Sejarah Perlembagaan

Apakah itu ‘Perlembagaan’? Perlembagaan merupakan undang-undang yang

mengandungi peraturan-peraturan serta prinsip sebagai asas kepada pembentukan

kerajaan. Selain itu ia juga panduan kepada kerajaan untuk melaksanakan kuasa

dan mentadbir negara. Menurut D.Robertson (1993), perlembagaan mengandungi

satu set hak, kuasa dan prosedur yang mengawal hubungan antara autoriti awam

dalam sesebuah negara dan antara autoriti awam dengan rakyat. Perlembagaan

sesebuah negara boleh wujud dalam bentuk bertulis dan juga tidak bertulis. Satu

contoh perlembagaan bertulis ialah Perlembagaan Malaysia manakala

Perlembagaan United Kingdom ialah contoh perlembagaan tidak bertulis.

Perlembagaan boleh dikatakan menjadi asas penting untuk menjamin

kesinambungan pentadbiran dan kestabilan politik. Ia menjamin pentadbiran yang

cekap, jujur, ikhlas, telus dan adil serta menjamin taat setia rakyat yang tidak

berbelah bagi kepada negara.

Mengapakah wujudnya perlembagaan? Perlembagaan diwujudkan supaya

pemimpin atau pentadbir menjalankan tugasnya tanpa berlakunya penyalahgunaan

kuasa. Berdasarkankezaliman dan penyalahgunaan kuasa pemimpin Perancis, iaitu

Raja Louis XIV yang memerintah Perancis pada kurun ke-17, Montesquieu, seorang

ahli fikir Perancis, telah mencipta suatu teori yang dinamakan teori pengasingan

kuasa. Beliau menjelaskan dalam bukunya Sprit des Lois bahawa apabila kuasa

membuat undang-undang dan kuasa memerintah dikawal oleh seorang individu

sahaja, kemungkinan berlakunya penyelewengan kuasa adalah lebih besar. Oleh itu,

bagi mengelakkan keadaan ini, beliau berpendapat bahawa teori pengasingan kuasa

perlu dilaksanakan. Pada hakikatnya, teori pengasingan kuasa mempunyai tiga

komponen utama:

i) Badan yang membuat hanya perlu membuat atau menggubal undang-

undang dan tidak boleh mempunyai kuasa yang lain;

ii) Badan yang memerintah hanya menjalankan pemerintahan dan tidak

boleh membuat undang-undang dan menjalankan penghakiman; dan

iii) Badan kehakiman hanya membuat penghakiman dan tidak boleh

menjalankan pemerintahan atau membuat undang-undang.

Namun begitu, dalam konteks perlembagaan Malaysia dan kebanyakan

negara, teori pengasingan kuasa tidak dipraktikkan sepenuhnya. Misalnya di

Malaysia, walaupun Parlimen mempunyai kuasa membuat undang-undang, tetapi

sebahagian besar daripada undang-undang itu dibuat oleh badan pemerintah seperti

Yang di-Pertuan Agong, menteri dan lain-lain. Mengikut teori pengasingan, kuasa

pemerintah hanya menjalankan tugas pemerintahan sahaja dan tidak boleh

mencampuri urusan kehakiman. Tetapi di Malaysia, pemerintah juga boleh

menjalankan fungsi kehakiman, contohnya Menteri Dalam Negeri, iaitu seorang

yang bertanggungjawab dalam menjalankan pemerintahan, juga boleh

menggunakan kuasa untuk menahan seseorang atas alasan keselamatan. Di

samping itu, seorang ahli Parlimen yang berfungsi sebagai pembuat undang-undang

juga dilantik mengetuai mana-mana kementerian dan menjalankan kuasa

pemerintahan.

Perlembagaan Malaysia

Perlembagaan Malaysia dikenali sebagai Perlembagaan Persekutuan. Ia

merupakan satu dokumen undang-undang bertulis yang telah dibentuk berasaskan

kepada dua dokumen terdahulu iaitu Perjanjian Persekutuan Tanah Melayu 1948

dan Perlembagaan Merdeka tahun 1957. Ia merupakan undang-undang tertinggi

yang menjadi sumber dan punca kepada semua undang-undang. Semua undang-

undang lain hendaklah tidak bertentangan dengan perlembagaan. Ini boleh dilihat

melalui Perkara 4(1):

”Perlembagaan ini adalah undang-undang utama Persekutuan dan apa-apa

undang-undang yang diluluskan selepas Hari Merdeka dan yang berlawanan

dengan Perlembagaan ini hendaklah terbatal setakat berlawanan dengan

itu.” 

Perlembagaan Persekutuan telah memberikan jaminan terhadap hak asasi dan

kebebasan rakyat dan keadilan sosial untuk semua kaum di negara ini. Selain itu, ia

juga menjamin keadilan, kerjasama, kesepakatan dan kepentingan bersama antara

Kerajaan Persekutuan dan Kerajaan Negeri.

Sejarah Penggubalan Perlembagaan Malaysia

Perlembagaan Malaysia hari ini boleh dikatakan dipengaruhi olah beberapa

siri peristiwa sejarah Malaysia. Sebelum kemerdekaan Malaysia dicapai dan

terbinanya negara, Tanah Melayu telah menjadi mangsa kerakusan penjajahan

kuasa asing selama 446 tahun – satu tempoh yang lama. Penjajahan ini bukan

hanya daripada kuasa Barat seperti Portugis, Belanda dan British tetapi juga

daripada kuasa Timur seperti Siam dan Jepun.

Sejarah pemerintahan terawal negara dimulakan dengan Kesultanan Melayu

Melaka pada tahun 1400. Kanun Undang-undang Melaka wujud dan pemusatan

kuasa berada di tangan sultan pada masa pemerintahan Kesultanan Melayu Melaka.

Kesultanan Melayu Melaka diasaskan oleh Parameswara, seorang putera Srivijaya

yang beragama Hindu berasal dari Palembang di antara tahun 1400 hingga tahun

1403. Pemerintahan Kesultanan Melayu Melaka berterusan selama lebih kurang

satu abad sehinggalah Melaka tewas di tangan penjajah Portugis pimpinan Alfonso

de Albuquerque pada 24 Ogos 1511. Sultan Mahmud Shah merupakan sultan yang

terakhir Kesultanan Melayu Melaka. Semuanya bermula kerana Portugis sedang

mengasaskan sebuah empayar luar negeri.

Pada tahun 1509, Diego Lopez de Sequiera dengan 18 buah kapal dari

Angkatan di Raja Portugal tiba di Melaka. Mereka merupakan orang Eropah pertama

yang tiba di Asia Tenggara dan digelar "Benggali Putih" oleh orang tempatan. Oleh

kerana orang-orang Portugis membuat kacau di Melaka seperti mengusik gadis-

gadis dan mencuri, disamping perselisihan faham, Sultan Mahmud Shah

kemudiannya mengarahkan supaya orang-orang Portugis dihalau dari Melaka.

Angkatan Portugis diserang dan 20 anak kapalnya ditahan. Pada 10 Ogos 1511,

sebuah armada laut Portugis yang besar dari India diketuai oleh Alfonso de

Albuquerque kembali ke Melaka. Albuquerque membuat beberapa permintaan

membina markas Portugis di Melaka tetapi permintaannya ditolak oleh Sultan

Mahmud Shah.

Selepas 10 hari mengepung, pihak Portugis berjaya menawan Kota Melaka

pada 24 Ogos. Sultan Mahmud Shah terpaksa melarikan diri ke Pahang di pantai

timur di mana beliau gagal dalam percubaannya mendapat pertolongan daripada

negera China. Kemudiannya, Sultan Mahmud Shah berpindah ke selatan, iaitu

Bentan di Johor dan mengasaskan Kesultanan Johor sebagai pusat dagangan

saingan kepada Melaka. Di Bentan, Sultan Mahmud Shah mengumpulkan semula

semua askarnya dan menyerang Melaka beberapa kali dan membuat sekatan

perdagangan. Portugis merana kerana banyak serangan dilakukan oleh Sultan

Mahmud Shah. Beberapa percubaan untuk menewaskan askar-askar Sultan

Mahmud Shah dilakukan. Akhirnya, pada tahun 1526, seangkatan kapal yang besar

di bawah Pedro Mascarenhaas dihantar oleh negeri Portugal untuk memusnahkan

bandar Bentan. Sultan Mahmud terpaksa melarikan diri melintasi Selat Melaka ke

Kampar, Sumatra di mana beliau mangkat.

Baginda meninggalkan dua orang putera iaitu Tengku Muzaffar Shah dan

Tengku Alauddin Riayat Shah. Muzaffar Shah seterusnya menjadi Sultan Perak

manakala Alauddin Riayat Shah menjadi sultan Johor yang pertama. Kesultanan

Johor juga dikenali sebagai "Kesultanan Johor-Riau-Lingga". Sultan Alauddin Riayat

Shah menubuhkan sebuah kota di Johor Lama yang terletaknya di tebing Sungai

Johor dan dari situ terus melancarkan serangan ke atas kedudukan Portugis di

Melaka. Baginda senantiasa bekerjasama dengan saudaranya di Perak dan juga

dengan Sultan Pahang untuk menawan semula Melaka yang pada ketika itu kota A

Famosa telah dibina.

Di sebelah utara Sumatera pula pada masa yang sama, Aceh mula

mengembangkan pengaruhnya untuk menguasai Selat Melaka. Selepas kejatuhan

Melaka kepada Portugis yang beragama Kristian, pedagang-pedagang Muslim mula

menjauhkan diri daripada Melaka dan singgah di Aceh. Melihat keadaan itu Portugis

merasa tercabar kerana hasil perdagangannya semakin kurang. Portugis dan Johor

sentiasa berperang menyebabkan Aceh melancarkan serangan ke atas kedua-dua

belah pihak. Kebangkitan Aceh di Selat Melaka mengakibatkan Johor dan Portugis

berdamai dan bekerjasama melemahkan Aceh. Tetapi selepas Aceh menjadi lemah,

Johor dan Portugis kembali berperang. Pada abad ke-17, Belanda tiba di Asia

Tenggara. Belanda bukanlah sekutu atau kawan Portugis dan ini menyebabkan

Belanda bersekutu dengan Johor untuk memerangi Portugis di Melaka. Akhirnya

pada tahun 1641, Belanda dan Johor berjaya menewaskan Portugis. Melaka

kemudiannya menjadi milik Belanda sehinggalah Perjanjian Inggeris-Belanda 1824

ditandatangani.

Perjanjian Inggeris-Belanda 1824 yang juga dikenali sebagai Perjanjian

London. Di antara syarat- syarat penting isi perjanjian ini ialah:-

Belanda mengiktiraf pertapakan Inggeris di Singapura.

Belanda akan menyerahkan melaka kepada pihak Inggeris dan sebagai

balasannya pihak Inggeris pula akan memberikan bangkahulu kepada

pihak Belanda.

Penghapusan lanun di kawasan Kepulauan Melayu adalah tanggungjawab

kedua-dua belah pihak (Inggeris & Belanda).

Belanda tidak boleh membuat sebarang perjanjian atau terlibat didalam

hal ehwal negeri-negeri Melayu.

Inggeris pula tidak boleh membuat sebarang perjanjian atau terlibat dalam

hal ehwal mana-mana kerajaan di selatan Singapura, yang berada di

bawah pengaruh pihak Belanda dan juga di Sumatera.

Perjanjian Burney adalah satu perjanjian ditandatangani antara Siam dan

Pihak British pada 1826. Pada akhir abad ke-19, negeri Perlis, Kedah, Kelantan, dan

Terengganu berada di bawah naungan kerajaan Siam. Pada tahun 1812, Raja Siam

memerintahkan Sultan Ahmad Tajuddin yang mememerintah Kedah pada masa itu

menghadapnya untuk menjawab beberapa tuduhan, termasuk membenarkan British

membuka petempatan di Pulau Pinang dan berpakat dengan Burma untuk

menyerang Siam. Tetapi Sultan Ahmad Tajuddin tidak mematuhi perintah itu kerana

takutkan keselamatan dan menganggap Kedah sebagai sebuah negeri yang bebas

dan berdaulat. Gabenor Siam diarahkan menyerang Kedah menyebabkan Sultan

Ahmad Tajuddin berundur ke Pulau Pinang. Semasa di Pulau Pinang, Sultan Ahmad

Tajuddin meminta bantuan daripada British untuk mengusir Siam, tetapi ditolak

permintaannya kerana British mengutamakan kepentingan ekonominya di Siam dan

tidak mahu menjejaskan hubungannya dengan Siam. Pada tahun 1825, British

menghantar Henry Burney ke Ligor untuk menandatangani persetujuan dengan

Gabenor Siam dan akhirnya Perjanjian Burney ditandatangani. Ia mengakui tuntutan

Siam keatas empat negeri Melayu utara iaitu Kedah, Kelantan, Perlis dan

Terengganu.

Perjanjian Pangkor ditandatangani pada 20 Februari 1874 yang telah

memberi kebenaran untuk Inggeris mencampuri urusan negeri Perak - satu

kesilapan yang telah dilakukan oleh Raja Abdullah Ibni Sultan Jaafar, tetapi telah

disedari hanya setelah semuanya ditandatangani. Perjanjian ditandatangan di atas

kapal HMS Pluto. Perjanjian ini berputik daripada kemangkatan Sultan Ali, Raja

Abdullah sepatutnya dilantik sebagai sultan baru tetapi Raja Ismail yang telah

dilantik. Perasaan tidak puas hati inilah yang mendorong Raja Abdullah meminta

bantuan Inggeris. Satu lagi sebab ialah permusuhan dua kongsi gelap Cina, Ghee

Hin and Hai San untuk merebut lombong bijih timah.

Perjanjian Pangkor 1874 telah membawa perubahan yang besar kerana

perjanjian ini telah memulakan secara tidak langsung, pemerintahan Inggeris di

Tanah Melayu. Campurtangan Inggeris seterusnya berlanjutan ke Selangor, Negeri

Sembilan dan juga Pahang, dan tiga negeri ini terpaksa menerima Residen Inggeris

yang akan bertindak untuk Raja-raja Melayu dalam semua hal pemerintahan kecuali

hal berkenaan dengan agama dan adat resam Melayu. Menjelang 1896 Sistem

Residen ini telah dibubarkan dan digantikan dengan Sistem Persekutuan. Pada

1896, Pahang, Selangor, Perak, Negeri Sembilan telah diletakkan di bawah satu

pemerintahan pusat yang bertempat di Kuala Lumpur dan negeri tersebut dikenali

sebagai Negeri Melayu Bersekutu.

Negeri Kedah, Kelantan, Terengganu dan Perlis telah jatuh di bawah

penguasaan Inggeris selepas termeterainya Perjanjian Bangkok pada 9 Julai 1909,

apabila Kerajaan Siam telah bersetuju menyerahkan haknya ke atas Kedah,

Kelantan, Terengganu dan Perlis kepada Inggeris, manakala Johor pula hanya

bersetuju menerima seorang Residen menjelang awal 1914. Negeri-negeri ini

kemudian digabungkan sebagai Negeri-Negeri Melayu Tidak Bersekutu.

Pada 9 Julai 1909 Gabenor Negeri-negeri Selat telah mewakili British telah

berjumpa dengan Kerajaan Siam di Bangkok bagi menyelesaikan masalah negeri-

negeri di Semenanjung Tanah Melayu. Ketika itu kerajaan Siam telah menjajah

negeri Perlis, Kedah , Kelantan dan Terengganu. Melalui Perjanjian Bangkok 1909

itu , kerajaan Siam menyerahkan negeri-negeri Kedah, Perlis, Kelantan dan

Terengganu untuk bernaung di bawah pemerintahan Inggeris. Perjanjian tersebut

telah ditandatangani di Bangkok oleh Sir John Anderson, iaitu Gabenor Negeri-

negeri Selat dan Setiausaha Luar Negeri Siam.

Idea dan rancangan menubuhkan Kesatuan Tanah Melayu atau Malayan

Union sebagai satu bentuk pemerintahan yang baru bagi Tanah Melayu telah mula

dikaji dan disusun oleh pihak Inggeris sejak Tanah Melayu mula jatuh ke tangan

Jepun pada awal 1942. Pejabat Tanah Jajahan Inggeris di London secara diam-

diam, tanpa menghebohkan kepada Raja-raja Melayu dan orang Melayu, telah

mengambil keputusan untuk menubuhkan suatu pemerintahan yang bercorak

Malayan Union bagi menggantikan Pemerintahan Tentera yang diperkenalkan oleh

mereka kepada rakyat Tanah Melayu sejak mereka mengambil alih pemerintahan

negeri ini dari tangan Jepun berikutan kekalahan Jepun dalam Peperangan Dunia

Kedua. Tidak lama selepas Singapura jatuh ke tangan pihak Jepun, Pejabat Tanah

Jajahan British di London telah mulai membuat suatu kajian tentang masalah yang

harus difikirkan dalam merancangkan masa hadapan Tanah Melayu.

Menjelang 1943, Setiausaha Negeri bagi Tanah Jajahan telah menyerahkan

suatu memorandum kepada Kabinet Peperangan British yang membentangkan

syarat-syarat umum tentang perlunya perubahan perlembagaan di Tanah Melayu

yang akan diduduki semula. Pada Februari 1943, Pejabat Tanah Jajahan British

bersama-sama dengan Pejabat Perang telah mula membuat rancangan bagi

pembaharuan politik di Tanah Melayu selepas perang. Pada Julai 1944, Unit

Perancangan Tanah Melayu telah ditubuhkan bagi menyediakan rancangan ini.

Britain mengambil langkah ini kerana Britain menyedari bahawa mereka tentu akan

menghadapi satu keadaan perubahan politik di Asia Tenggara selepas perang.

Pendudukan Jepun telah menyebabkan penubuhan gerakan nasionalis di tanah-

tanah jajahan. Tambahan pula Perdana Menteri Britain, Winston Churchill dan

Presiden Amerika Syarikat, Roosevelt telah menandatangani Piagam Atlantik pada

Ogos 1941, yang mengisytiharkan prinsip kerajaan sendiri bagi semua negara.

Lama-kelamaan Britain diharap akan memberi kemerdekaan kepada tanah

jajahannya setelah Britain kembali ke Asia Tenggara.

Rancangan Malayan Union itu telah diumumkan dalam Parlimen British pada

10 Oktober 1945. Sir Harold MacMichael telah dilantik sebagai W akil Khas Kerajaan

British ke Tanah Melayu. Dia dihantar bagi mendapatkan persetujuan sultan

terhadap rancangan itu. Sultan mestilah menandatangani Perjanjian Malayan Union

bagi membenarkan Britain mengisytiharkan perlembagaan baru itu. Dalam masa tiga

bulan sahaja selepas kedatangannya,MacMichael telah memperoleh tandatangan

kesemua sembilan orang sultan bagi Perjanjian itu. Hanya selepas ini, barulah

Kertas Putih yang mengandungi butiran lanjut tentang perlembagaan Malayan Union

itu diterbitkan pada 22 Januari 1946.

Walau bagaimanapun, kegembiraan MacMichael kerana kejayaan tugasnya

itu tidak kekal lama. Banyak bantahan ditimbulkan oleh orang Melayu. Dia telah

dituduh menggunakan ancaman buang negeri terhadap sultan bagi memaksa

mereka supaya bersetuju. MacMichael juga telah diberi kuasa untuk menyiasat

kesetiaan semua sultan terhadap British semasa pendudukan Jepun. Ini

menyebabkan semua sultan berasa bimbang terhadap kedudukan mereka jika

mereka tidak bekerjasama. Tambahan pula mereka tidak diberikan masa untuk

berunding dengan Majlis-majlis Mesyuarat Negeri. Di samping itu, butiran tentang

perlembagaan baru itu tidak diumumkan kepada orang ramai.

Perlembagaan Malayan Union telah menukar taraf negerinegeri Melayu dari

negeri yang bernaung di bawah tanah jajahan British. Menerusi Malayan Union,

Kerajaan British telah menghapuskan kedaulatan sultan Melayu. Berikut ialah fasal

utama dalam Perlembagaan Malayan Union, iaitu:

1. Kesemua sembilan buah Negeri-negeri Melayu dan Negeri-negeri Selat,

Pulau Pinang dan Melaka akan dipusatkan di baw ah kaw alan terus

seorang Gabenor British. Singapura akan kekal sebagai sebuah koloni

yang berasingan dengan Gabenornya sendiri.

2. Seorang Gabenor-Jeneral British akan berkuasa ke atas Malayan Union,

Singapura dan Wilayah-wilayah Borneo.

3. Sultan akan terus memegang jawatan mereka, tetapi kuasa mereka telah

dikurangkan. Sultan boleh mengekalkan hak kuasa tertinggi hanya dalam

hal agama Islam, iaitu sebagai Presiden Majlis Penasihat Melayu di

negerinya sendiri.

4. Negeri-negeri Melayu dan Selat akan mengekalkan Majlis Mesyuarat

Negeri masing-masing untuk menguruskan kerajaan tempatan. Majlis ini

diletakkan di bawah kawalan terus kerajaan pusat.

5. Gabenor akan memerintah dengan bantuan sebuah Majlis Kerja Kerajaan

dan sebuah Dewan Perundangan. Sebuah Majlis Penasihat Sementara

dengan ahli yang dilantik oleh Gabenor akan bertugas sehingga Majlis dan

Dewan tersebut ditubuhkan. Gabenor akan mempunyai kuasa pembatalan

yang besar dalam Majlis Penasihat ini.

6. Kewarganegaraan akan diberi kepada golongan yang tertentu, dengan

tidak memasukkan warganegara Jepun.

Tentangan orang Melayu terhadap Malayan Union telah dilancarkan di

seluruh negara tetapi tidak secara tersusun. Beberapa pandangan telah

dikemukakan dalam akhbar supaya orang Melayu bersatu-padu menentang Malayan

Union. Kemuncak daripada saranan akhbar Majlis pada 1 Mac 1946 satu

persidangan pertubuhan Melayu telah diadakan di Kuala Lumpur untuk

menyatupadukan orang Melayu. Persidangan tersebut berjalan dari 14 Mac 1946

dan telah dihadiri oleh 41 buah pertubuhan Melayu. Hasil daripada pertemuan

tersebut satu persetujuan telah dicapai untuk menubuhkan satu gabungan yang

dikenali sebagai Kongres Melayu SeMalaya dan Dato Onn bin Jaafar telah dilantik

sebagai pengerusinya.

Kerajaan British telah berazam untuk melaksanakan Malayan Union pada 1

April 1946. Tetapi apabila tiba saat perlantikan Gabenor Sir Edward Gent di Kuala

Lumpur, tiada seorang Raja-raja Melayu atau ahli Melayu Majlis Penasihat Malayan

Union yang hadir ke upacara tersebut. Kongres Melayu SeMalaya berjaya membuka

jalan untuk orang Melayu menentang Malayan Union. Pada 11 Mei 1946 satu

persidangan telah diadakan oleh Kongres Melayu SeMalaya di Johor Bahru, apabila

satu jawatankuasa telah dilantik pada awal Mac untuk menggubal satu

perlembagaan menubuhkan satu parti politik baru dan melaporkan hasil kerjanya.

Parti Politik baru itu dinamakan Pertubuhan Kebangsaan Melayu Bersatu atau

PERKEMBAR atau lebih dikenali pada masa ini dalam Bahasa Inggeris sebagai

United Malays National Organisation (UMNO). Dengan ini pada 11 Mei 1946

Kongres Melayu SeMalaya dibubarkan.

UMNO terus mengadakan rapat umum, tunjuk perasaan menentang Malayan

Union. Pemimpin UMNO bergiat menerangkan keburukan Malayan Union ke seluruh

Tanah Melayu dan mendapat sokongan daripada orang Melayu yang menentang

Malayan Union dengan kuat dan hebat manakala orang bukan Melayu yang berada

di Tanah Melayu pula tidak menyokong Malayan Union. Pada Julai 1946, satu

Jawatankuasa Kerja telah ditubuhkan bagi menggubal satu perlembagaan baru yang

boleh diterima oleh orang Melayu untuk melahirkan satu pentadbiran yang cekap

dan menjadi asas kepada perkembangan politik serta perlembagaan di masa

hadapan. Kerajaan British mengambil keputusan melantik 6 orang pegawai

kanannya sebagai anggota Jawatankuasa Kerja untuk berunding dengan 4 orang

wakil raja-raja Melayu dan 2 orang wakil UMNO. Jawatankuasa tersebut

dipengerusikan oleh Ketua Setiausaha (Chief Secretary).

Jawatankuasa Kerja telah mengkaji syor dan membuat pindaan

perlembagaan yang dicadangkan dan Kerajaan British akhirnya menerima

perlembagaan tersebut dan dilaksanakan pada 21 Januari 1948 bagi menggantikan

Malayan Union dengan Persekutuan Tanah Melayu. Terdapat beberapa perubahan

penting yang dilakukan dalam Perlembagaan Persekutuan 1948. Antara pindaan

tersebut adalah tentang jumlah anggota dalam Majlis Perundangan Persekutuan. Di

samping kelayakan bermastautin sebagai syarat untuk menjadi warganegara

Persekutuan, bilangan tahun turut dikurangkan. Berdasarkan Perlembagaan baru

tersebut, Kerajaan Persekutuan akan ditadbir oleh seorang Pesuruhjaya Tinggi

British yang dilantik oleh kerajaan British, pembentukan sebuah Majlis Perundangan

Persekutuan yang mengandungi 75 peruntukan dan sebuah Majlis Mesyuarat Kerja.

Perlembagaan tersebut juga akan mengandungi sebuah Majlis Raja-raja

Melayu yang akan menasihatkan Pesuruhjaya Tinggi, manakala di setiap negeri

akan ditubuhkan Majlis Negeri. Rang undang-undang yang diluluskan perlu

mendapat perkenan daripada Raja. Majlis negeri juga berfungsi untuk meluluskan

undang-undang yang berkaitan dengan agama Islam dan istiadat Melayu. Pegawai

Eksekutif yang akan mentadbir negeri-negeri Melayu ialah Menteri Besar.

Sebagai satu langkah ke arah mempunyai kerajaan dan pentadbiran yang

bersendiri tanpa dikongkong oleh mana-mana pihak, British telah memperkenalkan

Sistem Ahli (Member System) dalam Majlis Perundangan Persekutuan pada bulan

April 1951. Seramai sembilan ahli yang telah dilantik dalam Majlis tersebut dan telah

diberikan tanggunjawab untuk menjalankan tugas-tugas di beberapa jabatan

kerajaan dan ahli yang telah menjalankan kewajipan ini telah dianggap sebagai

`menteri’ yang menjalankan tugas pentadbiran negara dan sebagainya. Tujuan

sistem ahli ini untuk melatih penduduk Tanah Melayu ke arah berkerajaan sendiri.

Antara mereka ialah:

a. Dato' Onn bin Jaafar Ha~EhwaI Dalam Negeri

b. Dr. Lee Tiang Keng Kesihatan

c. Dato',E.E.C. Thuraisingham Pelajaran

d. Dato' Nik Ahmad Kamil Kerajaan Tcmpatan, Perumahan dan

Perancang Bandar

e. Kolonel H.S. Lee Pengangkutan

f. Dr. Ismail Abdul Rahman Hasil Bumi [Sumber Alam]*

g. Mustafa Albakri Hassan Perhubungan Industri dan Masyarakat

h. V.M.N. Menon Pos dan Telekom

Mereka adalah warganegara Tanah Melayu yang awal dilatih menjalankan tugas

bertaraf menteri yang dilantik oleh kerajaan British sehinggalah pilihanraya Majlis

Perundangan Persekutuan diadakan pada tahun 1955.

Selepas diperkenalkan Sistem Ahli, British memperkenalkan pula sistem

pilihan raya sebagai latihan bagi demokrasi berparlimen. Pilihanraya pertama

diadakan pada tahun 1951 ialah Pilihanraya Perbandaran Pulau Pinang. Pada tahun

1952 Pilihanraya Majlis Bandaran Kuala Lumpur diadakan - UMNO & MCA

bergabung jadi Parti Perikatan. Parti Perikatan memenangi 9 daripada 12 kerusi.

Pada tahun 1955 - pilihanraya Umum pertama diadakan- MIC sertai Perikatan -

memenangi 51 daripada 52 kerusi. Baki kerusi dimenangi oleh PAS. Dengan

kemenangan ini, Parti Perikatan telah memperolehi kesempatan secara langsung

untuk memainkan peranan membentuk sebuah kabinet dengan diketuai oleh Tunku

Abdul Rahman Putra sebagai Ketua Menteri yang pertama, merangkap Menteri Hal-

Ehwal Dalam Negeri. Kabinet Perikatan terdiri daripada 10 orang menteri dari

UMNO, 3 dari MCA dan 1 dari MIC.

Namun, kemerdekaan sepenuhnya belum lagi tercapai. Pegawai-pegawai

Inggeris masih lagi menguasai pemerintahan Tanah Melayu. Perkara yang menjadi

impian rakyat Tanah Melayu setelah Perikatan memenangi 51 daripada 52 kerusi

yang dipertandingkan ialah kemerdekaan Tanah Melayu hendaklah diperolehi

dengan saluran perlembagaan. Selain itu kemerdekaan Tanah Melayu juga

hendaklah diperolehi dalam masa dua tahun selepas pilihanraya tersebut. Impian

penduduk juga ialah tidak mahu lagi duduk lagi di bawah pemerintahan penjajah

British.

Pada bulan Januari 1956, Tunku Abdul Rahman telah berangkat ke London

untuk berunding dengan kerajaan Inggeris tentang kemerdekaan Tanah Melayu.

Rombongan tersebut terdiri daripada 4 orang wakil parti Perikatan, 4 orang wakil

Raja-raja Melayu dan wakil-wakil kerajaan Inggeris di Tanah Melayu. W akil-wakil

Perikatan dan Rajaraja Melayu telah mencapai persefahaman sebelum mereka tiba

di London. Dalam rundingan yang berlangsung dari 18 Januari hingga 6 Februari

1956, persetujuan telah dicapai iaitu melaksanakan penubuhan segera Persekutuan

Tanah Melayu berpemerintahan sendiri dan kemerdekaan yang sepenuhnya.

Persekutuan tersebut akan menjadi ahli Komanwel dan berasaskan prinsip

demokrasi berparlimen. Hasil perundingan London, kerajaan British akhirnya

bersetuju memberikan kemerdekaan kepada Persekutuan Tanah Melayu pada 31

Ogos 1957.

Persidangan di London juga mempersetujui tentang pembentukan sebuah

suruhanjaya untuk menggubal perlembagaan baru bagi Tanah Melayu yang

berdaulat dan merdeka. Hasilnya, dalam bulan Mac 1956, satu Suruhanjaya

Perlembagaan yang dipengerusikan oleh Lord Reid telah dibentuk. Suruhanjaya ini

turut dianggotai oleh Sir Ivor Jennings, Sir William Mckell, En. B. Malik dan En.

Abdul Hamid. Suruhanjaya ini berfungsi untuk mengesyorkan satu Perlembagaan

Persekutuan berdasarkan demokrasi berparlimen, mengadakan majlis mesyuarat

dwi-dewan dan mempunyai Kerajaan Persekutuan yang kuat. Syor Suruhanjaya ini

dibuat dengan mengambil kira dan menjamin kedudukan serta martabat semua

sultan sebagai pemerintah berperlembagaan di negeri masing-masing. Suruhanjaya

ini juga diminta menjamin kedudukan istimewa orang Melayu dan hak-hak yang sah

kaum-kaum lain. Dalam masa setahun dari tarikh pembentukannya, Suruhanjaya ini

telah berjaya merangka sebuah perlembagaan bagi Tanah Melayu berdasarkan

tinjauan dan memorandum yang dikemukakan oleh pelbagai pihak sama ada dari

parti politik, pertubuhan dan orang perseorangan.

Suruhanjaya ini telah menerima 131 memorandum yang dike mukakan oleh

parti-parti politik, pertubuhan dan orang ramai. Antara 131 memorandum yang

bertulis, dua daripadanya telah dikemukakan oleh Raja-raja Melayu dan parti

Perikatan. Memorandum yang dike mukakan merupakan memorandum yang bersifat

tolak ansur. UMNO telah bersetuju menerima prinsip jus soli iaitu pemberian

kewarganegaraan bagi mereka yang dilahirkan selepas kemerdekaan dan bersetuju

supaya kelayakan-kelayakan yang lebih longgar diberikan kepada orang bukan

Melayu yang dilahirkan sebelum merdeka. MCA dan MIC telah bersetuju untuk

menerima kedudukan istimewa orang Melayu dan Bahasa Melayu dijadikan Bahasa

Kebangsaan dan bahasa rasmi.

Suruhanjaya Reid telah mengumumkan satu Rang Perlembagaan bagi

Persekutuan Tanah Melayu yang merdeka pada bulan Februari 1957. Rang

Perlembagaan ini telah dikaji semula oleh sebuah Jwatankuasa Kerja (Working

Commitee) yang terdiri daripada 11 orang. Rang Perlembagaan yang dipinda telah

diluluskan oleh Majlis Perudangan Persekutuan pada 15 Ogos 1957 dan

berkuatkuasa pada 27 Ogos 1957. Pengisytiharan kemerdekaan Tanah Melayu dan

penurunan bendera Union Jack telah dilangsungkan di Padang Kelab Selangor pada

31 Ogos 1957. Pada hari berkenaan, Tunku Abdul Rahman telah dilantik menjadi

Perdana Menteri yang pertama dan anggota-anggota Jemaah Menteri Perse kutuan

Tanah Melayu turut diumumkan. Sementara itu, Yang di-Pertuan Besar Negeri

Sembilan, Almarhum Tuanku Abdul Rahman telah dilantik sebagai Yang di-Pertuan

Agong pertama. Dalam tahun 1957 juga, Tanah Melayu telah diterima menjadi

anggota Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu yang ke-82.