KALENDARIUM DZIELNICY REMBERTÓW Opracowała Zofia Bednarz

Okres pó źnorzymski – osady ludzkie na terenie Kaw ęczyna. W 1931 roku na terenie Kawęczyna zostało odkryte cmentarzysko z późnego okresu rzymskiego. W literaturze archeologicznej z roku 1932 stanowisko w Kawęczynie wymieniono jako późnorzymskie cmentarzysko ciałopalne. Według Barbary Jankowskiej znalezione na terenie cmentarzyska w Kawęczynie „krzemienie i fragmenty naczyń kultury ceramiki sznurowej, kultury prafińskiej, kultury trzcinieckiej oraz kultury grobów kloszowych, świadczą o wcześniejszym aniżeli późnorzymskie zasiedleniu tej okolicy”. (por. Barbara Jankowska „Cmentarzysko z późnego okresu rzymskiego w Warszawie-Kawęczynie”, Wiadomości Archeologiczne, Tom XXVIII, zeszyt 4, Zakład Narodowy im. Ossolińskich – Wydawnictwo, Warszawa 1962; http://www.naukawpolsce.pap.pl/aktualnosci/news,268227,zanim-powstala-warszawa.html http://www.zw.com.pl/artykul/299948.html?print=tak)

Źródło: Barbara Jankowska „Cmentarzysko z późnego okresu rzymskiego w Warszawie-Kawęczynie”, Wiadomości Archeologiczne, Tom XXVIII, zeszyt 4, Zakład Narodowy im. Ossolińskich – Wydawnictwo, Warszawa 1962

Źródło: Barbara Jankowska „Cmentarzysko z późnego okresu rzymskiego w Warszawie-Kawęczynie”, Wiadomości Archeologiczne, Tom XXVIII, zeszyt 4, Zakład Narodowy im. Ossolińskich – Wydawnictwo, Warszawa 1962 1065 rok - pierwsza wzmianka o osadzie Kamion należącej - z nadania książęcego -do biskupstwa płockiego. W skład dóbr kamienieckich wchodził m.in. Kawęczyn (dawne nazwy: Kawięcyno, Kawieczyno). (por. „Dzieje Pragi” praca zbiorowa, PWN, Warszawa 1970, Encyklopedia Warszawy, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1975; http://gnu.univ.gda.pl/~emcz/nazwywa4.html) W XVI wieku Kawęczyn liczył 6 łanów (ok. 100 ha) włościańskich i 1 (ok. 17 ha) wójtowski. Na przełomie XVI/XVII wieku wszedł w skład klucza skaryszewskiego. Dobra Kawęczyna rozciągały się aż po dzisiejszą dzielnicę Praga-Południe. (por. Encyklopedia Warszawy, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1975; http://www.mapa.um.warszawa.pl/mapa/Mapa.aspx?service=Historica).

W 1656 roku Kawęczyn znalazł się w zasięgu warszawskiej bitwy ze Szwedami.

”Karol X Gustaw w walce z Tatarami w bitwie pod Warszawą 1656 roku”, malował Jana Filipa Lemke w 1684 roku. http://www.muzeumwp.pl/dictionary/obraz-karol-x-gustaw-w-walce-z-tatarami-w-bitwie-pod-warszawa-1656-roku-malowal-jana-filipa-lemke,258,duzy.png

1783 rok Kawęczyn widnieje na mapie Karola Hermana de Perthées, nadwornego kartografa króla Stanisława Augusta.

Źródło: Atlas Historyczny Warszawy, wydany przez Miasto Stołeczne Warszawa, Archiwum Państwowe m.st. Warszawy, Wojewodę Mazowieckiego, Warszawa 1999 Po rozbiorach od 1796 roku Kawęczyn wraz z całym kluczem skaryszewskim stał się własnością rządową i został włączony do Ekonomii Warszawskiej. (por. Encyklopedia Warszawy, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1975).

W XVIII wieku po raz pierwszy pojawia się nazwa Wygoda . Początkowo była to nazwa karczmy przy trakcie brzeskim z czasem kolonia przy karczmie, której mieszkańcy zajmowali się uprawą roli i obsługą podróżnych. (por. Encyklopedia Warszawy, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1975)

Karczma z XVIII (Źródło: http://literat.ug.edu.pl/glogers/0022.htm http://cpx.republika.pl/gospoda%20z%20ossowca.jpg) W 1811 roku w Kawęczynie było 16 gospodarstw, 8 chałupników i karczma. (por. Encyklopedia Warszawy, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1975).

Mapa z 1802-1803 Źródło: Atlas Historyczny Warszawy. Wybrane źródła kartograficzne, Miasto Stołeczne Warszawa, Archiwum Państwowe m.st. Warszawy, Wojewoda Mazowiecki, Warszawa 1999

W 1827 roku Kawęczyn liczył 24 domy, 131 mieszkańców, mieściła się tu cegielnia o dużej mocy produkcyjnej połączona z fabryką wyrobów z terakoty. (por. Encyklopedia Warszawy, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1975)

Źródło: Atlas Historyczny Warszawy. Wybrane źródła kartograficzne, Miasto Stołeczne Warszawa, Archiwum Państwowe m.st. Warszawy, Wojewoda Mazowiecki, Warszawa 1999 W 1827 roku Wygoda liczyła 5 gospodarstw i 42 mieszańców, należała do parafii zerzeńskiej. (Źródło: http://www.praga-pn.waw.pl/data/other/dzieje_pragi.pdf Encyklopedia Warszawy, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1975). W lutym 1831 roku Kawęczyn i Wygoda była terenem krwawych walk powstańczych (bitwy pod Wawrem i Olszynką Grochowską). 25 lutego 1831 roku bitwa pod Olszynk ą Grochowsk ą, nazywana Polskimi Termopilami, największa bitwa Powstania Listopadowego i zarazem jedna z największych w XIX wieku. Naczelnym wodzem Wojska Polskiego był książe Michał Radziwiłł, a faktycznym dowódcą - generał Józef Chłopicki. Dowódcą wojska rosyjskiego był feldmarszałek Iwan Dybicz. Siły polskie liczyły 21-23 tysięcy piechoty i 9500 jazdy (ogółem z 30-32 tysięcy ludzi) i około 120 dział. Rosjanie pod Grochowem mieli przeszło 46 tysięcy piechoty, 13 tysięcy jazdy (ogółem ponad 59 tysięcy żołnierzy) i 196 dział, a zatem przewagę niemal dwukrotną. (por.Tomasz Chudziński „Szlakami Powstania Listopadowego”, Wydawnictwo PTTK „Kraj”, Warszaw 1985).

Bitwa pod Grochowem, obraz Wojciecha Kossaka Źródło: http://pl.wikipedia.org/wiki/Bitwa_o_Olszynk%C4%99_Grochowsk%C4%85

http://powstanielistopadowe.com/scans/chapter_4/doc_3/1_large.jpg

(Źródło:Tomasz Chudziński „Szlakami Powstania Listopadowego”, Wydawnictwo PTTK „Kraj”, Warszaw 1985).

Bitwa pod Olszynką Grochowską, obraz Bogdana Pawłowicza Willewalde http://warszawa.wikia.com/wiki/Bitwa_pod_Olszynk%C4%85_Grochowsk%C4%85

Źródło: http://mazowieckie.fotopolska.eu/136578,foto.html W 1832 roku rząd Królestwa Polskiego przekazał cegielnię w Kawęczynie miastu Warszawie. Po uwłaszczeniu w 1864 roku Kawęczyn wszedł w skład gminy Wawer. (por. Encyklopedia Warszawy, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1975).

W 1866 roku cegielnia w Kawęczynie przekształca się w Kawęczyńskie Zakłady Cegielniane Kazimierza Granzowa i należy do największych cegielni w Królestwie Polskim. (Źródło: Encyklopedia Warszawy, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1975; http://madein.waw.pl/fabryki/index.php?option=com_content&view=article&id=75:kawczyskie-zakady-cegielniane-k-granzow-sa&catid=42:praga&Itemid=122) W 1877 roku Wygoda wchodzi w skład dóbr Gocławek (własność Osterloffa). Liczy 5 gospodarstw, 32 morgi (ok. 18 ha) i 77 mieszkańców. (por. Encyklopedia Warszawy, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1975). W 1888 roku władze Rosji carskiej wykupiły od Ksawerego Rychłowskiego folwarki: Żurawka, Miłosna, Okuniew, Sulejówek, Grzybowo, Dembe Małe i Bagno i przeznaczyły je na poligon artyleryjski.

Fort był częścią Warszawskiego Rejonu Fortecznego i był jednym z fortów zamykających rejon od wschodu. Wzniesiony został w latach 1892-93. W roku 1909, w ramach likwidacji Twierdzy Warszawa został skasowany, a w pierwszych latach powojennych - rozebrany. Obecnie nie istnieje żaden ślad po forcie. (Źródło: Lech Królikowski, „Twierdza Warszawa", Warszawa 2002)

1892-1893 budowa Fortu Kawęczyn.

Rys. Lech Królikowski, Twierdza Warszawa, Warszawa 2002. Źródło: http://www.praga-pn.waw.pl/data/other/dzieje_pragi.pdf Koniec XIX wieku - powstaje osiedle Rembertów początkowo jako kolonia przy poligonie wojskowym. (por. Encyklopedia Warszawy, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1975). W 1905 roku w Rembertowie było 7 budynków mieszkalnych, 44 stałych mieszkańców, 10 sklepów i kuźnia. (por. Encyklopedia Warszawy, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1975). W 1905 roku w Kawęczynie było 51 gospodarstw, szkoła, kuźnia, 5 sklepów, 1437 mieszkańców. (por. Encyklopedia Warszawy, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1975).

8 kwietnia 1916 roku część dóbr Kawęczyna została włączona do Warszawy, tworzą one dzisiejszą Pragę Południe (jest to tzw. Grochów V, który nosił nazwę Zapowiednia). (por. Encyklopedia Warszawy, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1975). http://www.mapa.um.warszawa.pl/mapa/Mapa.aspx?service=Historica; http://www.citymedia.waw.pl/praga_poludnie,historia.html)

1 lipca 1916 roku przybywa na pola Kawęczyna w pobliżu Olszynki Grochowskiej 100 tysięcy osób. Na miejscu Bitwy pod Olszynką Grochowską zostaje postawiony drewniany krzyż powstańczy.

Widok krzyża i pamiątkowego sarkofagu, w którym złożono kości poległych w bitwie grochowskiej Źródło: http://www.praga-pn.waw.pl/data/other/dzieje_pragi.pdf Listopad 1918 roku utworzenie na bazie byłego carskiego poligonu Oficerskiej Szkoły Artylerii w Rembertowie. W grudniu 1918 roku zapada decyzja o budowie na terenie poligonu kościoła garnizonowego. Kościół został ukończony w 1919 roku. W 1920 roku podczas wojny polsko-bolszewickiej w Rembertowie znajdował się sztab 15 dywizji piechoty dowodzonej przez generała Władysława Junga, która to dywizja broniła pierwszej linii obrony Warszawy.

W 1920 roku przyszły prezydent Francji Charles de Gaulle wykłada teorię taktyki w dawnej szkole Gwardii Cesarskiej w Rembertowie. (Źródło: www.historycy.org/index.php?showtopic=2341)

(Źródło: http://pl.wikipedia.org/wiki/Charles_de_Gaulle) W 1921 roku osada fabryczna w Kawęczynie liczyła 22 budynki mieszkalne i 563 mieszkańców, zaś wieś - 56 gospodarstw i 416 mieszkańców. (por. Encyklopedia Warszawy, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1975). W 1921 roku w Rembertowie było 119 domów,1375 mieszkańców. (por. Encyklopedia Warszawy, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1975). W 1921 roku powstaje fabryka amunicji „Pocisk". W 1922 roku osada Rembertów należy do Gminy Okuniew, do której również należy Magenta, Zygmuntów, Karolówka, Mokry Ług. (por. Encyklopedia Warszawy, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1975). W 1922 roku powstaje Doświadczalne Centrum Wyszkolenia. (http://www.historycy.org/index.php?showtopic=2341)

Na przełomie lat 20. i 30. wybudowano dla kadry oficerskiej wiele willi w charakterystycznym stylu dworkowym. W okresie mi ędzywojennym Marszałek Józef Piłsudski często bywał w Rembertowie na poligonie.

Źródło: http://www.pilsudski.org/portal/pl/o-nas/historia/jozef-pilsudski Rembertów gościł wielu polskich dostojników oraz liczne wojskowe delegacje zagraniczne przybywające na manewry wojskowe.

Generał broni Lucjan Żeligowski i premier Wincenty Witos na manewrach w Rembertowie. Źródło: http://mazowieckie.fotopolska.eu/136732,foto.html 26 czerwca 1923 roku – pobyt rumuńskiego króla Ferdynanda z małżonką królową Marią na manewrach w Rembertowie. (Źródło: www.bukareszt.polemb.net/index.php?document=256) W 1923 rok powstał w Rembertowie Klub Sportowy „Rembertowianka", który przyjął nazwę Klub Sportowy „Kadra". Jego zawodnicy zdobywali tytuły mistrzów Polski, a drużyna strzelecka w zawodach międzynarodowych w 1938 r. zajęła pierwsze miejsce. (Źródło: http://kadrarembertow.futbolowo.pl/menu,2,15,historia-klubu.html) Maj 1926 roku – stacjonuje w Rembertowie wojsko wierne Marszałkowi Piłsudskiemu. 1 kwietnia 1930 roku - zgodnie z rozporządzeniem Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 29 lipca 1929 r. o zmianie granic gmin wiejskich: Wiązowna, Okuniew, Wawer, Marki w powiecie i województwie warszawskim (Dz. U. z 1929 nr 64, poz. 496) – z gminy wiejskiej Okuniew zostały wyłączone: Rembertów wraz z poligonem artyleryjskim, Magenta, Zygmuntów, Karolówka i włączone do gminy wiejskiej Wawer.

Plan Warszawy, 1935

Źródło: http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/4/44/Warszawa_1935.png

1 marca 1931 roku w Kawęczynie wmurowano kamień węgielny pod mauzoleum Powstania Listopadowego. Został odczytany akt erekcyjny podpisany przez Prezydenta Ignacego Mościckiego, Marszałka Józefa Piłsudskiego i Kardynała Aleksandra Kakowskiego.

Projekt kopca na polu grochowskim dla poległych Polaków, rys. Z. Jasieński Źródło: http://www.praga-pn.waw.pl/data/other/dzieje_pragi.pdf W 1931 roku utworzono Centrum Wyszkolenia Piechoty, którego pierwszym komendantem zostaje płk Bruno Olbrycht. 1 września 1931roku oficer dyplomowany mjr dypl. Antoni Chruściel (przyszły dowódca Powstania Warszawskiego) zostaje wykładowcą „taktyki ogólnej” w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. Antoni Chruściel wybudował dom w Rembertowie dla swojej rodziny. Po wojnie władze komunistyczne przejęły nieruchomość i sprzedały ją w 1956 roku. (por. Andrzej Krzysztof Kunert, Komendant podziemnej Warszawy. Generał „Monter” Antoni Chruściel, Świat Książki, Warszawa 2012)

Źródło: http://www.1944.pl/historia/powstancze-biogramy/Antoni_Chrusciel)

W kwietniu 1932 roku Antoni Chruściel zostaje kierownikiem kursu w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. (Por. http://www.1944.pl/historia/powstancze-biogramy/Antoni_Chrusciel)

1 września 1934 roku oddano do użytku budynek Publicznej Szkoły Powszechnej w Rembertowie. Na przełomie lat 1935/1936 szkoła przyjęła imię Marszałka Józefa Piłsudskiego.

Luty 1936 roku w Kawęczynie w 105 rocznicę bitwy o Olszynkę Grochowską, w obecności 100 tysięcy ludzi, prezydent Warszawy Stefan Starzyński wydaje rozporządzenie nr 1/222 uznające Olszynkę Grochowską za pamiątkę narodową walk o niepodległość, stanowiącą wartość historyczną i kulturalną oraz zatwierdza plan budowy Alei Chwały Oręża Polskiego.

W okresie mi ędzywojennym Wygoda przekształca się w letniskowe osiedle mieszkaniowe. (por. Encyklopedia Warszawy, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1975).

1 kwietnia 1939 roku Rembertów uzyskał prawa miejskie na podstawie Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 27 marca1939 r. (Dz.U. Nr 28, poz.186). W skład miasta Rembertów wchodzi: Stary Rembertów, Nowy Rembertów

Karolówka, Zygmuntów-Magenta, Mokry Ług, Kawenczyn (pisownia oryginalna) i Poligon. Pierwszym burmistrzem zostaje Stanisław Szelowski.

1939 rok Rembertów liczy około 24 tysiące mieszkańców. (por. Encyklopedia Warszawy, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1975).

Źródło: Atlas Historyczny Warszawy. Wybrane źródła kartograficzne, Miasto Stołeczne Warszawa, Archiwum Państwowe m.st. Warszawy, Wojewoda Mazowiecki, Warszawa 1999 W 1939 roku rozpoczęto budowę kościoła Matki Boskiej Zwycięskiej przy ulicy Grzybowej. Budowa została ukończona w 1952 roku. (por. Miejsca pamięci gminy Rembertów, ksiądz prałat Edward Żmijewski, ksiądz kapelan Wiesław Bożejewicz, Jan Pasternak, Zofia Szmyd, Mirosław Frankowski, Wydawnictwo Sióstr Loretanek Warszawa-Rembertów 1995) 14 września 1939 roku Niemcy zajmują Rembertów. (por. Miejsca pamięci gminy Rembertów, ksiądz prałat Edward Żmijewski, ksiądz kapelan Wiesław Bożejewicz, Jan Pasternak, Zofia Szmyd, Mirosław Frankowski, Wydawnictwo Sióstr Loretanek Warszawa-Rembertów 1995)

W latach 1939-1945 w lasach Kawęczyna Niemcy dokonują masowych egzekucji.

Pomnik Ofiar Egzekucji Niemieckich przy ul. Powroźniczej Fot. Zofia Bednarz

Fot. Zofia Bednarz Podczas II Wojny Światowej w latach 1939-1944 w Rembertowie działają organizacje podziemne na czele z Armia Krajową. Utworzony został III Rejon ZWZ-AK „Dęby”-Rembertów, wchodzący w skład Obwodu VII - Powiat Warszawski. Komendantem został mjr dr Michał Franciszek Amałowicz pseudonim „Tatar”. W Rembertowie stacjonował garnizon niemiecki, dochodzący do 4 tysięcy żołnierzy. (Źródło: www.ibprs.pl/ak_obroza_kampinos/331.html)

Rembertowscy kombatanci 2012 rok. Fot. Zofia Bednarz Od wrze śnia 1941 do pocz ątku 1944 Niemcy zakładają obóz pracy dla jeńców sowieckich (komando stalag 333) na terenie dawnej fabryki „Pocisk”. Sierpie ń 1942 roku Niemcy dokonują zagłady Getta w Rembertowie. 20 sierpnia 1942 roku ponad tysiąc mieszkańców Rembertowa narodowości żydowskiej zostało pognanych przez Niemców do stacji kolejowej w Falenicy. Tych, którzy zdołali dojść załadowano – wraz z Żydami z Falenicy – do bydlęcych wagonów. Wszystkich wywieziono do niemieckiego obozu zagłady w Treblince, gdzie zostali zgładzeni. 16 października 1942 roku Niemcy dokonują publicznej egzekucji dziesięciu Polaków przy stacji kolejowej w odwecie za akcję Armii Krajowej „Wieniec”. 4 marca 1944 roku akcja obrony tajnej radiostacji Komendy Głównej Armii Krajowej znajdującej się w domu przy dawnej ulicy Okuniewskiej 24 u zbiegu obecnie ulic Gawędziarzy i Haubicy.

26 czerwca 1944 roku Niemcy mordują 10 mieszkańców Rembertowa, w tym harcerzy Szarych Szeregów, tzw. „Zawiszaków”.

Fot. Zofia Bednarz Wrzesień 1944 rok wyzwolenie Rembertowa przez I Dywizję Wojska Polskiego im. T. Kościuszki oraz Armię Czerwoną. We wrześniu 1944 roku Sowieci zakładają obóz specjalny NKWD nr 10 na terenie dawnej fabryki „Pocisk”. W obozie przebywa m.in. generał „Nil” August Emil Fieldorf - szef Kierownictwa Dywersji („Kedywu”) Komendy Głównej Armii Krajowej. (por. Maria Fieldorf, Leszek Zachuta; Generał „Nil” August Emil Fieldorf, Instytut Wydawniczy Pax, Warszawa 1993).

Źródło: http://podziemiezbrojne.blox.pl/2009/07/IPN-odnalazl-grob-gen-Nila.html Nocą z 20 na 21 maja 1945 roku żołnierze oddziału partyzanckiego Armii Krajowej Obozu "Mewa - Kamień" Mińsk Mazowiecki rozbijają sowiecki obóz specjalny NKWD nr 10 uwalniając ponad 500 więźniów. W Rembertowie w czasach PRL znajdowała si ę baza Armii Radzieckiej przy ulicy Marsa. W 1945 roku w Rembertowie było 13,5 tys. mieszkańców. (por. Encyklopedia Warszawy, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1975). W latach 1950 - 1951 w Rembertowie działały młodzieżowe organizacje antykomunistyczne pod nazwami: „Obrońcy Korony" i „Podziemna Organizacja Wolność i Niepodległość". http://katalog.bip.ipn.gov.pl/showDetails.do?idx=C&katalogId=4&subpageKatalogId=4&pageNo=1&nameId=15338&osobaId=27345&

W 1951 roku Wygoda została przyłączona do Warszawy. (por. Encyklopedia Warszawy, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1975).

1954 roku Akademia Sztabu Generalnego Wojska Polskiego zostaje przeniesiona z gmachu dawnej Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie ,do obiektów przedwojennego Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. (Źródło: http://www.aon.edu.pl/pl/akademia/historia-i-tradycja/dziedzictwo)

Rembertów zostaje przył ączony do Warszawy na podstawie Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 8 kwietnia 1957 r. w sprawie zmiany granic m.st. Warszawy oraz zmiany granic osiedla Zielonka w powiecie wołomińskim, województwie warszawskim (Dz.U. nr 24, poz. 113) z mocą od dnia 1 kwietnia 1957 roku .

Od 1957 roku do 1994 roku obecna Dzielnica Rembertó w stanowiła cz ęść Dzielnicy Praga Południe. Od 1958 roku Hufiec Związku Harcerstwa Polskiego Praga Południe organizuje Rajd Olszynka Grochowska upamiętniający walczących w Bitwie pod Olszynką Grochowską.

Fot. Zofia Bednarz W 1970 roku Rembertów liczył 2190 domów i około 17 tys. mieszkańców. (por. Encyklopedia Warszawy, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1975). Od maja 1972 roku siedzibą Centralnego Archiwum Wojskowego jest Rembertów.

(Źródło: http://www.caw.wp.mil.pl/pl/13.html)

W 1974 roku po raz pierwszy w PRL w Kawęczynie w Olszynce Grochowskiej została odprawiona uroczysta Msza Święta polowa przez ks. Wacława Karłowicza, proboszcza parafii św. Wacława.

Źródło: http://www.bbn.gov.pl/portal/pl/2/878/Orzel_dla_ks_Waclawa_Karlowicza.html

W 1980 roku odbywają się w Kawęczynie w Olszynce Grochowskiej ogólnopolskie uroczystości z okazji 150. rocznicy wybuchu Powstania Listopadowego. Na uroczystości jest obecna m.in. delegacji NSZZ „Solidarność” Regionu Gdańskiego, aktorzy: Andrzej Szczepkowski oraz Daniel Olbrychski.

W 1986 roku ksiądz prałat Ryszard Łapiński rozpoczyna budowę kościoła pod wezwaniem Świętej Łucji przy ulicy Paderewskiego. Konsekracja kościoła miała miejsce 15 września 1993 roku .

Źródło: http://naszrembertow.waw.pl/index.php?topic=108.0 1 października 1990 roku , na mocy rozporządzenia Rady Ministrów, Akademia Sztabu Generalnego Wojska Polskiego zostaje przekształcona w Akademię Obrony Narodowej. (Źródło: http://www.aon.edu.pl/pl/akademia/historia-i-tradycja)

15 marca 1992 rok - Ksiądz Biskup Ordynariusz Polowy Wojska Polskiego Generał Brygady Sławoj Leszek Głódź, na mocy postanowienia Kodeksu Prawa Kanonicznego, erygował kanonicznie parafię garnizonową pod wezwaniem Świętego Ojca Rafała Kalinowskiego. 1993 rok - ostatnia jednostka rosyjska została wycofana z Rembertowa po prawie pięćdziesięciu latach.

Od 19 czerwca 1994 roku do 26 pa ździernika 2002 roku istnieje gmina Warszawa-Rembertów na podstawie ustawy z dnia 25 marca 1994 r. o ustroju miasta stołecznego Warszawy (Dz. U. z 1994 nr 48, poz.195):

(Źródło: http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id=WDU19940480195)

W 1997 roku - z inicjatywy proboszcza parafii Matki Boskiej Zwycięskiej w Warszawie-Rembertowie ks. prał. Edwarda Żmijewskiego - powstaje Orkiestra Koncertowa „Victoria” pod dyrekcją płk. rez. Juliana Kwiatkowskiego.

Fot. Zofia Bednarz

Źródło: http://odmaz.free.ngo.pl/victoria.htm

Od 1999 roku na terenie dzisiejszego Osiedla „Kawęczyn-Wygoda”, wzdłuż ulicy Traczy, powstaje Aleja Chwały Olszynki Grochowskiej.

Fot. Zofia Bednarz

W 2000 roku został otwarty Ratusz przy ulicy gen. A. Chruściela „Montera” 28.

Fot. Zofia Bednarz

16 luty 2001 roku - uchwała Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej w 170. rocznicę bitwy o Olszynkę Grochowską , uznająca „pole najbardziej zaciętej i krwawej bitwy Powstania Listopadowego za miejsce pamięci narodowej istotne dla świadomości historycznej całego Narodu” (Monitor Polski z 2001 r. Nr 7 poz. 110):

27 października 2002 roku powstaje Dzielnica Rembertów m.st. Warszawy na podstawie ustawy z dnia 15 marca 2002 r. o ustroju Miasta Stołecznego Warszawy (Dz. U. z 2002 r. Nr 41, poz. 361):

(Źródło: http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id=WDU20020410361)

26 stycznia 2010 roku zespół architektoniczno-urbanistyczny Akademii Obrony Narodowej zostaje wpisany do rejestru zabytków.

Fot. Zofia Bednarz

Fot. Zofia Bednarz

18 listopada 2010 roku – uroczyste otwarcie Biblioteki Publicznej im. Jana Pawła II przy ulicy Gawędziarzy 8

Fot. Agnieszka Filipek

W 2011 po raz pierwszy w historycznym miejscu w Kawęczynie odbyła się inscenizacja bitwy o Olszynkę Grochowską.

Fot. Zofia Bednarz

Fot. Zofia Bednarz

Fot. Zofia Bednarz

13 grudnia 2011 roku - nowy podział administracyjny Dzielnicy Rembertów. Utworzono następujące osiedla:

• Kawęczyn-Wygoda • Nowy Rembertów

• Polanka • Pocisk • Stary Rembertów • Stary Rembertów-Kolonia

Fot. Zofia Bednarz

Fot. Zofia Bednarz

Fot. Zofia Bednarz

Fot. Zofia Bednarz

Fot. Zofia Bednarz

Fot. Zofia Bednarz