GAZETKA

PRZEDSZKOLNA NR 2 2015/2016

WYDANIE ŚWIĄTECZNE

Życzymy

Świąt wypełnionych radością i miłością,

niosących spokój i odpoczynek.

Nowego Roku spełniającego wszelkie marzenia,

pełnego optymizmu, wiary,

szczęścia i powodzenia!

Dyrektor,

Grono Pedagogiczne

i Pracownicy Przedszkola.

Dlaczego jest święto Bożego Narodzenia?

Dlaczego wpatrujemy się w gwiazdę na niebie?

Dlaczego śpiewamy kolędy?

Dlatego, żeby się uczyć miłości do Pana Jezusa.

Dlatego, żeby podawać sobie ręce.

Dlatego, żeby się uśmiechać do siebie.

Dlatego, żeby sobie przebaczać.

ks. Jan Twardowski

W TYM NUMERZE:

* Tradycje i obrzędy świąteczne- Boże narodzenie w Polsce

* Zwyczaje i obrzędy bożonarodzeniowe w innych krajach

* Zdrowe przepisy dla najmłodszych

* Jak motywować dziecko do samodzielność?

* Kiedy warto się skonsultować ze specjalistą w dziedzinie integracji

sensorycznej?

* Świąteczny humor

* Dodatek świąteczny dla dzieci

Strona internetowa przedszkola http://ps10.edubp.pl/

Tradycje i obrzędy świąteczne - Boże Narodzenie

http://ps10.edubp.pl/

Wigilia - wieczór wigilijny w tradycji polskiej jest najbardziej uroczystym

i najbardziej wzruszającym wieczorem roku. Punktem kulminacyjnym przeżyć

adwentowych w rodzinach chrześcijańskich jest wigilia Bożego Narodzenia. Posiada ona

bardzo bogatą liturgie domową. Geneza tej liturgii sięga pierwszych wieków

chrześcijaństwa. Obrzędy te i zwyczaje mają więc starą tradycję. Wigilie w ogóle znane

były już w Starym Testamencie. Obchodzono je przed każdą uroczystością,

a nawet przed każdym szabatem. Było to przygotowanie do odpoczynku

świątecznego. Izraelici zwali je "wieczorem".

Słowo "wigilia" pochodzi z języka łacińskiego i oznacza czuwanie. Taki był dawniej

zwyczaj w Kościele, ze poprzedniego dnia przed większymi uroczystościami obowiązywał

post i wierni przez cała noc oczekiwali na te uroczystość, modląc się wspólnie.

W Polsce wigilia weszła na stałe do tradycji dopiero w XVIII wieku, Główną jej częścią

jest uroczysta wieczerza, złożona z postnych potraw. Wieczerza ta ma charakter ściśle

rodzinny. Zaprasza się czasami na nią, oprócz krewnych, osoby mieszkające samotnie.

Dawniej najpierw gospodynie urządzały generalne sprzątanie, mycie, czyszczenie. Po

czterech rogach głównej sali umieszczało się na wsi i po dworach cztery snopy zbóż: snop

pszenicy, żyta, jęczmienia i owsa, aby Boże Dziecię w Nowym Roku nie skąpiło

koniecznego pokarmu dla człowieka

i bydła. Stół był przykryty białym obrusem, przypominającym ołtarz i pieluszki Pana, a

pod nim dawało się siano dla przypomnienia sianka, na którym spoczywało Boże Dziecię.

Zwyczajem było również, że cały dzień obowiązywał post ścisły. Także w czasie wigilii

dawano tylko potrawy postne, w liczbie nie parzystej, ale tak różnorodne, by były

wszystkie potrawy, jakie się zwykło dawać w ciągu roku.

Wolne miejsce przy stole

Znany i powszechny jest obecnie w Polsce zwyczaj pozostawiania wolnego miejsca

przy stole wigilijnym. Miejsce to przeznaczone bywa przede wszystkim dla przygodnego

gościa. Pozostawiając wolne miejsce przy stole wyrażamy również pamięć o naszych

bliskich, którzy nie mogą świąt spędzić z nami. Miejsce to może również przywodzić nam

na pamięć zmarłego członka rodziny.

Pierwsza Gwiazda

W Polsce wieczerzę wigilijną rozpoczynało się, gdy na niebie ukazała się pierwsza

gwiazda. Czyniono tak zapewne na pamiątkę gwiazdy betlejemskiej, która według

Ewangelisty, św. Mateusza, ujrzeli Mędrcy, zwani też Trzema Królami.

Parzysta ilość osób - do tradycji wigilijnej należy, aby do stołu zasiadała parzysta liczba

osób. Nieparzysta zaś ilość uczestników miała wróżyć dla jednego z nich nieszczęście.

Najbardziej unikano liczby 13. Feralna 13 bierze swój początek od Ostatniej Wieczerzy,

kiedy to jako 13 biesiadnik przybył Judasz Iskariota. Jeżeli ilość biesiadników była

nieparzysta, wówczas w bogatszych lub szlacheckich domach zapraszano do stołu kogoś

ze służby, w biedniejszych domach jakiegoś żebraka.

Do stołu zasiadano według wieku lub hierarchii. Według wieku dlatego, aby

"w takiej kolejności schodzić z tego świata", a według hierarchii dlatego,

gdyż osoba o najwyższej pozycji, najczęściej był to gospodarz, rozpoczynała wieczerzę.

Łamanie się opłatkiem - najważniejszym i kulminacyjnym momentem wieczerzy

wigilijnej w Polsce jest zwyczaj łamania się opłatkiem. Czynność ta następuje po

przeczytaniu Ewangelii o Narodzeniu Pańskim i złożeniu życzeń. Tradycja ta pochodzi od

prastarego zwyczaju tzw. eulogiów, jaki zachował się z pierwszych wieków

chrześcijaństwa. Wieczerza wigilijna nawiązuje do uczt pierwszych chrześcijan,

organizowanych na pamiątkę Ostatniej Wieczerzy. Zwyczaj ten oznacza również

wzajemne poświęcenie się jednych dla drugich i uczy, że należy podzielić się nawet

ostatnim kawałkiem chleba. Składamy sobie życzenia pomyślności

i wybaczamy urazy.

Ilość potraw - według tradycji, ilość potraw wigilijnych powinna być nieparzysta.

Aleksander Bruckner w słowniku etymologicznym języka polskiego podaje, że wieczerza

chłopska składała się z pięciu lub siedmiu potraw, szlachecka z dziewięciu, a u

arystokracji z jedenastu. Wyjaśnienia tego wymogu były różne: 7 - jako siedem dni

tygodnia, 9 - na cześć dziewięciu chórów anielskich itp. Dopuszczalna była ilość 12 potraw

- na cześć dwunastu apostołów.

Nieparzysta ilość potraw miała zapewnić urodzaj lub dobrą pracę w przyszłym roku.

Potrawy powinny zawierać wszystkie płody rolne, aby obrodziły w następnym roku.

Wskazane też było skosztować wszystkich potraw, żeby nie zabrakło którejś podczas

następnej wieczerzy wigilijnej. Wigilie otwierała jedna z tradycyjnych zup wigilijnych -

najczęściej barszcz czerwony z uszkami, zupa grzybowa lub rzadziej - migdałowa. Oprócz

dań rybnych podawano staropolski groch z kapustą, potrawy z grzybów suszonych,

kompoty z suszonych owoców a także łamańce z makiem lub pochodzącą ze wschodnich

rejonów Polski słynną kutie oraz ciasta a zwłaszcza świąteczny makowiec.

Po Wieczerzy - dawniej po Wieczerzy, oprócz śpiewania kolęd, w wielu częściach

Polski praktykowano różne zwyczaje. I tak, na Warmii i Mazurach, kiedy jeszcze

biesiadnicy siedzieli przy stole, spod obrusa ciągnięto słomki. Jeśli wyciągnięto słomkę

prosta, to osobę, która ją wyciągnęła, czekało życie proste, bez niebezpieczeństw. Jeśli

słomka była pokrzywiona, to daną osobę czekało

w przyszłym roku życie kręte.

Na Mazowszu, resztki jedzenia dawano zwierzętom. Wierzono bowiem, że o północy,

przynajmniej niektóre z nich, przemówią ludzkim głosem. Dotyczyło to zwłaszcza bydła,

bo ono było obecne przy narodzinach Dzieciątka i w nagrodę otrzymało dar mówienia

ludzkim głosem w noc wigilijną.

Resztki wieczerzy - na Podlasiu resztki wieczerzy ustawiano koło pieca, a przed nim

ławę posypaną piaskiem lub popiołem. Pokarmy te były przeznaczone dla zmarłych

przodków. Rano, po śladach na piasku, odgadywano kto przyszedł w nocy

i czy w ogóle przyszedł.

W wielu rejonach Polski w ten wieczór wyruszali kolędnicy. Obowiązkowo musiały być

minimum trzy postacie: bocian, koza i niedźwiedź. Bocian symbolizował nowy rok i nowe

życie, koza - płodność, a niedźwiedź - wrogie siły przyrody, które należało obłaskawić.

Pasterka - kończy wieczór wigilijny, to msza odprawiana w kościołach dokładnie

o północy. Zgodnie z tradycją upamiętnia ona przybycie do Betlejem pasterzy

i złożenie przez nich hołdu nowo narodzonemu Mesjaszowi. Zwyczaj sprawowania

bożonarodzeniowej liturgii nocnej wprowadzono w Kościele już w drugiej połowie

V wieku. Do Polski dotarł on więc być może razem z chrześcijaństwem.

Kolęda - innym zwyczajem wprowadzonym i upowszechnionym przez Kościół,

są odwiedziny parafian w okresie świąt Bożego Narodzenia składane przez proboszcza

lub księży z parafii. Przynoszą oni dobrą nowinę, święcą

i błogosławią dom oraz jego mieszkańców, w zamian zaś otrzymują symboliczną ofiarę

nazywaną dawniej kolędą. Tradycja ta, znana już w średniowieczu, utrzymuje się w

Polsce do czasów współczesnych. Być może po przyjęciu chrześcijaństwa Kościół

wprowadził ją dla przeciwstawienia jej pogańskiemu zwyczajowi kolędowania.

Śpiewanie kolęd - Nieodłączną częścią wieczoru wigilijnego było i jest wspólne przy

Bożonarodzeniowej szopce. Pieśni opowiadających o narodzeniu Jezusa mamy

w polskiej tradycji bardzo dużo. Najstarsze sięgają czasów średniowiecza. Ich

wprowadzenie a potem upowszechnienie zawdzięczamy prawdopodobnie

franciszkanom. Oni też przynieśli do Polski zwyczaj budowy szopek. Autorstwo pierwszej

szopki przypisuje się św. Franciszkowi z Asyżu, który chcąc odświeżyć pamięć narodzin

Dzieciątka Jezus kazał przynieść do groty siana, przyprowadzić woła oraz osła

i zawołał braci. Kiedy zgromadziła się ludność z okolic i zabrzmiały pieśni

św. Franciszek odczytał Ewangelię, a potem wygłosił kazanie o narodzeniu Jezusa.

Szopkę tę zorganizował św. Franciszek na trzy lata przed śmiercią, w Greccio koło Rieti,

sto kilometrów od Rzymu.

Szopki - W Polsce franciszkańskiej pojawiły się bardzo wcześnie, zapewne już

w czasach średniowiecza. Początkowo inscenizowane w kościołach szopki były

niezwykle proste, pozostawały też wierne przekazom ewangelicznym. W wieku XIX

powstały różne regionalne formy polskich szopek bożonarodzeniowych. Najbardziej

znane i najciekawsze są szopki krakowskie, których architekturę wzoruje się na

zabytkowych budowlach Krakowa. Szopki krakowskie stawały się często teatrzykami

lalek, w których na miniaturowych scenkach podświetlanych świecami pojawiały się

najrozmaitsze ruchome figurki.

Dzisiaj bożonarodzeniowe szopki buduje się we wszystkich polskich kościołach.

Zwyczaje i obrzędy bożonarodzeniowe w różnych krajach

Pierwsza wzmianka o Bożym Narodzeniu pochodzi z 354 roku, a zamieszcza ją rzymski

kalendarz. Różne były w przeszłości terminy obchodów świąt Bożego Narodzenia.

Świętowano w styczniu, marcu, kwietniu, a nawet w maju. Ostatecznie wybrano datę 25

grudnia - dzień przesilenia zimowego. Chrześcijanie ze słońcem utożsamiali Chrystusa,

nazywając go "Słońcem Sprawiedliwości". Tajemnica Bożego Narodzenia polega na tym,

że druga Osoba Boska stała się człowiekiem, aby

w ciele ludzkim dokonać zbawienia rodzaju ludzkiego za grzechy. Jako Bóg jest

wieczny, nieskończony, wszechobecny i wszechmocny, jako człowiek jest ograniczony

czasem, przestrzenią i mocą.

Zwyczaj ubierania choinek narodził się wśród ludów germańskich przeszło 300 lat

temu. W dniach przesilania zimy i nocy zawieszano u sufitu gałązki jemioły, jodły,

świerka, sosny jako symbol zwycięstwa życia nad śmiercią, dnia nad nocą, światła nad

ciemnością. Kościół chętnie przejął ten zwyczaj jako zapowiedź, znak i typ Jezusa

Chrystusa. Na drzewku zawieszamy światła, bo tak często Jezus

o sobie mówił, że jest światłością świata.

Po adwentowym oczekiwaniu bezpośrednim przygotowaniem do Świąt Bożego

Narodzenia jest Wigilia.

W Polsce wieczerza wigilijna rozpoczyna się po zapadnięciu zmroku, gdy na niebie

pojawia się pierwsza gwiazda.

Tradycja obchodów Świąt Bożego Narodzenia jest głęboko zakorzeniona nie tylko

w narodzie polskim. Na całym świecie katolicy świętują narodzenie Jezusa, ale

w każdym kraju panują nieco odmienne zwyczaje.

W Hiszpanii odpowiednikiem opłatka jest chałwa. Przed Bożym Narodzeniem każda

rodzina hiszpańska zaopatruje się w nową szopkę.

Wigilijna wieczerza rozpoczyna się po pasterce. Następnie wszyscy wychodzą na ulice

oświetlone tysiącami barwnych żarówek, śpiewają kolędy, tańczą i bawią się do rana.

Głównym daniem jest pieczona ryba oraz "ciasto Trzech Króli", w który zapieka się

drobne upominki.

Prezenty rozdawane są 6 stycznia w święto Trzech Króli, na pamiątkę darów, które

Jezus otrzymał od mędrców ze Wschodu.

W Wielkiej Brytanii wigilijny posiłek zaczyna się w południe w ścisłym gronie

rodzinnym. Obiad, bo trudno tu mówić o wieczerzy, składa się z pieczonego indyka i "

płonącego puddingu". Wieczorem w Wigilię angielskie dzieci wywieszają swoje

pończochy za drzwi, by nazajutrz rano odnaleźć je wypełnione prezentami.

Tu narodził się zwyczaj pocałunków pod jemiołą wiszącą u sufitu.

Taki pocałunek przynosi szczęście i spełnienie życzeń.

Londyn jest ojczyzną pierwszych kartek z życzeniami. W 1846 roku Jon Horsley

z Anglii zaprojektował pierwszą kartkę świąteczną z napisem "Wesołych Świąt Bożego

Narodzenia i szczęśliwego Nowego Roku".

W Szwecji Święta Bożego Narodzenia rozpoczynają się w pierwszą niedzielę adwentu.

Tradycyjna szwedzka uczta składa się z iutfisk, czyli rozmoczonej suszonej ryby o dość

mdłym smaku. Potem podaje się galaretkę wieprzową, głowiznę i chleb, a na deser

pierniczki. Nie stawia się wolnego nakrycia na stole, ale za to odwiedza się samotnych.

Szwedzi nie śpiewają kolęd, lecz tańczą wokół choinki.

W Niemczech "Boże Narodzenie" obejmuje trzy dni: 24 grudnia -"Wigilię", pierwszy

dzień Świąt Bożego Narodzenia, narodziny Jezusa Chrystusa (25.12.) i drugi dzień Świąt

Bożego Narodzenia (26.12.). W Wigilię w chrześcijańskich rodzinach przed lub po

uczestnictwie w Mszy Świętej zapala się świece na choince i wtedy rozpoczyna się

"gwiazdka" tzw. "Bescherung". Śpiewa się lub słucha się kolęd

i członkowie rodziny obdarowują się wzajemnie prezentami. Dzieciom opowiada się

legendę mówiącą, iż prezenty przyniósł Święty Mikołaj lub Dzieciątko Jezus. Wiele rodzin

wynajmuje nawet Mikołaja, którego rolę odgrywają studenci przebrani w kostium. W

pierwszym i drugim dniu Świąt Bożego Narodzenia wielu ludzi udaje się do kościoła na

świąteczne msze. 25 i 26 grudnia są dniami świątecznymi wolnymi od pracy.

Greckie Boże Narodzenie jest spokojnym, uroczystym okresem. Gorący okres

rozpoczyna się 6 grudnia w dniu Świętego Mikołaja, kiedy to wszyscy wymieniają się

podarunkami i trwa aż do 6 stycznia - święta Trzech Króli. Na dzień przed Bożym

Narodzeniem i Nowym Rokiem dzieci śpiewają coś na wzór kolęd, chodząc od domu do

domu. Te kolędy mają błogosławić domostwa. Często kolędy te są śpiewane przy

akompaniamencie małych metalowych trójkącików i małych glinianych bębenków. Za

śpiew dzieci często nagradzane są słodyczami i suszonymi owocami. Na prawie każdym

stole można znaleźć Christopsomo (Chleb Chrystusa). Jest to okrągły bochenek ozdobiony

na szczycie krzyżem, wokół którego ludzie stawiają symbole

z ciasta przedstawiające wszystko to, co oznacza długotrwałość. Jeśli biesiadnicy

pochodzą z wyspy i są rybakami na ich stole zobaczysz chleb z rybą. Choinki nie są

powszechnie używane w Grecji, a prezenty są wręczane 1 stycznia.

Obecnie w większych miastach można zobaczyć ulice przystrojone w lampki

i dekoracje. Powoli zostaje też przejmowana zachodnia tradycja wysłania kart

z życzeniami świątecznymi do przyjaciół i rodziny.

We Francji świąteczną atmosferę wyczuwa się już na kilka tygodni przed Bożym

Narodzeniem. Wszystkich opanowuje gorączka zakupów. Właściciele sklepów prześcigają

się w pomysłach dekorowania wystaw. Ulice miast przystrojone są kolorowymi lampkami

i gwiazdkami.

Święta Bożego Narodzenia pełnią we Francji bardzo ważną rolę. Są to święta rodzinne.

Francuzi wręczają sobie ręcznie robione kartki świąteczne oraz kupują prezenty. We

Francji, w przeciwieństwie do Polski, nie ma Wigilii. Francuzi biorą udział we mszy, a 25

grudnia siadają do wspólnego obiadu. W ten dzień je się indyka nadziewanego

kasztanami i pije dużo szampana.

We Francji dzieci wierzą, że to mały Jezus przynosi im prezenty, które

w wigilijną noc wkłada do bucików ustawionych przy kominku.

BOŻE NARODZENIE W CZECHACH I NA SŁOWACJI

Okres Bożego Narodzenia jest w Republice Czeskiej okresem szczególnym. Święta są

tu czasem wzajemnych spotkań rodzinnych oraz dniem wolnym, w którym można się

dobrze zabawić. Już kilka tygodni przed Bożym Narodzeniem, zarówno w Czechach, jak i

na Słowacji, wystawy sklepowe przyciągają klientów specjalnymi promocjami i

kolorowymi świecidełkami.

Prawdziwy okres świąteczny rozpoczyna się jednak dopiero 24 grudnia. Ludzie

wierzący przez cały ten dzień zachowują post, następnie składają sobie życzenia i

obdarowują się prezentami. W prawie każdym domu stoi choinka, wokół której

gromadzą się domownicy zasiadający do wspólnej kolacji, gdy na niebie ukaże się

pierwsza gwiazdka.

Na stole nie może na przykład zabraknąć "vánočky" - tradycyjnego białego ciasta

przypominającego wyglądem i smakiem polską słodką chałkę z bakaliami. Pierwszą

spożywaną potrawą są, podobnie jak w Polsce, opłatki. Następnie na stół wędruje zupa

grzybowa oraz obowiązkowo ryba, a najlepszą oczywiście jest karp. Na Słowacji, a przede

wszystkim w okolicach Bratysławy, w miejsce zupy grzybowej często podawany jest

kapuśniak. Czesi i Słowacy przywiązują też ogromną wagę do suszonych owoców oraz

jabłek, które służą nie tylko do jedzenia, ale także do świątecznych wróżb.

W okresie bożonarodzeniowym nasi południowi sąsiedzi śpiewają oczywiście również

kolędy, a ludzie nawiedzają kościoły, które w Czechach w ciągu roku świecą pustkami.

We Włoszech Święta Bożego Narodzenia mają tysiącletnią tradycję. Włosi wysyłają

wiele kartek z życzeniami do rodziny i przyjaciół.

8 grudnia ubiera się choinkę oraz budowane są żłobki w kościołach.

24 grudnia obchodzona jest Wigilia - uroczysta kolacja, podczas której jedzone są

typowe włoskie ciasta - penettone i pandoro, a także nugat, migdały i orzechy laskowe.

Włosi biorą udział w Pasterce. W czasie Bożego Narodzenia rozdają prezenty.

Centralne ulice Rzymu zdobią wielkie choinki.

We współczesnej Rosji bardziej uroczyście, niż Boże Narodzenie, świętowana jest noc z

31 grudnia na 1 stycznia. To czas prezentów, które w Rosji przynoszą Dziadek Mróz i jego

wnuczka Śnieżynka. Boże Narodzenie jest obchodzone po świętach Nowego Roku, 7

stycznia. To święto bardzo radosne, wiele osób udaje się wtedy do cerkwi, wszyscy

składają sobie życzenia. Rozpoczyna je uroczysta, rodzinna kolacja, czyli Wigilia.

Przygotowuje się postne danie z ziaren pszenicy, miodu i kaszy zmieszanymi z

migdałowym lub makowym mlekiem. Do kaszy dodaje się orzechy lub mak. Takim

daniem rozpoczyna się Wigilia. Na rosyjskim stole wigilijnym obowiązkowo powinno

znaleźć się 12 dań - zgodnie z liczbą apostołów - m.in. bliny, ryba i mięsa w galarecie,

pieczyste i pierniki miodowe. Wieczerzę wigilijną poprzedza ścisły post, który

przestrzegany jest, aż do pojawienia się pierwszej gwiazdki, symbolizującej gwiazdę

Betlejemską.

Do tradycji Świąt Bożego Narodzenia należy m.in. zapalanie świec w oknach

i ognisk na ulicach, które mają rozgrzać w zimową, mroźną noc narodzone Dzieciątko.

Dzieci z papierowymi gwiazdami i lampionami w rękach pukają do tych domów, w

których zapalono świece, aby złożyć życzenia domownikom, zaśpiewać kolędy, a nawet

odegrać całe przedstawienia. Gospodarze zapraszają ich do domu, do swojego stołu lub

nagradzają świątecznymi smakołykami.

Na Węgrzech w czasie świąt organizuje się wielkie bale dla dzieci.

Najważniejszy z nich odbywa się w stolicy kraju, Budapeszcie, w budynku Parlamentu.

Uczestniczą w nim znani aktorzy i artyści. Pod obrus leżący na stole wkłada się sianko.

Wyciągnięcie najdłuższego źdźbła wróży długie życie. W czasie Wigilii i Świąt Bożego

Narodzenia Węgrzy jedzą pieczonego indyka, zupę rybną oraz rosół z kury. Na stole nie

może zabraknąć ciasta z makiem, bo mak zapewnia rodzinie miłość.

W Austrii po piątej po południu rozbrzmiewa w oknach mały dzwoneczek.

To znak, że rozpoczyna się świąteczna kolacja. Austria jest ojczyzną jednej

z najpiękniejszych kolęd na świecie "Stalle Nacht, heilige nacht" (Cicha noc, święta

noc).

W Danii na Wigilię podaje się słodki ryż z cynamonem i pieczoną gęś z jabłkami.

Tradycyjnym daniem jest budyń z ryżem, w którym gospodyni ukrywa migdał. Kto go

znajdzie, ten dostaje świnkę z marcepanu, która zapewnia szczęście przez cały rok.

W Meksyku już 15 grudnia wiesza się pod sufitem piniatę - gliniane naczynie

wypełnione słodyczami. Pod nią gromadzą się dzieci. Jedno z nich rozbija piniatę kijem,

co rozpoczyna wyścig w zbieraniu słodyczy. Głównym daniem wigilijnym jest wędzony

dorsz z papryką i oliwą oraz małymi grzankami. Podaje się również pieczonego indyka,

owoce, słodycze.

Święta Bożego Narodzenia w Stanach Zjednoczonych - choć raczej właściwie

należałoby użyć zwrotu święto - gdyż tradycyjna amerykańska rodzina nie obchodzi

Wigilii, a 26 grudnia jest normalnym dniem pracy. Nie umniejsza to jednak roli, jaką

Boże Narodzenie pełni w kulturze USA. Każda amerykańska rodzina pieczołowicie i z

dużym wyprzedzeniem przygotowuje się na ich nadejście.

Ulice i domy przystrajane są tysiącem migocących światełek i lampek.

W ogródkach i witrynach sklepowych pojawiają się świąteczne dekoracje. Wszędzie

rozbrzmiewa dźwięk kolęd, a w powietrzu unosi się zapach choinek. Jedną

z ważniejszych tradycji związanych z Bożym Narodzeniem w Stanach Zjednoczonych

jest dawanie prezentów - wzajemne obdarowywanie się. W każdym domu pod choinką

piętrzą się prezenty, a ich otwarcie następuje w świąteczny poranek przed śniadaniem.

Kulminacyjnym punktem Bożego Narodzenia jest uroczysty obiad, na którym nie może

zabraknąć bliższej i dalszej rodziny.

Jak motywować dziecko do samodzielności?

* Nie rób czegoś Za dziecko, tylko Z NIM lub OBOK NIEGO- bądź

w pobliżu, by pomóc i czuwać nad bezpieczeństwem, ale pozwól mu

wykonać daną czynność samodzielnie.

* Naukę dziel na mniejsze etapy i wymagaj pokonania pojedynczych kroków.

* Nagradzaj za samodzielność- nagradzaj jednak nie efekty, ale próby

wykonania czegoś samodzielnie, nawet jeśli efekt końcowy nie jest

zadowalający.

* Pozwalaj dziecku podejmować decyzje ( o ile nie zaszkodzą one jemu

samemu lub otoczeniu), nawet jeśli wiesz, że skutek będzie daleki od

zamierzonego.

* Egzekwuj wywiązanie się z każdego obowiązku, jaki nałożysz na

dziecko; pamiętaj jednak, że chodzi tu o SAMODZIELNE,

a nie IDEALNE wykonanie.

* Miej w sobie gotowość na pogodzenie się, że nie wszystko będzie idealne,

szybko, czysto, do końca.

* Jeśli to, co dziecko zrobiło (np. sprzątanie), wymaga poprawy, najlepiej

popraw to tak, by dziecko tego nie widziało. Gdy to niemożliwe, powiedz

żartem np.: „ Właśnie mały duszek szepnął mi, bym i ja coś posprzątała”.

Starsze dziecko najpierw pochwal za to, co samo zrobiło, a potem, co

jeszcze chciałabyś, by zostało zrobione.

* Pokazuj, że dziecko jest lubiane i akceptowane, a jego sukcesy są

dostrzegane i ważne.

* Wykorzystuj możliwości, jakie daje grupa przedszkolna- dziecko chętniej

podejmuje zadania wśród rówieśników, podpatruje, bo „ też chce umieć”, a

modelowanie poprzez kolegów jest skuteczniejsze.

* Jeśli mówisz, co dziecko zrobiło źle, mów też, co zrobiło dobrze.

KIEDY WARTO SIĘ SKONSULTOWAĆ ZE SPECJALISTĄ

W DZIEDZINIE INTEGRACJI SENSORYCZNEJ?

DZIECKO:

* jest niezaradne ruchowo, często się potyka, przewraca, spada z krzeseł itp.,

* ma trudności z przyjęciem i utrzymaniem prawidłowej pozycji siedzącej,

* ma słabą równowagę,

* ma problemy z czynnościami samoobsługowymi: samodzielnym jedzeniem,

sznurowaniem butów, ubieraniem i rozbieraniem się, zapinaniem lub rozpinaniem

guzików,

* szybko się męczy,

* jest wiotkie, często podpiera głowę, pokłada się na stoliku,

* nieprawidłowo trzyma ołówek, zbyt mocno lub zbyt słabo przyciska go do papieru,

* ma nieustaloną bądź skrzyżowaną lateralizację,

* ma kłopot z wodzeniem wzrokiem za przesuwającym się przedmiotem,

z prowadzenie obserwacji,

* ma problemy z rozpoznawaniem kształtów, wyodrębnianiem figur z tła,

odnajdywaniem szczegółów na obrazku,

* ma pismo lustrzane, odwraca litery, sylaby lub słowa,

* ma opóźniony rozwój mowy bądź zaburzenia artykulacyjne,

* ma kłopoty z różnicowaniem dźwięków, myli podobne słowa, słabo rozumie bardziej

złożone polecenia werbalne,

* ma bardzo wąski repertuar żywieniowy, jest wybredne, nie chce próbować nowych

potraw, często ma odruch wymiotny,

* nie znosi dotyku określonych faktur, nie lubi rajstop, czapek itp.

* przesadnie reaguje na niewielki ból bądź ignoruje nawet poważne skaleczenia,

* ma problemy z koncentracją,

* ma trudności z zasypianiem i budzeniem się,

* jest poirytowane w sytuacji natłoku bodźców wzrokowych bądź słuchowych,

* jest nadaktywne i impulsywne,

* przejawia zachowania agresywne,

* jest wycofane, nieśmiałe, unika kontaktów.

Wszystkie opisane powyżej przykłady zachowań mogą być rezultatem zaburzonych

procesów integracji sensorycznej. Jeżeli nauczyciel lub rodzic dostrzegają jakiekolwiek

niepokojące symptomy bądź wyraźne nieprawidłowości rozwojowe, warto jak najszybciej

skonsultować się ze specjalistą, który pomoże określić charakter dysfunkcji i pokieruje do

odpowiedniej placówki na zajęcia wyrównawcze. Nie warto zwlekać, czekając, aż dziecko „

wyrośnie” z problemu. Wczesna diagnoza i szybka interwencja zwiększą szanse na całkowite

wyrównanie deficytów, a tym samym na umożliwienie dziecku- prawidłowego- rozwoju.

ZDROWE PRZEPISY DLA NAJMŁODSZYCH

PRZYGOTUJ MI MAMO

„Twarożek słodki na poczekaniu”

1 szklanka zsiadłego mleka

1 szklanka słodkiego mleka

Słodkie mleko zagotować, zestawić z ognia.

Wlać zsiadłe mleko nieroztrzepane i lekko zamieszać.

Po upływie około minuty, gdy ścięty sernik zacznie się oddzielać od serwatki,

oddzielić od serwatki.

Odcedzić przez sitko.

Twaróg powinien być zwarty, ale miękki.

„ Kisiel waniliowy”

100 g mleka,

8 g mąki ziemniaczanej, ( półtorej płaskiej łyżeczki),

15 g cukru,

wanilia ( żółtko),

sok owocowy

Więcej niż połowę mleka zagotować z cukrem i wanilią, a w pozostałym zimnym

mleku rozmieszać mąkę ziemniaczaną.

Na wrzące mleko wlać, ciągle mieszając, mąkę ziemniaczaną i podgrzewać aż masa

zgęstnieje

( doprowadzić do zagotowania, ale nie gotować).

Potrawę polać sokiem owocowym lub podać z przetartymi surowymi owocami.

Kisiel można przyrządzić również z żółtkiem.

Należy wtedy surowe żółtko rozmieszać z mąką ziemniaczaną i zimnym mlekiem,

wlać na wrzące mleko i mieszając zagotować.

ŚWIĄTECZNY HUMOR

O tej porze jak co roku, każdą rodzinę ogarnia spokój,

A na niebie pierwsza gwiazdka informuje nas o zmroku.

W gościnnym pokoju stoi piękna choinka.

Wokół się gromadzi przejęta rodzinka.

Pod drzewkiem leżą kolorowe prezenty,

Które w worze przyniósł Mikołaj Święty.

Tata przebrał się za człowieka,

Co na grzeczne dzieci z prezentami czeka.

Podobny do Świętego Mikołaja z rysów,

Lecz zapomniał zdjąć kapci- tygrysów.

Kiedy w wannie karpik pluska,

Kiedy mu ze strachu już siwieje łuska.

Pokaż, że jesteś dobrym człowiekiem.

Zjedz na święta sałatkę i popij ją mlekiem.