www.samgler.org

หหอองงสสมุมุดดหหนันังงสืสืออเเกกาาสสาามมเเกกลลออเเจจออสสาามมกกกก

พพลล ** นินิกกรร ** กิกิมมหหงงววนน เเอ้ือ้ืออเเฟฟออพิพิมมพพเเปปนนเเออกกสสาารร โโดดยย คุคุณณกกรระะดิ่ดิ่งงททอองงแแดดงง

แแปปลลงงเเปปนนไไฟฟลล ppddff โโดดยย โโกกหหลัลังงวัวังง

ซอยขางโรงภาพยนตรเท็กซัสน้ัน ติดตอกับซอยเล็ก ๆ อีกหลายซอย ทะลุออกถนนเยาวราช ถนนหนาโรงภาพยนตรเฉลิมบุรี หรือออกไปทางถนนเจริญกรุงหนาโรงภาพยนตรบรอดเวยก็ได

ภายในซอยเหลาน้ี สวนมากเปนรานจํ าหนายสุราอาหารและเคร่ืองดืม่ เปนท่ีชุมนุมของอาหารหาบเร นับต้ังแตขาวแกงกะหร่ี, ขาวขาหม,ู กวยเตี๋ยวผัด, กวยเตี๋ยวเนื้อวัว, ทอดมันกุง, ทอดมันปลา, โจกตาง ๆ ขนมจีบซาละเปาสาระพัด พอคาหาบเรไดคิดผลประโยชนใหรานเครื่องดื่มตามที่ตกลงกัน

นับต้ังแต ๑๐.๐๐ น. กระทั่ง ๒๔.๐๐ น. มีชาวจีนสวนมากหลั่งไหลมาที่นี่เพื่อหาอาหารรับประทาน เมื่อกอนนี้มีส ํานักนางโลมอยูสองสามหอง มีนักเลงอันธพาลมากหนาหลายตา ทั้งคนไทยและคนจีน ตอมาทางการใหเลิกการคาที่ใชตัวเปนสินคา พวกออรหรี่ทั้งหลายก็ซาโยนาระถิ่นนี้แตกฉานซานเซ็นไปตามเรื่อง สวนแมงดากรุงและนักเลงอันธพาลตางก็มีธุระแยกไปติดตะรางหรือไปติดคุกลาดยาวเสียหมด มีเหลืออยูบางก็ตองหลบ ๆ ซอน ๆ ตัวกลัวจะไปจะเอกับโปลิศ ดังนั้นการตีกระบาลกันเลนแกเหงา ชกหนากันดวยสนับมือปลอยเหล็กขูดชารฟหรือมีดพกเสียบทองใครตอใคร จึงไมปรากฏเปนขาวในหนาหนังสือพิมพอีก นักนิยมกินอาหารแปลก ๆ ก็พลอยสบายใจไมตองเหลียวหนาเหลียวหลังลอกแลก และไมจํ าเปนตองหวงศีรษะหรือรางกายของตนเหมือนสมัยนักเลงครองเมือง

เราจะไดเร่ิมเร่ืองนิยายชุดสามเกลอตอนน้ีในตอนบายวันหน่ึงพวกพอคาจีนซ่ึงต้ังรานอยูในถ่ินน้ัน ประมาณ ๒๐ คน ไดยืนจับกลุมอยูในรานขายอาหารของเถาแก

ตง สุภาพบุรุษชาวไหหล ําผูสูงอายุคนนี้มักมีสีหนาไมสูจะสบายใจนัก เพราะไดทราบขาววา จอมอันธพาลผูยิ่งใหญในถ่ินน้ี ซึ่งยายบานจากนอกคุกเขาไปอยูในคุกเปนเวลา ๑๐ ป ไดพนออกมาจากคุกบางขวางเมื่อตอนสายวันน้ีเอง

ขาวที่มีการยืนยันนี้ ทํ าใหเถาแกตงปดรานขายอาหารและเครื่องดื่มทันท ี คงเปดประตูตารางเหล็กไวเปนชองพอคนเขาออกได เพ่ือนบานใกลเรือนเคียง ซึ่งเปนเพื่อนพอคาดวยกันทราบวา นายตงหรือเถาแกตง

กํ าลังจะพาบุตรภรรยาหลบหนีออกตางจังหวัดก็มาเย่ียมและยืนออกันอยูหนาราน วิพากษวิจารณกันแซดไปหมด จนกระทั่งนายตงหิ้วกระเปาเสื้อผาเดินลงบันไดมาจากชั้นบน ภรรยาของเขารูปรางคลายไหกระเทียมตอขาตามลงมาดวย พรอมดวยบุตรชายอาย ุ๑๔ ขวบอีกคนหน่ึง ทุกคนมีกระเปาเสื้อผาและหอขาวของพะรุงพะรัง

เถาแกตงซึ่งมีอายุในวัย ๕๐ ป มีสีหนาซีดเซียวผิดปกติ เต็มไปดวยความรักตัวกลัวตาย เขาตั้งใจจะพาบุตรภรรยาหนีไปอยูกับพี่ชายของเขาที่นครราชสีมา ซึ่งเขามอบใหญาติหาง ๆ ของเขาคนหน่ึงควบคุมดูแลรานอาหารของเขาตอไป

ขวัญและก ําลังใจของนายตงดีข้ึนเล็กนอย เม่ือแลเห็นเพ่ือนหองขางเคียงพากันมาเย่ียมเขา เถาแกตงฝนยิ้มใหเพื่อนบาน แลวกลาวกับทุก ๆ คน โดยใชภาษาไทยเปนภาษากลาง เพราะเพ่ือนบานของเขาเปนกวางตุงก็มี แตจิ๋วและแคะก็ม ี ทุกคนก็เลยนิยมพูดภาษาไทยกัน

“โอ - ก็อบจายทุกคนที่มาเยี่ยมอั๊ว อ๊ัวตองลากอน ขืนอยูเปนตายแน”นายกองชาวกวางตุงเจาของรานขนมจีบซาเปามองดูเพ่ือนของเขาดวยความอาลัย“กัวท ําไลเละ โปลิศม ี ลื้อไมตองกลัวเซ”เพื่อไมใหทานผูอานไดรับความลํ าบากในการอานสํ าเนียง จึงเขียนใหทานอานเปนคํ าพูดภาษาไทย

ธรรมดานายตงกลาวกับเพื่อนพอคาทุกคนวา“อ๊ัวเปนพยานใหตํ ารวจ อั๊วเห็นนายสิงหยิงนายผองลมลงในรานอั๊ว ศาลก็ตัดสินจ ําคุกนายสิงหสิบป

เขาอาฆาตอ๊ัววะ ถาเขาพนโทษออกมาจากคุกเมื่อไรเขาจะฆาอั๊วและลูกเมียอั๊วใหหมด”ใครคนหน่ึงกลาวข้ึนวา“อั๊ววาลื้อไมควรพาลูกเมียหนีไปบานนอกใหล ําบากเปลา เสยีเวลาทํ ามาหากินดวย ไปขอความชวย

เหลือจากตํ ารวจดีกวา”“โธ - ลื้อเพิ่งมาอยูที่นี่ไดสองสามป ลื้อยังไมรูจักนายสิงห เขาเปนนักเลงใหญยิ่งและนากลัวจริง ๆ นึก

จะฆาใครก็ควักปนออกมายิงเอาด้ือ ๆ เม่ือกอนท่ีเขาจะติดคุก เขาฆาคนวันละศพทุกวัน วันไหนไมไดฆาคนเขานอนไมหลับ บางทีบุกขึ้นไปบนโรงพัก ทานายตํ ารวจยิงกับเขาตัวตอตัว”

ชาวจีนในวัยชราคนหนึ่งสนับสนุนค ําพูดของเถาแกตง“จริงโวย นายสิงหเขาแนจริง ๆ นักเลงแถวนี้ลูกนองเขาทั้งนั้น แตขณะนี้อยูในคุกลาดยาวหมด”แตพวกพอคาจีนในกลุมนั้นตางพากันคัดคานไมเห็นพองดวย ในการที่เถาแกตงจะหอบลูกเมียทิ้งราน

คาหลบหนีไปอยูตางจังหวัด แตนายตงยืนกรานวาเขาตองไปแน ๆ เพราะเขายังไมอยากตายขณะทีโ่อภาปราศรัยกัน ชายหนุมรางใหญในวัย ๓๐ ปคนหนึ่งก็บุกเขามาในรานเถาแกตง ลักษณะทา

ทางของเขาเปนนักเลงเต็มตัว ใบหนาเหี้ยม ไวหนวดเสนเล็ก ๆ สวมกางเกงขายาวสีด ํา เสื้อยืดคอปกแขนสั้นสีฟาออน พวกพอคาจีนตางยิ้มใหเขาอยางประจบประแจง บางคนก็กลาวทักเขา และเรียกเขาวาเฮียไหว

ไสว อันธพาลในถิ่นนี ้ ปราดเขามาหาเถาแกตงแลวกลาวถามอยางรอนรน“เด็กมันบอกอ๊ัววา อาโกจะพาลูกเมียหนีพี่สิงหไปอยูตางจังหวัดหรือ ?”นายตงพยักหนา“ถูกแลว อั๊วก ําลังจะไปเดี๋ยวนี”้ไสวหัวเราะเสียงกราว“ไมตองไปอาโก อ๊ัวกับพรรคพวกคุมครองอาโกเอง และอ๊ัวไมเอาอะไรจากล้ือเลย อ๊ัวรูขาวแลววาพ่ี

สิงหออกมาจากคุกเมื่อเชานี ้ คืนนี้เขาจะมาที่นี ่ และต้ังตัวเปนใหญคอยรีดไถพวกลื้อ แตอั๊วจะยอมใหพี่สิงหกลับมามีอํ านาจท่ีน่ีเหมือนแตกอนไมไดเปนอันขาด พี่สิงหไมมีเขี้ยวเล็บแลว อายุ ๔๐ กวาแลว โดนตีนอ๊ัวเขาตูมเดียวเขาก็หมอบ ลูกนองสักคนเดียวก็ไมม ี ขืนมาอาละวาดที่นี่อั๊วจะเก็บพี่สิงหเสีย ตอนท่ีเขาไปติดคุกอ๊ัวเพ่ิงรุนหนุม อายุ ๒๐ เทานั้น อ๊ัวยังจํ าไดวาพี่สิงหเคยตบหนาอั๊ว อั๊วอยากใหพี่สิงหมาที่นี่เหลือเกิน”

เสียงจอกแจกจอแจดังขึ้นทันท ี พวกพอคาจีนตางสนับสนุนเฮียไหว ขอใหเถาแกตงเลิกลมความคิดที่จะไปตางจังหวัด นายตงมองดูไสวอยางชื่นชมแลวถามวา

“ลื้อกลาสูนายสิงหหรืออาไหว อั๊วพูดอยางนี้ไมไดดูถูกลื้อนา แตอั๊วเห็นวาลื้อกับเขามันนักเลงคนละรุน”

ไสวยิ้มดุ ๆ“จริง - แตเด๋ียวน้ีอ๊ัวใหญย่ิงพอตัวแลวอาโก เถอะนา ลื้อเชื่อมืออั๊วเถอะ พ่ีสิงหมาถ่ินน้ีเปนเจอดีแน”เถาแกตงยิ้มออกมาได“ยังงั้นอั๊วไมไปโวย อั๊วลืมคิดไปวานายสิงหไมมีลูกนองเลย คนเดียวถึงเกงยังไงก็สูลื้อไมได ฮะ ฮะ

อ๊ัวอยูขายของดีกวา” พูดจบเขาก็ลวงกระเปาเสื้อเชิ้ต หยิบธนบัตรใบละรอยบาทออกมาปกหนึ่ง ดึงออกมา ๓ ฉบับสงใหไสว “เอา - อ๊ัวใหล้ือเปนคาคุมครองอ๊ัว ล้ือตองชวยอ๊ัวจริง ๆ นา”

ไสวยิ้มแกมแทบแตก“รับรองนาอาโก อยางพี่สิงหไมตองใชอาวุธหรอก หมัดลุน ๆ ของอ๊ัวน่ีแหละ ซัดเสียสองสามฉาด

สิงหก็จะกลายเปนหมาวิ่งหางจุกตูดไปเทานั้นเอง ทํ าใจใหสบายเถอะอาโก”พรรคพวกของนายตงตางก็พากันสนับสนุน และเชื่อวาวายรายหนาเหี้ยมคนนี้คงสามารถคุมครองเถา

แกตงได หลายคนไดขอความคุมครองจากไสวเชนเดียวกัน ซึ่งไสวก็รับรองวาเขาจะไมยอมใหสิงหมามีอิทธิพลในถ่ินน้ีเหมือนคร้ังกอนอีก

นายตงหันไปรองบอกลูกเมียของเขา ซึ่งก ําลังยืนปรับทุกขกับพวกผูหญิงอีกหลายคนเปนอันวานายตงกับครอบครัวของเขาจะอยูเผชิญหนาจอมอันธพาลตอไป พวกเพ่ือนบานของเขาตางรู

สึกยินดีไปตามกัน ใครคนหนึ่งไดใหก ําลังใจนายตงอยางนาฟงวา

“ลื้อเปนพลเมืองดี ท ําไมลื้อจะตองกลัวพลเมืองเสียวะอาตง ตํ ารวจมีถมไปกลัวมันท ําไม นายสิงหมันจะเกงกวาโปลิศไดเรอะ”

เถาแกตงยิ้มแปน“จริงโวย อ๊ัวหายกลัวแลว”เพื่อนหองขางเคียงและไสวตางแยกยายกันออกไปจากรานอาหารรานนั้น นายตงสั่งลูกจางเปดรานท ํา

การคาตอไป

เย็นวันเดียวกันน้ันเอง...เวลาประมาณ ๑๗.๐๐ น. เศษ ขณะที่นายตงก ําลังนั่งท ําบัญชีอยูท่ีเคาเตอรดานหลังรานของเขา เสียง

กร่ิงโทรศัพทบนโตะก็ดังกังวานขึ้น เถาแกตงเอ้ือมมือหยิบหูโทรศัพทยกข้ึนมาจากเคร่ืองของมัน“ที่ไหน” เขารองถามเปนภาษาไหหล ํา“พูดไทยซีโวย กูพูดไหหล ําไมเปน”นายตงท ําคอยนหลับตาป“คุณพูดใหนาฟงกวานี้หนอยซีครับ”“ปูโธ - กูไมเอาตีนยัดเขามาในโทรศัพททะลุออกมาที่หนามึงก็ดีแลว นั่นอายตงพูดใชไหมวะ”เถาแกตงผงะหนาออกหางจากโทรศัพท เพราะกลัวเทาของผูพูดอีกฝายหนึ่งลอดหรือโผลออกมาถูก

หนาเขาอยางวา แตแลวเขาก็บอกตัวเองวามันเปนเร่ืองท่ีเปนไปไมได นอกจากพูดขูกันเลนเทานั้น“ใช - ผม...ตงพูดอยูน่ี คุณเปนใครครับ”ผูพูดโทรศัพทมาถึงเขาหัวเราะเสียงกราว“กูนะเรอะ อายสิงหเตี่ยมึงไงละ ฮะ ฮะ ตกใจไหมเพ่ือน กูออกจากคุกแลวโวย พอออกจากบางขวาง

ก็ไปหาเพื่อน ไดปนพกมากระบอกหนึ่ง ลูกระเบิดมืออีกสองลูก”นายตงหนาถอดสีทันท ี อกสั่นขวัญแขวนมีความรูสึกเหมือนกับวาเขาก ําลังพูดกับพญามัจจุราช“อาสิงห...”เถาแกตงชักฉิว ก็เลยเอ็ดตะโรลัน่“ล้ือพูดยังง้ีไดเรอะ อั๊วแกกวาลื้อ อั๊วเปนลูกลื้อไดยังไง”อีกฝายหนึ่งหัวเราะอยางใจเย็น“อ๊ัวไมถอืน่ีหวา ไง - สบายดีหรือเพ่ือน คืนนี้สองทุมอั๊วจะมาพบกับลื้อที่นี่ เราไมไดพบกันสิบปแลว”นายตงกลืนนํ ้าลายเอ๊ือก มีทาทีเหมือนกับจะเปนลม“ลื้ออยามาไมไดเรอะอาสิงห”

“หา - ไมมาอั๊วก็เสียสัจจะนะซ ี อั๊วจะมาฆาคนที่นี่สักหาคน คนแรกคอือายไหว ซึ่งมันคุยโมวามันจะเก็บอั๊ว คนที่สองคือลื้อ คนที่สามเมียลื้อ คนที่สี่และคนที่หาคือลูกชายของลื้อ”

นายตงเต็มไปดวยความรักตัวกลัวตาย ถึงแมไสวใหคํ ามั่นสัญญาวาจะคุมครองใหความปลอดภัยเขา แตพอไดพูดกับจอมดาวรายทางโทรศัพท เขาก็รูสึกวาฝมือของไสวนั้นยังหางไกลกับสิงหมาก ไสวเปนแตเพียงกระทิงเปลี่ยวเทานั้น สวนสิงหนั้น คือสิงหรายที่เต็มไปดวยเขี้ยวเล็บอันแหลมคม ถึงแมไสวมีออรเหลนหนุม ๆ เปนสมัครพรรคพวกอยูหลายคนก็คงจะท ําอะไรสิงหไมได

“เฮียสิงห เฮียสิงหโวย” นายตงพูดเสียงส่ันเครือผิดปกติเสียงสิงหหัวเราะกาก ซึ่งนายตงไดยินถนัด“เรียกอ๊ัววาเฮียเชียวเรอะตง ล้ือแกกวาอ๊ัวนะ”“แฮะ แฮะ ไมเปนไร อั๊วไมถือ อั๊วเรียกลื้อวาเตี่ยยังได อั๊วยังไมอยากตายนาเฮียสิงห ลูกอั๊วและเมียอั๊ว

ก็ยังไมอยากตายเหมือนกัน อั๊วจะเตรียมเงินไวแลกเปลี่ยนกับชีวิตของอั๊วกับลูกเมียอั๊วดีไหม”จอมอันธพาลนิ่งอึ้งไปสักครูจึงพูดมา“ก็ลื้อใหเงินอายไหวไป ๓๐๐ บาท เปนคาคุมครองชีวิตล้ือแลวไมใชหรือ”“ไอยา ลื้อรูไดยังไงเฮียสิงห”“ออ - ปากมีห ู ประตูมีชองโวยอาตง เพ่ือนหองขางเคียงของล้ือนะ หลายคนที่ยังรักและหวังดีตออั๊วอยู

อายไหวนะเรอะ ลื้อคอยดูก็แลวกัน อั๊วจะยิงมันใหเหมือนกับยิงหมากลางถนนทีเดียว คืนน้ีสองทุมอ๊ัวกับเพ่ือนรวมตายของอั๊วจะมาที่นี”่

“เดี๋ยวกอนเฮียสิงห” เถาแกตงพูดละลํ ่าละลัก “ลื้อเอาเงินไปใชดีกวานา ล้ือจะตองการเงินเทาไรบอกมา อ๊ัวจะเตรียมไวให”

“อั๊วอยากไดชีวิตลื้อมากกวาเงินโวย อั๊วติดคุกคราวนี้ก็เพราะลื้อเปนพยานส ําคัญใหอัยการ สิบปในคุกไมใชเวลาเลก็นอย แตวา...เมื่อลื้อจะซื้อชีวิตของลื้อและลูกเมียดวยเงินก็ไดเหมือนกัน คืนนี้อั๊วมาตกลงกับลื้อดีกวา เลิกกันนะอาตง”

กอนที่เถาแกตงจะพูดอะไรอีก เขาก็รูสึกวาสิงหวางหูโทรศัพทเสียแลว เถาแกตงท ําหนาละหอยเต็มไปดวยความรักตัวกลัวตาย คอย ๆ วางหูโทรศัพทลงบนเคร่ืองของมันตามเดิม เสียงของสิงหไมผิดอะไรกับสิงหคํ าราม มันเหมือนกับวาชีวิตของเขาแขวนอยูบนเสนดาย เถาแกตงนั่งนิ่งเฉยหายใจไมทั่วทอง เต็มไปดวยความรักตัวกลัวตาย

เขาสะดุงเฮือกสดุตัวเม่ือใครคนหน่ึงยกมือทุบเคาเตอรคอนขางแรง นางหยกภรรยาของเขาน่ันเอง เถาแกตงมองดูไหกระเทียมตอขาคูชีวิตของเขาซึ่งไดหอบหิ้วกันมาจากเกาะไหหล ําอยางไมพอใจ

“ทํ าไมลื้อตองทุบโตะดวยวะ”นางหยกหัวเราะ

“ลื้อนั่งใจลอยคิดอะไลวะ อาโก”“คิดถึงความตายนะซ ี เมื่อกี้อาสิงหอีโทรศัพทมาถึงอั๊วบอกวาสองทุมจะมาที่นี ่ มาฆาอ๊ัว ฆาลื้อแลวก็

ลูกเรา”นางหยกนิ่งฟงอยางสนใจ“ลื้อกลัวอาสิงหมากเกินไปแลว อยางนี้ก็ไมตองท ํามาหากินละ อ๊ัวเองทีแรกก็กลัวเหมือนกัน แตเด๋ียว

น้ีคิดตกแลว คนเราทุกคนเกิดมาก็ตองตาย แลวก็ลื้อกลัวท ําไมวะอาโก อาไหวอีก็รับรองจะชวยเหลือคุมครองลื้อแลว อีเอาเงินไปแลวต้ังสามรอย”

เถาแกตงฝนยิ้ม“อาหยกเอย มืออาไหวมันขนาดตีนสิงหเทาน้ัน ลื้อก็เคยเห็นฝมืออาสิงหแลว คนเดียวสูคนตั้งยี่สิบคน

อีชกเกง, เตะเกง, แทงเกง, ยิงเกงโวย ว่ิงหนีข้ึนไปบนโรงพัก อาสิงหยังไลตามขึ้นไปยิงตอหนาสารวัตรและตํ ารวจบนโรงพัก อ๊ัวจะตองยอมเสียเงินสักสามหม่ืนซ้ือชีวิตของเรา”

นางหยกคอนสามีของหลอน“ลื้อมันไมใชนักสูเลย อาสิงหมันก็เปนคนมีสิบนิ้วเหมือนกัน”“ใช แตน้ิวมันโตกวาอ๊ัววะ อ๊ัวไมชอบบูโวย อ๊ัวชอบเจ๊ียะ”“น่ันนะซ ี อ๊ัวอยูกับล้ือมานานแลวอ๊ัวรูนิสัยล้ือดี ลื้อมันพวกเจี๊ยะอาย บูถายยา”นายตงท ําหนาฉงน“ลื้อหมายความวากระไรวะ”“ก็หมายความวาใครชวนลื้อกินอะไรลื้อเอาทั้งนั้น แตชวนไปตีกันลื้อบอกวาลื้อถายยาไมมีแรง อั๊วถึง

วาลื้อนะเจี๊ยะอาย บูถายยา” พูดจบนางหยกก็พารางอันอวนใหญเดินเผละผละไปทางหนาบาน.

วันน้ันเอง...พอสิ้นแสงตะวัน เถาแกตงสะบัดรอนสะบัดหนาวคร่ันเน้ือคร่ันตัวเหมือนกับจะเปนไข เขาเตรียมเงิน

สด ๓๐,๐๐๐ บาทใสไวในลิ้นชักเคาเตอรเรียบรอยแลว แตเขายังไมแนใจวา สิงหจะตกลงใหเขาซื้อชีวิตเขากับลูกเมียของเขาดวยเงินจํ านวนน้ีหรือไม

ขณะน้ีเปนเวลา ๑๙.๓๐ น. รานขายอาหารของนายตงมีลูกคาขาประจํ าน่ังด่ืมเหลารับประทานอาหารอยูตามโตะตาง ๆ อยางอุนหนาฝาค่ัง นายตงจํ าหนายอาหารจีนและฝร่ัง รานของเขาเปนตึกแถวสองคูหากวางและลึกมาก ภายในรานสวางไสวดวยแสงไฟ เปนรานจํ าหนายอาหารและเครื่องดื่มที่มีชื่อเสียงในถิ่นนี้

เถาแกตงมองไปทางหนารานตลอดเวลา พอแลเห็นไสวเดินเขามาในรานของเขา นายตงก็ยิ้มออกมาได เขาอบอุนใจขึ้นบางแลว เขาคิดวาถาสิงหมาที่นี่และเกิดปะทะกับไสว ถึงแมขาวของในรานจะแตกหักเสียหาย เขากพ็อรอดตัวไมตองจายเงิน ๓๐,๐๐๐ บาทใหสิงห

ไสวมาคนเดียว เขาสวมกางเกงขายาวสีกรมทา เชิ้ตฮาวายเอวปลอยลายสลับสียวนตา เขาพยายามวางทาทางใหสมกับเปนนักเลงใหญ เดินสายเหมือนวาวจุฬา เกกหนาใหด ุๆ กลอกนัยนตาไปมา มองไปตามโตะอาหารตาง ๆ แลวก็เดินร่ีเขามาหาเถาแกตง

ดวยความวองไวตามอุปนิสัย นายตงรีบใสกุญแจลิ้นชักโตะใสเงินสดทันท ี ดึงพวงกุญแจออกมาเกบ็ใสกระเปากางเกง แลวนั่งหนาตายท ําเปนไมเห็นไสว จนกระทั่งไสวเดินเขามาในเคาเตอรอยางถือวิสาสะ

“ทุมคร่ึงกวาแลว อ๊ัวรีบมาคอยรับหนาพ่ีสิงห” พูดพลางดึงลิ้นชักโตะแตดึงไมออก เพราะนายตงใสกุญแจไว

เถาแกตงยิ้มใหเจาถิ่นคนใหม“ลูกนองลื้อไมมีมาดวยหรืออาไหว”ไสววา “อ๊ัวเอามาเพียงสิบคนเทาน้ัน วางก ําลังเรียงรายไวตามซอยตาง ๆ ทั่วแลว” พูดจบเขาก็ถลกชาย

เสื้อชี้มือลงไปที่ปนพกซึ่งเหน็บไวใตเข็มขัด “นี่ไงละ อาโก”“ไอยา” เถาแกตงอุทานเบา ๆ “มีลูกหรือเปลา”ไสวท ําคอยน“แลวกัน มีปนไมมีลูกถือไมตีพริกยังจะมีประโยชนกวา”“แฮะ แฮะ ลื้อใสไวกี่ลูก”“สองลูก” ไสวตอบอยางภาคภูมิ“วา - นอยไปอาไหว อยางนอยตอง ๕๐ ลูกซี”“น่ันมันปนกลไมใชปนพก สองลูกน่ีเหลือเฟอแลวอาโก อยางไอสิงหอ๊ัวยิงนัดเดียวเทานั้นก็ควํ ่า

ขาวเมา อา - ขอตังใหอ๊ัวอีกสกัรอยเถอะอาโก ลูกนองอั๊วบางคนยังไมไดกินขาว ตองแจกเบี้ยเลี้ยงมันคนละสิบบาทเปนสินนํ ้าใจ รับรองไอสิงหมาอาละวาดเปนมองเทงนา”

เถาแกตงท ําหนาเม่ือย ลวงกระเปากางเกงหยิบพวงกุญแจออกมาไขลิ้นชักดึงออกพอมือสอดเขาไปได แลวหยิบธนบัตรใบละรอยบาทหนึ่งฉบับออกมาสงใหดาวรายดวงใหม

“ลื้อเบิกเงินบอย ๆ ไมดีนาอาไหว”“นา - รอยเดียวเทาน้ันบนไปได เด๋ียวอ๊ัวมานะ เอาเบี้ยเลี้ยงไปแจกลูกนองกอน”“มาเร็ว ๆ หนอยอาไหว เกือบสองทุมแลวอั๊วใจไมดี” เถาแกตงก ําชับไสวพยักหนารับคํ า เก็บธนบัตรสีแดงไวในกระเปา แลวเดินตัวปลิวออกไปจากรานขายอาหารของนาย

ตง

เข็มนาฬิกาในรานเคลื่อนผานพนไปตามล ําดับ จนกระทั่ง ๒๐.๐๐ น. ไสวยังไมกลับมาที่ราน นายตงเร่ิมมีทาทางกระสับกระสายเรารอนใจอีก เขาแลเห็นชายฉกรรจชาวไทยสามคนเดินผานหนารานเขาไปมาหลาย

เที่ยวแลว บางทีก็หยุดยืนมองเขามาในราน แตละคนลักษณะทาทางบอกวาเปนนักเลงอันธพาลขนาดหนัก นายตงอดสงสัยไมไดวาคนสามคนนี้เปนสมุนของนายสิงหสงมาลาดตระเวนดูลาดเลา เขารูสึกเดือดดาลไสวอยางยิ่งที่หายหนาไป เถาแกตงใชใหลูกจางไปตามตั้งหลายแหงก็ไมพบ

ทันใดน้ันเอง ชาวจีนในวัยเดียวกับนายตงคนหนึ่ง ซ่ึงเปนเจาของรานขาวตมกุยช้ันดีและเปนเพ่ือนบานของนายตงก็วิ่งกระหืดกระหอบเขามาในรานดวยทาทางตื่นตระหนกตกใจ

“อาตง อาตงโวย”เถาแกตงเย็นวาบไปหมดทั้งตัว“วาไง อาลอย” เขาถามเสียงสั่น ๆนายลอยชาวแตจ๋ิวซึ่งเปนคนไทยเกือบรอยเปอรเซ็นตมองดูเพื่อนบานของเขาอยางหวงใยแลวพูด

ละลํ ่าละลัก“เฮียสิงหวะ...เฮียสิงหมาแลว”เถาแกตงนัยนตาเหลือก ใบหนาซีดเผือดเหมือนกับจะเปนลม“เฮียสิงห...”“เออ...อ๊ัวเดินออกไปจะไปกินรังนก อั๊วเห็นเฮียสิงหกับพรรคพวกสามสี่คน กํ าลังยืนซื้อบุหรี่อยูที่ราน

ปากตรอกแปซิฟค อั๊วเลยรีบวิ่งกลับมาบอกลื้อวาลื้อโชคดีแลวโวยอาตง”นายตงกลืนนํ ้าลายเอ๊ือก“โชคดี อ๊ัวกํ าลังถูกฆาตายลื้อวาอั๊วมีโชคด”ี“ก็ถูกแลวนี่หวา คนตายแลวเปนผูที่มีความสุขที่สุด ไมมีเร่ืองเดือดรอนอะไรอีกเลย ไมตองเหน็ด

เหนื่อยท ํามาหากินอยางพวกเรา”เถาแกตงคอนปะหลักปะเหลือก“ยังงั้นลื้อโชคดีก็แลวกัน อ๊ัวยังไมอยากโชคดีแบบน้ีหรอก”นายลอยยิ้มใหเพื่อนบานของเขา“อ๊ัวคิดวาประเด๋ียวเฮียสิงหตองมาท่ีน่ีแน ๆ”นายตงอกสัน่ขวัญแขวน เอ้ือมมือจับมือเพ่ือนของเขา“ลื้อชวยแนะน ําอ๊ัวหนอย อ๊ัวจะทํ าอยางไรดีวะอั๊วถึงจะไมถูกเฮียสิงหฆาอั๊ว อ๊ัวโทรศัพทบอกกองปราบ

ดีไหม”ลอยวา “ถาท ําอยางน้ีล้ือมีหวังตายโหงแน ตํ ารวจมาที่นี่เฮียสิงหเขานั่งกินขาวกินเหลาเฉย ๆ ตํ ารวจก็

ไมรูวาจะจับเขาในขอหาอะไรกัน เฮียสิงหจะยอนมาฆาลื้อวันหลัง”เถาแกตงสะดุงเหมือนถูกเข็มแทง

“จริงโวย ยังงั้นอั๊วจะแกไขอยางไรละถึงจะรอดตาย อายไหวมันใชไมไดแลว หลอกเอาเงินอ๊ัวไปต้ังส่ีรอย บอกวาจะมาคุมครองอ๊ัว พอถึงเวลาหลบหนาไปเลย ล้ือชวยอ๊ัวคิดหนอยซีอาลอย ลื้อเปนเหลนขงจื๊อลื้อฉลาดกวาอ๊ัวน่ีหวา”

คราวนี้เถาแกลอยยืดหนาอกในทาเบงทันที“ไมยากเลยอาตง เฮียสิงหมาลื้อก็ใจดีสูเสือซีโวย ยกมือไหวทักทายเขาสวัสดีครับเฮีย ทํ าเปนต่ืนเตนดี

ใจสั่งเหลาสัง่อาหารใหเขากบัพรรคพวกกินฟรี แลวเอาเงินยัดเยียดใหเขาสักสองสามหมื่น เทาน้ีเฮียสิงหก็ญาติดีกับลื้อ อายไหวนะมันนักเลงชั้นสวะ ขอบุหร่ีอ๊ัว อั๊วยังไมให อั๊วไมกลัววะ แตเฮียสิงหอ๊ัวเคยเห็นฝมือมาแลว คร้ังหนึ่งเขาเคยยิงกับนักเลงในรานอั๊ว เฮียสิงหยิงโปงเดียวเขาปากหมอนั่นพอดี”

“แลวตายไหม”นายลอยนิ่งคิด“ไมตายวะ หมอชวยไวได ลูกปนอยูในกระเพาะ หมอใหกินยาถายเลยถายออกมา ลื้อเชือ่อ๊ัวเถอะอา

ตง ถาลื้อยังไมอยากตายก็ทํ าตามค ําแนะนํ าของอ๊ัว”เถาแกตงเห็นพองดวย“ดีแลว ขอบใจลื้อมากที่ชวยแนะน ําให ลื้ออยูเปนเพื่อนอั๊วไดไหม”นายลอยท ําหนาเบ“อ๊ัวไมใครอยากอยูใกล ๆ เฮียสิงหโวย เม่ือก้ีอ๊ัวเห็นเขาแวบเดียวแขงขาอ๊ัวออนปวกเปยกไปหมด อ๊ัว

ไปละอาตง ถาลื้อถูกยิงตายใหลูกจางลื้อไปบอกอั๊วดวยนะ”คร้ันแลวเถาแกลอยเจาของรานขาวตมกุยก็รีบกลับไปยังรานของเขา นายตงเต็มไปดวยความวาวุนใจ

เขาน่ังน่ิงเฉยเหมือนถูกสะกดจิต จนกระท่ังเขาแลเห็นชายฉกรรจ ๓ คนเดินเขามาในราน ซึ่งชายฉกรรจกลุมนี้เดินผานไปมาหนารานเขาหลายเที่ยวแลว

นายตงใจเตนระทึกเม่ือคนท้ัง ๓ ตรงเขามาหาเขา และหยุดยืนท่ีเคาเตอร เจาหนุมรางใหญคนหน่ึงยืนจองมองดูเถาแกตงดวยแววตาถมึงทึง แลวตะคอกเสียงลั่น ท ําใหเสียงจอกแจกจอแจในรานเงียบกริบลงทันที

“เฮย - แถวนี้ใครเปนนักเลงวะเถาแก”เถาแกตงกลืนนํ้ าลายเอ๊ือก“แฮะ แฮะ ผมไมรูครับ”อีกคนหน่ึงทุบเคาเตอรดังโครมแลวสะบัดมือเรา ๆ“ไมรูยังไง ล้ืออยูท่ีน่ีล้ือตองรูซีวะ ใครเปนนักเลงใหญในถิ่นนี ้ ไมบอกเดี๋ยวพอยิงไสแตก พวกอ๊ัวน่ี

แหละจะมาเปนเจาถิ่นที่นี ่ แตตองปราบนักเลงประจํ าถิ่นเสียกอน เร็ว - บอกมาตามตรง ใครเปนนักเลง”“โธ - คุณครับ ผมไมรูจริง ๆ นักเลงหลายคนถูกตํ ารวจจับไปขังคุกลาดยาวหมดแลวนี่ครับ”อีกคนหน่ึงพูดเสริมข้ึน

“แตอั๊วรูวายังมีนักเลงหลงอยูอีก แลวก็ก ําลังต้ังตัวเปนใหญ” พูดจบเขาก็กวาดสายตามองไปรอบ ๆ ราน “มองอะไรพี่ชาย ใครเปนนักเลงท่ีน่ีขอดูหนาหนอยเถอะนะ”

เงียบกริบ ไมมใีครเดือดรอนหรือออกรับ เพราะผูท่ีน่ังกินเหลากินอาหารลวนแตเปนพลเมืองดี สวนมากเปนพอคาจีนที่ถือสุภาษิตเกาแกวา เปนความกินขี้หมาดีกวา

เจาหนุมรางใหญกลาวกับเถาแกตงดวยเสียงปกติ“อีกสักครูพวกเราจะมาใหม ถาลื้อพบนักเลงที่นี่ลื้อบอกใหเขารอพบอั๊วดวยนะ รับรองวาล้ือจะไม

เดือดรอนอะไร อยางมากตูเหลาที่ฝาหองและโตะเกาอี้พังราบไปเทานั้น”ชายฉกรรจทั้งสามพากันเดินออกไปจากรานนายตงในลักษณะทาทางเปนนักเลงเต็มตัว ผูที่นั่งอยูตาม

โตะอาหารตางดื่มเหลารับประทานอาหารและสนทนากันตอไปนางหยกปราดเขามาหาสามีของหลอนทันท ี หลอนกระซิบกระซาบถามเถาแกตงเบา ๆ“นักเลงพวกไหนวะอาโก จะวาเปนลูกนองของเฮียสิงหก็ไมไดเอยชื่อถึงเฮียสิงหเลย”“น่ันนะซ ี อาหยก อั๊วรูสึกวามันชักจะมีหลายกกหลายพวกเสียแลว สามคนนี่อาจจะเปนนักเลงถิ่นอื่นก็

ได แยโวย อายไหวหายหนาไปเลย ประเด๋ียวเฮียสิงหพรวดพราดเขามาอ๊ัวก็แยเทาน้ัน ล้ือข้ึนไปอยูบนเลาเตงดีกวา ยังไง ๆ อ๊ัวรับหนาเฮียสิงหเอง”

นางหยกแสดงสีหนาอิดหนาระอาใจเต็มทน“วา - อ๊ัวเบ่ือจริงอาโก เซงรานไปอยูท่ีอ่ืนเถอะวะ หาหองแคบ ๆ คูหาเดียวก็พอแลว”นายตงฝนหัวเราะ“หองมันแคบเกินไปลื้อก็มีลูกอีก อั๊วไมอยากมีลูกเล็ก ๆ โวย เลี้ยงกวาจะโตล ําบากเหลือเกิน”นางหยกคอนปะหลับปะเหลือก พาตัวเดินขึ้นบันไดไปชั้นบน เถาแกตงถอนใจเฮือกใหญ เขาน่ังน่ิง

เฉยอยูสักครูก็ลกุข้ึนจากเกาอ้ีเดินออกมานอกเคาเตอรเพ่ือเปล่ียนอิริยาบถ การคาอาหารและเคร่ืองด่ืมของเขานับวามีรายไดดีมาก เพราะเขาจํ าหนายอาหารในราคาถูก แตเปนอาหารแบบเดียวกับภัตตาคารใหญ พวกนักธุรกิจชาวจีนมักจะพากันมาพักผอนหยอนใจพบปะสังคมกันและปรึกษาหารือกันเกี่ยวกับกิจการคาของเขา

เถาแกตงพยายามปลอบใจตนเองใหเขมแข็งและคิดวา ถาจอมอันธพาลสิงหเขามาในรานของเขา เขาก็จะตองใชวิธีใจดีสูเสือตามที่นายลอยแนะน ําเขา

ขณะน้ีเอง คณะพรรคส่ีสหายของเราพรอมดวยเจาคุณปจจนึก ฯ กับเจาแหวก็ปรากฏตัวขึ้นอาเสี่ยกิมหงวนเดินน ําหนาพาเพื่อนเกลอทั้งสามกับทานเจาคุณเขามาในรานนี ้ เสี่ยหงวนสวมกางเกงขา

ยาวสีกรมทา เชิ้ตแขนยาวสีฟาพับแขน สวมแวนตาขอบกระตามเคย ใบหนาของเสี่ยเครงเครียดถมึงทึงนัยนตาแข็งกราวผิดปกติ เขาเพิ่งทะเลาะกับนวลลออมาจากบานและตบตีกันอุตลุด ที่วาอุตลุดก็คือกิมหงวนถูกตบตีขางเดียว อาเส่ียจึงชวนเพ่ือน ๆ และเจาคุณปจจนึก ฯ กับเจาแหวออกจากบาน ต้ังใจมารับประทานอาหารท่ีภัตตาคารใหญแหงหน่ึงทางแถวสามแยก แตบังเอิญเจาภาพในงานแตงงานรายหนึ่งไดเหมาภัตตาคารทั้งหมดในคืนวันนี้

เพื่อเลี้ยงมิตรสหายของเจาบาวและเจาสาว ทางภัตตาคารจึงปดประกาศใหทราบ ดังนั้นเสี่ยหงวนก็พาคณะของเขาตะลุยตรอกแปซิฟคเพื่อหาอาหารคํ ่ารับประทานกัน ในที่สุดอาเสี่ยก็พาเพื่อนเกลอของเขากับเจาคุณปจจนึก ฯ เขามาในรานเถาแกตง เพราะเห็นวาเปนรานท่ีโอโถงและกวางขวาง มีผูคนคึกคัก

มันเปนเร่ืองท่ีไมนาจะเปนไปได แตก็เปนไปแลวอาเสี่ยกิมหงวน ไทยแท ของเราเปนลูกจีน สวนจอมอันธพาลสิงหยอดดาวรายที่เพิ่งออกจากคุกเมื่อ

เชาวันนี้เปนคนไทย ไมไดเก่ียวดองเปนญาติกันแมแตนอย แตเสี่ยหงวนกับสิงหมีรูปรางหนาตาและสวนสัดตาง ๆ เหมือนกันทุกกระเบียดนิ้ว ราวกับวาเปนพี่นองฝาแฝด ถาจะตางกันก็เพียงแตกิมหงวนมีผิวพรรณดีกวาและขาวกวา

ดังน้ัน นับตั้งแตคณะพรรคสี่สหายบุกเขามาในซอยนี้ พวกรานขายอาหารและเคร่ืองด่ืมก็พากันมองดูกิมหงวนเปนตาเดียว ใครตอใครพากันเขาใจผิดคิดวาเส่ียหงวนคือสิงห อดีตดาวรายในถ่ินน้ี และมีขาวลือกันทั่วไปวา สิงหจะพาพรรคพวกมาอาละวาดในคืนวันนี้เพื่อสังหารเถาแกตง พยานส ําคัญของตํ ารวจ และเพื่อประกาศตนเปนเจาถ่ินตอไป

เถาแกตงเย็นวาบไปหมดทั้งตัวเมื่อแลเห็นอาเสี่ยกิมหงวนกับพรรคพวก มันไมผิดอะไรกับวาเขาก ําลังเผชิญกับพญามัจจุราชที่จะมาคราชีวิตเขา นายตงยืนตัวสั่นเหมือนลูกนก เขาเช่ือสนิทวากิมหงวนคือสิงหจอมอันธพาล

กิมหงวนก ําลังมีอารมณรายหัวเสียมาจากบาน จึงมีสีหนาดุดันเครงเครียดผิดปกติ เขากลาวกับคณะพรรคพวกของเขาดวยเสียงอันดัง ซึ่งเถาแกตงไดยินถนัด

“น่ังน่ีโวยพวกเรา”นิกรยกมือตบหลังกิมหงวนเบา ๆ“ใจเย็น ๆ นาเฮีย ถึงกับจะคิดฆาคุณนวล มันก็จะมากไปหนอย แกจะท ําไดหรือวะ”เสี่ยหงวนยกเทาขวาถีบเกาอี้เหล็กตัวหนึ่งลมลงดังโครม“ท ําไมกูจะท ําไมได” เขาตะโกนลั่น “ล็อกคอเอาปนยิงกรอกปากโปงเดียวก็เสร็จกูเทานั้น”เถาแกตงไดยินเชนน้ีก็แทบช็อค เขาใจวากิมหงวนหมายถึงเขา นายตงแลเห็นสี่สหายกับเจาคุณ

ปจจนึกฯ กํ าลังทรุดตัวลงน่ังบนเกาอ้ีเหล็กหอมลอมโตะอาหารตัวน้ัน เขาคอย ๆ ยกมือขวาคลํ าหนาอกดานซายของเขา พอรูสึกวาหัวใจยังเตนอยูเขาก็ยิ้มออกมาได เถาแกตงแข็งใจเดินเขาไปหา โดยถือสุภาษิตวา ใจดีสูเสือ

เขาหยุดยืนระหวางนิกรกับเสี่ยหงวน เม่ืออาเส่ียเงยหนาข้ึนมองดูเขา เถาแกตงก็รีบประนมมือไหวอยางนอบนอมเกรงกลวั

“สวัสดีครับ เฮียสิงห แฮะ แฮะ อยูในคุก ๑๐ ปตัวขาวข้ึนอีกเปนกอง สบายดีหรือครับ”

อาเสี่ยทํ าหนาชอบกล เขารูทันทีวา เถาแกตงทักคนผิด แตพอเขาปฏิเสธ นิกรก็ยกมือสะกิดขากิมหงวนแลวขยิบตาไมใหพูด เถาแกตงยกเกาอี้วางที่โตะวางใกล ๆ กันตัวหนึ่งมาตั้งขางเสี่ยหงวนแลวทรุดตัวลงนั่ง เขายกมือไหวเส่ียหงวนอีก

“เฮียสิงหครับ เร่ืองท่ีแลวมามันผานมาต้ัง ๑๐ ปแลว อยาอาฆาตพยาบาทผมเลยครับ เทาที่ผมเปนพยานใหตํ ารวจ ทํ าใหเฮียตองติดคุกต้ัง ๑๐ ป ผมก็ไมไดปรักปร ําเฮียสิงห ตํ ารวจเขาบังคับใหผมเปนพยานผมก็ตองเปน และตองใหการตามตรง อา...เฮียครับผมเตรียมเงินสามหมื่นบาทไวใหเฮียแลวเพื่อซื้อชีวิตผมและลูกเมียผม สงสารผมเถอะครับ นึกวาปลอยลูกนกลูกกาเอาบุญ”

เสี่ยหงวนหันไปมองดูนิกรอยางขบขัน เหตุการณเชนน้ีทํ าใหอารมณอันขุนมัวของกิมหงวนแจมใสขึน้ทันที

นิกรแกลงกลาวกับกิมหงวนดวยเสียงคอนขางดัง“อยายอมนะเฮียสิงห เงินสามหมื่นแลกเปลี่ยนกับชีวิตมันนอยเกินไป พวกเรามือปนอุตสาหติดตามเฮีย

มาแลว คืนนี้ถาผมไมไดฆาคนผมไมยอมเด็ดขาด”เจาแหวนึกสนุกขึ้นมาก็พูดโพลงขึ้น“รับประทานลงมือหรือยงัละครับเฮียสงิห ผมอยากยิงคนใจจะขาดอยูแลว วันน้ีต้ังแตเชาเพ่ิงฆาคนได

สามศพเทานั้น”นายตงยกมือไวคณะพรรคสี่สหายปะหลก ๆ“อยาฆาผมเลยครับ วันน้ีวันพระนะครับ ที่ตลาดไมมีหมูและเนื้อขาย เขาวา ท ําบาปวันพระบาปมาก

ไมใชหรือครับ”นิกรขบกรามกรอด ทํ าตาเขียวกับเถาแกตง“พวกอ๊ัวชอบฆาคนวันพระวะ ไปเอาเหลากับแกลมดี ๆ มากินโวย กินฟรีนะจะบอกให เงินไมมีจาย

โวย มีแตลูกปนและลูกระเบิดมือ”“ครับ - ครับ ผมจะไปสั่งใหเขาจัดเหลาและอาหารมาใหเดี๋ยวนี้แหละครับ ส ําหรับพวกเฮียผมเลี้ยงเต็ม

ที่เลยครับ กินใหหมดรานยังได”นายจอมทะเลนช ําเลืองมองดูพอตาของเขาเสียกอน จึงกลาววา“ของในรานล้ือมีอยูหร็อมแหร็ม พวกอั๊วกินเสียหมดมันก็เตียนโลงนาเกลียด”เจาคุณปจจนึก ฯ จุปาก“เดี๋ยวก็เกิดเตะปากกันขึ้นเทานั้นเอง”เถาแกตงเขาใจผิดคิดวาทานเจาคุณจะเตะเขา ก็รีบเดินไปจากท่ีน้ันโดยเร็ว ทามกลางเสียงหัวเราะอยาง

คร้ืนเครงของคณะพรรคสี่สหาย ดร. ดิเรก ฯ กลาวกับพลอยางขบขัน

“เถาแกเจาของรานเขาใจผิดคิดวาอายเสี่ยชื่อสิงห ฮะ ฮะ ไอคิดวา อายหงวนกับอายหมอน่ันคงเหมือนกันมากทีเดียว”

พลวา “ก็ดีเหมือนกันที่พวกเราไดกินเหลากินอาหารฟรี และอายหงวนยังไดเงินใชอีกสามหมื่นบาทหวาน ๆ”

เจาแหวพูดเสริมขึ้นอยางพินอบพิเทา“พี่สิงหเคยเปนนักเลงใหญในถิ่นนี้เมื่อกอนนี้ครับ ผมมาเที่ยวแถวนี้บอย ๆ รับประทานผมเคยเห็นเขา

ครับ รับประทานหนาตาคลายอาเสี่ยมาก ตอนหลังถูกขอหาพยายามฆาคนตาย เลยมีธุระไปติดตะราง ๑๐ ป คงเพิ่งออกจากคุกวันนี้ตามที่เถาแกเขาพูดนั่นแหละครับ”

“อือ” อาเสี่ยคราง “คนละพอคนละแมและไมไดเกี่ยวดองเปนญาติกัน ท ําไมถึงเหมือนกันไดวะ”ดร. ดิเรก ฯ ตอบแทนเจาแหว“ไมแปลกอะไร คนเราท่ีไมใชพ่ีนองหรือสายโลหิตเดียวกันอาจจะเหมือนกันเหมือนลูกฝาแฝดก็ได”นิกรยกมือตบบากิมหงวนคอนขางแรง“แบงเงินกันคนละคร่ึงโวย”อาเสี่ยสั่นศีรษะ“กันเอาของเขาไมลงหรอก เขาคาขายเหน็ดเหน่ือยแทบตาย เราจะมาไถเงินเขายังง้ันรึ เพียงกินฟรีก็ดี

ถมไปแลว”“วา” นิกรอุทานเสียงแหลม “เงินตั้งสามหมื่นไมใชเงินเล็กนอย เราไมไดรีดไถเขาน่ีนา เขาสมัครใจ

จายใหเราตางหาก อยางนี้ไมบาป ไมเชื่อลองโทรศัพทไปถามพระทานดูก็ได”อาเสี่ยหัวเราะห ึๆ“แตวาเขาใหกันเพราะเขาใจผิดคิดวากันเปนนายสิงห”นิกรขมวดคิ้วยน“มันเปนความผิดของเขาเอง ไมใชความผิดของเราน่ีหวา”เจาคุณปจจนึก ฯ พูดโพลงขึ้นมาทันที“แกมันพูดเอาแตได ถาอายหงวนรับเงินของเขา อายหงวนอาจจะตองตกเปนจํ าเลยถูกฟองศาลทหาร

ในฐานขูกรรโชกก็ได”นิกรน่ิงคิด แลวหันมาทางเสี่ยหงวน“แตอยางไรก็ตาม แกตองท ําตัวเปนนายสิงหนักเลงใหญตลอดเวลาที่พวกเราอยูที่นี”่กิมหงวนพยักหนา“ถายังงี้กันพอจะท ําได แตถาถึงหลอกเอาเงินเขากันไมเอาโวย เงินกันมีตั้งหลายสิบลาน ใชไปจนตาย

ก็ไมหมด วานซืนนี้ฝนตกเก็บไมทัน งอกออกไปตั้งสองลาน”

เจาคุณปจจนึก ฯ ลืมตาโพลง“เงินง้ันเรอะ”“เม็ดมะขามครับ” เฮียสิงหตัวปลอมพูดหนาตายพลกวาดสายตามองไปรอบ ๆ แลวกลาววา“แถวนี้บรรยากาศแปลก ๆ เขาทีดีเหมือนกัน อาหารการกินอุดมสมบูรณดีมาก ดูเหมือนเปนคร้ังแรกท่ี

กันเขามาในซอยนี”้ แลวเขาก็หันมาทางเจาคุณปจจนึก ฯ “คุณอาเคยเขามาบางไหมครับ”“ไมเคยเหมือนกัน เคยแตแวะซื้อผลไมที่ปากตรอก”กิมหงวนวา “แถวน้ีเปนถ่ินของคนจีนครับ มีซอยเล็ก ๆ ติดตอถึงกันหลายซอย ตอนกลางวันซอยขาง

โรงหนังเท็กซัสมีอาหารแปลก ๆ และราคาถูก ผมเคยมากินบอย ๆ กะหรี่ก็มีครับ”เจาคุณปจจนึก ฯ ยิ้มแหง ๆ“ก็ไหนวาทางการสั่งใหเลิกโสเภณีอยางเด็ดขาด ท ําไมถึงยังมีอยูอีก”อาเสี่ยกลืนนํ ้าลายเอ๊ือก แลวพูดขึ้นดัง ๆ“ขาวแกงกะหรี่ครับ”“ออ” ทานเจาคุณพูดยานคาง “เขาใจไปคนละเรื่อง”การสนทนาสิ้นสุดลงเมื่อเถาแกตงยกถาดไมใสวิสกี้โซดาและแกวเปลาเดินเขามา ลูกจางของเขาคน

หน่ึงถือถาดใสจานกับแกลมสองจานตามมาดวย นายตงบริการเต็มท่ี และลงทุนเสิฟเองเพราะความรักตัวกลัวตาย อยากจะเอาอกเอาใจเสี่ยหงวน ซ่ึงเขาใจผิดคิดวาเปนจอมอันธพาลสิงหน่ันเอง

เถาแกตงกับลูกจางของเขาวางถาดลงบนโตะอาหารโตะหนึ่งซึ่งอยูใกล ๆ กัน แลวหยิบของในถาดมาวางบนโตะคณะพรรคสี่สหาย

“แฮะ แฮะ เต็มที่เลยครับเฮียสิงห” นายตงพูดอยางประจบ “ผมเอาตราขาวมาเล้ียงเปนพิเศษ อาหารหลายอยางพอครัวก ําลังท ําครับ เอาปูไขและไกตอนมาใหเฮียกับเพื่อน ๆ แกลมเหลากอน”

กิมหงวนเกกหนาใหดุ ๆ“ขอบใจมากเถาแก อ๊ัวกับเพ่ือน ๆ ปรึกษากันแลววาอั๊วจะไมฆาลื้อ เพราะล้ือไดตอนรับเราเปนอยางดี

เชนน้ี และถึงกับเตรียมเงินสดตั้งสามหมื่นไวใหอั๊ว”นายตงดีใจเหมือนกับตายแลวเกิดใหม ใบหนาของเขาสดชื่นแจมใสขึ้นทันที“เฮียไมฆาผม”อาเสี่ยยิ้มดวยมุมปากขางขวา“เออ”เถาแกตงถอนหายใจโลงอก กมลงกระซิบกระซาบกับกิมหงวนเบา ๆ“เฮียสิงหเอาเงินสามหมื่นหรือยังละครับ ผมจะไปเอามาใหเดี๋ยวนี้”

กิมหงวนยกมือขึ้นโบก“อ๊ัวไมตองการเงินของล้ือแมแตบาทเดียว เทาที่ลื้อแสดงนํ ้าใจกวางขวางตอนรับอ๊ัวกับเพ่ือน ๆ อยางดี

เชนน้ี ท ําใหอั๊วเห็นใจและขอบใจลื้อมาก เปนอันวาอ๊ัวอโหสิใหล้ือ”เถาแกตงลืมตาโพลง“เฮียสิงห...”“หือ”“เฮียติดคุกต้ังสิบป ออกมาจากคุกแทนที่จะดุรายกลับใจดีอยางไมนาเชื่อ ท ําไมเฮียใจดีอยางนี้” เถาแก

ตงพูดละลํ่ าละลัก“คุกตะรางสอนใหอ๊ัวเปนคนดีข้ึน อ๊ัวเลิกเปนนักเลงแลว แตถาใครขมเหงอ๊ัวหรือรุกรานอ๊ัวละกออ๊ัว

เอาตายเลย”นายตงยกมือไหวกิมหงวนอีก“เอาเงินไปใชเลนสักสามหมื่นนะเฮีย”นิกรพูดเสริมข้ึน“อยาพูดแตปากซีโวย จะใหก็ไปหยิบเอามา”เสี่ยหงวนควาขอมือนายตงไว“ไมตอง มือปนของอ๊ัวมันชอบเงิน แตอ๊ัวไมตองการเงินของล้ือ อั๊วติดคุกสิบป อ๊ัวเปนเศรษฐีใหญอยู

ในคุก”เถาแกตงขมวดคิ้วยน“เฮียสิงหท ําอะไรครับ ถึงรํ่ ารวย ผมเห็นแตงตัวโกผูกนาฬิกาเรือนทอง ใสสายสรอยเสนโตเกือบเทา

หัวแมตีน ผมแปลกใจเหมือนกัน เฮียสิงหทาทางสงาผาเผยกวาแตกอน ไปติดคุกเหมือนกับไปเมืองนอกมา เฮียหากินอยางไรครับถงึมีเงิน”

อาเสี่ยยิ้มใหนายตง“อ๊ัวต้ังโรงยาฝน โรงรับจํ านํ าในคุก ออกเงินใหนักโทษกู ดอกเบี้ยรอยละสามสิบ ความจริงอ๊ัวไม

อยากออกจากคกุเลย แตพัศดีเขาไมยอมใหอ๊ัวอยู เขาบอกวา ศาลออกหมายสั่งปลอยอั๊วแลว อยูตอไปไมได ถาอยากติดคุกอีก ใหอั๊วฆาคนตายสักคนจะไดติดนาน ๆ อั๊วก็พาพรรคพวกมาที่นี่ ต้ังใจจะมาฆาลื้อ แตเห็นล้ือดีตออั๊วก็เลยฆาไมลง”

นายตงยกมือไหวอีก“ขอบคุณครับเฮียสิงห แฮะ แฮะ เชิญกินเหลาตามสบายครับ ผมจะไปยกอาหารมาให ส่ังพอครัวเขา

ทํ าอาหารจีนอยางดีตั้งหลายอยาง ปลาจารเม็ดน้ํ าแดง, หูฉลามตุนเน้ือปู, ไขดันไกผัดเห็ดสด, หัวปลาเฉาฮ้ือตมยํ า แลวก็นกพิราบทอดกรอบ”

นิกรวา “ขออีแรงชุบแปงทอดสักตัวไมไดหรือ”เถาแกตงหัวเราะชอบใจ เขากับลูกจางของเขาตางถือถาดเปลาเดินไปทางหลังราน ตอจากน้ันอาหารจีน

ก็ถูกทยอยมาตามล ําดับ สี่สหายกับเจาคุณปจจนึก ฯ และเจาแหว ตางดื่มเหลาและรับประทานอาหารกันอยางสนุกสนานเบิกบานใจ เถาแกตงหายข้ึนไปบนเลาเตงเกือบคร่ึงช่ัวโมง เลาใหเมียของเขาฟงวา จอมอันธพาลใจดีตอเขาอยางไมนาจะเปนไปได คือไมยอมรับเงิน ๓๐,๐๐๐ บาท อันเปนคาไถชีวิตของเขา เขาจึงเลี้ยงดูสิงหกับพรรคพวกอยางเต็มท่ี

เขากลับลงมาจากชั้นบนอยางสบายอกสบายใจ สั่งใหลูกจางใหคอยเอาอกเอาใจใสปรนนิบัติรับใชคณะพรรคสี่สหายเปนพิเศษ พวกลูกจางของเขาเพิ่งแลเห็นหนาสิงหวันนี ้ ตางรูสึกวาจอมอันธพาลสิงหซึ่งความจริงคือกิมหงวนไมมีอะไรที่นากลัว หรือบอกใหรูวาเปนดาวรายขนาดหนักอยางที่เลาลือกันเลย

ตราขาวหมดไปสองขวดแลว แตอาหารบนโตะยังอยูอีกมากเพราะนิกรสั่งมาอีกหลายจาน ทุกคนอิ่มแลวและรูสึกตึง ๆ หนาไปตามกัน เวนแตนิกรคนเดียวซ่ึงกํ าลังใชตะเกียบคีบอาหารใสปาก บางทีก็เอาชอนตัก นายจอมทะเลนดื่มเหลาเพียงแกวเดียวเทานั้น

พล, กิมหงวน, ดร. ดิเรก ฯ, เจาคุณปจจนึก ฯ และเจาแหวนั่งมองดูนิกรกินกับอยางเศราใจ เม่ือไขดันไกผัดเห็ดสดถูกตักดวยชอนยกขึ้นใสปากเปนคํ าสุดทาย นิกรก็วางชอนแลวทํ าทาพะอืดพะอมเหมือนกับจะอาเจียน

เจาคุณปจจนึก ฯ สั่นศีรษะชา ๆ“กินใหหมดซีอายกร กับขาวเหลอือีกต้ังเยอะแยะ”นิกรฝนหัวเราะ“ไมไหวครับ ลนขึ้นมาถึงคอหอยแลว ถาจะกินอีกก็ตองไปวิ่งสักสิบกิโล หรือมายก็ตองเอาดามไม

กวาดกระทุงคอเสียกอน”ทันใดน้ันเอง เจาไหวหรือไสวดาวรายดวงใหม ซึ่งก ําลังพยายามสถาปนาตัวเองเปนเจาถิ่นก็ปรากฏตัว

ขึ้น เขาเดินนํ าหนาพาสมุนสองคนซึ่งเปนชายหนุมในวัยเบญจเพศแตงกายสกปรกหนาตาบอกวาเปนอาชญากรเขามาในรานเถาแกตง

ไสวไมทันสังเกตเห็นเส่ียหงวน เขาพาสมุนรวมใจตรงเขาไปหานายตงท่ีเคาเตอรอยางรอนรน“อาโก...อาโกโวย อ๊ัวมาชาไปหนอย”นายตงมองดูไสวอยางเกลียดชัง เขาหมดความเลื่อมใสแลว“สองทุมครึ่งแลว ลื้อไปมุดหัวอยูที่ไหนวะ”ไสวชักฉิว

“เปลา ไมไดหลบไปไหน อยูแถวน้ีแหละอาโก แตอ๊ัวเจอตํ ารวจนอกฟอรม อ๊ัวก็ตองหลบหนาเขาไมกลามาที่นี่ ลื้อก็รูดีแลว ตํ ารวจก ําลังตองการตัวอั๊วเพื่อสงไปคุกลาดยาว คนอยางอ๊ัวรับรองวาไมหนีใคร อยางมากก็สูแคแหลก อ๊ัวมาปองกันล้ือทันนาอาโก ไมตองตกใจ”

“ตกใจทํ าไมวะ” นายตงพูดอยางทรนง “เฮียสิงหไมท ําอั๊วแลว นั่นยังไงละ นั่งกินเหลาอยูที่โตะนั้นกับพรรคพวกของเขาเห็นไหมละ”

ไสวกับสมุนทั้งสองหันขวับมองไปทางโตะคณะพรรคสี่สหายทันท ี วายรายหนาเหี้ยมใจเตนระทึกผิดปกติ เขาเองก็เขาใจผิดคิดวาอาเสี่ยกิมหงวนคือสิงหจอมอันธพาลผูยิ่งใหญ

“พี่สิงห” ไสวครางเบา ๆเถาแกตงหัวเราะ“เอาซอีาไหว แสดงฝมือของล้ือใหอ๊ัวดูหนอยเถอะวะ อ๊ัวอยากเห็นล้ือข่ีหลังสิงหโตตัวน้ี แตระวัง

หนอย สิงหโตตัวน้ีมันจะแดกล้ือ”เจาไหวมองดูเถาแกตงอยางเดือดดาล“เอา - ลื้อพูดอยางนี้ก็หมายความวา ลื้อยอมออนนอมพี่สิงหแลวใชไหมละ ดีแลว ลื้อจะไดชมลวดลาย

อ๊ัวเปนขวัญตา อั๊วจะโคนพี่สิงหดวยหมัดลุน ๆ ของอ๊ัวน่ีแหละ ไมตองใชปนใหเสียลูกปน บอกไวเสียกอน ถาอั๊วปราบพี่สิงหได ล้ือจะตองจายเงินคาคุมครองใหอ๊ัวเดือนละ ๕๐๐ บาทเปนอยางนอย”

เถาแกตงหัวเราะอยางขบขัน“ลื้อยังหนุมโวยอาไหว อยาเพิ่งตายเลย หรืออยากตายก็ลองดู ขาวของอั๊วแตกหักฉิบหายชางมันอั๊วไม

เอาใชหรอก อ๊ัวอยากดูสิงหโตแดกลูกแกะวะ”เจาไหวถูกนายตงพูดดูหมิ่นเชิงชายเชนนี้ก็โกรธจนหนาเขียว เขาพยักหนากับสมุนคนสนิททั้งสองแลว

กลาววา“มึงสองคนยืนสังเกตการณอยูที่นี ่ ไมตองชวยกู กูจะฟาดกับพี่สิงหตัวตอตัว ถากูถูกรุมมึงสองคนคอย

ชวยก ู เขาใจไหมละ วันนี้กูจะสูเพื่อความเปนเจาถิ่น ถากูแพกูอยูที่นี่ไมได”เจาหนุมหนาเสี้ยมหนุนเจาไหวทันที“เอาเลยพี่ไหว พ่ีก็หน่ึงในตองอูเหมือนกันน่ีนะ สิงหโตตัวน้ันเกือบจะแกแลว พี่เปนสิงหหนุมที่ก ําลัง

แข็งแกรงมีเขี้ยวเล็บแหลมคม พี่ตองพยายามโคนพี่สิงหใหได”ขวัญและก ําลังใจของไสวดีขึ้น เขาเดินรี่เขาไปยังโตะคณะพรรคสี่สหายทันท ี หยุดยืนเทาสะเอวมองดู

เสี่ยหงวนในระยะใกลชิด นิกรก ําลังฟง ดร. ดิเรก ฯ เลาถึงเรื่องจรวดขีปนาวุธ จึงโบกมือไลโดยไมทันมองหนาเจาไหว

“ไป - ไป ๆ ๆ แขงขายังสมประกอบอยางนี้มาขอทานเขากินมีอยางที่ไหน”เจาไหวโกรธจนตัวสั่น ถึงกับรองตะโกนลั่น

“ไมไดมาขอทานโวย”คราวนี้สี่สหายกับเจาแหวตางเงยหนาขึ้นมองดูไสวทันท ี อาเสี่ยยิ้มใหแลวกลาวถามอยางกันเอง“วาไงนองชาย”ไสวเคนหัวเราะ“พี่สิงหจํ าผมไดไหม”เสี่ยหงวนอาปากหวอ แลวก็รูวาเจาหนุมหนาเห้ียมคนน้ีเขาใจผิดคิดวาเขาคือสิงหจอมอาชญากร อาเส่ีย

นึกสนุกขึ้นมาก็สวมรอยทํ าเปนวาเขาคือสิงหจริง ๆ“แกเปนใครนองชาย กันจํ าแกไมไดจริง ๆ”“ผม - อายไหวยังไงละครับ ตอนที่พี่สิงหติดคุกผมอายุยี่สิบปเทานั้น พี่สิงหคงไมลืมวา พี่สิงหเคยตบ

หนาผมเม่ือแตกอน”กิมหงวนท ําตาปริบ ๆ“ตบหนาแกในคุกหรืออยางไร”ไสวสะดุงเฮือก“ตบในตรอกขางโรงหนังเท็กซัสครับ หลังจากนั้นไมกี่วันพี่สิงหก็ยิงที่ผองและถูกตํ ารวจจับไดบนโรง

แรมเจ็ดช้ัน”อาเสี่ยพยักหนารับทราบ“แลวแกจะเอายังไงกับกันเทาที่แกมาตอวาวันนี”้เจาไหวยักไหล“ผมอยากกระแทกหนาพี่สิงห หรืออยางนอยก็เตะปากพี่สิงหทีหนึ่ง”เสี่ยหงวนจุปากในทาทีฉุนเฉียว“โอโฮ อายนองชาย แกพูดยังงี้ไมผิดอะไรกับวาแกเยี่ยวรดหัวใจกันวะ มันปวดราวอยางบอกไมถูก

กอนจะพูดแกคิดหรือเปลาวากันไมใชคนขาดวน และตีนของกันทั้งสองขางก็ไมไดยัดไวในกระเปากางเกง แกเตะกัน กันก็เตะแกเทาน้ันเอง”

ไสวถอยออกหางจากโตะหาหกกาวแลวพยักหนา“มา - พี่สิงห ตะบันหนากับผมหนอยเถอะนา ผมอยากข่ีหลังสิงหโตตัวน้ีเหลือเกิน”พลยิ้มใหเสี่ยหงวน“เอามันเฮียสิงห ใหเขาทดสอบฝมือหนอยเถอะวาเขาจะขี่หลังแกไดไหม ถาขี่ไมไดแกก็ขยํ ้าหัวเขาเสีย

เลย”

เสี่ยหงวนถอดแวนตาขอบกระออกทันทีแลวสงใหเจาแหว เขาลุกขึ้นจากเกาอี้เหล็กเดินรี่เขาไปหาดาวรายดวงใหมแหงเท็กซัส ไสวยกเทาขวาเตะอาเส่ียเต็มแรง แตกิมหงวนยกแขนขึ้นปดแลวปราดเขาชกแย็บซายติดตามดวยหมัดตรงขวา ถูกหนาไสวอยางจัง เจาไหวเซแซด ๆ ออกไปหลายกาว ท ําใหอาเสี่ยหัวเราะลั่น

“อายนองชาย ช้ันเชิงของแกยังออนนัก”ไสวปราดเขาตะลุมบอนดวยหมัดซายขวาอยางดุเดือด อาเสี่ยสูงกวาเจาไหวราวหนึ่งคืบและแขนยาว

กวามาก จึงยกฝามือขางซายคํ้ าคอคูตอสูไว เจาไหวพยายามปลอยหมัดชุดตั้งหลายชุด แตหมัดของเขาหางจากหนาเสี่ยหงวนตั้งคืบ ไสวจึงชกลมวืดวาด ครั้นแลวฮุคขวาของอาเสี่ยก็ลั่นตูมออกไปถูกขากรรไกรดานซายเจาไหวคอนขางแรง เจาไหวเซถลารอนเหมือนนกปกหัก เถาแกตงดีใจกระโดดโลดเตนรองตะโกนหนุนเส่ียหงวนเสียงลั่น

“เอามันเฮียสิงห ฮะ ฮะ เฮียยังชกเกงเหมือนเม่ือกอนโวย”บรรดาผูที่นั่งดื่มเหลาและรับประทานอาหารตางตกใจในเหตุการณที่เกิดขึ้น ทุกคนลุกขึ้นยืนถอยไปยืน

รวมกลุมกัน และหลายคนถือโอกาสหลบออกไปจากรานโดยไมตองจายเงินคาเหลาและอาหารมวยนอกเวทีเปนไปอยางดุเดือด ตางผลัดกันรุกผลัดกันรับ โตะเกาอ้ีลมระเนระนาด ท่ีหนารานของ

นายตงมีคนมุงดูกันแนน ใครตอใครโจษกันท่ัวตรอกวา จอมอันธพาลสิงหก ําลังปะทะกับไสวผูที่ก ําลังพยายามทํ าตัวเปนเจาถิ่นคนใหม ผูท่ีเคยรูจักสิงหมาแตกอน ตางก็เขาใจผิดคิดวาเสี่ยหงวนคือนายสิงหยอดดาวราย

หมัดขวาของไสวถูกปากครึ่งจมูกครึ่งของอาเสี่ยไดทีหนึ่ง แตไมรุนแรงอะไรนัก เพียงแตกิมหงวนผงะหนาไปเทาน้ัน พอถูกเจ็บกิมหงวนก็บาเลือดขึ้นมา เขากระโจนเขารุกประชิดติดพันคูตอสูจนกระท่ังเจาไหวถอยกรูดและตั้งตัวไมติด อาเสี่ยชกซายอยางคลองแคลว หลบหมัดและออกหมัดไดรวดเร็วเหมือนโผน กิ่งเพชร ถลุงเซก ิ จนกระทั่งเจาไหวปดพายุหมัดของเสี่ยหงวนไมทัน

อัปเปอรคัตซายของกิมหงวนถูกลิ้นปไสวอยางจังเสียงดังอั้ก เจาไหวทํ าหลังโกงเหมือนยายแกอาย ุ๘๐ อาเสี่ยยกฝามือขางขวาจับทายทอยคูตอสู กดหนาใหต่ํ าลงมาพรอมกับยกเขาซายกระแทกหนาไสวอยางจัง เทาน้ีเองวายรายหนาเหี้ยมแหงถิ่นเท็กซัสก็ลงไปนอนบิดตัวอยูบนพื้น

นิกรพรวดพราดลุกขึ้นวิ่งเขามาทํ าหนาท่ีเปนกรรมการ ยกมือผลักกิมหงวนเซออกไปแลวเร่ิมลงมือนับเสียงแจว

“หน่ึง - สอง - สาม - สี”่ไสวมานะกดัฟนลุกข้ึนมาไดอยางนาอัศจรรยเม่ือนิกรนับถึง ๘ นิกรจับมือท้ังสองของไสวเขยาแลวรอง

ตะโกนข้ึนดัง ๆ“ชกตอไป”ไสวปร่ีเขามายกเทาขวาเตะกิมหงวนเต็มแรงเกิด แตอาเสี่ยระวังตัวอยูแลว จึงยกแขนซายขึ้นรับพรอม

กับสืบเทาเขาไปปลอยฮุคขวาอันรุนแรงออกไปอีกทีหนึ่ง ถูกปลายคางเจาไหวเสียงดังพล็อก

วายรายหนาเหี้ยมเซไปปะทะโตะอาหารโตะหนึ่งลมลงดวยกัน แตพอลุกขึ้นมาไดเจาไหวก็หมดความเปนลูกผูชาย เขาเลิกเส้ือฮาไวข้ึนกระชากปนพกรีวอลเวอร ๙ มม. ท่ีเหน็บไวใตเข็มขัดออกมา พอยกปนขึ้นจะยิงกิมหงวนในระยะเผาขนอาเสี่ยก็วิ่งกมศีรษะเขามาหาไสวอยางรวดเร็วเหมือนลูกตอปโดร

“อ้ัก”ศีรษะของเสี่ยหงวนกระแทกถูกทองไสวรุนแรงไมผิดอะไรกับวากระทุงดวยสากต ําขาว ท ําใหไสวจุก

แนนจนหายใจไมออก ปลอยปนพกจากมือรวงลงบนพื้นหอง กิมหงวนคอย ๆ ยกมือซายเชยคางคูตอสูของเขาขึ้นแลวชกเสยดวยหมัดขวาเต็มรัก

เจาไสวลมลงนั่งเหยียดเทาในทาสะลึมสะลือ อาเสี่ยกมลงหยิบปนพกขึ้นมาปลดลูกโมออก เทกระสนุปนรวม ๖ นัดใสมือของเขา ยัดมันลงไปในกระเปากางเกง ปดลูกโมใหเรียบรอยตามเดิม แลวตีกบาลเจาไสวดวยปนพกคอนขางแรงคร้ังหน่ึง

“โปก”ไสวนัยนตาเหลไปเหลมา กิมหงวนกมตัวลงยัดปนพกใสไวในมือขวาของคูตอสู ถอยหลังออกไปยืน

คุมเชิงอยูหาง ๆ จนกระทั่งไสวหายจุกแนนก็ถือปนพกคูมือของเขาลุกขึ้นยืน จองตาเขม็งมองดูเส่ียหงวนราวกับจะกินเลือดกินเน้ือ

อาเสี่ยยักคิ้วให“ยิงซีอายนองชาย แกถือปนพกไวในมือท ําไมวะ ยิงกันซีเพื่อน กันจะแอนอกใหแกยิง”ไสวฝนหัวเราะ“ยิงกะผีอะไรเลา พี่สิงหแกะเอาลูกปนออกหมดแลว”เสี่ยหงวนหัวเราะชอบใจ“ก็เพราะเชนนั้นนะซ ี กันถึงทาใหแกยิงกัน วาไงเพ่ือน แกหมดหวังที่จะขี่สิงหโตตัวนี้แลวไมใชหรือ”เจาไหวเต็มไปดวยความอับอายขายหนาเหลือที่จะกลาว เขาเก็บปนพกไวในกางเกงขางขวาแลวพูด

อยางไวเหลี่ยมวา“ลากอนพี่สิงห จนกวาเราจะพบกันอีก”“ถุย” อาเสี่ยรองลั่น “ฝมือของแกนะมนัขนาดฝตีนของกันเทาน้ัน วันนี้กันไวชีวิตแกแตถาแกก ําแหง

กับกันอีกละกอเปนไดไปคุยกับยมบาลแน ๆ คนอยางอายสิงหผานการตอสูมามากแลวโวย รอยตอหน่ึงกูยังบุกแหลกนี่หวา”

เจาไหวเดินกลับไปหาสมุนคนสนิททั้งสองคน แลวกระซิบถามวา“วันน้ีกูถายยาไมใครมีแรงเลยแพเขา มึงสองคนใครก็ไดปะทะกับพี่สิงหใหกูดูหนอยเถอะวะ”เจาหนุมหนาเสี้ยมยิ้มแหง ๆ

“เห็นจะไมรับประทานละพี ่ พี่ไหวฝมือดีกวาฉันกับอายยงตั้งเปนกอง ยังถูกพี่สิงหตอนเสียหมอบชั่วเวลาสองสามนาทีเทานั้น แลวฉันจะไปสูเขาไดยังไง”

เจาไหวถอนหายใจลึก ๆ“ถาเชนนั้นเราอยูเท็กซัสไมไดแลว ขายหนาเขาโวย ไปหากินแถวหัวล ําโพงกันเถอะ หรืออยางไรอาย

ยง”เจายงวา “คอย ๆ คิดใหดีนาพี่ไหว พ่ีก็เปนเสือรายเหมือนกัน เราออกไปจากรานอายตงกอนดีกวา อีก

สักชั่วโมงคอยมาใหม ลูกปนของพี่ยังมีอีกไหมละ”“มี มีอีกตั้งกลอง”“ดีแลว กลับไปบานเอาลูกปนใสใหเต็มลูกโมแลวยอนกลับมาที่นี ่ บุกเขาไปยิงพี่สิงหอยางเผาขนเลย

โปงเดียวเทานั้นก็เสร็จพี”่ไสวยิ้มออกมาได“เออ – เขาทีดีเหมือนกัน ไปโวย ไปบานกันกอน กันจะตองสังหารพี่สิงหใหได เพ่ือเราจะไดไถพวก

พอคาแถวน้ีตอไป ถาปราบพี่สิงหไมได พี่สิงหก็จะเปนเจาถิ่นที่นี่ตามเดิม”คร้ันแลวไสวก็พาสมุนคนสนิททั้งสองคนออกไปจากรานเถาแกตง เหตุการณสงบลงแลว กิมหงวน

กลับมาน่ังรวมโตะกับคณะพรรคพวกของเขาตามเดิม ผูที่มุงดูการปะทะกันที่หนารานก็แยกยายกันไป ผูที่อยูในรานตางน่ังโตะด่ืมเหลารับประทานอาหารกันตอไป เถาแกตงรีบเขามาหาเสี่ยหงวน

“เฮียสิงหเด็ดขาดเลยครับ ลวดลายยังดีมาก อายไหวนี่แหละครับ มันก ําลังจะตั้งตัวเปนหัวหนานักเลงที่น่ี เฮียเหน่ือยไหมครับ”

กิมหงวนเหนื่อยแทบขาดใจตาย แตตองสงวนทาทีไว“เปลา ไมเหนื่อยเลยเถาแก อีกรอยคนยังสูได เรียงหนาเขามาเถอะ เร่ืองชกกันหรือยิงฟนอ๊ัวไมเคยหนี

ใคร ตอใหอายไหวมันลากปนใหญหนากระทรวงกลาโหมมายิงอั๊ว อั๊วก็ไมกลัว”เถาแกตงยิ้มแปน“นอกจากพวกอายไหว ยังมีนักเลงแปลกหนามาเดินวนเวียนหนารานผมอีกพวกหนึ่งครับ ถายังไงเฮีย

สิงหตองชวยผมนา”นิกรพูดเสริมข้ึน“ไวใจเถอะนา ใครมารีดมาไถลื้อ หรือมาอาละวาดท่ีน่ี อ๊ัวจะเอาลูกระเบิดมือเหว่ียงมันเอง เร่ืองยิงฟน

อั๊วแนนาเถาแก ลอกนัจนเหงือกแหงยังไหว อา – ขอไกตอนอีกสักจานซีนะ เบียรเยน็ ๆ สักขวด เหลาอั๊วไมใครชอบ”

เกาแกตงยิ้มแปน“ไดครับ ๆ ผมจะไปเอามาใหเดี๋ยวนี้” พูดจบเขาก็เดินไปจากที่นั้น

คณะพรรคสี่สหายตางมองดูหนากันแลวยิ้มใหกัน พล พัชราภรณ กลาวชมเชยอาเสี่ยกิมหงวน“ลวดลายแกยังดีอยูนี่หวา”อาเสี่ยหัวเราะ“มีแตลวดโวย ลายหมดไปนานแลว ที่กันชนะก็เพราะอายหมอนั่นมันชกมวยเปะปะแบบมวยวัด”พลวา “แตตอนท่ีแกเอาหัวพุงชนมันเพ่ือแยงปนพกจากมัน กันต่ืนเตนมากทีเดียว นึกวาแกถูกยิงเสีย

แลว”ดร. ดิเรก ฯ เห็นพองดวย“ออไร อายหงวนของแกแนมาก สมกับที่เปนเฮียสิงหนักเลงใหญ อายไหวแพอยางยับเยินทีเดียว ถา

เปนการชกมวยบนเวทีก็ตองเรียกวาแพ เค.โอ.”เจาคุณปจจนึก ฯ กลาวขึ้นเปนงานเปนการ“พวกเราไมควรจะโอเออยูที่น่ีใหนานนัก อายไหวจะไปพาพรรคพวกมาลอมกรอบเลนงานเราก็ได

หรือมิฉะนั้นถาต ํารวจรูวามีการปะทะกันขึ้นที่นี่ก็จะมาสอบสวน และจับไอหงวนไปโรงพัก”อาเสี่ยลืมตาโพลง กลาวขึ้นดวยเสียงหนักแนน“ผมอยากจะรูนักวาต ํารวจคนไหนจะกลามาจับอายสิงห”ทานเจาคุณทํ าหนาชอบกล“ออ – นี่แกกลายเปนนายสิงหนักเลงใหญไปแลวหรือนี”่เจาแหวหัวเราะกาก พูดเสริมขึ้นทันที“รับประทานเหมือนพ่ีสิงหจริง ๆ ครับ ผมคิดวาถาอาเสี่ยดอดไปที่บานพี่สิงห เมียพี่สิงหก็คงนึกวาอา

เสี่ยเปนพี่สิงหผัวของหลอน จะทํ าอะไรก็คงไมวา”เสี่ยหงวนขมวดคิ้วเขาหากัน“เอ – ชักใจไมดีเสียแลวโวยอายแหว ถาเผื่ออายสิงหมันแอบไปหานวลลออที่บานเราละ เมียกันเขาใจ

วาเปนกันก็คงเสร็จมันเทาน้ัน”ดร. ดิเรกหัวเราะชอบใจ“โน – คนเราถึงแมจะเหมือนกัน แตกลิ่นมันผิดกันวะ ในที่มืดมนุษยเราจะจ ํากลิ่นผัวหรือกลิ่นเมียของ

ตัวไดดี”กิมหงวนยิ้มใหนายแพทยหนุม“เออ – แกพูดยังงี้คอยยังชั่วหนอย อยางคุณอาถาทานมีเมีย เมียของทานคงจ ํากลิ่นทานไดแมนย ําเชียว

นะหมอ”เจาคุณปจจนึก ฯ ท ําคอยน“เด๋ียวก็เจอขวดเหลากบาลแบะเทาน้ันเอง”

ทันใดนั้น ชายฉกรรจ ๓ คน ซ่ึงเดินผานไปมาหนารานเถาแกตงในตอนหัวค่ํ า ไดพากันเขามาในราน และตรงมานั่งที่โตะวางใกล ๆ กับโตะของคณะพรรคสี่สหาย เจาหนุมรางใหญรองตะโกนเรียกคนรับใชเสียงล่ัน

“เฮย – บอยโวย”ลูกนองของเถาแกตงคนหนึ่งรีบเขามาหาในทาทางเกรงกลัว เพราะชายหนุมกลุมนี้แตละคนลักษณะทา

ทางบอกวาเปนนักเลงเต็มตัว“ตองการอะไรบางครับ”ชายหนุมหนวดงามยิ้มใหบอย“เอาเฮโรอินมาสามหลอดกอน”หนุมไหหล ําสะดุงเฮือก“แฮะ แฮะ ที่นี่ไมมีขายหรอกครับ”ชายรางใหญตวาดแวด“ไมมีก็ไปหาซื้อมาซ ี หลอดละเทาไหรไมตองพูดเร่ืองราคา แลวคิดบิลกับอั๊ว เร็ว – ไปหามา ไมยังงั้

นพวกอ๊ัวอาจจะพังรานล้ือก็ได อ๊ัวน่ีแหละโวย นายโพนักเลงใหญบานทวาย”ลูกจางของเถาแกตงยกมือไหวประหลก ๆ“ขอโทษครับ ผมไมสามารถจะหาเฮโรอินมาใหได แลวก็ถึงหามาได พวกเฮียนั่งสูบในรานผม โปลิศ

ผานมาเห็นเขา พวกผมก็พลอยถูกจับไปดวย”ผูที่อางตัวเปนจอมอันธพาลบานทวายหัวเราะลั่น“อั๊วลอลื้อเลนนะนองชาย นักเลงสูบเฮโรอินจะไปสูกับหมาที่ไหนวะ ถูกเขาบีบเบา ๆ ก็งอยกระรอก

แลว ไปเอาเบียรมาใหอ๊ัวสองขวด เนื้อสันสลัดผัก แลวก็หมี่กรอบอยางละจาน พวกอั๊วไมเคยมาเที่ยวแถวนี้เลย ในตรอกนี้เขาวามีนักเลงไมใชหรือ”

“ยังไงก็ไมทราบครับ”“ล้ือไมตองปดอ๊ัว ใครเปนนักเลงคุมรานน้ีบอกมาดี ๆ พวกอั๊วชอบกระทืบนักเลงตางถิ่นวะ ไป – ไป

เอาเบียรมากินกอน”คณะพรรคสี่สหายกับอันธพาลทั้ง ๓ ตางน่ังจองมองดูหนากันตลอดเวลา จนกระทั่งลูกจางของเถาแก

ตงยกเบียรมาเสิฟใหพวกนักเลงบานทวาย อาเสี่ยกิมหงวนกลาวกับพลเบา ๆ“นากลัวจะมีเร่ืองวะ รูสึกวาอายโตะน้ันมันมองดูเราคลายกับตองการเอาเร่ืองกับเรา เชือดลูกกระเดือก

มันท้ิงเสียรึ”“แกท ําไดหรือ” พลถามเสี่ยสงวนสั่นศีรษะ“ไมไดหรอก พูดเลนโก ๆ อยางน้ันเอง”

ชายฉกรรจทั้งสามคนมองดูหนาคณะพรรคสี่สหาย แลวกระซิบกระซาบวิพากษวิจารณกันตลอดเวลา จนกระทั่งคนรับใชยกจานหมี่กรอบและเนื้อสันสลัดผักมาให อาเสี่ยกิมหงวนถูกมองหนาบอย ๆ ก็เร่ิมฮึดฮัดไมพอใจ แตพลคอยหามไวไมอยากใหมีเรื่อง

“มองยังง้ีหมายความวาตองการลองดีกับเราน่ีหวา” เสี่ยหงวนพูดเสียงกราวพลวา “ชางเขาเถอะนา หนาแกอาจจะเหมือนหนาลูกเขาก็ได”กิมหงวนสะดุงเฮือก“แลวกัน พวกเดียวกันแท ๆ ไงพูดยังงี้ละโวย” พูดจบก็หันมาทางนายจอมทะเลน “อายกร แกแสดง

เค้ียวแกวอวดอายพวกโตะน้ันหนอยเถอะวะ”นิกรกลืนนํ้ าลายเอ๊ือก“เคี้ยวแกวเหลาอยางเคี้ยวขนมนะเรอะ”“เออ”นิกรหัวเราะ“ปากคอของฉันก็แดงเถือกเทาน้ันเอง เอายังงี้ดีกวา กันจะไปสัมภาษณเขาสักหนอยวา ที่เขามองพวก

เราบอย ๆ นะเขาจะเอาเร่ืองหรือเอาเลือด ผิดนักก็ตีกันแหละวะ กันชักคึกคักแลว”พลกลาวหามนิกรทันที“อยาหาเรื่องนาอายกร การมองหนากันหามกันไมได เขาไมไดวาอะไรเราเลย ถาไมอยากใหใครเขา

มองหนาก็อยาออกจากบาน”ดร. ดิเรก ฯ เห็นพองดวย“ออไร ฝรั่งมองหนากันเขาไมถือ”นิกรหันมาตวาดนายแพทยหนุม“แตคนไทยถือโวย เราถือวาเปนการดูหมิ่นทาทายกัน”ดร. ดิเรก ฯ ยิ้มเล็กนอย“ถางั้นตามใจแก อยูดี ๆ ไมวาดี อยากใหเขากระทืบแกก็ตามใจ อยากจะเอาเรื่องกับเขาก็เอาซ ี แลวฉัน

จะหามแกกลับไปท ําแผลที่บาน”นิกรลุกขึ้นอยางองอาจ เดินเขาไปที่โตะชายหนุมทั้งสาม แลวถือวิสาสะนั่งลงบนเกาอี้เหล็กตัวหนึ่ง

เขายิ้มใหเฮียโพแลวกลาววา“ชวยอธิบายหนอยเถอะเพื่อน เทาท่ีพวกแกน่ังจองมองดูพวกเรานะ มีความประสงคอะไรหรือ แก

มองเราอยางมิตรหรือศัตรู”โพยิ้มแคน ๆ“ไดทั้งนั้น”

“อาว...ถายังงั้นดวลปนกันตัวตอตัวดีไหม”“ออ ตกลงเพื่อน ที่ไหนละ ยิงกันที่นี่จะไปถูกคนอื่นเขา ท ําใหเขาเดือดรอนเปลา ๆ คนจริงอยางแก

กันอยากเจอมานานแลว ไปวัดดอนเมืองเปนยังไง ยิงกันที่นั่น”นิกรน่ิงคิด“ไกลไปหนอย ไปยิงกันหนากองปราบสามยอดดีกวา ใครชนะจะไดเขาหองขังไปเลย” พูดจบนิกรก็

ยกแกวเบียรของโพข้ึนด่ืมอ้ัก ๆ จนหมดแกว แลววางแกวลงบนโตะตามเดิม“อาว” เฮียโพอุทานอยางโมโหแกมขบขัน “น่ีมันเบียรของกันโวย”นิกรทํ าตาเขียวเขาใส“รูแลว นักเลงตวักตะบวยอะไรวะ หวงกระทั่งเบียรแกวเดียว เราเปนนักเลงก็ท ําใจใหกวางขวางหนอย

ซีเพื่อน” พูดจบนิกรก็หยิบชอนตักหมี่กรอบใสปากเคี้ยวกินอยางหนาตาเฉย แลวพูดกับโพ “ลื้อเปนใครนองชาย”

“กันช่ือโพ นักเลงแถวบางรักบานทวายรูจักกันด ี แลวแกละเปนใคร”นิกรทํ าหนาเครียด“กันคือเสือกอน มือปนผูมีสมญาวา อายเสือปนคด”“ไหงยังงั้นละ” โพถามยิ้ม ๆ“เพราะกันใชปนที่ปากกระบอกคดเกือบเปนครึ่งวงกลมยิงคูอริของกัน”สมุนของโพคนหน่ึงหัวเราะล่ัน พูดเสริมขึ้นทันที“แลวมันจะถูกหรือพี่ชาย”“อาว” นิกรอุทาน “ถาถูกเขาตายอั๊วก็ติดคุกนะซ ี อั๊วเปนมือปนมานานแลว ไมเคยติดคุกเลย โมโหข้ึน

มาควักปนยิงเปรี้ยง แตปากกระบอกปนมันคดไมปรากฏวาอั๊วยิงถูกใคร”เจาโพกระซิบกระซาบถามนิกร“คนสูงชะรูดสวมแวนตาขอบกระนะ ลูกพี่ของแกใชไหม พี่ชาย”นิกรพยักหนารับสมอางวาเปนลูกพี่ของเขา“ถูกแลว เขาคือพี่สิงห จอมอันธพาลในถิ่นนี ้ แตลาไปติดคุกเสียสิบป เพิ่งออกมาจากคุกบางขวางเมื่อ

เชาน้ีเอง”โพซอนยิ้มไวในหนา“เพื่อความปลอดภัย แกพาเขากับเพื่อน ๆ ไปเสียจากที่นี่ดีกวา”นายจอมทะเลนลืมตาโพลง“แกหมายความวากระไร”โพหัวเราะเบา ๆ เปลี่ยนบทบาทเปนสุภาพบุรุษทันที

“หมายความวา ถาอายสิงหตัวจริงมาพบเขา อาเสี่ยกิมหงวนกับคุณพล, คุณหมอดิเรก, ทานเจาคุณปจจนึก ฯ และตัวของคุณอาจจะถูกอายสิงหกับพรรคพวกฆาตายก็ได ผมไดขาววาอายสิงหมีระเบิดมือและปนพก ๑๑ มม. อา – ขอโทษนะครับ ถาผมแสดงกิริยาวาจาลวงเกินคุณไปบาง”

นิกรนั่งตะลึง มองดูหนาโพอยางแปลกใจ“คุณเปนใครกันแน แตคุณคงไมใชนายโพนักเลงใหญบานทวาย”โพหัวเราะเบา ๆ“ผมคือนายรอยตํ ารวจโทสมประสงค แหงกองปราบปรามสามยอดครับ สองคนนี่เปนนายสิบที่กอง

ลูกนองผมเอง ที่คุณทายิงกับผมหนากองปราบเมื่อกี้นี้ตกลงครับ”นิกรสะดุงโหยง“แฮะ แฮะ ผมลอเลนนะหมวด บอกแลววาปากกระบอกปนของผมมันคด ผมจะยิงผูหมวดถูกได

อยางไร อา – ทํ าไมผูหมวดรูจักพวกเราละครับ”ร.ต.ท. สมประสงคยิ้มใหเขา“นายตํ ารวจทุกคนไดรับค ําสั่งใหคอยคุมครองคณะของคุณครับ ในฐานท่ีคุณหมอเปนนักวิทยาศาสตร

ผูยิ่งใหญ สรางอาวุธใหกองทัพของเรา และพวกคุณไดรวมงานกับทาน นายต ํารวจจึงตองจํ าหนาพวกคุณได ถึงแมอาเสี่ยจะมีรูปรางหนาตาคลายอายสิงห บุคลิกก็แตกตางกัน เพราะอายสิงหเปนกุย และอาเสี่ยเปนสุภาพบุรุษ กิริยาวาจาจะเหมือนกันไมได ผมไดรับคํ าสั่งจากผูกํ ากับใหมาจับพวกอันธพาลแถวน้ี เราก็ปลอมตัวแบบอันธพาล มาทาทายนักเลงประจ ําถิ่น แตอายพวกน้ีมันนกรูครับ ถามีคนแปลกหนามาทาทายมัน มันก็ตองเฉลียวใจวาเปนตํ ารวจ เราก ําลังพยายามกวาดลางพวกอันธพาลใหหมดสิ้นครับ”

นิกรนิ่งฟงดวยความสนใจ“แลวผูหมวดมาคอยจับอายสิงหหรือเปลา”“เปลาครับ เพียงแตมาสังเกตการณเทานั้น ถาอายสิงหมาที่นี่ และเปดฉากอาละวาดหรือรีดไถใครผมก็

จะจับมัน ถามันไมไดท ําผิดกฎหมาย เราก็จับมันไมได”นายจอมทะเลนพยักหนารับทราบ“หมวดทราบหรือเปลาครับวา อายสิงหไดอาฆาตพยาบาทเจาของรานน้ีวา ถาพนโทษเมื่อไรมันจะมา

ฆาลางแคนเถาแกตง ในฐานท่ีเปนพยานใหตํ ารวจ ท ําใหมันตองติดคุกถึงสิบป”ร.ต.ท. สมประสงคหัวเราะเบา ๆ“ผมเชื่อวาอายสิงหไมกลา นอกจากจะมาขูเอาเงินเทาน้ัน”ทันใดน้ันเอง เจาไหวหรือไสวก็บุกพรวดพราดเขามาในรานในทาทีอันรอนรน มันตรงเขามาหยุดยืน

หางจากโตะของคณะพรรคสี่สหายเพียงสองเมตร และแลวไสวก็ลวงกระเปากางเกงกระชากปนพกรีวอลเวอร ๙ มม. ออกมาเพ่ือจะสังหารโหดเส่ียหงวน โดยวิธีรัวกระสุนเขาใส

กอนที่เสี่ยหงวนจะไปทัศนาจรเมืองผี ร.ต.ท. สมประสงคไดเผนพรวดลุกขึ้นยืน และกระโดดเขาตวัดรัดคอเจาไหวไว ซึง่เปนการกระทํ าอยางรวดเร็วฉับพลันย่ิง มือซายล็อคไสว มือขวาจับขอมือวายรายหนาเห้ียมบิด แลวใชเขากระแทกแขนขวาของไสว ทํ าใหไสวไดรับความเจ็บปวดอยางยิ่ง ปลอยปนพกคูมือรวงลงบนพื้นทันที

ตํ ารวจนอกเคร่ืองแบบทั้งสองคนรีบลุกขึ้นว่ิงเขาไปชวยผูบังคับหมวดของเขาจับมือปนทามกลางความตื่นเตนของคณะพรรคสี่สหายและทุกคนที่แลเห็นเหตุการณตอนนี้

มิโดใหมเอ่ียมคูหน่ึงของนายสิบตํ ารวจนอกเคร่ืองแบบคนหนึ่งลั่นฉับเขาใหที่ขอมือเจาไสวทั้งสองขาง ดาวรายดวงใหมซึ่งเพิ่งจะมีแสงก็หมดอิสรภาพ ร.ต.ท. สมประสงคกมลงยึดปนพกของผูตองหาไว

อีกคร้ังหน่ึงท่ีหนารานของเถาแกตงมีประชาชนหญิงชายยืนมุงกันแนนไปหมด ตางพูดกันแซดวาไสวถูกตํ ารวจนอกเคร่ืองแบบจับ ขณะที่ไสวก ําลังจะยิงเฮียสิงห ขณะนี้เถาแกตงขึ้นไปพัดใหเมียของเขา หลอนใชใหลูกชายคนเล็กลงมาตาม บอกวาหลอนรอนนอนไมหลับ ขอรองใหนายตงขึ้นไปชวยพัดและบีบนวดเสนสายใหหลอนบาง เถาแกตงมัวแตตั้งอกตั้งใจโบกปดพัดวีใหเมียของเขา จึงไมรูวาตํ ารวจกองปราบปรามนอกเคร่ืองแบบจับกมุตัวไสว ขณะพยายามจะยิงอาเสี่ยกิมหงวนมหาเศรษฐีแหงประเทศไทย

เจาไหวมองดูเส่ียหงวนดวยความอาฆาตมาดราย“พี่สิงหไมใชลูกผูชาย” มันพูดเสียงกราว “พี่สิงหเลนยืมมือต ํารวจมาเลนงานผม มายผมก็ฆาพี่สิงหได

แลว”ร.ต.ท. สมประสงคหัวเราะอยางขบขัน เขายกมือตบบาผูตองหาแลวพูดพลางหัวเราะพลาง“ลื้อเขาใจผิดอยางนาสงสาร สุภาพบุรุษผูนี้ไมใชอายสิงหจอมอันธพาลหรอกโวยพี่ชาย ทานคืออาเสีย่

กิมหงวนมหาเศรษฐีแหงประเทศไทย หรือพันโทกิมหงวน ไทยแท นายทหารพิเศษของกองทัพบก แกมองดูซองบุหร่ีทองคํ าฝงเพชรที่วางอยูบนโตะนั่นซ ี น้ํ าหนาอยางนายสิงหจะเอามาจากไหน ถึงหนาตาคลายกัน แตหุนก็ผิดกัน อาเส่ียสวมเส้ือเช้ิตตัวหน่ึงราคาต้ัง ๒๐๐ กางเกงเสิทราคาแพง ผูกนาฬิกาเรือนทองสวมแหวนเพชรเม็ดเบอเริ่ม ใสสรอยคอโตเกือบเทาโซผูกลิงเห็นไหมละ” พูดจบเขาก็เดินเขามาหาเสี่ยกิมหงวน “อาเสี่ยครับ ประเดี๋ยวอาเสี่ยกับทุกทานที่นั่งรวมโตะกันนี ้ โปรดไปพบผมที่กองปราบสามยอดนะครับ ผมคือนายรอยตํ ารวจโทสมประสงคครับ”

กิมหงวนยิ้มแหง ๆ“ครับ – ครับ อีกสักครูเราจะตามไป คุณเปนนายตํ ารวจก็ไมยักบอก ผมนึกวาเปนนักเลงหรือนักแซง

เสียอีก”ผูบังคับหมวดกองปราบปรามหันไปรองเรียกลูกจางในราน“เฮ – เอาบิลมาเก็บเงิน”อาเสี่ยพูดเสริมขึ้น

“เชิญเถอะครับผูหมวด ผมจัดการใหเอง ผมจะไมลืมเลยวาผูหมวดไดชวยชีวิตผมไว มายผมก็มองเทงไปแลว อา – เอาตัวอายเวรน่ีไปเถอะครับ รายกาจมาก มีอยางที่ไหน จะยิงผมก็ไมเปดโอกาสใหผมตอสู อยางนี้ไมใชลูกผูชาย”

ทามกลางเสียงวิพากษวิจารณจอกแจกจอแจ ตํ ารวจกองปราบปรามนอกเคร่ืองแบบท้ัง ๓ คนตางควบคุมตัวเจาไสวออกไปจากรานอาหารของเถาแกตง คณะพรรคสี่สหายกับเจาคุณปจจนึก ฯ และเจาแหวคงรวมด่ืมเหลาและสนทนากันตอไป

เถาแกตงกระหืดกระหอบลงมาจากชั้นบนอยางรีบรอน เมื่อลูกจางคนหนึ่งขึ้นไปรายงานใหเขาทราบวา พี่สิงหหรือเฮียสิงหน้ันความจริงคืออาเสี่ยกิมหงวนมหาเศรษฐีอันดับหน่ึงของประเทศไทย แลวเลาเรื่องไสวบุกเขามาจะยิงเสี่ยหงวน แตตํ ารวจนอกเครื่องแบบชวยปองกันอาเสี่ยไวไดและจับไสวไปกองปราบแลว

นายตงเดินเขามาที่โตะคณะพรรคสี่สหาย แลวหยุดยืนจองมองดูกิมหงวนดวยความประหลาดใจยิ่ง ถึงแมเขาไมรูจักอาเส่ียมาแตกอน เขาก็รูดีวามหาเศรษฐีที่กลาฉีกธนบัตรทิ้งเลนทีละหมื่นสองหมื่นอยางหนาเฉยในเมืองไทยเรานั้นมีอยูเพียงคนเดียว คืออาเสี่ยกิมหงวนนักธุรกิจผูยิ่งใหญคนนี้

“อาเส่ีย...” เถาแกตงคราง “ผมเพิ่งรูความจริงจากลูกจางของผมเดี๋ยวนี้เองวาอาเสี่ยไมใชเฮียสิงห”กิมหงวนหัวเราะชอบใจ“เถอะนา อั๊วเปนใครก็ไดไมส ําคัญ”เถาแกตงขมวดคิ้วยน“ส ําคัญซีครับเสี่ย เมื่อเสี่ยไมใชเฮียสิงหเสี่ยก็ตองจายเงินคาเหลาคาอาหารใหผม กรุณาเถอะครับผมคิด

เพียง ๕๐๐ บาทเทานั้น ตราขาวเขาไปตั้งสองขวดแลว กับขาวที่สั่งมาก็ลวนแตของด ีๆ”นิกรพูดขัดข้ึน“เถาแกเต็มใจเลี้ยงพวกเราไมใชหรือ”“โธ – ผมเขาใจผิดนี่ครับ ผมนึกวาอาเส่ียเปนเฮียสิงหจริง ๆ ไมนาจะเหมือนกันถึงอยางนี้เลย”เสี่ยหงวนยิ้มใหนายตง“เอาเถอะ อ๊ัวจะจายเงินให เงิน ๕๐๐ บาท เรื่องเล็กวะ อยางมากขนหนาแขงอั๊วรวงไปเพียงเสนเดียว

ไปเอาของหวานมากินเถอะ ไอสครีม ๖ ถวย แลวก็องุนแชนํ ้าแข็งสักกระปอง หรือกลวยหอมเนยแข็ง เร็ว ๆ หนอยนะ ประเดี๋ยวพวกอั๊วจะตองไปพบกับต ํารวจเขาท่ีกองปราบสามยอด”

“ครับ ผมจะใหเด็กจัดมาใหโดยเร็ว ขอบคุณนะครับ ผมต่ืนเตนดีใจมากท่ีผมไดเห็นมหาเศรษฐีของประเทศไทย”

“เปลา อ๊ัวไมไดร่ํ ารวยอะไรนักหรอก มีเงินสดอยูในแบงคราว ๗๐ ลานเทานั้น หลักทรัพยของอ๊ัวอีกประมาณ ๒๐๐ ลาน พอมีพอกินไปวัน ๆ”

“ถุย” นิกรรองลัน่ “อยางน้ีเขาเรียกวาถอมตัวแบบอวดโมโวย”

เถาแกตงเดินยิ้มกริ่มไปทางหลังราน เขาดีใจอยางยิ่งที่กิมหงวนตกลงจะจายคาอาหารและคาเหลาใหเขาโดยดี แสดงวาสุภาพบุรุษยอมไมคดโกงใคร

ท่ีนอกถนนใหญคือถนนเยาวราชชายฉกรรจในวัยกลางคนรูปรางสูงชะลูดใบหนาคลายเสี่ยหงวนคนหน่ึงกํ าลังเดินขามถนนตรงมาที่

ตรอกขางหางแปซิฟค ชายผูน้ีคือสิงหจอมอันธพาลน่ันเองสิงหบุกมาในถิ่นเดิมของเขาตามล ําพังโดยไมมีสมุนติดตาม ดาวรายแตงตัวแบบสุภาพชน สวมกางเกง

สีกากีราคาถูก ๆ เชิ้ตฮาไวตาหมากรุกปลอยเอวทับขอบกางเกง แตเขาไมไดสวมแวนตาขอบกระเหมือนอาเส่ียกิมหงวน ทาทางของเขาเหมือนสุภาพบุรุษคนหน่ึง แตเขาคือเพชฌฆาตหรือปศาจรายผูมีจิตใจเห้ียมโหดผิดมนุษย สิงหโปรดปรานการตอสูมากไมวาจะหมัดลุน ๆ มีดไมหรือปน เขาเคยฆาคนมาหลายศพแลว เปนฆาตกรโหดท่ีเฉลียดฉลาด ฆาคนโดยไมทิ้งหลักฐานไวใหต ํารวจ เขาเชี่ยวชาญในการรีดและไถอยางยิ่ง

สิงหหยุดยืนที่รานขายบุหร่ีแผงลอยปากซอยน้ันแลวมองดูชาวจีนในวัยกลางคนซึ่งกํ าลังนับธนบัตรอยู มีธนบัตรชนิดตาง ๆ อยูในมือเจาของรานขายบุหร่ีประมาณ ๑,๐๐๐ บาท

ยอดดาวรายถือวิสาสะเอื้อมมือกระชากเงินจากมือชาวจีนผูนั้นมายัดใสกระเปาเสื้อเชิ้ตฮาไวของเขา“ขออ๊ัวไวใชเถอะวะ”เจาของรานขายบุหรี่เงยหนาขึ้นมองดูจอมอันธพาลแลวท ําทาจะตะโกนเรียกโปลิศตามระเบียบ แตพอ

เห็นหนาสิงหอยางถนัดเขาก็สะดุงสุดตัว“ไอยา เฮียสิงหหรือ”“เออ – อ๊ัวเอง สิบปที่เราไมเคยพบกัน ลื้อเปนยังไงบาง อาเฮ็ง”นายเฮ็งสั่นศีรษะ“ไมเปนไร อ๊ัวสบายดี ไมมีใครมาไถเงินและขอบุหรี่อั๊วฟร ีๆ”“อาว พูดอยางง้ีประเด๋ียวก็เกิดยิงกันข้ึนเทาน้ันเอง หยิบควันละเอียดสงมาซองซิ อั๊วไถเงินไถบุหรี่ลื้อ

แตอ๊ัวก็ใหความคุมครองลื้อนี่หวา ใครมาขมเหงรังแกลื้ออั๊วก็จัดการให ซึ่งลื้อก็เคยเห็นฝไมลายมืออั๊วมาแลว”นายเฮ็งสงบุหรี่นอกซองหนึ่งใหจอมอันธพาลแลวกลาววา“อั๊วคิดวาลื้อรีบไปจากที่นี่เถอะเฮียสิงห วันหลังคอยมาใหม”สิงหลืมตาโพลง“หมายความวามีคนคอยเลนงานขายังง้ันเรอะอายเฮ็ง บอกขาหนอยเถอะ อายมนุษยหนาไหนวะที่มัน

จะกลาลบเหลี่ยมลูบคมขา”นายเฮ็งฝนหัวเราะ“หนาตาก็เปนโปลิศเราดี ๆ น่ีเอง แตไมไดแตงเคร่ืองแบบ”

นักเลงใหญสะดุงเฮือกหนาถอดสีทันที“ตํ ารวจ”“เออ กองปราบเสียดวยเฮียสิงห ไมใชตํ ารวจธรรมดา เมื่อกี้มาลากคอนักเลงที่นี่ไปคนหนึ่งแลว”“จับใครไปวะ” สิงหถามโดยเร็ว“อายไหวไงละ เฮียรูจักไหม”“ออ – ทํ าไมจะไมรูจัก อายไหวนองอายแหวงลูกตาหวิงกวนกัญชา เม่ือตอนอ๊ัวแจกการดเพ่ือนฝูงขอ

อํ าลาไปติดคุก ๑๐ ป อายไหวเพ่ิงรุนหนุมอายุ ๒๐ เทาน้ัน ดีแลวที่มันถูกจับ อายไหวมันก ําลังวางแผนจะเลนงานอ๊ัวโวยอาเฮ็ง”

นายเฮ็งวา “เฮียเช่ืออ๊ัวเถอะ เฮียกลับไปเสียกอนดีกวา ตํ ารวจนอกเคร่ืองแบบคงมีอยูในตรอกน้ีหลายคน”

จอมอันธพาลนิ่งคิด“อั๊วตั้งใจมาไถเงินเถาแกตงวะ ไถสักสามสี่หมื่นบาท แลวอั๊วจะหลบหนีไปตางจังหวัด กรุงเทพ ฯ นะ

อยูไมได เพราะอ๊ัวรูดีวาตํ ารวจลาตัวพวกนักเลงอันธพาลทุกวัน อา – อ๊ัวฝากของไวหนอยเถอะวะเฮ็ง อ๊ัวจะเขาไปพบเถาแกตงเดี๋ยวเดียวเทานั้น พอไดเงินก็จะรีบออกมา” พูดจบสิงหก็ลวงกระเปากางเกงหยิบวัตถุกอนกลมมีสีดํ ากอนหน่ึงออกมาสงใหนายเฮ็งอยางหนาตาเฉย “เร็ว เก็บไว เด๋ียวใครเห็นเขา”

นายเฮ็งนัยนตาเหลือก เขารองขึ้นสุดเสียง“ลูกระเบิด...ออย...” แลวเขาก็เปนลมคอพับหมดสติอยูบนเกาอ้ีตัวน้ันจอมอันธพาลยิ้มแคน ๆ เก็บระเบิดมือใสไวในกระเปากางเกงตามเดิมแลวเดินเขาไปในตรอก สิงหแวะ

เยี่ยมชาวจีนพรรคพวกของเขาสองสามคน ซ่ึงต้ังรานขายอาหารและเคร่ืองด่ืมอยูในซอยน้ี อันเปนเหตุใหเขาไดรูความจริงวา มีใครคนหน่ึงซ่ึงมีรูปรางหนาตาคลายเขาอวดอางตัววาเปนเขา ทํ าใหเถาแกตงและใคร ๆ หลงเช่ือวาเจาหมอนั่นคือสิงห พรรคพวกของสิงหที่เลาใหฟง หมายถึงอาเสี่ยกิมหงวนนั่นเอง ไมตองสงสัยวาสิงหจะเดือดดาลสักเพียงใด

ในที่สุด สิงหก็ปรากฏตัวขึ้นที่หนารานขายอาหารของเถาแกตง ซึ่งตามเวลาที่กลาวนี้นายตงก ําลังนํ าบิลเงินสดมามอบใหเสี่ยหงวน และนิกรขอใหเถาแกตงคิดรายละเอียดใหเขาฟง

ดร. ดิเรกแลเห็นสิงหยืนเทาเอวอยูหนารานเขาก็จองมองดวยความต่ืนเตนแลวบอกเส่ียหงวนทันที“อายหงวน แกดูเจาหมอน่ันท่ียืนอยูหนารานซีวะ รูปรางเหมือนแกราวกับลูกฝาแฝด คงเปนเฮียสิงห”เถาแกตงเย็นวาบไปหมดทั้งตัว หันขวับไปทางหนารานแลวนายตงก็ตกใจแทบช็อค ใบหนาของเขา

ซีดเผือดเหมือนแผนกระดาษ ความรูสึกรักตัวกลัวตายบังเกิดขึ้นแกเขาอยางลนพน ในที่สุดเขาก็ขอรองเสี่ยหงวนใหชวยเหลือเขา

“อาเสี่ยครับ ชวยชีวิตผมดวย คนนี้แหละครับคือเฮียสิงห เขาตองเลนงานผมแน ๆ ชวยผมดวยครับ”

เสี่ยหงวนภาคภูมิใจอยางยิ่งที่เถาแกตงเชื่อฝไมลายมือของเขาถึงกับมอบชีวิตใหเขาคุมครอง“ตกลงเถาแก อั๊วจะไมยอมใหอายสิงหท ําอะไรล้ือเปนอันขาด เอา – เอาเงินคาเหลาคาอาหารไปเสีย

กอน”นายตงสั่นศีรษะ“ไมตองครับ ผมใหกินฟรี ออย...มันเดินเขามาแลวครับ นัยนตามันดุเหลือเกิน”จอมอันธพาลเดินร่ีเขามาหยุดเบื้องหนาคณะพรรคสี่สหายแลวมองดูหนาอาเสี่ยกิมหงวนดวยความ

ประสงคราย“แกเปนใครวะ”อาเสี่ยยักคิ้วให“กันชือ่สิงหหรือเฮียสิงห ใคร ๆ ก็รูจักกันทั้งนั้น แลวแกละเปนใคร ถามาสมัครเปนมือปนของกันละ

กอเสียใจนะ กันมีอยู ๕ คนนี่เพียงพอแลว”สิงหเคนหัวเราะ ยกมือชี้หนากิมหงวน“แกนักเลงชั้นสวะ แกมาเท่ียวอวดอางใหผูคนเขาใจผิดวาแกเปนกัน เพราะแกมีรูปรางคลาย ๆ กัน กัน

นี่แหละโวย คืออายสิงหเจาถิ่นนี”้เสี่ยหงวนถอดแวนตาขอบกระออกโยนไปใหเจาแหวเก็บรักษาไวเหมือนเชนเคยแลวกลาวกับสิงหวา“กันไมไดอวดอางเพ่ืออาศัยบุญบารมีของแกหรอกอายเพ่ือนเกลอ ชื่อสิงหไมไดมีลิขสิทธิ์โวย แกชื่อ

สิงหกันก็ชื่อสิงหเหมือนกัน”“อายโกหก แกไมไดชื่อสิงห” สิงหรองคํ ารามลั่นแลวกระชากตัวกิมหงวนลุกขึ้นจากเกาอี ้ ปลอยหมัด

ขวากระแทกหนาอาเสี่ยเต็มแรงทํ าใหกิมหงวนเซแซด ๆ ออกไปไกลถึงกับลมลงกนจ้ํ าเบา สิงหหัวเราะเสียงกังวานลั่นรานทามกลางความตกตะลึงของใครตอใคร “มา ลุกขึ้นมาอายสิงหตัวปลอม กูเจาถิ่นกลับมาถิ่นของกูแลว”

เจาคุณปจจนึก ฯ รองข้ึนอยางเดือดดาล“สูมันอายหงวน สูแคตายพอแลว”อาเสี่ยพรวดพราดลุกขึ้น แลวกระโจนเขาตีเขาลอยสิงห แตสิงหเอี้ยวตัวหลบแบบหลบฉาก สวิงขวา

ถูกกานคอกิมหงวนเต็มเหนี่ยวท ําใหอาเสีย่ถลารอนออกไปอีก และยังไมทันที่กิมหงวนจะตั้งตัวติด จอมอันธพาลก็ปราดเขาตะลุมบอน รัวหมัดซายขวาเขาใสเสี่ยหงวนโดยไมนับครั้ง

ฮุคขวาอันหนักหนวงแมนย ําสงอาเส่ียลงไปนอนโกงโคงตูดโดงอยูขางโตะอาหารโตะหน่ึงพลเผนพรวดลุกขึ้นยืน“อายหงวน ลุกขึ้นสูเขา”อาเสี่ยเปลี่ยนทาโกงโคงเปนนอนควํ ่า แลวสั่นศีรษะ

“ไมไหวโวย หมัดหนักยิ่งกวาเขียวหวานเปนไหน ๆ กันยอมแพวะ”พลขยับเทาจะเตะซํ้ าแตแลวก็ไมกลาท ํา“ลูกผูชายท ําไมถึงใจเสาะอยางนี้วะ”เจาสิงหพูดโพลงขึ้นทันที“แกก็ไดพี่ชาย กันเปดโอกาสใหพวกแกเรียงหนาเขามาทีละคน”นิกรพรวดพราดลุกขึ้นยืน ปราดเขามายืนขวางหนาพล เขาเกิดกลาขึ้นมาอยางไมนาจะเปนไปได“กันเองพล ขอใหกันข่ีหัวสิงหตัวน้ีเลนหนอยเถอะวะ”จอมอันธพาลหัวเราะกาก“เขามาอายเพื่อนเกลอ แลวแกจะรูเองวาสิงหตัวนี้ไมเคยยอมใหมนุษยหนาไหนขี่หลังมัน”นายจอมทะเลนจดมวยเตนกาเขาใส ทาทางของนิกรคลาย ๆ ต๊ักแตนตํ าขาว นิกรปราดเขาชกหน่ึงสอง

แลวถอยออกมา สิงหถูกแย็บที่หนาดวยหมัดซายก็เดือดดาลไลชกนิกรอยางอุตลุด นิกรลาถอยไปรอบ ๆ รานอาหารของเถาแกตง พอไดโอกาสก็ยกเทาขวาเตะใตขาพับขางซายของสิงหเต็มเหนี่ยว ยังผลใหสิงหเสียหลักลมลงกนกระแทกพื้นดังโครม

นิกรย้ิมนอยย้ิมใหญ แลวพูดยานคาง“เปนยังไงเฮียสิงห ลุกขึ้นไหวไหมละ ถาไมไหวก็ยกมือไหวกันยอมแพเสียด ีๆ กันจะบอกความจริง

ใหแกรู กันน่ีแหละเพ่ือนคือโผน กิ่งเพชร แชมปเปยนโลกที่เพิ่งชนะเซกิมาเมื่อเร็ว ๆ น้ีเอง”“อายโกหก” สิงหตวาดลั่น “โผนเขารูปหลอและหนุมกวาแกโวย หนาตาแกเหมือนกับลิงถีบไมมีผิด”สิงหผุดลุกขึ้นยืน นิกรยามใจกระโจนเขาใสสิงห ชกดวยหมัดตรงขวาถูกปลายคางของนายจอมทะเลน

ดังสน่ัน นิกรเซถลาลมลงนอนทับรางของอาเสีย่กิมหงวนพอดี เจาแหวกลาวกับ ดร. ดิเรกเบา ๆ“รับประทานคุณหมอพอชวยนับหนอยซีครับ”“โน” นายแพทยหนุมรองลั่น “นับ ๕๐๐ มันก็ไมลุก มันเมาทั้งเหลา เมาทั้งหมัด แกไปชวยลากตัว

อายสองคนนั่นมาทางนี้หนอยซ”ีจอมอันธพาลปราบเสี่ยหงวนกับนิกรไดอยางงายดาย สิงหพยักพเยิดใหพลแลวกลาวขึ้นอยางดูหมิ่น“ถาแกคิดวา แกมีชองทางที่จะเอาชนะกันไดบาง ก็ลองดูซี เขามาซีเพื่อน เพ่ือนแกสองคนน่ันบอทา

เลยโวย โดนเขาเบาะ ๆ ไมทันนกกระจอกกินนํ ้าก็ลงนอนเสียแลว”พลยิ้มใหสิงห“ฝมือแกแนเหมือนกัน แตขอใหกันทดสอบสักหนอยเถอะ ความจริงกันไมอยากปะทะกับแกหรอก

แตวาแกชกเพื่อนของกัน ก็เทากับวาแกชกกันดวย เพราะกันตองเจ็บรอนแทนเพ่ือนกันเสมอ”พลปราดเขาปะทะจอมอันธพาลทันท ี ถึงแมพลมีรูปรางเตี้ยกวา แตชั้นเชิงมวยของพลก็อยูในเกณฑด ี

แย็ปซายของอายเสือรูปหลอถูกหนาสิงหอยางจัง ท ําใหสิงหลาถอยออกไป

สิงหเตะกราดดวยเทาซายและขวา บางทีก็ถีบยันไว พยายามตอสูอยางระมัดระวังตัว คร้ังหน่ึงเม่ือเขาคลุกกัน พลก็เหวี่ยงศอกสั้นกระแทกหนาสิงหดังฉาด และแลวสงิหก็ถูกหมัดตรงขวาของพลซวนเซออกไปชนเกาอี้ตัวหนึ่งลมลงดังโครม

เจาแหวลุกขึ้นกระโดดโลดเตนดวยความดีใจ“รับประทานเอาใหอยูหมัดครับ เจานายชกยังงี้รับประทานชื่นใจเหลือเกิน กระทืบซํ ้าซีครับ”กิมหงวนกับนิกรโงนเงนลุกขึ้นยืนอยางตุปดตุเป ตางฝายตางเขาใจผิดคิดวาอีกฝายหน่ึงเปนเจาสิงห

สองสหายจึงชกกันเองและลอกันอุตลุด ขณะนี้สิงหลุกขึ้นมาไดแลว เขากับพลหยุดปะทะกันชั่วขณะ ตางมองดูอาเสี่ยกับนิกรปะทะกันอยางซังกะตาย คือไมดุเดือดและไมต่ืนเตน ถึงแมมีความรูในวิชามวยทั้งมวยไทยและสากล สองสหายก็ไมมีแรง เนื่องจากไมเคยออกก ําลังเลย จึงชกกันเปะปะแบบมวยวัดหลับหูหลับตาเหวี่ยงหมัดเปะปะ จนกระทั่ง ดร. ดิเรกอดรนทนดูอยูไมได ก็ลุกขึ้นเดินเขาไปหามคูตอสูใหแยกกัน

“เฮ – ยูชกกับใครวะอายหงวน” นายแพทยหนุมถามพลางหัวเราะพลางอาเสี่ยท ําตาปริบ ๆ ในทาสะลึมสะลือ“ก็ชกกับอายสิงหนะซ”ีดร. ดิเรกหัวเราะกาก“แหกตาดูซิวา คูชกของแกเปนใครแน”กิมหงวนขมวดค้ิวจองมองดูนิกร ซึ่งยืนหลับตาเปาปากอยางเหน็ดเหนื่อย แลวอาเสี่ยก็สะดุงเฮือก“แลวกัน ดันชกกันเองได กร...กรโวย”นิกรยิ้มทั้ง ๆ ที่หลับตา“หือ เราชกกันเองหรือ”“อือ ขอโทษทีวะ กันนึกวาแกเปนอายสิงห” พูดจบอาเส่ียก็ควาแขนนิกรพาเดินตุปดตุเปไปน่ังท่ีโตะ

รับประทานอาหารจอมอันธพาลแหกปากหัวเราะลั่น เขามองดูสองสหายอยางขบขันแลวหันมาพยักหนากับนายพัชรา

ภรณ“มา – เพื่อน แกกับกันฟดกันตอไปเถอะ”ทั้งสองยกแขนขึ้นกราด และยางเทาเขาหากันโดยไมมีการพูดพลามท ําเพลง สิงหกับพลฟาดปากกัน

อยางดุเดือด ผลัดกันรุกผลัดกันรับตลอดเวลา คณะพรรคสี่สหายกับเถาแกตงตางเอาใจชวยพล เมื่อสิงหถูกหมัดของพลกระเด็นไป นายตงถึงกับลุกขึ้นกระโดดโลดเตน

ท่ีหนารานขายอาหารของเถาแกตง มีประชาชนหลายสิบคนยืนจับกลุมมองดูอยู สิงหสูแบบชายชาติเสอื ศอกขวาของเขาเปดแผลขึ้นที่คิ้วซายของพล แตเปนบาดแผลเพียงเล็กนอย โหนกแกมขวาของพลบวมปริแทบแตก เพราะถูกหมัด อยางไรก็ตามปากของสิงหก็ถูกหมัดของพลแตกปลิ้นเลือดไหลทะลักทั้งปากและจมูก

เวลาผานพนไป ทั้งสองก็ออนแรงลงดวยกัน พลพยายามออมก ําลังไวเขาชกสะกัดตามล ําตัวและทอง ท ําใหเสือรายกะปลกกะเปลี้ยลงไปอีก ในที่สุดสิงหก็ลาถอยไปรอบ ๆ และพลเปนฝายรุกประชิดติดพัน ไมยอมใหคูตอสูต้ังตัวติด

พลตอนสิงหเขาติดผนังตึกจนไมมีทางลาถอยไปไดอีก อายเสือรูปหลอรัวหมัดเขาใสสิงหติด ๆ กันหลายหมัด จอมอันธพาลลงไปกองอยูบนพื้นคอนกรีต โดยไมมีใครทันเห็นวาสิงหถูกหมัดอะไร พลถอยออกหางคูตอสู เดินโซเซมาท่ีเสาตนหน่ึง ยกมือเกาะเสาในทาทางเหน็ดเหนื่อยแทบขาดใจตาย

ดวยความทรหดอดทนผิดมนุษย สิงหมานะกัดฟนรวบรวมกํ าลังลุกขึ้นนั่ง แลวคลานไปที่โตะตัวหนึ่ง เกาะโตะพยุงกายลุกขึ้นยืน เขาจองตาเขม็งมองดูพลราวกับจะกินเลือดกินเน้ือ

“กันแพแก...” เขาพูดพลางหายใจถี่เร็ว “แกเปนคนแรกที่ทํ าใหกันสิ้นลายนักเลง กันตั้งใจจะกลับมาเปนเจาถิ่นที่นี ่ แตกันจะอยูอยางไร เพราะไมมีใครเชื่อถือในฝมือของกันแลว ฉะนั้นกันจะตองไปหากินถิ่นอื่น แตวา กอนที่กันจะจากไปกันจะตองฆาแกเสีย”

จอมอันธพาลเลิกชายเสื้อเชิ้ตฮาไวขึ้น กระชากปนพกที่เหน็บไวใตเข็มขัดออกมา พลวิ่งเขาประชิดตัวสิงห และกอดปลํ้ าแยงปนสิงห ทั้งสองตอสูกันอีก ผูท่ีอยูในรานอาหารแลเห็นปนก็รีบออกไปจากราน เพราะกลัววาจะพลอยฟาพลอยฝนถูกลูกหลงเขา พวกที่ยืนจับกลุมอยูหนารานก็แตกฮือ

พลใชเวลาเกือบ ๒ นาทีกอดปลํ้ าแยงปนพกคูมือของสิงห เจาคุณปจจนึก ฯ เกรงวาพลจะเสียทาถูกยิงตาย ทานก็ออกคํ าสั่งกับเจาแหว

“เฮย – ไปชวยพลมันหนอยเถอะวะ อายพลมันเหนื่อยเต็มทนแลว พลาดพลั้งจะถูกยิงตายเปลา”เจาแหวยิ้มแปน ควาขวดตราขาวเปลา ๆ ลุกขึ้นยืนแลวเดินเขาไปหาพลซึ่งกํ าลังล็อคคอและบิดขอมือ

ขางขวาของสิงห เจาแหวยองเขามายืนขางหลังสิงห ยกขวดวิสกี้เคาะกบาลสิงหเบาะ ๆ สามทีติด ๆ กัน แลวเงื้อขึ้นสุดแขนฟาดลงกลางศีรษะสิงหเต็มแรงเกิด

“โพละ”จอมอันธพาลปลอยปนพกหลุดจากมือทันที นัยนตาของสิงหเหลไปมา แขงขาออนเปยก เจาแหวกม

ลงหยิบปนพกขึ้นมาถือไว“รับประทานปลอยมันเถอะครับ หมดฤทธิ์แลว”พลปลอยทอนแขนซายที่ล็อคสิงหออก สิงหลมฮวบลงไปนอนหงายเหยียดยาวบนพื้นสิ้นสติสมประด ี

พลย่ืนมือขวาใหเจาแหวจับ“ขอบใจแกมากแหว ที่แกมาชวยกัน”เจาแหวย้ิมแปน“รับประทานอายสิงหมันแนเหมือนกันนะครับ ผมตีเต็มเหน่ียวรับประทานหัวไมยักแตก รับประทาน

ขวดเหลาก็ไมแตก”

ทันใดน้ันเอง ร.ต.ท. สมประสงค นายต ํารวจกองปราบก็พานายสิบต ํารวจสองคนเขามาในรานอาหารของเถาแกตงอยางรีบรอน ทั้งสามแตงกายพลเรือนในชุดเดิม

นายตํ ารวจหนุมพาลูกนองของเขาปราดเขามาหาพลทันที“เกิดปะทะกับเจาหมอนี่หรือครับคุณ”พลยิ้มให“ครับ ผมเกือบถูกยิงตาย” พูดจบก็ดึงปนพก ๑๑ มม. มาจากมือเจาแหวแลวสงให ร.ต.ท. สมประสงค

“อายสิงหมาอาละวาดกับเสี่ยสงวนกอน ในที่สุดก็ปะทะกับผม นี่แหละครับปนพกของมันที่ผมแยงไวได”นายตํ ารวจหนุมดึงแม็คกาซินออก เขาแลเห็นกระสุนบรรจุอยูเต็มท่ี และนัดหนึ่งขึ้นล ําไวแลว ร.ต.ท.

สมประสงคคอย ๆ ปลดกระสุนออก เก็บปนและแม็คกาซินไวในกระเปากางเกง แลวกลาวกับตํ ารวจนอกเคร่ืองแบบคนหน่ึง

“คนตามกระเปาเสื้อกางเกงเจาสิงหซ”ิส.ต.ท. จอยรับคํ าสั่งและทรุดตัวลงนั่งขาง ๆ จอมอันธพาลซึ่งยังสลบไสลอยู ในเวลาเดียวกันน้ีเองคณะ

พรรคสี่สหายกับเถาแกตงก็พากันเขามาหาเจาพนักงานจากการตรวจคน ส.ต.ท. จอยพบลูกระเบิดมือหนึ่งลูกในกระเปากางเกงขางขวาของสิงห เขาสงให

ร.ต.ท. สมประสงคทันที“อายหมอน่ีรายกาจมาก” ผูบังคับหมวดกลาวกับคณะพรรคสี่สหาย “ออกมาจากคุกวันเดียวเริ่ม

อาละวาดแลว มันคงมีแผนการมาขูเอาเงินจากเถาแกเปนแน”เถาแกตงกลาวขึ้นทันที“มันโทรศัพทมาถึงผมเมื่อตอนเย็น บอกผมวามันจะมาฆาผมตอนสองทุมครับ และนี่เองท ําใหผมเขา

ใจผิดคิดวาอาเสี่ยกิมหงวนคือนายสิงห เพราะหนาตาเหมือนกันมาก”ร.ต.ท. สมประสงคยิ้มใหเสี่ยหงวน“นาแปลกนะครับ อาเสี่ยไมนาจะเหมือนกับมันเลย”“นั่นนะซีครับ ผมก็แปลกใจเหมือนกัน”เจาสิงหฟนขึ้นแลว พอโงศีรษะขึ้นมาเจาแหวก็ยองเขาไปกมตัวลงเงื้อขวดวิสกี้ขึ้นสุดแขน ดร. ดิเรก

รองสุดเสียง“เฮย – อยา – อายแหว”เจาแหวเงื้อขวดคาง“รับประทานขอแถมอีกสักโปงไมไดหรือครับ”“โน” ดร. ดิเรกเอ็ดตะโร “แกไมมีสิทธิ์อะไรที่จะท ํารายรางกายเขา เมื่อเขาผิดก็ใหกฎหมายลงโทษ

เขา” พูดจบนายแพทยหนุมก็เดินเขาไปหาสิงห แลวประคองสิงหลุกขึ้นดวยความล ําบากยากเย็น

ร.ต.ท. สมประสงคลวงกญุแจมือออกมาจากกระเปากางเกง จัดแจงสวมขอมือจอมอันธพาลทนัที แลวเขาก็กลาวกับคณะพรรคสี่สหายดวยใบหนายิ้มแยมแจมใสวา

“มีคนโทรศัพทไปที่กองปราบ และบังเอิญผมเปนคนรับสาย เขาบอกวามีการปะทะกันที่รานขายอาหารตงหน่ํ าในตรอกน้ี ผมก็เลยชวนตํ ารวจขับรถจ๊ิปตรงมาระงับเหตุ และตั้งใจจะมาเตือนพวกคุณใหรีบไปที่กองปราบดวยในคดีเจาไหว อายพวกอันธพาลน่ีปราบไมใครหมดเลยครับ” พูดจบเขาก็หันมาทางสิงห “เฮ – แกไดปน ๑๑ มม. และระเบิดมือมาจากไหนวะ”

จอมอันธพาลแสยะยิ้ม“ธุระอะไรผมจะบอกผูหมวด อยากรูสืบเอาเองซ”ีร.ต.ท. สมประสงคหัวเราะอยางใจเย็น“ดีแลว ถาเชนนั้นอั๊วจะตั้งขอหาลื้อใหสวยทีเดียว ขูกรรโชก, ทํ ารายรางกาย, พยายามฆาคน, มีอาวุธ

ปนและระเบิดมือไวในครอบครอง อยางนอยก็ตองติดคุกอีก ๑๐ ป”“เรื่องเล็กครับ ผูหมวด เดี๋ยวนี้ในคุกสบายกวาขางนอก ต่ืนเชากินกาแฟ ไขดาวหมูแฮม สะเตก,

กลางวันขนมจีบซาละเปา, บายนํ ้าชาแซนดวิช, คํ ่าอาหารฝรั่งชุดและอาหารไทยสลับกัน, ตอนดึก ซัปเปอรขาวตมกุงเปนอยางเลว”

เจาคุณปจจนึก ฯ หัวเราะกาก“ถายังงี้ละกอ บานเมืองคงเงียบเหงา เพราะผูคนสมัครใจเขาไปอยูในคุกหมด ชะ ชะ ไขดาวหมูแฮม

เชียวรึ”เสียงหัวเราะดังขึ้นอยางครื้นเครง ตอจากน้ัน ร.ต.ท. สมประสงคก็เชิญคณะพรรคสี่สหายกับเถาแกตง

ไปกองปราบปรามสามยอด นายต ํารวจหนุมกับนายสิบต ํารวจทั้งสองคนพาผูตองหาลวงหนาไปกอน.

- จบ -