⇥ HeidiRakelsbegonpas metjudotoen ze17 was,maarhaaldeook eendiplomaburgerlijkingenieur.© BELGA

DeMorgen. zaterdag 18/04/2015 23

HeidiRakels: van olympisch judobrons tot computergoud

Altijdeenbeetjenerdgeweest

B ij het afscheid envóórhet koppelLafortune-Rakelsweer inhetwerkduikt, komthet onderwerpop‘humorvoornerds’.Of ikde cartoonsvanDilbert ken?Neen,niet echt.Heidi Rakels: “Dilbert – eennerd

dus – zit aan zijn bureau endenkt:‘Wat een fantastische dag, geenmenselijke interactie’. Tot iemandlangskomt en zegt: ‘Hoe gaat hetermee vandaag?’WaaropDilbert:‘De dagwas goed begonnen’.Grappig, niet?”Omhet ijs tebreken,had ikhaar

eenpaaruur eerderde fotomethaarolympischeplakgetoond.Goudgelekrullen, guitigeogeneneenglimlach,zowerdHeidiRakels ooit het troetel-beertje vanhetBelgianOlympicTeam.Datwas 1992 inBarcelona. Zijwasatlete, ikperschef. Indie tussen-liggende jarenhebbenonzewegenelkaarnogwel eensgekruist,maarooknietmeerdandat.Tot ze eenpaarweken geleden in

Het journaal verscheen, na ook aleen interviewopRadio 1. DatHeidieenhalf of eenheel geniewas, datwistenwe,maar nuook al business-woman?Hoog tijd omverleden enheden aan elkaar te knopenmet eenvandemeest fascinerende en even-goedmysterieuze atletes die Belgiëooit heeft gekend.Aan tafel in haarwoonkamer in

Herent, een pauze nemend in eenlangewerkdag, lijkt ze vandaagnogsprekend opde foto in het officiëleboek vanBarcelona ’92.

Ooit reisde ze als judokade planeet rond om bij deallerbesten te behoren: ze wonzelfs een olympische medaille.Vandaag trekt ze als CEO vaneen softwarebedrijf opnieuwde wereld rond, en weer wilHeidi Rakels de beste zijn. ‘Ikmoet over mijn grenzen gaan,en dat is prima.’HANS VANDEWEGHE

24 zeno.

daag en over zijn specialisme zullenhebben. Eric Lafortune kreeg hetdestijdsmaar halfmeehoe zijnvoormaligemedestudente het aan-pakte, en het hele verhaal heeft zehemnognooit verteld,maar het ver-baast hemniks. “Heidi kickt opuit-dagingen.Nog steeds.”Hoewel ze het advies kreeg door

te schuivennaar eenhogere catego-rie, deed zewat niemandhaar ooithad voorgedaan en iedereenhaarontraadde: ze zakte twee gewichts-categorieën. “Wewaren op stage inJapanwaar het altijd zwaar trainenwas en ik at de hele dag door ommaar kracht te hebben.Uitgerekenddaar besloot ik voor de -66 te gaan.Nicole Flagothier (een andere grandedame vanhet judo uit die tijd; HV),kwamniet bij vanhet lachen toen ikhaar vanmijn plannen vertelde. ‘Jij?En je doet niks anders dan snoepen.Impossible.’ Zevenweken later en elfkilo lichter vocht ik in het toernooivanParijs voor het eerst in de -66kilogram.”Eenhalf jaar later beleefde ze in

PalauBlaugrana, de sporthal in deschaduwvanCampNou, haarmoment de gloire. Zewas een goedeweek voor haar kampdag inBarcelona gearriveerdmet nog vierkilo te veel. Enkele loopjesmet teveel kleren aan, een dieet vanmagere yoghurt gedurende eenpaardagen enniksmeer drinkende laat-ste 24 uur: bij deweging zat zeonder het streefgewicht. “Vier kilo isniet veel als jeweet hoe hetmoet. Ikhad geluk,want dewegingwas omzevenuur ’s ochtends, terwijl ikmaarmoest vechten omvijf uur dieavond. Ikwoog zekerweer 69 kilo-grammetwat ik toennoghebgedronken en gegeten.”Eendagna de kansloze afgang in

de -72 vanhaar concurrenteUllaWerbrouck (die zich blesseerde),won zij brons. Langs demat coachteniet haar nemesisDedecker,maarde groteRobert VandeWalle, dieeen dag eerder afscheid had geno-menmet een zevende plaats.

Zes operatiesEr zijn veel verhalen verteld over deeffecten van het strenge dieet op deatleet en op demensHeidi Rakels.“Dedecker schreef in zijn boek

dat veel later verscheen, dat ik nogsteeds last had vanmijn eetstoor-nis, terwijl die al lang achter de rugwas. Hij wist er eigenlijk niets van,maar dat verschillende keren afval-len je hele systeem ontregelt, heb ikwel gemerkt. Als reactie eet je

Haarman, Eric Lafortune, en ikmoeten lachenbij haar eerste reac-tie: “Goh, datwas zeker drie of vierdagenna de kamp.Kijk eens hoe dikik toen alweerwas. En euh... ik benwelwat ouder geworden, vind jeniet?”Ter duiding, eerstwat judoge-

schiedenis. Ooit hadBelgië een vande sterkste judoteams in dewereld.De aanjagerwas Jean-MarieDedecker, later politicus ennu(eigenwoorden) bijgezet ophetkerkhof van ter ziele gegane poli-tieke partijen. Zijnwilwaswet enzijnwilwas dat zijn uitermate geta-lenteerde,maar ietwat luie poulainUllaWerbrouck de voorkeur kreegbovenhaar oudere concurrenteHeidi Rakels in de zware categorietot 72 kilogram, jarenlang de speel-tuin vande toenpas afgehaakteIngrid Berghmans.De vechtjas inRakels namdaar

eerst geen vredemee. “Ik hadhetgevoel dat ik in eenwereld kwamwaarmij geen plaatswerd gegund.Als je ziet hoeUlla nadien olym-pisch kampioenewerd,was de voor-keur voor haar terecht. Zijwas debetere judoka,maar ikwilde ooknaar de Spelen.”

Elf kilo in zevenwekenDegymnasteHeidi Rakelswas pasmet judo begonnen toen ze 17was.Haarwegnaar de tophad ze hele-maal alleen bewandeld. Nationaletrainingenbezocht zemet bus entrein. Judowerdhaar passie.Maaromdat een diplomaookhandigwasvoor later, ze haar ouders nietwildeteleurstellen én ze nu eenmaalmak-kelijk leerde,werd ze enpassant ookburgerlijk ingenieur computerwe-tenschappen.Tegelijk zocht en vond ze eenuit-

weg voor haar olympische droom.Terwijlwehet verhaal reconstrue-ren, zit haarmanmee aan tafelomdatwehet straks ook over van-

‘Slapeloze nachtenhebben we gehadvan die dreigingen.Wisten wij veel.

Patenten geschonden?Misschien hadden zewel gelijk. Nee dus!’

nadien te veel enword je veelgemakkelijker dik.”Haar anorexia sportiva heeft

ongetwijfeld een rol gespeeld inhaar hoge blessurelast. TussenBarcelona enAtlantawerd ze intweeënhalf jaar tijd zes keer geope-reerd: vier keer aande schouder entwee keer aande kruisbanden vanhaar knieën.“Voor die schouder ben ik uitein-

DeMorgen. zaterdag 18/04/2015 25

BIOu geboren op 22juni 1968, Leuvenu 11-voudigBelgisch kampioenjudou 2 x zilver en1 x brons op EK,1 x brons opOlympischeSpelen (Barcelona,1992)u burgerlijkingenieur compu-terwetenschappen,specialisatieprogrammatuuru werkte alssoftware ingenieurbij diverse bedrij-ven, waaronderDexia en Zetesu richtte in 2005eigen bedrijfItsana opu eerste releasevan Sanaware JavaDocking in 2007u behaalde in2009 certificaatSun Certified JavaProgrammeru runt nu samenmet partner EricLafortune soft-warebedrijf NVGuardSquare

medische geschiedenis. Enweervocht ze ombrons. Zewerd vijfdenadat ze eerder de halve finale vaneenChinese had verloren. “Ikwistniks vanhaar en alle vorige kampenhad ze tegen een linkse gevochten,dus ikwist nogniks,want ikwasrechts. Uitgerekenddie kamp–mijnslechtste ooit – staat opYouTube, ikweet het. Vreselijk, terwijl die in dekwartfinale tegen de bijna onklop-bare Italiaanse EmanuelaPierantozzimisschienmijn bestekampooitwas,maar die staat ernatuurlijk niet op.”Ennoghad ze niet genoeg. Ze

wilde ookAthene 2004halen. ArmeHeidi kanniks anders, luidde toenhet verhaal, het zal duren tot ze haarop de tatami bij elkaarmoetenvegen. “Ik had in 2000 gewerkt alszelfstandig programmeur,maartoen ik eenBLOSO-contract kreegals topsporter,was ik toch lieverjudoka. Ik benuiteindelijk pasgestopt omdat ik nietmeerwon enmijn olympische selectiemiste. Ikheb echt nergens spijt van en zouhet zo opnieuwdoen, ookhet ver-mageren.”

ResultaatgerichtHeidi Rakelswas 36 jaar, en hadtwaalf jaar eerder een diploma in decomputerwetenschappen gehaald,als bij toeval. Programmeren, daarsnapte ze in het eerste jaar burger-lijk ingenieur aanvankelijk niks van,dus ging ze dat vak zohard studerendat ze er supergoed inwerd.Hetwerdhaar specialisme.“Ik denk dat de professoren graag

haddenhoe ik programmeerde,want ik deed precies hoe zij hetwil-den. Anderen zoals Ericwaren alsstudent al aanhet programmerenendedenhet vaak ophunmanier.“Tijdens het jaar studeerde ik niet

veel,maar in de blok ende examensvan zeven totmiddernacht. Ikdeelde het aantal pagina’s door hetaantal uur enmijn enige ontspan-ning op eendagwas eenbrood gaankopen. Ik kanheel geconcentreerdwerken.”Na veertien jaar als judoprof

bleek er zo veel te zijn veranderd inde programmeertalen dat zeopnieuwmoest gaanblokken. Zekoos voor Java, een slimme zet.Maar nubleek haar temperamentniet te sporenmet de vereisten vande klassiekewerkplek.Heidi Rakelsmiste de structuur en vooral hettempo vande topsport: resultaatge-richtheid stondniet langer centraal.Loondienst stond gelijkmet uren

kloppen.Niks voor haar, conclu-deerde ze.“Een korte opdracht, zesweken of

zo,met een duidelijke opleverter-mijn, dat had ik nodig. Ik leverdealtijd op tijd op. Ik ben zo ooit voorzeswekenbegonnenbij Belgacomenuiteindelijk ben ik ermet ver-schillende opdrachten drie jaargebleven.”Bij nog een anderewerkgever

was ze een collega-student vanwel-eer tegenhet lijf gelopen. EricLafortune, zoon van zevenvoudigolympisch karabijnschutterFrançois Lafortune, kendehaar nogmaar al te goed. “Tijdensmijn stu-dies zag ikHeidimeer in de krantdan in de les,maar ineenswarenwecollega’s.”Heidi vertrok bij diewerk-gever,werd zelfstandige, leerde tus-sendoor ooknog voor tuinarchitect,en privéwerden ze een stel.Wat doet een programmeur in

zijn vrije tijd?Ookprogrammeren,maar dan voor de lol. Eric Lafortunewas enige tijd daarvoor begonnenmet het zogeheten open source-pro-grammaProGuard, dat al snel zouworden opgenomen in de softwaredeveloper kit voor apps ophetGoogleAndroid-platform. “Kleineren snellermaken vande app enbescherming tegenhackers, daardraaide het om.Drieënhalf jaar gele-den ben ik danbegonnen aan eencommerciële versie, DexGuard, dienog veel beter beschermt tegenhac-kers. Tweewekennadat het opinternet stond,werd die al gekochtdoor een IJslandse bank.”

RollercoasterLafortune enRakels – inmiddelshebben ze deNVGuardSquareopgericht – begonnen aan een rol-lercoasterverhaalwaarin ze af entoe de pedalen dreigden te verliezen.EenAmerikaans bedrijf bestooktehenmet patentendreigingen en ervolgden vijandige overname-pogingen.Heidi: “Slapeloze nachtenheeft

ons dat opgeleverd.Wistenwij veel.Patenten geschonden?Misschienhadden zewel gelijk. Neen, ze had-den geen gelijk.We stuurden tweebrieven terug enwehoordenniksmeer.”Eric: “En de overnamebiedingen

warennooit ernstig. Zewaren veelte laag.Hoeveel?Wehebbende raadgekregenniet over geld te communi-ceren. Nuhebbenwehulp, omdatHeidi die is gaan zoeken. Ze heeftdoorgezet, is gaannetwerken, ter-wijl ik daar niet te veel in geloofde.”

delijk in Lyon geopereerd,waarlater ookVincentKompany terecht-kwam. Ik heb door die schoudernooitmeer onbevangen kunnenjudoën zoals in Barcelona. Ik benwel een categorie hoger gaan vech-ten,waardoor ik gelukkigweer konetenwat ikwilde.”Ze haalde opnieuwde Spelen, die

van Sydney,waar ze eenunicumwasmet haar 32 jaar enmet haar

F Van de tatami naarkantoor: ’Ik pak dit opdezelfde manier aanals een olympischevoorbereiding, met allevoldoening als het lukten met alle ergernis alshet tegenzit.’© FRANKY VERDICKT

24 zeno.

daag en over zijn specialisme zullenhebben. Eric Lafortune kreeg hetdestijdsmaar halfmeehoe zijnvoormaligemedestudente het aan-pakte, en het hele verhaal heeft zehemnognooit verteld,maar het ver-baast hemniks. “Heidi kickt opuit-dagingen.Nog steeds.”Hoewel ze het advies kreeg door

te schuivennaar eenhogere catego-rie, deed zewat niemandhaar ooithad voorgedaan en iedereenhaarontraadde: ze zakte twee gewichts-categorieën. “Wewaren op stage inJapanwaar het altijd zwaar trainenwas en ik at de hele dag door ommaar kracht te hebben.Uitgerekenddaar besloot ik voor de -66 te gaan.Nicole Flagothier (een andere grandedame vanhet judo uit die tijd; HV),kwamniet bij vanhet lachen toen ikhaar vanmijn plannen vertelde. ‘Jij?En je doet niks anders dan snoepen.Impossible.’ Zevenweken later en elfkilo lichter vocht ik in het toernooivanParijs voor het eerst in de -66kilogram.”Eenhalf jaar later beleefde ze in

PalauBlaugrana, de sporthal in deschaduwvanCampNou, haarmoment de gloire. Zewas een goedeweek voor haar kampdag inBarcelona gearriveerdmet nog vierkilo te veel. Enkele loopjesmet teveel kleren aan, een dieet vanmagere yoghurt gedurende eenpaardagen enniksmeer drinkende laat-ste 24 uur: bij deweging zat zeonder het streefgewicht. “Vier kilo isniet veel als jeweet hoe hetmoet. Ikhad geluk,want dewegingwas omzevenuur ’s ochtends, terwijl ikmaarmoest vechten omvijf uur dieavond. Ikwoog zekerweer 69 kilo-grammetwat ik toennoghebgedronken en gegeten.”Eendagna de kansloze afgang in

de -72 vanhaar concurrenteUllaWerbrouck (die zich blesseerde),won zij brons. Langs demat coachteniet haar nemesisDedecker,maarde groteRobert VandeWalle, dieeen dag eerder afscheid had geno-menmet een zevende plaats.

Zes operatiesEr zijn veel verhalen verteld over deeffecten van het strenge dieet op deatleet en op demensHeidi Rakels.“Dedecker schreef in zijn boek

dat veel later verscheen, dat ik nogsteeds last had vanmijn eetstoor-nis, terwijl die al lang achter de rugwas. Hij wist er eigenlijk niets van,maar dat verschillende keren afval-len je hele systeem ontregelt, heb ikwel gemerkt. Als reactie eet je

Haarman, Eric Lafortune, en ikmoeten lachenbij haar eerste reac-tie: “Goh, datwas zeker drie of vierdagenna de kamp.Kijk eens hoe dikik toen alweerwas. En euh... ik benwelwat ouder geworden, vind jeniet?”Ter duiding, eerstwat judoge-

schiedenis. Ooit hadBelgië een vande sterkste judoteams in dewereld.De aanjagerwas Jean-MarieDedecker, later politicus ennu(eigenwoorden) bijgezet ophetkerkhof van ter ziele gegane poli-tieke partijen. Zijnwilwaswet enzijnwilwas dat zijn uitermate geta-lenteerde,maar ietwat luie poulainUllaWerbrouck de voorkeur kreegbovenhaar oudere concurrenteHeidi Rakels in de zware categorietot 72 kilogram, jarenlang de speel-tuin vande toenpas afgehaakteIngrid Berghmans.De vechtjas inRakels namdaar

eerst geen vredemee. “Ik hadhetgevoel dat ik in eenwereld kwamwaarmij geen plaatswerd gegund.Als je ziet hoeUlla nadien olym-pisch kampioenewerd,was de voor-keur voor haar terecht. Zijwas debetere judoka,maar ikwilde ooknaar de Spelen.”

Elf kilo in zevenwekenDegymnasteHeidi Rakelswas pasmet judo begonnen toen ze 17was.Haarwegnaar de tophad ze hele-maal alleen bewandeld. Nationaletrainingenbezocht zemet bus entrein. Judowerdhaar passie.Maaromdat een diplomaookhandigwasvoor later, ze haar ouders nietwildeteleurstellen én ze nu eenmaalmak-kelijk leerde,werd ze enpassant ookburgerlijk ingenieur computerwe-tenschappen.Tegelijk zocht en vond ze eenuit-

weg voor haar olympische droom.Terwijlwehet verhaal reconstrue-ren, zit haarmanmee aan tafelomdatwehet straks ook over van-

‘Slapeloze nachtenhebben we gehadvan die dreigingen.Wisten wij veel.

Patenten geschonden?Misschien hadden zewel gelijk. Nee dus!’

nadien te veel enword je veelgemakkelijker dik.”Haar anorexia sportiva heeft

ongetwijfeld een rol gespeeld inhaar hoge blessurelast. TussenBarcelona enAtlantawerd ze intweeënhalf jaar tijd zes keer geope-reerd: vier keer aande schouder entwee keer aande kruisbanden vanhaar knieën.“Voor die schouder ben ik uitein-

DeMorgen. zaterdag 18/04/2015 25

BIOu geboren op 22juni 1968, Leuvenu 11-voudigBelgisch kampioenjudou 2 x zilver en1 x brons op EK,1 x brons opOlympischeSpelen (Barcelona,1992)u burgerlijkingenieur compu-terwetenschappen,specialisatieprogrammatuuru werkte alssoftware ingenieurbij diverse bedrij-ven, waaronderDexia en Zetesu richtte in 2005eigen bedrijfItsana opu eerste releasevan Sanaware JavaDocking in 2007u behaalde in2009 certificaatSun Certified JavaProgrammeru runt nu samenmet partner EricLafortune soft-warebedrijf NVGuardSquare

medische geschiedenis. Enweervocht ze ombrons. Zewerd vijfdenadat ze eerder de halve finale vaneenChinese had verloren. “Ikwistniks vanhaar en alle vorige kampenhad ze tegen een linkse gevochten,dus ikwist nogniks,want ikwasrechts. Uitgerekenddie kamp–mijnslechtste ooit – staat opYouTube, ikweet het. Vreselijk, terwijl die in dekwartfinale tegen de bijna onklop-bare Italiaanse EmanuelaPierantozzimisschienmijn bestekampooitwas,maar die staat ernatuurlijk niet op.”Ennoghad ze niet genoeg. Ze

wilde ookAthene 2004halen. ArmeHeidi kanniks anders, luidde toenhet verhaal, het zal duren tot ze haarop de tatami bij elkaarmoetenvegen. “Ik had in 2000 gewerkt alszelfstandig programmeur,maartoen ik eenBLOSO-contract kreegals topsporter,was ik toch lieverjudoka. Ik benuiteindelijk pasgestopt omdat ik nietmeerwon enmijn olympische selectiemiste. Ikheb echt nergens spijt van en zouhet zo opnieuwdoen, ookhet ver-mageren.”

ResultaatgerichtHeidi Rakelswas 36 jaar, en hadtwaalf jaar eerder een diploma in decomputerwetenschappen gehaald,als bij toeval. Programmeren, daarsnapte ze in het eerste jaar burger-lijk ingenieur aanvankelijk niks van,dus ging ze dat vak zohard studerendat ze er supergoed inwerd.Hetwerdhaar specialisme.“Ik denk dat de professoren graag

haddenhoe ik programmeerde,want ik deed precies hoe zij hetwil-den. Anderen zoals Ericwaren alsstudent al aanhet programmerenendedenhet vaak ophunmanier.“Tijdens het jaar studeerde ik niet

veel,maar in de blok ende examensvan zeven totmiddernacht. Ikdeelde het aantal pagina’s door hetaantal uur enmijn enige ontspan-ning op eendagwas eenbrood gaankopen. Ik kanheel geconcentreerdwerken.”Na veertien jaar als judoprof

bleek er zo veel te zijn veranderd inde programmeertalen dat zeopnieuwmoest gaanblokken. Zekoos voor Java, een slimme zet.Maar nubleek haar temperamentniet te sporenmet de vereisten vande klassiekewerkplek.Heidi Rakelsmiste de structuur en vooral hettempo vande topsport: resultaatge-richtheid stondniet langer centraal.Loondienst stond gelijkmet uren

kloppen.Niks voor haar, conclu-deerde ze.“Een korte opdracht, zesweken of

zo,met een duidelijke opleverter-mijn, dat had ik nodig. Ik leverdealtijd op tijd op. Ik ben zo ooit voorzeswekenbegonnenbij Belgacomenuiteindelijk ben ik ermet ver-schillende opdrachten drie jaargebleven.”Bij nog een anderewerkgever

was ze een collega-student vanwel-eer tegenhet lijf gelopen. EricLafortune, zoon van zevenvoudigolympisch karabijnschutterFrançois Lafortune, kendehaar nogmaar al te goed. “Tijdensmijn stu-dies zag ikHeidimeer in de krantdan in de les,maar ineenswarenwecollega’s.”Heidi vertrok bij diewerk-gever,werd zelfstandige, leerde tus-sendoor ooknog voor tuinarchitect,en privéwerden ze een stel.Wat doet een programmeur in

zijn vrije tijd?Ookprogrammeren,maar dan voor de lol. Eric Lafortunewas enige tijd daarvoor begonnenmet het zogeheten open source-pro-grammaProGuard, dat al snel zouworden opgenomen in de softwaredeveloper kit voor apps ophetGoogleAndroid-platform. “Kleineren snellermaken vande app enbescherming tegenhackers, daardraaide het om.Drieënhalf jaar gele-den ben ik danbegonnen aan eencommerciële versie, DexGuard, dienog veel beter beschermt tegenhac-kers. Tweewekennadat het opinternet stond,werd die al gekochtdoor een IJslandse bank.”

RollercoasterLafortune enRakels – inmiddelshebben ze deNVGuardSquareopgericht – begonnen aan een rol-lercoasterverhaalwaarin ze af entoe de pedalen dreigden te verliezen.EenAmerikaans bedrijf bestooktehenmet patentendreigingen en ervolgden vijandige overname-pogingen.Heidi: “Slapeloze nachtenheeft

ons dat opgeleverd.Wistenwij veel.Patenten geschonden?Misschienhadden zewel gelijk. Neen, ze had-den geen gelijk.We stuurden tweebrieven terug enwehoordenniksmeer.”Eric: “En de overnamebiedingen

warennooit ernstig. Zewaren veelte laag.Hoeveel?Wehebbende raadgekregenniet over geld te communi-ceren. Nuhebbenwehulp, omdatHeidi die is gaan zoeken. Ze heeftdoorgezet, is gaannetwerken, ter-wijl ik daar niet te veel in geloofde.”

delijk in Lyon geopereerd,waarlater ookVincentKompany terecht-kwam. Ik heb door die schoudernooitmeer onbevangen kunnenjudoën zoals in Barcelona. Ik benwel een categorie hoger gaan vech-ten,waardoor ik gelukkigweer konetenwat ikwilde.”Ze haalde opnieuwde Spelen, die

van Sydney,waar ze eenunicumwasmet haar 32 jaar enmet haar

F Van de tatami naarkantoor: ’Ik pak dit opdezelfde manier aanals een olympischevoorbereiding, met allevoldoening als het lukten met alle ergernis alshet tegenzit.’© FRANKY VERDICKT

26 zeno.

Wim

DeBlen

de.

De in antwoord op de kritiek georganiseerde bootvluchtelingen-inleefdag van de EU kende veel succes

Heidi: “Ikwist dat ik naar buitenmoest komen enhulp zoeken. Bleekdat er veel ondersteuning is voorstart-ups als de onze.Wijwistendaar niks van. Ten slotte heb ikmijnextraverte kant aangesproken enben ik naar enkele beurzen gegaan.Netwerken, ik, jawel. Een beetjetegenmijn natuur,maar hetmoest.”Eric: “Heidi kwam toen Jurgen

Ingels tegen, de oprichter vandebetaalsoftware Clear2Pay, dat hijvorig jaar heeft verkocht voor 375miljoen euro. Jurgen investeert nuin ons bedrijf,maar hij helpt ookechtmee aandeuitbouw.”Heidi: “Eric zegt altijd: waar ik

niet verder zie dan bits en af en toeeen byte, heeft Jurgen visie. Dat iswat overdreven,maar ikwistmet-een dat hij ons kon helpen. Hij hadallesmeegemaakt wat wijmee-maakten. Ik konmaar tweeminu-tenmet hempraten,maar ik kreeghemmee inmijn verhaal. Ikmoetgeen geld, zei ik, ikmoet uw goeieraad.Maarwe haddenwel geldnodig, want organisch groeienbestaat niet in deze business: hetmoet snel gaan.”

HunproductDexGuardheeft voor-lopigweinig concurrenten. AlsHeidi Rakels een app tegenkomt dieeen gelijkwaardige software zoukunnen gebruiken, gaat ze onder demotorkap kijken en stelt steedsweervast dat er niks gelijkaardigs onderzit. “Over drie jaarmoet elke bank-app zichzelf hebbenbeveiligd tegenhackers enwij hebben echt hetbeste product,wantwij hebben eenvoorsprong van tien jaar, de tijd datEric hier almee bezig is.”Eric: “Er zijn Chinese en

Russische concurrenten die iets indezelfde zin hebben ontwikkeld,maarwesterse banken zullen daarniet snelmee in zee gaan endat iseen beetje ons geluk.”

Windsurfen op TenerifeDe rolverdeling binnenhetmanage-ment is duidelijk. Eric zorgt voor hetproduct, Heidi runt de business. Zehebben al verschillende program-meurs in dienst. “Ik program-meerde vroeger ook en al vind ikvanmezelf dat ik er iets van kan, alsik het aanEric gaf, begonhij er zoaan te schavendat ik nauwelijks nog

iets herkende vanwat ik hadgeschreven.”Eric: “Ik ontkenniet dat er iets

obsessiefs zit aanhet achter de com-puter kruipen endie te laten doenwat jij wil,maar het valtwelmeemet ons.Wij gaanbijvoorbeeld ookgraagwindsurfen.”Ookdaar is de uitdaging niet ver:

zewindsurfenniet zomaar op eenvlakmeertje,maar aanElMedano,een vandewindsurf-hotspots opTenerife.Heidi: “Ik denk vanmezelf dat ik

geennerd ben, al ben ik datmis-

schienwel altijd een beetje geweest.Maar nerds zijn leukemensenmeteen ongelooflijk gevoel voor bizarrehumor.Het iswel een totaal anderehumor dandie vanhet judo.”En zowerd voormalig judoka

Heidi Rakels een paarmaandengeledenCEOvan een veelbelovendestart-up die zijn intrek neemt in hetInnovatie- en Incubatiecentrum inHeverlee. De introverte topatlete vanweleer die af en toe geplaagdwerddoor faalangst, reistwat af en gaat inallewerelddelen op zoeknaar resel-lers voor hunproduct. Ondertussenwerft ze ook inBelgië aan.Eric: “Wewerken allebei hard,

maar ik sta te kijken vande energiedieHeidi erin stopt. Het gaat nuwelheel snel vooruit.”Heidi: “Ik pak dit op dezelfde

manier aan als een olympischevoorbereiding,met alle voldoeningals het lukt enmet alle ergernis alshet tegenzit.“Ik heb er vredemee dat ik blijk-

baar zo overmijn grenzenmoetgaandat er nuweinig tijd is voorgenieten. Genieten kan tochpas alsje eerst hardhebt gewerkt.”

‘We hadden geldnodig, want

organisch groeienbestaat niet in deze

business. Hetmoet snel gaan’

‘Ineensbesef je:ikhadandereoudersgewenst’“Dat is geen gemakkelijke vraag,”zegt Gerd Parquin (°1958), “maar hetgaat toch vrij goedmetme.” InBierbeek breekt het eerste zonlichtdoor de takken van de nog kalebomen. “Ik benmijn huis aan hetopruimen. Vanavond komenmen-sen naar de cursus.”Een zevental jaar geleden gooide

Gerd haar leven om.Het onderwijswerd verruild voor hetminderdidactische coachen. Het opleidenvan leerkrachtenwerd het coachenvanmensen. Adolescenten en vol-wassenen die in hun leven zoekennaar groei, naar verandering.“Net voor ik in een burn-out

belandde, heb ik een sabbatjaaringelast. Ik voeldememoedeloos,zinloos, vond geen aansluitingmeerbij anderemensen.Mijnwereldwerd ook kleurloos. Ik ben op zoekgegaan naar de reden voormijninzinking. Vanwaar die faalangst?Vanwaar die eenzaamheid?Het niet kunnen alleen zijn. En ook:waarom liepmijn relatie fout?

Waaromben ik gescheiden?“Het antwoord vond ik inmijn

vroege jeugd.Mijn ouders zijngescheiden toen ik anderhalf jaarwas. Dat was toen de omgekeerdewereld. Op school was ik de enigevan gescheiden ouders. Nu is hetomgekeerd.“Ik heb nooit liefde gekend, nooit

warmte. Het gekwetste kind inmijkwamdus later nog tot uiting. Ikging het allemaal anders doen, tja. Ikzou niet scheiden inmijn leven, honeen.“Dan volgt er een harde conclusie:

je had andere ouders gewenst.Mensen die jemeer liefde gaven,meer steun. Jemag evenwel niet blij-ven hangen bij die conclusie. Je kuntalleen jezelf troosten.“Ik hebmijn vader lange tijd niet

meer gezien. En er dus ook nooitmethemover gesproken. Pas de laatstetwee jaar voor zijn dood zagenweelkaar opnieuw.Mijnmoederwoontnu inmijn huis. Ze raakt niet binnenin een rusthuis en ik zorg voor haar.Dat is eenmoeilijke situatie, ja, ikzorg nu voor iemand die niet ofamper voormij heeft gezorgd.“Is er besef van haar kant? Ooit,

één keer, zei ze tegenmijn dochter:’Ik hebwellicht fouten gemaakt’.Maar nooit eenwoord daarovertegenmij.“Ik heb lessen getrokken uit die

situatie. Het bleek een kans om tegroeien alsmens. Inmijn laatste jaarhumaniora kocht ik in een boeken-winkeltje in BrusselAmazonemethet blauwe voorhoofd, het debuut vanMonika van Paemel. Daarin zegtiemand: ’Nooit, never, ni, zal ikmelaten beteugelen’. Ik heb die zin altijdonthouden.“Ik probeer nu zelfmensen te coa-

chen.Mensen diemet dezelfde pro-blemenworstelen als ik jaren gele-den deed.Mensenmet een nood eneen verlangen. Cambiarte heet dievzw. ’Cambiarte’ is Spaans voor’jezelf veranderen’. Het kan echt wel:je kunt wordenwie je bedoeldwas tezijn of wie je inwezen al bent.”

Matthias Declercq en Jonas Lampens rijden voordeze rubriek lukraak door het land en klampen mensenaan met de simpele vraag: 'Meneer, mevrouw, oe is't?Vandaag: Introspectie in Bierbeek

‘Ik zorg nuvoor iemand die nietof amper voormijheeft gezorgd’

; Gerd Parquin:‘Het kan echt wel.Je kunt worden wieje bedoeld was tezijn of wie je inwezen al bent.’

DeMorgen. zaterdag 18/04/2015 27���