Ιερά Μονή Οσίου Δαυΐδτου Γέροντος

Στην καταπρά-σινη και πανέ-μορφη βόρεια

Εύβοια, πλησίον τωνγνωστών τουριστικώνθερέτρων Ροβιές καιΛίμνη, βρίσκεται ένααπό τα σημαντικότεραΜοναστήρια σε ολό-κληρη την Ελλάδα, πουεπισκέπτεται πλήθοςπροσκυνητών: Η Ιερά

Μονή του Οσίου Δαυΐδ του Γέροντος, που αναπαύει το βλέμμακαι την ψυχή του επισκέπτη, ευρισκόμενη σε μια ήσυχη τοπο-θεσία μέσα στο δάσος, απαράμιλλης ομορφιάς και μοναδικότη-τας.

Η ίδρυση και ανέγερση της Μονής (που εορτάζει στην Μετα-μόρφωση του Σωτήρος) περί το έτος 1540, οφείλεται στον ΌσιοΔαυΐδ. Νέος ακόμη στην ηλικία, επέτυχε την ανοικοδόμησή τηςσε υψόμετρο 500 περίπου μέτρων, κάτω από την σκέπη του Τε-λεθρίου όρους, ανάμεσα σε πυκνό δάσος πεύκων και ελάτων.

Ο Όσιος καταγόταν από τηΓαρδινίτζα. Νέος ακόμη,έγινε μοναχός. Διετέλεσεηγούμενος της ΜονήςΒαρνακόβης, ασκήτεψεστο Στείριον όρος και δο-κιμάσθηκε από τον οθω-μανό άρχοντα τηςΛιβαδειάς. «Θείω οδηγη-θείς Πνεύματι», πέρασεστην Εύβοια, όπου έκτισεΝαό της Μεταμορφώσεως του Κυρίου, σε σημείο όπου προϋπήρχεπαλαιότερος Ναός, κοντά στο χωριό Ροβιές και «τελείαν συνεστή-

σατο Μονήν», στηνοποίαν συνέρρευσανσύντομα πολλοί μο-ναχοί. Η φήμη τηςαγιότητός του ξα-πλώθηκε γρήγορα,έκανε πολλά θαύ-ματα και πριν τηνοσιακή κοίμησή του(1 Νοεμβρίου) πολ-λούς οδήγησε προςσωτηρία «μέγας φα-νείς εν λόγω καιεργω».Πάνω: Είσοδος της ΜονήςΑριστερά: Μία από τις ει-κόνες του Οσίου Δαυΐδτου Γέροντος, γεμάτηαφιερωμένες πατερίτσεςαπό ιάσεις ασθενών: Μιασυγκλονιστική, αδιάψευ-στη μαρτυρία σύγχρονωνθαυμάτων...!

Σε αυτές τις σελίδες: Εξωτερικές απόψεις του Μοναστηριού, που βρίσκε-ται σε μοναδικής ομορφιάς τοποθεσία και σε καταπράσινο περιβάλλονστην βόρεια Εύβοια

Η Μονή, στα χρόνια του Βυζαντίου είχε τιμηθεί με Αυτοκρατο-ρικούς τίτλους, οι οποίοι δυστυχώς καταστράφηκαν κατά τηνπυρπόλησή της. Ακόμη, Πατριαρχικό σιγίλιο του 1638, επί Πα-τριάρχου Κυρίλλου, αναγνώριζε την Σταυροπηγιακή και Πα-τριαρχική αξία της.

Κατά τη διάρκεια της Επαναστάσεως του 1821, οι Μοναχοίβοήθησαν στον Αγώνα, με αποτέλεσμα να προκαλέσουν την οργήτων Τούρκων, οι οποίοι κατέστρεψαν ολοσχερώς το Μοναστήρι,το οποίο ανακαινίσθηκε το 1877.

Σε απόσταση χιλιομέτρου βορείως της Μονής βρίσκεται το«Αγιονέρι». Κατά την παράδοση, ο Όσιος Δαυΐδ χτύπησε με τοραβδί του το βράχο και ανέβλησε καλό, άφθονο και ιαματικόνερό. Ακόμη, σε απόσταση 20 λεπτών με τα πόδια στα νότια τηςΜονής, υπάρχει το «Ασκητήριο» του Οσίου Δαυΐδ, ένα μικρόσπήλαιο σε βράχο, με το παρεκκλήσιο του Αγίου Χαραλάμπους.

Επίσης, αξιόλογος είναι ο υπόγειος μικρός ναός των ΑγίωνΑναργύρων, με αγιογραφίες του 17ου αιώνα. Εδώ, σύμφωνα μετην παράδοση, λειτουργούσε Κρυφό Σχολειό στα μαύρα χρόνιατης τουρκικής σκλαβιάς.

122 122

ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΔΑΥΪΔ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣΟ 'Οσιος Δαυΐδ γεννήθηκε στη Γαρδενίτσα του Νομού Φθιώτιδας το τε-λευταίο τέταρτο του 15ου αι. μ.Χ. και έζησε περίπου ως το πρώτο μισότου 16ου αιώνα.Ήταν ένας από τους φωτισμένους διδασκάλους του Γένους, ο οποίος προ-

σέφερε πολλά στην παιδεία των υποδουλωμένων Ελλήνων, και ταυτό-χρονα ένας Άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας, στον οποίο αποδίδεταιπλήθος θαυμάτων.

Σε ηλικία τριών ετών είδε σε όραμα τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, οοποίος τον παρότρυνε να τον ακολουθήσει.

Έτσι, όταν έγινε δεκαπέντε ετών έφυγε από την πατρίδα του για να υπη-ρετήσει σε ένα Μοναστήρι στην Μαγνησία με τον ιερομόναχο Ακάκιο,όπου έμεινε πέντε χρόνια.

Στη συνέχεια, ο Όσιος Δαυΐδ μαζί με τον Γέροντα Ακάκιο έφυγαν απότο μοναστήρι της Μαγνησίας και πήγαν στο μοναστήρι του Κομνηνείουστην περιοχή της Όσσας, όπου ο Όσιος δέχτηκε το αξίωμα της διακονίας.

Μετά από λίγο καιρό ο Ακάκιος και ο Όσιος πήγαν στο Άγιο Όρος, στηΛαύρα του Οσίου Αθανασίου του Αθωνίτου για να προσκυνήσουν τα ιεράκοινόβια. Έπειτα, ο Όσιος ακολούθησε τον Ακάκιο ο οποίος είχε χειροτο-νηθεί ως Αρχιερέας της «Αγιοτάτης Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Άρτης»στην επισκοπή του, όπου σύντομα τον χειροτόνησε Ιερέα και Λειτουργότων Αγίων του Θεού Μυστηρίων.

Για μικρό χρονικό διάστημα ο Δαυΐδ διακόνεψε ως Ηγούμενος στηΜονή της Θεοτόκου της Βαρνάκοβας. Φεύγοντας από εκεί και αναζητών-τας ένα τόπο να ασκητέψει, βρέθηκε στην Εύβοια. Εγκαταστάθηκε εκείόπου τώρα βρίσκεται το Μοναστήρι προς τιμή του, όπου τότε υπήρχε έναερειπωμένο εκκλησάκι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού πάνωαπό τις Ροβιές Ευβοίας.

Καθώς η φήμη του εξαπλώνονταν και όλο και περισσότεροι Χριστιανοίπήγαιναν κοντά του, δημιουργήθηκε η ανάγκη να κτισθεί ένα Μοναστήρι.Έτσι, ο Όσιος έφυγε για να κάνει εράνους μεταξύ των Χριστιανών καιέφτασε μέχρι την Ρωσία. Αφού συγκέντρωσε τα απαραίτητα χρήματα, σελίγα χρόνια ολοκληρώθηκε το Μοναστήρι αφιερωμένο στη δόξα της Με-ταμορφώσεως του Δέσποτα Χριστού. Ο Όσιος έμεινε εκεί μέχρι το θάνατότου, την πρώτη Νοεμβρίου, σε βαθιά γεράματα.

Η μνήμη του τιμάται κάθε χρόνο την 1η Νοεμβρίου.

122 122

Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ

Ο π. Ιάκωβος Τσαλίκης γεννήθηκε στις 5 Νοεμβρίου το 1920 στο Λίβισιτης Μικράς Ασίας.

Τα παιδικά του χρόνια ήταν πολύ δύσκολα, καθώς στην περιοχή, ως γνω-στόν, κυριαρχούσαν οι Τούρκοι. Όταν ήταν δύο ετών δόθηκε διαταγή όλοιοι Λιβισιανοί να φύγουν από την περιοχή. Περίπου 2000 γυναικόπαιδα καιγέροι (μιας και όλοι οι άντρες είχαν οδηγηθεί αιχμάλωτοι σε καταναγκα-στικά έργα-μαζί και ο πατέρας του μακαριστού Ιακώβου, Σταύρος) κίνη-σαν στη θλιβερή πομπή. Έφτασαν τελικά στην Ιτέα. Αρχηγός τηςοικογένειας ήταν τώρα η γιαγιά του Ιακώβου, η κυρα-Δέσποινα. Γυναίκαμε φλογισμένη πίστη, αστείρευτη υπομονή και δυναμικότητα. Από αυτήνπήρε το λαμπρό παράδειγμα και διδάχθηκε την αγάπη στο Θεό και τουςανθρώπους ο Ιάκωβος.

Ο μικρός Ιάκωβος ήταν πια επτά ετών και τα πέντε τα είχε ζήσει σε πα-νάθλιες συνθήκες. Από τα έξη του, χωρίς να ξέρει γράμματα, είχε μάθειαπ' έξω τα της Θείας Λειτουργίας. Σιγόψελνε με τόση σοβαρότητα και αυ-στηρότητα, που οι γύρω του σάστιζαν.

Ο Ιάκωβος έπαιρνε πολύ τα γράμματα, ήταν άριστος μαθητής όχι μόνογια τις επιδώσεις του αλλά και για την συμπεριφορά του. Αργότερα, σχε-δόν από τα δέκα του χρόνια, πολλοί θα τον φωνάζουν «πάτερ Ιάκωβε».Αργά το απόγευμα κάθε μέρα μετά το σχολείο, πήγαινε και άναβε τα καν-τηλάκια στο εκκλησάκι της Αγ. Παρασκευής. Πήγαινε μόνος του και τουάρεσε να μένει μέχρι το νύχτωμα.

Ένα απόγευμα όμως, θά 'ταν τότε οκτώ-εννέα ετών, εκεί που προσευ-χότανε του εμφανίστηκε ολοζώντανη η Αγία Παρασκευή, ακριβώς όπωςήταν στη εικόνα. Το παιδί τρόμαξε και έφυγε. Ξαναπήγε άλλη μέρα καιτου εμφανίστηκε πάλι. Έφυγε τρέχοντας, μα η Αγία του μίλησε γλυκά καιτο καθησύχασε λέγοντάς του ποια είναι. Το Ιακωβάκι έκατσε δειλά-δειλάκοντά της και την άκουγε. Οι εμφανίσεις της Αγίας συνεχίστηκαν, ώσπουτο Ιακωβάκι συνήθισε. Κάθονταν δίπλα-δίπλα και μιλάγανε ... τέτοια οι-κειότητα και αφελή παρρησία ο μικρός!

Το 1933 ο Ιάκωβος τελείωσε το Δημοτικό. Για Γυμνάσιο ούτε λόγος. Ηφτώχια και η ανέχεια δεν επέτρεπαν τέτοια σκέψη. Έτσι, έμεινε και δού-

122 122

λευε στα χωράφιατους και για μερο-κάματο σε ξένα χω-ράφια. Όσο όμωςκουβάλαγε πέτρεςπροσευχόταν.

Έλεγε Παρακλή-σεις και ψιθύριζετροπάρια. Τη νύχταέκανε πολλές μετά-νοιες, διάβαζε μετο λυχνάρι ή τοφεγγάρι και ώρεςολόκληρες έμενεγονατιστός, κάτιπου το είχε μέχριτην κοίμησή του.Όλοι στο χωριό τονείχαν για ιερό πρό-σωπο κι ας ήτανμόλις δεκαεννιά-εί-κοσι ετών. Στηνκατοχή τα βάσανατων φτωχών προ-σφύγων έγινανακόμη μεγαλύτερα.Ο Ιάκωβος, όμως,όρθιος! Στις ήδηυπάρχουσες συμφορές προστέθηκε κι εκείνη του θανάτου της μητέραςτου.

Το 1951, σε ηλικία τριανταενός ετών έβαλε πλώρη για το Μοναστήριτου οσίου Δαυΐδ του γέροντος στην Εύβοια, μια και η αδελφή του είχε πιαπαντρευτεί. Με πολύ κόπο κατόρθωσε να φτάσει εκεί. Τον έπιασε απελ-πισία και παράπονο. Παντού εγκατάλειψη και αδιαφορία. Οι τσοπάνηδεςδιαφεντεύανε το χώρο μέσα και έξω. Τρεις μοναχοί που ζούσαν εκεί, φαί-νονταν παραδομένοι στον άθλιο κατήφορο της Μονής.

122 122

Όλοι τον κακοπήραν και του κακοφέρθηκαν. Του μιλούσαν άσχημα, τονπεριφρονούσαν, δεν του έδιναν φαγητό. Προσευχήθηκε ώρες ατέλειωτεςκαι πήρε την απόφαση να μείνει εκεί κι ας είναι κόλαση το Μοναστήρι!Τον έβαλαν σ' ένα κελί ερείπιο. Όταν ο ηγούμενος της Μονής αναγνωρί-ζοντας την αρετή του τον έκειρε μοναχό και τον έκανε οικονόμο τηςΜονής, ο πόλεμος εναντίον του έγινε ακόμη μεγαλύτερος. Κι όσο οι άλλοιτον βρίζανε, τόσο ευγενικότερα, τόσο ταπεινότερα φερόταν εκείνος.

Στις 18 Δεκεμβρίου χειροτονήθηκε διάκονος και την επομένη ιερέας.Οι ασκητικοί του αγώνες στο Μοναστήρι ήταν υπέρμετροι. Υπερβολικήεργασία αφού κανείς δεν τον βοηθούσε, ελάχιστη τροφή και ύπνος, ανυ-πόφορη παγωνιά, καθώς δεν είχε παρά μόνο κάτι φτωχά, ελαφριά ρούχακι έτσι όλο αρρώσταινε. Φθινόπωρο ή άνοιξη, δεν είχε ομπρέλα, κόστιζεπολλά γι' αυτόν. Δεύτερο ράσο... ούτε συζήτηση. Παρ' όλ' αυτά, όπωςέλεγε «η καρδιά του ήταν περιβόλι» και ήταν πάντα χαρούμενος.

Κάποτε, καθώς προσευχόταν στο Ασκητήριο του Οσίου Δαυΐδ, εμφανί-στηκαν χίλιοι σκορπιοί. Εκείνος έλεγε την ευχή κι ένιωθε εσωτερική αγαλ-λίαση. Τρόμαξε για λίγο, όμως κατανοώντας την παγίδα του διαβόλουδιέταξε: Μέχρι εδώ, εκεί θα σταθείτε. Και πήρε μια πέτρα, με την οποίαχάραξε έναν κύκλο γύρω του, στον οποίο δεν έπρεπε να μπουν οι σκορπιοί.Συνέχισε άφοβα την προσευχή του και κανένας σκορπιός δεν πέρασε όλητη νύχτα τον κύκλο!

Ο μακαριστός π. Ιάκωβος είχε μια μοναδική, ευλογημένη οικειότηταμε τον όσιο Δαυΐδ. Χαρακτηριστικό είναι μεταξύ άλλων και το εξής περι-στατικό: Κάποτε η πατρίδα του οι Λιβανάτες υπέφερε από ανομβρία. Οπ.Ιάκωβος που είχε πάει να την επισκεφτεί για να φέρει στους κατοίκουςτην κάρα του οσίου, ακούγοντας τους ανθρώπους να μιλούν για τη συμ-φορά, έκατσε στην άκρη της βάρκας και είπε στον όσιο:-Γέρο ήρθαν οιχωριανοί σου για την ανομβρία. Σε παρακαλώ τώρα που θα πάμε ναμπουμπουνίσεις. Πρόσεξε μη με ντροπιάσεις. Θα ρεζιλευτείς κι εσύ κιεγώ! Βγήκανε στη στεριά κι άρχισε αμέσως να μπουμπουνίζει.

Τριάντα χρόνια μετά έλεγε:- Εγώ, αδελφέ μου, τα λέω στο αυτί του αγίου κι αυτός ανοίγει γραμμή

με το Χριστό μας! Αχ, πάτερ μου, να βλέπατε τι γίνεται την ώρα του Χερουβικού, θα φεύ-

γατε όλοι...Αοράτως ανεβοκατεβαίνουν άγγελοι και πολλές φορές αισθά-νομαι τις φτερούγες τους να χτυπούν στους ώμους μου!

122 122

Ο μακαριστός γέροντας συλλειτουργούσε με τους αγίους και τους αγγέ-λους! Το μεγαλύτερο και θαυμασιότερο θαύμα που του πρόσφερε ο Θεόςτο αναφέρει ο ίδιος σ' ένα σημείωμά του:

- Στις 22 Νοεμβρίου, ημέρα Σάββατο πρωί στην αγία Προσκομιδή τηνώρα που θα κάλυπτα τα Άγια Δώρα, είδα ένα κομμάτι αίμα στεγνό, το άγ-γιξα και στο δάχτυλό μου επάνω έμεινε το αίμα. Φώναξα έναν αδελφό καιτου είπα τι είδα αλλά εκείνος είπε πως εμείς πάτερ δε βλέπουμε. Κύριεελέησον, είπα τρεις φορές!

Ο π. Ιάκωβος είχε αξιωθεί ακόμη και του προορατικού χαρίσματος αλλάτο έκρυβε για να μη δοξάζεται. Η υγεία του, όμως, χειροτέρευε ολοένακαι περισσότερο. Εντούτοις δεν έπαψε να δέχεται πλήθος ανθρώπων πουέρχονταν για να πάρουν την ευχή του . Προσευχόταν για άλλους και θε-ραπεύονταν. Οι κρίσεις με σφιξίματα και εφιδρώσεις ήταν ανυπόφορες.Τον ρωτούσες όμως «τι κάνεις γέροντα;» και καμιά φορά απαντούσε:

- Έχω ένα σφίξιμο στο στήθος και με πιάνουν ιδρώτες... Αλλά δε βαριέ-σαι, ο ένας απ' αυτό, ο άλλος από την άλλη, όλοι θα φύγουμε μια μέρα.Και θα πάμε στους ουρανούς, ενώπιον του δικαίου Κριτού. Το άσχημο γιαμένα είναι ότι δεν έχω κάνει τίποτα για τον Κύριο και τι λόγο θα δώσωστο Θεό;

Όσο πλησίαζε το τέλος του, ενώ ικέτευε για το έλεος του Θεού, ενώέλεγε ότι δεν έχω κάνει τίποτα για το Χριστό, αφηνόταν καμιά φορά κιέλεγε:

- Πάτερ μου, με νομίζουν για τρελό, χαζό... άμα πεθάνω θα δούνε ποιοςείναι ο Ιάκωβος... Δεν τα λέω αυτά από εγωισμό, αλλά προς δόξαν Θεού!

Νύχτα της 20ης Νοεμβρίου-πρωί της 21ης. Ήρθε η ώρα να τελειώσειτο μαρτύριό της ζωής αυτής. Αγρύπνησε το τελευταίο του βράδυ. Λειτούρ-γησε την επομένη για τα Εισόδια της Παναγίας και λίγο μετά το μεσημέριάφησε σαν πουλάκι την ψυχή του, την εξαγνισμένη από στο καμίνι τηςάσκησης και της γεμάτης ταπείνωση αγάπης. Την ημέρα της κηδείας αλλάκαι την επομένη το πρόσωπο του γέροντα είχε μια ιλαρότητα και φωτει-νότητα. Έγινε πιο ζωντανός από ζωντανός. Δεν έπαθε ακαμψία, ούτε πά-γωσε. Καταλύθηκε ο φυσικός νόμος.

Ο κόσμος που έφτασε στο Μοναστήρι ήταν αμέτρητος. Ο επίσκοποςζήτησε να υψώσουν το φέρετρο για να το δει ο κόσμος. Και μόλις φάνηκετο ιερό λείψανο, μια συγκλονιστική κραυγή ακούστηκε:

«Άγιος, άγιος... είσαι άγιος...!»

Σε αυτή τη σελίδα: Εξωτερική άποψη του Καθολικού και λεπτομέρειεςτων μοναστηριακών κτισμάτωνΔεξιά κάτω: Ο τάφος του Μακαριστού Γέροντος Ιακώβου Τσαλίκη, πουβρίσκεται παραπλησίως του Ιερού Ναού

Αξίζει να επισκεφθείτε την Ιερά Μονή του Οσίου Δαυΐδ, για ναπροσκυνήσετε την Τιμία Κάρα του: Εδώ, καθημερινά γίνονταιπολλά θαύματα, μάρτυρες των οποίων είναι οι μοναχοί, όπως οιίδιοι μας λένε. Για του λόγου το αληθές, εκτός από τις σχετικέςεκδόσεις του Μοναστηριού που αναφέρονται σε αυτά, υπάρχουν

πολλές πατερίτσες διαφόρωνμεγεθών μπροστά σε μία απότις εικόνες του Οσίου, τάματα- αφιερώματα των πιστών μετάαπό θαυματουργές ιάσεις τους.

Συνοψίζοντας, μπορούμε ναπούμε πως πράγματι, μια όασηθρησκευτικής, Ορθόδοξης κα-τάνυξης, παρηγοριάς και ελπί-δας σε κάθε πονεμένο, είναι ηΜονή του Οσίου Δαυΐδ…!

Επικοινωνία:Ιερά Μονή Οσίου Δαυΐδ

του ΓέροντοςΡοβιές Ευβοίας

Τ.Κ. 34005Τηλέφωνο: 22270-71297

Ιερά Μονή Αγίου ΝικολάουΓαλατάκη