bdw - editie 1321

N° 1321 VAN 22 TOT 29 MAART 2012 ¦ WEEK 12: WEEKBLAD, EEN UITGAVE VAN VZW BRUSSEL DEZE WEEK, FLAGEYPLEIN 18, 1050 ELSENE, REDACTIE: 02-226.45.40, ABONNEMENTEN: 02-226.45.45, E-MAIL: [email protected], WWW.BDW.BE

De kleine songs van isbells worDen grooten ook: De roovers, Forced entertainment en L’hiver dernier.

AFGIFTEKANTOOR BRUSSEL X P303153

22 0312

Lenteschoonmaak!VISIES OP BRUSSEL & VUILIGHEID

“Is het de schuld van de gewone man dat er zoveel verpakking wordt meegegeven? Is het zíjn schuld dat zijn bed verslijt?”

“Vuil of proper, dat is iets subjectiefs”

“Denken ze nog altijd dat de kiezer er niet van wakker ligt?”

De schepen van Netheid, p. 4

De staatssecretaris, p. 5

Initiatiefnemers van pressiegroepen Vies Brussel en DirtyBrussels, p. 14

ANALYSE: Hoe vuil is Brussel?HET BELEID AAN HET WOORD: Wat doen ze (niet)?Recycleren of dumpen?GLUREN BIJ DE BUREN: Afval in BerlijnOp patrouille met de antigraffitibrigadeHOE HET BEGON: De boosheid van de burger (op Facebook en blogs)

2-3

4-6

7

8

10

14

BDW 1321 PAGINA 2 - DONDERDAG 22 MAART 2012

Witte mars in het zwart: zo’n 2.100 mensen, voornamelijk moslims, kwamen zondag in Anderlecht op straat tegen extremisme. Bij een aanslag op de Reda-moskee kwam maandag imam Abdallah Dahdouh om.

© BART DEWAELE

DE WEEK IN BEELD DOOR BART DEWAELE

Dwalen door afval en vuilAnalyse > Waarom in Brussel niet kan wat in Berlijn wel mogelijk is

‘V uil is subjectief,” zegt Emir Kir (PS). Als Brussels staatssecretaris is hij ver-

antwoordelijk voor het gewestelijk afvalbeleid en de openbare netheid van de hoofdstad van Europa. Vol-gens Kir ligt de gevoeligheid voor vuil bij iedereen anders (p. 5). En die opvatting heeft gevolgen voor het beleid: in sommige wijken moet de overheid meer vegen dan in andere.Het zegt veel over hoe sommige Brusselse beleidsmakers aankijken tegen netheid: ‘Het valt allemaal wel mee.’ Zet daartegenover jonge gezinnen die voor de stad kiezen. Zij ergeren zich blauw aan het vuil op straat. Hiervan getuigen onder meer de foto’s die boze burgers massaal blijven nemen van vuile plekken in

Brussel, die ze koppig blijven posten op hun websites en Facebook-pagi-na’s – en waaruit wij op de redactie gretig konden plukken om deze vuil-nisspecial te ‘stofferen’: we kregen er honderden opgestuurd, waarvoor dank. Op pagina 14 halen de drij-vende krachten achter Vies Brussel en de Facebook-groep DirtyBrus-sels uit. Zij storen zich aan de ‘lakse houding’ van hun bewindvoerders. Vooral de PS moet het daarbij ont-gelden. Terecht?Misschien wel. Molenbeeks schepen van Netheid Jan Gypers (Open VLD) zegt dat hij al zes jaar lang een kor-daat beleid probeert te voeren (p. 4), maar dat zijn PS-burgemeester er geen prioriteit van wil maken. Dat geeft zelfs verschillen binnen één

politiezone: in Molenbeek treedt de politie niet op tegen sluikstorten, in andere gemeenten wel.Een ander frappant voorbeeld is de tegenstelling tussen Sint-Joost-ten-Node (socialistisch bestuur) en Schaarbeek (liberaal). Zelfde poli-tiezone, een wereld van verschil.

In Schaarbeek wordt sluikstorten hard aangepakt, en het beleid werpt vruchten af. De straten ogen relatief

schoon. In Sint-Joost is sluikstorten een dagelijkse bezigheid. De bevol-king in beide gemeenten is vergelijk-baar. Zeggen dat vuil een zaak is van armoede alleen, gaat dus niet op.Loopt het dan allemaal mis als de PS aan de macht is? Dat is misschien overdreven. Brussels schepen Ka-rine Lalieux (PS) hecht veel belang aan boetes (p. 6). Anderzijds: met repressie alleen komt ze er niet. In veel Brusselse wijken is het verloop zo groot dat er nauwelijks tijd is om de regels uit te leggen. Hier speelt de multiculturele grootstad, en zelfs foldertjes in acht talen helpen niets, zegt Lalieux.Daarom misschien ook dat socialis-tische bestuurders massaal inzetten op dienstverlening: rondrijden, vuil ophalen waar het kan, dweilen waar het moet. De PS-verzorgingsstaat, luik Netheid. Maar daarmee zal het gedrag van de vuile Brusselaar ook niet veranderen.De vuile Brusselaar? Blijkbaar. Want in Berlijn, een andere grootstad, is

BRUSSEL – Brussel blijft een vuile stad. Enkele maan-den voor de gemeenteraadsverkiezingen is er weinig ten goede veranderd. De gemeenten waar netheid een echte prioriteit is, zijn op één hand te tellen. Waar faalt het beleid?

Dienstverlening op z’n Brussels: rondrijden, vuil ophalen waar het kan, dweilen waar het moet

‘ABNORMAAL’ VEEL TUBERCULOSE

BRUSSEL – Van tien Euro-pese steden telt Brussel het op twee na grootste aantal nieuwe patiënten met tuber-culose, per honderdduizend inwoners.

Na Londen en Birmingham scoort Brussel het slechtst in-zake de armoedegerelateerde infectieziekte tbc. Dat blijkt uit een vergelijking van de inciden-tie, het aantal nieuwe ziekte-gevallen per honderdduizend inwoners per jaar, door tbc-ex-perts uit tien Europese steden. Volgens dokter Wouter Arra-zola de Oñate, medisch direc-teur van de Vlaamse Vereniging voor Respiratoire Gezondheids-zorg en Tuberculosebestrijding (VRGT), zijn de Brusselse cijfers ‘abnormaal’ en is het politiek engagement voor Brussel ‘on-voldoende’. “In 25 jaar tijd is de incidentie niet veranderd. Dat is problematisch.” Waar wringt het schoentje? “Vergeleken met Vlaanderen en Wallonië, waar de incidentie bleef dalen, krijgt Brussel zeer weinig middelen. Daarnaast is er een groot ge-brek aan overleg tussen de zes overheden. Een gezamenlijk tbc-plan is dringend nodig.” De (voorlopige) cijfers voor 2011, die vergelijkbaar zijn met 2010, tonen aan dat de incidentie in Brussel drie maal zo hoog is als in België. Zaterdag 24 maart is Wereld Tuberculose Dag.

� Steven�Vandenbergh

OPMERKELIJK

Lenteschoonmaak!DE VUILNISSPECIAL VAN BDW

VGC-COLLEGE ZOEKT LEIDEND AMBTENAAR

BRUSSEL – Nog deze maand beslist de Vlaamse Gemeen-schapscommissie over de procedure voor de aanwer-ving van een nieuw leidend ambtenaar.

Het mandaat van Eric Verrept, de huidige topman van de VGC-administratie, loopt in juni af. Verrept kreeg een positieve evaluatie, maar zijn mandaat wordt niet verlengd. Verrept kan wel aan nieuwe examens deelnemen.De benoeming heeft een poli-tieke dimensie. Verrept werd zes jaar geleden aangesteld, toen de SP.A in de meerderheid zat. Verrept heeft een SP.A-eti-ket. Vandaag zit de SP.A in de oppositie. Het laat zich raden dat die nieuwe situatie de be-noeming zal beïnvloeden. Het botert deze legislatuur niet al-tijd even goed tussen adminis-tratie en college van de VGC. De adjunct-directeuren kwamen een jaar geleden openlijk in opstand tegen het beleid. Een charter moest soelaas brengen, maar tot een ondertekening is het nooit gekomen.� SVG

BDW 1321 PAGINA 3 - DONDERDAG 22 MAART 2012 WEEKOVERZICHTWOENSDAG�14�MAARTTRAM�bOTST. Een tram en een schoolbus botsen aan het kruis-punt Kruidtuin. Eén leerling raakt lichtgewond. Het tramverkeer op de lijnen 92 en 94 is even verstoord tussen Louiza en Kruidtuin.

DONDERDAG�15�MAARTMEER�SpEElplEiNEN�NODiG. Uit een studie van Leefmilieu Brussel blijkt dat het Brusselse gewest 154 bijkomende speelpleinen nodig heeft. De grootste tekorten doen zich voor in de gemeenten Anderlecht, Molenbeek, Vorst, Ukkel en Schaarbeek. Minister van Milieu Evelyne Huytebroeck (Ecolo) wil dat elk Brussels kind een speelplein in een straal van driehonderd meter voor zijn deur heeft.

GEEN�ASiElcENTRuM�iN�NEGENMANNEkE. De burgemees-ter van Sint-Pieters-Leeuw wil niet dat er een opvangcentrum voor asielzoekers komt in een voormalig rusthuis in de wijk Negenman-neke, dicht tegen Anderlecht. Lieve Vanlinthout (CD&V) zegt dat het rusthuis onvoldoende veilig is. Ook zou de huidige sociale overlast in de wijk meespelen.

VRiJDAG�16�MAARTEEN�STillE�MiNuuT. Op de dag van nationale rouw wordt op verschillende plaatsen in Brussel een minuut stilte gehouden voor de slachtoffers van de busramp in Zwitserland. Daarbij kwamen 28 mensen om het leven, onder wie 22 kinderen uit basisscholen in Lommel en Heverlee. Het openbaar vervoer houdt om 11 uur een mi-nuut halt. Woensdag opende de Stad Brussel ook al een rouwregister als teken van medeleven, net als andere Brusselse gemeenten.

ZONDAG�18�MAART�OpTOcHT�VOOR�OMGEkOMEN�iMAM. Ongeveer 2.100 men-sen houden in Anderlecht een stille optocht voor de overleden imam Abdallah Dahdouh van de Reda-moskee. De sjiitische imam kwam vorige week maandag om het leven nadat iemand de moskee in brand had gestoken. Het zou gaan om sektarisch geweld naar aanleiding van de oorlog in Syrië. De dader zou verklaard hebben de sjiieten in België angst te willen aanjagen. De ondervraging van de verdachte verloopt erg moeilijk. Hij geeft verschillende identiteiten op en is vaag over zijn verleden.

TWiNTiGER�AANGEREDEN. Een jongeman raakt zondagoch-tend zwaargewond als hij aan een discotheek op de Louizalaan door een auto wordt aangereden. De omstandigheden zijn niet duidelijk, maar de portier van de discotheek wordt ervan verdacht de jongeman een vuistslag gegeven te hebben waardoor die op de rijweg terecht-kwam.

MAANDAG�19�MAART JOuRDANplEiN�WORDT�AuTOVRiJ. Het Brussels Gewest, de gemeente Etterbeek en het federale Beliris-fonds bereiken een akkoord over de heraanleg van het Jourdanplein. Dat moet voet-gangersvriendelijk worden. Het dossier sleept al lang aan omdat er onenigheid was over de bouw van een parkeergarage onder het plein. Nu worden er elders ondergrondse parkeerplaatsen aangelegd. De heraanleg zou zes miljoen euro kosten en moet afgehandeld zijn in 2014.

WAAkZAAMHEiD�AAN�JOODSE�iNSTElliNGEN. Naar aanleiding van de moord op vier mensen aan een joodse school in het Franse Toulouse zijn de veiligheidsdiensten extra waakzaam aan verschillende joodse instellingen in Brussel en Antwerpen. Beide steden hebben een belangrijke joodse gemeenschap.

DiNSDAG�20�MAARTMOTORTAxi’S�OMZEilEN�VERkEER. Brussels minister van Vervoer Brigitte Grouwels (CD&V) lanceert een proefproject met der-tien motortaxi’s. Motortaxi’s bestaan al in andere Europese steden, zoals Parijs en Madrid.

FEDERAlE�bENOEMiNGEN�uiTGESTElD. Paul Magnette, minister van Overheidsbedrijven en Wetenschapsbeleid (PS), stelt de benoeming van nieuwe directeurs in de Koninklijke Musea voor Kunst en Geschiedenis (KMKG), het Koninklijk Instituut voor Kunstpatrimonium (KIK), het Koninklijk Meteorologisch Instituut (KMI) en het Belgisch Instituut voor Ruimte-Aëronomie uit. Volgens Magnette moet er grondig geherstructureerd worden vooraleer er nieuwe mensen benoemd kunnen worden. De omstreden directeur ad interim van de KMKG, Michel Draguet, blijft dus nog even aan.

� Samengesteld�door�lidewij�Nuitten��en�christophe�Degreef

De PS-verzorgingsstaat, luik Netheid (foto: Laken, deelgemeente van de Stad Brussel).

vuil op straat ondenkbaar (p. 8). In het hoofd van de modale Berlijner komt het niet op om zomaar iets op straat te gooien. En ook Berlijn is multicultureel.Volgens schepen Gypers heeft een en ander te maken met de Belgi-sche mentaliteit, die nieuwkomers overnemen. Het groepsgevoel bij de Brusselaar is niet heel groot, laat staan de trots op de stad. De verant-woordelijkheid gaat niet verder dan de voordeur. Nieuwkomers nemen die houding over. In Berlijn geldt sluikstorten als ronduit asociaal, los

van de culturele achtergrond van de vervuiler.Misschien kunnen wijkcomités het tij keren? In de Messidorwijk in Vorst beweren ze dat met een geza-menlijke straatschoonmaak het ver-antwoordelijkheidsgevoel toeneemt (p. 6), en dat de straten schoner worden. Maar mevrouw Warnotte van het comité geeft meteen ook toe dat het niet makkelijk is om buiten-landse nieuwkomers mee te krijgen.Al die sociologische verklaringen kunnen moeilijk de ongemakkelijke waarheid verhullen: Brussel is een

van de vuilste steden van Europa. Daar is weinig subjectiefs aan. Het Hondenpoepakkoord – het enige re-sultaat van een vergadering onder Brusselse burgemeesters – zal daar niet veel aan veranderen.Onze oplossing: maak van Netheid een exclusief gewestelijke bevoegd-heid waarbij afvalophaling, een net-te openbare ruimte en nultolerantie hand in hand gaan. Eén bestuurs-niveau heeft altijd het voordeel van de duidelijkheid. Voor politici, en voor de kiezer.� Hub�/�cD�/�SVG

Zwemmen in het kanaal druist in tegen de volksgezondheid.”

De Haven van Brussel geeft de Big Jump geen toelating voor een sprong in het kanaal, omdat het te vuil is (woordvoerder Sylvain Godfroid op brusselnieuws.be). De watervervuiling is nu net wat de Big Jump wil aanklagen.

Er is één islam waar ik niets over hoor. Dat is de Europese islam. Die moeten we dringend maken.”

Vlaams parlementslid Yamila Idrissi (SP.A) over de moskeemoord in Anderlecht, waarbij de spanning tussen de sjiitische en de soennitische islam op scherp werd gesteld (in Reyers laat).

Tweeëndertig Brusselse daklozen overleden in 2011. Het Collectief Straatdoden organiseerde voor hen op woens-dag 14 maart een afscheidsceremonie in het stadhuis. Driehonderdvijftig mensen woonden het eerbetoon bij. Daarna begaven ze zich naar de boom die vorig jaar op het Albertinaplein geplant werd voor de daklozen.

32HETGETAL

© JO

VOE

TS

“

“

MEER NIEUWS DE HELE WEEK ROND OP

SURF NAAR BRUSSELNIEUWS.BE EN SCHRIJF JE IN OP DE NIEUWSBRIEF

Elf minder straatdoden dan het jaar ervoor – en toch blijft het een verpletterend zware tol. En dit jaar belooft ook al weinig goeds. Midden maart stond de teller al op veertien straatdoden.Vrieskou is niet de hoofdoorzaak: er sterven evenveel mensen tijdens de zomer als in de winter. Uitputting, drankverslaving en slechte voedselhygiëne, bovenop aanslepende ziekten, maken het overleven op straat heel moeilijk. Betaalbaar wonen, dat is de uitdaging nummer één.� bV


MOLENBEEKS SCHEPEN JAN GYPERS (OPEN VLD) VINDT AFVAL WAARDE-VOL

‘Niet de gewone man is de vervuiler’

Z es jaar werkt Gypers nu aan de netheid van zijn gemeente en nog steeds, zo geeft hij toe,

is Molenbeek vuil.“Het rondslingerend vuil op straat komt van overal,” zegt hij. “Schoolkinderen trekken reclamefolders uit brievenbussen, autobestuurders maken hun wagen leeg op het trottoir, moslims hangen plastic zakjes met oud brood aan de hekken. En de

hele dag rond valt er van alles van de balkonnetjes, variërend van snoeppapiertjes tot hele vuilniszakken. Vroeger werden de meeste huizen hier door een of twee gezinnen bewoond, nu leeft er op elke verdieping een familie.”En dan zijn er de vaste sluikstortplekken. Gypers kent er zeventig in zijn gemeente. “Mensen vertellen me soms gewoon dat ze hun rom

mel op die plekken achterlaten omdat ze weten dat het afval daar toch wordt opgehaald.”Het is niet simpel om de Molenbekenaren diets te maken wat de regels zijn. Er worden bijna zestig verschillende talen gesproken en mensen wonen vaak niet langer dan zes maanden op hetzelfde adres. “Alle buitenlanders die België binnenkomen, passeren via Molenbeek omdat hier het grootste sociale vangnet is. Maar het ontbreekt aan coaching, men doet niet aan inburgering. Hoe wil je dan dat de mensen de regels kennen? Ze horen iets over afval buitenzetten, en dat is het enige wat ze onthouden. Hoe of wanneer het moet, dringt niet tot hen door.” Gypers sprak een Litouwse die kwaad was omdat Net Brussel haar

Jan Gypers: “Het sluikstortprobleem in de Vandenpeereboomstraat zou vlug opgelost zijn als de politie regelmatig controleerde.”

© SASKIA VANDERSTICHELE

staat en meer niet.’ Wat slecht gesorteerd is, blijft staan. En de gemeente kan overal achteraan rijden om de achtergebleven zakken op te halen. Terwijl het voor Net Brussel vrij eenvoudig is om achteraf die ene onregelmatigheid uit de zak te verwijderen.”Het dagelijks ophalen van de achtergebleven zakken en sluikstorten is een van de drie sporen die Gypers volgt in zijn strijd tegen zwerfvuil. Voorts mikt hij op bewustmaking: affiches, een heuse gids, aanbellen bij de mensen en uitleg geven. Gypers: “Het helpt. Het aantal sluikstorten is verminderd, maar er zijn nog altijd evenveel plekken.”De derde strategie is repressie. Gypers: “Properheid is recht evenredig met de druk van politiecontroles en sociale controle. In de Vandenpeereboomstraat, bij het Weststation, zou het vlug gedaan zijn met sluikstorten als de politie regelmatig zou langsrijden. Maar netheid staat niet op de prioriteitenlijst van de burgemeester. De politie bekommert zich dan ook niet om sluikstorten. Ze maakte vorig jaar voor de hele zone maar 58 pv’s op. Een gevolg is ook dat bewoners van andere gemeenten hun afval in Molenbeek dumpen.” De enige vorm van repressie gaat uit van Gypers’ eigen leefmilieuambtenaren. Die stelden vorig jaar 587 pv’s voor netheidsovertredingen op. “Maar makkelijk is hun werk niet. De controle van enkele tienduizenden rondslingerende zakken leidt soms maar tot een vijftigtal pv’s. Daarom nemen we binnenkort verplaatsbare camera’s in gebruik.”Ook de sociale controle is volgens Gypers volledig verdwenen in Molenbeek. “Men durft er niets meer van te zeggen. Nu er geen wijkagenten meer zijn, voelen de bewoners zich door niemand meer gesterkt voor de handhaving van de normen.”

Positieve boodschapOmdat het met de klassieke drieledige aanpak aanmodderen blijft, wil Gypers het over een andere boeg gooien. “Ik wil een positieve, ecologische boodschap brengen. Je moet de gewone man niet als de vervuiler zien. Hij koopt spullen en blijft zitten met het afval. Is het zijn schuld dat er zoveel verpakking meegegeven wordt, dat zijn bed verslijt?”

“Netheid staat niet op de prioriteitenlijst van de burgemeester”

blauwe zak niet had meegenomen omdat er één yoghurtpotje bij zat. Die strenge houding van Net Brussel irriteert ook Gypers mateloos. “Die dienst gedraagt zich als een privéfirma. ‘We doen wat in het contract

SINT-JANS-MOLENBEEK – “Onze aanpak faalt. In alle Brusselse gemeenten wordt er gesluikstort.” Daarom bepleit de Molenbeekse schepen van Leefmilieu en Openbare Netheid Jan Gypers (Open VLD) een alternatieve aanpak: beloon wie zijn afval naar het containerpark brengt. “Geld is internationaal, dat begrijpt iedereen.”


STAATSSECRETARIS EMIR KIR (PS) VRAAGT BURGERS MEE NA TE DENKEN

‘Vuil is subjectief’

BRUSSEL – Openbare netheid is een gedeelde bevoegdheid van de gemeenten en het Gewest. We vroegen Brussels staatssecretaris Emir Kir (PS) naar zijn plannen om Brussel proper te krijgen.

K ir heeft zopas zijn Netheidsplan voor de komende vijf jaar voorgesteld. Meer vuil

nisbakken en langere openingstijden voor de containerparken zijn de speerpunten. Maar de bewering dat Brussel een vuile stad is, vindt Kir ongegrond. “Wie dat zegt, hangt een leugenachtig beeld op van de hoofdstad van Europa. Wie zegt dat Brussel een vuile stad is, houdt niet van deze stad. Er zijn wijken die erg proper zijn en er zijn – inderdaad – nog zwarte punten. Maar je moet ook het werk kunnen zien dat onze mensen elke dag verzetten.”

Hoe wil het Brussels Gewest de openbare netheid aanpakken?Emir Kir: “Eerst willen we de mensen bewustmaken. We gaan dat nu ook in andere talen doen dan in het Frans en Nederlands. Nieuw is

dat we van de Brusselaars ambassadeurs van de openbare netheid willen maken. We zullen hiervoor samenwerken met wijkcomités. Die kunnen bij ons voorstellen doen om hun wijk schoon te houden.”“Of Brussel vuil is of proper, is een subjectief aanvoelen. In de ene wijk is men gevoeliger voor netheid dan in andere. Maar er zijn buurten die mee het imago bepalen van onze hoofdstad. We noemen ze voor-beeldzones, er zijn er zo 35. We willen dat aantal verdubbelen. Daar willen we extra aanwezig zijn met straatvegers.”“Voorts moeten we de wet doen respecteren. Om de repressie op te voeren zullen we de politie meer inschakelen. Wat de politiezone BrusselElsene heeft gedaan, kan daarbij als voorbeeld dienen. De agent maakt een procesverbaal op,

de gemeente volgt het verder op. Dat werkt goed. Laten we dat systeem uitbreiden naar de andere politiezones. Tot slot gaan we de gemeentelijke heffingen harmoniseren. Voor de top tien van overtredingen willen we één en dezelfde boete voor het hele gewest. Over één boete is al een akkoord met de Conferentie van Burgemeesters: die van de hondenpoep.”

Als de Brusselse straten vuil zijn, is dat dan eerder de verantwoordelijkheid van de burgers of van de overheid?Kir: “Het is de verantwoordelijkheid van iedereen: de overheden, de handelaars, de bedrijven, de pendelaars, de inwoners...”

Waarom zijn volgens u sommige wijken vuiler dan andere?Kir: “Omdat sommige personen er een onaanvaardbaar gedrag op nahouden. Maar ik hoop meer zicht te krijgen op het hoe en waarom na de studie die ik bestel in het kader

Emir Kir in het gewestelijk composteercentrum. “Wie zegt dat Brussel vuil is, houdt niet van deze stad.”

© IVAN PUT

van de zesde staatshervorming. (Er is een principeakkoord over de over-heveling van de straatvegers naar de gemeenten, SVG.) We zullen dan bijvoorbeeld weten hoeveel middelen de gemeenten en het Gewest besteden aan openbare netheid, wat

de containerparken kosten, enzovoorts. We weten nu al dat sommige armlastige gemeenten te weinig straatvegers hebben en dat ze er niet meer kunnen aanwerven omdat ze onder financiële curatele staan.”

Is er ook geen verschil in beleid? In Schaarbeek wordt ingezet op repressie; de straten zijn er relatief schoon. In buurgemeente Sint-Joost, uw gemeente, zie je een stort op elke straathoek. Mensen doen geen moeite meer om naar het containerpark te gaan, de gemeente komt het stort tóch ophalen.Kir: “De dienstverlening in SintJoost is een schoolvoorbeeld van hoe het moet. Bij een sluikstort is het bijna onmogelijk om de dader te kennen.”

Dus het klopt niet dat PS-burgemeesters niet veel zin hebben om met een repressief beleid de armere bewoners op kosten te jagen? Die indruk krijgt men wel eens.Kir: “Integendeel. Kijk naar Elsene en Brussel, twee gemeenten met een PSburgemeester. Het aantal pv’s is daar van de hoogste van alle politiezones. U zegt dat Schaarbeek, een MRgemeente, een repressief beleid voert. Mag ik daarbij opmerken dat de gemeente ooit over een eigen containerpark beschikte, maar jaren geleden besliste dat te sluiten? Ook dat is een beleidskeuze.” Steven Van Garsse

“In de ene wijk is men gevoeliger voor netheid dan in de andere”

Daarom stelt de schepen voor om afval te zien als een product met waarde, ten minste als het gesorteerd is. “Een stoel, gips: het kan allemaal als grondstof dienen voor een ander product. Of minstens elektriciteit genereren in de verbrandingsoven.”En als het waarde heeft, waarom er dan niet voor betalen? Gypers wil bij het Weststation een containerpark maken, waar iedereen die in Molenbeek woont of verblijft, zijn gesorteerde afval kan inruilen voor een waardebon van twee tot tien euro. “Geld werkt. Vergelijk het met het statiegeld voor leeggoed. Vaak hebben mensen met weinig burgerzin ook geldgebrek. Het heeft geen zin om die mensen een boete van driehonderd euro op te leggen, die betalen ze toch niet.”Niet iedereen heeft begrip voor het voorstel. “‘Dan pik-ken rondrijdende Roma het vuil op en krijgen ze er nog geld voor ook,’ zeggen sommigen. Maar is dat een probleem? Nu rijden ze rond, nemen bouwafval en andere rommel voor weinig geld mee en brengen het naar een sluikstortplek. Is dat beter?”

Belonen en bestraffenOver de kosten van het voorstel maakt Gypers zich geen zorgen. “Reken uit hoe duur het huidige beleid is: alleen al onze vier vrachtwagens die rondrijden om het achtergebleven vuil op te halen en het tegen betaling af te voeren, kosten ons op jaarbasis 400.000 euro.”Het gemeentelijk containerpark is er nog niet. Het terrein dat Gypers op het oog heeft, is eigendom van spoorinfrastructuurbeheerder Infrabel. “Ik heb voorgesteld het stuk grond over te nemen en te onderhouden. Nu is het één grote sluikstort. Maar ik kreeg nog geen reactie.”Gypers beseft ook dat zijn containerpark niet het hele vuilnisprobleem oplost. Er zullen nog altijd huisvuilzakjes rondslingeren op de trottoirs. “Daarom moeten we overal vuilnisbakken plaatsen en die voortdurend leegmaken, ook al zijn ze officieel niet bedoeld voor huisvuil.”Bovendien zal er altijd rommel van andere gemeenten in Molenbeek blijven belanden. “Daarom zal ook repressie nodig blijven. We moeten twee verhalen hebben: belonen en straffen.”

Bettina Hubo


UKKEL/VORST – Tientallen wijk-comités zijn er in Brussel, en ze moeien zich actief met de netheid in hun straat, in hun wijk. Nicole Warnotte trekt in de Messidorwijk aan de kar.

Wat kan een wijkcomité betekenen voor netheid in de straat?Nicole Warnotte: “Alles draait rond het ‘mee krijgen’ van de bewoners. Als je ouders bereikt, dan bereik je hun kinderen, en dan gaan die ook zorg dragen voor de omge

‘We houden elk jaar een Opruimdag’

Nicole Warnotte: werkt het goede voorbeeld aanstekelijk?

© S

AS

KIA

VAN

DE

RS

TICH

EL

E

NICOLE WARNOTTE, VOORZITSTER WIJKCOMITÉ MESSIDOR, GEEFT HET GOEDE VOORBEELD

ving. Sinds vier jaar houden we een Opruimdag, waarop iedereen wordt uitgenodigd, zonder verplichting om mee te doen. De eerste keer raapten we tien zakken afval op. We vonden toen vooral drankblikjes en zelfs zetels en oude fietsen. Bij de laatste schoonmaakdag in 2011 hadden we maar drie zakken vuil meer. Alleen al het feit dat we dit doen, zorgt voor een bewustwording en voor respect, ook bij buurtbewoners die niet participeren. En wie wel mee schoongemaakt heeft, bespreekt het probleem achteraf al eens vaker.”

Vuil in de straat komt ook wel eens aangewaaid van niet-buurtbewoners. Hoe gaat u daarmee om?Warnotte: “Telkens als Vorst Nationaal een groot evenement heeft, zien we het trieste gevolg: veel troep, van cola en bierblikjes tot hamburgerdoosjes. Dat de gemeenten Vorst en Ukkel op onze vraag al meer vuilnisbakken op straat geplaatst hebben, helpt zeker. En nu de auto’s meer aan de rand van de stad parkeren en minder de wijk in kunnen, daalt ook dit soort sluikstorten.”

Hoe kan je mensen opvoeden die niet over de cultuur beschikken om een straat proper te houden?Warnotte: “Dat is wellicht het allermoeilijkste. Vreemde nieuwkomers s’en fichent pas mal. Er zullen er altijd zijn die het goede voorbeeld niet volgen. Ik zeg aan mijn buren: blijf het goede voorbeeld geven, het vraagt niet veel moeite, hou vol. Vroeg of laat wil iedereen wel in een propere straat wonen.”

Jean-Marie Binst


BRUSSELS SCHEPEN VAN NETHEID KARINE LALIEUX (PS) ERKENT HET PROBLEEM

‘Na de nacht oogt de stad apocalyptisch’BRUSSEL – “Ik kan niet alles tegelijk oplossen.” Toch zegt Karine Lalieux, de Brusselse PS-schepen van Netheid, dat er dingen ten goede veranderd zijn sinds het begin van de legislatuur. Er zijn straatvegers en vuilnisbakken bij gekomen, en er worden massaal veel boetes uitgedeeld: 21.000 sinds 2007.

‘W eet u, ik heb niets tegen drukkingsgroepen van misnoegde bur

gers. Ik kan zelfs goed met hen samenwerken, met resultaat. Maar ze moeten wel eerlijk zijn, en durven te vermelden dat ik hun vragen en verzoeken probeer te beantwoorden. Vaak hoor ik ook weinig argumenten van hun kant.”Karine Lalieux is strijdvaardig, en dat Brussel hopeloos is als het op netheid aankomt, wil ze niet gezegd hebben. In haar antwoorden sluipt wel onmacht. “In Laken, de Marollen en de Anneessenswijk is het moeilijk om een beleid te voeren. Proper is het er niet.”“De bovengenoemde wijken zijn zeer dichtbevolkt en kennen een groot verloop. Als je dus maatregelen neemt – een folder in acht talen bijvoorbeeld, wat we gedaan hebben – waarin je uitlegt wanneer het vuil wordt opgehaald, dan moet je altijd opnieuw beginnen omdat de bevolking zich zo snel vernieuwt. Het parket vervolgt de sluikstorters ook niet. We hebben dus een

taxatiesysteem moeten opbouwen dat betrapten lik op stuk geeft. En dat heeft gewerkt, want 85 procent van hen betaalt toch netjes. Ik heb geen idee hoe je mensen moet aanspreken zonder in hun portefeuille te zitten als je dingen wilt veranderen. Blijven ze volharden? Fijn, dan sponsoren ze de stadskas maar.”

Verzamelpunten voor afvalLalieux gelooft in de broken window-theorie: “Het probleem begint bij een stuk karton of één vuilniszak die blijft staan. Dat geeft direct een sinister gevoel in de stad. Ik geloof ook dat je geld moet steken in stadsrenovatie, dan oogt de stad direct veel properder. Nu al bieden we een gratis reiniging van bekladde gevels aan.”“De bloembakken op de centrale lanen? Verschrikkelijk, ik weet het. Heel die boel moet dan ook heraangelegd worden.” Maar de grootste boosdoener is volgens de socialiste de mentaliteit van de mensen. “We moeten elke ochtend de stad schoonspuiten, want ’s nachts gaat

het hier wild toe. Ik begrijp niet dat mensen die ’s nachts leven, de stad absoluut willen slopen. Bij het ochtendgloren is Brussel dan ook vaak apocalyptisch.”Wat zou Lalieux doen als ze carte

blanche kreeg in de stad? “Wel, het systeem van deurtotdeurophaling afschaffen en vervangen door centrale verzamelplekken voor afval. Dat oogt frisser. Voorts zou ik de armen aan het werk zetten in een

Karine Lalieux: “Blijven de vervuilers volharden? Fijn, dan sponsoren ze de stadskas maar.”

© B

AR

T DE

WA

EL

E

project om de stad schoon te maken. En ik zou de straatvegers een hoger loon geven.” Christophe Degreef


Economie > Ecobedrijfje houdt onze afgedankte elektronica van straat

Er zit goud in uw computer

Computers die krachtig genoeg zijn, worden opgelapt. Een praktijk die gedoemd is te verdwijnen, denken ze bij CF2D: “Een tablet kun je niet oplappen.”

© BART DEWAELE

ANDERLECHT – Brussel is het administratieve hart van België en Europa. Elk jaar worden er 85.000 computers en schermen afge-voerd. “Ze naar Afrika sturen heeft geen zin,” zegt Bernard Goffinet, directeur van CF2D. Wat dan wel?

CF2D is het eerste bedrijf dat gehuisvest is in Ecopool, het recyclagecentrum van het gewestelijk agentschap Net Brussel (zie onder). Het bedrijfje haalt computers op bij bedrijven, lapt ze op of verschroot ze. Tegelijk is CF2D een socialeeconomieproject: laaggeschoolden krijgen er een opleiding.Computers die nog krachtig genoeg zijn, krijgen een nieuw leven. Ze worden tegen een zacht prijsje verkocht aan ngo’s, vzw’s, sociale winkels, OCMW’s en particulieren.Computers die niet meer van de tijd zijn, worden ontmanteld. “Een computer is als een varken, zeggen we hier wel eens. Je kunt er alles van gebruiken,” zegt Goffinet lachend. De chipkaarten zijn er in twee vormen: rijk of arm aan edelmetaal. In goede chipkaarten zit goud, zilver, palladium en koper. Goffinet: “De goudprijs loopt de laatste tijd enorm op. De recyclage van die kaarten is dus erg rendabel geworden. Goud haal je vandaag goedkoper uit een computer dan uit een goudmijn.” De kaarten gaan naar het chemisch bedrijf Umicore in Hoboken, dat de edelmetalen uit de kaart haalt.Blijft over: de plastic behuizing. Vaak is die behandeld met bromide, een brandvertrager. Het goedje is

cimeerd zal zijn. “De computers worden steeds kleiner. Het zal in de nabije toekomst onmogelijk zijn om een oude computer op te lappen. Vandaag kunnen we tachtig procent van de computers voor hergebruik klaarstomen. De resterende twintig procent moeten we verschroten.

Over tien jaar is die verhouding omgedraaid.”CF2D heeft ook projecten lopen in Afrika. Ook vandaag nog stuurt het Anderlechtse bedrijf er computers naar toe, maar mondjesmaat. Het grote ideaal om afgedankte computers naar Afrika te sturen, is achterhaald, zegt Goffinet. “Oude Pentiums worden in bulk voor één euro per stuk aan de Afrikanen verkocht. Maar het is een vergiftigd geschenk. Die computers zijn nauwelijks bruikbaar of hebben een beperkte levensduur. En wat moeten de Afrikanen ermee als de toestellen de geest hebben gegeven? Ze belanden op grote storten, een echte verschrikking.” Steven Van Garsse

“Goud haal je vandaag goedkoper uit een computer dan uit een goudmijn”

giftig en de hulzen zijn moeilijk te recycleren. Recente modellen kunnen wel gerecycleerd worden. CF2D heeft twee grote plasticvermalers gekocht. Het vermalen plastic wordt hergebruikt voor industriële toepassingen, of is een brandstof voor betoncentrales. “Voor die centrales is

dat dubbele winst,” zegt Goffinet. “Ze krijgen geld voor de afname van het plastic en ze krijgen er brandstof voor in de plaats.” We wandelen naar de grote hangar waar duizenden computers gestapeld staan, klaar voor verwerking. Er staan ook honderden flatscreens.

“We hebben geen vergunning om platte schermen te recycleren omdat er kwik in zit,” zegt Goffinet. “Maar er is wel een markt voor. Zo kregen we al Chinezen over de vloer die alle schermen wilden overnemen.”Goffinet verwacht dat over tien jaar het aandeel voor hergebruik gede

ECOPOOL, EEN PROCESSIE VAN ECHTERNACH

BRUSSEL – Het idee om met Eu-ropese subsidies een recyclage-centrum te bouwen waar sociale werkgelegenheid en leefmilieu hand in hand gaan, dateert al van zes jaar geleden. Pas onlangs is de eerste schuchtere aanzet gegeven.

Een klein jaar geleden werd een gebouw van zesduizend vierkante meter aangekocht aan het kanaal in Anderlecht, vlak naast metro Delacroix. Die aankoop was hoogdringend: Brussel dreigde de Europese Efrosubsidies, voor regionale ontwikkeling, te verliezen.CF2D (zie boven) is het eerste recyclagebedrijf dat er gehuisvest is. Ecopool in Anderlecht: onzeker of er ook een kringloopwinkel komt.

© B

AR

T D

EW

AE

LE

Maar ook vandaag verloopt alles tergend traag. Ecopool wacht nog altijd op een milieuvergunning; de beloofde renovatie (vier miljoen euro, wat weinig is voor een gebouw van die omvang) laat op zich wachten, en pas over enkele maanden zal een tweede bedrijf er zijn intrek kunnen nemen. In Ecopool zullen computers, bouwmateriaal, inktpatronen en frituuroliën gerecycleerd worden. Daarnaast komt er een designbedrijfje dat van afgedankte dekzeilen hippe handtassen maakt.

Zwarte marktNaar de oorzaak van de vertragingen in het dossierEcopool blijft het gissen. Sommigen wijzen naar de moeilijke relatie tussen Leefmilieu Brussel, dat vooruit wil, en Net Brussel, dat het project hoort te

trekken, maar matig enthousiast is en niet gewend is om met projecten in de sfeer van de sociale economie te werken.Ecopool zou ook een kringloopwinkel krijgen. Of die er komt, is onzeker. Er bestaat twijfel over de rentabiliteit. En dat komt – vreemd genoeg – door de concurrentie binnen Net Brussel zelf. Het is een publiek geheim dat de beste stukken grof vuil die Net Brussel ophaalt, in het informele circuit verdwijnen. Lees: de agenten nemen ze mee en verkopen ze op de zwarte markt. Een mooie bijverdienste. “Iedereen weet het,” zegt een ingewijde, “maar niemand durft er iets aan te doen, uit vrees voor vakbondsacties.” En zonder goede aanvoer van (her)bruikbaar materiaal heeft een recyclagewinkel in Ecopool niet veel zin. SVG



I k weet in alle eerlijkheid niet zo goed waar ik moet beginnen met de vergelijking. Er is in eer-

ste instantie het gevoel dat een stad je geeft. En dat gevoel, de ‘feel’, van Berlijn is zo dramatisch anders dan de feel van Brussel.Het is pas in tweede instantie dat je je gaat afvragen hoe dat komt, en dan stel je vast dat het antwoord op die vraag heel eenvoudig is: de stad is niet alleen rustiger en voelt veiliger, maar er slingert ook geen vuilnis rond. Overal waar je kijkt, hangen of staan er vuilnisbakken (oranje met ingebouwde asbak en leuke spreuken), zie je een vuilnis-wagen rijden of personeel van de stadsdienst lopen met bezem en kar.

Geen zakkenVuilnis ophalen is in Berlijn hele-maal anders georganiseerd dan in Brussel. Hier zet niemand vuilnis-zakken buiten. Geen zwarte, geen blauwe, geen gele en al helemaal geen witte of groene, laat staan plas-tic zakjes van de Delhaize. Nogal wiedes, want die heb je hier niet.Maar Spass beiseite, in Berlijn wor-den dus geen vuilniszakken ge-bruikt, maar containers. Zakken zijn, op een paar uitzonderingen na (voor tuinafval bijvoorbeeld), zelfs verboden. Elk huis, elke woning is bij wet verplicht containers te heb-ben.De bewoners van de huizen betalen daar ook voor. De stad draagt het grootste deel van de kosten, maar de burger betaalt zijn deel. 25 procent. Via de huishuur. Je betaalt, maar je voelt het niet direct. Je hoeft er dus als burger geen enkele extra inspan-ning voor te doen om je vuilnis te laten ophalen. Je hoeft niet naar de winkel om vuilniszakken te kopen, je hoeft niet (direct) in je portemon-nee te tasten.Het enige wat je moet doen, is sor-teren. Er zijn zwarte containers voor het gewone huisvuil, blauwe contai-ners voor pmd, gele voor papier. Er is een container voor wit glas, er is er eentje voor gekleurd glas en er is nog een kleine oranje voor elektronica, speelgoed, stukjes ijzer. Je hebt hier geen enkel excuus om iets op straat te laten rondslingeren. Geen enkel.De containers staan ergens in de

BERLIJN – Brussel, dé hoofdstad van Europa, is meteen ook een van de vuilste hoofdsteden. Ik kan vergelijken: ik was in Amsterdam, Londen, Parijs, Praag... Nu woon ik in Berlijn, ook wel eens smalend ‘dé’ hoofdstad van Europa genoemd, maar los daarvan is Berlijn niet te vergelijken met Brussel.

Vuilnisbak op z’n Berlijns: flashy, met ingebouwde asbak en leuke spreuken. © NICKY AERTS

Internationaal > Vuilnisbeleid in Brussel en Berlijn: een vergelijking

Een afvalwedstrijdNiet alleen de ophaaldienst is goed georganiseerd. Ook de schoonmaak van de straten verloopt volgens een goed uitgedacht plan. Berlijn wordt onderverdeeld in vier grote zones naargelang van de mogelijke graad van vervuiling.De drukste zone, die met de grote boulevards en toeristische trek-pleisters, wordt één keer per dag schoongemaakt. Grondig. Alle vuil-nisbakken worden leeggemaakt. En niet alleen de straat wordt geveegd, ook de stoep. In zijstraten of op plekken waar er minder verkeer is, waar er minder mensen komen en wonen, wordt er uiteraard minder frequent schoongemaakt, maar men houdt altijd de vinger aan de pols, en het plan kan zo nodig te allen tijde bijgeschaafd worden.

(K)ehrenbürgerEind maart, begin april wordt de hele stad binnenstebuiten gekeerd, letterlijk en figuurlijk: dan wordt hier grote lenteschoonmaak gehou-den. Alles, maar dan ook echt alles wordt proper gemaakt; de vuilnis-bakken worden nagekeken en ver-vangen als ze niet meer voldoen.Na grote feesten (Berlijn is en blijft een party town) wordt meteen op-geruimd, zodat je de volgende dag al serieus je best moet doen om nog restanten van de feestelijkheden te vinden.Maar Berlijn is Singapore niet, en ook hier zijn er wijken waar de stra-ten er niet altijd netjes bij liggen. In de sociaal achtergestelde wijken is er bijvoorbeeld wat meer werk aan de winkel, zo bevestigen ook de mensen van de schoonmaak-dienst met wie ik sprak. De burger moet erop attent gemaakt worden dat er zoiets bestaat als een vuilnis-beleid. Zo ontstaan er spontane initiatieven in een aantal wijken om wat al goed is, nog beter te maken. De Berliner Stadtreinigung (BSR) ondersteunt die initiatieven ook en benoemt de gangmakers ervan tot Kehrenbürger. Dat is een mooie woordspeling op Ehrenbürger.

Met drieHet netheidsbeleid van de stad Ber-lijn valt onder de verantwoordelijk-heid van drie instanties: de BSR, de eigenlijke stadsdienst voor het ge-hele Berlijnse grondgebied; de BVG of Berliner Verkehrsgesellschaft, de schoonmaakdienst van het open-baar vervoer, en als derde het Ord-

In Berlijn heb je geen enkel excuus om iets op straat te laten rondslingeren. Geen enkel

kelder of op de binnenplaats van elk woonblok. Niet op straat! Ze worden door de vuilnismannen uit de kelder of van de binnenplaats gehaald, naar de straat gerold, leeg-gemaakt en meteen teruggeplaatst. Op die manier kom je ook nergens verdwaalde containers tegen. Zo’n

containersysteem heeft twee grote voordelen. Je ziet ze niet en je ruikt ze niet. Nadeel is dan weer dat die dingen ongelooflijk veel kabaal ma-ken als ze bij het ochtendgloren over de kasseistenen van het binnenplein naar buiten gerold worden. Elk voor-deel heb ze nadeel...


Berlijnse muur, met vuilnisman in de hoofdrol.

© JA

N D

E PA

UW

ADVERTENTIEBDW 1321 PAGINA 9 - DONDERDAG 22 MAART 2012

nungsamt, de dienst die instaat voor de openbare orde en netheid in de verschillende wijken en distric-ten van de stad.De BSR is verantwoordelijk voor het ophalen van het afval, het leegma-ken van de openbare vuilnisbakken en het schoonmaken van de straten. De BSR houdt zich niet bezig met het schoonmaken en -houden van de metrostations, de metrostellen, de bus- en tramhaltes en de respec-tievelijke voertuigen. Dat komt vol-ledig voor rekening van de BVG. En de vele parken en groene plekken die deze stad rijk is, worden in de gaten gehouden door het Ordnungsamt. Alle mogelijke vormen van overlast kunnen bij deze dienst gemeld wor-den.De opkuis wordt niet alleen ver-deeld, maar de ene instantie houdt de andere in de gaten en wil er niet voor onderdoen. Zo heerst een ge-zonde vorm van concurrentie, die in Berlijn alleszins vruchten lijkt af te werpen.

Verdict van de juryIk woon nu bijna drie jaar in Berlijn, en de paar keer dat ik terug in Brus-sel was, was het altijd even schrik-ken. Nee, dat is een understatement: het is een echte schok te moeten vaststellen dat men er maar niet in slaagt de hoofdstad van Europa, de stad waar vele internationale bedrij-ven en organisaties gevestigd zijn, clean te houden.Tot diep in het historische hart en centrum van de stad zijn de stra-ten vuil, puilen de vuilnisbakken uit, ligt er hondenpoep. Als je een paar straten afwandelt, kun je met alles wat je onderweg aan zwerf-vuil verzamelt, een nieuwe woning inrichten. Zo waren wij ooit blij dat er bomen geplant werden in onze troosteloze straat in Laken, maar die vreugde was snel voorbij toen bleek dat er tegen elke boom die geplant werd, een zetel, een oude koelkast of matras neerge-poot werd.Mijn punten dan. Berlijn: 7,5, doe zo verder. Brussel 3, dat kan en moet beter!En tot slot een tip: vraag nooit aan een Berlijner om dit verhaal te veri-fiëren. Berlijners klagen altijd over alles!� Nicky�Aerts

P-PRAAT

CHIEN ÉCRASÉ

Op vacature.be: “De MIVB (Maatschappij voor het Intercommunaal Vervoer te Brussel) speelt een cruciale rol in de mobiliteit van Brussel. Ze werkt in een toekomstgerichte sector die bij-draagt aan de duurzame ontwikkeling van onze hoofdstad, zowel op sociaal en economisch vlak als op het vlak van milieu. Als grootste werkgever van Brussel dragen wij performantie en innovatie hoog in het vaandel en combineren we de troeven van een overheidsbedrijf met het dynamisme van de privésector.”“In 2011 vervoerde de MIVB 329 miljoen reizigers en tegen 2016 moeten dat er 400 mil-joen worden. Met deze doelstelling en met het nieuwe ondernemingsplan in het vooruitzicht, staat de MIVB voor enorme uitdagingen waarbij zowel de tevredenheid van onze klanten als de performantie centraal staan. Om deze groeien-de organisatie verder vorm te geven, zijn we op zoek naar een...”

U heeft het goed geraden. De MIVB is op zoek naar een Chief Executive Officer, een baas dus.

Nu bent u nieuwsgierig naar wat u allemaal moet kunnen om baas te mogen zijn van de MIVB. Wel: “Met een dynamisch beleid verze-kert u de verdere groei van de onderneming. In nauwe samenwerking met de Deputy CEO draagt u de eindverantwoordelijkheid voor het alge-meen dagelijks bestuur. U tekent samen met de vijf Senior Vice Presidents de strategische lijnen uit. U overlegt met het Executive Committee en ondersteunt hen in hun dagelijkse werking. U rapporteert op regelmatige basis aan de raad van bestuur, het beheers comité, het Gewest en de minister van Vervoer over de evolutie van de be-drijfsactiviteiten. Met de sociale partners bouwt u een langetermijn relatie op.”

Goeie uitsmijter.

VUILE STAD – We zijn van onze vertrouwde pagina’s gegooid, en wel omdat we baan moes-ten ruimen voor een hele krant vol stukken over vuilnis. Vuilnis. Want de stad is vuil, en nie-mand weet hoe dat komt. Dat is onze conclusie, en de rest hoeft u eigenlijk niet te lezen. Wat wil je ook? De eens doodeenvoudige handeling vuil-nis in de vuilnisbak gooien is verworden tot het oplossen van een puzzel die we zelfs niet logisch durven te noemen. Aha, een drankkarton! Dat hoort bij plastic. Maar ander plastic hoort dan weer bij restafval. Of zoiets. Zakjes zijn blauw, zakjes zijn wit. Maar groen? Neen, dat gooi je bij wit. Papier in geel, karton ook, maar drank-karton, ho maar! Foei! Wat een ontzettende verkleutering toch. Het moge duidelijk zijn: alles de witte zak in en daarmee basta.

SOELAAS – Gelukkig staan we niet alleen: de meerderheid in de stad lijkt alles in de witte zak te gooien en dat ook ostentatief buiten de deur te zetten. Gooien, eigenlijk. Hoe verklaar je anders dat zoveel witte vuilniszakken aan het lekken slaan als er geen drankkarton in mag? En blijft de zak lekker staan na een ophaalronde? Wel ja, dan blijft-ie maar staan. Wij lazen ooit in een krant dat de poes dan ook te eten heeft. Maar dus, stadsinwoner: zeg neen tegen sorteren. Dat past simpelweg niet bij een stad als Brussel. Dit is Amsterdam niet, Kopenhagen evenmin. En al zeker niet Berlijn.

SHOARMA – Nieuws uit Elsene. De shoarma Hawai van de Lesbroussartstraat is afgeprijsd van 11,50 euro naar 10,50 euro. De ananas was over tijd.


Deze week in de Lollepotstraat > Op stap met de tagpolitie

Stad van bier, chocolade en... graffiti

Op weekendpatrouille in de Lollepotstraat, opzij van de Kolenmarkt: een paradijs voor taggers. © RIK POTOMS

E en warm lokaal op het po-litiecommissariaat vlak bij de Grote Markt, negen uur

’s avonds. We worden begroet door hoofdinspecteur Jean-Marc en zijn teamgenoten Emilie en Didier. Bijna elk weekend gaan ze under-cover op patrouille.Vannacht houdt het team samen met de Brusselse netheidsdienst een actie. Missie: taggers en andere straatvervuilers op heterdaad be-trappen. “Soms pakken we geen en-kele tagger op,” zegt Jean-Marc. “Op andere nachten horen we de spuit-bussen nog rammelen om vijf uur ’s ochtends. Dikwijls nemen we ook spuitbussen preventief af. Dan mo-gen ze die maandagmorgen komen ophalen op het commissariaat.”Wachtend op de gemeentewerkers biedt Didier ons een kijkje in de tagotheek, de databank waarin alle bekende tags en auteurs zijn opge-slagen. Een betrapte tagger kan dus niet alleen een minimumboete van

150 euro verwachten, maar draait ook op voor alle andere handteke-ningen die hij heeft achtergelaten. Op dit moment staat de teller op 734 taggers en ongeveer tiendui-zend tags. “Wij zijn de enige cel van het land die fulltime met graffiti bezig is,” zegt Jean-Marc. “Daarom worden we ook vaak in andere zones gevraagd en krijgen we geregeld fo-to’s en pv’s voor onze tagotheek toe-gestuurd. Sinds 2000 proberen we elke tag in Brussel te registreren.”Ondertussen sijpelen de gemeen-tewerkers binnen, drie jonge vrou-wen en evenveel mannen. Ze zien er eerder uit alsof ze een stevig stapje in de wereld gaan zetten dan dat ze mensen op hun wangedrag zouden aanspreken. Maar dat doen ze wel degelijk. “Da’s dan vijftig euro!” wordt er gegrapt als ik mijn bana-nenschil in de papiermand gooi.Tijd om te vertrekken. De groep splitst zich op in drie teams, maar blijft steeds in elkaars buurt. “Als

ze nietsvermoedend onze kant uit. Jean-Marc en Emilie versnellen hun pas en nemen elk een mannetje voor hun rekening. Het heeft iets van een rugbywedstrijd in slow motion. Maar nadat de politiebadges boven-gehaald zijn, is al snel duidelijk wie het partijtje wint.We keren terug via de Beenhouwers-wijk, waar je rond dit uur over de koppen kunt lopen. In de Predikhe-renstraat plast een jonge feestgan-ger tegen een oude poort vol tags. Wanneer Emilie hem aanspreekt, hebben de jongen en zijn vrienden moeite hun lach in te houden. Tot-dat zij haar badge tevoorschijn haalt en zijn identiteitskaart vlot over-schrijft. Uit met de pret.Op de Grasmarkt komen de teams weer samen. Het is bijna midder-nacht en onze benen geven de eerste tekens van vermoeidheid. “Vanaf nu worden ze alleen maar zatter,” weet Hassan uit ervaring. Hoe later, hoe ongeloofwaardiger de excuses ook. Het is opvallend hoe geduldig en beleefd de agenten blijven. Af en toe wordt er zelfs een grapje gemaakt. Elke bekeuring wordt bovendien af-gesloten met een ‘Bonne soirée’ van Jean-Marc.De hoop op een graffitivangst wordt kleiner naarmate de nacht vordert. We wandelen geregeld door points noirs als de Lollepotstraat, maar geen tagger te bespeuren. Plots valt het ons op dat Jean-Marc een T-shirt met graffiti op draagt. “Ik heb res-pect voor artiesten als Bonom,” vertelt hij. “Ze zouden met de Stad moeten samenwerken. Bovendien pleiten we al een jaar bij het bestuur voor een legale graffitiwijk zoals in Gent en Antwerpen. Hopelijk komt die er voor de zomer aan de Kapel-lekerk.”Rond halfvijf blaast het team de patrouille af. De balans: een acht-tal pv’s voor wildplassen, enkele boetes voor weggegooide sigaret-tenpeuken, spuwen en joints roken en twee uit de hand gelopen straat-gevechten. Maar helaas geen tag-gers. Jean-Marc: “Het echte graffiti-seizoen begint pas in mei. De hele zomer pakken we bijna elk weekend taggers op.” We gaan in op zijn uit-nodiging om dan nog eens mee te gaan en zoeken net zoals de rest ons bed op. Om eens goed uit te slapen? “Nee hoor, om acht uur begint een nieuwe werkdag,” zegt Jean-Marc. En ook voor Emilie zit er niet veel slaap in: “Als ik thuis ben, wordt mijn zoontje van één bijna wakker.”

� Lidewij�Nuitten

BD

W R

EGIO

BRUSSEL – In het weekend is de hoofdstad niet alleen een trekpleister voor toeristen met fototoestel, ook de zogenaamde graffititoeristen vinden de weg. Op een zachte zaterdagnacht in maart volgen we de tagcel van de politiezone Brussel-Elsene.

we iemand een overtreding zien be-gaan, moeten de politiemensen on-middellijk ter plaatse kunnen zijn,” zegt Hassan van de netheidsdienst. Zelf mogen de gemeentewerkers geen identiteitskaarten opvragen. Via walkietalkies houden ze het

team van Jean-Marc op de hoogte.Het is opvallend zacht buiten, de terrasjes zitten afgeladen vol. Voor taggers is het nog te vroeg, maar ons vervelen doen we niet. Wan-neer we aan metrohalte Rogier een verlaten Nieuwstraat inslaan, zien we de pmd-zakken halverwege de winkelstraat metershoog de lucht in vliegen. Drie jongeren proberen om ter meest blikjes op de grond te krijgen. Na hun spektakel komen

De tagotheek, digitaal en in mappen: tienduizend tags verzameld.

© R

IK P

OTO

MS

BDW 1321 PAGINA 11 - DONDERDAG 22 MAART 2012 ADVERTENTIE

Nu donderdag opent een nieuw diensten-centrum voor senioren de deuren in de wijk De Vijvers. De ontmoetingsplaats wil gepensioneerden uit hun isolement halen.

Tot nog toe had Anderlecht twee Neder-landstalige dienstencentra voor senioren, naast enkele gemeentelijke en Franstalige initiatieven. Daar komt er nu een bij, aan de Marius Renardlaan. “Uit onderzoek bleek dat er in die wijk weinig voor senioren was,” verklaart centrumverantwoordelijke Sander Vandecapelle. “Nochtans wonen er in de grote blokken veel senioren en is de vraag naar een ontmoetingsplaats groot. Dat bleek toen we twee jaar geleden op een ijskoude donkere decemberdag een info-moment hielden en er toch nog meer dan vijftig mensen opdaagden.”In de beginfase zal het centrum open zijn op maandag en woensdag. “We doen alles stap voor stap,” zegt Vandecapelle. “Op ter-mijn hopen we elke dag open te zijn en met een sociaal restaurant te beginnen zoals in de andere centra. Het belangrijkste doel is mensen zo lang mogelijk op een kwaliteits-volle manier zelfstandig te laten leven.”Het dienstencentrum is voorlopig gevestigd

Senioren krijgen nieuwe ontmoetingsplaats

Anderlecht > Feestelijke opening dienstencentrum

Dienstencentrum voorlopig op bovenver-dieping van moderne Heilige-Geestkerk.

© L

N

Zaterdag wordt de ecologische tuin in het 11 Novemberpark plechtig geopend. Bezoekers krijgen er een rondleiding en uitleg over het initiatief.

In de ecologische tuin van Evere wordt een stukje natuur ongemoeid gelaten. “Het is de bedoeling om de fauna en flora de kans te geven zich te ontwikkelen,” zegt tuin- en landschapsarchitect Michael Daelman van de dienst Stedenbouw. “Daarom hebben we in het 11 Novemberpark aan de Genève-straat zo’n vierhonderd vierkante meter grond ter beschikking gesteld voor een in-sectenhotel, een schuilplaats voor egels, een waterpoel, een bloemenweide...”De tuin is voor iedereen toegankelijk na af-spraak, maar de gemeente wil er ook acti-viteiten laten plaatsvinden. Zo wil ze Everse verenigingen er wekelijks workshops over onder meer planten en insecten laten orga-niseren.Het idee voor de tuin kwam twee jaar ge-leden tot stand, nadat Leefmilieu Brussel (BIM) een oproep bij de gemeenten had ge-lanceerd voor een ecologisch project. Het initiatief van Evere viel in de smaak en kreeg een subsidie van 3.000 euro. Daelman: “De gemeente verhuurt al zeven jaar veertien moestuintjes aan buurtbewoners. Vroeger was er voor die tuintjes een composterings-gedeelte, maar die ruimte werd niet echt be-nut en lag er verloederd bij. Daarom hebben we die ingepalmd voor de ecologische tuin.”

Een stukje ongerepte natuur

Evere > Ecologische tuin gaat open voor publiek

in de parochiezalen boven de Heilige-Geest-kerk, die voorlopig gehuurd worden. Later gaat de organisatie op zoek naar een definitieve lo-catie.De opening vindt plaats op 22 maart en be-gint om 14 uur met uitleg over het centrum en de diensten. Later volgt de officiële opening door burgemeester Gaëtan Van Goidsenhoven (MR) en Brussels minister Brigitte Grouwels (CD&V) en een optreden van Marino Punk op zijn accordeon.� LN

[email protected]

Op deze vier aren mag de natuur haar gang gaan.

© L

IDE

WIJ N

UIT

TEN

Vlak naast de tuin doen buurtbewoners sinds kort ook aan buurtcompostering. Het doel is zoveel mogelijk omwonenden de kans te geven te composteren. “Voor mensen die bijvoorbeeld in grote appartementsblokken wonen, is composteren niet evident,” zegt Daelman. “Daarom kunnen ze er elke zater-dag in het park voor terecht. In de plaats krij-gen ze er dan goede grond voor terug.”De ecologische tuin wordt om 11 uur plechtig geopend door schepen Fatiha Saidi (PS). De opening valt in de Week zonder Pesticiden. Die vindt voor de eerste keer in het Brussels Gewest plaats en loopt van 20 tot en met 30 maart.� LN

www.weekzonderpesticiden.be

DGRN-11-10905- semaine sans pesticide-Brussel Deze Week-sb-130312-r1.indd 1 14/03/12 11:37


Met een concert van Jan De Wilde wordt op 29 maart de nieuwe locatie van gemeenschapscentrum Heembeek-Mutsaard geopend. Het centrum opereert voortaan vanuit zaal Familia in Heembeek.

In januari werd duidelijk dat Pieter en Pauwel – het grote plan voor een woonzorgproject, een bibliotheek en een gemeenschapscentrum naast de kerk van Heembeek – weer op koers ligt. Heembeek krijgt dus toch een eigen gemeenschapscentrum. Nu maakt GC Heembeek-Mutsaard ge-bruik van Trefcentrum Mutsaard in de De Wandstraat en van De Kleun, een smal rijhuis in de Frans Ve-kemansstraat in Heembeek. Geen van beide is geschikt om er pu-blieksactiviteiten in te organiseren.

Buurthuis De Kleun is in feite niet meer dan een woonkamer. De bo-venverdieping kan door de krakke-mikkige staat niet gebruikt worden. Trefcentrum Mutsaard is een oud, charmant doktershuis met een gro-te tuin, maar met onhandige, moei-lijk toegankelijke ruimtes. Daarom programmeert het gemeenschaps-centrum nu al vaak op verplaatsing, bijvoorbeeld in de Heembeekse zaal Familia, eigendom van de parochie.In afwachting dat Pieter en Pauwel gebouwd is, had Heembeek-Mut-saard kunnen blijven zitten op de huidige locaties. Maar de overkoe-pelende Entiteit Gemeenschapscen-tra heeft ervoor gekozen om nu al weg te trekken uit De Kleun en het Trefcentrum, en voor enkele jaren te verhuizen naar zaal Familia. Het ap-

Heembeek-Mutsaard verhuist naar HeembeekNeder-Over-Heembeek > Opening met Jan De Wilde

Het is met de Elsensesteenweg zoals vanouds: hoewel strikt ge-nomen maar één iemand bevoegd is, is iedereen bevoegd. En dan nog iets, over verantwoordelijkheid.

De steenweg die de Naamsepoort met het Fernand Cocqplein ver-bindt, en vandaar verder loopt naar het Flageyplein, is een gewestweg. Maar als het Brussels Hoofdstede-lijk Gewest dan werkzaamheden wil uitvoeren op eigen terrein, dan kan het niet zonder de buren. De buren? Oui monsieur, Ixelles. In het najaar van 2010 lichtte Brussels minister van Vervoer en Openbare Werkzaamheden Bri-gitte Grouwels (CD&V) haar initiële plannen voor de heraanleg van de Elsense steenweg toe. In de richting van het Cocqplein werd die steenweg een eenrichtingsstraat; omgekeerd kwam er een busbaan om de druk-ke lijn 71 vrije baan te geven. Het autoverkeer richting Naamsepoort zou dan door de Vredestraat naar de Waversesteenweg geleid worden, en zo verder naar de Naamsepoort. Voorbij het Cocqplein zou alles bij het oude blijven.

1050, niet zomaar een gemeente

De trottoirs van de héle steenweg worden binnenkort aangepakt, voor het eerst in veertig jaar.

© SANDER DE WILDE

De gemeente Elsene vond het al-lemaal maar niets. Op de Elsense-steenweg zijn er veel handelszaken, en een eenrichtingsstraat, dat gaat toch wel heel ver voor een van de Elsense hoofdwegen. Ook verzette de gemeente zich tegen een gedeel-telijke heraanleg van de stoepen – veertig jaar lang onaangeroerd, op wat asfaltlapjes na – en zag ze alle verkeer richting Naamsepoort door de kleine Vredestraat niet zit-ten. Burgemeester Willy Decourty (PS) toonde zich koppig, net als Bri-gitte Grouwels, en Brussels staats-

Of toch niet? Grouwels benadrukt dat het om een proefproject gaat, en als zes maanden na de heraan-leg blijkt dat de situatie er niet op verbeterd is, dan moet haar eerste voorstel alsnog doorgevoerd wor-den. Wie Elsene een beetje kent, weet dat dat minstens een stevig debat in de gemeenteraad en wat ge-scherm met ‘handelaars’ en ‘auto’s’ zal opleveren. Er is zoiets als het primaat van Elsene: naar eigen zeg-gen is Postcode 1050 niet zomaar een Brusselse gemeente, maar een belangrijke gemeente binnen Brus-sel 19. Une dame, zeg maar.Nu kan men wel opmerken dat Else-ne niet altijd ongelijk heeft. De ijver om alle stoepen te laten heraanleg-gen, in plaats van maar langs een deel van de steenweg, zal het wan-delcomfort verhogen. En ook al heeft de gemeente fundamentele bezwa-ren tegen een tram in de toekomst (ter vervanging van bus 71), op haar eigen manier denkt la Dame wel na over mobiliteit: onlangs pleitte Else-ne nog voor de aanleg van een metro onder de Elsensesteenweg. Maar we waren bij het compromis. Evengoed kon Elsene pleiten voor een heraanleg met fietspaden, en afstappen van de eeuwige gedachte dat winkelen en autorijden onaf-scheidelijk zijn. Daarom blijft de verantwoordelijkheid toch erg ge-meentelijk.Enfin, de werkzaamheden beginnen in augustus – tussen het Fernand Cocqplein en Flagey – en zullen tot ergens in 2013 duren. Bon débarras, zeggen ze in het Frans.�� Christophe�Degreef

DE SUKKELSTRAAT (7) Elsensesteenweg: hoe een gewestweg niet meer gewestelijk werd

Op 14 oktober zijn er gemeenteraadsverkiezingen. De komende maanden legt BDW in de reeks De Sukkelstraat elke week een pijnlijk aanslepend dossier uit een van de 22 Brusselse gemeenten op tafel. Deze week: de Elsensesteenweg, speelbal tussen gemeente en Gewest.

Burgemeester Decourty en minister Grouwels moesten verzoend worden

secretaris Emir Kir (PS) moest de twee met elkaar verzoenen. Uitein-delijk kwam er een compromis uit de bus: de Elsensesteenweg wordt geen eenrichtingsstraat, de busbaan wordt afgevoerd en alle stoepen worden heraangelegd, zowel op de Waverse- en de Elsensesteenweg als in de Vredestraat. In ruil daarvoor schrapt Elsene de parkeerplaatsen op de Elsensesteenweg tussen de Vredestraat en de Waversesteenweg en blijft de Vredestraat eenrich-tingsverkeer, net als de Waverse-steenweg. Iedereen tevreden.

© B

RA

M TA

CK

partement boven wordt er gehuurd als kantoorruimte. Walter Salender, de infrastructuurverantwoordelijke van de Entiteit, licht de keuze toe. “We wilden nu al nadrukkelijker

aanwezig zijn in Heembeek. Dat was ook de wens van de raad van be-stuur.” En de Mutsaardwijk dan? “Er is geen centrum nodig om ergens activiteiten te organiseren. Boven-dien wordt steeds nauwer samenge-werkt met GC Nekkersdal in Laken.”Volgens Salender is zaal Familia ook veel beter geschikt voor publieks-activiteiten dan de huidige gebou-wen. “Er is de zaal, die weliswaar ook door andere verenigingen wordt gebruikt en waarvan een stukje da-gelijks als refter voor de naburige school dient. Voorts zijn er verga-derlokalen en is er een polyvalente zaal. Mogelijk hebben we ook een café: de parochie zou de uitbating van het huidige cafetaria aan ons willen overlaten.”De verhuizing naar zaal Familia

laat volgens Salender ten slotte ook toe een stukje ‘ongeschikt’ pa-trimonium af te stoten. “We heb-ben nu te veel huizen die niet goed bruikbaar zijn voor publieksacti-viteiten.” De Kleun en het Trefcen-trum worden dan ook verkocht, De Kleun meteen, het Trefcentrum op termijn. “Er is een politieke af-spraak dat Mutsaard pas verkocht mag worden als Pieter en Pauwel er zeker komt.”� Bettina�Hubo

Opening van de nieuwe locatie (Frans Vekemansstraat 131) op donderdag 29 maart, met om 19 uur receptie en 20 uur optreden van Jan De Wilde. Inschrijven voor het concert op [email protected] of 02-268.20.82

BDW 1321 PAGINA 13 - DONDERDAG 22 MAART 2012B

DW

REG

IO

Alsmaar meer drugsdealers lopen tegen de lamp in Molenbeek. Dat is het resultaat van gerichte politieacties, voornamelijk in de Ribaucourtwijk.

Het drugsactieplan van de gemeente Molenbeek en de politiezone West begint resultaat op te leve-ren. In 2011 viel de politie binnen in veertien han-delspanden. Tussen 2008 en vandaag werden 54 handelszaken gesloten die als dekmantel dienden voor de verkoop van softdrugs. Het gaat om ca-fés, videozaken, nachten telefoonwinkels. Op dit moment worden nog zes gevallen onderzocht.Sinds 2006 is het aantal drugsfeiten gestegen. In 2011 heeft de lokale politie er ongeveer hon-derd aan het licht gebracht in Molenbeek. Dit komt neer op een verhoging van bijna 29 procent in vergelijking met 2010 en bijna 45 procent ten opzichte van 2006. Alsmaar meer drugsdealers lopen tegen de lamp, vooral in de Ribaucourtwijk. Tussen 1 januari 2011 en 29 februari 2012 heeft de politiezone West liefst 118 drugsdealers ter beschikking gesteld van het parket. Maar niet alle drugsdealers belanden achter de tralies. Bijna de helft van hen is onder aanhoudingsmandaat van de onderzoekersrechter geplaatst. Opvallend is dat de politie ook meer en meer illegalen arres-teert die in drugs handelen. “We trekken aan de alarmbel omdat het nu veel moeilijker is om op te treden,” zegt korpschef Johan De Becker. “De dealers die niet worden aangehouden, blijven actief op het terrein. Er moet dringend een geïntegreerde aanpak komen waarbij alle actoren betrokken zijn, zowel lokaal als federaal. De dienst Vreemdelingenzaken moet ervoor zorgen dat drugsdealers die niet onder aanhoudingsmandaat worden geplaatst, het land

verlaten. Anders herbeginnen ze toch weer. Der-gelijke problemen kun je niet lokaal aanpakken.”Het drugsactieplan bestaat al tien jaar, maar pas de laatste jaren worden de grote middelen inge-zet. Na een interne reorganisatie telt de sectie nu maar liefst tien rechercheurs die voltijds tegen drugsdealers optreden. De arrestaties gebeuren vooral in de Ribaucourtwijk, de Molenbeekse drugswijk bij uitstek. Een nieuwigheid in het ac-

tieplan is de systematische hercontrole van han-delszaken die de toelating hebben om opnieuw open te gaan na een administratieve sluiting door de burgemeester. “We gaan voor de controles sa-menwerken met de diensten Handel en Steden-bouw,” kondigt De Becker aan. “Voordat een zaak opnieuw open mag, moet ze wel degelijk voldoen aan alle wettelijke voorwaarden. Ook daarna blij-ven we controleren. We zetten de strijd tegen de dealers verder. Want zodra we onze aandacht la-ten verslappen, duiken de problemen weer op.”�� Matthias�Vanheerentals

‘We laten onze aandacht niet meer verslappen’

Sint-Jans-Molenbeek > Drugsactieplan van politiezone West

Cannabisplantages, opgerold door politiezone West.

© P

OL

ITIE

ZON

E W

ES

T

Allfin-CFE is eigenaar van de historische Solvaysite in de Prins Albertstraat. De groep wil er een gemengd handels- en wooncom-plex maken.

In december kocht Allfin de Solvay-site aan. De vijf gebouwen, samen 40.000 vierkante meter met bin-nentuin, zouden door de Solvay-groep verkocht zijn voor een bedrag rond de 35 miljoen euro, al wil de ontwikkelaar dat niet bevestigen. “We kunnen nog niet veel over het project kwijt,” zegt woordvoerster Margot Chapelle, “behalve dat we het bureau Jaspers-Eyers/A2RC als architect hebben aangesteld. De concrete uittekening en invulling komen pas later.”Volgens de Elsense schepen van Stedenbouw Nathalie Gilson (MR) wordt het project in samenspraak met het gemeentebestuur uitge-werkt. “Het is dan wel een privé-

project, de Solvaysite is voor Elsene van belang. We vinden bijvoorbeeld dat minstens tien procent van de op-pervlakte woningen moeten zijn, dat er een crèche moet komen en dat de ontwikkelaar best een parkeerga-rage aanlegt. Maar omdat de buurt rond Solvay al sterk residentieel is, vinden we ook dat er wat handel ingetekend moet worden. En Allfin moet ook oog hebben voor enkele beschermde bomen in de binnen-tuin. Wat er juist met die tuin ge-beurt, daar hebben we natuurlijk niets over te zeggen. Maar je kunt creatief zijn met 1.500 vierkante meter groen. Dat is een troef in zo’n dichtbevolkte wijk.”Het Solvaycomplex dateert van het einde van de negentiende eeuw. De chemiegroep heeft de gebouwen van de hand gedaan omdat renovatie te duur uitviel. Het bedrijf verhuist naar Neder-Over-Heembeek.� CD

40.000 vierkante meter in het hart van de stad

Elsene > Wonen/werken-project op oude Solvaysite

“Voordat een zaak opnieuw open mag, moet ze voldoen aan alle wettelijke voorwaarden. En ook daarna blijven we controleren”

ADVERTENTIE

“Niemand weet wie wat precies op de Mouterijbrug moet onderhou-den,” zegt gemeenteraadslid Yves Rouyet (Ecolo). En dus is de brug vuil.

“In 2007 nog werd de brug gereno-veerd. Als je er nu wandelt, zou je dat niet zeggen. De bushokjes zijn stuk en vies, er ligt veel afval en de muren van de brug worden massaal beklad. Ik weet dat de gemeente niet echt eindverantwoordelijk is voor de brug – die op de grens met Etterbeek ligt –, maar kan de gemeente niet iets doen? Al is het maar de moge-lijke verantwoordelijken aanspreken om de boel schoon te maken,” zei Rouyet in de gemeenteraad.

Mogelijke verantwoordelijken? Dat zijn er nogal wat, legt schepen van Netheid Delphine Bourgeois (FDF) uit: “De NMBS voor de sporen er-onder, de MIVB voor de tramspo-ren. De wachthokjes zijn ook van de MIVB, en dan zijn er nog de pane-len van JCDecaux. De tags halen wij weg, regelmatig zelfs, maar daags nadien zijn er al nieuwe. Ik ga wel met Yves Rouyet akkoord dat Elsene een coördinerende rol zou moeten spelen om de brug schoon te maken. Ik kan u wel al zeggen dat er binnen-kort vuilnisbakken komen.”Het Flageyplein kent dezelfde logi-ca, zegt Rouyet nog. “Ook daar weet niemand wie wat schoonmaakt, en wanneer.”� CD

Wie schoonmaakt, is eigenaar

Elsene > Mouterijbrug is een vies oord

In Jette praten PS en SP.A voort over een gezamenlijke lijst voor de gemeenteraadsverkiezingen. Op 8 maart al had er een akkoord moe-ten zijn, de dag dat Mireille Francq door de PS gelanceerd werd als lijst-trekster en kandidaat-burgemeester van Jette. Maar tot dusver zijn PS en SP.A het nog niet eens over de lijst. “Wij willen twee verkiesbare plaatsen en nog enkele andere,” zegt

SP.A-voorzitter Hannes De Geest, die verwacht dat er wel een overeen-komst gevonden wordt. “We hebben elkaar een beetje nodig.”Het nieuws dat Francq, samen met haar man Merry Hermanus, voor de correctionele rechtbank moet ver-schijnen in een oude fraudezaak, is voor de SP.A vooralsnog geen reden om de gesprekken stop te zetten.�� HUB

‘We hebben elkaar een beetje nodig’

Jette > SP.A en PS praten voort over samenwerking


Bij Billie & Bollie in de Vossenstraat. Het centrum ligt er aldoor vuil bij, en (te) velen nemen dat voor lief.

© BRAM TACK

Opinie > In de bres met websites en sociale netwerken

Stop met dweilen!

Tijdens de Netheidscomités van Ka-rine Lalieux (PS-schepen in Brussel-stad, red.) krijgt het opgekomen pu-bliek steevast eerst een presentatie over alle maatregelen die werden genomen. Gemiddeld enkele boetes meer per dag, extra ophalingen van sluikstorten, een bewustmakings-campagne... Als een aandachtige toehoorder dan wijst op het resul-taat van die maatregelen, een per-manent vuile stad, dan is het ant-woord steevast “Het is dweilen met de kraan open.” Het is de maskering van het eigen falen, de meest frus-trerende manier van beleidvoeren, symptoombestrijding.Is een vuil Brussel, Molenbeek, An-derlecht, Laken... dan een fataal feit? Vermoedelijk wel. In de prioritei-tenlijst van de politiezone Brussel/Elsene is geen spoor van netheid te bekennen. Op de druk bijgewoonde meeting die de Molenbeekse sche-pen van Netheid Jan Gypers (Open VLD, red.) organiseerde naar aanlei-ding van een uit de kluiten gewassen sluikstort in de Brunfautstraat, liet burgemeester Philippe Moureaux (PS) duidelijk verstaan dat netheid geen prioriteit is.

New York en SchaarbeekNochtans kan – nee, moet – het an-ders. New York kampte in de jaren 1980 met dezelfde problemen. De oplossing werd toen verpakt als ‘the broken window theory’. (The broken window theory stelt dat als er in een buurt ergens één ruit wordt inge-gooid, er meer ruiten zullen volgen, samen met graffiti, sluikstorten enzovoorts. Zulke buurten trekken dan makkelijk andere vormen van criminaliteit aan. Om dit te vermij-den moet je dus ook de bron aan-pakken.)In New York werden nieuwe normen gesteld, en onder andere wildplas-sen, vandalisme, asociaal gedrag en vuil dumpen werden zwaarder aangepakt en vooral bestraft. Het resultaat was dat in die nettere en aangenamere buurten ook minder zware criminaliteit voorkwam. En toevallig is dát wel prioritair voor de Brusselse politie.Dichter bij huis werd het experiment ook gevoerd door de Universiteit van Groningen (dr. Kees Keizer, 2008, gepubliceerd in Science 322) in twee vergelijkbare Groningse wijken. In de wijk die werd aangepakt en waar

asociaal gedrag niet meer werd ge-tolereerd, gingen na een tijdje zelfs de zwaardere vormen van crimina-liteit omlaag. In de conclusie van het onderzoek werd letterlijk gezegd dat focus op netheid resulteert in een veiligere stad.

zien. Het is bewezen dat inzetten op netheid loont, het maakt dat mensen (weer) fier kunnen zijn op hun stad. Gooi in New York eens een blikje op straat, en je wordt direct aangespro-ken door voorbijgangers. Doe het-zelfde hier op de Grote Markt en het zal iedereen worst wezen.Vanuit die ergernis riepen ver-schillende Brusselaars de voor-bije jaren initiatieven in het le-ven zoals de website Vies Brussel (www.vies-brussel.be). Op Facebook lopen er ondertussen een tiental pagina’s die allemaal oproepen voor meer focus op netheid (bijvoorbeeld www.facebook.com/groups/dirty-brussels). Vooralsnog blijft dat alle-maal zonder veel resultaat. Buiten de sporadische interesse van een oppositielid wordt het thema nog altijd net opgepikt.Is het omdat men denkt dat de kie-zer er niet wakker van ligt? Het te-gendeel is waar. Op stap met onze camera’s door de vuile straten van Brussel worden we continu aange-sproken door mensen die het vuil in hun straten moe zijn. We moch-ten als bevoorrechte getuigen mee met de politie van Schaarbeek op Trash-missie (antisluikstort). Elke vijf minuten werd er een overtreder betrapt, en telkens kwam de halve buurt op straat. Niet om de verde-diging van de sluikstorter op zich te nemen, wel om hun ongenoegen te ventileren over het vuil op straat. De Facebook-pagina DirtyBrussels

heeft bijna tweeduizend Brusse-laars verenigd met één enkele focus: netheid. Op brusselnieuws.be halen de artikels rond vuilnis telkens het hoogst aantal commentaren.Doen de politici dan niets omdat ze niet geloven in een oplossing? Dat moet dan wel. Ondanks succesver-halen in steden overal ter wereld, ondanks eerste successen dichter bij huis is men klaarblijkelijk niet bereid om een stapje verder te gaan. Om in plaats van te dweilen, de kraan voor eens en voorgoed dicht te draaien.Dat vergt uiteraard moed, de moed om die paar procent van de Brus-selse bevolking die vervuilt, te be-straffen, iets wat vandaag amper gebeurt. Zodat de overgrote meer-derheid van de Brusselaars eindelijk beloond wordt met een nette stad, en daaruit voortvloeiend hopelijk ook een betere veiligheid.Daarom willen we van netheid een (de?) inzet maken bij de komende gemeenteraadsverkiezingen. Daar-om willen we een absoluut verbod op politici die de boutade ‘dweilen met de kraan open’ nog langer ge-bruiken.

Wim Didelez en Tom Flamend (initiatiefnemers

www.vies-brussel.be) en Tom Pintens (initiatiefnemer www.facebook.com/groups/

dirtybrussels)

“Denken ze nog altijd dat de kiezer er niet van wakker ligt?”

© B

RA

M TA

CK

BDWOPINIE

BRUSSEL – “Van alle boutades die een politiek verantwoordelijke ter beschikking heeft, moet ‘Het is dweilen met de kraan open’ zonder meer de populairste zijn. Onze schepenen (en de staatssecretaris) van Netheid slaan ons in hun communicatie met dat cliché om de oren. Ondergetekenden pleiten voor een verbod op Brussels gedweil! We verklaren ons.”

Nog dichter bij huis kan niemand naast de inspanningen kijken die Schaarbeek levert. Sinds een aan-tal jaar heeft de dienst Netheid & Groene Ruimten van netheid een topprioriteit gemaakt. Adjunct-di-recteur Geert Pierre is erin geslaagd

om in nauw overleg met lokale po-litie en politiek (eerst met schepen Jean-Pierre Van Gorp, een beleid dat werd verdergezet onder Michel De Herde) een gedreven netheidsbeleid te voeren. Samen slaagden ze erin om in enkele jaren tijd het beeld van Schaarbeek als vuilste gemeente van het Gewest om te buigen. Of dit ook een effect heeft op andere vor-men van criminaliteit, is onduide-lijk, want (nog) niet onderzocht.Het is bizar dat Brusselse politici netheid nog altijd niet als prioriteit


BDWOPINIEVerkeersveiligheiddoor Anne Brumagne

Vandaag en morgen worden in Lommel en Leuven de slachtoffers begraven van de tragische busramp in Sierre, die het hele land veel langer dan één minuut heeft doen stilstaan. Nog lang zullen we onze kinderen met een wat banger hart de wereld in sturen. Pakkende getuigenissen in de afgelopen week waren die van ouders die hun kind bij een – het klinkt ongepast – ‘gewoon’ ongeval hebben verloren. Hoe Sierre hen alles weer liet herbeleven. Hoe zij niet

altijd op zo’n luisterend oor van de overheden hadden kunnen rekenen. “Verkeersongevallen zijn zogezegd banale dagelijkse kost,” zo verwoordde Koen Van Wonterghem van de vzw Ouders van Ver-ongelukte Kinderen die frustratie in De Morgen. Elk jaar sterven er zo’n driehonderd jongeren in het verkeer, tachtig van hen zijn jonger dan vijftien.De cijfers die het Belgisch Instituut voor de Verkeersveiligheid onlangs vrijgaf over het aantal verkeersdoden in België in 2011, waren slecht. 770 mensen lieten het leven in een verkeersonge-val. In Vlaanderen was er een stijging met 1,1 procent, met een gigantische uitschieter in de provincie Antwerpen van 82 doden in 2010 en liefst 102 in 2011 (24,4 procent meer). In Wallonië was er een stijging van 8,8 procent. Die stijgingen hebben volgens het BIVV met de zachte winter te maken: we konden twaalf maanden lang ‘ongestoord’ blijven rijden, zonder onderbreking door sneeuw of ijzel.Brussel vormt gelukkig een uitzondering, met een daling van 22,7 procent. Dat de stad sowieso relatief weinig doden op de weg telt (zeventien in 2011), verklaart het BIVV door het grootstedelijke karakter – in een stad met veel files kunnen automobilisten minder hard doorrijden. Want te snel rijden, alcohol en de gordel niet dra-gen zijn de belangrijkste oorzaken bij dodelijke verkeersongevallen.Maar zeventien doden in Brussel – dat zijn nog altijd zeventien doden. Er waren in 2011 ook meer ongevallen dan het jaar voordien. Staatssecretaris Bruno De Lille (Groen) wil daarom de snelheid nog verder doen dalen, door nog meer zones 30 in te voeren. En die moeten dan ook zo worden ingericht dat sneller rijden dan 30 echt wordt ontraden. Laten we hopen dat de centrale lanen, al een hele tijd een zone 30, met de versmalling tot één rijstrook die nu eindelijk wordt doorgevoerd, ook veiliger worden. Als de pakkans voor overtreders niet verhoogt, zullen automobilisten nooit beseffen hoe groot hun individuele verantwoordelijkheid in het verkeer is. Bestuurders die rond speelpleinen scheuren en zebrapaden negeren, of ongegeneerd op fietspaden parkeren, zouden een tijdlang uit het verkeer moeten worden gehaald.

EVA HILHORST

BRIEVEN VAN LEZERS [email protected]

Vuil (1)Op 23 februari (BDW 1317, p. 1: ‘Steeds meer huisvuil’) berichtten jullie over de plannen van Net Brussel, zoge-zegd om het sorteren te versterken. De voorstellen lijken me een maat voor niks; hier zijn er betere.Eén. In plaats van het systeem ingewikkelder te maken (ophaling om de twee weken, afwisselend blauw en geel), maak het gemakkelijker! Twee keer per week álle drie de zakken. Niemand heeft er zin in stinkende blauwe zakken twee weken in huis te hebben.Twee. Waarom laat men het aan Fost over te bepalen wat er in de blauwe zakken mag en wat niet? Als u altijd weer een rode sticker op uw zak vindt (‘Fout gevuld!’), dan bent u het op een dag ook beu. Op dit moment kiest Fost welke gemakkelijk te recycleren plasticsoorten het inzamelt. Laat ons er toch álle plastic, metaal en kurk in gooien. Het is aan hen om inventiever te worden in hun recycling-methodes of ervoor te zorgen dat er geen niet-recycleer-baar plastic meer gecommercialiseerd wordt.Drie. De meeste blikjes worden geconsumeerd in snack-bars. Zelfstandige snackbaruitbaters krijgen één keer in hun leven een afvaltarief opgelegd, onafhankelijk van hoeveel ze later werkelijk produceren. Stel voor hun fac-tuur te halveren, op voorwaarde dat ze systematisch de blauwe zakken gebruiken. Resultaat gegarandeerd.Vier. Pak de corruptie aan! Zolang de vuilniswagen tegen luttele euro’s uw bouwafval blijft meenemen, hoeft men niet verwonderd te zijn dat er te weinig gesorteerd wordt... Malte Woydt, Schaarbeek

Vuil (2)

Een tijd geleden (in BDW 1301, p. 2) las ik met ongeloof dat werd overwogen de Molenbekenaren te vergoeden als ze hun grof vuil en bouwafval naar het containerpark brachten, in plaats van alles op straat te droppen. Ter be-moediging. Ik weet niet of dit idee werd uitgevoerd.Veel Brusselaars getroosten zich de moeite om naar het containerpark te rijden. Voor een zak bouwafval van 20 kilo betaalden wij 1,20 euro. Om ons aan te moedigen dit verder te doen werd de prijs nu opgedreven tot 3,025 euro. De reactie van de klanten was niet min, de bediende aan het loket zat ferm verveeld met de zaak.Ik vrees dat door dit financieel maneuver veel klussers een goedkopere manier zullen vinden om van hun puin af te raken. Misschien is dat geen zorg voor Net Brussel, maar de gemeentelijke diensten zullen vermoedelijk meer werk krijgen. De overgrote meerderheid van de Brusselaars is bereid tot een financiële bijdrage (1,20 euro is al niet min), maar 3,025 euro per zak zal velen te ver gaan. Hopelijk beseft Net Brussel dit, en komen ze terug op deze onwijze beslissing.Overigens was ik zo stom 12,10 euro te betalen voor vier zakken puin. Er kon mij geen nieuwe tarievenlijst wor-den voorgelegd. Op de terugweg zag ik dat op de panelen nog steeds 1,20 euro per zak stond, zodat ik in principe deze prijs had mogen betalen. Ik belde dus naar het gratis nummer van Net Brussel om dit aan te klagen. De prijs was wél vermeld, zei men mij: op internet! En als ik het niet wettelijk vond een andere prijs te vragen dan vermeld op de panelen, dan moest ik maar naar de politie gaan. Na zo’n antwoord had ik niet meer nodig.Een uur later bood ik me aan met twee zakken puin, en vooraleer te betalen en uit te laden werd ter plekke de po-litie opgeroepen, die de nodige vaststellingen deed. Mijn actie veroorzaakte opschudding, maar de verantwoorde-lijken waren zeer correct en toonden ook begrip. Met ver-melding van het nummer 049733/2012 van de politie kan ik, en ook anderen in hetzelfde geval, het verschil tussen het gevraagde en het vermelde bedrag terugvragen aan Net Brussel. Ik vernam trouwens dat de prijs midden fe-

bruari werd ‘aangepast’, en tot nu vond men het niet nodig dit duidelijk te vermelden. Hoeveel klanten hebben zonder verpinken betaald?

Nadine Martens, Schaarbeek

Vijfhoek

De Vijfhoek verdient beter (BDW 1319, p. 16). Ook wij vinden dat, zeker als het over de centrale lanen gaat. Wat de kloppende slagader moet zijn van de Vijfhoek, is verworden tot een fletse stadssnelweg die je moet over-steken om van de Dansaertwijk naar de Grote Markt te lopen. Leopold II en burgemeester Anspach zouden zich omdraaien in hun graf. Zij hadden een elegante stadsbou-levard met mooie pleinen voor ogen, het kloppende hart van de stad. Daar moeten we naar terug. En wel op een eigentijdse manier. Haalbaarheidsstudies en ambitieuze plannen bestaan. Waar wachten we op? Volgens ons moe-ten er vier dingen gebeuren.Eén. Geef Brussel zijn pleinen terug. Geen auto’s meer op het Beursplein, De Brouckère en Fontainas. Geef elk plein een eigen cachet. Het Beursplein wordt het kloppende hart van de stad. Het De Brouckèreplein met zijn hoofd-stedelijke grandeur wordt het Piccadilly Circus van Brus-sel. En het Fontainasplein wordt de belichaming van edgy Brussels. Tussen de boeken- en de homobuurt, tussen de hippe Bloemenhofwijk en de multiculturele Anneessens-wijk wordt dit plein de kruising tussen anders Brussel en creatief Brussel, het hart van de Brusselse Marais.Twee: maak de Anspach-, Lemonnier-, Adolphe Max- en Jacqmainlaan autoluw. De centrale lanen mogen ’s avonds geen racecircuit zijn voor jongeren met te veel testosteron. Geef de lanen elegante, brede trottoirs en Parijse plata-nen, zonder beknellende bloembakken en een lijdensweg aan geparkeerde auto’s. Geef de lanen fietspaden van twee meter breed in beide richtingen, zoals in Kopenhagen. Zo kun je snel en veilig en vooral zonder hoogteverschillen de stad van noord naar zuid doorkruisen. (...)Drie: creëer een nieuw groen rustpunt langs onze nieuwe stadsboulevard. Een nieuw Anspachpark wordt het groe-ne hart van de stad. Een aantal architecturale miskleunen tussen Munt en Sint-Katelijne moeten op het juiste mo-ment tegen de grond. Nostalgie mag, maar deze disparate verzameling van lelijke gebouwen vormt de grootste ar-chitecturale flater in het centrum van Brussel. Bovendien snakt de benedenstad naar een stukje welverdiend groen. In het midden van een dichtbevolkte en druk gefrequen-teerde buurt zou het Anspachpark meteen het populairste park van Brussel worden. Het zou langs beide kanten van de Anspachlaan liggen en een visueel mooi zicht geven op de Munt, niet zonder overdrijving een beetje zoals de Ma-deleinekerk in Parijs uitgeeft op de Place de la Concorde.Vier: breek de ondergrondse ruimte van de centrale plei-nen open. Emblematische, transparante premetro-ingan-gen moeten meer veiligheid brengen en het licht tot op de perrons laten schijnen. De ondergrond moet naadloos overlopen in de vernieuwde bovengrond.Zo zien wij de centrale lanen: als de levensader van een autoluwe Vijfhoek met een autovrij ‘hypercentrum’. Dus alsjeblieft, geen ‘heraanleg’ van drie extra rijen trottoirte-gels en twee goedbedoelde fietssuggestiestroken. Natuur-lijk kost een ambitieuze heraanleg geld, maar als er één investering de stad op de lange termijn geld zal opbren-gen, dan is het wel deze. Als we gezinnen met kinderen in Brussel willen houden, moeten we dit doen. Dan moeten we Brussel weer ruimte geven, door de centrale lanen met ambitie om te vormen tot een echte ontmoetingsplek. La-nen die niet langer een vies, te mijden stuk snelweg zijn, maar de slagader van de stad. Daar gaan we voor.

Dries Cools en Véronique Peters, inwoners van de Vijfhoek, Jong CD&V Brussel

SPELREGELS VOOR LEZERSBRIEVEN: Mail uw bijdrage naar [email protected]. Schrijven kan naar BDW-Brieven van Lezers, Flageyplein 18, 1050 Elsene; faxen naar 02-226.45.69. Vergeet niet uw adres te vermelden, ook in e-mails: zonder het adres van de afzender beschouwen we een brief als anoniem, en wordt hij niet gepubliceerd. De maximumlengte van een bijdrage is 2.500 tekens, inclusief spaties. Wilt u graag een langere, meer uitgewerkte opiniebijdrage schrijven (max. 5.000 tekens)? Neem dan eerst contact met ons op voor overleg via [email protected]. De redactie mag lezersbrieven redigeren of weigeren. Moties, manifesten of omzendbrieven worden niet (in deze rubriek) opgenomen.


VADROUILLEDE CULTUUR- EN VRIJETIJDSBIJLAGE VAN BRUSSEL DEZE WEEK

VERTELNAmIDDAG IN DE KRoEG

BRUSSEL – Nu zondag laat café Het Goudblommeke in Papier twee vertel-lers aan het woord voor een literaire middag. Het Goudgeblomd vindt elke maand plaats en wordt georganiseerd door Zinnema, het Vlaams huis voor amateurkunsten in Brussel. Voor de eerste editie mogen vertellers Rien Van Meensel en Selle de Vos de lente inluiden. Studenten van De Kleine Academie luisteren de middag muzi-kaal op met piano, saxofoon en con-trabas. Het Goudgeblomd begint om 14 uur en eindigt rond 16 uur.� LN

www.goudblommekeinpapier.be

© A

RC

HIE

F BD

W

ADVERTENTIE

Flam hield niet van het onpersoonlijke objectief van een fototoestel. Toch liet hij zich omstreeks 1975 fotograferen door Jeanine Lambrecht, ‘trouwe Flam-discipel’ en nu medeorganisatrice van de tentoonstelling.

© JE

AN

INE L

Am

BR

EC

HT

Deze dienst wil u de nodige informatie bezorgen om u wegwijs

te maken in uw zoektocht naar mogelijkheden, voorzieningen voor

personen met een handicap

Handicap & informatie

Bezoeken enkel op afspraak

[email protected]

0800-15045�alle werkdagen van 9 tot 12u30,

maandag, dinsdag en donderdag van 13 tot 15u30

FESTIVAL ZET mIGRATIE IN DE KIJKER

ELSENE – Van 26 tot en met 31 maart vindt het Elsens Migratiefestival plaats, drie avonden film, debat in het Mercelistheather, een interactieve tentoonstelling voor scholen, actie-theater en een bewustmakingsdag waarop het publiek onder andere kan proeven van een banket en meewer-ken aan een gezamenlijke muurschil-dering. Schepen van Verbroedering en Internationale Samenwerking Pierre Lardot (PS) wil burgers bewustma-ken van de oorzaken en uitdagingen van migratie. Meer op 02-515.69.54.� LN


SAFFRAAN, THEE EN BRESSEKIP

Een rondje culinair. Saffraan steekt goud naar de kroon in prijs per kilo. Nick Trachet over het ‘rode goud’ (p. 21). Theespecialiste Ann Vansteenkiste praat in Haren over zwart, groen en Oolong (p. 19). En cateraar Robrecht Wissels verdedigt de Belgische driekleur op de Bocuse d’Or Europe (p. 20).

LEES MEER OP PAGINA 19, 20 EN 21

EEN KLAS VoL BoEKENBEESTEN

Bij juf Rita, in de vierde klas van Onze-Lieve-Vrouw in Evere, zijn ze gek op lezen. “Als mijn mama roept om te komen eten, kan ik gewoon niet stoppen.” In de staart van de Jeugdboekenweek, een dertienkoppig gesprek over lezen en boeken. Klas in de Media, aflevering 7.

LEES MEER OP PAGINA 26-27

© A

NN

VA

NS

TEE

NK

ISTE

© S

AS

KIA

VA

ND

ER

STI

CH

EL

E

Tentoonstelling > Leopold Flam (1912-1995), ‘rook, vuur, eeuwige onrust’

Een flamboyant filosoof

O pvallend veel volk en veel jonge men-sen waren afgezakt naar de vernis-sage in het Archief en Museum voor

het Vlaams Leven te Brussel (AMVB), dat met Jari Demeulemeester overigens een kersverse nieuwe voorzitter heeft. De tentoonstelling over Leopold Flam wordt georganiseerd naar aanleiding van de honderdste verjaardag van zijn geboortedag. Wij vonden een vurige gids in Jeanine Lambrecht, emeritus hoogleraar kunstgeschiedenis aan de VUB, die Flam lang en van nabij meemaakte.Leopold Flam werd als zoon van Oost-Euro-pese migranten met de Russische nationali-teit geboren in Antwerpen. Zijn ouders waren nagenoeg ongeletterd. Jiddisch was zijn eerste taal en Flam ging maar tot zijn veertiende naar school, maar uiteindelijk zou hij het tot doc-tor in de geschiedenis en hoogleraar filosofie schoppen.Aan een eerste periode als leraar in het mid-delbaar onderwijs kwam bruusk een einde door de Tweede Wereldoorlog. Flam werd als verzetslid opgepakt en via de Dossinkazerne naar Buchenwald getransporteerd, een perio-de die hem uiteraard zwaar tekende.Na de oorlog werd Flam inspecteur geschiede-nis in het onderwijs. Vanaf 1956 doceerde hij aan de ULB, waar hij hoogleraar werd in 1961. Bij de splitsing van de universiteit kwam hij over naar de VUB. Hij hechtte veel belang aan zijn lidmaatschap van de loge, en werd onder meer ook directeur van het Centrum voor de Studie van de Verlichting en stichter van de Vlaamse Vereniging voor Wijsbegeerte. Filo-sofen als Hubert Dethier en Willem Elias eren zijn filosofische nalatenschap.Als filosoof was Flam sterk beïnvloed door Spinoza, Hegel, Kierkegaard en Nietzsche, maar ook door de Franse existentialisten en (post-)structuralisten. Hij was een filosoof van de veelheid: in een van de tentoonstellings-ruimtes die door beeldend kunstenaar Francis Denys werden gecreëerd, hangen ontelbare citaten van hem, waaronder ‘Een woord is een teken, het wijst naar veel. Het komt erop aan die veelheid van de werkelijkheid niet te verplette-ren’ of ‘Een auteur die zuiver logisch schrijft, is niet alleen onleesbaar, maar vals of onwerkelijk.’

De filosoof verzette zich ook hevig tegen natio-nalisme als het koesteren van slechts één en-kele identiteit. Als jood nam hij stelling tegen het zionisme. Als ‘filosoof van het tragische bewustzijn’ wilde hij getuige zijn van het leven in de diaspora.

DialoogTegenstanders van Flam – en die waren er – zetten hem vanwege zijn ongrijpbaarheid wel eens weg als warhoofd. Flam integreerde zijn eigen denken meteen in de filosofie die hij las, waardoor zijn lezing van die filosofen zeer sub-jectief was. Hij dacht altijd vanuit de oppositie en de provocatie, en dat maakte hem tot een controversiële en zelfs geïsoleerde figuur in de academische wereld. Hij nam bijvoorbeeld zelden deel aan deliberaties omdat hij zich niet graag onderwierp aan zo’n collectief oordeel.De tentoonstelling in het AMVB laat zien dat Flam ook in geschrifte een filosoof van de veel-heid was. Overal hangen stencils van getypte, of kopieën van handgeschreven teksten. In een vitrine liggen talloze stapels beschreven gele vellen die allemaal nog doorgenomen moe-

pagina’s blijven (voorlopig) toegedekt. Stuk-ken uit Flams oorlogsdagboek zijn wel gepu-bliceerd in Naar de dageraad.Toch was schrijven voor Flam maar een tus-senstation in het denken, een hulpmiddel in de dialogische aanpak die hem wellicht nog het meest typeert. Dialoog is niet toevallig de titel van een van de tijdschriften die hij op-richtte. ‘De waarheid kan geen boek zijn, want zij wordt met sterfelijke letters geschreven’ was een van zijn uitspraken. Als didacticus pro-mootte hij niet alleen een geschiedenisonder-wijs dat begon bij de actuele leefwereld van de leerlingen (ook het geschiedenistijdschrift Clio richtte hij op), hij ging ook voortdurend in discussie met zijn studenten. Zijn emeritaat in 1982, op zijn zeventigste, viel de studenten die hem mochten, dan ook bijna even zwaar als hemzelf. Ook de brief en de petitie die de studenten opstelden om het rectoraat te vra-gen Flam nog wat langer te laten lesgeven, zijn te zien op de tentoonstelling.

BoontjeAls Flam niet schreef of lesgaf, dan las hij of luisterde hij naar klassieke muziek. Ontstel-lend is de lange lijst die Flam op zijn veer-tiende al opstelde met boeken die hij allemaal gelezen had. “Ik verwacht zoveel van boeken, ze zijn immers mijn eenige vrienden.”Op zijn beurt diende de rusteloze vulkaan die Flam was, velen tot inspiratie. Jef Geeraerts schreef Flam een passionele brief op het mo-ment dat hij zich terugtrok om het eerste deel van Gangreen te schrijven. Ward Ruyslinck baseerde zich voor zijn roman Op toernee met Leopold Sondag (1978) losweg op de figuur van Flam, en Leonard Nolens begint Dagboek van een dichter met een motto van de filo-soof. Louis Paul Boon, die één dag ouder was dan Flam, was een kameraad. In een van zijn ‘Boontjes’ staat te lezen: “Flam, dat is rook, vuur, gensters, ondergronds gerommel, eeuwige onrust.”

� Michaël�Bellon

Flamboyant – Leopold Flam, filosoof van het tragisch bewustzijn, een tentoonstelling van de VUB en deMens.nu, tot en met 22 april van dinsdag tot vrijdag van 10 tot 17 uur, in het AMVB, Arduinkaai 28, 1000 Brussel. Meer op 02-209.06.01, [email protected] of www.amvb.be. Geleide bezoeken op afspraakFlam omstreeks 1972 in een van de auditoria van de ULB, waar de VUB nog tot 1974 zat.

© m

AR

C V

AN

GYS

EG

Em

“Ik verwacht zoveelvan boeken, ze zijn immers mijn eenige vrienden”

ten worden. Flams nalatenschap is verspreid over het AMVB, het archief van de VUB en het AMVC-Letterenhuis in Antwerpen. Hij gaf talloze boeken en boekjes uit met stellige ti-tels als Filosofie is atheïsme of De onmogelijke liefde van Søren Kierkegaard, maar het ont-roerendst zijn wellicht de kladschriften met zijn dagboeknotities. Hij begon eraan op zijn twaalfde op aanraden van een onderwijzer en is het altijd blijven doen. Een van de eer-ste pagina’s, gewijd aan jeugdliefde ‘Anna’, is leesbaar. Vele verscheurende en verscheurde

BRUSSEL – Een tentoonstelling over een filosoof, het is eens wat an-ders. Maar de ‘flamboyante’ vrijdenker Leopold Flam (Antwerpen 16 maart 1912 - Vilvoorde 1995) beroerde dan ook vele geesten. Als hoogleraar aan de VUB, maar ook in vele andere gedaanten.


De nabije toekomst volgens Vandecasteele

Joost Vandecasteele.

© K

OE

N B

RO

OS

Gelezen: Massa van Joost Van-decasteele (uitg. De Bezige Bij Antwerpen, 250 p., 19,95 euro, www.joostvandecasteele.be).

De Brusselse schrijver Joost Van-decasteele heeft een nieuwe roman geschreven. Het hoofdpersonage van Massa heet Margot, een jonge vrouw zonder relatie en zonder werk. Bovendien woont ze in Brus-sel, een stad die vrij prominent in de nochtans kosmopolitische setting van deze vertelling aanwezig is. Een stad ook waarvan Vandecasteele het beeld niet eens zo heel erg moet ver-

tekenen om er het duistere oord van te maken dat hij nodig heeft. Zo blikt Margot als volgt terug op de relatie die ze een tijd geleden had met ene Henry: “Omdat het bijna uitzonderlijk scheen dat twee mensen een liefde beleefden in een stad als Brussel, leek het te kloppen, zij tweeën samen.”Veel suspension of disbelief kost het inder-daad niet om in Brussel een vrijhaven te zien voor het beredderen van louche zaakjes met vertakkingen naar wereldsteden als Tokyo, LA, Singapore en, euh, Râmnicu Vâlcea. Die Roemeense provinciestad is blijkbaar (ook in het echt) een wereldstad als het aankomt op cybercriminaliteit – een centraal thema in het boek. Massa ontstijgt zo met gemak het genre van de onbewogen Vlaamse streekro-man. Vandecasteele gebruikt daarbij ook zo-wat alle systeembedreigende evenementen die zich de voorbije jaren op onze godverdomse bol hebben afgespeeld: de Arabische Lente, de rellen in Londen, de aardbeving in Japan, de WikiLeaks-affaire, en vooral de financiële crisis, waarvan de schokgolven in zijn verhaal pas echt brokken beginnen te maken. Van een bedrijf dat Blurred Inc heet, krijgt Mar-got een vage job in haar laptop geworpen. Ze omschrijft haar taak als ‘financiële kunst’: bedenkelijke winstcijfers, loze missionstate-ments en een ondoordringbare bedrijfslogica ombuigen tot grotendeels verzonnen verhalen waarmee de markt kan worden gevoed. De vaststelling dat economie geen wetenschap is, trekt Vandecasteele op onnavolgbare wij-ze door tot in het (niet eens zo) absurde. Hij omarmt het idee van economie als pure fictie: “Elke financiële crisis, van de internetbubbel tot de bankfaillissementen, ontstaat doordat de fic-

tie niet volgehouden wordt en ze de confron-tatie met de werkelijkheid niet aankan. Maar stel dat de fictie overleeft omdat ze gevoed blijft worden met de feiten en de informatie die wij creëren?” En opdat Massa niet gewoon een scherp geformuleerd essay zou zijn, koppelt de au-teur er ook een stevige plot aan. Vasthou-dend aan haar baan als enige richtsnoer in het leven, wordt Margot een personage in een misdaadroman die speelt in een toe-komst die – naargelang van het gevoel voor dystopie bij de lezer – ook al het heden zou kunnen zijn. Blurred Inc is een van de spe-lers in een schimmige, vuile informatieoor-log waarbij ook bedrijven als Apple betrok-ken zijn, waarin op geniale ex-gamers met politieke ambities wordt gejaagd, waarin via een nieuw te verzinnen internet het af-glijdende Europa van een verse stichtings-mythe moet worden voorzien...Maar al presenteert Vandecasteele deze ‘feiten’ oneindig veel handiger, subtieler en geloofwaardiger dan wij hier nu doen, de enorme massa verhaalstof – van de liefdes-perikelen van een Brussels meisje tot de op-standen in China – blijkt onbeheersbaar. Tot op het allerlaatst komen nieuwe personages de plot in lopen, die daardoor geen waar-dige afwikkeling krijgt. Vandecasteele zit er dicht bij, maar het geheel is net te grotesk om de volle aandacht te claimen en om van het lot van Margot met de “zacht gestempel-de sproeten” de kostbare inzet te maken die de roman nodig heeft.Zo blijft Massa uiteindelijk toch ‘slechts’ een superieure ideeënroman die bulkt van de rake en ongewone inzichten, observaties en prognoses. Niemand anders dan Joost Van-decasteele noemt een relatie “gecondenseerd als een filmtrailer, zo goed gemonteerd dat je de film niet eens hoeft te zien.” Niemand an-ders voert een kerel op “die verantwoordelijk was voor alle shots in reclamefilmpjes waarin een stuk pizza werd opgetild en kaasslierten zichtbaar werden” of die “in het kantoor zijn mails afsloot met de zelf ingetikte zin ‘Sent from my iPhone’.”In ons toekomstbeeld zal de volgende roman die Vandecasteele schrijft, derhalve wél de wereld verbazen.

� Michaël�Bellon

Pra

at

ach

teraf

Poëzie > Gaël Lambert wint HUB-gedichtenwedstrijd

‘Ik schrijf voor mijn liefje,niet voor een jury’

NEDER-OVER-HEEMBEEK – Aan haar talent hoeft Gaël Lambert niet te twijfelen. Uit de vele HUB-studenten die een gedicht instuurden, werd de achttienjarige studente Toegepaste Taalkunde uit Neder-Over-Heembeek uitverkoren omwille van haar ‘fantasie, suggestiviteit en formuleringen’. Dichter Charles Ducal kon zich terugvinden in de eenvoud van Gaëls ‘schrijfflushes’, zoals zij ze zelf noemt.

“Ik heb het niet zo voor rijm.” Gaël weigert zich in haar brainstorming te onderschikken aan de dwingende kunst van het rijmen. Het is eerder toevallig als er dan toch eens een metonymie of personificatie schuilt tussen de woorden, in langere gedichten.“Mijn vriendje heeft ondertussen zoveel ge-dichten gekregen dat ik ze voor hem bundel.” Het gedicht hierboven schreef ze anderhalf jaar geleden. Een paar dagen voordien had ze haar zusje een papieren hoed leren vouwen. Later volgde het bootje, en toen de brainstorm. Toch draait het niet om de relatie met het man-netje dat ze uit haar vuist tovert. “Ik schrijf nooit over de liefde.” Het propje ontvouwt zich, toont zijn facetten en dan moet je het zijn vleu-gels laten uitspreiden. “Het is een mooi beeld. Mensen worden ook ‘geplooid’ geboren. Op de wereld bloeien ze open. Ook origamifiguur-tjes ontdek je in hun diepste facetten door ze te ontvouwen. En dan bevrijd je de vleugels en moet het wegvliegen.”Hoe de mensen oordelen over haar gedichten, maakt Gaël weinig uit. “Ik schrijf voor mijn liefje, niet voor jury’s. Een titel verzinnen voor dit gedicht was dan ook niet de leukste op-gave.” Het is alweer een conventie waarbij de lezer gemakshalve bij het handje wordt gehou-

Winnares Gaël Lambert met dichter (en enig jurylid) Charles Ducal.

© H

UB

Jij.�Jouw�lichaam.�Je�lijf.Ik�plooide�jou�in�het�putjevan�mijn�vuist�als�een�pas�veulenwerd�je�langzaamnieuwsgierigeen�levend�iets�je�trok�je�armen�openrekte�je�voetjes�uitje�opende�jouw�nieuwe�ogen�en�glimlachte�naar�me.�Je�wou�alles�weten,�alles�kennendus�je�kon�niet�blijven�en�ik�blies�jeen,��je�vloog�weg....

PAPIEREN�VLEUGELS��door�Gaël�Lambert

©U

IGE

VER

IJ D

E B

EZI

GE

BIJ

AN

TW

ER

PE

Nden. “Mensen moeten zelf interpreteren. Ducal oordeelde ook hoe hij wilde.”Gaël ontving al verschillende prijzen voor haar dichtkunst. Onder andere de wed-strijd Jeugd en Poëzie, die ze won toen ze vanuit het Maria-Assumptalyceum in La-ken naar de finale werd gestuurd. “Mijn secundaire school hechtte veel belang aan poëzie en proza. Elk jaar diende ik een gedicht in voor de gedichtenwedstrijd.” De jonge dichteres heeft al overwogen om haar gedichten uit te geven. “Het neemt alleen ontzettend veel tijd in beslag. Ik heb al een selectie gemaakt. Nu moet ik ze nog ordenen volgens thema en dan nog lay-outen (zucht). Alweer regeltjes waar-aan ik me zal moeten houden.”Momenteel gaat Gaël de grote uitdaging aan. Een kort verhaal, ‘drieduizend woor-den en in medias res graag!’ Taal is en blijft magisch voor Gaël Lambert.

� Boris�Vanschoubroeck

ADVERTENTIE

Culinair > Ann Vansteenkiste linkt thee aan mindfulness en spruitjes

Pluk de thee!HAREN – Wat je na een uiteenzetting van theespecialiste Ann Vansteenkiste al niet in je kopje thee ziet... De zon en de wolken, je aandacht voor het moment, en de toegewijde theepluksters die zij in de Chinese theevel-den bezig zag. Nu vrijdag in Haren.

Dat universiteiten de genezende krachten van thee maar wetenschappelijk bewijzen, de vi-tale Ann Vansteenkiste, die er dagelijks liters van drinkt, is gewoon een levend bewijs. Sinds haar proefschrift over de Camellia sinensis, de theeplant, geeft de herboriste/aromathe-rapeute lezingen met degustatie, houdt ze Chinese of Engelse theeceremonies, leidt ze sommeliers op, stelt ze theekaarten samen en creëerde ze een thee voor bij chocolade en een Oud Sluisthee.Een gesprekje met een vrouw die het als haar missie ziet haar volk thee te leren drinken, maar dan eerlijk verhandelde en losse kwa-liteitsthee, niet dat samengeklitte gruis in theebuiltjes. In de vernieuwde voedingsdrie-hoek van het Vlaams Instituut voor Gezond-heidspromotie en Ziektepreventie (VIGeZ) staat wel een theepot, maar ook nog een kop met een theebuiltje? “Erg hé!” repliceert Ann Vansteenkiste. “Maar niet alleen dat thee-builtje is een grote blunder. Groenten en fruit

mogen voor mij van plaats wisselen met de zetmeelhoudende producten. Hoe oud is onze voedingsdriehoek? De Chinezen hebben een voedingsmodel dat na vijfduizend jaar nog ac-tueel is. Veel groenten en fruit, minder eten,

maar samen, en daar de tijd voor nemen.”En hoe overtuig je koffiejunks? “Door op de gezonde eigenschappen van thee te wijzen en op de vele lichamelijke problemen die veroor-zaakt worden door verkeerde voeding. Ik weid

het liefst uit over verkeerde voeding en het spirituele aspect van theedrinken: zen, medi-tatie, mindfulness.”In haar boek De stille kracht van thee schrijft Vansteenkiste dat we door thee te drinken minder aan onszelf en meer aan de anderen gaan denken. Hoe gebeurt dat wonder? “Eerst denk je aan jezelf om je oude verdriet en boos-heid te bekijken en op te ruimen,” zegt ze. “Thee zetten vraagt wat aandacht, en als je dat doet in stilte, komen er heel wat openba-ringen. Gewoon: zijn. En zo innig verbonden worden met de ander en het universum.”In haar boek en op haar website Curiosithee vind je Brusselse adresjes waar je terechtkunt voor een high tea (Tea & Eat), een zeldzame thee (Royal Windsor Hotel) of een theehuis waar de gsm niet welkom is (Comptoir Flo-rian). En waar koop je in Brussel kwaliteits-thee voor thuis? Bij Le Palais des Thés? “Ja, maar wel jammer dat hun assortiment ook commerciële rommel bevat met chemische geurtjes en kleurtjes. ‘Natuurlijke’ aroma’s... haha! Enkel op Nong Cha in de Dansaert-straat zou ik vertrouwen.”En kan ze, tot slot, Brusselse gerechten aan thee linken? “Wafels met een goede zwarte thee, witloof met een groene thee, en spruitjes met een meer uitgesproken groene thee of een Oolong. Chinezen drinken overal thee bij en ik ook. Heerlijk gewoon.”� An�Devroe

www.curiosithee.be

Ann Vansteenkiste over thee, vrijdag 23 maart om 20 uur in GC De Linde, Kortenbachstraat 7, 1130 Haren. Gratis, maar wel reserveren op 02-215.84.36

Ann Vansteenkiste met de oogst. Ze vertelt u alles over de Camellia sinensis of theeplant.

© A

V / CU

RIO

SITH

EE


SAMEN BOUWEN AAN ONZE WIJKENVAN MORGEN

KRIJG BEGELEIDING EN EEN BUDGET VOOR UW WIJK

QUARTIERS DURABLESDUURZAME WIJKEN

BRUXELLES ENVIRONNEMENT · LEEFMILIEU BRUSSEL

Neem deel aan de projectoproep « Duurzame wijken » en geef uw wijk een nieuw, milieuvriendelijker gezicht.

Energie besparen, groenere straten waar de kinderen kunnen spelen, uitrustingen voor de fi etsers, zuiverdere lucht, een biomand om gezond te eten… Het is allemaal mogelijk in uw wijk !

15 Brusselse wijken stapten al mee in het avontuur en vormen vandaag het Netwerk Duurzame wijken. Zin om mee te doen ? Stuur ons dan vóór 7 mei 2012 uw project voor een duurzame wijk !

Hulp om uw wijk te mobiliseren of het

formulier in te vullen, kan u krijgen via :

[email protected] · 0800 85 286

NEEM DEEL NEEM DEEL NEEM DEEL AAN DE

AAN DE AAN DE PROJECTOPROEP

PROJECTOPROEP

PROJECTOPROEP

201220122012

Deze en nog vele andere vragen lig-gen aan de basis van het festival. Denkers, kunstenaars, wetenschap-pers en burgers (en zeker ook kin-deren) worden uitgenodigd om mee na te denken en te debatteren over de manier waarop wij ons tot de stad verhouden. Zijn we wel zo vrij als we denken te zijn? Hoe kunnen burgers ruimte terugwinnen op de grote institutionele en economische krachten? Het festival wil het bewustzijn aanwakkeren. De workshops staan open voor iedereen. In Route 10+ gaan jongeren tussen tien en twaalf

in groepjes op pad in hun buurt in Vorst en Sint-Gillis. Op een visuele manier (her)verkennen ze hun buurt en leiden ze de begeleiders naar de plekken waar zij spelen en leven, naar plekken die hen aantrekken of net bang maken.In Potage-Toit kun je op het dak van de Koninklijke Bibliotheek mee tuinieren in grote bakken. Kunnen we in de stad – op de da-ken – een beetje zelfvoorzienend worden en tegelijk banden smeden met anderen, jong en oud? Het is maar een van de vele impliciete vragen die de bezoeker kan prikke-


Culinair > Belgocatering kookt twee miljoen maaltijden in 27 bedrijfskeukens

Tijd voor witloof uit volle grondAALST/BRUSSEL – Met zijn zwart-pootkip mocht Robrecht Wissels van Belgocatering zopas België vertegenwoordigen op de Bocuse d’Or Europe. Het is maar een van de topstunts van het catering-bedrijf dat in grote Brusselse bedrijven het personeel dagelijks een smakelijk bord voorzet.

Belgocatering, opgericht door Bar-tel Dewulf en Yves Matthys, heeft zich in twaalf jaar geprofileerd tot dé bedrijfsgrootkeuken met extra kwaliteitstoets. Ook de keuken van Mnu, het kooklaboratorium van Pe-ter Goossens, Roger van Damme en Sergio Herman, staat in het bedrijf.“Een kwaliteitswortel maakt al de helft van het gerecht goed,” zegt Dewulf, die voor alle aankopen, nieuwe kooktechnieken en kwali-teitscontrole kan steunen op Patrick Spiessens. Spiessens is de Bocuse d’Or-coach van Robrecht Wissels en was bijna twintig jaar de rechter-hand van Pierre Wynants in Comme chez Soi.

Eigen voedingsrichtlijnenBelgocatering werkt met 250 man voor drie sectoren: er is eventcate-ring (recepties en diners voor vijf-honderd tot vijfduizend man) en sportcatering (voor Club Brugge, Cercle Brugge, Basket Aalst, de Gentse Wielerzesdaagse...), die elk voor tien procent van de omzet zorgen. Maar de grootste activiteit (voor tachtig procent) is bedrijfsca-tering voor 27 grote ondernemin-

gen in Antwerpen, Gent en vooral (tachtig procent) in Brussel. “Bij in Brussel gevestigde bedrijven als

Telenet, Base, Siemens, Ernst & Young, PricewaterhouseCoopers, Linklaters de Bandt, Volvo Europe,

het World Trade Center, Sanoma Magazines, De Lloyd, Freshfields Bruckhaus Deringer, VMMAa (Vil-

voorde) en Wereldhave plaatsen we autonome teams rond een kok met ervaring uit een sterrenrestaurant,”

Bartel Dewulf (l.) en Patrick Spiessens: “Mensen willen geen schuimpjes, mensen willen smaak en een keuken met een stevige body.”

© SASKIA VANDERSTICHELE

Festival > Human Cities wil ‘publieke ruimte heroveren’

Een humane stad, anders bekekenlen om mee te bouwen aan de stad.Alle activiteiten weerspiegelen het ‘bottom-up-idee’ van het festival. Tijdens het openingssymposium vorige week werd sterk de nadruk gelegd op het menselijke handelen. Het ging er niet over instituties of anonieme architectuur, maar over alternatieve manieren om met de ruimte in de stad om te gaan. Dit subversieve karakter weerspiegelt zich ook in de andere workshops, le-zingen en films die nog geprogram-meerd staan.� Tuur�De�Moor

Human Cities Festival, nog tot en met 31 maart op verschillende locaties. Meer op festival.humancities.eu/nlDe Kunstberg en het Albertinaplein zijn van iedereen.

© B

AR

T DE

WA

EL

E

BRUSSEL – Het Human Cities-festival is opnieuw in Brussel neergestreken en organiseert tot eind maart lezingen, workshops, films en andere activiteiten in de stad. Want van wie is de stad? En is de publieke ruimte wel echt publiek?


Een van de meest fascinerende specerijen op aarde, exotisch en duur. Maar nu blijkbaar ook in België gekweekt.

Saffraan is een traditional in onze keuken. Men verwijst dan graag naar het schilderij ‘Boerenbrui-loft’ van Bruegel, waar de aangevoerde rijstpap geel is gekleurd. Men kan zich de vraag stellen of er wel rijstpap op dat schilderij staat afgebeeld. Rijst is immers ook een exotisch product in onze contreien. Maar saffraan wordt inderdaad al heel lang in onze streken gebruikt. Als kleurstof en als smaakstof.Wanneer men over saffraan begint, dan gaat het altijd eerst over de prijs. Saffraan is duur, zéér duur. Ik hoorde deze week het getal van 30.000 euro per kilogram. Sommigen zeggen dat dat meer is dan de goudprijs. Ik heb het opgezocht, en het is niet waar. Goud kost op dit ogenblik meer dan 40.000 euro. Laten we dus niet overdrijven. Toch blijft het ondenkbaar veel geld voor iets eetbaars.Over perigordtruffels weigerde ik eind verleden jaar nog te schrijven. Ik schrok me een hoedje van de prijs die ik hier in Brussel moest neertellen voor een bobbel grondzwam. Het kan niet de bedoeling zijn dat dit een column wordt waarin ik met veel poeha ga schrijven over wat ik kan eten en de lezer niet. Maar voor saffraan ligt dat anders. Niemand heeft een pond gouden draadjes uit een krokus no-dig. Wij gebruiken eerder milligrammen, en dan wordt de prijs al heel wat gebruiksvriendelijker.Saffraan zijn de stampers (vrouwelijke organen) van een bepaalde krokusbloem die oorspronke-lijk uit het Tweestromenland van Iran en Irak zou stammen. Eerst was er de wilde pluk van een antieke soort krokus. Daarna zijn de mensen die gaan kweken. Ergens in het oude Griekenland (op Kreta?) heeft zich een monsterachtige mutatie vol-trokken. De eenvoudige plant werd een triploïde, een wezen met driedubbele genen, in plaats van de gebruikelijke dubbele, wat een bloem opleverde met zeer grote seksorganen. Tegelijkertijd kon de plant zich ook niet meer zelf voortplanten. Sinds-dien wordt saffraan door de mens vermeerderd, door de bollen te scheuren. Deze nieuwe soort

( Crocus sativus L.) bestaat niet in het wild, en de kweek ervan werd zo strategisch dat men de export van de levende bloembol verbood. Vandaag is de grootste producent van saffraan Iran. Wij associë-ren saffraan graag met Spanje. Volgens de Spanjaar-den is het geel van hun vlag saffraan. In werkelijk-heid blijkt de meeste saffraan in Spanje uit Marokko te komen.Maar het is fout te denken dat saffraan gelinkt is aan een warm en mediterraan klimaat. Eeuwen geleden al stal een Engelsman één bol en smokkelde die mee naar East Anglia, de ‘buik van Engeland’ die naar het vasteland is gericht. Dit was de oorsprong van een Engelse industrie rond het dorpje Saffron Wal-

den. Ook in Frankrijk, en wie weet in onze stre-ken, werd vroeger naarstig saffraan verbouwd.

Maar met de Franse Revolutie kwamen ook enkele heel koude winters. De bollen be-

vroren en niemand zette zich nog aan de saffraanbouw.

Sinds enkele jaren is de smakelijke krokus terug. In ons land zijn er nu, naar het schijnt, een drietal commer-ciële safranières , waarvan de grootste

(een kleine kilo saffraan per jaar, of een 65.000-tal bollen) in het dorp Wasseiges

bij Hannuit (Haspengouw). Sabine en Eric Léonard, hij is een Waal, zij een Limburgse,

leerden in Frankrijk saffraan verbouwen en verwer-ken en legden er heel hun tuinbouwbedrijfje op toe. Een ware ontdekking. Zij hebben geleerd uit vorige producten en leggen al hun eieren niet meer in één mand. Niet alleen verkopen ze echte Haspengouwse saffraan aan de particulier en de grootverwerker, ze ontwikkelden – en dat is pas helemaal uniek – een aantal originele afgeleide producten. Saffraan heeft niet alleen een typische smaak en kleur, deze spe-cerij is ook een smaakversterker, als ze in de juiste hoeveelheid wordt gebruikt. De Léonards maken saffraanlikeur, saffraanwhisky, perenlikeur met saffraan, saffraanthee (groene), en ook nog saf-fraanmosterd en gesaffraneerde frambozenazijn. Ik heb alles geproefd, het loont de moeite.Allemaal mooi, maar terug naar het basisproduct. Saffraan wordt, omdat het zo duur is, heel vaak ver-valst en aangelengd. Ik hoorde verhalen waarin men saffraan extraheert, opnieuw droogt en dan met

rode verf bewerkt. Let dus altijd op de kleur: op een natte vinger zou die geel moeten afgeven, niet rood. Op zeer veel plaatsen worden andere producten ver-kocht voor saffraan: saffl oer, kurkuma of zelf vul-gaire gele kleurstof.Echte saffraan wordt dus best gekocht als pistils , als gedroogde draadjes, niet als poeder. Men heeft er bijzonder weinig van nodig. De Léonards raden één pistil aan per persoon in recepten voor dessertjes of gebak, en voor paella of mosselen drie draadjes per persoon.Gebruik dit ‘rode goud’ met respect. Laat de draad-jes weken in wat warm water, melk, wijn, room, fruitsap of bouillon, afhankelijk van het recept, en dit zeker drie uur vooraleer het toe te voegen aan de bereiding. Op die manier verspreidt de saffraan zijn sterke kleur en subtiele smaak het best. Smakelijk.

[email protected]

De hele reeks nalezen?www.brusselnieuws.be/trachet

Saffraan

BRUSSEL EN DE WERELD CULINAIR ONTDEKT

Nick Trachet

kwaliteit gegarandeerd blijft. Dat maakt het verschil met onze con-currenten. Als in een bedrijfskeu-ken vijf of zes euro gerekend wordt voor een maaltijd, dan kan dit al-leen door veel tussenschakels uit te schakelen.”

Biologisch We willen toch wel eens weten hoe Belgocatering op het bord van de be-diende en arbeider smaakt. Spies-sens: “Het is niet omdat je geen langoustines of vis van dertig euro per kilo gebruikt dat je niet origi-neel kunt koken. Met wijting en schol valt ook te toveren; onze vis kiezen we vers in de mijn van Zee-brugge.”“Het verschil wordt ook gemaakt door de kookervaring van onze chefs. Ik leer op beurzen, tot in Japan, hoe nieuwe technieken een meerwaarde kunnen bieden in onze bedrijfskeukens. Het is te lang een trend geweest dat restaurants in de stad El Bulli-toestanden en -schuimpjes wilden verkopen. De klant wil smaak en een keuken met een stevige body .”Biogroenten zijn een vaste waarde geworden. Het bedrijfspersoneel van Belgocatering wil meer dan ooit weten wat de pot schaft en waar alles vandaan komt. Dewulf: “Bio-groenten smaken beter, en ze zijn amper duurder als je ze niet bij een groothandel haalt. We versnijden al gemiddeld voor twintig procent biogroenten en -fruit. Ver van de gehypete tendens heeft alles te ma-ken met een betere smaak en met een focus op seizoensproducten. Nu is het de tijd van witloof uit volle grond. We maken de klanten dui-delijk dat dat nu het beste smaakt. Dan beseft men ook waarom we in juni geen waterwitloof serveren, of geen aardbeien in volle winter.”

�� Jean-Marie�Binst

ADVERTENTIE

Het kan niet de bedoeling zijn dat dit een column wordt waarin ik met veel poeha schrijf over wat ik kan eten en de lezer niet. Maar voor saffraan ligt dat anders

legt eigenaar Dewulf, die vroeger zelf voor de VMMa-keuken werkte, uit. “We bereiden ongeveer negen-duizend bedrijfsmaaltijden per dag, dat maakt twee miljoen maaltijden per jaar. Onze koks van Belgocate-ring staan in voor het personeels-restaurant, voor recepties, banket-ten en vip-diners voor de directie. Alles wordt ter plaatse bereid. Wij bieden de logistieke ondersteuning. Dat gaat van het aanduiden van de leveranciers bij wie de koks moeten aankopen tot het toeleveren van per-soneel, zoals een diëtist. We hebben eigen voedingsrichtlijnen en een controledienst voor keukenhygiëne en opleidingen. Met het budget dat het bedrijf afspreekt, koken de koks wat ze willen.”

250 ton patatten Het stokpaardje van Belgocatering is de eigenzinnige aankooppolitiek van voeding, dé basis van elk kwa-liteitsgerecht. Belgocatering koopt rechtstreeks aan bij boeren en be-dingt de teeltwijze. Patrick Spies-sens bepaalt het hele teeltproces, kiest het te kweken plantgoed (be-paalde rassen) en zorgt voor de kwaliteitsgaranties. Hoofdzakelijk West-Vlaamse boeren, en verder een drietal Brusselse bedrijven, zor-gen voor de marchandise . Vlak bij Brussel gaat het om telers van biolo-gische groenten, witloof en aardap-pelen. “Onze biogroenten en -fruit komt uit Den Diepen Boomgaard, een sociale werkplaats in Grimber-gen, en de aardappelen die we ge-zamenlijk voor alle bedrijfscatering nodig hebben, komen van één boer in Merchtem,” verklapt Dewulf. “Hij levert 250 ton patatten per jaar. Voor vlees werken we al twaalf jaar met het veebedrijf Limousin Puur uit Schore. We kunnen de kweek en slachttijd met hen afspreken. Omdat we bij de bron staan, schakelen we veel (dure) tussenhandel uit en kun-nen we de prijs drukken, terwijl de

M�� B�� H�� G��

www.fedsvk.be

02 412 72 44

Verhuur uw woning zorgeloos

Gegarandeerde huur elke maand

Verzekerd verhuurbeheer

Onderhoud van uw woning

Steun voor de renovatie

Fiscale voordelen

SOCIALE VERHUURKANTOREN

( Crocus sativus kweek ervan werd zo strategisch dat men de export van de levende bloembol verbood. Vandaag is de grootste producent van saffraan Iran. Wij associë-ren saffraan graag met Spanje. Volgens de Spanjaar-den is het geel van hun vlag saffraan. In werkelijk-heid blijkt de meeste saffraan in Spanje uit Marokko te komen.Maar het is fout te denken dat saffraan gelinkt is aan een warm en mediterraan klimaat. Eeuwen geleden al stal een Engelsman één bol en smokkelde die mee naar East Anglia, de ‘buik van Engeland’ die naar het vasteland is gericht. Dit was de oorsprong van een Engelse industrie rond het dorpje Saffron Wal-

den. Ook in Frankrijk, en wie weet in onze stre-ken, werd vroeger naarstig saffraan verbouwd.

Maar met de Franse Revolutie kwamen ook enkele heel koude winters. De bollen be-

vroren en niemand zette zich nog aan de saffraanbouw.

65.000-tal bollen) in het dorp Wasseiges bij Hannuit (Haspengouw). Sabine en Eric

Léonard, hij is een Waal, zij een Limburgse,

Nick Trachet

© N

ICK T

RACHET


Drie maanden per jaar ruilt Robert Duquenne Kyoto in voor Brussel, op de vlucht voor de bijtende kou. “Die afzondering is ook goed om de dingen waarmee ik de maanden ervoor bezig ben geweest, rustig op papier te zetten. En daarvoor is het grijze weer in België ideaal.”

D e fascinatie van Robert Duquenne voor het Verre Oosten en voor de oosterse talen had een heel prozaïsche aanlei-

ding, in zijn tienerjaren.“Ik had met een vriend een muskietennet gekocht. De doos was bedrukt met Chinese karakters. Onze jeugdige fantasie ging in overdrive, en samen zijn we een alfabet ineen beginnen te knutselen. Het eerste teken op de doos stond voor A, het tweede voor B enzo-voort... Ons geheimschrift, zonder enige ver-dere zin. De kiem was gelegd, en ze is met de jaren alleen maar gegroeid. Zo komt het dat ik in Leuven, naast mijn hoofdrichting, oosterse talen ben gaan studeren. Meer bepaald de zo-genaamd ‘boeddhistische’: Pali, Sanskriet en Chinees.”“Na mijn studie, vlak voor de splitsing van de universiteit van Leuven – een ramp voor de kleine oosterse instituten –, heb ik een beurs-aanvraag ingediend bij het Japanse ministerie van Onderwijs. Er waren tien kandidaten en drie plaatsen, en ik was een van de uitverkore-nen. Bij mijn vertrek dachten mijn ouders nog dat het allemaal wel zou koelen zonder blazen. Dat ik na enkele jaren in Japan definitief zou terugkeren, om hier les te geven aan de een of andere hogeschool. Het hád ook best zo kun-nen uitdraaien, soms dacht ik daar in Japan ook: ‘Kan ik misschien niet beter werk zoeken in België?’ Tot ik in Kyoto werk vond aan het

instituut van de Hôbôgirin van de École Fran-çaise d’Extrême-Orient, gespecialiseerd in het Chinese en Japanse boeddhisme. Ik kon er werken aan een technisch woordenboek in het Frans: de bal ging aan het rollen.”“Wat me zo fascineert aan het boeddhisme, is niet zozeer de leer. In feite ben ik zelfs tegen het boeddhistische establishment gekant, al heeft de godsdienst veel positieve aspecten. Ik ben ook geen boeddhist of katholiek, dat ben ik geweest. Maar de manier waarop het boeddhisme aanwezig is in India, Japan en China – de as die de levensbeschouwelijke en religieuze stroming bijeenhoudt – en de verschillende aspecten van die drie culturen, boeien mij enorm.”

Koude oorlogHet werk was dan wel uiterst interessant, maar er was ook nog zoiets als aarden in Ja-pan. “Ik barstte van het enthousiasme, maar toch waren er kleine dingetjes waarmee ik het best moeilijk had. Zeker toen ik de taal nog niet genoeg onder de knie had. Heel irritant in de beginperiode was bijvoorbeeld dat ik bijna onmogelijk een taxi te pakken kreeg. Ze reden me steevast straal voorbij. Om de eenvoudige reden dat vreemdelingen, gevraagd naar hun bestemming, de gewoonte hadden hun naam-kaartje te tonen met daarop hun adres. Maar dat adres heeft geen enkele zin als je het speci-

fieke gebouw niet kunt aanwijzen. Samen met een vriend heb ik er uiteindelijk iets op gevon-den. We posteerden ons aan een verkeerslicht, en wanneer er een taxi zonder passagier aan-kwam, sprong een van ons ervoor zodat de chauffeur niet kon uitwijken. Waarna de an-dere vliegensvlug achterin plaatsnam. Zulke toestanden hebben toch geduurd tot het begin van de jaren 1980.”Trouwen met een Japanse was ook al geen evidentie. “Temeer omdat de vrouw die mijn hart had gestolen, uit een familie met een rijke traditie stamde, een traditie van sakebrouwen. Anderhalf jaar is het koude oorlog geweest, vooraleer mijn toekomstige schoonfamilie zich erbij kon neerleggen. Het was simpeler geweest als ik verliefd was geworden op de dochter van een gewone loontrekkende. Het was een kwestie van cultuur, traditie en mi-lieu.”“Dat was toen; nu liggen de kaarten wel gun-stiger voor vreemdelingen. Om de simpele re-den dat ze sterk in aantal zijn gegroeid. Niet alleen Europeanen en Amerikanen, maar ook vluchtelingen van de oorlog tussen Iran en Irak, Tamils van Sri Lanka, die in kleine be-drijfjes of op het platteland werken, Filipino’s, studenten uit Afrika... Toch blijft het voor ie-mand van buitenlandse origine onmogelijk om zich helemaal in te leven, echt Japans te worden. Dat ging toen niet, dat gaat nog steeds

niet. En nooit wordt ergens van iemand geëist zijn culturele identiteit op te geven.”“De kloof blijft, ontegensprekelijk, maar dat wil allerminst zeggen dat ik me er niet als een vis in het water zou voelen. Niet in het minst omdat het een land is met onvoorstelbaar boeiende aspecten. Het samenleven, bijvoor-beeld. Zoveel dingen hoeven er niet gezegd, niet uitgelegd aan elkaar. Een heel domein van sous-entendu. Spontaan reageren op de schoonheid van dingen, nog zoiets.”“Wat me er ontzettend verbaasd heeft, is het onderricht van westerse talen. Zo’n taal leren, op het Engels na misschien, is voor een Japan-

Kyoto, 2010, trots poserend bij zijn tweede-eeuwse vaas uit de Han-dynastie.

© MARC GYSENS

ELSENE – “Al meer dan veertig jaar breng ik het leeuwendeel van mijn tijd door in Japan. Mijn vrouw is een Japanse, mijn twee zonen en mijn kleinkinderen zijn Japans. Ikzelf heb nog altijd de Belgische nationaliteit. Het is niet half-half, het is dubbel. Dat heb ik lang geleden ook zo aan mijn zoons uitgelegd. Ze kwamen thuis van de kleuterschool en vroegen: ‘Papa, wat betekent half?’ Ik heb uitgelegd dat kinderen van gemengde origine zo worden genoemd in Japan en zei: ‘Jullie zijn net het omgekeerde, jullie zijn dubbel.’” Robert Duquenne is licentiaat in de filosofie en de letteren, en gespecialiseerd in het boeddhisme.

RE

PR

O M

AR

C G

YSE

NS


FREDDI SMEKENS

Gezind

W e kunne het sumpel haave as we het auver gezind hemme. Ofwel zaain we goo gezind, ofwel zaain

we slecht gezind. Maar zou onze gemoeds-toestand er werkelijk zo eenvoudig uitzien, waarde lezer? Persoonlijk denk ik van niet. Tussen een goed en een slecht humeur is er plaats genoeg voor een hele resem va-riaties. We komen daar straks graag even op terug. Mo lot ons beginne mè het begin. En wel bij het aanvangen van elke dag die ons gegeven is. Op dat ogenblik kan nie-mand beslissen of we vandoeg goo gezind of slecht gezind zaain. Niet voor onszelf, en ook niet voor de anderen. En wanneer ik over ‘de anderen’ spreek, dan is daar een gegronde reden voor: onze gezindhaaid is in zekere zin besmettelijk. Wanneer wij in een goede bui verkeren, kan die gemakke-lijk overgezet worden op onze medemens. En spijtig genoeg is ook het omgekeerde waar.In ons Brussels zou ik het nog eenvoudiger kunnen stellen: ne sourire lokt ne sourire uit, en e lang bakkes e lang bakkes. Ik laat het aan de psychiaters en psychologen over om hierover uitsluitsel te geven.Bij dat alles stelt zich misschien wel een klein probleem, namelijk da we ni kunne doon da we goo gezind zaain as we slecht ge-zind zaain, en oemgekied. Aan de lezer om die theorie even in de praktijk om te zetten. Maar ach! ’t Zou toch op niks trekke moeste we elken dag mè het juste bien ooit ’t bedde stappe. Maar stel nu dat het het spreek-woordelijke linkerbien is. Dan is de dag die erop volgt, nog lang. Met andere woorden, wee da slecht gezind opstoet, kan masscheen goo gezind goen sloepe.Even over naar de praktische gevolgen van goo en slecht gezind op ons dagelijks leven. Een en ander kan een invloed hebben op onze reputoese. Zo zal iemand die er altijd slecht gezind bij loopt, al gauw het etiket ne zeure opgeplakt krijgen. Maar attence, waarde lezer! Stel dat diezelfde persoon een ware metamorfose ondergaat. Elke dag meldt hij of zij zich overal en bij iedereen als ne vraulaaike Fransman of nen altaaid joyeuze. In dat geval is de reputoese van ne

zot of ’n zottin niet helemaal uitgesloten. Maar ik heb het nu wel over extreme geval-len. Laten we dus gerust de gezindhaaid die ons overkomt of overvalt, rustig haar werk laten doen. Wat dat betreft zou ik de lezer graag e trukske meigeive, eentje dat ik graag gebruik wanneer ik in een sombere bui ver-keer – slecht gezind, met andere woorden. Op zo’n ogenblik laat ik graag de komediant, de komik of, als het echt niet anders kan, de schaainhaailige in mij aan het woord. Weer iets om zelf even uit te proberen, waarde lezer. Alles heeft in dat geval met improvi-satie en creativiteit te maken. Er komt dus geen repetitie of souffleur aan te pas. Dan voltrekt zich iets wat ik graag een uitzon-derlijk fenomeen zou noemen. Wanneer men er de nodige energie in steekt, wordt namelijk de slecht gezinde goo gezind. Uiter-aard zou ik deze oefening in de andere rich-ting niet aanraden.Er is op dat gebied nog iets anders. “Allei, vertel neki!” hoor ik daar opmerken. Welnu, waarde lezer, in ons Algemeen Nederlands zou ik het als volgt willen formuleren: “Zo-als men gezind is, is men gebekt.” In het Brussels trekken we daar de volgende les uit: as we slecht gezind zaain, haave we beiter ons bakkes. Dat laatste zal ons in elk geval beletten te kloege en te zoege. En wat kun-nen wij tenslotte meer wensen dan die se-rene staat van goo gezind zaain te bereiken, en die zo lang mogelijk in stand te houden?Maar staat u mij toe, waarde lezer, het is niet mijn bedoeling om wie dan ook de les te spellen, ook al is de opmerking “Mo ge zaait toch wel goo beizig” niet helemaal uit de lucht gegrepen. Vandaar dat ik mij in deze Brusselse Kroniek even op neutraal terrein wil begeven. Tussen goo gezind en slecht gezind bestaan er dus, zoals hierbo-ven aangegeven, enorm veel schakeringen. Maar ni gezind zaain bestaat helemaal niet.Tot slot nog iets opvallends aan het woordje gezind. Er bestaat namelijk een woord dat er één letter van verschilt en er toch alles mee te maken heeft, en dat is gezond. Omda we ni goo gezind kunne zaain zonder gezond te zaain. Dit alles gezegd zijnde, waarde lezer, zeg ik u: “Gezindhaaid!”

ner van nul beginnen. Dat hebben ze opgelost door taalonderricht in te passen in schoolra-dio en -televisie op de nationale zenders. En-gels, Frans, Duits, Italiaans, Russisch... Pas veel later is daar Chinees bijgekomen, omdat de Japanners lang de slaaf zijn geweest van de Amerikaanse diplomatie. En nu wordt er zelfs Koreaans en Arabisch aangeleerd op radio en tv. Niet alleen taal, maar ook poëzie en litera-tuur, al is men de jongste twee jaar – met het toerisme in het achterhoofd – meer de nadruk gaan leggen op het praktische.”

Keizerlijke traditieDuquennes Japanse leven speelt zich nog altijd af in Kyoto. “Kyoto is traditie, de academische traditie ook. Je hebt er boeken en specialisten uit de hele wereld, ik kon me geen betere plek inbeelden om te werken. Dus ben ik er geble-ven.”“Lang was Kyoto ook een prachtige stad, hele-maal in de keizerlijke traditie. Alleen het uit-zicht op het zuiden was vrij, omdat de keizer het zo wilde; voor de rest vormen heuvels als het ware een hoefijzer rond de stad. Maar de moderne tijden hebben de stad geen goed ge-daan, de globale visie van een uitgebalanceerd geheel is verdwenen. Toch blijft het een aange-name plek om te wonen. Er is veel groen; fiets tien, vijftien minuten en je zit midden in de na-tuur. Interessant is ook dat het merendeel van de buitenlanders die je er ontmoet, bewust voor Kyoto hebben gekozen. Daardoor heeft er zich een kleine gemeenschap van expats ge-vormd die er zijn om er te blijven.”

Vluchten voor de kouKyoto forever dus, maar drie maanden per jaar is Brussel Duquennes thuishaven. “Door de hoge vochtigheidsgraad zijn de winters in

Kyoto veel strenger dan hier; de huizen, ook het onze, zijn slecht geïsoleerd. ’s Winters kun je ze dan ook onmogelijk warm houden. Drie maanden Brussel dus om de bittere koude te ontvluchten. Maar dat weg zijn van Japan, die afzondering, is ook goed om de dingen waar-mee ik de maanden daarvoor bezig ben ge-weest, rustig op papier te zetten. En daarvoor is het grijze weer in België ideaal. Ook heb ik hier nog altijd vrienden en familie, en dat is telkens een blij weerzien.”“Waarom Brussel en niet elders in België? Als ik mijn hart zou laten spreken, dan zou ik al-licht voor Antwerpen kiezen, waar ik ben op-gegroeid. De oevers van de Schelde zitten voor altijd in mijn bloed. Maar hier heb ik mijn huis, en Brussel biedt me nu eenmaal meer moge-lijkheden in mijn werk. Alleen al omdat de Ko-ninklijke Bibliotheek hier is. Brussel is ook niet ver van Parijs, twee uurtjes met de trein. En al bij al is het een aangename stad, al vind ik het spijtig dat ze is ingenomen door het artificiële, het toeristische: waar vroeger de kleinhan-del in het centrum rond de Grote Markt heel divers was, is het nu net alsof Brussel alleen chocolade, pralines en souvenirs heeft. Spijtig vind ik ook de manier waarop kantoorgebou-wen de stad hebben ingepalmd, hoe daarvoor prachtige woningen zijn moeten sneuvelen. Maar het grote kosmopolitisme is dan weer een troef en een charme. Het geeft Brussel het besef dat het een mondiale rol speelt, en een mondiale verantwoordelijk draagt. Dat is lang ondenkbaar geweest voor deze in wezen toch kleine stad.”�� Karel�Van�der�Auwera

De hele reeks nalezen? www.brusselnieuws.be/ingesprekmet

‘Het is niet half-half, het is dubbel’

Robert Duquenne, een leven tussen Japan en België

“Het was simpeler geweest als ik verliefd was geworden op de dochter van een gewone loontrekkende. Anderhalf jaar is het koude oorlog geweest”

ONS MAILEN? Al onze mailadressen zijn volgens dezelfde structuur opgebouwd: [email protected] (losse bestanddelen van voornaam of naam aan elkaar, en zonder trema’s, verbindingsstrepen en andere tekens).

REDACTIE BRUSSEL DEZE WEEK Flageyplein 18, 1050 Elsene, 02-226.45.40, fax 02-226.45.69, [email protected], www.bdw.be. ABONNEMENTEN Josiane De Troyer ([email protected]), 02-226.45.45, fax 02-226.45.69. Gratis binnen het Brussels hoofdstedelijk gewest. Rest van België 15 euro per jaar; rekeningnummer 424-5529822-66 van vzw Brussel Deze Week. Buiten België 25 euro per jaar. DISTRIBUTIE EN PROMOTIE Ute Otten ([email protected]), Lien Annicaert ([email protected]), Paul De Weerdt. RECLAME IN BDW Rika Braeckman ([email protected]), 02-226.45.41, 0477-97.21.27, fax 02-226.45.69. OPLAGE 70.490 exemplaren. HOOFDREDACTIE Anne Brumagne ([email protected]). EINDREDACTIE Katrien Stroobants ([email protected]). REDACTIE Jean-Marie Binst ([email protected]), Christophe Degreef ([email protected]), Bettina Hubo ([email protected]), Patrick Jordens ([email protected]), Steven Van Garsse ([email protected]), Danny Vileyn ([email protected]). REDACTIESECRETARIAAT Isabelle De Vestele ([email protected]), Gerd Hendrickx ([email protected]). MEDEWERKERS Michaël Bellon, Lieven Bulckaert, An Devroe, Eva Hilhorst, Ilah, Wauter Mannaert, Francis Marissens, Niels Ruëll, Bruno Schols, Tim Schoonjans, Freddi Smekens, David Steegen, Benjamin Tollet, Georges Tonla Briquet, Nick Trachet, Steven Vandenbergh, Karel Van der Auwera, Matthias Vanheerentals. FOTOGRAFEN Bart Dewaele, Sander de Wilde, Anja Galicia, Marc Gysens, Ivan Put, Herman Ricour, Dieter Telemans, Saskia Vanderstichele, Jo Voets. VORMGEVING Peter Dhondt ([email protected]). FINANCIËLE ADMINISTRATIE Manu De Hertogh ([email protected]). VERANTWOORDE-LIJKE UITGEVER Anne Brumagne, BDW, Flageyplein 18, 1050 Elsene. ALGEMENE DIRECTIE Marijke Vandebuerie ([email protected]). Brussel Deze Week wordt gedrukt op de persen van de nv Roularta, Meiboomlaan 33, 8800 Roeselare en wordt gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap en de Vlaamse Gemeenschapscommissie.


BRUSSEL – Laure Werner (31) kreeg de fietsmicrobe van haar vader en slaagde erin een mooie carrière uit te bouwen. Vandaag combineert ze de liefde voor de fiets met ‘gewoon’ werk, maar ze behoudt toch een gezonde dosis ambitie.

“Ik was tijdens mijn jeugd vooral een goede zwemster,” vertelt Laure Werner, “voorna-melijk op de langere afstanden. Of er een top-zwemster aan mij verloren is gegaan? Dat weet ik niet. Op mijn achttiende moest ik kiezen tussen de fiets en het zwembad, omdat dat een slechte combinatie is op hoog niveau. De liefde voor het wielrennen heeft het gehaald.”Op haar dertiende sloot Werner zich aan bij de wielerclub van Ruisbroek. Daar doorliep ze de jeugdreeksen en klasseerde ze zich steevast bij de betere meisjes. Ze legde zelfs de jongens het vuur aan de schenen: als veertienjarige reed ze onder meer in de categorie van Kevin De Weert. Op het Belgisch kampioenschap tijdrij-den behaalde ze zilver en op de weg kaapte ze een bronzen medaille weg. Op haar achttiende verraste ze vriend en vijand in de Ronde van Frankrijk voor vrouwen. “Tijdens de slotrit met finale op de Champs-Élysées werd ik tiende. Dat was toch wel een mooie prestatie, zeker gezien mijn leeftijd. Ondertussen bestaat de Tour Féminin niet meer.”In 2003 en 2004 liep het iets minder goed door de combinatie met haar studie Interieurarchi-tectuur aan Sint-Lukas. “Er waren wel facili-teiten. Zo mocht ik gaan fietsen als er praktijk-les was. Aan de hand van mijn hartslagmeter moest ik dan bewijzen dat ik ook echt was gaan fietsen. Ze zagen ook wel dat ik regelma-tig in de prijzen viel. ’s Avonds haalde ik alles

Laure Werner in bergop over de Lambermontlaan. Tegenwoordig combineert ze het wielrennen met een voltijdse baan. “Maar noem me geen amateur, dat is voor ouwe peekes (lacht).”

© MARC GYSENS

‘Knecht zijn is soms frustrerend’Wielrennen > Laure Werner wil in haar nadagen nog eens schitteren

de CLUB

Tegen de stroom in fietsenFietsclub Brussels Big Brackets

BRUSSEL – Het gaat de Brussels Big Brackets voor de wind. Terwijl de meeste wielerclubs leden verliezen, hebben zij een dynamiek te pakken die kennelijk aanslaat.

“De club werd eind 2009 opgericht omdat we onze goesting niet vonden bij de Brusselse wielerclubs,” vertelt penningmeester-mede-oprichter Fabien Moreau (42). “Het zijn meest-al mensen die hun vaste structuur hebben en hun ding willen doen. Wij wilden een dynami-sche club, met mooie truitjes (lacht). Dat leek aan te slaan.”De fietsclub verkoopt zichzelf dan ook goed. Een van hun leden werkt bij een groot reclame-bureau en laat zijn ervaring spelen. Zo moest de clubnaam Brussel bevatten en de tweetalig-heid weergeven. Het werd het Engelse Brus-sels Big Brackets. “Het komt van gros braquets, ‘grote plateau’, ‘groot verzet’ dus. In het Engels betekent dat inderdaad niets, maar het klinkt wel goed.”“We besteden veel aandacht aan onze website, die drietalig is. Na elke tocht vind je er snel een samenvatting van de rit, met de nodige

statistieken. En humor vinden we belangrijk.”De fietsclub heeft geen voorzitter of secreta-ris, maar wel een gele trui en een bolletjes-trui. Iedereen heeft zo zijn truitje. Dat geeft de positie in de club weer, niet de positie in het peloton. Dat peloton spreekt elke zondag

rond negen uur af aan de Gespanhoek in het Ter Kamerenbos. “Onze tochten gaan vooral buiten Brussel en kunnen oplopen van zestig kilometer ’s winters tot tweehonderd in de lente. We liggen nooit stil, ook in het najaar blijven we rijden.”

“Tijdens het fietsen wordt de groep meestal in twee gesplitst,” zegt vicevoorzitter Maxi-me Vitoux (35). “De eerste groep houdt een strak tempo aan en er wordt wel eens aange-vallen op een klim, maar nooit wordt er ie-mand achtergelaten. We komen altijd samen aan. Bij de tweede groep gaat het iets gemoe-delijker toe, al halen ook zij gemakkelijk een gemiddelde van 25 per uur. We doen alles op een goed georganiseerde en serieuze manier, zonder onszelf serieus te nemen.”De Brussels Big Brackets zijn zowel bij de Vlaamse als bij de Franstalige wielerbond aangesloten en maken gretig gebruik van hun fietsaanbod. Onder hun 35 leden vind je zo-wel jonkies van zestien als rijpere mannen. “Met die twee groepen vind je steeds een ni-veau op maat, en we vertrekken ook nooit te vroeg. Andere clubs vertrekken soms bij da-geraad, bij ons valt dat goed mee.”Brussels Big Brackets zou graag een eigen fietstocht in de hoofdstad organiseren. “We spelen met het idee,” zegt lid Rik Jellema (54). “Bijvoorbeeld in Brussel vertrekken en even in de Rand fietsen, maar toch ook graag een paar boulevards aandoen. Maar dat vraagt veel inspanningen om de nodige steun en toestemmingen te krijgen. We houden het zeker in ons achterhoofd. We willen de ko-mende jaren blijven groeien als een gezonde club. We hebben geen ambitie om gigantisch groot te worden.” TS

www.brusselsbigbrackets.be

Brussels Big Brackets: mooie truitjes, veel humor en ’s zondags er niet al te vroeg op uit.

© M

AR

C G

YSE

NS


in. Ik was soms ook een week of langer weg om in het buitenland te gaan rijden. Mede dankzij privélessen haalde ik die achterstand in. In 2004 heb ik mijn diploma behaald, met onderscheiding.”Werner sloot op haar achttiende aan bij de Vlaanderen-ploeg. Na haar studie werd ze daar professional en leefde ze voluit van en voor haar fiets. “Ik ben een allrounder. Mijn longinhoud is heel groot, mede dankzij mijn vele jaren in het zwembad, denk ik.”“De tijdrit was vooral in het begin een spe-cialiteit. Ik behaalde er ook een paar mooie

ereplaatsen in. Maar je moet die discipline constant beoefenen, anders verleer je het. De kunst van het tijdrijden ben ik met de jaren wat kwijtgeraakt.”Ondanks haar vele talenten heeft Werner niet zoveel overwinningen op haar palma-res staan. Ze moest de wet van de sterkste ondergaan en werd vrij snel in een helpersrol geduwd. “Ik was een pluspunt voor de ploeg, een meesterknecht. Soms was dat wel frus-trerend. Dan dacht ik: ‘Moet ik wéér voor haar werken?’ Maar als mijn kopvrouw won, dan was ik wel tevreden natuurlijk.”“Ik heb regelmatig de kans gekregen om vol-uit voor mijn eigen kansen te gaan. In 2008

bijvoorbeeld, toen ik echt een topjaar had. Ik haalde dan wel mooie ereplaatsen, maar won te weinig naar de zin van de ploeg. En winnen, dat is wat ze willen. Daarom heb ik vooral als knecht gewerkt.”Net als bij het mannenwielrennen leggen de dames wekelijks honderden kilometers af in weer en wind. Ook hun wedstrijden lopen over de mooiste Belgische wegen. Maar in te-genstelling tot de heren trekken ze heel wei-nig toeschouwers, supporters en geld. “Een paar jaar geleden won een Belgisch meisje de Ronde van Vlaanderen, een spectaculaire prestatie: er stond amper een artikeltje in de krant. Tennis krijgt die aandacht dan weer wel. Geld en de media spelen een belangrijke rol.”Na passages bij onder meer het AA Cycling Team van topper Leontien van Moorsel ver-dedigt ze nu de kleuren van De Sprinters Malderen. Tot haar dertigste was ze full-time bezig met sport, vandaag combineert ze het met een voltijdse baan. “Dat wil niet zeggen dat ik nu amateur ben, dat is voor de ouwe peekes (lacht). Bij de dames rijdt ieder-een in dezelfde categorie, anders dan bij de mannen, waar de profs apart rijden. Ik zal me dus opnieuw meten met de toppers, al verwacht ik niet meteen topprestaties. Die zullen misschien binnen een paar maanden komen: ik heb een trainingsachterstand.”“De combinatie is zwaar, ja. Maar nu het minder van moeten is en er minder druk is, is het ook wel leuk. Ik fiets nu voor het ple-zier. Ik kies nu voluit voor mijn gezin en zou graag aan kindjes beginnen.” �� Tim�Schoonjans

“Nu het minder ‘vanmoeten’ is, heb ik er weer meer plezier in”

The Red Panthers, de nationale hockey-dames, maken een goede kans om zich te plaatsen voor de Olympische Zomerspelen in Londen. Eerst moeten ze voorbij Spanje, Frankrijk en Ierland. De Belgische dames ko-men voorlopig aan de leiding van de groep. De drie resterende wedstrijden worden in vier dagen tijd afgewerkt. Eerder klopte het team van bondscoach Pascal Kina Rusland (4-0) en Mexico. De eerste en de tweede van de groep bekampen elkaar zondag. Wie ze-geviert, plaatst zich. Duimen.Wie dit systeem op het Europese voetbal zou toepassen – vier wedstrijden in één week –, krijgt een nekschot. Hockey is een sport die zichzelf voortdurend in vraag stelt. De buitenspelregel werd afgeschaft om snel en aanvallend hockey te bevorderen. Vrije trappen hoeven niet meer met een pass te gebeuren, een speler mag de bal aan zichzelf passen. Videobeelden worden toegelaten om de juiste beslissingen te kunnen nemen. Voortdurende vernieuwing in het teken van de sport. Aan de essentie wordt niet geraakt.De topschutter van de Belgische dames, Jill Boon, is een echte Brusselse. Ze speelt bij Wellington Ukkel. Net als Gaëlle Valcke, haar medespeelster bij de nationale elf. Ook Emilie Sinia is een dochter van de hoofdstad.Mexico werd geklopt met een monsterscore. 12-0. Het Midden-Amerikaanse land staat dertigste op de wereldranglijst, België zes-tiende. Zoveel verschil is het niet. De Brus-selse meisjes waren goed voor vijf doelpun-ten. Jill Boon scoorde een hattrick.De familie Boon is geboren met een stick in de hand. Broer Tom is topschutter in de Belgische ereklasse en sterkhouder van de Red Lions. Tom Boon verdedigt de kleuren van Racing Brussel, waar de oudste stadion-tribune van het land staat.Ze hebben het niet van vreemden. Hun grootmoeder, Jacqueline Ronsmans, was, vele jaren geleden, international. Doch-

ter Carine, de mama van Jill en Tom, kreeg de genen door en werd een begenadigd hockeyster, een vaste waarde in het Belgi-sche damesteam. Haar broers, Eric en Marc Coudron, deden het haar na. Beiden werden international. De laatste is zelfs recordhou-der: 358 caps. Vandaag is hij de grote baas van de hockeyfederatie. Sinds zijn aanstel-ling zit de sport gevoelig in de lift. Coudron verlaagde de drempel en zorgde ervoor dat de sport toegankelijker werd. Onder zijn lei-derschap werden vele innoverende hervor-mingen doorgevoerd. Zijn beleid heeft het vaderlandse hockey geïnspireerd. De ene topprestatie na de andere volgde. Zo kon de nationale herenploeg zich kwalificeren voor de Zomerspelen van Peking (2008). Dat was sinds 1976 niet meer gebeurd. De mannen zijn in Londen alvast van de partij. Als het lot de dames gunstig gezind is, mogen we ons verheugen op een sterke vaderlandse delegatie.Veel ouders die het gescheld en de onbeleefd-heid langs de voetbalvelden beu zijn, sturen hun kinderen op hockey. Ook in Brussel. Wie denkt dat hockey alleen de elite aantrekt, dwaalt. Daring Molenbeek is een weerspie-geling van de Brusselse middenklasse. On-langs mocht mijn dochter aan een aantal trainingen met de beste meisjes van haar lichting (geboortejaar 1999) deelnemen. Zij werd niet gekwalificeerd, maar ze proefde even van een hoger niveau. De niet-selectie werd open en eerlijk gecommuniceerd. Met aandacht voor de werkpunten.Ondanks de ontgoocheling heeft ze de mi-crobe te pakken. Ze heeft het aan zichzelf beloofd. Trainen om beter te worden. Zoals Jill Boon.

www.brusselnieuws.be/steegen

David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht

David Steegen

ADVERTENTIE

De familie Boon

STRIjD oM RUGNUMMER kAN BEGINNEN

BRUSSEL – Wie een rugnummer voor de 20 km door Brussel te pakken wil krijgen, moet nu zaterdag klaarstaan.

Vorig jaar waren de dertigduizend rugnum-mers in minder dan vijf uur verkocht. Er stond een lange rij aan de Kapellestraat en de web-site van de organisatie was snel overbelast.Wie op zondag 27 mei aan de 33ste editie wil deelnemen, moet er komende zaterdag vroeg bij zijn. Op 24 maart om 9 uur beginnen zo-wel online (www.20kmdoorbrussel.be) als in de kantoren aan de Kapellestraat 17 in 1000

Brussel de inschrijvingen. Er zijn opnieuw dertigduizend rugnummers beschikbaar. Voor ploegen van meer dan honderd deelne-mers wordt het aantal rugnummers beperkt tot het aantal deelnemers die de afstand in 2011 hebben uitgelopen. Inschrijven kost 20 euro; voor een wijziging van een inschrijving telt u 10 euro neer.Om de goede loopomstandigheden te verze-keren, wordt er in mei in zes golven van tel-kens vijfduizend lopers gestart. Deelnemers moeten minstens twaalf jaar oud zijn en krij-gen vier uur de tijd om de finish te halen.� TS

kETjES, NAAR BUITEN!

BRUSSEL – kinderen en jongeren wor-den op woensdag 28 maart naar buiten gestuurd om te spelen.

De Buitenspeeldag belooft weer heel wat leuks. Het initiatief van commerciële zender Nickelodeon en de Vlaamse overheid wordt voor de vijfde keer georganiseerd. In Brussel neemt de jeugd- en sportdienst van de VGC de organisatie op zich. Op vijf locaties zal er van 13.30 tot 17 uur gespeeld en gesport worden. Zo verwelkomt het Ambiorixplein nabij jeugdcentrum Aximax onder meer een

kleuteratelier, krijtspelen en een circus; het Schaarbeekse Art Basics for Children heeft knikkeren, hoelahoepen en bellenblazen op het programma staan. Zowel in het Roode-beekpark (in Sint-Lambrechts-Woluwe) als aan de Papenvest en op de Nieuwe Graan-markt is er plaats voor sport en spel. Op de boerderij Het Neerhof in Dilbeek kunnen de ketjes proeven van boerengolf, kunnen ze spelen in een live kickerveld, het BMX-par-cours rijden, maar ook rustig wat hooitaarten maken. Meer op www.buitenspeeldag.be.�� TS

KVS_BINNENKORT

© H

ERM

AN S

ORGE

LOOS

GUY DERMUL, JMH BERCKMANS, KAAT DE WINDTkvs

21 > 25.03BARAKSTAD

BART DANCKAERTkvs & a.m qattan foundation

24>31.03

KEffIYEH / MADE IN CHINA

BRUSSELS STADSTHEATERwww.kvS.BE – T 02 210 11 12

120315_BDW_02.indd 1 18/03/12 21:03

D e Jeugdboekenweek is weer in het land! En dat zullen ze in de klas van juf Rita van basisschool Onze-Lieve-Vrouw geweten

hebben. Drie weken lang stond alles in het teken van boeken en verhalen: ze gingen naar de bib, maakten een gezellige leeshoek in de klas, schreven gedichtjes, lazen voor aan de kleuters...Toen wij langskwamen, mochten de kids per twee hun favoriete boek aan elkaar voorstellen. We gingen meeluisteren bij leesbeesten Nouhaila en Altin.

Nouhaila (N): Mijn lievelingsboek is De Leeuwenkoning en de overstroming van Disney. Het gaat over een giraf met een kindje in haar buik. Toen er een overstroming kwam, kon de giraf nog net op tijd vluchten op een vlot. Maar ze geraakte er niet meer af, en het vlot zonk bijna. De Leeuwenkoning is haar komen redden. Daarna zijn ze naar een grot gegaan, en daar heeft de giraf haar kleine baby gekregen.Ik vond het boek heel mooi en ook spannend, ik vroeg me heel de tijd af of het de Leeuwenkoning zou lukken om hen te redden. Ik hou ook veel van boeken over de natuur, en over de dieren die in de savanne leven.

Altin, zou jij Nouhaila’s lievelingsboek nu willen lezen? Altin (A): Ja, ik ben benieuwd om te weten hoe de Leeuwenkoning de giraf heeft gered.

En kan jij iets vertellen over jouw favoriete boek? A: Het is een boek waarin heel veel verschillende verhaaltjes staan. Wondere 1-minuut verhalen , zo heet het. Ik heb niet alle verhaaltjes gelezen, maar dat over Peter Pan vond ik heel goed. De kapitein wil Peter Pan doden, maar Peter Pan roept snel een van zijn vrienden, de krokodil. En omdat de kapitein heel bang is voor krokodillen, gaat hij ervandoor. Daarna kan Peter Pan nog het elfje redden, dat de

kapitein verstopt had in een inktpot.

Waarom heb je uit al die verhaaltjes net gekozen voor dat van Peter Pan? A: Ik heb hem ooit eens op tv gezien, en ik wou graag meer over hem weten. Het is een jongen die kan vliegen, en ik zou dat ook willen kunnen! N (zegt er snel achteraan) : Ik ook!!

De titel van het boek is Wondere 1-minuut verhalen. Wil dat zeggen dat je elk verhaal in één minuutje kan lezen? A: Ja, maar bij mij duurt het wel anderhalve minuut. Ik heb de tijd gemeten, toen ik het voorlas voor mijn oudere zus. Ik deed dat omdat ik mijn AVI-leesniveau wilde verbeteren. Nu heb ik het hoogste niveau gehaald, AVI 9!

Profi ciat! En jij, Nouhaila, gaat het lezen vlot? N (beetje verlegen): Ik heb niveau 7... maar in januari had ik nog maar niveau 5. Het gaat beter en beter.

Knap! En bovendien: jullie lezen niet alleen goed, maar ook graag, heb ik begrepen? N: Heel graag!! Als mijn mama roept om te komen eten, kan ik gewoon niet stoppen. “Nog eventjes, mama!” roep ik dan terug. Ik lees bijna elke dag, meteen als ik mijn taken heb gemaakt. En ook heel vaak als ik op bezoek ben bij mijn oma, terwijl mijn neven en nichten liever spelen. Een boek, dat is zoals een beste vriendin! A: Ik lees ook graag, het liefst spannende verhalen, met veel fantasie in, of verhalen over dieren ook. Thuis op mijn kamer staan veel verschillende boeken.

Het is Jeugdboekenweek, en jullie doen allerlei leuke activiteiten rond boeken op school. Zelfs voorlezen voor de kleuters! Hoe ging dat? N: Dat was leuk, maar een van de kleuters wilde altijd van alles vragen terwijl ik las. Omdat die

‘Een boek, dat is De vierde klas van Onze-Lieve-Vrouw in Evere verslindt boeken

En wij die dachten dat kinderen tegenwoordig niet graag meer lazen. Hebben we ons daar even in vergist, zeg! Tenminste, als we de leerlingen van de vierde klas van juf Rita mogen geloven. “Een boek, dat is zoals een beste vriendin,” vindt Nouhaila.

Client: Brusselnieuws - Project: Klas in de Media - Date: 15.09.2009

Page: 4

©2009 Turtle Industries™

DOOR PATRICK JORDENS

AFL

EVE

RIN

G 6


BDW V

OO

R IEDEREEN VAN

9 T

OT

13 JAAR •

ZIEza

zoals een beste vriendin’

Altin (links) en Nouhaila (rechts) omhelzen hun favo-riete boek en tonen een knutselwerkje dat erbij hoort: het masker van de Leeuwenkoning, en de vriend van Peter Pan, een krokodil. Vind je ’m?

© S

AS

KIA

VAN

DE

RS

TICH

EL

E


ATELIER

Sommige boeken zijn mooi om te lezen, maar er zijn ook boeken die gewoon mooi zijn om in te kijken. Wondermooi zelfs, zoals Poes poes! van Anushka Ravishankar uit India. Als je wilt weten hoe een pechpoes, een

pestpoes, een grompoes of miss poes eruitziet, dan zit je met dit boekje helemaal goed. De fantasievolle tekeningen zijn schitterend en gemaakt door verschillende kunstenaars uit India. En meer nog, Poes poes! is – net als een echte kat – ook aangenaam om vast te pakken: het is gemaakt van handgeschept papier.

Een aanrader!

Anushka Ravishankar en verschillende kunstenaars, Poes poes! , uitg. Oxfam Novib & Fontaine, 14,95 euro (in Brussel onder meer te koop bij Passa Porta).

Poes poes!

Met z’n hoevelen zijn jullie?

“Met 13.”

Welk cijfer geven jullie je school?

“10 op 10.”

Kennen jullie een leuke bijnaam voor de juf?

“(F)rietje.”

Welk nieuw vak zouden jullie graag krijgen?

“Paardrijden.”

Wat is jullie lijflied van het moment?

“‘Ik verslind je’ van de KetnetBand.”

De vierde klas van juf Rita

MIS

SIN

G LIN

K

Krak

kra

k: e

en w

orte

l-ged

icht

van

Yas

emin

e

BDW V

OO

R IEDEREEN VAN

9 T

OT

13 JAAR •

sommige woorden niet begreep. Dat is normaal, maar ik wou zelf doorlezen want ik vond het verhaal ook interessant (lacht) . En daardoor heb ik nu ook een paar nieuwe woorden geleerd, zoals fl amingo . Ik heb voorgelezen uit het prentenboek Jules in de dierentuin . Daarna deden we nog een dominospelletje met de kleuters: ze moesten het kleintje bij het juiste mamadier zoeken. Ik vroeg: “Hoe heet het kindje van een hond?”, en eentje antwoordde: “Pippi!” (lacht smakelijk) De Jeugdboekenweek, met dit keer als thema ‘dieren’, loopt nog tot en met 25 maart. Kijk eens op www.jeugdboekenweek.be. Meer weten over het project van de vierde klas? Luister naar Klets op FM Brussel (zaterdag van 12 tot 13 uur), kijk naar Brussel vandaag op tvbrussel (zondag vanaf 18 uur) en surf naar www.klasindemedia.be.

© S

AS

KIA

VA

ND

ER

STI

CH

EL

E

bdw - editie 1321

Documents