IES Lama das Quendas “Departamento de Ciencias Sociais, Xeografía e Historia”

O Príncipe Moderno

“ Un príncipe que desexe manterse no trono, ten que aprender a non ser bo e a servirse

ou non deste coñecemento segundo esixa a necesidade... Pero non tema incorrer na

infamia que acompaña a tales vicios sen non pode, sen eles, conservar o seu estado.

Porque tomando en conta todas as circunstancias, encontrarase que hai cousas que

parecen unha virtude e que se ségueas levaranlle á ruína; en tanto que outras, que en

aparencia son vicios, levaranlle se practícaas á seguridade e o benestar. Porque cando

da resolución que se tome depende a salvación mesma do país, non cabe defenderse por

consideracións de xustiza ou de inxustiza, de humanidade ou de crueldade, de gloria ou

de infamia. En casos tales é indispensable salvar, ante todo e por riba de todo, a

existencia e a liberdade do país... Procure, en consecuencia, o príncipe vencer e

conservar o estado, e os medios serán considerados honrosos.”

NICOLÁS MAQUIAVELO: “O Príncipe”. Cap. XV-XXVI.

A xustificación da sociedade estamental

Todo sistema que, baixo unha aparencia de humanidade ou de beneficencia, levase a

unha monarquía ben ordenada a establecer entre os homes unha igualdade de deberes e

a destruír as distincións necesarias, conduciría pronto á desorde, consecuencia

inevitable da igualdade absoluta, e produciría a subversión da sociedade.

O nobre consagra a súa dignidade á defensa do Estado e asiste ao soberano cos seus

consellos. A última clase da nación que non lle pode outorgar ao Estado servizos tan

distinguidos, trócaos polos tributos, a industria e os traballos corporais.

SOLENNELLES, Amoestacións do Parlamento de París, 4 de marzo de 1776

O Estado Absoluto

É só na miña persoa onde reside o poder soberano, o seu carácter propio é o espírito de

consello, de xustiza e de razón; é a min a quen lle deben os meus cortesáns a súa

existencia e a súa autoridade; a plenitude da súa autoridade que eles non exercen máis

que no meu nome reside sempre en min e non pode volverse nunca contra min; só a

min pertence o poder lexislativo sen dependencia e sen división; é pola miña autoridade

que os oficiais da miña corte proceden non á formación, senón ao rexistro, á publicación

e á execución da lei; a orde pública xorde de min, e os dereitos e os intereses da nación,

dos que se acostuma facer un corpo separado do monarca, están unidos necesariamente

ao meu e non descansan máis ca nas miñas mans.

Discurso de Luís XV ante o Parlamento de París, 3 de marzo de 1766

Profesor: Diego Xesús López González.