katalog ects inf sii - wiea.uz.zgora.pl · 2 część i. informacja o wydziale 1.1. wydział...

1

Wydział Elektrotechniki, Informatyki i Telekomunikacji

Uniwersytet Zielonogórski

PAKIET INFORMACYJNY

Kierunek: INFORMATYKA Studia II stopnia

Rok akademicki 2009/2010

Europejski System Transferu Punktów ECTS

2

Część I. Informacja o Wydziale

1.1. Wydział Elektrotechniki, Informatyki i Telekomunikacji

Adres korespondencyjny: Wydział Elektrotechniki, Informatyki i Telekomunikacji Ul. Podgórna 50 65-246 Zielona Góra Dziekanat tel.: +48 68 328 22 17 email: [email protected] Sekretariat Dziekana tel.: +48 68 328 25 13 fax: +48 68 325 46 15 email: [email protected] Lokalizacja wydziału w Zielonej Górze: http://www.uz.zgora.pl/mapa/

1.2. Władze Wydziału

DZIEKAN dr hab. inŜ. Andrzej Pieczyński, prof. UZ tel.: +48 (68) 328 25 13, email: [email protected] Prodziekan ds. Jakości Kształcenia dr inŜ. Anna Pławiak-Mowna tel.: +48 (68) 328 25 13, email: [email protected] Prodziekan ds. Rozwoju dr inŜ. Piotr Bubacz tel.: +48 (68) 328 25 13, email: [email protected]

1.3. Ogólne informacje o wydziale

Obecnie Wydział Elektrotechniki, Informatyki i Telekomunikacji Uniwersytetu Zielonogórskiego ma w swej strukturze:

• Instytut Informatyki i Elektroniki o Zakład Elektroniki i Układów Mikroprocesorowych o Zakład InŜynierii Komputerowej o Zakład Technik Informatycznych

• Instytut InŜynierii Elektrycznej o Zakład Energoelektroniki o Zakład Systemów Elektroenergetycznych

• Instytut Metrologii Elektrycznej o Zakład Metrologii Elektrycznej o Zakład Teorii Obwodów

3

o Zakład Telekomunikacji

• Instytut Sterowania i Systemów Informatycznych o Zakład Systemów Informatycznych i Obliczeń Inteligentnych o Zakład Robotyki i Systemów Sterowania o Zakład Teleinformatyki i Bezpieczeństwa Komputerowego

Wydział zatrudnia 104 nauczycieli akademickich i 30 pracowników administracji. W roku akademickim 2008/2009 na Wydziale studiuje 1475 studentów, z czego 987 na studiach stacjonarnych. WEIiT prowadzi cztery kierunki studiów: automatyka i robotyka (z dwiema specjalnościami: automatyka przemysłowa, komputerowe systemy sterowania i diagnostyki), elektrotechnika (z dwiema specjalnościami dyplomowania: cyfrowe systemy pomiarowe, elektroenergetyka i energoelektronika), elektronika i telekomunikacja (z trzema specjalnościami: aparatura elektroniczna, elektronika przemysłowa, teleinformatyka), informatyka (z trzema specjalnościami: inŜynieria komputerowa, inŜynieria oprogramowania i przemysłowe systemy informatyczne) oraz jeden kierunek międzywydziałowy inŜynieria biomedyczna. Wydział oferuje podnoszenie kwalifikacji na studiach podyplomowych. Pełna oferta studiów na bieŜący rok akademicki znajduje się na stronie internetowej Wydziału http://www.weit.uz.zgora.pl, zakładka dydaktyka: studia podyplomowe. WEIiT uzyskał akredytację Państwowej Komisji Akredytacyjnej na następujące kierunki: � Elektrotechnika � Elektronika i telekomunikacja � Informatyka Pozostałe kierunki (nowopowstałe, nie zrealizowano pełnego cyklu kształcenia) nie podlegały jeszcze ocenie Państwowej Komisji Akredytacyjnej. Od 1996 roku Wydział posiada takŜe uprawnienia do nadawania stopnia doktora nauk technicznych w dyscyplinie elektrotechnika, a od 2001 roku posiada uprawnienia nadawania stopnia doktora habilitowanego w tej dyscyplinie. Od 2002 roku WEIiT posiada uprawnienia do nadawania stopnia doktora nauk technicznych w dyscyplinie informatyka. Wydział legitymuje się I kategorią MNiSzW. W poszczególnych instytutach Wydziału prowadzona jest działalność naukowo-badawcza w następujących dyscyplinach: automatyka i robotyka, elektrotechnika i telekomunikacja, elektrotechnika, informatyka, inzynieria biomedyczna. Tematyka realizowanych na Wydziale projektów badawczo-wdroŜeniowych pozwala wprowadzać nowe technologie do nauczania przez udostępnianie studentom doświadczeń z prowadzonych badań. Realizowane badania w znacznym stopniu odpowiadają kierunkom i specjalnościom dydaktycznym oferowanym studentom Wydziału. Badania naukowe w dziedzinie automatyka i robotyka moŜna skojarzyć z następującymi tematami: zastosowanie sztucznej inteligencji w diagnostyce procesów; zagadnienia optymalizacji strukturalnej i parametrycznej oraz analiza

4

własności i rozwój metod i technik sterowania układów wielowymiarowych (nD) oraz procesów powtarzalnych. Prace badawcze w dyscyplinie elektronika i telekomunikacja dotyczą następujących grup tematycznych: projektowanie urządzeń i systemów elektronicznych; systemy ochrony informacji przed zakłóceniami i niepowołanym dostępem. Badania naukowe w dyscyplinie elektrotechnika obejmują: pomiary precyzyjne wybranych wielkości elektrycznych; syntezę obwodową i sterowanie przepływem energii elektrycznej w układach i systemach elektrycznych; topologie, metody analizy, modelowanie oraz właściwości nowych układów energoelektronicznych. W dyscyplinie informatyka prowadzone są badania w tematach: analiza i synteza inteligentnych systemów pomiarowo-sterujących; grafika komputerowa i multimedia; informatyka kwantowa; metody projektowania systemów informacyjnych; sztuczne sieci neuronowe w modelowaniu i identyfikacji; zaawansowane metody specyfikacji, analizy, syntezy i implementacji systemów cyfrowych realizowanych w postaci układów typu ASIC; zintegrowane projektowanie sprzętu i oprogramowania. Badania naukowe w dyscyplinie inzynieria biomedyczna moŜna podzielić na dwa obszary tematyczne: obrazowanie medyczne oraz diagnostykę medyczną. WEIiT oferuje swoim studentom moŜliwość udziału w następujących kołach naukowych:

• Studenckie Koło Grafiki Komputerowej; • Studenckie Koło Grafiki Komputerowej i Multimediów: Cyfrowa kinematografia; • Studenckie Koło Naukowe Informatyki: UZ.NET; • Studenckie Koło Naukowe Projektowania Systemów Cyfrowych: fantASIC; • Studenckie Koło Naukowe Testowania Oprogramowania, Sprzętu

Komputerowego i Aparatury Pomiarowej: Test IT; • Studenckie Koło Naukowe Modelowania i Symulacji Układów; • Studenckie Koło Naukowe Energoelektroniki; • PESUZ.

W ramach ww. kół studenci zajmują się zagadnieniami związanymi z szeroko rozumianą informatyką, elektroniką i elektrotechniką - od nowoczesnych metod projektowania systemów cyfrowych, poprzez najwaŜniejsze techniki programowania do symulacji układów elektrycznych i energoelektronicznych.

Więcej informacji na temat Kół Naukowych znajduje się na stronach Instytutów: http://www.weit.uz.zgora.pl, zakładka Instytuty

1.4. Organizacja roku akademickiego 2009/2010

Rok akademicki trwa od 01 października 2009 do 30 września 2010.

STUDIA STACJONARNE

Semestr zimowy

1. Semestr zimowy: 01.10.2009 do 29.01.2010. 2. Zimowa sesja egzaminacyjna: od 01.02.2010 do 14.02.2010. 3. Zimowa sesja egzaminacyjna poprawkowa: od 15.02.2010 do 26.02.2010. 4. Przerwa świąteczna: od 21.12.2009 do 03.01.2010.

5

Semestr letni

1. Semestr letni: 22.02.2010 do 17.06.2010. 2. Letnia sesja egzaminacyjna: od 18.06.2010 do 01.07.2010. 3. Letnia sesja egzaminacyjna poprawkowa: od 01.09.2010 do 14.09.2010. 4. Przerwa świąteczna: od 01.04.2010 do 07.04.2010.

STUDIA NIESTACJONARNE

Zajęcia dydaktyczne ujęte w planach na rok akademicki 2009/2010 są realizowane w terminach według harmonogramu dostępnego na stronie Uczelni (http://plan.uz.zgora.pl, zakładka Kalendarze).

Semestr zimowy

1. Semestr zimowy: 03.10.2009 do 31.01.2010. 2. Zimowa sesja egzaminacyjna: od 01.02.2010 do 12.02.2010. 3. Zimowa sesja egzaminacyjna poprawkowa: od 15.02.2010 do 26.02.2010. 4. Przerwa świąteczna: od 25.12.2009 do 03.01.2010.

Semestr letni

1. Semestr letni: 27.02.2010 do 13.06.2010. 2. Letnia sesja egzaminacyjna: od 18.06.2010 do 01.07.2010. 3. Letnia sesja egzaminacyjna poprawkowa: od 01.09.2010 do 14.09.2010. 4. Przerwa świąteczna: od 03.04.2010 do 05.04.2010.

1.5. Kierunki i specjalności

STUDIA STACJONARNE

Studia pierwszego stopnia – 3,5 letnie studia inŜynierskie

AUTOMATYKA I ROBOTYKA Specjalności :

• Automatyka przemysłowa • Komputerowe systemy sterowania i diagnostyki

ELEKTRONIKA I TELEKOMUNIKACJA

Specjalności : • Aparatura elektroniczna • Elektronika przemysłowa • Teleinformatyka

ELEKTROTECHNIKA Specjalizacje dyplomowania :

• Cyfrowe systemy pomiarowe • Elektroenergetyka i energoelektronika

6

INFORMATYKA Specjalności:

• InŜynieria komputerowa • InŜynieria oprogramowania • Przemysłowe systemy informatyczne

Studia drugiego stopnia - 2 letnie magisterskie






Studia pierwszego stopnia – 4 letnie studia inŜynierskie

AUTOMATYKA I ROBOTYKA Specjalności :

• Automatyka przemysłowa • Komputerowe systemy sterowania i diagnostyki

ELEKTRONIKA I TELEKOMUNIKACJA

Specjalności : • Aparatura elektroniczna • Elektronika przemysłowa • Teleinformatyka





7

Studia drugiego stopnia - 2 letnie magisterskie





8

Część II.A

INFORMACJE O STUDIACH NA KIERUNKU INFORMATYKA

STUDIA II STOPNIA

9

II.A.1 Informatyka - Studia drugiego stopnia

Studia II stopnia na kierunku informatyka w trybie stacjonarnym trwają 3 semestry, a studia niestacjonarne 4 semestry. Minimalna liczba godzin wnosi 780 (wg standardów opublikowanych w załączniku nr 45 do Rozporządzenia MNiSW z dnia 12 lipca 2007). Student powinien uzyskać minimum 90 punktów ECTS w roku akademickim.

II.A.2 Warunki przyjęć

Zgodnie z zasadami ustalania punktacji zamieszczonymi w przepisach ogólnych. Kandydaci na studia przyjmowani są według kolejności na liście rankingowej sporządzonej na podstawie punktacji za przeliczony wynik ukończenia studiów i za zgodność albo pokrewieństwo kierunku ukończonych studiów z wybranym kierunkiem studiów drugiego stopnia. Dla kierunku Informatyka za kierunki pokrewne uwaŜa się kierunki: automatyka i robotyka, elektronika i telekomunikacja, informatyka i ekonometria, edukacja techniczno-informatyczna. Szczegółowe informacje dotyczące egzaminu praktycznego: Rekrutację na Uniwersytecie Zielonogórskim prowadzi SEKCJA REKRUTACJI. Na stronie http://rekrutacja.uz.zgora.pl znajdują się najwaŜniejsze informacje na temat zasad i przebiegu rekrutacji. SEKCJA REKRUTACJI UNIWERSYTETU ZIELONOGÓRSKIEGO

al. Wojska Polskiego 69, pokój 402R, 403R 65-762 Zielona Góra tel. (068) 328 3270, 328 2937 e-mail: [email protected] i [email protected]

Przyjmowanie dokumentów od poniedziałku do piątku od 8:00 - 14:00 pok. 101R w soboty (4.07, 11.07 ) od godziny 9:00 - 13:00

II.A.3 Sylwetka absolwenta

Kształcenie na poszczególnych specjalnościach prowadzone jest według jednolitych programów ogólnych wynikających ze standardów kształcenia studiów inŜynierskich l stopnia. ZróŜnicowanie występuje w planach studiów i treściach przedmiotów specjalistycznych. Specjalność: InŜynieria komputerowa W ramach specjalności studenci zdobędą umiejętności w zakresie: • biegłego programowania w językach obiektowych Java oraz C++ na podstawie

specyfikacji sporządzonej w notacji UML, • programowania wielowarstwowych rozproszonych systemow informatycznych, zgodnie

z najnowszymi kanonami stosowanymi w aplikacjach biznesowych, • metod cyfrowego przetwarzania sygnałow i kompresji danych dla potrzeb telewizji

cyfrowej,

10

• metod projektowania i sposobow praktycznej realizacji sprzętowo-programowych cyfrowych mikrosystemow wbudowanych, ze szczegolnym uwzględnieniem aplikacji mobilnych,

• projektowania i administrowania sieciami komputerowymi i sieciowymi systemami operacyjnymi,

• programowania sieciowego oraz projektowania systemow baz danych, ze szczególnym uwzględnieniem wymiany informacji poprzez sieć Internet,

• projektowania specjalizowanych cyfrowych systemow informacyjnych z wykorzystaniem językow opisu sprzętu VHDL i Verilog oraz ich bezpośredniej implementacji w rekonfigurowanych strukturach logicznych,

• projektowania, konstrukcji i eksploatacji systemow mikroprocesorowych oraz profesjonalnego programowania przemysłowych sterownikow logicznych PLC,

• programowania systemow mikroinformatycznych z wykorzystaniem narzędzi przemysłowych.

Absolwent specjalności InŜynieria Komputerowa moŜe pracować na stanowisku

• programisty, projektanta systemow informacyjnych, kierownika zespołu programistow, • projektanta lub uŜytkownika systemow baz danych, • projektanta lub uŜytkownika systemow internetowych, • projektanta lub administratora sieci komputerowych, • projektanta lub uŜytkownika systemow informatycznych, zarowno sprzętowych jak

i programowych, w tym zwłaszcza mikrosystemow wbudowanych, stosowanych w telekomunikacji i roŜnorodnych gałęziach przemysłu światowego branŜy IT.

Specjalność: InŜynieria oprogramowania W ramach specjalności studenci mogą nabyć umiejętności w zakresie: • rozwiązywania zadań inŜynierskich z zastosowaniem nowoczesnych narzędzi sztucznej

inteligencji (sieci neuronowych, logiki rozmytej, struktur neuro-rozmytych) , • projektowania systemow grafiki komputerowej czasu rzeczywistego oraz systemow

wirtualnej rzeczywistości opartych o technologię X3D i XNA, • opracowywania komponentow systemow wirtualnej rzeczywistości i gier 3D, • biegłego posługiwania się pojęciami informatyki kwantowej, • rozwiązywania zadań optymalizacji i adaptacji globalnej z zastosowaniem algorytmów

genetycznych i ewolucyjnych, • posługiwania się modelami i technikami odkrywania informacji ukrytych w duŜych danych

z zastosowaniem technik statystycznych i data mining, • projektowania i implementacji systemów automatycznego rozpoznawania wzorców

z ukierunkowaniem na rozpoznawanie i analizę obrazow biomedycznych i systemów biometrycznych.

Absolwenci specjalności InŜynieria Oprogramowania umieją biegle stosować nowoczesne narzędzia konstruowania oprogramowania, łącząc moŜliwości oprogramowania i sprzętu oraz elastycznie dobierając techniki rozwiązywania problemow informatycznych, a takŜe kierować zespołami programistow. Mogą znaleźć zatrudnienie jako informatycy, programiści lub projektanci w przedsiębiorstwach i firmach, w ktorych wytwarza się i rozwija oprogramowanie systemowe i aplikacyjne, przedsiębiorstwach i instytucjach eksploatujących lokalne i rozległe sieci komputerowe, instytucjach ktore zajmują się projektowaniem baz danych, informatyzacją zarządzania firmami lub informatyzacją biur i urzędów administracji, ośrodkach naukowo-badawczych oraz firmach prowadzących doradztwo w zakresie projektowania systemów informatycznych, nadzoru procesow inwestycyjnych i modernizacyjnych obiektow przemysłowych oraz zintegrowanych systemów zarządzania przedsiębiorstwem.

11

Specjalność: Przemysłowe systemy informatyczne W ramach specjalności studenci mogą nabyć umiejętności w zakresie: • projektowania inŜynierskiego z wykorzystaniem programow matematycznych, • projektowania urządzeń elektronicznych z wykorzystaniem programow typu EDA

(Electronic Design Automation), • tworzenia oprogramowania dla systemow pomiarowych i systemow pomiarowo -

sterujących oraz stosowania technologii internetowych w systemach pomiarowo -sterujących,

• projektowania systemów do wizualizacji procesów przemysłowych i tworzenia oprogramowania wizualizacyjnego,

• projektowania hurtowni danych, zarządzania hurtowniami danych, prowadzenia analizy danych z wykorzystaniem technologii OLAP, pozyskiwania wiedzy z baz danych, projektowania i obsługi systemow ekspertowych.

Absolwenci specjalności Przemysłowe Systemy Informatyczne mogą znaleźć zatrudnienie w sferze wytwarzania, placowkach naukowych, ośrodkach badawczo rozwojowych, firmach usługowych i wszędzie tam gdzie zachodzi potrzeba projektowania, tworzenia, testowania i wdraŜania oprogramowania oraz aparatury elektronicznej, a w szczegolności oprogramowania systemow informatycznych przeznaczonych do monitorowania i automatyzacji obiektow i procesow technologicznych oraz aparatury pomiarowej. Absolwenci mogą pracować np. na stanowiskach: informatyka, projektanta i administratora sieci komputerowych, projektanta sieci przemysłowych i przemysłowych systemow informatycznych, projektanta i programisty urządzeń mikroprocesorowych.

II.A.4 Warunki przyjęcia na studia III stopnia

Absolwenci kierunku Informatyka studia II stopnia są przygotowani do podjęcia studiów III stopnia. Wydział Elektrotechniki, Informatyki i Telekomunikacji posiada w swojej ofercie dydaktycznej studia III stopnia (doktoranckie stacjonarne) kierunku Informatyka, Elektrotechnika.

II.A.5 Egzamin końcowy

Termin i sposób przeprowadzania egzaminu dyplomowego określa Regulamin Studiów (§54-§61). Po ukończeniu studiów II stopnia inŜynierskich uzyskuje się tytuł inŜyniera. Egzamin dyplomowy przeprowadzany jest w formie ustnej. Zakres egzaminu dyplomowego obejmuje zagadnienia z przedmiotów kierunkowych oraz przedmiotów związanych z tematyką pracy dyplomowej. O ocenie końcowej (wynikach studiów) decydują: średnia ocen z zaliczonych z w czasie studiów kursów, ocena pracy dyplomowej oraz ocena egzaminu dyplomowego (§68 Regulaminu Studiów).

II.A.6 Zasady oceniania i egzaminowania

Przedmioty realizowane w czasie trwania studiów kończą się zaliczeniem bez oceny, zaliczeniem z oceną lub egzaminem. Szczegółowe informacje dotyczące wymagań wstępnych i zasad poszczególnych kursów i przedmiotów znajdują się w części II.B (katalog przedmiotów ECTS dla kierunku Automatyka i robotyka, studia I stopnia) dostępnej na stronie Wydziału http://www.weit.uz.zgora.pl, zakładka Programy studiów, ECTS. Ponadto informacje dotyczące Zaliczania semestru studiów dostępne są w Regulaminie Studiów na Uniwersytecie Zielonogórskim (§25-§49, http://www.uz.zgora.pl, zakładka Studia).

12

II.A.7 Wydziałowy koordynator ECTS

dr inŜ. Anna Pławiak-Mowna ul. Podgórna 50, pokój nr 532, 65-246 Zielona Góra tel.: +48 (68) 328 2389

13

II.A.8 Struktura programu studiów wraz z liczbą punktów ECTS

STUDIA STACJONARNE

14

PLAN STUDIÓW Uniwersytet Zielonogórski Kierunek: INFORMATYKA Wydział Elektrotechniki, Informatyki i Telekomunikacji Studia magisterskie II stopnia

Instytut Informatyki i Elektroniki, Instytut Metrologii Elektrycznej, Instytut Sterowania i Systemów Informatycznych

Specjalność: InŜynieria Komputerowa, InŜynieria

Oprogramowania, Przemysłowe Systemy Informatyczne

Rozkład zajęć w poszczególnych semestrach (liczba godzin

w tygodniu)

Semestr I Semestr II Semestr III Lp. Nazwa przedmiotu

ECTS

W C L P W C L P W C L P

1. Metody numeryczne 7 2 2

2. Grafy i sieci w informatyce 6 2 2

3. InŜynieria bezpieczeństwa 5 2 2

4. Badania operacyjne 6 2 2

5. Techniki modelowania programów 6 2 2

6. Cyfrowe przetwarzanie i kompresja danych 7 2 2

7. Projektowanie cyfrowych systemów informatycznych 6 1 2 1

8. Zintegrowane projektowanie systemów sprzętowo-

programowych 7 2 2

9. Programowanie sieciowe 6 1 2 1

10. Programowanie systemów mikroinformatycznych 6 2 2

11. Aplikacje mobilne 3 2

Przedmioty obieralne

oferowane przez Instytut

Informatyki

i Elektroniki

6. Hurtownie danych 7 2 2

7. Komputerowe wspomaganie projektowania 6 1 2 1

8. Cyfrowe przetwarzanie sygnałów 7 2 2

9. Systemy wizualizacji 6 1 2 1

10. Systemy ekspertowe 6 2 2

11. Oprogramowanie systemów pomiarowo-sterujących 3 2



Metrologii Elektrycznej

6. Sieci neuronowe i neuro-rozmyte 7 2 2

7. Systemy wirtualnej rzeczywistości 6 1 2 1

8. Analiza systemów 7 2 2

9. Obliczenia ewolucyjne 6 1 2 1

10. Odkrywanie wiedzy w danych 6 2 2

11. Rozpoznawanie obrazów 3 2



Sterowania

i Systemów

Informatycznych

15

Rozkład zajęć w poszczególnych semestrach (liczba godzin

w tygodniu)

Semestr I Semestr II Semestr III Lp. Nazwa przedmiotu

ECTS

W C L P W C L P W C L P

12. Seminarium specjalistyczne 5 2

13. Seminarium dyplomowe I 4 2

14. Seminarium dyplomowe II 12 4

15. Praca dyplomowa 4 2

10 0 10 0 6 0 8 4 2 0 4 8

RAZEM 90

20 18 14

W - wykład C - ćwiczenia L - Laboratorium P - Projekt - Egzamin

Zatwierdzone Uchwałą Rady Wydziału EIiT z dnia 18 kwietnia 2007 r. - Praca

dyplomowa

16


PLAN STUDIÓW Uniwersytet Zielonogórski Kierunek: INFORMATYKA Wydział Elektrotechniki, Informatyki i Telekomunikacji Niestacjonarne studia magisterskie II stopnia

Instytut Informatyki i Elektroniki, Instytut Metrologii Elektrycznej, Instytut Sterowania i Systemów Informatycznych

Specjalność: InŜynieria Komputerowa, InŜynieria Oprogramowania,

Przemysłowe Systemy Informatyczne

Rozkład zajęć w poszczególnych semestrach (liczba godzin w tygodniu)

Semestr I Semestr II Semestr III Semestr IV Lp. Nazwa przedmiotu

ECTS

W C L P W C L P W C L P W C L P

1. Metody numeryczne 8 2 2

2. Grafy i sieci w informatyce 7 2 2

3. InŜynieria bezpieczeństwa 7 2 2

4. Badania operacyjne 8 2 2

5. Techniki modelowania programów 7 2 2

6. Cyfrowe przetwarzanie i kompresja danych 7 2 2

7. Projektowanie cyfrowych systemów informatycznych 9 1 2 1

8. Zintegrowane projektowanie systemów sprzętowo-programowych 7 2 2

9. Programowanie sieciowe 12 1 2 1

10. Programowanie systemów mikroinformatycznych 9 2 2

11. Aplikacje mobilne 5 2



Informatyki

i Elektroniki

6. Hurtownie danych 7 2 2

7. Komputerowe wspomaganie projektowania 9 1 2 1

8. Cyfrowe przetwarzanie sygnałów 7 2 2

9. Systemy wizualizacji 12 1 2 1

10. Systemy ekspertowe 9 2 2

11. Oprogramowanie systemów pomiarowo-sterujących 5 2



Metrologii Elektrycznej

6. Sieci neuronowe i neuro-rozmyte 7 2 2

7. Systemy wirtualnej rzeczywistości 9 1 2 1

8. Analiza systemów 7 2 2

9. Obliczenia ewolucyjne 12 1 2 1

10. Odkrywanie wiedzy w danych 9 2 2

11. Rozpoznawanie obrazów 5 2



Sterowania i Systemów

Informatycznych

18

Rozkład zajęć w poszczególnych semestrach (liczba godzin w tygodniu)

Semestr I Semestr II Semestr III Semestr IV Lp. Nazwa przedmiotu

ECTS

W C L P W C L P W C L P W C L P

12. Seminarium specjalistyczne 14 2

13. Seminarium dyplomowe I 4 2

14. Seminarium dyplomowe II 12 4

15. Praca dyplomowa 4 2

8 0 8 0 7 0 8 1 3 0 6 3 0 0 0 8

RAZEM 120

16 16 12 8

W - wykład C - ćwiczenia L - Laboratorium P - Projekt - Egzamin

Zatwierdzone Uchwałą Rady Wydziału EIiT z dnia 30 maja 2007 r. - Praca dyplomowa

Wydział Elektrotechniki, Informatyki i Telekomunikacji kierunek: Informatyka, studia II stopnia

CZĘŚĆ II B.

KATALOG ECTS

Dla kierunku

INFORMATYKA

Studia II stopnia

Wydziałowy koordynator punktów ECTS:

dr inŜ. Anna Pławiak-Mowna

kierunek: Elektronika i Telekomunikacja Wydział Elektrotechniki, Informatyki i Telekomunikacji kierunek: Informatyka

20

SPIS TREŚCI PRZEDMIOTY KIERUNKOWE

1. Metody numeryczne 22 2. Grafy i sieci w informatyce 23 3. InŜynieria bezpieczeństwa 24 4. Badania operacyjne 25 5. Techniki modelowania programów 26

PRZEDMIOTY SPECJALNOŚCIOWE – specjalności: InŜynieria Komputerowa, InŜynieria oprogramowania, Przemysłowe systemy informatyczne

6. Cyfrowe przetwarzanie i kompresja danych 28 7. Projektowanie cyfrowych systemów informatycznych 29 8. Zintegrowane projektowanie systemów sprzętowo-programowych 30 9. Programowanie sieciowe 31 10. Programowanie systemów mikroinformatycznych 32 11. Aplikacje mobilne 33 12. Sieci neuronowe i neuro-rozmyte 35 13. Systemy wirtualnej rzeczywistości 36

14. Analiza systemów 37

15. Obliczenia ewolucyjne 38

16. Odkrywanie wiedzy w danych 39 17. Rozpoznawanie obrazów 40

18. Hurtownie danych 42

19. Komputerowe wspomaganie projektowania 43

20. Cyfrowe przetwarzanie sygnałów 44 21. Systemy wizualizacji 46

22. Systemy ekspertowe 47

23. Oprogramowanie systemów pomiarowo-sterujących 48

PRZEDMIOTY ZWIĄZANE Z REALIZACJĄ PRACY DYPLOMOWEJ I PRAKTYKĄ STUDENCKĄ

24. Seminarium specjalistyczne 50 25. Seminarium dyplomowe I 51 26. Seminarium dyplomowe II 52 27. Praca dyplomowa 53


PRZEDMIOTY KIERUNKOWE


22

Metody numeryczne

• Kod przedmiotu: 11.9-WE-I-MN-PK1_S2S • Typ przedmiotu: obowiązkowy • Wymagania wstępne: - • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: prof. dr hab. inŜ. Krzysztof Gałkowski • Prowadzący: prof. dr hab. inŜ. Krzysztof Gałkowski, mgr inŜ. Łukasz

Hładowski

Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia

Studia stacjonarne Wykład 30 2 egzamin Laboratorium 30 2

I zaliczenie na ocenę

Studia niestacjonarne Wykład 18 2 egzamin Laboratorium 18 2


7

Zakres tematyczny przedmiotu: Podstawy matematyczne. Podstawowe pojęcia i twierdzenia analizy matematycznej wykorzystywane w metodach numerycznych, szereg Taylora. Błędy i reprezentacja liczb. Podstawowe definicje i typy błędów, złe uwarunkowanie numeryczne, stabilność numeryczna, sposoby unikania błędów, systemy dziesiętny, binarny, heksadecymalny, zapis stało- i zmienno-przecinkowy, związki z błędami. Wyznaczanie pierwiastków równań nieliniowych. Metody: podziału, Newtona, siecznych; zastosowanie twierdzenia o punkcie stałym; analiza i szacowanie błędów; ekstrapolacja; przypadki złego uwarunkowania, stabilność numeryczna rozwiązań. Interpolacja. Charakterystyka interpolacji i jej zastosowań; wzór Lagrange’a; ilorazy róŜnicowe, własności i wzór Newtona; analiza błędów; interpolacja funkcjami sklejanymi; interpolacja Hermite’a. Aproksymacja. Metoda najmniejszych kwadratów; błąd minimaksowy, zastosowanie wielomianów ortogonalnych. Całkowanie numeryczne. Kwadratury Newtona-Coatesa - metoda trapezów, metoda Simpsona; kwadratury Gaussa, analiza i szacowanie błędów, ekstrapolacja Richardsona. Rozwiązywanie układów równań liniowych. Metoda eliminacji Gaussa; wybór elementu głównego; faktoryzacja LU i metoda Doolittla; analiza, szacowanie i korekcja błędów; stabilność numeryczna rozwiązań, liczba warunkowa; metody iteracyjne, iteracje Jacobiego, iteracje Gaussa-Seidela.

Rozwiązywanie równań róŜniczkowych normalnych. Metody: Eulera, Rungego-Kutta, korektor-predyktor.

Efekty kształcenia: Umiejętności i kompetencje w zakresie wykorzystania technik numerycznych w rozwiązywaniu zagadnień matematycznych przy uwzględnieniu ograniczeń reprezentacji i arytmetyki zmiennopozycyjnej...

Warunki zaliczenia: Wykład - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnej oceny z egzaminu przeprowadzonego w formie zaproponowanej przez prowadzącego

Laboratorium - zaliczenie wszystkich ćwiczeń i sprawdzianów dopuszczających do wykonywania ćwiczeń Literatura podstawowa 1. Baron B.: Metody numeryczne, Helion, Gliwice, 1995. 2. Fortuna Z., Macukov B., Wąsowski J.: Metody numeryczne, WNT, Warszawa, 1982. 3. Klamka J. i inni: Metody numeryczne, Oficyna Wydawnicza Politechniki Śląskiej, Gliwice, 1998. 4. Bjoerck A., Dahlquist G.: Metody numeryczne, PWN, Warszawa, 1987. Literatura uzupełniająca - Uwagi: -


23

Grafy i sieci w informatyce

• Kod przedmiotu: 11.9-WE-I-GSI-PK2_S2S • Typ przedmiotu: obowiązkowy • Wymagania wstępne: - • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: prof. dr hab. inŜ. Marian Adamski,

dr inŜ. Andrei Karatkevich • Prowadzący: dr inŜ. Andrei Karatkevich, pracownicy Instytutu

Informatyki i Elektroniki

Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia





6

Zakres tematyczny przedmiotu: Nieformalne wprowadzenie do teorii grafów i sieci: Podstawowe pojęcia. Grafy skierowane i niekierowane. Sieć Petriego. Hipergraf. Intuicyjne przykłady. Elementy teorii grafów skierowanych i niekierowanych: drogi, ścieŜki, cykle, drzewa, przekroje. Operacje na grafach. Klasyfikacje grafów-grafy planarne, dualne. Macierzowe reprezentacje grafów. Komputerowe reprezentacje grafów. Wybrane własności grafów i metody ich badania. Przykłady zastosowań metod teorii grafów w algorytmach optymalizacji dyskretnej. Hipergrafy, transwersalne hipergrafów: nieformalne wprowadzenie. Przykład wykorzystania hipergrafu do analizy i dekompozycji systemów informacyjnych. Binarne diagramy decyzyjne: klasyczny graf BDD, uporządkowany diagram OBDD, zredukowany binarny diagram ROBDD. Graf BDD jako efektywna struktura danych. Przykłady zastosowań wybranych algorytmów teorii grafów w informatyce: wykorzystanie teorii grafów w inŜynierii oprogramowania, wykorzystanie teorii grafów w inŜynierii komputerowej. Elementy teorii sieci Petriego: podstawy formalne – definicje, reprezentacje, własności, klasyfikacje. Własności dynamiczne dyskretnych obiektów zdarzeniowych i ich modelowe odpowiedniki – konflikt, blokady, konfuzja, Ŝywotność, aktywność, zachowawczość. Wybrane techniki modelowania i analizy dyskretnych systemów zdarzeniowych. Analiza grafów znaków osiągalnych, P i T niezmienniki. Interpretowane sieci Petriego: Sieć Petriego jako model współbieŜnego automatu cyfrowego. Makrosieć. Reprezentacja i analiza przestrzeni stanów lokalnych z wykorzystaniem teorii grafów. Modelowanie wybranych klas procesów dyskretnych.

Efekty kształcenia:

Umiejętności i kompetencje w zakresie wykorzystania teorii grafów i sieci do rozwiązywania problemów technicznych w inŜynierii projektowania i inŜynierii komputerowej.

Warunki zaliczenia:

Wykład – warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnej oceny z kolokwiów pisemnych i ustnych przeprowadzanych, co najmniej raz w semestrze.

Laboratorium – warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnych ocen ze wszystkich zadań laboratoryjnych. Literatura podstawowa 1. Narsinh Deo: Teoria grafów i jej zastosowanie w technice i informatyce, PWN, Warszawa, 1980. 2. Jansen T. L.: C++ zadania i odpowiedzi, Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, Warszawa, 1994. 3. Shalloway A., Trott J. R.: Projektowanie zorientowane obiektowo. Wzorce obiektowe, Helion, Warszawa, 2005. 4. Stroustrup B.: Język C++, Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, warszawa, 2002. 5. Subieta K.: Słownik terminów z zakresu obiektowości, AOW PLJ, Warszawa, 1999. 6. Wirth N.: Algorytmy + struktury danych = programy, Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, Warszawa, 2001. Literatura uzupełniająca - Uwagi: -


24

InŜynieria bezpieczeństwa

• Kod przedmiotu: 11.9-WE-I-IB-PK3_S2S • Typ przedmiotu: obowiązkowy • Wymagania wstępne: - • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: prof. dr hab.inŜ. Eugeniusz Kuriata,

dr inŜ. Bartłomiej Sulikowski • Prowadzący: dr inŜ. Bartłomiej Sulikowski, pracownicy Instytutu

Sterowania i Systemów Informatycznych

Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia

Studia stacjonarne Wykład 30 2 zaliczenie na ocenę Laboratorium 30 2


Studia niestacjonarne Wykład 18 2 zaliczenie na ocenę Laboratorium 18 2


5

Zakres tematyczny przedmiotu: Bezpieczeństwo informacji. Wprowadzenie. Definicje. Infrastruktura. Modele bezpieczeństwa. Stan prawny. Ustawa o ochronie informacji niejawnej. Kancelarie tajne. Klauzule tajności. Dostęp do systemu. Kontrola dostępu do systemu. Zarządzanie dostępem uŜytkowników. Zakres odpowiedzialności uŜytkowników. Bezpieczeństwo systemów i sieci teleinformatycznych. Typy ataków. Firewalle. Metody ochrony fizycznej. Polityka bezpieczeństwa. Rola i zadania Administratora Bezpieczeństwa Informacji. Kryptografia. Metody symetryczne i asymetryczne. Standardy szyfrowania DES, AES. Kryptografia klucza publicznego. Algorytm RSA. Jednokierunkowe funkcje skrótu w kryptografii. Podpis elektroniczny. Serwery PKI.

Efekty kształcenia: Umiejętności i kompetencje w zakresie: ochrony informacji oraz aplikacji przed działaniami destrukcyjnymi. Przedstawia się stan prawny w dziedzinie ochrony informacji oraz analizę przestępstw komputerowych oraz omawia kierunki działań mające na celu wyeliminowanie lub minimalizowanie skutków takich przestępstw.

Warunki zaliczenia: Wykład – warunkiem zaliczenia jest pozytywna ocena ze sprawdzianu wiadomości przeprowadzonego w formie pisemnej Laboratorium - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnych ocen ze wszystkich ćwiczeń laboratoryjnych, przewidzianych do realizacji w ramach programu laboratorium. Literatura podstawowa 1. Kutyłowski M., Strothmann W. B.: Kryptografia. Teoria i praktyka zabezpieczania systemów komputerowych, Oficyna

Wydawnicza Read ME, Warszawa, 1998. 2. Mochnacki W.: Kody korekcyjne i kryptografia, Oficyna Wydawnicza Politechniki Wrocławskiej, Wrocław, 1997. Literatura uzupełniająca 1. Schneier B.: Kryptografia dla praktyków - protokoły, algorytmy i programy źródłowe w języku C, Wydawnictwa

Naukowo-Techniczne, Warszawa, 1995. 2. Polok M.: Ochrona tajemnicy państwowej i tajemnicy słuŜbowej w polskim systemie prawnym, LexisNexis, Warszawa,

2006. 3. Menezes A. J., van Oorschot P. C.: Handbook of Applied Cryptography, CRC Press, 1996. 4. Denning D. E. R.: Cryptography and Data Security, Addison-Wesley, New York, 1982. Uwagi: -


25

Badania operacyjne

• Kod przedmiotu: 11.9-WE-I-BO-PK4_S2S • Typ przedmiotu: obowiązkowy • Wymagania wstępne: - • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: dr inŜ. Maciej Patan • Prowadzący: dr hab.inŜ. Krzysztof Patan, dr inŜ. Maciej Patan

Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia





6

Zakres tematyczny przedmiotu: Zadania programowania liniowego (ZPL). Postać standardowa ZPL. Metoda rozwiązań bazowych i algorytm sympleks. Optymalny wybór asortymentu produkcji. Problem mieszanek. Wybór procesu technologicznego. Programowanie ilorazowe. Problemy transportowe i przydziału. Gry dwuosobowe o sumie zerowej i z naturą. Programowanie sieciowe. Modele sieciowe o zdeterminowanej strukturze logicznej. Metody CPM i PERT. Analiza czasowo-kosztowa. CPM-COST. PERT-COST. Zadania programowania nieliniowego (ZPN) - warunki optymalności. Zbiory i funkcje wypukłe. Warunki konieczne i wystarczające istnienia ekstremum funkcji przy braku ograniczeń. Metoda mnoŜników Lagrange’a. Ekstrema funkcji przy występowaniu ograniczeń równościowych i nierównościowych. Warunki Kuhna-Tuckera. Regularność ograniczeń. Warunki istnienia punktu siodłowego. Metoda najmniejszych kwadratów. Programowanie kwadratowe. Obliczeniowe metody rozwiązywania ZPN. Metody poszukiwania minimum w kierunku: metody Fibonacciego, złotego podziału, Kiefera, Powella i Davidona. Metody poszukiwań prostych: metody Hooke’a-Jeevesa i Neldera-Meada. Ciągły i dyskretny algorytm gradientu. Metoda Newtona. Metody Gaussa-Newtona i Levenberga-Marquardta. Podstawowe metody kierunków poprawy: metody Gaussa-Seidela, najszybszego spadku, gradientów sprzęŜonych Fletchera-Reevesa, zmiennej metryki Davidona-Fletchera-Powella. Poszukiwanie minimum przy warunkach ograniczających: metody funkcji kary wewnętrznej, zewnętrznej i mieszanej, metoda rzutowania gradientu, metoda sekwencyjnego programowania kwadratowego, metody kierunków dopuszczalnych. Elementy programowania dynamicznego. Zagadnienia praktyczne. Upraszczanie i eliminacja ograniczeń. Eliminacja nieciągłości. Skalowanie zadania. Numeryczne przybliŜanie gradientu. Wykorzystanie procedur bibliotecznych. Przegląd wybranych bibliotek procedur optymalizacyjnych. Omówienie metod zaimplementowanych w popularnych systemach przetwarzania numerycznego i symbolicznego.

Efekty kształcenia: Umiejętności i kompetencje w zakresie: formułowania zadań programowania matematycznego; definiowania modeli zadania optymalizacyjnego; rozwiązywania zadań programowania liniowego i nieliniowego z ograniczeniami; formułowanie warunków optymalności; analizy czasowo-kosztowej przedsięwzięć logistycznych; algorytmicznego podejścia do określania rozwiązań optymalnych; kreatywnego posługiwania się dedykowanym oprogramowaniem i dostępnymi bibliotekami numerycznymi w rozwiązywaniu zadań.

Warunki zaliczenia: Wykład - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnej oceny z egzaminu przeprowadzonego w formie zaproponowanej przez prowadzącego; Laboratorium - zaliczenie wszystkich ćwiczeń i sprawdzianów dopuszczających do wykonywania ćwiczeń Literatura podstawowa 1. Kukuła K.(red.): Badania operacyjne w przykładach i zadaniach, PWN, Warszawa, 2002. 2. Ignasiak E.(red.): Badania operacyjne, PWN, Warszawa, 2001. 3. Siudak M.: Badania operacyjne, Politechnika Warszawska, Warszawa, 1989. Literatura uzupełniająca 1. Mitchell G.H. (red.): Badania operacyjne: metody i przykłady, WNT, Warszawa, 1977. 2. Greń J.: Gry statystyczne i ich zastosowania, PWE, Warszawa, 1972.

3. Trzaskalik T. (red.): Badania operacyjne z komputerem, Absolwent, Łódź, 1998. Uwagi: -


26

Techniki modelowania programów

• Kod przedmiotu: 11.9-WE-I-TMP-PK5_S2S • Typ przedmiotu: obowiązkowy • Wymagania wstępne: - • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: prof. dr hab. inŜ. Marian Adamski

dr inŜ. Andrei Karatkevich • Prowadzący: dr inŜ. Andrzej Łabiak, pracownicy Instytutu Informatyki

i Elektroniki

Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia




II zaliczenie na ocenę

6

Zakres tematyczny przedmiotu: Elementy inŜynierii oprogramowania. Tworzenie oprogramowania. Kryzys oprogramowania i sposoby przeciwdziałania. Modelowanie pojęciowe. Rola modelowania w projektowaniu oprogramowania. Rys historyczny współczesnych technik modelowania. Obiektowe metody projektowania i notacja UML. Metodyki strukturalne i obiektowe. Cykl Ŝycia oprogramowania. Projektowanie systemowe i analiza systemowa. Podstawowe pojęcia obiektowości i powiązania między obiektami. Modelowanie powiązań obiektów. Komunikaty i wywołania procedur. Klasy, dziedziczenie, generalizacja/ specjalizacja, polimorfizm, interfejsy. Zunifikowany Język Modelowania UML. Geneza powstania. Definicja i cele powstania UML. Zakres UML. Diagramy UML: przypadków Ŝycia, klas, zachowania (stanów, aktywności, sekwencji, współpracy). Charakterystyka diagramów. Rozszerzenia języka UML: stereotypy, etykiety. Program kompilatora prostego języka – jako przykład projektu programu. Omówienie budowy i funkcji programu kompilatora: analizator leksykalny, analizator składniowy, tablica symboli, drzewo rozbioru, generator kodu wynikowego. Omówienie narzędzi pomocniczych przy realizacji programu (pakiety PCCTS oraz YACC). Przypomnienie podstawowych cech obiektowych języków programowania (C++, Java, C#). Efekty kształcenia: Umiejętność specyfikacji, konstruowania, wizualizacji i dokumentowania wszelkich artefaktów występujących w programowaniu, zwłaszcza w programowaniu obiektowym. Znajomość podstawowych elementów budowy i działania kompilatora.

Warunki zaliczenia: Szczegółowe warunki zaliczenia określa prowadzący na pierwszych zajęciach w semestrze. Wykład – warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnej oceny z egzaminu przeprowadzonego w formie zaproponowanej przez prowadzącego. Laboratorium – zaliczenie wszystkich ćwiczeń i sprawdzianów dopuszczających do wykonywania ćwiczeń.

Literatura podstawowa 1. Aho A. V., Sethi R., Ullman J. D.: Kompilatory. Reguły, metody i narzędzia, Wydawnictwa Naukowo - Techniczne,

Warszawa, 2002. 2. Brookes F. P.,: Mityczny osobomiesiąc. Eseje o inŜynierii oprogramowania WNT, Warszawa, 2000. 3. Grady B., Rumbaugh J., Jacobson I.: UML przewodnik uŜytkownika, Wydawnictwa Naukowo – Techniczne,

Warszawa, 2002. 4. Wilson R.: Wprowadzenie do teorii grafów, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa, 1998. 5. Daviv R., Alla H.: Petri Nets and Grafcet-Tools for Modelling Discrete Event Systems, Prentice Hall, New York, 1992. 6. Banaszak K., Kuś J., Adamski M.: Sieci Petriego. Modelowanie, sterowanie i synteza systemów dyskretnych,

Wyd.Pol.Ziel., 1993. 7. Szpyrka M.: Sieci Petriego w modelowaniu i analizie systemów współbieŜnych, WNT, Warszawa, 2008. 8. Karatkevich A.: Dynamic Analysis of Petri Net-Based Discrete Systems, Springer, Berlin, 2007. Literatura uzupełniająca - Uwagi: -


27

PRZEDMIOTY SPECJALNOŚCIOWE – specjalność InŜynieria komputerowa


28

Cyfrowe przetwarzanie i kompresja danych

• Kod przedmiotu: 11.9-WE-I-CPKD-PSW_A6_S2S • Typ przedmiotu: wybieralny • Wymagania wstępne: - • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: dr inŜ. Andrzej Popławski • Prowadzący: dr inŜ. Wojciech Zając

Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia





7

Zakres tematyczny przedmiotu: Konwersja AC sygnału. Akwizycja danych z przetworników wizyjnych. Filtracja, splot, analiza Fouriera. Dyskretna transformata kosinusowa. Dyskretna transformata falkowa. Algorytmy kodowania entropowego. Kompresja stratna i bezstratna, znaczenie kompresji. Miary jakości obrazów. Standardy kompresji obrazów nieruchomych. Standardy kompresji sekwencji wizyjnych.


Umiejętności i kompetencje w zakresie stosowania technik przetwarzania i kompresji obrazów i sekwencji wizyjnych zapisanych w postaci cyfrowej.

Warunki zaliczenia: Wykład - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnych ocen z kolokwiów pisemnych lub ustnych przeprowadzonych co najmniej raz w semestrze. Laboratorium – warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnych ocen ze wszystkich ćwiczeń laboratoryjnych zrealizowanych w semestrze.

Literatura podstawowa 1. Lyons R.G.: Wprowadzenie do cyfrowego przetwarzania sygnałów, WKŁ, Warszawa, 2003. 2. Zieliński T.P.: Cyfrowe przetwarzanie sygnałów. Od teorii do zastosowań, WKŁ, Warszawa, 2007. 3. Sayood K.: Kompresja danych - wprowadzenie, READ ME, 2002. 4. Domański M.: Zaawansowane techniki kompresji obrazów i sekwencji wizyjnych, WPP, Poznań, 1998. 5. Skarbek W.: Multimedia. Algorytmy i standardy kompresji, PLJ, 1998.

Literatura uzupełniająca 1. Ohm J. R.: Multimedia Communication Technology, Springer, 2004. Uwagi: -


29

Projektowanie cyfrowych systemów informatycznych

• Kod przedmiotu: 11.9-WE-I-PSSI-PSW_B7_S2S • Typ przedmiotu: wybieralny • Wymagania wstępne: - • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: prof. dr hab. inŜ. Alexander Barkalov • Prowadzący: dr inŜ. Grzegorz Łabiak, dr inŜ. Remigiusz Wiśniewski

Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia

Studia stacjonarne Wykład 15 1 zaliczenie na ocenę Laboratorium 30 2 zaliczenie na ocenę Projekt 15 1




6

Zakres tematyczny przedmiotu: Podstawy organizacji jednostek sterujących. Metody opisu i interpretacji algorytmów sterujących; Metody optymalizacji jednostek sterujących dla układów programowalnych. Systems-on-Programmable-Chip: analiza i charakterystyka. Rozwój układów programowalnych; Podstawy System-on-Programmable-Chip; Analiza jednostek sterujących będących cześcią SoPC. Projektowanie wydajnych jednostek sterujących. Projektowanie automatu typu Moore’a z trywialnym kodowaniem stanów; Projektowanie automatu typu Moore’a z optymalnym kodowaniem stanów; Projektowanie automatu typu Moore’a z transformacją stanów; Projektowanie wielopoziomowych automatów typu Moore’a. Projektowanie mikroprogramowanych jednostek sterujących I. Podstawy organizacji i projektowania mikroprogramowanych jednostek sterujących; Projektowanie MCU z naturalnym adresowaniem mikroinstrukcji; Projektowanie MCU z kombinowanym adresowaniem mikroinstrukcji; Projektowanie mikroprogramowanych jednostek sterujących II. Projektowanie CMCU o podstawowej strukturze; Projektowane CMCU ze wspólną pamięcią; Projektowanie CMCU z transformacją adresów; Projektowanie CMCU z dzieleniem kodów.

Efekty kształcenia: Umiejętności i kompetencje w zakresie projektowania jednostek sterujących; rozpoznawania róŜnic między róŜnymi strukturami jednostek sterujących; wyboru właściwej struktury jednostki sterującej w zaleŜności od wymagań projektowych

Warunki zaliczenia: Wykład - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnej oceny z egzaminu przeprowadzonego w formie zaproponowanej przez prowadzącego. Laboratorium - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnych ocen ze wszystkich ćwiczeń laboratoryjnych,

przewidzianych do realizacji w ramach programu laboratorium. Projekt – warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnych ocen ze wszystkich projektów, przewidzianych do realizacji w ramach zajęć projektowych. Literatura podstawowa 1. Kania D.: Synteza logiczna przeznaczona dla matrycowych struktur programowalnych PAL, Zeszyty Naukowe

Politechniki Śląskiej, Gliwice, 2004. 2. Micheli G.: Synteza i optymalizacja układów cyfrowych, WNT, Warszawa, 1998. 3. Kamionka-Mikuła H., Małysiak H., Pochopień B.: Synteza i analiza układów cyfrowych, Wydawnictwo Pracowni

Komputerowej Jacka Skalmierskiego, Gliwice, 2006. 4. Kevin Skahill: Język VHDL - Projektowanie programowalnych układów logicznych, WNT, Warszawa, 2001. 5. Łuba T., Zbierzchowski B.: Komputerowe projektowanie układów cyfrowych, WKiŁ, Warszawa, 2000. Literatura uzupełniająca 1. Barkalov A., Węgrzyn W..: Design of Control Units with Programmable Logic, University of Zielona Góra Press,

Zielona Góra, 2006. 2. Ciletti M.D.: Modeling, Synthesis, and Rapid Prototyping with the Verilog HDL, Prentice-Hall, Upper Saddle River, NJ,

1999. Uwagi: -


30

Zintegrowane projektowanie systemów sprzętowo-programowych

• Kod przedmiotu: 06.0-WE-I-ZPSS-PSW_C8_S2S • Typ przedmiotu: wybieralny • Wymagania wstępne: - • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: dr inŜ. Zbigniew Skowroński • Prowadzący: dr inŜ. Zbigniew Skowroński

Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia





7

Zakres tematyczny przedmiotu: Tendencje na rynku elektroniki, a zwłaszcza systemów zintegrowanych. Rola układów osadzonych we współczesnej elektronice. Podejście zintegrowane do projektowania jako nowa jakość w stosunku do metod tradycyjnych. Podstawowe fazy projektowania zintegrowanego: specyfikacja, translacja do modelu formalnego, modelowanie, weryfikacja, współsymulacja, dekompozycja, implementacja części sprzętowej i programowej. Specyfikacja systemów mikroprocesorowych na poziomie systemowym. Cechy języków na poziomie systemowym. Zastosowanie języków opisu sprzętu (VHDL, Verilog itp.) i programowania (C/C++, Java itp.) do reprezentacji systemów sprzętowo-programowych. Języki specjalizowane (język Esterel, prace nad językiem systemowym SLDL). Modele formalne stosowane w projektowaniu zintegrowanym: wymagania i cechy modeli. Omówienie najwaŜniejszych typów modeli (automaty sekwencyjne i równoległe, diagramy przepływu, interpretowane sieci Petriego). Codesign Finite State Machines (CFSM) jako przykład praktycznego zastosowania modelu. Architektury systemów zintegrowanych (typowe elementy architektury, typowy szablon architektury, koprocesorowy tryb pracy, koszt interfejsu HW/SW). Specjalizowane procesory sprzętowe (FPGA/CPLD) i programowe (ASIP). Algorytmy kosyntezy (wprowadzenie do dekompozycji, cele dekompozycji, klasyfikacja metod dekompozycji, klasyczne algorytmy dekompozycji, style dekompozycji sprzętowo-programowej, harmonogramowanie, projektowanie interfejsu z otoczeniem). Walidacja (potrzeba walidacji, problemy związane z walidacją, miejsce walidacji w procesie projektowania zintegrowanego, metody walidacji, walidacja w praktyce, współsymulacja wg Wilsona, współsymulacja wg Hagena). System PTOLEMY - podstawowe pojęcia, weryfikacja formalna, podstawowa zasada emulacji, typowa struktura płyty emulacyjnej, środowisko prototypowania WEAVER. Wprowadzenie do systemów operacyjnych czasu rzeczywistego. Istniejące oprogramowanie wspomagające projektowanie zintegrowane (systemy: Polis, Cosyma, Lycos, Cosmos). Efekty kształcenia: Umiejętności i kompetencje w zakresie: projektowania prostych systemów sprzętowo-programowych z wykorzystaniem mikroprocesorów, cyfrowych bloków funkcjonalnych oraz programowalnych struktur logicznych; wykorzystania nowoczesnych języków specyfikacji systemowej i komputerowych narzędzi wspomagających projektowanie w projektowaniu systemów osadzonych. Warunki zaliczenia: Wykład - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnej oceny z egzaminu przeprowadzonego w formie zaproponowanej przez prowadzącego. Laboratorium - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnych ocen ze wszystkich ćwiczeń laboratoryjnych, przewidzianych do realizacji w ramach programu laboratorium. Literatura podstawowa: 1. Balarin F. et al.: Hardware-Software Co-Design of Embedded Systems. The POLIS Approach, Kluwer Academic

Publishers, 1997. 2. De Micheli G.: Synteza i optymalizacja układów cyfrowych, WNT, Warszawa, 1998. 3. Proceedings of the IEEE, Special issue on Hardware/Software Codesign, vol. 85, No. 3, March 1997. 4. Staunstrup J., Wolf W. (eds.): Hardware/Software Co-Design: Principles and Practice, Kluwer Academic Publishers,

1997. Literatura uzupełniająca: 1. Ciletti M. D.: Modeling, Synthesis, and Rapid Prototyping with the Verilog HDL, Prentice-Hall, Upper Saddle River, NJ,

1999. 2. Kamionka-Mikuła H., Małysiak H., Pochopień B.: Synteza i analiza układów cyfrowych, Wydawnictwo Pracowni

Komputerowej Jacka Skalmierskiego, Gliwice, 2006. 3. Łuba T., Zbierzchowski B.: Komputerowe projektowanie układów cyfrowych, WKiŁ, Warszawa, 2000. 4. Skahill K.: Język VHDL - Projektowanie programowalnych układów logicznych, WNT, Warszawa, 2001. 5. Zwoliński M.: Projektowanie układów cyfrowych z wykorzystaniem języka VHDL, Wydanie 2, WKŁ, Warszawa, 2007. Uwagi: -


31

Programowanie sieciowe

• Kod przedmiotu: 11.3-WE-I-PS-PSW_D9_S2S • Typ przedmiotu: wybieralny • Wymagania wstępne: - • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: dr inŜ. Tomasz Gratkowski • Prowadzący: dr inŜ. Tomasz Gratkowski

Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia



Studia niestacjonarne Wykład 9 1 zaliczenie na ocenę Laboratorium 18 2 zaliczenie na ocenę Projekt 9 1

III zaliczenie na ocenę

6

Zakres tematyczny przedmiotu: Wprowadzenie: Wysokopoziomowy mechanizm dostępu do zasobów sieci globalnej - Internet. Programy sieci WWW. Interaktywne aplety Javy. Serwlety. Obiekty zasobów URL. Połączenia sieciowe wykorzystujące interfejs programowy URL, URLConnection, HttpURLConnection. Połączenia komunikacyjne niezawodnym strumieniem TCP. Model interakcji klient-serwer. Pojęcie gniazd - interfejs Socket, ServerSocket. Klient echa TCP. Komunikacja z wykorzystaniem protokołu UDP. Programy klient - serwer wykorzystujące UDP. Gniazda UDP - interfejs DatagramSocket. Pojęcie pakietu datagramu - interfejs DatagramPacket. Klient echa UDP. Pojęcie Broadcastingu - interfejs MulticastSocket. Programowanie usług sieci Internet. Usługi związane z czasem i datą. Interakcyjne uŜywanie odległych maszyn. Rozproszone przetwarzanie w Javie - RMI, IDL. Zagadnienia sieciowe z odniesieniem do wymagań komunikacyjnych systemów rozproszonych. Model usług plikowych. Przegląd systemów usług plikowych. Usługi nazewnicze. Koordynacja rozproszona. Dane dzielone i transakcje. Tworzenie aplikacji rozproszonych z wykorzystaniem technologii CORBA. Wykorzystanie dedykowanych pakietów języka Java do budowy systemów rozproszonych.


Umiejętność programowania usług sieciowych w języku JAVA.

Warunki zaliczenia: Wykład - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnej oceny z kolokwium przeprowadzonego w formie zaproponowanej przez prowadzącego Laboratorium - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnych ocen ze wszystkich ćwiczeń laboratoryjnych, przewidzianych do realizacji w ramach programu laboratorium Projekt - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnej oceny z realizacji zadania projektowego wskazanego przez prowadzącego zajęcia na początku semestru Literatura podstawowa 1. Stevens W.R.: UNIX. Programowanie usług sieciowych. Tom 1 - API: gniazda i XTI; Wydawnictwa Naukowo-

Techniczne, 2000. 2. Coulouris G., Dollimore J., Kindberg T.: Systemy rozproszone. Podstawy i projektowanie, Wydawnictwa Naukowo-

Techniczne, 1999. 3. Gabassi M., Dupounoy B.: Przetwarzanie rozproszone w systemie UNIX, Wydawnictwo LUPUS, 1996. Literatura uzupełniająca 1. Horstmann C. S., Cornell G.: Java 2. Podstawy, Helion, 2003. 2. Horstmann C. S., Cornell G.: Java 2. Techniki zaawansowane, Helion, 2005. 3. The Java Tutorial /SUN 4. Stevens W.R: TCP/IP. Tom 1: Protokoły - Biblia; Oficyna Wydawnicza READ ME, 1998. 5. Rosenberger J.L.: Teach Yourself Corba in 14 Days, Sams Publishing, 1998. Uwagi: -


32

Programowanie systemów mikroinformatycznych

• Kod przedmiotu: 11.9-WE-I-PSM-PSW_E10_S2S • Typ przedmiotu: wybieralny • Wymagania wstępne: - • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: prof. dr hab. inŜ. Marian Adamski • Prowadzący: dr inŜ. Grzegorz Andrzejewski

Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia





6

Zakres tematyczny przedmiotu: Specyfikacja systemu reaktywnego na poziomie systemowym: zalety opisy na poziomie systemowym, platforma implementacyjna (mikrosystem cyfrowy), synteza na podstawie specyfikacji systemowej, języki opisu na poziomie systemowych. Projektowanie systemu reaktywnego na poziomie behawioralnym: modele formalne, języki programowania wysokiego poziomu. Narzędzia modelowania wizualnego: Diagramy współbieŜnej, hierarchicznej maszyny sanów UML (Unified Modelling Language) i hierarchiczne sieci Petriego. Hierarchiczne diagramy SFC (Sequential Function Chart) (Sekwencyjne Diagramy Funkcjonowania). Podejście obiektowe do modelowania systemu reaktywnego: standard UML a modelowania dynamiki systemu. WspółbieŜność i hierarchia. Stany zagnieŜdŜone i stany współbieŜne. Obsługa wyjątków. Komponenty wirtualne. Projektowanie rekonfigurowanych sterowników osadzonych: typowe architektury sterowników rekonfigurowanych. Projektowanie systemów osadzonych zgodnie z normą ICE 1131-3. Rola języków opisu sprzętu HDL: VHDL, Verilog, SystemC w syntezie mikrosystemów cyfrowych. Translacja diagramów maszyny stanowej UML na języki HDL

Efekty kształcenia: Umiejętność projektowania i programowania cyfrowych systemów osadzonych na poziomie behawioralnym i strukturalnym. Zrozumienie roli cyfrowych systemów osadzonych we współczesnej informatyce.

Warunki zaliczenia: Wykład – warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnych ocen z kolokwiów pisemnych lub ustnych przeprowadzonych dwa razy w semestrze. Laboratorium – warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnych ocen ze wszystkich ćwiczeń laboratoryjnych, przewidzianych do realizacji w laboratorium. Literatura podstawowa 1. Adamski M., Chodań M.: Modelowanie układów sterowania dyskretnego z wykorzystaniem sieci SFC, Wyd.

Politechniki Zielonogórskiej, Zielona Góra, 2000. 2. śurawski R. (Ed):Embedded Systems Handbook, CRC, Boca Raton, 2006. 3. Adamski M., Karatkevich A., Węgrzyn M.: Design of Embedded Control Systems, Springer (USA), New York, 2005. 4. David D., Alla H.: Petri Nets & Grafcet. Tools for modeling discrete event systems, Prentice Hall, New York, 1992. 5. Gajski D.D., Vahid F., Narayan S., Gong J.: Specification and Design of Embedded Systems, Prentice Hall,

Englewood, New Jersey, 1994. 6. Jerraya A., Mermet J. (Ed.): System-level Synthesis Kluwer, Dordecht, 1999. 7. Dąbrowski W., Stasiak A., Wolski M.: Modelowanie systemów informatycznych w języku UML 2.1. PWN, Warszawa,

2007. 8. Yakovelv L., Gomes L., Gavagno (Ed.): Hardware Design and Petri Nets, Kluwer Academic Publishers, Boston, 2000.

Literatura uzupełniająca - Uwagi: -


33

Aplikacje mobilne

• Kod przedmiotu: 11.9-WE-I-AM-PSW_F11_S2S • Typ przedmiotu: wybieralny • Wymagania wstępne: - • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: dr inŜ. Jacek Tkacz • Prowadzący: pracownicy Instytutu Informatyki i Elektroniki

Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia

Studia stacjonarne Laboratorium 30 2 zaliczenie na ocenę

Studia niestacjonarne Laboratorium 18 2 zaliczenie na ocenę

3

Zakres tematyczny przedmiotu: Wprowadzenie do projektowania aplikacji mobilnych. Konfiguracja środowiska programistycznego (MS Visual Studio). Wykorzystanie emulatorów urządzeń mobilnych.

Interfejs uŜytkownika. Projektowanie oraz implementacja GUI aplikacji mobilnych z wykorzystaniem produktów firmy Microsoft.

Dostęp do danych. Bazy danych dla technologii mobilnych. Dostęp oraz synchronizacja z zewnętrznymi źródłami danych.

Wymiana informacji między aplikacją mobilną a otoczeniem zewnętrznym. Sposoby komunikacji z wykorzystaniem technologii bezprzewodowych: Bluetooth, IrDA. Język XML jako uniwersalny format wymiany danych.

Bezprzewodowa sieci LAN. Komunikacja w sieciach WLAN (WiFi).

Systemy nawigacji satelitarnej. Komunikacja z modułem GPS. Obsługa standardu NMEA-0183.


Umiejętności projektowania i implementacji aplikacji dla urządzeń mobilnych z wykorzystaniem technologii .NET.

Warunki zaliczenia: Laboratorium - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnych ocen ze wszystkich ćwiczeń laboratoryjnych, przewidzianych do realizacji w ramach programu laboratorium

Literatura podstawowa 1. Imieliński T.: Mobile Computing, Kluwer, 1996. 2. Shekhar S., Chwala S.: Spatial database A Tour, Prentice Hall, 1983. 3. Hołubowicz W., Płóciennik P.: GSM cyfrowy system telefonii komórkowej, EFP, 1995. 4. Hołubowicz W., Płóciennik P.: Systemy łączności bezprzewodowej, PDN, 1997.

Literatura uzupełniająca 1. Januszewski J.: System GPS i inne systemy satelitarne w nawigacji morskiej, WSM, 2004. 2. Clark M.: Wireless Access Networks, Wiley, 2002.

Uwagi: -


34

PRZEDMIOTY SPECJALNOŚCIOWE – specjalność InŜynieria oprogramowania


35

Sieci neuronowe i neuro-rozmyte

• Kod przedmiotu: 11.9-WE-I-SNSR-PSW_A6_S2S • Typ przedmiotu: wybieralny • Wymagania wstępne: - • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: prof. dr hab. inŜ. Józef Korbicz, • Prowadzący: prof. dr hab. inŜ. Józef Korbicz, mgr inŜ. Maciej Hrebień

Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia





7

Zakres tematyczny przedmiotu: Wprowadzenie do sieci neuronowych. Historia i rozwój sieci neuronowych. Struktura biologicznego neuronu. Model matematyczny sztucznego neuronu. Funkcje aktywacji neuronu. Algorytmy uczenia dla perceptronu. Struktury Adaline i Madline. Uczenie nadzorowane i nienadzorowane. Klasyczny problem XOR. Jednokierunkowe sieci neuronowe. Idea sieci wielowarstwowych, Algorytm wstecznej propagacji w uczniu sieci neuronowych. Problemy i ograniczenia gradientowych algorytmów ucznia. Adaptacyjny krok uczenia. Momentum. Przykłady zastosowań sieci neuronowych. Przegląd zaawansowanych algorytmów uczenia sieci neuronowych. Algorytmy ewolucyjne w projektowaniu i uczeniu sieci neuronowych. Sieci neuronowe typu GMDH Rekurencyjne sieci neuronowe. Dynamiczne sieci neuronowe ze sprzęŜeniem zwrotnym. Algorytmy ucznia sieci neuronowych ze sprzęŜeniem zwrotnym. Matematyczny model dynamicznego neuronu. Lokalnie rekurencyjnie globalnie jednokierunkowe sieci neuronowe. Sieć Hopfielda. Algorytm ucznia sieci Hopfielda. Sieci neuronowe samoorganizujące się. Samoorganizująca się mapa cech Kohonena. Uczenie konkurencyjne. Algorytm gazu neuronowego. Przykładowe zastosowania sieci Kohonena. Systemy neuro-rozmyte. Zbiory rozmyte i logika rozmyta. Wnioskowanie rozmyte. Neuro-rozmyta sieć typu Mamdaniego. Neuro-rozmyta sieć Takagi-Sugeno. Algorytmy ucznia dla sieci neuro-rozmytych. Efekty kształcenia: Umiejętności i kompetencje w zakresie: zastosowania oraz implementacji sieci neuronowych i neuro-rozmytych, właściwości róŜnych struktur sieci neuronowych i neuro-rozmytych, rozumienia podstaw matematycznych algorytmów uczenia sieci neuronowych i neuro-rozmytych, wykorzystania i implementacji algorytmów uczenia, wiedzy z zakresu ograniczeń poszczególnych algorytmów uczenia, wykorzystania sieci neuronowych i neuro-rozmytych w zadaniach modelowania systemów nieliniowych i rozpoznawania obrazów.

Warunki zaliczenia: Wykład - warunkiem zaliczenia kursu jest zdanie egzaminu końcowego Laboratorium - warunkiem zaliczenia laboratorium jest realizacja wszystkich ćwiczeń laboratoryjnych.

Literatura podstawowa 1. Korbicz J, Obuchowicz A. Uciński D.: Sztuczne sieci neuronowe - podstawy i zastosowania, Akademicka Oficyna

Wydawnicza PLJ, Warszawa, 1994. 2. Tadeusiewicz R.: Sieci Neuronowe, Akademicka Oficyna Wydawnicza RM, 1993. 3. Osowski S.: Sieci neuronowe w ujęciu algorytmicznym, WNT, Warszawa, 1996. 4. Rutkowska D., Piliński M., L. Rutkowski L.: Sieci neuronowe, algorytmy genetyczne i systemy rozmyte, Wyd.

Naukowe PWN, Warszawa, 1997. 5. Rutkowska D.: Inteligentne systemy obliczeniowe. Algorytmy i sieci neuronowe w systemach rozmytych, Akademicka

Oficyna Wydawnicza PLJ, Warszawa, 1997. 6. śurada J., Barski M., Jędruch W.: Sztuczne sieci neuronowe, PWN, Warszawa, 1996. Literatura uzupełniająca 1. Duch W., Korbicz J., Rutkowski L., Tadeusiewicz R.: Biocybernetyka i InŜynieria Biomedyczna 2000. Tom 6. Sieci

Neuronowe, Akademicka Oficyna Wydawnicza Exit, Warszawa, 2000. 2. Bishop M.: Neural Networks for Pattern Recognition, Oxford University Press, 1996. 3. Haykin S.: Neural Networks: A Comprehensive Foundation (2nd Edition), Prentice Hall, 1998. Uwagi: -


36

Systemy wirtualnej rzeczywistości

• Kod przedmiotu: 11.3-WE-I-SWR-PSW_B7_S2S • Typ przedmiotu: wybieralny • Wymagania wstępne: - • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: dr hab. inŜ. Sławomir Nikiel • Prowadzący: dr hab. inŜ. Sławomir Nikiel

Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia




IV zaliczenie na ocenę

6

Zakres tematyczny przedmiotu: Czynniki ludzkie (human factors). Czynniki ludzkie w percepcji wirtualnego otoczenia. Podział na twórcę i odbiorcę systemu VR, modele interakcyjne, poczucie „obecności” w środowisku wirtualnym, techniki modelowania zjawisk psychofizycznych. Wprowadzenie do technologii wirtualnej rzeczywistości: Wprowadzenie do środowisk wirtualnych VE (ang. Virtual Environments), historia, podstawy klasyfikacji, wymagania i zastosowania VE. Systemy i środowiska programowania gier 3D. Przykładowe aplikacje w edukacji, rozrywce, architekturze, przemyśle lotniczym, motoryzacyjnym oraz w medycynie. Urządzenia we/wy. Sprzęt i oprogramowanie VR: interfejsy wizualne, interfejsy dźwiękowe, interfejsy multimodalne, urządzenia sensoryczne, interfejsy BCI (ang. Brain-Computer Interfaces) Grafika komputerowa 3D. Modelowanie geometryczne i transformacje w przestrzeni trójwymiarowej, nawigacja w przestrzeni 3D. Wirtualna Rzeczywistość jako interaktywne środowisko 3D. Reprezentacja przestrzeni 3D. Konstrukcja i umieszczanie podstawowych elementów 3D. Metody przekształcania obiektów. Reprezentacja obiektów 3D- cieniowanie i oświetlenie. Konstrukcja siatki. Konstrukcja terenu. Budowanie kształtu figur obrotowych. Mapowanie tekstur. Dodawanie tła panoramicznego. Animacje i interakcje w środowiskach VR. kluczowanie ruchu, symulacje zachowań oparte na modelach fizycznych, teksturyzacja i morfing, układy sensoryczne, systemy detekcji kolizji. Animacje pozycji, orientacji i skali. Interakcja z uŜytkownikiem. Sieciowe środowiska wirtualne. Wprowadzenie do języka VRML (ang. Virtual Reality Modelling Language) i X3D (ang. eXtensible 3D). Tworzenie syntetycznego środowiska VR. Metody kreacji otoczenia, konstruowanie obiektów i zdarzeń. Narzędzia wspomagające projektowanie VR. Problem wydajności aplikacji wirtualnej rzeczywistości. Dźwięk 3D. Poziom detalu. Skrypty. Blender, XNA.

Efekty kształcenia: Umiejętności i kompetencje w zakresie: projektowania systemów grafiki komputerowej czasu rzeczywistego, projektowania systemów wirtualnej rzeczywistości opartych o technologię X3D i Blender; opracowywania komponentów systemów wirtualnej rzeczywistości i gier 3D.

Warunki zaliczenia: Wykład - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnej oceny z kolokwium przeprowadzonego w formie zaproponowanej przez prowadzącego Laboratorium - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnych ocen ze wszystkich ćwiczeń laboratoryjnych, przewidzianych do realizacji w ramach programu laboratorium Projekt - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnej oceny z realizacji zadania projektowego wskazanego przez prowadzącego zajęcia na początku semestru Literatura podstawowa 1. Bociek B.: Blender. Podstawy modelowania, Helion, 2007. Literatura uzupełniająca 1. Vince J.: Virtual Reality Systems, Addison Wesley, Cambridge, 1995. 2. Ames A. et al: VRML Sourcebook, Wiley, 1997. 3. Flemming B., Dobbs D.: Animacja cyfrowych twarzy, Helion, 2002.

Uwagi:

-


37

Analiza systemów

• Kod przedmiotu: 11.3-WE-I-AS-PSW_C8_S2S • Typ przedmiotu: obieralny • Wymagania wstępne: - • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: dr hab. inŜ. Marcin Witczak, prof. UZ • Prowadzący: pracownicy Instytutu Sterowania i Systemów

Informatycznych

Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia





7

Zakres tematyczny przedmiotu: Podstawy modelowania matematycznego. Modele a modelowanie. Metodologia modelowania. Definicje i terminologia. Diagram przebiegu modelowania. Modelowanie w zastosowaniach praktycznych. Charakterystyka modelu. Czynniki opisujące. Typy zachowań. Wybór funkcji matematycznych do opisu modelu. Wybór zmiennych wejściowych i wyjściowych. Wybór jednostek charakteryzujących zmienne. Zastosowanie równań róŜnicowych w modelowaniu – modele dyskretne. Równania róŜnicowe pierwszego i wyŜszych rzędów. Stabilność modeli dyskretnych. Modele dyskretne o wielu zmiennych. Opis modelu w przestrzeni stanów. Modele nieliniowe. Zastosowanie równań róŜniczkowych w modelowaniu – modele ciągłe. Równania róŜniczkowe pierwszego i wyŜszych rzędów. Układy równań róŜniczkowych. Identyfikacja systemów. Zbieranie i przetwarzanie danych pomiarowych. Wyznaczanie modeli na podstawie danych eksperymentalnych. Estymacja parametrów modeli. Określanie niepewności modelu. Podstawy teorii planowania eksperymentu. Pojęcie optymalności planu eksperymentu – kryteria. Plan eksperymentu a niepewność modelu. Podstawowe algorytmy doboru planu eksperymentu dla modeli liniowych. Problem planowania eksperymentu dla modeli nieliniowych. Modele liniowe opisane w przestrzeni stanów i ich zastosowanie w sterowaniu i diagnostyce systemów. Wyznaczanie modelu i jego właściwości – stabilność, obserwowalność, sterowalność. Przykłady układów sterowania i ich zastosowania. Zagadnienia obserwacji i filtracji stanu systemu – obserwator Luenbergera i filtr Kalmana. Przykłady układów sterowania z obserwatorem stanu. Zastosowanie modeli w generowaniu sygnału residuum dla potrzeb diagnostyki systemów – podejście klasyczne, zastosowanie obserwatorów i filtrów. Problem odporności w układach sterowania i diagnostyki systemów.

Efekty kształcenia: Umiejętności i kompetencje w zakresie: modelowania matematycznego systemów, zbierania i przetwarzania danych, identyfikacji systemów, estymacji stanu, podstaw planowania eksperymentu, konstruowania układów sterowania.

Warunki zaliczenia: Wykład - warunkiem zaliczenia jest zdanie egzaminu w formie pisemnej lub ustnej Laboratorium - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnych ocen z kolokwiów pisemnych lub ustnych przeprowadzonych co najmniej raz w semestrze

Literatura podstawowa 1. Soderstrom T. i Stoic P.: Identyfikacja systemów, PWN, Warszawa, 1997. 2. Mańczak K. i Nahorski Z.: Komputerowa identyfikacja obiektów dynamicznych, PWN, Warszawa, 1983. Literatura uzupełniająca - Uwagi: -


38

Obliczenia ewolucyjne

• Kod przedmiotu: 11.3/11.9-WE-I-OE-PSW_D9_S2S • Typ przedmiotu: wybieralny • Wymagania wstępne: - • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: dr hab. inŜ. Andrzej Obuchowicz, prof. UZ • Prowadzący: pracownicy Instytutu Sterowania i Systemów

Informatycznych

Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia



Projekt 15 2 zaliczenie na ocenę Studia niestacjonarne

Wykład 9 1 zaliczenie na ocenę Laboratorium 18 2 zaliczenie na ocenę

Projekt 9 1 III

zaliczenie na ocenę

6

Zakres tematyczny przedmiotu: Wprowadzenie: przegląd metod optymalizacji nieliniowej, wypukłej - powtórzenie materiału; metody uwzględniania ograniczeń funkcyjnych, zadanie i klasyfikacja metod optymalizacji globalnej. Metody niedeterministyczne: metody z grupy Monte Carlo; adaptive random search, symulowane wyŜarzanie i jego modyfikacje. Podstawy algorytmów ewolucyjnych: pojęcia podstawowe, ogólny schemat algorytmu ewolucyjnego, klasy algorytmów ewolucyjnych, standardowe algorytmy ewolucyjne. Ewolucja genotypowa: prosty algorytm genetyczny, problemy z kodowaniem, twierdzenie Hollanda o schematach, przedwczesna zbieŜność i techniki jej unikania, aspekty teoretyczne stochastycznego procesu genetycznego; programowanie genetyczne, reprezentacja drzewiasta osobnika, moŜliwości zastosowań, modyfikacje prostego algorytmu programowania genetycznego. Ewolucja fenotypowa: algorytmy programowania ewolucyjnego i strategie ewolucyjne, aspekty teoretyczne; poszukiwanie ewolucyjne z miękka selekcją, wnioski z badań symulacyjnych. Operatory w ewolucji: zestawienie mechanizmów selekcji i ich porównanie, mutacje w przestrzeniach rzeczywistych. Adaptacja w środowisku niestacjonarnym: cechy środowisk niestacjonarnych, typy środowisk niestacjonarnych, miary jakości optymalizacji i adaptacji w środowisku niestacjonarnym. Ewolucja w zmiennym krajobrazie. Optymalizacja wielokryterialna: sformułowanie problemu, Pareto-optymalność, algorytmy ewolucyjne dedykowane dla zadań wielokryterialnych.

Efekty kształcenia: Umiejętności i kompetencje w zakresie: formułowania zadań optymalizacji i adaptacji globalnej w warunkach stacjonarnych, niestacjonarnych i wielokryterialnych, projektowania i implementacji algorytmów stochastycznej optymalizacji i adaptacji globalnej, ze szczególnym uwzględnieniem technik ewolucyjnych.

Warunki zaliczenia: Wykład - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnej oceny z kolokwium przeprowadzonego w formie zaproponowanej przez prowadzącego Laboratorium - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnych ocen ze wszystkich ćwiczeń laboratoryjnych, przewidzianych do realizacji w ramach programu laboratorium Projekt - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnej oceny z realizacji zadania projektowego wskazanego przez prowadzącego zajęcia na początku semestru Literatura podstawowa 1. Arabas J.: Wykłady z algorytmów ewolucyjnych, WNT, Warszawa, 2000. 2. Goldberg D. E: Algorytmy genetyczne i ich zastosowania, WNT, Warszawa, 1996. 3. Michalewicz Z.: Algorytmy Genetyczne + Struktury Danych = Programy Ewolucyjne, WNT, Warszawa, 1999. Literatura uzupełniająca 1. Beck T., Fogel D. B., Michalewicz Z.: Handbook of Evolutionary Computation, Institute of Physics and Oxford

University Press, New York, 1997 and later 2. Horst R., Tuy H.: Global Optimization: Deterministic Approaches, Springer, Berlin, 1996. 3. Obuchowicz A.: Evolutionary Algorithms for Global Optimization and Dynamic System Diagnosis, Lubuskie

Towarzystwo Naukowe, Zielona Góra, 2003. 4. Schaefer R.: Podstawy Genetycznej Optymalizacji Globalnej, Wyd. UJ, Kraków, 2002. Uwagi: -


39

Odkrywanie wiedzy w danych

• Kod przedmiotu: 11.9-WE-I-OWD-PSW_E10_S2S • Typ przedmiotu: wybieralny • Wymagania wstępne: - • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: prof. dr hab. inŜ. Dariusz Uciński • Prowadzący: dr inŜ. Marek Kowal

Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia





6

Zakres tematyczny przedmiotu: Wprowadzenie do eksploracji danych. Opis, estymacja, predykcja, klasyfikacja, grupowanie, odkrywanie reguł. Wstępna obróbka danych. Czyszczenie danych, obsługa brakujących danych. Identyfikacja błędnych klasyfikacji. Graficzne metody identyfikacji punktów oddalonych. Przekształcanie danych. Metody numeryczne identyfikacji punktów oddalonych. Eksploracyjna analiza danych. Testowanie hipotez a eksploracyjna analiza danych. Poznawanie zbioru danych. Postępowanie ze skorelowanymi zmiennymi. Badanie zmiennych jakościowych. Odkrywanie nieprawidłowych pól. Badanie zmiennych numerycznych. Badanie relacji wielowymiarowych. Wybieranie interesującego podzbioru danych do dalszych badań. Dyskretyzacja. Podejścia statystyczne do szacowania i przewidywania. Metody jednowymiarowe: miary środka i rozpiętości, wnioskowanie statystyczne, szacowanie przedziału ufności. Metody dwuwymiarowe: prosta regresja liniowa. Niebezpieczeństwa ekstrapolacji. Regresja wielokrotna. Weryfikacja załoŜeń modelu. Algorytm k-najbliŜszych sąsiadów. Metody nadzorowane i nienadzorowane. Metodologia modelowania nadzorowanego. Kompromis obciąŜeniowo-wariancyjny. Zadanie klasyfikacji. Algorytm k-najbliŜszych sąsiadów. Odległość. Funkcja decyzyjna. Określanie ilościowe istotności atrybutu: rozciąganie osi. Uwzględnianie baz danych. Algorytm k-najbliŜszych sąsiadów do szacowania i przewidywania. Drzewa decyzyjne. Drzewa klasyfikacyjne i regresyjne. Algorytm C4.5. Reguły decyzyjne. Sztuczne sieci neuronowe. Architektury sieci neuronowych. Proces uczenia. Perceptron wielowarstwowy. Sieci oparte na zasadzie współzawodnictwa. Grupowanie hierarchiczne i metoda k-średnich. Zadanie grupowania. Metody grupowania hierarchicznego. Algorytm k-średnich. Sieci samoorganizujące się. Sieci Kohonena. Sprawdzenie poprawności grup. UŜycie funkcji przynaleŜności do grupy jako wejścia do modeli eksploracji danych. Reguły asocjacyjne. Analiza podobieństw i koszyka sklepowego. Wsparcie, ufność, częste zdarzenia i właściwości algorytmu A priori. Rozszerzenie od zmiennych binarnych do ogólnych danych jakościowych. Podejście teorii informacji: metoda uogólnionej indukcji reguł . Lokalne wzorce a globalne modele. Techniki ewaluacji modelu. Techniki ewaluacji modelu do zadania opisu . Techniki ewaluacji modelu do zadań szacowania i przewidywania . Techniki ewaluacji modelu do zadania klasyfikacji. Współczynnik błędu, fałszywe klasyfikacje pozytywne, fałszywe klasyfikacje negatywne. Dopasowanie kosztu błędnej klasyfikacji w celu odzwierciedlenia rzeczywistych strat. Analiza decyzji koszt/zysk. Połączenie oceny modelu z modelowaniem. ZbieŜność wyników: zastosowanie grupy modeli.

Efekty kształcenia: Umiejętności i kompetencje w zakresie: posługiwania się modelami i technikami odkrywania informacji ukrytych w danych, wykonywania w rzeczywistości eksploracji danych na duŜych zbiorach danych.

Warunki zaliczenia: Wykład - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnej oceny z kolokwium przeprowadzonego w formie zaproponowanej przez prowadzącego Laboratorium - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnych ocen ze wszystkich ćwiczeń laboratoryjnych, przewidzianych do realizacji w ramach programu laboratorium Literatura podstawowa 1. Larose D. T.: Odkrywanie wiedzy z danych, PWN, Warszawa, 2006. 2. Kantardzic M.: Data mining. Concepts, models, methods, and algorithms, IEEE Press, New York, 2003.

3. Cerrito P.: Introduction to data mining using SAS Enterprise Miner, SAS Press, Cary, 2006. Literatura uzupełniająca - Uwagi: -


40

Rozpoznawanie obrazów

• Kod przedmiotu: 11.9-WE-I-RO-PSW_F11_S2S • Typ przedmiotu: wybieralny • Wymagania wstępne: - • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: dr inŜ. Andrzej Marciniak • Prowadzący: mgr inŜ. Maciej Hrebień

Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia

Studia stacjonarne Laboratorium

30 2 III zaliczenie na ocenę

Studia niestacjonarne Laboratorium

18 2 III zaliczenie na ocenę

3

Zakres tematyczny przedmiotu: Wprowadzenie. Przykłady praktycznych zastosowań dla systemów rozpoznawania obrazów. Reprezentacja stanów; reprezentacja logiczna; reprezentacja proceduralna, recepcja i struktura przestrzeni cech. Podstawy teorii decyzyjnej. Recepcja i struktura przestrzeni cech. Redukcja problemu wymiarowości. Przetwarzanie wstępne danych, selekcja i ekstrakcja cech. Metoda analizy czynników głównych w ekstrakcji cech. Strategie przeszukiwań optymalnego zbioru cech: przeszukiwanie sekwencyjne, rozgałęź i przytnij. Uczenie maszynowe. Typy uczenia: uczenie z nadzorem, uczenie bez nadzoru, uczenie zachowań, kryteria oceny systemów uczących. Metody szacowania zdolności uogólniania systemów uczących się: techniki bootstrappingu i skrośnej walidacji. Miara Vapnika-Chervonenkisa. Zagadnienia autoasocjacji i heteroasocjacji. Nieparametryczne klasyfikatory statystyczne. Metody odległościowe rozpoznawania obrazów: reguła najbliŜszego sąsiada, metoda k-najbliŜszych sąsiadów i jej modyfikacje. Metody jądrowe estymacji wartości funkcji gęstości prawdopodobieństwa. Metody wzorców: metoda otoczeń kulistych, metoda najbliŜszej mody. Omówienie problemu doboru wzorców. Metody analizy dyskryminacyjnej. Liniowa dyskryminanta Fishera dla przypadku dwóch i więcej klas. Separowalność obiektów w przestrzeni cech. Wypukłość zbiorów. Regiony i granice decyzyjne. Wykresy rozproszenia. Parametryczne klasyfikatory statystyczne. Twierdzenie Bayesa, „naiwny” klasyfikator bayesowski, kwadratowa funkcja dyskryminacyjna, schematy MAP i GAP, metoda mini-max. Analiza skupień. Algorytmy klasteryzacji przez podział: algorytm k-średnich, algorytm z progowaniem, algorytm Batchelora-Wilkinsa, algorytm Isodata i jego modyfikacje, algorytm rozmyty c-średnich. Klasteryzacja hierarchiczna. Reguły sąsiedztw, metody drzewowe, reguły obcięć, metoda górska. Metody weryfikacji drzew. Rozpoznawanie strukturalne. Metody ciągowe, kody Freemana, język opisu Shawa. Praktyczne zastosowania klasyfikatorów. Systemy biometryczne, obrazowanie biomedyczne, śledzenie celu, segmentacja i kompresja obrazów.

Efekty kształcenia: Umiejętności i kompetencje w zakresie: projektowania i implementacji systemów automatycznego rozpoznawania wzorców. Opanowanie podstaw teorii decyzyjnej, rozpoznawania i analizy obrazów biomedycznych, systemów biometrycznych, a takŜe podstawowych technik przetwarzania informacji. Zapoznanie się z moŜliwościami i sposobami wykorzystania metod teoretyczno-decyzyjnych i syntaktycznych w rozpoznawaniu i komputerowym wspomaganiu diagnostyki medycznej.

Warunki zaliczenia: Laboratorium - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnych ocen ze wszystkich ćwiczeń laboratoryjnych, przewidzianych do realizacji w ramach programu laboratorium

Literatura podstawowa 1. Duda P., Hart R., Stork O.: Pattern Classification, Wiley, New York, 2000. 2. Kwiatkowski W.: Metody automatycznego rozpoznawania wzorców, BEL-Studio, Warszawa, 2001. 3. Tadeusiewicz R., Flasiński M.: Rozpoznawanie obrazów, PWN, Warszawa, 1991. Literatura uzupełniająca 1. Tadeusiewicz, R.: Systemy wizyjne robotów przemysłowych, WNT, Warszawa, 1992. 2. Tadeusiewicz R., Korohoda P.: Komputerowa analiza i przetwarzanie obrazów, FPT, Warszawa, 1997. 3. Watkins C.D., Sadun A., Marenka S.: Nowoczesne metody przetwarzania obrazu, WNT, Warszawa, 1995. 4. Wojciechowski, K.: Rozpoznawanie obrazów, Politechnika Śląska, Gliwice, 1997.

Uwagi: -


41

PRZEDMIOTY SPECJALNOŚCIOWE – specjalność Przemysłowe systemy informatyczne


42

Hurtownie danych

• Kod przedmiotu: 11.3-WE-I-HD-PSW_A6_S2S • Typ przedmiotu: wybieralny • Wymagania wstępne: - • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: dr hab. inŜ. Wiesław Miczulski, prof. UZ • Prowadzący: dr hab. inŜ. Wiesław Miczulski, prof. UZ, dr inŜ. Robert

Szulim

Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia





7

Zakres tematyczny przedmiotu: Wprowadzenie. Systemy wspomagania podejmowania decyzji. Przetwarzanie operacyjne a przetwarzanie analityczne. Hurtownie danych. Definicja hurtowni danych. Cechy hurtowni danych. Przykładowe zastosowania. Architektury hurtowni danych. Warstwowa struktura hurtowni: źródła danych, warstwa ekstrakcji, czyszczenia, transformacji i ładowania danych, serwer bazy danych, warstwa dostępu do danych, raportowania i analizy danych. Narzędzia do projektowania, budowy oraz zarządzania i administrowania hurtownią danych. Wielowymiarowe modele danych. Modele: MOLAP, ROLAP, HOLAP. Budowa przykładowej kostki danych. Eksploracja danych. Proces przygotowania danych. Wybrane metody eksploracji danych: klasyfikacja, grupowanie, regresja, odkrywanie asocjacji i sekwencji, szeregi czasowe. Formy reprezentacji wiedzy: reguły logiczne, drzewa decyzyjne, sieci neuronowe. Przykładowe zastosowania eksploracji danych.

Efekty kształcenia: Umiejętności i kompetencje w zakresie: projektowania i zarządzania hurtowniami danych, projektowania i prowadzenia analizy danych w oparciu o technologię OLAP oraz wybrane techniki eksploracji danych.

Warunki zaliczenia: Wykład - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnej oceny z egzaminu Laboratorium - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnych ocen ze wszystkich ćwiczeń laboratoryjnych, przewidzianych do realizacji w ramach programu laboratorium. Literatura podstawowa 1. Hand D., Mannila H., Smyth P., Eksploracja danych, WNT, Warszawa, 2005. 2. Jarke M., Lenzerini M., Vassiliou Y., Vassiliadis P., Hurtownie danych. Podstawy organizacji i funkcjonowania, WSiP,

Warszawa, 2003. 3. Larose D.T., Odkrywanie wiedzy z danych. Wprowadzenie do eksploracji danych, PWN, Warszawa, 2006. 4. Larose D.T., Metody i modele eksploracji danych, PWN, Warszawa, 2008. 5. Poe V., Klauer P., Brobst S., Tworzenie hurtowni danych, WNT, Warszawa 2000. Literatura uzupełniająca 1. Koronacki J., Ćwik J., Statystyczne systemy uczące się, WNT, Warszawa, 2005. 2. Mazerski J., Podstawy chemometrii, Wydawnictwo Politechniki Gdańskiej, Gdańsk 2000. 3. Rutkowski L., Metody i techniki sztucznej inteligencji, PWN, Warszawa, 2005.

Uwagi: -


43

Komputerowe wspomaganie projektowania

• Kod przedmiotu: 11.9-WE-I-KWP-PSW_B7_S2S • Typ przedmiotu: wybieralny • Wymagania wstępne: - • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: dr inŜ. Janusz Kaczmarek • Prowadzący: dr inŜ. Janusz Kaczmarek

Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia





6

Zakres tematyczny przedmiotu: Wprowadzenie do komputerowego wspomaganie projektowania urządzeń elektronicznych. Podstawowe pojęcia i definicje. System calowy i metryczny. Charakterystyka wybranych programów typu EDA. Metodyka projektowania urządzeń elektronicznych. Edycja schematów. Koncepcja logicznej sieci połączeń. Schematy hierarchiczne i wielostronicowe. Stosowanie magistral. Metody opisu sieci połączeń. Edycja obwodów drukowanych. Definiowanie kształtu i rozmiaru obwodu drukowanego. Techniki prowadzenia ścieŜek doboru oraz rozmieszczania elementów na płytkach drukowanych. Dobór szerokości ścieŜek. Czynniki określające minimalne odległości pomiędzy składnikami płytki drukowanej. Automatyczne prowadzenie ścieŜek za pomocą autoroutera Projektowanie płytek drukowanych z układami cyfrowymi uwzględniające problem kompatybilności elektromagnetycznej. Wprowadzenie do problemu kompatybilności elektromagnetycznej układów elektronicznych. Przełączanie układów cyfrowych. Tłumienie zakłóceń na liniach zasilających. Tłumienie zakłóceń na liniach sygnałowych. Prowadzenie ścieŜek z sygnałami zegarowymi. Projektowanie z uwzględnieniem wymogów integralności sygnałowej SI (Signal Integrity). Badania symulacyjne właściwości funkcjonalnych układów elektronicznych - analizy stałoprądowe, częstotliwościowe, czasowe. Badania symulacyjne systemów mikroprocesorowych. Interpretacja wyników symulacji. Badania symulacyjne właściwości termicznych i elektromagnetycznych obwodów drukowanych. Przygotowanie do procesu produkcji oraz tworzenie dokumentacji technicznej płytek drukowanych.

Efekty kształcenia: Umiejętności i kompetencje w zakresie stosowania programów typu EDA wspomagających proces projektowania urządzeń elektronicznych .

Warunki zaliczenia: Wykład - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnych ocen z kolokwiów pisemnych przeprowadzonych co najmniej raz w semestrze Laboratorium – warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnych ocen ze wszystkich ćwiczeń laboratoryjnych, przewidzianych do realizacji w ramach programu laboratorium. Projekt – warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnych ocen ze wszystkich projektów, przewidzianych do realizacji w ramach zajęć projektowych.

Literatura podstawowa 1. Rymarski Z.: Materiałoznawstwo i konstrukcja urządzeń elektronicznych. Projektowanie i produkcja urządzeń

elektronicznych, Wydawnictwo Politechniki Śląskiej, Gliwice, 2000. 2. Michalski J.: Technologia i montaŜ płytek drukowanych, WNT, Warszawa, 1992. 3. Dobrowolski A.: Pod maską SPICE’a, BTC, Warszawa, 2004. 4. Sidor T.: Komputerowa analiza elektronicznych układów pomiarowych, Uczelniane Wydawnictwa Naukowo-

Dydaktyczne AGH, Kraków, 2006. Literatura uzupełniająca 1. Kacprzycki R.: System do projektowania układów elektronicznych EDWin, Elektronika Praktyczna, numery 7-12,

1999, numery 1,3,4, 2000. Uwagi: -


44

Cyfrowe przetwarzanie sygnałów

• Kod przedmiotu: 11.9-WE-I-CPS-PSW_C8_S2S • Typ przedmiotu: wybieralny • Wymagania wstępne: - • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: dr hab. inŜ. Ryszard Rybski, dr inŜ.

Mirosław Kozioł • Prowadzący: dr inŜ. Mirosław Kozioł, mgr inŜ. Sergiusz Sienkowski

Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia





7

Zakres tematyczny przedmiotu: Wprowadzenie. Dziedziny zastosowania cyfrowego przetwarzania sygnałów (CPS). Zalety i wady CPS. Podstawy teorii sygnałów. Pojęcie sygnału. Klasyfikacja sygnałów: sygnały analogowe, dyskretne i cyfrowe, sygnały deterministyczne i przypadkowe. Modele matematyczne wybranych sygnałów. Szereg i przekształcenie Fouriera dla czasu ciągłego. Szereg Fouriera (SF) i przykłady wyznaczania jego współczynników. Synteza sygnału na podstawie współczynników SF. Efekt Gibbsa. Warunki rozkładu funkcji na SF (warunki Dirichleta). Własności SF. Przekształcenie Fouriera (PF). Warunki istnienia PF sygnału. Własności PF. Wpływ skończonego czasu obserwacji sygnału na jego widmo. Dyskretne przekształcenie Fouriera (DPF). Określenie przekształcenia Fouriera dla sygnałów dyskretnych. Własności DPF. Wyznaczanie widma amplitudowego i fazowego na podstawie wyników DPF. Przeciek widma. Funkcje okien nieparametrycznych i parametrycznych. Poprawa rozdzielczości widma przez uzupełnianie zerami. Przykłady analizy widmowej sygnałów dyskretnych i ich interpretacja. Algorytm FFT. Omówienie motylkowego schematu obliczeń stosowanego w algorytmie FFT o podstawie 2. Zysk obliczeniowy. RóŜne aspekty praktycznej implementacji algorytmu FFT o podstawie 2. Wyznaczanie odwrotnego DPF z wykorzystaniem algorytmu FFT. FFT sygnałów o próbkach będących wartościami rzeczywistymi. Liniowe i przyczynowe dyskretne układy stacjonarne. Definicje układu: dyskretnego, liniowego i stacjonarnego. Operacja splotu. Stabilność układów dyskretnych w sensie BIBO. Definicja układu przyczynowego. Równanie róŜnicowe. Przekształcenie Z. Definicja przekształcenia Z. Obszar zbieŜności transformaty. Odwrotne przekształcenie Z i metody jego wyznaczania. Własności przekształcenia Z. Transmitancja układu. Bieguny i zera transmitancji. Rozkład biegunów a stabilność układu. Filtry cyfrowe. Podział filtrów cyfrowych na filtry o skończonej i nieskończonej odpowiedzi impulsowej (SOI i NOI). Przetwarzanie sygnałów przez filtry. Podstawowe struktury filtrów. Wyznaczanie i interpretacja charakterystyk częstotliwościowych filtrów. Wpływ połoŜenia zer i biegunów na postać charakterystyki amplitudowej. Filtry z liniową charakterystyką fazową. Charakterystyka opóźnienia grupowego. Projektowanie filtrów NOI. Metoda transformacji bilingowej. Projektowanie filtrów SOI. Metoda okien czasowych. Realizacja filtrów cyfrowych w arytmetyce o skończonej precyzji. Kwantyzacja współczynników filtra. Kwantyzacja sygnału wejściowego. Akumulacja błędów zaokrąglania lub obcinania. Cykle graniczne. Operacja splotu i rozplatania sygnałów. Splot liniowy i cykliczny. Realizacja splotu w dziedzinie częstotliwości. Algorytmy sekcjonowanego splotu sygnałów. Realizacja rozplatania w dziedzinie częstotliwości i dziedzinie przekształcenia Z. Układy odwrotne.

Efekty kształcenia: Umiejętności i kompetencje w zakresie: podstaw teoretycznych przetwarzania analogowo-cyfrowego i cyfrowo-analogowego, analizy widmowej sygnałów i systemów dyskretnych, matematycznego opisu układów dyskretnych, realizacji filtracji cyfrowej i projektowania filtrów cyfrowych.

Warunki zaliczenia: Wykład - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnej oceny z egzaminu.

Laboratorium - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnych ocen ze wszystkich ćwiczeń laboratoryjnych, przewidzianych do realizacji w ramach programu laboratorium.

Literatura podstawowa 1. Izydorczyk J., Konopacki J.: Filtry analogowe i cyfrowe, Wydawnictwo Pracowni Komputerowej Jacka Skalmierskiego,

Gliwice, 2003. 2. Lyons R.G.: Wprowadzenie do cyfrowego przetwarzania sygnałów, WKŁ, Warszawa, 1999. 3. Smith S.W.: Cyfrowe przetwarzanie sygnałów. Praktyczny poradnik dla inŜynierów i naukowców, Wydawnictwo BTC,

Warszawa, 2007. 4. Szabatin, J.: Podstawy teorii sygnałów, WKŁ, Warszawa, 2003. 5. Zieliński T.P.: Cyfrowe przetwarzanie sygnałów. Od teorii do zastosowań, WKŁ, Warszawa, 2005.


45

Literatura uzupełniająca 1. Mitra S.: Digital Signal Processing: A Computer-Based Approach, McGraw-Hill, 2005. 2. Oppenheim A.V., Schafer R.W., Buck J.R.: Discrete-Time Signal Processing, Prentice Hall, 1999.

3. Oppenheim A.V., Willsky A.S., Nawab H.: Signals & Systems, Prentice Hall, 1997. Uwagi: -


46

Systemy wizualizacji

• Kod przedmiotu: 60.0/11.9-WE-I-SW-PSW_D9_S2S • Typ przedmiotu: wybieralny • Wymagania wstępne: - • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: dr inŜ. Adam Markowski • Prowadzący: dr inŜ. Adam Markowski

Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia





6

Zakres tematyczny przedmiotu: Wprowadzenie. Nadzorowanie i wizualizacja procesów przemysłowych. Podział i funkcje systemów wizualizacji - MMI, HMI, SCADA, EMS. Wymagania stawiane systemom wizualizacji. Systemy wizualizacji w strukturze informacyjnej przedsiębiorstwa. Elementy systemów wizualizacji. Inteligentne urządzenia pomiarowo-kontrolne w systemach wizualizacji. Architektura warstwy komunikacyjnej systemów wizualizacji. Protokoły komunikacyjne w systemach wizualizacji. Technologie informatyczne w systemach wizualizacji. Programy narzędziowe i rozwiązania dedykowane. Edytory bazy danych, ekranów synoptycznych, raportów i alarmów. Archiwizowanie. Platformy programowe systemów wizualizacji. Kryteria wyboru platformy programowej. Praca systemów wizualizacji w sieci komputerowej. UŜytkowanie systemów wizualizacji. Konfigurowanie systemów wizualizacji. Otwartość systemów wizualizacji. Technologie obiektowe w systemach wizualizacji. Integracja systemów wizualizacji z systemami eksperckimi. Wykorzystanie technologii internetowej w systemach wizualizacji. Przykładowe programy narzędziowe do tworzenia systemów wizualizacji: GENIE, PRO-2000, FIX Dynamics, FactorySuite, Modicon FactoryLink, Wizcon. Przykładowe aplikacje systemów wizualizacji.

Efekty kształcenia: Umiejętności i kompetencje w zakresie: tworzenia prostych aplikacji do wizualizacji procesów przemysłowych w zakresie tworzenia obrazów synoptycznych, alarmowania zmiennych, śledzenia wartości zmiennych w czasie rzeczywistym, obsługi zmiennych historycznych, raportowania zmiennych, wykorzystania zaawansowanych narzędzi do tworzenia receptur i statystycznej kontroli procesu.

Warunki zaliczenia: Wykład – warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnej oceny z zaliczenia przeprowadzonego w formie zaproponowanej przez prowadzącego. Laboratorium – warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnych ocen ze wszystkich ćwiczeń laboratoryjnych, przewidzianych do realizacji w ramach programu laboratorium. Projekt - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnych ocen z realizacji zadań projektowych, przewidzianych w planie zajęć.

Literatura podstawowa 1. Winiecki W., Nowak J., Stanik S.: Graficzne zintegrowane środowiska programowe do projektowania komputerowych

systemów pomiarowo – kontrolnych, Mikom, Warszawa, 2001. 2. InTouch 7.0 Podręcznk uŜytkownika, Astor, Kraków, 1999.

3. InTouch 7.0 Opis pól i zmiennych systemowych. Astor, Kraków, 1999.

4. InTouch 7.0 MenedŜer receptur, Astor, Kraków, 1997.

5. InTouch7.0 Moduł SQL Access, Astor, Kraków, 1997.

6. InTouch 7.0Moduł SPC PRO Astor, Kraków, 1997. Literatura uzupełniająca 1. Jakuszewski R: Programowanie systemów SCADA, Pracownia komputerowa Jacka Skalmierskiego, Gliwice, 2006.

Uwagi: -


47

Systemy ekspertowe

• Kod przedmiotu: 11.9-WE-I-SE-PSW_E10_S2S • Typ przedmiotu: wybieralny • Wymagania wstępne: - • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: dr hab. inŜ. Jan Jagielski, prof. UZ • Prowadzący: dr hab. inŜ. Jan Jagielski, prof. UZ

Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia

Studia stacjonarne Wykład 30 2 zaliczenie na ocenę Projekt 30 2


Studia niestacjonarne Wykład 18 2 zaliczenie na ocenę Projekt 18 2


6

Zakres tematyczny przedmiotu: Koncepcje imitacji czynności intelektualnych człowieka. Systemy inteligentne i ich zróŜnicowanie. Nurty sztucznej inteligencji. Interpretacja pojęć informacja, wiedza. System ekspertowy. Struktura systemu ekspertowego. Rodzaje systemów ekspertowych. Właściwości systemów ekspertowych. Projektowanie systemu ekspertowego. Metody projektowania systemów ekspertowych. Narzędzia projektowania systemu ekspertowego. Pozyskiwanie wiedzy. Pozyskiwanie wiedzy od specjalistów. Pozyskiwanie wiedzy z baz danych. Baza wiedzy systemu ekspertowego. Regułowa reprezentacja wiedzy. Projektowanie bazy wiedzy. Weryfikacja poprawności bazy wiedzy. Przetwarzanie wiedzy dokładnej w systemach ekspertowych. Wnioskowanie wstępujące. Wnioskowanie zstępujące. Wnioskowanie na podstawie przypadków. Uczenie maszynowe. Pojęcia i definicje. Strategie maszynowego uczenia się. Interfejs komunikacji uŜytkownik-system. Interfejs graficzny. Projektowanie dialogu. System wyjaśnień. PrzybliŜona reprezentacja wiedzy. Formy niepewności wiedzy. Elementy zbiorów rozmytych. Przetwarzanie wiedzy przybliŜonej. Rozmywanie i wyostrzanie. Wnioskowanie rozmyte. Inne formy sztucznej inteligencji. Ogólna charakterystyka sztucznych sieci neuronowych. Ogólna charakterystyka algorytmu genetycznego. Ewolucja systemów sztucznej inteligencji. Struktury hybrydowe. Tendencje rozwojowe.

Efekty kształcenia: Umiejętności i kompetencje w zakresie: pozyskiwania wiedzy do baz wiedzy, projektowania i obsługi systemów ekspertowych.

Warunki zaliczenia: Wykład - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnej oceny z egzaminu. Laboratorium - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnych ocen ze wszystkich ćwiczeń laboratoryjnych, przewidzianych do realizacji w ramach programu laboratorium. Literatura podstawowa 1. Beynon-Davies P.: InŜynieria systemów informacyjnych. WNT, Warszawa, 1999. 2. Hand D., Mannila H., Smyth P.: Eksploracja danych, WNT, Warszwa 2005. 3. Jagielski J.: InŜynieria wiedzy, Wydawnictwo Uniwersytetu Zielonogórskiego, Zielona Góra, 2005. 4. Mulawka J.: Systemy ekspertowe, WNT, Warszawa, 1996. 5. Rutkowski L.: Metody i techniki sztucznej inteligencji, PWN, Warszawa, 2005. 6. Romański C.: Statystyczne systemy ekspertowe, Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, Łódź, 1998. Literatura uzupełniająca 1. Cichosz P.: Systemy uczące się, WNT, Warszawa, 2000. 2. Niderliński A.: Regułowe systemy ekspertowe, Wyd. Jacka Skalmierskiego, Gliwice, 2000. 3 Piegat A.: Modelowanie i sterowanie rozmyte, Wydawnictwo ELIT, Warszawa, 1999. 4. Zieliński Z.: Inteligentne systemy w zarządzaniu, PWN, Warszawa, 2000.

Uwagi: -


48

Oprogramowanie systemów pomiarowo-sterujących

• Kod przedmiotu: 06.0/11.9-WE-I-OSPS-PSW_F11_S2S • Typ przedmiotu: wybieralny • Wymagania wstępne: - • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: dr inŜ. Leszek Furmankiewicz • Prowadzący: dr inŜ. Leszek Furmankiewicz

Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia

Studia stacjonarne Laboratorium 30 2 III zaliczenie na ocenę

Studia niestacjonarne Laboratorium 18 2 III zaliczenie na ocenę

3

Zakres tematyczny przedmiotu: Oscyloskop cyfrowy w systemie pomiarowym. Oprogramowanie kontrolera interfejsu IEEE-488 do współpracy z oscyloskopem. Oprogramowanie systemu akwizycji w środowisku LabView. Oprogramowanie systemu pomiarowo - sterującego zrealizowanego na bazie systemu NI USB 6008 firmy National Instruments. Oprogramowanie karty akwizycji sygnałów. Oprogramowanie karty akwizycji sygnałów Lab PC-1200 do realizacji zadań pomiarowych. Standard SCPI. Oprogramowanie kontrolera interfejsu IEEE-488.2 do współpracy z multimetrem HP34401A. Zastosowanie technologii internetowych w systemach pomiarowych. Wykorzystanie protokołu TCPIP i UDP do przesyłania danych pobranych z przyrządów pomiarowych. Oprogramowanie dedykowanego serwera WWW. Technologia programowania serwera TINI. Oprogramowanie serwera TINI do współpracy z przyrządem pomiarowym.

Efekty kształcenia: Umiejętności i kompetencje w zakresie: tworzenia oprogramowania dla systemów pomiarowych, tworzenia sterowników programowych dla przyrządów pomiarowych, stosowania technologii internetowych w systemach pomiarowo -sterujących.

Warunki zaliczenia: Laboratorium - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnych ocen ze wszystkich ćwiczeń laboratoryjnych przewidzianych do realizacji w ramach programu laboratorium.

Literatura podstawowa 1. Winiecki W.: Organizacja komputerowych systemów pomiarowych. Oficyna Wydawnicza Politechniki Warszawskiej,

Warszawa, 1997. 2. Mielczarek W.: Urządzenia pomiarowe i systemy kompatybilne ze standardem SCPI, Helion, Gliwice, 1999. 3. Winiecki W., Nowak J., Stanik S.: Graficzne zintegrowane środowiska programowe do projektowania komputerowych

systemów pomiarowo – kontrolnych, Mikom, Warszawa, 2001. 4. Lesiak P., Świsulski D.: Komputerowa Technika Pomiarowa w przykładach, Agenda Wydawnicza PAK, Warszawa,

2002. 5. Nawrocki W. : Komputerowe Systemy pomiarowe. WKiŁ, Warszawa, 2002. 6. Rak R.,J.: Wirtualny przyrząd pomiarowy - realne narzędzie współczesnej metrologii, Oficyna Wydawnicza

Politechniki Warszawskiej, Warszawa, 2003. 7. Nawrocki W.: Rozproszone systemy pomiarowe, WKŁ, Warszawa, 2006. Literatura uzupełniająca - Uwagi: -


49

PRZEDMIOTY ZWIĄZANE Z REALIZACJĄ PRACY DYPLOMOWEJ


50

Seminarium specjalistyczne

• Kod przedmiotu: 11.3-WE-I-SS-D12_S2S • Typ przedmiotu: obowiązkowy • Wymagania wstępne: - • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: prof. dr hab. inŜ. Marian Adamski; dr

hab. inŜ. Grzegorz Benysek, prof. UZ; prof. dr hab. inŜ. Józef Korbicz; dr hab. inŜ. Ryszard Rybski

• Prowadzący: pracownicy Wydziału

Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia

Studia stacjonarne Projekt 30 2 III zaliczenie na ocenę

Studia niestacjonarne Projekt 18 2 IV zaliczenie na ocenę

5

Zakres tematyczny przedmiotu: Przygotowanie pracy dyplomowej pod kierunkiem promotora. Wykazanie znajomości przedmiotu, opanowanie literatury naukowej w zakresie opracowywanego tematu. Umiejętność korzystania ze źródeł oraz powiązania problematyki teoretycznej z zagadnieniami praktyki i stosowania naukowych metod pracy. Efekty kształcenia: Realizacja pracy dyplomowej. Badania własne w pracy dyplomowej.

Warunki zaliczenia: Projekt - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnej oceny opracowania związanego z tematem realizowanej pracy dyplomowej.

Literatura podstawowa 1. Literatura przedmiotu wynika z tematyki realizowanej pracy dyplomowej.

Literatura uzupełniająca 1. - Uwagi: -


51

Seminarium dyplomowe I

• Kod przedmiotu: 11.3-WE-I-SD1-D13_S2S • Typ przedmiotu: obowiązkowy • Wymagania wstępne: - • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: prof. dr hab. inŜ. Marian Adamski; dr



Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia

Studia stacjonarne Projekt 30 2 II zaliczenie na ocenę

Studia niestacjonarne Projekt 18 2 III zaliczenie na ocenę

4

Zakres tematyczny przedmiotu: W ramach Seminarium dyplomowego I studenci na forum grupy seminaryjnej przedstawiają, w formie prezentacji komputerowej częściowe efekty realizowanej pracy dyplomowej. KaŜda prezentacja kończy się dyskusją, w której czynny udział bierze grupa seminaryjna. Dopuszcza się opracowanie i przedstawianie prezentacji w języku angielskim.

Efekty kształcenia: Zdobycie umiejętności prezentowania i dyskutowania na wybrany temat związany z kierunkiem studiów oraz realizowaną pracą dyplomową.

Warunki zaliczenia: Projekt - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnej oceny zrealizowanej części pracy dyplomowej.


Literatura uzupełniająca 1. -

Uwagi: -


52

Seminarium dyplomowe II

• Kod przedmiotu: 11.9-WE-I-SD2-D14_S2S • Typ przedmiotu: obowiązkowy • Wymagania wstępne: Seminarium dyplomowe I • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: prof. dr hab. inŜ. Marian Adamski; dr



Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia

Studia stacjonarne Projekt 90 4 III zaliczenie na ocenę

Studia niestacjonarne Projekt 36 4 IV zaliczenie na ocenę

12

Zakres tematyczny przedmiotu: W ramach Seminarium dyplomowego II studenci na forum grupy seminaryjnej przedstawiają, w formie prezentacji komputerowej końcowe efekty realizowanej pracy dyplomowej. KaŜda prezentacja kończy się dyskusją, w której czynny udział bierze grupa seminaryjna. Dopuszcza się opracowanie i przedstawianie prezentacji w języku angielskim. Przyjęcie pracy i jej ocena.

Efekty kształcenia: Zdobycie umiejętności prezentowania i dyskutowania na wybrany temat związany z kierunkiem studiów oraz realizowaną pracą dyplomową.

Warunki zaliczenia: Projekt - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnej oceny pracy dyplomowej.


Literatura uzupełniająca 1. - Uwagi: -


53

Praca dyplomowa

• Kod przedmiotu: 11.3-WE-I-PD-D15_S2S • Typ przedmiotu: obowiązkowy • Wymagania wstępne: Seminarium dyplomowe I • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: prof. dr hab. inŜ. Marian Adamski; dr



Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia

Studia stacjonarne Projekt 30 2 III zaliczenie bez oceny

Studia niestacjonarne Projekt 18 2 IV zaliczenie bez oceny

4

Zakres tematyczny przedmiotu: W ramach Pracy dyplomowej studenci na realizują dokumentację papierową zrealizowanej pracy dyplomowej w formacie określonym przez Wydział Elektrotechniki, Informatyki i Telekomunikacji.

Efekty kształcenia: Zdobycie umiejętności redagowania dokumentacji technicznej (papierowej) pracy dyplomowej.

Warunki zaliczenia: Projekt - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie zaliczenia i przyjęcie pracy dyplomowej w zredagowanej wg zasad określonych na wydziale.

Literatura podstawowa 1. Materiały pomocnicze umieszczone na stronie Wydziału, www.wI.uz.zgora.pl

Literatura uzupełniająca 1. -

Uwagi: -

katalog ects inf sii - wiea.uz.zgora.pl · 2 część i. informacja o wydziale 1.1. wydział...

Documents