Μικα

Είχε να τη δει μέρες. Ίσως και βδομάδες. Δε θυμάται ακριβώς. Είναι περίεργο πράγμα ο χρόνος. Ενώ φαινομενικά μας καθορίζει και μας κρίνει όλους το ίδιο, στην πραγματικότητα ο καθένας θέλει και εν τέλει τρέχει στους δικούς του ρυθμούς. Γι’ αυτήν ο χρόνος λειτουργούσε τελείως εξωτερικά και γραμμικά. Δεν αισθανόταν την ανάγκη να εσωτερικεύει και να στοχάζεται κι έτσι να κατ-έχει ταυτόχρονα κι έναν δικό της χρόνο. Βέβαια αυτό δεν ήταν απαραίτητα κακό, από μια άποψη. Με το αυστηρό πρόγραμμα της έκανε κουμάντο την καθημερινότητα της και έμοιαζε να περνούσε ωραία. Όχι ακριβώς όπως θα επιθυμούσε αλλά όπως και να ‘ χει έβλεπε πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους κι έτσι ξόδευε αλόγιστα και με κάποιου είδους λαιμαργίας τη ματαιοδοξία που χρειαζόταν να βγει από μέσα της μέχρι να απαλλαγεί και να απελευθερωθεί ολοκληρωτικά από αυτήν. Πριν καν ξυπνήσει από τον βαθύ μαζικό ύπνο, ένιωθε και η ίδια ότι θα χρειαζόταν να δει άπειρα καθρεφτίσματα στο πρόσωπο και στη συμπεριφορά των γύρω της μέχρι να κατορθώσει να δει για πρώτη φορά σοβαρά και αυτοκριτικά τον εαυτό της στον καθρέφτη. Η παιδική της ηλικία φαινόταν να ήταν μάλλον ευχάριστη, αν και όταν κοιτούσες πιο προσεκτικά το χαμόγελο της διέκρινες μια αίσθηση ειρωνείας να μπλέκεται μέσα στην κατά τα άλλα ατόφια χαρά της στιγμής. Πιθανόν οι γονείς της να την μεγάλωσαν σε ένα όμορφο περιβάλλον, με πολλές παραστάσεις και πολλή αγάπη. Ωστόσο δεν πρέπει να απέφυγαν τα μικρά μα ουσιώδη ψεμματάκια κι έτσι μοιραία η αυτοκριτική δεν φαινόταν να είναι γι’ αυτήν ένα από - κατά τα άλλα - ποικίλα ατού που διέθετε. Αυτά πίστευε εκείνος και απέφευγε να της μιλάει πέρα από τα πολύ τυπικά. Σπανίως υπήρχαν μερικές στιγμές που τη φλέρταρε με φανερό τρόπο αλλά πιο πολύ του άρεσε να της μιλά σιωπηλά, υποσυνείδητα, με τα μάτια. Ήξερε ότι δεν της άρεσε να τη σκανάρει, να τη γδύνει με το ήρεμο αλλά έντονο βλέμμα του. Επέμενε όμως να τη κοιτάζει με αυτό το καθαρό και ταυτόχρονα κάπως αδιάντροπο βλέμμα. Εκείνη όμως απέφευγε να συνδεθεί μαζί του με τέτοιο τρόπο, αν και σε πρώτο χρόνο την μαγνήτιζε και το αναζητούσε αυτό το βλέμμα. Προσπαθούσε να του δώσει να καταλάβει ότι το μόνο που θα καταφέρει είναι να την τρομάξει και να την εκθέσει. Αναμφίβολα κάποιος θα μπορούσε να πει ότι δεν ήξερε καλά το ρόλο της μια που και δεν είχε χρειαστεί να τον παίξει ξανά στο παρελθόν. Θα προτιμούσε εκείνον να τη βοηθούσε λίγο περισσότερο, να της δώσει λίγο χώρο για λάθη που ήξερε σίγουρα ότι έκανε. Ανάμεσα σε άλλες σκέψεις που συνήθιζε να κάνει λίγο πριν κοιμηθεί, ήλπιζε σύντομα να τελειώνει αυτή η ατελείωτη παρτίδα πόκερ, εκείνος να παίξει πιο απλά και πιο τίμια μαζί της και να τη γδύσει στο κρεβάτι. Κι ύστερα σκεφτόταν, αφού θα είχε παραδοθεί ολοκληρωτικά σε αυτόν δε θα δίσταζε να τρυπώσει στο σύμπαν του και να προσπαθήσει να ρουφήξει μέρος από τη δύναμη που αυτός είχε. Εκείνη για να τον βοηθήσει λίγο, - παρά τη διάνοια του ο ήρωας μας σε ορισμένα θέματα θα πρέπει να πουμε ότι ήταν τελείως βλάκας, του είχε δείξει από μόνη της κάποια από τα τρωτά της σημεία για να επιστρατεύσει τη γοητεία του και να την κάνει να παραδοθεί άνευ όρους. Εκείνος όμως στεκόταν σε ασήμαντες για εκείνη λεπτομέρειες που εμπόδιζαν το παιχνίδι, ορισμένες στιγμές μάλιστα το χαλούσαν. Βέβαια δεν είχε αντιληφθεί ότι αυτός ενδιαφερόταν πραγματικά για εκείνη. Πίστευε ότι απλά έπαιζε μαζί της. Ώρες ώρες μάλιστα της έδινε την εντύπωση ότι περισσότερο την κορόιδευε παρά τη φλέρταρε κι αυτό την απογοήτευε περισσότερο κι από την απόμακρη στάση που συνήθως κρατούσε.

Στην πραγματικότητα ο Σ. προσπαθούσε να κρύψει τον παράλογα ολοκληρωμένο πνευματικό κόσμο που είχε μέσα του. Κι όμως ο τρόπος με τον οποίο δούλευε αποκάλυπτε έναν ακατανόητο τρόπο να ανταπεξέρχεται στις προκλήσεις της εργασίας, στην κούραση και στις επαφές του με τους συναδέλφους του και τον κόσμο. Κατείχε μια δύναμη ήρεμη, απρόσιτη, ανεξάντλητη.

Άλλωστε πριν ξεκινήσεις να εργάζεσαι με το μέσα σου, θα χρειαστεί πρώτα να δεις ποια μέρη της προσωπικότητας δουλεύουν ρολόι από τους γονείς σου. Είχε πάθος με τη ζωή. Ήταν μια φλόγα στην καρδιά της που την τραβούσε πάντα μπροστά. Και ήταν έξυπνη. Γρήγορα προχωρούσε, γρήγορα μάθαινε. Τα κυβικά και γενικότερα οι απαιτήσεις της πάντα ήταν αρκετά ψηλότερα από το μέσο όρο .. Ήξερε ότι έπρεπε να τρέξει ασταμάτητα, να βουτήξει μέσα στη ζωή και να βγάλει το καλύτερο από αυτήν.. Μάλιστα πολλές φορές υποψιαζόταν κάποιες ενοχές που εκδήλωνε για τον αγώνα της. Ένιωθε ότι παρ’ όλη την προσπάθεια, και παρ’ ότι η καρδιά της είχε την απαραίτητη δύναμη να την τραβήξει μπροστά, τα λάθη δεν είχαν τελειωμό. Η δυσαρμονία που είχε της υπενθύμιζε ότι ίσως βρίσκεται σε λάθος γήπεδο, ότι από την αρχή έπαιζε σε λάθος παιχνίδι. Η φράση καλύτερα πρώτος στο χωριό παρά δεύτερος στην πόλη ποτέ δεν την αντιπροσώπευε αλλά όπως και να το κάνεις αν ζεις στο χωριό, με χωριάτες θα κάνεις παρέα. Τους είχε βαρεθεί καιρό τους χωριάτες κι έψαχνε να βρει κάποιον διαφορετικό. Και η επιθυμία της εκπληρώθηκε.. Αλλά όχι έτσι όπως το περίμενε η ίδια. Γιατί βρήκε κάποιον διαφορετικό αλλά αυτός ήταν τελείως αντίστροφος σχεδόν σε όλες τις επιταγές της στιγμής. Συνήθως ήταν απρόβλεπτος και κατά καιρούς τελείως απόμακρος με τους γύρω του. Είχε την αίσθηση ότι ενώ σε μερικά πράγματα έμοιαζαν σχεδόν σε απόλυτο βαθμό, κάποιες φορές αυτός γινόταν εντελώς αλλοπρόσαλλος, παράλογα εσωτερικός. Σα να μη τον ένοιαζε κανείς και τίποτα, ούτε και ο ίδιος του ο εαυτός. Σα να ήταν κάπου αλλού. Έμοιαζε σα να ζούσε σε διαφορετικό κόσμο, όχι απαραίτητα καλύτερο μα αναμφίβολα πιο γαλήνιο και όμορφο από αυτόν που συμμετείχαν οι περισσότεροι. Ήξερε ότι ο καθένας ήταν και λίγο στην κοσμάρα του αλλά συνήθως οι άνθρωποι χτίζουμε κόσμους γεμάτο φόβο, ανασφάλειες και πόνο. Αυτός όμως φαινόταν ότι είχε χτίσει κάτι από την αρχή, τελείως δικό του και μάλιστα φαινόταν πολύ όμορφο. Πίστευε ότι αν δεν ήταν αυτό το απαύγασμα της γοητείας του, σίγουρα ήταν αυτό που σπάνια ακτινοβολούσε όταν κατόρθωνε να εξωτερικεύσει την ενέργεια του με χιούμορ χρησιμοποιώντας τις καταστάσεις της στιγμής. Οι ατάκες του μα κυρίως το timing και ο τρόπος που τους έδινε ζωή ήταν μοναδικός. Ήταν αρκετά ειρωνικός και καυστικός. Μετά την πρώτη ψυχρολουσία και το αίσθημα φόβου που πέρναγες όταν τον γνώριζες, σιγά σιγά διαφαινόταν η παιδικής φύσεως πρόθεση του να δώσει στη στιγμή την αξία που της άρμοζε ή τουλάχιστον μια κάποια αξία. Πάντως ήταν βέβαια ότι είχε να κάνει με έναν πολύ μοναχικό άνθρωπο. Το γεγονός ότι εκτός από τη δουλειά, που αναγκαστικά χρειάζεται να δείξεις ποιος είσαι μέσα από τις πράξεις σου, ποτέ δεν ήταν σοβαρός με τους γύρω του αν και ήταν ξεκάθαρο ότι πάντα σκεφτόταν σοβαρά μέσα του. Αυτή η αναντιστοιχία την τρέλαινε. Δε μπορούσε να καταλάβει με τι καταπιανόταν αν και ήταν φανερό ότι μπορούσε να υιοθετήσει πολλούς και διαφορετικούς ρόλους όποια στιγμή το ήθελε.

Αυτός φαινόταν να τα ήξερε όλα αυτά. Όχι απαραίτητα γιατί τα είχε περάσει αλλά γιατί ήταν ξεκάθαρο ότι είχε βρει πολύ καλύτερο παιχνίδι από αυτούς του έβλεπε

τριγύρω της. Αν και αυτή άργησε να το αντιληφθεί πλέον νιώθει σίγουρη γι΄αυτή την υποψία. Αυτός άλλωστε ήταν κι ο λόγος που τον είχε ερωτευτεί.

Σε οσους αρέσει ο καφκα