Fweebi

D I

URSELF

Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΣ EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 • Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης

Project Manager: Βίκτωρας Δήμας

Διεύθυνση Εκδοσης: Νατάσα Μαστοράκου, Νικήτας Καραγιάννης • Ειδικός σύμβουλος: Θά-νος Τριανταφύλλου • Σύνταξη: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Ντίνος Ρητινιώτης, Χρήστος Τσαπα-κίδης • Στην έκδοση συνεργάζονται οι: Λένα Βλασταρά, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Τάσος Θεοδωρόπουλος, Μαρίνα Κατσάνου, Ηλίας Κολοκούρης, Κίκα Κυριακάκου, Βασίλης Νέδος, Χρήστος Ξανθάκης, Σταύρος Πετρόπουλος, Μαργαρίτα Πουρνάρα, Γιώργος Ρομπό-λας, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Αλέξανδρος Χαντζής • Δημιουργικό: Θάνος Κατσαΐτης • Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη

• Φωτογραφίες: AFP • Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε.

“ ”

Οι έφηβοι καταλαμβάνουν τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.Λεπτομέρειες από το backstage της ιδιαίτερης αυτής... ανταρσίας στο Mstories 12! Δείτε το εδώ:

facebook.com/MetropolisFreePress youtube.com/user/MetropolisPress

Βουλή μιας χρήσης...

...στην Ελλάδα της (έσχατης) κρίσης

Εδέησε επιτέλους ο Δήμος Αθηναίων και το έλυσε το ζήτημα με τις κάρτες παρκαρίσματος. Οπως γράφει και το επισυναπτόμενο σημείωμα, από προ-χθές Τετάρτη ξανάρχισε να παίζει η ελεγχόμενη στάθμευση στο Κέντρο, λίγο στην Πλάκα, λίγο στη Νεάπολη, αρκετά στους εντεύθεν της Λεωφόρου Αλεξάνδρας Αμπελόκηπους και φουλ στο Κολωνάκι, που πραγματικά υπέ-φερε από την αρχή του έτους. Οι δι-ερχόμενοι υπέφεραν δηλαδή, που δεν έβρισκαν θέση παρκαρίσματος ούτε με καραμπίνα και αναγκάζονταν να αφή-σουν το όχημά τους στα όχι και τόσο φιλικά προς το πορτοφόλι πάρκινγκ της περιοχής.

Κανείς δεν ξεπάρκαρε, βλέπετε, καθώς δεν υπήρχε ούτε χρονικό όριο ούτε έλεγχος στις επί πληρωμή θέ-σεις. Ωρες ατελείωτες έμεναν τα αυτο-κίνητα παρκαρισμένα και, σαν να μην έφτανε αυτό, πονηρεύτηκαν και οι μόνιμοι κάτοικοι. Με ποιον τρόπο; Θα σας εξηγήσω. Στην περιοχή του Κολωνακίου ιδιαιτέρως (αλλά και στις υπόλοιπες ως ένα βαθμό) δεν είναι και λίγα τα νοικοκυριά που δια-θέτουν περισσότερα του ενός ΙΧ. Ελληνική χλίδα, ανάγκη της ζωής, όπως θέλετε πείτε το, σημασία έχει ότι συμβαί-νει. Το δεύτερο αυτοκίνητο λοιπόν, που δεν είχε κάρτα «μόνιμου κατοίκου», έμπαι-νε στο γκαράζ και πλήρωνε ο ιδιοκτήτης κάνα διακοσάρι το μήνα. Με το που εισήλθε όμως το 2012 και τσάκισε η ελεγχό-μενη στάθμευση, μπορούσε να το αφήνει στις θέσεις επί πλη-ρωμή και μία και δύο και τρεις ημέρες και όσο ήθελε. Συνολι-κό κέρδος; Γύρω στα εξακόσια ευρώ για το τρίμηνο και, αν εσείς τα πετάτε, ξέρω πολλούς που τα λιγουρεύονται!

Εν τω μεταξύ, μια και μι-λάω για λεφτά, δεν μπορώ να μη σημειώσω ότι ατάκα μετά τις εκλογές έσκασε μύτη διαφημιστική καμπάνια πασίγνωστης αλυσίδας που υπόσχεται «όση πίτσα θες» προς 11,90 ευρώ το κεφάλι. Το οποίον ακούγεται πολύ θελκτικό διά αμφότερες τις πλευρές, και εκείνη που αγωνίζεται να χορτάσει χω-ρίς πολλά λεφτά και την έτερη που προσπαθεί να προσελκύσει πελάτες. Αυτό το «όσο θες», βέβαια,

μπορεί καμιά φορά να οδηγήσει σε τραγελαφικές καταστάσεις.

Παράδειγμα; Εχω το παράδειγμα της ελληνικής εποποιίας στο Τορόντο, στην ανεμοδαρμένη δεκαετία του ’80. Είχε ανοίξει τότε στην καναδική πόλη το ορίτζιναλ ζαχαροπλαστείο Death by Chocolate, που, όπως έλεγε και το όνομά του, ήταν φίσκα στα σοκολατο-ειδή. Προς κατανάλωσιν επί τόπου, με φιξ τιμή για όσα μπορούσες να μπου-κώσεις. Πήγαινε ο μέσος Καναδός, έτρωγε δυο παστούλες, τρία μακα-ρόν συν πέντε σοκολατάκια και είχε την εντύπωση ότι κονόμαγε σούπερ value for money. Ωσπου το πήραν χαμπάρι το Death by Chocolate οι Ελληνες φοιτητές και το γονάτισαν.

Εμπαιναν στο ζαχαροπλα-στείο, έτρωγαν παστούλες, μακα-ρόν, σοκολατάκια, κάπου λιγώνο-

νταν οι άνθρωποι. Και τότε άνοιγαν τη σακούλα με τα πατατάκια! Δώσ’ του τσιπς με τη σέ-σουλα, να έρθει να αποκατασταθεί η γεύση και ύστερα πάλι από την αρχή παστούλες, μακαρόν κλπ. κλπ. Το τρικ δούλεψε άψογα για κάποιον καιρό, ώσπου άρχι-σε το ταμείον του καταστήματος να γράφει μείον. Και αποφάσισαν οι υπεύθυνοι να απαγορεύσουν την κα-τανάλωση αλμυρών, για να μην περιλάβει ο θάνατος από σοκολάτα και τους ιδίους.

η ε-ο τα αι-

ο το ως χό-να

λη-ρεις ολι-όσια εσείς ου τα

ι μι

μποτραγ

της στηΕίχτοbyόνειφκέρτv

ντ

ΥΓ 1: Σας έγραφα τις προάλλες για τη νέα μόδα των yogurt bars που, αφού κατέκτησε την υφήλιο, έρχεται τώρα να αλώσει και το κλεινόν άστυ. Τελευταία προθήκη στο συρ-μό το Yum...me στο τέρμα της οδού Ερμού, στο Μοναστηράκι. Μόλις άνοιξε, υποστηρίζει την τέχνη του παγωμένου γιαουρτιού (“the art of frozen yogurt”) και, αν δεν με έχει εγκαταλείψει εντελώς η όρασή μου, απευθύ-νεται κυρίως σε παιδιά. Εμπροσθεν του κα-ταστήματος υπάρχει αρκετός χώρος για μια ολόκληρη παλιοπαρέα από πιτσιρίκια, συν κάνα δυο μαμάδες από αυτές με το απλανές βλέμμα που αναρωτιούνται πού να βρίσκεται άραγε ο Τζορτζ Κλούνεϊ όταν τον χρειάζεσαι πραγματικά.

ΥΓ 2: Το επόμενο yogurt bar ετοιμάζεται στην οδό Νίκης στο Σύνταγμα, ανάμεσα στην Ερμού και στη Μητροπόλεως. Το λένε FleiYo! και αυτοπροσδιορίζεται ως κατάστημα με “Greek Frozen Yogurt”.

ΥΓ 3: Eγραφα τις προάλλες για το Ropa Lavada και τις εντυπωσιακές βιτρίνες του. Οφείλω, λοιπόν, να σημειώσω και τα πολύ ενδιαφέροντα αποφθέγματα που φιλοξενού-νται συχνά πυκνά στη βιτρίνα του Agent Provocateur στο Κολωνάκι. Το πλέον πρό-σφατο είναι αυτό που δημοσιεύουμε σήμερα.

«Θέλουμε να βγούμε έξω. Θέλουμε να απολαύ-σουμε ξανά τους δρόμους της Αθήνας. Και θα το κάνουμε χρησιμοποιώντας ως όχημά μας τη διασκέδαση». Μέσα σε αυτή τη φράση η αντι-δήμαρχος Oικονομικών του Δήμου Αθηναίων κα Εύα Κοντοσταθάκου συνοψίζει το πνεύμα της νέας πρωτοβουλίας που ήδη υλοποιεί η Δημοτι-κή Αρχή, με τίτλο «Βγαίνουμε Αθήνα». Πρόκειται ουσιαστικά για ένα εγχείρημα το οποίο απευθύ-νεται στους κατοίκους, τους τουρίστες και τους επιχειρηματίες του εμπορικού και ιστορικού Κέ-ντρου, τους οποίους καλεί να συμμετάσχουν σε πολιτιστικές και εκπαιδευτικές δράσεις που θα επαναφέρουν την κοινωνική και οικονομική ζωή της πόλης σε βιώσιμα επίπεδα.

Πρωτίστως, όμως, πρόκειται για μια ιδέα που στοχεύει στην αναθέρμανση μιας σχέσης που δοκιμάζεται έντονα τα τελευταία χρόνια: αυ-τήν ανάμεσα στην Αθήνα και στους κατοίκους της. Οι τελευταίοι, έχοντας -δικαιολογημένα ως επί το πλείστον- γυρίσει την πλάτη τους σε μια πόλη που δεν φαίνεται να αφουγκράζεται τα θέλω τους, καλούνται να αναθεωρήσουν τη στάση τους μέσα από τη δράση «Παρέα κάθε Τρίτη στο Κέ-ντρο της Αθήνας» και να προτιμήσουν το Κέντρο για τη βραδινή τους έξοδο. Συγκεκριμένα, για τις επόμενες τρεις Τρίτες τούς δίνεται η ευκαιρία να επισκεφθούν τα μπαρ, τα καφέ και τα εστιατόρια της πόλης που έχουν δηλώσει συμμετοχή στη δράση. Σε αυτά, θα μπορούν να απολαμβάνουν μενού στην τιμή των δέκα ευρώ, καφέδες με μό-λις δύο ευρώ, αλλά και ποτό με πέντε ευρώ.

«Η δράση ξεκίνησε την προηγούμενη Τρίτη (15 Μαΐου) και αρχικά υπήρχε ο φόβος μήπως επηρεαστεί αρνητικά εξαιτίας της εύθραυστης επικαιρότητας», εξομολογείται η κα Κοντοσταθά-κου. Τελικά, οι φόβοι δεν επαληθεύτηκαν, μια και η ανταπόκριση του κόσμου ήταν πραγματι-κά πολύ μεγάλη. «Ο τζίρος σε ορισμένα μπαρ και καφέ αυξήθηκε κατά περίπτωση κατά 50 ή ακόμη και 60%. Μας χαροποίησε δε το γεγονός ότι πολ-λοί Αθηναίοι έκαναν κράτηση και για τις επόμε-νες Τρίτες», σχολιάζει η αντιδήμαρχος, προμηνύ-οντας πως τόσο στις 22 και στις 29 του μήνα, όσο και την πρώτη Τρίτη του Ιουνίου, τα μαγαζιά της

πόλης θα πλημμυρίσουν εκ νέου από κόσμο. Το δέλεαρ, άλλωστε, είναι μεγάλο.

Η επιτυχία της δράσης -η οποία πλαισιώνε-ται από συναυλίες που διαφημίζουν το γεγονός και πραγματοποιούνται την ίδια μέρα σε διάφορα κε-ντρικά σημεία της Αθήνας- δεν καθρεφτίζεται μο-νάχα στα γεμάτα μαγαζιά της περασμένης Τρίτης, αλλά και στο γεγονός ότι αγκαλιάζεται από ολοένα και περισσότερους επιχειρηματίες. «Ξεκινήσαμε με 20 και τώρα οι επιχειρήσεις που συμμετέχουν έχουν φτάσει τις 85», σχολιάζει ενδεικτικά η κα Κοντοσταθάκου. Τα μαγαζιά που συμμετέχουν κα-λύπτουν κάθε σπιθαμή του Κέντρου: από το Μο-ναστηράκι, του Ψυρρή, την Πλάκα και το Θησείο, έως τα Εξάρχεια, το Σύνταγμα και το Κολωνάκι. Σε αυτά, ενδεχομένως, να προστεθούν μαγαζιά από

το Γκάζι, όπως και άλλα που δεν θα εδράζονται αποκλειστικά στο Κέντρο.

«Δεν είναι μόνο οι προσιτές τιμές που έρχο-νται να ελαφρύνουν τη δυσμενή θέση των Αθη-ναίων. Η πρωτοβουλία αυτή μπορεί και πρέπει να ιδωθεί ως μία ένεση ζωντάνιας στο ιστορικό και εμπορικό Κέντρο. Γιατί, εκτός των άλλων, ασφαλής πόλη είναι η ζωντανή πόλη», κλείνει τη συζήτηση η αντιδήμαρχος, με την υπόσχεση ότι η εν λόγω δράση όχι μόνο θα επαναληφθεί, αλλά και θα επεκταθεί.

Επειτα από ανάλογες επιτυχημένες πρωτοβουλίες που ανέλαβαν διάφορες συλλογικό-τητες πολιτών, ο Δήμος Αθηναίων επιχειρεί και αυτός με τη σειρά του να αναστήσει το

πολύπαθο Κέντρο με όπλο τη... διασκέδαση.

Για περισσότερες πληροφορίες, καθώς και για τη λίστα των συμβεβλημένων επιχειρήσεων, επι-

σκεφτείτε την ιστοσελίδα του Δήμου Αθηναίων www.cityofathens.gr

όλ θ λ ί έ ό ό Τ Γ άζ ό άλλ δ θ δ άζ

Με έδρα το Λονδίνο και πεδίο δράσης την Ελλά-δα, η πολυεθνική ομάδα

του Fweebi σε ενημερώνει όπου και αν βρίσκεσαι για τις προσφορές των αγαπη-

μένων σου εταιρειών.

Ο Paul Kidner έχει Αγγλο πατέρα και Ελληνίδα μητέρα. Ο Matt Gerber εί-ναι Βελγοαμερικανός και μέχρι πριν από λίγα χρόνια ζούσε στο Λονδίνο. Η Μαρία Καΐνη από την πλευρά της έχει γεννηθεί και έχει μεγαλώσει στην Ελλάδα. Οι τρεις τους αποτελούν τη βασική ομάδα του Fweebi, της startup εταιρείας που επέλεξαν να ιδρύσουν λίγο πριν από τα 40 τους στο Λονδίνο και να «τρέξουν» στη χώρα μας.

Η αρχή έγινε τον Ιούνιο του 2011, όταν κυκλοφόρησαν την ομώ-νυμη εφαρμογή για το λειτουργικό σύστημα iOS. Στόχος τους εξαρχής να ενημερώνουν τους χρήστες για τις τελευταίες προσφορές, τα κουπόνια, αλλά και τις προωθητικές ενέργειες των αγαπημένων τους εταιρειών απευ-θείας στο κινητό τους. «Οποιος κατε-βάζει την εφαρμογή», εξηγεί ο Matt με σπαστά ελληνικά, «επιλέγει την περιο-χή όπου θέλει να ψωνίσει, την κατη-γορία προϊόντων που τον ενδιαφέρουν και τα αγαπημένα του καταστήματα. Βλέπει έτσι στο χάρτη τις διαθέσιμες προσφορές που υπάρχουν τριγύρω και κάνει τις αγορές του εξοικονομώ-ντας χρήματα». Το app είναι επίσης δι-αθέσιμο για το Android, ενώ συνολικά

η πλατφόρμα είναι προσβάσιμη μέσα από την ιστοσελίδα greece.fweebi.com, αλλά και από το Facebook.

Η επιλογή του Λονδίνου ως έδρας της εταιρείας δεν ήταν τυχαία. Πέρα από τους δεδομένους δεσμούς που έχουν οι Paul και Matt με την αγ-γλική πρωτεύουσα, καταλυτικό ρόλο έπαιξε, όπως εξηγούν, και η γραφει-οκρατία της χώρας μας. «Είναι δύσκο-λο και ακριβό να ξεκινήσεις στην Ελ-λάδα μια επιχείρηση. Αντιθέτως, στην Αγγλία ολοκληρώσαμε τις διαδικασίες ίδρυσης μέσα σε δύο μόλις ημέρες και μάλιστα μέσω ίντερνετ», τονίζει ο Paul. Στη συνέχεια επέλεξαν να εγκα-τασταθούν στα γραφεία της Microsoft στο Μαρούσι και να λειτουργήσουν τη χώρα μας ως “test market”, όπως λένε χαρακτηριστικά.

Η επιλογή τους κρίνεται σωστή εκ του αποτελέσματος, αφού μέχρι στιγμής η εφαρμογή μετρά 12.000 downloads μόνο στο iPhone και συ-νεργάζεται με περισσότερες από 60 μεγάλες εταιρείες. «Η ανταπόκριση του κόσμου είναι αλήθεια πως απο-δείχθηκε μεγαλύτερη από τις αρχικές προβλέψεις μας», παραδέχεται η Μα-ρία και συνεχίζει: «Eχει όμως λογική

εξήγηση. Οπου και αν βρίσκεσαι, έχεις την πληροφορία που εξοικονομεί χρή-ματα στην τσέπη σου. Δεν χρειάζεται να έχεις δει και να θυμάσαι την προ-σφορά από την τηλεόραση ή από κά-ποιο διαφημιστικό φυλλάδιο».

Οι επιχειρήσεις από τη σκοπιά τους χρησιμοποιούν την πλατφόρμα καθώς έχουν τη δυνατότητα να δη-μιουργήσουν μια στοχευμένη πελα-τειακή βάση, να μετρήσουν την απο-δοτικότητα των προωθητικών τους ενεργειών και να κρατήσουν χαμηλά το κόστος. Κάτι, βέβαια, που διαπί-στωσαν αφού ξεπέρασαν τις αρχικές τους επιφυλάξεις. «Στην αρχή υπήρχε μια λογική δυσπιστία εκ μέρους των εταιρειών, που δυσκόλευε την πρώ-τη μας επαφή. Οταν όμως, μετά την πρώτη μας συνάντηση, αντιλαμβάνο-νταν πως μπορούν να έχουν στα χέρια τους μετρήσιμα και στοχευμένα απο-τελέσματα, όλα γίνονταν πιο απλά», υποστηρίζει ο Paul. Οσο για το πώς βλέπουν τη δουλειά τους; «Φτιάχνου-με», καταλήγει η Μαρία, «έναν τρόπο που θα κάνει τον κόσμο να ξαναμπεί στα καταστήματα. Και αυτό είναι κάτι που θέλουν και οι καταστηματάρχες, αλλά και οι ίδιοι οι πελάτες».

Οκτώ ολόκληρες σελίδες αφιερώνει το “Monocle” Μαΐου για μία από τις πλέον κερδοφόρες και αναπτυσσόμενες βιομηχανίες στην Ια-

πωνία. Δεν μιλάμε ούτε για ηλεκτρονικά είδη, ούτε για αυτοκίνητα, αλλά για την τρέλα που έχουν οι Ιά-πωνες με την ανατροφή μικροκαμωμένων σκύλων. Το αφιέρωμα μας πληροφορεί πως ούτε λίγο ούτε πολύ ο συγκεκριμένος λαός ξοδεύει ετησίως 4,2 δισ. ευρώ σε εστιατόρια, καταστήματα ρούχων, οίκους περιποίησης, ξενοδοχεία και νοσοκομεία για σκύ-λους, με τους αναλυτές να πιστεύουν πως τα επόμενα πεδία ανάπτυξης θα αφορούν την ασφάλιση και τα... γραφεία τελετών.

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως ο αριθμός των οικότροφων σκύλων στη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου είναι πλέον ισοδύναμος με αυτόν των παιδιών (12 εκατ., βάσει της τελευταίας καταμέτρησης). Σύμ-φωνα με τον καθηγητή κοινωνιολογίας Μασαχίρο Γιαμάντα, υπάρχει σαφής συσχέτιση ανάμεσα στην υπογεννητικότητα που μαστίζει τη χώρα και το boom των συμπαθεστάτων κατοικιδιων. «Η προσοχή και τα

χρήματα που δαπανώνται για τα σκυλιά στην Ιαπωνία είναι μεγαλύτερα από τις όποιες πρωτοβουλίες για υιοθεσία», σχολιάζει ενδεικτικά. Αν μη τι άλλο, κυνικός λαός οι Γιαπωνέζοι.

Ο πόλεμος που έχει ξεσπάσει τους τελευταίους μήνες ανά-μεσα σε εταιρείες κολοσσούς του χώρου της τεχνολογίας γύρω από την κατοχύρωση και χρήση πνευματικών δι-καιωμάτων βαίνει αμείωτος. Η, επί το λαϊκότερον, γίνε-ται της... πατέντας το κάγκε-λο! Google εναντίον Oracle, Apple εναντίον Samsung, Facebook εναντίον Yahoo!, αποτελούν ορισμένα μόνο από τα πιο αναγνωρίσιμα φιλονικούντα ζεύγη που με τις δικαστικές τους δια-μάχες έχουν χρυσώσει αρκετές δικηγορικές εταιρείες.

Ο Gerard Pannekoek είπε να βάλει ένα τέλος στις συγκρούσεις αυτές (που μεταξύ άλλων «τρενάρουν» την καινοτομία) και ίδρυσε το IPXI. Ενα ανταλλα-κτήριο, δηλαδή, που θα επιτρέπει στις εταιρείες να αγοράζουν, να πωλούν και να αντισταθμίζουν δικαιώματα ευρεσιτεχνίας. Οπως ακριβώς συμβαίνει και με οποιοδήποτε άλλο στοιχείο ενεργητικού. Mας ενημερώνει σχετικά o “Economist”: «Η βασική ιδέα είναι να γίνεται προσφορά μίας πατέντας ή μίας ομάδας πατεντών ως ULRS (unit license rights) που θα μπορούν να αποτε-λούν αντικείμενο αγοραπωλησίας, όπως ακριβώς και οι μετοχές», αναφέρει ο κ. Pannekoek και εξηγεί πως «ένα ULR θα εγγυάται το δικαίωμα για την άπαξ χρήση μίας συγκεκριμένης τεχνολογίας σε ένα μοναδικό προϊόν. Αν μια εται-ρεία θέλει να χρησιμοποιήσει την τεχνολογία σε 100.000 αμάξια, θα αγοράσει 100.000 ULRS στην τιμή της αγοράς». Η μαύρη πλερέζα θα φορεθεί πολύ φέτος το χειμώνα στους δικηγορικούς κύκλους, μια και τότε αναμένεται να ξε-κινήσει τις εργασίες του το IPXI.

Η Ελλάδα βρίσκεται το επίκεντρο της Ευρώπης. Oπως ο «κακός λύκος» των παραμυθιών που τρομάζει τα καλά παιδιά. Οσοι έχουν δει τη σειρά “Twilight zone” γνωρίζουν και την κεντρική της ιδέα: «Υπάρχει μια πέμπτη διάσταση εκτός από αυτές που ο άνθρω-πος γνωρίζει. Είναι χωρίς όρια, όπως το άπειρο, και άχρονη, όπως η αιωνιότητα. Είναι η ενδιάμεση περι-οχή ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, ανάμεσα στην επιστήμη και τη δεισιδαιμονία, ανάμεσα στη σκοτει-νή άβυσσο του αγνώστου και τις φωτεινές κορυφές της γνώσης». Αυτό θυμίζει αυτή τη στιγμή η Ευρώπη. Μόνο που η Ελλάδα έχει ήδη πέσει στη σκοτεινή ζώνη της μη-Ευρώπης. Απομένουν μόνο οι τυπικές διαδικασίες γνωστοποίησης.

Η αποτυχία της Ελλάδας είναι προπαντός απο-τυχία της Ευρώπης. Η Ευρώπη δεν τόλμησε να κάνει αυτό που έκανε ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Χάμιλτον μετά τον Αμερικανικό Πόλεμο για την Ανε-ξαρτησία, όταν ανακοίνωσε ότι η κεντρική κυβέρ-νηση αναλαμβάνει το χρέος όλων των Πολιτειών, ενώνοντάς τες σε μια δυνατή Ομοσπονδία. Δεν έκανε την Ελλάδα, ως τον πιο αδύναμο κρίκο της, μια «ευ-ρωπαϊκή υπόθεση», αλλά τη μετέτρεψε σε «αποδιοπο-μπαίο τράγο» της Ευρώπης.

Ισως η Ευρώπη θα κάνει αυτό το βήμα αφού ολοκληρωθεί η έξοδος της Ελλάδας. Θα το κάνει αντικρίζοντας μια ευρωπαϊκή χώρα να βυθίζεται στον εφιάλτη. Αν το κάνει αυτό, τότε θα έχει σκοτωθεί ορι-στικά η ιδέα της μεταπολεμικής Ευρώπης.

Δεν είμαι προφήτης και ειλικρινά δεν ξέρω πώς θα είναι η Ελλάδα του μέλλοντος. Εύχομαι να γίνει καλύτερη από εκείνη που εγώ γνώρισα. Αυτό που βλέπω όμως για την ώρα είναι ότι η ορθολογική και κριτική σκέψη όχι μόνο λιγοστεύουν, αλλά έχουν κη-ρυχθεί εχθροί της «νέας εποχής» που αναδύεται. Βλέ-πω γύρω μου φανατισμό, ημιμάθεια, μεγαλομανία - σε πολύ μεγαλύτερες δόσεις από εκείνες που έβλεπα στο «παλιό σύστημα». Βλέπω γύρω μου ανθρώπους που σε κοιτάνε στραβά αν τους χαλάσεις την ψευ-δαίσθηση της παντοδυναμίας και της παντογνωσίας. Βλέπω, για άλλη μια φορά, τους πιο δημιουργικούς ανθρώπους αυτής της χώρας με το δισάκι τους στον ώμο για το δρόμο. Βλέπω τη σκιά του Μεγάλου Τιμο-νιέρη πάνω σε ένα καράβι που έχει σχεδόν βουλιάξει να οραματίζεται τα καλά παλιά δρομολόγια και να δέρνει τη θάλασσα με αντιστασιακά τσιτάτα. Και τότε θυμάμαι την προσευχή που λέει ο Αίας ο Τελαμώνιος στην «Ιλιάδα»: «Μια μαύρη ομίχλη μας τυλίγει όλους, ανθρώπους και άλογα. Απελευθέρωσε τους γιους των Αχαιών από αυτό το σκοτάδι, πατέρα Ζεύς, φέρε πίσω την όραση στα μάτια τους και, αν τα θες να σβήνουν, σβήσε τα μέσα στο φως τουλάχιστον».

γπΤπεπλπγ

τΗ(φΓυτ

Προχθές το πρωί, στο φανάρι που περιμένω κάθε μέρα για να πάω στη δουλειά μου, έπειτα από μερικές μέρες απουσίας, συνάντησα ένα νεαρό Ρουμάνο που συνήθως βρίσκεται εκεί, καθαρίζοντας τζάμια, με τον οποίο έχουμε αποκτήσει μια σχετική οικειότητα λόγω της περιοδικότητας των συναντήσεών μας. Είναι τέσσερα χρόνια στην Ελλάδα, μιλάει καλά ελληνικά, δεν είναι πάνω από 20 χρόνων. Καμιά φορά μου γκρινιάζει ότι δεν έχει δουλειά, αλλά καταφέρνει να διατηρεί ένα χαμόγελο, άγνωστο πώς, στο οποίο αντανακλάται μια αισιοδοξία, που εγώ, κύριος μέσα στο αυτοκίνητό μου, είμαι σίγουρος ότι δεν την ανταποδίδω. Προχθές, λοιπόν, ούτε καλημέρα, ούτε χαμόγελο. Τον ρώτησα τι γίνεται. Μπα, έγνεψε. Τι μπα; Δηλαδή; Δηλαδή ήρθε από τη Ρουμανία με δυο φίλους του. Βρήκαν ένα σπίτι στη Λεωφόρο Θηβών. Ο ένας αρρώστησε. Πνευ-μονία, μου είπε. Πέθανε πριν από λίγες μέρες. Ο άλλος έχει επίσης πνευμονία και δεν μπορεί να βγει να δουλέψει. Μόνο εγώ, μου είπε, μόνο εγώ. Τον κοιτούσα. Μόνο εγώ πρέπει να βρω λεφτά, 300 ευρώ για το νοίκι. Αν δεν τα βρω, από βδομάδα θα κοιμάμαι στην πλατεία. Τα χείλη του ήταν ξερά και μελανιασμένα και, όπως μου μιλούσε, η φωνή του έβγαινε δύσκολα. Δεν πενθούσε για το φίλο του που πέθανε. Δεν είχε αυτή την πολυτέλεια. Ηξερε ότι η δική του επιβίωση προέχει. Το βράδυ γύρισα σπίτι. Στην τηλεόραση, πίσω από γυαλιστερά πάνελ καλοντυμένοι πολιτικοί διαλαλούσαν το δίκιο της παράτα-ξής τους, τόνιζαν ότι οι ώρες είναι κρίσιμες, το μέλλον της χώρας ζοφερό, το μάτι των Ευρωπαίων άγρυπνο. Δεν έμαθα τώρα ότι υπάρχει κόσμος που ζει στο δρόμο και πεινάει, ούτε ότι οι βου-λευτές απεραντολογούν χωρίς να ενδιαφέρονται στο ελάχιστο για όλα αυτά. Ωστόσο, η αντίθεση δημιούργησε μια χυδαία εικόνα. Η ανισότητα άλλωστε ποτέ δεν έπαψε να είναι χυδαία και αυτό το μήνυμα, δυστυχώς, δεν μπορεί να σταλεί μέσω της κάλπης. Το καινούργιο ραντεβού για εκλογές σε ένα μήνα θα υποδείξει πώς θέλουμε να χειριστούμε ένα παιχνίδι που είναι λιγότερο ουσιαστι-κό. Διότι, μπορεί η χώρα να βρει μια σταθερή κυβέρνηση, να βελ-τιώσει την κατάσταση, να εξαλειφθούν οι ανισότητες, να υπάρξει πρόνοια για κάθε άπορο και μπλα μπλα, μέχρι τότε όμως το παιδί στο φανάρι θα έχει μετακομίσει σε μια κούτα σε κάποια πλατεία. Η ηθική ευθύνη είναι ανυπολόγιστη. Για αυτό ίσως δεν μπαίνει κανείς στον κόπο να ασχοληθεί.

«Εχω στρατό», αναφώνησε ο «κακός» Λόκι προσπαθώντας να πτοήσει τον Τόνι Σταρκ στην ταινία “The Avengers”. «Εμείς έχουμε τον Hulk», απάντησε ο δεύτερος με το γνωστό του cool ύφος. Από αυτή την εβδομάδα θα μπορούσε να προσθέ-σει και την εξής ατάκα: «Εχουμε ένα δισ. δολάρια στην τσέπη». Η ταινία των υπερηρώων της Marvel έσπασε όλα τα ρεκόρ και κυνηγά πλέον το στόχο των δύο δισ. δολαρίων, τον οποίο μέχρι τώρα έχουν περάσει μόνο ο «Τιτανικός» και το “Avatar”.

Και επειδή πράσινο δεν είναι μόνο το χρώμα του δολαρίου, αλλά και του όχι και πολύ ευφραδούς πρά-σινου τέρατος που ακούει στο όνομα Hulk απαντώντας «ουγκ», το περιοδικό “Time” μας θυμίζει ότι το δημι-ούργημα του Σταν Λι έκλεισε τα 50 του χρόνια (“Happy Birthday Hulk”). Ο Λι συνεργάστηκε στις αρχές της δε-

καετίας του ’60 με τον κομίστα Τζακ Κίρμπι και συνδυάζοντας χαρακτη-ριστικά του Δόκτορα Τζέκιλ και του Κύριου Χάιντ και του Φρανκενστάιν κατάφεραν να δημιουργήσουν το τέρας της πυρηνικής εποχής.

Δεν είναι μόνο οι Ελληνες που έχουν την Ανγκελα Μέρκελ στην... μπούκα. Είναι και οι ίδιοι οι Γερμανοί. Δεν εξηγείται διαφορετικά η καθίζηση του κόμματός της CDU στις εκλογές του κρατιδίου της Βόρει-ας Ρηνανίας-Βεστφαλίας την περασμένη Κυριακή. Πλέον, είναι φανερό πως οι Γερμανοί έχουν αρχίσει να κουράζονται με τις «σφιχτοχέρικες» πολιτικές της Καγκελαρίου. Αυτό, όμως, που έκλεψε την παράσταση στις εκλογές της Κυριακής είναι η θεαματική άνοδος του Κόμματος των Πειρατών, που απέσπασε το 8% των ψήφων.

Το Κοινοβούλιο του κρατιδίου είναι το τέταρτο κατά σειρά που θα ανοίξει τις θύρες του σε βουλευτές του κόμματος, επισημαίνει η “Wall Street Journal”. Σύμφωνα με το σχετικό άρθρο του Christopher Lawton, οι Πειρατές δίνουν φωνή στους νέους ψηφοφόρους που θέ-λουν να εκφράσουν την απογοήτευσή τους απέναντι στα μεγάλα κόμ-ματα. Το κόμμα έχει αναπτύξει μία ατζέντα που ανταποκρίνεται πλή-ρως στις ανάγκες της ψηφιακής εποχής (προστασία των προσωπικών δεδομένων, αντίθεση στη ρύθμιση του διαδικτύου κτλ.). Ωστόσο, οι Πειρατές μπορούν να «βυθιστούν» τόσο εύκολα, όσο αναδύθηκαν, κα-ταλήγει ο κ. Lawton, καθώς τα ποσοστά αυτά μπορεί να αποδειχτούν συγκυριακά. Μέχρι τότε, φέρτε και άλλο ρούμι από τα αμπάρια!

Το καλοκαίρι είναι σχεδόν εδώ, δηλαδή καιρός για πάρτι για όσες παρέες ψάχνουν αφορμές να γιορτάσουν. Σε αυτή τη λογική, του “Unite and take over”, ακολουθούν μερικά από τα πιο ενδι-αφέροντα sets για όλα τα γούστα που μπορεί να πετύχει κανείς στην πόλη αυτές τις μέρες. Σήμερα στο BIOS (Πειραιώς 84, Κεραμεικός) μια ομάδα από νεαρούς djs θα φροντίσει να περάσουμε αξέ-χαστα. Εlectro, techno, disco, dubstep θα δε-θούν με εικαστικά και silent performances, θα σας κάνουν να χο-ρέψετε, να γελάσετε, να ξεχαστείτε ή απλά θα ανεβάσουν τη διά-θεσή σας. Εγγυημένα πράγματα. Οι djs αυτοί έχουν περίεργα ονόμα-τα, όπως Pan-Pan, Pop 22Watt, Equal One, η διοργάνωση ανήκει στην ομάδα Postbloo και το πάρτι λέγεται “Hedoniste”! Eναρξη στις 11 μμ. και είσο-δος ελεύθερη.

Την ίδια νύχτα στο CAMP (Ευπόλιδος 4 & Απελλού 2, Πλ. Κοτζιά) οι ρυθμοί θα επικεντρώ-νονται στην disco, αλλά από διαφορετική προσέγ-γιση. Funk, disco funk, ’90s hip hop, disco soul, lazy disco beats, obscure disco, some ’60s beat, χωρίς να λείψουν και οι cult εκπλήξεις - must του είδους. “Darlin’ Discotheque” το όνομα του event και διοργάνωση από το «Βουνό». Αυτά για όσους έχουν διάθεση για χορό. Επίσης, το Σάββα-το το Six d.o.g.s (Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηρά-κι), πιστό στην πολιτική του να δίνει χώρο σε νέες ομάδες που θέλουν να συμπράξουν και να συν-δημιουργήσουν, οργανώνει το «Μεταμεσονύκτιο Gala Εγχώριων Ηλεκτρονικών Ντουέτων», με τους Space Blanket, Rattler Proxy, .message, Trashy Cord. Μια χορευτική βραδιά με live projection mapping και δυνατά μπάσα, που θα ξεκινήσει τα μεσάνυχτα ακριβώς. Η είσοδος θα είναι ελεύθερη.

Την Τετάρτη, ωστόσο, το πρόγραμμα έχει πιο intellectual καταστάσεις. Δύο djs διοργανώνουν μια βραδιά αφιερωμένη στον συγγραφέα Ζαν Κλοντ Ιζό, το νουάρ και την κουλτούρα της Μασ-σαλίας, με συνοδεία φωτογραφικού υλικού που θα μας ταξιδέψει στο πιο μποέμ λιμάνι του ευρω-παϊκού Νότου. Jazz, blues, reggae, αλγερινό rai και μαρσεγέζικο hip hop από τους Αντώνη Φανό και Θανάση Μήνα στο Toy Cafe (Kαρύτση 10, Πλατεία Καρύτση).

Δεν έχετε παρά να επιλέξετε και να ενωθείτε σε μια παρέα για να κατακτήσετε τη νύχτα που σας ανήκει.

Oι Yianneis, η επταμελής μπάντα που αγαπά τις ιδιαίτερες αφηγήσεις, δουλεύουν πάνω στο νέο τους δί-σκο, το δεύτερο για την ακρίβεια, και ετοιμάζονται να μας δώσουν μια πρώτη γεύση σήμερα στο KooKoo (Ιάκχου 17, Γκάζι). Με την αγαπημένη τους συνταγή, τη σύνθεση των τεχνών και τον μορφών που κάθε φορά δίνει διαφο-ρετικό αποτέλεσμα, θα μιλήσουν με τραγούδια -και όχι μόνο- για όλα όσα τους απασχολούν. Την επικαιρότητα

και τις υπαρξιακές αναζητήσεις, τις προβληματικές γύρω από την τέχνη, την έκφραση και τη σιωπή. Το live αρχίζει στις 10 μμ. και η είσοδος κοστίζει 12 ευρώ με ποτό. Οι φαν του είδους καλύτερα να μην το χάσετε, αφού, σύμφωνα με το δελτίο Τύπου, πρόκειται για «μια πρώτη-πρώτη ματιά στο μουσικό-θεατρικό-πειραματικό-βιωματικό μέλλον των Yianneis».

Η Θεοδοσία Τσάτσου, δύο χρόνια μετά την τελευταία της δι-σκογραφική δουλειά «Αγαπήσου», ανεβαίνει στη σκηνή της Αυλαί-ας (Αγίου Ορους 15) αύριο Σάββατο (19/5) μαζί με την Babalou της. Kαι αν αναρωτιέστε ποια είναι η Babalou, δεν έχετε παρά να ανατρέξετε στους τίτλους του δίσκου. Το ομώνυμο τραγούδι δημι-ούργησε την αγαπημένης της ηρωίδα, το νέο της alterego. Οπως και να έχει, η Τσάτσου θα παρουσιάσει μια παράσταη που αναμειγνύει ένα πλήθος ήχων οι οποίοι μας ταξιδεύουν χωροχρονικά μέσα από την blues, funky, soul, jazz και κυρίως τη ροκ μουσική.

Ο Jan Van De Engel είναι ένας «ολλανδοποιημένος» Ελλη-νας ντράμερ που γεννήθηκε ως Γιάννης Αγγελόπουλος. Πρόσφα-τα κυκλοφόρησε την πρώτη του προσωπική δουλειά, το άλμπουμ “Misspent”, μια μίξη τζαζ, ποπ, electronica και κινηματογραφι-κής μουσικής και έχει για σήμα του μια μαύρη γάτα με ελισαβε-τιανό κολάρο που ποζάρει δαιμόνια. Θα μας παρουσιάσει τόσο τη δουλειά αυτή όσο και νέα κομμάτια μαζί με ευφάνταστες δια-σκευές στο Floral (Θεμιστοκλέους 80, Εξάρχεια) αύριο βράδυ. Η είσοδος κοστίζει πέντε ευρώ ή δέκα με την αγορά του “Misspent”.

Δύο νέες εγχώριες κυκλοφορίες έχουμε αυτή την εβδομάδα. Η πρώτη από τους Νeon στην Inner Ear, ένα πειραματικό ηλεκτρονικό συγκρότημα που αποτελείται από τους Byron, Chris Setel και τον Νίκο Γιούσεφ (μουσικό πριόνι). Ο τίτλος του δίσκου είναι «Κάθε πραγματικότης, αποκρουστική» και το πε-ριεχόμενο δέκα μελοποιημένα ποιήματα του Κώστα Καρυωτάκη. Τα τραγούδια ερμηνεύουν -εκτός από τον Byron- οι Etten, The Boy, Lolek και Βαγγέλης Στρατηγάκος. Την ίδια στιγμή οι Opera Chaotique κυκλοφορούν το ντεμπούτο άλμπουμ τους “Death of

the Phantom of the Opera” από τη Hidden Track. Μετά τις ζωντανές εμφανίσεις τους που συζητήθηκαν για την ιδιαιτερότητα των συνθέσεων και ανα-συνθέσεων καμπαρέ, αφρικάνι-κου, jazz και blues, οι Οpera Chaotique αφηγούνται σε αυτό το άλμπουμ τη σουρεαλιστική ιστορία του φαντάσματος της όπερας που ταξιδεύει στη Νέα Ορλεάνη.

Το μεγάλο νέο εξαπλώθηκε αστραπιαία. Η ελληνική εται-ρεία επικοινωνίας και διοργάνωσης συναυλιών Detox ανακοί-νωσε στο Twitter την περασμένη εβδομάδα πως ο Morrissey θα πραγματοποιήσει συναυλία στο Λυκαβηττό στις 16 Ιουλίου. Τα πρώτα 1.000 εισιτήρια κοστίζουν 30 ευρώ και πωλούνται στο www.ticketarena.gr και από τις 15 Μαΐου στο Τickethouse και στα Ρublic. Μετά την εξάντληση των 1.000 πρώτων, θα κο-στίζουν 35 ευρώ, ενώ την ημέρα της συναυλίας θα πωλούνται μόνο από το ταμείο του συναυλιακού χώρου προς 40 ευρώ. Εχε χάρη που αγαπάμε τον Morrissey. Ας ευχηθούμε να μην αλλά-ξει κάτι ως τότε, γιατί πολλά έχουμε δει τα τελευταία χρόνια.

ή

Τα δικά μας εκλογικά ντιμπέιτ μπορεί να μοιάζουν από γραφικά έως βαρετά, αυτή η μο-νομαχία όμως θα σας κάνει να γελάσετε δυνατά. Γουίλ Φέρελ εναντίον Ζακ Γκαλιφιανάκις ή, αλλιώς, δύο κορυφαίοι κωμικοί σε μία βιτριολική αμερικανική πολιτική σάτιρα. Ενας καθωσπρέπει βετεράνος πολιτικός στη Βόρεια Καρολίνα «κατεβαίνει» σίγουρος για τη νίκη στις τοπικές εκλογές μέχρι που στο δρόμο του βρίσκεται ένας πραγματικά άξεστος αντίπαλος, που γίνεται αναπάντεχα δημοφιλής. Βλέποντας το πρώτο τρέιλερ του “The Campaign” του Τζέι Ρόουτς, που κυκλοφόρησε online, μας ήρθαν στο μυαλό ουκ ολίγοι Ελληνες πολιτικοί! Πρεμιέρα στις 10 Αυγούστου στις ΗΠΑ και από το φθινόπωρο και στα μέρη μας.

Αιφνιδίασε τους πάντες ο πλέον ακριβοθώρητος σκηνοθέτης και παραγωγός του Χόλιγουντ Τζέιμς Κάμερον, όταν σε συνέντευξή του στους “New York Times” ξεκαθάρισε ότι από εδώ και πέρα θα ασχοληθεί αποκλειστικά με το φιλμικό σύμπαν του “Avatar” και με τίποτε άλλο. «Τελεία και παύλα. Θα κάνω τα ‘Avatar 2’ και ‘Avatar 3’, ίσως και το ‘Avatar 4’. Και δεν πρόκειται να επιμεληθώ της πα-ραγωγής φιλμ άλλων. Δεν με ενδιαφέρει να διαβάζω σενάρια άλλων...» δήλωσε. Ευαγγέλιο λοιπόν το “Avatar” για τον Κάμερον, που στο πρώτο σίκουελ ετοιμάζεται να βουτήξει στα βάθη των ωκεανών του πλανήτη «Πανδώρα». Εν τω μεταξύ ο ίδιος πρόλαβε να γίνει ο πρώτος άνθρωπος που, σε συνεργασία με το “National Geographic”, κατέβηκε με ειδικό βαθυσκάφος στο βαθύτερο σημείο των ωκεανών. Στο κάτω κάτω λεφτά υπάρχουν!

Με το 65ο Φεστιβάλ των Καννών να έχει μόλις αρχίσει και τον υπογράφοντα να στέλνει το κείμενό του από το ψαροχώ-ρι της Νότιας Γαλλίας, το ερώτημα που προκύπτει είναι: «Μας (σας) αφορά όλο αυτό;» Παλιότερα θα απαντούσα εύκολα «όχι». Επειδή μου αρέσει να μειώνω τα παιχνίδια στα οποία παίζω. Τώρα όμως θα απαντήσω «ναι». Θέλω να πω ότι δεν έχεις δικαίωμα να μου λες «άσε μας ρε φίλε» την ώρα που θα καταναλώσεις τα τεκταινόμενα της Eurovision.

Kαι τα δύο κοσμικά παιχνίδια εκτός του τερέν της θλιβερής σημερινής ελληνικής πραγματικότητας παίζονται, τουλάχιστον, όμως στις Κάννες υπάρχει ομορφιά και δημιουργία, όπως φυσικά και εμπόριο και ασχήμια. Στη Eurovision (μη με παρεξηγείς, μια χαρά περνάω μαζί της) πού ακριβώς είναι η δημιουργία είπαμε; Χρόνια τώρα λοιδορώ τις Κάννες και το glamour τους. Φέτος όμως, για πρώτη φορά, είναι το σινε-μά μου. Η απόδρασή μου από τη μιζέρια της νεοελληνικής μετεκλογικής-προεκλογικής πραγματικότητας. Χρόνια τώρα διασκεδά-ζω σαν παιδί με τον κιτς χαζοαδερφίστικο χαβαλέ της Eurovision. Φέτος δεν μπορώ. Γιατί αυτό το κιτς, αυτή η ανοχή στην παι-δική χαρά των σκουπιδιών μού θυμίζει το πώς κατάντησα ως Ελληνας.

Οπότε, ναι, φέτος, Κάννες δαγκωτό. Εχουν ταινίες, έχουν σταρ (πραγματικούς σταρ), έχουν κοσμοπολιτισμό με τη σωστή έννοια, δηλαδή τη συνύπαρξή σου με ανθρώπους από όλο τον κόσμο απέναντι σε κάτι απόλυτα ερωτεύσιμο, όπως το σινεμά. Εχουν όλα αυτά που χρειάζομαι για να ξεχάσω και μετά να θυμηθώ. Ολα αυτά που έχω ανάγκη για να πάρω την απόφαση να επιστρέψω στη χώρα μου πιο δυνατός και πιο όμορφος, μπας και μπορέσω να την κάνω πιο δυνατή και πιο όμορφη. Δεν έχω περιθώρια για παιχνίδια όπως η Eurovision πλέον. Θέλω εικόνες, ιστορίες και συναισθήματα. Θέλω σινεμά. Και οι Κάννες είναι σινεμά. Ακόμα και ως διαδικασία. Δύο μέρες μετά την έναρξή τους αναπνέω από την οθόνη στιγμιότυπα που θέλω να τα κάνω ζωή μου. Θέλω να τα κάνω πατρίδα μου. Και όχι χιτάκι τριών λεπτών για χορό με το βρακί κατεβασμένο σε ευρωπαϊκά κωλάδικα πολυτελείας.

Τι μπορεί να συμβεί όταν ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης συναντά το «Η δε γυνή να φο-βήται τον άνδρα»; Κινηματογραφικό ντεμπούτο! Ο Χριστόφορος αφήνει τη μικρή για τη μεγά-λη οθόνη και καλεί τον Γιώργο Κωνσταντίνου και τη Μάρω Κοντού σε ρόλους αφηγητών ως «Αντωνάκης» και «Ελενίτσα». Υστερα από 45 χρόνια είναι ακόμα μαζί και σχολιάζουν τη νέα ερωτική ιστορία του Δημήτρη (Παπακαλιάτης) και της Χριστίνας (Μ. Καλογήρου), μια ερω-τική ιστορία «με εμπόδια και ανατροπές που προκαλούνται όχι από τρίτους, αλλά από την ίδια τη ζωή», με φόντο την Πλάκα. Καταλάβατε; Εμείς όχι, αλλά θα κάνουμε υπομονή μέχρι το Νοέμβριο, όταν θα κάνει πρεμιέρα το «Αν...», μήπως και βγάλουμε άκρη.

Ο «Μικρός Πρίγκιπας», το βιβλίο που έχει μεταφραστεί σε περισσότερες γλώσσες από οποιοδήποτε άλλο (μετά τη Βίβλο), έκανε το μικρό του θαύμα. Δύο νέες σελί-δες, άγνωστες μέχρι πρότινος, ανακαλύφθηκαν από το γαλλικό οίκο δημοπρασιών Artcurial, όταν από έναν ιδιώτη συλλέκτη έφτασε στα χέρια τους η συλλογή χειρο-γράφων του Σεντ Εξιπερί. Στην πρώτη σελίδα περιγράφεται μια άλλη εκδοχή της στιγμής που ο Μικρός Πρίγκιπας φτάνει στη Γη, ενώ στη δεύτερη εμφανίζεται ένας εντελώς καινούργιος ήρωας. Πρόκειται για ένα λύτη σταυρολέξων, ο οποίος δου-λεύει επί τρεις ολόκληρες ημέρες για να βρει μία λέξη που ξεκινάει από “G”, έχει έξι γράμματα και σημαίνει «γαργάρα». Πολλοί υποστηρίζουν ότι πρόκειται για τη λέξη “Guerre” (πόλεμος), μια και είναι γνωστό ότι ο Εξιπερί ήθελε να περάσει στους ανα-γνώστες του ένα αντιπολεμικό μήνυμα. Βέβαια, ο καθένας μπορεί να μαντέψει την άγνωστη λέξη όπως αυτός επιθυμεί. Οι σελίδες θα δημοπρατηθούν στις 16 Μαΐου και αναμένεται να πιάσουν την τιμή των 40.000 ευρώ. Ενδιαφέρεται κανείς;

Το «Καν’ το όπως οι αρχαίοι» της Νάταλι Χέινς (εκδ. Μεταίχμιο) είναι ένα βιβλίο που εστιάζει στο πώς μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα με οδηγό τους προγόνους μας. Οσο ξενέρωτο και αν ακούγεται αυτό, δεν είναι ακριβώς έτσι όταν μπαίνεις στη διαδικασία να το ξεφυλλίσεις. Η συγγραφέας συλλέγει κάποιες από τις ωραιότερες ιστορίες της αρχαιότη-τας, ιστορίες ενδιαφέρουσες, αστείες, θλιβερές ή παράξενες, που μοιά-ζουν απίστευτα σύγχρονες ακόμα και αν είναι ηλικίας 2.000 ετών. Και οι μύθοι αμέσως καταρρίπτονται. Οι τελευταίες λέξεις του Ιούλιου Καίσαρα δεν ήταν “Et tu, Brute?”, ο Καίσαρας μίλησε ελληνικά «Κι εσύ, τέκνον;». Οι μονομάχοι δεν χαιρετούσαν τον αυτοκράτορα πηγαίνοντας προς το θάνατο, ούτε οι Ρωμαίοι πετούσαν κάθε τόσο τους χριστιανούς στα λιο-ντάρια για γεύμα. Το βιβλίο, γραμμένο με χιούμορ και σπιρτάδα, κάνει την Iστορία όχι μόνο διασκεδαστική και ενδιαφέρουσα, αλλά και σχετική με τη σύγχρονη πραγματικότητα.

Το «Νομαδικόν, ημερολόγιο δρό-μου» είναι η αληθινή ιστορία κάποιου που άφησε την πόλη, την καριέρα και τους αγαπημένους του, για να αναζη-τήσει τη ζωή. Ο Δημήτρης Μαμάκος γεννήθηκε στην Αθήνα τον Οκτώβριο του 1974. Αποφοίτησε από το Τμή-μα Μαθηματικών του Πανεπιστημίου Αθηνών και από το 2000 έως και το 2009 δραστηριοποιήθηκε εμπορικά με τη συμμετοχή του σε δύο εμπορικές επιχειρήσεις. Οταν άρχισε να αισθά-νεται ότι «δεν πάει άλλο», τα βρόντηξε και αναχώρησε για ένα ταξίδι χωρίς σαφή σκοπό, χωρίς εισιτήριο επιστρο-φής και χωρίς πρόγραμμα. «Από τότε που τα βρόντηξα και μέχρι να φύγω, απ’ όλους άκουγα το ίδιο: ‘Και τώρα τι σκέφτεσαι να κάνεις;’. Κι ήταν αυτονόη-το ότι μιλούσαν για δουλειά. Για εκείνη τη δουλειά που θα με έπαιρνε από το χέρι και θα μ’ άφηνε όταν το χέρι θα γερνούσε. Εγώ ήθελα ν’ απαντήσω: ‘Σκέφτομαι να ζήσω’. Ομως αυτό δεν απαντούσε την ερώτηση». Το «Νομαδικόν» είναι η απόρροια αυ-τής της περιπλάνησης, η καταγραφή του οδοιπορικού του Δημήτρη Μαμά-κου από τα μονοπάτια των Ιμαλαΐων ως τις μεσαιωνικές πόλεις του Κατμαντού. Από τις εξωτικές παραλίες του ινδικού Νότου μέχρι τα ορεινά χωριά του Ταμίλ Νάντου. Στα αγροτοχώρια του Τεράι και στους δρόμους της Καλκούτα. Στις ζού-γκλες της Καρνάτακα. Αξίζει να το δια-βάσετε, γιατί θα ζήσετε μια σειρά ταξι-διωτικών περιπλανήσεων, όχι μέσα από τα μάτια του κλασικού τουρίστα, αλλά από την οπτική του περιπατητή. Το 50% των καθαρών εσόδων από την πώληση του βιβλίου θα διατίθεται για την υπο-στήριξη των προγραμμάτων προστασίας των τροπικών δασών της οργάνωσης Rainforest Conservation Fund.

Οι Εκδόσεις Ευρασία σε συνεργασία με το καφέ Floral διοργανώνουν την Τρίτη 22 Μαΐου την εκδή-λωση «Αναγνώσεις της νεωτερικότητας σε κρίση: Νίτσε και Μπένγιαμιν» στο πλαίσιο του «Εργοταξί-ου Ιδεών». Στη συνάντηση αυτή θα παρουσιαστούν δύο φιλοσοφικές αναγνώσεις της ύστερης νεωτερικότη-τας μέσα από τα γραπτά του Φρίντριχ Νίτσε και του Βάλτερ Μπένγιαμιν. Σε αυτές τις αναγνώσεις η κρίση του νεωτερικού παραδείγματος αποκαλύπτει μια άλλη όψη της ίδιας της νεωτερικότητας - ενδεχομένως της ίδιας της ουσίας και αλήθειας της.

Κυκλοφόρησε το νέο τεύχος του περιοδικού «Οδός Πανός» (τ. 156, Μάιος-Αύγουστος 2012). Στο τεύχος θα βρείτε ένα εκτενές αφιέρωμα στον ζωγράφο Δημήτρη Λαλέτα, τον άνθρωπο που ήταν στενά συνδεδεμένος με τον εκδοτικό οίκο Οδός Πανός, όχι μόνο με τη φυσική του παρουσία στο βιβλιοπω-λείο της οδού Διδότου, αλλά και με τις ει-καστικές του επιμέλειες στις εκδόσεις των βιβλίων και του περιοδικού. Ο Δημήτρης Λαλέτας έφυγε πρόωρα πριν από ένα χρό-νο περίπου, στα 47 του χρόνια. Τα κείμενα του αφιερώματος τα υπογράφουν άνθρω-ποι που τον γνώρισαν και τον αγάπησαν, για πολλούς από τους οποίους αποτελούσε ολόκληρο κομμάτι της ζωής τους, όπως ο Γιώργος Χρονάς, η Ζυράννα Ζατέλη, ο Κωνσταντίνος Μπούρας, ο Ερρίκος Σοφράς κά. Το αφιέρωμα κλείνει με 17 έργα του Δημήτρη Λαλέτα. Στο τεύχος θα βρείτε επίσης δύο ανέκδοτα διη-γήματα του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη -«Παραμύθι», «Ο Τυχερός»-, «Μία επιστολή» του Ντίνου Χριστιανόπουλου, αφιερώματα στο 14ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, στην 62η Berlinale, στο Διάστημα και τη Λογοτεχνία, μία συνέντευξη του Τόνι Γκάτλιφ, αλλά και τις γνώριμες παρουσιάσεις βιβλίων και δίσκων.

ς

Παιδική παρεξήγηση ή λάθος άκουσμα; Μια παραφθορά όπως το Νοσμπέτε της εφη-βείας κάποιων από εμάς ή ένα κωδικοποιη-μένο μήνυμα στη γλώσσα των Αβορίγινων; Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν ξέρει ακριβώς τι είναι το «Ευρέ Εργά». Είναι κάτι εντελώς και-νούργιο. Τόσο καινούργιο που πέντε λεπτά προτού υπάρξει δεν υπήρχε. Το μόνο σίγουρο είναι πως πρόκειται για μια κωμικοτραγική πα-ράσταση σε κείμενο της Μανίνας Ζουμπουλάκη και σκηνοθεσία του Βασίλη Τσελεμέγκου που ανεβαίνει στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206). Με την Εμμανουέλα Αλεξίου και τη Γαλήνη Τσεβά. Και έναν ηθοποιό έκπλη-ξη σε ρόλο έκπληξη. Τόσο έκπληξη που μπορεί και να μην υπάρχει...

Ο επιθεωρητής «Ξεπέτας» μαζί με το νεαρό αλλά πανέξυπνο αστυνόμο «Βαπόνα» αναλαμβάνουν να εξι-χνιάσουν τη δολοφονία δύο μελών της μαφίας. Με αφετηρία το έγκλημα και προορισμό την αλήθεια, η παράσταση «dARK: H τελευταία κιβωτός» ξεκινάει με ένα φόνο σε ένα υποβρύχιο. Στη συνέχεια έρχο-νται νομοθετικές ρυθμίσεις και εκλογές. Και όλα αυτά σε μια ασυνήθιστη πραγματικότητα σε μια κοινωνία όπου οι άνθρωποι είναι ζώα και τα ζώα άνθρωποι. Η παράσταση -στην οποία συμμετέχουν ερασιτέχνες ηθοποιοί- ανεβαίνει στο Θέατρο ΠΚ (Ρενέ Πυώ 2 & Κασομούλη 30) από τις 20 Μαΐου.

«Δυο ευγενείς από τη Βερόνα» σε μια παράσταση υπό κατασκευή. Οκτώ ηθοποιοί και ένας σκηνοθέτης αφηγούνται, με συνεχή εναλλαγή ρόλων, την ιστορία μιας αντρικής φιλίας που δοκιμάζεται για χάρη του έρωτα. Οπλα τους «εναντίον» αυτού του νεανικού έργου του Ουίλιαμ Σαίξπηρ είναι: περούκες, χιτάκια και μπαλάντες των ’80s, τούλια, μαύρα γυαλιά, κατεστραμμένα ερωτι-κά γράμματα, πόζες και εφηβικός παροξυσμός. Η νέα παράσταση του Βασίλη Μαυρογεωργίου παρουσιάζεται από τις 21 Μαΐου στην Knot Gallery (Μιχαλα-κοπούλου 206 & Πύρρου, Αμπελόκηποι).

Mια ομάδα νέων ηθοποιών, υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Βασίλη Μαυρογεωργίου, ανα-βιώνει τη γνωστή ιστορία αγάπης του «Ρωμαίου και της Ιουλιέττας» μέσα από ένα παιχνίδι εναλλαγής ρόλων. Η παράσταση, η οποία θα διαρκέσει μέχρι τις 27 Μαΐου στο χώρο τέχνης και δράσης Βρυσάκι (Βρυσακίου 17, Πλάκα), παρα-κολουθεί το ερωτικό δράμα του ζευγαριού μέχρι το μοιραίο τέλος. Η θεατρική ιδέα για να ανέβει το έργο ξεκίνησε τον περασμένο χρό-νο στο πλαίσιο εργαστηρίου, όπου οι ηθοποιοί ασχολήθηκαν σε πρώτο στάδιο με την αυτοσχεδιαστική επεξεργασία των πράξεων και των σκηνών. Στη συνέχεια, δίνοντας έμφαση στη δομή του έργου και στους στόχους του κάθε χαρακτήρα, δούλεψαν πάνω στο σαιξπηρικό κείμενο.

Οσο ατελής κι αν είναι ο άνθρωπος όταν δίνει όσα δίνει είναι πολλά για έναν άλλον άνθρωπο. Είναι πολλά όταν αυτός παίρνει όσα θέλει. Οσα δίνει ο άνθρωπος είναι πολλά όταν τα παίρνει ένας άνθρωπος που τα θέλει. Ενας άνθρωπος είναι πολύς για έναν άνθρωπο. Τίποτε περισσότερο δεν υπάρχει για τον άνθρωπο από έναν άνθρωπο. Τίποτε δεν γεμίζει τον άν-θρωπο όσο ένας άνθρωπος.

Το έργο του Δημήτρη Δημητριάδη “Insenso” παρουσιάζεται στη σκηνή του Nixon (Αγη-σιλάου 61Β), σε σκηνοθεσία του Eμμανου-ήλ Κουτσουρέλη. Πρόκειται για ένα μονό-λογο, εμπνευσμένο από τη γνωστή ταινία του Λουκίνο Βισκόντι “Senso” (1954), τον οποίο ο συγγραφέας του Δημήτρης Δημη-τριάδης χαρακτηρίζει ως «μια όπερα χωρίς μουσική». Με αφορμή την ηρωίδα του Βι-σκόντι, ο Δημητριάδης δημιουργεί ένα νέο έργο με θέμα τη συνέχεια του προσωπικού δράματος της ηρωίδας και κατ’ επέκταση την αγωνία του ανθρώπου απέναντι στον έρωτα, στην προδοσία και στο ανέφικτο της ένωσης. Το έργο αποδίδεται από δύο ηθο-ποιούς, τη Σταματίνα Παπαμιχάλη και τη Μαρίζα Τσάρη, το σκηνικό και τα κοστούμια επιμελείται η Αναστασία Αρσένη, την κίνη-ση η Κάτια Σαβράμη και τον ηχητικό σχεδι-ασμό ο Κ. Βήτα.

Λίγο πριν από τη διοργάνωση “Hosted in Athens” και την έκθεση “Bound”, μιλήσαμε με την καλλι-τέχνιδα Μαρία Λιανού για τη συμμετοχή της στα project αυτά. Κατά τη διάρκεια του “Hosted in Athens”, η καλλιτέχνις συμμετέχει με την ομάδα P O S T (Σοφία Τούμπουρα, Παύλος Τσάκωνας, Μαρία Λιανού, Παναγιώτης Σαμσαρέλος) στο “Vitrina Project” του Open Showstudio με μια εγκατάσταση με τίτλο “Physical Friction” που θα είναι φωτισμένη και ορατή από το δρόμο 24 ώρες το 24ωρο μέχρι και τις 31 Μαΐου. «H ομάδα P O S T παραδίδει μια σειρά δημοσίων μηνυμάτων, μέσω μη μνημειακών, δημόσιων εικαστικών πα-ρεμβάσεων. Αυτά προορίζονται να βιωθούν από το κοινό και μετά να αφαιρεθούν από το χώρο της παρέμβασης ή απλά να ξεθωριάσουν με το χρόνο. Επειδή η ίδια η ουσία της ύπαρξής τους βρίσκεται στην επικοινωνία, γίνονται αντιληπτά από τους δημιουργούς τους περισσότερο ως πλη-ροφορία παρά ως υλικά αντικείμενα. Στο πλαίσιο του ‘Hosted in Athens’ οι παρεμβάσεις θα παρου-σιαστούν με τη μορφή των card postals στους χώ-ρους όπου θα φιλοξενηθεί», αναφέρει χαρακτηρι-στικά η καλλιτέχνις.

Στη συνέχεια, από τις 6 μέχρι και τις 15 Ιου-νίου, η Μαρία Λιανού συν-επιμελείται με τη Σο-φία Τούμπουρα και τη Νάνα Σαχίνη στο χώρο του Open Showstudio την έκθεση με τίτλο “Βound”, που θα παρουσιαστεί παράλληλα με το project “Inter Alios” σε επιμέλεια της Αρτεμης Ποταμιά-νου. «Οι δύο παρουσιάσεις γίνονται στο πλαίσιο του ‘Through the Roadblocks’, ενός διεθνούς τρι-ετούς project του NeMe που εδρεύει στη Λεμεσό της Κύπρου, το οποίο θα παρουσιαστεί κατά τη διάρκεια ενός τριήμερου συνεδρίου το Νοέμβριο του 2012. Στο “Bound” εκτίθενται 13 καλλιτέχνες από την ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων σε μια έκθεση που διερευνά το ζήτημα των διαρκώς ανασυγκροτούμενων ταυτοτήτων που είναι μονί-μως παρόν στην περιοχή», μας εξήγησε η Μαρία Λιανού. Η καλλιτέχνις συμμετείχε στο πρόγραμμα «Εν δυνάμει» του Εμπρός με την ομάδα της, ενώ πρόσφατα πήρε μέρος και σε μια σειρά από εκ-θέσεις και projects (“Like you, I forgot”, “Public Domain”, “Stories no words can tell”, “Why Art Now”, “Videodrome”). Περισσότερες πληροφο-ρίες για αυτά τα projects μπορείτε να βρείτε στη σελίδα marialianou.blogspot.com.

� Η καλλιτεχνική ομάδα Daily Lazy Projects, η οποία αποτελείται από τους εικαστικούς Διονύση Χριστοφιλογιάννη, Στέλιο Καραμανώλη, Εύα Μίταλα, Τούλα Πλουμή και Γιώργο Σταμκόπουλο, διοργα-νώνει από τις 22 μέχρι τις 29 Μαΐου το “Hosted in Athens”. Πρόκειται για μια πρωτότυπη καλλιτεχνική πρωτοβουλία που συγκεντρώνει προτάσεις από ομά-δες καλλιτεχνών και projects τα οποία αναφέρονται στην έννοια της συλλογικότητας.

� Το Εθνικό Μου-σείο Σύγχρονης

Τέχνης (Κτίριο Ωδεί-ου Αθηνών, Βασ.

Γεωργίου Β΄ 17-19 & Ρηγίλλης, Αθήνα) πα-ρουσιάζει την έκθεση με τίτλο «SonicTime, λόγος/ήχος/σιωπή», που θα διαρκέσει έως

τις 30 Σεπτεμβρίου 2012. Τα εγκαίνια της

έκθεσης θα πραγματοποιηθούν στις 18 Μαΐου, ημέρα εορτασμού των μουσείων, ενώ η επιμέλεια ανήκει στην Αννα Καφέτση, διευθύντρια του ΕΜΣΤ. Ουσιαστικά αποτελεί ένα συλλεκτικό σχέδιο σε εξέλιξη του ΕΜΣΤ, το οποίο συγκεντρώνει 55 έργα από τη συλλο-

γή του μουσείου με κοινό θεματικό άξονα τη μουσική, τον ήχο και τη γλώσσα.

� Η έκθεση της Κατερίνας Κανά με τίτλο «Εχω ένα πρόσωπο αλλά ένα πρόσωπο δεν είναι αυτό που

είμαι» αποτελεί τον επίλογο της performance διάρκειας τριών εβδομάδων που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του Remap 3, το φθινόπωρο του 2011. Η συγκεκριμέ-νη έκθεση διαρκεί μέχρι τις 31 Μαΐου και φιλοξενεί-ται στο χώρο της Λεωνίδου 11 στο Μεταξουργείο. Η καλλιτέχνις, αφού κάλεσε τους επισκέπτες να φωτο-

γραφηθούν σε ένα ιδιότυπο photo-booth που είχε δημιουργηθεί στο χώρο, επαναπροσδιόρισε το υλικό

που συγκεντρώθηκε μέσα από διαδοχικές εκτυπώσεις και κολάζ. Το τελικό αποτέλεσμα παρουσιάζεται κατά τη διάρκεια της έκθεσης αυτής ως «μια βιωματική ανασύ-

σταση του αναπαριστώμενου προσώπου».

� Στο πλαίσιο της έκθεσης “Α gathering” σε επιμέλεια Μα-ρίας-Θάλειας Καρρά και Ολγας Χατζηδάκη, Ελληνες και ξένοι καλλιτέχνες δημιουργούν έργα σε μορφή αφίσας με θέμα την Ελλάδα. Τα έργα αυτά θα έχουν παρουσιαστεί σε διάφορα ηλεκτρονικά μέσα, σε έντυπα, καθώς και σε σημεία της Αθή-νας μέχρι το τέλος της άνοιξης. Στη συνέχεια, τον Ιούνιο και κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ Αθηνών, θα εκτίθενται στο κτίριο της Πειραιώς 260. Το φθινόπωρο πλέον η έκθεση θα μεταφερθεί στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης ως μέρος των εκδηλώσεων «Αόρατες Πόλεις» για τα 100 χρόνια απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης. Στο project “Α gatηering” συμμετέχουν καλλιτέχνες από Ελλάδα, Γαλλία, Ρουμανία, Μεξικό, ΗΠΑ, Ισπανία, Αργεντινή κά.

ΧΙΛΙΕΣ ΛΕΞΕΙΣ

Τούτες τις μέρες οι ώρες μοιάζουν να κυλούν πιο γρήγορα. Λες και το προ-διαγεγραμμένο τέλος αυτής της αγχώ-δους περιόδου δύο ετών μάς έλκει προς την πλευρά του. Ολοι, εδώ και πολύ καιρό, οραματίζονται κάποιο τέλος. Δίχως να προσπαθούμε να ρίξουμε μια φευγαλέα ματιά στο «μετά το τέλος», όλοι εμείς αδυνατούμε να εξηγήσουμε αιτιοκρατικά ποια θα είναι η επόμενη μέρα και ελπίζουμε απλά σε κάποιο «τέλος». Κανείς, ούτε ένας πολιτικός, δημοσιογράφος ή άλ-λος έχων δημόσιο βήμα δεν αξιώνε-ται να μιλήσει για μια «αρχή». Οπως και με όποιο τρόπο την εννοεί.

Πριν από λίγες ημέρες, ένα (σπά-νιο) ράθυμο απόγευμα -από αυτά που μου έχουν λείψει αφόρητα- άκουγα μια φίλη η οποία έχει τη δυνατότητα να φύγει για το εξωτερικό και για μια καλύτερη ζωή. Αν ήθελε, θα μπορού-σε να το κάνει αύριο. Και να αφήσει αυτή τη ζοφερή πόλη με τους κατηφείς και ηττημένους κατοίκους πίσω για πάντα. Μου εξηγούσε ότι θέλει να μείνει πίσω, να δει το παιδί της να μεγαλώνει σε αυτή τη χώρα, με αυτούς τους ανθρώπους και με αυτά τα εγγενή προβλήματα. Το επάγγελμά της της δίνει τη δυνατότητα να βοηθήσει αν-θρώπους που το έχουν ανάγκη. Και, ανεξάρτητα από το τι τελικά θα πράξει, δεν μπορώ παρά να την ευχαριστήσω που με έκανε να θυμηθώ ότι ανάμεσά μας κυκλοφορούν ακόμη άνθρωποι με αίσθημα καθήκοντος.

Από τη στιγμή που ξέσπασε αυτή η κρίση γίναμε όλοι χειρότεροι. Αρχίσαμε να αισθανόμαστε ότι κιν-δυνεύουν οι αποταμιεύσεις, το σπίτι, το εξοχικό, το αυτοκίνητο, η υλική αποσκευή μας. Κλειστήκαμε στο καβούκι μας και σφαλίσαμε τα μάτια μπροστά στη δυστυχία του διπλανού και κάναμε μια ευχή: μη μας βρει κι εμάς το κακό. Αναζητήσαμε στρατηγι-κή για να διασώσουμε τον εαυτό μας. Ως καλοί και διαχρονικοί Ελληνες, αφήσαμε το κοινό καλό για την πάρτη μας. Οι μέρες που ξημερώνουν είναι δύσκολες. Οι περισσότεροι αδυ-νατούμε να τις φανταστούμε, πολύ περισσότερο να τις προβλέψουμε. Πολύ σύντομα θα προκύψει ένα νέο δίλημμα, το οποίο θα πρέπει να απα-ντήσει καθένας από εμάς: βυθιζόμα-στε ακόμη περισσότερο στον κόσμο μας ή βγαίνουμε μπροστά και διεκδι-κούμε την ανάκαμψη, αρχικά ηθική και έπειτα υλική; Αν αποτύχουμε, η παρακμή δεν θα είναι αναστρέψιμη.

Μ: Πήγαινα και στον Εθνικό Αθηνών μικρός, σημειωτέον.Π: Περάσατε και από εκεί. Εγώ πήγα στο 13ο.Μ: Εκεί πήγα και εγώ στο 13ο.Π: Οταν οι Ιταλοί μας έδιωξαν. Εγώ είμαι του 7ου.

(...)

Π: Εμενα στη Φιλολάου ψηλά, στο 31.Μ: Στο 147 είναι το πατρικό μου από προπολεμικά.

(...)

Μ: Σας ευχαριστώ που με δεχθήκατε.Π: Για όνομα του Θεού, μην το λέτε αυτό.Μ: Εναν τόσο κακό άνθρωπο.Π: Δεν νομίζω.Μ: Οχι, όπως τέλος πάντων εικάζουν και λένε.Π: Από τη Γούβα και κακός;

(...)

* Να ακουστεί με τη συνοδεία του άσματος του Γιώργου Μαζωνάκη «Θέλω την παλιά μου γειτονιά»

Συνάντησα τη Μανίνα Ζουμπουλάκη σε ένα φανταστικό σπίτι δίπλα στον Αγιο Παντελεήμονα. Σε ένα νεοκλασικό με ασβεστωμένη αυλή, με μεγάλα δέντρα, παγκάκια, γάτες και εξωτερική σιδερένια σκάλα που ενώνει τους τρεις ορόφους. Η Μανίνα δεν μένει πια εκεί. «Δεν είναι μέ-ρος αυτό να μεγαλώνεις παιδιά», λέει χαρακτηριστικά - η ίδια έχει τρία. Δυστυχώς συμφωνώ μαζί της. Οταν πήγαινα να τη συναντήσω, διαπί-στωσα για άλλη μία φορά πόσο έχει αλλάξει αυτό το σημείο της Αθή-νας. Από την Πατησίων μέχρι την Αχαρνών δεν συνάντησα ούτε έναν Ελληνα. Καθώς κατέβαινα τη Δεριγνύ, θυμήθηκα τι όμορφος που είναι αυτός ο δρόμος. Και τι κρίμα που δεν τον επισκέπτομαι συχνά επειδή φοβάμαι. Οπως φοβάται και η μητέρα της Μανίνας, η γλυκύτατη κυρία Νίκη, που επιμένει να μένει εκεί. «Δεν βγαίνω ποτέ από το σπίτι νύχτα, αλλά δεν φεύγω από εδώ», μας λέει με πεισματάρικη φωνή.

Η Μανίνα γεννήθηκε στην Καβάλα, όπως και η Βέρα, μία από τις ηρωίδες του καινούργιου της βιβλίου «Ευτυχία». Τη ρωτάω αν το βιβλίο έχει αυτοβιογραφικά στοιχεία και μου απαντάει πως όλα τα βι-βλία έχουν. Πολλά πράγματα από αυτά που περιγράφει στις σελίδες της έχουν συμβεί σε αυτήν ή σε δικούς της ανθρώπους. Αλλωστε, διαβά-ζοντάς το, συνειδητοποιείς πολύ γρήγορα ότι αυτούς τους ανθρώπους κάπου τους έχεις ξαναδεί. Σε κάποιο πάρτι, στο γραφείο, στο δρόμο, στον εαυτό σου. Πριν από τέσσερα χρόνια και ενώ είχε ήδη γράψει κά-ποια από τα κεφάλαια του βιβλίου, μια φίλη της Μανίνας της αποκάλυ-ψε ότι ένας μαθητής της 18 ετών της την έπεφτε. Η φίλη της τότε ήταν γύρω στα 50. «Δεν θυμάμαι καν αν η φίλη μου ενέδωσε ή όχι», λέει γελώντας. «Οση ώρα εκείνη μου διηγιόταν το περιστατικό, εγώ έπλαθα στο μυαλό μου την ιστορία του βιβλίου. Απλώς, επειδή η διαφορά μού φαινόταν αρκετά σοκαριστική, έκανα το μαθητή 33. Ετσι τουλάχιστον δεν είναι ανήλικος».

Μαθητής που να ποθεί τη δασκάλα του υπήρχε, λοιπόν, στην πραγματικότητα. Υπήρχε άραγε και δάσκαλος θαλάσσιου σκι, γυμνα-σμένος, μαυρισμένος με σγουρά μαλλιά, ξανθά από τον ήλιο; «Δεν είχα κάποιον συγκεκριμένο στο μυαλό μου, αλλά όλη τη δεκαετία του ’80 υπήρχαν διάφοροι τέτοιοι τύπου στην παραλία. Ηταν η beach culture, που λέγαμε τότε. Μόδα που ξεκίνησε από το Μαϊάμι και έφτασε μέχρι την Ελλάδα».

Οι ιστορίες που της έδωσαν έμπνευση για την «Ευτυχία» είναι αρκετές, αλλά τα τρία παιδιά που διασκέδαζαν φορώντας μάσκες και αναπνευστήρες μέσα σε ένα μεγάλο βαρέλι γεμάτο με νερό είναι σί-γουρα από αυτά που όφειλα να τη ρωτήσω. «Το περιστατικό αυτό μου το διηγήθηκε ένας μαθητής μου στη δημιουργική γραφή. Τους πήγαινε η μαμά του το καλοκαίρι σε ένα σπίτι στο βουνό και τους έβαζε σε ένα βαρέλι με νερό για να παίξουν. Του είπα ότι, αν δεν γράψει αυτός αυτή την ιστορία, θα το κάνω εγώ. Ε! Και την έγραψα!» Στο βιβλίο, βέβαια, τα δύο αγόρια έπαιζαν με ένα ακόμα κορίτσι μέσα στο βαρέλι, την ώρα που η μαμά τους έκανε σεξ με τον πατέρα του κοριτσιού στον καναπέ του σπιτιού. Αυτές, βέβαια, είναι λεπτομέρει-ες που πρόσθεσε η Μανίνα!

Μιλώντας για ιστορίες η ώρα πέρασε και έπρεπε να αποχαιρετι-στούμε. Ευχαριστήσαμε την κυρία Νίκη για τη φιλοξενία και ζήτησα από τη Μανίνα να μη μου αποκαλύψει το τέλος του βιβλίου. Δεν θα πή-γαινε ποτέ στον Καναδά ο 33χρονος μαθητής, αυτό το είχα καταλάβει, αλλά δεν ήξερα αν τελικά η Βέρα βρήκε την ευτυχία. Θέλω να πιστεύω ότι δεν θα σταματήσει να την κυνηγάει. Οπως όλοι μας.

Εξι ήρωες κυνηγούν την ευτυχία, έξι χαρακτήρες ψάχνονται σε διαφορετικές μεριές της ζωής. Συνα-

ντήσαμε τη Μανίνα Ζουμπουλάκη και μας διηγήθηκε ιστορίες που κρύβονται πίσω από τις σελίδες.

Τρεις νέοι μουσικοί, η Μarina Satti, ο Tareq Souleiman και η Ilia Darlin μας λένε «Κάν’ το μόνος σου» και διοργανώνουν στο BΙOS το ομώνυμο φεστιβάλ, που είναι στην πραγματικότητα

ένα κάλεσμα σε δημιουργία διαρκείας.

Η ιδέα για το Do It Yourself (DIY) Festival της 25ης Μαΐου ανήκει αρχικά στη Marina, η οποία, επιστρέφοντας από την Αμερική όπου βρισκόταν τα τρία τελευταία χρόνια για σπου-δές, βρήκε μια διαφορετική Αθήνα από εκείνη που είχε αφήσει. «Τότε αποφάσισα πως, από το να κάθομαι στο σπίτι μου και να σκέφτο-μαι τι να κάνω και να προβληματίζομαι μόνη μου, θα έπρεπε να φτιάξω μια ομάδα με άλ-λους ανθρώπους και να κινητοποιηθούμε». Ετσι, πλησίασε την Ilia και στη συνέχεια τον Tareq και από κοινού έκαναν πιο συγκεκριμέ-νη την ιδέα αυτή, ενώ σταδιακά της έδωσαν μορφή και πραγματική διάσταση. Το σύνθημά τους δεν είναι καινούργιο. Για την ακρίβεια, το DIY έχει τις ρίζες του στις απαρχές του punk κινήματος στο Λονδίνο γύρω στο 1976. Είναι

αναμφισβήτητα ένα μότο που επανέρχεται στις καλλιτεχνικές ομάδες όταν οι κοινωνικές συν-θήκες μοιάζουν με εκείνες της γέννησής του. Και αυτές οι φορές δεν είναι λίγες. Συντηρητι-σμός, ανεργία, οργή. Αυτά ήταν εκεί τότε, αυτά είναι εδώ τώρα. «Με το να κάθεται ο καθένας μόνος του δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά. Οταν δεν υπάρχουν οι ευκαιρίες, πρέπει να τις δημιουργούμε εμείς», λέει η Marina, η οποία μαζί με τον Tareq και την Ilia ανέλαβε εξ ολο-κλήρου την παραγωγή του φεστιβάλ. Η Ιlia τονίζει: «Θα θέλαμε πραγματικά να συνεχιστεί αυτό, να μη γίνει μία φορά και να σταματήσει, να επαναλαμβάνεται και να συμπεριλάβει και άλλες τέχνες». Στο φεστιβάλ θα παίξουν ζωντα-νά οι τρεις τους ξεχωριστά, ενώ τον Tareq θα τον απολαύσουμε και πίσω από τα decks, όπως

και τέσσερις ακόμα djs (Bad Spencer, Clubkid, Eliot, Cartoon Dandy). Παράλληλα, τρέχει ένας διαγωνισμός ταινιών μικρού μήκους ως τις 23 Μαΐου. Οσοι ενδιαφέρονται μπορούν να στείλουν την ταινία τους στο festivaldiy@gmail.com και οι δύο καλύτερες θα προβληθούν στο φεστιβάλ μαζί με τη νέα ταινία του Κωνσταντί-νου Πιλάβιου “Fatherly Love”.

Το μήνυμα ή το ζητούμενο για τους τρεις είναι κοινό: να δοθεί το βήμα και το έδαφος σε οποιονδήποτε καλλιτέχνη ή μη, ώστε να μη διστάσει να ακολουθήσει την επιθυμία του, να κάνει αυτό που θέλει, να δημιουργήσει. «Η ιδέα μας είναι η δυναμική μας και δεν χρει-άζεται απαραίτητα πολλά χρήματα για να γίνει πραγματικότητα· αυτό ισχύει γενικότερα στις μέρες μας», παρατηρεί η Marina. Για την Ilia

δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από την αδρά-νεια. «Το να λες πως δεν έχω αυτό που ιδανικά θα ήθελα δεν σημαίνει κάτι. Το θέμα είναι να φτιάξεις το έδαφος για να το αποκτήσεις και να μη συμβιβάζεσαι. Αλλιώς δεν εξελίσσεσαι», τονίζει. Βλέπουν γύρω τους ότι όλοι ζητούν μια αλλαγή και το έδαφος είναι πρόσφορο για να συμβεί. Εχουν βαρεθεί τα κλισέ του στιλ: «Αυτά τα πράγματα δεν είναι για την Ελλάδα» ή «Στην Ελλάδα το κοινό είναι απαίδευτο». Θε-ωρούν πως όσο υποτιμάμε την κουλτούρα μας τα τπράγματα θα παραμένουν στάσιμα.

Φιλοδοξούν το DIY να απλωθεί παντού, στην πόλη, στη χώρα, και να έχει συνεχή πα-ρουσία. Ο Tareq -που χαμογελάει συνέχεια κάνοντας το όλο εγχείρημα να φαίνεται ακό-μα πιο φωτεινό και αισιόδοξο- το περιμένει με

ανυπομονησία: «Εχω να παίξω live από πέρυ-σι το Σεπτέμβριο που είχα ανοίξει τη συναυλία των Jessica 6 και το είδα ως μια καλή ευκαι-ρία να δραστηριοποιηθούμε όλοι μαζί». Εξηγεί πως το πρώτο αυτό φεστιβάλ θα είναι κάτι σαν κάλεσμα για μια συνάντηση και πρώτη γνωρι-μία με τον κόσμο που μπορεί να ενδιαφέρεται για κάτι τέτοιο. Θα έχει προαιρετική είσοδο, μια και κάτι άλλο θα ήταν αντίθετο με την αφε-τηρία της ιδέας.

Μια γενική παρατήρηση που μπορώ να κάνω είναι πως η διάθεση για κινητοποίη-ση και δημιουργία δεν λείπει από τους νέους δημιουργούς. Το DIY δεν είναι το μοναδικό εγχείρημα του είδους του και η Αθήνα αυτή τη στιγμή συνεχίζει να είναι ένα μίξερ που γυρίζει ασταμάτητα και παράγει συνεχώς εν-

διαφέροντα μείγματα. Λίγο καιρό πριν μόνο ένιωσα την υποψία πως κάποιοι αρχίζουν να κουράζονται από τη συνεχή προσπάθεια για θετική σκέψη μέσα σε μια ζοφερότητα που όλο απλώνεται. Ομως η αλλαγή του πολιτι-κού σκηνικού από τη μία και ο ήλιος που επιτέλους εμφανίστηκε από την άλλη έδωσαν μια αναπνοή ακόμα, όπως παρατηρεί και ο Tareq. Από αυτή την αναπνοή θα προκύψουν και άλλες, γιατί οι ομάδες παίρνουν και δί-νουν σίγουρα περισσότερες ανάσες από τα μεμονωμένα υποκείμενα. Το βήμα μπορεί να είναι μικρό ή μεγάλο, δύσκολο ή εύκολο, αλλά, αν δεν το κάνεις, δεν θα μάθεις ποτέ αν μπορείς να ζήσεις καλύτερα. Κάν’ το μό-νος σου, λοιπόν, ή καλύτερα μην το κάνεις· καν’ το με παρέα.

DIY Festival, Παρασκευή 25/5 στις 9 μμ. στο BΙΟS (Πειραιώς 84, Κεραμεικός)

www.facebook.com/pages/DIY-Festival

Τι κάνει τους ανθρώπους ήρωες; Τι τους εξοπλίζει με το θάρρος και τη γενναιότητα να αψηφούν τις σφαίρες, τις εκρήξεις, τον κίνδυνο του θανάτου; Είναι άραγε ένα ψήγμα κάποιας ανώτερης φύσης που έχει διατηρηθεί εντός τους, απομεινάρι άλ-λων, πιο ηρωικών εποχών της ανθρωπότητας ή κάτι πιο ταπεινό; Μήπως, ακόμα χειρότερα, πρό-κειται για το σύμπτωμα μιας βαθύτερης αρρώστιας, μιας... πετριάς;

Ο «Κίτρινος Στρατιώτης» του Ανδρέα Μήτσου έχει για ήρωα... έναν ήρωα. Με παράσημα και αδι-αμφισβήτητη γενναιότητα. Αλλά και πειραγμένο. Αφελή. Νάρκισσο. Φαντασμένο. Ο πανέμορφος Γιάννος μάς εκθέτει σε πρώτο πρόσωπο τη ζωή, τις περιπέτειες και το μεγάλο, μοναδικό έρωτά του, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στην Τουρκία, τη Μέση Ανατολή και την Ιταλία, καθώς και την επιστροφή του στην πατρίδα.

Είναι ένας παράξενος άντρας-παιδί, με προ-σωπικότητα που αιχμαλωτίζει με την ιδιαιτερότητά της. Από τις πρώτες σελίδες δηλώνει ότι μας διη-γείται την ιστορία του για να κατανοήσει και να ερ-μηνεύσει όλη τη ζωή του. Θεωρεί ότι ένα γεγονός πραγματική ουσία παίρνει μόνο με την αφήγηση. «Τότε τα διακρίνεις τα γεγονότα, σαν τότε να γίνο-νται πραγματικά, όταν τα αφηγείσαι».

Στον «Κίτρινο Στρατιώτη» η αφήγηση απευθύ-νεται στην αρραβωνιαστικιά του πρωταγωνιστή, τη Δήμητρα, εν είδει ημερολογίου. Ημερολό-γιο που έφτασε στα χέρια κάποιου νοσοκόμου ψυχιατρικού ιδρύματος με τον οποίο ο αφηγη-τής -που νοσηλευόταν σε αυτό μετά την πράξη απελπισίας του επί 50 χρόνια- είχε στενή σχέ-ση. Ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια: O αφηγητής και ο νοσοκόμος «ήταν σαν πατέρας με γιο»

- και το εξώφυλλο του βιβλίου κοσμείται από τη φωτογραφία του πατέρα του συγγραφέα.

Το κύριο ψυχικό γνώρισμα του Γιάννου είναι η πεισματάρικη αφοσίωση σε παιδικούς τόπους και πρόσωπα και στη νοσταλγία για την αθωότητα της παιδικής ηλικίας. Αυτά είναι που τον οδηγούν στον ηρωισμό και στην προδοσία της μόνης δύνα-μης που μπορεί να μας ενηλικιώσει, που θα μπο-ρούσε να τον ενηλικιώσει - της αγάπης. Προδίδει τον εαυτό του, αλλά και τον έρωτα της ζωής του εξαιτίας μίας παθολογικής αδυναμίας να «εισπρά-ξει» τη χαρά του τώρα, του σήμερα.

Οταν κανείς αφήνει τον τόπο του, ελπίζει στην επιστροφή σε αυτόν. «Πού πάμε, αλήθεια; Πάντα σπίτι», αναφέρεται η φράση του Novalis στην προ-μετωπίδα του βιβλίου. Οταν ο πρωταγωνιστής ήρωας επιστρέψει μετά τον πόλεμο και τις περι-πέτειές του στον πατρογονικό τόπο, δεν θα βρει την ιδεατή πατρίδα, ούτε την αθωότητα που τόσο λαχταρά. Οι συγγενείς και το περιβάλλον του δεν είναι όπως τους ήξερε. Και δεν ανέχονται να επι-στρέφει αυτός ήρωας, αλλά αμόλυντος και αθώος, όταν οι ίδιοι είναι τόσο λερωμένοι - και μάλιστα χωρίς να έχουν κανέναν ηρωισμό στο ενεργητικό τους! Τώρα, έπειτα από έναν τραγικό πόλεμο και ένα σκληρό εμφύλιο, δεν του συγχωρούν την αφε-λή βίωση. Πολύ περισσότερο που τον είχαν για πεθαμένο...

Ετσι επιχειρούν να τον εξοντώσουν. Και ο πρωταγωνιστής αποφασίζει να εκδικηθεί. Θα ενταχθεί στην κοινωνία τους, ναι, με θυσία την αφέλειά του. Αλλά θα πληρώσουν. Και μεταμορ-φώνεται από ήρωα σε αδίστακτο τιμωρό. Σε τρο-μοκράτη. Στον Κίτρινο Στρατιώτη.

Το βιβλίο διακρίνεται για το ρυθμό της αφή-γησής του, την πλούσια πλοκή, τους ευδιάκριτους χαρακτήρες και την ιδιαίτερη προσωπικότητα του πρωταγωνιστή. Εχει έντονη δράση, επεξεργασμέ-νη γλώσσα και εξαιρετικό ρυθμό αφήγησης. Η φρίκη του πολέμου αναπαρίσταται με μια λιτότητα που συγκινεί τον αναγνώστη, ενώ ο εμφύλιος στην Ελλάδα φωτίζεται από μια διαφορετική, προσωπι-κή οπτική, του ατόμου που δεν ενδιαφέρεται για ό,τι συντελείται γύρω του, διότι το νοιάζουν τα μι-κρά και προσωπικά, όχι τα μεγάλα.

Ο ανθρωπιστικός στοχασμός, ο προβληματι-σμός για το αν τελικά η ομορφιά είναι σκοπός της ζωής μας που δικαιώνει την ύπαρξη και της δίνει μια ανώτατη προοπτική, και ο διαυγής, επεξεργα-σμένος λόγος είναι τα δυνατά σημεία ενός μυθι-στορήματος που λειτουργεί για τον αναγνώστη σε πολλά επίπεδα. Ο «Κίτρινος Στρατιώτης» αποτελεί ένα καλά «μεταμφιεσμένο» δοκίμιο σχετικά με την ομορφιά, τον έρωτα, το θάνατο και το χρόνο. Θί-γει το μεγάλο και επίκαιρο θέμα της ένταξης κάθε «πειραγμένου» ατόμου στον κοινωνικό χώρο και στην πραγματικότητα. Ο συγγραφέας προτείνει κάτι αιρετικό: Οτι η αφέλεια είναι η μεγαλύτερη των δυνάμεων, αλλά και των ύβρεων. Και ίσως τελικά αυτό να είναι ένας ορισμός του ηρωισμού... Η πεισματική εμμονή σε μία αφέλεια που σε βάζει στο μεγαλύτερο κίνδυνο, να χάσεις τα πάντα πριν καν προλάβεις να τα αποκτήσεις.

απελπισίας του επί 50 χρόνια- είχε στενή σχέ-ση. Ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια: O αφηγητής και ο νοσοκόμος «ήταν σαν πατέρας με γιο»

Η πεισματική εμμονή σε μία αφέλεια που σε βάζει στο μεγαλύτερο κίνδυνο, να χάσεις τα πάντα πρινκαν προλάβεις να τα αποκτήσεις.

Ο Θοδωρής Κοντάκος είναι ο Κύριος Κ. και... αντί να πρωταγωνιστεί σε σκοτεινές σελίδες του Φραντς Κάφκα, παίζει μουσική στο κέντρο

της Αθήνας και ετοιμάζει το νέο του δίσκο.

Πριν από κάποια χρόνια ο Θοδωρής Κοντά-κος εργαζόταν σε μια εταιρεία χαρτογραφήσε-ων, δουλειά που τον ήθελε να ταξιδεύει πολύ ανά την Ελλάδα. Στα ταξίδια του αυτά, εκτός από τις επαγγελματικές του υποχρεώσεις, είχε και αρκετό ελεύθερο χρόνο. Και ενώ δεν χαρακτηρίζει τον εαυτό του ως κανένα φοβε-ρό βιβλιοφάγο, εκείνη την περίοδο διάβαζε πολύ. Ανάμεσα στα βιβλία που έπεσαν στα χέ-ρια του ήταν και «Ο Πύργος» του Φραντς Κάφ-κα. Ο ήρωας του «Πύργου», ο Κύριος Κ., είναι τοπογράφος. Για αυτήν αλλά και κάποιες ακό-μα ομοιότητες που εντόπισε και τις θεώρησε ενδιαφέρουσες συμπτώσεις, ο Θοδωρής απο-φάσισε να δανειστεί το καφκικό όνομα και να το χρησιμοποιήσει στη μουσική του δρα-στηριότητα. «Δεν έκανα παραλληλισμό, απλά το συνδύασα με διάφορα πράγματα και με το αρχικό του επιθέτου μου», τονίζει.

Το πρώτο του δισκάκι ήταν ένα ΕΡ που περιείχε δύο τραγούδια, το «Κορίτσι του μήνα» και το «Μπαμ», με τα οποία ουσιαστικά συστήθηκε στο ελληνικό κοινό. Κυκλοφόρησε το 2010 από μια ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία της Θεσσαλονίκης, την Coo Records, και λίγο αργότερα ακολούθησε ο πρώτος του ολοκληρωμένος δίσκος από την EMI -συγκε-κριμένα τον Ιούνιο του 2011- με τίτλο «Εδώ είναι το σπίτι μου». Τώρα έχει έτοιμο το υλι-κό για τη νέα δουλειά του και υπολογίζει ότι θα κυκλοφορήσει μέχρι το Δεκέμβριο αυτής της χρονιάς. Δεν είναι σίγουρος για τον τίτλο, έχει γράψει ο ίδιος τους στίχους και τη μουσι-κή, όπως και στα δύο προηγούμενα.

Ζει σε ένα χρωματιστό, γεμάτο πτυχώσεις και μυστικούς χώρους σπίτι κοντά στον Κόκ-κινο Μύλο, και εν μέρει το έχει μετατρέψει σε στούντιο, τόσο για τις δικές του δουλειές όσο και για φίλων του. Για παράδειγμα, ο Λεωνί-δας Μπαλάφας έγραψε εκεί το νέο του διπλό CD «Ας ρίχνει και χαλάζι» που κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες. Το χώρο αυτό ο Κύρι-ος Κ. τον έχει ονομάσει «Studio Νήπιο».

Πριν από λίγες ημέρες έκλεισε τα 28, και αυτό ίσως τον κάνει να περνάει μια μικρή υπαρξιακή κρίση. Μπορεί απλώς να φταίει το γεγονός πως δεν του αρέσουν τα γενέθλια. Και το μόνο πράγμα που έχει αποφασίσει πως δεν θέλει να κάνει τις ημέρες των γενε-θλίων του είναι τα live. «Δεν ξέρω για ποιο λόγο, αλλά κάτι μου κάθεται πολύ άσχημα. Εχω μια περίεργη σχέση με τα γενέθλια», πα-ραδέχεται. Σε γενικές γραμμές δεν θέλει να εμφανίζεται συχνά σε συναυλίες. «Νιώθω ότι με έναν τρόπο αυτές οι μετρημένες εμφανί-σεις με προστατεύουν, έχω διαφυλάξει τον αυθορμητισμό μου στο stage και επιπλέον καταφέρνω να μη βαριέμαι τα κομμάτια που παίζω. Η επαναληπτικότητα με σκοτώνει». Ωστόσο, παραδέχεται πως υπάρχουν άν-θρωποι που μπορούν να εμφανίζονται αρκε-τά συχνά στο κοινό και να το κάνουν πολύ καλά. Για τον εαυτό του όμως εξακολουθεί να βρίσκει τις ισορροπίες σε αυτό το θέμα λε-πτές και βλέπει έναν κίνδυνο που ελλοχεύει· το να χάσει κάτι δικό του μάλλον, παρά να κερδίσει από την έκθεση.

Εκτός από τα τραγούδια του, που έχουν

πάντα ελληνικό στίχο και ύφος με rock και punk στοιχεία, επιλέγει να παίζει με την μπά-ντα του covers των Cramps, των Sex Pistols ή και πιο σύγχρονων συγκροτημάτων, όπως οι Black Keys. «Αλλά γενικά δεν είμαι υπέρ των διασκευών, τις αποφεύγω. Αυτό, συν το γεγονός πως δεν ασχολούμαι ιδιαίτερα με τα social media, με κάνει να χαίρομαι ακόμα περισσότερο όταν ο κόσμος έρχεται στα live μου. Σημαίνει πως κυρίως έρχονται για να ακούσουν τα τραγούδια μου», σημειώνει.

Θυμάται πως το πρώτο τραγούδι που έγραψε ήταν στο σχολείο, ένας ύμνος για την ΑΕΚ. «Μετά έγραφα κασέτες με τραγούδια για διάφορα κορίτσια και γενικά μέχρι το 2005 όλα τα κομμάτια ήταν σε ένα εφηβι-κό πλαίσιο. Δεν μπορώ να πω πως το έχω αφήσει 100% πίσω μου ακόμα και τώρα», χαμογελάει.

Εκτός από τα χρόνια της κιθάρας του ωδείου, σπούδασε Μουσική Τεχνολογία και Ακουστική στο ΤΕΙ Ρεθύμνου. Στη συνέχεια έγινε δεκτός σε ένα πανεπιστήμιο στο Εδιμ-βούργο για να συνεχίσει τις μουσικές σπου-δές του, αλλά δεν πήγε ποτέ. Ο λόγος που τον κράτησε εδώ ήταν το Φεστιβάλ Θεσσα-λονίκης. Η συμμετοχή του σε αυτό το 2005 ήταν μάλλον καθοριστική για τον τρόπο που βλέπει τοποθετημένο τον εαυτό του μέσα σε ένα μουσικό σύμπαν. «Ηταν σοκαριστικό, κόσμος, φώτα. Υστερα από αυτό κλείστηκα πολύ στον εαυτό μου και αυτό με οδήγησε στο να αναρωτηθώ τι κάνω και πού βαδίζω. Τότε άρχισαν όλα».

Ο Αθηναίος Κύριος Κ. πρωταγωνιστεί σε διαφορετικές σελίδες από εκείνες του «Πύργου». Σελίδες γεμάτες εφηβικές αγάπες που μένουν πάντα ζωντανές σε μια ηλικία αρκετά μακριά από την εφηβεία, γραμμένες στη γλώσσα μιας ζωντανής πόλης. Σελίδες αθηναϊκές, αφού «εδώ είναι το σπίτι μας».

ΜΕ ΕΦΗΒΙΚΗ

ΕΝΕΡΓΕΙΑ

Ογδόντα και πλέον μαθητές συμμετείχαν στο 2ο Φεστιβάλ Εφηβικού Θεά-τρου που παρουσιάστηκε στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση το προηγούμενο Σαββατοκύριακο. Από το φουαγιέ μέχρι τα καμα-ρίνια το σκηνικό θύμιζε περισσότερο... πενθήμερη εκδρομή παρά φεστι-βάλ θεάτρου. Πάνω στη σκηνή, όμως, οι μαθητές άκουγαν με προσοχή τις οδηγίες της σκηνοθέτιδας Σοφίας Βγενοπούλου, στην οποία ανήκει η ιδέα και η οργάνωση του φεστιβάλ.

34

Οσοι νομίσατε πως η Εύα Κοτανί-δη εγκατέλειψε την υποκριτική για να ασχοληθεί με το τραγούδι, κάνατε λά-θος. Απλώς απολαμβάνει να μας καλεί σε μια σειρά από μουσικούς πειρα-σμούς που οδηγούν με βεβαιότητα σε ρυθμικές αμαρτίες. Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει αρκετά συχνά τα τελευταία τρία χρόνια, αφού οι Eva & The Apples κινούνται ασταμάτητα στην πόλη και εμφανίζονται στα πιο ενημερωμένα μουσικά στέκια ξεσηκώνοντας ακόμα και τους πιο νωχελικούς τύπους.

Αυτό τον καιρό η Εύα και τα «Μήλα» της, το συγκρότημα που απαρτίζουν οι μουσικοί Γιώργος Ζερ-βός, Μάριος Ιωάννου, Μάνος Λούτας, Στέλλα Γκούσκου και Κωστής Βαζού-ρας, ηχογραφούν τα δύο πρώτα της singles που αναμένεται να ακούσουμε σύντομα στο ραδιόφωνο. Το ένα έχει τίτλο «Δεν υπάρχει συνταγή» σε στί-χους Κατερίνας Εσσλιν και το άλλο «Αστέρια Φιλιά» σε στίχους Ειρήνης Σουργιαδάκη, και τα δύο σε σύνθεση του Gautier Βελισσάρη.

Ταυτόχρονα, ετοιμάζει δύο ζωντα-νές εμφανίσεις, αυτή τη φορά με ένα τρίο project υπό το όνομα “Whateva”. Mε τη συνοδεία του Παντελή Μπενε-τάτου στο πιάνο και του Κωστή Βαζού-ρα στο φλάουτο και το σαξόφωνο, θα μας ταξιδέψει από τους Beatles και το swing στα μιούζικαλ και την jazz και από τους βραζιλιάνικους ρυθμούς στα ατμοσφαιρικά γαλλικά τραγούδια του καμπαρέ. Αυτό θα συμβεί στον Ιανό (Σταδίου 24) σήμερα, Παρασκευή 18 Μαΐου, στις 10:30 με guest την Ιζα-μπέλλα Κογεβίνα, αλλά και την επό-μενη εβδομάδα, στις 25 του μήνα, με καλεσμένο τον Αλέξανδρο Μπουρ-δούμη - και οι δύο είναι αγαπημένοι της φίλοι και συνάδελφοι-ηθοποιοί.

Πρόσφατα ολοκληρώθηκε και το πρώτο της βιντεοκλίπ για το τραγούδι “J’ attendrai”, μια χαρούμενη και εν-διαφέρουσα διασκευή του κομματιού της Ρίνα Κέτι του1938, που όμως δεν

είναι το πρωτότυπο, αφού και εκεί-νο βασίστηκε στο ιταλικό “Tornerai” του 1933, το οποίο με τη σειρά του ήταν εμπνευσμένο από την όπε-ρα του Τζάκομο Πουτσίνι “Madame Butterfly”. Μπορείτε να το αναζητή-σετε με το όνομα της Εύας και τον τίτ-λο του στο ΥouTube και, όταν σε λίγο καιρό ακούσετε τα δικά της τραγού-δια, να καταλάβετε πως είναι μια ερ-μηνεύτρια που μπορεί να υποστηρίξει με το ίδιο πάθος και τη ίδια δυναμική τόσο ένα τραγούδι μιας άλλης χώρας, άλλης εποχής, που κουβαλάει ιστορία 80 χρόνων, όσο και ένα φρέσκο τρα-γούδι που γεννήθηκε και ολοκληρώ-θηκε στην Αθήνα του 2012.

Κατά τα άλλα δουλεύει πάνω σε μια ιδέα για θεατρική παράσταση και σε μερικά ακόμα δικά της τραγού-δια - λεπτομέρειες θα μοιραστεί μαζί μας εν καιρώ. Κινείται με βήματα σταθερά και αργά και όλα δείχνουν πως βρί-σκεται σε μια περίοδο δημιουργική που θα γί-νει το εφαλτήριο για γερά μελλοντικά βήμα-τα, νέους πειρασμούς και αμαρτίες από εκείνες που μας κά-νουν καλύτερους. Της το ευχόμαστε από καρδιάς.

Τα κορίτσια της παράστασης “Fuite Or The Three Sisters”, η Εφη Γούση, η Λένικα Αρφάνη, η Θεανώ Βασιλείου και η Τσαμπίκα Φεσάκη, βγαίνουν για

λίγο από τον κόσμο του Τσέχοφ, που ενέπνευσε το έργο στο οποίο παίζουν κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Βυρσοδεψείο, για να περιπλανηθούν μαζί μας στην πόλη.

Η Ελλάδα είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης εδώ και πολλά χρόνια. Επίσης, εδώ και μερικά χρόνια στις τσέπες έχουμε ευρώ (άσχετα αν, βολεμένοι σε ένα άρρω-στο σύστημα, καταλήξαμε να έχουμε όλο και λιγότερα).

Αλλά πόσο Ευρωπαίοι είμαστε; Οχι, δεν εννοώ αυτό που έλεγαν κάποιες κυρίες στη δεκαετία του ’70 και του ’80, αν έχουμε δηλαδή ευρωπαϊκούς τρόπους ή αν ντυ-νόμαστε με δυτικά μοντέρνα ρούχα. Αυτά τα έχουμε κατακτήσει! Ρωτάω αν νιώθουμε μέλη της «οικογένειας». Ο Ολλανδός μπο-ρεί να μην πολυχωνεύει τον Γερμανό (και ο Γάλλος επίσης) και ο Αυστριακός μπορεί κατά βάθος να θεωρεί φωνακλά τον Ιταλό, μεταξύ τους όμως συνεννοούνται και ξέρουν ότι έχουν κοινά συμφέροντα.

Εμείς τα τελευταία χρόνια κάτι έχουμε πάθει. Μιλάνε διάφοροι συμπολίτες μας για τους Ευρωπαίους και λένε: «Αυτοί»! Η γλώσσα αποκαλύπτει πολλά για το πώς αισθανόμαστε, δεν συμφωνείτε; Ο Τσίπρας, όταν αναφέρεται στο δάνειο που πήραμε από την Ευρωπαϊκή Ενωση, μιλάει για «τοκογλύ-φους». Ξεπερνάω το γεγονός ότι οι τοκογλύ-φοι μάς δανείζουν με 3%, ενώ η Ιταλία και η Ισπανία δανείζονται με 6% τουλάχιστον! Μένω στη λέξη. Είναι δυνατόν να σου δα-νείζουν λεφτά οι εταίροι σου σε μια Ενωση, να σου δίνουν και τζάμπα 15 δισ. για έργα αναπτυξιακά και εσύ να μιλάς για αυτούς λες και είναι οι χειρότεροι εχθροί σου;

Δεν θέλω να γράψω άλλα. Λέω να σκεφτούμε για δύο λεπτά με ψυχραιμία αυτά τα επιχειρήματα. Eδώ που έχουμε φτάσει, έχουμε να ακουμπήσουμε κάπου αλλού εκτός από την Ευρώπη; Είναι δυνατόν να βρίζουμε τους «τοκογλύφους» και να τους απειλούμε κιόλας; Λέω, για μία φορά, να προσπαθήσουμε να δούμε την άλλη πλευρά. Και να αναρωτηθούμε, μήπως τελικά όντως μας ψεκάζουν; Οχι «Αυτοί» (οι ναζί!), αλλά κάποιοι εδώ στο εσωτερικό; Με βλακώδη επιχειρήματα («Θα μας παρακαλάνε να πά-ρουμε τα λεφτά τους»), με ευχάριστα ψέματα («Θα ξαναπάρουμε δουλειές, συντάξεις και μισθούς, χωρίς να χρειαστεί να μεταρρυθμί-σουμε την οικονομία μας»);

Ας σκεφτούμε λίγο διαφορετικά, ας αμ-φισβητήσουμε τον «κυρίαρχο λόγο» αυτών των τελευταίων δύο χρόνων. Ας αντισταθού-με στον ψεκασμό! Ξέρετε πόσο απελευθερω-τικό (και υγιεινό) μπορεί να είναι;

Το πάρκο της Ριζαρείου Σχολής απέναντι από τον Ευαγγελισμό χωρίζεται σε δύο κόσμους: έναν ονειρικό και καταπράσινο και ένα βρόμικο και θεόξερο. Μπορεί κανείς

άραγε να δώσει μια λογική εξήγηση;

Ο Tomas Weiss, ιδρυτής του μουσικού portal El Culto, παρουσίασε στο Six

d.o.g.s το νέο του project “Emotone” μαζί με την Τάνια Γιαννούλη, τον Σόλη

Μπαρκή και τον Ορέστη Ζαφειρόπουλο. Ενα αιθέριο, ταξιδιάρικο μείγμα ηλε-

κτρονικής και post classical μουσικής!

Το δειλινό ζωγρά-φιζε πάνω από την

Τεχνόπολη κα-θώς οι θεατές της τελετής απονομής

των e-awards 2012 άρχισαν να συγκε-

ντρώνονται στην είσοδο του Αμφιθε-άτρου. Ανάμεσα σε άλλους βραβεύτη-

καν: ο κ. Σπ. Δοξιά-δης (Ask4Food), ο

Καθηγητής Φιλολο-γίας ΑΠΘ Ι. Καζά-ζης (Πύλη για την

Ελληνική Γλώσσα), η Μη Κυβερνητική Οργάνωση Χαμόγε-

λο του Παιδιού, ο κ. Κων/νος Σκια-δάς (Insomnia), η συγγραφική ομάδα Δήγμα Γραφής και ο κ. Δ. Σαββάκος (One pic a day).

Το ίδιο βράδυ, πα-ραδίπλα, ολοκληρω-νόταν και το τριήμε-

ρο του “designlab” με πολύ νέο κόσμο και ακόμα περισσό-τερες φρέσκες ιδέες.

Τέτοιες ημέρες άλλες εποχές, εκείνες της αμεριμνησίας και της ευφορίας, στοιχηματίζαμε ποιο τραγούδι θα πάρει τη γιουροβιζιονική πρωτιά και ετοιμαζόμαστε να απολαύ-σουμε το απελευθερωτικό, γκλαμουρόζο κιτς της γιουρο-βιζιονικής σκηνής.

Το ετήσιο ραντεβού έχει δοθεί. Φέτος στο Μπακού του Αζερμπαϊτζάν, αλλά εκείνο το πεισματικό σύνθημα της γιου-ροβιζιονικής διοργάνωσης ότι πρόκειται για μια «γιορτή που δεν έχει σχέση με την πολιτική» έχει καταρρεύσει ήδη. Με την περυσινή «πετρελαϊκή» πρωτιά του Αζερμπαϊτζάν, όπου όλοι, φαν γιουροβιζιονιστές και σκεπτικιστές, διαπίστωναν ότι πίσω από τη συγκεκριμένη νίκη βρισκόταν ο πλούτος των πετρελαίων της χώρας και η ανάγκη της να ενταχθεί, όπως όπως και χωρίς να έχουν ολοκληρωθεί οι δημοκρατι-κές διαδικασίες, στο πλαίσιο των σύγχρονων κρατών με όλα τα εμπορικά συμπαρομαρτούντα και με τα δημοκρατικά να παραμερίζονται. Για παράδειγμα, τη χώρα κυβερνάει από το 1991 η ίδια οικογένεια, η οποία ανέλαβε και τη χορηγία της διοργάνωσης στο Μπακού. Τι σημαίνει αυτό;

Εγινε γνωστό από ακτιβιστές, οι οποίοι μέσω Facebook κατάφεραν να διαδώσουν την κατάφορη παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων στο Αζερμπαϊτζάν, που εκφράστη-κε με τον πιο άγριο τρόπο στην προσπάθεια της κυβέρνησης να χτίσει το ιδανικό γιουροβιζιονικό παλάτι που θα αντανα-κλούσε τον πλούτο και την ψευδο-ευφορία της χώρας. Για το περίφημο Κρίσταλ Πάλας ο λόγος, που ορθώθηκε μέσα σε λίγους μήνες -πλήρως εναρμονισμένο με το κιτσάτο ντισνεϊ-λαντικό παραμύθι της Γιουροβίζιον- στο κέντρο του Μπακού, αφού προηγουμένως εκδιώχθηκαν βιαίως και δολίως οι κάτοικοι της περιοχής. «Ηταν ακατοίκητα γκρεμίδια», ισχυρί-στηκε η κυβέρνηση στους εκπροσώπους του διεθνούς παρα-τηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Ωστόσο, οι μαρτυ-ρίες κατοίκων αυτών των «γκρεμιδίων» που δημοσιεύονταν στο ίντερνετ, η μία μετά την άλλη, αποκάλυπταν ότι μέσα στη νύχτα τούς συγκέντρωναν οι Αρχές με διάφορες δικαιολογίες για να διαπιστώσουν την επομένη το πρωί ότι οι μπουλντό-ζες είχαν ισοπεδώσει τα σπίτια και το βιος τους.

Δεν είναι η πρώτη φορά όμως που η γιουροβιζιονική διοργάνωση έρχεται αντιμέτωπη με τις σκοτεινές πολιτικές των επιμέρους χωρών που τη χρησιμοποίησαν για εσωτερι-κή προπαγάνδα. Το 1968 η φρανκική προπαγάνδα επιβάλλει «μαγειρική» των αποτελεσμάτων για να πάρει την πρωτιά η Ισπανία. Το 1976 η Τουρκία αρνείται να αναμεταδώσει τη βραδιά του τελικού το ελληνικό τραγούδι «Παναγιά μου, Παναγιά μου» με την Κωχ, γιατί ήταν διαμαρτυρία για την εισβολή στην Κύπρο, ενώ πρόσφατα αποκλείστηκε η Αρμε-νία, γιατί το Αζερμπαϊτζάν τη θεωρεί εχθρική χώρα από την εποχή του μεταξύ τους πολέμου για το Ναγκόρνο-Καραμπάχ.

Εκτός όλων αυτών, η φετινή Γιουροβίζιον γίνεται στη βαριά σκιά μιας αναστατωμένης Ευρώπης με το διχασμό μεταξύ πλούσιου Βορρά και φτωχού Νότου να έχει βγάλει στο δρόμο τα αγανακτισμένα νιάτα. Και όμως είναι αυτά στα οποία απευθύνεται το γιουροβιζιονικό πανηγύρι και με την ψηφοφορία τους μπαίνουν σε ένα «πολιτικό παιχνίδι» τυλιγ-μένο στην κιτσάτη χρυσόσκονη ενός τηλεοπτικού σόου.

Ακούγοντας τη γνωστή interior designer Μαριάννα Οικο-νόμου, καταλαβαίνω πως το design, όπως και πολλά άλλα πράγματα στην Ελλάδα, είναι μια... ελαφρώς παρεξηγημέ-νη υπόθεση. Η Μαριάννα είναι μια γυναίκα της οποίας οι «αντένες» πιάνουν ακόμα και τις παραμικρές λεπτομέρειες. Σου μιλάει, αλλά καταλαβαίνεις ότι ταυτόχρονα δεν της ξε-φεύγει τίποτα από όσα συμβαίνουν γύρω της. Απόφοιτη της Σχολής Δοξιάδη, εδώ και χρόνια μαζί με τον εξίσου δημι-ουργικό σύζυγό της Βασίλη, έχει έρθει αντιμέτωπη με ποι-κίλες αντιλήψεις για το θέμα. «Ο πελάτης πρέπει να καθο-δηγηθεί ώστε να βρεθούν οι σωστές λύσεις, αφού το design είναι μια εφαρμοσμένη τέχνη που υπακούει σε κανόνες, έχει σωστά και λάθη. Οι περισσότεροι διακοσμητές δεν έχουν τις απαιτούμενες γνώσεις, δεν έχουν ιδέα από Ιστορία Τέχνης, δεν σέβονται την αρχιτεκτονική του κτιρίου στο οποίο δου-λεύουν, με αποτέλεσμα τα τελευταία χρόνια να μπαίνουν στα χωράφια μας οι αρχιτέκτονες», λέει χαρακτηριστικά.

Πιστεύει ότι ένας βασικός λόγος εξαιτίας του οποίου οι νέοι στο επάγγελμα περνούν πολύ δύσκολα είναι το γεγο-

νός ότι οι καθηγητές τούς φουσκώνουν τα μυαλά αντί να τους μάθουν να είναι ανταγωνιστικοί, κάτι που επιτυγχάνε-ται μόνο με σκληρή δουλειά και όχι με καβαλημένα καλάμια. «Για αυτό πολλοί από αυτούς καταλήγουν να δουλεύουν γκαρσόνια αντί επάνω στο αντικείμενό τους», εξηγεί.

Με αφορμή αυτή την παρατήρηση, η κουβέντα στρέφεται στην οικονομική κρίση. «Με ανησυχεί πολύ η κατάσταση στην Ελλάδα», λέει και το βλέμμα της σκοτεινιάζει. «Δεν ξέρω αν θα έπρεπε η χώρα να έχει μπει στο ευρώ, αλλά δεν ξέρω πώς θα είμαστε αν αναγκαστούμε να βγούμε τώρα. Δεν παράγουμε όπως άλλες ευρωπαϊκές χώρες, δεν έχουμε δο-μές που θα μας βοηθήσουν να σταθούμε στα πόδια μας μόνοι. Δυστυχώς, έχουμε

μάθει να μη σεβόμαστε τίποτα. Συνάντησα στο Λονδίνο ένα νεαρό Νιγηριανό που είχε περάσει από την Αθήνα και γυρ-νούσε ως παράνομος μικροπωλητής στους δρόμους. Οταν πήγε στο Λονδίνο όμως, κατάφερε και έπιασε δουλειά σε με-γάλο ξενοδοχείο, στην υποδοχή, και σήμερα ζει αξιοπρεπώς. Μου είπε ότι, αν έμενε στην Ελλάδα, θα ήταν ακόμα στους δρόμους κυνηγημένος και πεινασμένος. Κοίτα, λατρεύω το Κέντρο, είμαι γέννημα θρέμμα του και ζω εδώ, αλλά η Πο-λιτεία το έχει εγκαταλείψει, όπως και τόσα άλλα πράγματα». Και τι πρέπει να αλλάξει κατά τη γνώμη της; «Νομίζω ότι ο λαός μας πρέπει να γίνει υπεύθυνος, να δούμε τι κάνουμε και ως μονάδες για τη χώρα. Για παράδειγμα, έχουμε τα πιο καθαρά σπίτια στην Ευρώπη και την πιο βρόμικη πρωτεύου-σα. Πώς γίνεται αυτό; Δεν σου κρύβω ότι είμαι λίγο φοβι-σμένη και στον κύκλο μου βασιλεύει η απαισιοδοξία. Είναι μεγάλο κρίμα να φεύγουν οι νέοι αντί να μένουν εδώ και να προσφέρουν τα φώτα και την ενέργειά τους στην Ελλάδα. Πρέπει να ξανα-σχεδιάσουμε τις ζωές μας!»

τατκαγτο

ηκσσχξνάμσ

Το παλιό γνωστό Mamaca’s στο Γκάζι έδωσε τη θέση του σε νέο all day bar (Cartone), ενώ το ίδιο περιορίστηκε στην απέναντι γωνία εν-

σωματωμένο πλέον με το ομώνυμο club. Οι καιροί αλλάζουν.

Η ώρα της κρίσης δείχνει 3:00, ακριβώς και σε τέτοιες δύσκο-λες ώρες όλα ανα-κυκλώνονται, ακόμα και τα μαγιό μας!

ΜΟΥΣΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟ ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ ΘΕΑΤΡΟ ΠΟΛΗ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΤΑΣΕΙΣ ΣΙΝΕΜΑ

Εχεις WiFi στο σπίτι με δύσκο-λο κωδικό -που περ ιλαμβάνει γράμματα και νούμερα-, αλλά ακόμα ανησυ-χείς για την ασφάλεια του δικτύου σου; Πιστεύεις ότι ο γείτονάς σου άνετα θα μπο-ρούσε να το παραβιάσει και να σε βάλει σε μπελάδες; Η λύση βρίσκεται στην ειδική ταπετσαρία που ανέπτυξαν ερευνητές του Institut Polytechnique της Grenoble, η οποία μπορεί να μπλοκάρει το σήμα σου και να το περιορίσει μόνο μέσα στους τοίχους του σπιτιού σου. Εάν μάλιστα δεν σου αρέσει σχεδιαστικά, έχεις τη δυνατότητα να το βάψεις ή να τοποθετήσεις άλλη διακοσμητική ταπε-τσαρία από πάνω. Τα δικαιώματα παραγωγής του έχουν ήδη αγοραστεί από τη φινλανδική εταιρεία Ahlstrom και αναμένεται να κυκλοφορήσει στην αγορά το 2013.

www.grenoble-inp.fr

Εάν πιστεύεις ότι τα «τρελομπαλάκια» με τα οποία έπαιζες όταν ήσουν μικρός ανήκουν στην κατηγορία των εντυπωσιακών παιχνιδιών, μάθε πως ξεπερά-στηκαν εδώ και καιρό. Η νέα μόδα λέγεται SkyBall και αφορά μπάλες διαμέ-τρου δέκα εκατοστών, γεμισμένες με ήλιο. Η κατασκευή τους τους επιτρέπει να αναπηδούν μέχρι και 22 μέτρα σε ύψος - ναι, καλά διάβασες, 22 μέτρα. Οσοι τις έχουν μιλούν για απίστευτα διασκεδαστική εμπειρία, αλλά συμβουλεύουν να τις κρατήσεις εκτός σπιτιού, αλλιώς οι ζημιές είναι αναπόφευκτες. Για να το διαπιστώσεις και μόνος σου, μπορείς να παραγγείλεις ένα πακέτο των δύο με κάτι περισσότερο από 15 ευρώ από την επίσημη ιστοσελίδα του Amazon.

www.amazon.com

Σε μια προσπάθεια να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα στον πραγματι-κό και τον ψηφιακό κόσμο, η αλυ-σίδα ρούχων C&A εγκαινίασε στα καταστήματά της στην Βραζιλία μια σειρά από νέες ηλεκτρονικές κρε-μάστρες. Πάνω τους ενσωματώνε-ται οθόνη η οποία δείχνει τα likes που συγκεντρώνουν τα ρούχα στο website της, παρέχοντας έτσι έμ-μεσες συμβουλές αγοράς στους καταναλωτές. H τεχνολογία μοιά-ζει αρκετά ενδιαφέρουσα και, εάν αποδειχθεί αποτελεσματική, δεν αποκλείεται να τη δούμε σύντομα και στα μέρη μας. Ετσι, την επόμε-νη φορά που θα ψωνίζεις και θα βρεθείς σε δίλημμα ανάμεσα σε δύο φορέματα που σου αρέσουν, δεν θα χρειαστείς την τηλεφωνική βοήθεια της φίλης σου, αλλά τη... βοήθεια του κοινού.

www.c-and-a.com

Εσύ και η κοπέλα σου είστε τρελαμένοι με τα video games; Τσακώνεστε μόνο για το ποιος θα καθίσει πρώτος στον υπολογι-στή για να παίξει παιχνίδια στο Mame; Τότε μόλις βρήκες την κατάλληλη γυναίκα για να παντρευτείς, αλλά και το καλύτερο δαχτυλίδι για να της κάνεις πρόταση πριν σου την κλέψει άλλος. Πρόκειται για το Invader Aiko, το οποίο είναι εμπνευσμένο

από το κλασικό παιχνίδι Space Invaders και φτιάχνεται εξ ολοκλήρου από ασήμι. Κοστίζει 198 ευρώ, διατίθεται σε 20 διαφορετικά μεγέθη και χρειάζεται περίπου έξι εβδομάδες για να κατασκευαστεί και να έρθει μέχρι την πόρτα σου. Αντε, και καλούς -εικονικούς και πραγματικούς- απογόνους.

store.tjep.com

Το μίνι κανόνι που πάντα περίμενες για να

πυροβολείς αντικείμενα στο σπίτι, στο γραφείο, αλλά και

στην εξοχή είναι πλέον εδώ. Λέγεται Mini Cannon, κατασκευ-

άζεται από την Pocket Artillery και, παρά το μικρό του μέγεθος,

έχει την ικανότητα όχι μόνο να πυ-ροβολεί κανονικά, αλλά και να προ-καλεί ζημιές σε αλουμινένια κου-τάκια, γυαλιά και παρόμοια υλικά από κοντινή απόσταση. Τοποθε-

τείς στο μπροστινό μέρος του το μπαρούτι και τη σιδερένια μπίλια πάνω το βραδύκαυστο

φιτίλι, το ανάβεις και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα έρχεται το «μπαμ». Διαθέτει μεγάλη ακρίβεια, κοστίζει 29 δολάρια

και σε περίπτωση που το αγοράσεις σιγουρέψου ότι θα μείνει μακριά από παιδιά.

www.pocketartillery.com

PUBL

I

Οι κληρωτίδες, οι αυτόματες μηχανές που εμφανί-ζονται τέσσερις φορές την εβδομάδα, στην εκπομπή των κληρώσεων του ΤΖΟΚΕΡ, ΛΟΤΤΟ, ΠΡΟΤΟ, που μεταδίδονται απευθείας από τον ΑΝΤ1, είναι οι αναμφισβήτητες οι μεγάλες πρωταγωνίστριες, αλλά και οι μόνες που μεσολαβούν ανάμεσα στον παίκτη και την τύχη. Είναι εν τέλει αυτές και μόνο που κα-θορίζουν αν θα δοθούν τα εκατομμύρια ή θα γίνει τζακ-ποτ και να χρήματα θα προστεθούν ως κέρδη στην επόμενη κλήρωση.

Από τις 21 Απριλίου, οι ...πρωταγωνίστριες άλλαξαν. Έγιναν πιο όμορφες, πιο γρήγορες, πε-ρισσότερο φωτεινές και ακόμη πιο ηλεκτρονικές. Με δυο λόγια εκσυγχρονίστηκαν, γατί κατά τα άλλα παραμένουν ...κλασικές και αδιαμφισβήτητες στη δουλειά του.

Οι προηγούμενες «συνταξιοδοτήθηκαν» μετά από μακρά και «ευδόκιμη» υπηρεσία: 22 χρόνια για τις κληρωτίδες του ΛΟΤΤΟ (από τις 5/12/1990), 20 χρόνια για τις αντίστοιχες του ΠΡΟΤΟ (από τις 10/6/1992) και 15 για εκείνες του ΤΖΟΚΕΡ (από 16/11/1997).

Πέρα από την εμφάνιση, οι νέες κληρωτίδες ου-σιαστικά αντικατοπτρίζουν τη διαφορά τεχνολογίας που έχει επέλθει μεταξύ των διαφορετικών εποχών κατασκευής τους και συγκεκριμένα διαθέτουν:• Εξελιγμένους μηχανισμούς λειτουργίας• Σύγχρονη και σύνθετη σχεδίαση ως προς την

εμφάνισή τους • Αυτοματοποιημένη χρήση τους μέσω Η/Υ• Πιστοποίηση με σύγχρονα κριτήριαΗ αυξημένη ταχύτητα είναι ένα σημαντικό πλεονέ-κτημα: διεκπεραιώνουν, όπως πάντα, με ασφάλεια τις κληρώσεις, ενώ προσφέρουν περισσότερο χρόνο στους φιλοξενούμενους του Χρήστου Φερεντίνου, όλους αυτούς που έχουν καταστήσει την εκπομπή των κληρώσεων ως ένα show της ελληνικής τηλεό-ρασης με εξαιρετικά υψηλή τηλεθέαση.

Στο στούντιο της ΟΠΑΠ Α.Ε. - στο κεντρικό κτί-ριο της εταιρείας, στη λεωφόρο Κηφισού 62 - και οι νέες κληρωτίδες βρίσκονται πάντα ανά δυο για κάθε παιχνίδι, κι αυτό, ώστε, να διασφαλίζεται απολύ-τως η ακώλυτη κλήρωση των αριθμοπαιχνιδιών της ΟΠΑΠ, κάθε Τετάρτη, Πέμπτη, Σάββατο και Κυρια-κή, αλλά και κάθε άλλης κλήρωσης (όπως σημεία ΠΡΟΠΟ) όταν παρίσταται ανάγκη.

Και προς άρση κάθε αμφιβολίας πως τα παιχνί-δια ΤΖΟΚΕΡ, ΛΟΤΤΟ και ΠΡΟΤΟ είναι παιχνίδια της τύχης, σημειώνουμε ότι στην πρώτη κλήρωση που έγινε με τη νέα κληρωτίδα στο ΤΖΟΚΕΡ (Κυ-ριακή 22/4/2012) Τζόκερ βγήκε το 2, ο ίδιος που είχε βγει και κατά την πρώτη κλήρωση της παλιάς «συνταξιοδοτημένης» πλέον κληρωτίδας την πρώτη ημέρα που χρησιμοποιήθηκε (16/11/1997).

Εβδομάδα ανάκαμψης η περασμένη για την ομάδα της ΑΕΚ. Μιλάμε, βέβαια, για αγωνιστική ανάκαμψη, διότι για δι-οικητική δεν τίθεται καν θέμα. Την Τε-τάρτη που μας πέρασε, λοιπόν, η ομάδα αγωνίστηκε με τον μΠΑΟΚ και τελικά τα κατάφερε. Ναι, τον κέρδισε έπειτα από τέσσερις αποτυχημένες απόπειρες τη φετινή σεζόν και πλέον καλείται να τα δώσει όλα στον «τελικό» αυτής της Κυ-ριακής απέναντι στον ΠΑΟ.

Δεν θα αναφερθώ στα του αγώνα, αλλά στο γεγονός ότι ο μΠΑΟΚ κατέ-βηκε στο ΟΑΚΑ με δέκα ποδοσφαιρι-στές και έναν μποξέρ, γεγονός που, όχι μόνο καταστρατηγεί τους κανόνες του αθλήματος, αλλά σηκώνει μέχρι και μηνύσεις. Το «ίνδαλμα» των Θεσσαλο-νικέων, ο Τσε Γκεβάρα με τα εξάταπα, ο

γνωστός και μη εξαιρετέ-ος Πάμπλο Γκαρσία, δεν είναι καλά. Μα καθόλου καλά. Και θα μου πείτε, για νέο μας το λες; Οχι, δεν είναι νέο, καθώς ο συγκεκριμέ-νος έχει στε-

ρήσει πάμπολλες φορές με τα καμώμα-τά του το δικαίωμα της ομάδας του για ένα καλύτερο αποτέλεσμα μέσα στον αγωνιστικό χώρο.

Ας αφήσουμε όμως τους Δικέφα-λους του Βορρά και τα μυαλά τους που πονάνε και ας εστιάσουμε σε δύο πο-δοσφαιριστές μας που κρεμάνε τα πα-πούτσια τους. Οι Λυμπερόπουλος και Δέλλας, δύο Κύριοι με «Κ» κεφαλαίο, ίσως να έπαιξαν τον τελευταίο τους αγώνα μπροστά στο ΑΕΚτζήδικο κοινό. Τους ευχαριστούμε από καρδιάς για όλα όσα προσέφεραν στο σύλλογο και ελπίζουμε να βοηθήσουν από κάποιο άλλο πόστο.

Την Κυριακή, τέλος, ο κάθε κατερ-γάρης καλείται να κάτσει στον πάγκο του, καθώς το αποτέλεσμα του αγώνα θα επηρεάσει άμεσα τη βιωσιμότητα των συλλόγων. Ελπίζω ότι θα είμαστε οι κερδισμένοι, μπας και γελάσει -για φέτος- λιγάκι το χειλάκι μας. Ας γίνει επιτέλους πραγματικότητα η φράση «θα γελάσει και ο κάθε... Πικραμμέ-νος»... Ε, μα πια!

Κάτω από ένα κύμα με ύψος μεγαλύτερο από τον ίδιο, ο Πορτογάλος Tiago Pires παίρνει μέρος στο παγκόσμιο πρωτάθλημα επαγγελματιών σέρφερ ASP. Η τρίτη «αγωνιστική» διεξάγεται αυτές τις ημέρες

στην παραλία Barra da Tijuca του Ρίο ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας και αναμένεται να ολοκληρωθεί την προσεχή Κυριακή.

Με το βλέμμα στραμμένο στην μπάλα, ο Cameron Maybin της ομάδας San Diego Padres κάνει μία εντυ-πωσιακή βουτιά στο χορτάρι του γηπέδου Nationals Park της Ουάσινγκτον. Ο 25χρο-νος παίκτης πριν από δύο μήνες υπέγραψε πενταετές συμβόλαιο με το σύλλογο του Σαν Ντιέγκο που θα του αποφέρει 25 εκατ. δολάρια.

Η νίκη επί του Ατρόμητου στο Περιστέρι χάρη στο γκολ του Νίνη έφερε και πάλι τον Παναθηναϊκό στην κορυφή της βαθμολογίας των πλέι οφ. Αρκεί τώρα μία νίκη ή έστω μία ισοπαλία απέναντι στην ΑΕΚ την Κυριακή και αμέσως μετά θα πρέπει να αρχίσει ο σχεδιασμός για τη νέα σεζόν. Σύμ-φωνα με τα ρεπορτάζ, προτεραιότητα είναι η διατήρηση του Ζεσουάλδο Φερέιρα στον πάγκο και η ταυτόχρονη προώθηση παικτών από τις ακαδημίες της ομάδας. Κάτι που βρίσκει σύμφωνους όλους τους οπαδούς από τη στιγμή που στα ταμεία δεν υπάρχει φράγκο ούτε για δείγμα. Ο Φερέιρα είναι καλός προπονητής, μπορεί να βρει «λαβράκια» στο εξωτερικό, αλλά και να προωθήσει κάποιους ταλαντούχους παίκτες. Θα χρειαστεί πάντως να κρατηθούν και μερικά ονόματα, όπως ο Λέτο και ο Μπουμσόνγκ, γιατί αλλιώς την επόμενη χρονιά θα παλεύουμε πάλι για τη δεύτερη θέση.

Τι σας έγραφα την περασμένη εβδομάδα; Να σας το θυμίσω; Εγραφα ότι ο Παναθηναϊκός θα την πήγαινε την ΤΣΣΚΑ στο τζαρτζάρισμα (όπερ και εγένετο) και ότι ο Ομπράντοβιτς σίγουρα θα έβγαζε λαγό από το καπέλο (βλέπε προσανατολισμό Γιασικεβίτσιους). Πρόσθετα επίσης ότι ο Ολυμπιακός είχε πιο εύκολο έργο με την Μπαρτσελόνα, ότι μπορούσε να την κοντράρει σε ταχύτητα και δύναμη και ότι, αν έφτανε στον τελικό, «όλα γίνονταν». Ομολογώ ότι δεν περίμενα την παντελή απουσία του Γκετσεβίτσιους από τις πεντάδες του Ιβκοβιτς, αλλά όσα ξέρει ο νοι-κοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος.

Και τι νοικοκύρης, ε! Μια προπονητι-κή μεγαλοφυΐα, από τις σπάνιες σε παγκό-σμιο επίπεδο. Ολοι το ξέρουν αυτό, όλοι το αναγνωρίζουν και όλοι το βλέπουν στο γή-πεδο. Αλλο τώρα αν ενίοτε ο κόουτς φρο-ντίζει να τσακωθεί σφόδρα με τους παίκτες και καταλήγουν να μη θέλουν να τον βλέ-πουν στα μάτια τους. Είναι θέμα χαρακτή-ρα, είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας και, πλέον, είναι και θέμα κούρασης. Δεν είναι εύκο-λο πράγμα 60 χρόνων άνθρωπος, με κα-τασταλαγμένες απόψεις και φιλοσοφία για τη ζωή, να ασχολείσαι καθημερινά με ένα μάτσο κακομαθημένα 20χρονα. Πιο εύκο-λα βάζεις γίδια στη γραμμή και τα οδηγείς στην ποτίστρα για να δροσιστούν.

Στην περίπτωση, ωστόσο, του Ολυμπι-ακού και των παικτών του, ο Ιβκοβιτς βρήκε αυτό που ήθελε. Παιδιά έτοιμα να ακού-σουν τις συμβουλές του και να υπακούσουν τις εντολές του. Ετσι κατάφερε να φτιάξει μια ομάδα κολεγιακού τύπου που δεν σταματάει ποτέ να σε πρεσάρει, να σε κυνηγάει, να σε παρενοχλεί. Αν τους υποτιμήσεις, κακό του κεφαλιού σου. Το διέπραξε η ΤΣΣΚΑ και το πλήρωσε. Αναρωτιέμαι αν το πάθημά της θα γίνει μάθημα για τον Παναθηναϊκό, στα ελληνικά πλέι οφ που μόλις άρχισαν.

Πρώτα από όλα, να δηλώσουμε την αντίθεσή μας στην απόφαση για τη διεξαγωγή του τελικού ημέ-ρα Σάββατο. Κύριε Πλατινί, το Τσάμπιονς Λιγκ ζει και πεθάνει τις Τετάρτες, την ημέρα που εδώ και 20 χρόνια μοιάζει ομορφότερη επειδή κατα-λήγει στις 9:45 μμ. στο τράνταγμα του περίφημου σεντονιού. Αλλά, θα πείτε, αυτά είναι λεπτομέ-ρειες. Εδώ κρίνονται άλλα κι άλλα. Εκατομμύρια ευρώ, ένα τρόπαιο, μια θέση στην ιστορία, μια θέση στο Τσάμπιονς Λιγκ. Ναι, βέβαια, αν κερδί-σουν οι Λονδρέζοι, την πληρώνει η Τότεναμ, που ως τέταρτη από την Πρέμιερ Λιγκ θα κατηφορίσει στο Γιουρόπα. Η Τσέλσι έτσι κι αλλιώς τερμάτισε έκτη, αποδεικνύοντας ότι ήταν πολύ λίγη φέτος για να χωρέσει δυο καρπούζια στη μια μασχάλη (του Ντρογκμπά). Ωστόσο, αυτή η επιλεκτικότη-τα ίσως της χαρίσει από το πουθενά τον τίτλο. Ασε που από το ξυρισμένο κεφάλι του Ντι Ματέο κρέμεται το κοκαλάκι της νυχτερίδας. Η Τσέλσι ήταν χειρότερη και στα τρία νοκ άουτ παιχνίδια της (Νάπολη, Μπενφίκα, Μπαρτσελόνα). Καλώς ή κακώς όμως, αυτές οι ομάδες πανηγυρίζουν συνήθως στο τέλος. Ειδικά όταν έχουν απέναντί

τους μια Μπάγερν που ξαφνικά, αφού ταπεινώ-θηκε σε πρωτάθλημα και κύπελλο από την Ντόρ-τμουντ, εμφανίζεται ως φαβορί για την κορυφή της Ευρώπης. Οι Βαυαροί παίζουν στην έδρα τους και αυτό, ως γνωστόν, είναι ευχή και κατάρα. Στα χαρτιά, βέβαια, το ρόστερ της είναι καλύτερο από του αντιπάλου της, ο προπονητής της είναι σο-φότερος από τον υπηρεσιακό Ιταλό και υστερεί μονάχα στο ιατρικό τιμ (βλ. Εύα Καρνέιρο). Αλλά δεν είναι, να πεις, πολύ καλύτερη. Δεν είναι μια ομάδα ανίκητη. Επίσης, από όλες τις απουσίες (έλεος, κύριε Πλατινί, έλεος) των δυο ομάδων, νομίζω ότι η σπουδαιότερη είναι αυτή του Λουίς Γκουστάβο. Η απουσία του θα αλλάξει όλο το σύ-στημα ανάπτυξης και άμυνας των Γερμανών. Κα-λύτερα να έλειπε ο Ρόμπεν. Μεγάλη κουβέντα, το ξέρω, αλλά σε ένα παιχνίδι που είναι under από εδώ μέχρι τις σουίτες της Αλιάνζ Αρίνα, μικρές τακτικές λεπτομέρειες θα κρίνουν το νικητή. Σε κάθε περίπτωση, αν και όχι ιδιαίτερα λαμπερός, ο τελικός είναι κάτι παραπάνω από ενδιαφέρων.

Τσέλσι και Μπάγερν Μονάχου κοντράρονται αυτό το Σάββατο για το βαρύτιμο τρόπαιο του Τσάμπιονς Λιγκ με τις λεπτομέρειες να κάνουν τη διαφορά.

Πιάσε τα νταούλια από Δευτέρα, Κριέ, είναι ώρα για κέφι ή, καλύτερα, uber-κέφι. Γα κάποιο λόγο όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω σου δεν σε επηρε-άζουν, είναι σαν να είσαι το “Bohemian Rhapsody”, αλλά εσύ να ακούς στο μυαλό σου μόνο το γρήγορο μέρος. Κράτα τη φάση ζωντανή, ποιος ξέρει πόσο θα κρατήσει.

Πρέπει, Ταύρε, να διαχειριστείς καλύτερα τις σχέσεις σου με κάποιο πρόσωπο εξουσίας. Μην το αφήσεις να καθοδηγήσει τις πράξεις σου, γιατί σίγουρα θα προσπαθήσει. Αλλά ας καθησυχαστού-με. Στην καλή περίπτωση αυτό σημαίνει ότι κάποια τσαχπίνα σερβιτόρα θα προσπαθήσει να σε πείσει ότι σου αρέσει ο γαλλικός και όχι ο εσπρέσο.

Οι μέρες του Επιμηθέα τελείωσαν, Δίδυμε. Αυτή τη βδομάδα κανονίζεις τα πάντα μέχρι την τελευταία τους λεπτομέρεια και τα πράττεις αργά και μεθοδικά. Εχεις αυτή την τάση. Αν την αξιοποιήσεις, όχι μόνο θα σου βγει σε καλό, αλλά και θα σου μείνει και πα-ρακαταθήκη για καιρό ακόμα.

Να είσαι επιεικής με τους φίλους σου αυτή τη βδομάδα, Καρκίνε. Σου το λέω αυτό με την έννοια ότι κανονικά δεν θα είσαι, μπας και πειστείς και σω-θεί κανένας άνθρωπος. Αλλιώς είναι πολύ πιθανό να φύγουν περισσότερα κεφάλια από όλα τα επεισό-δια “Game of Thrones” μαζεμένα. Κάνε, λοιπόν, ένα καλό στην ανθρωπότητα, κράτα τα νεύρα σου.

Είσαι φίλος του κουτσομπολιού, Λέοντα; Αν όχι, γίνε τώρα, γιατί χρειάζεσαι τις πληροφορίες που θα ακούσεις, ώστε να συνεχίσεις να ξέρεις τι σου γίνεται στη δουλειά. Και αφού μαζέψεις τις πληρο-φορίες σου, κινήσου σαν αίλουρος προς το θήραμά σου. Αλλά αυτό μια άλλη βδομάδα.

Κάποιο project που ετοιμάζεις θα βρει δυσκο-λίες. Μην ανησυχείς όμως, Παρθένε, δεν είσαι εσύ σκράπας, απλά δεν είναι η ώρα του. Δες και την καλή πλευρά: Ο/Η σύντροφός σου θα έχει κάτι ορεξούλες άλλο πράγμα, γεγονός που μάλλον θα εμπνεύσεις εσύ και θα σου γυρίσει πίσω. Βουρ στο σουσέλ, λοι-πόν, και από δουλειές βλέπουμε.

Ετοιμάσου για κρίσεις πανικού από το Σαββα-τοκύριακο, Ζυγέ. Δεν είναι κάτι σοβαρό, είναι αυτά

τα μικρά πράγματα που πάντα σε εκνευρίζουν, αλλά σε μεγέθυνση. Σαν να βλέπεις δηλαδή τη φάτσα της Μπάρμπαρα Στρέιζαντ σε τηλεόραση 50 ιντσών, σε τρεις διαστάσεις, σε κοντινό αιώνιο πλάνο. Προς το τέλος της εβδομάδας, πάντως, ένας νάνος θα έρθει προς διάσωση.

Ξέρεις το “Communication Breakdown” των Led Zeppelin, Σκορπιέ; Ξεκίνα να το τραγουδάς δυ-νατά και συνεχόμενα για όλη τη βδομάδα. Αν κατα-φέρεις να κάνεις μία συνεννόηση σωστά, να έρθεις στη “Metropolis” να ζητήσεις τoν Κωνσταντίνο Σινά-τρα! Θα αποτελείς σπάνιο αστρολογικό φαινόμενο.

Μην αφήσεις κανέναν κάονα να σου πει ότι κά-νεις λάθος αυτή τη βδομάδα, Τοξότη. Ο εγκέφαλός σου θα είναι σε υπερδιέγερση, ενώ η αυτοπεποίθη-σή σου θα είναι αρκετά χαμηλή, και αυτό είναι πολύ άκαρπο combo. Κάτσε στη μέση της Πλατείας Συ-ντάγματος και φώναξε τα πιστεύω σου, ως άσκηση για το εγώ σου. Και ο κόσμος θα ακούσει.

Είσαι έτοιμος, Αιγόκερε; Ερχονται να σε βρουν κι άλλες προκλήσεις επιπέδου εννιά. Στα δέκα εν-νοώ. Αλλά δεν μασάς εσύ, μαθημένος είσαι. Συνη-θισμένα τα βουνά στα χιόνια, αλλά πίστεψέ με, θα πέσει πολύ χιόνι. Για να είσαι ετοιμοπόλεμος, κάνε καλού κακού ένα τσεκάπ, γιατί τα βασικά πρέπει να είναι κεκτημένα πριν από τον πόλεμο.

Οι καιροί είναι δύσκολοι για οικονομικά θέ-ματα, Υδροχόε. Για αυτή τη βδομάδα, όμως, ίσως πρέπει να αρχίσεις να σκέφτεσαι ακραίες μεθόδους τζαμπατζιλικίου και αφραγκίας. Αν σε λένε Θανάση, σφίξε κι άλλο το ζωνάρι. Και κοίτα να επανέλθεις γρήγορα, γιατί σύντομα θα πρέπει να βοηθήσεις και άλλους που είναι σε χειρότερη μοίρα από σένα.

Είδες το “Avengers”, Ιχθύ, και έχεις βαλθεί να πείσεις τον εαυτό σου ότι είσαι κάποιος από τους ήρωες. Ε, λοιπόν, μάθε ότι είσαι. Και είσαι ο Χουλκ [sic]. Οχι μόνο γιατί θα είσαι σούπερ τσαντίλας με το παραμικρό, αλλά κυρίως γιατί θα είσαι πράσινος. Κυριολεκτικά. Να προσέχεις τις αρρώστιες, Ιχθύ, και να προσέχεις πού κάθεσαι.

45

Το κοινωνικό της έργο συνεχίζει η ΟΠΑΠ Α.Ε. ενισχύοντας οικονομικά και το Οι-κουμενικό Πατριαρχείο. Αυτό αποφασί-στηκε έπειτα από κατ’ ιδίαν συνάντηση που είχαν την περασμένη Δευτέρα στην Κωνσταντινούπολη ο Οικουμενικός Πα-τριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος και ο Πρό-εδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της ΟΠΑΠ Α.Ε., κ. Γιάννης Σπανουδάκης. Κατά τη συνάντηση ανακοινώθηκε η απόφαση της ΟΠΑΠ Α.Ε. να στηρίξει έμπρακτα το σημαντικό ιστορικό και κοινωνικό έργο του Οικουμενικού Πατρι-αρχείου, αρχής γενομένης από τη διάσωση και διατήρηση των αρχείων του και ειδικότερα της Βιβλιοθήκης της Θεολογικής Σχολής Χάλκης. Προηγουμένως ο κ. Σπανουδάκης παρακολούθησε τη Θεία Λειτουργία στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου, ενώ ακολούθως παρεκάθησε στο γεύμα προς τιμήν του Μακαριετάτου Αρχιεπισκόπου Τσεχίας και Σλοβακίας κ. Χριστόφορου.

Την ευκαιρία να είσαι ένας από τους τυχερούς επισκέπτες του, που θα παρακολουθήσουν από κοντά τους συναρπαστικούς αγώνες του WRC Rally Acropolis 2012, σου δίνει το δίκτυο καταστημάτων Γερμανός. Εάν επισκεφθείς ένα από τα μαγαζιά της αλυσίδας μέχρι αύριο, Σάββατο 19 Μαΐου, και αποκτήσεις τα smartphones Nokia Lumia 800 ή Nokia Lumia 710, μπαίνεις αυτόματα σε κλήρωση. Μέσα από αυτή θα αναδειχθούν 20 τυχεροί, οι οποίοι θα κερδίσουν VIP πακέτα φιλοξενίας στο WRC Rally Acropolis 2012, που θα ξεκινήσει από το Ζάππειο Μέγαρο στις 24 Μαΐου. Θα έχεις έτσι τη δυνατότητα να ζήσεις μια μο-ναδική εμπειρία από τη θέση του συνοδηγού και να πετάξεις στην ειδική διαδρομή με ελικόπτερο για να παρακολουθήσεις live τους αγώνες.

Νέα προηγμένα tablets σε προσιτές τιμές μαζί με δωρεάν πρόσβαση στο internet για 30 ημέρες σου προσφέρουν τα κα-ταστήματα Wind εάν προχωρή-σεις σε αγορά ως τις 30 Ιουνί-ου. Πρόκειται για τις συσκευές ZTE Light Tab 2 και Huawei Media Pad, με τις τιμές τους να κυμαίνονται από 279 έως 349 ευρώ. Οι τιμές μάλιστα μπορούν να γίνουν πιο οικονομικές με σύνδεση στα προγράμματα Wind Mobile Broadband Control, ενώ αυτόματα κερδίζεις ένα δωρεάν πακέτο σύνδεσης Mobile Broadband με Κάρτα που προσφέρει 30 ημέρες δωρεάν internet. Μετά τις 30 ημέρες μπορείς να ενεργοποιήσεις ένα από τα διαθέσιμα προπληρωμένα πακέτα σε πολύ οικονομικές τιμές.

Το γράψιμο ενός θέματος για αυτή τη σελίδα που είχε να κάνει πάλι με τηλεόραση. Είχα γράψει μόλις δύο σειρές από το θέμα -που τελικά δεν ήταν και πολύ πετυχημένο-, όταν χτύπησε το τη-λέφωνο. Στην άλλη γραμμή ένας φίλος γκρίνιαζε μεταξύ άλλων για την υγεία του. «Από τότε που πέρασα τα 30 όλο τρέχω στους γιατρούς», και συνέχισε με διάφορα που δεν μπορώ να μεταφέρω. Δεν έχω κλείσει ακόμα τα 30 -όχι πως απέχω και πολύ-, οπότε άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια. Με φαντάστηκα σε δύο χρόνια με αρθριτικά, καμπούρα και πρεσβυωπία. Ευτυχώς κατάλαβα ότι ήμουν υπερβολική πριν αρχίσω να τρέχω προκαταβολικά στους γιατρούς. Μην πτοείσαι Δ., τα πράγματα δεν είναι τόσο τραγικά. Θα αντέξεις ένα μήνα χωρίς αλκοόλ. Θα τα πιεις όλα μετά, μαζεμένα!

Την ανάγνωση της αγαπημένης μου τε-χνολογικής είδησης. Κάποιοι Ιάπωνες ερευνητές, έλεγε η είδηση, κατάφεραν να μεταδώσουν δεδομένα με ταχύτητα 20 φορές μεγαλύτερη από εκείνη των συμβατικών ασύρματων δικτύων. Οι ερευνητές κατασκεύασαν μια συσκευή ενός τετραγωνικού χιλιοστού που βασιζόταν σε ένα είδος νανοηλεκτρι-κής διάταξης που ονομάζεται δίοδος συντονισμένου φαινομένου σήραγγας (RTD). Η συσκευή επέτρεψε τη μετάδο-ση δεδομένων στη ζώνη terahertz, η οποία σύμφωνα με τους ειδικούς μπο-ρεί να διευρύνει σημαντικά το εύρος ζώνης ενός δικτύου ή μιας σύνδεσης για τη μεταφορά των δεδομένων. Η ανάγνωση δεν σταμάτησε απλώς επει-δή είχα αρκετές άγνωστες λέξεις, αλλά από θυμό. Εγώ έκανα πάνω από 20 δεύτερα να ανοίξω τη σελίδα και αυτοί σε 20 δεύτερα θα κατεβάζουν ολόκληρη ταινία. Είναι τώρα δίκαιο αυτό;

Την τακτοποίηση των ρούχων στις ντουλάπες του σπι-τιού. Οχι πως δεν το ήθελα. Οχι πως δεν είχα χρόνο. Οχι πως δεν είχα διάθεση. Ο καιρός είναι ο μόνος που φταίει. Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, ας πούμε, βρέχει και μπουμπουνίζει. Ε, δεν σου πάει η καρδιά να φορέσεις σαγιονάρες και να αλωνίσεις την πόλη. Το μόνο που θέλεις είναι να φορέσεις σταράκια, τζιν, κοντομάνικο και ζακετάκι. Και όλα αυτά τα έχω ήδη στην ντουλάπα μου. Παραδίπλα, βέβαια, έχω και κάτι πουλόβερ που μάλλον θα τα φάει ο σκόρος. Δεν βαριέ-σαι. Ούτως ή άλλως ήθελαν ξεσκαρτάρισμα!

Τον καλλωπισμό του μπαλκονιού μου για φέτος το κα-λοκαίρι. Εντάξει, όσοι με ξέρουν γνωρίζουν ήδη ότι με τα φυτά δεν έχω και την καλύτερη σχέση. Αλλά το προ-σπαθώ εντατικά. Φέτος, τα λουλουδάκια του μπαλκονιού (τα όποια είχε φυτέψει η σπιτονοικοκυρά μας) άνθισαν αμέσως. Φρόντισα και για το κατάλληλο λίπασμα και για το συχνό πότισμα. Μέχρι που κλάδεψα το ένα από αυτά. Δυστυχώς όμως δεν έφταναν αυτά. Την προηγούμενη Κυριακή, το αγαπημένο μου φυτό επισκέφτηκαν κάτι μικρά μαύρα ζωάκια. Μελίγκρα, λένε οι ειδικοί. Νερό, πράσινο σαπούνι και οινόπνευμα, λέει το ίντερνετ. Ωραία τα βιολογικά γιατροσόφια, αλλά δεν πιάνουν. Φέρτε χημικά να σώσω το φυτό μου!