tu Nowa Huta !!!/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

bezpłatny dwutygodnik nowej hutynr 9 [10] / 2012 23 lipca – 5 sierpnia

czytelnicy!N ie jestem z Nowej Huty. Nie jestem nawet z Kra-

kowa. Dałam się zatem złapać na obiegową opi-nię, że Nowa Huta jest miejscem zbrodni bez kary, popełniając w  ten sposób jedną z  największych pomyłek mojego życia. Do miłości do Nowej Huty trzeba dorosnąć, zakochać się w  niej i  nigdy nie dać odejść. I nie wyobrażam sobie innego miejsca na  wakacje, niż te  zielone płuca Krakowa. Słońce ogrzewające twarz na  Łąkach Nowohuckich i  naj-piękniejsze trasy rowerowe na popołudniowe prze-jażdżki, forty i Łaźnia Nowa. Najlepsze lody jadłam właśnie tutaj, to  tutaj odbyłam najdłuższe spacery

w ciepłe, lipcowe noce i to tutaj zawsze zostawiam uśmiech na twarzy. To miejsce energetyzuje ludźmi i  pozwala odetchnąć w  pięknych okolicznościach przyrody podczas największych upałów. To  tu-taj będzie się działo w  wakacje – już się dzieje!

– bo  krakowskie centrum kultury, to  już nie Cen-trum Krakowa, a właśnie Nowa Huta. Przynajmniej dla mnie – przyjezdnej. Bo jak pisał poeta: „O No-wej to  Hucie piosenka, o  Nowej to  Hucie melodia, a taka jest prosta i piękna, i taka najmilsza z melo-dii.” Czytajcie nas!

Anna Ledwoń

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

w numerze:strona 7 ///

mistrzyni: magdalena rak

strona 8 ///

potańcówka w stylowej

strona 12 ///

krótka historia graffiti

costa del

hutaZd

jęci

e: M

arci

n K

ądzi

ołka

pasjeludzie

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 9 [10] / 2012 23 lipca – 5 sierpnia///32///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Za muNdurem paNNy sZNurem. a Za wojskowymi kucharZami? rekoNstruujący potrawy wojskowe Z ubiegłego wieku LesZek kawa Nie ukrywa, że pasja wypełNia mu NiemaL całe życie.

co to właściwie ZNacZy - „rekoNstrukcja potraw”?Zbieram stare książki kucharskie, odtwarzam zapo-mniany smak dań. Współpracuję m.in. ze Stowarzy-szeniem Rekonstrukcji Historycznej Wrzesień ’39

– na imprezy przez nich organizowane przygotowuję oryginalne żołnierskie potrawy, przygotowywa-ne przez kucharzy wojskowych w  tamtych czasach. Członkiem tego stowarzyszania jest m.in. Adama Grzanka, który zawsze chętnie próbuje moich dań.

gotowaNie to twoja pasja cZy Zawód?Pasja, a teraz również zawód. Choć wcześniej zawodowo również związany byłem ze służbami mundurowymi.

skojarZeNie Z kuchNią wojskową jest jedNoZNacZNe: dużo, ciężko, tłusto. potwierdZasZ?Jedzenie w  armii było zawsze mocno kaloryczne. Przed wojną dawka dzienna wynosiła ponad trzy i pół tysiąca kalorii. Był nawet taki dowcip, jak to ro-syjski generał spotyka amerykańskiego i  pyta, ile u  nich jest kalorii na  jednego żołnierza, a  Amery-kanin odpowiada, że cztery tysiące. Na co Rosjanin liczy coś na  kartce i  po  chwili zastanowienia mówi,

ze to niemożliwe, żeby jeden człowiek zjadł w ciągu dnia trzysta kilogramów ziemniaków i dwieście kilo-gramów kaszy. To jednak tylko żart, w rzeczywiście kuchnia wojskowa była bardzo racjonalna.

ZNasZ jakąś racjoNaLNą grochówkę?Oczywiście. W  wojsku zawsze dużo było kuchni re-gionalnej, znanej tam gdzie się stacjonowało. Były też potrawy uniwersalne. Popularną potrawą w 1939 roku, zarówno w  armii polskiej, jak i  niemieckiej, była zupa grochowa z  przepisu z  1924 roku, oraz kiełbasa w piwie. Ta druga receptura pochodzi z cen-trum wyszkolenia kawalerii w  Grudziądzu. Bardzo specyficzne było to danie, bo przygotowywane z du-

szoną cebulą. Na pierwszy rzut oka wydaje się to tłu-ste, gęste i niezdrowe. A nie do końca tak jest. Dobre piwo robione w sposób naturalny, z małego browaru, który ma dobrą opinię korzystnie wpływa na  orga-nizm. Przede wszystkim przyspiesza rozkład tłuszczy zwierzęcych. Dzięki temu kawalerzyści mogli unik-nąć problemów żołądkowych. Bo  jak by to wygląda-ło, gdyby w trakcie szarży ktoś zsiadł z konia i nagle pobiegł w krzaki?

istNiały książki kucharskie prZeZNacZoNe wyłącZNie dLa wojska?Tak naprawdę dla polskiej armii powstała tylko jedna książka z przepisami. W 1918 roku wydano „Kuchnię

Garnizonową”, która opracowana była według norm armii francuskiej dla armii Generała Hallera, czyli tzw. błękitnej armii. Przepisy w niej zawarte oparte były na  kuchni francuskiej, więc i  wykorzystywane produkty były dostępne tylko we Francji. To był waż-ny elementarz, jeśli chodzi o gastronomię, ale tak na-prawdę nie tę dla zwykłych żołnierzy. Dania z „Kuch-ni Garnizonowej” bardziej sprawdzały się w kasynach II Rzeczpospolitej Polskiej. Potrawy przeznaczone były głównie dla kadry oficerskiej.

cZym żywioNo sierżaNtów i kapraLi?Kucharze wojskowi zawsze opierali się na  starych, sprawdzonych i bezpiecznych przepisach. Ta kuchnia zawsze opierała się na  produktach, które dostępne były w danym regionie. W Polsce były to mąki, pro-dukty zbożowe, dużo kasz, słynny śledź wojskowy na  różne sposoby. Drugim kryterium wyboru pro-duktów dla wojska była łatwość przechowywania. Każdy oficer miał np. specjalne skrzynie do  prze-chowywania słoniny, w których ta mogła leżeć około trzech miesięcy.

Istniały specjalne instrukcje, opisujące jak prze-chowywać, od  kogo kupować, jak rozpoznawać fał-szowanie produktów – np. masła, mleka, śmietany czy oleju. Dziś czyta się te instrukcje jak elementarz dla kucharza, ale dawniej każdy żołnierz musiał roz-poznać fałszywkę przy odbiorze dostawy. Zamawiano podstawowe produkty i wykorzystywano je w 100%.

dZiś wygLąda to iNacZej?Teraz Wojsko Polskie przechodzi na nowoczesny sys-tem żywienia – czyli catering. Jedzenie jest dowożone, normy są zachodnie. Ciągle kształci się kucharzy woj-skowych, ale to jest już inny system. Oni gotują, kie-dy przyjeżdża jakiś generał, albo wojskowy z NATO i trzeba się pokazać.

aLe cZy ZrekoNstruowaNe potrawy Z Lat 30. XX wieku mogą smakować współcZesNym podNiebieNiom?Od  kilku lat zajmuję się rekonstrukcją potraw na-szej kuchni i  moim zdaniem przepisy, które maja 120 lat często okazują się bardzo proste w konstruk-cji, ale genialne. Opowiem anegdotę. Kiedyś zna-lazłem przepis na  śledzia po  stanisławowsku, nie-którzy mówią, że  to  śledź po  żydowsku, ale moim zdaniem to  coś zupełnie innego. W  Stanisławowie rzeczywiście była duża liczba Żydów i Ormian, ale też był duży garnizon wojskowy. I w którymś z  za-pisków Kasyna pułku artylerii znalazłem właśnie tego śledzia. Zrobiłem go na  600 lecie Kongregacji

Kupieckiej w  Teatrze Słowackiego. Przygotowałem chyba z  15 kg i  szczerze mówiąc, nie przypuszcza-łem, że  to będzie taki hicior. Dopadła mnie też dy-rektor szkoły gastronomicznej z  jedną nauczyciel-ką i  powiedział do  mnie „Lechu dawaj ten przepis, co to jest?” – tak byli zachwyceni. A to była właśnie prosta, wojskowa receptura.

posługujesZ się podcZas prZygotowywaNia potraw orygiNaLNymi sprZętami?Niestety – większość wyposażenia kuchni z  tam-tych lat została zniszczona. Opieram się więc głów-nie na  oryginalnych, zachowanych dokumentach. Poza „Kuchnią Garnizonową” dokumentacją dla polskiej kuchni wojskowej są jeszcze tzw. instrukcje. Są  w  Polsce osoby, które je zbierają. Zachowało się ich bardzo mało, bo taki był regulamin: przy wpro-wadzaniu nowej trzeba było zniszczyć starą. I nawet kiedy napisałem do  Rembertowa, gdzie się mieści Ośrodek Wdrożeniowy Służby Żywnościowej, to szef powiedział mi: „Wie pan co, bibliotekę mamy bar-dzo skromną, z  wiadomych względów”. Ceny tych instrukcji na aukcjach internetowych są dosyć wyso-kie. Dochodzą nawet do 1000 zł w zależności od tego co w nich jest.

masZ w kuchNi wojskowej coś, co poLeciłbyś Z cZystym sercem cywiLom?Wielkim hitem była w  polskiej kuchni wojskowej słonina konserwowa. Do końca lat 80. Polska produ-kowała ją dla żołnierzy. Nazywało się to dokładnie

„słonina konserwowa prasowana”. Teraz to  wszyst-ko idzie na eksport na wschód. Drugim takim pro-duktem jest żytni chleb foremkowy, który też bar-dzo długo był podstawą żywienia w  naszej armii.

W Krakowie piecze go już tylko pan Niedziela z pie-karni na  ulicy Rusznikarskiej. Polecam wszystkim spróbowanie tego smaku.

Tekst: Matylda Stanowska Zdjęcia: archiwum prywatne Leszka Kawy

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

żołnierski smak

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

pasjeludzie

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 9 [10] / 2012 23 lipca – 5 sierpnia///32///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Za muNdurem paNNy sZNurem. a Za wojskowymi kucharZami? rekoNstruujący potrawy wojskowe Z ubiegłego wieku LesZek kawa Nie ukrywa, że pasja wypełNia mu NiemaL całe życie.

co to właściwie ZNacZy - „rekoNstrukcja potraw”?Zbieram stare książki kucharskie, odtwarzam zapo-mniany smak dań. Współpracuję m.in. ze Stowarzy-szeniem Rekonstrukcji Historycznej Wrzesień ’39

– na imprezy przez nich organizowane przygotowuję oryginalne żołnierskie potrawy, przygotowywa-ne przez kucharzy wojskowych w  tamtych czasach. Członkiem tego stowarzyszania jest m.in. Adama Grzanka, który zawsze chętnie próbuje moich dań.

gotowaNie to twoja pasja cZy Zawód?Pasja, a teraz również zawód. Choć wcześniej zawodowo również związany byłem ze służbami mundurowymi.

skojarZeNie Z kuchNią wojskową jest jedNoZNacZNe: dużo, ciężko, tłusto. potwierdZasZ?Jedzenie w  armii było zawsze mocno kaloryczne. Przed wojną dawka dzienna wynosiła ponad trzy i pół tysiąca kalorii. Był nawet taki dowcip, jak to ro-syjski generał spotyka amerykańskiego i  pyta, ile u  nich jest kalorii na  jednego żołnierza, a  Amery-kanin odpowiada, że cztery tysiące. Na co Rosjanin liczy coś na  kartce i  po  chwili zastanowienia mówi,

ze to niemożliwe, żeby jeden człowiek zjadł w ciągu dnia trzysta kilogramów ziemniaków i dwieście kilo-gramów kaszy. To jednak tylko żart, w rzeczywiście kuchnia wojskowa była bardzo racjonalna.

ZNasZ jakąś racjoNaLNą grochówkę?Oczywiście. W  wojsku zawsze dużo było kuchni re-gionalnej, znanej tam gdzie się stacjonowało. Były też potrawy uniwersalne. Popularną potrawą w 1939 roku, zarówno w  armii polskiej, jak i  niemieckiej, była zupa grochowa z  przepisu z  1924 roku, oraz kiełbasa w piwie. Ta druga receptura pochodzi z cen-trum wyszkolenia kawalerii w  Grudziądzu. Bardzo specyficzne było to danie, bo przygotowywane z du-

szoną cebulą. Na pierwszy rzut oka wydaje się to tłu-ste, gęste i niezdrowe. A nie do końca tak jest. Dobre piwo robione w sposób naturalny, z małego browaru, który ma dobrą opinię korzystnie wpływa na  orga-nizm. Przede wszystkim przyspiesza rozkład tłuszczy zwierzęcych. Dzięki temu kawalerzyści mogli unik-nąć problemów żołądkowych. Bo  jak by to wygląda-ło, gdyby w trakcie szarży ktoś zsiadł z konia i nagle pobiegł w krzaki?

istNiały książki kucharskie prZeZNacZoNe wyłącZNie dLa wojska?Tak naprawdę dla polskiej armii powstała tylko jedna książka z przepisami. W 1918 roku wydano „Kuchnię

Garnizonową”, która opracowana była według norm armii francuskiej dla armii Generała Hallera, czyli tzw. błękitnej armii. Przepisy w niej zawarte oparte były na  kuchni francuskiej, więc i  wykorzystywane produkty były dostępne tylko we Francji. To był waż-ny elementarz, jeśli chodzi o gastronomię, ale tak na-prawdę nie tę dla zwykłych żołnierzy. Dania z „Kuch-ni Garnizonowej” bardziej sprawdzały się w kasynach II Rzeczpospolitej Polskiej. Potrawy przeznaczone były głównie dla kadry oficerskiej.

cZym żywioNo sierżaNtów i kapraLi?Kucharze wojskowi zawsze opierali się na  starych, sprawdzonych i bezpiecznych przepisach. Ta kuchnia zawsze opierała się na  produktach, które dostępne były w danym regionie. W Polsce były to mąki, pro-dukty zbożowe, dużo kasz, słynny śledź wojskowy na  różne sposoby. Drugim kryterium wyboru pro-duktów dla wojska była łatwość przechowywania. Każdy oficer miał np. specjalne skrzynie do  prze-chowywania słoniny, w których ta mogła leżeć około trzech miesięcy.

Istniały specjalne instrukcje, opisujące jak prze-chowywać, od  kogo kupować, jak rozpoznawać fał-szowanie produktów – np. masła, mleka, śmietany czy oleju. Dziś czyta się te instrukcje jak elementarz dla kucharza, ale dawniej każdy żołnierz musiał roz-poznać fałszywkę przy odbiorze dostawy. Zamawiano podstawowe produkty i wykorzystywano je w 100%.

dZiś wygLąda to iNacZej?Teraz Wojsko Polskie przechodzi na nowoczesny sys-tem żywienia – czyli catering. Jedzenie jest dowożone, normy są zachodnie. Ciągle kształci się kucharzy woj-skowych, ale to jest już inny system. Oni gotują, kie-dy przyjeżdża jakiś generał, albo wojskowy z NATO i trzeba się pokazać.

aLe cZy ZrekoNstruowaNe potrawy Z Lat 30. XX wieku mogą smakować współcZesNym podNiebieNiom?Od  kilku lat zajmuję się rekonstrukcją potraw na-szej kuchni i  moim zdaniem przepisy, które maja 120 lat często okazują się bardzo proste w konstruk-cji, ale genialne. Opowiem anegdotę. Kiedyś zna-lazłem przepis na  śledzia po  stanisławowsku, nie-którzy mówią, że  to  śledź po  żydowsku, ale moim zdaniem to  coś zupełnie innego. W  Stanisławowie rzeczywiście była duża liczba Żydów i Ormian, ale też był duży garnizon wojskowy. I w którymś z  za-pisków Kasyna pułku artylerii znalazłem właśnie tego śledzia. Zrobiłem go na  600 lecie Kongregacji

Kupieckiej w  Teatrze Słowackiego. Przygotowałem chyba z  15 kg i  szczerze mówiąc, nie przypuszcza-łem, że  to będzie taki hicior. Dopadła mnie też dy-rektor szkoły gastronomicznej z  jedną nauczyciel-ką i  powiedział do  mnie „Lechu dawaj ten przepis, co to jest?” – tak byli zachwyceni. A to była właśnie prosta, wojskowa receptura.

posługujesZ się podcZas prZygotowywaNia potraw orygiNaLNymi sprZętami?Niestety – większość wyposażenia kuchni z  tam-tych lat została zniszczona. Opieram się więc głów-nie na  oryginalnych, zachowanych dokumentach. Poza „Kuchnią Garnizonową” dokumentacją dla polskiej kuchni wojskowej są jeszcze tzw. instrukcje. Są  w  Polsce osoby, które je zbierają. Zachowało się ich bardzo mało, bo taki był regulamin: przy wpro-wadzaniu nowej trzeba było zniszczyć starą. I nawet kiedy napisałem do  Rembertowa, gdzie się mieści Ośrodek Wdrożeniowy Służby Żywnościowej, to szef powiedział mi: „Wie pan co, bibliotekę mamy bar-dzo skromną, z  wiadomych względów”. Ceny tych instrukcji na aukcjach internetowych są dosyć wyso-kie. Dochodzą nawet do 1000 zł w zależności od tego co w nich jest.

masZ w kuchNi wojskowej coś, co poLeciłbyś Z cZystym sercem cywiLom?Wielkim hitem była w  polskiej kuchni wojskowej słonina konserwowa. Do końca lat 80. Polska produ-kowała ją dla żołnierzy. Nazywało się to dokładnie

„słonina konserwowa prasowana”. Teraz to  wszyst-ko idzie na eksport na wschód. Drugim takim pro-duktem jest żytni chleb foremkowy, który też bar-dzo długo był podstawą żywienia w  naszej armii.

W Krakowie piecze go już tylko pan Niedziela z pie-karni na  ulicy Rusznikarskiej. Polecam wszystkim spróbowanie tego smaku.

Tekst: Matylda Stanowska Zdjęcia: archiwum prywatne Leszka Kawy

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

żołnierski smak

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

aktualności

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 9 [10] / 2012 23 lipca – 5 sierpnia///54///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

aktualności/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Za nami Euro, przed nami Olimpiada. Zanim znów pochłonie nas sport, możemy zadbać o rozwój intelektualny. Miłośnicy

bogactwa języka polskiego i  logicz-nego myślenia zmierzą się w  XVI Otwartych Mistrzostwach Krakowa w  Scrabble. Impreza odbędzie się 28 i  29 lipca w  Nowohuckim Centrum Kultury. Do  prześcigania się w  ukła-daniu słów może stanąć każdy chętny.

Wystarczy zgłosić chęć udziału sędziom na  pół godziny przed za-wodami. Te zaczną się o godzinie 12 w  sobotę. Kontynuacja wysiłku inte-lektualnego w niedzielę od 10. Zawo-dy rozgrywane są  w  ramach presti-żowego cyklu Grand Prix, a  wyniki zaliczane będą do ogólnopolskiej kla-syfikacji. Udział dla debiutantów jest bezpłatny, na zwycięzcę czeka nagro-da. Mistrzostwom Krakowa w najpo-pularniejszej grze słownej na świecie patronuje Prezydent Krakowa Jacek Majchrowski oraz Rada Dzielnicy Nowa Huta. Więcej informacji udzie-li Justyna Górka z Polskiej Federacji Scrabble pod adresem mailowym j.gorka@pfs.org.pl. (TP)

europejski rywaljuż czwarty rok z rzędu do Nowej Huty przyjedzie

zagraniczna drużyna piłkarska. Po  Anglikach, Niemcach i Hiszpanach tym razem Hutnik zmierzy się z  piłkarzami ze  Słowacji. Mecz z  FC Petržalką 1898 będzie rozgrywany w  ramach III edycji „We-lcome to  Nowa Huta”. Będzie to  jedyny międzyna-rodowy klubowy mecz w  piłkarskim Krakowie je-sienią 2012 roku.

Wszystko zaczęło się w  2009 roku. Hutnik wówczas zagrał na  Suchych Stawach z  najstarszym klubem piłkarskim na świecie Sheffield FC. Spotka-nie odbyło się w ramach obchodów 60-lecia Nowej Huty. Rok później, na  60-lecie powstania Hutnika, zagrano z  niemieckim Magdeburgiem. Ten mecz przeszedł do historii głównie z tego względu, że było to  pierwsze spotkanie piłkarskie zorganizowane przez Stowarzyszenie Nowy Hutnik 2010. Przed ro-kiem do Nowej Huty przyjechała drużyna CD Uni-versidad de Navarra. Był to  początek bardzo uda-nego sezonu w wykonaniu Hutnika, zwieńczonego awansem do 3 ligi.

Tym razem rywalem Hutnika będzie słowacka Petržalka. Klub z robotniczej dzielnicy Bratysławy ma bogatą, ponad stuletnią historię, grając m.in. w Lidze Mistrzów i zdobywając Mistrzostwa Słowa-cji (ostatnie w 2008 r.). Aktualnie przeżywa trudny

okres swojego istnienia, stara się jednak odbudować swoją piłkarską pozycję na  Słowacji. Tęskniąc, po-dobnie jak Hutnik, za meczami o  międzynarodo-wej randze, bez wahania przyjął zaproszenie klubu z Nowej Huty.

Adam Gliksman, pomysłodawca i  główny orga-nizator imprezy, wspomina o  jeszcze jednym aspek-cie meczu: - Na  pewno dodatkowym magnesem przyciągających kibiców będzie fakt, że  spotkanie z  FC Petržalką będzie pierwszym na  stadionie Hut-nika po kilku miesiącach naszej nieobecności na nim. Fani zobaczą jak ten stadion teraz wygląda – zauwa-ża wiceprezes Hutnika. Ma rację. Przy okazji Euro na obiekcie Hutnika nastąpiły spore zmiany. Wymie-niono murawę, która aktualnie jest na  najwyższym, światowym poziomie. Wyremontowany został także budynek główny. Teraz korzystać z  tych inwestycji będą mogli piłkarze trzecioligowego Hutnika. Wyso-kiej jakości nawierzchnia sprzyja widowiskowej, tech-nicznej grze, a taki futbol prezentują zawodnicy z No-wej Huty. Zapowiada się więc uczta dla fanów piłki. Dla kibiców Hutnika będzie to  także rekompensata za półroczną banicję na boisku Grębałowianki.

Przy okazji meczu odbędzie się także turniej kibiców oraz piknik. W  latach poprzednich podob-ne wydarzenia przebiegały w  świetnej atmosferze, co  też jest jedną z  wizytówek „Welcome to  Nowa Huta”. Gliksman zapewnia, że  to  nie ostatnia tego typu wydarzenie. - Stworzyliśmy w Nowej Hucie im-prezę, której ranga co roku będzie rosła. „Welcome to Nowa Huta” już teraz jest jedną z wizytówek roz-rywkowo-sportowych Nowej Huty, Krakowa i Mało-polski – z  optymizmem patrzy w  przyszłość nowo-hucki działacz.

Tekst: Tomasz Piwowarczyk

zaproszenieZaprasZamy serdecZNie wsZystkich krwiodawców i ZaiNteresowaNych tą ideą, Na akcję oddawaNia krwi, która odbędZie się w dNiu: 23 Lipca w przychodni Medicover Al. Jana Pawła 190 (parter) w godz. 11.45 – 15.30Serdecznie zapraszamy. Zarząd AK HDK KM NSZZ „Solidarność”przy PHILIP MORRIS POLSKA S.A.

przygotowania do zaglądaniaImpreza „Zajrzyj do Huty” już za dwa miesiące. O planach na dwa dni odkrywania dzielnicy opowiada organizator przedsięwzięcia – PAWEŁ JAGŁO z Muzeum Historycznego Krakowa, oddział Dzieje Nowej Huty.

w tym roku startujecie po raZ cZwarty, impreZa ZacZyNa się jedNak Nie w hucie, a w… barbakaNie.Chcemy ściągnąć do  nas jak najwięcej Krakowian, żeby trochę odczarować Nową Hutę. Wraz z naszymi partnerami udajemy się do Barbakanu, pokazujemy to, co naszym zdaniem jest w naszej dzielnicy najfajniej-szego. Robimy to w sposób łatwy i przyjemny: jest im-preza, gry i zabawy dla dzieciaków, kabaret i koncert.

udaje się Namówić krakowiaN, by prZybyLi do Nowej huty?Tak. Przyjeżdżają do  nas spore grupy mieszkańców Śródmieścia i innych dzielnic Krakowa. Wielu nie zda-je sobie sprawy z tego, co tak naprawdę się tutaj dzieje, że są tu ciekawe, godne zwiedzenia miejsca. Nie tylko Plac Centralny, blokowiska i  kombinat, ale też wiele fortów, dworów i  zabytków. Pojawiają się też osoby spoza Krakowa: z Tarnowa, Katowic a nawet Gdańska czy Szczecina.

FrekweNcja dopisuje?Na pierwszych edycjach odwiedziło nas około 1,5-2 tys. osób. Rok temu mieliśmy około 6 tysięcy osób w róż-nych miejscach. Oczywiście nie ma szans, żeby ktoś mógł skorzystać z  wszystkich naszych atrakcji. Pro-gram jest tak bogaty, że trzeba wybierać, jednak różno-rodność pozwala każdemu znaleźć coś dla siebie. Z do-świadczenia polecam sobotni spacer między tutejszymi instytucjami, stowarzyszeniami i  miejscami, związa-nymi z  historią Nowej Huty. W  niedzielę natomiast warto wybrać się na spacer lub wycieczkę autokarową.

ZdradZimy, co ciekawego cZeka Na ucZestNików w tym roku?Zaplanowana na 22 i 23 września impreza odbędzie się w ponad dwudziestu miejscach. Nie chcemy tylko opo-wiadać o historii, mamy dużo imprez towarzyszących. Będzie półmaraton, Święto Dyni. Oprócz tego klasycz-ne wycieczki, spacery, gry miejskie. Zwiedzanie Nowej Huty na wszelkie sposoby: piechotą, rowerem, autokara-mi. Będzie spacer szlakiem architektury modernistycz-nej w Nowej Hucie. Cztery spacery poprowadzą też no-wohucianie: Tomasz Urynowicz, Jan Franczyk, Szpinak i Maciej Twaróg – ten ostatni oprowadzi wycieczkę śla-dem swoich tatuaży. Będzie wjazd na teren kombinatu i zwiedzanie walcowni gorącej. Odwiedzimy Opactwo Cystersów z  przewodnikiem oraz zakłady tytoniowe. Zobaczymy, jakie zmiany zaszły na stadionie Hutnika przy okazji Euro 2012 – opowie o tym wiceprezes klu-bu a  jednocześnie historyk, Adam Gliksman. Czekać na nas będzie zabytkowy tramwaj i tematyczne wyciecz-ki w Muzeum Lotnictwa i Muzeum PRL. Wspomniany półmaraton zorganizuje Paweł Derlatka. Zwiedzimy też Łąki Nowohuckie.

cZy, mimo dopiero cZteroLetNiej historii, mamy już pierwsZe eFekty cykLu?Sprawdza się nasze hasło, nasza nazwa. Ludzie zaglądają do Huty. Interesują się nią, odkrywają. Przełamujemy ste-reotypy i obiegowe opinie. Dajemy się poznać z jak najlep-szej strony. A dla instytucji i podmiotów biorących udział jest to doskonała forma promocji, poinformowania świa-ta o swoim istnieniu, działaniach i bogactwie. W Nowej Hucie zawsze był potencjał. Moim zdaniem brakowało jednak miejsca, gdzie ludzie chcący mogliby się spotkać, porozmawiać. Instytucji, która mogłaby te ruchy skoor-dynować i  sfinansować. My tą  lukę wypełniamy. W tej dzielnicy jest duża życzliwość dla takich akcji.

Tekst: Tomasz Piwowarczyk

historia powietrznych wojowniczekrola kobiet we współczesnym świecie jest nie-

oceniona. Tego nie podważy nawet zatwardzia-ły konserwatysta. Zwłaszcza, gdyby odważył się sprzeciwić kobietom, które odnalazły swoje miejsce w wojsku. O tych walczących w przestworzach trak-tuje wystawa, jaką podziwiać możemy w  Muzeum Lotnictwa Polskiego.

Wystawę „Kobiety w przestworzach” zorganizo-wano w ramach Roku Amerykańskiego w MLP. Uka-zuje historię utalentowanych polskich i  amerykań-skich lotniczek. Dzięki filmom i  licznym ekspona-tom dowiemy się o niebywałej odwadze min. Wandy Modibowskiej czy Jadwigi Piłsudskiej-Jaraczewskiej. W ramach wystawy o swoich doświadczeniach opo-wie astronautka Marsha S. Ivins, której wizyta zapo-wiadana jest na  26 września. Wystawę o  latających wojowniczkach można podziwiać już teraz – potrwa ona do października w Gmachu Głównym Muzeum przy Alei Jana Pawła II 39.

(TP)

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

iterkami

walcz

Letnie warsztaty plenerowe Łaźni Nowej rozegrają się na nowohuckich podwórkach. Limit wieku – brak. Cena? Absolutnie gratis. Jedyne wymagania: dobre chęci, dobry humor i dobra energia.Warsztaty Teatru Łaźnia Nowa prowadzone są przez artystów, muzyków, aktorów, reżyserów i mieszkańców Nowej Huty. Mają formę obozu wędrownego, przemieszczającego się pomiędzy nowohuckimi podwórkami. Tym razem to mieszkańcy Nowej Huty będą tymi, którzy przyjmują artystów u siebie. Wychodząc w teren chcą nawiązać kontakt z tymi, którzy na spektakle nie chodzą, otworzyć się na nowe środowiska i namówić je do wspólnego działania.

Data: 26 – 29.07Miejsce: os. Willowe 9, os. Krakowiaków 38Prowadzenie: Kacper ZiemianinOpis: Uczestnicy warsztatów dowiedzą się, jak zamienić starą zabawkę, niepotrzebne radio, nie działającego walkmana w nowy elektroniczny instrument muzyczny oraz przećwiczą zdobytą wiedzę w praktyce. Na koniec – wspólny koncert.

Data: 31.07 – 04.08Miejsce: os. Szkolne 24Prowadzenie: Edyta GajdaOpis: Warsztaty obejmą działania z wykorzystaniem recyclingu. Rzeczy niepotrzebne uczestnicy warsztatu przerobią na nowe, dziwne i ciekawe. Prowadząca warsztat nauczy ich, jak zrobić aparat fotograficzny z tektury, zwierzątka z płytek CD, etc.

UDZIAŁ W 100% DARMOWY!tel.: 509 110 064 e-mail: warsztaty@laznianowa.pl

aktualności

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 9 [10] / 2012 23 lipca – 5 sierpnia///54///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

aktualności/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Za nami Euro, przed nami Olimpiada. Zanim znów pochłonie nas sport, możemy zadbać o rozwój intelektualny. Miłośnicy

bogactwa języka polskiego i  logicz-nego myślenia zmierzą się w  XVI Otwartych Mistrzostwach Krakowa w  Scrabble. Impreza odbędzie się 28 i  29 lipca w  Nowohuckim Centrum Kultury. Do  prześcigania się w  ukła-daniu słów może stanąć każdy chętny.

Wystarczy zgłosić chęć udziału sędziom na  pół godziny przed za-wodami. Te zaczną się o godzinie 12 w  sobotę. Kontynuacja wysiłku inte-lektualnego w niedzielę od 10. Zawo-dy rozgrywane są  w  ramach presti-żowego cyklu Grand Prix, a  wyniki zaliczane będą do ogólnopolskiej kla-syfikacji. Udział dla debiutantów jest bezpłatny, na zwycięzcę czeka nagro-da. Mistrzostwom Krakowa w najpo-pularniejszej grze słownej na świecie patronuje Prezydent Krakowa Jacek Majchrowski oraz Rada Dzielnicy Nowa Huta. Więcej informacji udzie-li Justyna Górka z Polskiej Federacji Scrabble pod adresem mailowym j.gorka@pfs.org.pl. (TP)

europejski rywaljuż czwarty rok z rzędu do Nowej Huty przyjedzie

zagraniczna drużyna piłkarska. Po  Anglikach, Niemcach i Hiszpanach tym razem Hutnik zmierzy się z  piłkarzami ze  Słowacji. Mecz z  FC Petržalką 1898 będzie rozgrywany w  ramach III edycji „We-lcome to  Nowa Huta”. Będzie to  jedyny międzyna-rodowy klubowy mecz w  piłkarskim Krakowie je-sienią 2012 roku.

Wszystko zaczęło się w  2009 roku. Hutnik wówczas zagrał na  Suchych Stawach z  najstarszym klubem piłkarskim na świecie Sheffield FC. Spotka-nie odbyło się w ramach obchodów 60-lecia Nowej Huty. Rok później, na  60-lecie powstania Hutnika, zagrano z  niemieckim Magdeburgiem. Ten mecz przeszedł do historii głównie z tego względu, że było to  pierwsze spotkanie piłkarskie zorganizowane przez Stowarzyszenie Nowy Hutnik 2010. Przed ro-kiem do Nowej Huty przyjechała drużyna CD Uni-versidad de Navarra. Był to  początek bardzo uda-nego sezonu w wykonaniu Hutnika, zwieńczonego awansem do 3 ligi.

Tym razem rywalem Hutnika będzie słowacka Petržalka. Klub z robotniczej dzielnicy Bratysławy ma bogatą, ponad stuletnią historię, grając m.in. w Lidze Mistrzów i zdobywając Mistrzostwa Słowa-cji (ostatnie w 2008 r.). Aktualnie przeżywa trudny

okres swojego istnienia, stara się jednak odbudować swoją piłkarską pozycję na  Słowacji. Tęskniąc, po-dobnie jak Hutnik, za meczami o  międzynarodo-wej randze, bez wahania przyjął zaproszenie klubu z Nowej Huty.

Adam Gliksman, pomysłodawca i  główny orga-nizator imprezy, wspomina o  jeszcze jednym aspek-cie meczu: - Na  pewno dodatkowym magnesem przyciągających kibiców będzie fakt, że  spotkanie z  FC Petržalką będzie pierwszym na  stadionie Hut-nika po kilku miesiącach naszej nieobecności na nim. Fani zobaczą jak ten stadion teraz wygląda – zauwa-ża wiceprezes Hutnika. Ma rację. Przy okazji Euro na obiekcie Hutnika nastąpiły spore zmiany. Wymie-niono murawę, która aktualnie jest na  najwyższym, światowym poziomie. Wyremontowany został także budynek główny. Teraz korzystać z  tych inwestycji będą mogli piłkarze trzecioligowego Hutnika. Wyso-kiej jakości nawierzchnia sprzyja widowiskowej, tech-nicznej grze, a taki futbol prezentują zawodnicy z No-wej Huty. Zapowiada się więc uczta dla fanów piłki. Dla kibiców Hutnika będzie to  także rekompensata za półroczną banicję na boisku Grębałowianki.

Przy okazji meczu odbędzie się także turniej kibiców oraz piknik. W  latach poprzednich podob-ne wydarzenia przebiegały w  świetnej atmosferze, co  też jest jedną z  wizytówek „Welcome to  Nowa Huta”. Gliksman zapewnia, że  to  nie ostatnia tego typu wydarzenie. - Stworzyliśmy w Nowej Hucie im-prezę, której ranga co roku będzie rosła. „Welcome to Nowa Huta” już teraz jest jedną z wizytówek roz-rywkowo-sportowych Nowej Huty, Krakowa i Mało-polski – z  optymizmem patrzy w  przyszłość nowo-hucki działacz.

Tekst: Tomasz Piwowarczyk

zaproszenieZaprasZamy serdecZNie wsZystkich krwiodawców i ZaiNteresowaNych tą ideą, Na akcję oddawaNia krwi, która odbędZie się w dNiu: 23 Lipca w przychodni Medicover Al. Jana Pawła 190 (parter) w godz. 11.45 – 15.30Serdecznie zapraszamy. Zarząd AK HDK KM NSZZ „Solidarność”przy PHILIP MORRIS POLSKA S.A.

przygotowania do zaglądaniaImpreza „Zajrzyj do Huty” już za dwa miesiące. O planach na dwa dni odkrywania dzielnicy opowiada organizator przedsięwzięcia – PAWEŁ JAGŁO z Muzeum Historycznego Krakowa, oddział Dzieje Nowej Huty.

w tym roku startujecie po raZ cZwarty, impreZa ZacZyNa się jedNak Nie w hucie, a w… barbakaNie.Chcemy ściągnąć do  nas jak najwięcej Krakowian, żeby trochę odczarować Nową Hutę. Wraz z naszymi partnerami udajemy się do Barbakanu, pokazujemy to, co naszym zdaniem jest w naszej dzielnicy najfajniej-szego. Robimy to w sposób łatwy i przyjemny: jest im-preza, gry i zabawy dla dzieciaków, kabaret i koncert.

udaje się Namówić krakowiaN, by prZybyLi do Nowej huty?Tak. Przyjeżdżają do  nas spore grupy mieszkańców Śródmieścia i innych dzielnic Krakowa. Wielu nie zda-je sobie sprawy z tego, co tak naprawdę się tutaj dzieje, że są tu ciekawe, godne zwiedzenia miejsca. Nie tylko Plac Centralny, blokowiska i  kombinat, ale też wiele fortów, dworów i  zabytków. Pojawiają się też osoby spoza Krakowa: z Tarnowa, Katowic a nawet Gdańska czy Szczecina.

FrekweNcja dopisuje?Na pierwszych edycjach odwiedziło nas około 1,5-2 tys. osób. Rok temu mieliśmy około 6 tysięcy osób w róż-nych miejscach. Oczywiście nie ma szans, żeby ktoś mógł skorzystać z  wszystkich naszych atrakcji. Pro-gram jest tak bogaty, że trzeba wybierać, jednak różno-rodność pozwala każdemu znaleźć coś dla siebie. Z do-świadczenia polecam sobotni spacer między tutejszymi instytucjami, stowarzyszeniami i  miejscami, związa-nymi z  historią Nowej Huty. W  niedzielę natomiast warto wybrać się na spacer lub wycieczkę autokarową.

ZdradZimy, co ciekawego cZeka Na ucZestNików w tym roku?Zaplanowana na 22 i 23 września impreza odbędzie się w ponad dwudziestu miejscach. Nie chcemy tylko opo-wiadać o historii, mamy dużo imprez towarzyszących. Będzie półmaraton, Święto Dyni. Oprócz tego klasycz-ne wycieczki, spacery, gry miejskie. Zwiedzanie Nowej Huty na wszelkie sposoby: piechotą, rowerem, autokara-mi. Będzie spacer szlakiem architektury modernistycz-nej w Nowej Hucie. Cztery spacery poprowadzą też no-wohucianie: Tomasz Urynowicz, Jan Franczyk, Szpinak i Maciej Twaróg – ten ostatni oprowadzi wycieczkę śla-dem swoich tatuaży. Będzie wjazd na teren kombinatu i zwiedzanie walcowni gorącej. Odwiedzimy Opactwo Cystersów z  przewodnikiem oraz zakłady tytoniowe. Zobaczymy, jakie zmiany zaszły na stadionie Hutnika przy okazji Euro 2012 – opowie o tym wiceprezes klu-bu a  jednocześnie historyk, Adam Gliksman. Czekać na nas będzie zabytkowy tramwaj i tematyczne wyciecz-ki w Muzeum Lotnictwa i Muzeum PRL. Wspomniany półmaraton zorganizuje Paweł Derlatka. Zwiedzimy też Łąki Nowohuckie.

cZy, mimo dopiero cZteroLetNiej historii, mamy już pierwsZe eFekty cykLu?Sprawdza się nasze hasło, nasza nazwa. Ludzie zaglądają do Huty. Interesują się nią, odkrywają. Przełamujemy ste-reotypy i obiegowe opinie. Dajemy się poznać z jak najlep-szej strony. A dla instytucji i podmiotów biorących udział jest to doskonała forma promocji, poinformowania świa-ta o swoim istnieniu, działaniach i bogactwie. W Nowej Hucie zawsze był potencjał. Moim zdaniem brakowało jednak miejsca, gdzie ludzie chcący mogliby się spotkać, porozmawiać. Instytucji, która mogłaby te ruchy skoor-dynować i  sfinansować. My tą  lukę wypełniamy. W tej dzielnicy jest duża życzliwość dla takich akcji.

Tekst: Tomasz Piwowarczyk

historia powietrznych wojowniczekrola kobiet we współczesnym świecie jest nie-

oceniona. Tego nie podważy nawet zatwardzia-ły konserwatysta. Zwłaszcza, gdyby odważył się sprzeciwić kobietom, które odnalazły swoje miejsce w wojsku. O tych walczących w przestworzach trak-tuje wystawa, jaką podziwiać możemy w  Muzeum Lotnictwa Polskiego.

Wystawę „Kobiety w przestworzach” zorganizo-wano w ramach Roku Amerykańskiego w MLP. Uka-zuje historię utalentowanych polskich i  amerykań-skich lotniczek. Dzięki filmom i  licznym ekspona-tom dowiemy się o niebywałej odwadze min. Wandy Modibowskiej czy Jadwigi Piłsudskiej-Jaraczewskiej. W ramach wystawy o swoich doświadczeniach opo-wie astronautka Marsha S. Ivins, której wizyta zapo-wiadana jest na  26 września. Wystawę o  latających wojowniczkach można podziwiać już teraz – potrwa ona do października w Gmachu Głównym Muzeum przy Alei Jana Pawła II 39.

(TP)

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

iterkami

walcz

Letnie warsztaty plenerowe Łaźni Nowej rozegrają się na nowohuckich podwórkach. Limit wieku – brak. Cena? Absolutnie gratis. Jedyne wymagania: dobre chęci, dobry humor i dobra energia.Warsztaty Teatru Łaźnia Nowa prowadzone są przez artystów, muzyków, aktorów, reżyserów i mieszkańców Nowej Huty. Mają formę obozu wędrownego, przemieszczającego się pomiędzy nowohuckimi podwórkami. Tym razem to mieszkańcy Nowej Huty będą tymi, którzy przyjmują artystów u siebie. Wychodząc w teren chcą nawiązać kontakt z tymi, którzy na spektakle nie chodzą, otworzyć się na nowe środowiska i namówić je do wspólnego działania.

Data: 26 – 29.07Miejsce: os. Willowe 9, os. Krakowiaków 38Prowadzenie: Kacper ZiemianinOpis: Uczestnicy warsztatów dowiedzą się, jak zamienić starą zabawkę, niepotrzebne radio, nie działającego walkmana w nowy elektroniczny instrument muzyczny oraz przećwiczą zdobytą wiedzę w praktyce. Na koniec – wspólny koncert.

Data: 31.07 – 04.08Miejsce: os. Szkolne 24Prowadzenie: Edyta GajdaOpis: Warsztaty obejmą działania z wykorzystaniem recyclingu. Rzeczy niepotrzebne uczestnicy warsztatu przerobią na nowe, dziwne i ciekawe. Prowadząca warsztat nauczy ich, jak zrobić aparat fotograficzny z tektury, zwierzątka z płytek CD, etc.

UDZIAŁ W 100% DARMOWY!tel.: 509 110 064 e-mail: warsztaty@laznianowa.pl

pasjeaktualności

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 9 [10] / 2012 23 lipca – 5 sierpnia///76///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

wchodZi Na riNg tyLko po to, by wygrać. jest ambitNa, odważNa, gotowa do wieLu godZiN ciężkich treNiNgów. Nie prZesZkadZa jej to być Na co dZień roZeśmiaNą, wesołą dZiewcZyNą.

gdy większość jej koleżanek właśnie odsypia wczo-rajszą imprezę lub szykuje się na zakupy w galerii,

ona ma już za sobą pierwszy i  nie ostatni tego dnia trening. Właśnie w  takiej chwili udało nam się z nią porozmawiać w  kawiarni Parku Wodnego, gdzie mieści się jej baza treningowa. O tajskim boksie, jego walorach turystycznych i  zbawiennym wpływie na  sylwetkę opowiada trzykrotna zawodowa mi-strzyni Polski, wychowanka Maximusa Nowa Huta

– magdaLeNa rak.roZmawiamy, gdy Na ZewNątrZ paNują tropikaLNe upały. jest ciepLej Niż w tajLaNdii?Zdecydowanie… nie. Nawet nie mówiąc o temperatu-rze, która tam jest o  kilkanaście stopni wyższa. Wil-gotność powietrza Tajlandii jest nieprawdopodobna i ciężka do zniesienia.

co sprawiło, że wyLeciałaś Na drugi koNiec świata, do odLegLej aZji?Zorganizowana została tam potężna gala boksu taj-skiego. Był to  jeden z  punktów starań muay thai o znalezienie się wśród dyscyplin olimpijskich. Szanse na to są bardzo duże, zwłaszcza, że odpada dużo mniej widowiskowe tekwondo. Obecni byli ambasadorowie wielu krajów i przedstawiciele Międzynarodowego Ko-mitetu Olimpijskiego. Popularność tego sportu stale rośnie. W Polsce już podlegamy pod Ministra Sportu.

jaki był reZuLtat pojedyNku?Walkę przegrałam na  punkty. Walczyłam z  bardzo doświadczoną zawodniczką z  Australii, kilkunasto-krotną mistrzynią świata. Nie do końca zgadzam się

z werdyktem. W tym sporcie jednak panuje taka zasa-da, że aby zdetronizować mistrza trzeba wyraźnie wy-grać. Wielu obserwatorów twierdzi jednak, że tę walkę powinnam wygrać ja.

opowiedZ Nam o pocZątkach Z boksem tajskim. pamiętasZ swój pierwsZy raZ?Długo trenowałam siatkówkę, jednak kontuzja spra-wiła, że musiałam zakończyć treningi. Po półtorarocz-nej przerwie znajomy namówił mnie na  muay thai. Od  zawsze lubiłam sport, na  zajęcia poszłam rekre-acyjnie, aby się poruszać. Od razu jednak zakochałam się w tym sporcie, zresztą jak wielu ludzi, którzy mieli kontakt z  tą  dyscypliną. Pierwszą walkę oczywiście pamiętam. Jak to zwykle bywa w przypadku walk po-czątkujących kobiet, była to  zwykła szarpanina. Ale wygrałam ją, co na pewno bardzo mnie podbudowało. Na początku trenowałam dwa razy w tygodniu, teraz, po  czterech latach mam 10-11 jednostek treningo-wych tygodniowo. Trenujemy ciężko, naszym celem są wrześniowe Mistrzostwa Świata w St. Petersburgu. Oprócz obozów praktycznie cały czas trenuję w Parku Wodnym, który jest głównym partnerem naszego te-amu. Mam tu bardzo dobre warunki, korzystam z si-łowni, sauny, odnowy biologicznej.

cZyLi wakacje masZ Z głowy. Nie żałujesZ cZasami, że sport aNgażuje cię tak bardZo?Typowych wakacji nie miałam od czterech lat. Absolut-nie nie żałuję swojego wyboru. Sport daje mi ogromną satysfakcję. Radość ze zwycięstwa to coś niepowtarzal-nego. Poza tym dzięki tej dyscyplinie mogę zwiedzić różne zakątki świata. Byłam już w  Turcji, na  Łotwie, w Rzymie. Poznałam wielu znakomitych ludzi. Sport udaje też pogodzić mi się z edukacją: studiuję wycho-wanie fizyczne na AWF.

jakie są twoje NajwięksZe sukcesy?Trzykrotnie zdobyłam zawodowe Mistrzostwo Polski. W  sumie stoczyłam blisko 30 walk, zarówno amator-

skich, jak i zawodowych. Większość z nich wygrałam, porażki przytrafiały mi się głównie na początku kariery.

prZeZ kiLka Lat treNowałaś w Nowej hucie. jak myśLisZ , skąd się bierZe rosNące ZaiNteresowaNie sportami waLki w NasZej dZieLNicy? Myślę, że przede wszystkim stąd, że Nowa Huta to sto-sunkowo młode społeczeństwo, mieszka tu  sporo młodych ludzi, zainteresowanych sportem. Poza tym w naszym kraju sporty walki są ostatnio bardzo popu-larne i na szeroką skalę pokazywane w mediach. Mam na myśli np. KSW. Powstają nowe kluby, a ludzie garną się do trenowania MMA, boksu czy karate.

co sądZisZ o głosach, że sporty waLki są Zbyt brutaLNe dLa kobiet? poLeciłabyś tą dyscypLiNę swoim rówieśNicZkom?Zdecydowanie się z  tymi głosami nie zgadzam. Jest to sport doskonały dla każdego. W naszej grupie jest cały przekrój społeczeństwa, są studenci nietypowych kierunków, absolwenci prawa, kucharze. Są też dziew-czyny. Ten sport bardzo łączy. Nikt przecież nie musi od razu stawać do walki. Można trenować dla zdrowia, dla urody czy dobrej kondycji. Oczywiście polecam wszystkim muay thai. To  idealne zajęcie dla kogoś, kto chce pozbyć się zbędnych kilogramów i  wyrzeź-bić swoje ciało. Wiele moich rówieśniczek spędza czas na zakupach w galeriach czy na imprezach. A później dziwią się, że nie wyglądają tak, jakby chciały. A prze-cież panom dużo bardziej od  niechcianych krągłości podobają się szczupłe, wysportowane, ale ciągle kobie-ce sylwetki. Prawda?

Nie poZostaje mi Nic iNNego jak się Z tą teZą ZgodZić. dZiękuję Za roZmowę i życZę wieLu sukcesów i wytrwałości!

Tekst: Tomasz PiwowarczykZdjęcia: Marcin Kądziołka

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Lato. choć upragNioNe i tak długo wycZekiwaNe, gdy już prZyjdZie – jest beZLitosNe. promieNie słońca już od raNa agresywNie wdZierają się do miesZkaNia prZeZ NajsZcZeLNiejsZe Nawet ZasłoNy i żaLuZje. seN beZ kołdry Na NiewieLe się Zdaje. koLejNa kąpieL w Lodowatej wodZie daje ukojeNie tyLko Na chwiLę, a hektoLitry wypijaNej miNeraLki wchłaNiaNe są racZej w ceLu ZapewNieNia jakiejkoLwiek egZysteNcji, a Nie orZeźwieNia. wychodZę Na osiedLe. mimo wcZesNej pory żar bucha od asFaLtu, bardZiej prZypomiNającego waLcowaNą smołę. ławka w cieNiu to tyLko poZorNe roZwiąZaNie – wiatr jest dZisiaj sprZymierZeńcem ogNistego żywiołu. cóż, trZeba wracać Na kLatkę.

tak! Klatka to jest właśnie to miejsce! Idealne na spędzenie upalnej niedzieli. Narastają-

ca nuda po godzinie siedzenia na parapecie sprawia, że znajduję się o krok od rozpaczy. Nadchodzi sąsiad. Szukam na  jego twarzy oznak, że  podobnie jak ja czuje się jak u wrót piekła. Nic z  tego. Zadowolony, uśmiechnięty i  na  moje szczęście – chętny do  zba-wiania. Szybkiego, skutecznego, przeprowadzonego jednym zdaniem:

jedZiemy Nad wodę?Eureka. Bingo. Hura. Jak mogłem na to nie wpaść.

Czy te pięćdziesiąt stopni w słońcu aż tak ograniczają myślenie? Być może. Na szczęście do pakowania się za wiele fantazji nie trzeba. Klapki, ręcznik, kąpielówki, zeszłoroczna, lekko przyozdobiona nadmorskim pia-skiem Kolastyna – i ruszamy. Tłumy na Strudze, tłumy na Bulwarowej, wszyscy ciągną w stronę słynnej Kra-kowianki. Ci mniej spragnieni kąpieli pozostają nad zalewem i karmią łabędzie. Reszta ustawia się w sporej

kolejce, sięgającej niemal parkingu hotelu Santorini. Tłum składający się z pięciu pokoleń mozolnie wchła-niany jest przez budynek basenu, którym zarządza ak-tualnie KS Wanda. Docieramy do kasy. Ceny biletów to 12 zł normalne i 8 ulgowe. Po godz. 15 wejść można odpowiednio za 8 i 5 zł i jest to ciekawa opcja na relaks w tygodniu, po pracy. Poza tym nabyć można bilety ro-dzinne (2+1 po 27 zł oraz 2+2 po 32 zł).

Gdy przedostaniemy się na teren basenu wystar-czy już tylko znaleźć miejscówkę do leżenia. O tej tuż przy wodzie można zapomnieć, więc zostaje trawa. Ruszamy do wody. Rozpędzić się i wskoczyć będzie raczej ciężko, o  tym samym pomyślało w  tym cza-sie kilkunastu dzieciaków. Jednak wejście do  kry-stalicznie czystej, chłodnawej wody daje niemałe ukojenie. Miłośnicy pływania kraulem dwudziestu długości basenu będą mieć na  swojej drodze nieco hałaśliwych przeszkód. Jeśli o sport chodzi, to już le-piej skupić się na siatkówce. Położone nieopodal bo-isko daje możliwość gry w popularną plażówkę. Gdy ktoś stwierdzi, że  woda chłodzi go za mało, skusić się może na  lody. Kto zgłodnieje, skorzystać może ze  standardowej oferty małej gastronomii: hambur-gerów, hot-dogów czy zapiekanek.

Pograliśmy, poleżeliśmy, „popływaliśmy” – może warto pojechać gdzie indziej? Gdzieś, gdzie miejsce w  wodzie nie jest na  kartki i  przypada go nieco więcej niż pół metra kwadratowego na osobę? A więc Przylasek. Znów ruszamy w trasę. Aleja Soli-darności, Ujastek Mogilski, Igołomska… Brak klimy nie wadzi aż  tak bardzo przy odsuniętych szybach. Kilkanaście minut i  jesteśmy. W  sklepie w  pobliżu kąpieliska kolejka, zimnych piw już oczywiście brak, lody na  wykończeniu, o  jednorazowych grillach można też zapomnieć. Wjeżdżamy na parking.

Wstęp dla samochodu wynosi 10 zł, jeśli oczy-wiście wybierze się najchętniej odwiedzaną „jedyn-kę”. Ludzi tłum, znajomych mnóstwo. Organizatorzy kąpieliska nie zapewniają muzyki, jednak zawsze znajdzie się ktoś, kto nie żałuje akumulatora także nuta dudni cały czas. Nad zgromadzonymi unosi

się chmura dymu z kopcących się grilli, co potęguje upał jeszcze bardziej. Nikt jednak na  to nie narzeka, bo to tradycyjny element relaksu nad wodą. A w niej oczywiście pełno już amatorów słonecznych kąpie-li. Trzeba o tym amatorstwie pamiętać i pilnować się nawzajem, gdyż przypadki utonięć nie należą niestety wcale do rzadkości. Gdy popływamy, skorzystać moż-na z typowych, rekreacyjnych atrakcji czyli siatkówki, grilla a nawet z przynoszonego pod nos zimnego piwa, w całkiem przystępnej cenie 4 zł za puszkę.

Jeszcze innego rodzaju pobyt nad wodą zorga-nizować sobie możemy jadąc na  Brzegi. Dojazd nie jest przesadnie skomplikowany. Klasztorna, Półłanki, koło kościoła w lewo, kilka minut jazdy krętą drogą, w prawo, kilkaset metrów w kurzu i  jesteśmy. Cena wjazdu dla osobówek to 8 zł. W szczytowych momen-tach sezonu o miejsce bardzo trudno. Obszar dla pla-żujących ma nieco inną konstrukcję niż na Przylasku. Poza stromym brzegiem na samym początku mamy do  wyboru kilkadziesiąt „prywatnych półwyspów”, położonych wśród trzcin, krzewów i  innej nadwod-nej roślinności. Teoretycznie na Brzegach obowiązu-je zakaz kąpieli, jednak z  jego respektowaniem tego bywa… różnie. Na  miejscu można posilić się typo-wymi, plażowymi frykasami: kiełbaska z grilla, piwo, napoje. Sklep oddalony jest o kilka kilometrów.

Słońce dalej grzeje, ale już mniej intensywnie. Cie-nie się wydłużają, a upalna temperatura utrzymywana jest głównie dzięki ciągle żarzącym się brykietom. Pora wracać. Auto wygrzane do  granic możliwości i  przy-pieczona skóra sprawiają, że w cenie parkingu mamy saunę. Ulgę przynosi dopiero otwarcie wszystkich szyb w  rozpędzonym bolidzie. Wjeżdżamy do  dzielnicy, kiedy powoli już się ściemnia. Słońce zastępują lampy, neony i zegar na Placu Centralnym. Niewielka, ale za-wsze jakaś obniżka temperatury sprawia, że widzimy wszystkie wcześniej spotkane nad wodą, znajome twa-rze. Jesteśmy zadowoleni, odprężeni. Mamy w końcu za sobą perfekcyjną niedzielę.

Tekst: Tomasz PiwowarczykZdjęcia: Weronika w k Kupiszewska

zbawienne plażowanie

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

radość wygrywania

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

pasjeaktualności

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 9 [10] / 2012 23 lipca – 5 sierpnia///76///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

wchodZi Na riNg tyLko po to, by wygrać. jest ambitNa, odważNa, gotowa do wieLu godZiN ciężkich treNiNgów. Nie prZesZkadZa jej to być Na co dZień roZeśmiaNą, wesołą dZiewcZyNą.

gdy większość jej koleżanek właśnie odsypia wczo-rajszą imprezę lub szykuje się na zakupy w galerii,

ona ma już za sobą pierwszy i  nie ostatni tego dnia trening. Właśnie w  takiej chwili udało nam się z nią porozmawiać w  kawiarni Parku Wodnego, gdzie mieści się jej baza treningowa. O tajskim boksie, jego walorach turystycznych i  zbawiennym wpływie na  sylwetkę opowiada trzykrotna zawodowa mi-strzyni Polski, wychowanka Maximusa Nowa Huta

– magdaLeNa rak.roZmawiamy, gdy Na ZewNątrZ paNują tropikaLNe upały. jest ciepLej Niż w tajLaNdii?Zdecydowanie… nie. Nawet nie mówiąc o temperatu-rze, która tam jest o  kilkanaście stopni wyższa. Wil-gotność powietrza Tajlandii jest nieprawdopodobna i ciężka do zniesienia.

co sprawiło, że wyLeciałaś Na drugi koNiec świata, do odLegLej aZji?Zorganizowana została tam potężna gala boksu taj-skiego. Był to  jeden z  punktów starań muay thai o znalezienie się wśród dyscyplin olimpijskich. Szanse na to są bardzo duże, zwłaszcza, że odpada dużo mniej widowiskowe tekwondo. Obecni byli ambasadorowie wielu krajów i przedstawiciele Międzynarodowego Ko-mitetu Olimpijskiego. Popularność tego sportu stale rośnie. W Polsce już podlegamy pod Ministra Sportu.

jaki był reZuLtat pojedyNku?Walkę przegrałam na  punkty. Walczyłam z  bardzo doświadczoną zawodniczką z  Australii, kilkunasto-krotną mistrzynią świata. Nie do końca zgadzam się

z werdyktem. W tym sporcie jednak panuje taka zasa-da, że aby zdetronizować mistrza trzeba wyraźnie wy-grać. Wielu obserwatorów twierdzi jednak, że tę walkę powinnam wygrać ja.

opowiedZ Nam o pocZątkach Z boksem tajskim. pamiętasZ swój pierwsZy raZ?Długo trenowałam siatkówkę, jednak kontuzja spra-wiła, że musiałam zakończyć treningi. Po półtorarocz-nej przerwie znajomy namówił mnie na  muay thai. Od  zawsze lubiłam sport, na  zajęcia poszłam rekre-acyjnie, aby się poruszać. Od razu jednak zakochałam się w tym sporcie, zresztą jak wielu ludzi, którzy mieli kontakt z  tą  dyscypliną. Pierwszą walkę oczywiście pamiętam. Jak to zwykle bywa w przypadku walk po-czątkujących kobiet, była to  zwykła szarpanina. Ale wygrałam ją, co na pewno bardzo mnie podbudowało. Na początku trenowałam dwa razy w tygodniu, teraz, po  czterech latach mam 10-11 jednostek treningo-wych tygodniowo. Trenujemy ciężko, naszym celem są wrześniowe Mistrzostwa Świata w St. Petersburgu. Oprócz obozów praktycznie cały czas trenuję w Parku Wodnym, który jest głównym partnerem naszego te-amu. Mam tu bardzo dobre warunki, korzystam z si-łowni, sauny, odnowy biologicznej.

cZyLi wakacje masZ Z głowy. Nie żałujesZ cZasami, że sport aNgażuje cię tak bardZo?Typowych wakacji nie miałam od czterech lat. Absolut-nie nie żałuję swojego wyboru. Sport daje mi ogromną satysfakcję. Radość ze zwycięstwa to coś niepowtarzal-nego. Poza tym dzięki tej dyscyplinie mogę zwiedzić różne zakątki świata. Byłam już w  Turcji, na  Łotwie, w Rzymie. Poznałam wielu znakomitych ludzi. Sport udaje też pogodzić mi się z edukacją: studiuję wycho-wanie fizyczne na AWF.

jakie są twoje NajwięksZe sukcesy?Trzykrotnie zdobyłam zawodowe Mistrzostwo Polski. W  sumie stoczyłam blisko 30 walk, zarówno amator-

skich, jak i zawodowych. Większość z nich wygrałam, porażki przytrafiały mi się głównie na początku kariery.

prZeZ kiLka Lat treNowałaś w Nowej hucie. jak myśLisZ , skąd się bierZe rosNące ZaiNteresowaNie sportami waLki w NasZej dZieLNicy? Myślę, że przede wszystkim stąd, że Nowa Huta to sto-sunkowo młode społeczeństwo, mieszka tu  sporo młodych ludzi, zainteresowanych sportem. Poza tym w naszym kraju sporty walki są ostatnio bardzo popu-larne i na szeroką skalę pokazywane w mediach. Mam na myśli np. KSW. Powstają nowe kluby, a ludzie garną się do trenowania MMA, boksu czy karate.

co sądZisZ o głosach, że sporty waLki są Zbyt brutaLNe dLa kobiet? poLeciłabyś tą dyscypLiNę swoim rówieśNicZkom?Zdecydowanie się z  tymi głosami nie zgadzam. Jest to sport doskonały dla każdego. W naszej grupie jest cały przekrój społeczeństwa, są studenci nietypowych kierunków, absolwenci prawa, kucharze. Są też dziew-czyny. Ten sport bardzo łączy. Nikt przecież nie musi od razu stawać do walki. Można trenować dla zdrowia, dla urody czy dobrej kondycji. Oczywiście polecam wszystkim muay thai. To  idealne zajęcie dla kogoś, kto chce pozbyć się zbędnych kilogramów i  wyrzeź-bić swoje ciało. Wiele moich rówieśniczek spędza czas na zakupach w galeriach czy na imprezach. A później dziwią się, że nie wyglądają tak, jakby chciały. A prze-cież panom dużo bardziej od  niechcianych krągłości podobają się szczupłe, wysportowane, ale ciągle kobie-ce sylwetki. Prawda?

Nie poZostaje mi Nic iNNego jak się Z tą teZą ZgodZić. dZiękuję Za roZmowę i życZę wieLu sukcesów i wytrwałości!

Tekst: Tomasz PiwowarczykZdjęcia: Marcin Kądziołka

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Lato. choć upragNioNe i tak długo wycZekiwaNe, gdy już prZyjdZie – jest beZLitosNe. promieNie słońca już od raNa agresywNie wdZierają się do miesZkaNia prZeZ NajsZcZeLNiejsZe Nawet ZasłoNy i żaLuZje. seN beZ kołdry Na NiewieLe się Zdaje. koLejNa kąpieL w Lodowatej wodZie daje ukojeNie tyLko Na chwiLę, a hektoLitry wypijaNej miNeraLki wchłaNiaNe są racZej w ceLu ZapewNieNia jakiejkoLwiek egZysteNcji, a Nie orZeźwieNia. wychodZę Na osiedLe. mimo wcZesNej pory żar bucha od asFaLtu, bardZiej prZypomiNającego waLcowaNą smołę. ławka w cieNiu to tyLko poZorNe roZwiąZaNie – wiatr jest dZisiaj sprZymierZeńcem ogNistego żywiołu. cóż, trZeba wracać Na kLatkę.

tak! Klatka to jest właśnie to miejsce! Idealne na spędzenie upalnej niedzieli. Narastają-

ca nuda po godzinie siedzenia na parapecie sprawia, że znajduję się o krok od rozpaczy. Nadchodzi sąsiad. Szukam na  jego twarzy oznak, że  podobnie jak ja czuje się jak u wrót piekła. Nic z  tego. Zadowolony, uśmiechnięty i  na  moje szczęście – chętny do  zba-wiania. Szybkiego, skutecznego, przeprowadzonego jednym zdaniem:

jedZiemy Nad wodę?Eureka. Bingo. Hura. Jak mogłem na to nie wpaść.

Czy te pięćdziesiąt stopni w słońcu aż tak ograniczają myślenie? Być może. Na szczęście do pakowania się za wiele fantazji nie trzeba. Klapki, ręcznik, kąpielówki, zeszłoroczna, lekko przyozdobiona nadmorskim pia-skiem Kolastyna – i ruszamy. Tłumy na Strudze, tłumy na Bulwarowej, wszyscy ciągną w stronę słynnej Kra-kowianki. Ci mniej spragnieni kąpieli pozostają nad zalewem i karmią łabędzie. Reszta ustawia się w sporej

kolejce, sięgającej niemal parkingu hotelu Santorini. Tłum składający się z pięciu pokoleń mozolnie wchła-niany jest przez budynek basenu, którym zarządza ak-tualnie KS Wanda. Docieramy do kasy. Ceny biletów to 12 zł normalne i 8 ulgowe. Po godz. 15 wejść można odpowiednio za 8 i 5 zł i jest to ciekawa opcja na relaks w tygodniu, po pracy. Poza tym nabyć można bilety ro-dzinne (2+1 po 27 zł oraz 2+2 po 32 zł).

Gdy przedostaniemy się na teren basenu wystar-czy już tylko znaleźć miejscówkę do leżenia. O tej tuż przy wodzie można zapomnieć, więc zostaje trawa. Ruszamy do wody. Rozpędzić się i wskoczyć będzie raczej ciężko, o  tym samym pomyślało w  tym cza-sie kilkunastu dzieciaków. Jednak wejście do  kry-stalicznie czystej, chłodnawej wody daje niemałe ukojenie. Miłośnicy pływania kraulem dwudziestu długości basenu będą mieć na  swojej drodze nieco hałaśliwych przeszkód. Jeśli o sport chodzi, to już le-piej skupić się na siatkówce. Położone nieopodal bo-isko daje możliwość gry w popularną plażówkę. Gdy ktoś stwierdzi, że  woda chłodzi go za mało, skusić się może na  lody. Kto zgłodnieje, skorzystać może ze  standardowej oferty małej gastronomii: hambur-gerów, hot-dogów czy zapiekanek.

Pograliśmy, poleżeliśmy, „popływaliśmy” – może warto pojechać gdzie indziej? Gdzieś, gdzie miejsce w  wodzie nie jest na  kartki i  przypada go nieco więcej niż pół metra kwadratowego na osobę? A więc Przylasek. Znów ruszamy w trasę. Aleja Soli-darności, Ujastek Mogilski, Igołomska… Brak klimy nie wadzi aż  tak bardzo przy odsuniętych szybach. Kilkanaście minut i  jesteśmy. W  sklepie w  pobliżu kąpieliska kolejka, zimnych piw już oczywiście brak, lody na  wykończeniu, o  jednorazowych grillach można też zapomnieć. Wjeżdżamy na parking.

Wstęp dla samochodu wynosi 10 zł, jeśli oczy-wiście wybierze się najchętniej odwiedzaną „jedyn-kę”. Ludzi tłum, znajomych mnóstwo. Organizatorzy kąpieliska nie zapewniają muzyki, jednak zawsze znajdzie się ktoś, kto nie żałuje akumulatora także nuta dudni cały czas. Nad zgromadzonymi unosi

się chmura dymu z kopcących się grilli, co potęguje upał jeszcze bardziej. Nikt jednak na  to nie narzeka, bo to tradycyjny element relaksu nad wodą. A w niej oczywiście pełno już amatorów słonecznych kąpie-li. Trzeba o tym amatorstwie pamiętać i pilnować się nawzajem, gdyż przypadki utonięć nie należą niestety wcale do rzadkości. Gdy popływamy, skorzystać moż-na z typowych, rekreacyjnych atrakcji czyli siatkówki, grilla a nawet z przynoszonego pod nos zimnego piwa, w całkiem przystępnej cenie 4 zł za puszkę.

Jeszcze innego rodzaju pobyt nad wodą zorga-nizować sobie możemy jadąc na  Brzegi. Dojazd nie jest przesadnie skomplikowany. Klasztorna, Półłanki, koło kościoła w lewo, kilka minut jazdy krętą drogą, w prawo, kilkaset metrów w kurzu i  jesteśmy. Cena wjazdu dla osobówek to 8 zł. W szczytowych momen-tach sezonu o miejsce bardzo trudno. Obszar dla pla-żujących ma nieco inną konstrukcję niż na Przylasku. Poza stromym brzegiem na samym początku mamy do  wyboru kilkadziesiąt „prywatnych półwyspów”, położonych wśród trzcin, krzewów i  innej nadwod-nej roślinności. Teoretycznie na Brzegach obowiązu-je zakaz kąpieli, jednak z  jego respektowaniem tego bywa… różnie. Na  miejscu można posilić się typo-wymi, plażowymi frykasami: kiełbaska z grilla, piwo, napoje. Sklep oddalony jest o kilka kilometrów.

Słońce dalej grzeje, ale już mniej intensywnie. Cie-nie się wydłużają, a upalna temperatura utrzymywana jest głównie dzięki ciągle żarzącym się brykietom. Pora wracać. Auto wygrzane do  granic możliwości i  przy-pieczona skóra sprawiają, że w cenie parkingu mamy saunę. Ulgę przynosi dopiero otwarcie wszystkich szyb w  rozpędzonym bolidzie. Wjeżdżamy do  dzielnicy, kiedy powoli już się ściemnia. Słońce zastępują lampy, neony i zegar na Placu Centralnym. Niewielka, ale za-wsze jakaś obniżka temperatury sprawia, że widzimy wszystkie wcześniej spotkane nad wodą, znajome twa-rze. Jesteśmy zadowoleni, odprężeni. Mamy w końcu za sobą perfekcyjną niedzielę.

Tekst: Tomasz PiwowarczykZdjęcia: Weronika w k Kupiszewska

zbawienne plażowanie

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

radość wygrywania

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

wydarzeniawydarzenia

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 9 [10] / 2012 23 lipca – 5 sierpnia///98///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

kiedy zaczyna się weekend, stali bywalcy dancingów Stylowej pucują buty, panie katują włosy wałka-

mi, kelnerki poprawiają makijaż, mieszkańcy kupują stopery do uszu. Wreszcie wybija godzina 18. Nic nie powstrzyma tancerzy: ani piłkarskie mecze, ani nie-pogoda, ani nawet czołg z pobliskiego osiedla, gdyby ruszyć mógł z posad pomnika. Bez tych ludzi Stylowa byłaby inna; bez nich nie byłoby socrealistyczno-dan-cingowej perły w koronie nowohuckiego clubbingu.

kuterNoga wodZirejemPani Helenka z koleżanką (60+, właśnie wróciły

z  NCK-u, gdzie występował znany kabaret) popija-ją piwko. Wciąż czują się młode duchem: — Odkąd pamiętam tu przychodzę – mówi Helena. — Kiedyś na Stylową żartobliwie mówiono „bar pod Kuterno-gą”, ale to nawiązywało raczej do pomnika Lenina, a nie do wieku klienteli.

Dziś po  Leninie ani śladu, dociekliwi mogą spostrzec jedynie dwie niewielkie figurki Lenina: za barem i na jednym ze stolików w Stylowej. Więk-szość ze  stałych bywalców nowohuckich potańcó-wek doskonale pamięta, jak podłożono wybuchowy ładunek pod Lenina, niestety uszkadzając mu jedy-nie pietę. Pani Helenka wspomina to wydarzenie: - Deszcz był, to i ładunek zamókł. A o Leninie tośmy mówili, że  wyszedł ze  Stylowej i  idzie do  Arkadii, tam gdzie dziś jest bank BPH. Mój wnuczek żartuje, że to był pierwszy

Nowohucki cLubbiNg.— W czasie Euro frekwencja nam spadła – twier-

dzi Stanisława Olchawa, kierowniczka. — Przycho-dziło jedynie kilka osób. Pan Heniu (rodzynek, któ-ry tańce przedłożył nad piłkę), tłumaczy: — Strzelić gola to  emocje, ale jakie tutaj emocje sportowe w Stylowej były, jakie skandale w latach siedemdzie-siątych… niech się Euro schowa! Był taki piłkarz Wisły, Iwan, nazwisko miał takie, bo  na  imię mu było Andrzej. Zdobył chyba ze  cztery tytuły mi-strzowskie, strzelał gole jak dziś Ronaldo i raz jedną kelnerkę w Stylowej strzelił w twarz, tak, że za jej po-

bicie trafił nawet do aresztu… A sportowo to lepiej się na parkiecie poruszać, niż grzybieć za ekranem. Jak tak posiedzę, posłucham, popatrzę, a i potańczę czasem, to mi wraca chęć do życia…

Stanisława Olchawa razem z  Leonią Michałek prowadzą firmę Styl s.c. — To  chyba jedyna spół-ka, która bez zmian przetrwała 26 lat – śmieje się pani Stanisława. Przyjechała do Huty w 1964 roku spod Nowego Sącza za mężem, który pracował w Hucie Lenina. Wieczorki też prowadzone są pra-wie od  ćwierć wieku. - 10 lat temu odwiedzali nas dostojni panowie, pod krawatem: za punkt honoru uważali przyjść z wybranką serca. Dziś przychodzi inne pokolenie, więcej pań, można tańczyć samemu. Menu także się zmieniło, zamiast galaretek balbinek króluje tatar, śledzik – zwłaszcza po japońsku – i do-mowe ciasta. Większość gości to emeryci, mają mało pieniędzy, ale są głodni zabawy.

peereLowska perełka Kasia i  Karol są  małżeństwem od  kilku lat,

przyprowadzili do  Stylowej kilkoro znajomych. Karol z  westchnieniem podziwu wspomina, jaką imprezę na  pępkowe szwagier zrobił tu  niedawno. To  nieprawda, mówi, że  to  lokal dla starszych, dzi-siaj średnia wieku to jedynie 45 lat.

— Najwięcej osób przychodzi w  sobotę – zdra-dza stała bywalczyni (zrobiona fryzura, czerwony manicure, duży dekolt). - Bo gdzie indziej w Hucie iść pobalować po  pracy? W  hotelu obok tylko DJ, na  Górali w  niedzielę grają, ale bez bufetu, a  tutaj jest wszystko! No może klima by się przydała, bo jak

zamykamy o  22 okna i  drzwi, żeby muzyka sąsia-dom nie przeszkadzała, to  nam się leje pot po  ple-cach, ale tańczymy do upadłego!

— Tu  czujemy się jak w  rodzinie, akceptowane - wtóruje koleżanka blondynka. Też nie chce podać imienia, ale jest tu na każdym wieczorku. Przycho-dzą zawsze: we trzy, w szóstkę, w dziesiątkę; ich de-wiza: nie trzeba partnerów, bawią się same, w kółku, czasem Marek (solista Quatro) zabawy wymyśla

– nie trzeba aerobicu, tylko parę godzin potrząsać tyłkiem i  tłuszczyk się spala. Po  chwili rozmowy wspomniany Marek przychodzi do  stolika aby się przywitać, cmoka kobiety w policzek. — Kupię mu snikersa, bo  gwiazdorzy - śmieje się czarnowłosa bywalczyni.

— Najważniejsze, że  tu  zawieramy przyjaźnie, nawet między kobietami. My nie szukamy facetów! Jest świetna obsługa przyjazna klientowi: jak jest full gości, to  zawsze stołeczek dostawiają – dodaje już siwowłosa tancerka. Wszystkie panie pracują w  jednej firmie, stąd się znają i  wszystkie zgodnie twierdzą: tu jest unikatowa atmosfera i muzyka.

uNikatowa muZaBiełyje Rozy, Abba, Piasek, Universe, włoskie

pieśni – słowem: dla każdego coś miłego, to  dewi-za zespołu Quatro. Małgosia i  Marek, nowohucia-nie, grają na potańcówkach w Stylowej od pięciu lat.

- Słowo honoru, tu  zawsze jest spokój bez żadnych awantur. Ostatnio graliśmy nawet dla jubilatów. któ-rzy mieli 90 lat, a obchodzili jubileusz małżeństwa.

— Przykro tylko – mówi Stanisława Olchowa – że skargi na nas są, że po 22 zakłócamy spokój. Ewa, klientka, wie o tych kłopotach z mieszkańcami: za-pomnieli, że  sami też chodzili do  Stylowej, a  teraz nam się bawić nie dają. A przecież sami mogliby do-łączyć, aż przyjemnie popatrzeć, nawet 80-latkowie bawią się z klasą.

Rafał przyszedł z żoną na piwko. Jego dziadek, Longin (82 lata), był stałym bywalcem wieczorków. Złota rączka, w  lokalu wszystkie lodówki napra-wił i kierowniczki dobrze znał. Pracował na Hucie i  po  pracy zawsze przychodził na  tańce. Teraz jest za granicą, ma wstawiony rozrusznik serca, ale czę-sto wspomina te  zabawy, kiedy przyjeżdża do  nie-

go wnuk z żoną. - U nas to  tradycja rodzinna była, że  mężczyźni pracowali na  hucie, dziadek, tata, te-ściu. Tylko ja się wyrodziłem, ale teraz żałuję. Kole-dzy odprawy takie dostali, że są ustawieni…

Niedawno ruszyła strona internetowa http://www.stylowa-nowahuta.pl. W  księdze pamiątko-wej są wpisy: po angielsku, niemiecku, rosyjsku i…chińsku. Chciałoby się rzec: lokal międzynarodowy. Zabytkowy parkiet, masywne kolumny, bordowe parawany, sala oświetlona dyskotekowymi, kolo-rowymi światełkami. — To  lokal pod wezwaniem

komunistycznym - żali się pan Rysio. - Bilet wstępu kosztuje 10 zł, to nie tak wiele, ale jest jeden minus, proszę napisać: toaleta nawet dla klientów jest płat-na 50 groszy!

Napisałam, a  po  rozmowie z  kierowniczką Stylowej uzyskałam obietnicę, że  wkrótce problem opłaty za toaletę będzie rozwiązany z korzyścią dla konsumenta.

Tekst: Monika HylaZdjęcia: Marcin Kądziołka

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /potańcówki pod kuternogą

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

wydarzeniawydarzenia

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 9 [10] / 2012 23 lipca – 5 sierpnia///98///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

kiedy zaczyna się weekend, stali bywalcy dancingów Stylowej pucują buty, panie katują włosy wałka-

mi, kelnerki poprawiają makijaż, mieszkańcy kupują stopery do uszu. Wreszcie wybija godzina 18. Nic nie powstrzyma tancerzy: ani piłkarskie mecze, ani nie-pogoda, ani nawet czołg z pobliskiego osiedla, gdyby ruszyć mógł z posad pomnika. Bez tych ludzi Stylowa byłaby inna; bez nich nie byłoby socrealistyczno-dan-cingowej perły w koronie nowohuckiego clubbingu.

kuterNoga wodZirejemPani Helenka z koleżanką (60+, właśnie wróciły

z  NCK-u, gdzie występował znany kabaret) popija-ją piwko. Wciąż czują się młode duchem: — Odkąd pamiętam tu przychodzę – mówi Helena. — Kiedyś na Stylową żartobliwie mówiono „bar pod Kuterno-gą”, ale to nawiązywało raczej do pomnika Lenina, a nie do wieku klienteli.

Dziś po  Leninie ani śladu, dociekliwi mogą spostrzec jedynie dwie niewielkie figurki Lenina: za barem i na jednym ze stolików w Stylowej. Więk-szość ze  stałych bywalców nowohuckich potańcó-wek doskonale pamięta, jak podłożono wybuchowy ładunek pod Lenina, niestety uszkadzając mu jedy-nie pietę. Pani Helenka wspomina to wydarzenie: - Deszcz był, to i ładunek zamókł. A o Leninie tośmy mówili, że  wyszedł ze  Stylowej i  idzie do  Arkadii, tam gdzie dziś jest bank BPH. Mój wnuczek żartuje, że to był pierwszy

Nowohucki cLubbiNg.— W czasie Euro frekwencja nam spadła – twier-

dzi Stanisława Olchawa, kierowniczka. — Przycho-dziło jedynie kilka osób. Pan Heniu (rodzynek, któ-ry tańce przedłożył nad piłkę), tłumaczy: — Strzelić gola to  emocje, ale jakie tutaj emocje sportowe w Stylowej były, jakie skandale w latach siedemdzie-siątych… niech się Euro schowa! Był taki piłkarz Wisły, Iwan, nazwisko miał takie, bo  na  imię mu było Andrzej. Zdobył chyba ze  cztery tytuły mi-strzowskie, strzelał gole jak dziś Ronaldo i raz jedną kelnerkę w Stylowej strzelił w twarz, tak, że za jej po-

bicie trafił nawet do aresztu… A sportowo to lepiej się na parkiecie poruszać, niż grzybieć za ekranem. Jak tak posiedzę, posłucham, popatrzę, a i potańczę czasem, to mi wraca chęć do życia…

Stanisława Olchawa razem z  Leonią Michałek prowadzą firmę Styl s.c. — To  chyba jedyna spół-ka, która bez zmian przetrwała 26 lat – śmieje się pani Stanisława. Przyjechała do Huty w 1964 roku spod Nowego Sącza za mężem, który pracował w Hucie Lenina. Wieczorki też prowadzone są pra-wie od  ćwierć wieku. - 10 lat temu odwiedzali nas dostojni panowie, pod krawatem: za punkt honoru uważali przyjść z wybranką serca. Dziś przychodzi inne pokolenie, więcej pań, można tańczyć samemu. Menu także się zmieniło, zamiast galaretek balbinek króluje tatar, śledzik – zwłaszcza po japońsku – i do-mowe ciasta. Większość gości to emeryci, mają mało pieniędzy, ale są głodni zabawy.

peereLowska perełka Kasia i  Karol są  małżeństwem od  kilku lat,

przyprowadzili do  Stylowej kilkoro znajomych. Karol z  westchnieniem podziwu wspomina, jaką imprezę na  pępkowe szwagier zrobił tu  niedawno. To  nieprawda, mówi, że  to  lokal dla starszych, dzi-siaj średnia wieku to jedynie 45 lat.

— Najwięcej osób przychodzi w  sobotę – zdra-dza stała bywalczyni (zrobiona fryzura, czerwony manicure, duży dekolt). - Bo gdzie indziej w Hucie iść pobalować po  pracy? W  hotelu obok tylko DJ, na  Górali w  niedzielę grają, ale bez bufetu, a  tutaj jest wszystko! No może klima by się przydała, bo jak

zamykamy o  22 okna i  drzwi, żeby muzyka sąsia-dom nie przeszkadzała, to  nam się leje pot po  ple-cach, ale tańczymy do upadłego!

— Tu  czujemy się jak w  rodzinie, akceptowane - wtóruje koleżanka blondynka. Też nie chce podać imienia, ale jest tu na każdym wieczorku. Przycho-dzą zawsze: we trzy, w szóstkę, w dziesiątkę; ich de-wiza: nie trzeba partnerów, bawią się same, w kółku, czasem Marek (solista Quatro) zabawy wymyśla

– nie trzeba aerobicu, tylko parę godzin potrząsać tyłkiem i  tłuszczyk się spala. Po  chwili rozmowy wspomniany Marek przychodzi do  stolika aby się przywitać, cmoka kobiety w policzek. — Kupię mu snikersa, bo  gwiazdorzy - śmieje się czarnowłosa bywalczyni.

— Najważniejsze, że  tu  zawieramy przyjaźnie, nawet między kobietami. My nie szukamy facetów! Jest świetna obsługa przyjazna klientowi: jak jest full gości, to  zawsze stołeczek dostawiają – dodaje już siwowłosa tancerka. Wszystkie panie pracują w  jednej firmie, stąd się znają i  wszystkie zgodnie twierdzą: tu jest unikatowa atmosfera i muzyka.

uNikatowa muZaBiełyje Rozy, Abba, Piasek, Universe, włoskie

pieśni – słowem: dla każdego coś miłego, to  dewi-za zespołu Quatro. Małgosia i  Marek, nowohucia-nie, grają na potańcówkach w Stylowej od pięciu lat.

- Słowo honoru, tu  zawsze jest spokój bez żadnych awantur. Ostatnio graliśmy nawet dla jubilatów. któ-rzy mieli 90 lat, a obchodzili jubileusz małżeństwa.

— Przykro tylko – mówi Stanisława Olchowa – że skargi na nas są, że po 22 zakłócamy spokój. Ewa, klientka, wie o tych kłopotach z mieszkańcami: za-pomnieli, że  sami też chodzili do  Stylowej, a  teraz nam się bawić nie dają. A przecież sami mogliby do-łączyć, aż przyjemnie popatrzeć, nawet 80-latkowie bawią się z klasą.

Rafał przyszedł z żoną na piwko. Jego dziadek, Longin (82 lata), był stałym bywalcem wieczorków. Złota rączka, w  lokalu wszystkie lodówki napra-wił i kierowniczki dobrze znał. Pracował na Hucie i  po  pracy zawsze przychodził na  tańce. Teraz jest za granicą, ma wstawiony rozrusznik serca, ale czę-sto wspomina te  zabawy, kiedy przyjeżdża do  nie-

go wnuk z żoną. - U nas to  tradycja rodzinna była, że  mężczyźni pracowali na  hucie, dziadek, tata, te-ściu. Tylko ja się wyrodziłem, ale teraz żałuję. Kole-dzy odprawy takie dostali, że są ustawieni…

Niedawno ruszyła strona internetowa http://www.stylowa-nowahuta.pl. W  księdze pamiątko-wej są wpisy: po angielsku, niemiecku, rosyjsku i…chińsku. Chciałoby się rzec: lokal międzynarodowy. Zabytkowy parkiet, masywne kolumny, bordowe parawany, sala oświetlona dyskotekowymi, kolo-rowymi światełkami. — To  lokal pod wezwaniem

komunistycznym - żali się pan Rysio. - Bilet wstępu kosztuje 10 zł, to nie tak wiele, ale jest jeden minus, proszę napisać: toaleta nawet dla klientów jest płat-na 50 groszy!

Napisałam, a  po  rozmowie z  kierowniczką Stylowej uzyskałam obietnicę, że  wkrótce problem opłaty za toaletę będzie rozwiązany z korzyścią dla konsumenta.

Tekst: Monika HylaZdjęcia: Marcin Kądziołka

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /potańcówki pod kuternogą

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 9 [10] / 2012 23 lipca – 5 sierpnia///1110///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

ludzieludzie/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

światło pstryk – i robi się ciemno, drzwi zatrzasku-ją się za ostatnim widzem. Zaczyna się upalne lato.

Słońce daje popalić. Jak gorąco jest wtedy w teatrze? Łaźnia w tym roku pracuje nad programem let-

nim o  wdzięcznej nazwie „wakacje z  łaźniowcami”. Imprezę przygotowujemy w  pokojach biurowych. Sale teatralne, magazyny kostiumów i  dekoracji za-padają w dziwną zadumę. Spowite mrokiem czekają na  swój czas. Mimo upałów, do  pracy przystępuje technika, czyli chłopcy z  zespołu technicznego. Za-nim pójdą na urlopy, rozkładają na czynniki pierwsze teatralną maszynerię. Każdy reflektor jest otwierany i sprawdzany. — Każdą soczewkę dokładnie myjemy i wycieramy do sucha – mówi Sław. Soczewka to du-sza reflektora, wystarczy że się zabrudzi i klops, nie ma świecenia.

W  magazynie na  metalowych stelażach wiszą reflektory starego typu. Reflektory nowego typu, tzw.

„głowy”, nie mieszają się ze „staruszkami”. Taka gło-wa to właściwie komputer, który świeci; ma w sobie silniki i  procesory. Stary reflektor analogowy jest ustawiany ręcznie. Nowy reflektor – komputer – trze-ba powiesić i  podłączyć do  oprogramowania. Sław

wspomina, jak pewnego razu na  30 minut przed spektaklem „siadły mu kanały”, reflektor był głuchy i  nie świecił. A  tu  publiczność czeka pod drzwiami. W nerwach walczyli do ostatniej minuty. — W trady-cyjnym reflektorze wymieniłbym żarówkę i  po  pto-kach – mówi. Co  więc można robić z  takim reflek-torem w lecie? — Dać mu odpoczywać, niech ładuje sobie bity – żartuje Sławek.

Piotrek ma kilkanaście urządzeń do  wizuali-zacji i  projekcji wideo. Dla niego to  żadna dziwota.

„Po prostu wchodzę na Google’a  i  tak długo gugluję, aż  znajdę przyczynę awarii”. Wspomina pewien zło-śliwy rzutnik. Jeden z  trzech rzutników uwziął się i  na  przedstawieniach regularnie się zawieszał. Wy-glądało to  mniej więcej tak: na  próbie sobie rzutni-czek hulał jak tralala, ale na spektaklu, gdy przycho-dziła jego chwila, zawieszał się. I nic, czarno. W koń-cu przyjechali ludzie z  serwisu. Co  tam mogło się zepsuć? Przyjęli metodę wymiany każdego modułu. I, jak mówi Piotrek, po kawałku wymienili cały pro-jektor a przyczyny i tak nie znaleźli. Tak, że nigdy nie wiesz, jakie połączenie ci nie zadziała.

Dawniej jak aktor zapomniał kwestii na  scenie to  była to  tzw. wpadka, obsuwa. Dzisiaj skompliko-wany sprzęt elektroniczny zawiesza się w najbardziej nieoczekiwanych momentach. W  naszym przedsta-wieniu mamy taką scenę, że  Jan Peszek rozmawia ze swoim wizerunkiem na ekranie. – Czasem mi się śni – mówi Piotrek – że obraz w tym momencie nie wyświetla się. Coś się zawiesza. Co ma robić Janek? Co zrobię ja? Dawniej aktorzy, jak to się mówi w slan-gu branżowym, „szyli coś”, improwizowali, a co robić z  komputerem? Widziałeś kiedyś „szyjący kompu-ter”? Na szczęście nic takiego nam się nie przydarzyło.

Daniel lubi lato, bo  wtedy jest cicho i  jest sam w magazynie dekoracji. – W lecie dekoracje na nowo układam, sprawdzam, naprawiam – opowiada. – Czasem szukam czegoś, co  zagubiło się w  czasie se-zonu, co zabrał pewnie jakiś krasnoludek. Moja praca w  lecie to  biuro detektywistyczne do  poszukiwania zagubionych rzeczy. Aktor na próbie pół roku temu wziął jakiś rekwizyt i mu się zawieruszył. Teraz oka-zało się, że leży sobie spokojnie w pokoju nr 12. Kto by się tego spodziewał? Nikt.

Jeszcze innym działaniem jest obowiązkowe że-gnanie się co roku z częścią dekoracji. Sztuka „zeszła” już jakiś czas temu – nie jest i nie będzie już grana. Dekoracje jeszcze jakiś czas są  w  magazynie. Cza-sem są  wykorzystywane do  innego przedstawienia: np. biały stół staje się czarnym, nocnym stolikiem. W  teatrze zawsze robienie nowej dekoracji zaczyna się od przeglądania pod kątem tego, co może pasować w przyszłości. Takie selekcje zajmują Danielowi w le-cie sporo czasu. – Czasem mamy bardzo ładne rekwi-zyty właściwe tylko do danej sztuki, ale często sam przedmiot jest na  tyle ciekawy, że  trudno go wyco-fać. Tak właśnie w Łaźni przetrwała teatralna riksza, zdatna do  jazdy tylko jako dekoracja teatralna. Jest piękna, nie mógłbym jej rozebrać.

Jola, która zajmuje się kostiumami i tzw. małymi rekwizytami, w  lecie musi pozbierać wszystkie ko-stiumy do magazynu i  sprawdzić każdy najdrobniej-szy szew. Ewentualne usterki trzeba naprawiać. Nie-które ubrania trzeba specjalnie wyczyścić, innych zaś nie wolno czyścić wcale – mają być brudne i pomięte. Jola o tym wszystkim musi pamiętać. Każdy kostium ma w głowie, wie w jakim stanie ma być i w takim bę-dzie. Tymczasem Sław martwi się co będzie z kotara-mi. Bo z nimi w każdym teatrze kłopot. Z jednej stro-ny nie da się bez nich robić teatru – to jest ich dobra strona. Zła strona natomiast to  fakt, że  niemiłosier-nie zbierają kurz. Halina, która codziennie sprząta nie może się nadziwić, skąd tyle kurzu, przecież tyle razy trzepali i  sprzątali, a  tu nic, ciągle kurz i kurz! Sław musi je porządnie wytrzepać. W Krakowie każ-dy teatr robi to w  innych miejscach. Stary Teatr wy-nosi swoje kotary nad Wisłę. Zawsze w wakacje jest taki dzień, w którym widzimy kilku panów z kotarą na ramieniu. W Łaźni Wisły nie ma, ale za to jest łaź-niowy park. Tak więc i w tym roku technika weźmie kotary na ramiona (a waży taka kotara nawet 50 kg), buch kotarą na trawę i flup-łup, a zaśpiewają przy tym

„łupu cupu kotaro kurzu nie łap”. Zgadnijcie na jaką melodię, drodzy czytelnicy.

Tekst: Jarosław Tochowicz.Zdjęcia: Weronika w k Kupiszewska

wojtek i łukasZ od Lat są koLekcjoNe-rami sNeakersów – teNisówek Na  płaskiej podesZwie. buty te, NieodłącZNyeLemeNt kuLtury hip hop, ideaLNie sprawdZają się w Nowohuckich waruNkach. o pasji, prestiżu i modZie roZmawia weroNika wk kupisZewska.

co ZNacZy słowo kiX w NaZwie wasZego butiku idea kiX?wojtek: Kix w  slangu znaczy po  prostu tenisówki, kopniaki. Skneakers wzięło się chyba od  tego, że an-gielskie to sneak znaczy skradać się, przemykać. Stąd określenie cichobiegi, czyli buty na płaskiej podeszwie.

cZym się charakteryZują wasZe buty?w: Przede wszystkim chodzimy w butach, które zosta-ły zaprojektowane w latach 80. i pierwszej połowie lat 90. Odpowiada nam ta stylistyka. Buty produkowane w  późniejszych latach przestały nas interesować, ich design był nieciekawy. Stąd wzięło się poszukiwanie starych tenisówek. Noszenie butów sportowych miało związek ze stylem życia i środowiskiem, w którym się wychowywałem. Najwięcej czasu spędzałem na ulicy, musiałem mieć fajne i wygodne buty. Uprawiając spor-ty takie jak koszykówka, jazda na desce czy BMX, nie moglem mieć na nogach glanów czy trampek z targu.

trudNo było Zdobyć sNeakersy?w: Kiedyś, w naszej szerokości geograficznej, „w kra-inie buraka cukrowego”, było bardzo ciężko. Dlatego ich kolekcjonowanie miało wtedy smak, było ekscy-tujące. Kiedy ktoś jechał za granicę, szukał starszych, trudno dostępnych modeli w małych sklepikach albo w hurtowniach. Jeśli znalazł, przywoził sobie i  znajo-mym. Na początku lat 90. pojawiły się stoiska i sklepy sportowe w śródmieściu, gdzie sprzedawano oryginal-ne zachodnie buty. Były tak drogie, że mało kto mógł sobie na  nie pozwolić. Stąd posiadanie markowych

butów na dzielnicy równało się ze swego rodzaju pre-stiżem, umiejętnością radzenia sobie, posiadania kasy i ulicznego sprytu.

jak rZecZ się miała w Nowej hucie?w: Całkiem normalne było, że  gdy ktoś kupił buty, chodził w nich przez pół roku, następnie sprzedawał je komuś innemu, a trzecia osoba ustawiała się w ko-lejce do  tej samej pary. Były też wyspecjalizowane ekipy, które trudziły się ich kradzieżą. Kiedy widzieli, że ktoś wychodzi ze sklepu z nowym pudelkiem, szli za nim na Planty. W ten sposób buty znajdowały no-wego właściciela, często w  Hucie. Kiedy dorastałem, posiadanie zachodnich butów było marzeniem. Od-kładało się na nie nawet przez pół roku. Kiedy udało się takie buty zdobyć, urastały do roli swego pomnika.

jak sNeakersy prZerodZiły się w LegeNdę?łukasZ: Pod koniec lat 70. b-boye w Nowym Jorku za-częli tańczyć w butach Puma Clyde i Suede. Na począt-ku lat 80. raperzy z Run DMC przenieśli wizerunek uli-cy na scenę: nosili jeansy, skórzane kurtki, kapelusze fedora i obowiązkowo Adidasy Superstar. W roku ’83 nagrali piosenkę „My Adidas”, która stała się totalnym hitem i ludzi ogarnął szał. Wszyscy zaczęli nosić te buty, a ich sprzedaż niesamowicie podskoczyła. To był prze-łom. Wcześniej Adidas postrzegany był jako niemiecka firma, robiąca sportowe ciuchy dla „Klausów” i innych

„Helmutów”: białe polo z  wyprasowanym kołnierzy-kiem, wszystko w kancik. Nikt nie kojarzył tej firmy z  kulturą ulicy. Dopiero po  sukcesie singla dowodzą-cy działem marketingu Adidasa został zaproszony na koncert Run DMC. W pewnym momencie ze sceny padło hasło: “Każdy kto nosi Adidasy, niech je poka-że!”. Kiedy gość zobaczył w powietrzu pięć tysięcy bu-tów, zrozumiał, jaki w tym tkwi potencjał.

jak roZesZła się sNeakersowa FaLa po świecie?ł: Korporacje doszły do  wniosku, że  skoro ludzie potrafią za takimi butami zjeździć pól kraju, warto wyjść im naprzeciw i zacząć produkować wersje retro. Wyczuli w tym zysk. Zaczęli wypuszczać mocno limi-towane edycje i rozprowadzać je po małych butikach. Gdy pojawiało się na rynku 200 par danej kolorystyki,

ludzie stali po  cztery dni w  kolejce, czasami docho-dziło nawet do zamieszek. W momencie premiery nie-dawnego retro Air Jordan XI Concord Afroameryka-nie pod sklepami sportowymi w Ameryce po prostu oszaleli. Sneakersy zawsze były jednym z najważniej-szych elementów ich kultury w Ameryce. Wystarczy spojrzeć na podejście do tematu w filmach Spike’a Lee.

a stosuNek właścicieLa do jego butów?ł: Te buty były drogie. Ludzie nie mogli sobie pozwolić na ciągłe kupowanie nowych par. Popularne więc sta-ło się wymienianie sznurówek, żeby nadać im świeży wygląd. Ludzie nosili przy sobie szczoteczki do zębów, żeby zawsze dbać o czystość obuwia. Niektórzy wolą, gdy but wygląda na  świeżo wyjęty z  pudełka. Mnie podobają się buty, po których widać, że były noszone: lekko wyprofilowany, dopasowany do  stopy kształt, trochę zmęczone materiały.

kim są wasi kLieNci?ł: Jedną z grup są osoby, które pamiętają stare czasy i  chcą po prostu kupić fajne sneakersy. Inni zbierają wyłącznie rożne kolorystyki jednego modelu. Poja-wiają się fani ściśle limitowanych modeli. A część idzie po prostu za modą i nie ma pojęcia, że Air Max to nie jest jeden model, a cała rodzina butów. Takich stara-my się zarazić pasją i czasami się nam udaje.

Tekst i zdjęcia: Weronika w k Kupiszewska

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

letnie stany teatralne

Rysu

nek:

Łuk

asz

Lend

a

cichobiegi w nowej hucie

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 9 [10] / 2012 23 lipca – 5 sierpnia///1110///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

ludzieludzie/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

światło pstryk – i robi się ciemno, drzwi zatrzasku-ją się za ostatnim widzem. Zaczyna się upalne lato.

Słońce daje popalić. Jak gorąco jest wtedy w teatrze? Łaźnia w tym roku pracuje nad programem let-

nim o  wdzięcznej nazwie „wakacje z  łaźniowcami”. Imprezę przygotowujemy w  pokojach biurowych. Sale teatralne, magazyny kostiumów i  dekoracji za-padają w dziwną zadumę. Spowite mrokiem czekają na  swój czas. Mimo upałów, do  pracy przystępuje technika, czyli chłopcy z  zespołu technicznego. Za-nim pójdą na urlopy, rozkładają na czynniki pierwsze teatralną maszynerię. Każdy reflektor jest otwierany i sprawdzany. — Każdą soczewkę dokładnie myjemy i wycieramy do sucha – mówi Sław. Soczewka to du-sza reflektora, wystarczy że się zabrudzi i klops, nie ma świecenia.

W  magazynie na  metalowych stelażach wiszą reflektory starego typu. Reflektory nowego typu, tzw.

„głowy”, nie mieszają się ze „staruszkami”. Taka gło-wa to właściwie komputer, który świeci; ma w sobie silniki i  procesory. Stary reflektor analogowy jest ustawiany ręcznie. Nowy reflektor – komputer – trze-ba powiesić i  podłączyć do  oprogramowania. Sław

wspomina, jak pewnego razu na  30 minut przed spektaklem „siadły mu kanały”, reflektor był głuchy i  nie świecił. A  tu  publiczność czeka pod drzwiami. W nerwach walczyli do ostatniej minuty. — W trady-cyjnym reflektorze wymieniłbym żarówkę i  po  pto-kach – mówi. Co  więc można robić z  takim reflek-torem w lecie? — Dać mu odpoczywać, niech ładuje sobie bity – żartuje Sławek.

Piotrek ma kilkanaście urządzeń do  wizuali-zacji i  projekcji wideo. Dla niego to  żadna dziwota.

„Po prostu wchodzę na Google’a  i  tak długo gugluję, aż  znajdę przyczynę awarii”. Wspomina pewien zło-śliwy rzutnik. Jeden z  trzech rzutników uwziął się i  na  przedstawieniach regularnie się zawieszał. Wy-glądało to  mniej więcej tak: na  próbie sobie rzutni-czek hulał jak tralala, ale na spektaklu, gdy przycho-dziła jego chwila, zawieszał się. I nic, czarno. W koń-cu przyjechali ludzie z  serwisu. Co  tam mogło się zepsuć? Przyjęli metodę wymiany każdego modułu. I, jak mówi Piotrek, po kawałku wymienili cały pro-jektor a przyczyny i tak nie znaleźli. Tak, że nigdy nie wiesz, jakie połączenie ci nie zadziała.

Dawniej jak aktor zapomniał kwestii na  scenie to  była to  tzw. wpadka, obsuwa. Dzisiaj skompliko-wany sprzęt elektroniczny zawiesza się w najbardziej nieoczekiwanych momentach. W  naszym przedsta-wieniu mamy taką scenę, że  Jan Peszek rozmawia ze swoim wizerunkiem na ekranie. – Czasem mi się śni – mówi Piotrek – że obraz w tym momencie nie wyświetla się. Coś się zawiesza. Co ma robić Janek? Co zrobię ja? Dawniej aktorzy, jak to się mówi w slan-gu branżowym, „szyli coś”, improwizowali, a co robić z  komputerem? Widziałeś kiedyś „szyjący kompu-ter”? Na szczęście nic takiego nam się nie przydarzyło.

Daniel lubi lato, bo  wtedy jest cicho i  jest sam w magazynie dekoracji. – W lecie dekoracje na nowo układam, sprawdzam, naprawiam – opowiada. – Czasem szukam czegoś, co  zagubiło się w  czasie se-zonu, co zabrał pewnie jakiś krasnoludek. Moja praca w  lecie to  biuro detektywistyczne do  poszukiwania zagubionych rzeczy. Aktor na próbie pół roku temu wziął jakiś rekwizyt i mu się zawieruszył. Teraz oka-zało się, że leży sobie spokojnie w pokoju nr 12. Kto by się tego spodziewał? Nikt.

Jeszcze innym działaniem jest obowiązkowe że-gnanie się co roku z częścią dekoracji. Sztuka „zeszła” już jakiś czas temu – nie jest i nie będzie już grana. Dekoracje jeszcze jakiś czas są  w  magazynie. Cza-sem są  wykorzystywane do  innego przedstawienia: np. biały stół staje się czarnym, nocnym stolikiem. W  teatrze zawsze robienie nowej dekoracji zaczyna się od przeglądania pod kątem tego, co może pasować w przyszłości. Takie selekcje zajmują Danielowi w le-cie sporo czasu. – Czasem mamy bardzo ładne rekwi-zyty właściwe tylko do danej sztuki, ale często sam przedmiot jest na  tyle ciekawy, że  trudno go wyco-fać. Tak właśnie w Łaźni przetrwała teatralna riksza, zdatna do  jazdy tylko jako dekoracja teatralna. Jest piękna, nie mógłbym jej rozebrać.

Jola, która zajmuje się kostiumami i tzw. małymi rekwizytami, w  lecie musi pozbierać wszystkie ko-stiumy do magazynu i  sprawdzić każdy najdrobniej-szy szew. Ewentualne usterki trzeba naprawiać. Nie-które ubrania trzeba specjalnie wyczyścić, innych zaś nie wolno czyścić wcale – mają być brudne i pomięte. Jola o tym wszystkim musi pamiętać. Każdy kostium ma w głowie, wie w jakim stanie ma być i w takim bę-dzie. Tymczasem Sław martwi się co będzie z kotara-mi. Bo z nimi w każdym teatrze kłopot. Z jednej stro-ny nie da się bez nich robić teatru – to jest ich dobra strona. Zła strona natomiast to  fakt, że  niemiłosier-nie zbierają kurz. Halina, która codziennie sprząta nie może się nadziwić, skąd tyle kurzu, przecież tyle razy trzepali i  sprzątali, a  tu nic, ciągle kurz i kurz! Sław musi je porządnie wytrzepać. W Krakowie każ-dy teatr robi to w  innych miejscach. Stary Teatr wy-nosi swoje kotary nad Wisłę. Zawsze w wakacje jest taki dzień, w którym widzimy kilku panów z kotarą na ramieniu. W Łaźni Wisły nie ma, ale za to jest łaź-niowy park. Tak więc i w tym roku technika weźmie kotary na ramiona (a waży taka kotara nawet 50 kg), buch kotarą na trawę i flup-łup, a zaśpiewają przy tym

„łupu cupu kotaro kurzu nie łap”. Zgadnijcie na jaką melodię, drodzy czytelnicy.

Tekst: Jarosław Tochowicz.Zdjęcia: Weronika w k Kupiszewska

wojtek i łukasZ od Lat są koLekcjoNe-rami sNeakersów – teNisówek Na  płaskiej podesZwie. buty te, NieodłącZNyeLemeNt kuLtury hip hop, ideaLNie sprawdZają się w Nowohuckich waruNkach. o pasji, prestiżu i modZie roZmawia weroNika wk kupisZewska.

co ZNacZy słowo kiX w NaZwie wasZego butiku idea kiX?wojtek: Kix w  slangu znaczy po  prostu tenisówki, kopniaki. Skneakers wzięło się chyba od  tego, że an-gielskie to sneak znaczy skradać się, przemykać. Stąd określenie cichobiegi, czyli buty na płaskiej podeszwie.

cZym się charakteryZują wasZe buty?w: Przede wszystkim chodzimy w butach, które zosta-ły zaprojektowane w latach 80. i pierwszej połowie lat 90. Odpowiada nam ta stylistyka. Buty produkowane w  późniejszych latach przestały nas interesować, ich design był nieciekawy. Stąd wzięło się poszukiwanie starych tenisówek. Noszenie butów sportowych miało związek ze stylem życia i środowiskiem, w którym się wychowywałem. Najwięcej czasu spędzałem na ulicy, musiałem mieć fajne i wygodne buty. Uprawiając spor-ty takie jak koszykówka, jazda na desce czy BMX, nie moglem mieć na nogach glanów czy trampek z targu.

trudNo było Zdobyć sNeakersy?w: Kiedyś, w naszej szerokości geograficznej, „w kra-inie buraka cukrowego”, było bardzo ciężko. Dlatego ich kolekcjonowanie miało wtedy smak, było ekscy-tujące. Kiedy ktoś jechał za granicę, szukał starszych, trudno dostępnych modeli w małych sklepikach albo w hurtowniach. Jeśli znalazł, przywoził sobie i  znajo-mym. Na początku lat 90. pojawiły się stoiska i sklepy sportowe w śródmieściu, gdzie sprzedawano oryginal-ne zachodnie buty. Były tak drogie, że mało kto mógł sobie na  nie pozwolić. Stąd posiadanie markowych

butów na dzielnicy równało się ze swego rodzaju pre-stiżem, umiejętnością radzenia sobie, posiadania kasy i ulicznego sprytu.

jak rZecZ się miała w Nowej hucie?w: Całkiem normalne było, że  gdy ktoś kupił buty, chodził w nich przez pół roku, następnie sprzedawał je komuś innemu, a trzecia osoba ustawiała się w ko-lejce do  tej samej pary. Były też wyspecjalizowane ekipy, które trudziły się ich kradzieżą. Kiedy widzieli, że ktoś wychodzi ze sklepu z nowym pudelkiem, szli za nim na Planty. W ten sposób buty znajdowały no-wego właściciela, często w  Hucie. Kiedy dorastałem, posiadanie zachodnich butów było marzeniem. Od-kładało się na nie nawet przez pół roku. Kiedy udało się takie buty zdobyć, urastały do roli swego pomnika.

jak sNeakersy prZerodZiły się w LegeNdę?łukasZ: Pod koniec lat 70. b-boye w Nowym Jorku za-częli tańczyć w butach Puma Clyde i Suede. Na począt-ku lat 80. raperzy z Run DMC przenieśli wizerunek uli-cy na scenę: nosili jeansy, skórzane kurtki, kapelusze fedora i obowiązkowo Adidasy Superstar. W roku ’83 nagrali piosenkę „My Adidas”, która stała się totalnym hitem i ludzi ogarnął szał. Wszyscy zaczęli nosić te buty, a ich sprzedaż niesamowicie podskoczyła. To był prze-łom. Wcześniej Adidas postrzegany był jako niemiecka firma, robiąca sportowe ciuchy dla „Klausów” i innych

„Helmutów”: białe polo z  wyprasowanym kołnierzy-kiem, wszystko w kancik. Nikt nie kojarzył tej firmy z  kulturą ulicy. Dopiero po  sukcesie singla dowodzą-cy działem marketingu Adidasa został zaproszony na koncert Run DMC. W pewnym momencie ze sceny padło hasło: “Każdy kto nosi Adidasy, niech je poka-że!”. Kiedy gość zobaczył w powietrzu pięć tysięcy bu-tów, zrozumiał, jaki w tym tkwi potencjał.

jak roZesZła się sNeakersowa FaLa po świecie?ł: Korporacje doszły do  wniosku, że  skoro ludzie potrafią za takimi butami zjeździć pól kraju, warto wyjść im naprzeciw i zacząć produkować wersje retro. Wyczuli w tym zysk. Zaczęli wypuszczać mocno limi-towane edycje i rozprowadzać je po małych butikach. Gdy pojawiało się na rynku 200 par danej kolorystyki,

ludzie stali po  cztery dni w  kolejce, czasami docho-dziło nawet do zamieszek. W momencie premiery nie-dawnego retro Air Jordan XI Concord Afroameryka-nie pod sklepami sportowymi w Ameryce po prostu oszaleli. Sneakersy zawsze były jednym z najważniej-szych elementów ich kultury w Ameryce. Wystarczy spojrzeć na podejście do tematu w filmach Spike’a Lee.

a stosuNek właścicieLa do jego butów?ł: Te buty były drogie. Ludzie nie mogli sobie pozwolić na ciągłe kupowanie nowych par. Popularne więc sta-ło się wymienianie sznurówek, żeby nadać im świeży wygląd. Ludzie nosili przy sobie szczoteczki do zębów, żeby zawsze dbać o czystość obuwia. Niektórzy wolą, gdy but wygląda na  świeżo wyjęty z  pudełka. Mnie podobają się buty, po których widać, że były noszone: lekko wyprofilowany, dopasowany do  stopy kształt, trochę zmęczone materiały.

kim są wasi kLieNci?ł: Jedną z grup są osoby, które pamiętają stare czasy i  chcą po prostu kupić fajne sneakersy. Inni zbierają wyłącznie rożne kolorystyki jednego modelu. Poja-wiają się fani ściśle limitowanych modeli. A część idzie po prostu za modą i nie ma pojęcia, że Air Max to nie jest jeden model, a cała rodzina butów. Takich stara-my się zarazić pasją i czasami się nam udaje.

Tekst i zdjęcia: Weronika w k Kupiszewska

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

letnie stany teatralne

Rysu

nek:

Łuk

asz

Lend

a

cichobiegi w nowej hucie

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 9 [10] / 2012 23 lipca – 5 sierpnia///1312///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

wydarzenia wydarzenia/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

przemieszczając się po  Nowej Hucie, w  wielu miej-scach natkniemy się na  „malowane mury”, czyli

po prostu graffiti. Wykonane są  różnie. Jedne staran-nie, profesjonalnie, z  nerwem i  sporą dozą talentu. Inne to po prostu bazgroły bez ładu i składu, robione chyba po to tylko, aby w ten sposób ,,zaistnieć” w prze-strzeni swojego osiedla czy ulicy, lub by ogłosić wszem i wobec swą frustrację, złość oraz poglądy na świat.

Początków graffiti, na  dodatek wykonywanych zupełnie oficjalnie, należy szukać na przełomie lat 50. i  60. XX wieku. To  wtedy na  murach stalowni i  wal-cowni Huty im .Lenina, można było przeczytać hasła typu ,,Jutro socjalistycznej Polski budujemy dziś” czy

,,Niech żyje VI zjazd PZPR”. A że wykonano je solidnie, resztki niektórych jeszcze nie tak dawno można było tu  i  tam zobaczyć. Inne malowidła, także wykonane oficjalnie, zdobiły ściany zlikwidowanego i  przebran-żowionego sklepu ,,Mleko”. Jak łatwo zgadnąć, rekla-mowały one zalety i wszelkie prozdrowotne działania mleka i jego przetworów. Pamiętam, że jedną ze ścian zdobiła nieco kubistyczna postać sportowca. W  jed-nej ręce dźwigał sztangę z  dużą ilością ciężarów, zaś w drugiej trzymał szklankę z mlekiem. Były tam też podobizny dzieci i szczęśliwej rodziny, popijającej ów trunek. Nie znany jest autor tych dzieł, które można było oglądać jeszcze pod koniec lat 80.

Specyficzne graffiti można było zobaczyć wokół szkół. Były to  swego rodzaju ,,działania matematycz-ne”. Pomiędzy dwie pary inicjałów wstawiano znak +, a po drugich inicjałach znak = i litery WM lub WWM. Owo dodawanie oznaczało iż  posiadacze owych ini-cjałów są parą, i  łączy ich Wielka Miłość lub Wielka Wzajemna Miłość.

Istniały też napisy kibicowskie. Ograniczały się początkowo tylko do  nazw klubów. Głównie był to  Hutnik, jako lokalny klub nowohucki, powiązany z  kombinatem, oraz prowadzący rodzaj szkółki pił-karskiej. A że zainteresowanie piłką nożną było spore, a w klubie zaczynali swe kariery późniejsi liczący się gracze, więc Hutnik cieszył się uznaniem i  sympatią. Inne kluby, jak Wisła czy Cracovia w dawnych latach

miały mniej sympatyków wśród nowohucian. Z  kro-nikarskiego obowiązku dodać mi wypada, że dopiski do  nazw klubów, które obecnie widzimy na  murach, to sprawa późniejsza. Wszelkie „dodatki” typu „łowcy psów” czy „łowcy gumiorów” (że o  innych nie wspo-mnę), to sprawa ostatnich kilkunastu lat.

W  latach 80. XX wieku do  nowohuckich (i  nie tylko) graffiti wkroczyła polityka. W stanie wojennym

na murach i płotach pojawiły się napisy kredą i farbą głoszące min. że ,,Solidarność zwycięży” i że „Znajdzie się pała na generała”, czy przyadoptowana do nowych czasów sławna okupacyjna ,,kotwica” Polski Walczącej. Występowała ona w  dwu wersjach, tradycyjnej oraz unowocześnionej. W tej ostatniej górna część litery „P” wzbogacana była fragmentem litery „S” z  solidarno-ściową chorągiewką.

Polityka powróciła na  mury pod koniec lat 80. Po  telewizyjnej debacie dwóch ówczesnych przywód-ców związkowych: Alfreda Miodowicza i  Lecha Wa-łęsy, w  różnych miejscach pojawiły się napisy: „Mio-dowicz kolaborant, Wałęsa dezodorant”. Czy przyszły prezydent miał być symbolem świeżości i  pięknego zapachu w  aktualnych realiach politycznych? Napis przez długi czas można było oglądać na bocznej ścia-nie garaży wewnątrz osiedla Spółdzielczego. Polityka na krótko powróciła na mury w  latach 90., po wybo-rze Lecha Wałęsy na prezydenta. Na jednym z bloków osiedla Kolorowego zawisł wówcza wierszyk: ,,Nie tak często się spotyka w Belwederze elektryka, będzie sie-dział jak na słupie, cały naród mając w d…”.

W tym samym mniej więcej czasie rozgrywały się mniejsze i  większe utarczki pomiędzy skinheadami a punkami i innymi, którzy z ideologią skinheadów się nie identyfikowali. Na murach pojawiły się więc napisy głoszące: ,,Je..ć skina!”.

Pod koniec lat 90. poznaliśmy pierwsze graffiti reklamowe. Ajenci punktów usługowych zlecali ma-lowanie ścian przy swoich firmach. Kilka takich ma-lowideł, dziś już nie istniejących, powstało na osiedlu Kolorowym, przy ulicy Kocmyrzowskiej, oraz na osie-dlu Spółdzielczym. Najciekawsza moim zdaniem była

reklama pubu oraz znajdującego się nieopodal punktu zegarmistrzowskiego na osiedlu Kolorowym. Dziś ma-lowidła te  już nie istnieją. Czasami graffiti reklamuje nie tylko sklep, punkt usługowy, czy lokal gastrono-miczny. Bywa też wizytówką szkoły. Kto nie wierzy, niech pofatyguje się na osiedle Handlowe, gdzie mieści się szkoła mistrzostwa sportowego. Na jej ścianach, wi-docznych od strony ulicy i osiedlowego chodnika, zo-baczyć można malowidła o treści sportowej. Przy ich wykonywaniu brali udział uczniowie szkoły.

Graffiti najnowsze, powstałe w  ciągu ostatnich kilku lat, jest bardzo różne. W  zależności od  tego co w duszy gra wykonawcy, można zobaczyć całą gamę stylów i środków wyrazu. Wędrując po osiedlach znaj-dziemy wykonane kredą lub farbą hasła kibicowskie i  rasistowskie, oraz antyklerykalne. Co  jakiś czas po-jawia się też skrót CHWDP. Jego treści tłumaczyć nie będę. Pojawiają się też kombinacje literowe, układając się w  hasła zrozumiałe wyłącznie dla wąskiej grupy. Czasem dawne szare ściany garaży czy składów roz-kwitają w  fantazyjne krajobrazy, rodem z  kreskówek lub komiksów. Obok pojawiają się ich bohaterowie, fantazyjne rośliny czy zwierzęta, lub uważnie patrzące ze ściany, ogromne oczy…

Graffiti , murale, spray art – to  elementy zmie-niającego się świata i  miasta. Żywot tych malunków zwykle jest dość krótki. Zamalowywane, likwidowane przez niechętnych takim „ozdobom”, czasami szpecą odnowione elewacje, zakrywane są  nowymi praca-mi, nikną i pojawiają się na nowo. Być może niektóre z  nich zostaną kiedyś uznane za dzieła sztuki, a  ich twórcy staną się z  czasem tak sławni jak amerykań-scy prekursorzy zjawiska: Lady Pink czy Mr Future,

a Nowa Huta stanie się dzięki nim tak sławna jak no-wojorski Brooklyn w latach 80? Kto wie, może nawet kiedyś w  propozycjach biur turystycznych pojawi się oferta wycieczki „Szlakiem nowohuckich graffiti”?

Tekst: Andrzej NazarZdjęcia: Weronika w k Kupiszewska

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

MALOWANE MURY maLowaNe mury

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 9 [10] / 2012 23 lipca – 5 sierpnia///1312///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

wydarzenia wydarzenia/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

przemieszczając się po  Nowej Hucie, w  wielu miej-scach natkniemy się na  „malowane mury”, czyli

po prostu graffiti. Wykonane są  różnie. Jedne staran-nie, profesjonalnie, z  nerwem i  sporą dozą talentu. Inne to po prostu bazgroły bez ładu i składu, robione chyba po to tylko, aby w ten sposób ,,zaistnieć” w prze-strzeni swojego osiedla czy ulicy, lub by ogłosić wszem i wobec swą frustrację, złość oraz poglądy na świat.

Początków graffiti, na  dodatek wykonywanych zupełnie oficjalnie, należy szukać na przełomie lat 50. i  60. XX wieku. To  wtedy na  murach stalowni i  wal-cowni Huty im .Lenina, można było przeczytać hasła typu ,,Jutro socjalistycznej Polski budujemy dziś” czy

,,Niech żyje VI zjazd PZPR”. A że wykonano je solidnie, resztki niektórych jeszcze nie tak dawno można było tu  i  tam zobaczyć. Inne malowidła, także wykonane oficjalnie, zdobiły ściany zlikwidowanego i  przebran-żowionego sklepu ,,Mleko”. Jak łatwo zgadnąć, rekla-mowały one zalety i wszelkie prozdrowotne działania mleka i jego przetworów. Pamiętam, że jedną ze ścian zdobiła nieco kubistyczna postać sportowca. W  jed-nej ręce dźwigał sztangę z  dużą ilością ciężarów, zaś w drugiej trzymał szklankę z mlekiem. Były tam też podobizny dzieci i szczęśliwej rodziny, popijającej ów trunek. Nie znany jest autor tych dzieł, które można było oglądać jeszcze pod koniec lat 80.

Specyficzne graffiti można było zobaczyć wokół szkół. Były to  swego rodzaju ,,działania matematycz-ne”. Pomiędzy dwie pary inicjałów wstawiano znak +, a po drugich inicjałach znak = i litery WM lub WWM. Owo dodawanie oznaczało iż  posiadacze owych ini-cjałów są parą, i  łączy ich Wielka Miłość lub Wielka Wzajemna Miłość.

Istniały też napisy kibicowskie. Ograniczały się początkowo tylko do  nazw klubów. Głównie był to  Hutnik, jako lokalny klub nowohucki, powiązany z  kombinatem, oraz prowadzący rodzaj szkółki pił-karskiej. A że zainteresowanie piłką nożną było spore, a w klubie zaczynali swe kariery późniejsi liczący się gracze, więc Hutnik cieszył się uznaniem i  sympatią. Inne kluby, jak Wisła czy Cracovia w dawnych latach

miały mniej sympatyków wśród nowohucian. Z  kro-nikarskiego obowiązku dodać mi wypada, że dopiski do  nazw klubów, które obecnie widzimy na  murach, to sprawa późniejsza. Wszelkie „dodatki” typu „łowcy psów” czy „łowcy gumiorów” (że o  innych nie wspo-mnę), to sprawa ostatnich kilkunastu lat.

W  latach 80. XX wieku do  nowohuckich (i  nie tylko) graffiti wkroczyła polityka. W stanie wojennym

na murach i płotach pojawiły się napisy kredą i farbą głoszące min. że ,,Solidarność zwycięży” i że „Znajdzie się pała na generała”, czy przyadoptowana do nowych czasów sławna okupacyjna ,,kotwica” Polski Walczącej. Występowała ona w  dwu wersjach, tradycyjnej oraz unowocześnionej. W tej ostatniej górna część litery „P” wzbogacana była fragmentem litery „S” z  solidarno-ściową chorągiewką.

Polityka powróciła na  mury pod koniec lat 80. Po  telewizyjnej debacie dwóch ówczesnych przywód-ców związkowych: Alfreda Miodowicza i  Lecha Wa-łęsy, w  różnych miejscach pojawiły się napisy: „Mio-dowicz kolaborant, Wałęsa dezodorant”. Czy przyszły prezydent miał być symbolem świeżości i  pięknego zapachu w  aktualnych realiach politycznych? Napis przez długi czas można było oglądać na bocznej ścia-nie garaży wewnątrz osiedla Spółdzielczego. Polityka na krótko powróciła na mury w  latach 90., po wybo-rze Lecha Wałęsy na prezydenta. Na jednym z bloków osiedla Kolorowego zawisł wówcza wierszyk: ,,Nie tak często się spotyka w Belwederze elektryka, będzie sie-dział jak na słupie, cały naród mając w d…”.

W tym samym mniej więcej czasie rozgrywały się mniejsze i  większe utarczki pomiędzy skinheadami a punkami i innymi, którzy z ideologią skinheadów się nie identyfikowali. Na murach pojawiły się więc napisy głoszące: ,,Je..ć skina!”.

Pod koniec lat 90. poznaliśmy pierwsze graffiti reklamowe. Ajenci punktów usługowych zlecali ma-lowanie ścian przy swoich firmach. Kilka takich ma-lowideł, dziś już nie istniejących, powstało na osiedlu Kolorowym, przy ulicy Kocmyrzowskiej, oraz na osie-dlu Spółdzielczym. Najciekawsza moim zdaniem była

reklama pubu oraz znajdującego się nieopodal punktu zegarmistrzowskiego na osiedlu Kolorowym. Dziś ma-lowidła te  już nie istnieją. Czasami graffiti reklamuje nie tylko sklep, punkt usługowy, czy lokal gastrono-miczny. Bywa też wizytówką szkoły. Kto nie wierzy, niech pofatyguje się na osiedle Handlowe, gdzie mieści się szkoła mistrzostwa sportowego. Na jej ścianach, wi-docznych od strony ulicy i osiedlowego chodnika, zo-baczyć można malowidła o treści sportowej. Przy ich wykonywaniu brali udział uczniowie szkoły.

Graffiti najnowsze, powstałe w  ciągu ostatnich kilku lat, jest bardzo różne. W  zależności od  tego co w duszy gra wykonawcy, można zobaczyć całą gamę stylów i środków wyrazu. Wędrując po osiedlach znaj-dziemy wykonane kredą lub farbą hasła kibicowskie i  rasistowskie, oraz antyklerykalne. Co  jakiś czas po-jawia się też skrót CHWDP. Jego treści tłumaczyć nie będę. Pojawiają się też kombinacje literowe, układając się w  hasła zrozumiałe wyłącznie dla wąskiej grupy. Czasem dawne szare ściany garaży czy składów roz-kwitają w  fantazyjne krajobrazy, rodem z  kreskówek lub komiksów. Obok pojawiają się ich bohaterowie, fantazyjne rośliny czy zwierzęta, lub uważnie patrzące ze ściany, ogromne oczy…

Graffiti , murale, spray art – to  elementy zmie-niającego się świata i  miasta. Żywot tych malunków zwykle jest dość krótki. Zamalowywane, likwidowane przez niechętnych takim „ozdobom”, czasami szpecą odnowione elewacje, zakrywane są  nowymi praca-mi, nikną i pojawiają się na nowo. Być może niektóre z  nich zostaną kiedyś uznane za dzieła sztuki, a  ich twórcy staną się z  czasem tak sławni jak amerykań-scy prekursorzy zjawiska: Lady Pink czy Mr Future,

a Nowa Huta stanie się dzięki nim tak sławna jak no-wojorski Brooklyn w latach 80? Kto wie, może nawet kiedyś w  propozycjach biur turystycznych pojawi się oferta wycieczki „Szlakiem nowohuckich graffiti”?

Tekst: Andrzej NazarZdjęcia: Weronika w k Kupiszewska

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

MALOWANE MURY maLowaNe mury

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

aktualności

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 9 [10] / 2012 23 lipca – 5 sierpnia///1514///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

w czerwcu radny jerZy woźNiakiewicZ (Czyżyny) złożył w Urzędzie Miasta interpelacje, by zamiast

części biletów komunikacji miejskiej wykupić dla urzędników kilkanaście abonamentów w wypożyczal-ni RoweRes, do wykorzystania w ich podróżach służ-

bowych. Miasto mogłoby również zaopatrzyć swych urzędników w  służbowe rowery. Odpowiedź prezy-denta Krakowa Jacka Majchrowskiego na interpelację jest odmowna. Jako powód podano: „aspekty zwią-zane z bezpieczeństwem i higieną pracy, charakterem czynności służbowych i komfortem pracy”. jeźdZisZ rowerem do pracy?Jerzy Woźniakiewicz: Nie udowadniam na  siłę, że  ro-werem można jeździć w każdych warunkach i okolicz-nościach. Ale jeżeli mam taką możliwość, wybieram właśnie ten środek transportu. Zwłaszcza w obrębie cen-trum Miasta i okolic centrum zazwyczaj jeżdżę rowerem. Albo prywatnym, albo służbowym z  mojego miejsca pracy, albo też z  miejskiej wypożyczalni. Służbowy ro-wer to w wielu krajach Europy żadna nowość. Takie roz-wiązania wprowadził również Urząd Miasta w Gdańsku.

a iNNi radNi?Wielu znajomych urzędników dojeżdża do pracy rowe-rami. Czasem korzystają z nich także, załatwiając spra-wy służbowe. Ja również często przyjeżdżam rowerem na sesje Rady Miasta. Nie namawiam jednak do zmu-szania pracowników do  korzystania z  tego środka transportu wiedząc, że  przymus przynosi zazwyczaj

odwrotny skutek. Wnioskuję natomiast, by stworzono możliwość korzystania z  rowerów przez urzędników podczas przejazdów służbowych oraz o wprowadzenie systemu zachęcającego do ich wykorzystania.

wierZysZ, że urZędNik Na rowerZe staNie się powsZechNym widokiem?Kraków jako jedno z  dwóch polskich miast (obok Gdańska) podpisał Kartę Brukselską. Nasze miasto zo-bowiązało się między innymi do zwiększenia do 2020 roku udziału ruchu rowerowego do  15%. Nie będzie to możliwe bez podjęcia szeroko zakrojonych działań promujących rower jako środek codziennego transpor-tu. Urząd Miasta powinien się w nie aktywnie włączyć.

jak Zareagowałeś Na staNowisko preZydeNta?Odpowiedź Prezydenta bardzo mnie zdziwiła. Każdą maszynę, czy pojazd trzeba podczas pracy obsługi-wać zgodnie z  zasadami BHP, więc powoływanie się na  te  aspekty jako utrudniające wykorzystanie rowe-rów jako środka transportu jest zupełnie nieprzekony-wujące. Natomiast stwierdzenie o problemach z kom-fortem pozostawię bez komentarza. Mam nadzieję, że  uda mi się jeszcze przekonać Prezydenta choćby do  małego pilotażu. UMK rocznie na  bilety wydaje ponad 200 tys. zł, a 230 tys. zł. na paliwo. To ogromne kwoty i warto zastanowić się jeszcze raz nad możliwo-ścią wprowadzenia oszczędności.

(MS)

nowohucia

nie!pisZcie

Na adres maiLowy: redakcja@lodolamacz.pl

dZwońcie Na Numer:

500 641 75612 425 03 20

wewn. 41 lub 42

prZychodźcie do redakcji:

osiedle Szkolne 25, od poniedziałku do piątku,

w godz. 12-16

dołącZcie do Nas Na Facebooku:

www.facebook.com/Lodolamacz.PismoLudziWalczacych

nowohucia

nie!

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Lodołamacz, bezpłatny dwutygodnik Nowej Huty. Nakład: 10 tysięcy egzemplarzy. Redaktor Naczelna: Matylda Stanowska. Redaktorzy prowadzący: Tomasz Piwowarczyk. Stała współpraca: Monika Banach, Joanna Fiołek, Sonia Kozińska, Eliza Kubiak, Weronika Kupiszewska, Ania Ledwoń, Anna Lepszy, Anna Szczygieł, Joanna Urbaniec, Małgorzata Wąsik, Małgorzata Wierzchowska, Jacek Paweł Dargiewicz, Marcin Kądziołka, Łukasz Lenda. / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /Adres redakcji: Teatr Łaźnia Nowa, osiedle Szkolne 25, tel. 12 425 03 20 w. 41, 42; redakcja@lodolamacz.pl; Lista dystrybucji: www.facebook.com/Lodolamacz.PismoLudziWalczacych. Reklama: Monika Tatka, mtatka@laznianowa.pl; Wydawca: Teatr Łaźnia Nowa. Druk: Polskapresse. / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /Redakcja zastrzega sobie prawo do skracania i redagowania nadesłanych tekstów. Nie zwracamy materiałów niezamówionych. Nie uzasadniamy powodów niepublikowania tekstów. Redakcja i wydawca nie ponoszą odpowiedzialności za treść zamieszczanych ogłoszeń. Poglądy i opinie przedstawiane w publikowanych artykułach i opiniach czytelników niekoniecznie są zgodne z poglądami wydawcy i redakcji. Reprodukowanie bez zgody wydawcy jakichkolwiek materiałów zawartych w czasopiśmie Lodołamacz jest niedozwolone.

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Zdjęcie: Jan Bińczycki

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

ludzie listy piszą...Nie chcemy horoskopów!Pierwszy raz „Lodołamacz” wpadł mi w  ręce

w sklepie przy kasie, kiedy robiłem zakupy po pracy. Uważam, że taka gazeta jest bardzo potrzebna, bo po-rusza sprawy bliskie naszemu sercu. Artykuły są cie-kawe i  można dowiedzieć się z  nich między innymi czym Nowa Huta żyła i żyje obecnie. Cieszę się (chyba nie tylko ja :)), że dwutygodnik ten jest kolorowy, wy-dany na dobrej jakości papierze i bezpłatny. Błagam tylko, aby nie umieszczać w nim horoskopów.

Z poważaniem Nowohucianin Mariusz Pisarczyk

od redakcji: Dziękujemy za list i opinię, i obie-cujemy, że horoskopy na łamach Lodołamacza nie za-goszczą ☺

////////////////////////////////////////////////////////////////////////waLcZmy o cZystą hutęW  latach 60. ubiegłego stulecia S. Adamo śpie-

wał o śniegu, który padając na ziemię, przykrywał jej całe zło. Niestety – to tylko piosenka. Dzisiaj, w XXI

w. bardziej adekwatna byłaby piosenka o  wiosennej zieleni. Ona faktycznie co roku przykrywa nie tyle zło, co brud. Bo Nowa Huta jest brudna. Brudne są chod-niki, trawniki (może słuszniej będzie powiedzieć – ich resztki), całe osiedla. A  wszystko dlatego, że  parę lat temu zmieniono przepisy. Kiedyś za utrzymanie w czystości osiedli odpowiadali dozorcy. I bardzo się starali bo  Straż Miejska bardzo chętnie karząc ich mandatami zasilała finanse Krakowa. Dziś ten obo-wiązek przejął ZIKiT. Miasto nie będzie karało man-datami samego siebie. A byłoby za co! Ubiegłoroczne (i nie tylko) przegniłe liście walające się w resztkach żywopłotów, zarastające chodniki (co  pogarsza i  tak złą ich kondycję), gnijąca, skoszona trawa, itp., itd.

To wszystko efekt pracy firm zewnętrznych, które ZIKiT wynajmuje do  sprzątania płacąc ciężkie pienią-dze. A ja pytam: czy nie lepiej było dołożyć parę groszy dozorcy i mieć pewność, że będzie zrobione jak należy? A gdyby nie było, to można by jeszcze zarobić na man-datach. Po co zmieniać coś, co dobrze funkcjonowało przez lata? Nie zawsze zręby nowego opłaca się budować na zgliszczach starego. Czasem trzeba użyć rozumu!

Bożena Gmyrek

jak każdego roku, w krakowskim korcZaku odbyły się półkoLoNie akcja Lato.

Od  2 do  13 lipca wszystkie dzieci mogły wziąć udział w  zajęciach stacjonarnych na  os. Kalinowym 18. Każdego dnia organizatorzy zaplanowali moc atrakcji: warsztaty muzyczne, plastyczne, zajęcia z ori-gami, warsztaty ekologiczne i  tańca nowoczesnego. Mali i duzi uczestnicy mogli także wziąć udział w za-jęciach komputerowych, sportowych, a  także w  licz-nych grach, konkursach i quizach.

W tym roku uczestnicy Akcji Lato mieli do wy-boru mnóstwo atrakcyjnych wycieczek. Mali inżynie-

rowie mogli poznać tajniki budowy różnych maszyn w  Ogrodzie Doświadczeń Muzeum Inżynierii Miej-skiej oraz wziąć udział w  interaktywnych zajęciach w Muzeum Lotnictwa Polskiego. W Bunkrze Sztuki odbyły się inspirujące warsztaty artystyczne pt. Sztu-ka gry z  wyobraźnią. Warto również wspomnieć o  wycieczce do  Obserwatorium Astronomicznego na  Bielanach. Spacerowiczów natomiast ucieszyła wycieczka do Doliny Lasku Wolskiego na Kopiec Pił-sudskiego. Na koniec odbył się festyn, zorganizowany przy współpracy naszej nieocenionej Straży Miejskiej. Nauczyciele MDK byli zachwyceni inwencją twórczą i zaangażowaniem dzieci, a organizatorzy dziękują za wspólną zabawę!

Tekst i zdjęcie: Karolina Bochenek

posadzenina budowieo Nowym cykLu „posadZoNych”, osiedLowej ławce i wietrZeNiu móZgów roZmawiają: tomasZ uryNowicZ i marciN bZyk.Tomasz Urynowicz///Nowa Huta ciągle jest w  bu-dowie. Jest zjawiskiem, które nie skończyło się w  la-tach pięćdziesiątych czy sześćdziesiątych. Wnukowie budowniczych Nowej Huty zakasują rękawy i  budują dzielnicę na nowo, pod potrzeby nowego mieszkańca, nowego konsumenta. Zawsze nam się wydawało, że ży-jemy w mieście, które jest poniekąd w opozycji do Kra-kowa. Dla niektórych mogło być czymś gorszym, czymś wstydliwym. Te  trudne czasu Nowa Huta przechodzi jednak w ten sposób, że jest tu grupa zapaleńców, która dostrzega wartość w tym wszystkim co tutaj jest wokół.

Bzyk///I ta lokalność identyfikuje młodych ludzi. Nie mamy tysiąc lat tradycji nowohuckich rodzin, góra trzy pokolenia.

TU///Jednak w każdym z nas jest potrzeba zakorzenie-nia i identyfikacji z miejscem, w którym żyje. Proces budowy tożsamości Nowej Huty, co się jeszcze często grzecznie nazywa „obroną dobrego imienia Nowej

Huty”, ma charakter budowy czegoś trwalszego. Sta-je się punktem odniesienia dla tego pokolenia, które ma teraz lat dwadzieścia, może trzydzieści. Stąd nasz pomysł na  rozwinięcie cyklu „Posadzonych” na „Po-sadzonych na budowie”, czyli żywy cykl, który będzie mówił o ludzkich projektach , pomysłach i zaangażo-waniu w zmienianie Nowej Huty.

B///Do  tej pory siedzieliśmy na  ławce, uznając że to jest nasze centrum. W dawnej Nowej Hucie ław-ka była elementem życia społecznego. Nie było inter-netu, telewizja miała dwa programy więc żeby się cze-goś dowiedzieć to się przychodziło na ławkę. Ale teraz wstajemy z ławki, ruszamy do Nowej Huty.

TU///Ruszamy, by opowiadać o  tym, że  ludzie mają świetne pomysły. Lodołamacz, Radio Nowa Huta, Unicut, Kombinator i  tysiące innych. Trzeba rewita-lizować przestrzeń. Nie może się ona ograniczać tylko do budynków, placów, ulic. Tą przestrzeń będą kształ-

tować przede wszystkim ludzie. Dziś największym problemem jest stara mentalność, która ogranicza pewne pomysły a niektóre blokuje. Trzeba przyciągać nowych, młodych, żeby Nową Hutę odmłodzić także mentalnie. Samozadowolenie co do potrzeb ogranicza wyobraźnię. A działać trzeba nie tylko na niwie kul-tury jako robienia plakatów i koncertów, ale też jako zmiana relacji międzyludzkich.

B///Chcemy zejść z ławki, chcemy iść do ludzi. Poka-zać to, co się tutaj buduje. Będzie sala gimnastyczna, będzie remont bieżni na Krakusie i trybun. Ale chce-my pokazać nie tylko budowy konwencjonalne ale też inicjatywy, które budują.

TU///Trzeba wykorzystać potencjał starego, zabytko-wego budynku Famy. Trzeba też wykorzystać wszyst-ko to, co  było w  prapradziejach i  dotyczyło Nowej Huty, czyli zbiory muzeum archeologicznego. Ostat-nio prysła idea Muzeum PRL-u, pojawiła się propo-zycja Soclandu.

B///Był już Socland na Walcowni. W ciągu miesiąca przychodziły tam może trzy osoby. A kompletnie nie o to chodzi. Nowa Huta to fenomen. Niby nie odrębne miasto a jednak…

TU///Ale też ten nasz wszechświat nie może się ograni-czać do sześćdziesięciu tysięcy mieszkających w obrę-bie tej najstarszej części Huty. Tak jak w maglu, trze-ba czasem otworzyć okno. Poczuć zapach, zobaczyć przestrzeń, docenić to, co się dzieje wokół.

B///A głównie przewietrzyć trzeba mózgi./ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

urzędnicy na rower!

akcja „lato” w barwachtęczy

aktualności

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 9 [10] / 2012 23 lipca – 5 sierpnia///1514///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

w czerwcu radny jerZy woźNiakiewicZ (Czyżyny) złożył w Urzędzie Miasta interpelacje, by zamiast

części biletów komunikacji miejskiej wykupić dla urzędników kilkanaście abonamentów w wypożyczal-ni RoweRes, do wykorzystania w ich podróżach służ-

bowych. Miasto mogłoby również zaopatrzyć swych urzędników w  służbowe rowery. Odpowiedź prezy-denta Krakowa Jacka Majchrowskiego na interpelację jest odmowna. Jako powód podano: „aspekty zwią-zane z bezpieczeństwem i higieną pracy, charakterem czynności służbowych i komfortem pracy”. jeźdZisZ rowerem do pracy?Jerzy Woźniakiewicz: Nie udowadniam na  siłę, że  ro-werem można jeździć w każdych warunkach i okolicz-nościach. Ale jeżeli mam taką możliwość, wybieram właśnie ten środek transportu. Zwłaszcza w obrębie cen-trum Miasta i okolic centrum zazwyczaj jeżdżę rowerem. Albo prywatnym, albo służbowym z  mojego miejsca pracy, albo też z  miejskiej wypożyczalni. Służbowy ro-wer to w wielu krajach Europy żadna nowość. Takie roz-wiązania wprowadził również Urząd Miasta w Gdańsku.

a iNNi radNi?Wielu znajomych urzędników dojeżdża do pracy rowe-rami. Czasem korzystają z nich także, załatwiając spra-wy służbowe. Ja również często przyjeżdżam rowerem na sesje Rady Miasta. Nie namawiam jednak do zmu-szania pracowników do  korzystania z  tego środka transportu wiedząc, że  przymus przynosi zazwyczaj

odwrotny skutek. Wnioskuję natomiast, by stworzono możliwość korzystania z  rowerów przez urzędników podczas przejazdów służbowych oraz o wprowadzenie systemu zachęcającego do ich wykorzystania.

wierZysZ, że urZędNik Na rowerZe staNie się powsZechNym widokiem?Kraków jako jedno z  dwóch polskich miast (obok Gdańska) podpisał Kartę Brukselską. Nasze miasto zo-bowiązało się między innymi do zwiększenia do 2020 roku udziału ruchu rowerowego do  15%. Nie będzie to możliwe bez podjęcia szeroko zakrojonych działań promujących rower jako środek codziennego transpor-tu. Urząd Miasta powinien się w nie aktywnie włączyć.

jak Zareagowałeś Na staNowisko preZydeNta?Odpowiedź Prezydenta bardzo mnie zdziwiła. Każdą maszynę, czy pojazd trzeba podczas pracy obsługi-wać zgodnie z  zasadami BHP, więc powoływanie się na  te  aspekty jako utrudniające wykorzystanie rowe-rów jako środka transportu jest zupełnie nieprzekony-wujące. Natomiast stwierdzenie o problemach z kom-fortem pozostawię bez komentarza. Mam nadzieję, że  uda mi się jeszcze przekonać Prezydenta choćby do  małego pilotażu. UMK rocznie na  bilety wydaje ponad 200 tys. zł, a 230 tys. zł. na paliwo. To ogromne kwoty i warto zastanowić się jeszcze raz nad możliwo-ścią wprowadzenia oszczędności.

(MS)

nowohucia

nie!pisZcie

Na adres maiLowy: redakcja@lodolamacz.pl

dZwońcie Na Numer:

500 641 75612 425 03 20

wewn. 41 lub 42

prZychodźcie do redakcji:

osiedle Szkolne 25, od poniedziałku do piątku,

w godz. 12-16

dołącZcie do Nas Na Facebooku:

www.facebook.com/Lodolamacz.PismoLudziWalczacych

nowohucia

nie!

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Lodołamacz, bezpłatny dwutygodnik Nowej Huty. Nakład: 10 tysięcy egzemplarzy. Redaktor Naczelna: Matylda Stanowska. Redaktorzy prowadzący: Tomasz Piwowarczyk. Stała współpraca: Monika Banach, Joanna Fiołek, Sonia Kozińska, Eliza Kubiak, Weronika Kupiszewska, Ania Ledwoń, Anna Lepszy, Anna Szczygieł, Joanna Urbaniec, Małgorzata Wąsik, Małgorzata Wierzchowska, Jacek Paweł Dargiewicz, Marcin Kądziołka, Łukasz Lenda. / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /Adres redakcji: Teatr Łaźnia Nowa, osiedle Szkolne 25, tel. 12 425 03 20 w. 41, 42; redakcja@lodolamacz.pl; Lista dystrybucji: www.facebook.com/Lodolamacz.PismoLudziWalczacych. Reklama: Monika Tatka, mtatka@laznianowa.pl; Wydawca: Teatr Łaźnia Nowa. Druk: Polskapresse. / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /Redakcja zastrzega sobie prawo do skracania i redagowania nadesłanych tekstów. Nie zwracamy materiałów niezamówionych. Nie uzasadniamy powodów niepublikowania tekstów. Redakcja i wydawca nie ponoszą odpowiedzialności za treść zamieszczanych ogłoszeń. Poglądy i opinie przedstawiane w publikowanych artykułach i opiniach czytelników niekoniecznie są zgodne z poglądami wydawcy i redakcji. Reprodukowanie bez zgody wydawcy jakichkolwiek materiałów zawartych w czasopiśmie Lodołamacz jest niedozwolone.

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Zdjęcie: Jan Bińczycki

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

ludzie listy piszą...Nie chcemy horoskopów!Pierwszy raz „Lodołamacz” wpadł mi w  ręce

w sklepie przy kasie, kiedy robiłem zakupy po pracy. Uważam, że taka gazeta jest bardzo potrzebna, bo po-rusza sprawy bliskie naszemu sercu. Artykuły są cie-kawe i  można dowiedzieć się z  nich między innymi czym Nowa Huta żyła i żyje obecnie. Cieszę się (chyba nie tylko ja :)), że dwutygodnik ten jest kolorowy, wy-dany na dobrej jakości papierze i bezpłatny. Błagam tylko, aby nie umieszczać w nim horoskopów.

Z poważaniem Nowohucianin Mariusz Pisarczyk

od redakcji: Dziękujemy za list i opinię, i obie-cujemy, że horoskopy na łamach Lodołamacza nie za-goszczą ☺

////////////////////////////////////////////////////////////////////////waLcZmy o cZystą hutęW  latach 60. ubiegłego stulecia S. Adamo śpie-

wał o śniegu, który padając na ziemię, przykrywał jej całe zło. Niestety – to tylko piosenka. Dzisiaj, w XXI

w. bardziej adekwatna byłaby piosenka o  wiosennej zieleni. Ona faktycznie co roku przykrywa nie tyle zło, co brud. Bo Nowa Huta jest brudna. Brudne są chod-niki, trawniki (może słuszniej będzie powiedzieć – ich resztki), całe osiedla. A  wszystko dlatego, że  parę lat temu zmieniono przepisy. Kiedyś za utrzymanie w czystości osiedli odpowiadali dozorcy. I bardzo się starali bo  Straż Miejska bardzo chętnie karząc ich mandatami zasilała finanse Krakowa. Dziś ten obo-wiązek przejął ZIKiT. Miasto nie będzie karało man-datami samego siebie. A byłoby za co! Ubiegłoroczne (i nie tylko) przegniłe liście walające się w resztkach żywopłotów, zarastające chodniki (co  pogarsza i  tak złą ich kondycję), gnijąca, skoszona trawa, itp., itd.

To wszystko efekt pracy firm zewnętrznych, które ZIKiT wynajmuje do  sprzątania płacąc ciężkie pienią-dze. A ja pytam: czy nie lepiej było dołożyć parę groszy dozorcy i mieć pewność, że będzie zrobione jak należy? A gdyby nie było, to można by jeszcze zarobić na man-datach. Po co zmieniać coś, co dobrze funkcjonowało przez lata? Nie zawsze zręby nowego opłaca się budować na zgliszczach starego. Czasem trzeba użyć rozumu!

Bożena Gmyrek

jak każdego roku, w krakowskim korcZaku odbyły się półkoLoNie akcja Lato.

Od  2 do  13 lipca wszystkie dzieci mogły wziąć udział w  zajęciach stacjonarnych na  os. Kalinowym 18. Każdego dnia organizatorzy zaplanowali moc atrakcji: warsztaty muzyczne, plastyczne, zajęcia z ori-gami, warsztaty ekologiczne i  tańca nowoczesnego. Mali i duzi uczestnicy mogli także wziąć udział w za-jęciach komputerowych, sportowych, a  także w  licz-nych grach, konkursach i quizach.

W tym roku uczestnicy Akcji Lato mieli do wy-boru mnóstwo atrakcyjnych wycieczek. Mali inżynie-

rowie mogli poznać tajniki budowy różnych maszyn w  Ogrodzie Doświadczeń Muzeum Inżynierii Miej-skiej oraz wziąć udział w  interaktywnych zajęciach w Muzeum Lotnictwa Polskiego. W Bunkrze Sztuki odbyły się inspirujące warsztaty artystyczne pt. Sztu-ka gry z  wyobraźnią. Warto również wspomnieć o  wycieczce do  Obserwatorium Astronomicznego na  Bielanach. Spacerowiczów natomiast ucieszyła wycieczka do Doliny Lasku Wolskiego na Kopiec Pił-sudskiego. Na koniec odbył się festyn, zorganizowany przy współpracy naszej nieocenionej Straży Miejskiej. Nauczyciele MDK byli zachwyceni inwencją twórczą i zaangażowaniem dzieci, a organizatorzy dziękują za wspólną zabawę!

Tekst i zdjęcie: Karolina Bochenek

posadzenina budowieo Nowym cykLu „posadZoNych”, osiedLowej ławce i wietrZeNiu móZgów roZmawiają: tomasZ uryNowicZ i marciN bZyk.Tomasz Urynowicz///Nowa Huta ciągle jest w  bu-dowie. Jest zjawiskiem, które nie skończyło się w  la-tach pięćdziesiątych czy sześćdziesiątych. Wnukowie budowniczych Nowej Huty zakasują rękawy i  budują dzielnicę na nowo, pod potrzeby nowego mieszkańca, nowego konsumenta. Zawsze nam się wydawało, że ży-jemy w mieście, które jest poniekąd w opozycji do Kra-kowa. Dla niektórych mogło być czymś gorszym, czymś wstydliwym. Te  trudne czasu Nowa Huta przechodzi jednak w ten sposób, że jest tu grupa zapaleńców, która dostrzega wartość w tym wszystkim co tutaj jest wokół.

Bzyk///I ta lokalność identyfikuje młodych ludzi. Nie mamy tysiąc lat tradycji nowohuckich rodzin, góra trzy pokolenia.

TU///Jednak w każdym z nas jest potrzeba zakorzenie-nia i identyfikacji z miejscem, w którym żyje. Proces budowy tożsamości Nowej Huty, co się jeszcze często grzecznie nazywa „obroną dobrego imienia Nowej

Huty”, ma charakter budowy czegoś trwalszego. Sta-je się punktem odniesienia dla tego pokolenia, które ma teraz lat dwadzieścia, może trzydzieści. Stąd nasz pomysł na  rozwinięcie cyklu „Posadzonych” na „Po-sadzonych na budowie”, czyli żywy cykl, który będzie mówił o ludzkich projektach , pomysłach i zaangażo-waniu w zmienianie Nowej Huty.

B///Do  tej pory siedzieliśmy na  ławce, uznając że to jest nasze centrum. W dawnej Nowej Hucie ław-ka była elementem życia społecznego. Nie było inter-netu, telewizja miała dwa programy więc żeby się cze-goś dowiedzieć to się przychodziło na ławkę. Ale teraz wstajemy z ławki, ruszamy do Nowej Huty.

TU///Ruszamy, by opowiadać o  tym, że  ludzie mają świetne pomysły. Lodołamacz, Radio Nowa Huta, Unicut, Kombinator i  tysiące innych. Trzeba rewita-lizować przestrzeń. Nie może się ona ograniczać tylko do budynków, placów, ulic. Tą przestrzeń będą kształ-

tować przede wszystkim ludzie. Dziś największym problemem jest stara mentalność, która ogranicza pewne pomysły a niektóre blokuje. Trzeba przyciągać nowych, młodych, żeby Nową Hutę odmłodzić także mentalnie. Samozadowolenie co do potrzeb ogranicza wyobraźnię. A działać trzeba nie tylko na niwie kul-tury jako robienia plakatów i koncertów, ale też jako zmiana relacji międzyludzkich.

B///Chcemy zejść z ławki, chcemy iść do ludzi. Poka-zać to, co się tutaj buduje. Będzie sala gimnastyczna, będzie remont bieżni na Krakusie i trybun. Ale chce-my pokazać nie tylko budowy konwencjonalne ale też inicjatywy, które budują.

TU///Trzeba wykorzystać potencjał starego, zabytko-wego budynku Famy. Trzeba też wykorzystać wszyst-ko to, co  było w  prapradziejach i  dotyczyło Nowej Huty, czyli zbiory muzeum archeologicznego. Ostat-nio prysła idea Muzeum PRL-u, pojawiła się propo-zycja Soclandu.

B///Był już Socland na Walcowni. W ciągu miesiąca przychodziły tam może trzy osoby. A kompletnie nie o to chodzi. Nowa Huta to fenomen. Niby nie odrębne miasto a jednak…

TU///Ale też ten nasz wszechświat nie może się ograni-czać do sześćdziesięciu tysięcy mieszkających w obrę-bie tej najstarszej części Huty. Tak jak w maglu, trze-ba czasem otworzyć okno. Poczuć zapach, zobaczyć przestrzeń, docenić to, co się dzieje wokół.

B///A głównie przewietrzyć trzeba mózgi./ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

urzędnicy na rower!

akcja „lato” w barwachtęczy

wydarzenia

16//// / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /lodołamacz///nr 9 [10] / 2012 23 lipca – 5 sierpnia

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

łowcy dźwięków wyruszyli na „polowanie” po No-wej Hucie. Poszukiwali odgłosów, które na co dzień

są przez nasze uszy pomijane, traktowane jak miejski zgiełk, ale gdy zwrócimy na nie uwagę, mogą wydać się niezwykle ciekawe.

Jak brzmi zalew? Wysypisko śmieci? Klasztor? Dancing w Restauracji Stylowej? Czy dzieciaki grają-ce w koszykówkę mogą tworzyć symfonię?

Prowadzący warsztaty Martyna Poznańska i Konrad Gęca udowodnili, że każdy, nawet najdelikat-niejszy dźwięk jest wart wysłuchania i zarejestrowania.

Dla rdzennych nowohucian największą przy-jemnością było stworzenie unikatowego przewod-nika po  dzielnicy. Chcesz posłuchać jak brzmi ich Nowa Huta? W klubie Kombinator możesz wypoży-czyć subiektywny audioguide, wyjść na ulicę i posłu-chać, jak słychać dzielnicę uszami Łowców dźwięków.

Na  zakończenie warsztatów, uczestnicy zagrali wyjątkowy koncert składający się z nagranych przez nich dźwiękowych materiałów zebranych na osiedlach.

Nowa Huta - to brzmi dobrze! Tekst: Julia Kluzowicz

polowanie na dźwięk

Zdjęcia: archiwum

organizatorów