b u g a z e t e n i n a l t ı n d a b i r f i k i r v a r

Sayı 29 | 17 Kasım 2012 | 1.50 TL halk gazetesi

bu gazete insan

olanların gazetesi

Başbakan Çözüm İstemiyorCezaevlerinde

sürdürülen açlık grevleri 60’lı gün-

leri arkasın-da

bırakıyor. Hastalar, yaşlılar ve çocuklar dışında on bin kadar Kürt tutuklu açlık grevine başladı. 12 Eylül günü açlık grevine giren ilk grup kritik eşiği çoktan aştı. Her an ölüm olabilir. Yüzlerce insan ölüm kadar kötü bir sonuç olan Wer-nicke-Korsakoff hastalığı-na yakalanmak üzere.

Başbakan Saçmalıyor!

Binlerce insan aç-lık grevindey-

ken, ülkenin başbakanı

gizli gizli yemek

y e -

diklerini iddia ediyor, açlık grevine giden milletvekil-leriyle dalga geçiyor. Hiç-bir ahlaki kaygı, hiçbir si-yasi sorumluluk taşımıyor. İdamı geri getirme açıkla-malarıyla açlık grevlerinde ölümlerin her an yaşanabi-leceği bugünlerde hedefi saptırarak gündemi değiş-tirmeye çalışıyor. Kürtlerin Öcalan’a dair taleplerine, idam sopasıyla yanıt veri-yor. Demokratik açılımla-rını çoktan unutmuş gözü-küyor. Bu öneri ve açıklamalar karşısında söylenebilecek tek bir şey var:

Tayyip Erdoğan SAÇMA-LAMA! Yalanı, iftirayı bı-rak da ÇÖZÜM İÇİN ADIM AT! Unutma ki, ola-sı ölümlerin vebali senin boynuna!

Köşeye sıkışan Başbakan Erdoğan şirazesini yitirdi: yalan söylüyor, iftira atıyor, saçmalıyor.

HEP BAŞBAKAN OLMAAZ DA İNSAN OL

>> 4

Ruhi Karadağ: “SIMURG BIR ŞEKILDE ACILARIN SON BULMASI VE COĞRAFYAMIZDA YAŞANAN HER TÜRLÜ KARANLIĞIN BIR AN ÖNCE BEYAZ BIR SAYFAYA DÖNÜŞMESI IÇIN IZLENMESI GEREKEN BIR FILM.”

30 Kasım’da gösterime girecek olan Simurg filminin yönetmeni ve yapımcısı Ruhi Karadağ ile cezaevlerinde yaşanan açlık grevleri ile açlık grevlerinden çıkan ve Korsakoff hastası olan insanların hayatını anlattığı filmi üzerine konuştuk. >> 12

Geçtiğimiz günlerde Katar’ın Doha kentinde düzenlenen toplantı da maestro Clinton’-ın tek bir baton hareketiyle işbirlikçilerin sıraya dizilmesi sonucu gerçekleşti.

Clinton’ın Suriye Ulusal Konseyi’nin süreci götüremediği ve tasfiye edilerek muhalefetin yeniden şekillendirilmesi gerektiği çağrısını yapması ardından, bölgedeki tüm işbirlikçi-ler 7 gün boyunca Doha’daki bir otelde top-landılar.

Suriye Ulusal Konseyi’nin tasfiye edilmesi demek, AKP hükümetinin bugüne dek yap-tığı her şeyin berhava olması anlamına da geliyordu. Davutoğlu’nun Doha’da salondan hızla çıkarak hiçbir açıklama yapmadan or-talıktan kaybolması da buna yorumlandı.

SUK’un tasfiyesi, Türkiye’nin Suriye politi-kasının yerle bir olması demekti. Ama em-peryalist hiyerarşi bozulmadı.

Suriye’de kartlar yeniden dağıtıldı

>> 6

MUHALEFETE ABD MAKYAJI

sayfa 2 | 17 kasım 2012 | gelecekkadın

Nurşen Yıldırımnursenyildirim@gelecekgazetesi.com

günebakan

25 Kasım

25 Kasım Kadına Yönelik Şiddetle Mücadele Günü’ne sayılı günler kala, egemenlerin her türlü şiddet yöntemine başvurması ve başta idam ce-zasının geri getirilmesi olmak üzere toplumdaki şiddet eğilimini tırmandırmaları Türkiye’yi dün-yada en fazla siyasi şiddet içinde bulunan ülkeler arasında geçen yılki 11. sıradan 5. sıraya yüksel-tiverdi.

Şiddetin her türlüsünün yoğun olarak yaşandığı bir yerde tabi ki kadınlar her zaman bunun kat-merlisini yaşamışlardır. Türkiye’de de kadına yö-nelik öldürme, tecavüz, taciz ve şiddetin her tür-lüsü yıllardır artarak sürüyor.

Ne yazık ki 2011’in 25 Kasım’ında kabul edilen İstanbul Sözleşmesi, 8 Mart 2012’de Meclis’ten geçen ailenin korunmasına yönelik yasa da kadı-na yönelik şiddeti önlemede etkili olamadı. Biz kadınlar olacağını da beklemiyorduk zaten. Çün-kü önce bu yasayı çıkaranların ve imzalayanların inanması gerekiyordu da ondan. Kadının ikinci sınıf varlık olduğunu düşünen ve bunu çok rahat ifade edebilen bir başbakanın ülkesinin meclisin-de çıkan yasa ancak göstermelik bir yasadan öte-ye geçemezdi.

“Toplumsal cinsiyet” tanımını yasadan çıkaran ve kadına yönelik şiddetle mücadelenin merke-zine aileyi koyan bir bakanlık ve hükümet politi-kalarının yansımaları da böyle olacaktır. Kolluk kuvvetleri, yargısı hepsi aynı zihniyetle baktık-ları müddetçe kadına gidecek hiçbir yer, kapısını açacak hiçbir ev bırakmıyorlar ne yazık ki. Özell-likle “uzlaştırma” denilen bir kavramı yargıya da yerleştirerek güya olumlu iş yaptıklarını söylü-yorlar. Kadına şiddet uygulayan erkekle kadını tekrar aynı mekana göndermenin neresi olumlu? 2012’nin ilk 10 ayında bile toplam 137 kadının öldürüldüğü, 195 kadının şiddete, 106 kadının tecavüze, 117 kadının ise tacize maruz kaldığı bir ülkede polislere, hakimlere ‘Kocandır, evine git, yalnız nasıl yaşayacaksın’ diyor. Sığınmaevlerinin olmadığı bir yerde gerçekten de o kadın nerede kalabilir başka?

Kadının bağımsız bir birey olamadığı ve kabul edilmediği, kendi bedeni hakkında karar vereme-diği, ancak ailenin içindeyse toplumda da kabul gördüğü, bunun dışında bedelinin ağır yaşandığı bir ülkede yine de kabuklarını kırmaya, kanatla-rını açmaya çalışan çok kadın var.

Bizler Dominik’teki diktatörlüğe karşı müca-dele veren ve Clandestine Hareketi’ni kuran üç kız kardeş gibi özgürlüklerimiz için kararlılıkla mücadele edeceğiz. “Kelebekler” rengarenk ka-natlarıyla bize yön gösterecekler. Ve yine bizler kelebeklerin kanatlarından aldığımız renklerle sokakları donattığımız gün, hiçbir kadın şiddet görmeyecek.

Şiddetsiz 25 Kasımlara..

AKP’NİN 10 YILDIR YÜRÜTTÜĞÜ KADIN POLİTİKASININ GÖSTERDİKLERİ

Geçtiğimiz günlerde bütün medya Zonguldak Cumhuriyet Savcısı Veli San’ın, Bülent Ece-vit Üniversitesi’nde düzenlenen Anadolu Adli Bilimler Tıp Kongresi’nde, ‘Türkiye’de ve Batı Karadeniz’de Cinsel Saldırı Suçları ve İstatisti-ki Bilgiler’ konulu sunumu gündemine taşıdı.Bu sunumda San, “Türk Ceza Kanunu’nun (Cinsel Dokunulmazlığa Karşı Suçlar) 102, 103, 104 ve 105. maddelerine göre işlenen suçlarda 2002’de Türkiye’de dosya sayısı 8 bin 146 iken bu sayı 2011’de 32 bin 988 olmuş-tur. Yani yüzde 400 civarında bir artış var,” dedi. Zonguldak’ta da cinsel suçlardaki artı-şın Türkiye ortalamasıyla aynı olduğunu ifade eden Savcı San, “2002’de cinsel saldırı ile ilgili Zonguldak’ta 196 dosya açılırken, 2011’de 342 dosya açılmıştır. Neredeyse Türkiye ile başa baş gitmiştir. Sinop’ta 2002’de 40, 2011’de 157 dosya, Karabük’te 2002’de 50, 2011’de 155, Bartın’da 2002’de 22, 2011’de 94, Kastamonu’da 2002’de 74, 2011’de 208 dosya açılmıştır,” diye-rek ortaya serdi çirkinleşen tabloyu. Yine baş-ka bir araştırmaya göre de erkekler Eylül’de 13 kadın öldürdü, 12 kadın ve iki oğlan çocuğuna tecavüz etti, 16 kadını yaraladı, 9 kadını taciz etti. Kocasından şiddet gören üç kadın intihar etti. Bunlardan ikisi tecavüzcüleriyle evlendi-rilmişti.

Tüm bu istatistikler sadece rakam değil ve de bu rakamların son on yılda artması tesadüf de-ğil. Bu rakamların gittikçe artan bir hatta sey-retmesi AKP iktidarının muhafazakarlık çizgi-siyle kuvvetli bir bağının olduğunu inkar etmek gerçeğe, bilime ve yaşama ters düşecektir. AKP İLERİ DEMOKRASİSİYLE birlikte kadına daha fazla yoksulluk, daha fazla şiddet, daha fazla savaş ve daha fazla ölüm getirmiştir.

Gözleri sımsıkı bağlı,elindeki terazisi de gittik-çe bozulan adalet ise tüm bu rakamların artma-sında en az hükümet kadar sorumlu. Vicdanları hâlâ sızlatan N.Ç davası bile sadece bir örnek. Örnekleri çoğaltmak ise maalesef çok kolay. Anayasası ERKEK olan bir ülkenin mahke-meleri de her olayda ERKeklik ispatında... Suç oranı artıyor ama bu suçlar cezasız kalıyor. Ce-zasız kalan her suç başka bir suça gebe kalıyor...Ve sürekli çoğalıyor.

AKP’nin 10 yıldır yürüttüğü kadın politikala-rıyla, başbakanın söylemleriyle, şiddet gören kadınlarla, kaybettiğimiz kadınlarla durum ye-terince ortada...

Bu istatistik rakamlarının gittikçe azaldığı, sıfı-rı bulduğu... Kadınların hayatının istatistik ko-nusu olmadığı günlerde yaşamak umuduyla...

sayfa 3 | 17 kasım 2012 | gelecek güncel

Başbakanın tutumunu siyasetin konusu olarak mı ele almak gerekir yoksa psikiyatrinin konusu ola-rak mı ele almak gerekir bilemiyorum.

Öyle sözler söylüyor, öyle tutumlar gösteriyor ki şaşırmamak güç doğrusu.

Geçenlerde Endonezya’ya demokrasi forumuna ka-tılmak için gitmişti.

Başbakan demokrasi forumunda idamı savundu.

Tutumu o denli patolojikti ki İtalyan parlamenterin sorusu üzerine Dışişleri Bakanı Davutoğlu bile ‘bi-zim idam gibi bir gündemimiz yok, başbakanımız Brevic için söyledi o sözü,’ dedi.

Oysa başbakan halkın yüzde yetmişi idam cezası-nın geri gelmesini istiyor derken kastettiği tam da Türkiye’ydi.

Aynı başbakan, Türkiye’nin en önemli gündem maddesi olan açlık grevleri için de ‘açlık grevi falan yok’ demişti. Ardından Adalet Bakanı 680 kişinin açlık grevinde olduğunu söyledi. Şimdilerde ise bu sayı binleri çoktan aşmış durumda.

Yine açlık grevleriyle ilgili olarak BDP’lilere ithafen ‘bunlar açlık grevleri sırasında kuzu kebap yediler,’ dedi. Sonra anlaşıldı ki ne yenen kuzu kebaptı ne de açlık grevleri zamanında yenmişti.

Başbakan Endonezya’dayken görece ılımlı bir or-

tam oluşmuştu, hükümet sözcüleri ve Adalet Ba-kanı daha ılımlı sözler sarfediyorlardı. Başbakan Endonezya’dan döndükten sonra ortamı dinamit-ledi, çıkmaza sürükledi, çatışmayı boyutlandırdı. Oysa şimdiye dek açlık grevleri bitebilirdi.

Yine geçenlerde 29 ekim kutlamalarında polis ba-rikatını kaldırın emrini veren polis şeflerine deme-diğini bırakmamıştı. Oysa çatışma çıksa ne güzel olacaktı!..

Ne garip bir durumla karşı karşıyayız. Başbakan yalan söylüyor, kamuoyunu aldatıyor ve dahası olay çıkmadığı, kan dökülmediği için hayıflanıyor. Çıkması için çaba sarfediyor. Sizce bunda bir tu-haflık yok mu? Bu ruh halinin sağlıklı olduğunu kimse iddia edemez. Belki başbakan zil zurna deli değildir ama takip ettiği siyasal strateji onda derin bir nevrotik hal yaratmıştır.

İşin daha somutu şudur: Başbakan gözlerini cum-hurbaşkanlığa dikmiş durumda, cumhurbaşkanlığı aklından bir an olsun çıkmıyor. Cumhurbaşkanlı-ğıyla yatıyor, onunla kalkıyor.

Bu durum öylesi marazi bir haleti ruhiye oluştur-muş ki bu yolda risk olabilecek her şey onda muaz-zam bir infial yaratıyor.

Bu risklerin başında da Kürt meselesi geliyor.

Kürt meselesinin en sivri ucu da bugün açlık grev-leri.

Kürtlerin hâlâ direniyor olması onda tarifsiz bir öfke patlamasına yol açıyor. Bir tür nevrotik atak yaşamasına sebep oluyor.

Başbakan cumhurbaşkanlığı hedefine, Kürt direni-şini bastırmadan uzanamayacağını gayet iyi biliyor. Bu sebeple kendi programına aldığı konuları sırf

Kürtler de talep ediyor diye engelliyor. Kürt direni-şini ezmek istiyor. Aynı zamanda hedefine ulaşmak için MHP oylarını avlamak istiyor ve bu sebeple bu şoven politikalardan medet umuyor. Oy oranların-daki hissedilir düşüş onu daha da hırçınlaştırıyor.

Osmanlıdan cumhuriyete tevarüs etmiş devlet ak-lıyla, ‘kimse benden bir şey talep edemez, istersem ben veririm’ demeye getiriyor. “Komünizm gele-cekse onu da biz getiririz” diyen Kemalist akıl ne ise aynı aklı başbakanın da taşıdığı görülüyor.

İsrail cezaevlerinde açlık grevine başlayan Filistin-li tutsakların taleplerinin karşılanması için çaba-layan Erdoğan Türkiye cezaevlerindeki Kürtlerin (aynı zamanda kendi vaatleri de olan) taleplerine kulaklarını tıkıyor.

Sanırım bu istikameti siyasetin konusu olarak ele alsak da, psikiyatrinin konusu olarak ele alsak da sonuç değişmiyor. Başbakan kendi gelecek hesap-larına koskoca bir ülkenin geleceğini feda ediyor. Kendi adına da büyük bir kumar oynuyor.

65. günde hâlâ şantaj diyebildiğine göre başbaka-nın vicdanına hitap etmenin anlamı yok. Ama 66. günde hayatını kaybeden Boby Sands’ı hatırlatarak belki aklına hitap edebiliriz. Thatcher tüm Kuzey İrlanda açlık grevine yatsa taleplerin kabul edilme-yeceğini söylemişti. Thatcher sonrasında ise bu ta-lepler ve daha fazlası kabul edildi. Ancak Thatcher açlık grevinde Boby Sands ve 9 yoldaşının, ardın-dan başlayan olaylarda da yüzlerce insanın ölümü-ne yol açtığı için tarihe bir katil olarak geçti. Son-rasında “Sands ve yoldaşlarının yürekliliğine saygı göstermek mümkündü,” diye yazacaktı.

Bugün 65. gün ve 66. güne yalnızca 1 gün var!

16 Kasım 2012

pertavsız

66. güne yalnızca 1 gün var!Rıdvan Turanridvanturan@gelecekgazetesi.org

Meclis Darbe ve Muhtıraları Araştırma Komisyonu derin devlet yapılanmasının önemli isimlerinden ol-duğu bilinen ve Susurluk davasından aldığı ceza ne-deniyle Aydın Yenipazar Kapalı Cezaevinde bulunan Mehmet Ağar’ı dinledi. Komisyon üyesi yedi milletve-kilinin Ağar ile cezaevinde yaptığı görüşme yaklaşık dört saat sürdü.

“İşkence Sert Sorgu Yöntemidir”

Komisyon üyelerinin görüşme sonrası Mehmet Ağar’a sorulan soruları ve verdiği cevapları aktar-dıkları açıklamalar insanı hayrete düşüren nitelikte. Görevde bulunduğu ve bakanlık yaptığı dönemde yapılan işkencelerin sorulmasına Mehmet Ağar ‘Sert sorgu yöntemiydi onlar’ diye cevap vermiş. Tam da bir işkenceciye yakışacak bir cevap olmuş tabiî ki. Özal suikasti ile ilgili bir şey bilmediğini söyleyen Ağar, de-rin devletle ilgili soruya da derin devleti sahiplenen bir cevap vermekten geri durmamış. Derin devletin ne olduğunu soran CHP milletvekili Ahmet Toptaş’a, Mehmet Ağar ‘Derin devlet, Musul ve Kerkük’ten başka toprak kaybetmemektir’ diye cevap vermiş. İsrail’den alınan ve kayıp olan silahlarla ilgili soruya da ‘Mücadele için bu gerekiyordu’ yanıtını veren Ağar, silahların kaydının olmadığının hatırlatılması üzerine ‘Evet, bunların kaydı olmaz’ cevabını vermiş.

Bu Rahatlık ve Güven Niye?

Görüşme sonrası basına ve kamuoyuna açıklama ya-pan komisyon üyelerinden olan AKP Manisa Millet-

vekili Selçuk Özdağ, Mehmet Ağar’ın oldukça moralli olduğunu söyledi. Sorulan sorulara verdiği cevaplar-daki rahatlıkta cabası. İşkenceyi sahipleniyor, derin devleti normalleştiriyor ve kayıt dışı yapılan işler için-de hiç çekinmeden zaten öyle yapılıyor diyebiliyor. Bu cevaplar AKP’nin darbeleri araştırma komisyonunun tiyatrodan ibaret olduğunun da göstergesi oluyor. Mehmet Ağar kendisine hiçbir şey olmayacağından

oldukça emin ki bu kadar rahat bu cevapları verebili-yor. Ağar bulunduğu yerden kendi döneminde yaptığı icraatların çok benzerinin bugün AKP iktidarı tara-fından da uygulandığını görüyor. Kürtlerin katledil-mesi sürüyor, işkence ve yargısız infazlar devam edi-yor. Bin operasyonun üzerine on yılda binler eklendi. Bu rahatlık kendisi hapiste fikri iktidar da olduğu için olabilir mi acaba?

Mehmet Ağar’dan Akıllara Zarar Yanıtlar

sayfa 4 | 17 kasım 2012 | gelecek

Başbakan Çözüm İstemiyor

Cezaevlerinde sürdürülen açlık grevleri 60’lı günleri arkasında bırakıyor. Hastalar, yaşlılar ve çocuklar dı-şında bütün PKK, PJAK ve KCK tutukluları açlık gre-vine başladı. Bu sayı on bini buluyor. 12 Eylül günü açlık grevine giren ilk grup kritik eşiği çoktan aştı. Her an ölüm yaşanabilir. Yüzlerce insan ölüm kadar kötü bir sonuç olan Wernicke-Korsakoff hastalığına yaka-lanmak üzere. Geçtiğimiz yıllarda defalarca şahit ol-duğumuz, en son 2000 yılındaki cezaevi katliamı son-rasında gördüğümüz, insanlığımızı yaralayan tablo ile yine karşı karşıya kalacağımız günlere doğru hızla yaklaşıyoruz. Böyle korkunç bir tabloya doğru ilerle-diğimiz gün gibi ortada iken ölümle ve kalıcı hasta-lıklarla yüz yüze olan insanların durumu Başbakan’ın umrunda bile değil. Üstüne üstlük idamı geri getir-mekten bahsederek barış umutlarını iyice azaltıyor. Barış için daha önce birçok fırsat kaçırılmıştı. AKP hükümeti ve Başbakan da her yerde barış istemediği-ni, çözüm istemediğini, ölüm ve kan istediğini bağıra bağıra söylüyor.

Başbakan Saçmalıyor!

Endonezya ve Brunei ziyaretleri dönüşü sırasında uçakta yaptığı açıklama ile idamı geri getirme niyetini ortaya koyan Başbakan Erdoğan, aklınca Kürt halkını alttan alta tehdit ediyor. Suriye politikasında başarısız-lığa uğrayan, Kürt sorununda hiçbir çözüm üreteme-yen ve açlık grevi eylemleriyle bu çözümsüzlükte dibe vuran Başbakan, idam tartışmaları ile hem gündemi değiştirmeye çalışıyor hem de çaktırmadan tehdit edi-yor. Roboski katliamının hemen akabinde kürtaj tar-tışmaları ile gündemi değiştirmeye çalışan Başbakan, yine aynı yöntemle açlık grevlerinde ölümlerin her an yaşanabileceği bugünlerde idam tartışmaları ile gün-demi değiştirmeye çalışıyor. Ciddiye dahi alınmaya-cak bu öneriye verilecek tek yanıt var: Tayyip Erdoğan SAÇMALAMA!

Başbakan Yeni İş Edinmiş; Lokma Sayıyor!

On beş gün önce Ahmet Türk’ün evinde BDP’li vekil-lerin ve yöneticilerin yer sofrasında çekilmiş fotoğra-fını göstererek sanki fotoğraf yeni çekilmiş gibi “İçer-dekiler açlık grevi yaparken, bunlar kuzu kebap yiyor” deme utanmazlığını göstermişti. Bu hafta da geçtiği-miz Eylül ayında 38 yıl sonra ilk kez Diyarbakır’a gi-den bilim insanı ve yazar İsmail Beşikçi ile Diyarbakır Büyükşehir Belediye Başkanı Osman Baydemir’i ye-mek yerken gösteren bir fotoğrafı yine kendi medya-sının referansı ile sanki yeni bir olaymış gibi kamu-oyuna yansıtıyor ve bu sefer de “Şiş kebap yiyorlar” diyerek aynı utanmazlığa devam ediyor. Başbakan bu-nunla da yetinmiyor, açlık grevindeki vekillerle ilgili “Bunların bazılarının ciddi şekilde rejim yapmaya da ihtiyaçları var” diyerek dalga geçiyor. Ülkenin sorun-larına çözüm üretmesi gereken Başbakan, bedenini ölüme yatırmış insanlarla dalga geçiyor, üstüne üstlük sürekli yalan söylüyor.

Müslüman Başbakan’dan Müslümanlığa Yakışma-yan Hareketler

İslam dininin temel özellikleri arasında inancın ve imanın gerektirdiği zorunluluklarla birlikte toplumsal yaşamı düzenleyen ve insanları doğruluğa sevk eden kurallar ve teamüller de ön plana çıkar. Gerek İslam

dininin yazılı kuralları gerekse İslam peygamberi Hz. Muhammed’in hadisleri, inançlı müminlerin yaşamı-nı düzenler. Bu kural ve teamüllerden en önemlilerin-den birisi yalan ve iftira ile ilgilidir. Kuran’ı Kerim ve peygamberin hadisleri Müslüman’a yalanı ve iftirayı yasaklar ve bu hareketlerden uzak durmayı öğüt-ler. Başbakan Erdoğan kendisini her fırsatta inançlı ve dürüst bir Müslüman olarak tanımlamaktan geri durmuyor ama kendi inançlarıyla ters düşmekten de hiç utanmıyor. Önce tüm dünyanın gözü önünde, Almanya’da, “Açlık grevi yok” diyor, yalan söylüyor. Ardından sürekli olarak açlık grevinde olan insanlara “Kuzu kebap, şiş kebap yiyorlar” diyerek iftira atıyor. En önemlisi de bütün bunları gerçeği bile bile yapıyor. Bilerek yalan söylemek ve iftira atmak Müslümanlığın en ağır suçlarından. Yalan ve iftira dışında İslam dini-nin başka kural ve teamüllerini de çiğniyor Başbakan. Başkasının rızkına göz dikmek, lokmasını saymak İs-lam dininin en çok ayıplanan davranışları arasındadır. Başbakan işi gücü bırakmış BDP’lilerin lokmaları-nı sayıyor. Bunu yokluktan yapsa bu çabayı yine bir mantığa büründüreceğiz ama lüks otellerdeki zengin iftar menülerini, açlıktan kırılan Somali’ye pahalı ziy-net eşyaları ile yapılan ziyaretleri de biliyoruz biz. Hal böyle iken başkasının rızkına göz dikmek, lokmasını saymak büyük ayıp oluyor.

Anadilde Savunma Hakkı Bu Değil!

TBMM İnsan Haklarını İnceleme Komisyonu, ana-dilde savunma ile ilgili hazırlanan tasarıyı kabul ede-rek Meclis’e yolladı ancak açlık grevindeki tutsakların taleplerini karşılıyoruz diye sunulan tasarı baştan ölü doğdu. Bu tasarı talepleri karşılamaktan uzak ve in-sanları aldatmaktan öte bir anlam taşımıyor. Tasarının konuyla ilgili bölümünde, ‘meramını anlatabilecek ölçüde Türkçe bilen sanık; iddianamenin okunması ve esas hakkında mütalaanın verilmesi üzerine sözlü savunmasını kendisini daha iyi ifade edebileceğini be-yan ettiği başka bir dilde yapabilecek. Sanık, savunma yapacağı oturumda tercümanını hazır bulunduracak. Bu imkân, yargılamanın sürüncemede bırakılmasına yönelik olarak kötüye kullanılamayacak’ deniyor. Bu tasarıda öncelikli olarak anadil hakkı hiçbir şekilde ta-nınmıyor. ‘Meramını anlatabilecek kadar Türkçe bile sanık’ diyerek Türkçe bilmeyi yine ön şart koşuyor. Ayrıca tasarı sadece sözlü savunma hakkı tanıyor ve bunu da bin türlü şarta bağlıyor. Esas hakkında mü-talaanın verilmesi demek yargılamanın son aşaması demek oluyor. Yani yargılanan ve anadili Türkçe ol-mayan kişiye mahkeme bitme aşamasına gelene kadar

yine konuşamazsın demek oluyor bu tasarı. Kendi dilinde yazılı savunma hakkı da verilmediği için yine resmi olarak Türkçe dışında bir dil tanınmamış oluyor. Anlaşıldığı üzere Meclis’te yaptıkları gibi Kürtçe’ye yine bilinmeyen bir dil tanımlaması yapmaya hazırla-nılıyor. Bu haliyle bu tasarı hiçbir şekilde tutsakların taleplerini karşılamıyor. Ama yapılmak istenenin Ab-dullah Öcalan üzerindeki hukuksuz tecridin kaldırıl-ması isteğini referans göstererek ‘biz isteklerini yerine getirdik, bunların derdi Öcalan’ın serbest kalması’ gibi manipülasyonların önünü açmak olduğu aşikâr.

Kürt Halkı Barış İstiyor,Başbakan Kin ve Nefret Kusuyor!

güncel

Köşeye sıkışan Başbakan Erdoğan şirazesini yitirdi, yalan söylüyor, iftira atıyor, saçmalıyor.

Açlık Grevine Giren Milletve-kili Sayısı da Artıyor!

Daha önce cezaevinde tutuklu bulunan Şırnak Milletvekilleri Selma Irmak ve Faysal Sarıyıldız açlık grevine başlamıştı. Çözüm için ve ölümleri engellemek adına her türlü çabayı gösteren BDP ve dışarıdaki BDP’li vekillerden bazıları da ceza-evlerindeki tutuklulara destek vermek için açlık grevine başladı. 9 Kasım günü BDP’li vekiller Öz-dal Üçer ve Emine Ayna açlık grevine başlamıştı. 10 Kasım günü de milletvekilleri Gülten Kışanak, Aysel Tuğluk, Sırrı Süreyya Önder, Adil Kurt, Se-bahat Tuncel ve Diyarbakır Büyükşehir Belediye Başkanı Osman Baydemir Diyarbakır’da süresiz-dönüşümsüz açlık grevine başladı. Diyarbakır Ba-ğımsız Milletvekili Leyla Zana da Meclis’teki oda-sında süresiz-dönüşümsüz açlık grevine başladı.

12 Kasım günü BDP Grup Başkanvekili İdris Ba-luken Meclis’te düzenlediği basın toplantısı ile BDP’nin bundan sonraki tavrını anlattı. Baluken şöyle konuştu: “Bundan sonra BDP tarafından gö-rüşme talebi olmayacaktır. Somut adım atmada, AKP ve hükümetin hiçbir duyarlılık göstermedi-ğinin farkındayız. AKP, ülkeyi böylesine çatışmalı bir sürecin içine sokmak istemiyorsa, açlık grev-lerinde yüzlerce cenazenin çıkmasını istemiyorsa, bir an önce somut adım atmalı. Bunu yapmak bir hükümetin, bir başbakanın sorumluluğudur. Hiç-bir şekilde bunu siyasi malzeme, siyasi polemik konusu olarak bu saatten sonra ele almamalı. Bu saatten sonra gösterilecek her duyarsızlık, iktida-rın sorumluluğunu daha da perçinleştirecektir. Çıkacak her cenazeden AKP hükümeti, Adalet Bakanı, Başbakan sorumludur ve tarihe de bu şe-kilde not düşülecektir. Umarız bu taleplerin yeri-ne getirilmesinde somut adımlar atılır.”

sayfa 5 | 17 kasım 2012 | gelecek güncel

hasbihal

“Ne olur artık bırakın”Serap Güneş

serapgunes@gelecekgazetesi.org

Açlık grevleri sürüyor. Özellikle Kürt illerinde halk kitlesel eylemlerle direnişçilerin taleplerini sahipleniyor. Bilindik görüntüler yansıyor eylemlerden. BDP milletvekillerine alenen saldırılar, çocukların üzerine panzer sürmeler, yo-ğun gözaltı ve tutuklama terörü ve ışıklarını yakıp söndü-renlere “halkın huzurunu bozmak” suçlamasıyla kesilen cezalar. Oysa Kürt illerinde bu eylemlerden huzuru bozu-lacak tek “halk”, güvenlik güçleri!Avrupa Parlamentosu’nun Yezidi-Kürt eski vekili Feleknas Uca havaalanından Türkiye’ye giriş yaparken üzerinde B1 vitamini bulunduğu gerekçesiyle gözaltına alınıyor. Önce Yabancılar Şubesi’ne, ardından Terörle Mücadele’ye götü-rülüyor. Suçlama mı? “Arşivde PKK/KCK içerisinde üst düzeyde faaliyet yürüttüğüne ilişkin ifade beyanlarının tespit edilmiş olması.” İfade beyanı… Bu kadar basit!Hükümetin Deli Dumrul misali uçak indirmelerine bir de başka ülkelerin vekillerini TMŞ’ye almak eklendi.Başta Başbakan’ın insaniyetten yoksun saçmalamaları ol-mak üzere hükümet kanadının tavrı pek iç açıcı değil. Du-rum ancak “şaftı kaymış”lıkla açıklanabilir. Suriye’de kur-duğu oyun düzeni, Suriye Ulusal Konseyi’nin bizzat ABD tarafından kenara alınmasıyla darmadağın olan hükümet, start noktasında üst üste hatalı çıkış yapan atletler gibi hı-zını alamayıp gerisin geri başladığı noktaya dönüyor. Kredi kuruluşları hükümetin sırtını sıvazlamak için kanaat not-larını yükseltse de ekonominin reel notları düşüyor. Davul zurnayla başlayan Ergenekon davalarında ipin ucu kaçtı. Konsantrasyon kaybının sonuçlarını, hâkimlerin gizli ta-nıkları deşifre etmesiyle, “gündemi sarsacak açıklamalar” yapması umulan tanıkların fos çıkmasıyla görüyoruz.Cemaat-AKP sürtüşmesi ise olağan gündemlerden biri ha-line geldi. Cumhuriyet Bayramı kutlamalarında restleşen Başbakan ve Cumhurbaşkanı, tutuklu gazeteciler mesele-sinde bir kez daha ayrı düştüler. Ve bu ayrılığın altında bir “iyi polis-kötü polis” senaryosunun aksine ciddi yarılma-lar yatıyor.Devamcısı olduğunu iddia ettiği geleneğin başbakan olmuş bir liderinin asıldığı gerçeğini unutmuş görünen Erdoğan, Uludere katliamında topu taca atmak için kullandığı suni gündem yaratma taktiğini bu kez de açlık grevleri için devreye soktu ve idam cezasını gündeme taşıdı. Başbakan, MHP lideriyle tartışmanın halay başlığını yaparken, devir-diği çamları bakanları ve başbakan yardımcıları topladı.Medya ise bildiğimiz gibi… Öyle bir kampanya yürütü-lüyor ki keşke açlık grevlerinin ilk haftalarında süren üç maymun tavrı devam etseydi diyor insan. Kirli savaşın zir-vede olduğu 90’larda, 28 Şubat’ta veya daha yakın tarihli olarak 27 Nisan’da şahit olduğumuz psikolojik harp yeni-den devreye sokulmuş durumda. Sadece medya kuruluş-larının sermaye ve devletle ilişkisi ve basının bağımsızlığı değil mesele. Bugün artık, her türlü özgürlük için olduğu gibi basın özgürlüğünün de önünde kocaman bir tutukla-ma tehdidi var. Düşünün, başka bir ülkenin milletvekilinin “ifade beyanına” dayanılarak gözaltına alınabildiği bir ül-kedeyiz!Bülent Arınç açlık grevlerinin 63. gününde “Ne olur artık bırakın” demişti, henüz ölüm olmamışken…Gerçekten de, ne olur artık bıraksanız?İnkârı, yalanı, psikolojik harbi artık bıraksanız, ne olur?Hep muktedir olmasanız, bir kere de insan olsanız, ne olur?

15 Kasım’da, 3 İsrailli Gazze’den fırlatılan roket sonucu öldürüldü. Bu, İsrail’in 14 Kasım itiba-riyle 3’ü çocuk ve kadın 13 Filistinliyi öldürmesi ve 26’sı çocuk, 25’i kadın 115’ini yaralamasının ardından yaşandı.

Ama dünya medyası, elbette bu saldırıyı gör-mezden gelecek ve İsrail’in Gazze’nin roket ate-şini durdurmak için saldırmasını meşru görecek. ABD’nin ilk açıklaması ezber bozmadı nitekim: İsrail’in meşru müdafaa hakkını destekliyordu.

Filistinliler İsrail’e genellikle saldırılara yanıt ola-rak roket fırlattı ve çatışmayı yükseltmekten dai-ma kaçındı ve ateşkesi sahiplendi.

İsrail söz konusu olduğunda Batı medyası “ateş-kesi kimin bozduğunu, çatışmayı kimin başlat-tığını” belirlemenin zor olduğunu iddia etse de gerçek hep op-ortada duruyordur.

29 Ekim’de basına “taraflar arasında ani bir çatış-ma patlak verdiği” haberi yansıdı ve Gazze’den İsrail’e 26 füze fırlatıldı. Haberlere göre yaralanan yoktu. Çatışmanın arkasında, İsrail’in askerlerine havan topu attığını iddia ettiği bir Filistinliyi öl-dürmesi vardı. Bunun sonucunda Gazze’den ro-ket fırlatıldı, akabinde ise İsrail uçağı Gazze’deki hedefleri vurdu. 29 Ekim’deki söz konusu çatışma bundan saatler sonra yaşandı.

4 Kasım’da İsrail ordusu, “silahsız ve akli dengesi yerinde olmayan bir adamı”, sırf işgal altındaki Gazze Şeridi’nde kendi dayattığı “tampon” bölge yakınında yürüyor diye vurarak öldürdü.

Ahmed Ebu Dakka’nın öldürülmesi

8 Kasım’da, İsrail işgal güçleri Gazze Şeridi’ne bir operasyon düzenleyerek bir çocuğun ölümcül şe-kilde yaralanmasına sebep oldular.

Filistin İnsan Hakları Merkezi’ne (PCHR) göre: “Filistin topraklarına ayrım gözetmeksizin ateş açtılar. Ateşe bir İsrail helikopteri de eşlik edi-yordu. İşgal güçlerinin ayrım gözetmeyen ateşi sonucunda 13 yaşındaki Ahmed Yunus Kader Ebu Dakka karnına aldığı kurşunla ciddi şekilde yaralandı. Ahmed vurulduğunda İsrail askerleri-nin bulunduğu noktadan neredeyse 1500 metre uzakta bulunan ailesinin evinin önünde arkadaş-larıyla futbol oynuyordu. Ahmed, aldığı yara so-nucunda yaşamını yitirdi.”

9 Kasım’da, Ahmed’in öldürülmesinden bir gün sonra, Gazze’den fırlatılan iki roket İsrail’i vurdu.

Filistinliler İsrail ordusuna saldırır, İsrail ise sivilleri öldürür

10 Kasım’da, Filistin direniş güçleri Gazze sınırı yakınında bir İsrail askeri aracına saldırdılar ve 4 işgal askerini yaraladılar. İsrail bunu takiben Gazze’deki sivil yerleşimlerine saldırdı. Takip eden 72 saat içinde, İsrail güçleri 7 Filistinliyi öl-dürdü. PCHR’ye göre, ölenlerin beşi sivil, bunla-rın 3’ü çocuktu. 6’sı kadın ve 12’si çocuk 52 kişi ise yaralandı.

“Ölümlerin dördü ve yaralanmaların 38’i, İsrail’in Gazze’nin doğusundaki bir mahallede yapılan futbol maçına düzenlediği saldırıda yaşandı,” di-yordu PCHR raporu. Bunun üzerine Filistinliler İsrail’e roket fırlattı.

Ateşkes görüşmeleri

İki günlük roket saldırısının ardından Kassam 11 Kasım’da saldırıda bulunmadı. Bunun anlamı ateşkes görüşmesiydi.

Israel’s Ynet gazetesi 11 Kasım’da şu haberi geçti: “Mısır istihbarat yetkilileri mevcut çatışmaya ba-şarıyla arabuluculuk etti. Haber İsrail kaynakla-rınca doğrulanmadı. Üst düzey Mısırlı kaynakla-ra göre hem Hamas hem de İslami Cihad İsrail’in Gazze’ye dönük hava saldırısını sona erdirmesi halinde ateşi kesmeyi kabul etti. Kahire merkezli kaynaklar İsrail’in can kaybı yaşanmaması kay-dıyla Gazze’nin roket saldırılarına karşılık ver-memeyi kabul ettiğini söyledi.”

12 Kasım’da, Kassam’ın Twitter hesabına göre İsrail’e iki roket fırlatıldı. Bu, İsrail’in Gazze’ye dönük iki günlük hava saldırısı sürecinde yaşan-dı.

Ateşkes sağlandı

Reuters’in 13 Kasım tarihli haberi: “Beş günlük şiddetin ardından İsrail ve Filistinliler geri adım attı ve Gazze’de yeni bir savaşın eşiğinden dönül-dü. Gazze’deki Hamas hükümetinin başbakanı İsmail Haniye, silahlı grupların ateşkes konusun-daki tavrını överek ‘İsrail’in de uyması halinde ateşkesi sürdüreceklerini açıklayarak büyük bir sorumluluk sergilediler,’ dedi.”

Bir İsrail geleneği: Ateşkes bozuluyor

İsrail 14 Kasım’da Hamas askeri şefi Ahmed El-Cebari’yi yargısız infaz etti. Sonrası, masumların kanıyla yazılan bildiğimiz trajik öykü.

İsrail’in ateşkesleri bozma konusunda uzun bir geçmişi var ama bunu herhangi bir Batılı med-ya kuruluşundan duyamazsınız. Kasım 2008’de, bir aylık ateşkesi bozmuş ve Aralık 2008 ila Ocak 2009 arasında 1400 Gazzeliyi katletmesinin ba-hanesi yapacağı bir kriz yaratmıştı.

Ayrıca unutulmamalı ki İsrail ve Filistin simetrik taraflar değiller. Gazze küçük, yoksul, kuşatılmış bir bölge, yüzde 80’i mülteci olan 1,6 milyon ki-şiyi barındırıyor. Dünyanın nüfus yoğunluğu en yüksek yeri. İnsanlar çatılarda kendi icat ettikleri yöntemlerle sürdürdükleri tarımla hayatta kal-maya çalışıyorlar.

Suriye mücahitleri nerede?

İsrail’in Gazze saldırısına cephe alan güçler ara-sında ABD’nin Suriye kampanyasında yer alan tek bir ülke veya örgüt yok. Ayinesi iştir kişinin, lafa bakılmaz. Çok timsah gözyaşı göreceğiz, çokça kınama duyacağız. Ama somut tek bir adım olmayacak. Bunların hepsi ABD öncülü-ğünde yeniden dağıtılacak Ortadoğu pastasın-da kendilerine ayrılacak kırıntıların peşindeler. Suriye’deki “bıyıksız-sakallı” mücahitler elbette Gazze’ye koşmayacak. 2006 Lübnan Savaşı’nda direnişi destekleyen Suriye’yi mahvetmekle meş-guller. Türkiye, “Mavi Marmara baskınını yar-gılıyoruz” tiyatrosunu sahneleyedursun, İsrail’le ticaret katlanarak sürüyor. Eski askeri anlaşmalar konusunda çıtları çıkmıyordu ama yeni anlaşma yapmama iddialarının da boş olduğu “casus uçak anlaşması”nın basına yansımasıyla ortaya çıktı.

İsrail Gazze ateşkesini nasıl bozdu?

sayfa 6 | 17 kasım 2012 | gelecek

Arap halk ayaklanmalarının Libya’da emperyalist müdaha-le ile zehirlenmesinin ardından, Suriye’de 2011 yılının Mart ayın-da başlayan olayların kaderi ko-nusunda şüpheler mevcuttu. Halk ayaklanması antidemokratik Suri-ye rejimini parçalayabilecek miy-di? Tabandan gelen tepki ülkede siyasal bir dönüşümü sağlayabile-cek miydi? Suriye rejimi ayaklan-maya nasıl bir tepki verecekti? Bu karşı karşıya gelişin açığa çıkara-cağı enerji Batılı güçler tarafından Ortadoğu’daki emperyalizm karşıtı direniş ekseninin bir parçası sayı-lan Suriye’yi düşürmek, en azından nötrleştirmek için kullanılacak mıydı?

Suriye’de bir grup gencin Mısır’da-ki Tahrir sürecinden etkilenerek yazılama yaparken gözaltına alına-rak işkence görmeleri, sonrasında da halkın buna tepki olarak sokak-lara çıkması ile başlayan kendili-ğinden süreç, Libya’daki gibi bir müdahaleyi göze alamayan emper-yalistlerin bu kez başka yöntem-lerle sürece dahil olmasıyla tıpkı Libya’daki gibi boğuldu.

Batılı emperyalist güçler, Suri-ye’deki ayaklanmaya bölgedeki işbirlikçileri üzerinden askeri ve mali olarak bütünlüklü şekilde müdahaleye giriştiler. Türkiye bu sürece AKP iktidarının yeni Os-manlıcı hayalleri ve bölgesel güç olma hırsı ile dahil oldu. Suudi-ler ve Körfez’deki diğer işbirlikçi Arap ülkeleri, AKP’nin bu hırsını iyi kullanarak ellerini kire bulaş-tırmadan dahil oldular. ABD’nin ise kılını kıpırdatması bile gerek-miyordu. Bölgede Irak işgalinden bu yana süregelen varlığı ve dene-yimi, dilediği an dilediği mali ve

askeri kaynakları seferber edebil-mesini sağlıyordu. ABD Dışişleri Bakanı Clinton, adeta bir orkestra şefi gibi yönetiyordu süreci.

Geçtiğimiz günlerde Katar’ın Doha kentinde düzenlenen toplantı da maestro Clinton’ın tek bir baton hareketiyle işbirlikçilerin sıraya dizilmesi sonucu gerçekleşti.

Clinton’ın Suriye Ulusal Konseyi’nin süreci götüremediği ve tasfiye edilerek muhalefetin ye-niden şekillendirilmesi gerektiği çağrısını yapması ardından, bölge-deki tüm işbirlikçiler 7 gün boyun-ca Doha’daki bir otelde toplandılar.

Suriye Ulusal Konseyi’nin tasfiye edilmesi demek, AKP hükümetinin bugüne dek yaptığı her şeyin ber-hava olması anlamına da geliyor-du. Davutoğlu’nun Doha’da salon-dan hızla çıkarak hiçbir açıklama yapmadan ortalıktan kaybolması da buna yorumlandı. SUK’un tasfi-yesi, Türkiye’nin Suriye politikası-nın yerle bir olması demekti. Ama emperyalist hiyerarşi bozulmadı.

Toplantının sonunda gruplar ara-

sında büyük ölçüde ittifak sağ-landığı bildirildi. Taraflar geçiş hükümetinin başkanı konusunda anlaşma sağlamıştı. Suriye Ulusal Konseyi, anlaşma maddelerinden memnun kalmasa da ABD’nin rest çekmesi ile sesler kısıldı.

Dört gün süren muhalefet toplan-tısında “Suriye İçin” adı altında yürütülen müzakerelerde Riyad Seyf ’in geçiş hükümeti önerisi ka-bul edildi. Suriye Ulusal Konseyi ve diğer muhalif örgütlerin yeni oluşumdaki konumu, geçiş hükü-metinin başkanının kim olacağı, askeri üst komuta ve hukuk komi-tesi oluşturulması konuları tartı-şıldı.

SUK, bu toplantının hemen ön-cesinden kendisine Hıristiyan bir başkan “seçerek” durumu kurtar-maya çalışsa da, neticede ortaya çıkan tabloda bu muhalefette yine tek bir kadın, farklı inanç, millet gerçekten temsil edilmiyordu.

Görüşmeler sonucunda, geçiş hü-kümetinin yanı sıra “Suriye Ulusal Koalisyonu’” (SUKO) adlı yeni bir

çatı örgüt kurulması üzerinde de anlaşmaya varıldı.

Kendisine “Özgür Suriye Ordusu” adını veren çetenin ipliğinin pa-zara çıkması sonucu, bu çeteleri kontrol edecek bir askeri konseyin de oluşturulması kararlaştırıldı.

Türkiye’nin Suriye masasına her şeyini koymasına rağmen, masa-ya hiçbir şey koymayan ABD’nin Clinton’ın ağzından çıkan tek bir sözle oyunu değiştirmesi, epeyce sinirleri hoplatmış olmalı.

Bu toplantının ardından Türkiye hırsını Suriye Kürtlerinden çıkar-mak için çeşitli adımlar attı. Hatta çıkarılan tezkerenin Suriye’de şu anda statü kazanmış ve ÖSO’nun da Esad’ın da katliamlarına bulaş-mayarak bağımsız duruşunu koru-muş Kürtleri bastırmak için kul-lanılacağı yorumları yapıldı. Kürt bölgelerinde ÖSO ile çatışmalar yaşandı. Basına, Kürt bölgelerine giremeyen ÖSO çetelerinin Türk ordusunun yardımı ile Türkiye topraklarından sokulduğu bilgileri yansıdı.

Ardından Ceylanpınar ve Mürşitpınar’ın boşaltıldığı bilgi-leri geldi. Bu da Türkiye’nin Batı Kürdistan’a yönelik müdahale ha-zırlığı olarak yorumlandı.

Ancak görünüyor ki, AKP hükü-meti Suriye’de umduğunu değil bulduğunu yemek zorunda kala-cak. Sınır bölgesinde kendi kaşıdı-ğı çatışmalar şaşan bomba ve seken kurşun olarak Türkiye sınırları-nı geçtikçe Türk ordusu Suriye’yi bombalıyor. Dışişleri Bakanlığı da nota verip duruyor. Notanın maka-mı ne ola ki? Kendim ettim ken-dim buldum?

güncel

Suriye’de kartlar yeniden dağıtıldı

Muhalefete ABD Makyajı

HDK 2. Genel Kurulu Başarıyla SonuçlandıHalkların Demokratik Kongresi 2. Genel Kurul’u 10-11 Kasım tarihlerinde Ankara-Kocatepe Kültür Merkezi’nde gerçekleşti.

Kongrenin ardından divan başkanı Yavuz Önen’in basına duyurduğu metinde şöyle diyor:

“Türkiye’deki halkların, işçi ve emekçilerin, farklı inanç gruplarının hak ve özgürlük mücadeleleri-nin birleşik örgütü olan HDK, ikinci yılına girdi. Gücünü, ezilenlerin, yok sayılanların, sömürülen-lerin tarihin hiçbir döneminde bitmeyen direniş ve mücadele azminden ve deneyiminden alan HDK,

2. Genel Kurulu’yla daha güçlü, daha kararlı, daha birikimli olarak alternatif olma hedefiyle güçlene-rek yoluna devam ediyor. Emek, demokrasi, kadın, gençlik, halklar, inançlar, LGBT bireylerin sorunları, doğa ve çevrenin tahribi, kentsel dönüşüm gibi ko-nuları ele alan, değerlendiren ve hedefler belirleyen HDK Genel Kurulu, önümüzdeki yerel seçimlere tüm halk güçlerinin birliğinin sağlandığı Halkların Demokratik Partisi ile girmeyi hedeflediğini ilan etti.”

İki günlük genel kurulda seçimle belirlenen genel meclise 121 asil 30 yedek üye seçildi. Meclise sanat-

çı, aydın, yazar, milletvekilleri ve siyasi parti/kurum tesilcileri de seçildi.

sayfa 7 | 17 kasım 2012 | gelecek güncel

bitmeyen kavga

Metalciler ayaktaUfuk Göllü

ufukgollu@gelecekgazetesi.org

Hükümet cephesinden yapılan değerlendirmeler Türkiye’nin dünya çapında yaşanan ekonomik krizden hiç etkilenmediği şeklinde. Ancak kazın ayağı öyle değil. Dünya çapında yaşa-nan ekonomik krizin etkileri ülkemiz coğrafyasında da ol-dukça yakıcı bir şekilde hissedilmektedir. Açlık ve yoksulluk sınırı her geçen gün yükselirken işçi ve emekçilerin ücretle-rinde bir değişiklik olmamaktadır.

Yaşanan ekonomik kriz işçilerin yaşamına zam yağmuru şeklinde yansırken buna karşı işçi sınıfının kendiliğinden tepkileri ortaya çıkmaya başlamıştır.

Kendiliğinden tepkiler şeklinde ortaya çıkan işçi eylemleri aslında yaşadıkları hayattan memnun olmayan işçilerin öz-lemlerinin dışavurumudur. Metal işçileri kapitalist üretimin temel dayanaklarından biri olan bir sektörün içinde yer alı-yorlar. Metal iş kolunun kritik önemi de buradan geliyor. Bu iş kolundaki işçilerin huzursuzluğu ve kendiliğinden eylemi bir domino etkisi yaratarak işçi sınıfının diğer kesimlerine yayılabilir.

Metal işçileri özellikle 12 Eylül 1980’den sonra MESS ve Türk Metal Sendikası’nın birlikte organize ettiği bir orta oyunu içerisinde sürekli olarak uyutulmaktadır. MESS , Metal İşve-renleri Sendikası olarak kurulduğu dönemden itibaren her daim kendisine karşıt olmayan uzlaşmacı bir sendika ara-mıştır. 12 Eylül askeri darbesi MESS’e bu imkânı sağlamıştır. Türk Metal Sendikası olarak örgütlenen işçi düşmanı ve pat-ron dostu topluluk işçi sınıfından çok işverenlerin çıkarları-nı savunan bir oluşumdur.

Türk Metal sermayeden ve devletten aldığı güçle metal iş ko-lundaki hemen hemen bütün büyük işyerlerinde örgütlendi. Buna örgütlenme denirse tabi. İşçinin alınteri ve emeği üze-rine kurulan sarı sendika aynı zamanda bir rant kapısı haline geldi. Sendika başkanının metal fabrikası sahibi olduğu bir sendika olan Türk Metal aynı zamanda faşizan söylemlerle Kürt düşmanlığı yapan bir sendikadır.

Ancak belli ki mızrak çuvala sığmıyor. Metal işçileri Türk Metal sendikasına karşı kendiliğinden tepki eylemleri ör-gütlemeye başladılar. Eskişehir’de Arçelik işçisinin protesto yürüyüşü, Bursa’da Renanult işçisinin fabrika işgali işçi sı-nıfının Türk Metal sendikasından bıkkınlığının ifadesidir. Geçtiğimiz yıl Bosch işçilerinin Türk Metal sendikasından ayrılarak Birleşik Metal İş sendikasına geçmesiyle başlayan süreç belli ki Türk Metal sendikasının başında bulunan sen-dika ağalarında büyük bir korku yaratmıştır.

Yıllar boyu işçi sınıfının emeğinin üzerinden sefa süren Türk Metal sendikası yöneticileri işçi sınıfının bilincinde hak et-tiği yeri bulmuştur. Metal işçileri üzerinde korku imparator-luğu kuran Türk Metal Renanult işçisine destek vermek iste-yen Bosch işçilerine saldırmıştır. Demir çubuk ve satırlarla yapılan saldırı da Bosch işçilerinden yaralananlar olmuştur.

Ancak metal işçileri bir kere ayağa kalkmış bulunuyor. Bir-çok iş yerinde görünen eylemler işçi sınıfının sarı sendika-dan bıktığının ifadesidir. Ancak iyi bilinmelidir ki işçi sınıfı-nın kendiliğinden eylemi sadece bir tepkidir. Tıpkı Renanult fabrikasında olduğu gibi işçi sınıfının kendiliğinden tepkisi Türk Metal çetesini ve patronları korkutmuş ve eylemi ör-gütleyen 28 işçinin işine son verilmiştir. Ancak bir kez boz-kır tutuşmaya başladıktan sonra Türk Metal çetesi ve MESS ne kadar uğraşırsa uğraşsın işçi sınıfının öfkesinin bir yangı-na dönüşmesini engelleyemeyecektir.

Bursa Renault fabrikasında 1500 işçi fabrikayı iş-gal ederek, üretimi durdurdu. Toplu İş Sözleşme-leri görüşme sürecinde işçiler bağlı bulundukları Türk Metal Sendikasına tepkili. Noter getirilerek işçiler, Türk Metal’den istifalarının alınmasını ta-lep ediyorlar.

Olayların sürdüğü sırada işçilere desteğe giden Bosch işçileri, Türk Metal üyeleri tarafından sal-dırıya uğradı. Renault işçileri daha önce BMİS’e geçen Bosch işçilerini, direnişlerine destek ol-

maya çağırmıştı. Fabrika yetkilileri ise işçilere eylemlerinin bitirmesini talep etti. Fabrikayı iş-gal eden işçiler bunun üzerine tekrar toplanarak, ‘Türk Metal istifa’, ‘Noter gelecek, eylem bitecek’, ‘Satılık Türk Metal’, ‘Sarı sendika istemiyoruz’ sloganlarını attı. Fabrikada üretimi durduran iş-çiler, Türk Metal yöneticilerinin istifasını istedi.

Fabrikada işçilere destek amaçlı gelen Sosyalist Demokrasi Partisi(SDP) üyeleri, Türk Metal üyeleri tarafından darp edildi. Ayrıca, fabrika iş-galinin haberini yapmak isteyen muhabirler de saldırıya uğradı. Fabrika dışında toplanan 150 işçi, polis müdahalesi ile dağıtılmak istendi. Var-diya sistemi ile çalışan fabrikada, gece vardiyası için gelecek olan işçilerin servisleri iptal edildiği için fabrikaya ulaşması sağlanamadı.

İşçiler, Türk Metal Sendikası’nın ‘işçiye ihanet’ ettiğini söylediler. 1998’de metal sektöründe ki işçi direnişleri aynı fabrikada başlamıştı. 1998 yılından beri ilk kez işgal edilen fabrikada uzun süredir bu kadar kitlesel işçi direnişi olmamıştı.

İşçiler Türk Metal Sendikası’na Tepkili!

Cezaevleri İzleme Koordinasyonu avukatları, Kocaeli’nde bulunan Kandıra 1 ve 2 No’lu F Tipi Cezaevi’nde görüştüğü açlık grevindeki tutuklula-rın sağlık durumlarına ilişkin bir rapor hazırladı. 12 Eylül’den bu yana süren dönüşümsüz-süresiz açlık grevinde olan tutuklulardan pek çoğunun sağlığının kritik aşamada olduğuna dikkat çekilen raporda özellikle 20 siyasi tutuklunun üzerinde duruldu. 20 tutuklunun su içmekte ve sıvı almakta zorlandığı, hareket kabiliyetlerinin zayıfladığı, aşırı kilo kaybı, konuşma ve duymada zorluk çektiğinin belirtildiği raporda, hayati sorunların baş gösterdi-ği ifade edildi. Kandıra 1 No’lu F Tipi Cezaevinde 63 gündür süresiz-dönüşümsüz açlık grevinde olan Ömer Faruk Çalışkan, Yusuf Keskin, Nihat Baran, Fehmi Arslan, Mahmut Gücin, Cevdet Halim, İb-rahim Aykurt, Necat Saçi, Aydın Tunç, Nihat Ba-ran, Hakan Yalçınyaka, Murat Çeliktepe ile Kandı-

ra 2 No’lu F tipinde yine 63 gündür açlık grevinde olan Muhammed Mahmo, Suphi Yalçınkaya, Em-rah Kaplan, Şeyhmus Öncel, Abdullah Rüzgar, Er-sin Yolu, Yasin Yılmaz, Nazmi Doğan ve Erol Şen’in ölüm sınırında oldukları belirtildi.

Antep H Tipi’nde de yedi tutuklunun durumu kritik aşamada

Antep H Tipi Kapalı Cezaevi’nde açlık grevinde bulunan tutsaklar ise aileleri aracılığıyla bir açık-lama yaptı. Açıklamada, açlık grevinde olan 93 tutsaktan yedisinin sağlık durumunun kötüleştiği, cezaevi idaresinin B1 vitamini vermediği, sadece Benexol alabildikleri belirtildi. Antep H Tipi Ce-zaevinde sağlık durumları kötüleşen tutsakların isimleri şöyle: İlyas Arzu, Mülazım Mumyak, Mü-barek Aksu, Şaban Şahin, Mehmet İpek, Ali Demir, Eyüp Çiçek.

Kandıra’da Açlık Grevleri Ölüm Sınırında

AKP hükümetinin ve Başbakanın savaş poli-tikalarını ve söylemle-rini tırmandırdığı son süreçte, dönüşümsüz-süresiz açlık grevlerinin 65. gününde Kürt siyasi tutsaklarının talepleri-ne sahip çıkmak ama-cıyla SDP üyeleri İzmir Adliyesi Girişi’ni zincir-lerle kapattılar.

Sabah saat 11.00 sula-rında İzmir Adliyesi’nin Başsavcılık Girişi’ne ge-

len 5 SDP, üyesi “Ölüm Değil Çözüm İstiyoruz-Ölümleri Durdurun” pankartı açarak ken-dilerini merdivenlere zincirledi. 65. gününe giren açlık grevleri’ne dikkat çekmek isteyen 5 SDP üyesi zorla gö-zaltına alındı.

AKP’nin ve Başbakanın “şov yapıyorlar, rejim yapsınlar” gibi ciddiyet-siz söylemlerinin süreci olumsuz etkilediğini

söyleyen SDP’liler; aç-lık grevleri eyleminde ölümler yaşanması ha-linde sorumlunun AKP hükümeti ve Başbakan olacağını haykırdılar. Tutsakların taleplerinin kabul edilmesinin; Kürt sorununda barışçıl de-mokratik çözüm için önemli bir adım ola-cağını ifade eden SDP üyeleri, “Katil Devlet Hesap Verecek”, “Ölüm Değil Çözüm İstiyoruz”, İçerde Dışarıda Hüc-releri Parçala”,”Yaşasın Halkların Kardeşliği”, “Katil Devlet Hesap Verecek” sloganları attı. SDP üyeleri adına açıklama yapan İzmir İl Sekreteri H. Caner

Yıldırım ““Bu şer kapı-larından çıkan karar-larla binlerce insan ce-zaevlerine gönderildi. Cezaevlerinde iki ayı geçen süredir devam eden açlık grevlerine karşı AKP hükümeti duyarsızlığını devam ettiriyor. Erdoğan, per-vasızca saldırıyor. Biz-ler SDP’liler olarak bu durumu protesto edi-yoruz” dedi. Polis tara-fından zincirleri kesilip gözaltına alınan Cey-hun Dönmez, Oğulcan Dağıstan, Berkay Du-ran, H. Caner Yıldırım ve Anıl Kara; Yeşilyurt Devlet Hastanesi’ndeki adli tıp kontrolünün ar-dından Konak Güven-lik Şube Müdürlüğü’ne götürüldü.

İzmir Adliyesi’nde Zincirli Eylem

sayfa 8 | 17 kasım 2012 | gelecek

Açlık grevi eylemi şiddet içermeyen bir politik pro-testo eylemi olarak gerçekleştirilmektedir. Su, tuz ve şeker (günümüzde beynin kalıcı zarar görmesine engel olmak amacıyla B1 vitaminin alındığı görülmektedir) dışında hiçbir yiyecek maddesi alınmayarak gerçekleş-tirilen eylem süreli ve süresiz olarak ikiye ayrılmakta-dır. Hiçbir yiyecek alınmaması ile birlikte eylem, ölüm orucu eylemi olarak ifade edilir.

Türkiye’de bilinen ilk açlık grevi eylemcisi Nazım Hikmet’tir. Hikmet, 29 Mart 1938’de askeri kişileri üstlerine karşı isyana teşvik suçuyla 15 yıl ağır hapse mahkûm edilir, cezasına aynı yılın Ağustos ayında ise askeri isyana teşvikten 20 yıl daha eklenerek 35 yıl ağır hapis cezası alır. Çeşitli cezaevlerinde 12 yıl tutuklu ka-lan Nazım Hikmet, 1946 yılında TBMM’ye bir dilek-çeyle başvurarak tahliyesini talep eder fakat bu isteği reddedilir. Bu arada Birleşmiş Milletler Örgütü’ne bağ-lı Uluslararası Hukukçular Derneği 9 Şubat 1950’de Nazım Hikmet’in serbest bırakılması dileğiyle TBMM başkanına, milli savunma ve adalet bakanlarına birer mektup gönderirler. Bu girişimlerden bir sonuç ala-mayan Hikmet, kendisi için düzenlenen kampanyaya cezaevinden destek vermek için Bursa Cezaevi’nde 8 Nisan 1950’de açlık grevine başlar. Avukatı yaptığı çe-şitli görüşmelere dayandırarak iki gün sonra 10 Nisan 1950’de ara vermesini ister. Hikmet 2 Mayıs 1950’de tekrar açlık grevine başlar. Nazım Hikmet’in açlık gre-vine son vermesinin nedeni ise hükümetin düşmesinin ardından bir muhatap bulamaması gerçeği olur.

Nazım Hikmet’in ardından daha sonra idam edilecek olan Deniz Gezmiş, Yusuf Aslan, Hüseyin İnan yargı-lanmaları devam ederken açlık grevi eylemi gerçekleş-tirirler. İdam cezasının kesinleşmesinin ardından idam sehpasına kötü bir halde gitmemek için eylemlerine son verirler. Bu tarihten sonra devrimciler cezaevle-rinde çeşitli düzeylerde açlık grevleri gerçekleştirmeye başlarlar. 12 Eylül askeri diktatörlüğü sonrası yaygın-laşan açlık grevleri 1982 yılı itibariyle yeni bir boyut kazanır. Ancak Diyarbakır 5 nolu cezaevinde Ali Erek, 20 Nisan 1981’de zorla yedirilen bir ekmeğin yemek borusunu kesmesi nedeni ile hayatını kaybeder.

1982 yılında Diyarbakır cezaevlerinin kötü koşulla-rının düzeltilmesi talebiyle başlayan açlık grevi ölüm orucuna dönüşür. Ülkede ölüm orucu eylemi nedeniyle (dışarıdan müdahale edilmeksizin) eylemin 55. günün-de hayatını kaybeden ilk insan Kemal Pir olur. Tarihe Dörtler olarak geçecek olan eylemde Kemal Pir’in ar-dından Hayri Durmuş, Akif Yılmaz ve Ali Çiçek ölüm-süzleşirler.

1984 yılı Haziran ayında, bu kez Sağmalcılar (Bay-rampaşa) Cezaevi’nde, cezaevleri koşullarının iyileşti-rilmesi ve zorla giydirilen tektip elbisenin kaldırılması talebiyle açlık grevi eylemleri gerçekleştirilir. Abdullah Meral, Fatih Öktülmüş, Haydar Başbağ, Hasan Telci de gerçekleştirdikleri ölüm orucu eylemi nedeniyle ölüm-süzleşir. 1988 Şubatı’nda ise yine Diyarbakır’da Meh-met Emin Yavuz hayatını kaybeder.

1989’da Eskişehir’den Aydın’a yapılan sürgünü pro-testo etmek için gidilen açlık grevinde Hüsnü Eroğlu ve Mehmet Yalçınkaya 2 Ağustos günü yaşamlarını yitirirler. Nisan 1996’da başlayıp, 20 Mayıs’ta tüm ül-keye yayılan açlık grevleri ise 3 Temmuz’da ölüm oru-cuna çevrilir. 38 ildeki 43 cezaevinde 2174 mahkum açlık grevine, 355 mahkum da ölüm orucuna katılır. Ölüm orucu nedeniyle dönemin Adalet Bakanı Şevket Kazan’ın “kantinden yemek sokmuşlar, yiyiyorlar”

açıklamasından 2 gün sonra ölümler başlar. Ölüm oru-cu eylemi nedeniyle Aygün Uğur, Altan Berdan Kerim-giller, İlginç Özkeskin, Hüseyin Demircioğlu, Ali Aya-ta, Müjdat Yanat, Ayçe İdil Erkmen, Tahsin Yılmaz, Yemliha Kaya, Hicabi Küçük, Osman Akgün, Hayati Can isimli devrimciler yaşamlarını yitirirler. Yaşanan 12 ölümün ardından hükümet geri adım atmak zorunda kalarak tutsakların taleplerini kabul eder.

20 Ekim 2000’de F tipi cezaevleri inşaatlarının hızlan-dığı yolundaki haberler üzerine DHKP-C, TKP (ML), TKİP davası hükümlü ve tutuklulardan 1000 kişilik grup açlık grevi ve ölüm orucu eylemlerini başlatır. 19 Aralık operasyonunun ardından diğer davalardan yar-gılanan tutuklular da ölüm orucu eylemine katılırlar. 20 cezaevine düzenlenen ve adına “Hayata Dönüş Operas-yonu” denilen katliamda, 30 tutuklu ile 2 jandarma eri yaşamını yitirir. 19 Aralık’ta Bayrampaşa Cezaevi’nde Cengiz Çalıkoparan, Ali Ateş, Mustafa Yılmaz, Murat Ördekçi, Nilüfer Alcan, Fırat Tavuk, Aşur Korkmaz, Şefinur Tezgel, Yazgül Güder Öztürk, Gülser Tuzcu, Seyhan Doğan, Özlem Ercan; Ümraniye Cezaevi’nde Ahmet İbili, Ercan Polat, Umut Gedik, Ata Akçagöz, Rıza Poyraz ve kimlikleri belirlenemeyen iki kişi; Ça-nakkale Cezaevi’nde Fidan Kalşen, Fahri Sarı, Sultan Sarı, İlker Babacan; Bursa Cezaevi’nde Murat Özde-mir, Ali İhsan Özkan; Çankırı Cezaevi’nde İrfan Ortak-çı, Hasan Güngörmez; Uşak Cezaevi’nde Berrin Bıçkı-lar, Yasemin Cancı; Ceyhan Cezaevi’nde Halil Önder ölümsüzleştiler.

Cezaevinde ölüm orucu eylemi nedeniyle 38 devrimci yaşamını yitirdi. Cengiz Soydaş, Adil Kaplan, Bülent

Çoban, Fatma Ersoy, Nergiz Gülmez, Tuncay Günel, Celal Alpay, Abdullah Bozdağ, Erol Evcil, Murat Ço-ban, Gürsel Akmaz, Endercan Yıldız, Sibel Sürücü, Hatice Yürekli, Sedat Karakurt, F. Hülya Tümgan, Hüseyin Kayacı, C.Tayyar Bektaş, Veli Güneş, Aysun Bozdağ, Ali Koç, Muharrem Horoz, Ali Ekber Barış, Tülay Korkmaz, Ali Çamyar, Zeynel Karataş, Yusuf Kutlu, Yeter Güzel, Doğan Tokmak, Meryem Altun, Okan Külekçi, Semra Başyiğit, Fatma Bilgin, Lale Çolak, Melek Birsen Hoşver, Gülnihal Yılmaz, Fatma Köse, Hamide Öztürk, Canan Kulaksız, Şenay Hanoğ-lu.

Tahliye olduktan sonra ölüm orucunu sürdürmeleri ne-deniyle Uğur Türkmen, M. Gökhan Özocak, Sevgi Er-doğan, Osman Osmanağaoğlu, Gülay Kavak, Gümüş Şahingöz, Abdulbari Yusufoğlu, Ali Rıza Demir, Ayşe Baştimur, Zeynep Arıkan Günboğa, Tuncay Yıldırım hayatlarını kaybettiler.

Yanarak hayatını kaybedenler ise Kazım Gülbağ, İbra-him Erler, Eyüp Savur, Nail Çavuş, Muharrem Çetin-kaya oldu. Tedavi sırasında Mustafa Coşkun, Hıdır De-mir; 5 Kasım Küçükarmutlu operasyonunda ise Arzu Güler (Destekçi Ölüm Orucu Eylemcisi), Sultan Yıldız (Refakatçi), Bülent Durga (Refakatçi), Barış Kaş (Re-fakatçi) ölümsüzleştiler.

Şuanda ise 58 cezaevinde 10000’e yakın tutsak süre-siz açlık grevi eylemini sürdürmektedir. Talepleri kabul edilene dek eylemlerini sürdüreceklerini bildiren KCK ve PKK’li tutsaklar ölüm sınırına gelmiş durumdadır.

tarih şeridi

Türkiye’de açlık grevleri

sayfa 9 | 17 kasım 2012 | gelecek

köşetaşı

Arınç, B1 Vitamini, Feleknas UcaEkin Bodur

ekinbodur@gelecekgazetesi.com

Başbakan yardımcısı Bülent Arınç, süren açlık grevle-rinden dolayı derin bir üzüntü içinde olduğunu, tek bir kişinin dahi ölmemesini istediğini 14 Kasım günü tüm ana haber bültenlerinde söylüyor ve ekliyordu: Başba-kan da sert sözleriyle BDP’li vekilleri hedef alıyordu, açlık grevindekilerle bir derdi yoktu, onların yalnızca açlık grevini bırakmalarını istiyor ve olası ölümlerden insani endişe duyuyordu.

Bu açıklamaları duyanlar, en azından hükümet adına konuşma yetkisi bulunan bir kişinin yaşam hakkına saygı duyduğunu düşünebilir. Oysa bu hükümetin her bir icraatı bu durumun tam aksini işaret ediyor. Avrupa Parlamentosu eski milletvekili Feleknas Uca’nın başına gelenler de bu görüşü kanıtlar nitelikte.

Başbakan yardımcısının bu açıklamaları yaptığı gün, Feleknas Uca da açlık grevinde ölüm sınırına gelen tu-tuklular ölmesin diye, Wernicke Korsakoff hastası olup ömür boyu sakat kalmasın diye yanında 248 kutu B1 vi-taminiyle ülkeye giriş yapmaya çalışıyordu. Fakat apar topar gözaltına alındı ve bu vitaminleri açlık grevinde-kiler için getirdiğini söylemesi üzerine Terörle Müca-dele Şubesi’ne götürülerek KCK-PKK bağlantılı olma suçlamasıyla gözaltı süresi uzatıldı.

Bu nedir şimdi?

Feleknas Uca, Almanya’yı Avrupa Parlamentosu’nda temsil etmiş Kürt bir milletvekilidir. Bir insan hakları savunucusudur. Açlık grevindeki insanların ölümünü engellemek için yardıma koşması kadar normal bir du-rum daha olamaz.

B1 vitamini, açlık grevinde geri dönüşü olmayan du-rumların yaşanmaması için alınabilecek yegane önlem. Açlık grevlerinde günlük su, tuz, şeker ve süreç sonlan-dığında kalıcı beyin hasarının oluşmaması için B1 vita-mininin alınması gerekli. B1 kullanmayan mahkumla-rın, 40 ila 60 gün arasında, bir çeşit sinir hastalığı olan, kişide hafıza kaybı, denge bozukluğu gibi semptomları olan ve tedavisi bulunmayan Wernicke Korsakoff hasta-lığına yakalanma riski bulunuyor. Açlık grevini bıraksa dahi, bu hastalığa yakalanan bir kişi ömür boyu sakat kalıyor.

Kısacası B1 vitamini, ölüm sınırına gelmiş onlarca kişi-yi kurtarabilir. Fakat Türkiye’de saf B1 vitamini bulun-muyor ve üretilmiyor. Bu nedenle de Avrupa’dan geti-rilmeleri gerekiyor.

Ölüme adım adım yaklaşılan şu günlerde, hayat kurtara-bilecek tek şey olan B1 vitaminini Fekelnas Uca getiri-yor. Vitaminlere devlet el koyuyor. Vitaminleri getirme sebebeni söyleyen Uca’ya devlet el koyuyor.

Arınç, gerek hükümetin gerekse başbakanın açlık gre-vindeki tutuklularla bir derdi olmadığını söylüyor. İn-sani olarak onların yaşamasını istediklerini söylüyor. Fakat tutuklulara B1 vitamini verilmiyor, Avrupa’dan insan hakları kuruluşları tarafından gönderilen vitamin-lere el konuyor.

Bu devlet, nasıl bir insani yaklaşım ile bedenlerini açlık grevine yatıran bu insanların B1 vitamininie erişimini engelliyor? Söyle Arınç; kim, nasıl inansın sana?

güncel

MİT, Taraf Gazetesi Yazarlarını Başka İsim-lerle Dinlemiş!

MİT Müsteşarlığı tarafından aralarında Ahmet Altan, Yasemin Çongar, Markar Esayan, Am-berin Zaman ve Mehmet Altan’ın da bulundu-ğu 9 kişinin sahte kod adı ile MİT görevlileri tarafından dinlendiği geçtiğimiz günlerde or-taya çıkmıştı. Taraf Gazetesi’nin 9 Şubat 2012 tarihli sayısında ‘Taraf ’a MİT Operasyonu’ başlığıyla duyurduğu haberle ilgili Cumhuriyet Başsavcılığı’nın başlattığı soruşturma sonucun-da olayın ayrıntıları ortaya çıkmaya başladı. 18 Ekim 2012 tarihinde Başbakanlığa gönderilen ve MİT görevlileri ile ilgili soruşturma izni istenen yazıda belirtildiğine göre Yasemin Çongar’ın, Ahmet Altan’ın, Markar Esaryan’ın, Amberin Zaman’ın ve Mehmet Altan’ın telefonları casus-luk suçlarına karıştıkları iddiasıyla başka isim-lerle dinlemiş.

Sahte İsimler Hayli İlginç!

MİT Müsteşarlığı Yasemin Çongar adına ve ba-bası Behiç Çongar adına kayıtlı telefonu “Eliza-beth” ve “Arashi Quarzad” adına kayıtlıymış gibi göstererek mahkemeden dinleme talebinde bu-lunmuş. Aynı şekilde Ahmet Altan’ın telefonu “Caşit” ve “Hossain Seyfullah” adına kayıtlıymış gibi gösterilmiş. Markar Eseryan “Vahan” ve “Hossain Seyfullah”, Amberin Zaman “Demi” ve “Quramaddin Fatımı”, Mehmet Altan’da ”Pas-

tör” ve “Quramaddin Fatımı” isimleri ile dinlen-mek için mahkemeye talep iletilmiş. 30 Aralık 2008, 9 Şubat 2009, 8 Mayıs 2009 ile 4 Kasım 2009 tarihlerinde alınan mahkeme kararları ile Taraf yazarlarının telefonları dinlenmiş. Meh-met Baransu hakkında da aynı gerekçe ile “Malik Hussein Feyda” kod adı ile 17 Haziran 2009 ve 18 Eylül 2009’da dinleme kararı alınmış. Tuğba Altun’da Malik Hussein Feyda kod adı ile alınan kararla 24 Ocak 2012’de dinlenmeye başlanmış. Nesibe Altun ile Züleyha Yusuf ’un mail adresleri de mahkeme kararı ile izlemeye alınmış.

Cemaatin Yargısı Başbakan’ın MİT’ine Yine Kanca Attı!

Taraf Gazetesi’nin ve yazarlarının pek çoğunun Cemaatle olan bağları ve ilişkileri uzun yıllardır biliniyor. Belli ki MİT Müsteşarlığı bu gerçeğin peşinden gidip durumdan vazife çıkarmış ve ge-rektiğinde Başbakan tarafından kullanılmak üze-re bu zatlarla ilgili hem de casusluk suçlamasın-da bulunarak bilgi toplama işine girişmiş. Gerçi ABD ile girdikleri yoğun temasta dikkatlerini çekmiştir. Malum Hocaefendi Pensilvanya’da.

Bu durumun ortaya çıkmasıyla da Cemaatin yargısı misillemeye girişmiş. 29 Ekim resepsiyo-nunda Çankaya Köşkü’ne çıkan MİT Müsteşarı Hakan Fidan’a bu konu hakkında soru sorulma-sıyla yeniden gündeme gelen bu mesele ile ilgili Hakan Fidan olayın kendisi göreve gelmeden önce gerçekleştiğini belirtti. Taraf gazetesinin so-rularına verdiği yanıtta Hakan Fidan savcılık ta-lebinin Başbakanlığa geldiğini, prosedüre göre, Başbakanlığın kendilerinden yani MİT’ten bu konuda görüş isteyeceğini ve bu sürecin henüz başlamadığını ifade etti. Fidan, “Bizim vereceği-

miz görüşe göre Başbakanlık bir karar verecek-tir,” demekle yetinirken soruşturma izni ve-rilip verilmeyeceği konusunda konuşmadı.

Başsavcılık soruşturma izni gerekçesinde, dokuz kişiye kod adı vererek dinleyen MİT görevlileri hakkında “resmî belgede sahteci-lik”, “haberleşmenin gizliliğini ihlal” ve “gö-

revi kötüye kullanma” suçlarını isnat etmişti. Savcılık yazısında, toplumun güzide bir kuru-

mu olarak nitelenen MİT’in sahtecilik yaparak, kod isimler kullanmak suretiyle mahkemelerden dinleme kararı alarak toplum içindeki güvenilir-liğini zedelendiğini belirtmişti.

MİT “Amerikan Ajanlarını” Dinlemiş!Fettullah Gülen ile Tayyip Erdoğan Kavgasında Yeni Gelişmeler Yaşandı!

sayfa 10 | 17 kasım 2012 | gelecekemek

Günümüzün en popüler kitaplardan bir kısmını başarı hikayelerini an-latan eserler oluşturur. Belgesellere, röportajlara, yazı dizilerine konu olmuştur. Siyah-beyaz Türk filmle-rinin ve gece yarısı büyükanne ma-sallarının, okul sıralarının en gözde konusudur. Yoksul çocuğun dişini tırnağına takıp trilyoner olması. Her zenginin arkasında böyle bir hikaye-ye rastlayabiliriz. Saf saf çoğuna da inanırız. Ayıları ve dayıları unutup geçemediğimiz köprüleri bir kenara bırakıp çalışanın kazandığı hikaye-siyle oyalanırız. Herkesin bir başarı hikayesi vardır, bizimki biraz kısadır.

13 Kasım 2012; iki gazete, iki haber, iki hikaye… Birisi bizim, diğeri on-ların. Önce onların hikayesini yaza-lım, bizimki ne de olsa kısa. Sabah gazetesi: Her mahalleye üç milyoner. Koca sütun, kısa bir yazı… Ülkemiz-de bankalarda bir milyon ve üzeri he-sabı bulunan insanların sayısı açık-lanmış. BDDK verilerine göre banka hesaplarında bir milyon ve üzerinde mevduat hesabı buluna 51 bin 161 kişi var ve bunların toplam serveti 327.8 milyar TL. Bankalardaki tüm mevduatın toplamı 705.2 milyar TL yani 51bin kişi 327 milyar servete sa-hip. 70 milyon kişi onlar kadar ser-vete sahip.

Milyonerlerin sayısı aslında AKP’nin iktidar başarısını özetliyor. Aynı kay-naklara göre 10 yıl önce milyoner sayısı 10 bindi. AKP’nin 10 yıllık ik-tidarında beş kat artmış ve 50 bine ulaşmış. Sadece 2012 yılında 6000 yeni milyonerimiz olmuş. Ne mutlu bize! Kim demiş Türkiye yoksul diye.

50 bin kişi servetin yarısına sahip. Bu 50 bin kişi devletin topladığı verginin sadece % 20’sini veriyor. 70 milyon sürünüyor, 50 bin saltanat sürüyor.

Televizyonlar lüks inşaat reklam-larından geçilmiyor. Saray gibi ev-ler yapıyorlar. Hatta Jet Fadıl hızını alamamış İstanbul’da saray odalarını satıyor, kapış kapış gidiyor. Rivayet odur ki Ağaoğlu yeni sitesine kaz-mayı vurmadan milyarları cebe in-dirmiş. Ağzımız açık, gözlerimiz fal taşı… Havuzlu, AVM’li, metrolu, Ve-nedikli, Parisli lüks site reklamlarını seyrediyoruz. Değeri birkaç milyon

eden dairelere bakıyoruz. Bunları kim alıyor diye şaşırıyoruz.

AKP’nin başarı hikayesi 10 yılda kırk bin milyoner… Bu hikaye bizim kısa hikayemizin tek cümlelik özeti. 40 bin milyoner, 70 milyon yoksul.

13 Kasım 2012 Radikal Gazetesi: 251.7

Bu rakam tıpkı 51 bin 161 gibi bir ra-kam ama bu insan sayısı değil, para miktarı. 251.7 milyar dolar halkın bankalara kredi borcu, işte bu da bizim hikayemiz. İki banka haberi: birilerinin serveti, birilerinin borcu.

Bizim borcumuz onların saltanatı. Çalışanların %52’si borçlu. Borç ora-nı 74 kat artmış, borçların önemlice bir kısmı tüketici kredisi ve kredi kartı borcu. Halkın borcunun gelire oranı 5.1’den 41.1’e yükselmiş. Bizim hikayemiz. Biraz kısa, pek başarı-lı değil. Tersten okursak aslında bir başarı hikayesi. Bu kadar yoksullukla ve bu kadar borçla nasıl yaşandığının hikayesi. Borcun borçla nasıl dön-düğünün hikayesi. Halkın % 80’inin, hatta % 90’ının hikayesi.

AKP’nin başarısı bu. 50 bin zengin yaratmak için 70 milyon yoksul çı-kardılar ve bizi borç çemberiyle kan-dırdılar. Alışkınız; borcu elimizdeki kamçı sanmışız. Borç alabilmeyi ma-rifet saymışız, borcu borçla kapat-maya alışmışız. Sefahat çemberi gibi borç çemberinde döneriz sanmışız. Unuttuğumuz ya da unutmak istedi-ğimiz esas meseleyi hep ötelemişiz. Döndüğümüz çemberin bir sonu var. Borcun borçla kapatılmasının, kredi kartının tüketici kredisi ile kapatıl-masının bir sınırı var. Maaşımızın bir borçlanma sınırı var. Malum ekono-mik kriz dönemindeyiz, işsiz kaldı-ğımız gün ayvayı yediğimiz gündür. Bankalar bakkallara benzemiyor, ha-ciz memurları kapı kapı geziyor.

En büyük yanılgımız hükümetin en büyük başarısı haline gelmiş. AKP’nin 10 yıllık başarısı 40.000 bin yeni milyoner yaratmaktan öte. 70 milyon sefili milyoner gibi göstermiş. Hepimiz yemişiz, biraz daha yiyece-ğiz ama yol tükeniyor. Işık kararıyor, borç almak zorlaşıyor. Biz borçlanı-yoruz, onlar saraylarda yaşıyor.

Bir Başarı Hikayesiemek

Biz borçlanıyoruz, onlar saraylarda yaşıyor

Hava taşımacılığı oldukça yaygınlaştı ve bu yaygınlaşma önemli bir gelişme olarak algılanıyor. Ama aslında kara yolu taşımacılığının payını yavaş yavaş alırken aynı zamanda standartları da değişi-yor. Yani bir gelişme yerine geriye doğru bir gidiş var. Ryan Air’in Michael O’Leary, uçuş kemerlerinin kaza sırasında kimsenin ha-yatını kurtarmayacağını, bu yüzden ayakta yolcu alacağını açıkla-dı. O’Leary yaptığı açıklamada aynı zamanda “Londra metrosunda kemer ihtiyacınız yok. Trende kullanmazsınız. Bu iki seyahat ara-cı da yüksek hızla seyahat ediyor ve olası bir kazada hayatınızı kaybedebilirsiniz,” dedi. Kapitalizm öyle bir noktaya geldi ki insan hayatının hiçbir değeri yok. Sadece hayatta kalabilen insanın ce-bindeki parasının değeri var. Parababalarının ve politikacıların en son akıllarına gelen şey vatandaşları, müşterileri, halkı, işçisi için güvenliğin alınması. Ama akıllarına ilk şey kendi güvenlikleri için servet dökmek. Güvenlikli bir sitede yaşam, zırhlı araçlar, koruma-lar, en güvenli araçlar, en güvenli hastaneler…

Uçakta ve ayakta

sayfa 11 | 17 kasım 2012 | gelecek emek

Kuyudan Taş Çıkarmak

amele pazarı

M. Özlem

Su kenarında yaşayan çocukların önemli uğraşlarından biri de sudan taş çıkarmak olmuştur. Derine dalmak, dibe elini vurmak ve bulduğu taşı yukarı çıkarıp herkese göstermek. Aslında çocukluktan kalma alışkan-lık hayatın derin sularına daldığımızda yakamızdan hiç düşmemiştir. Ne zaman bir sorunla karşılaşsak ve ne zaman birisi saçma sapan bir fikir ortaya atsa suya dalar misali işi gücü bırakır saçma sapan bir tartışmanın içine dalıveririz. Dipten çıkardığımız taşın ruhumuzda yaşattığı zafer esintisini hayatın gerçeğiyle uzaktan yakından ilintisi olmayan tartışma-larda edindiğimiz zaferlerde yakalamaya çalışırız. Boşa oyalanırız. Eskiler boş tartışmaların içine akıllı geçinen insanların dalıvermesini güzel bir sözle özetlemişler: “Delinin biri kuyuya bir taş atmış, kırk akıllı çıkaramamış.” Siyaset erbabı taş çıkarma konusunda değil ama taş atma konusunda oldukça deneyimlidir. Gündelik hayatımızda bu söz gündem kaydırma olarak da çevrilebilir. Halka izah edemediğiniz bir durumla karşılaştığınız anda eğer halka hesap vermekten korkuyorsanız yapılacak en ince iş tartışmayı alakasız bir alana kaydırmaktır. AKP’nin başkanı bu konuda bütün yeteneklerini sergilemektedir. Uludere’de 33 yoksul köylü kaçak uçaklar tarafından bombalandığında ve devlet kendi yoksulunu bombalarken suç üstünde yakalandığında suçu kabul etmek yerine bize üçkağıtçılık yapmayı tercih etti. Paçasından yakalandığını hissettiği anda kürtaj tartışmasını ortaya atıp bizi başka bir hengamenin içine çekti ve biz kırk akıllı misali taşı atanı ve kırılan kafa-mızı bırakıp yara bere içinde sudan taşı çıkarmaya uğraştık, birbirimize girdik. ÖTV’ye, benzine, doğalgaza, elektriğe zam yapıp, ocağımıza incir dikip, köküne kibrit suyu döktüklerinde de aynı şeyi yaşadık. Tam dindarı, lai-ki, bütün yoksullar ne oluyor diyecektik ki Suriye’ye savaş tezkeresi gün-deme geldi ve biz yine her şeyi bırakıp sanki ordular toplanmış, tanklar ve uçaklar Suriye sınırlarına dayanmış, baltalar çekilmiş, savaş başlamış gibi sokağa döküldük. Basını, bakkalı, kasabı, memuru zammı unutup savaşı konuştuk. Ve yine yanıldık, yine kandırıldık.Şimdi aynı şey tekrarlanıyor. Cezaevlerinde yüzlerce tutsak iki ayı aşkın süredir açlık grevinde ölüme gidiyor. Belki bu gazete yayınlandığında ölüm haberleri gündelik basının manşetine girmiş olacak. Belki bu yazı okunduğunda hayatı karartma operasyonları başlamış, insanlar devletin gözetiminde, devlet tarafından kurtarılmak adına öldürülüyor olacak. Açlığı en iyi biz biliriz. İnsanın açlıkla terbiye edilmesinin ne anlama gel-diğini de iyi biliriz. Azıcık vicdanı kalmış herkes yazarıyla, sanatçısıyla, öğrencisi, işçisiyle bu kör gidişin durdurulmasını istediği sırada huniyi kafasına geçirmiş, çıngırak yerine eline mikrofonu almış aynı muhterem zat tavukları yemler misali kuyuya yeni bir taş atıyor “Halk idam istiyor.” Buyuruyor. Herkes bir anda her şeyi bırakıp sanki herhangi bir dakika içinde 67 cezaevinin herhangi birinden bir ölüm haberi gelmeyecekmiş gibi idam cezasının getirilip getirilmeyeceğini tartışmaya başlıyor. Biz çok akıllıyız, onlar deli.Belki gerçekten de içimizden çoğu idam gelse iyi olur diyordur. Sopa ve baskıdan başka hiçbir şey bilmeyen bir toplumun bireyleri olarak hep birilerinin elinde sopa bizi yola getirmesini beklemişiz. Ne zaman sorun çıksa işi askere havale etmiş, darbecileri davet etmiş, darbeleri alkışlamı-şız. Şimdi de ölümlerin arkası kesilmeyince ölümü ölümle durdurmaya, kanı kanla yıkamaya hevesleniyor olabiliriz. Amerika’dan ve başka ülke-lerden dem de vurabiliriz. 1 Mayıs işçi bayramıdır, 8 saatlik iş günü için direnen işçi önderlerinin Amerika’da idam edilmesinin yıl dönümüdür. İdam hep yoksulları, işçi-leri, direnenleri vurmuştur. Çözüm olmadığı bilinmiştir. Aslında kuyuya taş atanlar da bunu bilmektedir. Ve bizi kendi gündemlerimizden uzak-laştırıp delice bir tartışmanın ortasına çekerken koltuğuna yaslanıp ke-yifle gülmekte akıllı geçinenlerin deli gibi koşturmalarını izlemektedir.O deli yöneticilerinin çıldırdığı bir devletin halkının akıllı olmasını bek-lemek pek mümkün değil. Onun deli olduğunu hepimiz biliyoruz, bili-yoruz da ne diye attığı taşın peşine koşuyoruz. Sahi deli olan o mu yoksa biz fazla akıllı değil miyiz?

mozlem@gelecekgazetesi.org

emek

06 Kasım 2012: Kahramanmaraş’ta elektrik akımına kapılan 31 yaşındaki Murat Taşde-mir hayatını kaybetti. 07 Kasım 2012: Trabzon’da bir işçi arkadaşlarıyla taşıdığı camın kırılması sonucu boğazı kesilerek hayatını kaybetti. 09 Kasım 2012: Trabzon’da inşaattan düşen 21 yaşındaki işçi hayatını kaybetti. 09 Kasım 2012: Urla’da kasasına moloz yüklenen bir kamyonun freninin boşalması so-nucu bir işçi öldü, bir işçi yaralandı.11 Kasım 2012: Sakarya’nın Geyve ilçesinde köylülerden aldığı ayvaları kamyonunun kasasına yüklerken yaklaşık 5 metre yükseklikten düşen 41 yaşındaki Ahmet Günay hayatını kaybetti.12 Kasım 2012: Zonguldak’ta çalıştığı inşaatın 10. Katından düşen bir işçi hayatını kay-betti. 13 Kasım 2012: Kayseri’de çalıştığı inşaatın yedinci katından düşen bir işçi hayatını kay-betti.

Cinayet Var!

12 Kasım 2012’de Bursa’daki Renault’un otomobil fabrika-sında çalışan işçiler Türk Me-tal Sendikası’nın iş sözleşmesi taslağına tepki gösterip fabri-kayı işgal etti. 5000 işçinin ça-lıştığı fabrikada işgale 1500 işçi katılırken, işçiler Türk Metal sendikası sözleşmede çalışma koşullarını hiçbir şekilde dü-zeltmediği için “Türk Metal isti-fa” sloganları attılar. Bu işgalin ardından ertesi gün 40 işçi işten çıkarılırken Renault işçilerini ziyarete gelen DİSK’e bağlı Bir-leşik Metal-İş sendikası üyeleri-ne Türk Metal Sendikası yöneti-lerince saldırıldı.

İşçisinin Düşmanı Türk Metal Sendikası

İntihar… Nedeni: İşsizlik

Her ne kadar AKP iktidarı milyoner yaratmakla övünse de bir milyoner yaratılırken 1 milyon kişi ekmeğinden, cebindeki parasından oluyor. Biri-leri saraylarda, villalarda yaşıyor; birileri o gün sofraya bir ekmek koyabilmişse kendini şanslı hissediyor. Böylesi bir çelişkide 11 Kasım 2012’de Bergama’da 21 yaşındaki evli ve bir çocuk baba-sı bir genç uzun süredir işsiz olduğu için intihar ediyor. Evine ekmek getiremediği için, en temel ihtiyaçlarının karşılayamadığı için hayatına son veriyor. Ailesi ve yakınları bu gidişin ardından gözyaşları dökerken ve yoksulluklarının bedelini böyle acı bir şekilde öderken gazetelerde her ma-halleye üç milyoner başlıkları atılıyor.

Kendini ateşe verdi… Nedeni: İşsizlik

Altındağ Belediyesi’ndeki işinden çıkarılan ve alacaklarını alamadığı için bunalıma giren Ömer Aydemir 9 Kasım 2012 günü Başbakanlık bina-sı önünde ‘Beni yaktınız!’ diyerek kendini ateşe verdi. Ancak bu eylemin ardından bu bunalıma sebep olan ekonomik durum sorgulanması gere-kirken Başbakanlık’ın güvenlik zafiyetleri konu-şulur oldu.

Bu başka bir soygun!

Eskiden televizyonlarda soygun haberlerini din-ler, gazetelerde soygun haberlerini okurduk. Şim-dilerde ise bankaların müşterilerini soyması ile ilgili haberler dikkatimizi çekiyor. Her geçen gün bankalar müşterilerini soymak için türlü baha-neler icat ediyor. Kredilerle, kartlarla, hesaplarla kendilerine bağlıyor ve sonra tek tek müşterisi-nin boğazına yapışıyor. Kaşık ile veriyor, kepçe ile alıyor. Bankalar, artık kredisini bir hafta ge-ciktiren müşterilerinin hesabını donduruyor ve daha sonra dondurulan hesabı açmak için 50-60 TL ücret kesiyor. Kendisi kapıyor, kendisi açıyor, biz ödüyoruz. Bu da böyle bir soygun işte!

Kriz bize!

Diyoruz ya kriz bize. Kriz yoksula. Ama kimse inanmıyor. Ne kadar kriz olursa yoksul o kadar yoksul-laşıyor, zengin bir o kadar zengin-leşiyor. Yunanistan’da, İspanya’da, İtalya’da işçiler krizin faturası on-lara kesildiği için ayaklanıyor. Amerika’da en yoksullar artık spe-külatif devlerin sefahatinin bedelini ödemek istemiyor ve danışmanlık fimrası Bain&Company’nin yaptığı araştırmaya gore küresel lüks mal ve hizmet sektöründe bu yıl % 10 oranında bir artış yaşanmış. Dünya lüks pazarının çağı 212 milyar avro-ya yaklaşmış. Bu demektir ki dün-yanın en zenginleri pahalı otomo-bil, saat, kıyafet, aksesuar almaya devam ediyor. Ama yoksul boğazın-dan kesiyor, kemerini sıkıyor. Her gün sofrasındaki ekmek küçülüyor. Daha az elektirik harcıyor, daha az doğal gaz kullanıyor, daha az su içi-yor ama daha çok ödüyor.

sayfa 12 | 17 kasım 2012 | geleceksöyleşi

Filmin ismini ve sloganını konuşarak başlaya-lım. Efsanevi bir kuş Simurg ve açlık grevlerin-den çıkmış insanların hayatını anlatan bir filmin adı. Filmin sloganı da ‘Her şey bir tutam mavi uğrunaydı’. Ne anlatmak istiyorsunuz bu sloganı ve bu ismi filminize yakıştırırken?

Simurg, 2000 yılında bedenlerini ölüme yatıran si-yasi hükümlü ve mahkumlara dışarıda destek veren yakınlarının başlattığı ölüm orucuna katılanlar ile 1996’da ölüm orucu sonrası Korsakoff hastalığına yakalananların buluştuğu bir film. Senaryonun çe-kime ne kadar uyup ne kadar uyamayacağını ancak çekim aşamasına gelindiğinde gördüm. O insanla-rın farklı bir büyüleri vardı. Kocaman bedenlerde çocuk duruşları, çocuk kalplerinin hâlâ çarpma-sı… Çekim boyunca beni hep o bakışlar diri tuttu zaten. Başka bir gözle görüyorsunuz orda insanları. Korsakoff hastaları kendi başlarına hareket edeme-dikleri için aileleri de senaryoya katılmak zorunda kaldı. O 30-40 yaşındaki insanlar aileleri için artık çocuk yaştaydı. Haliyle benim için de geçerliydi bu durum. Otur dediğinde o kocaman beden otur-makta zorlanıyor, yürü dediğinde o kocaman be-den yürürken robot gibi hareket ediyordu. Bunlar boşa çekilmedi. Bu acılar ve bu mücadele boşuna değildi. Bütün çekim boyunca, bizlerin toplum ola-rak onları unuttuğumuzu ve onları yalnızlaştırdığı-mızı gördüm. Örneğin, sette bir gün şöyle bir şey konuşuldu : “Biz içeride çok kalabalığız, çok sıcağız ama dışarıda üşüyoruz.” demişlerdi. Bu çok üzmüş-tü beni. Yani cezaevindeki kalabalıkla övünecek bir duyguya sokuyorsa bu insanları dışarıdaki özgür dediğimiz insanlar, bu bizim onları anlamadığımı-zı gösteriyor. Dışarıdaki insanlar yeterince duyarlı olabilselerdi ölüm oruçları zaten olmazdı. Dışarıyı harekete geçirebilmek için -katılırsın katılmazsın o ayrı bir şey- bedenleriyle ölüm orucuna yattı bu in-sanlar. Ve şimdi içeride daha sıcak olduklarını söy-lüyorlar. Bu çok vahim bir durum değil mi hepimiz için? Bu koca yürekli insanların çocuksu bakışları beni bir umut bulmaya yönlendirdi. Peki, ne etkili

oldu biliyor musun? Oyunculardan Cafer’in gök-yüzü sevdası… kuş sevdası… yani özgürlük sev-dası beni çok etkiledi. Hangi mekânda, hangi gün olursa olsun hep kuşları çektik biz, biliyor musu-nuz? Almanya’da sabahın saat 5’inde, kimse sokağa çıkmadan önce ilk biz Cafer’le çıktık Alman so-kaklarına. Kimsecikler yoktu. Sadece kamera ekibi ve biz. Cafer’in yanına bir kuş kondu. Yine onu çektik. Başka bir şeydi o kuş. Cafer’in bu kuş sev-gisi ile ilgili kafamda bir soru oluştu. Filmin adını düşünürken özellikle bu filmde oynayan altı gerçek karakterden ve onların hayatla kurduğu ilişkiden yola çıktık. Kuş simgesi bu şekilde ağırlık kazandı. Onlarca Simurg öyküsü var. Bizim için küllerinden yeniden doğan kuşun hikâyesi değerliydi.

Çünkü bu insanlar gerçekten küllerinden yeniden doğan insanlar. Birileri onları yok etti, biz yok ol-malarını izledik. Birileri onlara işkence yaptı, biz görmezden geldik. Birileri onları yok saydı, biz onların yok sayılmasını izledik ama onlar her şeye rağmen hayata tutunmakta bizden daha fazla çaba harcadılar. Ve daha fazla çaba harcamaya devam ediyorlar. Bu nedenle de bu dörtlüğü koyduk slogan olarak da. Bizim onları anlamamız o kadar basit ki aslında. Gökyüzünü bu kadar önemsediğimizi, gökyüzünün bu kadar değerli oluşu, gökyüzünün altındaki birlikteliği ancak bu sözler anlatabilirdi.

Filmden devam edelim. Bir soru gelmiş size bel-gesel mi film mi diye. Kurmaca film demişsiniz siz. Bunu biraz anlatır mısınız?

Belgesel dili ve belgesel film farklı bir şey. Belge-lere, dokümanlara dayanır. Bu öyle bir şey değil. Bu 10 yıl boyunca bir şekilde kurgulanarak ve bu kurgulamanın içinde diyalog yazarak oluşturul-muş bir film. Tanıklarıyla, yaşayanlarıyla birlikte yapılmış bir film bu. Belgesel salt dokümanlara aittir. Türkiye’de genel anlamda şöyle bir yargı var. Oyuncu yoksa bu bir belgeseldir. Hayır. Oyuncu var. Oynayan insanlar ise kendi bedenlerini ölüme yatırmış altı kişi ve onların aileleri. Açlık grevlerine

Küçükarmutlu’da dışarıdan destek veren mahkum yakınları var. Onların birer birer solmaları var. Bu nedenle filmin bütünlüğüne baktığınızda film bir kurmaca. Ama belgesel öğeleri taşıyor. Nedir? 60. gününde 19 Aralık katliamı gerçekleşiyor. Adına “Hayata Dönüş” diyorlar. Niye? Birileri ölüm orucu diyor, onlar da hayata dönüş diyor. Düşünün böyle bir “hayata dönüş”ü kabullenen bir toplumuz. İn-sanlar öldürülüyor, katlediliyor, yakılıyor... Toplum “hayata dönüş” e sessiz kalıyor. Çünkü adı “hayata dönüş”. Ve onu kabulleniyor. Böyle bir süreci ben onların gözüyle çekiyorum.

96 ölüm orucuna katılmış ve hasta olarak hayatı-nı sürdüren insanların, 2000 ölüm orucu süreci-ni ve cezaevi katliamını izleyişini çekiyorsunuz.

Evet, aynen bunu çekiyorum. Bunlar Korsakoff hastası. Dışarıda alabildiğine olağanüstü bir durum var ve onlar bu süreci izliyor. İzlerken sen ne yapa-caksın? Onların gözüyle o görüntüleri oluşturma-ya çalışıyorsun. Ve reel görüntüleri kullanıyorsun. Reel görüntüleri kullandığından dolayı tabii ki bir şekilde belgesel öğeleri ön plana çıkıyor ama filmin kendisi kurmaca. Bu nedenle kurmaca diyorum.

Siz o dönem özel bir kanalda gazetecilik yapı-yordunuz. Ben de üniversite öğrencisiydim. Bir şekilde bu süreci takip ediyoruz. Gazetelerde boy boy “Şefkat operasyonu” , “Hayata dönüş” , “Sahte oruç kanlı iftar” şeklinde manşetler atıl-dı. Böyle bir dezenformasyon içinde siz gerçe-ği anlatmaya çalışıyorsunuz. Ne yana dönseniz meslektaşlarınız, yöneticileriniz yalan yazıyor ya da bir şey yazmıyor. Gözünüzün önünde oluyor bunlar. Bu, insanı çıldırtan bir durum değil mi?

2000’lerin başında Türkiye çok farklı bir gazeteci-likle karşı karşıya kaldı. 99’un sonunda başlayan 2000’de devam eden bu süreçte yayın organlarının, gazete, dergi türü medya kuruluşlarının içi boşal-tıldı. “Editoryal yapı” diye bir şey getirildi. Bu yapı “3. sayfa haberleri deriz ya” o tarz haberlere yönel-

Söyleşi: Seyit Güneş / Aziz KüçükFotoğraflar: Aziz Küçük

30 Kasım’da gösterime girecek olan Simurg filminin yönetmeni ve yapımcısı Ruhi Karadağ ile cezaevlerinde yaşanan açlık grevleri ile açlık grevlerinden çıkan ve Korsakoff hastası olan insanların hayatını anlattığı filmi üzerine konuştuk.

Ruhi Karadağ: Simurg bir şekilde acıların son bulması ve coğrafyamızda yaşanan her türlü karanlığın bir an önce beyaz bir sayfaya dönüşmesi için izlenmesi gereken bir film

“Her şey bir tutam mavi uğrunaydıBiraz gökyüzündenBiraz denizden Biraz kalbinizden…”

sayfa 13 | 17 kasım 2012 | gelecek söyleşi

di. Bildiğini bil ama yazma, habere git ama görme, muhabiri gönder, haberi yapsın ama gazeteye ve televizyona haberi koyma gazeteciliğin yöntemi haline geldi.

Birileri Türkiye’de var olan küçük özgürlüklerden rahatsız oldu. Zaten Türkiye’de büyük büyük özgürlükler hiçbir zaman olmadı, o ayrı mesele.Ve o birileri en son kalan kalemlerin üzerine de ağırlığını koydu. Çünkü büyük bir kaledir. Bir medyanın, ül-kesinin sorunlarına sahip çıkması. Ülkenin gerçeklerini görmesi. Ger-çekleri yazması. Karanlık güçlerin en çok korktuğu budur. 12 Eylül’den bugüne kadar her şeye rağmen gaze-tecilik yapanlar katledilir, faili meç-hul cinayete gider, kaçırılır, cezaevine atılır bu ülkede.

O dönem ben bu süreçten dolayı pa-sif gazeteciliğe yöneldim. Aktif gaze-teciliği bırakmıştım. Çoğu arkadaşı-mız da o dönemde ayrıldı. Benimle birlikte ayrılıp şu anda çok başka iş-ler yapanlar oldu. O dönem rahatsız olan gazeteciler de oldu tabii ki. Film çekildiğinde de aktif gazeteci değil-dim. Kurumdan uzaklaşmıştım. Ama gazetecilik kimliğimi, birikimimi ve gazetecilik geçmişimi kullanarak daha önce hiç gösterilmemiş görün-tülere ulaşıyor ve filmde kullanıyo-rum. İlk defa Simurg’da ortaya çıkan ve kamuoyuna ilk defa yansıyacak görüntüler var. Gerçek gazetecilik-ten öğrendiğimi burada aktardım. Bir tarafta bir gerçekliği yaşıyorsun, diğer tarafta bir yalan dünya var. Bu var ya bu, bir ölümdür, ölüm. Ve o ölümü gazeteci olarak zaten yaşıyor-sun. Sen bir tarafta açlık grevlerinin 60. gününde cezaevlerine operasyon düzenleyip yüzlerce insanın üzerine bomba yağdırıp onları yakıyorsun. Sonra Başbakan olarak televizyonlara çıkıyor, “Başarılı bir operasyondur” diyorsun. Adalet bakanı operasyonu savunuyor. Çıldırmamak işten değil-di.

Altın Koza’da çok iyi bir ödül aldı-nız. Seyirci ödülünü aldınız. Bu ol-dukça özel bir ödül. Siz ölüm orucu sürecini anlatıyorsunuz ve seyirci özel ödülünü alıyorsunuz. Ortada her şeyi ile gerçek bir hikâye var ve bu hikayeyi anlatan bu film halkın desteğini, yani en büyük desteği gö-

rüyor? Ne hissettiniz bu ödülü aldı-ğınızda?

Halk ödülü almak çok özel bir duy-gu. Film Altın Koza’da dünya prömi-yerini yaptığında, filmin eksiklikleri de vardı, bütçe sorunu da vardı. Film gösterildiğinde jüri böyle bir filmi nasıl değerlendireceğini tam bilemi-yordu. Bir türlü oturtamadı kafasında filmi. Belgesel midir, drama mıdır? Adana’ya filmde oynayan arkadaş-larımdan Türkiye’de yaşayanlarıyla gittim. Ben, Refik, Hüseyin, Delil ve annesi. Korsakoff hastaları Adana’nın beş yıldızlı bir otelinde robot gibi yürüyorlar. Herkes bize bakıyor, an-lamıyorlar, kim bunlar diye düşünü-yorlar. Film gösterildikten sonra her-kes tanıdı, anladı bizi. Bir gazete Altın Koza’ya “Simurg damgasını vurdu” diye yazmış ama bizim haberimiz yok tabii. Film ödülü çoktan hak etmişti. Medyanın Yılmaz Güney Ödülü için aday gösterdiği bu film jüriden sade-ce övgü aldı ama Adana halkı ödüle değer gördü. Kırmızı halıda yürüyü-şümüzü hiç unutmuyorum. Çok ya-vaş yürüyoruz . Korsakoff hastaları sonuçta. Onur Ünlü’nün ekibi geli-yor. Birincilik ödülü alan ‘Celal Tan ve Ailesinin Acıklı Hikâyesi’nin ekibi. Geçmediler bizi. Çünkü artık biliyor-lar. O sırada canlı yayın devam edi-yor, herkese tek tek soru soruyorlar. Bizi geçtiler. Bize soru sormadılar. Tüm kanallarda, tüm projelerle canlı yayın yaptılar, ekiple konuşmadılar hiç.

Ödülü Kültür Bakanlığı’ndan bir yet-kili verdi. Sustum.Heyecanlandım… Bir sessizlik oldu. Sessizlikten sonra arkadaşlarımı takdim ettim. Yürü-mekte zorlanacakları için sahneye çı-karamadık arkadaşlarımızı ama her-kesin müsaadesini isteyerek oyuncu arkadaşlarımın ayağa kalkmasını is-tedim. Arkadaşlar ayağa kalktığında Altın Koza Film Festivali en büyük alkışı aldı.

Niye Ape Musa’ya adadınız ödülü-nüzü?

Faili meçhul cinayetlere kurban gi-denler ve gazeteci oldukları için öl-dürülen arkadaşlarım adına adadım ödülü. Onlarca gazeteci arkadaşımı-zın faillerinin hiçbirine, kim olduk-ları belli olmasına rağmen ,dokunul-madı. Ben de faili meçhul cinayetlere

kurban gidenler adına Ape Musa’ya adadım ödülü.İzmir Flim Festiva-li SİYAD Ödülü’nü 19 Aralık katli-amında üzerine bomba yağdırılan devrimci onurlu insanlara adadım. Jüri Özel Ödülünü ise bir gece ansızın Uludere’de (Roboski) katledilen katır işçilerine adadım.

Kürtlere, cezaevlerine, işçilere me-saj veriyorsunuz. Öldürülen onlar-ca gazeteci de var. Çekinmiyor mu-sunuz?

Bu hayata nereden baktığınızla ilgi-li. Benim büyüdüğüm çoğrafyada paylaşmanın kıymetini öğreniyor-sun. Tabiî ki acıları da paylaşıyorsun. Acıdan her yerimiz kokar hale geldi. Hasta olduk acılardan dolayı. Mutlu-luk yaşayamaz olduk. Siyah bir tablo çizmek istemiyorum ama acılar in-sanları olgunlaştırır. Tüm acılara rağ-men, hayatı büyüten en güzel yaşayan bizleriz.

Korkmuyorum. Keşke güzel şeyler olsaydı da güzel şeyleri konuşsaydık. Gelecek güzel günleri görecek insan-larımıza desek. Biz boşu boşuna ko-nuşmuyoruz. Ölenler boşu boşuna ölmüyor. Düşünenler, boşuna içerde yatmıyor. Asıl sorun yaşanabilir bir

dünya kurmak.

Son olarak filmle ilgili bizlere söy-leyeceğiniz bir mesajınız var mı?

Simurg bir şekilde acıların son bul-ması ve coğrafyamızda yaşanan her türlü karanlığın bir an önce beyaz bir sayfaya dönüşmesi için izlenmesi gereken bir film. Günümüze çok şey katacağına inandığım, 14 yıllık süreci anlatan bir film. Çocuk bedenleriyle koca koca yürekleriyle aramızda olan dağ gibi insanlara sahip çıkmamızı anlatıyor. Bence her insan bir Kor-sakoff hastasını ziyaret etse, konuşsa çok şey kazanacağımıza inanıyorum. Özgürlüğün bedelinin bu kadar ağır olduğunu herkes görsün.

Bizim cezaevlerindekileri anlamamız gerekiyor. Cezaevinde olup biteni görmemiz gerekiyor. Olup bitenleri paylaşmamız gerekiyor. Bu nedenle olup bitenlere bir ışık olacağına ina-nıyorum Simurg’un.

Lütfen gidin o kocaman bedenlerdeki çocuk bakışları görün ve sonra otu-rup bir çay içip olanları düşünün.

Teşekkür ederiz.

Bir tarafta bir gerçekliği yaşıyorsun, diğer tarafta yalan dünya var. Bu var ya bu, bir ölümdür, ölüm. Ve o ölümü gazeteci ola-

rak zaten yaşıyorsun. Sen bir tarafta açlık grevlerinin 60. gününde gencecik insanların

halini görüyorsun. Televizyonlara bakıyorsun Başbakan çıkıyor, “Başarılı bir operasyon-

dur” diyor. Adalet bakanı operasyonu savu-nuyor. Çıldırmamak işten değildi.

sayfa 14 | 17 kasım 2012 | gelecek

Bu filmde anlatılan her şey gerçek, ölenler de...

Bu filmde öldürülen herkes gerçekten ölü. Tam 122 kişi. Yaralılar hala yaralı...

Siz, aslında bu filmi daha önce de gördünüz, belki vicdanlarınız rahatsız olduğu içi unuttunuz, belki hiç rahatsız bile olmamıştınız! Bazıları asla unut-madı. Unutamadı...

Bugüne kadar katıldığı festivallerden bir çok ödül alan Simurg, 30 Kasım’da vizyona giriyor. Simurg’da, yakın geçmişimizde cezaevlerinde ya-şanan eylemler dizisi ele alınırken, olayların içine gerçek zamanda ve gerçek kişilerle birlikte giriliyor. Geçmiş ve bugün arasında bağ kuran film ayrıca, ölüm oruçları sürecinde yapılan mücadelelerin se-bep ve sonuçlarına tanıklık etme fırsatı sunuyor.

Filmde, ölüm orucu eylemcileri, mahkumun psi-kolojisinde bazen intihara neden olacak kadar ağır tahribatlar yapan ve “insan onuruna yakışmayan” bir yöntem olan hücre sistemine karşı gösterdikleri tepkiyi savunuyorlar. Gelişmeler sonucunda, hü-kümet cezaevlerindeki eylemi durdurmak ve F-tipi projesini yürürlüğe koymak için şiddete başvuru-yor.

Simurg’da, ölüm oruçlarına dair daha önce hiçbir yerde yayınlanmamış görüntüler yer alıyor. Bun-ların arasında 1996 ve 2000 yıllarında İstanbul cezaevlerinde mahkumların kendi çektikleri gö-rüntüler de var. Bu görüntülerde, eylemin çeşitli aşamalarında “ölüm orucu koğuşları”ndan manza-ralar gösteriliyor.

güncel

30 KASIM’DA SİNEMALARDA!

sayfa 15 | 17 kasım 2012 | gelecek

Portekiz hükümeti ve Troyka, 78 milyar dolarlık kurtarma paketi karşılığında hiçbir demokratik süreç işletmeksizin Portekiz halkına kemer sık-ma dayatıyor: Su ve elektrik gibi kamu hizmetle-rinin özelleştirilmesi, KDV’nin yüzde 13’ten 23’e yükseltilmesi, kamu istihdamında ve ücretlerinde kesinti yapılması ve şirketlerden yüzde 6 kesi-len sosyal güvenlik payının çalışanlar için yüzde 11’den 18’e çıkarılması. Halk bu politikaları “pat-ronlara para ödemek için işçilerin soyulması” ola-rak görülüyor ve 74’te diktatörlüğün yıkılışından bu yana en büyük protestolar yaşanıyor.

Muhalif ağlar giderek büyüyor. Halk yemekleri, kültürel etkinlikler ve politik tartışmalar düzen-leyen RDA69 veya kentlerde ve kırsal bölgelerde sürdürülebilir komün alternatifleri oluşturmaya çalışan Geçiş Ağı gibi gruplar yıllardır mevcut. Ancak geçtiğimiz yıl politik sahne büyüdü ve radikalleşti. Meydanlar, ‘15 Ekim Hareketi’nden ‘Öfkeliler’e kadar çeşitli gruplarca işgal edildi.

İçlerinde işsizlik karşıtı yeni ve heyecan verici ha-reketler de var. İşsizlik Portekiz’de yeni bir mesele değil. Ancak 2008 krizi ile artarak şu anki yüzde 20’ye (1,3 milyon kişi) ulaştı. Portekizlilerin tep-kisi yavaş oldu ve asgari ücrette artış ile kamuda istihdamın korunmasını talep eden sendikalarla geleneksel solun etkisindeydi, mevcut işsizliğe çok az vurgu vardı. Bazıları, bunun sebebinin, iş-sizlerin sendikalara verecek parası olmaması ol-duğunu söyleyecektir.

Buna karşı geleneksel yapıların dışında yeni grup-lar, ana olarak da Güvencesiz İşçiler (Precarious Inflexives) ve İşsizler Toplumsal Hareketi (Movi-mento Sem Emprego – MSE) ortaya çıktı.

MSE, farklı ideolojiye sahip insanlardan oluşsa da hepsi kendini işsiz işçilerin hakları için parti ya-pısı dışında farklı ve yaratıcı yollarla mücadeleye ve yeni bir alan oluşturmaya adamış. İşsizler için ulaşım hakkı dahil asgari haklar elde etmek, iş-sizlerin birbirleriyle iletişim kurup dayanışacağı alanlar yaratmak ve nihai olarak da çalışma hakkı için kolektif mücadele amacıyla işsiz işçiler sen-dikaları oluşturmak için kampanyalar düzenliyor-lar.

Güvencesiz İşçiler aşırı derecede güvencesiz ve esnek işlerde çalışanların haklarının elde edilme-sine daha fazla yoğunlaşıyor. Lizbon’un ortasın-da, örgütlenme merkezi olarak işlev gören, politik tartışmalar ve film gösterimlerinin yanı sıra, bar, kütüphane ve müzik mekânı da olan bir yer açmış.

Bu gruplar arasındaki temel fark, sınıf bileşim-leri ve analizleri. MSE, çıkış yolları çok sınırlı, çok daha sert işsizlik koşullarında yaşayanlardan oluşuyor ve politikalarına güçlü bir sınıf analizi hâkim. Güvencesiz İşçiler grubu ise daha varlık-lı bir ‘kültürel profesyonel’ arka plandan geliyor. Durumları kesinlikle kolay değil ama temel ya-şam koşulları MSE’dekiler kadar tehdit altında de-ğil ve bu nedenle daha sanatsal ve kültürel direniş formları tutturuyorlar.

Hükümet işsizlere çok az destek sağlıyor ve sosyal güvenceye erişimi zorlaştırıyor. Hak sahibi biri, ayda yaklaşık 400 Avro alıyor ki kiradaysanız bu-nunla yaşayamazsınız. Hak sahibi olmak için de bir yıl boyunca sürekli bir işte çalışmış olmanız gerekiyor. Görüştüğüm birçok kişi genç ve eği-timlerini tamamladıklarından beri formel bir iş bulamadıklarından bu yardımdan faydalanamı-yorlar ve evde oturup anne babalarının artırabil-diği üç beş kuruşla yaşamaya çalışıyorlar.

İşsizliğe karşı bir başka strateji ise göç. Öne çıkan seçenek daha iyi durumdaki Avrupa ülkelerine göç, diğeri ise Brezilya ve Angola gibi eski sömür-gelere, kırsal alanlara ve aile çiftliklerine göç. Son olaraksa, birçok kişi akademide mümkün oldu-

ğunca uzun kalmaya çalışıyor ama hepsi bunun uzun vadede sürdürülebilir olmadığının farkında.

İşsizliğe karşı mücadele eden toplumsal hareket ve gruplar şimdilik sayıca ve etki bakımından bü-yümeye, farkındalık yaratmaya, insanları bir ara-ya getirerek hükümete karşı hakları için harekete geçirmeye odaklanıyorlar. Olumlu olan şey, bunu yeni ve yaratıcı şekillerde, geleneksel yapıların dı-şında, yeni aktivizm ve değişim formlarına açık olarak yapmaları. Ancak bu mücadeleye eklen-mesi gereken bir öğe daha var. Hükümet şidde-tine ve adaletsizliğe karşı mücadelenin ve işsiz ve güvencesiz işçilerin temel haklarını elde etmenin yanında, yeninin de yaratılması; krizin yarattığı kolektif güç ve enerjinin yalnızca eskiye karşı mü-cadelede değil, yeni çözüm ve alternatifler yarat-mak için de kullanılması gerekiyor.

“Evet, iş istiyoruz ama bize uzattığınız kırıntıla-rı değil, yaratıcı olduğumuz, denetlediğimiz, ke-yif aldığımız ve sadece bir avuç insanın kârı için değil çoğunluğun yararına olan işleri istiyoruz.” Bu, salt “krizin sorumlusu hükümettir ve halkın temel gereksinmelerini sağlamak zorundadır” ar-gümanıyla olmaz. İnsanların kolektif güçlerinin farkına vardığı ve çalışmanın, etkileşim kurma-nın ve yaşamın alternatif yollarını burada ve şim-di yaratmaya başladığı, hem meydan okuyan hem de ilham veren bir politika tarzının yaratılması ile olur.

Portekiz’de hem şehirlerde hükümete karşı mü-cadele eden kitlesel toplumsal hareketler hem de kırsal alanlarda alternatifler oluşturan küçük komünler var. Gerçekten radikal ve uzun vadeli bir değişim gerçekleşecekse, bu iki mücadelenin bir araya getirilmesi gerekiyor. Bu hareketin, hem toplumsal hareketlerin sergilediği enerji, güç ve kitleselliğe hem de komünlerin yarattığı ilham, fikir ve yeni gerçekliklere ihtiyacı var. Aynı anda hem eskiye isyan edip hem de yeniyi yaratma po-tansiyeline sahip binlerce genç, yaratıcı, aktif, il-ham veren insandan oluşan genç işsizliği sorunu ise, bu ikisinin sentezi açısından mükemmel bir alan.

Portekiz: Yeni bir şeyin başlangıcı

Rhiannon Colvin, 22 Ekim 2012

çeviri

sayfa 16 | 17 kasım 2012 | gelecekdünya

ABD: Obama ikinci bir 4 yıl için yeniden başkan seçildi. Obama seçildikten sonra yaptığı ilk basın toplantısında mali uçu-rum konusunda Cumhuriyetçilere uzlaş-ma çağrısında bulundu.

Libya: Ali Zeydan liderliğinde kurulan hükümet yemin ederek görevine başladı. Yeni kabine 27 bakandan oluşuyor.

İrlanda: 31 yaşındaki 17 haftalık hamile olan

Savita Halappanavar’a düşük teşhisi konulmuş-

tu. Halappanavar kürtaj talep etmesine ragmen dok-

torlar ‘burası Katolik bir ülke’ deyip ceninin hâlâ kalbinin at-

tığını öne sürerek kürtaj talebini reddetti. 28 Ekim’de Halappana-

var kan zehirlenmesinden hayatını kaybetti. Bunun üzerine İrlanda’da

kürtaj yasağına dönük tepkiler tüm ülke çapında yayılıyor.

Dünya Gündemi

Arjantin: Artan suç oranları, enflasyon ve hükümetin sıkı dolar politika-sını protesto etmek için başta Buenos Aires olmak üzere ülkenin birçok yerinde eylemler düzenlendi. 13 Eylül eyleminden sonra sosyal medya üzerinden duyurusu yapılan eyleme yüz binlerce kişi katıldı. Eylemde yüz-de 54 oyla geçen yıl ikinci kez başkan seçilen Kirchner’in 2015’te yeniden aday olmasının yolunu açacak bir anayasa değişikliğine gidilmesi ihtimali de protesto edildi.

Portekiz: Ülkedeki büyük işçi sendika-sı CGTP’nin çağrısı üzerine, yürütülen kemer sıkma politikaları başkent Liz-bon’daki parlamento binası önünde pro-testo edilirken, ülkede 24 saatlik genel grev ilan edildi. Polis göstericilerin par-lamento binasına girişni engellemek için binanın önünü kapattı.

CGTP’nin yaptığı açıklamaya göre ülke-de yapılan 24 saatlik genel greve katılım oranı yüzde 90.

Tüm Avrupa eylemde: Avrupa Sendikalar Konfederasyonu’nun çağrısıyla 14 Kasım günü

‘Eylem ve Dayanışma Günü’ ilan edildi ve İspan-ya, Portekiz, İtalya ve Yunanistan’da grev yapılırken 20’den fazla ülkede kemer sıkma politikaları protesto edildi. Grevler nedeniyle birçok havayolu şirketi Av-rupa’daki uçuşları iptal etmek zorunda kaldı.

sayfa 17 | 17 kasım 2012 | gelecek dünya

Yunanistan: Yunan parlamentosu Avrupa Merkez Banka-sı, Avrupa Birliği Komisyonu ve IMF’den oluşan Troyka’nın dayattığı yeni tasarruf paketini onayladı. Bu pakete gore emeklilik yaşı 65’ten 67’ye çıkarılırken, emeklilik tazmina-tında yüzde 83’e varan kesinti yapıldı. KİT’lerde belirlenen maaş tavanında ise yüzde 35 kesinti yapılacak. Subay, yar-gıç, profesör, doktor maaşlarında yüzde 20-25 arası kesinti yapılırken, 2012’nin sonuna kadar 2000, 2013’ün sonuna kadar 23 bin memur yedeğe alınıyor. Ayrıca reçete başına 1 avro, hastaneye giriş başına 25 avro vergi getiriliyor.

Alınan bu sert tasarruf tedbirlerinin ardından Yunan halkı Selanik’te Alman konsolosun katıldığı konferansı bastı. Polis müdahale etmesine rağmen konsolos darp edilmekten kur-tulamadı. Daha sonra kent merkezinde toplanan Selanikliler İkinci Dünya Savaşı sırasında kaydedilmiş radyo yayınlarını yayınlayıp Nazi bayrağı yaktı.

Haiti: Haiti’de Kasım ayındaki şiddetli yağış nedeniyle meydana gelen selde 16 kişi hayatını kaybetmişti. Bu selde 3 bin 400’den fazla kişinin de evsiz kaldığı açıklandı. Bölge afet alanı ilan edildi.

Ürdün: Yaklaşık 5 milyar dolarlık bütçe açığını azaltmak için akaryakıt ve do-ğalgaza zam yapılması kararı alan hükümet protesto edildi. Doğalgaza yapıla-cak zam oranının yüzde 53 olması planlanıyor. Protestoya katılan bir Ürdünlü şöyle diyor: “Kendi ülkemizde evlerimizi ısıtamıyor, çocuklarımızın karnını doyuramıyoruz. Ama yolsuzluk yapanlar bizim vergilerimizle lüks içinde ya-şıyorlar.”

Filistin: İsrail ateşkesi bozarak Gazze saldırılarına devam

ediyor. 10 Kasım günü Gazze’nin doğusuna açtığı tank ate-

şinde 4 Filistinli ölürken 25 kişi yaralandı. 14 Kasım günü

ise Hamas komutanlarından Ahmed el-Cebari’yi öldüren

İsrail ertesi gün de hava ve kara saldırılarına devam etti. Şu

ana kadar yüzden fazla Filistinli yaralanırken 15 Filistinli

hayatını kaybetti.

Japonya: Dünyanın en büyük üçüncü ekonomisi olan Japonya’da ekonomi bakanı ekonomik göstergelerin olum-suz olduğunu belirterek resesyona gi-rilebileceğini söyledi.

sayfa 18 | 17 kasım 2012 | gelecek

Uzmanların 70 yıl ömür biçtiği, Türkiye’nin esas olarak Rusya ve İran’dan aldığı doğal gaz seçeneği için Türkiye’de durumlar pek iç açıcı değil. Ma-lum Ekim 2011- Ekim 2012 arasında doğal gaza önce Ekim 2011 de % 14.3, sonra Nisan 2012 de % 18.7’lik zamlar yapıldı.Sene içerisindeki diğer zamlarla beraber son 1 yılda doğal gaza yapılan zam % 48’i aştı.Rakamlar memur maaşlarına ya-pılan 4+4 lük ve asgariye yapılan % 12.3’lük zam-

ları açık ara geride bıraktı. Uzmanlar kış mev-siminde aylık ortalama 300-350 metreküp

gaz tüketildiğini belirterek faturaların 300-350 lirayı bulacağını söylüyor.Bu

rakam doğuya gittikçe artıyor çünkü soğuklar daha çetin ve gazın birim fi-yatı daha yüksek buralarda.

Hal böyle olunca insanlar soba yak-maya, eski tarz ısınmaya dön-meye başladılar.Yunanistan bile tasarruf politikası kap-samında Türkiye’den 10.000 soba talebinde bulundu.

Soba yakacaklar için göz-

den kaçırılmaması gereken bir husus var: Ciddi sağlık problemlerine ve de ölümlere yol açan soba zehirlenmeleri. Her yıl onlarca insanın ölümüne neden olan şey kömürün yanmasıyla ortaya çı-kan karbon monoksit gazı. Karbon monoksit gazı kokusuz,renksiz ve tatsız olduğundan fark edil-mesi zor bir gazdır.

Nefes aldığımızda vücudumuz için gerekli olan oksijeni ciğerlerimize çekeriz,bu oksijen kanda hemoglobin aracılığıyla gerekli organ ve kısım-lara taşınır. Normal şartlar altında oksijen akci-ğere gelir, hemoglobinle birleşir,vücuda taşınır ve kullanıldıktan sonra yine akciğere gelerek nefes vermeyle uzaklaştırılır. Hemoglobine bağlanma isteği oksijene göre 300 kat daha fazla olan karbon monoksit ise oksijene fırsat vermeden hemoglo-binlere bağlanır.Hemoglobindeki tutunma yerle-rinin dolmasıyla alınan oksijenin bağlanabileceği bir yer kalmaz ve gereken oksijeni kana, oradan da vücuda taşıyamayız. Sonuç olarak oksijensizli-ğin süresine bağlı olarak ya doku kayıpları,beyin hasarları yaşanıyor ya da ölümler meydana geli-yor.Karbon monoksit zehirlenmesine maruz ka-lan insanların görüntüleri yanıltıcı olabilir çünkü

bu hastaların yanakları al aldır.Bunun nedeni ise artmış hemoglobin-karbon monoksit kompleksi-nin deride oluşturduğu durumdur.

Havamız bozuldu...

Dar gelirli vatandaşların sayısı her geçen gün çığ gibi büyüyünce, devlet eliyle dağıtılan kömüre taliplerin sayısı da artıyor. Kalorisi düşük bu kö-mürler vatandaşın ısınma sorununu çözdü ama vatandaşa akabinde devlete başka yükler getirdi.

Erzurum’da aile başına 2,5 ton kömür dağıtıldı ve sonucunda Erzurum’da bronşit ve astım hastası sayısında ciddi artışlar oldu. Öyle ki tüm hastane-lerin göğüs hastalıkları servisleri hastalarla doldu taştı. Devletin dağıttığı o kömürleri yakan insan-lar, yine devletin kendilerine sunduğu ‘ücretsiz sağlık yardımı’ ile tedavi olmaya başladı. Her yıl sebebi tartışıldı ama nedeni hala anlaşılamadı! Bunu açığa çıkarmaya çalışan akademisyenler gö-revden alındı.

Devlet bu konuda zarar etti!

Ve yine kış geldi, havamız bozuldu.

yaşamyaşam

Ve Beklenen Kış Geldi..

Kışın soba faciası yaşamamak için şu uyarıları dikkate alalım:

1-Rutin temizliği ve bakımı yapılmayan bacalar ze-hirlenmelere ve yangınlara neden olur. Bacalar,

kömür gibi fazla miktarda is bırakan yakıt kul-lanıldığı takdirde 2 ayda bir, diğer yakıtlar (sıvı ve gaz gibi) kullanıldığı takdirde ise 3 ayda bir temizlettirilmelidir.

2-Kullanılan yakıtın standartlara uygun-luğu kontrol edilmelidir. İzin belgesi ol-mayan satıcılardan kömür alınmamalı-dır. (Atatürk Üniversitesi Mühendislik Fakültesi’nde bir öğretim görevlisi devlet eliyle dağıtılan kömürlerle ilgili yaptığı araştırma yayınlanınca ‘basına bilgi sız-dırdı’ diye görevinden alındı.Bu sebeple bu seçimi ne kadar sağlıklı yapacağımız tartı-şılır).

3- Yatmadan önce sobaya kesinlikle ya-kıt konulmamalıdır.

4-Baca tepmesini önlemek ve hava şartlarının etkisini

azaltmak için bacalar ya-lıtılmalı veya baca duvarı et kalınlığı en az 10 cm. Olmalıdır.

5-Bacalara, yağmur sula-rı, kuşlar, ağaç yaprakları

vb maddelerin girmesini engellemek için mutlaka başlık

kullanılmalıdır.

6-Soba borusu bacaya fazla sokulmamalıdır. Soba borusu bacanın kesit alanını daraltmamalıdır. Daraltılmış bacalar-da baca gazı akışı zorlaşır. Dolayısıyla baca çekişi ve yakıtın yanma verimi düşer. Ayrıca soba baca çıkışları binalardan daha yüksekte olmalıdır.

7-Soba tutuşturulurken yakıtın üstten yanması sağlanmalı-dır, böylece soba içinde ortaya çıkan zehirli gazlar yanarak sobayı terk ederler.

8-Bacalar yatak odalarından, merdiven sahanlığından, bina girişlerinden, havalandırma boşluklarından, çatı ara-sından, banyo ve tuvaletten geçirilmemelidir.

9-Gece yatarken soba kesinlikle açık bırakılmamalıdır.

Karbonmonoksit gazına maruz kalındığında ilk belirtileri; baş ağrısı, sarhoşluk hissi, kulak çınlaması, yorgunluk ve bulantıdır. Diğer belirtiler arasında düşünmede güçlük, gö-ğüs ağrısı, çarpıntı, uyuşma, deride renk değişikliği (kiraz kırmızısı), görme bozuklukları ve karın ağrısı sayılabilir.

Bu durumda yapılacak ilk iş hastayı ortamdan uzaklaştır-mak ve bol oksijen almasını sağlamaya çalışmak olacaktır.

Bol oksijen almasının sağlanması için hasta uyanık tutul-malı ve yüzüne su serpilmelidir. Bilinci yerinde ise sık ve derin nefes almasını önerin. Gerekiyorsa kalbi ve solunu-mu durmuşsa Temel Yaşam Desteği (kalp masajı ve suni solunum) uygulayın.

Hastaya yoğurt yedirmenizin bir faydası olmayacaktır.Has-tanın kusması durumunda atıkların akciğere kaçmasına neden olabilirsiniz.

Soba, şofben ve doğalgaz kullanırken dikkatli olmak, her-hangi bir şikayet hissedilmesi durumunda 112’yi aramak hayat kurtarıcı olacaktır.’’

Soğuklar geldi gelecek derken beraberinde getirdiği tartışmalarla gündemimize girdi. Hepimiz endişeliyiz,en

sağlıklı hangi yoldan ısınacağımızı değil en ucuz nasıl ısınacağımız konusunda kara kara düşünmeye başladık.

Seçenekler ortada: ya doğal gaz yakılacak ya da eski usül sobalar kurulacak.

sayfa 19 | 17 kasım 2012 | gelecek yaşamyaşam

cezaevlerinde süren açlık grevleri nedeniyle bu sayımızda da yemek

sayfamızı yayınlamıyoruz...

sayfa 20 | 17 kasım 2012 | gelecek

‘Yaşadığımız coğrafyayı ne kadar iyi tanıyoruz?’ diye sorduğumuzda her-kes ‘az çok tanıyorum’ cevabı verebi-lir ancak bu ülkeyi hiç tanımayanlar olduğu da su götürmez bir gerçek. Örneğin günümüzde bile Türkiye’de her yerde aynı dilin, Türkçe’nin ko-nuşulduğunu savunanlar bile çıkabi-lir. Eğer bunu savunanlar varsa hâlâ onlara tavsiyemiz Min Dît filmini izlemeleri.

Min Dît, ilk Kürtçe film olma özel-liğine sahip bir yapım. Daha önce Kürtleri anlatan ya da anlatıyormuş gibi yapan film ve diziler mevcuttu ama hiçbirinin dili Kürtçe değildi. Tabi bu durum mevcut siyasal kon-jonktürden dolayı anlayışla karşı-lanabilir ancak bazı yapımlar için, örneğin Mahsun Kırmızıgül’ün ya da Gani Rüzgar Şavata’nın filmleri-nin bu durumla hiç de alakalı olma-dığını rahatlıkla söyleyebiliriz. Film boyunca tek kelime Kürtçe konuş-mayıp bozuk bir Türkçeyle konuşan karakterlerle doludur bu ikilinin ya-pımları. Karakterlerin Kürt oldukla-rı bile açık seçik söylenmemektedir.

Kazım Öz’ün, Yeşim Ustaoğlu’nun ya da Handan İpekçi’nin filmleri de pek Kürtçe diyalog barındırmasa da en azından karakterler gerçekten Kürt’tü ve konuştukları da kendile-rine has bir Türkçe’ydi. Hatta film-

lerinde yer yer Kürtçe diyaloglar da vardı. Yani bu yönetmenler Kürtleri en azından ‘içeriden’ anlatıyorlardı. Bu anlamda Min Dît, Kürt sinema-sında tabuları yıkan bir filmdir diye-biliriz.

Filmde, Diyarbakır üzerinden sa-vaş mağduru, sokakta yaşayan Kürt çocuklarının dramına şahit oluyo-ruz: Gülistan ve Fırat anne babası ve bebek olan küçük kardeşleriy-le Diyarbakır’da yaşarlar. Bir gün Batman’a gittikleri düğün dönüşü yolları JİTEM kontrgerillaları tara-fından çevrilir ve çocukların anne ve babaları gözleri önünde katledi-lir. Teyzeleri Yekbun çocuklara sa-hip çıkmaya çalışsa da o da devletin ‘ağ’ına takılmıştır. Çünkü devlete göre o da bir potansiyel ‘terörist’tir. Artık kendi başlarının çaresine bak-mak zorundadır çocuklar. Paraları yoktur, evdeki eşyaları satıp karınla-rını doyurmaya çalışırlar ama bu da bir yere kadar onlara yeter. Açlık ve yokluktan küçük kardeşleri Dilovan’ı kaybeder ‘yetişkin’ çocuklarımız. Kaldıkları evden de atıldıktan sonra kendilerini sokakta bulurlar. Bundan sonra Diyarbakır’ın acımasız sokak yaşamıyla, bu acımasız hayatta tu-tunmaya çalışan çocuklarla tanışı-rız. Savaş, zulüm, baskı mağduru bu ‘öteki’ çocukların tek bir dileği var-dır: Hayatta kalabilmek. Gülistan ve Fırat hayatta kalabilmek için çöpleri

karıştırırlar, selpak satarlar, ilan da-ğıtırlar vs. Ve kader onları bir gün anne babalarının katiliyle karşılaştı-rır. Bir subay olan katilin cezası ölüm değildir. Annelerinin sesini kasede kaydedip çocuklarına dinlettikleri

masalda kurdun başına gelenlerin aynısını çocuklar da o katile yapa-caktır.

Gösterildiği Antalya Altın Portakal Film Festivali’nde seyircilerden fil-min taraflı olduğu, Türk askerinin böyle bir şey yapamayacağı tarzında tepkiler geldi. Oysaki film Kürtleri övmüyor. Filmde Dilovan’ın ölmesi-nin esas sebebi çocukların parası ol-madığında eczacının ilaç vermemesi, insanların bu parçalanmış aileyle il-gilenmemesiydi. Filmde JİTEM su-bayı yargısız infazda bulunuyor ama bunların hiçbiri bilinmiyor değil ki. Faşist kesime göre JİTEM diye bir oluşum da yok aslında ama kimsenin de üç maymunu oynayacak hali yok. Yargısız infazlardan, faili meçhuller-den geçilmeyen bir coğrafyada bun-ları bir filmde anlatmak taraflı olmak değil, olsa olsa gerçekçi olmaktır.

Gülistan ve Fırat’ı oynayan Şenay Orak ve Muhammed Al’ın oyunculu-ğu çok iyiydi. İkisinin insanlara olan çocukça bakışları çok anlamlıydı. Kirlenmiş bir dünyaya kirlenmemiş iki çift gözle bakmak insanın yüreği-ni burkacak türden bir duygu hisset-tiriyor.

Senaryoyu yurtdışında yaşayan Mi-raz Bezar ve iki yıl önce kaybettiği-miz Evrim Alataş birlikte yazmışlar. Yönetmenliğini ise Miraz Bezar yap-

mış. Bezar’ın ilk filmi olmasına rağ-men ufak tefek hatalar dışında son derece profesyonel bir yapım olmuş.

Kürt sinemasında bir milat niteliğin-de olan Min Dît’i izlemek gerek.

kültür-sanat

Min Dît

sayfa 21 | 17 kasım 2012 | gelecek çevre

Köylünün ÜretimiAKP hükümetlerinin yönetiminde olan tüm dönemlerde çiftçilere verilen destekler çok yetersiz oldu, ürün girdi-leri şirketler tarafından sürekli arttırıl-dı, çiftçilerin binbir eziyetle elde ettiği ürünlerin fiyatı maliyetlerin altında be-lirlendi. Üretici fiyatı ile market fiyatı arasında yüzde 300-400 oranında fark oluştu, üretimden pazarlamaya uzanan zincirde, çiftçilerin egemenliği açısın-dan herhangi bir çalışma yapılmadı (1).

Üretilen ürünün satışı köylüyü geçin-dirmiyor. Geçinemeyen köylü asgari ücretli “garanti” bir işte arıyor çareyi. Köyler boşaldı artık. Mesela İzmir’in Bayındır ilçesindeki, sekiz yüz metre rakımda bulunan Çınardibi köyünden İzmir’e işe gidip gelen insanlar var. İşin acı tarafı, her gün iki buçuk saat bu yolu çeken insanların arazileri var. Arazisin-de ne var? Kiraz. Haziran ayında tüccar gelir köye, köylünün ürününü satacak başka yeri olmadığından tüccar istediği fiyata alır kirazı. En yüksek fiyat kiraz döneminin ilk başladığı haftalarda se-kiz-dokuz liradan gider, nadir fiyattır bunlar. Buradan aldığı kirazı güzelce paketler ve İsveç, İsviçre, nerede kiraz yetişmiyorsa oralara pazarlar. Peki kaça pazarlar kilosunu? Markette gözüken fiyat kırk avro. Kiraz mevsimi köylü-nün en mutlu olduğu zamandır çün-kü en çok parayı bu zamanda görür ve hemen oracıkta verir parasını tüccar. Zeytin tüccarına benzemez. Kirazın para kazandırdığını gören diğer arazi sahipleri başlarlar kiraz dikmeye. Tek para kazanma kaynağını kiraza bağlar-lar. Eriği ele alalım. İlk çıktığı hafta bi-raz yüksek fiyata alır tüccar eriği, köylü mutludur ama piyasada erik bollaştı-ğında ilk hafta aldığı fiyatın dörtte biri-ni bile veremez, isyan eden köylü keser bütün erik ağaçlarını. (2) Malatya’da çiftçilik yapıp Torbalı’ya göç eden biri-si, kuru kayısının kilosunun Malatya’da 50 kuruş olduğunu söylemişti. Tüccar ne veriyorsa o. Bayındır’ın köyünden Malatya’ya, Rize’ye kadar bu böyle.

Buradaki sorun devletin köylünün ürü-nünü satın almaması değil, köylünün kendi ürününü kendi satamamasıdır. Tembellik büyük faktör tabi. “Entelköy Efeköye Karşı” filminde Aşırı diye bir karakter var, keçi çobanı sosyalist. Aşırı der ki “Bütün gün kahvede oturursu-nuz. Malınızı, toprağınızı satıyorsunuz, nasıl köylüsünüz siz?” Şu anki köylü insanını iyi tarif eder bu bölümde. Ge-lenek bugün yok oluyor, haliyle tarım da yok oluyor. Yıl boyunca sadece ki-raz mevsimini düşünen köylü ekme-ğini, yoğurdunu, sütünü, yumurtasını marketten alıyor. Bundan kırk yıl evvel böyle değildi. Devlet çıkardığı yasalarla

köylü nüfusunu düşürmeye kararlı, bu yüzdendir ki devleti görmezden gelip üretim yapmak gerek.

Köylü elindeki ürününü değerine bak-madan satmak zorunda. Şehirli ise nasıl bir işte çalıştığını, neye hizmet ettiğini, neye kafa yorduğunu görmeden çalış-mak zorunda. İki tarafın bu zorunlulu-ğu bugünkü üç maymunluğu yaratıyor. Sorunun ana kaynağı bu zaten. Köylü elindeki malın satılmasına “şükür” der,

şehirli sabah dokuzdan akşam altıya kadar çalışmasına “emek” der. Böylece üretimin hali de ortada. Tüccara el aç-makla bankamatiğe el açmak arasında bir fark yok.

Köylü kendi karnını doyuracak kadar yaşayabiliyor. Ürettikleriyle, hatta art-tırdığını şehirdeki yakınına gönderi-yor. Otogara gittiğinizde dikkat edin Anadolu’dan gelen otobüslere; çuvallar, salçalar, turşular iner. Üretim para ka-zandırmaz ancak karın doyurtur. Dev-letin “güzel” kanunları sayesinde köyler büyükşehir mahalleleri oldu ve karın doyuracak durumda yapılan üretim de yok edilecek.

Torbalı’nın isminin bir geçmişi var. Arılar bölgede bulunan otlar üzerinde-ki torları toplayarak bal yaparmış, baş-ka illerdeki arıcılar da bunu duymuş ve arılarını buraya getirmeye başlamışlar. İsmi buradan gelirmiş. Şu anki haline bakın Torbalı’nın, göç alan ve apart-man apartman genişleyen bir durum-da. Zeytin ağaçları kesilip apartmanla-rın dikildiği topraklardayız.

Gıda üretiminin köylüden şirketlere geçtiğini bilmeyen varsa vay haline. Mesela şirket yöneticileri, geleceğin gıda sektöründe olduğunu görerek şe-hir merkezlerinde dükkanlar kiralıyor-lar, daha sonra seçtikleri bir köye gidip köylüye “şu, şu, şu ürünleri üretecek-sin” diyorlar. Köylünün emeğini de ki-ralayıp, “doğal” kelimesinin cazibesini kullanarak para kazanıyorlar.

Toplumsal çözüm, köylünün ürettiği malı satacak alanlar yaratılması, üre-timin daha sağlıklı hale gelmesidir. Ürünün satılacağı alanlar Avrupa’daki kooperatifler tarafından şehrin mer-kezlerinde yaratılmış durumda. Bu-ralarda neden olmasın? Bayramiç’teki topluluğu örnek verebiliriz aslında. (3) Bu topluluk, Bayramiç Yeniköy’de üre-tilen ürünleri işleyerek ya da köylüye işleterek İstanbul’a satıyor. Sattığı in-sanlar topluluk yakınları. Keçi peyniri, bal, salça, turşu, ekmek vb. Yeniköy’ü ve Bayramiç’i geçindirme gibi bir dert-leri var.

Kişisel çözüm, kendi arazinde ürettiğin kadar tükettiğin bir yaşam. Yetmiş yıl

öncesinin köylüsü olmaya çabalamak. Bu yolda ilerleyenler var. İzmir Bayın-dır Marmariç mesela. İstanbul’u bıra-kıp iki yıldır Bayındır’ın Dernekli kö-yünde yaşayan insanlar var. (4) Mesela “Alakır nehri kardeşliği.”(5) Böyle bir hayatı seçip eşelenen insanlar artmak-ta, umutlu olabildiğim bir durum.

Gıda çoktan elden gitmiş durumda, “duydun mu falanca kişi kanser olmuş” haberlerini işitmekten başka yapacak bir şeylerimiz olmalı yoksa boşluk bi-zim ismimizle dolacak bir gün.

1. Abdullah Aysu’nun “bianet”teki ya-zısından http://www.bianet.org/bianet/bianet/130329-tarimda-akp-gercekleri-ve-ciftci-gercekleri

2. Haziran 2012 tarihli Milliyet Ege ga-zetesi. http://www.milliyet.com.tr/erik-dalda-kaldi-uretici-agaclari-kesti/ege/haberdetay/10.06.2012/1551648/defa-ult.htm10

3. www.bayramicyenikoy.com

4. www.marmaric.org

5. www.alakirnehri.org

Köylü elindeki ürününü değerine bakmadan sat-

mak zorunda. Şehirli ise nasıl bir işte çalıştığını,

neye hizmet ettiğini, neye kafa yorduğunu gör-

meden çalışmak zorunda. İki tarafın bu zorunlu-

luğu bugünkü üç maymunluğu yaratıyor.

Kayhan Uğur

sayfa 22 | 17 kasım 2012 | gelecekspor

Bir futbol takımının taraftarı olmak, sıradan bir işçinin hayatını renklen-diren en önemli ögelerden birisidir. Haftasonları sadece tatil için değil, maçlar için de beklenir. Futbolu böyle yapan İngiltere işçi sınıfının futbolla arasındaki bağda yatar. Liverpool gibi işçi sınıfı temelli kulüplere İngiltere futbolunda rastlamak kolaydır.

1980’lerle birlikte bu değişmeye baş-ladı. 1983’de neo-liberalizme geçişin ilk adımının atılması ile birlikte bu-nun futboldaki karşılığı endüstriyel futbol oldu. Orta ve alt sınıfların eğ-lencesi olan futbol zamanla üst sını-fın rant kapısı haline getirildi. Bunun için yapılması gereken en önemli şey ise büyük oranda ‘aristokrat’ bir se-yirci topluluğu yaratmak oldu.

Türkiye’de bu topluluk Şükrü Sara-çoğlu’ndaki yeniden yapılanma ile hayata geldi. Bunu TOKİ Arena iz-ledi. Pahalı stadyumlarda trilyonluk localar yapıldı. Suyun bile fiyatı 2 lira oldu. Bilet fiyatları fırladı. Kısa süre-de işçiler, öğrenciler, memurlar kale arkalarına sıkıştılar. Şimdi ise sıra kale arkalarında.

3 Yıl önce 10-15 TL olan 3 büyük ku-lüplerin Anadolu takımları ile oyna-dıkları maçlarının kale arkası biletle-ri şimdi Fenerbahçe’de 35, Beşiktaş’ta 30, Galatasaray’da 40 TL. Buna bir de kale arkasında maruz kalacağı-nız polis terörü (12 Mayıs’ta Fener-bahçe-Galatasaray maçında yaşanan olaylarda polis özellikle Okul Açık

tribünlerine biber gazı sıkmıştı), alt-yapıda sınıfta kalma eklenince kale arkasında maç izlemek eziyet haline geliyor. Kale arkaları da kısa sürede artan bilet fiyatları, sporda şiddet ya-sası, polis terörü gibi şeylere dayana-mayarak aristokrat izleyiciye teslim edilmek isteniyor.

Kale arkalarına bir de deplasman te-rörü eklenmiş durumda. Bir alt kül-tür olarak, tribün kültüründe değeri paha biçilemez deplasmanın. Çeki-len cefayla tavan yapar takıma olan sevda. Bu durum da şimdilerde bilet fiyatları ve polis terörü (Geçen yıl Eskişehirspor-Fenerbahçe maçında polis, bileti olan Fenerbahçe taraf-tarlarını şehre almamış ve otobüslere biber gazı sıkmıştı.) ile öldürülmek isteniyor. Fenerbahçe’nin oynadığı Kasımpaşa ve Akhisar maçlarında, Fenerbahçe’lilere ayrılan biletler 80 TL iken, Eskişehirspor maçında bi-letler 100 TL’ye çıktı.

İstanbul’un büyükleri birer birer bur-juvatik seyirciye boyun eğerken, Ana-dolu kulüpleri de Spor Bakanlığı’nın başlattığı stadyum projeleriyle, şimdi olmasa da ileride alt sınıfların ellerin-den alınacak.

Biletlerin üstüne bir de forma gibi kulüp ürünlerinin pahalılığı eklenin-ce spor şu günlerde lüks haline gelmiş durumda. Yayınların şifreli olarak ve-rilmesi de tribünleri takip etmeyen seyirciyi spordan soğutan ana neden.

Kaybedilmek üzere olan futbol stad-yumlarına ve futbol kültürüne na-zaran daha yeni kazanılan basketbol salonları da aynı senaryoyu yaşamak durumundalar. Amaçların bu ka-dar açık olduğu bir yerde, taraftar-lara da direnmek düşüyor. Bir çok taraftar grubu Galatasaray’lı olsun Fenerbahçe’li olsun hep birlikte bu teröre karşı direniyorlar. Umut, gön-lümüzün ekmeği ya tribünleri kay-betmeyiz umarız.

Tribünler, Yönetim ve Spor

Sporda Ter Dökenler Kazanacak24 Ağustos 2012 tarihinde hastalığına yenik düşen, futbolcu ve sen-dikacı Metin Kurt dün gece Devrimci Spor Emekçileri Sendikası’nın düzenlediği bir etkinlikle anıldı.

Ses Tiyatrosu’nda gerçekleştirilen etkinlik Metin Kurt’un üzerinde çalıştığı ki-tabın tanıtımı için vefatından önce planlanmıştı. Kurt’un erken ve beklenmedik vefatı sonrasında planlanan etkinlik iptal edilmedi ve anma etkinliği olarak dü-zenlendi.

Anma etkinliğinde yapılan panele Bağış Erten, Kurtuluş Kılçer, Veysel Atayman, Mehmet Karlı ve Emre Sarıkuş konuşmacı olarak katıldı.

Etkinliğin açılış konuşmasını yapan Devrimci Spor Emekçileri Sendikası’ndan Yavuz Karamahmutoğlu “Biz bu paneli ve önümüze koyduğumuz diğer tüm planları yaptığımızda Metin Abi bizimle beraber masanın başındaydı ve aramız-da olsaydı bu panelin açılış konuşmasını yapmak üzere kürsüde olacaktı. Ben de salondaki yerimden söyleyeceklerini pür dikkat dinleyecektim,’’ dedi.

Etkinliğin devamın da ise Tekyumruk, Solaçık ve Halkın Takımı taraftar grupları temsilcileri Metin Kurt ile ilgili duygularını dile getirirken futbolda ırkçılığa, ho-mofobiye, holiganlığa karşı olduklarının mesajını verdiler.

Çağrı Kınıkoğlu’nun hazırladığı Metin Kurt belgeseli ile devam eden etkinlik sonrasında ‘’Sporda Ter Dökenler Kazanacak’’ başlıklı panele geçildi.

Panelde ilk konuşmayı Spor Emek Sen’in kurucularından Kurtuluş Kılçer yaptı.

Kılçer, “Metin Abi ‘Spor her zaman egemenlerin elinde oldu; entelektüeller ve solcular bu alanı boş bıraktı, biz doldurmalıyız’ derdi,’’ diyerek başladığı konuş-masında “Spor İş Yasası” hakkındaki görüşlerini dile getirdi. Kılçer iddialı bir işe giriştiklerini ve spor emekçilerini örgütlemenin zor olduğunu bildiklerini söy-ledi.

Kılçer’den sonra konuşan NTV Spor yorumcusu ve Radikal gazetesi spor yazarı Bağış Erten “Burada konuşabilmemiz için Metin Kurt’un maalesef ölmesi gere-kiyordu. Şu an içinde bulunduğumuz siyasi gerilim ortamında da açlık grevlerin-den birilerinin ölmesi bekleniyor,” dedi.

Erten konuşmasının devamında endüstriyel futbol ve medyanın spor haberle-rinde nasıl bir tutum ve söylem ortaya koyduğunu anlattı. Kendisinin de içinde bulunduğu medya grubu da dahil olmak üzere spor ve futbol haberlerinde ma-gazinsel ve popüler kültüre ait söylem dilini kullandıklarını dile getiren Erten; Metin Kurt’un iyi ve uzlaşmacı bir dile sahip olduğunu söyledi. Erten, konuşma-sını ‘’Seyreden ve oynayan yoksa bu oyun yoktur’’ sözleriyle bitirdi.

Bağış Erten’den konuşmayı devralan İstanbul Üniversitesi Öğretim Görevlisi Veysel Ataman ise Metin Kurt ile ilgili kişisel anılarını paylaştı. 1969’dan ölü-müne değin çok yakın olduklarını söyleyen Ataman “Metin gerçekten kuşkucu bir insandı. Onun aradığı, pratik hayata bir cevaptı. Metin esas sorulara cevap arardı. İşini bu kadar seven birini görmedim,” dedi.

Metin Kurt’un futbolu reddederken aynı zamanda onun bir aracı olduğunu söy-leyen Ataman, “Metin bu ikilemi ömrü boyunca hep yaşadı,” diyerek konuşma-sını sonlandırdı.

sayfa 23 | 17 kasım 2012 | gelecek bulmaca

Soldan sağa1.Kalbin sağ karıncığından akci-ğerlere, sol karıncığından vücudun diğer bölümlerine kan taşıyan da-mar.2. Bir sonuca varmak, ortadaki engelleri kaldırmak için tutulması gereken yol. – Ölünün gömüldüğü yer. 3. Portekiz’in başkentinin baş harfi. – Cepte taşınan, içine para, tütün vb. konulan, kumaştan veya örgüden küçük torba. – Kalsiyu-mun sembolü. 4. Bağdat’ın başkenti olduğu ülkenin baş harfi. – Kırmızı. – Turunçgillerden. 5. Ukrayna’nın başkentinin baş harfi. – Senegal’in başkentinin baş harfi. – Mısır’ın baş-kentinin baş harfi. – Da Vinci Şifresi,

Melekler ve Şeytanlar ve Dijital Kale ki-taplarının yazarının adı. 6. Önceden özel bir madde üzerine kaydedilmiş sesleri, istenildiğinde dinleten alet, fonograf. – Yunanistan’ın başkentinin baş harfi. 7. 31 Mart Olayı ardından II. Abdülhamit’in tahtan indirilmesiyle tahta çıkan, Os-manlı İmparatorluğu’nun 35. padişahı V. Mehmet, Sultan ...... olarak bilinir. – İşaret. 8. Notada duraklama zamanı. – Değer, kıymet, itibar. 9. Halk arasında branda diye tabir edilen malzeme. – An-lam. 10. Bayındırlık. – Hükümdarların ve devlet başkanlarının oturduğu büyük yapı.

Yukarıdan aşağı

1.12 Eylül 2012’de Kürt tutsakların Kürt sorununun çözümüne dönük başlattığı siyasi eylem. 2. Uzaklık belirtir. – Var-lıkların, doğadaki görünüşlerinin kalem, fırça gibi araçlarla, kağıt, bez vb. üzerin-de yapılan biçimleri. 3. Eş, yoldaş, dost. – Sodyumun simgesi. 4. Gerçek. – Fas için internet kodu. – İran için internet kodu. 5. Bangladeş’in başkentinin baş harfi. – Güney Kore’nin başkentinin baş harfi. – Temel ile zemin arasındaki yükseklik. – Peru’nun başkentinin baş harfi. 6. Ya-pılan iş, edim. – Başkenti Paris olan ülke-nin baş harfi. – Afganistan’ın başkentinin baş harfi. – Bulgaristan’ın başkentinin

baş harfi. 7.Kuzu sesi. – Anadilleri fark-lı olan insanlar arasında anlaşmayı ko-laylaştırmayı amaçlayan Esperanto gibi yapay bir dil. – Fakat. 8. Çok karşıtı. – Anlamlı. 9. Yol, yöntem, usul. – İngiliz edebiyatının en önemli eserlerini Türk-çeye kazandıran, Bir Dinozorun Anıları ve Bir Dinozorun Gezileri adlı kitapların yazarı ...... Urgan’dır. 10. ‘Daha o gün, gün değil! Derlenip dürülmesin bayraklar.Dinleyin, duyduğunuz çakalların ulu-masıdır. Safları sıklaştırın çocuklar. Bu kavga faşizme karşı, bu kavga hürriyet kavgasıdır!’ sözlerinin sahibi şairin so-yadı. – Türkmenistan’ın başkentinin baş harfi. – Tren yolu.

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10123456789

10

1

SUDOKU

2

3

4

5

1 2 3 4 5 6 7 8 9 101 U L E M A A L F A2 M A N A S K O K3 U D R A L A K A4 T A M T A K I R5 A R İ S A L E6 E K L İ L E M A N7 K A A L E L A L A8 M M A Ş T İ M9 E E V A M E L

10 K K E N T T E L

Geçen Sayının Çözümü:

Halk Gazetesi | 15 Günlük Gazete | Yerel Süreli Yayın | Sahibi: Devinim Yayıncılık Adına Yeşim Ergün | Yazıişleri Müdürü: Aziz Güler | Adres: Şehit Muhtar Mahallesi Yoğurtçu Faik Sk. No:14 D:2 Beyoğlu-İstanbul Tel.: 0212 254 94 78 | Baskı: Ezgi Matbaacılık – Sanayi Cad. Altay Sk. No:10 Yenibosna-İstanbul | Adres: Meşrutiyet Cad. Meşrutiyet Apt. No:42/10 Yenişehir-Ankara Tel: 0312 433 29 66 Fax: 0312 433 69 66gelecek@gelecekgazetesi.org

sayfa 24 | 17 kasım 2012 | gelecekkent

İstanbul halkına dayatılan Taksim Meydanı Yayalaştırma Projesi tüm tepkilere rağmen başlatıldı. Meslek örgütlerinin, sivil toplum kuruluşlarının, uzmanların hiçbir uyarı ve önerisi iktidar partisi ve onunla birlikte hareket eden İstanbul Büyükşehir Belediyesi’nin inşaat çılgınlığına engel olamıyor. İstanbul’un en merkezi meydanı Taksim, şu an bir şantiye. Projenin kabul edilemez olmasının yanında şantiyenin hali de içler acısı. Palas pandıras başlayan kazılar, bariyerler arasında bırakılan insanlar, sprey boyalarla yazılmış yönlendirme işaretleri, çukurlar, delikler ve derme çatma, labirent gibi geçişler... Bu şehirde yaşayan insanlar ne bu dehlizlerden ibaret projeyi ne de şu andaki tehlikeli şantiye alanını hak ediyor.

İstenmeyen ama beklenen oldu. Taksim Meydanı’na ilk kazma vuruldu. Önce Gezi Parkı’nda işaretlenen ağaçlarla başlamıştı bu hikaye. Yapılan eylemler, edilen itirazlar görmezden gelindi. Biz-lere dayatılan proje Taksim Meydanı’nı söylendiği gibi yayalaştırmayacak, ak-sine yayaları toplu taşıma araçlarını kullanacakları yer altındaki dehlizlere hapsedecek. Bunlar defalarca söylen-miş olsa da muktedir bildiğini okuyor. Bu proje hakkındaki hiçbir karar, diğer tüm örneklerde de olduğu gibi kamu-ya açık bir şekilde tartışılmadı. Bugün elimizde delik deşik ve kullanılamayan bir meydan, yok edilmek üzere olan bir park var.

Meydandaki tüm araç ve yaya trafi-ği yukarıda görüldüğü gibi dehlizlere inecek, üstünde tanımsız, muhtemelen reklam panolarıyla donanacak bir alan olacak. Küllerinden doğması istenen Topçu Kışlası da kentte zor bulduğu-muz ağaçların yerine yapılacak bir buz pisti etrafında yükselecek. Evet, yan-lış duymadınız, artık İstanbul halkı

Taksim’e gelerek ata sporumuz olan buz pateninin keyfine rahatlıkla varabile-cek! Ağaç da neymiş?

Topçu Kışlası’nın yeniden yapıl-ması konusundaki bu inat anlaşılır gibi değil. Gezi Parkı’nın da bu ken-tin belleğinde önemli bir yer tuttu-ğu, ayrıca Taksim gibi bir merkez-de nefes alacak yeşil alan sağlaması açaından çok önemli olduğu orta-da. Topçu Kışlası’nın yeniden yapıl-ması, yoktan var edilmesi kente bir yarar sağlamadığı gibi, bu mantıkla şehrin daha önce yıkılmış pek çok yapısını da tekrar inşa etmek gerek-tiğini düşündürebilir. Oysa durum bu da değil, bütün mesele o binayla kültür, sanat, spor gibi maskeleri de kullanarak kafe ve mağazalarla bir tüketim mabedi daha oluşturmak. Projenin mimarı Halil Onur’un ağ-zından dökülenler de bunu gösteri-yor: “Her elini kolunu sallayan ka-feye, restorana girsin demek doğru

değil. Herkes her yere girebilir mi?” Biz tercüme edelim, parka herkes gidebiliyor, bu yeşil alandan herkes faydalanabiliyor, ancak Topçu Kış-lası cebinde parası olanın gidebile-ceği bir yer olacak. Bu projenin ve Taksim’deki tüm dönüşümün esas amacı da bu, cebinde parası olanın daha fazla tüketebileceği mekanlar yaratmak. Tarlabaşı’ndaki kentsel dönüşüm de temelde bunun için, İstiklal caddesinin ortasına kazulet gibi dikilen Demirören AVM de, şimdi yapılamk istenen Topçu Kış-lası da...

Proje korkunç. Peki şantiye? Al-lahlık desek yeridir. İstanbul’un en kalabalık merkezlerinden birinde sıradan bir apartman şantiyesin-deki özeni görüyoruz. Belediye, hatta hükümet eliyle yaptırılan bir inşaatın şantiyesi ancak bu kadar amatörce kurulabilirdi. İnsanlar bir caddenin diğer tarafına nasıl geçe-

ceklerini bile bilemiyorlar. Derme çatma bariyerlerden, çukurlar-dan atlıyorlar. Bariyerlerin üstüne “metro” yazısının bir okla birlikte kırmızı sprey boyayla yazılmış ol-ması trajikomik. Bu kadar büyük bir projede yönlendirme işaretle-rinin önceden hazırlanıp yerleş-tirilmesi, insanların tehlikesiz ve kolayca gidecekleri yere ulaşmaları için kolay yöntemler geliştirilmesi gerekir. Bugün yayaya bu kadarcık saygısı olmayanların yapacağı pro-jeden de “yayalaştırma”ya dair bir şey çıkmayacağı aşikar.

Bu projenin durması, gerçekleştiril-memesi için elimizden ne geliyorsa yapmamız gerekiyor. Çünkü kentin her karışı elimizden alınmaya çalı-şılırken Taksim sembolik olarak da bu kentte yaşayanların sahiplenme-si gereken bir alan. Taksim’i dehliz-lerden ibaret olmadan kurtaralım.

TAKSİM DEHLİZLERİ