Dri

emaa

ndel

ijks

tijd

schr

ift

- A

fz./V

.U.:

AF

S V

laan

dere

n -

H. C

onsc

ienc

estr

aat

52 -

280

0 M

eche

len

(P50

9725

)

België - BelgiqueP.B.

2800 Mechelen Masspost

2/2496

Foto: H

anne

Hey

man

s -

Per

u

Editiezomer 2011

Terr

a In

cogn

ita

Jaar

gang

2 /

nr 5

Rode Draad

2

What’s a “culture”? Look it up. “A Group of micro-organisms grown in a nutrient substance under controlled conditions.” A squirm of germs on a glass slide is all, a laboratory experiment calling itself a society. Most of us wrigglers make do with life on that slide; we even agree to feel proud of that “culture”.

(Salman Rushdie, The Ground Beneath Her Feet)

“ “

www.afsvlaanderen.be

In het citaat hierboven legt Salman Rushdie op fijn-zinnige wijze twee betekenissen van het woord “cul-tuur” naast elkaar. De cultuur als beschaving verge-lijkt hij met een cultuur van bacteriën of schimmels die we bijvoorbeeld in een laboratorium tussen twee glazen plaatjes aantreffen. Geen fraaie vergelijking en best wel confronterend… Het beeld relativeert het be-lang van een cultuur door haar als minuscuul kweekje onder een microscoop te leggen.

In een steeds sterker geglobaliseerde wereld houdt het geen steek om te denken dat we niet beïnvloed worden door andere culturen, laat staan dat we ons kunnen afschermen. We zijn als bolbewoners allemaal verbon-den met elkaar. En dat blijkt iedere dag weer. Als er in Japan een kernramp gebeurt, is het slechts een kwestie van tijd voor de eerste radioactieve containers aanko-men in Zeebrugge… Revolutionaire protesten worden net zo gemakkelijk geëxporteerd. Zou het dan niet na-ief zijn om te denken dat een cultuur immuun kan zijn voor invloeden van buitenaf?

Mensen die voor AFS kiezen, beseffen dat er meer is dan het gewriemel op ons objectglaasje. Ze willen zich voorbereiden op de samenleving van morgen. Ze wil-len het globale plaatje zien, wereldburger worden…

Wereldburgers bouwen aan vriendschappen met men-sen die anders zijn. Wereldburgers herkennen hun ei-gen identiteit en begrijpen hoe die hun eigen denken beïnvloedt. Ze kunnen andere standpunten begrij-pen en respecteren. Wereldburgers kunnen hun eigen gedrag aanpassen naar gelang de cultuur en situatie waarin ze zich bevinden. Ze zijn niet bang maar zelf-bewust en zien in culturele verschillen geen bedrei-ging.

Laten we er samen voor zorgen dat iedereen die deel-neemt aan onze programma’s, zij het als gastfamilie of als deelnemer zelf, een stap dichter bij dat wereldbur-gerschap mag komen. Interculturele conflicten gaan niet om de geest van een volk, maar om vaardigheid. Deze wereld heeft nood aan interculturele competen-ties.

Terwijl jullie dit lezen, draait onze gastfamilierekru-tering weer op volle toeren. We weten waarom we het doen…

Ik wens jullie een mooie zomer!

Jan Van KeirsbilckVoorzitter Raad van Bestuur AFS Vlaanderen

Beste AFS-vrienden,

Pag. 24-6

7

8-9

10

11

12-13

14

15

16

België - Ecuador - Palestina - ...

Kijk eens bij je buren!

Wat een mama lijden kan: 2 AFS-dochters...

“Scholen moeten zich wat meer relativeren”

Colofon:

Aan dit nummer werkten mee: Jan Van Keirsbilck, Marlies Verhaegen, Kathleen Toonen, Jessika De-vlieghere, Erik Fierens, Hilde Huskens, Renilde Oben, Katleen Vanderstraeten

Eindredactie & lay-out: Koen BaetensGrafische elementen: Jan De CosterDruk: www.bulckens.com - www.zwartopwit.com

Verantwoordelijke uitgever: Jan Van Keirsbilck - Hendrik Consciencestraat 52 -2800 Mechelen

3

In d

e k

ijker

Ro

deD

raad

Kan

too

r &

fam

ilie

PO

ST

een

sIT

sG

oed

gezi(

e)n

Fo

cu

sOp

Kale

nd

er

Wo

rld

Sp

ace

Wie

WatW

aar

Inhoud

Alu

mni

Alu

mn

iIn de rubriek “Goed gezi(e)n” ontdek je hoe twee zussen twee totaal verschillende AFS-jaren beleefden, hoe de mama daarmee omging, en vooral: hoe een AFS-topjaar kan leiden tot een lastige terugkeer. p.12-13.

Kathleen Toonen is pedagogisch directeur van het Sint-Franciscus-college in Heusden-Zolder, al jaren een trouwe AFS-partnerschool. Schuif dit artikel onder de neus van alle Belgische schooldirecteurs en de toekomst ziet er heel rooskleurig uit! p. 8-9.

Jessika Devlieghere richtte met haar man een circusschool op in Ramallah, Palestina. Met AFS naar Ecuador gaan kan ernstige ge-volgen hebben... p. 10.

Onder het motto “Beter een goed idee stelen dan zelf een slecht idee uitvinden” breekt Marlies van het jongerencomité Zuid-Antwerpen (ZAN) een lans voor inter-comitériële samenwerking. Of zoiets. p.6.

4

Op zondag 1 mei zakten 250 wereldstudenten én hun ou-ders af naar Brussel voor de jaarlijkse landeninfodag. Ze kregen er meer uitleg over het interculturele avontuur dat ze tegemoet gaan, en leerden hun ‘landgenoten’ kennen. Ouders werden apart voorbereid op het vertrek van hun kinderen.

Van de 250 deelnemers zullen er 161 in een secundaire school terecht komen (schooljaarprogramma), gaan er 56 in het hoger onderwijs les volgen (campusprogramma), en laten er 33 hun vertrouwde omgeving voor 3 maanden ach-ter (trimesterprogramma).

Dit jaar werden twee nieuwe bestemmingen toege-voegd aan de lijst van AFS-landen: Na een onder-breking van een aantal jaren is Colombia opnieuw gastland, en voor het eerst kunnen studenten drie maanden lang naar Servië.

Move 2 Learn

Met maar liefst 29 deelnemers voert Bolivia dit jaar de lijst van populaire bestemmingen aan.

Bij de wereldstudenten die een jaar naar het buitenland gaan, blijft Latijns-Amerika populair. De Top-5 bestaat uit Bolivia, Peru, Brazilië, de Verenigde Staten en Paraguay. Bij het trimesterprogramma scoren vooral Italië, Turkije en Portugal goed.

China, India, Duitsland, Egypte en Slovenië krijgen slechts één AFS’er over de vloer. Op 1 mei kreeg Sanne (links) ‘privéles’ over China van vrijwilligers Laila en Yasmine.

Landeninfodag

Lieven Scheire van Neveneffecten en peter van AFS praatte de dag aan elkaar. Hij vertrok elf jaar geleden met AFS naar de IJslandse hoofdstad Reykjavik. “Het heeft mijn leven ver-anderd”, zegt hij in Het Nieuwsblad. “Ik was de motivatie om te studeren volledig kwijt en heb daar opnieuw de zin gevonden om er tegenaan te gaan. Het onderwijssysteem is er ook progres-siever en minder betuttelend dan in Vlaanderen. Bovendien heb ik gehoord van de VDAB, Unizo en Voka dat ze net op zoek gaan naar mensen met dat soort ervaringen. Uitwisselingsstudenten zouden flexibel en zelfstandig zijn en hebben zin voor initiatief. Wel, ik kan dat alleen maar beamen.”

Op 19 mei vond in Ant-werpen ‘Move 2 Learn’ plaats. Deze dag werd georganiseerd door JINT, in samenwerking met AFS, de Stad Ant-werpen, Epos, Euro-guidance, Europass en het GO! Onderwijs van de Vlaamse Gemeen-schap.

Jongeren, leerkrachten, directies, leerlingenbegeleiders, jeugdwerkers, ouders, beleidsmakers en mensen uit het be-drijfsleven staken de koppen bij elkaar. De stap naar een in-ternationale ervaring lijkt vooral voorbehouden voor hoger opgeleide jongeren.

“Move 2 Learn” wilde aantonen dat het voor iedereen kan! Alle workshops waren gericht op internationale mogelijk-heden voor jongeren die de richtingen TSO, KSO, BSO, DBSO, BUSO, SENSE, TKO volgen of in leertijd zijn.

AFS bracht een workshop rond intercultureel leren en kon de noodzaak van het valideren van ‘elders verworven com-petenties’ mee in de verf zetten. Tijdens de ‘Meet&Greet’ vertelden we over onze programma’s die extra geschikt zijn voor de doelgroep van Move 2 Learn, namelijk het pro-ject- en trimesterprogramma. Het is belangrijk om vast te stellen dat iedereen overtuigd raakt van de waarde van een buitenlandervaring. Verschillende organisaties en bedrijven bieden, vanuit verschillende invalshoeken, ook internatio-nale ontplooiingskansen. Het is dus duidelijk geen zaak van uitwisselingsorganisaties alléén.

5

Laura gaat een poging ondernemen om de

tango onder de knie te krijgen. Ze wil in elk

geval veel malse, sappige biefstukken eten en

hoopt er op om misschien wel “het einde van

de wereld “ te kunnen zien…

AFS leeft in Knokke!Kimberly wil zich wagen aan een stukje Afri-kaanse cultuur en wordt vooral aangetrokken door de gastvrijheid en de traditionele dan-sen die eigen zijn aan dit volk. Ze vraagt zich wel af of ze dan in een hutje zal moeten sla-pen en of er ook iets lekkers op haar bord zal verschijnen, want droge maniokwortels lust zij eigenlijk niet…Sofie is bereid om zich volledig te smijten in de

cumbia, onder een verzengende hitte. Hopelijk

zal ze weer snel kunnen afkoelen dankzij een

verfrissende terere of een glas koele kokosmelk… Evy wil graag kennis maken met spuwende lama’s en zou ook wel eens willen weten hoe cavia en inca kola smaken. Maar vooral is zij op zoek naar de schat van de inca’s…Pieter droomt van zalige siesta’s, lekker weggezakt onder zijn veel te grote sombre-ro. Hij koos voor het land van de heerlijke taco’s, straffe margharita’s en gevaarlijke drugsbaronnen…

Zou AFS werkelijk al deze dromen kunnen waarmaken??? Wij, de ouders van deze vijf enthousiastelingen, vroegen het ons af tijdens een gezellig avondje enkele weken geleden!!!

Op vrijdag 11 maart jl. zakten 19 enthousiaste hopees uit de regio Brugge af naar domein Hoogveld om daar samen het oriëntatieweekend door te brengen. Dit jaar was de ge-meente Knokke-Heist opvallend sterk vertegenwoordigd: een delegatie van maar liefst vijf Knokse AFS-ers in-spe, stuk voor stuk schoolvoorbeelden van actieve en onderne-mende jongeren die de wereld willen ontdekken.

Wij, de ouders van Pieter, Evy, Sofie en Laura wilden deze bewuste vrijdagavond niet zielig achterblijven en spraken daarom af om bij ons thuis samen te komen (Kimberly’s ouders konden er jammer genoeg niet bij zijn).

Reken maar dat de avond een succes werd! De gesprekken gingen over vervelende spuitjes, te zware koffers, afscheids-tranen die er zouden vloeien en ontelbare vragen waar we -misschien gelukkig!- nog geen antwoord op konden geven. Zouden ze wel een goede gastfamilie krijgen? Gaan ze zich wel kunnen aanpassen aan zo’n vreemde cultuur? Zullen ze echt Spaans kunnen babbelen als ze terugkomen? En gaan ze wel veilig daar geraken?

Alle mogelijke aspecten van een AFS-jaar werden uitvoe-rig besproken, terwijl we proefden van enkele bijpassende Zuid- en Middenamerikaanse gerechtjes. Bij het aperitief knabbelden we Mexicaanse tortillachips met guacamole. Als voorgerecht smulden we van een huisbereide ceviche, een typisch Peruviaans gerecht.

Daarna volgde nog een pikante Argentijnse stoofpot en we sloten de avond af met een exotisch ananas-coconut des-sert, om ons alvast in Paraguayaanse sferen te wanen.

Het werd een sublieme avond waarop we niet alleen wat palaverden over allerhande praktische zaken, maar vooral voelden hoe we met zijn allen fier zijn: op onszelf omdat we onze kinderen deze unieke kans kunnen geven en op onze kinderen omdat ze deze uitdaging durven aangaan. Als oud-AFS’er (USA 1985-1986) besef ik immers maar al te goed wat hen te wachten staat. Dat het geen vakantie wordt en dat ze ongetwijfeld heel wat hoogtes en laagtes zullen beleven, zal hen binnenkort al snel duidelijk worden. Een AFS-ervaring staat nu eenmaal niet synoniem voor ro-zengeur en maneschijn…

Ook begrijp ik nu veel beter waarom mijn moeder mij in-dertijd eerst niet wilde laten gaan (het gemis, de risico’s,…) want ook de thuisblijvers blijven niet gespaard van kommer en kwel. Hoe meer de vertrekdatum nadert, hoe meer ik mij afvraag of ik dit avontuur eigenlijk wel zelf zal overleven. Evy is namelijk enig kind en we gaan haar ongelooflijk hard missen. Gelukkig hebben we één grote troost: we schreven ons in als gastgezin en hopen dan ook om binnenkort een nieuwe dochter (of zoon) te mogen verwelkomen in ons an-ders veel te lege huis. Uiteindelijk zal alles dus nog wel los-lopen en gaan we met zijn allen hopelijk een boeiend AFS-jaar tegemoet!!!

Hilde Huskens, alumni regioverantwoordelijke Brugge

EVA staat voor ‘Europa voor Allen’ en is een uitwisselingsprogramma binnen Europa voor vrouwen. Zij delen gedurende één week het ge-wone leven van hun gastvrouw in het buitenland. Een paar maanden later worden de rollen omgedraaid. In april organiseerde de EVA’s van Zuid-Limburg (ZUL) een uitwisseling met enkele Tsjechische EVA’s. Het werd een drukke vijfdaagse met bezoeken aan Aken, Brussel, Maastricht, Sint-Truiden en Luik! Wie geïnteresseerd is om deel te nemen aan een EVA-uitwisseling, neemt best contact op met haar lokale AFS-comité.

EVA’s uit Praag

Bovenaan EVA’s uit ZUL. De onderste rij zijn de Praagse EVA’s.

6

Elk voorjaar bezoeken we samen met NOA (Noord-Ant-werpen) het stadhuis van onze koekenstad aka ’t Schoon Verdiep. Dankzij de goede contacten van het ouderencomi-té, krijgen zowel gastfamilies en –studenten, zendouders en hopees (AFS’ers die nog moeten vertrekken) een erg harte-lijke ontvangst van Schepen van Cultuur Philip Heylen. Na een welkomstwoordje en een fris bolleke volgt een gegidste rondleiding door de mooiste vertrekken van dit stukje erf-goed. Onder het motto: één bolleke is geen bolleke gin-gen we dit jaar napraten in café den Engel. Op die manier kunnen families, studenten en vrijwilligers oude bekenden terugzien, ervaringen uitwisselen en gewoon een gezellige avond beleven, zonder al te veel organisatorische poespas.

Omdat het vorig jaar zo leutig was en omdat er binnen een comité voor elk wat wils moet zijn, organiseerden de jonge-rencomités van ZAN en NOA ook dit jaar samen een feest-je. Goede gewoontes zijn er om in ere te houden dus gingen we ook dit jaar voor een strikte dresscode. Enkel wie sokken in sandalen droeg, een kodakske voor had hangen en een eigen frigobox of strandstoeltje bijhad, hoorde er echt bij. Behalve veel off-branding foto’s, hielden we er ook een zak-centje voor de comitékas aan over.

Als AFS’ers weten we dat het ver van huis ook leuk is. We houden onze samenwerkingen dan ook niet beperkt tot het aangrenzende comité maar kijken ook al eens over ’t water. De gaststudenten en vrijwilligers van comité GEO (Gent-Eeklo-Oudenaarde) werden in oktober bij ons uitgenodigd voor een stadsspel. In april werden de rollen omgekeerd.

Verder denken dan je comité!Waarom enkel op Kadervormingsweekend goede ervaringen en nieuwe ideeën uitwisselen? Waarom in een drukke periode niet eens beroep doen op bevriende vrijwilligers van een ander comité? Waarom financieel riskantere activiteiten niet met meerdere comités organiseren? Waarom fun(d)raisers binnen de comité-grenzen houden?Omdat er niet echt een goed antwoord is op bovenstaande vragen, werken we bij comité ZAN (Zuid-Antwer-pen) al een tijdje samen met verschillende andere comités. Dit jaar net nog wat intensiever.

Comité ZAN op chapter exchange naar Ijsland, mét Alex van BRO en Yannick van GEO

Nadat AFS-deelnemers uit comité GEO werden uitgenodigd voor een stadsspel in Antwerpen, werden in april de rollen omgekeerd.

Yannick van GEO organiseerde een leuke daguitstap in Gent: Gravensteen, picknick en bootjes op de Leie. De stu-denten waren enthousiast en beide comités konden twee activiteiten voor de prijs van één aanbieden.

Op oriëntatieweekend genoeg fresh (nieuwe AFS-vrijwilli-gers) maar weinig ervaren workshopgevers? Twee koks met ambitieuze plannen maar handen tekort voor de 40 aan-wezigen? Alle gaststudenten op reis dus geen ontmoetings-moment met de hopees mogelijk? Waarschijnlijk is ieder comité al wel eens geconfronteerd geweest met dit soort situaties. Dan is het erg fijn te kunnen rekenen op vrienden van vrijwilligers, bevriende vrijwilligers van andere comités en verse gaststudenten uit een ander comité. ZAN wil ie-dereen bedanken die ons hielp om van het afgelopen oriën-tatieweekend een succes te maken. Natuurlijk ook een groot applaus voor comité BHV (Brussel-Halle-Vilvoorde) dat de plotse toestroom van hopees uit andere comités, waaronder het onze, supergoed opving.

Chapter exchange! Als sinds vele jaren het paradepaardje van comité ZAN. Dit werkjaar nodigden we voor het eerst vrijwilligers van andere comités uit. Toen de Portugezen, Ijslanders en Tsjechen ons in september 2010 bezochten, lukte het jammer genoeg niet hier tijdig niet-ZAN’ers bij te betrekken. Goede ideeën verdienen echter verspreid te wor-den. Daarom namen we Yannick van GEO en Alexandra van BRO (Brabant-Oost) mee naar Ijsland eind februari. Dat het te ‘awesome’ voor woorden was, kan iedereen die erbij was beamen. We zouden het dan ook erg fijn vinden als de volgende uitwisselingscyclus in samenwerking met andere comités kan verlopen! Nog in contact met Europese vrienden van tijdens je uitwisselingsjaar? Ken je via EFIL(*)-trainingen of de Volunteer Summer Summit geëngageerde vrijwilligers? Twijfel niet en contacteer ZAN voor tips en eventuele samenwerking bij het organiseren van een rondje uitwisselen 2.0!

Dan nog dit: op de LLV van eind april kwam ons ter ore dat de Raad van Bestuur centjes in de aanbieding heeft. Centjes voor vrijwilligers met een plan! Hun oproep kan een ideale aanleiding zijn voor een nieuw evenement, iets waar twee of meerdere comités samen hun schouders onder zetten. Meer info over dit initiatief bij katleen.vanderstraeten@afs.org.

Marlies Verhaegen, voorzitter jongerencomité ZAN(*)EFIL: European Federation for Intercultural Learning, de koepel van Europese AFS-organisaties, www.efil.afs.org

Alu

mn

i

7

Alumni

Als je dit magazine doorbladert bevind je je waarschijnlijk niet voor de eerste keer op terra incognita. Veel kans dat je behoort tot het groepje mensen dat jaren geleden zijn eigen stukje wereld ontdekte tijdens een uniek AFS-jaar. Heb je nog contact met die vrienden?

Over enkele maanden krijg je de kans om nog eens een AFSpraak te maken met jouw toenmalige lotgenoten want op zondag 11 september vindt de volgende alumniactiviteit plaats. Tussen 13u30 en 16u30 maken we kennis met een stukje cultureel Brussel. Daarna staat ons een Italiaans buffet te wachten. Het spreekt voor zich dat er vóór, tijdens en ook nog na dit etentje uitgebreid kan gekeuveld worden.

De prijs voor deze culturele uitstap, inclusief maaltijd, hebben we zo laag mogelijk gehouden: 30€ voor volwassenen en slechts 10€ voor kinderen t.e.m. 12 jaar.

Om zeker uitgenodigd te worden op deze activiteit kan je je best registreren als alumni op de website van AFS-Vlaan-deren. Het is misschien ook interessant om lid te worden van de Facebookgroep AFS Alumni Vlaanderen of LinkedIn onder dezelfde naam. Zo blijf je in ieder geval op de hoogte van al de plannen binnen onze alumni werking.

The never ending experienceDeurne, september 1998Ik krijg een briefje uit Australië:‘Dr. Fierens, are you the Erik I knew on Long Island in 1963, and met again in Paris , 1968?If not, sorry, but if yes, please let me know on my email: lee storm@...au.

Sydney, maart 20118 ‘gepensioneerde’ AFS’ers, enkele met partners, poseren voor de foto bij het Sydney Opera House.

Mijn AFS-ervaring begon met een interview op het Ame-rikaans consulaat in september 1961, en het is nog niet ten einde. Na mijn jaar in Bay Shore (van augustus ’62 tot juni ’63) bij de familie Buemi kregen we van AFS New York een bustrip: 6 weken rondreis door het noordoosten van de USA.

De AFSers van Long Island reden in bus 2 (er waren er meer dan 50 over de gehele USA). Om de 3 dagen stopten we in een typisch stadje, logeerden bij een familie, maakten de ‘talent show’ op 4th of July mee,… Er zijn toen heel wat vriendschappelijke - en romantische - banden gesmeed, en toen we uit elkaar moesten gaan ( onder het Washington monument,) begin juli ‘63, beloofden we: “Ooit zien w’ elkander weer”.

Als student schreef onze vriend John Cruise ‘letters and let-ters’, en dankzij hem is het gelukt om in augustus ‘68 een zevental van de originals samen te krijgen onder de Arc de Triomphe in Parijs. Nadien werden wij opgeslokt door onze carrière, en stopten de brieven. Het bleef bij mij wel een stille, vermoedelijk onbereikbare en te nostalgische hoop om die jeugdvrienden terug te vinden.

Dan kwam dat briefje uit Australië. Lee had in Canberra het telefoonboek opgevraagd van Antwerpen, en geschre-ven naar alle dokters met mijn naam… En de rest is history. Ik deed mijn best om mijn eerste email te sturen ( Lee zegt dat ze 5 antwoorden kreeg, ik wilde echt zeker zijn).Dankzij het doorzettingsvermogen en de indertijd niet zo evidente opsporingscapaciteiten van Lee en enkele ande-ren, hebben wij 15 emailadressen gevonden van onze bus-vrienden. Zo besloten we een reünie te organiseren. En dat lukte: op 9 juni 1999 nam “bus 2” onder de regen plaats op enkele toeristenbootjes op de Brugse reien.

14 originals, 10 partners. We waren plots 36 jaar jonger, iedereen deed zijn verhaal en we deelden lief en leed. Voor mij was het een soort magie: dit kan nooit meer stuk.En ook ditmaal zeiden we: “We shall meet again”.

En het is gelukt: 2002 in Johannesburg, 2005 Bordeaux, 2008 Tallinn, 2011 Sydney!

Het emailcontact blijft, de gezondheidsproblemen en de afstand hebben gemaakt dat we in Sydney ‘gehalveerd “ waren. Toegegeven, AFS-bus 2 is nu een vriendenclubje ge-worden, wij gaan de wereld niet meer verbeteren.

Maar het is wel dankzij AFS dat we de illusie blijven onderhouden dat we onze jeugd kun-nen herbeleven.

Erik Fierens, lid werkgroep Alumni

8

Focus op school

“ “

Ik doe het uit idealisme

Hoe is de samenwerking rond het trimesterprogram-ma tot stand gekomen?

AFS vroeg me om het programma eens te komen voorstel-len. Ik stond er heel sceptisch tegenover, maar ik was, denk ik, die dag in een gulle bui. En luisteren kan nooit kwaad. “Dit wordt niks”, dacht ik. Tot mijn verbazing bestond er bij de leerlingen wel wat interesse voor. Maar die moesten dan op hun beurt hun ouders nog overtuigen, en ik was er rotsvast van overtuigd dat dat niet zou lukken. AFS orga-niseerde dan een infosessie voor de ouders. We hadden een zaaltje gereserveerd waar 20 man in kon, maar er kwamen 15 leerlingen, mét hun ouders. Zelfs toen dacht ik dat ze nog zouden afhaken. Uiteindelijk hebben 11 leerlingen zich dat eerste jaar ingeschreven.

Was de rest van de school ook zo enthousiast?

De eerste jaren zijn wel moeilijk geweest. Leerkrachten waren heel achterdochtig. Dan is de dochter van een hele sceptische leerkracht mee geweest. Dat is allemaal super-goed meegevallen, en hij is nu één van onze grootste ambas-sadeurs! Hij had bedenkingen, maar hij heeft nu gezien dat die kinderen volwassener en meer zelfzeker terugkomen. En dat ze gemotiveerd zijn om hard te werken.

Hoe pakt uw school het aan?

We zijn eens ten rade gegaan bij andere scholen die al had-den ingetekend op het trimesterverhaal, en uit die contac-ten onze eigen aanpak gedestilleerd.Sommige scholen gaan heel ver in het bijstaan van de leerlingen, anderen nemen geen enkele verantwoordelijkheid. Wij zitten daartussen. Wij verbieden bijvoorbeeld niemand om te gaan, en we ver-plichten ook niemand om taken te maken of handboeken mee te nemen naar het buitenland. De buitenlandervaring is leerproces op zich. Daar moeten ze volop voor gaan. Ze komen terug één week voordat de examens beginnen. Ze krijgen één week om te acclimatiseren in de klas, en we hebben geleerd dat het belangrijk is om ze de gelegenheid te bieden om hun verhaal te vertellen. De Kerstexamens maken zij niet mee. Zij zijn dan wel op school, werken hun notities bij, en ze hebben recht op één contactuur met de leerkracht per vak. Wij bieden ook geen bijlessen aan. Zij moeten gewoon met Pasen laten zien dat ze mee zijn.

En dat lukt dus wonderwel. Van de 26 trimesterleerlingen die we tot nu hebben uitgestuurd, was er eentje niet ge-slaagd. Maar dat kwam omdat hij in Italië een zwak voor Latijn had ontwikkeld. Hij is dus overgeschakeld naar een moeilijkere richting die hem eigenlijk werd afgeraden. Hij heeft dat jaar dan opnieuw gedaan, en was met glans ge-slaagd. Dus eigenlijk is dat ook een succesverhaal! Ze krij-gen het natuurlijk niet cadeau hé, ze moeten bepaalde stuk-ken leerstof op eigen houtje inhalen. Maar wij geven hen bewust zélf die verantwoordelijkheid. En dat vertellen we hen ook voordat ze vertrekken. En aan hun ouders.

Hoe belangrijk zijn de ouders in dit verhaal?

Het slagen van dit programma hangt af van de motivatie en het karakter van de leerling, maar in belangrijke mate van de houding van de ouders. Dat is zelfs soms het cruciale punt: de bereidheid van ouders om hun kind los te laten. Als ik de kinderen samen zie met hun ouders, dan durf ik er geld op te zetten bij wie het goed zal gaan.

Rond de derde-vierde week storten meestal de ouders in. En dan nodigen wij hen bij ons uit voor een “koffiekletske”, los van AFS. Dan kunnen ze zien dat andere ouders zich hetzelfde voelen. En ik vertel dan dat we dit doen, omdat we weten dat hun kinderen daar wel doorgeraken. Er is een moment dat de ouders eventjes naar de achtergrond moe-ten, en dat zij vertrouwen moeten hebben en het laten be-tijen. Maar als je dat niet kan, loopt het mis.

Begrijpt u scholen die niet willen meedoen?

Ja, maar dat is een drempel waar je overheen moet. Het is belangrijk dat je vertrouwen in de kinderen hebt. En ver-trouwen in de organisatie. Ik krijg wel eens telefoon van andere directeurs die me vragen wat de negatieve kanten zijn. Ik antwoord dan dat er eigenlijk geen zijn. Weet u wat ik één van de meest positieve dingen vind aan het hele AFS-gebeuren? Dat scholen én leerkracht zich leren relativeren! Is al die leerstof écht allemaal even belangrijk? Leerkrach-ten maken elk jaar een lijstje met wat de AFS’ers moeten kunnen als ze terugkomen na hun trimester in het buiten-land. Als ik de lijstjes van vandaag vergelijk met wat daar vier jaar geleden opstond, zijn veel zaken blijkbaar toch niet zo belangrijk (lacht)!

Op het Sint-Franciscuscollege in Heusden-Zolder heerst al jaren een echte AFS-traditie. Vele jongeren zijn na hun middelbare studies een jaar naar het buitenland getrokken. Maar sinds een jaar of vijf is de school ook een trouwe partner in het uitsturen van trimesterstudenten. Terra Incognita ging op de koffie bij Kathleen Toonen, pedagogisch directeur ASO van het college.

9

Fo

cu

s o

p

Sommigen vinden dat je een heel jaar moet weg zijn om een échte AFS-ervaring te hebben. Wat vindt u daarvan?

Je kan het niet vergelijken met de AFS-jaarprogramma’s. Omdat ze jonger zijn, hebben de trimesterstudenten andere verwachtingen. Het trimesterprogramma heeft volgens mij ook een ander doel. Dat richt zich meer op groei naar zelf-standigheid, naar karaktervorming. En van deze leerlingen hebben wij nog plezier. Zij gaan zich engageren in de leer-lingennraad, die anderen gaan meetrekken, die koplopers worden.

In september vertrekken opnieuw 33 leer-lingen voor een trimester op een buiten-landse schoolbank. Zeven van hen komen uit het Sint-Franciscuscollege.

De interesse voor het trimesterprogram-ma blijft jaar na jaar stijgen. De Top-3 van bestemmingen bestaat uit Italië, Tur-kije en Portugal.

Trimesterstudenten moeten de toestem-ming van hun schooldirectie hebben. Op voorhand worden concrete afspraken ge-maakt tussen de school en de leerlingen om ervoor te zorgen dat de herintegra-tie van de leerlingen na drie maanden zo vlot mogelijk verloopt.

De inschrijvingsdeadline ligt, net zoals voor het schooljaarprogramma,

op 19 oktober 2011.

Kathleen Toonen directeur Sint-Franciscusinstituut Heusden-Zolder

Kathleen Toonen, hier omringd door een bonte bende AFS’ers op school. Momenteel gaan ook een Waalse en een Turkse AFS-student naar het Sint-Franciscuscollege in Heusden-Zolder.

Scholen moeten zich wat meer relativeren“ “

U bent directeur van het ASO. Op het Sint-Francis-cusinstituut zijn ook TSO- en BSO-afdelingen. Merkt u interesse bij hen?

Ik probeer mijn collega’s van het TSO en BSO al een paar jaar te overtuigen om ook leerlingen te sturen, maar dat ligt toch vrij moeilijk. Ik denk dat het te maken heeft met de technische kant van hun opleiding.

Heusden-Zolder is een multiculturele gemeente. Ook uw school is multicultureel. Weerspiegelt zich dat ook bij de AFS’ers?

Dat is één van mijn bekommernissen. Als ik kijk naar de namen van de leerlingen die met AFS weggaan, dan moeten we toch eerlijk zijn. Allochtone leerlingen vinden moeilijker de weg naar een uitwisseling. Ik merk dat de school ontzet-tend belangrijk is voor allochtone ouders. Het concept ‘de wereld zien’ gaat er bij hen niet in. Een goede opleiding staat voorop. Ik zie wél beweging in de generatie allochtone leerlingen die er nu aankomt. Dat zijn kinderen die andere dingen willen, en het ook durven uiten. En misschien niet voor het trimesterprogramma, maar ná hun basisopleiding. Dan hebben de ouders ook de zekerheid van dat diploma. In een ex-steenkoolmijngemeente als Heusden-Zolder zijn diploma’s uiteraard ook van levensbelang.

Vanwaar uw interesse in interculturaliteit?

Ik ben vroeger opgevoed met de idee dat “de wereld uw thuis is en grenzen artificieel zijn”. Ik heb ook een grote fas-cinatie voor geschiedenis en identiteitsvorming. En voor de rest is dat puur idealisme. “Alle Menschen werden Brüder”, ik geloof daar nog altijd in. Ik denk nog altijd dat interna-tionale conflicten voor een stuk ontstaan door een gebrek aan communicatie. Ik merk dat jongeren steeds vroeger cy-nisch worden op dat vlak, en dat solidariteit tussen volkeren steeds moeilijker wordt. (KB)

WIEWATWAARW

ieW

atW

aar

In de categorie ‘straffe madammen’ scoort Jessika Devlieghere vrij tot zeer goed. Jessika is afkomstig uit Leuven en ging in 1989 met AFS naar Ecuador. Na 10 jaar slingeren tussen Latijns-Amerika en België, kwam ze terecht in Palestina. In 2006 richtte ze een circusschool op in Ramallah. Daar woont ze vandaag met haar man en haar zoontje. Inspired by... AFS.

Hoe denk jij terug aan je AFS-tijd?

Ecuador was een fantastische ervaring. Vaak moeilijk en dus leerrijk. Een heel boeiend land ook, alleen is dat laatste me toen wat ontgaan. Op 17 ben je nog zo met jezelf bezig. Nadien is de geschiede-nis en actualiteit van het continent me echt gaan bezig houden.We hebben dan ook de Latijns-Amerika-werkgroep van AFS opgericht: “Las mujeres al borde de un ataque nervioso”. Ik bleef op alle mo-gelijke manieren hangen aan AFS, lokale werking, nationale werkgroepen. Dat ‘after-life’ bij AFS was minstens zo goed en boeiend als tijdens m’n jaar. Verwer-ken en plaatsen van de impact van zo’n interculturele ervaring op je leven, en daar veel over meegeven aan de volgende generaties. Dat was een drive geworden. Ik heb er ook de meest fantastische vrienden aan overgehouden. Dankzij Facebook ben ik nu terug in contact met m’n familie. Eén van m’n Ecuadoriaanse vrienden is vriend voor het leven gewor-den. We zijn elkaar blijven ontmoeten, in Ecuador, in Berlijn, in België.

Heeft die ervaring je latere leven beïnvloed?

AFS is die laatste push geweest die de richting van m’n leven bepaalde. Er stroomde al langer ‘avontuur’ door m’n aderen. M’n ouders trokken met ons al van kindsbeen af naar Polen, Joegoslavië, Hongarije, of ook wel naar Zwisterland en Frankrijk, maar bijna altijd op de fiets. Duizenden kilometers cultuur en mensen heb ik bij elkaar gefietst. Die interesse, maar vooral dat diepe res-pect voor ‘de andere’ is zich toen gaan nestelen. We traden in relatie met die mensen, sliepen en aten bij hen. Wij waren toen ook ‘raar’ voor hen hé! Zo’n familie Europeanen op de fiets die hun land doorkruisten. Trouwens, we wa-ren ook behoorlijk ‘raar’ naar Belgische normen. AFS heeft die overtuiging van gelijkwaardigheid enorm versterkt. Voor mij was het onmogelijk om naar ‘het Zuiden’ te kijken vanuit een verschil. Door Ecuador was het Zuiden mijn tweede thuis, met familie en vrienden met evenwaardige aspiraties en vooral

met evenwaardige capaciteiten. Die ‘Derde Wereldbewoner’ was niet dom-mer of luier. Ik begreep dat het ging over structureel onrecht en de nood aan solidariteit en samenwerking. Daar heb ik m’n levensdoel van gemaakt.

Na mijn studies trok ik weer naar Ecuador en Colombia. Zo ben ik 10 jaar heen en weer blijven reizen naar Latijns-Amerika, voor werk en vrijwilligerswerk rond sociaal onrecht en jongeren. Het werd een passie. Ik gaf me volledig over aan die engagementen. Nadien ben ik op zomerkamp geweest met Palestijnse kinderen in Libanon en daarna ben ik in de armen van een Palestijnse vluchte-ling in België gevallen. En zo heb ik de hele Palestijnse kwestie leren kennen. Het conflict in het Midden-Oosten lag letterlijk bij me in bed. Wanneer na vier jaar de relatie eindigde, ben ik voor en-kele maanden naar Palestina vertrokken. Maar de roep om me meer te verdiepen, was sterk. Ik ben beginnen werken als landenvertegenwoordigster voor Solida-rité Socialiste en in die tijd heb ik Shadi leren kennen, hebben we samen onze circusschool opgericht, zijn we getrouwd en hebben we nu een zoontje van bijna twee jaar.

Is het niet moeilijk om op te groeien in Ramallah?

Op dagen dat Palestina weer ‘in brand staat’, duwt die vraag zich op de voor-grond. Wat als de hel weer losbreekt? Ik wil m’n kind de kansen geven die ik gehad heb. Hem niet laten opgroeien getekend door geweld en onrecht. Niet in angst leven dat hem iets zal overko-men. Tegelijkertijd zie ik ook de positieve effecten van de Palestijnse samenleving op zijn opvoeding. Alles is nog veel ‘simpeler’ in Palestina. De prestatie- en imagodruk zijn veel minder groot. Ik zie dat bij onze studenten in de circus-school. Daar speelt dat imago geen rol. Ze zijn gewoon zichzelf en kunnen al-lemaal met elkaar om, of ze nu 12 of 18 zijn. Er is een sterke cohesie. En ook al is dat allesoverheersende materialisme ook in Palestina de kop aan het opsteken, het is nog verre van zo doorgedrongen als in België. Ik vind het op dat vlak een ‘gezondere’ omgeving.

Is dit jouw ‘dream come true’?

Ergens wel ja. Ik ben altijd wat zoe-kende gebleven in m’n vorige jobs, in de sensibilisering bij Vredeseilanden, en bij Solidarité Socialiste op het terrein. Ik zat nooit helemaal juist in m’n vel. Met het circus combineer ik alles wat juist zit in mijn hoofd en in mijn hart. Het terrein, de directe actie, een pakkende weg om te sensibiliseren over Palestina, een lokale organisatie, het kunnen organiseren en soms ook afdwingen van gelijke partner-schappen met het Noorden, een lieve man en een wolk van een kind. Moest ik België nog een prominentere plaats kun-nen geven, zou het een volledige droom zijn.

Heb jij nog goede raad voor andere ‘recentere’ AFS’ers die misschien hun weg nog aan het zoeken zijn?

Ik zou zeggen: draag de luxe die je hebt gehad om in zo’n internationale intercul-turele context te leven, uit. En besef dat je tot die luxecategorie behoort die dit heeft mogen meemaken. (KB)

Meer info over de circusschool van Jessica en Shadi vind je op www.palcircus.ps.

Jessika met haar man Shadi en hun zoontje Nour.

Door Ecuador was het Zuiden mijn

tweede thuis.

10

“ “

Wo

rld

Sp

ace

Peru blijft een hele populaire bestemming voor Belgische AFS’ers. Ook deze zomer vertrekken 22 Vlamingen naar het land van de Inca’s. Dat maakt het na Bolivia de populairste bestemming voor AFS-Vlaanderen! Uit navraag blijkt dat één vierde van alle AFS-studenten in Peru Belgen zijn! Het leek ons de ideale gelegenheid om eens dieper in te gaan op de werking van AFS-Peru met twee ervaringsdeskundigen.

Hannes Verdegem (20) ging in 2008-2009 met AFS naar Peru. Kimberly Reyes Ibarra (20) was toen voorzitter van zijn comité Chiclayo, in het noorden van Peru. Haar familie is drie jaar op rij gastgezin geweest voor Belgische AFS-studenten. Vandaag is Hannes vrijwilliger in het co-mité KIP (Kortrijk-Ieper-Poperinge), en is Kimberly te gast in ons land. Ze studeert – net als thuis – voor industrieel ingenieur in Gent, en in de weekends verblijft ze bij de ou-ders van Hannes.

Appelen en peren

De vrijwilligerswerking van AFS-Peru is niet te vergelijken met die van AFS-Vlaanderen. Dat bevestigen ze allebei. Niet beter of niet slechter, maar anders. Een groot verschil met Peru is dat de meeste AFS-vrijwilligers in België zelf naar het buitenland zijn geweest. In Kimberly’s comité bij-voorbeeld is niemand met AFS weggeweest. Er zijn slechts een vijftiental Peruanen per jaar die met AFS naar het bui-tenland gaan. Volgens Kimberly is dat het grootste verschil: “Belgische AFS-vrijwilligers weten hoe het is om in het buiten-land te leven, ze weten hoe de studenten zich voelen, wat ze nodig hebben, en wat hun problemen zijn.” Ze schat het totaal aantal actieve vrijwilligers op een zestigtal. Soms kan een comité bijvoorbeeld ook bestaan uit één persoon. Maar die kan dan voor bepaalde activiteiten beroep doen op anderen. Som-migen helpen bijvoorbeeld op één bepaalde activiteit, maar zijn niet zo actief de rest van het jaar.

Volgens Hannes is alles in Peru misschien minder strak ge-organiseerd, maar de vrijwilligers zijn heel gemotiveerd. “Ze willen je oprecht helpen, en er zijn hechte vriendschapsbanden

tussen de vrijwilligers en de deelnemers. De sfeer is ook écht goed.” Toen zijn vader ziek werd, zette het AFS-comité van Kim-berly alles op alles om Hannes te ondersteunen. Ze hebben hem ook supergoed geholpen om zo vlot mogelijk naar huis te gaan.

Verruimde blik

“Toen ik terug was, wilde ik dus voor anderen hetzelfde doen. En ik wilde geen abrupt einde aan mijn AFS-jaar. Maar ik wilde vooral ook andere mensen uit andere culturen blijven ontmoeten. Ik ben intussen ook al teruggegaan, samen met mijn vader en wat vrienden. We hebben toen verbleven bij mijn gastfamilie, en nog verder rond getrokken.”

Als Kimberly na de zomer naar huis gaat, wordt ze zeker en vast opnieuw vrijwilliger in haar comité. “Het is leuk, maar ook nuttig. Zo ontmoet je nieuwe mensen, en verruim je je blik op de wereld. Toen mijn gezin gastgezin werd, kon ik merken dat de inzichten van mijn familie begonnen te veranderen door de con-tacten met andere culturen, en mijn blik op de wereld verruimde ook veel. AFS heeft me veel nieuwe vrienden en familie gegeven. Ik zou iedereen aanraden om AFS-vrijwilliger te worden, zelfs al ben je niet naar het buitenland geweest.” (KB)

WorldSPACE

11

Kimberly en Hannes

Hannes met familie: Broer Koen, papa Patrick, Kimberly, broer Pieter, diens vriendin Elien, Hannes, mama Christiane

Viva el Peru!

Goed Gezi(e)n

12

Go

ed

Gezi(

e)n

Binnenkort komen zo’n 170 wereldstudenten terug naar huis. Zowel voor de studenten als voor hun ou-ders is dit niet altijd evident. Bij sommigen zal het vanzelf gaan, bij anderen is de terugkeer moeilijker dan het vertrek. Het verhaal van Sofie en Tessa Bo-gers illustreert op een niet-wetenschappelijke manier de omgekeerd evenredige band tussen de leukheid van een AFS-ervaring en de gemakkelijkheid van de terugkeer.

Sofie is al een paar jaar terug uit Brazilië, Tessa is net te-rug uit Zuid-Afrika. Sofie wilde niet naar huis, Tessa is ver-vroegd teruggekomen. Bij Sofie verliep alles van een leien dakje, Tessa’s jaar kende iets meer hindernissen. “En toch zal Tessa meer geleerd hebben”.

Sofie – intussen voorzitter van het jongerencomité Noord-Limburg (NOL) – had een pracht van een AFS-jaar. Ze heeft er alleen liefde en vriendschap gekend, verbleef in een fantastisch gastgezin, had leuke vriendinnen. Maar haar terugkeer was een ramp – iedereen had haar laten vallen. “Heel weinig mensen hebben contact met mij blijven zoeken. Van mijn beste vriendin heb ik de eerste vier maanden niks gehoord, zelfs geen sms’je. Ook de chiro heeft mij laten vallen als een bak-steen. Toen ik terug thuis was, mocht ik zelfs niet mee op kamp om te koken! Ik ben op zondag thuis gekomen, en op dinsdag al gaan werken. Ik kon er écht niet tegen. Ik voelde me helemaal in de steek gelaten. Ik ben dan supergoed opgevangen door an-dere vriendinnen, van wie ik het eigenlijk helemaal niet had ver-wacht. Het heeft toch wel een jaar geduurd voordat ik helemaal terug op m’n gemak was.”

Tessa heeft in Zuid-Afrika iets meer problemen gekend. Het klikte niet met haar gastfamilie en het duurde een hele tijd voordat ze in een nieuw gezin terechtkwam. In februari zat ze diep in de put en wilde ze naar huis. Na veel telefoontjes met de mama en de zus was ze vastberaden om toch te blij-ven. Ze kreeg een nieuw gastgezin, en alles ging beter. Toch besliste ze onlangs om iets vroeger naar huis te komen. “Het is een beetje dubbel: ik heb het hier wel naar m’n zin, maar het is eigenlijk genoeg geweest voor mij. Ik probeer nu nog zoveel moge-lijk dingen te doen met mijn vriendinnen hier, want ik besef dat hen achterlaten heel moeilijk gaat worden. Ik ken hen nog niet zo lang, maar zij zijn wel diegenen die mij het beste konden steunen tijdens de moeilijke tijden hier. Maar ik kijk vooral ook heel hard uit naar het weerzien met mijn vrienden in België!”

Mama Margot is er zeker van dat Tessa veel beter opgevan-gen gaat worden als ze terug thuis is. Haar vrienden missen haar, velen zijn haar blijven mailen. Ze gaat meer vrienden hebben die voor haar klaar staan. Sofie vond het al verve-lend dat een groepje mensen haar stond op te wachten aan de luchthaven. Ze wilde liever alleen zijn en zei: “Ik ben hier maar gewoon op vakantie hoor, ik ga terug naar Brazilië!”

“Voor Tessa is het vooral een goede les geweest. Ze gaat er veel van geleerd hebben. Sofie heeft alleen maar liefde en vriendschap gekend. Ik heb een heel jaar lang aan Tessa gedacht. Vroeger huil-de zij nooit. Als ze mij dan jankend belde vanuit Zuid-Afrika en zei: “Ik wil naar huis, ik wil tussen mensen zijn die van mij houden”, dan dacht ik: “Och kind, spring op de vlieger en kom naar huis!”. Maar dan moet je volhouden en ze aanmoedigen. En dan was het ook weer in orde, dan hoorde ik wekenlang niets van haar. Maar daarna begon het weer. Zij heeft écht korte ups en downs gehad. Met Tessa ben ik echt een heel jaar bezig ge-

Sofie: prachtig AFS-jaar, rampzalige terugkeer

Tessa heeft het wel naar haar zin gehad, maar ze keek vooral ook uit naar haar terugkeer

Goed Gezi(e)n

13

Go

ed

Gezi(e

)n

“ Sofie heeft alleen maar liefde en vriendschap gekend. Tessa heeft veel meer geleerd uit haar jaar.

“

Begeleiding na het AFS-jaar

AFS’ers kunnen ook ná hun buitenlands avontuur reke-nen op de nodige begeleiding. Een vernieuwde brochu-re helpt hen om hun interculturele ervaring te kaderen. Hun comité organiseert ook een heroriëntatie, waar ze met andere AFS’ers kunnen terugblikken op hun jaar. En wie weet willen ze zich ook engageren in het comité, om zo op hun beurt nieuwe AFS’ers te begeleiden.

Ook ouders kunnen nog steeds bij AFS terecht. Mis-schien nodigt het comité zendouders nog eens uit om met andere ouders te praten over de ervaring van hun kinderen. Misschien willen ouders hun ervaringen als zendgezin delen met nieuwe zendgezinnen. Ook zij kun-nen zich engageren in hun comité! Spreek er de loka-le voorzitters over aan of neem contact op met Katleen Van der Straeten op 015 75 50 18 of katleen.vander-straeten@afs.org.

weest. Bij Sofie was dat helemaal anders. Als ik af en toe eens een mailtje kreeg, was ik al blij. Soms voelde ik me zelfs schuldig als de mensen vroegen of ik Sofie niet te hard miste. Natuurlijk mis je die wel, maar ze heeft ervoor gekozen, ze is ginder gelukkig. Ze heeft de tijd van haar leven. Waarom moet ik hier dan eenzaam en zielig zitten doen? Bij Tessa vroeg ik me voortdurend af: Moet ze daar wel blijven?”

Een belangrijk verschil tussen de tijd dat Sofie weg was en nu, is het gebruik van de sociale media. Volgens mama Margot heeft dat bij Tessa zeker ook meegespeeld: “Sofie ge-bruikte wel veel MSN, maar dat was toch anders. De gesprekken op MSN zijn privé, op Facebook kan de hele wereld volgen wat je doet. En jij kan ook volgen wat iedereen hier doet. Daardoor is het moeilijker om los te laten en je volledig te laten opslorpen door de AFS-ervaring.” Sofie raadt ook alle nieuwe vertrekkers aan om geen eigen computer mee te nemen. Toch ligt het volgens mama Margot ook voor een stuk aan hoe de kinde-ren er zelf mee omgaan. “Als Sofie op MSN was, had ik soms gewoon niks te zeggen. Als ik nu op Facebook zit, en dat kadertje onderaan licht op, dan denk ik “O-oh, wat is er nu weer aan de hand? Ik was blij als ik Sofie eens hoorde, en bij Tessa dacht ik altijd: “Oei, er is iets!”.

Nochtans ging iedereen er vanuit dat het omgekeerd zou gaan. Tessa was er al drie jaar mee bezig voordat ze vertrok. “Iedereen wist dat ze zoiets zou doen, daarom zijn de mensen nu ook zo verbaasd dat ze vroeger is terug gekomen”, aldus mama Margot. “Tessa was er zó hard mee bezig, heeft er zó hard naartoe geleefd en was zó enthousiast, maar ze is onderweg toch ergens tegen een muur gelopen. Ik denk dat ze onrealistische of te hoge verwachtingen had.”

Sofie ging haar zus onlangs bezoeken in Zuid-Afrika. “Tessa kan zich niet vervelen. We maakten bijvoorbeeld een busrit van drie uur. Ik was gewoon aan het genieten van het prachtige uit-zicht, Tessa moet altijd bezig zijn. Ze maakt Sudoku’s, leest de Humo én de Goedele, lost kruiswoordraadsels op,… Toen ik in Brazilië zat en ik verveelde me, bedacht ik me altijd ‘Wow, ik zit hier in Brazilië, hoe vet is dat?”. Tessa vindt nochtans dat ze veranderd is, in de goede zin: “Het wordt natuurlijk moeilijk om niet in mijn oude gewoontes te hervallen als ik weer in die andere omgeving ben. Zo was ik in België bijvoorbeeld heel kop-pig, maar als AFS-student in een vreemd land kan je je dat niet echt permitteren, aangezien je hier van niets ‘zeker’ bent. Toen Sofie vorige maand op bezoek was, merkte ik dan weer dat ik tegenover haar wel weer veel koppiger was. Ik ga mijn uiterste best doen om niet terug te veranderen, maar of dat gaat lukken, kan ik pas over enkele maanden zeggen.”

Mama Margot: “Tessa heeft een sterke wil. Ze is een rusteloze ziel. Of ze veranderd is, weet ik niet. Ik denk dat ze nu beseft dat ze dat karakter heeft. En ik denk wél dat ze milder is geworden.” Sofie is daar niet van overtuigd: “Ik denk niet dat ze veel veranderd is. Ik denk wél dat ze veel heeft geleerd over haar om-geving en haar eigen karakter, maar ze is nog steeds koppig. Ik denk dat ze niet heeft opgestoken wat ik in mijn jaar heb geleerd over mezelf. Hopelijk blijft er wat over van de nieuwe Tessa als ze gaat vergelijken met wat ze ginder doorstaan heeft. Het is nog niet zo lang geleden dat ik haar gezien heb maar ik vind het wel spannend om haar nu terug thuis te zien! We zullen het dan wel merken of ze veranderd is, ons (b)engeltje!” Sofie is volgens de mama nuchterder en realistischer geworden na haar jaar. “Ze is niet meer zo snel teleurgesteld in mensen. Ze hebben allebei trouwens veel meer respect gekregen, en zijn veel dankbaarder geworden. Onze band is nu veel intenser.” (KB)

Margot: “Ze zijn allebei veel dankbaarder geworden”

14

KANTOOR & FAMILIE

14

Geboortes - Loes, dochtertje voor Jelle Gijsegom en Char-lotte Backx (kantoor)- Stan, zoon van Filip Van Praet (Raad, Panama - ‘93) en Karolien Verboven- Yana, dochtertje voor Bart Van Acker (Raad, Brazilië ‘01) en Sofie Speeckaert (Zuid-Afrika ‘02)- Noémie: dochtertje voor Steven Bauwens (Pa-raguay ‘97) en Brigitte Vermeulen (Canada ‘96), zusje voor Alexia

Overlijdens- Jean-Louis JUVEYNS, vader van Mieke Juveyns, vrouw van Felix Mommen (voorzitter ouderencomité ZUL)

Rechtstaand vlnr: Kristel, Stijn, Marcel, Martje, Siska, Leen, Liesbet en BasZittend vlnr: Sarie, Kaat, Christine, Brigitte en HelgaOp de grond: Joan, Griet, Koen en Elsk

Op 24 en 25 mei gingen alle AFS-kantoorleden samen op tweedaagse naar Merelbeke. Het werden twee lange dagen vol planningsvergaderingen en ontspannende teambuildingsmomenten.

STAF 2DAAGSE

Tijdens dit Europees Jaar van de Vrijwilliger word je met informatie, interessante weetjes en suggesties rond de oren geslagen. In de media vind je al eens een artikel over die ene “Übervrijwilliger” zoals we er allemaal wel minstens één kunnen bedenken. Prijzen voor hem/haar worden her en der uitgereikt. Ook binnen AFS wordt er elk jaar internationaal een vrijwilliger in de bloemetjes gezet met dé Galatti Award. Toch zijn en blijven we steeds op zoek naar enthousiaste vrijwilligers die met sterke voorkeur minstens een jaar of twee (drie, vier, vijf of meer mag ook!) een engagement opnemen.

Maar waarvoor doe je het, vrijwilliger worden? Vanuit diverse enquêtes komen steeds dezelfde antwoorden boven drijven: verwerven van competenties, een uitdaging die je niet op school/op werk vindt, sociale contacten, vrije tijd nuttig besteden, gewaardeerd worden voor wat je doet, verantwoordelijkheid kunnen opnemen en kennis vergaren.

Waarom word je vrijwilliger bij AFS? Wij kunnen bo-venstaande redenen aanvullen met een interculturele context: mogelijkheid tot verkennen van verscheidene culturen, inzichten in andere levensgewoonten, de eigen culturele achtergrond doorgronden, mogelijkheid tot het uitbouwen van een internationaal netwerk, enz.

Wie kan vrijwilliger worden bij AFS? Iedereen met een beetje AFS-ervaring kan zijn steentje lokaal of nationaal bijdragen. Ben je dus net terug in Vlaanderen, heb je zopas je gastjongere uitgezwaaid, gaf je les aan een gaststudent, ging je broer/zus/dochter/zoon weg met AFS, heb je een buitenlandse AFS-er leren kennen of voel je je aangespro-ken door onze missie? Iedereen is welkom bij AFS!

Vandaag zetten enkele honderden vrijwilligers zich in voor AFS. Jong en oud engageren zich en zijn het kloppend hart van de organisatie. Elke AFS-vrijwilliger kan reke-nen op ondersteuning via en tussen lokale vrijwilligers on-derling, door stafleden en leden van de Trainerspool. Voor elke functie bestaat er een handleiding, er zijn draaiboeken voor activiteiten, methodiekenhandleidingen, kant- en-klare presentaties voor infoavonden, standaardformulieren ter vereenvoudiging van administratieve opdrachten, en nog zoveel meer.

AFS telt héél wat mogelijkheden/functies om je in te zetten als vrijwilliger. Wil jij weten wat jouw mogelijkheden zijn, contacteer het lokale comité in jouw buurt of mail naar katleen.vanderstraeten@afs.org

Meer weten?

Op www.europeesjaarvrijwilligerswerk.be zie je een overzicht van activiteiten voor vrijwilligers. Raadpleeg de kalender voor activiteiten in jouw buurt.

De website www.succesvolvrijwilligen.be is een online bi-bliotheek over vrijwilligersmanagement. Het kloppend hart van de site is de goede praktijkenbank met meer dan 400 voorbeelden: een bron aan inspiratie! De website wordt gelanceerd in september 2011.

Heb je met jouw comité een goed praktijkvoorbeeld en interesse om zichtbaar te zijn op deze website contacteer dan Michel Weiss via micheleweiss.vsvw@skynet.be of op het nummer 03/218.59.01.

Wie zoekt die vindt...

15

Comité Brussel-Halle-Vilvoorde vierde

onlangs haar 15-jarig bestaan!

Het festivalseizoen is volop aan

de gang. Voor onze stand op

Afro Latino en Werchter heb ik

ondertussen al genoeg vrijwil-

ligers gevonden. Ik ben nu nog

op zoek naar festivalgangers

voor onder andere de Gentse

Feesten, Sfinks Festival en Sui-

kerrock.Laat je mij iets weten? Bedankt!

kristel.eyckermans@afs.org.

Op 22 april gingen de Limburgse AFS-studen-ten (van comités NOL, MIL én ZUL) samen naar Hasselt, de stad van de smaak. Ze maakten een stadswandeling rond de streekproducten van de stad. Verplichte stop was uiteraard het jene-vermuseum!

AFS ZAN doet mee aan de Oxfam Trailwalker

Volg de blog van de AFSieners op www.oxfamtrailwalker.be

In two months I will go home. I

am sure it will be very difficult

for me. I found a warm home to

stay and I found friends here

for life. ALL of you will have a

special place close to my heart.

In my country we say: “Ne moat

is gelik ne stekkerdroad. Ge kunt

er aan vaste geroaken en het

doet zjer u were los te moaken.”

A friend is like a barbed wire.

You can get stuck on it and

when you leave, it hurts to go

away.

Lore Bonte studeerde afgelopen

schooljaar in de Filipijnen. In haar

‘graduation speech’ bedankte ze

haar vrienden en familie in ‘t West-

Vloams...

Op zaterdag 7 mei was landcommanderij Alden-Biesen het prachtige de-cor voor een optreden van Alano Gruarin Trio en Buscemi. Deze avond werd georganiseerd door AFS-comité ZUL (Zuid-Limburg).

16

AF

S V

laan

dere

n -

H. C

on

scie

ncest

raat

52 -

28

00

Mech

ele

n -

in

fo@

afs

vla

an

dere

n.b

e -

015

/79

.50

.10

Juli1-3 Wegwijs- en oriëntatieweekend 18+

5-7 Eindoriëntatie school- programma

16-17 Eindoriëntatie 18+

Juni16 Zendgezinnenbijeenkomst comité Noord-Limburg (NOL) Infoavond AFS-programma’s op kantoor

18 Afscheidsactiviteit comité MidWest- Vlaanderen (MWV)

25

26 Afscheidsactiviteit comités Brussel- Halle-Vilvoorde (BHV), Brugge (BRG), Kortrijk-Ieper-Poperinge (KIP), Midden-Limburg (MIL)

Oproep!Organiseert jouw comité een activiteit, laat het ons dan weten! Bezorg de datum en de plaats van de activiteit met een korte beschrijving via redactie@afs.org.

Augustus18 Infoavond AFS-programma’s op kantoor

19-22 Aankomstoriëntatie school- programma

20 Opstartdag promotiecampagne schoolprogramma

22 Onthaal gastouders

KalenderK

ale

nd

er

Afscheidsactiviteit comités Dender-monde-Aalst-St-Niklaas (DAS), Mechelen (MEC), Zuid-Limburg (ZUL), Noord-Antwerpen (NOA), BBQ Zuid-Antwerpen (ZAN)