wyciąg z ec-6-3 - materiały do Ćwiczeń

Wytrzymałość charakterystyczna muru na ściskanie

Wartości fk dla murów z ceramicznych i silikatowych elementów murowych grupy 1

Budownictwo ogólne – materiały do ćwiczeń – dr inż. Marek Sitnicki 1

PN EN 1996-3:2006 Eurokod 6 – Projektowanie konstrukcji murowych.

Część 3: Uproszczone metody obliczania murowych konstrukcji niezbrojonych

W przypadku murów wykonanych z użyciem zapraw zwykłych ze spoiną podłużną wartości fk

przyjmowane z tablicy należy mnożyć

przez współczynnik η = 0,8.


Wartości fk dla murów z ceramicznych i silikatowych elementów murowych grupy 2

Wartości fk dla murów z ceramicznych i silikatowych elementów murowych grupy 3 i 4





przyjmowane z tablic należy mnożyć przez

współczynnik η = 0,8.


Wartości fk dla murów z elementów murowych z betonu kruszywowego grupy 1








Wartości fk dla murów z elementów murowych z betonu kruszywowego grupy 2

Wartości fk dla murów z elementów murowych z betonu kruszywowego grupy 3 i 4 zaprawa zwykła





przyjmowane z tablic należy mnożyć przez

współczynnik η = 0,8.


Wartości fk dla murów z elementów murowych z autoklawizowanego betonu komórkowego







Wytrzymałość obliczeniowa muru na ściskanie fd

fk wytrzymałość charakterystyczna muru na ściskanie,

γm częściowy współczynnik bezpieczeństwa muru,

η jeżeli występuje spoina podłużna – 0,8

w innych przypadkach - 1,0

Wartości częściowych współczynników bezpieczeństwa muru

ustala się odpowiednio do kategorii kontroli produkcji elementów

murowych, rodzaju zaprawy oraz od klasy wykonania robót na

budowie.

PN EN 1996-1-1:2006 Eurokod 6 – Projektowanie konstrukcji murowych.

Część 1-1: Reguły ogólne dla zbrojonych i niezbrojonych konstrukcji murowych



Wytrzymałość obliczeniowa muru na ściskanie fd

Jeżeli pole przekroju poprzecznego ściany jest mniejsze niż 0,3 m2,

wartość wytrzymałości obliczeniowej muru na ściskanie należy

podzielić przez współczynniki:



Wartości częściowych współczynników bezpieczeństwa muru γM




Klasy wykonania robót na budowie

PN EN 1996-1-1:2006 Eurocode 6 – Projektowanie konstrukcji murowych.



A - kiedy roboty murarskie wykonuje należycie wyszkolony zespół pod

nadzorem mistrza murarskiego, stosuje się zaprawy produkowane

fabrycznie, a jeżeli zaprawy wykonywane są na budowie, kontroluje się

dozowanie składników, a także wytrzymałość zaprawy, a jakość robót

kontroluje inspektor nadzoru inwestorskiego,

B - kiedy warunki określające klasę A nie są spełnione; w takim przypadku

nadzór nad jakością robót może sprawować osoba odpowiednio

wykwalifikowana, upoważniona przez wykonawcę.

Decyzję o przyjęciu klasy wykonania robót podejmuje projektant konstrukcji

Ściany poddane obciążeniu pionowemu oraz obciążeniu wiatrem

Stosując metodę uproszczoną należy przestrzegać następujących warunków:

- wysokość budynku powyżej poziomu terenu nie powinna przekraczać hm, dla

budynków z dachami nachylonymi, wysokość budynku określa się jako średnią ha,

- rozpiętość stropów podpartych przez obliczane ściany nie powinna przekraczać

7,0 m,

- rozpiętość dachów podpartych przez obliczane ściany nie powinna przekraczać

7,0 m, za wyjątkiem przypadków dachów z lekkich elementów kratownicowych,

gdzie rozpiętość nie powinna przekraczać 14,0 m,

- wysokość kondygnacji w świetle nie powinna przekraczać 3,2 m, chyba że

całkowita wysokość budynku jest większa niż 7,0 m, wtedy wysokość w świetle

kondygnacji parteru może wynosić 4,0 m,

- charakterystyczna wartość obciążenia zmiennego na stropie i dachu powinna być

nie większa niż 5,0 kN/m2,

PN EN 1996-3 Eurokod 6 – Projektowanie konstrukcji murowych.





- w kierunku poziomym ściany są usztywnione pod kątem prostym do płaszczyzny

ściany, przez stropy i konstrukcję dachu, albo przez same stropy i dachy lub

w inny odpowiedni sposób, np. wieńce o odpowiedniej sztywności zgodnie

z punktem 8.5.1.1 normy EN 1996-1-1,

- ściany poszczególnych kondygnacji powinny znajdować się w jednej płaszczyźnie,

- stropy i konstrukcja dachu opierają się na ścianie za pomocą wieńców

o szerokości równej co najmniej 0,4 grubości ściany, lecz nie mniej niż 75 mm,

- końcowa wartość współczynnika pełzania dla muru φ∞

nie powinna być większa

niż 2,0,

- grubość ściany i wytrzymałość muru na ściskanie należy sprawdzać na każdej

kondygnacji, chyba że te są takie same na wszystkich kondygnacjach.





określanie średniej wysokości budynku ha→hm

Klasa 1 2 (A) 3 (B)

hm

20 m 16 m 12 m

przyporządkowanie wysokości ha do klasy (wykonania robót)





dla ścian stanowiących końcowe podparcie stropu można stosować uproszczona metodę gdy rozpiętość stropów l

tjest nie większa niż:





gdzie:

NEd

pionowe obciążenie obliczeniowe na rozpatrywanym poziomie

t rzeczywista grubość ściany lub warstwy nośnej ściany szczelinowej stanowiącej końcową podporę stropu, w metrach

b szerokość, na której przyłożone jest obciążenie

fd

wytrzymałość obliczeniowa muru na ściskanie

kG

0,2 dla grupy 1 elementów murowych oraz 0,1 dla grupy 2, grupy 3 i grupy 4 elementów murowych





ściany stanowiące końcowe podparcie stropów lub konstrukcji dachowych poddane jednocześnie obciążeniu wiatrem można obliczać tylko wtedy, gdy:

h wysokość kondygnacji w świetle,

qEwd obciążenie obliczeniowe wiatrem na jednostkę powierzchni ściany,

NEd pionowe obciążenie obliczeniowe wywierające najbardziej

niekorzystny wpływ na górnej krawędzi ściany rozpatrywanej

kondygnacji,

b szerokość, na której przyłożone jest obciążenie,

t rzeczywista grubość ściany lub warstwy nośnej ściany szczelinowej

stanowiącej końcową podporę stropu.





c1, c

2– według tablicy

α c1 c2

0,05

0,10

0,20

0,30

0,50

0,12

0,12

0,14

0,15

0,23

0,017

0,019

0,022

0,025

0,031

UWAGA

Dopuszcza się interpolację liniową





NEd - obliczeniowe pionowe obciążenie ściany,

NRd - nośność obliczeniowa ściany pod obciążeniem pionowym.

Stan graniczy nośności należy sprawdzać z warunku





Nośność obliczeniową na obciążenie pionowe może być określana jako:

Φs

- współczynnik redukujący nośność, uwzględniający wpływ

smukłości i mimośrodowego obciążenia,

A - pole przekroju poprzecznego ściany,

fd

- wytrzymałość obliczeniowa muru na ściskanie.





Współczynnik redukcyjny nośności Φs

dla ścian wewnętrznych


dla ścian stanowiących końcowe podparcie stropów






dla ścian najwyższej kondygnacji stanowiących końcowe podparcie

ostatniego stropu lub dachu





gdzie

hef wysokość efektywna ściany,

tef grubość efektywna określaną zgodnie z EN 1996-1-1 p.5.5.1.3, lub

tef = t dla ściany jednowarstwowej

dla ściany szczelinowej z kotwami ściennymi w liczbie na m2 ściany nie

mniejszej niż ntmin(4 szt. - Załącznik krajowy), gdzie t1 i t2 są rzeczywistymi

grubościami warstw, a moduł sprężystości warstwy nienośnej jest równy lub

większy niż 90 % modułu warstwy nośnej.

lf,ef rozpiętość efektywna stropu liczoną w metrach, dla którego ściana stanowi końcowe

podparcie, wyznaczaną następująco:

lf,ef = lf dla wolnopodpartej konstrukcji stropu

lf,ef = 0,7lf dla ciągłej konstrukcji stropu

lf,ef = 0,7lf dla wolnopodpartej konstrukcji stropu rozpiętego w 2 kierunkach, gdzie

długość podparcia rozpatrywanej ściany jest nie większa niż dwa razy lf

lf,ef = 0,5lf dla ciągłej konstrukcji stropu rozpiętego w 2 kierunkach, gdzie długość

podparcia rozpatrywanej ściany jest nie większa niż dwa razy lf




h - wysokość kondygnacji w świetle,

ρn - współczynnikiem redukcyjności, gdzie n = 2, 3 lub 4

w zależności od utwierdzenia krawędzi lub usztywnienia ściany.

Wysokość efektywna ściany






ρ2

=1,0 jeżeli ściana stanowi końcową podporę stropu,

ρ2

=0,75 dla pozostałych ścian.

(a) Dla ścian podpartych u góry i u dołu kiedy stropy lub dachy zbrojone

lub sprężone, oparte są na ścianie za pośrednictwem wieńca

żelbetowego na co najmniej 2/3 grubości ściany i nie mniej niż na

85 mm





ρ2 =1,0

(b) Dla ścian podpartych u góry i u dołu (np. przez wieńce o

odpowiedniej sztywności lub stropy drewniane) ale nie

utwierdzonych przez stropy lub dach (możliwość obrotu krawędzi

podporowych stropu lub dachu





w przypadku usztywnienia na obrót na górnej

i dolnej krawędzi jak w (a), jeśli ściana nie stanowi

końcowego podparcia stropu

(c) Dla ścian podpartych u góry i u dołu i usztywnionych wzdłuż jednej

krawędzi pionowej

we wszystkich pozostałych przypadkach jak w (a)

oraz (b)


l - odległość krawędzi swobodnej od ściany

usztywniającej





w przypadku usztywnienia na obrót na górnej

i dolnej krawędzi jak w (a), jeśli ściana nie stanowi

końcowego podparcia stropu

(d) Dla ścian podpartych u góry i u dołu i usztywnionych wzdłuż obu

krawędzi pionowych

we wszystkich pozostałych przypadkach jak w (a)

oraz (b)


l - odległość krawędzi swobodnej od ściany

usztywniającej




Grubość efektywna ściany




dla ściany jednowarstwowej

dla ściany szczelinowej z kotwami

ściennymi w liczbie na m2 ściany nie

mniejszej niż ntmin (4 szt. - Załącznik

krajowy), gdzie t1 i t2 są rzeczywistymi

grubościami warstw, a moduł

sprężystości warstwy nienośnej jest

równy lub większy niż 90 % modułu

warstwy nośnej.





- wysokość budynku nie przekracza 3 kondygnacji,

- ściany są usztywnione prostopadle do ich powierzchni przez stropu i dach

w kierunku poziomym pod kątem prostym do płaszczyzny ściany, albo przez same

stropy i dach albo przez odpowiednie sposoby, na przykład wieńce o odpowiedniej

sztywności,

- stropy i dach obciążają ścianę na co najmniej 2/3 jej grubości i nie mniej niż

85 mm,

- wysokość kondygnacji w świetle nie przekracza 3,0 m,

- minimalny wymiar w rzucie stanowi co najmniej 1/3 wysokości,

- charakterystyczna wartość obciążenia zmiennego na stropach i dachu nie

przekracza 5,0 kN/m2,

- maksymalna rozpiętość stropu w świetle wynosi 6,0 m,

- maksymalna rozpiętość dachu w świetle wynosi 6,0, za wyjątkiem przypadku

lekkich konstrukcji dachowych, gdzie rozpiętość nie przekracza 12,0 m,

- współczynnik smukłości, hef/tef, dla ścian wewnętrznych i zewnętrznych nie jest

większy niż 21.


Część 3: Uproszczone metody obliczania murowych konstrukcji niezbrojonych - Załącznik A (informacyjny)



Nośność obliczeniową na obciążenie pionowe może być określana jako:

CA

= 0,50 jeżeli hef

/ tef

≤ 18,

= 0,36 jeżeli 18 < hef

/ tef

≤ 21,

A - przekrój poprzeczny ściany, z wyłączeniem jakichkolwiek otworów,

fd

- wytrzymałość obliczeniowa muru na ściskanie.




Uproszczona metoda obliczania ścian piwnic poddanych poziomemu parciu gruntu

a) wysokość w świetle ściany piwnicy h ≤ 2,60 m, a jej grubość t ≥ 200 mm,

b) strop nad ścianą działa jako przepona pozioma i zdolny jest do przejęcia siły

wywołanej parciem gruntu,

c) obciążenie naziomu w strefie mającej wpływ na parcie gruntu na ścianę piwnic

p ≤ 5,0 kN/m2, a obciążenie skupione w odległości od ściany nie większej niż

1,5 m, nie przekracza 15 kN,

d) poziom gruntu i głębokość zasypania nie przekraczają wysokości ściany,

e) na ścianę nie działa parcie hydrostatyczne,

f) nie występuje płaszczyzna poślizgu, na przykład na izolacji przeciwwodnej lub

podjęto środki dla przeniesienia sił ścinających.





NEd,max

pionowe obciążenie obliczeniowe ściany w połowie wysokości zasypania ściany,

wywołujące najbardziej niekorzystny wpływ,

NEd,min

pionowe obciążenia obliczeniowe ściany w połowie wysokości zasypania ściany,

wywołujące najmniej niekorzystny wpływ,

b szerokość ściany,

bc

odległość ścian poprzecznych lub innych elementów podpierających,

h wysokość ściany w świetle,

he

wysokość ściany pod powierzchnią gruntu,

t grubość ściany,

ρe

gęstość objętościowa gruntu,

fd

wytrzymałość obliczeniowa muru na ściskanie,

β współczynnik o wartości:

β =20 gdy bc≥ 2h

β = 60 - 20 bc/h gdy h< b

c< 2h

β = 40 gdy bc≤ h





Fundamenty – określanie wysokości ławy fundamentowej

σgd - obliczeniowa wartość nacisku na podłoże,

fctd,pl - wytrzymałość obliczeniowa betonu na rozciąganie

0,8·fctk,0.05 / γc (γc=1,40)

jako uproszczenie można przyjąć -

wyciąg z ec-6-3 - materiały do Ćwiczeń

Documents