Glavne religije u Kini 

Budizam

Pre ili posle prvog veka naše ere budizam je unesen u Kinu, a posle 4.veka naše ere je popularisan i postepeno je postao najuticajna religija u Kini. Kineski budizam je sastavljen od tri jezičke porodice, to jest Kineski budizam, Tibetski budizam i Bariski budizam. Tri porodice imaju oko 200 hiljada sveštenika. Sada više od 13 hiljada budističkih hramova u Kini se otvara prema svetu. U Kini postoji 33 budističke škole i oko 50 vrsta budističkih publikacija.

Tibetski budizam pripada jednoj porodici kineskog budizma koji se populariše uglavnom u Autonomnoj pokrajini Tibet, Autonomnoj pokrajini Unutrašnjoj Mongoliji i provinciji Ćinhaj. Oko 7 miliona pripadnika narodnosti Tibet, Mongolija,Jujgu, Menba, Loba i Tu ispovedaju tibetski budizam. Bariski budizam ispoveda oko milion pripadnika narodnosti Taj, Bulan,Ačang i Va koji živi u autonomnom okrugu tajske narodnosti u Sišuanbana, autonomnom okrugu narodnosti Taj i Đingpo u Dehongu i području Simao u jugozapadnoj kineskoj provinciji Junnan, a vernici kineskog budizma su uglavnom pripadnici hanske narodnosti iz raznih krajeva Kine.

Taoizam

Taoizam je sasvim kineska domaća religija, nastao je u drugom veku naše ere i ima istoriju dugu od 1800 godina.Taoizam je nasledio drevno

verovanje u natprirodne sile i pretke. U Kini postoji više od 150 taoističkih hramova sa oko 250 hiljada sveštenika i sveštenica.

Islam

Sedmog veka naše ere islam je unesen u Kinu. Većina od 18 miona pripadnika narodnosti Huej, Ujgur,Tatar,Kirgiz, Kazah, Uzbek, Dongsja, Sala i Baoan ispoveda islam. Veliki broj kineskih muslimana koncentrisano živi u Sinkjang-ujgurskoj i Ninsja-huejskoj autonomnoj pokrajini i u provincijama Gansu, Ćinhaj i Junnan. Sada u Kini postoji više od 30 hiljada džamija i 40 hiljada imama.

Katolicizam

Od 7.veka naše ere katolicizam je nekoliko puta unesen u Kinu.Nakon opijumskog rata u 1840 godini on je opširnije unesen u Kinu. Sada u Kini ima oko 5 miliona katolika i katolikinja, oko 5 hiljada katoličkih crkvi i 12 katoličkih bogoslovija. Tokom poslednjih 20 godina, oni su pripremili više od 1500 mladih sveštenika, a 100 od njih je upućeno u inostranstvo za specijalizaciju.

 ( slika: katolička crkva u Vangfuđinu u Pekingu )

Hrišćanstvo

Početkom 19.veka naše ere hrišćanstvo je unesen u Kinu, a nakon opijumskog rata u 1840.godini je opširnije unesen u Kinu. Godine 1950. osnovan je komitet trostrukog patriotskog pokreta protestanskih crkvi. Sada u Kini ima oko 10 miliona hrišćana,  18 hiljada sveštenika , 12 hiljada hrišćanskih crkvi 

Islam (arap. إسالم) je monoteistička avramska religija  koja potiče od

učenja Muhameda iz 7. veka . Zasniva se na veri u jednog Boga (arapski: Alah),

izabranost Muhameda za božijeg poslanika, predodre đ enost  ljudske sudbine,

nagradu za dobra dela i kaznu za loša,sudnji dan  i vaskrsenje mrtvih. Postulati

islama objavljeni su u Kuranu, svetoj knjizi islama. Kuran je pisan na arapskom

jeziku i sadrži 114 sura (poglavlja). Kuran je zbirka otkrovenja koje je od Boga, a

preko anđela Gavrila (arap: meleka Džibrila), u pustinjskoj pećini primio

Muhamed.

Sledbenici islama se nazivaju muslimani, "oni koji se potčinjavaju" Božjoj volji[1]. U

svetu ima između jedne i 1,8 milijardi muslimana, što čini islam drugom najvećom

religijom posle hrišćanstva[2]. Osnovne obaveze svakog muslimana su vera u

jednog Boga (Alaha) i Muhameda kao njegovog poslanika, molitva pet puta

dnevno, post u mesecu ramazanu, davanje milostinje i hadžiluk (hodočašće

u Meku) bar jednom u životu. Gotovo svi muslimani pripadaju jednoj od dve

glavne islamske struje: sunitima (85%) ili šiitima (15%). Islam je preovlađujuća

religija na Srednjem istoku, kao i mnogim državama Afrike i Azije. Muslimanske

zajednice postoje takođe u Srbiji i zemljama Balkana.

U preislamskoj Arabiji je vladao drevni semitski politeizam. Svako pleme je

obožavalo svog glavnog boga ili boginju, u obliku kamena, možda meteorskog

porekla, ili drveta ili šumarka. Oni su bili slavljeni u hramovima, davanjem ponuda

i žrtvovanjem životinja. Postojanje zlih duhova, bilo je univerzalno poznato i tako

će ostati i u islamu. Alah (Bog) bio je poštovan zajedno sa važnim arapskim

boginjama, i gozbe, proslave i hodočašća predstavljavali su uobičajene aktivnosti.

U predislamskoj Arabiji su postojali i poneki henoteisti, koji su poštovali jednog

boga kao glavnog između ostalih, i monoteisti, kao u kultu al-Rahmana. U

gradovima u oazama, kao što je Jatrib koji će kasnije biti nazvan Medina, nalazila

su se velika i uticajna jevrejska plemena. Severne i istočne oblasti su, preko

važnih trgovinskih puta, bile pod snažnim helenističkim i rimskim uticajem. Tu se

politeizam sretao sa arabizovanim judaizmom i vizantijskim hrišćanstvom.

Prozelitske misije koje su slali hrišćani su uspele da pridobiju neke preobraćenike

(npr. iz porodice Muhamedove prve žene), ali kao strano otkrovenje, hrišćanstvo

nije spremno prihvatano.[3] U 6. veku naše ere, Meka, sa svojim Ćaba hramom u

kome se nalazio čuveni crni meteorit, predstavljala je religiozni centar centralne

Arabije i mali ali važan trgovački grad. Velike razlike između bogatih trgovaca i

siromašnih stanovnika ulice, grubi običaji i dekadentni moral mučili su i pritiskali

Muhameda.[4]

[uredi]Etimologija

Reč islam potiče iz četvrte forme glagola aslama sa korenom s-l-m i znači

"pokornost", "predanost" (Bogu); musliman je particip aktiva, sa značenjem „onaj

koji se predaje" (Bogu). Iz istog korena je izvedena i arapska reč salam (mir), što

je čest pozdrav među muslimanima.

[uredi]Verovanje

Islam se zasniva na veri u jednog Boga, izabranost Muhameda za Božijeg

poslanika, predodređenost ljudske sudbine, nagradu za dobra dela i kaznu za

loša, strašni sud i vaskrsenje mrtvih. Sledbenici islama veruju da je Bog poslao

svoju objavu Muhamedu, preko anđela Gavrila (Džibrila), kao što je slao objave i

ostalim prorocima: Adamu, Noju, Avramu, Mojsiju i Isusu. Muslimani drže da je

islam ista ona vera koju su vekovima propovedali Božji poslanici još od Adama.

Budući da su prethodne objave ljudima izmenjene ili delimično zaboravljene, Bog

je poslao Kuran da bi ukazao čovečanstvu na pravi put pobožnosti.

[uredi]Bog

Za više informacija pogledajte Alah

Muslimani veruju u jednoga Boga (arapski: Alah), tvorca i nestvorenog,

svemogućeg i milosrdnog, koji je slao objave preko poslanika (proroka) svim

ljudima.

U svom uvodnom govoru u delu "Staza rečitosti", Muhamedov zet Alija ibn Ebi

Talib ovako definiše islamski monoteizam: “U veri je na prvom mestu priznanje

Njega. Savršenost priznavanja Njega jeste svedočiti Ga. Savršenost svedočenja o

Njemu jeste verovati u Jednoću Njegovu. Savršenost verovanja u Jednoću Njegovu

jeste smatrati Ga čistim. A savršenost čistote Njegove jeste odricati Mu svojstva,

pošto je svako svojstvo dokaz da je ono različito od onog čemu je pripisano, a sve

ono čemu je nešto pripisano različito je od svojstva. Tako, svako ko Bogu pripisuje

svojstva priznaje Njemu slična, a ko priznaje Njemu slična smatra Ga dvojnošću, a

ko Ga smatra dvojnošću priznaje delove za Njega, a ko priznaje delove za Njega

krivo Ga shvata, a ko Ga krivo shvata označava Ga, a ko Ga označava ograničava

Ga, a ko Ga ograničava određuje Ga brojem.”

[uredi]Anđeli

Za više informacija pogledajte Melek

Anđeo Gavrilo objavljuje Kuran Muhamedu .

Islam se temelji na verovanje u anđele (meleke), od kojih su mnogi zajednički sa

judaizmom i hrišćanstvom. Neki od anđela su Gavrilo (Džibril), Mihajlo (Mikail),

Anđeo smrti i Israfil.

Anđeli su verni Bogu i izvršitelji njegovih naredbi. Anđeli pomažu vernicima protiv

zla i slave Boga; suprotnost anđelima je iblis. Iblis (Satana) navraća ljude na

činjenje loših dela.

[uredi]Objave

Za više informacija videti Stari zavet, Novi zavet i Kuran

Muslimani veruju u sve četiri pisane objave, koje su objavljene Božjim

poslanicima: Davidu (Davud), Mojsiju (Musa), Isusu (Isa) i Muhamedu.

[uredi]Kuran

Za više informacija pogledajte Kuran

Kuran iz 13. veka

Kuran (kara'a - čitati, kazivati) za muslimane je reč Božja koju je anđeo Gavrilo

(Džibril) preneo preko proroka Muhameda, poslednjeg u nizu biblijskih proroka.[5] Prvobitna namera Kurana je bila da uvede Arape u zajednicu naroda Knjige, i to

u red sa Jevrejima i hrišćanima koji su primili Toru i Zavete.[6] U neku ruku, to je

„Najnoviji Zavet", koji ne osporava već potkrepljuje i nastavlja jevrejsku i

hrišćansku Bibliju. Muhamed i njegovi sledbenici zabeležili su mnoga od ovih

otkrivenja, i posle njegove smrti ostalo je mnogo zapisanih fragmenata. Opsežni

tekst je kompiliran u vreme vladavine prvih nekoliko kalifa a varijante su

zabranjene. Podeljen je u 114 poglavlja koja se nazivaju surama i koja sadrže

različit broj stihova. Poglavlja nisu raspoređena hronološki niti tematski, već

prema dužini, od najdužih do najkraćih. Zajedno sa kratkim naslovima, sve osim

jedne, sure počinju sa bismilom: „U ime Boga, milostivog i milosnog".

Dve najveće teme Kurana su jedinstvenost i moć Božja i priroda i sudbina ljudi u

odnosu sa Bogom. Bog je jedini stvoritelj univerzuma, ljudi, i duhova, blagotvoran

i pravedan. Njemu su data opisna imena kao što su Sveznajući i Svemoćni.

Ljudska bića su Božji robovi i svojom slobodnom voljom ona često neće slušati

Božje zapovesti, jer ih može iskušavati pali anđeo Iblis (Satana) koji je sopstveni

pad prouzrokovao time što je odbio da se pokloni Adamu (2:31-33). Na dan

dolazećeg suda, svi će ustati iz mrtvih, biće izvagani i poslati u raj ili u pakao, za

večna vremena. Kuran takođe uključuje i iznova tumačene pripovesti iz hebrejske

Biblije, kao što su kazivanja o Adamu i Evi, Josifovim avanturama

i Avramovom monoteizmu.

Pored sune, moralnih propovedi sa običajima iz prorokovog života, Kuran je glavni

izvor islamskog zakona, šerijata.[7]

[uredi]Proroci

Za više informacija pogledajte Proroci u islamu

Islam se zasniva na verovanju u proroke, koji su poslani od Boga. U Kuranu ih je

spomenuto dvadeset pet, a najpoznatiji su: Adam (Adem), Noje (Nuh), Avram

(Ibrahim), Mojsije (Musa), Isus (Isa) i Muhamed.

[uredi]Isus

Za više informacija pogledajte IsusIsus (arap. Isa) je Božji poslanik i Božji rob a ne Božji

sin. On i njegova majka, koju hrišćani proglašavaju bogorodicom, jeli su hranu, pili

su vodu, oblačili se, spavali, odmarali i robovali Bogu kao i drugi ljudi. Muslimani

veruju u Isusa (Isa) ali verovanje da je on Bog smatra se najvećim grehom (širk).

Kada je Isa čuo da ga neki sljedbenici proglašavaju Bogom i sinom Božjim, pao je

na kolena i molio Tvorca za oprost. Tako je nastala podnevna molitva.[traži se izvor od 11.

2009.]

Nakon niza poslanika, Alah šalje Isusa, sina Marijinog (arap. Merjem) Izraelićanima

da potvrdi Objavu, istinu i sadržaj Tore (Tevrata) i da dopusti, po jevanđelju, nešto

što je po Tevratu bilo zabranjeno. Bog ga je obasuo blagodatima. On govori

ljudima iz kolevke kao novorođenče i Bog ga podučava knjizi, mudrosti, Tevratu,

Indžilu i znanju. Isa je pretposlednji je Božji poslanik i verovesnik. Bio je primalac

treće velike Božje objave - jevanđelja (arap: indžila) i najavljivač dolaska

Muhameda (pod imenom Ahmed) iza sebe.[8]

[uredi]Muhamed

Za više informacija pogledajte Kijamet

Za više informacija pogledajte Muhamed

Muslimani veruju u dolazak sudnjeg dana, kada će ljudi odgovarati za učinjena

djela, bila dobra ili loša.

[uredi]Predodređenje

Za više informacija pogledajte Kader

U Islamu, verovanje u predodređenost (kader) podrazumeva da je sveznajući Bog

(Alah) odredio sve što će se desiti. On je stvorio stvorenja prema svome

praiskonskom znanju i mudrosti. Njemu je sve poznato i to je zapisano u

„Levhimahfuzu“. Alah je hteo da stvorenja postoje i on ih je stvorio i ništa se ne

dešava niti postoji bez njegove volje i stvaranja.

[uredi]Praksa i dužnosti

Po islamskom učenju čovek je religiozno biće, jer ne postoji ni jedan čovek na

svetu a da u nešto ne veruje. To se ispoljava ukupnim životom vernika, a na

poseban način religioznom praksom, odnosno bogoštovnim delima.

[uredi]Pet stubova islama

Za više informacija pogledajte Pet stubova islama

Vernici tokom molitve, džamija uDamasku

U Islamu je pet bogoštovnih dužnosti, pet stubova islama. Praktične dužnosti

muslimana su:

Svedočenje  (arap: šehadet): "Nema Boga osim Boga, a Muhamed je njegov

prorok";

Molitva  (arap: namaz) pet puta dnevno, i to: sabah (od pojave zore do

izlaska sunca), podne (kad sunce malo izađe iz zenita), ikindija (kad sunce

nagne prema zapadu), akšam (kad sunce zađe) i jacija (kad noć potpuno

padne).

Post  (arap: saum), uzdržavanje od jela, pića, pušenja, polnih zadovoljstava

i nepriličnog govora od zore do zalaska sunca, u toku meseca Ramazana koji

traje 30 ili 29 dana. Ramazan i ramazanski post se završavaju Bajramom,

velikim muslimanskim praznikom.

Milostinja  (arap: zekat); imućni muslimani dužni su od viška svoje imovine

udeliti 2,5% za potrebe siromašnih, učenika, bolesnika, starih i iznemoglih.

Hodočašće  (arap: hadždž) u Meku, bar jedanput u životu, za onoga ko je u

stanju;

[uredi]Zakon

Za više informacija pogledajte Šerijat

Hadžiluk u Meki uključujući i kruženje sedam puta oko Kabe.

Šerijat je božanski zakon islama, i razumevanje tog zakona jeste fikh, odnosno

sudstvo. Muhamed nije pravio razliku između verskog i svetovnog zakona; strana

na koju će šerijat da prevagne u današnjim muslimanskim zemljama zavisi od

stepena sekularizacije u svakoj od njih. Šerijat se odnosi na svaku dimenziju

života, uključujući porodične odnose, zakon o nasleđivanju, poreze, pročišćenje od

zagađenosti i molitvu. Četiri opšte prihvaćena izvora islamskog zakona su:

Kuran  (sveta knjiga)

Suna  (običaji prorokovi)

Idžma  (saglasnost zajednice) i

Kijas  (zaključivanje po analogiji).

Šiitsko sudstvo se u neku ruku razlikuje, jer njihova hadiska tradicija ne priznaje

poslednja dva izvora nego umesto njih prihvata idžtihad (slobodno rasuđivanje)

koje prenose imami. Postoji pet klasičnih versko-pravnih škola, od kojih su četiri

sunitske (hanefiti, malikiti, šaifiti i hanbaliti) a samo jedna šiitska (džaferiti).

[uredi]Džihad

Za više informacija pogledajte Džihad

Kolektivnom obavezom muslimana smatra se i učešće u džihadu (arapski: životna

borba), za opstanak muslimana i njihove vere. Džihad je svaki trud u ime Boga, tj.

na Božijem putu. Džihada ima četiri vrste:

Džihad oružjem za odbranu vere, časti, života i imetka.

Džihad protiv grešnika rukom i savetom u smislu hadisa: "ko od vas vidi

nešto što ne valja, neka ga suzbije rukom, a ako ne mogne rukom onda

jezikom".

Džihad protiv šejtana (sotone), odupiranjem čoveka njegovom zavođenju.

Džihad sa samim sobom radi ustrajnosti na činjenju dobrih dela i klonjenju

od zabranjenih.[10]

[uredi]Istorija

Za više informacija videti Istorija islama i Pravedni kalifi

Islam se razvija u 7. veku u polunomadskom politeističkom društvu Arabijskog

poluostrva. Poligamija je kod predislamskih Arapa označavala moć i prestiž. U

islamu je, pak, imala cilj da zbrine udovice palih boraca.

Karavani iz Meke i Medine saobraćaju sa Sirijom i Palestinom, koje su onda bile

unutar hrišćanskog Vizantijskog carstva. Na severoistoku je bilo zaratuštrijsko

Persijsko carstvo, na jugu nestorijanski Jemen, a na zapadu, s one strane Crvenog

mora, monofizitska Etiopija. Dijalog sa hrišćanima u gradovima kao što su bili

Damask i Bagdad, koji su gledali na islam kao na jeres (i nazivali ga hagarizam ili

ismaelizam), postavljao je nova pitanja pred muslimanske teologe. Jovan

Damaskin opisao je raspravu o poreklu zla: hrišćani su je stavili uz slobodnu volju

kako bi sačuvali Božju pravdu; muslimani su poreklo dobra i zla izveli iz Boga,

kako bi sačuvali njegovu svemoć.[11]

[uredi]Širenje islama

Posle Muhamedove smrti 632. godine njegovi naslednici su se zvali kalifi (arapski:

zamenici), a država kalifat. Pod vladavinom prve četvorice kalifa (632-661. naše

ere), bile su osvojene Sirija, Palestina i Mesopotamija: Damask 635. godine;

a Jerusalim, Antiohija i Basra 638. Persija je pobeđena između 637 i 650,

a Egipat između 639. i 642.

Za prvog naslednika Muhameda izabran je Abu Bakr, njegov tast i pratilac na

hidžri do Medine. Tokom dve godine svoga kalifata, Abu Bakr je učvrstio

muslimansku dominaciju u Arabiji, pomirio buntovna beduinska plemena i ratovao

protiv vizantijske Sirije. Abu Bakrov naslednik i drugi kalif bio jeOmer (634-644),

koji je osvojio Siriju i deo Egipta i Mesopotamije. Posle Omerove smrti, počele su

velike šizme. Sledbenici Alija, prorokovog nećaka i muža prorokove kćerke Fatime,

očekivali su od njega da postane novi kalif, ali aristokrata Osman (644-656) iz

porodice mekijanskih Umajada, bivših prorokovih neprijatelja, je izabran umesto

njega. Članovi Ši`a Ali („Alijeve stranke"), izjavili su da nasledstvo mora da bude

ustanovljeno na osnovu bližih srodničkih relacija: kalif mora da bude ne samo iz

plemena Kurejš, već takođe iz familije Hašemita i zakonski rođen u braku Fatime,

prorokove kćerke, sa Ali ibn Abi Talibom.[12] Godine 656. naše ere, Umajada

Osmana ubija grupa Alijevih sledbenika. Izabrani kalif (četvrti u suni-nizu), Alija,

morao je da se suoči sa bogatim i moćnim umajadskim guvernerom Sirije,

Muavijom, i njegovim pronicljivim generalom Amr ibn al-Asom, osvajačem Egipta.

Kada su Alijeve trupe žpreuzele vođstvo u bici kod Sifina na Eufratu, Amr ibn al-As

je zakačio stranice iz Kurana na koplja svojih vojnika i Alijeva vojska je prestala da

se bori. Amr ibn al-As zatražio je posredovanje između Alija i Muavije, i ovog

drugog je zastupao tako uspešno da su Alijevi predstavnici prihvatili Muavijin

zahtev za kalifatom. Velika grupa iz Alijeve vojske, karidžiti ili „šizmatici" (od

karidža - otići, izaći), nije prihvatila arbitražu ljudskih bića, jer „nema drugog suda

do Božjeg"[13]. Umesto da se bori protiv Muavije, Ali se okrenuo protiv karidžita, i

tako je postao njihov smrtni neprijatelj. Godine 661. karidžiti su ga ubili. Nakon

toga, kalif Muavija je osnovao dinastiju Umajada iz Damaska (661-750).

Teritorija kalifata oko 750. godine.

Osvajanja od 661-750. pod Umajadima iz Damaska uključila su Avganistan, veliki

deo Severne Afrike i Španiju. Berberska plemena Severne Afrike bila su

preobraćena ubeđivanjem, iako će narednih vekova manifestovati svoju etničku

posebnost prihvatanjem jeresi kakva je karidžitska. Godine 711. naše ere,

muslimanska vojska prešla je Ifrikiju (Severna Afrika) i stigla do Magrib al-aksa,

ekstremne zapadne tačke. Uz pomoć vizantijskog namesnika Seute i gradskih

Jevreja koje su proganjali vizigotski hrišćani, muslimani su krenuli u osvajanje al-

Andaluza, na Iberijskom poluostrvu. Padom vizigotske prestonice Toleda,

muslimani su zagospodarili celom teritorijom zapadno od Pirineja. Granica njihove

ekspanzije su bile planine, naročito pošto je Karlo Martel kod Poatjea (732) stavio

tačku na njihovo napredovanje u Provansi. Skinuti sa trona 750. godine od strane

bagdadskih Abasida, poslednji Umajadi su pronašli utočište u, vodom bogatoj,

Andaluziji. Godine 827. naše ere, Aglabidi iz Ifrikije započeli su osvajanje Sicilije i

Južne Italije. Vizantijska vojska ih je proterala sa kopna, ali ostrvo je osvojeno 902.

godine. Normani su ga kasnije zauzeli 1091. godine.

Kalifat Kordove bio je prestonica napredne civilizacije od 756. do 1031, kada je

postao žrtva anarhičnih „partijskih kraljeva", tokom čijih su vladavina hrišćanska

severna kraljevstva ostvarila ponovno osvajanje Španije, postižući vrhunac

osvajanjem 1085. godine, grada Toleda. Okupacijom od strane dve berberske

dinastije – Almoravida (1090-1145) i Almohada (1157-1223) - nije stavljena tačka

na taj proces; naprotiv, muslimani će se polagano povlačiti u suženu južnu zonu

(Nasrid emirat Granade), i godine 1492. pobediće ih „katolički kraljevi".

Počev od jedanaestog veka, vodeću snagu islama predstavljali su Turci koji su u

islam prevedeni u 10. veku, a naročito Seldžuci koji su kontrolisali Abasidski kalifat

posle Bujida (1058. godine). Prognali su ih Mongoli (preobraćeni u islam oko

1300), koji su zauzeli Irak ali su ih zaustavili Turci Mameluci koji su kontrolisali

Egipat do osmanlijskog osvajanja 1517. godine. Od petnaestog do devetnaestog

veka, interese islama uglavnom je predstavljalo moćno Osmanlijsko carstvo,

osnovano 1301. godine u Maloj Aziji. Osmanlije su 1453. godine

zauzele Konstantinopolj, koji je postao njihova prestonica (Istanbul). Na istoku,

Turci Mameluci osnovali su sultanat Delhi (1206-1526). Između 1526. i 1658.

godine, cela severna Indija biće u vlasti islamskog carstva Velikih Mogula,

potomaka Mongola. Indonezija i Malezija su bile najvećim delom prevedene u

islam preko trgovinskih puteva koji su ih povezivali sa muslimanskim zemljama.

Isto se desilo i sa nekim oblastima u sub-saharskoj Africi.

[uredi]Podele

Islam se sastoji od većeg broja verskih denominacija koje su u suštini slične po

verovanjima ali među njima postoje značajne teološke i pravne razlike.

Najznačajnija je podela na sunite i šiite, dok se sufizam obično smatra pre

mističnim redom nego posebnom školom islama. Najveći broj izvora tvrdi da su

otprilike 85% svetskih muslimana suniti a oko 15% šiiti, uz neznatnu manjinu koju

čine pripadnici manjih islamističkih sekti.[14]

[uredi]Suniti

Za više informacija pogledajte Suniti

Suniti su vjernici islama, koji predstavljaju većinu među muslimanima. Za razliku,

od šiita, suniti uz Kuran slede i sune, pravila islama utemeljena na običajima

poslanika Muhameda. Suna (arap. سنة) znači knjiga i reči koje se odnose na

proroka Muhameda. Suniti priznaju (prvog) kalifa Abu Bakra kao naslednika

proroka Muhameda i priznaju četiri verske škole Hanafi, Maliki, Šafi i Hanbali.

[uredi]Šiiti

Za više informacija pogledajte Šiiti

Šiiti (od arapskog: ši`a Ali - Alijeva stranka) su drugi po veličini ogranak islama.

Po istorijskom poreklu šiiti priznaju Muhamedovog nećaka Aliju i njegove potomke

za jedine punopravne naslednike Muhamedove svetovne i duhovne vlasti

(kalifi i imami). Šiiti veruju da je Alija direktni naslednik i vođa svih muslimana

posle Muhamedove smrti, za razliku od sunita koji veruju da je Abu Bekr, prvi kalif

posle Muhameda, legitimno dobio vođstvo nad muslimanima. Ova razlika u

mišljenju se desila 632. godine i taj raskol je oštro podelio ove dve muslimanske

tradicije u mnogim njihovim verovanjima i delanjima.

Šiiti su danas većina u Iranu i Iraku. Značajnih šiitskih manjine ima i u Pakistanu,

Indiji, Avganistanu, Libanu, Azerbejdžanu, Jemenu, Bahreinu i ostalim zemljama

Persijskog zaliva.

[uredi]Sufiji

Za više informacija pogledajte Sufizam

Sufizam (arapski تصوف, tasawwuf, persijski عرفان, Erfan) je mistički aspekt islama,

način života usmeren prema ostvarenju Božjeg jedinstva i prisustva kroz ljubav,

iskustvenu spoznaju, asketizam i ekstatičko jedinstvo sa voljenim Tvorcem.

Termin sufi i sufizam (tasavuf) potiču od vunene odeće (suf) koju su nosili

muslimanski asketi.[15] Sufiji su često nailazili su na žestok otpor službenog islama.

[uredi]Rasprostranjenost

Države sa islamskim vernicima

Po podacima iz 2007. godine, muslimanska zajednica broji između 900 miliona i

1,8 milijarde vernika. U nekih 30-40 zemalja sveta islam je većinska religija, a

arapske zemlje čine oko 20 % od ukupnog broja muslimanskih zemalja na svetu.

Južna i Jugoistočna Azija imaju najviše muslimanskih zemalja, sa Indonezijom,

Pakistanom, Bangladešom i Indijom, koje svaka ponaosob, imaju više od 100

miliona vernika[16]. Prema podacima vlade SAD, 2006. godine je bilo 20 miliona

muslimana i više od 40.000 islamskih svetilišta u Kini[17]

Na Bliskom istoku, ne-arapske zemlje Turska i Iran imaju najbrojnije muslimanske

zajednice, dok u Africi, Egipat i Nigerija su na prvom mestu[16]. U mnogim

evropskim zemljama, islam je druga religija po zastupljenosti posle hrišćanstva,

kao na primer, u Francuskoj[18].

U Srbiji ima oko 240.000 muslimana ili 3,2% populacije oni uglavnom pripadaju

Bošnjačkoj i Albanskoj etničkoj skupini. U Srbiji postoji preko 190 džamija od kojih

oko 120 u Sandžaku, 60 u južnoj Srbiji, po jedna u Beogradu, Nišu, Malom

Zvorniku i Subotici. Postoje i dve medrese - jedna u Novom Pazaru kao i islamski

fakultet, i jedna u Beogradu.

[uredi]Foto galerija

 www.serbian.cri.cn

03/03/2007 Islam u Kini   Jusuf Abdurrahman

  Stari zapisi Tang dinastije opisuju posjetu granica Kine od strane Sa'ad ibn Ebi Vekkasa, r.a., jednog od ashaba Poslanika Muhammeda, a.s., 650. godine. Taj događaj se smatra rođenjem islama u Kini. Kineski car Yung-Wei je poštovao učenja islama i smatrao ih kompatibilnim sa učenjem Konfučija. Da bi pokazao divljenje prema islamu car je omogućio izgradnju prve džamije u Ch'ang-an. Ta džamija nakon četrnaest stoljeća i danas postoji. 

Muslimani su dominirali uvoz/izvoz biznisom u Kini tokom Sung dinastije (960-1279). Kancelarija generalnog direktora špedicije je tokom toga perioda, konstantno pripadala muslimanima. Vrijeme vladavine Ming dinastije (1368-1644) smatra se zlatnom epohom islama u Kini, kada su se muslimani potpuno integrisali u Han zajednicu prihvatajući njihov naziv i neke običaje, ali istovremeno zadržavajući svoje islamske načine oblačenja i ograničenja u ishrani.

Antimuslimanska osjećanja su se ukorijenila u Kini tokom Ch'ing dinastije (1644-1911) koju su osnovali Manchusi koji su bili manjina u Kini. Prema nezvaničnim podacima broj muslimana u Kini prelazi 35 miliona. Oni predstaljaju deset različitih etničkih grupa. Najveća je Chinese Hui koji čine preko polovinu

od kineske muslimanske populacije. Najveća turska grupacija su Ujguri koji su najbrojniji u Xinjiang provinciji gdje su nekada bili velika većina. 

Međutim, možda je za neke iznenađujuće, ali islam je u Kini odolio vremenu od preko 1300 (1400) godina. On je preživio takve prevrate poput Kulturne revolucije i režime koji su bili

neprijateljski nastrojeni prema njemu. Premda su bilješke vrlo male o arapskoj historiji, i vrlo kratke u kineskoj historji, The Ancient Record of the Tang Dynasty opisuje granučnu posjetu Kini od strane jednog izaslanika iz Arabije u sedmom stoljeću. Sa'ad ibn Ebi Vekkas, r.a., jedan od drugova Poslanika, a.s., vodio je delegaciju (u 650-oj godini) ponevši sa sobom poklone u Kini kao i sistem vjerovanja islama. Prema tradiciji kineskih muslimana ovaj događaj se smatra rođendanom islama u Kini. 

Iako je car Yung-Wei u to vrijeme smatrao islam dosta restriktivnim za svoj ukus, on je poštovao njegova učenja i smatrao ih kompatibilnim sa učenjima Konfučija. Iz tog razloga, on je dao Sa'adu potpunu slobodu propagiranja vjere među njegovim narodom. Da bi pokazao svoje divljenje prema islamu, car je naredio izgradnu prve kineske džamije u Cha'ng-an. Džamija i danas stoji nakon trinaest (četrnaest) vjekova!

Kako je vrijeme prolazilo, odnosi između Kineza i muslimana (njihovih zemalja) su se nastavili poboljšavati. Puno muslimanskih biznismena, posjetilaca i trgovaca, počeli su dolaziti u Kinu radi komercijalnih i vjerskih razloga. (Arapi su već imali trgovinu u toj oblasti prije Poslanika Muhammeda, a.s.) Ummejevići i Abbasovići su poslali šest delegacija u Kinu, i svi su ih tamo srdačno dočekivali. 

Muslimani koji su emigrirali u Kinu slučajno su imali veliki ekonomski utjecaj i značaj u zemlji. Zapravo, oni su dominirali uvozom i izvozom artikala u vrijeme Sung dinastije (960.-1279.). Zaista, za to vrijeme, kancelarija generalnog direktora špedicije je konstantno bila u rukama muslimana.Uprkos ekonomskom uspjehu muslimana, tokom tih i kasnijih godina, oni su prepoznati kao pravedni uljudni, i vjerni zakonu. Zato nije zabilježeno da su postojala antimuslimanska osjećanja kod Han naroda. 

Od početka vladavine Ming dinastije (1368-1644) islam je u Kini bujao 700 godina. Do tog vremena muslimani su uživali poseban inozemni status sa svojim običajima, jezikom i tradicijom i nikada nisu bili potpuno integrisani u Han zajednicu. Pod vladavinom Ming dinastije, koja se generalno smatra zlatnom erom islama u Kini, muslimani su postepeno postali potpuno integrisani u Han zajednicu.

Vrlo interesantan primjer sinteze kineskih muslimana je bio proces mijenjanja njihovih imena. Puno muslimana koji su oženili djevojku iz Han zajednice obično su uzimali ime svoje žene. Drugi su uzimali kineska prezimena Mo, Mai i Mu – koja su zapravo imena muslimana Muhammed, Mustafa i Mesud. Oni koji nisu mogli naći kinesko prezime koje je bilo slično njihovim, prihvatili su kineske znakove koji najbolje oslikavaju njihova imena – Ha za Hasana, Hu za Husejina ili Sai za Saida, itd.

Pored imena, muslimanski običaji odijevanja i ishrane su, također, imali sintezu sa kineskom kulturom. Islamski modeli odjeće i ishrane su se konzistentno i beskompromisno čuvali. Tada su muslimani počeli govoriti Han dijelektom i čitati na kineskom. U Ming eri muslimani se nisu mogli razlikovati od ostalih Kineza, osim po svojim unikatnim vjerskim običajima. Još jednom, radi ovih razloga, postojalo je međusobnih nesuglasica između muslimana i nemuslimana-Kineza. 

Uspon Chi'ng dinastije (1644-1911) je promijenio dotadašnje stanje. Pripadnici Chi'nga su bili Manchui (a ne Hani) i bili su manjina u Kini. Oni su koristili taktiku zavadi – pa vladaj i držali muslimane, Hane, Tibetance i Mongole u međusobnoj borbi. Doslovno, oni su bili odgovorni za antimuslimanska osjećanja u Kini i koristili Han vojnike da uguše muslimanske oblasti u zemlji. 

Kada je Manchu dinastija pala u 1911. Republika Kina je formirana od strane Sun Yat Sen koji su odmah proklamirali da zemlja podjednako pripada Hanima, Huima (muslimanima) Manima (Manchu) Mengima (Mongolima) i Tsangima (Tibetancima). Njegova politika je dovela do nekih pomaka u relacijama među tim grupacijama. 

Nakon Mao Zedongove revolucije 1948. godine i početka komunističke vlasti u Kini, muslimani, kao i druge etničke manjine, su se ponovo našli u nezavidnom položaju. Oni su se aktivno borili protiv komunista prije i poslije revolucije. Zapravo, 1953. god. muslimani su dva puta dizali bunu u nastojanju da formiraju nezavisnu islamsku državu (u oblastima gdje su muslimani činili ogromnu većinu). Ti ustanci su brutalno ugušeni kineskim vojnim snagama koju je pratilo liberalno korišćenje antimuslimanske propagande. 

Prema nezvaničnim podacima broj muslimana u Kini danas prelazi 20 miliona. Vladin popis iz 1982. je prikazao znatno manji broj muslimana (15 miliona). Ti muslimani predstavljaju deset različitih etničkih grupa. Najveća grupa su Hui Kinezi koji čine preko polovinu kineskih muslimana koji su razasuti po cijeloj Kini. Postoji, također, velika koncentracija Huia u provinciji Ningesha na sjeveru. 

Nakon Huia ostatak muslimanske populacije pripada turskim jezičkim grupama koji su većinom

Turci (osim mongolskih Salara i arjanskih Tadžika). Turske grupacije su nadalje podijeljene između Ujgura, Uzbeka, Kazaha, Kirgiza, Tatara i Dongshianga. Približno svi turski muslimani se nalaze u zapadnim provincijama Kansua i Xinjianga. Najveća od tih muslimanskih grupacija su Ujguri. 

Ujguri su najveća populacija u Xinjiang provinciji gdje čine preko 60% ukupnog stanovništva. Ovaj relativno mali procenat duguje, u zadnje vrijeme, masivnom prilivu nemuslimana Kineza u provinciju. Takva situacija je donijela probleme asimilacije i povećanog straha deislamizacije jednog od predominantnih muslimanskih regiona u Kini. Muslimani u Centralnoj Aziji su pod vlašću SSSR izloženi sličnom uređivanju populacije, tzv. rusifikaciji Centralne Azije; muslimani, posebno Ujguri, najviše su propatili pod režimom Mao Zedunga i njegovom Kulturnom revolucijom. Pod komunističkom vladavinom terora postojala je nasilnička kampanja iskorijenjavanja svih tragova islama i identiteta svih nekineza. Ujgurski jezik, koji je vjekovima koristio arapsko pismo, bio je primoran da usvoji latinsko pismo. Ujguri, kao najreligiozniji muslimani, su bili primorani na prinudne radove u 30 000 općina koje su postavljene u većinski muslimanskim provincijama. Imami i mule su odvajani radi ponižavajućih kažnjavanja i tortura također su bili primoravani da održavaju farme svinja koje su ponekad držali u džamijama koje je vlada zatvorila. 

Pod izgovorom ujedinjenja nacionalne edukacije, islamske škole su zatvorene a njeni učenici prebačeni u druge škole koje su proučavale samo marksizam i maoizam. Druga nasilja su uključivala zatvaranja 29 000 džamija, naširoko upražnjavana tortura nad imamima i egzekucija preko 360 000 muslimana. 

Od smrti Mao Zedunga i završetka njegovog tvrdokornog markstističkog stanovišta, otprilike 15 godina prije, komunistička vlada je uveliko liberalizirala svoju politiku prema islamu i muslimanima. Uprkos velikom nasilju Kulturne revolucije, islam je nastavio s napretkom u Kini.

Danas kampanja asimilacije koja je započeta tokom Kulturne revolucije je nekako usporena a turski muslimani imaju veću slobodu izražavanja svog kulturnog identiteta. Vlada je naprimjer dozvolila ponovnu uspostavu arapskog alfabeta i upotrebu ujgurskog jezika. Međutim, još uvijek postoji diskriminacija prema turskim muslimanima od strane kineskih emigranata (potpomognutih od vlade) koji su se stacionirali u dalekoj zapadnoj provinciji Xinjiang. Ova emigracija je napravila problem obzirom da Han Kinezi emigriraju u muslimanske oblasti godišnje i do 200 000 iseljenika. U mnogim mjestima gdje su muslimani nekada bili većina, danas su manjina. 

Od kako je deklarisana vjerska sloboda 1978., kineski muslimani nisu gubili vrijeme već su se odmah dali na ispoljavanje svojih ubjeđenja. Sada postoji oko 28 000 džamija u cijeloj NR Kini sa 12 000 njih samo u provinciji Xinjiang. Uz to postoji veliki broj imama koji su sposobni da vode muslimansku zajednicu. Samo u Xinjiang postoji 2. 800 imama. 

Uočljiv je napredak islamskog načina života u Kini i mnoge poznate narodne asocijacije organizovano koordiniraju međuetničke aktivnosti među muslimanima. Islamska literatura se lahko može naći i trenutno postoji oko devet različitih prijevoda Kur'ana na kineskom jeziku, kao i prijevodi na ujgurskom i turskom jeziku. Muslimani Kine imaju gotovo neograničenu dozvolu da obave hadž u Mekku. Godine 1986. skoro 2.300 kineskih muslimana je obavilo hadž. U usporedbi sa 30 sovjetskih muslimana kojima je dozvoljeno da obave hadž, ovaj broj je doista impozantan, imajući u obzir da broj sovjetskih muslimana prelazi broj kineskih za približno četiri puta. Muslimani Kine su, također, aktivni u državnoj unutrašnjoj politici. Kao i uvijek, muslimani su odbili indolentnost. Nekoliko velikih demonstracija su organizovane od strane muslimana u znaku protesta zbog remećenja muslimanskog života. Prošle godine, naprimjer, muslimani su pokrenuli masovnu protestnu šetnju u Beijing zahtijevajući uklanjanje antiislamske literature iz kineskih knjižara. Turska grupa muslimana je, također, organizovala demonstracije za veća prava glasa u stvarima koje se tiču njihovih događaja, te protiv kontinuriane velike skale migracije nemuslimana u njihovim provincijama. Na vijestima, ovog ljeta sve više je izvještavanja o demonstracijama i sukobima kineskih muslimana za vladavinu njihovih prava. Ako Bog da oni će biti u tome uspješni. 

S engelskog,Džemo Redžematović

www.monteislam.com

O muslimanima u Kini

Autor Administrator    Ponedjeljak, 28 Septembar 2009 09:52   

Kada ih je car pitao za značenje imena Hui (kinesko ime za muslimane – oni koji će se vratiti), odgovorili su da se ono odnosi na privremeni boravak čovjeka na zemlji, na povratak duše Stvoritelju, povratak zalutale svijesti Pravom putu i povratak ka stvarnom i istinitom od varljivog i lažnog. Prema zvaničnim podacima kineskih vlasti, u Kini danas živi između 15 i 20 miliona muslimana. Međutim, teško je utvrditi tačan broj, jer mnogo muslimana ima kineska imena, izgledaju kao Kinezi, na popisima se izjašnjavaju kao Kinezi, i ne ispoljavaju pripadnost nekoj rasi ili naciji. Ali nezvanično, čak i prema zapadnim statistikama, u Kini ima oko 65 miliona muslimana. Potiču iz 10 različitih etničkih grupa.

Najveću grupu čine Hui muslimani. Oni su porijeklom Kinezi i to su oni Kinezi koji su kroz historiju prešli na islam. Ima ih širom Kine, ali najviše na jugu zemlje i u okolini Pekinga i Šangaja.

 

Drugi po redu su Ujguri kojih ima na sjeveru Kine, u Sing-Džang provinciji. To je najznačajnija oblast Kine, a predstavlja 1/6 ukupne površine zemlje. Trenutno je nastanjena sa oko 60%  muslimana, a neposredno nakon II svjetskog rata muslimani su činili oko 90% stanovništva te regije. Ostale etničke skupine su: Uzbekistanci, Turkmenistanci, Kazahstanci…Svi oni govore ujgurskim jezikom i kroz historiju su koristili arapsko pismo prilagođeno kineskim slovima, ali je ono kasnije zabranjeno.Nema područja u islamskom svijetu u kojem je veći broj muslimana stradao u kraćem periodu. Samo u periodu od 1858-1882, ubijeno je 15 miliona muslimana u Kini, a u zadnjih 200 godina vladavine posljednje kineske dinastije, nije bilo perioda dužeg od 10 godina bez ustanka u nekoj od islamskih provincija.

Koliko je historija muslimana u Kini nepoznata, a toliko je ljudi  ubijeno!Pojava islama u Kini zaista je fascinantna. Smatra se da su prvi muslimani došli u ove krajeve morem, i to još u vrijeme Božijeg poslanika, s.a.v.s. Izvori iz VII stoljeća, za vrijeme Tang dinastije (618-910), pokazuju rutu od Sirafa u Perzijskom zaljevu do Muskata u Omanskom zaljevu, prema obali južne Indije. Odatle se put nastavljao do Cejlona, zatim do Nikobarskih ostrva, do moreuza Malake, zatim oko južne obale Malajskog poluostrva do Sijamskog zaljeva i odatle do Kantona i Hangčava u Kini. Smatra se da je Sa´d ibn Ebi Vekas, Poslanikov, s.a.v.s., ashab, bio jedan od prvih koji su doplovili do Kine. To tvrdi Liu Čin, koji je napisao “Životopis poslanika” na kineskom 1721. godine. Isto konstatuje i Broomhall, iako postoje razlike u mišljenju oko tačnih datuma zbog teškoća u preračunavanju i usklađivanju  gregorijanskog sunčevog kalendara i kineskog i arapskog lunarnog kalendara.

Džamija koju je sagradio Sa´d ibn Ebi Vekas ubraja se u najstarije džamije sa minaretom na svijetu (minaret je služio i kao svjetionik). Prema velikoj Mingovoj geografiji, dvojica njegovih drugova su sahranjeni u obližnjem Fukianu. Skoro je sigurno da su ovo bili prvi muslimani daije koji su došli u južnu Kinu i propagirali islam u obalnim gradovima.

Za Tang dinastiju je karakteristično  da su bili orijentisani na trgovinu sa strancima. Otvorili su više mijesta kao što je Kanton, gdje su stranci imali posebne privilegije, ali i ograničeno kretanje po ostalim provincijama. Uprkos tome, muslimani su uspjeli da vrlo brzo prošire islam - bili su poznati kao pedantni, kulturni, obrazovani i ljudi od zakona. Zbog toga su vrlo brzo osvojili simpatije starosjedilaca. Tokom ovih 300 godina islam je napredovao i širio se, kako vodenim, tako i kopnenim putem, tj. putem svile.  Već negdje početkom abasijskog perioda, kad muslimani pobjeđuju Perzijance i dolaze do Samarkanda u sjevernoj Aziji, po prvi put u historiji se uspostavlja kopnena granica između kineskog i islamskog carstva. Muslimani  odatle polahko ulaze u područje poznato kao Sing-Džang ili tursko područje, koje je i danas jako značajno za muslimane Kine.

Muslimanski vojnici koji su se više puta u ovom periodu borili na strani kineskih careva iz dinastije Tang, ostali su u Kini i osnovali porodice, te time formirali nukleus naturaliziranih kineskih muslimana u zapadnoj Kini, čiji potomci i danas žive tamo. Kao zanimljiv primjer ove sinteze možemo navesti proces kojim su muslimani mijenjali svoja imena. Mnogi muslimani su  oženili Han Kineskinje, i jednostavno preuzeli imena svojih žena. Drugi su pak uzeli kineska prezimena Mo, Mai, Mu i sl. koja su prihvaćena od strane muslimana koji su imali prezimena Muhammed, Mustafa i Masud.Neki muslimani, koji nisu našli imena slična svojim, prihvatili su kineske znakove koji sliče njihovim - Ha za Hasan, Hu za Husein Sa´i za Said i sl.Za vladavine ove dinastije u Sianu je otvorena prva arapska ambasada u zapadnoj Kini. Pred kraj vladavine Tang dinastije lokalni kineski vladari, koji nisu bili privrženi strancima, iskoristili su ova nemirna vremena,

došli u Kanton i u jednom danu pobili 100 000 ljudi. Ni jedan musliman, Jevrej ili kršaćnin nisu preživjeli.  Nakon tako tragičnog događaja, u narednih 100 godina, Arapi (muslimani) nisu dolazili u Kinu radi trgovine, izuzev pojedinačnih slučajeva. Samo su u  unutrašnjosti ostali oni  Kinezi koji su već bili primili islam. Nakon vladavine dinastije Tang, na političku scenu Kine stupa dinastija Sung (960-1278). Za vladavine Sung dinastije, u dvorskim spisima se spominje 20 ambasada iz Arabije. Muslimani su generalno dobro tretirani od strane kraljeva iz ove dinastije i mnogi od njih su dobili titule i zauzeli važna mjesta u državnom aparatu. Vijest o ovakvim okolnostima se proširila u islamskim zemljama, te su mnogi muslimani iz Turkestana došli da bi se zaposlili u kineskoj vojsci.Sung dinastiju potiskuju Mongoli koji se pojavljuju u XIII stoljeću. Oni ruše abasijski hilafet, kreću se dalje na sjever, osvajaju cijelu Kinu i dolaze do Evrope. Vladaju oko 90 godina.

Za tih 90 godina Mongoli, kojih je bilo jako malo, držali su Kineze u poziciji robova. Nešto malo bolji položaj u odnosu na ostale su imali muslimani, jer su bili obrazovani. Historijski izvori iz tog vremena sadrže mnoge biografije naprednih muslimana koji su radili za mongolsku dinastiju. Seid Adždžal (Sai Tien-Chih) iz Buhare postao je guverner pokrajine Junan, nakon što su je pokorili. Njegovog sina, Nasruddina, spominje i Marko Polo. Alauddin (A-lao-wa-ting) i Ismail (I-ssu-ma-yin) su poslani iz Perzije u Kinu kao stručnjaci za tehniku. Dakle, muslimani su bili najbolji astronomi na svijetu, najbolji matematičari, najbolji pjesnici, književnici, a Mongoli su to znali iskoristiti.

Mongolska dinastija Juan vladala je od  1278-1368. Pred kraj njihove vladavine, narod je bio nezadovoljan, i muslimani su bili ti koji su inicirali ustanak većih razmjera. Na  čelu te pobune je bio čovjek koji se zvao Juah Čong Hu. Mnogo toga ukazuje da je on bio musliman: sedam od 10 njegovih generala u vojsci su bili muslimani, njegov daidžić je bio musliman, njegova žena je bila muslimanka.

On je osnivač naredne dinastije. Dinastija Ming vlada Kinom od 1368-1644. Njen osnivač je Juang Čang. Sama ta činjenica nam govori da će se status muslimana pod njegovom upravom popraviti. Ovaj period Ming dinastije se smatra zlatnim dobom islama u Kini. Otvorene su mnoge ambasade u Kini, a islamska umjetnost i zanati su utjecali na Kinu. Tako se islamski motivi mogu naći na poznatom Ming porcelanu, a prelijepa plava boja ovog porcelana potiče iz perzijskog kobalta. Mnogo porcelana iz ovog perioda nosi arapske riječi i ajete iz Kur´ana. Nadalje, mnogi oblici kineskog porcelana su preuzeti iz islamskih zemalja.Malo je poznato da su muslimani tadašnje Kine bili najorganizovaniji i najprospritetniji muslimani u cijelom islamskom carstvu. Oni su takoreći vladali cjelokupnom Kinom. Iako kasniji imperatori nisu bili muslimani, skoro svi naučnici, veliki moreplovci, državnici  su bili muslimani. Muslimani su sve do kraja vladavine Ming dinastije ostali privilegovani.

Krajem 30-ih godina 17. stoljeća Ming dinastija slabi i doživljava nekoliko pobuna. Narod Manču, koji je bio na sjeveru koristi te pobune i preuzima vlast. Vladavina dinastije Manču traje od 1644-1912.  Od tada pa do današnjeg dana, muslimani nisu mogli slobodno živjeti u Kini. Vladavina dinastije Manču propraćena je stalnim ustancima muslimana. U periodu od 300 godina, non-stop se ginulo. Nikad u historiji nije se desio organizovan ustanak svih muslimana, nego su izbivali na različitim mjestima u različito vrijeme. Nejedinstvo muslimana i nepostojanje svijesti o zajedničkoj zaštiti, dovelo je do toga da muslimani  nisu uspjeli da se odupru Manču narodu. Ono što je karakteristično je da su ustanci koje su muslimani dizali protiv dinastije Manču trajali po 10 godina, gdje je ginulo na stotine hiljada muslimana. Samo je jedna provincija Šan-Si, brojala je oko  10 miliona stanovnika, od toga oko 90% su bili muslimani. Nakon ustanka, ostalo je samo milion muslimana u ovoj provinciji. U provinciji Junan, na jugu, muslimansko stanovništvo se prepolovilo. Manču su sklopili pakt protiv muslimana sa narodom Han. Do tada, Han Kinezi i muslimani nikad nisu imali problema. Apsurdna je činjenica da je većina Hui Kineza nastradala od strane Han Kineza – naroda od kojeg su i sami potekli.

Manču dinastija je pala 1911., i republika Kina je uspostavljena od strane Sun Jat Sena. Ovakav gest je pozdravljen i od strane kineskih muslimana. Dr. Sun Jat Sen, je proglasio jednakost i harmoniju svih pet rasa. Ove rase (sadašnje nacije) su: Han, Manču, Tibetanci, Mongoli i Hui (muslimani). Ove nacije su predstavljene na zastavi Narodne republike sa pet zvijezda. U toku ovog perioda muslimani su postavljani na važna mjesta u vojsci i također su učestvovali u nacionalnom legislativnom tijelu, te držali jake pozicije u Nacionalnom parlamentu. Kada je Mao Ce Tung poveo radnike i seljake na poznati Dugi marš od 6000 milja, mnogi muslimani su se pridružili Crvenoj armiji. Vrlo je vjerovatno da su za njih sagrađene džamije u Yenanu, Maovom sjedištu, nakon dugog marša.

U toku rata protiv Japana i u toku borbe protiv Čang Kaj Šeka, većina kineskih muslimana se pridružila borbama zajedno sa Han Kinezima. Predsjedavajući Mao i premijer Zo  naročito su se brinuli za muslimane Kine, tako da je i Narodna oslobodilačka armija dobila specijalne instrukcije u koje su spadale: zaštita džamija, zabrana konzumiranja  svinjetine, te zabrana zbližavanja, tj. stupanja u brak sa muslimankama. U toku agrarne reforme 1950., kada je zemlja koja je pripadala hramovima i manastirima nacionalizovana, vakufska imovina uz džamije je izuzeta iz konfiskacije.

Član 3. agrarne reforme predviđao je da zemlja koja pripada džamijama može biti zadržana, u zavisnosti od okolnosti i sa pristankom muslimanskog stanovništva u dijelu gdje se džamija nalazi. U toku kulturne revolucije (1966-76), ipak su muslimani

Kine progonjeni zajedno sa budistima i kršćanima, od strane ultra-ljevičara predvođenih od strane Lin Biaoa i Bande 4. Crvena armija je izvršavala napade na sve religijske institucije, smatravši ih buržujskim i reakcionarnim. Napadali su i džamije i palili religijske knjige iako  je vlada dala direktive prema kojima se džamije moraju zaštititi. Zahvaljujući pojedincima, situacija je vremenom dovedena pod kontrolu.

Kineska vlada je 1978. liberalizirala svoju potlitiku prema islamu i muslimanima. Novi zakon je garantovao manjinama slobodu da koriste svoj maternji jezik, razviju svoju kulturu i obrazovanje, te prakiciraju svoju religiju.     Stare džamije su se u tom periodu renovirale i ponovo otvarale. Poznata džamija u Pekingu Niu Chief   pretrpjela je totalnu revitalizaciju, i sada privlači velike skupine muslimana. Pod sadašnjom vlašću islam prolazi kroz skroman preporod. U većini zemlje, muslimani uživaju znatnu religijsku slobodu, ali u oblastima kao Sing-Džang, gdje je bilo dosta hapšenja među Ujgurima, muslimanima, aktivnosti su pod restrikcijom.Kina se bori protiv članova ujgurske manjine, koji su turski narodi sa svojim jezikom i posebnom islamskom kulturom. Ujguri žele da ponovo uspostave državu Istočni Turkestan, koja je postojala  1920-ih godina.    Izvještaji organizacija za ljudska prava potvrđuju da su u dijelovima Čingjanga na snazi značajne restrikcije: vladini ljudi kontrolišu džamije, imenovanje imama, veća okupljanja ujgurskih muslimana nisu preporučena, džamije moraju pratiti ko dolazi, a školska djeca i studenti mogu biti izbačeni iz školskih ustanova ako previše idu u džamije.Ovih dana se Kina priključila «borbi protiv terorizma», i to na račun svojih muslimanskih manjina. Naime, vlada ove zemlje optužila je 4 muslimanske separatističke  grupe i 11 pojedinaca (također muslimana) za činjenje zločina i terorističkih djela, te je pozvala druge države da im pomognu u njihovom hvatanju. Kritičari kineske vlade tvrde da ova zemlja koristi borbu protiv terorizma kao opravdanje za  grub tretman muslimanskih manjina, koje na miran način traže nezavisnu državu u kineskoj provinciji Sing Džang.

Inače, Zao Jong Shen, predstavnik antiterorističkog ureda Ministarstva za javnu sigurnost u Kini tvrdi kako su pojedine muslimanske grupe u ovoj zemlji učestvovale u koordiniranim napadima i ubistvima kao dio kampanje stvaranja Istočnog Turkestana, te kako su Osama bin Laden i njegova organizacija pomogli finansiranje tih napada.  Povodom najnovije kineske terorističke liste, Sarah Davis, predstavnica Ureda za ljudska prava u New Yorku je izjavila: "Mi smo zaista zabrinuti zbog toga. Od napada 11. septembra, Kina sve više izjednačuje mirovne pokrete za nezavisnost  sa međunarodnim terorizmom". Također, mnogobrojni predstavnici Ujgur muslimana, kao što je Centar za informacije Istočnog Turkestana, tvrde kako su optužbe kineske vlade netačne, te kako oni nemaju nikakvih veza sa Bin Ladenom. Mnoge humanitarne organizacije su također duboko zabrinute za budućnost kineskih muslimana, pogotovo zato što je Kina daleko poznata po nepoštivanju ljudskih prava.

Naime, na Tienanmen trgu u Pekingu, 4. juna 1989. godine, kineska vojska je tenkovima napala stotine hiljada ljudi koji su mirnim demonstracijama tražili demokratiju. Svjedoci tvrde da je tom prilikom ubijeno na hiljade ljudi, mada je zvanično potvrđena smrt nešto više od 200 demonstranata.Najnovija kineska odluka da javno objavi svoju oficijelnu listu terorističkih organizacija strašno liči na akciju koju je Amerika preduzela nakon 11. septembra.Interesantno je napomenuti kako su navedene optužbe objavljene samo nekoliko dana nakon što su se najviši predstavnici kineske vlade u Washingtonu sastali sa američkim predsjednikom Bushom, a tema njihovih razgovora bila je unapređenje ekonomskih i trgovinskih odnosa između dvije zemlje.

www.islamskamisao.com

Muhamed sa svojim pristalicama kreće na Meku.

Muhamed je rođen u Meki 571. godine, u današnjoj Saudijskoj Arabiji, u Tidžani, u južnom

delu Hidžaza, oko 80 kilometara od Crvenog mora u kamenoj dolini. Poreklom je iz plemena

Kurejš koje je imalo veoma značajan društveni položaj u Meki. Još kao dete Muhamed je

ostao bez oba roditelja, pa je brigu o njemu preuzeo stric. Kao vrlo mlad Muhamed je

postao putujući trgovac. Na svojim putovanjima upoznao je hrišćanstvo, judaizam i

istočnjačke religije. Od kada je oko 610. godine u pećini pored Meke doživeo otkrovenje,

počinje Muhamedova poslanička misija. Muhamed je nekoliko godina propovedao svoje

učenje po Meki, ali bez većeg uspeha jer nije bio prihvaćen od strane bogatih. Konačno, u

leto 622. godine došlo je do čuvene hidžre(arapski: preseljenje) Muhameda i njegovih

pristalica iz Meke u Medinu. Ovaj događaj označava početak muslimanske ere. U novoj

sredini Muhamed je imao mnogo više pristalica i uspeha u širenju svog učenja. Osnovao je

versku zajednicu na čijem čelu je sam bio. Nepunih osam godina od dana hidžre, 630.

godine Muhamed se trijumfalno vratio u Meku, koja postaje sveti grad muslimana, središte

islama i cilj hodočašća. Ovaj događaj muslimani su nazvali El Feth (arapski: pobeda).

Muhamed je ujedinio arapska plemena i postao njihov verski i svetovni poglavar.

[9] Stvorena je jedinstvena arapska država koja je tokom vekova uspela da

pripoji Siriju i Egipat, delove severne Afrike, došavši do Iberijskog poluostrva (711)

i Pirineja (732).

[uredi]Sudnji dan