BILAKİS

ÇİZMESİ BİR ÜLKEDEN TEMİZ OLANLARA

MAYIS -2014 ÜCRETSİZDİR AYLIK KÜLTÜR VE SANAT DERGİSİ

Merhaba Bilakis okuru;Her geçen ay daha da büyüyerek, her sayıda farklı bir

heyecanla, ,Mayıs sayımızla birlikte karşınızdayız. Yeni yazarlar,yeni yazılar ve yeni okurlarla her ay bir öncekinden daha iyiolmaya çalışıyoruz.

Günlük koşuşturmalar, insan kalabalığı, ruh halinizinhalsizliği, sizi iki saat beklettikten sonra ‘yarın gel’ diyen memursamimiyetsizliği, düşüncelerinizin azizliğini, yaşamak içinayaklarına kapanmak zorunda olduğumuz,( artık ayakkabıkutularında olduğunu biliyoruz) para varlığının yokluğunu,hiçlik duygusu, çokluk olgusu… Tüm bunların yorgunluğunukimi zaman harika bir müzik, kimi zaman birkaç kadeh içki,bazen uyku alıp götürür. Biz dedik ki yaşamın yorgunluğundanbir nebze de olsa sıyrılıp, sahip olmayı istemeden, ait olmadan,düşüncelerini ifade edip biraz eğlenmek, biraz hüzünlenmek,biraz tekdüzelikten sıyrılmak, e biraz da bilmek istiyorsan şiirini,yazını, hikayeni, bir anını, içinden geleni umudunu inancınıfikirlerini hatta içinden gelmeyenleri yorgunluğunu kırgınlığınıal gel.Bilakis ailesi olarak biliyoruz ki her ay daha da genişleyipbüyüyoruz. Bizce aranızda bu dergiye destek olmak isteyecekyeni fikirler, yeni projelerle aramızda olmak isteyecek birçokyazar ve okuyucumuz var, mesaj atmak istersen elbetteburadayız ;bilakisdergi@gmail.comwww.bilakisdergi.comwww.facebook.com/bilakisdergisi

Ezgi Yağcı / ezeylul.tumblr.com

Bu sayı Soma’daki maden emekçilerine ithaf edilmiştir.

BİYOGRAFİ

VİNCENT VAN GOGH

““BBaannaa ggeelliinnccee,, bbeenniimm

ggeenneellddee eennddiişşeellii vvee kkaayyggııllıı

bbiirr yyaappıımm vvaarr,, ççüünnkküü

yyaaşşaammıımmıınn hhiiçç ddee dduurrgguunn

ggeeççmmeeddiiğğiinnii ddüüşşüünnüüyyoorruumm;; vvee

bbüüttüünn bbuu aaccıı hhaayyaall

kkıırrııkkllııkkllaarrıı zzoorrlluukkllaarr vvee

ddeeğğiişşiimmlleerr rreessssaammllıığğıımmıı ttaamm

aannllaammııyyllaa ggeelliişşttiirrmmeemmee

eennggeell oolldduu””

BİYOGRAFİVİNCENT VAN GOGH

BİYOGRAFİ

VİNCENT VAN GOGH

Vincent van Gogh 30 Mart 1853’te Hollanda’nın GrootZundert kasabasında bir papazın oğlu olarak dünyaya geldi.Maalesef yaşamının ilk on yılına ait neredeyse hiç bilgi yoktur.Zevenbergen’deki yatılı okula iki yıl devam ettikten sonra, iki yılTilburg’daki King Willem ortaokuluna devam etti. 15yaşındayken okul eğitimini bıraktı ve bir daha geri dönmedi.

Babası tarafından 1869 yılında 16 yaşında önce La Haye’dekisonra Brüksel’deki Goupil galerilerine resim satış memuru olarakyerleştirildi.Vincent’ın amcaları ve Vincent zaten sanattaciriydiler, erkek kardeşi Theo da sanat tacirliği işiyle uğraştı.Bu Vincet’ın daha sonraki resim kariyerinde etkisini göstermiştir.1873’te şirketin Londra ofisine atandı ve aynı yılın Ağustos’unda87 Hackford Road’da Ursula Loyer ve kızı Eugenie’nin yanınataşındı. Londra’da iki yıl daha kaldı bu süre boyunca birçok sanatgalerisi ve müze gezdi. İngiliz yazarlar George Eliot ve CharlesDickens’a büyük hayranlık beslemeye başladı. Eserleri TheGraphic gibi dergilerde yer alan İngiliz gravür sanatçılarını dabeğeniyle izlemiş, bu eserle Van Gogh’u ressamlık kariyerindekendisine ilham verecek kadar derinden etkilemiştir.

Boş zamanlarında galerileri gezmeye devam etti , bu sıradaönemli sanat eserlerini inceleme fırsatı bulan Vincent aynızamanda İncil çalışmaları yapmıştır. Reverend Jones’dankendisine ruhban sınıfına ait daha çok sorumluk vermesini talepetti ancak rahip olmak için hevesli olmasına rağmen vaazlarıcanlı ve etkileyici olmaktan uzaktı. 9 Mayıs’ta Amsterdam’adoğru yola çıktı ve Yunanca, Latince, Matematik dersleri aldıfakat yeterince donanımlı olmadığı için çalışmalarını durdurmakzorunda kaldı.

BİYOGRAFİVİNCENT VAN GOGH

1 967’de evlendiği TurgutUyar’dan bir çocuğu vardır .Benim de çok sevdiğim şair içinşunları söylemiştir : “ Çokyakışıkl ı , çok zeki , çok duyarlı birinsandı . Belki bana göre aşırıciddiydi . Tipik edebiyatçı özell iğitaşıyan , kendi içine kapalı ,dışarısıyla fazla alışverişiolmayan , şi iriyle mutlu biriydi .Ben öyle değil im . Denizi deseverim , dolaşmayı daL Dahacanlı , daha hareketl i olmayıisterim . Belki bu bakımdan pekuyuşmuyoruz.”

Turgut Uyar’ın ölümü üzerine yazdığı bir şi ir ;

pencerenin biri açık kalmış,hava sıcak , temmuz bıkkınl ığı iştetomris uyar yazı masasında oturuyormasanın bittiği kitapların başladığı yerdekafka ile dostoyevski'nin fotoğraflarımasanın kitaplara aktığı yalnızl ıktasahi kaç yı l oldu ,tanrı 'nın el işi irden ve öyküden kopalı?sadece senin için geçiyorum bu sokaktan

okur musun ,gözlerimden akankelimeleri ?

EZGİ YAĞCIsarpimoleni. tumblr.com

1199.. yyüüzzyyııllıınn yyaazzggııssıı eenn ttrraajjiikk ssaannaattççııllaarrıınnddaann bbiirrii oollaannVVaann GGoogghh ddüünnyyaaddaa kkeennddiissiinnii aallççaallmmıışş,, sseevvggiilleerrddeennuuzzaakkllaaşşmmıışş ggöörrmmüüşşttüürr.. İİççiinnddee ssüürreekkllii bbuullaannttııllaarr yyaaşşaammıışşvvee hhiiççbbiirr iişşee yyaarraammaaddıığğıınnaa oollaann iinnaannccıı,, bbiirr şşeeyylleerr yyaappmmaabbiirr ççııkkıışş bbuullmmaa iisstteeğğiiddiirr bbuunnaallttııllaarrıınnıınn sseebbeebbii..YYaazzggııssıınnıınn ççiizzddiiğğii oollaayyllaarr ddiizziissii ssoonnuuccuu bbiirr kkaaffeesseettııkkııllddıığğıınnıı bbiirr şşeeyylleerr yyaappmmaakk iisstteeddiiğğiinnii aammaa bbuunnuunnyyoolluunnuu bbuullaammaaddıığğıınnıı TThheeoo’’yyaa yyaazzddıığğıı mmeekkttuuppllaarrıınnddaaddeeffaallaarrccaa ddiillee ggeettiirrmmiişşttiirr.. AAmmsstteerrddaamm’’ddaa ssooyylluuddüüşşüünncceelleerrii kkiilliissee ttaarraaffıınnddaann ddaa hhooşş kkaarrşşııllaannmmaayyıınnccaabbööllggeeddeenn aayyrrııllmmaayyaarraakk CCuueessmmeess kkööyyüünnee yyeerrlleeşşttii vvee bbuurraaddaabbüüyyüükk ssııkkıınnttııllaarr iiççiinnddee yyaaşşaammaayyaa bbaaşşllaaddıı.. BBuurraaddaammaaddeenncciilleerriinn vvee aaiilleelleerriinn zzoorrlluu kkooşşuullllaarrıınnıı yyaannssııttaannççiizziimmlleerr yyaappmmaayyaa bbaaşşllaammıışşttıırr..

SSiieenn ii ll ee yyaaşşaammaayyaa bbaaşşll aadd ıığğ ıı ddöönneemmddee ççooccuukkllaarrıınn ıı vvee oonnuu ddüüzziinneelleerrcceeççiizziimmddee mmooddeell oollaarraakk kkuu ll ll aannmmıışş rreessssaammll ııkk yyeetteenneeğğiinnii hh ıı zzll aa ggeell ii şşttii rrmmiişşttii rr..ÖÖrrnneeğğiinn kkıı zzııyyll aa sseeppeettttee oottuurraann SSiieenn’’ddee uussttaa ll ııkkll aa bbeettiimmlleennmmiişş,, aa ll ttıınnddaayyaattaann kkeeddeerr dduuyygguussuu VVaann GGoogghh’’uunn SSiieenn ii ll ee yyaaşşaadd ıığğ ıı 1199 aayyıınn ttaammaannllaammııyyllaa bbiirr yyaannssıımmaassııdd ıı rr.. 11888833’’üünn EEyyllüü ll aayyıınnddaa SSiieenn’’ ll ee ii ll ii şşkkiissii iiyyiicceekkööttüü lleeşşttii vvee aayyrrıı lldd ıı ll aarr.. NNuueenneenn’’ddee aaii ll eessiinn iinn yyaannıınnddaa ddöönnmmüüşş vvee ssoonnrraakkii yyıı llbbooyyuunnccaa ssaannaattıınn ıı ggeell ii şşttii rrmmeeyyee ddeevvaamm eettmmiişşttii .. RReessmmeettmmeeyyii eenn ççookk sseevvddiiğğ iiiinnssaannllaarr kkööyyllüü lleerrdd ii .. YYıı ll ll aarr ssüürreenn yyooğğuunn ççaa ll ıı şşmmaallaarr ssoonnuuccuunnuu vveerrdd ii vvee ii llkköönneemmll ii rreessmmii PPaattaatteess YYiiyyeennlleerr oorrttaayyaa ççııkkttıı .. PPaattaatteess YYiiyyeennlleerr VViinncceenntt vvaannGGoogghh’’uunn ii llkk öönneemmll ii bbaaşşyyaappıı ttıı kkaabbuu ll eedd ii ll ii rr.. OOnnuunn iiççiinn aarrttııkk yyeennii bbiirryyooll ccuuğğuunn zzaammaannıı ggeellmmiişş ssaannaattıınn ıı ddaahhaa ddaa ii ll eerrlleettmmeekk iiççiinn PPaarriiss’’ee TThheeoo’’nnuunnyyaannıınnaa ggii ttmmiişşttii .. PPaarriiss’’ttee ggeeççeenn 11888877 yyıı ll ıı bbooyyuunnccaa ssaannaattıı aaççıı ssıınnddaann ççookköönneemmll ii ii ll eerrlleemmee kkaayyddeettmmeessiinnee rraağğmmeenn oolldduukkççaa ssaağğ ll ııkkssıı zz kkooşşuu ll ll aarr aa ll ttıınnddaayyaaşşaammıışş kkaarrddeeşşiiyyllee ddee aarraassıı bboozzuu llmmuuşşttuurr.. BBüüyyüükk şşeehhiirr hhaayyaattıınnddaann mmuuttlluuoollmmaammıışş ggüünneeşşiinn ssıı ccaakkll ıığğ ıınn ıı hh iisssseeddeebbii ll eecceeğğii AArrlleess’’ee ggii ttmmeeyyee kkaarraarrvveerrmmiişşttii rr.. AArrttııkk mmoorraa ll ii ddüüzzeelleenn VViinncceenntt eenn sseevvii ll eenn rreessiimmlleerriinnddeenn bbaazzıı ll aarrıınn ııyyaappmmaayyaa kkooyyuu lldduu .. RReessssaammllaarr bbiirrll iiğğ iinnii kkuurrmmaa aammaaccıınn ıı ggeerrççeekklleeşşttii rrmmeekk iiççiinnPPaauu ll GGaauugguuiinn’’ ii yyaannıınnaa ggeellmmeessii iiççiinn iikknnaa eettttii .. BBaaşşll aannggıı ççttaa aarraa ll aarrıı ççookk iiyyiiyydd iiffaakkaatt VViinncceenntt’’ iinn ddeeğğiişşkkeenn mmiizzaaccıı nneeddeenniiyyllee aatteeşşll ii ttaarrttıı şşmmaallaarrıınnaa ssııkkrraassttll aannıı rr oolldduu .. BBuu ttaarrttıı şşmmaallaarrddaann bbiirriinnddee bbiirr ddeell ii ll iikk aannıınnddaa ssooll kkuu llaağğ ıınn ıınnaa ll tt kkıı ssmmıınnıı kkeessttii ppooll ii ss ttaarraaffıınnddaann yyeerrddee yyaattaarrkkeenn bbuulluunnuupp hhaassttaanneeyyeekkaalldd ıı rrıı lldd ıı .. İİyyii ll eeşşttiikktteenn ssoonnrraa SSaarrıı EEvv’’ iinnee ggeerrii ddöönnddüü ((kkeennddii ddeeyyiimmiiyyllee iiyyiiyyiiuummuutt eeddeerreekk)) .. OOccaakk vvee ŞŞuubbaatt aayyllaarrıınnddaa oolldduukkççaa üürreettkkeenn oollaann rreessssaamm eennüünnllüü rreessiimmlleerriinnddeenn NNiinnnnii vvee AAyyççiiççeekklleerr’’ iinn ii yyaappttıı .. ZZeehhiirrlleennddiiğğ iinniizzaannnneettttiiğğ iinnii bbiirr kkrriizz aannıı ddaahhaa yyaaşşaadd ıı ggöözzlleemm aall ttıınnaa aa ll ıınn ııpp bbiirr aakkıı llhhaassttaanneessiinnee yyaattıı rrıı lldd ıı ..

İİll eerrlleeyyeenn hhaaffttaa ll aarrddaa ,, VViinncceenntt’’ iinn aakkll ii ddeennggeessiinnii ssüürrddüürrmmeessii ssaayyeessiinnddee rreessiimmyyaappmmaassıınnaa iizziinn vveerrii lldd ii .. GGöösstteerrdd iiğğ ii ggeell ii şşmmeeddeenn eenn aazzıınnddaann yyeennii aattaakkllaarrggeeççii rrmmeemmeessiinnddeenn ddookkttoorrll aarr ççookk mmeemmnnuunndduu.. VVaann GGoogghh HHaazziirraann oorrttaassıınnddaaeenn üünnllüü eesseerrii YYıı lldd ıı zzll ıı GGeeccee’’yyii üürreettttii .. TThheeoo VViinncceenntt iiççiinn eenn iiyyiissiinn iinn PPaarriiss’’eeggeerrii ddöönnmmeessii vvee kkeennttiinn yyaakkıınn ll aarrıınnddaa AAuuvveerrss-- ssuurr--OOiissee’’ddee yyaaşşaayyaann tteerraappiissttPPaauu ll GGaacchheett’’ iinn ggöözzeettiimmiinnddee tteeddaavvii oollmmaassıı ggeerreekkttiiğğ iinnee kkaarraarr vveerrdd ii .. VVaannGGoogghh bbuurraaddaa bbiirr aa ii ll ee ttaarraaffıınnddaa iişşlleettii ll eenn kküüççüükk bbii hhaannddaa kkeennddiinnee bbiirr ooddaattuuttttuu vvee zzaammaann kkaayybbeettmmeeddeenn rreessiimm yyaappmmaayyaa bbaaşşll aadd ıı .. BBuurraaddaa eenn ttaannıınnmmıışşrreessiimmlleerriinnddeenn bbaazzıı ll aarrıınn ıı yyaappttıı ((DDrr.. GGaacchheett’’ iinn ppoorrttrreessii ,, AAuuvveerrss kkii ll ii sseessii gg iibbii )) ..

HHaayyaattıı mmuulluu oollmmaassaa ddaa eenn aazzıınnddaann kkaarraarrll ııyydd ıı vvee bbuu ddaa üürreettkkeennll iiğğ iinneeyyaannssııyyoorrdduu .. DDeeğğiişşiikk kkaayynnaakkllaarrıınn ddeettaayy kkoonnuu llaarrıı bbiirrbbiirriiyyllee ççeell ii şşssee ddee 2277TTeemmmmuuzz 11889900 oollaayyıınn ıınn aannaahhttaarrıı bbii ll iinnmmeekktteeddiirr.. VViinncceenntt hheerr zzaammaannkkii gg iibbiimmaall zzeemmeelleerriiyyllee kkıı rrssaa ll aa rreessiimm yyaappmmaayyaa ççııkkttıı oorraaddaa bbiirr ttaabbaannccaa ii ll ee kkeennddiiggööğğssüünnee aatteeşş eettttii .. BBuunnaa rraağğmmeenn yyaaşşaadd ıığğ ıı hhaannaa ggeerrii ddöönnmmeeyyiibbaaşşaarraabbii llmmiişş vvee ddookkttoorruu GGaacchheett ttaarraaffıınnddaann bbuulluunnmmuuşşttuurr.. BBüüyyüükk bbiirrggeecciikkmmee oollmmaaddaann TThheeoo eerrtteessii ggüünn ööğğlleeddeenn ssoonnrraa VViinncceenn’’ iinn yyaannıınnddaayyddıı ..TThheeoo’’nnuunn yyaazzdd ıığğ ıınnaa ggöörree ‘‘ööllmmeekk iissttiiyyoorrdduu ,, yyaattaağğ ıınn ıınn yyaannıınnddaa oonnaaiiyyii ll eeşşeecceeğğiinnii vvee bbuu üüzzüünnttüü lleerriinn ggeeççeecceeğğiinnii ssööyylleedd iiğğ iimmddee bbaannaa ‘‘kkeeddeerrssoonnssuuzzaa kkaaddaarr ssüürreecceekk’’ dd iiyyee cceevvaapp vveerrdd ii .. BBuu ssöözzllee nneeyyii kkaasstteettmmeekkiisstteeddiiğğ iinnii aannll ııyyoorruumm’’ öömmüürr bbooyyuu kkeennddiissiinniinn eenn iiyyii aarrkkaaddaaşşıı vvee ddeesstteekkççiissiioollaann kkaarrddeeşşii TThheeoo’’nnuunn kkooll ll aarrıınnddaa ssoonn ssöözzlleerriinnii ssööyylleedd ii ;; ‘‘KKeeşşkkee bbööyylleeöölleebbii ll sseemm’’ .. 2299 tteemmmmuuzz 11889900’’ddaa bbuu ddüünnyyaaddaann aayyrrıı lldd ıı .. DDookkttoorruu GGaacchheett’’tteennbbiirr nnoott;;

‘‘mmeezzaarrll ıığğaa uu llaaşşttııkk mmuuhhtteemmeelleenn oonnuunn ddaa ggöörrssee sseevveecceeğğii mmaavviiggöökkyyüüzzüünnüünn aall ttıınnddaakkii hhaassaattaa hhaazzıı rr oollgguunnllaaşşmmıışş ttaarrll aa ll aarraa bbaakkaann kküüççüükk bbiirrtteeppeenniinn üüzzeerriinnddeeyyddii .. OO ssıı rraaddaa kkiimm ooll ssaa aağğ llaarrdd ıı…… oo ggüünn ttaamm oonnuunn sseevvddiiğğ iigg iibbiiyyddii ,, hhaa llaa aarraammıızzddaa oolldduuğğuunnuu vvee ddee bbuu ggüüzzeell ggüünneeşşll ii ggüünnddeenn kkeeyyiiffaa lldd ıığğ ıınn ıı hhaayyaall eettmmeemmeekk mmüümmkküünn ddeeğğii lldd ii ’’

EZGİ YAĞCI

ezeylul. tumblr.com

Hala sigara içiyor musun ?Bırakİçme şu meredi…İçiyorsan da dudaklarında kalsın dumanıBilirsin senKimseye anlatamasam daKıskanırım seni..

Hala denizleri izliyor musun ?YapmaBakma bir başkasıyla…İzliyorsan da gözlerinde kalsın mavisiBilirsin senKimseye anlatamasam da benMaviye gömdüm seni…

TutunamadımKirlendim..BaşaramadımYaşlandım.Sakallarımla uzadı hasretinOlduramadımÖldürdümDipsiz kıyılarda…ÖldümYaşıyorsun bensiz kıyılardaHem de bir başkasıyla…

Gülümsedim boşluğaÖlüler;Gülümser ya son nefesindeBenim yerim cehennemKirlendimGözlerinin kara bataklığında..

Hissediyorum buralardanGülümsüyorsun ona inatYapmaBeni deOnu daYakma !

Seçme hakkın yitikGözlerinin deryası batıkÖlü bir adam kayıpKazanan deniz saçlıTam da sana layık…

GülümsedimVeÖldüm.

Kıyı

Murat Kaleli

mezarvirtuozu.tumblr.com

Başla. Cümleleri kurduktan sonra yenilmeyi göze alarak yine mutlu hissettiğinihayal et. Endişelerini bir kenara bırakıp telaşa kapılmadan yürüdüğünü farz et. BobMarley eşliğinde sokaklardaki yüzlere aldırmadan dans ettiğini düşün ya da bunlarıdüşünmeden uygula. Ada havası diyerek atla vapura istikamet Büyükada. Özlediğinidüşün deniz kokusunu iner inmez çay bahçesinde bir çay iç. Sevinçten gözyaşlarınıtutamadığını izle. Gül kendine. Düşünce balonlarına bir iğne batır. Sorgulamayı bırak.Anlamlar senin içinde gizli. Eğer çıkamıyorsa vardır bir bildiği kalbinin. Yürü. Nefes al.Umut etmek değil de umutsuzluğu gözden çıkarma. Kendine haksızlık etme. Hiç etme.Sen özelsin, güzelsin. Kalbini incitme ve buna izin verme.

Neden mi böyle başladım? Bir nedeni yok. Neden aramak da geriyor insanı, bazen. Bumutlulukların bir sebebi olmamalı. Hissettiğini o an özgürce yaşamalı insan. Kendiniüçüncü tekil yerine koymamalı. Belki de şu an bunları okuyup elindeki ünlemlerle tabiçok kolaydı bunları uygulamak demişsindir. Peki hiç çabalamayı denedin mi? Kendinebahanelerden duvar örmeyi bırak. Dene. Kaybedersin. Kaybetmezsin çünkü arkasınasığınabildiğin bir bahanen yok. Denedin. Sen bugün kocaman bir adım attın. Kutlakendini. Kendine sarıl. İnsanlara sarıl. Evet çoğu taştan, nasırlı ama sarıldığındadinebilir öfkeleri,kızgınlıkları.

Hep olumlu düşün demiyorum. Her zaman olumlu düşünemeyiz. Olumsuz anlarındaküçük bir mutluluk yarat kendine. Sonra etrafına yansıyor bir şekil. Yenildikten,tökezledikten sonra daha da güçlü hissedersin. Arada tökezleyip kahkahayı basarsınkendine. Şaşırır insanlar. Fark etmezsin. Şu an ne geçmişinle ne de geleceğinle ilgili birşey yazdım. An işte şu an,bu an... Sana bunu fark ettirmek istedim.Demem o ki arkadaş, bardağın boşluğu baki olsa bile yine de dolu tarafından bakmayıöğreniyorsun er ya da geç...

Mutlu bir Pazardan ya da Mutsuz bir Cumartesinden

Cansu Şengün

yasadisigulumseyis. tumblr.com

Şöhret için oyuncu olunmaz, oyuncu olunduğu içinşöhret kazanı l ı r. Aslında işin özüne bakarsak, iyi biroyuncu şöhreti önemsemez fakat alkış önemlidir. Sizsahnede elinizden geleni yaptıktan sonra istediğiniz tekşey alkıştı r ama gerçek bir oyuncu için, sokaktadurdurulacak kadar büyük bir şöhret, hiç önemliolmamakla kalmaz, zarar vericidir de aynı zamanda.

Oyuncunun özüne doğru bir yolculuk yapmakgerekirse, i lk olarak bu işin bir intihar olduğundanbahsetmek gerekir. Çünkü oyuncu, kendi bedeninesığmayan, başka ruhları da kendi içine alabilecek ve bunuyaparken de kendini hiç korkmadan öldürebilecek biridir.Bir başka karakteri canlandırabilmeniz için öncelikle kendibenliğinizi tamamen yok etmeniz gerekir ki bu da tamanlamıyla bir intihardır.

Sahneye doğru attığınız her adımda bir parçaölmelisiniz, bir parçanız gitmeli ve sahneye vardığınızdakendinize dair hiç bir şey kalmamalı ortada. Siz kimicanlandırıyorsanız artık o olmalısınız, artık bedeniniz onaait olmalı . Tabi, kusursuz bir intihar, bir ön hazırl ık sürecinide peşinde getirir.

Dünyanın en tatl ı intiharına nası l hazır olabil ir birinsan?

Öncelikle oynadığınız karakteri, en az kendinizitanıdığınız kadar iyi tanımanız gerekir. Bir oyuncununolmazsa olmaz bir gözlem yeteneği olmalı ve sonsuz birhayal gücüyle bunu desteklemeli . Çevredeki tüm olaylar,bir adamın bacak bacak üstüne atmasından, bir kadınınsigara yakmasına kadar; görüp görebildiği evrendeki tümhareketler, onun için bir örnektir ve iyi bir oyuncu bütün bugördüklerini beyninde toplar. O an gelip, metni el inealdığındaysa yapması gereken tek şey parçalarıbirleştirmektir. Sadece, canlandırdığı karakterinkonuştuğu andaki tepkilerine bakmaz bir oyuncu, bedeninihangi ruha kiralayacaksa onun her şeyini bi lmek ister.Nası l oturduğu, nası l kalktığı , nası l güldüğü, nası l nefesaldığı , nası l sigara içtiği , nası l öksürdüğüL kısacası herşeyini bi lmelidir. El ine aldığı metindeyse neredeysebunların hiç birini bulamayacaktır. İşte burada iş oyuncuyadüşmektedir. Canlandırdığı karakterin, söylediğisözlerden, davranışlarından tüm bunları bulacak olanoyuncunun kendisidir. Karakterin nası l nefes alıp verdiğinekadar tüm detaylarını bulabilmek için bu zamana kadargözlemlediği her şeye ihtiyaç duyar.

Oyuncu karakterini de tanıdıktan sonra,geriye sadece zevkle intihar edip, o karakteribedenine taşımak kalmaktadır. Canlandırdığıkarakteri iyi tanıyan bir oyuncu sahnede olduğusüre içinde kendisinden hiçbir şey barındırmaz,çünkü bedeni tamamen ona aittir.

Bir oyuncunun bedenini ne zaman tesl imedeceğini ve ne zaman geri alacağını da çokiyi bi lmesi gerekir. İntiharını sahneye bir adımkala yapmalı ve alkış sesleriyle de bedeninigeri almalıdır. Canlandırdığı karakteri tümhayatına taşıyan oyuncular, meslekhayatlarının i leriki yaşamlarında ve kendi özelhayatlarında pek çok soruna gebe kalmışlardır.Çünkü unutulmaması gereken altın kural,oyuncun karakterinin kişi l iğini geçici olarakkiraladığıdır.

Bir oyuncunun tüm bunları yapabilmesiiçin, işin teknik bilgi lerinden çok tutkuya ihtiyacıvardır. İyi bir oyuncu tutkusuz kaldığı zamançok kötü olabileceği gibi, kötü bir oyuncuyu datutkuyla oynadığı zaman iyi bir performansortaya koyabil ir. Sahnede olmak, başka birbedene bürünmek, tam anlamıyla bir aşktır vetutkunuz olmadan bu işi yapabilmeniz demümkün değildir. Her meslekte profesyonelceo işin kural larına göre çalışı labi l irkenoyunculukta genel olarak bu mümkün değildir.Çünkü sahnede nası l durulacağını , sesinizinası l ayarlayacağınızı bi lseniz bile, tutkuyla okaraktere bürünmedikçe vasatı aşmanız aslamümkün olmayacaktır. Seyircinin sizin halakendi ruhunuzla sahnede olduğunuzu ve “rol”yaptığınızı anlaması hiç de zor olmayacaktır.İyi bir oyuncu asla “rol” yapmaz, yaşamayıseçer; tutkuyla yaşamayı . Dolayısıyla baştayaptığım tanımlamaya bir i lave de bulunmakisterim; Oyuncu olmak tutkulu bir intihardır.Öyle ki; ruhunuzu zevkle tesl im eder vebugüne kadar varlığından hiç haberdarolmadığınız ve belki de hiç sevmediğiniz birruhu zevkle bedeninize sindirirsiniz.

ataksiya.tumblr.com

Senin tenin vardı.Tenin en katmerlisinden;Tenin en dikenlisinden bir güldü.Tenin her gün birkaç şairin kalemindendökülürdü.Ve o şiirlerle o şairler para kazanırdı.Teninden para kazanmak mı? Haşa.Ne senin namusunda gözüm var ne ananınbabanın adı çıksın...Fakat karın tokluğuna seviyorum senibiliyorsun.Ben eminim sana şiir yazanlar da benim gibidir.Senin tenin gülse, toprak benim tenim gibidir.Ben sana bakamam.Ben senin teninin kokusunu koklayamam.Benim burnumun direği sızlar, kusura bakma.Ben öyle pek lirik bir adam da değilim.Karın tokluğuna seviyorum seni diye açlıktanmı öleyim?Tenine şiirler yazıp onları satıyorum, affet.Affet, bu para meselesine karıştırdığım içinseni.Fakat bu açlık sen de bilirsin pek zalimdir.Tenine yazdığım şiirleri satmadığım sürece,Gömleklerimin kolları kelepçelerimdir

AÇ BURUN AZ PARA

Yiğit Selim Pekzeren

vurbeninemed.tumblr.com

denizinsuyu.tumblr.com

Her yerde,

Tütün kokusu…

Kilit altına alın;

Bütün çiçekleri…

Rüzgarda,

Dağılan, unutulan kokular var…

Bi’çocuk, ellerini sıkıyor…

Avuçlarına,

Menekşeler, papatyalar sıkıştırmış;

Rüzgarı, bekliyor…

Gözlerimde, kahve bi’örtü,

Çocukluğum, oturmuş üstüne…

Sesinde,

Değişen, bi’şey renk var; biliyorum…

Şimdi,

Benim avuçlarımda ki pervane kül;

Senin ki ateş…

Susuyorum…

Üşüyorum…

KÜL

Filiz YILDIRIM

““ HHaayyaattıımmıınn eenn mmuuttlluu aannııyymmıışş bbiillmmiiyyoorrdduumm.. ””

Cümlesiyle başlıyor, Orhan Pamuk’un çok konuşulan, çok tartışı lan, çokda sevilen romanı Masumiyet Müzesi. 7 yı lda yazı lan kitap, eski İstanbul’u,büyük bir aşkı , pişmanlıkları ve nesnelerin hayatımızın içindeki kocaman yerinianlatıyorL

MASUMİYETMÜZESİ

fotoğraf; sudayanatestebogull . tumblr.com/

Zengin bir ai lenin oğlu olanKemal, nişanlanmak üzeredir.Nişanlanmadan önce, ai lesininkul lanmadıkları bir eve (MerhametApartma'nında) öğle aralarında gidipkafa dinlemektedir. Bir gün nişanlısınaçanta almaya karar verir. Gittiğidükkânda Füsun’la karşı laşır ve hayatıdeğişir. Artık hayatında Füsun’danbaşka bir şey olması mümkün değildirama nişanlısı Sibel ’ le de ayrı lmayaniyeti yoktur. Kemal artık Füsun’ubıraktığı izlerde anacaktır. Ruj izinibarındıran izmaritlerde, kahve içtiğifincanlarda, tuttuğu kalemde ve inciküpelerindeL O satırlar bazen o kadarağır gel iyor ki, okurken acıyıhissediyorsunuz. Füsun’un yokluğuöylesine harika kaleme alınmış ki,etki lenmeden kitabı tamamlamak vekitap boyunca Kemal’ le beraberFüsun’u aramamak mümkün değil .

Yaşanamamış kocaman bir aşkınöyküsünü bize sunan kitap, hiçbir zamanelden bırakı lamayacak, okunmayabaşlandı mı kendine bağımlı edecek,zaman zaman çok sıkacak ama kendinehayran bıraktıracak. Biraz OrhanPamuk’un kalemine değinmek gerekirse,İ lk önce İstanbul’u çok seven bir yazarolduğunu söylemek lazım. Anı larındaİstanbul’u öyle taze, öyle güzel tutmuş kibuna hayran olmamak mümkün değil .Kültürleri , konuşmaları hayatın içindenalıyor Orhan Pamuk. Kitaplarında hiçbirkonuşmayı okurken “Aaa böyle cevap mı”olur deme şansınız yok. Kurgularkenuçan sineği bi le hesaba katabilecek kadardikkatl i . Mesela iki anneyikonuşturduğunu düşünelim Pamuk’un;aralarındaki diyalog mutlaka sık sıkbölünecek, anneler arada bir çocuklarınaseslenecek ve bu sesler bizim gündelikhayatta hep duyduğumuz sesler olacak.İşte Orhan Pamuk benim için tam olarakbudur. Hayatın içidir.

fotoğraf; sudayanatestebogull . tumblr.com/

. Zaman zaman çok sıkacak demiştim. Evet, Baze o kadar sıkıcı ki, okurkendaralıyorsunuz. Bu bazı bölümleri kötü yazdığı anlamına gelmez. Bazı bölümlerirahatsız edecek kadar gerçekçi yazdığı anlamına gelir. Ben mesela düğünlere,nişanlara tahammül edebilen bir insan değil im. Masumiyet müzesinde sayfalarcaanlatı lan nişan törenini okurken, sanki o nişan töreninin içindeymişim gibi sıkı ldım.Hatta o kadar sıkı ldım ki, nişan töreni sayfalarında Orhan Pamuk’un romankarakterleri geçiyormuş fark etmemişim. İşte ben de zaten Orhan Pamuk’da ençok bunu seviyorum. Kendisine yine de ufak bir eleştiriyi di le getirmek isterim.Bazen o kadar çok detaya boğuyor ki, olaylar geride kalıyor. Olaylardan çokdetayları , ayrıntı ları okuyoruz. Birazcık olayları da ön plana çıkarsa bence çokdaha güzel olabil ir.

Kitaba dönersek, Masumiyet Müzesi OrhanPamuk’un kendine has detaycı l ığını en çok kullandığıkitabıdır sanırım. Pek çok ayrıntıya titizl ikle yerverirken, olay örgüsü yavaş yavaş yavaş işlemektedir.Kitabın her sayfasında umutla beklenirken, kitap tıpkıhayat gibi yavaş yavaş akmakta ızdırapların da,zevklerin de hazzını okura duyurmaktadır.

Bir yandan bu büyük aşka tanık olurken, aynızamanda kendimizi de eski İstanbul’da buluveriyoruz.Yazarın bahsettiği her yer, okundukça gözlerimizdecanlanacak kadar detaylarla dolu ve anlatımı o kadarmasalsı ki, gözlerimizin önünde bir Çukurcamacanlanmaması mümkün değil .

Pamuk, kitabıtamamlayabilmek içinfazlaca müze gezmiş.Nobel ödülünü de aldıktansonra kitabınıbastırabilmiş. Kitap büyükbir i lgiyle karşı landı . Diğerkitapları gibi başka dil lereçevri ldi hatta bu seferNazan Öncel Kemal veFüsun için “Canım benimnası lsın?” şarkısını yazdı .Şarkıyı kitaba ithafederken de Hürriyet’eşunları söylüyordu Öncel;

"Duygularımı nası l ifade edeceğimi bi lmemekle beraber, romanı okurkenKemal'le Füsun'un nefeslerini hissedip, kalplerinin nası l çarptığını duyar gibioldum. Hayatın ası l amacının mutluluk olduğunu bizlere bir kere daha hatırlatanOrhan Pamuk, tavan arasında çoktan unutup gittiğimiz bir sürü şeyi, kalbinötelerine itelediğimiz aşkı , hayatın derinlerinden bulup çıkarınca onun eşsizedebiyatı bana bu şarkıyı yazdırdı . Orhan Pamuk'un son başyapı tı veedebiyatının sevdalısı olduğum için “Canım Benim Nası lsın?”ı MasumiyetMüzesi'ne armağan etmek istedim."

canım benim nası lsıniyi misin oralarda

kimse sana söyleyemedi mi ?başa gelen çekil ir demedi mi ?

Bir yürüdüm bir durdumDenize bir kıyı buldum

Bıraktın içimdeGece ile kardeş oldum

Ne gözdeyim ne kaştabir oradayım bir burda

tatl ı acı anı larlamerhamet apartmanındabir sen varsın aklımdakedim bile farkımda

canım benim nası lsındaha daha nası lsınikimizin adı yanyanaduvarlara yazı lsın

gülüm benim nası lsındaha daha nası lsın

ikimizin resmi yanyanasu duvara ası lsın

İstanbul dolaylarındataksim olaylarındabildiklerimi unuttumçukurcumalarında

Ne gözdeyim ne kaştabir oradayım bir burada

tatl ı acı anı larlamerhamet apartmanındabir sen varsın aklımdaLimon bile farkında

canım benim nası lsındaha daha nası lsınikimizin adı yanyanaduvarlara yazı lsın

kibrit kutusu, gazoz şisesiayva rendesi, inci küpesiiki anahtar, süs köpeği

mavi çarşaflar, ayakkabı lar

Yağmurluk, şemsiye,yüksük, cetvelFincan, kurşun kalemi

3 tekerl i bisikletEl inin değdiği herşeyi topladım

Aşkın oldugu yerde mantık ne gezerYarım akı l la değil çeyrek akı l la gezer

bir yerdeyim bir göktebir sendeyim bir bende

tatl ı acı anı larlamerhamet apartmanında

canım benim nası lsındaha daha nası lsınikimizin adı yanyanaduvarlara yazı lsın

gülüm benim nası lsındaha daha nası lsın

ikimizin resmi yanyanaşu duvara ası lsın

Bir Sen yoksun yanımdaPamuk bunun farkında

Aşk ayağıma kadar gelmiştiKendi el imde tepmiştim

Masumiyet Müzesi pek çok övgü alı rkenaynı zamanda pek çok eleştiriyle dekarşı laştı . Radikal gazetesinden ÖmerTürkeş kitabı Proust’un Kayıp zamanınizinde romanına benzetirken, kitap aynızamanda Jame Joyce’in Ulysses’ine,Tostoy’un Anna Karenina’sına veNabokov’un Lolita’sına benzeti ldi .

Pamuk’sa tüm bu eleştiri lere kulakasmayıp kitaptaki müzeyi gerçeğedönüştürmek istedi. Uzun uğraşları sonundada bunu başardı . Müzeyi ziyaret ettiğinizdesadece Kemal ve Füsun’un varlığına biradım olsun yaklaşmakla kalmayıp aynızamanda Orhan Pamuk’un nası l yazdığınadair bir fikir sahibi de olabil iyorsunuz.Bitirdiği kurşun kalemleri, yazı taslaklarını veyazarken yüksek ihtimalle onlardanesinlendiği gazete küpürleri ve pek çokeşyayı da çekinmeden müzenin içinekoymuş Orhan Pamuk. Son olarak yazarınmüze hakkında şu sözleriyle yazımı bitirmekisterim;

“Müze bekçilerinin görevi sanı ldığı gibieşyaları korumak, (tabi ki Füsun ile i lgi l i herşey sonsuza kadar korunmalıdır) gürültüedenleri susturmak, çiklet çiğneyenleri veöpüşenleri uyarmak değil , müze gezere camigibi alçakgönüllülük, saygı ve huşu duymasıgereken bir tapınakta bulunduğunuhissettirmektir. Masumiyet Müzesi’ndebekçiler, koleksiyonun havasına ve Füsun’unzevkine uygun olarak koyu ahşap rengikadife elbiseler, içine açık pembe renkligömlekler giymeli , müzemize özel-Füsun’unsevdiği-kravatlar takmalı ve tabi çikletçiğneyen ya da öpüşen ziyaretçi lere de aslakarışmamalı . Masumiyet Müzesi, İstanbul’daöpüşecek bir yer bulamayan âşıklarasonsuza kadar açık kalacaktır. ”

ataksiya.tumblr.com

Esma Eltimurwww.wattpad.com/user/esmanzeltimur

SESİNDE NE VARBİLİYOR MUSUN ?

"Sesinde ne var biliyor musunSöyleyemediğin sözcükler varKüçücük şeyler belkiAma günün bu saatindeAnıt gibi dururlar

Sesinde ne var biliyor musunSöylenmemiş sözcükler var”Cemal Süreyya işi biliyor abi. Her şeyi söylemiş ama minyaturceyi tanımamış.Bana güzel bir cümle vermiş, al bak sana yazdım dercesine.Evet “sesinde ne var biliyor musun?”-Anlatayım mı?…………..Mis kokulu bi bahçeye giriyorum sevdiğim çiçeklere açılıyor bahçe kapısı,kırçiçeklerimi bunlar, aralarda da papatyalar var.Ne güzel bi bahçe bu.Yavaşça kapıyı kapatıyorum.Havada bi ılıklık, güneşe bakıyorum yuvarlak güneşgözlüklerimle, hafifçe eşarbımı düzeltiyorum , iki merdiven çıkıyorum , eteklerimitoplayarak , annem hep derdi eteklerin çok uzun , namaza duruyorsun öyle toz toprakoluyor kızım.Ayaklarım toprağa bassın diye babetlerimi çıkarıyorum, elimde torba var ekmek almışım,birde çilekli süt, çocuklarım olsa gerek.Çocuklarım mı dedim ?Severler diye almış olsam gerek.Yavaşça ilerliyorum.Elimdekileri bahçedeki masaya bırakıyorum , bahçeye masakoymuşum akıllıca davranmışım , bahçe insanın ruhunu bulduğu yer olsa gerek.Ve açık kalan suyu fark ediyorum, kapatıyorum.Kendimce söylenmeye başlıyorum;Ah be iki gözüm yine mi suyu açık bıraktın , çiçeklerimi öldüreceksin.Sonra bi el hissediyorum omzumda;Yerden doğruluyorum çamur olmuş ayaklarıma bakarak, döndüğümde suratımı ekşitereksana.Sana mı dedim ?Sahi sen misin bu?-Bu su ne iki gözüm he diyorum.Sen mi?Bakıyorsun.

Ela gözlerinle öyle bakıyorsun.Ya çocuğu bıraktın bana oynamaya dalmışım onunla diyorsun.Gülüyorum, ve sımsıkı sarılıp sen iyi bi babasın diyorum.Eline , aldığım sütleri alıyorsun.Demek ki sana almışım şu çilekli sütleri.Çok mu seviyorsun acaba?Sonra gülümsüyorsun , ya ekmek alırken bi kere de unutsan şu sütü sevdiğimi şaşırımdercesine.Ben de şükürle bakıyorum.Şükürle.Sonra bi ses.Bi kız çocuğu.Anne mi diyor o?Evet evet anne diyor, birden eteğime sarılıyor ve ben kucağıma alıyorum.Evet o ben miyim?O eteklerime sarılan benim kızım mı?Saçları ipek gibi, ne kadar sudeye (yeğenim )benziyor , gerçekten benim kızım mı bu.Aman Allah’ım.Kızımın saçlarını topluyorum, terlemiş sırtına bi mendil koyarak , güzel teninikoklayarak.Evet bu ben miyim?Sonra kucağına bırakıyorum bu güzelliği.Mutfağa geçip çorba yapıyorum.Meğersemgitmeden yemekleri yapmışım, çok mu hamarat olmuşum ben?Annem senden olmazderdi halbuki.Elin oğlu napmış bana?Birden masaya 3 tabak koyuyorum.Kucağına mı alıyorsun sen güzel kızımızı?Kızımızı mı dedim?Bilmiyorum dedim galiba.Evet evet kızımızı.3 tabak, 2 çiçekli sandalye, kafeste bi kanarya, ocakta çaydanlık,bahçede çiçekler, veradyoda zeki müren.Lütfen.Sesinde bunlar var işte.Evet hepsi var.

minyaturce.tumblr.com

GGiirriillmmeessii yyaassaakkllaannmmıışş bbiirr bbööllggeeBBööllggeenniinn iiççiinnddee,, yyüürreekktteenn aammaa ggeerrççeekktteenn yyüürreekktteenn ddiilleenneenn hheerr ddiilleeğğiiggeerrççeeğğee ddöönnüüşşttüürreenn bbiirr ooddaaBBööllggeeyyee ggiirrmmeekk iisstteeddiiğğiinnii ssööyylleeyyeenn bbiirr bbiilliimm aaddaammııBBiirr yyaazzaarrOOnnllaarrıı bbööllggeeyyee ggööttüürreecceekk bbiirr iizz ssüürrüüccüüGGeerriiddee bbeekklleeyyeenn bbiirr aaiillee……

TTüümm bbuunnllaarr bbiirr aarraayyaa ggeelliirrssee oorrttaayyaa nnaassııll bbiirr ffiillmm ççııkkaabbiilliirr?? PPaarrddoonn,, ssoorruuyyuuddaahhaa ddüüzzggüünn ssoorraayyıımm;; ttüümm bbuunnllaarr AAnnddrreeii TTaarrkkoovvsskkyy’’nniinn tteezzggaahhıınnddaa bbiirraarraayyaa ggeelliirrssee oorrttaayyaa nnaassııll bbiirr ffiillmm ççııkkaabbiilliirr?? BBuu ffiillmmii ttaamm oollaarraakkaannllaattaabbiillmmeekk aaççııkkççaassıı ppeekk kkoollaayy ddeeğğiill.. ÇÇüünnkküü nneerreessiinnii aannllaattıırrssaannıızz aannllaattıınnmmuuttllaakkaa bbiirr yyaannıı eekkssiikk kkaallaaccaakkttıırr……..FFiillmm 11997799 yyııllıınnddaa,, AArrkkaaddiiyy SSttrruuggaattsskkiiyy ,, BBoorriiss SSttrruuggaattsskkiiyy kkaarrddeeşşlleerriinn““UUzzaayyddaa PPiikknniikk”” rroommaannıınnddaann uuyyaarrllaannmmıışş.. FFiillmmii ssiinneemmaayyaayyssaa yyiinneeSSttrruuggaattsskkiiyy kkaarrddeeşşlleerr uuyyaarrllaarrkkeenn,, oonnllaarraa TTaarrkkoovvsskkyy’’ddee eeşşlliikk eettmmiişş.. FFiillmmiinnyyaappııllddıığğıı ddöönneemmddee bbüüyyüükk bbiirr bbeekklleennttii yyaarraattmmıışş.. AAssllıınnddaa ddöönneemmiinnee ggöörreeyyüükksseekk ddee bbiirr bbüüttççeeyyllee ççeekkiillmmiişş.. TTaarrkkoovvsskkyy,, bbuu iimmkkaannllaarraa rraağğmmeenn ffiillmmddeeiizzlleeyyiicciiyyii eettkkiilleeyyeebbiilleecceekk eeffeekkttlleerr üüzzeerriinnee ddeeğğiill ddee,, kkeennddii yyaallıınnllıığğıınnaa ggöörreeaannllaattmmaakk iisstteemmiişş.. FFiillmm ttaammaammllaayyııpp llaabboorraattuuaarraa ggöönnddeerriillddiiğğiinnddeeyyssee,,kkiimmiinnee ggöörree bbiirr kkaazzaa ssoonnuuccuu,, kkiimmiinnee ggöörree RRuuss ssaannssüürrüünnee ttaakkııllddıığğıı iiççiinn,,ffiillmm bbaannddıı kkuullllaannııllaammaayyaaccaakk hhaallee ggeelliipp,, yyookk oollmmuuşş.. AAyynnıı eekkiipp,, bbuu sseeffeerr ççookkddaahhaa ddüüşşüükk bbiirr bbüüttççeeyyllee ffiillmmii bbaaşşttaann ççeekkmmeeyyee kkaarraarr vveerrmmiişşlleerr..OOyyuunnccuullaarrıınn yyüüzzlleerriinnddeekkii bbeezzggiinnlliikk,, ccaannllaannddıırrddııkkllaarrıı kkaarraakktteerrlleerree ggeerrççeekkççiibbiirr ddookkuunnuuşş mmuu,, yyookkssaa iikkiinnccii kkeezz aayynnıı ffiillmmii ççeekkmmeenniinn yyııllggıınnllıığğıı mmıı kkiimmbbiilleebbiilliirr??

SSTTAALLKKEERR

FFiillmmee ddöönneelliimm.. FFiillmm 1100 ddaakkiikkaallııkk sseessssiizz bbiirr ggiirriişşllee bbaaşşllııyyoorr.. ÖÖnnccee iizz ssüürrüüccüüttaakkddiimm eeddiilliiyyoorr bbiizzee vvee ggeerriiddee bbıırraakkttıığğıı aaiilleessii.. İİzz ssüürrüüccüü kkaarraakktteerrii ggeerreekkffiillmmiinn aannaa kkaarraakktteerrii oollmmaassıı,, ggeerreekkssee uummuudduu tteemmssiill eettmmeessii ddoollaayyııssııyyllaattiittiizzccee aakkttaarrııllmmıışş bbeeyyaazz ppeerrddeeyyee.. FFiillmmiinn bbooyyuunnccaa oonnuu ttaannıımmaakk iissttiiyyoorrssaannıızzffiillmm ssiizzee bbuu iisstteeğğiinniizzii ççeekkiinnmmeeddeenn vveerriiyyoorr ttııppkkıı ddiiğğeerr kkaarraakktteerrddee oolldduuğğuuggiibbii..

YYaazzaarr,, ssaannıırrıımm eenn ççookk üüzzeerriinnddee dduurruullaann kkaarraakktteerr.. SSööyylleeddiiğğii hheerr ssöözz,,aağğzzıınnddaann ççııkkaann hheerr kkeelliimmee ppeekk ççookk şşeeyy aannllaattııyyoorr.. AAssllıınnddaa kkeennddii ddee nneessööyylleeddiiğğiinnii,, nnee aannllaattmmaakk iisstteeddiiğğiinnii bbiillmmiiyyoorr,, ttaamm oollaarraakk nnee aarraaddıığğıınnıı ddaa..TTüümm bbuunnllaarrıı ssöözzee ddöökküüpp eeddeebbii bbiirr ddiillllee aannllaattııyyoorr..

BBiilliimm aaddaammııyyssaa,, bbeennccee yyaazzaarraa ggöörree hhaayyaattıınn ssıırraaddaannllıığğıınnaa tteemmssiill eeddiiyyoorr.. BBuuyyüüzzddeenn ddee ffiillmm bbooyyuunnccaa hheepp bbiirr ggiizzeemm iiççiinnddee kkaallııyyoorr,, aazz kkoonnuuşşuuyyoorr aammaakkoonnuuşşttuuğğuu zzaammaann ddaa nnee ddeeddiiğğiinnii iiyyii bbiilliiyyoorr..

VVee bbööllggee;; ffiillmmiinn eenn ggüüzzeellii;; bbuu bbööllggeeyyee ggiirrmmeekk yyaassaakk.. BBööllggee aasskkeerrlleerrlleessüürreekkllii oollaarraakk kkoorruunnuuyyoorr ççüünnkküü bbööllggeeddee yyaaşşaammaakk mmüümmkküünn ddeeğğiill aammaabbööllggeeddee bbiirr ooddaa vvaarr vvee ggeerrççeekktteenn iisstteeddiiğğiinniizz bbiirr şşeeyy vvaarrssaa oonnuu ggeerrççeekkyyaappııyyoorr.. BBööllggeeyyee ggiiddeebbiillmmeekk oolldduukkççaa zzoorr ffaakkaatt iizz ssüürrüüccüü ttüümm bbuuzzoorrlluukkllaarrıınn ççöözzüümmüünnüü bbiilliiyyoorr;; oonnuunn iişşii bbuu!! ÖÖnnccee bbööllggeeyyee ggüüzzeell bbiirryyoollccuulluukk yyaappaaccaakk vvee bbööllggeeyyee ggiirrddiiğğiinniizzddee bbiirr yyöönneettmmeenniinn rruuhhuuyyllaa nnaassııllkkaaddrraajjaa ggiirreebbiillddiiğğiinnee şşaahhiitt oollaaccaakkssıınnıızz..VVaakkiitt kkaayybbeettmmeeddeenn iizzlleeyyiinn..

SSTTAALLKKEERR

ataksiya.tumblr.com

Adsız bir özlem işte o çoğunun çocukluğuna dönme isteği. “Ahçocuk olabilsem yine.” serzenişleri ve gözlerinin dalıp gitmesiküçük bir gülümseyişi kondurur dudak kıvrımlarına. Bir zamanlarçocuklarmış.Üstelik mutlu olanlarından.

Ne mutlu huzuru bulmak adına çıktıkları yolda çocukluk anılarınadönmeyi isteyebildikleri için şanslılar hâlâ. Oysa kimilerininçocukluklarına dönüşleri bir annenin kanayan dudağından çıkaninlemeleriyle son bulur. Bir tabak kırılmıştır o kadına fırlatılırken,başka bir seferde sopa… Ve daha nicesi… Hangi çocuk annesiintihar etmesin diye jiletleri, bıçakları, ilaçları toplar? Gecenin biryarısı nefes alıyor mu diye annesinin göğsünü yoklar ? Ya dahangi çocuk günlüğüne babasından nefret ettiğini, onun ölmesiniistediğini yazar? Asıl soru korkuyla, sevgisizlikle geçip gitmiş olançocukluğuna kim dönmek ister? Hâlâ çığlıklar, bağırışlar, ana avratküfürler duyduğunu sanıp uykusundan nefes nefese uyananinsanlar var. İşin kötüsü geçmişte dönebilecek çocuklukanavatanları da yok. Daha doğar doğmaz büyümeye mahkumedilmişlerdir. Kaç yaşına gelirse gelsinler sokakta, parkta, okulda,şurada, burada gördükleri mutlu aile portleri onlar icin hüzündolu, iç burkutucu olacaktır. Hiç elma şekeri yememiş, bıraklunaparkı parka bile gidememiş, ev denilen o yerde kavgasız birgünleri geçmemiş insanlardan söz ediyorum. Hani şu çoğununyüzüne babalarının nefretlerini kustukları çocuklar. Onlar için budünyanın cehennemidir mutlu olmaları gerektiği yıllar. Lüks biraraba, son moda kıyafetler, pahalı eşyalarla döşenmiş evlerulaşılamaz hayalleridir sayısız insanın. Kimininse masal okuyan birbaba… Evet, bu çocukların -ki bugünün yetişkinleri ve olacakları-hayata dair mühim bir şeyi öğrenmiş olanları şanslılardır. “Babalarıgibi olmamak”. İnsanın ömrüne iki mutsuz aile yaşantısı fazla gelirnihayetinde.Çocuk sahibi olmadan önce yüzlerce kez düşünün. İhtimalvermiyor olabilirsiniz ama belki de ebeveynliğe hazır değilsinizdirya da hiç olmayacaksınızdır. Bir belki cehennemi yok edebilir.Unutmadan anılarınızla insanları yaralamaktan kaçınınız. Gözleridolmaya yatkın olanlar çok fazla.Eksik yaşayanlara…

Kayra Umut

GÖZLERİNDE

fabula-gc.tumblr.com/

Gözlerinde

Öpülecek ne çok şey var öyle.

Kirpiklerinden sızan bu keman sesi

Şakaklarından akan kan,

Aşka kurulmuş dergâhtır nefesin.

Kuş yuvası olsa dudakların,

Titresem sesinde,

Kokundan öpsem.

Gözlerinde

Öpülecek ne çok şey var öyle.

Kehribar sevgili kehribar,

Maviye hiç bakmadı böyle.

Devridaim ki en korktuğum kelimedir şimdilerdeUnutulası dediğinin tekrarıdır pişmanlık içreBilinmeyene attığın her adımınKilometrelerce uzunEriyip gitme ihtimalidir bir kumsaldaGölgesi düşerken üzerimize kaybolduğumuzunBoğucu her nefesin hayaleti sevinç üzreDevridaim demek ki korkusudur yeniden oluşunBozup yıkık yapıp kendimi yenidenEn kuytu yerimdenDağılışını izlemektir tekrar,ışımayan bir gündeAklın fikrin bir damla suya dönerken çöldeHiç olmamışçasına ve oldurulamaz haldeTükenmektir andaVe yine de devam etmektir yoktan halliceVarmış gibiNefes almış gibiDevridaimGülüşümün gizlisinde nefesimi tuttuğumYaşamak için sıyrılıp dizelerdenAğaçta gökte unuttuğum

Devridaim

Özge Özdemir

Geçen gün ağlıyordum.Kafamdaki pek çok soru, kalbimin üzerinde gezinen kirpiler,armudun sapları, üzümün çöpleri içimde dolmuş olacağından,taştım bir akşam vakti. İyidir ağlamak, kendine gelir insan.Ben de kendime geldim. Yüzümü yıkamak için girdim banyoya,bir de ne göreyim! O gözyaşlarımın her biri bir nar'mışmeğersem. İçleri dopdoluymuş.Yani, her gözyaşının bir anlamı varmış. Gözüme gözümesokmaya çalıştığı bir gerçeği varmış. Nar gibi, soruişaretlerimin içlerinin açılıp, cevaplarının saçılması lazımmış.Saçılan cevapların toplanması için de elime kağıdı kalemialmam gerekiyormuş.Bana ne oldu? Bence neden oldu? Şimdi duyguları bir kenarabırakıp, mantıklı düşününce, iyi ki de olmuş mu? diye yazıp,duvara asmak gerekiyormuş. Kendisine reçete muamelesiyapıp, ruhum ne zaman hastalansa, -ki bi kaşık şuruplahemen iyileşilmez- onu yine okuyup, kendime gelip, balkonaçıkıp bir hava almam, hatta şöyle gökyüzüne bir göz kırpmamgerekiyormuş.Şu ölümlü dünyada, 5 saniye daha gülmek için bir bahanebulmak gerekiyormuş.

BEN BİR ŞEY FARK ETTİM

Melike Gürbüz

Güneşin batışı yakındı eve geldiğimde.Elimdeki poşetleri portmantonun üstünebıraktım ve sendeleyerek, salonunköşesindeki tekli koltuğa oturdum. Bütüngünün yorgunluğu topuklarımda birikmiştisanki. Hareketsiz oturuyordum karşımdagüneşin kızıllığıyla. Selamlıyordu benigüneş, düşerken. Bir tebessüm vardıyüzünde yarın sabah tekrar doğacakolmasından kaynaklanan. Ya da beni sinsicegeceye teslim ediyordu bilmiyorum. Birkaçdakika içim geçmiş. Uyandığımda karanlıkçökmüştü dünyama. Tıpkı onun bırakıpgittiği gibi. Önce bir tebessüm sonra elveda.

Hayatın Batışı

Uğur Saadettin

Moldova'lı bir fahişe

Ellerimin uzanmadığı insanlar var

Ya da tanımaya korktuğum

Ayaklarım varmıyor işte yollarına

Biliyorum ki, tanıdıkça kaybolacak tatları

damadığımda

Her şeyi bırakıp rakı içiyorum

Moldova’lı bir fahişeyle

Terk edilmiş bir rıhtımda

Bir fahişe ne kadar anlar seni?

Sen ne kadar istersen, o kadar.

Ne kadar içersem o kadar konuşuyorum

Ve o türkçe bilmiyor

Ben gidenlerden, gidecekler,

Geleceklerden ve gelmeyeceklerden

Bahsedip duruyorum neyim varsa

beklediklerimden

Ve beklemekten vazgeçtiklerimden

O başını dizimden kaldırıp şarabını yudumluyor

Sonra tekrar yatıyor

Bir fahişe de olsa o,

Biz hiç sevişmedik

Bir şair de olsam ben,

Hiç aşık olmadım

Var olan tüm kadınları

Olmasını istediklerime dönüştüren bir halim var

Var olacak tüm kadınları

Olmasını istediklerime dönüştürmesinden

korktuğum

Tam en düşük olduğu anında çenemin

Dibi geliyor rakı şişesinin

Şarabından içiyorum Moldova’lı fahişenin

Tebessüm ediyor sadece

"Gidelim" diyorum

Yanımda olmasını istediğim o olmasa da

Yanımda olmasını istediğim hiç

gelmeyecek olduğu için

Umut etmeseydik eğer göremezdik ertesi

günü

Ve tüm umutlarımız gerçek olsaydı birer

birer

İntihar ederdik mutluluktan

Biraz daha kalalım rıhtımda diyorum

Yalvarıyorum kapanmaktaki gözlerime

Sızmak için erken, Sızlanmanın tam vakti

Deniz öylesine güzel ki

Deniz hayatım kadar güzel

Deniz hayatımın temsil-i sureti

Ve var olmasını istediğim kim varsa, parlak

birer çakıl taşı gibi

Ne zaman denizime koyuversem birini

Batıveriyor En Derine

Sarılıyorum,

Uyumak istemiyorum

Ama gözlerim kapanıyor

Seni seviyorum Moldova’lı

Sevmeye ihtiyacım olduğu için

ataksiya.tumblr.com

Ferit ve Ezgi el lerini kaldırdı lar. Ferit korkakça ve ağır ağır arkasınıdönmek istedi fakat peçesini takmış adam sert bir tepkiyle bu dönüşüengelledi; “Olduğun yerde kal! ”. Uzun boylu, kirl i sakall ı , iri yarı adamson derece ağır adımlarla yaklaştı . Si lahını bel ine koyup Ferit’ in üzeriniaramaya başladı . Kaba bir üst araması yaptıktan sonra Ezgi’yi aramayabaşladı . Fakat Ezgi’yi araması Ferit kadar kısa sürmedi. Koltuk altınıezerek kontrol ettikten sonra göğüslerini iyice sıktı . Göğüslerinin altınaindirirken elini birden tekrar yukarı çıkarıp göğüslerini sıktı . Kalçasını vebacaklarını üst aramaktan çok taciz edercesine elledi. Ayak bileklerinide iyice kontrol ettikten sonra ellerini iyice bastırarak yukarıya çıkardı .Eteğinden yukarıya doğru çıkarıp küloduna kadar uzattı el lerini . Sonrahızl ıca çekip “temiz” dedi. Ezgi “Orospu çocuğu” diye mırı ldandı . Adambunu gayet net bir şekilde duymasına rağmen yaptığının farkındaolmanın bil inciyle duymamazlıktan geldi. “Dönün arkanızı , ne işiniz varburada?” dedi. Ferit konuşmak için ağzını açarken Ezgi konuşmasınafırsat vermedi;-Sizin ne işiniz var? Ne için bunu yapıyorsunuz?-Daha güzel bir dünya içinL-Daha güzel bir dünya kadınları el lemekle mi kuruluyor?-Ben sadece üstünü aradım. Burada ne işiniz var!-Sizin aptal savaşınızın saatini hesaplayamayıp dışarıda kaldık sadece.Sen de soruma doğru düzgün cevap verir misin? Sizin burada ne işinizvar? Belinizde silah ve bu azgınl ıkla mı aydınlatacaksınız buraları?-Evine git!

Ezgi, uzun uzun konuşmak, bağırmak istiyordu. Az önce yaşadığışüphesiz ki kendisine çok ağır gel iyordu. Ferit el lerinden tutup tabiriuygun düşerse sürükledi Ezgi’yi . Adam, onlar gözden kaybolana kadarbaktı .Otele ulaşana kadar hiç konuşmadı lar. Ezgi kapıdan içeri girer girmez

odasına gidecekti fakat Ferit kapıdan içeri girmelerine izin vermedi.“Biraz konuşalım” dedi. Ezgi, bir yanı t vermedi ama olduğu yerdebekledi. Ferit, otel in kapısındaki merdivenlere oturdu. “İyi misin?” diyesordu. “Pek değil . ”. “Bu savaşı bitireceğiz demiştin, nası l?”. “Yarınkonuşalım”. Ezgi cümlesini bitirir bitirmez içeriye girdi. Ferit biraz etrafabakıp gecenin sessizl iğine banıp gözlerini girdi içeriye. Lobide bir tekSami abi oturuyordu. “Gel” dedi. Sami abi, her zamanki gibi sigarasınıiçiyor ve derin derin düşünüyordu. Ferit’ le yarım saat kadar hiçkonuşmadı lar. Sami abi kafasını pencereden izlediği geceninmanzarasından kaldırmadan sessizl iği bozuverdi.

Kreşenko5. Bölüm

-Ne çok konuştuk öyle değil mi?-Nası l?-Susarak. Farkında değil misin yoksa?-Hiç o açıdan bakmamıştım aslında. Yani evet, susarken daha çokkonuşuyor sanki insan.-Evet, daha fark edemediğimiz pek çok an var buna benzer. Yaşarkenbir isim koymuyoruz, farkına varmadığımız için. Sonra o anıyaşamadığımız bir zamanda, o anın bir isminin olduğunu öğreniyoruz.O isim çok karizmatik geliyor, kıskanıyoruz ve zamanında bizim de o anıyaşadığımızı her nası lsa hatırlamıyoruz.-Garip değil mi abi?-Garip kelimesi bi le garip kalıyor bazen. Bizim kızla nası l gidiyor?-Kim? Ezgi mi? Yok be abi, aramızda bir şey yok.-Değirmende ağartmadık biz bu sakalı diyecektim de sakalım yok.-İnan ki, henüz hiç bir şey yok aramızda. Biraz daha vakte ihtiyacımızvar galiba.-Kalbinle i letişiminde kopukluk var o zaman. Çünkü dediğindenanlaşı lan şu ki; emin değilsin.-Hiç değil im.-İnsan pek çok konuda iki leme düşebil ir ama sevda konusunda değil .Mesela o koltuğu alı rken acaba dersin öteki daha mı güzel. Ya da birazdaha araştırayım dersin ama konu aşksa eğer, sen aşkı değil de aşkseni seçtiği için pek böyle şeyler söz konusu değildir.-Anlamadım yani anlayamadım. Ne demek şimdi bunlar?-Aslında ne kadar açıklasam da kaybettiğinde anlayacaksın. Ezgi’yi yada bir başkasını kaybetmekten bahsetmiyorum. Gençliğindenbahsediyorum, genç ruhundan. Yani demek istediğim eğer emindeğilsen, acabalar varsa kafanda aşk seni seçmemiş sen zorluyorsundemektir. Bu şekilde başlayan hiç bir i l işkide mutlu sonla bitmez.-HmmL Değişik bir genelleme. Ben bir de şu kaybedince anlamameselesine takı ldım.-Hiç bir yol haritası yere ayakların basarken çizi lemez. Yolların akışını ,hangi seçeneğin seni nereye götüreceğini görebilmek için yukarıdanbakmak zorundasındır. İçindeyken bu şehir karmakarışık gelir ya hehişte yukarıdayken her şey oldukça nettir. Fakat sen yukarıda olabilmekiçin ayaklarının yere basmasından vazgeçmek zorundasın. Buradanyola çıkarak beni anlayabil irsin sanırım.-Açıkçası biraz kafam karıştı Sami abi. Yani, Ezgi ve benL

Sami abi her zamanki bi lgiçl iğiyle hayata dair bi lebi ldiği ne varsaFerit’ in önüne sermekten çekinmiyordu. Ferit’se şaşkınca dinl iyordu.Sami abiyle vedalaşıp odasına çekildi . Yatağına oturup odasınınsessizl iğine gömdü kendini. Şimdi uzun bir düşünme serüveninehazırdı . Sami abinin yanında susarken ne çok şey geçmişti aklından.Aslında olan her şeyi şöyle etrafl ıca kafasından geçirmeliydi başka türlüyapbozun parçaları birleşmiyordu. Öncelikle Hatice’nin boynunayapıştığı ana yuvarladı bel leğini. O kadının yakasında küfürler yağdıranherif, kedi gibi süt l iman oluvermişti birden. Böylesine değişmesineneden olan şey neydi? Acaba Zeynep’le otogarda karşı laşması mıydı?Uğruna cinayet işlemeye hazır olduğu kız, sidik kokan bir otogardayanına oturuvermişti . Her şey bunun için miydi? Belki de bunudüşündüğü için olgundu bu kadar. Tarif edi lemez bir büyümüşlükhissinin içine düşüvermişti . O an sorabildi , sahi Zeynep’in orada ne işivardı? Neden karşısına çıkmıştı otogarda. Bu sıradan öylesine birtesadüf müydü? Evine kapandığı 3 haftalık süreçten sonra bir daha aslaaçmama sözü verdiği konulara dalıvermişti . O kadar inançlıydı kiZeynep’i görünce bile bu konuları aydınlatmak istememişti . Ama şuaniçinde kocaman bir boşluk hissediyordu. Bu boşluk öyle alışı lagelmiş birşeye benzemiyordu. İçinde her şey tamamdı da bir o boşluk kocamandısanki. O boşluk, ışığın yokluğu diye tanımlanabil irdi. İçinde her şeykapkaranlıktı . Tüm bu bil inmezliği yıkıp geçecek bir gerçeklik ışığınıaradığını fark etti . Bu arada her ne kadar bir savaşın içine düşse deduyguları Ezgi’ye üşüşse de, içinde hala aydınlatma isteği vardı .Arkadaşlarına ne olursa olsun güvenmediği için suçlu muydu? Belki desadece vicdanını rahatlatmak istiyordu.

Bir sigara yaktı . İyice içine çekti dumanını . Odanın duvarlarınısüzdü. Pencereye doğru yöneldi. Dışarıda savaş yine şiddetlenmişti .Pencereden uzaklaşıp odasında dönmeye başladı . Kapıya doğru gidipdönüyor, pencereye biraz yaklaşınca tekrar kapıya doğru gidiyordu.Aklına bir kere düşmüştü acaba ile başlayan sorular. Şimdi onlaracevaplar lazımdı , içindeki zifiri karanlığa ışık lazımdı . Bitmek üzere olansigarasının ucundaki ateşle ötekini yaktı . Sigarayı dudaklarında iyicekıstı rıp el lerini arkada bağladı ve voltasına öyle devam etti . Sigaranındüşen külü bile umurunda olmadan düşünmeye devam ediyordu. “Ozaman” dedi, “Gidip öğrenmeli . ”. Sonra içinden bir ses ona “dur!” dedi.“Peki ya gidersen, Ezgi ne olacak?”. Evet, Ezgi önemliydi. Hem deoldukça önemliydi artık. Öylesine sıradan bir kız gibi bahsedemezdiondan. Çünkü onun için zırt pırt ölümlere atl ıyordu. İnsan biriyle heryere gidiyorsa dile getirmese de içinde çok güzel şeyler besl iyordur oinsana karşı .

Zaten önce kendine sonra o insana itiraf etmesi epey bir zaman alı r.“Birkaç günlüğüne” dedi “Hem zaten annem ve babamla vedalaşırım.”Öyleyse karar alınmıştı . Bavullar uykularından uyandırı lmalı , karınlarıdoyurulmalıydı . Odanın görüntüsü belleğin güzel bir yere konulmalı ,Ezgi’nin gözleri bel leğin en önüne yerleştiri lmeliydi. Yarın sabahçıkabil irim diye düşündü. Soyunup yatağına uzandı verdi. Uykunungelip gel ip gittiği saatlerde gidince yapacaklarına dair planlar yapıyordu.

Oğuz, Pelin’ in kapısının önünde diki l iyordu. El ini sık sık kapıyıvurmak için kaldırıyor fakat bir türlü çalamıyordu. Kalbinin çırpıntısınıazcık kulak kabartan her insan dünyanın neresinde olursa olsunduyabil irdi. Saçlarını özenle taramış, yeni ütülediği gömleğini giymiş,el inde çiçek olan genç adam; Oğuz, Pelin’e açı labi lmek için diki l iyordu okapıda. Fakat bir türlü cesaretini toplayamıyordu. Aklında türlü türlüfi lmler çekil iyordu. Bir seferinde o kapıyı pencereden girmiş sakall ı ,uzun boylu bir adam açıyor, ötekinde Pelin “ne var” diye soruyor, engüzelindeyse onu görür görmez boynuna atl ıyordu. İnsan, sevilmekistediğini söylemeye çalıştığı an insandır en çok. Oğuz, öylesine insandıki o an, tarifi epeyce zordu. Birden bire kapıyı vuruverdi. İçeriden sesgelmedi. El leri titredi. Üst üste yutkundu. Ayakkabı larına baktı .Ayakkabısının ayrıntı larını inceledi. Sonra başını kaldırıp kapıya baktı .Kapı duvardı . Ama vazgeçmeye niyeti yoktu. Daha sertçe vurdu kapıya.Bu sefer daha çok yutkundu, daha çok oynadı gömleğinin düğmeleriyle,daha hızl ı çarptı kalbi. Birden içeriden bir ses geldi. Ayak sesleri arttıkçakalbi nası l da hızl ı çarpıyordu. Kapıyı Pelin açtı . Mahmur gözlerleOğuz’un yüzüne bakıyordu. Üstüne boğa oturmuş ses tonu “Oğuz?”diyiverdi. Birine ismiyle hitap etmek aslında çok üşengeç sorularısorabilmekti. Adını söyler ve o soruyu sordum farz edebil irdiniz. Oğuz,sessizce Pelin’e bakıyordu. Pelin sadece isim söylemenin işeyaramadığını anlayınca “Hayırdır, gece gece?” diye soruverdi. Sestonuna oturan boğa henüz kalkmamıştı . Oğuz’un ses tonuysa kuzularıfeyiz almış gibiydi. “Biraz konuşalım mı?” dedi. Pelin şaşkınl ıklabakarken yine tam bir cümle ifade etmeyen bir şeyler söyledi; “Busaatte”. Oğuz içinden öyle güzel şeyler söyledi ki Pelin duyabilsesesindeki boğa kanatlanıp uçardı ama dışından söyleyebildiği sadeceson cümlesini tekrarlamaktı . . Pel in, anahtarını al ıp kapıyı çekti. Oğuzelindeki çiçekleri verdi. İkisi de gülümsediler birbirlerine. “Oğuz” dediyine Pelin. Bu sefer, ismiyle hitap etmesi bir soru değildi . İsim dil i diyebir şey olmalıydı . İsmiyle hitap etmek pek çok anlama gelebil iyordu.Oğuz da bunu düşündü. “keşke salak olsaydık, hep masum kalı rdık. Budil i öğrenmek acı veriyor çoğu zaman. Ben o yüzden nefret ederimisimlerle hitap edenlerden. Benim adım benliğimdir işte o kadar.” Diyegeçirdi aklından.

ataksiya.tumblr.com

Oğuz sesindeki kuzuyu kovaladı ve uzun uzun tane tane konuşmayabaşladı ;

“Sana karşı anlatmak istediğim çok şey var. Seni seviyorumkelimesinin önüne koymam gereken harflerden oluşan kocaman ordularvar. Fakat bu ordular, ne kadar heybetl i olursa olsun ne kadar cesur nekadar çı lgın gözlerinin karşısında yoklar. O uzun cümlelerden sonrakendimi bir noktalama işareti olarak değil de boş bir yuvarlak olarakkoymak istiyorum cümlenin sonuna. Ya da seri l ip giden üç nokta, artıkadına sen ne dersen. İstersen karala, istersen boş bırak. Lütfen, bölme,bırak konuşayım. Ben yalnızken seni düşünüyorum, otobüsteyken senidüşünüyorum, gece yatarken falan da düşünüyorum ama en garibimermiler kulağımın dibinde sıyrı l ıp giderken ben seni düşünüyorum.Düşünebil iyor musun? Ben hep seni düşünüyorum. Ölüm banageldiğinde bile. Bu sana verdiğim çiçekler içimden gelenlerin yanındahiçbir şey. Keşke anlatabilsem. Ben seninle bir geleceğim olsunistiyorum. Beraber yıkıp geçelim yalnızl ığını insanoğlunun. Cevabınhayır olacaksa da şimdi söyleme, biraz düşün. Sonra bir gece de sençal kapımı . Ya ölümü bırak kollarıma ya da kendini. ”

Ezgi afal lamıştı . Hiç beklemediği bir şeyle karşı karşıyaydı . Tamcevap vermek için ağzı açtığında Ezgi’nin çığl ığını duydu; “Babam!Babam yok!”. Hamit’ i o gece otelde gören olmamıştı , bir kişi hariç.

5. Bölümün sonu

ataksiya.tumblr.com

Tefrika roman Kreşenko tüm bölümler;

1 . Bölüm;http: //issuu.com/bilakis/docs/bi lakis_dergi_ocak/8

2. Bölüm;http: //issuu.com/bilakis/docs/2._say__/1 4

3. Bölüm;http: //issuu.com/bilakis/docs/martsayisi/24

4. Bölüm;http: //issuu.com/bilakis/docs/nisansayisi/32

SEYYAH OLDUM GEZERİMALEMİ

SEYYAH OLDUMGEZERİM ALEMİ

İTALYA

ataksiya.tumblr.com

HER YOL ROMA’YA ÇIKAR!Yaşanı lası kentler sıralamasında gönlümün birincisi

Roma’ya şükür ki, geçen sayımızda ayak basabilmiştim.Havaalanından kalkan otobüste şehre doğru yavaş yavaşyaklaşırken içimde kocaman bir heyecan oluştu. Yanımdakiİ talyan ağbizimin uzun uzun telefonda konuşması benim içingüzel bir di l al ıştı rması oldu. Camdan bakarken dikkatimiçeken ilk şey, bu şehirde herkesin küçücük arabalarkul lanmasıydı . Ufak tipl i arabalardan kullanmayansaneredeyse yoktu. Sanırım böylece park sorununuçözüyorlardı

Otobüs Termini ’de durduktan sonra bana otel imi bulmakkalıyordu. Önceden harita üzerinde bir yol planmasıyapmıştım. Etraftaki binalar sayesinde de yönümü çıkarıp,kafamdaki tarife uygun yürümeye başladım ve haritayıaçmadan, kimseye sormadan otel imi buluverdim. İ lk kez yurtdışında olmanın ve tek başına olmanın heyecanını yendiğimihissediyordum. Şu an olsa, i lk macerama tek başıma kolaykolay çıkmam diyemiyorum, ben yine yaparım, bi l iyorum. İ lkbaşta rezervasyonumun olmadığını söyleseler de sonra otel leanlaşmayı başardım. Adam odamın kapısını gösterirkenotelden dışarı çıktık. 200m kadar yürüdük ve oldukça büyükbir han kapısından içeri girdik. Yanı lmıyorsam içeride 6apartman ve ortada ufak bir havuz vardı . Girdiğimiz hankapısına benzer kapı lar hemen hemen her yerde vardı . Oyüzden eğer böyle bir kapıdan girerseniz ve hafızanız iyideğilse mutlaka fotoğrafını çekin sonra benim gibi kaybolupda gördüğünüz her kapıya anahtar sokmak zorundakalmayınL

Otelime yerleştikten sonra hiç dinlemeden kendimi sokağaatıverdim. Termini ’de kalacaksanız oldukça geniş bir caddeolan Cavour yolu üzerinden Kolezyum’un olduğu alanakolayca çıkabil irsiniz. Ben de öyle yaptım. Güneş batmaküzereydi ama sokak sanatçı ları her yerdeydi. Her taraftankulağıma yöresel bir ezgi gel iyordu. İnsanları sıcaktı ,sıcacıktı . Birkaç kere iletişim kurmayı denediysem de pekbaşarı l ı olamadım. İ lk önce şehri şöyle bir dolaşayım diyeçıkmıştım ama, kalabalığa karışınca hiç oradan ayrı lmakistemedim. Kendinizi unutup dalıp gidiyorsunuz sonraL

İTALYA

Roma’yı görme sırama göre anlatayım;

İspanyol Merdivenleri;

Tee İtalya’da, üstel ik geniş bir merdivende kendini evinde gibihissedeceksin deseler inanmazdım ama bu merdivenlerdeben tam da öyle hissettim. Herkes kendi hal inde, kimseninkimseyle en ufak bir alakası yok. İnsanlar iç içe deoturmuyorlar. Gece ilk gittiğim yer bu merdivenlerdi. Saaterağmen merdivenler doluydu. 1 723’de yapımına başlanan ve1 35 basamakla 2 sene de tamamlana merdivenler benim içinhayatın temsil i gibi. İnsanların nası l da birbiride yaşayıp birbirine bu kadar az temas ettiğini gösteren bir minyatür gibiydi.Avrupa gezimde ben en çok burayı sevdim.

Aşk çeşmesi;

Sanırım Roma diyince pek çoklarının aklına doğrudan burasıgel ir. Ben İspanyol merdivenlerinden yürüyerek gittimçeşmeye. Zaten Roma’da her yere yürüyerek gittim. AçıkçasıRoma’nın tadı da anca böyle çıkıyor çünkü sokakları çokgüzel. Daracık, eski tip sokaklarda kaybolmanız mutlaka şart.Aşk çeşmesine vardığımda inanı lmaz bir kalabalık vardı .Burası hem turistlerin hem yerl i halkın varz geçilmez durağıolmalıydı . Çeşmenin önündeki merdivenlerde dertleşen, içen,öpüşen çok sayıda insan gördüm. Taşkınl ık yapan, kavgaeden, etrafındaki bakışlarıyla rahatsız eden kimselerigörmedim. Aşk çeşmesinin güzell iğinin yanında bir özell iğidaha var, o da para atıp di lek dilemeniz. Dileğiniz gerçek olurmu bil inmez ama, bir inanışa göre eğer Trevi çeşmesine (Aşkçeşmesi) para atarsanız ölmeden mutlaka bir kere dahaRoma’ya gidersiniz.

Piazza Navona;

Buraya da aşk çeşmesinden yürüyerek gittim. Yol biraz uzun ve oldukça tenhaydı . Zaten İtalya’dayolların bu kadar tenha olmasını hiç anlayamadım çünkü bir yere giderken girdiğiniz yol larbomboşken gittiğiniz meydan hınca hınç dolu oluyor. Navona meydanı da öyleydi. Barlarda oturacakyer bulmak zordu. İnsanlar sokaklarda şarkı söylüyor, dans ediyordu. Sokak sanatçı ları yineoradaydı . Roma’nın en sıcak, en samimi yeri belki de burasıydı . Sokak kültürü dedikleri tam olarakbu olmalıydı . Roma’l ı lar eğlenmesini çok iyi bi l iyorlar. Cıvı l cıvı l bir meydan, dolu barlar ve neşeliinsanlar gördüm, çok neşeli insanlar gördüm.

Piazza Navona;

Buraya da aşk çeşmesinden yürüyerek gittim. Yol biraz uzun ve oldukça tenhaydı . Zaten İtalya’dayolların bu kadar tenha olmasını hiç anlayamadım çünkü bir yere giderken girdiğiniz yol larbomboşken gittiğiniz meydan hınca hınç dolu oluyor. Navona meydanı da öyleydi. Barlarda oturacakyer bulmak zordu. İnsanlar sokaklarda şarkı söylüyor, dans ediyordu. Sokak sanatçı ları yineoradaydı . Roma’nın en sıcak, en samimi yeri belki de burasıydı . Sokak kültürü dedikleri tam olarakbu olmalıydı . Roma’l ı lar eğlenmesini çok iyi bi l iyorlar. Cıvı l cıvı l bir meydan, dolu barlar ve neşeliinsanlar gördüm, çok neşeli insanlar gördüm.

Bu üç yeri ötekilerden ayırmak istedim çünküRoma’dan aklımda en çok bu üçü kaldı . Ertesi günilk iş olarak Kolezyum’a gittim. Kalezyum’u zatenhepiniz bi l irsiniz, uzun uzadıya anlatıp sizi sıkmakistemem fakat şunu söylemek isterim ki, saatlercesıra beklemek istemiyorsanız Pass Card alın.Kolezyum ve civarındaki müzelerde tarihi bir geziyaptım. Bunları anlatmayacağım çünkü zaten pekçok yerde bulabil irsiniz.

Ulaşımdan bahsedecek olursam, şehirde her yeregiden otobüsler ve tramvay var. Eğer Pass Card’ınızvarsa 2 gün boyunca bunlara binebil irsiniz. Otobüseya da tramvaya binerken kimse size biletinizi falansormaz. Otobüsün içindeki makineye gidip paranızıverip alacaksınız ya da biletinizi okutacaksınız. Hiçbiletiniz yokken de seyahat etmeniz mümkün çünküdediğim gibi binerken ya da inerken kimse size biletsormuyor fakat eğer bilet kontrolü yapan görevliyedenk gelirseniz epeyce yüksek bir cezayı ödemekzorunda kalı rsınız.

Yeme içme konusuna gelirsek, Roma’da İngi l izcepek bir işe yaramayacaktır. Çünkü çoğu yerdeİngil izce bilen personel bulmak zor. Ancak turistlerinbol olduğu, pahalı restoranlarda bu sorunuyaşamazsınız sanırım. Bunun için, kesinl ikleyemeyeceğiniz şeylerin İtalyancasını öğrenin.Domuz eti mesela, ya da neyi asla yemezsenizİtalyancasını öğrenip bunu söyleyen sonra “No”demeyi unutmayın. Mutlaka anlayacaklardır.Mönülerde genell ikle İtalyanca gelir, o yüzdenyanınızda bir sözlük bulundurmanızda sizinyararınıza olur.

Son olarak Roma’yı yürüyerek gezin. ÇünküRoma’da ne varsa sokaklarında var.