www.samgler.org

หหอองงสสมุมุดดหหนันังงสืสืออเเกกาา

กกงงจัจักกรรผีผี

พล * นกิร * กิมหงวน กับ ลูกชาย เเอ้ือ้ืออเเฟฟออพิพิมมพพเเปปนนเเออกกสสาารร โโดดยย คุคุณณปปออมมดดออนนเเมืมือองง

แแปปลลงงเเปปนนไไฟฟลล ppddff โโดดยย โโกกหหลัลังงวัวังง

หนังสือพิมพรายวันฉบับเชาและเย็นวันนั้นไดลงขาวพาดหัวที่ทํ าใหประชาชนตื่นเตนสนใจไมนอย วิทยุกระจายเสียงไดอานคํ าแถลงการณของกองบัญชาการทหารสูงสุดหลายตอหลายคร้ังตอวัน และในตอนหัวคํ่ าโทรทัศนทั้งสองชองก็ออกขาวที่กองทัพเรือของเราตองเสียเรือรบแหงกองเรือปราบเรือดํ าน้ํ าไปหนึ่งล ํา

ตอไปนี้เปนค ําแถลงการณของกองบัญชาการทหารสงูสุดแหงกระทรวงกลาโหมเมื่อบายวันเสารท่ี ๓๐ พฤษภาคม ๒๕๑๐ น้ี เวลา ๑๔.๒๐ น. ร.ล.พระประแดง แหงกองเรือปราบ

เรือดํ าน้ํ าไดเขารับเวรจาก ร.ล.ขุนชาง ทํ าหนาที่ลาดตระเวนอาวไทยฝงตะวันออกระหวางจังหวัดจันทบุรีและตราด ร.ล.พระประแดง ไดถูกพายุหมุนชนิดหนึ่งซึ่งกอตัวขึ้นในอาวไทยอยางไมมีวี่แวววาจะเกิดขึ้น พายุหมุนทํ าให ร.ล.พระประแดง อับปางทันทีทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือของเกาะชาง หางจากเกาะชางเพียง ๓ ไมล ร.อ.นิพนธ ภานุมาส รน. ผูบังคับการเรือและนายทหารประจํ าเรือเสียชีวิตท้ังหมด เรือของชาวประมง

ไดชวยชีวิตทหารเรือไวไดเพียง ๓ นาย อยางไรก็ตาม ถึงแมกองทัพเรือแนใจวาทหารประจํ าเรือจะตองเสียชีวิตไป ๔๒ นาย เรือรบของราชนาวี ๕ ลํ าและเรือรบของรัฐนาวีอเมริกันอีก ๔ ลํ าก็ก ําลังคนหาผูประสพภัยอยู ซึ่งบางนายอาจจะวายนํ ้าไปขึ้นตามแกงเกาะเล็กๆแถบนั้นก็ได

กองบัญชาการทหารสูงสุด กระทรวงกลาโหม๑๔ พฤษภาคม ๒๕๑๐

โดยคํ าส่ังดวนของ พล.อ.วิชิต ชัยสมรภูม ิ รองผูบัญชาการทหารสูงสุดฝายยุทธการ ใหนายทหารเสนาธิการทหารเรือ ๓ นายรวมมือกับคณะผูเชี่ยวชาญการอาวุธและวิทยาศาสตรของกองทัพไทยสืบสวนความจริง คือเบื้องหลังของพายุหมุนที่ทํ าให ร.ล.พระประแดงตองอับปางแหลกละเอียดจมทะเลไปภายในระยะเวลาสองสามนาท ีท้ังน้ีมีนายทหารช้ันผูใหญแหงกรมอุตุนิยมวิทยาหน่ึงทานเขารวมประชุมดวย

ท่ีหองประชุมของเสนาธิการทหารเรือในพระราชวังเดิมธนบุรี นายพลดิเรกกับคณะของเขายกเวน จ.ส.ท.แหว โหระพากุล ไดมาพบกับนายทหารเรือชั้นผูใหญกอนเวลาประชุมเพียงเล็กนอย ตางฝายตางรูจักคุนเคยมากอนแลวจึงทักทายโอภาปราศรัยกันเปนอยางดี

คณะพรรคสี่สหายกับลูกชายของเขาและเจาคุณปจจนึกฯ แตงเคร่ืองแบบนายทหารเรือชุดสีกากีประดับเคร่ืองหมายยศเทาทหารบก พล.ร.อ.พระยาปจจนึกฯ สงาผาเผยขึ้นและรูสึกวาทานเปนหนุมขึ้น เพราะนานๆเจาคุณจึงจะแตงเครื่องแบบนายพลเรือแหงราชนาวีไทยสักครั้ง สวนลูกชายสี่สหายก็รูสึกวา ร.อ.พนัส พัชราภรณ รน. หลอเหลาไมนอย ส ําหรับ ร.อ.สมนึก หนาตาคลายๆกับนายทหารเรือจีนชาติ

การประชุมเร่ิมตนในเวลา ๙.๓๐ น. โดยมี พล.ร.ต.ชอุม เชวงศักด์ิ รองผูบังคับการกองเรือปราบเรือดํ าน้ํ าเปนประธานในที่ประชุมตามค ําสั่งของกองบัญชาการทหารสูงสุด ทานนายพลเรือผูน้ีคือเพ่ือนรักเกลอเกาของ พล.ร.ต.พล และ น.อ.นิกรของเราน่ันเอง ซึ่งทานมีความสนิทสนมคุนเคยกับเสี่ยหงวนและนายพล ดิเรกดวย มีความเคารพนับถือเจาคุณปจจนึกฯ เปนญาติผูใหญคนหน่ึง และใหความรักใครเอ็นดูลูกชายของสี่สหายเหมือนกับลูกหลานของทาน

ผูที่เขาประชุมน่ังเรียงรายกันรอบโตะสี่เหลี่ยมยาว และทานประธานคือทานรองผูบังคับการกองเรือปราบเรือดํ าน้ํ าน่ังอยูท่ีหัวโตะ ทางขวาของทานนายพลเรือคือนายทหารเรือ ๓ ทาน และนายทหารของกรมอุตุนิยมวิทยาอีกทานหนึ่ง ทั้งสี่นายมียศเปนนาวาเอก ทางซายของ พล.ร.ต.ชอุมคือ พล.ร.ท.ดิเรก พล.ร.ต.พล น.อ.นิกร น.อ.กิมหงวน ร.อ.พนัส ร.อ.นพ และร.อ.สมนึก สวนพล.ร.อ.พระยาปจจนึกฯ น่ังหัวโตะตรงขามกับรองผูบงัคับการกองเรือปราบเรือดํ าน้ํ า โตะประชุมโตะน้ีกวางเกือบ ๒ เมตรและยาว ๕ เมตร พ้ืนโตะขัดมันเปนลายไมสวยงามมาก เบื้องหนาของผูที่รวมการประชุมมีกระดาษดินสอและไมบรรทัดวางไวใหพรอม มีลูกแกวกลมๆหน่ึงลูกสํ าหรับทับกระดาษ แตไมไดใชขวางปากันเมื่อเกิดถกเถียงกันจนเกิดอารมณ ยัวะขึ้นมา

การประชุมนี้เปนเรื่องลับเฉพาะ หนาหองประชุมจึงมีสารวัตรทหารเรือเฝารักษาการอยางเขมแข็ง ไมยอมใหผูหนึ่งผูใดผานหองประชุม เม่ือท่ีประชุมเขาน่ังประจํ าท่ีเรียบรอย นายทหารเรือนายหน่ึงก็พาจาโทนายหน่ึงและพลทหารเรืออีก ๒ นายเดินเขามาในหอง พล.ร.ต.ชอุมส่ังใหจาโททหารเรือและพลทหารเรือท้ัง

สองนายเขานั่งโตะทางซายของทานตอจากนายทหารเรือทั้ง ๔ นาย และอนุญาตใหนายทหารท่ีนํ าตัวทหารเดนตายมาสงออกไปได

“ทุกคนโปรดฟงขาพเจา” รองผูบังคับการกองเรือปราบเรือดํ าน้ํ าไดกลาวขึ้นดวยเสียงกังวาน “ตอไปนี้เราจะไดเริ่มประชุมปรึกษาหารือกันในกรณีที่เรือ ‘พระประแดง’ ถูกพายุหมุนจมลงอยางรวดเร็ว และการประชุมของเรานี้ทุกทานทราบดีแลววาเปนราชการลับ”

นิกรย้ิมใหทานนายพลเรือเพ่ือนรักเกลอเกาของเขาซ่ึงคบกันมาต้ังแตเปนนักเรียนวัดเทพศิรินทร“เดี๋ยวโวยอุม กันแวะซื้อซาละเปารถเข็นที่โพธิ์สามตนใสถุงมาสามลูก ขอเวลาอีกสกันาทีเถอะวะ

แกเอาสักลูกไหมละ”เสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้นทันท ีพล.ร.ต.ชอุมผุดลุกขึ้นเดินเขามาหานิกรและกมลงกระซิบเบาๆ“ออกไปคุยกันขางนอกหนอยอายกร”“อาว” นิกรรองลัน่ “ทุกคนชวยเปนพยานใหผมนะ ทานประธานจะซอมผม ชวนผมออกไปขาง

นอก”พล.ร.ต.ชอุมอดหัวเราะไมได“ฉันอยากจะบอกนายวาถึงเราเปนเพ่ือนรักกันก็จริง แตขณะที่เราก ําลังประชุมกันปฏิบัติหนาที่ราช

การ แกตองเคารพฉันในฐานะที่ฉันเปนประธานในการประชุม แกก็เปนนายทหารผูใหญเปนทั้ง พันเอก นาวาเอก และนาวาอากาศเอก ท ําตัวใหมันเหมาะสมหนอยเถอะโวย ซาละเปาบนถุงกระดาษบนตัวแกนะโยนทิ้งกระโถนไปเสีย”

“โอโฮ” นิกรอุทาน “ใบละบาทนะโวย พึ่งกินไปไดใบเดียว เหลืออีกต้ังสองใบ”ทานนายพลเรือแยงถุงซาละเปาในมือนิกรมาถือไวโดยถือวิสาสะ แลวโยนออกไปนอกหนาตาง

หลังหองประชุม ตอจากนั้นทานก็กลับไปนั่งประจ ําท่ีท่ีหัวโตะ นายทหารเรือทั้งสี่นายตางพากันมองดูนิกรอยางขบขัน

“ทานทั้งหลาย” พล.ร.ต.ชอุมกลาวซํ้ าข้ึนอีกคร้ังหน่ึง “สาระส ําคัญในการประชุมของเราก็คือเร่ืองเรือ ‘พระประแดง’ ถูกพายุหมุนจมลงทันทีในตอนบายวันเสารที ่ ๑๓ น้ี ทุกทานไดทราบรายละเอียดเร่ืองน้ีตามบันทึกของกองทัพเรือแลว ขาพเจาขอใหนาวาเอกพิศาล นายทหารเรือแหงกรมอุตุนิยมวิทยาแถลงเร่ืองลมฟาอากาศในตอนเชาและเย็นของวันที ่๑๓ ใหที่ประชุมทราบเพื่อเราจะไดพิจารณากัน”

ร.อ.นพชูมือขวาขึ้นเหนือศีรษะและพูดออมแอมไมเต็มเสียง“ขออนุญาตครับทานรอง”ทานนายพลเรือมองดูลูกชายของนิกรอยางเคืองๆ“วายังไง”“แฮะ แฮะ ขออนุญาตออกไปหองน้ํ าสักสองนาทีไดไหมครับ ทองผมเกิดเสียอยางกะทันหัน”พล.ร.ต.ชอุมจุปาก“เธอรุมรามเหมือนพอเธอไมมีผิด อดทนหนอยเถอะใหประชุมเรียบรอยเสียกอน”

“วา – ทนไมไหวครับทานรอง อยางนอยก็ตั้งสองชั่วโมง” พูดจบ ร.อ.นพก็ผลุนผลันลุกขึ้นยืนขมวดคิ้วน่ิวหนา พอไดจังหวะก็รีบวิ่งออกไปจากหองทามกลางเสียงหัวเราะอยางครื้นเครง

น.อ.พิศาลแหงกรมอุตุนิยมวิทยาไดกลาวกับที่ประชุมวา“ขาพเจาขอเรียนใหที่ประชุมทราบวา ตามรายงานอากาศตั้งแตเชาถึงคํ ่าวันที ่ ๑๓ พฤษภาคมมีดัง

น้ี” แลวเขาก็มองดูเอกสารที่วางอยูบนโตะเบื้องหนาเขา “ลมฝายตะวันออกออน ลมฝายตะวันตกคอนขางแข็ง ลมฝายเหนือและฝายใตมีกํ าลังพอฟดพอเหวี่ยงกัน ความกดอากาศมีเปนหยอมๆ อาวไทยปราศจากคลื่นลม แตตอนกนอาวไทยมีคล่ืนนิดหนอย อา – พยากรณอากาศในวันนั้นปรากฏเชนนี้ครับ”

นายทหารเสนาธิการทหารเรือนายหน่ึงกลาวข้ึนทันที“ถาเชนน้ันพายุหมุนที่ท ําใหเรือของเราจมมันกอตัวข้ึนกรมอุตุไมทราบหรือครับ”น.อ.พิศาลตอบทันที“ไมปรากฏวาอากาศมีการกอตัวที่จะทํ าใหเกิดลมพายุในอาวไทยครับ ถามีเคร่ืองมือของเราก็ตอง

บอกใหทราบ”ท่ีประชุมไดเปดอภิปรายกันในเร่ืองน้ี ซึ่งการประชุมลับเปนไปแบบสัมมนาดวย นายทหารเรือนาย

หน่ึงตํ าหนิกรมอุตุนิยมวิทยาวามีเคร่ืองมือเคร่ืองใชลาสมัย จึงไมทราบวาจะเกิดพายุหมุนในอาวไทย น.อ.พิศาลผูเชี่ยวชาญแหงกรมอุตุนิยมวิทยาไดโตเถียงกับนายทหารเสนาธิการถึงขนาดทุบโตะโครมครามยืนยันวาการพยากรณอากาศจะไมมีวันผิดพลาดเปนอันขาด พล.ร.ต.ชอุมพยายามไกลเกลี่ยใหการประชุมเปนไปในแบบถอยทีถอยอาศัยกัน ไมใชถอยทีถอยทะเลาะกัน ซ่ึงตอนน้ีเอง ร.อ.นพไดพาตัวเดินกระมิดกระเม้ียนเขามาในหองและนั่งประจ ําท่ีตามเดิม

นายพลดิเรกนิ่งฟงอยูนานแลว พอมีโอกาสเขาก็กลาวขึ้นทันที“ทุกคนโปรดฟงผมพูดบาง ผมเชื่อวากรมอุตุนิยมวิทยาของเราจะตองทราบลวงหนาจากเครื่องมือ

ตรวจอากาศ ในเมื่อพายุหมุนจะเกิดขึ้นในอาวไทย กรมอุตุของเราไมไดหมายความวากินแลวก็นอนอุตุ เรามีเคร่ืองมือตรวจลมฟาอากาศอยางทันสมัยเทาเทียมกับนานาชาติ ผมเคยไปติดต้ังเคร่ืองวัดอากาศที่เราไดรับความชวยเหลือจากสหรัฐอเมริกาใหกรมอุตุแลว ผมขอใหความเห็นตามทรรศนะของผมวา พายุหมุนขนาดเล็กแตจมเรือรบของเราไดน้ันเปนการกระทํ าของฝายศัตรูอยางไมมีปญหา”

ร.อ.สมนึกตบมือข้ึนทันที ท่ีประชุมจึงปรบมือใหศาสตราจารยดิเรกจอมนักวิทยาศาสตรผูย่ิงใหญร.อ.ดํ ารงกลาวสนับสนุนบิดาของเขา“ผมเห็นดวยตามที่ทานนายพลดิเรกพูดครับ ท่ีบานเรามีเคร่ืองวัดลมฟาอากาศขนาดจ๋ิว แตคุณภาพ

ของมันยอดเยี่ยมมาก เคร่ืองวัดอากาศไดบันทึกบอกเราไววาในวันเสารที่ ๑๓ อาวไทยปราศจากคลื่นลม ทะเลเรียบ ถึงแมจะมีฝนตกบางทางฝงตะวันตกเหนือจังหวัดชุมพรลงไป”

นายทหารเสนาธิการนายหนึ่งกลาวกับนายพลดิเรกอยางนอบนอม“อาจารยแนใจวาพายุหมุนที่ท ําลายเรือรบของเราเกดิข้ึนจากการกระทํ าของฝายศัตรูหรือครับ”“ออไร ผมกับลูกชายของผมมั่นใจวาอยางนี”้น.อ.พิศาลยิ้มออกมาได เขากลาวกับพล.ร.ต.ชอุมทันที

“อาจารยดิเรกและศาสตราจารยด ํารงเปนนักวิทยาศาสตรผูยิ่งใหญ ที่ประชุมคงจะเชื่อถือไดวาพายุหมนุท่ีจมเรือ ‘พระประแดง’ ของเราเปนการกระทํ าของฝายศัตรูอยางไมตองสงสัย”

“ผมก็เขาใจอยางนี้แหละหัวหนากอง ผมขอใหที่ประชุมลงมติวา เรือ ‘พระประแดง’ แหงกองเรือปราบเรือดํ าน้ํ าอับปางเพราะการกระท ําของฝายศัตรู ใครไมเห็นดวยโปรดชูมือข้ึน”

ร.อ.สมนึกยกมือขวาขึ้นทันที“วายังไงคุณสมนึก” นายพลเรือถามยิ้มๆเสี่ยตี๋ยกมือซายเการักแรขวาพลางพูดเบาๆ“เปลาครับ”“อาว แลวเธอชูมือขึ้นท ําไม”ลูกชายของเสี่ยหงวนยิ้มแหงๆ“มดมันกัดจ๊ักแรผมครับ”พล.ร.ต.ชอุมท ําตาปริบๆ“เอามือลงเสีย” แลวทานก็กลาวกับที่ประชุม “เมื่อที่ประชุมมีทรรศนะตรงกันกับนายพลดิเรกและ

เรือเอกดํ ารง เราก็จะไดปรึกษาหารือกันในเร่ืองน้ีตอไป ผมอยากจะขอความเห็นทานเจาคุณปจจนึกฯ เปนคนแรก ใตเทามีความเห็นอยางไรครับ การกระทํ าของฝายศัตรูที่ท ําลายเรือรบของเราดวยพายุหมุนหมายความวาขาศึกสงเรือรบเขามาปฏิบัติการในอาวไทยใชไหมครับ”

ทานเจาคุณย้ิมเล็กนอย“ก็ควรจะเปนอยางนั้น แตวา....ผมหมายถึงเรือใตน้ํ าหรือเรือดํ าน้ํ ารัศมีทางไกล คือเรือดํ าน้ํ าที่ใช

พลังงานปรมาณ”ูร.อ.นพตบมือข้ึนทันที แตทุกคนน่ังน่ิงเฉย ลูกชายของนิกรจึงยิ้มแหงๆ“ไมตองตบมอืเรือเอกนพ” ทานนายพลเรือพูดเสียงกราว “เราไมไดมาโตวาทีกัน และน่ีเปนหอง

ประชุมของเสนาธิการทหารเรือ อา – ผูการนิกรและผูการกิมหงวนวาอยางไรครับ”น.อ.นิกรมองดูจาโททหารเรือประจํ า ร.ล.พระประแดง และพลทหารเรืออีกสองนายทีร่อดตายมา

ไดเหมือนกับมีปาฏิหาริย แลวเสี่ยหงวนก็กลาวกับพล.ร.ต.ชอุม“ในฐานะที่พวกเราเปนผูเชี่ยวชาญการอาวุธและวิทยาศาสตรของกองทัพไทย ขออนุญาตใหพวก

เราซักถามทหารเรือท่ีรอดตายมาไดไหมครับ”“ไดซีครับผูการ ที่ผมสั่งใหเขาสงตัวทหารเรือทั้งสามคนนี้มารวมประชุมก็เพื่อจะใหอาจารยดิเรก

กับคณะไดซักถามรายละเอียดที่เรือ ‘พระประแดง’ ถูกพายุหมุนจมลงอยางกะทันหัน”ทหารเรือ ๒ นายถือถาดเคร่ืองด่ืมคือกาแฟรอนและน้ํ าอัดลมแชเย็นเดินเขามาในหองประชุม ทั้ง

สองชิดเทาตรงกระทํ าความเคารพเสียกอนจึงเสิรฟกาแฟและน้ํ าอัดลมใหนายทหารทุกนายที่น่ังรวมโตะประชุมโดยทั่วหนากัน

น.อ.นิกรกระซิบกระซาบกับทหารรับใชเจาของรางลํ ่าสันคนหนึ่ง

“เฮย ขอขาวผัดใสไขดาวสักจานไมไดหรือ”“ไดครับผม ขาวผัดใสไขดาวนะครับ”ร.อ.นพไดยินเขาก็หันมาทางพลทหารรับใชนายนั้น“นองชาย ของอ๊ัวขอสะเตกเน้ือจานหน่ึง ขนมปงปงและเนยสดสักชิ้น”พล.ร.ต.ชอุมกลืนนํ้ าลายเอ๊ือก“น่ีเราจะประชุมกันหรือเราจะกินอะไรกันผูการนิกร”นิกรย้ิมใหทานายพลเรือเพ่ือนเกลอของเขา“ก็กินไปดวยประชุมไปดวยไมเห็นจะเสียหายอะไรนี่นะ กันไมไดกินขาวเชามาจากบาน แวะซื้อซา

ละเปามาจากโพธิ์สามตน กินไปไดใบเดียวแกก็แยงถุงซาละเปาของกันโยนออกไปนอกหนาตาง กันหิวจนทนไมไหวกันอาจจะเปนลมตายก็ได ลูกชายของกันก็เหมือนกัน เราประชุมแบบกันเองดีกวานาอุม”

“ไมได เราประชุมเปนทางการและเปนราชการลับที่มีความส ําคัญเกี่ยวกับความปลอดภัยของกองทัพเรือและประเทศชาติของเรา ทหารสองคนออกไป ขาวผัดหรือสะเตกไมตองเอามา”

พลทหารรับใชทั้งสองนายชิดเทาตรงและถือถาดเปลาพาตัวเดินออกไปจากหองประชุม ทานนายพลเรือเชิญทุกคนดื่มกาแฟและนํ้ าอัดลมแชเย็น แลวทานก็มองดูทหารเรือประจํ า ร.ล.พระประแดง ทั้งสามนายที่รอดชีวิตกลับมาไดเพราะไดรับความชวยเหลือจากเรือตังเกของชาวประมงจังหวัดตราดลํ าหน่ึง”

“เธอทั้งสามคนรายงานตัวใหที่ประชุมทราบ”จาโทรางสงูใหญและพลทหารเรืออีก ๒ นายตางลุกขึ้นยืนตรงและรายงานตัวตามค ําส่ังของรองผู

บังคับการกองเรือปราบเรือดํ าน้ํ าซึ่งเปนผูบังคับบัญชาชั้นสูงของเขา“กระผมจาโทลอย ลูกทะเล พนักงานทัศนสัญญาณแหงเรือ ‘พระประแดง’ ครับผม”“กระผมพลทหารกิมเบ แซเตียว ประจํ าสถานี สอ. ครับ”คณะผูเชี่ยวชาญการอาวุธและวิทยาศาสตรของกองทัพไทยยกเวนเสี่ยหงวนตางเผลอตัวหัวเราะขึ้น

พรอมๆกัน พล.ร.ต.ชอุมกลั้นหัวเราะแทบแย ทานทราบดีวาบิดาของเสี่ยหงวนชื่อเจาสัวกิมเบน.อ.กิมหงวนท ําตาปริบๆ มองดูพลทหารเรือรางเล็กผิวขาวหนาตาแบบลูกจีนดวยความชิงชัง แลว

หันมาพูดกับทานนายพลเรือดวยเสียงหนักๆ“ทานรองครับ กรุณาไลพลทหารเรือท่ีช่ือกิมเบออกจากหองประชุมไดไหมครับ”“ทํ าไมละครับผูการ” พล.ร.ต.ชอุมแกลงถาม“ช่ือเขาเหมือนช่ือเต่ียผม”นายทหารเสนาธิการทหารเรือทั้งสามนายหัวเราะกากแลวรีบท ําหนาตายเพราะเกรงใจอาเส่ีย ทาน

นายพลเรืออดหัวเราะไมไดทั้งๆที่ทานพยายามหยิกขาตัวเอง“มันเปนการบังเอิญครับผูการกิมหงวน คนเราช่ือซ้ํ ากันมีถมเถไป พลทหารกิมเบเปนลูกจีนเขาก็มี

ชื่ออยางนี้ ความจริงก็ไมไดเสียหายอะไรนี่ครับ”อาเสี่ยเมมปากแนนยกมือชี้หนาพลทหารเรือผูนั้น“ระวังใหดีนะ ล้ือช่ือเหมือนเต่ียอ๊ัว”

พลทหารเรืออีกนายหน่ึงไดกลาวรายงานตัวเองบาง“กระผมพลทหารจอย จ่ีเจ๊ียบ ประจํ าสถานีดับเพลิงเรือ ‘พระประแดง’ ครับผม”พล.ร.ต.พล พัชราภรณ มองดูทหารเรือเดนตายทั้งสามนายดวยความสนใจแลวกลาววา“จาโทลอย พลทหารกิมเบ และพลทหารจอย เอาละ....เราจํ าชื่อเธอทั้งสามคนไดแลว โดยเฉพาะ

พลทหารกิมเบ” พูดจบเขาก็หันมายิ้มใหทานนายพลเรือเพื่อนเกลอของเขา “ผมอยากทราบประวัติยอๆของทหารเรือท้ังสามคนน้ีครับทานรอง”

รองผูบังคับการกองเรือปราบเรือดํ าน้ํ ารูสึกภาคภูมิใจที่พลพูดกับเขาอยางยกยองใหเกียรติ“ไดครับ เราเตรียมประวัติไวแลว เพราะคิดแลววาอยางไรผูท่ีเขารวมประชุมคงตองการรูประวัติ

ของทหารเรือท่ีรอดตายสามคนน้ี” พล.ร.ต.ชอุมเปดแฟมเอกสารที่วางอยูขางหนาพลิกไปสองสามแผนแลวก็อานตัวอักษรพิมพดีดใหที่ประชุมฟง “จาโทลอย ลูกทะเล อายุ ๓๐ ป ส ําเร็จจากโรงเรียนจาส ํารองเม่ือ พ.ศ. ๒๕๐๖ ประจํ า ร.ล.ตราด ๖ เดือนแลวยายไปอยู ร.ล.รัตนโกสินทร ๘ เดือน ตอจากนั้นยายไปอยูสมอแดง ๓ เดือนในตํ าแหนงผูคุม ตอมายายไปอยู ร.ล.สารสินธุ อีก ๕ เดือน แลวยายมาประจ ํา ร.ล.พระประแดง เปนคร้ังสุดทาย พื้นการศึกษาส ําเร็จมัธยม ๖ หรือ มศ.๓ กอนเปนทหารเรือเปนนักลํ าตัดอาชีพวงกระทุมแบน อา – น่ีแหละครับประวัติยอๆของจาโทลอย ลูกทะเล จากสมุดทะเบียนประวัติปรากฏวาความประพฤติเรียบรอย แตชอบพูดมากและโกหกเกง อยางไรก็ตามเปนผูท่ีกลาหาญเด็ดเด่ียว มีความสามารถในหนาที่ของตน เปนท่ีรักใครของผูบังคับบัญชาและเพื่อนฝูง สวนพลทหารกิมเบและพลทหารจอยเปนทหารเกณฑปที ่ ๒ ไมมีประวัติอะไร พื้นความรูพออานออกเขียนได เม่ือกอนเปนทหารพลทหารกิมเบเปนนักรองอาชีพแบบนักรองลูกทุง สวนพลทหารจอยเปนนักประพันธอาชีพคนหนึ่ง ลูกศิษยของ ‘อิงอร’ ประพันธกรชื่อดัง”

คณะผูเชี่ยวชาญการอาวุธและวิทยาศาสตรของกองทัพไทยตางพากันมองดูหนาทหารเรือทั้งสามนาย นิกรสนใจกับพลทหารจอยมากกวาเพื่อน

“ลื้อนะเรอะเปนลูกศิษย อิงอร”“ครับผม”“อือ – ไมเลวแฮะ ล้ือถนัดเขียนเร่ืองแนวไหน”“เร่ืองรักรันทดใจขอรับ”“แลวเร่ืองประเภทบูละ” นิกรซัก“กระผมไมชอบเขียนหรอกครับ เขียนแลวมันยัวะอยากจะฆาคน สูเขียนเร่ืองรักระคนเศราไมได

ครับ”เสี่ยหงวนยิ้มใหพลทหารที่ชื่อเดียวกับเตี่ยของเขา“เธอรองเพลงลูกทุงไดดีหรือ”“ก็พอไดครับ” พลทหารกิมเบตอบฉาดฉานแลวถือโอกาสแสดงความสามารถของเขาดวยการรอง

เพลงลูกทุงกลอนสดใหฟง

“....ตามทํ านองของไทยเรา คร้ังกอนเกา เรารองเปนแหล มหาราชมหาพน คนเฒาคนแก คุณพอคุณแมลวนแตชอบฟง แตเดิมน้ันพระทานแหลเทศน....”

“เฮย” ทานนายพลเรือตวาดแวด “ไมตองรองโวย แกสามคนนั่งลงได ท่ีน่ีกองทัพเรือไมใชโรงมหรสพ ประเด๋ียวพอสงไปรองท่ีสมอแดงเสียหรอก พับผา”

สี่สหายกับลูกชายของเขาตางหัวเราะชอบใจไปตามกัน เจาคุณปจจนึกฯ สบตากับ จ.ท.ลอยทานก็หัวเราะหึๆแลวกลาววา

“รองล ําตัดใหฟงสักนิดเถอะวะลอย”จ.ท.ลอยท ําหนาเบ“ไม – ไมไหวครับ เด๋ียวทานรองเลนงานผมแย”“เอาเถอะนาฉันรับรอง ฉันอยากฟงเธอรองลํ าตัด เพ่ือฉันจะไดแนใจวาประวัติของเธอท่ีทานรอง

อานใหเราฟงนั้นเปนความจริง ถาเธอรองล ําตัดไมเปนประวัติน้ีก็เปนความเท็จ”พล.ร.ต.ชอุมพูดเสริมข้ึน“เอา – จาโทลอย รองใหทานเจาคุณฟงได แตรองนิดหนอยพอแลว”จ.ท.ลอยก็เหมือนกับนักลํ าตัดทั้งหลายที่อยากจะรองลํ าตัดตลอดวัน เม่ือไดรับอนุญาตเขาก็ลุกข้ึน

แลวยิ้มแหงๆกลาวกับเจาคุณปจจนึกฯ อยางนอบนอม“กระผมรองคนเดียวไมมีลูกคูรับก็คงจะไมเพราะ และไมถูกตองกับการเลนล ําตัด ถาอยางไรกรุณา

อภัยใหดวยนะครับ”“ง้ันเรอะ ฉันจะหาลูกคูให” พูดจบทานเจาคุณก็ยิ้มใหคณะพรรคสี่สหายกับลูกชายของเขา “ชวยกัน

รับลกูคูหนอยซีโวย อายกรกับอายตี๋และเจานพสามคนก็พอ”เสี่ยตี๋ยักคิ้วใหจาโทลอย“เอาเลยจา เร่ืองลํ าตัดฉันแนเหมือนกัน”จ.ท.ลอยลืมตาโพลง“กอดีซีครับ”คร้ันแลว จ.ท.ลอยก็ยกมือทั้งสองขึ้นรํ าปอพลางรองลูกคูใหรับ เสียงของคุณจาดังเจ้ือยแจวบอกให

รูวาเปนลํ าตัดช้ันดี ทาทางที่รายร ําก็ไมเลว มีการท ําทาขับมาดวยอันเปนลีลาของนักลํ าตัด“ชัย – ชนะเอาชัย ทหารเรือไทยอยูในทาเล ปองกันนานน้ํ าของชาติถาใครมันบังอาจ ตองฟาดให

จม....ทาเล เปกพอ”นิกรกับนพและสมนึกชวยกันรับลูกคูเสียงลั่น พอรับไดสองจบ จ.ท.ลอยก็รองตอไป“เรายอมพลีชีวาตม ปกปองชาติศาสนกษัตริย ท่ัวนานน้ํ าสยามรัฐ เราเครงครัดไมหางเห ลาด

ตระเวนอาวไทย ไมยอมใหใครลบหลู พวกเราลูกประดู เราจะสูจนนอนเปล เปกพอ”ลูกคูรับเสียงหนักแนนขึ้นอีก ท ําใหบรรดาผูที่รวมประชุมครึกครื้นสนุกสนานไปตามกัน สารวัตร

ทหารเรือหลายนายโผลหนามามองดูที่หนาตางและประตูหอง นพกับสมนึกรับลูกคูเสียงแจว น.อ.นิกรลุกขึ้น

รํ าเฉิบๆแขงกับ จ.ท.ลอย ทานนายพลเรือถึงกับยกมือเกาศีรษะแกรกๆ เพราะการประชุมราชการส ําคัญกลายเปนเลนล ําตัดไปแลว

พอลูกคูรองจบ นิกรก็รองล ําตัดทันทีดวยกลอนสดที่เขาคิดอยางปจจุบันทันดวน“ทหารเรือเสือสมุทร ฤทธิรุดเกงกลา เพราะเราเปนโรคอยางวา จึงไมกลากินสาเก ปลากระเบนหรือ

ปลาไหล กินเขาไปไดการ ซากูระเบิกบาน ถึงเปนทหารก็หนาเหย เปกพอ”นพกับสมนึกและ จ.ท.ลอยชวยกันรับลูกคูอยางครื้นเครง“ชัย – ชนะเอาชัย ทหารเรือไทยอยูในทาเล....ปองกันนานน้ํ าของชาต ิถาใครมันบังอาจ ตองฟาดให

จม....ทาเล เอาละวา”“พอ – พอแลวๆ” พล.ร.ต.ชอุมรองข้ึนดังๆ “พอทีนักล ําตัดทั้งหลาย”ภายในหองประชุมเงียบกริบ ร.อ.สมนึกยิ้มใหทานนายพลเรือ“คุณอาจะรองบางหรือครับ”ทานนายพลเรือทํ าตาโตเทาไขหาน“ใครบอกแกละ แกคิดวาอาเคยหากินในทางล ําตัดเหมือนจาลอยยังง้ันหรือ อา – ขอใหเราประชุม

กันตอไปเถอะครับ คณะผูเชี่ยวชาญการอาวุธและวิทยาศาสตรของกองทัพไทยจะซักถามอะไรจากทหารเรือ ‘พระประแดง’ ที่รอดตายมาไดก็เชิญถาม นาวาเอกกมลนายทหารเสนาธิการจะเปนผูจดบันทึกรายงานการประชุมนี”้

ศาสตราจารย พล.ร.ท.ดิเรก เริ่มซักทหารเรือทั้งสามนายทันที“จาลอย”“ครับผม”“ตามประวัติของเธอปรากฏวาเธอเปนคนชางพูดคือพูดมากและโกหกเกง ฉันอยากจะขอรองให

เธอพูดความจริงกับฉันและพวกเราไดไหมเกี่ยวกับการอับปางของเรือ ‘พระประแดง’”“ผมจะพยายามครับทาน เร่ืองโกหกของผมตามธรรมดาไมเก่ียวกับการงานหรือราชการหรอกครับ

ผมโกหกเพื่อนฝูงและเจาหน้ีเทาน้ัน หรือมายก็โกหกแมยายกับภรรยาของผม สํ าหรับเร่ืองราชการแลวกระผมถือเปนจริงเปนจังเสมอ ในกรณีเรือ ‘พระประแดง’ ถูกพายุหมุนจมลงอยางท่ีเรียกวาไมรูเน้ือรูตัว กระผมไดประสพเหตุการณน้ีอยางติดหูติดตา กระผมยินดีที่จะกราบเรียนทานตามความจริงโดยไมมีความเท็จเขามาปะปนแมแตนอย กระผมพรอมที่จะเปดเผยและยืนยันวาเรือ ‘พระประแดง’ จมลงในลักษณะไหน ผูการเรือไดรองสั่งงานอยางไรบาง กระผมจ ําไดทุกอยางครับ เรือ ‘พระประแดง’ แหลกละเอียดไมมีชิ้นดีเสียงดังสน่ันหวั่นไหวเมื่อพายุหมุนลูกนั้นกระทบกับเรืออยางแรง นาต่ืนเตนมากครับ ตอนน้ันมันชุลมุนวุนวายจนไมรูวาอะไรเปนอะไรเชียวครับ”

“พอแลว” นายพลดิเรกรองตวาดดวยเสียงแหลมเล็ก “เออเฮอ....แกนี่ทาจะเกิดปนกกระจอกโวย พูดคลองนํ้ าไหลไฟดับ พูดอยางนี้เสฯ กมลจะจดช็อทแฮนดทันหรือ ฉันถามเสยีกอนถึงคอยตอบหรืออธบิาย

ซีโวย” พูดจบนายพลดิเรกก็หันมาทางพลทหารจอยนักประพันธหนุมซึ่งกํ าลังจะมีชื่อ “ตอบฉันซิจอย ลักษณะพายุหมุนที่ผานมาปะทะเรือ ‘พระประแดง’ รูปรางมันเปนอยางไร”

พลทหารจอยลุกขึ้นยืนตรงและยิ้มเล็กนอย“ยามน้ันทะเลเรียบปราศจากคลื่นลมครับ ปุยเมฆในทองฟาเปนสีเงินปนเทา ธรรมชาติทองทะเล

เหมือนจิตรกรบรรจงวาด โอ – แมนางเอย โบราณวาคืบก็ทะเลศอกก็ทะเลนั้นแมนแลว”นายพลดิเรกกลืนนํ ้าลายเอ๊ือก“พูดแบบทหารโวยจอย ไมใชพูดแบบประพันธกร”“แฮะ แฮะ มันติดนิสัยครับทาน”“ถายังงั้นสงไปดัดนิสัยที่สมอแดงสักเดือนหนึ่งเปนยังไง”“โอ – เจานายเอย ไฉนจะใหกระผมไดรับโทษทัณฑเชนนั้นเลา คิ้วนางกํ าลังจะลับขอบฟาแลว

ดรรชนีนั้นชางไฉไลนัก”“อายจอย” ทานนายพลเรือตะโกนลัน่หอง “แกจะบาหรือวะ”เสียงหัวเราะของลูกชายสี่สหายดังขึ้นพรอมๆกัน พลทหารจอยทํ าหนาเลิ่กลั่กหันมากระซิบถาม

เพื่อนรวมเรือของเขา“กันเปนอะไรไปหรือกิมเบ”“พูดเพอเจอนะซี” พลทหารกิมเบกระซิบตอบ “อยูตอหนาทานรองและเจานายแกขืนพูดพลามมี

หวังเขาสมอแดงนะโวย”ศาสตราจารยดิเรกย้ิมใหพลทหารจอย“ตอบคํ าถามฉันสั้นๆเถอะ ไมตองบรรยายแบบนักประพันธ ฉันอยากรูวาพายุหมุนท่ีชนเรือ ‘พระ

ประแดง’ นะรูปลักษณะมันเปนอยางไร”พลทหารจอยทํ าหนาคร่ึงย้ิมคร่ึงแหย“เทาที่ผมเห็นคลายกับงวงชางขนาดยักษหมุนติ้วเขามาหาเรือเราครับ”น.อ.นิกรถือโอกาสซักบาง“คลายงวงชาง....”“ครับผม”“มีงาหรือเปลา ถามีมีงาขางเดียวหรือสองขาง”เจาคุณปจจนึกฯ ท ําตาเขียวกับนิกร“ลํ าบากนักอยาซักเลยวะ ใหดิเรกมันซักเถอะ”นิกรอมย้ิม“นั่นนะซีครับ ผมก็วาอยางนั้น แตผมก็มีสิทธิ์ซักถามเหมือนกัน”“ก็ซักใหมันเขาเรื่องเขาราวหนอยซ”ี ทานเจาคุณดุ “เขาบอกวาพายุหมุนรูปรางเหมือนงวงชางยักษ

เสือกถามไดวามีงาหรือเปลา”

นายพลดิเรกซักพลทหารจอยตอไป“เธอพอจะประมาณความกวางและสวนสูงของพายุหมุนลูกนั้นไดไหม”พลทหารจอยนิ่งคิด“ผมประมาณไมถูกครับ แตรูสึกวามันสูงกวาเสากระโดงเรือสักสามสี่เทาและโตกวาตนตาลหลาย

เทา”“ออไร เปนเชนน้ีใชไหมจาลอย พูดตามความจริงอยาโกหกนะ”พลทหารจอยตอบย้ิมๆ“ใชครับ ลักษณะของมันคลายงวงชางตัวเมียครับ”“เธอรูไดอยางไร”“มันไมมีงานี่ครับ”“แลวยังไง เลาใหละเอียดเทาที่เธอไดเห็นมัน”พลทหารจอยพูดคลองอีกตามเคย“ตอนน้ันผมอยูใตสะพานเรือครับ ยามบนยอดเสาไดรองตะโกนรายงานวา พบพายุหมุนทางขวา

หางจากเรือ ๓๐๐ หลาและกํ าลังใกลเขามายังเรือเรา ผมไดยินเสียงผูบังคับการรองออกค ําสั่ง เรือ ‘พระประแดง’ เลี้ยวซายเต็มตัวเพื่อหลบหลีกมัน ผมจองมองดูพายุหมุนดวยความต่ืนเตน มันหมุนเปนวงกลมครับ งวงยักษน้ันเปนสีเทาออน ริมๆของมันเปนแฉกสีแดงคลายกงจักร ผมสาบานไดวาผมเห็นมันอยางถนัดเชียวครับ ใหผมรากเลือดลงแดงตาย กาวไปธรณีสูบ ตายไปตกนรกหมกไหมรอยกัปแสนกัลป ไมรูจักผุดจักเกิด”

ศาสตราจารยดิเรกโบกมอืหาม“ไมตองสาบานโวย”จ.ท.ลอยเลาตอไป“มันตรงเขามาปะทะเรือเราครับ ผมบอกไมถูกวาเสียงมันดังขนาดไหน ดังกวาเสียงระเบิดนํ ้าลึกที่

เราซอมทํ าลายเรือใตน้ํ า ดังกวาเสียงปนใหญ ๓ น้ิวประจํ าเรือเรา ตูมเดียวเทาน้ันแหละครับเรือ ‘พระประแดง’ แหลกละเอียดเหมือนเรือเด็กเลนลํ าเล็กๆที่ทํ าดวยไม ทหารประจํ าเรือหลายคนรวมทั้งผมไดกระโดดลงไปในทะเล ตอนน้ีผมต่ืนเตนตกใจเลาไมถูกครับ ไมรูตัววาผมทํ าอะไรไปบาง รูแตวาผมกับพลทหารจอยวายน้ํ าไปตามยถากรรม พอเรือจมหายไปใตทะเล พลทหารกิมเบก็วายมาหาเราอีกคนหนึ่ง เราสามคนวายตรงไปยังเกาะชางซึ่งมองแลเห็นอยูเบื้องหนาไกลลิบ”

น.อ.กิมหงวนกลาวขึ้นทันที“เธอสามคนวายไปที่เกาะขุนชาง”“แฮะ แฮะ เกาะชางเฉยๆครับไมใชเกาะขุนชาง”ร.อ.สมนึกยิ้มใหเจาคุณปจจนึกฯ“เตี่ยแกลงพูดลอคุณปูครับ”ทานเจาคุณเคนหัวเราะ ทานหันไปมองดูพลทหารกิมเบแลวแกลงดุ

“สั่งสอนลูกชายแกเสียบางซีโวยกิมเบ”พลทหารกิมเบท ําหนาชอบกล“ผมยังเปนโสด ไมเคยมีลูกครับทาน”เจาคุณปจจนึกฯ ชี้ไปที่กิมหงวน“ก็นั่นยังไง นาวาเอกกิมหงวนนั่นแหละลูกชายของแก”“อุย” พลทหารกิมเบครางนายพลดิเรกซักทหารเรือท้ังสามนายตอไปอีก“เลาตอไปพลทหารจอย”“ก็ไมมีอะไรครับทาน เราวายนํ้ าไปในราวหน่ึงชั่วโมงเราก็พบเรือตังเกคือเรือยนตหาปลาลํ าหน่ึง

เปนเรือยนตพวกประมงจังหวัดตราดครับ ช่ือเรือ ‘โลมา’ นายทายเรือเขาเห็นเราเขาเขาก็มาชวยพวกเราไว พาเราไปเมืองตราด สงพวกเราข้ึนเรือ ‘ปนเกลา’ ซึ่งทํ าหนาท่ีลาดตระเวนอยูแถวน้ัน รุงข้ึนวันอาทิตยเราก็มาถึงสัตหีบและไดรับค ําส่ังดวนใหเดินทางมาท่ีกองทัพเรือโดยรถตรวจการของสถานีทหารเรือสัตหีบ”

ศาสตราจารยดิเรกมองดูคณะพรรคของเขา“ใครจะซักทหารเรือทั้งสามคนนี่บางก็เชิญ”ศาสตราจารย ร.อ.ดํ ารงกลาวถาม จ.ท.ลอยอยางเปนงานเปนการ“ระหวางที่เธอสามคนลอยคออยูในทะเลรูสึกวาอากาศมืดครึ้มมีเมฆฝนหรือลมพายุบางหรือเปลา”“ไมมีครับ อากาศแจมใสทะเลเรียบครับ”ร.อ.ดํ ารงหันมาทางบิดาของเขา“ไมมีปญหาอะไรอีกแลวครับ พายุหมุนมีกงจักรเปนแฉกๆจะตองเกิดขึ้นจากการกระทํ าของฝาย

ศัตรู การบังคับใหอากาศรวมตัวเปนพายุหมุนแบบนี้ไมยากอะไร ผมและพอก็คงทํ าได”พล.ร.ต.พลพูดเสริมขึ้น“ถาเชนน้ันขาศึกก็คงจะสงเรือดํ าน้ํ ารัศมีทางไกลมาปวนเปยนอยูในอาวไทยแนนอน หรือยังไง

หมอ”“ออไร ควรจะเปนเชนน้ัน” แลวเขาก็มองดู พล.ร.ต.ชอุม เชวงศักด์ิ “ปดประชุมไดแลวครับทาน

รอง ขอใหเสนอบันทึกการประชุมไปยังทานผูบัญชาการทหารสูงสุดเปนการดวน ผมกับคณะผูเชี่ยวชาญการอาวุธและวิทยาศาสตรจะปราบศัตรูของเราเอง”

ร.อ.นพยิ้มให ร.อ.สมนึก“ปดประชุม แอนแอน....”นิกรจุปากดุลูกชายของเขา“อะไรของแกวะ แอนแอน”“ก็ปดมานยังไงละครับ”พล.ร.ต.ชอุมหัวเราะหึๆขบขันคํ าวาแอนแอนซึ่งเด็กเล็กๆชอบพูดกัน ทานนายพลเรือกลาวกับที่

ประชุมวา

“เปนอันวาการประชุมของเราไดสิ้นสุดลงเพียงเทานี ้ และทานผูรวมการประชุมตางลงมติเห็นพองตองกันวา เรือ ‘พระประแดง’ ของเราถูกพายุหมุนจมลงในทันทีนั้น เปนการกระทํ าของฝายศัตรู ไมใชพายุหมุนที่เกิดขึ้นจากธรรมชาติ ทานผูใดมีใครจะแถลงอะไรอีกไหมครับ อา – เม่ือไมมีผมก็ขอปดการประชุมแตเพียงเทานี้ แอนแอน”

เสียงตบมือดังขึ้นเกรียวกราว แลวมีเสียงเปาปากดังขึ้นดวย ดูเหมือนลูกชายของเสี่ยหงวนเปนคนเปาปาก

ศาสตราจารย พล.ท.ดิเรก ณรงคฤทธ์ิ ใหชื่อพายุหมุนที่ฝายศัตรูท ําลายเรือรบแหงราชนาวีของเราไปลํ าหนึ่งวา

“กงจักรผี”หลังจากกองบัญชาการทหารสูงสุดไดรับบันทึกรายงานการประชุมของผูแทนกองทัพเรือกับคณะ

ผูเชี่ยวชาญการอาวุธและวิทยาศาสตรแลว นายพลดิเรกก็ถูกเรียกตัวไปกองบัญชาการทหารสูงสุดในตอนบายวันพุธที่ ๑๗ พฤษภาคมทันที

โดยคํ าสั่งลับแตไมถึงกับสุดยอด นายพลดิเรกไดรับค ําสั่งใหด ําเนินการปราบปรามท่ีมาของ ‘กงจักรผี’ ไมวาจะเปนเรือรบบนผิวน้ํ า เรือดํ าน้ํ าหรือเรือใตน้ํ าพลังงานปรมาณู

ในคืนวันพุธน้ันเอง ทามกลางทองทะเลอันราบเรียบและแสงจันทรคืนขึ้น ๙ คํ ่าสองสลัวลางตอนหัวค่ํ า ร.ล.วิษณุ ซึ่งเปนเรือสลุบสังกัดกองเรือตรวจอาวแหงราชนาวีก็ถูก ‘กงจักรผี’ อับปางไปอีกลํ าหน่ึง ทางเรือไดวิทยุแจงขาวรายใหกองเรือยุทธการทราบมีขอความสั้นๆแตเพียงวา

“พบ ‘กงจักรผี’ กํ าลังเคล่ือนเขามาหาเรืออยางรวดเร็ว....”แลวการติดตอทางวิทยุก็สิ้นสุดลงเพราะ ร.ล.วิษณุ จมลงในทันทีทันใดแบบเดียวกับ ร.ล.พระ

ประแดงร.ล.วิษณุ ถูกพายุหมุนหรือ ‘กงจักรผี’ ในเวลา ๑๙.๒๐ น. หางจากเกาะชางประมาณหนึ่งไมล กอง

บัญชาการทหารสูงสุดไดออกคํ าแถลงการณทางวิทยุกระจายเสียงในตอนกลางวันวันพฤหัสบดีและออกขาวทางโทรทัศนแจงใหประชาชนทราบ ทหารเรือแหง ร.ล.วิษณุ รอดชีวิตเพียง ๒๔ นายเทานั้น ราชนาวีไทยตองสูญเสียเรือรบที่ทันสมัยและคอนขางใหมไปล ําหน่ึง ร.ล.วิษณุ มีระวางขับนํ ้า ๑,๖๐๐ ตัน ผูบังคับการเรือคือ น.ท.สุชาติ สุรฤทธิ์ รน. เขาใจวาไดสูญเสียชีวิตไปกับ ร.ล.วิษณุ

มันคือมหาภัยหรือภัยมืดท่ีคุกคามราชนาวีของเรา อยางไรก็ตาม กองทัพเรือก็ยังสงเรือรบออกลาดตระเวนอาวไทยโดยไมหว่ันเกรง ‘กงจักรผี’ ทั้งน้ีก็เพื่อคนหาเรือขาศึกที่ทํ าพายุหมุนมาท ําลายเรือของเราน่ันเอง

๑๘ พฤษภาคม ๒๕๑๐อาวไทยฝงตะวันออกมีฝนและคลื่นลมเปนครั้งคราว กองเรือตรวจอาวและกองเรือปราบเรือดํ าน้ํ า

ไดสงเรือรบหลายลํ าออกลาดตระเวนโดยมีการติดตอประสานงานกับเคร่ืองบินไอพนของกองทัพอากาศ

และตอนบายวันนี้เองนายพลดิเรกกับคณะผูเชี่ยวชาญการอาวุธและวิทยาศาสตรของกองทัพไทยซึ่งรวมทั้ง จ.ส.ท.แหว โหระพากุล ก็ไดออกเดินทางจากฐานทัพเรือสัตหีบโดย ร.ล.ไชโย ซ่ึงเปนเรือฟริเกตปราบเรือดํ าน้ํ าลํ าใหญและใหมที่สุดของราชนาวี โดยไดรับความชวยเหลือจากรัฐบาลสหรัฐอเมริกา

ร.ล.ไชโย มีระวางขับนํ ้า ๒,๖๐๐ ตัน และ ๓,๐๐๐ ตันเม่ือบรรทุกเต็มท่ี ยาว ๓๕๘ ฟุต กวางที่สุด ๔๓ ฟุต กินนํ้ าลึก ๑๓ ฟุต ความเร็ว ๓๒ นอต ทหารประจํ าเรือ ๒๑๐ นาย นายทหาร ๑๒ นาย อาวุธปนใหญ ๔.๕ น้ิว ๓ กระบอก ติดอยูในปอมเดียวกันท่ีหัวเรือ ๒ กระบอก ทายเรือ ๑ กระบอก ปนกล ๔๐ มม. ๒ กระบอก ตอรปโด ๑๒ น้ิว ๑๒ ทอ เปนตอรปโดปราบเรือดํ าน้ํ าแทนเดียว ๘ ทอ ตอรปโดตอสูเรือบนผิวน้ํ าแทนแฝด ๒ ทอ อาวุธปราบเรือดํ าน้ํ ามีระเบิดน้ํ าลึกและลิมโบยิงจากทอแฝดรวม ๒ ชุด นอกจากน้ีมีอาวุธนํ าวิถีสํ าหรับตอสูอากาศยานในระยะตํ ่าดวย ผูบังคับการเรือคือ น.ท.เฉลิม ชัยปญญา รน. ถูกสงไปเรียนเพิ่มเติมที่สหรัฐอเมริกา ๓ ปเม่ือเปนนาวาตรีและเปนผูนํ าทหารเรือเดินทางไปรับ ร.ล.ไชโย ที่เกาะกวมเมื่อตนป พ.ศ. ๒๕๐๘ เปนนายทหารเรือชั้นหัวกะทิคนหนึ่งแหงราชนาว ีอายุ ๓๖ ปแตยังหนุมฟอ สาวๆหลายคนอยากเปนอนุของเขา แต น.ท.เฉลิมจะมีอนุหรือไมไมมีใครรูเพราะเปนเร่ืองสวนตัวของเขา ผูชายบางคนทํ าหงิมๆสงบเสงี่ยมแตไดนองเมียหรือพี่เมียเปนอนุ ที่ซํ้ ารายบางคนไดแมยายเปนอนุก็มีเหมือนกันในรายที่คุณแมยังสวยหรือไมยอมแกชอบโปรยยิ้มท ําตาหวานใหลูกเขย

โดยคํ าสั่งของกองทัพเรือ ร.ล.ไชโย ไดนํ าคณะผูเชี่ยวชาญการอาวุธเดินทางจากสัตหีบมุงตรงมายังจันทบุรีและตราดเพื่อปราบปราม ‘กงจักรผี’ ซึ่งเรือลํ าน้ีไดปฏิบัติหนาท่ีโดยเฉพาะในการตรวจคนทองทะเลทั้งผิวน้ํ าและใตนํ้ าดวยเคร่ืองมือพิเศษของนายพลดิเรกจอมนักวิทยาศาสตรผูย่ิงใหญ

และ ร.ล.ไชโย ไดติดอาวุธลับคือปนรังส ี๒ กระบอกทางหัวเรือและทายเรือ เปนปน ๒๐ มม. คลายปน สอ. หรือปนตอสูอากาศยาน ลํ ากลองยาวเพียง ๓ ฟุต มีสวนประกอบมากมาย ใชยิงดวยกระแสไฟฟาอันรอนแรงที่สามารถเผาเหล็กแทงใหละลายไดในพริบตาเดียว ยิงออกไปเปนสายเหมือนเคร่ืองพนไฟ และยิงไดไกลถึง ๑,๘๐๐ หลา ซึ่งปนรังสีทั้ง ๒ กระบอกน้ีนอกจากจะทํ าลายพายุหมุนหรือ ‘กงจักรผี’ ใหสลายตัวไปแลว ยังสามารถที่จะเผาเรือขาศึกใหไหมเปนจุลหรือเกิดการระเบิดแหลกละเอียดจมทะเลไป แมแตแกงเกาะในทองทะเล ถาถูกปนรังสีของศาสตราจารยดิเรกยิงอยางจังๆเพียงหนึ่งหรือสองนาทีเทานั้น เกาะก็จะพังทลายจมหายไปในนํ ้า ปนรังสีทั้ง ๒ กระบอกน้ีติดต้ังบนแทนยิงอยางม่ันคงแข็งแรง และผูที่จะใชปนนี้ไดก็คือศาสตราจารยดิเรกกับลูกชายของเขาเทานั้น

ศุกรท่ี ๑๙ พฤษภาคมเวลา ๑๐.๐๐ น. เศษ ร.ล.ไชโย ไดแลนอยูทางทิศตะวันตกของเกาะชางหางจากเกาะชางประมาณ ๔

ไมล ถึงแมทองฟามีเมฆปกคลุมไปทั่ว ทัศนวิสัยก็ยังดีอยู เรือฟริเกตใชความเร็วเพียง ๑๕ นอตคณะพรรคสี่สหายกับเจาคุณปจจนึกฯ อยูบนสะพานเรือ นิกรกับเสี่ยหงวนกํ าลังฟงผูบังคับการ

บรรยายใหทราบถึงเคร่ืองมือชนิดหน่ึงในการเดินเรือคือเคร่ืองหยั่งเสียงน้ํ าลึกดวยเสียงสะทอน เคร่ืองมือพิเศษนี้จะบอกใหทราบวานํ ้าทะเลที่เรือกํ าลังแลนผานมีความลึกเทาใด

ตามเวลาที่กลาวนี ้ ตนเรือไดประจํ าอยูท่ีหอง ซี.ไอ.ซี. หรือหองศูนยยุทธการอันเปนที่รวมขาวทั้งหมด มีเจาหนาที่วิทย ุเรดาร โซนาร อีเล็กโทรนิคสประจํ าอยูในหองนั้นและทํ างานตลอด ๒๔ ช่ัวโมง สวนผูบังคับการและตนหนอยูบนสะพานเรือ

คณะผูเชี่ยวชาญการอาวุธและวิทยาศาสตรของกองทัพไทยแตงเคร่ืองแบบนายทหารเรือ สวมกางเกงขาสั้น สวมถุงสั้นและรองเทาหนังสีนํ ้าตาล เสื้อเชิ้ตกากีแขนสั้นไมมีอินทรธน ูพล นิกร กิมหงวน ติดดอกประดูสีเงินที่คอเสื้อ ๓ ดอกอันเปนเคร่ืองหมายยศนาวาเอก เจาคุณปจจนึกฯ กับนายพลดิเรกติดกงจักรสีเงินคือเคร่ืองหมายยศนายพลเรือ ทุกคนสวมหมวกแกปทรงออนสีกากีมีสมออยูที่หนาหมวก

เคร่ืองบินขับไล เอฟ – ๘๖ เอฟ ของกองทัพอากาศรวม ๓ เคร่ืองบินผาน ร.ล.ไชโย ไปเมื่อสักครูนี้ นักบินไดพูดวิทยุติดตอกับ ร.ล.ไชโย แจงใหทราบวาไมปรากฏเรือรบขาศึก เหตุการณปรกติ

เมื่อมีเสียงรองเพลงหมูดังขึ้น คณะพรรคสี่สหายกับเจาคุณปจจนึกฯ และ น.ท.เฉลิมกับตนหนเวนแตจายามที่ถือทายตางหันหนามองไปทางประตูสะพานเรือ ร.อ.พนัส ร.อ.นพ ร.อ.สมนึก พรอมดวยศาสตราจารย ร.อ.ดํ ารง และ พ.จ.ท.แหวในเคร่ืองแบบทหารเรือออกทะเลก็พากันเขามาในสะพานเรือและรองเพลงปลุกใจกันอยางคร้ืนเครง เสียงของเสี่ยต๋ีและนพดังกวาเพื่อน สวนเจาแหวเพียงแตรองออมแอมเพราะถูกเสี่ยตี๋บังคับใหรอง

“หะเบตสมอพลัน ออกสันดอนไป ลัดเกาะสีชังจนกระทั่งกระโจมไฟ เที่ยวหาขาศึกมิไดนึกจะกลับมาใน ถึงตายตายไปตายใหแกชาติของเรา”

ร.อ.นพรํ าปอและรองเสียงลั่น“พวกเราจงดูรูเจ็บแลวตองจ ํา ลับดาบไวพลางชางบนยอดกาฟจะน ํา สยามเปนชาติของเราธงทุก

เสาชักข้ึนทุกลํ า เปกพอ ถึงเรือจะจมในนํ ้า ธงไมตํ่ าลงมา จ ําไดเพียงเทานี้ บอกเนื้อเพลงทีเถอะนายตี๋จา กันรองวนเวียนไปมา รองไปรองมากลับเกาะสีชัง”

“เฮย” นายพลดิเรกเอ็ดตะโร “น่ีไมใชบานเรานะโวย ท ําลิงท ําคางเกรงใจผูการและตนหนบางซ”ีน.ท.เฉลิมหัวเราะชอบใจ“ไมเปนไรครับอาจารย ผูกองทั้งสี่คนท ําใหพวกเราครึกคร้ืนร่ืนเริงตลอดเวลา ตนกลถึงกับบอกผม

วาอยากจะใหผูกองทั้งสี่คนอยูประจํ าเรือเราตลอดไป นอกจากสนุกแลวยังไดชวยเหลือดวย เม่ือคืนน้ีเคร่ืองทํ าความเย็นของหองเยน็ชํ ารุด ผูกองดํ ารงกับผูกองพนัสชวยกันแกไขไมถึง ๕ นาทีก็เสร็จเรียบรอย แตผูกองนพเลนอะไรออกจะนาหวาดเสียวหนอยครับ”

น.อ.นิกรมองดูหนาลูกชายของเขาอยางเคืองๆ“แกเลนอะไรวะนพ”ร.อ.นพยิ้มแหงๆ“ผมแกะหัวตอรปโดเลนครับ พอเอาคอนทุบ ผูการแลเห็นเขาพอดี ทานรองเอะอะลัน่โกรธผมจน

หนาเขียว นึกวาทานถีบผมลงทะเลไปแลว”นายพลดิเรกกลาวขึ้นทันที

“ไมใชของเลนนะโวยนพ เกิดระเบิดตูมตามข้ึน เรือลํ านี้จะจมลงทะเลทันท ีทีหลังถาจะเลนอะไรก็ใหมันนาดูกวานี้สักนิด”

“ครับ ผมคิดวาประเดี๋ยวผมจะแกะระเบิดนํ ้าลึกดูเคร่ืองในของมันครับ”น.ท.เฉลิมท ําคอยน“อยานะผูกองนพ ถึงคุณจะเปนผูเชี่ยวชาญการอาวุธและวิทยาศาสตรของกองทัพไทย คุณไมใช

อาจารยดิเรกหรือผูกองด ํารง มีเวลาวางไปอยูที่หองศูนยยุทธการดีกวาครับ เมื่อเชาก็ทีหนึ่งแลว ผูกองสมนึกเหน่ียวปน สอ. เลน กระสุนลั่นออกไปหนึ่งชุด ทหารเรือวิ่งพลานไปทั้งล ํา”

เสี่ยตี๋อมยิ้ม“ตอนน้ันผมซอมยิงอีแรงครับ มันบินมา ๕ ตัว หัวหนาฝูงเปนพญาแรงหัวแดงแจ”เจาคุณปจจนึกฯ กลืนน้ํ าลายเอ๊ือก แตแลวทันใดน้ันเองเสียงเคร่ืองขยายเสียงบนสะพานเรือก็ดัง

กังวานขึ้น“เรดารพบเปาหมายทางขวาหางจากเรือ ๒,๐๐๐ หลาครับ สันนิษฐานวามันโผลขึ้นมาจากทะเล”ผูบังคับการว่ิงเขาไปยังไมโครโฟนและพูดโตตอบกับตนเรือทันที“ทราบแลว ติดตามเปาหมายตอไป”ในเวลาเดียวกันน้ีเอง ตนหนไดใชกลองสองทางไกลมองไปทางกราบขวาของ ร.ล.ไชโย ลูกชาย

ของสี่สหายเงียบกริบและมีทาทางกระสับกระสายไปตามกัน ร.อ.นพกลาวขึ้นดวยเสียงหนักๆ“ชักต่ืนเตนเสียแลววะ ถาเราเผชิญกับ ‘กงจักรเปรต’ คงจะยุงเหมือนกัน”ร.อ.พนัสหัวเราะเบาๆ“‘กงจักรผี’ โวย ไมใช ‘กงจักรเปรต’”นพวา “แตคราวน้ีขาศึกอาจจะใช ‘กงจักรเปรต’ เลนงานเราก็ได เพราะเปรตมันดุรายและเห้ียม

หาญกวาผี”กอนที่ใครจะพูดอะไร ตนหนนายเรือเอกรางสูงโปรงลักษณะทาทางเอาการเอางานไดหันมาราย

งานใหผูบังคับการทราบ“ผูการครับ มีวัตถุคลายอาวุธน ําวิถีวิ่งมาทางเรือเราในระยะสูงจากระดับนํ ้าทะเลประมาณ ๓๐ หลา

ครับ”“ทราบแลว” น.ท.เฉลิมรองขึ้นดังๆและยกกลองสองทางไกลที่คลองคอเขาขึ้นมองดูนายพลดิเรกยกกลองสองทางไกลขึ้นมองดูบาง เขาแลเห็นวัตถุคลายกับอาวุธน ําวิถีลูกหน่ึงบินตรง

มายัง ร.ล.ไชโย ดวยความเร็วเหนือเสียง และแลวมันก็แตกระเบิดในอากาศ“ตูม”การระเบิดของจรวดใตน้ํ าลูกนั้นท ําใหอากาศรวมตัวข้ึนทันที คณะพรรคสี่สหายกับลูกชายของเขา

พรอมดวยเจาคุณปจจนึกฯ เจาแหวและผูบังคับการเรือ ตนหนและจายามทํ าหนาที่ถือทายตางแลเห็นรูปลักษณะของพายุหมุนเกิดขึ้นเปนวงกลมใหญและสูงจากระดับนํ ้าทะเลไมตํ ่ากวา ๕๐ หลา การรวมตัวของ

อากาศท ําใหมันหมุนอยูกับที ่ และสวนที่กวางใหญของมันคอยๆเล็กลงเปนสีเทาเขม ทุกคนตื่นตะลึงไปตามกันเมื่อและเห็นสวนริมของพายุหมุนเปนรูปลักษณะกงจักรและมีแสงสีแดงวาบวับ พายุหมุนลูกนี้ประกอบไปดวยนํ้ า ลมและไฟ

ดวยความเฉลียวฉลาดของศาสตราจารยดิเรก เขารูทันทีวาในนาทีน้ี พายุหมุนจะวิ่งเขามาชน ร.ล.ไชโย ทํ าใหเรือฟริเกตลํ านี้เกิดการอับปางลงทันท ีเขาหันหนามามองดูลูกชายของเขาแลวออกคํ าสั่ง

“ดํ ารง วิ่งลงไปประจํ าปนรังสีทางทายเรือเด๋ียวน้ี พยายามทํ าลายพายุหมุน ‘กงจักรผี’ ใหได พอจะไปประจํ าปนรังสีทางหัวเรือ แลวเขาก็เปลี่ยนสายตามาที่ผูบังคับการ “ไมตองตกใจผูการ อยาเปลี่ยนทิศทางหรือลดความเร็วของเรือ ผมกับลูกชายของผมจะจัดการกับ ‘กงจักรผี’ เอง”

สองพอลูกพากันวิ่งออกไปจากสะพานเรืออยางรนรน เสี่ยตี๋กับ ร.อ.นพรองเพลงปลกุใจอีก“พวกเราทุกลํ าจํ าเชนดอกประดู วันไหนวันดีบานคลี่พรอมหมู วันไหนรวงโรยดอกโปรยตกพรู

ทหารเรือเราจงดู ตายเปนหมูเพื่อชาติไทย ไชโย....เอา – เฮ – –”ความคาดคะเนของศาสตราจารยดิเรกถูกตองแลว ‘กงจักรผี’ รวมตัวกันเหนือทองทะเลตอนน้ัน

แลวเคล่ือนท่ีตรงเขามาหา ร.ล.ไชโย อยางรวดเร็ว พล.ร.ต.พลถือโอกาสถายภาพ ‘กงจักรผี’ ไวไดดวยกลองถายรูปที่ใชเลนซพิเศษของศาสตราจารยดิเรก

บรรดานายทหาร พันจา จาและพลทหารท่ีอยูบนดาดฟาเรือตางต่ืนเตนไปตามกัน ทุกคนแมกระทั่งผูบังคับการตางจองตาเขม็งมองดู ‘กงจักรผี’ ที่หมุนใกลเรือเขามาทุกวินาท ีเสียงของมันดังอูเชนเดียวกับเสียงลมพายุ กงจักรสีแดงที่วาบวับแลเห็นถนัดนากลัวมาก ไมผิดอะไรกับวามันคือปศาจรายที่ก ําลังจะจมเรือฟริเกตล ําน้ี

แตแลวเสียงปนรังสีทั้งสองกระบอกซึ่งหันไปทางกราบขวาก็ดังขึ้นในเวลาไลกันมันไมผิดอะไรกับเสียงฟาผาใกลๆ รังสีของปนที่พุงออกไปจากปากกระบอกของมันดังเปรี๊ยะและ

เปนประกายเหมือนสายฟาจนแสบตา ปนสายฟาหรือปนรังสียิงไปถูก ‘กงจักรผี’ แลว อํ านาจของกระแสไฟฟาทํ าใหพายุหมุนหรือ ‘กงจักรผี’ เกิดการสลายตัวทันที พายุหมุนแตกกระจายเปนสายนํ ้าหลนลงบนพื้นทะเลแบบเดียวกับระเบิดนํ ้าลึกที่ทิ้งท ําลายเรือใตน้ํ าเกิดการระเบิดข้ึน

เสียงไชโยโหรองดังลั่น ร.ล.ไชโย บรรดาทหารเรือตางกระโดดโลดเตนดีอกดีใจไปตามกัน เจาคุณปจจนึกฯ หันมายิ้มใหผูบังคับการซึ่งก ําลังพูดกระจายเสียงแจงใหศูนยยุทธการทราบวา ‘กงจักรผี’ ถูกปนสายฟาของศาสตราจารยดิเรกยิงทํ าลายไปแลวเมื่อมันเขามาในระยะหางจากเรือเพียง ๗๕๐ หลา

“เปนยังไงผูการ ลูกเขยและหลานชายของฉันแนไหม”น.ท.เฉลิมยกมือวันทยาหัตถและกลาวกับทานเจาคุณดวยเสียงสั่นเครือเล็กนอย“เด็ดขาดเลยครับใตเทา ถาไมไดปนรังสีสองกระบอกน้ีเรือเราตองจมแน เปนอันวาพวกเราไดเห็น

‘กงจักรผี’ และการท ําลาย ‘กงจักรผี’ ดวยปนสายฟาของอาจารยดิเรกแลวครับ นาต่ืนเตนท่ีสุด เหมือนกับความฝนไมนาจะเปนไปไดเลย”

พล.ร.ต.พลพูดเสริมขึ้น

“สงครามสมัยนี้เปนสงครามที่ไมมีการประกาศ การท ําลายกันก็อาศัยอาวุธสมัยใหม เชน ‘กงจักรผี’ ของฝายศัตรูท่ีเราไดเห็นแกตาแลวครับผูการ”

นิกรพูดโพลงขึ้น“เหมือนกับเรื่องจักรๆวงศๆหรือเรื่องพงศาวดารจีนที่ตอสูกันดวยของวิเศษ ผมคิดวาไมชาทหารที่

รบกันคงจะปลอยแสงเฮากวงออกจากฝามือหรือออกจากสะดือแบบเตาหยินหรือเซียนท้ังหลาย”พ.จ.ท.แหวรองบอก น.ท.เฉลิมทันที“ผูการครับ รับประทานคุณหมอรองตะโกนเรียกผูการครับ”น.ท.เฉลิมว่ิงมาเกาะขอบสะพานเรือตอนหนาแลวมองลงไปขางลาง พอแลเห็นดิเรกกํ าลังแหงน

หนามองดูเขา น.ท.เฉลิมก็วันทยาหัตถให“วาไงครับอาจารย”ศาสตราจารยดิเรกตะโกนบอก“นํ าเรือแลนตรงไปยังทิศทางที่พายุหมุนเริ่มรวมตัวกันหลังจากจรวดลูกนั้นระเบิด ผมแนใจวามีเรือ

ใตน้ํ าหรือเรือดํ าน้ํ าของฝายศัตรูวนเวียนอยูแถวน้ัน”น.ท.เฉลิมหันมาทางตนหน“ถือทายเองตนหน เลี้ยวขวาแลนตรงไปยังที่พายุหมุนรวมตัวเมื่อกี้นี ้ ผมจะติดตอกับหอง ซ.ีไอ.ซ.ี

ใหโซนารพยายามคนหาเรือดํ าน้ํ าของขาศึกใหได ผมจะสั่งประจ ําสถานีรบเดี๋ยวนี”้ในนาทีน้ันเอง เสียงแตรเดี่ยวก็ดังกังวานไปทั่ว ร.ล.ไชโย เปนสัญญาณประจํ าสถานีรบทหารเรือตางว่ิงพลานไปท่ัวเรือ ทุกคนรีบสวมหมวกเหล็กและชูชีพกอนอื่น ธงรบถูกชักขึ้นสูยอด

เสาใหญเม่ือเสียงแตรเด่ียวดังขึ้น หลังจากน้ันก็มีเสียงสัญญาณนกหวีดจากนายยามเรือเดิน ทหารไดเขาประจํ าที่ตามสถานีรบทุกแหง ผูบังคับการออกคํ าสั่งทางไมโครโฟนและฟงรายงานจากหัวหนาสถานีตางๆ เชน ตนกล ตนปน ตนตอรปโด นายทหารอาวุธใตน้ํ า รายงานวิทยุถูกสงไปยังกองเรือยุทธการแลว ร.ล.ไชโยไดพบกับพายุหมุนหรือ ‘กงจักรผี’ หนาเกาะชางระหวาง ร.ล.พระประแดง จม นายพลดิเรกกับศาสตราจารยดํ ารงไดใชปนรังสีท ําลาย ‘กงจักรผี’ ไดในขณะที่มันวิ่งเขามาจะจม ร.ล.ไชโย ขณะน้ีก ําลังติดตามคนหาเรือดํ าน้ํ าของขาศึก ผูบัญชาการกองเรือยุทธการวิทยุตอบมาวา ใหผูบังคับการ ร.ล.ไชโย รวมมือกับคณะผูเชี่ยวชาญการอาวุธและวิทยาศาสตรของกองทัพไทยพยายามทํ าลายเรือดํ าน้ํ าของขาศึกใหจงได กองเรือยุทธการออกคํ าส่ังใหเรือดํ าน้ํ า ๒ ลํ าเดินทางมาชวยแลว

ในที่สุดโซนารก็คนพบเรือดํ าน้ํ าของขาศึกล ําหน่ึง ตนเรือซ่ึงทํ าหนาที่ควบคุมหองศูนยยุทธการไดรายงานใหผูบังคับการเรือทราบทันท ีน.ท.เฉลิมสั่ง น.ว.ต. คือ นายทหารอาวุธใตน้ํ าเตรียมพรอม การติดตอประสานงานเปนไปอยางรวดเร็วฉับพลัน

เรือดํ าน้ํ าของขาศึกพยายามหลบหนี แตอยางไรก็หนีไมพน เพราะความเร็วของเรือฟริเกตเหนือกวามาก ขณะนี ้ร.ล.ไชโย ใชฝจักร ๒๘ นอตและแลนอยูเหนือเรือดํ าน้ํ าล ําน้ัน

ระเบิดน้ํ าลึกจากรางปลอย ๒ รางทางทายเรือถูกทิ้งลงไปในทะเลแลว รูปลักษณะของเด็ปชารจเหมือนกับถังนํ ้ามันกลมๆ น.ว.ต.ต้ังชนวนระเบิดใหหางระยะกันตามวิธีการปราบเรือดํ าน้ํ า

เสียงระเบิดนํ้ าลึกดังสนั่นหวั่นไหว“ตูม ตูม”น้ํ าทะเลพุงฉูดเปนล ําตาลและแตกกระจายเปนฝอยฟอง ร.ล.ไชโย แลนเลี้ยวขวาเปนวงกลมติดตาม

สังหารเรือดํ าน้ํ าฝายศัตรูอยางไมลดละ ทะเลตอนนี้ลึก ๔๒ เมตร ลิมโบถูกยิงออกจากทอแฝดลอยละลิ่วไปตกทางกราบขวาหางจากเรือประมาณ ๕๐ เมตรและแตกระเบิดใตน้ํ าแบบเดียวกับระเบิดนํ ้าลึก เสยีงระเบิดดังอยูตลอดเวลา ในเวลาเดียวกันนี้เองปนใหญและปน ส.อ. ประจํ าเรือก็เตรียมพรอมท่ีจะทํ าลายเรือดํ าน้ํ าหากวามันโผลขึ้นมาบนผิวนํ ้า นายพลดิเรกกับลูกชายยังคงประจํ าปนรังสีของเขา

การลาเรือดํ าน้ํ าเปนไปอยางสุดเหวี่ยง ร.ล.ไชโย แลนเปนวงกลมกวางเวียนขวาและปลอยระเบิดนํ ้าลึกกับลิมโบลงไปในทะเลตลอดเวลา น.อ.นิกรเดินเขามายืนเคียงไหล น.ท.เฉลิมแลวมองไปในทะเลทามกลางเสียงสะเทือนเลื่อนลั่นของระเบิดนํ ้าลึกและลิมโบ

“ทางซายครับผูการ เรือดํ าน้ํ าของขาศึกอยูทางโนน ตรงมือผมชี้ บอกใหตนหนเลี้ยวซายอีกนิดหนอย”

ผูบังคับการเรือยิ้มใหนิกร“โซนารไมไดรายงานมานี่ครับวาทิศทางของเรือด ําน้ํ าอยูทางนั้น ขณะนี้เราตามมันไปถูกทางแลว”น.อ.นิกรจุปากจิ๊กจั๊ก“เชื่อผมเถอะนา โซนารจะมาดีกวาญาณวิเศษของผมไดอยางไร ผมดูทางในผมมองเห็นครับผูการ

มันไมใชเรือดํ าน้ํ าธรรมดา แตมันเปนเรือดํ าน้ํ าพลังงานปรมาณูขนาดใหญอยูใตนํ ้าไดแรมเดือน”ผูบังคับการหันมาทางเสี่ยหงวน“ผมควรจะเช่ือคุณนิกรดีไหมครับคุณกิมหงวน”อาเสี่ยยิ้มให“ลองเชื่อมันดูก็ไดครับ เพื่อนผมคนนี้มันแปลกมนุษย มีญาณพิเศษหรือมีอะไรในตัวพิเศษกวาคน

ธรรมดาครับ คร้ังหน่ึงเรือดํ าน้ํ าขนาดจิ๋วของฝายศัตรูล ําหนึ่งบุกเขาไปในแมนํ ้าเจาพระยาและหลุดเขาไปในคลองหลอด ทางกองทัพเรือสั่งใหเทศบาลปดประตูนํ้ าปากคลองทั้งสองขาง คือทางปากคลองตลาดและทางทาชางวังหนา เรือปราบเรือดํ าน้ํ าของเราต้ัง ๕ ลํ าแลนสวนกันไปมาในคลองหลอดคนหาเรือดํ าน้ํ าเทาใดก็ไมพบ แตแลวพันเอกนิกรก็สามารถรูวามันแอบซอนอยูใตสะพานชางโรงสีหลังกระทรวงกลาโหม กองทัพเรือเลยตีอวนลากเรือด ําน้ํ าล ํานั้นขึ้นมา”

ผูบังคับการท ําหนาชอบกล“เร่ืองจริงหรือครับ”“ครับ เรื่องจริงที่มีความเท็จแอบแฝงอยูเพียง ๙๕ เปอรเซ็นตเทาน้ัน”นิกรพูดเสริมข้ึน

“เชื่อผมเถอะนาผูการ เรือดํ าน้ํ าขาศึกอยูทางซายโนนจริงๆ”น.ท.เฉลิมเมมปากแนน หันไปทางตนเรือซึ่งทํ าหนาที่ถือทายเรือดวยตนเองจากเคร่ืองถือทาย

ไฮโดรลิกออกแรงเบาๆหมุนพังงาขนาดเล็กเรือก็เลี้ยวไปตามความประสงค“ตนหน เลี้ยวซาย ๒๐ องศา”“เลี้ยวซาย ๒๐ องศา” ตนหนทวนคํ าสั่งและปฏิบัติตามทันทีน.ท.เฉลิมหันมายิ้มให พล.ร.ต.พล“ผมลองเชื่อคุณนิกรดูสักทีนะครับ ระเบิดน้ํ าลึกและลิมโบของเรามีเหลือเฟอ ถาคุณนิกรไมโกหก

ผม เรือดํ าน้ํ าของขาศึกไมวาจะเปนเรือธรรมดาหรือเรือใตน้ํ าที่ใชพลังงานปรมาณูคงเสร็จเราแนๆ”พลหัวเราะเบาๆ“ผมไมขอออกความเห็นในเร่ืองน้ีนะครับ”ศาสตราจารยดิเรกบุกเขามาในสะพานเรือและรองถามผูบังคับการ“เปลี่ยนทิศทางท ําไมผูการ”น.ท.เฉลิมยกมือวันทยาหัตถและตอบทันที“คุณนิกรบอกผมวาต ําแหนงเรือดํ าน้ํ าอยูทางซายครับ ซ่ึงคุณนิกรรูไดจากญาณวิเศษ”นายพลดิเรกลืมตาโพลง“ยังงั้นเรอะ ถายังงั้นถูกของอายกรมัน เพ่ือนผมคนน้ีมันยอดคนครับ ผมเองบางขณะยังตองพึ่งพา

อาศัยเขา ผมท ํางานในดานวิทยาศาสตรก็ไดอายกรชวยเหลือทั้งๆที่เขาไมใชนักวิทยาศาสตร”ผูบงัคับการเรือทํ าหนาชอบกล ร.ล.ไชโย เปลี่ยนทิศทางเหไปทางซาย ตนเรือรายงานมาจากหอง ซ.ี

ไอ.ซี. วาตํ าแหนงเรือดํ าน้ํ าไมปรากฏในโซนารแลวอีกสักครูหน่ึงรายงานจากหองศูนยยุทธการก็ปรากฏวาพบตํ าแหนงเรือดํ าน้ํ าของขาศึก น.ท.เฉลิม

สั่งโจมตีดวยอาวุธใตน้ํ าอีกคร้ังหน่ึง ศูนยยุทธการรายงานมายังสะพานเรืออีกวาเครื่องไฮโดรโฟนิคสฟงเสียงเรือใตนํ ้า ไดยินเสียงใบจักรของเรือใตน้ํ าอยางถนัด

“ตูม ตูม”ระเบิดนํ ้าลึก ๒ ลูกจากรางคูทายเรือที่ถูกกลิ้งลงไปจากรางปลอยของมันไดระเบิดขึ้นกึกกอง ลูก

แรกระเบิดใตน้ํ าลึก ๒๐ เมตร ลูกที่ ๒ ระเบิดลึก ๓๐ เมตรศูนยยุทธการรายงานมาทางเครื่องกระจายเสียง“เขาใจวาเรือดํ าน้ํ าของศัตรูถูกระเบิดน้ํ าลึกแลวครับ เสียงใบจักรเงียบไปและโซนารไมไดยินเสียง

สะทอน”เสี่ยต๋ีนึกเปรี้ยวปากเต็มทนก็แหกปากรองตะโกนขึ้นดังๆ“สละเรือใหญ”น.ท.เฉลิมสะดุงโหยงเหมือนถูกเข็มแทง

“แลวกัน” เขาเอ็ดตะโร ร.อ.สมนึกโดยไมเกรงใจใคร “ไหงรองยังงี้ละผูกอง เดี๋ยวผมก็จับโยนลงไปในทะเลเทาน้ันเอง”

สมนึกหนาจอย พูดเสียงแผวเบาเหมือนกระซิบ“รองเลนไมไดหรือครับ”“ก็รองอยางอื่นซีคุณ ดันแหกปากรองออกมาไดวาสละเรือใหญ ถึงคุณรองเลนก็ไมมีใครท ําตามค ํา

สั่งของคุณ แตมันก็เหมือนกับแชงใหพวกเราเทงทึงน่ีนะ คุณคิดหรือเปลาวาคํ าวาสละเรือใหญหมายถึงกาลอวสานของเรา”

เสี่ยหงวนมองดูลูกชายของเขาอยางเคืองๆ“ทะลึ่งไมรูจักกาละเทศะ อยางนี้เขาเรียกวาพอแมไมสั่งสอน”นิกรพูดเสริมข้ึนดวยเสียงหัวเราะ“ใช พออายต๋ีมันเลว ไมเคยอบรมสั่งสอนลูก ไมรูวาลูกเตาเหลาใคร”กิมหงวนกลืนนํ ้าลายเอื๊อก กระซิบบอกนิกรเบาๆ“ลูกกูโวย”ร.ล.ไชโย แลนวนเวียนอยูบริเวณน้ันจนกระท่ังพันจาคนหน่ึงรองตะโกนบอกผูบังคับการใหทราบ

วามีหีบหอและน้ํ ามันลอยขึ้นมาบนทองทะเลมากมาย ผูบังคับการส่ังลดความเร็วของเรือทันที แลวติดตอกับหองศูนยยุทธการ ซึง่ตนเรือไดรายงานมาวา โซนารจับเสียงสะทอนของเรือดํ าน้ํ าไมไดแลว เขาใจวาเรือดํ าน้ํ าของขาศึกจมอยูกนทะเลแนนอน

ในที่สุด ร.ล.ไชโย ก็ลอยกระเพื่อมๆอยูในตํ าแหนงที่มีน้ํ ามันและหีบหอขาวของตางๆลอยขึ้นมามากมายและเกลื่อนกลาดไปทั่ว คณะพรรคสี่สหายพรอมดวยลูกชายของเขาและเจาคุณปจจนึกฯ กับเจาแหวยืนรวมกลุมกันอยูริมขอบสะพานเรือทางขวา ซ่ึงตอนน้ี ร.อ.ดํ ารงไดผละจากปนรังสีขึ้นมาสังเกตการณบนสะพานเรือแลว ผูบังคับการกับตนหนและคณะผูเชี่ยวชาญการอาวุธและวิทยาศาสตรทุกคนตางทอดสายตามองลงไปยังพื้นน้ํ า ในเวลาเดียวกันทหารเรือบนดาดฟาก็จับกลุมมองดูสัญลักษณแหงความพินาศของเรือดํ าน้ํ าที่ถูกระเบิดนํ ้าลึกอับปางอยูกนอาวไทย

นายพลดิเรกกลาวถาม น.ท.เฉลิมอยางเปนงานเปนการ“น้ํ าตอนนี้ลึกเทาใดผูการ”“สี่สิบแปดเมตรครับอาจารย”“ออไร เรือดํ าน้ํ าของฝายศัตรูเทงทึงแนๆและไมมีทางที่ผูบังคับการเรือด ําน้ํ าจะปลอยลูกเรือขึ้นมา

ได เพราะนํ้ าลึกขนาดน้ีแตงเคร่ืองมนุษยกบออกมาทางชองทางชวยชีวิต ความกดของน้ํ าก็จะทํ าใหหูแตกหรือหัวใจหยุดทํ างาน มายก็ตับแตกตาย”

นิกรเสริมข้ึนเบาๆ“นอกจากหูแตกและตับแตก อยางอ่ืนก็อาจจะแตกเหมือนกันเน่ืองจากลมในทองมันดันออกมา”ศาสตราจารยดิเรกหัวเราะหึๆ“ทะลึ่ง”

“อาว พูดอยางน้ีดูหม่ินนายทหารผูใหญน่ีหวา ฉันเปนพันเอก เปนนาวาเอกและนาวาอากาศเอกนะโวย ขอโทษเสีย แลวก็ตะเบะฉันตามระเบียบ”

นายพลดิเรกหัวเราะหึๆ“แกดูที่คอปกเสื้อเชิ้ตแขนสั้นของฉันซ ี กงจักรสีนํ ้าเงินน่ีเคร่ืองหมายนายพลเรือใชไหม ฉันคือพล

เรือโทแหงราชนาว ีพลโทแหงกองทัพบกและพลอากาศโทของกองทัพอากาศ”“เออ – จริงโวย ถายังงั้นไมตองขอโทษและตะเบะกันหรอก”ศาสตราจารยดิเรกเดินเขามาหาผูบังคับการ ร.ล.ไชโย“ผูการ จอดทอดสมอเถอะ ผมจะสงคณะผูเชี่ยวชาญการอาวุธและวิทยาศาสตรสองหรือสามคน

แตงเคร่ืองประดาน้ํ าลงไปคนหาเรือดํ าน้ํ าของศัตรูเพ่ือใชระเบิดใตน้ํ าท ําลายมันเสียใหพินาศไป ระดับน้ํ าลึกขนาดน้ีการกูขึ้นมายอมทํ าไดยาก และถึงแมเรากูขึ้นมาไดก็อาจจะเปนชนวนเหตุใหเกิดระหวางไทยเรากับชาติท่ีเปนเจาของเรือใตน้ํ าล ําน้ี”

“เดี๋ยวครับ ขอใหผมเรียนถามคุณนิกรสักนิด” พูดจบ น.ท.เฉลิมก็หันมายิ้มใหนิกร “คุณนิกรครับ กอนอ่ืนผมขอชมเชยในความสามารถอันยอดเยี่ยมของคุณ ซึ่งเหมือนกับวาคุณมีตาทิพยมองเห็นเรือใตน้ํ าของขาศึก เพราะผมเช่ือคุณ เปลี่ยนทิศทางเรือมาตามที่คุณบอก ระเบิดน้ํ าลึกและลิมโบของเราจึงทํ าลายเรือใตน้ํ าของศัตรูได”

“ฮ่ันแน” เจาคุณปจจนึกฯ รองข้ึนดังๆและมองดูผูบังคับการเรืออยางขบขัน “คุณศรัทธาอายกรเอามากมายถึงเพียงนี้เชียวหรือ”

“ครับผม รูสึกวาคุณนิกรแกแนจริงๆครับ แมกระทั่งอาจารยดิเรกก็ยอมรับนับถือวาคุณนิกรเปนมนุษยพิเศษ” แลว น.ท.เฉลิมก็เปลี่ยนสายตามาที่นิกร “กรุณาบอกผมหนอยเถอะครับ น้ํ ามันเคร่ืองท่ีลอยข้ึนมาเปนแพมากมายนับพันลิตร และหีบหอสัมภาระตางๆที่เรามองเห็นเกลื่อนกลาดไปทั่ว เกิดข้ึนเพราะเรือใตน้ํ าขาศึกอับปางหรือขาศึกกบดานอยูใตทะเลแกลงปลอยน้ํ ามันและขาวของเหลานี้ขึ้นมาเพื่อลวงเราใหเขาใจผิดคิดวาเรือมันอับปาง”

น.อ.นิกรยิ้มเล็กนอย เตะทาและเกกหนาใหสมกับวาเขาเปนผูวิเศษ หรืออาจารยวิปสสนาชั้นสูงสามารถหยั่งรูดินฟามหาสมุทร เขามองดูฝาน้ํ ามันที่ลอยอยูมากมายเบื้องหนาของเขาแลวกลาวกับผูบังคับการวา

“ผมมองเห็นถนัดทีเดียวผูการ”“เห็นอะไรครับ”“เห็นน้ํ ามันแลวก็หีบหอสัมภาระตางๆที่ลอยอยูเต็มทะเล”น.ท.เฉลิมกลืนนํ ้าลายเอ๊ือก“ท่ีคุณวาพวกเราก็มองเห็นน่ีครับ ผมอยากใหคุณมองดูเรือใตน้ํ าของขาศึก”“วา มันอยูกนทะเลผมจะมองเห็นไดอยางไร”“ก็คุณมีญาณวิเศษไมใชหรือครับ”นิกรหัวเราะหนาเปนตามเคย

“ง้ันเรอะ ถายังงั้นผมจะใชวิปสสนาของผมมองดูกนผูการ”“อะ กนทะเลซีครับ”“ใชๆ กนทะเลไมใชกนผูการผมพูดเผลอไป พูดแลวผูการจะหาวาผมคุยโม ผมนี่แหละครับเปนผู

หยั่งรูดินฟามหาสมุทร” แลวนิกรก็หัวเราะเสียงแหลมเล็กเหมือนกับเสียงแมมดในละครวิทยุหรือในภาพยนตร “แฮะ แฮะ แฮะ แฮ ขารู....ขามองเห็น ขาเห็นท้ังอดีต ปจจุบันและอนาคต แฮะ แฮะ แฮะ”

“เฮย” นายพลดิเรกเอ็ดตะโรล่ัน “อยูในเคร่ืองแบบนาวาเอกยังจะทํ าลิงท ําคางอีก”นิกรหัวเราะ“เปนอะไรไปวะพวกเราทั้งนั้น เราอยูเรือลํ าเดียวกันก็เหมือนกับวาเราเปนพ่ีนองท่ีคลานตามกันมา”

แลวนิกรก็หันมายิ้มให น.ท.เฉลิม “อยาสงสัยอะไรเลยครับผูการ ผมสบายดีแตวาผมมันขี้เลน”ผูบังคับการย้ิมเจ่ือนๆ“เอาละครับ กรุณาชวยดูหนอยเถอะครับวามีเรือใตน้ํ าหรือเรือดํ าน้ํ าของขาศึกจมอยูกนทะเลตอนนี้

หรือเปลา และมันจอดอยูในลักษณะดับเคร่ืองยนตกบดานหลอกเรา หรือวาจมเพราะถูกระเบิดน้ํ าลึกของเราอับปาง”

น.อ.นิกรยกมือขวาปองหนาผากมองลงไปในน้ํ า สักครูหนึ่งเขาก็กลาวกับ น.ท.เฉลิมอยางเปนงานเปนการ

“ผมเห็นถนัดเลยผูการ เสร็จเราแลวครับ ไสและกระเพาะหลุดออกมานอกปาก นัยนตาทะเลนหอยรองแรง นอนหงายทองอยูตามโขดหินใตทะเลเปนแถว”

น.ท.เฉลิมกลืนนํ ้าลายเอ๊ือก“เรือใตนํ ้านะหรือครับ”“ไมใชครับ ผมหมายถึงปลาตางๆที่ตองเสียชีวิตเพราะแรงระเบิดของระเบิดนํ้ าลึกและลิมโบ แหม

– ตายเยอะแยะเชียวครับ”“แลวเรือใตน้ํ าละครับ”“เดี๋ยวครับ ผมดูกอน” พูดพลางยกมือขวาขึ้นปองหนาผากแลวมองลงไปยังพื้นนํ ้า “เห็นแลวครับผู

การ โอโฮ....ไมใชเรือใตน้ํ าครับ แตเปนเรือดํ าน้ํ ารัศมีทางไกลหรือเรือดํ าน้ํ าที่ใชแรงขับเคลื่อนดวยพลังงานปรมาณู”

ผูบังคับการเรือลืมตาโพลงและหันมาถามเจาคุณปจจนึกฯ“ผมพอจะเช่ือคุณนิกรไดไหมครับ”ทานเจาคุณอมย้ิม“แลวแตคุณซ ีมาถามฉันท ําไม”น.ท.เฉลิมเปลี่ยนสายตามาที่นายพลดิเรก“วายังไงครับอาจารย ผมคิดวาคุณนิกรคงไมโกหกผมหรือพูดเลนๆ เพราะเรากํ าลังปฏิบัติหนาที่

ราชการรวมกัน”

“ออไร เพื่อนของผมคนนี้ทํ าอะไรเปนเลนเสมอ แตผมบอกผูการแลววามันเปนมนุษยพิเศษรอบรูสารพัด ทั้งที่วิชาการบางอยางไมเคยเลาเรียนมา อายกรเปนกํ าลังสํ าคัญของคณะผูเชี่ยวชาญการอาวุธและวิทยาศาสตร เคยแกปญหาคับขันใหพวกเรารอดตายมาหลายคร้ังแลว อายกรคงเห็นเรือดํ าน้ํ าปรมาณูของขาศึกจริงๆ”

ผูบังคับการ ร.ล.ไชโย มองดูนิกรอยางแปลกใจ“กรุณาบอกผมไดไหมครับวาเรือด ําน้ํ าปรมาณูของศัตรูอับปางหรือเปลา”นิกรย้ิมเล็กนอย“แหงครับ แหงแซะ”น.ท.เฉลิมขมวดคิ้วยน“แหงยังไงครับผมไมเขาใจ”“ก็พังนะซ”ี นิกรพูดเสียงดุๆ “สะพานเรือถูกระเบิดพังราบทะลุเปนรูเบอเร่ิม ดาดฟาตอนหัวเรือก็

พัง เรือจมอยูกนทะเลระหวางหมูกอนหินใหญ ทหารประจํ าเรือตายหมด ผูการมียศเปนนาวาเอกไวหนวดดวย นอนตายอยูในหองบังคับการ ทหารประจํ าเรือเปนชาวยุโรป ตนเรือสวมแวนสายตาส้ัน”

พล.ร.ต.พลหัวเราะกาก“แกเห็นจริงๆหรือวะ”“เปลา เดาเอา เห็นแตเรือดํ าน้ํ าจมอยูกนทะเลเทานั้น”นายพลดิเรกกลาวกับ น.ท.เฉลิมอยางเปนงานเปนการ“สั่งหยุดเรือและทอดสมอไดแลวผูการ ผมจะสงคณะของผมลงทะเลเพื่อระเบิดเรือดํ าน้ํ าของขาศึก

แตผมจะวิทยุติดตอกับผูบัญชาการกองเรือยุทธการเสียกอน อยางไรก็ตาม ตามค ําสั่งที่ผมไดรับมอบหมายมาน้ัน ใหผมจัดการไดทุกอยางเกี่ยวกับการท ําลายเรือรบบนผิวน้ํ าหรือเรือดํ าน้ํ าของขาศึก”

โดยคํ าสั่งของผูบังคับการ ร.ล.ไชโย ไดหยุดเคลื่อนที่แลว สมอเรือถูกทิ้งลงไปในทะเลจนถึงกนทะเล ขณะนี้กลุมเมฆผานพนดวงอาทิตย ทะเลเรียบมีระลอกคลื่นเพียงเล็กนอย พนักงานวิทยุประจ ําเรือตองทํ างานอยางหนัก รายงานเหตุการณไปใหกองเรือยุทธการทราบ ผูบัญชาการกองเรือยุทธการไดวิทยุมาถึงนายพลดิเรก แสดงความยินดีท่ีจมเรือดํ าน้ํ าของศัตรูได และเห็นพองดวยที่ศาสตราจารยดิเรกจะสงประดานํ ้าลงไประเบิดเรือดํ าน้ํ าล ําน้ี

ขณะนี้เปนเวลา ๑๐.๓๐ น. ทหารประจํ าเรือไดรับอนุญาตใหพักผอน แตพนักงานเรดารและโซนารตองปฏิบัติหนาที่ตลอดเวลาเพ่ือคนหาเคร่ืองบิน เรือรบบนผิวน้ํ าและเรือดํ าน้ํ า เคร่ืองบินท่ีเรดารคนพบ ๓ จุดคือเครื่องบินขับไล เอฟ – ๘๖ เอฟ ของกองทัพอากาศที่ผลัดเปลี่ยนกันบินลาดตระเวนอยูตลอดเวลา มีการติดตอประสานงานกับเรือรบ ซ่ึงการปองกันอาวไทยของเราเปนไปอยางแข็งแรง

เครื่องประดานํ ้าประจํ า ร.ล.ไชโย แบบทันสมัยรวม ๓ เคร่ืองถูกนํ าขึ้นมาบนดาดฟาทางกราบขวาเรือแลว พรอมดวยเคร่ืองมืออุปกรณคือ เครื่องยนตส ําหรับปลอยออกซิเจนใหประดาน้ํ า มีทอยางสองทอส ําหรับอากาศเสียหนึ่งทอ

นายพลดิเรกเรียกคณะผูเชี่ยวชาญการอาวุธและวิทยาศาสตรทุกคนมาพบกับเขาเพื่อใหจับสลาก“ทุกคนฟงขาพเจา” ศาสตราจารยดิเรกพูดแบบทหาร “กานไมขีดในมือขาพเจาทั้ง ๑๐ อันน้ี มี ๓

อันที่ถูกหักออกเหลือครึ่งเดียว ใครจับไดไมส้ันจะตองลงไประเบิดเรือดํ าน้ํ าของขาศึก ขาพเจาขอรับรองดวยเกียรติวา การจับไมสั้นไมยาวนี้เปนไปดวยความยุติธรรม ขาพเจาใหโอกาสพวกทานจับกอน ไมขีดอันสุดทายจะเปนของขาพเจา และขาพเจาขอบอกวา คนที่ไดไมสั้นไมจ ําเปนตองนึกถึงพอแกวแมแกว เพราะการลงทะเลดวยเคร่ืองประดาน้ํ าทันสมัยจะไมมีอันตรายใดๆ อยางมากก็แคปลาฉลามกัดตาย หรือถูกปลาหมึกยักษลากเอาไปกิน”

“วา” นิกรคราง “ประโยคหลังนี่แกไมควรพูดเลยโวย”นายพลดิเรกยิ้มให“กลัวอะไรวะ เราทหารเรือไทย”“ใช แตอายหลามหรือปลาหมึกยักษมันไมพยายามเขาใจเรานะซี”เสี่ยหงวนกลาวกับคณะพรรคของเขาและลูกชายของสี่สหาย“ใหคุณอาจับกอนโวย เราเปนเด็กตองใหโอกาสทาน”นายพลดิเรกยื่นมือทั้งสองไปใหเจาคุณปจจนึกฯ“เอาเลยครับคุณพอ เราจะตองทํ างานแขงกับเวลา”ทานเจาคุณเมมปากแน ยกมือขวาจับไมขีดกานหนึ่ง ดึงออกมาจากมือของศาสตราจารยดิเรก“สั้นจู” เสี่ยตี๋พูดพลางหัวเราะกาก “ฮะ ฮะ อายหลามเจี๊ยะคุณปูแน”เจาคุณปจจนึกฯ คอนปะหลับปะเหลือก“พูดภาษาสนมืออะไรวะ”การจับไมสั้นไมยาวไดด ําเนินตอไป พนัส นพ สมนึก และศาสตราจารยดํ ารงตางไดไมยาว เจาแหว

เอ้ือมมือขวาที่สั่นรัวจับไมขีดกานหน่ึงดึงออกมาจากมือนายพลดิเรก พอแลเห็นไมขีดอยูครบทั้งกานเขาก็กระโดดตัวลอยแสดงความดีใจ

“รับประทานของผมไมยาวครับ คอยโลงใจหนอย”นายพลดิเรกพยักหนาใหเสี่ยหงวน“จับซอีายหงวน เหลือไมสัน้อีกสองอันและไมยาวสองอัน”นิกรพูดโพลงขึ้น“กันจับกอนโวย” แลวเขาก็เอ้ือมมือดึงไมขีดไฟกานหน่ึงออกมา พอแลเห็นเขานิกรก็หนาจอย

“ซวยแลวก”ูพลจับบาง ปรากฏวาเขาจับไดไมยาว นายพลดิเรกหัวเราะอยางสนุกสนานยื่นมือใหอาเสี่ย“เอา – จับไดอายหงวน เหลือแกกับกนัเพียงสองคน มีไมสั้นอันหนึ่งและไมยาวอันหนึ่ง ตาดีก็ได

ตารายก็เสยี”ใบหนาของอาเส่ียเครงเครียดผิดปกติ เขาเมมปากแนนและถอนหายใจลึกๆเอื้อมมือหยิบกานไมขีด

กานหน่ึงดึงออกมาจากมือนายพลดิเรกแลวเสี่ยหงวนก็รองขึ้นดังๆ

“ออย”พวกทหารเรือท่ียืนจับกลุมอยูใตแทนปน สอ. ตางหัวเราะคิกคักไปตามกัน เสี่ยตี๋สบตากับเตี่ยของ

เขาแลวกลาววา“มีอะไรที่เตี่ยจะสั่งเสียผมบางก็วามาเลยครับ ส ําหรับแม เต่ียไมจํ าเปนตองเสียเวลาเขียนจดหมาย

หรอก สั่งผมดวยวาจาก็ได”เสี่ยหงวนชักยัวะขึ้นมาทันที“แกคิดวาฉันจะลงไปตายใตทะเลยังงั้นรึ คนอยางเตี่ยไมตายงายๆหรอกโวย ปนฉมวกก็มีปองกัน

ตัว”ร.อ.สมนึกเดินเขาไปหา น.ท.เฉลิมแลวกลาวถาม“ผูการครับ สมมุติวาเตี่ยของผมและอากรถูกฉลามกัดตาย ผูการจะจัดการอยางไรครับ”“ผมก็ตองทํ าพิธีฝงศพบนเรือนี่แหละครับ คือเอาศพท้ิงทะเลไปตามประเพณีของชาวเรือ”“ออ – ดีครับ ไมตองเอาศพไปกรุงเทพฯ เปนการประหยัดเงินไดมาก แถวนี้ฉลามชุมไมใชหรือ

ครับ จาประจํ าอาวุธใตนํ ้าแกบอกผมวาทะเลแถบนี้ฉลามชุมยังกะลูกนํ ้าตามทอน้ํ าเนา เห็นเงาคนที่ทอดลงไปในน้ํ ายังกัดจนเงาขาด”

ผูบังคับการหัวเราะลั่น“เขาเลาอะไรใหคุณฟงคุณก็อยาเชื่อใหมากนัก ทหารเรือลํ านี้หลายคนโกหกแบบหนาตาย”เปนอันวาเจาคุณปจจนึกฯ กับนิกรและกิมหงวนจะตองลงไปกนทะเลเพื่อคนหาทรากเรือด ําน้ํ าของ

ขาศึกและระเบิดมันใหแหลกละเอียดไป การเตรียมตัวลงทะเลไดเร่ิมตนในนาทีน้ัน ทานเจาคุณกับสองสหายตางถอดเคร่ืองแบบออกเหลือแตเสือ้ยืดและกางเกงใน ทหารเรือหนวยประดาน้ํ าไดชวยกันสวมเครื่องประดาน้ํ าให เคร่ืองประดาน้ํ าแตละชุดมีน้ํ าหนักมากโดยเฉพาะรองเทาของมันที่ใหญและหนา นอกจากนี้ยังมีทอออกซิเจนขนาดเล็กติดอยูดวยส ําหรับใชหายใจถาหากวาเครื่องยนตที่ใชสูบอากาศเกิดขัดของ ที่ครอบศีรษะที่ทํ าดวยวัตถุโปรงแสงสวมติดศีรษะนั้นมีเกลียวหมุนติดกับคอเสื้อปองกันไมใหนํ ้าทะเลซึมเขาไปได ในครอบแกวน้ีมีลํ าโพงโทรศัพทติดอยูเพื่อใหประดาน้ํ าพูดโทรศัพทติดตอกับเจาหนาท่ีบนเรือคือนายพลดิเรกน่ันเอง สายโทรศัพทพันติดกับทอยางออกซิเจน เปนโทรศัพทแบบใหมเสียงดังฟงชัด

เปนเวลาประมาณ ๑๕ นาทีในการเตรียมตัวและแตงตัวของประดาน้ํ าทั้งสามคน นิกรกับกิมหงวนและเจาคุณปจจนึกฯ มีปนฉมวกใชยิงใตนํ ้าคนละกระบอก โดยเฉพาะกิมหงวนมีระเบิดเวลาลูกหนึ่งหิ้วอยูในมือซาย รูปลักษณะของมันเหมือนกับเคร่ืองรับวิทยุทรานซิสเตอรขนาดกลาง ซึ่งอาเสี่ยมีความช ํานาญในการใชระเบิดแรงสูงแบบน้ี เพราะเขาทํ างานอยูในคณะผูเชี่ยวชาญการอาวุธและวิทยาศาสตรของกองทัพไทยมานานแลว ไดรับการอบรมสั่งสอนจากนายพลดิเรกเกี่ยวกับอาวุธและวัตถุระเบิดทุกชนิด

เมื่อเคร่ืองกวานหยอนประดานํ ้าคนแรกคือเจาคุณปจจนึกฯ ลงไปในนํ ้า พวกทหารเรือก็พากันมองดูเปนตาเดียว เสี่ยตี๋แหกปากหัวเราะลั่นชี้มือใหเพื่อนๆดู

“ดูคุณปูซีวะ เหมือนอ่ึงอางพองลม”พนัสยกมือเขกกบาลสมนึกดังโปก

“ทะลึ่ง ไมรูจักเด็กผูใหญ”เครื่องกวานหยอนเสี่ยหงวนลงไปเปนคนที่สอง และแลว น.อ.นิกรก็ถูกหยอนลงทะเลเปนคนสุด

ทาย ขณะที่ลอยอยูในอากาศยังไมถึงพื้นนํ ้า นิกรไดถือโอกาสท ําทาเหาะเหมือนโขน พวกทหารประจํ า ร.ล.ไชโย หัวเราะกันอยางคร้ืนเครง

ในที่สุดประดานํ ้าทั้งสามคนก็ลงมาอยูใตทะเลลึก ๔๖ เมตร ซึ่งมนุษยกบไมสามารถจะลงมาปฏิบัติการได เมื่อเจาคุณปจจนึกฯ และสองสหายเคลื่อนที่ไปใตทะเล ทอออกซิเจนและทอยางแข็งท่ีติดตัวประดาน้ํ าก็ผอนตามมา ประดาน้ํ าสามารถที่จะไปไกลจากเรือไดประมาณ ๒๐๐ เมตร ซึ่งตลอดเวลาที่อยูใตทะเลประดาน้ํ าจะติดตอกับหัวหนาคือนายพลดิเรกไดวิธีเดียวคือทางโทรศัพทซึ่งหูโทรศัพทสองหูติดอยูกับหูประดาน้ํ าและล ําโพงส ําหรับพูดติดอยูกับครอบศีรษะ

“ฮัลโหล เราลงมาถึงกนทะเลแลวโวย” นิกรรายงานใหหัวหนาทราบ “บอกทหารเรือติดเตาอ้ังโลโยนลงมาสักเตาไดไหม ปลาหมึกยั้วเยี้ยไปหมด ปงกินสดๆหวานดีกวาปลาหมึกแหง”

“ไมใชเวลาพูดเลนโวย งานของแกคือคนหาทรากเรือดํ าน้ํ าของขาศึก”“หมอโวย” อาเสี่ยพูดขึ้นบาง “เราเจอเงือกสาวตัวหน่ึงหนาตากระจุมกระจ๋ิมไมเลวเลย ทอนบนเปน

คนทอนลางเปนปลาวะ”“โกหก” เสียงนายพลดิเรกตวาดลั่นซึ่งประดานํ ้าทั้งสามคนไดยินถนัด“ก็โกหกนะซ”ี อาเสี่ยพูดเสียงหัวเราะ “ถาเงือกมีจริงๆ ทหารเรือก็คงจับเอาไปเปนเมียหมดแลว”เจาคุณปจจนึกฯ ชี้มือไปขางหนาและทํ าบุยใบบอกใหสองสหายเดินตามทานไป ทั้งสามคนผาน

โขดหินใตน้ํ าแลเห็นธรรมชาติใตทองทะเลสวยงามประหลาดตามาก ฝูงปลานอยใหญวายผานไปมา บางพวกก็ตกใจแตกกระจายออกจากฝูงเมือเขามาใกลประดานํ้ า

หางจากเรือประมาณ ๑๕๐ เมตร ทานเจาคุณกับนิกรและเสี่ยหงวนก็แลเห็นยักษใหญที่สิ้นฤทธิ์ คือเรือดํ าน้ํ าที่ใชพลังงานปรมาณูนอนหมอบอยูกนทะเลในทานอนตะแคง เรือดํ าน้ํ าของฝายศัตรูลํ าน้ีมีขนาดใหญและยาวกวาเรือใตนํ ้าธรรมดามาก อํ านาจแรงระเบิดของระเบิดน้ํ าลึกจากเด็ปชารจและลิมโบ ท ําใหมันตองฝงตัวเองอยูในกนทะเลของอาวไทย ผูบังคับการเรือและลูกเรือทุกนายตองเสียชีวิต ไมมีใครรอดไดแมแตคนเดียว เจาคุณปจจนึกฯ พูดโทรศัพทติดตอกับนายพลดิเรกเขยใหญของทานทันที

“ฮัลโหลดิเรก เราพบเรือดํ าน้ํ าพลังปรมาณูของขาศึกแลว นอนตะแคงอยูในหมูกอนหินโวย มีรอยทะลุกวางใหญสองสามแหงแลเห็นถนัด”

“ดีแลวครับคุณพอ พยายามตรวจดูความเสียหายและรูปรางลักษณะของเรือเสียกอนถึงคอยวางระเบิด หงวนโวย ไดยินเสียงของกันไหม”

“ไดยินแลว เสียงแกดูดขี้ฟนเปยบๆก็ไดยินถนัด”“ใครบอกแกละ ฉันไมไดดูด”“แลวอะไรมันดัง” อาเสี่ยถาม“ลมมันพัดถูกรอกกวานเรือยนตประจํ าเรือโวย”“ง้ันเรอะ วายังไงหมอ”

“จํ าไววาต้ังชนวนระเบิด ๒ ช่ัวโมง เพราะแกกับอายกรและคุณพอจะตองใชเวลาประมาณ ๑๕ นาทีกวาจะขึ้นมาบนเรือเราได และเรือจะตองเสียเวลาหะเบตสมอขึ้น อยางนอยเรือเราจะตองแลนไปใหหางจากจุดน้ีไมต่ํ ากวา ๓ ไมล เน่ืองจากระเบิดเวลาของเราใชดินระเบิดแรงสูง ถาเรืออยูใกลอาจจะไดรับอันตรายได ลูกระเบิดที่กันมอบใหแกมีอ ํานาจผลักดันเทากับตอรปโด ๒๑ นิ้วถึง ๕ ลูก แมกระท่ังเรือประจัญบานขนาดสามสีห่ม่ืนตัน เจอระเบิดเวลาของกันเขาลูกเดียวก็จะจมลงทะเลทันท ีท ํางานใหรอบคอบหนอยอายหงวน พลาดพลั้งระเบิดตูมตามขึ้นมา นอกจากแกกับอายกรและคุณพอจะเทงทึงแลว พวกเราทุกคนท่ีอยูบนเรือก็จะเทงทึงดวย”

“เออนา ไวใจเถอะวะ มือช้ันน้ีแลว เคยระเบิดกรุพระมาต้ังหลายหน เม่ือสองสามวันก็ระเบิดเจดียรางที่อยุธยาไดพระมาตั้งปบ”

ฉลามยักษตัวหน่ึงวายผานหนาทานเจาคุณกับนิกรและกิมหงวนไปในระยะหางเพียงหาหกเมตร นิกรกับอาเสี่ยตางยกปนฉมวกเตรียมพรอม สวนเจาคุณปจจนึกฯ ไมไดสนใจอะไรนัก ทานมัวแตมองดูเรือดํ าน้ํ าปรมาณูของขาศึก เมื่อฉลามวายกลับมา สองสหายก็ตอนรับมันดวยปนฉมวก

“ชึ่ก ชึ่ก”ฉมวกทั้งสองอันแหวกน้ํ าพุงตรงไปปกรางฉลามยักษตัวน้ัน เสือทะเลด้ินโผงผางมีเลือดไหลริน

ออกมา และแลวมันก็หงายทองขึ้นสิ้นสุดการเคลื่อนไหว เพราะฉมวกอันหนึ่งเสียบทะลุปอดของมันพอดีเสี่ยหงวนมองดูฉลามยักษอยางชิงชังแลวเผลอตัวถุยน้ํ าลายรดมัน ฝอยน้ํ าลายจึงสะทอนกลับมา

โดนหนาเขา ตอจากนั้นสองสหายก็เดินตามเจาคุณปจจนึกฯ ตรงไปยังทรากเรือดํ าน้ํ าล ํานั้นดวยการกาวไปอยางแชมชาเหมือนภาพยนตรที่เขาถายแบบหนังชา ท้ังน้ีก็เพราะเคร่ืองแบบประดาน้ํ ามีนํ ้าหนักมากและมีนํ ้าปะทะรอบตัว ทํ าใหการเคลื่อนไหวไมอาจจะท ําไดรวดเร็ว ประดาน้ํ าแหงคณะผูเชี่ยวชาญการอาวุธไดชวยกันสํ ารวจดูสภาพความเปนไปตลอดจนรูปรางลักษณะของเรือดํ าน้ํ าพลังงานปรมาณูของขาศึกโดยละเอียดโดยใชเวลาเกือบชั่วโมง ตลอดเวลาน้ีมีการพูดโทรศัพทติดตอกับนายพลดิเรก ซึ่งศาสตราจารยดิเรกไดไตถามรายละเอียดตางๆและบันทึกไวเปนหลักฐาน

ในที่สุดนายพลดิเรกก็สั่งเสี่ยหงวนใหวางระเบิดได และใหท ําดวยความระมัดระวัง ใหเจาคุณปจจนึกฯ กับนิกรรวมงานกับอาเสี่ยอยางใกลชิด

ตามเวลาที่กลาวนี้ ทหารประจํ า ร.ล.ไชโย กํ าลังพักผอนนั่งรวมกลุมหรือยืนจับกลุมสนทนากัน ซึ่งโดยมากตางสดุดียกยองศาสตราจารยดิเรกที่ใชปนรังสีท ําลายพายุหมุนหรือ ‘กงจักรผี’ ได สมกับท่ีเปนจอมนักวิทยาศาสตรผูยิ่งใหญของโลกน้ี น.ท.เฉลิมผูบังคับการเรือและผูชวยของเขาคือตนเรือรูปหลอยืนอยูในกลุมของผูเชี่ยวชาญการอาวุธและวิทยาศาสตรทางกราบขวาของเรือ

ทันใดน้ันเองยามบนยอดเสาก็รองตะโกนลงมาดวยเสียงอันดัง“เคร่ืองบินขาศึกทางซายสามเคร่ือง”ตนหนซึ่งอยูบนสะพานเรือตะโกนรับทราบและรองบอกใหผูบังคับการทราบ“เคร่ืองบิน มิก ๑๗ ทางขวาสามเครื่องกํ าลงับินตรงมาท่ีเรือเรา”

เสียงสัญญาณใหสถานี สอ. ประจํ าสถานีรบก็ดังขึ้นทันที บรรดาทหารเรือตางรีบหลบเขาท่ีก ําบัง ตนปนกับทหารเรือประจํ า สอ. เขาประจํ าท่ีอยางรวดเร็วฉับพลัน ตอจากน้ันเสียงสัญญาณประจํ าสถานีดับเพลิงก็ดังขึ้น ผูบังคับการพูดกับนายพลดิเรกอยางรอนรน

“จํ าเปนตองทิ้งประดานํ ้าทั้งสามคนครับอาจารย เรือของเราจะตองถอนสมอและออกแลน มิฉะนั้นก็จะเปนเปาน่ิงใหเคร่ืองบินโจมตีอยางสบาย อาจารยคงไมขัดของถาผมจะสั่งใหเจาหนาท่ีตัดทอออกซิเจนและสายยางที่ติดตัวประดานํ ้าออก”

นายพลดิเรกเขาใจดี“ตกลงผูการ ทอออกซิเจนสํ ารองท่ีติดตัวประดาน้ํ าใชไดเปนเวลาเทาใด”“ชั่วโมงเดียวครับ” แลวเขาหันมาถาม ร.อ.นพ “คุณชวยดูทางวิปสสนาแทนคุณนิกรหนอยเถอะ

ครับวาการตอสูระหวงเรากับเคร่ืองบินขาศึก ใครจะแพใครจะชนะ”ร.อ.นพท ําหนาเหมือนกับจะรองไห“ดูยังไงไหว ใจผมมันจะหยุดเตนอยูแลว โนน – มิกสามเครื่องมันบินผานหนาเราไปลิบๆโนน

ประเดี๋ยวมันก็คงเลี้ยวกลับมาเลนงานเราดวยปนกลอากาศและจรวด เอเอสเอ็ม.”ผูบังคับการรองส่ังเจาหนาท่ีชวยเหลือประดาน้ํ าตัดสายยางออกทันทีและใหดับเครื่องท ําออกซิเจนกอนท่ีทหารจะตัดสายออก ร.อ.สมนึกกับ ร.อ.นพไดวิ่งปราดเขาไปขัดขวาง“อยานะ” เส่ียต๋ีรองเอ็ดตะโรและกระชากปนพก ๑๑ มม.ออกมาจากซองปน “ใครตัดสายออกซิเจน

หรือสายยางติดตัวประดาน้ํ าออกก็เทากับฆาพอกัน อาของกันและปูของกัน กันยิงจริงๆ”นายพลดิเรกหันมาดึงปนยิงเร็วจากมือจาเอกคนหน่ึงแลวยกขึ้นประทับในทาเตรียมยิง ร.อ.สมนึก

กับ ร.อ.นพ“ถอยออกมาทั้งสองคน มายฉันจะระเบิดสมองแก ทหาร....ท ําตามค ําสั่งผูบังคับการของเธอ”ผูบังคับการว่ิงขึ้นไปบนสะพานเรือแลว แตไมลืมรองบอกใหคณะผูเชี่ยวชาญการอาวุธและวิทยา

ศาสตรของกองทัพไทยเขาที่กํ าบัง ในนาทีน้ันเองสายทอออกซิเจนซึง่มีสายโทรศัพทติดอยูและสายทอยางติดกับประดาน้ํ าทั้งสามคนก็ถูกตัดออกตามคํ าสั่งของ น.ท.เฉลิม สมนึกกับนพรองไหโฮ ตางมองลงไปในทะเลแลวเส่ียต๋ีก็รองตะโกนข้ึนดังๆ

“เตี่ย....”นพรองข้ึนบาง“พอ พอครับ โธ – เทงทึงแน คุณตาและลุงกิมหงวนดวย กอนจะลงไปในนํ ้าผมเห็นพอคอขาดไมมี

หัวเปนลางสังหรณอยูแลว พอครับ....อยาพึ่งตายนะครับ พอตายแลวผมจะไปไถใครที่ไหน”พนัสลากตัวเพื่อนเกลอทั้งสองหลบเขาไปในที่อับกระสุนแหงหนึ่ง นายพลดิเรกสั่งลูกชายของเขา

ทันที“แกไปประจํ าปนรังสีทางทายเรือเร็ว ถาเคร่ืองบินโจมตีในระยะต่ํ าก็สังหารมันดวยปนสายฟา พอ

จะไปอยูกระบอกหัวเรือ”

อีกคร้ังหน่ึงที ่น.ท.เฉลิมตองทํ าการอยางหนักในการส่ังงานและรับผิดชอบเรือรบแหงราชนาวีลํ าน้ี สมอเรือถูกหะเบตขึ้นแลวดวยเครื่องจักร แตกวาจะดึงขึ้นมาเขาที่ของมันก็เสียเวลาเหมือนกัน ร.ล.ไชโย แลนออกจากที่ทันท ี ในเวลาเดียวกันน้ีเอง มิก ๑๗ ทั้งสามเครื่องซึ่งบินอยูในระยะสูง ๓,๐๐๐ ฟุตก็แตกแยกกันออกจากหมูโจมตีเรือฟริเกตของเรา

ความจริงเรดารของเราทํ างานอยูตลอดเวลา แตนายทหารประจํ าเรดารสํ าคัญผิดคิดวาจุดท่ีปรากฏในจอเรดารทั้ง ๓ จุดเปนเคร่ืองบิน เอฟ – ๘๖ เอฟ ของเราท่ีบินลาดตระเวนอยู จนกระทัง่ยามบนยอดเสามองดูดวยกลองสองทางไกลแนใจวาเปนเครื่องบินขาศึก จึงรองรายงานใหผูบังคับการเรือทราบ

ตอนน้ีเองพนักงานวิทยุของหองศูนยยุทธการก็แจงขาวไปยังกองบินนอยที่ ๕ แหงประจวบคีรีขันธทราบและขอกํ าลังเคร่ืองบินมาชวยโดยดวน นอกจากนี้ยังไดรายงานดวนไปใหกองเรือยุทธการทราบ ตนเรือเขาประจ ําหองศูนยยุทธการแลว

สอ. ประจํ า ร.ล.ไชโย เริ่มพนกระสุนไปยังเครื่องบินขาศึกอยางดุเดือด ปนกล ๔๐ มม. ซึ่งมีอยูเพียง ๒ กระบอกยิงถี่ยิบแตกระเบิดเปนควันด ําใกลกับเครื่องบินขาศึก มิก ๑๗ ของขาศึกล ําหน่ึงดํ าดิ่งลงมาและกราดปนกลอากาศตกหางจากกราบขวาของเรือเพียงสองสามหลาเทานั้น มิกอีกเคร่ืองหน่ึงบินร่ีเขามาหา ร.ล.ไชโย และยิงอาวุธนํ าวิถีแบบ เอเอสเอ็ม. รวม ๒ ลูกมุงหมายท ําลายเรือของเรา

จรวดลูกหน่ึงผานทายเรือเฉียดไปหวุดหวิด แตลูกที่สองถูกหองหองหน่ึงตอนทายเรือเกิดการระเบิดขึ้นทันท ีร.ล.ไชโย เกิดไฟไหมแลว ผูบังคับการสั่งสถานีดับเพลิงปฏิบัติหนาที่ดับไฟ

ตอนน้ีเองเคร่ืองบินมิกเคร่ืองหน่ึงที่ชะลาใจดํ าด่ิงลงมาหมายจะกราดปนกลก็ถูกนายพลดิเรกทํ าลายดวยปนสายฟาของเขา เสียงปนสายฟาดังขึ้นสนั่นหวั่นไหว ประกายสายฟาแลบออกจากปากกระบอกถูกเคร่ืองบินมิกเคร่ืองน้ันทันที มิก ๑๗ ระเบิดกลางอากาศแหลกละเอียดเปนผุยผงทามกลางเสียงไชโยโหรองของลูกนาวีประจ ํา ร.ล.ไชโย

เพราะปนรังสีท ําใหมิกอีก ๒ เครื่องผละจากการรบบินไตขึ้นระยะสูงและบินเปนวงกวางรอบ ร.ล.ไชโย น.ท.เฉลิมสั่งใหตนหนซึ่งประจ ําหนาที่ถือทายบังคับใหเรือแลนสลับฟนปลาและพูดโทรศัพทติดตอกับสถานีรบตางๆไตถามความเสียหาย

ปรากฏวาหองเก็บสัมภาระหองหน่ึงถูกอาวุธนํ าวิถีพังทลายและเกิดเพลิงไหม แตทหารก็ชวยกันดับเพลิงไดแลว

มิกทั้งสองเครื่องไมกลาบินตํ ่าเพราะกลัวปนรังส ีนักบินไดติดตอกันทางวิทยุและตกลงใจใชระเบิดขนาดเล็กทํ าลาย ร.ล.ไชโย ดังน้ันลูกระเบิดใตปกเครื่องบินขับไลสกัดกั้น ‘เฟรสโก – ด’ี มิก ๑๗ ที่นั่งเดี่ยวซึ่งมีความเร็ว ๖๕๖ ไมลตอชั่วโมงก็ถูกทิ้งลงมา

เสียงลูกระเบิดแหวกอากาศครางหวิวท ําทาจะหลนลงมาบนดาดฟา ร.ล.ไชโย ร.อ.ดํ ารงใชปนสายฟายิงลูกระเบิดทันที ความรอนของปนรังสีทํ าใหลูกระเบิดลูกนั้นเกิดระเบิดขึ้นในอากาศสูงจาก ร.ล.ไชโยเพียง ๒๐๐ ฟุตเทาน้ัน ร.อ.พนัสยื่นมือใหศาสตราจารยด ํารงสัมผัส

“ไมเลวโวย แกยิงไดแมนราวกับจับวางทีเดียว”

ศาสตราจารยดํ ารงยิ้มแหงๆ“ฟลุควะ ยิงไปสงเดชยังงั้นเอง ที่ยิงถูกก็เพราะบังเอิญมากกวา อายตี๋กับอายนพละ”“หลบอยูในหองสวมโนน อายแหวอีกคนหน่ึง”นักบินขาศึกใชระเบิดขนาดเล็กที่มีอยูลํ าละ ๒ ลูกทิ้งลงมาในระยะสูง ระเบิดทํ าลายทั้ง ๓ ลูกตก

หางจากกราบเรือต้ัง ๓๐ เมตรและจมหายไปใตทะเลโดยไมระเบิด มิก ๑๗ ท้ังสองเคร่ืองยังบินฉวัดเฉวียนไปมานานๆก็ดํ าลงมากราดปนกลและยิงดวยอาวุธน ําวิถีแตไมถูก ร.ล.ไชโย

เวลาผานพนไปตามลํ าดับ ในที่สุดเคร่ืองบินขับไล เอฟ – ๘๖ เอฟ แหงกองบินนอยที่ ๕ ประจวบคีรีขันธก็ปรากฏอยูเหนือนานฟาทางทิศตะวันตกมองเห็นเปนจุดเล็กๆรวม ๓ เคร่ือง ผูบังคับหมูบินไดพูดวิทยุติดตอกับ ร.ล.ไชโย ไดแลว หองศูนยยุทธการรายงานใหผูบังคับการทราบวา จุดสามจุดทางทิศตะวันตกน้ันคือเคร่ืองบินของเราเอง

มิกไมยอมหนีถึงแมจะมีกํ าลังนอยกวาเคร่ืองหน่ึง เพราะตามคํ าสั่งนั้นถานักบินพบเครื่องบินของกองทัพอากาศไทยและหลบหนีกลับไปโดยไมกลาตอสูจะไดรับการลงโทษอยางหนักคือยิงเปา นักบินขาศึกทั้งสองคนตางบังคับเครื่องบินของตนปรี่เขาใส เอฟ – ๘๖ เอฟ ของเราทันที

ท่ีสะพานเรือ ผูบังคับการกับพลและศาสตราจารยดิเรกตางใชกลองมองดูศึกเวหาที่เปนไปอยางนาต่ืนเตน มิกกับเอฟ – ๘๖ เอฟ ปะทะกันตัวตอตัวดวยการบินผาดแผลงสาดกระสุนเขาใสกัน อาวุธนํ าวิถีของ เอฟ – ๘๖ เอฟ เครื่องหนึ่งยิงถูกมิกเครื่องหนึ่งเกิดระเบิดกลางอากาศปกหัวลงสูทะเลทันที ในเวลาไลๆกันเสืออากาศของเราก็สามารถยิงถูกนักบินขาศึกตายคาที่นั่ง มิก ๑๗ ซึ่งไมมีใครบังคับก็ควงสวานลิ่วๆลงทะเลในทาตางๆ การรณรงคในอากาศใชเวลาเพยีง ๕ นาทีเทาน้ัน

น.ท.เฉลิมพูดทางเคร่ืองกระจายเสียงใหพนักงานวิทยุแสดงความยินดีตอนักบินของเราและขอบคุณที่มาชวยอยางรวดเร็วฉับพลัน ร.ล.ไชโย ลดความเร็วลงและแลนยอนกลับไปทางเกา

ประดาน้ํ าอีก ๓ นายถูกสงลงทะเลโดยดวนหลังจาก ร.ล.ไชโย กลับมาจอกทอดสมอท่ีเดิม

คราวน้ี ร.อ.พนัส กับ พล.ร.ต.พล และ ร.อ.สมนึกไดลงทะเลเองเพื่อชวยชีวิตเจาคุณปจจนึกฯ กับนิกรและเสี่ยหงวน ทั้งสามคนยังมีออกซิเจนใชไดอีกเพียงครึ่งชั่วโมงเทานั้น และอีกชั่วโมงครึ่งระเบิดเวลาที่ใชดินระเบิดแรงสูงก็จะระเบิดข้ึน

พลกับลูกชายของเขาและเสี่ยตี๋ลงมาถึงกนทะเลก็เริ่มตนคนหาตัวเจาคุณปจจนึกฯ กับนิกรและเสี่ยหงวน

ทุกคนที่อยูบน ร.ล.ไชโย เต็มไปดวยความเปนหวงทานเจาคุณกับนิกรและกิมหงวนอยางยิ่ง เพราะถาหากวาออกซิเจนสํ ารองที่ติดตัวอยูถูกใชไปหมด ทั้งสามคนก็จะตองตายอยางไมมีปญหา อยางไรก็ตามนายทหารเรือนายหน่ึงซึ่งเปนหัวหนาประดาน้ํ ายืนยันวาออกซิเจนที่ติดตัวอยูน้ันใชไดประมาณหน่ึงชั่วโมงหรือ ๘๐ นาทีเปนอยางมาก

นายพลดิเรกพูดโทรศัพทติดตอกับพลและพนัสกับเสี่ยตี๋ตลอดเวลา เมื่อไดรับรายงานจากพลวาคนพบประดาน้ํ าทั้งสามแลว ศาสตราจารยดิเรกก็ต่ืนเตนดีใจไมนอย

“เปนยังไงบางพล ทุกคนปลอดภัยดีหรือ”“เออ คุณอาน่ังอยูบนกอนหินใหญใกลๆ เรือดํ าน้ํ า อายกรกับอายหงวนก ําลังยิงปลาเลน ทุกคนแล

เห็นพวกเราและก ําลังพากันเขามาหา”ศาสตราจารยดิเรกย้ิมแปน“รีบพามาขึ้นเรือเราโวย ใหอายกรกอดคอแก ใหอายหงวนกอดคออายต๋ี และคณุพอกอดคออาย

นัส”“ตกลง” พลตอบสั้นๆ “เลิกติดตอกันนะ”ในที่สุดกวานเล็กที่ใชกวานประดาน้ํ าลงทะเลและดึงขึ้นมาบนเรือก็กวานประดาน้ํ าคูหน่ึงขึ้นมา

เปนคูแรกคือ ร.อ.พนัสกับเจาคุณปจจนึกฯ ทานเจาคุณกอดคอลูกชายของพลแนน พวกทหารเรือตางตบมือโหรองเกรียวกราวจนกระท่ังเคร่ืองกวานหยอนเจาคุณปจจนึกฯ กับพนัสลงบนพื้นเรือ

ในสองสามนาทีน้ันเอง ประดาน้ํ าคูที่สองก็ถูกกวานขึ้นมาจากใตทะเลอีก ร.อ.สมนึกกับเสี่ยหงวนเตี่ยของเขานั่นเอง อาเสี่ยกอดคอลูกชายแนนเพราะมีปลาหมึกยักษตัวหนึ่งขนาดถังนํ ้าเกาะกอดอาเสี่ยขึ้นมาดวย พอเคร่ืองกวานหยอนสองพอลูกถึงพ้ืนเรือ เจาแหวก็วิ่งเขามาแกะปลาหมึกยักษที่เกาะหลังอาเสี่ยออก

คูสุดทายที่เครื่องกวานดึงขึ้นมาจากใตทะเลคือ พล.ร.ต.พล กับ น.อ.นิกร เสยีงโหรองของทหารเรือก็ดังขึ้นเซ็งแซ เพราะคณะผูเชี่ยวชาญการอาวุธและวิทยาศาสตรปลอดภัยแลว เม่ือทุกคนเปล้ืองเคร่ืองประดาน้ํ าออก ผูบังคับการเรือกับนายทหารประจํ าเรือหลายนายก็เขามาหอมลอมแสดงความยินดี

โดยคํ าสั่งของผูบัญชาการกองเรือยุทธการ ร.ล.ไชโย ไดเดินทางกลับสัตหีบ ในเวลาเท่ียงเศษทหารประจํ าเรือทุกนายไดยินเสียงระเบิดกึกกองทองทะเลหลวง ระเบิดเวลาของศาสตราจารยดิเรกไดทํ าลายเรือด ําน้ํ าปรมาณูของขาศึกแหลกละเอียดไปแลว สุสานของมันก็คืออาวไทยนั่นเอง

อวสาน