N° 1338 VAN 19 TOT 26 JULI 2012 ¦ WEEK 29: WEEKBLAD, EEN UITGAVE VAN VZW BRUSSEL DEZE WEEK, FLAGEYPLEIN 18, 1050 ELSENE, REDACTIE: 02-226.45.40, ABONNEMENTEN: 02-226.45.45, E-MAIL: INFO@BDW.BE, WWW.BDW.BE

Spruitjes op dak van SlachthuizenANDERLECHT – De Belgische primeur is voor het Anderlechtse slachthuizencomplex: dat krijgt op het dak van zijn nieuwe voedings-hal een heuse stadsboerderij. Minister van Leefmilieu Evelyne Huytebroeck (Ecolo) steunt het project: de Brusselaar vraagt om meer duurzame projecten, zegt ze.

Tegen 2020 neemt het aantal Brus-selaars toe met 150.000 zielen. De druk om ondanks de massale leegstand (van kantoren) alles vol te bouwen met nieuwe scholen, crèches, woningen en andere voor-

zieningen, is groot. Tegelijk slonk de landbouwgrond tussen 1999 en 2009 van 728 tot 261 hectare. Steun vanuit politieke hoek (gewestelijk en Europees) voor stadslandbouw is meer dan welkom, en er groeit ook een maatschappelijk draagvlak voor.“De vele collectieve en private moestuinen tonen aan dat steeds meer Brusselaars gewonnen zijn voor duurzame voeding. Schaalver-groting is nodig. Landbouwprojec-ten op onderbenutte terreinen en gebouwen zijn dus meer dan wel-kom,” zegt minister Huytebroeck.De stadsboerderij op het dak van de nieuw te bouwen overdekte markt op de slachthuissite moet midden 2014 een feit zijn. Ze wordt 3.000 vierkante meter groot. De activi-teiten worden toegespitst op de kweek van plaatselijke producten zoals spruitjes, asperges, witloof,

champignons, sla, spinazie en prei. Die groenten zijn bestemd voor een nieuw restaurant en een winkel op het terrein. Joris Tiebout, gedele-geerd bestuurder van de nv Abatan, die de Slachthuizen uitbaat, zegt: “We gaan vol enthousiasme de uit-daging aan om samen met het Brus-sels Hoofdstedelijk Gewest aan de wieg te staan van de commerciële exploitatie van dakboerderijen in onze stad.”

Landbouw en woningenVolgens een studie van de Facul-tés Universitaires Saint-Louis kan

duurzame land- en tuinbouw in het Brussels Gewest 7.755 bijkomende banen opleveren. Het huidige cijfer is 2.500. Vooral het aantal banen in de landbouw kan stijgen: van 28 naar zesduizend.Het boerderijproject past in het bre-dere masterplan dat enkele maan-den geleden werd voorgesteld voor de Kuregemse slachthuissite. In dat masterplan staan naast de over-dekte markt met dakboerderij ook vijf pakhuizen, al is dat nog niet zeker. Tiebout: “Het enige concrete momenteel is onze overdekte voe-dingshal. Daarnaast loopt er een studie om in één pakhuis een nieuw slachthuis onder te brengen. In de overige zou plaats moeten komen voor economische activiteiten en woningen, want ook daar is in de wijk veel vraag naar.”�� Danny�Vileyn�en� Christophe�Degreef

Economie > Eerste dakstadsboerderij

Brosella: rotweer schrikt jazz- en folk liefhebbers niet afLAKEN – Tussen de vijftien- en twintigduizend jazz- en folkliefhebbers daagden vorig weekeinde op in het Groentheater aan de voet van het Atomium. Brosella had een pak minder bezoekers dan vorig jaar, maar het weer was dan ook rotslecht. ‘Een kippenvelmoment’ noemde organisator Henri Vandenberghe het Woody 100-project: bij de honderdste geboortedag van Woody Guthrie bracht de Brussels-Amerikaanse zangeres Be-

verly Jo Scott er samen met Jan De Smet en vele kin-deren op het podium flink de sfeer in. Zondag-jazzdag opende met een ijzersterke David Linx. Brosella deed ook zijn reputatie van kindvriendelijk festival alle eer aan. Op de foto: The Slampampers op Brosella Kids.Op 28 juli is er in het Groentheater opnieuw een gratis festival: Bruksellive, het muziekfeest van de Brusselse jeugdhuizen.� DV

Een slamtastische ervaring: de feelgoodshow van The Slampampers.

AFGIFTEKANTOOR BRUSSEL X P303153

19 0712

BDW GAAT MET VAKANTIE!

OP 9 AUGUSTUS ZIJN WE ER OPNIEUW

© IVA

N P

UT

© A

BAT

AN

BDW 1338 PAGINA 2 - DONDERDAG 19 JULI 2012

De orthopeden uit de Lombardstraat wensen u een goede vakantie toe. Wij van BDW doen hetzelfde, en zien u graag op 9 augustus terug.

© SASKIA VANDERSTICHELE

DE WEEK IN BEELD DOOR SASKIA VANDERSTICHELE

Hoofdstad kiest voor het Engels

Uitgelicht > Ook overheden spelen Brussel uit als ‘sterk merk’

P olitici poneren al jaren (te-recht) dat Brussel ‘een sterk merk’ is, maar zelf spelen ze

het niet ten volle uit. Anderzijds: journalisten klagen al jaren (even terecht) steen en been dat Brussel veel te weinig aan citymarketing doet. Nu de regering uitpakt met een nieuwe domeinnaam en een nieuw logo, wordt er in de dagblad-pers nauwelijks aandacht aan be-steed. Het gebruik van de vorm brussels is niet langer het monopolie van de privésector, die haar met Brus-sels chocolate, Brussels beer en zelfs Brussels South (de luchtha-ven van Charleroi) te gelde maakt.

Be.brussels moet voor de hoofdstad even belangrijk worden als de A van Antwerpen, al gingen de bedenkers het ook verder zoeken. In de Ne-derlandse hoofdstad Amsterdam bijvoorbeeld, waar de merknaam I AMsterdam is. Of bij be Berlin.Na de ministerraad van vorige don-derdag stelden minister-president Charles Picqué (PS) en minister van Externe Betrekkingen Guy Vanhen-gel (Open VLD) het nieuwe logo en de nieuwe domeinnaam voor. Het nieuwe merk heet be.brussels; in het logo wordt dat vervolledigd met een uitgepuurde iris. De huidige iris, die al meer dan twintig jaar meegaat, is nooit populair geweest.

Een bananenschil werd hij al vaker genoemd. Of een pissebloem. Kort samengevat: een moerasbloem die nogal zwakjes uitvalt, zeker als je haar tussen een Waalse haan en een Vlaamse leeuw zet.Nu blijven er van de iris alleen de twee buitenste blaadjes over, en ze worden vervolledigd met een hartje. Maar melig is het niet geworden. Het is een ontwerp van het bureau Base Design. Vanhengel is ervan overtuigd dat be.brussels even sterk wordt als Jacques Brels ‘C’était au temps où Bruxelles bruxellait’. Be.brussels is niet zonder sym-boolwaarde. De benaming verbindt Brussel met het prefix BE en staat voor de Belgische verankering, als federale en Europese hoofdstad. Naast de Belgische verankering is .brussels ook een internetadres. De domeinnaam irisnet.be verdwijnt vanaf 1 januari 2013. Tot slot moet be.brussels ook voor verbondenheid staan. ‘Wees Brus-sel’ en ‘Wees Brussels’. Met een

BRUSSEL – De concurrentie onder steden wordt steeds feller, en citymarketing is een onmisbaar instrument geworden. Het Brussels Hoofdstedelijk Gewest doet het vanaf volgend jaar met be.brussels. Dat is een belang-rijke stap: de Brusselse regering durfde te kiezen voor het Engels.

TE SPOTTEN: DE TEUNISBLOEM-PIJLSTAART

BRUSSEL – De teunisbloempijl-staart (Proserpinus proserpina) is een van de weinige insecten die Europese bescherming ge-nieten. De nachtvlinder met de mooie groene tekening krijg je zelden te zien. De rups daaren-tegen, die de komende weken kan uitgroeien tot wel zes cen-timeter, valt op. Wie ze spot in het Brusselse, mag het melden op bru.waarnemingen.be of aan Griet Nijs, brakona@natuur-punt.be, bij voorkeur met foto en exacte locatie.“Anders dan andere pijlstaar-ten heeft de rups van de teunis-bloempijlstaart geen stekel op het eind van haar lijfje, maar een bleekgele, vaak zwartomrande vlek,” legt Ruben Meert van Na-tuurpunt uit. “De rupsen zijn op teunisbloemen te vinden, maar ook op het wilgenroosje en voor-al op de basterdwederik. Die planten groeien aan de bosrand, maar ook in de stad, op braak-liggende terreinen, bij spoorwe-gen of in tuinen. Overdag zit de rups onderaan de voedselplant of op de grond, ’s nachts kruipt ze omhoog om van de plant te eten.”� AD

OPMERKELIJK

© R

UB

EN

ME

ER

T©

BA

RT H

AN

SS

EN

S

GESPOT IN ’T MOERASKE: DE GELE MYOLEPTA

SCHAARBEEK – Een zeldzaam type zweefvlieg is gespot in het Walckierspark. De gele myo-lepta (Myolepta dubia) werd dit jaar nog maar één keer waarge-nomen, in Turnhout. Bart Hans-sens van Natuurpunt Brussel fotografeerde de zweefvlieg. “Een matige zomer kent ook zo zijn meevallers. Als het even ophoudt met regenen, komen insecten vaak even rustig op de bladeren zitten.” Het Walckiers-park, in ’t Moeraske, kent een rijke insectenpopulatie. “Het is niet de eerste keer dat er soor-ten gezien worden die nergens anders in België opduiken.” Dat komt vooral door de verbinding van groene ruimten en door de variatie op een kleine opper-vlakte. “Er zijn oude bomen, vij-vers, graslanden en droge keien van voormalige spoorwegen: veel afwisseling, dus.”� GDC

De oude iris was nooit populair: een bananenschil, een pisbloem. Te zwak naast Vlaamse leeuw of Waalse haan

BDW 1338 PAGINA 3 - DONDERDAG 19 JULI 2012 WEEKOVERZICHTWOENSDAG�11�JULI23�GAS-BOETES�IN�ALHAMBRAWIJK.�Brussel-Stad schrijft gemeentelijke administratieve sancties (GAS) uit voor overlast door straatprostitutie. Eerder patrouilleerde de politie al een week in de Alhambrawijk om prostituees en hun klanten voor deze boetes te waarschuwen. Er zijn al 23 boetes uitgeschreven, twee voor pros-tituees en 21 voor klanten.

DONDERDAG�12�JULIHOOFDSTAD�KIEST�VOOR�HET�ENGELS.�De Brusselse regering zet volop in op citymar-keting en pakt uit met een nieuwe domein-naam en een nieuw logo. Vanaf 1 januari 2013

wordt be.brussels de merknaam. Het huidige logo, dat nooit echt aansloeg, wordt vervangen door een uitgepuurde iris.

AKKOORD�VOOR�MUNTPUNT. De vakbond ACV-Openbare Diensten eist dat de arbeidsvoorwaarden van de statutaire personeelsleden die van de VGC naar de vzw Muntpunt zijn over-geplaatst, onveranderd blijven. Muntpunt is de opvolger van onder meer de Hoofdstedelijke Openbare Bibliotheek. Voor de transfer van de contractuele personeelsleden is eerder deze week al een akkoord bereikt.

VRIJDAG�13�JULICIPIERS�LEGGEN�WERK�NEER. In de gevangenis van Sint-Gillis leggen de cipiers het werk neer. De federale politie neemt de bewa-king van de gevangenis over. De cipiers kaarten de overbevolking aan en zijn van plan om voortaan elke maandag en vrijdag te staken, net zolang tot ze gehoor krijgen.

KAMER�BEGRAAFT�B-H-V�DEFINITIEF.�De voltallige kamer keurt kort na 17 uur de splitsing van de kieskring Brussel-Halle- Vilvoorde goed, met 106 stemmen voor en 42 tegen. Donderdag keurde de Senaat de splitsing van het gerechtelijk arrondissement al goed.

TIJDELIJK�FIETSRIJVAK�IN�WETSTRAAT. Tijdens de werk-zaamheden aan het Schumanstation wordt een van de vier rijstroken in de Wetstraat het exclusieve terrein van fietsers. Auto’s moeten het tot en met 15 september met drie rijstroken doen. Minister van Openbare Werkzaamheden Brigitte Grouwels (CD&V) wil met de ingreep de openbare ruimte fietsvriendelijker maken.

ZONDAG�15�JULIJUSTITIEPALEIS�BOUWVALLIG.�De Arbeids inspectie stelt zowat dertig inbreuken op de veiligheid in het gerechtsgebouw vast, gaande van de aftakeling van plafonds tot ontploffingsgevaar door gasflessen in de kelder en niet-conforme elektriciteit. De regering wordt gesommeerd het gebouw ‘onmiddellijk’ in overeenstemming met de wetgeving te brengen.

SLACHTOFFER�HANDTASSENDIEFSTAL�OVERLIJDT. De 96-jarige vrouw die op 3 juli door een groep jongeren brutaal is over-vallen in de Laënneclaan nabij het metrostation Houba-Brugmann in Laken, overlijdt aan haar verwondingen in het UZ Brussel. Dat bevestigt het parket.

MAANDAG�16�JULINATIONALITEITSVERWERVING�STRENGER. In het federaal parlement zijn de meerderheidspartijen overeengekomen om de voorwaarden waaraan voldaan moet worden om de Belgische natio-naliteit te krijgen, te verstrengen. Wie zowel taalkundig als sociaal én economisch goed geïntegreerd is, zou na vijf jaar Belg kunnen worden. Wie aan minder criteria voldoet, wacht tien jaar.

‘TETRIS-TOREN’�VOOR�NOORDWIJK.�In de Noordwijk wordt de TBR-toren uit de jaren 1970 nu toch gerenoveerd en in de breedte uitgebreid. Onder meer door buurtprotest sleepte het dossier jaren-lang aan, onder meer door buurtprotest. De nieuwe toren krijgt de naam Brussels Tower mee en lijkt wat op een blokje uit het compu-terspel Tetris.

DINSDAG�17�JULIKRITIEK�OP�DEMOGRAFISCH�BESTEMMINGSPLAN. In het Gewestelijk Bestemmingsplan wil de Brusselse regering twintig procent van de huidige bedrijfsgebieden in het gewest veranderen in woonuitbreidingsgebied. De Brusselse werkgevers zijn ongerust en vrezen dat dat zal nefast zijn voor de werkgelegenheid.

� �Samengesteld�door�Nele�Derde�en�Tuur�De�Moor

open geest. In een taal die (bijna) iedereen verstaat: het Engels.

DynamiekEen aankondiging op een perscon-ferentie en het gebruik van het logo op briefpapier zullen niet volstaan om het merk ten volle uit te spelen. Het logo zal vaker in een tweerege-lig systeem voorkomen. Een voor-beeld: voor de taxi’s kan er boven

be.brussels be.overal komen; op de vuilniswagens van Net Brussel kan boven de baseline iets als be.net ko-men.Er is werk aan de winkel. Totnogtoe heeft het nieuwe logo zo’n 200.000 euro gekost. De bestaande visite-kaartjes worden niet in de vuilnis-bak gekieperd, de vervanging ge-beurt naargelang van de noden.� Danny�Vileyn

Als Vlaamse in Brussel, of in Wemmel, heb ik geleden onder een sfeer waarin we niet serieus werden genomen.”

Choreografe Anne Teresa De Keersmaeker vindt dat de houding van de Franstaligen de laatste jaren veranderd is, maar ze begrijpt de onredelijke angst voor de Vlaamse aanwezigheid niet goed (in Le Soir).

Het Nederlandstalig onderwijs moet een echte verneder-landsingsmachine worden, zodat Brusselaars voldoende Nederlands leren om een job te vinden en zonder proble-men naar Vlaanderen kunnen verhuizen.”

Filosoof Philippe Van Parijs vindt dat elke ‘born again-Brusselaar’ daarnaast ook Frans en Engels zou moeten leren (in Knack).

Altijd al meer contact willen hebben met uw buren? Dan is streetpage.be misschien een oplossing. Enkele jaren geleden organiseerden enkele buren zich om samen bio-manden te bestellen bij dezelfde leve-rancier. Ze deden dit via e-mail, maar bedachten dat ze ook een website konden creëren. Op die manier kunnen

buren in heel België zich online verenigen op de agora van hun straat. Om het initiatief op poten te zetten kwa-men er centen van het Waals en het Brussels Gewest. De website is drietalig Frans, Engels en Nederlands.Op de straatfora posten buren van alles en nog wat. Ze zijn op zoek naar een babysit, raden elkaar gezellige restaurantjes aan, stellen expertise of een tuinbank ter beschikking, organiseren een barbecue of een zomerse drink. ‘Maak van je straat een dorp’ is de slogan. TDM

StreetpageHETWOORD

“

“

MEER NIEUWS DE HELE WEEK ROND OP

SURF NAAR BRUSSELNIEUWS.BE EN SCHRIJF JE IN OP DE NIEUWSBRIEF

Als u dit leest, is de redactie van uw stadskrant Brussel Deze Week op (welverdiende!) vakantie vertrokken. Noch op 26 juli, noch op 2 augustus vindt u een exemplaar van onze krant in de brievenbus. Maar op 2 augustus krijgt u wél een superdikke Agenda! Want dan verschijnt het augustusnummer van de Zomeragenda.Vanaf 9 augustus verschijnt BDW weer iedere week. Agenda moet u dan weer even missen. De eerste ‘gewone’ wekelijkse Agenda verschijnt op 30 augustus. In de krant van 9 augustus treft u net als begin juli een extra dik Zazie-gedeelte aan. De andere weken van augustus is de Zazie-redactie er weer even tussenuit.En ondertussen kunt u ons natuurlijk blijven volgen op het web:

n www.brusselnieuws.ben www.agendamagazine.be

Prettige vakantie!

Zomer bij BDW en Agenda

B RUSSELS S UMMER F EST I VAL

F EEËRIEËN

L’ éTé AU CINé

B oTERhAMMEN IN hET P ARkF EST I VAL DES B RIGI TT INES

S UMMERE DI T I oN

AUGUST

NL | FR | EN

3 30 | 8 | 2012 #1339-1341

1339_01_cover.indd 1 22-06-12 16:42

BDW 1338 PAGINA 4 - DONDERDAG 19 JULI 2012

Zomerreeks (3/7) > Een reis door de wereld: de Iraniërs

Kinderen van de ayatollahsBRUSSEL – In de jaren 2000 verwerkte Brussel een golf van Iraniërs die via passeurs overkwamen. Maar het Iraanse instroomverhaal is ouder en complexer. De spilfiguur? De baardige Khomeini.

I k ontmoet Mansur in een achter-afzaaltje  van café Cirio. Via een smokkelnetwerk  bereikte  hij  in 

2000, na een reis van vijftien dagen, vanuit Teheran Brussel. In zijn relaas duiken  dorpen,  steden,  landen  op die naamloos langs hem heen trok-ken.  Door  de  ene  passeur  gedropt worden in ‘god weet wat voor een gat op aarde’, door een andere weer op-gevist. “Ga naar dat park en wacht. Ga  naar  dat  bos  en  spring  vandaar op die bus. Kruip in de machineka-mer van die trein. Stap in dat vlieg-tuig en kijk bij aankomst uit naar die persoon. Verscheur nu je paspoort.” Soms  in  het  holst  van  de  nacht. Soms  bij  daglicht.  Soms  na  een week  wachten  in  een  dorpskamer, of anders snel. Nu eens in een groep van twintig, met vrouwen en kinde-ren, dan weer in afgeslankte versie.

“Ik  werkte  als  elektricien  in  Tehe-ran,”  vertelt  Mansur.  “Ik  was  niet politiek actief, maar ik had mijn buik vol van het systeem. Waarom mag ik geen  bier  drinken  en  niet  overal  in T-shirt  rondlopen?  Waarom  geen affectie  tonen  op  straat?  Wat  doe ik  verkeerd  als  ik  op  een  toiletbril ga zitten die kort daarvoor door een vrouw  is  gebruikt?  De  invallen  op feestjes,  het  feit  dat  make-up  dra-gen vrouwen zuur kan opbreken: ik wilde weg.”Kilometers verderop ontmoet ik An-var in het cafetaria van de Carrefour van Etterbeek.  “Ik was een  tijdlang woordvoerder van de sociale vluch-telingen  (zoals Mansur, red.).  In  te-genstelling tot de mensen van mijn eigen generatie, die in de jaren 1980 om politieke redenen asiel aanvroe-gen, waren zij eerder apolitiek. Som-

migen  getuigden  van  een  je-m’en-foutisme,  ze  wilden  gewoon  vrij reizen  en  waren  voor  de  oppositie noch voor het regime. Ik kreeg soms kritiek  van  mijn  generatiegenoten: voor hen waren de nieuwkomers op-portunistisch  en  niet-geëngageerd. Maar ik deed het vooral uit mense-lijke  overwegingen.  Ik  voorspelde hun overigens een lange irreguliere levenssituatie in België en raadde ze vaak aan om naar  Iran terug te ke-ren.”

De sjahEen  verpletterende  meerderheid van de asielaanvragers werd tussen 2000  en  2009  afgewezen.  Daarna volgden  de  regularisatiedossiers. Een fractie ging over tot hongersta-kingen. Pers liep de deuren plat van de  Miniemenkerk  aan  de  Zavel  of de  sportzalen  van  de  ULB.  Van  het totale aantal aanvragen werd uitein-delijk negen procent goedgekeurd.De  hoge  afwijzingsgraad  van  asiel en regularisatie maakt het moeilijk om  het  aantal  Iraanse  Belgen  in  te 

schatten.  In  2008  leefden  er  7.513 op  een  legale  manier.  Met  sans-papiers  erbij  kom  je  uit  op  10.500 à  12.500.  In  de  loop  van  de  jaren 1990  oefende  Brussel  de  sterkste aantrekkingskracht  uit;  vandaag  is de migratie op Vlaanderen gericht.De  populatiecijfers  zijn  het  resul-taat  van  gefaseerde  migraties,  die bescheiden  begonnen  in  de  jaren 1960  en  1970.  Iran  werd  toen  be-stuurd door de dictatoriale sjah Mo-hammed Reza Pahlavi. De politieke onvrijheid, maar vooral de behoefte aan hoogopgeleide werkkrachten in het  Westen  werden  de  twee  com-ponenten  voor  een  vroege  migra-tiegolf.  Die  richtte  zich  voorname-lijk  op  de  Verenigde  Staten.  België stond  nog  niet  op  de  kaart  en  trok 

een  marginaal  kleine  elite  aan  van vorsers,  professoren,  studenten  én enkele handelaars.

De mollahs en KhomeiniIn het atrium van het Athénée Léon Lepage  in  het  centrum  van  Brus-sel  ontmoet  ik  Ahmad.  “Ik  kwam in 1974 aan de ULB economie stu-deren  en  daarna  filosofie  en  gods-dienstgeschiedenis.  In 1979 keerde ik  even  terug  naar  Teheran  voor een  vakantie.  De  revolutie  was  uit-gebroken. De gigantische massa op straat  en  de  kracht  van  de  gebun-delde  onwetendheid  maakten  me toen  eigenlijk  al  bevreesd.  In  1980 werkte  ik  in Brussel mijn eindwerk af  en  nam  ik  op  de  Tervurenlaan deel aan de bezetting van de Iraanse 

Iraans nieuwjaarsconcert in het zoroastrisch centrum van Khosro Khazai in de Sint-Hubertusgalerijen.

© H

AN

S VAN

DE

CA

ND

EL

AE

RE

De hele zomer lang gaat historicus Hans Vandecandelaere op wereldreis... in Brussel. Deze week brengt hij verslag uit van het reilen en zeilen binnen de Iraanse gemeenschap.

BDW 1338 PAGINA 5 - DONDERDAG 19 JULI 2012

ambassade. Dat was een point of no return.  Ik  kwam  op  de  zwarte  lijst van het regime terecht. Het duurde niet lang of ik werd als beëdigd tolk opgeroepen om het Hoog Commis-sariaat  voor de Vluchtelingen bij  te staan  met  de  opvang  van  de  eerste echte politieke diaspora.”De  corrupte  sjah  werd  aan  de  kant geschoven  door  een  monsterver-bond  van  liberale,  communistische en religieuze fracties. Het boegbeeld dat  zowaar  door  iedereen  op  han-den werd gedragen, was de baardige Ruhollah  Khomeini,  die  zich  in  af-wachting  van  de  Dag  des  Oordeels en de komst van de twaalfde imam 

Mahdi als plaatsvervangend heilige beschouwde.“Ik  ben  in  1978  nog  van  Brus-sel  naar  het  Franse  Neauphle-le-Château gespoord om  te horen hoe Khomeini  vanuit  zijn  ballingsoord het seculiere streefdoel van de com-munisten  beweerde  te  verzoenen met zijn eigen islamitische ambitie,” vertelt Ahmad.Kort daarna werd God vanuit Frank-rijk overgevlogen en werd de Islami-tische  Republiek  Iran  uitgeroepen. De  pluralistisch  samengestelde protestgolf  die  het  koninkrijk  ten val had gebracht, raakte al snel uit-gehold. Een nieuwe president kreeg een keurslijf van mollahs of geeste-lijken  om  zich  heen,  en  aan  de  top van  de  piramide  stond  de  ‘Hoogste Leider’.  Khomeini  was  een  officiële titel rijker.Moedjahedien  en  communisten  werden  stapsgewijs  opgeruimd, uni  versiteiten werden gezuiverd. “Ik vocht mee met de Fedayan,” vertelt Anvar.  “Onder  de  sjah  streden  we voor  een  soort  van  Iraans  commu-nisme,  dat  zich  afzette  tegen  het model  van  de  Sovjet-Unie.  Het  is niet dat we pro-Khomeini waren, al-leen bekritiseerden we hem niet zo openlijk omdat we vooral van de sjah af  wilden.  Na  de  revolutie  splitste mijn  groep  zich  op  in  mensen  die nog  even  de  ayatollah  steunden  en anderen  –  zoals  ik  –  die  hem  met civiele acties, zoals het verspreiden van pamfletten, clandestien begon-nen te bestrijden. Ik vluchtte uitein-delijk in 1986.”Tot  overmaat  van  ramp  sleurde  de Iraakse president Saddam Hoessein Iran vanaf 1980 acht  jaar  lang mee in  een  oorlog  met  gifgas  en  scud-raketten.

De grote golfEerst  kwamen  de  echte  activisten naar  Brussel.  In  hun  rangen  zaten royalisten,  nationalisten,  al  wat links  was,  maar  ook  technocraten, studenten  en  professoren.  Daarna volgden  oorlogsvluchtelingen  en vanaf  1985  de  eerste  families.  De meesten  maakten  deel  uit  van  een goed  opgeleide  stedelijke  midden-

Eerst kwamen de echte activisten naar Brussel: royalisten, nationalisten, al wat links was, maar ook technocraten, studenten en professoren. Daarna volgden oorlogsvluchtelingen, en vanaf 1985 de eerste families

Hans Vandecandelaere werkte als historicus twee jaar lang aan een lijvig boek over zestig jaar migratie naar Brussel. In Brussel – Een reis door de wereld verschijnt omstreeks begin november bij uitgeverij Epo. Een zevendelige zomerreeks in BDW blikt vooruit met herziene, ingekorte voorpublicaties.

klasse en waren overwegend agnost. Vanaf  het  eind  van  de  jaren  1980 werd de migratie socialer en econo-mischer. Khomeini was de pijp uit, de oorlog was ten einde. Paspoorten werden  gemakkelijker  verkregen, migreren werd banaler. Mensen wil-den  vooral  een  andere  levensstijl. “In 1993 stopte  ik met bemiddelen voor  asielaanvragers.  Hun  dossiers waren te doorzichtig,” zegt Ahmad.Toch was er in de jaren 1990 relatief weinig  emigratie.  Het  land  moest worden  heropgebouwd.  De  nieuwe president  Rafsanjani  voerde  een beperkte  liberalisering  van  de  eco-nomie  door,  waar  een  middenklas-

sepubliek  de  vruchten  van  plukte. Toen  in  1997  de  hervormingsge-zinde Mohammad Khatami als pre-sident  verkozen  werd,  ontstond  er hoop. Onderhuids  was  er  evenwel  een tweede  grote  migratiebeweging  in de  maak.  Om  de  islamitische  staat stevig uit te bouwen had het regime jarenlang mensen gestimuleerd om zoveel mogelijk kinderen te krijgen. 

De  Iraanse  arbeidsmarkt  was  te klein voor deze babyboomgeneratie. Inflatie en de lage inkomens maak-ten bovendien dat mensen vaak ver-plicht waren om twee à drie baantjes te combineren om rond te komen.Ook president Khatami ontgoochel-de. Hij bleef te dociel aan de opper-ste  religieuze  leiding.  En  ten  slotte was  er  de  impact  van  de  migratie-industrie: de  toegang was erg  laag-drempelig geworden.De  ‘golf  van  Mansur’  maakte  zich klaar.  Deze  overwegend  sociale  en economische  migranten  zorgden voor  een  cultuurkloof  ten  aanzien van de oudere generatie. Hun migra-

tie bleef een gevolg van een politiek systeem, maar was daarom nog niet gepolitiseerd.  En  hun  opleidings-niveau lag een stuk lager.

Atheïstisch en zoarastrischEr bestaat heel weinig zicht op hoe de kleine gemeenschap van Iraniërs zich  in  Brussel  organiseert.  In  An-derlecht  is  er  de  sjiitische  moskee Imam Reza. Ze wordt gedeeld door Iraniërs en bekeerde soennieten; de voertaal  is  er  Farsi.  Los  daarvan  is er  weinig  religieuze  infrastructuur. Dat  houdt  wellicht  verband  met  de hoge graad van atheïsme of agnosti-cisme. Religie lijkt vooral een privé-zaak.De  ronde  langs  de  enkele  officiële verenigingen heb je zó afgelegd. Ah-mad  lag  in  1993  mee  aan  de  basis van wat vandaag het Centre Culturel Omar  Khayam  is.  Met  onder  meer onderzoek en debatten trekt dit cen-trum aan de Brugmannlaan in Vorst de  kaart  van  het  interculturalisme en  zoekt  het  naar  een  weg  om  sa-men te leven vanuit de uiteenlopen-de achtergronden van migranten en oorspronkelijke Belgen. Anvar  is  de  man  achter  Persepolis en  Europers,  twee  geëngageerde koepels  die  zich  met  debatten  en betogingen  inzetten  voor  de  men-senrechten  en  die  sociaalculturele activiteiten organiseren. In  de  Sint-Hubertusgalerijen  leidt Khosro  Khazai  een  zoroastrisch centrum. “Ik voer een culturele oor-log tegen het regime,” zegt hij. “Ons doel is de invloed van de islam terug te dringen, en terug te keren naar de echte  culturele  bakermat  van  Iran. Die schuilt in de existentiële en uni-versele  filosofie  van  Zarathustra. Het  is  een  beetje  alsof  het  Westen voorbij  zijn  katholieke  middeleeu-wen zou kijken en in de oudheid de basisbeginselen van zijn democratie terugvindt.”En  hoe  vergaat  het  de  Brusselse Iraniërs professioneel,  tot slot? Een meerderheid  van  hen  is  actief  en veeleer  goed  geïntegreerd.  Taxibe-drijven en garages hebben een bijna mythische  bijklank,  maar  hun  be-lang  mag  niet  worden  overroepen: je  hebt  het  dan  over  hooguit  een drietal  grote  autogarages  in  Brus-sel, en op het hoogtepunt raasden er pakweg een honderdtal  Iraniërs als taxichauffeurs door de stad. Ruimer gezien vind je professoren, dokters, bedienden  en  zelfstandigen,  maar relatief weinig arbeiders.

� Hans�Vandecandelaere

Met de steun van de Vlaamse Overheid en Erfgoedcel Brussel

Volgende aflevering: de Grieken

U kunt de hele reeks nalezen op www.brusselnieuws.be/ reisdoordewereld

BRUSSEL – Vlaams parle-mentsvoorzitter Jan Peumans (N-VA) had het in zijn 11 julitoe-spraak over Wallonië. Dat deed wenkbrauwen fronsen.

Wat een verschil kan een jaar ma-ken. Vorig jaar stond de traditio-nele 11 juliviering in de Gotische Zaal  van  het  Brusselse  stadhuis nog  onder  hoogspanning;  B-H-V was  nog  niet  opgelost,  er  was geen  regering  en  Jan  Peumans waagde  het  toen  een  toespraak over  Brussel  te  houden  waarin hij  kritisch  was  voor  de  tweeta-ligheid  in het Hoofdstedelijk Ge-west.  “Tweetaligheid  dreigt  een lachertje te worden (met de nota-Di Rupo, red.),”  verklaarde  Peu-mans toen.Van dit soort spanning was deze editie  geen  sprake.  Vlaams  mi-nister  voor  Brussel  Pascal  Smet (SP.A), tevens verhinderd schepen in de Stad Brussel, sprak namens het  stadsbestuur  en  riep  Brussel en  Vlaanderen  op  om  te  wissel-werken,  wat  hem  lof  opleverde van  zelfs  de  meer  Vlaamse  par-tijen.  Vooral  de  frase  dat  “Brus-selaars Vlaming moesten worden voor  één  dag”,  kon  op  goedkeu-ring rekenen. Smet had het voorts over de belangrijke symboliek van het  Brusselse  stadhuis,  en  over de  geschiedenis,  waarbij  Brus-sel  zeker  niet  mag  vergeten  dat het  ‘ergens’  vandaan  komt.  Uit Vlaanderen,  dus,  of  Brabant.  Uit het Nederlandstalige deel van het land, quoi.En  toch.  Toch  is  de  jaarlijkse 11  juliviering  een  splijtzwam. Want  men  vond  het  bizar  dat Peumans het over Wallonië had, en  de  lof  zong  over  het  Waal-se  (economische)  dynamisme. VGC-voorzitter  Jean-Luc  Van-raes  (Open  VLD)  vond  het  raar, Vlaams  minister-president  Kris Peeters (CD&V) ook. Alleen de ge-moedelijke  Karl-Heinz  Lambertz (PS),  de  minister-president  van de  Deutschsprachige  Gemein-schaft, zag  er  “de  manier  om  in België  samen  te  werken”  in.  In het  licht  van  Peumans’  speech wist  Brussels  parlementsvoor-zitster  Françoise  Dupuis  dat  er 

“geen  dialoog”  was  tussen  haar parlement  en  dat  van  Peumans. Die zaak dateert al van vorig jaar; om  onduidelijke  redenen  wil  het al  eens  fout  lopen  met  briefwis-selingen  en  pogingen  daartoe tussen beide assemblees.

AfwachtenPeumans  heeft  geen  band  met Brussel;  dat  gaf  hij  ook  zelf  toe voor de camera van tvbrussel. Dat de  man  twee  jaar  geleden  werd geviseerd  door  Brussels  parle-mentslid  Els  Ampe  (Open  VLD) 

omdat  hij  “de  reputatie  van  de Vlamingen  bezoedelde”  en  vorig jaar als antwoord een speech gaf over  Brussel  als  teken  van  good-will, maar wel met de traditionele kritiek van de Vlaamse beweging, en dit jaar niet over Brussel sprak: het leek niet voldoende.Laten  we  niet  vergeten  dat  het  vermaledijde  kiesarrondis-sement  B-H-V  gesplitst  is  en dat  het  gerechtelijke  arrondis-sement  wordt  ontdubbeld.  Bij politici  en  in de nationale media lijkt  dezelfde  sfeer  te  hangen  als tijdens  de  jongste  11  juliviering, een  mengeling  van  gelaten  over-winningsroes  en  afwachting  hoe Vlaanderen zal reageren. En waar is  Brussel  in  dat  verhaal?  Na  de splitsing  wordt  het  moeilijk  voor Vlaamse  Brusselaars  om  een politicus  te  verkiezen  op  het  fe-derale  niveau.  Zoals  de  collega’s van de krant De Tijd schrijven: de volgende  staatshervorming  komt er al aan. Inzet: Brussel.

� Christophe�Degreef

Waar is Brussel?Politiek > 11 juliviering verdeelt, zoals vanouds

Vlnr.: Bert Anciaux, Elio Di Rupo, Els Ampe en Brigitte Grouwels.

© M

AR

C G

YSE

NS

Alleen de gemoedelijke Karl-Heinz Lambertz vond Peumans’ speech goed

“In 1979 brak de revolutie uit. De gigantische massa op straat en de kracht van de onwetendheid deden me toen al vrezen”

BDW 1338 PAGINA 6 - DONDERDAG 19 JULI 2012

A ls opwarmertje eerst enkele cijfers. Dagelijks pendelen 135.000 inwoners uit het

Vlaams Strategisch Gebied rond Brussel (VSGB) over een fietsbare afstand (acht tot zestien kilometer) naar de hoofdstad. Vijftig procent van de verplaatsingen in Brussel en de Rand is korter dan vijf kilometer. Vier procent van de verplaatsingen in Brussel gebeurt met de fiets.Tel daarbij de volgende vaststellin-gen: de oplevering van het GEN voor treinen laat op zich wachten, de uit-breiding van het metronet loopt ach-ter de (demografische) feiten aan, en de verzadiging van de wegen in en om Brussel is sinds mensenheug-nis een radio-item tot ver buiten de piekuren. Van de zestien snelweg-segmenten met structurele files la-gen er in 2009 maar liefst negen in het VSGB, een dunne strook rond het Brussels Gewest.De Ring vormt vooralsnog een bar-rière voor fietsers, al komt daar stilaan verandering in. Brussel en Vlaanderen richtten samen een werkgroep op die nadenkt over hoe

BRUSSEL – In het Brussels Gewest gebeurt vier procent van alle verplaatsingen per fiets, in Vlaanderen is dat veertien procent. De twee gewesten werken samen aan een ‘fietsGEN’, in navolging van het gewestelijk expresnet voor treinen. BDW fietste oostwaarts tussen de koeien en onder de vliegtuigen door richting Leuven, en zag er meer treinen dan auto’s.

Deze fietstunnel onder de Brusselse Ring verbindt niet alleen Sint-Stevens-Woluwe met Zaventem, maar ook Brussel met Leuven. Op een gewone weekdag passeren hier gemiddeld 375 fietsers, op drukkere dagen loopt dit op tot vijfhonderd.

© B

AR

T DE

WA

EL

E

Mobiliteit > Vlaamse fietsroutes vinden aansluiting op Brusselse, en omgekeerd

Pendelen kan ook per fietsBrussel en Leuven. Daarnaast zitten nog verschillende concrete plannen in de pijplijn, waaronder een fiets-route langs spoorlijn 60, die Asse met Jette moet verbinden.BDW speelde op een doordeweekse woensdag voor pendelaar, en ving een glimp op van de mobiliteit van morgen. We stellen ons voor dat we in een bar werken aan de Leuvense-steenweg. Het is kwart over drie, en

een jongedame neemt de avondshift van ons over.Om Brussel uit te rijden moeten we eerst route 1b van de Brusselse Ge-westelijke Fietsroutes (GFR) volgen. Die verbindt het stadscentrum met Evere en doorkruist Sint-Joost-ten-Node en Schaarbeek. We steken de Eeckelaersstraat door en komen al na enkele honderden meters in de Gustave Fussstraat uit, waar route

de fietsroutes uit beide regio’s beter op elkaar kunnen aansluiten. Het initiatief kadert in de ontwikkeling van een fietsGEN, met de provincie

Vlaams-Brabant als nauwe partner.Het paradepaardje én proefproject van de intergewestelijke samen-werking is de ‘hst-fietsroute’ tussen

LONDENSE SUPERHIGHWAYS GEWIKT EN GEWOGEN

LONDEN – De gaststad van de Olympische Spelen heeft een ijzersterk fietsimago. Twaalf Superhighways moeten in 2015 de stadsrand met het centrum verbinden. Vier routes zijn al klaar, waaronder de route die de olympische site met het centrum verbindt. Maar volgens activisten strookt de imago-opbouw niet met de dagelijkse realiteit.

De Londense burgemeester Boris Johnson nam enkele jaren geleden het initiatief voor de ‘cy-cling revolution’. Johnson spreekt over “een vei-ligere, snellere en directere manier om de stad te bereiken”. Hij zegt dat gemotoriseerde voer-tuigen door de nieuwe kruispunten en blauwe voorsorteerstroken rekening zullen moeten houden met de fietser.Activist David Arditti is heel sceptisch over die ‘revolutie’. Hij hekelt het gebrek aan veiligheid

op deze fietsautostrada’s. “Vorig jaar stierven nog twee fietsers op een gevaarlijk kruispunt vlak bij de olympische site. Daarop ontstond heel wat protest, het is er levensgevaarlijk.” Hij begrijpt ook niet dat de al opgeleverde routes niet eens samenkomen.BDW nam de Eurostar en stond twee uur later al in The City. Daar verkenden we met Arditti delen van routes.Je fietst in Londen niet langs kanalen of spoor-wegen, maar aan de kant van drukke invalswe-gen, op een strookje blauwe verf. Er is geen spra-ke van een aparte bedding of een afscherming van het autoverkeer. De blauwe stroken verlenen voorrang aan fietsers en worden soms heel dun, tot slechts tachtig centimeter, om dan weer te verbreden. Soms stoppen de stroken ineens, zonder aanleiding, en moet de fietser verder op eigen risico, laverend tussen de vele taxi’s en

bussen. Geparkeerde auto’s op de blauwe strook doen denken aan de Anspachlaan en zorgen voor gevaarlijke situaties.Volgens Arditti gaat het hier om een politiek probleem. “Tijdens de jaren 1980 en 1990 werd onder impuls van toenmalig burgemeester Ken Livingstone een gewestelijk fietsnetwerk langs rustigere, veelal secundaire wegen uitgewerkt (vergelijkbaar met de Gewestelijke Fietsroutes in Brussel, red.). Dat netwerk werd spijtig genoeg nooit helemaal afgewerkt.”“Het gaat ook om imago. Communicatiebureaus zetten grote campagnes op. In de Benelux besef-fen ze vaak niet hoe ver Engeland achter loopt wat fietsinfrastructuur betreft. In Londen fietst amper twee procent van de bevolking. Groot-Brittannië besteedt jaarlijks 1 pond (1,3 euro) per persoon aan fietsen en infrastructuur. In Nederland is dat twintig euro per jaar.”� TDM

Tot in Leuven rijden we nagenoeg constant op verharde weggetjes langs de spoorlijn

ADVERTENTIE

BDW 1338 PAGINA 7 - DONDERDAG 19 JULI 2012

1b passeert. Tot onze verbazing treffen we hier nog de blauwe weg-wijzers aan, en nog niet de nieuwe waarop ‘Route 1b’ staat aangeduid. Volgens Brussels fietsmanager Fre-derik Depoortere zijn nog maar vijf van de negentien GFR’s opgeleverd en uitgerust met met nieuwe, kleur-rijke borden. Staatssecretaris voor Mobiliteit Bruno De Lille (Groen) maakt zich sterk dat de GFR’s tegen eind 2014 helemaal af zullen zijn.We volgen toch maar de blauwe borden, want die overlappen met de nieuwe route 1b. Achtereenvolgens staat daarop ‘Josaphat’, ‘Dunant’, ‘Bordet’ en ‘Leopold III’. Voor we het goed en wel beseffen, zijn we in Eve-re, maar niet zonder een paar keer verkeerd te zijn gereden. Soms staat er geen blauw bord als we moeten afslaan. En ook als het rechtdoor gaat, staat er niks. Dat is ergerlijk, zeker na een lange werkdag. Geluk-kig komt hier binnenkort verande-ring in.

KwaliteitssprongLangs de Henri Dunantlaan en de Zaventemstraat rijden we Evere uit. Aan het eind van deze bomenlaan stopt dus de (toekomstige) 1b-route, en sluit ze aan op de Vlaamse hst-route. Een splinternieuw bord wijst ons de weg richting Leuven.Volgens Kris Lambrechts van de dienst Mobiliteit Vlaams-Brabant zijn er 32 van dergelijke aansluitin-gen gepland. “Het Vlaamse en het Brusselse netwerk zijn complemen-tair. We willen de komende jaren een kwaliteitssprong maken.”In Sint-Stevens-Woluwe volgen we kleine, geasfalteerde fietsweggetjes tussen het groen. Na de dorpskom steken we de drukke Woluwelaan over en duiken we een tunnel onder de Ring in. Die brengt ons veilig in Zaventem, maar ontsluit de noord-

rand van Brussel niet. Het Vlaams Gewest bestudeert de mogelijkheid van een fietsbrug over de Ring. Het vervolg van de route kunnen we kort samenvatten: tot in Leuven rijden we nagenoeg constant op ver-harde weggetjes langs de spoorlijn. Bij een lekke band of onweer kun-nen we de trein nemen in een van de vele (gerenoveerde) GEN-stations langs de route.We zagen in Vlaams-Brabant wel dertig vliegtuigen, evenveel treinen, en een veelvoud aan koeien. De au-to’s konden we met gemak op twee handen tellen. Weinig fietsers ook, maar dat heeft te maken met het tijdstip, de vakantie, het weer en de Vlaamse feestdag.Omstreeks halfvijf doemen de Leu-vense torens voor ons op. Voldaan en ontspannen duiken we de avond in.� Tuur�De�Moor

P-PRAAT

CHIEN ÉCRASÉ

We hadden het twee edities geleden over de schaduw van vicepremier Steven Vanackere (CD&V); daarmee bedoelen we alle kabinets-medewerkers die – in tegenstelling tot de man zelf – op lijsten staan voor de gemeenteraadsver-kiezingen. Wel, die schaduw wordt tastbaar, zo getuigt bovenstaande foto. Ziehier de schaduw; zoals u wel doorheeft een parodie op een lp uit de zestiger jaren die u van zijn leven nooit met de christendemocratie in verband zou brengen. Enfin, wij toch niet.

What would you do if I sang out of tune,Would you stand up and walk out on me?Lend me your ears and I’ll sing you a song,And I’ll try not to sing out of key.

Oh I get by with a little help from my friends, / Mmm, I get high with a little help from my friends, / Mmm, I’m gonna try with a little help from my friends, zong dezelfde groep op een andere, nog beroemdere lp. Maar da’s voor een andere campagne. Hoewel.

De redactie van uw geliefde krant sluit, onze pen moet even rusten en wij moeten een nieuwe voorraad bleekwater inslaan. Neemt gemakkelijk twee weken in beslag. En hoe is het leven wan-neer uw geliefde rubriek politiek nieuws twee weken gesloten is, als het loket van een ietwat grijze ambtenaar om vijf voor vier? Even grijs, luidt het antwoord. Binnen twee weken zijn we er weer. Tijd genoeg voor verzoekschriften om in deze rubriek te verschijnen, politici.

VORST – Het is zomer, dames en heren, en dat betekent dat bij elke plotse regenbui het Dudenpark wordt weggespoeld. Vorig jaar spoelden nog alle parkpaadjes weg, die werden dan ook gedeeltelijk heraangelegd. Dat heeft een jaar geduurd voor de volle tweehonderd meter weg. Ons voorstel: maak van het Dudenpark een Nationaal Park, want het heeft toch geen zin het als een gewoon park te beschouwen. De bergstroompjes bij elke plensbui hou je toch niet tegen, en het reliëf van het stuk bos in de stad nodigt uit om er andere dingen mee te doen. De bergstroompjes kunnen bezocht worden als watervallen, er zijn parkieten in het park – tropisch!!! – en wij zagen er al mensen kamperen met een tentje. Aan de ingang kan ge-woon parkgeld betaald worden, en het Brussels Gewest, dat het park beheert, kan er excursies organiseren, zoals een Gorillawandeling, een Overlevingstocht, canyoning in de vele stroom-pjes en boomhutten bouwen. Het is vakantie, en in de vakantie, dan mag dat.

LA CAPITALE – In de vakantie mag alles, trou-wens. Onze collega’s van La Capitale bestrijden de komkommertijd met ‘spannende’ reportages over criminaliteit in Brussel. Meerijden met een 19-jarige jointroker zonder rijbewijs is er een van, optrekken met drugsverslaafden in premetrostation Beurs een andere. In beide gevallen gebeurt er weinig opzienbarends; geen politiecontrole, geen ongeluk, niets. Doet ons een beetje denken aan onze pogingen om de preventiemedewerkers van de MIVB te ontmas-keren. Er gebeurt dan hoegenaamd niets.

‘Vooral allochtone mannen’BRUSSEL – Met haar eindwerk Femme de la rue brengt Rits-studente Sofie Peeters seksisme bij allochtone mannen onder de aandacht. Op 26 juli wordt haar reportage in première voorgesteld in Galeries Cinéma en tegelijkertijd uitgezonden in Terzake.

Toen Peeters enkele jaren geleden in Brussel kwam wonen om er aan het Rits te studeren, had ze niet verwacht dat ze slacht offer zou worden van allerlei soorten verkeerde aan-dacht, gaande van het eerder onschuldige “Dag schatje, hoe gaat het?” tot het ronduit degoutante “Wat is je prijs?” Haar frustratie zette ze om in een documentaire, waarin ze vele geviseerde Brusselse vrouwen aan het woord liet, en met de verborgen camera de straat op trok om seksisme te ontmaskeren.“Ik zeg het niet graag, maar in 95 procent van de gevallen gaat het om allochtone man-nen,” zegt Peeters. “Vaak zijn ‘voorstellen’ en verwensingen die vrouwen naar het hoofd geslingerd krijgen, het gevolg van verveling; jongeren hangen wat rond en weten niet wat te doen, oudere mannen zitten in het theesa-lon. Vaak ook is er wederzijds onbegrip voor onze en voor hun cultuur. Moslims hebben een nogal starre houding tegenover seksuali-teit; een rokje dragen als vrouw is al aanstoot-gevend. Ik heb niet de indruk dat de situatie

er sinds mijn onderzoek op verbeterd is, in-tegendeel. Vooral bij warm weer is het erg.”Volgens Peeters is het wel mogelijk om vooral de jonge daders van seksistische opmerkin-gen aan te spreken op hun gedrag, en er ver-betering in te krijgen. “Een aantal van hen ken ik ondertussen, zij respecteren me nu. Toen ik hun vroeg wat de lol ervan was, moesten ze toegeven dat ze er nog nooit een vrouw mee veroverd hadden. Maar met de oudere gene-ratie mannen is het bijna onbegonnen werk.”Haar documentaire is een persoonlijk ver-haal, benadrukt de jonge filmmaakster. “Ze toont hoe ik er persoonlijk mee omga. Andere vrouwen vertellen dan weer over hun mijdge-drag, gaande van nooit meer te voet gaan tot geen rokjes meer dragen.” Naar eigen zeggen stuitte Peeters ook op onbegrip. “Het is niet altijd makkelijk om uit te leggen wat er mis is aan bepaalde opmerkingen. Op zich zijn sommige niet echt kwetsend en lijken ze eer-der onbeduidend. Maar de manier van zeggen doet veel.”� Christophe�Degreef

Op donderdag 26 juli om 20 uur gaat Femme de la rue in première in Galeries Cinéma, Koninginnegalerij 28. Aansluitend is er een debat. Toegangskaartjes op femme.de.la.rue@gmail.com

Samenleving�> Jonge filmmaakster zet seksisme op de agenda

Die zit zwaar in de puree precies...in de puree precies...

Ja, ze voelt zichwat rot na 20 uur in de vrachtwagen.wat rot na 20 uur in de vrachtwagen.

Belgische tomaten eet u van juli tot oktober. Zeg nu zelf, waarom zou u groenten kopen die van andere kant van de wereld komen of helemaal niets met het seizoen te maken hebben ? Het transport of de cultuur in verwarmde serres vergt onnodig veel energie. Denk eraan seizoensproducten van bij ons te eten. Ze hebben meer smaak, zitten boordevol vitaminen en zijn goedkoper. Zo herontdekt u de smaak van de seizoenen en vermindert u de impact van onze voeding op het milieu. O ja, geef ook de voorkeur aan fruit en groenten die geteeld zijn zonder meststoffen en pesticiden.Recepten en kalender vindt u op www.leefmilieubrussel.be of via 02 775.75.75.

Alle beetjes helpen, want we zijn met meer dan één miljoen Brusselaars.

Een initiatief van de Brusselse Minister voor Leefmilieu, Energie en Stadsvernieuwing

BDW 1338 PAGINA 8 - DONDERDAG 19 JULI 2012

De smartphone als stadsgidsToerisme > TagTagCity maakt komaf met kilo’s reisgidsen in de rugzak

T agTagCity is een initiatief van Olivier Poulaert, Geoffroy Si­mon, Stijn Vander Plaetse en 

Maxime  Dewelle.  Voor  dit  project werken  ze  samen  met  de  toeristi­sche dienst VisitBrussels. Het is de bedoeling  om  informatie  te  bieden op een manier  die  zowel  voor han­delaars  als  voor  toeristen  van  pas komt.  Handelaars,  organisaties  en restaurantuitbaters kunnen een mo­biele pagina en een eigen tag creëren via  TagTagCity.  Toeristen  kunnen dan raadplegen welke getagde win­kels,  restaurants,  musea  of  andere bezienswaardigheden  zich  in  hun buurt bevinden. Bovendien kunnen ze  de  tags  scannen,  en  dan  komen 

ze  meteen  bij  wat  achtergrond­informatie  terecht.  Brussel  bezoe­ken,  of  liever:  Brussel  ontdekken, wordt  een  stuk  interactiever.  Het klinkt veelbelovend, maar wat vaag. Gewapend  met  een  smartphone  trok BDW erop uit voor een praktijk­test.

Scan the cityVoor  een  TagTagCity­ontdekkings­tocht door Brussel heb je een smart­phone  nodig,  het  liefst  eentje  met QR­reader. Dat  is een applicatie die QR­codes  kan  scannen,  die  je  ge­woon kunt downloaden.We surfen naar www.tagtagcity.com en  kunnen  kiezen  uit  negen  wan­

BRUSSEL – Het Brusselse toerisme springt op de kar van de digitale revolutie. Weg met de dikke reisgidsen: via de gratis online toepassing TagTagCity leer je de stad en haar bezienswaardigheden met behulp van je smartphone kennen. Het initiatief sleepte onlangs nog een Europese ICT-prijs in de wacht.

delroutes:  Chi(ke)  Marolle,  Comics Walk,  Discover  Europe,  Discover Sablon,  Dive  in  Brussels,  Shopping Bailli, en drie verschillende Statues in  the  City  Walks.  Elke  wandeling neemt  je  mee  langs  een  parcours door  Brussel  –  reken  gemiddeld  op een dikke twee uur per wandeling – langs allerlei bezienswaardigheden: restaurants, standbeelden, winkels, parken,  bars,  bedrijfsgebouwen enzovoort.  Deelnemende  beziens­waardigheden  hebben  een  herken­bare tag met QR­code gekregen. Tag gevonden? Tijd om te scannen.Nieuwsgierige  blikken  moet  je  wel kunnen verdragen als je met de QR­reader aan de slag wilt, en een vaste hand is geen overbodige luxe. Want om succesvol een QR­code te scan­nen moet je je smartphone doodstil houden, en dat  lukt niet altijd even goed.  Het  mag  dan  ook  niet  ver­bazen  dat  voorbijgangers  vreemd opkijken  als  je  een  tijdlang  in  op­perste concentratie een smartphone 

voor  een  sticker  houdt.  We  hebben ondervonden  dat  het  concept  in  de verste verte nog niet ingeburgerd is.

Dorst naar informatieAls de code ten langen leste correct gescand is, verschijnt er een link op het  scherm.  Een  klikje  neemt  ons mee  naar  een  gestandaardiseerde mobiele  website,  die  op  het  eerste gezicht  héél  wat  informatie  biedt: achtergrond,  openingsuren,  links naar  Facebook  of  websites,  en  hier en daar zelfs een audiogids. Prima. Maar wanneer we de informatie, die ons  schijnbaar  in  overvloed  wordt aangeboden, nader willen bekijken, blijven  we  toch  een  beetje  op  onze honger zitten. De uitleg over de be­zienswaardigheden  die  op  de  Tag­TagCity­webpagina  zelf  verschijnt, is op z’n zachtst gezegd beperkt. We krijgen maximaal een zinnetje of vijf uitleg per  tag, dus  je móét al door­klikken naar de website of Wikipe­dia­pagina  van  de  organisatie  als 

je meer te weten wilt komen. Dorst naar informatie: niet gelest.Een  volgend  punt  van  kritiek:  we sprongen  een  gat  in  de  lucht  toen we  zagen  dat  je  op  TagTagCity  zelf een  voorkeurstaal  kunt  instellen, Nederlands, Frans, Engels of Duits. 

Mooi, maar in de praktijk blijkt dat alleen de Franstalige versie ook echt alle informatie verschaft. De versies in andere talen zijn hopeloos onvol­ledig. Erg  jammer, maar de oprich­ters  verzekeren  wel  dat  het  in  orde komt:  de  informatie  zou  constant bijgewerkt worden.

Munten verzamelenEr  zit  ook  een  spelelement  in  Tag­TagCity verstopt. Elke gescande tag levert  virtuele  munten  op.  Als  je genoeg  virtueel  geld  verdiend  hebt, kun  je  bepaalde  promoties  krijgen in  winkels  of  restaurants  die  een TagTagCity­pagina  hebben.  Bij  een lunch  in  de  Citybar  kun  je  op  die manier bijvoorbeeld een gratis glas champagne krijgen. Of je krijgt tien procent korting als je een doosje pra­lines koopt bij bakker Allemeersch. Een leuk extraatje, als je toch al van plan was om in de deelnemende za­ken iets te kopen. Voor de rest is het een nogal nutteloze gimmick.Conclusie:  dé  toeristische  relevatie van de eeuw is dit zeker niet. Han­dig is het wel: je krijgt een aantal ge­varieerde  toeristische  wandelingen voorgeschoteld,  en  je  hoeft  daarbij niet met brochures of dikke  toeris­tische  gidsen  te  zeulen.  Ook  voor Brusselse handelaars en restaurant­eigenaars  kan  dit  een  hele  interes­sante  toepassing  zijn:  wie  wil,  kan zijn  eigen  locatie  uploaden  op  de website en op die manier extra klan­ten binnenlokken. Een leuk concept met  meer  dan  genoeg  mogelijkhe­den,  maar  voorlopig  is  er  nog  veel ruimte voor verbetering.

� Nele�Derde

www.tagtagcity.com

Op de deur van het Muziekinstrumentenmuseum: Chinees? Nee, QR-taal.

© SASKIA VANDERSTICHELE

Om succesvol een QR-code te scannen moet je je smartphone doodstil houden, en dat lukt niet altijd. Voorbijgangers kijken dan ook vreemd op

ADVERTENTIE

Nu vind je de wachttijden in realtime ook via de QR-codes aan de haltes.

Ontdek de video

m.mivb.be

367x255_PM_QRcode_BrusselDezeWeek_NL.indd 1 06/07/12 17:54

BDW 1338 PAGINA 10 - DONDERDAG 19 JULI 2012

Deze week in Scherdemaal > Eerste Brusselse tuin voor slechtzienden

‘Als de zon schijnt, ruikt het hier lekkerder’

Paul Humblet ziet niet goed. In de tuin aan de Neerpedestraat kan hij al zijn andere zintuigen aanspreken. © SASKIA VANDERSTICHELE

W e spreken  ’s�morgens af in de tuin. Die ligt in de Neerpedestraat  187,  op 

een boogscheut van het Astridpark. Op het 2.500 vierkante meter grote terrein stonden in onbruik geraakte serres.  Nadien  werd  het  gemeen-telijke  terrein  als  opslagruimte gebruikt  door  de  groendienst,  tot schepen  Anne-Marie  Vanpévenage op  het  idee  kwam  er  een  tuin  voor slechtzienden van te maken.Het  precieze  adres  kennen  is  echt wel  nodig,  want  de  tuin  ligt  inge-sloten in een huizenblok. Een ideale plek,  omdat  het  terrein  daardoor helemaal  afgesloten  wordt  van  het straatlawaai.Langs  een  poort  treden  we  een oase  van  rust  binnen.  We  maken er  kennis  met  de  slechtziende  Paul Humblet,  met  Brailleliga-begeleid-ster  Nadia  Arnone  en  met  tuinier Gunther Verboom.

Paul Humblet lijdt aan retinitis pig-mentosa. Daardoor is zijn gezichts-veld beperkt en  is het  laterale zicht verdwenen.  Voor  Humblet  is  het de  eerste  keer  in  de  tuin.  Met  zijn blindenstok  vindt  hij  gemakkelijk de  weg:  hij  tikt  tegen  de  verhoging die de weg afbakent. Het  leidt hem langs  geurige  planten  als  lavendel, tijm en citroenmunt.De  zon  verstopt  zich  achter  de grijze  wolken.  “Jammer,”  zegt  tui-nier  Gunther  Verboom.  “Als  de zon  schijnt,  verspreiden  de  geurige aroma’s  zich  veel  gemakkelijker  in de  lucht.”  Verboom  was  vorig  jaar nog boomsnoeier van de gemeente, maar  na  rugklachten  schoolde  hij zich om tot tuinier. Hij schiet Hum-blet te hulp als het nodig is en geeft ook een woordje uitleg over de plan-ten. “Ik moet wel nog een en ander leren,”  geeft  Verboom  toe.  “Ik  volg nog  lessen  bij  de  Brailleliga  om 

slechtzienden  zo  goed  mogelijk  te begeleiden  en  ze  maximaal  van  de tuin te laten genieten.” Met gepaste trots  vertelt  hij  over  de  planten  die hij geplant heeft en het vele werk dat 

hij steekt in het wieden van het on-kruid.  “We  gebruiken  geen pestici-den en dat vergt dus altijd wat meer werk. Ook bijvoorbeeld om de blad-luizen tegen te gaan. Telkens als ik 

een lieveheersbeestje zie, probeer ik het te vangen en het hier los te laten om de bladluizen op te eten.”In het midden van de tuin hoor je het rustgevende geruis van een fontein-tje. Dat maakt een belangrijk onder-deel uit van het ontwerp van de tuin. “Toen de gemeente het plan had om een  tuin  voor  slechtzienden  aan  te leggen,  hebben  ze  meteen  contact met  ons  opgenomen,”  zegt  Nadia 

Arnone.  Ze  werkt  als  begeleidster voor  de  Brailleliga en  helpt  blinden en  slechtzienden  een  zo  normaal mogelijk leven te leiden.Wat  heel  belangrijk  is  aan  deze 

tuin, is dat de bezoekers in een rus-tige omgeving zitten. Slechtzienden worden in de stad overweldigd door het lawaai van het verkeer of van an-dere mensen. Dat  is verschrikkelijk vermoeiend. In deze tuin vinden ze eindelijk  rust  en  kunnen  ze  genie-ten  van  het  geluid  van  stromend water.  Aan  het  einde  van  het  park is  een  ander  fonteintje  aangelegd. De waterpartijen zijn zo ingetekend dat slechtzienden het geluid van de twee fonteinen afzonderlijk kunnen horen.  De  rand  van  de  fonteinen  is zo  ontworpen  dat  de  bezoekers  er even op kunnen uitrusten.Om  de  rust  in  de  tuin  te  bewaren  is  de  tuin  in  een  eerste  fase  alleen  op  afspraak  te  bezoeken.  Slecht-zienden  kunnen  een  afspraak  ma-ken  met  tuinier  Verboom,  die  zich voltijds  met  het  onderhoud  van  de tuin  bezighoudt  en  die  de  gasten tijdens  de  zomermaanden  zal  ont-vangen. 

AudiogidsDe  tuin  is  op  dit  moment  vooral geschikt  voor  slechtzienden.  In een tweede fase komen er een paar aanpassingen,  zodat  ook  blinden probleemloos  hun  weg  in  de  tuin vinden. Zo zullen er tegels met een speciaal  reliëf  komen  om  blinden bijkomende referentiepunten te bie-den.In het midden van de tuin komt een serre,  waar  evenementen  georgani-seerd kunnen worden. De bezoekers zullen  een  audiogids  aangeboden krijgen met informatie over de plan-ten en instructies om de tuin te be-zoeken.“De  tuin  biedt  heel  wat  mogelijk-heden  om  blinden  te  begeleiden,” zegt  Nadia  Arnone.  “Wij  leren slechtzienden  zich  van  a  tot  z  zich in de stad te oriënteren. Deze tuin is daarvoor  een  ideale  omgeving.  Het is  hier  veilig,  een  prima  voorberei-ding op een drukke straat.”Ook  voor  kooklessen  biedt  de  tuin heel  wat  mogelijkheden.  “In  deze tuin  kunnen  mensen  kruiden  als tijm  en  basilicum  leren  kennen  en herkennen.”Arnone  hoopt  dat  heel  wat  slecht-zienden  de  tuin  zullen  ontdekken. “We hopen op veel mond-tot-mond-reclame, en bij de Brailleliga stellen we ons ook beschikbaar om mensen van en naar de tuin te begeleiden.”Wie  graag  een  geleid  bezoek  in  de tuin  krijgt,  kan  contact  opnemen met de Brailleliga: 02-533.32.11.

�� Bruno�Schols

Voor slechtzienden zijn de stadsgeluiden overweldigend. In deze tuin vinden ze rust en kunnen ze genieten van het geklater van stromend water

BD

W R

EGIO

ANDERLECHT – Genieten van de natuur is voor blinden en slechtzienden niet zo van-zelfsprekend. Zij kunnen nu in Anderlecht terecht, waar speciaal voor hen een tuin werd ingericht. Op afspraak kunnen ze er met volle teugen genieten van de geurende bloemen en kruiden, en vooral de rust die ze nergens anders in de hoofdstad vinden.

BDW 1338 PAGINA 11 - DONDERDAG 19 JULI 2012

ADVERTENTIE

VROEGE GROENTEN EN EEN WIJKCONTRACT

VORST  –  Het  nieuwe  wijkcontract  Vroege  Groenten  omvat  dertig projecten, voor vijftien miljoen euro. Blikvanger wordt de herinrich-ting  van  de  voormalige  industriële  site  Divercity,  6.000  vierkante meter groot, achter het centrum voor hedendaagse kunst Wiels. Er komen speelpleinen en moestuinen, een jeugdhuis, een dagcentrum voor  bejaarden  en  een  sociaal-pedagogisch  restaurant.  Minister Evelyne Huytebroeck (Ecolo) en eerste schepen Marc-Jean Ghyssels (PS) overschouwden de site op het dak van Wiels. Het werk begint in september 2013 en moet twee jaar later klaar zijn. Eind augustus wordt de bouwvergunning aangevraagd.� DV

DRIE OPEN VLD’ERS OP MR-LIJST

SINT-JANS-MOLENBEEK  –  Open  VLD  krijgt  drie  plaatsen  op  de Molenbeekse MR-lijst. Schepen Jan Gypers staat op 4, Gert Van der Eeken op 18 en Arlette Debacker op 33. Lijsttrekster en eerste sche-pen Françoise Schepmans wil burgemeester worden. Meer netheid, veiligheid en burgerzin zijn de liberale sleutelbegrippen.� DV

TELE

XREG

IO

BD

W R

EGIO

De werkzaamheden aan de Brouwerijstraat zijn klaar. De tramsporen, het wegdek en de voet-paden werden heraangelegd. Kostprijs: meer dan vier miljoen euro.

Bijna  twee  jaar  werkten  rioolnetbeheerder  Vi-vaqua, de MIVB en Mobiel Brussel aan de Elsense Brouwerijstraat.  In  oktober  2010  werd  de  steile straat, die het Flageyplein met de Kroonlaan ver-bindt,  voor  het  eerst  opengebroken  om  nieuwe rioleringen  te  leggen.  Nadien  werden  de  sporen van tramlijn 81 vernieuwd en kregen ze trilling-dempende  kussentjes.  Als  laatste  kreeg  het  vol-ledige wegdek een facelift van gevel tot gevel. De werkzaamheden  duurden  wel  zes  maanden  lan-ger dan gepland.Volgens  Brussels  minister  van  Openbare  Werk-zaamheden  Brigitte  Grouwels  (CD&V)  mag  het resultaat  er  zijn.  “De  Brouwerijstraat  stond  be-kend om het drukke verkeer dat er dagelijks door 

denderde.  Door  een  aantal  maatregelen,  zoals het versmallen van het begin van de straat en het verbreden  van  sommige  voetpaden,  hebben  we de straat heel wat aangenamer gemaakt.” Omdat de straat zo steil  is, werden er op de meest hel-lende stukken ook bankjes gezet zodat vermoeide mensen even kunnen verpozen. En er worden in het voorjaar, naast de nieuwe bloembakken, ook boompjes  aangeplant.  Het  nieuwe  wegdek  heeft fietssuggestiestroken gekregen.Een aantal buurtbewoners is evenwel niet tevre-den met de uitgevoerde werkzaamheden. Volgens hen  zijn  de  trillingen  van  tram  81  erger  gewor-den, ondanks de dempende kussentjes. Een aan-tal personen ondervond tijdens de werkzaamhe-den ook materiële schade: barsten en scheuren in muren en metselwerk, en scheefgezakte raamko-zijnen. Zij hopen een vergoeding te krijgen als de schade officieel aangetoond kan worden.�� CD

Grondige facelift voor steile straat

Elsene > Nieuwe Brouwerijstraat officieel geopend

De Brouwerijstraat krijgt her en der zitbankjes: verpozing tijdens de steile klim.©

CH

RIS

TOP

HE D

EG

RE

EF

De chalets verdwijnen – eindelijk –, en Woluwe krijgt de eerste passiefbibliotheek van het land.

De houten chalets achter het gemeenschapscentrum Kontakt  waarin  de  Nederlandstalige  bibliotheek  al sinds 1987 huist, werden in de jaren zestig van de vo-rige eeuw opgetrokken. Ze zouden twintig jaar blijven staan, maar ze staan er nog altijd. Ondertussen zijn er al tien jaar plannen om een nieuwe bibliotheek op te trekken. Een paar maanden geleden noemden wij de bibliotheek nog een heuse sukkelstraat. Maar zie, een paar weken geleden heeft de Vlaamse Gemeenschaps-commissie  (VGC)  600.000  euro  extra  uitgetrokken. Alles bij elkaar betaalt de VGC nu anderhalf miljoen euro  aan  de  bibliotheek,  de  gemeente  Sint-Pieters-Woluwe één miljoen.Het  schepencollege  heeft  vorige  woensdag  de  werk-zaamheden  gegund.  De  eerste  steen  wordt  waar-schijnlijk eind oktober gelegd. Schepen Carla Dejonghe (Open VLD) haalt opgelucht adem: na tien jaar is het 

dossier eindelijk rond. Een gebouw kopen in Sint-Pie-ters-Woluwe was gezien de vastgoedprijzen onmoge-lijk,  maar  gelukkig  had  het  gemeenschapsonderwijs nog een lap grond liggen die het in erfpacht wou ge-ven. Maar toen liet de milieuvergunning op zich wach-ten omdat er nog een oude stookolietank zat.De  nieuwe  gemeentelijke  bib  wordt  een  primeur  op nationaal  niveau:  het  wordt  de  eerste  energiepas-sieve boekenkast van het land. De bibliotheek aan de Grote Prijzenlaan komt in de buurt van scholen en ge-meenschapscentrum. Ze moet meer worden dan een uitleenbalie: bezoekers moeten er zich op hun gemak voelen om te lezen, informatie op te zoeken en cultu-rele activiteiten bij te wonen. Centraal liggen de balie en een leestuin.In 1988 telde de collectie 14.261 boeken, in 2010 wa-ren er dat 36.000 (met cd’s erbij). Ook het aantal lezers steeg, van 759 naar 1.761. Met het aantal uitleningen ging het nog sneller, van 15.942 naar 82.390 in 2010. � Danny�Vileyn

Nieuwe bibliotheek is nationale primeur

Sint-Pieters-Woluwe > Het einde van een lijdensweg

ADVERTENTIE

M�� �� ����� ��� ��� B������� H������������� G�����

www.fedsvk.be

02 412 72 44

Verhuur uw woning zorgeloos

Gegarandeerde huur elke maand

Verzekerd verhuurbeheer

Onderhoud van uw woning

Steun voor de renovatie

Fiscale voordelen

SOCIALE VERHUURKANTOREN

n Diplomavereisten: bachelor of master communicatiewetenschappen. Praktische ervaring in een gelijkaardige jobis een pluspunt.

n Het gewenste profiel en de functiebeschrijving vindt u op www.scholengroepbrussel.be

Kandidaturen, met een motivering en een uitgebreid cv, worden uiterlijk op 20 augustus 2012 per post of via mail gestuurd naar:

Peter Luyckx, directeur stafafdeling personeelsbeheerOudstrijderslaan 200, 1140 Everesgr8.pers@g-o.be

(m/v)

Scholengroep

BRUSSEL

Scholengroep BRUSSEL

COMMUNICATIE-

werft met ingang van 1 september 2012 een

VERANTWOORDELIJKEaan

HALFTIJDSE

BDW 1338 PAGINA 12 - DONDERDAG 19 JULI 2012

Uit de recente affichecampagne van Merhaba en etnisch-culturele minderheden: ‘Je weet waar het begint, maar niet waar het eindigt. Discriminatie, begin er niet mee.’

Samenleving > Anti-gaybashing: ‘geen fierheid zonder moed’: ja, maar...

Wat is moed?

BDWOPINIEGaybashing is het afgelopen jaar een heet hangijzer geworden. In kran-tenartikels en op webfora worden de beledigingen, het fysiek geweld, de aarzeling van de slachtoffers om een klacht in te dienen en de straffeloos-heid van de belagers gehekeld. Dit zijn problemen die ernstig moeten worden genomen. Maar de analyse van de feiten mondt al te vaak uit in een vingerwijzing die steeds in één richting gaat: in onze steeds tole-ranter wordende maatschappij is homofobie eigen aan ‘bepaalde be-volkingsgroepen’, aan ‘de anderen’, aan jonge allochtonen en meer be-paald: aan moslimjongens.Dit is bijvoorbeeld het geval in een gastbijdrage die in maart in De Stan-

daard werd gepubliceerd. In dezelf-de geest bood BDW op 10 mei een forum aan drie vertegenwoordigers van de N-VA ter gelegenheid van de Gay Pride, onder de titel ‘Geen fier-heid zonder moed’ (in BDW 1328, p. 16).De vraag is wat deze ‘moed’ dan wel inhoudt voor de auteurs. De moed om de schuldigen van een steeds toenemend aantal gevallen van gay-bashing te benoemen die zij menen vast te stellen in ‘bepaalde’ steden en wijken en bij ‘sommige groepen’, aan de hand van cijfers waarvan de bronnen niet worden bekendge-maakt?

Dader ‘van bij ons’Naar aanleiding van de Pride, die samenviel met een van de ergste homofobe misdaden van de laatste jaren – de moord op Ihsane Jarfi in

Luik –, riepen de auteurs op om blijk te geven van ‘moed’ om ‘de feiten bij naam te noemen’, dit wil zeggen een homofobie die eigen zou zijn aan al-lochtonen. Welnu, in het geval van Ihsane blijkt het slachtoffer van al-lochtone afkomst te zijn, terwijl de daders (op één na) mannen ‘van bij ons’ zijn.Bovendien verwijzen de drie auteurs naar een studie die zou aantonen dat jonge allochtonen vijandiger staan tegenover homoseksuelen en meer vooroordelen hebben dan jonge Bel-gen. Dit zou volgens hen te maken

hebben met de islam. Het is een feit dat religies in het algemeen weinig openstaan voor homoseksualiteit, maar het onderzoek uitgevoerd door Céline Teney van de ULB (ccr.sagepub.com/content/44/2/151.abstract?rss=1) brengt ook andere

aspecten aan het licht, die de au-teurs in BDW verzwijgen: dat de etnische afkomst minder rele-vant is voor de houding tegenover homoseksuelen dan de graad waarin de individuen zich vereen-zelvigen met de Belgische maat-schappij. Hoe meer allochtone leer-lingen voelen dat ze zelf worden gediscrimineerd, des te negatiever ze tegenover homo’s en lesbiennes staan. Beide aspecten zijn met el-kaar verbonden: het is moeilijk om je te identificeren met een maat-schappij die jou uitsluit...

Wij/zij-denkenVeel te vaak stellen we vast dat holebirechten, net als vrouwen-rechten in het verleden, gebruikt of misbruikt worden als een wig tus-sen het zogenaamde beschaafde, tolerante en liberale ‘wij’ en het

homofobe ‘zij-die-niet-onze-waar-den-en-normen-delen’. Laten we dat discours even doorprikken. Een mooie illustratie is de Nederlandse populist Geert Wilders van de PVV, die bijvoorbeeld wel opkomt tegen homofobe uitspraken als ze gelinkt kunnen worden aan de islam, maar in alle talen zwijgt als een rabbijn in Nederland soortgelijke uitspraken doet.De studie van Teney toont net aan dat deze eenzijdige bril (“Welke ge-meenschap is schuldig?”) ons geen stap verder brengt, wel integendeel. We hebben dan ook geen keuze te maken in de strijd tegen discrimina-tie. Men strijdt niet óf tegen homofo-bie óf tegen racisme, of andere vor-men van discriminatie. Men strijdt tegen discriminatie, punt! Homofo-bie is – net als racisme of elke an-dere vorm van discriminatie – niet alleen een zaak van ‘de ander’, maar van de gehele samenleving.De recente studie rond homofobie bij jongeren van Marc Hooghe, on-derzoeker aan de KUL, toont aan dat het beeld dat moslimjongeren van holebi’s hebben, ondanks een kleine daling, hoog blijft. Als we dit beeld willen bijstellen naar de realiteit, zodat deze jongeren met een open blik naar de maatschappij kijken, dan moeten we hier in Brussel en vooral ook in het onderwijs homofo-bie op een aangepaste wijze aanpak-ken, zowel in het Nederlandstalig als in het Franstalig onderwijs.

Aangifte doenDe vraag die we ons nu moeten dur-ven te stellen, is wat echte moed is. Getuigt het van moed om de schuld van homofobie als een probleem van ‘de ander’ te labelen, maar zelf on-dertussen het onthaal van holebi’s bij de politie jarenlang niet aan te pakken? Het geringe aantal aangif-ten werd als een probleem van het slachtoffer zelf voorgesteld. Iro-nisch genoeg zijn ook allochtonen minder snel geneigd om naar de arm der wet te stappen als zij het slacht-offer worden van racisme.Getuigt het van moed om bepaalde groepen in onze samenleving ver-antwoordelijk te stellen voor ho-mofobie, terwijl wij vaak schuldig verzuim plegen wanneer diezelfde groepen geconfronteerd worden met structurele vormen van uitsluiting en racisme? Hoelang duurde het bijvoorbeeld voor het gerecht struc-tureel de haatspuierij van Blood and Honour aanpakte?Het getuigt pas van moed als we ie-dereen even goed beschermen, maar ook evenveel kansen bieden. Niet als aalmoes, maar omdat we geloven in onze eigen normen en waarden, in onze grondwet.Moed is juist aanvaarden dat eman-cipatie op verschillende manieren kan. De familie van Ihsane Jarfi kreeg soms te maken met beledi-gingen over de homoseksualiteit van hun zoon, maar ze verdedigde de jongen altijd. De familie van Jarfi toont ons wat echte moed betekent: ingetogen tegen de stroom van voor-oordelen in durven te gaan, kiezen voor een open samenleving waar ieder zijn plaats heeft én kan inne-men.� De�vzw’s�Merhaba,�Garance,�

Ella,�Kif�Kif�en�MRAX

“De familie van IhsaneJarfi toont ons wat echte moed betekent: ingetogen tegen de stroom van vooroordelen in durven te gaan”

BRUSSEL – Een tijd geleden verscheen in deze kolom-men een oproep om moed te tonen en ‘de feiten bij naam te noemen’: verbaal en fysiek geweld tegen ho-lebi’s is niet oké. Dat onderschrijven ook de vzw’s Mer-haba, Garance, Ella, Kif Kif en MRAX. Maar is homofobie wel eigen aan jonge (mannelijke) allochtonen? Enige kanttekeningen.

BDW 1338 PAGINA 13 - DONDERDAG 19 JULI 2012

BDWOPINIEEchte baronnendoor Anne Brumagne

Zaterdag wordt de nationale feestdag gevierd, en in de aanloop ernaartoe heeft koning Al-bert II nog eens wat adellijke titels verstrekt. Dat was blijkbaar al een tijdje geleden, van 2009 meer bepaald. Heel veel belang wordt er niet meer gehecht aan die toekenning, maar toch. Meestal zeggen de uitverkorenen dat ze het allemaal niet zo belangrijk vinden en dat het hun leven niet zal veranderen, maar dat ze best blij zijn met de erkenning.En de media pikken er dan die namen uit waarvan ze vermoeden dat die het meest

tot de verbeelding van hun publiek zullen spreken. Dit jaar zijn dat aan Vlaamse kant bijvoorbeeld journaliste en BV Annemie Struyf, en Kamiel Sergant, Keizer Carnaval van Aalst. Nochtans worden beiden ‘maar’ Commandeur in de Kroonorde, en geen barones of baron, de hoogste onderscheiding.Wij zouden u nu de lijst van Brusselaars moeten voorleggen, maar vergeef het ons: we wagen ons er niet aan om de domicilies van de betrokkenen te gaan uitzoeken. Waar we wel een duidelijk beeld van kunnen hebben, is het aantal mannen en het aantal vrouwen op de lijst. Als we ons beperken tot baronnen en ridders, dan komen de dames er wel bijzonder bekaaid af. We tellen amper drie baronessen, tegen tien baronnen en negen ridders. (Vrouwen kunnen zelfs niet tot ridder worden benoemd.)Het centrale criterium voor een titel is naar verluidt ‘de uitzonderlijke verdiensten voor het vaderland’. Afgaand op het aantal mannen en vrouwen in de lijst moeten we er dan maar van uitgaan dat de ver-diensten van de vrouwen voor het vaderland een pak minder zijn dan van de mannen. Hoe kan dit nu in ’s hemelsnaam? In een tijd waarin vrouwen vaak voltijds gaan werken, nog steeds de grootste zorg voor de kinderen op zich nemen en in heel wat (zogenaamde ‘zachte’) secto-ren de dienst uitmaken, worden hun ‘verdiensten voor het vaderland’ vertaald in welgeteld drie adellijke titels op de negentien! Dat is zo’n vijftien procent. Bovendien kun je bezwaarlijk stellen dat de lijst een weerspiegeling is van de diversiteit in onze maatschappij. Een al wat oudere blanke man zijn, een das dragen, ondernemer zijn... het helpt om baron te worden (een ‘echte’ baron dan, niet eentje uit Molenbeek).Sire, of u gaat door met de toekenning van die adellijke titels, maar dan maakt u het lijstje representatiever voor de samenleving. Of u stopt maar helemaal met deze oubollige traditie. Hoeveel mensen hadden gemerkt dat er de voorbije twee jaar geen adellijke gunsten waren toegekend?

EVA HILHORST

BRIEVEN VAN LEZERS lezersbrieven@bdw.be

Straling

Een pluim voor minister Huytebroeck en de Brusselse parlementsleden die destijds hebben geijverd voor een stralingsnorm van 3 volt per meter (V/m) in onze hoofd-stad. De telecomoperatoren klagen steen en been dat ze hun 4G-netwerk voor (sneller) mobiel internet niet kun-nen lanceren en dat Brussel in een ‘digitale oertijd’ zou belanden. Volgens de propaganda van de operatoren zou de norm van 3 V/m ‘absurd streng’ zijn en zonder weten-schappelijke grond. Niets is minder waar. Al meer dan tien jaar pleit de Belgische Hoge Gezondheidsraad op ba-sis van wetenschappelijke bewijzen voor een norm van 3 V/m. Intussen staat de wetenschap echter niet stil en stellen ongeveer alle onafhankelijke wetenschappers dat een norm van 0,6 V/m nodig is om de volksgezondheid adequaat te beschermen.De operatoren blinken uit in paniekzaaien: als we hen mogen geloven, zal de hele economie prompt in elkaar storten als er geen 4G komt. Heus? Is televisie kunnen kijken op de smartphone dan zo cruciaal? Mensen kun-nen nu al zo goed als overal online; die 4G zal het ver-schil niet maken, behalve dan voor de winstcijfers van de operatoren zelf. Maar zelfs al zou er een impact zijn op de omzet, moeten we dan de biologische realiteit zomaar negeren? Wetenschappelijke studies tonen nu eenmaal aan dat die straling schade aanricht in ons li-chaam en kankers doet ontstaan; moet die technologie dan koste wat het kost door onze strot geramd worden? (...) Het is verontrustend dat politici als Els Ampe (Open VLD) bepleiten om eerder de wensen van de vervuilende industrie als vertrekpunt te nemen en de blootstellings-normen net zo laks mogelijk in te stellen als voor de in-dustrie comfortabel is. Pleiten zij dan voor een economie die letterlijk over lijken gaat?Brussel staat zeker niet alleen met zijn ’strenge’ norm. In wereldstad Parijs bestaat er sinds 2003 een charter tus-sen het stadsbestuur en de operatoren om de stralingsni-veaus te beperken tot 2 V/m. Maar het stadsbestuur ziet in dat deze norm niet volstaat. Men weigert daar nu alle nieuwe antennes op publieke gebouwen, en in bepaalde wijken wordt de norm van 0,6 V/m uitgetest. (...) Nee, Brusselaars hebben geluk. De norm is geen ‘folietje’ van een Ecolo-minister, maar een breed gedragen en noodza-kelijke norm, die gehoor geeft aan de talloze waarschu-wingen uit de wetenschappelijke en medische wereld. Ze getuigt van een democratisch respect voor een bezorgd-heid die bestaat bij een groot deel van de bevolking. (...) Nu maar hopen dat minister Huytebroeck voet bij stuk houdt en niet zwicht voor het lobbywerk en de bangma-kerij van de operatoren, zoals dat bij haar Vlaamse en Waalse collega’s jammer genoeg wel is gebeurd.

� Jan�Allein,�coördinator��Beperk�de�Straling,�Drongen

Oversteken

Jammer genoeg moet ik Emma Denorme en Katrien Quisthoudt gelijk geven met het artikel in BDW 1335 (p. 11: ‘Oversteken door rood soms veiliger’). In Anderlecht bestaat er ter hoogte van Help Animals en Viangros een soortgelijke situatie. (...) Bus 78 heeft een halte ter hoog-te van het punt waar de Industrielaan doorloopt naar de Humaniteitslaan, met een afslag naar de Internationa-lelaan. Wil men dan de Bollinckxstraat nemen, dan hoeft men maar op een knop te drukken; na enkele seconden springt het licht op groen voor de voetgangers. En daar beginnen de problemen: minstens vijftien procent van de automobilisten negeert dit groene licht voor de voetgan-gers; over het algemeen zijn het de mensen die van de Industrielaan komen. Wel enigszins normaal: er staan twee verkeerslichten op minder dan 25 meter van elkaar. De auto’s zijn juist in volle vaart vertrokken en moeten

alweer snel op de rem staan. Gevolg: ik ben verplicht door het rood te gaan tijdens de ‘overgangs periode’, dat wil zeggen als de auto’s op de Industrielaan rood heb-ben en de enkele auto’s komende van Vorst-Drogenbos gepasseerd zijn. Zo niet loopt men gevaar om op het ze-brapad aangereden te worden. En dan zwijgen we nog van het zebrapad (zonder verkeersbord) dat een kleine vierhonderd meter verder ligt op de Internationale laan. Eer er een wagen stopt, kun je eerst rustig je BDW uitle-zen. Dus op nog geen vijfhonderd meter van elkaar twee infrastructuurproblemen.� Roger�Certyn,�Evere

OCMW in Spanje

Het interview met de burgemeester van Schaarbeek in uw krant van 7 juni (BDW 1332, p. 4-5) bevat enkele ernstige onjuistheden. In de periode waarover de bur-gemeester spreekt, was ik voorzitster van het OCMW van Schaarbeek. Ik voel mij dus aangesproken door zijn onjuiste beweringen. Zij zijn trouwens van dien aard om mij te schaden, want ik neem deel aan de verkiezingen in Schaarbeek op de tweetalige lijst MR-Open VLD. Er waren helemaal geen geheime appartementen (in het meervoud) in bezit van het OCMW. Het OCMW van Schaarbeek was testamentair één enkel appartement in Spanje toegezegd, maar dit testament was pas geldig na het overlijden van de schenker. Tot op dat ogenblik werd dit testament, ten voordele trouwens van de schenker, volledig autonoom beheerd door de ontvanger van het OCMW van Schaarbeek, zoals de wet dat op dat ogenblik voorschreef.Bij het overlijden van de schenker werd ik als voorzitster door de ontvanger van het OCMW ingelicht en heb ik, na raadpleging van de raad, een Schaarbeekse notaris aan-geduid om het appartement te verkopen. Dat was niet eenvoudig en we kregen veel kritiek van Ecolo. We moch-ten nadien vaststellen dat, nadat zij in 2001 de directie van het OCMW overgenomen hadden, ze nog ongeveer acht tot negen jaar nodig hebben gehad om dit apparte-ment te verkopen. Kritiek hebben is gemakkelijk.En nu iets over de schepenen die met hun familie in dit appartement in Spanje met vakantie zouden zijn gegaan. Deze bewering van de burgemeester is volledig uit de lucht gegrepen. Als hij het allemaal zo goed weet, dat hij dan man en paard noemt en dat hij zegt welke schepen met zijn familie in het appartement van het OCMW de vakantie is gaan doorbrengen! Ik wacht echt op zijn ant-woord. Ik weet zeer goed wat er gebeurd is, en ik kan u verzekeren dat nooit één schepen of OCMW-raadslid een nacht (alleen noch met zijn familie) in het appartement heeft doorgebracht, of zelfs maar in de omgeving van het appartement is geweest. Wij wisten aanvankelijk niet eens waar het appartement zich bevond; het heeft heel wat moeite gekost om het te vinden.Nadat de huidige burgemeester en de nieuwe voorzitter van het OCMW begin 2001 in dienst waren getreden, is een OCMW-raadslid van Ecolo met een bevriende dokteres tijdens hun vakantie in de buurt van het ap-partement, ongevraagd dit appartement gaan opzoeken. Hun verhaal was ontluisterend. Volgens hen was het appartement klein, vervallen en in feite onbewoonbaar. Het heeft hen niet belet te trachten hun volledige verlof, verplaatsing, hotel en verbruik aan te rekenen bij het OCMW. Ik weet niet hoe dit afgelopen is, maar ik geloof dat het OCMW die betaling geweigerd heeft.Wij hopen op deze wijze de waarheid recht te doen. We begrijpen ook niet dat wij of iemand anders op deze be-weringen tien jaar geleden niet gereageerd hebben/heeft. Wij kunnen er niet aan doen, maar we hebben deze be-weringen nooit eerder gezien of gehoord.

Anne-Marie�Gerrebos,�oud-voorzitster��OCMW�Schaarbeek,�oud-directrice��

gemeentelijk�onderwijs

SPELREGELS VOOR LEZERSBRIEVEN: Mail uw bijdrage naar lezersbrieven@bdw.be. Schrijven kan naar BDW-Brieven van Lezers, Flageyplein 18, 1050 Elsene; faxen naar 02-226.45.69. Vergeet niet uw adres te vermelden, ook in e-mails: zonder het adres van de afzender beschouwen we een brief als anoniem, en wordt hij niet gepubliceerd. De maximumlengte van een bijdrage is 2.500 tekens, inclusief spaties. Wilt u graag een langere, meer uitgewerkte opiniebijdrage schrijven (max. 5.000 tekens)? Neem dan eerst contact met ons op voor overleg via lezersbrieven@bdw.be. De redactie mag lezersbrieven redigeren of weigeren. Moties, manifesten of omzendbrieven worden niet (in deze rubriek) opgenomen.

BDW 1338 PAGINA 14 - DONDERDAG 19 JULI 2012

VADROUILLEDE CULTUUR- EN VRIJETIJDSBIJLAGE VAN BRUSSEL DEZE WEEK

Hierboven: Het koor is het enige deel van de vroegere Onze-Lieve-Vrouwkerk van Laken dat is blijven staan; inmiddels is het helemaal gerestaureerd. Vlak voor de restauratie mochten de archeologen van Monumenten en Landschappen rond het gebouwtje enkele sleuven trekken (rechts). Daarbij stootten ze op een stuk van het transept en van de oude kerkhofmuur.

© S

AS

KIA

VAN

DE

RS

TICH

EL

E

HARD RoCK CAfE: MADoNNA’S JURKJE EN BASGITAREN

BRUSSEL – op de Grote Markt gaat begin augustus het Hard Rock Cafe open. De legendarische keten met vestigingen over de hele wereld zal een collectie memorabilia uit de rockgeschiedenis tentoonstellen.

Wie een pikant kanten jurkje van Madonna ( foto) van dichtbij wil aan-schouwen, moet vanaf augustus op de Grote Markt zijn. Het Hard Rock Cafe Brussels stelt er vanaf dan zijn collectie rockmemorabilia tentoon. Hard Rock’s memorabilia designer Giovanni Taliaferro stelde een mooie collectie samen. Johnny Cash’ hand-geschreven songtekst voor ‘Starkville City Jail’ zal er de muur sieren, samen met een halsketting van Jimi Hendrix en de basgitaar van John Entwistle, bassist bij The Who. Philippe Close, schepen van Toeris-me (PS), ziet het ‘volledig’ zitten. “De komst van het Hard Rock Cafe wijst op de groeiende aantrekkelijkheid van Brussel in het buitenland. Dit helpt ons om het imago op te krikken, en om naast de alomtegenwoordige zakentoeristen ook meer vrijetijds-toeristen aan te trekken.” Close wijst ook op de positieve invloed op de werkgelegenheid: in het café zullen een honderdtal mensen aan het werk kunnen.In de restaurants in de buurt wordt aarzelend gereageerd op de komst van het Hard Rock Café. “Het kan zo-wel positief als negatief uitdraaien,” klinkt het daar. “Mogelijk krijgen wij extra klanten, als de bezoekers van het Hard Rock Café beslissen om bij ons hun honger stillen. Maar daar kun je niet zeker van zijn, want in het Hard Rock Cafe zul je ook kunnen eten.”� Nele�Derde

© H

AR

D R

oC

K C

Af

E

ADVERTENTIE

Deze dienst wil u de nodige informatie bezorgen om u wegwijs

te maken in uw zoektocht naar mogelijkheden, voorzieningen voor

personen met een handicap

Handicap & informatie

Bezoeken enkel op afspraak

Informatie@handicap-ambulant.be

0800-15045�alle werkdagen van 9 tot 12u30,

maandag, dinsdag en donderdag van 13 tot 15u30

Archeologie > Ondergrond van het gewest volledig in kaart gebracht

‘Alles laten liggen waar het ligt, dat is het best’LAKEN – Zopas verscheen het 24ste en laatste deel van de Atlas van de archeologische ondergrond van het Gewest Brussel: een titanenwerk dat twintig jaar in beslag genomen heeft. De archeologische rijkdom van Brussel is nu helemaal in kaart gebracht. “We zijn het enige gewest met een volledige atlas, en we lopen ook voorop in Europa,” zegt archeologe Ann Degraeve.

BDW 1338 PAGINA 15 - DONDERDAG 19 JULI 2012

D e regionale archeologie komt van ver. Toen in 1989, bij de oprichting van het Gewest, ook de bescherming

van het archeologisch erfgoed overgeheveld werd, moest Brussel van nul vertrekken, zonder budget of personeel. Toen er midde-len beschikbaar waren, besloot de Directie Monumenten en Landschappen een grote atlas uit te brengen van het archeologische

Links: Detail van de archeologische kaart van Laken. Basisplan Brussels UrbIS.

worden alle met zekerheid bekende of moge-lijke archeologische vindplaatsen in kaart ge-bracht en gerangschikt, van de prehistorie tot de achttiende eeuw.

Spanten en skelettenVoor Laken zijn er 77 sites beschreven. Zo is er de wijde omgeving van de Onze-Lieve-Vrouwekerk. Daarvan kan men met zekerheid zeggen dat er overblijfselen van de vroegere Onze-Lieve-Vrouwekerk, van het oude kerk-hof en van het veertiende-eeuwse gasthuis in de ondergrond zitten.Bij de Lakense sites ‘Abelenlaan/Seringen-laan’ gaat het veeleer om een vermoeden: in 1955 werden tijdens graafwerk in Wemmel restanten van een Gallo-Romeinse villa aan-getroffen. De eigenaar weigerde de werkzaam-heden stil te leggen – dat kon toen nog –, zodat er geen opgravingen mogelijk waren. Maar de aarde die hij liet uitgraven, werd deels uitge-strooid op de Heizel, met name op het ter-rein waar het Spaans paviljoen voor Expo 58 zou komen. “Wellicht zijn daar dus over-blijfselen van de villa in Wemmel te vinden,” zegt Ann Degraeve, die de cel Archeologie van Monumenten en Landschappen coördi-neert.Volgens Degraeve vormt Laken geen uitzon-dering in archeologisch potentieel. “Alle Brus-selse gemeenten hebben een rijk archeolo-gisch erfgoed. Er is hier dan ook al bewoning vanaf de prehistorie.”De geschiedenis van de stad zit voor een stuk opgesloten in de ondergrond. “Maar een deel van het erfgoed is verloren gegaan door de bouwexplosie die vijftig jaar geleden uitbrak. Door de aanleg van metrotunnels en parkeer-garages is een stuk van de rijke ondergrond vernield,” zegt Degraeve.Daarom voert Monumenten en Landschappen

een beleid van preventieve archeologie, zoals ook het Verdrag van Malta voorschrijft. “In principe blijft het archeologisch erfgoed het best bewaard door het te laten zitten waar het zit,” legt Degraeve uit. “Daarom lanceren we geen opgravingen op eigen initiatief, daar hebben we ook de mankracht niet voor. We grijpen pas in als er werkzaamheden gepland staan en de overblijfselen in de ondergrond dus vernield kunnen worden. Het is van es-sentieel belang dat we weten wat er in de bo-dem zit voor de graafmachines passeren.”De archeologen van Monumenten en Land-schappen krijgen tegenwoordig inzage in alle

bouwaanvragen, zowel van overheden als van bedrijven en particulieren. Degraeve: “Op basis van de regionale Atlas bepalen we of de betrokken percelen archeologische resten bevatten. De Atlas is dus een belangrijk werk-instrument, dat het Gewest opdeelt in roze en witte zones. De roze zijn zones van ‘hoog archeologisch potentieel’, gebieden rond een site waar vaak al een vondst gedaan werd. In de witte zones is het archeologisch potentieel nog onbekend.”Heeft een perceel archeologisch belang, dan wordt aan de bouwvergunning een clausule toegevoegd. “Daarin kan staan dat er vooraf een opgraving moet gebeuren. We sturen dan een archeologenteam ter plaatse, op onze kos-ten. Maar het is ook mogelijk dat we alleen vragen de werf in de gaten te mogen houden.”Alles hangt natuurlijk af van de aard van het geplande werk. “We kijken vooral hoe diep in de ondergrond wordt gegraven. Als de bouw-aanvraag alleen gaat over een dakvenster, dan voegen we natuurlijk geen clausule toe. Behal-ve misschien als het om een oud gebouw gaat

dat deels afgebroken wordt en waarin zich bij-voorbeeld interessante dakspanten bevinden. Want archeologie bestudeert niet alleen spo-ren in de ondergrond, maar ook in gebouwen.”Van de 2.850 bouwaanvragen die vorig jaar nagekeken werden, werd aan 96 een archeo-logische clausule toegevoegd. “Sommige ei-genaars denken dan meteen dat ze hun werk-zaamheden niet zullen kunnen uitvoeren. Daar gaat het niet om. De stad moet leefbaar blijven. Wij willen alleen documenteren wat verloren dreigt te gaan.”Toen twee jaar geleden het koor – het enige bovengrondse restant van de vroegere Onze-Lieve-Vrouwekerk – gerestaureerd werd, kre-gen de archeologen van het Gewest dankzij deze afspraken de gelegenheid om vooraf twee sleuven te trekken rond het gebouwtje. “Zo ontdekten we een stuk van het transept en van de oude kerkhofmuur. We weten nu precies hoe die muur liep,” vertelt Degraeve.Vorig jaar waren er 44 archeologische inter-venties. Zo onderzocht een team van archeo-logen het Kardinaal Mercierplein in Jette, vlak voor het werd heraangelegd. Er werden oude graven en skeletten aangetroffen.Wordt alles wat gevonden wordt, ook uitge-graven en meegenomen? Degraeve: “Nee, op-graven is vooral documenteren. De vondsten worden gefotografeerd, ingetekend, soms eerst opgepoetst. Funderingen en vloertjes la-ten we liggen. We nemen alleen een paar sta-len mee, enkele bakstenen bijvoorbeeld. En de objecten die we aantreffen.”Het verzamelde materiaal gaat naar het ar-cheologisch lab voor analyse en eventueel restauratie. Vervolgens wordt een uitgebreid rapport geschreven over de betekenis van de vondsten. Daarna wordt alles opgeborgen in het regionale depot bij het Noordstation. “Een museum voor de bewaring van de ontdekte overblijfselen heeft Brussel niet.”In principe zouden de voorwerpen ook terug kunnen naar de eigenaar van het perceel, want die is ook eigenaar van de vondsten. Degrae-ve: “Maar dat is tot hiertoe nog nooit gebeurd. Niemand zit te wachten op kisten met scher-ven.”�� Bettina�Hubo

Rechts: Alle verzamelde stalen en objecten gaan voor analyse naar het archeologisch laboratorium.

© T

EK

EN

ING

C. o

RTI

Go

SA

“Het is essentieel dat we weten wat er in de bodem zit voor de graafmachines passeren”

potentieel van de Brusselse ondergrond.Het eerste deel, gewijd aan Sint-Agatha-Ber-chem, verscheen in 1992. Eind vorige maand kwam het laatste deel uit, over Laken. In elk van de 24 boekdelen gaat men op dezelfde manier te werk: aan de hand van oude plan-nen, foto’s en kaarten, toevallige vondsten, vroegere opgravingen en historisch onderzoek

Bij de opgravingen op het Kardinaal Mercierplein in Jette werden vorig jaar oude skeletten en graven gevonden.

© M

BH

G-D

ML

© M

BH

G-D

ML

© M

BH

G-D

ML

BDW 1338 PAGINA 16 - DONDERDAG 19 JULI 2012

EVENEMENT Vlaanderen heeft echt gefeest in zijn hoofdstad

Een dagje met Raymond‘E r is geen volk,” stelt een collega vast. 

Aan  de  ingang  van  het  Flageyge-bouw, waar Raymond van het Groe-

newoud  woensdagmiddag  moest  optreden, was het even voor drieën niet drukker dan op andere dagen. Maar toch: Studio 4 zat nokvol. En Raymond was in grote vorm. In even grote vorm als het Brussels Philharmonic, met een allercharmantste Dirk Brossé als dirigent.‘Brussels by night’. ‘Vlaanderen boven’. ‘Twee meisjes’.  Ik heb ze  ’s namiddags gehoord,  ik heb ze ’s avonds op de Grote Markt nog eens gehoord. In Studio 4 was Raymond teder, re-bels, geestig, gevat. Ik was vergeten hoe goed hij  wel  is.  Daar  in  Studio  4  associeerde  ik ‘Brussels by night’ niet automatisch met een rokerig café bij het ochtendgloren en de kater die zich al aankondigt.Raymond  en  het  Brussels  Philharmonic, het  was  een  ongelooflijke  ervaring.  Met  een staande ovatie als afsluiter.

By night in de BeursEr  was  Raymond  in  Flagey,  en  op  de  Grote Markt. Maar er was ook Raymond voor kinde-ren in De Markten, en er was de literaire Ray-mond in Passa Porta met Gerda Dendooven, Christophe  Vekeman  en  Bart  Van  Loo.  Daar 

bleven  de  deuren  voor  ondergetekende  (en vele  anderen)  dicht.  Er  was  veel  belangstel-ling. Op 11 juli  is er ook belangstelling voor schrijvers.  En  film:  in  de  Beursschouwburg kwam  regisseur  Marc  Didden  himself  kijken naar  Brussels by night,  zijn  legendarische film uit 1983, waarvoor Raymond de muziek schreef.

Maria, Maria“Maria, Maria, ik hou van jou, voor jou sta ik uren in de kou.”  Raymond  heeft  versterking gekregen van Helmut Lotti. Het publiek brult mee.  Heerlijk.  Zesduizend  toeschouwers  op de Grote Markt voor 11 juli, voor het podium-beest dat Raymond is.En  dan  springt  Hannelore  Bedert  naar  vo-ren:  ‘Hij houdt van vrijen’. De sfeer kan niet meer stuk en houdt uren aan. Raymond heeft in zijn  lange carrière  (hij  zingt al dertig  jaar dat hij tien jaar in het vak zit) in Peutie, Aalst, Zwevezele  en  Genoelselderen  opgetreden. Maar dus ook in Brussel.Op 11 juli 2012 – 710 jaar na de Guldenspo-renslag  –  draaide  heel  de  Vlaamse  feestdag rond Raymond. Met succes. Dit wordt moei-lijk te evenaren de komende jaren.� Danny�Vileyn

Raymond en het Brussels Philharmonic in Flagey. IJzersterk.

Raymond op de Grote Markt. In het paars.

FOTO’S: JO VOETS

Brussels by night, en regisseur Marc Didden ziet dat het goed is.

© JO

VOE

TS

BDW 1338 PAGINA 17 - DONDERDAG 19 JULI 2012

Ik stond bij de slager. Wat zou ik kopen? Gehakt? Alweer gehakt. Is gehakt geen eten voor luie mensen?

Hoe  minder  de  mensen  koken,  zei  een  moderne denker, des  te meer ze kookboeken  lezen en naar sterrenkoks lonken op tv. Het succes van de media-gastronomie is de compensatie voor een schuldge-voel. Onze kinderen krijgen doordeweeks fabrieks-voer voorgeschoteld, dus gaan we  in het weekend even voor Wynants spelen.Zelfs  ik  heb  wroeging.  Al  maak  ik  dagelijks  het avondeten klaar from scratch (zonder kant-en-klare ingrediënten), toch vind ook ik dat ik het gemak zo-veel mogelijk moet schuwen. Het heeft iets te ma-ken  met  verbondenheid  met  ons  voedsel.  Wat  we eten, moet herkenbaar blijven. Een keer per week is gehakt aanvaardbaar; vaker vind ik gênant. Noch-tans...Kijk eens naar de  ‘nationale gerechten’  in en bui-ten  Europa.  Slavische  ćevapčići,  Libanese  kibbeh of Turkse köfte en pide bestaan allemaal geheel of gedeeltelijk  uit  gemalen  vlees.  Hetzelfde  in  Scan-dinavië  (kjøttkaker)  of  Griekenland  (moussaka).  In de Chinese wonton en de Laotiaanse rauwe vleessla bargh  zit  vaak gehakt.  Italiaanse  ragù  (wij  zeggen bolognese)  en  Franse  hachis Parmentier  tillen  ge-hakt naar moderne gastronomische hoogte, en dan zijn er nog de worsten! Van grof gehakt in de betere salame tot het separatorvlees van de cervela. In de slagerijen  van  Frankrijk  heet  rauw  varkensgehakt trouwens chair à saucisses.Dat  is  wel  een  hele  pedigree  voor  gehakt!  Maar waarom  hakken  zoveel  volkeren  hun  vlees  klein? Lang geleden zag ik op televisie een reportage over een  auto-expeditie  dwars  door  Azië.  Ergens  in  de woestijn zagen we hoe de expeditieleden een gazel-le neerschoten, voor het avondmaal. En wat deden ze  met  dat  vlees?  In  plaats  van  ribbetjes  of  bout-jes  te  grillen  begonnen  de  lokale  gidsen  het  vlees als razenden te hakken, met van die grote Chinese klievers op een houten plank. Op het einde maak-ten ze er  iets van wat op wonton, Chinese ravioli, leek. Wat een gedoe, dacht ik nog. Maar natuurlijk hadden ze gelijk. Vers vlees is om te beginnen niet erg lekker. Het is taai en metallisch van  smaak.  Daarom  laat  men  doorgaans  gedode 

dieren een tijd ‘besterven’. Maar rondtrekkende vol-keren, nomaden, hebben geen plek of tijd om vlees te laten hangen. Komt daarbij dat in een heet klimaat vlees ook al niet best bewaart. Door het taaie vlees te verkleinen wordt de taaiheid op mechanische wijze verminderd. Daarom zijn nomadenkeukens gehakt-keukens: de kebab-cultuur is tot ons gekomen vanuit 

de steppen van Azië, samen met yoghurt en bladerdeeg.

Gehakt  is  ook  egalitair.  Een-heidsworst is wat het zegt te 

zijn. Door vlees fijn te ma-len en te vermengen krijgt iedereen  hetzelfde.  Geen ruzie  meer  over  wie  de 

onglet  verdient  en  wie  het haasje.  Met  gehakt  krijgt  ie-

dereen ook precies evenveel. Een slager die een steak afsnijdt, kan er 

nogal naast zitten, maar met gehakt heeft hij geen excuus.

Vroeger  werd  hier  te  lande  met  enige  fierheid  ge-steld dat de Belgen de enige echte rauw-gehakteters zijn.  Dat  is  dus  niet  zo.  Er  zijn  rauwe  bereidingen van  gemalen  rundsvlees  bekend  in  delen  van  Azië (Korea,  Laos,  Thailand...).  In  Europa  heerst  meer achterdocht, al merken we de laatste jaren de geste-gen populariteit van carpaccio. Dat is chiquer, maar tenslotte  hetzelfde  als  gehakt:  zo  fijn  mogelijk  ge-sneden  rauw  vlees.  Eigenaardig  dat  een  américain préparé als volks beschouwd wordt, en een minder bewerkt product, carpaccio, als luxe...Nog  zeldzamer  is  rauw  gehakt  varkensvlees.  Lang rustte er een waar taboe op rauw varken. “Dat moet goed doorbakken zijn,” horen we alom. Nu pas, de laatste jaren, wordt er al eens gesuggereerd dat een rosé gebakken kotelet beter is. De tijden veranderen. Met  het  droge  magere  vlees  van  het  moderne  var-ken  is  er  ook  geen  alternatief.  Doorbakken  varken smaakt helemaal niet (meer).Het is nochtans waar dat rauw gehakt altijd een ze-ker  risico  voor  de  volksgezondheid  inhoudt.  Door het hakken verhogen we het oppervlak van het vlees dramatisch ten opzichte van een gewoon stuk spier. Dat geeft gevaarlijke bacteriën heel wat meer speel-ruimte om te groeien en te kweken. Wie gehakt ser-

veert, moet dus opletten. Bij het FAVV weten ze dat best. Ik kreeg het verhaal te horen van een terrasuit-baatster  aan  de  kust.  De  FAVV-inspecteur  ging  op het terras zitten, op de plek het verst af van de keu-ken,  en  liet  zich  een  americain  serveren.  De  bazin kreeg het nooit voor elkaar om het vlees te serveren onder de voorgeschreven temperatuur. Dat werd een proces-verbaal voor te warm opgediend rauw vlees!Er  is  een  grote  keuze  aan  gehakt.  Vroeger  was  er varken, kalf, rund en paard – en mengelingen daar-van.  Vandaag  is  mijn  (Marokkaanse)  slager  bereid om à la minute  vlees  voor  mij  te  malen.  Ik  kan  bij wijze  van  spreken  het  stuk  vlees  zelf  kiezen.  Er  is dus ook lamsgehakt, en voorts zien we ook kippen-gehakt opduiken, wat volgens mij helemaal een bac-teriologische nachtmerrie is. Maar met de moderne hygiëne en controlemethodes mag dat geen bezwaar vormen. Hou rekening met de factoren temperatuur en tijd, en er kan u weinig overkomen. Consumeer rauw gehakt zo snel mogelijk en bewaar het koud. Smakelijk.

nick.trachet@bdw.be

De hele reeks nalezen?www.brusselnieuws.be/trachet

Gehakt

BRUSSEL EN DE WERELD CULINAIR ONTDEKT

Nick Trachet

Gehakt is egalitair. Door vlees fijn te malen en te vermengen krijgt iedereen hetzelfde. Geen ruzie meer over wie de onglet verdient en wie het haasje

© N

ICK

TRA

CH

ET

‘Twee meisjes’, ‘Middenstand Blues’ en ‘Goesting’ in Passa Porta.

BDW 1338 PAGINA 18 - DONDERDAG 19 JULI 2012

Malika Aberkan heeft bijna haar bachelordiploma op zak. “Ik moet het ijzer smeden nu het heet is. Ik ben nog jong, sterk, ik kan veel hebben.” Op naar de master, dus!

A chttien  was  Malika  Aberkan,  en  ze woonde  in  Borgerhout,  waar  ze  was opgegroeid.  Haar  toekomstbeeld  was 

niet  rooskleurig.  Geen  diploma  middelbaar onderwijs: ze had er in het laatste jaar beroeps de brui aan gegeven. Maar ze had gelukkig een sterk willetje.“Ik ben mijn grote liefde gevolgd naar Brussel. Molenbeek. Uit volle overtuiging. Mijn vrien-den en vriendinnen verklaarden me gek. Mijn ouders  zeiden:  ‘Malika,  je  bent  nog  zo  jong, zou  je dat nu wel doen?’ Maar  ik heb het ge-daan, en ik heb het me nog niet beklaagd.”Net twintig was ze toen ze haar eerste zoon-tje  ter  wereld  bracht.  Maar  een  leven  aan  de 

haard was niet haar toekomstbeeld. “School-moeheid was iets van mijn puberteit. Ik wilde  iets doen, iets betekenen, mijn dromen waar-maken,  ervoor  gaan.  De  eerste  stap:  een  op-leiding  kinderverzorging  in  het  tweedekans-onderwijs,  een  A2-diploma  behalen.  Daarna ben ik gaan werken in de naschoolse kinder-opvang,  al  gauw  in  de  Vaartkapoen.  Ik  vond het  tof  dat  ik  werk  had,  dat  ik  mijn  steentje kon bijdragen, maar tegelijkertijd zag ik men-sen om me heen met een hoger diploma, een diploma dat meer mogelijkheden inhield, een beter loon. Zo is de klik er helemaal gekomen. ‘Wie  of  wat  houdt  me  tegen  om  het  alsnog  te proberen!?’ dacht ik bij mezelf.”

Aberkan schreef zich in voor een bachelor aan het HIG, het Hoger  Instituut voor Gezinswe-tenschappen in Schaarbeek. “In het volle besef dat het moeilijk zou worden, heel moeilijk. Ons derde kindje was op komst, een goede moeder zijn was óók een ambitie. Werken: naschoolse kinderopvang  in  de  Vaartkapoen,  later  ook nog  eens  acht  uur  per  week  als  islamleer-kracht in twee concentratiescholen in Ander-lecht. Alweer waren er veel mensen die me zot verklaarden:  studeren,  lesgeven,  naschoolse opvang in de Vaartkapoen en dan nog eens de zorg voor mijn gezin. Maar ik heb doorgezet en nu ben ik er bijna: nog vier herexamens, mijn eindwerk en het diploma is van mij!”“Zonder steun had ik het onmogelijk gekund. Steun van de directrice van het HIG – ‘Je wilt het, Malika! Je kunt het, Malika!’ –, steun van mijn man. Hij was na vier jaar rechten stude-ren  tot de slotsom gekomen dat het niet was wat  hij  wilde.  Nu  staat  hij  in  het  Franstalig onderwijs, en in feite heeft hij twee jobs: ook thuis  neemt  hij  zijn  verantwoordelijkheid. 

Hij  kent  én  respecteert  mijn  verzuchtingen: ‘Ik  wil  dat  je  het  maakt,  ik  wil  dat  je  je  weg zoekt.’ Atypisch binnen de Marokkaanse ge-meenschap,  inderdaad.  De  opmerking  ‘Ben jij  wel  met  een  Marokkaan  getrouwd?’  heb ik  al  vaak  moeten  horen.  En  het  werkt.  Zo-lang  je  maar  structuur  hebt  in  wat  je  doet, 

Aberkan met zonen, thuis in Molenbeek.

SINT-JANS-MOLENBEEK – “Ik ben een dromer, én ik ben een vechter. Met vallen en opstaan leer ik mijn droom te realiseren. Zoals elke vrouw dat moet kunnen. Ik zie steeds vaker bij moslima’s dat ze ervoor gaan. En ze stimuleren elkaar daarin: ‘Wij kunnen het ook!’” Het parcours van Malika Aberkan – jonge moeder van drie, binnenkort vier – leest als een verhaal van doorzettingsvermogen en liefde.

‘Wat wil je later worden?’Malika Aberkan, dromer en doorzetter

© M

AR

C G

YSE

NS

BDW 1338 PAGINA 19 - DONDERDAG 19 JULI 2012

FREDDI SMEKENS

Taaid

E en  goede  vriend  van  mij,  tevens  een groot schrijver,  formuleerde het ooit als  volgt:  “Tijd  is  voor  de  Zwitsers.” 

Ik weet niet of hij daarin gelijk had, maar in elk geval zat hij er ni veul neffes.Over taaid dus, waarde lezer. Neemand zal teigespreike da we er allemoe mei te moeke hemme.  Vandaar  dat  ik  nog  eens  graag  de tijd neem om er mijn visie op te geven.Laat  me  stellen  da we mè taaid alle kante opkunne.  Zeker  in  die  zin  dat  onzen taaid en oek daan van d’andere  relatieve begrip-pen zijn. Elk zijn of haar gedacht daarover, maar ik heb nuut eemand serjeus gepakt dee zaa: “Ik hem gienen taaid.” Uiteraard is het wel zo dat den taaid de meens getemd heit, en ni oemgekied.  Daarin  heeft  hij  veel  ge-meen met een kat.Anderzijds  kunnen  we  de  tijd  wel  doden en eventueil verleeze of winne. Zelfs al is hij onvatbaar en in de meeste gevallen ook on-begrijpelijk. Maar het blijft in elk geval aan ons vè den taaid as ne kameroed of ne vaa-jand te bezeen. Dat laatste zou ik echter nie-mand aanraden. Temeer omdat ik volledig akkoord ga met het gezegde dat hij, als een vriend, alle wonden heelt. Laten we hem in dat  geval  gerust zaain goesting doon.  Ook het feit dat we in staat zijn voor alles en nog wat  taaid te moeke, geeft hem een sympa-thiek tintje. En dat we hem goed gebruiken, betekent  niet  noodzakelijk  da we van hem profiteire. Ik hoef hier niet te onderstrepen dat het tegendeel heel dicht bij de waarheid aanleunt. Misschien is het wel anders wan-neer  daanzeulfde taaid komt oengebaggerd mè nostalgee. Maar zelfs dan omarmen we hem als ‘daan gooie aaven taaid’.Een vijand? Neen, dus. Zeker niet wanneer we het ons beklagen hem verspild of verlo-ren  te hebben. En  trouwens, hooveul kiere hemme we ons al ni bekloegd dat hem zu rap vleegt? Ik wil hier dus graag beweren dat we den taaid beter te vriend houden dan taaid te verleeze door hem te bekampen.Misschien  nu  even  iets  over  de  manier waarop we hem in het Brussels indelen en beschrijven. We hebben daarbij meestal de neiging  verkleinwoorden  te  gebruiken.  Zo zal  men  eerder  zeggen:  “Wacht e segond-

che”  dan:  “Wacht ne segond”,  hoewel  dat secondche  uiteraard  niet  van  kortere  duur is dan ne segond. Ook wanneer de pientere lezer zich zal afvragen of ik da na wei giele-gan allien gevonne hem, blijf ik bij mijn stel-ling.  En  ik  wil  er  zelfs  nog  aan  toevoegen dat  hetzelfde  geldt  voor  e menutche  en  ne meneut, voor ’n huurke en ’n heur. Het gaat zelfs op voor e jorke en e joer – maar voor een eeuw valt mijn stelling pardoes  in het water.We hebben het nog niet gehad over de tijds-ervaring  zelf.  Uiteraard  hangt  die  af  van de  omstandigheden  waarin  we  den taaid beleven  en  meemaken.  Wetenschappelijk onderzoek heeft aangetoond dat oude men-sen  de  tijd  veel  trager  voelen  voortschrij-den.  Dat  komt,  zo  blijkt,  doordat  ze  meer herinneringen ophalen en diezelfde herin-neringen den taaid mier doon stilstoen as er de zwiep op te legge. Wie het wat optimis-tisch bekijkt, zou het volgende kunnen stel-len:  “Het leive, het échte leive, bestoet ooit onienschoekelinge van alle gooje momente dee den taaid ons gegeiven heit.” Persoonlijk denk ik dat daar een grond van waarheid in zit.Hierboven  had  ik  het  even  over  de  boude uitspraak “Ik hem gienen taaid.” Zoals ge-zegd getuigt die van evenveel  ijdelheid als onwetendheid. Maar laten we er toch even van uitgaan dat men zich op glad ijs begeeft met  de  bewering “Ik hem taaid genoeg!” Want  het  zou  wel  eens  kunnen  dat  men in  dit  geval  den taaid as ne speilbal zeet, iene woe mei we alles kunne doon wa we mo wille.De lezer weet dat ik de laatste ben om men-sen de  les  te  lezen. Uitspraken als “Mo ge doet niks anders”  laat  ik  uiteraard  sierlijk over  mij  heen  gaan.  Toch  wou  ik  wa den taaid betreft nog efkes zegge wa ’k te zegge hem, namelijk: “Den taaid, zoewel den aave, de neuve as de moderne, heit alles mè de na-teur te moeke.” En zoals iedereen wel weet, kan die natuur zowel uitmunten  in pracht als  in onverbiddelijkheid. Vandaar dat wee den taaid in gooje of slechte taaide respec-teit, hem altaaid mè zich mei zal hemme. Met andere woorden: taaid es on my side.

zolang  je  er  maar  in  gelooft,  kan  er  veel.”

DoorstromenAberkan  wil  veel  bereiken.  De  vooroordelen neemt ze erbij. “Ik ben moslima, ik draag een hoofddoek. Ik ben een jonge moeder van vier kinderen. Het is alsof iemand als ik toch niet te hoog mag willen grijpen; van bepaalde kan-ten word ik niet aangemoedigd om mijn gren-zen te verleggen, zal  ik maar zeggen.  Je doet kinderopvang,  je  doet  dat  goed,  waarom  zou je dan hoger mikken? Doorstromen is er niet bij.  Net  of  iemand  als  ik  niet  het  recht  heeft verder te geraken in het leven en haar poten-tieel ten volle te benutten. Dat heeft me altijd gestoord.”“Tegelijkertijd  moet  ik  zeggen  dat  er  hier  in Brussel veel verdraagzaamheid is. Opmerkin-gen over het al dan niet dragen van een hoofd-doek  krijg  ik  niet.  Ik  prijs  me  heel  gelukkig dat ik in zo’n omgeving mag leven en werken. Natuurlijk zijn er beperkingen voor een aantal banen, maar al met al valt het hier in Brussel mee. Ik heb vriendinnen met een universitair diploma én een hoofddoek, en die kunnen hun werk doen als een ander. In een bank, in een advocatenkantoor.  Normaal  toch,  het  is  ten-slotte je competentie die telt, niet of je al dan niet een hoofddoek draagt.”“Mezelf mogen ontwikkelen is en blijft een ge-schenk. Mijn ambitie is nu: een master in de pedagogiek halen. Dat is een opleiding die mij enorm boeit, dankzij Hans Van Crombrugghe, mijn docent aan het Instituut voor Gezinswe-tenschappen. Voor mij is het nog niet genoeg geweest,  ik  heb  het  gevoel  dat  ik  nog  meer stappen vooruit kan zetten. Ik heb nu ook het vertrouwen, de zelfverzekerdheid, terwijl ik in 

ONS MAILEN? Al onze mailadressen zijn volgens dezelfde structuur opgebouwd: voornaam.naam@bdw.be (losse bestanddelen van voornaam of naam aan elkaar, en zonder trema’s, verbindingsstrepen en andere tekens).

REDACTIE BRUSSEL DEZE WEEK Flageyplein 18, 1050 Elsene, 02-226.45.40, fax 02-226.45.69, info@bdw.be, www.bdw.be. ABONNEMENTEN Josiane De Troyer (abo@bdw.be), 02-226.45.45, fax 02-226.45.69. Gratis binnen het Brussels hoofdstedelijk gewest. Rest van België 15 euro per jaar; IBAN: BE07424552982266, BIC: KREDBEBB van vzw Brussel Deze Week. Buiten België 25 euro per jaar. DISTRIBUTIE EN PROMOTIE Ute Otten (ute.otten@bdw.be), Paul De Weerdt. RECLAME IN BDW Rika Braeckman (rika.braeckman@bdw.be), 02-226.45.41, 0477-97.21.27, fax 02-226.45.69. OPLAGE 70.490 exemplaren. HOOFDREDACTIE Anne Brumagne (anne.brumagne@bdw.be). EINDREDACTIE Katrien Stroobants (katrien.stroobants@bdw.be). REDACTIE Jean-Marie Binst (jean-marie.binst@bdw.be), Christophe Degreef (christophe.degreef@bdw.be), Tuur De Moor (tuur.demoor@bdw.be), Bettina Hubo (bettina.hubo@bdw.be), Patrick Jordens (patrick.jordens@bdw.be), Steven Van Garsse (steven.vangarsse@bdw.be), Danny Vileyn (danny.vileyn@bdw.be). REDACTIESECRETARIAAT Isabelle De Vestele (isabelle.devestele@bdw.be), Gerd Hendrickx (gerd.hendrickx@bdw.be). MEDEWERKERS Michaël Bellon, Lieven Bulckaert, An Devroe, Eva Hilhorst, Ilah, Wauter Mannaert, Francis Marissens, Karolien Merchiers, Niels Ruëll, Bruno Schols, Tim Schoonjans, Freddi Smekens, David Steegen, Benjamin Tollet, Georges Tonla Briquet, Nick Trachet, Steven Vandenbergh, Karel Van der Auwera, Matthias Vanheerentals. FOTOGRAFEN Bart Dewaele, Sander de Wilde, Anja Galicia, Marc Gysens, Ivan Put, Herman Ricour, Dieter Telemans, Saskia Vanderstichele, Jo Voets. VORMGEVING Peter Dhondt (peter.dhondt@bdw.be). FINANCIËLE ADMINISTRATIE Manu De Hertogh (manu.dehertogh@bdw.be). VERANTWOORDELIJKE UITGEVER Anne Brumagne, BDW, Flageyplein 18, 1050 Elsene. ALGEMENE DIRECTIE Marijke Vandebuerie (marijke.vandebuerie@bdw.be). Brussel Deze Week wordt gedrukt op de persen van de nv Roularta, Meiboomlaan 33, 8800 Roeselare en wordt gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap en de Vlaamse Gemeenschapscommissie.

het verleden al  te vaak dacht:  ‘Zou  ik het wel aankunnen?’ Eén dagje les in Gent per week en verder zelfstudie thuis, het zal er wel bij kun-nen, zeker? Het  is  tot dusver gelukt, waarom deze keer niet? Ik moet het ijzer smeden nu het heet is. Ik ben nog jong, sterk, ik kan veel heb-ben. Mijn medestudenten, op kot, die zich en-kel zorgen moesten maken om hun opleiding, hadden vergeleken met mij een prinsenleven. En  dan  nóg  stressen,  volle bak.  Als  ik  –  met mijn gezin, met mijn werk – hetzelfde kon als zij, ja, dan zal ik wel iets in mijn mars hebben, zeker?”Dat zal ook wel moeten, want het vierde kindje is op komst in het jonge gezin, daar in Molen-beek.  Krijgen  Amine  (7),  Yasser  (5)  en  Issam (2,5) er een broertje bij? Of wordt het deze keer een  zusje?  “In  oktober  zullen  we  het  weten. Een meisje zou wel mooi zijn, maar je hebt het 

niet voor het kiezen, hé. En als het nog een jon-gen  is, dan zal het van harte zijn. Zolang het boeleke maar gezond is.”“Mijn  kinderen  gaan  me  nog  boeiende  jaren bezorgen. Ik geloof er sterk in dat ze een toe-komst hebben, al weet je nooit wat die brengt. Mijn  man  en  ik  staan  voor  de  volle  honderd procent  achter  hen,  om  hen  zoveel  mogelijk kansen te geven, en de dingen in goede banen leiden.  Mijn  zoontjes  gaan  hier  naar  de  vrije basisschool Vier Winden.  In het Nederlands, ja. Daarnaast volgen ze ook Arabische les, om-dat we niet willen dat ze het contact met hun roots verliezen. En daarnaast doen ze mee aan Franstalige  activiteiten,  omdat  ze  zich  niet mogen opsluiten binnen het Nederlandstalige circuit. Het kan hun kansen op een toekomst, op  het  uitbouwen  van  een  groot  netwerk,  al-leen maar ten goede komen.”“Kinderen zien opgroeien,  in al hun oprecht-heid,  eerlijkheid en onschuld:  ik  vind dat het mooiste wat er is. Ik vind het dan ook erg dat er zoveel kinderen van allochtone origine geen dromen hebben voor  later. Als  ik die  jongens en meisjes in die twee concentratiescholen in Anderlecht  vraag:  ‘Wat  wil  je  later  worden?’, dan  kijken  ze  je  aan  met  een  blik  van  ‘Geen idéé!’ Als  je dat aan autochtone kinderen van die leeftijd vraagt, dan hoor je: ‘Ik wil later dit doen, ik wil dat worden.’ Want zij hebben rol-modellen, dikwijls hun ouders. Mijn leerlingen krijgen die stimulansen niet; zij groeien op in een omgeving met veel werkloosheid en gela-tenheid. Een omgeving waarin het heel moei-lijk  is  om  te  dromen,  ook  voor  een  kind.  Die onzekerheid die ze al hebben op zeven-, acht-, negenjarige  leeftijd:  ik  vind dat  triest. Er zijn natuurlijk  uitzonderingen  op  de  regel.  Mede dankzij ouders die zich inzetten om hun kin-deren die uitzichtloosheid te besparen. Ouders die de schoolprestaties van heel nabij volgen, die  hun  kinderen  bijlessen  laten  volgen,  hun kinderen  mee  op  kamp  sturen,  met  hen  cul-tuurhuizen  bezoeken.  Ouders  die  een  wereld openen.”

� Karel�Van�der�Auwera

www.brusselnieuws.be/ingesprekmet

“Mijn leerlingen groeien op in een omgeving met veel werkloosheid en gelatenheid. Een omgeving waarin het heel moeilijk is om te dromen, zelfs voor een kind”

BDW 1338 PAGINA 20 - DONDERDAG 19 JULI 2012

BRUSSEL – De Belgische nationale basket-balploeg staat voor cruciale weken. Ze wil-len zich voor de tweede keer op rij plaatsen voor het Europees kampioenschap (EK), maar daarvoor zullen ze zich eerst door acht moeilijke matchen moeten worstelen. Geen nood: Maxime De Zeeuw (25) bulkt van de motivatie.

“Het EK van 2011 is met voorsprong de mooi-ste herinnering uit mijn carrière,” zegt de 2,04 meter lange Brusselaar. “Je op een groot toernooi meten met toppers, daar doe je het voor. Daarenboven is de nationale ploeg voor mij telkens een speciale ervaring. We leven in groep naar een kwalificatieronde of een groot toernooi toe, en in die periode word je een hechte groep kameraden. Dat is ook onze sterkte. Individueel zijn we misschien minder dan anderen, maar als ploeg staan we sterk. Dankzij dat groepsgevoel hebben we twee jaar geleden Polen kunnen uitschakelen om naar het EK te gaan.”Datzelfde Polen is de komende weken op-nieuw een obstakel voor de Lions. De twee landen zitten samen met Zwitserland, Albanië en Finland in groep E. Nummer 1 en 2 van de groep mogen een ticket boeken voor Slovenië, waar het EK van 2013 wordt gespeeld. “Het worden uiterst belangrijke weken, waarin we veel zullen reizen. Op 15 augustus spelen we onze eerste kwalificatiematch in Polen, op 11 september onze laatste tegen Albanië. Dan weten we of we naar het EK mogen. Ik geloof erin. We hebben stugge tegenstanders, maar we maken zeker kans. Het zou een grote ont-goocheling zijn als we het niet halen.”“We staan op een keerpunt. Bondscoach Eddy

Maxime De Zeeuw, trotse Belgian Lion: “Individueel zijn we misschien minder dan anderen, maar als ploeg staan we sterk.”

© REPORTERS / DARKO VOJINOVIC

‘We staan op een keerpunt’Basketbal > Maxime De Zeeuw wil met Belgian Lions naar EK

Belgische hoop in Brusselse benenOlympische Spelen > De Brusselaars in de Belgische delegatie voor Londen 2012

BRUSSEL – De goedgevulde sportzomer zit vanaf 27 juli in de derde etappe: dan wordt Londen zeventien dagen lang ingenomen door de Olympische Spelen. Brussel vaar-digt een knappe delegatie af.

“Ik hoop en denk dat België drie tot vijf me-dailles kan halen op de Olympische Spelen in Londen.” Dat verklaarde landgenoot Jacques Rogge, voorzitter van het Internationaal Olym-pisch Comité, twee maanden geleden. Een ge-zonde ambitie, waarin de Brusselaars Kevin en Jonathan Borlée een hoofdrol kunnen spelen. De tweelingbroers baren al een tijdje opzien op de atletiekpiste en sluipen rustig naar de we-reldtop toe. Dat bewezen ze op 1 juli nog, toen ze op het EK goud pakten op de 4 x 400 meter. Dat kunstje zullen ze proberen te herhalen in Londen, al zal de concurrentie er moordend zijn.Individueel lopen de Borlées allebei de 400 meter, waar ze bij een finaleplaats mogen dro-men van een plaats op het podium. Alles wordt in het werk gesteld om een knalprestatie neer Jongste en oudste Brusselaar op de Spelen in Londen: turner Jimmy Verbaeys (18) en ruiter Philippe Le Jeune (52).

© M

AR

C G

YSE

NS

Casteels wil een verjonging doorvoeren: dan is het toch altijd wat afwachten. Maar ik juich het zeker toe. De afgelopen weken heeft hij

alleen de jongeren opgeroepen voor de voor-bereidende stage; begin augustus komen de meer ervaren mannen zoals Hervelle, Beghin

en Moors erbij. Dat zal ons een pak sterker maken.”De Zeeuw is al vier jaar de trotse drager van

te zetten in Londen. Zo is de atletiekpiste in het Fallonstadion, waar de broers zich voor-bereiden, net als in Londen in een blauw jasje gestoken: niets wordt aan het toeval overge-laten.Bij de dames wordt de Brusselse eer in de atle-tiek verdedigd door Anne Zagré. Zij moest wel vechten voor haar plaats op de Spelen, want ze kon pas eind juni onder de olympische limiet voor de 100 meter horden duiken. De me-daillekansen van de explosieve loopster zijn gering, maar dat sluit niet uit dat ze knappe prestaties kan neerzetten.Zagré is de enige Brusselse atlete die aan een individueel nummer deelneemt. Bij de dameshockeyploeg lopen wel een paar Brus-selse meisjes rond: denk maar aan doelpun-tenmachine Jill Boon of doelvrouw Nadine Khouzam. Het is voor de Belgian Panthers de eerste keer in hun geschiedenis dat ze aan de Olympische Spelen deelnemen, en naar ei-gen zeggen trekken ze met beperkte ambities naar de Spelen. Met een zestiende plaats op de wereldranglijst zijn de verwachtingen niet

BDW 1338 PAGINA 21 - DONDERDAG 19 JULI 2012

het Belgische shirt. Die plaats dwong hij voor-al af dankzij sterke prestaties in het shirt van Verviers-Pepinster, maar de basis legde hij bij Excelsior Brussels. “Daar ben ik op mijn zes-tiende begonnen, in derde klasse. Dankzij de samenwerking tussen Excelsior en Oostende werden we heel goed omringd. Elke dag stond er een training op het programma: dat heeft me echt geholpen als basketballer. Ik heb de kans gekregen om naar Oostende te gaan, maar ben in Brussel gebleven, onder meer voor mijn studie. Daarbij vond ik dat de door-gedreven trainingen en de ervaring die ik in derde klasse opdeed, de perfecte combinatie waren.”

Impulsief“Op mijn achttiende schotelde eersteklasser Verviers-Pepinster mij een profcontract voor. Toen besefte ik pas echt dat mijn toekomst in het basketbal lag.”De Zeeuw stak er in de jeugdcategorieën niet meteen bovenuit, tot een paar jongens de

overstap naar Oostende maakten en hij met rasse schreden vooruitging. De keuze voor de befaamde opleidingsploeg van Pepinster was de juiste, al kende hij tijdens zijn eerste sei-zoen moeilijke momenten. “Zowel mentaal als sportief had ik een aanpassingsperiode nodig. Ik besefte het allemaal nog niet goed – tot dan was basketbal alleen plezier voor mij geweest. Maar het vraagt veel van je, zowel op als naast het veld.”“Mijn troeven zijn dat ik een speler ben met goede basketbalkwaliteiten die nooit aflaat. Maar dat zorgt ervoor dat ik het soms te goed wil doen. Als we verliezen, verlies ik wat van

mijn kunnen en ga ik te veel fouten maken. Ik ben impulsief, maar met de nodige ervaring zal dat wel beteren.”Die kwaliteiten kwamen na zijn aanpassings-periode bovendrijven en zorgden ervoor dat topper Charleroi hem inlijfde. De club leende hem evenwel aldoor uit om hem te laten rij-pen. “Zij investeerden in verschillende spe-lers, om daar later de vruchten van te plukken. Het was een droom voor mij, daarom heb ik getekend. Toen ik in 2009 Belofte van het Jaar werd, heeft Charleroi mijn contract zelfs ver-lengd. Maar ik heb nooit hun kleuren verde-digd.”“Na vijf jaar bij Pepinster heb ik één seizoen bij Gent gespeeld, maar dat is helemaal in het water gevallen door een knieblessure. Aange-zien ik onder contract lag bij Charleroi, heb ik daar gerevalideerd, bij dokters en trainers van het hoogste niveau. Zo ben ik toch naar het EK kunnen gaan, ondanks een rampzalig seizoen.”Vorig seizoen keerde De Zeeuw terug naar Pepinster, waar hij zijn niveau terugvond. Zijn goede prestaties leverden hem zelfs een vierde plaats op in de verkiezing van beste speler van het seizoen. Hij acht de tijd nu rijp voor een volgende stap in zijn carrière. “Na het seizoen heb ik samen gezeten met de mensen van Charleroi, en toen heb ik besloten dat contract stop te zetten. Er zat niets meer in voor mij. Toen de Antwerp Giants interesse toonden, heb ik dan ook toegehapt. Dit is toch wel een stap hoger. Het is een ambitieuze club in de Belgische top vier. Ze spelen ook nog eens Europees, en daar wou ik van proeven. In een competitie waar maar acht ploegen spelen, kom je elkaar vaak tegen. Dan wordt het wat saai.”“Ik leef nu van seizoen tot seizoen, grote plan-nen voor de toekomst heb ik niet. Ik heb al een paar zware blessures gehad, en dat doet je wel nadenken. Normaal gezien speel ik de volgen-de twee seizoenen bij de Giants, en waarom niet nog langer? Als ik even mag dromen, dan zou ik ooit bij Real Madrid willen spelen. Dan zou ik met een gerust hart kunnen sterven (lacht).”

� Tim�Schoonjans

“Toen de Antwerp Giants interesse toonden, heb ik toegehapt. Het is toch wel een stap hoger”

In het vliegtuig naar het verre vakantieadres zit ik naast een jonge Brit. Hij is gehuld in een truitje van Italië. Een Engelsman, ja-wel. Engelsen en Duitsers trekken voetbal-shirts aan om te reizen. Polyester tijdens lange afstandsvluchten.De Squadra Azzurra is weer hip. Cesare Prandelli, de meest menselijke trainer ooit – hij verbrak een miljoenencontract met Fio-rentina om aan de zijde van zijn terminaal zieke vrouw te blijven, tot aan haar dood – is de enige echte revelatie van het voorbije Europees kampioenschap (al komt Pirlo ook in de buurt).Prandelli is de eerste trainer die de Italiaan-se nationale ploeg helemaal sexy gemaakt heeft. Een man van waarden, ook. Hij duldt vuil noch vals spel. In geen geval. Wie Balo-telli in de hand heeft, is een meester. Het is ooit anders geweest met Italië.De finale bekijk ik op mijn vakantieadres. Hotel Parque Central, hartje Havana, Cuba. De marketingafdeling van het statige hotel in de schaduw van het Capitolio, een ko-pie van het Amerikaanse origineel, heeft een zaal ingericht om de Europese gasten de klassieker live te laten beleven op groot scherm. Het eerste biertje is gratis.De finale begint om kwart voor drie Cubaan-se tijd. Om twee uur zit ik al op de eerste rij. Ik wil niets missen. De opwarming, de voor-beschouwingen, de clips die beide landen voorstellen, de portretten van de vedetten… Ik laat het mij welgevallen. De Spaanstalige zender is luid en druk. De clichés vliegen ons om de oren.Een halfuur voor de wedstrijd is de zaal he-lemaal gevuld. Het overgrote deel steunt Spanje. Naast mij zit een jong Spaans kop-peltje. Voor de aftrap wensen we elkaar ge-luk. Aan mijn linkerzijde zit de enige andere Italiaan – en ik ben dan nog maar een half-bloed. Tijdens de rust verlaat ik kort mijn

zitplaats en doorkruis ik de grote ruimte op zoek naar een bar, om de 2-0-achterstand door te spoelen. Ik merk her en der wat ver-loren gelopen Nederlanders en Duitsers. Sommigen van hen dragen een truitje van Spanje. Nationale trots heeft een andere in-vulling gekregen. Nationale ploegen worden steeds meer bekeken als clubs. Niemand kijkt er nog van op dat een Griek rondloopt in een truitje van Manchester United of Ajax Amsterdam. Onlangs zag ik een Europeaan in een trui van Ivoorkust aanschuiven aan de paspoortcontrole op de luchthaven. Op zijn rug: de naam en het nummer van Didier Drogba.De finale duurt maar heel even. Italië wordt verpletterd, bijna vernederd, door een op-permachtig Spaans elftal. Nog nooit meege-maakt.Mijn hart ligt bij mijn moederland. Dat ge-voel zal nimmer verdwijnen en wordt alleen maar sterker met ouder worden. Dit Spanje speelt waarschijnlijk het beste voetbal ooit. Indrukwekkend. We zuchten al na een kwartier wedstrijd. Na de eerste helft probe-ren we nog wat hoop te koesteren. Die houdt geen vijf minuten stand. Na de 4-0-pandoe-ring verdwijn ik vrijwel onmiddellijk, maar niet zonder eerst de Spaanse buren te feli-citeren. Aan mijn andere kant is de stoel al-lang verlaten. Ontgoocheld kunnen we niet zijn; het is meer dan verdiend. Geen enkel menselijk argument (genre “De scheids was tegen ons”) kan van stal worden gehaald. De wedstrijd staat boven elk supportersgevoel. De wereld zal binnenkort in Spaanse truitjes rondlopen. Maar eerst toch even hulde bren-gen aan Cesare.

www.brusselnieuws.be/steegen

David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht

David Steegen

Cesare

NOSTALGIE OP DE GROTE MARKT

BRUSSEL – Kaatsen was ooit sport num-mer 1 in de hoofdstad. Vandaag moeten kaatsers tevreden zijn met één uitschieter.

Op zondag 29 juli is het opnieuw zover. Dan spelen in de Grote Prijs van Brussel de vier ploegen tegen elkaar die halverwege het seizoen bovenaan in het klassement staan. Kerksken neemt het op tegen Baasrode, en Acoz tegen Thieulain. De Grote Prijs wordt

afgesloten met de grote finale tussen de winnaars van die wedstrijden. Om 12.45 uur zijn de miniemen al aan de beurt, als voor de Wisselbeker Jean Rombouts-Dan-doy wordt gespeeld.Het spektakel is toegankelijk voor iedereen. Voor zitplaatsen moet u wel betalen: acht euro. En daarvoor zult u snel moeten zijn, want de kaartjes vliegen de deur uit. Meer informatie vindt u op www.frnp-knk.be.� TS

LEEUwEN BEREIDEN ZICh VOOR

NEDER-OVER-hEEMBEEK – De Belgian Lions beginnen in augustus aan hun kwa-lificatiewedstrijden voor het EK 2013. hun voorbereiding loopt langs Brussel.

Onze basketballers staan voor acht levens-belangrijke matchen om een plaats af te dwingen op het Europees kampioenschap (interview met Maxime De Zeeuw hierboven). Ze zijn al een aantal weken samen om hun campagne tot een goed einde te brengen. Voor die oefenmatchen trekken ze naar ver-schillende zalen over het land. In Brussel

werd gekozen voor de zaal van tweedeklas-ser Excelsior Brussel in Neder-Over-Heem-beek (Lombardsijdestraat 120). Daar spelen de basketbaljongens op 19 juli tegen Tune-sië (19 uur) en op 2 augustus een derby van de Lage Landen (17 uur). Het is een mooie gelegenheid om topbasketbal van dichtbij te zien, met verschillende Brusselaars in de hoofdrol: denk maar aan Maxime De Zeeuw, Christophe Beghin of Quentin Serron.Een kaartje voor één wedstrijd kost 15 euro. Meer op www.belgianlions.com en www.ex-celsiorbrussels.be.� TS

zo hooggespannen, al weet je maar nooit.Bij de mannenploeg klinkt eenzelfde verhaal. De Red Lions zitten in een zware groep, maar hopen toch voor een verrassing te kunnen zor-gen. Zij zijn er voor de tweede keer op rij bij en staan met een elfde plaats op de wereldrang-lijst dichter bij de top. Ook zij kunnen, met onder meer Cédric Charlier en Tom Boon, op verschillende hoofdstedelingen rekenen.Jimmy Verbaeys is met zijn achttien de jong-ste Brusselaar op de Spelen. Hij is de tweede Belgische turner sinds 1960 die een olympi-sche selectie kan afdwingen. Met zijn leeftijd zal het vooral zaak zijn ervaring op te doen en te genieten. De gemiddelde leeftijd in het turnen ligt rond de 25: toch een flink verschil. Verbaeys heeft zeker de nodige marge om op latere Spelen te kunnen schitteren.Iemand die die eerste ervaring al achter de rug heeft, is de zwemmer François Heersbrandt. Na zijn deelname aan de Spelen in Peking is hij echt doorgebroken. Hij behaalde vorig jaar twee bronzen medailles op het EK in klein bad en zwom vrij gemakkelijk de limieten voor de Spelen. Heersbrandt gaat voor een finaleplaats en durft zelfs te dromen van een medaille.En dan is er nog de ouderdomsdeken onder de Brusselaars: Philippe Le Jeune. Hij werd in 2010 wereldkampioen jumping met zijn paard Vigo d’Arsouilles en wil die knalpres-tatie herhalen. Net als alle atleten wil hij de hoogst mogelijke erkenning behalen waar elke sporter van droomt: goud op de Olympische Spelen.� TS

© M

AR

C G

YSE

NS