NOTEBOOK

EDITO

Πλέοντας στα ανοιχτά της σημερινής Αυστραλίας το 1770, ο περίφημος εξερευ-νητής Κάπτεν Κουκ εντόπισε ένα νησάκι, το οποίο, όπως ανέφερε ο ίδιος, είχε μια μαγνητική επίδραση στα καράβια του. Αν και έπειτα από έρευνες δεν βρέ-θηκε καμία σχετική φυσική εξήγηση, το νησί αυτό κράτησε το όνομα Magnetic Island. Ισως απλά ο Τζέιμς Κουκ να γοητεύτηκε από την εξωτική ομορφιά του και την ανάγκη του για στερεή γη. Περίπου 200 χρόνια αργότερα, σε αυτό το νησά-κι των 2.000 κατοίκων, μεγάλωνε ένα παιδί που δεν έδειξε τόσο ενδιαφέρον για τις χρυσές παραλίες και τους κοραλλιογενείς θησαυρούς του τόπου, που το έχουν μετατρέψει σε τουριστικό αξιοθέατο. Αντίθετα, στην αυγή των νέων τεχνολογιών, το παιδί αυτό προτίμησε να ασχολείται με τον υπολογιστή του και να φτιάξει, ως έφηβος πια, μαζί με δύο φίλους του, μία ομάδα χάκερ. Μάλιστα, το μότο τους ήταν (το μεταφέρω συμπυκνωμένο): «μην καταστρέφετε τα ηλεκτρονικά συστήματα στα οποία διεισδύετε, μην αλλάζετε τις πληροφορίες σε αυτά τα συστήματα, μοιραστεί-τε τις πληροφορίες». Οπως σωστά υποθέτετε, αυτό το παιδί είναι ο σχεδόν σαρα-ντάρης σήμερα Τζούλιαν Ασάνζ των WikiLeaks. Από εκεί και πέρα, το μέλλον του είναι γνωστό, καθώς ο Ασάνζ εξελίσσεται σε αγαπημένη μορφή των μίντια (και της Ιντερπόλ) τις τελευταίες ημέρες. Ανατρέχοντας στο παρελθόν του από καθαρή πε-ριέργεια και μαθαίνοντας τις προαναφερθείσες (πιθανόν περιττές) λεπτομέρειες, κατάλαβα ότι μερικά πράγματα παίρνουν το δρόμο τους από νωρίς. Η ιδέα της ηλε-κτρονικής διαρροής πληροφοριών ενυπήρχε στο μυαλό του Ασάνζ από τα άγου-ρα χρόνια της εφηβείας του. Αν για εκατομμύρια παρατηρητές αυτής της ιστορίας η «δημοσιογραφία» των WikiLeaks ήταν μια άχρηστη διαδικτυακή φούσκα ή για άλ-λους μια επανάσταση με αιτία, για τον ίδιο ήταν η εκπλήρωση ενός παιδικού ορά-ματος. Κακή εβδομάδα, βέβαια, για να μιλάμε για παιδικά όνειρα. Η επέτειος του θανάτου του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου έδεσε τα δύο ονόματα με χυδαιότητα στις πρώτες θέσεις στην ατζέντα της εβδομαδιαίας μας ενημέρωσης. Στην πραγμα-τικότητα, το μοναδικό τους κοινό είναι ότι και οι δύο, με τον τρόπο τους, ήρθαν σε σύγκρουση με τους θεσμούς. Και όπου θεσμός, βάλτε το Πεντάγωνο, την ελληνι-

κή Αστυνομία και κυρίως το ασυμβί-βαστο των παιδικών ονείρων

με την πραγματικότητα.

a.dimoulas@metropolisnews.gr

Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜETROPOLIS EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Εθνάρχου Μακαρίου & Δημητρίου Φα-ληρέως 2 Τ.Κ. 185 47 - Ν. Φάληρο Σύνταξη - Διαφήμιση: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 l Σύμβουλος Eκδοσης: Κώστας Τσαούσης l Διεύθυνση Εκδοσης: Νατά-σα Μαστοράκου, Βίκτωρας Δήμας, Αθως Δημουλάς l Στην οργάνωση, παραγωγή και επιμέ-λεια της έκδοσης συμμετέχουν οι: Νικήτας Καραγιάννης, Λάμπρος Αραπάκος, Λένα Βλαστα-ρά, Ανδρέας Γιαννόπουλος, Σοφία Ζήττα, Μαρίνα Κατσάνου, Ηλίας Κολοκούρης, Αλέκος Λιδωρίκης, Εμμανουήλ Παπαϊωάννου, Σταύρος Πετρόπουλος, Ντίνος Ρητινιώτης, Γιώρ-γος Ρομπόλας, Ρενέ Σανς, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Βάσια Τζανακάρη, Χρήστος Τσαπακί-δης, Αλέξανδρος Χαντζής, Χρήστος Χαντζής, Βαλασία Χαροντάκη l Δημιουργικό: Δημή-τρης Στεργίου l Εμπορικός Διευθυντής: Πάνος Πατρίκης l Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη l Φωτογραφίες: Σταύρος Πετρόπουλος, ΑΠΕ-ΜΠΕ, Actionimages,

AFP, ΕUROKINISSI Εκτύπωση: «Η Καθημερινή» Α.Ε.

metropolis@metropolisnews.gr

INDEX

15

19 Do it yourself!

23

33

46

3

4

Ομαλά εξελίχτηκε και φέτος η κεντρική πορεία για την επέτειο από τη δολοφονία του Γρηγο-ρόπουλου. Οι διαδηλωτές διέσχισαν τη δια-δρομή από τα Προπύλαια έως το Κοινοβούλιο φωνάζοντας τα συνηθισμένα συνθήματα. Νε-κρανάστησαν για άλλη μία φορά τον Τεμπονέ-ρα, κάλεσαν το λαό να σταματήσει το σκύψιμο του κεφαλιού και απείλησαν πως θα γίνει πα-νικός. Μια ομάδα μαυροντυμένων επιτέθηκε στην αστυνομία και προέβη σε κάποιες κατα-στροφές.

Το στραπατσάρισμα των στάσεων των ΜΜΜ είναι γνωστό πως προκαλεί στα «αφε-ντικά» δυσβάσταχτη ταλαιπωρία. Η αστυνομία «ξέχασε» το ρόλο της και πούλησε εξουσία με χημικά και γκλοπ. Επνιξε στο δάκρυ τους θα-μώνες ταβέρνας και απείλησε μέλη νεολαίας, λέγοντας πως το επόμενο θύμα θα ανήκει στον κύκλο τους. Οι άνθρωποι που ενημερώθηκαν από την τηλεόραση δεν έμαθαν τίποτε για τα αιτήματα των διαδηλωτών ή τις αυθαιρεσίες των οργάνων της τάξης. Είδαν όμως σε λούπα τα επεισόδια.

Είναι κατά τη γνώμη μου άξιο μελαγχο-λίας το να σταμπάρεται μια πορεία με τα χα-ρακτηριστικά που αναφέρθηκαν προηγουμέ-νως. Είναι όμως μελαγχολικότερο το να συμ-μετέχεις σε μια διαδήλωση και να είσαι όλη την ώρα στην πρίζα. Να φοβάσαι πως ανά πάσα στιγμή κάτι θα συμβεί και θα μπλέξεις. Θα βρεθείς με ανοιγμένο κεφάλι από πέτρα ή γκλοπ και θα πρέπει να πας για ράμματα. Ή θα συλληφθείς και θα οδηγηθείς στη ΓΑΔΑ ή οτι-δήποτε. Μου συνέβη αυτό τη Δευτέρα και δεν θέλω να επαναληφθεί. Για να το καταπολεμή-σω, θα συνεχίσω να κατεβαίνω. Γιατί, όπως μου έλεγε και η φίλη “elentelon”, ο συγκεκρι-μένος φόβος νικιέται μόνο στο δρόμο.

Πριν από μερικές ημέρες το Μέγαρο Μου-σικής Αθηνών πρότεινε στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών και Πάσης Ελλάδας να αναλάβουν μια όχι και τόσο συνηθισμένη πρωτοβουλία: τη συνδιοργάνωση συναυλίας στην πολύπαθη περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα. Και μάλι-στα, όχι σε κάποιο δημόσιο ή ειδικά διαμορ-φωμένο για συναυλίες χώρο, αλλά μέσα στον ίδιο τον Ιερό Ναό.Η υπέρβαση αυτή στο εκκλησιαστικό εθιμικό, φανερώνει και τη σημασία που αποδίδει η Αρ-χιεπισκοπή στο συμβολισμό της εκδήλωσης. Ο οποίος δεν είναι άλλος από την προώθηση ενός ισχυρού μηνύματος κοινωνικής αλληλεγ-γύης και ειρηνικής συνύπαρξης προς τους κα-τοίκους και τους μετανάστες που ζουν στις γκε-τοποιημένες γειτονιές της Αχαρνών.Στην συναυλία προσκλήθηκε και θα δώσει το παρών και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κά-ρολος Παπούλιας, εξέλιξη που προσφέρει ακό-μα περισσότερη βαρύτητα στο όλο γεγονός. Στο πλευρό, λοιπόν του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυ-μου και του προέδρου του Μεγάρου Ιωάννη Μάνου, θα ακούσει την πολυφωνική χορωδία

της ΔΕΗ, την συμφωνική ορχήστρα «Καμεράτα-Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής», μια αμι-γώς βυζαντινή ορχήστρα τους «Μαΐστορες της Ψαλτική Τέχνης», καθώς επίσης και τον Γιώργο Νταλάρα, να ερμηνεύουν τραγούδια και ύμνους των Χριστουγέννων. Αρκετοί δηλώνουν τον ενθουσιασμό τους για την εκδήλωση. Πιστεύουν πως τέτοιου είδους συμβολικές κινήσεις μπορούν μελλοντικά να ανοίξουν το δρόμο σε περισσότερο πρακτικές πρωτοβουλίες για την αντιμετώπιση των τοπι-κών προβλημάτων. Αλλοι, πάλι, την αντιμετω-πίζουν ως «την ασπιρίνη που προσπαθεί να γιατρέψει τον καρκίνο». Ο χρόνος, ωστόσο, εί-ναι αυτός που θα δικαιώσει είτε τους μεν είτε τους δε.

6

Ενα βήμα προς την ενίσχυση της εξωστρέφειας της ελληνικής οικονομίας αποτελεί η ανακοίνωση της Στρατηγικής για τις Εξαγωγές από τον κ. Μι-χάλη Χρυσοχοΐδη την περασμένη Τετάρτη. Τα μέτρα που πρόκειται να λη-φθούν (μεταξύ των οποίων η ίδρυση Ταμείου Εξωστρέφειας, η εφαρμογή ειδικού προγράμματος στήριξης των εξαγωγέων και η δημιουργία ενός εθνι-κού ‘brand’ που θα κατοχυρώνει την ποιότητα των ελληνικών προϊόντων) αποσκοπούν στην ενίσχυση των ελληνικών επιχειρήσεων και ασφαλώς κι-νούνται προς τη σωστή κατεύθυνση, αν αναλογιστεί κανείς ότι το υπερβολι-κό εμπορικό έλλειμμα ήταν μία από τις αιτίες που προκάλεσαν την τωρινή δεινή θέση της ελληνικής οικονομίας. Ερχονται, μάλιστα, σε ένα καλό timing, καθώς -σύμφωνα με στοιχεία της Ελ-ληνικής Στατιστικής Αρχής για το Σεπτέμβριο- το εμπορικό έλλειμμα συρρι-κνώθηκε κατά 40,9%, παρέχοντας στην οικονομία μας την ευκαιρία να ξε-φορτωθεί αυτήν τη «μαύρη τρύπα». Ωστόσο, για να ενισχυθούν οι εξαγωγι-κές επιχειρήσεις, πρέπει να υπάρχουν τέτοιες. Σε μία περίοδο ύφεσης, κατά την οποία αυξάνονται τα λουκέτα και χρειάζονται κίνητρα για την ίδρυση νέων επιχειρήσεων -για όσους έχουν τη διάθεση να κάνουν κάτι τέτοιο-, η ψήφιση ενός νέου αναπτυξιακού νόμου έχει καθυστερήσει ήδη υπερβολι-κά. Τα καλά νέα είναι ότι το προσχέδιο του τελευταίου κατατέθηκε χθες στο υπουργικό συμβούλιο και φαίνεται επιτέλους πως έπειτα από πολλούς μή-νες καθυστερήσεων έχει αρχίσει πάλι να κινείται κάτι στο συγκεκριμένο μέ-τωπο.

Με μεγάλη μου χαρά βλέπω ολοένα και περισσότερα ποδήλατα στους δρόμους της Αθήνας και την κοινότητα των ποδηλατών να αυξάνεται, να πληθύνεται και σιγά-σιγά να αποκτά και φωνή. Παρό-λα αυτά όμως, το μετρό εξακολουθεί να απαγορεύει την είσοδο πο-δηλάτων στους συρμούς του, δημιουργώντας ένα «ψυχροπολεμικό κλίμα» μεταξύ της διοίκησης και των ποδηλατών, που πιέζουν για άρση της απαγόρευσης.Οι προτάσεις των ποδηλατών (μέσα από το Facebook) για το πώς είναι δυνατόν να γίνει κάτι τέτοιο είναι πολλές και ενδιαφέρουσες, κυρίως όμως είναι δικαιολογημένη και η απορία τους, γιατί να γί-νεται σε άλλες χώρες και όχι στην Ελλάδα. Η ιδέα της μετατροπής ενός βαγονιού, ώστε να δέχεται μόνο ποδήλατα, είναι μία από αυ-τές που ακούγονται, ενώ μία άλλη που προτείνει να προστεθούν έξ-τρα βαγόνια είναι μη πραγματοποιήσιμη, εφόσον τα υπάρχοντα τρέ-να καταλαμβάνουν ολόκληρο το μήκος των αποβαθρών. Η διοίκη-ση του μετρό θα μπορούσε, λέει κάποιος άλλος, να επιτρέψει την εί-σοδο ποδηλάτων τουλάχιστον τις ώρες που δεν θεωρούνται αιχμής, ενώ πολλοί ζητούν να κατασκευαστούν ειδικά σημεία έξω από τους σταθμούς, για να κλειδώνονται τα ποδήλατα. Δεν ξέρω κατά πόσον κάτι τέτοιο είναι εφικτό δεδομένου του γενικότερου μπάχαλου που επικρατεί στην Αθήνα, αλλά και δεδομένης της έλλειψης ανάλογης κοινωνικής συνείδησης που απαιτείται προκειμένου να υλοποιη-θεί. Για παράδειγμα, θα αφήνεις το ποδήλατό σου, αλλά θα το ξανα-βρίσκεις όταν επιστρέφεις;Οπως και να ’χει πάντως, με την πανηγυρική είσοδο του ποδηλά-του στη ζωή μας, η πίεση για ανάλογες διευκολύνσεις, όπως η μετα-φορά του με το μετρό, θα αυξάνεται και είναι λογικό. Ομως, ζούμε στην Ελλάδα, όπου, ως γνωστόν, η λογική είναι είδος προς εξαφά-νιση (αν δεν έχει ήδη εκλείψει), με αποτέλεσμα πολλές έξυπνες και απλές λύσεις για καλύτερη ποιότητα ζωής απλά να μην εφαρμόζο-νται ποτέ, λες και μας είναι αδύνατο ακόμα και να φανταστούμε ότι θα μπορούσαμε να ζήσουμε κάποτε σε έναν κόσμο λιγότερο περί-πλοκο και απαγορευτικό. Ζωή ποδήλατο ή με ποδήλατο;

8

Τι κοινό μπορεί να έχει ο βετεράνος προπονητής της «Ψωροκώσταινας» Νίκος Αλέφαντος με τον νεαρό Mark Zuckerberg, τον δισεκατομμυριούχο δημιουργό του Facebook; Μα τι άλλο από την πα-σίγνωστη ατάκα του πρώτου «τα πάντα όλα»! Και εξηγούμαστε: ο 26χρονος γκουρού των social media έχει αποδείξει μέχρι στιγμής πως δεν χα-μπαριάζει. Αρνήθηκε ήδη συνεργασίες, αλλά και προτάσεις εξαγοράς της εταιρείας του, που άλλοι θα τις αποδέχονταν χωρίς δεύτερη σκέψη. Το όραμά του φτάνει τόσο μακριά, που μόνο όταν το Facebook καταστεί… «τα πάντα όλα του διαδικτύ-ου», θα ηρεμήσει.

Με εκτιμώμενη αξία κοντά στα 35-50 δισ. δολάρια, με παραπάνω από 500 εκατ. χρήστες σε όλο τον κόσμο και χρησιμοποιούμενο σε 70 διαφορετικές γλώσσες, θα μπορούσαμε να πού-με πως το Facebook αποτελεί ήδη το κατ’ εξοχήν πρότυπο της παγκοσμιοποίησης. Η αρχική του στοχοθεσία, να αποτελέσει ένα εργαλείο που θα φέρνει απλά φίλους και συγγενείς πιο κοντά, έχει επιτευχθεί προ πολλού. Ο «τιτάνας» της Silicon Valley αναζητά πλέον νέες προκλήσεις και δεν κρύβει τη λαιμαργία του.

Σκοπός του είναι να καταστεί ο πυρήνας του διαδικτυακού σύμπαντος, όπου όλες οι υπόλοιπες λειτουργίες -ως άλλοι πλανήτες- θα εξαρτώνται και θα περιστρέφονται γύρω από αυτόν. Το δήλωσε, άλλωστε, ξεκάθαρα ο ίδιος ο Zuckerberg, πριν από μερικές ημέρες κατά την παρουσίαση των νέων υπηρεσιών του Facebook στην Καλιφόρνια: «Ο στόχος μας είναι να συνδέσουμε τα πάντα με την κοινωνική δικτύωση». Μεμονωμένα άτομα, ομάδες πολιτικοκοινωνικού -και όχι μόνο- προσανατολι-σμού, επιχειρήσεις παντός τύπου... Στα έξι χρόνια λειτουργίας του, έλκει τους πάντες και τα πάντα σαν μαγνήτης. Ωστόσο, τα μεγάλα κεφάλια της εταιρείας δεν αρκούνται στο να δουλεύουν για μία από τις σημαντικότερες τεχνολογικές εταιρείες του κόσμου. Και όχι άδικα, μιας και γνωρίζουν πως μπορούν να την κάνουν την πλέον σημαντική.

Αλλωστε, με οτιδήποτε έχουν καταπιαστεί μέχρι στιγμής, τα αποτελέσματα είναι εντυπωσι-ακά. Για παράδειγμα, ενώ η υπηρεσία δεν είχε ως κύριο μέλημα να χρησιμοποιήσει ως βασικό της ατού το «ανέβασμα» φωτογραφιών, έχει φτά-

σει σήμερα στο σημείο να φιλοξενεί κάθε μήνα στις βάσεις δεδομένων της περίπου 3,5 δισ. νέες φωτογραφίες χρηστών, ξεπερνώντας έτσι και τον ίδιο το «διαδικτυακό βασιλιά της φωτογραφίας», το Flickr. Κάτι ανάλογο συνέβη και με τα παιχνί-δια που φιλοξενεί. 200 εκατ. άνθρωποι παγκο-σμίως παίζουν μανιωδώς πόκερ και δημιουργούν εικονικές φάρμες στο Facebook. Την ίδια στιγμή που Xbox360, PlayStation3 και Wii μαζί δεν φτά-νουν το συγκεκριμένο αριθμό…

Και δεν είναι μόνο αυτά. Τα νεοφερμένα “Facebook Deals”, για όλους εκείνους που χρη-σιμοποιούν την υπηρεσία και στο κινητό τους τη-λέφωνο, δίνουν τη δυνατότητα στους χρήστες να αξιολογούν τοπικές επιχειρήσεις, όπως μπαρ, εστιατόρια, μαγαζιά με ρούχα, κλπ., με αντάλλαγμα την παροχή σημαντικών εκπτώσεων, σε περίπτω-ση που τα τελευταία συγκεντρώσουν μεγάλο αριθ-μό επισκέψεων μέσω της υπηρεσίας. Ταυτόχρονα, η εταιρεία Facebook ρίχνει τα πλοκάμια της και σε πεδία που μέχρι σήμερα αποτελούσαν… άβα-τα των βασικών της αντιπάλων. Συγκεκριμένα, μέσα από το τελευταίο προϊόν της με την ονομα-σία “Messages”, παρέχει τη δυνατότητα αποστολής άμεσων αλλά και γραπτών μηνυμάτων σε κινητά

τηλέφωνα, ενώ με το @facebook.com προσελκύει ολοένα και περισσότερους χρήστες e-mail.

Μία ακόμη σημαντική διάσταση της επικυρι-αρχίας του στο χώρο του διαδικτύου είναι το γε-γονός πως, αυτή τη στιγμή, περισσότερα από δυο εκατ. sites παγκοσμίως βρίσκονται σε διαδραστική σχέση (μέσω των περίφημων “likes” που συναντά-με κατά κόρον σε πολλά από αυτά) με το Facebook. Σε αυτόν τον αριθμό προστίθενται κάθε ημέρα που περνάει άλλες 10.000 διαδικτυακές σελίδες. Αυτή η απλή παρατήρηση γεωμετρικής αύξησης είναι αρκετή για να καταλάβει κανείς τη σημασία της ολο-ένα και μεγαλύτερης εμπλοκής του Facebook στη συνολική online δραστηριότητα.

Ολο και πιο πολλές καθημερινές διαδικτυακές λειτουργίες συσχετίζονται με αυτό. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν πως το εκ φύσεως χαοτικό διαδίκτυο αποκτά σιγά-σιγά ταυτότητα. Και σε αυτή φιγουράρει το λογότυπο του απόλυτου φαινομένου της κοινωνικής δικτύωσης. Εχοντας στην κατοχή του δεδομένα από μισό δισ. ανθρώπους, το πλέον λειτουργικό και πολυσήμαντο κοινωνικό γράφημα της υφηλίου είναι πλέον αυτό που θέτει τις κατευ-θυντήριες γραμμές για το μέλλον του διαδικτύου. Οι υπόλοιποι απλά ακολουθούν…

nt.ritiniotis@metropolisnews.gr

Αχόρταγη και επεκτατική, η Νο 1 πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης στον κόσμο δεν σκοπεύει να επανα-παυτεί στις δάφνες της…

9

Τη στιγμή που στην Ελλάδα πε-ριμένουμε μέσα στο Σαββατοκύ-ριακο να χαλάσει ο καιρός, το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης είναι σκεπασμένο με χιόνι. Στο Παρίσι μάλιστα έφτασε τα 11 εκατοστά, ύψος ρεκόρ από το 1987, με τον Πύργο του Αϊφελ και τις Βερσαλλίες να κλείνουν προληπτικά αλλά να προσφέ-ρουν στους επισκέπτες πανέμορ-φες εικόνες όπως αυτή της φω-τογραφίας. Την ομορφιά βέβαια δεν φάνηκαν να απολαμβάνουν όσοι ταξιδιώτες διανυκτέρευσαν το βράδυ της Τετάρτης στα αε-ροδρόμια του Παρισιού, καθώς εκατοντάδες πτήσεις ακυρώθη-καν. Ιδια γνώμη είχαν και πολ-λοί οδηγοί σε διαφορετικές περι-οχές της γαλλικής πρωτεύουσας, οι οποίοι παρέμειναν εγκλωβι-σμένοι στα αυτοκίνητά τους και λίγο μετά τα μεσάνυχτα είδαν τις ουρές των αυτοκινήτων να φτά-νουν τα 350 χιλιόμετρα. Εντε-λώς διαφορετική βέβαια είναι η κατάσταση στο νοτιοανατολικό τμήμα της χώρας, κάτω από τη νοητή γραμμή Μπορντό-Ανεσί, όπου επικρατούν σχεδόν ανοι-ξιάτικες θερμοκρασίες...

Παρά την άγρια καταδίωξή του από τις αμερικανικές αρχές και τον κυ-βερνοπόλεμο που έχει ξεσπάσει, το Wikileaks παραμένει ακόμα προσβάσιμο και συνεχίζει απρό-σκοπτα τις διαρροές του. Στην προσπάθειά του να μείνει online, βρήκε έναν απρόσμενο σύμμαχο, μία στρατιά από ιδεολόγους χά-κερ, τους «χακτιβιστές» (ο όρος προέρχεται από την ένωση των λέξεων χάκερ και ακτιβιστής) που οργάνωσαν την Επιχείρηση Αντα-πόδοσης (Operation Payback).Η αρχή του... πολέμου έγινε πριν από λίγες μέρες με την Amazon να ανακοινώνει πως τερματίζει τη φιλοξενία του Wikileaks και την EveryDNS.net να ακολουθεί, κα-θιστώντας μη προσβάσιμη τη δι-εύθυνση Wikileaks.org. Η σελίδα αναγκάστηκε να μετακομίσει στην Ελβετία χωρίς ωστόσο να λυθούν τα προβλήματα προσβασιμότητας. Στο σημείο αυτό επενέβησαν οι χακτιβιστές δημιουργώντας εκατο-ντάδες mirror sites (εφεδρικά αντί-γραφα του δικτυακού τόπου), τα οποία υπολογίζεται ότι ξεπερνούν τα 600 διεθνώς.Στη συνέχεια, ο πόλεμος επεκτάθη-κε και στον οικονομικό τομέα, με την υπηρεσία διαδικτυακών πλη-ρωμών PayPal να δέχεται πιέσεις και να «παγώνει» τον λογαριασμό του ιδρυτή του WikiLeaks, Τζού-λιαν Ασάνζ, και τις Mastercard και Visa να ανακοινώνουν πως διακό-πτουν τις πληρωμές προς το web site. Οι χακτιβιστές απάντησαν με επιθέσεις DDoS, μία τακτική στην

οποία χιλιάδες υπολογιστές συν-δέονται ταυτόχρονα στο διακομι-στή-στόχο και τον θέτουν εκτός λειτουργίας προκαλώντας υπερ-φόρτωση. Αποτέλεσμα ήταν οι σε-λίδες του PayPal, της MasterCard και της εισαγγελίας της Σουηδίας να καταστούν μη προσβάσιμες για πολλές ώρες. Οι χακτιβιστές εν τω μεταξύ συνεχίζουν να «στρατολο-γούν πιστούς» καλώντας τους χρή-στες του ίντερνετ να κατεβάσουν το λογισμικό τους, ώστε οι επιθέσεις να γίνουν πιο μαζικές και κατά συ-νέπεια πιο ισχυρές.Μέσα σε όλον αυτό το γενικό χαμό η παράδοση του Ασάνζ στην αστυ-νομία του Λονδίνου πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Το δικαστήριο τον έκρινε προφυλακιστέο και η δεύτε-ρη ακροαματική διαδικασία είναι προγραμματισμένη για την Τρίτη 14 Δεκεμβρίου.

10

Η επιστροφή της Γκαλάντριελ

Χαράς ευαγγέλια για τους θαυμαστές του «Αρχοντα των Δαχτυ-λιδιών», αλλά και της Κέιτ Μπλάνσετ, καθώς η τελευταία «έριξε» την υπογραφή της για να συμμετάσχει στο πρίκουελ του «Αρχο-ντα», το «Χόμπιτ». Μέχρι στιγμής, είναι η μοναδική ηθοποιός της τριλογίας που πρόκειται να συμμετάσχει στη νέα ταινία του Πί-τερ Τζάκσον, αν και αναμένεται να ενταχθεί στο καστ και ο «Γκά-νταλφ», Ιαν ΜακΚέλεν -ο χαρακτήρας του οποίου είναι καταλυ-τικός στην πλοκή του βιβλίου, και επομένως και της ταινίας. Αν και ο ρόλος της Γκαλάντριελ είναι περιορισμένος στο «Χόμπιτ», είναι σίγουρο πως η δημοφιλής ηθοποιός θα κλέψει την παρά-σταση με την παρουσία της. Η νέα «διλογία» που βασίζεται στο έργο του Τόλκιν φαινόταν αρχικά πως είχε βαλτώσει, καθώς η παραγωγός εταιρεία οδηγήθηκε τελικά στην πτώχευση και ο Γκι-γιέρμο Ντελ Τόρο, που προοριζόταν για σκηνοθέτης, αποχώρησε τελικά από το εγχείρημα. Ευτυχώς, όμως, ο Τζάκσον έσωσε τελι-κά την παρτίδα.

Βουβή βράβευση

Σήμερα, Παρασκευή, απονέμεται στον Κινέζο ακτιβιστή Λιου Σιαομπό το βρα-βείο Νόμπελ Ειρήνης, αλλά η είδηση είναι ως μη γενόμενη στο εσωτερι-κό της Κίνας. Το Κομμουνιστικό Κόμ-μα της Κίνας είναι εξοργισμένο με την απόφαση της Ακαδημίας και έχει ξεκι-νήσει μία πρωτοφανή εκστρατεία για να εμποδίσει οποιονδήποτε από τους πολίτες θέλει να παραστεί στην απονο-μή, ή να δηλώσει οποιαδήποτε μορφή υποστήριξης στον κ. Λιου. Ωστόσο, η δράση δεν περιορίζεται στο εσωτερικό. Δεκαεννιά κράτη (ανάμεσα στα οποία ανήκουν η Ρωσία, η Σαουδική Αρα-βία, η Βενεζουέλα και η Σερβία) δήλω-σαν ότι θα μποϋκοτάρουν την τελετή, επηρεασμένα κυρίως από τους οικονο-μικούς δεσμούς με την Κίνα, αλλά και από τις δικές τους φτωχές επιδόσεις, όσον αφορά στην προστασία των αν-θρωπίνων δικαιωμάτων.

Αμαρτωλό παρελθόν

Ο αντιπρόεδρος του Τζορτζ Μπους του νεότερου προσελκύει τα σκάνδα-λα όπως η γύρη τις μέλισσες. Αυτή τη φορά, η είδηση έρχεται από τη Νιγη-ρία, όπου τοπικοί ανακριτές κατέθε-σαν διώξεις εναντίον του Ντικ Τσένι και άλλων στελεχών της Χαλιμπάρτον (εταιρείας παροχής υπηρεσιών ενέρ-γειας) με την κατηγορία της δωροδοκί-ας αξιωματούχων για την εξασφάλιση ενός κερδοφόρου συμβολαίου εκμε-τάλλευσης ενός πλούσιου πεδίου φυ-σικού αερίου της χώρας κατά τη δεκα-ετία του 1990. Υπενθυμίζεται ότι ο κ. Τσένι ήταν επικεφαλής της Χαλιμπάρ-τον μεταξύ 1995-2000, ενώ η υπό-θεση αφορά δωροδοκίες για αυτό το χρονικό διάστημα, οι οποίες φέρονται να ανήλθαν στα 180 εκατ. δολάρια. Το ποσό αυτό, όμως, φαντάζει εξαιρετικά μικρό μπροστά στην αξία της εκμετάλ-λευσης των συμβολαίων που «άρπαξε» η εταιρεία μέσω μιας θυγατρικής της: έξι δισ. δολάρια.

ch.tsapakidis@metropolisnews.gr

Τραπεζικές ντρίπλεςΘύελλα αντιδράσεων έχει προκαλέσει η έκκληση του θρυλικού «εφταριού» της Γιου-νάιτεντ προς τους πολίτες να αποσύρουν τα χρήματά τους από τις τράπεζες για να τις τιμωρήσουν για τις υπερβολές τους. Ο επικεφαλής του Euro-group Ζαν-Κλοντ Γιούν-κερ χαρακτήρισε ανεύθυνη την έκκληση ενώ ο επίτροπος για τις Οικονομικές και Νο-μισματικές Υποθέσεις Ολι Ρεν ειρωνεύτηκε λέγοντας «είμαι οπαδός της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και πιστεύω πως ο Καντονά είναι καλύτερος ποδοσφαιριστής παρά οικο-νομολόγος». Παρόλα αυτά οι επικριτές του παλαίμαχου δεν φαίνεται να βρίσκονται ανάμεσα στους χρήστες του διαδικτύου καθώς πολλοί από αυτούς δηλώνουν έτοιμοι να ακολουθήσουν τη συμβουλή του. Μπράβο ιδέες ο King Eric!

11

Σε αυτή την ιστορία όλα ξεκινούν και τελειώνουν με ένα διόλου συνηθισμένο αντικείμενο: ένα ελικόπτερο. Πρω-ταγωνιστής της ιστορίας είναι ο Σπύρος Κ., 25 χρόνων, απόφοιτος της Ιατρικής Σχολής Αθηνών και πριν από λίγο καιρό, φαντάρος στη Ρόδο. Ολα άρχισαν πολλές ημέ-ρες πριν από το περιστατικό που συγκλόνισε τον Σπύρο Κ. «Στην άδεια απόλυσης, πήρα το καράβι για την Αθήνα και εκεί με περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη». Ενας πα-λιός του συμφοιτητής έκανε το αγροτικό του στο καράβι. Μετά από μία μεγάλη κουβέντα, ο Σπύρος τον ρώτησε τι κάνουν σε περίπτωση ανάγκης. «Δεν μου απάντησε, αλλά με πήγε στην πλώρη και μου έδειξε το ελικοδρόμιο του πλοίου». Στη σκέψη του και μόνο ο Σπύρος ταράχτηκε.

Μετά την άδεια, ο Σπύρος γύρισε για το χαρτί απόλυ-σης και πήρε το πρώτο καράβι για Αθήνα. Και όπως όλες οι συναρπαστικές ιστορίες, έτσι και αυτή του Σπύρου συ-νέβη βράδυ και εντελώς ξαφνικά. «Διάβαζα ένα βιβλίο, όταν αντιληφθήκαμε με άλλους γιατρούς συμφαντάρους κάποια έντονη κινητικότητα κοντά στη ρεσεψιόν. Ενα λεπτό αργότερα, βγήκε ανακοίνωση ότι ζητείται γιατρός. Αμέσως τρέξαμε προς την καμπίνα που μας είπαν». Εκεί αντίκρισαν τη σκληρή πραγματικότητα του επαγγέλματός τους. «Μια γυναίκα, γύρω στα 50, ήταν ημιλιπόθυμη. Αμέσως προσπαθήσαμε να εφαρμόσουμε ό,τι είχαμε μά-θει στη σχολή». Τα πράγματα έπρεπε να γίνουν γρήγορα,

μιας και η γυναίκα είχε χάσει ήδη τις αισθήσεις της. Δύο προσπαθούσαν να της κάνουν τεχνητή αναπνοή και ένας καθόταν δίπλα στο σύζυγό της. «Από τον άνδρα της μά-θαμε το ιστορικό της γυναίκας, καθώς και τα συμπτώματα που παρουσίασε».

Ο χρόνος κυλούσε εις βάρος των παιδιών. Το κα-ράβι είχε ήδη καλέσει ελικόπτερο, μιας και ήταν μακριά από οποιοδήποτε λιμάνι. «Κάποια στιγμή ανέβηκα σε μία αποθήκη με ιατρικά αντικείμενα πάσης φύσεως, αλλά δεν κατάφερα να βρω αυτά που θέλαμε». Υστερα από τρεις ώρες προσπαθειών και τηλεφωνικών συνομιλιών με κα-θηγητές τους, τα παιδιά κατάλαβαν πως οι προσπάθειές τους ήταν μάταιες. «Μας ενημέρωσαν πως έπρεπε να με-ταφέρουμε τη γυναίκα στην πλώρη. Από το ελικόπτερο, κατέβηκε ένας εκ του πληρώματος, έδεσε το σώμα της γυναίκας και το τράβηξαν πάνω. Μετά ανέβασαν τον άν-δρα της». Ομως, έπρεπε να συνοδεύσουν το ζευγάρι στο ελικόπτερο και δύο γιατροί. «Δέθηκα. Το μόνο πράγμα που θυμάμαι τώρα είναι να στροβιλίζομαι στον αέρα και το καράβι σιγά-σιγά να χάνεται. Ζαλίστηκα. Ούτε θυμάμαι πώς βρέθηκα πάνω».

Στο νοσοκομείο απλά διαπιστώθηκε ο θάνατος της γυναίκας. «Γυρίσαμε πίσω κουρασμένοι, στενοχωρημέ-νοι και αρκετά προβληματισμένοι για τις ελλείψεις εξο-πλισμού του πλοίου. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ».

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ Κ.

ΦΡΑΝΚ ΣΙΝΑΤΡΑ

-

-

-

--

--

-

-

--

12

13

«Η Συγγρού είναι πια αλλιώτική», άκουσα μια κοπέλα περίπου 25 ετών να λέει στη διπλανή της, ενώ περί-μενα υπομονετικά το λεωφορείο. Και πριν προλάβω να αναρωτηθώ τι εν-νοεί, σαν να κατάλαβε τη σκέψη μου, συνέχισε. «Αυτό το καινούργιο κτίριο φωτίζει τόσο πολύ το βράδυ που εί-ναι λες και φωτίζει την ψυχή μας». Πολύ ποιητικό για μία τόσο μικρή κοπέλα, σκέφτηκα, αλλά η αλήθεια είναι πως αυτό το κτίριο στον αριθμό 107 της Συγγρού κάτι αλλάζει στην πόλη μας.

Η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση είναι κάτι που περιμέναμε όλοι εδώ και καιρό. Το βλέπαμε σιγά-σιγά να υλοποιείται και φανταζόμασταν ότι σε λίγα χρόνια θα μαζεύεται εκεί όλη η Αθήνα για να το εγκαινιάσει. Και έτσι έγινε. Σημα-ντικές προσωπικότητες από το χώρο του πολιτισμού και της πολιτικής βρέθηκαν την περασμένη Τρίτη εκεί για να δουν πρώτοι τι κρύβεται μέσα σε αυτό το στολίδι αρχιτεκτονικής.

Γιατί ο ενθουσιασμός σε αυτή την περίπτωση ξεκινάει από έξω. Το

κτίριο, που μοιάζει με πίδακα φω-τός, την ημέρα καλύπτεται με λευκές μαρμάρινες περσίδες που αιχμαλω-τίζουν το ηλιακό φως και τη νύχτα ο υποβλητικός φωτισμός αναδεικνύει το εσωτερικό του. Επιβλέπων πο-λιτικός μηχανικός του έργου ήταν ο Γιώργος Παπαδημητρίου αλλά πρω-ταγωνιστές οι εργάτες που πάλεψαν νύχτα μέρα για την ολοκλήρωσή του. Αυτούς τους εργάτες τίμησε και ο Μι-χαήλ Μαρμαρινός, στον οποίο ανή-κει και η σκηνοθετική επίβλεψη της τελετής των εγκαινίων. Ο καλλιτέ-χνης, γοητευμένος από το μυστήριο της κατασκευής, πρόβαλε στον εξω-τερικό χώρο του κτιρίου φιγούρες εργατών αλλά και τους παρουσίασε με το δικό του τρόπο στην κεντρική σκηνή, συντροφιά με ένα κασετόφω-νο και ένα παγούρι.

Γιατί όπως λέει και ο ποιητής: «Ποιος έχτισε τη Θήβα την επτάπυ-λη;/ Στα βιβλία θα βρίσκετε παρά βασιλέων ονόματα/ Οι βασιλιά-δες είχαν τις πέτρες κουβαλήσει;» (Μπέρτολτ Μπρέχτ, Απορίες ενός εργάτη που διάβαζει).

14

Δύο βιτρίνες -η μία δίπλα στην άλλη- σε κεντρι-κό δρόμο και συγκεκριμένα στη Σόλωνος. Στη μία έχει αρχίσει ο στολισμός για τις γιορτές, στην άλλη ένα ενοικιαστήριο, στην πόρτα κάποια αλληλογρα-φία που δεν έχει πια παραλήπτη. «Ετσι κλείνουν, από τη μία μέρα στην άλλη! Μεγάλη στεναχώρια να βλέπουμε στη γειτονιά ανθρώπους, με τους οποί-ους χρόνια τα λέγαμε καθημερινά στην πόρτα του μαγαζιού μας, να μας αποχαιρετούν».

Φέτος οι γιορτές έχουν δύο όψεις. Εκείνη που ανθίσταται στην κρίση, που θέλει να δώσει μια πνοή αισιοδοξίας, και η άλλη που δυστυχώς μας μελαγχολεί. «Ξέρετε», μας λέει ένας καταστηματάρ-χης, «τα μαγαζιά σε κάθε πόλη και κυρίως στις πρω-

τεύουσες είναι αυτά που δίνουν αυτές τις ημέρες τη γιορταστική ατμόσφαιρα». Οσο και να προσπαθή-σουν οι δήμαρχοι, τον τόνο τον δίνει πάντα ο δρό-μος, τα φωτισμένα πολυκαταστήματα, αλλά και η μικρή βιτρινούλα ενός ψιλικατζίδικου με το μικρό δεντράκι της και τα πολύχρωμα χάρτινα αστεράκια. Φέτος, ο δρόμος είναι… στεναχωρημένος! Εχει χά-σει λίγη από τη ζωντάνια του!

Και πώς να μην την έχει χάσει; Τα στοιχεία εί-ναι χαρακτηριστικά: περί τις 4.000 επιχειρήσεις, εμπορικές και μικρές μεταποιητικές, διακόπτουν πανελλαδικά τη λειτουργία τους κάθε μήνα από τον Ιούνιο του 2010, με το φαινόμενο των «λουκέτων» να έχει λάβει μεγάλες διαστάσεις στο λεκανοπέδιο

της Αττικής. Σύμφωνα με στοιχεία που έχει συγκε-ντρώσει η Κεντρική Ενωση Επιμελητηρίων Ελλά-δος (ΚΕΕΕ), ένα στα επτά καταστήματα σε κεντρι-κούς εμπορικούς δρόμους του λεκανοπεδίου έχει κλείσει το τελευταίο διάστημα ως αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης και συνακόλουθα της μείωσης της εγχώριας ζήτησης.

Και ξαφνικά, μια παρέα με χαρτόνια και μπο-γιές ζωντάνεψε το δρόμο. Μπροστά σε μια κλει-στή, έρημη βιτρίνα, στήθηκε ένα τεράστιο πανό, με γιορταστικές φιγούρες, πολύχρωμα σχήματα και το σύνθημα: «Ανοίγουμε σε πείσμα των καιρών!».

a.lidorikis@metropolisnews.gr

Τώρα που πλησιάζουν οι χειμερινές εορτές, καιρός για shopping. Ναι, καλά, με τι λεφτά; Κάντε μια βόλτα στην αγαπημένη σας πόλη. Μην κοι-τάτε τις βιτρίνες. Θα πάθετε κατάθλι-ψη. Να κοιτάτε τις ταμπέλες «ΠΩ-ΛΕΙΤΑΙ-ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ». Θα φο-ρεθούν πολύ φέτος. Περάστε από το Σύνταγμα. Κάντε παρέα με τους emo. Η κλάψα τους ταιριάζει με την κατά-σταση. Κατευθυνθείτε μερικούς δρό-μους παραπάνω. Πάρτε ένα κεράκι να το ανάψετε στον Αϊ Βασίλη των φόρων. Ποιος είναι αυτός; Μα ο κ. Εδουάρδος Λω, βεβαίως-βεβαίως, και η οδός του. Γιατί, πριν από πολ-λά-πολλά χρόνια -την εποχή του Τρι-κούπη-, ένα μικρό ανυπότακτο κρά-τος ονόματι Ελλάδα πάλι είχε βρε-θεί να χρωστάει της Μιχαλούς. Τότε οι Μεγάλες Δυνάμεις ζήτησαν τα λε-φτά τους πίσω. Ο Βρετανός λόρδος Λω κλήθηκε πυροσβέστης. Καθιέ-ρωσε, λοιπόν, πολλούς νέους φό-

ρους στο μονοπώλιο ειδών, όπως το αλάτι. Ετσι, η χώρα κατάφερε να εξυ-γιανθεί και οι δανειστές να πάρουν τα «δανεισμένα» τους. Τώρα, αν ο κ. Λω έκανε καλό με γνώμονα το συμ-φέρον των Μεγάλων Δυνάμεων ή με βάση το ελληνικό συμφέρον, διαφέ-ρει ανάλογα με την ιστορική σκοπιά που το βλέπει κανείς. Πάντως, η Ελ-λάδα και τότε και τώρα έχει κάτι κοι-νό. Τρύπιες τσέπες και ψόφια κέφια.

Τρίτη βράδυ. Εντράνς στην γκα-λερί Αbout. Βρίσκω περίπου τρι-άντα καθήμενους με τα μάτια καρ-φωμένα στους μουσικούς. Αργο-πορημένη, όπως πάντα, περπατώ στις μύτες των ποδιών. Πολλά ζευ-γάρια μάτια σε κάδρα στους τοίχους με κοιτούν, αλλά δεν νιώθω ένο-χη. Το μπάσο και το τσέλο συντονί-ζονται με τα παράθυρα και ο ήχος κάνει τους μπροστινούς να κλεί-νουν τα αυτιά τους και να σουφρώ-νουν τις μύτες τους. Αντιθέτως, αυτή είναι η αντίδρασή μου μόλις βγαί-νω στη Μιαούλη. Πρόσωπα, σώμα-τα, φωνές, ντουντούκες και λέιζερ, όλα ένα. Σπρωχνόμαστε και ασφυ-κτιούμε. «Θα σου πω εγώ γιατί ονο-μάστηκε πλατεία Ηρώων», φωνάζει η Δανάη, καθώς την παρασύρει ένα κύμα κόσμου. «Βρε, λες να ήταν έτσι στου Ψυρρή, όταν ο λόρδος Βύρων ερωτεύτηκε τη Θηρεσία του;», σκέ-φτομαι. Δεν ξέρουμε από πού πήρε

την ονομασία της η γειτονιά του Πα-παδιαμάντη. Μήπως από τα Ψαρά; Πάντως κάποτε ήταν των αρχαιολό-γων και των αρχοντικών. Καλά, μην κάνεις τη φάτσα σου έτσι, είχε και τους κουτσαβάκηδες. Αλλά αυτούς, τους παράνομους και τους βίαι-ους, λέει, τους αποτελείωσε μια και καλή ο αστυνόμος Μπαϊρακτάρης το 1893, πάλι Δεκέμβρης ήταν. Μή-πως θες ένα σουβλάκι τώρα; Γιατί ξέρω πού θα πάμε.

15

Αν με ρωτήσεις πού μένω, θα σου απαντήσω στον Περισσό. Παρόλα αυτά, οι μισοί κάτοικοι της γειτονιάς λένε ότι μένουν Περισσό και οι άλ-λοι μισοί Ριζούπολη. Για να είμαι ειλικρινής, ποτέ μου δεν κατανόησα αυτά τα ρευστά όρια, πού τελειώνει ο Περισσός και πού αρχίζει η Ριζού-πολη. Η αλληλογραφία μου πάντως φτάνει μια χαρά στα χέρια μου με την ένδειξη «Περισσός».

Το σπίτι μου βρίσκεται πέντε λε-πτά από το σταθμό του τρένου, που, όποτε μας κάνει την τιμή να λειτουρ-γεί, διευκολύνει τις μετακινήσεις μας από τον Πειραιά μέχρι την Κηφισιά. Παλιά δεν υπήρχε τίποτα γύρω από το σταθμό. Τώρα όμως ανοίγει το ένα πολυκατάστημα μετά το άλλο, με αποτέλεσμα το πάρκινγκ να έχει γί-νει δυσεύρετο.

Το σπίτι μου είναι ισόγειο και βρίσκεται δίπλα σε ένα νηπιαγωγείο. Ετσι, αν δεν ξυπνήσω από το κου-δούνι του διαλείμματος, με ξυπνούν άπειρες παιδικές τσιρίδες.

Κάποτε, όλα τα σπίτια της γειτο-νιάς ήταν μονοκατοικίες. Οσο περ-νούσε ο καιρός, ένα-ένα έδιναν τη θέση τους σε πολυκατοικίες. Η μο-ναδική μονοκατοικία που έχει μείνει μέχρι σήμερα είναι της κυρα-Αθηνάς και του άνδρα της, των κουτσομπό-ληδων της γειτονιάς.

Από τότε που τους θυμάμαι, κά-θονται άεργοι στην αυλή τους και σχολιάζουν όποιον περνάει, γνωρί-ζοντας πού πάει, για ποιο λόγο, και πότε θα επιστρέψει. Σαν να μην φτά-νει αυτό, η κυρα-Αθηνά κάθε πρωί -πάντα πριν από τις 8- βγαίνει στην αυλή της και φωνάζει: «Βούλααααα-αα». Στο ισόγειο η κυρα-Αθηνά, στον τέταρτο της απέναντι πολυκατοικίας η κυρα-Βούλα. Βγαίνουν και οι δύο έξω και συζητούν με τις ώρες. Στο από κάτω τετράγωνο, μέχρι το 2004

βρισκόταν το εργοστάσιο της Θερμί-δας. Πολύ αργότερα, έμαθα ότι μέ-χρι το ‘Β Παγκόσμιο Πόλεμο εκεί παρασκευάζονταν όπλα και αργότερα θερμαντικά σώματα. Μέχρι τότε μου θύμιζε απλά φαγητό.

Το εργοστάσιο ήταν ένα τερά-στιο ετοιμόρροπο κτίριο. Ολοι ήθε-λαν να γκρεμιστεί και να γίνει πάρ-κο. Εκτός από τη μαμά μου, η οποία ισχυριζόταν ότι το εργοστάσιο είναι γεμάτο κατσαρίδες και ποντίκια, και ότι, όταν γκρεμιστεί, δεν θα έχουν πού να πάνε και θα έρθουν σπίτι μας. Κάπου μέσα στη δεκαετία του ’90, παρακολούθησα την πρώτη μου -και τελευταία- πολιτική ομιλία σχε-τικά με την ανάπλαση του χώρου της Θερμίδας. Είχε έρθει ένας πολιτικός στη γειτονιά μας και ήταν μεγάλο γεγονός. Ολη η γειτονιά ήταν εκεί. Πέρασαν πάνω από 15 χρόνια από τότε, αλλά επιτέλους το εργοστάσιο εξαφανίστηκε και τη θέση του πήρε το πάρκο Βασίλη Αυλωνίτη.

Πιο κάτω από το πάρκο, βρί-σκεται το στάδιο του Απόλλωνα ή αλλιώς το γήπεδο της Ριζούπολης, που εκτός από αγώνες, φιλοξενεί και συναυλίες. Το 1999 οι Metallica έκαναν διάσημη τη γειτονιά μας με τη συναυλία που έδωσαν εκεί. Ηταν τρεις το μεσημέρι και το sound check που έκαναν στο γήπεδο, ακουγόταν, φυσικά, μέχρι το σπίτι μου. Θυμάμαι που, ενώ καθόμουν στο παράθυρο απολαμβάνοντας τους απόηχους του “Nothing else matters”, πετάγεται από απέναντι ο άνδρας της κυρα-Αθηνάς με το σώβρακο και, κάνο-ντας κύκλους γύρω από τον εαυτό του, ουρλιάζει: «Οποιος μαλάκας και αν είσαι, κλείστο το ρημάδι, γιατί θα στο σπάσω στο κεφάλι». Ιστορικές στιγμές μιας σουρεάλ γειτονιάς.

HOP ON

Εκατοντάδες επισκέπτες ανεβαί-νουν κάθε ημέρα στα τουριστικά λεωφορεία, βλέποντας τα αξιοθέα-τα της Αθήνας. Τι σκέφτεται όμως ένας κάτοικος της πόλης, όταν κά-νει την ίδια διαδρομή; Συνειρμοί, σκέψεις και αναμνήσεις από μια πορεία ειδικά σχεδιασμένη για του-ρίστες.

Βλέποντας εδώ και καιρό τα κόκκινα τουριστικά λεωφορεία “hop on-hop off” και έχοντας μεγάλη περιέργεια για τη διαδρομή, αποφάσισα ένα κυ-ριακάτικο μεσημέρι να ανέβω για μια ξενάγηση στην Αθήνα. Η πρώτη έκπληξη ήταν το εισιτή-ριο, το οποίο ήταν φτηνότερο από αυτό που πε-ρίμενα. Οκτώ ευρώ για μία διαδρομή. Ο οδηγός μού έδωσε τα ειδικά ακουστικά και μου είπε να πατήσω το «1» για ελληνικά. Ανέβηκα πάνω και κάθισα μπροστά-μπροστά. Στο κανάλι «1», όπως και σε όλα τα άλλα, ακούγονταν χαρακτηριστικά ελληνικά τραγούδια, όπως το «Ζεϊμπέκικο της Ευ-δοκίας» ή οι «Χαρταετοί» του Μίκη Θεοδωράκη. Κάποιες στιγμές μετά, το λεωφορείο ξεκίνησε. Το ταξίδι στην Αθήνα είχε μόλις αρχίσει.

Με τις πρώτες κινήσεις του λεωφορείου, μια γυναικεία φωνή, μέσω των ακουστικών, άρχισε

να μας ξεναγεί στην οδό Φιλελλήνων. Οταν στρί-ψαμε στο Κουκάκι, άρχισαν τα πρώτα λόγια για την Ακρόπολη και την επιλογή της ως σύμβολο της Unesco. Σκέφτηκα πως το εν λόγω μνημείο χρησιμοποίησαν ως σύμβολο και οι εκατοντά-δες απλήρωτοι συμβασιούχοι, με τις γνωστές σε όλους μας χημικές αστυνομικές συνέπειες. Δεν θυμάμαι βέβαια να ειπώθηκε κάτι τέτοιο από τα ακουστικά.

Μετά την «ξενάγηση» στην Ακρόπολη, βγή-καμε ξανά στη Συγγρού και συνεχίσαμε προς τη Βουλή. Φυσικά, έγινε ιδιαίτερη μνεία στο μνη-μείο του Αγνωστου Στρατιώτη. Το κοίταξα και εγώ, όπως όλοι οι άλλοι. Μόνο που εγώ, σε αντίθεση με τους τουρίστες, είδα τις φλόγες να έχουν καλύψει το αριστερό φυλάκιο και πλήθος κόσμου να συγκρούεται με τα ΜΑΤ στις πορεί-

17

ες του Δεκέμβρη. Με τις φωτιές σκέφτηκα και το φλεγόμενο χριστουγεννιάτικο δέντρο της πλατεί-ας Συντάγματος. Γύρισα το κεφάλι μου, αλλά ούτε λόγος δεν έγινε για την πλατεία. Πιο μετά, στο Καλλιμάρμαρο, η «ξεναγός» μίλησε αρκετή ώρα για την κατασκευή του σταδίου και για τους πρώ-τους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά δεν είπε κουβέντα για τα πανηγύρια της Εθνικής Ποδοσφαίρου και των άπειρων λόγων που εκ-φωνήθηκαν τότε.

Ενώ εγώ σκεφτόμουν τον Ζαγοράκη να ση-κώνει το Κύπελλο και πλήθος κόσμου να φωνά-ζει ότι «δεν μπορεί να περιμένει», το λεωφορείο ξαναπέρασε μπροστά από την πλατεία Συντάγμα-τος. Αλλά ούτε εκείνη τη φορά στάθηκε τυχερή. Αντί για την πλατεία, η «ξεναγός» αναφέρθηκε στα τρία πανάκριβα ξενοδοχεία που βρίσκονται

απέναντί της, κάτι που μου φάνηκε παράλογο. Αναρωτήθηκα αν με την ίδια λογική έπρεπε να αναφέρει τον καινούργιο φούρνο Paul, το Attica και το κατάστημα Jo Malone. Λίγο πιο κάτω, ενώ ακόμα σκεφτόμουν τα αρώματα και τα κεριά που μυρίζουν γιασεμί, το αυτί μου έπιασε τη φράση «τα χαρακτηριστικά του παρόντος» και έψαξα να δω σε τι αναφερόταν. Αυτό που είδα ήταν οι σκη-νές διαμαρτυρίας των Ιρανών προσφύγων με τα ραμμένα στόματα. Προφανώς, η φράση δεν εν-νοούσε αυτούς, αλλά τo Πανεπιστήμιο, πίσω από τους ξεχασμένους πρόσφυγες. Αργότερα, και ενώ είχαμε περάσει μπροστά από το Αρχαιολογικό Μουσείο, το λεωφορείο προσπέρασε το Πολυ-τεχνείο. Το προσπέρασε δίχως να αναφέρει τις λέξεις χούντα, εξέγερση, επέτειος, φοιτητές.

Στην Ομόνοια έγινε μια μικρή στάση πέντε λεπτών. Στα ακουστικά έπιασα την «ξεναγό» να λέει πως «η πλατεία είναι μια μικρογραφία της πρωτεύουσας». Χαμογέλασα. Προφανώς οι συ-νταξιδιώτες μου δεν ήξεραν ότι αυτή η φράση ισχύει απόλυτα και εντελώς κυριολεκτικά. Λίγα λεπτά πιο μετά, στο άκουσμα της πλατείας Καρα-ϊσκάκη, σκέφτηκα τον Αλέκο Αλεξανδρή και τον Σωκράτη Κόκκαλη, ενώ σε μια στροφή κέντραρα τόσο έντονα στο πρόσωπο του Μάρκου Σεφερ-λή σε μια γιγαντοαφίσα, που κάποιοι τουρίστες γύρισαν να δουν και αυτοί. Από τις ατάκες του Μάρκου, που έρχονταν συνέχεια στο μυαλό μου, με έβγαλε η αναφορά στη Μακεδονία (!), «μέχρι την οποία φτάνει η Εθνική Οδός», που ήταν πολύ κοντά μας. Την αρνητική μου σκέψη σταμάτησε η αναφορά στις συναγωγές που υπάρχουν κοντά στην Ασωμάτων, γεγονός που με ξάφνιασε.

Οταν φτάσαμε στην πλατεία του Μοναστηρα-

κίου, ένα θέμα καθαρά ελληνικό έκανε την εμ-φάνισή του: ένα συγκρότημα Ινδιάνων. «Ηρθαν τα Χριστούγεννα», σκέφτηκα και αναρωτήθηκα αν θα αναφέρουν τα κεμπάπ του Μπαϊρακτάρη ως αξιοθέατο. Ανεβαίνοντας την Αθηνάς, μεγά-λη εντύπωση μου έκανε η εκτενής αναφορά της «ξεναγού» στη Βαρβάκειο Αγορά, ενώ η εικόνα του δημοσιογράφου Νίκου Τσιαμτσίκα ανάμεσα σε πωλητές έλαμψε μέσα μου. Λίγο πριν από το τέλος της διαδρομής, το βλέμμα μου τράβηξαν οι λαμαρίνες της τράπεζας Marfin στη Σταδίου, ενός ασήμαντου κτιρίου για τους τουρίστες, με σαφή σημασία όμως για τους Ελληνες. Τις σκέψεις μου διέκοψε ξαφνικά η φράση «Δυστυχώς επτωχεύ-σαμεν». Γύρισα να δω ποιος μας κάνει πλάκα. Βρισκόμασταν έξω από την Παλιά Βουλή και στα ακουστικά έπαιζαν διάφορες διάσημες φράσεις που έχουν ειπωθεί στο χώρο. Η διαδρομή στα-μάτησε στο Σύνταγμα, ενώ εγώ ακόμη σκεφτό-μουν τον Γιώργο Παπανδρέου να λέει τις ίδιες λέξεις, αλλά από τη Νέα Βουλή αυτή τη φορά.

Κατέβηκα και χαιρέτισα τον οδηγό, ο οποίος με ρώτησε αν μου άρεσε. Του απάντησα «πολύ» και στο πρόσωπό του χαράχτηκε ένα τεράστιο χαμόγελο, τόσο ειλικρινές, που θαρρώ πως σχε-δίασε τη διαδρομή ο ίδιος προσωπικά. Εφυγα σκεπτόμενος την πορεία του λεωφορείου και την Αθήνα από ψηλά. Είχε νυχτώσει πια. Στο μυαλό μου ήρθε ξανά εκείνο το τραγούδι του Boy. «Είναι απόλαυση, ρε γαμώτο, αυτή η πόλη που κοιμά-ται και νομίζει ότι σκίζει. Τι να λέει; Μας πονάει και μετά κλαίει. Και θέλει χάδια και αγκαλιές. Η Αθήνα μου. Σ’ αγαπάω να της λες».

a.chatzis@metropolisnews.gr

-

18

Στις έξι του Δεκέμβρη γιορτάζει ο Αϊ-Νικόλας. Ο προστάτης των θαλασσινών. Ισως, αν την ίδια ημέρα γιόρταζε ο Αγιος Στυλιανός, αυτός που προ-στατεύει τα παιδιά, όλα να είχαν γίνει αλλιώς, και αυτό το κείμενο να μην γραφόταν καθόλου. Δύο χρόνια πριν, ο αδελφός μου ήταν 14 ετών. Δεν είχε γένια, παρά λίγες κουτσοτριχούλες στο μου-στάκι, δεν ήταν πάνω από 1,65 και μπορούσες να τον πεις ένα αδύνατο συμπαθητικό παιδάκι. Η παρέα του, που από τότε σύχναζε στο σπίτι μου, ήταν μία από τα ίδια. Είχαν σπυράκια και δεν ήταν άνδρες, αλλά εκκολαπτόμενα αντράκια.

Τα γεγονότα που συνέβησαν τότε τους άγγι-ξαν. Τους θυμάμαι να συζητούν με πάθος για το νεκρό παιδί, τα επεισόδια, τους αστυνομικούς, τη λέξη «εξέγερση», που ακουγόταν παντού. Και ο καιρός πέρασε. Σήμερα, ο αδελφός μου και η παρέα του έχουν αλλάξει. Οι περισσότεροι είναι πάνω από 1,80, έχουν μούσια, σκουλαρίκια και τζίβες, κάνουν βάρη στο σαλόνι, τα μπράτσα τους φουσκώνουν υπερβολικά και έχουν διαλέξει στρα-τόπεδο, ήμαρτον, Θεέ μου: είναι έντονα πολιτικο-ποιημένοι. Και κυρίως οργισμένοι. Ο θάνατος του Γρηγορόπουλου δεν έχει ξεχαστεί.

Δυο μέρες πριν από την επέτειο, ο αδελφός μου το δήλωσε. «Τη Δευτέρα θα πάω στην πο-ρεία». Μου ήρθε ο ουρανός σφοντύλι. Αυτό το παιδί πάντα μού ξυπνά τα πιο συντηρητικά γονε-ϊκά κύτταρα. Αρχισα να φωνάζω. «Θα πας να σε σαπακιάσουν στο ξύλο, να πνιγείς στα χημικά, να σε συλλάβουν, να σε κακομεταχειριστούν, θα πας να γίνεις θύμα ενός άθλιου συστήματος, ούτε λε-φτά για δικηγόρο δεν έχουμε». Και όσο φώναζα, τόσο άκουγα τον εαυτό μου να με ρωτά: «Μα τι λες στο παιδί; Πού είναι η ιδεολογία σου; Θες να γί-νει ένας παθητικός, απολιτίκ, τρέντι, σκυλάς; Εσύ δεν μιλούσες πάντα για ελευθερία επιλογών; Τώρα που η φωτιά είναι στην αυλή σου τα γυρνάς;». Οχι, δεν τα γυρνούσα, μα ας με καταλάβει κάποιος. Δεν είχα άδικο.

Οι συζητήσεις συνεχίστηκαν για ώρες. Ηρ-θαν και τα φιλαράκια του σπίτι. Το κλίμα για τους 16άρηδες ήταν φορτισμένο και δεν σήκωναν πολλά. Τη Δευτέρα όλα τα σχολεία θα βρίσκο-νταν υπό κατάληψη, σε κάποια μάλιστα θα γίνο-νταν και εκδηλώσεις σε στιλ γιορτής. Ολοι μαζί μετά θα πήγαιναν στην πορεία. «Μέχρι τη Δευτέρα βλέπουμε», είπα τελικά. Και όταν ήρθε η Δευτέρα,

φορτώθηκα στο αυτοκίνητο ένα τσούρμο 16άρη-δες και πήγαμε στα Εξάρχεια. Τα παιδιά άφησαν λουλούδια. Πολλοί άνθρωποι περνούσαν, άφηναν ένα λουλούδι, στέκονταν δύο λεπτά αμίλητοι και έφευγαν. Μια ομάδα παιδιών τα έβαλε με ένα ξένο τηλεοπτικό συνεργείο. “It’s unfair”, τους φώναξαν. “Doesn’t matter, it’s just a job”, απάντησαν οι Βρε-τανοί. Φύγαμε προς το νεκροταφείο του Παλαιού Φαλήρου. Αυτή άλλωστε ήταν η συμφωνία. Θα τους πήγαινα όπου ήθελαν και μετά ήταν ελεύθε-ροι. Οποιος ήθελε να πάει στην πορεία, θα πήγαι-νε. Εξω από το νεκροταφείο, η ξανθιά ρεπόρτερ περίμενε τη μάνα. Ο αδελφός μου πήγε να τσα-μπουκαλευτεί με τον καμεραμάν. “Doesn’t matter, it’s just a miserable job”, του απάντησα εγώ αυτή τη φορά. Αφησαν άλλο ένα λουλούδι.

Η αποστολή είχε τελειώσει, πήγαμε σπίτι. «Μην νομίζεις πως την γλίτωσες οριστικά», με προειδοποίησε ο μικρός. Το ήξερα αυτό. Μόνο να είναι έτοιμος να προστατεύσει τον εαυτό του. Είχα πετύχει, όμως, μία καλή ανακωχή. Χωρίς να μπο-ρώ να περηφανεύομαι για αυτήν, χωρίς όμως και να ντρέπομαι. Σε ημέρες δύσκολες και ταραγμένες, κάτι ήταν και αυτό.

Ενας έφηβος αποφασίζει να πάει στην πορεία, επει-δή, όπως αποδεικνύεται, οι σημερινοί 16χρονοι εί-ναι περισσότερο οργισμέ-νοι από την προηγούμε-νη γενιά. Την ίδια στιγμή, αυτή η οργή κάνει την οι-κογένεια να φοβάται.

e.papaioannou@metropolisnews.gr

DO IT YOURSELF!

l.arapakos@metropolisnews.gr

Θεατρικές παραστάσεις στις οποίες απου-σιάζει ο ένας και μοναδικός συγγραφέ-ας. Τον αντικαθιστούν επαξίως οι ίδιοι οι ηθοποιοί που αξιοποιούν στο μέγιστο των δυνατοτήτων τους πολυποίκιλες μεθό-δους do it yourself θεάματος.

20

Μουσικές, κείμενα πάσης φύσεως (από παλιά λο-γοτεχνικά βιβλία μέχρι ειδήσεις αντλημένες από εφημερίδες και περιοδικά), οικογενειακές φωτο-γραφίες, βιωμένες εμπειρίες ζωής, αλλά και ιστο-ρικά γεγονότα, και όσα άλλα δεν βάζει ο νους αλλά η φαντασία του καλλιτέχνη, μπορούν να αποτελέ-σουν την αρχική ιδέα, το πρώτο υλικό, τον πυρή-να για μια devised παράσταση. Το λεγόμενο θέα-τρο της επινόησης βρίσκεται εμπρός σας!

«H αρχή των πάντων είναι η ιδέα. Ξεκινάς με μία δραματουργική συνθήκη γνωρίζοντας πολύ καλά τι θες να πεις, τι θες να επικοινωνήσεις. Βά-ζεις τους ηθοποιούς στη συνθήκη και σύμφωνα με αυτήν πορεύεσαι», λέει ο Χρήστος Θεοδωρί-δης, σκηνοθέτης της παράστασης «Ως το τέλος». Ολα ξεκίνησαν στη Βρετανία τη δεκαετία του ’60, όταν πολλές ομάδες έδωσαν τέλος στην κυριαρχία του παντοδύναμου θεατρικού συγγραφέα, με άλλα λόγια τον «σκότωσαν». Ετσι, δημιούργησαν παρα-στάσεις χωρίς προϋπάρχον κείμενο, φτιάχνοντας ένα θέατρο που προκύπτει μέσα από αυτοσχεδια-σμούς στις πρόβες. Το devised αποτελεί δημιουρ-γία του συνόλου της ομάδας και εμπεριέχει την προσωπική κατάθεση όλων των συμμετεχόντων.

«Το ομαδικό πνεύμα και η κατανομή αρμοδι-οτήτων παίζουν το μεγαλύτερο ρόλο στο αποτέλε-σμα της προσπάθειας. Η εμπιστοσύνη στους υπό-λοιπους, στις ικανότητες και τα ταλέντα τους είναι

επίσης απολύτως απαραίτητη. Και φυσικά, πολλή υπομονή και πολλή όρεξη για δουλειά», συμπλη-ρώνει η Βάσω Καβαλιεράτου, ηθοποιός και μέλος της ομάδας abovo.

Πώς μπορεί, όμως, από το μηδέν να γεννη-θεί μία παράσταση; «Το μηδέν δεν υπάρχει ποτέ. Μπορεί να μην υπάρχει το κείμενο, όπως στο συμ-βατικό θέατρο. Ωστόσο, ο κάθε ηθοποιός φέρει το δικό του σύμπαν, από το οποίο αντλεί ερεθίσμα-τα, και διαθέτει τα εκφραστικά μέσα, για να τα προ-σεγγίσει και να διαμορφώσει το υλικό. Η διαδικα-σία είναι ομαδική και μέσα από συζητήσεις, έρευ-να, αυτοσχεδιασμούς και workshops καταλήγουν σιγά-σιγά στην τελική μορφή της παράστασης. Η διαφορά είναι ότι στο συμβατικό θέατρο υπάρχει ο χαρακτήρας από τον συγγραφέα και εσύ καλεί-σαι να τον ζωντανέψεις, ενώ στο devised το χαρα-κτήρα τον φτιάχνεις εσύ ζωντανεύοντάς τον», εξη-γεί ο Χάρης Αττώνης, που παίζει στην παράστα-ση ‘Rejected’.

«Το πρώτο και το σημαντικότερο είναι να κα-θοριστούν οι στόχοι της παράστασης», τονίζει η Βάσω και συνεχίζει: «Τι είδος θα είναι και τι θέ-λουμε να πούμε ως δημιουργοί. Μόλις καθορι-στούν αυτά, το επόμενο βήμα είναι ο τρόπος. Ιδέες στο χαρτί και μετά και άλλες ιδέες και μετά και άλ-λες ιδεές. Μετά δημιουργείται ο σκελετός του έρ-γου και αρχίζουν οι αυτοσχεδιασμοί. Και μετά η

21

αναθεώρηση. Και μετά ξανά πρόβα. Και μετά ξανά προσαρμογή. Οσο χρειαστεί». Πώς είναι όμως να συμμετάσχεις ως ηθοποιός σε αυτή τη δημιουρ-γία; Η Βάσω είναι ξεκάθαρη: «Είναι πραγματι-κά απολαυστική. Είναι ένα δικό σου δημιούργη-μα και των ανθρώπων με τους οποίους συνεργά-στηκες. Αντιπροσωπεύει τη δική σου καλλιτεχνική ματιά, το δικό σου χιούμορ και τις ιδέες σου, που τις βλέπεις να υλοποιούνται. Ξέρεις ότι στην επιτυ-χία αλλά και στην αποτυχία, υπεύθυνος είσαι εσύ και η ομάδα σου. Αυτό σου δημιουργεί ένα κίνη-τρο. Δεν μπορείς να κατηγορήσεις κανέναν, γιατί ήσουν και εσύ εκεί όταν γινόταν».

Επινόηση διαφορετικών τρόπωνΗ θεατρολόγος, ηθοποιός και σκηνοθέτις, Τζωρ-τζίνα Κακουδάκη, θεωρεί ότι σε παραστάσεις devised βλέπουμε σκηνικές συνθέσεις με άναρχα υλικά, τοποθετημένα περισσότερο με συνειρμική παρά λογική σειρά. «Μπορείς να κάνεις μια καθη-μερινή, ασήμαντη δραστηριότητα της ζωής να απο-κτήσει μια θαυμάσια ποιητική διάσταση επί σκη-νής. Με συναρπάζει αυτή η έκπληξη της επινόη-σης ενός διαφορετικού τρόπου να δεις την καθη-μερινότητα», λέει η Τζωρζίνα, εξηγώντας γιατί αυτό το είδος θεάτρου είναι τόσο δημοφιλές και αγα-πητό. Ο Χρήστος Θεοδωρίδης θεωρεί ότι, έχοντας ξεκαθαρισμένη τη βασική ιδέα, μπορείς να ξεκι-νήσεις ένα ταξίδι που δεν ξέρεις πού μπορεί να σε βγάλει. «Οσο επικίνδυνο και αν είναι αυτό, αν έχεις την απαιτούμενη εγρήγορση, μπορεί να φτά-σεις τελικά κάπου που να αξίζει», υποστηρίζει.

Στην Ελλάδα το devised ήρθε τα τέλη του ’90 και βρήκε πολλούς οπαδούς. Πλέον διδάσκεται στα πανεπιστημιακά τμήματα Θεατρικών Σπου-δών και σε αρκετές δραματικές σχολές, ενώ διαρ-κώς γίνονται σεμινάρια και εργαστήρια που ερευ-

νούν αυτό είδος. Η σκηνοθέτις και ηθοποιός Ολγα Ποζέλη πιστεύει ότι αυτό που κάνει αυτό το είδος τόσο ξεχωριστό είναι η ελευθερία και η δυνατότη-τα που δίνει να κινηθεί κανείς σε διαφορετικές κα-τευθύνσεις. Πιστεύει ότι το devised μπορεί να πα-ράγει πολύ περισσότερες δημιουργικές λύσεις από οποιαδήποτε άλλη μορφή θεάτρου, αλλά αυτό σί-γουρα εξαρτάται από τη δυναμική και το δέσιμο της ομάδας. «Η ιδεολογική βάση του devised ισο-δυναμεί με την έννοια της ελευθερίας», τονίζει η Ολγα, που ανεβάζει παραστάσεις devised με την ομάδα «Νοητή Γραμμή» εδώ και δέκα χρόνια. Από αυτά, τα τέσσερα τελευταία, κάνει επιπλέον τη δια-τριβή της πάνω στο Θέατρο της Επινόησης.

Ρωτάω την Ολγα και τον Χρήστο που σκηνο-θετούν παραστάσεις αυτής της μορφής αυτή την περίοδο ποιος είναι ο ρόλος του σκηνοθέτη σε τέτοιες παραστάσεις. «Παρότι το devised είναι εξ ορισμού μια συλλογική δουλειά, δεν θα είχε ενδι-αφέρον αν δεν υπήρχε ο σκηνοθέτης. Αυτός επι-λέγει από την πληθώρα των αυτοσχεδιασμών και των ιδεών που έχουν πέσει στο τραπέζι τα κομμά-τια εκείνα που δίνουν έναν ενιαίο στόχο και νόη-μα στη δουλειά», απαντάει η Ολγα. Ο Χρήστος συ-μπληρώνει ότι «ο ρόλος του σκηνοθέτη είναι να δίνει τις σωστές κατευθυντήριες γραμμές, για να μην χαθούν οι ηθοποιοί. Το πλαίσιο δράσης είναι τόσο μεγάλο που πρέπει να είναι πολύ πιο αυστη-ρός και συγκεκριμένος στις επιλογές του».

Απόλυτη ελευθερία ή απόλυτο χάοςΟ κριτικός της Guardian Μάικλ Μπίλινγκτον είχε πει ότι το θέατρο της επινόησης «είναι το απόλυ-το χάος». Μπορεί λοιπόν να δημιουργηθεί χάος, όταν οι ηθοποιοί αυτοσχεδιάζουν; «Η αλήθεια εί-ναι ότι το devised είναι μία εύκολη λύση για τις νε-ανικές ομάδες. Και για να μην παρεξηγηθώ, εν-

22

νοώ ότι δεν έχει κανείς στα χέρια του ένα κείμε-νο που χρειάζεται εξ ορισμού δραματουργική επε-ξεργασία, δεν χρειάζεται να πληρώσει πνευματι-κά δικαιώματα στο συγγραφέα ο καθένας νομιμο-ποιείται αυτόματα ως δημιουργός devised. Ομως, η φαινομενικά δικαιολογημένη ασύνδετη παράθε-ση στοιχείων στερείται στο φινάλε μιας ουσιώδους γραμμής και ύφους. Νομίζω ότι το ίδιο συμβαίνει και στην Ελλάδα στις ημέρες μας. Επειδή την τελευταία πενταετία πολ-λές μικρές ομάδες καταπιάστηκαν -άτεχνα- με το είδος, το κοινό, που δεν είχε τον τρόπο να επι-λέξει ανάμεσα στην πληθώρα τέτοιου είδους πα-ραστάσεων, κατέληξε να γίνεται μάρτυρας όχι και τόσο σημαντικών δουλειών, με αποτέλεσμα να χά-σει την πίστη του στο είδος», λέει η Ολγα, που παί-ζει και σκηνοθετεί την παράσταση «Μην κρίνεις έναν άνθρωπο από την ουρά του». Ο Χρήστος δεν αντιμετωπίζει την άποψη του Μπίλινγκτον ως αρ-νητική. «Το χάος είναι και πολύ απελευθερωτι-κό ταυτόχρονα. Βέβαια, έχουμε καταλήξει οτιδή-ποτε δεν μπορούμε να κατατάξουμε κάπου να το αποκαλούμε devised. Είναι λίγο η σωσίβια λέμβος των κριτικών. Το θέμα είναι ποιο είναι το αποτέλε-σμα. Και αν καταφέρνει να συγκινήσει αυτόν που το βλέπει».

Ο Παύλος Εμμανουηλίδης, ηθοποιός και μέ-λος της ομάδας ΕΧ ΑΝΙΜΟ, δίνει τη δική του ερ-μηνεία για την αποφυγή του χάους. «Το να συμ-μετάσχεις σε μια τέτοια παράσταση είναι σαν να προχωράς με δεμένα μάτια. Ποτέ δεν είσαι σίγου-

ρος πού πηγαίνεις, ποτέ δεν ξέρεις αν ο δρόμος που διάλεξες θα σε οδηγήσει κάπου. Αλλά αυτή εί-ναι και η δυσκολία. Η μόνη ασφαλής λύση είναι η εμπιστοσύνη των μελών μιας ομάδας».

Και από το χάος πάμε στην ακριβώς αντίθε-τη άποψη. Πολλοί πιστεύουν ότι το θέατρο της επι-νόησης μπορεί να αποτελέσει το μέλλον του θεά-τρου, καθώς καταπιάνεται με θέματα που μας αφο-ρούν και η αμεσότητά του σπάει τον τοίχο ανάμε-σα σε θεατή και ηθοποιό. Η Τζωρτζίνα Κακουδά-κη, που από το 2000 έχει συμμετάσχει σε 14 πα-ραστάσεις devised και τώρα συμμετέχει στην πα-ράσταση «Από την Αρχή…» με την ομάδα Επτά, πιστεύει ότι το θέατρο της επινόησης δεν μπορεί να είναι το μέλλον του θεάτρου. «Είναι μια φυσι-κή συνέχεια των θεωριών του θεάτρου. Χρειάζε-ται να έχεις υποκείμενο και υπερστόχο, όπως έλε-γε ο Στανισλάφσκι, να αποκτήσεις μια απόσταση από το θέμα σου, όπως έλεγε ο Μπρεχτ, να δημι-ουργήσεις μηδενικές συνθήκες για να εκφράσεις μέσα από το τίποτα τα πάντα, όπως έλεγε ο Γκρο-τόφσκι, να απελευθερωθείς από τον κλισέ τρόπο, να μιλήσεις για τα βιωμένα πράγματα ή τις αισθή-σεις των πραγμάτων, όπως έλεγε η Πίνα Μπάους. Το devised είναι το παρόν του θεάτρου, αλλά και αυτό κατά περίπτωση».

Για το τέλος, κρατάω τα λόγια του Χάρη: «Εί-ναι ένα αστείρευτο είδος και ταυτόχρονα προκλη-τικό. Το devised δεν είναι περιορισμός, μα αφορ-μή για δημιουργία. Και όποιος έχει όρεξη για δη-μιουργία δεν μπορεί παρά να γοητευτεί».

agiannopoulos@metropolisnews.gr

Υπάρχουν στην Ελλάδα άνθρω-ποι που δουλεύουν πάνω σε πρωτοπορι-ακές εφαρμογές για το ίντερνετ και τα κινητά τηλέ-φωνα; Υπάρχουν και το κάνουν καλά. Δίνουν νέο νόημα σε ιστο-σελίδες, φτιάχνουν διαδικτυακά παιχνίδια, πραγματοποιούν με-ταφράσεις μέσω κινητών, διασυν-δέουν καλλιτέχνες και εκθεσια-κούς χώρους. Ολους αυτούς τους συναντήσαμε στο Athens Startup Weekend και γνωρίσαμε τη δου-λειά τους αλλά και τους ίδιους τους «εργάτες» της καινοτομίας.

Τεχνολογία, μπόλικη διάθεση για δουλειά και φρέσκιες ιδέες. Αυτά ήταν τα συστατικά της επι-τυχίας, τα συστατικά που αποτέλεσαν τη συνταγή του Athens Startup Weekend, της τριήμερης δι-οργάνωσης στην οποία 13 ομάδες νέων ανθρώ-πων συγκεντρώθηκαν, εργάστηκαν και παρουσί-ασαν καινοτόμες εφαρμογές για το διαδίκτυο και τα κινητά τηλέφωνα. Βασικός σκοπός της, όπως δηλώνουν οι διοργανωτές της, είναι να μυήσει το νέο κόσμο στην ιδέα του επιχειρείν. Προσφέρει, όμως, και δωρεάν χώρο εργασίας στις καλύτερες ιδέες και πιθανή χρηματοδότηση για την υλοποί-ησή τους. «Πολλές φορές έχεις μια επιχειρηματική

ιδέα, αλλά δεν έχεις την απαιτούμενη τεχνογνωσία για να την φέρεις εις πέρας. Το πλεονέκτημα που σου δίνει μία τέτοια διοργάνωση, όπως το Startup Weekend, είναι η επαφή με άτομα που έχουν δια-φορετικό γνωστικό και επαγγελματικό υπόβαθρο, τα οποία ενδεχομένως να μπορούν να καλύψουν τα δικά σου κενά», υποστηρίζει ο Νάσος Κουτζούκης, μέλος της ομάδας webskrib.com, που κατέκτησε την πρώτη θέση στο διαγωνισμό. «Από την άλλη», συνεχίζει, «το πλεονέκτημα για αυτούς που έχουν τις γνώσεις είναι ότι εμπλέκονται σε νέες επιχει-ρηματικές ιδέες από την αρχή τους και λαμβάνουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην ανάπτυξή τους».

BABELVERSE

WEBSKRIB.COM

24

Σε μια περίοδο που οι δείκτες ανεργίας βρί-σκονται στα ύψη, πολλοί είναι αυτοί που απορούν γιατί οι νέοι δεν αναλαμβάνουν επιχειρηματι-κές πρωτοβουλίες, γιατί δεν κάνουν κάτι (χαμη-λού κόστους) μόνοι τους και ας αποτύχουν στην αρχή. Σίγουρα ο φόβος της αποτυχίας είναι ση-μαντικός, ευθύνεται όμως αποκλειστικά αυτός για την αδράνεια; Ο Δημήτρης Μακρής της ομάδας artmeetspace.com πιστεύει πως «το πρόβλημα βρίσκεται στη νοοτροπία. Παραπονιόμαστε για όσα υποβαθμίζουν την καθημερινότητά μας, αλλά ελάχιστη δράση αναλαμβάνουμε ώστε να τα αλλά-ξουμε. Αυτό αποτελεί χαμένη ευκαιρία, αλλά και αποποίηση της ευθύνης για την πραγματικότητά μας», τονίζει. Θεωρεί μάλιστα πως υποφέρουμε από «σύνδρομο εφηβείας», σύμφωνα με το οποίο εμείς δεν φταίμε ποτέ, φταίει μόνο ο «κακός γο-νιός», το ρόλο του οποίου έχει το κράτος. «Και όμως, η τεχνολογία παρέχει πλέον τη δυνατότητα να παρακάμπτουμε τις αγκυλώσεις που απορρέουν από παρωχημένους θεσμούς», λέει με σιγουριά.

Πολλοί, ωστόσο, θα διαφωνήσουν. Θα πουν πως το κράτος είναι όντως ο «κακός γονιός», πως αν δεν βοηθήσει στηρίζοντας τις νέες προσπάθει-ες, τότε αυτές δεν μπορούν να προχωρήσουν. Σε αυτούς ο Νικήτας Λάριν, της ομάδας Virtual Life Project, απαντά λέγοντας ότι «το κράτος και οι φο-ρείς του το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να μείνουν ‘out of our way’. Μόνο εμπόδια φέρ-νουν. Μπορούμε να δημιουργήσουμε και να κά-νουμε κάτι καλό από μόνοι μας χωρίς να μπαί-νουν στο δρόμο μας».

Η πιο ενδιαφέρουσα περίπτωση είναι ίσως αυτή της ομάδας Babelverse, που ισοβάθμισε στη δεύτερη θέση με την ομάδα Virtual Life Project. Αποτελείται από Βρετανούς και Γάλλους που άφη-σαν τις χώρες τους και ήρθαν να εργαστούν στην Ελλάδα! Συμμετέχουν συχνά σε τέτοιες διοργα-νώσεις και στόχος τους, όπως δηλώνει ο Mayel de Borniol, ένα από τα μέλη της ομάδας, είναι να δείξουν σε νέους Ελληνες πως δεν είναι αδύνατο να καινοτομήσεις και να δουλέψεις πάνω σε δι-κές σου ιδέες. «Δυστυχώς, πολλοί άνθρωποι στη χώρα σας μόνο παραπονιούνται για τα προβλή-ματα που υπάρχουν και δεν πάνε ένα βήμα πα-ρακάτω. Στην ομάδα μας εργαζόμαστε ως εξής: βλέπουμε ένα πρόβλημα, σκεφτόμαστε μια πιθανή λύση, την εφαρμόζουμε και, αν δεν δουλέψει, ξα-ναπροσπαθούμε μέχρι να πετύχει». Προσπάθεια και δουλειά, δηλαδή, μέχρι τελικής πτώσης.

Οι συνειρμοί έρχονται αυτόματα. Μήπως όσοι λένε πως δεν αντέχουν στην Ελλάδα και θέ-λουν να φύγουν στο εξωτερικό για να βρουν κα-λύτερες συνθήκες δεν έχουν προσπαθήσει πρώ-τα αρκετά; Πώς γίνεται τη στιγμή που όλοι θέλουν να φύγουν έξω, αυτοί να έχουν έρθει για δουλειά εδώ; «Ολοι μάς ρωτάνε γιατί διάολο ζούμε εδώ», λέει ο Mayel. «Η απάντηση είναι απλή: μας αρέ-σει η καθημερινή ζωή, ο καιρός, τα νησιά, η χαλα-ρή διάθεση που έχετε, η νυχτερινή ζωή. Βέβαια η κρίση, η μικρή αγορά εργασίας και η γραφειοκρα-τία είναι ισχυρά μειονεκτήματα. Γιατί όμως να μην αποσυνδέσεις τη δουλειά σου από τη γεωγραφι-κή σου θέση; Χάρη στο ίντερνετ είναι δυνατό και απολύτως εφικτό!».

Σκοπός της εφαρμογής, η οποία ισοβάθμισε στη δεύτερη θέση με το Virtual Life Project, είναι «η κατάργηση των γλωσσικών εμποδίων». Προσφέρει μέσω κινητού τηλεφώνου μετάφραση σε πραγματικό χρόνο οποιασδήποτε γλώσσας ζητηθεί. Οι μεταγλωττίσεις γίνονται από μία ομάδα μεταφραστών, που μπορούν να ζητηθούν είτε επιτόπου από τον πελάτη είτε να κανονιστούν από πριν από διοργανωτές συνεδρίων, κλπ. Το project υπογράφουν οι Mayel de Borniol, Josef Dunne και Vincent Roye.

Η ιδέα που κατέκτησε την πρώτη θέση στο διαγωνισμό. Πρόκειται για μία εφαρμογή για iPad, με την οποία ο χρήστης μπορεί, βλέποντας μία σελίδα στο διαδίκτυο, να αφήσει δικά του σχόλια, ακόμα και να σχεδιάσει ή να ζωγραφίσει επάνω στο περιεχόμενο της σελίδας. Τα σχόλια αυτά έχει τη δυνατότητα να τα μοιραστεί στη συνέχεια με φίλους, οι οποίοι μπορούν να τα δουν πάνω στην ίδια τη σελίδα, όπως τα είχε σημειώσει ο αρχικός χρήστης. Η ομάδα αποτελείται από τους Νάσο Κουτζούκη, Raul Belver και Juxhin Bakalli.

ARTMEETSPACE.COM

THE VIRTUAL LIFE PROJECT

25

Το Athens Startup Weekend δεν είναι απο-κλειστικά ελληνικό προνόμιο. Ανάλογες πρωτοβουλίες διοργανώνονται σε ολό-κληρο τον κόσμο και στόχος τους είναι η προώθηση της νεανικής επιχειρηματικό-τητας. Πρόκειται για τριήμερο εργαστήριο κατά τη διάρκεια του οποίου οι συμμετέχο-ντες παρουσιάζουν τις ιδέες τους, σχηματί-ζουν ομάδες και υλοποιούν τις προτάσεις τους στο μέγιστο δυνατό επίπεδο, έχοντας τη βοήθεια περίπου 25 έμπειρων επαγγελ-ματιών από διάφορες ειδικότητες. Στο τέ-λος μία κριτική επιτροπή αξιολογεί τις κα-λύτερες προτάσεις και στην πρώτη ομάδα δίνονται δωρεάν γραφεία στο Κέντρο Και-νοτομίας της Microsoft, ενώ όσοι διακρι-θούν λαμβάνουν δωρεάν υποστήριξη σε επίπεδο τεχνικής υποδομής, συμβουλευτι-κών υπηρεσιών και επιχειρηματικής δικτύ-ωσης. Επιπλέον οι καλύτερες ομάδες διεκ-δικούν χρηματοδότηση από το Openfund, ένα χρηματοδοτικό μηχανισμό που επενδύ-ει σε επιχειρηματικές ιδέες υψηλής τεχνο-λογίας.

Βρέθηκε στη δεύτερη θέση του διαγωνισμού. Αφορά μία πλατφόρμα διαδικτυακών παιχνι-διών κοινωνικής δικτύωσης βασισμένη σε HTML5. Το πρότυπο αυτό (που θεωρείται το μέλλον στο ίντερνετ) είναι συμβατό με όλους τους browsers σε υπολογιστές, κινητά και tablets, οπότε δεν χρειάζονται ξεχωριστές εφαρ-μογές για να δουλέψει, όπως πχ. το Flash. Επί-σης, έχει απίστευτες δυνατότητες στα γραφικά που μπορείς να τα παράγεις με απλές μαθηματι-κές εξισώσεις. Στην ομάδα συμμετείχαν οι Νική-τας Λάριν, Διονύσης Ζίνδρος, Mario Saldinger, Θέμις Παπαμελετίου, Γιώργος Παναγιωτάκος, Αλεξ Τζωρτζίδης και Πέτρος Αγγελάτος.

Πρόκειται για μία διαδικτυακή πλατφόρμα που φέρνει σε επαφή καλλιτέχνες που θέλουν να προ-βάλουν τα έργα τέχνης τους με ανθρώπους που έχουν χώρους να τα φιλοξενήσουν. Οι δύο με-ριές έρχονται σε επαφή και το αποτέλεσμα είναι πραγματικά έργα να βρεθούν σε πραγματικούς χώρους, ώστε η τέχνη να διαχυθεί εκτός των θεσμικών χώρων της τέχνης. Παράδειγμα τέτοιου μη θεσμικού χώρου τέχνης θα μπορούσε να είναι ένα καφέ, ένα βιβλιοπωλείο, ένα μπαρ, μία βι-τρίνα, ένα ξενοίκιαστο κατάστημα, μία πλατεία, η είσοδος ενός ξενοδοχείου, το υποκατάστημα μιας τράπεζας, κλπ. Η ομάδα έλαβε ειδική διάκριση από τους χορηγούς (βραβείο Ogilvy Group Award) και αποτελείται από τους Δημήτρη Μακρή, Στέλιο Σμπυράκη και Δημήτρη Τσαπακίδη.

26

Το εθελοντικό σωματείο Ανοιχτό Σχολείο Μετανα-στών Πειραιά προσπαθεί να καλύψει μία ακόμα τρα-

νταχτή αποτυχία της πολιτείας στο μεταναστευτικό ζήτη-μα: τη μηδενική προσπάθεια για εγκλιματισμό αυτών των αν-

θρώπων στο ελληνικό γίγνεσθαι.

Κυριακή απόγευμα. Κατεβαίνοντας τη λεωφό-ρο Θηβών προς Πειραιά, στρίβω δεξιά στην εκ-κλησία της Αγίας Σωτήρας στην Παλιά Κοκκινιά. Μπροστά μου δεκάδες μετανάστες. Συνηθισμένη εικόνα για την πειραϊκή αυτή γωνιά. Αλλά και ιδι-αίτερη ταυτόχρονα. Δεν βλέπω εικόνες, όπως αυ-τές της Μενάνδρου και της Ευριπίδου.

Εδώ οι μετανάστες κρατάνε τετράδια και εί-ναι φορτωμένοι με σχολικές τσάντες. Ανθρωποι που σε μικρή ηλικία ενδεχομένως και να μην κά-θισαν ποτέ σε θρανίο στις γενέτειρές τους, μαζεύ-ονται πλέον έξω από το 14ο και 15ο Γυμνάσιο Πειραιά, ανυπομονώντας να ξεκινήσουν ένα ακό-μα τρίωρο που θα τους φέρει πιο κοντά στην ελ-ληνική πραγματικότητα.

Περνώντας το κατώφλι του ιδιαίτερου αυ-τού σχολείου, συναντώ τον Αχιλλέα Λεφάκη. Ο γραμματέας του Ανοιχτού Σχολείου Μεταναστών, προσφέρεται αμέσως να με ξεναγήσει στις αίθου-

σες. Είχα την εντύπωση πως η ξενάγηση αυτή θα κρατούσε το πολύ δύο λεπτά. «Πόσα τμήματα να υπάρχουν;», αναρωτήθηκα μέσα μου, «Το πολύ 1-2». Αλλά φευ! Η… σύντομη ξενάγηση που είχα αρχικά στο μυαλό μου κράτησε τελικά περίπου μισή ώρα, μιας και επισκεφτήκαμε ούτε λίγο ούτε πολύ 12 αίθουσες. Αίθουσες κατάμεστες, όπου 200 περίπου άτομα από κάθε γωνιά της γης έρ-χονται σε επαφή με την -όχι και τόσο εύπεπτη, εί-ναι η αλήθεια- ελληνική γλώσσα και γραφή.

«Η συντριπτική πλειοψηφία είναι από το Πα-κιστάν. Ωστόσο, έχουμε μαθητές από Ινδία, Κίνα, Αγιο Δομίνικο, Αρμενία, Αλβανία και Βουλγαρία. Οι του ανατολικού μπλοκ γνωρίζουν αρκετά καλά τη γλώσσα και ως εκ τούτου ενδιαφέρονται κυρί-ως να μάθουν να γράφουν», με ενημερώνει ο κ. Λεφάκης, καθώς περπατάμε στους σκοτεινούς δι-αδρόμους του σχολείου.

Ξεκινώντας το 2005 ως μια εθελοντική πρω-

τοβουλία εκπαιδευτικών και ενεργών πολιτών του Πειραιά και συνεχίζοντας έως σήμερα με τη μορφή σωματείου, το Ανοιχτό Σχολείο Μετανα-στών έχει αναλάβει σημαντική δράση. Και δεν εί-ναι μόνο το εκπαιδευτικό έργο που παράγει, αλλά και η πολύπλευρη υποστήριξη που παρέχει στους ανθρώπους που κινούνται σαν τις σκιές, τόσο στους δρόμους της πρωτεύουσας όσο και στους χώρους εργασίας τους.

«Ηρθαμε για να καλύψουμε ένα κενό της ελ-ληνικής πολιτείας και για να παρέχουμε πέρα από εκπαιδευτικό έργο και ανθρωπιστική βοή-θεια προς τους μετανάστες. Παράλληλα, έχουμε νομικό, που τους βοηθάει σε ζητήματα γραφειο-κρατίας, αδειών παραμονής, κλπ.». Και από χρή-ματα; «Λαμβάνουμε κάποιες επιχορηγήσεις από το δήμο Πειραιά, καθώς και τις όποιες οικονομι-κές ενισχύσεις από δημοτικές και αντιρατσιστικές κινήσεις. Παρά τις συναντήσεις μας με κυβερνη-

nt.ritiniotis@metropolisnews.gr

27

«Είμαι στην Ελλάδα από το 1995. Ημουν τυχερός και βρήκα γρήγορα δου-λειά ως εργάτης στην αρχή και ως οδη-

γός τώρα. Επρεπε να κόβω αποδείξεις, να κάνω πληρωμές και έτσι ήμουν αναγκα-

σμένος να μάθω να διαβάζω και να γράφω. Ετσι ήρθα στο Ανοιχτό Σχολείο πριν από τριάμισι χρόνια και η διαφορά που έχω

δει είναι πολύ μεγάλη. Με την οικονομική κρίση τα πράγματα

είναι δύσκολα και για εμάς. Ξέρω πολλούς που γυρνάνε πίσω ή πάνε σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Οσοι, όμως, είμαστε πολλά χρόνια εδώ δυσκολευόμαστε να φύγουμε.

Αγαπάω την Ελλάδα σαν δεύτερη πα-τρίδα μου. Φέτος ψήφισα κιόλας. Στην πε-ριοχή μας δεν έχουμε τα προβλήματα που έχουν στον Αγιο Παντελεήμονα. Εδώ οι

ρατσιστικές επιθέσεις είναι μεμονωμένες. Θα πρέπει να καταλάβουν ορισμένοι πως δεν είμαστε όλοι οι μετανάστες εγκληματί-ες. Και όπως λέμε στη χώρα μου: ‘το ένα

ψάρι βρωμίζει όλη τη θάλασσα’.Πριν από το σχολείο ήμασταν απλά…

μηχανήματα. Ετσι μας έβλεπαν και έτσι νιώθαμε. Δεν είχαμε κάποια αξία. Το σχο-λείο μάς βοήθησε πάρα πολύ, μια και κα-

ταλάβαμε ότι υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται για εμάς και μας αγαπάνε. Ολοι αυτοί οι άνθρωποι μάς έκαναν να νιώσου-με πως τελικά έχουμε αξία. Η καρδιά τους

είναι πλούσια. Τους ευχαριστούμε».

τικά στελέχη, δεν έχουμε λάβει ακόμα κάποια οι-κονομική βοήθεια από το κράτος», καταλήγει ο κ. Λεφάκης.

Επί το έργονΣε μια επιστροφή στο παρελθόν, κάθισα ξανά στα σχολικά θρανία για να πάρω μια γεύση από την όλη ατμόσφαιρα των μαθημάτων. Πρόσκαιροι συμμαθητές μου ο Αντνάν, ο Αμίρ, ο Μπιλάλ. Τα δύο αδέρφια, ο Ντελαβίρ και ο Σαμπίρ. Ενας Κι-νέζος και δύο γυναίκες παραδίπλα του, κοντά στα 40. Σχιστομάτες και αυτές. Προφανώς, δεν ήταν μουσουλμάνες, μιας και αυτές διαθέτουν το δικό τους τμήμα στο Ανοιχτό Σχολείο, ξεχωριστά από τους άνδρες. Το σχολείο… σχολείο, αλλά και τα ήθη… ήθη.

Μαθητές όλοι οι παραπάνω σε ένα από τα πιο προχωρημένα τμήματα του σχολείου (γίνο-νται γνωστικά τεστ, προκειμένου να διαχωριστούν οι μαθητές σε τμήματα) περνάνε κάθε Κυριακή το τρίωρο 5-8 παρέα με το δάσκαλό τους, τον Γιάν-νη Μπαβέα. Δεν είναι εκπαιδευτικός, ωστόσο κά-νει ό,τι κάνει, για να νιώσει «εντάξει απέναντι στη χώρα και απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά. Νέος άνθρωπος, όπως και οι περισσότεροι καθηγητές του σχολεί-ου, θυσιάζει ανιδιοτελώς την κυριακάτικη ραστώ-νη του, χωρίς να φαίνεται στο πρόσωπό του ότι εί-ναι μετανιωμένος για αυτή την επιλογή του.

Το μάθημα αρχίζει. Η αλήθεια είναι ότι πε-ρίμενα μια σχετική αδιαφορία από ενήλικους αν-θρώπους που βρίσκονται σε μια ξένη χώρα και παλεύουν για την επιβίωση. Δεν πίστευα ότι η εκ-μάθηση της ελληνικής θα βρισκόταν τόσο υψη-λά στις προτεραιότητές τους. Και όμως. Καθ’ όλο το τρίωρο κυριαρχούσε η απίστευτη προσήλωση στο δάσκαλό τους, η διαρκής συμμετοχή, οι δεκά-δες απορίες για τα «τσαλίμια» και τις ιδιοτροπίες της πολυσύνθετης γλώσσας μας. Τσιμουδιά… Και τα στιλό να παίρνουν φωτιά, κάθε φορά που ο κ. Γιάννης γράφει άγνωστες λέξεις στον παραδοσια-κό πράσινο πίνακα.

Γύρω στις εξίμιση βγαίνουμε έξω για διάλειμ-μα. Αλλος ανάβει τσιγάρο, άλλος μιλάει στο κινη-τό. Οι πιο πολλοί πάντως μαζεύονται γύρω από το δάσκαλό τους, για να συζητήσουν πέρα από τη δι-δακτέα ύλη. Κανονίζουν πότε θα πάνε όλοι μαζί σε ένα πακιστανικό εστιατόριο κοντά στην Κουμουν-δούρου. Συνηθίζουν να τρώνε μαζί αρκετά συχνά. Δεν είναι λίγες οι φορές, μάλιστα, που τον καλούν και σπίτι τους. Χώρος υπάρχει άλλωστε.

«Οι μετανάστες σε αυτές τις γειτονιές του Πει-ραιά λίγες ομοιότητες έχουν με τους αντίστοιχους του ιστορικού Κέντρου. Δεν στοιβάζονται 20 και 30 άτομα σε ένα διαμέρισμα», επιβεβαιώνει σχε-τικά ο κ. Μπαβέας. Από ό,τι μου λένε οι ίδιοι, οι περισσότεροι από αυτούς συγκατοικούν με άλλα 3-5 άτομα το πολύ. «Θα μπορούσαμε να πούμε πως ο Ρέντης και τα Καμίνια αποτελούν τη μετα-ναστευτική ‘high society’. Σε κάποιες περιπτώ-σεις μπορείς να διακρίνεις ακόμα και ύφος μπλα-ζέ στους μετανάστες της δικής μας περιοχής απέ-ναντι σε εκείνους της Αχαρνών», καταλήγει ο νε-αρός δάσκαλος.

Οι πιο πολλοί δεν έχουν δουλειά. Τους ρώ-τησα εάν κάποιοι από αυτούς ενδέχεται να πάνε στα φανάρια. Ολοι τους αρνήθηκαν μια τέτοια προοπτική. Δουλεύουν ως εργάτες, ως οδηγοί, ως υδραυλικοί και ηλεκτρολόγοι, αλλά τα φανάρια τα αποφεύγουν. «Οι πιο πολλοί από αυτούς είναι από το Αφγανιστάν», με πληροφορεί ο Αμίρ από το Πακιστάν. Οταν ο ομοεθνής του, ο 24χρονος Μπιλάλ, μου λέει πως ο ίδιος δουλεύει σε μαγα-ζί με εκκλησιαστικά είδη, αλλά και ως αλουμινάς, τότε πετάγεται με παράπονο ο 21χρονος Ντελα-βίρ: «Εγώ δεν μπορώ να βρω ούτε μία δουλειά και αυτός έχει δύο!». Οι υπόλοιποι γελάνε, αλλά αυ-τός συνεχίζει ακάθεκτος το κρεσέντο της χιουμο-ριστικά επικαλυπτόμενης απαισιοδοξίας του: «Ασε που δεν μας θέλουν και οι γυναίκες…». Τα γέλια των υπόλοιπων είναι πλέον τρανταχτά. Οπως και η απουσία μιας επικαιροποιημένης, σοβαρής και ρεαλιστικής μεταναστευτικής πολιτικής από αυτήν εδώ τη χώρα.

28

«Κουφός είσαι ρε; Δεν ακούς;» Πώς θα νιώσε-τε αν την επόμενη φορά που απευθύνετε εκνευ-ρισμένος σε κάποιον αυτή την ερώτηση, αυτός σας απαντήσει: «Ναι. Αλλά διαβάζω τα χείλη. Γι’ αυτό, αν μου εξηγήσετε τι θέλετε κοιτώντας με, μπορώ να σας βοηθήσω».

Υπάρχουν δύο ειδών κωφοί: οι προγλωσσι-κοί και οι μεταγλωσσικοί. Οι πρώτοι έχασαν την ακοή τους πριν κατακτήσουν την ομιλία και επι-κοινωνούν με τη νοηματική γλώσσα. Οι δεύτεροι έχασαν σταδιακά την ακοή τους. Μιλούν κανο-νικά και μπορούν να επικοινωνούν διαβάζοντας τα χείλη. Η Σοφία Κολοτούρου είναι μια νέα κο-πέλα που ανήκει στη δεύτερη κατηγορία και μας εξηγεί όλα τα παραπάνω, και όχι μόνο, στο βι-βλίο της «Κουφός είσαι ρε; Δεν ακούς;», που κυ-κλοφορεί από τις εκδόσεις ΚΨΜ.

Η Σοφία έγραψε το εν λόγω βιβλίο για δύο βασικούς λόγους. Πρώτον, γιατί θέλησε να δι-αλύσει τις προκαταλήψεις και τις λανθασμένες απόψεις που υπάρχουν στην κοινωνία μας για τους κωφούς και δεύτερον, επειδή έχει το χά-ρισμα του λόγου. Οντας η ίδια ποιήτρια, αλλά και λάτρης της ποίησης, προσεγγίζει το πρόβλη-μα της κώφωσης με διαφορετική ματιά, δίνοντας στον αναγνώστη πολύτιμες συμβουλές για τον τρόπο συμπεριφοράς του απέναντι σε ένα άτο-μο με προβλήματα ακοής. Η Σοφία ξεκίνησε να

Η Σοφία Κολοτούρου είναι μια νέα κοπέλα, κωφή, με ιδιαίτερη κλίση στο γράψιμο. Στο βιβλίο της «Κουφός εί-σαι ρε; Δεν ακούς;» προσεγγίζει χιου-μοριστικά τις εμπειρίες της από την καθημερινότητά της στην Αθήνα.

29

Ο Τάσος Τσαούσης ανήκει στην κατη-γορία των προγλωσσικών κωφών και εργάζεται ως εκπαιδευτικός στη δημό-σια πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Σε αντί-θεση με τη Σοφία γνωρίζει τη νοημα-τική γλώσσα. Το μεγάλο του πρόβλη-μα είναι ότι, για να εξυπηρετηθεί σε οποιαδήποτε υπηρεσία, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η ύπαρξη διερμη-νέα της νοηματικής γλώσσας. Πράγ-μα που, όπως καταλαβαίνετε, αποτε-

λεί σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Το πιο σημαντικό είναι να διαφωτιστεί και να ευαισθητοποιηθεί ο κόσμος στα

θέματα της κώφωσης και να εξαλει-φθούν τα ρατσιστικά φαινόμενα προς

τα κωφά άτομα. Η τεχνολογία παί-ζει σημαντικό ρόλο στη ζωή του. Με το ίντερνετ μπορεί να ενημερώνεται για

όλα όσα συμβαίνουν γύρω του, ενώ με τα sms μπορεί να επικοινωνεί με πολύ μεγαλύτερη ευκολία, ειδικά με άτομα

που δεν γνωρίζουν τη νοηματική.

γράφει από πολύ μικρή. Μου εξήγησε ότι αγαπά-ει την ομοιοκατάληκτη ποίηση, ίσως επειδή αντι-καθιστά τη μουσική στη ζωή της.

Το 2007 εξέδωσε τα «Αν-επίκαιρα ποιήμα-τα» και ο B.D. Foxmoor μελοποίησε το ποίημά της «Μήνυμα στο μπουκάλι». Κάπως έτσι πήγε και στην πρώτη της συναυλία! Λόγω της μεγάλης ανταπόκρισης του κόσμου, ξεκίνησε το ιστολόγιο kofosi.blogspot.com, του οποίου οι ιστορίες συ-μπεριλαμβάνονται και στο τελευταίο της βιβλίο. Πρόκειται για πραγματικές ιστορίες, οι οποίες παρουσιάζονται με τόσο χιουμοριστικό τρόπο, που στην κυριολεξία τις καταβροχθίζεις. Ετσι, μαθαίνεις ότι υπάρχει ξυπνητήρι με σύστημα δό-νησης στο μαξιλάρι και ότι δεν γίνεται να προ-σπαθείς να συνεννοηθείς με κάποιον που διαβά-ζει τα χείλη αν μασάς τσίχλα, καπνίζεις ή έχεις

μουστάκι σαν του Κολοκοτρώνη! Συνειδητοποι-είς ότι οι ηχητικές ανακοινώσεις σε μέσα μαζικής μεταφοράς, εμπορικά κέντρα και δημόσια κτίρια δεν έχουν κανένα, μα κανένα νόημα.

Το μεγάλο παράπονο της Σοφίας είναι ότι ο κόσμος δρα και αντιδρά χωρίς ποτέ να περνάει από το μυαλό του ότι ο συνάνθρωπός του μπορεί να μην ακούει. Ετσι, της έχει τύχει πολλές φορές να νιώσει βίαια σκουντήματα από το πουθενά και κόσμο να της μιλά εκνευρισμένος. Στις δημόσιες υπηρεσίες αποφεύγει να πηγαίνει μόνη της, γιατί η συνεννόηση είναι ανέφικτη. Αλλωστε, ποτέ δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί κατά προτεραιότητα, για-τί ο αγανακτισμένος πολίτης που περιμένει στην ουρά θα γυρίσει να της πει: «Μας κοροϊδεύεις; Τι κουφή; Αφού μιλάς!».

30

a.chatzis@metropolisnews.gr

H make-up artist Αλεξάνδρα Μυτά και ο hair stylist Λευτέρης Παρα-

σκευάς βάφονται, χτενίζονται, αλ-λάζουν ρόλους και φωτογραφίζο-

νται. Οταν τα γέλια έχουν κοπάσει, η συζήτηση για τις ειδικότητές τους

και τον κινηματογράφο αρχίζει.

Η κουβέντα ξεκινάει με ζεστό καφέ και τσάι, όπως πρέπει να ξεκινούν όλες οι συ-ζητήσεις δηλαδή. Πίνουμε τις πρώτες μας γουλιές και παίρνουμε τα πράγματα από την αρχή. «Ξεκίνησα να κάνω σινεμά κατά τύχη. Στην αρχή δούλεψα στη διαφήμι-ση, μετά στη μόδα και σιγά-σιγά βρέθη-κα στην πρώτη μου ταινία. Ηταν μια αμε-ρικάνικη ταινία, που γυριζόταν στις Σπέ-τσες», λέει ο Λευτέρης. Οσο για την Αλε-ξάνδρα, «εγώ, μετά το Λύκειο, πέρασα στο ΤΕΙ Αισθητικής και, ψάχνοντας να βρω το

πιο δημιουργικό κομμάτι του, αποφάσισα να κάνω μακιγιάζ. Εκανα πρακτική στην ΕΡΤ, και εκεί ένας σκηνοθέτης με πήρε να δουλέψω σε μια εκπομπή. Μέσω της εκ-πομπής γνώρισα τη μετέπειτα βοηθό σκη-νοθέτη στην πρώτη ταινία που δούλεψα. Ηταν η «Διόρθωση» του Θάνου Αναστό-πουλου και ήμουν βοηθός της make-up artist Εύης Ζαφειροπούλου».

Τα πράγματα κύλησαν και για τους δύο με πολλές δουλειές στον κινηματογρά-φο, ενώ πρόσφατα συνεργάστηκαν στη μι-

31

κρού μήκους ταινία “Casus Belli” του Γιώργου Ζώη, που έφτασε μέ-χρι το Βερολίνο. Οι γουλιές περ-νούν και η κουβέντα πηγαίνει σε πιο πρακτικά πράγματα. Οπως το γιατί είναι απαραίτητο το μακιγιάζ και η επιμέλεια μαλλιών σε κάθε ταινία, ειδικά σε αυτές που είναι χαρακτήρων και δεν απαιτούν ει-δικά εφέ. Ο Λευτέρης παίρνει το λόγο.

«Νομίζω ότι όλη η εικόνα και το ύφος της ταινίας ξεκινάει από το make-up, τα μαλλιά και τα ρούχα. Αυτό το κομμάτι ουσιαστι-κά στήνει και το ύφος της ταινίας. Χωρίς αυτό, πολλοί ηθοποιοί θα έβγαζαν την πιθανή ανασφάλειά τους πάνω στα μαλλιά τους και η ταινία θα έβγαινε όπως να ’ναι. Σκέψου, για παράδειγμα, μία ηθο-ποιό νάρκισσο που παίζει σε μια ταινία εποχής του ’40. Αν το έκα-νε μόνη της, ποτέ δεν θα έφτιαχνε τα μαλλιά της απλά. Θα ήθελε πά-ντα να φαίνονται όμορφα, ώστε να τονιστούν στο φακό. Ουσια-στικά, εμείς είμαστε αυτοί που κρατάνε τα μπόσικα ανάμεσα στον ηθοποιό και την ταινία».

Αναφορικά με το μακιγιάζ, η Αλεξάνδρα τονίζει πως «το make-up είναι άρρηκτα συνδε-δεμένο με το φωτισμό. Πολλά πράγματα, για να φανούν φυσι-κά στο μάτι του θεατή στην τη-λεόραση ή στην τεράστια οθόνη του σινεμά, απαιτούν μία προερ-γασία. Ακόμα και απλά πράγματα, όπως η κούραση κάποιου, πρέπει να στηρίζονται και από άλλα στοι-χεία πέρα από την ερμηνεία του ηθοποιού».

Οι απορίες μου, βέβαια, συ-νεχίζονται. Απορίες, όπως τι ση-μαίνει καλό μακιγιάζ ή καλή επι-μέλεια μαλλιών στον κινηματο-γράφο. Η Αλεξάνδρα, αυτή τη φορά, παίρνει πρώτη το λόγο. «Ενα καλό μακιγιάζ υποστηρίζει και εξυπηρετεί πολύ καλά το σε-νάριο και φυσικά δεν ξεχωρίζει από το σύνολο της δουλειάς. Συ-νήθως, ένα καλό μακιγιάζ είναι και ένα μακιγιάζ που δεν φαίνε-ται. Ανάλογα όμως και τις απαιτή-σεις του σεναρίου».

Οσο για το καλό hair-styling, ο Λευτέρης υπογραμμίζει πως «εί-ναι αυτό που, όταν ο θεατής βλέ-πει την ταινία, δεν του ξενίζει στο μάτι. Είναι και ο δικός μου τρό-πος να βλέπω τα μαλλιά στις ται-νίες. Αν κάτι δεν με πετάξει έξω

από την ιστορία -σε θέματα μαλ-λιών πάντα-, τότε είναι σούπερ». Τα λόγια του Λευτέρη με οδηγούν να ρωτήσω αν προσέχουν περισ-σότερο τα μαλλιά ή το μακιγιάζ στις ταινίες που παρακολουθούν.

Ο Λευτέρης είναι απόλυτος. «Ενα κακό μαλλί μπορεί να χαλά-σει και την άποψή μου για ολό-κληρη την ταινία. Μου συμβαί-νει πάρα πολύ. Προσέχω κάθε λεπτομέρεια, ειδικά σε δύσκο-λες σκηνές. Δεν σημαίνει βέβαια ότι το προσέχει και ο θεατής». Η Αλεξάνδρα έχει κάπως διαφορε-τική άποψη. «Και εγώ το προσέ-χω, αλλά, αν η ταινία με συνε-πάρει, τότε είναι πολύ πιθανό να μην κοιτάξω τίποτα. Αν το σύνολο είναι καλό, δεν θα μπω στη δια-δικασία να κοιτάξω μονομερώς το μακιγιάζ ή τα μαλλιά ή κάτι άλλο».

Η κουβέντα σταδιακά πη-γαίνει στις δυσκολίες που έχουν αντιμετωπίσει. «Δεν έχω αντιμε-τωπίσει, προς το παρόν, κάτι που να μην μπορώ να φτιάξω. Δύ-σκολο, όμως, μπορεί να είναι να μην έχεις καλή συνεργασία με τους υπόλοιπους του συνεργείου ή να διαφωνεί με κάτι ο ηθοποι-ός, πράγμα που μπορεί να συμβεί σε ένα γύρισμα. Εκεί, η δυσκολία έγκειται στο να συζητήσεις κάτι που θεωρείς εσύ σωστό και δεν συμφωνεί κάποιος από τους βα-σικούς συντελεστές. Πάντως, συ-νήθως ‘δύσκολο’ στη δουλειά μας σημαίνει και χρονοβόρο», λέει ο Λευτέρης. Οσο για το μακιγιάζ, η Αλεξάνδρα τονίζει πως πολλά μπορεί να είναι δύσκολα, όταν τα συναντάς για πρώτη φορά. «Κάθε πράγμα μπορεί να είναι πρόκλη-ση. Βέβαια, οι ανάγκες της κάθε ταινίας παίζουν το ρόλο τους. Ολα όμως αντιμετωπίζονται. Κάτι που δημιουργεί δυσκολία, πέρα από το ζήτημα συνεργασίας που ανέ-φερε ο Λευτέρης, είναι και το ελ-λιπές μπάτζετ. Προφανώς, περισ-σότερα χρήματα σημαίνουν και καλύτερα προϊόντα. Επίσης, ένα ακόμα εμπόδιο είναι και ο περιο-ρισμένος χρόνος σε ένα γύρισμα».

Η συζήτηση τελειώνει μαζί με τους καφέδες μας, με αναφο-ρές στην αισθητική του Πέδρο Αλμοδόβαρ, το μακιγιάζ των ται-νιών του Τιμ Μπάρτον, τα ειδικά εφέ της ταινίας “Apocalypto” και το ράψιμο του ματιού στην ταινία «Το Σκάφανδρο και η Πεταλού-δα». Ωρα για μπίρα λοιπόν!

-

32

Από τα πρώτα πράγματα που σοκάρουν κά-ποιον κοντά στα τριάντα, όταν κάνει έρευνα για τον Τζο Κόκερ, είναι οι νεανικές του φωτο-γραφίες. Γιατί ακόμα και τη δεκαετία του ’90, έμοιαζε μεγάλος και ήταν, πράγματι, γύρω στα πενήντα. Ως μικροί, ξέραμε λίγα για την τρι-αντάχρονη μέχρι τότε πορεία του στη μουσι-κή, η οποία σήμερα φτάνει αισίως το μισό αι-ώνα με την κυκλοφορία του καινούργιου άλ-μπουμ του “Hard Knocks”. Οχι και άσχημα για το γιο μιας μικροαστικής οικογένειας από το Σέφιλντ που δεν πήγε καν Γυμνάσιο. «Τρι-γυρνούσα στους δρόμους και έπαιζα σε μπαρ. Στο σχολείο δεν τα πήγαινα και τόσο καλά, ήμουν πάντα το μαύρο πρόβατο της οικογέ-νειας. Στα δεκαπέντε δούλευα, περνούσα σω-λήνες υγραερίου, ήμουν στην ουσία κάτι σαν υδραυλικός. Δεν ήμουν όμως καθόλου κα-λός! Το μυαλό μου ήταν πάντα στο rock ’n’ roll. Τότε κατάλαβα ότι αυτό που ήθελα να κάνω ήταν να γίνω τραγουδιστής».

Από πολύ νωρίς φάνηκε ότι ο Tζo Κό-κερ ήταν γεννημένος για να είναι τραγουδι-στής, τόσο χάρη στη χαρακτηριστική βρα-χνάδα του, αλλά και στη μοναδική άνεσή του πάνω στη σκηνή. Η κίνηση των χεριών του αποτελεί σήμα κατατεθέν της σκηνικής του παρουσίας, η οποία ακόμα και σήμερα παρα-μένει εντυπωσιακή. «Οταν ανεβαίνω στη σκη-νή, νιώθω τρομερά νέος. Φυσικά, δεν έχω την κίνηση που είχα, όταν ήμουν 25 χρόνων, αλλά το μυαλό μου είναι συγκεντρωμένο σε αυτό. Οταν ήμουν πιο μικρός, πολλές φορές ανέβαινα στη σκηνή φτιαγμένος και ένιωθα καλά, αλλά δεν ήξερα πώς θα κατέληγε η βρα-διά. Τη δεκαετία του ’70, εξάλλου, είχα πρό-βλημα με το αλκοόλ και τα ναρκωτικά. Τώρα ξέρω καλύτερα τι έχω στα χέρια μου, αλλά και πάλι αυτά τα πράγματα δεν μπορείς να τα υπο-λογίσεις με ακρίβεια».

Μπορεί η εποχή του ποτού και των ναρ-κωτικών να είναι πίσω του, υπάρχουν όμως

άλλα ανθρώπινα πάθη που συνεχίζουν να τον ενδιαφέρουν και να επηρεάζουν τις επιλογές του. Ενα κομμάτι που εκφράζει αυτές του τις ανησυχίες είναι το “Unforgiven”, ίσως το κα-λύτερο κομμάτι του τελευταίου του άλμπουμ. «Το ‘Unforgiven’ είναι ένα βαθιά ερωτικό τρα-γούδι. Είναι σχεδόν επίπονο. Ετσι, όταν ξε-κίνησα να το δουλεύω, έλεγα στον εαυτό μου πως πρέπει να ψάξω βαθιά μέσα μου για να το πετύχω καλά». Εκτός από το συγκεκριμέ-νο κομμάτι, το “Hard Knocks” είναι ένα εντυ-πωσιακά καλό άλμπουμ, που περιέχει τα κύ-ρια «κοκερικά» χαρακτηριστικά: ερμηνευτι-κό πάθος και δύναμη, κομμάτια δυναμικά και downtempo, ραδιοφωνικά hits και, φυσικά, την αναγνωρίσιμη φωνή του ίδιου. «Η Sony μού είπε ότι ήθελε ένα κλασικό άλμπουμ στο στιλ του Τζο Κόκερ. Δεν ήξερα καν ότι υπάρ-χει τέτοιο πράγμα!».

Το “Hard Knocks” κυκλοφόρησε πρό-σφατα και ο ακούραστος Κόκερ το συνόδευσε με μια περιοδεία, που μόλις τελείωσε -για εμ-φάνιση στην Ελλάδα ούτε λόγος προς το πα-ρόν, τα μεγάλα ονόματα συζητούν για τη χώρα μας πάντα προς το καλοκαίρι. Ο Κόκερ, όμως, θεωρεί πως οι περιοδείες είναι εξαιρετικά ση-μαντικές για την προώθηση κάθε άλμπουμ. «Οταν βγάζω δίσκο, τον δουλεύω με ζωντα-νές εμφανίσεις για ένα-δύο χρόνια. Τελειώνο-ντας με την Ευρώπη, θα πάμε στην Αυστρα-λία και θα επιστρέψουμε πάλι το καλοκαί-ρι. Την τελευταία φορά που έκανα περιοδεία, σκεφτόμουν ότι είμαι πολύ γέρος για κάτι τέ-τοιο. Αλλά από την άλλη το λατρεύω. Μπορεί να βγαίνω, να τρώω και να διασκεδάζω, αλλά κάτι μέσα μου μου λέει ότι, αν παρατήσω το ροκ, θα σημαίνει πως... Τέλος πάντων, δεν θέλω να το παρατήσω. Τρελαίνομαι να είμαι στο δρόμο με την μπάντα μου. Αυτό είναι που μου δίνει έμπνευση στη ζωή».

v.tzanakari@metropolisnews.gr

ROCK ’N’

ROLL

Υπάρχουν χιλιάδες λόγοι για να ανα-φερθείς στον Τζο Κόκερ. Ο καινούρ-γιος του δίσκος θα μπορούσε να είναι ένας. Η παρουσία του εδώ και μισό αιώνα στη ροκ μουσική θα μπορούσε να είναι ένας άλλος. Μια κουβέντα μαζί του, πάντως, είναι πάντα ενδι-αφέρουσα.

33

Εκείνη στη σύνθεση και εκείνος στη σκηνοθεσία. Εκείνη συνθέτει 13 μελοποιημένα ποιήμα-τα του Κωνσταντίνου Καβάφη και εκείνος δημιουργεί ένα μουσικό θέαμα όπου πρωταγωνιστεί το video και η εικόνα. Εκείνη, είναι η Λένα Πλάτωνος και εκείνος, ο Δημήτρης Παπαϊωάν-νου. Οι δυο τους θα βρεθούν στη σκηνή του Παλλάς, μόνο για πέντε παραστάσεις, και με συ-νοδοιπόρο τον Γιάννη Παλαμίδα θα μας ταξιδέψουν στην ποίηση του Αλεξανδρινού ποιητή.Η Λένα Πλάτωνος, 28 χρόνια μετά τον Καρυωτάκη, συναντιέται ξανά με ένα μεγάλο ποιητή, στον οποίο ανήκουν οι πρώτοι στίχοι που αποστήθισε στην ηλικία των 16 χρόνων. Ο Δημή-τρης Παπαϊώαννου, μετά από 10 χρόνια δημιουργεί μια παράσταση προτείνοντας 13 μικρού μήκους ταινίες που γύρισε και μόνταρε ο ίδιος, για τον αντίστοιχο αριθμό τραγουδιών. Η πα-ράσταση διαρκεί 40 λεπτά και, όπως παρουσιάζεται, είναι ακατάλληλη για ανηλίκους. Ν.Μ.

INFO

NOTEBOOK

34

Φέτος συμπληρώνονται 15 χρόνια cheapart και η αγαπημένη αυτή καλλι-τεχνική πρωτοβουλία εορτάζεται με μια έκθεση πλημμυρισμένη από όμορφες και προπάντων «προσιτές» ιδέες. Πιο επίκαιρη από ποτέ (λόγω συγκυριών), θα λέγαμε ότι η cheapart επιτέλους δικαιώνεται αφού καταφέρνει να μας απαλύνει την πραγματικότητα με με-γάλες δόσεις ταλέντου και χρώματος. Συνολικά, 150 καλλιτέχνες καταθέτουν μέρος της ψυχής και της δουλειάς τους στην γκαλερί μέχρι τις 23 Δεκεμβρίου. Η έκθεση δίνει μια μοναδική ευκαι-ρία σε όσους ψάχνουν όχι μόνο για να εμπλουτίσουν τις προσωπικές συλ-λογές τους αλλά και για ξεχωριστά και οικονομικά δώρα εν όψει των εορτών. Η τέχνη θα μας σώσει!

INFO Cheapart

Rejected ονομάζεται η deviced παράσταση που συ-νέθεσαν τα μέλη της θεατρικής ομάδας Degree Zero και παίζεται σε μία μη συμβατική σκηνή του Κέντρου της Αθήνας –στον τελευταίο όροφο ενός αναπαλαιω-μένου νεοκλασικού, στην πίσω πλευρά του Εθνικού Θεάτρου. Μια αναπνοή δρόμος από την πλατεία της Ομόνοιας όπου το παιχνίδι ανάμεσα στην απόρριψη

και την αποδοχή καλά κρατεί…Η απόρριψη που διαπραγμα-τεύονται οι 5 ηθοποιοί συν-δημιουργοί της παράστασης Rejected –που εντάσσεται στο λεγόμενο θέατρο της επινόη-σης- έχει να κάνει με τις κρίσι-μες πτυχές της απόρριψης στις διαπροσωπικές σχέσεις, είτε αυτές αφορούν τον έρωτα και τη συμβίωση, είτε απλά το sex.

Αλλά, το ζήτημα είναι πώς περνά από το δύσβατο μο-νοπάτι για να φτάσει από τη ζούγκλα της απόρριψης στη θεσμοποιημένων συμπεριφορών επικράτεια της αποδοχής; Μεγάλο ερωτηματικό, μεγάλος και ο προ-βληματισμός. Και όμως, η απάντηση δεν είναι δου-λειά των ανθρώπων του θεάτρου. Εκείνοι με την ευ-αισθησία που τους διακρίνει μπορούν να ψηλαφή-σουν και να αναδείξουν τραύματα, χάσματα και οπές στο διάτρητο εν πολλοίς κοινωνικό σώμα. Εργο άλλων θεσμικών και μη παραγόντων από την ευρύτερη κοινωνία των πολιτών είναι να «μιλήσουν» όλα τούτα τα σπουδαία των καιρών αξιοποιώντας τις εκφραστικές δυνατότητες της Τέχνης και τα πολυποί-κιλα εργαλεία του Πολιτισμού. Ο κ. Αντώνης Παπαδημητρίου, ο σημερινός πρό-εδρος του Ιδρύματος Ωνάση στα εγκαίνια της νεο-σύστατης Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών που έγιναν αυτήν την εβδομάδα φρόντισε να στείλει σε πάρα πολ-λούς αποδέκτες ένα ουμανιστικό μήνυμα για το ίδιο το ακριβό περιεχόμενο της Τέχνης -μιας Τέχνης που επιδιώκει ανά πάσα στιγμή να ενώνει τα διεστώτα στη σκληρή κοινωνική πραγματικότητα των ημερών μας, καλλιεργώντας την κουλτούρα της αποδοχής.Καλή ώρα όπως ο Μιχαήλ Μαρμαρινός ανέβασε από το «υπόγειο» στη σκηνή τους ίδιους τους εργάτες -ανε-ξαρτήτως του τόπου καταγωγής, θρησκείας και χρώ-ματος- που δούλεψαν για να τελειώσει το επτά επι-πέδων κτίριο στη Συγγρού, απέναντι σχεδόν από το Πάντειο, θυμίζοντάς μας τα ερωτήματα του Μπέρτολτ Μπρεχτ για τους προγόνους τους που έχτισαν την επτάπυλη Θήβα… Το ίδιο μήνυμα για την κατίσχυση της αποδοχής πάνω στην απόρριψη (και πάλι με εργαλείο την Τέ-χνη) θα επιχειρηθεί αυτήν την Κυριακή και στο Ναό του Αγίου Παντελεήμονος στην Αχαρνών, μετά την πρωτοβουλία του προέδρου του Μεγάρου Μουσικής κ. Γιάννη Μάνου αλλά και τη συνεργασία και στήριξη της Αρχιεπισκοπής Αθηνών και προσωπικά, του Αρ-χιεπισκόπου Ιερωνύμου.

Τα φώτα της πόλης

Μία από τις παραστάσεις που θα παρουσι-αστούν στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση αυτό το πρώτο της Σαββατοκύριακο (11,12/12) είναι και αυτή της ομάδας Bijoux de Kant. Η Στέγη εγκαινιάστηκε την περασμένη Τρίτη αλλά θα ανοίξει τις πύλες (δωρεάν) στο κοινό αύριο Σάββατο, παρουσιάζοντας δρώμε-να πολιτισμού που περιλαμβάνονται στο συνολικό πρόγραμμα για τη χρονιά 2010-2011. Ενα τέτοιο δρώμενο είναι και η πα-ράσταση «Χρώματα» της ομάδας Bijoux de Kant, βασισμένη στη «Θεωρία των Χρω-μάτων» του Γκαίτε. Στο πλαίσιο της συστη-ματικής ενασχόλησης της ομάδας με το ρομαντισμό και ειδικά με τον Γκαίτε, δια-σκευάζουν αυτή τη φορά τη «Θεωρία των Χρωμάτων», φέρνοντας στη σκηνή ένα ιδι-

ότυπο περιπλανώμενο θίασο. Μια εναλ-λακτική βιογραφία του Γερμανού ποιητή με την καθοριστική συμβολή της μουσι-κής και του βίντεο. Η συνολική σύλληψη, η σκηνοθεσία και η σκηνογραφία ανήκει στον εικαστικό Γιάννη Σκουρλέτη, δείγ-μα δουλειάς του οποίου απολαμβάνουμε εδώ και ημέρες στο μετρό του Συντάγματος και η μουσική στον Κώστα Δαλακούρα. Η ομάδα Bijoux de Kant θα παρουσιάσει την παράσταση «Βέρθερος» του Γκαίτε στη μι-κρή σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τε-χνών στις 14 Ιανουαρίου.

INFO

35

Πέρασαν χρόνια από τότε που ένιωσα για πρώτη φορά τη φωνή σου να μου γδέρνει τα σωθικά και να μπαίνει στο αίμα μου. Εκτοτε, ταξιδεύεις κάτω από το δέρμα μου, όπως θα έλεγε και ένας δικός μας τροβα-δούρος, με συνοδεύεις σε ό,τι κάνω, στοι-χειώνεις τις μοναχικές στιγμές μου και ντύ-νεις τις πιο κρυφές μου σκέψεις. Δεν έχεις την καλύτερη φωνή στον κόσμο, δεν έχεις τη λάμψη ενός σταρ, δεν είσαι καν ωραί-ος. Εχεις, όμως, εκείνη την αύρα του κα-ταραμένου μουσικού στην οποία δεν μπο-ρώ να αντισταθώ, και η μουσική σου είναι φορτωμένη με τις εμμονές ενός Αμερικα-νού εφήβου της δεκαετίας του ’70 και τις επιθυμίες ενός Αμερικανού 40άρη του σή-μερα. Ο,τι και να κάνεις, εγώ σε ακολου-θώ. Είτε αυτό είναι υποδειγματικό ροκ με τους Screaming Trees, μοναδικές ερμηνεί-ες με τους Queens of the Stone Age, ένας προσωπικός διεστραμμένος κόσμος με τους Gutter Twins ή μία άνιση συνεργασία με την Isobel Campbell -άνιση για τη γλυ-κιά Σκωτσέζα, πρώην Belle and Sebastian, μιας και οποιοδήποτε ξανθό μελιστάλα-κτο αγγελούδι θα εξαφανιζόταν στο πλευρό ενός σκοτεινού αγγέλου που δεν σταματάει να παλεύει με τους δαίμονές του. Θα έρθω να σε δω και φέτος, αγαπητέ Μαρκ, γιατί, με κάποιο παράξενο τρόπο, με βοηθάς να παλέψω με τους δικούς μου δαίμονες. Τα λέμε την Κυριακή.

εμφανίζονται στο Gagarin 205, την Κυρια-κή 12 Δεκεμβρίου.

YELLOW BRICK ROADS

Οσοι βρεθούν στην Αβραμιώτου την Κυρια-κή στις 12/12, τους πε-ριμένει μια βουτιά στο παρελθόν της μουσικής, και δη στο minimal και το new wave. Τo Modern Mechanix Festival δι-οργανώνεται από την Dead Scarlet Records και το Carousel bar και θα πραγματοποιηθεί στο Six D.O.G.S. Συμμετέχουν οι εκ Γαλλίας ορμώμενοι Charles de Goal με τους new wave ήχους τους, το βερολινέζικο minimal ντουέτο των Bakterielle Infektion και οι δικοί μας Phoenix Catscratch, που θα μπορούσαν να είναι τα νόθα παιδιά της Siouxsie Sioux με τον Robert Smith. Λίγες ημέρες αργότερα, στις 16 Δεκεμβρί-ου, κατεβαίνοντας την Πειραιώς και κάνοντας μια στάση στο Bios, θα ακούσετε μία από τις πιο εν-διαφέρουσες ελληνικές post rock μπάντες. Οι One Hour Before the Trip θα παρουσιάζουν καινούρ-για και παλιά κομμάτια τους συνοδευόμενα από οπτικό υλικό που χαρακτηρίζεται από την ξεχωρι-στή κινηματογραφική ματιά τους.

INFOModern Mechanix Festival

One Hour Before the Trip

Κατ’ αρχάς, όποιος μπαίνει στον κόπο να δημιουργήσει κάτω από τις ι δ ι ό μ ο ρ φ ε ς συνθήκες της ζωής στην Ελ-λάδα είναι αξι-έπαινος, γιατί όλοι ξέρουμε ότι οι καλλιτέχνες δεν λαμβάνουν καμία βοήθεια από πουθενά. Η προσπάθεια των One Hour Before The Trip είναι λοιπόν αξιέπαινη, όχι μόνο γιατί παλεύουν σε δύ-σκολες αντικειμενικά συνθήκες, αλλά για-τί το τελικό αποτέλεσμα της προσπάθειάς τους αυτής είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα μουσική, την οποία φτιάχνουν εντελώς μό-νοι τους, μιας και όλα περνάνε από το χέρι τους. Το «#2» έχει λίγο καιρό που κυκλο-φόρησε και, αν έπρεπε να του βάλουμε μία ταμπέλα, αυτή θα ήταν post rock. Πρόκει-ται, μάλιστα, για ένα πολύ καλό δείγμα του εν λόγω είδους. Εύθραυστο μα και δυνα-μικό, μπολιασμένο με ’70s ψυχεδέλεια και με μία ανεπαίσθητη κινηματογραφική αι-σθητική, το δεύτερο άλμπουμ των OHBTT είναι άλλη μία περίπτωση καλού ελληνικού δίσκου που δεν τυχαίνει προβολής, αλλά αξίζει να αναζητήσει κανείς.

INFOOne Hour Before The Trip

L.A.M.B/Soundforge

Ο Neil Hannon είναι ίσως ένας από τους πιο αγαπημένους ερμηνευ-τές του ελληνικού κοινού. Και αν το όνομά του κά-πως σας δυσκολεύει, αρ-κεί να σας πούμε ότι εί-ναι ο άνθρωπος πίσω από τους Divine Comedy. Με χιούμορ, ευαισθησία, κομψότητα και πάνω από όλα στιλ, ο Hannon εκ-φράζει εδώ και δύο δεκα-ετίες τις προσωπικές του ανησυχίες: τους έρωτες, την αστική ζωή, το σεξ, τη βαρετή καθημερινότητα, τη διασημότητα, το ναρ-κισσισμό, ό,τι τέλος πά-ντων άπτεται των ενδια-φερόντων ενός σκεπτό-μενου σύγχρονου ανθρώ-

που, που έχει λύσει το πρόβλημα της επιβίωσης. Ολα αυτά βέβαια δεν θα ήταν τόσο ελκυστικά, αν δεν εκφράζονταν με την

του, που άλλοτε μας χαϊ-δεύει τρυφερά τα αυτιά και άλλοτε μας επανα-φέρει με πομπώδη τρό-πο στην τάξη. Κάτι τέ-τοιο προτίθεται να κά-νει ο κ. Hannon τη Δευτέ-ρα 13 Δεκεμβρίου, οπότε και φτάνει με καινούργιο άλμπουμ στις αποσκευές του.

INFODivine Comedy

36 NOTEBOOK

Μικρή έλεγα ότι μου αρέσει η μουσική του. Λίγο μεγαλύτερη ότι μου αρέσει ως άνδρας και αργότερα ότι μου αρέσει ο τρό-πος που παίζει πιάνο. Μετά σταμάτησα να μιλάω για αυτόν. Μιλούσαν τα κανάλια, οι φίλοι μου, οι γονείς μου, αλλά κανείς δεν έλεγε κάτι θετικό. Τώρα, ύστερα από δύο δεκαετίες σχεδόν, μπορώ να το πω με σιγουριά. «Ναι ρε, ακούω Κορκολή». Οχι βέβαια όσο άκουγα στα 10, ούτε στα 15. Και χωρίς να έχω στο δωμάτιό μου αφί-σες του. Αλλά τα cd του έχουν τη δική τους θέση στη δισκοθήκη μου. Τώρα ξέρω και μπορώ να εκτιμήσω την αρχή της καριέ-ρας του χωρίς να χρειάζεται να ντρέπομαι που καμιά φορά στο σπίτι βάζω το δίσκο

«Εχω μια διαίσθηση» και πατάω repeat στο ομώνυμο τραγούδι.

Την πρώτη μου επαφή με τη μουσική του την θυμάμαι ακό-μα. Ηταν καλοκαίρι του 1993 και γυρνού-σαμε από κάποια πα-ραλία της Αττικής. Το ραδιόφωνο άρχιζε να παίζει κάτι που δεν ήξερα, αλλά η αδελ-φή μου και η φίλη της

Δήμητρα (7 χρόνια μεγαλύτερες) ενθου-σιάστηκαν στις πρώτες νότες του πιάνου. Ακολούθησα τον ενθουσιασμό τους χω-ρίς να ξέρω ούτε τον τραγουδιστή ούτε το «Σκόνη και θρύψαλα». Από τότε εμένα μου έμεινε η «πετριά» να ακούω Κορκολή και σε εκείνες να με κοροϊδεύουν για χρόνια.

Το «Σκόνη και θρύψαλα» δεν το ξέχα-σα ποτέ από τότε. Οπως και το «Χωρίς εσέ-να», το «Καρδιά μου λιώνω», το «Ανατρι-χιάζω», το «Σημάδι του σκορπιού» και τόσα άλλα. Τα ακούω ακόμα. Οι γονείς μου είναι χαρούμενοι που δεν χρειάζεται να τρέχουν πια στο “Must” στη Συγγρού και στο Θέατρο Βράχων για να συνοδεύσουν την ανήλικη κόρη τους σε μία ακόμα συναυλία «αυτού που φωνάζει συνέχεια ‘αστέρια μου’». Και εγώ είμαι το ίδιο χαρούμενη που μπορώ να τον απολαμβάνω ζωντανά σε χώρους που ταιριάζουν περισσότερο και στους δυο μας (και στο “Just the 2 of us”). Πέρυσι, ας πούμε, που πήγα μέχρι το Gazarte, για να τον απολαύσω μαζί με την Αλκηστη Πρω-τοψάλτη, δεν μπόρεσα να συγκρατήσω ένα δάκρυ στις πρώτες νότες του «Σκορπιού» και τότε ήξερα ακριβώς γιατί.

Ενώ οι ονομαστικές γιορ-τές φουντώνουν στην Ελ-λάδα, στις 11 Δεκεμβρίου η Παγκόσμια Ημέρα Βου-νού έρχεται, για να ενώ-σει όλες τις φυλές του Ισρα-ήλ και των περιχώρων. Για όσους δεν σκαρφαλώνου-με, δεν κάνουμε πεζοπορίες και ταυτίζουμε όλα τα βου-νά με τον Ολυμπο, τον Δία και τις μαντινάδες του Ψη-λορείτη, η ταινία “Brokeback Mountain” (2005) του Ανγκ Λι είναι η τέλεια επιλογή για να γιορτάσουμε αυτή την ημέρα χωρίς ταλαιπωρία και counterpain. Με δύο εξαιρε-τικές ερμηνείες από δύο κο-ρυφαίους ηθοποιούς (Τζέ-ικ Τζίλενχαλ, Χιθ Λέτζερ), η ταινία αποτελεί μία υπέροχη ομοφυλοφιλική ιστορία αγά-πης με θέμα τον έρωτα, το δικαίωμα στην επιλογή, την απώλεια. Στην πορεία της, διαλύει όλα τα στερεότυπα του σκληρού και ατίθασου καουμπόη. Και μην ξεχάσω: Χρόνια μας Πολλά!

Αγαπημ

ένη Ελ

ισάβετ

,

Οντας

πλήρως

ενήμερ

ος για τ

ο φόρτ

ο εργασ

ίας τον

οποίο

και βιώ

νετε κ

αθημερ

ινά, σα

ς συμπ

ονώ. Αλ

ίμονο, τ

ο βρετ

ανικό

Commonw

ealth σ

άς οφε

ίλει αιώ

νια ευγ

νωμοσύ

νη!

Φευ! Από

όλες τι

ς χώρες

της γη

ς, εγώ

είχα τη

ν ατυχ

ία να γ

εννηθώ

σε μία ε

ξ αυτώ

ν που

δεν σα

ς ανήκ

ει. Συγχ

ωρέστε

με, ήθ

ελα δια

καώς

να ήμο

υν γόν

ος Λονδ

ρέζων

γονέων

. Οφείλω

παρόλ

α αυτά

να κυ

νηγήσω

το

όνειρό

μου. Μπορ

εί να ε

ίστε πα

ντρεμέ

νη, αλλ

ά αυτό

δεν ση

μαίνει

ότι δεν

είστε ελ

εύθερη

!

Το μόνο

που σ

ας ζητ

ώ είνα

ι να απ

οδεχθείτ

ε την π

ρόσκλη

σή μου

για ένα

ν καφέ

στον Ε

θνικό Κ

ήπο κα

ι ό,τι ή

θελε π

ροκύψε

ι. Μην

σκανδα

λίζεστε

, προς Θ

εού, κα

ι μην π

άει το μ

υαλό σα

ς στο

πονηρό

. Εκτός

και αν

πήγε ή

δη, που

σημαί

νει ότι

είστε σκ

ανδαλι

άρα!

Αχ, Ελι

σάβετ,

η αλήθ

εια

παραμέ

νει μία

: είστε η

βασίλισ

σα της

καρδιά

ς

μου!

Προς

τη Μεγ

αλειότη

τά

της Ελ

ισάβετ

Β΄

της Αγγ

λίας

Ταπεινά και αιώνια δικός σας,Γεώργιος Μπακταξίδης ο γαλαζοαίματος

Ναι ρε…

ΑγΑγαπαπη

μημένένηη

ΕλΕλ

λήρως

ενήμερ

ος για τ

θημεριν

ά, σας

συ

ως ενή

μερος γ

ια

ς ενήμ

h σάς οφ

είρινά

, σας

ρης

γς οφ

ΠρΠ ος

τητ Μτηςτη

37

“Mesecina” σημαίνει φεγγαρόφως, αλλά στην ομότιτλη ταινία μικρού μήκους της Σοφίας Εξάρχου (2009), Mesecina εί-ναι ένα συγκρότημα του οποίου φανα-τικοί ακροατές είναι οι δύο πρωταγωνι-στές της ταινίας. Ο Αλέξης (ο σπουδα-στής του Εθνικού Θεάτρου Γιάννης Παπα-δόπουλος) μετακομίζει από τη Θεσσαλο-νίκη σε νοσοκομείο της Αθήνας, για λό-γους υγείας (πρόκειται για τα νοσοκομεία «Ελενα» και «Ευαγγελισμός»). Το είδος της αρρώστιας του παραμένει άγνωστο σε όλη την ταινία. Οι ημέρες του Αλέξη περνούν βαρετά στο δωμάτιο του νοσοκομείου, ώσπου ένας σκύλος τού δείχνει το δρό-μο προς την έξοδο. Ο σκύλος θα τον οδη-γήσει στο γήπεδο μπάσκετ των Αμπελο-κήπων, όπου θα γνωρίσει την Αλίκη (στο ρόλο η 18χρονη μαθήτρια Ρομάνα Λό-μπατς, γνωστή από την ταινία «Ροζ» του Αλέξανδρου Βούλγαρη) και την παρέα της. Μαζί με τους καινούργιους του φί-λους, ο Αλέξης θα γνωρίσει έναν καινούρ-γιο κόσμο, μακριά από τους διαδρόμους του νοσοκομείου. Βόλτες με το αμάξι της παρέας στη νυχτερινή Αθήνα -με τη φω-τισμένη Πανεπιστημίου και με τους Κινέ-ζους τουρίστες να μαγνητίζουν το βλέμμα του νεοφερμένου Αλέξη-, ποτά στο μπαρ Μπι (στην πραγματικότητα είναι το μπαρ Κ44 στον Κεραμεικό), στάση στο λόφο του Φιλοπάππου για παιχνίδια. Ολα αυτά πά-ντα με συνοδεία των εξαιρετικών μελωδι-ών του Felizol και του The boy. Στο τέλος, η Αλίκη θα ακολουθήσει κρυφά τον Αλέ-ξη, για να ανακαλύψει ότι πάντα τα βράδια πηγαίνει προς το νοσοκομείο, εκεί όπου το επόμενο πρωί θα πάει, για να τον επι-σκεφτεί.

Αυτή την εβδομάδα, τα πονταρίσματα πέφτουν ανάμεσα σε βραβεία ερμηνείας: αυτό της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου (Οscar) και αυτό του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας (Volpi).

Αναφορικά με το πρώτο, στην ταινία «Οι επόμενες τρεις μέρες» υπάρχει πληθώρα βρα-βείων και όχι μόνο ερμηνείας. Σκηνοθέτης της ταινίας είναι ο Πολ Χάγκις, βραβευμένος με Oscar για την ταινία “Crash”, ενώ η πρωταγωνιστική ομάδα αποτελείται από τον Ράσελ Κρό-ου, βραβευμένο με Oscar Ανδρικής Ερμηνείας για την ταινία «Μονομάχος» και τον Λίαμ Νί-σον. Μία άδικη κατηγορία για φόνο, μία άδικη ποινή φυλάκισης, μία άδικη τάση αυτοκτο-νίας και ένας δίκαιος άντρας που θα κάνει τα πάντα για τη γυναίκα του αποτελούν το μείγ-μα της ταινίας.

Αν μπουχτίσατε με την αδικία, την αντρίλα του Κρόου και τα κλισέ του Χάγκις, η ελλη-νική ταινία “Attenberg” είναι εδώ για εσάς. Ερχόμενη από το διαγωνιστικό τμήμα του πρό-σφατου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας και βραβευμένη με το Volpi Καλύτερης Γυναι-κείας Ερμηνείας (για την Αριάν Λαμπέτ), η ταινία της Αθηνάς-Ραχήλ Τσαγγάρη αποτελεί ένα ακόμα δείγμα πως το ελληνικό σινεμά ανθεί! Η πολυσυζητημένη ταινία εστιάζει στην περί-πτωση μιας αντικοινωνικής κοπέλας (Λαμπέτ) και του καρκινοπαθούς πατέρα της (Βαγγέ-λης Μουρίκης), την ώρα που ένας άνδρας εμφανίζεται και την προκαλεί σε μια διαφορετι-κή μονομαχία.Πού θα πάμε; Μα φυσικά στο “Attenberg”! Οχι μόνο επειδή είναι ελληνική, όχι μόνο επειδή είναι βραβευμένη, όχι μόνο επειδή παίζει η Ευαγγελία Ράντου (που την εί-χαμε ερωτευτεί μαζικά στη «Μήδεια (2)» του Δ. Παπαϊωάννου), όχι μόνο γιατί βαρεθήκαμε τις αμερικανιές του Χάγκις, όχι μόνο γιατί ο Κρόου δεν υπάρχει, αλλά γιατί πάνω από όλα το λέω εγώ. Μπουά χα χα...

38 NOTEBOOK

Η μη κερδοσκοπική εταιρεία Η Ελλάδα εκτός Ελλάδας-Hellenica, στο πλαίσιο των δράσεών της, κυκλοφόρησε το καλοκαίρι που μας πέ-ρασε μία ανθολογία νέων Ούγγρων ποιητών. Επειδή δεν έχω ιδέα για τη λογοτεχνία της πε-ριοχής πλην του Ιμρε Κέρτες, νομίζω πως το συγκεκριμένο βιβλιαράκι είναι μια καλή εισα-γωγή στα ποιητικά γενόμενα στην Ουγγαρία. Η επιλογή των ποιητών είναι εντοπισμένη στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα: ο μεγαλύτερος, ο Γιάνος Χάι, γεννήθηκε το 1960 και ο μικρό-τερος, ο Σάμπολτς Σέκεγι, το 1983. Τη γενική επιμέλεια του τόμου έχει κάνει η Ρούλα Κακλα-μανάκη, ενώ υπάρχει μια κατατοπιστικότατη ει-σαγωγή του Αλέξη Ζήρα. Μεταφραστές πολλοί, ενδεικτικά: Χριστόφορος Λιοντάκης, Τιτίκα Δημητρούλια, Ζέφη Δαρά-κη, Ελενα Νούσια. Μόνη δυσκολία η διαφορά του ύφους στα ποιήματα, αλλά και πάλι ανθο-λογία είναι, αυτό πιθανότατα θα υπήρχε και στα πρωτότυπα ουγγρικά. Τα ποιήματα είναι γραμ-μένα απλά και μερικά έχουν γερές δόσεις πι-κρόχολου χιούμορ. Κάποια είναι υπερρεαλι-

στικά, κάποια φεμι-νίζοντα, ενώ σε πολ-λά περιγράφεται εξο-νυχιστικά μια σει-ρά παραισθήσεων. Αφήνω, όμως, τα πι-περάτα με τις Ουγγα-ρέζες γκερλς και κρα-τάω μερικές πιο κό-σμιες σκόρπιες εικό-νες από κάποια ποιή-

ματα· Φλώρα Ιμρε: «ήταν ξεκάθαρο παρατετα-μένο φθινόπωρο / και πουθενά κανείς μόνοι οι κήποι»· Εστερ Σάκατς: «Να η χαραυγή, θα μουρμούριζε κάποιος, αλλά δεν / είναι παρά μόνο που η πόλη ξανακαίγεται»· Τίμπορ Μπά-μπιτσκι: «αυτό που θέλαμε / να δούμε, τόσον καιρό, ήταν αυτό που μας βλέπει».

INFO

Και το όνομα αυτής, Ελένη Πριοβό-λου. Αν και το μυθιστόρημά της «Οπως ήθελα να ζήσω» (εκδόσεις Καστανιώ-τη) είχε μαζέψει εξαιρετικές κριτικές, η βράβευσή του ήταν μάλλον έκπληξη, δεδομένου ότι στη λίστα του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου υπήρχαν αρκετά γνω-στά ονόματα. Πέρυσι, οι αναγνώστες είχαν ψηφίσει το «Ιμαρέτ» του Καλπούζου (δείγμα σωστής κρίσης) και φέτος διάλεξαν αυτό το

μυθιστόρημα εποχής που μας μεταφέ-ρει στην Αθήνα του 19ου αιώνα. Δεν το έχω διαβάσει, δεν έχω γνώμη για το βιβλίο, ωστόσο καταθέτω μαζί με την είδηση μια συμπάθεια για το αντικεί-μενο που πραγματεύεται η Πριοβόλου, το οποίο είναι ευτυχώς διαφορετικό

από άλλη μία απλή, κακογραμμένη ερωτική ιστορία της διπλανής πόρτας -θέμα φετίχ της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας.

Μια ερωτική περιπέτεια κοινή και εύθραυ-στη παίρνει διαστάσεις κλασικής αστικής πεζογραφίας στη νουβέλα του Μένη Κουμα-νταρέα του 1978, «Η κυρία Κούλα». Μία με-σόκοπη μικροαστή, η κυρία Κούλα, αποπει-ράται να ξεφύγει από της ζωής το τέλμα, συ-νάπτοντας ερωτική σχέση με ένα νεαρό φοι-τητή, τον Μίμη. Τον γνώρισε μέσα στον ηλε-κτρικό. Εσμιγαν κάθε βράδυ στο Μοναστη-ράκι. Εκείνος έμπαινε στο συρμό στο Θη-σείο. Επιανε την ίδια θέση, γωνιακή και αντίθετη στη φορά του τρένου. Στην Ομό-νοια άδειαζε το βαγόνι και κάθονταν αντι-κριστά. Από την Αττική και πέρα κοιτάζο-νταν με κλεφτές ματιές. Οταν έφταναν στη Νέα Ιωνία, ο νεαρός σηκωνόταν να κατέ-βει. Η κυρία Κούλα συνέχιζε τη διαδρομή της μονότονα ως την Κηφισιά, οπότε κα-τέβαινε και εκείνη. Σε κάθε σταθμό μπαί-νει ένας λαός ακάθεκτος, ανατροφοδοτώ-ντας τα βαγόνια. Τα φώτα της πόλης δια-λύονται μέσα από τους υδρατμούς. Παλιά κτίσματα της Αθήνας, αυτά τα λίγα που εί-χαν διατηρηθεί, τοίχοι φαγωμένοι από την υγρασία, μπαλκόνια με σιδεριές από δρά-κοντες και κύκνους, τα ακροκέραμα σπα-σμένα στις άκρες. Πληκτικά σαν το σπίτι της Κούλας στην Κηφισιά. Το Κέντρο να καίγε-ται από πανηγυρισμούς και διαδηλώσεις, να πέφτουν δακρυγόνα, να στήνονται οδο-φράγματα, και εκείνη ασφαλής και απομο-νωμένη μέσα στο πράσινο της οικίας της. Αλλά αυτή η τάξη ανατρέπεται, ο Μίμης ει-σβάλλει για τα καλά στη ζωή της, μαζί και τα κουτούκια της πλατείας στον Αγιο Νικό-λαο και από εκεί, σε μια αμαρτωλή γκαρσο-νιέρα. Σταδιακά, το ζευγάρι απομακρύνεται από τον ηλεκτρικό, μετακινείται πλέον μόνο μέσα στη σιγαλιά των ταξί, με οδηγούς κου-φούς, μουγκούς, που δεν κάνουν αδιάκρι-τες ερωτήσεις. Μαζί με τον ηλεκτρικό σιδη-ρόδρομο, όμως, χάνεται και το πάθος. Σαν να χρειαζόταν την ανωνυμία και τη θαλπω-ρή του βαγονιού το αταίριαστο ζευγάρι μας για να υπάρξει. Κάποια στιγμή, η παλιά, ξύ-λινη αμαξοστοιχία μένει στυλωμένη σε μια σκοτεινή σήραγγα. Μην πούμε πώς λήγει η νουβέλα και τι γίνεται με το κλασικό πια αθηναϊκό ειδύλλιο της κυρίας Κούλας. Πά-ντως, επί σκηνής του Θεάτρου Τέχνης ανε-βαίνει μια διασκευή του έργου, με την Λυδία Κονιόρδου στον ομώνυμο ρόλο.

Ενας άνδρας με γονείς ιερά τέρατα του ελληνικού συγγραφικού κόσμου. Ανθρωπος της εποχής του με πάθη κοινά -όπως η μπάλα. Που εργάστηκε και στον υπερτροφικό κό-σμο της ελληνικής αθλη-τικής ειδησεογραφίας. Που πρόσφατα τον είδαμε να συμμετέχει και στον συνδυασμό του Γ. Αμυ-ρά. Και όμως πέρα από όλα αυτά, έχει κατακτήσει ένα στόχο δύσκολο. Να κατατάσσεται στις συνει-δήσεις των συμπολιτών του πρώτα από όλα ως συγγραφέας. Και άλλο ένα λιθαράκι σε αυτό το οικο-δόμημα είναι και το νέο του πόνημα. Στο κείμενο

αυτό σκιαγραφείται για άλλη μια φορά μια σκο-τεινή πλευρά της πρωτεύ-ουσας. Πάντα παρούσα και όμως σχεδόν αόρατη. Γύρω από το πρόσωπο της Νικόλ -μιας σύχρονης Μήδειας- στήνεται ένας παθιασμένος χορός ψεμά-των. Αλλωστε, η ερώτηση παραμένει: φτάνουν οκτώ χρόνια για να καταλάβεις αν ένα πρόσωπο υπήρξε; Την απάντηση μπορείτε να βρείτε στο νέο βιβλίο του καταξιωμένου πια Θα-νάση Χειμωνά.

INFO

τ

39

19ος αιώνας, αιώνας γοητευτικός. Επανα-στάσεις, δημιουργίες κρατών, ίντριγκες, με-γάλες ιδέες... Μια εποχή για ανθρώπους με ρομαντισμό που ενέπνεαν το λαϊκό συναί-σθημα. Τώρα, πού κολλάει ένα γλυκάκι; Θα δείτε παρακάτω. Το εν λόγω παρασκεύασμα αποτελείται από δύο παραλληλόγραμμες στρώσεις μπισκότου. Στο ενδιάμεσο γευστι-κότατες σταφίδες. Λιωμένες. Ιδανικό να το καταπιεί κάποιος φλεγματικός Βρετανός με το τσάι του. Ολίγον τι άκομψο στην όψη βέ-βαια. Γι’ αυτό και οι Βρετανοί το αποκαλούν και «σάντουιτς λιωμένης μύγας». Μπλιαχ. Ανάγωγοι, δεν θα έπρεπε να περιγελάτε ένα μπισκότο με το όνομα Γκαριμπάλντι.

Ναι, αφιερωμένο στο σινιόρε Τζιου-ζέπε Γκαριμπάλντι είναι. Που σε όλη του τη ζωή καημό το είχε να δει τη χώρα του ενωμένη. Κάτω από μία διοίκηση. Και όχι να τραβολογιέται από τις μεγάλες δυνάμεις. Και το κατάφερε. Και έτσι, έμεινε στην ιστο-ρία και στις συνειδήσεις ως ο εθνικός ήρω-ας της Ιταλίας. Στο ενδιάμεσο δεν σταμάτη-σε να ζει με πάθος, γεμάτος περιπέτειες. Τον ονόμασαν πολεμιστή των δύο ηπείρων. Σε νεαρή ηλικία η αντικαθεστωτική του δράση τον εξόρισε. Τον έφερε στη Νότια Αμερι-κή, όπου δεν σταμάτησε να μάχεται για τη χειραφέτηση των λαών. Κάτι σαν τον Τσε της εποχής του. Γύρισε πίσω και όργωνε τις πεδιάδες, τα βουνά και τις κοιλάδες. Πολε-μώντας. Για μια ελεύθερη πατρίδα.

Ο Γκαριμπάλντι πρέπει να υπήρξε αγκάθι για κάθε εξουσία. Τα έβαλε με τον Πάπα, με βασιλείς και αυτοκράτορες. Και σε όλες εκείνες τις ατελείωτες πορείες του έπρεπε να βρει μια εύκολη «ξηρά» τροφή. Για τα στρατεύματα που διοικούσε. Τότε έκαναν ντεμπούτο τα μπισκότα Γκαριμπάλ-ντι. Και μέχρι σήμερα κάνουν θραύση. Σε Βρετανία και Ιταλία κυρίως. Πάνε με τσάι ή καπουτσίνο, βλέπετε. Εμείς εδώ τα αγνο-ούμε. Εκτός και αν βρεθείτε κοντά στον ηλεκτρικό της Κηφισιάς. Εκεί, κάτω από τα δέντρα, είναι ένα θησαυροφυλάκιο γεύ-σης. Το σούπερ-μάρκετ Θανόπουλος. Μόνο προσέξτε τους πειρασμούς. Είναι άπειροι εκεί μέσα. Δεν είναι καιροί για σπατάλες. Στοχεύστε σωστά: βουρ για τα μπισκότα τα επαναστατικά!

g.rompolas@metropolisnews.gr

Και όμως, κάποιοι διαβάζουμε ακόμα «Μίκι Μάου». Ξέρετε, βι-βλία με σκίτσο συν διαλόγους. Δυστυχώς, η Ελλάς δεν τα έχει χωνέψει ή μάλλον δεν τα χω-νεύει. Ενάντια σε αυτή την ενο-χλητική ατμόσφαιρα, κάποιοι πάνε κόντρα. Κάποιοι φτωχοί και μόνοι καουμπόηδες, όπως το προφυλακτικό υπερήρωας, δημιούργημα του Τάσου Μα-ραγκού. Ο δεύτερος, γεννηθείς το 1977, ζει στη Θεσσαλονίκη και παλεύει γι’ αυτό που γου-στάρει. Σε καιρούς δύσκολους, άλλα όχι τόσο χαλεπούς. Για-τί κάτι γίνεται από το 2000 και μετά στο χώρο. Κάτι το περιο-δικό «9», κάτι το ίντερνετ, κάτι οι πολύ καλές δουλειές Ελλή-νων έκαναν τους κομικάδες να βγουν από τις σκοτεινές κρυ-ψώνες όπου κατοικούσαν. Ανά-σταση. Μάλιστα, δύο παιδιά της νέας γενιάς τα καταφέρνουν στο εξωτερικό. Οι Ηλίας Κυρια-ζής και Βασίλης Λώλος ζουν το American Dream. Πίσω πάλι στον ελληνικό «εφιάλτη», ο Τά-σος Μαραγκός έχει κοινό που τον γουστάρει πολύ. Σκιτσάρει,

εικονογραφεί και γράφει τα σε-νάρια για τα κόμικς του. Πρό-λαβε πιο πριν να δουλέψει ως γραφίστας. «Μπούχτισα μέσα στα φυλλάδια, τα προσπέκτους και σε όλα αυτά», μας είπε.

Τα κόμικς δεν είναι μόνο τέρατα, εξωγήινοι και παιδι-κά σκίτσα -όσο και αν μας το έχουν περάσει αυτό. Μπορούν να είναι και εντελώς καθημερι-νά πράγματα. Απόδειξη αυτού και το “ΚRAK”, μια σειρά κό-μικς του Τάσου, με την οποία κέρδισε βραβείο στα Comicdom 2010, με βασικό ήρωα ένα ροκά από τη Σύρο, που θα μπο-ρούσε να είναι κολλητός σου. Και με σκίτσο απλό, που δεν ψάχνεται να εντυπωσιάσει. Αλ-λωστε, το είπε και στο τηλέφω-νο. «Αυτό είναι το βασικό: να λες ιστορίες». Το απλό σκιτσά-ρισμα μπορεί να πει μια ιστορία καλύτερα πολλές φορές. Ιδιαί-τερα όταν είναι καθημερινή. Ο Τάσος δηλώνει επηρεασμένος από το “Hate” του Peter Bagge. Ενα αμερικάνικο κόμικ των ’90s, με άξονα τις περιπέτειες ενός «συνηθισμένου» τύπου στο

Σιάτλ. Και μεγάλες δόσεις χιού-μορ. Η underground Αμερική βγάζει διαμάντια. Αλλά και η ψωροκώσταινα έχει κάτι να δεί-ξει. Οπως το “Super Condom”, που εκδόθηκε πριν από λίγες ημέρες από τις εκδόσεις Jemma Press. Οπου ένα προφυλακτικό με υπερδυνάμεις τα βάζει με τον «κακό»: τον ιό του HIV. Ο κα-λύτερος τρόπος να προσεγγίζεις σημαντικά ζητήματα είναι ένας. Το χιούμορ. Και ο Τάσος Μαρα-γκός αυτό κάνει. Χρόνια τώρα. Και ελπίζει ότι θα μπορέσει να βγάλει τη δουλειά του στο εξωτε-ρικό. Μεταφράζει τα κόμικς του και «ό,τι κάτσει», όπως μας είπε. «Ψάχνουμε δρόμους προς άλλες χώρες, όπου και καλά δεν υπάρ-χει κρίση», συνέχισε. Μέχρι να γίνει διάσημος και εκτός συνό-ρων μπορείτε να τον βρείτε στο blog του: krakkomiks.blogspot.com. Και βέβαια σε ράφια βιβλι-οπωλείων, κομικάδικων και πε-ριπτέρων. Και πιστέψτε με, αξί-ζει τα λεφτά του. Είπαμε, το ση-μαντικό είναι οι καλές ιστορίες. Σε όποια μορφή τους.

Η αναγέννηση των ελληνικών κόμικς, ένας ηρωικός «σκούφος», καθημερινές ιστορίες και η δουλειά του κομίστα Τάσου Μαραγκού.

40

Μπορεί κάθε ημέρα να Googlάρεις κάτι στο ίντερνετ, το Google όμως δεν εί-ναι ρήμα και, όχι, δεν σημαίνει «ψά-χνω για πληροφορίες». Μπορεί να έχει ταυτιστεί με την αναζήτηση, σύμφωνα όμως με τους δημιουργούς της σελί-δας, προέρχεται από τη λέξη “Googol”, ένα μαθηματικό όρο που δηλώνει τον αριθμό 1 ακολουθούμενο από 100 μη-δενικά. Το “Googol” εφευρέθηκε από τον Μίλτον Σιρότα, ανιψιό του μαθη-ματικού Εντουαρντ Κάσνερ, και συμπε-ριλήφθηκε στο βιβλίο του Εντουαρντ “Mathematics and the Imaginatiom” για να μην γράφει διαρκώς πολλά μη-δενικά και κουράζονται οι αναγνώστες. Οι δημιουργοί του Google, Λάρρυ Πέιτζ και Σεργκέι Μπριν, που έπρεπε να κα-τασκευάσουν μία μηχανή αναζήτησης στο πλαίσιο εργασίας τους για το κο-λέγιο, διάβασαν το βιβλίο και εμπνεύ-στηκαν από τον όρο. Αποφάσισαν έτσι

να τον χρησιμοποιήσουν, αφού άλλα-ξαν πρώτα λίγο τη γραφή του, για να υποδηλώσουν το τεράστιο μέγεθος της πληροφορίας που έπρεπε να διαχειρι-στεί η καινούργια μηχανή αναζήτησης. Η πρώτη εγγραφή του domain name Google έγινε στις 15 Σεπτεμβρίου του 1997, αντικαθιστώντας το δοκιμαστικό μέχρι τότε όνομα BackRub! Πρόσφατα η λέξη προστέθηκε στο αγγλικό λεξικό Merriam-Webster μαζί με τα παράγωγα googling και googled.

Οταν πληρώνεις τη βενζίνη ακριβότερα από 1,5 ευρώ το λίτρο, κάνεις διά-φορες περίεργες σκέψεις. Μία από τις πιο ήρεμες είναι πόσα λίτρα χωρά-ει επιτέλους ένα καταραμένο βαρέλι πετρέλαιο. Η απάντηση είναι 159 λί-τρα ή 42 αμερικανικά γαλόνια. Από αυτά, μετά την επεξεργασία, προκύπτει 43% βενζίνη, 21,5% απόσταγμα πετρελαίου, 11,5% υπολείμματα πετρελαί-ου, 6.9% καύσιμο κινητήρα αεροσκαφών, 4,7% πρώτες ύλες για την πα-ρασκευή προϊόντων γενικής χρήσης (πχ. καθαριστικα, πλαστικά, υφαντικές ίνες κλπ.), 3,8% φυσικό αέριο, 3,1% άσφαλτος, 2,6% κοκ, 2,3% υγραέριο (LPG), 1,3% κηροζίνη, 1,3% λιπαντικά, και 0,67% άλλα προϊόντα. Στην Ελ-λάδα κάθε φορά που βάζεις στο αυτοκίνητό σου ένα λίτρο βενζίνης με τιμή 1,52 ευρώ, ξέρεις πως πωλήθηκε από το διυλιστήριο 0,58 ευρώ. Τα υπόλοι-πα 0,94 ευρώ είναι φόροι.

41

Διοργάνωση οδι-κών εκδρομών «Η Μπαρτσελόνα». Με λίγο τρένο και αρ-κετό λεωφορείο κατάφεραν τελικά να φτάσουν οι Κα-ταλανοί στην Πα-μπλόνα, για να αντιμετωπίσουν την Οσασούνα, εξαιτίας της απεργίας των ελεγκτών εναέριας κυ-κλοφορίας στην Ισπανία. Να θυμίσουμε ότι η Μπάρτσα είχε ταξιδέψει οδικώς και στο Μιλά-νο πριν από 9 μήνες, για να αντιμετωπίσει την Ιντερ στον ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, εξαιτί-ας τότε του ηφαιστείου της Ισλανδίας.

Οι καλύτερες χαλάστρες γίνονται στα καινούρ-για γήπεδα. Βλέπε AEL Arena. Εκεί, ο Πάμπλο Κοντρέρας, που είναι ο καλύτερος κεντρικός αμυντικός της Σούπερ Λιγκ, έβαλε ένα γκολ που λίγοι σέντερ φορ μπορούν να πετύχουν στο πρωτάθλημά μας.

Η Κοπεγχάγη έχει κανονικό γήπεδο. Το υπέρο-χο Πάρκεν, το οποίο γεμίζει με 35.000 κόσμο και φτιάχνει εξαιρετική ποδοσφαιρική ατμόσφαι-ρα. Επίσης, έχει παίκτες με διάθεση, που παί-ζουν χαμογελαστοί, χωρίς άγχος, χωρίς γκρί-νια, χωρίς βεντετισμούς. Εχει καλή φυσική κατά-σταση, πολύ καλό ρυθμό για 90 λεπτά και όχι για διάφορα σκόρπια δεκάλεπτα. Εχει χαφ που γεμί-ζουν το κέντρο (Κβιστ, Κλαουντεμίρ), έχει φυσιο-λογικά εξτρέμ που ξέρουν τη θέση και τους ρόλους τους (Βίνγκαρντ, Γκρόνκιερ) και έχει έναν παίκτη (Εντόι) που ανακατεύει την αντίπαλη άμυνα, είτε πρόκειται για την άμυνα του Παναθηναϊκού είτε της Μπαρτσελόνα. Εχει επίσης -μεγάλη κουβέντα- έναν κανονικό σέντερ μπακ, που είναι καλύτερος και από τον Καντέ και από τον Σαριέγκι, δυστυχώς και από τον Μπουμσόνγκ. Λέγεται Μίκαελ Αντον-σον, είναι 29 χρόνων και πριν από 4 χρόνια φόρε-σε 7 φορές τη φανέλα του Παναθηναϊκού. Τότε, ο Σουηδός κεντρικός αμυντικός έγινε ανέκδοτο στους κύκλους του ελληνικού ποδοσφαίρου, καθώς είχε έρθει με το βαρύ τίτλο του νέου Χένρικσεν. Επει-δή ήταν Σκανδιναβός και ξανθός. Αλλα πράγματα έκανε ο Χένρικσεν, άλλα ο Αντονσον, και αυτή τη

στιγμή, στην άμυνα του Παναθηναϊκού δεν υπάρχει ούτε ο ένας ούτε ο άλλος. Τέλος πάντων, στο τέλος της ημέρας, αυτό που μετράει είναι ότι η Κοπεγχά-γη τελείωσε τον όμιλο με 10 βαθμούς και ο Πανα-θηναϊκός με 2. Δεν είναι ντροπή. Είναι όμως μία πολύ καλή τροφή για σκέψη.

Είναι Γαλλοαλγερινός (μαγική συ-νταγή) και παίζει στην Αρσεναλ (επί-σης μαγική συνταγή). Ο Σαμίρ Νασρί είναι 23 χρόνων, κοντούλης, με ου-δέτερη φάτσα, χωρίς σταθερή θέση και απόδοση, χωρίς να μπορεί να σε πείσει αν είναι παιχταράς ή φιορι-τούρα. Το Σάββατο πάντως, κόντρα στη Φούλαμ, πιστώθηκε ένα από τα γκολ της χρονιάς με την αντισυμβα-τική του πιρουέτα μπροστά στον τερ-ματοφύλακα. Του το αναγνωρίζουμε.

Το καλοκαίρι του 2003 την τεχνι-κή ηγεσία του Παναθηναϊκού ανα-λαμβάνει ο Ιτζχάκ Σουμ και φέρ-νει μαζί του από τη Μακάμπι Χάι-φα ένα «δικό του παιδί», τον Ραϊ-μόντας Ζουτάουτας. Με σωματοδο-μή που θύμιζε... οικοδόμο, ο Λι-θουανός αμυντικός χαφ απέκτησε αμέσως από τους συμπαίκτες του το παρατσούκλι «Ράμπο». Η λέξη «τεχνική» δεν υπήρχε στο λεξιλό-γιό του, αλλά τα σουτ του ήταν σαν τα μαρκαρίσματά του: κάτι παρα-

πάνω από δυνατά. Βοήθησε στην κατάκτηση του νταμπλ το 2004, η φυγή όμως του Σουμ την επόμενη σεζόν είχε ως αποτέλεσμα τον πα-ραγκωνισμό του.

Σε συνδυασμό με έναν τραυ-ματισμό στο γόνατο, το 2005 απο-φάσισε να κρεμάσει τα ποδοσφαι-ρικά του παπούτσια μετρώντας 21 συμμετοχές στο ελληνικό πρωτά-θλημα και 2 γκολ. Η απουσία του, ωστόσο, από τα γήπεδα δεν έγινε αισθητή μιας και τον ίδιο χρόνο

επέστρεψε ως βοηθός προπονητή -μάντεψε ποιου- του Ιτζχάκ Σουμ στον πάγκο της ρωσικής Αλά-νια Βλαντικαβκάζ. Αφού έκανε το «αγροτικό» του, φέτος το Φεβρουά-ριο ανέλαβε την Εθνική Λιθουανί-ας σε ηλικία μόλις 37 ετών και έγι-νε ο νεότερος τεχνικός στον πάγκο της χώρας. Μέχρι στιγμής μετρά μία ισοπαλία με τη Σκωτία, μία νίκη με την Τσεχία και μία ήττα με την Ισπανία για τα προκριματικά του Euro 2012.

Μου έχει λείψει...

a.dimoulas@metropolisnews.gr

Ο Ολιβερ Νόιβιλ υπήρξε ένας καλούτσικος ποδοσφαιρι-στής. Ωστόσο, κάνοντας καλά τα βασικά, κατάφερε να επι-βιώσει κοντά 20 χρόνια σε υψηλό ποδοσφαιρικό επίπεδο, να παίξει σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου και τελικό Τσά-μπιονς Λιγκ. Ο μικροσκοπικός εξτρέμ, το Μάιο θα κλείσει τα 38 του και αποφάσισε να σταματήσει το ποδόσφαιρο. Θα τον θυμόμαστε για τις εμφανίσεις του κόντρα στη Γιου-νάιτεντ στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ του 2001, άντε και για εκείνο το γκολ στις καθυστερήσεις κόντρα στην Πο-λωνία στο Μουντιάλ του 2006. Αυτά.

Πιρουέτα

42 21

Σίγουρα όταν θες να ξεχωρίσεις από τη μάζα, καταφεύγεις πολλές φορές σε υπερβολές. Οταν όμως καταφέρνεις να μετατρέψεις μια φωτογραφική μηχανή 900 ευρώ σε κιτς εξάρ-τημα, που πιο πολύ φέρνει σε παιχνίδι τρίχρονου παιδιού, τότε μάλλον κάτι έχεις κάνεις λάθος. Η περιορισμένη σειρά K-r της Pentax είναι στην ουσία μια DSLR που τραβάει φωτογραφίες 12 megapixel και έχει ζωγραφισμένο ένα ρομπότ στην κορυφή της. Μπλε, κόκκινο, κίτρινο και γκρι εναλλάσσονται παντού δημιουργώντας μία απαράμιλλη «ομορ-φιά». Σε περίπτωση, πάντως, που έχεις άλλη άποψη και θέλεις να κάνεις δικό σου ένα από τα 100 κομμάτια που θα κυκλοφορήσουν, θα πρέπει να μπεις στη σελίδα της εταιρείας ανήμερα των Χριστουγέννων και να την παραγγείλεις.

www.camera-pentax.jp

Συνήθως, το να μεταφέρεις τα δεδομένα σου από μία κάρτα μνήμης SD στον υπολογιστή δεν έχει κανένα ενδιαφέρον. Ευτυχώς όμως, υπάρ-χουν και οι εξαιρέσεις, και ο MR-C27 card reader της Elecom είναι μία από αυτές. Με ντιζάιν που παραπέμπει σε φρυγανιέρα, εκπληκτικά μι-κρές διαστάσεις (36x36x38,5 χιλ.) και USB καλώδιο που αποσπάται, θα θέλεις διαρκώς να τον κουβαλάς μαζί σου και να τον χρησιμοποιείς

με την πρώτη ευκαιρία. Υποστη-ρίζει τα πρότυπα SD, microSD, microSDHC και miniSD card, ενώ οι επαγγελματίες της παρέ-ας θα εκτιμήσουν το ότι μπορείς να βάλεις ταυτόχρονα τέσσερις κάρτες μνήμης και να τις αφή-σεις να μεταφέρουν τα δεδομέ-να τους όλες μαζί. Κοστίζει 37 ευρώ και αναμένεται να κυκλο-φορήσει -πού αλλού;- στην Ια-πωνία στα μέσα του μήνα.

www.geekstuff4u.com

Απλές γραμμές, έμφαση στη λεπτομέρεια, μοναδική εμφάνιση. Το μόνο μειονέκτη-μα που έχει αυτό το ξυπνητήρι -εκτός του ότι σε ξυπνάει- είναι πως, όταν τελικά ανοίξεις τα μάτια σου, είναι πιθανότερο να κάθεσαι να το χαζεύεις αντί να σηκωθείς από το κρεβάτι. Εί-ναι φτιαγμένο στο χέρι από ξύλο υψηλής ποιότητας, τα κουμπιά του είναι από σιλικόνη και διατίθεται σε έξι χρώματα. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, μπο-ρεί να συνδεθεί με το iPod, το iPhone ή όποιο άλλο mp3 player έχεις, για να ακούς από το ηχείο του μου-σική και να ξυπνάς με τα τραγούδια που θέλεις. Αν κάτι τού καταλογίζεται ως μείον, είναι σίγουρα η τιμή του, στα 112 ευρώ, η οποία σε κάνεις να το ξανασκε-φτείς προτού το αγοράσεις.

www.furni.bigcartel.com

Εχεις φανταστεί ποτέ πώς μπορεί να είναι οι τηλεοράσεις σε 5-10 χρόνια από σήμερα; Η Samsung το έχει φανταστεί και, επειδή εκτός από φαντασία έχει και τα λεφτά για να κάνει πραγματικότητα ό,τι σκέφτεται, παρουσίασε ένα νέο πρότυπο, μία τρισδιάστατη τηλεόρα-ση που διπλώνει. Μπορείς έτσι να την αγο-ράσεις και, αντί να προβληματίζεσαι πάνω σε ποιο έπιπλο να τη βάλεις, να την καρφώσεις στη γωνία ανάμεσα σε δύο τοίχους σαν να εί-ναι τιμωρία. Μόλις σου φύγει όμως ο αρχικός ενθουσιασμός, θα αναρωτιέσαι τι χρησιμότη-τα έχει μια τηλεόραση σε ένα τέτοιο σημείο. Η απάντηση είναι εύκολη και ας μην θέλουμε να το παραδεχτούμε: για να υπερηφανεύεσαι, φυσικά, σε φίλους και γνωστούς πως έχεις το καλύτερο γκάτζετ.

www.samsungamoled.net

Επειδή τα όνειρα είναι δωρεάν, τίποτα δεν μας εμποδίζει να φανταζό-μαστε πώς θα ήταν να οδηγούσαμε μία Ferrari 458 Challenge. Η αγω-νιστική έκδοση της εντυπωσιακής 458 παρουσιάστηκε από την ιταλική εταιρεία στην έκθεση της Μπολόνια, τραβώντας πάνω της όλα τα βλέμ-ματα. Μέσα στο καπό της βρίσκεται ένας κινητήρας 4.500 κυβικών που «βγάζει» 570 άλογα στις 9.000 στροφές, τη στιγμή που η τελική ταχύτη-τα αγγίζει τα 325 χλμ/ώρα. Παράλληλα, το συνολικό βάρος του αυτοκι-νήτου έχει μειωθεί σε σχέση με το «απλό» μοντέλο χάρη στη χρήση αν-θρακονημάτων, με αποτέλεσμα να αναπτύσσει επιτάχυνση που αγγίζει τα 1,6 G! Ο χρόνος που χρειάζεται για τα 0-100 και το ακριβές της βά-ρος δεν δόθηκαν στη δημοσιότητα, ακόμα και έτσι όμως, την αγόραζα για να τα διαπιστώσω μόνος μου.

www.ferrari.com

43

Είναι χειμώνας, κάνει (επιτέλους) κρύο και πη-γαίνεις το βράδυ στο κρεβάτι σου για να κοιμη-θείς. Εκεί όμως που είσαι έτοιμος να φορέσεις τις πιτζάμες σου, τρως το μεγάλο ξενέρωμα και διαπιστώνεις πως είναι παγωμένες. Από αυτή την πραγματικά δύσκολη και σκληρή κατάσταση έρχεται να σε βγάλει άλλο ένα γκάτζετ, που σου υπενθυμίζει πόσες ανάγκες έχεις που δεν γνωρί-ζεις. Πρόκειται για τη θήκη-θερμάστρα, που μέσα σε 10 λεπτά σου θερμαίνει τις πιτζάμες στους 48 βαθμούς Κελσίου χαρίζοντάς σου μια μοναδική αίσθηση ζεστασιάς. Μπορεί επίσης να χρησιμο-ποιηθεί και για τις πετσέτες του μπάνιου, αλλά και για γάντια, σκουφάκια και ό,τι άλλο ρούχο θέλεις να ζεστάνεις προτού το φορέσεις. Κοστί-ζει 30 ευρώ και συνοδεύεται από εγγύηση εφ’ όρου ζωής, για να κοιμάσαι, εκτός από ζεστός, και ήσυχος.

www.hammacher.com

Η Google έκανε τελικά τα αποκαλυπτήρια του νέου της τηλεφώνου, του Nexus S, το οποίο κατασκεύα-σε σε συνεργασία με την Samsung. Είναι το πρώ-το που «τρέχει» από το εργοστάσιο τη νέα έκδοση του λειτουργικού Android, την 2.3 Gingerbread, αλλά τα τεχνικά του χαρακτηριστικά δεν είναι όσο εντυπωσιακά θα περίμενε κανείς. Εχει οθόνη 4 ιντσών AMOLED με ανάλυση 800x480, επεξερ-γαστή 1GHz, αποθηκευτικό χώρο 16GB και μνή-μη RAM στα 512MB. Διαθέτει, επίσης, μία κάμερα με ανάλυση 5 megapixel στο πίσω μέρος της συ-σκευής, καθώς και άλλη μία VGA μπροστά για βιντεοκλήσεις, ενώ υποστηρίζει και VoIP. Το ντιζάιν παραμένει κομψό και σίγουρα, αν αυτές τις γιορτές σκοπεύεις να αγοράσεις κι-νητό, θα πρέπει να το προσθέσεις στα υπόψη σου. Αναμένεται να κυκλοφορήσει στα ευ-ρωπαϊκά καταστήματα στις 20 Δεκεμβρίου με τιμή κοντά στα 400 ευρώ.

www.google.com/nexus

Μία συσκευή τσέπης που σε κάνει να νιώ-θεις λίγο James Bοnd κυκλοφόρησε η BenQ, αφού μπορεί να εγγράψει βίντεο σε ανάλυ-ση 1080p και στη συνέχεια να το προβάλει σε 50 ίντσες λειτουργώντας ως μίνι προτζέ-κτορας. Η DV S11, όπως λέγεται, διαθέτει οθόνη αφής 3.5 ιντσών για το χειρισμό της και 10 βασικές επιλογές για βιντεοσκόπηση (ηλιοφάνεια, συννεφιά κλπ.), ώστε να μην μπλέκεις με πολύπλοκες ρυθμίσεις. Μπορεί να τραβήξει φωτογραφίες 5 megapixel, ενώ διαθέτει και εξόδους HDMI και AV, για να βλέπεις τα βίντεό σου και στην τηλεόραση. Αποθηκεύει τα δεδομένα σε κάρτες μνήμης SD και SDHC και πωλείται στο Χονγκ Κονγκ

με τιμή λίγο μεγαλύτερη των 230 ευρώ. Για την Ευρώπη δεν ανακοινώθηκε ακόμα κάτι, αν όμως ψάχνεις κάτι ανάλογο, καλό είναι να περιμένεις, καθώς το κόστος είναι άκρως δελεαστικό.

www.benq.com

Είσαι gamer και σου λένε πως η Sony παρουσίασε μία νέα τηλεόραση 22 ιντσών με ενσωματωμένο PlayStation 2 στη βάση της. Αμέσως ξέρεις πως πρόκειται για την ιδανική πρόταση, αν έχεις μικρό υπνοδωμάτιο. Ετσι σκέφτηκε και η Sony και παρουσίασε την Bravia KDL-22PX300, η οποία σου επιτρέπει να παίζεις τα παλιά σου παιχνίδια, που τώρα σκονίζονται σε κάποιο ράφι, αλλά και να δεις ταινίες DVD. Υποστηρίζει ανάλυση 720p, διαθέτει τέσσερις HDMI υποδοχές, τρεις θύρες USB και δύο θύρες Ethernet, που επιτρέπουν την αναπαραγωγή βίντεο από το διαδίκτυο συμπεριλαμβανομένου του YouTube, του Lovefilm και του BBC iPlayer. Το καλύτερο, όμως, έμεινε για το τέλος και δεν είναι άλλο από την τιμή στα 237 ευρώ. Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Χμ, ίσως μία Bravia 47 ιντσών με ενσωματωμένο PS3 και ίδια τιμή.

www.sony.com

Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων: αυτοί που λατρεύουν τα κόμικς και αυτοί που απλά τα θεω-ρούν αδιάφορα. Αν ανήκεις στην πρώτη κατηγο-ρία, θα αγαπήσεις τα νέα ηχεία της εταιρείας The., τα Speak-er. Το σχήμα τους μοιάζει με συννεφάκι από γκαγκ και είναι ο ορισμός του μίνιμαλ. Συνδέ-ονται απευθείας με το mp3 player, τον υπολογιστή ή όποια άλλη συσκευή έχει έξοδο 3.5mm και ανα-παράγουν ήχο έντασης 6 Watt. Το μόνο κουμπί που έχουν πάνω τους είναι αυτό της ρύθμισης της έντασης, ενώ υπάρχει και άλλη μία έξοδος για να συνδέονται στην πρίζα. Οι επιδόσεις τους για 2.0 ηχεία χωρίς subwoofer είναι σχετικά ικανοποιητι-κές και, αν τα παραγγείλεις μέχρι τις 15 Δεκέμβρη, θα τα πάρεις με 76 ευρώ μαζί με τα μεταφορικά.

www.thinkofthe.com

agiannopoulos@metropolisnews.gr

λή ώ ίζ

44

Μόλις 15 μέρες πριν από τις γιορτές και οι αγορές μας δεν μπορούν παρά να προσανατολίζονται σε αυτές. Ανάμεσα, λοιπόν, σε χρυσόσκονες, λαμπάκια και ψηλοτάκουνες γόβες, ρίξτε και μια ματιά στα παρακάτω. Σίγουρα κάπου θα σας χρειαστούν!

Ερχονται Χριστούγεννα και θα θέλατε πολύ να είστε στη Νέα Υόρκη, αλλά σας πέφτει λίγο μακριά; Σκέφτεστε τον εαυτό σας να κάνει πατινάζ (και να ξέρει τέλεια) στην πλα-τεία Τραφάλγκαρ μπροστά σε στολισμένες βιτρίνες και χιονισμένους δρόμους; Αν ναι, περάστε από σήμερα και μέχρι το τέλος του χρόνου μια βόλτα από την πλατεία Κο-τζιά. Μπροστά από τα πολυκαταστήματα notosgalleries και notoshome έχει στηθεί ένα παγοδρόμιο, που κάνει την πλατεία μέρος ενός χριστουγεννιάτικου τοπίου. Τα 300 τετ.μ. πάγου θα σας ξεγελάσουν για λίγο και θα νομίζετε ότι βρίσκεστε σε μία από τις μητροπόλεις του κόσμου. Μετά θα προχωρήσετε προς την Αθηνάς, θα προσγειωθείτε στην πραγματικότητα και θα συνεχίσετε τις βόλτες σας στη στο-λισμένη μεν, αλλά ταλαιπωρημένη Αθήνα.

Σε γιορτινό κλίμα και η επόμενη πρότασή μας. Αν είστε από αυτές τις γυναίκες που (δεν καταλαβαίνω γιατί) βα-ριούνται να διαλέγουν δώρα ανάμεσα σε δεκάδες άλλους και να περιμένουν ώρες στην ουρά για να πληρώσουν ή να αμπαλάρουν, το Public βρήκε τη λύση. Μέχρι τις 19 Δε-κεμβρίου, το public.gr σας κάνει δώρο τα έξοδα αποστο-λής. Ετσι, μπορείτε να κάνετε τις γιορτινές σας αγορές με την ησυχία σας, ξοδεύοντας όσο χρόνο χρειάζεστε μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή σας και χωρίς να σας σκουντά-ει κανένας ενοχλητικός πελάτης. Take your time, που λέμε!

Για το τέλος, αφήσαμε το αγαπημένο μας θέμα. Ημερολόγιο για το καινούργιο έτος. Το πιο κλασικό αλλά ωραίο δώρο για την περίοδο των γιορτών. Και το ημερολόγιο που σας προτείνουμε έχει κάτι διαφορετικό. Ασχολείται με παγκά-κια. Παγκάκια σε πολύβουους δρόμους, σε πλατείες, σε σταθμούς, σε τουριστικές περιοχές, στην ερημιά μιας από-μερης παρόδου, ξεχασμένα σε κάποια βουνοπλαγιά. Πα-γκάκια που περιμένουν τις παρέες, τους κουρασμένους οδοιπόρους, τα ζευγάρια. Ο φωτογραφικός φακός του Αλέ-κου Λιδωρίκη τα εντοπίζει με φόντο τους ουρανοξύστες του Μανχάταν, τις λίμνες της Αυστρίας, τα μνημεία της Ρώμης, τις πλατείες του Λονδίνου και του Λουξεμβούργου, το Βό-σπορο και την Ακρόπολη.

Νέα beauty gadget που θυμίζουν κοσμήματα και θα αποτε-λέσουν το τέλειο δώρο για τις γιορτές εγκαινιάζει η MAC. Η ολοκληρωμένη σειρά, σχεδιασμένη από τον Marcel Wanders, αποτελείται από κραγιόν σε 4 φλογερές και εορ-ταστικές αποχρώσεις, 4 lip gloss, πούδρα, μάσκαρα, πι-νέλο και ένα άρωμα σε στερεή μορφή, που μπορεί να φο-ρεθεί και σαν κολιέ. Ολα αυτά σχεδιασμένα με το ιδιαίτε-ρο γούστο του Wanders και εμπνευσμένα από «Το κορίτσι με το μαργαριταρένιο σκουλαρίκι». Στα αρνητικά της σειράς πρέπει να αναφέρουμε την υψηλή τιμή, καθώς το πινέλο κοστίζει 89 ευρώ και το άρωμα 100.

45VINIETAΚριός

(21/3 – 20/4)

Ζυγός(24/9 – 23/10)

Καρκίνος(22/6 – 22/7)

Αιγόκερως(22/12 – 20/1)

Ταύρος(20/4 – 20/5)

Σκορπιός(24/10 – 22/11)

Λέων(23/7 – 23/8)

Υδροχόος(21/1 – 19/2)

∆ίδυμοι(21/5 – 21/6)

Τοξότης(23/11 – 21/12)

Παρθένος(24/8 – 22/9)

Ιχθείς(20/2 – 20/3)

Εμπλεξες με γραφειοκρατίες, αλλά είναι για καλό. Η Αφροδίτη είναι εκεί για σένα, για να σου δώσει το λουλούδι της, δηλαδή κάποιο άσχετο οικονομικό μπονουσάκι που θα σε ευχαριστήσει απρόσμενα. Ασε που με τη φόρα που θα πάρεις με τις τεχνικότητες, μπορείς να ρυθμίσεις και πράγματα στην οικο-γένειά σου που έφυγαν λίγο από την πορεία τους.

Κάθεται εκεί πάνω στα βουνά της Θεσ-σαλίας η Αφροδίτη, πιάνει το τζιτζιφλέ-κι του Αρη και επηρεάζει τη δική σου ερωτική ζωή, κατάλαβες; Επειδή αυτοί αποφασίζουν να γνωριστούν λίγο κα-λύτερα -αν καταλαβαίνεις τι εννοώ-, πρέπει εσύ τώρα να κάνεις νέες γνω-ριμίες και να μπεις σε νέες καταπλη-κτικές ερωτικές περιπέτειες. Ανεβάζουν επίσης τη δημιουργικότητα και την ευ-στροφία σου, μοντιέ.

Βάλε το νερό να βράσει, ενώ καθαρίζεις τις πατάτες. Κόψ’ τες χοντρά κομμά-τια, ρίξ’ τες στο νερό, ρίξε μετά πάστα ντομάτας, μαϊντανό, αλατοπίπερο, μο-σχοκάρυδο και λίγο λάδι και άσε να βράσουν για είκοσι περίπου λεπτά. Πρόσθεσε στο τέλος χοντροκομμένα λουκάνικα Φρανκφούρτης. Μην ξεχά-σεις να σερβίρεις με φέτα.

Ακου λίγο Led Zeppelin σαν γιατρικό για την κακή σου διάθεση. Σε μένα τουλάχιστον πιάνει -τις περισσότερες φορές. Αν έχεις πραγματικά λόγο να έχεις τόση απαισιοδοξία αυτές τις ημέ-ρες, κάνε αυτό που ξέρεις και χτύπα το πρόβλημα στην καρδιά του. Αν όχι, τότε απλά άκου Led Zeppelin. Και κατά προτίμηση το “Thank you”.

Για άλλη μία φορά, η λύση έρχεται από έξω. Οι προσπάθειές σου να κατακτή-σεις τον κόσμο πάνε καλά σε γενικές γραμμές. Ο κοινωνικός σου περίγυρος, όμως, είναι αυτός που θα σε βοηθήσει να ξεκολλήσεις σε λεπτομερειούλες, που σε δυσκολεύουν να πετύχεις την απόλυτη αριστουργηματική τελειότη-τα. Α, και αν έχεις γενέθλια αυτή την εβδομάδα, απόφυγε τα μπαρ στο Γκάζι.

Εχεις μια τεράστια λαχτάρα να στρέ-ψεις το βλέμμα σου προς την οικογένειά σου και τις σχέσεις σου με τους δικούς σου ανθρώπους κάτω από το πρίσμα της νέας σου διάθεσης, που σε κάνει πιο αυθόρμητο και πιο ανοικτό επι-κοινωνιακά. Κράτα αυτή την καλή σου διάθεση, ακόμα και όταν βλέπεις τις σχέσεις σου με αδέλφια και γονείς να εντείνονται. Θα σε ανταμείψει μακρο-πρόθεσμα.

Αυτή η πνευματική σου γαλήνη με σα-γηνεύει. Θέλω να μου πεις πώς τα κα-ταφέρνεις. Πώς γίνεται να είσαι τόσο τέρας ψυχραιμίας συνεχώς. Η Σελήνη σού λέει να ταξιδέψεις και να δεις φί-λους, και εσύ κάθεσαι. Ο Κρόνος σού ταράζει τα επαγγελματικά και βαράει καμπανάκια για την υγεία σου, και εσύ τρομάζεις το Βούδα με τη χαλαρότητά σου. Πες μου πώς το κάνεις.

Πρόσεξε τα επαγγελματικά σου, Καρκι-νάκι. Είναι περίοδος μεγάλης δραστη-ριότητας, και εσύ πρέπει να είσαι σε εγρήγορση, για να εκμεταλλευτείς τις ευκαιρίες που σου παρουσιάζονται. Και αφού είσαι σε καλή φόρμα, δεν σε φοβάμαι, αλλά έχω μεγαλύτερες απαι-τήσεις από εσένα. Θυμήσου τα πιο μα-κροπρόθεσμα σχέδιά σου και προχώ-ρα προς αυτά.

Είναι κρίσιμη περίοδος για τη δημιουρ-γικότητα και την εκφραστικότητά σου, κυρίως γιατί δυσκολεύεσαι να τις μαζέ-ψεις, ενώ ξεχειλίζουν από τα αυτιά σου. Ειδικό βάρος έχουν, λοιπόν, οι καλλιτε-χνικές σου ασχολίες, οι οποίες ευνοού-νται, αλλά και φέρουν προκλήσεις. Μην ανησυχείς όμως, τίποτα δεν είναι πραγ-ματικά δύσκολο με λίγη συγκέντρωση και πολλά μακαρόνια με κιμά.

Κάτσε στο σπίτι για λίγο, είναι ώρα να χαλαρώσεις και να αφήσεις να καθιζά-νουν όσα συνέβησαν. Ρίξτο στην τηλε-όραση, ρίξτο στο φαγητό, αλλά μην το ρίξεις έξω για κανένα λόγο, γιατί για μία φορά η αλήθεια δεν είναι εκεί έξω. Εξάλλου, πολύ σύντομα θα χρειαστεί να ξαναδοθείς στον έξω κόσμο, γιατί πολύ απλά η ζωή δεν θα κάθεται να σε περιμένει.

Κάνε λίγη υπομονή και οι ανταμοιβές έρχονται. Ο δρόμος από την Αγία Βαρ-βάρα στην Αγία Νάπα είναι μακρύς, και εσύ το ξέρεις καλύτερα από όλους. Μά-ζεψε δύναμη από την πολύ καλή σχέση με το ζιμπλαφόν σου και συνέχισε το δρόμο σου, καθώς θα βλέπεις τα πράγ-ματα να βελτιώνονται.

Είναι μια εβδομάδα που θα ασχοληθείς με ζώα. Αν είσαι κτηνοτρόφος, κτηνία-τρος, έχεις πετ σοπ ή τραγουδάς στους Pet Shop Boys, έχει καλώς. Επίσης, αν αυτό σημαίνει ότι κάποιος απλά γου-ρουνιάζει δίπλα σου στο εστιατόριο, ακόμα καλά είναι. Δυστυχώς όμως, πι-θανότατα θα πρέπει να αντιμετωπίσεις κάτι γαϊδούρια στις συνδιαλλαγές σου, οπότε υπομονή.

45

Τα ψώνια μου στο Athens Heart την προηγούμενη Παρασκευή. Και για αυτό ευθύνεται μια νεαρά τραγουδίστρια, που αποφάσισε να γυρίσει σε ένα από τα εστιατόρια του επάνω ορόφου το καινούργιο της βίντεο κλιπ. Βέβαια, ευθύνομαι και εγώ που σκέφτηκα ότι χρειαζόμουν ένα διάλειμμα για φαγητό. Περιεργαζό-μουν το μενού, όταν ξαφνικά άναψαν κάτι προβολείς. Τότε άρχισα να συνειδη-τοποιώ ότι οι υπόλοιποι θαμώνες ήταν ιδιαίτερα ντυμένοι και χτενισμένοι. Και ότι οι κάμερες και τα φώτα δεν ήταν μέρος του ντεκόρ. Χάζεψα το βίντεο κλιπ, άκουσα και το τραγούδι περίπου 100 φορές και, όταν αποφάσισα να σηκωθώ επιτέλους, είχαν σχεδόν κλείσει τα μαγαζιά. Ατιμη περιέργεια!

Την ερώτηση στον Πανα-γιώτη «Ποιος είναι αυτός με το καπέλο;», όταν την ίδια ώρα γύρισε προς το μέρος μου και με θαυμα-σμό μου είπε: «Ο Πατερά-κης». Για την ταυτόχρονη ερώτηση και απάντηση ευθύνεται ο μπασίστας Βαγγέλης Πατεράκης, φίλος και μουσικός του Βασίλη Παπακωνστα-ντίνου. Ο Πατεράκης, λοιπόν, εμφανίστηκε στη σκηνή του Πορτοκαλιού με καπέλο και κόκκινα All Star. Οχι πως μας είχε συνηθίσει σε κοστούμια, αλλά αυτή η εμφάνιση σε συνδυασμό με το ακουστι-κό μπάσο που κρατούσε έκανε τη διαφορά. Το ίδιο και οι υπόλοιποι μουσικοί που καλούνται να βγάλουν εις πέρας μια μουσική παράσταση διάρκειας 4 ωρών χωρίς ηλεκτρικά όργανα. Ολοι τους στάθη-καν στο ύψος των περι-στάσεων. Και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου στο κέντρο έδινε τον καλύτερό του εαυτό, χωρίς να φύγει λεπτό από τη σκηνή. Ενα πρόγραμμα που αξίζει να παρακολουθήσετε. n.mastorakou@metropolisnews.gr

46

Την παρακολούθηση της εκπομπής του Λάκη Λαζόπουλου. Δεν την είδα από την αρχή και δεν μπορώ να έχω άποψη. Αλλά από τη μέση και μετά που παρακολούθησα, κουράστηκα λίγο. Ειδικά όταν η ώρα πήγε 12 και ο Μιχάλης Χατζηγιάννης ήταν ακόμα εκεί και τραγουδούσε. Οχι μόνο δικά του τραγούδια, μην φανταστείτε. Και Χατζιδάκι και Λοΐζο και από όλα. Αλλά την πιθανότητα να μην αρέσει σε κάποιον τόσο πολύ ο Χατζηγιάννης, ώστε να τον ακούει μία ώρα, την σκέφτηκε κανείς;

Τη συνομιλία μου με φίλο και συνάδελφο μέσω MSN. Οχι πως λέγαμε και κάτι που θα άλλαζε την πορεία του κόσμου, αλλά όταν κόβεται το ίντερ-νετ είναι πάντα ένα πρόβλημα. Πότε επιτέλους θα φτάσουμε σε αυτό το ση-μείο που δεν θα χρειάζεται να ανησυχούμε για παρόχους, διακομιστές και λοιπές έννοιες που δεν πολυκαταλαβαίνω αλλά δυσκολεύουν τη ζωή μου;

Την ακρόαση του δίσκου του Φίλιππου Πλιάτσικα. Κατ’ αρχάς, ήταν εύκολο να τον προμηθευτώ. Μπήκα στο in.gr, τον κατέβασα και πρώτη φορά ένιωθα κυ-ρία που κατεβάζω κάτι με την άδεια του δημιουργού. Τα πρώτα τραγούδια δεν με ενθουσίασαν. Φαντάστηκα ότι κάποια θα γίνουν εύκολα ραδιοφωνικές επι-τυχίες και ότι κάποια θα κάνουν τον κόσμο να χαίρεται στις συναυλίες. Αλλά από τα 3/4 του δίσκου που κατάφερα να ακούσω δεν βρήκα αυτό το τραγούδι που θα με έκανε να το ακούσω δύο και τρεις φορές μέχρι να το χορτάσω. Μα-κάρι να το βρω στα υπόλοιπα.

Την ακρόαση της εκπομπής της Γκίζας στο Σκαϊ το μεσημέρι της Τετάρτης. Σχολιά-ζοντας κάποια συζήτηση σε μεσημεριανή εκπομπή ανέφερε: «Καθόμαστε εμείς πίσω-πίσω και σχολιάζουμε για τα νυχτοκάμα-τα που έχουν μειωθεί. Εδώ έχουν κοπεί μεροκάματα, με νυχτοκάματα θα ασχολού-μαστε εμείς;». Εμένα μου φάνηκε αστείο και άρχισα να γελάω. Του ταξιτζή πάλι καθόλου και άλλαξε σταθμό. Ή το βράδυ κάνει τον τραγουδιστή ή δεν γελάω και πολύ ωραία; Τι να πω…