Οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου αποτέλεσαν τομή στο πολιτικό σκηνικό στα μεταπολιτευτικά χρόνια. Τα παραδοσιακά μεγάλα κόμματα, ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, αποδοκιμάστηκαν για της μνημονιακή πολιτική τους τα τελευταία πέντε χρόνια, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ πετυχαίνοντας να εκφράσει την ελπίδα και την προσδοκία του λαού για απαλλαγή από τα μνημόνια αναδείχθηκε σε πρώτο κόμμα με ποσοστό 36% . Η νίκη ενός κόμματος της Αριστεράς αποτελεί ιστορικό σημείο, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για ολόκληρο το δυτικό κόσμο. Πρόκειται για μια νίκη που δεν οικοδομήθηκε στη βάση της μάχης εντυπώσεων στα τηλεοπτικά παράθυρα και της καλύτερης εκλογικής καμπάνιας, αλλά συμπύκνωσε με πραγματικό τρόπο την οργή και την αγανάκτηση απέναντι στην μέχρι τώρα βάναυση μνημονιακή πολιτική και επιχείρησε να εκφράσει κινήματα και αγώνες ενός προηγούμενου διαστήματος.

Παρά το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υποχώρησε από την αρχική του τοποθέτηση στις εκλογές του 2012 περί «σκισίματος των μνημονίων» και «καμιά θυσία για

το ευρώ» και περιόρισε το πολιτικό του πρόγραμμα στις δεσμεύσεις της Θεσσαλονίκης, φαίνεται πως μετεκλογικά δεν μπορεί να υλοποιήσει ούτε αυτές.

Ήδη από τις πρώτες μέρες της εκλογής του προχώρηςε σε αντιφατικές κινήςεις, αφενός με τη συγκυβέρνηση με τους ΑΝ.ΕΛ. και με τη στελέχωση της κυβέρνησης με πρόσωπα του παλαιοκομματικού μηχανισμού και αφετέρου με την επιλογή του Προκόπη Παυλόπουλου για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Πέραν τούτων, η μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με την άμεση υλοποίηση του προγράμματος της Θεσσαλονίκης, που επισφραγίστηκε με τη συμφωνία περί τετράμηνης παράτασης του τρέχοντος μνημονιακού προγράμματος, δείχνει τα όρια και τις αντιφάσεις της στρατηγικής της διαπραγμάτευσης μέσα στο πλαίσιο της ΕΕ και της ευρωζώνης. Υπό το βάρος της αμείληκτης στάσης της ΕΕ απέναντι στα ελληνικά αιτήματα, καταρρέουν οι αντιλήψεις περί αλληλεγγύης των ευρωπαίων εταίρων και διαπραγματευτικής δυνατότητας με αυτούς. Το πραγματικό πρόσωπο της ΕΕ αποκαλύπτεται, αναδεικνύοντας πως η λιτότητα που πλήττει όλες τις χώρες του Νότου κατά τις επιταγές του ευρωπαικού κέντρου δεν είναι έκτακτη επιλογή σωτηρίας αλλά στρατηγικό σχέδιο υποβάθμισης των δικαιωμάτων λαού και νεολαίας. Η Ευρώπη των λαών γίνεται η Ευρώπη των στυγνών εκβιαστών, οι οποίοι στο αποκορύφωμα της ασκούμενης πίεσης προς την ελληνική κυβέρνηση απείλησαν την Ελλάδα με αναστολή παροχής ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες. Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθντας να ισορροπήσει

Καταρρίπτοντας το μύθο της διαπραγμάτευσης...

...ή αλλιώς πώς τα αδιέξοδα γεννούν νέες προοπτικές

ανάμεσα στους ευρωπαϊκούς εκβιασμούς και στην κοινωνική ελπίδα που είχε δημιουργήσει, προχωρά το επόμενο τετράμηνο σε αχαρτογράφητα ύδατα, ήδη με πολύ σημαντικές υποχωρήσεις από τις προγραμματικές του δεσμεύσεις.

Στο φόντο αυτό αναδιατάσσεται το πολιτικό σκηνικό και αναδεικνύεται ο λαός ως εκείνος ο αστάθμητος παράγοντας, που στη βάση της κοινωνικής ανάτασης που προκάλεσε η νίκη ΣΥΡΙΖΑ, βγήκε και πάλι στο δρόμο, αντιστάθηκε, διεκδίκησε και πρέπει να συνεχίσει στην ίδια κατεύθυνση το κρίσιμο επόμενο διάστημα.

ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι συνεχίζουν στη σκληρή κριτική τους απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ, επενδύοντας σε ένα σενάριο αποτυχίας του. Επί της ουσίας ποντάρουν στη λαική απογοήτευση που θα προκαλέσει η ενδεχόμενη αποτυχία ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να αναβιώσει το προηγούμενο κυβερνητικό καθεστώς το οποίο θα συνεχίσει τη μνημονιακή πολιτική με μεγαλύτερη ένταση. Η Χρυσή Αυγή διατηρεί μια δήθεν αντιμνημονιακή κατεύθυνση μετά την εκλογική της καταγραφή ως τρίτο κόμμα, που αναδεικνύει πως ρίζωσε στο πολιτικό σκηνικό παρά την φυλάκιση των ηγετικών στελεχών της. Από την άλλη το ΚΚΕ ταυτίζοντας την κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ με αυτή με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ, ασκεί μία άνευ όρων κριτική, χωρίς να διαβλέπει οποιαδήποτε προοπτική για το λαϊκό κίνημα με την αλλαγή του κυβερνητικού κέντρου. Η λογική του μνημονιακού μπλοκ και αυτή του ΚΚΕ παραδόξως τέμνονται σε ένα σημείο, στο ότι δηλαδή τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Η κοινωνική ελπίδα, όμως, δεν μπορεί να συμβιβαστεί ούτε με τον μνημονιακό μονόδρομο της ΕΕ, ούτε με την ηττοπάθεια του ΚΚΕ.

Είναι χρέος της μάχιμης, ριζοσπαστικής αριστεράς να μην αφήσει την ελπίδα αυτή να σβήσει, αλλά να τη μετασχηματίσει και να την εκφράσει σε ένα ρηξιακό πολιτικό σχέδιο. Απορρίπτοντας το αδιέξοδο σχέδιο διαβουλεύσεων και διαπραγματεύσεων με την ΕΕ, οφείλει να συγκροτηθεί ένα κοινωνικοπολιτικό μέτωπο, το οποίο αφενός σε πολιτικό επίπεδο να προτάξει ένα σχέδιο εξόδου από την ΕΕ και το ευρώ, την κρατικοποίηση των πλουτοπαραγωγικών επιχειρήσεων και το δημόσιο έλεγχο των τραπεζών, προς όφελος των εργαζομένων και της νεολαίας συσπειρώνοντας όλες τις αντι-ΕΕ δυνάμεις. Αφετέρου σε κοινωνικό επίπεδο (χώροι εργασίας, πανεπιστήμιο, γειτονιές) θα επιδιώκει την ευρύτερη συσπείρωση όλων των αγωνιστών, αντιπαλεύοντας τη μνημονιακή πολιτική και διεκδικώντας από τη νέα κυβέρνηση την υλοποίηση των αιτημάτων του λαϊκού κινήματος.

Η κοινωνική ελπίδα δε θα πάρει σάρκα και οστά πίσω από κλειστές πόρτες των κομματικών επιτελείων, αλλά ο ίδιος ο λαός οφείλει να εκφράσει την ελπίδα του μέσα από τους ανυποχώρητους αγώνες για υλοποίηση της ρήξης με την ΕΕ και το ευρώ και άρα την απαλλαγή από τα μνημόνια. Απέναντι στην προσδοκία του λαού ορθώνεται ο φόβος που προκαλούν οι εκβιασμοί της ΕΕ και των εγχώριων συμμάχων της (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι) περί πιστωτικής ασφυξίας και ολοκληρωτικής κατάρρευσης. Για την υπέρβαση του φόβου αυτού θα πρέπει να εμβαθυνθεί το σχέδιο ρήξης με την ΕΕ και το ευρώ, σκιαγραφόντας ένα πλαίσιο για την επόμενη μέρα της ρήξης εντός του οποίου ο λαός θα ζήσει καλύτερα. Οι εκλογές στην Ελλάδα ξαναμοίρασαν την τράπουλα σε ένα παιχνίδι, όμως, που τα χαρτιά ήταν σημαδεμένα εξ’ αρχής.

Να μην παίξουμε σε στημένο παιχνίδι, να ορίσουμε εμείς τους όρους του παιχνιδιού διεκδικώντας ό,τι μας στέρησαν

και εν τέλει μία ζωή με αξιοπρέπεια!

Ρ Α Π α Ν Σ Α Φ Ν[εαακ]rapansafn.wordpress.com