MATERIAŁ URZĘDU KOMUNIKACJI ELEKTRONICZNEJ

NA POSIEDZENIE KOMISJI

INNOWACYJNOŚCI I NOWOCZESNYCH TECHNOLOGII

Kontrola realizacji ustawy z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych ( „Ustawa”) w zakresie:

(1) infrastruktury zapewniaj ącej dost ęp do szerokopasmowego Internetu, (2) dost ęp do Internetu bez pobierania opłat oraz dost ępu w miejscach

publicznych.

Warszawa, czerwiec 2011

Wstęp

Podstawowym celem przy tworzeniu Ustawy było zapewnienie rozwoju dostępu do telekomunikacji, przy czym szczególne działania nakierowane były na dostęp szerokopasmowy oraz likwidację wykluczenia cyfrowego geograficznego i socjalnego. W tym celu istotne było opracowanie prawno-ekonomicznych warunków budowy sieci uwzględniających wymagania dyrektyw Komisji Europejskiej oraz zaangażowanie środków i instytucji publicznych.

Ustawa weszła w życie prawie rok temu. Podstawowe priorytety, na których została oparta ustawa, czyli:

• otwarty dostęp do gruntów i budynków,

• sprawny proces inwestycyjny,

• otwarty dostęp do infrastruktury i konkurencja infrastrukturalna operatorów,

• aktywny samorząd,

• otwarty dostęp do informacji o infrastrukturze i inne działania

w pełni odpowiadają potrzebom rynku. Stworzenie podstaw dla działania jednostek samorządu terytorialnego („JST”) w zakresie telekomunikacji, jak i ułatwienie prowadzenia działalności przez przedsiębiorców telekomunikacyjnych było odpowiedzią na oczekiwania wielu podmiotów.

Czas, jaki upłynął od wdrożenia ustawy pozwala stwierdzić, że wiele zapisów ustawy jest praktycznie wykorzystywane a niektóre należy doprecyzować lub wręcz zmienić. W niniejszym dokumencie przedstawimy, jak postrzegamy praktyczne funkcjonowanie ustawy.

Prezes UKE, pomimo braku przyznanych dodatkowych środków budżetowych, wykonał obowiązki (wynikające z Ustawy) jakie zostały nałożone na Urząd. W związku z faktem, że ustawa jest nowym dokumentem dla samorządów i innych uczestników rynku, została przygotowana specjalna zakładka na stronie internetowej UKE dotycząca stosowania nowych przepisów. Można tam znaleźć wzory dokumentów decyzji i stanowiska Prezesa UKE w odniesieniu do konkretnych przepisów ustawy. Prowadzona jest stała współpraca z samorządami oraz różnymi organizacjami, m.in. ze środowiskiem planistów i urbanistów w zakresie opiniowania planów zagospodarowania przestrzennego. Przydatną w procesie planowania inwestycji telekomunikacyjnych jest uruchomiona wyszukiwarka internetowa, gdzie można znaleźć informacje o budowanych kanałach technologicznych. Przykłady w jaki sposób Prezes UKE wdrożył zapisy ustawy, z jakimi problemami spotkał się przy jej wdrażaniu oraz co należałoby zmienić w zapisach, aby ustawa była jeszcze bardziej przydatną przy zmniejszaniu dystansu w dostępie do szerokopasmowych usług pomiędzy Polską a innymi krajami Unii Europejskiej, przedstawiamy poniżej.

I. Infrastruktura zapewniaj ąca dost ęp do szerokopasmowego Internetu

1. Zapisy Ustawy niewymagaj ące zmian

1.1. Działalno ść JST

Rynek usług telekomunikacyjnych powinien być rynkiem konkurencyjnym, na którym podmioty mają takie same prawa i nie dyskryminuje się poszczególnych graczy. Dlatego uregulowania w ustawie odnoszące się do prowadzenia działalności telekomunikacyjnej przez JST są niezwykle istotne. Samorząd dysponując dostępem do własnej infrastruktury mógłby budować przewagę konkurencyjną w stosunku do lokalnych operatorów telekomunikacyjnych. Przepis art. 4 Ustawy ma na celu zapewnienie JST wsparcia ze strony UKE w wyborze takiej koncepcji działalności w telekomunikacji, która nie będzie antyrynkowa. Ustawa szerokopasmowa wskazuje, że jednostka samorządu terytorialnego podejmuje interwencję na danym terenie tylko wówczas, gdy jest to celowe z punktu widzenia rynku lub konsumentów. A zatem, samorząd może bez ograniczeń inwestować w infrastrukturę pasywną, by stworzyć możliwości działalności dla operatorów, uzupełniać luki w istniejącej infrastrukturze sieciowej, a także podjąć się pełnej działalności telekomunikacyjnej i świadczyć usługi detaliczne tam, gdzie przedsiębiorcy nie wykazują zainteresowania.

Każdy rodzaj działalności JST w telekomunikacji może zostać poddany opinii Prezesa UKE. Możliwość taka została przewidziana na wypadek, gdyby jednostka miała wątpliwości, co do spełniania warunków świadczenia usług lub chciałaby ustalić optymalny model prowadzenia działalności telekomunikacyjnej.

Dotychczas do Prezesa UKE wpłynęło 15 wniosków jednostek samorządu terytorialnego. Do tej pory wydawane były opinie pozytywne. W większości dotyczyły planowanej przez lokalne władze sieci miejskich do ich własnego użytku jednostek gminnych. W dwóch przypadkach opinia dotyczyła gminnych sieci szkieletowych. W niektórych przypadkach sugerowano zmianę modelu działania na taki, który pozostaje w zgodzie z Ustawą.

1.2. Otwarty dost ęp do informacji o infrastrukturze

Prowadzenie działalności telekomunikacyjnej, a zwłaszcza jej przygotowanie i podejmowanie decyzji o inwestycji jest poprzedzone przeprowadzeniem analizy na temat już istniejącej infrastruktury na terenie, na którym jest planowana inwestycja. Posiadanie takiej informacji jest niezwykle istotne w każdym procesie planowania, ale tam gdzie będą wykorzystane środki z funduszy unijnych w szczególności. Zgodnie z wytycznymi wspólnotowymi nie można dublować infrastruktury i pomoc może być przyznana tylko tam, gdzie zostanie udowodnione, że infrastruktury nie ma lub ta która jest, nie odpowiada standardom. W innym przypadku udzielona pomoc finansowa musi zostać zwrócona. Jest to bardzo duże ryzyko dla potencjalnych inwestorów. Problem polegał na tym, że nie było w Polsce miejsca, gdzie można

uzyskać wiarygodne dane na temat istniejącej infrastruktury. Operatorzy telekomunikacyjni niechętnie udzielali w tym zakresie informacji lub twierdzili ze jest to tajemnica przedsiębiorstwa i nie przekazywali żadnych danych. Ta sytuacja się zmieniła po wejściu w życie Ustawy. Na podstawie art. 29 ust. 2 pkt 3 Ustawy, Prezes UKE przystąpił do realizacji przedsięwzięć, których zakres określił Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji w rozporządzeniu z dnia 3 marca 2011 r. w sprawie inwentaryzacji pokrycia istniejącą infrastrukturą telekomunikacyjną i publicznymi sieciami telekomunikacyjnymi zapewniającymi lub umożliwiającymi zapewnienie szerokopasmowego dostępu do Internetu oraz budynkami umożliwiającymi kolokację.

Z uwagi na opóźnienie publikacji ww. rozporządzenia proces zbierania danych rozpoczęto w dniu 18 marca rozsyłając wezwania do około 9 tys. podmiotów (operatorów i JST).

Dzięki inwentaryzacji będzie można wyodrębnić obszary, na których inwestycje w infrastrukturę telekomunikacyjną są zgodne z zasadami pomocy publicznej.

Aktualnie Prezes UKE przystąpił do przetwarzania zgromadzonych danych otrzymanych od przedsiębiorców telekomunikacyjnych oraz jednostek samorządu terytorialnego, dotyczących posiadanej lub wykorzystywanej przez nich infrastruktury telekomunikacyjnej. Pierwsze zestawienia będą opublikowane 30 czerwca br.

Skala i zakres tego przedsięwzięcia wzbudziły ogromne zainteresowanie ze strony wzywanych podmiotów a także - co zrozumiałe - spowodowały szereg pytań dotyczących szerokiego spektrum problemów związanych z poprawnym wprowadzaniem danych do systemu. Chcąc pomóc w ich rozwiązaniu zorganizowano trzy czaty, podczas których udzielano odpowiedzi na zadawane pytania. Niezależnie od tego środka komunikacji, odpowiadano na wszystkie pytania przesyłane na utworzoną w tym celu skrzynkę teleinfrastruktura@uke.gov.pl. Udzielono łącznie około 3 tysięcy odpowiedzi na maile oraz pytania zadawane telefonicznie. Odpowiedzi na najpopularniejsze pytania zamieszczono na stronie internetowej Krajowego Forum Szerokopasmowego.

Pomimo szeregu trudności (było to dla każdej ze stron pierwsze przedsięwzięcie o tak szerokim zakresie zbieranych danych) szacuje się, że do dnia dzisiejszego zebrano około 95 proc. danych.

Ustawa w zakresie dotyczącym dostępu do danych działa w sposób prawidłowy i nie wymaga zmian w tym zakresie.

1.3. Planowanie i zagospodarowanie przestrzenne

Jedną z wielu barier w procesie inwestycyjnym było umieszczenie w planach zagospodarowania przestrzennego zapisów umożliwiających budowanie sieci telekomunikacyjnych czy umieszczanie obiektów telekomunikacyjnych typu wieże. Planiści wprowadzali w planach wiele zakazów, na mocy których przedsiębiorcy telekomunikacyjni nie mogli prowadzić inwestycji. Była to trudna sytuacja i trudna do

rozwiązania. Dopiero zapisy Ustawy pozwoliły na zmianę sytuacji. Na mocy tych zapisów wprowadzono zmiany do ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zasadnicze zmiany dotyczą wprowadzenia do katalogu wartości i potrzeb, które uwzględnia się w planowaniu przestrzennym w zakresie rozwoju infrastruktury technicznej, w szczególności sieci szerokopasmowych. Potrzeby te są na tyle istotne i zarazem na tyle często pomijane w dotychczasowej praktyce planistycznej, że zdecydowano się na ich wyodrębnienie. Realizacji zamiaru rozprzestrzeniania infrastruktury telekomunikacyjnej służy również zmiana definicji inwestycji celu publicznego. Obecnie do tego rodzaju inwestycji zalicza się inwestycję dotyczącą publicznej sieci telekomunikacyjnej w rozumieniu przepisów Prawa telekomunikacyjnego, która realizowana jest przez prywatnego operatora i z prywatnych środków.

Ustawa nadaje Prezesowi UKE kompetencję do wyrażania opinii w sprawie projektu studium zagospodarowania gminy jak i projektu planu miejscowego. Celem tej regulacji jest włączenie Prezesa UKE w proces planowania przestrzennego i zapewnienie odpowiedniego uwzględnienia potrzeb rozwoju infrastruktury telekomunikacyjnej tak aby przez nieuzasadnione zakazy i ograniczenia nie dochodziło do powstawania obszarów pozbawionych dostępu do nowoczesnych usług telekomunikacyjnych.

Dotychczas w ramach procesu opiniowania planów miejscowych wpłynęło do UKE ponad 10 tysięcy pism. Początkowo około 30% planów było opiniowanych negatywnie. Obecnie większość planów miejscowych jest opiniowana pozytywnie, co jest skutkiem szeroko zakrojonej współpracy ze środowiskiem urbanistów i osób zaangażowanych w proces stanowienia planów miejscowych. Prezes UKE zorganizował kilka debat, w wyniku których wypracowano wspólne stanowisko.

Problemem pozostają plany miejscowe uchwalone przed wejściem w życie Ustawy szerokopasmowej. Na podstawie art. 75 Ustawy organy uchwalające plany miejscowe zobowiązane zostały w terminie 12 miesięcy od dnia wejścia w życie Ustawy, dostosować treść planów miejscowych obowiązujących na obszarze ich właściwości do wymagań określonych w art. 46 ust. 1.

Z uwagi na koszt prac związanych ze zmianą planów oraz czas niezbędny na przeprowadzenie odpowiedniej procedury gminy nie wypełniają tego obowiązku. Tym samym oczekiwane przez środowisko operatorów telekomunikacyjnych pozytywne skutki Ustawy szerokopasmowej w zakresie usuwania ograniczeń i zakazów dla lokalizowania inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej mogą nie nastąpić w najbliższym czasie.

1.4. Lokalizacja inwestycji celu publicznego z zakresu ł ączności publicznej

Prezesowi UKE stworzono możliwość uczestniczenia w postępowaniach dotyczących ustalania lokalizacji inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej – tzn. inwestycje w infrastrukturę i publiczne sieci telekomunikacyjne. Takie rozwiązanie włącza organ regulacyjny w proces wydawania indywidualnych decyzji

lokalizacyjnych, które są alternatywnym a nawet częstszym sposobem lokalizowania inwestycji niż plany miejscowe. Udział Prezesa UKE w tych postępowaniach ma przeciwdziałać nadużyciom i rozbieżnym interpretacjom, które dotychczas obejmowały inwestycje z sektora telekomunikacyjnego.

Prezes UKE zawiadomiony został o 9 postępowaniach o wydanie decyzji lokalizacyjnych. W dwóch przypadkach postępowania toczą się z udziałem Prezesa UKE.

2. Zapisy Ustawy wymagaj ące zmiany

2.1. Dostęp do infrastruktury podmiotów wykonuj ących zadania z zakresu

użyteczno ści publicznej

Bardzo ważny dla przedsiębiorców telekomunikacyjnych, zwłaszcza w terenach małozurbanizowanych jest dostęp do infrastruktury już istniejącej w celu przyspieszenia procesów inwestycyjnych, jak też obniżenia kosztów budowy. Z uwagi na fakt, że znaczna część kosztów budowy sieci wiąże się z robotami budowlanymi (na przykład wykopami, układaniem kabli, okablowaniem wewnętrznym itp.), nabywaniem prawa drogi, ułatwienia legislacyjne powinny wspierać działania w celu aby operatorzy sieci koordynowali prowadzone roboty budowlane lub współużytkowali część swojej infrastruktury.

Założeniem Ustawy jest, aby przedsiębiorcy telekomunikacyjni mogli uzyskać dostęp do infrastruktury energetycznej i wodno kanalizacyjnej na potrzeby publicznych sieci telekomunikacyjnych. Przedsiębiorstwa energetyczne dysponują infrastrukturą techniczną, która może być wykorzystana na potrzeby realizowania inwestycji telekomunikacyjnych np. podbudowa słupów energetycznych Wprowadzone przepisy art. 17-24 określają zasady i warunki dostępu do infrastruktury technicznej podmiotów wykonujących zadania z zakresu użyteczności publicznej tzw. PUP. Zgodnie z definicją zawartą w art. 2 ust. 1 pkt 3 PUP to przedsiębiorstwo energetyczne, w rozumieniu Prawa energetycznego - prowadzące działalność w zakresie przesyłania, dystrybucji paliw i energii oraz przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne w rozumieniu ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków - jednak tylko takie, które są jednostkami sektora finansów publicznych lub nadzorowane przez takie jednostki. Praktyka stosowania tych przepisów wskazuje na duży problem z wykładnią pojęcia: „będące jednostkami sektora finansów publicznych lub nadzorowane przez takie jednostki”. Z analizy UKE wynika, że nie istnieje jednostka sektora finansów publicznych będąca PUP a wykładnia pojęcia "nadzoru" w tych sprawach nie jest jednoznaczna. Większość przedsiębiorstw energetycznych została sprywatyzowana i nie podlega obowiązkowi zapewnienia dostępu do infrastruktury w myśl obowiązujących przepisów Ustawy. W konsekwencji stosowanie przepisów dotyczących PUP ogranicza się w praktyce do infrastruktury technicznej nielicznych elektrociepłowni miejskich, które nie zostały jeszcze sprywatyzowane.

W związku z powyższym od dnia wejścia w życie Ustawy do Prezesa UKE wpłynęły tylko dwa wnioski przedsiębiorców telekomunikacyjnych o ustalenie warunków dostępu do infrastruktury PUP. Mała ilość wniosków, w ocenie Prezesa UKE jest skutkiem zawężenia definicji PUP jedynie do podmiotów będących jednostkami sektora finansów publicznych (brak takich) lub nadzorowanych przez takie jednostki (np. gminne elektrociepłownie). Definicja dotycząca PUP zapisana w Ustawie powoduje, że przedsiębiorcy z dużą trudnością mogą korzystać z zapisów Ustawy. Szczególnie odnosi się to do przedsiębiorstw dysponujących infrastrukturą liniową takich jak dostawcy energii elektrycznej. Podbudowa słupowa niskiego i średniego napięcia może być wykorzystana przez przedsiębiorców telekomunikacyjnych zwłaszcza w terenach niezurbanizowanych, co zdecydowanie obniża koszty inwestycji. Wykreślenie w definicji w art. 2 ust. 3 wyrażenia „będących jednostkami sektora finansów publicznych lub nadzorowane przez takie jednostki” w sposób zdecydowany zwiększyłoby zainteresowanie przedsiębiorców telekomunikacyjnych stosowaniem tych przepisów.

2.2. Dostęp do budynków i nieruchomo ści gruntowych

Część Ustawy mówiąca o dostępie do budynków i nieruchomości gruntowych (art. 30 i 33) wymaga doprecyzowania. Ten obszar działania Ustawy należy doprecyzować lub zmienić w zależności od zapisów. Ze względu na brak rozstrzygnięć w tym zakresie nie została przez Prezesa UKE wypracowana odpowiednia praktyka. Zostały opracowane wzory dokumentów które mogą być wykorzystywane przez zainteresowane podmioty przy sporządzaniu umów o dostępie. Zgodnie z zapisami ustawy, właściciel lub zarządca nieruchomości jest zobowiązany zapewnić przedsiębiorcy telekomunikacyjnemu dostęp do budynku lub miejsca w budynku w celu zapewnienia telekomunikacji. Dostęp ten powinien być uregulowany umową w której zostaną określone szczegółowe warunki dla obu stron. Brak dokładnej definicji „Zarządcy” nieruchomości, jak też trudność określenia ilości zainteresowanych stron (w przypadku gdy o dostęp występuje operator do wspólnoty mieszkaniowej gdzie jest np. kilkuset współwłaścicieli) powoduje, że zawarcie takiej umowy jest utrudnione. Inną przyczyną potwierdzającą że zapisy Ustawy nie działają, jest utrudnianie przez właścicieli/zarządców rozpoczęcia całego procesu negocjacyjnego. Zgodnie z Ustawą umowa o dostęp powinna być zawarta w ciągu 30 dni od dnia wystąpienia przez przedsiębiorcę telekomunikacyjnego z wnioskiem o jej zawarcie. Tak się jednak nie dzieje. Operatorzy zwracają się do Prezesa UKE w celu przyspieszenia zawarcia umowy.

Wątpliwości interpretacyjne wiążą sie z pojęciem zarządcy nieruchomości z tym czy pod tym pojęciem kryje sie tylko zarządca nieruchomości, o którym mowa w ustawie o gospodarce nieruchomościami ( umowa o zarządzanie) czy także ten podmiot, który ma nieruchomość w trwałym zarządzie lub na innej podstawie prawnej zarządza nieruchomością, dlatego należałoby wprowadzić definicję legalną pojęcia zarządca nieruchomością na potrzeby Ustawy.

Wątpliwości interpretacyjne dotyczą także zakresu przedmiotowego tych przepisów. Art. 30 ust. 1 mówi o dostępie do budynku zaś art. 33 ust. 1 do nieruchomości na które składają się także budynki, należy zatem rozstrzygnąć czy montowanie anteny na dachu budynku to art. 33 ust 1 czy art. 30 ust 1. Należałoby jasno rozstrzygnąć zakres przedmiotowy przepisów art. 30 i 33. Powinno to nastąpić w taki sposób aby jednoznacznie można było stwierdzić czy wnioskowany dostęp jest dostępem do budynku w rozumieniu art. 30 ust. 1 Ustawy czy dostępem do nieruchomości w rozumieniu art. 33 ust. 1. Rozstrzygnięcie tych problemów w drodze zmiany ustawy jest konieczne, gdyż w sprawach uregulowanych w art. 30 ust. 1 właściwym organem jest Prezes UKE, natomiast w sprawach, o których mowa w art. 33 ust. 1 właściwym organem jest starosta.

Zastrzeżenia budzi obciążenie obowiązkiem z art. 33 ust. 1 Ustawy stronę umowy obligacyjnej i przyjęcie dopuszczalności uznania ją za stronę postępowania administracyjnego przed starostą w sytuacji, gdy strony nie dojdą do porozumienia (art.124 ustawy o gospodarce nieruchomości). Na stronę umowy cywilnoprawnej na skutek przyjętej regulacji prawnej został nałożony obowiązek udostępnienia nieruchomości na cele wskazane w art. 33 ust. 1 Ustawy niezależnie od zobowiązań i zakazów, jakie w zakresie dysponowania tą nieruchomością spoczywają na tym podmiocie zgodnie z zawartą umową.

Obecnie Ustawa nie określa wprost warunków formalnych wniosku w sprawie określenia przez Prezesa UKE warunków dostępu do budynku np. nie stanowi, iż wnioskodawca do wniosku powinien dołączyć odpis z księgi wieczystej bądź inny dokument określający jej stan prawny i położenie. Uzasadnionym byłoby dodanie do art. 30 Ustawy ustępu, w którym zostałyby określone dokumenty, które strona jest zobowiązana dołączyć do wniosku w sprawie określenia warunków dostępu do budynku. To zdecydowanie uprościłoby proces zawierania umowy pomiędzy stronami.

Obecnie Ustawa nie zabezpiecza przedsiębiorcy telekomunikacyjnego, który uzyskał dostęp do budynku na okoliczność zmiany właściciela bądź użytkownika wieczystego nieruchomości, tj. nałożone decyzją Prezesa UKE ograniczenie w zakresie dysponowania nieruchomością jest skuteczne tylko wobec tego właściciela bądź użytkownika wieczystego, który był stroną decyzji, a co za tym idzie nie jest skuteczna wobec jego następcy prawnego. Uzasadnionym byłoby dodanie do art. 30 megaustawy ustępu, zgodnie z którym decyzja Prezesa UKE stanowiłaby podstawę wpisu do księgi wieczystej, a przedmiotowy wpis dokonywany byłby na wniosek Prezesa UKE.

W artykule brak jest też określenia zasad odpłatności za ustanowienie dostępu, tj. czy dostęp powinien być nieodpłatny czy odpłatny. Uzasadnionym byłoby wprowadzenie dodatkowego postanowienia do art. 30 Ustawy, który regulowałby kwestię odpłatności za dostęp, o którym mowa w tym artykule.

Przy rozważaniu decyzji o zmianach zapisów w tej części Ustawy zasadnym wydaje się poddanie projektu decyzji w sprawach spornych postępowaniu konsultacyjnemu,

co zdecydowanie przyspieszyłoby proces wprowadzenia zapisów w życie i uzyskanie informacji od uczestników rynku co do sposobu wykorzystania tych przepisów.

Szczegółowe propozycje zmian brzmienia przepisów zostały zamieszczone na końcu tego raportu.

2.3. Dostęp do infrastruktury JST przez przedsi ębiorców telekomunikacyjnych

W celu zwiększenia efektywności inwestycji telekomunikacyjnej, a także zapobieganiu dublowania infrastruktury, ustawodawca zobowiązał JST do udostępnienia swojej infrastruktury operatorom telekomunikacyjnym oraz innym JST, jeśli wystąpią z uzasadnionym wnioskiem (art.13). W tym przypadku JST jest traktowany jako operator o znaczącej pozycji rynkowej, zgodnie z zapisami Prawa Telekomunikacyjnego. Powinna zostać zawarta pomiędzy stronami umowa o dostępie w ciągu 30 dni.

W przepisie tym, występuje problem z interpretacją dotyczącą obowiązków wynikających z traktowania JST jako operatora o znaczącej pozycji rynkowej. Czy należy stosować w tym przypadku wszystkie obowiązki wynikające z Prawa Telekomunikacyjnego czy też nie. Doprecyzowanie zapisów w tym zakresie powinno zdecydowanie uprościć stosowanie zapisów Ustawy.

2.4. Definicje

Niektóre definicje użyte w obowiązującej Ustawie wymagają doprecyzowania. Do takiej kategorii definicji możemy zaliczyć definicję „regionalnej sieci szerokopasmowej”. Zgodnie z dzisiejszym brzmieniem zapisu tej definicji, regionalną siecią szerokopasmową może być każda sieć wybudowana przez JST, fundację (której założycielem jest JST), porozumienie komunalne, itp. Wydaje się że zapis jest zbyt szeroki i nawet budowana sieć miejska lub inna sieć np. obejmująca jeden budynek może być traktowana jako regionalna sieć szerokopasmowa.

II. Dostęp do Internetu bez pobierania opłat oraz dost ępu w miejscach publicznych.

Zasady działalności jednostek samorządu terytorialnego w telekomunikacji określają przepisy Ustawy, ustalając jednocześnie zasady odstąpienia od zasady otwartej sieci oraz zasady nieodpłatnego lub po obniżonych kosztach udostępniania sieci operatorom korzystającym, co reguluje przepis art. 7. UKE w odniesieniu do regulacji z art. 7 przygotował propozycję wniosku, która może ułatwić JST uzyskanie zgody na taką działalność.

W art. 7 uregulowana została możliwość świadczenia przez JST usług telekomunikacyjnych użytkownikom końcowym bez pobierania wynagrodzenia lub za wynagrodzeniem niższym niż cena rynkowa. Rozwiązanie to umożliwia realizację wielu cennych inicjatyw, które dotychczas sprawdziły się jako zasadna i efektywna interwencja publiczna (np. darmowy dostęp do sieci Internet o ograniczonej prędkości). JST mogą prowadzić własną działalność telekomunikacyjną i dostarczać szerokopasmowy Internet tam, gdzie nie opłaca się to prywatnym firmom, gdzie istnieje potrzeba stymulacji popytu lub gdzie jest konieczność przeciwdziałania wykluczeniu cyfrowemu. Tego rodzaju przedsięwzięcia stanowią zadanie własne samorządu. JST mogą nie tylko budować czy eksploatować sieci telekomunikacyjne, lecz także świadczyć usługi z wykorzystaniem posiadanej infrastruktury telekomunikacyjnej na rzecz przedsiębiorców telekomunikacyjnych bądź użytkowników końcowych. Przy spełnieniu pewnych warunków, JST mogą dostarczać mieszkańcom Internet po obniżonych cenach lub nawet bez opłat. Inicjatywy te – z uwagi na największe ryzyko przy ich podejmowaniu dla zakłócenia konkurencji na rynku telekomunikacyjnym – zostały poddane uprzedniej kontroli ze strony Prezesa UKE. UKE przygotował wniosek, który ma za zadanie ułatwienie jednostkom samorządu terytorialnego przedstawienie sytuacji w zakresie telekomunikacji na ich obszarze a także ma na celu umożliwienie zbadania przez Prezesa UKE zakresu i warunków świadczenia usług telekomunikacyjnych.

Aby ułatwić samorządom występowanie z wnioskami o uzyskanie zgody na świadczenie usługi dostępu do Internetu bez pobierania opłat lub w zamian za opłatę niższą niż cena rynkowa, Prezes UKE przedstawił na stronie internetowej UKE wzór wniosku w tej sprawie. Dokument ten ma za zadanie pomóc jednostkom samorządu terytorialnego we właściwym opracowywaniu tego rodzaju wniosków i nie ma charakteru obligatoryjnego. Jego głównym celem jest ułatwienie i przyspieszenie prowadzonego przez Prezesa UKE postępowania administracyjnego w tym zakresie oraz wydanie ostatecznej decyzji w sprawie.

Praktyka pokazuje, że popularną formą zapewniania Internetu przez JST jest instalacja hotspotów, które swoim zasięgiem obejmują miejsca publiczne (tj. parki, urzędy, ulice). Usługa ta nie zapewnia dostępu do Internetu w pełni porównywalnego do tego, jakim się cieszą abonenci przedsiębiorców telekomunikacyjnych, ani pod

względem funkcjonalności ani dostępności i zasięgu terytorialnego. Użytkownicy hotspotów mają dostęp do Internetu tylko w miejscach, w których zlokalizowano punkty dostępu. Ograniczenia wprowadzone przez JST sprawiają, że zazwyczaj nie mamy do czynienia z funkcjonalną substytucyjnością usług. W takim przypadku świadczenie przez JST usługi dostępu Internetu nie musi być poprzedzone wystąpieniem do Prezesa UKE o uzyskanie zgody, o której mowa w art. 7 ust. 1 Ustawy.

Budowa przez JST punktów dostępu tzw. hotspot i oferowanie przez nie bezpłatnej lub za cenę niższą niż cena rynkowa usługi dostępu do sieci Internet zaczyna być w Polsce zjawiskiem powszechnym. Powyższa działalność będzie wpływała na lokalny rynek telekomunikacyjny. Jej skutki mogą być pozytywne - jak na przykład zapewnienie osobom wykluczonym cyfrowo możliwości korzystania z usługi dostępu do Internetu, czy też zwiększenie zainteresowania technologiami informacyjno - komunikacyjnymi. Z drugiej strony taka działalność może jednak powodować stagnację lokalnego rynku telekomunikacyjnego oraz zakłócić rozwój konkurencji.

Mając powyższe na uwadze, Prezes UKE przedstawił w dniu 15 lutego 2011 r. swoje stanowisko w zakresie planowanego przez JST podjęcia działalności telekomunikacyjnej w zakresie oferowania użytkownikom bezpłatnego lub za cenę niższą niż cena rynkowa dostępu do Internetu (www.uke.gov.pl w zakładce Megaustawa). W Stanowisku zostały poruszone takie zagadnienia jak:

• Cel bezpłatnego lub za cenę niższą niż cena rynkowa dostępu do Internetu;

• Warunki podjęcia działalności w zakresie bezpłatnego lub za cenę niższą niż cena rynkowa dostępu Internetu;

• Rekomendowane modele w zakresie świadczenia usługi bezpłatnego lub za cenę niższą niż cena rynkowa dostępu do Internetu;

• Ograniczenia techniczne w świadczeniu usługi bezpłatnego dostępu do Internetu;

• Szczególne przypadki odstępstw od ograniczeń w zakresie świadczenia bezpłatnej lub za cenę niższą niż cena rynkowa usługi dostępu do Internetu;

• Wymagane dokumenty, jakie JST powinna przedstawić we wniosku o uzyskanie zgody Prezesa UKE na świadczenie bezpłatnej lub w zamian za opłatę niższą niż cena rynkowa usługi dostępu do Internetu.

Zgodnie z zapisami Ustawy, usługa dostępu do Internetu może być świadczona bez pobierania opłat lub w zamian za opłatę niższą niż cena rynkowa, po spełnieniu wymagań wynikających z innych części Ustawy i uzyskaniu zgody Prezesa UKE wydanej w drodze decyzji.

W dniu 30 grudnia 2010 r. została wydana pierwsza decyzja Prezesa UKE wyrażająca zgodę na świadczenie przez gminę Przasnysz usługi dostępu do Internetu za pomocą hotspotów bez pobierania opłat.

Następnie w dniu 10 maja 2011 r. Prezes UKE wydał decyzję wyrażającą zgodę na świadczenie przez Gminę Glinojeck usługi dostępu do Internetu za pomocą hotspotów bez pobierania opłat.

Obecnie prowadzonych jest 16 postępowań administracyjnych w zakresie wyrażenia zgody przez Prezesa UKE na świadczenie bezpłatnej usługi dostępu do Internetu za pomocą hotspotów.

Od wejścia w życie Ustawy zostały ponadto udzielone liczne odpowiedzi mailowe, telefoniczne oraz pisemne w zakresie zasad świadczenia bezpłatnej usługi dostępu do Internetu przez JST. Zapytania w tym zakresie wpływają zarówno od jednostek samorządu terytorialnego, mieszkańców, prasy jak i od przedsiębiorców telekomunikacyjnych. Należy oczekiwać, iż w związku z rosnącą świadomością rynku telekomunikacyjnego na temat wymogów prawnych jakie stawia Ustawa, liczba spraw, w tym postępowań administracyjnych oraz interwencji Prezesa UKE, będzie wzrastać.

Podsumowanie, materiały uzupełniaj ące

Ustawa zawiera regulacje sprzyjające ułatwieniu i usprawnieniu procesu inwestycyjnego w telekomunikacji, a także szereg rozwiązań prawnych dotyczących aktywizacji w prowadzeniu działalności w zakresie telekomunikacji jednostek samorządu terytorialnego. Jej stosowanie, w ocenie Prezesa UKE jest jednak trudne i wymaga od wszystkich jej uczestników pełnego zaangażowania i wsparcia od organów administracji publicznej. Jak wspomniano na wstępie w trakcie prawie rocznego obowiązywania Ustawy Prezes UKE zidentyfikował kilka przypadków, w których konieczne jest dokonanie zmian w aktualnym stanie prawnym. Uwagi , które zostały zaprezentowane w tabeli poniżej Prezes UKE przekazał Ministrowi Infrastruktury w ramach bieżących prac legislacyjnych.

Na potrzeby działania Ustawy Prezes UKE uruchomił poniższe bazy danych i rejestry.

• Rejestr jednostek samorządu terytorialnego

• Baza danych na potrzeby porozumienia z WWPE

• Baza informacji o kanałach technologicznych

• Mapa Popytu Internetu Szerokopasmowego

• Rejestr dotyczący białych plam dla sieci mobilnych

Zidentyfikowane problemy w stosowaniu Ustawy i propozycje legislacyjne Prezesa UKE

Art

ykuł

Ustęp

Treść Opis problemu Rozwiązanie

2 1 2) regionalna sieć szerokopasmowa – sieć szerokopasmową realizowaną przez jednostki samorządu terytorialnego, porozumienie, związek lub stowarzyszenie jednostek samorządu terytorialnego, porozumienie komunalne, fundację, której fundatorem jest jednostka samorządu terytorialnego, spółkę kapitałową lub spółdzielnię z udziałem jednostki samorządu terytorialnego, koncesjobiorcę w rozumieniu ustawy z dnia 9 stycznia 2009 r. o koncesji na roboty budowlane lub usługi (Dz. U. Nr 19, poz. 101, Nr 157, poz. 1241 i Nr 223, poz. 1778) albo przez partnera prywatnego w rozumieniu ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o partnerstwie publiczno-prywatnym (Dz. U. z 2009 r. Nr 19, poz. 100) w ramach programów operacyjnych;

Wykładnia literalna definicji wskazuje, że RSS jest również sieć miejska tworzona na potrzeby własne JST. Wydaje się jednak, że zamiarem ustawodawcy było objęcie definicją RSS jedynie sieci regionalnych budowanych na obszarze województwa. Należy wskazać, że w sytuacji gdy RSS jest sieć budowa np. na obszarze jednego miasta to proces pozyskania decyzji RSS będzie dużo dłuższy niż w przypadku gdyby sieć traktować jako zwykłe prace budowlane.

Należy rozważyć objęcie definicją tylko sieci, budowanych na obszarze większym niż gmina.

2 1 3) podmiot wykonujący zadania z zakresu użyteczności publicznej – przedsiębiorstwo energetyczne w rozumieniu ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625, z późn. zm.[2])) prowadzące działalność gospodarczą w zakresie przesyłania, dystrybucji paliw lub energii oraz przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne w rozumieniu ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków

Definicja nie obejmuje podmiotów sprywatyzowanych, które posiadają kluczową dla rozwoju sieci telekomunikacyjnych infrastrukturę, np. Vattenfall. Istnieje duży problem z wykładnią pojęcia: będące jednostkami sektora finansów publicznych lub nadzorowane przez takie jednostki. Z analizy UKE wynika, że nie istnieje jednostka sektora finansów publicznych będąca tzw. PUPem a wykładnia pojęcia "nadzoru" w tych sprawach nie jest jednoznaczna.

Sugeruje się objęcie również podmiotów innych niż będące jednostkami sektora finansów publicznych lub nadzorowane przez takie jednostki

(Dz. U. z 2006 r. Nr 123, poz. 858, z późn. zm.[3])), będące jednostkami sektora finansów publicznych lub nadzorowane przez takie jednostki;

7 1 i 2

1. Usługa dostępu do Internetu może być świadczona bez pobierania opłat lub w zamian za opłatę niższą niż cena rynkowa, po spełnieniu wymagań, o których mowa w art. 3 ust. 2 i 5 oraz art. 6 ust. 1, i uzyskaniu zgody Prezesa UKE, wydanej w drodze decyzji. 2. Prezes UKE udziela zgody, o której mowa w ust. 1, jeżeli zostały spełnione wymagania określone w art. 3 ust. 2 i 5 lub art. 6 ust. 1.

Wątpliwości interpretacyjne czy świadczenie bezpłatnej usługi dostępu do Internetu lub w zamian za opłaty niższe niż cena rynkowa świadczonej w sposób określony w art. 6 ust. 2 tej ustawy (czyli na potrzeby organów administracji publicznej, państwowych lub samorządowych jednostek organizacyjnych oraz innych podmiotów publicznych, a także w przypadku usług telekomunikacyjnych świadczonych wyłącznie w miejscach publicznych przez publicznie dostępne punkty dostępu doi Internetu) będzie wymagało uzyskania zgody Prezesa UKE, o której mowa w art. 7 ust. 1.

Projekt ustawy o zmianie ustawy - Prawo telekomunikacyjne oraz niektórych innych ustaw (projekt z dnia 24 maja 2011 r.) zawiera następującaą propozycję zmiany: w art. 7 po ust. 1 dodaje się ust. 1a w brzmieniu: „1a. Świadczenie usługi dostępu do Internetu bez opłat lub w zamian za opłaty niższe niż cena rynkowa w sposób określony w art. 6 ust. 2 nie wymaga uzyskania zgody Prezesa UKE, o której mowa w ust. 1.”, Ust. 2 otrzymuje brzmienie: „2. Prezes UKE udziela zgody, o której mowa w ust. 1, jeżeli zostały spełnione wymagania określone w art. 3 ust. 2 i 5 oraz art. 6 ust. 1.”;

13 ust. 2 pkt 1 lit a

2. Do zapewnienia dostępu telekomunikacyjnego stosuje się odpowiednio przepisy działu II rozdział 2 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo telekomunikacyjne, z tym że: 1) jednostka samorządu terytorialnego wykonująca działalność, o której mowa w art. 3 ust. 1: a) jest traktowana jak operator o znaczącej pozycji rynkowej,

Problem z interpretacją postanowienia związany jest z tym czy konieczne jest przeprowadzenie analizy rynku bądź też jeżeli nie jest, bo przepis mówi o ,,traktowana jak operator o znaczącej pozycji" to czy obciążają jst obowiązki regulacyjne z Pt a jeżeli tak to jakie (np. który z obowiązków kosztowych) ponadto : czy i ewentualnie w jakiej decyzji administracyjnej te obowiązki powinny być dookreślone.

Zmiana przepisu powinna rozwiać zasygnalizowane problemy i pozwolić na jednoznaczne określenie, które z obowiązków regulacyjnych obciążają jst.

13 4 4. Postanowienia ust. 3 stosuje się wyłącznie w zakresie, w jakim przedsiębiorca telekomunikacyjny, na którego nałożono obowiązki regulacyjne, uzyskał dostęp telekomunikacyjny lub możliwość współkorzystania z budynków i infrastruktury telekomunikacyjnej od: 1) jednostki samorządu terytorialnego; 2) podmiotu, który zawarł z

Problem związany z dokonaniem interpretacji tego przepisu w kontekście pojęcia podmiotu z tej samej grupy kapitałowej co przedsiębiorca na którego zostały nałożone obowiązki regulacyjne tj. podmiot, o którym mowa w ust. 4 pkt 3 tego artykułu. Do tej samej grupy kapitałowej należą przedsiębiorca dominujący i wszyscy przedsiębiorcy, na których zachowania rynkowe

jednostką samorządu terytorialnego umowę koncesji w rozumieniu ustawy z dnia 9 stycznia 2009 r. o koncesji na roboty budowlane lub usługi lub umowę o partnerstwie publiczno-prywatnym w rozumieniu ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o partnerstwie publiczno-prywatnym w zakresie budynków i infrastruktury telekomunikacyjnej objętych dostępem telekomunikacyjnym lub współkorzystaniem; 3) podmiotu z tej samej grupy kapitałowej, w rozumieniu ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. Nr 50, poz. 331, z późn. zm.4)), co przedsiębiorca, na którego zostały nałożone obowiązki regulacyjne.

decydujący wpływ ma ten przedsiębiorca, chociażby wpływ ten był wywierany za pośrednictwem innego podmiotu zależnego od przedsiębiorcy dominującego. Na gruncie konkretnego przypadku jest problem z jednoznacznym ustaleniem czy określony podmiot jest podmiotem z tej samej grupy kapitałowej, co podmiot na którego zostały nałożone obowiązki regulacyjne. Nie jest ponadto wiadomo czy przedsiębiorca , na którego zostały nałożone obowiązki musi mieć status przedsiębiorcy dominującego w tej grupie kapitałowej. Ponadto każdy zobowiązany podmiot bez dokonywania pogłębionej analizy prawnej powinien od razu wiedzieć czy jest zobowiązany do określonego zachowania się czy też nie jest.

30 i 33

1 art. 30 ust. 1 . Właściciel, użytkownik wieczysty lub zarządca nieruchomości jest obowiązany zapewnić przedsiębiorcy telekomunikacyjnemu, który doprowadził publiczną sieć telekomunikacyjną do nieruchomości, dostęp do: 1) budynku, 2) miejsca w budynku, w którym zbiegają się kable doprowadzone do lokalu w tym budynku - w celu zapewnienia telekomunikacji. art. 33 ust. 1 Właściciel, użytkownik wieczysty nieruchomości lub zarządca nieruchomości są obowiązani umożliwić operatorom, podmiotom, o których mowa w art. 4 pkt 1, 2, 4, 5 i 8 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo telekomunikacyjne, oraz jednostkom samorządu terytorialnego wykonującym działalność, o której mowa w art. 3 ust. 1, umieszczenie na nieruchomości obiektów i urządzeń infrastruktury telekomunikacyjnej, w

Wątpliwości interpretacyjne dotyczące zakresu przedmiotowego tych przepisów. Art. 30 ust. 1 mówi o dostępie do budynku zaś art. 33 ust. 1 do nieruchomości na które składają się także budynki. Np. czy montaż anteny na dachu budynku to 33 ust 1 czy 30 ust 1 ? Dotychczas ( tj. przed wejściem Ustawy szerokopasmowej) tak określony zakres korzystania z budynku był realizowany w trybie uchylonego art. 140 Pt, którego treść była analogiczna do tej jaką ma art. 33 ust. 1 Ustawy szerokopasmowej.

Należałoby jednoznacznie rozstrzygnąć zakres przedmiotowy przepisów art. 30 i 33. Powinno to nastąpić w taki sposób aby jednoznacznie można było stwierdzić czy wnioskowany dostęp jest dostępem do budynku w rozumieniu art. 30 ust. 1 Ustawy szerokopasmowej czy dostępem do nieruchomości w rozumieniu art. 33 ust. 1 tej ustawy. Rozstrzygnięcie tych problemów w drodze zmiany ustawy jest konieczne gdyż w sprawach uregulowanych w art. 30 ust. 1 właściwym organem jest Prezes UKE, natomiast w sprawach, o których mowa w art. 33 ust. 1 właściwym organem jest starosta.

szczególności instalowanie urządzeń telekomunikacyjnych, przeprowadzanie linii kablowych pod nieruchomością, na niej lub nad nią, umieszczanie tabliczek informacyjnych o urządzeniach, a także ich eksploatację i konserwację, jeżeli nie uniemożliwia to racjonalnego korzystania z nieruchomości, w szczególności nie prowadzi do istotnego zmniejszenia wartości nieruchomości.

30 i 33

1 Treść cytowana wyżej Wątpliwości interpretacyjne dotyczące pojęcia zarządca nieruchomości. Wątpliwości interpretacyjne wiążą sie z tym czy pod tym pojęciem kryje sie tylko zarządca nieruchomości, o którym mowa w ustawie o gospodarce nieruchomościami ( umowa o zarządzanie) czy także ten podmiot, który ma nieruchomość w trwałym zarządzie lub na innej podstawie prawnej zarządza nieruchomością.

Należałoby wprowadzić definicję legalną pojęcia zarządca nieruchomością na potrzeby Ustawy szerokopasmowej.

34 Jeżeli nieruchomość stanowi przedmiot ograniczonych praw rzeczowych lub obligacyjnych, a także zarządu lub trwałego zarządu, przepis art. 33 stosuje się odpowiednio.

Zastrzeżenia budzi obciążenie obowiązkiem z art.. 33 ust. 1 Ustawy szerokopasmowej stronę umowy obligacyjnej i przyjęcie dopuszczalności uznania ją za stronę postępowania administracyjnego przed starostą w sytuacji gdy strony nie dojdą do porozumienia ( art.124 ustawy o gospodarce nieruchomości). Na stronę umowy cywilnoprawnej na skutek przyjętej regulacji prawnej został nałożony obowiązek udostępnienia nieruchomości na cele wskazane w art. 33 ust. 1 Ustawy szerokopasmowej niezależnie od zobowiązań i zakazów, jakie w zakresie dysponowania tą nieruchomością spoczywają na tym podmiocie zgodnie z zawartą umową.

Proponuje się wykreślenie sformułowania ,,lub obligacyjnych"

34 Treść cytowana wyżej W treści artykułu jest mowa o stosowaniu art. 33 Ustawy szerokopasmowej odpowiednio do sytuacji gdy nieruchomość znajduje się w zarządzie lub trwałym zarządzie. W art. 33 ust. 1 Ustawy szerokopasmowej jako podmiot zobowiązany został wskazany zarządca nieruchomości. Wątpliwości interpretacyjne wiążą sie z tym czy pod tym pojęciem kryje sie tylko zarządca nieruchomości, o którym mowa w ustawie o gospodarce nieruchomościami ( umowa o zarządzanie) czy także ten podmiot, który ma nieruchomość w trwałym zarządzie lub zarządza na innej podstawie prawnej zarządza nieruchomością.

Należałoby wprowadzić definicję legalną pojęcia zarządca nieruchomością na potrzeby Ustawy szerokopasmowej.

30 Treść cytowana wyżej Obecnie Ustawy szerokopasmowa nie określa wprost warunków formalnych wniosku w sprawie określenia przez Prezesa UKE warunków dostępu do budynku np. nie stanowi, iż wnioskodawca do wniosku powinien dołączyć odpis z księgi wieczystej bądź inny dokument określający jej stan prawny i położenie.

Uzasadnionym byłoby dodanie do art. 30 Ustawy szerokopasmowej ustępu, w którym zostałyby określone dokumenty, które strona jest zobowiązana dołączyć do wniosku w sprawie określenia warunków dostępu do budynku

30 Treść cytowana wyżej Obecnie Ustawy szerokopasmowej nie zabezpiecza przedsiębiorcy telekomunikacyjnego, który uzyskał dostęp do budynku na okoliczność zmiany właściciela bądź użytkownika wieczystego nieruchomości, tj. nałożone decyzją Prezesa UKE ograniczenie w zakresie dysponowania nieruchomością jest skuteczne tylko wobec tego właściciela bądź użytkownika wieczystego, który był stroną decyzji, a co za tym idzie nie jest skuteczna wobec jego następcy prawnego.

Uzasadnionym byłoby dodanie do art. 30 Ustawy szerokopasmowej ustępu, zgodnie z którym decyzja Prezesa UKE, o której mowa w art. 30 ust. 5 Ustawy szerokopasmowej, stanowiłaby podstawę wpisu do księgi wieczystej, a przedmiotowego wpisu dokonywany byłby na wniosek Prezesa UKE.

30 Treść cytowana wyżej W artykule brak określenia zasad odpłatności za ustanowienie dostępu. tj czy dostęp powinien być nieodpłatny czy odpłatny.

Uzasadnionym byłoby wprowadzenie dodatkowego postanowienia do art.. 30 Ustawy szerokopasmowej, który regulowałby kwestię odpłatności za dostęp , o

którym mowa w tym artykule.

30 Treść cytowana wyżej Zasadnym wydaje się poddanie projektu decyzji w sprawach spornych, o których mowa w tym przepisie postępowaniu konsultacyjnemu, o którym mowa w przepisach działu I rozdział 3 Pt.

Projekt ustawy o zmianie ustawy - Prawo telekomunikacyjne oraz niektórych innych ustaw (projekt z dnia 24 maja 2011 r.) zawiera propozycję zmiany ust. 5 art. 30 Ustawy szerokopasmowej i wprowadzenie postanowienia mówiącego, że do dostępu, o którym mowa w ust. 1-3 omawianego artykułu stosuje sie odpowiednio przepisy działu I rozdziału 3 Pt.

30 ust 3

Treść cytowana wyżej Potrzeba dostosowania brzmienia tego ustępu do postanowień art. 12 ust. 3 dyrektywy ramowej

Projekt ustawy o zmianie ustawy - Prawo telekomunikacyjne oraz niektórych innych ustaw (projekt z dnia 24 maja 2011 r.) zawiera następującą propozycję zmiany: ,,3. Jeżeli doprowadzenie kolejnego kabla telekomunikacyjnego do budynku lub umieszczenia tego kabla w istniejącej kanalizacji kablowej, byłoby ekonomicznie nieopłacalne lub technicznie niemożliwe, właściciel kabla telekomunikacyjnego doprowadzonego do tego budynku lub rozprowadzonego w tym budynku jest obowiązany udostępnić przedsiębiorcy telekomunikacyjnemu całość lub część tego kabla, w tym w szczególności włókno światłowodowe.”,

21 1. Prezes UKE może, na pisemny wniosek każdej ze stron negocjacji w sprawie zawarcia umowy o współkorzystaniu lub o dostępie do infrastruktury technicznej albo z urzędu, w drodze postanowienia, określić termin zakończenia tych negocjacji, nie dłuższy niż 90 dni, licząc od dnia wystąpienia z wnioskiem o zawarcie tej umowy.

Zasadnym jest wprowadzenie rozwiazania przyjętego na gruncie przepisu art. 27 Pt, że wniosek składny Prezesowi UKE będzie zawierał projekt umowy z zaznaczeniem tych części umowy, co do których strony nie doszły do porozumienia.

Projekt ustawy o zmianie ustawy - Prawo telekomunikacyjne oraz niektórych innych ustaw (projekt z dnia 24 maja 2011 r.) zawiera nastepującą propozycję zmiany: ,,Wniosek, o którym mowa w ust. 2 , powinien zawierać projekt umowy o wspókorzystaniu lub o dostępie do infrastruktury technicznej, z zaznaczeniem

2. W przypadku niepodjęcia negocjacji w sprawie zawarcia umowy o współkorzystaniu lub o dostępie do infrastruktury technicznej przez podmiot wykonujący zadania z zakresu użyteczności publicznej, odmowy współkorzystania lub udzielenia dostępu do infrastruktury technicznej lub niezawarcia umowy o współkorzystaniu lub o dostępie do infrastruktury technicznej w wyznaczonym przez Prezesa UKE terminie, o którym mowa w ust. 1, każda ze stron może zwrócić się do Prezesa UKE z wnioskiem o wydanie decyzji w sprawie współkorzystania lub dostępu do infrastruktury technicznej. 3. Strony są obowiązane przedłożyć Prezesowi UKE, na jego żądanie, w terminie 14 dni, swoje stanowiska wobec rozbieżności oraz dokumenty niezbędne do rozpatrzenia wniosku.

tych części umowy, co do ktorych strony nie doszły do porozumienia"

21 2 W przypadku niepodjęcia negocjacji w sprawie zawarcia umowy o współkorzystaniu lub o dostępie do infrastruktury technicznej przez podmiot wykonujący zadania z zakresu użyteczności publicznej, odmowy współkorzystania lub udzielenia dostępu do infrastruktury technicznej lub niezawarcia umowy o współkorzystaniu lub o dostępie do infrastruktury technicznej w wyznaczonym przez Prezesa UKE terminie, o którym mowa w ust. 1, każda ze stron może zwrócić się do Prezesa UKE z wnioskiem o wydanie decyzji w sprawie współkorzystania lub dostępu do infrastruktury technicznej.

W przepisie brak wyraźnego uregulowania, że uprawnienie do wystąpienia do Prezesa UKE z wnioskiem o wydanie decyzji powstaje także z chwilą upływu określonego terminu na zawarcie umowy.

Proponuje się po słowach ,,o którym mowa w ust. 1 " dodać ,,lub niezawarcia umowy w terminie 90 dni licząc od dnia wystąpienia z wnioskiem o zawarcie umowy o współkorzystaniu lub o dostępie do infrastruktury technicznej". Będzie to regulacja analogiczna do tej z jaką spotykamy się na gruncie Pt ( art. 27 Pt)

22 Art. 22. 1. Prezes UKE wydaje decyzję w sprawie współkorzystania lub dostępu do infrastruktury technicznej w terminie 90 dni od dnia

Zasadnym wydaje się poddanie projektu decyzji w sprawach spornych, o których mowa w tym przepisie postępowaniu

Projekt ustawy o zmianie ustawy - Prawo telekomunikacyjne oraz niektórych innych ustaw (projekt z dnia 24 maja 2011

złożenia wniosku o jej wydanie, biorąc pod uwagę następujące kryteria: 1) interes odbiorców usług świadczonych przez podmioty wykonujące zadania z zakresu użyteczności publicznej; 2) interes użytkowników sieci telekomunikacyjnych; 3) obowiązki nałożone na podmiot wykonujący zadania z zakresu użyteczności publicznej; 4) promocję nowoczesnych usług telekomunikacyjnych; 5) charakter zaistniałych kwestii spornych oraz praktyczną możliwość wdrożenia rozwiązań dotyczących technicznych i ekonomicznych aspektów współkorzystania lub dostępu do infrastruktury technicznej zarówno zaproponowanych przez strony negocjacji, jak też mogących stanowić rozwiązania alternatywne; 6) interes publiczny, w tym ochronę środowiska; 7) utrzymanie ciągłości świadczenia usług. 2. Decyzja w sprawie współkorzystania lub dostępu do infrastruktury technicznej zastępuje umowę w zakresie objętym decyzją, z tym że w odniesieniu do przedsiębiorstw energetycznych decyzję wydaje się po zasięgnięciu opinii Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki. 3. W przypadku zawarcia przez zainteresowane strony umowy o współkorzystaniu lub o dostępie do infrastruktury technicznej decyzja o współkorzystaniu lub o dostępie do infrastruktury technicznej wygasa z mocy prawa w części objętej umową. 4. Decyzja w sprawie współkorzystania lub dostępu do infrastruktury technicznej może zostać zmieniona przez Prezesa UKE na wniosek każdej ze stron, której ona dotyczy, lub z urzędu, w

konsultacyjnemu, o którym mowa w przepisach działu I rozdział 3 Pt.

r.) zawiera propozycję zmiany art. 23 Ustawy szerokopasmowej i wprowadzenie postanowienia mówiącego, że do decyzji w sprawie współkorzystania lub dostępu do infrastruktury technicznej stosuje sie odpowiednio przepisy działu I rozdziału 3 Pt.

przypadkach uzasadnionych potrzebą zapewnienia ochrony interesów użytkowników końcowych oraz skutecznej konkurencji.

5 Działalność, o której mowa w art. 3 ust. 1, niebędącą działalnością gospodarczą, wykonuje się zgodnie z przepisami ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo telekomunikacyjne, z tym że prowadzenie tej działalności przez jednostkę samorządu terytorialnego, także w formie niewyodrębnionej w ramach jej osobowości prawnej, jak również w formie porozumienia, związku lub stowarzyszenia jednostek samorządu terytorialnego, fundacji, której fundatorem jest jednostka samorządu terytorialnego, porozumienia komunalnego, spółki kapitałowej lub spółdzielni z udziałem jednostki samorządu terytorialnego, wymaga uzyskania wpisu do rejestru jednostek samorządu terytorialnego wykonujących działalność w zakresie telekomunikacji.

Wątpliwości interpretacyjne pojawiły się w związku z pytaniem czy na jednostce samorządu terytorialnego wykonującej działalność w zakresie telekomunikacji, niebędącą działalnością gospodarczą, spoczywa obowiązek retencji danych.

Należałoby wymienić przepisy Pt, które miałyby zastosowanie do działalności, o której mowa w art. 3 ust. 1 Ustawy szerokopasmowej, niebędącej działalność gospodarczą.

14 Przepisy art. 13 nie wyłączają obowiązków jednostek samorządu terytorialnego lub podmiotów, którym zostało powierzone wykonywanie działalności, o której mowa w art. 3 ust. 1, wynikających z przepisów prawa telekomunikacyjnego.

Przepis ten rodzi wątpliwości interpretacyjne co do zakresu obowiązków wynikających z przepisów Prawa telekomunikacyjnego, które mają zastosowanie do jst lub podmiotu, któremu zostało powierzone wykonywanie działalności, o której mowa w art. 3 ust. 1 Ustawy szerokopasmowej.

Konieczne byłoby sprecyzowanie obowiązków z zakresu Prawa telekomunikacyjnego, które ciążą na jst bądź podmiocie, któremu zostało powierzone wykonywanie działalności, o której mowa w art. 3 ust. 1 Ustawy szerokopasmowej.

76 3 3. W przypadku stwierdzenia przez Prezesa UKE, że działalność, o której mowa w art. 3 ust. 1 i art. 16 ust. 1, narusza wymagania określone w art. 3 ust. 2, Prezes UKE może, w drodze decyzji: 1) nakazać usunięcie stwierdzonych nieprawidłowości, 2) wskazać środki, jakie należy zastosować w celu usunięcia nieprawidłowości, 3) określić dopuszczalny zakres i warunki świadczenia

Z uwagi na uregulowanie ust 1 i 2 wskazanego artykułu wątpliwości może budzić to czy możliwość skorzystania przez Prezesa UKE z instrumentów przewidzianych w ust. 3 ograniczona jest tylko do weryfikacji wykonania przez jst obowiązków wynikających z ust. 1 lub 2. Wydaje się, że możliwość wydania decyzji na podstawie art. 76 ust. 3 Ustawy szerokopasmowej nie powinna podlegać takiemu ograniczeniu.

Wydzielenie ust. 3 do innego artykułu Ustawy szerokopasmowej.

usług telekomunikacyjnych użytkownikom końcowym lub 4) określić termin usunięcia nieprawidłowości lub dostosowania działalności do zakresu i warunków, o których mowa w pkt 3 - mając na uwadze interes użytkowników końcowych, uzasadniony interes wspólnoty samorządowej oraz wymagania określone w art. 3 ust. 2, a także to, że środki, jakie należy zastosować w celu usunięcia nieprawidłowości, oraz dopuszczalny zakres i warunki świadczenia usług telekomunikacyjnych użytkownikom końcowym nie mogą uniemożliwiać wykonywania dotychczasowej działalności.

Zmiana w prawie telekomunikacyjnym

związana ze stosowaniem Ustawy szerokopasmowej

206 2a Pt

Od decyzji wydawanych w sprawach spornych, o których mowa w art. 30 ustawy z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych - przysługuje odwołanie do sądu powszechnego.

brak określenia trybu składania odwołania od decyzji Prezesa UKE, brak określenia właściwości rzeczowej i miejscowej sądu. Nie wiadomo czy odwołanie powinno zostać wniesione do sądu rejonowego, okręgowego czy Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, do którego wpływają odwołania od innych decyzji Prezesa UKE. Nie został także określony termin wniesienia odwołania.

Zmiana przepisu prawa telekomunikacyjnego mająca na celu określenia trybu składania odwołania od decyzji Prezesa UKE oraz określenia właściwości rzeczowej i miejscowej sądu, a także terminu w jaki wnosi się przedmiotowe odwołanie.