PROGRAM VE BİLDİRİ KİTABIPROGRAM VE BİLDİRİ KİTABI

KURULLAR

KONGRE DÜZENLEME KURULU

Doç. Dr. Barış KÜRÜMDoç. Dr. Cenk YARDIMCI

Dr. Öğretim Üyesi Sinan ULUSAN

KONGRE BİLİMSEL KURULU

Prof.Dr. Özgür AKSOYProf.Dr. Ahmet ÖZAK

Prof.Dr. Zeynep PEKCANDoç.Dr. Dilek ERDİKMEN

Doç.Dr. Barış KÜRÜMDoç.Dr. Cenk YARDIMCI

Dr. Dipl. ECVS Aldo VezzoniDr. Igor BissenikDr. Ateş BARUT

Dr. Sinan ULUSANUzm.Vet. Hek. Serkan BADAK

Uzm.Vet. Hek. Hakan KÖSE

ORGANİZASYON SEKRETARYASI

Koşuyolu Mah. Mahmut Yesari Cad. No:64 34718 Kadıköy / İstanbulTel: +90 (216) 414 11 11 - Faks: +90 (216) 414 65 44

E-mail: vod@opteamist.com - Web: www.opteamist.com

VETERİNER ORTOPEDİDERNEĞİ

VETERİNER ORTOPEDİDERNEĞİ

VETERİNER ORTOPEDİ DERNEĞİ

2

BİLİMSELPROGRAM

4 EKİM 2019 - CUMA14:00 - 14:30 AÇILIŞ SEROMONİSİ

Barış Kürüm, Cenk Yardımcı

14:30 - 15:30 VETERİNER ORTOPEDİDE ANALJEZİ VE ANESTEZİ UYGULAMALARIOturum Başkanı: Cenk Yardımcı

14:30 - 15:00 Veteriner Ortopedide Multimodal AnaljeziZeynep Pekcan

15:00 - 15:30 Ortopedik Cerrahilerde AnesteziZeynep Pekcan

15:30 - 16:00 UYDU SEMPOZYUMUPrevicox ile Köpekleri Özgür BırakınMerve Oyan

16:00 - 16:30 Kahve Molası

16:30 - 18:00 SPİNAL TRAVMALAR VE KOMPLİKASYONLARIOturum Başkanı: Barış Kürüm

16:30 - 17:00 Spinal Travma Hastasına Yaklaşım (Spinal Travma Acilleri, Ne Zaman Ne Yapmalı?)Ateş Barut

17:00 - 17:30 Vertebra Kırıkları ve Sağaltım SeçenekleriAteş Barut

17:30 - 18:00 Postoperatif İskelet-Kas Lezyonlarında Ftr ile Hızlı İyileşmeSara Ece Ulutürk

4

5 EKİM 2019 - CUMARTESİ09:00 - 10:30 PLAK İLE OSTEOSENTEZ UYGULAMALARI

Oturum Başkanı: Ateş Barut

09:00 - 09:30 Neden Plak Tercih Etmeliyim? Avantaj & Dezavantajları Nelerdir?Igor Bissenik

09:30 - 10:00 Minimal Invaziv Plak OsteosenteziBarış Kürüm

10:00-10:30 Açık Kırıkların Yönetimi: Plak Koysam mı? Koymasam mı?Sinan Ulusan

10.30 - 11.00 Kahve Molası

11:00 - 12:30 VEZZONİ TECRÜBESİOturum Başkanı: Ahmet Özak

11:00 - 11:30 Patella Luksasyonlarına Modern YaklaşımAldo Vezzoni

11:30 - 12:00 Yavru Köpeklerde Dirsek Displazisinin Erken Tanısı: Neden & Nasıl?Aldo Vezzoni

12:00 - 12:30 Juvenil Kalça Displazisinin Tedavisinde Çift Pelvik Osteotomi İle Konservatif Yaklaşımın Uzun Dönem Sonuçlarının KarşılaştırılmasıAldo Vezzoni

12:30 - 13:30 Öğle Yemeği

13:30 - 15:00 EKLEM HASTALIKLARIOturum Başkanı: Murat Şaroğlu

13:30 - 14:00 Omuz ve Dirsek Eklemi Tendinopatileri: Semptomlar, Tanı ve Sağaltım.Igor Bissenik

14:00 - 14:30 İnternal Fiksasyon KomplikasyonlarıSinan Ulusan

14:30 - 15:00 Dokunmadan Bilemezsin: Ortopedide Klinik MuayeneBarış Kürüm

15:00 - 15:30 Kahve Molası

5

5 EKİM 2019 - CUMARTESİ15:30 - 17:00 DEJENERATİF EKLEM HASTALIĞI

Oturum Başkanı: Zeynep Pekcan

15:30 - 16:00 Baş bölgesi travmalarında gözden kaçanlarMurat Şaroğlu

16:00 - 16:30 Sıradışı Ortopedik Hastalıklar: HOD, HOP, SPS, SFO, CMO, FHD, POCenk Yardımcı

16:30 - 17:00 Dejeneratif Eklem Hastalığında Predispozisyon, Görütüleme ve TanıIgor Bissenik

17:00 - 17:15 Post-Op İyileşmeyi Hızlandıran ÜrünlerEfe Yörük

17:15 - 18:15 PLAKET TÖRENİ

P A R T Y

DJMARITIM PINE BEACH OTEL

CLUB PINE BAR21:30

5 EKİM CUMARTESİ

6

6 EKİM 2019 - PAZAR09:00 - 11:00 AYIN KARANLIK YÜZÜ: KOMPLİKASYONLAR

Oturum Başkanı: Sinan Ulusan

09:00 - 09:30 Geriatrik Hastalara Gençlik Aşısı: Fizik Tedavi Mucizesi Sara Ece Ulutürk

09:30 - 10:00 Başarılı Bir Operasyon Yaptım ama Kırık Kaynamıyor, Neden?Cenk Yardımcı

10:00 - 10:30 Ön Çapraz Bağ Kopuklarına Güncel YaklaşımlarBarış Kürüm

10:30 - 11:00 Bandaj: Ekstremite Kurtarıcı mı Yoksa Kabus mu?Cenk Yardımcı

11:00 - 11:30 Kahve Molası

11:30 - 12:40 KATILIMCI SUNUMLARIOturum Başkanı: Zeynep Pekcan

11:30 - 11:40 S-01 Köpeklerde Uzun Kemik Kırıklarında Minimal Invaziv Osteosentez Yöntemi İlk SonuçlarıCansu İstim

11:40 - 11:50 S-02 Distal Abtebrachium Ampütasyonu Geçirmiş 12 Köpekte Dış Protez Uygulamaları ve SonuçlarıGürkan Gülanber

11:50 - 12:00 S-03 Sığırlarda Hiperekstensiyon Deformitelerinin Girift Tenorafi Tekniği ile Sağaltımı:Yeni Bir YöntemCelal Şahin Ermutlu

12:00 - 12:10 S-04 Buzağılarda Suprakondüler Femur Kırıklarının Üçlü Pin Tekniği ile Sağaltımının Klinik veRadyografik Olarak Değerlendirilmesi (Yeni Bir Yöntem)Uğur Aydın

12:10 - 12:20 S-05 Köpek Yavrularında Diafizer Femur Kırığının Sağaltımı için Kaz Radiusu KullanımıUğur Yıldız

12:20 - 12:30 S-06 Yüksekten Düşen Dedilerin Retrospektif Değerlendirilmesi (2017-2019): 330 OlguKamil Serdar İnal

12:30 - 12:40 S-07 Distal Abtebrachium Ampütasyonu Geçirmiş 12 Köpekte Dış Protez Uygulamaları ve SonuçlarıBirkan Karslı

7

KONUŞMAÖZETLERİ

VETERİNER ORTOPEDİDE MULTİMODAL ANALJEZİ

Prof. Dr. Zeynep PEKCAN Kırıkkale Üniversitesi Veteriner Fakültesi 

Günümüzde hayvan ırklarının çeşitliliği ve buna bağlı eklem sorunları da artmaktadır. Ayrıca iyi bakım ve  düzenli  veteriner  kontrolleri  ile  hayvanların  yaşam  süreleri  uzamakta  ve  yaşlanmaya  bağlı problemlerin  de  sayısında  artış  olmaktadır.  Veteriner  hekimlerin  görevi  hayvan  sahiplerini bilinçlendirmek ve hastalık durumlarında gerekli müdahaleyi yapmaktır.  İleri  yaşlarda hayvanların yaşayabileceği  belli  başlı  sorunların  arasında  osteoartritis  ve  organ  fonksiyon  bozuklukları  gelir. Osteoartritis  olan  hayvanlardaki  eklem  ağrısının  azaltılması  amacı  ile  kullanılabilecek  ilaçların başında nonsteroidal antiinflamatuvar ilaçlar gelmektedir. Bu amaçla ticari olarak üretilen çok farklı etken maddeye sahip birçok ilaçlar bulunmaktadır. Ancak bunların uzun süreli ve yüksek dozlarda kullanılması hayvanlarda gastritis, midede ülser, hepatitis ve böbrek sorunlarına yol açabilmektedir. Bu  gibi  durumlarda  yapılması  gereken  farklı  analjezik  ilaçları  ağrı  tedavi  protokollerinin  içerisine koymak olmalıdır. Böylece yüksek doz ilaç kullanımından kaçınılarak yan etkiler en aza indirilmiş olur.  Küçük  hayvan  hekimliğinde  analjezik  ilaç  olarak  osteoartritislerde  kullanılan  ilaçların  içerisinde gabapentin, amantadin,  tramadol ve amitriptilin yer almaktadır. Gabapentin epilepsi hastalarında krizlerin önlenmesi amacı ile üretilen bir preparattır, ancak son yıllarda insan ve hayvan hekimliğinde kronik ağrılarda, özellikle de nöropatik ağrılarda, ağrı kesilmesi amacı ile kullanılmaktadır. Amantadin ise, aslında Parkinson hastalarının diskinezilerini önlemek amacı ile üretilen bir ilaç olmasına rağmen son  yıllarda  kronik  ağrıda  da  etkinliği  kanıtlanmıştır.  Tramadol  ve  amitriptilin  ise,  osteoartrit hastalarında  ağrı  tedavisi  amacı  ile  kullanılabilecek  serotonin  geri  alınımını  engelleyen  ilaçların başında gelmektedir. 

9

MULTIMODAL ANALGESIA IN VETERINARY ORTOPEDICS

Prof. Dr. Zeynep PEKCAN Kırıkkale University Faculty of Veterinary Medicine 

Nowadays,  the  variety  of  animal  breeds  and  related  joint  problems  are  increasing.  The  life expectancy  of  the  animals  is  prolonged  with  good  care  and  regular  veterinary  checks,  and  the number of aging related problems increases. The task of veterinarians is to raise awareness of animal owners and to treat the animals. Osteoarthritis and organ dysfunction are the main problems that animals may experience in advanced ages. Nonsteroidal antiinflammatory drugs are the main drugs that can be used to treat the joint pain  in animals with osteoarthritis. For this purpose there are many commercially produced drugs with very different active ingredients. However, their long‐term and  high  doses may  cause  gastritis,  ulcers,  hepatitis  and  kidney  problems  in  animals.  Different analgesic drugs should be included in the analgesia treatment protocols in older animals. Thus, side effects can be minimized by avoiding the use of high‐dose drugs. Gabapentin, amantadine, tramadol and amitriptyline can be used for osteoartritic pain treatment in companian  animals.  Although  gabapentin  is  produced  for  the  treatment  of  seizures  of  epileptic patients,  its  usage  for  analgesic  treatment  is  popular  in  recent  years.  Although  amantadine was originally produced to prevent dyskinesias in Parkinson's patients, it has been proven to be effective in chronic pain in recent years. Both tramadol and amitriptiline are serotonin uptake inhibitors and can be used for the treatment of osteoartritic pain. 

10

ORTOPEDİK CERRAHİLERDE ANESTEZİ

Prof. Dr. Zeynep PEKCAN Kırıkkale Üniversitesi Veteriner Fakültesi 

Ortopedi operasyonları pekçok operasyondan çok daha ağrılı operasyonlardır; bu nedenle mutlaka ağrı  kesicilerin  kombinasyonu  yapılmalıdır.  Günümüzde  multimodal  analjezi  kavramı  gelişmeye başladığından beri operasyonlardaki ölüm oranları azalmış ve postoperastif süreçte hayvanlar daha rahat uyanmaya ve ayaklanmaya başlanmıştır. Ağrı  yalnızca ağrı  kesicilerle engellenebilir; bundan dolayı operasyon sırasında kullanılacak anestezik ve analjezik kombinasyonlarının doğru ve bilinçli yapılması  önemlidir.  Operasyon  başlamadan  önce  analjezik  ve/veya  lokal  anestezik  ilaçların uygulanması  ile  operasyon  sırasında  ve  sonrasında  uygulanacak  olan  total  analjezik  ilac  miktarı azaltılabilir.  Hiperaljeziyi önleme açısından analjezi uygulamasının en az 12‐24 saat devam ettirilmesi gereklidir. Anestezi prosedürüne analjezik ilaç eklemesi ile totalde kullanılacak anestezik ilaç miktarı düşer ve anestezinin yüksek doz kullanımına bağlı gelişen yan etkiler azalır. 

Opioidler başta olmak üzere, lokal anestezikler, dissosiyatif anestezikler ve alfa‐2 agonistler gibi ağrı kesici özelliği olan  ilaçlar anestezi komplikasyonlarının azaltılması, hastanın konforu ve kronik ağrı yollarının engellenmesi amacı ile kombine edilebilir. Ön ve arka bacakların anestezisi amacı ile regionel anesteziden faydalanılabilir. Bu amaçla ön bacakların anestezisinde en çok brakiyel pleksus, arka bacakların  anestezisinde  ise  epidural  anestezi  uygulamaları  tercih  edilir. Ön bacakların sinir blokajı ile  sadece uzun kemik  kırıklarının osteosentezi  değil  aynı  zamanda omuz  cerrahisi,  dirsek cerrahisi,  ön  bacak  amputasyonu  da  yapılabilir.  Bu  amaçla %2’lik  lidokain  ve %0.5’lik  bupivakain kombinasyonu kullanılır. Köpeklerde lidokainin total dozunun 8 mg/kg’ı, bupivakainin de 2 mg/kg’ı geçmemesine, kedilerde ise toplam dozun köpeklerin yarısı kadar olmasına dikkat edilmelidir.  

Arka bacakların sinir blokajı için  çoğunlukla  epidural  uygulama  tercih  edilir.  Bu  amaçla  lokal anestezikler,  opioidler  ya  da  bunların  kombinasyonu  uygulanabilir.  0.2  ml/kg  hacminde  verilen ilaçlarla epidural uygulamalar yapılır. Bu yolla verilen lidokainin etkisi 10 dk içinde başlar etki süresi yaklaşık 90‐120 dk arasında sürer, bupivakainin etkisi  ise biraz daha geç başlar  (15‐20 dk) ve etki süresi daha uzun sürer (2‐4 saat). Epidural analjezi amacı ile opioidler de uygulanabilir. Bu amaçla en çok tercih edilen etki süresi uzun olduğu için morfindir. 0.1 mg/kg uygulanan morfinin etkisi 30‐60 dk içinde etkisi başlar ve 12‐24 kadar sürer. 

11

ANESTHESIA IN ORTHOPAEDİC SURGERIES

Prof. Dr. Zeynep PEKCAN Kırıkkale University Faculty of Veterinary Medicine 

Orthopedic  operations  are much more painful  than many operations,  therefore,  combination  of analgesic  drugs  should  be  performed.  Since  the  concept  of multimodal  analgesia  has  started  to develop, the mortality rates have decreased and animals have started to wake up and move more easily  in  the  postoperative  period.  Pain  can  only  be  prevented  by  analgesics;  therefore,  it  is important that the anesthetic and analgesic combinations should be used consciously during the operations. The administration of analgesics or local anesthetics before the start of surgery reduces the total usage of analgesic drugs during surgery and postoperatively. It is important to continue the analgesic theraphy at least the first 12 to 24 hours to prevent hyperalgesia. The addition of analgesic agents to the anesthesia procedure alleviates the total usage of anesthetic drugs and reduces the risk of high doses of anesthesia. Pain medications such as opioids, local anesthetics, dissociative anesthetics and alpha‐2 agonists can be combined to reduce the anesthesia complications, provide patient comfort and for preventing chronic pain pathways. Regional anesthesia can be used for anesthesia of the thoracic and hind legs. For  this purpose, brachial plexus and epidural anesthesia are preferred. With the brachial plexus blockage,  not  only  the  osteosynthesis  of  long  bone  fractures,  but  also  shoulder  surgery,  elbow surgery, and front leg amputation can be done. For this purpose, a combination of 2% lidocaine and 0.5% bupivacaine is used. In dogs, the total dose of lidocaine and bupivacaine should not exceed 8 mg/kg and 2 mg/kg, respectively. In cats the total dose should not exceed the half of the dogs. Epidural  administration  is  preferred  for  nerve  blockage  of  hind  legs.  For  this  purpose,  local anesthetics, opioids or a combination thereof can be administered. Epidural applications are made with the drugs given  in a volume of 0.2 ml / kg. The effect of epidural  lidocaine starts within 10 minutes, and lasts for approximately 90‐120 minutes, whereas the effect of bupivacaine begins a little  later  (15‐20  minutes)  and  lasts  longer  (2‐4  hours).  Opioids  may  also  be  administered  for epidural  analgesia.  For  this  purpose,  morphine  is  the  most  preferred  drug  because  of  its  long duration of action. The effect of 0.1 mg/kg morphine starts in 30‐60 minutes and lasts up to 12‐24. 

12

AKUT SPİNAL KORD HASARLARI; NE ZAMAN NE YAPMALI? Dr. Ateş BARUT Petcode Hayvan Hastanesi, ANKARA 

Kedi ve köpeklerde akut spinal kord hasarı doğal ya da travmatik sebeplerle gerçekleşebilir. Bu olayın gerçekleşmesi  sonrası  spinal  kordda  primer  ve  sekonder  hasar  mekanizmaları  gelişmeye  başlar. Primer hasar; direk  travmatik  kontüzyon,  laserasyon, hücre hasarı,  kanama, hematom,  kompresif iskemi  olarak  sıralanabilir.  Sekonder  hasarlar  ise  intraselüler  iyon  konsantrasyon  değişimleri, excitotoxicity  (aşırı  nörotransmiter  salınımına  bağlı  sinir  hücresi  ölümü),  serbest  radikal  üretimi, yangıdır. 

Fibrokartilaginöz  emboli  ve  travmatik  vertebral  kırık  ve  luksasyonlarla  sıklıkla  karşılaşılabilse  bile köpeklerde  spinal  kord  hasarlarının  en  sık  rastlanan  sebebi  intervertebral  disk  hastalığıdır.  Akut intervertebral  disk  herniasyonları  ya  da  travmatik  vertebra  kırık  ve  luksasyonları  sonucu  gelişen spinal kord hasarları hastayı hayat boyu sürecek parapleji ve idrar retensiyonu tablosuna mahkum eder. Parapleji ve idrar retensiyonu hem hastanın hem de ailesinin yaşam kalitesini düşürür. İşte bu sebeple tüm akut spinal kord hasarlarında doğru yaklaşım, doğru medikal tedavi ve doğru cerrahi teknikler  kullanılarak yapılacak dekompresyon ve  stabilizasyon büyük bir  sorumluluktur  ve hayati önem taşır. 

Hastanın medikal ve fiziksel olarak hareketsizliğinin sağlanması hekimin ilk sorumluluğudur. Spinal kord hasarlarında etkin medikal tedaviden bahsetmek doğru olmayacaktır ve cerrahi dekompresyon travma sonrası  oluşan  iskeminin  tek  çözümüdür.    Medikal  tedavinin  en  önemli  aşaması  hipotansiyon  ve hipoksinin önlenmesine dayanır. Böylece spinal kord perfüzyonu tekrar sağlanır. Nimodipine, riluzole, gacylidine gibi ilaçlarla ilgili insan çalışmaları halan sürmektedir.  

Yapılan çalışmalarla tüm spinal kord travmalarında geleneksel olarak kullanılan kortikosteroidlerin tahmin edilen faydaları sağlamaktan çok uzakta olduğu ortaya konmuştur. Özellikle metil prednizolon sodyum süksinat serbest oksijen radikallerini yok ettiği varsayımı ile spinal kord travmalarında uzun yıllar standart medikal tedavi olarak uygulanmıştır. Oysa yapılan son çalışmalar kortikosteroidlerin hastalara  yarardan  çok  daha  fazla  zarar  verdiğini  göstermiştir  ve  geleneksel  yüksek  doz mpss  ve dekzametazon  tedavisi  bugun  tamamen  terk  edilmiştir.  Kortikosteroidler  cerrahi  dekompresyona kadar  kısa  dönem  ve  sadece  antiinflamatorik  dozlarda  uygulanabilir.  Siklosporin  ve  takrolimus kullanımı ile ümit verici tedaviler rapor edilmiştir.  Polietilen glikol (PEG) hasar gören membranları onarır, iyon sızıntısını ve aksonal ayrılmayı önler. PEG(%30,3500dalton) ‘nun 2ml/kg (45dk aralıkla 2 defa)  şekilde uygulanması olumlu etkiler yaratmıştır. Nimodipine,  riluzole,  gacylidine gibi  ilaçlarla ilgili insan çalışmaları halan sürmektedir. Spinal kord travmalarında tek prognostik faktör derin ağrı duyumudur  ve  derin  ağrı  duyumu  kaybı  kesinlikle  yukarı  motor  nöron  semptomları  ile karıştırılmamalıdır.  

Torakolumbal disk hastalığı köpeklerin en sık rastlanan nörolojik hastalığı dolayısıyla çok önemli bir spinal kord hasarı sebebidir. Tip 1 disk hastalığı ve buna bağlı herniasyonlar özellikle kondrodistrofik ırklarda akut spinal kord hasarı ve paraplejiye sebep olurlar. Disk dejenerasyonu, olgu gençken gelişir (ortalama 2-9 ay) ve klinik bulgular genellikle 2-6 yaşlarda ortaya çıkar.   Disk dejenerasyonu temel olarak nukleus pulposusun kondroid metaplazisi ile anulus fibrozusun dejenerasyonu ve zayıflaması ile şekillenir.  Dejenere  diskin  kalsifikasyonu  ve  radyografik  olarak  görünür  hale  gelmesi  6‐18  aylık 

13

dönemde  şekillenir.   Zayıflayan  anulusun  dejenere  nukleusu  kontrol  edememesi  ile  columna vertebralisin normal hareketleri bile akut disk prolapsusu için yeterli kuvvet oluşturabilir. Semptomlar akut ve agresiftir. Parezi ve parapleji klinik tablosu çok hızlı şekillenebilir. Bir başka akut spinal kord hasarı yaratan disk herniasyonu ise tip 3 disk hastalığından kaynaklanır. Tip 3 disk hastalığında  spinal korda çok yüksek bir hızla çarpan küçük ve sıvı karakterde disk materyali bulunur. Nörolojik hasar darbe momentine bağlı olarak hızlı ve ciddidir ve MR ya da tomografide kompresif materyal görülmez ve bu yüzden cerrahi tedavi endikasyonu yoktur.   İster disk hastalığına bağlı olsun isterse de omurga travmalarına hasta değerlendirilmesinde nörolojik muayene (spinal refleks muayenesi, parezi, parapleji, proprioseptif pozisyonladırma tesbiti ve derin ağrı duyumu varlığı) büyük önem taşır. Parezi motor fonksiyonksiyonlarda zayıflama demektir ve istemli adım atma bozulsa da hala korunur. Paralizi ya da parapleji ise motor fonksiyonların nörolojik ya da muskuler sebeplere bağlı olarak kaybolması olarak tanımlanır.  Proprioseptif  pozisyonlandırma  bir  refleks  değildir  ve  beynin  ekstremitenin  nerede  olduğunu  bilmesini tanımlar. Derin ağrı duyumu kaybı tüm spinal kord hasarlarında tek prognostik faktördür ve kesinlikle yukarı motor nöron semptomları ile karıştırılmamalıdır.         

14

ACUTE SPINAL TRAUMA; WHAT TO DO, WHEN TO DO? Dr. Ateş BARUT Petcode Animal Hospital, ANKARA 

Acute spinal cord injuries can happen with natural or traumatic causes and although vascular events like  fibrocartilaginous embolism can cause this  injury  intervertebral disc herniations or  traumatic vertebral fractures and luxations are the most common two causes of acute spinal cord injury and lead the patient to life long paraplegia, and urinary retention. This paraplegia and urine retention will decrease the life quality of patient and its owners. That  is why handling a patient with acute spinal  cord  injury  in  a  good  way,  and  surgical  decompression  and  stabilization  with  the  proper surgical techniques is essential and a big responsibility. 

After the event causing spinal cord injury a primary and secondary damage will start.  We can list the primary  spinal damages as direct  traumatic  contusion,  laceration,  cell  damage, hemorrhage, hematoma and compressif ischemia. Secondary injuries are intracellular ion concentration changes, excitotoksicity, free oxygen radical produce, and inflamation.  

Medical or physical restrain of the patient must be the first goal of the veterinary surgeon. There is no sufficient medical treatment after spinal injury and surgical decompression and stabilization is the  only  succesfull  treatment  option.  The  most  important  step  of  the  medical  treatment  is preventation of hypotension and hypoxia. Spinal cord blood perfusion is always essential. There are still  continuing  human  studies  on  nipodipine,  riluzone,  gacylidine.  Benefits  of  traditional corticosteroid use on almost all spinal traumas are far from expection. Several studies showed that corticosteroids  has  more  negative  effects  than  their  benefits  and  high  dose  of  MPSS  and dexamethasone are completely out of suggection for the moment. Corticosteroids must be use just in antiinflamatoric dosages just for short periods till the surgery. Hopeful results with cyclosporin and tacrolimus use are reported. Polyethilen glycol (PEG) repair damaged membranes, stop ion leak, and axonal detachments.  PEG (%30, 3500 dalton) with a dosage of 2 ml/kg (twice in 45 minutes) gave positive results. The only prognostic factor for spinal cord traumas is deep pain perception and clinician has to differensiate deep pain perception and upper motor neuron symptoms.   

Thoracolumbal disc disease is the most common neurological problem of the dogs and that means it is a very important cause of spinal injury. Type 1 disc degeneration and related disc herniations cause  acute  spinal  cord  injury  and  paraplegia  especially  in  chondrtodystrophic  breeds.  Usually chondrodystrophic breeds (hypochondroplastic). Degeneration begins in early ages like 2‐9 months and clinical signs occur between 2‐6 years of age. Spinal cord damage is not just due to the amount of herniated disc material but also impact momentum during herniation moment. 

Disc degeneration basicly represents chondroid metaplazia of nucleus pulposus and degeneration and weakening of annulus fibrosis. During 6‐18months of age calcification and some degeneration can  be  visualised  radiographicaly.  Degenerated  and  weak  annulus  fibrosis  can  not  control degenerated nucleus and normal movements of columna vertebralis can produce enough force for herniation. The other acute spinal cord injury cause is type III disc disease. In type III disc disease, just small amount of herniated disc material  hit  to  spinal  cord with a high pressure. Neurologic damage  is  so quick and  serious because of  the momentum of the hit. No obvious compressive lesion in the magnetic resonans images or computered tomography.  No surgical treatment.

15

Neurological examination findings are so important for the evaluation of spinal trauma patients either because of disc diasese or a spine trauma. Spinal reflexes, paresis, paraplegia, proprioceptive positioning and presence of deep pain perception are the most important critaria for this evaluation. Paresis describes a decrease in motor functions but in paralisis or paraplegia there is complete loss of moptor functions. Differentiation of deep pain perception and upper motor neuron symptoms is essential for the prognosis. Proprioceptive positioning is not a reflex. In normal proprioceptive positioning brain knows where the extremities are. Deep pain perception is the only prognostic factor for all spinal cord traumas.                                        

16

VERTEBRA KIRIK VE LUKSASYONLARINDA CERRAHİ SAĞALTIM Dr. Ateş BARUT Petcode Hayvan Hastanesi, ANKARA 

Spinal kord hasarları sadece travmatik vertebra kırık ve luksasyonları ile sınırlı değildir. Torakolumbal disk hastalığı köpeklerde görülen en önemli nörolojik hastalıktır ve dolayısıyla köpeklerin en önemli felç  sebebidir. Diğer  vertebra  kırık  ve  luksasyon  sebepleri  ise  yüksekten düşmeler,  trafik  kazaları, sıkışmalar,  ezilmeler,  vertebral  malformasyonlar,  insan  travmaları  ve  köpek  saldırıları  olarak sıralanabilir.  

Dekompresif cerrahinin amacı kesinlikle sadece kanalis vertebralis dorsal laminasını kaldırıp spinal kordu  rahatlatmak  değildir  ve  kompresyon  yaratan  disk  materyalinin  tamamen  uzaklaştırılması şarttır.  Bu  amaçla  yapılabilecek  en  başarılı  cerrahi  teknik  hemilaminektomidir  çünkü  ancak hemilaminektomi  ile  vertebral  kanalın  tabanına  ve  dolayısıyla  kompresif  disk materyaline  ulaşım mümkündür.  Ayrıca ilgili diskin lateral fenestrasyonu da gereklidir aksi takdirde disk içerisinde kalan nukleus pulpozusun fıtıklaşması kaçınılmaz olacaktır. Kanalis vertebralis içerisindeki kompresif disk materyalinin uzaklaştırılması için en ideal teknik hemilaminektomi olarak kabul edilir. Pedükülektomi ve  mikrohemilaminektomi  de  yaratılan  minimum  kas  travması  sebebi  ile  gittikçe  popülarite kazanmaktadır. Bu tekniğin vertebral stabiliteye minimum etkisi vardır skolyoz yaratabilir ancak klinik sorun  yaratmaz.  Lateralizayon  yapılamadığında  çift  taraflı  hemilaminektomi  dahi  dorsal laminektomiye  tercih  edilmelidir.  Hemilaminektomi  sorunları  kontralateral  tarafa  ulaşımın  sınırlı olması ve bilateral yapıldığında instabiliteye yol açabilmesi tekniğin dezavantajıdır ayrıca  disk sert ve yapışmışsa ventral maniplasyon zordur. Puglarda hemilaminekteomi T10‐11‐12’de instabiliteye yol açabilir. 

Servikal vertebra kırık ve luksasyonları kedilerde çok nadir görünürken köpeklerin vertebral kırık ve luksasyonlarının %10‐20’sini oluşturur ve bu kırıkların neredeyse yarısı  aksisi  etkiler.  Tüm servikal vertebra  kırık  ve  luksasyonları  kesinlikle  instabil  kabul  edilmelidir.  Tetraparezi  ya  da  tetraplejiye neden olur,  şiddetli  ağrı  yapar  ve  solunum merkezlerini  etkiler. Nörolojik  tablo  çoğu  zaman hızla kötüleşir. Bu travmalarda SOP plaklar, kilitli plaklar, pin ve PMMA kombinasyonları gibi birçok farklı stabilizasyon  yöntemi  kullanılabilir.  Stabilizayon  her  zaman  korpus  vertebrayı  kullanmalı  ve ventralden yapılmalıdır. Eğer ayrıca dekompresyon gerekiyorsa ventral stabilizasyon sonrası dorsal dekompresyon  yapılabilir.    Her  vertebraya  en  az  iki  pin  ya  da  vida  uygulanmalıdır  ve  güvenli implantasyon koridoru median hattan 30‐40 derece açılı  düzleme denk gelir.  Iatrojenik hata  riski yüksektir.  Vertebral  kanala  ya  da  intervertebral  disk  aralığına  penetrasyon  riskini  azaltmak  için monokortikal  implant  uygulamaları  ile  azaltılır.  Bu  teknikle  hem monokortikal  pin/vida  ve  pmma kombinasyonu hem de kilitli plaklar ve monokortikal vidalar uygulanabilir. Standart ortopedik plaklar bikortikal vidalamaya ve güçlü plak kemik yüzey kontağına dayanır ki bu vertebral kanal için uygun değildir.  Kilitli  plaklarda  plağın  bükülmesine  gerek  yoktur  ve  vidalar  monokortikal  uygulanabilir. Vertebral kanal penetrasyonu kontrolü için BT çekilmelidir 

Lumbal kırık ve lukasyonlar tüm vertebra kırıkların %25’ini oluşturur. Kaudal lumbal vertebra kırıkları ise  hem  ala  osis  iliumların  varlığı  hem de  arka  bacak  innervasyonundan  sorumlu  sinir  köklerinin korunması  gerektiğinden  oldukça  zordur.  Lumbosakral  travmalarda  kauda  equina  sinir  lifleri kompresyonu ve hasarı oluşur. L6‐L7‐S1 bölgesinde göreceli olarak geniş bir kanal vardır. Spinal kord değil  kauda  equina  yani  perifer  sinir  hasarı  söz  konusudur  o  yüzden  kesinlikle  ataksi  olmaz. 

17

Hastalarda eş zamanlı ortopedik hasarlar da görülebilir.  Pin/vida penetrasyon noktaları L7’nin kranial artikuler proc’in kaudalinde dik şekilde, kranial artikuler proc’in kauda lateralinden 5‐15derece açıyla olacak şekilde kabul edilen düzlemlerle örtüşür.  Kranial ve orta torasik vertebralar oldukça stabildir ve bu bölge kırıkları nadir görülür. Bu bölge spinal kord  kompresyonları  çoğu  zaman  kongenital  vertebral  malformasyonların  dislokasyonuna  bağlı gelişir. Bu bölgede gerçekleştirilecek stabilizasyon ve fiksasyonlar vertebraların değişken şekilleri ve doğru implantasyon koridorlarının bulunmasındaki zorluk sebebi ile zordur. Torakolumbal travmalar en  sık  rastlanan  hasar  bölgesidir  hem  kedi  hem  de  köpeklerde  vertebral  kırık  ve  luksasyonların %50’sini oluşturur. Bu kırık ve luksasyonlar hemen her zaman stabilizasyon gerektirir. Üç kompartman kuralı yani vertebranın 3 kompartmanında 2’si etkilendiğinde stabilizasyonun şart olduğu düşünülür. Spinoz proses  stabilizasyonu  sadece küçük köpekler  ve  kedilerde, 2  kompartman korunuyorsa  ve spinoz  prosesler  sağlamsa  uygulanır  (20kg  ve  aşağısı).  Pin/vida  ve  PMMA  tüm  dünyada  en  sık kullanılan  tekniktir.  Başarılı  bir  stabilizasyon  sağlar.  Pin  penetrasyon  noktalarının  bilinmesi  çok önemlidir. Her zaman yivli şanz pinleri kullanılmalıdır. 

Giriş  açısı  torasik  vertebral  için  vertikal  düzlemden  25‐35  derece  (kostanın  çıkıntısı  üzerinden), lumbal  vertebralar  için  vertikal  düzlemden  60  derece  (procesus  transversus  ve  proc  accesorius arasından) olarak kabul edilir. Kilitli plaklar ve monokortikal vidalama önemli bir avantajdır. Plağın bükülmesi şart değildir. Plağın düzleminden emin olunmadan hiçbir vida sıkılmamalıdır. 

18

SURGICAL TREATMENT OF VERTEBRAL FRACTURES AND LUXATIONS

Dr. Ateş BARUT Petcode Animal Hospital, ANKARA  Spinal cord injuries are not limited to vertebral fractures and luxations. Thoraco‐lumbal disc disease is the most common neurological disease of dogs and so  it  is one of the most common cause of paraplegia. The other causes of vertebral fractures and luxations can be listed as falling from highes, traffic accidents, contusions, vertebral malformations, spine tractions, and dog bites.  The aim of the decompressive surgery is not only removing the dorsal lamina of canalis vertebralis and complete removal of compressive disc material is essential for success. The best surgical procedure for this purpose is hemilaminectomy because it give direct access to the bottom of canalis vertebralis and all herniated disc material. Disc fenestration is also necessary to prevent recurrence.  Peduculectomy and microhemilaminectomy  is  becoming more popular with  the minimum muscle  disection  and trauma. Hemilaminectomy has a minimum effect on vertebral stability  it can cause some degree of scoliosis with no clinical disturbance. In case of lateralization diffuculties bilateral hemilaminectomy still has advantages on dorsal laminectomy even it can cause instability. Altough it give access to the bottom  of  spinal  channel,  aproach  to  contralateral  side  is  limited  and  bilateral  surgery  cause instability. In pugs T10‐11‐12 hemilaminectomy can cause instability too.    Cervical VFLs are the least commonly encountered anatomic category in dogs and cats, comprising about 10% to 20% of these VFLs in dogs (very uncommon in cats). In dogs, about half of these injuries involve  the  C2  vertebra.  All  cervical  vertebral  fractures  and  luxations  are  instable.  They  cause tetraparesis and tetraplegia, severe pain, and respiratoric compramise. Usually neurological status of  the  patient  get  worse  so  quickly.  In  these  fractures  and  luxations  SOP  plates,  locking  plates, pins/PMMA combinations can be use safely. Two screws or pins has to be implanted to one vertebra and safe  implantation window is 30‐40 degree from median plane.  If decompression  is required, surgeon has to be stabilize ventrally first, then decompress dorsally. The risk of iatrogenic mistakes are high. Monocortical pin/screw placement techniques reduce the risk of vertebral canaşl or spinal cord penetration. With this technique both monocortical pins/screws and PMMA combinations and locking plates and monocortical screw implantations are possible. Standart orhtopedic plates work with  bicortical  screw placement  and  strong plate  bone  surface  contact  that  is why  they  are  not suitable for vertebral fractures.  There is no need of plate bending for locking plates and all screws can be use monocorticaly. Vertebral canal penetrations can be check by CT.   The cranial to mid‐thoracic vertebral column is inherently stable, so VFLs in this area are uncommon. Stabilization  of  this  region  is  usually  associated with  congenital  problems.  The  lumbar  region  is affected in about 25% to 30% of VFL cases. There is more leeway in the angle of insertion for pins and screws in this area (especially cranial to mid‐lumbar) of the vertebral column than in the thoracic spine. The methods of fixation used for the thoracolumbar junction region are all applicable in this area, but plate application is a bit less technically demanding (no rib heads in the way). In the caudal lumbar region, it can be difficult to apply plates, and the angle of pin/screw insertion is more limited, due to the presence of the ilium laterally. Also, the lumbar spinal nerve and nerve roots need to be protected more carefully in the caudal lumbar region (innervation of pelvic limb musculature).   Cauda equine nerve roots compression happens in lumbosacral traumas. Spinal canal is a little wider between L6‐L7‐S1.  Lumbosacralş tarumas cause cauda equine nerve damage that is why patients 

19

will not have ataxia. So many patients can also have concurrent orthopedic problems. Pin/screw placement must be done just caudal and perpendicular to L7 cranial articular process.  

The thoracolumbar junction region is a very common site for VFLs in dogs and cats, comprising about 50%  of  these  injuries  in  both  species.  Thoracolumbal  fractures  are  almost  always  require stabilization. If there is an effect on two of three vertebral compartments there is an obvious need for stabilization. Stabilization using spinal processes are just effective in small breeds of dogs and cats , if 2 of 3 vertebral compartments are safe, and all the spinal prosesses are healthy. Pİn/screw and PMMA use is so popular all over the world. Pin placemet points are again so important for safety. Not normal only positive  threatened pins must be used. Penetration point  is 25‐35 degree  from vertical plane for thorasic vertebrae, and 60 degree from vertical plane for lumbal vertebra.  

20

POSTOPERATİF İSKELET-KAS LEZYONLARINDA FTR İLE HIZLI İYİLEŞME Sara Ece ULUTÜRK FizyoVET Veteriner Kliniği, İSTANBUL 

Pet fizik tedavi ve rehabilitasyon; vücuda dışarıdan uygulanan sıcak ve soğuk uygulamalar, elektrik akımları,  masaj  ve  egzersiz  ile  ağrıyı  kesmeye  yönelik  uygulamaları  içeren  ve  kas  iskelet  sistemi hastalıklarında ya da yararlanmalarında uygulanan ilaç dışı bir tedavi şeklidir. 

Hayvanlarda fizik tedavi ve rehabilitasyon çok uzun yıllardan beri uygulanmakla beraber bu alanda 90’lı yıllardan bugüne ciddi ölçüde ilerlemeler kaydedilmiştir. Amerika’da 110 fakültede fizyoterapi ve rehabilitasyon ile ilgili bölümler bulunmaktadır. Köpeklerde ve atlarda, çok spesifik ve sık görülen hastalıkların sağaltımında ciddi sayılabilecek faydaları belirlenmiştir.  

Fizik  tedavinin  amacı  nörolojik  ve  ortopedik  operasyonlar  sonrasında  hastaların  eklem  açılarını normal değer aralıklarına ulaştırmak ve post‐operatif süreçte ağrı yönetimini yapıp, kas gruplarında atrofi  oluşumu,  dekubitis  oluşumlarının  engellenmesi  ile  hastanın  normal  mobilitesini  geri kazandırmaktır. 

Hastalar  ilk  geldiklerinde,  kaygan  olmayan  bir  zemini  olan,  ilaç  kokuları  olmayan  ve  kendilerini güvende  hissedecekleri  bir  muayene  odasına  alınırlar.  Dikkatli  bir  şekilde  yapılan  ortopedik  ve nörolojik muayene  sonucunda;  topallama skoru, ağrı değerleri,  kas yoğunlukları  ve eklem açıları, basış  analiz  sistemleri  ile  goniometrik  yöntemler  kullanılarak  belli  ölçümler  yapılır  ve  kayıt  altına alınır. Hastalarımıza 12 basamaklı tedavi protokolümüzden uygun olanlar belirlendikten sonra belirli periyotlarda  hastalar  kliniğe  çağrılarak,  fizik  tedavi  modüllerinden  ultrason,  tens,  lazer  terapi, hidroterapi (havuz ,suda yürüme bandı), ağrı bantlama sistemleri, masaj, akupunktur, ozon tedavi, pasif egzersizler,  kök hücre  tedavisi, PRP uygulamaları, magnetik alan  tedavisi,  sıcak uygulamalar, soğuk  uygulamalar, manual  terapi  (spinal‐ortopedik),  aktif  egzersizler  ve  ev  egzersiz  programları hastalarımıza uygulanır. 

Destekleyici  ürünler  ile  çeşitli  egzersizler  kombine  edilerek,  post  operatif  süreçte  hızlı  iyileşme sağlanır.  Hidroterapi  ile  suyun  kaldırma  kuvvetinden,  hidrostatik  basıncından  ve  viskozitesinden yararlanarak, özellikle köpeklerde kasların önemli ölçüde çalışması ve hareket kabiliyetlerinin geri kazanımı  ile  eklem  hareket  sınırlarında  artış  sağlanmaktadır.  (sunumumuz  videolarla desteklenmektedir) 

21

WHY SHOULD I PREFER BONE PLATE? WHAT ARE THE ADVANTAGES AND DISADVANTAGES?

Igor BISSENIK, DVM, PhD Varşova Tıp Üniversitesi, Polonya  

In 1958 a group of Swiss general and orthopaedic surgeons established the AO (Arbeitsgemeinschaft für  Osteosynthesefragen)  or  the  Association  of  the  Study  of  Internal  Fixation  (ASIF)  to  strive  to transform  the  contemporary  treatment  of  fractures  in  Switzerland.  This  association  was revolutionary in development of instruments and implants for operative fracture treatment. The first instructional  course  for  teaching  the  use  of  these  instruments  and  implants  occurred  in  Davos, Switzerland, in the newly founded Laboratory of Experimental Surgery in 1960.   

Plate osteosynthesis is one treatment option for the stabilization of long bones. It is widely accepted to achieve bone healing with a dynamic and biological fixation where the perfusion of the bone is left intact and micromotion at the fracture gap is allowed.  

Open  anatomic  reconstruction  requires  various  degrees  of  soft  tissue  dissection  to  allow manipulation, reduction, and rigid stabiͲlization of the fracture segments. Iatrogenic damage to the soft tissues, periosteum, and fracture hematoma inevitably occurs and potentially impedes healing. AlthoughThe “open but do not touch” technique is the simplest form of biological osteosynthesis. Although this technique involves an open approach for direct observation, the fracture site is not disturbed and alignment is restored via manipulation of the major bone fragments at positions away from the  fracture. Distraction and alignment of  the segments are  facilitated by  the use of bone‐holding forceps or intramedullary implants, such as an intramedullary rod or interlocking nail. The “open but do not touch” technique, however, may result in damage to the vasculature and other soft tissues.  

Some  of  the  principles  of  biological  osteosynthesis  include  (1)  indirect  fracture  reduction  using limited surgical approaches with minimal, if any, disturbance of the fracture hematoma; (2) fracture stabilization  using  bridging  implants  rather  than  anatomic  reconstruction  and  rigid  fixation;  (3) limited reliance on secondary implants, such as cerclage wires or interfragmentary screws; and (4) limited, if any, use of bone grafts.   

It  is  recommended  that  the plate  span width be higher  than 2–3  for application  in  comminuted fractures and more than 8–10 for simple fractures and that the screw density be less than 0.5–0.4 (Gautier and Som‐ mer, 2003). 3 screws per segment are better than 2 but and this amount is optimal more screw doesn’t give any benefit  

The concept of the locking pate is much closer to nailing or external fixators than to conventional plates. Despite the appearances, a locking plate is therefore not a plate in the classical sense of the term, but rather an internal fixator.  

Stability is provided by the locking mechanism between the screw and the plate. The plate does not need to be in intimate contact with the underlying bone, making exact plate contouring less crucial. Reduced contact be‐ tween the plate and the bone may also preserve the periosteal blood supply, thereby reducing the ex‐ tent of bone resorption under the plate its possible to use mono cortical screw. Conventional plate osteosynthesis seeks to obtain maximum stability with a rigid plate and if possible compression of the fracture fragments. Locking plate fixation, on the other hand, seeks to maintain a certain elasticity to stimulate bone healing. Locking plates are generally less rigid than conventional plates. 

22

MİNİMAL INVAZİV PLAK OSTEOSENTEZİ

Barış KÜRÜM Kırıkkale Üniversitesi Veteriner Fakültesi Cerrahi Anabilim Dalı, Türkiye 

Ortopedik  cerrahide  hastanın  mobilizasyon  yeteneğini,  mümkün  olan  en  kısa  sürede,  kırık oluşmadan önceki seviyede kazanması amaçlanır. Bu amaçla kırık  iyileşmesinin süresini kısaltmak amacıyla  biyolojik  osteosentez  yöntemlerinin  kullanılması  önerilir.  Biyolojik  osteosentez uygulamalarında; iatrojenik yumuşak doku hasarını en aza indirmek, indirekt redüksiyon tekniklerini kullanmak, yeterli stabilitede fiksasyon oluşturarak ekstremite fonksiyonunun erken geri dönüşünü sağlamak temel prensiplerdir.  

Minimal  invaziv  osteosentez  tekniklerinde  kırığın  tam  anatomik  redüksiyonu  asıl  hedef  değildir. Bunun yerine, büyük kırık segmentlerinin travmatik cerrahi müdahaleye maruz kalmaksızın indirekt redüksiyon teknikleri kullanılarak fonksiyonel pozisyonda eksen düzgünlüğü sağlanır.  

MİPO’da kırık uçları indirekt olarak redükte edilir ve kırık hattı açılmadan köprü görevi yapan uzun bir  plak  ile  kırık  hattı  köprülenecek  şekilde,  periost  üzerinden  perkutan  plak  uygulaması  yapılır. Ekstremitenin  rotasyonu  düzeltilir,  aksiyel  dizilimi  ve  normal  uzunluğu  sağlanır.  Bu  yöntemde mikroelastik  tespit  sağlanır  ve  bu  sayede  elde  edilen  rölatif  stabilite,  kırık  hattındaki  mikro hareketlere izin verir ve bu sayede daha fazla kallus dokusu oluşumu ile stabilite de gelişir.  

MİPO’nun  başarılı  olabilmesi  için  olgu  seçimi  oldukça  önemlidir,  diğer  bir  ifade  ile  tüm  kırıklar perkütanöz  plak  stabilizasyonuna  uygun  değildir.  MİPO,  çoğunlukla,  tam  anatomik  redüksiyona uygun olmayan parçalı diyafiz ya da metafiz kırıklarında uygun olmasının yanında, bir  takım basit transversal kırıklarda da kullanılabilir. 

Mipo  uygulamalarında  tip  I  eksternal  fiksatör  gibi  görev  yapan  kilitli  plak  ile  vida  setlerinin kullanıması tercih edilir. Bu implant sistemi  

İnternal bir eksternal fiksatör gibi çalışır. Şekillendirilmeye ihtiyaç duymaz. Vidalar delikte kilitli olduğundan kemiği plağa doğru çekmez. Periost üzerine oturmaz. Vidalar «self drilling» özelliği taşıdığından yerleştirilmeleri kolaydır. Vidalar unikortikal bile yerleştirilseler gerekli tutunmayı sağlar. Vidalar kilitli olduğundan «implant failure» şansı yoktur.

23

MINIMALLY INVASIVE PLATE OSTEOSYNTHESIS  Barış KÜRÜM Kırıkkale University Faculty of Veterinary Medicine Department of Surgery  In orthopedic surgery, it is aimed to gain mobilization of the patient as soon as possible before the fracture occurs. For this purpose, biological osteosynthesis methods are recommended to shorten fracture healing time. In biological osteosynthesis methods; To minimize iatrogenic soft tissue damage, to use indirect reduction techniques, to achieve early return of limb function by fixation with sufficient stability are the basic principles.  

 Perfect anatomic reduction of the fracture is not the main target in minimally invasive osteosynthesis techniques. Instead, axial alignment of the functional position is achieved by using indirect reduction techniques of main fracture segments without traumatic surgical intervention.  In MİPO, fractured segment don't open and the fracture ends are aligned indirectly. Percutaneous plate application is performed over the periosteum in such a way that the fractured zone is bridged with a long plate that serves as a bridge. Rotation of the extremity is corrected, axial alignment and normal length of the extremity is provided. In this method, the microelastic fixation is achieved and the relative stability thus obtained allows micro movements in the fracture line, thereby improving the formation of callus tissue and stability.   Case  selection  is  very  important  for MIPO  to be  successful  and not  all  fractures are  suitable  for percutaneous plate stabilization. MIPO is often suitable for diaphyseal or metaphyseal fractures that do not require complete anatomic reduction, and may also be used for simple transversal fractures.   In MIPO, it is preferred to use locking plates and screw sets that act as type I external fixators. This implant system; 

  It serves like an internal external fixator.  MIPO plates do not need to shaped.  Because of the screws are locked in the hole, they do not pull the bone towards the 

plate.  Plates do not pressure the periosteum.  The screws have self‐drilling, thats making them easy to install.   The screws provide the enough stability even if they are placed unicortically.  

24

AÇIK KIRIKLARIN YÖNETİMİ: PLAK KOYSAM MI? KOYMASAM MI?

Dr. Öğr. Üyesi Sinan ULUSAN Balıkesir Üniversitesi Veteriner Fakültesi Cerrahi Anabilim Dalı 

Veteriner ortopedi ve travmatolojide kırık hastası ayrı bir yer tutmaktadır. Kırık genel olarak kemik dokunun  bütünlüğünün  bozulması  olarak  tanımlanır.  Kırıklar  deri  bütünlüğünün  bozulup bozulmamasına  göre  açık  kırıklar  ve  kapalı  olarak  ikiye  ayrılır.  Açık  kırıklar  kemik  dokunun bütünlüğünün  bozulduğu  ve  derideki  çeşitli  derecelerdeki  yaralanma  sebebiyle  dış  ortamla ilişkilendiği  durumlara  denir.  Açık  kırıklar  yüksek  enerjili  travmalar  sonrasında meydana  gelir  bu yüzden aynı kırık hastasında olduğu gibi önce hastanın travma sonrası durumunun değerlendirilmesi hayati  önem  taşımaktadır.  Açık  kırık  hastasının  hayati  fonksiyonları  ve  şok  tablosunun değerlendirilmesinin ardından açık kırık yarası ve kırık ile ilgili planlama ve girişim yapılır. Açık kırıklar, kapalı kırıklar gibi değildir hastanın ve yaranın erken müdahalesi önem taşımaktadır. Birçok veteriner ve beşeri literatüre göre ilk 6 saat içerisinde yapılan agresif bir tedavi ile açık kırıklarda, kapalı kırıklar gibi kolayca ve komplikasyonsuz iyileşebilirler. Açık kırıklar oldukları andan itibaren enfekte sayılırlar ve tedabileri buna göre planlanmalıdır. Açık kırık hastası ile karşılaştığımız anda ilk yapmamız gereken yaranın  korunması  amacı  için  steril  bir  tampon  ile  kapatılmasıdır.  Bu  tampon  hastanın değerlendirilmesi  süresince  yerinde  kalmalıdır.  Mümkünse  bölgeye  koruyucu  destekli  bir  Robert Jones bandajı yapılır. Bu yapılan bandaj; kırık uçlarının hareketini ve çevre dokulara daha fazla zarar vermesini önler, enfeksiyonu engellemeye yardımcı olur, hastanın ağrı kontrolüne yardımcı olur ve konforunu arttırır.  Hastanın gerekli değerlendirilmesi yapıldıktan sonra yaranın ve kırığın sağaltımına geçilir. Açık kırık hastasında yara sağaltımı da kırık sağaltımı da acil olarak planlanmalı ve yapılmalıdır. Yara  debridemanı  açık  kırık  sağaltımında  önemli  bir  yer  tutar.  Debrideman  işleminin ameliyathanenizde  steril  cerrahi  set  ve  örtülerle  yapılması  tavsiye  edilmektedir.  Debrideman  için steril izotonik solüsyonu belirli bir basınçla bölgeye uygulayarak hem enfeksiyon ile mücadele hem de yaranın kirlendiği dış ortam partiküllerinin temizlenmesini sağlarız. Bu işlemlerden önce bölgenin genişçe tıraşlanıp müdahaleye hazır hale getirilmesi gerekmektedir. Bu amaçla yaranın daha fazla kontamine olmaması ve kesilen tüylerin yara bölgesine kirletmesine engel olmak için steril jeller ile yaranın  üstünü  örter  tıraş  sonrası  bu  jeli  yine  basınçlı  izotonik  solüsyonla  yıkayarak  yarayı debridemana  hazır  hale  getiririz.  Yaranın  debridemanı  sırasında  bölgenin  nöro  vasküler değerlendirilmesi gerekir. Nöro vasküler değerlendirme hastanın prognozu ve sağaltım planlaması için  çok  önemlidir.  Debrideman  işlemi  hasta  için  ağrılıdır  bu  yüzden  sedasyon  ya  da  anestezi gerekmektedir  fakat hastanın  sedasyonu öncesinde bölgenin nörolojik  değerlendirmesini  yapınız. Debrideman sırasında bölgede gördüğünüz küçük avasküler kemik parçalarını uzaklaştırabilirsiniz. Dolaşımı bozuk, nekroze giden yağ ve fasiaları ve diğer dokuları uzaklaştırınız fakat kas, tendon gibi yaranın kapatılması ve hareket için gereken dokuları uzaklaştıamak için aceleci davranmayınız eğer en ufak bir canlılık belirtisi görüyorsanız onları bir sonraki bandaj değişiminde tekrar değerlendiriniz. Bölgedeki  küçük  avasküler  parçalar  uzaklaştırılırken  eklemle  ilişkili  kıkırdak  yüzeyleri  ve  büyük kemikleri rekonstrüksiyonda önemli oldukları için uzaklaştırmayınız. Yaranın değerlendirilmesinden sonra kırık için planlama yapınız. Kırığın sağaltımı sırasında yeni bir steril cerrahi set ve örtü kullanınız. Kırık  redüksiyonu  ve  fiksasyonu  için mevcut  yarayı  değil  başka  bir  bölgeden  yeni  bir  kesi  ile  giriş yapınız. Açık kırıkların sağaltımında planlama ve prognoz için bir sınıflandırma yapılmaktadır. Beşeri ve  veteirner  hekimlikte  en  sık  tercih  edilen  yöntem  Gustilo  Anderson  sınıflandırmasıdır.  Bu sınıflandırmaya göre açık kırıklar Tip I, II, III olmak üzere üç ana gurupta ve Tip III’ de kendi içerisinde Tip IIIa, IIIb ve IIIc olmak üzere üç gruba ayrılmaktadır. Bu sınıflandırmaya göre Tip I açık kırıklar açık kırıklar içerisinde en masum kırıklardır. Tip II açık kırıklar ve Tip III açık kırıklarsa hasta ve sağaltım 

25

için risk arz etmektedir. Açık kırıklarda, kemik sağaltımı planlanırken pin, plak ve eksternal skeletal fiksatörler  kullanılabilmektedir.  Açık  kırık  iyileşmesinde  enfeksiyon,  inflamatuvar  evrenin  uzun sürmesi  ve  dokuların  beslenme  problemleri  sebebiyle  güçlü  bir  stabilizasyona  ihtiyaç  vardır.  Bu bakımdan internal fiksasyon yöntemlerinden birisini tercih ederken buna göre planlama yapılmaldır. Bu internal fiksasyon yöntemleri içerisinde en güçlü stabilizasyonu plak yapmaktadır. Intra medüller pin  uygulaması  gerek  aksiyal,  rotasyonal  kuvvetlere  karşı  çaresiz  olması  gerekse medüller  kanala etken taşıdığı düşünülmesi sebebiyle araştırmacılar tarafından açık kırık sağaltımında en az kullanılan yöntemdir.  İngiltere’de  yapılan bir  çalışmaya  göre  açık  kırık modeli  oluşturdukları  tavşanlarda  bir gruba  DCP  plak  diğer  gruba  ise  intra  medüller  pin  uygulamışlar  ve  sonuçlara  bakıldığında  pin grubunda enfeksiyon % 71 iken plak grubunda % 35’te kalmıştır. Bu da güçlü stabilizasyonun immun yanıt  üzerinde  bir  etkisi  olduğunu  göstermektedir.  Bu  sebepten  açık  kırık  sağaltımında  güçlü stabilizasyon  teknikleri  tercih  edilmelidir.  Plak  uygulamanın  dezavantajı  ise  kırık  sağaltımmı tamamlandıktan  sonra  uzaklaştırılması  gerekmektedir.  Kapalı  kırık  sağaltımında  implant uzaklaştırılması tartışılırken, açık kırık sağaltımında uzaklaştırılması fenomeni kabul edilmiştir. Plak uygulamasının  bir  diğer  dezavantajı  ise  geniş  bir  ensizyon  gerektirmesidir.  Eksternal  skeletal fiksatörler geniş bir ensizyona  ihtiyaç duymaması,  yaranın  temizliği  için daha elverişli olmaları  ve uzaklaştırmanın plaklara göre daha kolay olması sebebiyle açık kırık sağaltımında tercih edilmektedir fakat stabilizasyon için plaklar kadar güçlü değil ve her hasta tarafından kabul edilmemektedir. Açık kırığın kaynama ve iyileşme süresi kapalı kırıklara göre daha uzundur bu sebeple hastanın çok uzun bir  süre  fiksatörle  yaşaması  gerekmektedir  ayrıca  ESF  kullanıldığında  pin  dibi  bakımı  gibi gereksinimler vardır. Gördüğünüz gibi bütün sistemlerin avantajları ve dezavantajları vardır. Açık kırık sağaltımında hangi yöntemi tercih edeceğiniz hastanıza ve sınıflandırmanıza göre çeşitlilik gösterir. Genel kanı olarak açık kırık sağaltımında Tip I ve II açık kırıklarda plak, Tip III açık kırıklarda ilk 15‐20 gün kadar ESF ve sonrasında fiksasyonu plak ile değiştirmek tercih edilmektedir.  

   

                    

26

MANAGEMENT OF OPEN FRACTURES; TO PLATE OR NOT TO PLATE

Assist. Prof. Sinan ULUSAN Balıkesir University Faculty of Veterinary Medicine Department of Surgery 

In  veterinary  orthopedics  and  traumatology,  fracture  patients  have  a  special  place.  Fracture  is generally defined as disruption of bone tissue integrity. Fractures are divided into open fractures and closed fractures depending on whether the integrity of the skin is impaired. Open fractures are the conditions  in which the  integrity of the bone tissue  is  impaired and associated with the external environment due to various degrees of  injury to the skin. Open fractures occur after high‐energy traumas, so it is vital to assess the patient's post‐traumatic status, just like in a fracture patient. After evaluating the vital functions and shock of an open fracture patient, planning and intervention is performed for the open fracture wound and fracture. Open fractures are not like closed fractures. Early intervention of the patient and the wound is important. Many open fractures can heal easily and without complication, such as closed fractures, with an aggressive treatment performed within the first 6 hours. Open fractures are considered infected from the moment it happens and their treatment will be planned accordingly. The first thing we need to is to put a sterile tampon. This buffer should stay with the patient untill debrideman starts. If possible, put a protective Robert Jones bandage on the area. This bandage; prevents movement of the broken ends and further damages the surrounding tissues,  helps  to  prevent  infection,  control  pain    and  improves  comfort.  After  the  patient  is stabilised, the wound and fracture treatment is started. In open fracture patient, wound treatment and fracture treatment should be planned and performed urgently. Wound debridement plays an important role in open fractures. It is recommended to perform debrideman operation with sterile surgical sets and drapes  in your operation room. For debrideman, we wash the area with sterile isotonic solution by a certain pressure to ensure that both the infection and the contamination of the wound are  removed. Before  these operations,  the  area  should be  shaved and prepared  for intervention. For this purpose, we cover the wound with sterile gels in order to prevent the wound from becoming more contaminated and contamination of the cut hair to the wound area. During debridement of the wound, the neuro vascular evaluation of the region is required. Neuro vascular evaluation is very important for the patient's prognosis and treatment planning. The debrideman procedure  is  painful  for  the  patient,  so  sedation  or  anesthesia  is  required,  but  perform  a neurological  assessment  of  the  area  before  sedation. During  the  debridement,  you  can  remove small avascular bones that you see in the area. Remove necrotic fat and fascia and other tissues, but do not be hasty because you need to close the wound. Muscle, tendon, and some important tissues for movement, if you see any signs of vitality, re‐evaluate them at the next bandage change. When removing small avascular fragments in the region, do not remove the cartilage surfaces and large bones associated with the joint as they are important in reconstruction. Plan for the fracture after assessment of the wound. Use a new sterile surgical set and drape during fracture treatment. For fracture reduction and fixation, enter with a new incision from another site, not the existing wound.  A  classification  is made  for  planning  and  prognosis  in  the  treatment  of  open  fractures. Gustilo Anderson classification is the most preferred method in human and veterinary medicine. According to this classification, open fractures are divided into three main groups as Type I, II, III and Type  III  into  three  groups  as  Type  IIIa,  IIIb  and  IIIc.  According  to  this  classification,  Type  I  open fractures are the most innocent fractures among open fractures. Type II open fractures and Type III open fractures present risks to the patient and treatment. 

27

  In open fractures, pin, plate and external skeletal fixators can be used when planning bone treatment.  Open  fracture  healing  requires  strong  stabilization  due  to  infection,  prolonged inflammatory phase, and tissue perfusion problems. Therefore, when choosing one of the internal fixation methods, planning should be done accordingly this. Plate is the most powerful stabilization of these internal fixation methods. Intra‐medullary pin application is the least used method in open fracture treatment by the researchers because of its helplessness against axial, rotational forces and because it is thought to have an effect to carry infection in the medullary canal. According to a study conducted in the UK, rabbits with an open fracture model underwent DCP plate in one group and intra‐medullary pin in the other group. This shows that strong stabilization has an effect on immune response. Therefore, strong stabilization techniques should be preferred in open fracture treatment. The disadvantage of plate application is that it should be removed after the fracture treatment is completed.  Implant  removal  in  closed  fracture  treatment  was  discussed,  and  removal  in  open fracture treatment was accepted. Another disadvantage of plate application is that it requires a large incision. External skeletal  fixators are preferred for open fracture treatment because they do not require a large incision, are more convenient for cleaning the wound, and are easier to remove than plates, but are not as strong as the plates for stabilization and are not accepted by all patients.   Open fracture healing time is longer than closed fractures, so the patient has to live with a fixator  for  a  long  time.  As  you  can  see,  all  systems  have  advantages  and  disadvantages. Which method you prefer for open fracture treatment will vary according to your patient and classification. Generally, in open fracture treatment, plate is choosen in Type I and II open fractures and in Type III; the first 15‐20 days plate and it is preferred to replace the fixation with plate. 

28

MODERN APPROACH TO PATELLAR LUXATION Aldo VEZZONI, Med. Vet, Dipl. ECVS Clinica Veterinaria Vezzoni, Cremona, Italy 

INTRODUCTION Patellar  luxation  is  one  of  the  most  common  orthopedic  problems  in  the  dog.  Medial  patellar luxation is more common (80%) than lateral patellar luxation (20%). Small breed are usually affected by medial patellar luxation, but large breed dogs like Labrador, Rottweiler, Boxer, Bullmastiff, Pitbulls can  be  affected  too.  Other  large  and  giant  breeds  (Newfoundland,  Great  Dane,  St.  Bernard, Caucasian shepherd dogs and other are more predisposed to lateral patellar luxation. While in small breed dogs minor degrees of patellar luxation can be tolerated for years of even for ever, in large and giant breed dogs patellar luxation most of the times results in invalidating conditions. In small dogs minor degrees (1° and 2°) of patellar luxation cause erosion of joint cartilage and predispose to cruciate  tears, while major  degrees  (3°  and  4°)  results  in  severe  debilitating  conditions.  Surgical treatment of patellar luxation is a very common procedure but has a high percentage (20% or more) of failure and recurrence. Understanding the underlying predisposing factors for patellar luxation in each patient and addressing them with custom made treatments can help in improving the success of the surgical treatment. 

PHYSICAL EXAMINATION Physical examination of the dog lying on his side is performed with the following method, repeating the procedure on the opposite side: ‐ the clinician holds the hock with one hand and palpate the patella with the other hand; ‐ keeping the hip and the knee fully extended, he checks the stability of the patella inside the femoral trochlea; ‐ keeping the hip extended and the knee extended, he inward rotates the hock and checks for medial patella luxation; ‐ keeping the hip fully flexed and the knee flexed, he outward rotates the hock and checks for lateral patella luxation;  ‐ he repeats the procedure three to four times and if the patella luxates he checks if  it returns in place extending the knee and keeping the hock straight. 

CLASSIFICATION OF PATELLAR LUXATION Patella luxation is classified in 4 degrees accroding to Putman’s and Singleton’s description in 1968: Grade 1, the patella can be manually luxated, but returns to normal position when released; Grade  2,  the  patella  luxates  during  stifle  flexion  or  ambulation  and  remains  luxated  until  stifle extension or manual reduction.  Grade  3,  the  patella  is  luxated  most  of  the  time,  it  can  be  reduced  manually,  but  reluxates spontaneously; Grade 4, the patella is permanently luxated and can not be manually reduced. 

SKELETAL ABNORMALITIES ASSOCIATED WITH MEDIAL PATELLAR LUXATION A variety of anatomic abnormalities, both in rotation and in torsion, can be present in the patient with medial patellar luxation with varying degrees of severity and combinations. In the femur these include coxa vara, a diminished angle of inclination of the femoral neck; genu varum, a bowlegged stance in which the knees are abnormally separated, distal femoral varus in which the distal femur 

29

bows toward midline, external torsion of the distal femur, hypoplasia of the medial femoral condyle, a shallow trochlear sulcus. Femoral torsion, very important, must be evaluated radiographically. In the  tibia,  the  following  abnormalities  are  associated  to MPL:  proximal  tibial  valgus  in which  the proximal tibia bows away from midline, external tibial torsion, the most important, and consequent medial displacement of the tibial tubercle causing internal rotation of the tibia at the knee joint level. Patella  “alta”  is  associated with medial  patellar  luxation.  Tibial  torsion  can  be  assessed  visually looking  at  the  angle  created  by  the  foot  and  the  stifle  rotating  the  tibia  up  to  have  the  tibial tuberosity in the center of the stifle.  SKELETAL ABNORMALITIES ASSOCIATED WITH LATERAL PATELLAR LUXATION A different  variety  of  anatomic  abnormalities  can  be  present  in  the  patient with  lateral  patellar luxation with varying degrees of severity and combinations. In the femur these include coxa valga, an increased angle of inclination of the femoral neck; genu valgum, a knock kneed stance in which the knees are abnormally close, distal femoral valgus in which the distal femur bows toward lateral, internal  torsion  of  the  distal  femur,  very  important,  which  must  be  evaluated  radiographically, hypoplasia  of  the  lateral  femoral  condyle,  a  shallow  trochlear  sulcus.  In  the  tibia,  the  following abnrmalities are associated with LPL: proximal tibial varus in which the proximal tibia bows toward midline,  internal  tibial  torsion, most  important and consequent  lateral displacement of  the  tibial tubercle, causing external rotation of the tibia at the knee joint  level. Patella “baja”  is associated with lateral patellar luxation. Tibial torsion can be assessed visually looking at the angle created by the foot and the stifle rotating the tibia up to have the tibial tuberosity in the center of the stifle.  DIFFERENT SURGICAL TREATMENTS FOR PATELLAR LUXATION Several surgical procedures are used to treat patellar luxation, alone or in combination: opposite  joint  capsule  capsulorrhaphy,  ipsilateral  retinacular  and  joint  capsule  desmotomy, ipsilateral pes anserinus release for MPL, transposition or release of the rectus femoris origin for MPL,  throcleoplasty, wedge or  en‐block,  patelloplasty,  patellar  lowering or  rising  (patella  alta  or baja), distal  femoral osteotomy for varus‐valgus and torsion, tibial  tuberosity transposition (TTT), proximal  tibial  osteotomy  for  varus‐valgus  and  torsion,  femoral  throclea  prosthesis,  total  knee prosthesis. The surgical treatment should be personalized, according to the individual underlaying conditions.  Typically, the surgical treatment for patellar luxation is called “a la carte”, according to age of the patient,  body  size  and  weight,  degree  of  luxaytion,  medial  versus  lateral,  severity  of  skeletal alterations, chronicity and degree of cartilage degeneration.  CONSERVATIVE TREATMENT Conservative management of patellar luxation is usually indicated in toy and small breed dogs and cats with 1° degree patellar luxation. Conservative management can also be considered in 2° degree patellar luxation in toy and small dogs without clinical signs and not intended for sport activities, as a temporary solution. In medium to large breed dogs conservative management is rarely indicated; it can be considered only in 1° degree patellar luxation without underlying skeletal alteration, when patellar luxation is usually traumatic.  CASE SELECTION FOR SURGICAL TREATMENT Patients with patellar  luxation, both for medial and for  lateral  luxation could be summarized into four groups: For each group the following surgical treatments are usually indicated: 

30

1. Growing dogs with open physis (3‐5 months of age), with minimal skeletal alterations, 2° and 3°degrees:‐ deepening throcleoplasty & patelloplasty‐ overlapping capsulorrhaphy‐ (retinacular desmotomy only if required)‐ aims:  to  stabilize  the patella and  realign  the quadriceps mechanism, promoting a  spontaneousskeletal realignment‐ to be re‐evaluated at skeletal maturity  for further procedures in case of recurrence2. Growing dogs with open physis (3‐5 months of age), with severe skeletal alterations, 4° degree:‐ corrective osteotomies (varus‐valgus‐detorsion) of distal femur and/or proximal tibia, saving thephysis‐ no Tibial Tuberosity Transposition (resulting in patella baja)‐ deepening throcleoplasty & patelloplasty, and patellar groove replacement for severe DJD‐ overlapping capsulorrhaphy‐ opposite side retinacular desmotomy to release tension3. Young dogs with closed physis and adult dogs, with minimal skeletal alterations, 1° and 2° (3°)degrees:‐ deepening throcleoplasty & patelloplasty‐ lateral or medial TTT, compromise for more complex detorsional tibia osteotomy‐ overlapping capsulorrhaphy‐ opposite side retinacular desmotomy to release tension (3° degree)‐ 10‐15% recurrence risk‐ simple solution, compromise vs more safe, but more complex and expensive surgeries4. Young dogs with closed physis and adult dogs, with severe skeletal alterations, 3° and 4° degrees:‐ > 8 ‐10° to normal values‐ corrective osteotomies (varus‐valgus‐detorsion) of femur and/or tibia‐ deepening throcleoplasty & patelloplasty, and patellar groove replacement for severe DJD‐ overlapping capsulorrhaphy‐ opposite side retinacular desmotomy to release tension‐ < 5% recurrence risk

RECURRENCE Recurrence  of  patellar  luxation  is  the most  undesirable  complication  after  surgical  treatment  of patellar luxation. The reported incidence is from 8 to 29% and it’s more common in large breed dogs. In case of recurrence, the first question to be answered is WHY it recurred, performing a critical re‐evaluation of the underlying limb deformities, if they were properly addressed or if some mistakes or surgical complication did occur. Concurrent cruciate  ligament  rupture could be a predisposing factor  for  recurrence.  Then  a more  personalized  planning  should  be  done,  addressing  the  limb deformities and other alterations overlooked in the first surgery. 

References Koch  DA,  St  Grundmann,  Savoldelli  D,  L’Eplattenier  H,  Montavon  PM  The  diagnosis  of  Patellar luxation in small animals. (German) Schweiz Arch Tierheilkd 1998;140(9):371‐4 Arthus G, Langley‐Hobbs S. Complications associated with corrective surgery for patellar luxation in 109 dogs. Veterinary Surgery 35:559‐566, 2006 Brinker, Piermattie, Flo. Handbook of Small Animal Orthopedics & Fracture Treatment 2nd edition Philadelphia WB Saunders Co. 1990;377‐397 

31

EARLY SCREENING FOR ELBOW DYSPLASIA IN PUPPIES: WHY AND HOW Aldo VEZZONI, Med. Vet, Dipl. ECVS Clinica Veterinaria Vezzoni, Cremona, Italy 

Elbow dysplasia is a major cause of front limb lameness in medium to large dog breeds. Underlying causes of elbow dysplasia include ununited anconeal process (UAP), fragmented coronoid process (FCP) and osteochondritis dissecans (OCD) of the medial humeral condyle. Elbow dysplasia and its underlying cause are most often diagnosed when forelimb lameness is persistent and not controlled by anti‐inflammatory drugs. Unfortunately, by this time, degenerative joint disease has already been established and surgical treatment will not prevent its progression entirely. Initial signs of joint pain in puppies are often overlooked by both the owner and the veterinarian, because of the hyperactive nature of the young animal. Furthermore,  in many patients, elbow dysplasia affects both elbows and therefore, clinical signs are subtler. The first radiographic signs of elbow dysplasia are often missed by the general practitioner, which delays the diagnosis. When a definitive diagnosis of elbow dysplasia is finally made, the surgeon can improve elbow function but cannot entirely prevent the progression of osteoarthrosis. Conventional surgical treatment with joint debridement and removal of loose osteo‐cartilaginous bodies is not rewarding if joint incongruity persists, as it happens most of the times; the result is overloading and subchondral bone exposure with erosion of the cartilage of the medial humeral condyle and medial coronoid area of the ulna leading to medial compartment disease  (MCD). Later  in  life  the degenerative  joint disease could became severe and  invalidating with a very poor quality of life.  

In view of a preventive medicine approach for all developmental skeletal diseases – other examples include hip dysplasia and patellar luxation ‐ early diagnosis is critical for successful treatment. 

Early diagnosis when the dysplastic process is just starting, could intercept the disease process at its early stage. Thereafter early diagnosis of elbow dysplasia allows prompt surgical treatment, which is aimed at restoring joint congruity. As well, the progression of the disease and osteoarthrosis may be prevented or reduced. 

Elbow dysplasia  start  developing  at  3.5  to  5 months  of  age  in medium  to  large  size  breed,  and approximately one month later in giant breeds. 

Early diagnosis of elbow dysplasia is possible if a routine orthopaedic examination is carried out in susceptible breeds at 4 months in medium to large breed puppies and at 5 months of age in giant breed puppies, and immediately when the first signs of forelimb lameness or abnormal gait occur in any breed of dog. 

The early orthopaedic evaluation can be planned at the time of first vaccination. The goal is to detect the disease as early as possible. When no elbow dysplasia is detected, further evaluation one month later  is  advised  because  elbow  disease  can  develop  slightly  later  on.  When  elbow  dysplasia  is detected, the disease is confirmed and proper countermeasures can be undertaken.   

Early diagnostic approach of developing elbow dysplasia An early orthopaedic evaluation consists of clinical and radiographic examination of the elbows and of other joints susceptible to developmental abnormalities, using a breed‐oriented approach. The puppy is observed while walking and standing to detect lameness or abnormal gait and posture. The 

32

radiographic examination of both elbows is carried out under mild sedation, using a film‐cassette that  is  in contact with the elbow. A medio‐lateral view is taken with the elbow hold  in a neutral position, at an angle of approximately 120° (Fig. 1). No traction is applied to the limb, and the paw is gently pressed onto the table with the carpus flexed at 90° to achieve a true medio‐lateral view and  to  avoid  pronation  or  supination  of  the  limb.  The  X‐ray  beam  is  centred  on  the  medial prominence of the humeral condyle. A second medio‐lateral view is taken with the elbow flexed approximately 45° to assess the fusion of the anconeal process, if required according to the breed oriented approach (Fig. 2). A cranio‐caudal view with the limb pronated 15°, to highlight the medial compartment, and fully extended, is also taken (Fig. 3).  

Early diagnostic findings of developing elbow dysplasia due to medial coronoid process disease In 4 to 6 month‐old puppies initial medial coronoid disease is suspected when subchondral bone sclerosis of the subtrochlear notch is observed, with or without lameness, meaning overloading of the medial coronoid process (MCP); incongruity between the radius and ulna due to a shorter radius can be seen in the neutral medio‐lateral and cranio‐caudal views, with a wider and uneven joint rim between the radial head and humeral condyle. Less frequently, excessive narrowing of the radio‐humeral joint associated to shorter ulna can be seen. In the neutral medio‐lateral view of a normal elbow joint, the subchondral area of the trochlear notch has a regular trabecular pattern without any bone sclerosis. In addition, the joint rim between the radius and humeral condyle is thin and even. In the cranio‐caudal view, the radial joint profile is continuous with that of the medial coronoid process; there is no step, and the profile of the medial conronoid process and the medial humeral condyle  is  neat  and with  uniform  radiographic  density.  Abnormalities,  however minor, must  be seriously considered because in most cases, these lesions most of the times will worsen as the puppy grows. 

Radiographic  subchondral  bone  sclerosis  can  be  evaluated  both  visually  and  with  objective measurement with digital assessment of bone mineral density using computer applications like the public  domain  application  ImageJ  (National  Institute  of  Health,  USA), which  has  been  validated against DXA  in human studies,  comparing  the bone density of  three standard  regions,  the air, a metal bullet and the subtrochlear region of the medial coronoid. Subtrochlear bone sclerosis is a consistent and direct sign of overloading of the corresponding joint surface, due to joint incongruity or malformation; in the elbow joint it represents a very early and distinct sign of elbow dysplasia, whatever is the congruity or incongruity detected radiographically. Because elbow congruity can be altered by radiographic positioning, due to physiological joint laxity in growing dogs, subchondral bone sclerosis as a secondary sign of elbow incongruity is a more reliable sign then joint incongruity itself. In doubtful conditions, repetition of the radiographs after 2‐3 weeks is usually diagnostic due to  the  progression  of  the  disease  if  developing. While  visual  evaluation  to  be  reliable  requires experience and training, with knowledge of morphological differences in various breeds, objective digital measurement, though promising, is not yet validated for this purpose. A study is underway in our Clinic to correlate visual and digital evaluations of subtrochlear region in puppies and the final score of elbow dysplasia at adulthood. In Fig. 4 an example of a normal elbow joint at left of a 4 months old Labrador is shown, compared to early signs of subtrochlear bone sclerosis at right of a dog of the same age and breed. Fig. 5 shows a more advanced subtrochlear bone sclerosis at right of a 5 months old Labrador compared to a normal elbow at left of a dog of same age and breed. 

33

Early diagnostic findings of developing elbow dysplasia due to medial condyle OCD In early diagnosis of OCD, the first radiographic signs are seen in the cranio‐caudal view. The distal profile of the medial condyle is flattened when the osteochondrosis has not caused detachment of a cartilaginous flap. When the flap is present, the subchondral bone shows areas of bone resorption and later, bone sclerosis. In cases with OCD, joint incongruity can also be detected, as occurs in dogs with FCP.  

 

Early diagnostic findings of developing elbow dysplasia due to ununited anconeal process Early diagnosis of UAP is based on radiographic evidence of non‐fusion of the anconeal process in those  breeds were  a  distinct  center  of  ossification  of  the  anconeal  process  is  present  (German Shepherd, Czech Wolf, Great Dane etc.). This can be determined by comparing radiographs of the diseased and opposite elbows (Fig. 6, a German Shepherd dog with UAP at left) or, in cases with bilateral disease, comparing the radiographs with those of healthy puppies of the same age and breed. In German Shepherd dogs, the most common breed affected by UAP, the AP is usually fused at 4 months of age. Incongruity caused by a shorter ulna, underlying this condition, can be assessed in both the neutral medio‐lateral and in the cranio‐caudal views. It is also possible to evaluate the mobility of the anconeal process, the degree of incongruity and to grade the disease by comparing the neutral and the flexed mediolateral views. Later in the residual growing, short ulna incongruity can evolve in short radius incongruity affecting the medial coronoid process too. 

 

Early treatment of developing elbow dysplasia The main reason to perform the early diagnosis of developing elbow dysplasia is the possibility to modify the disease process with early surgical interventions tailored to the age of the puppy and to the underlying elbow disease. 

 

Discussion on early diagnosis and treatment of elbow dysplasia (FCP, OCD, UAP) In a number of puppies with radiographic signs of elbow dysplasia at 4 to 5 months of age, follow‐up evaluation after conservative  treatment  revealed  that OA continued to progress  to a varying degree.  In  a  personal  study,  among  136  elbows,  re‐evaluated  after  1  year  of  age  and  scored according  to  IEWG,  41%  developed  grade  3 OA,  33%  grade  2,  24%  grade  1  and  only  2%  didn’t develop ED (grade 0) (personal study). In contrast, in puppies with the same early radiographic signs and treated very early with dynamic ulnar ostectomy, elbow dysplasia did not persist and there was no or very mild progression of OA.  

Early treatment of UAP with dynamic ulnar osteotomy has been widely demonstrated to be effective in restoring joint congruity and biomechanics.  

Early treatment of FCP is more controversial because it has been argued that initial joint incongruity could  improve  spontaneously  during  the  remaining  growth  period,  thereby  eliminating  the development of OA. However, in our experience, this occurs very rarely.  

References Olsson NC, Brinker WO, Carrig CB, Tvedten H W, Asynchronous growth of the canine radius and ulna: Surgical correction following experimental premature closure of the distal radial physis. Veterinary Surgery 1981;10:125‐131. 

 

34

Olsson SE, Pathophysiology, morphology and clinical signs of osteochondrosis in the dog. In Bojrab MJ, editor: Disease mechanisms in small animal surgery, Philadelphia, 1993, WB Saunders 

Sjöström  L,  Kasström  H,  Källberg  M,  Ununited  anconeal  process  in  the  dog.  Pathogenesis  and treatment by osteotomy of the ulna. VCOT 1995; 8:170‐176. 

Wind AP, 1986, Elbow incongruity and developmental elbow diseases in the dog. JAAHA 1986; 22: 712‐730 Gielen I, Van Ryssen B, Buijtels J, Luckerath R, Van Bree H, Canine elbow incongruity evaluated with computerised  tomography  (CT),  radiography  and  arthroscopy.  Proceedings  8th  annual  EAVDI Conference, July 18‐21th 2001:22. 

35

LONG TERM OUTCOME OF HIP DYSPLASIA TREATED WITH DOUBLE PELVIC OSTEOTOMY VERSUS CONSERVATIVE THERAPY

Aldo VEZZONI, Med. Vet, Dipl. ECVS Clinica Veterinaria Vezzoni, Cremona, Italy  Introduction Canine Hip dysplasia (CHD) is a frequent orthopaedic condition that affects medium‐ to large‐ breed dogs, characterized by early joint subluxation during growth and subsequent degenerative changes later  in  life.  In  younger  patients,  prophylactic  surgical  techniques  such  as  juvenile  pubic symphysiodesis  (JPS),  triple  pelvic  osteotomy  (TPO)  and more  recently double  pelvic  osteotomy (DPO) are performed in skeletally immature dogs that do not yet have secondary osteoarthritis of the hip joints. The goal of performing prophylactic procedures is the prevention of hip joint laxity. aimed  at  arresting  or  minimising  joint  subluxation  and  the  development  of  hip  dysplasia  by modifying the dorsal acetabular rim (DAR) angle. The improvement in joint stability and congruity is achieved by ventroversion of the DAR, which increases coverage of the femoral head. Comparative studies between dogs who underwent JPS and dogs with the same susceptibility signs to develop CHD and managed conservatively were already published. This present study makes a comparison between dogs who underwent DPO and dogs with the same indication but managed conservatively and re‐evaluated at adulthood both for the Norberg angle as a measure of joint congruity and for the OA development.  

The aim of this study, published in 2014 as a Thesis at the University of Milan by Francesca Tavola, was to assess the efficacy of corrective hip surgery with DPO (double pelvic osteotomy) to arrest the development of CHD in dogs with early signs of the disease, verifying the hip Norberg angle and OA development at adulthood with the FCI scoring from Grade A to Grade E. The outcome after DPO was discussed in function of the preoperative values, of the degrees of correction, of the age, gender and breed of the dogs. Comparison with the outcome at adulthood of dogs with the same early signs of developing CHD and managed conservatively as a control group is object of a further study, reporting here the preliminary data. 

Case selection and preoperative planning The inclusion criteria for DPO are critical for achieving an optimal clinical outcome and preventing OA. Candidates for DPO were five‐ to eight‐month‐old dogs that had joint subluxation and laxity, which are indicative of future CHD, no OA, no or very minimal acetabular filling, a preserved lateral border of the dorsal acetabular rim (DAR), an angle of subluxation (AS) not > 20° and a distraction index (DI) <1.   

The degree of acetabular rotation was determined using the criteria set out by Slocum for TPO. A reference  of  5°  more  than  the  measured  AS  was  used,  and  the  correction  was  increased  an additional  5°  based  on  Haudiquet’s  in‐vitro  results.  Since  late  2006  DPO was  preferred  to  TPO because  of  much  less  morbidity  and  complication  and  overall  better  outcome  in  our  personal experience of 543 cases up to July 2018.  Long Term Study after DPO With orthopedic and radiographic examination at 6‐12 months after the operation, distraction Index (DI) was measured in 56 hips (38.62%) and found to be < 0.2 in 5 hips (8.92%) and with an average value of 0.29 (range: 0.1 / 0.6, median 0.25) in the remaining 51 hips. 

36

Dogs with the last follow‐up between 1 and 1.5 years of age (95 hips) were evaluated for the possible development  of  OA  and  judged  for  this  purpose  according  to  the  FCI  (Fédération  Cynologique Internationale) CHD classification for Hip Dysplasia. 

In 69 hips, grade A, Normal (72.63%) was given, in 20 hips grade B, near Normal (21.05%), in 5 hips grade C, mild Dysplasia (5.26%) and in 1 hip grade D, moderate  Dysplasia (1.05%).  The  distraction  values  (DI)  were  then  compared  with  those  of  the  preoperative  period,  which showed an average of 0.67 (range: 0.5 / 0.8, median: 0.68). Dogs with the latest follow‐up between 1.5 and over 4 years of age (62 hips) were evaluated in 38 hips cases as grade A (61%), in 13 hips as grade B (21%), in 3 hips as grade C and in 8 cases as grade E, severe Dysplasia (13%).  

Long Term Study in a control group after conservative management In  several  cases were  the  indication  for DPO was  suggested  at  the  early  screening,  the  surgical procedure not performed because the owners selected a conservative management. Among those cases, 34 dogs were DPO was indicated in 64 hips (30 bilateral, 4 unilateral), were rechecked  at skeletal maturity after 8 to 132 months (median: 24 months). Classification of the Hip Dysplasia  with FCI score in 5 grades in those 63 hips was grade C in 4 hips (6%), grade D in 13 hips (20%) and grade E in 47 hips (74%).  Total hip replacement was then performed in 31 hips. 

Discussion Since CHD is a progressive disease that develops as the puppy’s skeleton matures, evaluation of the hip  joints  during  growth  enables  the  condition  to  be  picked  up  at  its  onset  and  to  determine, therefore, whether or not the dog will have hip dysplasia. For this reason, there has been a spread in the practice of making a “preventive” or early diagnosis of hip dysplasia in growing dogs, at an age that varies depending on the method used and the severity of the joint changes.  

The first and foremost aim of early assessment of CHD is preventive: the detection of the first signs of  hip  dysplasia,  prediction  of  its  development  and  the  possibility  of  prompt,  preventive interventions to minimize or arrest expression of the disease. 

Early evaluation of  the hips can reveal  the  first morphological and functional changes associated with the development of dysplasia, thereby enabling an evaluation of the therapeutic solutions most appropriate  in  consideration  of  the  dog’s  condition  and  functional  expectations.  As  the  disease progresses, the therapeutic options for preserving the joint diminish before disappearing completely when  arthritic  joint  changes  have  developed.  Treatment  aimed  at  preserving  the  integrity  and function of  the  joints  can only give good  results  if  the disease  is diagnosed before degenerative changes have occurred.  

Since severe forms of CHD lead to impaired joint function, related to the degree of arthritis, with a reduction  of  quality  of  life  until,  over  time  and with  progression  of  the  joint  degeneration,  the condition  could  become  invalidating,  treatments  aimed  at  preventing  or  reducing  the  dysplastic evolution are certainly justified. However, even less severe forms of CHD can reduce a dog’s athletic performance and, over time, tend to worsen as a function of the animal’s level of activity and its weight.  By making  an  early  evaluation  of  the  hips,  the  development  of  CHD  can  be  stopped  or limited, thereby preserving the dog’s quality of life. 

Unlike the official evaluation of CHD, the age at which an early diagnosis of dysplasia can be made 

37

has not been established, since it is related to the validity of the diagnostic method used, clinical experience, breed of dog and degree of dysplasia present. Although an early diagnosis can be made at any period during growth, to exploit its preventive potential in full it must be performed as soon as the investigative means and skeletal maturation enable a reliable diagnosis. On the basis of data in the literature and our personal experience, the minimum age at which a reliable, early diagnosis can be made is 4 months for medium‐sized and large breed dogs and 5 months for giant breeds. Before this age, the examination could give falsely negative results, except in the rare cases of very severe early dysplasia which,  in any case, cannot be halted because of the severe morphological alterations already present.  

Over  the  last decades,  the emerging possibility of performing  juvenile pubic symphysiodesis and corrective  pelvic  osteotomies  (TPO and  later DPO)  to  halt  the  evolution of  CHD has made early diagnosis  even  more  relevant  and  useful  by  identifying  the  indications  for  these  early  surgical treatments.  

An early evaluation of CHD should be performed routinely in the breeds most strongly predisposed to the development of this disease: Bernese Mountain Dog, Border Collie, Boxer, Cane Corso, Dogue de Bordeaux, Labrador, Golden Retriever, Neapolitan Mastiff, Caucasian Shepherd Dog, Maremma Sheepdog, German Shepherd Dog, Rottweiler, St. Bernard, English Setter, Newfoundland and other medium‐large size breeds.  

Predictive clinical and radiographic signs are related to joint morphology and congruity and to the detection and measurement of passive joint laxity (Ortolani sign, subluxation and distraction index) and of the slope and shape of the dorsal acetabular rim. In order to be reliable, an early evaluation of CHD must include a specific orthopedic examination and static and dynamic radiography aimed at detecting the prodromic signs, such as joint laxity and instability, when the animal is still young. An incomplete evaluation, such as that based solely on ventro‐dorsal radiographic projection, can only identify the most severe cases and leads to an unreliable prognosis in all those cases in which the only problem present is increased joint laxity. The orthopedic examination of the anesthetized patient includes the assessment of joint laxity, degree of subluxation, and integrity of the articular cartilage evaluated by palpation of the hips. The dog should be deeply sedated or given a general anesthesia  in  order  to make  a  reliable  early  diagnosis  of  CHD.  This  is  so  that  joint  laxity  or  hip subluxation can be evaluated correctly, without the interference that would otherwise be caused by the patient’s reaction and muscle contractions. The static radiographic study includes various static views  (standard  extended  legs,  frog    legs,  DAR  views)  and  is  aimed  at  providing  an  objective evaluation of the shape and congruity of the articular heads, and a dynamic radiography (Distraction view) to highlight any joint laxity present. The early diagnosis of CHD becomes reliable only when all parameters collected in the orthopedic examination and radiographic projections can be studied, compared and correlated. The comparison of the data obtained is also a way of checking for errors in data collection, which would be revealed by inconsistencies between the data.   

After complete early diagnosis of CHD, proper prophylactic treatment can arrest and reverse the progression of disease and change its pathogenesis. DPO (Double pelvic corrective osteotomy) can be performed in puppies from 5 to 7 months of age with femoral head subluxation due to increased dorsal acetabular rim slope and or excessive joint laxity. In puppies without signs of osteoarthritis already established, this technique modifies the direction of the forces inside the joint, leading to a redirection  of  the  femoral  head  inside  the  acetabulum.  During  the  residual  growth  period,  the 

38

femoral head and the acetabulum regain  their  joint congruity  through uniform cartilage  loading, thus preventing or limiting osteoarthritis.  

The time‐window for correcting the development of hip dysplasia with prophylactic surgery is very narrow  because  day‐by‐day  the  puppy  is  in  constant  movement  and  with  its  liveliness  causes repeated subluxation of the femoral head.  

When  the  severity  of  the  dysplastic  abnormalities  or  the  animal’s  age  (over  7  months  of  age) preclude corrective surgery, DPO cannot be considered a substitute of total hip arthroplasty (THA) In these cases, conservative management or the elective surgery THA should be suggested instead. Non‐cemented THA is the only intervention that can provide complete, life long pain‐free functional recovery.  THA  can  be  performed  successfully  even  before  skeletal maturation  provided  that  the skeletal dimensions are such as to allow insertion of prosthetic elements with dimensions suitable for the weight of the adult dog.  

The disadvantages of all prophylactic surgeries including DPO are related to incorrect case selection, such as performing DPO in dogs with already signs of osteoarthritis, acetabular filling and erosion of the  lateral margin of  the acetabular  roof.  Even  in dogs with already mature growth plate of  the femoral head after 7 months of age, the adaptation of the joint surfaces after changing the joint relationship with DPO will not occur  in a uniform  fashion.  In  such cases DPO will not be able  to prevent the progression of OA. That occurred in our experience in few cases where CHD progressed to Grade C, D and E because of wrong extended  indications, with already early signs of OA or too mature puppies. . An other disadvantage of a prophylactic surgery like DPO is a superficial evaluation of the hip conditions enrolling also cases which would not require surgical correction because of very mild susceptibility signs to develop CHD, more properly manageable conservatively. To substantiate the reason for prophylactic DPO in dogs with documented susceptibility signs to develop  CHD,  cases  with  the  same  indication  for  that  prophylactic  surgery  but  managed conservatively can be re‐checked at skeletal maturity to demonstrate the progression of CHD. In our study  in 64 hips with  indication  for DPO which was not performed  for different  reasons, mainly because of owner decision, at skeletal maturity and later on most of them developed severe CHD and  few of  them mild  to moderate CHD, but none of  them developed normal hips without OA. Nevertheless even mild and moderate CHD at one year of age are susceptible to worsen during life and physical activity later in life. 

Conclusions The  life  time of difference among good hips and bad hips, with a  so different  life  style  for CHD affected dogs justifies early screening for CHD in susceptible puppies and proper case selection for the  early  corrective  pelvic  osteotomy  DPO  as  a  prophylactic  procedure.  DPO  when  properly executed in proper selected cases can provide a lifelong condition of the hips without progression of hip dysplasia and without development of OA, and with full joint function. Moreover in such cases DPO will avoid the natural progression of CHD with a bad   quality of  life and the need for more demanding  surgeries  like  THA.  Drawbacks  for  early  corrective  surgery  in  CHD  are  poor  case selection, when CHD already caused early OA or in too old puppies were remodelling of the joint surfaces could not be achieved.   

39

References 1. Slocum B, Devine Slocum T: Triple pelvic osteotomy. In: Current Techniques in Small Animal

Surgery, 4th Edition. Bojrab M.J., Ellison G.W.Slocum B. 1998, P 1159‐1165.2. Haudiquet PH, Guillon JF: Radiographic evaluation of double pelvic osteotomy versus triple

pelvic  osteotomy  in  the  dog:  an  in  vitro  experimental  study.  Proceedings  of  13th  ESVOTCongress, Munich, 7th‐10th September 2006.

3. Haudiquet P H: Other strategies for HD ‐ DPO vs TPO. Proceedings of 14th ESVOT Congress,Munich, 10th‐14th September 2008.

4. Vezzoni  A,  Dravelli  G  et  al.:  Comparison  of  conservative  management  and  juvenile  pubicsymphysiodesis in the early treatment of canine hip dysplasia. VCOT 2008;21(3):267‐79.

5. Vezzoni  A,  Boiocchi  S,  Vezzoni  L,  Vanelli  AB,  Bronzo  V.  Double  pelvic  osteotomy  for  thetreatment of hip dysplasia in young dogs. VCOT 2010; 23; 444‐452.

6. Punke  J.,  Fox D.,  Tomlinson  JL, Davis  JW, Mann FA. Acetabular Ventroversion with DoublePelvic  Osteotomy  Versus  Triple  Pelvic  Osteotomy:  A  Cadaveric  Study  in  Dogs.  VeterinarySurgery 40 (2011) 555‐562.

7. Tavola F, Vezzoni A. Double pelvic osteotomy in early treatment of hip dysplasia in dogs, shortand long term experience in 279 cases. University of Milan, February 2014, Dissertation Thesis.

8. Zanetti  EM,  Terzini M, Mossa  L,  Bignardi  C,  Costa  P, Audenino AL,  Vezzoni A. A  structuralnumerical model for the optimization of double pelvic osteotomy in the early treatment ofcanine hip dysplasia. VCOT  2017; 30(4):256–264.

40

TENDINOPATHY OF THE SHOULDER AND ELBOW JOINT

Igor BISSENIK, DVM, PhD Varşova Tıp Üniversitesi, Polonya  This  term  describes  tendon  injuries,  also  known  as  tendinitis  or  tendonitis,  is  a  type  of  tendon disorder  that  results  in  pain,  swelling,  and  impaired  function.  The  pain  is  typically  worse  with movement  Typically, tendon injuries occur in three areas: tendon insertion (where the tendon attaches to the bone), mid‐tendon (non‐insertional tendinopathy), musculotendinous junction (where the tendon attaches to the muscle)  Front limb lameness of the adult big dog is very common and in majority cases the problem is related with shoulder.  The infraspinatus and the supraspinatus muscles are active stabilizers of the shoulder joint together with  the  teres minor  and  the  subscapularis muscles.  To  a  lesser  extent,  the  biceps  brachii,  the deltoideus and the teres major muscles also actively contribute to the stability of the shoulder joint. Ligament and tendon injuries as causes of forelimb lameness are common in middle aged medium to large breed dogs and the Labrador Retriever breed is overrepresented.   Supraspinatus tendinopathy and biceps tendinopathy are injuries of the shoulder that appear to be over represented in adult large breed dogs that have an active lifestyle Supraspinatus tendinopathy in dogs is typically characterized by tendon calcification, which is readily demonstrated by radiographic imaging, and was originally described over 20 years ago. In contrast, non‐calcified supraspinatus  tendinopathy has been more recently  reported, after  introduction of advanced imaging  Rottweilers  and  Labrador  retrievers  are more  frequently  diagnosed  Dogs  with  ST  typically  have chronic,  intermittent,  and unilateral  lameness,  and  the most  common  finding during orthopedic examination is pain on palpation of the shoulder.  Medical  treatment  includes  rest,  antiinflammatory medication, physical,  and ultrasound  therapy. Extracorporeal  shock  wave  therapy  decreases  the  size  of  the  mineralized  foci.  Surgery, recommended when conservative treatment fails, consists of removal of the mineralized foci and/or longitudinal incisions in the tendon of insertion of the supraspinatus muscle.  The most commonly reported conditions affecting the bicipital tendon are partial or complete tears at  its  origin.  The  aetiology  of  partial  or  complete  ruptures,  and  the  associated  tenosynovitis  is complex. This disease primarily occurs in large or medium sized dogs of middleage or older. Clinical signs are usually chronic and progressive.  Diagnostic  imaging  for  a  partially  or  completely  ruptured  biceps  tendon  includes  radiography, arthrography,  ultrasono‐  graphy  and  arthroscopy.  Primary  radiographic  signs  are  changes  at  the supraglenoid  tubercle,  such  as  osteophytosis,  osteosclerosis,  radiolucency,  or  deformation  along with calcification and osteophytosis within the tendon sheath. Surgical treatment is recommended 

41

for dogs that do not respond to non‐operative management. According to the veterinary literature, good and excellent results have been obtained with both tenotomy and tenodesis. 

Fibrotic contracture of the canine infraspinatus muscle, first described in the Netherlands in 1970, occurs mainly in active medium to large breed dogs. In most cases, the clinical histories do not reflect a  specific  traumatic  episode,  but  it  seems  most  likely  that  these  dogs  have  been  subjected  to repetitive minor trauma, during periods of vigorous exercise, while hunting or working. The initial pain and lameness improve over one to four weeks after which the dogs progressively develop a characteristic circumducted gait abnormality with the affected forelimb held in abduction and the antebrachium  in  supination. Affected dogs are unable  to  completely  flex  the glenohumeral  joint during ambulation and during passive movement on physical examination. Tratment is conservative or  surgery  tenotomy. Most cases of  flexor enthesopathy are described concomitantly with other elbow disorders, mainly medial coronoid disease. 

In  a  small  percentage  of  cases,  flexor  enthesopathy  occurs  as  the  only  finding  and  is  therefore considered as  the primary cause of elbow  lameness Primary  flexor enthesopathy can occur with clear radiographic changes, however a re‐ cent study demonstrated the presence of obscure forms of primary flexor enthesopathy with minimal or even absent radiographic changes. 

42

İNTERNAL FİKSASYON KOMPLİKASYONLARI Dr. Öğr. Üyesi Sinan ULUSAN Balıkesir Üniversitesi Veteriner Fakültesi Cerrahi Anabilim Dalı   Kırık hastasının sağaltımında operasyona karar verdiysek bu bizim için ve hasta için zorlu ve uzun bir maceradır. Sağaltım süresince yaşanan aksaklıklara genel olarak komplikasyonlar denmektedir. Ülkemizde internal fiksasyon yöntemlerinden hangisinin daha çok kullanılmakta olduğunu ortaya koyan bir çalışma ya da veri yoktur. Bu yöntemlerin her birisi ayrı ekipman ve tecrübe gerektirmektedir. Karşılaşılan komplikasyonların çoğu doğru planlama yapılmaması, yeterli ekipmana ve tecrübeye sahip olmamak ve ne yazık ki gerekli asepsi antisepsi bilgisi ve özenine sahip olmamaktan kaynaklanmaktadır. Her bir hasta ayrı bir maceradır ve bu macerada uygun olan yöntem ve tekniği seçmek gerekmektedir. Her tekniğin uygularken uyulması gereken bazı kuralları vardır. Eğer bu kurallara uymazsanız hastanızın size çok net yanıtları olmaktadır. Kırık hastasında amaç; bir an önce eski hayatına dönen, ağrısız kas ve eklemlerini hareket ettirebilen hastadır. Canlıların hareket kabiliyetini ellerinden alan bu kazalar sonucunda ona yeniden hareket etmesinde yardımcı olmak çok kutsal bir görevdir fakat bu görevi hakkıyla icra edebilmek için gerek ekipman gerekse eğitime ihtiyacımız vardır. Doğru ekipman ve doğru ekip ve optimum şartlar altında bile komplikasyonlar yaşanabilmektedir. Bu operasyon ve girişimler ciddi sorumluluklardır ve hafife alınmaması gerekmektedir.   Internal fiksasyon yöntemleri kullanılmaya başladığı günden bu yana komplikasyonlarda bu operasyonların bir parçasıdır. Giderek gelişen teknolojilere ve implantlara rağmen komplikasyonlardan kurtulamıyor olmamızdaki sebep ise uygulayıcı hatalarıdır. Çoğu komplikasyonda asıl faktör uygulayıcı yani cerrah faktörüdür. Uygulayıcı hatalarının kaynağında ise ilk sırayı operasyon öncesi planlama yapılmaması ya da özensiz planlama yapılması almaktadır. Pre operatif planlamanın doğru yapılabilmesi için iyi bir görüntüleme gerekmektedir. Gerek görüntünün kalitesi gerekse doğru pozisyonlarla sorunun tam olarak ortaya konması bu basamak için önemlidir. Uygulayıcıyı hataya sürükleyen bir diğer büyük sebepse yeterli ekipman ve tecrübeye sahip olmamaktır. Pre operatif planlama esnasında ön görülenin dışında bir implant ya da enstrüman gerektiğinde operasyon esnasında steril olarak hazır olması gerekir. Cerrahi özellikle ortopedik cerrahi bir ekip işidir ve bu ekibin ortopedik yaklaşım ve uygulamalar konusunda eğitimli olması komplikasyon yüzdesini düşürür, operasyon süresini azaltır ve kalitesini arttırır.  

             

43

INTERNAL FIXATION COMPLICATIONS

Assist. Prof. Sinan ULUSAN Balıkesir University Faculty of Veterinary Medicine Department of Surgery 

This is a challenging and long adventure for us and for the patient if we have decided to operate in the treatment of fracture patients. Disruptions experienced during treatment are generally called complications. In our country, there is no study or data showing which of the internal fixation methods are used more. Each of these methods requires separate equipment and experience. Most of the complications encountered are due to lack of proper planning, lack of adequate equipment and experience and unfortunately lack of knowledge of asepsis antisepsis. Each patient is a separate adventure and it is necessary to choose the appropriate method and technique in this adventure. Each technique has some rules to be followed when applying. If you do not follow these rules, your patient has very clear answers. The aim of fracture patient; the patient is able to move painless muscles and joints. It is a very sacred task to help the creatures to move again as a result of these accidents that take away their ability to move, but we need both equipment and training in order to perform this task properly. Complications can occur even under the right equipment and the right team and optimum conditions. These operations and initiatives are serious responsibilities and should not be underestimated. 

Internal fixation complications have been a part of these operations since these techniques introduction. In spite of the developing technologies and implants, we cannot get rid of the complications. In most complications, the main factor is the practitioner or surgeon factor. In the source of the mistakes of the practitioner, the first place is not pre‐operation planning or sloppy planning. Good pre‐operative planning requires good imaging. It is important for this step that both the quality of the image and the correct positions are posed. Another major reason for the failure of the practitioner is the lack of sufficient equipment and experience. If an implant or instrument other than that prescribed during preoperative planning is required, it must be sterile ready during operation. Surgery, especially orthopedic surgery is a team work, and the fact that this team is trained in orthopedic approaches and practices reduces the percentage of complications, reduces operation time and improves quality. 

44

KAFA BÖLGESİ TRAVMALARINDA GÖZDEN KAÇANLAR

Prof. Dr. Murat ŞAROĞLU Veteriner Göz Merkezi / İstanbul Y.D.Ü veteriner Fakültesi Cerrahi Anabilim Dalı / Lefkoşe 

 Travma  evcil  hayvanlarda  yaygın  gözlenen  bir  durumdur.  Trafik  kazaları,  yüksekten  düşme, hayvanların  birbiri  ile  kavga  etmesi  evcil  hayvanlarda  travmanın  majör  sebepleridir.  Hayvanlar birbiriyle arkadaşça oynarken bile minör  travmalar geçirebilir. Bazen travma gövdenin arkasından gelse  bile,  hastaların  başı  yere  ya  da  çevredeki  objelere  çarpabilir.  Baş  bölgesi  travmalarında subkonjunktival  ekimoz,  gözküresinin  prolapsusu,  kornea  yaraları,  korneanın  perforasyonu,  iris stafilomu, ön kamarada kanama, arka segment ve retinada kanama ya da ayrılma şekillenebilir. Her travmatik  olguda  göz  detaylıca  muayene  edilmelidir.  Sadece  gözün  ön  bölümünün  değil  aynı zamanda  retinanın  funduskobik  olarak  muayene  edilmesi  de  çok  önemlidir.  Pupillar  refleks kontrolünün ardından, midriyatik uygulanarak göz bebekleri dilate edilmeli ve bu sayede retinada kanama  ya  da  ayrılma  olup  olmadığına  bakılmalıdır.  Eğer  retinada  minör  de  olsa  bir  kanama belirlendiyse, perakut dönemde uygun tedaviyle göz ve görüş korunabilir. Bu tür olgular genellikle gözden  kaçmaktadır,  bu  yüzden  funduskopik  muayene  çok  önemlidir.  Diğer  yandan  gözde perforasyon  olsa  da  eğer  ultrasonografide  göz  dibi  iyi  durumda  görüldüyse,  mikrocerrahi rekonstruktif  tekniklerle  göz  ve  görüş  kurtarılabilir.  İris  stafilomu  ve  kornea  perforasyonu  gibi durumların operasyonu sırasında, ön kameradaki kan ve pıhtının temizlenmesi uzaklaştırılması daha sonra gelişebilecek bir pupillar obstrüksiyonun önüne geçmek  için önemlidir. Bu sunumun amacı, kafa bölgesi travmalarında tam göz muayenesinin (özellikle funduskopik) önemine dikkat çekmektir. 

45

OVERLOOKED CASES in HEAD TRAUMAS

Prof. Dr. Murat ŞAROĞLU Veterinary Eye Center / Istanbul N.E.U. Veterinary Faculty Surgery Department / Lefkose 

Trauma is the comman condition in pets. Trafic accidents, fights, folling down from up, major cause of the head trumas. Minour traumas can effect eye tissue when pets play friently. Sometimes trauma can come from back of body but head can crash floor or other object. Subconjunktival echimosis, protrucion of eyeglobe, corneal wounts, corneal perforations, iris staphyloma, lens luxations, uveal bleeding, retinal bleeding can be seen in case of cranial head trauma. Every traumatic case have to be examine for eye conditions. Not only anterior segment of eye but also funduscopic examination is very important.  After pupillar reflex control, tropamic asid have to apply for midriasis than retina have to examine for retinal bleeding or detachment. If there is a problem over the retina, peracut menagement  can  be  safe  eyesight.  This  conditions  generally  dismissed  and  carefull  funduscopic examination  is very  importand. At  the other hand,  if  the posterior  segment of  the eye  intact on sonografy    in  the  perforated  eye,  reconstructive  techniques  can  safe  eye  and  eyesight.  Irıs staphylomas or corneal perforations during operative restoration if there is fibrin or blood in the anterior camera, this cellcounts have to remove. Otherwise pupillar occlusion can be possible and eyesight can be block. Aim of this presentation show importance of full ophthalmic examination in the case of head trauma.  

46

SIRA DIŞI ORTOPEDİK HASTALIKLAR

Doç.Dr. Cenk YARDIMCI Ondokuz Mayıs Üniversitesi Veteriner Fakültesi Cerrahi AbD, Samsun 

Hipertrofik osteodistrofi; özellikle 4‐8 aylık büyük ırk köpek yavrularında uzun kemik metafizlerinde şişkinlik,  ısı  artışı,  ağrı  ve  topallık  ile  karakterize  bir  juvenil  ortopedik  hastalıktır. Net  bir  etiyoloji belirtilmemekle  birlikte  vitamin  C  yetersizliği,  aşılama  ya  da  aşırı  mineral  takviyesinin  nedenler arasında olabileceği düşünülmektedir. Özellikle distal radius/ulna ve distal tibia seviyesinde şekilsiz kemik  üremeleri  ile  karakterizedir.  Hastalar  genelde  yürümek  istemezler  ve  şiddetli  olgularda iştahsızlık belirgindir. NSAID uygulamaları genelde yeterlidir. 2‐6 içerisinde rezolüsyon gözlenmeye başlar. Genelde prognoz olumludur. 

Hipertrofik osteopati; özellikle 8 yaşın üzerindeki kedi ve köpeklerde zamanla şiddetlenen topallık, özellikle metakarpus/metatarsus  seviyesinde  olmak  üzere  sert  ve  ağrılı  şişlikler  ile  karakterizedir. Yapılan  radyografik muayenelerde bu kemik üremelerinin parmak şekilde olduğu gözlenmektedir. Etiyolojik olarak değerlendirme yapıldığında olguların hemen hepsinde göğüs içinde kitle ya da apse varlığından söz edilmektedir. Genel olarak prognoz olumsuzdur. 

Kraniomandibular osteopati, genç köpek yavrularında özellikle mandibula distalinde olmak üzere baş bölgesinde  ve  timpanik  bullalar  seviyesinde  kemik  üremeleri  ile  karakterize  juvenil  bir  ortopedik hastalıktır. Nedeni bilinmemekle birlikte, klinik bulgular ağzı açıp su içemeyecek kadar ciddi bir seyir gösterebilir. Hastalık kendi kendine iyileşme gösterir ve genelde prognoz olumludur. Beslenemeyen hastalarda bu süreçte NSAID’lerin kullanılması ve parenteral desteğin verilmesi esastır. 

Panosteitis, özellikle büyük ırk köpeklerin 5‐12 aylık yavrularında, gezen topallık şeklinde gözlenen bir hastalıktır. Neden, yoğun protein birikimine bağlı olarak kemik iliğinde yağ doku nekrozu olarak tanımlanmıştır.  Özellikle  proteinden  zengin  yemlerle  beslenen  genç  köpeklerde  bildirilmiştir. Radyografik olarak medullar kanalda heterojen bir görünüm  ile karakterize olan hastalık  zamanla kendiliğinden düzelmektedir. NSAID uygulamaları başarılı sonuçlar vermektedir.  

Yüzen köpek sendromu, 2 haftalık köpek yavrularında, bacakları ağırlık eksenine toplayamama ve ayakta  duramama  ile  karakterizedir.  Bu  yavrular  desteklense  bile  ayakta  duramazlar  ve  göğüsleri üzerinde  yatarlar.  Etiyolojide,  myelinizasyondaki  gecikmeden  bahsedilse  de  net  bir  sebep belirtilmemiştir.  Tedavide  günde  4‐5  kez  yapılan  15  dakikalık  fleksiyon/ekstensiyon  masajları  ile askılarla  yürütme  egzersizleri  oldukça  önemlidir.  Ayrıca  bacaklar  arasında  köstek  uygulanması  ile yavrular daha  rahat  yürüyebilmektedirler.  Eklem kontraktürleri  şekillenmeden yapılan  fizik  tedavi uygulamalarında prognoz olumludur. 

Karpal  laksite  sendromu;  köpek  yavrularında  fleksor/ekstensor  kas  grubundaki  dengesizlik durumuna  verilen  addır.  Dengeli  beslenemeyen  (az/aşırı)  büyük  ırk  köpek  yavrularında predispozisyondan  bahsedilmektedir.  6‐8.  haftalardan  itibaren  karpal  eklem  seviyesinde hipofleksiyon bulguları ile kendini belli eder. Ağrısızdır ve genellikle bilateral olarak gözlenir. Tedavide erken tanı ve müdahale büyük önem taşımaktadır. 2 aylık yavrularda %100 düzelme sağlanabilirken, 5  aylık  yavrularda  bu  oran  %45‐60  civarındadır.  Hastalara  Ca/P  açısından  dengeli  profesyonel mamalar önerilmelidir. İleri dereceli olgularda destekli bandaj uygulamalarına başvurulabilir. 

47

Scottish  Fold  osteokondrodisplazi,  bu  ırka  özgü  kıkırdak/kemik  dokusunun  hatalı  gelişimi  ile karakterize  bir  ortopedik  hastalıktır.  Homozigot  yavrularda  klinik  bulgular  7  haftalık  iken  ortaya çıkarken, heterozigotlarda 6 ay civarında görülmeye başlar. Klinik bulgular karpal, tarsal ve kuyruk eklemlerinde kemik üremeleri ile karakterize olup, en şiddetli bulgular tarsal eklemin kaudal yüzünde kendini gösterir. Fold x Fold çifleşmesi sonucunda tüm yavrularda değişik derecelerde  lezyonların ortaya  çıkması  kaçınılmazdır.  Hastalığın  herhangi  bir  tedavisi  olmamakla  birlikte  NSAID  ‘lardan faydalanılabilir.  Ancak  koruyucu  amaçlı  olarak  Scottish  Fold  ırkı  kedilerin  kısırlaştırılması  ya  da çiftleştirilecekse de Fold olmayan ırklarla çifleştirilmesi hastalığın eradikasyonu açısıdan büyük önem taşımaktadır. 

  

48

EXTRAORDINARY ORTHOPAEDIC DISEASES Assoc.Prof.Dr. Cenk YARDIMCI Dept of Surgery Faculty of Veterinary Medicine Ondokuz Mayıs University, Samsun 

Hypertrophic  osteodystrophy;  is  a  juvenile  orthopedic  disease  characterized  by  swelling,  heat increase, pain and lameness in long bone metaphysis, especially in large breeds of dogs aged 4‐8 months. Although there is no clear etiology, vitamin C deficiency, vaccination or excessive mineral supplementation  are  thought  to  be  among  the  causes.  It  is  characterized  by  amorphous  bone growth at the distal radius / ulna and distal tibia level. Patients generally do not want to walk and in severe  cases  anorexia  is  evident.  NSAID  applications  are  generally  sufficient.  Resolution  begins within 2‐6 weeks. In general, prognosis is positive. 

Hypertrophic osteopathy; is characterized by progressive lameness, especially in cats and dogs over 8  years  of  age,  and  firm  and  painful  swelling,  especially  at  the metacarpus  / metatarsus  level. Radiographic examinations revealed that the new bone formations were finger‐shaped. When the etiological evaluation is performed, the presence of mass or abscess in the chest is mentioned in almost all cases. In general, prognosis is negative. 

Craniomandibular  osteopathy;  is  a  juvenile  orthopedic  disease  characterized  by  bone  growth  in young puppies, especially at the distal part of the mandible and at the level of the tympanic bull. Although the cause is unknown, clinical findings may be too serious to open the mouth and drink water. The disease  is self‐healing and the prognosis  is generally positive. The use of NSAIDs and parenteral support is essential for patients who cannot be fed.  

Panosteitis; is a disease observed in the form of variable lameness, especially in puppies of large breed dogs of 5‐12 months. The cause was defined as adipose tissue necrosis in the bone marrow due  to  extensive  protein  accumulation.  It  has  been  reported  especially  in  young  dogs  fed with protein‐rich feeds. The disease is characterized by a heterogeneous appearance in the medullary canal radiographically. NSAID applications are usually successful. 

Swimmer puppy syndrome; is characterized by inability to stand legs and to raise legs on the weight axis in 2‐week‐old puppies. Even if these pups are supported, they cannot stand and lie on ventral recumbency.  Although  a  delay  in  myelinization  is  mentioned  in  the  etiology,  no  clear  cause  is indicated. 15 minute flexion / extension massages and hanging exercises are very important in the treatment. In addition, pups can walk more easily by applying hobbles between the legs. Prognosis is favorable in physical therapy applications without joint contractures. 

Carpal laxity syndrome; is the name given to the imbalance in the flexor / extensor muscle group of the  forelimb of  the puppies.  Predisposition  is mentioned  in  large breed puppies  that  cannot be balanced (under / over). It is manifested by hypoflexion findings at the carpal joint level from 6‐8 weeks onwards. It is painless and usually observed bilaterally. Early diagnosis and intervention are of great importance in treatment. While 100% improvement can be achieved in 2‐month‐old pups, this  ratio  is  around  45‐60%  in  5‐month‐old  pups.  Patients  should  be  offered  professional  food balanced in terms of Ca / P. In advanced cases, supported bandage applications can be applied. 

49

Scottish  Fold  osteochondrodysplasia;  is  an  orthopedic  disease  characterized  by  improper development of this breed‐specific cartilage / bone tissue. Clinical signs  of homozygous offspring appear  at  7  weeks  of  age,  while  heterozygote  is  seen  around  6  months.  Clinical  findings  are characterized  by  bone  growth  in  the  carpal,  tarsal  and  tail  joints,  with  the  most  severe manifestations on  the  caudal  side of  the  tarsal  joint. As  a  result  of  Fold  x  Fold duplication,  it  is inevitable that all kittens will have different degrees of lesions. Although there is no cure for the disease, NSAIDs can be utilized. However, the Scottish Fold breed cats are to be neutered or mated, but their breeding with non‐Fold breeds is of great importance for the eradication of the disease.                                        

50

PREDISPOSITION, IMAGING AND DIAGNOSIS in DJD  

Igor BISSENIK, DVM, PhD Varşova Tıp Üniversitesi, Polonya  

Osteoarthritis (OA) is the most common form of arthritis in dogs, affecting approximately a quarter of the population. It is a chronic joint disease characterized by loss of joint cartilage, thickening of the joint capsule and new bone formation around the joint (osteophytosis) and ultimately leading to pain and limb dysfunction. Majority of OA in dog occur secondarily to developmental orthopedic disease, such as cranial cruciate ligament disease, hip dysplasia, elbow dysplasia, OCD, patella(knee cap) dislocation. In a small subset of dogs, OA occurs with no obvious primary causes and can be related to genetic and age. Other contributing factors to OA include bodyweight, obesity, gender, exercise, and diet.  

Elbow Dysplasia (ED) Elbow dysplasia (ED) simply describes the abnormal development of the elbow. The International Elbow Working Group (IEWG) agrees “that elbow arthrosis caused by Fragmented Medial Coronoid Process (FMCP), Ununited Anconeal Process (UAP), Osteochondrosis of osteochondritis dissecans (OCD)  of  the  medial  aspect  of  the  humeral  condyle,  articular  cartilage  anomaly,  and/or  joint incongruity is the manifestation of inherited elbow dysplasia”.  

Fragmentation of the Medial Coronoid Process (FMCP) The FMCP appears to be the most common  form of ED and usually is seen as an isolated condition, however,  less  commonly  it  is  combined  with  ununited  anconeal  process  or  osteochondrosis dissecans of the humeral condyle.  FMCP occurs in large and giant breed dogs. Clinical signs may become apparent as early as 4 or 5 month of age, but most often patients are presents as 7 or 8 month of age. In some cases the dogs may not be clinically affected until they are 1 to 2 years of age.  Clinical  examination  usually  shows  in  scapular  region  muscle  atrophy.  The  patient  may  more commonly stand or sit with elbow slightly abducted. Manipulation of the elbows may induce pain, decreased range of motion and in older dogs crepitation. Diagnostic test for elbow dysplasia include arthrocentesis, radiography, computer tomography, magnetic resonance and arthroscopy. For treatment of FMCP, surgical therapy is most often recommended in the literature.  

Osteochondrosis of the Medial Humeral Condyle (OCD) OCD  has  the  same  clinical  signs  as  FMCP.  Up  to  37%  of  elbow OCD  dogs  can  have  concurrent fragmented  medial  coronoid  process.  Diagnostic  test  for  elbow  osteochondrosis  include arthrocentesis, radiography, computer tomography, magnetic resonance and arthroscopy. For now, surgery is recommended based on previous clinical results.  

Ununited Anconeal Process (UAP) The condition is considered to be a problem primarily in large and giant rapidly growing dogs If the anconeal process  fails  to  fuse  to  the ulna,  instability of  the  joint develops and then OA changes occurs. Anconeal process has separate ossification centre which should be fuse with olecranon by 5 month of age, thus radiological examination should be performed after 20 weeks of age.  Reported  surgical  therapies  include  fragment  removal,  screw  fixation  wit  or  without  ulnar osteotomy . Unfortunately none of these method alone has provide satisfactory results. Dogs with UAP often progress to severe elbow OA.    

51

GERİATRİK HASTALARDA GENÇLİK AŞISI: FİZİK TEDAVİ MUCİZESİ Sara Ece ULUTÜRK FizyoVET Veteriner Kliniği, İSTANBUL 

Günümüzde kedi ve köpeklerde yaşam süreleri, iyi bakım ve tıbbın hızlı gelişimiyle birlikte uzamıştır. Kedi ve özellikle de köpeklerde yaşlanma ile birlikte görülen kardiyovasküler problemler, fonksiyonel organ  yetmezlikleri,  hormonal  sorunların  yanı  sıra,  genelde  köpeklerde  olmak  üzere  postür değişiklikleri, yürüyüş değişiklikleri, nörololojik değişimler sıkça karşılaştığımız sorunlar arasındadır. 

Kedi  ve  köpekler  de  yaşlanma  ile  vücutta  bir  takım  fizyolojik  değişiklikler  de  kaçınılmaz  olarak karşımıza çıkmaktadır. Bu fizyolojik değişikliklere çeşitli hastalıkların da eklenmesi yaşlı köpeklerde ağrı, aktivite kısıtlanması ve köpeğin hareket etmekte isteksizliği, oturup kalkmada zorlanması, adım mesafelerinin  değişimi,  eklem hareketlerinin  kısıtlanması  ve  sert  yürüyüş  gibi  çok  sayıda  soruna neden olmaktadır. Bütün bunların sonucunda da, geriatrik köpeklerde yaşam kalitesi bozulur.  

Geriatrik hastalarda yaşanabilecek sorunların üstesinden gelmek, hastanın ve hasta sahibinin yaşam kalitesini  artırmak  için  iyi  planlanmış  fizik  tedavi  uygulamalarına,  diğer  bir  ifade  ile  “geriatrik rehabilitasyona” gereksinim vardır. 

Hastalar ilk muayenelerinde kaygan olmayan bir zeminde değerlendirilmeli; herhangi bir ilaç kokusu olmayan,  kendilerini  güvende  hissedecekleri  bir  odaya  alınmalıdırlar.  Dikkatli  bir  şekilde  yapılan ortopedik ve nörolojik muayene sonucunda; topallama skoru, ağrı değerleri, kas yoğunlukları, eklem açıları değerlendirilir. Basış analiz sistemleri ve goniometrik yöntemler kullanılarak yapılan ölçümler de dikkatli bir şekilde kayıt altına alınır. Geriatrik köpeklerde; dejeneratif eklem hastalığı, diğer bir ifade ile osteoartirit en sık karşılaştığımız problemlerden biridir ve özellikle 7‐8 yaş üstü köpeklerde gözlenir. Osteoartrit vücuttaki herhangi bir eklemi etkileyebilir. En sık etkilenen bölgeler kalça ve diz eklemi ile intervertebral eklemlerdir. Köpeklerde osteoartritte, hyalin yapıdaki eklem kıkırdaklarında geri dönüşümsüz yıkımlanma şekillenir. Bu durum zamanla ilerleyerek, eklem kıkırdağının altındaki subkondral kemikte de belirgin değişikliklere neden olur. Şiddetli olgularda artiküler ve periartiküler osteofitozis sonucunda eklemlerin fizyolojik yapısı bozulur ve bunun sonucu olarak da köpeklerde eklem hareket sınırlarında kısıtlanma ve belirgin ağrı ortaya çıkar. 

Köpeklerde fizik tedavi ve rehabilitasyonda amaç; manyetik alan tedavisi, manual terapi, masaj, sıcak soğuk uygulamalar, elektrik akımı, hidroterapi (suda yürüme bandı), lazer terapi, denge egzersizleri ve akupunktur gibi çeşitli modüller  ile ağrı yönetimi yapılarak,  istenilen bölgedeki kas gruplarının güçlenmesinin sağlanmasıdır. 

Fizik  tedavi  gören  yaşlı  köpeklerde,  destekleyici  ürünler  kullanılarak  nörolojik  problemlerin oluşturduğu  negatif  etkiler  ve  ortopedik  sorunlardan  kaynaklı  ağrıların  önüne  geçilmesi mümkündür. 

52

BAŞARILI BİR OPERASYON YAPTIM AMA KIRIK KAYNAMIYOR, NEDEN?

Doç.Dr. Cenk YARDIMCI Ondokuz Mayıs Üniversitesi Veteriner Fakültesi Cerrahi Anabilim Dalı, Samsun  Kırık  iyileşmesi;  yangı  safhası, onarım safhası  ve yeniden  şekillenme başlıkları  altında 3  safhadan meydana  gelmektedir.  Kemik  ise  iki  şekilde  kendini  onarmaktadır.  Bunlardan  birincisi  “primer iyileşme” olup plak gibi çok rijit  fiksasyonlardan sonra meydana gelir. Eksternal bir kallus dokusu yoktur,  sadece  fragmetler  arasında  iyileşme  şekillenir.  Bu  hastalarda  iyileşme  dokusu  zayıf olduğundan  dolayı  plak  çıkarıldıktan  sonra  dikkatli  olunmalıdır.  İkinci  iyileşme  tipi  ise  “sekonder iyileşme” olup kallus dokusu ile şekillenir. Kırık hattında mikro hareketin varlığı sonucunda oluşan sekonder iyileşme eksternal fiksatör ve IM pin uygulamalarından sonra şekillenir. 1900’lü yılların ilk yarısına  kadar  tam  anatomik  redüksiyon  ve  rijit  fiksasyon  altın  standart  olarak  kabul  görürken, ilerleyen yıllardan günümüze kadar ise daha az rijit ve daha az invaziv yöntemlerin kırık iyileşmesi için daha uygun olduğu vurgulanmıştır. Bu yöntemde kırık hattına mümkün olduğunca müdahale edilmez ve kırık hematomuna dokunulmaz.   Kırık iyileşmesini hızlandırmak için kullanılan en yüksek standarda sahip materyal otolog kansellöz kemik greftleridir ancak çok çabuk canlılıklarını kaybederler. Özellikle greftin alımından sonra geçen süre ve grefte temas eden NaCl ya da lokal antibiyotikler ile soğuk direkt olarak greftin canlılığını etkiler. Otolog  kansellöz  greftler  ilium  kanadı,  humerus  ve  tibia  proksimali  ile  femur  distalinden alınabilir.   Kaynama gecikmesi; bir kırığın beklenenden daha uzun sürede kaynaması olarak tanımlanabilir. En önemli nedenler arasında; vaskülarizasyonun bozulması, yetersiz stabilizasyon, hatalı implant seçimi ve alınan travmanın şiddeti sayılabilir. Tanıda, kaynama gecikmesi şekillenen hastalarda ağrı ve ilgili ekstremitenin  kullanımında  isteksizlik  göze  çarpar.  Radyografik  tanıda  kemik  uçlarında  sklerozun bulunmaması  ile  non‐union’lardan  ayrılırlar.  Tedavide,  prensibimiz  sistemi  tamamen  yenilemek yerine güçlendirmek olmalıdır.   Non‐union;  kısaca  kaynama  yokluğu  olarak  tanımlanır.  Non‐union’lar  canlı  (vasküler)  ve  cansız (avasküler)  olarak  ikiye  ayrılır.  Oluşumunda  yatan  esas  neden  hasta  ya  da  hasta  sahibinden  çok hekim  kaynaklı  eksikliklerdir.  Bunlardan  en  önemlisi  interfragmental  boşluklardır.  Karşı  karşıya getirilemeyen  kırık  uçları  ya  da  daha  sonradan  şekillenen  boşluklar  non‐union  ile  sonuçlanabilir. Ayrıca yumuşak doku travması da oldukça önemli nedenler arasında sayılabilir. Eğer toplam kemik uzunluğunun %20’si kadar bir maddi kayıp söz konusu  ise, non‐union kaçınılmazdır. Minyatür  ırk köpeklerde distal radius’un vaskülarizasyonunun orta/büyük ırk köpeklere göre çok zayıf olduğu ve bu durumun da avasküler non‐unionlara neden olabildiği bildirilmiştir. Vücut ağırlığı 3 kg’ın altında olan köpeklerde bu riskin %80‐85 olduğu ve distal radius/ulna kırıklarında bandaj uygulamalarının kontrendike olduğu vurgulanmıştır. Non‐union’larda radyografik olarak dikkat edilmesi gereken en önemli nokta kırık hattıdır. Klinik olarak kırık hattında ağrı bulunmadığı gibi radyografik olarak kırık uçlarında belirgin bir skleroz gözlenir. Tedavide; kırık hattının tamamen kazınarak canlandırılması, otolog kansellöz kemik greftlerinin uygulanması ve iyi bir fiksasyonun yapılması şarttır.     

53

I HAVE DONE AN EXCELLENT SURGERY BUT THE FRACTURE NOT HEALED, WHY? Assoc.Prof.Dr. Cenk YARDIMCI Dept of Surgery Faculty of Veterinary Medicine Ondokuz Mayıs University, Samsun 

Fracture healing is composed of inflamation phase, repair phase and remodelling. Bone repairs itself in two ways. The first is “primary healing” and occurs after very rigid fixations such as bone plating. There is no external callus tissue, only healing occurs between fragments. In these patients, caution should be exercised after bone plate removal because the healing tissue is weak. The second type of healing is “secondary healing” and is shaped by callus tissue. Secondary healing occurs as a result of the presence of micro movement in the fracture line is shaped after external fixator and IM pin applications. While full anatomic reduction and rigid fixation were accepted as the gold standard until the first half of the 1900s, it was emphasized that less rigid and less invasive methods were more suitable for fracture healing since the following years. In this method, the fracture line is not intervened as much as possible and the fracture hematoma is not touched. 

The golden  standard material used  to accelerate  fracture healing  is  autologous  cancellous bone grafts, but they lose their vitality very quickly. In particular, the time elapsed after graft uptake and cold with NaCl or local antibiotics in contact with the graft directly affects the viability of the graft. Autologous cancellous grafts can be taken from the ilial crest, proximal humerus and tibia and distal femur. 

Delayed union; can be defined as the union of a fracture over a longer period of time than expected. Among the most  important reasons;  impaired vascularization,  inadequate stabilization,  improper implant selection and severity of trauma. In the diagnosis, pain and reluctance to use the related extremity are prominent in patients with delayed union. Radiographic diagnosis differs from non‐union by the absence of sclerosis at the bone ends.  In the treatment, our principle should be to strengthen the system instead of completely renewing it. 

Non‐union;  briefly  defined  as  the  absence  of  bone  healing.  Non‐unions  are  divided  into  viable (vascular) and non‐viable (avascular). The main reason for  its  formation  is  iatrogenic rather than related  to patient or  the owner. The most  important of  these  is  the  interfragmental  gaps. Non‐confrontable fracture ends or  later formed gaps may result  in non‐union.  In addition, soft tissue trauma can be considered among the most important causes. Non‐union is inevitable if there is a loss of 20% of the total bone length. It has been reported that the vascularization of the distal radius in miniature dogs is much weaker than that of medium / large dogs, which may lead to avascular non‐union. It was emphasized that this risk was 80‐85% in dogs weighing less than 3 kg and that bandage was  contraindicated  in  distal  radius  /  ulna  fractures.  The most  important  radiographic consideration in non‐union is the fracture line. Clinically, there is no pain in the fracture line and radiographically a marked sclerosis is observed in the fracture ends. In therapy; complete resection of the fracture line, autologous cancellous bone grafts and good fixation are essential. 

54

ÖN ÇAPRAZ BAĞ KOPUKLARINA GÜNCEL YAKLAŞIMLAR  Barış KÜRÜM Kırıkkale Üniversitesi Veteriner Fakültesi Cerrahi Anabilim Dalı, Türkiye  Çapraz bağlar collateral bağlar ile birlikte diz ekleminin stabilitesini sağlayan en önemli anatomik yapılardır. Çapraz bağlar ön ve arka çapraz bağ olmak üzere her diz ekleminde bir çift olarak bulunurlar. Ön çapraz bağ, tibianın femurun altından craniale doğru hareketini sınırlar/engeller. Tibianın femurun altından öne kayma eğiliminde olmasının sebebi tibial platonun geriye olan eğimi ile femur kondüllerinin yuvarlak formudur. Diz ekleminde oluşan tibianın öne itilmesi durumu ön çapraz bağın sağlam olduğu sağlıklı bir diz ekleminde ön çapraz bağ tarafından nötralize edilir. Ön çapraz bağ koptuğunda ise tibia vücut ağırlığı ve anatomi kombinasyonunun bir sonucu olarak öne doğru hareket eder. Eklemde oluşan bu stabilite kaybı akut dönemde topallık, uzun vadede ise osteoartrit ile sonuçlanır.   Köpeklerde ön çapraz bağ kopuklarının etiyolojisi insanlardan farklıdır. İnsanlarda kopukların ana nedeni travmalardır. Özellikle vücut ağırlığı tek ekstremite üzerinde iken diz ekleminin içe rotasyonu bağın kopmasının temel sebebidir. Kopan bağ incelenirse sağlıklı olduğu ancak suprafizyolojik kuvvetlere maruz kaldığı için koptuğu anlaşılır. Köpeklerde ise çapraz bağ fizyolojik kuvetlerle bile kopabilir, çünkü bağ (kollagen matrix) dejenerasyona uğramıştır. Bu nedenle köpeklerde çapraz bağ kopukları “çapraz bağ hastalığı” olarak isimlendirilir. Bir dizindeki bağı kopmuş olan köpeklerin bir yıl içinde diğer dizdeki çapraz bağının kopma oranı %40 civarındadır.   Kopan bağın ortadan kalkan fonksiyonu nedeniyle diz ekleminde istenmeyen hareketlilik oluşması ve bunun osteoartrit ile sonuçlanması sebebiyle bağın fonksiyonu geri kazandırılmalıdır. Veteriner hekimlikte çapraz bağ kopuklarında ekstracapsular dikiş uygulamaları ya da osteotomi teknikleri ile diz biyomekaniğinin değiştirildiği güncel yöntemler kullanılır. Eklem kapsülünün dışından sirkumfabellar dikiş uygulaması ile fabellanın arkasından ve tuberositas tibiadan açılan bir delikten geçirilen sentetik bir materyalin bağlanması ile stabilite sağlanması en yaygın kullanılan metotdur. Bununla birlikte bu yöntem genellikle küçük ırklarda tercih edilmektedir. Osteotomiye dayalı (TPLO ve TTA) yöntemler günümüzde en yaygın kullanılan ve kabul görmüş olanlardır. Bu operasyonlarda amaç diz içinde oluşan ve tibianın öne kaymasına yol açan itme kuvvetini nötralize etmektir. Bu amaçla TPLO (tibial plato levelling osteotomy) operasyonunda tibial platoya kubbe osteotomisi yapılarak açısı değiştirilir ve bir plak ile sabitlenir. TTA (tibial tuberosity advencement) yönteminde ise tuberositas tibia öne taşınarak diz içinde oluşan kuvvetler nötralize edilir ve çapraz bağın fonksiyonuna gerek kalmaz.             

55

CURRENT APPROACH TO CRUCIATE LIGAMENT RUPTURE Barış KÜRÜM Kırıkkale University Faculty of Veterinary Medicine Department of Surgery 

 Cruciate ligaments are the most important anatomical structures that support the stability of the knee joint together with collateral ligaments. Each knee joint has a double ligament, anterior and posterior cruciate ligament. The anterior cruciate ligament limits/prevents movement of the tibia, under the femur towards the cranial. The tibial tendency to shift from the distal of the femur to the front is due to the backward slope of the tibial plateau and the round form of the femoral condyles. The forward pushing force of the tibia in the knee joint is neutralized by the anterior cruciate ligament in a healthy knee joint where the anterior cruciate ligament is intact. When the anterior cruciate ligament ruptures, the tibia moves forward as a result of a combination of body weight and anatomy. This loss of stability in the joint results in lameness in the acute phase and osteoarthritis in the long term.  The etiology of anterior cruciate ligament rupture in dogs is different from that of humans. Trauma is the main cause of rupture in humans. In particular, the rotation of the knee joint when the body weight is on one limb is the main reason for the rupture of the ligament if the ruptured ligament is examined, it is understand that it is healthy, but it ruptured because it is exposed to suprafysiological forces. In dogs, the cruciate ligament can rupture even with physiological forces, because the ligament (collagen matrix) has degenerated.  Abnormal mobility occurs in the knee joint due to the disappearance of the ruptured ligament,as this results in osteoarthritis, the function of the ligament should be restored. In veterinary medicine, current methods in which extracapsular suture techniques and knee biomechanics are changed by means of osteotomy techniques  are used. The most commonly used method is to provide stability by attaching a synthetic material that passes through the borehole outside the joint capsule and through a hole drilled into the tuberositas tibia. However, this method is generally preferred in small breeds. Osteotomy‐based (TPLO and TTA) methods are the most widely used and accepted methods today.  The aim of these operations is to neutralize the pushing force that occurs in the knee and causes the tibia to slide forward. For this purpose, in the TPLO (tibial plateau leveling osteotomy) operation, dome osteotomy is performed on the dorsal tibia and the angle of the tibial plateau is changed and fixed with a plate. In the TTA (tibial tuberosity advencement) method, the tuberositas tibia is moved to the cranial and the forces formed within the knee are neutralized and the function of the cruciate ligament is not required.          

56

BANDAJ: HAYAT KURTARICI MI? YOKSA KABUS MU?

Doç.Dr. Cenk YARDIMCI Ondokuz Mayıs Üniversitesi Veteriner Fakültesi Cerrahi AbD, Samsun 

Veteriner ortopedide bandaj uzun yıllardır kullanılmaktadır. Bandajın; kanamayı azaltma, kırık immobilizasyonu, kontaminasyonun önlenmesi, yaranın ve kemiğin kurumasının önüne geçilmesi, eksudat absorbsiyonu, enfeksiyon önlenmesi ve yaranın mekanik debridemanının yapılması gibi faydaları vardır. Temel olarak 3 katmandan oluşur. Birinci katman temas katmanı olup, steril gazlı bezden oluşur. İkinci katman daha çok eksudasyonun emiliminden sorumlu olup pamuk ve bunu toparlayan gazlı bezden meydana gelir. Son katman ise destek katmanıdır. Bu katmanda flaster ya da fleks yapıdaki sargı bezleri kullanılır ve bandaja sağlamlık verip ikinci katmanı dış etkenlerden korur. Bandaj yapılırken dikkat edilmesi gereken önemli iki noltadan birincisi sabitlenmesi planlanan bölgenin bir alt ve bir üst ekleminin de hareketsizleştirilmesi, ikincisi ise eklemlerin fizyolojik açılarına dikkat edilmesidir. Veteriner ortopedide bandaj geçici ya da küratif olarak iki şekilde kullanılabilir. Geçici bandajlar operasyon uygulanacak hastalarda bacağın sabitlenmesi için kullanır ve bu durumda daha çok Robert‐Jones Bandajı tercih edilir. Küratif ya da sabitleyici bandajlar ise kırık ya da çıkık iyileşene kadar bacakta kalırlar. Bu amaçla en çok destekli Modifiye Robert‐Jones Bandajları kullanılır.  

Bandaj genel olarak hayvanlar tarafından iyi tolere edilen bir ortopedik sağaltım yöntemi değildir. Hastalar sürekli olarak çıkarmaya çalışırlar ve hidrofilik yapıdaki pamuk dışkı ve idrarı emerek yara hattını enfekte edebilir. Alçı uygulamaları pet hastaları için uygun bir yöntem olmayıp, ağırlığından dolayı kedi ve küçük ırk köpeklerde kontrendikedir. Ayrıca eklemlerde hareket kısıtlamasına da neden olacağından dolayı uzun dönemde kontraktürlerle sonuçlanabilir. Genel olarak tüm kırıklarda bandaj uygulaması yapılabilirse de, ortak kanı bandajın ön ekstremitede dirsek ekleminin, arka ekstremitede de diz ekleminin distalindeki kırıklarda etkin olduğu yönündedir. Genç kedi ve köpeklerin stabil kırıklarında bandaj ilk tercih olarak denenebilir ancak, düzenli radyografik kontrollerin yapılması şarttır. Çok hareketli ve aktif köpek ırklarında, yoğun kaslı, kısa ve kalın bacaklı köpeklerde, redüksiyon yeterince korunamayacağı için bandaj uygulamaları risklidir. Ekleme yakın kırıklar, avülzyon kırıkları ve minyatür ırk köpeklerin distal R/U kırıklarında bandaj uygulamaları ise kontrendikedir. Çoklu kırığı olan hastalarda ise birden fazla ekstremitenin bandaja alınması prognozu olumsuz etkileyeceğinden dolayı tercih edilmemelidir. En sık yapılan bandaj hataları, yetersiz pamuk kullanmaya bağlı pasif konjesyonlar, eklemlerin fizyolojik açılarına özen gösterilmeden yapılan bandajlara bağlı eklem kontraktürleri, bandaj gevşemesine bağlı redüksiyon kaybıdır. Erkek köpeklerde penis varlığı bandajın uygulanmasını zorlaştırmaktadır. Fazla sıkı yapılan bandaj uygulamalarında kasık bölgesinde derin kesikler şekillenebilir. Yapılan araştırmalarda alçılı bandaj uygulanan kedi ve köpeklerin distal ekstremitelerinde %63 oranında yumuşak doku lezyonu şekillendiği bildirilmiştir. Bu lezyonların %40’ı orta dereceli ya da şiddetli olup bazı olgularda total maliyeti %121 oranında arttırmıştır.  

57

BANDAGE: LIFE SAVER? OR NIGHTMARE?

Assoc.Prof.Dr. Cenk YARDIMCI Dept of Surgery Faculty of Veterinary Medicine Ondokuz Mayıs University, Samsun 

Bandage has been used for many years in veterinary orthopedics. The goals of the bandage are; hemostasis, fracture immobilization, prevention of contamination, prevention of drying of the wound and bone, exudate absorption, prevention of infection and mechanical debridement of the wound. It basically consists of 3 layers. The first layer is the contact layer and consists of sterile gauze. The second layer is mainly responsible for the absorption of exudation and consists of cotton and the gauze recovering it. The last layer is the support layer. In this layer, plaster or flexible dressings are used and protects the second layer from external factors. The first of the two important points to be considered when making bandages is to immobilize the lower and upper joints of the planned region and the second is to pay attention to the physiological angles of the joints. In veterinary orthopedics, the bandage can be used as a temporary or curative method. Temporary bandages are used to fix the leg in patients who will undergo surgery, and in this case, Robert‐Jones Bandage is preferred. Curative or stabilizing bandages remain on the leg until fracture or dislocation heals. Modified Robert‐Jones Bandages are used for this purpose. 

Bandage is not an orthopedic treatment that is generally well tolerated by animals. Patients are constantly trying to remove and hydrophilic cotton can absorb stool and urine and infect the wound line. Plaster applications are not suitable for pet patients and are contraindicated in cats and small breed dogs because of their weight. In addition, it may result in long‐term contractures as it will cause movement restriction in the joints. Although bandage can be applied in all fractures, the common idea is that, the bandage is effective in fractures below the elbow joint in the forelimb and distal of the knee joint in the rear limb. In stable fractures of young cats and dogs, bandage may be the first choice, but regular radiographic controls are essential. In very active dog breeds, dogs with dense muscles, short and thick legs, bandage applications are risky as the reduction cannot be adequately protected. Bandage applications are contraindicated in fractures close to the joints, avulsion fractures and distal R / U fractures of miniature breed dogs. Bandage of more than one limb should not be preferred in patients with multiple fractures, as this may adversely affect prognosis. The most common bandage errors are passive congestions due to insufficient cotton use, joint contractures due to bandages performed without paying attention to the physiological aspects of the joints, and loss of reduction due to bandage loosening. The presence of a penis in male dogs makes it difficult to apply the bandage. In deep bandage applications, deep cuts may occur in the groin area. In one study, it was reported that soft tissue lesions was formed in the distal extremities of cats and dogs with a plaster bandage of 63%. 40% of these lesions are moderate or severe and in some cases increased total cost by 121%. 

58

BİLDİRİÖZETLERİ

SÖZLÜBİLDİRİLER

S-01

Köpeklerde Uzun Kemik Kırıklarında Minimal Invaziv Osteosentez Yöntemi İlk Sonuçları Initially Results of Minimally Invasive Osteosynthesis Method For Long Bone Fractures in Dogs

Cansu İstim1, Gülsüm Boran1, Mustafa Arıcan1 1Selçuk Üniversitesi, Veteriner Fakültesi, Cerrahi Anabilim Dalı, Konya, Türkiye

Amaç: Köpeklerdeki uzun ekstremite (Humerus, Femur ve Tibia) kırıklarında kilitli-kompresyon plağı (LCP)’nın minimal invasive yöntem uygulanmasını takiben prognozun klinik ve radyolojik olarak takip edilmesini kapsamaktadır.

It includes clinical and radiological follow-up of a minimally invasive osteosentesis (MPO) of locking-compression plate (LCP) in long-limb fractures (Humerus, Femur and Tibia) in dogs.

Gereç-Yöntem: Selçuk Üniversitesi, Veteriner Fakültesi, Cerrahi Kliniğine uzun kemik kırığı ile getirilen farklı ırk, yaş ve cinsiyetteki 6 köpek çalışmanın materyalini oluşturdu. Travma prosedüründen sonra, ilgili ekstremitenin medio-lateral, cranio-caudal röntgenleri çekildi. Kırık dağılımları; 1 olguda humerus (orta diafizer parçalı kırık, disloke), 1 olguda femur (orta diafizer kırık, disloke) ve 4 olguda tibiada (2 proksimal, 2 adet orta diafizer kırığı, disloke değil). Operasyonda anestezi indüksiyonu IM medetomidin (Domitor 1mg/ml Zoetis) ve ketamine hydrochloride (Alfamine 10%, 100 mg/ml Egevet, İzmir) ile sağlandı. 10 dakika sonra isoflurona (AErrane, Baxter 2%–4%) bağlanmıştır. Minimal invasive osteosentez yöntemi ile LCP ve kilitli vida kullanılmıştır. Humerus kırığına Tuberculum majus’un kranial sınırından 2-4 cm uzunluğunda ensizyon yapıldı. Distal ensizyon hattı lateral epicondylendan proksimale doğru 2-4 cm boyunca yapıldı. M.extensor carpi radialis ve M. brachialis arasından kemiğe yaklaşıldı. M.extensor carpi radialis’e proksimale doğru ensizyon yapılarak kaldırıldı. N. radialisin derin ve süperfisial kolları zarar görmesin diye iki ensizyon arasından tünel oluşturuldu. Femur’da lateral yaklaşım uygulandı. Proksimal ensizyon yeri Trochanter major ve femur’un subtrochanteric bölgesinden caudo-distal yönde ensizyon yapıldı. Femur’un distal ensizyonu patellanın proksimalinden yapıldı. Trochanter major palpe edildikten sonra caudo-distal yönde ensizyon yapıldı. Distalde yapılacak ensizyon patellanın proksimal ve caudaline doğru uzatıldı. Subcutaneus fasianın ensizyonundan sonra M. biceps femoris ayırt edildi. Femur’un distal kısmı M. biceps femoris’in caudale doğru uzatılması ile açığa çıkartıldı. İki ensizyon arasından epiperiosteal tünel oluşturuldu. Tibia için medial yaklaşım tercih edildi. Tibia’nın proksimalinde Tuberositas tibia palpe edilerek yeri tespit edildi. Orta hat boyunca 1 cm uzunluğunda ensizyon yapıldı. Distaldeki ensizyon yeri medial malleousun proksimalinden yapıldı. Operasyon sonrası Butorphanol (Butomidor 10mg/ml Richter-Pharma) IV yolla uygulanmıştır.

Six dogs with long bone fractures of different breeds, ages and sexes which brought to the Surgery Clinic of Selcuk University, Faculty of Veterinary Medicine were used to were the material of the study. After the trauma procedure, medio-lateral and cranio-caudal position radiography were taken for each extremity. Fracture distributions; Humerus (middle diaphyseal fracture, dislocated) in 1 case, femur (middle diaphyseal fracture, dislocated) in 1 case, and tibia (2 proximal, 2 middle diaphyseal fractures, not dislocated) in 4 cases. Induction of anesthesia was achieved with IM medetomidine (Domitor 1mg / ml Zoetis) and ketamine hydrochloride (Alfamine 10%, 100 mg / ml Egevet, Izmir). After 10 minutes it was bound to isoflurone (AErrane, Baxter 2% –4%). LCP plate and locking screws were used for Minimal invasive osteosynthesis method. An incision of 2-4 cm in length from the cranial margin of Tuberculum majus was performed for the humeral fracture. The distal incision line was made 2-4 cm from the lateral epicondyle to the proximal. The bone was approached between M.extensor carpi radialis and M. brachialis. M.extensor was removed by incision into the proximal carpi radialis. The tunnel was formed between two incisions so that the deep and superficial arms of the N. radialis were not damaged. Lateral approach was applied to the femur. A caudo-distal incision was made from the proximal incision site Trochanter major and the subtrochanteric region of the femur. The distal incision of the femur was made proximal to the patella. After Trochanter major palpation, a caudo-distal incision was made. The distal incision was extended to the proximal and caudaline of the patella. M. biceps femoris was differentiated after incision of the subcutaneus facia. The distal part of the femur was exposed by the caudal extension of the M. biceps femoris. Epiperiosteal tunnel was formed between two incisions. Medial approach was preferred for tibia. Tuberositas tibia was palpated proximal to the tibia and its location was determined. A 1 cm long incision was made along the midline. The distal incision site was made proximal to the medial malleous. Butorphanol (Butomidor 10mg / ml Richter-Pharma) was administered postoperatively.

Bulgular: MPO’da operasyon süresi klasik osteosentez uygulama süresi ile karşılaştırıldığında daha kısa sürdü. Operasyon süreleri, 15-25 dakika arasında değişti. Özellikle tibia daki orta diafizer kırıklarda süre 10-15 dakika olduğu gözlendi. Tibia’ya medial yaklaşım ve tibianın anatomik pozisyonundan dolayı diğer kemiklere kıyasla daha seri ve çabuk oldu. Post-operatif radyolojik muayenede orta diafizer kırıklarda redüksiyonun çok iyi olduğu gözlendi. Proksimal ve distal kırıklarda ise redüksiyonun ideal anatomik pozisyonuna getirilmediği gözlendi.

The operation time in MPO was shorter compared to the time of conventional osteosynthesis. Operation times ranged from 15 to 25 minutes. Especially in the middle diaphyseal fractures in the tibia, the duration was 10-15 minutes. Due to the medial approach to the tibia and the anatomical position of the tibia, it was quicker and faster than other bones. Post-operative radiological examination showed good reduction in moderate diaphyseal fractures. In proximal and distal fractures, reduction was not brought to the ideal anatomical position.

Sonuç: MPO, minimum yara oluşturmak için seçilebilecek saçma ile vurulmuş ve dolaşım bozukluğu olan olgularda ideal operasyon yöntemidir. Minimal invaziv operasyona uygun olguların seçimi başarı oranını artırmaktadır. Özellikle disloke olmayan redüksiyonu kolay ve kırık değerlendirme kriterlerindeki 7-10 skorlamada olan kırık olgularında tercih edilmelidir. Tibia’da anatomik yapısından dolayı uygulaması

61

kolaydır. Humerus ve femur için anatomik bilgisi mutlaka gereklidir. Mimal invaziv osteosentez yönteminde kırık hematomuna dokunulmadığı için kırık iyileşme süresi kısalmaktadır. Yapılan çalışma sadece 6 olgu üzerine yapılmıştır. Olgu sayılarının arttırılması uygulama sonuçları ile ilgili daha olumlu sonuçlar verecektir.

MPO is the ideal method of operation in patients with circulatory disturbances who have been hit with absurdity to create a minimum wound. The selection of patients suitable for minimally invasive surgery increases the success rate. It should be preferred especially in cases with easy dislocated reduction and fractures with 7-10 scoring criteria. It is easy to apply in Tibia because of its anatomical structure. Anatomical knowledge of the humerus and femur is absolutely necessary. Fracture healing time is shortened in minimally invasive osteosynthesis method since fracture hematoma is not touched. The study was conducted on only 6 cases. Increasing the number of cases will give more positive results regarding the application results.

Anahtar Kelimeler: Köpek;Minimal İnvaziv Osteosentez;Humerus kırığı;Femur Kırığı;Tibia Kırığı

62

 

S-02

Distal Abtebrachium Ampütasyonu Geçirmiş 12 Köpekte Dış Protez Uygulamaları ve Sonuçları Distal Antebrachium Amputation of 12 Dogs with External Prosthesis Evaluation and Results Gürkan Gülanber1 1VetGurkan, Veteriner Protez / Ortez, İstanbul, Türkiye Amaç: Bu çalışmanın amacı, küçük hayvan hastalarında dış protez kullanımına ilişkin veri sağlamak, dış protezlerle ilişkili ortak komplikasyonları değerlendirmek ve dış protez kullanan hastaların sonuçlarını değerlendirmektir. Ülkemizde veteriner hekimlikte, köpek bacak dış protezlerinin kullanımı oldukça nadirdir. Bununla birlikte, protezlere ve bunların klinik uygulamalarına ilgi hızla artmaktadır. Çünkü bu cihazlar total bacak ampütasyonlarına ciddi bir alternatif sunmaktadırlar. Protezin amacı, daha iyi bir yaşam kalitesi sağlamak, mevcut eklemlerin daha fazla deformasyonunu ve dejenerasyonunu önlemeye yardımcı olmak, bacak uzunluğu farklarını azaltmak, egzersiz ve aktivite seviyelerini artırmak ve hastanın günlük yaşam eylemlerini gerçekleştirebilmesini sağlamaktır. Ülkemizde küçük hayvan veteriner hekimliğinde dış protez kullanımına ilişkin çok az sayıda bilgi bulunmaktadır. Çalışmanın bir diğer amacı da meslektaşlarımızın veteriner protez /ortez konusuna dikkatlerini çekmek ve bu dalın gün geçtikçe meslek hayatımızda daha fazla yer kaplayacağına olan inancımızı aktararak gelecekteki araştırmalar için de yol açmaktır. The purpose and aim of this study is to gather data regarding the use of external prosthesis for small animals. The data gathered, looked at evaluating the degree of complications and the effects of its use. Domestically as a nation veterinary surgeons in Turkey very rarely use external prosthesis but it should be noted that interest in its application is on the rise, because it is a serious alternative to full leg amputation. The main purpose of prosthesis is to give the animal a better quality of life, stop further joint deformation and prevent joint degeneration, to balance leg length differences, increase activity and give the animal the ability to fore fill its day to day activities. In general veterinary surgeons in Turkey have very limited knowledge concerning external prosthesis which brings me to another reason for this study, I hope to bring notice to my fellow colleagues about the use of external prosthesis and believe in doing so this topic will be given time in our professional lives to be developed and researched.

Yöntem: Atölyemizde kendileri için özel olarak üretilmiş bir dış protezi bulunan 12 hasta bu çalışmaya alındı. Hastalar hakkında yaş, kilo, cins, cinsiyet, etkilenen uzuv (lar), protez nedeni, amputasyon seviyesi bilgilerinin yanında daha fazla veri toplamak için internet yoluyla hasta sahibi anketi yapıldı. Protez uyumu, stabilitesi (örneğin dönme veya kayma olup olmadığı), mobilite kalitesi, sağlamlığı, hasta sahibinin protez sonrası beklentileri, uygulamada karşılaşılan komplikasyonlar ile protez öncesi ve sonrası yaşamın karşılaştırılması sağlanmaya çalışıldı. 12 dogs with external prosthesis that were specifically manufactured in our workshop were used for this study. The dogs age, weight, bred, sex, affected limb or limbs, prosthesis needed, degree of amputation were all recorded, additional information about the dogs was collected by sending questionnaires by internet to the owners. Prosthesis compatibility, stability (for example amount of roll and slip if any), quality of mobility, how sturdy it is, the owners expectations after, the complications faced and the before and after quality of life where all examined respectively.

Bulgular: Bu çalışma için belirlenen ve ankete katılan 12 hastanın anket bilgileri değerlendirildi. % 100 (n = 12) ön bacak etkilenmiş ve %100 (n = 12) antebrachium distalinden ampute edilmişlerdir. Birden çok ampütasyonu olan 2 olgu değerlendirmeye dahil edildi %16,67 (n=2). Protez nedenlerinin% 83,33'ünde (n = 10) travma,% 8,33'ünde (n = 1) enfeksiyöz, % 8,33’ünde (n = 1) bilinmiyor olarak belirtildi. 12 hastanın % 25'inde (n = 3) protezin mükemmel oturduğu, % 41,67'sinde (n = 5) protezin iyi oturduğu, % 16.67'sinde (n = 2) protezin kabul edilebilir olduğu görüldü. % 8,33 (n = 1) protezin zayıf oturduğu, son olarak % 8,33 (n = 1) protezin kötü oturduğu görüldü. 12 hastanın% 83,33’ü (n = 10) protezi kullanarak ayakta durabiliyordu, % 75'i (n = 9) protezi kullanarak yürüyebiliyordu, % 41,67'si (n = 5) protezi kullanarak merdivenlere tırmanabildi, % 33,33’ü (n = 4) protezi kullanarak yatağa / koltuğa atlayıp inebildi, %33,33’ü (n = 4) koşmaya yakın hızlı hareket edebildi, %25’i (n = 3) eskiye yakın hızda koşabildi. Hasta sahiplerinin % 41,67'si (n = 5) hastanın mobilitesinin protez sonrası iyileştiğini düşünüyordu. Beklentiler vakaların % 33,33'ünde (n = 4) karşılandı. Hastaların %66,67’sinde (n = 8) ampütasyon bölgesi yaraları azaldı. Protez uzvunu kullanmayı reddetme vakaların% 16,67'sinde (n = 2) görüldü. Bu vakalar birden çok ampütasyonu olan vakalardı. Prostetik başarısızlık (kırılma) hastaların % 16,67’sinde (n = 2) meydana geldi. Son olarak, hasta sahiplerinin %41,67’si (n = 5) yaşam kalitesinin protez kullanımı sonrası arttığını belirtti. In this study 12 dogs were used 100% (n=12) all dogs font limbs were affected, all have had distal antebrachium amputee100 % (n=12). Two dogs had more than one front limb amputee 16.67% (n=2). The need for external prosthesis 83.33% (n=10) trauma 8.33% infection (n=1) and 8.33% unknown. 25% (n=3) received perfect fit prosthesis 41.67% (n=5) were a good fit16.67% (n=2) were acceptable fit 8.33% (n=1) was a poor fit, 8.33% (n=1) a bad fit. 83.33% (n=10) could stand upright and use the prosthesis 75% (n=9) could use it and walk 41.67% (n=5) could use the device and climb stairs 33.33% (n=4) could use the device to jump on a sofa/bed 33.33 (n=4) make fast movement close to running 25% (n=3) move very quickly almost like normal. 46.67% (n=5) of owners felt there dogs were cured. Compared to 33.33% (n=4) owns expected there dogs to be cured, expectations were more than met. 66.67 (n=8) wounds in the amputee area was reduced. 16.67% (n=2) rejected the device these were the dogs with more than one amputee.16.67% prosthesis were unsuccessful (broken). Last but not least 41.67% (n=5) believed that the standard of living improved after having the prosthesis fitted.

63

Sonuç: Dış protezler, yaşam kalitesini yükseltmeye yardımcı olabilir. Özellikle endikasyonu doğru vakalarda uygun seviyelerde yapılan ampütasyonlar ile çok başarılı sonuçlar alınabilir. Total ampütasyonlara ciddi bir alternatif olarak düşünülmelidir.

External prosthesis can help increase the quality of life, it can produce very successful results especially for amputees that are of an appropriate level. It should be considered as a serious alternative to total amputations.

Anahtar Kelimeler: Distal antebrachium;external protez;olgu serisi;ampütasyon;köpek

64

 

S-03

Sığırlarda Hiperekstensiyon Deformitelerinin Girift Tenorafi Tekniği ile Sağaltımı: Yeni Bir Yöntem Treatment Of Hyperextension Deformities By İntricate Tenoraphy Technique İn Cattle: A New Method Engin Kılıç1, Celal Şahin Ermutlu1, Vedat Baran1, Sadık Yayla2 1Kafkas Üniversitesi Veteriner Fakültesi, Klinik Bilimleri Bölümü Cerrahi Anabilim Dalı, Kars, Türkiye 2Dicle Üniversitesi Veteriner Fakültesi, Klinik Bilimleri Bölümü Cerrahi Anabilim Dalı, Diyarbakır, Türkiye Amaç: Bu bildiride sığırlarda karşılaşılan edinsel hiperekstensiyon deformitelerinin giderilmesinde “Girift Tenorafi” tekniğinin etkinliğinin klinik olarak araştırılması ve sonuçlarının sunulması amaçlandı.

In this report, we aimed to investigate the efficacy of “Intricate Tenoraphy” technique in the treatment of acquired hyperextension deformities in cattle and to present the results.

Gereç-Yöntem: Teknik simental ırkı, 2 yaşlı ve 400 kg ağırlığındaki bir tosuna ait her iki arka ekstremitesindeki fleksor digitorum profundus tendosu ile simental ırkına mensup, erkek, 10 aylık, 150 kg ağırlığındaki danada görülen tek taraflı m. fleksor digitorum profundustaki laksite sonucu meydana gelen hiperekstensiyon deformitesinin onarılmasında denendi. Her iki olguda da operasyonlar xylazin HCl (0,2mg/kg/IM, Rompun %2, Bayer, Türkiye) sedasyonu ve bupivacain HCl (marcaine, %5, 15 ml / IT ) ile sağlanan spinal anestezi eşliğinde gerçekleştirildi. Olgularda tarsal eklemden tırnağa kadar olan ekstremite bölümünün tıraş ve dezenfeksiyonu yapıldı. Ekstremitenin arka yüzüne longitudunal bir ensizyon yapılarak superfisiyal ve profund tendolar açığa çıkarıldı. Profund tendodaki laksitenin derecesi belirlendikten sonra tendo önce vertikal bir ensizyonla ortadan ikiye kesildi. Daha sonra her iki uç 6 cm mesafede logitudunal olarak ikiye ayrılarak (çatal şeklinde) toplam 4 adet uç elde edildi. Karşılıklı ikişer partnerden oluşan iki ayrı köprü oluşturulacak şekilde uçlar üst üste getirilerek basit ayrı dikiş tekniği ile dikildi. Dikiş materyali olarak 2 numara emilebilir bir dikiş materyali (Vicryl, polyglactin 910) kullanıldı. Operasyon bölgesi uygun dikiş teknikleri ile kapatıldıktan sonra ilgili ekstremiteler 3 hafta süresinde alçılı bandaj ile desteklendi. Profilaktik olarak postoperatif 5 gün süre ile penisilin-streptomisin (Benzil penisilin prokain 20.000IU/kg, dihidrostreptomisin sülfat 230mg/kg/IM, Repropen-s, Ceva, Türkiye) ve analjezi amacıyla 3 gün süreli meloxicam (0,5 mg/kg/IV, Bavet, Türkiye) kullanıldı. 3 hafta sonra yenilenen bandaj toplamda 6 hafta sonra tamamen kaldırıldı.

The technique was tested on three tendons of two cattle. One of them was the simental race, two aged and weighing 400 kg and the other was simental, 10 months old, male and weighing 150 kg. Both cases had hyperextension deformity due to laxity in the m. flexor digitorum longus tendons on the posterior extremities. In both cases, operations were performed under the xylazine HCl (0,2mg/kg/IM, Rompun %2, Bayer, Turkey) sedation and spinal anesthesia provided with bupivacain HCl ( Marcaine, %0 .5, 15 ml / IT, AstraZeneca, Turkey ). In the cases, shaving and disinfection of the extremity section from the tarsal joint to the nail were performed. A longitudinal incision was made on the posterior side of the extremity to expose the superficial and profund tendons. After determining the degree of laxity in the profund tendo, the tendo was first cut in half with a vertical incision. Afterwards, a total of 4 tips were obtained by dividing both ends longitudinally (fork) at a distance of 6 cm. Two separate bridges consisting of two reciprocal partners were formed by stitching the ends on top of each other with a simple interrupted suture technique. Number 2 absorbable thread was used as suture material. After the operation site was closed with appropriate suturing techniques, the related extremities were supported with casting bandage for 3 weeks. Prophylactically postoperative 5 days penicillin-streptomycin (benzyl penicillin procaine 20,000 U / kg, dihydrostreptomycin sulfate 230 mg / kg / IM, Repropen-s, Ceva, Turkey) and analgesics for 3 days of meloxicam (0.5 mg / kg / IV, Bavet, Turkey) was used. The bandage which was renewed after 3 weeks was completely removed after a total of 6 weeks.

Bulgular: Yapılan klinik değerlendirme ile hiperekstensiyon deformitesinin giderildiği görüldü. Olgular kontrollü bir şekilde ayağa kaldırıldı. Her iki olgunun da sorunsuz bir şekilde yürüyebildiği görüldü.

It was seen that hyperextension deformity was resolved with clinical evaluation. The cases were raised to their feet in a controlled manner. Both cases were able to walk smoothly.

Sonuç: İki sığırda (3 fleksor tendo) uygulanan bu tekniğin hiperekstensiyon deformitelerinin cerrahi tedavisi için başarılı bir tenorafi tekniği olarak önerilebileceği söylenmekle birlikte; tekniğin güvenirliğinin belirlenmesi için daha fazla olgu üzerinde denenmesine ihtiyaç duyulduğu açıktır.

It is said that this technique, which is applied in two cattle (3 flexor tendo), can be recommended as a successful tenoraphy technique for the surgical treatment of hyperextension deformities; it is clear that more cases are needed to determine the reliability of the technique.

Anahtar Kelimeler: Sığır, Cattle;Tendo, Tendo;Girift tenorafi, Intricate tenoraphy

65

S-04

Buzağılarda Suprakondüler Femur Kırıklarının Üçlü Pin Tekniği ile Sağaltımının Klinik ve Radyografik Olarak Değerlendirilmesi (Yeni Bir Yöntem) Clinical and Radiographic Evaluation of the Treatment of Supracondular Femoral Fractures with Triple Pin Technique (A New Method)

Engin Kılıç1, Sadık Yayla2, Celal Şahin Ermutlu1, Vedat Baran1, Burhan Özba1, Uğur Aydın1, Uğur Yıldız1 1Kafkas Üniversitesi Veteriner Fakültesi Cerrahi Anabilim Dalı, Klinik Bilimler, Kars, Türkiye 2Dicle Üniversitesi Veteriner Fakültesi Cerrahi Anabilim Dalı, Klinik Bilimler, Diyarbakır, Türkiye

Amaç: Bu çalışmada yeni doğan buzağılarda femur kırıklarının üçlü pin yöntemiyle tedavi sonuçlarının klinik ve radyografik olarak değerlendirilmesi amaçlanmıştır.

In this study, it was aimed to evaluate the clinical and radiographic results of treatment with Triple Pinning method of femoral fractures in newborn calves.

Gereç-Yöntem: Bu çalışma, cinsiyet farkı gözetilmeksizin suprakondüler ve diafizer femur kırığı tanısı konulan toplam 10 adet 1-10 günlük yenidoğan buzağı üzerinde yürütüldü. Klinik ve radyografik olarak tanı konulan tüm olgularda operasyon spinal anestezi altında yapıldı. Redüksiyon amacıyla uygun çapta 2 adet steinmann pini ve bir adet yivli pin tercih edildi. Bilinen yöntemle kırık hattı açığa çıkarıldı. Steinmann pinlerin yerleştirilmesi için medial ve lateral kondülüslere matkap yardımıyla birer adet tünel açıldı. Pinler her iki kondülüsteki tünelden girilerek medulladan çıkacak şekilde anterograt olarak ilerletildi. Pinlerin medulladaki ucuna medullar kortekse takılmadan ilerlemesi için bir miktar eğim verildi. Üçüncü pin ise yivli tarafı distalde olacak şekilde proksimaldeki fragmentin medullasına yerleştirilerek distal yönde ilerletildi. Redüksiyon sağlanarak Steinmann pinlerinin ucu proksimal fragmentin medullasına yerleştirildikten sonra kontrollü bir şekilde medulla boyunca dönüşümlü olarak çakıldı ve prosimalde spongiyöz dokuya gömülmesi sağlandı. Yivli pin ise düşük devirli matkapla distal fragment yönünde ilerletilerek fiksasyon tamamlandı. Kontrol radyografisi alındıktan sonra pinlerin periostun dışında kalan kısımları kesildi. Tüm dokular uygun dikiş materyali kullanılarak ve bilinen yöntemlerle kapatıldı. Postoperatif 3 gün süreyle analjezik (0.5 mg/kg dozunda meloxicam-Anafleks® % 0.5, Hektaş, Kocaeli) 7 gün süreyle de antibiyotik (10,000 IU benzilpenicillin prokain, 10 mg dihidrostreptomisin sulphate,-Reptopen S, CEVA-DIF) uygulandı. Buzağılara postoperatif dönemde bandaj uygulanmadı, ancak dar bir alanda tutularak hareketleri kısıtlandı. Postoperatif 10 ve 30. günlerde kontrol radyografileri alındı.

This study was carried out on 10 newborn calves with suprachondylar femur fracture, 1-15 days old and regardless of gender. The calves which was diagnosed as clinically and radiographically supracondylar or diafizer femoral fracture, were operated under spinal anesthesia. Clinically and radiographically, the calves diagnosed supracondylar and diafizer femur fracture were operated under spinal anesthesia. For reduction were preferred to two steinmann pines and one threaded pin, with the appropriate diameter. The broken line was removed by the known method. One per pins tunnel was drilled into the medial and lateral condyles for the insertion of Steinmann pins. The pins were advanced anterogradely from both condyl's tunnel until unstick from medulla. Some inclination was applied to the tip of pins in the medullla for proceed smoothly through medullary cortex. The third pin was placed in the medulla of the proximal fragment with the grooved side distal and advanced in the distal direction. Reduction was achieved, the tip of the steinmann pins were inserted to proximal fragment's medulla and pins were nailed alternately and in a controlled manner along the medulla untill they embedded in the spongy tissue. The threaded pin was advanced with a low speed drill in the direction of the distal fragment and fixation was completed. After the control radiography, the pins in the outside of the periosteum was cut. All tissues were closed using the appropriate suture material and using conventional methods. It was administered antibiotics (10,000 IU benzylpenicillin prokain, 10 mg dihydrostreptomycin sulphate, -Reptopen S, CEVA-DIF) for 7 days and analgesics (0.5 mg / kg meloxicam-Anafleks® 0.5%, Hektaş, Kocaeli) postoperatively for 3 days. Bandage was not applied in the postoperative period, but their movement was limited by keeping them in a narrow area. Control radiographs were taken at postoperative 10th and 30th days.

Bulgular: Olguların tamamının post-operatif klinik ve radyografik değerlendirilmelerinde kırık iyileşmesinin sorunsuz bir şekilde gerçekleştiği görüldü. Post-operative clinical and radiographic evaluations of the cases revealed that the fracture healing was smoothly performed.

Sonuç: Özellikle güç doğuma müdahale sırasında, buzağılarda femur kırıklarına sıkça rastlanmaktadır. Farklı nedenlere bağlı olarak başarılı bir osteosentez uygulanamadığı için bu olguların tedavisinden olumlu sonuçlar alınamamaktadır. Dolayısıyla buzağılarda femur kırıklarının sağaltımında üçlü pin uygulamasının alternatif bir yöntem olarak önerilebileceği söylenebilir. Femoral fractures are frequently encountered on the ice during power intervention. Osteosynthesis cannot be successfully performed depending on the different causes, so it is often not successful in the treatment of these cases. Triple Pinning application may be a good alternative in operative treatment of supracondylar femur fractures in calves.

Anahtar Kelimeler: Buzağı, Calf;femur kırığı,femoral fracture;üçlü pin tekniği, triple pinning technique.

66

S-05

Köpek Yavrularında Diafizer Femur Kırığının Sağaltımı için Kaz Radiusu Kullanımı Use of Goose Radius for The Treatment of Diafizer Femoral Fractures in Puppy Dogs

Engin Kılıç1, Sadık Yayla2, Celal Şahin Ermutlu1, Uğur Aydın1, Uğur Yıldız1 1Kafkas Üniversitesi Veteriner Fakültesi, Cerrahi Anabilim Dalı, Kars, Türkiye 2Dicle Üniversitesi Veteriner Fakültesi, Cerrahi Anabilim Dalı, Diyarbakır, Türkiye

Amaç: Bu çalışmada yavru köpeklerde femur kırıklarının sağaltımında intramedullar (im) kaz radiusu kullanımının klinik ve radyolojik olarak değerlendirilmesi amaçlanmıştır.

In this study, it was aimed to clinically and radiologically evaluate of the intramedullary (IM) use of the goose radius for the treatment of femur fractures of puppies.

Gereç-Yöntem: Çalışma cinsiyet gözetilmeksizin klinik ve radyolojik olarak diafizer femur kırığı tanısı konulan 12 adet yavru köpek (1-3 aylık) üzerinde yürütüldü. Klinik ön değerlendirilmesi yapılan köpekler inhalasyon anestezisi altında operasyona alındılar. Osteosentez materyali olarak önceden temin edilerek derin dondurucuda saklanan ve operasyondan önce %3’ lük borik asitli suda 5 dakika kaynatılarak sterilizasyonu ve nötralizasyonu sağlanan erişkin kaz radiusu tercih edildi. Bölgenin tıraş ve dezenfeksiyonundan sonra bilinen yöntemle kırık hattı açığa çıkarıldı ve uygun çaptaki bir matkapla pin yuvası hazırlandı. Her iki ucu kesilen kaz radiusu retrograd olarak stile rehberliğinde her iki fragmanın medullasına yerleştirilerek redüksiyon gerçekleştirildi. İhtiyaç duyulan olgularda fiksasyonu desteklemek amacıyla serklaj teli kullanıldı.

The study was conducted on 12 (between 1-3 months old) puppies with clinical and radiological diagnosis of diafizer femur fracture regardless of gender. Dogs which undergoing preclinical evaluation was operated under inhalation anesthesia. A adult goose radius was preferred as osteosynthesis material. This material was supplied previously , stored at deep-freeze and boiled for 5 minutes in %3 boric acid for sterilization and neutralization. As osteosynthesis material It was preferred adult goose radius which was previously supplied and stored at deep-freeze and boiled for 3 minutes in %3 boric acid for 5 minutes before boiling for sterilization and neutralization. After shaving and disinfection of the region, the fracture line was removed by a conventional method and a pin hole was prepared with a suitable drill bit. The goose radius which both ends were cut, was placed into both fragment's medulla by retrograde technique with styled guidance and reduction was completed. Both ends of the goose radius cut and it was placed into the medulla of both fragments in styled guidance as retrograde. In needed cases, cerclage wire was used for support the fixation. In needed cases, it was used to support with cerclage fixation.

Bulgular: Post-operatif 1. ve 35. günlerde alınan radyografilerde pine bağlı herhangi bir komplikasyon gelişmediği ve iyileşme sürecinin sorunsuz ilerlediği anlaşıldı. Post-operatif 35. günde alınan radyografide kaz radiusunun mevcudiyetini koruduğu anlaşıldı.

In post-operative radiographs taken on the 1st and 35th days, it was showed no complications related to pine and the healing process progressed smoothly. On postoperative 35th day, it was understood that the radiology maintained the presence of goose radius.

Sonuç: Bu yöntem tarafımızca daha önce tavşanlarda deneysel olarak yapılmış ve sonuçları klinik, radyografik ve histopatolojik olarak başarılı bulunmuştur. Gerek tavşanlarda yapılan deneysel çalışma gerekse bu çalışmanın sonuçları dikkate alındığında maliyeti olmayan, temini kolay ve biyolojik açıdan uyumlu bir organik osteosentez materyalinin klinik pratiğe kazandırılmasının yanında bilime de katkı sunulabileceği kanaatine varılmıştır.

This method was previously performed experimentally in rabbits and the results were clinically, radiologically and histopathologically successful. According to the results of the both previous and this study, it can be said goose radius, an organic osteosynthesis material, which is economically inexpensive, easy to use and biologically compatible with is gained clinical practice and may contribute to this.

Anahtar Kelimeler: Yavru köpek, Puppy dog, diafizer femur kırığı, diafizer femoral fracture ;kaz radiusu, goose radius;intramedullar pinleme, intramedullar pinnig

67

S-06

Yüksekten Düşen Kedilerin Retrospektif Değerlendirilmesi (2017-2019): 330 Olgu Retrospective Evaluation of Cats with High-Rise (2017-2019): 330 Cases

Kamil Serdar Inal1, Taylan Önyay1, Mehmet Suat Yılmaz1, Birsen Deniz Özbakır1, Cenk Yardımcı1, Hatice Özlem Nisbet1, Ahmet Özak1 1Ondokuz Mayıs Üniversitesi, 19 Mayıs Üniversitesi, Veteriner Fakültesi Cerrahi Anabilim Dalı, Samsun, Türkiye

Amaç: Bu çalışmada; yüksekten düşen kedilerde cinsiyet, yükseklik ve düşülen zemin faktörünün morbidite / mortaliye olan etkisinin retrospektif olarak değerlendirilmesi amaçlandı.

This study aims to retrospectively evaluate the effects of gender, height and the floor type on the mortality and morbidity of cats fallen from high-rises.

Gereç-Yöntem: Çalışma materyalini yüksekten düşme şikayeti ile OMÜ Veteriner Fakültesi Hayvan Hastanesi’ne getirilen değişik ırk, yaş ve cinsiyette 330 kedi oluşturdu. Tüm olguların rutin klinik ve radyografik muayeneleri yapıldıktan sonra lezyonun şiddetine göre konservatif ya da cerrahi sağaltım uygulandı.

The study material was composed from 330 cats of varying breeds, ages and genders that were brought to the teaching hospital of Ondokuz Mayıs University, Faculty of Veterinary Medicine. Clinical and radiological examinations of each case were performed and conservative management or surgical intervention was carried out depending on the severity of the lesion

Bulgular: Olguların 238’inin dişi, 92’sinin erkek olduğu tespit edildi. Anamnez doğrultusunda olguların 64’ünün 4.kat, 62’sinin 5.kat, 42’sinin 3.kat, 32’sinin 2.kat, 15’inin 7.kat, 12’sinin 6.kat, 11’inin 8.kat, 7’sinin 10.kat, 1’inin 11.kat ve 1’inin 13.kattan düştüğü belirlendi. 78 kedinin ise düştüğü yükseklik bilinmiyordu. Olguların ortalama düşme yüksekliği 4,5. kat, ortalama yaşları ise 14,3 ay olarak tespit edildi. Olguların 227’sinin beton zemine, 25’inin toprak zemine, 1’inin araç tavanına, 1’inin ise önce ağaç sonra toprak zemine düştüğü öğrenilirken, 76 olgunun düştüğü zemin bilinmiyordu. Olguların büyük çoğunluğunda göğüs travması ilişkili lezyonlar tespit edilirken, ortopedik lezyonlar da oldukça önemli bir orana sahipti.

Ninety two of the cases were male and 238 were female. According to the case histories, 64 cases fell from 4th, 62 from 5th, 42 from 3rd, 32 from 2nd, 15 from 6th, 11 from 8th, 7 from 10th, 1 from 11thand 1 from 13thstoreys. Case histories of 78 cats were unclear concerning the height of the fall. The average of the storeys cats fell from was 4.5 and the mean age of cats included in the study was 14.3 months. Two hundred twenty seven of the cases fell to concrete, 25 to grass, 1 to the roof of a car and 1 first fell to a tree then to grass, whereas histories of 76 cases were unclear in regard to the floor type they fell on. Most of the cases had lesions concerning chest trauma and orthopedic lesions had a high incidence as well.

Sonuç: Kedilerin yüksekten düşme sendromunda paraşüt etkisinin çok önemli olduğu, 5.kat ve üzerine çıkıldığında ortopedik lezyonlarda artış olduğu belirlendi. Zeminin morbidite/mortalite üzerinde çok önemli etkisi olduğu tespit edildi.

In regards to cats falling from high rises, the parachute effect was found to be very important and orthopedic lesions had a higher incidence on 5thstory and above. The ground had an important impact on the morbidity/mortality.

Anahtar Kelimeler: kedi;travma;kırık;yüksekten düşme sendromu

68

POSTERBİLDİRİLER

P-01

Kangal Irkı Bir Köpekte Kronik Dirsek Luksasyonunun Artrodez ile Başarılı Sağaltımı ve Postoperatif Bandaj Komplikasyonu Successful Treatment of Chronic Elbow Luxation with Arthrodesis and Postoperative Bandage Complications in a Kangal Dog

Semih Altan1 , Berna Ersöz Kanay1, Emine Çatalkaya1, Sadık Yayla1 1Dicle Üniversitesi, Veteriner Fakültesi- Cerrahi Anabilim Dalı, Diyarbakır, Türkiye

Giriş ve Amaç: Artrodez, bir eklemin cerrahi füzyonu anlamına gelir. Başka bir deyişle, eklemi oluşturan kemikler kalıcı olarak birleştirilir, böylece ekstremitenin bu bölümünde hareket olmaz. Artrodez, genellikle sadece eklem fonksiyonunu korumada başka seçenek olmadığında yapılan bir ağrı kesici ve kurtarma prosedürüdür. Kronik dirsek çıkıklarının sağaltımı oldukça zordur. Bu tür durumlarda artrodez uygulamaları ampütasyona iyi bir alternatiftir ancak yüksek derecede teknik zorlukları vardır. Bu vaka sunumunda; 5 yaşlı kangal melezi bir köpekte karşılaşılan travmatik kronik dirsek çıkığının artrodez uygulanarak yapılan başarılı operatif sağaltımı ve postoperatif 2. ayda karşılaşılan komplikasyona ait sonuçların paylaşılması amaçlanmıştır. Arthrodesis refers to the surgical fusion of a joint. In other words, the bones forming the joint are permanently joined so that there is no movement in this part of the limb. Arthrodesis is a pain relief and recovery procedure, usually performed only when there is no other option to maintain joint function. Chronic elbow luxation is difficult to treat. In such cases, arthrodesis is a good alternative to amputation but has a high degree of technical difficulties. In this case report; it was aimed to share the results of the successful surgical treatment of traumatic chronic elbow luxation in a 5-year-old crossbreed dog by arthrodesis and the complications encountered in the postoperative second month in this dog.

Olgunun Tanımı: Olguyu 5 yaşlı kangal melezi erkek bir köpeği oluşturdu. Köpek, sadist bir uygulamaya maruz kalması sonucu yaklaşık 25 günden beri devam eden topallık şikâyetiyle cerrahi kliniğine getirildi. Yapılan klinik ve radyolojik muayenelerde sonucunda kronik lateral dirsek lukzasyonu teşhisi konuldu. Röntgen görüntülerinden eklem bölgesinde dejeneratif değişikliklerin varlığı ve osteofitik üremelerin yoğun olması nedeniyle plaka artrodezi uygulanarak sağaltılmasına karar verildi. Bu amaçla hazırlanan 3,5 mm 12 delikli DCP plağı, ulnar ostektomiyi ve eklem yüzlerinin kazınmasını takiben yapılan redüksiyon sonrası yaklaşık 110º’lik açıyla ve kullanılan 11 kortikal vida vasıtasıyla dirsek eklemine uygulandı. Plaka yerleştirildikten hemen sonra eklem aralıklarına kontralateral humerusun trochantör majus’undan taze olarak alınan otojen kansellöz kemik grefti uygulandı. Postoperatif PVC destekli bandaj uygulanarak antibiyotik ve analjezik reçete edildi. Hastanın takibi 15 gün aralıklarla yapılan radyolojik muayenelerle sağlandı. İlk 1 ay sonunda yapılan muayenelerde topallığın azaldığı dikkat çekti. Ancak hasta sahibinin; köpeğin mizaç olarak oldukça agresif olması nedeniyle uygulanan bandajı düzenli olarak kontrol edememesi ve yaklaşık 120 km’lik bir uzaklıktan köpeği getirmekte zorlanması nedeniyle 2. ayda bandaja bağlı basınç nekrozları ve dekübital ülserlerle karakterize komplikasyon gelişti. Yapılan tedavilere rağmen iyileşme sağlanamaması sonucu ekstremiteye ampütasyon uygulanmak zorunda kalındı. The case consisted of a 5-year-old male crossbreed kangal dog. The dog was brought to the surgery clinic with the complaint of lameness that had been going on for about 25 days after being exposed to a sadistic trauma. Chronic lateral elbow luxation was diagnosed with clinical findings and radiological examinations. Because of the presence of degenerative changes and intense osteophytic reproduction on the joint from the X-ray images and, it was decided to treat with plate arthrodesis. For this purpose, a 3.5 mm 12-hole DCP plate at an angle of 110º was applied to the elbow joint after ulnar ostectomy and scraping of the joint surfaces using 11 cortical screws. Autogenous cancellous bone graft was obtained from the trochanter majus of the contralateral humerus after the plate placement. Antibiotic and analgesic were prescribed by postoperative PVC-supported bandage. The dog was followed-up with radiological examinations performed at 15-day intervals. The examinations performed at the end of the first month showed that lameness decreased. However, complications characterized by pressure necrosis and decubital ulcers due to bandage were developed at postop 2 months due to the dog's being aggressively temperamentally unable to control, the bandage regularly and having difficulty in bringing the dog from a distance of approximately 120 km. Amputation was performed due to the lack of improvement despite the treatments.

Sonuç: Birçok hayvan türünde travmatik eklem çıkıkları ile karşılaşılmaktadır. Lateral dirsek eklemi çıkıkları da bunlardan birisidir. Özellikle ilk 24-48 saat içerisinde kapalı redüksiyon ve bandaj ile başarılı sonuçlar alınmasına rağmen olay üzerinde geçen süre uzadıkça tedavide başarı oranı oldukça düşmekte ve süreç ampütasyona kadar gidebilmektedir. Bu tür durumlarda yapılan artrodez işlemini takiben iyi bir postoperatif bakım tedavinin başarılı olması için hayati öneme sahiptir. Bu sağlanmadığı taktirde füzyon yetersizliği, implant/ fiksasyon yetersizliği (vida gevşemesi / kırılma veya plaka kırılması), kemik kırıkları, enfeksiyon, deri nekrozu ve bandaj / alçıya bağlı komplikasyonlarla karşılaşılabilmektedir. Sunulan bu vakada uygulanan operatif işlemler başarılı olsa da iki kemik arasında yeterli düzeyde füzyon oluşuncaya kadar (6-8 hafta) destekli bandajla immobilizasyonun sağlanması esnasında komplikasyon geliştiği görülmüştür. Sonuç olarak bu süreçte bandaja bağlı oluşabilecek bu komplikasyonların önlenmesine yönelik tedbirlerin alınması, yapılan tedavinin başarılı olmasını önemli düzeyde etkiyebileceği görüldüğü için bu vakanın sunulmasının önemli olduğu kanısına varılmıştır.

Traumatic joint luxations are encountered in many animal species. Lateral elbow luxation is one of them. Although successful results are obtained with closed reduction and bandage especially in the first 24-48 hours, the success rate in treatment decreases considerably and the process may go up to amputation. Following arthrodesis in such cases, good postoperative care is vital to the success of the treatment. Failure to do so may result in fusion failure, implant / fixation failure (screw loosening / fracture or plate fracture), bone fractures, infection, skin necrosis, and bandage / plaster-related complications. Although the operative procedures performed in this case were successful, it was seen that complications developed during the immobilization with supported bandage until sufficient fusion occurred between the two bones (6-8 weeks). As a result, it was concluded that the presentation of this case is important since it is seen that taking measures to prevent these complications may affect the success of the treatment.

Anahtar Kelimeler: Kronik dirsek çıkığı;arthrodez;köpek;komplikasyon

70

P-02

Göğüs Travması Tanısı Konulan Kedi ve Köpeklerin Klinik Değerlendirilmesi (2017-2019) Clinical Assesment of Cats and Dogs Diagnosed with Chest Trauma (2017-2019)

Zeynep Semerci1, Mustafa Acaroğlu1, Melis Göl1, Cenk Yardımcı1 1Ondokuz Mayıs Üniversitesi, Cerrahi, Samsun, Türkiye

Amaç: Evcil kedi ve köpeklerde göğüs travmaları ciddi morbidite / mortalite yüzdeleriyle seyreder. Veteriner Ortopedi ve Travmatoloji'de en sık olarak köpeklerde trafik kazaları, kedilerde ise yüksekten düşme sonucu şekillenen göğüs travmaları ile karşılaşmaktayız. Travmanın şiddeti, travma ile müdahale arasında geçen süre, hastanın yaşı ve eşlik eden lezyon varlığı prognozu direkt olarak etkileyen faktörlerdendir. Bu retrospektif çalışmanın amacı göğüs travması tanısı konulan kedi ve köpeklere ait klinik bulgu, tedavi protokolü ve prognozlarının sunulmasıdır.

Chest traumas in domestic cats and dogs present with serious morbidity / mortality rates. In veterinary orthopedics and traumatology we most commonly encounter chest traumas as a result of automobile accidents in dogs and falling from great heights in cats. Factors that directly influence prognosis are the severity of the trauma itself, the amount of time passed between occurrence and intervention, the age of the patient and any accompanying lesions. The aim of this retrospective study is to present clinical findings, treatment protocols and prognosis belonging to cats and dogs diagnosed with chest trauma.

Gereç-Yöntem: Çalışma materyalini 2 yıllık süre içerisinde (2017-2019) Ondokuz Mayıs Universitesi Veteriner Fakültesi Hayvan Hastanesi'ne travma şikayeti ile getirilip, göğüs travması tanısı konulan 50 köpek ve 117 kediden oluşan toplam 167 olgu oluşturdu.

The working materials for this study have been acquired over a period of two years (2017-2019) from 50 dogs and 117 cats which were brought in with trauma symptoms and diagnosed with chest trauma at Veterinary Hospital of Ondokuz Mayis University. An overall sum of 167 findings.

Bulgular: Cinsiyet dağılımı köpeklerde 36 erkek, 14 dişi iken; kedilerde 62 erkek, 55 dişi olarak tespit edildi. Travmaların etiyolojik değerlendirilmesinde; olguların 99'unun yüksekten düşme, 55'inin trafik kazası, 12'sinin ateşli silah yaralanması ve birinin motora sıkışma sonucu yaralandığı belirlendi. Olguların 92'sinde pnöymotoraks, 64'ünde plevral efüzyon, 14'ünde akciğer parankim hasarı ve 12'sinde diyafram fıtığı tespit edildi. Olguların üçü tüm müdahalelere rağmen kurtarılamayarak ex oldu. Yapılan müdahalelere olumlu yanıt vermeyen altı olguya ötenazi uygulandı. Geriye kalan 158 olguya konservatif ya da operatif sağaltım uygulandı. Göğüs travmasına eşlik eden yumuşak doku ya da kemik lezyonları bulunan olguların operasyonları, hastaların genel durumları düzeldikten sonra gerçekleştirildi.

The ratio of genders in dogs was found to be 36 males to 14 females; whereas in cats it was 62 males to 55 females. In the etiological evaluation of the traumas, 99 of the cases were found to be due to falling from great heights, 55 from automobile accidents, 12 due to firearm induced injuries and one from getting stuck inside an engine. Pneumothorax was observed in 92 of the cases, pleural effusion was observed in 64, 14 presented with damage to the lung parenchyma and diaphragmatic hernias were detected in 12. Despite all efforts, three of the cases were beyond saving and died. Six of the cases were unresponsive to all interventions and had to be euthanized. The remaining 158 cases were either treated conservatively or via surgical interventions. The surgical interventions on soft tissues or bone lesions accompanying the chest trauma were performed subsequent to the improvement of the patients' general condition.

Sonuç: Sonuç olarak göğüs travması bulunan olgularda genel durum stabilize edilmeden anestezi uygulamasının riskli olduğu, diyafram fıtığı haricindeki operasyonların genel durum stabilize edilene kadar ertelenmesi gerektiği kanısına varıldı. According to the cases of chest trauma presented, it was concluded that until the patient's general condition is stabilized administration of anesthesia is risky. Furthermore, excluding cases of diaphragmatic hernias, surgical interventions should be postponed until the patient is stabilized.

Anahtar Kelimeler: Göğüs / Chest;travma / trauma;kedi / cat;köpek / dog

71

P-03

Kedilerde Unilateral Temporomandibular Eklem Ankilozunun İntra-Artiküler Ostektomi ile Sağaltımı Intra-Articular Ostectomy Technique to Treat Unilateral Temporomandibular Joint Ankylosis in Cats

Kamil Serdar Inal1, Taylan Önyay1, Cenk Yardımcı1, Ahmet Özak1 1Ondokuz Mayıs Üniversitesi, 19 Mayıs Üniversitesi Veteriner Fakültesi Cerrahi Anabilim Dalı, Samsun, Türkiye

Amaç: Bu çalışmanın amacı; kedilerde unilateral temporomandibular eklem (TME) ankilozunun basit bir ostektomi tekniği ile sağaltımının ve fonoksiyonel sonuçlarının aktarılmasıdır.

The purpose of this study is to explain a simple ostectomy procedure used to treat unilateral temporomandibular joint (TMJ) ankylosis in cats in order to show its functional outcome.

Materyal ve Metot: Çalışma materyalini unilateral TME ankilozu olan üç kedi oluşturdu. Kedilere gerek güvenli bir entübasyon uygulanabilmesi gerekse de postoperatif dönemde üç günlük beslenme için faringostomi uygulandı. Three cats with one sided TMJ ankylosis were presented. Pharyngostomies were performed to each cat for safe intubation and placing feeding tubes for three-day long postoperative period.

Bulgular: Kedilerin tümü, postoperatif 4.günden itibaren yumuşak gıda ile beslenebiliyorlardı. İkinci haftadan itibaren tüm olguların ağrısız ve fonksiyonel olarak çiğneyebildiği gözlendi. Olguların uzun dönem sonuçları da gayet tatminkardı.

Each patient was able to consume soft food at the fourth day after surgery. In two weeks, they were able to chew kibbles and did not show any pain or discomfort in the post-operative period. Long term functional outcomes of the patients were also favorable.

Sonuç: Biz bu tekniğin unilateral TME ankilozu olan kedilerde başarılı ve etkin olarak kullanılabileceğine inanıyoruz. Tüm olgular sorunsuz olarak iyileşti ancak, olgu sayısının yetersiz oluşu olası komplikasyonların öngörülmesi açısından yetersizdir.

We believe that, this technique may be successfull and can efficiently be use in cases with unilateral TMJ ankylosis in cats. Each cat in the study recovered without any problems, though it is important to note that the number of cases are insufficient to estimate possible complications.

Anahtar Kelimeler: Ankilioz;kedi;ostektomi;temporomandibular eklem

72

P-04

Kedi ve Köpeklerde Çoklu Kırıkların Retrospektif Değerlendirilmesi (2016-2019) Retrospective Evaluation of Multiple Fractures in Cats and Dogs (2016-2019)

Kamil Serdar Inal1, Taylan Önyay1, Mehmet Suat Yılmaz1, Cenk Yardımcı1, Ahmet Özak1 1Ondokuz Mayıs Üniversitesi, 19 Mayıs Üniversitesi Veteriner Fakültesi Cerrahi Anabilim Dalı, Samsun, Türkiye

Amaç: Bu retrospektif çalışmada; çoklu kemik kırığı bulunan kedi ve köpeklerde, travmanın etiyolojisi, kırıkların lokalizasyonu, eşlik eden lezyonlar, sağaltım seçenekleri ile sonuçları değerlendirildi.

In this retrospective study, the etiology, fracture localization, accompanying lesions, treatment options and results of multiple fractures of cats and dogs were evaluated.

Gereç-Yöntem: Çalışma materyalini OMÜ Veteriner Fakültesi Hayvan Hastanesine 2016-2019 yılları arasında travma şikayeti ile getirilip, vücudunda en az iki farklı kırık tespit edilen değişik ırk, yaş ve cinsiyetteki 48 olgu oluşturdu. Klinik ve radyolojik muayeneleri yapılan hastalara, kırıkların ve varsa eşlik eden lezyonların durumuna bağlı olarak farklı sağaltım yöntemleri uygulandı.

The study material of this study were 48 dogs of different breeds, age and sex that were diagnosed with at least 2 fractures on their bodies. After clinical and radiological assesment of the patients, appropriate treatment options were administered depending on the fracture and any accompanying lesions.

Bulgular: Olguların 35’i kedi (20 dişi, 15 erkek), 13 köpek (11 erkek, 2 dişi) olup; kedilerde ortalama yaş 11 ay, köpeklerde 15,3 aydı. Etiyolojik değerlendirme yapıldığında lezyonlar kedilerin 27’sinde yüksekten düşme, 3’ünde trafik kazası, 1’inde köpek saldırısı sonucunda oluşurken, 5’inde sebep bilinmiyordu. Lezyonların; köpeklerin 10’unda trafik kazası, 2’sinde yüksekten düşme ve 1’inde ise ateşli silah yaralanması sonucunda şekillendiği tespit edildi. Kırıkların dağılımı kedilerde; 15 femur, 11 humerus, 12 tibia, 10 radius/ulna, 3 metakarpus, 1 tarsal, 1 mandibular ve bir vertebra kırığı iken; köpeklerde, 7 femur, 5 radius/ulna, 5 tibia, 2 humerus, 2 olekranon, 1 metatarsus ve 1 patella kırığı idi. Sağaltımda 9 olguda bandaj, 36 olguda ise operatif sağaltım teknikleri uygulandı. 1 hasta sahibi operasyonu reddederken, 2 hasta müdahale sırasında ex oldu.

35 cases were cats (20queens, 15 males) and 13 were dogs (11 males and 2 bitches); the average age of was 11 months for cats and 15.3 months for dogs. The etiologies for cats were 27 high-rise falls, 3 motor vehicle accidents, 1 dog bite and 5 of them were of unknown etiology. For dogs, the lesions were caused by motor vehicle accidents for 10, high-rise falls for 2 and a gunshot wound for 1. The fracture location dispersion was 15 femur, 11 humeri, 12 tibias, 10 radius/ulna, 3 metacarpus, 1 tarsal,1 mandibular and 1 vertebra for cats and 7 femur, 5 radius/ulna, 5 tibia, 2 humerus, 2 olecranon, 1 metatarsus and 1 patella for dogs. Splints were used in 9 cases and surgery was performed in 36. One patient owner refused treatment while 2 patients died during surgery.

Sonuç: Yüksek enerjili travmalar sonucunda şekillenen çoklu kırıklar, oldukça masraflı ve zor olgulardır. Yüksek operasyon maliyetlerinden dolayı, ekonomik durumu uygun olmayan hasta sahiplerini bandaj seçeneğini kullanmak zorunda kalmaktadır. Ancak bandaj uygulanan hastalarda iyileşme süreci oldukça zor geçmektedir.

Multiple fractures caused by high energy traumas are difficult and expensive to treat. Many patient owners that are not well to do have to choose treatment with splints due to economic reasons. In addition, the recovery process of patients with splints is quite difficult.

Anahtar Kelimeler: Kırık;kedi;köpek;travma

73

P-05

Kedilerde Yüksekten Düşme Vakalarının Değerlendirilmesi (Klinik Bir Çalışma, 44 Olgu) Evaluation of High Fall Cases in Cats (A Clinical Study, 44 Cases)

Emine Çatalkaya1, Semih Altan1, Berna Ersöz Kanay1, Sadık Yayla1, Nahit Saylak1 1Dicle Üniversitesi Veteriner Fakültesi, Cerrahi Anabilim Dalı, Diyarbakır, Türkiye

Amaç: Kedilerde cerrahi hastalıklar arasında yüksekten düşme sendromu olarak da tanımlanan kedilerin binaların balkon veya pencerelerinden düşmesi sonrasında görülen ortopedik problemler oldukça önemli bir yer tutmaktadır. Bölgemizde kedilerde sıklıkla karşılaşılan yüksekten düşme vakalarının klinik olarak değerlendirilmesi amaçlandı.

Orthopedic problems seen after falling from the balcony or windows of the buildings, which are defined as high rise syndrome among cats, are very important. The aim of this study was to evaluate the cases with high rise syndrome which frequently seen in cats in our region.

Gereç-Yöntem: Çalışma, Dicle Üniversitesi Veteriner Fakültesi Cerrahi Anabilim Dalı kliniklerine 01.01.2019- 10.09.2019 tarihleri arasında yüksekten düşme şikayeti ile getirilen farklı ırk, yaş ve cinsiyetteki 44 kedi üzerinde yürütüldü. Olguların teşhisi anamnezi takiben klinik ve radyolojik muayeneye göre yapıldı. Tedavi olarak destekli bandaj uygulaması, kafes istirahati, osteosentez, laminektomi ve açık redüksiyon yapıldı.

The study was carried out on 44 cats of different breeds, ages and sex who were admitted to Dicle University Faculty of Veterinary Medicine Department of Surgery between 01.01.2019 and 10.09.2019. The diagnosis was made according to the clinical and radiological examination following the anamnesis. Supported bandage application, cage rest, osteosynthesis, laminectomy and open reduction were performed.

Bulgular: Belirtilen tarihler arasında kliniğimize getirilen kedilerin % 21.78’ini (44 olgu, 22 erkek, 21 dişi) yüksekten düşme vakaları oluşturdu. Bu olguların yaşları 20 günlük ile 3 yaş arasında idi. 15 olguda (%34) klinik olarak herhangi bir problem saptanmadı. Diğer olgular içerisinde femur kırığı (n=13), humerus kırığı (n=4), tibia kırığı (n=7), antebrahium kırığı (n=1), 5. lumbal vertebra kırığı (n=1), 10. torakal vertebra kırığı (n=1), 5-6. lumbal vertebra luksasyonu (n=1), tibial paraliz (n=1), dirsek eklemi çıkığı (n=1), koksofemoral luksasyon (n=1), metakarpus kırığı (n=1) tespit edildi. Ayrıca bu olguların birinde tibia kırığı bilateraldi ve başka bir olguda ise femur ve tibia kırığı, diğer bir olguda ise metakarpal kırıkları ile kollum femoris kırığı bir arada idi. Bu çalışmada disloke olmayan kapalı kırıklar için destekli bandaj (6 olgu), disloke olan kırıklarda osteosentez (18 olgu), 5-6 lumbal vertebralar arasında luksasyon için laminektomi (1 olgu), koksofemoral luksasyon için De Vita pin uygulaması (1 olgu), vertebra kırıkları için kafes istirahati (2 olgu), dirsek eklemi çıkığı için açık redüksiyon (1 olgu), tibial paraliz için ise medikal tedavi uygulandığı belirlendi. Tedavi uygulanan kedilerin 42’sinde fonksiyonel bir iyileşmenin olduğu görülürken, 2’sinde genel durumun kötüye gitmesiyle öldüğü belirlendi.

21.78% (44 cases, 22 males, 21 females) of the cats brought to our clinic between the dates mentioned were caused by high fall cases. The ages of these cases were between 20 days and 3 years. No clinical problem was detected in 15 cases (34%). Femoral fracture (n = 13), humeral fracture (n = 4), tibial fracture (n = 7), antebrachial fracture (n = 1), 5th lumbar vertebral fracture (n = 1), 10th thoracal vertebral fracture (n = 1), 5-6th lumbar vertebral luxation (n=1), tibial paralysis (n = 1), elbow joint dislocation (n = 1), coxofemoral luxation (n = 1), metacarpal fracture (n = 1) detected. In addition, tibial fracture was bilateral in one of these cases and femoral and tibial fracture in another case, metacarpal fractures and femoral neck fracture in another case. In this study, supported bandage for non-dislocated closed fractures (6 cases), osteosynthesis in dislocated fractures (18 cases), laminectomy for luxation between 5-6th lumbal vertebrae (1 case), De Vita pin application for coxofemoral luxation (1 case), cage rest for vertebral fractures (2 case), open reduction for elbow joint dislocation (1 case), and medical treatment for tibial paralysis. While 42 of the treated cats had a functional improvement, 2 of them died due to deterioration of the general health status.

Sonuç: Bu çalışmadan elde edilen verilere göre yüksekten düşme vakalarında kedilerde lezyonun yerinin belirlenmesi önemli olmasının yanısıra disloke olmayan kapalı kırıklarda destekli bandaj, diğer kırık ve luksasyonlarda ise operatif sağaltım yöntemlerinin başarılı bir şekilde uygulandığı sonucuna varıldı.

According to the data obtained from this study, it is concluded that it is important to determine the location of the lesion in high fall cases in cats, that also supportive bandage in non-dislocated closed fractures, for other fractures and luxations operative treatment methods were successfully applied.

Anahtar Kelimeler: Yüksekten düşme falling from high;kedi cat;travma trauma

74

P-06

Bir Kedide Osteoblastik Osteosarkom Olgusu A Case Of Osteoblastıc Osteosarcoma In A Cat

Birkan Karslı1, Merve Bakıcı1, Tuğçe Sümer2, Zeynep Pekcan1 1 Kırıkkale Üniversitesi Veteriner Fakültesi Cerrahi Anabilim Dalı, Kırıkkale 2Kırıkkale Üniversitesi Veteriner Fakültesi Patoloji Anabilim Dalı, Kırıkkale

Osteosarkom (OS), insan ve hayvanlarda görülen en yaygın malign kemik tümörüdür ve kedilerde primer malign kanserlerinin %70-80’ini oluşturur.

Bu olgu sunumunu, Kırıkkale üniversitesi veteriner fakültesi araştırma ve uygulama hastanesine dispne şikayeti ile getirilen 11 yaşlı erkek tekir kedi oluşturmaktadır. Yapılan muayenelerde toraks bölgesinde palpe edilebilen ve alınan radyografik görüntülerde toraks içerisine infiltre olan bir kitle tespit edildi. Bakılan kan parametrelerinde tam kan sayımında tüm parametreler normal iken serum ALP değerinde yüksek oranda artış görülmüştür.

Eksizyonel biyopsi tekniği ile çıkarılan kitlenin histopatolojik incelemesi sonucunda osteoblastik osteosarkom tanısı konuldu. Kedi osteosarkomlarında düşük metastaz hızı ve sadece ampütasyon/geniş lokal rezeksiyonla bile ortalama yaşam süresinin 24-44 ay arasında olması nedeniyle adjuvan terapi önerilmedi. Postoperatif 9. ay kontrollerinde toraks kranialinde yeni bir kitlenin varlığı tespit edildi. Fakat hayvanın genel durumunun iyi olması, ileri yaşlı olması, şiddetli dispne ve benzeri solunum problemlerinin olmaması nedeniyle tekrar operasyona gerek duyulmadı. İlerleyen zamanlarda hastanın kötüleşmesi durumunda hayvan sahibinin de istediği doğrultusunda ötenazi yapılmasına karar verildi.

Osteosarcoma (OS) is the most common malignant bone tumor in humans and animals and constitutes 70-80% of primary malignant cancers in cats.

This case report consists of 11-year-old male tabby cat with dyspnea brought to Kırıkkale University Veterinary Faculty Research and Application Hospital. In the examination, a mass was palpable in the thorax region and it was determined that an infiltration was detected into the thorax on radiographic images. While the whole blood count was normal in all blood parameters, there was a high increase in serum ALP value.

Histopathological examination of the mass was excised by excisional biopsy revealed a diagnosis of osteoblastic osteosarcoma. Adjuvant therapy was not recommended in cat osteosarcomas because of the low metastasis rate and the mean survival of 24-44 months even with amputation / wide local resection. A new mass was detected in the cranial of the thorax at the 9th postoperative month. However re-operation was not required due to the general condition of the animal was good, was an elderly age and no severe dyspnea and similar respiratory problems. In the event that the patient worsens in the future, it was decided to perform euthanasia according to the animal owner's wishes.

75

P-07

Bir Kedide Simfizis Mandibula Ayrılmasında Rostral Mandibula Etrafından Serklaj Teli Uygulaması Application of Cerclage Wire Around Rostral Mandible in a Cat with Mandibular Symphysis Fracture

Müge Bircan Akkartal, Mustafa Akkartal Nova Veteriner Kliniği, Balıkesir, Türkiye Nova Veterinary Clinic, Balıkesir, Turkey

Amaç: Simfizis mandibulada ayrılma kedilerde oldukça yaygın görülmekte ve kedilerde ki kırıkların %14.5'ini oluşturmaktadır. Büyük bir çoğunluğu, basit ama etkili bir teknik olan serklaj teliyle sağaltılabilir. Seçilecek sağaltım yöntemi, kırık bölgesine ve çevre doku hasarına bağlı olarak değişebilir. Sağaltımda öncelikli amaç, kaynama ve buna bağlı olarak iyileşme sağlanırken, normal dental oklüzyona izin verebilecek bir stabilizasyon sağlamaktır. Bu poster sunumunda, bir kedide simfizis mandibula ayrılmasında rostral mandibula etrafından serklaj teli uygulanmış ve sağaltım sonuçları meslektaşlarımızla paylaşılmıştır.

Mandibular symphysis fracture is commonly seen in cats, making up around 14.5% of total fracture cases. Majority of them can be fixed with the basic, yet effective technique of cerclage wire application. Fixation method may differ based on the location of the fracture and the damage of the surrounding tissue. The primary objective of the therapy includes bone healing and the achievement of stabilization that allows normal dental occlusion. The overall aim of this poster presentation is to share with our collegues the results of cerclage wire application around rostral mandible in a cat with mandibular symphysis fracture.

Materyal ve Metot: Olguyu tahmini 4 yaş civarı, dişi, sokak kedisi oluşturdu.

The patient was a 4-year-old female stray cat.

Bulgular: Klinik muayenede simfizis mandibulada deformasyon, aşırı salivasyon ve deride yer yer nekrotik alanlar görüldü. Hastanın aşırı kaşektik ve dehidre olduğu farkedildi. Alınan anamnezde, 10 gün önce trafik kazası geçirdiği, başka bir klinikte tedavisinin ve operasyonun yapıldığı belirtildi. Operasyonda serklaj telinin kanin dişlerin etrafından sekiz şeklinde dolandırılarak sabitlendiği izlenirken mevcut durumda serklaj telinin gevşediği ve stabilizasyonun bozulduğu fark edildi. Kliniğimizde ilk 15 günlük süreçte hasta sıvı sağaltımı ile desteklenip dehidrasyonu giderildi, gevşeyen serklaj teli çıkartıldı, maddi kayıplı nekrotik deri hipokloröz asit solüsyonuyla(Crystalin®- NHP) günde 4 sefer yıkandı ve Prescription diyet mama ile sıkça beslenerek kilo alımı sağlandı. Genel durumu stabil hale gelen hasta için operasyon kararı verildi. Operasyonda, doku debride edildikten sonra simfizis mandibula ayrılmasını onarmak için farklı bir teknik; rostral mandibula etrafından serklaj teli uygulandı (Circumferential serklaj tekniği). Tel, her iki kanin dişin kaudalinde konumlanmış pembe kanülden geçirilerek mandibulanın ventralinde düğümlendi ve sabitlendi. İmmobilizasyon sağlandıktan sonra hastanın oklüzyonu muayene edilerek tam bir kapanış sağlandığı kaydedildi. Rostral mandibula bölgesinde bulunan deri kaybı unilateral tek pediküllü ilerletme flebi yöntemiyle kapatıldı. Hastanın deri dikişleri 10.günde alınırken, serklaj 45.günde uzaklaştırıldı. Postoperatif takibi yapılan olguda 1 yıllık süreçte herhangi bir komplikasyonla karşılaşılmadı.

Clinical exam revealed mandibular symphysis deformation, hypersalivation and dermal necrosis along with cachexia and dehydration. It was reported that the patient has been hit by a car 10 days prior to the exam and operated by another clinic. The cerclage wire was arranged in a figure of 8 shape around the canine teeth; however, it was loose resulting in the lack of stabilization. The patient was hospitalized for 15 days in our clinic. The treatment plan included frequent feeding regimen with a prescription diet, IV fluid therapy, removal of the loose cerclage wire and application of hypochlorous acid solution (Crystalin®- NHP) on the necrotic lesions of the skin four times daily. Adecision was made for surgery after the physical condition of the patient was stabilized. The operation was based on a relatively different technique of cerclage wire application around rostral mandible for the healing of mandibular symphysis fracture (circumferential cerclage technique). The wire was slipped through pink cannulas inserted behind both canine teeth and stabilized on the ventral aspect of mandible followed by immobilization and the examination of occlusion to ensure full fixation. The skin tissue loss over the rostral mandible region was compensated via unilateral single pedicle advancement flap technique. Skin suture was removed at day 10 and the cerclage was at day 45. The patient was followed up for a year postoperatively and no complications recorded.

Sonuç: Simfizis mandibula ayrılmaları hakkında literatürde birçok tedavi yöntemi tarif edilmiş olmasına rağmen, olgumuzda uygulanan yöntem bütün türlerde başarıyla kullanılabilir ve tercih edilebilir tedavi yöntemidir. Güncel yayınlarda kanin dişlere ”8” şeklinde serklaj uygulamasının vakamızda uygulanan yönteme destek amaçlı yapılabileceği (çift tel tekniği) veya alternatif olarak “8” şeklindeki serklaj yöntemi tercih edilirse de telin uygulandıktan sonra akrilik ile kaplanması gerektiğine değinilmiştir. Although there is a variety of techniques determined for mandibular symphysis fracture repair in the medical literature, the technique used in this case can be applied to all species successfully. In recent publications, it has been reported that 8 shaped cerclage application to canine teeth can be performed to support the method applied in our case (Double wire technique). Alternatively, the 8 shaped cerclage method is preferred, but after application the wire should be coated with acrylic.

Anahtar Kelimeler: Bir Kedide Simfizis Mandibula Ayrılmasında Rostral Mandibula Etrafından Serklaj Teli Uygulaması Mandibular symphysis, trauma, cat, cerclage wire

76

SponsorlarımızaTeşekkürlerimizle

ANA SPONSORLAR

SPONSORLAR

BASIN SPONSORU

Sponsorlar alfabetik olarak sıralanmıştır