hongerspelen 2 super new.pdf

Thomas en Guus, de twee tributen van district 8, zaten in de bar van het trainingsgebouw. Het

was 2 dagen voor de aanvang van de Hongerspelen, een evenement georganiseerd door het

Kapitool, waarbij 24 kinderen, 2 uit ieder district, in een gigantische Arena moesten strijden

op leven en dood. Guus deed vrijwillig mee aan de Spelen, en omdat Thomas hem niet alleen

wilde laten gaan, tributeerde hij ook, alhoewel hij eigenlijk niet zo zeker van zichzelf was.

Tijdens de trainingen kreeg hij even spijt van zijn deelname. Hij blonk in geen enkele

vechtstijl echt uit, wat hem een onderschatte positie opleverde. Hij was wel redelijk goed met

een lasso en had veel verstand van explosieven, maar die vaardigheden werden bij de

trainingen niet echt uitgetest.

Ze zaten niet alleen in de bar: Gio en Stefano, twee broers en mogelijk de sterkste tributen van

allemaal, zaten in een hoekje met elkaar te praten. Thomas had de twee nauwelijks van

elkaars zijde zien wijken sinds de trainingen waren begonnen. Steffen, een magere tribuut van

district 5, zat in zichzelf te mompelen, en Maarten, uit district 6, zat voor zich uit te staren

terwijl hij rustig zijn bier dronk. Thomas lette niet op het gezelschap: in plaats daarvan richtte

hij zich weer tot Guus. We moeten onze tactiek nog eens bespreken. Ik stel voor dat we bij

de Hoorn direct naar elkaar toe gaan, zodat we- Voordat Thomas zijn zin af kon maken,

werd hij onderbroken door een snuif achter hem. Hij draaide zich om en zag Stefano

minachtend zijn kant op kijken. Zodat de beroepstributen in ieder geval twee vliegen in een

klap kunnen slaan als ze jullie tegenkomen. Thomas keek beteuterd, en Guus snauwde:

Waar bemoei jij je mee? Stefano haalde zijn schouders op en richtte zich weer op zijn broer,

maar Maarten mengde zich ook in het gesprek. Hij heeft gelijk. Je kunt veel beter alleen zijn

in de Arena. Steffen reageerde hierop. Maar een bondgenootschap kan toch geen kwaad?

Met zijn tween kun je makkelijker iemand verslaan! Gio snoof minachtend. Guus keek

gergerd naar Thomas. Waar bemoeien die mensen zich mee? Maar Thomas vond het wel

interessant. Hoe wil je de beroepstributen verslaan als jij in je eentje bent, terwijl zij met 6

zijn? Maarten kreeg een triomfantelijke uitdrukking op zijn gezicht. Met zijn zessen zijn die

idioten nog steeds dommer dan ik in mijn eentje. Dat kan nooit een probleem worden! Gio

en Stefano grijnsden, en ook Steffen grinnikte. Maarten wendde zich tot de barman. Mag ik

nog 5 bier voor deze jongens?

De rest van de avond zaten de 6 tributen bij elkaar in de kroeg. Thomas leerden de andere

kennen. Het waren aardige jongens. Aan het einde van de avond, toen ze allemaal licht

beschonken waren, hadden Thomas en Guus voorgesteld om een verbond aan te gaan. Gio en

Stefano wilden niet, maar Steffen was direct enthousiast. Maartens antwoord was niet echt

duidelijk: Waarschijnlijk, als het me uitkomt. Thomas vatte het maar op als een ja. Dat

betekende dat ze met 4 man sterk stonden tegenover de beroepstributen. Misschien had hij een

kans om te winnen!

MAURICE!

Maurice stond verstijfd van angst aan de grond genageld. Van alle kinderen in district 1 werd

uitgerekend hij gekozen. Niet 1 van de gigantische jongens die al het hele jaar bezig waren

om zich op de Spelen voor te bereiden, maar hij. Geen slechte messenwerper, een stuk

slimmer dan de anderen, maar misschien wel de enige op het plein die niet naar de

Hongerspelen wilde. En toch zou dat gaan gebeuren. Hij merkte nauwelijks hoe iemand hem

naar voren duwde, hoe de presentator van de boete nog het een en ander zegt, zelfs niet hoe

hij afscheid neemt van zijn familie en vrienden. Voor hij het wist zat hij, samen met Rinus, de

andere tribuut uit zijn district, in de trein richting het kapitool.

Het was de laatste trainingdag. Maurice stond in een het midden van de zaal, samen met de

andere beroepstributen. Michael, de oudste van de beroeps, had het woord. Goed, ik stel voor

dat we ons bij de Hoorn opsplitsen. Alexander, jij neemt Maurice en Rinus mee naar het

Noorden. Een rilling ging door Maurices lichaam: Alexander was Michaels rechterhand, en

de meest maniakale van alle beroepstributen. Volgens de geruchten had hij een van de trainers

onthoofd met een bijl. En dan gaan Anne en Ingrid met mij mee naar het Zuiden. vervolgde

Michael. Maurice keek naar Anne: in tegenstelling tot de andere Beroepstributen, was Anne

heel aardig tegen hem geweest. Probeer bij de Hoorn zoveel mogelijk wapens te

bemachtigen, en zoveel mogelijk anderen te vermoorden. Alexander grijnsde goedkeurend.

Maurice voelde zich ziek. Als iemand van je groep gewond raakt, laat hem of haar dan

achter. We kunnen ons geen onnodige ballast veroorloven. Probeer uit de buurt te blijven van

Gio en Stefano, die twee zijn gevaarlijk. Laat Davy en zijn vriendjes voorlopig ook in leven;

zij kunnen nog van pas komen. En Jackson? vroeg Rinus. Tijdens de trainingen was

gebleken dat Jackson een van de sterkste, sluwste en slimste deelnemers van de Hongerspelen

was. Michael wuifde het weg. Maak je over Jackson maar geen zorgen, dat probleem is al

verholpen. Rinus knikte opgelucht, maar Maurice zag dat Michael en Alexander een

verdachte grijns uitwisselden. Michael ging nog verder in op de strategie die hij bedacht had,

maar Maurice luisterde niet. Hij zou niet meewerken met het plannetje van de beroeps. Hij

zou niet iedereen uitmoorden totdat alleen de Beroepstributen over waren, om vervolgens tot

de dood te strijden met hen, terwijl hij waarschijnlijk bij uitstek de kleinste was. Hij zou er

eigenhandig voor zorgen dat hij levend de Arena zou verlaten.

Thomas en Guus oefenden wat met zwaardvechten. Ze waren er geen van beiden echt goed in,

maar ze moesten toch iets. Morgen was het zover. Morgen zouden de Hongerspelen dan echt

gaan beginnen. Thomas keek om zich heen. 22 andere kinderen, sommigen van zijn leeftijd,

de meesten een stuk jonger, waren verzameld bij de verschillende onderdelen. Sommigen van

hen waren kleurloos, en zouden waarschijnlijk als eersten gedood worden. Maar er zaten er

ook bij die duidelijk opvielen, en dat waren waarschijnlijk de grootste kanshebbers voor de

overwinning. Gio en Stefano, de twee broers die de avond ervoor met Guus en Thomas wat

hadden gedronken, blonken vooral uit in boogschieten. Ze bemoeiden zich niet met de

anderen; toen Thomas ze die ochtend had willen begroeten, hadden ze hem genegeerd. Steffen

had wel vrolijk naar ze gezwaaid, en Maarten had Thomas een knipoog gegeven terwijl hij

oefende met een speer. En dan waren er nog de Beroepstributen. Zes tributen uit de rijkere

districten, die blijkbaar samenwerkten. Thomas zag Michael, de leider van de beroepstributen,

op hem af komen. Opflikkeren groentje. Het is tijd voor de grote jongens om met zwaarden

te oefenen. Thomas wilde zijn mond opentrekken, maar Guus hield hem tegen. Laat hem

maar, Thomas. We zoeken wel iets anders. Michael grijnsde. Luister maar naar je vriendje.

We spreken elkaar morgen bij de Hoorn wel weer! Kokend van woede werd Thomas door

Guus weggesleurd bij het zwaardvechten. Waarom zijn die beroepstributen zo arrogant? Ze

zijn dan misschien rijker dan wij, maar ze hebben evenmin ervaring! Dat denk jij. Thomas

schrok van de stem achter hem. Hij draaide zich om en zag Carlos. Het was de eerste keer dat

Thomas Carlos hoorde praten: zelfs in het interview met Caesar Flickerman had hij geen

woord gezegd. Tijdens de trainingen stond Carlos steeds ongenteresseerd in een hoekje. Hij

had een 1 gekregen voor zijn trainingsscore. Hoe bedoel je? Carlos glimlachte. De

beroepstributen zijn al het hele jaar aan het trainen voor de Hongerspelen. Er zijn zelfs hele

scholen opgericht om kinderen van jongs af aan op te leiden tot moordmachines. Thomas

keek verbaasd. Wat? Maar waarom dan? De Hongerspelen werden pas een maand geleden

ofzo bekend gemaakt! Carlos schudde zijn hoofd. Vorig jaar is er al een proef-

Hongerspelen gehouden. De tributen uit de beroepsdistricten werden binnen no-time gedood;

de winnaar was een jongen uit een van de armere districten. Om te voorkomen dat zoiets

tijdens de echte Hongerspelen weer zou gebeuren, werden de beroepsdistricten eerder

ingelicht, zodat de tributen uit die districten eerder konden beginnen met trainen. Thomas

voelde de moed naar zijn schoenen zakken. De beroepstributen waren dus veel sterker dan hij.

En hij had zojuist hun leider tot vijand gemaakt. Hoe weet jij dit eigenlijk allemaal? vroeg

hij nieuwsgierig aan Carlos, maar die haalde slechts zijn schouders op en liep weer weg. Het

was de laagste keer dat Thomas hem zou zien.

De 24 tributen staan gespannen op metalen platen, die in een cirkel rond een meer liggen. In

het midden van het meer ligt de Hoorn des Overvloeds, waar wapens, eten en andere

bruikbare dingen voor de tributen te vinden zijn. Een gigantische klok telt af. De tributen

moeten een minuut blijven wachten voordat ze naar de Hoorn mogen. 10. 9. 8. 7. 6. 5. 4. 3. 2.

1. De minuut is voorbij. Gio springt direct in het water en begint te zwemmen richting de

Hoorn. Hij ziet om zich heen nog meer tributen op de hoorn af zwemmen. Hij klimt het

eilandje op, en loopt rechtstreeks naar het wapen dat hij vanaf zijn startpositie had gezien: een

schittere