JOURNAL OF ENDOUROLOGY – marzec 2011

Pierwsza nagroda: Standardowa nefrektomia laparoskopowa w porównaniu z nefrektomią

laparoendoskopową z jednego wejścia u dawcy nerki – randomizowane badanie

porównawcze

Abraham Kurie, Sujata Rajapurkar, Lokesh Sinha, Shashikant Mishra, Arvind Ganpule,

Veeramani Muthu, Ravindra Sabnis, i Mahesh Desai

Streszczenie

Wprowadzenie: Celem prezentowanego badania było porównanie w warunkach randomizacji

klinicznych wyników standardowej nefrektomii laparoskopowej i laparoendoskopowej

nefrektomii z jednego wejścia (LESS, laparoendoscopic single-site) u dawcy nerki.

Materiał i metody: Pięćdziesięciu dobrowolnych dawców nerki, którzy spełniali kryteria

włączenia i wyłączenia, przydzielono losowo do grup, w których nefrektomię wykonywano

standardową metodą laparoskopową (grupa A) i metodą LESS (grupa B). Pierwszorzędowym

punktem końcowym badania był ból pooperacyjny. W okresie obserwacji porównywano także

wyniki kliniczne, jakość życia chorych, wygląd ciała i stan kosmetyczny blizn.

Wyniki: Czas wykonywania operacji był porównywalny w obu grupach (175,83 ± 47,57 wobec

172,20 ± 38,33 min, p = 0,38). Trudność dla chirurga, mierzona przy użyciu wizualnej skali

analogowej, okazała się statystycznie istotnie większa w grupie B w trakcie 4 spośród 10

zdefiniowanych etapów. Ocena bólu dokonana przez chorych w okresie pooperacyjnym była

podobna w ciągu 48 godz. po operacji (3,84 ± 1,68 wobec 3,68 ± 0,75, p = 0,33), ale po tym

czasie u chorych w grupie B oceny bólu poprawiły się (2,08 ± 0,91 wobec 1,24 ± 0,72, p =

0,0004). Potrzeba stosowania leków przeciwbólowych była podobna w obu grupach (p = 0,47).

Czas ciepłego niedokrwienia w grupie B (5,11 ± 1,01 wobec 7,15 ± 1,84 min, p < 0,0001) był

dłuższy, ale ogólny czas niedokrwienia był podobny w obu grupach (62,55 ± 9,46 wobec 62,71 ±

12,14 min, p = 0,48). Wszystkie przeszczepione nerki wykazywały w trakcie zabiegu u biorców

wydzielanie moczu. Powikłania śródoperacyjne (8% wobec 16%, p = 0,2) i pooperacyjne (20%

wobec 16%, p = 0,99) były w obu grupach porównywalne. Chorych w grupie B cechował

krótszy czas hospitalizacji (4,56 ± 0,82 wobec 3,92 ± 0,76 dni, p = 0,003). Nie odnotowano

utraty przeszczepu w żadnej z grup, poza jednym biorcą w grupie A, który doznał nagłego zgonu

sercowego. Obliczony współczynnik przesączania kłębuszkowego (GFR, glomerular filtration

rate) u biorców po roku od przeszczepienia był porównywalny w obu grupach (80,87 ± 22,12

wobec 81,51 ± 29,01 ml/min, p = 0,46). Jakość życia biorców, wygląd ciała i stan kosmetyczny

blizn były porównywalne w obu grupach.

Wnioski: W opisanej wyselekcjonowanej grupie dawców nefrektomia metodą LESS, chociaż

wymagająca wobec chirurga i połączona z dłuższym czasem ciepłego niedokrwienia, pozwoliła

uzyskać wczesne złagodzenie bólu, krótszy czas hospitalizacji oraz porównywalne

funkcjonowanie przeszczepu.

Druga nagroda: Częstość nawrotów po przezskórnej i laparoskopowej krioablacji

nerkowej małych guzów nerki – czy metoda postępowania powoduje różnicę?

Kurt H. Strom, Ithaar Derweesh, Sean P. Stroup, John B. Malcolm, James L'Esperance,

Robert W. Wake, Robert Gold, Michael Fabrizio, Kerrin Palazzi-Churas, Xiao Gu i

Carson Wong

Streszczenie

Wprowadzenie i cel: W związku z coraz częstszym rozpoznawaniem radiologicznym małych

guzów nerki coraz częściej proponuje się chorym przeprowadzenie przezskórnej krioablacji

nerkowej (PRC, percutaneous renal cryoablation) lub przezotrzewnowej laparoskopowej

krioablacji nerkowej (TLRC, transperitoneal laparoscopic renal cryoablation). W

wieloośrodkowym badaniu porównano te metody.

Pacjenci i metody: Pomiędzy wrześniem 1998 r. a majem 2010 r. dokonano przeglądu własnych

doświadczeń z PRC i TLRC. Do analizy włączono chorych z ≥12-miesięcznym okresem

obserwacji. Obserwacja przeprowadzona po terapii składała się z analiz laboratoryjnych i badań

obrazowych, wykonywanych w regularnych odstępach czasu. Za niepowodzenie leczenia

uznawano sytuację, w której w badaniu radiologicznym wykazywano wzmocnienie przetrwałej

masy lub wzrost guza w porównaniu z poprzednim badaniem. W przypadku nawrotu zalecano

powtórzenie biopsji i powtórną terapię.

Wyniki: U 61 chorych wykonano PRC, a u 84 chorych TLRC. Nie odnotowano żadnych

statystycznie istotnych różnic w odniesieniu do danych demograficznych. Średnia wielkość guza

wynosiła 2,7 ± 1,1 cm (PRC) i 2,5 ± 0,8 cm (TLRC) (P = 0,090). Średnia długość okresu

obserwacji wynosiła 31,0 ± 15,9 mies. (PRC) i 42,3 ± 21,2 mies. (TLRC) (P = 0,008).

Miejscowy nawrót guza rozpoznano u 10/61 (16,4%) chorych w grupie PRC i 5/84 (5,9%)

chorych w grupie TLRC (P = 0,042). W grupie PRC przeżycie wolne od choroby (DFS, disease-

free survival) i przeżycie całkowite (OS, overall survival) wynosiły odpowiednio 93,7% i 88,9%,

przy czym u 4 chorych w trakcie ostatniej obserwacji nadal stwierdzano wykładniki obecności

choroby. W grupie TLRC DFS i OS wynosiły odpowiednio 91,7% i 89,3%, przy czym u 7

chorych w trakcie ostatniej obserwacji nadal stwierdzano wykładniki obecności choroby. DFS (P

= 0,654) i OS (P = 0,939) były podobne.

Wnioski: W opisanym wieloośrodkowym badaniu, obejmującym dobrze dopasowane kohorty, w

grupie z PRC stwierdzono wyższe współczynniki niepowodzenia pierwotnego leczenia niż w

grupie TLRC. Chociaż nie odnotowano żadnych różnic w zakresie DFS i OS, analiza jest

ograniczona z uwagi na średnią długość obserwacji. Konieczne są dalsze badania w celu

rozpoznania przyczyn większej częstości występowania nawrotów po PRC oraz określenia

konsekwencji długookresowych.

Trzecia nagroda: Rola endoskopowej chirurgii oszczędzającej nefron w postępowaniu w

przypadku raka urotelialnego górnego odcinka układu moczowego

Eliza M. Raymund, Michael E. Lipkin, Lionel B. Bañez, John G. Mancini, Dorit E.

Zilberman, Glenn M. Preminger i Brant A. Inman

Streszczenie

Wprowadzenie: Rak urotelialny górnego odcinka układu moczowego (UT-UC, upper tract

urothelial carcinoma) jest rzadką chorobą, z wyraźną różnicą w zakresie przeżycia 5-letniego

pomiędzy zmianą nieinwazyjną (96%) a inwazyjną (17%). Wysoki odsetek przeżycia we

wczesnych stopniach zaawansowania podaje w wątpliwość zastosowanie radykalnej

nefroureterektomii (RNU, radical nephroureterectomy) we wszystkich stadiach. W

prezentowanym przeglądzie oceniono skuteczność postępowania endoskopowego w przypadku

UT-UC.

Metody: Dokonano przeglądu 131 chorych z UT-UC, u których rozpoznanie ustalono w okresie

pomiędzy styczniem 1999 r. a październikiem 2009 r. Zebrano dane demograficzne, kliniczne i

patologiczne oraz wyniki terapii oraz porównano je pomiędzy chorymi, u których wykonano

wyjściowo RNU, a chorymi, u których przeprowadzono wyjściowo zabieg chirurgiczny

oszczędzający nefron (NSS, nephron-sparing surgery). Zastosowano test chi-kwadrat lub

dokładny test Fishera dla zmiennych kategorycznych oraz test Wilcoxona-Manna-Whitneya dla

zmiennych ciągłych. Kliniczne i patologiczne stadia u chorych z RNU oceniano przy użyciu

testu chi-kwadrat, a różnicę w zakresie czasu hospitalizacji – przy użyciu regresji liniowej.

Odsetki nawrotów porównywano przy użyciu regresji wieloczynnikowej Coxa.

Wyniki: Rozkład wieku, płci, częstości występowania chorób współistniejących, wartości oceny

wg Amerykańskiego Towarzystwa Anestezjologicznego (ASA, American Society of

Anesthesiologists) i w indeksie Charlsona (chorób współistniejących – przyp. tłum.) był w obu

ramionach podobny. Dostosowana średnia długość hospitalizacji wyniosła 2,1 (95% przedział

ufności [CI, confidence interval] [1,6, 2,5]) i 5,5 dnia (95% CI [5,3, 6,4]) odpowiednio w grupie

z NSS i RNU (p < 0,001). Porównanie stadiów klinicznych i patologicznych u chorych z RNU

wykazało różnicę (p < 0,001), z zaniżonym stadium u 32%. Mężczyźni (współczynnik ryzyka

[HR, hazard ratio] = 2,9 [1,5–5,5], p = 0,001) i chorzy po NSS (HR = 3,5 [1,7–7,3], p < 0,001)

mieli 3-krotnie zwiększone ryzyko nawrotu choroby.

Wnioski: NSS wykazuje krótszy czas hospitalizacji, ale wiąże się ze zwiększonym ryzykiem

nawrotu. W związku z tym należy zwrócić szczególną uwagę na wykluczenie ukrytych guzów

inwazyjnych jeszcze w okresie przedoperacyjnym. Chorzy, u których przeprowadzono zabiegi

endoskopowe, muszą być poinformowani o konieczności dalszej, ścisłej obserwacji.

Pierwsza nagroda: Chitosan i bariera urotelialna – wpływ na penetrację leku w świetle

moczowodu i na perystaltykę

Donald L. Pick, Stanislav Shelkovnikov, Noah Canvasser, Michael K. Louie, Jane Tongson-

Ignacio, Elspeth M. McDougall i Ralph V. Clayman.

Streszczenie

Wprowadzenie: Rozluźnienie moczowodu przed zabiegami endourologicznymi może ułatwić

dostęp narzędzi. W modelu ex-vivo wykazano, że nifedypina w świetle moczowodu powodowała

jego rozluźnienie. W prezentowanym badaniu dokonano oceny wpływu nifedypiny na

perystaltykę przed wcześniejszym podaniem chitosanu do moczowodu i po jego podaniu.

Metody: Całe 4-cm tubularne odcinki moczowodu świni zostały umieszczone w nowej łaźni

narządowej. W celu wywołania perystaltyki dodano fenylefrynę (10 μM). Następnie

zastosowano chitosan (0,5% [w/v], 30 min) lub płyn Krebsa (kontrola) w celu oddziaływania na

nabłonek dróg moczowych. Mierzono częstotliwość i amplitudę perystaltyki moczowodu.

Później do zbiornika płynu w świetle moczowodu dodano nifedypinę (1 μM). Mierzono

częstotliwość i amplitudę perystaltyki oraz czas do ustąpienia perystaltyki. Do pomiaru dyfuzji

po leczeniu chitosanem lub substancją kontrolną dodawano następnie błękit metylenowy.

Wyniki: Po wcześniejszym płukaniu płynem Krebsa podana do światła moczowodu nifedypina

(1 μM) statystycznie istotnie zmniejszyła częstotliwość perystaltyki (p = 0,0184), ale nie

zahamowała jej po 60 min ekspozycji w sześciu badaniach. Po zastosowaniu chitosanu

nifedypina (1 μM) zahamowała perystaltykę moczowodu w ciągu średnio 12,30 ± 4,72 min. Sam

chitosan nie powodował zatrzymania perystaltyki. Błękit metylenowy w świetle moczowodu nie

przechodził od łaźni poza światłem moczowodu po wcześniejszym podaniu soli fizjologicznej

lub chitosanu. Analiza histologiczna moczowodu przed leczeniem chitosanem i po tym leczeniu

nie wykazała przerwania ciągłości nabłonka dróg moczowych.

Wnioski: Po wcześniejszym podaniu do światła moczowodu chitosanu nifedypina w niskich

stężeniach hamuje perystaltykę moczowodu. Chitosan zmienia przepuszczalność nabłonka

moczowodu bez przerwania bariery. Nie zaobserwowano jego wpływu na kurczenie się

moczowodu.

Druga nagroda: Fizjologiczny wpływ in-vivo blokady alfa na moczowód świński z

dystalnym zwężeniem

Jay Blain Page, Suzanne Humphreys, Daniel Davenport, Paul Crispen i Ramakrishna

Venkatesh

Streszczenie

Cel: Zastosowanie blokady alfa do usuwania dystalnie zlokalizowanych kamieni

moczowodowych zostało dobrze opisane klinicznie. Jednak znaczenie in-vivo blokady alfa dla

dynamiki moczowodu w trakcie przejścia kamienia nie jest jasny. Zbadano wpływ doustnej

alfuzosyny na ciśnienie i perystaltykę moczowodu w dystalnie zwężonym moczowodzie

świńskim.

Metody: Do badania włączono 24 świnie domowe płci żeńskiej (75–82 kg). Siła badania

umożliwiała wykrycie 30% różnicy w zakresie ciśnienia dystalnego moczowodu, z

drugorzędowym punktem końcowym oceniającym częstotliwość perystaltyki moczowodu.

Zwierzęta podzielono na cztery równe grupy: grupę kontrolną bez blokady alfa ani zwężenia

moczowodu, grupę z blokadą alfa i bez zwężenia moczowodu, kohortę bez blokady alfa, ale z

dystalnym zwężeniem moczowodu oraz grupę z blokadą alfa i z dystalnym zwężeniem

moczowodu. Perystaltykę mierzono czujnikami magnetycznymi, a ciśnienie w moczowodzie

moczowodowym cewnikiem balonowym o rozmiarze 5F. Obserwacje odnotowywano w

okresach 10-minutowych, co godzinę przez 5 kolejnych godzin.

Wyniki: Dystalne zwężenie moczowodu powodowało wzrost ciśnienia moczowodowego i

współczynnika perystaltyki (p < 0,01). Blokada alfa, w porównaniu z grupami bez podania leku,

nie wywoływała istotnych zmian w zakresie powyższych parametrów ani przy zwężeniu, ani bez

zwężenia moczowodu. W modelu ze zwężeniem i z podaniem leku obserwowano o 0,2 mm Hg

mniejszy wzrost ciśnienia w moczowodzie w trakcie perystaltyki w porównaniu z ciśnieniem w

moczowodzie w stanie spoczynku (ciśnienie delta) (95% przedział ufności [CI, confidence

interval]: −0,55 −0,10; p = 0,06).

Wnioski: Wykazano, że alfuzosyna w modelu świńskim obniża ciśnienie delta w dalszym

odcinku moczowodu przy istniejącym jego zwężeniu; efekt ten nie uzyskał jednak istotności

statystycznej. Potrzebne są dalsze badania nad fizjologią terapii zachowawczej prowadzącej do

wydalenia kamieni w warunkach in-vivo.

Trzecia nagroda: Wpływ płynnego środowiska działania na współczynniki

fragmentaryzacji sztucznych kamieni przy użyciu litotrypsji falą uderzeniową

Carlos E. Méndez-Probst, Alfonso Fernadez, Petar Erdeljan, Maaike Vanjecek, Peter A.

Cadieux i Hassan Razvi

Streszczenie

Wprowadzenie i cel: Wyniki badań sugerowały, że na wielkość fragmentaryzacji kamienia

metodą litotrypsji falą uderzeniową (SWL, shockwave lithotripsy) może wpływać

charakterystyka płynu otaczającego kamień, chociaż dowody wskazujące na wpływ ciężaru

właściwego (SG, specific gravity) moczu są ograniczone i nieprzekonujące. Celem badania jest

dalsza analiza wpływu środowiska płynnego i jego SG na fragmentaryzację kamienia przy

użyciu różnorodnych ogniskowych litotryptorów.

Materiał i metody: Sztuczne kamienie były moczone przez 24 godz. w moczu, a następnie

poddane działaniu fali uderzeniowej w różnych mediach płynnych, w tym w sztucznym moczu

(SG kontroli 1,010, 1,020 i 1,07), zebranym moczu ludzkim (HPU, human pooled urine),

odgazowanym HPU, Pentastarch, 100% i 30% środku cieniującym, odgazowanym 30% środku

cieniującym, 100% etanolu, dejonizowanej wodzie (dH2O), odgazowanej dH2O, 5% glukozie,

mleczanie Ringera, 0,9% soli fizjologicznej, glicerolu, pełnej krwi i żelu nawilżającym. Po

moczeniu przeprowadzono SWL przy użyciu elektromagnetycznego litotryptora Modulith SLX-

F2. Fragmenty kamienia zostały osuszone i przesiane przy użyciu siatki o średnicy 4 mm.

Fragmenty >4 mm były ważone i obliczano współczynniki fragmentaryzacji (FC, fragmentation

coefficient) (masa przed SWL – masa po SWL)/(masa przed SWL) × 100. W każdej grupie z

poszczególnymi płynami działaniu fali uderzeniowej poddano 15 kamieni.

Wyniki: Rodzaj, lepkość i odgazowanie wszystkich płynów statystycznie istotnie wpływały na

fragmentację kamieni. Podczas gdy SG roztworów samo przez się nie wpływało na fragmentację

kamieni, użycie odgazowanego 30% środka cieniującego statystycznie istotnie poprawiało

rozpad kamienia w kontroli z użyciem sztucznego moczu o SG 1,010 (95,3% wobec 71,4%, P <

0,01). Ponadto odgazowanie poprawiało współczynniki rozdrabniania, prowadząc do wzrostu

liczby całkowicie rozfragmentowanych kamieni (FC = 100%). Tam, gdzie zastosowano

odgazowany 30% środek cieniujący, 12/15 kamieni było całkowicie rozfragmentowanych, w

porównaniu z zaledwie 2/15 w grupie kontrolnej (P = 0,007). W grupach z pełną krwią,

glicerolem i żelem nawilżającym tylko odpowiednio 1/15, 0/15 i 1/15 kamieni osiągnęło 100%

FC w wąskim ognisku, prawdopodobnie z powodu szkodliwego wpływu zwiększonej lepkości.

Wnioski: Różne media płynne mogą istotnie wpływać na FC in vitro. Spośród wielu

testowanych płynów odgazowany 30% środek cieniujący statystycznie istotnie zwiększał FC i

ogólną liczbę całkowicie rozfragmentowanych kamieni.

Litotrypsja falą uderzeniową: tętniaki i powikłania naczyniowe

George H. Tse, Hasan A. Qazi, Andrew K. Halsall i Sarath R. K. Nalagatla

Streszczenie

Wprowadzenie i cel: Zastosowanie litotrypsji falą uderzeniową (SWL, shockwave lithotripsy) u

chorych z tętniakami jest nadal kontrowersyjne, a w literaturze światowej opublikowano kilka

prac opisujących zarówno przypadki bezpiecznego przeprowadzenia zabiegu, jak i przypadki

rozerwania tętniaka. Dodatkowo przedstawiono inne rodzaje powikłań naczyniowych.

Możliwość krwawień związana jest ze stanem koagulologicznym i z prowadzonym leczeniem

przeciwpłytkowym, jednak niewiele istnieje do tej pory dowodów na ich związek z SWL. Celem

prezentowanej pracy było dokonanie przeglądu powikłań naczyniowych po SWL.

Metody: Przeprowadzono przegląd literatury światowej z użyciem metodologii określonej przez

Cochrane Collaboration. W okresie maja i czerwca 2010 r. przeszukano zasoby bibliograficzne

bazy internetowej MEDLINE, dodatkowo dokonując przeglądu piśmiennictwa do tych prac. Do

przeglądu zastosowano następujące określenia: litotrypsja, tętniak, tętniak aorty brzusznej,

tętniak rzekomy, krwawienie, krwiak, krzepnięcie, aspiryna, klopidogrel i warfaryna.

Wyniki: Opublikowane przypadki kliniczne obejmowały 18 chorych z tętniakiem aorty

brzusznej (AAA, abdominal aortic aneurysm), u których wykonano SWL. Przedstawiono

przypadki zarówno bezpiecznego, pozbawionego powikłań leczenia, jak i rozerwania AAA. Inne

powikłania naczyniowe po SWL obejmowały tętniaka rzekomego, zakrzepicę żylną, zwężenie

tętnicy oraz przetoki tętniczo-żylne. U chorych z ryzykiem krwawienia SWL wykonywano po

skorygowaniu parametrów koagulologicznych. W celu oceny wpływu SWL na stan unaczynienia

przeprowadzono badania eksperymentalne na modelach zwierzęcych i na tkance ludzkiej.

Wnioski: Nie ma obecnie wyraźnych dowodów na to, że leczenie SWL w przypadku obecności

tętniaka nie jest bezpieczne. Badania eksperymentalne przeprowadzone na tkankach ludzkich w

warunkach ex vivo nie sugerują, aby SWL stanowiła przyczynę rozerwania tętniaka. Przy

dostępności badania TK w nowoczesnej praktyce klinicznej rozpoznanie tętniaków układu

tętniczego powinno być elementem procesu diagnostycznego kamicy układu moczowego. SWL

może być bezpiecznie wykonywana u chorych z AAA, ale konieczne są procedury monitorujące,

wraz z możliwością przeprowadzenia zabiegu naczyniowego w trybie nagłym. Co ważne,

wystąpienie jakichkolwiek nowych dolegliwości bólowych lub innych objawów powinno być w

pierwszej kolejności intensywnie diagnozowane z użyciem badań obrazowych.

Uchyłek gruczołu krokowego

Jacob J. Jorns, David D. Thiel, Paul R. Young i Gregory A. Broderick

Streszczenie

Czyste torbiele układu płciowego u mężczyzn są rzadkie, z wyjątkiem torbieli najądrza. Zmiany

torbielowate w płaszczyźnie pośrodkowej ciała lub w pobliżu gruczołu krokowego odpowiadają

albo zmianom o etiologii zakaźnej, albo torbielom łagiewkowym/torbielom przewodu Müllera.

Uchyłki gruczołu krokowego są jednostką niezwykle rzadką. Przedstawiono 61-letniego chorego

z objawami klinicznymi odpowiadającymi aktywnemu zakażeniu miednicy oraz zmianami w

obrazach tomografii komputerowej, uznanymi za ropień wewnątrz gruczołu krokowego. Dalsze

badania wykazały obecność dużego uchyłka gruczołu krokowego oraz słabo podatnego pęcherza

moczowego. W celu złagodzenia objawów klinicznych i ochrony górnego odcinka układu

moczowego pacjent ostatecznie wymagał odwrócenia układu moczowego.

Niedrogie instrumentarium wielokrotnego użytku do laparoendoskopowej nefrektomii z

jednego wejścia: ocena w modelu świńskim

Riccardo Autorino, Fernando J. Kim, Abhay Rane, Marco De Sio, Robert J. Stein, Rocco

Damiano, Salvatore Micali, Jorge Correia-Pinto, Jihad H. Kaouk i Estevão Lima

Streszczenie

Cel: Ocena różnych zestawów wygiętych narzędzi oraz nowego narzędzia dostępu

wielokrotnego użytku do laparoendoskopowej chirurgii z jednego wejścia (LESS,

laparoendoscopic single-site surgery).

Materiał i metody: Trzech chirurgów z wcześniejszymi doświadczeniami w zakresie LESS

wykonało 12 nefrektomii u 6 świń. W trakcie wszystkich zabiegów używano wielokanałowego

urządzenia dostępu (X-CONE™) i 5-mm ekstradługiego teleskopu. Przetestowano 4 zestawy

zagiętych narzędzi o różnych profilach (S-portal™): zestaw standardowy (jedne proste nożyczki

i jeden zakrzywiony chwytak), Cuschieri, Carus i Leroy (każdy z nich składał się z dwóch

zakrzywionych narzędzi w różnych konfiguracjach). Ocenę przeprowadzono na podstawie

parametrów zarówno obiektywnych (czas zabiegu, czas do opracowania szypuły, czas do

uwolnienia nerki), jak i subiektywnych (wejście/wyjście narzędzi, triangulacja, rozcinanie w

górę/w dół, rozcinanie boczne, retrakcja, współzależność). Jako narzędzie do oceny

subiektywnej zastosowano skalę typu Likerta: od 1 (= łatwy) do 5 (= nieprzystępny). Narzędzie

dostępu oceniano przy użyciu parametrów obiektywnych (czas do całkowitego założenia

narzędzia po nacięciu skóry), jak i subiektywnych (istotny wyciek powietrza, ograniczenie

ruchu).

Wyniki: Czas do założenia X-CONE wynosił we wszystkich przypadkach <1 min. Chirurdzy

odnotowali istotny wyciek powietrza w 58% przypadków. Zabieg całkowicie przeprowadzono w

10/12 (83%) przypadków. Średni czas operacji wynosił 8,3 ± 4,2 min i był krótszy w grupie z

zestawem Carus (4,5 min), a dłuższy w grupie z zestawem standardowym (13 min). Zestaw

standardowy uzyskał najlepszą wśród badanych zestawów średnią ocenę dla wszystkich

parametrów subiektywnych.

Wnioski: X-CONE zapewnia łatwy dostęp do jamy brzusznej, a możliwość jego powtórnego

użycia pozwala zaoszczędzić koszty w przypadku LESS w porównaniu z urządzeniem

jednorazowym. Zakrzywione narzędzia mogą także stanowić atrakcyjne niedrogie

instrumentarium do LESS.

Uzasadnienie scentralizowanego przeprowadzania zabiegów ureteroskopowych: wyniki

porównawczego badania w różnych warunkach w tym samym ośrodku

Jorge Rioja, Charalampos Mamoulakis, Hiren Sodha, Sven Suwijn, Pilar Laguna i Jean de

la Rosette

Streszczenie

Cel: Poddano stratyfikacji czynniki wpływające na występowanie chorób związanych z

leczeniem, porównano wyniki zabiegów ureteroskopowych wykonanych na jednym oddziale w

różnych warunkach oraz dostarczono dowodów korzyści płynących z leczenia, kiedy

ureteroskopia wykonywana jest w warunkach ośrodka specjalistycznego.

Pacjenci i metody: Ponieważ w 2002 r. oddział autorów stał się specjalistycznym ośrodkiem

endourologicznym, podzielono wszystkie zabiegi ureteroskopowe na przeprowadzone przed

rokiem 2002 (grupa A) i po roku 2002 (grupa B). Do oceny występowania chorób zastosowano

zmodyfikowaną klasyfikację Claviena. Oceniano zmienne niezależne mające wpływ na wyniki

pooperacyjne, w tym czas operacji, powikłania śródoperacyjne i pooperacyjne oraz czas

hospitalizacji.

Wyniki: Spośród wykonanych 248 zabiegów ureteroskopowych 62 składały się na grupę A, a

186 stanowiło grupę B. Statystycznie istotne różnice przed operacją stwierdzono w zakresie

punktacji Amerykańskiego Towarzystwa Anestezjologicznego (American Society of

Anesthesiologists), a także odsetka chorych z cukrzycą, z chorobą sercowo-naczyniową oraz

stosujących antykoagulanty. Różnice obserwowane w okresie pooperacyjnym dotyczyły czasu

operacji, czasu hospitalizacji oraz liczby zabiegów z powikłaniami. Grupa A miała statystycznie

istotnie dłuższy czas operacji i dłuższy czas hospitalizacji w porównaniu z grupą B. Liczba

zabiegów zakończonych niepowodzeniem i z powikłaniami była także wyższa w grupie A w

porównaniu z grupą B. Odsetek chorych bez kamieni po operacji okazał się podobny w obu

grupach.

Wnioski: Stworzenie w ośrodku autorów wyspecjalizowanego oddziału wykonującego

ureteroskopię spowodowało skrócenie czasu wykonywania operacji, zwiększenie liczby

zabiegów bez powikłań oraz skrócenie czasu hospitalizacji. Zmodyfikowana ocena

występowania chorób wg Claviena jest rzetelnym narzędziem do bardziej obiektywnego

porównania występowania powikłań po usuwaniu kamieni metodą ureteroskopową.

Skuteczność jednorazowej ureteroskopii giętkiej w leczeniu mnogich kamieni nerkowych

Gerardo Herrera-Gonzalez, Christopher Netsch, Katja Oberhagemann, Thorsten Bach i

Andreas J. Gross

Streszczenie

Cel: Ocena skuteczności ureteroskopii giętkiej (fURS, flexible ureteroscopy) u chorych, u

których nie stwierdzono pojedynczego, ale liczne kamienie nerkowe po jednej stronie.

Pacjenci i metody: Przeprowadzono analizę bazy danych w celu zidentyfikowania chorych z

licznymi kamieniami nerkowymi po jednej stronie. Pacjentów leczono przy użyciu ureteroskopu

giętkiego 8,8F. Uznawano ich za wolnych od kamieni, jeśli nie stwierdzano rezydualnych

kamieni w badaniu endoskopowym lub radiologicznym przeprowadzonym po zabiegu.

Analizowano skuteczność i bezpieczeństwo procedury.

Wyniki: Pomiędzy 2006 a 2008 r. w ośrodku autorów wykonano 1054 zabiegi ureteroskopowe;

125 chorych spełniało kryteria włączenia do badania. U 41 (32,8%) chorych konieczna była

litotrypsja przy użyciu lasera holmowego: yttrium-aluminum-garnet (YAG). Średni rozmiar

kamieni wynosił 11,93 ± 8,2 mm, a średnie obciążenie kamieniem to 83,7 ± 67,66 mm2. Średnia

liczba kamieni wynosiła 3,59 ± 3,57. U 26 (20,8%) chorych obciążenie kamieniem wynosiło

≥100 mm2, a u 99 (79,2%) <100 mm2. Ogólny odsetek chorych bez obecności kamieni po

jednorazowym zabiegu fURS wyniósł 74,4%. U pozostałych 32 chorych z obecnością kamieni

rezydualnych średnie obciążenie kamieniem zmniejszyło się ze 123,24 ± 84,36 mm2 do 56,28 ±

52,53 mm2. Odsetek chorych bez kamieni w pierwotnych grupach z obciążeniem kamieniem

wynoszącym ≥100 mm2 i <100 mm2 wyniósł odpowiednio 65,4% i 79,5%. Występowanie

powikłań odnotowano u 7 (5,6%) chorych. Obejmowały one zakażenie układu moczowego u 4,

perforację moczowodu u 1 i krwiomocz u 2 chorych. Nie występowały poważniejsze powikłania.

Wszyscy pacjenci byli leczeni zachowawczo.

Wnioski: fURS stanowi skuteczną opcję terapeutyczną u chorych z mnogimi kamieniami

nerkowymi po jednej stronie. Odsetki chorych bez kamieni po jednorazowym zabiegu były

wysokie, a procent jedynie łagodniejszych powikłań – niewielki.

Jednoczasowa obustronna nefrolitotomia przezskórna u dzieci: nie ma potrzeby opóźniania

zabiegu

Selcuk Guven, Ahmet Ozturk, Mehmet Arslan, Okan Istanbulluoglu, Mesut Piskin i

Mehmet Kilinc

Streszczenie

Wprowadzenie i cel: Dzieci z obustronną kamicą nerkową są ogólnie leczone przy użyciu

stopniowanej nefrolitotomii przezskórnej (PCNL, percutaneous nephrolithotomy). Raporty

dotyczące równoczasowej obustronnej PCNL (SBPCNL, simultaneous bilateral PCNL) u dzieci

są niewystarczające. Celem prezentowanego badania była ocena skuteczności i bezpieczeństwa

SBPCNL u dzieci.

Pacjenci i metody: Badaniem objęto dzieci, u których pomiędzy styczniem 2007 r. a lutym 2010

r. zastosowano w klinice autorów SBPCNL. Dane dotyczące chorych zbierane były na podstawie

retrospektywnego przeglądu dokumentacji szpitalnej.

Wyniki: SBPCNL przeprowadzono u 5 chorych z powodu obustronnej kamicy nerkowej. Średni

wiek chorych wynosił 6,28 roku (zakres 0,75–15 lat), a średni okres obserwacji to 10,6 mies.

(zakres 1–36 mies.). Średni rozmiar kamieni nerkowych wynosił 19 mm (zakres 11–22 mm). U 4

dzieci przeprowadzono obustronną standardową PCNL, a u 1 dziecka obustronną bezcewnikową

PCNL. Średni czas trwania SBPCNL wynosił 75 min (zakres 55–120 min), a czas hospitalizacji

– 4 dni (zakres 2–5 dni). U żadnego chorego nie było konieczności przeprowadzenia transfuzji

preparatów krwi. Poza 1 chorym ze złożonymi kamieniami nerkowymi wszyscy chorzy byli

wolni od kamieni po wykonaniu zabiegu, a u żadnego nie wystąpiła konieczność przejścia na

zabieg otwarty.

Wnioski: SBPCNL jest u dzieci bezpiecznym i skutecznym zabiegiem, jeśli pacjenci są

właściwie kwalifikowani do zabiegu i jeśli chirurg ma wystarczające doświadczenie w zakresie

wykonywania zabiegu. Jednak dla dalszej oceny tego zabiegu potrzeba większej ilości badań z

większą liczbą uczestników.

Tylna rekonstrukcja przed połączeniem pęcherzowo-cewkowym u chorych poddanych

laparoskopowej prostatektomii z u życiem robota prowadzi do szybszego powrotu

wyjściowego trzymania moczu

James C. Brien, Bethany Barone, Michael Fabrizio i Robert Given

Streszczenie

Wprowadzenie: Sugerowano, że ponowne zbliżenie powięzi Denonvilliersa związanej z szyją

pęcherza moczowego do przestrzeni odbytniczo-cewkowej – lub rekonstrukcja tylna (PR,

posterior reconstruction) – poprawia trzymanie moczu u chorych po tylnej prostatektomii. W

badaniu oceniono wpływ PR na pooperacyjne trzymanie moczu i inne wyniki dotyczące jakości

życia (QoL, quality of life) u chorych poddanych laparoskopowej prostatektomii z użyciem

robota (RALP, robot-assisted laparoscopic prostatectomy).

Metody: Zidentyfikowano 89 chorych, u których w latach 2006–2009 jeden chirurg (R.G.)

przeprowadził RALP z powodu raka gruczołu krokowego i którzy zgodzili się uczestniczyć w

prospektywnym badaniu QoL (zebrano w nim oceny objawów RAND-UCLA QoL i AUA

dotyczące wszystkich chorych poddanych leczeniu z powodu raka gruczołu krokowego) oraz

którzy wypełnili kwestionariusz wyjściowy oraz po 3 lub 6 mies. U 31 chorych z tej grupy

przeprowadzono PR przed połączeniem pęcherzowo-cewkowym. Porównano odsetek powrotu

do funkcji wyjściowych po 3 i 6 mies. w grupach wyodrębnionych w zależności od PR. Różnice

stwierdzane w analizie jednoczynnikowej były następnie oceniane przy użyciu

wieloczynnikowych modeli regresji liniowej w zakresie danych demograficznych, zmiennych

klinicznych oraz stanu oszczędzenia pęczka nerwowego.

Wyniki: Podczas gdy u większości chorych przeprowadzono zarówno 3- jak i 6-miesięczną

obserwację (n = 74; 83%), wielkość grupy po 3 mies. wynosiła n = 86, a po 6 mies. n = 77.

Grupy były porównywalne pod względem charakterystyki przedoperacyjnej, stadium

patologicznego, stanu oszczędzenia pęczka nerwowego oraz wyjściowej oceny objawów

QoL/AUA. Po 3 mies. stwierdzono statystycznie istotną poprawę, porównując powrót do

wyjściowej oceny zaburzeń mikcji (72% wobec 53%; p = 0,008) i funkcji oddawania moczu

(64% wobec 50%; p = 0,05) pomiędzy grupami PR i nie-PR, podobnie jak zmiany w

bezwzględnej ocenie objawów AUA (+0,2 wobec +3,8; p = 0,005). Różnice dotyczące zaburzeń

oddawania moczu (+20%; 95% przedział ufności [CI, confidence interval], 5%, 34%) i oceny

objawów AUA (−2,8; 95% CI, −5,4, −0,2) utrzymywały się po przeprowadzeniu dostosowania

wieloczynnikowego. Po 6 mies. od wykonania prostatektomii grupy miały podobne oceny

dotyczące wszystkich parametrów.

Wnioski: PR u chorych poddanych RALP ma statystycznie istotny wpływ na wczesny powrót

wyjściowych parametrów dotyczących zaburzeń mikcji, czynności oddawania moczu oraz oceny

objawów AUA.

Porównanie kosztów nefrektomii z użyciem robota, nefrektomii laparoskopowej i

nefrektomii otwartej

Saad A. Mir, Jeffrey A. Cadeddu, Joshua P. Sleeper i Yair Lotan

Streszczenie

Cel: Porównanie bezpośrednich kosztów związanych z otwartą nefrektomią częściową (OPN,

open partial nephrectomy), laparoskopową nefrektomią częściową (LPN, laparoscopic partial

nephrectomy) i LPN z użyciem robota (RALPN, robot-assisted LPN).

Metody: Przeprowadzono metaanalizę nienakładających się badań w celu określenia czasu

przebywania na sali operacyjnej (OR, operating room), zastosowania narzędzi oraz długości

hospitalizacji (LOS, length of stay) w przypadku OPN, LPN i RALPN. Opracowano modele

kosztowe z użyciem danych dotyczących kosztów pochodzących z ośrodka autorów, a koszty i

utrzymywanie robota amortyzowano przez 7 lat. W celu oceny wpływu zmiany zmiennych na

koszt każdej z metod przeprowadzono jedno- i dwukierunkowe analizy czułości.

Wyniki: Zidentyfikowano 7 serii danych dotyczących RALPN, 18 dotyczących LPN i 8

dotyczących OPN, obejmujących ogółem odpowiednio 477, 2220 i 2745 procedur. Ważona

średnia czasu OR wynosiła 188, 200 i 193 min, a ważona średnia LOS – 2,6, 3,2 i 5,9 dnia

odpowiednio dla RALPN, LPN i OPN. LPN była najbardziej opłacalną metodą, ze średnim

bezpośrednim kosztem wynoszącym 10 311 dolarów; oszczędność kosztów wyniosła 1116 i

1652 dolary w porównaniu odpowiednio z OPN (11 427 dolarów) i RALPN (11 962 dolary).

Analizy czułości wykazały, że dla uzyskania opłacalności metody RALPN konieczne jest istotne

obniżenie kosztów robota.

Wnioski: Pomimo podobnych czasów OR, LPN jest bardziej opłacalna niż OPN ze względu na

krótszy LOS. W związku z niższymi kosztami instrumentarium LPN jest najbardziej opłacalna

pomimo LOS dłuższego niż w przypadku RALPN. RALPN cechuje wysoki koszt utrzymania

instrumentarium, częściowo rekompensowany przez krótszy LOS. W celu określenia przyszłej

roli RALPN konieczne jest uzyskanie dowodów na onkologiczną i funkcjonalną równoważność

z OPN.

Radykalna prostatektomia z użyciem robota u pacjentów z chorobą wysokiego ryzyka:

przegląd krótkookresowych wyników pochodzących z dużego ośrodka

Gautam Jayram, Guarionex J. Decastro, Michael C. Large, Aria Razmaria, Gregory P.

Zagaja, Arieh L. Shalhav i Charles B. Brendler

Streszczenie

Cel: Chorzy z rakiem gruczołu krokowego wysokiego ryzyka historycznie leczeni byli z

zastosowaniem terapii złożonej; uważano ich za nieodpowiednich kandydatów do chirurgii

minimalnie inwazyjnej. Autorzy dokonali przeglądu własnych doświadczeń w zakresie

radykalnej prostatektomii z użyciem robota (RARP, robot-assisted radical prostatectomy) u

chorych z klinicznymi cechami wysokiego ryzyka.

Materiał i metody: Na podstawie przeglądu bazy danych klinicznych zidentyfikowano chorych

wysokiego ryzyka, u których dwóch chirurgów mających duże doświadczenie w pracy z robotem

wykonało RARP. Zastosowano kryteria D’Amico dla chorych wysokiego ryzyka: stężenie

antygenu specyficznego dla gruczołu krokowego ≥20 ng/ml, stadium kliniczne ≥T2c lub ocena

przedoperacyjna w skali Gleasona ≥8. Do grupy badanej zakwalifikowano 148 chorych. Średni

wiek w chwili wykonywania zabiegu wynosił 60,9 roku, a średni wskaźnik masy ciała – 27,9.

Średnia szacowana utrata krwi wyniosła 150 ml, a odsetek transfuzji preparatów

krwiopochodnych – 2,7%. Mediana czasu hospitalizacji to 1 dzień, a odsetek poważniejszych

powikłań (stopień Claviena ≥3) – 3,4%.

Wyniki: Obustronne zachowanie nerwów było wykonalne w 28,4%, a odsetek dodatnich

marginesów chirurgicznych wynosił 20,9%. Ostateczne badanie patologiczne wykazało

obecność choroby pozatorebkowej u 54,1% chorych; u 12,3% zajęte były węzły chłonne. Po 2-

letnim okresie obserwacji u 21,3% chorych stwierdzono nawrót biochemiczny lub przetrwanie

choroby po leczeniu. Trzymanie moczu uzyskano u 91,2% (1 podkład lub mniej), a całkowita

impotencja (niezdolność do masturbacji) wystąpiła u 48,3% chorych.

Wnioski: RARP nie pogarsza wyników onkologicznych ani funkcjonalnych u chorych z rakiem

gruczołu krokowego wysokiego ryzyka. Chociaż konieczne jest długookresowe badanie w celu

potwierdzenia wyników onkologicznych i funkcjonalnych, dane uzyskane w niniejszym badaniu

sugerują, że obecność choroby wysokiego ryzyka nie jest przeciwwskazaniem do zastosowania

metody minimalnie inwazyjnej podczas przeprowadzenia radykalnej prostatektomii w

doświadczonych ośrodkach.

Nowa technika chirurgiczna w zwężającym łagodnym rozroście gruczołu krokowego:

przezpęcherzowe wyłuszczenie prostaty przez pojedynczy port z pomocą manualną palca

Jong Jin Oh i Dong Soo Park

Streszczenie

Cel: Przedstawienie własnych doświadczeń w zakresie przezpęcherzowego wyłuszczenia

gruczołu krokowego przez pojedynczy port z pomocą manualną palca (F-STEP, finger-assisted,

single-port transvesical enucleation of the prostate) w porównaniu z przezcewkowym

wycięciem gruczołu krokowego (TURP, transurethral resection of the prostate) z powodu

łagodnego rozrostu gruczołu krokowego.

Pacjenci i metody: Od stycznia 2009 r. do kwietnia 2010 r. zebrano dane okołooperacyjne

dotyczące 32 chorych w grupie F-STEP i porównano je z danymi 67 chorych w grupie TURP.

Wewnątrzpęcherzową protruzję gruczołu krokowego (IPP, intravesical prostatic protrusion) 3

stopnia włączono do grupy F-STEP. W grupie F-STEP przez małe nacięcie umieszczano

wewnątrzpęcherzowo przy użyciu retraktora rany Alexis urządzenie własnej konstrukcji z

pojedynczym portem. Po ustabilizowaniu wypełnienia powietrznego gruczolak laparoskopowo

wyłuszczano z wypreparowaniem wykonanym za pomocą palca. W grupie TURP

przeprowadzano zabieg metodą konwencjonalną.

Wyniki: W okresie przedoperacyjnym nie stwierdzano statystycznie istotnych różnic

dotyczących wieku, wielkości gruczołu krokowego, maksymalnego wskaźnika przepływu moczu

(Qmax), dysurii, międzynarodowej oceny objawów ze strony prostaty (IPSS, international

prostate symptom score) ani oceny jakości życia (QoL, quality of life) pomiędzy dwoma

grupami. Pooperacyjna IPSS (4,00 wobec 8,77, P = 0,03), Qmax (36,19 wobec 22,03 ml/min, P

= 0,04), dysuria (wizualna ocena analogowa 1,73 wobec 3,14, P = 0,04) i okres powrotu IPSS

(5,54 wobec 10,88 tyg., P = 0,01) były statystycznie istotnie lepsze w grupie F-STEP w

porównaniu z grupą TURP. Średni czas operacji (109,42 wobec 68,03 min, P = 0,02) i czas

utrzymywania cewnika (5,31 wobec 2,09 dni, P = 0,03) były statystycznie istotnie dłuższe. Masa

usuniętej tkanki (48,35 wobec 29,85 g, P = 0,03) była większa w grupie F-STEP niż w grupie

TURP. W grupie F-STEP nie doszło do rozwoju zwężeń cewki moczowej.

Wnioski: F-STEP jest skuteczną modyfikacją techniki operacyjnej, bez powikłań cewkowych,

wskazaną do stosowania podczas operacji gruczołu krokowego o umiarkowanej i dużej

wielkości z gruczolakiem wysuniętym do światła pęcherza moczowego.

Laparoskopowa nefrektomia radykalna z jednego wejścia: porównanie z laparoskopią

konwencjonalną

Ill Young Seo, Jea Whan Lee i Joung Sik Rim

Streszczenie

Cel: W celu oceny wykonalności i bezpieczeństwa radykalnej nefrektomii metodą

laparoskopową z jednego wejścia (LESS, laparoendoscopic single-site) porównano jej wyniki z

wynikami nefrektomii radykalnej przy użyciu konwencjonalnej laparoskopii.

Materiał i metody: Dziesięciu chorych poddano radykalnej nefrektomii LESS z powodu guzów

nerki (grupa 1). Przez 4-cm nacięcie okołopępkowe zastosowano dwa rodzaje urządzeń z

pojedynczym portem, port SILS i urządzenie z pojedynczym portem własnej konstrukcji,

wykonane z rękawiczki chirurgicznej i retraktora rany. Wyniki operacyjne radykalnej

nefrektomii LESS porównano z wynikami uzyskanymi u 12 chorych poddanych radykalnej

nefrektomii z użyciem konwencjonalnej laparoskopii (grupa 2). Przy porównaniu obu grup

zastosowano test U Manna-Whitneya i dokładny test Fishera.

Wyniki: Operacje metodą LESS zakończyły się sukcesem, bez zamiany na laparoskopię

konwencjonalną ani chirurgię otwartą. Dwie grupy nie różniły się statystycznie istotnie pod

względem charakterystyki chorych. Średni czas operacji w grupie 1 i 2 wyniósł odpowiednio

127,7 ± 22,3 min i 126,1 ± 43,1 min (P = 0,235). Średnia szacowana utrata krwi wyniosła

odpowiednio 185,7 ± 121,9 ml i 324,0 ± 187,0 ml (P = 0,65). Odsetek powikłań wyniósł

odpowiednio 10% i 17% (P = 0,658). Średni czas do rozpoczęcia chodzenia i doustnego

żywienia po operacji nie różnił się w obu grupach (1,1 wobec 1,0 dnia, P = 0,269; 1,0 wobec 1,0

dnia, P = 1,0). Średnia długość hospitalizacji wynosiła 6,5 i 6,1 dnia (P = 0,435). Średni rozmiar

guza wyniósł 4,0 cm i 5,2 cm (P = 0,345).

Wnioski: Radykalna prostatektomia metodą LESS jest technicznie wykonalna i porównywalna z

laparoskopią konwencjonalną. Jednak do oceny kontroli guza i ułatwienia minimalnej

inwazyjności chirurgii potrzebne są długookresowe obserwacje i rozwój techniczny.

Czy leczenie złożonych torbieli nerkowych metodą laparoskopową jest bezpieczne i

skuteczne?

Thomé Pinheiro Jr. Fabio Sepulveda, Ricardo H. Natalin, Esteban Metrebian, Rebecca

Medina, Suzan M. Goldman, Valdemar Ortiz i Cássio Andreoni

Streszczenie

Wprowadzenie i cel: Torbiele nerkowe typu III i IV wg Bosniaka charakteryzują się niską

śmiertelnością, niewiele jednak opublikowano danych dotyczących wykonalności i

bezpieczeństwa laparoskopowego postępowania z tymi zmianami oraz porównania tej metody z

chirurgią otwartą. W pracy przedstawiono własne doświadczenia oparte na 37 przypadkach

złożonych torbieli nerkowych leczonych w erze laparoskopii.

Pacjenci i metody: Po uzyskaniu akceptacji lokalnej komisji bioetycznej (Institutional Review

Board) dokonano retrospektywnego przeglądu prospektywnej bazy danych obejmującej

wszystkich chorych z guzami nerek, których operowano w ośrodku autorów. Baza obejmuje

dane demograficzne, informacje kliniczne, wyniki badań obrazowych, a także dane

przedoperacyjne, śródoperacyjne i histologiczne oraz pochodzące z okresu dalszej obserwacji.

Porównano wszystkie stosowane metody postępowania z uwzględnieniem danych

demograficznych, klasyfikacji Amerykańskiego Towarzystwa Anestezjologicznego (American

Society of Anesthesiologists), czasu operacji, szacowanej utraty krwi, czasu niedokrwienia, czasu

hospitalizacji oraz współczynników onkologicznych i dotyczących przeżycia. Torbiele usunięte

metodą częściowej nefrektomii laparoskopowej porównano z guzami litymi usuniętymi tą samą

metodą w tym samym okresie.

Wyniki: Baza danych obejmowała 407 chorych z guzami nerek, których operowano w ośrodku

autorów w latach 2000–2009. U 36 chorych z całej kohorty rozpoznano 37 złożonych torbieli

nerkowych. Nie poddano operacji żadnego chorego, u którego przed zabiegiem stwierdzono typ I

lub II wg Bosniaka. Wśród cyst 60% było typu IV wg Bośniaka, a w 86% potwierdzono złośliwy

charakter; 40% było typu III wg Bosniaka, a 44% określono jako złośliwe. Laparoskopową

nefrektomię częściową wykonano u 67,5% przypadków. Rozmiar guza i długość hospitalizacji

statystycznie istotnie różniły się w grupie laparoskopowej. Wycieku torbieli nie odnotowano ani

w grupie laparoskopowej, ani w grupie z chirurgią otwartą, a w średnim okresie obserwacji

wynoszącym 43,7 mies. nie stwierdzono żadnego nawrotu guza, przy przeżyciu całkowitym

równym 100%.

Wnioski: Chirurgia laparoskopowa z powodu torbieli złożonych jest bezpieczna, wykonalna i

skuteczna. Mimo to jednak, niezależnie od metody chirurgicznej, chorzy ze złożonymi

torbielami nerek cechują się znakomitymi przeżyciami całkowitymi w obserwacji

krótkookresowej.

Przezcewkowa ablacja gruczołu krokowego etanolem w przypadkach objawowego

łagodnego rozrostu gruczołu krokowego: obserwacja długookresowa

Tamer El-Husseiny i Noor Buchholz

Streszczenie

Wprowadzenie i cel: W ciągu ostatniej dekady opracowano różnorodne metody nowych terapii

minimalnie inwazyjnych (MIT, minimally invasive therapy) do leczenia chorych z utrudnieniem

wypływu moczu z pęcherza moczowego na skutek łagodnego rozrostu gruczołu krokowego

(BPH, benign prostatic hyperplasia). Przezcewkową ablację gruczołu krokowego etanolem

(TEAP, transurethral ethanol ablation of the prostate) wprowadzono do leczenia chorych z BPH

jako alternatywny sposób terapii minimalnie inwazyjnej. W prezentowanym badaniu

przedstawiono własne doświadczenia i wyniki długookresowej obserwacji, trwającej 54 mies.,

po leczeniu objawowego BPH z zastosowaniem TEAP.

Pacjenci i metody: Do badania włączono 56 mężczyzn z objawowym BPH; wszyscy chorzy byli

z ogólnomedycznego punktu widzenia chorymi wysokiego ryzyka, z licznymi chorobami

współistniejącymi. Zabiegi wykonano w warunkach sedacji dożylnej w skojarzeniu z lokalnym

założeniem do cewki moczowej lidokainy w żelu oraz okołosterczową blokadą wykonaną pod

kontrolą ultrasonografii przezodbytniczej (TRUS, transrectal ultrasonography). Bezwodny

etanol w stężeniu od 95% do 98% wstrzykiwano przezcewkowo przy użyciu systemu Postaject

Ethanol Injection, stosując sztywny cystoskop.

Wyniki: Zbierano następujące dane: ocenę wg Międzynarodowej skali objawów ze strony

gruczołu krokowego (International Prostate Symptom Score), stężenie antygenu specyficznego

dla gruczołu krokowego (PSA, prostate-specific antigen), objętość gruczołu krokowego

określoną przy użyciu TRUS, współczynnik maksymalnego przepływu moczu oraz ilość

zalegającego moczu po mikcji. Skuteczną odpowiedź odnotowano u 73% chorych, podczas gdy

w pozostałych 23% wykazano nieskuteczną odpowiedź – ci pacjenci wymagali alternatywnego

leczenia.

Wnioski: TEAP jest skuteczną opcją minimalnie inwazyjnego leczenia u chorych wysokiego

ryzyka medycznego, która może być stosowana jako zabieg ambulatoryjny w warunkach

znieczulenia miejscowego. Zabieg jest łatwy, dostępny, niedrogi, bezpieczny i szybki. Potrzebne

są dalsze badania na większą skalę, długookresowe i wieloośrodkowe.

Porównanie sposobów leczenia kamieni nerkowych o wielkości między 100 a 300 mm2: czy

litotrypsja fala uderzeniowa, ureteroskopia i nefrolitotomia przezskórna są metodami

równoważnymi?

Joshua D. Wiesenthal, Daniela Ghiculete, R. John D'A. Honey i Kenneth T. Pace

Streszczenie

Wprowadzenie i cel: Litotrypsja falą uderzeniową (SWL, shockwave lithotripsy) uważana jest za

standardowe leczenie u chorych z kamieniami górnego odcinka układu moczowego o średnicy

>10 mm, podczas gdy kamienie >20 mm są najlepiej zaopatrywane metodą nefrolitotomii

przezskórnej (PCNL, percutaneous nephrolithotomy). Postępowanie z kamieniami o rozmiarach

pomiędzy podanymi wartościami pozostaje kontrowersyjne. Celem badania było dokonanie

przeglądu wyników wykonywanych w ośrodku autorów w bieżącym okresie zabiegów SWL,

ureteroskopii (URS, ureteroscopy) i PCNL w leczeniu kamieni górnego odcinka układu

moczowego o pośredniej wielkości (100–300 mm2).

Pacjenci i metody: Analizę ograniczono do tych chorych, którzy w 4-letnim okresie leczeni byli

z powodu kamieni nerkowych o wymiarach pomiędzy 100 a 300 mm2. Z prospektywnie

prowadzonej bazy danych zebrano dane demograficzne, a także dotyczące kamienia, chorego,

leczenia oraz okresu obserwacji.

Wyniki: Ogółem leczono 137 chorych z kamieniami nie-staghorn o wielkości pomiędzy 100 a

300 mm2. U 53 (38,7%) chorych wykonano SWL, podczas gdy 41 (29,9%) i 43 (31,4%)

poddano odpowiednio ureteroskopii i PCNL. Średni obszar kamienia był większy w grupie

PCNL (P < 0,001), podczas gdy gęstość kamienia była wyższa w grupie chorych poddanych

SWL (P = 0,002). Odsetki skuteczności po pojedynczej terapii były lepsze w grupie PCNL,

stanowiąc 95,3%, w porównaniu z 87,8% w grupie leczonej ureteroskopią i 60,4% w przypadku

SWL, P < 0,001. Kiedy umożliwiono zastosowanie dwóch terapii SWL, odsetek skuteczności

wzrósł do 79,2%, prowadząc do wyrównania skuteczności trzech metod terapeutycznych (P =

0,66). Leczenie wspomagające było częstsze po SWL (42,3%; P < 0,01).

Wnioski: W przypadkach kamieni górnego odcinka układu moczowego o pośredniej wielkości, z

możliwością zastosowania aż do dwóch kolejnych terapii SWL, nie obserwowano statystycznie

istotnych różnic pomiędzy sposobami terapii. W związku z tym SWL jest alternatywą

terapeutyczną o wystarczającej skuteczności u chorych, którzy nie kwalifikują się do

znieczulenia ogólnego lub preferują SWL wobec innych sposobów leczenia – przy założeniu, że

akceptują oni większą liczę terapii.

Litotrypsja falą uderzeniową u chorych z nerką podkowiastą: determinanty skuteczności

A. Andrew Ray, Daniela Ghiculete, R. John D'A. Honey i Kenneth T. Pace

Streszczenie

Wprowadzenie i cel: Nerka podkowiasta (HSK, horseshoe kidney) jest najczęstszą anomalią

połączenia nerek, z częstością występowania ok. 1 na 400 i z częstością kamicy moczowej

pomiędzy 20% a 60%. Rola litotrypsji falą uderzeniową (SWL, shock wave lithotripsy) u

chorych z HSK została zbadana w niewielkim stopniu.

Metody: Dokonano przeglądu danych wszystkich chorych z rozpoznaniem HSK leczonych od

stycznia 1994 r. Analizę ograniczono do chorych z okresem obserwacji po SWL wynoszącym co

najmniej 2 tyg. Skuteczność określono jako brak kamieni lub występowanie bezobjawowych,

rezydualnych fragmentów o wymiarach ≤4 mm.

Wyniki: Analizowano dane 41 chorych z HSK (61 kamieni). Średni rozmiar kamieni wynosił

91,3 ± 71,6 mm2, średni wskaźnik masy ciała to 27,1 ± 5,3 kg/m2. Po 3 mies. odsetki

skuteczności po pojedynczym leczeniu i przypadków bez obecności kamienia wynosiły

odpowiednio 25,0% i 9,1%. Ogólny odsetek skuteczności terapeutycznej po 3 mies. wynosił

63,6%, a odsetek przypadków wolnych od kamieni 39,1%. Po przeprowadzeniu więcej niż

dwóch terapii SWL na kamień wykazano niewielkie narastanie korzyści. Odsetek leczenia

wspomagającego wynosił 72,7%, przy współczynniku skuteczności 10,5%. W analizie

wieloczynnikowej wykazano, że obciążenie kamieniem (p = 0,074), inne lokalizacje kamieni (p

= 0,026) oraz wskaźnik masy ciała (p = 0,013) są czynnikami prognostycznymi skuteczności

SWL.

Wnioski: Okazało się, że wśród chorych z HSK odsetek skuteczności i przypadków bez

obecności kamienia po SWL jest niższy niż u chorych z prawidłowymi nerkami.

Prawdopodobnie musi to mieć związek z takimi czynnikami jak większa odległość kamienia od

skóry (szczególnie w przypadku kamieni w kielichach nerkowych) oraz ograniczony przepływ

moczu. SWL może być proponowana chorym z HSK z uwzględnieniem ograniczeń dotyczących

usuwania kamieni.

Czy tamsulozyna odgrywa rolę po litotrypsji falą uderzeniową w leczeniu kamicy nerkowej

lub moczowodowej?

Siavash Falahatkar, Iradj Khosropanah, Anahita Doustkhah Vajary, Zhoobin Heidari

Bateni, Darya Khosropanah i Aliakbar Allahkhah

Streszczenie

Wprowadzenie: Celem badania było zdefiniowanie roli tamsulozyny jako terapii uzupełniającej

po litporypsji zewnątrzustrojową falą uderzeniową (ESWL, extracorporeal shock wave

lithotripsy) u chorych z kamieniami w obrębie nerek i moczowodu.

Materiał i metody: Między lutym 2008 r. a wrześniem 2009 r. przeprowadzono randomizowane,

podwójnie zaślepione, prospektywne badanie kliniczne pod kontrolą placebo, obejmujące 150

chorych z kamieniami nerkowymi i moczowodowymi o średnicy 4–20 mm, skierowanych do

ośrodka autorów w celu wykonania ESWL. Po przeprowadzeniu ESWL wszystkich chorych

przydzielano losowo do dwóch grup (placebo i tamsulozyna). Podawanie leku rozpoczynano

natychmiast po ESWL i kontynuowano przez maksymalnie 30 dni.

Wyniki: Spośród 150 chorych badanie zakończyło 71 w grupie kontrolnej i 70 w grupie z

aktywnym lekiem. Spośród 71 chorych w grupie kontrolnej u 43 (60,56%) nie stwierdzono

pozostałości kamieni; leczenie innych chorych (39,44%) nie było skuteczne w zakresie

wydalania kamienia w trakcie 12 tyg. po ESWL. W liczącej 70 chorych grupie z lekiem

aktywnym u 50 (71,4%) nie stwierdzono pozostałości kamienia. Przejście kamienia u większości

chorych miało miejsce pomiędzy 20 i 30 dniem po ESWL (32,6%) w grupie kontrolnej oraz

pomiędzy 10 i 20 dniem po ESWL (50%) w grupie z lekiem aktywnym. Nie odnotowano

statystycznie istotnych różnic pomiędzy przejściem kamienia w obu grupach (p = 0,116) ani w

zakresie umiejscowienia kamienia (p = 0,114), ale statystycznie istotną różnicę wykazano w

czasie przejścia kamienia od początku leczenia pomiędzy grupą kontrolną a grupą z aktywnym

leczeniem (p = 0,002).

Wnioski: Prezentowane badanie sugeruje, że tamsulozyna ułatwia wcześniejsze usunięcie

fragmentów kamienia po ESWL.

Modele guzów nerki: ocena łatwości wywołania, jakości składu i charakterystyki

obrazowej

Brian M. Benway, Jose M. Cabello, Alana C. Desai, Robert S. Figenshau i Sam B. Bhayani

Streszczenie

Wprowadzenie i cel: Wraz ze wzrostem częstości wykrywania małych guzów nerki, które są

podatne na chirurgiczne metody oszczędzające nefron, pojawiła się zwiększona potrzeba

stworzenia modeli guzów nerki, które pozwalają na wytworzenie dyskretnych zmian, możliwych

do wycięcia wykonywanego w ramach treningu. Celem badania była ocena kilku często

używanych związków, z subiektywną ewaluacją łatwości ich zastosowania oraz charakterystyki

obrazowej.

Materiał i metody: Po wstępnym badaniu ex vivo wybrano 5 związków do podania in vivo

świniom. Związki te obejmowały metagel z barem, Smooth-Cast 320, Silfome z barem i bez

baru oraz Kromopan. Substancje te były wstrzykiwane po kontrolą laparoskopową w celu

wytworzenia dyskretnych guzów nerki. Następnie obrazowano nerki za pomocą badań USG i

TK. Zwierzęta poddawano eutanazji i wykonywano nefrektomię. Odnotowywano dane

dotyczące sposobu postępowania.

Wyniki: Wszystkie związki okazały się stosunkowo łatwe do wstrzyknięcia. Większość

związków była do pewnego stopnia podatna na rozsiew podtorebkowy. Kromopan miał większą

tendencję do naciekania układu zbiorczego. Metagel wyraźnie odróżniał się od prawidłowego

miąższu nerki zarówno na obrazach TK, jak i USG. Silfome i Smooth-Cast były trudne do

rozróżnienia w ultrasonografii. Metagel miał skłonność do rozrywania w trakcie manipulacji

chirurgicznych.

Wnioski: Żaden ze związków nie stanowił idealnego połączenia łatwości implementacji,

oporności na wynaczynienie, łatwości rozróżniania na obrazach oraz oporności w zakresie

rozerwania. W związku z tym wybór związku powinien odpowiadać określonemu celowi

symulacji treningowej.

Wpływ wardenafilu na mięśnie gładkie moczowodu: badanie in vitro w modelu świńskim

Abdulrahman Al-Aown, Iason Kyriazis, Panagiotis Kallidonis, George Sakellaropoulos,

Theofanis Vrettos, Petros Perimenis, Kriton Filos i Evangelos Liatsikos

Streszczenie

Wprowadzenie: W ostatnim czasie wykazano, że inhibitory fosfodiesterazy typu 5 mają

działanie rozluźniające na mięśnie gładkie moczowodu. Przeprowadzono badanie in vitro w celu

wyjaśnienia działania rozluźniającego różnych dawek wardenafilu na moczowód świński.

Ponadto zaproponowano użycie modelu moczowodu świńskiego do oceny działania różnych

substancji na moczowód.

Materiał i metody: Ogółem uzyskano 24 moczowody od świń domowych. Uzyskane próbki

moczowodów były natychmiast umieszczane w roztworze Krebsa. Wszystkie próbki zostały

przecięte na odcinki tubularne o długości od 4 do 5 mm, które umieszczono w 10-ml podłużnych

komorach systemu łaźni narządowej. Warunki urządzenia do łaźni narządowej były takie same

dla wszystkich próbek. Odcinki tabularne połączono z urządzeniem wytwarzającym ciśnienie. Po

uzyskaniu automatycznych skurczów moczowodu ze stałą częstotliwością do komór łaźni

dodawano różne dawki wardenafilu (0,1, 1 i 10 μM). Odnotowywano i poddano analizie

izometryczne odpowiedzi tkanki w trakcie całego badania.

Wyniki: Podawanie wardenafilu, niezależnie od dawki, powodowało obniżenie zarówno

częstości, jak i napięcia skurczów moczowodu. Mimo to jednak w analizie statystycznej

wykazano statystycznie istotne obniżenie częstości i napięcia skurczów moczowodu po podaniu

wardenafilu w dawce 1 lub 10 μM w porównaniu ze stabilnym stanem wyjściowym.

Wnioski: Stężenia wardenafilu wynoszące 1 i 10 μM powinny być uważane za odpowiednie do

rozluźnienia moczowodu. Model świński odtwarza w warunkach in vitro odpowiedź ludzkiego

moczowodu przynajmniej w przypadku inhibitorów fosfodiesterazy typu 5 i prawdopodobnie

byłby przydatny do zbadania innych związków farmaceutycznych.

Zniekształcenie nerek i zapisy śródoperacyjne: badanie elementów chirurgii nerki pod

kontrolą badań obrazowych

Hernan O. Altamar, Rowena E. Ong, Courtenay L. Glisson, Davis P. Viprakasit, Michael I.

Miga, Stanley Duke Herrell i Robert L. Galloway

Streszczenie

Wprowadzenie: Dla każdego zabiegu chirurgicznego pod kontrolą badań obrazowych kluczowa

jest zgodność obrazu i odpowiadających mu przestrzeni fizycznych, inaczej zapis.

Przeprowadzono analizę funkcji zapisu w przypadku nerki w modelach świńskich in vivo i ex

vivo oraz w badaniu u ludzi z użyciem chirurgii minimalnie inwazyjnej.

Metody: Wykorzystano grupę (n = 6) modeli ex vivo nerek świńskich w celu zbadania wpływu

perfuzji i utraty turgoru wywołanej przez nacięcie. Przed zamknięciem naczyń nerkowych i po

ich zamknięciu oraz po nacięciu torebki przeprowadzono lokalizację nerek świni przy użyciu

tomografii komputerowej (TK) i skanera laserowego. Do uzyskania dostępu do powierzchni

nerki i zapisu w trakcie laparoskopowej nefrektomii częściowej z użyciem robota wykorzystano

zautomatyzowany system chirurgiczny da Vinci™. Chirurg uzyskiwał dane fizyczne z

powierzchni przy użyciu prowadzonych narzędzi robota. Dane te były porównywane z

przedoperacyjną TK w celu zapisu opartego na powierzchni. Dodatkowo skonstruowano dwa

biomechaniczne, elastyczne modele komputerowe (izotropowy i anizotropowy) do symulacji

zniekształceń w jednej z nerek w celu oceny zdolności predykcyjnych.

Wyniki: Średnie przemieszczenie punktów odniesienia na powierzchni (szklane koraliki) w 6

nerkach świńskich wyniosło 4,4 ± 2,1 mm (zakres 3,4–6,7 mm), z maksymalnym zakresem

przemieszczenia od 6,1 do 11,2 mm. Zapisy oparte na powierzchni przy użyciu instrumentarium

robota da Vinci w trakcie wykonywania laparoskopowej nefrektomii częściowej z

zastosowaniem robota osiągnęły średnie odległości pomiędzy najbliższymi punktami i

odchylenie standardowe wynoszące 1,4 i 1,1 mm. W odniesieniu do zdolności predykcyjnych

modelu komputerowego docelowy błąd zapisu wynosił średnio 6,7 mm bez zastosowania

modelu i 3,2 mm z zastosowaniem modelu. Maksymalny błąd docelowy zmniejszył się z 11,4 do

6,2 mm. Anizotropowy model biomechaniczny pozwolił uzyskać lepsze odtworzenie, ale nie

okazał się statystycznie istotnie lepszy.

Wnioski: Wstępne porównanie oparte na punktach z następującym wielokrotnym zapisem

najbliższych punktów jest wykonalną metodą zapisu przestrzeni na podstawie obrazu

przedoperacyjnego (TK) wobec fizycznej (robot) przestrzeni śródoperacyjnej. Chociaż sztywny

zapis jest przydatny do kontroli obrazowej, lokalne zniekształcenia w obszarach resekcji mogą

być bardziej istotne. Modele komputerowe mogą się okazać przydatne do przewidywania takich

zniekształceń, ale potrzeba więcej badań w celu ustalenia konieczności takiego wyrównania.

Giętka ureteroskopia cyfrowa: ocena in vitro charakterystyki optycznej

Dorit E. Zilberman, Michael E. Lipkin, Michael N. Ferrandino, Walter Neal Simmons,

John G. Mancini, Maria E. Raymundo, Pei Zhong i Glenn M. Preminger

Streszczenie

Wprowadzenie: Ostatnie postępy w zakresie projektowania endoskopii wyniosły urządzenia

sprzężone z układami scalonymi na szczyt technik endoskopowych. Obraz jest natychmiast

przekształcany cyfrowo i konwertowany w sygnał elektryczny w celu transmisji. Technologię

cyfrową wprowadzono najpierw do cystoskopii/nerkoskopii giętkich, a następnie do sztywnych i

giętkich ureteroskopów. Oceniono charakterystykę obrazów oraz korzyści związane z nową

generacją giętkich ureteroskopów cyfrowych.

Metody: W warunkach in vitro dokonano oceny cyfrowego giętkiego ureteroskopu Olympus

URF-V i fiberoskopowego ureteroskopu Olympus URF-P3 w odniesieniu do rozdzielczości

obrazu, zakrzywienia, odwzorowania kolorów, obrazowania w skali szarości, pola widzenia i

głębokości pola.

Wyniki: Ureteroskop cyfrowy miał wyższą rozdzielczość odpowiednio na 3, 5, 10 i 20 mm (25,2

linii/mm wobec 8,0, 14,1 wobec 5,0, 6,3 wobec 2,8 i 3,2 wobec 1,3). Wykrzywianie giętkiego

ureteroskopu cyfrowego było gorsze, ale bez istotności statystycznej. Odwzorowanie kolorów

okazało się lepsze przy stosowaniu ureteroskopu cyfrowego, podczas gdy ocena kontrastu była

porównywalna pomiędzy obydwoma układami optycznymi. Giętki ureteroskop cyfrowy

pozwalał na uzyskanie 5,3 raza większego rozmiaru obrazu w porównaniu ze standardowym

fibroskopowym ureteroskopem giętkim przy węższym polu widzenia. Głębokość pola dla obu

ureteroskopów ograniczona była światłem, a nie optyką ani kamerą.

Wnioski: Rozwój giętkich ureteroskopów cyfrowych stanowi znaczny postęp w urologii.

Urządzenia te oferują istotnie lepszą rozdzielczość i odwzorowanie kolorów w porównaniu z

tradycyjnymi fiberoskopowymi ureteroskopami giętkimi. Konieczne są dalsze badania kliniczne

w celu ostatecznego określenia korzyści związanych z tymi innowacyjnym metodami

endoskopii.

Różnice w zakresie siły uchwytu pomiędzy rozmaitymi narzędziami robota i platformami

da Vinci

Phillip Mucksavage, David C. Kerbl, Donald L. Pick, Jason Y. Lee, Elspeth M. McDougall

i Michael K. Louie

Streszczenie

Wprowadzenie: Platforma chirurgiczna da Vinci® staje się coraz bardziej dostępna i jest coraz

częściej używana. Z powodu braku informacji dotykowej, aby ocenić siłę uchwytu i napięcie

tkanek w trakcie zabiegu chirurgicznego, konieczne są wskazówki wizualne. Bezpośrednio

zmierzono siłę uchwytu narzędzi robota EndoWrist® przy użyciu 3 dostępnych platform

chirurgicznych robota da Vinci.

Metody: Przyrządy robota testowano w systemach da Vinci S, Si i standardowym. Czujnik

umieszczano w obudowie, co pozwalało na pomiar siły uchwytu wytwarzanej przez czubek

każdego narzędzia robota. Każdy instrument testowany był 6 razy, a wszystkie dane analizowano

przy użyciu testu t-Studenta lub – w odpowiednich przypadkach – analizy wariancji.

Wyniki: Niewielkie różnice w zakresie siły uchwytu obserwowano, kiedy narzędzia testowano

do 2 stopni swobody czubka narzędzia (p = 0,02, analiza wariancji) i gdy porównywano nowy

instrument ze starszym (p = 0,001 w pozycji neutralnej). Nie odnotowano statystycznie istotnych

różnic siły uchwytu pomiędzy lewym a prawym ramieniem robota. Wykazano szeroki zakres

siły uchwytu wśród różnych instrumentów robota. Najniższe siły uchwytu stwierdzono w

chwytaku z podwójnym okienkiem (2,26 ± 0,15 N), podczas gdy najwyższa siła była

obserwowana w urządzeniu zakładającym szwy Hem-o-lok® (39,92 ± 0,89 N). W porównaniu z

S i Si platforma standardowa wykazała statystycznie istotnie wyższe siły uchwytu.

Wnioski: Obserwowano różne siły uchwytu w różnych instrumentach robota często stosowanych

podczas operacji urologicznych, a także pomiędzy platformami standardową oraz S i Si.

Szew haczykowy do szycia nerki w trakcie częściowej nefrektomii z użyciem robota

Jesse Sammon, Firas Petros, Shyam Sukumar, Akshay Bhandari, Sanjeev Kaul, Mani

Menon i Craig Rogers

Streszczenie

Wprowadzenie i cel: Częściowa nefrektomia z użyciem robota (RAPN, robot-assisted partial

nephrectomy) jest coraz częściej stosowaną techniką w minimalnie inwazyjnej, oszczędzającej

nefron chirurgii. Może ona ułatwić spełnienie wymagań technicznych związanych z zakładaniem

szwów na nerkę. Szwy haczykowe pozwalają na bezwęzłowe zbliżenie rany i poprawę

skuteczności szwów. Przedstawiono pierwsze badanie kliniczne oceniające zastosowanie szwu

haczykowego do szycia nerki w trakcie RAPN u ludzi i porównano wyniki okołooperacyjne z

wynikami RAPN ze szwem poliglaktynowym.

Pacjenci i metody: Trzydziestu kolejnych chorych poddano RAPN wykonanej przez jednego

chirurga; u 15 do szycia nerki zastosowano szew poliglaktynowy, a u kolejnych 15 urządzenie

do zbliżania brzegów rany V-Loc 180™. Zakładanie szwów na nerkę wykonywano w dwóch

warstwach, z ciągłym zbliżaniem głębokich naczyń krwionośnych i układu zbiorczego i ze

zbliżaniem torebki nerkowej, przy użyciu techniki zakładania szwów Hem-o-lok. Grupy

porównano pod względem charakterystyki zabiegów i powikłań.

Wyniki: Szycie nerki zakończono skutecznie w trakcie wszystkich kolejnych 30 zabiegów

RAPN. Grupa V-Loc i konwencjonalna były równoważne w zakresie charakterystyki

demograficznej i cech guza. Średni czas operacji i ustępowania dolegliwości był porównywalny;

czas ciepłego niedokrwienia był statystycznie istotnie krótszy w grupie V-Loc (18,5 wobec 24,7

min, P = 0,008). W grupie ze szwem haczykowym nie odnotowano przypadków ześlizgnięcia

szwu ani rozdarcia. Haczyki przytrzymywały ześlizgujące się szwy, zachowując szew nerki w

nienaruszonym stanie, bez potrzeby zakładania zbytecznych szwów, chroniących przed

naruszeniem szwu.

Wnioski: Zastosowanie szwu haczykowego upraszcza technikę szycia nerki w trakcie RAPN i

poprawia skuteczność, pozwalając na skrócenie czasu ciepłego niedokrwienia. Przedstawiono

wykonalność i bezpieczeństwo tej techniki szycia u osób poddanych minimalnie inwazyjnej

częściowej nefrektomii.

Wpływ poradnictwa dietetycznego na parametry ryzyka kamicy moczanowej u chorych z

nawracającym kamieniem

Omar Ortiz-Alvarado, Ricardo Miyaoka, Carly Kriedberg, Angela Moeding, Michelle

Stessman, James K. Anderson i Manoj Monga

Cel: Celem prezentowanego badania była ocena obecnego wpływu poradnictwa dietetycznego

na ryzyko rozwoju kamicy moczowej.

Metody: Przeprowadzono retrospektywne badanie kohortowe chorych leczonych w klinice

autorów (prowadzącej terapię kamicy) od lipca 2007 r. do lutego 2009 r. Zbadano czynniki

ryzyka kamicy moczowej u chorych przy użyciu 24-godzinnej zbiórki moczu przeprowadzonej

przed zabiegiem i po zabiegu. Wszyscy chorzy na każdej wizycie otrzymali zalecenia

dietetyczne od zarejestrowanego dietetyka.

Wyniki: Zidentyfikowano 137 chorych, u których początkowo zastosowano jedynie interwencję

dietetyczną z uwzględnieniem parametrów ryzyka kamicy moczowej. Średni okres obserwacji w

tej grupie wynosił 15,19 ± 13,7 mies. U chorych wykazano statystycznie istotne zmiany

objętości moczu (71,1%, 1,68 ± 0,68 do 2,59 ± 0,80 l/dobę, p < 0,0001), zawartości sodu w

moczu (58,1%, 229,68 ± 72,51 do 144,65 ± 52,70 mmol/dobę, p < 0,0001), zawartości wapnia w

moczu (43,8%, 314,33 ± 95,75 do 216,81 ± 80,90 mg/dobę, p < 0,0001), zawartości kwasu

moczowego w moczu (50%, 0,821 ± 0,210 do 0,622 ± 0,128 g/dobę, p < 0,0001), zawartości

cytrynianów w moczu (50,7%, 583,19 ± 330,86 do 797,36 ± 412,31, p < 0,0001) i zawartości

szczawianów w moczu (55,5%, 46,28 ± 10,31 do 32,56 ± 9,02 mg/dobę, p < 0,0001).

Supersaturacja (przesycenie moczu – przyp. tłum.) szczawianami wapnia także obniżyło się

statystycznie istotnie w porównaniu z wartością wyjściową (9,34–5,03, p < 0,0001).

Wnioski: Kamica moczowa jest chorobą wieloczynnikową, wymagającą podejścia

wielodyscyplinarnego. Wyniki niniejszego badania potwierdzają znaczenie poradnictwa

dietetycznego prowadzonego przez zarejestrowanego dietetyka w leczeniu kamicy moczowej.