Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego obszaru Sadul

w dzielnicy Wawer m. st. Warszawy

Prognoza oddziaływania na środowisko

Opracowanie: Jacek Skorupski Pracownia Ochrony Środowiska 00-831 Warszawa, ul. Twarda 44/2

Warszawa, wrzesień 2013 r.

1

SPIS TREŚCI: 1.  PRZEDMIOT I ZAKRES PROGNOZY 2 2.  CEL OPRACOWANIA PROGNOZY; METODYKA 2 3  CHARAKTERYSTYKA PROJEKTU PLANU 3 3.1. GŁÓWNE CELE PLANU 3 3.2. POWIĄZANIA ANALIZOWANEGO PLANU Z INNYMI DOKUMENTAMI 3 3.3. ZAWARTOŚĆ PROJEKTU PLANU - CHARAKTERYSTYKA USTALEŃ 6 3.4. CELE OCHRONY ŚRODOWISKA I SPOSOBY ICH UWZGLĘDNIENIA W PROJEKCIE PLANU 15 4.  AKTUALNY STAN ŚRODOWISKA. CHARAKTERYSTYKA I UWARUNKOWANIA DO ZAGOSPODAROWANIA PRZESTRZENNEGO 16 4.1.  POŁOŻENIE TERENU – CHARAKTERYSTYKA OGÓLNA. 16 4.2.  RZEŹBA TERENU 18 4.3.  BUDOWA GEOLOGICZNA 19 4.4.  WARUNKI HYDROGEOLOGICZNE 20 4.5.  WODY POWIERZCHNIOWE 21 4.6.  GLEBY 23 4.7.  SZATA ROŚLINNA I ŚWIAT ZWIERZĘCY 24 4.8.  WARUNKI KLIMATYCZNE 31 4.9.  ZANIECZYSZCZENIA I UCIĄŻLIWOŚCI 32 5. PROGNOZOWANE ODDZIAŁYWANIA NA ŚRODOWISKO 36 5.1. POTENCJALNE ZMIANY STANU ŚRODOWISKA W PRZYPADKU BRAKU REALIZACJI PLANU 36 5.2. GŁÓWNE ZMIANY W ZAGOSPODAROWANIU TERENU, KTÓRE MOGĄ NASTĄPIĆ W WYNIKU REALIZACJI USTALEŃ ANALIZOWANEGO PLANU 36 5.3. WPŁYW NA PRZYRODNICZE OBSZARY CHRONIONE I SYSTEM POWIĄZAŃ PRZYRODNICZYCH; WPŁYW NA OBSZARY NATURA 2000 37 5.4. WPŁYW NA SZATĘ ROŚLINNĄ 40 5.5. WPŁYW NA ŚWIAT ZWIERZĘCY 41 5.6. WPŁYW NA POWIERZCHNIĘ ZIEMI (RZEŹBĘ TERENU), GLEBY, KOPALINY 41 5.7. WPŁYW NA WARUNKI KLIMATYCZNE I WYMIANĘ POWIETRZA 41 5.8. GOSPODARKA WODNO-ŚCIEKOWA: WPŁYW NA WODY POWIERZCHNIOWE I PODZIEMNE 42 5.9. WPŁYW NA STAN CZYSTOŚCI POWIETRZA 42 5.10. WPŁYW NA KLIMAT AKUSTYCZNY 43 5.11. WPŁYW NA ZAGROŻENIE POLAMI ELEKTROMAGNETYCZNYMI 46 5.12. GOSPODARKA ODPADAMI 46 5.13. WPŁYW NA DOBRA KULTURY 46 6. INFORMACJA O MOŻLIWYM TRANSGRANICZNYM ODDZIAŁYWANIU NA ŚRODOWISKO 47 7. PRZEWIDYWANE METODY ANALIZY SKUTKÓW REALIZACJI PROJEKTOWANEGO PLANU 47 8. PROPOZYCJA ROZWIĄZAŃ OGRANICZAJĄCYCH NEGATYWNE ODDZIAŁYWANIA NA ŚRODOWISKO. 47 9. PODSUMOWANIE - STRESZCZENIE 48 10. MATERIAŁY WEJŚCIOWE 50 10.1. MATERIAŁY PODSTAWOWE: 50 10.2. WYBRANE MATERIAŁY UZUPEŁNIAJĄCE I POMOCNICZE; ŹRÓDŁA INFORMACJI 50 

ZAŁĄCZNIKI:

1. Uzgodnienie Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Warszawie z dnia 15 maja 2009 r. 2. Uzgodnienie Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Warszawie z 27 kwietnia 2009r. 3. Projekt Miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – rysunek zmniejszony.

2

1. PRZEDMIOT I ZAKRES PROGNOZY Przedmiotem opracowania jest prognoza oddziaływania na środowisko do projektu Miejscowego

planu zagospodarowania przestrzennego obszaru Sadul w dzielnicy Wawer miasta stołecznego Warszawy.

Prognozą objęto teren w granicach w. wym. planu oraz tereny przyległe w zakresie, w jakim prognozuje się wpływ ustaleń planu na środowisko.

Sporządzenie prognozy jest elementem postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko, jakiej podlegają miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego zgodnie z art. 46 Ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. Nr 199 z 7.11.2008 r. poz. 1227).

Ramowy zakres prognozy określa art. 51 ust. 2 w.w. ustawy.

Zgodnie z art. 53 w.w. ustawy sporządzający plan uzgodnił zakres i stopień szczegółowości informacji zawartych w prognozie z ustawowo do tego wskazanymi organami, to jest: Regionalną Dyrekcją Ochrony Środowiska w Warszawie oraz Państwowym Powiatowym Inspektorem Sanitarnym w Warszawie.

Uzgodnienia dokonane przez w. w. organy przedstawiono w załącznikach do niniejszej prognozy. (Zał. 1 i zał. 2).  

2. CEL OPRACOWANIA PROGNOZY; METODYKA Podstawowym celem prognozy jest stwierdzenie czy i jakie zmiany w środowisku wystąpią w

trakcie i po zagospodarowaniu analizowanego terenu zgodnie z ustaleniami określonymi w projekcie planu, oraz ocena, czy będą to zmiany znaczące.

Punktem odniesienia do wszystkich analiz jest charakterystyka stanu istniejącego środowiska. Został on szczegółowo przedstawiony w opracowaniach stanowiących podstawowe materiały wejściowe do niniejszej prognozy.

Plan nie stanowi „docelowego obrazu” omawianego terenu. Jest to zbiór warunków, w oparciu o które może dokonywać się nowe zagospodarowanie. Nie ma żadnych gwarancji, że cały teren zostanie zainwestowany w pełni tak, jak plan na to pozwala. Niemniej jednak nie ma też przesłanek do przewidywania, że nie zostanie on w całości zabudowany i to na najmniej korzystnych dla środowiska, zgodnych z planem warunkach. Tak więc podstawowym założeniem metodycznym jest przyjęcie, że – w zgodzie z projektowanymi ustaleniami – na całym terenie docelowo powstanie zainwestowanie w wielkości i skali maksymalnej, na jakie plan pozwala.

Traktowanie planu jako zbioru zasad, a nie docelowego obrazu zagospodarowania, ogranicza możliwości wymiarowania prognozowanych zjawisk. Najczęściej możliwe są do przewidzenia tylko kierunki zjawisk, które będą zachodziły w środowisku.

W prognozie skoncentrowano się na szczegółowym przeanalizowaniu ustaleń planu: zapisów w tekście oraz treści rysunku.

Założono przy tym, że: ustalone lub dopuszczone planem wielkości i wskaźniki mogą być w procesie realizacji planu

wykorzystane maksymalnie, przy dopuszczeniu rozwiązań alternatywnych wybrane będzie mniej korzystne dla środowiska.

Specyfika dokumentu, jakim jest miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego powoduje, że

wszelkie prognozy skutków realizacji planu są obarczone znaczną niepewnością i mogą być przedstawiane prawie wyłącznie metodą opisową. Symulacje, zwłaszcza liczbowe mają ograniczone zastosowanie.  

3

3 CHARAKTERYSTYKA PROJEKTU PLANU

3.1. GŁÓWNE CELE PLANU

W celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy uchwala dokument pod nazwą „studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy”. Obejmuje ono cały obszar gminy.

Natomiast w celu ustalenia przeznaczenia terenów, w tym dla inwestycji celu publicznego, oraz określenia sposobów ich zagospodarowania rada gminy uchwala miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują, wraz z innymi przepisami, sposób wykonywania prawa własności nieruchomości. Plan miejscowy jest aktem prawa miejscowego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1) lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego; 2) sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

3.2. POWIĄZANIA ANALIZOWANEGO PLANU Z INNYMI DOKUMENTAMI

Ustalenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych. Plan miejscowy uchwala rada gminy, po stwierdzeniu jego zgodności z ustaleniami studium,

W tej sytuacji najistotniejszym dokumentem powiązanym z analizowanym projektem

miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest „Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego m. st. Warszawy” zatwierdzone uchwałą Nr LXXXII/2746/2006 Rady m. st. Warszawy z dnia 10 października 2006 r.

W studium tym określono między innymi strukturę funkcjonalno-przestrzenną miasta.

Teren opracowania znajduje się w zasięgu strefy przedmieść w obszarze: • M2 – o przewadze zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej; • ZP – tereny zieleni urządzonej; • ZL – tereny zieleni leśnej. Ustala się wskaźniki: dla obszaru M2:

- dopuszczalna wysokość – 12 m - max. intensywność zabudowy – 0,6 - po zach. str. Traktu Lubelskiego, po wsch. stronie Kanału Zagoździańskiego i po zach. stronie ul.

Patriotów – min. powierzchnia biologicznie czynna to – 40-60%

4

Rys. 1. Fragment „Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego m. st. Warszawy” – kierunki – struktura funkcjonalno-przestrzenna Studium określa także układ drogowo-uliczny w mieście i podaje klasyfikację ulic (rysunek

poniżej). W Studium adaptowane są ulice istniejące: Szpotańskiego (Główna) oraz Trakt Lubelski i Lucerny

(Z- zbiorcze). Ulicami nowoprojektowanymi są: Trasa Olszynki Grochowskiej (GP – główna ruchu

przyspieszonego) oraz Bora-Komorowskiego (Z – zbiorcza).

Rys. 2. Fragment „Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego m. st. Warszawy” – kierunki – klasyfikacja ulic - stan projektowany.

„Studium…” określa tereny tworzące System Przyrodniczy Warszawy (SPW). Zgodnie ze Studium teren objęty planem położony w części zachodniej w granicach Systemu Przyrodniczego

5

Warszawy. Są to głównie ekstensywnie zabudowane tereny o charakterze wspomagającym. Do terenów podstawowych SPW należą fragmenty tarasy zalewowego na zachód od ul. Trakt Lubelski.

Wzdłuż projektowanej Trasy Olszynki Grochowskiej, po śladzie Kanału Zagoździańskiego biegnie korytarz ekologiczny – lokalne powiązanie przyrodnicze.

 

Rys. 3. Fragment „Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego m. st. Warszawy” – System Przyrodniczy Warszawy - kierunki.

 

6

Ustawowe powiązanie pomiędzy dokumentami: studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego oraz miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego polegające na obowiązku zgodności planu ze studium powoduje, że zakres stanowienia planu jest ograniczony. Plan miejscowy jest uszczegółowieniem polityki ustalonej w studium.

Istotnymi dokumentami powiązanymi z analizowanym planem są inne plany miejscowe. W

sąsiedztwie obowiązują obecnie dwa mpzp (obejmujące tereny po wschodniej stronie linii kolejowej): MPZP osiedla Anin oraz MPZP obszaru UM4 Międzylesie.

W trakcie sporządzania są m.in.: Mpzp rejonu ul. Zwoleńskiej, Mpzp obszaru Las, Mpzp obszaru Kuligów.

 

 

Rys. 4. Miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego w analizowanym rejonie.

3.3. ZAWARTOŚĆ PROJEKTU PLANU - CHARAKTERYSTYKA USTALEŃ

Zawartość miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wynika z przepisów ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zmian.). Zakres projektu planu jest szczegółowo określony w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164 poz. 1587).

Tekst planu

Poniżej przedstawiono charakterystykę najważniejszych ustaleń mających wpływ na zagadnienia ochrony środowiska: W § 2 - definiuje się pojęcia użyte w planie, w tym: wskaźnik maksymalnej intensywności zabudowy na działce budowlanej – należy przez to

rozumieć największą nieprzekraczalną wartość stosunku powierzchni całkowitej wszystkich kondygnacji nadziemnych wszystkich budynków istniejących i lokalizowanych na działce

7

budowlanej do powierzchni całkowitej działki budowlanej; powierzchnia biologicznie czynna – należy przez to rozumieć grunt rodzimy oraz wodę

powierzchniową na terenie działki budowlanej, a poza terenami położonymi w obszarze Systemu Przyrodniczego Warszawy także 50% sumy powierzchni tarasów i stropodachów o powierzchni nie mniejszej niż 10 m2 urządzonych jako stałe trawniki lub kwietniki na podłożu zapewniającym im naturalną wegetację;

minimalny wskaźnik powierzchni biologicznie czynnej – należy przez to rozumieć najmniejszy procentowy udział powierzchni biologicznie czynnej na działce budowlanej;

usługi – należy przez to rozumieć obiekty wolnostojące lub lokale użytkowe wbudowane, w których prowadzona jest działalność służąca zaspokajaniu potrzeb ludności, nie związana z wytwarzaniem dóbr materialnych metodami przemysłowymi, z wykluczeniem obiektów handlowych o powierzchni sprzedaży większej niż 400 m2, przy czym prowadzona działalność nie może powodować przekroczenia dopuszczalnych standardów jakości środowiska poza działką budowlaną, na której są zlokalizowane;

strefa techniczna dla linii nadziemnej napowietrznej – należy przez to rozumieć pas terenu wyznaczony poszerzonymi o podwójną odległość między przewodami tej linii, rzut poziomy pomiędzy skrajnymi przewodami linii elektroenergetycznej;

W § 4 - określa się wyznaczone w planie przeznaczenia terenów, w tym:

1) Tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej – MN, 2) Tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej ekstensywnej – MNE, 3) Tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej i usług - MN/U, 4) Tereny zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej – MW, 5) Tereny usług, handlu i biur – U, 6) Tereny usług oświaty – UO, 7) Tereny usług publicznych – UP, 8) Tereny usług administracji – UA, 9) Tereny zieleni urządzonej - ZP, 10) Tereny lasów – ZL, 11) Tereny dróg wewnętrznych – KDw, 12) Tereny ulic (dróg publicznych) – KD, 13) Tereny placów miejskich - KDD-PM, 14) Tereny alej pieszych (dróg publicznych) - KDD-P, 15) Tereny przepompowni ścieków - I-Ks, 16) Tereny obiektów i urządzeń elektroenergetycznych - I-E, 17) Tereny obiektów i urządzeń hydrograficznych lub zieleni urządzonej - I-H/ZP, 18) Tereny obiektów i urządzeń transportu kolejowego – KK.

Ponadto w tym paragrafie dokonano kwalifikacji poszczególnych terenów z punktu widzenia ochrony przed hałasem, przypisując poszczególnym przeznaczeniom planistycznym odpowiednie ustalenia w rozumieniu ustawy - Prawo ochrony środowiska i przepisów określających dopuszczalne poziomy hałasu w środowisku.

W § 8 – ustala się zasady ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu kulturowego, w tym:

1. Wyznacza się granice terenów zieleni urządzonej (ZP) oraz tereny lasów (ZL), dla których ustala się:

1) ochronę istniejącej wartościowej zieleni wysokiej i niskiej, a w szczególności ochronę istniejącego wartościowego drzewostanu; 2) nasadzenia drzew i krzewów, uzupełnianie zieleni, wymianę drzew chorych i zamierających na nowe; 3) obowiązek zapewnienia powierzchni biologicznie czynnych pokrytych roślinnością, zgodnie

8

ze wskaźnikami określonymi w ustaleniach szczegółowych dla poszczególnych terenów; 4) obowiązek odprowadzania wód opadowych i roztopowych do ziemi; 5) ochronę cieków wodnych – zachowanie otwartych urządzeń wodnych służących kształtowaniu zasobów wodnych (kanał Nowe Ujście i kanał Zagoździański), zakaz ich przekrywania i zasypywania; przy czym dopuszcza się budowę kładek pieszych lub przebudowę kanału polegającą na ujęciu odcinka kanału w rurociąg wyłącznie w przypadku budowy, rozbudowy lub przebudowy infrastruktury drogowej.

2. Dla terenów ulic i placów ustala się: 1) w celu ochrony przed zanieczyszczeniami środowiska na terenach dróg publicznych należy stosować rozwiązań techniczne, technologiczne i organizacyjne ograniczające emisję i rozprzestrzenianie zanieczyszczeń, a w szczególności:

a) zabezpieczeń akustycznych, b) zabezpieczeń przed przedostawaniem się zanieczyszczonych wód opadowych i roztopowych do ziemi, c) środków umożliwiających usuwanie odpadów powstających w trakcie eksploatacji dróg; d) właściwej organizacji ruchu.

2) zachowanie i uzupełnienie istniejących szpalerów drzew oraz nasadzenia szpalerów drzew, wyznaczonych na rysunku planu; lokalizacja szpaleru drzew w przekroju ulicy może podlegać zmianom; dopuszcza się wymianę drzew chorych i zamierających na nowe; 3) wydzielenie w posadzce chodnika trawników lub pasów zieleni niskiej o szerokości nie mniejszej niż 2m dla szpaleru drzew albo powierzchni nie mniejszej niż kwadrat 1,5 m x 1,5 m wokół każdego drzewa; dopuszcza się stosowanie poziomych i pionowych osłon drzew, systemów nawadniających lub napowietrzających, barierek ochronnych o wysokości nie przekraczającej 40 cm od poziomu chodnika; 4) zakaz lokalizowania innych obiektów, w szczególności miejsc parkingowych, elementów reklamowych i elementów MSI, na wydzielonych trawnikach, pasach zieleni i powierzchniach wokół drzew określonych w pkt. 2; 5) obowiązek odprowadzania ścieków opadowych i roztopowych z powierzchni zanieczyszczonych o trwałej nawierzchni (terenów dróg, ulic, parkingów, itp.), zgodnie z § 15, ust. 4 pkt.3,4,5; dopuszcza się odprowadzenie wód opadowych i roztopowych z pozostałych powierzchni, szczególnie z terenów zieleni ulicznej, do ziemi 6) ochronę cieków wodnych – zachowanie otwartych urządzęń wodnych służących kształtowaniu zasobów wodnych (kanał Nowe Ujście i kanał Zagoździański), zakaz ich przekrywania i zasypywania; przy czym dopuszcza się budowę kładek pieszych lub przebudowę kanału polegającą na ujęciu odcinka kanału w rurociąg wyłącznie w przypadku budowy, rozbudowy lub przebudowy infrastruktury drogowej.

3. Dla terenów działek budowlanych ustala się: 1) ochronę istniejącego wartościowego drzewostanu, szczególnie na terenach usług oświaty (UO), usług publicznych (UP) oraz usług administracji (UA); przy czym dopuszcza się możliwość wycinki drzew i krzewów zgodnie z przepisami odrębnymi; w przypadku wycinki drzew należy nasadzić nowe w ramach powierzchni biologicznie czynnej określonej dla działki budowlanej lub na terenach publicznych, w miejscach wyznaczonych przez organ gminy; 2) obowiązek odprowadzania wód opadowych z placów parkingowych i innych powierzchni przewidzianych do ruchu kołowego do miejskiej sieci kanalizacyjnej; dopuszcza się odprowadzenie wód opadowych z pozostałych powierzchni, szczególnie z terenów biologicznie czynnych do ziemi; 3) stosowanie urządzeń grzewczych zgodnie z warunkami określonymi w § 15 ust. 5; 4) zakaz lokalizowania obiektów i urządzeń, które mogą powodować przekroczenia dopuszczalnych standardów jakości środowiska, przekroczenia dopuszczalnych norm w zakresie emisji szkodliwych substancji, promieniowania elektromagnetycznego, hałasu, wibracji itp. poza działką budowlaną, na której są zlokalizowane; 5) zakaz lokalizowania: stacji paliw, warsztatów samochodowych, stacji obsługi pojazdów, myjni, chyba że ustalenia szczegółowe stanowią inaczej.

9

4. W zakresie przeciwdziałania powstawaniu zanieczyszczeń na terenie projektowanej Trasy Olszynki Grochowskiej (1 KDGP) ustala się:

1) przy budowie ulicy (1 KDGP) ustala się realizację jezdni i innych urządzeń ruchu kołowego w sposób ograniczający powstawanie i rozprzestrzenianie się hałasu i drgań np. poprzez zastosowanie nawierzchni cichobieżnych, wprowadzenie zieleni przyulicznej – szpalerów drzew (zgodnie z rysunkiem planu) i zieleni niskiej, kształtowanie przekroju ulicy, wprowadzenie właściwej organizacji ruchu; 2) dopuszcza się wprowadzenie przeszklonych ekranów akustycznych wyłącznie wzdłuż jezdni głównych Trasy oraz dopuszcza się wprowadzenie wałów ziemnych o wysokości do 1,5m z zielenią wysoką i niską po obu stronach Trasy Olszynki Grochowskiej.

5. W zakresie przeciwdziałania powstawaniu zanieczyszczeń na terenie ulicy Szpotańskiego (1KDG) ustala się:

1) przy przebudowie ulicy (1 KDG) ustala się wprowadzenie rozwiązań technicznych i przestrzennych sprzyjających ograniczaniu powstawania i rozprzestrzeniania się hałasu i drgań np. poprzez wymianę nawierzchni, wprowadzenie i uzupełnianie zieleni przyulicznej – szpalerów drzew i zieleni niskiej, zmiany w organizacji ruchu; 2) dopuszcza się wprowadzenie przeszklonych ekranów akustycznych.

6. W zakresie przeciwdziałania powstawaniu zanieczyszczeń na terenie ulic: Trakt Lubelski (1 KDZ), ul. Kadetów (3 KDZ), ul. Lucerny (4 KDZ) i ul. Nowo-Bora Komorowskiego (5 KDZ):

1) przy budowie ulicy Nowo-Bora Komorowskiego (5 KDZ) ustala się realizację jezdni i innych urządzeń ruchu kołowego w sposób ograniczający powstawanie i rozprzestrzenianie się hałasu i drgań np. poprzez zastosowanie nawierzchni cichobieżnych, wprowadzenie zieleni przyulicznej – szpalerów drzew (zgodnie z rysunkiem planu) i zieleni niskiej, kształtowanie przekroju ulicy, wprowadzenie właściwej organizacji ruchu; 2) przy przebudowie ulic istniejących: Trakt Lubelski (1 KDZ), ul. Kadetów (3 KDZ) i ul. Lucerny (4 KDZ) ustala się wprowadzenie rozwiązań technicznych i przestrzennych sprzyjających ograniczaniu powstawania i rozprzestrzeniania się hałasu i drgań np. poprzez wymianę nawierzchni, wprowadzenie i uzupełnianie zieleni przyulicznej – szpalerów drzew i zieleni niskiej, zmiany w organizacji ruchu; 3) dopuszcza się wprowadzenie przeszklonych ekranów akustycznych wzdłuż jezdni głównych ul. Nowo-Bora Komorowskiego (5 KDZ).

7. W zakresie ochrony przed zanieczyszczeniami terenów przylegających do ulic: Trasy Olszynki Grochowskiej (1 KDGP), ul. Szpotańskiego (1KDG), ul. Trakt Lubelski (1 KDZ), ul. Kadetów (3 KDZ), ul. Lucerny (4 KDZ) i ul. Nowo-Bora Komorowskiego (5 KDZ) oraz do L1.1 KK (terenu obiektów i urządzeń transportu kolejowego) ustala się:

1) realizację nowej zabudowy zlokalizowanej od strony ulic w sposób uwzględniający rzeczywisty poziom hałasu lub potencjalne zanieczyszczenia związane z hałasem i drganiami związane z planowaną budową lub rozbudową ulic, między innymi poprzez zastosowanie rozwiązań konstrukcyjno-budowlanych ograniczających uciążliwość akustyczną, a w szczególności przegród o wysokiej izolacyjności, w budynkach, obiektach i pomieszczeniach przeznaczonych na stały pobyt ludzi; 2) dopuszcza się renowację akustyczną budynków istniejących, tzn. przebudowę budynku, której celem jest zabezpieczenie wnętrz budynku przed hałasem i drganiami z zewnątrz, obniżenie lub tłumiemie hałasów i drgań, między innymi poprzez: wprowadzenie okien o podwyższonej izolacyjności akustycznej, renowację elewacji, przebudowę wnętrz itp.; 3) w budynkach i lokalach położonych przy ulicach dopuszcza się zmianę funkcji pomieszczeń mieszkalnych lub innych pomieszczeń o funkcjach chronionych narażonych na hałas na funkcje biurowe, usługowe, techniczne; od strony ulic należy lokalizować przede wszystkim pomieszczenia pomocnicze takie jak: klatki schodowe, pomieszczenia higieniczno - sanitarne itp., chyba że zastosowane przegrody, izolacje akustyczne i ekrany zapewniają zachowanie właściwego klimatu akustycznego wewnątrz pomieszczeń; 4) dopuszcza się również wprowadzanie zieleni i budynków o funkcjach usługowych i biurowych w pierzejach ulic, stanowiących izolacje akustyczną dla zabudowy wewnątrz

10

kwartałów, zgodnie z ustaleniami szczegółowymi.

8. Wyznacza się zasięg terenów Systemu Przyrodniczego Warszawy (SPW), zgodnie z rysunkiem planu, dla których ustala się:

1) zakaz lokalizowania urządzeń i instalacji należących do przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko, poza przedsięwzięciami infrastrukturalnymi służącymi poprawie stanu środowiska i obsłudze mieszkańców; 2) zakaz dokonywania trwałych zmian stosunków wodnych; 3) zakaz wykonywania prac ziemnych trwale zniekształcających naturalne formy rzeźby terenu i obniżających walory krajobrazowe z wyjątkiem prac związanych z zabezpieczeniem przeciwpowodziowym, z utrzymaniem, budową, odbudową i modernizacją urządzeń wodnych oraz przedsięwzięć infrastrukturalnych służących obsłudze mieszkańców.

9. Wyznacza się granice korytarza wymiany powietrza wchodzącego w skład Systemu Przyrodniczego Warszawy (SPW) - zgodnie z rysunkiem planu, dla którego ustala się:

1) zakaz lokalizowania urządzeń i instalacji mogących niekorzystnie wpływać na jakość powietrza; 2) zakaz lokalizowania zabudowy ograniczającej swobodny przepływ mas powietrza; 3) obowiązek zagospodarowania obszaru w sposób sprzyjający wymianie powietrza, zgodnie z ustaleniami szczegółowymi.

10. Plan wskazuje granice Warszawskiego Obszaru Chronionego Krajobrazu, w zasięgu którego obowiązują ustalenia wynikające z Rozporządzenia nr 3 Wojewody Mazowieckiego z dnia 13 lutego 2007 r. w sprawie Warszawskiego Obszaru Chronionego Krajobrazu.

W § 9 ustala się zasady ochrony dziedzictwa kulturowego, zabytków i dóbr kultury współczesnej, które na analizowanym terenie dotyczą nieruchomych zabytków archeologicznych oraz istniejących elementów identyfikacji przestrzennej takich jak: pomniki, tablice pamiątkowe, kapliczki, krzyże przydrożne.

W § 15 – ustala się zasady obsługi analizowanego obszaru infrastrukturą techniczną, w tym:

1. Określa się następujące zasady przebudowy, rozbudowy lub budowy systemów infrastruktury technicznej na obszarze planu:

1) ustala się obsługę w oparciu o miejskie systemy infrastruktury technicznej; 2) dopuszcza się zachowanie i użytkowanie istniejących sieci i urządzeń infrastruktury technicznej a także ich modernizację, przebudowę lub rozbudowę, wynikające z bieżących potrzeb funkcjonowania oraz przyszłego zagospodarowania terenu; 3) ustala się rezerwy terenu dla projektowanych sieci i urządzeń infrastruktury technicznej na terenach położonych w liniach rozgraniczających dróg publicznych, w miejscach dostępnych dla właściwych służ eksploatacyjnych; 4) dopuszcza się lokalizowanie projektowanych sieci i urządzeń infrastruktury technicznej poza liniami rozgraniczającymi dróg publicznych w taki sposób, aby zminimalizować występowanie kolizji z istniejącą lub projektowaną zabudową i zagospodarowaniem terenu; 5) dopuszcza się realizację kanałów zbiorczych (tuneli wieloprzewodowych) dla sieci infrastruktury technicznej.

2. W zakresie zaopatrzenia w wodę i sieci wodociągowej: 1) ustala się zaopatrzenie w wodę wszystkich obiektów budowlanych z miejskiej sieci wodociągowej; 2) użytkowanie istniejących indywidualnych lub lokalnych ujęć wód podziemych dopuszcza się

wyłącznie na potrzeby istniejących obiektów budowlanych, do czasu zrealizowania sieci

11

wodociągowej; 3) budowę nowego indywidualnego ujęcia wód podziemnych dopuszcza się wyłącznie dla

obiektów budowlanych w zabudowie jednorodzinnej, tylko w przypadku braku dostępu lub braku warunków technicznych podłączenia obiektu do miejskiej sieci wodociągowej;

4) po wybudowaniu miejskiej sieci wodociągowej zakazuje się realizacji nowych indywidualnych ujęć wód podziemnych, za wyjątkiem ujęć wód podziemnych na potrzeby ogólnodostępnych punktów czerpalnych i obiektów służby zdrowia;5) ustala się rezerwy terenu dla realizacji sieci wodociągowej i przyłączy do projektowanej, modernizowanej zabudowy i obiektów przewidzianych w planie, na terenach położonych w liniach rozgraniczających ulic publicznych (KD), placów miejskich (KDD-PM) i terenów komunikacji wewnętrznej (KDw) o szerokości min. 5,0m i w miejscach dostępnych dla właściwych służb eksploatacyjnych, z uwzględnieniem ustaleń ust. 1 pkt 3 i 4.

3. W zakresie odprowadzania ścieków i sieci kanalizacyjnej: 1) ustala się odprowadzanie ścieków sanitarnych ze wszystkich obiektów budowlanych w systemie rozdzielczym do miejskiej sieci kanalizacyjnej na warunkach technicznych uzgodnionych z zarządcą sieci, z uwzględnieniem ustaleń pkt 4; 2) ustala się zasadę budowy kanalizacji sanitarnej maksymalnie wypłyconej dla ochrony istniejących stosunków gruntowo-wodnych; 3) ustala się rezerwy terenu dla realizacji sieci kanalizacyjnej i przykanalików do projektowanej, modernizowanej zabudowy i obiektów przewidzianych w planie, na terenach położonych w liniach rozgraniczających ulic publicznych (KD), placów miejskich (KDD-PM) i terenów komunikacji wewnętrznej (KDw) o szerokości min. 5,0m i w miejscach dostępnych dla właściwych służb eksploatacyjnych, z uwzględnieniem ustaleń ust. 1 pkt 3 i 4; 4) dopuszcza się stosowanie istniejących bezodpływowych zbiorników na nieczystości ciekłe tylko na potrzeby istniejących obiektów budowlanych (dopuszczenie nie dotyczy terenów położonych w obszarze narażonym na zalanie); dopuszcza się budowę nowych zbiorników na nieczystości ciekłe wyłącznie dla obiektów budowlanych w zabudowie jednorodzinnej wolnostojącej i bliźniaczej (dopuszczenie nie dotyczy terenów położonych w obszarze narażonym na zalanie), tylko w przypadku braku dostępu lub braku możliwości technicznych podłączenia obiektu do miejskiej sieci kanalizacyjnej, pod warunkiem, że nie będą one miały negatywnego oddziaływania na wody podziemne; po wybudowaniu miejskiej sieci kanalizacyjnej dającej możliwość odprowadzania ścieków z obiektu budowlanego zakazyje się budowy i użytkowania bezodpływowych zbiorników na nieczystości ciekłe oraz przydomowych oczyszczalni ścieków.

4. W zakresie odprowadzania wód opadowych i roztopowych: 1) dla istniejących obiektów budowlanych dopuszcza się zagospodarowanie wód opadowych i roztopowych w sposób dotychczasowy; 2) ustala się, że dla nowo projektowanej zabudowy wody opadowe lub roztopowe w pierwszej kolejności będą zagospodarowane w miejscu ich powstawania; wody te należy odprowadzać na własny teren nieutwardzony lub w inny sposób, w granicach działki budowlanej, dopuszczony przepisami odrębnymi, z uwzględnieniem wielkości powierzchni biologicznie czynnej; dopuszcza się odprowadzenie wód opadowych lub roztopowych do rowów lub zbiorników retencyjnych na warunkach uzgodnionych z ich zarządcą; wody opadowe i roztopowe odprowadzane do kanałów należy ograniczyć do wielkości włąsciwej dla spływu z powierzchni naturalnej nieutwardzonej; 3) ustala się odprowadzenie wód opadowych i roztopowych z powierzchni zanieczyszczonych o trwałej nawierzchni (terenów dróg, ulic, parkingów, itp.) do ziemi poprzez rowy lub zbiorniki retencyjno - odparowywalne po ich wstępnym podczyszczeniu w separatorach; 4) w razie braku możliwości technicznych odprowadzania wód opadowych i roztopowych z terenu działki lub obiektu budowlanego do ziemi, dopuszcza się ich odprowadzenie do kanalizacji deszczowej na warunkach technicznych uzgodnionych z dysponentem kanalizacji; 5) dopuszcza się realizację kanalizacji deszczowej; 6) dla terenów zieleni urządzonej (ZP) i terenów lasów (ZL) ustala się obowiązek wprowadzania wód opadowych i roztopowych do ziemi;

12

7) nakazuje siękształtowanie powierzchni działek w sposób zabezpieczający przed spływem z nich wód opadowych i roztopowych na tereny działek sąsiadujących; 8) istniejace i realziowane urządzenia odwodnienia terenów, w tym kanały, rowy i zbiorniki retencyjne są inwestycjami celu publicznego.

5. W zakresie zaopatrzenia w ciepło i sieci ciepłowniczej: 1) ustala się zaopatrzenie w ciepło zabudowy na obszarze planu z sieci cieplnej lub w oparciu o urządzenia zasilane z sieci gazowej z uwzględnieniem pkt 2- 4; 2) dopuszcza się zaopatrzenie w ciepło zabudowy z odnawialnych źródeł energii, urządzeń kogeneracji rozproszonej lub indywidualnych urządzeń wytwarzających ciepło w oparciu o urządzenia zasilane z sieci elektroenergetycznej; 3) dopuszcza się zaopatrzenie w ciepło z indywidualnych kotłów opalanych paliwem płynnym, jeżeli w odległości mniejszej niż 50m od granicy działki budowlanej nie ma sieci gazowej lub sieci cieplnej; 4) zakazuje się zaopatrzenia nowej zabudowy na obszarze planu w ciepło z indywidualnych kotłów opalanych paliwem stałym, przy czym dopuszcza się zaopatrzenie istniejącej zabudowy w ciepło z indywidualnych kotłów opalanych paliwem stałym do czasu stworzenia możliwości podłączenia do sieci gazowej lub sieci cieplnej.

6. W zakresie zaopatrzenia w gaz i sieci gazowej: 1) ustala się pełne pokrycie potrzeb związanych z ogrzewaniem, przygotowaniem ciepłej wody i przygotowywaniem posiłków; 2) ustala się rezerwy terenu dla sieci gazowej i przyłączy na terenach położonych w liniach rozgraniczających: ulic publicznych (KD), placów (KDD-PM) i terenów dróg wewnętrznych (KDw) o szerokości min. 5,0m i w miejscach dostępnych dla właściwych służb eksploatacyjnych, z uwzględnieniem ustaleń ust. 1 pkt 3 i 4; 3) sieci i urządzenia gazowe powinny być realizowane zgodnie z warunkami określonymi w rozporządzeniu w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać sieci gazowe; w szczególności:

a) linie ogrodzeń powinny przebiegać w odległości nie mniejszej niż 0,5m od gazociągu, b) szafki gazowe umieszczane w linii ogrodzenia lub na ścianie budynku i otwierane od strony ulicy publicznej (KD), należy montować jako wbudowane w ogrodzenie lub wbudowane w ścianę budynku, tak, aby ich ścianki i drzwiczki nie wystawały poza obrys ogrodzenia lub obrys ściany od strony drogi publicznej (KD) lub placu (KDD-PM) lub terenów dróg wewnętrznych (KDw);

4) dla zabudowy jednorodzinnej, w przypadku braku dostępu do sieci gazowej, dopuszcza się stosowanie zbiorników na płynne paliwo gazowe; 5) dopuszcza się wykorzystywanie gazu w urządzeniach wytwarzających ciepło lub w urządzeniach kogeneracji rozproszonej.

7. W zakresie zaopatrzenia w energię elektryczną i sieci elektroenergetycznych: 1) ustala się zaopatrzenie w energię elektryczną z miejskiej sieci elektroenergetycznej; 2) dopuszcza się zachowanie istniejących stacji transformatorowych; dopuszcza się lokalizację nowych wnętrzowych stacji transformatorowych, w tym stacji podziemnych; 3) ustala się rezerwy terenu dla sieci elektroenergetycznych na terenach położonych w liniach rozgraniczających: ulic publicznych (KD), placów miejskich (KDD-PM) i terenów dróg wewnętrznych (KDw) o szerokości min. 5,0m i w miejscach dostępnych dla właściwych służb eksploatacyjnych, z uwzględnieniem ustaleń ust. 1 pkt 3 i 4; 4) zakazuje się lokalizowania na obszarze planu napowietrznych linii elektroenergetycznych; dopuszcza się użytkowanie i remont istniejących linii napowietrznych i wykonywanie do nich przyłączy do obiektów budowlanych; 5) dopuszcza się skablowanie wszystkich istniejących napowietrznych linii elektroenergetycznych; 6) dopuszcza się rozbudowę i modernizację istniejących sieci elektroenergetycznych średniego i niskiego napięcia; 7) ustala się budowę nowych linii elektroenrgetycznych wyłącznie jako kablowych; dopuszcza

13

się modernizację istniejących linii polegającą na zastosowaniu przewodów izolowanych lub kablowych; 8) ustala się zasadę pokrycia zaopatrzenia w energię elektryczną gospodarstw domowych na potrzeby oświetlenia i zasilania urządzeń gospodarstwa domowego; 9) ustala się rezerwy terenów dla planowanych linii kablowych w liniach rozgraniczających ulic: 1KDGP Trasy Olszynki Grochowskiej, części 5KDZ ul. Nowo Bora Komorowskiego, 14KDL ul. Bronowskiej, 15KDL ul. Kombajnistów, 34KDL , terenach: C92MNE, J8.1 ZL oraz C9.5KDw ustala się pas technologiczny o szerokości 15m (przy czym szerokość pasa może ulec zmniejszeniu, jeżeli technologicznie będzie to możliwe, dla linii kablowej wysokiego napięcia 220 kV relacji Siekierki – Miłosna konieczne jest zarezerwowanie pasa technologicznego o szerokości 10 m), w obszarze którego:

a) nie należy lokalizować obiektów budowlanych, b) warunki lokalizacji obiektów zawierających materiały niebezpieczne pożarowo, stacji paliw i stref zagrożonych wybuchem, znajdujących się w bezpośrednim sąsiedztwie pasów technologicznych, należy uzgadniać z właścicielem linii, c) lokalizowanie instalacji podziemnych, tj. rurociągi gazowe, wodno-kanalizacyjne, telefoniczne, należy uzgadniać z właścicielem linii, d) nie należy sadzić roślinności wysokiej;

10) ustala się strefę uciążliwości istniejących linii wysokiego napięcia 110 kV o szerokości: 19m po obu stronach linii - zgodnie z rysunkiem planu; 11) do czasu skablowania istniejących linii wysokiego napięcia 110 kV, ustala się zakaz realizacji pomieszczeń przeznaczonych na stały pobyt ludzi na terenach położonych w strefie uciążliwości linii wysokiego napięcia; 12) dopuszcza się wytwarzanie energii elektrycznej z instalacji kogeneracji rozproszonej, indywidualnych odnawialnych źródeł energii lub ogniw paliwowych.

8. W zakresie dostępu do telefonicznych połączeń kablowych i sieci teletechnicznych: 1) dopuszcza się obsługę telekomunikacyjną obiektów na obszarze planu z istniejącej sieci telekomunikacyjnej lub z innych sieci telekomunikacyjnych; 2) ustala się rezerwy terenu dla sieci teletechnicznych i przyłączy na terenach położonych w liniach rozgraniczających: ulic publicznych (KD), placów (KDD-PM) i terenów dróg wewnętrznych (KDw) o szerokości min. 5,0m i w miejscach dostępnych dla właściwych służb eksploatacyjnych, z uwzględnieniem ustaleń ust. 1 pkt 3 i 4; 3) zabrania się lokalizowania na obszarze planu nowych napowietrznych linii telekomunikacyjnych,przy czym nie dotyczy to przyłączy do budynków od istniejących nieskablowanych linii telekomunikacyjnych.

9. W zakresie radiowych sieci telekomunikacyjnych dopuszcza się zachowanie, przebudowę, rozbudowę, budowę urządzeń radiowych sieci telekomunikacyjnych, pod warunkiem, że nie będą one przekraczały dopuszczalnych norm ochrony środowiska.

10. W zakresie usuwania odpadów: 1) ustala się: unieszkodliwianie odpadów poza obszarem planu oraz powszechną obsługę w zakresie wywożenia odpadów realizowaną przez wyspecjalizowane firmy; 2) ustala się wyposażenie każdej działki budowlanej w urządzenia (oraz miejsca) służące do zbierania odpadów, w tym zbieranych selektywnie; 3) dopuszcza się organizowanie miejsc gromadzenia odpadów stałych z koniecznością ich segregacji dla zespołu kilku sąsiadujących ze sobą budynków mieszkalnych, pod warunkiem, że są wspólnie administrowane; 4) dopuszcza się lokalizowanie urządzeń do zbierania lub segregacji odpadów (kosze, pojemniki), na terenach dróg publicznych (KD) i dróg wewnętrznych (KDw), terenach lasów (ZL) oraz terenach zieleni (ZP).

W § 16 – ustala się zasady tymczasowego zagospodarowania, urządzenia i użytkowania terenów, w tym:

14

1. Dopuszcza się czasowe zachowanie, remont i przebudowę warsztatów i stacji obsługi samochodów do czasu realizacji nowej zabudowy na terenach oznaczonych na rysunku planu symbolami MN, MN/U, MNE.

2. Dopuszcza się utrzymanie dotychczasowej formy i przeznaczenia oraz przebudowę (bez możliwości rozbudowy i nadbudowy) istniejących obiektów położonych w liniach rozgraniczających ulic: Trasy Olszynki Grochowskiej (1 KDGP) i ul. Paczkowskiej (24 KDL) do czasu przystąpienia do realizacji lub przebudowy tych ulic.

W §17 określa się szczególne warunki zagospodarowania terenów oraz ograniczenia w ich użytkowaniu, w tym:

1. Wyznacza się granicę terenów należących do obszaru narażonego na zalanie (w przypadku przelania się wód Wisły przez koronę wału przeciwpowodziowego lub jego zniszczenia), zgodnie z rysunkiem planu.

2. Ustala się szczególne warunki zagospodarowania i ograniczenia w użytkowaniu terenów położonych w obszarze narażonym na zalanie, o których mowa w ust. 1:

1) zakazuje się lokalizowania (lub rozbudowy) obiektów i zakładów wykorzystujących lub magazynujących substancje niebezpieczne, w szczególności substancje mogące zanieczyszczać glebę lub wodę; 2) zakazuje się lokalizowania składowisk odpadów; 3) zakazuje się lokalizowania cmentarzy; 4) zakazuje się lokalizowania bezodpływowych zbiorników na nieczystości ciekłe lub przydomowych oczyszczalni ścieków; 5) zakazuje się lokalizowania obiektów, w których przechowuje się ruchome zabytki kultury – chyba, że obiekty te i przechowywane zbiory będą zabezpieczone przed skutkami powodzi.

3. Do czasu skablowania napowietrznej linii elektroenergetycznej wysokiego napięcia, ustala się obszar ograniczonej możliwości lokalizowania budynków przeznaczonych na stały pobyt ludzi w strefie uciążliwości linii elektroenergetycznej wysokiego napięcia, zgodnie z rysunkiem planu, dla którego konieczna jest opinia właściciela linii dotycząca możliwości lokalizacji zabudowy.

Rozdział 16 zawiera ustalenia szczegółowe dla poszczególnych terenów. W zawartych tu ustaleniach istotne z punktu widzenia ochrony środowiska są ustalenia dla terenów wymaganego wskaźnika powierzchni biologicznie czynnych.

Rysunek Planu

Na rysunku planu, określono następujące elementy, jako ustalone planem:

1) granica obszaru objętego planem; 2) granica terenu zamkniętego; 3) linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania; 4) podziały wewnętrze terenów komunikacji na tereny o różnych zasadach zagospodarowania; 5) obowiązujące linie zabudowy; 6) nieprzekraczalne linie zabudowy; 7) oznaczenia cyfrowo-literowe terenów, w tym przeznaczenie terenów i klasyfikacja ulic; 8) osie kompozycyjne; 9) osie widokowe; 10) dominanty przestrzenne; 11) pomniki, rzeźby, fontanny;

15

12) place i miejsca wymagające specjalnego opracowania posadzki; 13) pierzeje eksponowane lub usługowe przy miejscach i przestrzeniach publicznych; 14) wymiary ulic; 15) ekrany akustyczne; 16) ścieżki rowerowe; 17) przejścia bezkolizyjne; 18) cenne drzewa do zachowania; 19) szpalery drzew w ulicach; 20) szpalery drzew realizowane na terenie działek budowlanych; 21) pierzeje zieleni urządzonej; 22) wody powierzchniowe; 23) linie elektroenergetyczne wysokiego napięcia 110kV; 24) strefy techniczne linii wysokiego napięcia; 25) budynki do wyburzenia.

3.4. Cele ochrony środowiska i sposoby ich uwzględnienia w projekcie planu

Podstawowym dokumentem określającym cele ochrony środowiska na terenie m.st. Warszawy jest „Program ochrony środowiska miasta stołecznego Warszawy” przyjęty w 2005 roku. Główne cele sformułowane w tym programie, to: poprawa jakości środowiska i bezpieczeństwa ekologicznego, ochrona dziedzictwa przyrodniczego i racjonalne użytkowanie zasobów przyrody, zrównoważone wykorzystanie surowców, materiałów, wody i energii.

Główne cele polityki zagospodarowania przestrzennego miasta w zakresie ochrony środowiska i jego zasobów określono w 2006 r. w „Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego m. st. Warszawy”. Są to: ochrona walorów środowiska, przyrody i krajobrazu; poprawa jakości wód powierzchniowych i ochrona zasobów wodnych; ochrona przed hałasem komunikacyjnym i przemysłowym; osiągnięcie wymaganych standardów jakości powietrza atmosferycznego; przeciwdziałanie zagrożeniom środowiska na skutek wystąpienia awarii przemysłowych oraz

awarii wynikających z transportu materiałów niebezpiecznych. Kierunkami ochrony środowiska i kształtowania funkcji przyrodniczych w zagospodarowaniu

przestrzennym są – zgodnie ze „Studium…”: utrzymanie ciągłości przestrzennej i funkcjonalnej obszarów o szczególnych wartościach

przyrodniczych i krajobrazowych pełniących ważne funkcje klimatyczne (wymiany i regeneracji powietrza), biologiczne (siedlisko twórcze) i hydrologiczne (zasilania i retencji wód powierzchniowych i podziemnych) jako Systemu Przyrodniczemu Warszawy oraz zapewnienie jego ciągłości w ramach ekologicznych powiązań ponadregionalnych i regionalnych.

wyeksponowanie w strukturze miasta obszarów o dużych wartościach przyrodniczych i krajobrazowych,

zahamowanie degradacji terenów zieleni, poprawa jakości środowiska, wzrost bezpieczeństwa ekologicznego.

W celu ochrony środowiska i jego zasobów w planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym

„Studium…” określa: System Przyrodniczy Warszawy (SPW), obszary i obiekty ochrony przyrody, zasady ochrony powierzchni ziemi, zasady ochrony zasobów wodnych i ich jakości, zasady ochrony przed zagrożeniami.

16

W omawianym projekcie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego główne cele ochrony środowiska w planowaniu przestrzennym zostały uwzględnione następująco: Tereny o szczególnej roli w przyrodzie Warszawy zostały zgodnie ze Studium – włączone w System Przyrodniczy Warszawy. Ustalenia przyjęte w planie dla tych terenów są zgodnie z zapisami Studium.

Na obszarze objętym planem uwzględniono obszary chronione prawnie: w tym przypadku Warszawski Obszar Chronionego Krajobrazu.

Na terenie objętym planem nie występują obszary ani obiekty wymagające specjalnych ustaleń ze względu na ochronę powierzchni ziemi.

Ochrona zasobów wodnych i ich jakości w projekcie planu nie narusza zasad określonych w „Studium…”.

Ochrona przed zagrożeniami. Jako główne zagrożenia środowiska Warszawy „Studium…” wskazuje:

- hałas komunikacyjny, - hałas lotniczy, - zanieczyszczenia powietrza, przede wszystkim pyłem PM10 ze źródeł komunikacyjnych, - pola elektromagnetyczne, - poważne awarie.

W odniesieniu do ochrony przed hałasem komunikacyjnym plan kwalifikuje ulice zgodnie z ustaleniami „Studium…” a przede wszystkim określa zasady zabezpieczeń przed hałasem ulicznym, w tym zwłaszcza od ulic ponadlokalnych (Trasa Olszynki Grochowskiej).

Ochrona przed hałasem lotniczym nie dotyczy analizowanego terenu.

W zakresie ochrony powietrza w projekcie planu w sposób właściwy ustalono źródła zaopatrzenia w ciepło, wykluczając między innymi możliwość stosowania paliw stałych, jako potencjalnie powodujących największą emisję pyłu.

Ustalenia projektu planu spełniają zasady ochrony przed polami elektromagnetycznymi.

Na obszarze planu nie występują zakłady stwarzające zagrożenie dla życia lub zdrowia w wyniku wystąpienia poważnych awarii w rozumieniu przepisów szczególnych. Na ulicach ponadlokalnych – w tym na Trasie Olszynki Grochowskiej przewóz materiałów niebezpiecznych nie powinien być dopuszczony. Zgodnie z ustaleniami Studium niezbędne jest opracowanie mapy szlaków kolejowych i dróg, którymi przewożone są substancje niebezpieczne wraz z bazą danych o ilości i rodzaju przewożonych materiałów. Dla pojazdów przewożących substancje niebezpieczne niezbędne jest wyznaczenie szlaków tranzytowych omijających tereny mieszkaniowe o dużej gęstości zaludnienia.

4. AKTUALNY STAN ŚRODOWISKA. CHARAKTERYSTYKA I UWARUNKOWANIA DO ZAGOSPODAROWANIA PRZESTRZENNEGO1

4.1. POŁOŻENIE TERENU – CHARAKTERYSTYKA OGÓLNA.

Analizowany teren zajmuje powierzchnię ok. 2,6 km2. Lokalizację terenu przedstawiono poniżej.

                                                            1 Rozdział opracowany w oparciu o „Opracowanie ekofizjograficzne dla potrzeb przygotowania projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu osiedla Sadul. Dzielnica Wawer w Warszawie”. AQUAGEO – Michał Fic. Falenty, kwiecień 2009 r.

17

Rys. 5. Lokalizacja terenu objętego planem miejscowym obszaru SADUL Szczegółowy opis granic przedstawia się następująco: - od zachodu: wschodnia linia rozgraniczająca ul. Wodniaków w kierunku północnym, zachodnia granica działki ewidencyjnej nr 21 z obrębu 3-13-23 i przedłużenie tej linii do zachodniej granicy obrębu 3-13-18, następnie zachodnia granica obrębu 3-13-18 do południowej linii rozgraniczającej ul. Wąbrzeskiej; - od południa: linia stanowiąca granicę oraz przedłużenie północnej granicy działki ewidencyjnej nr 7/1 z obrębu 3-11-47 od zachodniej linii rozgraniczającej ul. Szpotańskiego, następnie południowa granica obrębu 3-11-41, północna granica działki ewidencyjnej nr 1 z obrębu 3-11-42 oraz północna granica działki ewidencyjnej nr 24, 30, 25/1 z obrębu 3-13-28, wschodnia linia rozgraniczająca ul. Wiązanej w kierunku południowym do północnej linii rozgraniczającej ul. Kombajnistów, północna linia rozgraniczająca ul. Kombajnistów do wschodniej linii rozgraniczającej ul. Trakt Lubelski, wschodnia linia rozgraniczająca ul. Trakt lubelski do punktu przecięcia z linią stanowiącą przedłużenie północnej linii rozgraniczającej ul. Bronowskiej, dalej północna linia rozgraniczająca ul. Bronowskiej do wschodniej linii rozgraniczającej ul. Wodniaków. - od wschodu: zachodnia linia rozgraniczająca ul. Szpotańskiego na odcinku od północnej granicy obrębu 3-11-25 do linii stanowiącej przedłużenie północnej granicy działki ewidencyjnej nr 7/1 z obrębu 3-11-44; - od północy: południowa linia rozgraniczająca ul. Wąbrzeskiej na odcinku od zachodniej granicy obrębu 3-13-18 do wschodniej linii rozgraniczającej ul. Trakt Lubelski, wschodnia linia rozgraniczająca ul. Trakt Lubelski w kierunku południowym do południowej linii rozgraniczającej ul. Lucerny, następnie południowa linia rozgraniczająca ul. Lucerny w kierunku wschodnim oraz północna granica działki ewidencyjne nr 1/1, 1/3, 2/2 z obrębu 3-11-25 do zachodniej linii rozgraniczającej ul. Szpotańskiego. 

Analizowany teren położony jest w zachodniej części dzielnicy Warszawy – Wawer. Dzielnica Wawer jest położona w południowo-wschodniej części Warszawy. Graniczy od zachodu przez Wisłę z dzielnicą Mokotów, od północy z dzielnicami Praga Południe, Rembertów i Wesoła. Od wschodu dzielnica Wawer graniczy z dzielnicą Wesoła a od południa z gm. Wiązowna i Józefów (powiat otwocki). 

Według podziału fizyczno-geograficznego J. Kondrackiego [1994] analizowany obszar położony jest w północnej części mezoregionu: Doliny Środkowej Wisły (318.75). Mezoregion ten tworzy część makroregionu Niziny Środkowomazowieckiej (318.7), który jest z kolei częścią podprowincji Nizin Środkowopolskich (318). Pod względem hydrograficznym analizowany teren znajduje się w zlewni bezpośredniej Wisły. Teren bezpośrednio odwadniają Kanał Zagoździański, Kanał Zerzeński, Kanał Nowa Ujście.

18

Według regionalizacji geologicznej teren położony jest na obszarze kredowej Niecki Mazowieckiej wypełnionej osadami paleo- i neogenu (wg starej nomenklatury trzecio i czwartorzędowymi). Pod względem hydrogeologicznym [Malinowski J., 1991] analizowany obszar należy do regionu Południowomazowieckiego, który wchodzi w skład makroregionu Wschodniego Niżu Polskiego. Pod względem regionalizacji geobotanicznej Matuszkiewicza J., M., (1994) analizowany teren leży w okręgu Równiny Wołomińskiej, należącego do podkrainy Południowo-Mazowieckiej, która wchodzi w skład krainy Południowomazowiecko-Podlaskiej, która jest z kolei częścią poddziału Mazowieckiego i działu Mazowiecko-Poleskiego, który tworzy podprowincję Środkowoeuropejską właściwą i prowincję Środkowoeuropejską. Według regionalizacji klimatycznej Wosia A., (1994) rejon Sadul leży w centralnej części regionu środkowomazowieckiego o bardzo małej zmienności i mało wyraźnych granicach pomiędzy sąsiadującymi regionami.

4.2. RZEŹBA TERENU

Rozpatrywany teren wg podziału J. Kondrackiego należy do Doliny Środkowej Wisły. Jej powierzchnia rozciąga się pomiędzy Równią Warszawską po stronie zachodniej i Równiną Wołomińską po wschodniej stronie. Jest to powierzchnia wypełniona młodymi osadami rzecznymi. Rejon Sadul położony jest na średniej wysokości ok. 88,5 m n.p.m. Najwyżej położony punkt z rzędną 91 m n.p.m. występuje w południowo-wschodniej części terenu (skrzyżowanie ul. Mrówczej i ul. Szpotańskiego), najniżej położony o rzędnej 83 m n.p.m. występuje w północno-zachodniej części terenu (przepust Kanału Zerzeńskiego pod ul. Wąbrzeską). Wynika z tego że teren opada w kierunku północno-zachodnim, a orientacyjna deniwelacja wynosi 8 m. Aktualnie występujące tu warunki morfologiczne są wynikiem kształtowania naturalnych form rzeźby terenu głównie w holocenie (neogen), na którą nałożyła się działalność człowieka. Obszar Sadul położony jest na terenie tarasu zalewowego na zawalu (nie zalewanego współcześnie wodami powodziowym) oraz niższego (praskiego) i wyższego (falenickiego) tarasu nadzalewowego. Największą, centralną powierzchnię wyniesioną do ok. 88 m n.p.m. zajmuje niski taras nadzalewowy (tzw. praski), mniejszą, wschodnią wyniesioną ponad 88 m n.p.m. powierzchnię zajmuje wysoki rzeczno-zastoiskowy taras nadzalewowy (tzw. falenicki), najmniejszą powierzchnię na wysokości poniżej 85 m n.p.m. zajmuje taras zalewowy. Pomiędzy tarasem zalewowym i nadzalewowym niższym występuje wyraźna w terenie skarpa rozdzielająca ww. jednostki morfologiczne. Wysokości względne dochodzą do 3m. Natomiast sama powierzchnia tarasów jest prawie płaska a urozmaicają je następujące formy geomorfologiczne: - przykorytowe obniżenia do ok. 1 m strefy połęgowej, głównie w zasięgu najwyższych subkopalnych załadowanych łach, - dolinki przelewowe wód Wisły, dolinki smużne o wcięciu 1 - 2 m, - płaskodenne dna dolinek drugorzędnych cieków o wcięciu 1 m, - lokalne wzniesienia odsypów górnokorytowych Wisły o wysokości ok. 1m, - wydmy i płaty piasków eolicznych, - zagłębienia bezodpływowe, - koryta/nasypy kanałów (Kanału Zagoźdźańskiego, Kanału Zerzeńskiego i Kanału Nowe Ujście), - nasypy antropogeniczne. Stan i funkcjonowanie rzeźby na rozpatrywanym terenie jest rezultatem naturalnych procesów rzeźbotwórczych, a także wynikiem działalności człowieka. Naturalne formowanie powierzchni ziemi doprowadziło do powstania dużej jednostki morfologicznej – Doliny Środkowej Wisły z jej tarasowym układem. Następnie ingerencja człowieka doprowadziła do przekształcenia powierzchni terenu w wybranych miejscach. Na analizowanym terenie najsilniej przekształcony jest rejon północno-zachodni, gdzie pomiędzy Kanałem Zerzeńskim a skarpą tarasu nadzalewowego utworzono nasyp powiększając powierzchnię tarasu nadzalewowego. Tuż przy ul. Wąbrzeskiej powstało na nim osiedle, natomiast na terenie położonym na południe od niego, po nawiezieniu gruntów nasypowych prace budowlane wstrzymano. Należy zaznaczyć, że nasypy występują z pewnością także na terenach zagospodarowanych w północno-wschodniej części terenu oraz wzdłuż dróg i ulic. Pozostała cześć terenu posiada mało przekształconą rzeźbę. 

19

.

4.3. BUDOWA GEOLOGICZNA

Budowę geologiczną obszaru Sadul scharakteryzowano na podstawie Szczegółowej Mapy Geologicznej Polski. Lokalną budowę geologiczną należy uznać za stosunkowo zróżnicowaną, co przejawia się w występowaniu utworów pochodzących z różnych okresów geologicznych i różnie wykształconych litologicznie. Największe powierzchnie w centralnej i wschodniej części analizowanego terenu zajmują utwory minerale wykształcone jako piaski z domieszką żwirów rzecznych tarasu nadzalewowego niższego i wyższego Wisły. Wzdłuż wschodniej części analizowanego terenu, zgodnie z kierunkiem biegu Kanału Zerzeńskiego, występują grunty organiczne wykształcone jako namuły torfiaste a także mułki ilaste (mady). Podobne utwory tj. namuły torfiaste spotykamy wzdłuż Kanału Zagoździańskiego, w południowej części terenu na niewielkim obszarze występują także namuły torfiaste na torfach. Wzdłuż Kanału Nowe Ujście a także w obrębie dolinki wcinającej się w skarpę tarasu w południowo-zachodniej części terenu występują piaski humusowe i namuły piaszczyste den dolinnych starorzeczy. Ponadto mniejsze izolowane powierzchnie tworzą także piaski eoliczne tworzące płaską powierzchnię w północnej części terenu i wydmy w zachodniej części terenu wzdłuż Traktu Lubelskiego i w centralnej części terenu wzdłuż ul. Mydlarskiej. Analizując dostępne profile geologiczne można stwierdzić, że do głębokości 20,3 m p.p.t. występują utwory holoceńskie i plejstoceńskie. W profilu dominują utwory niespoiste wykształcone jako piaski drobne lub średnie, a jeszcze niżej żwiry i piaski różne. W przedziale głębokości 3,3 – 5,1 stwierdzono piaski gliniaste. Od głębokości 20,3 m p.p.t stwierdzono występowanie mioceńskich iłów (iłów pstrych). Wszystkie wymienione powierzchniowe i płytko zalegające naturalne utwory są ze sobą genetycznie powiązane, tzn. są to osady związane z rozwojem i działalnością rzeki Wisły. Grunty antropogeniczne są związane z działalnością człowieka i mają charakter eksterytorialny, tzn. nie można przypisać im prawidłowości w występowaniu w nawiązaniu do czynników naturalnych, tworzą one izolowane „wyspy” lub „ciągi”, będące następstwem działań urbanistycznych lub nieprzemyślanych działań człowieka. Należy przyjąć, że utwory zalegające głębiej, nie będące pod bezpośrednim wpływem uwarunkowań zewnętrznych, leżące poza tzw. strefą hipergenezy pozostają w prawie niezmiennym układzie fizycznym oraz chemicznym. W strefie tej zmiany zachodzą zwykle bardzo powoli (w sensie geologicznym) i człowiek nie ma na nie wpływu. Niewielkie zaburzenia w prawidłowym układzie warstw oraz warunków fizyko-chemicznych powstają w wyniku, prowadzenia prac geologicznych. Prace te jednak należy uznać za konieczne, a ich oddziaływanie za znikome. Większym wpływom podlegają utwory leżące w warstwie przypowierzchniowej szczególnie na terenach budowlanych, przemysłowych, rolnych. Na terenie osiedla Sadul do tej pory nie zachodziła konieczność wymiany gruntów pod budownictwo. Pokrywające analizowany teren grunty organiczne nie były zagospodarowywane. Wyjątkiem jest tu nasyp antropogeniczny u podnóża skarpy tarasu nadazlewowego w północno-zachodniej części Sadula, który obszarowo i jakościowo zmienił pod względem geologicznym charakter tego miejsca. Poza ww. nie stwierdzono istotnych zmian w budowie geologicznej Sadula. Zmiany mogą dotyczyć jakości występujących gruntów. Potencjalne zanieczyszczenie przypowierzchniowych gruntów może natomiast występować szczególnie w rejonie uciążliwych usług (stacje naprawy pojazdów, składy budowlane), ciągów komunikacyjnych, a także w mniejszym stopniu zabudowy mieszkaniowej. Gleby silnie zanieczyszczone chemicznie zajmują rozległe tereny południowej, centralnej i zachodniej części Sadula. Ich zanieczyszczenie związane jest z intensywnym nawożeniem rolniczym, które przez lata było prowadzone w związku z rolnym użytkowaniem ziemi. Za najbardziej odporne na degradację uznać należy najstarsze utwory mineralne wykształcone jako piaski. Za średnio odporne na degradację uznano piaski eoliczne i piaski eoliczne na wydmach. Za najmniej odporne uznano najmłodsze osady organiczne tj. piaski humusowe i namuły torfiaste.

20

Na analizowanym terenie nie występują szczególnie cenne utwory geologiczne, które należałoby objąć ochroną prawną. Jednakże występują różnie wykształcone grunty organiczne i organiczno-mineralne, które są cenne przyrodniczo. Aktualnie tereny zbudowane z gruntów organicznych są nieużytkami. W północno-zachodniej części terenu u podnóża tarasu nadzalewowego na terenie występowania namułów torfiastych stwierdzono nasypy antropogeniczne, które zostały nawiezione w celu podniesienia i wykorzystania budowlanego tego terenu. Tego typu działania na gruntach organicznych, na terenie Warszawskiego Obszaru Chronionego Krajobrazu należy uznać za niekorzystne dla środowiska przyrodniczego. Obszary na których stwierdzono grunty organiczne powinny być wyłączone z intensywnego zagospodarowania przestrzennego, powinny pełnić funkcje przyrodnicze lub rekreacyjne. W północnej i zachodniej części terenu występują wydmy lub obszary akumulacji piasków eolicznych. Wydmy na terenie Sadula utraciły swój pierwotny charakter - są w większości splantowane. Wyjątkiem są tu wydmy na terenie lasu u zbiegu ul. Lucerny i Traktu Lubelskiego.

4.4. WARUNKI HYDROGEOLOGICZNE

Warunki hydrogeologiczne scharakteryzowano w „Opracowaniu ekofizjograficznym” na podstawie Mapy Hydrogeologicznej Polski w skali 1: 50 000 – arkusz Warszawa Wschód (524) wydanej przez – PIG/MOŚZNiL, Warszawa 1997, oraz w oparciu o dostępny profil archiwalny. Teren usytuowany jest w obrębie subregionu centralnego, należącego do regionu mazowieckiego zwykłych wód podziemnych, rejonu doliny środkowej Wisły. Należy stwierdzić, że analizowany teren należy do dwóch jednostek hydrogeologicznych. Ich charakterystyka przedstawia się następująco: - jednostka I - obejmuje swym zasięgiem zalewowy i nadzalewowy tarasy akumulacyjne Wisły. Na analizowanym terenie tworzy mniejszy pas w zachodniej części terenu. Linia rozgraniczająca przedmiotową jednostkę przebiega z północy na południe, równolegle do Traktu Lubelskiego w odległości ok. 450 m na wschód od niego. Jednostka ta charakteryzuje się występowaniem dwóch poziomów wodonośnych pozostających w bezpośredniej więzi hydraulicznej. Swobodne zwierciadło wody występuje na głębokości do 5,0 m p.p.t. Średnia miąższość warstwy wodonośnej wynosi 20 m. Potencjalne wydajności studni mieszczą się na ogół, w przedziale 10 – 70 m3/h. Poziom wodonośny nie jest izolowany, co stwarza dobre możliwości odnowy zasobów. - jednostka II - zajmuje większą centralną i wschodnią część obszaru Sadul. Charakteryzuje się występowaniem zazwyczaj dwóch poziomów wodonośnych. Pierwsze zwierciadło wody może osiągać głębokość 10 m i może być pod niewielkim ciśnieniem hydrostatycznym. Średnia miąższość warstwy wodonośnej wynosi ok. 46 m. Potencjalne wydajności studni mieszczą się na ogół, w przedziale 70 – 120 m3/h. Poziom wodonośny jest izolowany kilkumetrowym pakietem utworów słaboprzepuszczalnych. Ww. pakiet nie ogranicza dobrych warunków odnawialności zasobów. Z analizy w.w. mapy wynika, że kierunek przepływu wód podziemnych jest ku zachodowi, co oznacza że jednostkę drenażu stanowi koryto Wisły. Diagnozę stanu i funkcjonowania warunków hydrogeologicznych oparto na parametrach hydrogeologicznych charakteryzujących dwie studnie. Pierwsza znajduje się ok. 0,3 km od południowej granicy terenu w Szkole Podstawowej Nr 109 przy Trakcie Lubelskim, druga ok. 0,8 km na wschód od północno-wschodnich granic terenu. Studnie były wykonane odpowiednio w 1960 i 1982 r. i ujmują wodę z utworów neogeńskich (plejstoceńskich). Eksploatowana warstwa wodonośna zalega na głębokości od 2,33-4,80 do 24,55-29,7 m p.p.t., a jej miąższość wynosi 21,4 – 24,9 m. Podczas pompowania pomiarowego stwierdzono wydajność 25,1 – 50,0 m3/h, przy depresji 1,6 – 2,5 m. Współczynnik filtracji wyniósł 28,5 – 39,7 m/d. Ujęta warstwa wodonośna charakteryzuje się dobrymi parametrami hydrogeologicznymi. Z przeprowadzonych w ramach opracowania ekofizjograficznego analiz wynika, że woda charakteryzowała się ponadnormatywną zawartością żelaza i manganu (woda wymaga uzdatniania) i w jednym przypadku azotynów (0585) w odniesieniu do wymogów wody przeznaczonej do picia. W

21

odniesieniu do wymogów monitoringowych była to woda III klasy jakości (o zakwalifikowaniu zdecydowała zawartość żelaza). Występujące na analizowanym terenie ujęcia powinny mieć wyznaczoną strefę ochrony składającą się z 8-10 m terenu ochrony bezpośredniej, oraz z terenu ochrony pośredniej (wyznaczonej jako izochrona 25 letniego dopływu wód do ujęcia). W chwili obecnej można stwierdzić, że funkcjonujące ujęcia nie posiadają wyznaczonych terenów ochrony pośredniej. Jeżeli chodzi o teren ochrony bezpośredniej wyznaczany jest on obligatoryjnie dla każdego ujęcia. Wszystkie studnie występujące na analizowanym terenie należą do podmiotów prywatnych i w związku z tym trudno jest szczegółowo ocenić, czyspełnione są wymagania odnośnie zagospodarowania terenu ochrony bezpośredniej. Oprócz ww. strefy ochrony ujęć cały analizowany teren należy do Głównego Zbiornika Wód Podziemnych Nr 222. Zbiornik posiada zatwierdzoną dokumentację hydrogeologiczną z obostrzeniami dotyczącymi zagospodarowania przestrzennego. Zapisy w niej zawarte nie są obligatoryjne przy tworzeniu zagospodarowania przestrzennego.

4.5. WODY POWIERZCHNIOWE

Analizowany teren położony jest w bezpośredniej zlewni Wisły.

Na analizowanym terenie występuj sieć hydrograficzna, składająca się z: - Kanału Zagoździańskiego, - Kanału Nowa Ujście, - Kanału Zerzeńskiego. Kanał Zagoździański odwadnia Julianów, obszar łąk pomiędzy Miedzeszynem-Wieś a Zagoździem, Borkowem a Zerzeniem, uchodzi do Kanału Nowe Ujście. Jego całkowita długość według danych WZMiUW wynosi 7904 m (według danych IMGW długość kanału wynosi 3,67 km a powierzchnia zlewni 30,35 km2), z czego naanalizowany teren przypada 1309 m. Kanał Zagoździański wpływa na analizowany teren w południowej części terenu w rejonie ul. Mydlarskiej, płynie przez ok. 250 m w kierunku północno-zachodnim, następnie na wysokości oczyszczalni ścieków zmienia kierunek na północny i płynie tak ok. 400 m, następnie zmienia kierunek na północno-zacodni i po ok. 650 m wpływa do Kanału Nowe Ujście. Początkowo płynie przez nieużytki rolne i tereny zabudowy mieszkaniowej, natomiast w dolnym biegu dodatkowo odwadnia ogródki działkowe i tereny leśne. Płynie korytem, które wcięte jest na ok. 1,5 m (w rejonie ul. Pomarańczowej) i szerokości od 0,6 do 1,6 m. Kanał Nowe Ujście jest to obiektem sztucznie wykopanym. Na analizowanym terenie ma długość ok. 1456 m. Przyjmuje on wody z Kanału Zagoździańskiego oraz innych wyżej zasilających go dopływów (poza analizowanym terenem). Płynie on szerokim (19 m) i głęboko wciętym (2,5 – 3,0 m) korytem. Wpływa na analizowany teren od północy przepustem pod ul. Lucerny, płynie ok. 750 m w kierunku południowo-zachodnim. Na tym odcinku odwadnia tereny leśne i zabudowy mieszkaniowej przyjmując jednocześnie wody z Kanału Zagoździańskiego. Następnie nieznacznie zmienia kierunek, w którym większą składową jest kierunek zachodni, przepływa przepustem pod Traktem Lubelskim i po ok. 650m opuszcza teren osiedla Sadul. Kanał odwadnia na tym odcinku tereny zabudowy mieszkaniowej i nieużytki. Kanał Zerzeński ma długość 5420 m (średnia głębokość 1,5m, średnia szerokość 1-0,8m). Na analizowanym terenie jego długość wynosi 1017 m, natomiast długość jego prawostronnych dopływów wynosi dodatkowo 834 m. Kanał wpływa na analizowany teren w jego południowo-zachodniej części w miejscu gdzie Kanał Nowe Ujście wypływa z terenu osiedla Sadul. Płynie prosto w kierunku północno-wschodnim i opuszcza analizowany teren przepustem pod ul. Wąbrzeską. Kanał Zerzeński przyjmuje na analizowanym terenie dwa prawostronne dopływy, które odwadniają teren przy skarpie tarasu nadzalewowego. Kanał ten na terenie osiedla Sadul odwadnia nieużytki tarasu zalewowego.

22

Omawiając diagnozę stanu i funkcjonowania należy stwierdzić, ze podczas wykonanej wizji terenowej w marcu 2009 r. oraz wrześniu 2010 r. stwierdzono występowanie wody we wszystkich kanałach. Cieki podczas wizji terenowej były w różnym stanie. W większości przypadków były zadbane, skarpy były wykoszone, nie stwierdzono przeszkód w swobodnym przepływie wód. Należy jednak zaznaczyć, że w dolnej części Kanału Zerzeńskiego zasypano jeden z jego prawostronnych dopływów. Sytuacja taka może doprowadzić do podtapiania terenów, które odwadnia ten ciek, tj. terenu położonego pod skarpą tarasu nadzalewowego. Występujące na analizowanym terenie cieki mogą być utrzymywane tylko i wyłącznie dzięki zabiegom technicznym (stąd też obiekty te tylko okresowo spełniają pierwotnie przypisane im funkcje). Wykaszanie, odmulanie, czy wycinka drzew z koryta, są sztucznymi zabiegami niezbędnymi jednak z punktu widzenia zagadnienia odprowadzania wód. Jedyna informacja o jakości wód płynących pochodzi z pomiarów WIOŚ Warszawa z 1999 r. na Kanale Zagoździańskim, którego wody nie odpowiadają normom. Brak jest informacji o jakości wód płynących przedmiotowymi ciekami. Z uwagi na tereny jakie odwadniają (tereny rolne, porolne, zabudowa jednorodzinna bez kanalizacji) można z dużym prawdopodobieństwem stwierdzić, że będą one charakteryzowały się podwyższoną zawartością związków azotu, fosforu, potasu. Należy także zaznaczyć, że Kanał Zagoździański przyjmuje oczyszczone ścieki z oczyszczalni ścieków. Zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dn.17.12.2002 w sprawie śródlądowych wód powierzchniowych lub ich części stanowiących własności publiczne (Rozp. Rady Ministrów Poz.149 Dz.16 z dn. 2002r.) Kanał Zagoździański i Kanał Zerzeński są wyłączone są z tego wykazu. Oznacza to, że stanowią one własność prywatną (tzw. meliorację szczegółową) – w imieniu użytkowników konserwację prowadzi tu Spółka Wodna Obwodu Wawerskiego. Kanał Nowe Ujście jako część Kanału Wawerskiego stanowi własność publiczną i administruje nim Wojewódzki Zarząd Melioracji i Urządzeń Wodnych. Szczególnie interesujący jest fakt, iż systemy wodne Kanału Zagoździańskiego/Kanału Nowe Ujście oraz Kanału Zerzeńskiego w bliskim sąsiedztwie analizowanego terenu, na wysokości ulicy Wodniaków w sposób niezależny się krzyżują (przepust Rowu/Kanału Zerzeńskiego znajduje się poniżej kanału Nowe Ujście), a przez to drenują wody z dwóch równolegle przebiegających obszarów, których sztuczną granicą jest Trakt Lubelski. Systemy te mają ponadto punkt węzłowy zlokalizowany także w bliskim sąsiedztwie analizowanego terenu - w sąsiedztwie ulicy Lucerny.

Rys. 6. System kanałów na terenie Sadula. Analizowany teren odwadniany jest przez trzy cieki, które są chronione na podstawie ustawy Prawo ochrony środowiska i Prawo wodne. Forma ochrony obiektów jest wystarczająca. Kanał Zerzeński,

23

położony w granicach Warszawskiego Obszaru Chronionego Krajobrazu jest dodatkowo chroniony zapisami o powołaniu tego obszaru. Stwierdzone użytkowanie terenu na analizowanym terenie nie budzi zastrzeżeń w odniesieniu do stwierdzonych warunków hydrograficznych. Na analizowanym terenie oprócz oczyszczalni ścieków, nielicznych usług i przydomowych zbiorników na nieczystości nie występują czynne obiekty mogące zanieczyścić wody. Niepokój budzi fakt zasypania dopływu Kanału Zerzeńskiego poniżej skarpy tarasu nadzalewowego – sytuacja taka może doprowadzić do podtopień terenów wzdłuż skarpy tarasu. Na analizowanym terenie nie występują naturalne elementy hydrograficzne. Jednakże wszystkie kanały są na ogół w dobrym stanie i ewidentnie podnoszą lokalne walory krajobrazowe.

4.6. GLEBY

Na podstawie Mapy Gleb Warszawy wykonanej przez IUNG Puławach można stwierdzić, że na terenie osiedla Sadul występują gleby z dwóch klas bonitacyjnych, tj. klasy urbano i industroziemów a także z klasy kulturoziemów. Część analizowanego terenu, na której występuje zwarta zabudowa mieszkaniowa, tj. północnowschodnia, a także wzdłuż Traktu Lubelskiego nie została objęta klasyfikacją. Zdecydowanie większe powierzchnie zajmują kulturoziemy, spośród których największe powierzchnie zajmują gleby orne bez zabudowy, gleby orne terenów podmiejskich z zabudową i gleby pod sadami. Zajmują one centralną i wschodnią część analizowanego terenu. Ponadto w zachodniej części terenu na tarasie zalewowym a także w południowej części terenu na tarasie nadzalewowym stwierdzono występowanie gleb pod użytkami zielonymi a w centralnej części terenu gleb ornych ogródków działkowych – na terenie ogrodu działkowego. Mniejsze powierzchnie zajmują urbano- i industrioziemy. Zajmują one powierzchnie leśne w północnej części terenu (gleby leśne terenów z zabudową) i w południowowschodniej części terenu. W południowo-wschodniej części terenu występują także glebymiejskie parków i innych dużych obiektów zieleni a także wzdłuż ul. Szpotańskiego glebymiejskie zieleńców przyulicznych i osiedlowych. Zgodnie z powyższą mapą największe powierzchnie w zachodniej i południowej części analizowanego terenu zajmują gleby brunatne, mniejsze powierzchnie w północnej i wschodniej części terenu zajmują gleby płowe i bielicowe. Jeszcze mniejsze powierzchnie zajmują gleby murszowe, które stwierdzono w południowej części terenu. Najmniejsze powierzchnie w zachodniej części osiedla Sadul zajmują mady. Omawiając klasyfikację gleb na analizowanym terenie należy uwzględnić, że była ona realizowana jakiś czas temu i w związku z tym konieczne są korekty w opisie przedstawionym wyżej. Przede wszystkim zwiększyła się zdecydowanie powierzchnia terenów zabudowanych. Zmieniła się forma użytkowania na terenach zajętych przez podklasy gleb kulturoziemnych tj.: gleby orne i gleby pod użytkami zielonym. W chwili obecnej są to w większości nieużytki. W niedalekiej przyszłości będą zajęte przez zabudowę mieszkaniową, usługi i komunikację. Według mapy odczynu gleb Warszawy, na analizowanym terenie dominują gleby o odczynie kwaśnym i bardzo kwaśnym, tj. pH < 5,5. Gleby o odczynie lekko kwaśnym (4,5 –5,5) stwierdzono wyłącznie na tarasie zalewowym i w centralnej części terenu. Należy zaznaczyć, że obszary zabudowane nie zostały objęte klasyfikacją, jednakże można przypuszczać, że charakteryzują się one odczynem lekko kwaśnym lub obojętnym. Należy stwierdzić, że obecnie na analizowanym terenie wiodącym czynnikiem glebotwórczym na terenach zagospodarowanych jest działalność człowieka, następnie: skała macierzysta oraz pozycja geomorfologiczna. Analizowany teren pokryty jest glebami wykształconymi z gruntów mineralnych i organicznych. Ocena stanu ochrony gleb jest trudna z uwagi na brak aktualnych map określających klasyfikację bonitacyjną gleb. Należy tutaj stwierdzić, że gleby należące do I – Iva klasy bonitacyjnej podlegające do niedawna ochronie, obecnie o ile znajdują się w granicach miasta tracą prawny status ochronny i tereny, na których występują nie są już terenami rolnymi. Pomimo tego wydaje się być właściwe aby ich walory były chronione w inny mniej restrykcyjny sposób. Z

24

pewnością do gleb cennych należą mady występujące zachodniej części terenu, a także gleby murszowe w południowej części terenu. W chwili obecnej w małym stopniu są wykorzystywane rolniczo.

4.7. SZATA ROŚLINNA I ŚWIAT ZWIERZĘCY

Charakterystyka szaty roślinnej i świata zwierząt na analizowanym terenie została oparta na własnym przeglądzie [w ramach realizacji opracowania ekofizjograficznego]. Prace terenowe mające na celu inwentaryzację i waloryzację przyrodniczą omawianego obszaru prowadzone [w ramach realizacji opracowania ekofizjograficznego] były w połowie kwietnia 2009 roku. Polegały one na identyfikacji występujących na omawianym obszarze zbiorowisk roślinnych i ocenie ich atrakcyjności pod względem przyrodniczym, przy czym brano pod uwagę wartość zbiorowisk z punktu widzenia ochrony i zachowania elementów roślinności w skali krajowej, ich atrakcyjności jako miejsc bytowania i rozmnażania różnych grup zwierząt i obecności gatunków rzadkich w skali regionu i chronionych. Waloryzowane zbiorowiska roślinne pod względem ich atrakcyjności przyrodniczej podzielono na pięć grup odzwierciedlających ich wartość: Grupa 0 – obejmuje tereny bez żadnej wartości przyrodniczej z punktu widzenia atrakcyjności zbiorowisk roślinnych i w minimalnym stopniu wykorzystywane jako miejsca pobytu zwierząt. Grupa I – należą tu zbiorowiska roślinne o niewielkiej wartości przyrodniczej i małej atrakcyjności dla zwierząt, chociaż często są typowym składnikiem polskich krajobrazów. Grupa II – obejmuje zbiorowiska roślinne o niewielkiej wartości z punktu widzenia zachowania i ochrony krajowych elementów roślinności, jednak atrakcyjne dla różnych grup zwierząt jako miejsce ich pobytu i rozmnażania. Grupa III – zaliczono tu zbiorowiska roślinne cenne pod względem przyrodniczym i jednocześnie bardzo atrakcyjne dla fauny i o dużym znaczeniu z punktu widzenia ochrony i zachowania elementów roślinności i fauny typowych dla badanego obszaru. Grupa IV – tereny bardzo cenne pod względem przyrodniczy zawierające unikalne w skali kraju, rzadkie elementy roślinności i fauny i zasługujące na bezwzględną ochronę. Na badanym terenie nie stwierdzono występowania zbiorowisk roślinnych, które mogłyby zostać zaliczone do tej grupy. Poza ogólną inwentaryzacją i waloryzacją zbiorowisk roślinnych przeprowadzono na badanym terenie szczegółową inwentaryzację wyjątkowo okazałych drzew o dużym znaczeniu krajobrazowym. Dotyczy to drzew o obwodzie na pierśnicy przekraczającym lub równym 150 cm. Wśród nich znalazło się kilka drzew spełniających wymogi stawiane przed pomnikami przyrody, chociaż oficjalnie nie są one za takie uznane. Nie stwierdzono na badanym terenie występowania gatunków rzadkich lub chronionych za wyjątkiem spotykanych niekiedy kocanek piaskowych Helichrysum arenarium. Przeglądy terenu dokonane w ramach prac nad planem i prognozą nie potwierdziły występowania siedlisk roślin objętych ochroną. Charakterystyka zbiorowisk roślinnych

1. Tereny bez roślinności

Omawiany teren charakteryzuje się stosunkowo niewielkim areałem gruntów pozbawionych całkowicie lub w bardzo dużym stopniu roślinności, gdzie występują jedynie szczątkowo wykształcone fragmenty zbiorowisk roślinnych, głównie typu ruderalnego. Dotyczy to głównie szlaków komunikacyjnych, niektórych obiektów usługowych i przemysłowych, placów magazynowych i budowlanych, terenów dawnego, zagęszczonego budownictwa mieszkaniowego lub otoczenia nowo wznoszonych budynków. Najwięcej terenów pozbawionych roślinności stwierdzono we wschodniej części badanego obszaru w pobliżu terenów kolejowych i w części północno zachodniej i centralnej, gdzie aktualnie powstają nowe osiedla mieszkaniowe, jednak nawet tu

25

pojawiają się efemeryczne agregacje roślin ruderalnych takich jak: stulisze Sisymbrium, łobody Atriplex, tasznik Capsella bursapastoris, pieprzyca gruzowa Lepidium ruderale i inne. Pod względem waloryzacyjnym tereny te zaliczono do grupy 0 – bez żadnej wartości przyrodniczej. 2. Zbiorowiska roślin użytkowych Roślinność ozdobnych ogrodów przydomowych i osiedlowych, ogrodów działkowych i urządzonych skwerów miejskich. Spośród zbiorowisk roślinnych celowo zakładanych przez człowieka dla jego potrzeb największy i znaczny w skali badanego obszaru areał zajmują ozdobne ogrody przydomowe. Są one zwykle dość rozległe, z reguły bardzo starannie utrzymane i niemal zawsze w ich składzie znajdują się rośliny egzotyczne, głównie szeroki asortyment iglaków i prawie zawsze krótko wykoszony trawnik. Również ozdobne drzewa i krzewy liściaste, a także ozdobne byliny są najczęściej obcego pochodzenia. Niekiedy także pewna ilość drzew owocowych bywa wkomponowana w ogród o charakterze ozdobnym. Podobny charakter mają zbiorowiska występujące w ogrodach działkowych i na spotykanych niekiedy skwerach miejskich. Odznaczają się one niewątpliwie dużą atrakcyjnością estetyczną, są jednak bezwartościowe z punktu widzenia ochrony krajowych zbiorowisk roślinnych, w małym stopniu są też wykorzystywane jako miejsca pobytu zwierząt. Dlatego pod względem waloryzacyjnym zbiorowiska te zaliczono do grupy 0 – bez większej wartości przyrodniczej. Roślinność sadów owocowych i ogrodów użytkowych. Stosunkowo często na omawianym terenie spotykane są sady drzew owocowych, niekiedy znacznych rozmiarów. Są one na ogół do dziś użytkowane i pielęgnowane, chociaż występują też sady silnie zaniedbane i zarastające roślinami ruderalnymi, zarówno zielnymi, głównie nawłocią późną, wrotyczem, perzem, pokrzywami jak i krzewami a nawet drzewami (robinia, brzoza, klon jesionolistny, osika, wierzby). Niekiedy sady owocowe są jednocześnie wykorzystywane jako ogrody warzywne. Takie zbiorowiska roślinne są bezwartościowe z punktu widzenia zachowania cennych walorów roślinności, pełnią jednak ważną funkcję przyrodniczą jako miejsce pobytu i żerowania licznych bezkręgowców i drobnych kręgowców. W systemie waloryzacyjnym zaliczono je do grupy I. Zbiorowiska pól uprawnych. W obrębie opisywanego terenu pola uprawne spotykane są dość często, choć obecnie stanowią one jedynie pozostałość rozwiniętego tu niegdyś na szeroką skalę rolnictwa. Są To przede wszystkim tereny przeznaczone pod uprawę zbóż (często kukurydzy) oraz warzyw okopowych i kapustnych, porośnięte typowymi dla tych upraw zbiorowiskami chwastów jednorocznych. W warunkach wczesnowiosennych najczęściej spotykanymi zbiorowiskami pól uprawnych były zbiorowiska wiosnówki pospolitej Erophila verna, rogownicy pięciopręcikowej Cerastium semidecandrum i sporka wiosennego Spergula morisonii. Często występuje także zespół Echinochloo-Setarietum, w którym dominują chwastnica jednostronna Echinochloa crus-galli i włośnica zielona Setaria viridis. Powszechne występowanie tych zbiorowisk świadczy o przewadze gleb piaszczystych na omawianym terenie. Na terenach nieco żyźniejszych głównie w uprawach kukurydzy spotykane jest zbiorowisko szarłatu szorstkiego Amaranthus retroflexus, a także zespół żółtlicy pospolitej i włośnicy zielonej Galinsogo-Setarietum. Zbiorowisko to jest związane z żyznymi i bogatymi w azot zwykle optymalnie wilgotnymi próchnicznymi glebami uprawnymi i występuje stosunkowo rzadko. Zbiorowiska chwastów występujących na polach uprawnych są mało atrakcyjne pod względem przyrodniczym i z punktu widzenia ochrony przyrody właściwie bezwartościowe, w skali waloryzacyjnej zbiorowiska te zaliczono jednak do grupy I, gdyż są one ważnym miejscem pobytu wielu grup bezkręgowców i drobnych ssaków. Na omawianym terenie występują także uprawy traw na podłożu z włókniny (trawniki rolowane). Tereny te zaliczono wprawdzie do pól uprawnych, jednak nie występują w nich żadne zbiorowiska chwastów.

26

Trawniki miejskie i przydomowe Przydomowe i miejskie trawniki, chociaż dość często spotykane, z reguły zajmują niezbyt duże powierzchnie. Rola krajobrazowa tego typu zbiorowisk jest niewielka. W skład ich wchodzą pospolite gatunki trawnikowe (życica trwała Lolium perenne, kostrzewa czerwona Festuca rubra, wiechlina łąkowa Poa pratensis ) koszone kilka razy w roku, jednak w porównaniu z trawnikami stanowiącymi część starannie utrzymanych ogrodów ozdobnych są one gorzej pielęgnowane i w swym składzie gatunkowym często zawierają rośliny ruderalne, np. tasznik pospolity, rumianek bezpromieniowy Chamomilla sauveolens, wiechlina roczna Poa annua, perz rozłogowy Elymus repens i rdest ptasi Polygonum aviculare. Jednocześnie ich skład gatunkowy jest bardzo ubogi, z reguły są to zbiorowiska sztucznie zakładane, przy tym często, przynajmniej częściowo, wydeptywane. Nie przedstawiają one żadnej wartości przyrodniczej i w skali waloryzacyjnej zaliczono je do grupy 0. 3. Roślinne zbiorowiska trawiaste i murawowe. Zbiorowiska piaszczystych nieużytków Do tej grupy zbiorowisk roślinnych zaliczono kilka zbiorowisk o różnej przynależności fitosocjologicznej, które łączy fakt porastania piaszczystych gleb o niskim zwykle uwilgotnieniu, co wiąże się z występowaniem wielu gatunków roślin nie spotykanych w innych zbiorowiskach roślinnych. Jednocześnie niedostatek wilgoci ogranicza rozwój roślin zaliczanych do chwastów, zbiorowiska te w małym stopniu zarastają też roślinami krzewiastymi. W grupie tej wyróżnić można trzy różne zbiorowiska roślinne: o Luźne murawy szczotlichowe Spergulo-Corynephoretum ze związku Corynephorion canescentis Jest to zbiorowisko porastające suche, luźne piaski na śródlądowych siedliskach niewapiennych i charakteryzujące się niskim zwarciem roślinności (zwarcie pokrywy roślinnej rzadko osiąga 40 – 50 %), bardzo wrażliwe na wydeptywanie i uszkodzenia darni. Na badanym obszarze występuje bardzo często zajmując zwykle znaczne powierzchnie i są to z reguły antropogeniczne zbiorowiska zastępcze na siedliskach porolnych. Przedstawiają one zwykle inicjalną postać, stosunkowo ubogą w gatunki, brak jest na ogół rozwiniętej warstwy mchów i porostów. Głównymi składnikami są tu szczotlicha siwa Corynephorus canescens, jasieniec górski Jasione montana, koniczyna polna Trifolium arvense i inne gatunki sucholubne jak kostrzewa czerwona i owcza (Festuca rubra i F.ovina), niekiedy też jastrzębiec kosmaczek Hieracium pilosella. Murawy szczotlichowe poza tym, że w swym składzie zawierają szereg specyficznych, tylko tu występujących gatunków roślin są ważnym miejscem bytowania wielu interesujących grup zwierząt, głównie bezkręgowców, w przyjętej w niniejszym opracowaniu skali waloryzacyjnej zaliczono je do klasy I. o Suche murawy z udziałem jastrzębca kosmaczka Hieracium pilosella i bylicy polnej Artemisia

campestris Jest to również zbiorowisko porastające ubogie, piaszczyste tereny porolne, występuje jednak w postaci bardziej zwartych i bogatszych botanicznie muraw zdominowanych przez łanowo występujący jastrzębiec kosmaczek. Zbiorowisko jest typowe dla śródlądowych piaszczysk, tzw. wydm szarych, na badanym terenie występuje głównie na gruntach porolnych. Poza głównymi dominantami, w niewielkich ilościach występuje tu także szczotlicha siwa, innych traw jest w tym zbiorowisku mało, liczny jest natomiast niekiedy udział trwałych, barwnie kwitnących, tworzących często zwarte kobierce ziół wydmowych: zawciągu pospolitego Armeria elongata, rozchodnika ostrego Sedum acre, dziewanny kutnerowatej Verbascum phlomoides i drobnokwiatowej V. thapsus, przytulii właściwej Galium verum i goździka kropkowanego Dianthus deltoides, niekiedy pojawia się też turzyca piaskowa Carex arenaria. Stosunkowo niedawne, co prawda ekstensywne rolnicze użytkowanie jest przyczyną dość znacznego udziału gatunków łąkowych i segetalnych: traw – mietlicy pospolitej Agrostis tenuis i kostrzewy czerwonej Festuca rubra, turzycy omszonej Carex hirta i dwuliściennych ziół: krwawnika pospolitego Achillea millefolium, babki lancetowatej Plantago lanceolata i średniej P.media, bylic: polnej Artemisia campestris, piołunu A.absinthium i pospolitej A.vulgaris. Dobrze

27

niekiedy wykształcona jest także warstwa mszysta. Podobnie jak poprzednio opisane, zbiorowisko napiaskowych muraw z jastrzębcem kosmaczkiem zaliczono do I klasy waloryzacyjnej.

o Zbiorowisko trzcinnika piaskowego

Prawie jednogatunkowe, zwarte łany trzcinnika piaskowego identyfikowane z zespołem fitosocjologicznym Calamagrostietum epigeji są dość często spotykane na badanym terenie, zwykle w postaci niewielkich płatów, chociaż niekiedy porasta także większe powierzchnie. Występuje w postaci wąskich pasów przydrożnych, w obrębie zabudowy, na pustych parcelach i w obrębie mało urodzajnych łąk. Występuje zarówno na terenach skrajnie suchych jak i na nieco wilgotniejszych gruntach piaszczystych. Oprócz wysokiej, ekspansywnej trawy– trzcinnika piaskowego Calamagrostis epigejos brak jest tu innych gatunków występujących w znaczących ilościach. Pod względem przyrodniczym zbiorowisko to jest bardzo mało wartościowe, niewielka jest też jego rola w życiu zwierząt, zbiorowisko to zostało zaliczone do bezwartościowych– klasa waloryzacyjna 0. Zbiorowiska łąkowe o Łąki świeże W badanym terenie zbiorowiska łąk świeżych spotykane są często i miejscami pełnią istotną rolę w krajobrazie. Występują one najczęściej z dala od terenów gęsto zabudowanych choć i w ich obrębie pozostały niewielkie ich płaty. Obecnie są to z reguły łąki nie wykaszane od kilkunastu lat, tylko nieliczne spośród nich do dnia dzisiejszego użytkowane są jako łąki kośne. Następstwem zaniechania użytkowania kośnego, bądź wypasu jest postępujące zachwaszczenie zbiorowisk i ich stopniowe przekształcanie się w zbiorowiska ruderalne. Występujące na badanym terenie łąki świeże są na ogół mało urodzajne. Głównymi składnikami ich runi są kostrzewa czerwona Festuca rubra spośród traw i krwawnik pospolity Achillea millefolium oraz chaber łąkowy Centaurea jacea. Jednocześnie stały i znaczący w tworzeniu biomasy jest w tych zbiorowiskach udział roślin uważanych za chwasty, takich gatunków ruderalnych jak: bylica pospolita Artemisia vulgaris, nawłoć późna Solidago serotina, wrotycz pospolity Tanacetum vulgare i ostroŜeń polny Cirsium arvense. Ponieważ niemal wszystkie zbiorowiska zaliczone do świeżych łąk rajgrasowych swym składem botanicznym odbiegają znacznie od typowych zaliczono je tu do zbiorowisk mało cennych pod względem przyrodniczym, chociaż z uwagi na ich znaczną rolę biocenotyczną włączono je do I klasy w systemie waloryzacyjnym. o Wilgotne zbiorowisko z wyczyńcem łąkowym Wilgotne łąki z wyczyńcem łąkowym Alopecurus pratensis na badanym terenie spotykane są bardzo rzadko, występują one w postaci małych płatów wyłącznie w dużym kompleksie zbiorowisk bagiennych wzdłuż Kanału Zerzeńskiego. Jest to zbiorowisko łąkowe o ubogim składzie gatunkowym i mało wartościowe pod względem przyrodniczym, zaliczono je tu do I klasy w przyjętym systemie waloryzacyjnym. o Zespół sitowia leśnego Scirpetum sylvati Jest to zbiorowisko z dominacją sitowia leśnego Scirpus sylvaticus przypominające z wyglądu niski szuwar turzycowy. Na badanym terenie zajmuje on niewielkie powierzchnie również w kompleksie bagiennych zbiorowisk wzdłuż Kanału Zerzeńskiego i nie odgrywa większej roli w krajobrazie, jednak jako higrofilne zbiorowisko i rzadko spotykane zaliczone zostało ono do II grupy w skali waloryzacyjnej. o Inne zbiorowiska o charakterze łąk wilgotnych. Spośród innych zbiorowisk łąk wilgotnych należy wymienić stwierdzone na badanym terenie zbiorowiska ziołoroślowe o niewielkiej zawartości gatunków trawiastych w składzie runi i wyraźnej przewadze roślin dwuliściennych. Wyróżniono tu dwa takie zbiorowiska różniące się wyraźnie składem gatunkowym i miejscami występowania, są to: o Łąka ziołoroślowa z wiązówką błotną Filipendula ulmaria. Wilgotna łąka z wiązówką błotną tworzy niewielkie płaty w zachodniej części badanego terenu wzdłuż Kanału Zerzeńskiego. Występując wśród zbiorowisk o charakterze trawiasto-turzycowym

28

wprowadza ona istotne urozmaicenie w krajobrazie. Jednocześnie jest to zbiorowisko o dużych walorach estetycznych i ważne jako miejsce bytowania licznych bezkręgowców i drobnych zwierząt kręgowych, jednak z uwagi na małą powierzchnię zajmowanych płatów zaliczono je tu jedynie do I grupy w systemie waloryzacyjnym. o Wilgotne zbiorowisko ziołoroślowe z pokrzywą pospolitą Urtica dioica. Zbiorowisko to występuje niekiedy na wilgotnych miejscach wśród kompleksów roślinności łąkowej lub w pobliżu zabudowań i pól uprawnych, jednak na badanym terenie jego rola jest mało istotna. Częstym gatunkiem na takich pokrzywiskach jest sadziec konopiasty Eupatorium cannabinum, trędownik skrzydlasty Scrophularia nodosa, wiązówka błotna Filipendula ulmaria i inne gatunki siedlisk wilgotnych, czasami występują też ostrożeń polny oraz trawy: perz rozłogowy, kupkówka pospolita Dactylis glomerata i kostrzewa czerwona. Czasami znaczną domieszkę w zbiorowisku stanowi trzcina pospolita Phragmites australis, a niekiedy spotyka się okazałe egzemplarze wierzbownicy kosmatej i różowej Epilobium hirsutum i E. roseum. Zbiorowisko jest stosunkowo mało cenne pod względem przyrodniczym, duża jest jednak jego rola biocenotyczna jako miejsca przebywania wielu grup zwierząt, w przyjętym systemie waloryzacyjnym zaliczono je do grupy II. 4. Zbiorowiska szuwarowe. Na badanym terenie stwierdzono występowanie kilku zbiorowisk szuwarowych, zarówno spośród szuwarów wielkoturzycowych, jak i właściwych. Występują one głównie w zachodniej części terenu, w sąsiedztwie Kanału Zerzeńskiego oraz wąskimi pasmami wzdłuż brzegów kanałów Wawerskiego i Zagoździańskiego, niekiedy małymi płatami także w innych częściach badanego terenu. W zbiorowiska szuwarowych spotkano ślady bytności bobrów. o Szuwar turzycy błotnej Caricetum acutiformis Jest to wysoki i zwykle silnie zwarty szuwar zdominowany przez turzycę błotną, zaliczany do grupy szuwarów wielkoturzycowych. Poza głównym gatunkiem dominującym w zbiorowisku występują inne turzyce, jak turzyca brzegowa Carex riparia, turzyca pęcherzykowata Carex vesicaria, turzyca zaostrzona Carex acuta, rzadziej inne gatunki. Spośród innych roślin często spotykany jest kosaciec żółty Iris pseudacorus. Płaty zbiorowiska są zwykle wykształcone w sposób typowy i mało zachwaszczone, pod względem przyrodniczym są to zbiorowiska cenne, szczególnie na terenach miejskich. W przyjętym systemie waloryzacyjnym zaliczono je do grupy III. o Szuwar turzycy sztywnej Caricetum elatae Jest to szuwar o charakterystycznej, kępiastej budowie, jego głównym składnikiem i zdecydowanym dominantem jest turzyca sztywna, inne gatunki występują jedynie sporadycznie. Na badanym terenie występuje w sąsiedztwie zespołu poprzednio opisanego i również zajmuje rozległe powierzchnie. Podobnie też tworzy płaty typowo wykształcone, zaliczony też został do tej samej III grupy w systemie waloryzacyjnym. Należy zaznaczyć, ze dwa ostatnio opisane zbiorowiska szuwarowe, cenne pod względem przyrodniczym, gdyż niespotykane w zasadzie na terenach miejskich, ulegają na badanym terenie wyraźnej degradacji. Walor tych zbiorowisk podkreśla fakt, że tworzą one bardzo rozległy kompleks wraz z terenami sąsiednimi, położonymi po drugiej stronie kanału. o Szuwar mozgi trzcinowatej Phalaridetum arundinaceae. Szuwar mozgowy jest silnie wilgotnym zbiorowiskiem wysokich traw występującym w postaci niewielkich płatów w przybrzeżnych częściach kompleksu szuwarowego oraz wąskimi bardzo pasami wzdłuż brzegów wszystkich kanałów. Głównym składnikiem zbiorowiska jest mozga trzcinowata Phalaris arundinacea. Miejscami wśród szuwaru mozgowego niewielkimi płatami występuje zespół palki szerokolistnej Typha latifolia. Szuwar ten zaliczany jest również do szuwarów wielkoturzycowych, chociaż turzyce występują w nim w niewielkich ilościach. W skali kraju zbiorowisko to należy do pospolitych, jednak w warunkach miejskich występuje rzadko. Jest ono jednocześnie ważnym siedliskiem bytowania wielu gatunków zwierząt, dlatego też zbiorowisko zostało zaliczone do III grupy w przyjętym systemie waloryzacyjnym.

29

o Szuwar manny mielec Glycerietum maximae

Jest to wysoki szuwar trawiasty zaliczany do grupy szuwarów właściwych. Występuje głównie w postaci małych płatów na wysychających, peryferyjnych częściach kompleksu szuwarowego, niekiedy także na brzegach kanałów. Często występuje wspólnie z zespołem poprzednio opisanym i podobnie jak on zaliczony został do III grupy waloryzacyjnej. o Szuwary trzciny pospolitej Phragmitetum australis Zbiorowisko trzciny pospolitej spotykane jest sporadycznie w różnych częściach terenu, gdzie w zagłębieniach występuje jeszcze przez dłuższy czas wysoki poziom wody, przede wszystkim jednak w obrębie dużego kompleksu zbiorowisk bagiennych razem z opisanymi uprzednio szuwarami wielkoturzycowymi, gdzie tworzy dość rozległe płaty. Jest ono zaliczane do grupy szuwarów właściwych i na badanym terenie wykazują typowy skład dla zespołu Phragmitetum australis. Poza głównym dominantem, jakim jest trzcina pospolita zbiorowisko odznacza się udziałem takich gatunków, jak wiechlina błotna Poa palustris, mietlica psia Agrostis canina, przytulia błotna Galium palustre, wiązówka błotna Filipendula ulmaria, krwawnica wierzbolistna Lythrum salicaria i niezapominajka błotna Myosotis palustris. Oprócz typowo wykształconych płatów szuwaru trzcinowego na badanym terenie często spotykane są płaty przesuszone o silnie zniekształconym składzie gatunkowym. Zbiorowisko to jest najpospolitszym ze zbiorowisk szuwarowych, jest jednak zbiorowiskiem roślinnym rzadko spotykanym na terenach miejskich, występująca tu roślinność jest bardzo cennym składnikiem krajobrazu, a jednocześnie stanowi unikalne środowisko życia wielu zwierząt, zarówno licznych bezkręgowców, jak i kręgowców, głównie płazów i ptaków, dla wielu z nich jest to miejsce gniazdowania. Dlatego, mimo braku rzadkich i chronionych gatunków roślin szuwar trzcinowy zaliczono do II grupy waloryzacyjnej, jako jedno z cenniejszych zbiorowisk na badanym terenie pod względem przyrodniczym. 5. Zbiorowiska leśne. Na omawianym terenie występują dwa duże kompleksy leśne – jeden w części północno-zachodniej między Traktem Lubelskim a ulicą Węglarską, drugi w południowo-wschodniej części wzdłuż ulicy Mrówczej. Poza tym w kilku miejscach spotykane są małe płaty tych zbiorowisk na terenach zabudowanych. Występujące tu zbiorowiska reprezentują szeroki wachlarz siedlisk leśnych pod względem ich żyzności i wilgotności od borów świeżych i borów mieszanych świeżych z drzewostanem sosnowym, poprzez brzozowe, sosnowo brzozowe i dębowe bory i lasy mieszane świeże, aż do lasów mieszanych wilgotnych i lasów wilgotnych z brzozą, olszą i osiką w drzewostanie. Zdecydowana większość zbiorowisk typu leśnego występujących na omawianym terenie to drzewostany młode, głównie drągowiny sosnowe z ewentualną domieszką brzóz, dębów i osik. Jedynie niewielkie ich fragmenty odznaczają się obecnością starych okazów drzew w drzewostanie. Spośród innego typu zbiorowisk leśnych na uwagę zasługuje płat związanego z siedliskiem bagiennym lasu olsowego o niskim zwarciu drzewostanu i runie zdominowanym przez wysokie turzyce, który jest usytuowany w obrębie bagiennego kompleksu w zachodniej części badanego terenu. Jedynie te płaty zbiorowisk leśnych z drzewostanami starszych klas wiekowych zasługują na zaliczenie do III klasy w systemie waloryzacyjnym, pozostałe, młodsze drzewostany są mało wartościowe pod względem przyrodniczym i należy je zaliczyć do klasy II (pełnią istotną rolę jako miejsce bytowania leśnych gatunków zwierząt). 6. Zbiorowiska zaroślowe Zbiorowiska zaroślowe na badanym terenie występują stosunkowo rzadko i w postaci niewielkich płatów, dlatego też pełnią tu rolę raczej marginalną. Wyróżniono tu dwa rodzaje tych zbiorowisk: o Zarośla głogów, tarniny i ałyczy na siedliskach suchych i świeżych (Prunetalia) Zbiorowisko to tworzy gęste, kolczaste zarośla składające się głównie z głogów (Crategus), ałyczy Prunus cerasifera, tarniny Prunus spinosa i dzikiej róży Rosa canina.

30

Zbiorowiska te występują na gruntach suchych lub świeżych, zwykle w pobliżu sadów, wzdłuż skarp, ogrodzeń i rowów, nigdzie jednak nie zajmują rozległych powierzchni. W typowej postaci są zbiorowiskiem stosunkowo rzadko spotykanym a jednocześnie pełniącym bardzo ważną rolę jako specyficzne miejsce przebywania wielu gatunków drobnych ssaków, ptaków, płazów i gadów, oraz bezkręgowców. Jednakże z powodu występowania w postaci bardzo małych zwykle płatów zbiorowisko to zaliczono jedynie do II grupy w systemie waloryzacyjnym. o Łozowiska Łozowiska są krzaczastymi formacjami budowanymi przez różne gatunki wierzb, głównie wierzbę szarą Salix cinerea. Na badanym obszarze stwierdzono występowanie jedynie dwóch niewielkich płatów tego zbiorowiska w obrębie kompleksu bagiennego w pobliżu Kanału Zerzeńskiego, zaliczono je do II grupy zbiorowisk w systemie waloryzacyjnym. 7. Zbiorowiska roślin ruderalnych. Roślinność ruderalna jest bardzo często spotykana na badanym terenie, zarówno w dzielnicach willowych, gdzie występuje na opuszczonych bądź nie do końca zabudowanych parcelach i drobnych nieużytkach, jak i w okolicach zdominowanych przez roślinność typu porolnego i łąkowego, gdzie pokrywa znaczne niekiedy powierzchnie terenów zaniedbanych i od kilkunastu już lat nieużytkowanych. Największe powierzchnie zajmują zbiorowiska ruderalne zdominowane przez roślinność zielną, chociaż często są także spotykane płaty roślinności ruderalnej z przewagą roślin drzewiastych i krzewów. Pod względem charakteru roślinności i jej składu gatunkowego w obrębie roślinności ruderalnej można wyróżnić kilka różnych zbiorowisk. o Zbiorowiska ruderalne z przewagą formacji krzewiastych i drzew. Najczęściej występującymi ruderalnymi gatunkami drzew i krzewów są klon jesionolistny Acer negundo i robinia akacjowa Robinia pseudacacia. Ich wartość przyrodnicza jest znikoma, pełnią również niewielką rolę jako miejsce pobytu zwierząt, dlatego też w systemie waloryzacyjnym zbiorowiska te zaliczono do grupy 0. o Zbiorowiska ruderalne utworzone głównie przez roślinność zielną. Grupa ta obejmuje kilka zbiorowisk roślinnych różniących się między sobą składem gatunkowym (przynajmniej jeśli chodzi o głównego dominanta), a często także wymaganiami co do gleby, wilgotności i innych czynników środowiskowych. Najważniejsze spośród napotkanych na badanym terenie zielnych zbiorowisk ruderalnych, to: Zbiorowisko trawiaste z perzem rozłogowym Elymus repens Pod względem przyrodniczym zbiorowisko jest bardzo mało wartościowe, stanowi jednak miejsce pobytu licznych zwierząt, głównie bezkręgowców i drobnych ssaków, w systemie waloryzacyjnym zaliczono je do I grupy. Zbiorowisko nawłoci późnej Solidago gigantea Pod względem składu gatunkowego zbiorowisko to nie przedstawia żadnej wartości przyrodniczej, jest jednak ważnym miejscem schronienia i żerowania wielu grup zwierząt, zarówno bezkręgowców, jak i kręgowców, głównie ptaków i drobnych ssaków, dlatego zaliczono je do I grupy w skali waloryzacyjnej. Zespół wrotycza i bylicy pospolitej Artemisio-Tanacetetum Płaty zbiorowiska z wrotyczem pospolitym zajmują niekiedy dość duże powierzchnie, głównie na gruntach porolnych i wśród kompleksów łąkowych, podobna jest także ich wartość przyrodnicza, zaliczono je do I grupy zbiorowisk roślinnych w przyjętej skali waloryzacyjnej. Inne trwałe zbiorowiska ruderalne Charakteryzują się one roślinnością o bardzo małej wartości przyrodniczej i należy je zaliczyć do klasy 0 w przyjętym systemie waloryzacyjnym, a więc jako zbiorowiska bezwartościowe. Zbiorowiska ruderalne roślin jednorocznych Zbiorowiska ruderalne roślin jednorocznych występują w postaci niewielkich płatów na świeżych zwałowiskach ziemi i w obrębie aktualnych placów budowy nie odgrywając na

31

badanym terenie większego znaczenia. Wszystkie te zbiorowiska są bez znaczenia przyrodniczego, w skali waloryzacyjnej zaliczono je do grupy 0. Charakterystyka – podsumowanie. Na analizowanym terenie zdecydowanie przeważają zbiorowiska zwaloryzowane bardzo nisko: jako pozbawione wartości przyrodniczych (0) lub o niewielkiej wartości przyrodniczej (I). Najcenniejszymi są zbiorowiska szuwarowe na tarasie zalewowym oraz zbiorowiska leśne na tarasie nadzalewowym. Zbiorowiska te są także najistotniejszymi na analizowanym terenie rejonami przyrodniczymi z punktu widzenia ochrony świata zwierzęcego.

Rys. 7. Sadul. Lokalizacja najistotniejszych pod względem przyrodniczym zbiorowisk roślinnych.

4.8. WARUNKI KLIMATYCZNE

Podstawowe charakterystyki klimatyczne dla tego terenu zaprezentowano w oparciu o najbliższą stację meteorologiczną. Przedstawiają się one następująco. Średnia roczna temperatura wynosi 7,90 C. Średnia temperatura okresu grzewczego wynosi 1,8oC, a dla okresu letniego 140 C. Średnia miesięczna temperatura najchłodniejszego miesiąca stycznia wynosi minus 3,60 C, średnia temperatura lipca wynosi 18,20 C. Roczna amplituda wynosi ponad 220C. Średnia w roku liczba dni z opadem wynosi 130, średnia liczba dni z burzą wynosi 15, głównie w lecie. Dni ze śniegiem notuje się około 58 w roku. Analizowany teren znajduje się w pasie niskich sum opadów w Polsce. Dane dla stacji meteorologicznej położonej w odległości kilku kilometrów ale po drugiej strony Wisły podają 518 mm opadu średnio w roku. Największa liczba dni z opadem przypada na listopad – grudzień, ale najwyższe sumy opadów występują w miesiącach letnich. Najmniejsza liczba dni z opadem występuje na wiosnę, ale najniższa suma opadów występuje w styczniu lub lutym. Na półrocze zimowe przypada około jednej trzeciej rocznej sumy opadów, a na półrocze letnie około dwóch trzecich. Ponadto opady w rejonie analizowanego terenu charakteryzują się dużą zmiennością w poszczególnych latach. Liczba dni z mgłą wynosi średnio 46 w roku, z czego najwięcej, bo 7,4 przypada na miesiąc październik. Wilgotność względna powietrza wynosi średnio w roku około 80 % i waha się od 70 % w czerwcu do około 90 %w grudniu. Zachmurzenie utrudnia rozprzestrzenianie się zanieczyszczeń w powietrzu. Z tego punktu widzenia najmniej korzystny okres przypada od listopada do stycznia.

32

Wiatry przeważają wyraźnie z kierunku południowo-zachodniego i zachodniego, z tych kierunków cechuje je także największa prędkość. Najrzadziej występują wiatry z kierunków północnego i północno-wschodniego. W okresie zimowym zwiększa się także ilość wiatrów z kierunku wschodniego. Podstawowe parametry klimatyczne mają istotny wpływ na rozprzestrzenianie się zanieczyszczeń powietrznym strumieniem migracji. Temperatura ma istotny wpływ na wiele procesów fizyko-chemicznych – jest katalizatorem wielu procesów chemicznych. Przy opadach atmosferycznych istotną rolę odgrywają deszcze nawalne a powstające w ich następstwie spływy często powodują katastrofalne skutki. „Oberwania chmury” mogą dać w ciągu godziny kilkadziesiąt mm opadu (kilkadziesiąt litrów na 1 m2). Opady te na analizowanym terenie zdarzają się od kwietnia do września, a z największą częstotliwością występują w czerwcu i lipcu. Wiążą się one zwykle z burzami w strefie frontów chłodnych Ponadto niekiedy może im towarzyszyć opad w postaci gradu. W przypadku wysokiej wilgotności względnej, zbliżonej do stanu nasycenia, obecność jąder kondensacji w postaci aerozolu przemysłowego sprzyja tworzeniu się mgły. Wysoka wilgotność powietrza ma również niekorzystny wpływ, w przypadku gazów szkodliwych, rozpuszczających się w wodzie, np. dwutlenek siarki łącząc się z wodą tworzy kwas siarkowy. Rozpuszczalność dwutlenku siarki jest tym większa, im niższa jest temperatura powietrza. Podobnie jest w przypadku występowania znacznej ilości tlenków azotu, które łącząc się z zawartą w powietrzu parą wodną tworzą mieszaninę kwasu azotowego i azotawego. Omawiane reakcje zachodzą w powietrzu o wilgotności względnej powyżej 70%, a ich intensywność wzrasta ze wzrostem zawartości pary wodnej w powietrzu. Występowanie tych niekorzystnych zjawisk przypada na okres od września do marca.

4.9. ZANIECZYSZCZENIA I UCIĄŻLIWOŚCI

4.9.1. Zanieczyszczenia powietrza

Analizowany teren wolny jest od znaczących źródeł emisji do atmosfery. O stanie czystości powietrza decyduje oddziaływanie tła ogólnomiejskiego, w tym głównie oddziaływanie elektrociepłowni, a zwłaszcza elektrociepłowni Siekierki. Drugim składnikiem „tła” są zanieczyszczenia komunikacyjne, na omawianym obszarze znaczącym źródłem komunikacyjnych zanieczyszczeń powietrza jest ul. Trakt Lubelski.

W omawianym obszarze brak jest punktów monitoringu zanieczyszczeń powietrza. Najbliższa stacja pomiarowa zlokalizowana jest przy ul. Żegańskiej w Międzylesiu.

Mazowiecki Wojewódzki Inspektor ochrony Środowiska określił pismem z dnia 30 września 2010 r. aktualny stan jakości powietrza dla obszaru dla terenu Sadul w następujących wielkościach:

Dwutlenek azotu 22 µg/m3,

Dwutlenek siarki 10 µg/m3,

Tlenek węgla 500 µg/m3,

Pył zawieszony PM10 33 µg/m3,

Benzen 2,2 µg/m3,

Ołów 0,05 µg/m3. Jak widać, w żadnej z analizowanych substancji nie występuje przekroczenie poziomów dopuszczalnych.

Wojewoda Mazowiecki Rozporządzeniem nr 67 z dnia 24 grudnia 2007 r. określił program ochrony powietrza dla strefy aglomeracja warszawska. Zdefiniowane przestrzennie w tym programie zadania nie odnoszą się do terenu osiedla Sadul.

33

4.9.2. Hałas

Wymagania akustyczne, dotyczące dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku, określone są w Rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku (Dz. U. z dnia 5 lipca 2007 r. Nr 120, poz. 826 ze zmianami Dz. U. z dnia 8 października 2012 r., poz. 1109). Dopuszczalne poziomy hałasu w środowisku od źródeł komunikacji lądowej przedstawia Tabela 3 załącznika do ww. rozporządzenia.

Lp rodzaj terenu

Dopuszczalny długookresowy średni poziom dźwięku A w dB Drogi i linie kolejowe

LDWN przedział czasu odniesienia

równy wszystkim dobom w roku

LN przedział czasu odniesienia

równy wszystkim porom nocy 2 a) tereny zabudowy mieszkaniowej

jednorodzinnej b) tereny zabudowy związanej ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży c) tereny domów opieki społecznej, d) tereny szpitali w miastach

64 59

3 a) tereny zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej i zamieszkania zbiorowego b) tereny zabudowy zagrodowej, c) tereny rekreacyjno – wypoczynkowe, d) tereny mieszkaniowo - usługowe

68 59

Mapa akustyczna Warszawy (2007) kwalifikuje tereny objęte planem następująco:

Rys. 8. Fragment Mapy akustycznej Warszawy 2007 r. Mapa wrażliwości hałasowej obszarów. Tereny z uwzględnieniem ich funkcji oraz przyporządkowane im wartości dopuszczalne hałasu.

34

Aktualny stan klimatu akustycznego podano na poniższych rysunkach na podstawie Mapy Akustycznej Warszawy.

Rys. 9. Fragment Mapy akustycznej Warszawy 2007 r. Hałas drogowy LDWN – średni poziom dźwięku A w dB

Rys. 10. Fragment Mapy akustycznej Warszawy 2007 r. Hałas drogowy LN – średni poziom dźwięku A w dB

Rys. 11. Fragment Mapy akustycznej Warszawy 2007 r. Hałas kolejowy LDWN – średni poziom dźwięku A w dB

35

Rys. 12. Fragment Mapy akustycznej Warszawy 2007 r. Hałas kolejowy LN – średni poziom dźwięku A w dB

Wg Mapy akustycznej Warszawy:

Analizowany teren kwalifikowany jest jako tereny mieszkaniowe z przewagą zabudowy jednorodzinnej,

Ul. Szpotańskiego (Patriotów) generuje w pasie drogowym średni poziom dźwięku LDWN – > 70 dB, LN rzędu 55-60 dB .

Linia kolejowa generuje hałas, który na granicy terenów kolejowych wynosi LDWN ok. 70 dB, LN ok. 60 dB.

Trakt Lubelski i ul. Lucerny-Wąbrzeska generują w pasie drogowym średni poziom dźwięku LDWN – > 65 dB, LN rzędu 55-60 dB.

Pozostałe ulice generują hałas o poziomach od LDWN 60 dB oraz od LN 55 dB, Zasięgi hałasów komunikacyjnych przekraczające wartości dopuszczalne ograniczają się w

stanie istniejącym do pierwszych rzędów zabudowy w otoczeniu ul. Szpotańskiego (Patriotów), Traktu Lubelskiego i Lucerny.

Wnętrze obszaru charakteryzuje się na poziomem hałasu dziennego LDWN – < 60 dB a, LN < 50 dB.

Hałas z innych źródeł niż drogowy i kolejowy nie występuje.

4.9.3. Pola elektromagnetyczne

Jedynym potencjalnie znaczącym źródłem pól elektromagnetycznych na analizowanym terenie są linie energetyczne wysokiego napięcia.

36

5. PROGNOZOWANE ODDZIAŁYWANIA NA ŚRODOWISKO

5.1. POTENCJALNE ZMIANY STANU ŚRODOWISKA W PRZYPADKU BRAKU REALIZACJI PLANU

Brak realizacji miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego można rozumieć dwojako:

Jako brak planu w ogóle. Wówczas określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, a więc decyzji administracyjnej. Co prawda zakres takich decyzji oraz procedury zmierzające do ich wydania ujęte są w ramy prawne, ale w praktyce cechuje je znaczna dowolność. Na warunki zabudowy i zagospodarowania terenu znaczny, często decydujący wpływ mają indywidualne interesy właściciela terenu.

Jako niezainteresowanie właścicieli i władających terenami inwestowaniem na terenie objętym planem. Wówczas – pomimo obowiązywania ważnego planu – utrzymuje się dotychczasowy stan jego zagospodarowania. Plan jest ale w przestrzeni nic się nie dzieje. Bo miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego to nie program działań. To tylko zespół warunków jaki należy spełnić przy realizacji inwestycji, o ile taka się zdarzy.

W przypadku pierwszym, to znaczy szybko postępującym zainwestowaniu terenu przy braku planu miejscowego – co znając wartość terenu objętego planem w przestrzeni Warszawy oraz panujące trendy w zainwestowaniu miejskim, jest wysoce prawdopodobne - podstawowym skutkiem w środowisku będzie dalsza degradacja krajobrazu miasta. Z dużym prawdopodobieństwem można przewidywać zagrożenia bezplanową urbanizacją na terenach obecnie niezabudowanych.

W drugim przypadku, a także gdy przy nieuchwaleniu planu na analizowanym terenie nie będą dokonywane przedsięwzięcia inwestycyjne, środowisko będzie utrzymywało się w stanie zbliżonym do istniejącego.

5.2. GŁÓWNE ZMIANY W ZAGOSPODAROWANIU TERENU, KTÓRE MOGĄ NASTĄPIĆ W WYNIKU REALIZACJI USTALEŃ ANALIZOWANEGO PLANU

Pod względem charakteru i zakresu przewidywanych zmian w zagospodarowaniu terenu na obszarze objętym planem można wyodrębnić następujące charakterystyczne rejony:

A – Otoczenie ul. Trakt Lubelski, gdzie od kilkunastu, co najmniej, lat trwa proces przekształcania terenów rolniczych w zabudowane. Dalszy proces będzie zmierzał do całkowitego zaniku funkcji rolniczej i krajobrazu pól oraz powstania rozległego terenu zagospodarowanego w miarę jednorodnie zabudową mieszkaniową jednorodzinną,

B – Osiedle Anin-Sadul zabudowane stosunkowo nową zabudową jednorodzinną, a przy głównych ciągach komunikacyjnych zabudową usługową. Na tym terenie przewiduje się generalnie utrzymanie stanu dotychczasowego, uzupełnienie zabudowy na nielicznych już niezabudowanych działkach oraz przekształcenia zabudowy wzdłuż ciągów komunikacyjnych w zabudowę usługową.

C – Oddzielony skarpą fragment tarasu zalewowego Wisły, w części północnej analizowanego terenu podlegający w ostatnich latach zainwestowaniu. Teren ten, pomimo presji urbanizacyjnej, pozostanie niezabudowany, jako istotny element Systemu Przyrodniczego Warszawy.

37

D – Dwa izolowane fragmenty leśne oraz kompleks ogrodów działkowych. Tereny leśne zostaną zachowane i utrzymają swoją funkcję natomiast ogrody działkowe ulegną przekształceniu w tereny zieleni (ew. leśnej) co wiąże się z ich położeniem w pobliżu planowanej Trasy Olszynki Grochowskiej.

Trasa Olszynki Grochowskiej oraz Ul. Bora-Komorowskiego będą nowymi ulicami o przebiegu północ-południe, które powiążą analizowany teren z centrum miasta i jednocześnie pozwolą odciążyć istniejące ulice (m.in. Szpotańskiego-Patriotów oraz Trakt Lubelski).

5.3. WPŁYW NA PRZYRODNICZE OBSZARY CHRONIONE I SYSTEM POWIĄZAŃ PRZYRODNICZYCH; WPŁYW NA OBSZARY NATURA 2000

Skrajny, zachodni fragment analizowanego terenu znajduje się w granicach Warszawskiego Obszaru Chronionego Krajobrazu (WOChK). Granica WOChK prowadzona jest w tym rejonie tuż nad skarpą tarasu zalewowego. Ochronę przyrodniczą WOChK regulują przepisy Rozporządzenia nr 3 Wojewody Mazowieckiego z dnia 13 lutego 2007r. w sprawie Warszawskiego Obszaru Chronionego Krajobrazu. W odniesieniu do „strefy zwykłej” obszaru obowiązują m.in. następujące zakazy:

wykonywania prac ziemnych trwale zniekształcających rzeźbę terenu, z wyjątkiem prac związanych z zabezpieczeniem przeciwpowodziowym lub przeciwosuwiskowym lub utrzymaniem, budową, odbudową, naprawą lub remontem urządzeń wodnych;

dokonywania zmian stosunków wodnych, jeżeli służą innym celom niż ochrona przyrody lub zrównoważone wykorzystanie użytków rolnych i leśnych oraz racjonalna gospodarka wodna lub rybacka;

likwidowania naturalnych zbiorników wodnych, starorzeczy i obszarów wodnobłotnych; Wszystkie w. wym. zakazy zostały naruszone wraz z dopuszczeniem lokalizacji zrealizowanej już zabudowy na południe od ul. Kadetów, które nastąpiło w ostatnich latach. Nastąpiło tu trwałe naruszenie rzeźby terenu (zasypanie skarpy tarasy zalewowego), zmiana stosunków wodnych (zabudowano na nasypie fragment tarasu zalewowego i zasypano jeden z rowów) oraz zlikwidowano obszar wodnobłotny, jakim jest obniżenie podskarpowe. Poniższy rysunek obrazuje aktualną sytuację. Czerwona linia – to naturalna skarpa tarasu zalewowego oraz granica WOChK. Widać, jak nie licząc się z tą granicą, zrealizowano zabudowę na południe od ul. Kadetów.

38

Rys. 13. Przebieg skarpy tarasu zalewowego, stanowiącej jednocześnie granicę WOChH w rejonie ul. Kadetów

Analizowany plan adaptuje dokonane już przekształcenia. Trudno bowiem wyobrazić sobie możliwość odbudowy sytuacji sprzed zabudowy i przekształceń środowiska. Wymagałoby to rozbiórki kilku - kilkunastu nowych domów oraz odtworzenia danej rzeźby terenu poprzez usunięcie nowych nasypów. Plan nie przewiduje dalszych przekształceń warunków naturalnych w tym rejonie. Na południe od nowych lokalizacji plan zachowuje dotychczasowe warunki środowiska. Najbliższy obszar Natura 2000 – Obszar Specjalnej Ochrony Ptaków „Dolina Środkowej Wisły” położony jest w odległości ponad 0,5 km w kierunku zachodnim. Od terenu Sadula oddzielony jest pasem terenów zainwestowanych: zabudowy mieszkaniowej, terenów rolnych oraz ponadlokalnymi trasami drogowymi w tym Wałem Miedzeszyńskim. Ponadto OSO Natura 2000 „Dolina Środkowej Wisły” związany jest ściśle z warunkami przyrodniczymi panującymi w tzw. międzywalu Wisły, to jest na terenach podlegającym corocznym zalewom powodziowym. Tymczasem teren Sadula położony jest w przeważającej części na tarasie nadzalewowym, dodatkowo chronionym wałem przeciwpowodziowym. Nie stwierdzono bezpośrednich związków przestrzennych pomiędzy terenem Natura 2000 a terenem mpzp Sadula. Nie występują także związki przyrodnicze obu obszarów. Układ jednostek przyrodniczych ma tutaj bowiem przebieg równoległy do Wisły i tym samym nie występuje bezpośrednia łączność obu obszarów (Obszaru planu i obszaru Natura 2000).

Nie wystąpią więc oddziaływania skutków realizacji planu na obszar Natura 2000 zarówno bezpośrednie, jak i pośrednie, w tym w postaci oddziaływań skumulowanych.

 

39

 

Rys. 14. Położenie terenu mpzp Sadul w relacji do obszaru Natura 2000 – Dolina środkowej Wisły.

Wskazany w uzgodnieniu RDOŚ z dnia 15 maja 2009 r. projektowany obszar Natura 2000 „Wisła środkowa” nie został ostatecznie włączony na listę obszarów projektowanych, które przesłano do Komisji Europejskiej w 2009 roku. W analizowanym rejonie jego granice pokrywały się z granicami OSO „Dolina środkowej Wisły”. Tak więc także do tego obszaru odnoszą się przedstawione wyżej wnioski o braku związków przyrodniczo-przestrzennych z obszarami Sadula, które mogłyby powodować oddziaływanie planowanego zagospodarowania na stan i funkcjonowanie obszaru Natura 2000. Inne przyrodnicze obszary chronione znajdują się wznacznym oddaleniu od analizowanego terenu. Najbliżej położony rezerwat przyrody (Las im. Króla Jana III Sobieskiego) znajduje się ok. 1,2 km na północ, natomiast najbliższy park narodowy (Kampinoski Park Narodowy) znajduje się w odległości ok. 30 km na północny-zachód. Przez teren objęty planem przebiegają lokalne korytarze ekologiczne. Są one związane z ciekami, zarówno paranaturalnymi, jak i sztucznymi – rowami i kanałami.

Plan zachowuje Kanał Nowa Ulga i ustala wzdłuż tego cieku pas terenów zieleni urządzonej. Tym samym plan stwarza warunki do utrzymania funkcjonalności tego korytarza. Zachowywany jest także Kanał Zerzeński.

Natomiast planowane zagospodarowanie terenu Kanału Zagoździańskiego, jego bezpośredniego otoczenia oraz całej doliny nie gwarantuje zachowania w pełni korytarza ekologicznego. Czynnikami degradującymi ten korytarz będą: ponadlokalna Trasa Olszynki Grochowskiej, która - jako droga wysokiej klasy - przyczyni się do znacznych przekształceń środowiska w dolinie, a także do bezpośredniego naruszenia ciągłości powiązań ekologicznych. Realizacja Trasy wymagać będzie bezpośredniej ingerencji w koryto kanału (konieczne częściowe przełożenia kanału lub jego ujęcie w rurociąg). Częściowej likwidacji ulegną tereny łąkowe związane z ciekiem. Na niektórych odcinkach (m.in. „na styku” terenu leśnego i ogrodów działkowych) nastąpi istotne naruszenie ciągłości ekologicznej korytarza, pas drogowy Trasy Olszynki Grochowskiej przecina trasę kanału. Projektowane w miejsce ogrodów działkowych tereny leśne będą częściową rekompensatą dokonanych przekształceń.

40

Reasumując:

Plan obejmuje w części zachodniej fragment terenów chronionych jako Warszawski Obszar Chronionego Krajobrazu, adaptując dotychczasowy stan zagospodarowania.

Istotny dla powiązana podskarpowego Kanał Zerzeński jest zachowywany wraz z otoczeniem umożliwiającym zachowanie funkcjonalności lokalnego korytarza ekologicznego.

Plan w znacznym stopniu osłabi funkcjonowanie korytarza ekologicznego wzdłuż Kanału Zagoździańskiego. Nie będzie to jednak w skali ponadlokalnej oddziaływanie znaczące. Korytarz Kanału Zagoździańskiego ma charakter wybitnie lokalny, jest w znacznej części przekształcony przez człowieka, a przede wszystkim nie wiąże znaczących obszarów (ostoi). Ma przebieg równoległy do Wisły, podczas gdy dla analizowanego terenu, w tym dla spójności i ciągłości przestrzennej sieci obszarów chronionych na terenie objętym planem znaczenie mają powiązania równoleżnikowe.

5.4. WPŁYW NA SZATĘ ROŚLINNĄ

Stan istniejący szaty roślinnej został szczegółowo omówiony wyżej. Nie stwierdzono na omawianym terenie żadnych gatunków roślin rzadkich ani chronionych, nie ma też szczególnie cennych zbiorowisk roślinnych. Realizacja planu wpłynie na szatę roślinną w sposób zróżnicowany, zależny od aktualnego pokrycia roślinnością oraz od przyszłego zagospodarowania. W planie wyodrębniono i wskazano na rysunku:

Istniejące i projektowane szpalery drzew, Pierzeje zieleni wysokiej.

W planie wskazano cenne drzewa pojedynczych do zachowania, zgodnie z opracowaniem ekofizjograficznym. Prognozuje się następujące przekształcenia szaty roślinnej na terenie objętym planem: 1. Plan zachowuje najwartościowsze elementy szaty roślinnej wyróżnione w opracowaniu ekofizograficznym, w tym przede wszystkim:

Zespoły szuwarowe w części podskarpowej tarasu zalewowego,

Zbiorowiska leśne, występujące na terenie Sadula w dwóch zwartych kompleksach. 2. Na terenie już prawie w pełni ukształtowanym, to jest w istniejącym osiedlu Sadul na wschód od linii przyszłej Trasy Olszynki Grochowskiej nie nastąpią istotne zmiany w szacie roślinnej. Dominować będą – tak jak obecnie - kultywowana roślinność ogródków przydomowych. 3. Taka sama roślinność wraz z rozwojem zabudowy stanie się dominującą formą w części zachodniej, na zachód od Trasy Olszynki Grochowskiej. 4. Kompleks roślinny związany z Kanałem Zagoździańskim utraci walory naturalności. Zostanie zachowany w szczątkowej i całkowicie zantropogenizowanej formie, jako fragmentaryczne pasy zieleni wzdłuż Trasy Olszynki Grochowskiej. 5. Ogrody działkowe zostają w planie zachowane w praktyce do czasu realizacji Trasy Olszynki Grochowskiej. Wraz z realizacją Trasy mogą być przekształcone w tereny zieleni publicznej. 6. Plan nie wskazuje drzew pojedynczych wymagających zachowania, w tym drzew kwalifikowanych w opracowaniu ekofizjograficznym, jako potencjalne pomniki przyrody. Tym samym można prognozować, że wraz z postępującą dalej zabudową tego terenu część wartościowych zadrzewień może zostać zlikwidowana. Reasumując, realizacja planu przyczyni się do dalszej antropogenizacji szaty roślinnej i przekształcenia jej charakteru z ograniczeniem walorów naturalności.

41

5.5. WPŁYW NA ŚWIAT ZWIERZĘCY

Teren objęty planem, to rejon faunistycznie ubogi, zarówno pod względem różnorodności jak i liczebności gatunków dziko żyjących w przyrodzie. Realizacja planu spowoduje wycofanie się z tego terenu gatunków charakterystycznych dla terenów rolnych. Znacznemu osłabieniu ulegnie korytarz migracyjny związany z doliną Kanału Zagoździańskiego. Plan zachowuje w dotychczasowym zagospodarowaniu wartościowe dla świata zwierzęcego siedliska, w tym:

Tereny w obniżeniu podskarpowym wzdłuż Kanału Zerzeńskiego, Kompleksy leśne, Ciąg związany z kanałem Nowe Ujście.

Teren objęty planem nie ma bezpośrednich związków przyrodniczo-przestrzennych z obszarem Natura 2000 – Dolina środkowej Wisły i jego zagospodarowanie nie może mieć znaczącego oddziaływania zarówno na przedmiot ochrony w tym obszarze, jak i na integralność sieci Natura 2000.

5.6. WPŁYW NA POWIERZCHNIĘ ZIEMI (RZEŹBĘ TERENU), GLEBY, KOPALINY

Wpływ realizacji planu na powierzchnię ziemi będzie polegał na: przekształceniach większości powierzchni obecnie biologicznie czynnych w tereny zabudowane, realizacji prac ziemnych w związku z zabudową czy infrastrukturą. Panujące warunki geologiczne i hydrogeologiczne są względnie korzystne dla tego typu prac. Środowisko gruntowo - wodne jest w wysokim stopniu zantropogenizowane. Plan zachowuje skarpę tarasu zalewowego oraz – jako otwarte - tereny w obniżeniu podskarpowym. Dolina Kanału Zagoździańskiego zostanie praktycznie zlikwidowana, jako czytelna forma rzeźby terenu. W wyniku realizacji planu zostaną zlikwidowane użytkowe gleby rolnicze. Nie przewiduje - w związku z realizacją planu - wystąpienia problemu zagospodarowania mas ziemnych. Lokalne prace ziemne będą mieć ograniczony charakter i istnieje możliwość zagospodarowania mas ziemnych (głównie z wykopów fundamentowych) na terenie poszczególnych inwestycji lub poza terenem objętym planem. W obrębie terenu objętego planem ani w jego sąsiedztwie nie występują udokumentowane złoża kopalin.

5.7. WPŁYW NA WARUNKI KLIMATYCZNE I WYMIANĘ POWIETRZA

Czynnikiem oddziałującym na warunki klimatyczne będzie przekształcenie terenów dotychczas niezabudowanych, głównie rolnych w tereny zabudowane. Dotyczy to ok. 70 % analizowanego terenu. Mając jednak na uwadze fakt, że zabudowa objęła już dużą część tarasu nadzalewowego w tym rejonie nie należy się spodziewać znaczącego wpływu planowanej nowej zabudowy na warunki klimatyczne. Zmiany, jakie zajdą, dotyczyć będą jedynie warunków lokalnych, gdzie na terenach dotychczas otwartych wraz z wprowadzeniem zabudowy zmniejszy się prędkość wiatru i wilgotność. Analizowany plan nie będzie oddziaływał na warunki przewietrzania w skali ponadlokalnej. Najbliższy korytarz przewietrzający, będący elementem Systemu Przyrodniczego Warszawy zlokalizowany jest w strefie korytowej Wisły, a więc poza terenem objętym niniejszym planem.

42

5.8. GOSPODARKA WODNO-ŚCIEKOWA: WPŁYW NA WODY POWIERZCHNIOWE I PODZIEMNE

Na terenie objętym planem występują trzy istotne elementy układu hydrograficznego: Kanał Zagoździański, kanał Nowe Ujście oraz kanał Zerzeński z rowami bocznymi. Wszystkie cieki są zachowywane w planie. Kanał Nowe Ujście i Kanał Zerzeński utrzymywane są w dotychczasowym przebiegu. Ustalenia planu zachowują kanały oraz zapewniają wzdłuż nich tereny z zielenią zabezpieczający ich funkcjonowanie. Kanał Zagożdziański jest - generalnie - zachowywany. Ponieważ jego przebieg pokrywa się – generalnie - z planowaną Trasą Olszynki Grochowskiej, to na niektórych odcinkach będzie on przykryty lub przełożony. Plan nie zachowuje lokalnych istniejących dopływów Kanału, stanowiących część dawnego systemu melioracyjnego. Prognozuje się stopniową likwidację otwartych mniejszych rowów na rzecz budowy zakrytych kanałów podziemnych na posesjach. Ponieważ zlewnia w. wym. cieków w obrębie analizowanego planu zostanie przekształcona z otwartych terenów rolniczych w tereny zurbanizowane, to istniejące cieki będą stanowić podstawowe odbiorniki wód opadowych. Stąd też należy właściwie prowadzić ich konserwację a docelowo także prace zdecydowanie powiększające parametry ich przepływu. Niewielkie zachodnie fragmenty terenu objętego planem znajdują się w zasięgu teoretycznie wyznaczonego maksymalnego zasięgu zalewu powodziowego Wisły. Jest to zasięg czysto teoretyczny. W praktyce skarpa tarasu nadzalewowego stanie się przeszkodą dla wód powodziowych. Plan ustala generalną zasadę odprowadzania wód opadowych z terenów zabudowy do gruntu a ścieków opadowych i roztopowych z powierzchni zanieczyszczonych o trwałej nawierzchni (terenów dróg, ulic, parkingów, itp.) do rowów lub zbiorników retencyjnych po ich wstępnym podczyszczeniu w separatorach. Przekształcenie całego terenu z teren zurbanizowany doprowadzi jednak w perspektywie do zmniejszenia zasilania wód podziemnych. Realizacja zabudowy i infrastruktury podziemnej będzie skutkować obniżeniem głębokości występowania zwierciadła wód podziemnych (gruntowych). Nie przewiduje się pogorszenia jakości wód gruntowych. Przeciwnie - w związku z rozwojem coraz nowszych bezpiecznych technologii oraz rozbudową kanalizacji sanitarnej jakość wód powinna ulec poprawie.

5.9. WPŁYW NA STAN CZYSTOŚCI POWIETRZA

Analizowany teren wolny jest od znaczących źródeł emisji do atmosfery. O stanie czystości powietrza decyduje oddziaływanie tła ogólnomiejskiego, w tym głównie oddziaływanie elektrociepłowni, a zwłaszcza elektrociepłowni Siekierki. Drugim składnikiem „tła” są zanieczyszczenia komunikacyjne, na omawianym obszarze znaczącym źródłem komunikacyjnych zanieczyszczeń powietrza jest ul. Trakt Lubelski i ul. Szpotańskiego. Plan nie ustala jednoznacznie sposobu zaopatrzenia w ciepło istniejącej i planowanej zabudowy. W praktyce zapisy ustaleń planu są tak elastyczne, że dopuszczają zaopatrzenia w ciepło w sposób względnie dowolny. Plan bowiem na całym terenie przewiduje zarówno zaopatrzenie w ciepło z miejskiej sieci cieplnej, jak i ze źródeł indywidualnych z wykorzystaniem paliw gazowych i energii elektrycznej oraz źródeł odnawialnych. Plan jednoznacznie nie zakazuje zaopatrzenia zabudowy w ciepło z indywidualnych kotłów opalanych paliwem stałym. W planie nie przewiduje się na omawianym terenie lokalizacji znaczących źródeł zanieczyszczenia powietrza ze źródeł technologicznych. Plan nie przewiduje tu funkcji produkcyjnych, a funkcje usługowe ograniczone są do tzw. nieuciążliwych to jest takich, które nie powodują przekroczenia dopuszczalnych standardów jakości środowiska poza terenem własnym, ze szczególnym – imiennym – wykluczeniem stacji paliw, warsztatów samochodowych, stacji obsługi pojazdów

43

Tym samym należy prognozować wzrost zanieczyszczenia powietrza na analizowanym terenie. Porównanie z podobnymi terenami na terenie Warszawy wskazuje jednak, że nie ma podstaw do przewidywania przekroczenia dopuszczalnych standardów jakości powietrza. W planie przewiduje się realizację Trasy Olszynki Grochowskiej oraz ul. Bora-Komorowskiego, które staną się nowymi źródłami znaczących komunikacyjnych zanieczyszczeń powietrza. Inne planowane ulice będą ulicami lokalnymi.

Z dotychczasowych opracowań projektowych dla tras analogicznych, jak planowane na terenie Sadula należy wnosić, że nie wywołają one ponadnormatywnych stężeń zanieczyszczeń poza pasem drogowym.

5.10. WPŁYW NA KLIMAT AKUSTYCZNY

Zagadnienie klimatu akustycznego na analizowanym terenie ogranicza się do hałasu drogowego i kolejowego. Hałas z innych źródeł (tramwajowy, przemysłowy, lotniczy) nie dotyczy analizowanego terenu. Potencjalnie istotnymi źródłami hałasu drogowego na analizowanym terenie będą: linia kolejowa „otwocka” i ul. Szpotańskiego (Patriotów), Trakt Lubelski i Lucerny (istniejące ulica zbiorcza), oraz Trasa Olszynki Grochowskiej (planowana trasa główna ruchu przyspieszonego) i ul. Bora-Komorowskiego (planowana ulica zbiorcza).

Dla drogowych tras komunikacyjnych (ulic) plan prawidłowo ustala obowiązek stosowania rozwiązań technicznych, technologicznych i organizacyjnych ograniczających emisję i rozprzestrzenianie zanieczyszczeń, zobowiązując do ich realizacji zarządcę drogi, a w szczególności:

a) zabezpieczeń akustycznych, b) zabezpieczeń przed przedostawaniem się zanieczyszczonych wód opadowych do gleby lub

ziemi, c) środków umożliwiających usuwanie odpadów powstających w trakcie eksploatacji dróg;

d) właściwej organizacji ruchu. W otoczeniu ulic ponadlokalnych plan przewiduje tereny mieszkaniowe, ustalając dla nich w zakresie ochrony przed hałasem: warunek realizacji nowej zabudowy zlokalizowanej od strony ulic w sposób uwzględniający

rzeczywisty poziom hałasu lub potencjalne zanieczyszczenia związane z hałasem i drganiami związane z planowaną budową lub rozbudową ulic, między innymi poprzez zastosowanie rozwiązań konstrukcyjno-budowlanych ograniczających uciążliwość akustyczną, a w szczególności przegród o wysokiej izolacyjności, w budynkach, obiektach i pomieszczeniach przeznaczonych na stały pobyt ludzi;

zalecenie renowacji akustycznej budynków istniejących, tzn. przebudowę budynku, której celem jest zabezpieczenie wnętrz budynku przed hałasem i drganiami z zewnątrz, obniżenie lub tłumienie hałasów i drgań, między innymi poprzez: wprowadzenie okien o podwyższonej izolacyjności akustycznej, renowację elewacji, przebudowę wnętrz itp.;

Tym samym plan stwarza warunki do właściwej ochrony akustycznej budynków przeznaczonych na stały pobyt ludzi. Jednocześnie budynki te będą pełnić rolę skutecznych ekranów akustycznych dla zabudowy zlokalizowanej w dalszej odległości. W otoczeniu Trasy Olszynki Grochowskiej na terenach dotychczas niezabudowanych plan przewiduje zarówno funkcje niewrażliwe na hałas (zieleń urządzona ZP) jak i zabudowę mieszkaniową MN i MNU.

44

Jednocześnie plan przewiduje w pasie Trasy Olszynki Grochowskiej realizację jezdni w sposób ograniczający powstawanie i rozprzestrzenianie się hałasu i drgań poprzez zastosowanie nawierzchni cichobieżnych, wprowadzenie zieleni przyulicznej – szpalerów drzew (zgodnie z rysunkiem planu) i zieleni niskiej, kształtowanie przekroju ulicy, wprowadzenie właściwej organizacji ruchu, wprowadzenie przeszklonych ekranów akustycznych wzdłuż jezdni głównych oraz wałów ziemnych o wysokości do 1,5m z zielenią wysoką i niską po obu stronach Trasy Olszynki Grochowskiej. Potencjalne zagrożenia klimatu akustycznego od ruchu samochodowego dotyczą otoczenia ulic ponadlokalnych. W analizowanym planie są to:

Ulice istniejące: Trakt Lubelski, ul. Lucerny oraz ul. Szpotańskiego wraz z linią kolejową. Ulice projektowane: Trasa Olszynki Grochowskiej (GP – główna ruchu przyspieszonego)

oraz Bora-Komorowskiego (Z – zbiorcza). Na potrzeby analizy akustycznej w.wym. ulic dokonano oszacowania prognozowanych natężeń ruchu. Wykorzystano m.in. prognozy opracowane w 2008 roku na potrzeby analiz związanych z Trasą Olszynki Grochowskiej. W analizach tych rozpatrywano kilka wariantów południowego zakończenia Trasy Olszynki Grochowskiej w dzielnicy Wawer. Na potrzeby analiz do niniejszego planu przyjęto wartości średnie ze wszystkich wariantów. Nie ma bowiem do tej pory rozstrzygnięcia dotyczącego planowanego zakończenia Trasy Olszynki Grochowskiej (rozważane jest włączenie w Południową Obwodnicę Warszawy lub Wał Miedzeszyński). Obliczono średnie natężenie z wielkości wariantowanych. Dokonano – z zaokrągleniem - przeliczeń według następujących założeń:

Natężenie dobowe = 12 x natężenie w godzinie szczytu. Potok w okresie 6.00 – 22.00 = 90 % potoku dobowego dla ulic głównych oraz 95 % potoku

dobowego dla ulic zbiorczych. Otrzymano następujące wielkości średniego potoku godzinowego dla okresu dnia i nocy. Tab. 2. Prognozowane natężenia ruchu przyjęte do prognoz akustycznych Ulica Średnie natężenie ruchu w godzinie:

dnia nocy Olszynki Grochowskiej 1500 330

Bora-Komorowskiego 600 100 Trakt Lubelski 200 20

Lucerny 160 20

Szpotańskiego 500 100 Do obliczeń przyjęto ponadto:

średnie prędkości strumienia ruchu: 70 km/h dla Trasy Olszynki Grochowskiej oraz 50 km/h dla pozostałych ulic,

udział ruchu ciężkiego: 10% dla Trasy Olszynki Grochowskiej oraz 5 % dla pozostałych ulic. Obliczono zasięg hałasu dla poszczególnych ulic dla okresu dnia i nocy. Dla Trasy Olszynki Grochowskiej dokonano obliczeń z zastosowaniem oraz bez zastosowania ekranów.

45

Tab. 3. Prognozowane zasięgi hałasu w otoczeniu ulic ponadlokalnych.

Od

cin

ek

Ilość

pas

ów

ruch

u

Szer

okość

pas

a d

zieląc

ego

[m]

Ek

ran

H =

4m

Natęż

enie

ru

chu

(p

otok

śr

edn

i go

dzi

now

y)

[Poj

./god

z.]

Śred

nia

pręd

kość

st

rum

ieni

a ru

chu

[km

/h]

Ud

ział

ruc

hu

cięż

kie

go [

%]

Odległość od osi ulicy niezbędna do redukcji hałasu

do wskazanego poziomu [m]

6.00-22.00 22.00-6.00

60 dB 55 dB 50 dB 1 2x2 2m Tak 1500 70 10 25 m 50 m 2 2x2 2m Tak 330 70 10 40 m 3 2x2 2m Nie 1500 70 10 60 m 125 m 4 2x2 2m Nie 330 70 10 100 m 5 1x2 - Nie 200 50 5 7 m 19 m 6 1x2 - Nie 20 50 5 8 m 7 1x2 - Nie 160 50 5 6 m 16 m 8 1x2 - Nie 20 50 5 8 m 9 2x2 2m Nie 600 50 5 25 m 40 m

10 2x2 2m Nie 100 50 5 40 m 11 2x2 2m Tak 600 50 5 < 10 m < 10 m 12 2x2 2m Tak 100 50 5 < 10 m 13 1x2 - Nie 500 50 5 20 m 35 m 14 1x2 - Nie 100 50 5 40 m

Oznaczenia odcinków w tabeli: 1 – Trasa Olszynki Grochowskiej, z ekranem, dzień 2 – Trasa Olszynki Grochowskiej, z ekranem, noc 3 – Trasa Olszynki Grochowskiej, bez ekranu, dzień 4 – Trasa Olszynki Grochowskiej, bez ekranu, noc 5 – Trakt Lubelski, dzień 6 – Trakt Lubelski, noc 7 – Lucerny, dzień 8 – Lucerny, noc 9 – Bora-Komorowskiego, dzień, bez ekranu 10 – Bora-Komorowskiego, noc, bez ekranu 11 – Bora-Komorowskiego, dzień, z ekranem 12 - Bora-Komorowskiego, noc, z ekranem 13 – Szpotańskiego, dzień 14 – Szpotańskiego, noc. Szerokość pasa drogowego poszczególnych ulic, zgodnie z § 29-31 projektu planu wynosi: Trasa Olszynki Grochowskiej – 42-55 m Ul. Szpotańskiego – 42-55 m Ul. Trakt Lubelski – 19-23 m, Ul. Lucerny – 27-30 m, Ul. Bora-Komorowskiego – 40 m, Ul. Lucerny znajduje się poza granicami analizowanego planu. Wg projektu szerokość pasa drogowego wyniesie ok. 30 m. Linia zabudowy dla terenów mieszkaniowych i mieszkaniowo-usługowych w otoczeniu ul. Lucerny oraz Traktu Lubelskiego ustalona jest w odległości 5-8 m od linii rozgraniczających. Biorąc pod uwagę powyższe wartości można stwierdzić, że: Ulice zbiorcze: Trakt Lubelski oraz Lucerny nie będą powodować w swym otoczeniu przekroczenia standardów akustycznych obowiązujących dla zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej. Ul. Szpotańskiego może powodować przekroczenie standardów akustycznych dla istniejącego budynku oświaty K.2.4.UO. Należy stwierdzić, że plan nie jest narzędziem, które jest w stanie zlikwidować istniejącą kolizję. Zarówno budynek o funkcji UO, jak i ulica istnieją.

46

W otoczeniu ul. Bora-Komorowskiego przekroczenie standardów akustycznych w przypadku braku ekranowania może dotyczyć pierwszego rzędu zabudowy bezpośrednio przy ulicy (do 40 m od osi). Plan przewiduje możliwość zastosowania ekranów przeciwhałasowych w pasie ul. Bora-Komorowskiego. Tym samym plan stwarza warunki dotrzymania standardów akustycznych w środowisku dla funkcji zlokalizowanych w sąsiedztwie pasów drogowych wymienionych ulic. Trasa Olszynki Grochowskiej (TOG) – jeśli nie będzie ekranowana - może powodować przekroczenie dopuszczalnych standardów akustycznych w odległości do ok. 125 m od osi ulicy. Zastosowanie ekranów przeciwhałasowych zmniejszy w.w. zasięg do co najmniej 50 m od osi. Plan przewiduje: zastosowanie ekranów wzdłuż jezdni głównych TOG, wprowadzenie zieleni oraz nawierzchni cichobieżnych a także możliwość zastosowania wałów ziemnych. Tak więc plan przewiduje – oprócz ekranów – wprowadzenie innych zabezpieczeń przeciwhałasowych, które zwiększą skuteczność ochrony przed hałasem. Plan nie ogranicza także wysokości ekranów. Trasa Olszynki Grochowskiej – jako przedsięwzięcie mogące znacząco oddziaływać na środowisko – będzie poddana ocenie oddziaływania na środowisko na dalszych etapach planowania i projektowania.

Plan dokonuje kwalifikacji poszczególnych terenów z punktu widzenia ochrony przed hałasem, przypisując poszczególnym przeznaczeniom planistycznym odpowiednie ustalenia w rozumieniu ustawy - Prawo ochrony środowiska i przepisów określających dopuszczalne poziomy hałasu w środowisku.

5.11. WPŁYW NA ZAGROŻENIE POLAMI ELEKTROMAGNETYCZNYMI

Nie przewiduje się zagrożenia polami elektromagnetycznymi. Na analizowanym terenie nie są planowane nowe źródła pól elektromagnetycznych o ponadlokalnym (wykraczającym poza teren własny) oddziaływaniu ponadnormatywnym. Plan określa prawidłowo warunki ochrony w strefie potencjalnego oddziaływania linii elektroenergetycznych wysokiego napięcia. Linie istniejące przewidywane są docelowo do skablowania. Plan nie dopuszcza lokalizacji nowych napowietrznych linii energetycznych wysokich napięć. Ustalenia planu określają uwarunkowania lokalizacji stacji bazowych telefonii komórkowej w sposób bezpieczny dla środowiska i zdrowia ludzi.  

5.12. GOSPODARKA ODPADAMI

W wyniku realizacji planu nie przewiduje się powstania żadnych obiektów, z którymi wiązałoby się wytwarzanie odpadów o rodzajach lub w ilościach odbiegających od typowych odpadów komunalnych w mieście. Plan nakazuje wyposażenie wszystkich nieruchomości w zgodne z przepisami urządzenia do selektywnego gromadzenia odpadów. Zbieranie i usuwanie odpadów odbywać się będzie zgodnie z regulaminem obowiązującym w gminie. W tym zakresie na terenie m. st. Warszawy obowiązuje Regulamin utrzymania czystości i porządku na terenie m. st. Warszawy przyjęty uchwałą Rady m. st. Warszawy nr LXXVII/2427/2006 z dnia 22.06.2006 r. Plan jest w pełni zgodny z polityką miasta w dziedzinie gospodarki odpadami wyrażoną w zaktualizowanym „Planie gospodarki odpadami dla m. st. Warszawy na lata 2008-2011 z uwzględnieniem lat 2012-2015”. Nie prognozuje się żadnych szczególnych zagrożeń środowiska związanych z odpadami. 

5.13. WPŁYW NA DOBRA KULTURY

Plan ustala ochronę wskazanych przez Konserwatora Zabytków stanowisk archeologicznych.

47

Można prognozować, że w wyniku realizacji planu zostaną zachowane i poddane właściwej ochronie wszystkie obiekty zabytkowe i stanowiska archeologiczne występujące na omawianym terenie.

6. INFORMACJA O MOŻLIWYM TRANSGRANICZNYM ODDZIAŁYWANIU NA ŚRODOWISKO Lokalna skala oddziaływań, brak oddziaływań znacząco negatywnych oraz znaczne oddalenie terenu od granic kraju powodują, że nie przewiduje się transgranicznego oddziaływania skutków realizacji planu na środowisko.

7. PRZEWIDYWANE METODY ANALIZY SKUTKÓW REALIZACJI PROJEKTOWANEGO PLANU Zgodnie z art. 32 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80 z dnia 10 maja 2003 r., poz. 717, z późn. zmianami): W celu oceny aktualności studium i planów miejscowych wójt, burmistrz albo prezydent miasta dokonuje analizy zmian w zagospodarowaniu przestrzennym gminy, ocenia postępy w opracowywaniu planów miejscowych i opracowuje wieloletnie programy ich sporządzania w nawiązaniu do ustaleń studium, z uwzględnieniem (…) wniosków w sprawie sporządzenia lub zmiany planu miejscowego. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta przekazuje radzie gminy wyniki analiz, o których mowa w ust. 1, po uzyskaniu opinii gminnej (…) komisji urbanistyczno-architektonicznej, co najmniej raz w czasie kadencji rady. Rada gminy podejmuje uchwałę w sprawie aktualności studium i planów miejscowych, a w przypadku uznania ich za nieaktualne, w całości lub w części, podejmuje działania, o których mowa w art. 27 ustawy. Przy podejmowaniu uchwały, o której mowa w ust. 2, rada gminy bierze pod uwagę w szczególności zgodność studium albo planu miejscowego z wymogami wynikającymi z przepisów art. 10 ust. 1 i 2, art. 15 oraz art. 16 ust. 1. Wskazane w pkt. 3 przepisy dotyczą m.in. uwzględniania w miejscowych planach zasad ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu kulturowego. Tak więc w przypadku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego istnieje określona ustawowo procedura pozwalająca przeanalizować i ocenić skutki jego realizacji.

8. PROPOZYCJA ROZWIĄZAŃ OGRANICZAJĄCYCH NEGATYWNE ODDZIAŁYWANIA NA ŚRODOWISKO. Z przeprowadzonych analiz nie wynika potrzeba proponowania innych, niż przewidziano to w planie, rozwiązań ograniczających negatywne oddziaływania na środowisko. Plan prawidłowo określa ramy przestrzenne dla inwestycji na tym terenie. Szczegółowe rozwiązania techniczne będą w poszczególnych przypadkach przedmiotem analiz na poziomie realizacji przedsięwzięć. Dotyczy to przede wszystkim projektowanej Trasy Olszynki Grochowskiej. Powyższa ocena uwzględnia fakt, iż plan miejscowy musi być zgodny ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Należy jednak wyrazić wątpliwość co do prawidłowości ustalonego w Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego m. st. Warszawy uchwalonego w 2006 r. przebiegu Trasy Olszynki Grochowskiej - zarówno na terenie Sadula, jak i szerzej - na terenie Wawra. Trasa w swym przebiegu nie uwzględnia w praktyce korytarza ekologicznego doliny Kanału Zagoździańskiego - istotnego lokalnego ciągu przyrodniczego. Realizacja trasy spowoduje w praktyce likwidację tego korytarza, co będzie znaczącym negatywnym – choć tylko w wymiarze lokalnym - oddziaływaniem na środowisko przyrodnicze.

48

Kanał i jego dolina na odcinku Sadula nie jest poddany szczególnej prawnej ochronie przyrodniczej. Nie jest on objęty żadną formą ochrony przyrody. Jego funkcjonowanie nie ma też powiązania z innymi obszarami chronionymi, w tym z doliną Wisły, nie decyduje o spójności i ciągłości przestrzennej obszarów chronionych. Niemniej jest on istotnym elementem lokalnego układu przyrodniczego. Analizowany plan uwzględnia ustalenia Studium. Z jednej strony przewiduje realizację Trasy Olszynki Grochowskiej, z drugiej - zachowuje ciągłość Kanału oraz przewiduje wzdłuż niego (i tym samym Trasy) ciąg terenów względnie ekstensywnie zagospodarowanych z dużym udziałem zieleni (co jest realizacją ustalonego w Studium ciągu przyrodniczego).

9. PODSUMOWANIE - STRESZCZENIE Analizowany plan obejmuje w części zachodniej tereny do niedawna rolnicze, od kilkunastu lat urbanizujące się w sposób bezplanowy, z charakterystyczną zabudową na długich działkach rolnych. Plan przewiduje przekształcenie tych terenów na w pełni zainwestowanie - z zabudową mieszkaniową jednorodzinną, jako główną formą zabudowy. Plan w tej części podporządkowany jest dotychczasowym podziałom własnościowym. To one determinują przyszły układ urbanistyczny. Naturalne jednostki przyrodnicze uwzględniane są w niewielkim stopniu. W części wschodniej plan utrzymuje i – w niewielkim stopniu – poszerza istniejące tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej. Istotnym nowym elementem zagospodarowania będzie Trasa Olszynki Grochowskiej - klasy głównej ruchu przyspieszonego oraz trasa Bora-Komorowskiego – nowa ulica zbiorcza. W poszczególnych dziedzinach i komponentach środowiska prognozę wpływu można podsumować następująco:  

DZIEDZINA, KOMPONENT ŚRODOWISKA

PROGNOZA SKUTKÓW WPŁYWU USTALEŃ PLANU

Powierzchnia ziemi - rzeźba terenu

Przekształcenie doliny Kanału Zagoździańskiego. Wpływ lokalny, mało znaczący.

Powierzchnie biologicznie czynne

Przy całkowitej realizacji planu powierzchnie biologicznie czynne ograniczone zostaną do ok. 50% stanu obecnego. Częściową rekompensatą będą tereny zieleni urządzane jako towarzyszące nowej zabudowie.

Grunty, w tym kopaliny Wpływ pomijalnie mały, lokalny. Brak kopalin. Warunki gruntowe korzystne w przewadze dla realizacji zabudowy.

Gleby Gleby rolnicze zostaną na całym terenie zlikwidowane. Wody powierzchniowe Kanał Zagoździański zostanie utrzymany z lokalnymi zmianami przebiegu i przykryciami. Kanał

Nowe Ujście oraz kanał Zerzeński będą w pełni zachowane. Wody podziemne Poziom wód gruntowych ulegnie niewielkiemu obniżeniu wskutek zabudowy i realizacji

infrastruktury technicznej. Klimat, w tym warunki przewietrzania.

Wpływ na warunki klimatu lokalnego pomijalny

Powietrze Ponadlokalne oddziaływania związane będą z funkcjonowaniem tras komunikacyjnych o znacznych natężeniach ruchu. Pogorszenia warunków można spodziewać się w otoczeniu Trasy Olszynki Grochowskiej, lecz nie ma podstaw do prognozowania, że wystąpią przekroczenia stężeń dopuszczalnych.

Roślinność Szata roślinna analizowanego terenu jest generalnie uboga i nie ma wartości ponadlokalnych. Na terenach już zainwestowanych pozostanie ona w stanie zbliżonym do obecnego, Na nowo zabudowywanych terenach porolnych szata roślinna ulegnie przekształceniu w kultywowaną roślinność ogrodów przydomowych. Najcenniejsze elementy paranaturalne (zbiorowiska szuwarowe i fragmenty leśne) zostają zachowane. Likwidacji ulegną zbiorowiska łąkowe na tarasie nadzalewowym.

Świat zwierzęcy Istotny lokalny korytarz ekologiczny związany z kanałem Zerzeńskim jest zachowywany. Osłabieniu ulegnie lokalny korytarz ekologiczny związany z Kanałem Zagoździańskim.

Obszary prawnie chronione, w tym Natura

Na terenie objętym planem, w tym w zasięgu jego oddziaływania nie występują obszary Natura 2000.

49

2000 Plan uwzględnia wymogi ochrony Warszawskiego Obszaru Chronionego Krajobrazu, którego fragment znajduje się w zachodniej części terenu objętego planem.

Krajobraz Nastąpi docelowo całkowite przekształcenie terenu, gdzie krajobraz rolniczy zostanie zastąpiony miejskim.

Klimat akustyczny Plan prawidłowo ustala warunki ochrony klimatu akustycznego, zarówno poprzez odpowiednie ustalenia dla tras komunikacyjnych, jak i dla obiektów i obszarów w otoczeniu.

Zagrożenie odpadami Nie przewiduje się szczególnych, zwłaszcza większych niż typowe dla terenów zurbanizowanych, zagrożeń środowiska w tej dziedzinie.

Zagrożenie polami elektromagnetycznymi

Nie przewiduje się oddziaływania.

Zabytki i dobra kultury Wszystkie zabytki i dobra kultury występujące na analizowanym terenie są zachowywane i poddane ochronie.

Generalnie stwierdza się, że: Planowane zagospodarowanie nie będzie miało wpływu na siedliska i gatunki chronione w

obszarach Natura 2000 ani na inne formy ochrony przyrody. Ustalenia analizowanego planu - w świetle wcześniejszych i nadrzędnych decyzji - są, z punktu

widzenia ochrony środowiska i ochrony przyrody, sformułowane prawidłowo. Zawarto w nich wielokierunkowe i realne z punktu widzenia planistycznego, zabezpieczenia przed niekorzystnym oddziaływaniem planowanego zainwestowania na środowisko.

Plan zapewnia warunki do utrzymania i poprawy standardów środowiskowych warunków życia na terenach zabudowy mieszkaniowej.

Plan prawidłowo ustala warunki ochrony otoczenia przyszłej Trasy Olszynki Grochowskiej przed jej uciążliwym oddziaływaniem,

Plan zachowuje i chroni zabytki archeologiczne, Nie stwierdza się, aby jakiekolwiek prognozowane oddziaływania planu na środowisko mogłyby

mieć charakter oddziaływań znaczących, ponadlokalnych. Reasumując, plan jest zgodny z przepisami prawa w zakresie ochrony środowiska i ochrony przyrody - zarówno obowiązującymi powszechnie, jak i lokalnymi.

50

 

10. MATERIAŁY WEJŚCIOWE

10.1. MATERIAŁY PODSTAWOWE:

Projekt Miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru Sadul w dzielnicy Wawer m. st. Warszawy, w tym: tekst planu rysunek planu w skali 1 : 1000 (opracowanie: DAWOS Sp. z o.o., arch. K. Domaradzki),

Opracowanie ekofizjograficzne dla potrzeb przygotowania projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru Sadul. Dzielnica Wawer w Warszawie. Oprac. Aquageo - Michał Fic. Falenty, 2009 r

10.2. WYBRANE MATERIAŁY UZUPEŁNIAJĄCE I POMOCNICZE; ŹRÓDŁA INFORMACJI

Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego m.st. Warszawy zatwierdzone uchwałą Nr LXXXII/2746/2006 Rady m.st. Warszawy z dnia 10 października 2006 r.

Mapa akustyczna Warszawy 2007. http://mapaakustyczna.um.warszawa.pl/ Lorenc H., Mazur A. Współczesne problemy klimatu Warszawy. IMGW, Warszawa 2003 Opracowanie ekofizjograficzne do Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania

przestrzennego miasta stołecznego Warszawy. Biuro Naczelnego Architekta Miasta. Miejska Pracowania Planowania Przestrzennego i Strategii Rozwoju. Warszawa 2006.

Program ochrony powietrza dla strefy aglomeracji warszawskiej. Rozporządzenie Wojewody Mazowieckiego nr 67 z 24.112.2007 r (Dz. Urz. Woj. Maz. Nr 269 poz.9320);

Program ochrony środowiska dla m.st. Warszawy, grudzień 2005; Roczna ocena jakości powietrza w Woj. Mazowieckim. Raport za rok 2007 r. WIOŚ w Warszawie,

marzec 2008r; Druga pięcioletnia ocena jakości powietrza w woj. Mazowieckim za lata 2002 – 2006 . WIOŚ w

Warszawie. WIOŚ w Warszawie, czerwiec 2007; Tereny otwarte w Warszawie - oprac. Instytutu Miasta 1991 r. Jan Chojnacki. Zróżnicowanie przestrzenne roślinności Warszawy. Wydawnictwa Uniwersytetu

Warszawskiego. Warszawa 1991 r. Atlas fizjograficzny Warszawy. Opracowanie WPG 1982 - 1984. Klimat obszarów zurbanizowanych. IGPiK. 1990 r. Aktualne informacje ze strony internetowej Mazowieckiego Wojewódzkiego Inspektora Ochrony

Środowiska,

Ponadto przy sporządzaniu prognozy uwzględniono obowiązujące akty prawne, zarówno szczebla krajowego jak i wojewódzkiego.