les aventures d'une jeune fille grecque a lyon

LES AVENTURES D'UNE JEUNE FILLE GRECQUE A LYON_

αθηνά ριζοπούλου9/2009-1/2010, λυον, γαλλία

(οι περιπέτειες ενός νέου κοριτσιού από την ελλάδα

στη λυόν)

εισαγωγή

002

Το τεύχος αυτό, είναι μία απόπειρα αρχειοθέτησης των αναρτήσεων που δημοσιεύτηκαν στο ιστολόγιο LES AVENTURES D’UNE JEUNE FILLE GRECQUE A LYON_ /// (http://grignoter69000.blogspot.com/)από τον Σεπτέμβριο του 2009 μέχρι τον Ιανουάριο του 2010.

Το διάστημα αυτό, έκανα διάλειμμα από τις σπουδές μου στην αρχιτεκτονική σχολή της Θεσσαλονίκης, ενώ βρισκόμουν στο πέμπτο έτος, και συμμετέχοντας στο πρόγραμμα εράσμους, ταξίδεψα και έμεινα για πέντε μήνες στη Λυόν, στη Γαλλία. Αρχικά αντιμετώπισα την ιδέα να ξεκινήσω ένα μπλογκ, μάλλον διστακτικά γιατί δεν μπορούσα να φανταστώ πώς θα γινόταν να καταγράφω τα νέα μου συνοπτικά, χωρίς την υπεραναλυτική διάθεση που έχω όταν γράφω στο ημερολόγιό μου. Γρήγορα όμως, συνήθισα να γράφω, τόσο που όταν επέστρεψα στην Ελλάδα, δυσκολευόμουν να συνηθίσω χωρίς της καθημερινές μου αναρτήσεις.

Επέστρεψα στο μπλογκ στα τέλη του 2011, όταν ο Μιχάλης μου είπε να σκεφτώ να κάνω ένα μικρό τεύχος με τις αναρτήσεις. Όπως και στην αρχή, ήμουν διστακτική. Κοίταξα τα κείμενα και μου φάνηκαν απλοικά, μερικές φορές ίσως υπερβολικά. Εσπρωξα την ιδέα του Μιχάλη στο πίσω μέρος του μυαλού μου και τελικά, τον μάιο του 2012, αφού όρισα ως επόμενο προορισμό το Ντέλφτ της Όλλανδίας, αποφάσισα ότι ίσως εν τέλει, ήταν καλή ιδέα να κλείσω το ταξίδι στη Λυόν, πριν ξεκινήσω το επόμενο.

Τα κείμενα, δεν έχουν υποστεί καμία απολύτως επεξεργασία. Απέφυγα να διορθώσω ακόμη και βασικά λάθη. Επίσης, δημοσιεύονται και οι φωτογραφίες και όποια σχόλια δημοσιεύτηκαν στο ιστολόγιο.

Η ιδέα για το μπλογκ, όπως και για το τεύχος αυτό, ήταν του Μιχάλη.

1. Τετάρτη, 9 Σεπτεμβρίου 2009η πολυ αρχη

Δε μπορώ να θυμηθώ ποιος ήταν ο πρώτος λόγος για τον οποίο σκέφτηκα ότι ήθελα να πάω εράσμους, ούτε πότε ακριβώς το σκέφτηκα. Συνήθως μου αρέσει να σκέφτομαι ότι όλες μου οι αποφάσεις βασίζονται σε πολύ λογικά επιχειρήματα. Ότι κάθε πράγμα που κάνω το κάνω γιατί έτσι-πρέπει-να-γίνει, σε καμία περίπτωση γιατί έτσι-θέλω. Φυσικά, όταν το σκέφτομαι εκ των υστέρων, ποτέ δε μπορώ να βρω ένα ΠΌΛΥ λογικό επιχείρημα, αντίθετα, μπορώ πολύ εύκολα να θυμηθώ γιατί το ήθελα. Τώρα, ίσως είναι η πρώτη φορά. Αυτή ήταν η τελευταία σκέψη μου πριν παραδώσω τα χαρτιά μου για μία θέση εράσμους στη Λυών. Ενα εξάμηνο μόνο, όχι παραπάνω. Λίστα με τους λόγους για τους οποίους ήθελα να πάω εράσμους:-να ζήσω στη Γαλλία για ένα πειραματικό χρονικό διάστημα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται (γαλλικά, μπαγκέτες, τυριά, ταξίδια)-να δω πώς είναι η αρχιτεκτονική πέρα-από-τη-σχολή-μου (σίγουρα υπάρχει_)-να βρω τι θα κάνω όταν τελειώσω με τη σχολή που είμαι τώρα-να συμφιλιωθώ με τον εαυτό μου. Επιτέλους.

Αναρτήθηκε από athina729 στις 21:19

2. Τετάρτη, 9 Σεπτεμβρίου 2009ζουμ-αουτ

Δυο μέρες πριν φύγω για τη Λυών, με το που έφτασα στην Αθήνα συνάντησα την Αννα. Με την Αννα ήμασταν διπλανές στο γυμνάσιο και στο λύκειο και κατ’ επέκταση φίλες-για-πάντα. Με το που βρεθήκαμε λοιπόν, άρχισα να της λέω. Για όλους μου τους αγαπημένους που άφησα στη Θεσσαλονίκη και ω-τι-θα-κάνω-χωρίς-αυτούς, για το άγχος μου μη τυχόν πάω στη Λυών και δε θέλω να κάνω παρέα με κανένα ή ακόμη χειρότερα, μη τυχόν δε θέλει κανένας να κάνει παρέα μαζί μου. Η Αννα είναι από τους ανθρώπους που έχουν διαπιστώσει τη τάση μου να δραματοποιώ τα πάντα, σε όλο της το μεγαλείο. Ετσι λοιπόν, με αντιμετώπισε με ψυχραιμία. Μου είπε να μην ανησυχώ, ότι όλοι θα με συμπαθήσουν και όλοι θα θέλουν να μου κάνουν παρέα (υπερβολή, αλλά δε πειράζει) και επίσης είπε και στην Ιωάννα να έρθει μαζί μας, που στο δημοτικό ανταλλάσσαμε μούτζες ζωγραφισμένες σε σελίδες τετραδίων ως μέγιστη εκδήλωση μίσους και είχε πάει εράσμους για ένα χρόνο στη Λίλ για να μου δώσει πληροφορίες εκ-των-έσω. Χμ. το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι ότι μου είπε η Αννα, ή τουλάχιστον αυτό που θυμάμαι πιο πολύ είναι ότι με το που φτάσω θα κάνω ένα ζουμ-άουτ (κάτι σε στυλ πόσο-μικρή-είμαι-πόσο-μεγάλος-είναι-ο-κόσμος) και θα ηρεμήσω.


3. Τετάρτη, 9 Σεπτεμβρίου 2009drôle!

Σάββατο 5/9Γενικά δεν έχω προβλήματα οργάνωσης.. Μου αρέσει να ψάχνω και να βρίσκω, μου αρέσει να ξέρω, μου αρέσει να μπορώ-μόνη-μου και να μην εξαρτώμαι από άλλους. Ετσι λοιπόν, κανόνισα να πάω μόνη μου στη Λυών. Μάζεψα τους χάρτες, πήρα τα λεξικά μου, αγόρασα ταξιδιωτικό οδηγό για τις πρώτες μέρες (στα γαλλικά βεβαίως), οργάνωσα τις κινήσεις μου και τσουπ-τσουπ, ένα συννεφιασμένο απόγευμα έφτασα στη στο αεροδρόμιο St. Exupery. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι αν δε μελετήσω εντατικά ψυχανάλυση, το να συμφιλιωθώ-με-τον-εαυτό-μου δε θα το πετύχω, όσα ταξίδια και να κάνω, όσο μακριά και αν πάω, μόνη μου ή με παρέα. Ενα από τα ζητήματα που με έχουν απασχολεί συχνά λοιπόν, είναι ότι ενώ στην πραγματικότητα είμαι πολύ κοντά στο μεγάλη-ιδέα-έχεις-για-τον-εαυτό-σου-κοριτσάκι-μου, πολλές φορές σκέφτομαι ότι το μόνο πράγμα που πραγματικά συμπαθώ σε εμένα, είναι οι φίλοι μου. Αρα τώρα;

Στην αρχή ήταν σαν να έχω πάει ταξίδι για διακοπές. Εμενα σε ξενοδοχείο, έκανα πρόγραμμα για κάθε μέρα (μόνη μου-drôle!), έβγαζα φωτογραφίες και σημείωνα στο χάρτη, κρατούσα ημερολόγιο και προβληματιζόμουν για την ανθρωπότητα.

Λέξη της ημέρας: routard,leΑναρτήθηκε από athina729 στις 21:28

004

1

2

4.Τετάρτη, 9 Σεπτεμβρίου 2009routardΚυριακή 6/9

Την Κυριακή, όπως θα με συμβούλευε ο μπαμπάς μου και παραδόξως δεν έκανε, αποφάσισα να πάω και στη σχολή, να δω πού ακριβώς είναι και πόση ώρα χρειάζομαι για να πάω, ώστε τη Δευτέρα που θα ήταν η επίσημη πρώτη, να μην αιφνιδιαστώ. Σένια και φίνα. Δυσκολεύτηκα λίγο, περπατούσα πολλή ώρα γιατί ο χάρτης μου ήταν παραπλανητικός, άρχισα να σκέφτομαι ότι η σχολή τελικά δεν υπάρχει στην πραγματικότητα και το όλο concept είναι μία διεθνής συνομωσία με στόχο να έρθω στη Γαλλία μόνη μου και να αναλάβω μία αποστολή παγκόσμιας σημασίας (xaxaxax-axaxxaxax) και έστελνα χαριτωμένα μηνύματα στη Ρένια για να της πω ότι το να βρω τη σχολή είναι εξίσου δύσκολο με το να βρει ο ανυποψίαστος ταξιδιώτης την ιδιωτική κατοικία του mies στα περίχωρα του Βερολίνου. Γύρισα το χάρτη ανάποδα τελικά, τη βρήκα, φωτογραφήθηκα για να έχω πειστήρια της ύπαρξής της και επέστρεψα στο κέντρο. Στην Place de Jacobins γνώρισα τον maurad από το αλγέρι, που μου είπε ότι θα ήθελε να γίνει ο πρώτος μου φίλος στη Λυών γιατί έτσι κι αλλιώς οι Γάλλοι είναι πολύ σνόμπ και δε κάνουν ποτέ φίλους ξένους, ήπια ένα χυμό λεμόνι που κάτι-ακόμη-είχε-μέσα-είμαι-σίγουρη και συνέχισα τη βόλτα μου, ακολουθώντας την εξαιρετική τακτική που ακολουθούσα και την προηγούμενη μέρα: να πάρω ένα δρόμο και να στρίβω σε όποιο δρόμο μου αρέσει. Εξαιρετική τεχνική, την προτείνω χωρίς δεύτερη σκέψη. Και έτσι το ανακάλυψα: 1er arrondissement. Η η απάντηση της Λυών στη Μονμάρτη (χα!). Σε μια άλλη ζωή μου θα μένω εδώ. sans voir. Λέξη της ημέρας: bouchon, le


5.Τετάρτη, 9 Σεπτεμβρίου 2009ça va pas la têteΔευτέρα 7/9.

Όταν έστειλα μήνυμα στην Αλίκη ότι αν με έβλεπε θα είχε γονατίσει από τα γέλια, ήμουν σε μία αίθουσα με τραπέζια τοποθετημένα έτσι ώστε να σχηματίζεται Π, είχα μπροστά μου μία μικρή στοίβα με χρωματιστά χαρτιά calendier-attestation d’inscription-reglement interieur και άλλα τέτοια χαριτωμένα, γύρω μου κάθονταν περίπου 20 άτομα συνομήλικά μου από διάφορα σημεία της Ευρώπης (sic!) και παράλληλα σκεφτόμουν ότι αν δεν είναι ψυχοσωματικό, όντως η γνάθος μου έχει αρχίζει να μουδιάζει μετά από τρεις μέρες προσπάθειας να προφέρω τα άπταιστα γαλλικά μου. 5 μήνες. Και μετά θα πάω κατευθείαν για πλαστική. Γέλασα λίγο μόνη μου και μετά άρχισα να κοινωνικοποιούμαι. Καλή φάση οι σπουδές στην Ευρώπη, σκέφτηκα. Το μόνο που με εκνεύρισε λίγο είναι ότι συνειδητοποίησα ότι τα αστεία μου (είναι το σημείο που λέω ότι είμαι ΚΑΙ πάρα πολύ αστεία άμα θέλω) δεν είναι εύκολο να αναπαραχθούν σε άλλες γλώσσες. Χρειαζόταν να τα λέω δύο φορές, να τα αλλάζω λίγο.. μμμ.. θα το δουλέψω λίγο και αυτό.

(_βράδυ)Πφφφφφ. Δε μου αρέσει να γκρινιάζω, δε μου αρέσει να παραπονιέμαι. Αλλά είναι Δευτέρα βράδυ και είμαι τόσο πολύ κουρασμένη. Δε θα βγω με τους ολοκαίνουριους φίλους, θέλω μόνο να κάθομαι μέσα στο δωμάτιό μου, να κλείσω τα μάτια μου, να τα σφίξω πολύ-πολύ, μετά να τα ανοίξω απότομα και ω! θα είμαι πάλι στη Θεσσαλονίκη στο σαλόνι-installation της Μαρίας περιμένοντας σουβλάκια. Η την Αλίκη. Αυτό με τα μάτια και τη τηλε-μεταφορά, κάπου το έχω δει, δε το σκέφτηκα μόνη μου. Σήμερα είναι αυτή η μέρα. Η μέρα που έχω νεύρα-όλοι με εκνευρίζουν-θέλω να φύγω. Αυτό το τελευταίο το διαπραγματεύομαι. Αμα μου φέρετε τους παλιούς μου φίλους, κάθομαι. Το ιντερνετ δε συνδέεται, όταν συνδεθεί, δε συνδέεται το msn, δε φανταζόμουν ότι θα μου είναι τόσο δύσκολο αν δε μπορώ μια μέρα να επικοινωνήσω με τους φίλους-που-άφησα-πίσω. Θέλω να πάρω κάποιον τηλέφωνο και να γκρινιάξω πάρα πολύ μέχρι να μου περάσει. Εκνευρίζομαι ακόμη πιο πολύ με αυτή τη σκέψη, σκέφτομαι ότι αν είχα γεννηθεί στην εποχή του Βουλγαροκτόνου δε θα είχα ούτε ιντερνετ, ούτε msn και τα γράμματα που θα έστελνα στους αγαπημένους μου θα έκαναν εβδομάδες να φτάσουν και μετά πέφτω να κοιμηθώ. Σιτ. Εχω πολλά νεύρα.Λέξη της ημέρας: cable, le


005

45α

5β

6. Τετάρτη, 9 Σεπτεμβρίου 2009reformation, leΤρίτη. 8/9

Το alter-ego μου είναι η Σκάρλετ ο’Χάρα. Η τουλάχιστον, ένα από τα πολλά. Σήμερα λοιπόν ήταν μία καινούρια ημέρα. Με το που ξύπνησα, αποφάσισα ότι θα πάρω τους δρόμους γιατί λίγο ακόμη μέσα στο 17m2 διαμερισματάκι μου και θα άρχιζα να τρέμω από υπερένταση. Εκανα λίγο βόλτα, έκανα μία στάση στην place de terreaux, γέμισα τσακ-μπαμ 4 σελίδες από το petit cahier rouse μου και πήρα την κατάσταση στα χέρια μου. Αυτό ήμουν σίγουρη ότι θα το έγραφα κάποια στιγμή. Μόνο που δεν ήξερα την επόμενη φράση:

Λίστα με πιθανές επόμενες-φράσεις (μία κάθε φορά):_υπερβολική! Τόσοι πήγαν εράσμους, κανείς δε πέθανε_δεν ήταν τόσο δύσκολο όσο περίμενα τελικά.._οκ! Πρέπει επιτέλους να το αποδεχτώ! Δεν-μπορώ-να-τα-κάνω-όλα-μόνη-μου. No man is an island που λέει και το τατουάζ που θα κάνει η Αναστασία.

Επίσης! Λίστα με συζητήσεις που (διαπιστωμένα) γίνονται πιο εύκολα όταν έχεις καλή διάθεση: _συνεννοήσεις για απόκτηση αριθμού κινητού στα γαλλικά (στα μισά απαντούσα χαμογελώντας)_συνεννοήσεις για άρση του firewall που με εμπόδιζε να συνδεθώ στο msn (στα μισά απαντούσα στα ελληνικά_zara?)_συζήτηση με τη ταμία του σουπερ-μάρκετ (στα μισά απαντούσα pas problème και χαμογελούσα)λέξη της ημέρας: depassement,le


7. Πέμπτη, 10 Σεπτεμβρίου 200933Α729Τετάρτη 9/9

Αυτό που λένε ότι σημασία δεν έχει τι ηλικία έχεις αλλά τι ηλικία νιώθεις ότι έχεις, είναι αλήθεια. Σήμερα νιώθω περίπου 48. Εχω τραπεζικό λογαριασμό σε γαλλική τράπεζα, τη μία εκνευρίζομαι (πάραπολυόμως) χωρίς (πάραπολυ) ουσιαστικό λόγο, την άλλη περπατάω σε στενά της Λυών και γελάω μόνη μου επειδή θυμήθηκα (έτσι, χωρίς λόγο) το τραγούδι που ακούγαμε από τον Ποτό στην Αλυκή (Αλίκη, γαλλιστί) και πάλι πίσω, μετά περνάω 10 λεπτά μπροστά σε ένα ανθοπωλείο για να διαλέξω ποια-γλαστρούλα-ταιριάζει-πιο-πολύ στο περβάζι μου και τελικά γυρίζω σπίτι τρώω σαλατούλα με τόνο και ακούω beatles. Το καλύτερο απ’ όλα είναι ότι ενδιάμεσα έχω πάει σούπερ-μάρκετ και φτάνοντας στο ταμείο με αναγνωρίζει η ταμίας και με χαιρεταει χαμογελαστή. Αύριο πρωί θα πάω στη σχολή μπας και ξανανιώσω. Καλύτερο και από μπότοξ_

Λίστα με τα απλά-πράγματα-που-μου-έμαθε-η-ζωή (μόνο σήμερα):_το αστείο είσαι-η-Αθηνά-από-την-Αθήνα δεν είναι αστείο μόνο στην Ελλάδα. Ακόμη και οι υπάλληλοι τραπεζών στη Γαλλία το βρίσκουν πολύ διασκεδαστικό_το ίντερνετ δ ε ν είναι το πιο σημαντικό αγαθό στο σύγχρονο κόσμο (all you need is love)_οι σαγιονάρες δεν είναι το κατάλληλο υπόδημα για περπάτημαΛέξη της ημέρας: poubelle, la


8. Παρασκευή, 11 Σεπτεμβρίου 2009d’ autres couleursΠέμπτη, 10 Σεπτεμβρίου

Και ξαφνικά, κάπου ανάμεσα στο πρώτο και το τέταρτο arrondissement, συνειδητοποίησα ότι πέρασα στο επόμενο στάδιο. Συνήθισα. Είναι αυτό, που μόλις σταματάς να το σκέφτεσαι τσουπ! Συμβαίνει. Υπό άλλες συνθήκες θα συνέχιζα να σκέφτομαι αυτό το ένα-μεγάλο-βήμα-για-μένα-ένα-μικρό-βήμα-για-την-ανθρωπότητα αλλά εκείνη τη στιγμή ήταν απείρως πιο διασκεδαστικό να προσπαθώ να παρακολουθήσω τον Νταμιάνο να περιγράφει έξαλλος (στα ιταλικά, για να μην καταλάβουν όλοι-μα όλοι, che cretino e) την κατάσταση που επικρατεί στο διαμέρισμα όπου συγκατοικεί με δύο κορίτσια από τη Όυγγαρία τα οποία έχουν έρθει στη Γαλλία με μοναδικό σκοπό να βρουν γάλλο μποϋφρέν (φυλή εράσμους νο.2). Ντίο μίο! 1.Αυτός που φαντάστηκε τη Βαβέλ, είχε πάει σίγουρα σε εράσμους πάρτυ. Σίγουρα. 2. Bisoutage, le. Αναρωτιέμαι ποιος μικρόψυχος διέδωσε τη φήμη ότι οι Ελληνες είναι οι απολίτιστοι της Ευρώπης. Αυγά, αφρός ξυρίσματος, αλεύρι, σαμπουάν.. mais c’est la rentree! Le bisoutage!! Η αλλιώς πώς οι μεγαλύτεροι μαθητές υποδέχονται τους νεότερους. Πφφφφφ.. Για να μην αναφέρω ότι οι γάλλοι φοιτητές θεωρούν τους έλληνες inspirateurs στους αγώνες τους..3. στα ιταλικά, η λέξη τζέρτζελο είναι degenero.

**je te garde dans ma peauΛέξη της ημέρας: balade, la


006

6α

6β

7β

7α

8

9.Παρασκευή, 11 Σεπτεμβρίου 2009justification όπως δικαίωσηΠαρασκευή, 11 Σεπτεμβρίου

Αυτό που μου αρέσει να λέω πάντα για τις σπουδές αρχιτεκτονικής είναι ότι δε σε περιορίζουν σε τίποτα. Όποιο πράγμα και να σε ενδιαφέρει, ό,τι και να σου τραβάει λίγο την προσοχή, μπορείς να το χρησιμοποιήσεις σαν πρίσμα και να οδηγηθείς τελικά σε εντελώς διαφορετικά σημεία από αυτά που φανταζόσουν αρχικά. Με αυτό υπ’ όψιν μου πορευόμενη, άκουσα κάποτε για μία περίπτωση που μου έκανε εντύπωση. Εγώ είχα στο νου μου θέματα όπως η ιστορία, οι κοινωνικές επιστήμες, το περιβάλλον, η γεωγραφία, τα ρούχα, το ντιζάιν, η γραφιστική, η βιολογία (why not?), ο κινηματογράφος, τα κυβάκια (…) και μπορώ έτσι να φτάσω τις 250 λέξεις που είναι το όριό μου. Το χορό, όμως, δεν θα τον ανέφερα. Όύτε καν.Σήμερα ήταν η παρουσίαση των μαθημάτων εκ των οποίων καλούμαστε να επιλέξουμε –και να παρακολουθήσουμε βεβαίως- σε αυτό το εξάμηνο. Γεμάτο αμφιθέατρο, θέα στα πράσινα χωράφια, χαρούμενοι επίδοξοι αρχιτέκτονες, δραστήριοι καθηγητές..σαν αμερικάνικη ταινία! Λίγο καθυστερημένη μπήκε στο αμφιθέατρο η καθηγήτρια που θα δίδασκε το μάθημα με την κωδική ονομασία e7PPf-ambiances et espaces publics. Για να μην πολυλογώ, για δύο εβδομάδες [στην καινούρια μου σχολή κάθε εβδομάδα έχουμε διαφορετικό πρόγραμμα], θα κυκλοφορώ στην πόλη, σε συνεργασία με φοιτητές της σχολής χορού της Λυών (CNSMDL), χορεύοντας (ναι, ναι) και προσπαθώντας να καταστήσω το δομημένο περιβάλλον, σωματική εμπειρία (ακριβής μετάφραση). Γι’ αυτό, μέχρι τις 16/10 (τέλος πρώτης εβδομάδας), κομμένα τα πολλά πολλά. Aρχιτεκτονική και χορός. Pourquoi pas?Λέξη της ημέρας: conterfort,le


ms11 Σεπτεμβρίου 2009 7:14 μ.μ.eeeela re athhna (FILLE GRECQUE) http://pharmakis.pbworks.com/mantikoylinalina mantikou einai h apanthsh...o stefanos ena xrono oloklhro tzampa ta leei?? ..allou san na exeis to mualo sou.episis! wra to blog na upodexthei tis video katagrafes apo th danceperformance sou sth lyon! ho hop

athina72911 Σεπτεμβρίου 2009 7:52 μ.μ.αγαπητέ μου ms, στο αρχικό κείμενο γράφω για εκεινο το ζεστο βραδυ στο κυματοθραυστη του βολου.. αλλα αποφασισα να μη γινω τοσο συγκεκριμενη!! επισης, αν προσεξες, ο τιτλος της αναρτησης μιλάει για δικαίωση! δική μου νόμισες? ή μήπως των απανταχού αρχιτεκτόνων-χορευτών? κουτε! η αναρτηση ειναι αφιερωμενη από-την-πρωτη-μεχρι-τη-τελευταια-λεξη στη λίνα! και στο στεφανο βεβαιως..

ms12 Σεπτεμβρίου 2009 7:44 μ.μ.1on , nearo ellhniko koritsi mhn exeis th lanthasmenh entupwsh oti gnwrizw th gallikh wste na kserw ti diaolo shmainoun oi tiloi sou.2on ekei stis luon polu eksupnh exeis arxisei na ginesai kai de tha ta pame kala...vevaia otan gurnouses phgena, alla sto lew na mh les.

10.Κυριακή, 13 Σεπτεμβρίου 2009braderie a croix-rousseΣάββατο, 12 Σεπτεμβρίου

Δε ξέρω τι να γράψω σήμερα. Όταν ξεκίνησε αυτή η ιστορία με το μπλογκ, σκεφτόμουν ότι η πρόκληση είναι να μη γίνει ποτέ ημερολόγιο. Η τουλάχιστον να μη γίνει το-ημερολόγιό-μου.

Το μεσημέρι, κάναμε βόλτα με τα κορίτσια στο croix-rousse και σκεφτόμουν ότι αυτά που θέλω να γράψω ξεκινάνε με το: μπορεί να μου πήρε μία εβδομάδα αλλά σήμερα, χαίρομαι πραγματικά που είμαι εδώ. Λίγες ώρες πιο μετά, γυρνώντας σπίτι, σκεφτόμουν ότι καλύτερο είναι το: όταν έλεγα σε όλους ότι η Λυών έχει τέσσερις όχθες άρα το πού-κάνω-βόλτα-όταν-δεν-είμαι-και-πολύ-καλά δεν θα είναι πρόβλημα για τους επόμενους μήνες της ζωής μου, μάλλον αυτό είχα στο μυαλό μου.

Τελικά υπερίσχυσε η κοινωνική μου πλευρά, δε γύρισα σπίτι και βρέθηκα στο σπίτι του Sylvain να επαναλαμβάνω ανά δέκα λεπτά ότι με λένε Αθηνά, ναι είμαι ελληνίδα, από την Αθήνα, ναι ο συνδυασμός Αθήνα-Αθηνά είναι χαριτωμένος, γι’ αυτό και αποφάσισα να σπουδάσω στη Θεσσαλονίκη, όχι δυστυχώς θα μείνω μόνο ένα εξάμηνο αλλά μπορεί μια μέρα να γυρίσω και μπα! Δε μιλάω καλά γαλλικά, ρώτα με κάτι δύσκολο και θα δεις! Σε εκείνη τη φάση κατέληξα ότι θα ξεκινούσα με το : σήμερα παίζω στη ταινία που γύρισε ο Αλμοδοβάρ στη Λυών.

Κατέληξα στο σπίτι της Σουζάνα, να μεταφράζουμε τα αγαπημένα μας τραγούδια από τη χώρα μας στα γαλλικά. Όταν ήρθε η σειρά μου, σκέφτηκα ότι ούτε η μπλε σειρήνα ξέρω πώς λέγεται, ούτε πώς λέμε ότι ο καναπές έχει βουλιάξει μπορούσα να μεταφράσω και γι’ αυτό διάλεξα ένα άλλο τραγούδι. Τους είπα μόνο ότι το τραγούδι που θα ήθελα να μεταφράσω λέει κάπου tu me manques beaucoup mais tous va bien_Λέξη της ημέρας: escargot, le


007

10

008

11. Δευτέρα, 14 Σεπτεμβρίου 2009giàmasΚυριακή, 13 Σεπτεμβρίου

Μου φαίνεται πολύ χαριτωμένο κάθε φορά που κάνω “στάνταρ” πράγματα. όταν διασκεδάζω κάνοντας πράγματα που διασκεδάζω εξίσου να κοροϊδεύω. Παραδείγματα:_Επίσκεψη στο μουσείο της Madame Tussaud στο Λονδίνο και φωτογράφηση δίπλα στο ομοίωμα του Μπέκαμ (δεν του έδινα φιλάκι, υπερβολή)_Συναυλία του Μιχάλη Χατζηγιάννη (πάνε τρία χρόνια...)_Πορτοκαλί νύχια ποδιών το καλοκαίρι (καμιά φορα!)_το facebook γενικά, από την αρχή μέχρι το τέλος (έχω αποφύγει επιμελώς βέβαια να ανεβάσω φωτογραφίες σε άλμπουμ με τίτλους τύπου: ΦΙΛΑΡΑΚΙΑ, <3oi alloi kai egw<3, ΚΑΛΌΚΑΙΡΙ 2009-ΜΕΡΌΣ1 κλπ)_Εξοδος με τους εράσμους-φίλους-μου, μιλάμε με το κόσμο τριγύρω (όλο το κόσμο τριγύρω), λέμε σε όλους ότι κάνουμε εράσμους εδώ αλλά και καλά καταλαβαίνουμε γαλλικά σαν να είναι η μητρική μας γλώσσα, πίνουμε σφηνάκια μιμούμενοι τους ιθαγενείς (πρώτη φορά το είδα στο Βερολίνο, αλλά το κάνουν και εδώ το να κοπανάνε το σφηνάκι στο πάγκο, πριν το πιούν) και βγαίνουμε χαζές φωτογραφίες, κάνοντας χαζές γκριμάτσες με ύφος περήφανο σαν ιάπωνες τουρίστες που φωτογραφίζονται δίπλα στους τσολιάδες στον Αγνωστο στρατιώτη..

**σνομπ-έλληνες-φίλοι-μου, σας παρακαλώ, μην ανησυχείτε. όταν γυρίσω θα είμαι πάλι η πάρα-πολύ-πάρα-πολύ-όμως σοβαρή αθηνά, που όλοι (ή σχεδόν όλοι) αγαπήσατε_Λέξη της ημέρας: pendule, la


12.Δευτέρα, 14 Σεπτεμβρίου 2009futéΔευτέρα, 14 Σεπτεμβρίου

~αυτό το αστείο με τις πολλαπλές προσωπικότητες πρέπει να το ελέγξω σιγά-σιγά~

Σήμερα ήμουν ο Γούντυ Αλεν. Εντάξει, αυτό το θέμα μα την ομιλία δεν το έχω, αν και θα μπορούσε κανείς να πει ότι σε σχέση με την εντυπωσιακή ευφράδεια που χαρακτηρίζει το λόγο μου στα ελληνικά, όταν μιλάω γαλλικά είμαι μάλλον νευρική. Ετσι κι αλλιώς όμως, σήμερα ήμουν ο Γούντυ Αλεν.

Στην αρχή, προσπαθούσα να ανοίξω την πόρτα της σχολής, που ανοίγει προς τα έξω, σπρώχνοντάς την προς τα μέσα. Επέμενα κιόλας. Μου πήρε περίπου δύο λεπτά. Παρόλα αυτά, έδειχνα εξαιρετικά ευφυής.

Μετά, ήμουν στην αίθουσα, στο μάθημα και στην προσπάθειά μου να παρακολουθήσω, φανταζόμουν ότι ο χρόνος παγώνει και εγώ γυρνάω στην κάμερα και αρχίζω να μιλάω για άσχετα πράγματα με κλασσικά βαριεστημένο ύφος (νομίζω είναι στο Μανχάταν που γίνεται αυτό το καταπληκτικό). Ό χρόνος δε πάγωσε και τελικά κράτησα και σημειώσεις (στα γαλλικά παρακαλώ πολύ). Προφανώς, έδειχνα εξαιρετικά ευφυής.

Στο διάλειμμα, πήγα στη νησίδα των υπολογιστών για να περάσω τα χθεσινά στο μπλογκ, εφόσον χθες νύσταζα πολύ και το πρωί δεν είχα χρόνο ούτε καν. Εκεί βρέθηκα αντιμέτωπη με τη γαλλική πραγματικότητα, ή αλλιώς, ένα πληκτρολόγιο που δε-γράφει-στα-ελληνικα. Πήρα το ξενερωμένο ύφος του Γούντυ, τα μάζεψα και έφυγα. Περιττό να πω ότι όση ώρα κοιτούσα απορημένη το πληκτρολόγιο, προσπαθώντας να καταλάβω τι του συμβαίνει, δεν έπαψα στιγμή να δείχνω ευφυής.

Τελευταία σκηνή. Ό Νταμιάνο και η Αν έχουν βγει έξω για να καπνίσουν. Νυστάζω πάρα πολύ αλλά πάω μαζί τους για-παρέα, κάνοντας πού και πού φιγούρες γεμάτες χάρη, βγαλμένες κατευθείαν από τη λίμνη των κύκνων (προπονούμαι, ναι_). Κάνουν την κλασσική κουβέντα το-κάπνισμα-κάνει-κακό-θέλω-να-το-κόψω. Δε συμμετέχω, ακούω μόνο, μέχρι να ειπωθεί η λέξη καρκίνος (έχουν προηγηθεί οι φράσεις κίτρινα-δόντια, κίτρινα-νύχια, γερασμένο-δέρμα, βρωμερή-αναπνοή). Σταματάω το μάθημα μπαλέτου και λέω ότι ο Γούντυ όμως λέει ότι όταν καπνίζεις ή πίνεις, γίνεσαι ακαταμάχητος. Αυτό ήταν. Καθιερώθηκα.Λέξη της ημέρας: sommeil,le


11α

11β

12

009

13.Τετάρτη, 16 Σεπτεμβρίου 2009Γ-Δ-Θ-Λ-Ξ-Π-Σ-Φ-Ψ-ΩΤρίτη, 14 Σεπτεμβρίου

Στην αρχή σκεφτόμουν ότι μάλλον σήμερα είναι αυτή η μέρα που ξεπερνάω ότι κάνω εράσμους και ξαφνικά το μπλόγκ μεταμορφώνεται από σημείο-χαριτωμένου-προβληματισμού-με-αφορμές-από τη-διαμονή-μου-στη-Λυών, σε σημείο-προβληματισμού-τελεία. Μετά αποφάσισα να μη λυγίσω ακόμη, να επαναλάβω εκατό φορές ότι το μπλογκ δεν είναι ημερολόγιο και να συνεχίσω να πορεύομαι με τα στενά όρια που έθεσα πολύ πριν ανεβάσω την πρώτη ανάρτηση. (πρόλογος)

Σήμερα, λοιπόν, ήρθαν τα αγόρια από την Αρμενία και η Μαρίνα με ενθουσιασμό μου έλεγε, ενώ δίπλα μας οι Ιταλοί παρακολουθούσαν εκστασιασμένοι τον αγώνα Milan-Marseille, ότι μετά από καιρό μίλησε ρώσικα. Ενθουσιασμός, όχι αστεία. Η Anne με κοίταξε συνωμοτικά και μου είπε nous sommes deux, allors! είμαστε αυτές που αν-μιλήσουν-τη-γλώσσα-τους-κανείς-δεν-τις-καταλαβαίνει-άρα-δε-τη-μιλάνε-ποτέ. Νομίζω ότι η μετάβαση από το τι-κάνω-εδώ-αναρωτιέμαι στο αναρωτιέμαι-πώς-θα-νιώθω-όταν-γυρίσω, έγινε όταν συνειδητοποίησα ότι έχω συνηθίσει πλέον να μιλάω γαλλικά. Καταλαβαίνω τι συζητάνε οι άνθρωποι στο τραμ, τα τραγούδια που ακούω στο ραδιόφωνο, μπορώ να λέω αστεία στα γαλλικά (σήμερα το κατάφερα και αυτό, αχα!) ακόμη και να μιλάω ψιθυριστά γαλλικά με την Anne την ώρα που οι άλλοι παρακολουθούν επιμελώς την παράδοση, κάνοντας συζητήσεις επιπέδου έχεις-πέντε-δευτερόλεπτα-να-διαλέξεις-ποιός-είναι-πιο-ωραίος-εδω-μέσα-και-γιατί (ευφυΐα, σήμερα, γιοκ). Αλήθεια, καμιά φορά αναρωτιέμαι πώς θα είναι όταν γυρισω_

Λίστα με αυτά που άλλαξαν τώρα που δε μιλαώ ελληνικα:_σκέφτομαι δυό φορές πριν μιλήσω και μιλάω το μισό (πφφφ)_έχω συνηθίσει να ζω με την κάτω γνάθο μου μουδιασμένη (νομίζω ότι φταίει ο τρόπος που προφέρω το r...)_καλώς ή κακώς, έχω καιρό να κάνω συζήτηση για υπαρξιακά θέματα κατηγορίας παρασκευή-βράδυ-στο-ευοί-ευαν. Αυτό βέβαια μπορεί να συσχετιστεί και με την απουσία ρετσίνας, όχι μόνο των ελληνικών _αστειάκι!!Λέξη της ημέρας: mutation,la


14.Πέμπτη, 17 Σεπτεμβρίου 2009presque όπως σχεδόν (ή παραλίγο)Τετάρτη, 16 Σεπτεμβρίου

Κάποια στιγμή, παλιά, λέγαμε με την Αλίκη ότι είναι φορές που θα θέλαμε να σκεφτόμαστε λιγότερο. Θα θέλαμε να είμαστε πιο αφελείς, να μη μας απασχολεί τίποτα πάρα πολύ, μόνο πολύ, και πάλι σπάνια, για την εμπειρία. Σήμερα, το ξανασκεφτόμουν αυτό. Ότι δηλαδή καμιά φορά μπορεί να διασκέδαζα περισσότερο αν σκεφτόμουν λιγότερο. Μπορεί ίσως να ήμουν και πιό συμαθής, τότε. Μπορεί και όχι.

Δεν έχω αποφασίσει αν διασκεδάζω να πηγαίνω κινηματογράφο. Γενικά, το βρίσκω μάλλον βαρετό, λίγες φορές μπορώ να θυμηθώ να διασκέδασα επειδή πήγα στον κινηματογράφο, ανεξάρτητα από το αν τελικά μου άρεσε η ταινία. Σήμερα, τα δεδομένα ήταν εναντίον μου. Το ραντεβού είχε κανονιστεί μισή ώρα (?!) πριν την έναρξη της ταινίας άρα η μαγεία που βιώνω τελευταία μπαίνοντας στον κινηματογράφο με χαλαρό τζόκινγκ για να προλάβουμε την προβολή, ήταν εξαρχής χαμένη.. επίσης ζαχαρωτά και ποπ-κορν, δεν πηγαίνω να αγοράσω ποτέ από-μόνη-μου. Μετά από αυτό, είναι περιττό να αναφέρω ότι επιπλέον είχα ξυπνήσει με στραβή διάθεση και όλη την υπόλοιπη μέρα, σκεφτόμουν. Πφφφ

Τελικά, είχε πλάκα. Όι αισθήσεις μου ήταν οξυμένες σε όλη τη διάρκεια της ταινίας (για πεντάλεπτο ύπνου, ούτε λόγος) γιατί ακόμη, όποτε ακούω γαλλικά έχω την αίσθηση ότι κάνω κάποιο oral σε εξετάσεις πτυχείου. Επίσης, το μισάωρο σχολιασμού μετά-τη-ταινία, είχε πρωτοφανές ενδιαφέρον, με την προσπάθεια όλων μας να εκφραστούμε στα γαλλικά. Γυρνώντας σπίτι, σκεφτόμουν ότι αυτό, το να συμφιλιωθώ λίγο περισσότερο με τον εαυτό μου, μπορεί τελικά και να το καταφέρω.Λέξη της ημέρας: lumiere, la


13

010

15. Παρασκευή, 18 Σεπτεμβρίου 2009pump it!πέμπτη, 17 σεπτεμβρίου

Ηταν Κυριακή μεσημέρι θαρρώ και είμασταν στο Τρίλοφο.. είχαμε τελειώσει με το φαγητό και προσπαθούσα να εξηγήσω στη μαμά της Αλίκης, τι εννοώ όταν λέω ότι όταν μεγαλώσω θα γίνω διανοούμενη.. και δηλαδή πώς είναι οι διανοούμενοι; Πρώτον, οι διανοούμενοι μιλάνε με μεταφορές και παραδείγματα. Χμ...

Πρώτο πλάνο: (μακρινή λήψη) Είναι μεσημέρι Αυγούστου σε κάποιο beach-bar στη Χαλκιδική. Είναι περίπου πέντε η ώρα το απόγευμα και έχει ήδη πολύ κόσμο. Ξαφνικά, η κάμερα ζουμάρει σε μία παρέα. Είναι από νωρίς εκεί και έχουν ψιλοβαρεθεί. Παραείναι νωρίς όμως για να φύγουν. Χαζογελάνε, χαζοχορεύουν αλλά ξεκάθαρα, δε διασκεδάζουν όπως πριν μια-δυο ώρες. Πού και πού ο dj βαζει ένα τραγούδι του Σάκη, χαίρονται λίγο παραπάνω αλλά μετά τσουπ.. ξενερώνουν πάλι. Αυτός εκεί στη άκρη με το καγκούρικο κούρεμα γυρνάει και λέει στους άλλους: -θα πιούμε τίποτα ή μαλακίες θα λέμε; -Βασικά εγώ λέω να πάω για μια βουτιά, λέει η χαριτωμένη κοπελίτσα με το γλυκό χαμόγελο που στεκεται δίπλα του. -Ελα ρε! πάλι τα ίδια; Μια ώρα θα κάνεις! Μη πας! κάτσε να τα πιούμε! λέει από απέναντι μία μικροκαμωμένη γκομενίτσα με trendy γυαλια ηλίου. Αλλά η χαμογελαστή κοπελίτσα ήδη κατηφορίζει προς τη θάλασσα. Παίρνει ανάσα, βουτάει και εκεί παθαίνει αυτό το τρομερό που παθαίνουν οι επίδοξοι ιστιοπλόοι της διαφήμισης στιγμιαίου καφε*. Βγάζει βράγχια και ουρά, αντί να της τελειώσει η αναπνοή, και ξαφνικά ανακαλύπτει, κάτω από τη θάλασσα, ένα κόσμο μα-γι-κό (τραγουδιστά). Το πλάνο σταματάει και πέφτει το λόγκο: les aventures d’une jeune fille_ μείνετε συντονισμένοι!

χα!

*http://www.youtube.com/watch?v=hMVSxAQe6tA Λέξη της ημέρας: pochtron, le


16.Σάββατο, 19 Σεπτεμβρίου 2009ensembleΠαρασκευή, 18 Σεπτεμβρίου

όλα ξεκίνησαν προχθές θαρρώ. Στο πρώτο διάλειμμα, δύο από τους γάλλους συμφοιτητές ανακοίνωσαν στο τμήμα (το έτος εδώ έχει περίπου 80 φοιτητές άρα τμήμα=έτος. αχα!) ότι από τις 17:00 και μετά, θα μπορούσαμε να μαζευτούμε όλοι στο μπαρ της σχολής (δεν είναι κυλικείο, το διαχειρίζεται κάθε εξάμηνο μία διαφορετική ομάδα φοιτητών, με έξοδα και έσοδα δικά τους) για να γιορτάσουμε την έναρξη της χρονιάς και να γνωρίσουμε τα παιδιά που έχουν έρθει με εράσμους.Ετσι γνωρίσαμε μία παρέα 5κοριτσια+1αγόρι, δύο εκ των οποίων από τη λυόν, και οι υπόλοιποι από την υπόλοιπη Γαλλία. Είναι εντυπωσιακό πόσο φιλικοί ήταν (δεν άκουσα ούτε μία, ούτε δύο φορές ότι οι γάλλοι είναι παλιοσνόμπ), πόσο πολύ θέλανε να μας βοηθήσουν με όλα. Ηπιαμε δύο μπύρες και δώσαμε ραντεβού για την επόμενη. Σήμερα δηλαδή.Το πρωί είχαμε το πρώτο μάθημα στο ένα από τα δύο εργαστήρια που θα κάνουμε αυτό το εξάμηνο. Θα δουλέψουμε σε ομάδες των τριών ατόμων. Με τη Σάρα και τη Σουζάνα, αποφασίσαμε τσακ-μπαμ ότι θα κάνουμε ομάδα. Χωρίς το ξενοδόχο. Καθένας από τους φοιτητές εράσμους θα έπρεπε να ενταχθεί μόνος του σε μία ομάδα με άλλους δύο γάλλους φοιτητές. χμ. Ετσι κάπως βρεθήκαμε μετά από μία ώρα με τους ολόφρεσκους (χθεσινούς) μας φίλους να προγραμματίζουμε την ομαδική εξόρμησή μας στη Γκρενόμπλ για αναγνώριση-τοπίου και να μας εξηγούν τα διάφορα χαριτωμένα “αρχιτεκτονικά αστεία” που κυκλοφορούν εδώ. Αρχιτέκτονες του κόσμου ενωθείτε.

Το απόγευμα συνάντησα την Αν και πήγαμε μαζί στη Μάρτα, όπου ήταν οι τρεις συγκάτοικοί της, ένας εκ των οποίων Γερμανός (quelle bonne chance, anne!) η Σάρα και ο Νταμιάνο. Φάγαμε κάτι απροσδιόριστο, που δεν έχει γαλλικό όνομα (μόνο ιταλικό), ήπιαμε γαλλικά κρασια (sic) και μετά πήγαμε να βρουμε τη Μαρίνα και τους Ισπανούς. Ηταν σαν σκηνή από σούρεαλ ταινία.Κάποια στιγμή χτύπησε το ελληνικό μου κινητό. Χαμογέλασα, άνοιξα το μήνυμα και διάβασα οτι η προπώληση της σινεκάρτας για φέτος ξεκίνησε, στην είσοδο του κινηματογράφου Όλύμπιον. Θα λείπω αυτή τη φορά, αλλά, σήμερα, δεν πειράζει τόσο πολύ.. Λεξη της ημερας: grenouille, la


15

16

17.Σάββατο, 19 Σεπτεμβρίου 2009scazzata!Σάββατο, 19 Σεπτεμβρίου

Σήμερα, βαριόμουν. (Η Sara μου έμαθε ότι αυτό το λένε scazzata στην Ιταλία). Δεν ήθελα να κάνω απολύτως τίποτα. Αν γινόταν, θα ήθελα να έχω κάτι να τρώω ασταμάτητα και μία σειρά για να δω όλα της τα επεισόδεια σε μία μέρα. Επιπλέον, έχω την αμυδρά υπόνοια ότι από το πολύ περπάτημα αυτές τις μέρες, πονούσαν και τα πόδια μου. Bingo!Λίγο η Σάρα και η Σουζάνα που μου έστελναν μηνύματα κάθε δύο ώρες από το άγχος τους μήπως δεν είμαι καλά, λίγο τα τρία ποστ-ιτ που έχω κολλήσει στο τοίχο μου για να μου θυμίσουν τα τεκτενόμενα στην όμορφη πόλη της Λυόν αυτό το Σαββατοκύριακο, ντύθηκα τσουπ-τσουπ και πήγα να βρω τους Ιταλούς. Κάναμε μία βόλτα, ήπιαμε ένα καφέ και μετά πήγαμε να τσεκάρουμε τι παίζει:-Μπροστά στο δημαρχείο, έχει στηθεί ένα περίπτερο με προβολές και παρουσιάσεις με αφορμή την επέτειο για την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Ενα μισάωρο, το περάσαμε εκεί.-Στην ακριβώς πίσω πλατεία, έχει στηθεί ένα τεράστιο περίπτερο όπου για τρεις μέρες, δημοσιογράφοι, πολιτικοί, συγγραφείς και ηθοποιοί θα συζητούν για θέματα της επικαιρότητας. Αυτό, παραήταν δύσκολο για εμάς...Εντυπωσιαστήκαμε όλοι από το πόσο πάρα πολύς κόσμος είχε συγκεντρωθεί για να παρακολουθήσει αυτές τις εκδηλώσεις, οι οποίες έχουν ενημερωτικό και όχι εορταστικό ή διεκδικητικό χαρακτήρα. Η Sara είπε ότι τόσος κόσμος στο Τορίνο, μαζεύεται μόνο για αγώνες ποδοσφαίρου. Η Luisa και ο Damiano από το Μιλάνο συμφώνησαν με βεβαιότητα. Εγώ είπα ότι τόσος κόσμος στην Ελλάδα μαζεύεται μόνο για διαδηλώσεις.

Γυρνώντας προς τα πίσω, η Sara με ρωτούσε πόση σχέση υπάρχει ανάμεσα στους Ελληνες και την οικογένεια της Νία Βαρντάλος στο my big-fat-greek wedding. Καμία απολύτως! Όμως καμία. Καμία απολύτως, της απάντησα.Λέξη της ημέρας: spectre, le

BONUS: η πληροφορία-της-ημέρας-που-με εντυπωσίασε είναι ότι όλοι οι τίτλοι επεισοδείων του Grey’s anatomy, ειναι τίτλοι τραγουδιων. Απιστευτο?


18.Δευτέρα, 21 Σεπτεμβρίου 2009allosmondo!Κυριακή, 20 Σεπτεμβρίου

Νομίζω ότι ποτέ δε συμπαθούσα ιδιαίτερα τις Κυριακές. Όσο ήμουν μαθήτρια, η κυριακή δε μου άρεσε γιατί ήταν η-μέρα-πριν-τη-Δευτέρα (classic). Πιο μετά, που έγινα φοιτήτρια, τις Κυριακές βαριέμαι γιατί απλά δεν έχω τίποτα να κάνω. Απλά περιμένω να περάσουν και να ξεκινήσει η καινούρια εβδομάδα.. (..)

Το μόνο πράγμα που θυμάμαι πραγματικά να με ευχαριστεί τις Κυριακές είναι οι κυριακάτικες εφημερίδες και μάλιστα όχι τόσο για την ουσία τους, όσο για τη διαδικασία. Αγοράζεις την εφημερίδα, ανοίγεις την πλαστική συσκευασία, βγάζεις τα ένθετα, ξεφυλλίζεις πρώτα όλη την έκδοση και μετά διαβάζεις σκόρπια άρθρα που σου έκαναν εντύπωση (κάθε φορά που το σκέφτομαι, μου μοιάζει λίγο παρανοϊκή αυτή η διαδικασία, όπως η εμμονη του τζακ νικολσον με τις γραμμές στο as good as it gets. Η σχεδόν έτσι). Σήμερα το πρωί, στα διαλείμματα από τα σχέδια για την εν εξελίξη εξεταστική στην Ελλάδα και των συνομιλιών μου με τις mes-amies-grecques, έριχνα ματιές στα διάφορα έντυπα της εβδομάδας (free press και καθημερινές εφημερίδες). Εκλογές, ντιμπέητ, εθνική μπάσκετ, έναρξη καλλιτεχνικής σεζόν..Σκεφτόμουν ότι είναι πολύ διασκεδαστικό να παρακολουθεί κανείς τις ειδήσεις της χώρας του από μακριά. Βγήκα έξω με το παράξενο αίσθημα ότι σε λίγο θα συναντήσω τα κορίτσια για καφέ στη Ζεύξιδος. Τελικά βρέθηκα πρώτα στο σπίτι της Sara και λίγο αργότερα στην Place sathonay όπου με τους mes-amis-europeens διασκεδάζαμε με την αγωνία των υπόλοιπων θαμώνων του μπαρ για την εξέλιξη του αγώνα Λυών-Παρι Σεν Ζερμέν (1-1). Μετά σκεφτόμουν ότι είμαι μακριά από όσα διάβαζα το πρωί, κυριολεκτικά και μεταφορικά, και αυτό κάνει την παραμονή μου εδώ ακόμη πιο διασκεδαστική_

Λέξη της ημέρας: moustique,laΑναρτήθηκε από athina729 στις 02:00

Thodoris22 Σεπτεμβρίου 2009 10:08 μ.μ.oxi athinoula....apo oles tis imeres i kyriaki m aresei.. to leei kai to tragoudi

http://www.youtube.com/watch?v=UubBpeQPaho

tin kyriaki goustaroume i mera einai dikia mas..

011

17α

17β

19. Τρίτη, 22 Σεπτεμβρίου 2009αδρεναλίνη και αδρεναλίνηη ανάρτηση που ακολουθεί αποτελεί αναφορά στην ταινία του γούντυ Μελίντα και Μελίντα όπου τα ίδια άτομα, πρωταγωνιστούν σε δύο παράλληλες ιστορίες. μία δραματική και μία κωμική. 21-22 Σεπτεμβρίου 2009, Δευτέρα και Τρίτη

Αδρεναλίνη..όπως ενέσεις αδρεναλίνης. Αυτές τις δύο μέρες, την ώρα που ξυπνάω (λίγο πριν τις 0700) δεν έχει ακόμη ξημερώσει εντελώς. Προτιμώ πάντα να βάζω το ξυπνητήρι λίγο νωρίτερα γιατί με αποδιοργανώνει πολύ να βιάζομαι να ετοιμαστώ για να φύγω και ακόμη περισσότερο, με αποδιοργανώνει να αργώ. και πάλι όμως, δε τα καταφέρνω να σηκωθώ. Δύο μέρες τώρα, το πρώτο μισάωρο του μαθήματος (0800-0830) το μόνο που σκέφτομαι είναι τρόποι για να μείνω ξύπνια την υπόλοιπη μέρα. Σήμερα κατέληξα στις ενέσεις αδρεναλίνης. Αγοράζονται άραγε χωρίς ιατρική συνταγή; Είμαι στη σχολή μέχρι της 1900 και η προσπάθεια που καταβάλω για να καταλαβαίνω το μέγιστο δυνατό όσων ειπώνονται, απαιτεί τη δαπάνη διπλάσιας αν όχι τριπλάσιας της συνηθισμένης ενέργειας. Φεύγω από τη σχολή με πονοκέφαλο και κάθε λέξη στα γαλλικά είναι ενοχλητικότερη και από κομπρεσέρ. Σήμερα, επιπλέον, ξεκινήσαμε ένα προτζεκτ, προέκταση της πόλης της Λισαβόνας, μίας μεγάλης έκτασης που κανένας μας δε ξέρει και εγώ ομάδα με άλλους 6 γάλλους οι οποίοι δεν έχουν καμια ιδιαίτερη διάθεση ούτε να μιλάνε αργά και καθαρά για να γίνουν αντιληπτοί από εμένα και την Αν, ούτε να περιμένουν να βρούμε το θάρρος να εκφράσουμε στα γαλλικά τις απόψεις μας περί αστικού σχεδιασμου. Πφφφ..

..και Αδρεναλίνηόπως ταξί-δι στο κέ-ντρο της-γης. Αυτές τις δύο μέρες, την ώρα που ξυπνάω δεν έχει ακόμη ξημερώσει εντελώς. Πλάκα έχει. Όταν βγαίνω έξω, παρατηρώ τους ανθρώπους. Όι άνθρωποι που κυκλοφορούν τόσο νωρίς, πάντα μου προκαλούν ενδιαφέρον. Βιάζομαι να προλάβω το τραμ και ξεφυλλίζοντας τις free-press καθημερινές εφημερίδες, αισθάνομαι ότι αφομοιώνομαι απόλυτα ανάμεσά τους. Φτάνω στη σχολή, παίρνω κατευθείαν caffee macchiato και βρίσκω τους υπόλοιπους. Χρόνια τώρα έχω την εμμονή ότι με παρακολουθεί κάποια κάμερα κάποιες φορές και σκηνοθετώ την ταινία της ζωής μου. Αλλες φορές είναι ταινία του γούντυ, άλλες επεισόδειο του Παπακαλιάτη. Εξαρτάται από το πόσο νυστάζω. Σήμερα σκεφτόμουν ότι στη σχολή μου, στην Ελλάδα, ένιωθα συχνά ότι πρέπει να μαζέψω όλη μου τη δύναμη και να προχωρήσω κόντρα στο ρεύμα για να κάνω κάτι μου να με ικανοποιεί. Εδώ, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Σαν να κάνεις καγιακ σε ορμητικό ποτάμι, συναρπαστικό, αδρεναλίνη. Σήμερα, επιπλέον, ξεκινήσαμε ένα προτζεκτ, προέκταση της πόλης της Λισαβόνας, πόλη και ζητούμενο εξαιρετικού ενδιαφέροντος. Κάνω ομάδα με άλλους 6 γάλλους, 4 από τους οποίους είναι τα-αγόρια-του-έτους-που-όλα-τα-κορίτσια-του-ετους-θελουν-να-κανουν-ομάδα-τουλάχιστον και τον ιανουάριο θα πάμε και στη Λισαβόνα όλοι μαζί. Αχα Λέξη των ημερών: intervenir


20.Πέμπτη, 24 Σεπτεμβρίου 2009ασυμμετριαΤετάρτη, 23 Σεπτεμβρίου

αυτές τις μέρες, της βαθύτατης ενδοσκόπησης, συνειδητοποιώ ένα-ένα τα διάφορα ελαττώματα του αξιαγάπητου κατά τα άλλα ατόμου μου. Πάντα πίστευα, λοιπόν, ότι δεν είμαι καθόλου γκρινιάρα. Κάθε άλλο! Πίστευα ότι για να φτάσω να γκρινιάξω, έχει φτάσει ο κόμπος στο χτένι και ακόμη παραπέρα, κάποιος σκούπισε όλη τη Σαχάρα και έφιαξε με ρύζι καρμπονάρα κτλ...χα!

Συνειδητοποίησα σήμερα, μετά από 8 ώρες δουλειάς για το project της Λισαβόνας, στη διάρκεια των οποίων έπρεπε να οργανώσουμε, να ετοιμάσουμε (σε photoshop στα γαλλικά και μη πεις τίοπτα, ναι σε εσένα μιλάω, δοκίμασέ το και θα δεις!) και να παρουσιάσουμε αναγνώριση τοπίου και κεντρική ιδέα, περίπου δέκα στάσεις πριν τη στάση-μου και ψάχνωντας απεγνωσμένα να βρω ένα ελληνικό τραγούδι στο mp3 μου, ότι το μόνο που ήθελα ήταν να γκρινιάξω πάρα πολύ. Μέχρι να με σιχαθώ. Και μετά, εξουθενωμένη, να κοιμηθώ για είκοσι ώρες. Όύτε γκρίνιαξα βέβαια, ούτε για είκοσι ώρες κοιμήθηκα. Κατέληξα όμως σε ένα καταπληκτικό συμπέρασμα.

Συμπέρασμα: Στην πραγματικότητα είμαι γκρινιάρα όπως όλος ο κόσμος. Μου αρέσει πάρα πολύ να γκρινιάζω. Το βρίσκω ανακουφιστικό και εν δυνάμη διασκεδαστικό. Εκτός αυτού βέβαια είμαι και εγωίστρια, που σημαίνει ότι προτιμώ να εξαντλούμαι εσωτερικά αφήνοντας την αρνητική ενέργεια της γκρίνιας μου να συσσωρεύεται κάπου ανάμεσα στο στομάχι και τη σπλήνα μου, από το να τη διοχετεύω στους άλλους, δίνοντάς τους το δικαίωμα να νομίζουν ότι δεν είμαι αρκετά δυνατή. πωωωωω... έχω περάσει σε άλλο επίπεδο τις σκέψεις μου...Λέξη της ημέρας: trame, la


012

19

20

21.Πέμπτη, 24 Σεπτεμβρίου 2009too stubborn to give up!24 Σεπτεμβρίου, Πέμπτη

Ποτέ ως τώρα δεν είχα ζήσει την απόλυτη εμπειρία του -ο-μόνος-τρόπος-να-πάω-εκεί-είναι-με-τραμ-και-λεωφορείο-αλλά-εχουν-όλα-απεργία-όλη-μέρα-αλλά-και-πάλι-πρέπει-να-πάω-τέλος. Για να πάω σχολείο, συναντιόμουν με την Ελπίδα και την Εύη και σε 15’ είμασταν στο σχολείο, για να πάω στη σχολή τσουπ-τσουπ περπατούσα 10’ και τέλος. Όι ιθαγενείς φίλοι μας λένε ότι είναι η πιο μεγάλη απεργία των τελευταίων δέκα χρόνων, γιατί σύμφωνα με τις αναγγελίες, θα κρατήσει ενενήντα μέρες.. bienvenue en france!

Υποψιαζόμενη την κατάσταση, ξύπνησα νωρίς-νωρίς και πήγα να πάρω ένα λεωφορείο και μετά ένα άλλο και μετά ένα άλλο. Συνειδητοποιώ ότι τα λεωφορεία είναι εξαιρετικοί χώροι ενδοσκόπησης. Ακούγοντας το Σάκη να τραγουδάει για ανατροπές και υπερβολές, αποφάσισα ότι όλα είναι πιο διασκεδαστικά εν τέλει, αν έχεις δραματοποιήσει λίγο παραπάνω την ομολογουμένως δύσκολη αρχή τους. Χμ

Στη σχολή, όλα ήταν καλύτερα. Αρχισα επιτέλους να μιλάω με την ομάδα μου, οι οποίοι αρχικά με κοιτούσαν αποσβωλομένοι, επιβεβαιώνοντας την πεποίθησή μου ότι με θεωρούσαν μουγγή μέχρι εκείνη τη στιγμή. Επιπλέον, έκανα δύο τομές σε γαλλική έκδοση autocad σκεπτόμενη διαρκώς το Μιχάλη που λέει ότι δε μπορεί να δουλέψει σε windows επειδη εχει συνηθισει σε mac. πφφφ.. μικροπράγματα! μετά από αυτό, νομίζω ότι μπορώ να κάνω τα πάντα_Λέξη της ημέρας: grève, la


22.Σάββατο, 26 Σεπτεμβρίου 2009σπανακοπιταΠαρασκευή, 25 Σεπτεμβρίου

Μιλώντας με την Αναστασία σήμερα, στα πλαίσια ενός διαλόγου που πολύ νόημα δεν έχει έτσι και αλλιώς, με ρώτησε με ποιό φαγητό θα παρουσίαζα το εράσμους-μου. Είναι ένα από τα πράγματα που πολύ συχνά κάνουμε και μάλιστα μας φαίνεται πολύ διασκεδαστικό: να παρομοιάζουμε ανθρώπους και καταστάσεις με φαγητά.. με προβλημάτισε λίγο η ερώτηση αυτή αλλά μετά κατέληξα ότι δύσκολα μπορώ να παρομοιάσω το εράσμους μου με φαγητό, αν είναι πάντως κάτι, για εμένα, είναι σπανακόπιτα..

ο προβήματισμός γύρω από τα φαγητά βέβαια δε τελειώνει εδώ... αύριο θα μαζευτούμε στο σπίτι του Νταμιάνο για αυτή τη βραδιά-θεσμό των απανταχού Εράσμους, που όλοι φιάχνουν μία σπεσιαλιτέ της χώρας τους και γιαμ-γιαμ μαζεύονται και τρώνε όλοι μαζί. Επιπλέον, για αύριο πρέπει να πάμε μαζί με το ταψάκι μας και μερικά τραγούδια από τη χώρα μας, όσο το δυνατόν πιο αντιπροσωπευτικά. Όλοι περιμένουν από εμένα mousaka και zorbas. κάποιος μου ανεφερε και την evdόkia βέβαια. το αστείο είναι ότι αλήθεια αυτό θέλουν. α! και tzάtziki. Ναι, και μετά μπορώ να ντυθώ τσολιαδάκι και να πάω. Η αρχαία ελληνίδα, το ίδιο κάνει. Ατιμο Μοναστηράκι!

**πριν κλείσω αυτή τη σύντομη εξομολόγηση, θεωρώ καθήκον μου να ανακαλέσω τα όσα είπα την προηγούμενη εβδομάδα για τα Σαββατοκύριακα.. Δε θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που χάρηκα ΤΌΣΌ πολύ που έφτασε ΕΠΙΤΕΛΌΥΣ το Σαββατοκύριακο και θα κοιμηθώ λίγο παραπάνω... Ω! Λέξη της ημέρας: sablier, le


23.Κυριακή, 27 Σεπτεμβρίου 2009spanakopitάkia :-)Σάββατο, 26 Σεπτεμβρίου

Η αλήθεια είναι πως το σημερινό event είχε ελάχιστες πιθανότητες να αποτύχει. Στην πραγματικότητα, μηδαμινές. Περίπου 30 άτομα, μισοί εκ των οποίων ιταλοί (στοιχειώδες!), ο καθένας φέρνει φαγητό και 10 τραγούδια από τη χώρα του, διαμέρισμα μεγάλο και χωρίς γείτονες τριγύρω. Χμ. Παρόλο που μετά τη χρήση της γαλλικής έκδοσης του autocad, μου φάνηκε παιδαριώδες (ττ), άνοιξα φύλλο, ναι, το άφησα να ηρεμήσει κιόλας, όπως κάνουν οι γιαγιάδες στην εκπομπή του Μαμαλάκη, κάτι που φαινόταν συναρπαστικά αστείο στη Σουζάνα που παράλληλα καθάριζε πατάτες για την σλοβακική σπεσιαλιτέ της. Ετοίμασα τη γέμιση, με ό,τι πρασινάδες βρήκα και τυρί-αλμυρό-mais-pas-feta και μετά τα τηγάνισα-ο φούρνος ήταν κατηλειμμένος. Εξαιρετική επιτυχία. Εξαιρετικότερη επιτυχία είχαν τα τραγούδια βέβαια, που για κάποιον που ξέρει είναι ένας ξεκαρδιστικός συνδυασμός Μίκη με Ζακ, για κάποιον που δεν καταλαβαίνει όμως... χα! Μόνο η πίτσα τελείωσε πριν τα σπανακοπιτάκια μου.. αναμενόμενο..μμμ. Το αστείο είναι ότι είχα αναλάβει και να καλύψω φωτογραφικά το event οπότε κάθε φορά που έβγαζα μία φωτογραφία ένιωθα ή σαν τη Ρένια που φωτογραφίζει όλα τα φαγητά, τόσο που έχει ειδικό φάκελο με φωτογραφίες στον υπολογιστή της, ή σαν την κλεοπάτρα που σε κάθε πάρτυ και χαρά, κυκλοφορεί με μία φωτογραφική μηχανή και χαμογελάει σε όλους, για να χαμογελάσουν και αυτοί και τσουπ! να τους βγάλει φωτογραφία. Πλάκα είχε όμως.

γυρνώντας σπίτι είχα ένα αίσθημα αδιόρατης μελαγχολίας, κάθε φορά που περνάω τόσο πολύ καλά,εξακολουθώ να νιώθω λίγο άβολα, λίγο παράξενα που είμαι μακριά.Δύσκολοι καιροί για συναισθηματισμούς. n’est-ce pas?Λέξη της ημέρας: epinard, le


013

21

22

23α

23β

23γ

24. Κυριακή, 27 Σεπτεμβρίου 2009people pleasantly strangeΚυριακή, 27 Σεπτεμβρίου

Αν ήμουν ήρωας κόμικ, σήμερα όλα τα συννεφάκια που θα περιείχαν τις σκέψεις μου θα ήταν γεμάτα με λουλουδάκια και πεταλουδίτσες. Επιπλέον, θα ήταν πολλά, θα γέμιζαν το χώρο. Νομίζω για την ακρίβεια ότι αν ανέπτυσσα γραπτώς, όσο θα ήθελα, όλα τα θέματα για τα οποία προβληματίστηκα σήμερα, ο όγκος των κειμένων δε θα ήταν αρκετά μικρότερος από τον αντίστοιχο ενός μικρού περιοδικού ποικίλης ύλης..

Λίστα με τίτλους-και υπότιτλους- των θεμάτων που θα ήθελα να αναπτύξω σήμερα:_το πάρκο και η πόλη. ή αυτό που πραγματικά λείπει από όλες τις ελληνικές πόλεις._κυριακή-γιορτή-και-σχόλη. τι κάνει τη κυριακή ιδιαίτερη; γιατί η κυριακή είναι πιο ξεκούραστη από το σάββατο; οι πραγματικοί λόγοι που η η κυριακή θεωρείται η πρώτη μέρα της εβδομάδας_μετά το ποδόσφαιρό και το μπάσκετ, τι; όταν απορούσα γιατί το σοφτμπολ ειναι ολυμπιακό άθλημα, ούτε που φανταζόμουν ότι υπάρχουν χώρες όπου το σόφτμπολ είναι πιο ενδιαφέρον από το ποδόσφαιρο. κι όμως.._people pleasantly strange. κοινονικοποιήσου. Βρες ευκαιρίες να γνωρίσεις ανθρώπους με διαφορετικές εικόνες και απόψεις, κυνήγησε ευκαιρίες για ταξίδια, σπουδές, εμπειρίες. όλα θα είναι καλύτερα, μετά!Λέξη της ημέρας: s’eloigner


25.Δευτέρα, 28 Σεπτεμβρίου 2009in-treatment_Δευτέρα, 28-9

Δεν είναι κυκλοθυμική η λέξη που ψάχνω.. το πολύπλοκη μου ταιριάζει πιο πολύ. Αυτό βέβαια είναι ίσως και δικαιολογία. τελος πάντων. είναι εκνευριστικές οι αφηγήσεις που αρχίζουν από το τέλος..

το πρωί ξύπνησα με το ζόρι στις 7μιση. αν η απεργία είχε λήξει (όσο ζω ελπίζω_), θα μπορούσα να είμαι οριακά στις 8μιση στη σχολή για το μάθημα.. αποφάσισα να το ρισκάρω, πήρα το μετρό αλλά μετά από 3 στάσεις σταμάτησε. δύο τινά: πάω και παίρνω λεωφορείο και μπαίνω στη διάλεξη στο διάλειμμα ή γυρνάω στο δωμάτιο και βλέπουμε. έτσι για τη τρέλα, έκανα το δεύτερο.

αυτό που σκέφτομαι γενικά αυτές τις μέρες είναι ότι η περίοδος προσαρμογής, άντε, τελείωσε, ας κάνω και καμιά δουλεία. περίμενα λοιπόν λίγο να μεσημεριάσει, πήρα τον οδηγό μου, το χάρτη μου, δύο μήλα για το δρόμο (γίνομαι γραφική, το ξέρω) και αποφάσισα σήμερα να κάνω πατριδογνωσία.

έκανα βόλτα στο πέμπτο διαμέρισμα, ανέβηκα 600 (582 μετρησα τουλάχιστον) σκαλοπάτια μέχρι τη fourviere, κάθησα για λίγο σκεπτική εκεί-ψηλά, κατέγραψα τις σκέψεις μου και πήρα το δρόμο του γυρισμού. έτσι βρήκα ένα βιβλιοπωλείο από το οποίο -δεδομένης της κληρονομικής αδυναμίας μου σε τέτοιους χώρους- βγήκα μετά από μία ώρα, περήφανη για τα νέα μου αποκτήματα και έχοντας συμφωνήσει με τον εαυτό μου ότι για να πηγαίνω να αγοράζω ένα καινούριο, θα πρέπει τουλάχιστον να έχω ξεκινήσει το προηγούμενο. Σύμφωνοι.

εδώ κολλάει το κυκλοθυμική-ή-πολύπλοκη. Συνειδητοποίησα εκεί-ψηλά ότι τη μία μέρα είμαι μες τη χαρά και την άλλη επιδιώκω να μένω μόνη μου, κάνω βόλτες και κάνω ερωτήσεις στον εαυτο μου απαντώντας τις οποίες, προσπαθώ να καταλάβω ποιό είναι εντέλει το πρόβλημά μου. ΤΌ πρόβλημά μου. Γιατί πάντα κάνω τις καταστάσεις πιο σύνθετες, γιατί γίνομαι εσωστρεφής, γιατί μου φαίνομαι παράξενη όταν δεν είμαι λίγο, έστω, μελαγχολική. Ξεκίνησα να βλέπω το in treatment αυτό φταιει. θα το κόψω.λέξη της ημέρας: lierre, le


014

24 25

26.Τετάρτη, 30 Σεπτεμβρίου 2009σαν κουτσό αλλά όχι ακριβώςΤρίτη-Τετάρτη ή 29-30 σεπτεμβρίου

όταν πήγαινα δημοτικό, στα διαλείμματα συνήθως παίζαμε. κηνυγητό, ή μήλα, ή γερμανικό (θεε μου! πότε πήγα δημοτικό; το ‘60;!) ή ρουκ-ζουκ ή ένα άλλο παιχνίδι που είναι σαν κουτσό αλλά δεν είναι κουτσό. δύο ατομα καθονται απέναντι ωστε να κρατανε τεντωμενο με τα ποδια τους ενα λαστιχο. όλοι οι υπόλοιποι πηδάνε πάνω από το λάστιχο, πατώντας μία δεξιά και μία αριστερά. τις τελευταίες μέρες είναι σαν να παίζω συνέχεια αυτό το παιχνίδι. σκεφτόμουν ότι εξίσου καλή παρομοίωση είναι το να ανεβαίνεις το πήλιο με ανοιχτό ραδιόφωνο και ο σταθμός να αλλάζει σε κάθε στροφή. αλλά το σαν-κουτσό ταιριάζει πιο πολύ.

από την κυριακή και μετά, η διάθεσή μου αλλάζει με το παραμικρό, χωρίς να διανύω ενδιάμεσα στάδια. ή έχω νεύρα, ή είμαι μες τη τρελή χαρά. μία δεξιά-μία αριστερά. όταν παρατηρώ από λίγο πιο μακριά αυτές τις αλλαγές, μου φαίνεται αδιανόητο πόσο μπορεί να θυμώσω επειδή σκέφτηκα κάτι (που μπορεί να μην έχει την παραμικρή λογική, αλλά εμένα δε με νοιάζει γιατί το σκέφτηκα). Μετά από λίγο, δυσκολεύομαι να αναγνωρίσω το ίδιο άτομο σε κάποια που λέει χαζά αστεία, γελάει και κατεβαίνει σκαλοπάτια τραγουδώντας. Μία δεξιά-μία αριστερά. και στο τέλος είμαι πολύ κουρασμένη.

το προτζεκτ της λισαβόνας προχωράει με εντυπωσιακούς ρυθμούς. και το άλλο, της γκρενομπλ επίσης, την οποία παρεπιπτόντως θα επισκεφτούμε την παρασκευή τελικά. δουλεύω με τρόπο που δε μπορούσα να φανταστώ, ό.τι και να κάνω είναι διαφορετικό και με αυτό το τρόπο νομίζω ότι αλλάζω και εγώ από λίγο κάθε μέρα. πλάκα έχει.Λέξη της ημέρας: suspendue


27.Παρασκευή, 2 Όκτωβρίου 2009pour que tu m’aimes encore.. **

Σκέφτομαι καμιά φορά πόσο άδικο είναι όταν το μισάωρο που περνάω κάθε μέρα γράφοντας στο μπλογκ ε-δεν-εχω-και-τόση-διάθεση. Κρίμα είναι. Σήμερα, όχι.

Πέμπτη, 1η ΌκτωβρίουΚατεβαίνοντας από το αυτοκίνητο της Magali και ψάχνοντας στη τσάντα μου τα κλειδιά για να μπω στο σπίττι, συνειδητοποίησα ότι πάλι το πρόσωπό μου είναι μουδιασμένο. όχι από την προσπάθεια να προφέρω το r, όπως στην αρχή, αλλά επειδή σήμερα, από το μεσημέρι και μετά τουλάχιστον, γελούσα ασταμάτητα. πφφφ

Στην αρχή, ήταν η Claire, που προσπαθούσε να πείσει εμένα και τη Sara ότι τα γαλλικά σταυρόλεξα είναι πανεύκολα. Ναι, μμμμμμάλλον. Γεμίσαμε δύο σελίδες από τα σημειωματάριά μας με καινούριες λέξεις και για κάθε καινούρια μας λέξη η Claire προσπαθούσε να προφέρει την εξαιρετικής δυσκολίας λέξη αχλάδι.

Μετά από τέσσερις ώρες, το μάθημα είχε τελειώσει και ήμουν στο αυτοκίνητο του Guillame μαζί με την Claire και την Angelique και όλοι μαζί τραγουδούσαμε με ανοιχτά παράθυρα τα τελευταία σουξέ της Celine (μία είναι η Celine). εγώ κρατούσα το βιβλιαράκι με τους στίχους, βέβαια. Πήγαμε στην παρουσίαση των βραβείων νέων γάλλων αρχιτεκτόνων και μετά κάναμε με τα αυτοκίνητα βόλτες στη Λυών για να δούμε πώς είναι η πόλη τη νύχτα. Θυμήστε μου με το που πατήσω το πόδι μου στην Ελλάδα να βγάλω δίπλωμα οδήγησης, παρακαλώ.

Στο ασανσέρ, έχοντας βρεί τα κλειδιά, σκεφτόμουν ότι όλο αυτό δε θα μπορούσε με κανένα τρόπο να είναι καλύτερο.Λέξη της ημέρας: serein,la (η δροσιά του βραδιού. Υπάρχει λέξη γι’αυτό στα ελληνικά;)**http://www.youtube.com/watch?v=Qdjt0mWWH_M


015

26

27

28. Σάββατο, 3 Όκτωβρίου 2009..όπως ΓκρενόμπλΠαρασκευή, 2 Όκτωβρίου

το πρωί ξύπνησα και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν Τέλεια! Παρασκευή! ήπια ένα τσαι μπας και σταματήσει να πονάει λιγουλάκι ο λαιμός μου και ξεκίνησα για τη σχολή.

Μετά αναρωτιόμουν αν αυτό με την καλή μέρα που φαίνεται από το πρωί, όντως ισχύει και προσπαθούσα να καταλάβω από τον κόσμο γύρω μου στο μετρό, πόσο καλή θα είναι αυτή η μέρα. παρεπιπτόντως, οι απεργοί οδηγοί παρατήρησαν ότι ισοδυναμεί με εγκληματική ενέργεια να μην κινείται τίποτα το πρωί και αποφάσισαν αν μεταφέρουν την απεργία τις απογευματινές ώρες. από τις 6 και μετά. εύγε, παιδιά.

Μπήκαμε στα αυτοκίνητο, συνεχίσαμε το μάθημα Σελίν-ντιον-είσαι-μία-και-άλλη-καμία, φτάσαμε στη γκρενόμπλ, όπου φυσούσε πραγματικά πολύ, εξερευνήσαμε την περιοχή στην οποία θα τοποθετήσουμε το μουσείο μας και μετά πήγαμε βόλτα στο κέντρο. ήπιαμε ένα καφέ, φάγαμε ισπανικά τάπαζ, συζητώντας περι γλωσσών και συστημάτων εκπαίδευσης και επιστρέψαμε στη λυών.

στην Ελλάδα, όταν εισαι λιγο-αρρωστος και πονάει λίγο ο λαιμός σου, πίνεις ένα τσαγάκι, τρως μία σουπίτσα και περιμένεις να σου περάσει. στα μεγάλα κέφια άντε να βγεις και να πιεις και ενα κρασι βρε αδερφέ. πφφφ.. στην ιταλία όταν πονάει ο λαιμός σου, πίνεις γκράπα (70% αλκοολ) και στη σλοβακία σπίρτσκα ρούσκα (60% αλκοολ). εδώ δεν είχαμε ούτε το ένα ούτε το άλλο όποτε, το βράδυ, με τύλιξαν με ένα τεράστιο κασκόλ (σαν της μαρίας περίπου) και με πήγαν να πιω μερικά σφηνάκια βότκας. και αν σκεφτει κανεις ότι σιχαίνομαι τη βότκα.

γύρισα σπίτι χωρίς καμία απολύτως βελτίωση στην υγεία μου (αύριο τσαγάκια, promise) έχοντας αποφασίσει όμως ότι ακόμη και αν δε μπορείς να καταλάβεις αν μία μέρα είναι όντως καλή, δέξου την σαν καλή, μέχρι αποδείξεως του εναντίου. το πιο πιθανό είναι αυτό το ενάντιο, να μην αποδειχτεί ποτέ. αχα!Λέξη της ημέρας: arc-en-ciel, le


29.Κυριακή, 4 Όκτωβρίου 2009μαθήματα ευρωπαϊκής ιστορίαςΣάββατο, 3 οκτωβρίου

Σήμερα, είχαμε πει με τα κορίτσια (είναι αστείο ότι ο όρος αυτός τα-κορίτσια μπορεί να περιγράφει την ίδια στιγμή πολλές διαφορετικές ομάδες. τα-κορίτσια-στο-νέο-ηράκλειο, τα-κορίτσια-από-την-κατασκήνωση, τα-κορίτσια-από-τη-λυών και βέβαια τα-κορίτσια-από-τη-θεσσαλονίκη, είναι πάντα τα-κορίτσια_ιδέα. τελος πάντων).. Είχαμε πεί λοιπόν ότι θα πάμε στη μπιενάλε. όπως συμβαίνει σε κάθε αξιοπρεπή μπιενάλε, τα εκθέματα δεν συγκεντρώνονται σε ένα χώρο αλλά είναι συγκεντρωμένα σε χώρους, διάσπαρτα στην πόλη, με σκοπό να πρέπει να γυρίσεις την πόλη για να τα δεις όλα. Αποφασίσαμε λοιπόν ότι θα ξεκινήσουμε από τα νότια. λάθος απόφαση. Δεν είχα μαζί μου το χάρτη, η περιοχή νότια του σταθμού perache δεν είναι ιδιαίτερα φιλική και έτσι γυρίσαμε στο κέντρο άπραγες.

Κάτσαμε να πιούμε ένα καφέ και να οργανώσουμε τις επόμενες κινήσεις μας και εκεί συνειδητοποίησα ότι και οι δυό τους έχουν αρχίσει να με λένε αθήνα ή ατηνά, σε μία προσπάθεια να φτάσουν το αθηνά ξεπερνώντας το ατενά και τον ενθουσιασμό του α-το-ονομά-σου-το-ξέρω-από-τότε-που-κάνανε-ελληνική-ιστορία-στο-σχολείο. Μετά αρχίσαμε να λέμε για πολεμικούς εξοπλισμούς, τους έλεγα για τις γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο και την ιστορία με τα Ιμια, η Σάρα έλεγε για την ιταλική αντίσταση στον πόλεμο και πόσο άδικο είναι που όλοι νομίζουν ότι οι Ιταλοί ήταν σχεδόν σαν τους Γερμανούς απλά δεν κηνυγούσαν Εβραίους, η Σουζάνα έλεγε για τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία και την κατάρρευση του κομμουνιστικού κόμματος, το 1989.

Ενώ κατευθυνόμασταν προς τα βόρεια της πόλης, αυτή τη φορά, σκεφόμουν ότι ακόμη και η Αλίκη θα έβρισκε συναρπαστική την Ιστορία αν την μάθαινε με αυτό το τρόπο. η αρχιτεκτονική, είναι από τα θέματα που θα με απασχολήσουν λιγότερο κατα τη διαμονή μου εδώ, θαρρώ.Λέξη της ημέρας: illisible (le monde est illisible, mon coeur non, sarkis, installation, Xe Biennale de Lyon, 2009)


016

28 29

017

30.Κυριακή, 4 Όκτωβρίου 2009bouchon,leκυριακή, 4-10

χθες το βράδυ, πίναμε μπύρες για να γιορτάσουμε τον πρώτο μας μήνα στη Λυών. πέρασε κιόλας ένας μήνας. Χμ. Σαν να μην έφτανε αυτό, σήμερα συνειδητοποίησα ότι έχω ήδη οργανώσει την ‘ρουτίνα’ της κάθε μέρας μου εδώ. και κυριώς της Κυριακής. la spectacle du quotidien!

Τις κυριακές λοιπόν, η clair μας παίρνει και μας πηγαίνει βόλτα στη Λυόν, για την γνωρίσουμε από-μέσα. Σήμερα, πήραμε και τις υπόλοιπες φίλες της και πήγαμε όλοι μαζί σε παραδοσιακό bouchon lyonais. bouchon,le είναι το πώμα από φελό αλλά εδώ, δεν έχει αυτή τη σημασία. το bouchon είναι ταβέρνα, όπως είναι στην ιταλία η trattoria. έχει πιάτα ξεχωριστά αλλά αν διαλέξεις κάθε πιάτο ξεχωριστά είναι σαν να βαζεις μία ταμπέλα από νέον πανω από το κεφάλι σου που λέει “τουρίστας”. το κανονικό είναι να επιλέξεις ένα μενού. ή πιο σωστά, κατηγορία μενού. ανάλογα με το πόσα χρήματα θέλεις να πληρώσεις. και κάθε κατηγορία έχει διαφορετικά πιάτα. πλάκα έχει. σαν τηλεπαιχνίδι.

καταπιέσαμε τις γευστικές μας προτιμήσεις για να δοκιμάσουμε τις σπεσιαλιτέ της Λυόν (salade lyonnaise-quenelle,la-fromage de chevre) και δοκιμάσαμε επίσης κρασί από την Bourgogne γιατί η julie επέμενε ότι αυτό είναι ΤΌ καλύτερο γαλλικό κρασί. στο τέλος μάλιστα, η clair μας είπε ότι άμα μας άρεσε το φαγητό, πρέπει να λέμε j’ai bien mange, j’ai bien bu, j’ai la peau du vendre bien tendue. χα!

Φεύγοντας, η Sara μου έλεγε πόσο άδικο είναι που δεν μπορεί να καταλάβει τι γραφω στο μπλογκ μου και με εβαλε να της υποσχεθώ ότι όταν θα γράψω βιβλίο, θα φροντίσω να κυκλοφορήσει και μία ιταλική έκδοση, την οποία βέβαια θα της αφιερώσω.

Όι κυριακές στη Λυών έχουν αποκτήσει περισσότερο ενδιαφέρον από όσο μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα μπορούσαν να έχουν, τελικά..Λέξη της ημέρας: nocturne


31.Δευτέρα, 5 Όκτωβρίου 2009people pleasantly strange_part2δευτέρα. 5 οκτωβρίου

όταν ακούω ανθρώπους να λένε ότι ο χρόνος περνάει γρήγορα, προβληματίζομαι. προσπαθώ να καταλάβω τι άλλο σημαίνει, τι άλλο σκέφτονται παράλληλα. Αλλες φορές νομίζω ότι είναι λίγη μελαγχολία, άλλες λίγος ενθουσιασμός, άλλες λίγη απορία. Σήμερα, ενώ περιμέναμε το μετρό, φεύγοντας από τη σχολή, σκέφτηκα ότι η μέρα μου πέρασε εξαιρετικά γρήγορα. τελεία. διαπίστωση. ο Αλέξαδρος λέει ότι έτσι θα είναι από εδώ και πέρα. Δεν υπάρχει επιστροφή.

Μετά σκεφτόμουν ότι ίσως δεν κατάλαβα καθόλου την πραγματική διάρκεια της ημέρας (αποφεύγω να χρησιμοποιήσω τη φράση η-μέρα-μου-πέρασε-γρήγορα) γιατί ήταν γεμάτη ανθρώπους. Στην αρχή στο διάδρομο της σχολής, όπου πηγαίναμε πάνω κάτω για να μαζέψουμε όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες για την επόμενη εβδομάδα, όταν θα ξεκινήσουμε επιτέλους τα μαθήματα επιλογής, μετά οι γαλλίδες που διαπίστωσα ότι έχουν τα ίδια προβλήματα με εμάς όταν είναι να χωριστούν σε ομάδες για κάποια εργασία, πιο μετά οι ιταλοί -είναι παντού-, μετά οι τελευταίοι ισπανοί, που έφτασαν σήμερα. Το απόγευμα, τα αγόρια από την Αρμενία των οποίων κάθε προσπάθεια να γίνουν συμπαθείς είναι απόλυτα ανεπιτυχής, η καθηγήτρια από το Λίβανο, οι δουβλινέζοι. Κόσμος πάει και έρχεται, γεμίζει κάθε κενό.

Μετά, στο μετρό, στα πλαίσια του καταπληκτικού παιχνιδιού παρομοιώσεων ανθρώπων με φαγητά, η Sara μου έλεγε ότι είμαι σαν τη nutella_χμ! Είναι φορές που γίνομαι πολύ αντικοινωνική, δεν έχω καμία διάθεση να μιλάω, να εξηγώ, να συναναστρέφομαι ανθρώπους, γενικά. Ισως μάλιστα, έχω μία αδυναμία στον αντικοινωνικό μου εαυτό.. και πάλι όμως, είναι μέρες που το να έχω τόσο κόσμο γύρω μου, είναι τόσο διασκεδαστικό.. ακόμη και αν οι μέρες αυτές περνάνε γρήγορα (...)

Λέξη της ημέρας: chute,laΑναρτήθηκε από athina729 στις 23:03

Chris6 Όκτωβρίου 2009 8:31 μ.μ.Συνέχισε να γράφεις εδώ και οι μέρες δε θα περάσουν γρήγορα...Αν συνειδητοποιείς κάθε τι που κάνεις ο χρόνος είναι σα να κυλάει όπως θέλεις.

30

32. Πέμπτη, 8 Όκτωβρίου 2009Ημερολόγια κουζίνας_6+7 Όκτωβρίου (Τρίτη και Τετάρτη)

υπάρχει μία στήλη στη lifo, ένα από τα free press εντυπα που κυκλοφορούν στην αθήνα, που λέγεται ημερολόγια κουζίνας. για πολλούς και διάφορους λόγους είναι η αγαπημένη μου στήλη σε έντυπο. την υπογράφει ο μιχάλης μιχαήλ. αυτές τις δύο μέρες είμαι εκείνος. Ω, ναι!

Λόγοι για τους οποίους τις τελευταίες δύο μέρες ταυτίζομαι με τον μιχάλη μιχαήλ:

1. η στήλη στην οποία αναφέρομαι πρόκειται για μία καταγραφή απλών προβληματισμών πάνω στην καθημερινότητα, στους οποίους παρεμβάλονται συνταγές και γευστικές εμπειρίες. δηλαδή προβληματισμοί και φαγητό. c’est moi!

2. τις τελευταιες εβδομάδες, ο μιχάλης (sic) έχει αποφασίσει να κάνει αυστηρή δίαιτα, δε τρώει τίποτα και όλη την ώρα σκέφτεται φαγητά, ξεφυλλίζει βιβλία συνταγών και σημειώνει τα φαγητά που θα μαγειρέψει μόλις αδυνατίσει. χθες, c’etait moi!

3. πολύ συχνά, περιγράφει πώς ημέρες τόσο πολύ κουραστικές καταλήγουν σε βράδια που καλώντας μερικούς φίλους του, φιάχνοντας κάτι πολύ απλό (μα πάρα πολύ απλό) για να φάνε όλοι μαζί και διαλέγοντας ένα καλό κρασί, πέρασε υπέροχα. ε, αυτό έγινε σήμερα. μετά από δύο μέρες αδιάκοπης (..) εργασίας για τη σχολή, η aude μας κάλεσε σπίτι της για να πιούμε -πολλή- κρύα σαμπάνια και να φάμε κρέπες. πολλές κρέπες. αλμυρές, με πράσινα τυριά και βρωμερά αλλαντικά και γλυκές με μωβ μαρμελάδες και nutella (αλίμονο!). στο τέλος, μιλήσαμε μέσω skype με την άλλη-καλύτερη-φίλη των κοριτσιών, που κάνει εράσμους στο μοντρεάλ, η σουζάνα μας έμαθε πώς να λέμε τις μέρες της εβδομάδας στα σλοβάκικα και η σάρα στίχους από ιταλικά τραγούδια. sempre piu in alto si va_λέξη για σήμερα: pensee, la (σκέψη και! η πετούνια)


33.Παρασκευή, 9 Όκτωβρίου 2009Πάντα ο νους μου θα ‘ναι στο νησί_χα!Πέμπτη, 8 οκτωβρίου

Ενα από τα εκατοντάδες πράγματα που έχω αποφασίσει ότι θα κάνω όταν-μεγαλώσω, είναι μία ταινία. όχι δραματική, ούτε κοινωνική. η ταινία μου θα είναι παρα-μα-παρα-πολύ κωμωδία. μάλιστα, έχω αποφασίσει ότι πρώτα θα βρω όλα τα αστεία και μετά θα γράψω ένα σενάριο που να τα συνδέει μεταξύ τους. δεν είναι το σενάριο η ουσία, στην περίπτωσή μας, είναι τα αστεία. εκτός όλων των άλλων αστείων που κατα καιρούς έχω βρει λοιπόν, αποφάσισα σήμερα ότι μία από τις κυριότερες σκηνές της ταινίας θα είναι σαφής αναφορά σε κάθε βράδυ σαν το σημερινό.

ανεξάρτητα από το πόσο καλά μπορεί να περνάμε μεταξύ μας, το καλύτερό μας είναι όταν έρχονται να δουν έναν από εμάς φίλοι από αυτούς που αφήσαμε πίσω. κατ’αρχάς, δεν είναι ότι φτάνουν ξαφνικά. έχει προηγηθεί μία εβδομάδα (τουλάχιστον) προετοιμασίας, κατά τη διάρκεια της οποίας ακούμε κάθε μέρα και από μία (τουλάχιστον) ιστορία για το άτομο που πρόκειται να υποδεχθούμε και μετράμε όλοι μαζί αντίστροφα μέχρι τη μεγάλη μέρα (σαν το βράδυ που αλλάζει ο χρόνος ή την τελετή έναρξης των ολυμπιακών αγώνων). και η μεγάλη μέρα φτάνει. κυκλοφορούν κατευθείαν μηνύματα τύπου arrive,-e,-s! rendevouz place terraux 22:30. bisou και έτσι κάπως, μετά από λίγες ώρες είμαστε στο abrevoir, εξασκώντας όλες τις γλώσσες που μπορεί να ξέρουμε, προσπαθώντας να μιλήσουμε με τον φίλο-επισκέπτη, που βέβαια, δε μιλάει γαλλικά. ο φίλος-επισκέπτης μας κοιτάει συνήθως με απορία, προσπαθεί να μάθει τα ονόματα όλων μας και να είναι όσο πιο κοινωνικός γίνεται, ενώ το μόνο που θέλει κατα βάθος είναι να πάρει τον/την ξενιτεμένο,-η φίλο,-η του και να αρχίσουν να λένε νέα, χωρίς όλο αυτό το κόσμο τριγύρω.. εμείς γελάμε με συγκατάβαση, χαιρόμαστε σαν να είναι κάποιος δικός μας φίλος που έφτασε και πίνουμε σφηνάκια για το καλωσήρθες.

γυρνώντας σπίτι σκεφτόμουν δύο πράγματα: πρώτον, πώς θα είναι όταν θα έρθουν οι δικοί μου φίλοι εδώ, προσπαθώντας να τους φανταστώ με το απορημένο βλέμμα που είχε ο άρτι αφιχθής σήμερα Μαουρίτσιο. Δεύτερον, να στείλω ένα μήνυμα σε όσους είπα ότι έχω-μελαγχολία-αυτές-τις-μέρες και να τους πω ότι όχι, δεν έχω μελαγχολία, περνάω υπέροχα αλλά μου έχουν λείψει τόσο-μα-τόσο-πολύ. Αποφάσισα όμως να μη δώσω έκταση στο θέμα..λέξη της ημέρας: commerage,le


018

32 33

019

34.Σάββατο, 10 Όκτωβρίου 2009a casa di Marta, si canta si rideΠαρασκευή, 9 οκτωβρίου

γύρισα σπίτι λίγο μετά τις 3 το πρωί, βρεγμένη μέχρι το κόκκαλο. Στεγνώνοντας τα μαλλιά μου με το πιστολάκι σκεφτόμουν πόσο άδικο είναι για τους γαλλικούς μου φίλους, που μετά από μία μέρα στη σχολή μαζί τους, κατά τη διάρκεια της οποίας, γελούσα ασταμάτητα, χωρίς υπερβολή, στο τέλος δε θα έγραφα τίποτα γι’αυτούς μόνο και μόνο γιατί ακολούθησε ένα βράδυ στο σπίτι της Μάρτα, με τους Ιταλούς. scuza Guillaume, άλλη φορά..

την πρώτη εβδομάδα νομίζω, είχα χρησιμοποιήσει τον όρο φυλές των εράσμους φοιτητων. ε, οι ιταλοί, είναι η πρώτη ομάδα αυτής της κατηγορίας, από μόνοι τους.

δε ξέρω για ποιό ακριβώς λόγο, αλλά οι ιταλοί με έχουν πάρει υπό την προστασία τους από την πρώτη μέρα. κάποιες φορές μάλιστα, έχω σκεφτεί ότι τα ιταλικά μου είναι πιο πολύτιμα από τα γαλλικά.. κάπως έτσι και χθες. η Μάρτα κάλεσε σπίτι της τους ιταλούς και.. εμένα! (μουσικό σήμα: τα-νταααααα). ο νταμιάνο και ο πάολο δεν ξεκόλλησαν από τα νεοαποκτηθέντα i-phone τους, φάγαμε kisch και pizza, έμαθα πώς να φιάχνω gniocchi. Όσο τους παρακολουθούσα, σκεφτόμουν ότι είναι γεμάτοι από ενέργεια (πάντα-μα-πάντα), γελάνε δυνατά και μιλάνε διαγώνια στο τραπέζι. Εχουν αδυναμία στους Ελληνες γιατί θεωρούν ότι έχουμε την ίδια διάθεση για ξεσάλωμα (degenero) και γενικά μοιάζουμε. Το αστείο είναι ότι και ο Guil-lame το πρωί μου έλεγε ότι και οι γάλλοι έχουν αδυναμία στους Ελληνες αλλά επειδή είναι οι καημένοι το άκρο της Ευρώπης και είναι τόσο μικρή χώρα αλλά με τόσο μεγάλη ιστορία (πφφφ..γάλλοι!).

Στο τέλος, ήπιαμε καφέ (περασμένα μεσάνυχτα) και βγήκαμε βόλτα στην πόλη, κανονίζοντας τις καλοκαιρινές μας διακοπές tutti-insieme (κανονίζω τις καλοκαιρινές μου διακοπές από τον οκτώβριο_), αδυνατώντας να προβλέψουμε την καταιγίδα που θα ξεσπούσε μία ώρα μετά. αλλά και που ξέσπασε, μικρό το κακό. συνεχίσαμε τη συζήτηση υπο βροχή μέχρι να φτάσουμε ένα-βηματάκι-πριν-την-πνευμονία και μετά χωριστήκαμε. buona notte e a domani_λέξη της ημέρας: teufeuse,la


35.Κυριακή, 11 Όκτωβρίου 2009μοντέρνα τέχνη και άλλα δεινάΣάββατο, 11 οκτωβρίου

στόχος σήμερα ήταν να βρούμε επιτέλους το τέταρτο και τελευταίο χώρο της μπιενάλε. έτσι όπως το γράφω είναι σαν να είμαστε τίποτα τρελαμένοι φιλότεχνοι που ψάχνουν φορώντας μπερέδες, κόκκινα φουλάρια και rayban γυαλιά μυωπίας χώρους τέχνης αλλά κοτζάμ μπιενάλε.. επιπλέον, δύο μέρες τώρα βρέχει ασταμάτητα οπότε σήμερα, που λίγο σταμάτησε, είπαμε τσουπ! να βγούμε στην πόλη.

η σουζάνα βαριόταν και δεν ήρθε, μου έλεγε ότι στο σπίτι της, κάθε φορά που κάτι χαλάει, μία λάμπα καίγεται, ένας τοίχος ραγίζει, ένα βαζάκι ξεχνιέται στο βάθος του ψυγείου και μουχλιάζει το περιεχόμενό του, λένε ότι είναι έκθεμα μοντέρνας τέχνης..πού να τρέχει μέχρι τη sucriere..

κάναμε μία βόλτα στην έκθεση και μετά γυρίσαμε στην Bellecour για να πάρουμε τον οδηγό του petit paume που είναι ένας οδηγός για την λυον, γραμμένος από φοιτητές. μου είχε πει γι’αυτον η κατερίνα, αλλά δε φανταζόμουν ότι είναι τόσο απαραίτητος για τους κατοίκους αυτής της πόλης. κοσμοσυρροή. πήγαμε για ένα καφέ και αρχίσαμε να σημειώνουμε στους οδηγούς μας ό,τι μας έχει ξεφύγει.. τη δευτέρα, τα τρία τέταρτα από εμάς θα φυγουν για μία εβδομάδα γιατί στα πλαίσια των μαθημάτων επιλογής, θα πρέπει να μείνουν κάπου μακριά από τη λυόν (ένα γκρούπ στο δάσος, ένα άλλο σε ένα χωριό, εμείς οι επίδοξοι χορευτές θα μείνουμε στη λυόν). όσοι θα μείνουμε εδώ, είπαμε ότι θα τα βρούμε όλα, μέχρι την κυριακή.Λέξη της ημέρας: paume, le

**το κοριτσάκι στη φωτογραφία, παρακολουθεί ενθουσιασμένο βίντεο-δείγμα μοντέρνας τέχνηΑναρτήθηκε από athina729 στις 17:03

34

35

36. Δευτέρα, 12 Όκτωβρίου 2009Ημερολόγια κουζίνας_part 2κυριακή, 11 οκτωβρίου

ότι έχω αδυναμία στο φαγητό, νομίζω ότι το έχω ξαναγράψει. μου αρέσει να διαβάζω για φαγητά, να βλέπω φαγητα (σε περιοδικά, στην τηλεόραση..), να μαθαίνω για φαγητά. σε μία άλλη μου ζωή θα ήμουν ο Ηλίας Μαμαλάκης..

Στα πλαίσια του διαβάζω-για-φαγητά, λοιπόν, δεν είναι λίγες οι φορές που έτυχε να διαβάζω για μία συναρπαστική επίσκεψη στη λαϊκή, ή σε ένα μπακάλικο ή σε ένα μανάβικο ή κάπου τελος πάντων όπου οι ποικιλία των αγαθών σε ενθουσίαζε, οι μυρωδιές σε ζάλιζαν, η ποιότητα σε εξέπληττε και τέτοια καταπληκτικά. κάθε φορά που έπεφτε στα χέρια μου ένα τέτοιο κείμενο, εκνευριζόμουν που δεν είχα ένα ανάλογο βίωμα. Μέχρι σήμερα!

Στη Λυόν, είναι εξαιρετικά συνήθεις οι ανοιχτές αγορές. Είναι αυτό που λέμε λαϊκή στην Ελλάδα μόνο που εδώ μπορεί κανείς να βρει τα πάντα. Επιλέον, μερικές από αυτές, λειτουργούν σχεδόν κάθε μέρα. Σήμερα, στα πλαίσια του εκπαιδευτικού προγράμματος γνωρίζω-τη-Λυόν, πήγαμε στην αγορά του Saone, που είναι η μεγαλύτερη σε μήκος και ποικιλία. Αυτό που σκέφτηκα κάποια στιγμή και ήθελα να γράψω αλλά μου φαινόταν τόσο αστείο που γελούσα μόνη μου, ήταν το: ήθελα να τα αγοράσω όλα γιατί σκεφτόμουν ότι αν διάλεγα ένα μόνο πράγμα θα αδικούσα τα υπόλοιπα (χαχαχχαχαχαχχαχαχχαχχα). τελικά αγόρασα ένα ψωμί με ροκφόρ και καρύδια και μία τάρτα με σπανάκι και τυρί de chevre. την επόμενη Κυριακή θα επιστρέψω δριμύτερη.Λέξη της ημέρας: chaland,le


Κάποιος, κάπου, κάποτε...12 Όκτωβρίου 2009 7:11 μ.μ.ξαδερφούλα στείλε κανένα ταπεράκι και από δω γιατί τώρα όλο με κατεψυγμένα τη βγάζω και με φαγητό της λέσχης (για το τελευταία δεν χρειάζεται σχόλια νομίζω!)tnks για τα χρόνια πολλά, τα είδα λίγο καθυστερημένα!>έχω βάλει αρχική και το blog σου,σε διαβάζω κ ας μη γράφω.. καλά να περνάςεπιθυμία της μέρας: mange,je

Δόνια Κλάρα13 Όκτωβρίου 2009 12:14 π.μ.Βρέ αδερφέ το παιδί πεινάει! Να κάνουμε κάτι!

37.Τρίτη, 13 Όκτωβρίου 2009semaine intensive

και όταν λέμε semaine intensive εννοούμε ότι για πέντε μέρες θα είμαστε από τις 9 το πρωί μέχρι τις 6 το απόγευμα κάπου στη Λυών και θα οικειοποιούμαστε το χώρο, με το σώμα μας. Ω, ναι

Δευτέρα, 12 οκτωβρίουΗ εβδομάδα που όλοι περιμέναμε, είναι γεγονός. Όχι άλλη λισαβόνα, όχι άλλη γκρενόμπλ, αυτή την εβδομάδα, μόνο options thematiques. αχα!

Το πρωί χωριστήκαμε σε ομάδες και η κάθε ομάδα πήρε το δρόμο της. Την περίμενα πιο ήπια την εισαγωγή αλλά δε μπορώ να πω, πλάκα είχε. Ξαπλώσαμε στο δάπεδο, περπατήσαμε ξυπόλυτοι, περιπλανηθήκαμε με κλειστά μάτια, δοκιμάσαμε όλες τις πιθανές εκδοχές του απομακρύνομαι-παρατηρώ-αντιλαμβάνομαι-πλησιάζω-αισθάνομαι και όλα αυτά μόνο την πρώτη μέρα και μάλιστα χωρίς τη συνεργασία των χορευτών-συνεργατών μας. Το απόγευμα, αφού είχα μιλήσει με την Αλίκη, σκεφτόμουν τι κρίμα είναι που κανόνισαν να έρθουν την επόμενη εβδομάδα και θα χάσουν αυτό το ανεπανάληπτο θέαμα. Αύριο θα προσπαθήσω να τραβήξω βιντεάκια αλλά δε γίνεται και να αγκαλιάζω κορμούς και να τραβάω βίντεο, χωρίς να χάνω την απαράμιλλη χάρη μου..

Αύριο, λοιπόν, έχουμε ραντεβού στο jardin du tresor, όπου για δέκα ώρες, θα περιπλανόμαστε στην περιοχή, προσπαθώντας να συνεχίσουμε αυτό που ξεκινήσαμε σήμερα. Αν ο καιρός είναι ο ίδιος με σήμερα, είναι μαθηματικώς βέβαιο ότι αύριο το βράδυ θα τρέμω από τον πυρετό. Θα σας κρατώ ενήμερους..Λέξη της ημέρας: clignoter


Δόνια Κλάρα13 Όκτωβρίου 2009 11:26 μ.μ.χωρίς παρεξήγηση, εμείς στο Πολυτεχνείο τους αρχιτέκτονες τους θεωρούσαμε λιγάκι πειραγμένους.. χωρίς παρεξήγηση συνάδελφοι, επαναλαμβάνω

athina72913 Όκτωβρίου 2009 11:56 μ.μ.αγαπητή μου Δόνια Κλάρα, καταλαβαίνω απόλυτα τους όποιους προβληματισμούς σου σχετικά με τα δυσνόητα ενδιαφέροντα των αρχιτεκτόνων και μειδιώ. περιττώ να αναφερθώ σε αλεπούδες και ξινά σταφύλια.. χωρίς παρεξήγηση πάντα

020

37

021

38.Τετάρτη, 14 Όκτωβρίου 2009καθιστός-όρθιος-εν πτήση (ή κάπως έτσι)Τρίτη, 13 Όκτωβρίου

Το ζητούμενο δεν είναι να χορεύουμε, εν τέλει. Το ζητούμενο είναι μέσα σε μία εβδομάδα να ετοιμάσουμε ένα “περιστατικό” που θα παρουσιάζεται για τρείς ημέρες (4-6/6/2010) σε έναν από τους κήπους της Λυόν. Μάλιστα, για ένα τριήμερο, σε κάθε κήπο της Λυόν, κάτι θα συμβαίνει. Κάτι-τι;

Συναντηθήκαμε στις 8:30 στον jardin de tresors. Πρώτο ζητούμενο ήταν καθένας από την ομάδα των αρχιτεκτόνων να διαλέξει ένα σημείο-τόπο μίας προκαθορισμένης διαδρομής. Στη συνέχεια, έπρεπε να προετοιμάσουμε μία παρουσίαση για τον τόπο που επιλέξαμε, μέχρι τις 14:00. Τότε ξεκίνησε η παρουσίαση, η οποία απευθυνόταν στους υπόλοιπους αρχιτέκτονες και -βέβαια- στους χορευτές. Μόλις τελειώναμε την παρουσίαση, οι χορευτές άρχιζαν να μεταφράζουν όσα είχαμε πει σε κινήσεις και εμείς καλούμασταν να ενσωματωθούμε στο σύνολο. Τι άλλο θα κάνω θεε μου, μες το κρύο και το αγιάζι?! Εγώ δούλεψα σε μία παιδική χαρά, παρεπιπτόντως. Δέκα ώρες, όχι αστεία. Η μόνη ώρα που πέρασα σε κλειστό χώρο ήταν το πεντάλεπτο που πέρασα στη μοναδική brasserie της περιοχής, ζητώντας μία quiche aux poireaux. πφφφ. Πριν το διαλύσουμε, βρεθήκαμε σε μία αίθουσα μπαλέτου με καθρέφτες και μπάρες για να συζητήσουμε ποιός θα αναλάβει κάθε σημείο και ποιούς χορευτές θα έχει στη διάθεσή του... υπερπαραγωγή δηλαδή.

Πριν καταλήξω εξαντλημένη στο ζεστό μου κρεβάτι, πέρασα από τη Σάρα. Με έβαλε να πιώ δύο φλιτζάνια τσάι και μετά μου έφιαξε μακαρόνια με τόνο και φρέσκα κολοκυθάκια και ντομάτες. Αν ο μπαμπάς μου μιλούσε ιταλικά, θα ήμουν σίγουρη ότι την είχε πάρει τηλέφωνο κανένα μισάωρο πριν φτάσω, για να της δώσει οδηγίες.

Αύριο, ραντεβού στις 9 στη σχολή χορού, φορώντας φόρμες και μαλακά παπούτσια. Λέξη της ημέρας: improviser


39.Τετάρτη, 14 Όκτωβρίου 2009je suis ou quand je suis ici?

Σκόρπιες σκέψεις για σήμερα, στο μετρό, γυρνώντας στο δωμάτιο, λίγο μετά τις 22:00.. 1. μισώ τις μακέτες (και με μισούν και αυτές)2. είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που αισθάνομαι τόσο πολύ υπεύθυνη για κάτι που έχει σχέση με τη σχολή μου.3. κρατάω διαρκώς σημειώσεις σχετικά με τους χορευτές μας. μου κάνει πολλή εντύπωση ο τρόπος που σκέφτονται, ο τρόπος που κινούνται, όλα όσα μας λένε. σημειώνω τα πάντα.4. υπάρχουν ακόμη άτομα που τους λές ότι είσαι από την ελλάδα γελάνε και σου λένε με περηφάνια ah!! malakas! αφού έμαθα σε όλους μου τους συν-αρχιτέκτονες την υπερ-πολύτιμη φράση μισώ τις μακέτες, νιώθω λίγο πιο περήφανη για εμένα. 5. κάνοντας μακέτα σήμερα, σε κάθε εκατοστό χαρτονιού που έκοβα σκεφτόμουν ότι ναι, μπορώ να κάνω μία φορά στη ζωή μου μία καλοφιαγμένη μακέτα, ακόμη και αν οι αγαπημένοι μου είναι πολύ μακριά για να μου αναγνωριστεί η υπερ-προσπάθεια.6. σιτ. είναι όντως πολύ μακριά.7. αν κάτι με εκνευρίζει πραγματικά αυτή την εβδομάδα, είναι ότι καμιά φορά που σταματάω για λίγο, σκέφτομαι ότι είναι τόσο πολύ κρίμα που δεν έχω λίγο χρόνο παραπάνω για να συνειδητοποιήσω πόσο τέλειο είναι αυτό που συμβαίνει αυτή την εβδομάδα.8.τετάρτη, 14 οκτωβρίου9. Λέξη της ημέρας; νυστάζω


38

39

40.Σάββατο, 17 Όκτωβρίου 2009αθήνκα όπως αθηνούλαΠεμπτηπαρασκευή (15-16/10)

Ηταν μία μοναδική εμπειρία αυτή η εβδομάδα. Εκτός από τη συνεργασία με τους χορευτές, εκτός από την παρατεταμένη παραμονή μας στην ύπαιθρο, εκτός από το πρωτότυπο ζητούμενο, δεν κατάλαβα επιπλέον πότε ξεκίνησε, με προσπάθεια ξεχωρίζα τις μέρες μεταξύ τους και ξαφνικά ω! ήταν παρασκευή. ειδικά αυτό το πέρασμα από την πέμπτη στην παρασκευή.. έφτασα στη σχολή πολύ νωρίς για να τελειώσω με τη μακέτα και όπως συμβαίνει πάντα όταν κάνω μακέτα, ξαφνικά ήταν 14:00. τέλεια. στις 15:00 έφτασαν οι χορευτές, μέχρι τις 19:00 παρουσιάζαμε τις ιδέες μας στην ομάδα. Μετά σκεφτόμουν ότι μέσα σε τρεις μέρες έχω κάνει τέσσερις φορές παρουσίαση στα γαλλικά. Υπέρβαση. Η δική μας παρουσίαση είχε εξαιρετική επιτυχία. Merci, Julia.

Φεύγοντας από τη σχολή, σκεφτόμουν ότι θέλω να πάω σινεμά. Πραγματικά, μόνο αυτό θέλω. Κοινοποίησα την επιθυμία μου και στις 20:30 είχαμε ραντεβού έξω από τον κινηματογράφο για γαλλο-γαλλική ταινία. Κατάφερα να κοιμηθώ μόνο ένα πεντάλεπτο κατά τη διάρκεια της ταινίας και γύρισα σπίτι μηχανικά. Παρασκευή

Σήμερα εκτός των άλλων είχαμε και συνάντηση με το γκρουπ της Λισαβόνας γιατί την Τρίτη έχουμε παρουσίαση. Χάρμα. Εφυγα από το σπίτι στις 10:00 και γύρισα λίγο πριν τις 20:00.Προσοχή! δε γκρινιάζω! τα λέω μόνο και μόνο για να τα συνειδητοποιήσω... λέξη της ημέρας: accentuer


Κάποιος, κάπου, κάποτε...18 Όκτωβρίου 2009 12:52 μ.μ.έχω φάει ένα κόλλημα με τις γαλλο-γαλλικές ταινίες τώρα τελευταία.. είναι ωραίο κόλλημα αφού έχω καταλάβει πως οι ταινίες του village δεν πιάνουν μία και δεν αξίζει ούτε καν να κοιτάς την υπόθεση.. είναι αλλού οι άνθρωποι. καλημέρα αθηνούλα, καλά να περνάς!

athina72918 Όκτωβρίου 2009 11:27 μ.μ.εχει πλάκα γιατί εδω, σνομπάρουν πάρα πολύ τις υπόλοιπες παραγωγές. παίζουν βασικά γαλλικές ταινίες και ετσι, στο αμα λαχει βαζουν και καμία ξένη παραγωγή. να φανταστείς, στο υπερ-μουτλτιπλεξ της λυόν (10 αιθουσες) από τότε που ήρθα, ζήτημα είναι να έχουν προβληθεί 5 ξένες παραγωγές. το inglorious bastards, για παράδειγμα, το έπαιζε για δύο εβδομάδες και είμαι σίγουρη ότι και αυτό με το ζόρι...

41.Δευτέρα, 19 Όκτωβρίου 2009anticipation

μερικές φορές γράφω για δύο μέρες σε μία ανάρτηση, γιατί απλά δε βρίσκω αρκετό χρόνο ενδιάμεσα. τις τελευταίες τέσσερις μέρες όμως, πραγματικά δε βρίσκω διαλείμματα ενδιάμεσα. δεν ξεχωρίζω πότε τελειώνει η μία μέρα και πότε αρχίζει η επόμενη..

σαββατοκυριακή 17-18 οκτωβρίουτη τρίτη παρουσιάζουμε ό,τι έχουμε κάνει για το project της λισαβόνας άρα όπως συνέβαινε μέχρι τώρα, έτσι και αυτό το σαββατοκύριακο, επαληθεύθηκε η απόλυτη ισότητα παρουσίαση=άπειρες ώρες στον υπολογιστή+νεύρα γιατί κάτι που πρέπει να πάει καλά φυσικά δεν πηγαίνει καλά. το σάββατο, ήμουν όλη μέρα chez aude. Η αλλιώς κάθε πόλη που σέβεται τον εαυτό της έχει ένα προάστιο σαν το τρίλοφο και εγώ είμαι καταδικασμένη να το βρίσκω και να πρέπει να κάνω εργασία με μία (τουλάχιστον) από τις κατοίκους του. Κρύο-παγωνιά-βροχή και αγιάζι.

Σήμερα, για πρακτικούς λόγους, μοιράσαμε ακόμη περισσότερο τη δουλειά. Ετσι, από τη μία μέχρι τις δέκα και ισή περίπου το βράδυ, ήμουν στο σπίτι της Αν. δουλεύαμε παράλληλα, στο μεγάλο τραπέζι στο σαλόνι, ήπιαμε χυμό πορτοκάλι, κοροιδέψαμε λίγο την υπόλοιπη ομάδα μας (όπως συμβαίνει πάντα) και μετά αρχίσαμε να πίνουμε κόκκινο κρασί (χμ), τελειώσαμε όσα έπρεπε να κάνουμε δύο ώρες αργότερα από το προβλεπόμενο (όπως συμβαίνει πάντα), ακούσαμε τραγούδια γαλλικά-αγγλικά και ελληνικά (εγώ διάλεγα μουσική -όπως συμβαίνει συνήθως-) είπαμε για φίλους μας, για μαμαδες, μπαμπάδες, αδέρφια και ιστορίες από τις χώρες μας. Είναι παράξενη αυτή η διαδικασία, να μιλας σε κάποιον για ανθρώπους που ούτε ξέρει, ούτε θα γνωρίσει ποτέ κατα πάσα πιθανότητα αλλά και να γνωρίσει, τι θα καταλάβει.. αλλά εσύ συνεχίζεις να μιλάς γιατί είναι παράξενο κάθε φορά που συνειδητοποιείς ότι ξαφνικά δεν τους έχεις μαζί σου. Ότι η ζωή τους συνεχίζεται, βγαίνουν, πάνε ακόμη στο residents και στο art-house, για καφέδες και σφηνάκια και τέτοια δεινά.. πφφφ.

Δυσκολεύομαι ακόμη να δεχτώ ότι μπορώ να περνάω πολύ καλά και χωρίς αυτούς. ναι, δεν είναι φυσιολογικό, το ξέρω, είναι υπερευαισθησία του χαρακτήρα μου, τι να γίνει όμως, εγώ το δέχτηκα, δέξου το και εσύ!

Μετά η Αν μαγείρεψε κοτόπουλο με πιπεριές και γάλα καρύδας και κάπου εκεί σκεφτόμουν ότι περνάω τόσο πολύ καλά. δώσαμε ραντεβού για αύριο ή μεθαύριο.. qui sais?

η εβδομάδα που πέρασε ήταν πολύ διαφορετική, η εβδομάδα που ξεκινάει είναι Η διαφορετική. λέξη της ημέρας: départ, le


022

40β40α 41

023

42.Τετάρτη, 21 Όκτωβρίου 2009mots croisées όπως λέξεις που διασταυρώνονται19-10-2009

Κάθε Δευτέρα έχουμε ένα μάθημα που δεν παλεύεται με τίποτα. Είναι κάτι ανάμεσα σε θεωρίες χωροταξίας και διδασκαλία του τοπικού Γ.Ό.Κ. Αν περνούσε από το χέρι μου δε θα το παρακολουθούσα ποτέ, αλήθεια λέω. Ελα όμως που δεν περνάει... Πρόμπλεμ...

Κάθε Δευτέρα, παίρνοντας το μετρό για να πάω στη σχολή, παίρνω τρία αντίτυπα της free εφημερίδας που διανέμεται καθημερινά στα μέσα μεταφοράς της Λυών. στη πρότελευταία σελίδα, είναι η λύση στο πρόβλημά μας..

Την αδυναμία στα σταυρόλεξα, την υιοθέτησα από την Αλίκη, η οποία μπορεί να περάσει ώρες ολόκληρες με ένα τεύχος σταυρόλεξα στα χέρια της, προσπαθώντας να γεμίσει όλα τα κουτάκια με γράμματα. Όταν λοιπόν βρήκα στο δρόμο μου τα γαλλικά σταυρόλεξα, το θεώρησα την απόλυτη πρόκληση. Αγόρασα γαλλο-γαλλικό λεξικό και μπήκα στη μάχη.

Κάθε Δευτέρα λοιπόν, οργανωνόμαστε σε μία σειρά, μοιραζόμαστε να αντίτυπα της 20 minutes και κάνουμε ομάδες των δύο ατόμων. Εγώ κάνω ομάδα με την claire η οποία για κάθε καινούρια λέξη που μαθαίνω εγώ στα γαλλικά, έχει αποφασίσει να μαθαίνει μία καινούρια λέξη στα ελληνικά. της αγοράσαμε και ένα μικρό τετραδιάκι για να το κάνει ελληνο-ιταλο-σλοβακο-γαλλικό λεξικό. εξαιρετικά εύχρηστο. Παίρνει το γαλλο-ελληνικό μου λεξικό και προσπαθεί να προφέρει την ελληνική μετάφραση κάθε λέξης. Σήμερα της έγραψα πώς διαβάζεται κάθε γράμμα και ήταν ενθουσιασμένη. Σημείωσε εξαιρετική πρόοδο. κάποια στιγμή μου είπε ότι είμαι προπέτηζ. non je ne suis pas..Λέξη της ημέρας: tricher (αυτό λέει η julie ότι κάνω κάθε φορά που ανοίγωτο λεξικάκι μου, αυτό έλεγε ο Θόδωρος ότι έκανα όταν παίζαμε επιτραπέζια, μικροί. κακοήθειες, λέω εγώ)


43.Τετάρτη, 21 Όκτωβρίου 2009rendu intermediaire20-10-2009, τρίτη

Σήμερα, ήταν η παρουσίαση. Η παρουσίαση (ιδέα). Η αλλιώς μία ακόμη ευκαιρία να ανακαλύψω έναν ακόμη λόγο για τον οποίο αυτό το εράσμους αξίζει πραγματικά πολύ. Παίρνω την ιστορία από την αρχή.

Σήμερα το πρωί, από τις 8καιμισή που ήμουν στη σχολή, παρακολουθούσα συμφοιτητές μου να πηγαινοέρχονται βιαστικοί για να προλάβουν να εκτυπώσουν πριν τις 9καιτέταρτο, άλλους να κουβαλάνε ευλαβικά μακέτες στις οποίες η κόλλα δεν είχε ακόμη καλά καλά στεγνώσει και άλλους, που περπατούσαν πολύ κοντά στον τοίχο έτσι ώστε αν ζαλιστούν από την αϋπνία, να έχουν να ακουμπήσουν. Εγώ, καθόμουν με την Αν σε έναν από τους λαχανί καναπέδες του διαδρόμου και έχοντας ολοκληρώσει όσα έπρεπε να έχουμε κάνει από το απόγευμα της προηγούμενης, πίναμε καφέ προσπαθώντας να θυμηθούμε πότε ήταν η τελευταία φορά που παραδίδαμε εργασία. Τέσσερις μήνες πριν. Χμ.. Το κλίμα πάντως μου ήταν εξαιρετικά οικείο..

Το βράδυ, γύρισα σπίτι, συγύρισα λίγο εν όψη των αυριανών αφίξεων και μετά βγήκα να συναντήσω τους υπόλοιπους γιατί έπρεπε, ως οφείλαμε, να faire la fete. Fete όμως, όχι αστεία...

Αύριο, ραντεβού στο saint-exuperyΛέξη της ημέρας: etincelle, la


43

42

44.Πέμπτη, 22 Όκτωβρίου 2009parapluie όπως ομπρέλαΤετάρτη, 22 οκτωβρίου (επιτέλους)

Για σήμερα, θα μπορούσα να γράψω όσα γράφω συνολικά μέσα σε μία εβδομάδα. Και κάτι παραπάνω. Θα προσπαθήσω όμως να είμαι σύντομη και περιεκτική..

Σήμερα το πρωί, την-μέρα-μετά-την-παρουσίαση, έπρεπε εκτός των άλλων, να διαλέξουμε ομάδες για την γραπτή εργασία που περιλαμβάνει το μάθημα. Δύσκολο. Μεταξύ, μας κι εγώ νομίζω ότι θα προτιμούσα να κάνω μία γραπτή εργασία στα ελληνικά με κάποιον που μ π ο ρ ε ί να γραψει στα ελληνικά. χμ. εγώ ήμουν εξαιρετικά ψύχραιμη, αλλά η Σάρα στεναχωρήθηκε που ξαφνικά βρέθηκε suspendue.. και τσουπ! σκέφτηκα ότι είναι η πρώτη φορά που δεν μπορώ να πω μην ανησυχείς, εγώ είμαι εδώ. Είναι η πρώτη φορά που ό,τι και να κάνω δεν είναι αρκετό. Νεύρα. Να βρούμε ομάδα, να περάσουν τα νεύρα της Sara, να διαλέξουμε θέμα, να φύγω εγκαίρως γαι το αεροδρόμιο και μέσα σε όλα να πρέπει και να εξηγήσω στην Αν πώς μπορώ να είμαι συνέχεια χαμογελαστή (...). Φεύγοντας από τη σχολή, έβρεχε. και έτσι, όλα τα προβλήματα λύθηκαν. Ανοιξα την μαγική μου ομπρέλα που κάνει το συννεφιασμένο ουρανό ηλιόλουστο και η Σάρα άρχισε πάλι να γελάει. Αν παίζαμε σε διαφήμιση, εδώ θα έπεφτε το σήμα: Προβλήματα; όταν δεν υπάρχει άλλη λύση, υπάρχει ο Μιχάλης!

Μετά από τρείς ώρες ήμουν στο αεροδρόμιο, περιμένοντας την προσγείωση της πτήσης U2 5005. Χρειάστηκαν δύο μπουκάλια κρασί και πέντε ώρες και μετά ήταν πάλι, σαν να μην πέρασε μία μέρα. Η σχεδόν..Λέξη της ημέρας: sorcier


45.Παρασκευή, 23 Όκτωβρίου 2009δεν-εχω-λόγιαΠέμπτη, 22 οκτωβρίου

αν πριν λίγο καιρό, κάποιος μου ζητούσε να περιγράψω πώς φανταζόμουν την μέρα που θα έρχονταν οι φίλοι μου στη λυόν, ότι και να έλεγα, δε θα είχε καμία σχέση με ό,τι συνέβη σήμερα.

Η Κλεοπάτρα μιλούσε ισπανικά, νομίζοντας ότι μιλάει ιταλικά και μόλις συνειδητοποιούσε ότι κάτι δεν πάει καλά το γύριζε στα αγγλικά, η αλίκη από ένα σημείο και μετά μιλούσε μεικτά γαλλικά και ιταλικά με όλους, η Σάρα ήρθε με 38.4 πυρετό γιατί μου είπε ότι ένιωθε υποχρεωμένη να έρθει για να γνωρίσει τις φίλες μου, στο τέλος εννοείται χόρευε σαν ξεκουρδισμένη, προσπαθώντας να πείσει και την Αλίκη να χορέψει μαζί της.

Ακολουθήσαμε τη γνωστή διαδικασία. Ραντεβού στην place de terraux, μετά στο abreuvoir, σιχαμένα σφηνάκια βότκας για το καλωσόρισμα, στην αρχή πανικόβλητα βλέμματα θεε-μου-δε-καταλαβαίνω-τίποτα, στο τέλος, σαν να γνωρίζονται όλοι μεταξύ τους καιρό. Ενιωθα σαν να παρακολουθούμε ταινία με την Αλίκη και την Κλεοπάτρα, συμμετέχοντας παράλληλα. Δύο κόσμοι σε έναν. Κάποια στιγμή, συνειδητοποίησα ότι μιλάω χωρίς να έχω απόλυτη συναίσθηση σε ποιον απευθύνομαι, ποιος καταλαβαίνει όσα λέω. Κάποια στιγμή μάλιστα μιλούσα στην Κλεοπάτρα στα γαλλικά. υπερβολή. Η αλλιώς, δεν-έχω-λόγια_


46.Σάββατο, 24 Όκτωβρίου 2009τα κορίτσια του λούνα παρκΠαρασευή, 23 οκτωβρίου

Φεύγοντας από το δωμάτιο σήμερα λίγο μετά τις 8 το πρωί και αφήνοντας τα κορίτσια να κοιμούνται, σκεφτόμουν ότι πω-πω επιτελους εφτασε σαββατοκύριακο και θα κοιμηθώ και εγώ λίγο παραπάνω. Λίγο, λιγουλάκι μόνο...

Το πρόγραμμα η-Λυόν-σε-τέσσερις-μέρες έλεγε σήμερα επίσκεψη στη σχολή-μου και μετά ελεύθερη βόλτα στο croix-rousse. Πήγαμε στο μαγαζί με τις ομπρέλες στα τραπεζάκια, η αλίκη λέει ότι είναι σαν το urban στη ζευξιδος αλλα στη πραγματικότητα καμία σχέση, ήπιαμε ένα κρασί (τρία) για να ξεκινήσουν και επίσημα οι διακοπές μας και μετά κάναμε λίγο βόλτα για να βρούμε otrivin για την αλίκη, να τους δείξω λιγουλάκι τη γειτονιά (αν ξαναέρθω στη Λυον, εδω θα μείνω, τέλος) και επίσης να τους δείξω το υπερ-τρομακτικό παιχνίδι που έχουμε ανακαλύψει στο λούνα παρκ που στηνεται καθε παρασκευοσαββατοκύριακο στην πλατεία του croix-Rousse. Μάλιστα, εχουμε πει με τον Νταμιάνο και τον Πάολο ότι μέχρι να φύγω, θα το έχουμε δοκιμάσει αλλά καταβάθος νομίζω κανείς μας δε ψήνεται.. Παρόλα αυτά, κάναμε μία βόλτα στην μπαλαρίνα, φωτογραφηθήκαμε -αλίμονο- και μετά η Κλεοπάτρα είπε ότι προτιμούσε να πάρουμε σαμπάνιες και κασέρια (θεε μου, είναι δυνατόν να μη μπορει να δεχτει με τίποτα ότι δεν είναι μόνο η φέτα τυρί και κυρίως! ότι όλα τα κίτρινα τυριά δ ε ν είναι κασέρια?!) και να γυρίσουμε στο δωμάτιο γιατί ήταν αργά και που να περπατάμε.... πφφφ

Είναι παράξενο αυτό το δύο-κόσμοι-σε-έναν. Αλλά έχει πολλή, πολλή πλάκα.λέξη της ημέρας: coquine,la


024

44 46

025

47.Δευτέρα, 26 Όκτωβρίου 2009ΚολλάζΣάββατο+Κυριακή 24+25

ω! Πόσο αναμενόμενο! όλο το Σαββατοκύριακο ήταν σαν ενα παράξενο κολλάζ. σαν να πήρε κάποιος μαγαζιά, βόλτες, συνήθειες που είχα με τους τοπικούς μου φίλους και στη θέση τους να κόλλησε την κλεοπάτρα και την αλίκη. Ματαίως οι τοπικοί μου φίλοι επιχείρησαν να συναντηθούμε εκ νέου μετά την Παρασκευή. Μετά τον αρχικό ενθουσιασμό αποφασίσαμε ότι είναι λίγο κουραστικό να μιλάς πολλές γλώσσες μαζί και έτσι μείναμε μόνο στα ελληνικά. Πήγαμε σε όλα, μέχρι και στην παιδική-μου χαρά, προσπάθησα να χωρέσω σε τέσσερις μέρες δύο μήνες.

Εχω πει επανειλλημένα ότι όταν προσπαθώ να εξηγήσω στον εαυτό μου συναισθήματα και σκέψεις που μου φαίνονται παράξενα, ψάχνω και βρίσκω χαζές μεταφορές και αναλογίες. Σε αυτή την περίπτωση, σκεφτόμουν ότι στα πλαίσια του μαθαίνω-να-ζω-μόνη-μου-μακριά-από-τους-φίλους-μου-αλλά-με-άλλους-φίλους, ελαχιστοποίησα στο μυαλό μου όλες τις ιστορίες, τις συνήθειες, όλα όσα θα μπορούσαν να με κάνουν να στεναχωριέμαι που είμαι μακριά. Σε μερικές περιπτώσεις μάλιστα, ελαχιστοποίηησα και την επικοινωνία μαζί τους. Τέλος πάντων λοιπόν, για ένα σαββατοκύριακό (από την παρασκευή απόγευμα για την ακρίβεια) αντί για συζητήσεις για τη λισαβόνα, τη Λάουρα και το Νταμιάνο, τη Ντοροτέα, τη γκρενομπλ και τον guillame μιλούσα ξανά για τις δηλώσεις του Αριστοτελείου, τη μαμά της Αλίκης, τον Όρέστη, την Αναστασία και την Μαρία, τον Μιχάλη και το ΝτεΦάκτο. Τέλεια! Ξαφνικά είχαν όλα επανέλθει στις πραγματικές τους διαστάσεις.

Την Κυριακή το βράδυ, πήγαμε για το-τελευταίο-ποτό-των-κοριτσιών-στη-Λυών, στο abreuvoir και εκεί σκεφτόμουν ότι ό,τι και να λέω μου είναι ακόμη δύσκολο να τις συνηθίσω εδώ. Μετά μου έστειλε και ένα μήνυμα η Σάρα, ότι είναι στο Τορίνο, τις λείψαμε ήδη πολύ και να περάσω τέλεια και ραντεβού το Σάββατο και φιλιά πολλά . Ωπ! Όλική επαναφορά!


48.Δευτέρα, 26 Όκτωβρίου 2009madrid.es (αστειακι ρενιας κι ετσι)

είναι τόσο πολύ παράξενο. άλλη κλίμακα, άλλες συνήθειες, άλλη γλώσσα, όλα διαφορετικά. Δευτέρα, 26 οκτωβρίου στην Μαδρίτη.

Για πρώτη φορά σκέφτηκα ότι η Λυόν είναι πραγματικά χωριό (μπροστά στη Μαδρίτη τουλάχιστον), είμαι στο μετρό και δεν καταλαβαίνω τίποτα, σκέφτομαι ότι θα γυρίσω στη Γαλλία και θα νιώθω οικεία_χμ! Είναι τόσο παράξενο να μη μπορώ να συνεννοηθώ, να μη μπορώ να καταλάβω, να μην έχω ιδέα, να είμαστε σε ένα δωμάτιο με τον Κώστα, τη Ρένια, την Κλεοπάτρα και την Αλίκη.

Η Αλίκη λεέι ότι πρέπει να είναι στ’αλήθεια πολιτισμικό σοκ η μετάβαση από τη Γαλλία στην Ισπανία και γελάει κάθε φορά που διαβάζω ισπανικά, η Κλεοπάτρα άρχισε επιτέλους να μιλάει και λέει ότι βρήκε τη πόλη που της ταιριάζει, ο Κώστας και η Ρένια προσπαθούν να μας εξηγήσουν τα πάντα (να χωρέσουν δύο μήνες σε μερικές ώρες) και εγώ σκέφτομαι ότι μπορεί σε κάποια άλλη ζωή να ζούσα στην Αγγλία, σε κάποια άλλη στη Τυνησία, ακόμη και στη Γερμανία, στη Γαλλία σίγουρα, στην Ισπανία ποτέ. Λέξη της ημέρας: τσουπίταζ (ορθογραφια περιττή)


49.Σάββατο, 31 Όκτωβρίου 2009πίσω στη βάση (βαση?!)Παρασκευή, 30 οκτωβρίου

από τα πιο απαραίτητα πράγματα που έχω στη τσάντα μου είναι τα σημειωματάριά μου. πληθυντικός αριθμός. Μου αρέσει να κρατάω σημειώσεις για τα πάντα, φράσεις από βιβλία και σειρές ή ταινίες, ονόματα δρόμων, χαρακτηριστικά ανθρώπων γύρω μου. Όταν θα ασχοληθώ με το να γράφω βιβλία, νομίζω ότι αυτά τα σημειωματάρια θα μου είναι εξαιρετικά χρήσιμα. σήμερα όλη τη μέρα, έκανα λίστες, γεμίζοντας σελίδες από το σημειωματάριό μου. Μία από αυτές:

Όι τελευταίες δέκα μέρες σε δέκα λέξεις_ ή πέντε δίπολα:Λυόν-Μαδρίτησαμπάνια-σαγκρίαμακριά-κοντάμαζί-χωριστάμέχρι τώρα-από τώρα και στο εξής

Γύρισα από τη Μαδρίτη σήμερα, το αεροπλάνο είχε καθυστέρηση και περιμένοντας την απογείωσή του σκεφτόμουν πόσο έχει αλλάξει η ζωή μου τους τελευταίους δύο μήνες, πόσο αλλάζει κάθε μέρα, πόσο μπορεί να αλλάξει κάθε μέρα. Μετά σκεφτόμουν ότι υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να αλλάζουν τη ζωή τους από τη μια στιγμή στην άλλη, αναρωτιόμουν αν θα μπορούσα ποτέ να γίνω έτσι. Να κάνω αυτό που θέλω, χωρίς συναισθηματισμούς, χωρίς να σκέφτομαι τι άφησα ή τι μου λείπει, μόνο όσα μπορώ να βρω. Μετά, έκπληξη. Εφτασα στη Λυόν. και ένιωθα ξανά ασφαλής. Δε ξέρω πόσο μπορώ να αλλάξω, πόσο μπορώ να γίνω έτσι-όπως-θα-ήθελα-να-είμα, εδώ όμως έχω το παράξενο αίσθημα ότι μπορώ να δοκιμάσω. Χμ. Από αύριο πολλή δουλειά


47

48

49

50. Κυριακή, 1 Νοεμβρίου 2009το Σαββατοκύριακο μετά**ο τίτλος είναι αναφορά στο τραγούδι του Ζακ Στεφάνου Η νύχτα μετά και επικράτησε τίτλων όπως Το Σαββατοκύριακο που σταμάτησε ο χρόνος/ Αδράνεια/ Μπαχάμες-Τζαμάικα κ.λ.

κάθε φορά που σκεφτόμουν τι θα γράψω για αυτό το σαββατοκύριακο στη λυόν, με έπιανε νευρικό γέλιο. Είναι απίστευτο, δεν έκανα απολύτως τίποτα. Συμμάζεψα λίγο το σπίτι, χώρισα τα άπλυτα και ξεχώρισα λίγο τα χαρτιά που έχω μαζέψει τόσο καιρό και αυτό, τίποτα άλλο. Δεν βγήκα από το σπίτι ούτε λίγο, τόσο-δα. Το αστείο είναι ότι είναι Κυριακή απόγευμα, δεν έχω ξεκινήσει τίποτα από όσα αύριο το πρωί πρέπει να έχω έτοιμα και δε νιώθω καμία ενοχή, γιατί με έχω πείσει ότι αν γυρνούσα και συνέχιζα από εκεί που σταμάτησα, θα ήμουν ο-άνθρωπος-χωρίς-αισθήματα. Ηθελα χρόνο να προσαρμοστώ στη Λυόν μετά από δέκα μέρες με την Αλίκη, την Κλεοπάτρα και τη Ρένια, τελεία και παύλα. Θεέ μου, πόσο στόκος είμαι ώρες-ώρες..

“Ξεφύλλισα” τις εφημερίδες των δύο τελευταίων εβδομάδων και κάθε φορά που συνειδητοποιούσα ότι κάνω τη σκέψη λες τελικά να αλλάξει όντως κάτι με αυτή την κυβέρνηση? γελούσα μόνη μου, έλεγα ότι το έχω παρακάνει και ξαναγεμίζω το μπρικι με νερό για να φιάξω τσάι.

Διαβάζοντας την Lifo της προηγούμενης εβδομάδας, αποφάσισα ότι το alter ego μου αυτό το σαββατοκύριακο είναι η Δέσποινα Τρίβολη [http://lifo.gr/mag/columns/2395]

Κάθε φορά που προσπαθούσα να συγκεντρωθώ και να κάνω καμιά δουλειά, κατέληγα να προσπαθώ να απαντήσω ηλίθιες ερωτήσεις τύπου: ποιό είναι το αγαπημένο σου αντικείμενο design? Το να πεις σε κάποιον που σε κατηγορεί ως ηλίθιο ότι δεν ήσουν ηλίθιος πριν τον γνωρίσεις, η συνύπαρξη μαζί του σε έκανε ηλίθιο, σε καθιστά αυτομάτως ηλιθιότερο; πώς θα είμαι αν έχανα 20 κιλά και έβαφα τα μαλλιά μου κόκκινα?

Στο τελευταίο στάδιο της κατάστασης στην οποία οικειοθελώς περιέπεσα τις τελευταίες 48 ώρες, βρέθηκα με 28 (μετρημένα) παράθυρα στο mozilla μου, να ψάχνω πού είναι κάτι έργα της Frida Kahlo και κάτι άλλα του Magritte, τι μπορεί να πάθω αν πίνω πολύ τσάι και πώς να πάω από τη Λυόν στο annecy. Dio mio. Φυσικά, είχα ανοικτό το skype και περιέγραφα την κατάστασή μου στη Σάρα, άρτι αφιχθήσα από το τορίνο. Μου είπε να μη στεναχωριέμαι. Από αύριο θα είμαστε πάλι όλοι μαζί. Αχααααα

πάνω που ένιωσα κάπως καλύτερα, συνειδητοποίησα ότι ξεκινάει ο Νοέμβριος, που είναι ο αγαπημένος μου μήνας στη Θεσσαλονίκη και ευχήθηκα αυτή-τη-στιγμή να είχα κάποιον να μου πει συνελθε κοριτσάκι μου, ή να ξημερώσει Δευτέρα πρωί σε 5..4..3..2..1


51.Δευτέρα, 2 Νοεμβρίου 2009Ωδή στις μικρές χαρές της ζωήςΔευτέρα, 2 Νοεμβρίου

Εχω μία εμμονή με τη φράση μικρές χαρές της ζωής. Μου αρέσει πολύ να τη χρησιμοποιώ, μου φαίνεται ιδιαίτερη, χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω το γιατί. Επίσης, με τις μικρές χαρές της ζωής καθαυτές. Τις επισημαίνω πάντα και όσο μικρότερες είναι, νομίζω τόσο μεγαλύτερη η σημασία τους. Μπορεί δηλαδή να μην μπορώ μία μέρα να αποφασίσω αν θα είμαι χαρούμενη ή μελαγχολική και εξ’αιτίας μίας μικρής χαράς της ζωής, να είμαι μες την τρελή χαρά. όχι χαρούμενη μόνο δηλαδή. Μες την καλή χαρά. αυτό ακριβώς έπαθα σήμερα. Είναι η αναλογία του η ευτυχία είναι στιγμές. Ωπ, το βάρυνα λίγο.

_ιστορία για να σκεφτόμαστε διαφορετικά*:* αναφορά στον ιστότοπο protagon.gr στον οποίο πέρασα σήμερα περίπου τέσσερις ώρες από το απόγευμά μου. Δε ξέρω αν αυτό φταίει που σκέφτομαι διαφορετικά..

Όταν ο μπαμπάς μου είπε να πάρω ραδιοφωνάκι για να ακούω λίγα γαλλικά και να εξοικειωθώ με τη γλώσσα ευκολότερα, σκέφτηκα ότι λίγες ώρες θα περάσω παρακολουθώντας τις ραδιοσυχνότητες της λυών, αλλά χαλάλι.. Λάθος! απουσία τηλεόρασης, το ραδιόφωνο αποδείχθηκε ο καλύτερος τρόπος για να ξυπνάω το πρωί. Είχα πετύχει μάλιστα έναν τυπά που ήταν μες τη χαρά κάθε μέρα, δεν είχε την ενοχλητική φωνή που έχουν συνήθως οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί που απευθύνονται σε νεανικό κοινό και τύχαινε την ώρα που ακούω ραδιόφωνο το πρωί, ψάχνοντας κάλτσες ή τρώγοντας κορν φλεηκς να λέει τι καιρό θα κάνει όλη τη μέρα και να κάνει ένα-δυο σχόλια για όσα συμβαίνουν στον κόσμο αυτό το καιρό. Σένια. Μια μέρα πέρασε από μπροστά μου ένα λεωφορείο και βλέποντας τη διαφήμιση στο πλευρό του, μετά από την αρχική έκπληξη, σκέφτηκα δεν-είναι-δυνατόν. Ό τυπάς που άκουγα κάθε πρωί είχε ελληνικό όνομα! Nikos-Aliagas. Από τότε, ο Nikos έγινε μία μικρή χαρά της ζωής μου Παρατηρώντας λίγο καλύτερα όσα λέει μάλιστα, ανακάλυψα ότι στέλνει filakia καθε τρεις και λίγο και μιλάει για την Ελλάδα πιο πολύ και απ’όσο θα μιλούσε και η Κονιτοπούλου στη θέση του.

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

026

51

027

Σήμερα βρήκα άλλη μία μικρή χαρά λοιπόν. Όχι πως την είχα ανάγκη, όλη μέρα χοροπηδούσα σαν να έχω καταπιεί ελατήριο αλλά σε δουλειά να βρισκόμαστε...Λοιπόν έχω αρκετή δουλειά για αύριο (υπόλοιπο του αδρανούς Σαββατοκύριακου) και έχω βαρεθεί τα τραγούδια στον υπολογιστή μου. Χμ.. θα ανοίξω ραδιόφωνο. Ψάχνοντας λίγο μπας και βρω κανένα τραγούδι της προκοπής πέφτω στο κυρα-γιωργαινα-ο-γιωργος-σου-πού-πάει. Αποκλείεται. Πρόκειται για συνωμοσία. Κι όμως. Με συνοπτικές διαδικασίες ανακάλυψα ότι η συχνότητα radio armenie έχει παραχωρήσει σε έναν τυπά μιάμιση ώρα κάθε μέρα (2000-2130) για να παίζει ελληνικά τραγούδια. Α-πο-κλει-ε-ταιΛέξη της ημέρας: ressort, le


52.Τετάρτη, 4 Νοεμβρίου 2009uglaΤρίτη, 3 Νοεμβρίου

Δε ξέρω αν κυκλοφορούν και για άλλους κλάδους αυτού του είδους τα αστεία (παρακαλώ ενημερώστε με αν έχετε κάποια πληροφορία) αλλά πολύ συχνά λαμβάνω μέηλ με λίστες τύπου 40 τρόποι για να καταλάβεις ότι στ’αλήθεια σπουδάζεις αρχιτεκτονική. Αναφέρω ενδεικτικά:

-θεωρείς ότι 3 το πρωί είναι νωρίς το βράδυ-το βράδυ της παρασκευής διαρκεί για σενα 48 ώρες- το αγαπημένο σου ποτό είναι το ρεντ μπουλ-κόβεις το δάκτυλό σου με κοπίδι και το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι να μη λερωθεί η μακέτα σου-όλα αυτά σε ενθουσιάζουν κατά βάθος.

Σήμερα εγώ είμαι η: αν δεν παει μεσάνυχτα, θεωρείς ότι είναι πολύ νωρίς για να ξεκινήσεις τα σχέδια που έχεις για αύριο. Στις 5 το πρωί σκέφτεσαι, σιγά, θα κοιμηθώ αύριο. πφφφ

Όι τελευταίες μέρες είναι σχεδόν ατελείωτες. Όχι επειδή είναι πληκτικές ή κουραστικές (υπάρχουν και τέτοιες βέβαια, αλλά σήμερα δε θα μιλήσουμε γι’αυτές). Όταν πλησιάζει η ώρα να κοιμηθώ, σκέφτομαι λίγο τι έκανα όλη μέρα και συνειδητοποιώ ότι έχω τόσες πολλές εικόνες, έκανα τόσα πολλά πράγματα, τόσες πολλές σκέψεις, που κάποια στιγμή αμφιβάλλω αν ήταν όντως μία μέρα μόνο ή κάτι παραπάνω.

Πολλή χαρά, πολύς ενθουσιασμός. Συνήθισα έτσι. Η Σουζάνα σήμερα μου έλεγε ότι χαίρεται πολύ όποτε έχει να κάνει μαζί μου εργασία γιατί είμαι όλη την ώρα μες τη χαρα. Σκέφτηκα ότι το λέει επειδή δε με ξέρει και τόσο πολύ καλά. Αλλά μετά σκέφτηκα ότι και αυτό πλάκα έχει. Διακοπές από κάθετι profond. Για λίγο, μόνο.Λέξη της ημέρας: loggia, le (ελληνιστί, σαχνισί. αχα! υπάρχει λέξη στα γαλλικά για το σαχνισί)


53.Παρασκευή, 6 Νοεμβρίου 2009Nana όπως ΑθήνκαΠέμπτη, 5 Νοεμβρίου

Από κάποια στιγμή και μετά έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι αν κάθε μου καταχώρηση στο blog μπορεί να συμπυκνωθεί στη φράση: περνάω τόσο πολύ καλά αλλά μου λείπουν οι φίλοι μου λιγουλάκι (ή πιο πολύ). Παραείναι μηδενιστικό ίσως. Θα το ξεπεράσω. Και σήμερα πάντως, σε αυτό τον άξονα θα κινηθώ.

Αυτές τις δύο μέρες αισθάνομαι σαν να θέλω να βρω λίγο χρόνο να κάτσω λίγο, να στείλω ένα-δυο μέηλ, να σκεφτώ ένα-δύο πράγματα αλλά ω! δε βρίσκω χρόνο ούτε για δείγμα. Πολλή δουλειά, χρόνο στο σπίτι περνάω ελάχιστο και πάλι δεν έχω καμία αντοχή να κάνω οτιδήποτε χρήσιμο.

Αύριο είναι η παρουσίαση του πρώτου μέρους του πρότζεκτ μας στη Γκρενομπλ. Χμ. Σήμερα, ήμουν όλη μέρα στο σπίτι της Angelique, μαζί με τον Guillame. Τελειώσαμε τα σχέδια, ετοιμάσαμε την παρουσίαση, ήπιαμε χυμούς και τσάι και στα διαλείμματα συζητούσαμε για την Ευρωπαϊκή Ενωση και τις προκαταλήψεις Γάλλων και Ελλήνων για τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης (κανείς από τους δύο, παρεπιπτόντως, δεν αμφισβήτησε τη φήμη που θέλει τους Γάλλους να έχουν κακή σχέση με την καθαριότητα). Επίσης, ο Guillame, επειδή πολύ στεναχωρήθηκε που όταν η Αλίκη και η Κλεοπάτρα είχαν έρθει στη σχολή και μας έβαλε προς τιμήν τους να ακούσουμε Helena Paparizou, η Αλίκη είπε ότι καθόλου δε της αρέσει, σήμερα είχε φέρει όλη τη δισκογραφία της Nana Mouschouri, για να εξιλεωθεί. Όταν τους εξήγησα ότι το Νανά είναι υποκοριστικό του Αθηνά, ενθουσιάστηκαν και αποφάσισαν ότι έτσι θα με λένε γιατί είναι πολύ πιο εύκολο από το α-θη-νά. ca va.

Στη διαδρομή από το σπίτι της Angelique μέχρι το σπίτι μου, περασμένες 3:30, ξημερώματα Παρασκευής, λέγαμε με τον Guillame πόσο πιο όμορφη είναι κάθε πόλη το βράδυ, παρακολουθώντας τη θερμοκρασία στο καντραν του αυτοκινήτου του να πέφτει. Τελική ένδειξη +3.0. Χμ, κρυουλάκι.

Είναι η πρώτη φορά που νιώθω ότι έχω αρχίσει να ανήκω, εν μέρει εδώ. Είναι η πρώτη φορά που νιώθω τόσο μακριά. Συναίσθημα παράξενο.Λέξη της ημέρας: logorer (κάνω πρόλογο, που θα έλεγε και ο Κουλουζάκης)


52

54. Σάββατο, 7 Νοεμβρίου 2009l’ univers dans ma tete**αναφορά στο τραγούδι του Ζακ Στεφάνου το σύμπαν του μυαλού σουΠαρασκευή, 6 Νοεμβρίου

Η παρουσίαση πήγε αρκετά καλά, τελειώσαμε κατά τις 5, γύρισα σπίτι με το τραμ. Κάθε φορά που δε βιάζομαι γυρίζω με το τραμ γιατί μου αρέσει πολύ περισσότερο η διαδρομή που κάνει υπεργείως, ακόμη κι αν χρειάζομαι περίπου 20 λεπτά παραπάνω από την αντίστοιχη υπόγεια του μετρο. Τέλος πάντων, δεν είναι αυτό το θέμα.

Στη διαδρομή σκεφτόμουν ότι έχω ένα ελαφρύ πονοκέφαλο, είχα λίγα νεύρα, ήθελα λίγο να γκρινιάξω, κάτι. Ό μελαγχολικός εαυτός μου (άλλοι έχουν διαβολικό και αγγελικό, εγώ έχω μελαγχολικό και ενθουσιώδη, ναι, είναι αλήθεια) μου πρότεινε να γυρίσω σπίτι και να κοιμηθώ χωρίς πολλά πολλά μέχρι αύριο. Θα με είχε πείσει αν ο ενθουσιώδης εαυτός μου δεν ήταν λίγο παραδίπλα φωνάζοντας ότι αν είναι ποτε δυνατόν, βγες, κάνε μία βόλτα και στη τελική πήγαινε στο loft (τοπική ντισκοτεκ_) με τη Σάρα και τους υπόλοιπους και κάτσε λίγο αμα δε σου αρέσει. Αλλά να κάτσεις σπίτι, απαράδεκτο.

Συμφωνούσα μαζί του αλλά ήμουν τόσο κουρασμένη και δε ξέρω αν θα μπορέσει κανείς να το καταλάβει ποτέ αλλά όταν είμαι κουρασμένη, πω-πω είναι τόσο πιο δύσκολο να μιλάω γαλλικά.. Γύρισα σπίτι, πήρα το λαπτοπ στο κρεβάτι, σκεπάστηκα μέχρι τη μύτη που λέει ο λόγος και άρχισα να ξεφυλλίζω τη lifo οπως-ακριβως-τυπώνεται, επαναλαμβάνοντας στον εαυτό μου ότι αν μείνω να κοιμηθώ, γίνομαι αυτό που απεχθάνομαι. Πήρα μία ανάσα, ετοιμάστηκα και βγήκα για να πάω στη Σουζάνα. Στη διαδρομή έκανα μία στάση, πήρα τηλέφωνο την Αλίκη, της απήγγειλα τον εξαίρετο μονόλογό μου, μου εέπε να μην ανησυχώ (στα ελληνικά_) και μετά όλα ήταν καλύτερα. Πέρασα τρεισήμιση ώρες στη Σουζάνα μέσα στις οποίες πίναμε κρασιά, λέγαμε φυσικά για τις ομάδες μας, τη σχολή, τους άλλους μας φίλους -αυτούς που αφήσαμε-πίσω-, για όσα θα θέλαμε να κάνουμε μετά-τη-σχολή, ακόμη και για αγόρια (στα γαλλικά πάντα_). Αν στις 2 παρά δεν ένιωθα ότι σε λίγη ώρα δε θα έχω κουράγιο να περπατήσω ούτε μέχρι την πόρτα, θα καθόμουν κι άλλο. Φεύγοντας, σκεφτόμουν αυτή τη βλακεία με τους φίλους από ασήμι και χρυσάφι που μας μάθαιναν στην κατασκήνωση..

Στη ντισκοτεκ, την άλλη φοράΛέξη της ημέρας: univers, le


55.Κυριακή, 8 Νοεμβρίου 2009δύσκολος καιρός για πρίγκηπες_πόσο μάλλον για πριγκήπισσες και τα υπόλοιπα έμβια όντα. Κυριολεκτικά.

Σάββατο, 7 ΝοεμβρίουΣυνήθως τα νέα του Σαββάτου τα συμπυκνώνω με τα νέα της Κυριακής σε μία ανάρτηση. Αλλά σήμερα νιώθω τη βαθύτερη ανάγκη να κάνω κινηθώ διαφορετικά, ακόμη και αν όσα θέλω να γράψω δεν έχουν κανένα συναρπαστικό ενδιαφέρον.

Βγήκα από το σπίτι στις 10:10, μην έχοντας κοιμηθεί όσο θα ήθελα, βέβαια αλλά τι να γίνει, έχω συνηθίσει. Απέναντι από την είσοδό μου ειναι ένα φαρμακείο που έχει ένα εξωτερικό θερμόμετρο.6°C. Τέλεια. Εχω πάρει ήδη μποτάκια (πρέπει να έχω να βάλω παπούτσια με πάτο παχύτερο των 5mm πάνω από 6 χρόνια) και στόχος της ημέρας είναι να πάρω ένα πουλόβερ. Τελικά πήρα ένα κασκόλ μεγάλο και παχύ, τέτοιο που θα το ζήλευε και η-Μαρία-που-άφησα-πίσω (οι φήμες λένε ότι τώρα πια έχει κάνει τζίβες και φοράει μόνο πράσινο-πορτοκαλί-κίτρινο και μαύρο όλα μαζί, σαν τον μπομπ μάρλευ).

Το απόγευμα, γυρνούσαμε από τη παιδική χαρά με τη julia όπου είχαμε ραντεβού για να κανονίσουμε μερικές λεπτομέρειες σχετικά με το δρώμενο και με ρωτούσε αν έχω συνηθίσει το κρύο. Της έλεγα ότι στη Θεσσαλονίκη, πόσο μάλλον στην Αθήνα, οι πιο κρύες μέρες του χειμώνα είναι σαν αυτές τις μέρες στη Λυόν. Χαμογέλασε και μου είπε α αυτό δεν είναι τίποτα.. το Δεκέμβριο κάνει στ’ αλήθεια κρύο.. Πες το ντε και νόμιζα ότι αυτό είναι το πιο πολύ κρύο που θα αντιμετωπίσω! Ασε που, της λεω, βρέχει κάθε μέρα! Δεν είναι απίστευτο; Με κοίταξε με απορία. Γιατί στην Ελλάδα το χειμώνα δε βρέχει κάθε μέρα; Πρώτον, της είπα, εγώ μπουφάν πέρυσι αγόρασα της είπα για να πάω στην Ιαπωνία που υποτίθεται θα έκανε πιο πολύ κρύο. Και δεύτερον, έχω μία φίλη που όλο το χειμώνα τον έβγαζε με μπαλαρίνες, χωρίς καλτσακια (τώρα σοβάρεψε και φοράει σταράκια στα μεγάλα κρύα).

Αυτό ήταν, μετά τον Guillame, έκανα και την Julia να πιστέψει ότι η Ελλάδα είναι κάπου στον Ισημερινό. Ακου είναι φυσιολογικό να βρέχει κάθε μέρα..

Δεν είμαι εγώ καταθλιπτική, ο καιρός φταίει.

Το μόνο κοινό με την Ελλάδα κάτι μέρες σαν κι αυτές είναι ότι τα ζώδια του Σαλαμά στη lifo, εξακολουθούν να ισχύουν και εδώ στη Γαλλία.Αναρτήθηκε από athina729 στις 12:08

028

029

56.Τετάρτη, 11 Νοεμβρίου 2009on the dancefloor

Το αστείο ξεκίνησε όταν κάποια φορά που έκανα τη γνωστη κίνηση Ό.Χ.Σ.Ζ. η Alessandra είπε την καταπληκτική ατάκα ooo-Athina-on-de-dancefloor. Εκ τοτε, εγώ είμαι πάντα on-de-dancefloor και όταν κάτι παίζει, έρχονται και με βρίσκουν και οι υπόλοιποι, on de dancefloor βεβαιως. Αυτή την εβδομάδα, είμαστε όλοι on the dancefloor_ ελληνιστί, τώρα που μπήκαμε στο χορό θα χορέψουμε. Το πιο ενδιαφέρον είναι ως ειδήμων πια του dancefloor να παρακολουθώ τις αντιδράσεις των άλλων, υπό πίεση.

Τρίτη, 10 Νοεμβρίου 2009

Σε μία εβδομάδα έχουμε την παρουσίαση του δεύτερου μέρους του project της Λισσαβόνας (κάθε φορά γράφω διαφορετικά αυτή τη λέξη_) και από εκεί και μετά, θα δουλεύουμε μόνοι μας. Στοίχημα ότι δεν υπάρχει κανένας που να στεναχωριέται με αυτή την εξάλιξη. Επιπλέον, πρέπει να τελειώσουμε με τη θεωρητική εργασία για το ίδιο μάθημα και να διαλέξουμε ημερομηνία παρουσίασης. Στόχος μας με τη Σουζάνα, είναι να παρουσιάσουμε την πρώτη διαθέσιμη ημερομηνία, 2 Δεκεμβρίου.

Ακόμη, όλη τη Δευτέρα δουλεύαμε την parasismique μακέτα μας, η σουζάνα ήταν μες τα νεύρα που η κόλλα δεν πίανει στο πλαστικό που χρησιμοποιούσαμε, πόσο μάλλον υπό συνθήκες εξομοίωσης σεισμού και συνέχιζε να εκνευρίζεται όσο εγώ, ο Guillame και η Angelique, τη δοκιμάζαμε στα δάχτυλά μας και αναρωτιόμασταν αν η ομπρέλα μου μπορεί να λειτουργήσει και σαν αλεξίπτωτο, σε ένα άλμα από το πάνω ατελιέ στο κάτω. Όπως κάνουμε όταν δουλεύουμε για το μουσεείο δηλαδή, όχι τίποτα άλλο... Σήμερα πάλι, πάλι τα ίδια. Στην πρώτη δόνηση κρααακ, έκατσε η μακέτα, πριν κάνουμε οποιαδήποτε παρατήρηση για τον πρόβολο που με τόση επιμέλεια είχαμε τοποθετήσει. C’est la vie.. στη δεύτερη προσπάθεια, για το αρχείο, όλα πήγαν εξαιρετικά.

Με τη Σάρα, αποφασίσαμε με συνοπτικές διαδικασίες ότι το βράδυ θα πάω από το σπίτι τους για φαγητό και θα βάλουμε κάτω τη σουζάνα να μας πει τι την έχει προβληματίσει τόσο πάρα πολύ. de profundis. Σκεφτόμουν ότι τη μετάβαση από το δεν-έχουμε-τόση-οικειότητα στο επόμενο στάδιο, και από εκεί στο αμέσως επόμενο γίνεται ασυναίσθητα, δεν το καταλαβαίνεις. απλά, κάποια στιγμή είσαι από την άλλη μεριά.Λέξη της ημέρας: pari, le


57.Πέμπτη, 12 Νοεμβρίου 2009κυλιόμενες μέρες_μέρος 1ο

Δεν είναι η πρώτη φορά που έχω αυτή την αίσθηση. Ότι δηλαδή ο χρόνος περνάει χωρίς κενά, χωρίς διαστήματα-ανάμεσα. Σαν να με παρασύρει ένα ρεύμα. Αυτήν την περίοδο, δε θα μπορούσα να ζητήσω τίποτα καλύτερο.

Πέμπτη,12 Νοεμβρίου

Από χθές δουλεύουμε ασταμάτητα με την Aude, τη Laure και την Anne, για την παρουσίαση της Τρίτης. Και δεν είναι απλά μία παρουσίαση, είναι η απόδειξη ότι δεν είμαστε χαζές και ότι δεν πήραμε Α στην πρώτη παρουσίαση μόνο και μόνο χάρη στη τέλεια ιδέα των αγοριών. Ό παλιός μου εαυτός, με αυτά τα δεδομένα, θα πιεζόταν, μάλλον θα είχε και έναν αυξανόμενο εκνευρισμό, θα ήθελε να κάνει όση περισσότερη δουλειά μπορούσε ακόμη και αν ήταν να κοιμηθεί το ελάχιστο δυνατό και παράλληλα θα προσπαθούσε να αποβάλλει το άγχος των υπολοίπων μελών της ομάδας. Καινούρια αρχή. Χθές, πήρα ένα κιλό μανταρίνια, γέμισα τις μπαταρίες μου με όση καλή διάθεση βρήκα σκόρπια στο δωμάτιο και πήγα στο σπίτι της Anne, όπου βρήκα τις άλλες τρεις, καθισμένες ήδη γύρω από το μεγάλο τραπέζι στο σαλόνι. Λέγαμε για το κρύο, η Laure είναι από την Κορσική και της είναι εξίσου δύσκολο να προσαρμοστεί σε αυτό το κρύο. Μετά, κάτι λέγαμε για την αργία της 11ης Νοεμβρίου (Armistice), λέγαμε ότι στη Γαλλία είναι και στην Γερμανία δεν είναι, μετά η Aude μας έλεγε για τότε που ζούσε με την οικογένειά της στον Καναδά.

Γύρισα στο σπίτι λίγο μετά τις 8 το βράδυ, και προσπαθώντας να τελειώσω το σχέδιο που είχα αναλάβει, μίλησα περίπου 40 λεπτά με τη Ρένια, άλλα τόσα με τη μαμά και μετά 1 ώρα και 10 λεπτά με τη Δανάη (skype,connecting people). Μιλώντας με τη μαμά, της έλεγα ότι είναι πολύ παράξενο να νιώθω τόσο πολύ οικεία με άτομα που μεχρι πριν τρείς μήνες δεν ήξερα ούτε καν και από τον Φεβρουάριο και μετά ίσως να μη ξαναδώ. Σαν καμπύλες που τέμνονται για λίγο και μετά αλλάζουν κατεύθυνση. Μετά της έλεγα ότι είναι ακόμη πιο παράξενο να είμαι τόσο μακριά και τόσο καιρό. Μου απάντησε εντάξει, δύο μηνες είναι. Δεν είναι μόνο δύο μήνες. Είναι πολύ-πολύ-πολύ περισσότερο.Λέξη της ημέρας: partager


56α

56β

58. Πέμπτη, 12 Νοεμβρίου 2009κυλιόμενες μέρες_μέρος 2οΠέμπτη, 12 Νοεμβρίου

Χθές, κοιμήθηκα στις 3καιμισή γιατί είχαν αρχίσει να τσούζουν τα μάτια μου και σήμερα ξύπνησα στις 7 παρά για να συνεχίσω το σχέδιο και στις 9 να είμαι στη σχολή για να συνεχίσουμε όλες μαζί. Τα δάχτυλά μου και κατ’ επέκταση το ποντίκι και το πληκτρολόγιό μου μυρίζουν μανταρίνι. Απλώσαμε τα πράγματά μας σε ένα τραπέζι στα πάνω ατελιέ, συνδεθήκαμε στο υπερ-γρήγορο δίκτυο του ensal και ξεκινήσαμε χωρίς πολλά-πολλά. Η Aude, μου είπε να βάλω μουσική εγώ, όπως χθες γιατί elle aime bien ma musique. Ακούσαμε λοιπόν από δύο φορές Editors, au revoir simone, belle and sebastian, beirut, keane, παρακολουθούσαμε τη θερμοκρασία της αίθουσας στην οποία δουλεύαμε για 10 ώρες με μισή ώρα διάλειμμα (μπορεί να ακουστεί υπερβολικό, δεν είναι, η θερμοκρασία δεν ξεπέρασε τους 15), λέγαμε για τις διακοπές των Χριστουγέννων και τα ταξίδια με αεροπλάνο. Αν όλα πάνε όπως τα έχουμε προγραμματίσει (θα πάνε), θα έχουμε τελειώσει με όλα Κυριακή απόγευμα και Δευτέρα απόγευμα έχουμε κλείσει ραντεβού για εκτυπώσεις.

Αποφεύγω μέρες να γράψω ότι το Σάββατο είπαμε πρώτη φορά με τη μαμά για τα εισιτήρια της επιστροφής μου στην Ελλάδα, στα τέλη Ιανουαρίου και ότι έκτοτε αυτό τριγυρνάει συνέχεια στο μυαλό μου. Σήμερα όμως, η Ρένια μου ανακοίνωσε περιχαρής ότι εκτός από τα εισιτήρια για να έρθουν εδώ με τον Κώστα, έκλεισαν σήμερα και τα εισητήρια για να γυρίσουν στην Αθήνα, μέσα Φεβρουαρίου. Δηλαδή θα γυρίσουμε πίσω, στ’ αλήθεια; Λέξη της ημέρας: equilibre, le


59.Παρασκευή, 13 Νοεμβρίου 2009here, I disappearΣήμερα ξεκινάει επίσημα αυτή η περίοδος.

Παρασκευή, 13 ΦεβρουαρίουΧθες, τα free press έντυπα της Αθήνας, κυκλοφόρησαν όπως ακριβώς συνηθίζουν αυτή την εβδομάδα, με αφιερώματα στη Θεσσαλονίκη, σε ποιά μπαρ να πάτε, σε ποιά εστιατόρια να φάτε, πού να κάνετε βόλτες, που θα φάτε την πιο νόστιμη πίτα-γύρο, πού να πιείτε ένα σφηνάκι περιποιημένο. Μία ακόμη φορά στην καταχώρηση για το ντε φάκτο, δε γίνεται λόγος για το σαγηνευτικό σέρβις (μέχρι να το δει τυπωμένο, η Κλεοπάτρα δεν το κουνάει από εκεί μέσα) και για μία ακόμη φορά, το Αλλοσμόντο παρουσιάζεται σαν ένα μικρό κουκλόσπιτο που παράλληλα είναι το απόλυτο place-to-be, πρωί-μεσημέρι-απόγευμα-βράδυ. Χμ. Επίσης, το 50ο φεστιβαλ κινηματογραφου της Θεσσαλονίκης από σήμερα είναι στις on going εκδηλώσεις μου στο facebook. Χμ^2

Σήμερα, είμασταν πάλι όλη τη μέρα στη σχολή. Χωρίς αμφιβολία, έχουμε περάσει στο επόμενο στάδιο. Ενώ δουλεύαμε την παρουσίαση της Tρίτης, λέγαμε για τον Leonardo Di Caprio, διαλέγαμε performer από τους BSB (αγαπημένη μου ερώτηση για-να-σπασει-ο-παγος) και συζητούσαμε για τη σημασία της σκόνης-του-χρόνου ( _ ). Σκέφτομαι ότι αν δεν γυρνούσα καθόλου στο δωμάτιο, δε θα σκεφτόμουν καθόλου ότι είμαι μακριά, ότι μου λείπουν οι φίλοι μου, ότι ανυπομονώ για το ραντεβού-στο-παρίσι, ότι δεν είναι για μένα αυτά τα πράγματα του διαβόλου. Στόχος μου αυτή την εβδομάδα λοιπόν, είναι να μη γυρνάω καθόλου και ποτέ σπίτι. ναι, το κάνω να φαίνεται πιο δραματικό από όσο είναι. Μείνετε ψύχραιμοι αγαπημένοι μου φίλοι και συγγενείς.Λέξη της ημέρας: vachement


60.Κυριακή, 15 Νοεμβρίου 2009τικ-τακ-τικ-τακ-τικ-τακ

Είναι Κυριακή βράδυ, είμαι ως συνήθως στο δωμάτιο και πλήττω αφόρητα. Θα ήθελα με ένα μαγικό τρόπο όλα όσα έχω να τελειώσω για αύριο να τελειώσουν, χωρίς να ανοίξω το photoshop. Εντάξει, δε ζητάω να πατήσω ένα κουμπί και να γίνουν αλλά ας το διαπραγματευτούμε. Να μη φάω για μία εβδομάδα; να κάνω 1000 κοιλιακούς; να τρέξω την quai du rhone δεκα φορές πάνω-κάτω; είμαι διατεθιμένη να κάνω τα πάντα. το μόνο που ζητάω είναι να μην χρειαστεί να ανοίξω σήμερα το photoshop. οχι αλλο!!! Η αλίκη έχει κλειστό το κινητό της και δε μπορώ να την πάρω για να γκρινιάξω, στο δωμάτιο δεν έχω τίποτα φαγώσιμο παρά μόνο σουπίτσες και γιαουρτάκια και είμαι όλη μέρα με ένα κομμάτι κις λοραίν και δύο μπανάνες και μία σουπίτσα. Εχω διαβάσει όλο το protagon.gr, και επίσης καμιά δεκαριά άρθρα από το σημερινό βήμα. Μόνο να μην ανοίξω το photoshop!!

Δε ξέρω βέβαια αν αυτό που μου προκαλεί μεγαλύτερο εκνευρισμό είναι κάτι από τα παραπάνω ή το ότι στις 5μιση το απόγευμα ώρα Γαλλίας, η αλίκη και ο μιχάλης έφευγαν από την αποθήκη Γ με προορισμό το δωμάτιο με θέα (πιο πολύ δε μπορούσατε να έχετε προσπαθήσει_) και τώρα μάλλον είναι κάπου έξω στη θεσσαλονίκη και λένε βλακείες και περνάνε τέλεια. σιτ.

μετά από πέντε μέρες, η παρουσίαση είναι έτοιμη, μας λείπουν κάτι σελίδες από το τεύχος Α3. Η Σάρα μου υποσχέθηκε ότι αύριο και μεθαύριο δε θα γυρίσουμε σπίτια μας παρα μόνο για να κοιμηθούμε. Η Κλερ μου έστειλε το blog που έχει η αντίστοιχη εγώ της γαλλικής μας παρέας που κάνει εράσμους στον Καναδά. Εχει πλάκα η σύγκριση.. http://welcomecaribou.blogspot.com/


Δόνια Κλάρα17 Νοεμβρίου 2009 12:28 π.μ.Τά πράγματα τού διαβόλου, έχουν κι αυτά ένα τέλος. Κι ύστερα, προσφέρουν μιά vachement précieuse expérience. Θά γυρίσει ο καιρός!...

030

59

61.Τρίτη, 17 Νοεμβρίου 2009ολική επαναφοράΔευτέρα, 16 Νοεμβρίου

Σήμερα είναι σαν τα πάντα γύρω μου να μου λένε το ίδιο πράγμα. Είναι όπως αυτές οι σκηνές στα παιδικά συνήθως που είναι ο καημένος ο ήρωας και ξαφνικά πετάγονται παντού γύρω του ταμπέλες που του δείχνουν διαφορετικές κατευθύνσεις, με μόνη διαφορά ότι εμένα, οι ταμπέλες μου έδειχναν όλες ακριβώς το ίδιο. Όλα σήμερα μου έδειχναν ότι είναι κρίμα να χάνω μέρες από το εράσμους μου σκεπτόμενη την επιστροφή μου στην Ελλάδα. Να παραθέσω κάποιον στίχο του Καβάφη τώρα, παραείναι προβλέψιμο.

Όλα ξεκίνησαν χθες το βράδυ που ξεκίνησα να διαβάζω το blog της ομολόγου μου στον Καναδά. Κάθε τόσο, επέστρεφα εδώ και διάβαζα τις δικές μου αντίστοιχες αναρτήσεις. Το πιο αστείο είναι ότι κάποια στιγμή που και εκείνη έλεγε πόσο της λείπουν οι φίλοι της, έχοντας δει τις φωτογραφίες από το μέρος που είναι τώρα, σκέφτηκα εεεεεέλα καλέ, δες πόσο τυχερή είσαι. οι φίλοι σου εδώ είναι. δε θα τους χάσεις! διάλειμμα κάνεις. πω-πω.

Σήμερα, έχοντας τελειώσει με την παρουσίαση, περιμένεμε τα κορίτσια να γράψουν το κείμενο για την παρουσίαση της ιδέας μας και να περάσει η ώρα για να πάμε για εκτυπώσεις. Εστειλα μεηλς, πήρα τηλέφωνα, σκέφτομαι ότι είναι η πρώτη μέρα μετά από καμιά εβδομάδα που μπορώ να σκεφτώ πιο καθαρά, χωρίς κανένα άγχος, χωρίς καμία πίεση. Μετά κοιτούσα λίγο τις φωτογραφίες από εδώ και σκέφτομαι πόσο πάρα πολύ καλά περνάω και πόσο κρίμα είναι όταν πηγαίνω να γράψω την ανάρτηση της ημέρας να με πιάνει ένα κάτι-κάτιτί και να καταλήγω να παρουσιάζω μία μελαγχολία, μία άρνηση. Δεν είναι αλήθεια. Δεν είμαι έτσι. Η Σάρα γκρίνιαζε που δε μπορεί να καταλάβει τίποτα από όσα γράφω και που σταμάτησα επιπλέον να βάζω φωτογραφίες. Της είπα ότι δεν πειράζει γιατί πέρασα μία περίοδο δύο εβδομάδων λίγο μελαγχολική. Με κοίταξε με έκπληξη και μου είπε ότι αυτό της φαίνεται ακόμη πιο ενδιαφέρον. Εγώ; μελαγχολική; απίστευτο! χμ...


62.Τετάρτη, 18 Νοεμβρίου 2009happy up hereτρίτη, 17 νοεμβρίου

είχα πάρα πολλούς πιθανούς τίτλους για σήμερα. Ό δεύτερος επικρατέστερος ήταν το μία αιωνιότητα σε μία ημέρα. θα προσπαθήσω να εξηγήσω τι εννοώ ευθύς αμέσως. Το πρωί, αντί για παρουσίαση είχαμε παράδοση. Απλά κολλήσαμε τις πινακίδες μας, τοποθετήσαμε μακέτα-cd-τεύχος πάνω στα σχεδιαστήρια και φύγαμε. οι περισσότεροι πήγαν να κοιμηθούν, μέχρι το ραντεβού των 14:00. εγώ, που δε συνηθίζω να κοιμάμαι τα μεσημέρια (ούτε τα βράδια, parfois), έκανα βόλτες στο κέντρο. όταν βαρέθηκα, πήγα για ένα καφέ στα στάρμπαξ και έβγαλα το cahier rouge μου για να αναπληρώσω το κενό της τελευταίας εβδομάδας. και ξαφνικά, δε μπορούσα να σταματήσω. πέρασα μία ώρα και δέκα λεπτά με το ρολόι γράφοντας, ένας κύριως που ήρθα νε φάει ένα σαντουιτσάκι στο διάλειμμα από τη δουλεία του, με κοιτούσε έντρομος. ήταν σαν να πέρασε μέσα σε μία μέρα μία αιωνιότητα, στη λυόν, με φίλους μου μόνο γάλλους-ιταλούς και σλοβάκες.

Τίποτα από όσα έγραψα στο σημειωματάριό μου δεν νομίζω ότι εντάσσεται στα πλαίσια αυτού του μπλογκ και δεν έχει νόημα να προσπαθήσω να τα αναπαράγω. το πιο παράξενο πάντως, ήταν ότι σήμερα, πρώτη φορά μετά απο τόσο καιρό ένιωσα ότι είναι πολύ άδικο για τους ανθρώπους που έχω γύρω μου εδώ να σκέφτομαι τη μέρα που θα φύγω, είναι πολύ άδικο να μη τους αφήνω να γίνουν πιο πολύ φίλοι μου γιατί εγώ-φίλους-έχω, είναι πολύ άδικο ακόμη για μένα να χάνω μέρες από όλο αυτό που ζω εδώ, περιμένοντας να γυρίσω στην Ελλάδα. και μετά σκέφτηκα ότι δε θέλω να γυρίσω πίσω. για πρώτη φορά μετά από 2μιση μήνες και 61 αναρτήσεις, αισθάνθηκα ότι πραγματικά, δε θέλω να φύγω. Δεν έχει νόημα να προσπαθήσω να εξηγήσω κάτι άλλο. Δε χανόμαστε. Αλίμονο!

μουσική επένδυση:http://www.youtube.com/watch?v=KmcPeuf5aXo&feature=relatedhttp://www.youtube.com/watch?v=xQGvLhZKg4Y


031

61

032

63. Τετάρτη, 18 Νοεμβρίου 2009η-ζωή-σε-μια-μεραΤετάρτη, 18 νοεμβρίου

1. όταν πήγαινα φροντιστήριο, τότε, παλιά, έπαιρνα το τρένο τρεις φορές την εβδομάδα και πήγαινα από το ηράκλειο στο μαρούσι. Κάθε φορά που είχε αγώνα ο παναθηναϊκός στο ΌΑΚΑ, το τρένο ήταν τίγκα στα πράσινα κασκόλ και στις πράσινες φανέλες. Μετά, που πήγα στη Θεσσαλονίκη και η σχέση μου με τα ποδοσφαιρικά ελαχιστοποιήθηκε, οι αγώνες που ήξερα πάντα πότε-πώς-γιατί, ήταν τα (ελάχιστα) ματς που έχανε η ΑΕΚ και τα ματς του ΠΑΌΚ στην τούμπα γιατί οι δρόμοι ήταν ασπρόμαυροι και το 14 (Ν.Σ.σταθμός-Α.Τουμπα) τσουλούσε φωνάζοντας συνθήματα που άκουγε όλη η Εγνατία. Και της ΑΕΛ τα ματς ήξερα για μία περίοδο, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Σήμερα, αγαπητοί μου ακροατέ, είναι ο δεύτερος γύρος των μπαραζ των προκριματικών αγώνων για το μουντιάλ του 2010. Η Ελλάδα παίζει με την Όυκρανία, η Γαλλία με την Ιρλανδία. Δε μας νοιάζει όμως αγαπητοί μου ακροατέ. Η Ελλάδα προτιμάμε να μην περάσει γιατί θα υποστεί ήττες ανάλογες του ‘92 στην κατάσταση που βρίσκεται και η Γαλλία δε τιθεται θέμα, κανείς δεν αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο να μην περάσει. Τις τελευταίες ημέρες, δεν πρέπει να υπάρχει παλαίμαχος γάλλος ποδοσφαιριστής που να μην έχει κάνει δήλωση κατηγορίας “Δε μπορώ να φανταστώ μουντιάλ χωρίς τη Γαλλία”. Επανέρχομαι όμως αγαπημένοι ακροατέ. Σήμερα οι δρόμοι δεν ήταν ούτε μπλε, ούτε κόκκινοι, ήταν πράσινοι. Ναι, ήταν πράσινοι. Και αυτή τη στιγμή ολόκληρη η πόλη παραλληρεί. Πυροτεχνήματα, κόρνες και φωνές, είναι αλήθεια, η Αλγερία κέρδισε την Αίγυπτο και μαζί με αυτή την πρόκριση για το μουντιάλ. nous sommes tous algeriens!! (που λέει ο λόγος, μη τα παίρνουμε τοις μετρητοίς).

2.Μετά το πρώτο μας εντελώς-τελείως αδρανές πρωινό στη σχολή, το οποίο περάσαμε δοκιμάζοντας ποιό είναι το πιο αναπαυτικό μέρος για να κάθεσαι και πιο είναι το πιο ζεστό σημείο για τις κρύες μέρες (κάθε άλλο παρά κρύες είναι οι μέρες αυτή τη σεζόν παρεπιπτόντως), με τη Σάρα είμασταν πολύ ενθουσιασμένες με τη ζωή μας για να γυρίσουμε σπίτια μας. Πήγαμε λοιπόν στο part-dieu. πήραμε παγωτά μηχανής, δαχτυλιδάκια σε πολλά χρώματα, μπήκαμε σε ένα μαγαζί και η σάρα χαίδευε ότι en peluche έβρισκε μπροστά της. Συζητήσαμε τα προβλήματα που έχουν προκύψει τις τελευταίες μέρες και οργανώσαμε την υποδοχή των ναπολιτάνων το σάββατο. Το διασκεδαστικό είναι ότι όσος καιρός και να περάσει κάθε φορά που έρχεται κάποιος φίλος μας, είναι σχεδόν το ίδιο. Στόχος μας ήταν να βρούμε μία τσαντα για μενα γιατί η παλιά υποφέρει η καημένη. Η Σάρα με έβαλε σε όλα τα μαγαζιά, δοκιμάσαμε ό,τι υπήρχε σε τσάντα και ξαφνικά.. ήταν εκεί! μπροστά μου! θεε μου, η τσάντα των ονείρων μου (ή παραλίγο έστω), ήταν σε ένα ράφι και μου χαμογελούσε σίγουρη για την έκβαση αυτής μας της συνάντησης. Η Σάρα μου ζήτησε να διατηρήσω τη ψυχραιμία μου και τσέκαρε όλα τα φερμουάρ και όλες τις ραφές πριν με αφήσει να την αγοράσω. Φύγαμε γιατί έπρεπε να γίνει όμορφη γιατί το βράδυ θα πήγαινε στην πρεμιέρα του Robert (το σίκουελ του twilight, στις αίθουσες της Ευρώπης από 19.11). Και μετά προσπαθούσε να με πείσει ότι εγώ είμαι χαζή που στο μετρό μιλούσα με την καινούρια μου τσάντα. πφφ

3. αυτές τις μέρες με έχει πιάσει κάτι και γράφω ασταμάτητα, όπου βρώ. Ξεκινάω και δε μπορώ να σταματήσω με τίποτα. Ενα τελευταίο και τελειώνω. Η λυόν είναι μία μικρή πόλη. Μικρή και ήσυχη. Σχετικά τουλάχιστον, δεν είναι και σαν την Καβάλα (no offence). Αλλά όλα κι όλα, ξέρει να χαίρεται. Τρία χαρακτηριστικά κτίρια έχει, μία ομάδα ποδοσφαίρου, δύο ποτάμια και δύο γιορτές. Τα έχει κάνει όμως σημαία ένα-ένα ξεχωριστά. Σήμερα το βράδυ, έχουμε όλοι όλοι ραντεβού στην place bellecour για να γιορτάσουμε τη νέα σοδειά του beajolais που μπορεί όλοι να λένε πόσο χάλια είναι σαν κρασί αλλά τέτοια χαρά για οποιοδήποτε άλλο κρασί, στοίχημα, δε θα δείτε πουθενά. Η άλλη γιορτή παρεπιπτόντως, είναι στις 8 Δεκεμβρίου, που όπως λένε οι ντόπιοι, όμοιά της δεν υπάρχει σε όλη τη Γαλλία. Αλλά μέχρι τότε έχουμε καιρό.Λέξη της ημέρας: eclat, le


64.Πέμπτη, 19 Νοεμβρίου 2009και πυροτεχνήματα και καπνογόνα.. dio mio!

μόλις γύρισα και νιώθω τη βαθύτερη ανάγκη να συμπληρώσω την ανάρτηση που προηγήθηκε. Και αυτό θα πράξω, λοιπόν.

Πρώτον, αν ξαναπώ κάτι τύπου nous sommes algeriens, να μου κοπεί η γλώσσα και το χέρι για να μη μπορώ ούτε να το γράψω. Δε ξέρω από πού να ξεκινήσω, συνοπτικά όμως, βγαίνοντας από το σπίτι, κόσμος παντού, algeriens που έσπαγαν αμάξια και έκαιγαν κάδους. Τον περασμένο Δεκέμβριο δεν ήμουν στην Ελλάδα και σε πορείες δε συνηθίζω να πηγαίνω οπότε τα φαινόμενα αστικής βίας δεν μου είναι οικείο φαινόμενο, με ταράζουν και μου προκαλουν εκνευρισμό. Πέντε λεπτά αργότερα, ήμουν μαζί με τους υπόλοιπους στην rue de la republique με τους οπαδούς της αλγερίας να σπάνε βιτρίνες με μπουκάλια και κοντάρια με κρεμασμένη τη σημαία της χώρας τους στην άκρη. Μόνο μία άλλη φορά στη ζωή μου θυμάμαι να ανησύχησα στ’αλήθεια για τη σωματική μου ακεραιότητα και ήταν σε μία πορέια πριν την εισβολή στο Ιράκ, νομίζω, πήγαινα πρώτη λυκείου. ξαφνικά, η πόλη μου, ήταν μία άλλη. Δεν ήξερα αυτή τη πόλη. Κρυφτήκαμε στον κινηματογράφο, κατέβασαν και τα ρολά και μείναμε εκεί να παρακολουθούμε την άφιξη της αστυνομίας σε μπλοκ, κι άλλες σπασμένες βιτρίνες, καπνογόνα, αν δε το ζούσα, δε θα το πίστευα. μετά από μισή ώρα είχε περάσει, ο κόσμος είχε διαλυθεί και η γιορτή για του beaujolais μόλις ξεκινούσε. Το beaujolais παρεπιπτόντως, είναι όντως απαίσιο.

ο ayiub μου έλεγε ότι είναι κοινωνικό, δεν έχει να κάνει με το ποδόσφαιρο. Στην πραγματικότητα είναι ένα ξέσπασμα με τυχαία αφορμή. Να, όπως έγινε πέρυσι στη χώρα σου, μου είπε. Αλλά τουλάχιστον εκεί έχετε καλύτερο κρασί, όχι;


13,rue du plat21 Νοεμβρίου 2009 7:08 μ.μ.Πρόσεχε φιλενάς, θα σου πουν ότι ακούς πολύ Sarkozy τελευταία ! Κατά τα άλλα πολύ σε ζηλεύω που τριγυρνάς place de la republique ! ‘Le Progres’ est toujours la, au coin ?

63

64α

64β

033

65.Παρασκευή, 20 Νοεμβρίου 2009messagi subliminaliπαρασκευή, 20 νοεμβρίου

είμαι στη σχολή, με το ζόρι δεν έχουμε αποκοιμηθεί πάνω στα λάπτοπ μας, είναι το τέλος μίας εβδομάδας που κράτησε 12 μέρες. Βρήκαμε ποιές ταινίες θα δούμε την άλλη εβδομάδα που όλοι θα λείπουν (την εβδομάδα των επιλογών, οι μισοί από εμας πάνε στα grands ateliers για να κατασκευάσουν τοίχους και δικτυώματα, οι υπόλοιποι συνεργάζονται με χορευτές ή σχεδιάζουν νοσοκομεία) για να εκμεταλλευτούμε την υπερσύδεση της σχολής, κατεβάζοντάς τες, παλεύουμε εδώ και τρεις ώρες με μία κάτοψη έτοιμη σχεδόν, μόνο και μόνο για να βρούμε πού πρέπει να βάλουμε contrevente-ments στον καταπληκτικό μεταλλικό σκελετό που έχουμε φανταστει, παράλληλα διαβάζω τη lifo και ο καλός μου ο μιχάλης μιχαήλ λέει ότι η κολλητή του είναι στο μπουένος Αιρες και έχει να της μιλήσει τρεις εβδομάδες και του έλειψε. μπράβο, βλάκα. Ακου τρεις εβδομάδες!

Χθες το βράδυ πήγα για φαγητό στην casa bianca, το πιο όμορφο από τα διαμερίσματα που φιλοξενούν φοιτητές εράσμους στη λυόν, χωρίς υπερβολές. Εκεί μένουν ο paolo, ο damiano, η ildi, η kata και πάντα κάποιος ακόμη, σαν φιλοξενούμενος. Υπερ-διασκεδαστικό. Φιάξαμε μακαρόνια, μιλούσαμε όλες τις γλώσσες μας παράλληλα, γελώντας ασταμάτητα με τα αστεία από το πέρασμα από τη μία γλώσσα στην άλλη. Η Sara, προσπαθούσε να με πείσει πόσο άδικο είναι για την καημένη την cinderella να την αποκαλούμε εμείς οι βάρβαροι stahtobouta, la pauvre. Γύρισα σπίτι με το γνωστό μούδιασμα στα μάγουλα που έχω κάθε φορά μετά από ώρες συνύπαρξης με τους ιταλούς, με το κεφάλι μου γεμάτο σκέψεις που αν μπορούσα να εκτυπώσω, θα είχαν όγκο μικρού μυθιστορήματος, όπως συμβαίνει βέβαια όλες αυτές τις μέρες. Κοιμήθηκα με νεύρα, πολλά, για λόγους πολύ μακρινούς από όσα με απασχολούσαν δύο ώρες πριν, ελπίζοντας ότι αύριο θα είναι μία καινούρια μέρα, εντελώς.

Όντως είναι. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που έχουν την ικανότητα να κάνουν τα πάντα πιο εύκολα και εδώ, χωρίς να προσπαθήσω, βρήκα μερικά ενδεικτικά παραδείγματα αυτής της κατηγορίας. λέξη της ημέρας: somatisation, la


66.Σάββατο, 21 Νοεμβρίου 2009το καλό συναπάντημα

Τις Παρασκευές, οι Ιταλοί (γκρουπ Α) μαζεύονται από τις 2000 στο σπίτι της Μάρτα και κάνουν πάρτυ. Μαγειρεύουν, πίνουν, τρώνε, γελάνε da morire. Κατά τις 2300, συναντιόμαστε όλοι στην place de terraux και συνεχίζουμε το βράδυ όλοι μαζί. Εγώ, έχω την εξαιρετική τύχη να βρίσκομαι υπό την προστασία αυτού του γκρουπ, που σημαίνει ότι κάθε Παρασκευή είμαι και εγώ καλεσμένη chez marta. Αχα! Το μόνο δύσκολο είναι ότι παρά την εξαιρετική μου ευχέρια στα ιταλικά (τττ), πολύ συχνά βρίσκω αδύνατο να καταλάβω τι λένε όταν μιλάνε όλοι μαζί, κόβοντας τα μισά γράμματα κάθε λέξης και με ταχύτητα αντίστοιχη αυτής του φωτός. Dio mio! Ετσι λοιπόν, όταν είμαι κουρασμένη ή έχω υπόνοια πονοκεφάλου, τους συναντάω κατευθείαν στο συντριβάνι.. Χθές, δε συνέβαινε τίποτα από τα δύο, αλλά γύρισα σπίτι στις 1900 οπότε είπα να κάτσω να λιώσω λίγο και να βγω κατευθείαν στις 2300. Φευ! Η Σάρα με πήρε στις 2115 και μου είπε να σηκωθώ και να πάω εκεί τρέχοντας γιατί έχουν έρθει οι φίλοι της Marta από τη Νάπολη και περνάνε τέλεια και θέλει να πάω κι εγώ τώ-ρα. Φάγαμε κλασσικά τιραμισού, τραγουδήσαμε ιταλικά τραγούδια, οι νότιοι κορόιδευαν τους βόρειους και αντίστροφα, με εμένα διαιτητή. Μετά βγήκαμε, πήγαμε για μπύρες και τζιν τόνικ και μετά για να χορέψουμε τέκνο. Σκεφτόμουν ότι με αυτή την παρέα νιώθω σαν να είμαι η μικρή τους αδερφή, ανησυχούν να μη στεναχωριέμαι, να μη νιώθω μόνη μου, προσπαθούν να γεμίσουν όλα τα κενά. Grazie ragazzi!

Σήμερα, είναι Σάββατο 21 Νοεμβρίου

το πλάνο σήμερα ήταν να πάμε στο ανοιχτό μάθημα (portes ouvertes) της κρατικής σχολής χορού της Λυόν, όπου μας είχαν καλέσει οι χορευτές μας. Πήγαμε, είδαμε, εντυπωσιαστήκαμε, μετά εντυπωσιαστήκαμε κι άλλο και μετά φύγαμε. Ξεμείναμε με τη Σάρα με δύο ποτήρια ζεστή μόκα και ένα σακουλάκι κάστανα, να περπατάμε στο κέντρο, χαζεύοντας χριστουγεννιάτικες βιτρίνες και μιλώντας για όσα μας προβληματίζουν, για πράγματα που μας ενοχλούν και άλλα που μας κάνουν χαρούμενες. Δύο πράγματα που χαίρομαι τόσο πολύ όταν μιλάω με τη Σάρα, είναι η απίστευτα διασκεδαστική διάλεκτος-κράμα ιταλικών+γαλλικών που χρησιμοποιούμε και δεύτερον το ότι είναι ένα από τα πολύ λίγα άτομα που έχω συναντήσει στη ζωή μου στο οποίο μπορώ να μιλάω χωρίς να φιλτράρω, χωρίς να χρειάζεται να εξηγώ, είναι σαν να ξέρει. Λέει ότι είμαι orgoliosa και ότι orgolio non si fa mai bene. θα το έχω υπόψιν μου_


65α

65β

66α

66β

66γ

67. Κυριακή, 22 Νοεμβρίου 2009lost in translation(προβλέψιμος τίτλος ανάρτησης)Κυριακή, 22 Νοεμβρίου

Πιθανές λεζάντες για την παραπάνω φωτογραφία (διαλέγετε μία ή περισσότερες):_να τι συμβαίνει όταν μία Σλοβάκα και μία Ελληνίδα προσπαθούν να γράψουν μία εργασία για τη βιοκλιματική αρχιτεκτονική στα γαλλικά με βιβλιογραφία στα γερμανικά_αυτός που αποφάσισε για την ύπαρξη τόσων διαφορετικών γλωσσών, είναι μεγάλος κόπανος (όσες γλώσσες και να ξέρεις, πάντα υπάρχει μία που σου χρειάζεται πιο πολύ και δεν-την-ξέρεις)_η online μετάφραση του google ειναι για κλάμματα_όντως τα γερμανικά είναι πάρα πολύ δύσκολη γλώσσα_στο τέλος τα παρατήσαμε και φιάξαμε κοτόπουλο με πάπρικα και ρύζι


68.Δευτέρα, 23 Νοεμβρίου 2009φούξιαΔευτέρα, 23 Νοεμβρίου

Στην αρχή, δεν μπορούσα να καταλάβω τη διαφορά του σκηνοθέτη και του σκηνογράφου. Μετά, μεγάλωσα λίγο και άρχισα να καταλαβαίνω. Αλλά και πάλι, σκεφτόμουν σκηνογράφος, σιγά τις δουλειές που έχεις να κάνεις. Καθένας μπορεί. Μέχρι εκείνο το πρωί του περσινού μαρτίου που είχα περάσει περίπου 3 ώρες από τη ζωή μου στην οδό Φράγκων στη Θεσσαλονίκη, με έναν βοηθό σκηνογράφου, αναζητώντας ένα πόμολο σαν-αυτά-που-έχουν-οι πόρτες-στα-ξενοδοχεία. Στην πραγματικότητα ήταν μία λεπτομέρεια που λίγοι θα πρόσεχαν και δύκολα κανείς δε θα φανταζόταν ότι η εύρεσή του είχε αποσπάσει τόσο χρόνο από τον πολύτιμο χρόνο κάποιου βοηθού-σκηνογράφου.

Αυτά ακριβώς σκεφτόμουν σήμερα το πρωί που η Cecile και η Chantal (οι κυριούλες μας στο μάθημα ambiances et espace public για το οποίο θυμίζω, για όσους άνοιξαν τώρα τους δέκτες τους, πρέπει να παρουσιάσουμε ένα περιστατικο για την γιορτή των κήπων στη λυών υπό τον γενικό τίτλο tranformations) μας έλεγαν ότι έχουμε δύο μέρες για να βρούμε και να κατασκευάσουμε όλα όσα θέλουμε για να παρουσιάσουμε το project μας, έχοντας στη διάθεσή μας ένα υποτυπώδες budget το οποίο πρέπει να συμφωνήσουμε πώς θα μοιράσουμε, σε επτά ομάδες, χωρίς να παίξουμε ξύλο μεταξύ μας. Δύο μέρες λοιπόν αυτής της εβδομάδας θα τις περάσουμε στους δρόμους μίας πόλης που καμία σχέση δεν έχει με τη Θεσσαλονίκη, ψάχνοντας τα υλικά για τις κατασκευές που έχουμε οραματιστεί στη χαμηλότερη δυνατή τιμή, την Πέμπτη θα έχουμε πρόβα τζενεράλε και την Παρασκευή θα δώσουμε συνέντευξη στο FR3, κάτι σαν την ΕΤ3 αλλά σκεφτείτε το στην αναλογία Ελλάδα-Γαλλία. Σκέφτομαι να το παίξω άρρωστη. Δεν υπαρχει περίπτωση να χαραμίσω τα 15 λεπτά δημοσιότητας που μου αναλογούν σε αυτή τη ζωή, προσπαθώντας να εξηγήσω πώς θα εφαρμόσω το θέμα transformations σε μία παιδική χαρά κάπου στο δεύτερο arrondissement της Λυών. Όύτε για αστείο


13,rue du plat27 Νοεμβρίου 2009 5:12 μ.μ.Εγώ πάντως σήμερα Παρασκευή, είμαι ήδη συντονισμενος στο FR3 και περιμένω ! Που ξέρεις, τα παιδιά του 2eme arrondissement μπορεί να ευγνωμoνούν μετά από χρόνια μία jeune fille grecque de Lyon !

034

67

035

69.Παρασκευή, 27 Νοεμβρίου 2009κάστανα και ζεστό κρασί

1.you and me against the world. Αυτή την εβδομάδα, όπως και την προηγούμενη αντίστοιχή της, στις αρχές Όκτωβρίου, είμαι με άλλα 25 περίπου άτομα, κάθε μέρα, όλη μέρα. Το διασκεδαστικό είναι ότι το σύνολο αυτό είναι εξαιρετικά ευέλικτο, επιτρέπει τη δημιουργία εξαιρετικά πολλών ομάδων, καθεμία από τις οποίες βρίσκεται αντιμέτωπη με τις υπόλοιπες, κάθε φορά. Μη φανταστείτε ότι παίζουμε ξύλο, επ ‘ ουδενί. Αλλά η αντιπαράθεση και μόνο είναι τόσο διασκεδαστική. Ενδεικτικά αναφέρομαι στο εμεις-οι αρχιτέκτονες εναντιον αυτων-των χορευτών. Το δικό μας ζητούμενο ήταν να επεξεργαστούμε το δεδομένο χώρο ώστε να μετασχηματίσουμε κάποιο χαρακτηριστικό του, είτε με κάποια κατασκευή, είτε με κάποια προσθήκη, ό,τι. Δικός τους στόχος είναι να μετατρέψουν το δικό μας σκηνικό σε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον σκηνικό χορού. Hello! δεν είμαστε εδω για να σας φιάξουμε τα σκηνικά! Προσαρμοστείτε στις ιδέες μας! και κουβαλήστε και κανένα σωλήνα, με την ευκαιρία!! Εξαιρετικά ενδιαφέρον είναι και το δίπολο εμείς-οι αρχιτέκτονες εναντίον της μπαγκέτας. Συνήθως τρώμε στη σχολή ένα νοστιμο πλήρες γεύμα με σαλάτες, κυρίως πιάτα και επιδόρπια. Αυτήν την εβδομάδα όμως ζούμε σαν τη Ραπουνζέλ κλεισμένοι στο κτίριο της CAUE για δέκα ώρες κάθε μέρα και μόνο πράγμα που μπορούμε να τρώμε είναι μπαγκέτες. Την Παρασκευή, συμφωνήσαμε ότι κανένας δε θα φάει μπαγκέτα. Θα έχουμε προμηθευτεί σαλάτες και έτοιμα μακαρόνια.

2.Το άλλο εξαιρετικά ενδιαφέρον στοιχείο αυτής της συνύπαρξης είναι ότι ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι αποκτάς μία εξαιρετική οικειότητα με άτομα που μέχρι την περασμένη παρασκευή δε λέγατε κάτι παραπάνω από καλημέρα. Η Bettina (η μόνη γαλλίδα της ομάδας) μας φιάχνει γλυκα και έχει αναλάβει να κάνει τα διάφορα τηλέφωνα που χρειαζόμαστε σε προμηθευτές, η Luccia μας βάζει σλοβάκικα τραγούδια, η Hanna κουβαλάει από εδώ και από εκεί περίπου 120 μέτρα σωληνώσεων (μη ρωτάτε περισσότερα, είναι η ιδέα της για το δικό της σημείο), εγώ και η Αν έχουμε αναλάβει να σουλουπώσουμε τις μακέτες για την έκθεση. Το αστείο είναι ότι ο Louis παρατηρώντας την επιμέλεια με την οποία δούλευα μία μακέτα, με ρώτησε αν έχω κάνει μαθήματα κατασκευής μακέτας. Είχα υπ’όψιν μου ότι αυτό το εράσμους θα με αλλάξει πολύ, αλλά να αρχίσω να κάνω και καλές μακέτες, πάει πολύ, αλλοτρίωση.

3. vin chaud_δεν ξέρω αν η καλη μέρα φάινεται από το πρωί, σίγουρα όμως ένα καλό απόγευμα αρκεί για να καταχωρηθεί μία μέρα σαν καλή. Μετά από 10 ώρες στη CAUE λοιπόν, η Luccia μας πήγε μέχρι την Perrache όπου έχει ξεκινήσει ένα χριστουγεννιάτικο παζάρι. Μικρά περίπτερα, ζεστό κρασί, γλυκά, αλμυρά, μικρά δωράκια, λαμπάκια παντού. Δοκιμάζαμε ό,τι φαγώσιμο βρίσκαμε (έπαιρνε μία και το μοιράζαμε στα έξι) και επίσης δοκιμάσαμε ζεστό κρασί από όλους τους πάγκους που το προμηθευαν, λέγοντας για τα Χριστούγεννα στην Πράγα, στην Μπρατισλάβα, στη Γερμανία και στην Ελλάδα. Μετά αναρωτιόμαστε γιατί ακόμη δεν έχει πουθενά στην πόλη λαμπάκια και κακό, εγώ τους έλεγα ότι στην Ελλάδα στολίζουμε για τα Χριστούγεννα από τα τέλη Όκτωβρίου σχεδόν. Την απάντηση έδωσε ο Louis, ένεκα Γάλλος: Στη Λυόν, στις 8 Δεκεμβρίου είναι η fete des lumieres, η γιορτή των φώτων ας πούμε που όμως με τα δικά μας Φώτα δεν έχει καμία σχέση. Για τρείς μέρες, ολόκληρη η πόλη είναι υπερ-φωταγωγημένη, σαν αναφορά στα μικρά κεράκια που άφηναν κατά το μεσαίωνα στα περβάζια των παραθύρων τους οι κάτοικοι της πόλης για να ειδοποιήσουν το γιατρό που περνούσε από το δρόμο ότι μέσα στο σπίτι είναι κάποιος ασθενής από χολέρα. Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι μέχρι τις 8 Δεκεμβρίου δεν έχει φωτάκια πουθενά, ούτε δέντρα ούτε τίποτα. Μετά, όλα είναι όπως σε όλες τις πόλεις της Ευρώπης... χμ!


70.Παρασκευή, 27 Νοεμβρίου 2009paint in whiteΠαρασκευή, 27 Νοεμβρίου 2009

Ό τίτλος που απορρίφθηκε για αυτή την ανάρτηση, ήταν καλύτερα άνεργος παρά καλλιτέχνης. Δε ξέρω γιατί τον απέρριψα. Σκέφτηκα πολλές φορές πάντως κατά τη διάρκεια της ημέρας ότι αυτός είναι ο τίτλος που ταιριάζει στη σημερινή ανάρτηση.

Την τελευταία φορά που θυμάμαι να προσπαθώ να βγάλω από τα ρούχα μου μικρούς λεκέδες από λευκή μπογιά, κάνοντας τη σκέψη μπράβο, πάλι χάλια έγινες, ήταν πριν περίπου οκτώ μήνες (ακούγεται πιο πολύ από όσο είναι στ’αλήθεια). Φεύγοντας από το κτίριο της CAUE έκανα μία λίστα με τις διαφορές εκείνης και αυτής της περίπτωσης, αλλά για ευνόητους λόγους, δεν θα την αναρτήσω.

Σήμερα λοιπόν, τελευταία μέρα της semaine intesive-parte2- ήμουν ο μπαλαντερ της ιστορίας. Συνέχισα την ιστορία με τις μακέτες, βοηθούσα τη luccia να τελειώσει με την κατασκευή του τούνελ της (και αποφάσισα ότι αν ποτέ γίνω καθηγήτρια σε σχολή αρχιτεκτονικής, θα βάλω τους φοιτητές μου να σχεδιάσουν ένα τούνελ), έβαφα χαρτόκουτα με λευκή μπογιά για το πρότζεκτ της anne και της daniela.

Κατά τις 1700 καθόμασταν στη ταράτσα της CAUE και κάναμε τον απολογισμό της εβδομάδας, και εγώ το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι ότι κάποια στιγμή μέσα στην ημέρα δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί μιλούσα γαλλικά στη luccia. Γιατί δηλαδή δε της μιλούσα ελληνικά, αφού hello! έχουμε περάσει τόση πολλή ώρα μαζί τη τελευταία εβδομάδα που είναι σαν να γνωριζόμαστε τόσο καιρό.

Μουσική επένδυση: hey jude-beatlesΑναρτήθηκε από athina729 στις 21:10

68α 68β

68γ 68δ 69

71. Κυριακή, 29 Νοεμβρίου 2009dehors

Είναι λίγος καιρός τώρα που περπατάω στο δρόμο και είναι σαν να είμαι εδώ πολύ καιρό και όχι μόνο αυτό, νιώθω και σαν να πρόκειται να μείνω εδώ πολύ καιρό. Εχω συνηθίσει όλους τους δρόμους, όλες τις διαδρομές, δεν σκέφτομαι ότι είναι παράξενοι οι οδηγοί λεωφορείου που μου λένε bonjour μόλις ανεβαίνω στο λεωφορείο, τους έχω συνηθίσει. Πλάκα έχει.Σήμερα όμως, Κυριακή, 29 Νοεμβρίου, έκανα ένα ακόμη βήμα προς την κατάστηση της Λυόν. Κάθε πόλη που σέβεται τον εαυτό της, λοιπόν, έχει τη σήμερον ημέρα, μία σειρά από μικρά υπόγεια που κάποιος μυστήριος επίδοξος σκηνοθέτης έχει μετατρέψει σε θέατρα (ή χώρους παραστάσεων, πιο σωστά, γιατί πάντα υπάρχουν τύποι σαν τη μαμά μου που θεωρούν ότι άμα δεν έχει αυλαία και εξώστη, θέατρο δεν είναι, τέλος). Είχα σκεφτεί να πάω να δω μία παράσταση σε έναν τέτοιο χώρο τον πρώτο μήνα που ήμουν εδώ αλλά τελικά δεν έτυχε. Σήμερα, δύο μήνες μετά, βλέποντας την αφίσα που συνοδεύει αυτή τη σύντομη ανάρτηση, αποφάσισα ότι αυτή τη φορά δε σηκώνει αναβολή. Σήμερα, θα πάω θέατρο.

Στις 15:45, ήμουν σε ένα μικρό δωμάτιο (φουαγιέ) στον αριθμό 44 της οδού Burdeau, με ένα εισητήριο tarif reduit και την απορία αν θα καταλάβω τίποτα για την επόμενη ώρα. Χμ.Μετά από μία+μισή ώρα, για την ακρίβεια, διέσχιζα ξανά το μικρό δωμάτιο, κατευθυνόμενη προς την έξοδο αυτή τη φορά. Σκεφτόμουν ότι καιρό είχα να δω τόσο όμορφη παράσταση, ότι αν κρατούσε άλλα 10 λεπτά θα έκλαιγα κι εγώ όπως η κοπελίτσα δίπλα μου, ότι τι κρίμα να μη μπορώ να βάλω όλους τους φίλους μου να τη δουν και να πηγαίνω μαζί τους όλες τις φορές, ότι θα ψάξω όλους τους χώρους παραστάσεων με λιγότερα πό 35 καθίσματα και θα πάω σε όλες τις παραστάσεις που παρουσιάζουν, ότι άντε είναι πολύ άδικο να μην μπορώ να κλαψουρίσω στους τοπικούς μου φίλους στα ελληνικά και να μου απαντήσουν εεεεεεέλα βρε αθηνούλαααααααα....


72.Τρίτη, 1 Δεκεμβρίου 2009τα παντα (γκ)ρειΤριτη, 1 Δεκεμβρίου

Είναι παράξενες οι τελευταιες μέρες. Σαν κάτι να τελειώνει, σαν κάτι να περιμένουμε, σαν να είμαστε σε διαρκή αναμονή για κάτι. Είμαστε όλοι λίγο παράξενοι, δε μιλάμε πολύ, σαν να είμαστε σκεπτικοί, ο καθένας για τους λόγους του. Όλοι όμως. Ακόμη και οι ιταλοί.

Όι δυο εβδομάδες που ακολουθούν είναι σχεδόν κενές και μετά μία εβδομάδα πριν τα Χριστούγεννα. Η Αν ήδη μετράει μέρες μέχρι την τελική μας αναχώρηση από τη Λυόν (θα επαναπατριστούμε την ίδια μέρα), η οποία για κάποιον μυστήριο λόγο αυτή την περίοδο μοιάζει πιο κοντά από όσο είναι στ’ αλήθεια. Η Σάρα μετακομίζει και η Σουζάνα (συγκάτοικός της μέχρι σήμερα) μεταπηδάει με εντυπωσιακή συχνότητα από τη μελαγχολία στην χαζή χαρά. Μου έλεγε να μην την αφήνω και πολύ μόνη της γιατί δεν έχει συνηθίσει να μένει μόνη της και στεναχωριέται. Χθές, υποτίθεται ότι θα καθόμασταν για ένα καφέ στα γρήγορα και εν τέλει μου μιλούσε για περίπου δύο ώρες για την αδερφή της, τη Μπρατισλάβα, τις σπουδές της, στο τέλος ήξερα δεκάδες λεπτομέρειες για άτομα που δε θα γνωρίσω ποτέ.

Μετά από δεκάδες ώρες συνύπαρξης με τον Guillame το τελευταίο δίμηνο, έχει αρχίσει και με ρωτάει έτσι στο άσχετο πώς είναι διάφορες λέξεις στα ελληνικά. Με έχει εντυπωσιάσει πόσο εύκολα τις απομνημονεύει όλες. Αυτό που τον έχει εντυπωσιάσει περισσότερο είναι η λέξη skata (οι Γάλλοι χρησιμοποιούν εξαιρετικά συχνά την αντίστοιχη λέξη merde) και όχι σαν λέξη αλλά κυρίως η ιδιότητά της να χρησιμοποιείται σαν πρόθεμα διαφόρων σύνθετων λέξεων (σκατο-κατασταση, π.χ.). Σήμερα, καθόμασταν περιμένοντας τη σειρά μας για να παρουσιάσουμε την καταπληκτική μας μακέτα και με το ζόρι ο ένας γελούσε με τα αστεία του άλλου. skata-avra aujourd’hui, hm? με ρώτησε κάποια στιγμή (του εξηγούσα τις προάλλες ότι avra είναι η λέξη που χρησιμοποιούμε και για την ενέργεια που έχει κάποιος άνθρωπος μέσα στο χώρο). mais je ne peux pas comprendre pour-quoi, του απάντησα χαμογελαστη..


73.Πέμπτη, 3 Δεκεμβρίου 2009Μισοί στη Δύση, μισοί στην ΑνατολήΤετάρτη, 2 Δεκεμβρίου

Σήμερα ήταν το πάρτυ της Μαγκαλί και στην άλλη άκρη της πόλης το πάρτυ του Ντανιέλε. Η αλλιώς από τη μία το πάρτυ των γάλλων και από την άλλη το πάρτυ των ιταλών. Ατιμες συμπτώσεις. Η και άτιμες συγκυρίες, ό,τι προτιμάει ο καθένας.Αν η Σάρα δε μετακόμιζε σήμερα και η Σουζάνα δεν ήταν συντετριμμένη και για το λόγο αυτό προτιμούσε να μείνουμε μακριά από τους ιταλούς (τους οποίους θεωρεί ηθικά υπεύθυνους για την μετακόμιση της αξιολάτρευτης πρωην συγκατοίκου της)... Επίσης, η Σουζάνα έχει επιπλέον προστριβές με τον κύκλο των ιταλών που την κρατούν το τελευταίο καιρό μακριά από την αγαπημένη μου παρέα. Κρίμα κι άδικο, παράπονο μεγάλο λοιπόν, σήμερα καλούμουν να συμπαρασταθώ στη Σουζάνα (η Σάρα μου έστελνε χαριτωμένα μηνυματάκια, η υπουλη) και αφού περάσω όλη τη μέρα μαζί της ως μέγιστη ένδειξη συμπαράστασης να πάω και στο γαλλικό πάρτυ το βράδυ. Το οποίο δεν ήταν μόνο γαλλικό (σας αγαπάω τόσο καλοί μου γάλλοι αλλά δεν έχετε ιδέα από πάρτυ, dio mio) ήταν και θεματικό. Επρεπε να μεταμφιεστούμε όλοι σε πρόσωπα της γαλλικής τηλεόρασης. Καλά μιλάμε, τέλειο! Εγώ είχα τυπώσει και αυτόγραφα για να υπογράφω.

Στο αυτοκίνητο, επιστρέφοντας, έλεγα στα παιδιά ότι δεν περίμενα ότι είναι τόσο αναγνωρίσιμη η Νανά Μούσχουρη εδώ που αρκεί μία χωρίστρα, ισιωμένα μαλλιά και ένα ζευγάρι γυαλιά για να καταλαβαίνουν όλοι ότι έχεις ντυθεί Nana Mouskouriiiiiiiiiiii!!!


036

71

72

74.Σάββατο, 5 Δεκεμβρίου 2009count-downΠαρασκευή, 4 Δεκεμβρίου

Από την Τετάρτη το πρωί είχαμε παρατηρήσει μία κινητικότητα στην πόλη. Κόσμος περισσότερος έξω, τα περίπτερα στη χριστουγεννιάτικη αγορά της Λυόν (καμιά φορά μου φαίνονται πολύ παράξενες κάποιες φράσεις όταν τις μεταφράζω από τα γαλλικά στα ελληνικά) αυξήθηκαν, τα πρώτα λαμπάκια εμφανίστηκαν δειλά-δειλά στις βιτρίνες, συνεργεία κρεμάνε καμπανούλες από τα δέντρα. χμ

Την Πέμπτη ακόμη περισσότερο. Περιμένοντας την Παρασκευή...

Σήμερα λοιπόν, ήταν παράξενη μέρα, το πρωί στη σχολή, συνέβη αυτό που συμβαίνει πάντα στις ομάδες φοιτητών αρχιτεκτονικής, λίγο-πριν την παράδοση. Όλοι είχαμε νεύρα με όλους, ακόμη κι εγώ, είχα νεύρα με άτομα που δε φανταζόμουν ποτέ ότι θα εκνευριστώ. Ανεβοκατεβαίναμε στη βιβλιοθήκη για να βρούμε τις κατασκευαστικές λεπτομέρειες που μας λείπουν, περιφερόμασταν στη σχολή, η οποία σήμερα είχε μετατραπεί σε μουσείο μοντέρνας τέχνης για τις ανάγκες της παρουσίασης των εργασιών του μαθήματος art corporelle, κάναμε πηγαδάκια που κατέληγαν πάντα στο είναι βλαμμένοι αυτοί οι γάλλοι. Το βράδυ, για τελευταία φορά συμφώνησα να ακολουθήσω τη Σουζάνα, αφήνοντας την παρέα των ιταλών και αφού κάναμε μία βόλτα να δούμε τι παίζει με τα φώτα στην πόλη, καταλήξαμε με τους καινούριους της φίλους σε γιαπωνέζικο εστιατόριο.Γυρνώντας σπίτι, είδα τη θερμοκρασία στο θερμόμετρο της place bellecour και εγραφε +0.5. Αισθανόμενη τα δάχτυλα των ποδιών μου εντελώς μουδιασμένα γελούσα με τη σκέψη ότι τα σταράκια μου τα είχα πάρει πέρυσι στη θεσσαλονίκη για να μη κυκλοφορώ με ανοιχτά παπουτσάκια τις κρύες μέρες του χειμώνα... Αύριο, τα καλύτερα


75.Δευτέρα, 7 Δεκεμβρίου 2009lumieres, παντούΣάββατο+Κυριακή, 5-6/12

Το Σάββατο, στο μετρό, πηγαίνοντας στο καινούριο σπίτι της Σάρα για φαγητό, σκεφτόμουν ότι αυτό που έπαθα σήμερα το είχα πάθει πρίν από ένα χρόνο ακριβώς. Ηταν Κυριακή, 7 Δεκεμβρίου 2008 και η Μαρία εμφανίστηκε σπίτι μου με μία εφημερίδα ενώ εγώ προσπαθούσα να τελειώσω όλες μου τις δουλειές εν όψει της αναχώρησης μας για ιαπωνία και μου είπε καλά, έχεις καταλάβει καθόλου τι συμβαίνει έξω; γινεται χαμός αθηνά! Σήμερα λοιπόν, συνέβη ακριβώς το ίδιο. Γινόταν χαμός έξω και εγώ δεν είχα πάρει χαμπάρι. Μέχρι που μου έστειλε η Σάρα ένα αντίστοιχο μήνυμα και βγήκα έξω, εν τέλει..

Degenero! Ξαφνικά ο πληθυσμός της πόλης έχει πολλαπλασιαστεί, μέχρι και τουριστικά λεωφορεία είδα στην Bellecour και φώτα, παντού φώτα. Αυτό που με διασκεδάζει πολύ εδώ στη Γαλλία είναι ότι υπάρχουν κάποια πράγματα που στην πραγματικότητα δεν είναι και τίποτα σπουδαίο αλλά είναι τόσο χαρούμενοι οι Γάλλοι γι’αυτά και τόσο περήφανοι και μιλάνε τόσο ενθουσιασμένοι που λες, μήπως κάνω κάτι λάθος, βρε παιδιά; Πρώτο παράδειγμα, το beaujolais, δεύτερο παράδειγμα, η fete de lumieres. Το εντυπωσιακό κομμάτι δηλαδή δεν είναι η γιορτή καθαυτή, ότι οι πλατείες είναι φωταγωγημένες και στις όψεις των κτιρίων προβάλλονται πολύχρωμα μοτίβα (κιτς) ή σκηνές από ταινίες (πόσο ευφάνταστο είναι στο κτίριο πίσω από το μεγάλο συντριβάνι της της πόλης να προβάλλεις τη σκηνή της brigitte απο το dolce vita?) αλλά ο κόσμος που μαζεύεται ενθουσιασμένος, τα παιδάκια που ενθουσιασμένα κρατάνε μικρά λαμπάκια και οι δεκάδες μικροπωλητές που αν σε βρουν σε στιγμή αδυναμίας μπορεί να σου πουλήσουν οτιδήποτε. Το σίγουρο πάντως είναι ότι η Λυόν, αυτό το Σαββατοκύριακο αποκτά δύο χαρακτηριστικά που της λείπουν: φώτα+κίνηση το βράδυ και κόσμο παντού! [οι κεντρικοί δρόμοι της πόλης είναι αντίστοιχοι της Ερμού-Αθήνα και της Τσιμισκή-Θεσσαλονίκη, το τελευταίο απόγευμα πριν τα Χριστούγεννα: απροσπέλαστοι.-]

Είμαι σκληρη και άδικη; Δεν είναι ο σκοπός μου, επ’ουδενί...Αναρτήθηκε από athina729 στις 10:21

13,rue du plat7 Δεκεμβρίου 2009 11:08 μ.μ.Φαντασμαγορικά και χλιδάτα και πιστεύω ωραία! Δεν πειράζει που στην ...Ανακασιά δεν έχουμε τόσους σπουδαίους specialistes de lumiere και βέβαια δεν καταλαβαίνω καλά ποια σχέση συνδέει τα κεράκια στα παράθυρα που στέλναν ένα μήνυμα με τις σημερινές μεγαλομανίες του ανθρώπου, που βρήκε τα ηλεκτρονικά και ψηφιακά συστήματα και ξεσάλωσε ντιπ για ντιπ ! Tres pessimiste, εεεε...

13,rue du plat7 Δεκεμβρίου 2009 11:22 μ.μ.ειδοποιούσαν τον γιατρό αυτά τα κεράκια, ξεκινούσαν από κάποιο λόγο ύπαρξης, ενώ τα σημερινά εκατομμύρια watt, τιι?...Και τα λέω αυτά, γιατί μια αντίστοιχη γλυκύτατη εικόνα, είδαμε στην Όυψάλα τον χειμώνα, όπου όλα μα πραγματικά όλα τα κατοικημένα τουλάχιστον σπίτια και διαμερίσματα σε πολυκατοικίες, είχαν αναμμένο το βράδυ ένα μικρό πορτατίφ στο παράθυρο και δίπλα έπεφτε η κουρτίνα ή σε άλλες περιπτώσεις ήταν τραβηγμένη. Πάρα πολύ ωραία εικόνα ήταν για όλη την πόλη ! Δεν είμαι σίγουρος ότι οι γκλαμουριές υπερτερούν πάντα !!! Βέβαια και τα φωτάκια του δημάρχου μας εδώ, δεν λέω, ωραία προσπαθεί να τα κάνει, αλλά τα βαρεθήκαμε κι αυτά πιά !....

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

037

74α 74β

athina7298 Δεκεμβρίου 2009 12:29 π.μ.συμφωνώ απόλυτα μαζί σου αγαπητέ συνέδελφε. απατώντας στο πρώτο σου σχόλιο, αν δε με απατά η μνήμη μου, υπάρχει και στην Ανακασιά, ένας συμπαθής κύριος που συνηθίζει να φωταγωγεί το σπίτι του επιχειρώντας να καταναλώσει μέσα στην περίοδο των εορτών ενέργεια αντίστοιχη με αυτή που καταναλώνει συνολικά όλη την υπόλοιπη χρονιά. Ξεχώριζε καλύτερα ανάμεσα στα δέντρα, πριν παρατηρηθούν δείγματα αστικοποίησης στο όμορφο χωριό.

athina7298 Δεκεμβρίου 2009 12:36 π.μ.[τιτλος σχολίου pessimisme ou barbarie] όσο για τη δεύτερη απορία σου και εμείς εδώ την συζητάμε συχνά. Μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα (αποφεύγονται οι εορταστικοί στολισμοί μέχρι τις 5/12 ώστε η λάμψη των lumieres να φανεί δυνατότερη) σε όλη την πόλη, λίγα φωτάκια, κανένα ελατάκι πού και πού. Στις τελευταίες μας βόλτες, οικείοι δρόμοι είναι φωτισμένοι με μωβ, ροζ, πράσινα και γαλάζια χρώματα. Μετά την πρώτη έκπληξη, δεν είμαστε σίγουροι ποια εικόνα προτιμούμε..

76. Τρίτη, 8 Δεκεμβρίου 2009πού πάει ο καιρός που φεύγει;Δευτέρα, 7 Δεκεμβρίου 2009

Το Σαββατοκύριακο τελείωσε, η fete des lumieres συνεχίζεται και σήμερα, με το ζόρι. Κανείς μας ακόμη δεν έχει συμφιλιωθεί με τους φωταγωγημένους δρόμους και αναρωτιόμαστε πόσα από αυτά τα φωτάκια που έχουν εξαπλωθεί στην όμορφη πόλη της Λυόν θα εξαφανιστούν αύριο, που λήγει επίσημα η γιορτή και πόσα θα μείνουν στις θέσεις τους μέχρι το τέλος της εορταστικής περιόδου των Χριστουγέννων. Το αστείο εδώ είναι ότι οι ιθαγενείς είναι τόσο ενθουσιασμένοι με αυτήν την εικόνα που εύχονται να μην τελειώσει αυτή η γιορτή (!?). Ό πολύς κόσμος έχει φύγει αλλά τα μέτρα διατηρούνται και σήμερα. Όι δρόμοι γύρω από την place bellecour ήταν και σήμερα κλειστοί και οι ανταποκρίσεις των μετρό περιορισμένες.

Ετσι, γυρνώντας από τη σχολή, βρέθηκα στη Bellecour, σκεπτόμενη πώς θα οργανώσω το υπόλοιπο της μέρας μου για να αδειάσω εντελώς τις μέρες που ακολουθούν, φορτωμένη με δύο σακούλες, λαπτοπ και τσάντα και (βέβαια) εκνευρισμένη με τους βλάκες που αποφάσισαν να σταματήσουν την ανταπόκριση ανάμεσα στην κόκκινη και την πράσινη γραμμή. Βγήκα βιαστική από το μετρό, γύρισα λίγο το κεφάλι μου προς τη ρόδα και μετά από μια στιγμή συνειδητοποίησα ότι είχε περάσει μισή ώρα και εγώ ακόμη καθόμουν και κοιτούσα τη φωτεινή ρόδα και τις εικόνες που προβάλονταν στο κέντρο της.

Κόσμος πολύς, αλλά όχι τόσος που να σου προκαλεί δυσφορία, μυρωδιά από κάστανα, ησυχία σπάνια, δέκα καλές σκέψεις για σήμερα. Ω! πόση χαρά να βρίσκεις μία στιγμή μικρής-χαράς-της-ζωής μέσα σε έναν κατα τ’ άλλα τόσο αφόρητα κιτς ενθουσιασμό..


13,rue du plat9 Δεκεμβρίου 2009 10:36 μ.μ.Ελα ντε, που πάει ο χρόνος που περνάει ? Πετυχημένο το ερώτημα που βάζεις, δεν ξέρω αν η επιστημονική κοινότητα έχει δώσει απάντηση, οι κορυφαίοι της επιστήμης μας έχουν πεί για την μετατροπή της ύλης, για την μεταφορά και μετατροπή της ενέργειας, αλλά ο χρόνος τι γίνεται? Αφήνει τα σημάδια του επάνω μας αλλά που πάει?Ωραία ερωτήματα και άλλα ωραία των φοιτητών, που ευτυχώς εκδηλώνουν την ζωντάνια τους και παρασύρουν και μας τους σχεδόν απόμαχους, σε ωραίους προβληματισμούς !Πολύ μ’ άρεσε και η αναφορά σου στον ανθρωπάκο της Ανακασιάς που με τα στολίδια και τους ντιρλαντάδες του, τρέχει να ξοδέψει σε ένα 15θήμερο, όσο ρεύμα καίει όλο το χρόνο ! Και βέβαια το πως ξοδεύει τα λεφτά του δεν μας πέφτει λόγος, το σχόλιο αναφέρεται στην αισθητική της εικόνας που δίνει προς τα έξω. Και γενικότερα η ώθηση προς ένα άκρατο καταναλωτισμό, που δίνει και η περίπτωση της Λυών, δεν βάζει κάποιο προβληματισμό ? Τέλος πάντων, πάλι παρασύρομαι, ας σταματήσω εδώ !

13,rue du plat9 Δεκεμβρίου 2009 11:36 μ.μ.«Για μας τους φυσικούς η διάκριση μεταξύ παρόντος, παρελθόντος και μέλλοντος είναι απλώς μια ψευδαίσθηση» Αλμπερτ Αϊνστάιν,

η απάντηση του Αϊνστάιν στο ερώτημά σου ! Για μας τους μη φυσικούς όμως, τι γίνεται ?

038

76

77.Σάββατο, 12 Δεκεμβρίου 2009η πόλη, αλλιώς (μέρος δεύτερο)Σάββατο, 12 Δεκεμβρίου

Όλοι μου οι τοπικοί φίλοι, τη τελευταία εβδομάδα, αλλάζουν κάθε λίγο το προσωπικό τους status στο facebook ανακυκλώνοντας το πόσο σιχαμένη είναι η σχολή που μας βάζει να δώσουμε τρία μαθήματα τη τελευταία εβδομάδα πριν τα χριστούγεννα, επαναλαμβάνοντας ότι είναι αδύνατο να διαβάσουν για τα μαθήματα που δίνουμε τη Δευτέρα, ότι είναι σιχαμένοι αυτοί οι γάλλοι που αντί για αποχαιρετιστήρια γιορτή, την Παρασκευή πριν τις διακοπές μας κανόνισαν τελική παράδοση του project ης γκρενομπλ. Χα! Εμένα όλα αυτά αποφάσισα ότι θα με απασχολήσουν κανένα δίωρο το Σάββατο, άλλο ένα τρίωρο την Κυριακή και μετά από Δευτέρα.. θέμα προτεραιοτήτων!

Είναι διαφορετική η πόλη αυτές τις μέρες, ο χρόνος μετράει αλλιώς, οι αποστάσεις αλλάζουν, το ενδιαφέρον των διαδρομών ανατρέπεται. Είναι παράξενο. Δε ξέρω αν είναι δεδομένο, αν γίνεται πάντα έτσι ή αν είναι μία κατάσταση που δημιούργησα εγώ, η ζωή μου τους τελευταίους 4 μήνες, δεν έχει πολλές συνδέσεις με τη ζωή μου πριν. Παρακολουθώ μόνο τα βασικά της ελληνικής πραγματικότητας, με τους φίλους μου από την Ελλάδα μιλάω αραιά και πού, οι συνήθειές μου εδώ είναι διαφορετικές, τα θέματα που με απασχολούν ακόμη διαφορετικότερα. Όταν οι δύο καταστάσεις μπλέκονται, νιώθω λίγο παράξενα, αμήχανα ίσως, μερικές φορές, άλλες φορές μου φαίνεται εξαιρετικά διασκεδαστικό. Από την Τετάρτη λοιπόν, που έφτασε ο Μιχάλης, μέχρι τη Τρίτη το πρωί που θα φύγουν ο Κώστας και η Ρένια, αγνοώ επιδεικτικά την ιδιότητά μου της φοιτήτριας erasmus με ότι αυτό συνεπάγεται και αντ’αυτού κάνουμε βόλτες στην πόλη, μιλάμε ελληνικά (το μιλάω-ελληνικά-στη-σχολή δεν μπορώ να το συνηθίσω με τίποτα), τρώμε πουράκια χατζηφωτίου (ζηλεύετε οι υπόλοιποι) και λέμε τα νέα μας μίας περιόδου που παρεμβάλλεται ανάμεσα σε όσα έγιναν και όσα θα γίνουν, σε αντίθεση δηλαδή με τις αντίστοιχες συζητήσεις μας με τους φίλους μου εδώ, που αφορούν κατά κανόνα την περίοδο που έχουμε μοιραστεί εδώ.

Την προηγούμενη φορά, όταν έφευγαν η Αλίκη και η Κλεοπάτρα, ήθελα να με πάρουν μαζί τους, δεν ήθελα να πρέπει να προσαρμοστώ ξανά στα δεδομένα του erasmus μου. Αυτή τη φορά, αν και έκανα κάποια στιγμή τη σκέψη θέλω-να-διακτινιστώ-στη-θεσσαλονίκη-τώ-ρα, νομίζω ότι τελικά θα μου είναι πιό δύσκολο από όσο περίμενα να αφήσω την όμορφη γκρι πόλη μου.


78.Κυριακή, 13 Δεκεμβρίου 200915=6Σάββατο, 12 Δεκεμβρίου (μέρος δεύτερο)

στην αρχή, όταν η σαρα μας κάλεσε για φαγητό στο σπίτι της σήμερα το βράδυ, σκέφτηκα ότι είναι πολύ κρίμα που ο μιχάλης έφυγε πριν συναντήσει όλο αυτό τον κόσμο που γεμίζει τις μέρες μου στη λυόν, εδώ και τέσσερις μήνες. Τι να γίνει όμως, πήραμε σοκολατάκια, πήραμε και ένα μπουκάλι κρασί και κατά τις 9μ.μ. κατευθυνθήκαμε προς τη rue de l’ alma. Όι υπόλοιποι, ήταν ήδη εκεί. Η Ρένια ανακάλυψε ότι ο Ισπανός-μου είναι συμφοιτητής με τον Ισπανό-της ενώ λίγο νωρίτερα, μιλώντας με τη Σουζάνα συνειδητοποίησαν ότι πριν λίγα χρόνια, είχε πάει με εκπαιδευτικό πρόγραμμα στο χωριό της Σουζάνα, στη Σλοβακία, η καινούρια συγκάτοικος της Σουζάνα μας κοιτούσε απορημένη και εγώ με τον Πάολο, ανακαλύψαμε ότι θα είμαστε τις ίδιες μέρες στη Μαδρίτη την πρωτοχρονιά. Κοιτούσα γύρω μου πρόσωπα οικεία λιγότερο και περισσότερο, δυσκολευούμουν να θυμηθώ πόσο καιρό στ’αληθεια γνωρίζω τον καθέναν τους.

Κάποια στιγμή, μετρήσαμε με τη Σουζάνα τις γλώσσες που κυκλοφορούν στο μικρό σαλόνι της Σάρα και ήταν έξι, ανάμεσα σε δεκαπέντε άτομα. γαλλικά-ιταλικά-ισπανικά-σλοβάκικα-ελληνικά-αγγλικά. Ντελίριο. Γελώντας, ξανασκέφτηκα ότι είναι κρίμα που δεν είναι και ο Μιχάλης αλλά μετά ήρθε η Σάρα, μου είπε οτι στεναχωρήθηκε πάρα πολύ που δεν κατάφερε να τον γνωρίσει όσες μέρες ήταν εδώ αλλά δεν πειράζει γιατί έτσι θα έχει ένα λόγο να έρθει στην Ελλάδα το καλοκαίρι. χμ

Δεν ξέρω αν ο πονοκέφαλος που είχα φεύγοντας είναι αποτέλεσμα αυτής της καταπληκτικής εναλλαγής γλωσσων ή της διαρκούς μετάβασης από το κρύο-τόσο που δε φαντάζεσαι εξωτερικό στο ζεστό-όσο γίνεται εσωτερικό. Αν όμως είχα κάποιους δισταγμούς σχετικά με το αν είναι όντως αναγκαίο στην μαύρη κωμωδία που θα γυρίσω όταν γίνω σκηνοθέτης, να παρουσιάσω μία παρέα που μιλάει πέντε διαφορετικές γλώσσες, σήμερα έσβησαν μέχρι τον τελευταίο_


039

78

79. Δευτέρα, 14 Δεκεμβρίου 2009στα καλυτερα!Κυριακή, 13 Δεκεμβρίου

Τις τελευταίες δύο μέρες έχει τόσο πολύ κρύο που δεν μπορείς να σταθείς. Όύτε καν. Ειδικά για να διασχίσεις τα ποτάμια, χρειάζεται άγνοια του κινδύνου ή τόλμη. Η πάλι, χρειάζεται να είσαι πιστός ταξιδιώτης και να είναι μία από τις τρεις μέρες που αποφάσισες να περάσεις σε μία καινούρια πόλη. Αυτό το τρίτο ήταν ο Κώστας και η Ρένια, σήμερα. Ετσι λοιπόν, παρόλο που το κρύο ήταν περισσότερο από χθες, οπλιστήκαμε με κουράγιο, διασχίσαμε τα δύο ποτάμια παρά τη φωτεινή ένδειξη που μας ενημέρωνε ότι η θερμοκρασία στην όμορφή μας πόλη είναι 1 βαθμός κελσίου και κάναμε όλοι μαζί την αγαπημένη μου βόλτα στην κυριακάτικη αγορά του Saone. Μικρές χαρές της ζωής. Σκεπτόμενη ότι σίγουρα έχω πυρετό που ανεβαίνει, τους άφησα να περιπλανηθούν στους διάσπαρτους χώρους της λυονέζικης biennale και γύρισα σπίτι για να διαβάσω για τα τρία (!) μαθήματα που δίνω αύριο. Πφφφ... Το βράδυ όμως, συμφωνήσαμε ότι θα πάμε για φαγητό σε αυτό το υπέροχο εστιατόριο που μέχρι τώρα μόνο απ’ έξω έχω δει και τελεία και παύλα.

Ετσι λοιπόν, κατά τις 9μιση το βράδυ, καθόμασταν γύρω από μία μικρή κατσαρόλα με μύδια μαγειρεμένα με μανιτάρια και κρέμα γάλακτος, και μία σειρά από άλλα πιατάκια με ψαροειδή στο βάθος αυτού του εστιατορίου, στο τέλος της rue merciere, με πόμολο ένα μπρούτζινο ψαροκόκκαλο, όπου μπορείς να φας μόνο μύδια μαγειρεμένα με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Πόσο πολύ κρίμα είναι που δεν κατάφερα να πάω και με όλους τους υπόλοιπους επισκέπτες μου περιττό να το αναφέρω. Μελλοντικοί επισκέπτες της Λυόν, βάλτε το στο πρόγραμμά σας οπωσδήποτε. Εκεί ακριβώς διαπιστώνεις ότι οι Γάλλοι δεν τρώνε για να σκάσουν, για να γεμίσουν το στομάχι τους, τρώνε για τη γεύση, για την εμπειρία. Μικρή χαρά της ζωής, νούμερο 2. Η μπορεί και μεσαία_


Thodoris16 Δεκεμβρίου 2009 6:46 π.μ.βασικά αυτο με τα μύδια με μεγάλη απειλή μοιάζει περισσότερο παρά με μεσαία χαρα..

13,rue du plat17 Δεκεμβρίου 2009 11:12 μ.μ.Ναι, ναι ακριβώς έτσι είναι όπως το περιγράφεις ! Για να περάσεις τα ποτάμια, μέρες με τσουκτερό κρύο ή και αέρα πολύ περισσότερο, ήταν απαραίτητος επί τούτοις σχεδιασμός και προετοιμασία ! Και με δυνατό αέρα να ξυρίζει, πω πω τι μου θύμησες, μόνο πιασμένοι αλα μπρατσέτα περνούσαμε ! Και ...ζεστή αγκαλιά ακόμη αν υπήρχε, δεν σε έσωζε με τίποτε ! Όσο για το υπέροχο εστιατόριο, τα κουταλομαχαιροπήρουνα δείχνουν την φινέτσα, βρες και το αντίστοιχο του στο Παρίσι, γιατί φοβάμαι ότι το δίδυμο Ριζόπουλος - Σουρής, θα ψάχνουν για μαρίδα στη λαδόκολα, που δεν θάχει όμως ούτε ο Ελληνας στην St Michel !

80. Τρίτη, 15 Δεκεμβρίου 2009live to tell the tale

Διασχίζοντας τη Place des Jacobins με τον Κώστα και τη Ρένια, λίγο μετά τις 00:30 ότι η σημερινή μέρα είναι σαν τρεις μέρες. Ηταν τόσο γεμάτη που το ξεκίνημά της, εικοσι-μία ώρες αργότερα, έμοιαζε τόσο πολύ μακριά...

Δευτέρα, 14 ΔεκεμβρίουΠόσο μου είχε λείψει να ξυπνάω με τον απαίσιο ήχο της αφύπνισης του κινητού μου (τα έχω δοκιμάσει όλα, καταλήγω πια στο ότι όλοι οι ήχοι αφύπνισης είναι σιχαμένοι), να είναι σκοτάδι έξω και να πρέπει να ετοιμαστώ πιό-γρήγορα-από-τη-σκιά-μου για να πάω στη σχολή. Αφησα τα παιδιά να κοιμούνται και τα-ντααα.. διακτινίστικα στη σχολή όπου σήμερα καλούμουν να συμμετάσχω στις γραπτές εξετάσεις τριών μαθημάτων στα γαλλικά. Δε θα γκρινιάξω για τίποτα, αντιθέτως θα σας πω για την περηφάνια που με κατέκλυσε όσο έγραφα τι υποδηλώνει η χρήση του όρου urbanisme στα γαλλικά κείμενα το 1910. Για τους υπόλοιπους συμφοιτητές μου, ήταν μία από τις 20 ερωτήσεις στις οποίες έπρεπε να απαντήσουν σε διάστημα τριών ωρών. Για μένα αγαπητοί μου φίλοι ήταν μία μικρή στιγμή απεριόριστης υπερηφάνιας. Επίσης αποφάσισα ότι αν όντως θέλω να σπουδάσω κι άλλο στη Γαλλία, χρειάζομαι τουλάχιστον ενα χρόνο εντατικών μαθημάτων γαλλικής γλώσσας. Αλλά αυτό δεν είναι της στιγμής..

Μετά ήρθαν ο Κώστας και η Ρένια, φάγαμε στη λέσχη, γνώρισαν όλους τους συν-εράσμους μου, εκτυπώσαμε τα τσεκ-ινς τους για αύριο και φύγαμε για βόλτα στο Croix-Rousse. Τρίτη και καλή, είναι εντυπωσιακό το πόσο πλήρες ήταν το πρόγραμμά μας με τα παιδιά αυτές τις τέσσερις μέρες. Το βράδυ πήγαμε σε bouchon για να δοκιμάσουν τις παραδοσιακές λυονέζικες σπεσιαλιτέ και μετά στο Cosmo, για τα γενέθλια του Paolo.

Είμασταν όλοι εκεί, έλεγα στη Ρένια ότι η βασική διαφορά ανάμεσα στο δικό κου και στο δικό τους εράσμους είναι ότι εμείς είμαστε 25 άτομα και κυκλοφορούμε κατά κανόνα σαν πολυκύτταρος οργανισμός. Καθένας μας είναι διαφορετικός αλλά σχηματίζουμε μία παρέα, εν τέλει. Μία παρέα εξαιρετικά διασκεδαστική.


ms15 Δεκεμβρίου 2009 7:34 μ.μ.Μετά ήρθαν ο Κώστας και η Ρένια, φάγαμε στη λέσχη, γνώρισαν όλους τους συν-εράσμους μου, εκτυπώσαμε τα τσεκ-ινς τους για αύριο και φύγαμε για βόλτα στο Croix-Rousse. Τρίτη και καλή, είναι εντυπωσιακό το πόσο πλήρες ήταν το πρόγραμμά μας με τα παιδιά αυτές τις τέσσερις μέρες. Το βράδυ πήγαμε σε bouchon για να δοκιμάσουν τις παραδοσιακές λυονέζικες σπεσιαλιτέ και μετά στο Cosmo, για τα γενέθλια του Paolo.

040

81.Πέμπτη, 17 Δεκεμβρίου 20093..2..

Αυτή η εβδομάδα ήταν καταδικασμένη να είναι κλεψύδρα πριν καν ξεκινήσει. Περνάει, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, αλλά και πάλι, έχουμε ακόμη λίγο..ακόοοοομη λίγο...Μαθήματα στη σχολή δεν έχουμε οπότε κυκλοφορούμε στην παγωμένη πόλη, σκεφτόμαστε τις χριστουγεννιάτικές μας διακοπές, κάνουμε συζητήσεις για το χρόνο (κλασσικές συζητήσεις-απολογισμοί-στο-τέλος-του-χρόνου), προετοιμαζόμαστε για το αποχαιρετιστήριο προ-χριστουγεννιάτικο πάρτυ στη maison blanche την Παρασκευή και στον ελεύθερό μας χρόνο, δουλεύουμε λίγο για την παράδοση της παρασκευής. Επίσης βλέπω ταινίες, αποφασισμένη να ολοκληρώσω το εντατικό πρόγραμμα ‘γίνομαι σινεφίλ’ που ακολούθησα στα τέλη του Αυγούστου και το 2010 να με βρει μυημένη στα στοιχειώδη ζητήματα του σύγχρονου δυτικού κινηματογράφου (μέχρι το 2015 μπορεί να έχω κατακτήσει και τον ανατολικό). Είναι λίγο αδρανείς αυτές οι μέρες για όλους μας, έχουμε σαν δικαιολογία ότι φταίει το κρύο. Εγώ πιστεύω ότι δεν έχουμε τίποτα να κάνουμε και ανακυκλώνουμε τα ίδια και τα ίδια.

Σήμερα, όσο γυρνούσα στην πόλη το πρωί χιόνιζε. Εδώ, το χιόνι είναι συνηθισμένο φαινόμενο, δεν εντυπωσιάζει κανένα. Εγώ, έκανα όλες αυτές τις σκέψεις που κάνουν οι μελαγχολικές ψυχές βλέποντας το χιόνι, χωρίς όμως (παραδόξως) ίχνος μελαγχολίας. Τα Χριστούγεννα είναι πιο κοντά από όσο φαίνονται, προσπαθώ να φανταστώ πώς θα περάσω το χρόνο μου από τις 19 Δεκεμβρίου που επαναπατρίζονται οι τοπικοί μου φίλοι, μέχρι τις 23, που είναι το πολυ-αναμενόμενο ραντεβού στο Παρίσι. Θα φύγω από τη Λυόν, αποφάσισα. Θα φεύγω πρωί και θα γυρνάω μόλις νυχτώνει. κοιτούσα πιθανούς προορισμούς. Στόχος μου, να γεμίσω όλα μου τα σημειωματάρια, πριν γυρίσω στην Ελλάδα. Θα σας κρατάω ενήμερους_


82.Παρασκευή, 18 Δεκεμβρίου 2009πού πας καραβάκι με τέτοιο καιρό;πέμπτη και παρασκευή, τελευταίες πριν τα χριστούγεννα

Την τελευταία φορά που ανέφερα στο μπλογκ το πόσο κρύο έχει, ακολούθησαν μία σειρά από sms και e-mail που με προέτρεπαν να ντύνομαι ζεστά, να τρώω καλά, να μην το παρακάνω με τις βόλτες στην πόλη, να προσέχω και τέτοια. Αποφάσισα λοιπόν ότι δεν θα αναφερθώ ξανά στις χαμηλές θερμοκρασίες της πόλης. Αυτές τις δύο μέρες όμως, μία ανάρτηση που δε θα αναφερόταν στο κρύο, θα είχε σχέση με την πραγματικότητα όσο μία ανάρτηση που θα αναφερόταν στην κουκουβάγια που εισέβαλε στο δωμάτιό μου χθες το απόγευμα για να με ενημερώσει ότι την επόμενη χρονιά καλούμαι να παρακολουθήσω μαθήματα στο χόγκουαρτς, τη σχολή μαγείας που παρακολούθησε και ο Χάρι Πόττερ.. χμ

και δεν είναι ότι έχει κρύο, χιονίζει κιόλας, χιονίζει πολύ. Και έχω συνηθίσει τόσο πολύ στο κρύο που χθές το βράδυ, πριν κοιμηθώ, διάβαζα το ελληνικό μου βιβλίο όπου κάποια στιγμή η κοπελίτσα της ιστορίας μας, λέει ότι δεν μπορεί να βγεί ξυπόλυτη στο μπαλκόνι του διαμερίσματός της, μέσα Σεπτεμβρίου επειδή το δάπεδο καίει. Καίει?! Προσπαθούσα να σκεφτώ πώς είναι αυτή η αίσθηση, προσπαθούσα να θυμηθώ τη θερμοκρασία της ασφάλτου στις 3 το μεσημέρι του καλοκαιριού.. ξύπνησα με παγωμένη μύτη, ντύθηκα σαν να μου είχαν πει ότι θα παίξουμε στριπ-πόκερ (όλα μου τα ρούχα, το ένα πάνω από το άλλο) και ξεκίνησα για τη σχολή_


83. Σάββατο, 19 Δεκεμβρίου 2009vacances? vacances!Σάββατο, 19 Δεκεμβρίου

Αυτή τη στιγμή που γράφω, σκέφτομαι ότι έχω δύο φίλους στη Μαδρίτη, μία φίλη στη Νοτια Αφρική και έναν άλλο στο αεροδρόμιο του Ντουμπάι, στη διαδρομή προς Ινδία. Επίσης, εγώ, είμαι στη Λυόν και κανονίζω τις τελευταίες λεπτομέρειες των δυο εκδρομών που έχω προγραμματίσει στα πέριξ, για τις προσεχεις μέρες. Αυτό με τους διάσπαρτους φίλους το σκεφτόμουν και χθες, στη γιορτή τύπου προ-ρεβεγιόν (εγώ θεωρούσα ότι είναι δική μας πατέντα, τελικά είναι σύνηθες στις παρέες που διαλύονται στις γιορτές να τις γιορτάζουν προκαταβολικά) που οργανώθηκε στο σπίτι του Νταμιάνο και του Πάολο. Πλάκα είχε. Σήμερα, ξεκίνησαν να φεύγουν και αύριο το βράδυ, από τους 28 φοιτητές εράσμους του γκρουπ μας, μόνο εγώ θα έχω μείνει στη Γαλλία. Και η Μαρίνα από τη Ρωσία, που έχει ένα πρόβλημα με τη βίζα της.

Είναι παράξενο το συναίσθημα που έχω όποτε σκέφτομαι ότι είναι διακοπές, μου φαίνεται παράξενο που οι διακοπές μου είναι έτσι. Πώς έτσι δεν μπορώ να ορίσω αλλά είναι κάπως. Δεν είναι όπως ήταν τα περασμένα χρόνια, όπως έχω συνηθίσει να είναι. Όύτε μελομακάρονα, ούτε συζητήσεις για ρεβεγιόν, ούτε αυτή η αίσθηση του πάει ο παλιός ο χρόνος. Αν και νομίζω ότι μπορεί να το πάθω αυτό με ένα μήνα καθυστέρηση, επιστρέφοντας στην Ελλάδα.

Κρύο έχει ακόμη πολύ, χιόνι επίσης πολύ, το οποίο όσο υπέροχο είναι τη μέρα, τόσο σιχαμένο είναι το βράδυ που μετατρέπεται σε πάγο. Χθές, βράδυ, γυρνώντας με τα πόδια με τη Λουίζα και τη Σίλβια (ποια σοβαρή πόλη του κόσμου δεν έχει νυχτερινή συγκοινωνία ούτε για δείγμα τη σήμερον ημέρα, πείτε μου) σκεφτόμουν ότι το ρήμα περπατάω, δεν περιέγραφε ακριβώς την κίνησή μας, ήταν ξεκάθαρα γλίστρημα, σαν πατιναζ αλλά χωρίς λεπίδες στα παπούτσια. Εξαιρετικά διασκεδαστικό στην αρχή, ελάχιστα διασκεδαστικό στο τέλος: μελανιές στο δεξί γοφό, στον αριστερό αγκώνα και στις δύο παλάμες (από διαφορετικά πεσίματα εννοείται).


041

82 83

84. Δευτέρα, 21 Δεκεμβρίου 2009στο annecy, για 7 ώρεςκυριακή, 20 δεκεμβρίου 2009

πρώτη φορά άκουσα για το annecy από τον κωστή, τελευταία μου επαφή με την παρέα των ηλεκτρολόγων. αυτό όμως είναι μία άλλη ιστορία. τέλος πάντων, έχοντας περάσει όλο το σάββατο σπίτι, αποφάσισα ότι δε θα άφηνα το κρύο να ακυρώσει τα σχέδιά μου για περιπλανήσεις στα περίχωρα της λυόν. οι πιθανοί προορισμοί, δύο: annecy και eveux, με στόχο να φτάσω στη tourette, στα πλαίσια της αναζήτησης των ιχνών του le corbusier σε όλη τη γαλλία. αποφάσισα ότι αν πήγαινα στη tourette, με το ζόρι θα ξεκουνούσα τη τρίτη για το annecy.. ετσι λοιπόν, άφησα την επίσκεψη στο μοναστήρι για τη τρίτη.

το annecy είναι μία μικρή μεσαιωνική πόλη 53000 κατοίκων, κατά το wikipedia, που κατ’αναλογία πάντα, είναι λίγο σαν το Βόλο. Είναι μικρή πόλη, αντί για θάλασσα έχει λίμνη, βασικά είναι πέντε δρόμοι και μία παραλία αλλά έχει ένα κάρο μικρά μαγαζιά, κόσμο που κυκλοφορεί χαμογελαστός και χαμογελαστούς μαγαζάτορες, πρόθυμους να σε βοηθήσουν σε οποιαδήποτε απορία. Είναι μέρος που χαίρεσαι να είσαι, ακόμη και με 4 βαθμούς κελσίου υπό το μηδέν. Απέχει από τη Λυόν 2 ώρες με το τρένο. Φτάνοντας εκεί, αντελήφθην κατευθείαν ότι είναι κρίμα κι άδικο που ο καιρός δε θα μου άφηνε πολλά περιθώρια για βόλτες. παρόλα αυτά, έκανα την απόλυτη υπέρβαση. Πέρασα περίπου τις 4 από τις 7 ώρες της παραμονής μου περπατώντας υπό άλλοτε ασθενή και άλλοτε ισχυρότερη χιονόπτωση. τις υπόλοιπες 3, τις μοίρασα σε μία κρεπερί, ένα καφέ και δύο εκκλησίες. Πλάκα είχε. Πριν ένα χρόνο προσπαθούσα να πείσω τον Κωσταντίνο Κ. ότι είναι ανούσιο να πηγαίνεις διακοπές μόνος σου, είναι η απόλυτη έκφραση μελαγχολίας και μαύρης ψυχοσύνθεσης. Εχω αναθεωρήσει απόλυτα. στόχος μου ήταν να μη μείνω άλλη μία μέρα στο δωμάτιο με χρόνο μοιρασμένο ανάμεσα σε λαπτοπ και σταυρόλεξα. Χωρίς να το περιμένω, στο annecy, βρήκα πολύ περισσότερα.


85. Τρίτη, 22 Δεκεμβρίου 2009tourette!!ο δεύτερος τίτλος της ανάρτησης είναι always look on the bright side of life, εκεί είναι. θα προσπαθήσω να είμαι σύντομη και περιεκτική.

Τρίτη, 22 ΔεκεμβρίουΤο πρόγραμμα για σήμερα ήταν να σηκωθώ από το ζεστό μου κρεβάτι και να πάω μέχρι το Eveux, όπου βρίσκεται το μοναστήρι της Tourette που σχεδίασε ο Le Corbusier to 1960, και είναι από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα της τρίτης περιόδου του (έχω διαβάσει τον Frampton* τεσσερις φορές, αλίμονο!). Η μέρα ξεκίνησε πολύ καλύτερα από όσο μπορούσα να ευχηθώ. Τελείωσα τις δουλειές μου με το γαλλικό δημόσιο με εξαιρετική ευκολία (την προηγούμενη φορά με ρώτησαν αν έχω βίζα παραμονής στη χώρα και έπρεπε να τους εξηγήσω ότι η Ελλάδα είναι στην ευρωπαϊκή ένωση και δε χρειάζομαι βίζα παραμονής στη Γαλλία.. χμ) και κατευθύνθηκα περιχαρής προς τη Gare St-Paul, από όπου θα έπαιρνα το τρένο που θα με πήγαινε ως την Arbresle. Όι οδηγίες που είχα βρει στο ιντερνετ, ήταν σαφείς. το τρένο θα με πάει στην Arbresle, θα περπατήσω μέχρι το Eveux και από εκεί ή θα πάρω ταξί ή θα περπατήσω μέχρι το μοναστήρι. Φυσικά, ευτυχισμένη που μετά από τόσο καιρό δεν έβρεχε, δε χιόνιζε, μπορούσα να έχω το μπουφαν μου ξεκούμπωτο και άλλα τέτοια καταπληκτικά, αποφάσισα, έχοντας βέβαια τον αριθμό του τοπικού ταξί, να περπατήσω. Όλα πήγαιναν καλά, περπάτησα τα 2,2 χιλιόμετρα που χωρίζουν το σταθμό των τρένων από το μοναστήρι και ξαφνικά ω! ήταν εκεί, μπροστά μου. Βγάζω τη φωτογραφική μου μηχανή για να αποτυπώσω την εντυπωσιακή εικόνα και τα-τα-τα-ντααααν. Η μηχανή με έχει εγκαταλείψει. Ό φακός δε μπορεί να εστιάσει. Όι φωτογραφίες είναι τιγκα θολές. Μπράβο. Την κλείνω και κάθομαι σε ένα πέτρινο παγκάκι για να πάρω μια ανάσα... Πολύ γρήγορα έκανα τις παρακάτω σκέψεις (αναφέρονται σε τυχαία σειρά):1. πόσο ηλίθια μηχανή μπορεί να είσαι, πες μου2. δε το πιστεύω ρε γαμώτη και τώρα τι θα κάνω3. αμα ήμουν ο αδερφός μου θα σε είχα βάλει κάτω και θα σε πατούσα, σοβαρά4. δεν εχω καλό ζεν με τα σπουδαία κτίρια αρχιτεκτονικής που είναι αφιερωμένα στο θεό, πέρυσι ένας γέρος δε μας άφηνε να μπούμε στη εκκλησία του φωτός στην Osaka*, φέτος έφτασα στο μοναστήρι της Tourette και μου χάλασε η μηχανή..πφφφ5. χαχα.. θα βγάλω φωτογραφίες με το κινητό, όπως έλεγε ο μπαμπάς ενός παλιού μου γνωστού (ισοπέδωση. υπάρχει μόνο ενα άτομο στο κόσμο που μπορεί να καταλάβει σε ποιό γνωστό αναφέρομαι. τρία δηλαδή αλλά τα άλλα δύο δε διαβάζουν το μπλογκ)

Γελώντας διαρκώς με τη σκέψη νούμερο 3 (lots of love, bro) συνειδητοποίσα την κατάσταση: είχα φτάσει μέχρι τη Tourette, σε ένα κτίριο του οποίου κάθε τετραγωνικό χιλιοστό είναι φωτογραφημένο δεκάδες φορές και εμένα το πρόβλημά μου ήταν ότι ο φακός της μηχανής μου δε δούλευε πια, οπότε θα στερούσα από την παγκόσμια αρχιτεκτονική κοινότητα 40 ακόμη φωτογραφίες. Εκεί κάπου άναψε η λαμπίτσα πάνω από το κεφάλι μου. Θα σκιτσαρω!! Εβγαλα το μπλοκάκι μου, τα ωράια μου μολύβια και πέρασα τρεις ώρες παρατηρώντας τις λεπτομέρειες του κτίσματος. Αναρωτιέμαι αν είχα τη μηχανή μου, πόσο χρόνο θα είχα περάσει στο καθένα από τα σημεία που παρατήρησα σήμερα.

Χάρηκα πολύ για τη συνάντηση Corbu, a bientot!επόμενη στάση poissy, σε μία εβδομάδα ακριβώς

Σημειώσεις-διευκρινίσεις:* Frampton: αναφορά στο βιβλίο Μοντέρνα αρχιτεκτονική-ιστορία και κριτική, ευαγγέλιο για τους φοιτητές του ΑΠΘ που παρακολουθούν τα μαθήματα του Α.Γιακουμακάτου * εκκλησία του φωτός: http://www.galinsky.com/buildings/churchoflight/index.htm* Corbu: προσφώνηση του γνωστού αρχιτέκτονα Le Corbusier, ιδιαίτερα διαδεδομένη στη Γαλλία.


042

84α 84β 84γ

85

86.Πέμπτη, 24 Δεκεμβρίου 2009ΠΑΡΙΣΙ!

Εδώ και 24 ώρες, που βρίσκομαι στο Παρίσι, σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ τι ήταν αυτό που πριν από τρία χρόνια που είχα ξαναέρθει, μου είχε φανεί κατώτερο των προσδοκιών μου. Αυτό που ξέρω είναι ότι μετά που πήγα στο Λονδίνο, σκέφτηκα Λονδίνο-Παρίσι 1-0 και μετά που πήγα και στο Βερολίνο, σκέφτηκα Βερολίνο-Παρίσι 2-0. Ηττα στην ήττα. Και μετά ξαναήρθα στο Παρίσι. Revanche!

Το Παρίσι είναι ο λόγος που δε θα μπορούσα να ζήσω στη Μαδρίτη, είναι η επιβεβαίωση όλων των στερεοτύπων που κυκλοφορούν για τη Γαλλία, είναι η αγαπημένη μου πόλη. Εχει κρύο αλλά όχι τόσο ώστε να μας εμποδίσει να περπατάμε, χαρά μεγάλη. Χαρά μεγάλη έτσι κι αλλιώς βέβαια.. Ό μπαμπάς και ο Γιώργος αναζητούν ίχνη παριζιάνων διανοούμενων, η μαμά και η Βικτώρια ψάχνουν τις σωστές κατευθύνσεις στους χάρτες, ο Θόδωρος, ο Αριστείδης και η Εύη. κοιτούν με απέχθεια ημι-ψημένα κομμάτια κρέας. Εγώ, αρκούμαι στην ανταλλαγή όρκων αιώνιας αγάπης με την πόλη..


13,rue du plat25 Δεκεμβρίου 2009 8:05 π.μ.Εύγε και συγχαρητήρια αγαπητή συναδέλφε (αν ακόμη δικαιούμαι τον τίτλο !), αλλοίμονο η ωριμότητα επέρχεται με τον χρόνο ! Ακου Λονδίνο ! Ανατριχίλα ! Η αγαπητή Δόνια Κλάρα σε παλαιότερη επίσκεψή της κοίταζε τα “ a louer “. Εξακολουθεί να δείχνει το ίδιο ενδιαφέρον ?Φοβάμαι ότι με καθυστέρηση ...τριάντα ετών εμφανίστηκαν ο μπαμπάς και ο Γιώργος στο Παρίσι, άλλο Κάρλα Μπρούνι εποχή και άλλο Giscard ή Mitterand !Καλά Χριστούγεννα και φιλιά σε όλους !

87.Σάββατο, 26 Δεκεμβρίου 2009πόλη; όχι..

10+1 τρόποι για να καταλάβεις ότι δεν είσαι σε πόλη.. είσαι σε ΜΗΤΡΌΠΌΛΗ!

1. το μετρό έχει πάνω από δέκα γραμμές.2. και υπάρχουν και τραμ και λεωφορεία, βεβαίως3. βλέποντας το χάρτη του κέντρου της πόλης, αποφασίζεις να κάνεις μία απόσταση που στο χάρτη είναι περίπου 3 εκατοστά. Σε 40 λεπτά, είσαι στον προορισμό σου.4. το πρωί τρως γαλλικό κρουασάν, το μεσημέρι κεμπάπ σε μαγαζί τούρκων, το βράδυ πίτσα σε μαγαζί ιταλών και το επόμενο μεσημέρι σούσι σε μαγαζί ασιατών. και μετά σιροπιαστά γλυκά σε μαγαζί τυνησίων.5. Σε όποιο δρόμο και να στρίψεις, κατά λάθος, έχει κάτι το ενδιαφέρον 6. ακούς ελληνικά στο δρόμο. και όχι δεν είναι η παρέα σου 7. αν για λίγο ξεχάσεις ποιά είναι τα συνήθη χαρακτηριστικά των κατοίκων του κράτους όπου βρίσκεσαι, ανοίγοντάς τα, σου παίρνει λίγο χρόνο να καταλάβεις.. 8. και μάλιστα, υπάρχει τόσος κόσμος γύρω σου κατά κανόνα, που ακόμη κι αν δεν σκέφτηκες ποτέ το ενδεχόμενο να είσαι αγοραφοβικός, γυρνώντας στο δωμάτιό σου αναρωτιέσαι... βρε λες να είμαι αγοραφοβικός;;;9.όταν λέμε μεγάλος δρόμος, εννοούμε ότι από την αρχή του μέχρι το τέλος του, συναντάς πέντε στάσεις μετρό. τουλάχιστον10. όταν πλησιάζει η ώρα να φύγεις, σκέφτεσαι ότι και άλλο τόσο καιρό να καθόσουν, πάλι τίποτα δε θα είχες δει

+1: αν κάτσω άλλη μισή ώρα μπορώ να βρώ άλλους δέκα λόγους, και αν κάτσω ακόμη μισή ώρα, άλλους δέκα.. και μετά άλλους δέκα...Αναρτήθηκε από athina729 στις 20:14

043

85

88. Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου 2009Παρίσι-Μαδρίτη3 τρόποι για να συνεχιστεί ο τίτλος της ανάρτησης:-->..μέσω Poissy-->..σπίτι μου είναι ο δρόμος (ευτυχώς τραγούδι μου δεν είναι ο πόνος)-->..ω! Ευρώπη!!

Τρίτη, 29 Δεκεμβρίου 2009Είναι παράξενο, με όλα αυτά τα ταξίδια, δεν έχω αντιληφθεί ακριβώς ότι η χρονιά τελειώνει, ότι τα χριστούγεννα πέρασαν. το μόνο που συνειδητοποίησα ξαφνικά είναι ότι μένουν 28 μέρες ακόμη πριν τον οριστικό επαναπατρισμό μου. Και αν νομίζετε ότι μόνο εγώ τις μέτρησα, σφάλετε οικτρά. και η Ρένια τις μέτρησε. 45.

Χαιρέτησα το γκρουπ των συνταξιδευτών μου το πρωί και ξεχύθηκα στους δρόμους για να ολοκληρώσω τις αποστολές που άφησαν ανολοκλήρωτες. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι είμαι πάλι μόνη μου στη Γαλλία, κάνω σκόρπιες σκέψεις και συζητήσεις μέσα στο μυαλό μου. Αμα δεν ήξερα ότι το βράδυ θα είμαι με ξανά σε οικείο περιβάλλον, μπορεί να με άφηνα να στεναχωρηθώ λιγουλάκι.

Πήρα το τρένο, πήγα ως το Poissy, με στόχο να δω τη villa savoye*, ένα από τα πιο σημαντικά κτίρια στην αρχιτεκτονική του 20ου αιώνα, την είδα τελικά πίσω από κάτι φράκτες γιατί παρά τις οδηγίες στο ίντερνετ, ήταν κλειστή για τους επισκέπτες και εκεί συνάντησα έναν ιάπωνα φοιτητή αρχιτεκτονικής από την αμερική που είχε έρθει στο παρίσι για να δει αυτό το κτίριο, εκτός των άλλων. Πίσω από το φράκτη, συζητήσαμε πόσο παράξενο είναι να βλέπεις ζωντανα ένα κτίριο υπερ-δημοσιευμένο, να βλέπεις ότι υπάρχει στην πραγματικότητα. Μετά μου είπε ότι ήταν αποφασισμένος να πηδήξει το χάρτη και να πλησιάσει τη διάσημη κατοικία, μου είπε να περάσω μαζί του αλλά δεν είχα πολλή διάθεση για περιπέτειες. την επόμενη φορά..

με μιάμιση ώρα καθυστέρηση, βρεγμένα παπούτσια και νεύρα-κορδόνια (δυσκολεύομαι να αντιληφθώ την προέλευση αυτής της φράσης..), έφτασα στη Μαδρίτη. Μπήκα στο μετρό και συνάντησα ανθρώπους ντυμένους πολύχρωμα, που μιλούσαν δυνατά και έπιναν μπύρες (στη Γαλλία απαγορεύεται να κυκλοφορείς με αλκοολ μετά τις 2300). και κάπως έτσι ξεκινάει το Μαδρίτη-μέρος Β..

*http://en.wikipedia.org/wiki/Villa_SavoyeΑναρτήθηκε από athina729 στις 16:56

13,rue du plat31 Δεκεμβρίου 2009 8:27 μ.μ.Καλή χρονιά αγαπημένη μας international erasmus student ! Χθες στην Λυών, την άλλη στο Παρίσι, σήμερα στην Μαδρίτη, ούτε που θα τόχες κατά νου σου υποθέτω όλο αυτό το διεθνές συναπάντημα ! Σου ευχόμαστε και η καινούργια χρονιά να σε βρει το ίδιο δραστήρια, κινητική, γεμάτη εμπειρίες, σκέψεις και οράματα ! Πολλά φιλιά απ’ όλους μας και καλή χρονιά !

89. Παρασκευή, 1 Ιανουαρίου 2010οι δύο τελευταίες μέρες του 2009Πέμπτη, 31Δεκεμβρίου 2009

Στην Ελλάδα, κυκλοφορούν ένα κάρο στερεότυπα για τους υπόλοιπους ευρωπαίους. Όι Ιταλοί είναι ματσό τύποι, οι γάλλοι είναι σνομπ, οι γερμανοί είναι αυστηροί, οι αυστριακοί δε μιλιούνται. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω γνωρίσει ούτε τόσους πολλούς Γερμανούς, ούτε τόσους πολλούς Αυστριακούς για να επιχειρήσω να καταρρίψω τον κανόνα. Και όσο κι αν πιστεύω ότι τόσο οι Γάλλοι όσο και οι Ιταλοί αδικούνται εν μέρει έστω, η αντίληψη πως οι Ισπανοί είναι μεθυσμένοι όλη την ώρα, είναι αλήθεια.

Το τέλος του 2009 με βρήκε στη Μαδρίτη. Το πέρασμα εδώ από το Παρίσι είναι τόσο πολύ συναρπαστικό. Εχοντας στο νού μου ημι-ψημένα κρέατα και λεπτά ποτήρια μισο-γεμάτα με κρασί, κάθε φορά που βλέπω πιάτα γεμάτα τηγανιτά ταπαζ και μισόλιτρα ποτήρια γεμάτα σαγκρία, σκέφτομαι πόσο πολύ θέλω να περάσω ένα εξάμηνο στο άμεσο μέλλον μου ταξιδεύοντας από τη Μόσχα και τη Μπρατισλάβα μέχρι το Δουβλίνο και τη Κοπεγχάγη, λέγοντας συνεχώς στον εαυτό μου και τους άλλους πόσο τέλειο-τέλειο να ανακαλύπτεις διαφορές μικρές και μεγαλύτερες, σε σημεία όπου δε περίμενες.

Το βράδυ της Τετάρτης η Ρένια χτύπησε τον αστράγαλό της και έτσι τη τελευταία μέρα της χρονιάς τη πέρασα με την Ιωάννα, κάνοντας βόλτα σε μαγαζιά και μεγάλους δρόμους, φάγαμε παέγια με μύδια και κοτόπουλο, αναζητώντας χριστούγεννα παζάρια της τέχνης. Η βροχή δεν μας απασχόλησε ούτε καν, βέβαια. Είμαι συναχωμένη και ενθουσιασμένη πιο πολύ από όσο μπορεί κανείς να φανταστεί


044

88

89α 89β

90.Παρασκευή, 1 Ιανουαρίου 2010feliz 2010!Παρασκευή, 1η Ιανουαρίου 2010

Φορώντας κάτι παλιό, κάτι καινούριο, κάτι δανεισμένο και κάτι μπλε για γούρι, φύγαμε από το σπίτι του Κώστα και της Ρένιας, κατευθυνόμενοι προς τη Puerta del Sol, συζητώντας πόσο κοντά μας φαίνεται η πρωτοχρονιά του 2000, που ακόμη δεν είχαμε συναντηθεί και πόσο ακόμη πιό κοντά η περσινή πρωτοχρονιά, που είμασταν όλοι μαζί στη Θεσσαλονίκη. Μετά από μερικά λεπτά φτάσαμε στη πλατεία της Μαδρίτης, όπου μαζεύονται οι Μαδριλένοι για να υποδεχτούν τη νέα χρονιά, έχοντας ο καθένας ένα μικρό ταπεράκι με 12 σταφύλια* και σαγκρία σε χάρτινες συσκευασίες**. Δεξιά μας ήταν μία παρέα Ιταλών που άδειαζαν τις μπύρες τους στις μπότες της Ιωάννας και αριστερά μας μία παρέα Γάλλων, ερωτευμένων μεταξύ τους, που είχαν έρθει οδικώς από τη Νίκαια.

Εδώ είναι η στιγμή που σας αποκαλύπτω ότι στη Μαδρίτη εφαρμόζουν μία παγκόσμια πατέντα. Κάνουν πρόβα τζεναράλε της υποδοχής της νέας χρονιάς. Στις 30 Δεκεμβρίου, οι ντόπιοι μαζεύονται στη πλατεία και συμπεριφέρονται ακριβώς σαν να αλλάζει η χρονιά, πίνουν, χαίρονται, φωνάζουν και τα σπάνε όλα, αφήνοντας την πραγματική αλλαγή στους βλαμμένους τουρίστες. Ναι, εμάς. Ναι, είναι αλήθεια.

Από τις 22:30 μέχρι τις 23:59, μάθαμε στους Γάλλους πώς να λένε καλή χρονιά στα ελληνικά, μάθαμε για Ισπανούς ακτιβιστές και ψάξαμε την ευχή που έπρεπε να κάνουμε το τελευταίο λεπτό του χρόνου (γαλλική συνήθεια). Πάνω στην αλλαγή, αποφύγαμε επιτυχώς τις σαμπάνιες τριγύρω άλλοι με μεγαλύτερη επιτυχία και άλλοι με λιγότερη και βρεθήκαμε να φωνάζουμε σε όσες γλώσσες ξέρουμε καλή χρονιά, viva l’europa και τον ύμνο της Ευρώπης (ενάτη του Μπετόβεν, ναι, ναι).Τι καλα...φωτογραφίες θα ανεβάσω σε ξεχωριστή ανάρτηση από αύριο που θα πάρω όλες τις φωτογραφίες από την υπερ-φωτογραφική μηχανή του κώστα.αχα

*12 σταφύλια: καθένα από τα τελευταία 12 δευτερόλεπτα της χρονιάς, οι Μαδριλένοι τρώνε από ένα σταφύλι. Φήμες λένε ότι τα καταπίνουν αμάσητα. Εμείς δε το επιχειρήσαμε.**χάρτινες συσκευασίες: ο κανόνας έλεγε να αποφύγουμε γυάλινες συσκευασίες, για λόγους ασφαλείας


Δόνια Κλάρα1 Ιανουαρίου 2010 7:20 μ.μ.Όλος αυτός ο ευρωπαϊσμός τών Ισπανών συμβαίνει κάθε πρωτοχρονιά, ή τώρα που αναλαμβάνουν τήν προεδρία τής παρέας;

athina7291 Ιανουαρίου 2010 11:57 μ.μ.αρχικα, σε συγχαίρω δόνια για την επιτυχή ανάρτηση. δεύτερον, μπορεί να σου φαίνεται παράξενο αλλά έτσι κάνουν οι μαδριλένοι εδώ και χρόνια. Ασε τα ένδοξα παρίσια. του χρόνου μαδρίτη...

13,rue du plat6 Ιανουαρίου 2010 9:51 μ.μ.Να συγχαρώ κι εγώ με την σειρά μου την Δόνια Κλάρα για την επιτυχή ανάρτηση των σχολίων της στο blog, υποθέτω αγαπητή jeune fille grec-que πρέπει να νοιώθεις μεγάλη ικανοποίηση που οι περιγραφές και οι σκέψεις σου αποτελούν γέφυρα επικοινωνίας όλων μας, από άλλα μήκη και πλάτη της γης !Τι ωραία ιδέα τα ταξίδια από Μόσχα και Μπρατισλάβα έως Δουβλίνο και Κοπεγχάγη ! Πότε ξεκινάμε Δόνια ? - δεν μπερδεύω εσένα βέβαια j.f.g., μη σε τρομάξω ! Εχετε όμως πάλι ταξιδάκι οι δυο σας, σε λίγες μέρες, η Δόνια δεν χάνει ευκαιρία βλέπεις, που έστω κι αν κρύβει κάποια πίκρα της επιστροφής, νέες εικόνες και ευχαρίστηση θα σας δώσει. Νέα πλάνα και ωραίες εργασίες αρχιτεκτονικής λοιπόν, εύχομαι να αντικαταστήσουν το πλούσιο σε εμπειρίες πέρασμα από τη Λυών !

Ioanna-Mirto8 Ιανουαρίου 2010 6:09 μ.μ.Όλα πάνε καλά το 2010 γιατί δεν αλλάξαμε το χρόνο με μία αυτοκτονικιά και μία δολοφόνο!ΛΕ ΛΕ ΛΕΥΤΕΡΙΑ

045

91. Πέμπτη, 7 Ιανουαρίου 2010lisboa!!

einai parakseno, afti i xwra den exei pouthena free wi-fi. einai adynato loipon na anevasw anartiseis oso diastima eimai edw. katagrafw omws ta panta kai tha ta anartisw ola tin kyriaki, me tin epistrofi mas sti lyon...

**i lisavona einai i pio o orfi poli pou exw paei pote!Αναρτήθηκε από athina729 στις 10:21

13,rue du plat8 Ιανουαρίου 2010 1:02 π.μ.Αλλατις ! και Lisboa έχει το πρόγραμμα ? Αγαλμα πρέπει να τους στήσετε αυτωνών που έστησαν το Erasmus !

Δόνια Κλάρα9 Ιανουαρίου 2010 8:06 π.μ.Μά est-ce jamais possible? Καί πώς μάς έχει ξεφύγει τόσο καιρό; Πότε ξεκινάμε rue du Plat?P.S. Θά ‘θελα νά σάς ευχαριστήσω όλους γιά τά συγχαρητήριά σας. ...ελπίζω νά τά καταφέρω καί σήμερα...

Δόνια Κλάρα9 Ιανουαρίου 2010 8:18 π.μ.Εχουμε πάει Παρίσια, Βιέννες, Βερολίνα, καί μάς βγαίνει μιά Λισαβώνα απ’ αριστερά;! Αν βάλουμε στό πλάνο όλα όσα μάς συστήνουν οι jeunes Erasmistes έχουμε πολλή δουλειά! Ανασκουμπωθείτε συνάδερφοι!

92.Κυριακή, 10 Ιανουαρίου 2010feliz 2010 λοιπον!

έχουν περάσει μόνο 10 μέρες και είναι σαν να έχει περάσει ένας αιώνας! κοιτούσα λίγο τις φωτογραφίες από τη μαδρίτη και μου φαίνεται σαν να έχει περάσει άπειρος τόσος πολύς καιρός_ραντεβού στη θεσσαλονίκη..


93. Κυριακή, 10 Ιανουαρίου 2010madrid, hasta luegoαυτή η ανάρτηση θα μπορούσε να έχει τίτλο μία μέρα στα αεροδρόμια αλλά δεν μου αρέσει να γίνομαι μελοδραματική!

Δευτέρα, 4 Ιανουαρίου 2010 πιαέφτασα στο αεροδρόμιο της μαδρίτης στις 8 παρά γιατί ο κώστας και η ρένια θα έφευγαν για βαρκελώνη δύο ώρες πιο νωρίς από εμένα. δε πειράζει όμως γιατί είχα τα ελληνικά μου βιβλία, είχα και τα γαλλικά μου, είχα και έναν οδηγό της λισαβόνας, μια χαρά.. για τους ίδιους λόγους δε με πείραξε ούτε η μία ώρα καθυστέρησης. Γέμισα δέκα σελίδες από το όμορφο σημειωματάριό μου με σκέψεις τύπου μπορεί και να συνήθισα τους Ισπανούς τελικά-μου έχει τύχει ποτέ να φύγω από κάπου και να μη θέλω να γυρίσω;-θεε μου έφαγα τόσο πολύ αυτές τις μέρες-πωπω πως περνάει ο καιρός και άλλα τέτοια, επιβιβάστηκα σκεπτική και έφτασα στη λισαβόνα ανυπόμονη και με τη σκέψη ότι η λισαβόνα έχει όλες τις προοπτικές για να γίνει η αγαπημένη μου πόλη του κόσμου. αφού πήρα τη δωδεκάκιλη αποσκευή μου και βρήκα την Caterina στην αίθουσα αναμονής, η οποία είχε φτάσει από το μιλάνο στις 9 το πρωί και εκεί κάπου ξεκίνησε το καταπληκτικό κόνσεπτ το αεροδρόμιο είναι το δεύτερό μου σπίτι.. πφφφ. Σε ανύποπτο χρόνο έλεγα στον Μιχάλη ότι οι χώροι αναμονής σε αεροδρόμια και σταθμούς κτελ και τρένων μου προκαλούν τελευταία ιδιαίτερο ενδιαφέρον.. δε ζητούσα κάτι άλλο!?

τα νέα από τη λυόν ήταν ότι μετά από 24 ώρες χιονόπτωσης, είχε παντού 20 εκατοστά χιόνι και το αεροπλάνο με τους συμφοιτητές μας δε μπορούσε να απογειωθεί. Τελικά απογειώθηκε και προσγειώθηκε στην όμορφη λισαβόνα κατά τις 1530 (αρχική ώρα άφιξης 1130). και η αίθουσα αναμονής γέμισε με οικεία πρόσωπα!

πέντε λέξεις για την πρώτη βόλτα στη λισαβόνα:σκηνικό-πλακάκια-ψάρι-βροχή-τιχαρα (μία λέξη)


046

92α 92β

92γ

93

94.Κυριακή, 10 Ιανουαρίου 2010λισαβόνα, τικ-τακ-τικ-τακΤρίτη, 5 Ιανουαρίου

σιγά-σιγά τα πράγματα μπαίνουν στη θέση τους. μετά από την αμηχανία της πρώτης μέρας, αρχίζω εκ νέου να περνάω το χρόνο μου με τους ιταλούς, να εκνευρίζομαι με όσους με εκνεύριζαν και πριν, να βαριέμαι με αυτούς που βαριόμουν. τι καλά! αποφεύγω την σκέψη της αναχώρησής μου γαι την Ελλάδα γιατί αφενός με μπλοκάρει σε μία ενδιάμεση κατάσταση που δε μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο και αφετέρου, μου προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα. Ενημέρωσα όμως τους τοπικούς μου φίλους για την ακριβή ημερομηνία.. χμ

Το πρόγραμμα λέει ότι δύο μέρες θα δουλεύουμε στη σχολή, δύο μέρες θα κάνουμε επισκέψεις με μετρό και λεωφορείο και μία μέρα θα έχουμε κενή. Σήμερα και αύριο λοιπόν, στη σχολή των ιθαγενών συναδέλφων μας.

Στη βόλτα που κάναμε το βράδυ, σκεφτόμουν ότι αν ήξερα τη γλώσσα, θα ήμουν τόσο ενθουσιασμένη που θα ήθελα να μείνω εδώ για πάντα. Αναρωτιέμαι πώς δεν είναι ο απόλυτος προορισμός για τους Ελληνες ταξιδιώτες. Η νοοτροπία τους είναι τόσο ίδια με τη δική μας και η πόλη τόσο πιο όμορφη. Ό Νταμιάνο μιλάει συνεχώς προσθέτωντας την κατάληξη αου στο τέλος κάθε λέξης. Δε μπορώ να σταματήσω να γελάω.


95. Δευτέρα, 11 Ιανουαρίου 2010on a marche sur la luneΠέμπτη-Παρασκευή 7-8 Ιανουαρίου

Δεν μπορώ να φανταστώ πόσο ενθουσιώδης είναι στη ζωή του γενικά ο κυριούλης μας από την λισαβόνα αλλά αυτές τις δύο μέρες μας πήγε παντού. Με το λεωφορείο πήγαμε ως τα κας-Καις, είδαμε τον ωκεανό, πήγαμε σε μουσεία και σχολεία και πανεπιστήμια, είδαμε σπίτια και γειτονιές, περπατήσαμε πολύ, φάγαμε ψάρια, ήπιαμε πόρτο, ανεβήκαμε σε τελεφερίκ, (sara est d’accord jusqu’au maintenant), ήπιαμε τα πιο ωραία mojito που έχω πιει ever (τα οποία παρεπιπτόντως δεν κόστιζαν ποτέ πάνω από 4 ευρώ) φάγαμε κι άλλα ψάρια. Δε μπορώ να φανταστώ τίποτα που θα μπορούσε να είναι καλύτερο σε αυτή την πόλη.


047

94α 94β 94γ

95α 95β

95γ 95δ

96. Δευτέρα, 11 Ιανουαρίου 2010οχι, δε χωριζόμαστε!!

γράφω εσπευσμένα γιατί η μπαταρία του λάπτοπ μου είναι σχεδόν τελειωμένη.. Είναι Κυριακή βράδυ, είμαι στο lobby ενός ξενοδοχείου τεσσάρων αστέρων, από το όμορφο εξάκλινο μας σε ένα hostel τωρα κοιμόμαστε σε πολυτελή δίκλινα και προσπαθούμε να δεχτούμε ότι η πτήση μας για επιστροφή στη λυόν ακυρώθηκε οπότε πρέπει να μείνουμε στην όμορφη λισαβόνα λίιιιιγο ακόμη. Το αεροδρόμιο της Λυόν υπολειτουργεί ακόμη λόγω των χιονοπτώσεων που πλήττουν την Ευρώπη. Για ένα μυστήριο λόγο μπορώ να συνδεθώ μόνο στο μπλογκ μου αλλά αρκεί προς το παρόν. Χωριστήκαμε σε τέσσερις ομάδες των 20 και θα μοιρασούμε σε τρείς πτήσεις προς Γενεύη και μία για Λυόν, εγώ είμαι στην τελευταία που σημαίνει ότι αναχωρώ τετάρτη μεσημέρι για Λυόν. Αρχίσαμε ήδη να κανονίζουμε πώς θα δουλέψουμε για να προλάβουμε την παράδοση του εργαστηρίου μας την παρασκευή

Το μεγάλο σοκ ήταν όταν συνειδητοποίησα ότι ω! αφού γυρίσω στη λυόν δε μου μένουν παρά 10 μέρες στη γαλλία (κατευθείαν μετάφραση από τη σκέψη στα γαλλικά). Παράξενο..


97.Δευτέρα, 11 Ιανουαρίου 2010λίιιιγο, πολυ λιγο..Δευτέρα, 11 ιανουαρίου

χθες βράδυ, έχοντας περάσει περίπου τέσσερις ώρες στο ισόγειο του ξενοδοχείου, σκεφτόμουν ότι αν δεν κάνω ερευνητικό για το αστικό κενό, ούτε για τα νεκροταφεία ούτε για τους χώρους αναμονής, ούτε για την έκφραση πολιτικών ιδεολογιών στην πολεοδομία (ουφ!) θα κάνω ερευνητικό για τους υπερ-χώρους τύπου υπερ-ξενοδοχεία και υπερ-malls.

από τη στιγμή που φτάσαμε στο ξενοδοχείο και εξαντλημένοι από το ξύπνημα στις 6 και τη τρίωρη αναμονή στο αεροδρόμιο, δεν είχαμε καμία διάθεση να βγούμε. Κοιμηθήκαμε, φάγαμε και πήγαμε στο μεγαλύτερο mall της ευρώπης (ναι, είναι στη λισαβόνα) για να λιώσουμε. Η Claire λέει ότι δεν έχουμε καμία διάθεση να κυκλοφορήσουμε στην πόλη γιατί νιώθουμε hors temps, ότι είμαστε από λάθος ακόμη σε αυτή την πόλη.

Σήμερα, ψιλοβρέχει συνεχώς και έτσι η απόφασή μας να δουλέψουμε σαν να είμαστε στη λυόν, είναι λιγότερο δύσκολη. Αν μη τι άλλο, δουλεύοντας στο δωδέκατο όροφο μίας πόλης όπου τα κτίρια κατά κανόνα δε ξεπερνούν τους έξι ορόφους, είχαμε καλή θέα. Και κάπου εκεί, συνέβη η απόλυτη έκπληξη, ο Guillame μέτρησε τις μέρε που μένουν μέχρι να φύγω, μου τις ανακοίνωσε έντρομος και ωπ! ενιωσα να στεναχωριέμαι λίγο. Εντεκα μέρες είναι λίιιγο πολύ λιγο...


98. Τετάρτη, 13 Ιανουαρίου 2010άτιτλοΤετάρτη, 13 ιανουαρίου..

Όλα ξεκίνησαν τη κυριακή το μεσημέρι όταν ογδόντα άτομα, φοιτητές αρχιτεκτονικής στη Λυόν, εισέβαλαν απογοητευμένα στη ρεσεψιόν ενός ξενοδοχείου όπου το δίκλινο χρεώνεται με 200 ευρώ, το πρωινό με 12 και τα γεύματα 35 έκαστο. Είχαν περάσει ήδη μία εβδομάδα στη Λισαβόνα και η προγραμματισμένη πτήση τους για επιστροφή στη Λυόν, είχε ακυρωθεί. Χωρίστηκαν σε τέσσερις ομάδες. Όι τρεις πρώτες θα έφευγαν για Λυόν μέσω Γενεύης και η τέταρτη και τελευταία θα πετούσε κατευθείαν για Λυόν, τετάρτη πρωί. Φευ!

Όλες οι ομάδες αναχώρησαν κανονικά και ευκολα ή δύσκολα αυτή την ώρα βρίσκονται όλοι στη Λυόν. Η τελευταία ομάδα, 16 άτομα στον αριθμό, εκ των οποίων οι δύο μόνο φοιτητές εράσμους, είναι ακόμη στο ξενοδοχείο. Μα γιατι? πώς έγινε αυτό? μα οι υπάλληλοι των αεροδρομίων της Γαλλίας αποφάσισαν σήμερα να ξεκινήσουν απεργίες, το 75% των πτήσεων ακυρώθηκε και οι πρώτες βέβαια ήταν αυτές των εταιριών χαμηλού κόστους... ω! Όι υπάλληλοι του ξενοδοχείου μας υποδέχτηκαν εκ νέου απορημένοι, οι σερβιτόροι μάλιστα μας είπαν ότι χαίρονται πολύ που μας ξαναβλέπουν γιατί δεν έχουν συχνά τόσο νέους πελάτες... Νέα ώρα αναχώρησης, αύριο στις 9 το πρωί, για Γενεύη και από εκεί τρένο για Λυόν. Η Λουσία λέει να κάνουμε οτοστόπ.. Ας φύγουμε από τη Λισαβόνα και τίποτα άλλο.

**Πριν χρόνια, όταν ήμουν ακόμη μικρή, πήγαμε ένα καλοκαίρι στη Σύρο και επειδή η μαμά ενθουσιάστηκε, αρχίσαμε να πηγαίνουμε κάθε καλοκαίρι. Μετά από τέσσερα χρόνια, ο μπαμπάς αποφάσισε ότι αρκεί τόσο, Σύρος μετά από δέκα χρόνια ξανά. Το σκεφτόμουν σήμερα... Λισαβόνα, μετά τα 40 μου ξανα..


13,rue du plat14 Ιανουαρίου 2010 12:00 π.μ.Μα και ο τίτλος του blog παραπέμπει σε aventures ! Και οι aventures έχουν και τα αναπάντεχα ! Καλή επιστροφή στη φίλη Λυών !

048

96

99.Πέμπτη, 14 Ιανουαρίου 20105000 λέξεις και κάτι ψιλά (οι λεζάντες)Πέμπτη, 14 Ιανουαρίου 2010

το ραντεβού μας ήταν στις 6:00, αλλά όλοι είμασταν στο λόμπυ του ξενοδοχείου μας από τις 5:45. Εχουμε μείνει 14 και συναποφασίζουμε αυτή τη φορά αποχαιρετώντας τους υπαλλήλους του ξενοδοχείου να μη πούμε au revoir (εις το επανειδειν) όπως συνηθίζεται αλλά adieu (αντίο). Η διάθεσή μας είναι σαφώς καλύτερη από χθες αλλά δεν τολμάμε καν να φανταστούμε το ενδεχόμενο να μην είμαστε στη γενεύη το μεσημέρι.. Επιβιβαζόμαστε στα ταξί στις 6:10 χωρίς πολλά-πολλά

είμαστε ήδη δύο ώρες στην αίθουσα αναμονής όπου χθες περάσαμε 7 ώρες. η πτήση μας έχει καθυστερηση 20 λεπτά και ώρα επιβίβασης 8:40. Κοιτάμε τον πίνακα ανακοινώσεων κάθε 20 δευτερόλεπτα. Επιβιβαζόμαστε τελικά στις 9:20 και περιμένουμε στο αεροπλάνο για άλλα 40 λεπτά. Τελική απογείωση, 10:05. Φεύγοντας δεν κοιτάζω πίσω με φόβο ότι μπορεί αυτό που λένε περί υπόσχεσης επιστροφής να ισχύει. Συγγνώμη, Λισαβόνα. Σκέφτομαι ότι όταν αποφάσιζα να χρησιμοποιήσω τη λέξη περιπέτειες στο τίτλο του μπλογκ, δεν είχα αυτό ακριβώς στο μυαλό μου...

προσγειωθήκαμε στη χιονισμένη γενεύη στις 13:18, με μία ώρα καθυστέρηση δηλαδή. Αυτό μεταφράζεται με δύο τρόπους:α. σαν-ψέματα-μου-φαίνεται-δεν-ειμαι-πια-στη-λισαβόναβ. χασαμε τα δύο τρένα για λυόν και των 13:28 και των 13:58. Επόμενο τρένο στις 16:58. Αρα 3 ώρες αναμονής στη Γενεύη.Εχω νεύρα, προσπαθώ να σκεφτώ αν ξέρω κανέναν που θα μπορούσε να μείνει πιο ψύχραιμος υπό αυτές τις συνθήκες, που θα διασκέδαζε ακόμη αυτή την κατάσταση. Ψάχνω μια σκεψη που να μην εχει σχεση με ολο αυτο. Δε βρισκω τίποτα. Επιπλέον, οι Ελβετοι δεν χρησιμοποιουν ευρώ. πρέπει να κάνω και συνάλλαγμα. Σιτ.

Κάθε λεπτό που περνάει είμαστε πιο κοντά στη Λυόν. Η Λουσία κοιμάται στον ώμο μου, οι υπόλοιποι του γκρουπ δοκιμάζουν σοκολάτες, οι κύριοι δίπλα μου συζητάνε για την οικονομία στην Ελλάδα. Θέλω να ξεκαθαρίσω τις σκέψεις μου, να διώξω όλη την κακή ενέργεια γιατί είναι κρίμα να μου χαλάσει τη τελευταία μου εβδομάδα στη Λυόν. Προσπαθώ να τελειώσω τη σελίδα του βιβλίου μου αλλά συνέχεια καταλήγω να κοιτάζω έξω, όλα είναι άσπρα. Αυτό που με εκνευρίζει και με κάνει να γελάω παράλληλα είναι ότι δε θα πείσω τελικά κανένα για τη δραματικότητα όλης αυτής της ιστορίας. Όχι, δε διασκέδασα καθόλου. Όχι, δεν ειμαι γκρινιαρα, είμαι ρεαλιστρια.

Ω! Είμαστε στη Λυόν. Χαιρετηθήκαμε στο σταθμό του Part-Dieu και κατευθυνθήκαμε προς τα σπίτια μας. Μπήκα στο δωμάτιο και νομίζω ότι είμαι στο χώρο που αυτή τη στιγμή θα ήθελα πιο πολύ να είμαι. Εβαλα μία σούπα να ζεσταθεί και άδειασα τις τσέπες μου: χαρτομάντηλα από τη Λισαβόνα, τσίχλες από Παρίσι, εισητήρια μετρό από τη Μαδρίτη, Φράγκα από τη Γενεύη, εισητήριο τρένου TGV για Λυόν. Κοιτάζω τις φωτογραφίες των τελευταίων 22 ημερών και αποφασίζω ότι με αφήνω σήμερα να γκρινιάξω όσο θέλω. Για σήμερα μόνο.


13,rue du plat15 Ιανουαρίου 2010 12:09 π.μ.Part-dieu, Perrache, Bellecour, Rhone, Saone, καλοσορίζουν την περιπλανώμενη ερασμίτισα ! Καιρός να καλμάρεις και να χαλαρώσουν τα τεντωμένα μέχρι χθές νεύρα σου ! Τόση σκληρή όμως προς την ξελογιάστρα Λισσαβώνα !Όύτε ένα βλέμα προς τα πίσω, δεν της χάρισες ? Εδώ η Δόνια Κλάρα ξεσηκώθηκε από τα γραφόμενά σου και μας ετοιμάζει νέα εξόρμηση !Εντάξει, μη στεναχωριέσαι πάντως με μαύρο δάκρυ που τελειώνει το erasmus. Στη ζωή μας μπορούμε να φτιάξουμε πολλά erasmus αν το θέλουμε ! Πολλά φιλιά από την rue de plat !

049

99α 99β 99γ 99δ 99ε

100. Σάββατο, 16 Ιανουαρίου 2010χωρίς αναπνοήΣάββατο, 16 Ιανουαρίου

Τις ημέρες τις απρόσμενης παραμονής μας στη Λισαβόνας, μία από τις κύριες σκέψεις που μου προκαλούσαν εκνευρισμό ήταν ότι την προτελευταία εβδομάδα αυτης της περιόδου της ζωής μου, την περνάω αναγκαστικά μακριά από τη Λυόν, σε κατάσταση διαρκούς εκνευρισμού. Τώρα συνειδητοποιώ ότι ίσως καλύτερα που ήρθαν έτσι τα πράγματα γιατί με το τρόπο αυτό αναβλήθηκε λίγο η κατάσταση στην οποία ζω αυτή, την τελευταία εβδομάδα.

Από τότε που πάτησα το πόδι μου στη Λυόν, έχω συνέχεια ένα συναίσθημα ανησυχίας. Το έχω συνέχεια στο στομάχι μου, άλλοτε σαν μικρές πεταλουδίτσες, άλλοτε σαν τυφώνα, άλλοτε σαν βαριά μπάλα. Είναι αστείο τώρα από το σκέφτομαι αλλά έχω γίνει τόσο ευαίσθητη που δακρύζω με το παραμικρό: με σκηνές από ταινίες, με τραγούδια, έτσι, χωρίς λόγο, όλη την ώρα. Κάνω λίστες με όσα θέλω να κάνω πριν φύγω από τη Λυόν και προσπαθώ να περνάω όσο περισσότερο χρόνο μπορώ με τους τοπικούς μου φίλους, δουλεύοντας παράλληλα για την τελική παράδοση του project της Λισαβόνας (αυτό μας έλειπε, μέσα στη γενική σύγχηση).

Από την άλλη, κάνω λίστες με όλα όσα θέλω να δω στην Αθήνα (και είναι τόσα πολλά!) αλλά κυρίως προσπαθώ να συνηθίσω την ιδέα της επιστροφής μου στη Θεσσαλονίκη, στους φίλους μου εκεί, στις συνήθειές μου εκεί. Προσπαθώ να εντάξω το άτομο στο οποίο έχω εξελιχθεί μετά από 5 μήνες μακριά τους, σε όσα δεδομένα έχω για τη ζωή τους σήμερα.

Μέσα σε όλα αυτά, πρέπει να αρχίσω να μαζεύω τα πράγματα από το δωμάτιο 729 το οποίο θα αφήσω επίσημα την Πέμπτη. Το αναβάλλω, μέχρι τη Τρίτη το βράδυ (τη Τετάρτη θα είμαι πολύ απασχολημένη).


101.Κυριακή, 17 Ιανουαρίου 2010ultima settimana, allora!

Η Σάρα έχει οργανώσει τη τελευταία μου επίσημη εβδομάδα (γιατί εννοείται ότι θα επανέλθω ως επισκέπτης) στη Λυόν με εντυπωσιακή ακρίβεια. Σήμερα ήταν το τελευταίο cena στο σπίτι της Μαρτα και της Ρακέλε λοιπόν. Είχε θέμα no champagne, no party. Μαζεύτηκε η συνήθης παρέα ιταλών λοιπόν, ο καθένας έφερε από μία σαμπάνια και η ρακέλε με τη σάρα μαγείρεψαν.

Βγάζοντας τις τελευταίες φωτογραφίες γύρω από το πράσινο πουά τραπεζομάντηλο, έκανα μία πολύ γρήγορη αναδρομή στις Παρασκευές που πέρασα σε αυτή τη κουζίνα και μάλλον τη στιγμή που σκεφτόμουν τον τρόμο που με κυρίευσε την πρώτη φορά που βρέθηκα αντιμέτωπη με τη ταχύτητα με την οποία μιλάνε οι ιταλοί, κάνοντάς σε να νομίζεις ότι εσύ μάθαινες μία άλλη γλώσσα επί δύο χρόνια, χαμογελούσα πολύ, τόσο που ο πάολο με ρώτησε για ποιό λόγο γελάω μόνη μου. Η Σάρα με κοίταξε ανήσυχη, άρχισε; με ρώτησε. ποιό πράγμα; εκείνη τη στιγμή πετάχτηκε η άννα: allora quando parti, athina?? ho una settimana ancora.. απάντησα. ε, αυτό, είπε η σάρα. la melancholia de la ultima settimana! ha comminciato?

μμμ.. αρχισε!Αναρτήθηκε από athina729 στις 01:09

102. Δευτέρα, 18 Ιανουαρίου 2010charrette

The French word, “charrette” means “cart” and is often used to describe the final, intense work effort expended by art and architecture students to meet a project deadline. This use of the term is said to originate from the École des Beaux Arts in Paris during the 19th century, where proctors circu-lated a cart, or “charrette”, to collect final drawings while students frantically put finishing touches on their work.


050

101

103.Τρίτη, 19 Ιανουαρίου 2010charrette VS lyon 0-1

Η λέξη charrette είναι από τις λέξεις που άρχισα να ακούω σχεδόν από τη πρώτη μου εβδομάδα στη λυόν. Το νόημά της ήταν πολύ σαφές από τα συμφραζόμενα αλλά μόλις την παρασκευή που πέρασε έμαθα την προέλευσή της, με εξαιρετικές λεπτομέρειες από τον Guillame. Το ακόμη πιο ενδιαφέρον με τη λέξη charette είναι ότι λέξη αντίστοιχή της στα ελληνικά δεν υπάρχει (ωπ!) γιατί όπως φρόντισε ο guillame φρόντισε να μου εξηγήσει, την εποχή που οι γάλλοι κυκλοφορούσαν με άμαξες, εμεις ζούσαμε στα βουνά.. ή είχαμε αυτοκίνητα! άμαξες πάντως, δεν είχαμε. Το θέμα μας όμως δεν είναι αυτό.

Το πρόγραμμα αυτής της εβδομάδας είναι πολύ συγκεκριμένο και παρεκκλίσεις δε σηκώνει. Κυριακή θα έπρεπε να δουλέψω για την παράδοση του εργαστηρίου μου τη Τετάρτη. Δευτέρα έρχεται η μαμά, Τρίτη τελειώνω με την παρουσίαση, Τετάρτη παρουσιάζω και μετά πάω σερί στη Σάρα για να μαγειρέψουμε σπανακοπιτάκια για τις γαλλίδες φίλες μας, Πέμπτη μαζεύω όλα τα πράγματα και αφήνω το δωμάτιο. Όυφ. Και είναι Τρίτη σήμερα, 19 Ιανουαρίου. Όι ώρες περνάνε πολύ γρήγορα, είδικά αφού έφτασε η μαμά. Χθες, κάναμε μία βόλτα στη Λυόν, της έδειξα τα ποτάμια, την παλιά Λυόν, την Bellecour, μόνο που αυτή τη φορά είναι κάπως διαφορετικό. Δεν έχει νόημα να προσπαθήσω να ορίσω το πώς, είναι όμως πολύ διαφορετικό.


13,rue du plat19 Ιανουαρίου 2010 9:12 μ.μ.Κοντά σε μία jeune fille grecque και μία jeune dame grecque a Lyon ! Δεν ξέρω για τι είδους aventures είστε έτοιμες, αλλά πολύ σας χαιρόμαστε και σας στέλνουμε πολλά φιλιά ! Ζηλεύω από τώρα το τελευταίο δείπνο σε κάποιο χαρακτηριστικό resto της Vieux Lyon με κρασάκι dy pays (όχι ...σαλιγκάρια !) και ωραία παρεούλα ! Καλά να περάσετε !

104. Σάββατο, 23 Ιανουαρίου 2010last this dayτετάρτη, 20 ιανουαρίου.

με όλα αυτά, την παρουσίαση του προτζεκτ της λισαβόνας, την άφιξη της μαμάς και τις συζητήσεις για το ταξίδι στο γαλλικό νότο, δεν πρόλαβα καθόλου όλες αυτές τις μέρες να συνειδητοποιήσω ότι αστεία-αστεία δυο μέρες μου έμειναν ακόμη στη λυόν. Σήμερα, γυρνώντας σπίτι σκεφτόμουν ότι ευτυχώς που αυτή τη φορά κανείς δε περίμενε από εμένα να οργανώσω οδυνηρούς αποχαιρετισμούς, γιατί αν έπρεπε να το κάνω και αυτό, όχι, δε θατα κατάφερνα.

Σήμερα λοιπόν, πήγαμε στη σχολή κατά τις 8, παρουσιάσαμε, τσακ-μπαμ και αρχίσαμε να χαιρετιόμαστε, να χαιρετάω δηλαδή όσους δε θα έβλεπα το βράδυ, στο σπίτι της Σάρα και την Παρασκευή, στο σπίτι του Νταμιάνο. Τι παράξενο..

Εφαγα με τη μαμά και κατευθύνθηκα προς το Croix-Rousse, με μία τσάντα με πράσα και σπανάκια, αλεύρι και αυγά γιατί η υπόσχεση ήταν ότι θα κάνω pitakia για τους γάλλους αυτή τη φορά, η σάρα έφιαξε αλμυρές τάρτες, οι γάλλοι έφεραν τα κρασιά και ο νταμιάνο τις σαμπάνιες. Η απορία μου η μεγάλη είναι πώς θα νιώσουν όταν έρθουν στην Ελλάδα και δοκιμάσουν πραγματικά πιτάκια...

Μαγειρέψαμε λοιπόν, φάγαμε, ήπιαμε και δώσαμε ραντεβού την άνοιξη, στα ίδια μέρη.. Λίγο μετά τις 2, γυρνούσα σπίτι, ξεφυλλίζοντας ένα καινούριο τετράδιο, στις πρώτες σελίδες του οποίου καθένας από τους γαλλικούς μου φίλους είχε γράψει κατι-τι. Η Σάρα, κλείνοντας την πόρτα, είπε ότι αρκετά στεναχωρήθηκα σήμερα και να μη στεναχωρηθώ άλλο.. θα βάλω τα δυνατά μου αλλά δεν υπόσχομαι τίποτα!


051

104

105. Σάββατο, 23 Ιανουαρίου 2010105 αναρτήσεις + 105 φωτογραφίες = 5 μήνεςΠαρασκευή, 22 Ιανουαρίου

Εδώ και μία εβδομάδα προσπαθώ να φανταστώ τι θα μπορούσα να γράψω όταν έρθει η στιγμή να σταματήσω πια τις αναρτήσεις στο μπλογκ-μου. Πριν το ξεκινήσω, συνάντησα διάφορα αντίστοιχα μπλογκ, αλλά μου φαινόταν τόσο μελαγχολική η τελευταία ανάρτηση κάθε φορά, δηλαδή; μετά; τι;

Από την Πέμπτη, άφησα το δωμάτιο 729 που με φιλοξένησε τους τελευταίους πέντε μήνες, μάζεψα όλα μου τα πράγματα και προετοιμάζομαι ψυχολογικά για τα δύο μεγάλα γεγονότα των προσεχών ημερών: την αναχώρησή μου από την όμορφη Λυόν και ταραμ-ταραμ η επιστροφή μου στα πάτρια εδάφη. Είχα συνέχεια δουλειές να κάνω και από τη μία χαιρόμουν που δεν είχα κενούς χρόνους για να στεναχωριέμαι αλλά από την άλλη είχα άπειρα νεύρα που αντί να διαθέτω το χρόνο μου όπως και σε όποιους ήθελα, έπρεπε να τρέχω σε τράπεζες και οργανισμούς. Σιτ.

Την Παρασκευή το βράδυ, γεμίσαμε ακόμη μερικές σελίδες από το καινούριο μου σημειωματάριο και είπαμε ότι δε λέμε αντίο, μόνο εις το επανειδείν. Αυτό, τίποτα άλλο_


nik.g14 Μαρτίου 2010 5:30 μ.μ.welcome back, loipon, brika to blog tyxaia, mesa apo to fb kai mia koini mas fili (valentina), elpizo na perases yperoxa, eimai sxedon sigouros oti etsi egine, elpizo i prosarmogi piso na itan eksisou kali. An to blogging mporei na pei kaneis oti einai mia tzampa psyxanalisi, tote blogging mazi me erasmus kanoun ekriktiko syndyasmo kai sigoura di-miourgoun kati gia na thymasai esi dyo+ xronia meta to erasmus sou kai aformes gia tous ypoloipous (kai ton ypofainomeno) gia na thymomaste pos perasame emeis.Bravo!

052

105

http://grignoter69000.blogspot.com/

les aventures d'une jeune fille grecque a lyon

Documents