bdw - editie 1472

N° 1472 VAN 30 APRIL TOT 6 MEI 2015 ¦ WEEK 18: WEEKBLAD, EEN UITGAVE VAN VZW BRUSSEL DEZE WEEK, FLAGEYPLEIN 18, 1050 ELSENE, REDACTIE: 02-226.45.40, ABONNEMENTEN: 02-226.45.45, E-MAIL: [email protected], WWW.BDW.BE

‘Vergeet de strijkstok niet’

met astrid haerens naar de kapper in burundien ook: erwin mortier, atom egoyan en Charlie Winston.

AFGIFTEKANTOOR BRUSSEL X P303153

30 0415

SCHAARBEEK – Mosselspeci-alist Verbiest-Storms is al een tijdje vertrokken, maar tientallen gezinnen wonen nog altijd in de Vooruitgangstraat. Infrabel wil er een spoorviaduct bouwen. Dat betekent tijdswinst voor de pendelaar maar daar hebben de bewoners, die moeten ophoepe-len, geen boodschap aan. Zeker omdat ze niet weten of dat via-duct er ooit wel komt. De bouw-aanvraag dateert al van 2005. Tien jaar later is het Brussels Hoofdstedelijk Gewest bereid om een bouwvergunning af te leve-ren. Maar alleen als het akkoord uit 2013 gehonoreerd wordt, zo klinkt het bij minister-president Rudi Vervoort (PS). Infrabel moest beloven investeringen te doen in een ringspoor (L26-L28), zodat ook de Brusselaar wat heeft aan het Investeringsplan van Infrabel. Dat plan, en dus ook het compromis, is kaduuk nu minister Jacqueline Galant (MR) besloten heeft om het te heron-derhandelen. Een doorbraak is er ten vroegste over een jaar. Zolang is er onduidelijkheid over het viaduct. Intussen bruist het, en borrelt het in de oude viswin-kel Verbiest-Storms. Reportage vanuit La Poissonnerie op p. 10. SVG

NOG ALTIJD BANG VOOR HET VIADUCT

INTERVIEW MET BOUWMEESTER KRISTIAAN BORRET P. 6-7

LEES P. 8-9FOTO: © SASKIA VANDERSTICHELE

Een reeks over een woelig decennium

‘Ik ben niet de smaakpolitie’

1980

DE GRAUWE

JAREN

LEES P. 16-17

BDW 1472 PAGINA 2 - DONDERDAG 30 APRIL 2015

VAN DE REDACTIE

De jaren 1980, prachtig? “This is 1981 and the world is getting worse everyday.”We zijn begin jaren 1980 en Lavi Ebbel en frontman Luckas Vander Taelen zijn in het nummer Give me a gun niet bepaald optimistisch over het decennium dat net van start is gegaan. Op po-dia in zaaltjes in Brussel en Vlaanderen straalt Vander Taelen dat ongemakkelijke

gevoel over het tijdsgewricht ook uit. Hij loopt er een beetje bij als een zombie, ijsbeert rond met een deken over zijn schouder. Voor het meisje dat ik toen was, dat tevoren naar kleinkunst en folk luisterde en het concert van Lavvi Ebbel volgde met grote schrik om-dat het lawaai vanuit de plaatselijke sporthal tot in de slaapkamer van haar ouders te horen was, was dat al-lemaal erg verwarrend. En dan al dat rare zwarte volk dat op een andere keer naar het dorp afzakte voor die geluidsmuur tijdens het concert van TC Matic! Wat een energie, maar wat voelde ik me er onwennig bij.De jaren 1980 zijn me het decennium wel gewor-den. Ze waren misschien niet gitzwart, maar kleur-den toch behoorlijk donker. Er was geen werk en dat zorgde voor veel pessimisme. Geweld kwam plots heel erg dichtbij. De CCC begon aanslagen te plegen, en we

waren live getuige. Het bankkantoor van de Krediet-bank in Leuven ontplofte terwijl we er even verderop allemaal op stonden te kijken. Toen konden we er nog mee lachen, ongemakkelijk. Maar het lachen verging ons toen enkele maanden later, in 1985, net dertig jaar geleden, bij de aanslag op het VBO hier in Brussel twee brandweermannen om het leven kwamen. Een paar weken later was het opnieuw prijs. 39 men-sen, waaronder 32 Italianen, werden vertrappeld tij-dens het Heizeldrama. Er was paniek uitgebroken na rellen, de wedstrijd bleek slecht georganiseerd en nog jaren zou er gedebatteerd worden over de verantwoor-delijkheden.En weer enkele maanden later, de bloedbaden van de Bende van Nijvel in Overijse en Aalst. Shoppen in supermarkten gebeurde een tijdlang onder zware be-waking. Mijn vakantiejob aan de kassa van de GB in Tervuren was plots niet meer risicoloos. Hoe duik je zo snel mogelijk onder zo’n kassa?De komende weken presenteren we u in Brussel Deze Week een artikelenreeks over die grauwe jaren 1980 in de hoofdstad. De CCC, de werkloosheid, het Heizel-drama, de verloederde stad, de excentrieke burgerva-ders, fraai was het allemaal niet. Gelukkig begon er vanaf de tweede helft van de jaren 1980 hoop aan de horizon te gloren voor de stad. Alleen zou de weg er-naartoe nog hobbelig en lang blijken te zijn. We heb-ben hem trouwens nog steeds niet helemaal afgelegd.

WAUTER MANNAERT

NIEUW PROTEST IN JUNI

Straatpicknickers nog niet voldaanBRUSSEL – De Stad Brussel maakt nog voor de zomer het Beursplein autovrij, maar daar neemt de burgerbeweging Picnic the Streets geen genoegen mee. “We zeggen ja, maar neen,” zo klinkt het.

Picnic the Streets, dat intussen al een tijdje niets meer te maken heeft met initiatiefnemer en filo-soof Philippe Van Parijs, beslist deze week over nieuwe acties. “In juni komt er inderdaad een pick-nick,” bevestigt woordvoerder Bram Dewolfs.De burgerbeweging is tevreden met het autovrije Beursplein maar is dat niet over de aangekondigde ondergrondse parkings, of over de bushaltes waarvan er een aantal naar Brussel-Centraal verhuizen.

“Terwijl de auto wél tot in het hart van de stad mag blijven rijden.”Ook de achterliggende motivatie is een doorn in het oog. Dewolfs: “De stad wil van de centrale lanen een Belgian Boulevard maken. Dat concept is te veel op consumptie gericht, te weinig op ontmoeting.”Vraag is of er voor deze actie nog een draagvlak is, nu de belangrijk-ste eis, een autovrij Beursplein, gerealiseerd wordt. Dewolfs: “Daarom ook zeggen we ‘ja, maar neen’. We vinden dat alternatie-ven, zoals een echt lussenplan, te weinig zijn onderzocht. Het is een schreeuw van mensen die zeggen: we zijn niet tevreden.”Waar en wanneer de straatpick-nick plaatsvindt, wordt binnen-kort bekendgemaakt.

Steven Van Garsse

door Anne Brumagne

BDWVOORGROND

© S

AN

DE

R D

E W

ILD

E

VERMINDERING VAN ONGEVEER ACHT PROCENT

Aantal leden Muntpunt nog gedaaldBRUSSEL – Het aantal leden van belevingsbibliotheek Muntpunt is tussen begin september en eind december gedaald van 15.500 naar 14.267, een daling van zo’n acht procent, zo blijkt uit het jaar-verslag van Muntpunt.

In september 2014 maakte Munt-punt, dat een jaar voordien was opengegaan, de resultaten bekend van het eerste werkjaar. Daaruit bleek dat het aantal bezoekers op ruim 500.000 lag, een forse stij-ging tegenover de 370.000 bezoe-kers van de vroegere Hoofdstede-lijke Openbare Bibliotheek (HOB).Het aantal leden daarentegen bleek behoorlijk gedaald. Telde de HOB in zijn laatste volledige werk-

jaar nog 22.350 leden, dan had Muntpunt er in september 2014 maar 15.500. De maanden nadien kalfde het ledenaantal nog af, zo meldt het jaarverslag. Eind 2014 telde de bib nog 14.267 actieve leden, oftewel mensen die minstens eenmaal per jaar iets uitlenen. Volgens woord-voerster Eva Drees heeft de plotse daling er wellicht mee te maken dat een aantal mensen zich weer inschreven toen Muntpunt open-ging, maar in het tweede wer-kingsjaar toch afhaakte.Het bezoekersaantal blijft het goed doen: Muntpunt kreeg in 2014 552.735 mensen over de vloer.

Bettina Hubo


© A

NN

EE

SS

EN

S-F

UN

CK

Onderwijs > Anneessens-Funck begint met richting ‘handel-voetbal’

Voetbal moet tso aanlokkelijker makenBRUSSEL – Het instituut Anneessens-Funck begint in september met een nieuwe optie voetbal voor leerlingen van het technisch onderwijs. “Op die manier willen we onze afdeling tso aantrekkelijker maken,” zegt directeur Chris Pijpen.

Anneessens-Funck heeft voor negentig pro-cent leerlingen die beroeps volgen en slechts tien procent leerlingen in de technische afde-ling handel. Toch wil de school haar tso-afde-ling absoluut behouden. “De leerlingen van het technische zijn meestal iets sterker, en ook meer schoolbetrokken dan de leerlingen van het beroeps. Die positieve invloed willen we niet kwijtraken,” zegt Pijpen, die graag het aantal tso-leerlingen zou verhogen.Om de richting aantrekkelijker te maken biedt

de school vanaf volgend jaar de optie voetbal aan. Leerlingen van de eerste en tweede graad kunnen dan de opleiding Handel combineren met vier uur voetbal. De school krijgt hiervoor van Stad Brussel, ook de inrichtende macht van Anneessens-Funck, een voetbalterrein ter beschikking in Neder-over-Heembeek.Organisator van het initiatief is leraar Licha-melijke Opvoeding Herwig Van Sweevelt, die ook les geeft aan de trainersschool van de voetbalbond. “Tachtig procent van de jongens op deze school speelt voetbal, op straat, maar vaak ook in een club,” zegt hij. “Voetbal op school zorgt voor beweging, iets wat deze jon-gens nodig hebben. Bedoeling is dat ze in die vier uur hun voetbalvaardigheden verbeteren en daardoor in hun club beter presteren. Een goede voetballer kan aardig wat verdienen,

ook in de lagere klassen.”Maar Van Sweevelt ziet het ook als een mid-del om de attitude en de discipline van de jon-geren te verbeteren. “Als trainer heb je soms meer te zeggen dan als leraar,” zegt hij, bo-gend op zijn eigen ervaring. Ook moet de nieuwe keuzeoptie tot betere prestaties in de klas leiden. “Er is namelijk een voorwaarde. Alleen wie goede resultaten heeft, mag voetballen. Zijn de punten niet goed, dan moeten de jongeren tijdens deze uren extra taal of wiskunde volgen.”Meisjes mogen overigens ook meedoen, zegt Van Sweevelt. “En als dit een succes wordt, dan denken we erover om volgend jaar, spe-ciaal voor de meisjes, met de optie dans te be-ginnen.” Bettina Hubo

PAsPARToE TRAAg oP gANgCultuur > Punten sparen en omruilen nog niet ingeburgerd

Jarenlang mochten Brusselaars jaarlijks gratis drie cultuur-waardebonnen bestellen aan 6,20 euro. Die konden ze ver-

zilveren in een honderdtal cultuur-huizen in de hoofdstad. Zo werden in het laatste seizoen 2012-2013 47.173 bonnen gebruikt. Een kwart door welzijnsorganisaties die cultu-rele uitstappen organiseerden voor

kansarmen, dertig procent door verenigingen en 45 procent, oftewel 21.227 bonnen, door individuele cultuurliefhebbers. Als die laatsten elk drie bonnen benutten, had je dus ruim 7.000 individuele gebruikers. Wellicht waren het er meer.Bruno De Lille (Groen), staatssecre-taris tijdens de vorige legislatuur, vond dat deze kortingsbonnen, be-doeld om de cultuurparticipatie te bevorderen, al te veel ten goede kwam aan mensen die toch al aan cultuur deden. Hij vormde de cul-

tuurwaardebon om tot de vrijetijds-pas Paspartoe. Deze chipkaart, te koop voor een klein bedrag, geeft jaarlijks recht op één cultuurbon van zes euro. Voorts is het een spaar-kaart. Wie naar Muntpunt gaat, een sportkamp doet of een theatervoor-stelling bijwoont, krijgt één punt, net zoals in de supermarkt. De ge-spaarde punten kunnen omgeruild worden, bijvoorbeeld vijf punten te-gen een drankje na de voorstelling.Kansarmen krijgen een speciale Paspartoe, de MIA, die helemaal gratis is en meer voordelen biedt. Zij kunnen bijvoorbeeld naar een aan-tal concerten of theaterstukken voor twee euro.De Paspartoe werd begin febru-ari 2014 gelanceerd. Uit de eerste cijfers blijkt dat de kaart (nog) niet erg in trek is bij de niet-kansarme cultuurliefhebbers. Slechts 1.827 van hen kochten een pasje. 3.372 of tweederde van de 5.199 afgeleverde vrijetijdspassen waren MIA’s, voor mensen in armoede dus. In die zin bereikt de Paspartoe het doel dat De Lille voor ogen had. Vraag is wel in welke mate het nieuwe systeem de participatie aan cultuur bij kansarmen bevordert. Een deel van de MIA-kaarthouders vroeg het pasje vorig jaar louter en alleen aan om zo te kunnen genie-ten van het traditionele reductieta-rief voor kansarmen bij speelpleinen

BRUSSEL – Afgelopen jaar vroegen 5.199 Brusselaars de nieuwe vrijetijdspas Paspartoe aan. Onder hen vooral kans-armen. De traditionele gebruikers van de vroegere cultuur-waardebon laten het vooralsnog afweten.

spaartpunten per houder. Ook het omruilen loopt niet hard, zegt Kari-na Luytens van de VGC. “Het is nog niet ingeburgerd.”Het systeem draait dus nog niet op volle toeren. Ter illustratie: het Kaaitheater verkocht dit seizoen 30.000 tickets, waarvan 157 (een half procent) aan het MIA-tarief van twee euro en 25 (deels) betaald met een cultuurbon. Voorts werden vier

drankjes ‘betaald’ met spaarpunten.De VGC werkt intussen aan een verbetering van het systeem. “De zuilen voor het registreren van de punten waren onstabiel. We werken aan betere en meer zuilen en ook aan een vereenvoudiging van Pas-partoe,” zegt Luytens. De verbete-ringen moeten deze herfst zichtbaar worden. Bettina Hubo

De eerste Paspartoe-zuilen waren instabiel, maar worden nu verbeterd. © BART DEWAELE

of sportkampen. Of zij ook de cul-tuurbon die erbij zit, benut hebben, is niet bekend. De VGC is nog bezig met de verwerking van deze gege-vens.

VereenvoudigingUit de eerste cijfers blijkt ook dat de 5.199 Paspartoehouders alles tezamen 10.489 punten hebben gespaard, gemiddeld maar twee

In het Kaaitheater werden vier drankjes ‘betaald’ met spaarpunten.

BDWVOORGROND

Haren stond afgelopen weekend in het teken van witloof. Wie na de rondleiding langs witloofkwekers en jaren-1960-witloofvilla nog wat wou napraten kon in de gezellige tuin van Toogenblik gaan luisteren naar de fanfare Chicón Ritmo. Het concertje moest jammer genoeg voortijdig afgebroken worden toen het plots hard begon te regenen.

DE WEEK IN BEELD DOOR IVAN PUT

Een lijn van 1915 tot 2015Uitgelicht > Manifestatie ter herdenking van Armeense genocide

Officieel waren ze met 3.000, de bonte stoet die afgelopen vrijdag van het Centraal Sta-

tion naar de Europese wijk trok. De manifestatie ter herdenking van de Armeense genocide werd georga-niseerd door verschillende organi-saties, waaronder Armeense, Koer-dische, Alawitische, Christelijke en Yezidische. Het was voornamelijk een treffen van politiek links. Zo waren er bijvoorbeeld ook Turkse marxisten die de genocidale politiek van hun land “fascistoïde” vonden, en dat luidkeels aanklaagden. Tot op de dag van vandaag weigert de Turk-se staat namelijk de volkerenmoord op 1,5 miljoen Armeniërs, maar ook op Christenen, Joden en Yezidi’s te erkennen als een genocide.

NAVO-land TurkijeHet was dan wel een overgangsre-gime tussen de Ottomaanse periode en de Turkse staat dat deze slach-ting op zijn geweten had, maar dat regime resulteerde in de jaren 1920

wel in de geboorte van het moderne Turkije.Het is niet moeilijk in de eisen van de verzamelde minderheden een parallel te zien met de huidige si-tuatie in Syrië. Vandaag de dag zijn ze namelijk allemaal het slachtoffer

van de implodering van de Syrische staat, en de rol die NAVO-land Tur-kije speelt in die oorlog. Ghassan Khadjo, een Syrische Christen uit El-sene en kenner van de Armeense ge-schiedenis, verklaart: “Zowel Koer-den, Syrische Christenen, Yezidi’s als Alawieten willen een erkenning van de genocide om iets soortgelijks in de toekomst te voorkomen. Etni-sche moordpartijen komen vandaag

de dag nog altijd voor. Zo werden er op 24 april, de dag van de herden-king van de genocide, ook in Syrië, twee kerken gebombardeerd in de Syrische stad Aleppo.

Dubbele rolDe geschiedenis stopt niet, ook al worden de moordpartijen nu geor-ganiseerd door Islamitische Staat en al-Qaeda. Turkije speelt echter een bizarre rol in het conflict. We vragen ons bijvoorbeeld af hoe het kan dat zo’n machtig land zoveel Syriëstrij-ders, wapens en olie laat passeren die naar en van het Syrische slagveld lopen. Turkije, en ook de Arabische

golfstaten, zijn nog altijd Westerse bondgenoten.”Natuurlijk, zo erkent ook Khadjo, lopen de belangen van de verschil-lende op de manifestatie aanwezige groeperingen uiteen. “De Koerden willen in de eerste plaats een erken-ning van hun land, terwijl Armeni-ers erkenning willen voor het hun aangedane leed, en Syrische Chris-tenen veilig willen zijn in het Mid-

den-Oosten en de wereld ook wil-len vertellen dat ook zij slachtoffers waren van de genocide. De Koerden hebben in die genocide ook een dub-bele rol gespeeld; vele waren soldaat in het Ottomaanse rijk en voerden mee slachtpartijen uit. De linkse Koerdische groepering PKK heeft echter de genocide en de rol van de Koerden daarin wel erkend, en zich er voor geëxcuseerd.”

Strijd voor menselijkheidZoals we al zeiden was een groot deel van de manifestanten politiek links. Maar, zoals zo vaak in de analyse van de politiek van het Mid-den-Oosten, lopen er verschillende politieke breuklijnen door elkaar. Vandaar ook de aanwezigheid van een Vlaming met een Syrische vlag in de betoging, een Vlaming die ac-tief was bij de rechtse NSV-studen-tenbeweging. Vandaar ook de trip van Vlaams-Belang-politicus Filip De Winter naar Syrië enkele weken geleden, en de steun die Syrische christenen te beurt valt bij rechtse partijen, bijvoorbeeld door te koket-teren met de nun, de Arabische let-ter ‘n’, de eerste letter van het Arabi-sche woord voor ‘christen’.“In Syrië leeft de tegenstelling links-rechts niet echt op dit moment,” zegt Khadjo. “We voeren een strijd voor de menselijkheid, en dan heeft die breuklijn ook niet zoveel beteke-

BRUSSEL – Op 24 april was het precies 100 jaar geleden dat de Armeense genocide begon in het toenmalige Ot-tomaanse rijk. Dat feit werd vorige week vrijdag her-dacht met een druk bijgewoonde manifestatie. Koerden, Armeniërs en Christenen willen dat Turkije schuld erkent. “Zolang dat niet gebeurt, kan het opnieuw ge-beuren, geloven we.”

“Op de dag van de herdenking werden er twee kerken in Syrië gebombardeerd”


nis meer. Kijk, het Syrische regime is niet veranderd, maar de politiek van het Westen wel. Als er dan een delegatie van rechtse politici naar ons land komt, dan accepteren we dat. Een officiële Belgische delegatie zou ook welkom zijn.”

NationalismeDe manifestatie in Brussel werd echter - laten we dat niet vergeten - massaal bijgewoond door Arme-

WEEKOVERZICHTWOENSDAG 22 APRILILkE FROyEN NIEuWE DIREctRIcE PASSA PORtA. Froyen neemt de fakkel over van voormalig algemeen directrice Sigrid Bous-set. De nieuwe directrice is er al bij sinds het begin van Passa Porta, tien jaar geleden. In september nam ze de taken van directrice ad interim al op zich, maar nu is het officieel.

AcOD bLOkkEERt tOEGANG tOt Vub. Ook aan de VUB wordt gestaakt. Aan het administratiegebouw op de Pleinlaan staat een stakingspiket van de onderwijsvakbond ACOD waardoor auto’s geen toegang hebben. Voetgangers worden overtuigd om rechtsom-keer te maken. De vakbond maakt zich zorgen over de besparingen aan de universiteit. Als gevolg worden heel wat lessen geschrapt.

VRIJDAG 24 APRILZONDAGSOPENING IN VIJFhOEk kRIJGt GROEN LIcht. Dat laat minister van Middenstand Willy Borsus (MR) weten. Zowel het Gewest als het federale niveau heb-

ben hiervoor hun goedkeuring gegeven. Dit is mogelijk doordat een deel van Brussel-Stad vanaf nu erkend wordt als toeristisch centrum. Daarvoor heeft de minister een ministerieel besluit ondertekend.

ARmEENSE GENOcIDE hERDAcht. Meer dan 3.000 mensen stappen op in een manifestatie ter herdenking van de genocide van 1915. Met hen ook Koerden, Syrische Christenen en Turkse marxis-ten. De manifestatie wordt ook gebruikt om de huidige situatie in het Midden-Oosten aan te klagen.

7 mILJOEN EuRO ExtRA VOOR ONDERWIJS IN bRuSSEL. Vlaams minister voor Onderwijs Hilde Crevits (CD&V) trekt zeven miljoen euro extra uit voor capaciteitsverhoging in het Brussels Nederlandstalig onderwijs. Het extra geld is bedoeld om op korte termijn meer plaatsen te creëren. Ook omliggende Vlaamse gemeen-ten zoals Vilvoorde en Halle kunnen op extra steun rekenen.

ZAtERDAG 25 APRILNIEuWE SPEELZONES EN bIJhORENDE APP. Milieuminister Céline Fremault (CDH) heeft opdracht gegeven om vier grote nieuwe speeltuinen in te richten in het gewest. Een app zal de Brusselaars wegwijs moeten maken in het speelpleinennetwerk van het gewest.

OPEN DAG ADVOcAtEN. De Nederlandstalige Orde bij de Balie Brussel organiseert een Open Advocatendag voor wie meer wil weten over het beroep van advocaten. De gangen en zalen van het Justitie-paleis zijn ook te bezichtigen. Voorts staan advocaten de bezoekers te woord over hun werk, maar ook met gratis juridisch advies.

ZONDAG 26 APRIL mOEStASJE VAN’t JOER VERkOZEN. De Orde van de Brusselse Moestasje heeft Bernard Lambrechts verkozen tot Moestasje van’t Joer. Hij haalde het van tien andere kandidaten. De verkiezing vond zondagvoormiddag plaats in café Volle Brol op het Vossenplein.

mAANDAG 27 APRILStARt bIkE ExPERIENcE. Onervaren fietsers in Brussel kunnen vanaf vandaag tips en coaching krijgen van fietsers die de hoofdstad al kennen en die hun ervaring willen delen. De coach en de leerling zijn personen die ongeveer hetzelfde traject moeten afleggen. De Bike Experience loopt tot 8 mei.

WhItE StAR EN chELSEA GAAN SAmENWERkEN. Voet-balclub Racing White Star Bruxelles en de Engelse topclub Chelsea hebben een samenwerkingsovereenkomst voor vijf jaar getekend. Trainers van White Star, dat momenteel nog geen licentie heeft voor de tweede klasse, en mogelijk ook spelers zullen dan stage kunnen lopen in Londen. Spelers uitwisselen zou ook tot de mogelijkheden horen.

DINSDAG 28 APRILbRuSSEL-StAD RIcht cEL OP tEGEN SchIJNhuWE-LIJkEN. Een speciaal opgerichte cel moet de strijd aangaan tegen schijnrelaties. Schepen van Burgerlijke Stand Alain Courtois (MR) maakt hier een prioriteit van omdat er volgens hem netwerken bestaan. Eerder waren ook al de politiezones Zuid en Noord met een gelijkaardige cel gestart.

Samengesteld door cyril van der Esch en Jilan berroho

Vlaggen bij de vleet, ook van Syrische christenen (midden), en uiteraard ook Armeense (rood-blauw-geel).

niërs. Armenië is een onafhankelijk land, en is momenteel niet in zijn bestaan bedreigd. Het heeft echter al veel grondgebied moeten prijs-geven in het oosten van Turkije, en de weinige Armeniërs die in het Midden-Oosten wonen is geen roos-kleurige toekomst beschoren. Ook in de tweede helft van de twintigste eeuw waren er in Turkije pogroms tegen christenen en activisten. En in 2007 nog werd de Armeens-Turkse

journalist Hrant Dink vermoord door een Turkse nationalist. En dan zijn er nog de Brusselse Koerden, die waarschuwen voor de sluipende machtsaanspraak van na-tionalistische en negationistische Turken in Belgische en Brusselse politieke instellingen. Iets dat de Brusselse journalist Mehmet Kok-sal al meermaals aantoonde, en met hem ook de linkse Turkse journalist Dogan Özgüden, die al sinds de ja-

ren 1970 in ballingschap woont in Brussel. Zijn analyse: “Brussel durft als Europese hoofdstad Turkije niet afvallen omdat het land geostrate-gisch te belangrijk is.” In Brussel hebben we het dan vooral over de PS en de CDH - partijen met veel Turken in hun rangen - die van-daag nog altijd worstelen met de er-kenning van de genocide van 1915.

christophe Degreef

Toen de apartheid was afgeschaft, hebben wij hier dezelfde principes toegepast”

SP.A-senator Bert Anciaux over het minderhedenbeleid in Vlaanderen (in Knack).

Anciaux moet kunnen ophelderen waarom gewone Marok-kanen nooit iets aan zijn peperdure project hebben gehad.

Filosofe Tinneke Beeckman geeft Anciaux een koekje van eigen deeg en vindt dat hij zou moeten mee-werken aan een waarheidscommissie over Daarkom, naar Zuid-Afrikaans model (in De Standaard).

Een ecologische toets aanbrengen in een product of dienst is niets nieuws. Doodskisten en ecologie com-bineren is in Brussel en België echter wel een primeur. Het is begrafenisondernemer Patrick Vanhorenbeke uit Sint-Pieters-Woluwe die het idee vijf jaar geleden naar België bracht, toen hij zijn onderneming opstartte. Voor

EcobegrafenisHETGETAL

© C

HR

ISTO

PH

E

““

MEER NIEUWS DE HELE WEEK ROND OP

SURF NAAR BRUSSELNIEUWS.BE EN SCHRIJF JE IN OP DE NIEUWSBRIEF

de natuurvrienden onder ons biedt hij doodskisten aan, vervaardigd uit bamboe of banaanbladeren. Daar blijft het echter niet bij. Ook andere facetten van een begrafe-nis moeten milieuvriendelijk worden, zoals het trans-port van doodskisten. cyril van der Esch


Stad > Kristiaan Borret, bouwmeester in Brussel

‘Mooi of lelijk, daar gaat het niet over’

BrUSSel – kristiaan Borret, bouwmeester sinds janua-ri, werkt naarstig aan zijn oriëntatienota, maar staat nu al met zijn voeten middenin de Brusselse stedenbouw. “Parken aanleggen in de stad is het meest fundamen-tele wat je kan doen.”

We spreken Borret in het restaurant Bistro du Ca-nal. Dat kan geen toeval

zijn. Het kanaal is het belangrijkste werkterrein van de Brusselse rege-ring voor de komende tien jaar. De bouwmeester kan daar niet om-heen. “Stadsontwikkeling langs de waterkant is op zich niet zo in-teressant. Andere steden hebben het jaren voor ons al gedaan. Het is gentrificatie en opwaardering door nieuwe woningen te bouwen. Dat hebben we eerder al gezien. Dat wil-len we expliciet niet doen in Brussel. De ambitie is om de blue collar en de lofts, de bedrijvigheid en het wonen, met elkaar te verzoenen. Dat is wél vernieuwend.”

U schrijft momenteel uw oriëntatienota. Kan u al een tip van de sluier lichten?Kristiaan Borret: “Als Antwerps stadsbouwmeester (2006-2014) kon ik bij wijze van spreken over elke bouwvergunning mijn zeg doen. Hier in Brussel, waar de schaal dub-bel zo groot is maar daarentegen minder centraal bestuur, moet ik een selectie maken. Waarop zet ik in? Thematisch, territoriaal, organi-satorisch. En met welke partners?”“Anderzijds: vanuit mijn Antwerpse ervaring ben ik nogal totaal inge-steld. Ik wil niet te veel laten vallen. Kwaliteit zit soms in kleine projec-ten. Die kleinere projecten moeten ook bijdragen tot de grote steden-bouwkundige ambitie.”

Als bouwmeester geeft u advies, zit u mee aan tafel bij beslissingen. De argumentatie is belangrijk. Hanteert u daarin een bepaalde filosofie?Borret: “Architecturale kwaliteit gaat niet alleen over mooi of lelijk. Het gaat over integrale opvatting.

Een goed werkend plan is even be-langrijk voor de architectuur van een stad als een mooie façade.”“Het gaat verder ook over levens-kwaliteit. Is er genoeg daglicht? Vol-doende uitzicht? Willen de mensen

die er wonen, er ook blijven wonen?”

U bent dus niet de politie van de smaak?Borret: “Neen. Dat heb ik altijd geweigerd. Je wordt wel af en toe in die rol geduwd. Het is een handige manier om een discussie te beslech-ten: we zullen aan de bouwmeester vragen of iets mooi of lelijk is. Maar daar gaat het dus niet om. Kwaliteit gaat over meer. Zo is ruimtelijke samenhang van belang. Aan het Bécodok, waar nu heel wat ontwik-kelingen aan de gang zijn (zie BDW van 16 april, SVG/LV) gaat het niet alleen over de individuele projecten, maar het is de vraag ook of ze bij el-kaar passen.”

En? Passen ze bij elkaar?Borret: “Nog niet (lacht). Het is wel mijn bezorgdheid. Ik zie in Brussel veel fragmentering, saucissone-ring.“

En hoe komt dat?

Borret: “In Antwerpen is één baas. Er is één administratie die de ver-gunningen aflevert. Hier zijn negen-tien gemeenten, een gewest, én Be-liris. Daarbij komt dat er binnen het gewest ook nog eens een fragmenta-tie heerst. Vandaar mijn ambitie om op korte termijn minstens binnen dat gewest met één stem te spreken. Daar zetten we nu vol op in.”“Dat heeft meer met governance te maken, dan met architectuur. Maar het is wel broodnodig. Ik voel bin-nen de ploeg van minister-president Rudi Vervoort hiervoor alvast veel politieke wil.”

Heeft het gebrek aan samenhang ook niet te maken met de dominantie van de vrije markt? Het lijkt er soms op dat de privépromotor in Brussel bepaalt hoe de stad eruitziet.Borret: “De promotoren profiteren van de fragmentering. Ze gaan shop-pen. Dat versterkt hun positie. Maar ik ben ook niet tegen de privé. De privé bouwt de stad. De promotoren zijn onze partner. Ze investeren veel geld. We moeten blij zijn dat ze dat doen. Laten we ze dan ook efficiënt bedienen. En liefst met een gecoör-dineerd standpunt van het kabinet stedenbouw, de administratie ver-gunningen en de bouwmeester.”

U bent goede vertrouwd met de situatie in Vlaanderen, waar een andere politieke cultuur heerst, met een sterke administratie en minder rechtstreekse politieke invloed. Sommige Franstalige politici zagen in u een Vlaams importproduct, met de nodige scepsis tot gevolg. Borret: “Binnen de Brusselse re-gering ervaar ik die scepsis niet. Integendeel, er is een bepaalde fas-cinatie voor die Vlaamse manier van werken. En voor de rest: ik woon al twintig jaar in Brussel. Toegegeven: ik ben altijd een omgekeerde pen-delaar geweest. Mijn beroepsleven heeft zich nooit in Brussel afge-speeld.”

Waarom bent u desondanks in

Brussel blijven wonen?Borret: “Omdat ik Antwerpen een goede stad vind om te werken (lacht). Neen, ik hou van Brussel. Het is een grote stad. Ik hou van de meertaligheid, de blik op de wereld, van de ruwe kantjes ook. De redenen waarom nog steeds veel jonge men-sen voor Brussel kiezen, denk ik.”

Even terug naar het kanaalplan. De Brusselse regering wil in de ateliers van de Citroëngarage woningen bouwen. Dat lijkt ons geen evidentie.Borret: “De Citroëngarage is een markant gebouw. Voor- en achter-kant. De overheid heeft ervoor ge-zorgd dat het in eigen handen komt. Nu moeten we nadenken over de invulling. De overheid mag hier niet optreden als een privépromotor: we hebben een gebouw, we moeten het nu laten renderen, dus laten we er maar appartementen bouwen.”“We willen in de kanaalzone de blue collar niet verjagen. De bedrijfjes en de ateliers hebben er hun bestaans-reden.”“Dat is een moeilijke oefening. Want het eerste wat je doorgaans doet als je appartementen bouwt is de bedrijven wegjagen zodat ze geen overlast meer kunnen vormen.”“Maar wat leren we uit de stads-vernieuwing in Vlaanderen? Elke brownfield is een spetterende woon-wijk geworden, in de pakhuizen zijn lofts gebouwd. Het gevolg is dat er geen plaats meer is voor de loodgie-ter die een hangar nodig heeft voor zijn wisselstukken, of voor de par-ketteur zijn houtopslag.”“Zij moeten noodgedwongen ver-huizen naar de kmo-terreinen, ter-wijl de werven in de stad gelegen zijn.”“Het kanaalplan wil dat vermijden. Architecten zullen moeten naden-ken over hoe we bedrijvigheid en wonen kunnen combineren. In de negentiende eeuw was dat vanzelf-sprekend: de bronsgieterij in Molen-beek, met de woningen errond. De romantiek errond hebben we niet nodig, want levenskwaliteit was er toen niet, maar we moeten wel na-

• Geboren in Gent, 1966. • Burgerlijk Ingenieur-Ar-

chitect (1990) en Filosofie (1993) aan de KU Leuven en Politieke Wetenschappen aan de UCL (1991)

• Master in Stedenbouw aan de Universiteit van Catalonië (1995).

• Verbonden aan de vakgroep Architectuur en Stedenbouw van de Universiteit Gent (1996)

• Hoofd Ruimtelijke Planning bij Technum (2002-2006)

• Stadsbouwmeester Antwer-pen (2006-2014)

• Tweejaarlijkse Prijs van de Vlaamse Gemeenschap voor Architectuur en Vormgeving (2013).

• Decaan van de faculteit Ontwerpwetenschappen van de Universiteit Antwerpen (2014).

• Woont in Vorst. SVG/LV

kristiaan Borret

“de promotoren profiteren van de fragmentering. Ze gaan shoppen. dat versterkt hun positie”


denken over een nieuwe architec-tuurtypologie.”“Ik noem het microzonering: een gloednieuwe woonwijk op Thurn & Taxis, en daarnaast een kmo-zone. Daartussen een straat die de be-middelende derde vormt. Wonen en werken zijn eigen aan de stad. Die dualiteit moeten we opnieuw aan-vaarden.”

De bewoners riskeren wel te gaan klagen...Borret: “Er is een zekere tolerantie nodig in de stad. Er zijn ook bewo-ners die klagen over het teveel aan hippe terrassen. Cru gesteld: of we van de kanaalwijk nu een tweede Dansaertstraat maken, met tal van terrassen en winkels die open zijn op zondag, of één met nijverheid, en bestelwagens om zes uur ‘s mor-gens: in beide gevallen zullen er be-woners klagen.”“Maar er zijn wel oplossingen denk-baar. De industrie die er komt, moet een stedelijke gedaante krijgen. De hele recylcagesector kan er bijvoor-beeld een plaats krijgen. Dat is de achterkant van de stad, maar die hoort wel bij de stad.”

“Een ander voorbeeld: de betoncen-trale van Holcim in Parijs. Die staat op de kaaien. Overdag is het een en al bedrijvigheid. ‘s Avonds wordt de centrale dichtgeklapt en kan je langs het water flaneren. Dat is een goed stedelijke gebruik van een industri-ele functie.”

Burgemeester Mayeur vindt het jammer dat het nieuw museum voor hedendaagse kunst niet aan de Ninoofsepoort komt. Daar is het meer nodig.Borret: “Dat is een lange discussie. Aan Sainctelette (waar het museum nu zal komen), is al een hele ontwik-keling aan de gang. Het museum is er een verrijking maar geen pionier. Maar de politieke beslissing is geno-men. Die discussie is dus beslecht.”“Maar intussen moet er wel iets aan de Ninoofsepoort gebeuren. Een heleboel projecten dienen zich aan. Er komt een park, woningen. De tram krijgt een ander tracé. Een park is het meest fundamentele wat je in een stad kan doen. Ik wik mijn woorden: een park aanleggen is een historisch moment. Gebouwen ko-men en gaan. Een park in een stad is

er voor de eeuwigheid.”“In het dossier van de Ninoofse-poort ligt de lat niet hoog genoeg. De maat van het park is nu het gevolg van de inplanting van de woningen. Dat kan beter. Het park moet reiken van de Kleine Ring tot aan het ka-naal. Dat veronderstelt een andere inplanting, met name van het ge-bouw met sociale woningen.”

Er gaat veel aandacht naar het kanaal, maar in Antwerpen had u ook ideeën over de meer residentiële naoorlogse wijken. Ook Brussel heeft een tweede kroon. Daar horen we u niet over.Borret: “Over het kanaal is al veel nagedacht en geschreven. Er be-staat een duidelijke visie en nu gaan we over tot de actie. Maar de be-volkingsgroei zal je natuurlijk niet

alleen in de kanaalzone oplossen. Daarom is het nodig om een visie te ontwikkelen over hoe de stads-vernieuwing kan beginnen van de twintigste-eeuwse gordel.”

Misschien is het kanaal gewoon een boeiender verhaal voor een stedenbouwkundige dan de slaapsteden in de rand

van de stad.Borret: “Helemaal niet. Het is ver-nieuwender om rond de twintig-ste-eeuwse gordel te werken. Voor waterfrontontwikkeling zijn de re-cepten bekend. Voor de rand van de stad zijn we nog zoekende. Ook daar is verdichting nodig, zelfs al is dat een moeilijke boodschap voor wie er nu woont.”“Aan de andere kant is er ook een opportuniteit. Verschillende wijken zijn er uitgeleefd en zijn aan her-

waardering toe. De sociale woning-bouw kan daar een voortrekkersrol in spelen. Kijk maar naar de renova-tie van de Modelwijk aan de Heizel.”“Er zal ook gesproken moeten worden met Vlaanderen, want de problematieken van de wijken in Kraainem en Woluwe zijn erg ver-gelijkbaar. Als je dat echt goed wil doen, moet je dat over de gewest-grenzen heen doen.”

Er is al pril overleg tussen Vlaanderen en Brussel, maar levert dat iets op?Borret: “Niet veel. Maar als de pro-blemen acuter worden, zal de dia-loog urgenter worden. Kijk naar de asfaltcentrale, waar Vilvoorde tegen protesteert, of het nationaal stadion op parking C, waar Grimbergen niet zo blij mee is. Of het metrosta-tion aan het stadion dat op Vlaams grondgebied komt. Tien jaar geleden waren die conflicten er minder om-dat er minder aan de grenzen werd gebouwd. Vandaag zijn die er wel. Vlaanderen en Brussel worden zo ge-dwongen om met elkaar te spreken.”

Steven Van Garsse

kristiaan Borret over het Citroëngebouw: “de overheid mag hier niet optreden als een privépromotor: we hebben een gebouw, we moeten het nu laten renderen, dus laten we er maar appartementen bouwen.”

© B

AR

T D

EW

AE

LE

“in het dossier van de ninoofsepoort ligt de lat niet hoog genoeg”


M en zegt wel eens dat de jaren 1980 donker waren, maar eigenlijk staan ze

bekend als ‘de jaren van lood’, naar analogie met de anni di piombio, de Italiaanse jaren van terreur in de jaren 1960 tot 1980. Het zware geweld in Italië was het werk van verschillend extreemlinkse en ex-treemrechtse groeperingen. Die strijd paste volgens hypotheses – en ook volgens een linkse Italiaanse parlementaire commissie – bin-nen een ‘strategie van de spanning’, waarbij de Verenigde Staten terro-ristisch geweld in Europa zouden gesteund hebben (of er vooraf van

op de hoogte zijn geweest) om auto-ritaire regimes mogelijk te maken, en/of om het communisme in te dijken.Begin jaren 1990 werd het bestaan aangetoond van het zogenaamde ‘Gladio-netwerk’, een netwerk van door Amerika gesteunde indivi-duen en groepen die na de Tweede Wereldoorlog in West-Europa ach-terbleven om anticommunistisch sabotage- en inlichtingenwerk te verrichten. In België is er nooit enige officieel bewezen link gevonden tussen terreur en dit netwerk, maar over de CCC en in meerdere mate de Bende van Nijvel wordt wel eens

geopperd dat ze binnen eenzelfde Gladio-strategie van de spanning opereerden, en dat ze zelfs in zekere zin samenwerkten met of gemani-puleerd werden door dit netwerk. Dertig jaar na datum lijkt de waar-heid over de echte CCC opgehelderd. Het brein achter de aanslagen, Pier-re Carette, werd in 1988 tot levens-lang veroordeeld, in hoofdzaak voor de dood van twee Brusselse brand-weerlui. Carette kwam in 2003 vrij, en is nog altijd trouw aan zijn ide-alen. Ook al gebruikt hij (voorlopig) geen geweld meer.De Bende van Nijvel zullen we in dit artikel nog terloops vermelden. Tot

BRUSSEL – Dag op dag 30 jaar geleden ontplofte bij het Verbond van Belgische ondernemingen (VBO) in de Stuiverstraat een auto van de CCC, de Cellules Communistes Combattantes. Daarbij kwamen twee brandweerlui om het leven. Een half jaar later werden de leden van de CCC aangehouden. Toch kan niet ontkend worden dat ons land en zijn hoofdstad in die jaren in de ban waren van spanning. “De CCC waren mislukte idealisten, de Bende van Nijvel was andere koek,” zegt brandweerkolonel-op-rust Hugo Van Gompel. BDW duikt in de donkere jaren 1980.

Samenleving > De CCC, linkse ‘kampagnes’ met twee doden

Bomaanslagen ‘voor de werkman’

op de dag van vandaag is er over da-ders of motieven geen zekerheid. Al-leen weet men dat ze 28 gruwelijke doden op hun geweten hebben. Het kan ook zijn dat dat geweld van de Bende een afrekening was tussen wapenhandelaren, of uiterst ge-welddadig banditisme.

Wagen op het trottoirMaar wat gebeurde er precies op die noodlottige 1 mei 1985? Hugo Van Gompel, nu 81, was toen ko-lonel van de Brusselse brandweer. Hij vertelt: “We kregen die nacht een oproep binnen voor een defecte auto die op het trottoir geparkeerd stond. Toen we aan het kantoor van het VBO aankwamen, zagen we rook in de auto, en we wilden dan ook beginnen te blussen. Toen zag een collega pamfletten van de CCC lig-gen die opriepen om ons uit de voe-ten te maken. Dat hebben we direct gemeld in onze radio. Mijn collega’s hebben zich toen achter de brand-weerwagen verscholen.”

“Op een bepaald moment kwam er echter een politiepatrouille de straat in gereden. Een van de brandweerlui – Marcel Bergen – is toen van achter de wagen vandaan gekomen om die patrouille te waarschuwen. Op het-zelfde moment ging de bom af. Hij

De restanten van de bomauto voor de verwoeste kantoren van het VBO. De CCC gebruikte gasflessen met dynamiet omgord.

© B

ELG

A


1980

DE GRAUWE

JAREN

Kolonel Van Gompel.

© H

UG

O VA

N G

OM

PE

L

moet op slag dood geweest zijn.”De tweede brandweerman, Jacques Van Marcke, was er niet zo erg aan toe, zegt Van Gompel. “Hij had zich achter de ladder gezet en werd in het been getroffen door een scherf. Hij vloekte zelfs nog voor hij naar het Sint-Pietersziekenhuis werd gebracht. In dat zie-kenhuis heeft men echter getalmd om hem te verzorgen. Toen ik vier uur later in het zie-kenhuis aankwam, zag ik Van Marcke stuip-trekken, waarschijnlijk door een gebrek aan bloed. Ik heb die dokter toen bijna een pak rammel gegeven. Voor Van Marcke kwam alle hulp te laat.”

Van Gompel vertelt het verhaal over het zie-kenhuis voor het eerst. “Ik houd hen eigenlijk het meest verantwoordelijk voor de dood van Van Marcke.”Er is die bewuste avond ook heel wat misgelo-pen wat betreft communicatie. De rijkswacht zou toentertijd niet hebben gecommuniceerd over de bomauto. Carette gebruikt dit feit nog altijd als argument om alle schuld van zich af te wassen.“Carette is schuldig, geen twijfel aan,” zegt Van Gompel. “Hij had zijn politieke idealen politiek kunnen vertalen, en niet met ge-weld.” Toch vertelt Van Gompel dat hij bij een

evacuatie wegens brand in de gevangenis van Sint-Gillis, waar Carette opgesloten zat, zijn ‘mannen’ heeft tegengehouden om Carette aan te pakken.

Angst voor de rijkswachtVan Gompel maakt een onderscheid tussen het geweld van de CCC en de Bende van Nijvel. “De CCC, dat waren idealisten die autonoom dachten dat ze met hun ‘gewaarschuwde’ acties het regime konden omverwerpen. Die twee slachtoffers, dat was uit onwetendheid. De Bende, dat was anders. Er was in die pe-riode een bepaalde atmosfeer binnen politie en gerecht die paranoïde maakte. Ik had een vriend – de man heeft nu een hoge functie in een veiligheidsorgaan – die ‘s avonds bij thuiskomst altijd een ommetje extra reed. Want er leefde in die periode veel angst voor de rijkswacht. Die had zich al bezondigd aan

P-PRAAT

Zie wat er van komt, van een katholieke VUB: van de weeromstuit gooien ze in de gemeente Ukkel hun oude wapenschild met Sinte-Pieter weg. Groot schandaalstuk in La Libre Belgique, tezamen met uw commentator nog de laatste instantie in deze stad die het opneemt voor de kerk. Wat is er aan de hand? Ukkel wil zich profileren als “een meer hedendaagse admini-stratie dichterbij de noden van de bevolking”. Daarom heeft een designbureau - dat is een consultancybureau met een mode-afdeling - een nieuw logo voor de gemeente getekend, een ‘U’ waarvan, hou u vast, vier lijnen tezamen de drie valleien van de gemeente voorstellen. Grafisch modern, geven ze er nog bij, mocht u twijfelen, want “la courbe évoque la souplesse et les droites, une volonté de continuité. Le signe est ouvert, comme est ouverte vers l’extérieur et vers le futur, la commune d’Uccle.”

Uw commentator dacht dat de consultancyhoofd-vogel afgeschoten was vorige week toen Pascal Smet voor de verzamelde pers in Palestina zei dat de Palestijnen hun duur bevochten grond beter moesten leren ‘vermarkten’. Kwestie van de geopolitieke situatie daar in die contreien wat te bedaren, want die intifada en zo, dat is slechte PR. Vermarkten, zegt de man die het komende 1-meifeest in Brussel een toespraak zal houden voor de SP.A, ongetwijfeld over de wandaden van de huidige federale regering.

Soit. Dat deze tijden verwarrend zijn, hoeft u ons niet meer te vertellen. Vandaar de ellenlange be-schouwingen over de CCC op de pagina’s hier-naast, want dat was nog eens een tijd dat links niet vermarkte maar bommen legde, de kerk de gewone man niet verdedigde en de VUB nog niet Charlie was, maar wel een vrijer woord verdedigde.

En dan nu op naar die heerlijke nieuwe wereld!


SINT-GILLIS - “De analyse en de methodes van de CCC waren niet de mijne, maar een keer in de gevangenis vond ik wel dat de leden van de CCC als politieke gevangenen moesten erkend worden.” Flor Dewit (65), uitbater van de marxistische boekhandel Aurore, is al heel zijn leven communist en dat wil hij zo houden. Dewit: “Maak van de jaren 1980, van de CCC en de Bende van Nijvel, geen amalgaam.”

Vorige week vrijdag moest Dewit naar de be-grafenis van Michel Graindorge, de geënga-geerde, linkse advocaat gedurende de laatste decennia van de twintigste eeuw. Graindorge verdedigde de slachtoffers van de Bende van Nijvel, vakbondsman Roberto d’Orazio CCC’er, Pierre Carette en de families van de vermoorde para’s in Rwanda. In het crema-torium van Ukkel waren zo’n 500 personen aanwezig, schat Dewit. “Het was een aangrij-pende gebeurtenis, de laatste carré van de bolsjewieken, het was een beetje mijn eigen begrafenis. Ik heb er Rwandezen ontmoet en syndicalisten van de Forges de Clabecq. Ik was er niet goed van tot ik gisteren (zondag, DV) oude mannetjes zag wenen bij de promo-tie van de voetbalploeg Union Saint-Gilles en jonge gasten hoorde zingen “unioniste pour la vie, anti-fasciste pour la vie.” Met Graindorge is hij maar een eind meegegaan: “Ik hoorde Michel voor het eerst spreken toen ik vijftien jaar oud was, hij was een sociaal bewogen re-denaar. Een tijd zijn we kameraden geweest,

maar hij had zijn goede en kwade momenten, dat ging op en neer. Maar ik laat mensen met wie ik een eind weegs ben gegaan nooit val-len.”Flor Dewit komt uit een rood nest. Zijn grootvader heeft tegen Franco gevochten, zijn vader was de jongste erkende weerstan-der. “Mijn grootmoeder leerde me Le chant des partisans zingen. Toen de rijkswachters op 31 januari 1966 op de stakende mijnwer-kers schoten (er vielen twee doden, DV) heb

ik gezworen heel mijn leven aan de kant van de onderdrukten te staan. Ik bevond me op 30 meter van een van de slachtoffers.”De jaren 1980 waren bizarre jaren, vertelt Flor Dewit, tot aan de oliecrisis hadden we les années glorieuses meegemaakt: “Eind jaren 1960, begin jaren 1970 maakte ik ‘s ochtends ruzie met mijn baas bij Citroën, ‘s avonds was ik alweer aan het werk bij TMT in Vorst. In de jaren 1980 was er de massale jeugdwerkloosheid, ik was één van de orga-nisatoren van de jongerenmarsen voor werk met bijwijlen een grimmige sfeer. Er was iets aan het kristalliseren. In Frankrijk had

Mitterand de communisten meegenomen in de regering, in Amerika nekte Reagan de vakbond van de verkeersleiders en in Groot-Brittannië vielen er doden bij mijnstakingen. Vele tienduizenden arbeidersgezinnen wer-den door Thatcher in de armoede gestort.”

‘Gewelddadige groep’De jaren 1970 en 1980 waren ook de jaren van zwaar extremistisch geweld, ter rechter- en ter linkerzijde. De Bende van Nijvel was, zo zegt Flor Dewit, een splintergroep van Gladio (zie hierboven, red). Flor Dewit ziet een rode draad van de moord op Julien Lahaut tij-dens de Koningskwestie tot de terreurgroep van de Bende van Nijvel. De CCC pleegde tal van gewelddadige aansla-gen, bij die van 1 mei 1985 vielen er dode-lijke slachtoffers, twee brandweermannen. Dewit: “Dat de rijkswacht die gewaarschuwd was niet ingreep, was misdadiger dan de aanslag zelf. De CCC had nooit de bedoeling om hen te doden. Maar ik ben het nooit eens geweest met de analyse en de methoden van de CCC, ik heb nooit geloofd dat je met een minuscule gewelddadige groep de maat-schappij kon veranderen. Als revolutionair ben ik altijd solidair geweest met revolutio-nairen die achter de tralies zaten om ze als politieke gevangenen te erkennen. Maar ik heb het recht om hun methodes en de lijn die ze volgen te bekritiseren.”

Danny Vileyn

‘Brandweermannen zijn mannen van het volk, de CCC wou hen niet doden’

Politiek geweld > Communist Flor Dewit over CCC en Bende van Nijvel

© B

ELG

A

© A

RC

HIE

F RO

GE

R

De CCC pleegde nog aanslagen in Brus-sel, onder meer aan de hoofdzetel van Sibelga, in het najaar van 1985. Uiterst rechts een pamflet van de groep.

drugshandel, bijvoorbeeld, en deinsde er niet voor terug om mensen die in de weg liepen te ‘pakken’.”Ter illustratie van die atmosfeer haalt Van Gom-pel zich een tipgever van de CCC – een veearts – voor de geest die in die periode bijna wekelijks op zijn bureau langskwam. “Die man had vreemde verhalen over hooggeplaatsten en hun verweven-heid met de onderwereld. Ik ben toen eens heel erg bang geworden van een van die verhalen. Ik heb dat gemeld aan mijn oversten, waarop die met hem zijn gaan praten.” “De dochter van die veearts is in die periode ook in verdachte omstandigheden dood aangetrof-fen. Ik ben toen te weten gekomen dat er iets niet klopte in het officiële verslag, want mijn mannen waren ambulancier geweest in die zaak. Toen ik dat echter aan de procureur ging melden kreeg ik de raad mee om ‘me er niet meer mee te moeien’.” De CCC-bron waarover Van Gompel spreekt was zelf wel niet onbesproken, geeft hij zelf nog mee. Pierre Carette liet zich in 1985 vrij eenvoudig klissen, in een hamburgerrestaurant in Namen. In het jaar van zijn vrijlating ging hij in debat met Wilfried Martens, in 1985 premier. Daarin noemde Carette Martens en de marxistische filo-soof Ludo Abicht ‘bourgeois’.“Daar zag ik goed hoe onoprecht Carette was in zijn geloof. Hij was immers een kind van toch niet onbemiddelde ouders,” besluit Van Gompel.

Christophe Degreef

‘Ik ben het nooit eens geweest met de methoden van de CCC’

Deze week in de Vooruitgangsstraat > Wonen in een voormalige viswinkel

‘We zijn niet van plan om hier oud te worden’

De oude roepzaal van de viswinkel is op donderdag een volksrestaurant. De grote frigo’s zijn opslagruimtes voor de kunstenaars.

© SASKIA VANDERSTICHELE

Mark Bellido, fotograaf en scenarist (van de goed onthaalde graphic novel

El Mesìas), heeft er al een flinke dagtaak opzitten als we hem ‘s och-tends ontmoeten. Elke donderdag trekt hij met een aantal bewoners van de Poissonnerie naar de Vroeg-markt waar ze de overschotten van groenten en fruit in kratjes mee-geleverd krijgen. Daarmee wordt het eten gemaakt dat ‘s avonds in het volksrestaurant voor een prikje wordt geserveerd.

VolkskeukenDe Poissonnerie opende vier jaar geleden en is intussen een vaste waarde geworden in het verzet van de Vooruitgangsstraat tegen de plannen van Infrabel voor een grote spoorwegviaduct dwars over het gabarit. Maar de Poissonnerie is intussen tevens een broeinest van creativiteit, een knooppunt van sociale interactie, een interessant experiment in samenleven in een buurt waarvan het soms lijkt dat ze door de Brusselse overheden verge-ten is.Mark loodst ons rond in het jaren-1980-pand, waar ooit een beroemde vishandel huisde. De winkelruimte

systeem nodig.” Mark vertelt dat in zijn appartement boven de viswin-kel, dat als een machtige wachttoren uitkijkt over de sporen van Infrabel. Treinen rijden af en aan. “Meestal zijn ze leeg,” zegt Mark.We ontmoeten er bij een koffie zijn medebewoonster. Rocìo is Chileen-

BD

W R

EGIO

SCHAARBEEK – Onzekerheid troef in de Vooruitgangs-straat sinds de geplande onteigeningen door Infrabel van tientallen woningen. Infrabel wil er een enorme spoorwegviaduct. Al tien jaar lang. In kraakpand La Pois-sonnerie houden ze de moed erin. “Alles is hier recup. Ja, ook het brood.”

‘Molenbeek staat op de rand van het faillissement.’ Dat stond vorige week na een lek in La Libre Belgique. Daarmee kan de MR-Ecolo-CDH-meerderheid niet meer ontkennen dat Molenbeek er financieel echt slecht voor staat.

Molenbeek zou geen geld meer van de banken dreigen te krijgen, en bevriest de dotatie voor politie en OCMW in 2017. Waarschijnlijk ko-

men er meerdere (drastische) bespa-ringen. Wat is er aan de hand? Bij het kabinet van MR-burgemees-ter Françoise Schepmans klinkt het dat de feiten zijn wat ze zijn: er is in verkiezingsjaar 2012 - onder de vorige burgemeester Philippe Mou-reaux - te veel personeel aangewor-ven, en die lonen wegen op de begro-ting. Ook zou de gemeente subsidies voor infrastructuurwerkzaamheden hebben onderschat, waardoor er

geld bij de werkingskosten moest gehaald worden. Daar komt nog eens een schuld bij die hoger wordt. Dat staat zwart op wit in enkele do-cumenten van het Brussels gewest die La Libre kon inkijken. De situatie zou al problematisch zijn van voor 2010. Conclusie van Schepmans: Moureaux is verantwoordelijk.“Dat is nogal kort door de bocht,” zegt een lokale bron. “Door de be-volkingsstijging was er meer per-

soneel nodig. Je kan Philippe Mou-reaux veel verwijten, maar hij vocht om geld binnen te rijven bij aller-hande instanties, en hij kreeg het. Schepmans lukt zoiets niet.”“Wat klopt is dat Philippe Moureaux gedurende 20 jaar veel structuren heeft opgebouwd die op korte ter-mijn gesubsidieerd werden door het gewest, maar die nadien zelf door de gemeente gesponsord moesten worden. Een voorbeeld: een wijk-

Besparingen bij politie en OCMW op komstSint-Jans-Molenbeek > Financiële problemen zijn erger dan gedacht


is tamelijk intact gehouden, en dient nu als weggeefwinkel. Wie kan, brengt er oude kleren of spullen. Die komen zo weer in het circuit terecht. Vaak bij mensen die het echt nodig hebben.Mark is niet de bevlogen ideoloog, achter zijn twinkelende ogen lijkt altijd een grap te zitten, maar hij

noemt zich desalniettemin een anarchist die de strijd wil aangaan tegen het (neoliberaal) systeem. “Het kapitalisme wil ons doen ge-loven dat wij individualisten zijn, maar de mensen zijn sociale dieren. We willen in groep leven. Het kapi-talisme heeft het dus totaal verkeerd voor. Maar intussen is iedereen wel

van die ideologie doordrongen.” De Poissonnerie is zelf een voorbeeld van hoe mensen als vanzelf naar el-kaar op zoek gaan, vertelt Mark.“Het vervelende is dat we zelf ook van het systeem leven. Namelijk van wat het als resten produceert: de af-gedankte meubels, het weggegooide voedsel. Dus ook wij hebben het

ADVERTENTIE

Deze dienst wil u de nodige informatie bezorgen om u wegwijs

te maken in uw zoektocht naar mogelijkheden, voorzieningen voor

personen met een handicap

Bezoeken enkel op afspraak

0800-15045�alle werkdagen van 9 tot 12u30,

maandag, dinsdag en donderdag van 13 tot 15u30

Puzzel

[email protected]

‘We zijn niet van plan om hier oud te worden’

ADVERTENTIE

Besparingen bij politie en OCMW op komst


KOM DE IDE A L E IN V E S T ERING BE WONDEREN

Orfeo & Tosca opendeurdag op 10 mei (10u - 18u)

■ ideale investering voor wie zijn rendement graag ziet stijgen■ perfecte huisvesting voor de groeiende groep expats ■ eigen verhuurdienst gespecialiseerd in verhuur aan expats ■ unieke ligging en prestigieuze uitstraling ■ vlakbij De Munt en het bruisende stadscentrum van Brussel■ deel van het iconische Chambon-complex ■ riante binnentuin van landschapsarchitect Wirtz

■ meer info: bel 02/201 00 01 of kijk op thechambon.be

Afspraak in de Koloniënstraat 56 - 1000 Brussel

contract behoeft extra personeel, maar dat per-soneel blijft na afloop van het contract natuurlijk voor de gemeente werken. Meestal zijn het goede ambtenaren, maar ze kosten de gemeente geld.”Wie het lek in La Libre heeft georganiseerd, is onduidelijk. Maar, niet onbelangrijk: er wordt zelfs binnen de PS rekening mee gehouden dat het wel eens uit een ander kamp van de eigen par-tij zou kunnen komen. Hoe zou de (gewestelijke) waarschuwing dat Molenbeek geen bank meer zou kunnen aanspreken anders in de pers ge-raakt zijn? Die vraag blijft open, maar er bestaan

binnen de PS ook stromingen die Moureaux niet goed gezind zijn. Het lek kan ook georganiseerd zijn door MR of CDH, want de meerderheidspar-tijen hebben er belang bij om de zwartepiet voor mogelijke besparingen nu al door te schuiven.De Molenbeekse meerderheid heeft zich al enkele malen verscholen achter de gewestelijke voogdij om het niet over de financiën te moeten hebben in de gemeenteraad, tot grote ergernis van de op-positie. Nu zal Schepmans wel kleur moeten be-kennen.

CD

se, groeide op in Leuven, ging terug naar Chili en woont nu ook in de Poissonnerie. Huishuur is er niet. Alleen kosten. En die zijn laag.Het is een goede manier om in Brussel te wonen, “zeker als je niet afhankelijk wil zijn van dop of OCMW,” zegt Rocìo in vlekkeloos Nederlands. “Ik heb gewerkt, ben kinderthe-rapeute, maar mijn diploma is niet erkend. Ik vind het goed zo. Ik kook nu op donderdag voor de volkskeuken.”Het wonen is er goedkoop, maar veel stabi-liteit is er niet. Als er morgen een brief komt van Infrabel, dan moeten de bewoners binnen

de zes maanden opkrassen. Rocìo: “Ik heb al-tijd op veel plaatsen gewoond. Als het zover is zien we wel. Het is zelfs de eerste keer dat ik een vaste plek heb. Intussen is het een mooi experiment. Samenwonen met mensen die je niet kent. Wat niet wil zeggen dat we hier oud willen worden.”

Staat van onzekerheidMark gaat met ons naar de kelders van het pand. Daar heeft Kinch een volledige opname-studio gebouwd, annex radio- en televisiesta-tion en repetitieruimte. Kinch is Congolees, speelt gitaar en zingt in een Afrobandje. Te-gelijk is hij actief in de socio-artistieke sector. Hij staat op buurtfeesten met Caravan1Bis. In een woonwagen wordt ter plekke, samen met de jongeren uit de buurt, een televisiejournaal in elkaar gebokst.“We werken hoofdzakelijk met afgedankt stu-diomateriaal,” zegt Kinch in het gemolton-

neerde kelderlokaal dat overladen is met vin-tage toestellen. “We zoeken dat echt op. We werken met cassettes, met tape, met video 8, met oude televisieschermen.”We willen weten hoe het kan dat een huis in een afgeleefde en door een groot vastgoed pro-ject bedreigde straat, zo kan opleven. Kinch: “Drie redenen. Er is voor artiesten een echte nood aan dit soort plekken. Anderzijds heeft de vzw Woningen 123 ook voor de juiste voor-waarden gezorgd. Zij zorgen ervoor dat artis-tieke projecten hier een kans krijgen. Maar te-gelijk zijn artiesten ook gevoelige mensen. Ze gaan sneller reageren tegen een onrecht.”Kinch weet goed hoe de bewoners denken over het Infrabel-project. Hij heeft ze met de came-ra ondervraagd. “Sommigen zal het worst we-zen, anderen dromen en denken dat het na de afbraak een leuke plek zal worden met winkels en moderne woningen. Anderen vinden het oprecht jammer dat de huizen tegen de vlakte gaan. Vast staat dat wie er vandaag woont, in een permanente staat van onzekerheid leeft.”

Complete mixHet hoogtepunt in de Poissonnerie is don-derdagavond. Dan is er volkskeuken. Mark komt rond acht uur ‘s avonds met een caddy aangewandeld, volgestouwd met brood. “Vers van vandaag. Krijgen we van een bakker in de buurt. Anders gooit die het toch maar weg.”Langzaam stroomt het publiek binnen. Drie meisjesstudenten die hier geregeld komen eten. “Het is hier goedkoop, en de sfeer is pri-ma. En je komt hier allerlei mensen tegen. We wisselen af met een kraakpand in Ukkel, waar we ook af en toe gaan eten.”Mark staat achter de bar. “Dat is het fijne. De mix is hier echt compleet. Moslims, blanken, Afrikanen. Hier komen zowel armere buurtbe-woners als bobo’s.”Rocìo: “Waarom het zo’n succes is? Omdat het eten zo lekker is natuulijk!” En lachend schept ze nog een bord soep uit.

� Steven�Van�Garsse

“Het is een mooi experiment: samen-wonen met mensen die je niet kent”

Dat het Dapperheidsplein weer autovrij wordt en dat er daaronder plaats zal zijn voor minimaal 235 auto’s, is alweer een beetje waarschijnlijker. De gemeente gaat daarvoor in zee met Apcoa Parking. Na een jaar studiewerk zouden de werkzaamheden volgend jaar al van start gaan. Ten vroegste in 2018 krijgt Anderlecht opnieuw een autovrij Dapperheidsplein.

Een klein jaar geleden maakte het Anderlechtse gemeentebestuur bekend dat er een ondergrondse parking zou komen onder het Dapperheidsplein, een van de belangrijke punten in het meerder-heidsakkoord. Daarmee verdwijnen de geparkeerde auto’s die het Dapperheidsplein nu ontsieren onder de grond. Het plein zelf zou dan ook meteen on-der handen genomen worden om er een aangename groene ruimte van te maken.De ondergrondse parking waarvan de toegang zich ongeveer aan de rotonde aan het begin van de Way-ezstraat zal bevinden, zal plaats bieden aan mi-nimaal 235 plaatsen. Daartegenover staat dat het Dapperheidsplein en andere delen rond het plein autovrij worden gemaakt en dat er dus ook parking-plaatsen verdwijnen. De teller zou dan uiteindelijk op 125 bijkomende parkingplaatsen komen te staan. Ook de autodeelplaatsen van cambio zouden in de parkeergarage ondergebracht worden. Naast de parkeerplaatsen voor auto’s, is er ook plaats voor vijftig motorfietsen. De gemeente hoopt hiermee de handelsbuurt Wayez een nieuw elan te geven en opnieuw klanten te lokken die de straat nu links la-ten liggen omdat ze er geen parkingplaats vinden. Voor gezinnen en vrouwen en mensen met een be-perkte mobiliteit komen er plaatsen aan de ingan-gen. Zoals gebruikelijk zullen ook parkingabonne-menten te verkrijgen zijn voor buurtbewoners die ’s avonds hun auto moeilijk kwijt kunnen op straat.Na een paar administratieve formaliteiten zoals het groen licht van de gewestvoogdij in juni gaan de studies en de vergunningsaanvragen in juli 2015 van start, wat één jaar zou duren. De echte werk-zaamheden beginnen dan in 2016 en zouden dan – als de wens van het gemeentebestuur uitkomt – net voor de gemeenteraadsverkiezingen afgerond

worden.Uiteraard blijven winkels en horecazaken tijdens de werkzaamheden te voet bereikbaar en zullen de jaarlijkse festiviteiten zoals de braderijen, kerst-markt en jaarmarkt blijven plaatsvinden. Financiële plaatjeNiet zozeer het project zelf, maar wel het voorne-men van de gemeente om de toekomstige uitbater van de parking financieel te laten opdraaien voor de bouw van de parking én de heraanleg van het Dapperheidsplein deed bij sommigen wenkbrau-wen fronsen. In andere Brusselse gemeenten zoals Etterbeek bleek het voor het Jourdanplein zo goed als onmogelijk om een aannemer te vinden die de werken volledig op eigen houtje financiert.Uiteindelijk kon de gemeente kiezen tussen drie kandidaten, waarvan Apcoa Parking, een Duitse firma die in verschillende Europese landen actief is, aan het langste eind trok. De firma is onder andere uitbater van de parking aan het UZ VUB in Jette en van de parking aan het Antwerpse gerechtsgebouw.De uitbater zal in Anderlecht de bouwkosten van de parking, geraamd op 8 miljoen euro, volledig zelf bekostigen. Daarnaast maakt ze ook één miljoen euro vrij om de heraanleg van het plein te bekosti-gen. Dat gaat dan behalve de heraanleg zelf vooral om werken aan funderingen, structuur en riolering. Kosten die het bedrag overstijgen worden wel door de gemeente zelf gedragen. In ruil voor die investe-ring staat een erfpachtovereenkomst van 40 jaar. In die 40 jaar wordt jaarlijks op een opbrengst van 300.000 euro gerekend, van wat daarbovenop komt krijgt de gemeente 10 procent. Als de opbrengst bij-voorbeeld 400.000 euro zou bedragen, zou de ge-meente 10.000 euro opstrijken.“De gemeente zal zowel de werkzaamheden als de verdere uitbating kunnen opvolgen door in de bege-leidingscommissie te zetelen. Op die manier hou-den we de vinger aan de pols en kunnen we toch nog ingrijpen waar het nodig is,” aldus schepen van Mobiliteit Mustapha Akouz (PS). “Maar we vertrou-wen onze privépartner,” voegt burgemeester Eric Tomas (PS) daar aan toe.� Bruno�Schols

Dapperheidsplein opnieuw autovrij in 2018

Anderlecht > Ondergrondse parking grote stap dichterbij

Vanaf 2018 zullen er op het Dapperheidsplein geen auto’s meer rijden, net zoals vroeger.

© G

EM

EE

NTE A

ND

ER

LE

CH

T


Elk jaar koopt het Nationaal Geografisch Instituut (NGI) luchtfoto’s aan om zijn databank met geografische gegevens aan te passen. Overlappende luchtfoto’s worden daarop op elkaar gelegd, waardoor een 3D-model ontstaat, dat op zijn beurt vergeleken wordt met de gegevens die het NGI al heeft van plaatsnamen, rivieren, bossen en gebouwen. Zo wordt duidelijk hoe de werkelijkheid op het terrein is in vergelijking met de werkelijkheid op de kaart. Als het moet, dan past het NGI de gegevens aan.Het NGI is natuurlijk al zo lang bezig met kaarten maken dat het ondertussen over een indrukwekkend archief luchtfoto’s beschikt. Een selectie hiervan vindt u week na week in deze rubriek ‘Uit de lucht gegrepen’ terug. Het gaat steeds om (oude) luchtfoto’s uit een van de negentien Brusselse gemeenten. Vorige week zag u het Queteletplein in Sint-Joost-ten-Node, dat op de Kleine Ring ligt. Vroeger lag op bovengenoemde plek een observatorium. En Alphonse Quetelet was een astronoom.Deze week nemen we u verder mee naar de sterren. Het park in de buurt bestond al, maar veel huidige gebouwen waren toen nog veld. Waar zijn we?

UIT D

E LUC

HT G

EGRE

PEN

De N-VA-afdeling Molenbeek-Jette likt haar wonden na het vertrek van gemeenteraadslid Dirk Berck-mans. “We zijn nog niet bezig met de verkiezingen van 2018.”

Maarten Bijnens is de nieuwe voor-zitter van N-VA Molenbeek en Jette. Sinds het vertrek van Dirk Berck-mans uit de Molenbeekse gemeen-teraad is er volgens hem weinig veranderd in de lokale afdeling. Bij-nens: “We hebben nog altijd 60 le-den, en dat blijft zo.”In november kondigde Dirk Berck-mans aan dat hij de Vlaamsnatio-nalisten verliet om zijn eigen frac-tie te vormen in de Molenbeekse gemeenteraad. Drie maanden later liep hij als oppositielid over naar de meerderheid. De N-VA verloor zo

een gemeenteraadslid in een felbe-vochten gemeente. Hoe de Nieuw-Vlaamse Alliantie de komende drie jaar aan politiek zal doen in Mo-lenbeek, is voorlopig dan ook nog onduidelijk. “We kunnen niet meer interpelleren, dat klopt. We hadden bijvoorbeeld graag geweten wat de gevolgen zouden zijn van het Brus-selse circulatieplan op onze wegen. Maar we vinden de komende jaren wel manieren om de mensen aan te spreken,” zegt Bijnens. “We zijn al-leszins nog niet bezig met de verkie-zingen van 2018.”Bijnens woont op de grens van laag- en hoog-Molenbeek. N-VA Molen-beek klaagt alvast de slechte ver-keerssituatie aan het metrostation Ossegem aan.� CD

Geen post-Berckmans-effect

Sint-Jans-Molenbeek > N-VA gaat verder

De bewonersgroep TraVERTsons uit Sint-Joost-ten-Node werd met het project ‘Bloemen in mozaïek’ bekroond door het Fonds Delhaize Groep, een fonds dat beheerd wordt door de Koning Boudewijnstich-ting.

De directe leefomgeving van een persoon is belang-rijk voor de gemoedstoestand en de zelfontplooiing van die persoon. In een buurt waar het grauw en grijs is, zijn buurtbewoners eerder geneigd zich op zichzelf terug te trekken. Kleur maakt een wijk levendiger en brengt de bewoners dichter bij elkaar. Dat was ook de bedoeling van het project ‘Bloemen in mozaïek’: de wijk rond de Dwarsstraat in Sint-Joost socialer en mooier maken onder begeleiding van een professio-nele kunstenaar. “Om dat doel te bereiken kwam het

concept naar voren om stoeptegels te ontwerpen met als thema bloemen,” legt initiatiefnemer van het pro-ject Gérald Coulleaux van buurtwijkcomité TraVERT-sons uit. “We zijn al vier jaar bezig in de wijk. Het geeft dus voldoening om voor dit project bekroond te worden.” “Met het project willen we de mensen uit de buurt dichter bij elkaar brengen,” vertelt Coulleaux. “De eerste tien deelnemers kenden elkaar niet voor ze in het project stapten.” Zondag heeft Coulleaux de prijs in ontvangst geno-men en werden de eerste stoeptegels aan het publiek voorgesteld tijdens een straatfeest. De volgende stap is nu de tegels voor de huizen van de ontwerpers plaatsen en een tweede groep aan het werk zetten. � Cyril�van�der�Esch

Sociale stoeptegels winnen een prijs

Sint-Joost-ten-Node > ‘Bloemen in mozaïek’ bekroond

Afgelopen zondag werden de eerste stoeptegels voorgesteld tijdens een straatfeest.

© IV

AN

PU

T

Een monogram bestaande uit een U met vier paral-lelle lijnen wordt het nieuwe logo van de gemeente. Dat werd tijdens de jongste ge-meenteraad goed-gekeurd. De diepe U verwijst volgens de gemeente naar de drie histori-sche valleien die Ukkel rijk is: de Geleytsbeek, de Ukkelbeek en de Verrewinkelbeek. Na de aankoop van een nieuw ge-bouw is het nieuwe logo volgens burgemeester Armand De Decker (MR) een volgende stap in de mo-dernisering van de administratie. Het logo laat volgens de De Decker

duidelijk de ambitie van de gemeente zien om een heden-daagse admi-nistratie voor heel de bevol-king uit te bou-wen. Het logo en het charter dat erbij hoort

moeten ook de gemeentelijke com-municatie stroomlijnen. De Decker: “Deze nieuwe identiteit is meer dan imago, ze schrijft zich in in een lan-getermijnvisie. Een administratie die nauwkeurig de veranderingen in het oog houdt, proactief, modern ook, en die zich concentreert op de behoeften van de burger.”

DV

Tussen Geleyts, Ukkel en Verrewinkel

Ukkel > Nieuw gestroomlijnd logo

De gemeente Elsene hield dinsdag-morgen een officiële ceremonie ter nagedachtenis van het einde van de Tweede Wereldoorlog. De ceremo-nie vond plaats in het Museum van Elsene en stond in teken van Paul Sobol, een Joodse man die tijdens WO II in Elsene woonde en over-levende van Auschwitz. Tijdens de plechtigheid werden zijn struikel-steen en die van zijn gezinsleden ingehuldigd. De struikelstenen, of Stolpersteine, zijn een kunstproject

van de Duitser Gunter Demnig. Al twintig jaar plaatst hij kleine kas-seien met een messing plaatje op het trottoir voor de huizen van Ho-locaustslachtoffers. Op het plaatje staat info over de slachtoffers. Dem-nig plaatste al tienduizenden stenen in honderden steden en gemeentes, waaronder Elsene. De struikelste-nen van Sobol en zijn gezinsleden bevinden zich tegenover het Muse-um van Elsene.� Margo�Claeys

‘De Holocaustherinnering moet levend blijven’

Elsene > Inhuldiging struikelstenen


ADVERTENTIE

Brussel heeft de mogelijkheid om met de nieuwe geplande parken een statement te maken, zoals René Pechère dat voor zijn tijd overtuigend heeft gedaan met de tuin van het Rijksadministratief Centrum.


GROENBELEID > KHADIJA ZAMOURI EN JAN DE CEUSTER

LANDSCHAPS-MEESTER

H et tweede hoofdstuk van de Gewestelijke Beleidsver-klaring heeft als titel ‘Een

voluntaristisch ruimtelijk orde-ningsbeleid’, waarin een aantal veel-belovende beleidsopties over parken en groene ruimtes opgesomd wor-den. Wij willen een aantal aanzet-ten geven voor de invulling van dit beleid. Deze aanzetten refereren aan een aantal functies die par-ken (kunnen) vervullen binnen een stedelijke context: ze zijn ontmoe-tingsplekken, natuuroases, levende monumenten (soms zelfs kunstwer-ken!), openluchtklassen en ze heb-ben zelfs een specifiek economisch ontwikkelingspotentieel.Al deze functies ontwikkelden zich ‘organisch’ rond de parken die een integraal onderdeel vormden van

de negentiende-eeuwse burgerlijke stadsontwikkeling in Brussel. Deze historische erfenis bepaalt nog steeds topografisch de identiteit van Brussel en is een essentieel onder-deel van de onbetwistbare levens-kwaliteit die deze stad biedt. Laat dat net de grote verdienste zijn van Leopold II. En dit brengt ons op een belangrijk punt: visie! Want die had de vorst.Het is onze overtuiging dat Brussel nood heeft aan meer dan een lou-ter ruimtelijk ordeningsplan: het gewest heeft nood aan een ‘land-schapsmeester’, die net zoals de bouwmeester, de plannen en pro-jecten aftoetst aan een aantal crite-ria, die er zorg voor draagt dat alle functies die een park kan vervullen, evenwichtig waargenomen worden

en die garandeert dat de verschil-lende beleidsopties uitmonden in een planologisch, ecologisch en es-thetisch verantwoord resultaat.

MaaibeleidEen korte blik op de verschillende werven waarvoor de Brusselse par-ken volgens ons staan, leert dat een ‘landschapsmeester’ zijn/haar handen vol zou hebben. Parken moeten nog veel meer dan nu het geval is, plekken zijn waar ‘le vivre ensemble’ realiteit wordt. Denk maar aan wat het Park Antwerpen Spoor Noord aan dynamiek teweeg-gebracht heeft. Dit veronderstelt de

ontwikkeling van aangepaste infra-structuur zoals wandel-, loop-, fiets- en skatepaden, picknickweides, een uniforme en kwalitatieve signalisa-tie, aangepaste MIVB-stopplaatsen, 21ste-eeuwse kiosken, kwalitatieve horeca en interconnectiviteit. Dit betekent meteen ook dat men reke-ning houdend met de belangen van alle stakeholders van een park. Parken zijn ook plekken waar de biodiversiteit van een stad tot uiting komt. Veel meer dan dat nu het ge-val is, moet hier een actief ontwik-kelingsbeleid gevoerd worden, dat van Brussel een echte referentie moet maken in duurzaamheid. We denken bijvoorbeeld aan een selec-tiever maaibeleid, bloemenweiden, gerichtere boomaanplant, het ver-der uitbouwen van groene en blauwe corridors, enzovoort.Parken zijn herkenningspunten waarop zowel bewoners als niet-be-woners hun identiteit kunnen pro-jecteren. Denk maar aan wat Central Park of Hyde Park in het collectieve bewustzijn betekenen. Niet alleen heeft Brussel het potentieel om met zijn bestaande parken een plaats in dit collectieve bewustzijn te verwer-ven (denk maar aan het Jubelpark, het Elisabethpark of het Woluwe-park, …), maar vooral een opportu-niteit om met de nieuwe geplande parken een statement te maken. René Pechère heeft dat voor zijn tijd overtuigend gedaan met onder meer de Kunstberg, de Kruidtuin en de tuin van het Rijksadministra-tief Centrum. Laat ons deze kansen niet laten liggen, en even sterk werk neerzetten. Ook hier heeft België ta-lent te koop! En het is niet dat Brus-sel niet op zoek is naar spraakma-kende bakens in het landschap.

Stadsvlucht tegengaanWe weten dat Brussel een negatief imago heeft in België en minstens een grijs imago in Europa. Natuur-lijk weten Brusselaars dat dat onte-recht is. Gelukkig komt er langzaam verandering in die perceptie, onder meer door het mooie werk van Visit-Brussels. Door consequent in te zet-ten op een actief parkenbeleid heeft het Brussels Gewest een enorme troef in handen om dit imagodefi-cit om te buigen, maar ook om de stadsvlucht (die zich verschuilt on-der de demografische explosie) te-gen te gaan. Het hoeft geen betoog dat voldoende groene ruimte bepa-lend is voor een aangename stede-lijke levensomgeving.Om deze troef goed in te zetten, moet er echter een visie ontwikkeld worden: een ‘landschapsmeester’ zou, in de voetsporen van Karel Buls een ‘esthétique des villes’ mogen uittekenen, met de ambitie om van Brussel een positieve referentie te maken in ruimtelijk beleid. In het licht van de omvang van de taak lijkt ons dit geen overbodige luxe, en vooral een historische kans!

BRUSSEL – Brussel heeft nood aan meer dan een louter ruimtelijk

ordeningsplan voor parken en groene ruimtes, vinden Brussels parlementslid Khadija Zamouri (Open VLD) en liberaal

stedelijk militant Jan De Ceuster. Ze pleiten voor de aanstelling van een

landschapsmeester, die van Brussel een positieve referentie maakt in

ruimtelijk beleid.


BDWOPINIE

GEZOCHT:

voor Brussel

Khadija Zamouri (Open VLD) en Jan De Ceuster.

Khadija Zamouri, Fractievoorzitter VGC en Brussels Parlements-lid Open VLD en Jan De Ceuster, liberaal stedelijk militant

BR

IEVE

N V

AN

LEZ

ERS

[email protected] Carrefour

Begin maart was ik in Carrefour Basilix en vroeg aan een personeelslid “waar kan ik een reiswekker vinden?” Ik werd verwezen naar de radio- en tv-apparatuur. Toen ik daar dezelfde vraag stelde, werd ik in het Frans ver-wezen naar les produits de beauté. Toen ik herhaalde dat ik een reiswekker zocht, kwam de klassieke vraag “vous ne parlez pas français?” Ik antwoordde dat ik een Neder-landstalige klant ben en ervan uit ga dat de klanten bij Carrefour in hun landstaal bediend worden. De arrogante reactie: “oui, mais vous pouvez parler le français, mais vous ne voulez pas” en dat tot tweemaal toe. Ik vroeg naar een Nederlandstalige collega en werd naar de balie verwezen waar zich echter hetzelfde scenario afspeelde met de-zelfde arrogante houding. Aan de kassa vroeg ik naar een verantwoordelijke en werd naar kassa 12 verwezen. Daar zat een dame, die Nederlands verstond maar telkens in het Frans antwoordde.Het antwoord van de klantendienst van Carrefour België: u kan in elk geval altijd vragen om bijgestaan te worden door een Nederlandskundige bediende. Dat heb ik ge-daan en het resultaat heb ik hierboven beschreven. Was het Carrefour die ooit eens de slogan lanceerde “100.000 klanten moet je verdienen”? Verdient Carrefour in Basilix Nederlandstalige klanten?

J. De Smedt, Sint-Agatha-Berchem

Brel in ZinnemaIk lees – ietwat meewarig – de discussie over de presen-tatie van het lied van Jacques Brel Les Flamandes (BDW 1471, p.19 en BDW 1470, p.15).Mensen die het repertorium van Jacques Brel niet ken-nen, gaan er steevast van uit dat Les Flamandes een an-ti-Vlaams liedje is. Dat klopt niet, weet iemand die de moeite doet om het volledig en zorgvuldig te beluisteren. Zelf ken ik ongeveer de helft van de liederen van Brel van-buiten, en Les Flamandes betekent gewoon de sociale rea-liteit zoals die bestond in Vlaanderen ongeveer tot de in-grijpende omwenteling in de geesten die mei 1968 heeft veroorzaakt. Brel heeft eigenlijk altijd pogingen gedaan om ook op een bepaalde manier als Vlaming aanvaard te worden; daarvan getuigen liedjes als Le Plat Pays en Marieke, en pas in zijn laatste levensmaanden, wellicht gekraakt door ziekte en door het feit dat hij in Vlaamse kringen meestal scheef werd bekeken, vindt men werke-lijk Vlaamsvijandige gevoelens; het zijn maar een paar liedjes, en zeker niet van de beste. De beste zijn naar mijn gevoel zijn misogyne liederen, bijvoorbeeld Les Biches of Le Lion, allebei pareltjes. Les Remparts de Varsovie lijkt mij iets lager van niveau, maar is verder toch genietbaar. En nu kunnen de feministen maar steigeren.Ik wou dit toch even rechtzetten: Les Flamandes is geen Vlaams-vijandig lied, het is integendeel een lied dat een correct en doordringend beeld geeft van la Flandre pro-fonde zoals dat bestond in de jeugdjaren van Jacques Brel.

Joost Rampelberg, voorzitter Vlaams Komitee Brussel

SPELREGELS VOOR LEZERSBRIEVEN: Mail uw bijdrage naar [email protected]. Schrijven kan naar BDW-Brieven van Lezers, Flageyplein 18, 1050 Elsene; faxen naar 02-226.45.69. Vergeet niet uw adres te vermelden, ook in e-mails: zonder het adres van de afzender beschouwen we een brief als anoniem, en wordt hij niet gepubliceerd. De maximumlengte van een bijdrage is 2.500 tekens, inclusief spaties. Wilt u graag een langere, meer uitgewerkte opiniebijdrage schrijven (max. 5.000 tekens)? Neem dan eerst contact met ons op voor overleg via [email protected]. De redactie mag lezersbrieven redigeren of weigeren. Moties, manifesten of omzendbrieven worden niet (in deze rubriek) opgenomen.


Cos

De sociale verdringing in de Dansaertwijk bijt in eigen staart. In de jaren 1980 is deze wijk beginnen te verande-ren. Huizen werden gerenoveerd, de huurprijzen stegen en de minder kapitaalkrachtige huurders hebben toen de wijk verlaten. Nu klagen de trendy winkels van deze wijk over de komst van de winkelketen Cos die hoge huurprijzen kan betalen, maar de sociale reputatie naar beneden zal halen. In een artikel in De Standaard verwijst de uitbaatster van de modeboetiek Stijl naar het voorbeeld van de Sint-Gorikswijk waar zich de supermarkt Lidl heeft gevestigd. Nochtans is de ingang langs de Van Arteveldestraat gelegen, zodat het plebs niet langs het Sint-Goriksplein hoeft te passeren. Brusselse Schepen van Handel Marion Lemestre is bereid om de modeboetieks een handje toe te steken en het achter-ste deel van de Dansaertstraat (richting Molenbeek) van de nachtwinkels of andere bas-de-gamme-zaken te verlossen. Ze wil eigenaars proberen te overtuigen om hun winkels aan ontwerpers te verhuren. Met andere woorden, ook hier is de basse classe niet meer welkom.. Werner De Bus, Brussel-Stad

Politie in Anderlecht

Op 19/04/2015 stelde ik vast dat mijn Franstalige buur in mijn tuin planten aan het verwijderen was. Ik sprak hem hiervoor aan in het Nederlands, daar zijn asociale attitude het niet toe-liet om verder wat minnelijk te regelen.De dag daarop nam ik telefonisch contact op met de politiean-tenne ‘Het Rad‘ van Anderlecht. Een norse stem zei mij dat ik de 101 hiervoor diende te contacteren. Hierbij nam een vriende-lijke dame mijn verklaring af, ze zei dat ze een politiepatrouille zou sturen. Na een tijdje belden twee Franstalige politieagen-ten bij mij aan. Ik vroeg hen om een Nederlandstalig proces-verbaal op te maken van de gebeurde feiten. Dit kon niet. Ik diende mij daarvoor te begeven naar de dienst bevolking van Anderlecht. Dat vond ik al vreemd. Ik werd na verschillende ge-sprekken met de diensten van Anderlecht doorverwezen, onder andere naar het Vredegerecht van Anderlecht. Hierbij kreeg ik te horen dat ik mij moest wenden tot een gerechtsdeurwaarder.Daarop nam ik contact op met een gerechtsdeurwaarder die mij vriendelijk vertelde dat dit een werk was voor de wijkagent.

Op 21/04/2015 wendde ik mij persoonlijk (nogmaals) tot de politieantenne ‘Het Rad’. Dit met de vraag om de wijkagent te spreken. Deze was Franstalig en diende bijgestaan te worden door twee Nederlandstalige politieagenten. Nogmaals deed ik mijn verhaal over mijn buur en zijn vandalisme. Ik vroeg om een proces-verbaal op te stellen. Ook hier was dit niet mogelijk. Dit was het werk van de politiepatrouille. Ik zei duidelijk dat ik een Nederlandstalige agent wou spreken. Hierop nam een wijkagent telefonisch contact op met een politiepatrouille. Na een dertigtal minuten werd er aangebeld aan mijn voordeur. Terug twee Franstalige politieagenten. Deze spraken met mijn buur in kwestie. Daar deze agenten ook geen proces-verbaal wilden opmaken, zei ik dit maar toch niet. Hierop zei een van de agenten dat ik mij naar het hoofdcommissariaat in de De-mosthenesstraat 36 van Anderlecht moest begeven. “Daar zul-len ze u een proces-verbaal opmaken in de Nederlandse taal.” Uiteindelijk heb ik acht politieagenten moeten aanspreken om een Nederlandstalig proces-verbaal te mogen krijgen. Zo heeft deze procedure mij vijf uur tijd gekost. Als de Nederlandstalige agenten zich meer zouden bezighou-

den met de Nederlandstalige burgers en indien de Franstalige agenten de bereidwilligheid en minder laksheid zouden tonen om het Nederlands wat meer te oefenen in de praktijk, zou hun beroep als politieagent minder zwaar zijn.De Nederlandstalige burgers (Vlamingen) schamen zich nog steeds om met fierheid hun moedertaal te spreken in Brussel en in andere delen van België. Wim Muylaert,

Anderlecht

Rechtzetting

Er sloop een foutje in het artikel over de autovrije binnenstad (‘Beursplein nog voor de zomer autovrij’) (BDW 1471, p.4-5). Yvan Mayeur werd pas in de herfst van 2013 burgemeester, en was het dus nog niet op het moment van de eerste Picnic the Streets (mei 2012). Freddy Thielemans was toen burgemeester.


© L

IEVE

N S

OE

TE

MUZIEK > VIOOLBOUWERS ONDER HET VOETLICHT VAN DE KONINGIN ELISABETHWEDSTRIJD

NIEUWE KRACHTEN UIT PERNAMBUCO

S tel, u speelt viool, als student of beroeps-muzikant, en u moet een instrument aankopen. Dan is de eerste keuze snel

gemaakt: de Stradivarius, van het type zoals de eerste laureaat van de Elisabethwedstrijd er eentje te leen krijgt. Maar dat valt niet te beta-

len. En verder is de keuze zo breed als de zee diep is: van oude en historische instrumenten tot hedendaagse exemplaren van diverse snit. Dan maakt een bezoek aan een ambachtelijk atelier, als van het vijfkoppige team van Ekho, u al meer wegwijs in het kwaliteitsaanbod op

ELSENE – Geen beklijvende muziek zonder warm klinkend instrument. Daarvoor staan een tiental viool- en strijkstokateliers in Brussel garant. Een van de jongste, gespecialiseerd in de aanmaak van hedendaagse instrumenten, is Ekho nabij de Vijvers van Flagey. Met grote trom promoten ze hun nobel ambacht, voor het eerst samen met zestig Europese stiellieden en... de zegen van de prestigieuze Elisabethwedstrijd.

VADROUILLEDE CULTUUR- EN VRIJETIJDSBIJLAGE VAN BRUSSEL DEZE WEEK

© S

AS

KIA

VAN

DE

RS

TICH

EL

E


een of twee violen, altviolen of cello’s te ont-lenen voor een week,” begint vioolbouwster Joanne Van Borsterhout van Ekho (zie kader-stuk). “Het biedt de mogelijkheid om de klank in diverse ruimten (thuis, een zaal of kerk) te testen. Belangrijk bij het kiezen is te begrijpen wat u precies zoekt, in functie van het muziek-repertoire dat u speelt en zo. Want een instru-ment kan prachtig klinken in de handen van één muzikant, maar het niet ten volle tonen bij iemand anders. Ook biedt ons atelier alle tips voor een goede afstelling van het instrument.

de markt. BDW maakte een afspraak en zag dat het tijd vraagt. Het gamma van prijscate-gorieën loopt sterk uiteen. Gelukkig blijkt kie-zen in de eerste plaats muziek spelen en luis-teren naar de akoestiek van het instrument. “We kunnen ons veroorloven om de muzikant

Het Elsense atelier Ekho. Van links naar rechts: Catherine Janssens, Joanne Van Bosterhaut, Blaise Emmelin, Daoudi Hassoun en Victor Bernard.

Het inlegwerk wordt vakkundig uit schelpen geslepen.

© S

AS

KIA

VA

ND

ER

STI

CH

EL

E

“Om strijkstokbouwer te worden, moet je mees-ters aanspreken. Als de vonk overslaat, dragen ze met graagte hun kennis over”


beeld het Maison Bernard zich toespitst op oude instrumenten, is Ekho enkel bezig met wat levende bouwers produceren.” In de voor-kamer van het atelier worden die hedendaagse bouwers tentoongesteld, aan de hand van hun diverse modellen. Vaak moeten muzikanten, studenten of oudere musici, ver tot in het buitenland op zoek naar instrumentenbouwers. In dit atelier kunnen ze op één plek talloze instrumenten uit Eu-ropa zien, voelen en vooral uitproberen. Want het is vooral de klank die van tel is, afgaand op het repertoire dat de muzikant speelt. In het atelier kan de akoestiek van een heel gamma violen, altviolen en cello’s vergeleken worden. “Het biedt toch al een hele waaier aan mo-gelijkheden die de muzikant met nieuwe in-strumenten kan ontdekken,” stelt Joanne Van Borsterhout. “Het is pas na de zoektocht van wat het beste bij u past, dat u met overgave muziek kan spelen. Sinds vijf jaar bouwen we intense relaties op met docenten in de conser-vatoria van Namen, Luik, Bergen en Brussel. Dat gaat van tijdelijke tentoonstellingen van instrumenten (in Namen) tot een concert met hedendaagse instrumenten, die vooraf door de professoren zijn uitgezocht (in Mons), Het biedt nieuwe mogelijkheden, voor de promotie van onze bouwers.”

MalibranKers op de taart wordt een eerste samenwer-king met de Koningin Elisabethwedstrijd voor Viool 2015. Tijdens het concours wordt in het Flageygebouw de historische en didactische expositie uitgestald Les trésors de la lutherie et de l’archéterie belge, met instrumenten die vorige eeuwen in Belgiê werden vervaardigd. Daarvoor zorgen de Brusselse vioolbouwa-teliers van Jan Strick en Pierre Guillaume. In Flagey is ook een fototentoonstelling over het bouwproces van snaarinstrumenten te zien. Parallel aan deze expositie tonen ruim zes-tig internationale viool- en strijkstokbouwers hun werk in een open ontmoetingstentoon-stelling in het Wijkhuis Malibran (zie onderste kaderstuk). Daarvoor nodigde Ekho de Duitse ambachtengenootschap Klanggestalten uit, dat een 25-tal vioolbouwers groepeert. Samen met het Belgische LABC (Lutherie et Archéte-rie Belge Contemporaine) geven ze hun gehei-men prijs. Komt dat zien en horen!� Jean-Marie�Binst

“Sinds het concours in 2012 voor de Eerste Ronde naar Studio 4 van Flagey verhuisde, is het publiek verjongd en ver-dubbeld in aantal.” Dat bevestigt Michel-Etienne Vanneste, secretaris-generaal van de Koningin Elisabethwedstrijd. “Vroeger kwamen gemiddeld een vierhonderdtal concoursliefhebbers naar de eerste ronde luisteren in het Conservatorium. Dat aan-tal is op drie jaar tijd verdubbeld tot 800 in Flagey. Ook de leeftijd is gemiddeld ge-daald - nu veertigers tot zestigers - dank-zij het imago van Flagey,” aldus Vanneste.

Voor de Vioolwedstrijd 2015 werden 169 dvd’s van kandidaat-deelnemers ge-screend door een jury van zes specialisten. Daarvan werden 69 violisten uit 20 landen aanvaard om mee te dingen naar de ge-geerde titels. Onder hen vijf Belgen, waar-van er uiteindelijk twee mogen aantreden: Fien�Van�den�Fonteyne�(1989) en de op zestienjarige leeftijd tot Belg genatura-

liseerde Armeen Hrachya� Avanesyan�(1986). Beiden behaalden een master aan het Conservatorium van Brussel. Van den Fonteyne volgde les bij Yossif Ivanov, zelf tweede laureaat in 2005. Avanesyan volg-de les bij Igor Oistrakh.

Verwacht wordt dat zich tegen deadline 1 mei, 60 tot 65 kandidaten zullen aanmel-den voor de eerste ronde. Die dag gebeurt de loting van dag en uur van aantreden. De eerste ronde vindt plaats van 4 tot 9 mei (om 15 en 20 uur) in Flagey – zitjes tegen 8 euro. De halve finale (11 tot 16 mei) en de finale (25 tot 30 mei) vindt traditioneel plaats in Bozar. Nieuw is dat het eerste Laureatenrecital na het concours (9 juni) in Flagey plaatsvindt in plaats van in De Munt, gevolgd door een tweede in Bozar (11 juni).

Jean-Marie�Binst

Info: www.imkeb.be en 02-213.40.50.

FLAGEY VERJONGT HET PUBLIEK VOOR ELISABETHWEDSTRIJD

Controle van de strijkstok door Blaise Emmelin.

Victor Bernard: ”Al het hout halen we bij houtsnijders. Voor de stok komen de beste houtplankjes sinds de zeventiende eeuw uit Pernambuco (Noordoosten van Brazilië).” Bernard snijdt en schuurt de stok en gaat met een knipmes de krul bewerken. Dan nog het haarlint (150 paardenharen) en de slof in eb-benhout vervaardigen en het ding van amper 60 gram begint al ergens op te lijken. Ook een zak Bretoense zeeoren (schelpen) ligt klaar om parelmoer uit te snijden voor het delicate inlegwerk. Bernard: ”Sinds het begin van de strijkstokbouw worden dezelfde werkmateri-alen en handelingen gebruikt. Ze worden van strijkstokbouwer op strijkstokbouwer overge-dragen, want een strijkstokschool bestaat er

Er zijn altijd drie onderdelen nodig voor een goede klankproductie: de viool, de strijkstok en de muzikant. Ja, vergeet vooral de strijk-stok niet.”

BrasilAan bouwmaterialen geen gebrek in het ate-

lier. Alles wordt in ruwe materie aangekocht en door de ambachtslieden vertimmerd tot instrumenten en strijkstokken. Voor de vio-len, die deels uit sparrenhout en esdoorn (of al eens populier of fruitboomhout) gemaakt worden, ligt het materiaal te wachten. Ook de strijkstokbouwer komt aan zijn trekken.

niet. Om het te kunnen leren moet je mees-ters aanspreken. Als de vonk overslaat dragen ze met graagte hun kennis over. Zo werkt dit beroep. Voor vioolbouw echter heeft elk Euro-pees land wel een school, met grote verschil-len tussen de Italiaanse, Franse, Duitse en Engelse scholen.” AkoestiekVan Borsterhout dan weer: “België ligt in het midden van Europa en Brussel is bekend om zijn specialisten in vioolbouw, ook al is het excentrieke verschil in bouwstijlen te meten in millimeters. Een blauwe viool ga je niet vinden. Ons atelier is gespecialiseerd in de promotie van hedendaagse instrumenten. Alle ateliers werken rond restauratie, herstel, bouw en verkoop. Maar daar waar bijvoor-

Naar aanleiding van de Koningin Elisa-bethwedstrijd voor Viool wordt voor het eerst een uitgebreide, internationale tentoonstelling georganiseerd door Atelier Flagey en Ekho-violins. Ruim zestig ambachtslui uit gans Europa to-nen hun hedendaagse violen, altviolen, cello’s en strijkstokken (vervaardigd na 2012). De snaarinstrumenten en strijkstokken zullen vrij uitgeprobeerd en vergeleken mogen worden, Verder

zijn er ook apéro-concerten, lezingen, voordrachten en een rondetafelge-sprek ‘Hoe een snaarinstrument en een strijkstok kiezen en onderhouden’. Expo en conferenties van 13 tot 15 mei in het Buurthuis Malibran, Dijkstraat 10, Elsene (nabij Flagey). Parallelten-toonstelling in het Flageygebouw van 9 tot 16 mei (14-22u.).

Info: www.ekho-violins.com

EXPO VAN 60 VIOOL- EN STRIJKSTOKBOUWERS

© S

AS

KIA

VA

ND

ER

STI

CH

EL

E

Het atelier Ekho bij de Vijvers van Elsene is een tiental jaar geleden ontstaan als Atelier Flagey, en opgericht door de Ierse cellist Robert Pierce en de

ATELIER EKHOFransman Blaise Emmelin die strijkstokbouwers werden. Pierce liet hiervoor zijn job bij het Nationaal Orkest van Ierland in 1984 staan. Na New-York en Parijs strandde hij twintig jaar terug in Brussel en behaalde talloze internationale prijzen met zijn strijkstokken. Een jonge garde gepassioneerde viool- en strijkstokbouwers heeft zich intussen verenigd in het atelier, herdoopt tot Ekho. De Fransman Victor Bernard (°1985) is één van hen. Hij studeerde in de vioolbouwschool van Newark af in 2008 en vervoegde eerst het Brusselse vioolatelier Maison Bernard. Sinds 2014 zit hij bij het Ekho-atelier rond Blaise Emmelin (Pierce ging met pensioen), samen met de Belgische vioolbouwsters Joanne Van Borsterhout en Catherine Janssens en de Franse strijkstokbouwer Daoudi Hassoun.

Natuur > 36ste editie van Zoniënmars-Zoniënklanken lokt 1.400 bezoekers

Muziek iN eeN Magisch decorWATERMAAL-BOSVOORDE – De weergoden waren wat weerspannig, maar dat kon de deelnemers van de Zoniënmars-Zoniën-klanken 2015, afgelopen zondag, niet deren. Het evenement klokte af op welgeteld 1.414 bezoekers, een aantal dat vergelijkbaar is met andere edities. Een BDW-fotograaf stapte en luisterde mee.

Iedereen in Brussel en omstreken kent het Zoniënwoud, de groene long rond Brussel. De Zoniënmars is de jaarlijks weerkerende gele-genheid voor wie het 4.000 hectare bosgebied in de diepte wil leren kennen. Via wandelpar-cours van vijf tot vijfentwintig kilometer leer je bij over de honderdduizenden bomen, de vijf natuurreservaten en dieren zoals de Koreaan-se eekhoorn, tjiftjaf of vuursalamander. Sinds 2013 is daar ook een muzikaal pro-gramma aan toegevoegd. Temidden het groen

trakteren muzikanten wandelaars op muzika-le intermezzo’s. Dit jaar stonden violist Edwin Vanvinckenroye, het duo Bao Sissoko en Wou-ter Vandenabeele en de folkmuzikanten van Estbel garant voor magische momenten in het bos. Vardan Hovanissian en Elias Bachoura brachten met hun duduk en Arabische luit het Zoniënwoud in Oosterse sferen. Lieven Vanhemelrijck, centrumverantwoor-delijke van Gemeenschapscentrum WaBo vzw, blikt tevreden terug: “Dit jaar zijn veel

gezinnen met kinderen opdagen, net als veel jonge mensen. De samenwerking met Muziek-publique heeft daar wellicht mee te maken.”Sinds de vorige editie schaart Cultuurcentrum Brussel, het netwerk van de 22 Brusselse gemeenschapscentra, zich mee achter het project. Het doel is om Zoniënmars-Zoniën-klanken te laten uitgroeien tot een jaarlijkse trekpleister voor cultuur- en natuurfanaten.�

Kim�Verthé

Muzikant edwin Vanvinckenroye lijkt wel in trance tijdens zijn solo performance ‘silent Music’.

©JO

VOE

TS


de zachte liederen van estbel, begeleid met doedelzak, fluit en accordeon, brengen mens en dier in vervoering.

©JO

VOE

TS

Bao sissoko bespeelt de kora, een eenentwintigsnarige harp.

© JO

VOE

TS

Wandelaars konden kiezen tussen een parcours van 5 tot 25 kilometer.

©JO

VOE

TS

DE RAND - Dat streekbieren en streektoerisme een gouden, sprankelende combinatie zijn, bewijst de tweejaarlijkse Toer de Geuze in het Pajottenland, die zon-dag aan zijn tiende editie toe is.

De Brabantse Zennevallei is van oudsher de bakermat van de lam-biekbieren, de bierstijl die geken-merkt wordt door het uitzonderlijke proces van spontane gisting van ger-stemout én tarwe, door blootstelling aan de micro-organismen die zich in de lucht bevinden. Hoe de productie van lambiek, oude geuze, oude kriek en faro precies in zijn werk gaat, kan u in veelvoud aanschouwen tijdens de tweejaarlijkse openbrouwerijen-dag in het Pajottenland. Tijdens de Toer de Geuze kan u tussen 10 en 17 uur een bezoek brengen aan ne-gen lambiekbrouwers en geuzeste-kers: Boon in Lembeek, De Troch in Wambeek, 3 Fonteinen in Beersel, Hanssens in Dworp, Lindemans in Vlezenbeek, Mort Subite in Kobbe-gem, Oud Beersel in Beersel, Tilquin in Bierk, en Timmermans in Itter-

beek. Ook het bezoekerscentrum De Lambiek in Alsemberg opent zijn deuren. De toegang is overal gratis, en voor vervoer zorg je zelf. De fiets is daarbij een aanrader.De Toer de Geuze, met meer dan tienduizend bezoekers uitgegroeid tot het grootste bierevenement van Vlaams-Brabant, was in 1997 het eerste initiatief van Hoge Raad voor Ambachtelijke Lambiekbieren (Ho-ral), waarvan inmiddels alle elf de geuzeproducenten van Vlaams- en Waals-Brabant (en dus niet Cantil-lon uit Anderlecht) lid zijn. Voortaan is Frank Boon van de gelijknamige brouwerij overigens de voorzitter van Horal. Hij volgde pas Armand Debelder van 3 Fonteinen op.Een tweejaarlijkse traditie ter ge-legenheid van de Toer de Geuze is ook de verkoop van de Horal Oude Geuze Megablend: een unieke blend samengesteld uit lambieken afkom-stig van alle lambiekbrouwende Ho-ral-leden. MB

www.horal.be, www.toerdegeuze.be

Gastronomie > Zondag tiende Toer de Geuze

Openbrouwerijdag bij de Pajotten

de Toer de geuze is het grootste bierevenement van Vlaams-Brabant.

© VIS

IT FL

AN

DE

RS

De paasvakantie bracht mij nog eens naar de Eeuwige Stad. Ik ben altijd diep gelukkig om terug in Rome te zijn. Het is ook een plek waar je, naast het bekijken van ontiegelijk veel monumen-ten, wat kunt nadenken over hoe we zelf leven.

Drie miljoen inwoners zijn er in die stad, maar ik heb er nog nergens een supermarkt gezien. Dat is ook begrijpelijk, want er is geen parkeerplaats en zelfs de auto’s zijn er zo klein dat men niet voor een hele week inkopen kan doen. Die armoede leidt tot een vorm van rijkdom. Door de versnippering van de distributie is het aanbod zeer rijk aan diversiteit. Boeren en tuinders kweken er allemaal iets anders, in plaats van, zoals hier, allemaal hetzelfde te wil-len produceren (onder dwang van de veilingen met hun vaste normen). Neem daarbij de migranten van overal elders in Italië, en je vindt winkels die uitpuilen van onverwachte en subtiel verschillende goederen. Verder zijn Romeinen bijzonder conser-vatief, zeker in hun manier van eten. Van minstens één gerecht, carciofi alla giudia (artisjokken op zijn joods) weet men met zekerheid dat het al werd klaargemaakt in de tijd van Hadrianus, tijdens het Romeinse Keizerrijk. Die tweemaal gefrituurde bloemen worden nog dagelijks geserveerd in het Joodse getto, dat in de Oudheid ook al bestond.Sterrenchefs, die de wereldpers met gewaagde technieken veroveren, dat is iets voor het Noorden. Menukaarten in Rome klinken als een oude litanie. Steeds dezelfde combinaties, en zo hoor je ook te bestellen. In Rome vindt men het nog steeds idioot wanneer iemand een cappuccino bestelt na 11 uur ‘s ochtends. Daarom blijft u in de stad best nooit langer dan een week. Om te beginnen krijgt u een overdosis impressies, anderzijds bent u door de menukaart heen en zal u in herhaling vallen. Kom dan best later eens terug, in een ander seizoen. Het is geen twee uur vliegen van Brussel.Het conservatisme uit zich bijzonder goed in de pasta’s. De lange pasta zou door de Joden zijn ver-spreid vanuit het Midden-Oosten. In het Zuiden van Italië maakte men maccheroni door deeg te rollen rond een metaaldraad. In het Noorden wreef men het deeg op tafel tot kleine wormpjes (vermicelli). Dat waren destijds exportpducten voor de rijken in

heel Europa, arme mensen aten gortepap en later maïspap (polenta). Het is slechts door de industria-lisatie en mechanisatie dat er dingen zoals spaghetti en penne zijn ontstaan. Eigenlijk eten Italianen pas pasta sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog. Maar ze doen dat wel altijd op dezelfde manier: na het voorgerecht (antipasto) dat meestal bestaat uit iets kleins en lekkers, zoals vlees of kaas of een sla-tje, en voor het vleesgerecht (secundo piatto). Pasta is in de ogen van de Romeinen dus een soep (primo piatto) en vaak het zwaarste onderdeel van de maal-tijd, Bij elk type pasta hoort een welbepaalde saus: in de regel: hoe dikker de pasta, hoe grover de saus. Met vloeibare sausjes zoals die van de tapijtschelpen (vongole) zal men een spaghetti serveren, met hele schelpen en garnalen grote paccheri. Bij ragu (wat wij hier bolognese noemen) horen tagliatelle, geen

spaghetti, pasta’s kunnen glad zijn of juist geribd (rigate) om beter te binden

met de saus. Maar bij elke pasta hoort

een eigen saus, en geen an-dere. Met de toeris-t en i ndu-

strie is het aantal beschikbare pastavari-eteiten schrikba- rend toe-genomen: al gehoord van radiatori? Wel die zien er dus uit als radiatoren. Er zijn denneboompjes voor met Kerstmis en pasta in de vorm van de Italiaanse laars. Ik zag zelf desktopcomputertjes van deeg. Voor de nerds.Het meest Romeinse pastagerecht is misschien wel de buccatini all ‘amatriciana, als schrijven de Ro-meinen zelf alla matriciana (Italië is ook een dialec-tenland). Deze saus zou stammen uit Amatrice, de stad in Latium waar ook de pauselijke koks vandaan kwamen. Het bijzondere aan deze saus is dat hij als de eerste saus met tomaten wordt aanzien (bolog-nese heeft van oorsprong geen tomaten). Daarom bestaan er ook nog twee versies, één zonder tomaat, die ook wel griccio wordt genoemd en de andere, de amatriciana sensu stricto, die ontstond met de intro-

ductie van tomaten, wat ook in Italië nog niet zo gek lang geleden gebeurde.Kook buccatini, buispasta van iets minder dan een centimeter diameter, al dente. Dat betekent half gaar. Zet ze op in ruim kokend water en laat ze de helft van de opgegeven kooktijd zieden. Dan zet u gewoon het vuur af en laat u de pasta trekken gedu-rende de overige tijd.Ondertussen bakt u op hoog vuur gezouten blok-jes kinnebakspek (guanciale) in een pan met wat olie waarin een scherp pepertje (peperoncino) wordt meegebakken. De stukjes spek mogen maar half zo dik zijn als de buccatini. Blussen met een glas witte wijn. Dan enkele ontpitte en gepelde tomaten toe-voegen (in lange stukjes gesneden), zout toevoe-gen en enkele minuten laten samen sudderen. Veel zwarte peper malen. Vervolgens met de uitgelekte pasta mengen en besprenkelen met gemalen pecco-rino romano-kaas. Buccatini eten is een uitdaging, door het gat in de pasta kan je ze niet opzuigen, je moet de slierten dus steunen met de vork. Smakelijk..

[email protected]

rome

BRUSSEL EN DE WERELD CULINAIR ONTDEKT

Nick Trachet

ADVERTENTIE

“in rome vindt men het nog steeds idioot wanneer iemand een cappuccino bestelt na 11 uur ‘s och-tends. daarom blijft u best nooit langer dan een week in de stad”


Sociale Verhuurkantoren (SVK)

Gegarandeerde huur elke maand

Verzekerd verhuurbeheer

Onderhoud van uw woning

www.fedsvk.be02 412 72 44

a

a

a

a

a

Verhuur uw woning

zonder risico en zonder zorgen

Hulp bij renovatie

Fiscale voordelen

ADVERTENTIE


BRUSSEL – Op 30 april beweegt er heel wat in de Brusselse muziekscene. Via het Poppunt-project ‘Lokale Helden’ krijgt mu-zikaal talent in Brussel namelijk een heuse kans om zich te bewijzen.

Poppunt, een vzw die instaat voor muzikan-ten, dj’s en producers, geeft in het kader van de Week van de Amateurkunsten op die dag lokaal talent een podium. Over heel Brussel staan dan in totaal 36 podiumplaatsen ter beschikking. In het centrum wordt bij shows in de Beursschouwburg en Huis 23 zelfs voor professionele feedback gezorgd. Jeugdhuis Dar organiseert een straatfeest en ook in het station Brussel-Centraal en tal van andere lo-caties is er plaats voor lokaal talent. Buiten de Vijfhoek zijn eveneens vrije podia aanwezig, zoals bijvoorbeeld in het Molenbeekse Vaart-kapoen en het Anderlechtse Zinnema. Volgens Poppunt is de lokale muziekscene onontbeerlijk voor de ontwikkeling van muzi-kaal talent. “Het eerste optreden in de buurt is cruciaal voor elke beginnende artiest,” vertelt Tessa Joris van Poppunt. “We willen ervoor zorgen dat lokale muzikanten en dj’s die ma-gie ervaren bij een eerste optreden. Het con-tact en de bevestiging van het publiek is heel belangrijk.”

Joris benadrukt ook het belang van de zoek-tocht naar talent op lokaal niveau. “Onder ie-dere kerktoren schuilen lokale helden. Om dat talent aan te moedigen en het publiek de kans te geven om lokale bands en dj’s te ontdekken zijn we unieke samenwerkingen aangegaan met allerhande organisaties.” De selectiepro-cedure laat Poppunt aan elke initiatiefnemer over, met als enige vereiste dat de gekozen ar-tiest uit de buurt komt.

Massale responsVolgens Joris helpt Poppunt met Lokale Hel-den de drempel voor prille organisatoren te verlagen. Lokale organisatoren worden soms ontmoedigd door reglementen, geluidsnor-men of weten simpelweg niet hoe ze eraan moeten beginnen. “We staan hen bij met raad en daad en informeren hen over de financiële mogelijkheden. Met 36 shows in Brussel is dat een geslaagde missie. De massale respons bewijst ook dat er heel wat leeft op vlak van muziekbeleving.”Het initiatief van Poppunt vindt niet alleen in Brussel plaats, op 30 april zullen ook over heel Vlaanderen acts plaatsvinden. Een vol-ledig overzicht van alle Lokale Helden-evene-menten vind je op lokalehelden.be.

Jilan Berroho

‘Eerste optreden in de buurt is cruciaal’

Muziek > ‘Lokale helden’ verzorgen dertigtal shows in heel Brussel

Architectuur > Belgische architectuur bekeken vanuit de Belg

‘Brussel lijkt een transitzone’BRUSSEL - De beroemde architect Renaat Braem noemde België het lelijkste land ter wereld. Een lappendeken, aaneen-genaaid door een krankzinnige. In hun documentaire ‘Archibelge’ proberen Sofie Benoot, Olivier Magis en Gilles Coton vat te krijgen op deze intrigerende en bizarre vorm van urbanisatie die zich in België voordoet.

“In plaats van een onooglijk samenraapsel bekijken we Brussel als een surrealistische collage van verschillende visies en dromen die in het dagdagelijks leven op elkaar zijn geplakt,” klinkt het.Op woensdagavond 6 mei wordt het eerste deel van de driedelige reeks Archibelge uit-gezonden op Canvas. Uitgangspunt van de documentaire zijn de bizarre aspecten van de Belgische urbanisatie en waar die van-daan komen. “We wilden de volledige Bel-gische architectuur in beeld brengen, maar hoe maak je van zo een absurde en gevari-eerde vorm van architectuur een volledige

documentaire?”, zegt Celine Strypsteen, productieleider van het project. De docu-mentaire bekijkt de architectuur vanuit de Belg zelf. “De hoofdstad is zijn werkplek, de steenweg is zijn woonplek en de kust is waar hij zijn woon- en werkplek ontvlucht om te ontspannen.”

Absurde architectuurElk van die drie facetten van zijn leven komt aan bod in één aflevering. In de eerste afle-vering Brussel op Zoek naar Zichzelf wordt Brussel onderzocht als stad waar de Belg werkt, maar eigenlijk een afkeer van heeft. Honderdduizenden pendelaars stromen er elke ochtend toe om ’s avonds weer te ver-trekken. “We kijken naar de inwoners. Hoe trekken ze hun plan met die absurde archi-tectuur? Wat vinden ze er eigenlijk van en hoe moet het nu verder?”

Margo ClaeysDe eerste aflevering van Archibelge, Brussel op Zoek naar Zichzelf, wordt op Canvas uitgezonden op 06/05 om 21u35

Ook Brussel komt aan bod in de documentairereeks ‘Archibelge’.

© C

AN

VAS / O

FF

WO

RL

D

GGGEEFTTT JJEE RRUUUIIMMTTTEEKLEUTERSCHOOL, LAGERE SCHOOL EN SECUNDAIRE SCHOOL

LENTEFESTIVAL

ZATERDAG 9 MEI ‘15 VAN 14 TOT 21u.

FFREEEE PPOODIIUUMKKLLEEUUUTTERR ENNN LLLLAAGER (15 UUR)SSEECCCUUUNNDDDAAAIIIIRR ((118 UUR)

AACCTTIVIITTTEEITEN (14-18 UUR)WWOOORRKKSHHHOOOPPSSGGGGEEEKKKKE FIEEETTTSSSEN, SPRINGKASTELEN

KKIINNDDERDISSCCO (18-20 UUR)

OPPEENDEURDAG ASO (14-18 UUR)

ETEENNN EEENNN DDRRINKENGGGEEEEBBBBAAAAKKK,,, IIIJJJSSS,,, FFFFRRRRIIIEEETTTTJJJJES, GEZELLIGE BAR

SINT-NIKLAASINSTITUUTBERGENSESTEENWEG 14211070 ANDERLECHTWWW.SNI.BE

BRUSSEL – Op 7 mei gaat theatervoorstel-ling Ceder in première in de Bozar. Een voor-stelling waar mensen met een beperking de personages vertolken. De planken van de Henri Le Boeuf-zaal worden hun podium.

“Ik kreeg de vraag of ik iets wou creëren met mensen die een beperking hebben. Met hulp van andere regisseurs wou ik dat wel doen. Zo zijn Nele Vereecken en Sara Sampalayo erbij gekomen,” legt Michiel Soete, grond-legger van de theatervoorstelling, uit. “Wer-ken met mensen die een beperking hebben vergt tijd en geduld omdat ze niet altijd alles kunnen onthouden.”“De setting van Ceder is een tankstation in

een afgezonderde regio waar nooit iemand komt. De enigen die er komen zijn de lokale bewoners. In dit geval mensen met een be-perking. Het verhaal gaat over toevallige ontmoetingen tussen de personages en hoe ze elkaar beïnvloeden,” licht Soete toe.De voorstelling gaat in de Henri Le Boeuf-zaal in de Bozar in première. “De dag waar-op de voorstelling in première gaat, begint ook het zesde Europese congres voor men-sen met een beperking. Er was nog plaats voor een voorstelling en daarom hebben ze ons gevraagd,” besluit Michiel Soete.

Cyril van der Esch

Tickets en info: www.bozar.be

Podium omgetoverd tot tankstation

Theater > Mensen met een beperking vertolken hoofdrol in Ceder

ADVERTENTIE

Nazi’s in het Witte Huis

BRUSSEL – Het Witte huis staat in Marokko en is met meer dan vier miljoen inwoners de grootste stad van de Maghreb. Casa-blanca was oorspronkelijk een bolwerk van Berbers, die er vandaag nog een vierde van de bevolking uitmaken. Maar dat gesloten volkje kreeg in de loop der tijden bezoek van verschillende meer open gemeenschappen zoals eerst de Portugese en Spaanse, en later de Franse kolonisten.

Dat gaf een internationaal cachet aan de ha-venstad, die vandaag geldt als het economi-sche hart van Marokko, en die de etymologie van haar naam nog altijd respecteert, aange-zien de huizen en gebouwen er na meer dan duizend jaar nog altijd overwegend wit zijn.Dat rond de stad een Westers parfum van ori-entaalse romantiek hangt, heeft echter vooral te maken met de populaire Hollywoodfilm Casablanca uit 1942, met Humphrey Bog-art en Ingrid Bergman in de hoofdrollen. Die prent is eigenlijk gebaseerd op een toneelstuk dat steunde op ervaringen van de auteurs met verzetsactiviteiten in Europa (Wenen en Zuid-Frankrijk), maar de actie transponeerde naar

The Marx Brothers maakten na WO II hun comeback met een parodie op Casablanca.


Artists in residence The Marx Brothers in Casablanca

van Casablanca in januari 1943, tijdens de-welke Churchill en Roosevelt de kansen in de oorlog verder in hun voordeel deden keren.

Virtuoze intermezziIn 1946 volgde er zelfs al een soort van pa-rodie op de film. Niemand minder dan de Marx Brothers, de New Yorkse fraterniteit van fratsenbakkers, bekend van klassiekers als A Night at the Opera en Duck Soup, maakten na de oorlog hun comeback op het witte doek met A Night in Casablanca. Daarin transformeert nachtclub ‘Rick’s Bar’ tot ‘Hotel Casablanca’, gerund door het besnorde personage van Groucho Marx. Dat is er zich niet van bewust dat zijn drie voorgangers werden vermoord door een gevluchte nazi die na de oorlog zijn gestolen schatten in het hotel wil komen op-halen. Dankzij zijn opdringerige bodyguard (rol van Chico) en de weerbarstige knecht (Harpo) van de ex-nazi, ontsnapt Groucho aan de nieuwe moordplannen. De film is niet de broers’ beste, maar de aaneenschakeling van sketches, woordgrappen en virtuoze muzikale intermezzi getuigen toch nog altijd van een voor die tijd bovengemiddelde spitsvondig-heid. Over de film ontstond overigens ook de mythe dat Warner Bros – producent van Casablanca – de Marx Brothers een proces zou hebben willen aandoen omwille van het gebruik van de naam ‘Casablanca’ in de titel. De broers zouden daarop gedreigd hebben Warner Bros een proces aan te doen voor hun gebruik van het woord ‘brothers’, waarop zij als Marx Bro-thers de rechten meenden te hebben. Michaël Bellon

www.brusselnieuws.be/inresidence

de overzeese stad die toen werd gecontroleerd door het met nazi-Duitsland collaborerende Franse Vichy-regime. Daar profileren Rick Blaine (Bogart) en Ilsa Lund (Bergman) zich – ten koste van hun liefde – als verzetslui – tus-sen de vele andere expats, ballingen en vluch-telingen die Rick’s Bar frequenteren.Van de qua productie eigenlijk routineuze stu-diofilm is natuurlijk geen enkele scene in Ca-sablanca zelf opgenomen. Wat je te zien krijgt is een clichématige stripverhaalversie van een oosterse stad, terwijl Casablanca op dat mo-ment ook al een staalkaart van art deco en an-dere moderne architectuur te bieden had. Het succes van de film lag evenwel in de roman-tische plot, de spitse dialogen, de iconische acteurs, en de zweem van authenticiteit die er onrechtstreeks toch werd ingebracht door de cast. Die laatste was namelijk in belangrijke mate samengesteld uit Europese acteurs die echt voor het nazi-gevaar waren gevlucht, en die in de film zowel verzets- als nazirollen kregen toebedeeld. Daarnaast profiteerde Ca-sablanca ook van de (vervroegde) release tij-dens de geallieerde invasie van Noord-Afrika eind 1942, en de daaropvolgende Conferentie

M eer dan 40 jaar woont Delvenne nu al in Brussel. En daarvoor mag hij zijn vader danken. “Ik ben geboren

in Ronse. De familie: allemaal landbouwers. Mijn vader was de enige met een diploma. Een diploma van drukker. In de jaren 1960 is hij in Brussel beginnen te werken. Het stadsleven beviel hem zozeer dat hij, toen ik iets ouder was dan drie, hier zijn eigen zaak begonnen is. Voor mij betekende dat het afscheid aan de Vlaamse Ardennen.” De kleine Edmond werd algauw een grote Ed-mond in Brussel. Een Brussel dat steeds bon-

ter werd. Een Brussel waar hij zich als een vis in het water voelde. “Plots was ik de dertig al gepasseerd. Onderweg had ik me, bij gebrek aan een hoger diploma, steeds in mijn onder-houd voorzien met klusjes links en rechts. Vooral in scholen. Dertig, een leeftijd waarop men zich al snel oud voelt. Voor mij was het dan ook het moment om te zeggen dat het ge-daan moest zijn met het rollen van de ene dag in de andere. Dat ik een toekomstplan moest hebben. Dus ben ik beginnen te werken als stadsambtenaar. Dat ben ik nu, vijftien jaar later, nog steeds. Mede omdat ik de verant-

Edmond Delvenne (achter glas): “In wijken als Anneessens en Kuregem kan solidariteit tot mooie ontmoetingen leiden.” © MARC GYSENS

BRUSSEL – “Ik ben iemand die bruggen wil bouwen, contacten leggen. Met een open blik. Andere mensen ontmoeten, andere milieus, andere culturen. In het doordeweekse leven én in mijn passie voor kunstuiting door het geschreven en het gesproken woord.” Edmond Delvenne is stadsambtenaar én een man met een hart voor schrijven. Hij doet niets liever dan zijn teksten op een podium brengen als slammer. En sociaal actief te zijn.


woordelijkheid draag voor twee kinderen. Een dochter van bijna dertien, een zoon van tien. Met gemengd bloed. En dat vind ik mooi, zo kunnen ze van binnenin proeven van verschil-lende culturen. Een verrijking. Als mens kan je er alleen maar van leren.” Armoede en solidariteitDat proeven van verschillende culturen doet Delvenne al van kleins af. Het heeft hem ook een sociaal geweten geschopt. “Ik woon aan de Anderlechtsepoort, op de grens van de Annees-senswijk met Kuregem. Al meer dan 40 jaar; nu in het ouderlijk huis. Ik heb er de Spaanse gemeenschap zien neerstrijken, ik heb er de Arabieren zien aankomen, de Polen. Ik heb er ook mijn ex-vrouw leren kennen, een Poolse.” “Anneesens en Kuregem zijn wijken die door de goegemeente met een scheef oog worden beke-ken. Wijken met hun eigen leven, die steeds migranten hebben aangetrokken. Omdat het wonen er relatief goedkoop is. Wijken die ook

steeds de wind van voor krijgen. De proble-men hebben, in tegenstelling tot wat velen willen denken, niets te maken met cultuur-verschillen. Wel met armoede, kansarmoede. Nadelen wat leefcomfort betreft, voordelen als het op solidariteit aankomt. Niemand die er op een eilandje woont. De solidariteit kan tot mooie ontmoetingen leiden van het mo-ment waarop je over de culturele barrières heen durft te kijken.” Als vice-voorzitter van de wijkvereniging De l’Autre Côté is Delvenne eveneens iemand die opkomt voor wie rondom hem woont. “En we liggen onder vuur. Door de plannen van het stadsbestuur, om de omgeving van de Beurs verkeersvrij te maken. Op het eerste gezicht ogen ze mooi, die plannen. Maar ik vrees dat het voor mijn buurt een overlast met zich zal meebrengen. Pollutie, het lawaai van onge-duldige claxons, de aanvoer van het brood-nodige door vrachtwagens op alle mogelijke uren van de dag en de nacht. Alweer zijn het

‘Bruggen bouwen EDMOND DELVENNE, STADSAMBTENAAR EN SLAMMER

MET EEN OPEN BLIK’

de minder gegoeden, die de last van het genot van de meer bevoorrechten moeten dragen. Waarom niet de Vijfhoek verkeersvrij maken, met daarrond parkings voor het toestromend autoverkeer? Neen, alweer de halfslachtige, zelfs discriminerende kant opgaan. Het is trend die zich steeds meer begint af te teke-nen, het afbrokkelen van hetgeen waarvoor de vorige generaties hebben gevochten. Sociale regressie naar een klassenmaatschappij.” Echte democratieZegt de stadsambtenaar, wiens lange rosse manen, wiens hele houding, verraden dat hij nog een tweede leven heeft naast dat van ‘bra-ve burger’.“Twintig jaar geleden ben ik beginnen te schrijven. Wat algauw een passie werd. Ideeën, gevoelens, meningen, die ik links en rechts op papier zette. Schrijven voor mezelf.

Tot ik vier jaar geleden kennis heb gemaakt met het Brusselse milieu van de slam. In het Théâtre de la Vie in Sint-Joost. Slam, het rit-misch scanderen van een tekst. Een moderne vorm van poëzievoordracht, die verschillende kunstvormen kan combineren. Dichtkunst, performance, muziek.” “Ik was verkocht. Het maakte dat ik mijn tek-sten ben beginnen te herschrijven, om ze in slamvorm te brengen. Thematisch uitgewerk-te teksten, die in symbiose kunnen gaan met muziek. Het juiste woord, op de juiste plaats. In het juiste ritme. Mezelf bevragen tot aan de grenzen van het geobsedeerde. Voor mij is het zelfs een beetje therapeutisch, in die zin dat ik steeds de neiging heb gehad om te snel te praten uit schrik niet alles gezegd te krijgen. Dat ik zelfs mijn zinnen inslikte toen ik nog klein was. Absolutely not done voor een slam-mer. Het heeft me geleerd mijn tijd te nemen om duidelijk te zeggen wat ik wil zeggen. Om wat ik zeg zuurstof te geven.” De slam noemt Delvenne een experimentele

“Al slammend heb ik steeds de neiging gehad om te snel te praten, uit schrik om niet alles gezegd te krijgen”

BRUSSEL – Voor de eerste keer pakt Bo-zar uit met een project waarbij leerlingen gedurende het hele jaar samen met hun leerkracht rond muziek werken: Canta-nia. Dankzij dit Spaanse concept wordt het podium in de Henry Le Boeufzaal van het Paleis voor Schone Kunsten op 3 mei overgenomen door 290 leerlingen uit twaalf Brusselse basisscholen. Na een heel jaar lang te oefenen, zullen zij samen met het Nationaal Orkest van België het stuk ‘Een wereld tussen twee continenten’ vertolken dat speciaal voor het project geschreven werd.

Vanwaar kwam het idee Cantania naar Brussel te halen?Wenke Minne: “Cantania past eigenlijk perfect binnen een groter concept: Singing Brussels. Het doel daarvan is het samen zingen weer meer te integreren in de maat-schappij. We merken dat samen zingen in lagere scholen niet meer gebeurt en willen leerkrachten aanmoedigen om dit wel te doen. Cantania is eigenlijk vooral een sa-menwerking met leerkrachten. We willen hen meer middelen aanreiken en tonen dat samen zingen heel tof kan zijn. Daarnaast werken we in dit project met zowel Ne-derlandstalige als Franstalige scholen. De leerlingen zingen ook in beide talen dus we hopen dat dit voor de kinderen een positieve samenwerking zal worden en een ervaring die ze nooit meer zullen vergeten.”

Waarom hebben jullie voor dit stuk gekozen?Minne: “De compositie is gemaakt door de mensen van Cantania in Barcelona. Daar bestaat het project al 25 jaar en zijn ze dus heel goed op de hoogte van wat kinderen kunnen op welke leeftijd. Er is voor dit stuk gekozen omdat ze daar in Spanje nu ook rond werken. Zij nemen hier de artistieke leiding en zullen de voorstelling dirigeren.” Hoe hebben de leerlingen zich voorbereid op de voorstelling?Minne: “Dat verschilde enorm van klas tot klas. Wij hebben de leerkrachten drie workshops gegeven zodat de begeleiding van de kinderen voor de rest in hun handen kon zijn. Het eindresultaat zal niet enkel voor het publiek een verrassing zijn, maar ook voor ons, voor de leerkrachten en voor de leerlingen zelf. Het stuk bestaat name-lijk uit meerdere stemmen en een klas doet slechts een van die stemmen. Op 3 mei heb-ben ze een uur repetitietijd en dat zal de eer-ste keer zijn dat ze het stuk opvoeren terwijl ze de andere stemmen en het orkest horen.”

Margo Claeys

Cantania op zondag 3 mei om 15.00 uur in het Paleis voor Schone Kunsten (Ravensteinstraat 23, 1000 Brussel). Vrije toegang. Inschrijven via een link op www.bozar.be.

‘Ze zullen vooral inspelen op het massa-effect’

Wenke Minne: “We willen leerkrachten tonen dat samenzang tof is.”

© B

OZ

AR

3 VRAGEN AAN WENKE MINNE


scene, die een ideaal leerproces aanreikt. Voor dichters, muzikanten, acteurs. Een leerproces in het samenbrengen van verschillende dis-ciplines, een leerproces in interactie met het publiek. En op dat gebied is Brussel best rijk. “Je hebt het Théâtre de la Vie, het tweetalige slamcircuit in De Pianofabriek, het Neder-landstalige in De Monk. Dan heb je nog de heel experimentele scene in het cultureel centrum van Schaarbeek en in min of meer dezelfde lijn La Poissonnerie, in een gelegaliseerd kraak-pand waar voorheen een vishandelaar zijn nering deed. In La Poisonnerie heb ik mensen zien dansen op mijn teksten, begeleid door jammende muzikanten. Dat contact voelen met het publiek is iets dat me een enorme per-soonlijke genoegdoening gaf.” “Ik doe het niet om bekend te worden. Ik doe het om te kunnen zeggen wat ik wil zeggen. Steeds vanuit hetzelfde uitgangspunt: als er ook maar één iemand reageert op mijn uit-gereikte hand, dan heb ik gewonnen. Mijn gevoelen, mijn gedachte is dat wij slammers, met zijn allen in dezelfde boot zitten. Als het grote succes er dan toch zou komen, dan ga ik het niet afwijzen, dan ga ik niet in de soep spugen.” Zo’n slamscene kan ook even goed privé op poten worden gezet, zoals Delvenne een jaar lang heeft gedaan. ‘Les slams salon’. “Tijdens de weekends nodigde ik artiesten uit, actief in uiteenlopende disciplines. Een periode waar ik met veel plezier op terugkijk, én met fierheid. Normaal gezien komt een slammer op, brengt hij zijn tekst. Na drie minuten is het aan de volgende. Ik gaf ze meer tijd, zo’n twintig mi-nuten, om hen toe te staan zich op hun gemak te voelen, om hun moment te vinden. Op een blauwe maandag waren er drie slammers, die het elk voor zich moeilijk hadden om hun plankenkoorts te overwinnen. Uiteindelijk zijn ze samen opgekomen. Nu vormen ze de groep Atomes D’Infitada, die het allerminst slecht doet. Mensen helpen om het beste in zichzelf naar boven te brengen, is iets dat me deugd doet. Ik houd me daarnaast ook bezig met Zo-nes d’Expressions Libres, in het Théâtre de la Vie’. Waar mensen hun ding kunnen komen doen, zomaar, zonder er daarom gevraagd te zijn. Slam, poëzie, verhalen vertellen, musice-ren. Steeds weer met de bedoeling om iemand de kans te geven zich uit te drukken voor een publiek, om anderen te ontmoeten, nieuwe banden op te bouwen. Echte democratie.”

Karel Van der Auwera

De hele reeks nalezen? www.brusselnieuws.be/ingesprekmet

ZESDE EDITIE FESTIVAL CONNEXION KIN. Voor de zesde keer organiseert KVS het internationale kunstenfestival Connexion Kin. Met de steun van het Brussels gewest en enkele internationale partners brengt KVS artiesten uit de hele wereld samen, met speciale aandacht voor de Afrikaanse landen. Het festival vindt plaats van 2 tot 12 juli in Kinshasa. n EXPERTS GEVEN UITLEG OVER WERK VAN ARCHITECT DE-WIN. Buurtbewoners van villa Dewin organiseren een avond waar Francis Metzger, architect en decaan aan de ULB, en Carlo R. Chapelle, gepensioneerd professor aan de ULB, komen praten over het werk van de Brusselse architect Jean-Baptiste Dewin. Deze avond kadert in een procedure van de buurtbewoners om de villa, die ontwor-pen is door Dewin, samen met zijn Engelse landschapstuin beschermd te krijgen. De art-decowoning dateert van 1922 en is goed bewaard gebleven. De avond verloopt

in het Frans en vindt plaats op 6 mei in de Rodenbachstraat 125, 1190 Vorst om 19.30 uur. Toegangsprijs 2 euro. n DE MUNT WINT AWARD VOOR BESTE WERELDCREATIE. Op het International Opera Awards gala werd De Munt afgelopen zondag bekroond met de award voor beste wereldcreatie. Het winnende stuk is Au monde van Philippe Boesmans.

Samengesteld door Margo Claeys

Delvennes moeder is vorig jaar overleden. Voor hem de aanleiding om een tekst te schrijven. Getiteld ‘Je suis un arbre sans

racines’, ‘Ik ben een boom zonder wortels’. “Ik ben enige zoon, de familie is weggevallen. Maar toch, toch is het voor mij belangrijk te weten van waar ik kom. Dat legt ook mijn interesse uit voor alles wat met archieven te maken heeft en laat het toeval nu net willen dat ik een tijd op de archiefdienst van de Stad heb gewerkt. Zo heb ik veel geleerd over hoe ze gegroeid is. Over de eigenaardige manier ook waarop de straatnamen hun eigen leven zijn beginnen leiden. Je hebt de Vlaamse Steenweg, de Rue de Flandres. Je hebt de Rue d’Anderlecht, de Anderlechtsesteenweg. Het is voortgekomen uit de tegenstelling tussen culturen. De Franse benamingen boulevard, chaussée, rue, die gaan terug tot de tijd van Napoleon. Benamingen gebaseerd op het uitzicht van de desbetreffende weg. In het Nederlands hebben beide hoger genoemde straten hun benaming Steenweg gekregen omdat ze in de tijd van de Romeinen een van de eerste geplaveide wegen in het centrum van Brussel waren. Gekregen én behouden. Het fascineert omdat het me toestaat te zien hoe de zaken evolueren door de tijden heen.”

CULT

UU

R K

ORT

NAPOLEON

BRUSSEL – Om en bij de 3.400 atleten met een verstandelijke handicap, 1.200 coaches en begeleiders, da-gelijks zowat 1.000 vrijwilligers. De cijfers die de Special Olympics Natio-nale Spelen op voorhand voorleggen kunnen tellen, maar van 13 tot 16 mei zal er pas echt indruk gemaakt wor-den. Met sportieve prestaties uiter-

aard, maar ook met de emotionele reacties die ze teweeg zullen brengen.

“De Special Olympics bieden iedereen (vanaf acht jaar) met een verstandelijke handicap, hoe licht of zwaar die ook is, de kans om aan sportieve activiteiten deel te nemen,” vertelt Valerie Rosenbaum (34), communicatiever-antwoordelijke van de Special Olympics Nati-onale Spelen. “En of je de honderd meter nu in twintig seconden of in één minuut loopt, tijdens de Nationale Spelen krijgen sporters van alle niveaus een kans. We zorgen er wel voor dat de groepen zo homogeen mogelijk zijn door de atleten onder te verdelen volgens parameters als leeftijd, geslacht en behendig-heidsniveau.”De Special Olympics Nationale Spelen slaan voor hun 33ste editie terug hun tenten op in de hoofdstad. Het evenement wordt jaarlijks georganiseerd in een van de drie gewesten, maar komt maar om de vijf jaar naar Brussel. “Het budget en de gevraagde investering zijn daar belangrijke redenen voor. Het is namelijk niet evident om elke drie jaar dergelijke inves-teringen te vragen aan het Brussels Gewest. Al moet ik wel benadrukken dat de bereidwil-ligheid van Brussel groot is. De medewerking die we krijgen van de verschillende gemeentes waar het evenement plaatsvindt, is groot. We krijgen van Sint-Lambrechts-Woluwe bijvoor-beeld de sleutels van het Fallonstadion in han-den.”Op woensdag 13 mei worden de Special Olym-pics Nationale Spelen op gang gelopen met een Torch Run. Een groep lopers zal vanaf half drie 28 kilometer door de straten van de Brus-selse gemeenten lopen waarin het evenement zal plaatsvinden. Naast Sint-Lambrechts-Wo-luwe, Sint-Pieters-Woluwe en Oudergem zul-len de sporters tijdens het tornooi trouwens ook naar Overijse en Wemmel trekken voor het paardrijden en bowling. De eerste dag wordt afgesloten in Sportcity (Sint-Pieters-Woluwe), waar de hele karavaan in de late namiddag halt houdt voor de openingsceremonie.“Donderdag beginnen de zowat 3.400 spor-ters er echt aan. Met dat aantal zitten we aan onze limiet, meer kan de infrastructuur waarover we beschikken niet aan. Er zijn maar liefst 4.500 andere sporters die niet kunnen deelnemen. Wij vragen dat iedere deelnemer zeker 75 trainingsuren achter de rug heeft, de reglementen kent en de spirit van de Special Olympics naleeft. Fair play is daarin bijvoor-beeld zeer belangrijk. De definitieve selectie hebben we in handen gegeven van de verschil-lende clubs.”“Het drukke programma zal je onder meer voelen in het zwembad. Daar zal om de vijf mi-nuten gestart worden, wat betekent dat er ook om de vijf minuten een medaille zal worden uitgereikt. Geluk, plezier, ontgoocheling … Als toeschouwer zal je in het zwembad allerhande

Valerie Rosenbaum: “Voor iemand wiens motoriek niet goed ontwikkeld is, is het vastnemen van een bal en die in een ring gooien een echte topprestatie.”

© NAAM FOTOGRAAF

‘Dit moet je echt eens beleven’SPORT > SPECIAL OLYMPICS NATIONALE SPELEN VEROVEREN VIER DAGEN LANG HET OOSTEN VAN BRUSSEL

“Geluk, plezier, ontgoocheling … als toeschouwer zal je in het zwembad allerlei emoties ervaren op korte tijd”

BDW

SPOR

T

emoties ervaren op korte tijd. En daar draait het toch om bij de Special Olympics.” Koersen in BrusselDe emoties die een sportcompetitie als de deze met zich meebrengt, is iets dat in de kle-ren kruipt. Een van de redenen waarom het wordt georganiseerd, is dan ook om Jan met de pet te overtuigen en te betrekken. Dat lukt met mondjesmaat.“Sport voor mensen met een verstandelijke handicap is lang taboe geweest, en is dat ei-genlijk nog altijd. Dat taboe moet doorbroken worden. We werken daar aan door te tonen dat zij het recht hebben om te sporten en het ook

ADVIES OP MAAT

goed kunnen. Ik kan geen precieze resultaten voorleggen, maar in de praktijk zie je wel wat gebeuren. Tijdens de Europese Zomerspelen, die vorig jaar in Antwerpen hebben plaatsge-vonden, hebben we een zeer grote groep spor-ters laten logeren op verschillende plekken in België. Zowel in kleine als in grote gemeentes. Wel, we merken dat diegenen die zich toen hebben ingezet om bijvoorbeeld logies te voor-zien, nog steeds interesse tonen om te helpen. Het is ook leuk dat onze atleten steeds meer erkenning krijgen via allerhande prijzen, zoals die van sportverdienste van hun gemeente.”“Het is zeer motiverend om te zien hoe je men-sen kan sensibiliseren. We organiseren bij-voorbeeld programma’s waarbij we jongeren een namiddag lang laten sporten met leeftijds-genoten die een verstandelijke handicap heb-ben. Het enthousiasme dat dat teweegbrengt is mooi om te zien.”Ook op sportief vlak zijn deze Spelen uiteraard een bezoekje waard. U kunt bijvoorbeeld zien hoe gymnasten elegant hun nummers afwer-ken, ondervinden hoe innig de band is tussen de ruiters en hun paarden en horen hoe druk de basketbalwedstrijden wel zijn. Of u kunt bocce ontdekken, een sport die te vergelijken is met petanque. En wanneer hebt u, buiten de Brus-

De Special Olympics Nationale Spelen hebben ook buiten de sportvelden wat te bieden. Zo wordt er een kunsttentoonstelling georganiseerd waar een honderdtal geselecteerde werken te zien zullen zijn en eventueel gekocht kunnen worden. De sporters krijgen met het Healthy Athletes Program dan weer een consultatie op maat. “Ze zullen gecontroleerd worden door gespecialiseerde artsen,” vertelt Rosenbaum. “Het is voor hen niet evident om moeilijkheden of pijntjes te beschrijven. De artsen zijn gewend om met hen te werken en oplossingen te vinden.”

sels Cycling Classic, nog eens een wielerwed-strijd in Brussel gezien (parcours in het Park van Woluwe)?“Soms word je verrast door het niveau, ja. Voor iemand wiens motoriek niet goed ont-wikkeld is, is het vastnemen van een bal en die in een ring gooien een echte toppresta-tie. Je moet dus kijken naar de persoon, naar zijn competenties en naar zijn inzet. Ieder-een krijgt een deelnemersmedaille, maar het gaat uiteindelijk natuurlijk om die eerste plek, daarin verschillen deze Spelen niet van ande-re grote sportevenementen. Neem je een valse start, dan lig je eruit. De reglementen worden ook tijdens deze Spelen strikt gevolgd.” Perfecte uitstapHet oosten van Brussel zal geweten hebben dat de Special Olympics Nationale Spelen er worden georganiseerd. Dat er heel wat spor-ters en begeleiders afzakken las u al, maar het brengt ook een pak toeschouwers en vrijwilli-gers op de been. Rosenbaum spreekt over mo-gelijk negenduizend toeschouwers tijdens de openingsceremonie en een drieduizendtal mensen per dag op de verschillende locaties. En om heel de ‘machine’ te doen draaien, ste-ken dagelijks maar liefst 1.000 vrijwilligers de handen uit de mouwen.“Iedereen is welkom om langs te komen. Al-les is gratis en er is veel animatie, ook voor de kleinsten. Eigenlijk is het de perfecte uitstap met de kinderen. Het is een groot feest voor de deelnemers en al de mensen er rond. Ik ben er nu al zeker van dat we op kippenvelmomen-ten mogen rekenen. Weet je, het is geen toeval dat vrijwilligers elk jaar vakantie nemen om te komen helpen.”� Tim�Schoonjans

www.special-olympics.be


Sport voor alle BrusselaarsPlatform organiseert sportdag

BRUSSEL – De toegang tot sport in Brussel moet beter, veel beter. Dat stellen de leden van het platform ‘Sport is geen business maar een recht’. Om hun roep kracht bij te zetten, organiseren ze komende zaterdag een sportdag.

“In vergelijking met de rest van België is het op vlak van sport pover gesteld in Brussel,” stelt Bart Van de Ven, initiatiefnemer en co-ordinator bij het jeugdproject Het Werkt/Ça Marche. “Kijk maar naar de volgende cijfers uit het Brussels Sportkadaster: 8,9 procent van de Brusselaars is lid van een erkende sportclub, terwijl dat cijfer in de rest van Bel-gië op 12,5 procent ligt. En dan moet je we-ten dat een kwart van de mensen die in Brus-sel sport er niet woont. Hier zijn ook maar 21 sportclubs per tienduizend inwoners, terwijl dat er in Vlaanderen 24 zijn.” Dergelijke cijfers zijn de drijfveer voor ‘Sport is geen business maar een recht’, net als de vaststelling dat het sportaanbod in Brussel duurder is en dat gemeentes met de groot-ste bevolkingsconcentratie de minste in-frastructuur en sportinitiatieven hebben. Het platform wil het thema op de publieke en politieke agenda zetten en aanzetten tot actie, zoals het verlagen van toegangsprijzen en het verbeteren van infrastructuur. “Door bestaande gebouwen, scholen bijvoorbeeld, meer en beter te beschikking te stellen, kan je daar al voor een deel in slagen.” “Behalve een gesprekspartner voor lokale overheden willen we ook een expertisecen-trum worden omtrent sport als educatief middel en als middel voor sociale vooruit-

gang. We willen die expertise verzamelen, opbouwen en centraliseren.”

Sporten in MolenbeekOm deze acties nog wat meer onder de aan-dacht te brengen, wordt zaterdag een gratis sportdag georganiseerd. Het platform zal dan officieel gelanceerd worden en de clubs die er aan meewerken zullen in Molenbeek allerhande initiaties organiseren. “Zowel op het gemeenteplein als aan metro Graaf van Vlaanderen en het Bonneviepark zal er gesport worden. Dat zal gaan van al-lerhande vechtsporten tot pannavoetbal en nieuwere sporten als street workout, par-kour en straattennis. Het begint om één uur ’s namiddags en loopt door tot vijf uur. Uiter-aard is iedereen welkom om deel te nemen.”� Tim�Schoonjans

Er was vorige week een wereldster in Brus-sel. Voor de allereerste 10 kilometer van Brussel, een nieuwe loopwedstrijd in sa-menwerking met de Memorial Van Damme, had de organisatie kosten noch kampioenen gespaard en Leonard Komon overgevlogen uit Kenia. Komon is, dat weet ik sinds vorige week, een kop kleiner dan mezelf en uiterst aimabel. Maar vooral is Leonard Komon de snelste man op de tien kilometer op de weg sinds mensenheugenis. Een wereldrecord-houder dus. Tien kilometer, dat schudde Ko-mon op een goede dag in 26 minuten en 44 seconden uit zijn sloffen.Ik ontmoette Komon vluchtig voor de wed-strijd. Of hij straks nog even tijd had om zijn mening te geven over het nieuwe parcours. ‘No problem. I’ll wait for you at the podium.’ Every inch a gentleman, deze fragiele Ke-niaan. Het is niet dat ik zo’n starfucker of handtekeningenjager ben. Ik zou deelnemen aan de 10 kilometer om er een artikel over te schrijven voor een looptijdschrift. De me-ning van de wereldkampioen over het par-cours en de organisatie was onontbeerlijk voor mijn stuk. De selfie die we later zouden nemen was dat iets minder. Maar hey, ont-moet u elke dag een wereldkampioen?De presentatrice beklemtoonde nog even het duizelingwekkend snelle wereldrecord van Komon en riep de man op het podium. De Keniaan vertelde de 4.500 deelnemers over zijn goede herinneringen aan de Memorial Van Damme. Hij had ook nog enkele moti-verende woorden voor ons over: “Als jullie mij helpen om deze 10 kilometer te lopen, zal ik jullie ook helpen.” Applaus van de lopersmeute was zijn deel. De dj zette een aftelliedje op. Benen werden nog even los-geschud en rondom ons gingen de handen aan de hartslagmeters. Knal! De eerste tien kilometer door Brussel was een feit.Het parcours slingerde tien kilometer lang van het Koning Boudewijnstadion doorheen het park van Laken richting spectaculaire indoorfinish in Paleis 12. Mijn eindtijd? Een dik kwartier trager dan de winnaar. Het park van Laken leent zich niet tot wereldrecords, mogen we concluderen. Net op tijd om hem te strikken aan het podium. Toen hij me zag

bood hij spontaan zijn bloemen aan. Hij nam uitgebreid de tijd om zijn wedstrijder-varing te delen. Hij speelde zijn rol als wed-strijdambassadeur voortreffelijk. We waren het er over eens dat de 10 kilometer lastig is. “Veel draaien en keren en geen meter vlak. Maar wel mooi.” Nog even een selfie en dan kon iedereen huiswaarts. Ik richting Etter-beek, hij met het vliegtuig richting Kenia.Verderop in de inkomhal van de Paleis 12 stond Richard (handig, die gepersonaliseer-de borstnummers) nog naar adem te hap-pen. We raakten aan de praat. Richard was pas in september beginnen te lopen en liep hier net zijn allereerste 10 kilometer ooit, zijn eerste loopwedstrijd tout court. Mijn mond viel open toen hij vertelde dat hij vroe-ger 22 kilo extra meesleurde. Wat een vent. De Keniaan bleek niet de enige kampioen die dag. Ik gaf Richard prompt de bloemen van Leonard Komon. Hij zal zich de eerste editie van de 10 kilometer door Brussel nog even herinneren.

Bram Van de Velde is presentator op FM Brussel en actief vrijetijdssporter

De bloemen van koning Komon

ONS MAILEN? Al onze mailadressen zijn volgens dezelfde structuur opgebouwd: [email protected] (losse bestanddelen van voornaam of naam aan elkaar, en zonder trema’s, verbindingsstrepen en andere tekens).

ESTAFETTE > BRAM VAN DE VELDE@quarsan Still winning @UnionStGilloise

En wel met een 2-1 overwinning tegen Verviers. Hiermee vierde Union Sint-Gillis afgelopen weekend de promotie naar tweede klasse in schoonheid. De champagne van de vieringen kreeg wel een wrang smaakje door het vertrek van enkele bepalende figuren. Nadat trainer Brncic eerder had bekendgemaakt dat hij na dit seizoen naar Patro Eisden Maasmechelen trekt, was het afgelopen weekend aan voorzitter Alain Vander Borght om te melden dat hij zijn functie niet meer zal bekleden. Strubbelingen binnen het bestuur zouden daar de reden voor zijn.

TS©

EL

KE

VAN

OO

ST

Royal Sport Nautique de Bruxel-les blijft niet bij de pakken zitten. U las eerder al op deze sportpagina’s dat ze dit jaar hun honderdvijftigste verjaardag vieren. Nu vrijdag staat hun STROKE ACROSS THE CITY op het programma: per fiets of met de roeiboot het kanaal tot in Ander-

lecht volgen en vervolgens terugkeren, goed voor in totaal 24 kilometer. De start wordt omstreeks tien uur aan de Vilvoordesteen-weg 170 in Neder-Over-Heembeek gegeven en de heenreis zal om en bij de twee uur duren. Meer info op www.royal1865.be. n Diezelfde vrijdag wordt ook de BRABANTSE VAARHAPPENING georganiseerd, en uiter-aard neemt Brussel deel. Aan de Becokaai (Havenlaan) zal er animatie zijn, vertrekken geleide fiets- en wandeltochten en kunt u de waterbus nemen. Het volledige programma staat op www.vaarhappening.be. n Ook zon-

dag worden de benen aan het werk gezet. Atletiekclub Excelsior organiseert namelijk zijn GRAND PRIX MINGELS, die traditiege-trouw bij de start van het atletiekseizoen plaatsvindt. Plaats van afspraak is het Ko-ning Boudewijnstadion, waar de jongeren om tien uur en de volwassenen om half één beginnen. Op www.resc.be staat het volledi-ge uurrooster. n De Brussels Brazilian Jiujit-su Academy heeft eveneens een paar toppers in huis, maar er is uiteraard nog plaats voor nieuwe geïnteresseerden. Daarom organise-ren ze op donderdag dertig april hun eerste Sint-Joostse SCHOOLGRAPPLING. Een week later, op zaterdag negen mei, is er dan weer de elfde BRUSSELS STREETGRAPPLING in Koekelberg. Zowel kinderen (vanaf vier jaar) als volwassenen (tot 44 jaar) kunnen deelne-men aan het straatworsteltornooi, dat om 14 uur van start gaat (inschrijvingen vanaf 13 uur). Meer info op www.bbjja.be. TS

SPOR

T K

ORT

REDACTIE BRUSSEL DEZE WEEK Flageyplein 18, 1050 Brussel, 02-226.45.40, fax 02-226.45.69, [email protected], www.bdw.be. ABONNEMENTEN Josiane De Troyer ([email protected]), 02-226.45.45, fax 02-226.45.69. Gratis binnen het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Rest van België 20 euro per jaar; IBAN: BE73 7340 3974 6060, BIC: KREDBEBB van Vlaams-Brusselse Media vzw. Buiten België 30 euro per jaar. OPLAGE 62.609 exemplaren. PROMOTIE EN DISTRIBUTIE Ute Otten, Anne Burger, Maurice Droogh. ADVERTISING MANAGER Lisa Decrick: 02-226.45.41, 0474-67.03.84, fax 02-226.45.69. MARKETING MANAGER Frederik Welslau. HOOFDREDACTIE Anne Brumagne. COÖRDINATIE Kim Verthé. EIND REDACTIE Ken Lambeets ([email protected]). VORMGEVING Peter Dhondt. REDACTIE Jean-Marie Binst, Christophe Degreef, Bettina Hubo, Steven Van Garsse, Danny Vileyn. BRUSSELNIEUWS Kris Hendrickx (hoofdredacteur), Sandra Schreurs (projectcoördinator), Jelle Couder, Goele de Cort, Sara De Sloover, Eric Vancoppenolle, Laurent Vermeersch. MEDEWERKERS Nicky Aerts, Michaël Bellon, Alex Deforce, An Devroe, Elien Haentjens, Eva Hilhorst, Ilah, Toon Lambrechts, Wauter Mannaert, Tom Peeters, Niels Ruëll, Bruno Schols, Tim Schoonjans, David Steegen, Benjamin Tollet, Georges Tonla Briquet, Nick Trachet, Karel Van der Auwera, Bram Van de Velde, Matthias Vanheerentals. FOTOGRAFEN Bart Dewaele, Sander de Wilde, Marc Gysens, Ivan Put, Dieter Telemans, Saskia Vanderstichele, Jo Voets. FINANCIËLE ADMINISTRATIE Manu De Hertogh. VERANTWOORDELIJKE UITGEVER Anne Brumagne, BDW, Flageyplein 18, 1050 Elsene. ALGEMENE DIRECTIE Michel Tubbax. Brussel Deze Week wordt gedrukt op de persen van de nv Roularta, Meiboomlaan 33, 8800 Roeselare en wordt gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap en de Vlaamse Gemeenschapscommissie.


bdw - editie 1472

Documents