Onafhankelijk, naar eigen inzicht handelen: levede professionele autonomie. In dit nummer vanTBV staat een aantal artikelen die verschillendlicht werpen op deze autonomie. Het onder-zoeksartikel vanuit de VUmc en KCVG laat zienwat het effect van training is op het handelen vanverzekeringsartsen binnen UWV. Verzekerings-artsen trainen om het protocol Depressie goedtoe te passen helpt om de spreiding tussen de ver-schillende beoordelingen te verkleinen. Of hetoordeel leidt tot meer of minder beperkingenmoet onderwerp zijn van nader onderzoek. Joostvan der Gulden en collega’s schrijven dat zelf-standig werkende bedrijfsartsen minder belem-meringen ervaren om professioneel te werken invergelijking met hun collega’s in arbodiensten.Zelfstandige bedrijfsartsen hebben bijvoorbeeldminder last van anderen die vertellen hoe hetmoet. Je hoort wel eens verhalen van bedrijfsart-sen die last hebben van casemanagers. Deze pro-cesmanagers sturen de begeleiding van het ziek-teverzuim, tot ongenoegen van veel bedrijfsart-sen die vinden dat ze dat zelf beter kunnen. In ditnummer staat een interview met register-case-managers. Zij proberen duidelijk te maken dat zegeen belemmering vormen voor de bedrijfsarts.Zij distantiëren zich expliciet van onjuist begelei-de praktijken door niet of slecht gekwalificeerdedienstverleners. Register-casemanagers stellendat ze werkgevers uitleggen wat het nut en denoodzaak is van de inzet van bedrijfsartsen. Professionals zoals bedrijfs- en verzekeringsart-sen laten zich niet makkelijk voorschrijven hoete handelen. Ze hebben jaren gestudeerd en eenspecialistenopleiding gevolgd, inhoudelijk hoefje ze dus niets te vertellen. Het volgen van bij- ennascholing en trainingen doen ze doorgaans metplezier. Zij schaven zo hun kennis en kunde bijen passen vervolgens werkmethodes aan of inter-preteren verzamelde gegevens beter voor hundagelijkse praktijk. Een natuurlijke manier omprofessionals te laten doen zoals het moet. Alshet wordt opgelegd hoe ze moeten handelen,worden ze zenuwachtig, prikkelbaar en trekkenzich terug. Voor ontwikkelaars van richtlijnen,werkwijzers en protocollen betekent deze consta-

tering dat ze strategisch moeten kunnen advise-ren om hun producten ook te laten werken. Wemerken dat bedrijfsartsen het toepassen vanrichtlijnen lastig vinden. De ontwikkeling vaneen richtlijn wordt gesubsidieerd, de implemen-tatie moet de beroepsgroep zelf doen. Blijkbaarlukt het de beroepsgroep zelf niet. Bedrijfsartsenwijzen met hun vinger vooral naar hun werkom-geving die hen niet faciliteert. Grappig dat juistde register-casemanager de bedrijfsarts alle tijden ruimte gunt om professioneel te kunnen wer-ken. Mijn stelling is dat praktijkgerichte trainin-gen om richtlijnen of protocollen toe te passengecombineerd met klinische vaardigheden beteraansluiten bij de beroepsgroep. Trainen is oefe-nen en dat is doorgaans leuk, voorschrijven hoehet moet, daar houden we niet van. Overigens,een opgelegde training roept ook weerstand op.Professionals positief prikkelen om een trainingte volgen werkt beter.

De redactie van TBV is in de zomer verrijkt metde komst van een Belgische collega, KatrienMortelmans. Zij is bedrijfs- en verzekeringsartsen in functie leidt ze de afdeling Onderzoek enOntwikkeling van Mensura, een van de groterearbodiensten in België. Zij is gepromoveerd opafstemming van artsen in de verzuimbegeleidingen participeert in internationaal onderzoek naarterugkeer in werk. Zij kan met haar brede kennisen ervaring en haar netwerk mooie leerzame ver-bindingen leggen tussen bedrijfs- en verzeke-ringsartsen in België en Nederland.

347TBV 20 / nr 8 / oktober 2012

H O O F D R E DAC T I O N E E L

Bedrijfs- en verzekeringsartsen laten zich de wet niet voorschrijvenBas Sorgdrager