გამოცემა მომზადებულია „ინტერნიუსი-საქართველოს“ მიერ ბრიტანეთის საელჩოს კონფლიქტების ფონდის ფინანსური ხელშეწყობით. წიგნში წარმოდგენილი შეხედულებები შეიძლება არ ასახავდეს დამფინანსებლის პოზიციებს.

This publication has been produced by Internews Georgia with the assistance of the Foreign Commonwealth Of-fi ce in Tbilisi. The views and opinions expressed in this publication may not refl ect the position of the fi nancing party.

თბილისი - 2012 - Tbilisi

რედაქტორები: ......................... ნუნე სარქისიანი, არუთ მანსურიანი, მარინა აგასიანი არშალუის მურადიანი, ირაკლი ბერულავა, ნაილა ბაბაევათარგმანი: ................................. ხაჩატურ ადუმიანი, არუთ მანსურიანი, ლუსინე გრიგორიანიილუსტრაციები: ........................ აგატა ბადალიანიდიზაინი და გაფორმება: .......... ნატალი არუტუნიანი

Editors: ..................................... Nouneh Sarkissian, Harutyun Mansuryan, Marina Aghasyan, Arshaluys Muradyan, Irakli Berulava, Nailya BabayevaTranslators: .............................. Khachatur Adumyan, Harutyun Mansuryan, Lusine Grigoryan Illustrations: .............................. Agata BadalyanDesign and layout: ................... Natalie Harutyunyan

2

ჩვენი გზაჯვარედინი

ეს პატარა არაჩვეულებრივი წიგნი ძალიან ძვირფასია ჩვენთვის, ყველასთვის, ვისაც პროექტის არებობის ექვსი წლის მანძილზე

უმუშავია ”საბავშვო გზაჯვარედინის” პროექტში და მოუმზადებია ტელე პროგრამები სკოლის ასაკის ახლაგაზრდებთან ერთად სამხრეთ კავკასიის სამი ქვეყნიდან. პროექტი განსაკუთრებულია ინტერნიუს საქართველოს, ინტერნიუს სომხეთისა და ინტერნიუს აზერბაიჯანის პროფესიული ცხოვრებისთვის. პროექტის არა მხოლოდ პირდაპირი მონაწილეები არამედ ხსენებულ ორგანიზაციებში მომუშავე პერსონალიც უზარმაზარ ემოციურ მუხტს იღებს მისგან.

სტატისტიკის მიხედვით დაახლოებით 150 სასკოლო ასაკის ბავშვი გაეცნო ჟურნალისტიკის ანა-ბანას ექვსი წლის მანძილზე და გამოსცადა წამყვანისა თუ ჟურნალისტის როლი. 135-მა ახალგაზრდამ მონაწილეობა მიიღო ერთთვიან საზაფხულო მედია ბანაკებში შავი ზღვის, ზოგიერთებმა კი ხმელთაშუა ზღვის სანაპიროზე. 2004 წლის შემდეგ ახალგაზრდა ჟურნალისტები მუშაობდნენ თავიანთ ხელმძღვანელებთან ერთად 265 ტელე-პროგრამის მოსამზადებლად, რომელიც მოიცავს 1500 სიუჟეტს და გვიყვება ცხოვრებისეულ ამბებს ახალგაზრდების შესახებ სამხრეთ კავკასიის ქვეყნებიდან და გვაცნობს მათ შეხედულებებს ცხოვრებაზე. პროგრამები გადაიცემოდა ცენტრალური სატელევიზიო არხებით სამ ენაზე: სომხურად, ქართულად და აზერბაიჯანულად. ტელე-გადაცემებს განსხვავებული სახელები აქვთ: სომხეთში - “Menk Enk” (ჩვენ ვართ), საქართველოში „ჩვენი ექსპრესი” და აზერბაიჯანში -“Kechid Dovru” (გარდამავალი ასაკი). სამივე გადაცემა მსგავსია გრაფიკული და სტრუქტურული

განხვავებებით.ბევრი სხვა რამ

მოხდა ციფრებსა და ფაქტებს მიღმა, რომელიც ხშირად არ იყო ხელშესახები, მაგრამ იყო მნიშვნელოვანი და გავლენიანი. თითოეულმა ბავშვმა, განურჩველად ასაკისა და ეროვნებისა, გამოიარა საქმესთან დაკავშირებული სირთულეები, რომ გამხდარიყო თითქმის პროფესიონალი ჟურნალისტი და ფაქტიურად ჩამოყალიბებული ინდივიდი. საზაფხულო ბანაკმა და მის შემდგომ დასაქმებამ დიდი გავლენა იქონია თითოეული ბიჭისა და გოგოს ცხოვრებაზე მათი განვითარების, პროფესიონალიზმის, მსოფლმხედველობის, ერთმანეთთან კომუნიკაციის უნარის, ტოლერანტობისა და არასტერეოტიპული აზროვნების ჩამოყალიბების თვალსაზრისით. ამ პერიოდში ახალგაზრდებმა შეძლეს მეგობრების შეძენა, ისწავლეს საკუთარ ქმედებებზე პასუხისმგებლობა და გარკვეულ დონეზე იქცნენ მშვიდობის მყოფელებად.

ეს წიგნი 21 ესესგან შედგება. ბევრი ავტორი ახლა მოზრდილია და მათთვის „საბავშვო გზაჯვრედინი” უკვე წარსულია. ზოგიერთი მათგანი ჟურნალისტად მუშაობს, ზოგიერთმა კი სხვა პროფესია აირჩია. სხვადასხვა ქვეყნების, სხდასხვა წლების და სხვადასხვა ხასიათის ამსახველი ამბების ნაკრების გაცნობით მკითხველი ბევრ რამეს გაიგებს ჩვენი არაჩვეულებრივი გამოცდილების შესახებ.

წიგნს თან ახლავს DVD, რომელიც შეიცავს ექვსი წლის მანძილზე პროექტის მსვლელობის დროს მომზადებული სიუჟეტებისა და საინტერესო მომენტების ნაკრებს.

3

OUR CROSSROADS

This little fancy book is very dear to us, to all that have worked in the Kids’ Crossroads project for over six years now, producing television programs

with the participation of school-aged young people from the three countries of the South Caucasus. This project is special to the professional life of Internews in Arme-nia, Georgia, and Azerbaijan. Not only the direct partici-pants in the projects, but also other staff of the organiza-tions receive enormous emotional charges and feel the tangible impact.

As to the statistics, about 150 school-aged young people became familiar with the ABC of journalism over the course of six years, and tried out the roles of anchors and reporters. 135 young people spent one summer month in the media camp on the shores of the Black Sea, and some on those of the Mediterranean. From 2004 on, the young journalists worked with their mentors to prepare 265 television programs with over 1,500 stories that told the life stories of young people from the three countries and presented the young people’s views on life. The programs were broadcast on large televi-sion companies in three languages: Armenian, Geor-gian, and Azerbaijani. They had different names: “Menk Enk” (“We are”) in Armenia, “Chveni Expressi” (“Our Express”) in Georgia, and “Kechid Dovru” (“Transitional Age”) in Azerbaijan. The three were the same program, with differences in graphics and structural solutions.

Many other things occurred behind the numbers and facts, which were often not tangible, but were im-portant and infl uential. Each child, regardless of age and nationality, passed through the diffi culties of the job to become almost professional journalists and virtually mature individuals. The summer camp and the employ-

ment that followed greatly infl uenced the life of each boy and girl in terms of their development, pro-fessionalism, views of the world, abilities to commu-nicate with one another, tolerance, and a non-ste-reotypical mindset. In the meantime, they managed to make friends, learned to be responsible for their actions, and to some extent became peacemakers.

This book is a compilation of 21 essays. Many of the authors of discoveries are now grown-ups for whom the Kids’ Crossroads is in the past. Some of them are working as journalists, while others have chosen other professions. By reading this selection of stories from different countries, different years, and different moods, the reader can learn a lot about our extraordinary shared experience.

The book also contains a DVD with the selection of reports and fi lms made during the six years of the pro-ject.

4

ჩვენი გზაჯვარედინი

სედა გრიგორიანი სედა გრიგორიანი სომხეთი

როდესაც საბავშვო გზაჯვარედინის პროექტის საზაფხულო ბანაკიდან დავბრუნდი და ჩემს კლასელებს იმ მხიარული და საინტერესო

დროის შესახებ ვუამბე, რომელიც ქართველ და აზერბაიჯანელ ახალგაზრდებთან ერთად ერთ ჭერქვეშ გავატარე, „ტერორისტის” ძახილი დამიწყეს. რა თქმა უნდა, ხუმრობით, მაგრამ დიდი დრო დამჭირდა ყველასთვის დამემტკიცებინა, რომ ნამდვილად მყავს აზერბაიჯანელი მეგობრები და ისინიც ჩვენსავით ცხოვრობენ, მათაც ჩვენსავით სჭირდებათ მტრის იმიჯის სტერეოტიპის დაძლევა.

როდესაც ჩვენი შოუ “Menk Enk” ბოლოს როდესაც ჩვენი შოუ “Menk Enk” ბოლოს და ბოლოს ეთერში გავიდა კლასელებმა, და ბოლოს ეთერში გავიდა კლასელებმა, რომელთაც ”ტერორისტის” იარლიყი მომაკერეს, რომელთაც ”ტერორისტის” იარლიყი მომაკერეს, კითხვებით დამბომბეს პროექტის შესახებ. კითხვებით დამბომბეს პროექტის შესახებ. ბოლოს ორი მათგანი ჩვენი შოუს საავტორო ბოლოს ორი მათგანი ჩვენი შოუს საავტორო ჯგუფს შემოუერთდა. ჯგუფს შემოუერთდა.

ჩემი გამოცდილება მედიაში, რომელიც ასე დაიწყო, რამდენიმე წელს გაგრძელდა და ჩემს ყველაზე დიდ პროფესიულ სკოლად იქცა. მიუხედავად იმისა, რომ კურსი, რომელიც სულ თავიდან გავიარეთ, ჟურნალისტიკის ანა-ბანას გვასწავლიდა. ყველაზე მნიშვნელოვანი გაკვეთილი მაშინ მივიღე, როდესაც

„მოზრდილები” მანდობდნენ კამერასთან მუშაობას, მონტაჟს, სკრიპტების წერას, მეგობრებთნ ერთად პროგრამის შექმნას ჩვენს შესახებ, ჩვენთვის. მთავარი გაკვეთილი “Menk Enk-”ის შოუში იყო შეცდომებზე სწავლა, ვინაიდან „ინტერნიუსი” გიქმნის შესაბამის გარემოს და გაძლევს ექსპერიმენტების ჩატარების გამბედაობას.

ჩემი ყოველდღიური სალაპარაკო თემები შეიცვალა: ისინი უფრო მრავალფეროვანი გახდა. კონტაქტი ექსპერტებთან და ჩემს თანატოლებთან სომხეთში და საზღვარგარეთ, გადაწყვეტილებების მიღების მნიშვნელობა და ძველი შეხედულებების ახალი გამოცდილებებით შეცვლის სურვილი... მოკლედ რომ ვთქვათ, ეს პროექტი დამეხმარა უფრო სწრაფად გაზრდაში და მსოფლიოს აღქმაში. შემდეგ, ყოველთვის, როცა ჩვენს რეგიონში სხვა ახალგაზრდულ პროექტებში მონაწილეობის საშუალება მეძლეოდა აშკარად ვგრძნობდი განსხვავებას ჩემსა და სხვა მონაწილეებს შორის, რომელთაც ჯერ არ ჰქონდათ შეხება სტერეოტიპების მსხვრევასთან და ხშირად ეშინოდათ დიალოგში პირველი ნაბიჯის გადადგმის. წარმოდგენა არ ჰქონდათ იმ თბილი მეგობრობის შესახებ, რომელიც სულ რამდენიმე დღეში ჩვენი კონტაქტებიდან წარმოიშობოდა.

რაც შეეხება მეგობრობას, მეგობრები სამივე ქვეყანაში შევიძინე, განსაკუთრებით სომხებს შორის, რომლებიც ძალიან მრავალფეროვანი და ენერგიული ინდივიდები არიან ჩვენს კოლექტიურ „ეგოში” თავიანთი „ეგოს” ადგილის ადექვატური გაგებით. ყოველთვის შემიძლია მათი პოვნა მსოფლიოს ნებისმიერ კუთხეში (ბევრი ჩვენგანი სხვადასხვა კონტინეტზე მოგზაურობს) და მათთან ერთად გიჟობა. ისე, როგორც ეს ჩვენი პროექტის დროს ხდებოდა. ბოლოს კი უნდა ვთქვა, როგორც ყოველთვის არაერთდროულად, მაგრამ ერთად: ”მენკ ენკ (ჩვენ ვართ)!”

5

OUR CROSSROADS

Seda GrigoryanSeda GrigoryanArmenia

When I re-turned from the sum-

mer camp of the Kids’ Crossroads project and told my class-

mates about the joyful and exciting time I had

spent by living under the same roof with Georgian

and Azerbaijani young people for one month, the

class started calling me “a terrorist.” Of course, they were joking, but it took me a long time to prove to every-one that I can actually have Azerbaijani friends and that they live like us and, like us, need to overcome the enemy image stereo-

type.

When our Menk When our Menk Enk show was final-Enk show was final-ly aired, the class-ly aired, the class-

mates that had labeled me a terrorist flooded me mates that had labeled me a terrorist flooded me with questions about the project and, eventually, with questions about the project and, eventually, two of them joined the show reporters team.two of them joined the show reporters team.

My media experience, which began in this way, last-ed some years and became my greatest professional school, although courses as such were delivered only in the very beginning, when we learnt the ABC of televi-sion. I learnt the most relevant lessons when “adults” trusted me to work with the camera, to edit, to create, and to write scripts, creating with my friends our pro-gram about us, for us. A key lesson in the “Menk Enk”

show was learning from mistakes, since Internews pro-vides the environment and courage to experiment.

My everyday conversation topics changed: they became more diverse. Contacts with experts and my peers in Armenia and abroad, the importance of taking my own decisions, and the willingness to substitute old perceptions with new experiences… In a nutshell, this project helped me to grow up slightly faster and to start conceiving the world. Later, every time I had the oppor-tunity of participating in other projects with young peo-ple from our region, I clearly felt the difference between myself and the other participants that had still not had a chance of crushing the stereotypes and were often afraid of making the fi rst step in the dialogue, having no idea of the warm friendship that would grow out of our contacts in just a few days.

Speaking of friendship, I found friends in all three countries, especially among the Armenians, who are very colorful and energetic individuals with an adequate understanding of the place of their “ego” within “our collective ego.” I can always fi nd them in any corner of the world I go to (many of us do travel across continents) and act in the crazy ways that we crafted and shared through the project, and to say at the end, as al-ways not con-currently, but jointly, “Menk enk!”

6

ჩვენი გზაჯვარედინი

ნანა კალანდარიშვილინანა კალანდარიშვილისაქართველო

ზუსტად აღარ მახსოვს როგორ გადავწყვიტე კონკურსში მონაწილეობის მიღება; ეს დიდი ხნის წინ მოხდა. შესაძლებელია დედაჩემმა

ჩაწერა ჩემი გვარი სიაში. მაშინ 14 წლის ვიყავი. კარგად მახსოვს ჩემი დაბადების დღე 9 მაისს და სატელეფონო ზარი „ინტერნიუსიდან“: „თქვენ გაიარეთ პირველი რაუნდი და შემდეგი ეტაპისთვის უნდა მოემზადოთ, რომელიც ტესტირებას გულისხმობს”. ეს იყო ჩემი პირველი წარმატება კონკურსებში და სიგიჟემდე ბედნიერი ვიყავი.

ბანაკი ნიშნავდა სამ კვირას მშობლების გარეშე, ახალ ადამიანებს, მასწავლებლებს, ტელე-გადაღებებს, ზღვას და დისკოთეკებს...

ჩემი პირველი სიუჟეტი პატარა ვირს ეხებოდა... და ბიჭს, რომელიც მსურველებს თავისი ვირით დაასეირნებდა. პროდიუსერმა მკაცრად გაგვაფრთხილა, რომ არ დაგვეტოვებინა ბანაკის ტერიტორია და შორს არ წავსულიყავით. მახსოვს, როგორ მეშინოდა ამ წესის დარღვევის, მაგრამ კარგი სიუჟეტისთვის, მაინც წავედი ამაზე... და დამიჭირეს. სიუჟეტი საკმაოდ კარგი გამოვიდა. თუმცა, გულწრფელად რომ გითხრათ, „სთენდაფის” ჩაწერა დაახლოებით 20-ჯერ დამჭირდა.

ასევე ნათლად მახსოვს, ყველანი ერთად როგორ ვემზა-დებოდით თოქ შოუსთვის ბანაკში, როგორ დავრ-ბოდით მთელს ურეკში ბაქოელ და ერევნელ ბავშვებთან ერთად და ვეძებდით ადამიანებს,

რომლებიც დაგვთანხმდებოდნენ ჩვენს პროგრამაში მონაწილეობის მიღებაზე. ყველაფერი პირველად ხდებოდა და ყველანი ძალიან ვნერვიულობდით. საღამოს დავსხედით და განვიხილეთ, თუ რა უნდა გაკეთებულიყო და როგორ. ბანაკში ქვეყნების მიხედვით არ ვყოფილვართ დაყოფილი, ერთი დიდი გუნდი ვიყავით. ეს ტრაბახი სულაც არაა, ეს ჩვენი ზაფხულის რეალობაა. ახლა კარგად მესმის, ადამიანების დიდი ჯგუფი იშვიათად ახერხებს ერთ გუნდად ქცევას, მხოლოდ ცოტა ხნით.

ბანაკის შემდეგ შვიდმა წელმა გაიარა, მაგრამ კვლავ ვინარჩუნებ ურთიერთობას ბევრ ბავშვთან სოციალური ქსელების საშუალებით, განურჩევლად მათი ეროვნებისა. გარდა ამისა, ჩვენი გზები ხშირად კვეთს ერთმანეთს სხვადასხვა საერთაშორისო პროექტში. რაც შეეხება ქართველ ბავშვებს, ჩვენი ჯგუფიდან ბევრი ჟურნალისტი გახდა და წამყვან არხებზე მუშაობს. ორი ბიჭი გვყავდა, ორი ნიკა. ერთ-ერთი მათგანი ახლა პოეტია და ხშირად ვეცნობი მის ნაწერებს.

პროგრამაში „ჩვენი ექსპრესი” ერთი წელი ვიმუშავე როგორც ჟურნალისტმა და წამყვანმა. დაახლოებით ათი სიუჟეტი მოვამზადე. რა თქმა უნდა, ძალიან სასიამოვნო იყო ჩემთვის, ქუჩაში რომ მცნობდნენ. პირადად ჩემთვის ჩვენი პროგრამა უპირველეს ყოვლისა იყო საშუალება, უკეთესად დამენახა მსოფლიო და მეგრძნო თუ რამდენად საინტერესოა მუშაობა და ბევრ ხალხთან ურთიერთობა,

რომლებიც ძალიან განსხვავდებიან ერთმანეთისგან, მაგრამ ეს ხელს არ უშლით ერთად იმუშაონ და იმეგობრონ. რაც ყველაზე მნიშვნელოვანია, მქონდა შანსი ასეთ მცირე ასაკში ახალ პროფესიას დავუფლებოდი, მქონოდა ურთიერთობა პროფესიონალ ჟურნალისტებთან და გამეგო ბევრი ისეთი რამ, რასაც სკოლაში ვერ ვისწავლიდი.

7

OUR CROSSROADS

times.times.I also remember clearly all of us together preparing

the talk show in the camp, running around Ureki with the kids from Baku and Yerevan and looking for people that would agree to take part in the program. Everything was happening for the fi rst time, and all of us were very nervous. And then, in the evening, we sat down and discussed what had to be done and how. In the camp, we were not divided by countries, but rather were one team; these are not big words, it was the reality of our summer. I now understand clearly that a large group of people rarely turns into a team, albeit for a short time.

Seven years have passed since the times of the camp, but I still keep in touch with many of the kids via social networks regardless of nationality. Besides, our paths frequently intersect in various international pro-jects. As to the Georgian kids, many of the kids in our group became journalists and are working for the lead-ing channels. We had two boys, two Nikas. One of them became a poet, and I frequently visit his readings.

I worked in the "Chemi Expressi" program for a year as both a journalist and an anchor. I made about ten stories. Of course, it was very pleasant for me to be recognized by people in the street. For me personally, our program was primarily an opportunity for better see-ing the world and feeling how interesting it is to work and to communicate with a large number of people that are very different from one another, but it does not un-dermine their ability to work together and to be friends. Most importantly, I had a chance at such a young age to master a new profession, to communicate with profes-sional journalists and to understand many things that I would have never learnt in school.

Nana KalandarishviliNana KalandarishviliGeorgia

I no longer remember for certain how I decided to go to the competition; it was all a long time ago. Possibly, my mother noted my name in the list. I was then 14. I

remember clearly my birthday on the 9th of May and the phone call from Internews: "You passed the fi rst round and should prepare for the next stage, which is the test-ing" It was my fi rst success in competitions, and I was crazy about happiness.

The camp meant three weeks without parents, new people, teachers, television shoots, the sea, and dis-

cos…

My first story was about a My first story was about a small donkey… and a boy who small donkey… and a boy who

took around those wanting to took around those wanting to go for a ride. The producer go for a ride. The producer strictly warned us against strictly warned us against leaving the camp territory leaving the camp territory

and going far away. I re-and going far away. I re-member how afraid I was of member how afraid I was of

violating this rule, but for the violating this rule, but for the sake of a good story, I went for sake of a good story, I went for it and… I got caught. The story it and… I got caught. The story was apparently quite good. Al-was apparently quite good. Al-though, to be honest, I had to though, to be honest, I had to record the standup about 20 record the standup about 20

8

ჩვენი გზაჯვარედინი

კენულ მამედოვაკენულ მამედოვააზერბაიჯანი

გუშინდელივით მახსოვს. მიუხედავად იმისა, რომ უკვე შვიდმა წელმა გაიარა. საბავშვო გზაჯვარედინი ჩემი შეგნებული ცხოვრების

დასაწყისი იყო. ჩემი ცხოვრების განსაკუთრებული ეტაპი, როგორც სკოლა, უნივერსიტეტი და ა.შ.

იმ თვეში, როდესაც ჟურნალისტიკის ანა-ბანა ვისწავლეთ, ყოველმა დღემ ბევრ ჩვენგანზე იქონია გავლენა. იმათაც კი, ვინც ეჭვობდნენ ჟურნალისტები გამხდარიყვნენ თუ არა, ზუსტი გადაწყვეტილებები მიიღეს. მაშინ 70-დან ექვსი ჩვენგანი შეარჩიეს. გარკვეული მიზეზის გამო ეს გამარჯვება არ მიხაროდა; მახსოვს იმედგაცრუება და უსამართლობის გრძნობა ჩემი საუკეთესო მეგობრის გამო, რომელიც ფინალში ვერ გავიდა. პრინციპში, ის ახლა ჟურნალისტად მუშაობს მაშინ, როცა მე ასე შორს ვარ ამ პროფესიისგან.

საქართველო. შავი ზღვის სანაპირო. პირველი ვიზიტი საზღვარგარეთ მშობლების გარეშე. ქართველები, სომხები. კონკურსები. ყოველდღიურად. ყოველი თემა ახალი გამოწვევა იყო. ვინ გადაიღებს საუკეთესო „სთენდაფს”? ვინ დაწერს საუკეთესო კადრსმიღმა ტექსტს? ვის აქვს ყველაზე საინტერესო თემა? ვის აქვს არტიკულაციის პრობლემა? როგორ ხდება ინტერვიუს სწორად ჩამორთმევა? პირველმა როგორ უნდა დაიტაცო ოპერატორი? ან როგორ არის შესაძლებელი დღის ბოლოს სკამის ქვეშ დამალვა, როდესაც ყველა უყურებს თუ რა გადაიღე? როგორ უნდა გაუძლო კრიტიკას და არ იტირო? როგორ უნდა გადაურჩე ქებისგან თავის გასიებას?

შემდეგ, სამშობლოში დაბრუნებული მუდმივად ვეძებდი ახალ თემებს, ვიღებდი, ვაკეთებდი მონტაჟს და ვიწერდი ტექსტს. ეს ყველაფერი სკოლასთან და თინეიჯერის პირად ცხოვრებასთან უნდა შემეთავსებინა. ცოტა არ იყოს რთულია. მაგრამ დაუჯერებლად საინტერესო და აზარტული!

ეს ჩემი პირველი სამსახური იყო. პირველი ხელფასი ჩემს ცხოვრებაში. ძალიან მცირე, მაგრამ, რა თქმა უნდა, თავი მილიონერი მეგონა. ახლა, 21 წლის ასაკში, როცა ვამბობ, რომ ეს ჩემი მეოთხე

სამსახურია და მუშაობა დავიწყე, როცა ჯერ კიდევ სკოლაში დავდიოდი, ძალიან ცოტა თუ მიჯერებს. ამ გამოცდილების წყალობით დავიწყე მუშაობა მთარგმნელად ახალი ამბების სააგენტოში, უნივერსიტეტში სწავლის პარალელურად. უარი ვთქვი ჟურნალისტად მუშაობის რამდენიმე შემოთავაზებაზე. ერთის მხრივ არ მინდოდა დამატებითი ტვირთი, სწავლა ნამდვილად უფრო მნიშვნელოვანი იყო. მეორეს მხრივ, გადაწყვეტილი მქონდა, რომ არ მინდოდა ჟურნალისტობა. უცნაურად შეიძლება მოგეჩვენოთ. ალბათ სისულელეა აქ ამის დაწერა, მაგრამ ეს სიმართლეა. ჟურნალისტიკა ყველაზე საინტერესო პროფესიაა, მაგრამ მისი ყველაზე ტიპიური დამახასიათებელი თვისება ისაა, რომ უმადური სამსახურია. ეს ჩემი პირადი შეხედულებაა. ვფიქრობ, მე და ჟურნალისტიკა ერთმანეთს ვერ შევეწყვეთ ჩვენი ხასიათების გამო. ჟურნალისტიკა მოითხოვს სიმტკიცეს, გამძლეობას და გამბედაობას.

საბავშვო გზაჯვარედინიდან რანდენიმე ცხოვრებისეული პრინციპი შევიძინე. ჟურნალისტიკასთან დაკავშირებით კი - მეგობრები და მტრები. პროექტმა მეგობრები შემძინა, ასევე არჩვეულებრივი მასწავლებლები ამ სიტყვის საუკეთესო გაგებით. საბავშვო გზაჯვარედინმა ასევე მომცა ყველაფერი, რაც მჭირდებოდა რომ გზაჯვარედინზე ვმდგარიყავი სამუდამოდ, მაგრამ ამერჩია წინ სავალი გზა. ჩემი გზა.

9

OUR CROSSROADS

Kenul MamedovaKenul MamedovaAzerbaijan

I remember it like yesterday, although seven years have already passed. The Kids’ Crossroads was in a way the beginning of my conscious existence. It was

a particular stage of life, like school, university, and the like.

That month during which we learnt the ABC of jour-nalism each day infl uenced many of us. The ones that still doubted whether or not to become journalists de-cided for sure. Except for me… At the time, they chose six out of 70. As one of the six fi nalists, I was for some reason not happy; I remember the disappointment and the feeling of injustice about my best friend not making it. In fact she now works as a journalist. While I am so distant from the profession.

Many of us wrote our first scripts, instructed the Many of us wrote our first scripts, instructed the cameraman, learnt words like standup and loop, cameraman, learnt words like standup and loop, finally got to know why cameramen are so fond finally got to know why cameramen are so fond of filming white walls and paper, and realized that of filming white walls and paper, and realized that exactly we had to carry the heavy tripod.exactly we had to carry the heavy tripod.

Georgia. The Black Sea coast. First time abroad without parents. Georgians. Armenians. Competitions. Daily. Every topic was a new challenge. Who will fi lm the best standup? Who will write the best off-screen text? Who has the most interesting topic? Who has articu-lation problems? How should a person be interviewed correctly? How can one be the fi rst to seize the camera-man? Or, how is it possible to hide underneath a chair at the end of the day when everyone watches what you have fi lmed? How can one withstand the criticism and not to cry? How can one avoid getting a swelled head when praised?

Then, upon return to my home country, I was con-stantly searching for new topics, fi lming, cutting, and recording text. And I had to combine all of it with my

school studies and a teenager’s private life. Kind of hard. But incredibly interesting and exciting!

It was my fi rst job. The fi rst salary in my life. A very small one, indeed, but made me feel like a millionaire at the time. Now, having turned 21, when I say that it is my fourth job and that I started working when I was in school, very few people believe me. Thanks to that experience, I started to work as a translator in a news agency while studying in the university. I rejected several offers to work as a journalist. On the one hand, I did not want the excessive burden; studies were clearly more important. On the other, I had clearly decided that I did not want to become a journalist. As strange as it may seem. It may be foolish to write it here, but it is true. Journal-ism is the most interesting profession, but its most typi-cal trait is that it is a thankless job. It is my opinion. I think that journalism and I just did not get along because of our char-acters. Journalism requires steadfast-ness, fi rmness, fortitude, and cour-age.

From the Kids’ Crossroads I got some principles of life. In relation to journalism, friends, and foes. The project gave me friends. It gave me great teachers in the high sense of the word. The Kids’ Crossroads also gave me everything that I needed in or-der not to stand on the cross-roads forever, but to choose the way forward. My way.

10

ჩვენი გზაჯვარედინი

რამდენიმე დღის შემდეგ ბევრად უფრო ხალიასიანი სიტუაცია შეიქმნა. ყველა ბავშვთან დავმეგობრდი. ლექციების დროს იყო ძილიც, შენიშვნების ზღვა და ნამდვილი ზღვა. ბევრი რამ ვისწავლეთ პირველად: ვისწავლეთ სიჟეტების მონტაჟის მეთოდები და პერ-დიემის გონივრულად დახარჯვა.

მაგრამ სამკვირიანი ბანაკი დასრულდა. რასაც მოჰყვა ჩემი სამწლიანი მუშაობა ტელე შოუში „ჩვენი ექსპრესი” და შემდეგ სხვა რეგიონულ ახალგაზრდულ პროექტებში. ამ თითქოს მოკლე პერიოდში 100-ზე მეტი სიუჟეტი და ფილმი გავაკეთე. აშკარად, არც ისე ცოტა. ამას გარდა, გავხდი რამდენიმე საერთაშორისო ფესტივალის გამარჯვებული.

ამ პროექტმა და უფროსმა კოლეგებმა, ვისთანაც ყოველდღიურად ვურთიერთობდი,

მასწავლეს ადამიანების გაგების გზები, დისტანციის დაცვა და ურთიერთობების

დამყარება. ჩვენი ოპერატორები და მძღოლები მხოლოდ ჩვენი საწარმოო გუნდის ნაწილს არ წარმოადგენდენენ, ისინი ჩემი სიუჟეტების თემაც იყვნენ. ხშირად ვიღებდი პროდიუსერისგან ისეთ რჩევებს, როგორიც მამაჩემისგანაც არ მიმიღია. ისინი არა მხოლოდ ჟურნალისტურ ოსტატობას, არამედ ცხოვრებას მასწავლიდნენ. „ინტერნიუსმა“, ტელევიზიამ და ჩვენმა პროექტმა შეცვალა ჩემი ინტერესები. ეს იყო სახლი, ოჯახი, სადაც სამი წელი ვცხოვრობდი. ახლა, როცა მოწყენილობა ან უინტერესობა შემიპყრობს ხოლმე, მინდება საათის ისრები სამი წლით უკან დავაბრუნო, ისევ გავიდე გარეთ სოლოლაკის უბანში გადაღებაზე, დავესწრო ჩვენს კრებებს და მოვუსმინო შენიშვნებს ჩემს სიუჟეტებთან დაკავშირებით.

ლევან ჯობავალევან ჯობავასაქართველო

2008 წელს დავიწყე მოგზაურობა საქართველოს ცენტრალურ ტელე სადგურებში. თავდაპირველად „იმედში”

მივედი საზოგადოებრივ ტელევიზიაში გადასვლამდე. ზოგჯერ, როცა მოვიწყენ ან ინტერესს ვკარგავ, ვიხსენებ „ჩემ ექსპრესში” გატარებულ დროს.

მერე მინდა გავიგონო, როგორ რეკავს ჩემი ტელეფონი და გავიგონო ჩვენი პროდიუსერის ხმა, რომელიც ახალ პროექტში სამუშაოდ მიწვევს.

მინდა თბილისში ლერმონტოვისა და იაშვილის ქუჩების კუთხეში აღმოვჩნდე, სადაც ჩვენს შოუზე ვმუშაობდით. მინდა დავბრუნდე მესამე სართულზე, ჩვენს ოთახში #32, ნახატებით დაფარული კედლებით, გაყვითლებული გასაღების ასხმულათი, კომპიუტერებით, რომლებიც ხშირად ეკიდებიან და სადაც სიგარეტის მოწევა აკრძალულია. მაგრამ ეს ყველაფერი ისე ძალიან მიყვარდა! მშურს იმათი, ვინც ახლა იქ მუშაობს... და იმედს არ ვკარგავ, რომ ჩემი ტელეფონი ბოლოს და ბოლოს დარეკავს.

ჩემს ცხოვრებაში ჟურნალისტიკა დაიწყო კონკურსით „ინტერნიუსში“. კარგად მახსოვს, როგორ დავწერე სცენარი საკონკურსო სიუჟეტისთვის დედაჩემის შესახებ. მერე გავიარე გასაუბრება პროდიუსერთან ქართულ და რუსულ ენებზე, რასაც მოჰყვა სემინარი. ცოტას ვცელქობდი, მაგრამ სიუჟეტებთან დაკავშირებულ საქმეს ვაკეთებდი და ეს მომწონდა.

ექვს გამარჯვებულს შორის აღმოვჩნდი. ვიმოგზაურეთ სატელევიზიო ბანაკში ჩაქვში, შავი ზღვის სანაპიროზე. თავიდან ყველანი ცოტა უხერხულად ვგრძნობდით თავს. მეც კი, ჩემნაირმა კონტაქტურმა ტიპმა, არ ვიცოდი როგორ მოვქცეულიყავი თანატოლებთან სხვა ქვეყნებიდან.

11

OUR CROSSROADS

Levan JobavaLevan JobavaGeorgia

In 2008, I started my journey through the central televi-sion stations of Georgia. I fi rst arrived at Imedi, before moving to the Public Television. Sometimes, when-

ever I get bored and disinterested, I recall the time spent in “Chemi Expressi” (“Our Express”).

Then, I want to hear the phone ring and hear Then, I want to hear the phone ring and hear the voice of our producer inviting me to work in a the voice of our producer inviting me to work in a new project. new project.

I want to fi nd myself in the corner of the Lermontov and Iashvili streets in Tbilisi, where we worked on our show. I want to return to the third fl oor, to our room number 32, all covered with pictures, with a keychain that had turned yellow, computers that often hung, and a prohibition of smoking. But I so loved it all! I catch myself envying those that now work there…And I keep hoping that my phone will ring, after all.

In my life, journalism began with the competition in Internews. I remember very well writing the script to my competition story about my mother. Then, there was the interview with the producer in Georgian and Russian, followed by the seminar. I did not really behave, but I got the job of the stories done, and I enjoyed it.

I was selected among the six winners. We traveled to the television camp in Chakvi, on the shores of the Black Sea. In the very beginning, we all felt a bit uneasy. Even I, the outgoing type, did not know how to behave with peers from other countries. After some days, how-ever, it became much cheerful. I became close friends with all the kids. There was sleep during lectures, a sea of remarks, and the real sea. We leant many things for the fi rst time: we learnt story editing techniques and thoughtful ways of spending the per diem.

But the three camp weeks ended. They were fol-lowed by three years of my work in the “Chemi Expressi” television show, and then, other regional youth projects. In this seemingly short period of time, I made over 100 stories and fi lms. Apparently, not too few. Besides, I became the winner at several international festivals.

This project and our senior colleagues with whom I interacted every day taught me the ways of understand-ing people, maintaining a distance, and building relation-ships. Our cameramen and our drivers were not only a part of our production unit, but also a theme in my sto-ries. I frequently got from our producer the kind of ad-vice that I have not even received from my father. They taught me the mastery of not only journalism, but also life. Internews, television, and our project turned around my interests. It was like a home, a family in which I lived three years. Now, whenever I get bored and disinter-ested, I want to turn the clock backwards for three years, to go out again to shoot around the Sololaki district of Tbilisi and to attend our meetings to hear remarks about my stories.

12

ჩვენი გზაჯვარედინი

გზაჯვარედინს, ვიხსენებ ჩემს ბავშვურ გამოცდილებას, როდესაც ყველა უფრო ტოლერანტული, კეთილი და უბრალო იყო. თუმცა, როგორც არაპროფესიონალი. ხშირად მენატრება ის დღეები, როდესაც ერთ-ერთი ჩემი უახლოესი მეგობარი იყო აზერბაიჯანელი და ჩვენ მიამიტად ვცვლიდით მოკლე ტექსტურ შეტყობინებებს ისე, რომ პოტენციური შედეგების შიში არც გვახსენდებოდა. ყოველ კვირას ვხვდებოდით ერთმანეთს ტელე ეკრანზე ჩვენს „საბავშვო გზაჯვარედინში“, სადაც არ იყვნენ პოლიტიკოსები, არ იყო პროპაგანდა და სიძულვილი.

ექვსიდან ხუთნი სომხეთის წამყვან ტელე და რადიო კომპანიებში ვმუშაობთ. ხშირად ვიკრიბებით, ვსაუბრობთ და ვიხსენებთ სასაცილო ამბებს, მაგრამ ამ ამბების შესახებ დაწერას დღეს არ ვაპირებ. ყოველდღიური სამუშაო ბევრ რამეს მახსენებს და ვგრძნობ, ყოველ დღე, უფრო მეტად ვუახლოვდები „ჟურნალისტის” იმიჯს, უფრო და უფრო ვშორდები „საბავშვო გზაჯვარედინის” ატმოსფეროს.

მაგრამ მერე, როგორც კი ვიგრძნობ რომ თითქოს რაღაც მნიშვნელოვანს სამუდამოდ ვკარგავ, მტკიცედ ჩავკიდებთ ერთმანეთს ხელს და ისევ გავაკეთებთ ჯაჭვს, და გადავარჩენთ ერთმანეთს გაფრენისგან, აორთქლებისგან, გაუჩინარებისგან, ან აღელვებისგან, დადნობისა და მიწაში ჩაჟონვისგან...

ელინა ჩილინგარიანიელინა ჩილინგარიანისომხეთი

ხელჩაკიდებულები... სუნთქვაშეკრულები... ელჩაკიდებულები... სუნთქვაშეკრულები... ისე მაგრად ვართ ჩაჭიდებულები ერთმანეთს, ისე მაგრად ვართ ჩაჭიდებულები ერთმანეთს, თითქოს რაღაც ძალიან მნიშვნელოვანს თითქოს რაღაც ძალიან მნიშვნელოვანს

დავკარგავთ თუ ხელს გავუშვებთ... თითქოს დავკარგავთ თუ ხელს გავუშვებთ... თითქოს ერთმანეთს ხმელეთისკენ ვექაჩებით, ვიცავთ ერთმანეთს ხმელეთისკენ ვექაჩებით, ვიცავთ გაფრენისგან, აორთქლებისგან, გაუჩინარებისგან გაფრენისგან, აორთქლებისგან, გაუჩინარებისგან ან დადნობისა და მიწაში ჩაჟონვისგან....ან დადნობისა და მიწაში ჩაჟონვისგან....

გაივლის კიდევ ექვსი წელი, ისევ ჩავჭიდებთ ერთმანეთს ხელს ცხოვრების ყველაზე საპასუხისმგებლო წუთებში. გავიზიარებთ ერთმანეთის ტკივილს და დარდს. ვიდღესასწაულებთ ერთმანეთის წარმატებას. ზუსტად ისე, როგორც იმ დღეს „ინტერნიუსის” ოფისში.

ვინმემ შეიძლება იკითხოს, რა იყო ასეთი განსაკუთრებული და იფიქროს, რომ ვაჭარბებ ამ დღის დიდ მნიშვნელობას. მაგრამ ეს დღე მთელი ცხოვრება მემახსოვრება როგორც ყველაზე გადამწყვეტი ჩემს ცხორებაში. 15 წლის ვიყავი, როდესაც პულტზე თითის დაჭერამ „ინტერნიუსის” ცისფერკედლებიან საკონფერენციო დარბაზში მიმიყვანა. ზუსტად იქ ვიდექი, მეგობრებთან ხელიხელჩაკიდებული. მახსოვს ის წუთი, როდესაც მსოფლიოში ყველაზე მეტად მინდოდა ჩემი სახელი ამოეკითხათ. რომ არა ის დღე, ნამდვილად მოსამართლე გამოვიდოდი, ან ეკონომისტი ან რამე სხვა, მაგრამ ჩემი სახელი ამოიკითხეს და გავხდი ჟურნალისტი. ახლა ტელევიზორს ვუყურებ, რომ ჩემი ახლო მეგობრები ვიხილო ეკრანზე, საიდანაც კიდევ ერთხელ შეგვიძლია წარმოვთვათ ჯადოსნური სიტყვები ”Yeterum menk enk” („პირდაპირ ეთერში ვართ”).

”Menk enk-”ის წყალობით ერთი წამით არ შემიტანია ეჭვი ჩემს პროფესიულ არჩევანში. სიტყვა „ჟურნალისტი” იქცა ჩემთვის კომპლიმენტად, ხოლო ჟურნალისტიკა ჩემს მოწოდებად. უკვე ორი წელია საერთაშორისო რადიო სადგურში ვმუშაობ, მაგრამ ჯერ კიდევ მრცხვენია საკუთარ თავს „ჟურნალისტი” ვუწოდო. ახლა, ყოველ კვირას ვამზადებ კავკასიურ

13

OUR CROSSROADS

Elina ChilingaryanElina ChilingaryanArmenia

We are… hand in hand… holding our e are… hand in hand… holding our breaths… holding each other firmly as if breaths… holding each other firmly as if we would forever lose something very im-we would forever lose something very im-

portant if we let go, as if we keep each other on portant if we let go, as if we keep each other on the ground, saving each other from flying, evapo-the ground, saving each other from flying, evapo-rating, disappearing, or melting and flowing to the rating, disappearing, or melting and flowing to the ground...ground...

After another six years, we will again hold each other’s hands at the most responsible moments of our lives. We will share each other’s pain and worries. We will celebrate each other’s successes. Just like that day, in the Internews offi ce.

One may ask what the fuss is about the six years, and think that I am exaggerating the importance of the day. But I will remember the Day for all time, as one of the most decisive days in my life. I was 15 when a push of the push of a remote control button took me to the blue-walled conference room of Internews; and there I stood, holding my friends’ hands. I remember the mo-ment when I wanted, more than anything on earth, my name to be read out. Had it not been for the Day, I would surely become a lawyer, an economist, or some other professional, but my name was pronounced, and I became a journalist. I am now watching television in order to see my close friends on the screen, from which we would once together utter the magic words “Yeterum menk enk” (“we are on air”).

Thanks to the “menk enk,” I have not doubted my choice of profession for a split second. The word “jour-nalist” became a compliment for me, and journalism be-came my vocation. For two years now, I am working in an international radio station, but I am still a bit shy about calling myself a “journalist.” Now, every week, I prepare the Caucasus Crossroads, recalling my experi-ence as a child, when everyone was more tolerant, kind,

and simple, albeit not as professional. I often miss the days when one of my closest friends was Azerbaijani, and we naively exchanged sms messages with no fear of potential consequences. Every week, we met each other on the television screen in our Kids’ Crossroads, where there were no politicians, propaganda, and ha-tred.

Five of our six now work as journalists in the leading television and radio companies of Armenia. We often meet, talk, and recall fun stories, but I will not write about those stories today. Daily work also reminds me a lot, and I feel that, every day, I come closer to the image of a “journalist,” moving all the further away from the Kids’ Crossroads atmosphere.

But then, as soon as I feel like I am losing something important for ever, we fi rmly hold each other’s hands and make a chain again, saving each other from fl ying, evaporating, disappearing, or melting and fl owing to the ground out of excitement...

14

ჩვენი გზაჯვარედინი

ვალეჰ ნაბიევივალეჰ ნაბიევიაზერბაიჯანი

როდესაც განჯაში გაზეთ Gancabasar-ის გამოშვება დაიწყეს, დედაჩემი იქ სამუშაოდ მიიწვიეს და ხშირად მივდიოდი ხოლმე

მასთან სკოლის შემდეგ. ერთ მშვენიერ დღეს ტელე-ჟურნალისტიკის კურსის გავლა შემომთავაზეს. სიხარულისგან დავფრინავდი!

ბაქოს სახელმწიფო უნივერსიტეტის ჟურნალისტიკის ფაკულტეტის ლექტორები, ახალი ამბების ტელეწამყვანები, რეჟისორები, ოპერატორები და რედაქტორები მუშაობდნენ ჩვენთან ერთად ბაქოში. ახალი მეგობრები ვიპოვე, საჭირო და საინტერესო ინფორმაციის სიუხვე სიამოვნებას მანიჭებდა. იმ პერიოდში დავიწყე სიუჟეტის გადაღება განჯაში ობლების თავშესაფრის SOS Kinderdorf-ის შესახებ.

2006 წელს ახალი სემინარების გავლის შემდეგ ბოლოს და ბოლოს გავემგზავრე ბანაკში, ეს იყო ჩემი პირველი შეხვედრა სხვა ეროვნების თანატოლებთან. უნდა გაგვევლო ტრენინგი, პრაქტიკული გაკვეთილები, დამოუკიდებლად უნდა გადაგვეღო სიუჟეტები და სოციალური რეკლამები. ასევე გვექნებოდა გულითადი საუბრები, გართობა და დასვენება. პირველი სიუჟეტები მალე მომზადდა და ჩვენი გადაცემის ნამდვილი პირველი ეთერისთვის ვემზადებოდით. სრულიად შემთხვევით პროგრამის „საზაფხულო ახალი ამბები ჩაქვიდან” წამყვანობა მომიწია. უცნობი ტექსტის რეპეტიცია მხოლოდ ერთხელ გავიარე და პირდაპირ ეთერში გავედი. მივხვდი, რომ მთელი აჭარა მიყურებდა. ფეხები ისე მიკანკალებდა, რომ ვერაფრით ვაჩერებდი. მაგრამ მე ეს გამომივიდა! ჩემი ოცნება ახდა.

ერთხელ ქობულეთში წავედით, რომ გადაგვეღო სიუჟეტი აფხაზეთიდან დევნილების შესახებ. ძალიან აქტუალური თემა იყო და ყველა დაინტერესდა. მთლიანად შემიპრყო საკუთარი თავის დიდმნიშვნელობის ბავშვურმა გრძნობამ. ზოგჯერ ემოციები და გრძნობები შემაწუხებელი იყო. მახსოვს ცუდი ხასიათიც, რომელიც დიდხანს ვერ გრძელდებოდა პროდიუსერის დამამშვიდებელი ხმის,

მემონტაჟის როკ-მუსიკის, ოპერატორის გაბრაზების შიშის, ინსტრუქტორებთან საუბრის, კოორდინატორის ღიმილისა და ბავშვების კომპანიის წყალობით.

ძალიან შემცვალა ჩემს თანატოლებთან და მოზრდილებთან საუბრებმა, ზღვის ნაპირზე ღამით სეირნობამ, საინტერესო რჩევებმა. უფრო დარწმუნებული გავხდი, რომ გადავიღებდი არა მარტო სიუჟეტებს, არამედ საკუთარ ფილმს ჩემი ცხოვრების შესახებ. ძალიან ერთგული მეგობარი შევიძინე. 20 დღეში მოვახერხე ბევრი მეგობარი გამეჩინა, დავშორებოდი, შევრიგებოდი, მესწავლა სიტყვები სხვა კავკასიურ ენებზე, მეთამაშა მაგიდის ჩოგბურთი. ბოლო დღე ყველაზე სევდიანი იყო. ჩვენი სახელმწიფო დროშები დაუშვეს, გულები დაგვიმძიმდა. ამ დროში ძალიან შევეჩვიეთ ერთმანეთს და მთელს სიტუაციას.

მაგრამ ცხოვრება გრძელდებოდა. ყველა თავის სამშობლოში დაბრუნდა. მომწონდა სხვა ქალაქებში გადაღებული სიუჟეტები. ახალ რაღაცებს ვსწავლობდი. ოფისი ჩემს მეორე სახლად იქცა. მეორე ადგილად სახლის მერე, სადაც კომფორტულად ვგრძნობდი თავს.

პარადოქსია, მაგრამ ჩემმა სიუჟტმა სახელწოდებით ”მინდა დედასთან წასვლა“, რომელიც “SOS KINDERDORF-”ს ეხებოდა, მე-3 ადგილი აიღო მე-7 საერთაშორისო აუდიო-ვიზუალურ ფესტივალზე. თავდაპირველად ეს იყო ესკიზი, რომელიც შემდეგ სიუჟეტად იქცა და ბოლოს ფილმად. იგი ასახავდა ჩემს, როგორც ჟურნალისტის, ევოლუციას.

15

OUR CROSSROADS

Valeh NabievValeh NabievAzerbaijan

When they started to issue the new Gancaba-sar newspaper in Gyanja, my mother was in-vited to work there, and I often visited her after

school. One fi ne day, I was offered a television journal-ism course. I was on top of the world!

In Baku, teachers of the Journalism Department of Baku State University, television newscasters, directors, cameramen, and editors worked with us. I found new friends, derived pleasure from the abundance of needed and interesting information. During that period, I started to fi lm a story about the “SOS Kinderdorf” orphanage in Gyanja.

In 2006, after another one of the seminars, I fi nally travelled to the camp. It was my fi rst encounter with peers of another nationality. We were going to have the training, practical classes, independent fi lming of stories and public service announcements, as well as heartfelt conversations, fun, and rest. The fi rst stories were soon ready, and we were preparing for the real broadcast of our program called Summer News from Chakvi. By pure accident, I happened to be program host. Having re-hearsed the unfamiliar text only once, I started to speak on live air and realized that all of Ajaria was watching me. My leg trembled so badly that I could not stop it. But I did it. My dream came true.

Once we went to Kobu-leti to fi lm a story about refu-gees from Abkhazia. It was a very hot topic, and every-one showed an interest in my story. I was overwhelmed with the childish feeling of my own importance. At times, the emotions and feelings were

disturbing. There was at times a bad mood, but it could not last long because of the producer’s soothing voice, the editor’s rock music, the fear of making the camera-man angry, the supportive talks with the instructors, the coordinator’s smiles, and the company of the kids.

I changed as a result of the conversations with my

peers and adults, the seaside promenades at night, the very interesting advice and instructions, and much more. I became more confi dent about fi lming not only the story, but also my own plot—that of life. I found a very loyal friend. In 20 days, I managed to make friends, to fall out, to be reconciled, to learn words in other languages of the Caucasus, and even to play ping pong. The last day was the saddest time.

As our state flags were pulled down, our hearts As our state flags were pulled down, our hearts kept getting heavier. We had had time to get used kept getting heavier. We had had time to get used to one another and to the whole setting.to one another and to the whole setting.

But life went on. Everyone returned to their home countries. I started liking the stories we fi lmed in other towns. I kept learning new things. The offi ce became my second home, the place other than home where I felt comfort-able.

Ironically, my story entitled "I want to go to mom" about the SOS KINDERDORF orphanage got the third prize in the 7th International Audio-visual Festival. It was initially a sketch that later turned into a story and sub-sequently into a fi lm. It mirrored my evolution as a journalist.

16

ჩვენი გზაჯვარედინი

ჯამილია აჰმეძადეჯამილია აჰმეძადეაზერბაიჯანი

ერთ ცხელ ზაფხულის დღეს მამიდაჩემმა მკითხა, თუ მინდოდა ჟურნალისტიკას გავყოლოდი. კითხვა უცნაურად მეჩვენა, თუ

გავითვალისწინებთ, რომ სასკოლო კედლის გაზეთს მე-6 კლასიდან ვაკეთებდი. ორი დღის შემდეგ „ინტერნიუსში” მივედით, სადაც ჩვენს პროდიუსერს შევხვდი... მისი დანახვისას გავიფიქრე: „აი, თურმე როგორ გამოიყურებიან ტელევიზიაში მომუშავე ადამიანები!” თუმცა ის ხელოვანს უფრო ჰგავდა - მხატვარს ან დირიჟორს - ასეც აღმოჩნდა.

და შემდეგ ჩემი ტრიუმფის საათი დადგა. და შემდეგ ჩემი ტრიუმფის საათი დადგა. ტელე ბანაკში მივდიოდი. ამირჩიეს! ქურთუკები, ტელე ბანაკში მივდიოდი. ამირჩიეს! ქურთუკები, შორტები, წინდები და ქუდები ლამის მთელს შორტები, წინდები და ქუდები ლამის მთელს ბინაში დაფრინავდა, ისეთი ბედნიერი ვიყავი! ბინაში დაფრინავდა, ისეთი ბედნიერი ვიყავი!

საქართველოში დილით ჩავედით და პირველად ჩემს ცხოვრებაში გავიცანი ქართველები და სომხები, გავიგონე მათი სალაპარაკო ენა. სომხები ყოველთვის მეჩვენებოდნენ, ბავშვურად რომ ვთქვათ, „ცუდებად“. მიუხედავად იმისა, რომ მათ პირადად არ ვიცნობდი, ჩემი პირველი შთაბეჭდილება ასეთი იყო: „ჰეი, ჩვენ რაღაც ვგავართ ერთმანეთს.” ჩემი თანაოთახელი ბანაკში ორი ქარველი გოგო იყო, ნატო და მარი, ორივე მათგანი დაჟინებით მელაპარაკებოდა ქართულად და მხოლოდ ბოლოს მკითხეს, რომელი პლანეტიდან ვიყავი. როგორც აღმოჩნდა, აზერბაიჯანელი ვიყავი! ეს არ წყენიათ, ნაცნობობა სიცილით დაიწყო.

მეორე დღეს ტელევიზიაში შევაბიჯეთ, ჩვენთვის სრულიად ახალ სამყაროში, ნაბიჯ-ნაბიჯ. იდეა, მთავარი გმირი, სიუჟეტი, მოვლენა, ადგილი, სისწრაფე, სკრიპტი.... პრობლემა, კონფლიქტი, ტრაგედია, ემოციები... მერე დაიწყო პრაქტიკა: თემების ძებნა, გადაღება, გაშიფვრა, სკრიპტი და მონტაჟი.

რამდენიმე თემა მქონდა, მაგრამ ბავშვებს მივეცი, ყველაზე მძიმე ჩემთვის შემოვინახე. ბავშვებთან ერთად ყველა გადაღებაზე დავდიოდი და ვეხმარებოდი მათ, ვინც რუსული კარგად არ იცოდა. ერთ-ერთი მათგანი იყო ორჰანი: დაახლოებით 100 ცდა დაგვჭირდა, რომ მისი „სთენდაფი” ჩაგვეწერა. მთელი ცხოვრება მემახსოვრება ეს სიტყვები: „ყინული გალღვა...”

ამას მოჰყვა პირდაპირი ეთერი ბათუმის 25-ე არხზე. ყველა სასწაულად ნერვიულობდა. დაძაბულობას სხვებზე მეტად ვგრძნობდი, რადგან გადაცემა მე უნდა წამეყვანა. ტექსტი კამერის წინ უთვალავჯერ გავიმეორე და მაინც მეშინოდა, რამე არ დამვიწყებოდა: სამი, ორი, ერთი, მერის ხმა ყურსასმენში: ”ეთერში ხარ!”

„გამარჯობა, თქვენ უყურებთ საზაფხულო ახალ ამბებს ჩაქვიდან. გადაცემას სტუდიიდან არტურ მარტიროსიანი და ჯამილია აჰმეძადე გაუძღვებიან. დღეს ჩვენს პროგრამაში იხილავთ...”

კამერის ლინზას ვუყურებდი, ვიჯექი თითქმის ცარიელ სტუდიაში, მაგრამ ვგრძნობდი, რომ ათასობით თვალი მომშტერებოდა და ამან მომხიბლა. სასტუმროში მეგობრების ოვაციები და აპლოდისმენტები გველოდა. კიდევ უფრო გამიტაცა იმან, რომ მცნობდნენ და ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს უკეთესი პროფესია არც არსებობდა.

სამი კვირა, რომელიც თავიდან დიდ დროდ გვეჩვენობდა, მიიწურა. დროშები დაბლა დაეშვა, ჩემოდნები ჩალაგდა: ხასიათი არც ისე ამაღლებული იყო, რადგან მომდევნო დღეს უკან უნდა დავბრუნებულიყავით.

17

OUR CROSSROADS

Jamilia AhmedzadeJamilia AhmedzadeAzerbaijan

One hot summer day, my aunt asked me if I wanted to do jour-nalism. A strange question

considering that I was running the school wall newspaper since the sixth grade. After two days, we went to Internews where I met with our producer… Seeing him, I said to myself: “Oh, so this is how you look, the television people!” Although, he actually looked more like a man of arts—an artist or an or-chestra conductor, which he later turned out to be.

And then, it was my hour of triumph. And then, it was my hour of triumph. I was going to the television camp. I had I was going to the television camp. I had been selected! Jackets, shorts, socks, and hats been selected! Jackets, shorts, socks, and hats were flying around the apartment, so happy I was.were flying around the apartment, so happy I was.

We reached Georgia in the morning, and I saw Arme-nians and Georgians for the fi rst time in my life, I heard their language spoken. Armenians always seemed, to put it in child language, “bad” to me. Although I did not know them personally, my fi rst impression was like “hey guys, we are kind of alike.” My roommates in the camp were two Georgian girls, Nato and Mary, both of whom insisted on speaking Georgian to me, and only at the end did they actually ask me which planet I was from. It “turned out,” I was an Azerbaijani! It did not upset them; the acquaintance began with laughter.

On the second day, it all began, and we entered into television, a new world for us, step by step. Idea, pro-tagonists, story, event, place, urgency, script… Problem, confl ict, tragedy, emotions… Picture, turn, hook, infor-mation trigger… Then began practice: search, shoot, encoding, script, and editing.

I had several topics, but I gave them away

to the kids, keep-ing the dullest for myself. I went to all the shooting with the kids and helped out the

ones that did not have a good command

of Russian. One of them was Orhan: it took us about a hundred

takes to record his standup. I will remember these words for life: “THE ICE HAS BEEN BROKEN…”

Then, it was followed by the live broadcast on the 25th Channel of Batumi. Everyone was incredibly nervous. I felt the strain more than the others, as I had to be the anchor. I probably repeated the text in front of the camera several dozen times, and I was still afraid of forgetting something: three, two, one, Mary’s voice in the earpiece… “YOU ARE ON AIR!”

“Hello, you are watching the summer news from Chakvi. Arthur Martirosyan and Jamilia Ahmedzade are in the studio. Our program today will show …” I was looking at the camera lens, sitting in an almost empty studio, but I felt stared at by thousands of viewers of the channel, and it fascinated me. In the hotel, the ova-tion and applause of our friends awaited us. Fame lured even more, and it felt like there was not better profes-sion.

The three weeks that initially seemed long thus fl ew by. The fl ags were pulled down, the suitcases packed; the mood was not too bright, as we were due to travel back the next day.

18

ჩვენი გზაჯვარედინი

მიშა გავაშელიშვილი მიშა გავაშელიშვილი საქართველო

დღესდღეობით ბევრი ტელე-შოუ სამწუხაროდ რეიტინგის მიხედვით ფასდება. ჩემი აზრით მნიშვნელოვანია არა ის, თუ რამდენი

მოსაწყენი „ცნობილი” სახეა გადაცემის წამყვანი და რამდენად სრულდება მათი PR, არამედ ის, თუ რამდენად მრავალფეროვანია პროგრამა და რამდენად ეხმარება ის მაყურებლების განვითარებას.

ჩვენი პროგრამა, უპირველეს ყოვლისა, მიზნად ისახავს ახალგაზრდებისთვის რაიმე ახლის ჩვენებას, რათა მათ უფრო ფართო არჩევანი შესთავაზოს. ამას გარდა, ეს ჟურნალსიტიკის სკოლაა თინეიჯერებისთვის. ეს იყო რაღაც სრულიად ახალი ჩემს ცხოვრებაში, რაც მანამდე არასოდეს გამომიცდია. არ მჯეროდა, რომ შევძლებდი კონკურსში გამარჯვებას და სიუჟეტების მომზადებას. ეს ყველაფერი ჩემთვის დიდ სკოლად იქცა.

ვისწავლეთ საკუთარი იდეების დაცვა. არ გვიკრძალავდნენ, ამოგვერჩია ყველაზე სარისკო თემები კულტურული და რელიგიური უმცირესობებით დაწყებული ახალგაზრდული მოძრაობებითა და სექსით დამთავრებული. მთავარი იყო გქონოდა იდეა, დანარჩენში ყველაფერში გვეხმარებოდნენ.

პროდიუსერისთვის ჩემი თემის შეთავაზებამდე პროდიუსერისთვის ჩემი თემის შეთავაზებამდე ყოველთვის ვეძებდი საინტერესო დისკუსიებს ყოველთვის ვეძებდი საინტერესო დისკუსიებს ახალგაზრდულ ინტერნეტ ფორუმებში. შემდეგ, ახალგაზრდულ ინტერნეტ ფორუმებში. შემდეგ, როგორც კი თემა მზად მექნებოდა, ყოველთვის როგორც კი თემა მზად მექნებოდა, ყოველთვის საინტერესო იყო ტელემაყურებლებისა და საინტერესო იყო ტელემაყურებლებისა და ინტენეტ მომხმარებლების რეაქციებისთვის ინტენეტ მომხმარებლების რეაქციებისთვის თვალყურის დევნება. ისინი ყველაფერს თვალყურის დევნება. ისინი ყველაფერს ამბობდნენ და წერდნენ, ცუდსაც და კარგსაც. ამბობდნენ და წერდნენ, ცუდსაც და კარგსაც. მაგრამ, რა თქმა უნდა, სულ არაფერს ჯობდა. მაგრამ, რა თქმა უნდა, სულ არაფერს ჯობდა.

არასოდეს დამავიწყდება ბათუმის ბანაკში გატარებული სამი კვირა. სომეხ და აზერბაიჯანელ

მეგობრებთან ერთად ვმუშაობდით საინფორმაციო პროგრამებზე. საღამოს ერთად ვიკრიბებოდით და ყველა თავის სიუჟეტზე საუბრობდა. მახსოვს ჩემი პირველი მარცხი... თემას ვეძებდი სიუჟეტისთვის და ვერაფრით შევძელი. დავდიოდი ქალაქში, ვეძებდი, მაგრამ ვერაფერი ვიპოვე ნაგავზე თემის გარდა. კარგა ხნის წვალების შემდეგ უცებ შთაგონებებით ავივსე და ერთდროულად რამდენიმე საინტერესო თემას მივაგენი.

სამწუხაროა, რომ ყველაფერი დასრულდა და ახლა სტუდენტი ვარ. ძალიან მოხარული ვიქნებოდი, თუ კიდევ მივიღებდი მონაწილეობას მსგავს საერთაშორისო პროექტში, ამჯერად სტუდენტებისთვის. ვფიქრობ, გვენატრება ის ურთიერთობა და ძალიან ცოტა რამ ვიცით რეგიონის და კავკასიელი ხალხების კულტურის შესახებ.

19

OUR CROSSROADS

Misha GavashelishviliMisha GavashelishviliGeorgia

Nowadays, many television shows are unfortu-nately assessed by the rating. I think that what matters the most is not how many of the boring

“famous” faces the program presents and how well their PR is performed, but rather, how diverse the program is and how much it helps the viewers to develop.

Our program is primarily aimed at showing some-thing new to the young people, in a way to broaden their choice. Besides, it is a journalism school for teenagers. For me, it has become something completely new in life, something I had never encountered before. And I did not believe that I could win the competition and produce stories. It all became a great school for me.

We learnt to defend our ideas. We were not prohib-ited from choosing the riskiest of themes, ranging from cultural and religious minorities to youth movements and sex… So long as you had the idea, they would help you with everything else.

Before proposing my theme to the producer, I Before proposing my theme to the producer, I always searched for interesting discussions always searched for interesting discussions in youth forums in the Internet. Then, in youth forums in the Internet. Then, after the story was ready, it was al-after the story was ready, it was al-ways interesting to follow the reac-ways interesting to follow the reac-tion of the television viewers and tion of the television viewers and the Internet users. They said the Internet users. They said and wrote all sorts of things, and wrote all sorts of things, good and bad. But surely, it good and bad. But surely, it is better than nothing.is better than nothing.

I will never forget the three weeks in the Batumi camp. We worked on information pro-grams together with our Arme-nian and Azerbaijani friends. In the evening, we would come to-

gether, and everyone would tell a story of their own. I re-member my fi rst failure… When I needed to fi nd a story, I could really not do it. I walked around town, searching, but found nothing but stories about garbage. I struggled for quite some time, and suddenly, I had a fl ash of inspi-ration, and I came up with several interesting themes all at once.

It is a pity that everything ended and I am a student. I would be happy to take part in a similar international project again, this time for students. I think that we miss the communication, and we know very poorly the region and the cultures of the Caucasus peoples.

20

ჩვენი გზაჯვარედინი

ანი მარტიროსიანიანი მარტიროსიანისომხეთი

წარსულში, როცა ცეკვის კურსებზე დავდიოდი, ჩვევად მქონდა სვლა მარცხენა ფეხით დამეწყო. ხელოვნების სკოლის დამთავრების

შემდეგ ყველას და ყველაფერს ფერებით ვარჩევდი ერთმანეთისგან. „ინტერნიუსში” განმივითარდა ჩემი გზავნილის დანაწევრების ჩვევა: ეს არის ვიდეო კლიპის ან სცენარის მომზადების ტესტირებული მეთოდი.

ამგვარად, ნაწილი #1: „ინტერნიუსი“, 2007 ამგვარად, ნაწილი #1: „ინტერნიუსი“, 2007 წელი, ბათუმი, საქართველო. პირველი ნაბიჯები.წელი, ბათუმი, საქართველო. პირველი ნაბიჯები.

სხვადასხვა ეროვნების, ინტერესების, ხასიათების ბავშვების ჯგუფი შეიკრიბა საქართველოში სიუჟეტებისთვის თემების შესარჩევად. პროდიუსერები შეეცადნენ, ესწავლებინათ ჩვენთვის ჟურნალისტიკის საიდუმლოებები, ჩვენ კი ვეცადეთ მათში გავრკვეულიყავით.

დაბნეულობისთვის თავის არიდების მიზნით გვასწავლეს დანაწევრება: ფურცელზე ვხაზავდით ერთმანეთთან დაკავშირებულ მართკუთხედებს, რომლებიც შემდეგ ჩვენი სიუჟეტის ელემენტებად იქცეოდნენ, მათ შორის ტექსტი, სურათი, ინტერვიუ და ა.შ. ინტრუქციებისა და რჩევების მიღების შემდეგ ვიწყებდით ძებნას, ისე, რომ თვალები გვეწვოდა ცნობისმოყვარეობისგან. ამ პროცესში მხოლოდ ერთმანეთს კი არ ვპოულობდით, საკუთარ თავსაც.

განსაკუთრებით სომხებისა და აზერბაიჯანელებისთვის იყო უცნაური, რომ ვახერხებდით ერთად ცხოვრებას კონფლიქტების გარეშე. ჩვენც და მათაც „მკვლელების” რეპუტაცია გვქონდა, მაგრამ ორივე მხარე ახერხებდა ამ სტერეოტიპების დაძლევას. უფრო მეტიც, ბანაკი დასრულდა ჩახუტებებით და ცრემლებით. მაგრამ ეს იყოს ბოლოს... მოდით, ნუ ვიჩქარებთ!

ნაწილი #2: ცდას ზიანი არ მოაქვს ნაწილი #2: ცდას ზიანი არ მოაქვს ზოგ ადამიანს ეშინია წყლის, ზოგსაც სიმაღლის

ან სიბნელის, მაშინ როცა მე მეშინოდა შერცხვენის. მოგვიანებით, დავრწმუნდი, რომ ადამიანს არასოდეს

არ უნდა ეშინოდეს იმის, რაც არ იცის: სიახლემ შეიძლება ადამიანის მოლოდინსაც კი გადააჭარბოს, ვინ იცის?!

როცა უფრო პატარა ვიყავი, ყოველთვის ვაღმერთებდი ტელე-წამყვანის პროფესიას და ვოცნებობდი დღეზე, როდის გამოვჩნდებოდი ტელევიზორში მათ მსავსად. მერე, სრულიად მოულოდნელად გამოვჩნდი ტელევიზორში. უფრო მეტიც, პირდაპირ ეთერში გავედი. ბევრი არ დამჭირვებია ბედნიერებისთვის. ყველა ღელავდა. მაგრამ შესანიშნავი გუნდი ვიყავით. ჩვენი ეთერის პროდიუსერი მარიამი ჩვენზე მეტად ნერვიულობდა, მაგრამ არ ავიწყდებოდა შეეხსნებინა ჩვენთვის, რომ „წელში გავმართულიყავით” და „გაგვეღიმა“. ჰმმ... ამბობენ, ჩვენი ეთერი საუკეთესო იყო ბანაკის მთელი ისტორიის მანძილზე. ახლახანს შევამჩნიე, რომ ვტრაბახობ. მაგრამ აბა არ მაქვს ტრაბახის მიზეზი?! თქვენ რა, არ იტრაბახებდით ჩემ ადგილას?

ნაწილი #3: გაგრძელება ექნება... ეპილოგინაწილი #3: გაგრძელება ექნება... ეპილოგი

ამბობენ, კარგი რამ დიდხანს არ გრძელდებაო. მაგრამ იმედი მაქვს ამ შემთხვევაში ექნება. „მენკ ენკმა” საშუალება მოგვცა, შეგვეცნო ჩვენი თავი და ერთმანეთი. ასევე გვეფიქრა, გვემუშავა და, რაც ყველაზე მთავარია, აგვეხდინა ოცნებები. „მენკ ენკის” ბავშვებისთვის დიდი მიღწევაა, ჰქონდეთ უფლება, თქვან „იეთერუმ მენკ ენკ” (ეთერში ვართ). ეს არასოდეს დაგვავიწყდება, სადაც არ უნდა წავიდეთ. ასე რომ: „იეთერუმ მენკ ენკ!”

21

OUR CROSSROADS

never fear the unknown: it may even surpass one’s ex-pectations. Who knows?

When I was younger, I always admired the profes-sion of a television anchor and dreamt of the day when I would appear on television like them. And then, all of a sudden, I appeared on television. Moreover, I went live. It did not take much to become happy. Everyone was excited. But we were a great group. Our on-air producer Mariam was more excited than us, but did not forget to remind us “to keep our backs straight” and “to smile.” Hmm... They say our air was the best in the his-tory of our camp. I just noticed that I am boasting. But is there no reason to boast? Would you not boast if you were in my shoes?

Compartment number 3:Compartment number 3:To Be Continued... Epilogue...To Be Continued... Epilogue...

They say good things do not last long. But I hope that they have continuation. “Menk Enk” enabled us to understand ourselves and one another, to conceive, to work and, most importantly, to make dreams come true. For the “Menk Enk” kids, it is a great achievement to have the right to say “Yeterum menk enk” (“we are on air”), one that we shall not forget, no matter where we

go. Thus: “Yeterum menk enk!”

Ani MartirosyanAni MartirosyanArmenia

In the past, when I went to dance class, I had the habit of starting the steps from my left leg. After art school, I used to differentiate everything and everyone by

colors. In Internews, I developed the habit of compart-mentalizing my message: it is a tested method of pre-paring a video or a script.

Hence, compartment number 1:Hence, compartment number 1:Internews, 2007, Batumi, Georgia.Internews, 2007, Batumi, Georgia.The First Steps.The First Steps.

A group of kids of different nationalities, interests, and characters came together in Georgia seeking top-ics for video stories. Our producers tried to teach us the secrets of journalism, as we tried to make sense of them.

In order to avoid the confusion, we were taught to create compartments: we would draw interconnected rectangles on paper, which would then become the el-ements of our story, such as text, image, an interview piece, and so on... After getting instructions and hints, we would start the search with eyes burning with curios-ity. During the search, we would discover not only each other, but also ourselves.

Especially for the Armenians and Azerbaijanis, it was strange that we managed to live together and to stay alive. Both we and they were re-puted as “murderers,” but both sides managed to overcome those stereotypes. Moreover, the camp ended with embrace, tears. But it was at the end… Let us not rush!

Compartment number 2:Compartment number 2:No Harm in Trying.No Harm in Trying.

Some people are afraid of water, height, or darkness, while I was afraid of disgrace. Later, I became convinced that one should

22

ჩვენი გზაჯვარედინი

დავით გრიგორიანიდავით გრიგორიანისომხეთი

თავი ზღაპარში გეგონათ? ... არაფერი ავი ზღაპარში გეგონათ? ... არაფერი მსგავსი. ჟურნალისტიკაში ამოყავით მსგავსი. ჟურნალისტიკაში ამოყავით თავი.თავი.

ეს სიტყვები წამოსცდა ჩემს ერთ-ერთ ეგოს, როდესაც ჩემს წინ მდგარმა ოპერატორმა ხელი დააჭირა REC ღილაკს და წითელმა შუქმა თვალი მომჭრა. სისასტიკეა, როდესაც სთენდაფის ტექსტი, რომელსაც სამი საათის განმავლობაში იზეპირებდი, ისეთივე სისწრაფით ტოვებს გონებას, რა სიჩქარითაც ნავთობი ამოედინება ქვიშიდან საუდის არაბეთში...

ჩვენ ექვსნი ვიყავით, სომხეთიდან... ახალგაზრდებმა, გამოუცდელებმა, თავისუფლების მოყვარულებმა, ბედნიერებმა და მშივრებმა მივაღწიეთ ჟურნალისტურ საზაფხულო ბანაკს.

მომდევნო დღეს კავკასიის ახალგაზრდა მომდევნო დღეს კავკასიის ახალგაზრდა მშრომელები ჯგუფებად დავიყავით. სამი მშრომელები ჯგუფებად დავიყავით. სამი სხვადასხვა ეროვნება სამ სხვადასხვა ჯგუფში სხვადასხვა ეროვნება სამ სხვადასხვა ჯგუფში გადანაწილდა. ხილი რომ ვყოფილიყავით, გადანაწილდა. ხილი რომ ვყოფილიყავით, ჩვენგან შესანიშნავი ეგზოტიკური სალათი ჩვენგან შესანიშნავი ეგზოტიკური სალათი გამოვიდოდა სამი სხვადასხვაგვარი აზროვნებით, გამოვიდოდა სამი სხვადასხვაგვარი აზროვნებით, ჩვევებით და გემოვნებით შეზავებული. ყველამ ჩვევებით და გემოვნებით შეზავებული. ყველამ ყველანაირად ვცადეთ გაგვეუმჯობესებინა ყველანაირად ვცადეთ გაგვეუმჯობესებინა ჩვენი და ჩვენი ერების რეპუტაცია. სულ მალე ჩვენი და ჩვენი ერების რეპუტაცია. სულ მალე ჟურნალისტიკის “ახალგაზრდა გენიოსებს” ჟურნალისტიკის “ახალგაზრდა გენიოსებს” გადაგვავიწყდა შეჯიბრი.გადაგვავიწყდა შეჯიბრი.

სასიყვარულო ინტრიგები მუშაობას გვწყვეტდა. როგორც კი მოვემზადებოდით მუშაობის დასაწყებად, ცხელ-ცხელი ახალი ამბები ამოტიტივდებოდა ხოლმე მორიგი რომანის შესახებ. ყველაზე მაგარი კი ამ ამბავში ის იყო, რომ ყველაფერს ვაკეთებდით ერთმანეთის დასახმარებლად. მიუხედავად იმისა, რომ სულ რაღაც რამდენიმე დღის ნაცნობები ვიყავით; გაუთავებლად ვიძლეოდით რჩევებს, თუმცა სინამდვილეში სიყვარულის ხელოვნებაში ყველანი ახალბედები ვიყავით. ჩემს გარშემო მომხიბვლელი, საყვარელი გოგონები ტრიალებდნენ და ეს წრე

უფრო და უფრო ვიწროვდებოდა... ბოლოს გავაანალიზე, რომ სასიყვარულო ცხოვრება ბანაკში წარმატებით ვითარდებოდა, თუმცა მე გვერდი ამიარა. გადავურჩი რა მტანჯველ სიყვარულს, ჩემი თავი მთლიანად საქმეს მივუძღვენი.

მუშაობის დრომუშაობის დრობანაკის პერიოდში ხუთ კილოგრამზე

მეტი დავიკელი. ჩვენი სამუშაო ჯარში სამსახურს ჰგავდა, რა თქმა უნდა, კარგი გაგებით. ბევრი რამ ვისწავლეთ. დავიწყეთ ნამდვილი მეგობრობის დაფასება, უფრო რეალურ საგნებზე ოცნება და მომავლისთვის გეგმების უფრო სერიოზულად დაწყობა.

ჩვენ, აზერბაიჯანის, საქართველოსა და სომხეთის მეამბოხე ახალგაზრდები განვიხილავდით საკითხებს, რომლებიც ძველი თაობიდან მოდიოდა და ჩვენი საუბრები და გადაწყვეტილებები უფრო მშვიდობიანი ხასიათის და ოპტიმისტური იყო, ვიდრე უფროსი თაობის. ერთად ვჭამდით, ვმუშაობდით და ვხდებოდით გულწრფელები. ვკამათობდით და ვწყნარდებოდით თანაბარი სიხშირით.

საზაფხულო ბანაკის დასასრულს დავტოვეთ ყველანაირი არასასიამოვნო მოგონება სამსართულიანი სასტუმროს ოთახებში, ბუფეტსა თუ კიბეეებზე. ჩვენი ნივთების გარდა, ჩავაწყვეთ და სახლში ჩამოვიტანეთ ბევრი დადებითი ემოცია, შთაბეჭდილება და გამოცდილება. ბოლოს და ბოლოს, ცხოვრებაში ხომ მნიშვნელობა აქვს არა იმ დღეების რაოდენობას რამდენსაც ცხოვრობ, არამედ რამდენიც გამახსოვრდება!

23

OUR CROSSROADS

Davit GrigoryanDavit GrigoryanArmenia

D id you think you were in a fairy tale? …Noth-id you think you were in a fairy tale? …Noth-ing of the kind. You are stuck in journalism.ing of the kind. You are stuck in journalism.

Those words were uttered to me by one of my egos when the cameraman in front of me pushed on the “REC” button, and the red light dazzled me. It is cruel when the standup text memorized by heart for three hours escapes your mind at the speed at which the crude oil erupts from the sands of Saudi Arabia…

There were six of us, Armenians. Young, inexperi-enced, freedom-loving, happy, and hungry, we reached the journalism summer camp.

The next day, we, the young "laborers" of the The next day, we, the young "laborers" of the Caucasus, were divided in teams. The three na-Caucasus, were divided in teams. The three na-tionalities were mixed in three different teams. Had tionalities were mixed in three different teams. Had we been fruit, we would have made a great exotic we been fruit, we would have made a great exotic fruit salad topped with three different sets of mind-fruit salad topped with three different sets of mind-sets, habits, and tastes. sets, habits, and tastes.

We all tried our best to improve our and our nation’s reputation. Very soon, however, the “young geniuses” of journalism forgot about this race.

The webs of love intrigues drew us away from work, and the problem caused serious concern to our “top command.” As soon as we were ready to get down to work, breaking news would emerge about yet another novel. The coolest thing about it was that we did our best to help each other, even though we had only met a few days ago; we went on and on with our advice, although in reality, we were all novice at the art of love. I was surrounded by charming cute girls. And the cir-cle was getting tighter… I fi nally realized that love life in the camp was progressing, although I was being by-passed… Escaping the torturous grave love, I dedicated myself fully to work.

Time to Work!Time to Work!

I lost over fi ve kilograms during the camp. Our work was like army service, of course in a good sense. We learnt a lot. We started to appreciate true friendship, to dream of more realistic things, and to plan more seri-ously for the future.

We, the bright representatives of the rebel youth of Azerbaijan, Georgia, and Armenia, discussed the issues inherited from the older generation, and our talks and solutions were more peace-loving and optimistic than those of the older generation. We lived together. We had fun. We had meals, worked, and got sincere. We argued and settled at pretty much the same frequency.

By the end of the summer camp, we left all the nega-tive memories in the guest rooms, canteen, staircases, and chambers of the three-fl oor hotel. Alongside our stuff, we packed and brought back home numerous positive emotions, impressions, and experiences. After all, life is not just about the days one lives, but about the days one remembers!

24

ჩვენი გზაჯვარედინი

რუსა დათუკიშვილირუსა დათუკიშვილისაქართველო

ერთ-ერთ კვირა დღეს, დაახლოებით შუადღე იქნებოდა, პულტით ტელე არხებს ვარჩევდი. პირველ არხზე შევჩერდი, სადაც

ახალგაზრდული შოუს „ჩვენი ექსპრესი” წამყვანი კონკურსს აცხადებდა თინეიჯერებისთვის. მაშინვე გავიფიქრე: „თუ მას შეუძლია წაყვანა, მე რატომ არ შემიძლია იგივეს გაკეთება“?

მეორე დღეს „ინტერნიუსში” მივედი და სააპლიკაციო ფორმა შევავსე. ისე მომეწონა იქაურობა, რომ მთელი სული და გული ჩავაქსოვე კითხვარში. ყველაფერი დავწერე, რაც შემეძლო, რათა ჟიურიზე დიდი შთაბეჭდილება მომეხდინა. რამდენიმე რაუნდის გავლის შემდეგ გავხდი ექვსიდან ერთ-ერთი გამარჯვებული და საზაფხულო ბანაკში მონაწილეობის მისაღებად აჭარაში გავემგზავრე.

ჩემი პირველი სიუჟეტი ტაქსის მძღოლი იყო, რომელმაც თავისი პროფესიის კარგი და ცუდი მხარეების შესახებ გვიამბო. როდესაც მონტაჟი დასრულდა, უკვე დარწმუნებული ვიყავი, რომ შემეძლო სოციალური თემების სიღრმისეულად გაშუქება. ამგვარად, პატარა ბავშვები ჩაქვიდან გახდნენ ჩემი მეორე სიუჟეტის გმირები. ისინი აგროვებდნენ ლითონის ჯართს, აბარებდნენ და თავიანთ ოჯახებს ეხმარებოდნენ.

სიუჟეტი ტრაგიკული გამოდგა. მთელი დღე ვწერდით „სთენდაფებს” და ვიღებდით ბავშვებს, თუ როგორ მიათრევდნენ ჯართს, რის გამოც ერთ-ერთი მათგანი ცუდად გახდა. საღამოს, როგორც იქნა, შვებით ამოვისუნთქე. გადაღება დამთავრდა და სასტუმროში დავბრუნდი შესრულებული მოვალეობის გრძნობით და იმედით, რომ ცრემლისმომგვრელ სიუჟეტს გავაკეთებდი ბავშვების მძიმე ბედის შესახებ. მაგრამ არ გამიმართლა... სულ მალე ჩვენს სასტუმროში პოლიცია და ბავშვების მშობლები მოვიდნენ. იმ სიუჟეტის დამონტაჟების საშუალება აღარასოდეს მომეცა.

სომხები და აზერბაიჯანელები ის თემაა, რომელიც ყველა ქართველ თინეიჯერს აწუხებდა ბანაკში

წასვლამდე. გარკვეული მიზეზის გამო გვეგონა, რომ რთული იქნებოდა მათთან შეწყობა. თუმცა ეს მითი პირველივე დისკოთეკაზე დაიმსხვრა და ძალიან განვიტვირთე. მომდევნო 20 დღის მანძილზე მეგობრულად ვმუშაობდით. ვისწავლე ახლებურად ურთიერთობა, ახალგაცნობილ ადამიანებთან საერთო ენის გამონახვა. ვისწავლე სიძნელეების გადალახვა. ჩვენი პროექტი ტრამპლინად იქცა: იქ მივიღე სერიოზული ცხოვრებისეული და პროფესიული გამოცდილება.

გადაცემა რამდენჯერმე წავიყვანე და თანატოლები უკვე მცნობდნენ. რაც კიდევ უფრო აძლიერებდა მუშაობის სურვილს. ნამდვილად მინდოდა მემუშავა ტელევიზიაში, მაგრამ როდესაც სტილს უფრო ახლოს გავეცანი, გადავწყვიტე საკუთარი თავი სხვა პროფესიაში გამომეცადა. „ინტერნიუსში” გვქონდა თავისუფლება, საინტერესო საუბრები და დისკუსიები ნებისმიერ თემაზე. ტელევიზიაში ყოველივე ამის შესაძლებლობა არ იყო და ადამიანები ვერ ფიქრობდნენ ისე თავისუფლად, როგორც ჩვენი პროექტის მონაწილეები.

25

OUR CROSSROADS

Rusa DatukishviliRusa DatukishviliGeorgia

One of those Sundays, at around noon, I was switching through the TV stations with

the remote control, when I stopped on the First Channel, where the

“Our Express” youth show anchor announced about the competi-tion about teenagers. I humbly

thought right away: if she can host the show, why can’t I do the same?

The very next day, I went to In-ternews and fi lled out an applica-tion form. I liked it there so much that I put my soul into the ques-tionnaire, writing everything that I could in order to make a strong impression on the jury. As a re-

sult, I became one of the six win-ners after several rounds, and we trav-

elled to the summer camp in Ajaria. My fi rst story was about a taxi driver who told about

the upsides and downsides of his profession. When the editing was over, I was already sure that I can cover

“profoundly social” stories. Thus, small kids from Chakvi became the heroes of my second story: they were col-lecting scrap metal, turning it in, and getting money to help out their families.

The story turned out tragic. For a whole day, we were recording standups and fi lming these kids drag-ging the scrap metal, because of which one of them even felt bad. In the evening, I fi nally sighed with re-lief. The shooting ended, and I returned to the hotel with a sense of fulfi lled duty and hope that I would make a weepy story about the tough fate of the money-earning kids. No such luck, however...

Soon, the police and the children's parents Soon, the police and the children's parents came to our hotel. I never got to edit that story.came to our hotel. I never got to edit that story.

Armenians and Azerbaijanis were a theme that wor-ried all the Georgian teenagers before going to the camp. For some reason, we thought that it would be quite hard for us to get along with them. However, the myth was busted in the very fi rst disco, and I felt quite relaxed. During the 20 days that followed, we worked in a friendly manner. I learnt to communicate in new ways, to get along with people that I never knew before. I learnt to overcome diffi culties. Our project became a springboard: there, I gained serious life experience and professional experience.

I anchored the show several times, and my peers started to recognize me. It added to my desire to work. I really wanted to get a job on television, but when I faced the work style more closely, I decided to try myself in a different profession. In Internews we had freedom, in-teresting conversations, and discussions on any theme. Television did not have all of it, and people did not think as freely as the participants of our project did.

26

ჩვენი გზაჯვარედინი

ფარიზ რზაევიფარიზ რზაევიაზერბაიჯანი

სასკოლო წელი სრულდებოდა. კლასი გუგუნებდა. ხმამაღლა ვფიქრობდით, თუ როგორ გაგვეტარებინა ზაფხული. ყველას

ჩვენი აზრი გვქონდა. ზოგი საზღვარგარეთ წასვლაზე ფიქრობდა, ზოგი ტურისტებით გადაჭედილ ცხელ ბაქოში აპირებდა ზაფხულის გატარებას. უცებ კარი გაიღო და სკოლის დირექტორი ერთ ქალთან ერთად შემოვიდა. როგორც მოგვიანებით გავიგეთ, ის სატელევიზიო პროგრამის პროდიუსერი იყო. მან გვიამბო „საბავშვო გზაჯვარედინის” პროექტის შესახებ. ზოგიერთი ჩემი კლასელი დაინტერესდა, მაგრამ ყველას მშობელი არ დათანხმდა, რადგან პროექტში სომხეთიც მონაწილეობდა.

დაინიშნა სემინარის დაწყების თარიღი. არ ვიცი რამდენი ბავშვი წამოვიდა, მაგრამ მხლოდ ექვსი შეარჩიეს. ერთ-ერთი მე ვიყავი. ძალიან საინტერესო და უცნაური შეგრძნება მქონდა. შევხვდი სხვა ბავშვებს პროექტიდან. ყველანი უცებ დავმეგობრდით და დღემდე გვაქვს ურთიერთობა.

ბანაკში ადაპტაციაც უცებ მოხდა. დავუმეგობრდით ქართველებს და სომხებს. ვცხოვრობდით ბათუმში - ულამაზეს ქალაქში შავი ზღვის სანაპიროზე. სამი კვირის განმავლობაში ვსწავლობდით ჟურნალისტიკის საფუძვლებს, ვამზადებდით სიუჟეტებს, გავდიოდით პირდაპირ ეთერში და ვამზადებდით თოქ შოუებს.

გავიგეთ კადრსმიღმა ტექსტის, მონტაჟის, სკრიპტის, კოდირების და სთენდაფის მნიშვნელობა. ვისწავლეთ ადამიანებთან ურთიერთობა და მათთვის ჩვენთან გასაუბრების, გაზიარების სურვილის გაჩენა. ბოლოს საუბარი ინტერვიუში გადაიზრდებოდა ხოლმე. შემიძლია ვთქვა, რომ არაფორმალურად ვისწავლეთ ცოტაოდენი ფსიქოლოგიაც. ბევრი რამ გავიგეთ ჩვენი მეზობლების - ქართველებისა და სომხების - შესახებ. ვისწავლეთ მათ ენებზე გარკვეული ფრაზების წარმოთქმა. საუკეთესო დღეები იყო, საქმით და დასვენებით სავსე. გასართობი პარკის მონახულებაც მოვახერხეთ. ბოლოს და ბოლოს ჩვენ ხომ თინეიჯერები ვართ და ამან ყველაზე მეტად აღგვაფრთოვანა.

მერე ძალიან საინტერესო ინციდენტი მოხდა. ერთხელ ჩამეძინა და დილას სემინარზე ვერ მივედი. ყველას ეგონა, რაღაც შემემთხვა. ჩემი თანაოთახელი ფუადი გადაღებებით იყო დაკავებული და მხოლოდ მას შეეძლო კარის გაღება. ყველა აკაკუნებდა, მაგრამ არაფერი მესმოდა. დედაჩემსაც კი დაურეკეს ბაქოში.

ყველა განერვიულებული და შეშინებული იყო, ყველა განერვიულებული და შეშინებული იყო, მაგრამ, სიმართლე გითხრათ, ძალიან მაგარი მაგრამ, სიმართლე გითხრათ, ძალიან მაგარი იყო. ძალიან მესიამოვნა, რომ ჩემმა არყოფნამ იყო. ძალიან მესიამოვნა, რომ ჩემმა არყოფნამ სერიოზულად შეაშფოთა ბავშვები არა მხოლოდ სერიოზულად შეაშფოთა ბავშვები არა მხოლოდ ჩემი, არამედ სხვა ქვეყნებიდანაც...ჩემი, არამედ სხვა ქვეყნებიდანაც...

ბევრი რამ ვისწავლეთ ტელე-სამყაროს, ჟურნალისტის საქმიანობის და სამხრეთ კავკასიის სხვა ქვეყნების წარმომადგენელი ბავშვების შესახებ. რაც ყველაზე მნიშვნელოვანია, ახალი მეგობრები აღმოვაჩინე. ჩვენი პროექტი პატარა პლანეტაა და ძალიან მიხარია, რომ მისი ისტორიის ნაწილი ვარ, მინიმუმ ჩემი ესეთი მაინც.

27

OUR CROSSROADS

Fariz RzayevFariz RzayevAzerbaijan

It was the end of the school year. The classroom was in a buzz. We were thinking aloud how to spend the summer. Every one of us has certain ideas. Some

were thinking of travelling abroad, others about spend-ing the summer in hot Baku overcrowded with tourists. Suddenly, the door opened, and the school principal and another woman walked in. It later turned out that she was the producer of a television program. She told us about the Kids’ Crossroads project. Some of my class-mates became interested. But not everyone’s parents agreed, because it would be a joint project with the Ar-menians.

The date of the fi rst seminar was then set. I do not

know how many kids came, but only six were select-ed, and I was one of them. I had very interesting and strange feelings. I met with the other kids in the project. We all very quickly made friends and are interacting up till today.

We adapted to the camp very quickly, too. We

made friends with the Georgians and the Armeni-ans. We were living in Batumi—a very beautiful city on the shores of the Black Sea. During three weeks, we studied the ABC of journalism, made stories, went on air live, and prepared talk shows. We found out the meaning of “off-screen text,” “cutting,” “script,” “encoding” and “standups.” We learnt how to get along with people and get them to want to talk to us, to communicate, and to share. Finally, the talk would turn into an inter-view. I can say that we informally learnt a little bit of psychology, as well. We learnt a lot about our neighbors—the Armenians and the Georgians. We learnt to pronounce certain phrases in their languages. Those were the best days, full of work and rest. We even managed to visit the amusements. After all, we were teenagers,

and it was the most exciting part for us.Then, there was a very funny incident: once, I over-

slept and failed to show up to the seminar in the morn-ing. Everyone thought that something had happened to me. Fuad, who was my roommate, was busy shooting a story, and he was the only one who could have opened the door. Everyone was knocking, but I did not hear anything. They even telephoned my mother in Baku. Finally, Mohammed climbed over to our balcony through the neighbor�s and woke me up.

Everyone was worried and scared, but to be hon-Everyone was worried and scared, but to be hon-est, it was cool. At the same time, I was touched: est, it was cool. At the same time, I was touched: my absence had seriously worried not only the kids my absence had seriously worried not only the kids from my country, but also the others…from my country, but also the others…

We learnt a lot about the world of television, the work

of a journalist, and the kids from the other South Cauca-sus countries. I learnt a lot: most importantly, I

found new good friends. Our pro-ject is a small planet, and I am very glad that I will be a part of its history. At least through this essay of mine.

28

ჩვენი გზაჯვარედინი

ნინა აგლაძენინა აგლაძესაქართველო

“ინტერნიუსში”, უპირველეს ყოვლისა, იმიტომ მოვედი, რომ მაინტერესებდა ჟურნალისტიკა, ისე, როგორც მესმოდა. გარდა ამისა, ჩემს ძმას

ვეჯიბრებოდი. იგი პირველ წელს მონაწილეობას იღებდა კონკურსში, მაგრამ მესამე რაუნდში ჩაიჭრა. ვეცადე მეაქტიურა სემინარებზე, სხვებისთვის გამეცნო ის იდეები და თემები, რაც მაინტერესებდა და მაწუხებდა. მაგრამ სულ ეს არ იყო. სემინარში თხუტმეტი ბავშვი ვიღებდით მონაწილეობას და მხოლოდ შვიდი ჩვენგანი წავიდოდა საზაფხულო ბანაკში სამოგზაუროდ.

ვფიქრობ გამიმართლა. მივაგენი თემას ამერიკელი ინდიელი მუსიკოსების შესახებ თბილისში. ისინი ევროპის სხვადასხვა ქვეყანაში მოგზაურობდნენ. სრულიად მოულოდნელად ამ თემამ ინტერესი გამოიწვია, სიუჟეტი საკმაოდ კარგი გამოვიდა. რა თქმა უნდა, ძალიან გახარებული ვიყავი და ორი კვირის განმავლობაში ჩემ ძმას წარა-მარა ვახსენებდი გამარჯვების შესახებ.

ბოლოს და ბოლოს მივაღწიეთ ბათუმს. დასაწყისში ქართველები ერთად ვიყრიდით თავს. რამდენიმე დღის შემდეგ უფრო ახლოს გავიცანი ბავშვები სომხეთიდან და აზერბაიჯანიდან, სიტუაციაც შეიცვალა. გულწრფელად რომ გითხრათ, ბავშვები მეზობელი ქვეყნებიდან საკმაოდ განსხვავებულები იყვნენ ჩვენგან, მაგრამ მაინც ვეწყობოდით ერთმანეთს.

შემდეგ გაგვაგზავნეს სიუჟეტებისთვის თემების მოსაძებნად. წყვილებში ვმუშაობდით. ჩემი მეწყვილე აზერბაიჯანელი იყო. გეზი ნავსადგურისკენ ავიღეთ და დავიწყეთ მეზღვაურებისთვის კითხვების დასმა. გვინდოდა რაღაც საინტერესო გვეპოვა, მაგრამ ხელცარიელი დავბრუნდით. უკანა გზაზე ფეხით წამოვედით და ძალიან დავიღალეთ.

საღამოს, როდესაც მოწყენილი და საღამოს, როდესაც მოწყენილი და იმედგაცრუებული ჩამოვჯექი თემის არქონის იმედგაცრუებული ჩამოვჯექი თემის არქონის გამო, გამახსენდა, რომ ბათუმში არის გამო, გამახსენდა, რომ ბათუმში არის

დელფინარიუმი. მაშინვე ვუამბე ამის შესახებ დელფინარიუმი. მაშინვე ვუამბე ამის შესახებ პროდიუსერებს და კიდევ ერთხელ გაგვაგზავნეს პროდიუსერებს და კიდევ ერთხელ გაგვაგზავნეს თემის მოსაძებნად. მეორე დღეს გავემგზავრეთ თემის მოსაძებნად. მეორე დღეს გავემგზავრეთ გადასაღებად და გვიან ღამემდე ვამონტაჟებდით. გადასაღებად და გვიან ღამემდე ვამონტაჟებდით.

გვეგონა, ყველაზე ბოლოს დავამთავრებდით, მაგრამ პირიქით აღმოჩნდა: პირველებმა დავასრულეთ სიუჟეტი და მთელი მომდენო დღე თავისუფლები ვიყავით. ასე რომ სხვებსაც დავეხმარეთ.

ამჟამად ძალიან ბევრს ვმუშაობ სიუჟეტებზე. მიყვარს მოგზაურობა, თემების მოფიქრება, ახალ ადამიანებთან და სიუჟეტის მთავარ გმირებთან შეხვედრა, ახლის სწავლა... ვფიქრობ თემაზე თბილისში უცხოელების შესახებ... ძალიან ბევრი ინდოელი და ჩინელი გვყავს და მათ მიმართ სხვადახვაგვარი დამოკიდებულება არსებობს. მინდა გავაკეთო სიუჟეტი პრობლემებს მიღმა არსებულ მიზეზებსა და უცხოელების მიმართ თბილისის ზოგიერთი მცხოვრების ნეგატიური დამოკიდებულების წყაროების შესახებ. ჩემი აზრით პრობლემა იმაში მდგომარეობს, რომ ბევრი ჩვენგანი საკმარისად არ ურთიერთობს, არ კითხულობს ან სწავლობს სხვა ხალხების შესახებ. ჩემი ასაკის ახალგაზრდებმა ცოტა იციან იმის შესახებ, თუ რა ხდება სომხეთში ან აზერბაიჯანში ან როგორ ცხოვრობს იქ ხალხი.

29

OUR CROSSROADS

Nina AgladzeNina AgladzeGeorgia

I came to Internews primarily because I was interested in journalism the way I understood it. Besides, I was competing with my brother. He had participated in the

competition, but had failed in the third round. I tried to be active in the seminars, came up with ideas and themes that interested and worried me. But it was not all. There were 15 of us participating in the seminar, and only sev-en would get to travel to the summer camp.

I think that I was a little lucky. I found a topic about American Indians in Tbilisi, musicians that roamed across the different countries of Europe. And suddenly, the topic attracted interest, and the story was quite nice. I was clearly very happy and reminded my brother of the victory for two weeks.

Finally, we reached Batumi. In the beginning, we the Georgians stuck together. After some days, however, I got to know the kids from Armenia and Azerbaijan more closely, and the situation changed. To be perfectly hon-est, the kids from the neighboring countries were quite different from us, but we still got along.

Then, we were sent out to search for story topics. We worked in pairs, and my pair was an Azerbaijani. We went to the seaport and started to ask questions to the seamen. We wanted to fi nd something interesting, but the seamen turned out to be rather unsociable, and we returned empty-handed. We were walking back and got very tired.

In the evening, when I sat there all sad and bro-In the evening, when I sat there all sad and bro-ken because we had no topic, I remembered that ken because we had no topic, I remembered that there is a dolfinarium in Batumi. I immediately told there is a dolfinarium in Batumi. I immediately told about it, and we were sent out again to search for about it, and we were sent out again to search for a topic. On the second day, we went shooting, and a topic. On the second day, we went shooting, and were editing until late at night. were editing until late at night.

We thought we would be the last to fi nish, but it turned out to be the opposite: we were the fi rst to fi n-ish the story and were free the whole next day, so we helped out the others.

Now I work a lot on stories. I like travelling, thinking up topics, meeting new people and story protagonists, and learning things… I am thinking of the topic of for-eigners in Tbilisi. We have a lot of Indians and Chinese, and there are different attitudes towards them. I want to make a story about the reasons behind occasional problems and the sources of the negative attitudes of some residents of Tbilisi towards foreigners. I think the problem is that very many of us do not interact enough or read, or learn about other peoples. People my age do not know much about what goes on even in Armenia or Azerbaijan or how people live there.

30

ჩვენი გზაჯვარედინი

ანაიტ გიასიანიანაიტ გიასიანისომხეთი

იყო და არა იყო რა, იყო ერთი სამეფო... ამ ჯადოსნურ სამეფოში ადამიანები უზრუნველად და ბედნიერად ცხოვრობდნენ. ადამიანები და

ბუნება ერთმანეთთან ჰარმონიაში იყვნენ. ყველაფერი რიგზე იყო, ვიდრე სამეფოში არეულობა არ დაიწყო. შვიდი ბრძენი შეიკრიბა და წარსდგა მეფის წინაშე. მეფე ძალიან შეაშფოთა არეულობამ მის სამეფოში. ეგონა, რომ ხალხს არაფერი აკლდა ბედნიერი ცხოვრებისთვის. ბრძენთა ბრძენმა ხალხის გზავნილი მეფეს გადასცა: ”ჩვენო საყვარელო მეფევ! ბედნიერები ვართ შენით და წესრიგით სამეფოში, მაგრამ არსებობს პრობლემა, რომელიც გვტანჯავს: არ გვაქვს კონტაქტი მეზობლებთან, არანაირი ინფორმაცია იმის შესახებ, თუ რა ხდება მსოფლიოში. მაშინ, როცა მატერიალური ღირებულებებით ვტკბებით, საშინლად განვიცდით სულიერი ღირებულებების ნაკლებობას. დიდ ცარცის წრეში ვიმყოფებით. ხალხი რაღაც ძალიან მნიშვნელოვანს მიხვდა: ყველაზე მთავარია ადამიანური ურთიერთობები და დაწესებული საზღვრების არარსებობა ამ უსაზღვრო ქვეყანაში“.

მეფემ ყურადღებით მოუსმინა გზავნილს, ბრძენებთან გამართა განხილვა და საკუთარი გადაწყვეტილება გააცნო. მომდევნო დილას შვიდი ბრძენი ხალხის წინაშე წარსდგა და მეფის გზავნილი გადასცა: ”ჩემო საყვარელო ხალხო! ჩვენს სამეფოში ასეთი არეულობა არასოდეს მომხდარა. არაფერი მოგკლებიათ, მაგრამ თქვენმა შეშფოთებამ მეც გამომაფხიზლა. არ გვაქვს არანაირი კონტაქტი ჩვენს ორ მეზობელთან. თუ ისტორია წარსულის სარკე და აწმყოს მრჩეველია, მაშინ მზად ვარ ჩავიხედო სარკეში და გამოვასწორო წარსულის შეცდომები. მეც დავიღალე საკუთარ თავში ჩაკეტილი ცხოვრებით. მეზობლებთან კონტაქტი დაგვეხმარება საკუთარი თავის და ჩვენი მოდგმის შეცნობაში“.

მეფემ ბრძანება გასცა წერილები დაეგზავნათ მეზობელ ქვეყნებში. ორივე მეზობელმა დიდი სიხარულით მიიღო შემოთავაზება მათი პირდაპირი მეზობლისგან - დაემყარებინათ კონტაქტი სამეფოებს

შორის, ეცადათ საუკეთესო გამოსავალი ეპოვნათ და გასულიყვნენ კავკასიური ცარცის წრის მიღმა.

ამის შემდეგ სამ სამეფოს შორის კარგი ამის შემდეგ სამ სამეფოს შორის კარგი ტრადიცია დამკვიდრდა. ყოველ წელს ტრადიცია დამკვიდრდა. ყოველ წელს თითოეული ერის წარმომადგენელი ექვსი ელჩი თითოეული ერის წარმომადგენელი ექვსი ელჩი იკრიბება ერთსა და იმავე ადგილას და იღებს იკრიბება ერთსა და იმავე ადგილას და იღებს მნიშვნელოვან გადაწყვეტილებებს. ყველანაირი მნიშვნელოვან გადაწყვეტილებებს. ყველანაირი საზღვარი და ბარიერი მოიხსნა. თავისუფალმა საზღვარი და ბარიერი მოიხსნა. თავისუფალმა კონტაქტმა საუკეთესოდ შეასრულა თავისი კონტაქტმა საუკეთესოდ შეასრულა თავისი როლი.როლი.

სხვადასხვა ხალხი ინახავს და გადასცემს ზღაპრებს თაობიდან თაობას. ჩემ ზღაპარსაც დიდი გზა აქვს გასავლელი. როგორც პროცესის პირდაპირმა მონაწილემ ახალი აღმოჩენები გავაკეთე და მივხვდი, რომ ნაბიჯის გადადგმა კონფლიქტის მოგვარების საუკეთესო გზაა.

არ მოველი ციური მანანას ჩამოცვენას: ვაშლიც საკმარისი იქნებოდა. განსაკუთრებით მაშინ, როცა ზღაპრები ჩვეულებრივ ასე მთავრდება: სამი ვაშლი ჩამოვარდა ციდან.

რეალობის სამართლიანი შეფასება ნათლად გვიჩვენებს, რომ სამივე მშვიდობისმყოფელი სამი სამეფოდან ნამდვილად მიიღებს ვაშლს.

ბოლოს და ბოლოს, მოთხრობებში ხომ ყოველთვის ასე ხდება...

31

OUR CROSSROADS

Anahit GhiasyanAnahit GhiasyanArmenia

Once upon a time, there was a kingdom… In this magic kingdom, people lived carefree and hap-pily. People and nature lived in harmony. Every-

thing was in order until some unrest broke out in the king-dom. Seven sages came together and appeared before the king. The “long-live” king was concerned about the unrest in his kingdom. He thought people did not miss anything for leading happy lives. The most senior of the sages conveyed this message of the people to the king: “Our beloved king! We are happy with you and the order in our kingdom. But there is a problem that torments us: we have no contacts with our neighbors, not even any information about what happens around the world. While we enjoy material values, we are direly short of the spiritual. We are in a big chalk circle. People have understood something very important: what matters most in life is human exchanges and having no defi ned borders in this borderless world.”

The king attentively listened to this message, con-sulted the sages, and rendered his decision. The next morning, the seven sages appeared before the people and conveyed the king’s message: “My beloved peo-ple! There has never before been unrest like this one in our kingdom. You have not been short of anything, but the concern you expressed has sobered me up, too. We have no contacts whatsoever with our two neighbors. If history is the mirror of the past and the advisor of the present, then I am ready to look at the mirror and to correct the mistakes of the past. I have grown tired of this self-enclosed life, too. Contacts with neighbors would help us to recognize ourselves and our keens.”

The king ordered letters to be sent to the neighboring countries. Both neighbors gladly accepted the offer of their direct neighbor to establish contacts between the kingdoms, to seek good solutions, and to move beyond

the “chalk circle” of the Caucasus.

Thereafter, a good tradition emerged between the three kingdoms. Every year, six ambassadors of each nation would come together at the same place and render very important decisions acting together in time, place, and conduct. All borders and barriers were no longer. Free contacts best performed their role of creating freedom. performed their role of creating freedom.

Different peoples preserve and trans-fer fairy tales from generation to generation through mi-

grant stories. This fairy tale of mine, too, has a long path to travel. As a direct

participant in the action, I have made new discoveries for myself and realized that making a step forward is the best way to solve a

confl ict.

I do not expect manna to fall from the sky: an apple would be quite al-

right. Especially as that is how fairy tales normally end: three apples fall from the sky.

Fair assessment of the reality clearly shows

that each of the three peacemakers from the three kingdoms will certainly get an apple.

After all, that is how the story always goes…

en ns s

eeene

eeee

betbeassassthe the

weeweedorsdorame memm

twtaassaasasa

wwddadad

ww

ordordctcttt

occtaaasasa

aaddddadadwwwww

oooo

sssaaaatwwww

oooo

sssssssssssaaaaaaaaaawwwwwwrgrg

argergamm

edergrg

cts sssss bs bessessseessee

mmsixsixththducu

coc

memexx

hehedecisdeciuctuc

coco

mmt tonollllacac

eegee

32

ჩვენი გზაჯვარედინი

ორჰან მამედოვი ორჰან მამედოვი აზერბაიჯანი

მე ვარ ორჰან მამედოვი. ზოგადად არ ვარ კომუნიკაბელური, მაგრამ 2006 წელს ყველაფერი შეიცვალა. ისე მოხდა, რომ

დამწყები ჟურნალისტიკის კურსი გავიარე და მოვხვდი საუკეთესოთა შორის, რაც დასრულდა საზაფხულო ბანაკით საბავშვო გზაჯვარედინის პროექტიდან. სულ თავიდან ყველა იქ მყოფს გავურბოდი. ბავშვები ძალიან ხმაურიანები იყვნენ და ბევრს ლაპარაკობდნენ. მე მათგან შორს მეჭირა თავი. სიმართლე გითხრათ, ერთი რაღაც გაუგებარი იყო ჩემთვის: თუ ჩვენმა ლიდერებმა ასეთი აქტიური ბავშვები აარჩიეს, როგორ შეიძლებოდა მათ შორის მე აღმოვჩენილიყავი! ისიც კი ვერ მოვახერხე, რომ სიუჟეტი გადამეღო და მომავლისთვის შემოვინახე. მატარებლით მგზავრობისას გავიცანი ბავშვები. ძალიან გავერთეთ. განჯაში კიდევ ორი ბიჭი - ვალეჰი და ორჰანი შემოგვიერთდნენ. ორჰანი რუსულად ძლივს ლაპარაკობდა, როგორც მე. ჯგუფში მხოლოდ ერთი გოგო იყო, ესეც ძალიან საინტერესო იყო.

ბოლოს და ბოლოს მივაღწიეთ ბანაკს. ტრენერები და პროდიუსერები ძალიან დაგვეხმარნენ. რთული იყო ჩემთვის, მაგრამ ყველანაირად ვცდილობდი. ბავშვები მეხმარებოდნენ მომეძებნა თემა და გადამეღო. მახსოვს ჩვენი ჯგუფელების ვალეჰისა და ჯამილიას სახის გამომეტყველება, როდესაც ვერ შევძელი „სთენდაფის” რუსულად ჩაწერა. ბოლოს, მათი დახმარებით ორი სიუჟეტი გავაკეთე სკოლისა და მხატვრის შესახებ. ორივე სიუჟეტმა კარგი შთაბეჭდილება მოახდინა. შემდეგ გვქონდა პირდაპირი ეთერი და თოქ შოუ. ბავშვები ძალიან ეცადნენ. ვცდილობდი მათ გამხნევებას.

ყველა ეთერიდან გახარებულები დაბრუნდნენ, ყველა ეთერიდან გახარებულები დაბრუნდნენ, ჩვენ კი მათ მოხატული პლაკატებით, ჩვენ კი მათ მოხატული პლაკატებით, წარწერებით და სიმღერით შევეგებეთ. წარწერებით და სიმღერით შევეგებეთ.

ასევე მახსოვს ექსკურსია საქართველოში. რამდენიმე თავისუფალი დღე გვქონდა ყოველი კვირის დასასრულს. ისტორიული ადგილები მოვინახულეთ, ასევე ვეწვიეთ ბოტანიკურ ბაღს. ღია ზღვაშიც გავისეირნეთ კატარღით და ვიბანავეთ. მე პირადად არ გადავმხტარვარ, მაგრამ ძალიან გავერთეთ.

პროექტის შემდეგ, უფრო მეტი რწმენა შევიძინე. უფრო თვითდაჯერებული გავხდი. ვისწავლე მოსმენა და ჩემი აზრის გამოხატვა.

33

OUR CROSSROADS

Orhan MamedovOrhan MamedovAzerbaijan

My name is Orhan Mamedov. I am generally not a very sociable person, but everything changed in 2006. I happened to pass a begin-

ner’s course in journalism and, being among the best, I ended up in the television camp of the Kids’ Crossroads project. In the beginning, I shunned everyone that was there: the kids were very noisy and talked too much. I sharply stood apart. To be honest, there was one thing that I could not understand: if our leaders had chosen such active kids, then how I could be among them at all! I did not even manage to fi lm a story and kept the story as a backup for the future.

While we travelled in the train, I met with the kids. It was fun. In Gyanja, two other boys—Valeh and Orhan joined us. Orhan’s Russian was poor like mine, so we

quickly got along. There was only one girl in the group, and it was interesting, too.

We fi nally reached the camp. The trainers and the producers helped us a

lot. It was hard for me, but I tried. The kids helped me search for

a topic and fi lm. I remember the expression on the faces of Valeh and Jamilia from our group when I could not get the standup in Russian fi lmed. I kept making mis-

takes. Eventually, with their help, I made two stories about

the school and about an artist, and both stories made a good impres-sion. Then, we had the broadcast and the talk show. The kids tried very hard. I cheered for them. I tried to support.

Everyone returned very happy from every Everyone returned very happy from every broadcast, and we met them with painted posters, broadcast, and we met them with painted posters, inscriptions, and chanting.inscriptions, and chanting.

I also remember the tour of Georgia. We had some free days at the end. We went to historical sites and the botanical garden. We then sailed out to the open sea on a boat and jumped into the sea. I personally did not jump, but it was great fun.

After the project, I got to trust myself more. I became more self-confi dent and learnt to listen and to express my point of view.

34

ჩვენი გზაჯვარედინი

ოვანეს მოვსისიანიოვანეს მოვსისიანისომხეთი

როდესაც ვადარებ ოვანესს “Menk Enk”-მდე და მის შემდეგ, ცვლილება აშკარაა არა მხოლოდ პროფესიული, არამედ პირადი

ხასიათის თვალსაზრისითაც. ხასიათი ბევრნაირად შეიცვალა: ცხოვრებაში პირველად სერიოზულად დავიწყე ფიქრი მიზნებისა და გეგმების შესახებ. ვსწავლობ სამსახურით სიამოვნების მიღებას და ფულის გამომუშავებას... და კიდევ ერთი: ცხოვრებაში პირველად ვიკეთებ მაკიაჟს.

ჩემთვის “Menk Enk” მხოლოდ სამსახური არ იყო. ეს იყო სწავლა, ალბათ განათლების მიღების საუკეთესო საშუალება დამწყები ჟურნალისტისთვის, რადგან იქ, კრიტიკის ან ქების ნაცვლად, მნიშვნელოვან რჩევებს გვაძლევდნენ, რომელსაც დღემდე ვითვალისწინებ. იქ გავაანალიზე, რომ ჩემი საყვარელი პროფესიის შესრულებისას ვერაფერი დამიდგება წინ და ეს სურვილი და მუყაითი შრომა ყველაზე მაღლა დგას.

კარგად მახსოვს სიუჟეტი, რომელიც პირველად მოვამზადე: ის იყო საბავშვო ფილმების ფესტივალის შესახებ.

მოსამზადებელი დღე-ღამისა და სიუჟეტის მოსამზადებელი დღე-ღამისა და სიუჟეტის დასრულების შემდეგ მივხვდი, რომ ყველაფერი დასრულების შემდეგ მივხვდი, რომ ყველაფერი არასწორად გავაკეთე. არასწორად გავაკეთე.

თუმცა, შედეგად ბევრი რჩევა მივიღე და ვისწავლე სიუჟეტის კეთების სწორი გზა. წესი პირველი: ისწავლე საკუთარ შეცდომებზე!

კონტაქტი თანატოლებთან მეზობელი ქვეყნებიდან კიდევ სხვა საკითხია. როდესაც ბანაკში გასამგზავრებლად ვემზადებოდი, მეგონა ურთიერთობა ჩემს თანატოლებთან საქართველოდან და აზერბაიჯანიდან, სულ მინიმუმ, არ გამომივიდოდა. მაგრამ როგორც მოგვიანებით აღმოჩნდა, უბრალოდ წინასწარ ცუდად ვიყავი განწყობილი.

სულ მალე გონებაში შევცვალე სტერეოტიპები ჩვენს მეზობლებთან დაკავშირებით. თავიდან ძალიან ფრთხლად ვიყავი, შორიდან ვაკვირდებოდი მათ, როგორც სამუზეუმო ექსპონატებს. მალე მივხვდი, რომ ისინიც ადამიანები არიან და შემეძლო მათთან მუშაობა. ბანაკის დასასრულს ისეთი თბილი ურთიერთობა გვქონდა, რომ ზოგიერთ მათგანთან დღესაც ვმეგობრობ, თუმცა ინტერნეტით.

საბავშვო გზაჯვარედინი ჩემი ცხოვრების ის ნაწილია, რომლის დავიწყება შეუძლებელია. შესანიშნავი სკოლაა ნებისმიერისთვის, ვისაც ჟურნალისტობა სურს.

35

OUR CROSSROADS

Hovhannes MovsisyanHovhannes MovsisyanArmenia

When I compare Hovhannes before and after “Menk Enk,” the change is obvious in terms of not only professional growth, but also human

traits of the characters. My character changed in many ways: for the fi rst time ever, I started thinking seriously about my goals and plans. I learnt to enjoy work and to make money… And one more thing: I put on makeup, for the fi rst time in my life.

For me, “Menk Enk” was not just about work. It was schooling, perhaps the best possible education for a starting journalist, because there, instead of criticism or praise, they would give us valuable advice, which I fol-low to this day. There, I realized that nothing can get in the way of practicing my favorite profession, and that desire and hard work matter above all.

I still remember the fi rst story I prepared: it was about a children’s fi lm festival.

After preparing day and night and finishing the After preparing day and night and finishing the story, I realized that I had gotten the whole thing story, I realized that I had gotten the whole thing wrong. wrong.

However, through it, I got plenty of advice and learnt the right way of doing it... Rule number one: learn from your own mistakes!

Contacts with my peers from the neighboring states were a different story. When I was getting ready to leave for the summer camp, I thought that con-tacts with my peers from Georgia and Azer-baijan would not work, to say the least. Later, it turned out that I was simply prejudiced.

Very soon, I changed the stereo-types in my mind concerning our neigh-

bors. In the early days, I was cautious, watching them at a dis-tance like museum exhibits. Soon, I realized that they are human, too, and that I could interact and work with them. By the end, our relations were so warm that I still keep my friendship with several of them, albeit just over the Internet.

The Kids’ Crossroads was a part of my life that can-not be forgotten. It is a wonderful school for anyone wanting to become a journalist.

36

ჩვენი გზაჯვარედინი

მაჰმუდ აბდულაევიმაჰმუდ აბდულაევიაზერბაიჯანი

ბათუმში მოგზაურობა ჩემი ცხოვრების ერთ-ერთი ყველაზე სასიამოვნო მომენტია. მთავარი მიზეზი, თუ რატომ მახსენდება ასე კარგად ისაა, რომ

ეს იყო ჩემი პირველი მოგზაურობა საზღვარგარეთ მშობლების გარეშე. მაშინ სულ რაღაც 16 წლის ვიყავი.

ვეძებდით თემებს სიუჟეტებისთვის, ვეძებდით თემებს სიუჟეტებისთვის, ვხეტიალობდით ამ ულამაზესი არქიტექტურის ვხეტიალობდით ამ ულამაზესი არქიტექტურის მქონე ქალაქის ვიწრო ქუჩებში. ძალიან მქონე ქალაქის ვიწრო ქუჩებში. ძალიან გავერთეთ პარკში ატრაქციონებით. გავერთეთ პარკში ატრაქციონებით.

მახსოვს, როგორ ვემზადებოდით ეთერში გასასვლელად და კიდევ ბევრი რამ. ძალიან საინტერესო და სახალისო იყო, რომ ის, რაც გადაღების დროს ხდებოდა, უცებ სიუჟეტად იქცეოდა და მთელს გუნდს აცინებდა. მერე გვიწევდა ყველაფრის გადაკეთება. ეს გადაღების ყველაზე საინტერესო ნაწილს წარმოადგენდა. როდესაც მონტაჟს ვიწყებდით, ყველა ვიკრიბებოდით და შედეგს რამდენჯერმე ვუყურებდით. საკუთარ შეცდომებზე გვეცინებოდა.

მახსენდება პროექტის ყველა მონაწილეს „აღიარება” კურსის ბოლოს. ეს იყო ინტერვიუ კამერასთან „ერთი ერთზე“, სადაც თითოეულ ჩვენგანს შეეძლო ეთქვა ყველაფერი, რასაც ფიქრობდა მოგზაურობის შესახებ, ყოველგვარი სირცხვილის გრძნობის გარეშე. მას შემდეგ ოთხმა წელმა გაიარა. არ მახსოვს, რა ვთქვი იქ. მაგრამ ყოველ გახსენებაზე მწველი სურვილი მიჩნდება, კიდევ ერთხელ ვუყურო ინტერვიუს. მაინტერესებს, რას ვფიქრობდი მაშინ და როგორ ვაფასებდი მოვლენებს, რადგან ახლა ძალიან განსხვავებულად ვფიქრობ.

კიდევ ერთი მიზეზი, თუ რატომ იყო ყველაფერი ასე საინტერესო ალბათ ის არის, რომ ყველაფერი ხდებოდა პირველად. ყველა პატივისცემით ეპყრობოდა ერთმანეთს, რთულ

სიტუაციებში ეხმარებოდა და ბოლოს, მიყვარდა ჩვენი გუნდი. იქ ბევრი რამ ვისწავლე და ტელე ჟურნალისტიკის უნარ-ჩვევები შევიძინე. ვინ იფიქრებდა, რომ ეს მოგზაურობა იქნებოდა ჩემი მომავალი საქმის საწყისი წერტილი და მთავარი ინიციატორი?! დარწმუნებით შემიძლია ვთქვა, რომ ზოგიერთ ბავშვს, რომელიც ჩვენთან ერთად მუშაობდა გუნდში, შემიძლია ვუწოდო „კოლეგა”. დარწმუნებული ვარ, რომ ჩვენი საქმე თანამშრომლობის და, რაც მთავარია, მომავალი შეხვედრის მიზეზი იქნება, რასაც დიდი იმედით მოველი.

რ წ მ ე ნ ი თ , პატივისცემით და

სიყვარულით!

37

OUR CROSSROADS

Mahmud AbdullayevMahmud AbdullayevAzerbaijan

The trip to Batumi is one of the brightest moments in my life. One reason why I remember it well was that it was my fi rst trip abroad without my parents.

At the time, I was barely 16.

We were looking for story topics, strolling in the We were looking for story topics, strolling in the narrow streets of that beautiful architectural city. narrow streets of that beautiful architectural city. We had fun in the amusement park.We had fun in the amusement park.

I remember how we prepared for the airing, and much more. It was very interesting and amusing how the events that happened during the shooting suddenly got into the story and made everyone in the crew laugh. Then, we had to redo the whole thing. It was the most interesting part of the shooting. When we got down to the editing, everyone came together and watched those sequences several times, and we laughed at our mis-takes.

I remember all the participants “confessing” at the end of the course. It was an interview “one on one” with the camera, when each one of us could tell everything we thought about the trip without being shy of anyone else. Four years have since passed, and I do not re-member anything I said there. But every time I remem-ber it, I have a burning desire to watch the interview one more time. I wonder what I thought back then and how I assessed the circumstances, because I think very dif-ferently now.

Another reason why everything was so interesting was perhaps the fact that it all happened for the fi rst time. All of treated each other with respect, helped out in diffi cult situations, and fi nally, loved our team. I learnt a lot there, and I acquired work skills of television jour-nalism. Who would think that the trip would become the inception and the key initiator of my future work? I am confi dent that I can call some of the kids that worked

in a team with us my “colleagues.” And I am sure that our work will serve as a reason for our cooperation and, most importantly, for our next meeting to which I look forward with hope.

My faith, respect, and love!

38

ჩვენი გზაჯვარედინი

ომარ გოგიჩაიშვილიომარ გოგიჩაიშვილისაქართველო

მეგობრებმა “ინტერნიუსში” წამიყვანეს. ყოველგვარი კონკურსის გარეშე მივედი, ვესაუბრე პროდიუსერს, და დავიწყე სიუჟეტებზე

მუშაობა. იქ მთელი წელი ვიმუშავე. ასე ძალიან ადრე არაფერი მომწონებია. მიუხედავად იმისა, რომ საკმაოდ კარგი გამოცდილება მქონდა, მონაწილეობა უნდა მიმეღო კონკურსში. სამი საფეხური გავიარე და ვიმოგზაურე თურქეთში როგორც მედია ბანაკის მონაწილემ.

სომეხ და აზერბაიჯანელ თანატოლებთან ერთად სამი კვირის განმავლობაში ვმუშაობდი. დოკუმენტური ფილმების გადამღები ჯგუფის მუშაობაში ვიყავი ჩართული. დღესაც მახსოვს, როგორ ვნერვიულობდი ჩემს ფილმზე, მაგრამ საბოლოოდ შევძელი მისი დასრულება. გავემგზავრეთ ანტალიაში, პატარა, მყუდრო, ქემერთან შედარებით დიდ ქალაქში.

არ მეგონა პრობლემა მექნებოდა მეპოვა არ მეგონა პრობლემა მექნებოდა მეპოვა არაფორმალურად ჩაცმული ტიპები, რომლებიც არაფორმალურად ჩაცმული ტიპები, რომლებიც ორიგინალურ მუსიკას პირდაპირ ქუჩებში ორიგინალურ მუსიკას პირდაპირ ქუჩებში უსმენენ. თუმცა, მთელი დღე დაგვჭირდა გვეპოვა უსმენენ. თუმცა, მთელი დღე დაგვჭირდა გვეპოვა თურქი როკერების პატარა ჯგუფი, მაგრამ მათი თურქი როკერების პატარა ჯგუფი, მაგრამ მათი ძებნისას და გადაღებებისას ახალ ქალაქს ძებნისას და გადაღებებისას ახალ ქალაქს კარგად გავეცანი. საბოლოო ჯამში ფილმი არც კარგად გავეცანი. საბოლოო ჯამში ფილმი არც ისე ცუდი გამოვიდა.ისე ცუდი გამოვიდა.

ოთხნი - ორი ქართველი და ორი სომეხი - ერთ ოთახში ვცხოვრობდით. ხშირად დავდიოდით დისკოთეკაზე ერთად. ვცურავდით ზღვაში და საღამოს ქალაქში ვხეტიალობდით. ცხოვრებაში პირველად სამი კვირა ქართულად არ მილაპარაკია. ძირითადად უცხო ენებზე ვსაუბრობდი. ბოლოს ისე მივეჩვიე, რომ უკვე ბუნებრივად მეჩვენებოდა.

მაგრამ მოვიდა სექტემბერი და ბანაკის ცხოვრება პროექტზე ინტენსიურმა მუშაობამ შეცვალა. პროდიუსერმა თავიდანვე გვითხრა, რომ ახალი იდეები ყოველთვის ძალიან საჭიროა. იმ ბავშვებსაც კი, რომლებიც ჩვენთან ერთად ბანაკში იმყოფებოდნენ პასიურობის შემთხვევაში მოუწევდათ, თავიანთი

ადგილები ახალი უფრო აქტიური ბავშვებისთვის დაეთმოთ. ასეც მოხდა... იმათ, ვინც თემები ვერ იპოვეს, დატოვეს პროექტი და ახლები მოვიდნენ. ყოველ თვეს ახალი ბავშვები ჩნდებოდნენ „ჩვენ ექსპრესში“. მე და რამდენიმე ბავშვი მთელ წელს დავრჩით პროექტში. მახალისებდა ეს კონკურენცია, რადგან წინსვლისკენ მიბიძგებდა.

ნამდვილად მიყვარს ჟურნალისტიკა. ხუმრობის გარეშე! ყოველთვის ვცდილობდი, მეპოვა თემები, რომლებიც საინტერესო იქნებოდა თინეიჯერებისთვის და ჩემამდე არავის არ ჰქონდა გაშუქებული. რამდენიმე სკანდალური სიუჟეტი გავაკეთე, მაგრამ პრინციპში, ის მიიღეს. არასოდეს გვეშინოდა ასეთი თემების გაშუქების. სასიამოვნოა, როცა პირველი აშუქებ თემას და მერე ხედავ, რომ დიდი ტელე-არხები იგივე თემას ორი ან სამი კვირის შემდეგ აჩვენებენ.

ალბათ არასოდეს დამავიწყდება ევროპაში მოგზაურობა. ექვსნი ვიყავით: ორ-ორი წარმომადგენელი საქართველოდან, სომხეთიდან და აზერბაიჯანიდან. ხუთი ქვეყანა მოვინახულეთ და მოვამზადეთ შვიდი ფილმი სერიაში ”გამარჯობა ევროპა”, რომელშიც ჩვენი მოგზაურობა და შთაბეჭდილებებია აღწერილი. ნამდვილად მინდა ვიფიქრო, რომ ჩვენი პროექტის მთელი არსებობის მანძილზე ჟურნალისტების პირველ სამეულში შევდივარ.

39

OUR CROSSROADS

Omar GogichaishviliOmar GogichaishviliGeorgia

I was taken to Internews by some friends. With no com-petition at all, I came, spoke with the producer, and started to produce stories. I worked there for a whole

year. I never liked anything as much before. Although I was quite experienced, I had to participate in the compe-tition. I completed the three stages and travelled to the media camp in Turkey.

We worked with peers from Armenia and Azerbaijan for three weeks. I was involved in the documentary fi lm group. I still remember how I suffered with my fi lm, but I managed to fi nish it up. We went to Antalia, a large town compared to the small, cozy Kemer.

I thought I would not have a problem finding I thought I would not have a problem finding guys dressing informally and listening to original guys dressing informally and listening to original music right in the streets. But it took us a whole music right in the streets. But it took us a whole day to dig up a small group of Turkish rockers. But day to dig up a small group of Turkish rockers. But then, during the searching and the shooting, I be-then, during the searching and the shooting, I be-came familiar with a new town. Eventually, the film came familiar with a new town. Eventually, the film that came out was not bad.that came out was not bad.

Four of us shared a room: two Georgians and two Armenians. We often went to discos together. We swam in the sea and wandered around town in the evening. For the fi rst time in my life, I did not

speak Georgian for three weeks. I mostly spoke foreign languages. By

the end, I got so used that it started to seem natural.

But September came, and camp life was replaced with intensive work on the project. The producer told us right away that fresh ideas are always

needed. Even the kids that were in

the camp would yield their place to new, more active kids, if they were passive. That is what happened… The ones that did not fi nd themes left, and new ones came. Every month, new kids appeared on “Our Express.” But several kids and I survived a whole year. I enjoyed this competition, as it urged me forward.

I really like journalism. No kidding! I always tried to fi nd themes that were interesting for teenagers and had not been covered by anyone before me. I had quite a few scandalous stories, but they were actually wel-comed. We were never afraid of covering such stories. It was nice to be the fi rst to cover a story, and then see the big TV stations cover the same theme after two or three weeks.

I will perhaps never forget our trip to Europe. There were six of us: two from each of Georgia, Armenia, and Azerbaijan. We visited fi ve countries and prepared the “Hello Europe” series of seven fi lms about what we saw and our impressions. I would really like to think that I am one of the top three journalists throughout the existence of our project.

40

ჩვენი გზაჯვარედინი

ილონა ნაგიევაილონა ნაგიევააზერბაიჯანი

ერთხელ მითხრეს, რომ არსებობდა პროექტი, რომელიც ჟურნალისტიკის ანა-ბანას ასწავლიდა. დავინეტერესდი და გადავწყვიტე,

მონაწილეობა მიმეღო. ზუსტად იმ პერიოდში ახალი ჯგუფისთვის ბავშვებს არჩევდნენ. ყველას სიუჟეტი უნდა გადაეღო. გადავიღე სიუჟეტი გორგოლაჭებზე მოსრიალე ახალგაზრდების შესახებ და ამირჩიეს. ავტობუსით გრძელი და დამღლელი, მაგრამ საინტერესო მგზავრობის შემდეგ მივაღწიე თურქეთის ზღვისპირა ქალაქ ქემერს.

რუსეთიდან ჩამოსული ტრენერები გვასწავლიდნენ, როგორ უნდა გადაგვეღო რეკლამები და სიუჟეტები, ჩამოგვერთმია ინტერვიუები. ჩვენ სასტუმროს ალბათ ყველა მაცხოვრებელთან ჩავწერეთ ინტერვიუ. შემდეგ გადავიღე ფილმი ქართველი ბიჭის შესახებ, რომელიც ქემერში ცხოვრობდა, მაგრამ არ იყო კმაყოფილი თავისი მონოტონური ცხოვრებით.

ბევრი საინტერესო კონკურსი ჩატარდა და ბევრი საინტერესო კონკურსი ჩატარდა და სულ ბოლოს მასკარადი, სადაც ვამპირი ვიყავი.სულ ბოლოს მასკარადი, სადაც ვამპირი ვიყავი.

ზამთარში მეორე ბანაკი მოეწყო და ისევ გადავიღეთ ფილმი, ამჯერად მატარებელ „კუკუშკას” შესახებ, რომელიც საბჭოთა პერიოდიდან ფუნქციონირებს. იგი ახლახანს შეაკეთეს და კვლავ აამუშავეს. მთებში გაყვანილი რკინიგზით „კუკუშკა” თავის მგზავრებს საქართველოს თვალწარმტაც ადგილებში ამოგზაურებს.

თავგადასავლებს ბოლო არ უჩანდა. ვიმოგზაურეთ ევროპაში ბავშვების ჯგუფთან ერთად ჩვენი პროექტიდან, რათა გადაგვეღო სიუჟეტები ჩვენი პროგრამისთვის. პარიზში მონმარტს მივაშურეთ, გავიცანით მხატვრები სხვადასხვა ქვეყნებიდან, რომლებიც იქ ფულის საშოვნელად იყვნენ ჩასული. მოვინახულეთ ეკლესიები, ავედით ეიფელის კოშკზე. ასევე დავესწარით ევროპარლამენტის სესიას სტრასბურგში.

ლიონში ვეწვიეთ საერთაშორისო უნივერსიტეტს, სადაც სწავლობენ სტუდენტები მთელი მსოფლიოდან. გავესაუბრეთ მათ. დაგვათვალიერებინეს საკლასო

ოთახები და გვიამბეს სწავლის პროცესის შესახებ. შემდეგ, თავი მოვიყარეთ რა უნივერსიტეტის შიდა ეზოში, ვუამბეთ მათ ევროპაში ჩვენი მოგზაურობის მიზნის და ასევე ჩვენი პროექტის შესახებ.

გერმანიაში ნაგავსაყრელისკენ გავეშურეთ. იქ გვაჩვენეს ფილმი, თუ როგორ მუშაობს ნაგვის გადამამუშავებელი ქარხანა და თუ რამდენი რამის გაკეთებაა შესაძლებელი ნაგვისაგან გარემოსა და საზოგადოების სასარგებლოდ. სინამდვილეში ეს საკმაოდ მომგებიანი ბიზნესია. შემდეგ ვეწვიეთ ჰოლოკოსტის მუზეუმს. იქ მიღებული შთაბეჭდილებები ნამდვილად მტკივნეული იყო...

ამსტერდამში გადავიღეთ ფერმერების ცხოვრება. საქმისადმი სიყვარულმა და ეფექტურმა ორგანიზებამ ეს ნამდვილად რთული საქმიანობა მიმზიდველი გახადა, რამაც, გულახდილად გითხრათ, სასიამოვნოდ გაგვაოცა. შევეცადეთ, ეს გრძნობები ტელე-აუდიტორიისთვის გადმოგვეცა. იმედი გვაქვს, გამოგვივიდა.

41

OUR CROSSROADS

Ilona NagievaIlona NagievaAzerbaijan

I was once told that there was a project that taught the ABC of journalism. I got interested and decided to go. Just at the time, they were recruiting a new group of

kids. Everyone had to fi lm a story. I fi lmed one about rollers, and I was selected. After a long, tiresome, but interesting bus trip, I reached the Turkish seaside town of Kemer.

Trainers from Russia taught us how to fi lm commer-cials and stories, and how to take interviews. We inter-viewed probably all the residents of the hotel. Then, I made a fi lm about a Georgian boy who lived in Kemer, but was not satisfi ed with his monotonous life.

There were many interesting competitions and There were many interesting competitions and finally, a masquerade party, where I was a vam-finally, a masquerade party, where I was a vam-pire.pire.

We were going to have another camp in the win-ter. And again, we made a fi lm about the “Kuku-shka” electric train that worked from the USSR times. It was recently repaired and started to run again. Winding through the hills, it would carry its passengers to the picturesque parts of Georgia.

However, our adventures did not end. We

travelled to Europe with a group of kids from our project to fi lm stories for our program. In Paris, we scrambled to the Montmartre, met with artists from various countries that were there to earn some money, went to churches, and climbed the Eiffel Tower. We also went to a session of the European Parliament in Strasbourg.

In Lyon, we made a stop in the campus of the International University which had students from all over the world. We interacted with the students. They took

us around the classrooms and told us about their stud-ies. Then, they assembled in the courtyard, and we told them why we had travelled to Europe and about our pro-ject.

In Germany, we went to a landfi ll. They showed us a fi lm about how the work of a waste recycling plant was organized and how many could be made from waste t o the benefi t of the environment and society. In

fact, it happens to be quite a lucrative business. Then, we visited the Hol-

ocaust Museum. The impres-sion was painful…

In Amsterdam, we fi lmed farm life. Effi cient or-ganization and love for the

work made this rather un-easy occupation very attractive and, frankly speaking, we were

pleasantly struck. We tried to convey those feel-ings to the television au-

dience. I hope we man-aged.

42

ჩვენი გზაჯვარედინი

მარიამ ავაგიანიმარიამ ავაგიანისომხეთი

ვაღიარებ, ნაციონალისტი ვიყავი, გამუდმებული კონფლიქტი მქონდა აზერბაიჯანელებთან და თურქებთან ყველანაირ ვებ-საიტზე. მაშინ 14

წლის ვიყავი, მსოფლიოს ეგოისტი პატრიოტი სომეხი გოგოს თვალებით ვუყურებდი. ვერ ვხვდებოდი, რომ პატრიოტიზმი არ ნიშნავს შენი ერის მტრების სიძულვილს... გაიარა წლებმა...

მრავალი ცხოვრებისეული გზაჯვარედინის გავლის შემდეგ ბოლოს და ბოლოს მივაღწიე „საბავშვო გზაჯვარედინს” და აი აქ დაიწყო... ბათუმი, საქართველო... ბანაკი ჩემი ასაკის ახალგაზრდებით...

შოკი... ღიმილი...იმედგაცრუება... ნება მომეცით აგიხსნათ. შოკი იმის გამო, რომ თავში ლურსმნის ჩაჭედებას ჰგავდა იმის დაჯერება, რომ 15-16 წლის აზერბაიჯანელი ახალგაზრდები არაფრით არ განსხვავდებოდნენ ჩემგან...

ღიმილი, გაოცების ღიმილი, ერთიც აღფრთოვანების ღიმილი... ღიმილი, რომელიც ღრუბლებისკენ მიგაქანებს. და მერე ქრები. თავს მოტყუებულად გრძნობ, ვერაფრიდან ვერ გამოიტანე ვერანაირი აზრი. და მაინც იდიოტივით იღიმები.

იმედგაცრუება. ღმერთო ჩემო! რა ვიწრო ყოფილა ჩემი თვალთახედვა! რამდენად არაობიექტური ვყოფილვარ! მაგრამ ეს ხომ შეუძლებელია! როგორ შეიძლება ისინი კარგი ადამიანები იყვნენ? „არა, რაც არ უნდა იყოს, ისინი აზერბაიჯანელები არიან,” ვფიქრობდი ხოლმე.

ჩემი ცხოვრების საუკეთესო და ყველაზე დაუვიწყარი სამი კვირა მათთან ერთად გავატარე. მათი წყალობით ჩემი შინაგანი სამყარო 180 გრადუსით შემობრუნდა. იქცა სარკედ იმისა, რაც აქამდე იყო. სარკედ... ნამდვილად. ვუყურებდი მათ და საკუთარ თავს ვხედავდი. ისინი ჩემს სარკედ იქცნენ. ვლაპარაკობდით, ვკამათობდით, რომ სომხეთს აზერბაიჯანზე ადრე ჰქონდა სახელმწიფოებრიობა, ისინი კი საპირისპიროს ამტკიცებდნენ, მაგრამ

დროულად ვწყვეტდით კამათს. ჩვენ ხომ მეგობრები ვიყავით და ვხვდებოდით, რომ სისულელე იქნებოდა პოლიტიკა ყოველდღიური ცხოვრების ნაწილად გვექცია.

ჩვენ ერთად ვჭამდით და ვთამაშობდით, ჩვენ ერთად ვჭამდით და ვთამაშობდით, ვცურავდით, ვცეკვავდით, ვუყურებდით ვცურავდით, ვცეკვავდით, ვუყურებდით ფილმებს, ვერთობოდით, ვმღეროდით, დღისით ფილმებს, ვერთობოდით, ვმღეროდით, დღისით ვმუშაობდით, ვფიქრობდით, ვსეირნობდით, ვმუშაობდით, ვფიქრობდით, ვსეირნობდით, ვუკრავდით გიტარაზე ზღვასთან და ვმღეროდით, ვუკრავდით გიტარაზე ზღვასთან და ვმღეროდით, ვმღეროდით... როგორც გადარეული ბედნიერი ვმღეროდით... როგორც გადარეული ბედნიერი თინეიჯერები ვმღეროდით ზღვის ნაპირას, თინეიჯერები ვმღეროდით ზღვის ნაპირას, სიმღერა ჩვენი გულის სიღრმიდან მოდიოდა, სიმღერა ჩვენი გულის სიღრმიდან მოდიოდა, და ვმღეროდით ერთად, რადგან მეგობრები და ვმღეროდით ერთად, რადგან მეგობრები ვიყავით... ვიყავით...

და მეგობრები ვართ დღესაც, უბრალოდ ერთმანეთისგან შორს. ერევანი, ბაქო, თბილისი. ეს ტკივილისმომგვრელი სამკუთხედი...

ვაღიარებ, რომ მყავს აზერბაიჯანელი მეგობრები, მთელი გულით მიყვარს ისინი და მე ვარ პატრიოტი!

43

OUR CROSSROADS

Mariam AvagyanMariam AvagyanArmenia

I confess having been a nationalist, fi ghting with the Azerbaijanis and the Turks on all sorts of websites. Back then, I was 14, viewing the world through the

eyes of a selfi sh patriotic Armenian girl, failing to under-stand that being patriotic did not mean hating the foes of one’s nation…Years passed…

After passing through many crossroads of live, I fi nal-ly reached The Kids’ Crossroads, and there it began… Batumi, Georgia… A camp with young people my age.

Shock… Smile… Disappointment… Let me explain. Shock, because no hammer could nail in my mind (ouch!) the idea that Azerbaijani children that were 15 or 16 years old were no different from me.

Smile, big smile! A smile of astonishment, one of ad-miration. The smile that takes you to the clouds. Then you are gone. You feel cheated, yet you fail to make sense of anything. You just smile like an idiot.

Disappointment. My God! How narrow my vision had been! How closed-minded I had been! “But how is it possible? How can they be good people? No, no matter what, they are Azerbaijani,” I used to think.

I have lived the best and the most unforgettable three weeks of my life with them. Thanks to them, the world inside me turned around 180 degrees. It became the mirror of what it had been. A mirror… Indeed. I would look at them and see myself. They had become my mir-ror. We chatted. I argued that Armenia had statehood before Azerbaijan, and they claimed the opposite. But we would stop at the right time, because we were friends and understood that it would be foolish to inject politics into daily life.

We would share meals and games, swim and We would share meals and games, swim and cry, dance, watch movies, enjoy ourselves, sing, cry, dance, watch movies, enjoy ourselves, sing, work in the daytime, think, walk around, play the work in the daytime, think, walk around, play the guitar on the seaside, and sing, and sing… Like guitar on the seaside, and sing, and sing… Like crazy happy teenagers, we would sing on the sea-crazy happy teenagers, we would sing on the sea-side, sing from the bottom of our hearts, and sing side, sing from the bottom of our hearts, and sing together, because we were FRIENDS…together, because we were FRIENDS…

And we are friends today, simply further away. Yere-van, Baku, Tbilisi. That painful triangle…

I confess that I have Azerbaijani friends, I love them wholeheartedly, and I am a patriot!

44

ჩვენი გზაჯვარედინი

გიორგი მაისურაძეგიორგი მაისურაძესაქართველო

მტკიცედ მქონდა გადაწყვეტილი ჟურნალისტი გავმხდარიყავი. მახსოვს, როდესაც „ჩვენი ექსპრესი” გარკვეული პერიოდით დაიხურა,

ძალიან მეწყინა, რადგან აღარ მექნებოდა შესაძლებლობა საკუთარი თავის გამოხატვის და ისეთი საინტერესო საქმიანობების შესწავლის როგორიცაა გადაღება, მონტაჟი, ტექსტების წერა, თემების ძებნა და ბევრი სხვა. როდესაც მითხრეს, რომ პროექტი განახლდა, ძალიან გამიხარდა. ჩემს ბედნიერებას საზღვარი არ ჰქონდა, როცა გავიგე რომ საზაფხულო ბანაკის მონაწილედაც ამირჩიეს.

მახსენდება ერთი ინციდენტი მახსენდება ერთი ინციდენტი ბათუმიდან: კითხვა დავუსვი ადამიანებს, ბათუმიდან: კითხვა დავუსვი ადამიანებს, რომლებიც სპეციალურ საველოსიპედე რომლებიც სპეციალურ საველოსიპედე ბილიკზე სეირნობდნენ ზღვის ნაპირას და ბილიკზე სეირნობდნენ ზღვის ნაპირას და ველოსიპედისტებს ხელს უშლიდნენ. ველოსიპედისტებს ხელს უშლიდნენ.

კითხვა მოკლე და მარტივი იყო: რატომ სეირნობთ ველო-ბილიკზე? პასუხების უმეტესობა - აგრესიული. ადვილი შესამჩნევია, რომ ჩვენი ხალხი ჟურნალისტებს არც ისე თავაზიანად ეპყრობა.

მახსოვს, როგორ გავნერვიულდი ბანაკში „სთენდაფის” ჩაწერისას: სულ 10 წუთი მქონდა და ზუსტად მაშინ დამავიწყდა ყველაფერი. ან, მაგალითად, გადაღებაზე წასულს ისე არ დაგხვდება სიტუაცია, როგორც წინა დღეს დაგეგმე თემის შერჩევისას და სულ თავიდან, ადგილზე, წამებში გიწევს ყველაფრის გამოსწორება. ზოგჯერ გგონია, რომ გადაღება დამთავრდა, მაგრამ სიუჟეტმა არ გაამართლა და უკან დაბრუნებას აპირებ, მაგრამ უცებ გამოსავალს პოულობ. ახალი იდეა გაგინათებს გონებას და ყველაფერი დაგეგმილზე უკეთესად მთავრდება.

ბანაკში ყოფნისას გავაკეთე სიუჟეტი ფოტოგრაფის შესახებ, რომელმაც ნახა და გადაიღო ბათუმი უნიკალურად, უცნაურად, ჩემთვის ძალიან საინტერესო კუთხით. ერთი და იგივე საგნები და შენობები შეიძლება სხავადსხვა დროს სულ სხვადასხვაგვარად გამოიყურებოდნენ... ზოგადად

ძალიან მიტაცებს სიუჟეტების კეთება იმ ადამიანებზე, რომელთა ხედვა მსოფლიოს შესახებ განსხვავდება უმრავლესობის თვალთახედვისგან. ასევე ძალიან მაინტერესებს სოციალური მედია. საბოლოოდ დავრწმუნდი, რომ მუყაითი მუშაობის შედეგად, Facebook-ის, Twitter-ისა და ბლოგების წყალობით შეგიძლია შენს იდეებს პრომოუშენი გაუკეთო, შექმნა ვიდეო ბლოგი, რაც საინტერესო იქნება ასობით და ათასობით ინტერნეტ მომხმარებლისთვის.

ბანაკამდე არასოდეს მქონია ურთიერთობა თანატოლებთან მეზობელი ქვეყნებიდან. სრულიად შეუმჩნევლად და სწრაფად შევეწყვე ახალგაზრდებს სომხეთიდან და აზერბაიჯანიდან, თითქოს დიდი ხნის ნაცნობები ყოფილიყვნენ.

პრინციპში, კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი, რომ ბევრი ენის ცოდნა ძალიან მნიშვნელოვანია. სამი-ოთხი თვის წინ მეშინოდა რუსულად ლაპარაკის, მაგრამ მიზნად დავისახე და სულ მალე გამაკვირვა იმან, რომ ჩემი რუსული არც ისე ცუდად ჟღერდა.

დღეს ჩემთვის უმთავრესია, ვიპოვო ახალი , საინტერესო თემები, ვისწავლო მონტაჟი და, რა თქმა უნდა, დავრწმუნდე რომ „ჩვენი ექსპრესი” უფრო პოპულარული და ორიგინალური გადაცემა გახდება. მინდა ვიყო მისი პოპულარობის ნაწილი.

45

OUR CROSSROADS

Giorgi MaisuradzeGiorgi MaisuradzeGeorgia

It was my fi rm decision to become a journalist. I re-member when “Our Express” shut down for some time, it was very sad, because I had no possibility of

expressing myself and studying exciting things such as shooting, cutting, text writing, theme searching, and the like. When I was told that the project was resumed, I was very happy. My happiness grew even further when I was chosen as a participant of the summer camp.

I remember one incident from Batumi: I asked I remember one incident from Batumi: I asked a question of the people that walked around the a question of the people that walked around the special bicycle track near the sea and disturbed special bicycle track near the sea and disturbed the cyclists. the cyclists.

The question was brief and clear: why are you walk-ing around the bicycle track? Most of the replies were aggressive. Noticeably, our people do not treat journal-ists very nicely.

I remember getting nervous in the camp during the standup recording: I only had 10 minutes, and it was

exactly when I forgot everything. Or, go-ing to the video shoot, and nothing is the way it was the day before during the theme research, and you have to

make up everything again on the spot in a matter of just seconds. Especially the times when I thought that it is over, the story has failed, and I can go back; then, all of a sudden, I would fi nd a clue, a new idea would emerge, and every-thing would end up even better than planned.

While in the camp, I produced a story about a photograph who saw and pictured Batumi in a unique way, somewhat odd, but

very interesting for me. The same objects and build-ings can look different each time… I am generally very fond of producing stories about people whose vision of the world is different from the majority views. I am also greatly interested in the social media. I became fi nally convinced that, with hard work, thanks to Facebook, Twitter and blogs, you can promote your ideas, create a video blog that will be interesting for hundreds or thou-sands of visitors.

Before the camp, I never had any contacts with my peers from the neighboring countries. Unnoticeably and quickly, I got along with the kids from Armenia and Azer-baijan, as if I had known them for a long time.

I was actually convinced once more that knowing many languages is crucial. Three or four months ago, I was afraid to speak Russian, but I set a goal and was soon surprised to hear that my Russian was not too bad.

The key thing for me now is to fi nd new interesting themes, to learn to edit, and of course, to make sure that Our Express becomes a more popular and original program. I want to become a part of that fame.

46

ჩვენი გზაჯვარედინი