MKHITAR SEBASTATSI EDUCATIONAL COMPLEX

Our school is a school of creators

The educational complex provides its students a safe and well-attended environment where child’s educational and psychological needs are met and rights are protected.

The program for 2010-2011 academic year for English

specialized class

Minimum program is to meet the challenge of admission exams

1. To enhance innovative methods of teaching English and develop the learners’ speaking, reading, writing and listening skills

2a.To develop speaking skills, debating on topics close to life, discussing books, expressing their own point of view on different matters they are passionate about and other discussions have been carried out.

2b. To develop reading skills, they have read adapted books by English writers and comprehensive reading have been done, they also have learnt how to scan and skip chapters from those books they have read and in this way they have enriched their active vocabulary.

2c. To develop translating skills, a lot of work has been done, lets say they have translated articles describing current events in the world. They used the internet through which they were able to access to world famous newspapers and news agencies like The Times, Washington Post News, UK News, CNN news etc. They especially enjoyed translating passages for the books by foreign writers in origin.

2d. To develop listening skills we use BBC .com learning general English 6 minutes and we have listened to their conversations and discussed the following topics on hope, shopping, what are you passionate about, booking holidays. Recently we have opened dishonesty lab in our local web site in high school media technology, journalism and foreign language site, where everybody can set their opinions or debate others’ confessions.

Welcome to Honesty Lab   The Honesty lab told us what you thought about honesty by joining in the first

ever international study to explore public concepts of honesty.  Through Honesty Lab we gathered your views to help us answer the following questions:

    * Is there a common standard of honesty in society?    * If there is not a common standard, are there any areas where people agree?     * If there is a grey area, what factors explain the difference in views?

Can people distinguish between what is dishonest, dishonourable and immoral behaviour

We have studied Foreign Literature over the academic year two hours weekly. The following writers and their books have been read and a number of translations have been done from origin.

ENGLISH WRITERS

PREFACE These students have studied the following

writers and they represent you information about their biography and literary activities. The students represent extracts from their works and the translations, which they have done on their own. Please don’t judge them strongly, they are only doing their firs steps. I will be glad if you find anything interesting worth attention.

Sh. Azatyan

GEORGE GORDON BYRON

Born 22-Jan-1788Birthplace: London, EnglandDied: 19-Apr-1824Location of death: Missolonghi, GreeceCause of death: FeverRemains: Buried, St. Mary Magdalene Churchyard, Hucknall, Nottinghamshire, England

Gorge Gordon Byron, 6-th Baron Byron commonly known, simple as Lord Byron, was an English poet and a leading figure in Romanticism. Byron’s creative activities are connected with the romantic movement in poetry. An aristocratic by birth ,Byron broke off with the bourgeois and aristocratic society and devoted himself to political struggle. He participated in the national-liberation movement in Italy In Greece. In 1809-1811 Byron travelled in Europe. The fruits were the first two cantos of << Child Harold’s Pilgrimage>>(1812) which not only brought him immediate success, but also remained among his most notable works. Among Byron’s best known works are the brief poems: She Walks in Beauty, When We Two Parted, and So We’ll Go No More a Roving.

"She Walks In Beauty" She walks in beauty, like the night Of cloudless climes and starry skies; And all that’s best of dark and bright S Meet in her aspect and her eyes; Thus mellow’d to that tender  light Which heaven to gaudy day denies. One shade the more , one ray the less,  Had half impair’d the nameless grace Which waves in every raven tress, Or softly lightens  o’er her face Where thoughts serenely sweet express How pure, how dear their dwelling –place. And on that cheek, and over that brow, So soft, so calm, yet eloquent, The smiles that  win, the tints that grow, But tell of days in goodness spent, A mind at peace with below, A heart whose love is innocent!

Նա քայլում է գեղեցիկ Նա քայլում է այնպես շուքով ու գեղեցիկ Ինչպես գիշերը խավար ու երկինքն աստղալից Եվ այդ մութը խավար և այդ ցոլքը աստղերի Հանդիպում են միասին նրա սիրուն աչքերում Եվ հայացքում գեղեցիկ: Եվ այնտեղից ճառագում է լույսն այն մեղմիկ Որ աստծային է ու թափանցիկ: Մի ստվեր ավել, մի ցոլք պակաս Արդեն պակասում է նազանքը նրա, Որն երերում է սև ծամերի տակ Մեղմ մի լույս գցում երեսին նրա Ուր արտացոլվում են ջինջ մտքերը նրա Որքան մաքուր, անաղարտ է դեմքը նրա: Եվ այտերին և հոնքերին այնպես մեղմիկ, այնպես խաղաղ Բայց բազմիմաստ մի հայացք է ասես շողում Եվ գերող ժպիտը և ցոլքն աչքերում նրա Լավ օրերի պատկերն է գծում երեսի վրա Եվ արտացոլում անմեղ սերը նրա Որքան խաղաղ է գոյում հոգին նրա:

Armenians in Venice

In 1816, Byron visited Saint Lazarus Island in Venice where he acquainted himself with Armenian culture with the help of the abbots belonging to the Mekhitarist Order. With the help of Father H. Avgerian, he learned the Armenian language,[34] and attended many seminars about language and history. He wrote English Grammar and Armenian (Qerakanutyun angghiakan yev hayeren) in 1817, and Armenian Grammar and English (Qerakanutyun hayeren yev angghiakan) in 1819, where he included quotations from classical and modern Armenian. Byron also participated in the compilation of the English Armenian dictionary (Barraran angghieren yev hayeren, 1821) and wrote the preface in which he explained the relationship of the Armenians with and the oppression of the Turkish "pashas" and the Persian satraps, and their struggle of liberation. His two main translations are the Epistle of Paul to the Corinthians, two chapters of Movses Khorenatsi's History of Armenia and sections of Nerses of Lambron's Orations.[42] His fascination was so great that he even considered a replacement of the Cain story of the Bible with that of the legend of Armenian patriarch Haik.[42] He may be credited with the birth of Armenology and its propagation.[42] His profound lyricism and ideological courage has inspired many Armenian poets, the likes of Ghevond Alishan, Smbat Shahaziz, Hovhannes Tumanyan, Ruben Vorberian and others.[42]

1816թ. Բայրոնը այցելեց Սուրբ Ղազար կղզի, որը գտնվում է վենետիկում, որտեղ նա ծանոթացավ հայկական մշակույթին`վանահոր օգնությամբ, ով ծառայում էր Միխիթարյան Միաբանությունում: Հայր Ավգերյանի օգնությամբ սովորեց հայերեն, հաճախեց շատ հավաքույթների հայոց լեզվի և պատմության վերաբերյալ: Նա գրեց Անգլերեն Քերականությունը և Հայերենը, 1817թվականին և Հայերեն Քերականությունը և Անգլերենը 1819-ին, որտեղ նա ներառում էր մեջբերումներ ժամանակակից և դասական հայերենից: Բայրոնը մասնակցում է նաև հայերեն-անգլերեն բառարանի հավաքմանը: Գրել է նաև նախաբան,որում նա բացատրում էր հայերի կապը թուրքական ճնշման և պարսկական կառավարիչների հետ, և նրանց ազատագրական պայքարը: Նրա երկու կարևորագույն թարգմանություններն են` Պողոս առաքյալի գրերը Կորնթացիներին, Մովսես Խորենացու <<Հայոց Պատմության>> 2 գլուխները և Ներսես Լաբրոնի ճառերից հատվածներ: Նրա հիացմունքը այնքան մեծ էր, որ նա նույնիսկ մտածում էր համալերել Կայենի պատմությունը աստվածաշնչիցհայոց նախահայր Հայկի լեգենդով: Նրան կարելի է համարել հայագիտության ծնունդի և զարգացման սկզբնաղբյուրը:

Նրա խորը լիլիկան և գաղափարական խիզախությունը ներշնչանքի աղբյուր է եղել շատ հայկական պոետներին ինչպիսին են` Ղևոնդ Ալիշանը, Սմբատ Շահազիզը, Հովհաննես Թումանյանը, Ռուբեն Որբերյանը և այլն:

In the Greek town of Missolonghi Byron fell ill with typhus and died in April in 1824. His friend brought Byron’s body to England. They wanted to bury him in Westminster Abbey, where many of England’s great writers are buried. But the English government did not let them do it and Byron was buried in Newstead, his native place.

Robert Burns

Born 25 January 1759(1759-01-25)Alloway, Avrshire,Scotland

Died 21 July 1796(1796-07-21) (aged 37)Dumfries,Scotland

Occupation Poet, lyricist, farmer, exciseman Nationality Scottish Literary movement Romanticism Notable work(s) : “ John Barleycorn”, “The tree of

Liberty”, “ Jolly Beggars”, “ My Heart’s in the Highlands”, “ A Man’s a Man for All That”, “ Auld Lang Syne”, and some others.

Influenced[show] Charlotte Brontë, John Clare, Samuel Taylor Coleridge,

Percy Bysshe Shelley, Bob Dylan, James Whitcomb Riley, Frank Lebby Stanton, John Steinbeck, William Wordsworth, J. D. Salinger

Signature

Robert Burns is the national pride of Scotland. He was born in the family of a small tenant farmer and grew up in poverty. Still a child, he had to do a man’s work in the fields. Burns was a self- educated poet. He began writing poetry at the age of seventeen, but he was twenty- seven when his first volume- “ Poems: Chiefly in the Scottish Dialect”- was published(1786), which won him immediate success. It contained some of his celebrated popular poems and songs. The source of Burn’s poetry is the life of common toilers and Scottish falkore. His democratic sympathies always remain unaltered. A manly sense of liberty is the animating force of his genius.

His sympathy for the Great French Revolution is well known. Burns is deeply aware of the dignity and equality of men. In his poetry we find rebelliousness, dream of political justice and social equality, subtle humour and biting satire. He wrote epigrams on idle noblemen and composed tender lyrical verses as well. An essential feature in the poetry of Burns is the inborn gift of quiet mirth and gaiety which brings with it a touch of fine irony. In households where books have been few, an edition of Burns’ poetry has often stood on a shelf with the Bible. Ralph Waldo Emerson wrote, "The people who care nothing for literature and poetry care for Burns."

He is regarded as a pioneer of the Romantic movement, and after his death he became a great source of inspiration to the founders of both liberalism and socialism. A cultural icon in Scotland and among the Scottish Diaspora around the world, celebration of his life and work became almost a national charismatic cult during the 19th and 20th centuries, and his influence has long been strong on Scottish literature. In 2009 he was voted by the Scottish public as being the Greatest Scot, through a vote run by Scottish television channel STV.

A Red, Red Rose

A Red, Red RoseO MY Luve 's like a red, red roseThat 's newly sprung in June:O my Luve 's like the melodieThat's sweetly play'd in tune!

As fair art thou, my bonnie lass,     So deep in luve am IAnd I will luve thee still, my dear,  Till a' the seas gang dry:

Till a' the seas gang dry, my dear,  And the rocks melt wi' the sun;I will luve thee still, my dear,  While the sands o' life shall run.

And fare thee weel, my only Luve,  And fare thee weel a while!And I will come again, my Luve,  Tho' it were ten thousand mile.  

Իմ սերը նման է կարմիր, կարմիրվարդիՈր հենց նոր բացված վարդ է հունիսիԻմ սերը նման է քաղցր մի երգի,Որ հնչում է ինչպես անուշ մի մեղեդի:Որքան անբիծ. անարատ իմ տիրուհի, Որքան խորն եմ սիրում ես քեզ սեր իմ միակ,Ու կսիրեմ ես քեզ անվերջ,ամեն օր, Մինչև ցամաքեն ծովերը բոլոր:Մինչև ցամաքեն ծովերը բոլոր,Ու ժայռերն անգամ հալվեն արևից:

Իմ սերն էլ այնքան կհարատևի,Որքան էլ անհոգ իմ կյանքը տևի:Մնաս բարով, սեր իմ միակ,Մնաս բարով, մնաս բարով,Ու ես կգամ քեզ մոտ նորից,Թեկուզ հազար մղոն հեռվից:

CHARLES DICKENSCharles Dickens - English Victorian novelist Born: February 7, 1812Birthplace: Portsmouth, EnglandDied: June 9, 1870 in Kent, England (stroke)Best Known Work: Oliver Twist, A Christmas Carol, David Copperfield, Great Expectations, Bleak House...

CHARLES DICKENS (1812-1870)

Dickens’s world- wide popularity is immense and enduring.More than a century has passed since the publication of his first novel- “The Posthumous Papers of the Pickwick Club”(1837). In our days this book is known all over the world as well as many others by Dickens. In the books by Dickens we have an astonishing combination of creative vigour, inimitable humour and abundant variety. Every personality Dickens describes is full of life: Mr. Pickwick’s cabman as well as Pip Pirrip in “ Great Expectations”. Dickens is one of the novelists representing critical realism in English literature. He showed the life of English society of his time, but he was never an indifferent story- teller. The writer touched upon the most significant sacial problems, drawing the reader’s attention to work-houses, the ruling classes’hypocrisy, lack of rights of the poor, and the cruelty of state laws.

He always took the side of honest and kind poor people. He struggled for virtue and hated vice. But Dickens was under a delusion thinking that sacial injustice could be changed in a moral way. The reader is touched to a great extent by the humanity reflected in every page of Dickens’s novels. The writer arouses kind and pure feelins imperceptibly giving the lessons of love for man. The well-known novels by Dickens are: “ The Posthumous Papers of the Pickwick Club:, “ The Adventures of Oliver Twist” (1838), “ The Life and Adventures of Martin Chuzzlewit” (1844), “ Dealings with the Firm of Dombey and Son Wholesale, Retail and for Exportation” (1848), “ The Personal History of David Copperfield” (1850), “ Bleak House” (1853), “ Little Dorrit” (1857), “ Great Expectations” (1861), and “ Our Mutual Friend”(1865).

An extract from “OLIVER TWIST”

Oliver Twist was born in a workhouse, and when he arrived in this hard world, it was very doubtful whether he would live beyond the first three minutes. He lay on a hard little bed and struggled to start breathing. Oliver fought his first battle without much assistance from the two people present at his birth. One was an old woman, who was nearly always drunk, and he other was a busy local doctor, who was not paid enough to be very interested in Oliver’s survival. After al, death was a common event in the workhouse, where only the poor and homeless lived.However, Oliver managed to draw his first breath, and then announced his arrival to the rest of the workhouse by crying loudly.Hismother raised her pale youbg face from the pillow and whispered, ‘Let me see the child, and die’.The doctor turned away from the fire, where he had been warming his hands. ‘You must not talk about dying yet.’ He said to her kindly. He gave her the chld to hold. Lovingly, she kissed the baby onits forhead with her cold white lips, then stared wildly around the room, feel back and died. ‘Poor dear!’ said the nurse, hurriedly putting a green glass bottle back in the pocket of her skirt.

The doctor began to put on his coat. ‘The baby is weak and will probably have difficulties,’ he said. ‘ If so, give it a little milk to keep it quiet.’ Then he looked at the dead woman. ‘ The mother was a good looking girl. Where did she come frm?’.‘She was brought here last night,’ replied the old woman. ‘ She was found lying in the street. She’d walked some distance, judging by her shoes, which were worn to pieces. Wher she came from, where she was going to, or what her name was, nobody knowes.’Te doctor lifted the girls left hand. ‘ The old story,’ he said sadly, shaking his head, ‘ No wedding ring, I see. Ah! Good night.And so Oliver was left with only the drunken nurse . Without clothes, under his first blanket, he could have been the child of a king or a beggar. But when the woman dressed him later in rough cotton clothes, yellow with age, he looked exactly what he was- an orphan in a workhouswe, ready for a life of misery, hunger, and neglect.

Օլիվերը ծնվեց անկելանոցում և երբ նա <<մուտք գործեց>> այս դժվարություններով լի աշխարհ շատ կասկածելի էր, թե արդյոք նա կարող էր ապրել երեք րոպեից ավել: Նա պառկած էր կոշտ ու փոքրիկ մահճակալին և պայքարում էր շնչելու համար:Օլիվերն իր առաջին ճակատամարտն էր տալիս ծնվելիս` առանց այն երկու մարդկան օգնության, ովքեր ներկա էին: Ներկաներից մեկը մի ծեր կին էր, ով գրեթե միշտ հարբած էր, մյուսը` տեղական զբաղված բժիշկն էր, ում չէին վճարել այնքան, որ հետաքրքրվեր Օլիվերի կյանքով: Բացի այդ, անկելանոցում, որտեղ միայն աղքատներն ու անտուններն էին ապրում, մահը սովորոկան երևույթ էր:Այնուամենայնիվ Օլիվերին հաջողվեց քաշել առաջին շունչը և բարձր բղավոցով հայտարարել իր գալուստը անկելանոց: Նրա մայրը իր երիտասարդ դեմքը բարձրացրեց բարձից և շշնջաց.- Թույլ տվեք մահանալուց առաջ տեսնել երեխային:Բժիշկը կրակի մոտից, որտեղ մինչ այդ տաքացնում էր իր ձեռքերը, շրջվեց:- Դեռ վաղ է մահանալուց խոսելու համար,- բարյացակամորեն ասաց նրան:Նա տվեց երեխային, որ մայրը գրկի: Կինը իր սառը, գունատ շուրթերով սիրաբուխ համբուրեց երեխայի ճակատը, զննեց շուրջը, ետ ընկավ բարձին ու մահացավ:- Խեղճ կին,- ասաց բուժքույրը, շտապելով կանաչ շիշը խոթել երկար շրջազգեստի ծալքերի տակ:

Բժիշկը հագավ իր վերարկուն.- Երեխան թույլ է, և կարող է դժվարություններ ունենալ,-ասաց նա, - եթե այդպես լինի մի քիչ կաթ տվեք:Հետո նայեց մահացած կնոջը.- Մայրը սիրուն աղջիկ է: Որտեղի՞ց է նա եկել:- Նրան անցած գիշեր են այստեղ բերել,- պատասխանեց ծեր կինը,- նրան գտել են փողոցում` անգիտակից վիճակում ընկած,- դատելով նրա մաշված կոշիկներից, նա ոտքով երկար ճանապարհ էր անցել: Որտեղացի էր նա և ու ո՞ւր էր գնում կամ ի՞նչ էր նրա անունը` ոչ ոք չգիտեր:Բժիշկը բարձրացրեց կնոջ ձախ ձեռքը:- Հին պատմություն է,- ասաց նա` տխուր թափահարելով գլուխը, - հասկանալի է, ոչ մի ամուսնական մատանի… Ինչևէ, բարի գիշեր:Այսպիսով Օլիվերը մնաց միայն հարբած բուժքրոջ հետ:Առանց հագուստների, իր առաջին ծածկոցի տակ, նա կարող էր լիներ թագավորի կամ մուրացկանի երեխա: Բայց երբ կինը հագցրեց նրան բամբակյա, կոպիտ, տարիներից դեղնած շորեր , նա ընդունեց հենց այնպիսի տեսք, ինչ իրականում էր` մի որբ անկելանոցում. պատրաստ թշվառ, սոված ու մերժված կյանքի:

William Wilkie Collins 

(8 January 1824 – 23 September 1889) was an English novelist,playwright, and author of short stories. Collins was born in London, the son of a well-known Royal Academician landscape artist, William Collins. He was hugely popular during the Victorian era and wrote 30 novels, more than 60 short stories, 14 plays, and over 100 pieces of non-fiction work. His best-known works are The Woman in White, The Moonstone, Armadale and No Name.

An instrumental event in Collins' career occurred in March 1851 when he was introduced to Charles Dickens by a mutual friend, Augustus Egg. They became lifelong friends and collaborators.

Collins never married, but lived, on and off from 1858, with a widow, Mrs. Caroline Graves, and her daughter, Elizabeth (whom Collins called "Carrie"). He also fathered three children by another woman, 

His works were classified at the time as 'sensation novels', a genre seen nowadays as the precursor to detective and suspense fiction. He also wrote penetratingly on the plight of women and on the social and domestic issues of his time.

The Woman in White Chapter 1

It was the last day of July, and the heat in London had been terrible all day. I was sitting in my room, trying to read, but I couldn’t concentrate on my book. It was too hot and the constant noises from the street disturbed me. So as I had many things to think about, I decided to go for a walk in the cool evening air.

My name is Walter Hartright and I’m an art teacher. This was my last night in London. Early the following morning I was due to travel to Cumberland in the north of England. I had been offered a job there- at a place called Limmeridge House, near the small village of Limmeridge.

 

Translation

Հուլիս ամսվա վերջին օրն էր, և ամբողջ օրը Լոնդոնում

սարսափելի շոգ էր: Ես նստած էի իմ սենյակում, փորձում էի կարդալ, բայց չէի կարողանում կենտրոնանալ գրքի վրա: Չափազանց շոգ էր, և փողոցից եկող անդադար աղմուկը խանգարում էր ինձ: Ես մտածելու շատ բան ունեի, որոշեցի երեկոյան զովաշունչ օդին գնալ զբոսանքի:

Իմ անունը Վոլտեր Հարթրայթ է, և ես նկարչության ուսուցիչ եմ: Դա իմ վերջին գիշերն էր Լոնդոնում: Հաջորդ առավոտյան ես պետք է ճանապարհ ընկնեի դեպի Քամբերլենդ` Անգլիայի հյուսիս: Ինձ առաջարկել էին աշխատանք փոքրիկ Լիմերիջ ագարակին մոտ` մի վայրում, որի անունն էր Լիմերիջ Հաուս:

William Makepeace Thakeray

William Makepeace Thackeray was born in Calcutta, India, in 1811, son of Richmond Thackeray, an Indian Civil Servant, and his wife Anne (née Becher). Just a few years later his father died, his mother remarried, and the shy and retreating young William was sent to England where he would deal with the harsh realities of isolation and bullying at Charterhouse, a private school in London. He then went on to attend Trinity College, Cambridge, then studied law at the Middle Temple school, but soon after went to Paris to unsuccessfully try his hand at painting. It was in Paris that he met and married Isabella Shawe (1816–1893) in 1836, with whom he would have two surviving daughters, Anne Isabella (b.1837) [who would become a writer] and Harriet Marian `Minnie' (b.1840).

Thackeray was an English realist-writer, Dickence’s contemporary. He began his career by writing in various papers and magazines. During 1846 and the beginning of 1847 he wrote for Punch the sketches entitled “ The Snobs of England, by one of Themselves”, afterwards published as “ The Book of Snobs”. Thackeray describes the history of Snobery, and the critical tendency of his works is distinctly expressed in this book.

A broad panorama of English life is given by Thackeray in three big novels: “Vanity Fair. A Novel Without a Heroe”1848, “ The History of Pendennis” and “The newcomes. Memoirs of a most Respectable Family”

Vanity FairChapter 2

Miss Sharp’s father was an artist, and, in that quality, had given lessons of drawing at Miss Pinkerton’s school. He was a clever man, a pleasant companion, careless student, with a grate propensity for running into debt, and partiality for the tavern. When he was drunk, he used to beat his wife and daughter, and the next morning, with a headache, he would rail at the world for its neglect of his genius, and abuse, with a good deal of cleverness, and some times with perfect reason, the fools, his brother painters. As it was with the utmost difficulty that he could keep himself, and as he owed money for a mile around Soho, where he lived, he thought to better his circumstances by marrying a young women of the French nation, who was by profession an opera-girl. The humble calling of her female parent Miss sharp never alluded to, but used to state subsequently that the entrechats where a noble family of Gascony, and took great pride in her dissent from them. And curios it is, that as she advanced in life this young ladye’s ancestors increased in rank and splendor.

Սնափառության տոնավաճառԳլուխ 2

Օրիորդ Շարփի հայրը նկարիչ էր, և նա նկարչության դասեր էր տվել օրիորդ Պինկերտոնսի դպրոցում` նկարչի հաստիքով: Տղան խելացի էր, հաճելի զրուցակից, անհոգ ուսանող, որը պարտքերի մեջ խրվելու բուռն հակում ուներ և գինետների հանդեպ` թուլություն: Երբ նա հարբած էր լինում, հաճախ ծեծում էր կնոջը և դստերը, իսկ հաջորդ առավոտ գլխացավով կարթնանար, հայհոյելով աշխարհին, որ մերժել էր իր նման հանճարեղ մեկին: Երբեմն էլ կատարյալ սթափ վիճակում, բավականին լրջորեն կվիրավորեր իր նկարիչ ընկերներին անվանելով նրանց «այդ հիմարները» : Նա պարտական էր Սոհոյում գտնվող մի փոքրիկ, ընդհամենը մի մղոնի չափ հողակտորի դիմաց ստացվող փոքրիկ գումարին և ապրում էր այնտեղ:

Քանի որ իր համար ծայրահեղ դժվար էր իր գոյությունը քարշ տալ, նա որոշեց բարելավել իր պայմանները` ամուսնանալով մի երիտասարդ ֆրանսուհու հետ, ով մասնագիտությամբ օպերետային աղջիկ էր: Վերջինս երբեք չէր վկայակոչում իր մայրական կողմի համեստ Շարփ անունը: Բայց հետագայում հաճախ էր նշում, որ Էնտրեչաթների, որոնք Գասկնիայում մի ազնվական ընտանիք են և շատ էր հպօարտանում, որ սերում էր նրանցից: Հետաքրքիրն այն է, երբ նա կյանք մտավ որպես երիտասարդ աղջիկ, այս օրիորդի պապերի կոչումն ու համբավը ավելի բարձրացավ և տարածվեց:

Ռեբևկայի մայրը ինչ որ կրթություն ուներ և նրա դուստրը խոսում էր ֆրանսերեն` մաքուր փարիզղյան ակցենտով: Դա այն ժամանակ մի հազվագյուտ ձեռքբերում էր, որ նրան տարավ , հանգեցրեց ուղղափառ օրիորդ Պինկերտոնի հետ հանդիպմանը: Քանի որ նրա մայրը մահացած էր, իսկ հայրը գտնելով, որ ինքը բավականաչափ չի ապաքինվի, իր մոլեգնության երրորդ նոպայից հետո գրեց մի համարձակ, պաթետիկ նամակ օրիորդ Պինկետոնին, որով հանձնում էր իր որբ երեխայի պաշտպանությունը նրան: Եվ գերեզման իջավ այն բանից հետո, երբ երկու դատական կատարածուներիը վիճարկում էին իր ունեցվածքը իր դիակի վերևում:

Charlotte Bronte

Biography

Charlotte Bronte, an English novelist of the 19th century, was a contemporary of Dickens,Thackeray and E. Gaskell.She was the daughter of a poor clergyman.There were six children in he famile, five girls and one boy.Their mother died when Charlolotte was a very smaill child.The girls were sent to a charity-school which Charlotte Bronte described later in her novel “Jane Eyre”. The children lived at thatschool in cold gloomy rooms and were always hungty . Charlotte’s sisters, Mary and Elisabeth, died of tuberculosis there.After living school Charlotte Bronte becam a teacher and worked for some years a school for girls.She began to write poems at that time.In her best novel “Jane Eyre” Charlotte Bronte tells the readers the story of a poor governess.The author gave much attention in her novel to the problems of education . The pictures of life at a charity-school are among the best realistic description in English literature.Charlotte Bronte was considered by K. Marx to be one of the best writers of critical realism in 19 century English literature.

Jane Eyre

We come not go for a walk that afternoon.There was such a freezing cold wind, and such heavy rain, that we all stayed indoors.I was glad of it.I never liked long walks,especially in winter .I used to hate coming home when it was almost dark, with ice-cold fingers and toes, feeling miserable because Bessie , the nursemaid,was always scolding me. All the time I knew I was different from my cousins,Eliza,John and Georgiana Reed.They were taller and stronger than me, and they were loved.These three usually spent their time crying and quarrelling, but today thay were sitting quietly around their mother in the sitting-room. I wanted to join the family circle, but Mrs Reed, my aunt,refused. Bessie had complained about me.

Մենք չենք կարող գնալ զբոսնելու այս երեկո : Այնպիսի սառը ցուրտ քամի էր և այնպիսի ուժեղ անձրև, որ մենք մնացինք տանը: Ես ուրախ էի դրա համար: Ես չեմ սիրում երկար քայլել, հատկապես ձմռանը:Հաճախ ինձ դուր չէր գալիս տուն վերադառնալ ,երբ գրեթե մութ էր լինում և ձեռքերիս ու ոտքերիս մատները սառցի պես սառնեին լինում, և ես ինձ թշվառ էի զգում, երբ Բեսսին`դայակը, ինձ միշտ հանդիմանում էր:Ես զգում էի անընդհատ ,որ ես տարբերվում էի իմ զարմիկ,զարմուհիներից`Էլիզա,Ջոն և Ջորջիանա Ռիդերից: Նրանք ինձանից բարձրահասակ էին և ավելի դիմացկուն, քան ես, և նրանք սիրված էին բոլորի կողմից:Այս երեքը սովորաբար իրենց ժամանակն անցկացնում էին վիճելով ու բարձր ճչալով, բայց այսօր նրանք նստել էին հյուրասրահում հանգիստ, իրենց մոր շուրջը: Ես ցանկացա միանալ ընտանեկան այդ շրջանին,բայց միսիս Ռիդը ` իմ հորաքույրը, մերժեց: Բեսսին ինձանից բողոքել էր :

Part 1 I came into the room and saw a tall man who was standing near the

fireplace. Mrs. Reed was sitting in her chair. She introduced me to the stranger with the words:“This is the little girl about whom we were talking”.The man looking at me and said,“She is small: what is her age?”“Ten years”.“Your name, little girl?”“Jane Eyre, sir.”“Well, Jane Eyre, and are you a good child? ”I was silent. Mrs. Reed answered for me by shaking her head.“It is better to say nothing about it, Mr. Brocklehurst. ”“Sorry to hear it! ”said he. “She and I must have a little talk”He sat down in the arm-chair, opposite Mrs.Reed“Come here”,he said.I came up to him. He placed me straight before him. Now his face was very near. What a great nose! And what a mouth! What large teeth ! He said it made him very sad to see a bad child,“Do you know were bad children go after death? ”“They go to hell,”was my ready answer,“And what is hell?Can you tell me that?”“A pit full of fire.”“Do you want to fall into that pit and burn there?”“No, sir.”“What must you do then?”“I must have good health and not die.”

Ես մտա սենյակ և տեսա մի բարձրահասակ տղամարդու, ով նստել էր բուխարու մոտ: Միսիս Ռիդը նստած էր իր աթոռին : Նա ինձ ներկայացրեց այդ անծանոթին, հետևյալ բառեռով.-Սա այն փոքրիկ աղջիկն է, ում մասին մենք խոսում էինք:Տղամարդը նայելով ինձ ասաց.- Շա՜տ փոքր է: Տարիքն ինչքա՞ն է:-Տաս:-Քո անու՞նը փոքրիկ աղջիկ:-Ջեյն Էյռ:-Դե Ջեյն Էյռ, դու լա՞վ երեխա ես:Ես լուռ էի:Միսիս Ռիդը գլուխը թափահարելով պատասխանեց իմ փոխարեն:-Պարոն Բռոքլհեռսթ, ավելի լավ է այդ մասին ոչինչ չասել:-Ցավում եմ , որ այդպես է.-ասաց նա,-Նա և ես մի փոքր պիտի զրուցենք:Նա նստեց բասկաթոռին` Տիկին Ռիդի դիմաց:-Արի այստեղ.-ասաց նա:Ես մոտեցա նրան ,նա ինձ տեղավորեց ուղիղ իր դիմաց:Հիմա նրա երեսը շատ մոտիկ էր ինձ:Այդ ինչ մե՜ծ քիթ էր,ի՜նչ բերան և ինչքա՜ն մեծ ատամներ: Նա ասաց, որ ինքը շատ է տխրում տեսնելու այդպիսի մի վատ երեխայի : -Դու գիտե՞ս, թե ուր են գնում վատ երեխաները մահվանից հետո :-Նրանք դժողք են գնում.-եղավ իմ պատրաստի պատասխանը:-Իսկ ի՞նչ է դժողքը, կարո՞ղ ես ինձ ասել:-Կրակով լի մի փոս է:-Դու ուզո՞ւմ ես ընկնել այդ փոսը, և վառվել այնտեղ:-Ոչ պարոն:-Այդ դեպքում ի՞նչ պիտի անես :-Ես պիտի լավ առողջություն ունենամ, որ չմահանամ:

Oscar Wild

Օսկար Ուայլդը Իռլանդացի գրող, պոետ և հայտնի գեղագետ էր, ով 1880- ական թվականների ընթացքում, տարբեր ժանրերով ստեղծագործելուց հետո, դարձավ 1890-ականների Լոնդոնյան ամենահայտնի դրամատուրգներից մեկ: Այսօր նա հիշվում է իր էպիգրամներով, պիեսներով և բանտարկությանը վերաբերող դրամաներով: Հետո դրան հետևեց նրա վաղաժամ մահը: Ուայլդի ծնողները Դուբլինի առաջադեմ մտավորականներն էին, ովքեր վաղ հասակից նրան ուսուցանել են տանը, որտեղ էլ նա ցուցաբերեց իր մտավոր ունակությունները` սահուն խոսելով ֆրանսերեն և գերմաներեն լեզուներով: Վեց տարեկանից նա հաճախում էր գիշերօթիկ դպրոց, իսկ 16 տարեկանում ընդունվեց համալսարան: Կարդալով Greats Wild-ը, նա ինքն իրեն հայտարարեց որպես դասական` Դուբլինում, ապա Օքսֆորդում: Նրա ինտելեկտուալ հորիզոնները ընդարձակ էին: Նա խորապես հետաքրքրված էր գեղագիտության փիլիսոփայության զարգացմամաբ: Որպես գեղագիտության խոսնակ նա փորձեց իրեն տարբեր գրական ժանրերում և տպագրեց պոեմների մի գիրք: Հետո նա դասավանդեց Ամերիկայում և Կանադայում, այնուհետև վեևադարձավ Լոնդոն` չորս տարի աշխատելով որպես լրագրող: Որպես գեղագիտության հռետոր նա փորձում էր գրական գործունեություն ծավալել: Նա հրատարակել է գրքեր, պոեմներ նվիրված Ամերիկային և Կանադային, ավելի նոր «Անգլիայի վերածնունդի արվեստը» թեմային նվիրված: Հետո նա վերադարձավ Լոնդոն, որպես լրագրող` ավելի եռանդուն աշխատելու համար: Լինելով խելացի ու տիրապետելով փայլուն բառապաշարի Ուայլդը եղել է իր օրերի ամենաճանաչված անհատականություններից մեկը: 1890-ականներին վերագտնելով իրեն, գրեց իր միակ նովելը` Դորիան Գրեյի դիմանակարը, որը մեծ հաջողություն ունեցավ: 1891- ին նա գրեց Սալոմե ստեղծագործությունը: Նա գրում էր հեքիաթներ, իսկ 1890-ականներին գրեց չորս կատակերգություն, որոնց շնորհիվ նա դարձավ ուշ Վիկտորյան ժամանակաշրջանի ամենահաջողված թատերագետներից մեկը:

The picture of Dorian graychapter1

The studio was filled with the rich odour of roses, and when the light summer wind stirred amidst the trees of the garden there came through the open door the heavy scent of the lilac, or the more delicate perfume of the pink-flowering thorn.

From the corner of the divan of Persian saddle-bags on which he was lying, smoking, as was his custom, innumerable cigarettes, Lord Henry Wotton could just catch the gleam of the honey-sweet and honey-coloured blossoms of a laburnum, whose tremulous branches seemed hardly able to bear the burden of a beauty so flame like as theirs; and now and then the fantastic shadows of birds in flight flitted across the long tussore-silk curtains that were stretched in front of the huge window, producing a kind of momentary Japanese effectzzzand making him think of those pallid Jade-faced painters of Tokio who, through the medium of an art that is necessarily immobile, seek to convey the sence of swiftness and motion. The sullen murmur of the bees shouldering their way through the long unmown grass, or circling with monotonous insistence round the dusty gilt horns of the straggling woodbine, seemed to make the stillness more oppressive. The dim roar of London was like the burdon note of a distant organ.

Դորիան Գրեյի դիմանկարը Արհեստանոցը լցված էր վարդերի արբեցնող բուրմունքով, և երբ

ամառային մեղմ քամին  խառնվում էր այգու ծառերի մեջ` ներխուժում էր բաց դռնից իր հետ բերելով շուշանների սուր կամ վարդագույն փշատերև ծաղիկների ավելի նուրբ բույրը: Լորդ Հենրի Ուոլթոնը պառկել էր բազմոցի անկյունում ` պարսկական բարձերի վրա հենված և  սովորության համաձայն ծխել էր բազմաթիվ ծխախոտներ, նա մի ակնթարթ հայացք գցեց մեղրագույն, մեղրածոր լաբուրումների ծաղիկների վրա, որի դողդոջյուն ճյուղերը, թվում էր մի կերպ էին կրում այդպիսի շենշող գեղեցկության բեռը, ինչպիսին իրենցն էր: Ժամանակ առ ժամանակ թռչունների թվացյալ ստվերներն արտացոլվում էին մետաքսյա վարագույրի վրա,որը ձգվում էր դիմացի մեծ պատւհանի երկայնքով, տալով նրան ճապոնական միջավայրի տպավորություն, որը նրան մտածելու տեղիք էր տալիս, Տոկիոյի գունաթափ, նեֆրիտագույն դեմքով նկարիչների մասին, ովքեր փորձում էին մարդկանց փոխանցել շարժման և արագության գաղափարը և զգացորությունը: Մեղուները չարագուշակ բզզոցը իրենց հետ տանելով` ճանապարհ էին բացում խառնիխուռն խոտերի միջով կամ իրենց միալար համառությամբ շրջանաձև պտտվում էին ոսկեզօծ, ցիրուցան մացառների վրայով և թվում էր թե նրանք սենյակի լռությունը ավելի ճնշող էին դարձնում: Լոնդոնից եկող մշուշոտ աղմուկը նմանվում էր  երգեհոնի արձակած հնչողությանը:    

John Golsworthy John Galsworthy OM

 (pronounced /ˈɡɔːlzwɜrði/; 14 August 1867 – 31 January 1933) was an English novelist and playwright. Notable works include The Forsyte Saga (1906—1921) and its sequels, A Modern Comedy and End of the Chapter. He won the Nobel Prize in Literature in 1932.

The Man of Property CHAPTER 1

‘AT HOME’ AT OLD JOLYON’S

Those privileged to be present at a family festival of the Forsytes have seen that charming and instructive sight — an upper middle-class family in full plumage. But whosoever of these favoured persons has possessed the gift of psychological analysis (a talent without monetary value and properly ignored by the Forsytes), has witnessed a spectacle, not only delightful in itself, but illustrative of an obscure human problem. In plainer words, he has gleaned from a gathering of this family — no branch of which had a liking for the other, between no three members of whom existed anything worthy of the name of sympathy — evidence of that mysterious concrete tenacity which renders a family so formidable a unit of society, so clear a reproduction of society in miniature. He has been admitted to a vision of the dim roads of social progress, has understood something of patriarchal life, of the swarmings of savage hordes, of the rise and fall of nations.

He is like one who, having watched a tree grow from its planting — a paragon of tenacity, insulation, and success, amidst the deaths of a hundred other plants less fibrous, sappy, and persistent — one day will see it flourishing with bland, full foliage, in an almost repugnant prosperity, at the summit of its efflorescence.

On June 15, eighteen eighty-six, about four of the afternoon, the observer who chanced to be present at the house of old Jolyon Forsyte in Stanhope Gate, might have seen the highest efflorescence of the Forsytes.

This was the occasion of an ‘at home’ to celebrate the engagement of Miss June Forsyte, old Jolyon’s granddaughter, to Mr. Philip Bosinney. In the bravery of light gloves, buff waistcoats, feathers and frocks, the family were present, even Aunt Ann, who now but seldom left the corner of her brother Timothy’s green drawing-room, where, under the aegis of a plume of dyed pampas grass in a light blue vase, she sat all day reading and knitting, surrounded by the effigies of three generations of Forsytes. Even Aunt Ann was there; her inflexible back, and the dignity of her calm old face personifying the rigid possessiveness of the family idea.

Նրանք, ովքեր երբևէ պատիվ են ունեցել ներկա գտնվելու Ֆորսայթների ընտանեկան հավաքույթներին, տեսած կլինեն բարձր խավի ընտանիքի հրապուրիչ և դիտարժան տեսարաններն իրենց ամբողջ շուքով: Ականատեսներից յուրաքանչյուրը , ով օժտված կլիներ հոգեբանական վերլուծություն կատարելու շնորհով, կնկատեր ոչ միայն ներկայացման շքեղությունը, այլև այնտեղ խնամքով թաքցված մարդկային խնդիրները, այսինքն` այս հավաքույթներից հետո նա պատկերացում կկազմեր այդ ընտանիքի մասին, որի ոչ մի ճյուղը մյուսին նման չէր: Ընտանիքի երեք անդամներից և ոչ մեկի մոտ կարեկցանք բառը չուներ իր արժանի տեղը: Դրա վառ ապացույցը նրանց խորհրդավոր և ամուր հաստատակամությունն էր, որը փոխանցվում է ընտանիքի անդամներին սերնդեսերունդ: Ընտանիք , որն այդ հասարակության մի մեծ միավորն էր կազմում:

Եվ նա կընդուներ, որ սոցիալական առաջընթացի ուղիները անորոշ էին, և նա կիմանար ինչ –որ մի բան նահապետական կյանքի մասին և վեր խոյացող վայրի հոտերի մասին, ինչպես նաև ազգերի անկման և վերելքի մասին: Ջոլիոնը մի մարդ էր, ով տնկած օրվանից հետևում էր ծառի աճին: Միայնության, համառության և հաջողության մի խորհրդանիշ. հարյուրավոր ուրիշ մահացած տունկերի համեմատ նա սակավաճյուղ էր , բայց կենսուրախ ու համառ:Մի օր Ջոլիոնը կտեսնի նրան բողբոջած, ծաղկած, տերևակալած, որը աճել է`հասնելով բորբոսնելու չափ հակասական, անցանկալի աստիճանի: 1886 հունիսի 15 – էր` կեսօրից հետո` մոտ ժամը 4-ը: Բոլոր նրանց, ում ներկա լինելու հնաարավորություն էր ընձեռնվել, ծեր Ջոլիոն Ֆորսայթի Ստանհոպ Գեյթի տանը պետք է ,որ տեսած լիներ նրան իր ծաղկման ամենաբարձր փուլում:

William Somerset Maugham

William Somerset Maugham (pronounced /ˈmɔːm/, mawm), CH (25 January 1874 – 16 December 1965) was an English playwright, novelist and short story writer. He was among the most popular writers of his era and, reputedly, the highest paid author during the 1930s.

William Somerset Maugham was born in Paris, the sixth and youngest son of the solicitor to the British embassy. Maugham learned French as his native tongue. At the age of 10, Maugham was orphaned and sent to England to live with his uncle, the Reverend Henry MacDonald Maugham. Educated at King's School, Canterbury, where he developed a stammer that he never outgrew, and Heidelberg University, Maugham then studied six years medicine in London. He qualified in 1897 as doctor from St. Thomas' medical school, but abandoned medicine after the success of his first novels and plays. Maugham lived in Paris for ten years as a struggling young author. In 1897 appeared his first novel, LIZA OF LAMBETH, which drew on his experiences of attending women in childbirth.

In 1928 Maugham settled in Cape Ferrat in France. His plays, including THE CIRCLE (1921), a satire of social life, OUR BETTERS (1923), about Americans in Europe, and THE CONSTANT WIFE (1927), about a wife who takes revenge on her unfaithful husband, were performed in Europe and in the United States. During World War II Maugham lived in Hollywood, where he worked on the screen adaptation of his novel RAZORS EDGE (1944). "This book consists of my recollections of a man with whom I was thrown into close contact only at long intervals, and I have little knowledge of what happened to him in between," Maugham said in the beginning of the story. "I have invented nothing." Maugham tells of a young American veteran who moves through superbly described settings: Italy, London, the Riviera, Montparnasse. He seeks in the end relief in India from the horrors of war and gains a sense of being at one with the Absolute, through the Indian philosophical system known as Vedanta. Maugham himself had in 1938 visited India, where fainted in an ashram, and met a holy man named Bhagavan Ramana Maharshi.

As an agent and writer Maugham was a link in the long tradition from Christopher Marlowe, Ben Johnson and Daniel Defoe to the modern day writers Graham Greene, John Le Carré, John Dickson Carr, Alec Waugh and Ted Allbeury, who all have worked for the secret service. Maugham believed that there is a true harmony in the contradictions of mankind and that the normal is in reality the abnormal. "The ordinary is the writer's richest field," he stated in THE SUMMING UP (1938), which also has been used as a guidebook for creative writing. After the 1930s Maugham's reputation abroad was greater than in England. Maugham once said, "Most people cannot see anything, but I can se what is in front of my nose with extreme clearness; the greatest writers can see through a brick wall. My vision is not so penetrating." His literary experiences Maugham collected in The Summing Up, which has been used as a guidebook for creative writing.

Jane I remember very well the occasion on which I first saw

Jane Fowler. It is indeed only because the details of the glimpse I had of her then are so clear that I trust my recollection at all, for, looking back, I must confess that I find it hard to believe that it has not played me a fantastic trick. I had lately returned to London from China and was drinking a dish of tea with Mrs. Tower. Mrs.Tower had been seized with the prevailing passion for decoration; and with the ruthlessness of her sex had sacrificed chairs in which she had comfortably sat for years, tables, cabinets, ornaments, on which her eyes had dwelt in peace since she was married, pictures that had been familiar to her for a generation; and delivered herself into the hands of an expert. Nothing remained in her drawing-room with which she had any association, or to which any sentiment was attached; and she had invited me that day to see the fashionable glory in which she now lived. Everything that could be pickled was pickled and what couldn`t be pickled was painted. Nothing matched, but everything harmonised.

Ջեյն Ես շատ լավ եմ հիշում այն առիթը, որի ժամանակ ես

առաջին անգամ հանդիպեցի Ջեյն Ֆոուլերին: Դա իրոք այդպես է, որովհետև միայն իմ այն մի քանի ակնթարթի մանրամասնությունն էր մնացել իմ հիշողության մեջ, որին ես վստահում եմ: Վստահում եմ, որովհետև երբ ետադարձ հայացք եմ ձգում, պիտի խոստովանեմ, դժվարանում եմ հավատալ ` արդյոք դա ֆանտաստիկ մի խաղ չէ՞ր եղել: Ես վերջերս եմ Չինաստանից վերադարձել Լոնդոն, և հիմա մի բաժակ թեյ եմ խմում տիկին Թաուերի հետ: Տիկին Թաուերը կառչել էր ամեն ինչ փոխելու, ձևավորելու իր գաղափարից և իրեն հատուկ կանացի կտրուկ բնույթով զոհաբերել էր այն աթոռները, որոնց վրա նա երկար տարիներ հանգստացել է, փոխել էր սեղանները, աշխատասենյակի կահույքը, զարդանախշերը, որոնց վրա սահել էր նրա խաղաղ հայացքը:

Իր ամուսնությունից ի վեր, մի ամբողջ սերունդ, նրան ծանոթ այդ նկարները նա հիմա հանձնել էր փորձագետների ձեռքը: Ոչինչ չէր մնացել իր հյուրասենյակում, որի հետ նա որևէ հիշողություն կամ զգացմունք ունենար կապված, և նա այդ օրը հրավիրել էր ինձ` տեսնելու այն ժամանակակից փառավոր կյանքը, որով նա ապրում էր:Այն ամենը, ինչ հնարավոր էր եղել մի կողմ նետել` նետել էր, ինչը չէր կարողացել` ներկել էր: Ոչինչ իրար հետ չէր սազում, բայց ամեն ինչ հարմոնիկ էր:

Margaret Mitchell Margaret Munnerlyn Mitchell

(November 8, 1900 – August 16, 1949) was an American author, who won the Pulitzer Prize in 1937 for her epic novel Gone with the Wind, her only major publication. This novel is one of the most popular books of all time, selling more than 30 million copies (see list of best-selling books). The film adaptation of it, released in 1939, became the highest-grossing film in the history of Hollywood, and it received a record-breaking ten Academy Awards (a record since eclipsed by Ben Hur, The Lord of the Rings: The Return of the King, Titanic). Mitchell has been honored by the United States Postal Service with a 1¢ Great Americans series postage stamp.

After graduating from Washington Seminary (now The Westminster Schools), she attended Smith College, but withdrew during her freshman year in 1918. She returned to Atlanta to take over the household after her mother's death earlier that year from the great Spanish flu pandemic of 1918. Shortly afterward, she defied the conventions of her class and times by taking a job at the Atlanta Journal. Under the name Peggy Mitchell she wrote a weekly column for the newspaper's Sunday edition, thereby making her mark as one of the first female columnists at the South's largest newspaper. Mitchell's first professional writing assignment was an interview with an Atlanta socialite, whose couture-buying trip to Italy was interrupted by the Fascist takeover.

Mitchell married Berrien “Red” Upshaw in 1922, but they were divorced after it was revealed that he was a bootlegger and an abusive alcoholic. She later married Upshaw's friend, John Marsh, on July 4, 1925; Marsh had been best man at her first wedding and legend has it that both men courted Mitchell in 1921 and 1922, but Upshaw proposed first.A museum dedicated to Gone with the Wind lies a few miles north of Atlanta, in Marietta, Georgia. It is called "Scarlett On the Square", as it is located on the historic Marietta Square. It houses costumes from the film, screenplays, and many artifacts from Gone With the Wind including Mitchell's collection of foreign editions of her book.

Herschel Brickell, a famous literary critic for the New York Evening Post, reviewed Mitchell's book in an article titled " “Margaret Mitchell’s First Novel, ‘Gone With the Wind,’ a Fine Panorama of the Civil War Period.” His review helped launch Mitchell's career by calling attention to what would become one of the best novels of the Southern Renaissance. Over time, Brickell and Mitchell became extremely close; much of their correspondence has been published and is available in the archives at the University of Mississippi. Gone With the Wind was published on June 30, 1936. The book was arduously made into a film by David O. Selznick, and released three years later. The premiere of the film was held in Atlanta on December 15, 1939.

Mitchell was struck by a speeding automobile as she crossed Peachtree Street at 13th Street with her husband, John Marsh, on her way to see the British film A Canterbury Tale at The Peachtree Art Theatre in August 1949. She died at Grady Hospital five days later without regaining consciousness.

Gone With The Wind Scarlett O’ Hara was not beautiful, but men did nor

realize this when caught by her charm as the Tarleton twins were. Her eyes were green, and her skin was that soft white skin which Southern women valued so highly, and covered so carefully from the hot Georgia sun with hats and gloves.On that bright April afternoon of 1861, sixteen-year-old Scarlett sat in the cool shadows of the house at Tara, her father’s plantation. Stuart and Brent Tarleton sat each side of her. They were friendly young men with deep red-brown hair, and were clever in things that mattered in north Georgia at that time- growing good cotton, riding well shooting straight and behaving like a gentleman.

Քամուց քշվածները

Սկարլետ Օհարան գեղեցիկ չէր, բայց տղամարդիկ չէին գիտակցում դա, երբ գայթակղվում էին նրանով այնպես, ինչպես Տարլետոն երվորյակները: Նա ուներ կանաչ աչքեր և այնքան սպիտակավուն մաշկ, որը հարավում ապրող կանայք շատ բարձր էին գնահատում և ձեռնոցներով խնամքով ծածկում էին Ջեորջիայի խիստ արևից:

1861թ. ապրիլյան պայծառ մի հետկեսօրյան օր 16 ամյա Սկարլետը նստած էր Թարայում գտնվող իրենց տան զով ստվերում , դա նրա հոր պլանտացիան էր:Նրա եկու կողմերում նստած էին Ստյուարտ և Բրենթ Տարլետոնները: Նրանք սիրալիր , երիտասարդ տղաներ էին ` մուգ կարմրաշագանակագույն մազերով: Նրանք հմուտ էին այնպիսի գործերում, որոնք այդ ժամանակ շատ կարևոր էին հյուսիսային Ջեորջիայում. դա լավ բամբակ աճեցնելն էր, լավ ձիավարելը, դիպուկ կրակելը և ջենտլմենի նման պահվածք ունենալը: