Een gesprek met de heer Arnaud Charles Ernest Hintjens, kortweg Arno, kan niet elders plaatsvinden dan in het centrum van Brussel. Meer bepaald in café en restaurant Paon Royal, een begrip voor veel Brusselaars. Vlak bij de bekende Dansaertstraat en dus in de buurt waar Arno al bijna tot de meubelstukken hoort. Sinds de zanger zijn geboortestad Oostende verliet en tussendoor in Parijs, Londen en Amsterdam woonde, behield hij altijd een stek in de stad die hij liefheeft.

Het jongste album van Arno, Human Incognito, is honderd procent Arno, maar klinkt toch anders dan de vorige albums. De eerste single, Dance Like A Goose, greep iedereen meteen in de nek vast. En de rest van het album, bestaande uit nummers die Arno en zijn groep vooraf niet live uittestten, maakt duidelijk dat de man nog lang niet is uitgezongen. Toch werkte Arno opnieuw samen met producer John Parish. Die andere klank, dat kwam vooral door

de medewerking van de Australische Catherine Marks aan Human Incognito. Zij nam de opname voor haar rekening. “Ik had een bepaalde klank in mijn hoofd,” licht Arno toe. “Catherine werkt met mensen als PJ Harvey en John Hook en zij zorgde voor een meer organische klank, minder ‘synthetisch’. Ook live is de klank van de nieuwe nummers veel directer.”En voor de volledigheid: op de cover van dat nieuwe album prijkt een foto van Danny Willems, al jarenlang

Arno“Een goudvis inspireert me niet” Interview: Wim De Mont

Interview

©Danny Willems

Arno_3p.indd 1 22/08/16 13:26

een compagnon de route van Arno en ook de auteur van de foto’s die bij dit artikel horen.

Hoe zijn deze nummers tot stand gekomen?Arno: “De teksten schrijf ik altijd zelf, de muziek maak-te ik samen met bassist Mirko Banovic, soms ook met Serge Feys en Ad Cominotto. De nummers op Human Incognito waren allemaal klaar voor we de studio in-trokken, maar ze waren wel nieuw, we hadden ze nog niet live gespeeld. Elk album staat eigenlijk voor een bepaalde periode in mijn leven. Op mijn jongste al-bum staan nummers waarvan mensen denken dat ze over de aanslagen gaan. Maar die waren daarvoor al geschreven! Voor Please Exist dacht ik aan God, die vanuit de hemel kijkt, naar al die oorlogen en zo, en denkt: ‘shit, heb ik dat allemaal gedaan?’ En de wereld is wel erg aan het veranderen hé, het doet erg den-ken aan de jaren dertig van de twintigste eeuw, met extremisme en populisme. Ik heb die jaren natuurlijk nooit meegemaakt, enkel van horen zeggen. Maar bij ons, in Frankrijk, in Nederland... Dat is al langer bezig

hé, vijf jaar geleden was er nog geen figuur als Do-nald Trump. Links, bestaat dat nog? Er is meer links bij de kapper dan bij de socialisten, mijn vader en mijn grootvader draaien zich om in hun graf. Weet je, ik laat me inspireren door mensen, en we leven in een periode waarin veel gebeurt. Het is dus heel creatief in mijn hoofd! Want een goudvis, die inspireert me niet, die spreekt niet…”

Brussel en Oostende

Zeker in Brussel gebeurt nu veel…“Ik mag niet klagen (lacht). En Brussel, tja, ik woon hier hé. Het is een stad die me inspireert. Ze spreken hier vier of meer talen, er is dat surrealisme… Ik ben niet de enige die geïnspireerd is door Brussel. Karl Marx, Charles Baudelaire en Victor Hugo hebben hier een tijd gewoond. Veel muzikanten ook: Lemmy van Motörhead, de mensen van Wire, Big Bill Broonzy, Georges Moustaki, Barbara. En Jezus Christus natuurlijk, kijk naar ‘De blijde intrede van Christus in

Brussel’ van Ensor (lacht). Ik heb in Parijs gewoond, in Londen en in Amsterdam, maar ik heb altijd een stek gehouden in Brussel. Dat heeft me ook gered. En je bent sneller in Parijs of Londen dan in Knokke-Zoute. Brussel-Oostende? Eén uur en twintig minuten, als er geen staking is. Brussel-Parijs? Eén uur en negentien minuten! Op één uur veertig sta je in het midden van Londen. Als ik naar het zuiden pis, is Parijs nat, als ik naar het noorden pis: Amsterdam.”

Komt u nog veel in uw geboortestad Oostende?“In de winter. Ja, daar gebeurde veel hoor, in mijn jeugd. Vier talen. Nederlands, Frans, Engels én Oostends! Er waren toen cafés waar enkel Engels werd gesproken. En elk uur een mailboot, muzikanten als Moody Blues speelden in clubs. Eric Burdon – die daar nog heeft afgewassen voor hij zijn hit had met The House of the Rising Sun… Ik ben er ontmaagd door een Engelse uit Sussex! En zelfs vanuit Noord-Frankrijk, Rijsel en zo, gingen ze uit in Oostende. Nu is er geen industrie meer, de haven ligt plat… Oostende zou eigenlijk een cultuurstad moeten worden. Met De Grote Post, het museum, Theater Aan Zee…”

Najaarstournee

Na de zomerfestivals volgt dit najaar een zaaltournee. Wat mogen we verwachten?“Tussendoor (in september, n.v.d.r.) duik ik nog de stu-dio in, al weet ik niet wanneer dat nieuwe album zal uitkomen. Vanaf oktober tot eind december ben ik op tournee. In oktober trek ik door België en Nederland, in november zal ik een hele maand lang niet in België zijn. In die maand, en ook in december, ben ik vooral in Frankrijk en Zwitserland. Hoe ik me voorbereid op dergelijke tournees? Ik bereid me eigenlijk voor op periodes waarin ik niét op tournee ben (lacht). Optre-den, dat is mijn leven. We staan altijd met dezelfde bezetting op het podium, met zijn vijven, maar er is

Interview

©Danny Willems

©Danny Willems

Arno_3p.indd 2 22/08/16 13:26

©Danny Willems

Arno op tournee

Deze zomer stond Arno op tal van festivals. Dit najaar volgt een zaaltournee die hem behalve in Frankrijk en Zwitserland ook in België en Nederland brengt. Zoals:Diest (Den Amer, 11 oktober), Brussel (Ancienne Belgique, 13 oktober), Antwerpen (De Roma, 20 oktober), Oostende (Kursaal, 21 oktober), Gent (23 oktober) en Luik (Le Forum de Liège, 28 oktober). Zie www.arno.be voor alle data en plaatsen.

En alle old motherfuckers nog aan toe: Imago mag 5 duotickets voor het optreden op 11 oktober in CC Den Amer te Diest weggeven. Stuur een mail naar martine.colon@pandora.be met de vermelding Arno. De winnaars worden getrokken uit alle inzendingen.©Danny Willems

wel een verschil tussen festivals en zaaloptredens. Festivaloptredens duren minder lang. Op festivals is dat een uur of een uur en een kwart. Maar mijn optre-dens, dat is twee uur. En in Frankrijk zing ik vaker in het Frans. Maar ook in New York zijn er altijd veel Fransen bij mijn optredens. Het publiek komt van overal, hier in Brussel vragen ze soms om iets in het Duits te zeg-gen, heel bizar. In Duitsland kennen ze mij inderdaad wel, maar vooral in de grootsteden.”

Werken jullie met een vaste setlist?Er is een setlist, dat is nodig voor de muzikanten. Maar ik laat het concert toch ook afhangen van mijn mood, en van het waar en hoe. En fitness als voorbereiding,

dat is niet nodig hoor: ik sta twee uur op het podium. Al moet ik nu toch eens naar de kinesist: ik heb last van mijn achillespees. Een scheur, zoals bij de voet-ballers. En als ik ergens ben, ga ik altijd wandelen. Ik ben verslaafd aan die adrenaline. Die heeft me nog nooit bedrogen, die geeft me energie.”

Volg je eigenlijk andere muzikanten? En heb je nog speciale muzikale samenwerkingen op stapel staan?“Ik heb een idee, maar ik ga het niet zeggen (lacht). Ik wil me er eerst zelf mee verrassen, zien of het lukt. Het is een bepaald project ja. Ik moet altijd bezig blijven hé. En natuurlijk volg ik anderen. Ik heb vrienden als

Jan Paternoster van Black Box Revelation of Stef Ka-mil Carlens. Daan speelde een paar jaar geleden het voorprogramma in de Bataclan, Ellen Schoenaerts in Amsterdam en Lisa Van der Aa in de Olympia. Je moet die mensen steunen, als het kan. Want ik ben nonkel Arno (lacht).”

Tot slot: je hebt twee zonen. Treden zij in je muzikale voetsporen?“Ze zijn nu volwassen, ze zijn groter dan ik. Eén zoon (Felix Hintjens, n.v.d.r.) is bezig met muziek. Maar dat is iets helemaal anders, dat is meer techno. Al werkte hij ook mee aan de hoes van Human Incognito, als grafisch vormgever.”

Arno_3p.indd 3 22/08/16 13:26