charakteryzowanie gatunków zwierząt gospodarskich 613[01].z2 · —projekt współfinansowany ze...

�Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego�

MINISTERSTWO EDUKACJI

NARODOWEJ

Halina Garbowska Charakteryzowanie gatunków zwierząt gospodarskich 613[01].Z2.04 Poradnik dla ucznia Wydawca Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy Radom 2007

�Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego� 1

Recenzenci: mgr inż. Jolanta Borczyńska-Żbikowska mgr inż. Edward Skirzewski Opracowanie redakcyjne: dr inż. Halina Garbowska Konsultacja: mgr Rafał Rzepkowski

Poradnik stanowi obudowę dydaktyczną programu jednostki modułowej 613[01].Z2.04 Charakteryzowanie gatunków zwierząt gospodarskich, zawartego w programie nauczania dla zawodu rolnik.

Wydawca Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy, Radom 2007


SPIS TREŚCI 1. Wprowadzenie 32. Wymagania wstępne 43. Cele kształcenia 54. Materiał nauczania 6

4.1. Gatunki i typy u żytkowe 64.1.1. Materiał nauczania 64.1.2. Pytania sprawdzające 94.1.3. Ćwiczenia 104.1.4. Sprawdzian postępów 11

4.2. Anatomia i fizjologia organizmu zwierzęcego 124.2.1. Materiał nauczania 124.2.2. Pytania sprawdzające 204.2.3. Ćwiczenia 204.2.4. Sprawdzian postępów 24

5. Sprawdzian osiągnięć 256. Literatura 29


1. WPROWADZENIE

Poradnik ten będzie Ci pomocny w przyswajaniu wiedzy z zakresu charakteryzowanie gatunków zwierząt gospodarskich.

W poradniku zamieszczono: − wymagania wstępne – wykaz umiejętności, jakie powinieneś mieć już ukształtowane,

abyś bez problemów mógł korzystać z poradnika, − cele kształcenia – wykaz umiejętności, jakie ukształtujesz podczas pracy z poradnikiem, – materiał nauczania – wiadomości teoretyczne niezbędne do osiągnięcia założonych celów

kształcenia i opanowania umiejętności zawartych w jednostce modułowej, – zestaw pytań, aby można było sprawdzić, poziom opanowania określonych treści, – ćwiczenia, które pomogą Ci zweryfikować wiadomości teoretyczne oraz ukształtować

umiejętności praktyczne, – sprawdzian postępów, – sprawdzian osiągnięć, przykładowy zestaw zadań. Zaliczenie testu potwierdzi opanowanie

materiału całej jednostki modułowej, – wykaz literatury uzupełniającej.

Schemat układu jednostek modułowych

613[01].Z2 Produkcja rolnicza

613[01].Z2.01 Dobieranie roślin uprawnych

do warunków środowiska

613[01].Z2.04 Charakteryzowanie gatunków

zwierząt gospodarskich

613[01].Z2.02 Organizowanie i wykonywanie

zabiegów agrotechnicznych

613[01].Z2.03 Organizowanie i prowadzenie

produkcji roślinnej

613[01].Z2.05 Organizowanie oraz

wykonywanie prac dotyczących żywienia zwierząt i zabiegów

zoohigienicznych

613[01].Z2.06 Organizowanie i prowadzenie

produkcji zwierzęcej

613[01].Z2.07 Prowadzenie ekologicznej

produkcji rolniczej


2. WYMAGANIA WST ĘPNE

Przystępując do realizacji programu jednostki modułowej powinieneś umieć: − posługiwać się podstawowymi pojęciami z zakresu: anatomii, fizjologii, narządów

i układów, − określać znaczenie poszczególnych narządów i układów w funkcjonowaniu organizmu

zwierzęcego, − rozpoznawać gatunki zwierząt gospodarskich, − stosować jednostki układu SI, − korzystać z różnych źródeł informacji, − użytkować komputer, − współpracować w grupie.


3. CELE KSZTAŁCENIA

W wyniku realizacji programu jednostki modułowej powinieneś umieć: – rozpoznać i scharakteryzować gatunki i typy użytkowe zwierząt gospodarskich, – sklasyfikować oraz określić charakterystyczne cechy gatunków zwierząt gospodarskich, – określić znaczenie zwierząt gospodarskich, – scharakteryzować budowę oraz zasady funkcjonowania narządów i układów organizmu

zwierzęcego, – określić rolę i znaczenie poszczególnych narządów i układów w funkcjonowaniu

organizmu zwierzęcego.


4. MATERIAŁ NAUCZANIA

4.1. Gatunki i typy użytkowe 4.1.1.Materiał nauczania

Produkcja zwierzęca jest działem gospodarstwa rolniczego, mającym na celu wytwarzanie produktów zwierzęcych. Rozmiary produkcji zwierzęcej zależą od pogłowia zwierząt i ich wydajności jednostkowej. Przez pogłowie zwierząt rozumiemy liczbę sztuk poszczególnych gatunków (bydło, trzoda chlewna, owce, drób) oraz liczebność grup w obrębie gatunków (krowy, jałówki cielne, itp.). Liczba zwierząt jest wyrażona w sztukach fizycznych (efektywnych, rzeczywistych, statystycznych), określających liczbę zwierząt fizycznych w określonym czasie lub średni ich stan w analizowanym okresie czasu albo w sztukach przeliczeniowych (dużych, żywieniowych, obornikowych).

Najsilniej z gospodarstwem rolniczym związaną grupą zwierząt jest bydło. Spełnia ono wiele funkcji, z których jako najważniejsze można wymienić następujące: – dostarcza cennych produktów rolniczych, takich jak: mięso, mleko, skóra, obornik, – wykorzystuje szereg pasz bezwzględnych (trawy z użytków zielonych, liście buraczane), – wpływa na poziom produkcji roślinnej poprzez dostarczanie nawozów organicznych, – wpływa na poziom wykorzystania siły roboczej w mniejszych obszarowo

gospodarstwach, – wykazuje znaczną podatność na utrzymanie przy różnym poziomie intensywności, od

systemów ekstensywnych po bardzo intensywny tucz lub wysoce wydajną produkcję mleka,

– przy produkcji mleka korzystnie wpływa na utrzymanie płynności finansowej, dzięki comiesięcznemu wpływowi gotówki. W ramach produkcji bydła wyróżniamy między innymi kierunek chowu: bydła mlecznego

i bydła opasowego. Kierunki produkcji wyznaczają typy użytkowe. Przez typ użytkowy rozumiemy grupę zwierząt domowych wyspecjalizowanych w określonym kierunku, przy czym cechy anatomiczne i fizjologiczne charakterystyczne dla danego typu użytkowego są utrwalane dziedzicznie.

W produkcji trzody chlewnej wyróżniamy chów gospodarski (kilka, kilkadziesiąt sztuk), fermowy (kilkaset, a nawet kilka tysięcy sztuk) oraz przemysłowy, gdzie utrzymywane są bardzo duże stada, praktycznie bez związków z gospodarstwem rolniczym. Istnieją następujące kierunki chowu trzody chlewnej: – bekonowy (mięsny), – tłuszczowo-mięsny, najbardziej w kraju rozpowszechniony, – mięsno-słoninowy, w którym duże znaczenie, poza mięsem przywiązuje się do uzyskania

dużej ilości tłuszczu. Do ważniejszych cech gospodarczych trzody chlewnej można zaliczyć dość szybkie

przyrosty masy ciała, lepsze wykorzystanie paszy aniżeli przez bydło, większą elastyczność pod względem skali produkcji i łatwiejsze odtwarzanie stada po okresach załamania pogłowia. Trzoda chlewna jest luźniej związana z ziemią i gospodarstwem niż bydło. Może być utrzymana poza klasycznym gospodarstwem, a więc w fermach na bazie kupowanych pasz treściwych.

Natomiast w produkcji drobiu w Polsce najpopularniejszymi gatunkami są: kury, gęsi, kaczki, a w ostatnich latach obserwuje się rosnące znaczenie produkcji indyków. Wyróżniamy wśród drobiu: chów gospodarski (podwórzowy), fermowy oraz przemysłowy. Drób może być wykorzystywany w kierunku mięsnym, nieśnym, a także kombinowanym. Z punktu widzenia


sposobu żywienia i (lub) długości tuczu brojlerów można rozróżnić chów ekstensywny, półintensywny i intensywny.

Określając zewnętrzną budowę ciała i klasyfikując zwierzęta do typu użytkowego należy przede wszystkim zwrócić uwagę na harmonijność budowy oraz cechy warunkujące dobrą użytkowość np. u bydła mlecznego kształt i rozwój wymienia, odpowiednią budowę klatki piersiowej, zaś u bydła mięsnego na dobrze rozwiniętą partię lędźwiową i udziec, u świni na partię grzbietu i partię szynki. Umiejętność opisywania zalet i wad budowy ciała zwierząt, umożliwia rolnikowi – hodowcy analizowanie wzrostu i rozwoju zwierząt gospodarskich. Rys. 1. charakteryzuje zootechniczne nazwy poszczególnych części ciała.

Rys. 1. Zootechniczne nazwy poszczególnych części ciała bydła: A – przód, B – środek, C – zad: 1 – wał

między rogami, 2 – kłąb, 3 – grzbiet, 4 – dół głodowy, 5 – lędźwie, 6 – biodro, 7 – krzyż, 8 – kulsza, 9 – kiść ogonowa, 10 – strzyk, 11 – słabizna, 12 – żyła mleczna, 13 – nadpęcie, 14 – pęcina, 15 – ratka (raciczka), 16 – racica, 17 – podgarle (wole), 18 – ganasz, 19 – śluzowica [6, s. 268]

Nazwy części ciała używane przy określaniu proporcji budowy zwierząt, nie zawsze są

zgodne z nazwami anatomicznymi, dlatego konieczna jest znajomość przyjętego nazewnictwa zootechnicznego, które jest również stosowane przy określaniu użytkowości mięsnej zwierząt. W praktyce powszechnie określa się stopień opasienia i umięśnienia przy pomocy dotyku okolic ciała, gdzie przede wszystkim gromadzi się tłuszcz podskórny. Na rysunku 2. przedstawiono określanie użytkowości mięsnej w praktyce za pomocą tzw. „chwytów rzeźnickich”.

Rys. 2. Najczęściej stosowane „chwyty rzeźnickie”: 1 – barkowy, 2 – żebrowy, 3 – lędźwiowy, 4 – w dole głodowym, 5 – biodrowy, 6 – ogonowo – kulszowy, 7 – kolanowy, 8 – mosznowy lub wokół wymienia, 9 – podłopatkowy, 10 – mostkowy, 11 – za podgarle [6, s. 375]


3 słabo związane barki ˇ

3 słabo związane barki ˇˇ

Chwyty – pozwalają określić stopień opasienia i umięśnienia jak również ciężar ciała, i wygląd zwierzęcia, są podstawą do zakwalifikowania zwierząt do odpowiedniej klasy rzeźnej, co warunkuje cenę uzyskiwaną przez hodowcę za 1kg żywca.

Zootechniczne nazwy części ciała zwierzęcia używane są także przy ocenie pokroju. Przez pokrój (eksterier) rozumiemy zewnętrzną budowę ciała. Zwierzę o prawidłowym pokroju musi mieć nie tylko dobrze zbudowane poszczególne części ciała, lecz także w odpowiednich proporcjach. Odchylenia od wzorca i wady poszczególnych partii świadczą o nieprawidłowym wychowie i o złym stanie zdrowia zwierząt.

Budowę ocenia się wzrokowo, a także za pomocą ważenia i dokonywanych pomiarów. W praktyce ocenę pokroju zwierząt przeprowadza się zwykle na aukcjach, wystawach oraz przy wpisie do ksiąg hodowlanych. Ocena ta jest jednak subiektywna i nawet najlepsi specjaliści nie zawsze są zgodni, co do oceny tego samego zwierzęcia. Istnieje jednak szereg parametrów obiektywnych pomagających przy ocenie, należą do nich: wiek, ciężar ciała, pomiary, kondycja, itp.

Zasadniczym sposobem oceny pokroju zwierząt jest ocena wzrokowa, a wynik jej wyraża się w odpowiedniej ilości punktów. Opis zalet i wad umieszcza się na konturze zwierzęcia lub w prostokącie przy pomocy umownych znaków. Przed przystąpieniem do oceny pokroju – ocenia się typ użytkowy (T), konstytucję (K) i rozwój (R). Np. ogólny wygląd krowy typu mlecznego charakteryzuje – harmonijna, szlachetna budowa, skóra cienka pokryta błyszczącą, jedwabistą sierścią, wyraźnie rysujący się kościec, o płaskim umięśnieniu, temperament żywy.

Ocenę typu i budowę zwierzęcia przeprowadza się w odniesieniu do wzorca rasy, po dokonaniu oceny cech mierzonych lub ocenianych liniowo pomiędzy swoistymi ekstremami biologicznymi. Ocena cech liniowych jest niezależna w stosunku do pozostałych elementów oceny, tzn. inne elementy oceny nie mają wpływu na jej wynik, natomiast wynik oceny liniowej danej cechy może mieć wpływ na wynik oceny ogólnej. Następnym elementem oceny typu i budowy zwierzęcia jest zaznaczenie występowania podstawowych wad. Nie są one punktowane, ale ich występowanie ma wpływ na ocenę ogólną. Sposób opisania wad u krów typu mlecznego zaznaczono poniżej: – wada występuje,

np. – bardzo wyraźna wada,

np. – lista opisanych wad:

wady przodu: – ciężka głowa, – krótka szyja, – słabo związane barki.

wady środkowej partii ciała: – płaska klatka piersiowa, – przewężenie za łopatkami, – obwisły brzuch, – podkasany brzuch.

wady grzbietu: – łęgowaty, – karpiowaty.


wady zadu: – guzy biodrowe wyraźnie powyżej linii grzbietu, – krótka miednica, – wysoka nasada ogona, – zapadnięty odbyt.

wady kończyn: – iksowate, – beczkowate, – postawa francuska, – miękka pęcina, – zbyt szeroka szpara racicy.

wady wymienia: – nierównomierny rozwój ćwiartek, – wymię piętrowe, – nieczynna jedna ćwiartka, – strzyki niecylindryczne, – lejkowata nasada strzyków, – strzyki dodatkowe, – przystrzyk, – dodatkowe strzyki drożne, – poprzeczne przewiązanie wymienia.

Narządem produkującym mleko u krowy jest wymię. Prawidłowo zbudowane wymię powinno mieć zawieszenie sromowo – brzuszne, kształt skrzynkowaty. Wymię powinno być mocno przytwierdzone do ciała krowy, gdyż jego masa (tkanki razem z mlekiem) może dochodzić do 30 czy nawet 50kg. Wymię podzielone jest na dwie połówki, oddzielone od siebie przegrodą anatomiczną. Każda połówka składa się z dwóch ćwiartek, zakończonych cylindrycznymi strzykami. Najmniejszą jednostką anatomiczną wymienia jest pęcherzyk mleczny. Wewnątrz każdego pęcherzyka są komórki mlekotwórcze, w których powstaje mleko. Mleko powstaje ze składników znajdujących się we krwi. Aby powstał 1kg mleka przez wymię krowy musi przepłynąć 450 – 500 litrów krwi, czyli wymię musi być bardzo dobrze ukrwione. Jeżeli wytworzone przez komórki mlekotwórcze mleko, wypełni wszystkie przestrzenie w tkance gruczołowej wymienia, należy opróżnić wymię, czyli wydoić krowę, aby było miejsce na kolejne partie mleka.

4.1.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Jakie jest znaczenie zwierząt gospodarskich? 2. Jak rozpoznasz i scharakteryzujesz gatunki zwierząt w gospodarstwie? 3. Jakie właściwości zwierzęcia decydują o jego przynależności do określonego typu

użytkowego? 4. Jakie typy użytkowe rozróżnia się wśród: bydła, trzody chlewnej i drobiu? 5. Jakie cechy charakteryzuje typ użytkowy mleczny? 6. Jak opiszesz wady pokroju u krów typu mlecznego? 7. Jak określisz stopień opasienia i umięśnienia w praktyce rolniczej? 8. Jakie cechy charakterystyczne określają typ mięsny u świń? 9. Co charakteryzuje typ nieśny? 10. Jaki kierunek produkcji zwierząt gospodarskich jest w Twojej miejscowości?


4.1.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1

Rozpoznaj i scharakteryzuj gatunki zwierząt gospodarskich.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś: 1) rozpoznać podstawowe gatunki zwierząt, 2) określić charakterystyczne cechy gatunków zwierząt gospodarskich, 3) określić kierunek produkcji zwierząt gospodarskich w Twojej miejscowości, 4) odszukać aktualne dane dotyczące pogłowia zwierząt gospodarskich z rocznika

statystycznego GUS, 5) porównać dane z innymi krajami Europy, 6) wskazać pozytywne tendencje rozwojowe w produkcji zwierzęcej w Polsce, 7) zapisać wnioski w arkuszu do ćwiczeń.

Wyposażenie stanowiska pracy; – modele, – albumy i mapy rozmieszczenia gatunków zwierząt gospodarskich, – arkusz do ćwiczeń. Ćwiczenie 2

Rozróżnij typy użytkowe i określ cechy hodowlane u bydła.

Sposób wykonania ćwiczenia Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) rozpoznać grupę zwierząt gospodarskich, 2) określić kierunek produkcji, 3) określić cechy anatomiczne i fizjologiczne charakterystyczne dla danego typu

użytkowego, 4) zakwalifikować gatunek do określonego typu użytkowego, 5) zapisać w arkuszu do ćwiczeń charakterystyczne cechy hodowlane.

Wyposażenie stanowiska pracy; – modele, – tablice poglądowe, – foliogramy, – arkusz do ćwiczeń. Ćwiczenie 3

Rozróżnij typy użytkowe trzody chlewnej i drobiu.


1) rozróżnić typy użytkowe, 2) określić charakterystyczne cechy typu użytkowego, 3) opisać wady i zalety budowy, na konturze lub prostokącie, przy pomocy umownych

znaków,


4) sklasyfikować gatunek w typie użytkowym, 5) przeanalizować cechy hodowlane i uzasadnić różnice.

Wyposażenie stanowiska pracy: − modele, − tablice poglądowe, − teksty przewodnie do ćwiczeń, − arkusz do ćwiczeń. Ćwiczenie 4

Określ użytkowość mięsną bydła.

Sposób wykonania ćwiczenia: Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) rozpoznać gatunek zwierząt, 2) określić charakterystyczne cechy typu mięsnego u bydła, 3) określić stopień opasienia i umięśnienia za pomocą „ chwytów rzeźnickich ”, 4) określić ciężar ciała za pomocą taśmy zoometrycznej, 5) zestawić w tabeli cechy hodowlane charakteryzujące użytkowość mięsną u bydła, 6) zapisać wnioski.

Wyposażenie stanowiska pracy: – taśma zoometryczna, – laska, – cyrkiel, – suwmiarka, – arkusz do ćwiczeń. 4.1.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz

Tak

Nie 1) rozpoznać gatunki zwierząt gospodarskich? 2) rozróżnić i scharakteryzować typy użytkowe? 3) zastosować nazwy zootechniczne w określaniu budowy ciała

zwierząt?

4) scharakteryzować typ: mleczny, mięsny i nieśny? 5) określić użytkowość mięsną w praktyce? 6) zakwalifikować zwierzę do odpowiedniej klasy rzeźnej? 7) określić kierunek produkcji zwierząt gospodarskich w Twojej

miejscowości?


4.2 Anatomia i fizjologia organizmu zwierzęcego 4.2.1 Materiał nauczania

Dobra znajomość anatomii i fizjologii ma duże znaczenie w hodowli zwierząt gospodarskich, ułatwia bowiem wykrycie wszelkich zaburzeń w rozwoju zwierząt, i umożliwia natychmiastowe podjęcie decyzji o leczeniu lub wyeliminowaniu sztuk ze stada. Szybka decyzja w takich przypadkach niejednokrotnie przyczyniła się do uniknięcia większych start gospodarczych. Poza tym, nauka anatomii i fizjologii stanowi podbudowę do nauki hodowli ogólnej, szczegółowej i żywienia zwierząt.

Rolnikowi – hodowcy znajomość anatomii i fizjologii zwierząt, pozwala we właściwy sposób ingerować w złożone procesy rozrodu, laktacji, przyrostu mięśni oraz umożliwia osiąganie przy odpowiednich nakładach właściwych korzyści materialnych i wysokiej produkcji, ważnej z punktu widzenia gospodarki kraju.

Budową i czynnościami życiowymi zwierząt zajmuje się nauka zwana zoologią, a z niej właśnie wywodzą się anatomia zwierząt, czyli nauka o zewnętrznej i wewnętrznej budowie ciała zwierzęcego oraz fizjologia zwierząt – nauka o procesach życiowych zachodzących w organizmie zwierzęcym.

Część ciała zbudowana z wielu tkanek, mająca określony kształt, zajmująca odpowiednie miejsce w organizmie i spełniająca w nim określone czynności nazywana jest narządem(np. oko, ucho, serce, żołądek, itp.). Zespół narządów stanowiących pewną całość anatomiczną i czynnościową nazywamy układem.

W organizmie zwierząt rozróżnia się następujące układy: kostny, mięśniowy, powłokowy, krążenia krwi i chłonki, oddechowy, pokarmowy, moczowy, rozrodczy, dokrewny, nerwowy i narządy zmysłów. Wymienione układy łączą się i współpracują ze sobą w określony sposób. Ze względu na ścisły związek anatomiczny, funkcja każdego układu jest możliwa dzięki współpracy z innymi. Układ kostny – zbudowany jest z elementów zwanych kośćmi. Kości zbudowane są z tkanki kostnej, odznaczają się dużą trwałością. Wytrzymałość zapewnia tkance kostnej blaszkowata budowa oraz wysycenie jej istoty międzykomórkowej solami mineralnymi. Mimo znacznej wytrzymałości i twardości kości są narządami plastycznymi, podatnymi na działanie ciśnienia i rozciąganie. Na rys. 3 przedstawiono topografię układu kostnego i narządów wewnętrznych krowy. Rys. 3. Układ kostny i narządy wewnętrzne krowy: 1 – kości czaszki, 2 – kręgosłup, 3 – kończyna przednia,

4 – kończyna tylna, 5 – żebra, 6 – płuco, 7 – wątroba, 8 – księgi, 9 – trawieniec, 10 – dwunastnica, 11 – jelito czcze, 12 – jelito ślepe, 13 – okrężnica, 14 – odbytnica, 15 – nerka, 16 – pęcherz moczowy, 17 – pochwa [6, s. 89]


Układ mięśniowy – jest zbudowany z mięśni. Mięśnie przyczepione do różnych części kręgosłupa nazywają się mięśniami szkieletowymi. Każdy z nich ma określony kształt i spełnia właściwą dla niego czynność. Mięśnie swoją masą wzmacniają połączenie kości i nazywane są czynnymi narządami ruchu. Skurcze mięśni szkieletowych wywołują ruchy zewnętrznych części ciała. W organizmie występują także ruchy narządów wewnętrznych np. żołądka, jelit, macicy, itp.: są one wywołane przez mięśnie gładkie zbudowane z tkanki mięśniowej gładkiej. Praca układu mięśniowego dostarcza organizmowi dużo ciepła, które powstaje w wyniku spalania węglowodanów w komórkach mięśniowych. W każdym mięśniu szkieletowym rozróżnia się część mięśniową i część ścięgnistą. Każdy mięsień może się kurczyć (skracać), a tym samym wykonywać przewidzianą dla niego pracę pod wpływem podniet z układu nerwowego. Na czynności mięśni wpływają w określony sposób ich narządy pomocnicze: powięzie, kaletki maziowe, pochewki ściągniste i trzeszczki. W organizmie zwierzęcia rozróżnia się trzy grupy mięśni szkieletowych: głowy, tułowia i kończyn. W grupach tych w poszczególnych okolicach ciała rozróżnia się zespoły mięśniowe. Mięśnie tworzące zespół wspólnie wykonują określoną czynność, np. prostują lub zginają jakiś staw. Zespół mięśni działających w podobny sposób nazywa się mięśniami współdziałającymi. Natomiast zespół mięśni wykonujących pewną czynność w stosunku do mięśni współdziałających nazywa się mięśniami antagonistycznymi albo przeciwdziałającymi. Układ powłokowy – składa się z powłoki ogólnej i narządów pochodnych skóry. Główna rola układu powłokowego polega na: – ochronie organizmu przed szkodliwym wpływem czynników zewnętrznych, – nawiązywaniu łączności z otoczeniem, – regulowaniu wewnętrznej temperatury ciała.

Skóra składa się z trzech warstw: naskórka, skóry właściwej i warstwy podskórnej. U wszystkich zwierząt najgrubsza jest skóra na grzbiecie i karku. Do narządów pochodnych skóry zaliczamy: włosy, gruczoły skórne oraz kopyta, racice i rogi.

Włosy są wytworem warstwy rozrodczej naskórka. U bydła i koni włosy nazywają się sierścią, u świni – szczeciną, u owiec – wełną (z wyjątkiem włosów pewnych części głowy i kończyn). Do gruczołów skórnych należą gruczoły potowe, łojowe i mleczne oraz skupienia drobnych gruczołów w zatokach skóry. Kopyta stanowią końcowy odcinek palców, którymi konie opierają się o podłoże. W skład kopyta wchodzą narządy będące wytworem skóry i narządy, w których wytwarzaniu skóra nie bierze udziału. Racice występują u zwierząt parzystokopytnych (u bydła, świni i owiec). Mają budowę podobną do kopyt, lecz różnią się od nich kształtem i brakiem strzałki rogowej oraz znacznie cieńszym rogiem ścian racic. Opuszka palcowa występuje z tyłu podeszwy racicy i tworzy piętki raciczne. Rogi – są to wytwory skóry charakterystyczne dla niektórych przeżuwaczy. Osadzone są na charakterystycznych wyrostkach kostnych kości czołowych tzw. możdżeniach, na których znajduje się skóra właściwa i warstwa rozrodcza naskórka wytwarzająca pochwę rogową. W pochwie rogowej rozróżnia się podstawę, trzon i wierzchołek. U krów w obrębie trzonu rogu pojawiają się charakterystyczne pierścienie rogowe, między którymi występują przewężenia będące wynikiem zmian w nasileniu produkcji rogu. Liczba przewęzi na rogu może służyć do przybliżonego określenia wieku krowy. Dodając do liczby przewięzi 1,5 lub 2 lata (zależy od wieku pierwszego porodu) określamy wiek krowy. Układ krwiono śny i chłonny – tworzą razem układ naczyniowy. Zadaniem jego jest rozprowadzenie po organizmie składników odżywczych, witamin, hormonów oraz usuwanie z komórek i tkanek produktów przemiany materii a także dostarczanie tlenu. Układ krwionośny składa się z: serca, naczyń krwionośnych i krwi. Układ chłonny, czyli limfatyczny składa się z narządów chłonnych, naczyń chłonnych i chłonki.


Serce jest najważniejszym narządem układu krwionośnego, pracującym na zasadzie pompy. Zadaniem serca, jako głównego narządu układu krążenia jest utrzymywanie stałego krążenia krwi w organizmie.

Krew składa się z osocza (60%) oraz elementów morfologicznych: krwinek czerwonych i białych oraz płytek krwi. W układzie krwionośnym rozróżnia się dwa obiegi krwi: duży i mały. W obiegu małym w pniu płucnym płynie krew żylna, a w żyłach płucnych płynie krew tętnicza, jest więc odwrotnie aniżeli w obiegu dużym. Natomiast krążenie chłonki odbywa się tylko w jednym kierunku – z obwodu ciała w kierunku serca, a węzły chłonne to zapory hamujące rozprzestrzenianie się zarazków – powstają w nich przeciwciała. Zdolność niszczenia bakterii oraz wytwarzania przeciwciał zobojętniających jady bakteryjne mają również krwinki białe.

Do narządów krwiotwórczych zalicza się szpik kostny czerwony, węzły chłonne, śledzionę oraz grasicę, która należy do układu dokrewnego. Układ oddechowy – dostarcza tlen i wyprowadza powstający w organizmie dwutlenek węgla. Układ ten może spełniać swoje funkcje tylko przy ścisłym współdziałaniu z układami: mięśniowym, krwionośnym i nerwowym.

Układ oddechowy składa się z dróg oddechowych i płuc. W skład dróg oddechowych wchodzą: jama nosowa, gardło, krtań i tchawica. W płucach odbywa się tzw. oddychanie zewnętrzne. Polega ono na przechodzeniu tlenu z pęcherzyków płucnych do krwi, a dwutlenku węgla z krwi do światła pęcherzyków płucnych. W tkankach zachodzi oddychanie wewnętrzne: tlen z naczyń włosowatych przechodzi do komórek i tkanek, a dwutlenek węgla przenika do krwi – w procesie tym następuje bezpośrednie wykorzystanie tlenu do uwolnienia niezbędnej do życia energii.

Jama nosowa znajduje się w części twarzowej głowy a gardło wchodzi w skład dwóch układów – oddechowego i pokarmowego – dlatego rozróżnia się w nim części: oddechową i pokarmową.

Krtań znajduje się w przedniej części szyi, między gardłem a tchawicą. Tchawica – stanowi stale otwarty rurkowaty przewód, którym przepływa powietrze z jamy nosowej, gardła i krtani do płuc i z powrotem, na zewnątrz organizmu.

Płuca są właściwym narządem oddechowym, leżącym w klatce piersiowej. Rozróżnia się płuco prawe i lewe. Rozdziela je przestrzeń zwana śródpiersiem. W każdym płucu rozróżnia się powierzchnię: żebrową, przeponową i śródpiersiową. Stykające się ze sobą powierzchnie tworzą krawędzie płucne. Na powierzchni śródpiersiowej znajduje się wnęka, przez którą wchodzą do płuca oskrzela, naczynia krwionośne i nerwy. Układ pokarmowy – służy zwierzęciu do pobierania, trawienia i wchłaniania pokarmu oraz wydalania części nie strawionych. Rozróżniamy następujące odcinki przewodu pokarmowego: jama ustna, gardło, przełyk, żołądek, jelito cienkie i jelito grube. Wymienione odcinki różnią się budową i czynnościami. Do narządów leżących poza ścianami przewodu pokarmowego, których wydzielina dostaje się przewodami do jego światła należą: ślinianki duże, wątroba i trzustka.

Jama ustna stanowi pierwszy odcinek przewodu pokarmowego. Z przodu ograniczona jest wargami, z boków policzkami, od góry podniebieniem twardym i miękkim, u dołu zaś mięśniami i językiem. W jamie ustnej znajdują się zęby. W zależności od rozmieszczenia i kształtu rozróżnia się cztery grupy zębów: sieczne, kły, przedtrzonowe i trzonowe. U zwierząt gospodarskich zęby sieczne, kły i przedtrzonowe należą do zębów wymiennych i dlatego rozróżnia się zęby mleczne i stałe, zęby trzonowe wyrastają tylko jeden raz. Przeżuwacze mają 32 zęby stałe a świnie 44. Żołądek stanowi pierwsze większe rozszerzenie przewodu pokarmowego, które u jednych

gatunków występuje w postaci jednej komory, u innych zaś w postaci kilku połączonych ze sobą komór, dlatego rozróżnia się żołądek jednokomorowy i wielokomorowy.


W przewodzie pokarmowym następuje rozkład pokarmu pod wpływem czynników: fizycznych, chemicznych i biologicznych. Proces ten nazywa się trawieniem. Rozróżnia się zatem trawienie: mechaniczne, chemiczne i biologiczne. Trawienie mechaniczne polega na rozdrabnianiu, żuciu, mieszaniu i przesuwaniu pokarmu do dalszych odcinków przewodu pokarmowego. Trawienie chemiczne – to rozkład pokarmu na składniki proste przy udziale enzymów zawartych w sokach trawiennych. Trawienie biologiczne – odbywa się za pomocą enzymów wytwarzanych przez specjalne bakterie występujące w przewodzie pokarmowym, głównie u przeżuwaczy. Trawienie biologiczne wspomaga i uzupełnia trawienie chemiczne.

Pokarmem albo pożywieniem nazywa się substancje organiczne i nieorganiczne pobierane przez zwierzęta w celu pokrycia potrzeb życiowych. Do substancji organicznych zalicza się: węglowodany (cukry), tłuszcze, białka, witaminy oraz enzymy niezbędne do prawidłowego funkcjonowania organizmu. Do substancji nieorganicznych pokarmu zalicza się wodę i sole mineralne.

Trawienie rozpoczyna się w jamie ustnej. Pokarm, który dostał się z jamy ustnej do żołądka, ulega dalszemu trawieniu mechanicznemu i częściowemu trawieniu chemicznemu. W żołądku jednokomorowym (trzoda chlewna, konie) trawienie chemiczne pokarmu następuje pod wpływem enzymów zawartych w soku żołądkowym m.in. pepsyna, podpuszczka i lipaza żołądkowa. W wyniku procesów chemicznych z pokarmu powstaje miazga pokarmowa, odpowiednio przygotowana do dalszego trawienia w jelicie cienkim.

Ze zwierząt gospodarskich jedynie przeżuwacze mają przewód pokarmowy przystosowany do wykorzystywania błonnika. Wielokomorowy żołądek oraz przeżuwanie umożliwiają dokładne rozdrabnianie, naślinianie i odpowiednie przygotowaniem pokarmu do trawienia chemicznego. Przeżuwacze nie żują dokładnie pokarmu. Pokarm cięższy dostaje się od razu do czepca, jednak większość pożywienia najpierw trafia do żwacza, gdzie ulega rozpulchnieniu, maceracji i rozdrobnieniu dzięki bardzo silnym, regularnie powtarzającym się skurczom błony mięśniowej żwacza. Grubsze cząstki karmy podlegają powtórnemu przeżuciu. U zwierząt gospodarskich proste składniki pokarmowe powstałe z rozkładu treści pokarmowej w jelicie grubym zostają na miejscu wchłonięte do krwi. Następuje tam też intensywne wchłanianie wody.

Jelito cienkie jest najdłuższym odcinkiem przewodu pokarmowego. Jego ściany składają się z trzech warstw błon: śluzowej, mięśniowej i surowiczej. W jelicie cienkim rozróżnia się: dwunastnicę, jelito czcze i jelito biodrowe. Do dwunastnicy wchodzą przewody dwóch dużych gruczołów trawiennych – wątroby i trzustki.

Jelito grube – to końcowy odcinek przewodu pokarmowego. Ściany jelita grubego zbudowane są podobnie jak ściany jelita cienkiego. W jelicie grubym rozróżnia się trzy odcinki: jelito ślepe, okrężnicę i prostnicę. Jelito ślepe jest najsilniej rozwinięte u zwierząt roślinożernych, zwłaszcza u gatunków o żołądku jednokomorowym. Układ moczowy – składa się z nerek – narządów wytwarzających mocz – oraz dróg wyprowadzających, do których należą: moczowody, pęcherz moczowy i cewka moczowa. Dalszą drogę przepływu moczu tworzą odcinki układu rozrodczego: u samców – przewód moczowo – płciowy, a u samic – przedsionek pochwy. Rola układu moczowego polega na: – usuwaniu szkodliwych produktów przemiany materii, – usuwaniu nadmiaru soli, – regulowaniu ilości wody w organizmie. Układ rozrodczy – to zespół narządów, które służą do wydawania potomstwa i zapewnienia ciągłości gatunku. Jest to jedyny układ o odmiennej budowie u samców i samic, dlatego rozróżnia się układy rozrodcze: samcze i samiczy. Pewne narządy układu rozrodczego są ściśle związane z układem moczowym.


Układ dokrewny – stanowią gruczoły, które nie mają przewodów wyprowadzających, a swoje produkty wydzielają wprost do krwi, chłonki i płynu tkankowego. Gruczoły te nazywane są także gruczołami wydzielania wewnętrznego. Układ dokrewny razem z układem nerwowym tworzą system regulacji neurohormonalnej, od której zależą funkcje życiowe organizmu. Rysunek 4 przedstawia rozmieszczenie gruczołów dokrewnych. Rys. 4. Rozmieszczenie gruczołów dokrewnych u bydła: 1 – przysadka mózgowa, 2 – szyszynka, 3 – tarczyca,

4 – grasica, 5 – trzustka, 6 – nadnercze, 7 – jajniki, 8 – macica, 9 – jądra [6, s. 133] Układ nerwowy – biorąc pod uwagę funkcje, jakie poszczególne części układu nerwowego spełniają w organizmie, a więc z punktu widzenia czynnościowego, można mówić o układzie somatycznym i układzie wegetatywnym albo autonomicznym. Układ somatyczny unerwia częściowo narządy, których funkcje wiążą się ze „świadomością” zwierzęcia i których działalność zależna jest od jego woli (głównie mięśnie szkieletowe). Układ wegetatywny unerwia narządy wewnętrzne – serce, układ pokarmowy, wydalniczy i inne, których czynności przebiegają niezależnie od woli zwierzęcia (ruchy żołądka, uderzenia serca, itp.). Układ zmysłów – układ nerwowy ma specjalnie przystosowane narządy służące do odbierania i przekazywania podniet ze środowiska zewnętrznego, są to narządy zmysłów albo krótko – zmysły. Rozróżnia się narządy: wzroku, słuchu, równowagi, węchu, smaku, dotyku. Jedne z nich odbierają podniety przy bezpośrednim zetknięciu się ciała zwierzęcia z bodźcem, inne pozwalają na odbieranie ich z pewnej odległości.

Wszystkie narządy w układzie pracują w sposób zależny od siebie. Na przykład zespół narządów służących do oddychania – jama nosowa, gardło, krtań, tchawica, oskrzela i płuca – stanowią układ oddechowy. Żaden z wymienionych narządów sam, pojedynczo, nie może spełniać tak ważnej funkcji jak oddychanie (pobieranie powietrza, jego wymiana i wydalanie dwutlenku węgla). Wszystkie razem spełniają tę czynność dzięki pracy każdego z osobna.

Układ oddechowy może spełniać swoje funkcje tylko przy ścisłym współdziałaniu z układami: mięśniowym, krwionośnym i nerwowym.

Układ nerwowy reguluje czynności wszystkich narządów i układów, dzięki czemu mogą działać sprawnie, harmonijnie i odpowiednio do aktualnych potrzeb organizmu. Pod względem czynnościowym, częściowo morfologicznym, wegetatywny czyli autonomiczny układ nerwowy dzielimy na współczulny (sympatyczny) i przywspółczulny (parasympatyczny). Układ wegetatywny reguluje czynności narządów wewnętrznych niezależnie od woli zwierzęcia. Niezależność ta nie jest całkowita, gdyż układ ten podlega w pewnym stopniu korze mózgowej, tabela 1.


Tabela 1. Specyfika czynności układu wegetatywnego [2, s. 146]

Narząd, czynność Układ współczulny Układ przywspółczulny Serce Zwiększa liczbę skurczów i ich

siłę, rozszerza naczynia własne serca.

Zmniejsza liczbę skurczów i ich siłę, zwęża naczynia własne serca.

Naczynia krwionośne Zwęża Rozszerza Żołądek i jelita Hamuje ruchy Zwiększa ruchy Wydzielanie soków trawiennych (żołądkowego, jelitowego, żółci).

Zmniejsza Zwiększa

Przemiana materii Zwiększa Zmniejsza

Układy wegetatywne współczulny i przywspółczulny działają w stosunku do siebie antagonistycznie.

Trzeba podkreślić, że poszczególne narządy i układy ściśle współpracują ze sobą. Gdyby na przykład nie działał układ mięśniowy, umożliwiający ruch, zwierzę nie mogłoby pobrać pokarmu ani oddychać. Gdyby przestał działać układ oddechowy, pozbawione tlenu tkanki bardzo szybko by zamierały. Gdyby układ moczowy nie wydalał zbędnych substancji, nastąpiłoby zatrucie organizmu. Gdyby układ pokarmowy nie przyswajał składników odżywczych, a krew nie roznosiła ich do wszystkich narządów i tkanek organizm nie miałby energii na wykonywanie jakichkolwiek czynności, nie mógłby żyć. Jak z tego wynika, sprawne działanie wszystkich narządów jest rzeczą niezmiernie ważną. Trzeba zatem dbać o zdrowie zwierząt, gdyż warunkuje ono ich produkcyjność. Zwierzęta trzymane w dusznych i brudnych pomieszczeniach nie mogą dostarczać do tkanek odpowiedniej ilości tlenu. Niedostatecznie lub nieprawidłowo żywione – nie mają dostatecznej ilości składników do produkcji: mleka, jaj, mięsa, wełny lub do wykonywania wymaganej od nich pracy. Różnice w budowie układu kostnego, mięśniowego i powłokowego ssaków i ptaków

Kościec ptaków, zarówno w ogólnej konstrukcji, jak i w budowie poszczególnych części, wykazuje wiele charakterystycznych cech związanych ze zdolnością do lotu, dlatego znacznie różni się on od układu kostnego ssaków. Kości ptaków są bardzo lekkie, większość z nich – zamiast szpiku kostnego ma jamy wypełnione powietrzem. Wykazują też skłonność do zrastania się, czyli tworzenia tzw. kościozrostów. Do kości zrastających się należą: – kości międzyszczękowe lewa i prawa, – obojczyk, – kości mostka, – kręgi piersiowe (z wyjątkiem I i VI), – ostatnie kręgi piersiowe, kręgi lędźwiowe, krzyżowe i pierwsze kręgi ogonowe, – ostatnie kręgi ogonowe.

Do innych cech różniących układ kostny ptaków i ssaków należą: brak zębów i zębodołów w szczęce i żuchwie, pełny pas barkowy, kończyna piersiowa przekształcona w skrzydło, grzebień na mostku. U ptaków kości miedniczne nie łączą się i nie tworzą spojenia miednicznego. Kończynami podporowo-nośnymi służącymi do chodzenia są tylko kończyny miedniczne, z których każda zakończona jest czterema palcami, przy czym liczba członów w palcach stopy jest niejednakowa. Kości ptaków są lepiej nasycone solami wapnia niż u ssaków, mają więc bardziej zbitą i silniejszą budowę, są bielsze i twardsze. Proces kostnienia szkieletu chrząstkowego następuje wcześniej niż u ssaków.

W związku z przystosowaniem ptaków do lotu wystąpiły u nich duże różnice w porównaniu z ssakami – w budowie układu mięśniowego. Wskutek usztywnienia kręgosłupa mięśnie grzbietowe są słabo rozwinięte. Podobnie mięśnie brzuszne są cienkie


i słabe. Przepona jest mała, nie spełnia roli mięśnia wydechowego i nie dzieli jamy ciała na piersiową i brzuszną. Nie występuje też u nich zespół mięśni wyrazowych głowy. Bardzo silnie wykształcone są mięśnie utrzymujące tułów w odpowiednim położeniu podczas lotu. W kończynach tylnych mięśnie prostujące są o wiele silniej rozwinięte niż mięśnie zginające, co wiąże się ze swoistym „skaczącym” chodem ptaków. Ścięgna zginacza palców są tak zbudowane, że ptak siedząc na grzędzie czy gałęzi, może obejmować je palcami. W związku z tym, nie pracuje wtedy żaden mięsień, ptak siedząc nie odczuwa zmęczenia.

Układ powłokowy u ptaków tworzy skóra, zbudowana z naskórka, skóry właściwej i warstwy podskórnej. Do wytworów naskórka należą: pióra, łuski i płytki rogowe, pazury, pochwy rogowe dzioba, ostrogi. Wytworami skóry są tzw. przydatki głowowe (u kur i kogutów stanowią je: grzebień, zausznice i dzwonki). Naskórek u ptaków jest bardzo cienki. Tłumaczy się to przejęciem części czynności ochronnych przez pióra. W skórze ptaków nie występują gruczoły potowe i łojowe: rolę gruczołów łojowych spełnia gruczoł kuprowy. Różnice w budowie układu pokarmowego ssaków i ptaków

Budowa przewodu pokarmowego ptaków jest inna niż ssaków. Ptaki nie mają zębów, warg i umięśnionych policzków służących ssakom do pobierania i rozcierania pokarmu. Paszę chwytają dziobem. Ich gruczoły ślinowe znajdujące się w ścianach przełyku, są bardzo słabo rozwinięte i wydzielają głównie śluz, który nawilża paszę, ułatwiając jej przesuwanie się do dalszych odcinków przewodu pokarmowego. Pokarm z jamy ustnej przechodzi do przełyku, który u kur i indyków tworzy workowate rozszerzenie zwane wolem, natomiast u ptaków wodnych przełyk tworzy wrzecionowate rozszerzenie tzw. wole rzekome. Pasza w wolu, zatrzymuje się dopiero wtedy, gdy wypełni się żołądek gruczołowy.

W ścianach żołądka gruczołowego znajdują się gruczoły wydzielające soki trawienne: kwas solny, podpuszczkę i pepsynę. Nawilżony pokarm z sokami przechodzi do żołądka mięśniowego (mielca). Dalsze procesy trawienia odbywają się w jelitach. W skład jelita cienkiego wchodzą: dwunastnica, jelito czcze i jelito biodrowe. Do jelita grubego zalicza się jelito ślepe i jelito proste. Jelito grube kończy się stekiem, do którego wpada ostatni odcinek układów rozrodczego i moczowego, (rys. 5).

Rys. 5. Budowa układu trawiennego ptaka: 1 – przełyk, 2 – wole, 3 – żołądek gruczołowy, 4 – żołądek

mięśniowy, 5 – dwunastnica, 6 – jelito cienkie, 7 – jelito ślepe, 8 – jelito proste, 9 – stek, 10 – moczowód [6, s. 229]


Charakterystyczny dla ptaków krótki przewód pokarmowy oraz niepełne trawienie włókna w jelitach ślepych wskazują, że drób jest przystosowany do spożywania paszy wysokowartościowej, o małej objętości i niewielkiej zawartości włókna. Różnice w budowie układu rozrodczego ssaków i ptaków

U samców ptaków domowych układ rozrodczy składa się z parzystych jąder, najądrzy, nasieniowodów oraz organu kopulacyjnego. W jądrach wytwarzane są plemniki i magazynowane są w najądrzach oraz nasieniowodach. Nasieniowody wchodzą do środkowej części steku, obok ujścia moczowodów. U samic ptaków, w skład układu rozrodczego wchodzi lewy jajnik i lewy jajowód. Prawy jajnik i jajowód występuje u kurczęcia (ale później zanikają). W jajowodzie rozróżnia się odcinki: lejek, część główną, cieśń, macicę i pochwę. W jajniku produkowane są żeńskie komórki rozrodcze – jaja oraz hormony płciowe. W jajniku komórki jajowe powstają w życiu embrionalnym ptaka, lecz tylko niektóre z nich dochodzą do dojrzałości, a większość ulega zanikowi. W okresie dojrzałości płciowej niektóre komórki jajowe rozrastają się osiągając duże rozmiary. Po osiągnięciu dojrzałości przez komórkę, otaczający ją pęcherzyk pęka wzdłuż stigmy – nie unaczynionej linii, a kula żółtkowa zostaje wychwycona przez lejek jajowodu. Jeżeli w tym odcinku już przebywa plemnik, to wtedy może nastąpić zapłodnienie komórki jajowej. Z lejka przesuwa się ona do części głównej jajowodu, gdzie zostaje otoczona białkiem. W następnym odcinku jajowodu w cieśni tworzą się chalazy, oraz błona okołobiałkowa i podskorupkowa. W macicy wydziela się substancja, z której tworzy się skorupa. W końcowym odcinku macicy stwardniała skorupa zostaje pokryta pigmentem, a bezpośrednio przed zniesieniem jaja osłonką mucynową. Dzięki skurczom pochwy jajo zostaje wypchnięte na zewnątrz (rys. 6). Rys. 6. Budowa jaja (przekrój podłużny): 1 – żółtko jasne, 2 – żółtko ciemne, 3 – błona witelinowa,

4 – chalazy, 5 – warstwa białka płynnego wewnętrznego, 6 – warstwa białka strukturotwórczego, 7 – warstwa białka płynnego zewnętrznego, 8 – komora powietrzna, 9 – błona białkowa, 10 – błona podskorupkowa, 11 – kutikula [6, s. 223]

Dojrzałość płciową kur określa się liczbą dni od wyklucia się do zniesienia pierwszego

jaja. Jednak wczesna dojrzałość płciowa ma związek z wyższą nieśnością, ale jest niewskazana, ponieważ niewyrośnięte kury znoszą słabe jaja, o niższej wartości handlowej i nieprzydatne do wylęgu.


4.2.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Jaka jest rola kośćca w funkcjonowaniu organizmu zwierzęcego? 2. Jak zbudowany jest układ kostny krowy? 3. Jak na modelu lub rysunku przedstawisz topografię narządów i układów? 4. Jakie są charakterystyczne cechy budowy mięśni poprzecznie prążkowanych i gładkich? 5. Jak zbudowany jest układ powłokowy zwierząt? 6. Jaką rolę w organizmie spełnia układ limfatyczny? 7. Jak krąży krew w układzie krwionośnym i płucnym? 8. Jaką rolę spełnia układ oddechowy w organizmie zwierzęcia? 9. Z jakich narządów składa się układ pokarmowy? 10. Jak są trawione pokarmy w żołądku jednokomorowym i wielokomorowym? 11. Jak funkcjonuje układ wydalniczy? 12. Jak zbudowany jest układ rozrodczy samczy i samiczy? 13. Jak są rozmieszczone gruczoły dokrewne w organizmie zwierzęcia? 14. Jak zanalizujesz współdziałanie układu: współczulnego i przywspółczulnego? 15. Jakie są różnice anatomiczne i fizjologiczne w budowie i funkcjonowaniu układów:

ssaków i ptaków?

4.2.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1

Rozróżnij kości: czaszki, tułowia i kończyn na modelu krowy.


1) rozróżnić i nazwać kości: czaszki, tułowia i kończyn, 2) przeanalizować funkcje poszczególnych elementów kośćca, 3) porównać układ kostny u zwierząt, 4) określić przyczyny i przewidzieć skutki uszkodzeń różnych części układu kostnego

zwierzęcia, 5) zapisać wnioski.

Wyposażenie stanowiska pracy: – modele układów kostnych zwierząt gospodarskich, – arkusz do ćwiczeń. Ćwiczenie 2

Rozróżnij w organizmie zwierzęcia mięśnie szkieletowe: głowy, tułowia i kończyn. Sposób wykonania ćwiczenia Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) rozróżnić mięśnie szkieletowe: głowy, tułowia i kończy, 2) określić lokalizację mięśni szkieletowych i gładkich, 3) opisać ważniejsze grupy mięśni, 4) wykazać współdziałanie mięśni szkieletowych i układu kostnego w funkcjonowaniu

organizmu zwierzęcia, 5) zapisać wyniki.


Wyposażenie stanowiska pracy: – tablice poglądowe, – foliogramy, – fazogramy, – arkusz do ćwiczeń. Ćwiczenie 3

Rozróżnij narządy w układzie krwionośnym i chłonnym u zwierząt gospodarskich. Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) określić budowę serca zwierzęcia, 2) opisać obwodowy i płucny obieg krwi, 3) porównać budowę i funkcję tętnic, żył i naczyń włosowatych, 4) przeanalizować parametry pulsu i ciśnienia krwi, 5) wykazać współdziałanie układu krwionośnego i limfatycznego, 6) porównać budowę układu krwionośnego i chłonnego u zwierząt gospodarskich, 7) zapisać wyniki.

Wyposażenie stanowiska pracy: – modele zwierząt, – tablice poglądowe układu krwionośnego, – arkusz do ćwiczeń. Ćwiczenie 4

Rozróżnij narządy układu oddechowego u zwierząt gospodarskich.


1) określić drogę powietrza oddechowego, 2) określić funkcję narządów układu oddechowego, 3) narysować na schemacie drogę tlenu i dwutlenku węgla, 4) przeanalizować współdziałanie układu oddechowego i układu krwionośnego, 5) porównać budowę układu oddechowego u drobiu i zwierząt gospodarskich, 6) zapisać wnioski.

Wyposażenie stanowiska pracy:

– modele zwierząt, – tablice poglądowe układu oddechowego, – arkusz do ćwiczeń.


Ćwiczenie 5 Określ różnice w budowie układu kostnego, mięśniowego i powłokowego ssaków

i ptaków. Tabela do ćw. 5. Różnice anatomiczne i fizjologiczne [opracowanie własne]

Nazwa układu ssaki ptaki kostny mięśniowy powłokowy



1) porównać budowę kości ssaków i ptaków, 2) określić topografię kości zrastających się u ptaków, 3) porównać układ kostny ssaków i ptaków, 4) określić różnice w budowie układu mięśniowego i powłokowego, 5) zapisać wnioski.

Wyposażenie stanowiska pracy: – modele, – tablice poglądowe, – arkusz do ćwiczeń. Ćwiczenie 6

Określ różnice fizjologiczne w budowie i funkcjonowaniu układu pokarmowego u bydła, trzody chlewnej i drobiu.



1) określić budowę poszczególnych odcinków układu pokarmowego u: przeżuwaczy, trzody chlewnej i drobiu,

2) rozróżnić trawienie w przewodzie pokarmowym zwierząt, 3) opisać proces trawienia: białek, węglowodanów i tłuszczów, 4) wykazać współdziałanie układu pokarmowego i krwionośnego w zaspokajaniu potrzeb

pokarmowych zwierząt, 5) zapisać różnice w budowie i funkcjonowaniu układu pokarmowego u zwierząt

gospodarskich.

Wyposażenie stanowiska pracy: – film dydaktyczny, – arkusz do ćwiczeń.


Ćwiczenie 7 Określ różnice anatomiczne i fizjologiczne w budowie i funkcjonowaniu układu

rozrodczego: samczego i samiczego. Sposób wykonania ćwiczenia


1) określić budowę układu rozrodczego samczego i samiczego, 2) określić budowę gruczołu mlecznego, 3) porównać budowę komórek rozrodczych samczych i samiczych, 4) opisać fizjologię rozmnażania zwierząt gospodarskich, 5) zanalizować niekorzystne bodźce towarzyszące procesowi dojenia, 6) zapisać wnioski w arkuszu ćwiczeń.

Wyposażenie stanowiska pracy: – film dydaktyczny, – arkusz do ćwiczeń. Ćwiczenie 8

Określ czynności fizjologiczne układu nerwowego u zwierząt gospodarskich. Sposób wykonania ćwiczenia


1) określić jak wpływają na funkcjonowanie: źrenicy oka, serce, naczynia krwionośne, żołądek, jelita, wydzielanie soków trawiennych (żołądkowy, jelitowy, żółci), przemiana materii układ współczulny i przywspółczulny,

2) przeanalizować funkcjonowanie narządów, 3) zapisać zależności, 4) zaprezentować zależności na forum grupy i przeprowadzić dyskusję.

Wyposażenie stanowiska pracy: – film dydaktyczny, – arkusz do ćwiczeń. Ćwiczenie 9

Porównaj budowę i czynniki fizjologiczne układu: oddechowego, mięśniowego, krwionośnego i nerwowego u zwierząt gospodarskich.



1) określić topografię narządów i układów u bydła, świń i drobiu, 2) porównać budowę układów u zwierząt gospodarskich, 3) określić znaczenie mięśni grzbietowych i kończyn w użytkowaniu mięsnym, 4) porównać wewnętrzną budowę płuca u zwierząt, 5) wskazać oskrzela i oskrzeliki, zapoznać się z ułożeniem przepony brzusznej, 6) określić liczbę wdechów i wydechów w czasie spoczynku 7) opisać przepływ krwi utlenionej i odtlenionej przez serce, 8) określić puls,


9) określić ciśnienie krwi, 10) wykazać współdziałania układu nerwowego w regulowaniu czynności narządów

i układów organizmu zwierzęcego, 11) zapisać wnioski.

Wyposażenie stanowiska pracy: – film dydaktyczny, – arkusz do ćwiczeń. 4.3.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz

Tak

Nie 1) zdefiniować narząd, układ oraz anatomię i fizjologię zwierząt? 2) określić rolę i znaczenie poszczególnych narządów i układów

w funkcjonowaniu organizmu zwierzęcego?

3) określić topografię: żeber, mostka, łopatki, miednicy oraz poszczególnych kości kończyn przednich i tylnych?

4) wskazać: wiązadła stawowe, torebki stawowe, kształt i budowę powierzchni stawowych, konsystencję mazi stawowej?

5) odszukać: trzustkę, wątrobę, woreczek żółciowy, żwacz? 6) rozpoznać zęby stałe i mleczne u krowy? 7) przeanalizować współdziałanie układu oddechowego i układu

krwionośnego?

8) przeanalizować parametry pulsu i ciśnienia krwi u zwierząt gospodarskich?

9) rozróżnić narządy wchodzące w skład układu pokarmowego? 10) porównać specyfikę czynności układu wegetatywnego u zwierząt

gospodarskich?

11) porównać układ pokarmowy ssaków i ptaków? 12) wykazać różnice w budowie układu rozrodczego ssaków i ptaków? 13) określić czynniki wpływające na zdrowie i produkcyjność zwierząt

gospodarskich?


5. SPRAWDZIAN OSIĄGNIĘĆ

INSTRUKCJA DLA UCZNIA 1. Przeczytaj uważnie instrukcję. 2. Podpisz imieniem i nazwiskiem kartę odpowiedzi. 3. Zapoznaj się z zestawem zadań testowych. 4. Test zawiera 20 zadań. Do każdego zadania dołączone są 4 możliwości odpowiedzi.

Tylko jedna jest prawidłowa. 5. Udzielaj odpowiedzi na załączonej karcie odpowiedzi, stawiając w odpowiedniej rubryce

znak „X”. W przypadku pomyłki należy błędną odpowiedź zaznaczyć kółkiem, a następnie ponownie zakreślić odpowiedź prawidłową.

6. Pracuj samodzielnie. 7. Na rozwiązanie testu masz 30 minut.

Powodzenia! Materiały dla ucznia: − instrukcja, − zestaw zadań testowych, − karta odpowiedzi.

ZESTAW ZADA Ń TESTOWYCH 1. W komórkach zwierzęcych nie występuje

a) cytoplazma. b) błona komórkowa. c) plastydy. d) jądro.

2. Podstawową jednostką systematyczną jest a) typ. b) gromada. c) rodzaj. d) gatunek.

3. W narządach wewnętrznych występuje tkanka a) mięśniowa gładka, której skurcze nie zależą od woli zwierzęcia. b) poprzecznie prążkowana, której skurcze zależą od woli zwierzęcia. c) poprzecznie prążkowana, której skurcze nie zależą od woli zwierzęcia. d) mięśniowa sercowa.

4. Spełniają rolę ochronną i odżywczą komórek nerwowych a) mioblasty. b) neurony. c) komórki glejowe. d) dendryty.


5. Rdzeń kręgowy zbudowany jest z tkanki a) chrzęstnej. b) łącznej. c) nerwowej. d) mięśniowej.

6. Narządem krwiotwórczym jest a) szpik kostny czerwony. b) szpik kostny żółty. c) nerki. d) wątroba.

7. Na kłąb składają się a) wyrostki pierwszych 10 kręgów piersiowych b) 4 kręgi lędźwiowe. c) 4 ostatnie kręgi szyjne. d) 4 wyrostki poprzeczne.

8. Środkowe zęby mleczne, to a) cęgi. b) kły. c) okrajki. d) średniaki.

9. Miednica składa się z a) 2 kości. b) 1 kości. c) 3 kości. d) 4 kości.

10. Liczba płatów prawego płuca u przeżuwaczy wynosi a) 2. b) 4. c) 3. d) 5.

11. Przez tylną część przysadki wydzielany jest hormon a) kortykotropina. b) gonadotropina. c) prolaktyna. d) przytarczyce.

12. Hormon trzustki wywołujący wzrost poziomu cukru i stężenia potasu we krwi to a) insulina. b) glikagon. c) histamina. d) kortyzon.


13. Zdolność krzepnięcia posiadają a) krwinki białe. b) krwinki czerwone. c) surowica. d) hemoglobina.

14. Zaznacz enzym trawiący białka a) pepsyna. b) amylaza. c) fitaza. d) lipaza.

15. Kwasy żółciowe mają duże znaczenie w trawieniu a) białka. b) tłuszczów. c) węglowodanów. d) zielonki.

16. Cykl płciowy u lochy trwa około a) 21 dni. b) 36 dni. c) 36 godzin. d) 2 miesiące.

17. Najwięcej ejakulatu w czasie jednego aktu kopulacji wydala a) buhaj. b) knur. c) pies. d) tryk.

18. Komora powietrzna w jaju kurzym w miarę upływu czasu a) nie zmienia się. b) zwiększa się. c) zmniejsza się. d) najpierw się zwiększa a potem zmniejsza.

19. Największą pojemność ma jelito ślepe u a) bydła. b) świni. c) knura. d) lochy.

20. Typ nieśny kur charakteryzuje sylwetka a) prostokąta. b) kwadratu. c) owalna. d) trójkąta.


KARTA ODPOWIEDZI Imię i nazwisko ...............................................................................

Charakteryzowanie gatunków zwierząt gospodarskich Zakreśl poprawną odpowiedź.

Nr zadania

Odpowiedzi Punkty

1 a b c d 2 a b c d 3 a b c d 4 a b c d 5 a b c d 6 a b c d 7 a b c d 8 a b c d 9 a b c d 10 a b c d 11 a b c d 12 a b c d 13 a b c d 14 a b c d 15 a b c d 16 a b c d 17 a b c d 18 a b c d 19 a b c d 20 a b c d

Razem:


6. LITERATURA 1. Dostosowanie gospodarstw rolnych do standardów UE – produkcja bydła i żywca

wołowego, produkcja trzody chlewnej. KCDRRiOW, Poznań 2004 2. Jurd R., D.: Biologia zwierząt. PWN, Warszawa 2003 3. Krysiak K.: Anatomia zwierząt. t. 2. PWN, Warszawa 2004 4. Lewandowski S. (red.): Podstawy produkcji zwierzęcej. Hortpress. Sp. z.o.o. Warszawa

1997 5. Minksztyn W.: Podstawy produkcji zwierzęcej. Zeszyt 1. Anatomia zwierząt. Hortpress,

Warszawa 1994 6. Podstawy produkcji zwierzęcej. WSiP, Warszawa 1997 7. Hodowla zwierząt. t. 1 i 2. PWRiL, Warszawa 1996 8. www.wikipiedia.pl 9. www.ppr.pl 10. www.minrol.gov.pl

Czasopisma rolnicze: – Przegląd Rolniczy – Trzoda Chlewna

charakteryzowanie gatunków zwierząt gospodarskich 613[01].z2 · —projekt współfinansowany ze...

Documents