recycled

AARAN ART GALLERY

Ahmad Aaliاحمد عالیRecycled

بازیافت27 بهمن ماه 1391

افتتاحیه ساعت 3بعدازظهر تا 9 شب

اختتامیه: 15 اسفندماه 1391

روزهـای دیگر ساعت 11 صبح تا 7 بعداز ظهر

)جمعه های غیرافتتاحیه تعطیل است.(

گالری آرانخردمند شمالی، کوچه دی، پالک 12

تلفن: 7ـ88829086

RecycledOpening of the Exhibition

Friday, February 15 2013

Closing Date

Thuesday, March 5 2013

AARAN ART GALLERYNo.12 , Dey St. , North Kheradmand

Tel: +98-21-88829086-7

TEHRAN - IRAN

www.aarangallery.com

Digital Photography: Saeed Behrouzi

Translation: Sohrab Mahdavi (Tehran Avenue)

Graphic Design: Hossein Filizadeh

AARAN ART GALLERY

Ahmad Aali

عکاسی دیجیتال از نقاشی ها: سعید بهروزی

ترجمه: سهراب مهدوی )تهران اونیو(

طراح گرافیک: حسین فیلی زاده

خاطره های احمدعالی و حافظه ی جمعی ما

احمد عالی ایستاده و خم شده و كارهایش را نگاه می كند. پنجره ای میان او و عكس هایش

بر را بار این و دارد همراه را سی وچند ساله تاریخ بار كه پنجره ای است. انداخته فاصله

می نگرد خود پیش دهه چند عكس های به حسرت زده او می گذارد. ما عكاِس شانه های

كه به جبر زمان و جامعه دیده نشده اند. ابزار فنی ـ یعنی مته و آچار با ُمهر احمد عالی ـ

در این نقاشی، نشان از اراده ی او دارد كه معطوف به ساختن است. پس او دست به كار

می شود. اگر نمی گذارند این عكس های عزیز دیده شوند، او با قلم مو آن ها را نقاشی می كند

ـ یك بار هم همان سی وچند سال پیش روی برخی از آن ها را نقاشی كرده بود. اما این بار

او به تاریخ و بایگانی این عكس ها اندكی با فاصله نگاه می كند و هم هنگام بی فاصله نقاشی

بیهوده پس دانست. نفس گونه ای حدیث را هنرمند مجموعه ی این بتوان شاید می كند.

نیست او خودنگاره ای قدیمی ـ این نقاشی تاریخ 1346 را با خود دارد ـ اما نادیده را به

نمایش می گذارد؛ خودنگاره ای كه پیش گویانه اما طنزآمیز منزلت هنرمند را در 34 سال بعد

بازمی نمایاند. سپس به سراغ مادرش می رود و خاطره ای واقع نما و رویا گونه را از آن وجود عزیز

پیش چشمان بیننده می گذارد. زان پس سراغ همان عكس های پیش گفته می رود و قلم مویش

را بر تصویر آن ها می كشد. این عكس ـ پیكره های درهم پیچیده گاه در صندوقچه ای گرفتار اند

و گاه مچاله شده اند، گاه در پشت لفافی محبوس و گاه نیز تكه پاره هایی هم پوشیده اند. و در

همه حال ُمهر زبان صدای این عكس ها را خاموش كرده است، و شاید آن قفل و جانشینی

نشانه ی خطر به جای عدسی دوربین بر این نكته تأكید بیشتری می گذارد. هر چند كه به

گمان من شاید بی آن ُمهر صدای این خاموشی در گوش هایمان پژواك بیشتری می داشت.

عكس حساس صفحه ی رنگ سایه های نقره های انگار كه می سازد چنان را رنگ مایه ها او

هستند و این نكته در كارهایی كه رنگ حضوری كمینه دارد ـ مانند فاصله بگیرید و محرمانه

ـ بیشتر دیده می شود. آمد و شد احمد عالی میان عكاسی و نقاشی پایانی ندارد. می گویند

عكس در بیش از یك و نیم سده كه از ابداعش گذشته به حافظه ی جمعی ما شكل داده و

خاطره های ما را مصور كرده است. این جا هنرمند با نقاشی می كوشد تا خاطره ی عكس هایش

از حافظه ی جمعی ما سترده نشود.

نقاشِی از یا رسید، عكس هایش نقاشِی به و آغازید مادرش از عكاس ندانستم هیچ اما

عكس هایش به نقش مادرش.

مهران مهاجر

5

خودنگاره . ترکیب مواد روی شاسی . 80×80 سانتی متر . 1346

Self-Portrait . mixed media on paper mounted on board . 80×80 cm . 1967

خودنگاره . رنگ روغن روی بوم . 130×130 سانتی متر . 1356

Self-Portrait . oil on canvas . 130×130 cm . 1977

7



مادرم . رنگ روغن روی بوم . 85×110 سانتی متر . 1390

My Mother . oil on canvas . 110×85 cm . 2011

9

بدون عنوان . رنگ روغن روی بوم . 80×60 سانتی متر . 1391

Untitled . oil on canvas . 60×80 cm . 2012

11



بدون عنوان . رنگ روغن روی بوم . 79.5×60 سانتی متر . 1391

Untitled . oil on canvas . 60×79.5 cm . 2012

13



15



17



Recollect ions of Ahmad Aal i and Our Col lect ive Memory

By Mehran Mohajer.

Ahmad Aali is standing behind a door-window and contemplating his

photographs. This door-window opens to thirty odd years of history, weighing

heavy on the photographer’s shoulders. He wistfully beholds his photographs,

which fate has kept from been shown publicly for the past several decades.

Hand tools in this painting – drill, screw driver, wrench, with Ahmad Aali

emblematic stamp – point to the artist’s penchant for constructing things. He

gets busy. If he can’t show these photographs, then he’ll paint them with his

brush – he had painted over them once before, thirty odd years ago. This

time, however, he is looking at them through a historical, archival lens. This

collection of the artist can be seen as autobiographical by nature; it is not

surprising, then, that he has chosen to include an old self-portrait (the painting

is dated 1967) which has never been shown before. This is a painting that

prophesies the place of the artist 34 years later. Next, he focuses on his

mother and offers us a chance to behold a seemingly realistic but dreamlike

incarnation of her. He then takes his brush and goes over the photographs

mentioned earlier. These are intertwined bodies locked within a frame.

Sometimes they are crumpled. At other times they appear as overlapping

tattered images. In either case, Ahmad Aali’s ubiquitous stamp that issues

excursive commands (“Expired,” “Go Slow,” “Quality Control,” ”Rejected,”

“Added Value,” “Contingency Plan,” “Confidential,” “Keep Your Distance”)

break the flow of content in these photographs, and perhaps the lock on the

letter chest and the Danger Sign (!) sitting in the place of a lens on that camera

is highlighting this point; even though, in my opinion, without the exclamation

sign, the silence would’ve reverberated more in our ears.

He chooses palette colors in a way that silvery shades appear like sensitive

photographic surfaces. In works stamped with “Keep Your Distance” and

“Confidential” this is more obvious. The oscillation of the artist between

painting and photography is incessant. We are told that, in the past century

and a half of its invention, photography has shaped our collective memory,

investing it with visuality. Here, however, the artist is inseminating the memory

of his photographs in our collective memory.

Still, I could never figure out whether Ahmad Aali started from the portrait of

his mother and then painted his old photographs with brush or he painted his

photographs first before doing a portrait of his mother.

www.aarangallery.com

recycled

Documents