1

HILVERSUM 3 LUDGERIAANSE NIEUWSBRIEF van de LICHTING 1962-1967

nummer15, februari 2015

VAN DE REDACTIE

Al vanaf het begin heb ik Hilversum 3 bedoeld als een open podium, waarop ieder kwijt kon wat hij wilde. Daarin past geen censuur. Vrijheid van meningsuiting is een groot goed, zoals we recentelijk nog hebben ervaren n.a.v. de aanslag op het satirische weekblad Charlie Hebdo en de commotie die dat wereldwijd heeft veroorzaakt. Daarnaast vind ik wel dat publicisten ook moeten beseffen dat er grenzen zijn aan de mate waarin zij hun publiek kunnen ( mogen ) beledigen . Waar die grenzen lig-gen wordt waarschijnlijk alleen door het empatisch vermogen van de publicist bepaald. Ik begin hierover, omdat ik mij kan voorstellen, dat enkele passages uit de teksten van Ludje, het alter ego van klasgenoot Gerard Kosse, door sommigen misschien als kwetsend kunnen worden ervaren. Wie Gerard kent, weet ook dat zijn soms provocerende en cynische beweringen niet opzéttelijk grie-vend zijn. Dergelijke taal gebruikte hij al in zijn Ludgerustijd om zaken aan de kaak te stellen. Type-rend daarbij is, als hij zich op een dergelijke wijze in een gesprek uit, dat zijn beweringen dan altijd minder hard overkomen, omdat hij alles met zijn gulle lach kan relativeren. Laat ieder dát bij het lezen van zijn uitlatingen in gedachten houden !

BERICHT VAN RIEN OVERVELDE

We schrijven zondag 4 januari 2015. Op de TV wordt een H.Mis gece-lebreerd vanuit de kerk in Houthem-St.Gerlach. Die viering deed me enigszins denken aan de jaarlijkse St.Ludgerviering in Werden-Essen (Dld). Dat deed me weer denken aan Frater Gerlach in Hilversum. Ik heb die brave man nooit gekend, maar toen ik mijn boek schreef en foto's zocht, kreeg ik via frater Monulphus enkele afbeeldingen van zijn zilveren kloosterfeest, dat samenviel met het feest van de fraters Polycarpus en Gerlach. Er was dus wel een frater Gerlach en Venanti-us, maar geen frater Ludgerus. Toch had iemand die naam in 1909

voorgedragen als naam voor onze Ludgeruskweekschool..... Officieel stonden wij onder de

2

hoede van deze Friese leraar en geloofsverkondiger. Tijdens mijn kweekschoolperiode heb ik, voor zover ik mij kan herinneren, geen tekst en uitleg gekregen over die figuur die in steen gehouwen als een waker voor onze school stond. In de ‘70er jaren spraken de toenma-lige studenten van "de tuinman". Het beeld is kort na 1984 door de EO afgestaan en staat nu in een parkje in Muiderberg. In mijn dagboek zoek ik de periode januari 1963 op....... Na de kerstvakantie kwamen wij op 7 janua-ri terug op school. Voor mij begon een belangrijke fase want mijn jaargroep bereidde zich voor op het praktijk diploma 41a. Zonder dat papier mocht je geen hoofdakte doen. Het was de tijd dat Reinier Paping de Elfstedentocht won en alle Friese Ludge-rianen hevig teleurgesteld waren! Paping kwam im-mers uit Overijssel!! Opeengepakt keken we in de aula naar de laatste kilometers van die barre tocht. Het had nog heel wat koude voeten in aarde gehad om dat voor elkaar te krijgen, maar uiteindelijk was frater Crispinus gezwicht op de voorwaarde, dat wij de "verloren" tijd zouden inhalen. Ik had het in die tijd moeilijk. Er was ernstige twijfel of ik wel onderwijzer wilde worden en begreep mezelf niet meer. Halverwege de maand januari kreeg ik een vreemde droom: ik zag mijn "dreamgirl" naakt in een ondiep water staan en zij hield een baby boven haar hoofd. Nieuw leven en een nieuw begin?? Ik heb de studie toch maar afgemaakt. Andere belangrijke gebeurtenissen in de maanden januari en februari 1963 waren o.a. het bezoek van de jongensmulo uit Deventer, waardoor ik opeens een aantal bekenden zag, het songfestival in de Karseboom aan de Groest waar we met the Red Rubies 4e werden, pries-terfeest van de rector met appelmoes en kip, en een historisch bezoek aan het Kröller-Müllermuseum met het koffie-incident en de feestavond na de opening van de jeugdsoos onder de Verrijzeniskerk. Dat dagboek heb ik gebruikt bij het schrijven van mijn boek: "Jongens van het Internaat". Tijdens jullie reünie heb ik enkele klasgenoten beloofd informatie over de twee boeken over "Hilversum" te geven. Je kunt gegevens vinden op mijn website rienovervelde.nl of mij een mail sturen: rovervelde@zonnet.nl Een gezond 2015 en het ga jullie goed!

INLEVING ! door Frits le Roux

Ga daar maar aan staan; een supervrijwiller interviewen doe je niet zo maar! Met stijgende verbazing las ik de zinnen die Hans van Velzen geschreven had over het leven van Henk van Hees. Niet omdat het leven van deze brave burger me zo boeide, daar kom ik nog op terug, maar omdat Hans me bij de hand nam, en me stap voor stap binnenvoerde in het rijk van Henk: de gekroonde koning van Oud Eemnes. Hans moet zich helemaal thuis hebben ge-voeld in dat rijk, anders had hij daar nooit zo mooi over kunnen schrijven.

3

Tijdens de rondleiding van Henk door dat historische dorp heb ik de keitjes gezien die de straten sierden. Ik zag ook de oudheidskamer langskomen en hoorde de klokken luiden waaraan gildemeester Henk zwaaiend aan de touwen hing. En bijna had ik mijn portemon-naie getrokken om een donatie te geven voor de waterzuivering en het schooltje in Namibië. Heerlijk om je zo te kunnen inleven, en dat allemaal dankzij de pen van Hans. En niet alleen zijn pen, ook zijn inlevingskwaliteiten raakten me. Het interview gaat dan wel over Henk, maar op elke hoek van de straat kom ik Hans tegen die laat zien hoe ver hij mee kan gaan in de wereld van een ander. Dat is knap; dat moet je maar kunnen. Dat kreeg hij natuurlijk ook voor elkaar omdat Henk een kleurrijk figuur is en niet de eerste de beste. Ik moet nog zien hoeveel oudklasgenoten er een lintje van Beatrix hebben gekregen. Toch boeide me de brave Nikolaas minder dan de trouwe volgeling die zijn wereld taalvaardig in beeld bracht. Dat komt vooral omdat ik braaf zijn nooit zo’n kunst heb gevonden, wel broodnodig natuurlijk, want zonder dat blijft het schip van de samenleving niet drijven: een stelling om uren over te filosoferen. Genoten van Hans dus, door zijn inleving heeft hij ons Henk laten zien; en dat allemaal in ons clubblaadje H3. Harrie kan daar trots op zijn! Maar helaas, in datzelfde clubblaadje kwam ik ook het tegenovergestelde tegen: een totaal gebrek aan inleving! Iemand had aan de vriend van Gerard geschreven: één homo is al erg genoeg. Anoniem en laf werd de vriend gevraagd om weg te blijven. Ik vroeg me af wie dat had kunnen zeggen; het moest iemand zijn die niet geloofde dat een man van een man kon houden. Iemand die zijn gave om zich iets voor te kunnen stellen had geblokkeerd en dicht-getimmerd met een belachelijk vooroordeel. Arme man die zijn ziel dat geweld aandeed en zijn vermogen aan inleving had opgeven voor een waanidee.

Wie kon die man zijn? Dat wilde ik weten, maar hoe kwam ik daar achter? Gelukkig kwam frater Lebuinus me te hulp: de tovenaar en hypnotiseur die met een gewicht aan een ket-tinkje zijn magischje krachten losliet op de stadsplattegrond van Hilversum om de verdwenen fiets van Jan Roerdink te vinden. Ik dacht dat het de fiets van Jan was, of het was de fiets van Frank Pothof, dat weet ik niet meer zeker. Als ik zo’n kettinkje zou hebben en die boven de groepsfoto van onze jaargang zou laten slingeren, dan moest het vanzelf kringetjes gaan draaien rond het hoofd van de man die ik zocht. Een kwestie van me inleven, en dus al mijn gevoels-poriën openen en de heilige Lebuinus aanroepen! En een kettinkje had ik nog wel. Je kunt het geloven of niet, maar al na een paar minuten had ik hem. Hij moest het zijn, dat kon niet anders, het kettinkje bleef maar rondjes draaien rond

zijn hoofd. Ik wist ook meteen wat me te doen stond; ik zou in ons clubblad vermelden dat ik er achter was gekomen wie de kwaadaardige geest was die zijn kompas was kwijtgeraakt. Ik zou schrijven dat ik bij de volgende reünie het etter uit het labyrinth van zijn gedachten zou persen en hem alle hoeken van de ruimte zou laten zien. Het enige dat ik dan hoopte was dat de betreffende persoon zich daarbij iets kon voorstellen, dat er toch nog iets van zijn inlevingsvermogen was overgebleven om door te krijgen, dat hij bij de volgende reunie beter thuis kon blijven. Want hij mocht van mij aannemen dat ik dan mijn kettinkje bij me zou hebben.

4

Ludje …. rapporteert op eigen wijze over nut en zin van reünies vanuit het door zijn broer Ludger gestichte klooster te Werden (BRD).

Beste grote tweelingbroer, wees gerust: Je geliefde Ludger Lichting 62-67 is de feestmaand weer heelhuids doorgekomen. Dus vretig, lusteloos en laveloos. Bijna al jouw Ludgeriaantjes zijn daardoor ook weer wat gewichtiger geworden! En dat is mooi meegenomen voor de Pensioenfondsen. Die malafide gokkers kunnen nu met recht van spreken uit zien naar een enigszins vervroegde beëindiging van hun royale maandelijkse uitkering aan jouw voormalige onderwijzers. Ze tellen hun winst al uit! Desondanks maakten je oude lievelingetjes hun zoveelste frisse start met wéér een Nieuw Jaar. Immers, ze wanen zich gewapend met veel goede bedoelingen en nog meer onrealiseerbare voornemens.... Helaas moet ik rapporteren dat de gezellige decembermaand weer zorgde voor de tradi-tionele bijwerkingen van het gedwongen feesten: Een paar lieden blijken te lijden aan pijnlijk zitvlees, opgedaan tijdens de lange Nachtmis met de Kerst. Een kwart van je feestgangers is blij dat al dat opgelegd pandoer weer achter de rug is. En sommige wereldverbeteraars kijken bezorgd en ontnuchterd naar het nieuwe gat in hun portemonnee. Dat pijnlijke plekje ontstond toen zij zich van eeuwige vrede dachten te verzekeren door allerlei Goede Doelen te steunen. Ook waren er dit jaar weer een paar hardleerse ex-opvoeders die tegen beter weten in probeerden de belangeloze liefde en behulpzame aandacht van hun eigen kinderen en hun egocentrisch klein grut te verwerven.... Dus door flink uit te pakken met cadeautjes en onzinnige rijmelarijtjes bij gelegenheid van de verjaardag van jouw collega, Sint Nicolaas... Allemaal vergeefse moeite, natuurlijk! Dat hadden ze kunnen weten. Dat blijkt toch elk Nieuw Jaar weer opnieuw?! Maar neem ze hun stupide gedrag niet kwalijk, Grote Ludger! Ik begrijp al heel, héél lang dat die aanhankelijke herhalingsfouten duiden op een diep ver-langen van alle mensen: om unieke, onuitwisbare en bewonderenswaardige sporen van hun individueel bestaan na te laten bij andermans en eigen nageslacht. Ieder mens wil dus een mooi, eeuwig plaatsje veroveren in de geschiedenis en een wit voetje halen bij de volgende generaties. Maar zoiets kan alleen maar als je een heroïsch levensverhaal te berde kunt bren-gen. En dat, Grote Ludger, is nu precies wat er gebeurt tijdens een goede reünie. Voor het duidelijk maken van de <diep verborgen zingevende communicatielaagjes> van jouw filosofisch ongeschoolde en zich zéééér nuchter en verlicht wanende volgelingen Grote Ludger, gebruik ik GROMPY: mijn <GROot Meewarig inzicht in de PsYcho-mechaniek>. Het voordeel van die psycho-filosofische duidingsmethode* is dat niemand de effectiviteit en het suggestieve waarheidsgehalte ervan durft te betwisten. Als een scepticus dat toch doet, dan geeft die klager namelijk blijk van weinig fantasie, botte, boerse nuchterheid en een tekort schietend inlevingsvermogen. Zelfs jouw gepensioneerde! opvoeders laten daarom hun zurige, betweterige carrièrerol schielijk los! Grompy moet je zien als een moderne - dus altijd betere - variant van jouw eigen, hardhandige bekeringsmethode, GL. Het verschil zit hem hierin dat Grompy de halsstarrige verdedigers van eigen belang en dito visie alleen mónddood maakt..!

5

'Ceci n'est pas une pipe' (Dit is geen pijp). Met dit beroemde schilderij uit 1935 laat Magritte, de meester van het surrealisme, zien dat de taal vaak een uiterst geringe greep heeft op wat hij voorgeeft te beschrijven. Het woord en het ding zelf glippen naast elkaar heen. En zo is het precies: het gaat hier om een schilderij, een cultuurbepaald teken dat een voorwerp aanduidt dat in die cultuur bekend is, maar niet het voorwerp (de pijp) zelf. Terecht noemt hij dit werkstuk dan ook <La Trahison des images –-Woordbreuk der beelden>.

Het vertellen van ons eigen levensverhaal is vergelijkbaar met wat hierboven visueel wordt voorgesteld: de concrete gebeurtenissen, ervaringen en handelingen in ons leven zijn niet identiek aan ons verwoording ervan. Hoe GROMPY te werk gaat, illustreer ik met drie momenten van de <Uitzonderlijk Geslaagde Reünie> Weet je nog GL: Ik bracht jou daarover verslag uit in het vorige nummer van het Clubblaadje 'Hilversum 3'. Allereerst laat ik mijn Grompy-bril los op de AANKOMST van mezelf & de reüniedeelnemers. Toen kwam namelijk de toonzetting van de hele reünie tot stand! Het sfeerbepalende element zat hem in de manier waarop de feestgangers hun entree maakten op de schaduwrijke parkeerplaats voor het Internaatsgebouw waar ze jou vroeger altijd in de kou op je sokkeltje lieten staan. Luister aandachtig toe, GL: <Ik herhaal, Grote Ludger, dat ik me in oktober als de wiedeweerga naar de Tweede Grote Reünie van jouw goedwillende lievelingetjes begaf. Wifi bleek ook toen weer het beste ver-voersmiddel. Het bespaarde me het zoeken naar een parkeerplaatsje tussen de opvallend grote auto's waarmee sommige ex-kwekelingen protserig aan kwamen rijden en zo (onbe-doeld?) de wat fragiel en rigide uitgevallen ego's van een paar van hun voormalige klasgeno-ten dreigden te verbrijzelen.... Maar niemand bleek of scheen onder de indruk van die wa-gens. Integendeel: men zag die symbolen van MATERIEEL SUCCES niet eens! Met een ontwa-penende lach op de gerimpelde kaken, en vaak ook nog met open armen, liep men de net ge-arriveerde, kogelronde oud-klasgenoten tegemoet: VRIENDELIJKHEID ALOM!> Wie durft na zo'n hartelijke begroeting nog opgepotte –veelal ingebeelde of aangeprate-- frustraties, boosheid, wrok en teleurstellingen uit de jaren 1960 te berde te brengen? Alle ingrediënten voor een thriller, zoals in de onlangs uitgebrachte film De Reünie, werden door die welwillende begroeting op voorhand afgesabeld. Niemand heeft na zo'n vriendelijke ont-vangst nog de euvele moed om te gaan wroeten in modieus geworden zaken als pesten, ja-loezie, onderlinge wedijver, eenzaamheid, verwarring, seksuele opwinding en ander pube-raal ongemak... Niemand toch?!! En, goedheilige GL: vergelijk die welwillende aankomst nu eens met mijn observaties en voorspelbare Grompy-duiding van het VERTREK van diezelfde Ludgerlichting: Ieder ging na afloop van het feestelijke en hartelijke gebeuren tevreden en gesterkt naar huis en eega terug –- gesterkt in het besef dat men nog relatief fit, gezond en aantrekkelijk was. Dus tevreden en blij dat hij tot een leeftijdsgroep behoort die qua lichaam en geest IN GOEDE CONDITIE verkeert. En bovenal kreeg elke deelnemer van die babbelbijeenkomst het gevoel dat hijzelf --en de overige jaargenoten natuurlijk iets minder-- het nog niet zo gek had ge-

6

daan op het afgelegde levensparcours. Door dit tweede “feest van herkenning” van zichzelf-als-goed-scorend-lid-van-een-voorbeeldige-groep....wisten de meeste reüniegangers met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid dat ze nog veel GELUKKIGE JAARTJES tegemoet konden zien!! Vooral nadat ze zichzelf met enig leedvermaak hadden vergeleken met voor-malige klasgenoten die zichtbaar moeite hadden met stijve, krakende gewrichten, verzwakte rikketikken, slecht werkende organen en andere slijtage. En bovenal: omdat ze tijdens het vertellen van hun sympathiek bijgekleurde levensverhaaltjes en heldendaden eindelijk begre-pen dat ze –- in alle bescheidenheid natuurlijk, maar toch met recht en reden-- een HERO-ISCH LEVEN hadden geleid dat de moeite van vereeuwiging waard is!

'Le Mal du pays' –- heimwee. Margritte, 1941 Met dit toepasselijke schilderij van Margritte, Grote Lud- ger, laat ik je ook in beelden begrijpen wat er tijdens de reünie van je geliefde Ludgerianen zoal gebeurde. Vind je het ook niet frappant dat de heldhaftige leeuw lijkt terug te blikken op wat die gevleugelde heimweelijder letterlijk achter de rug heeft? Waar kwam die heroïek opeens vandaan? Het antwoord is overduidelijk en simpel, Geliefde Grote Tweelingbroer: Tijdens het DAGPROGRAMMA, ergens tussen aankomst en vertrek, vond er voor mijn virtuele oogjes een men- taal en universeel optredend wondertje plaats. Dat ge- beur de tijdens het selectief en ongegeneerd opdissen van

levensverhaaltjes aan eveneens goedwillende, voormalige klasgenoten uit de lang vervlogen, geromantiseerde jaren 1960. Tijdens dat vertellen kwamen jouw Kwekelingen in het reine met hun afgeschermde Ludgerverleden, met hun vermoeiende jaren erna, met hun teleur-stellingen en met de sleur en vluchtigheid van het eigen bestaan. Men kon zich tijdens de reünie helemaal focussen op zijn mooiste momenten, op zijn heldhaf-tigste daden en op zijn unieke verdiensten. En het geleden leed werd daarbij gepast gekoes-terd in het empathische medeleven dat ieder ontving. Zo ontstond een nieuw, verfrist zelf-beeld dat maar al te graag door de goedgelovige, welwillende toehoorders opgeborgen werd bij de andere Prachtige Illusies, die ze al in hun eigen selectief geheugen hadden bijgezet. De afwezige klasgenoten uit de jaren zestig, hebben beslist een waardevolle en bemoedi-gende lachervaring gemist. Het is te hopen dat ook zij de volgende keer komen opdraven om hun unieke duitje in het collectieve zakje te doen. Want, beste grote tweelingbroer: alleen dan wordt het een nog mooiere reünie van jouw Geliefde Lichting 1962-1967!

Ludje Gedicteerd in het door jou, Grote Ludger, gestichte Klooster te Werden (Duitsland), AD 02-01-2015. Leesbaar gemaakt door tik-toets-gehamer van mijn secretaris-spreekbuis Gerard Kosse.

* Voor hen die niks beters te doen hebben, heeft Ludjes secretaris een PERSOONLIJK LITERATUUR-NAWOORDJE

geproduceerd. Het maakt je een tikkeltje wegwijs in de berg literatuur die je kan helpen bij het verwijderen van de sceptische schellen die ieder van ons voor eigen ogen heeft. Met andere woorden: je licht dan weer een klein, inzichtelijk tipje op van de sluier van <Verhalen vertellen & het Geluk dat we allen nastreven>. En passant kom je er ook achter, dat die zoektocht naar persoonlijk welbevinden....alleen in het Westen een obsessie is gewor-den. Die obsessieve, westerse, dure plicht om plezier te hebben en pijn en lijden te voorkomen en te ontwijken, wordt door het overgrote deel van de mensheid niet met ons gedeeld. Je vindt het Nawoordje in de bijlage bij deze nieuwsbrief !

7

UITNODIGING van Herman Jansen

Tijdens opeenvolgende reünies vroeg menigeen om een uitnodiging voor een expositie. Wel kijk aan, hier is er dan een !

Op zondag 29 maart opent Wilfried de Jong, - wie kent hem

niet ? - een tentoonstelling van mijn werk en dat van drie leerlingen uit mijn klasje. De plaats delict is hotel Arena, een goed geoutilleerde tent voor optredens en andere samen- scho-

lingen aan het Oosterpark in Amsterdam en eenvoudig te bereiken met tram 7, één halte vanaf metrostation Weesperplein. Wees dus welkom om 14:00 uur en bedenk dat je tevens kans loopt een zwerm Ludgerianen tegen het lijf te lopen met wie het altijd al prettig toeven was. Met een beetje goede wil kan dat zomaar in een feestelijke reünie ontaarden, zeker wanneer je je vrouw en/of geliefde meeneemt. En mochten de anderen niet komen opdagen weet dan dat ik je komst heel erg op prijs zal stellen. Het adres is ‘s-Gravesandestraat 51, 1092 AA Amsterdam. Hieronder het concept voor een flyer, voor Hilversum 3 alvast illegaal ter beschikking gesteld. Naar ik hoop, tot 29 maart !

voetnoot van de redactie: Het zou natuurlijk erg leuk zijn, als veel klasgenoten gevolg geven aan deze uitnodiging van Herman. Als iedereen die in de omgeving van Amsterdam woont ( of verder ) naar de opening komt, kan dit zo maar uitgroeien tot een Ludgeriaanse Happening die zijn weerga niet kent !

8

PERSOONLIJK ALS ZODANIG GESPROKEN….

door Harrrie de Valk

Wat schat je ? Enkele weken geleden bezocht ik uit nostalgische overwegingen weer eens de Open Dag van het Strabrecht College. Het was er gezellig druk en toen ik mij na een verblijf van enkele uurtjes voldoende gelaafd had aan zoete herinneringen en gesprekken met oud-collega’s en me opmaakte om huiswaarts te gaan, werd ik in de hal aangesproken door twee aantrek-kelijke jongedames. Omdat mij dat tegenwoordig niet meer zo vaak overkomt, was ik meteen een en al aandacht. Een van de twee bleek een oud-leerlinge te zijn, die mij had her-kend. Dat was overigens niet wederzijds, want pas na een lange introductie van haar kant begon er bij mij iets van herkenning naar boven te borrelen. Er ontspon zich een gezellig ge-sprek waarin ons beider carrièreverloop ruim aan de orde kwam en zij tussen neus en lippen vertelde, de Open Dag te bezoeken vanwege haar oudste zoon die naar de middelbare school zou gaan. Ik viel bijna achterover van verbazing. Ze wou toch niet beweren al een zoon van 12 jaar te hebben ?? Op mijn vertwijfelde vraag, die je normaliter niet aan dames hoort te stellen, hoe oud ze dan eigenlijk was, bekende zij de 40 al te zijn gepasseerd. Ik kon ‘t nauwelijks geloven. Ik had haar zeker 10 jaar jonger geschat. Omdat ik mijn verbazing niet onder stoelen of banken stak, bekende haar vriendin, die ik ongeveer dezelfde leeftijd had toebedeeld, nog eens 10 jaar ouder te zijn !! Uiteraard waren de beide dames in hun nopjes met mijn ongeloof en vervolgden opgewekt hun verkenningsroute, mij enigszins verdoofd achterlatend. Eerlijkheidshalve moet ik hier wel bekennen, dat ik dames, als ze mij vragen voor hoe oud ik hen houd, uit tactische overwegingen altijd opzettelijk enkele jaren jonger taxeer dan ik ei-genlijk in gedachte heb. Dat heeft twee voordelen. Je voorkomt de miskleun dat je hen ou-der schat dan hun werkelijke leeftijd en het wordt als een compliment opgevat als je hen jonger beoordeelt dan ze werkelijk zijn. In het onderhavige geval had ik deze truc echter niet toegepast. Ik zat er gewoon finaal naast. Nu was het niet de eerste keer dat me dit overkwam en dat begint mijn zelfvertrou-wen over mijn voorheen onfeilbaar geachte inschattingsvermogen danig te ondermijnen. In mijn tienertijd had ik de puberale gewoonte vrouwen met een cijfer te beoordelen, louter op grond van hun fysieke voorkomen. Eenmaal tot de jaren des verstands gekomen, begon ik die onhebbelijke gewoonte te sublimeren tot het zo precies mogelijk schatten van hun leef-tijd. En daar was ik goed in, al zeg ik het zelf ! Wás, want de laatste jaren kan ik er geen cho-cola meer van maken, zoals uit het introductievoorbeeld onmiskenbaar blijkt.

Nog maar enkele tientallen jaren geleden za-gen de meeste tienermeisjes eruit als duide-lijk nog niet volgroeide volwassenen met bij-passend puberaal gedrag. De tieners van te-genwoordig zijn zelfbewuste jonge vrouwen die je zowel in kleding als gedrag nauwelijks meer van een volwassene kunt onderschei-den. Vooral niet, omdat de échte jongvol-

wassenen zich juist steeds jeugdiger gaan kleden en zich steeds onvolwassener gedragen. Hedendaagse middelbare dames zien er uit als dertigers en de bejaarden als vlotte vijftigers. De grenzen tussen de diverse leeftijdscategorieën vallen worden steeds onduidelijker. In mijn jeugd waren die verschillen helder. Vrouwen van middelbare leeftijd, zoals mijn moe-

9

der, droegen gebloemde jurken, hadden hun haren gepermanent of gewatergolfd en abso-luut geen tijd om te sporten want het huishouden en de kinderen slokten al hun aandacht op. Mijn oma, die bij ons in huis woonde, was in mijn ogen een stokoude vrouw. Ze was meestal in het zwart gekleed, droeg haar grijze haar in een knotje, had last van reumatiek (rimme-tiek, zei ze zelf altijd), breidde kniewarmers en borstrokken en schilde de aardappels. De eni-ge buitenissigheid die zij zich permitteerde was eau de cologne (4711 !), waarvan ze altijd een ruime fles voorradig had en die zij steeds overdadig over haar zakdoek sprenkelde. Ik had geen idee van haar leeftijd, maar toen ik haar eens vroeg waardoor ze zo moeilijk liep, zei ze: "Da’s de rimmetiek, jongen. Maar ja, ik ben ook al zesenzestig !"

Vergelijk dat nu eens met vrouwen van dezelfde leeftijd tegenwoordig. Die golfen, tennissen en fitnissen, reizen zonder blikken of blozen de hele wereld rond, dragen de hipste kleding, hebben hun vlotte kapsels geverfd in de meest gedurfde kleuren en zitten strak in de lak. Ze laten zich botoxen of anderszins egaliseren en als ze daarnaast de euvele moed (en een voldoende ruime beurs) hebben om zich door een plastisch chirurg com-

pleet te laten upgraden, worden de verschillen helemaal opzienbarend. Ik haal wel eens mijn kleinkinderen in Amsterdam van de basisschool en sta dan regelmatig tussen oma’s met dezelfde intentie, die qua uiterlijk mijn dochter zouden kunnen zijn. Pro-beer dan als man nog maar eens juiste inschattingen te maken. Dat wordt je toch bijna on-mogelijk gemaakt. Als haast geen enkele vrouw zich nog als zichzelf uitgeeft, is er voor ons mannen ook geen aardigheid meer aan hen complimenteus voor een paar jaar jonger te la-ten doorgaan. Een degelijke leeftijdschatting maken op grond van jarenlange ervaring is dus geen optie meer. Moeten we er daarom voortaan maar in het wilde weg een slag naar slaan ? De kans om de spijker op de kop te slaan, in plaats van een flater of een modderfiguur, is natuurlijk uiterst klein. Persoonlijk als zodanig gesproken, ben ik dan ook van mening dat ik me voortaan beter kan beperken tot de altijd correcte opmerking: " Goh, je ziet er nog leuk uit voor je leeftijd !

Hennie Bouwhuis in gesprek met Jan Kemkens

In eerdere edities van Hilversum 3 hebben we prachtige interviews gezien die leestijd vroegen, maar dat was geen straf. Geen wonder dat opperredacteur Harrie de Valk alle moeite doet om de rubriek in stand te houden. En wees nou eerlijk, dat willen we toch allemaal! Hoewel ook deze pensionaris regelmatig goed gevulde agenda’s heeft, heb ik met Harrie en mezelf afgesproken wel op het verzoek van hem in te gaan om Jan Kemkens te interviewen. Ja, en dan moet je een afspraak maken met de altijd bedrijvige Achterhoeker. Als ik hem bel voor een afspraak, praten we eerst volop over Hilversum 3: van Ludger tot Ludje, van interview tot reünie enz. Op 29 januari rijden Agnes en ik volgens afspraak naar Borculo . We weten dan al dat je niet alles kunt plannen, want de moeder van Jan is 97 (!) jaar en het kaarsje is bijna uit. Daarom komt de

10

familie eerst bij elkaar en zal Jan later dan gepland thuis kunnen zijn. De mobiele telefoon bewijst weer zijn diensten en samen met Thecla rijden we over besneeuwde wegen naar een gezellig restaurant in Eibergen, waar Jan enkele weken geleden al een tafel had gereserveerd. En dat alles met het idee: “Dan heb ik het interview in Borculo gehad en kunnen we met zijn vieren weer ouderwets bijkletsen”. Dat laatste is zeker gebeurd, maar de blocnote is geen twee tellen op tafel geweest. We maken een nieuwe afspraak: Jan zal 4 februari bij ons thuis in Haarle komen, dat ligt aardig op de route naar zijn nieuwe liefde: PEC Zwolle.

Als voorbereiding op het interview heb ik natuurlijk wat gesprekspunten bedacht. Ik hoef niet te wach-ten tot woensdag om op een aantal vragen ant-woord te krijgen. Het levert alleen maar tijdwinst op als ik die nu al intik. Zoals iedereen weet is Jan afkomstig uit Zieuwent (destijds Gemeente Lichtenvoorde). Onze lichting werd overspoeld met nog drie klasgenoten uit dat dorp van 3000 inwoners: Ben Hoenderboom, Fried Kolkman en Wil Schurink. Had het dorp behoefte aan jonge, enthousiaste leerkrachten; was het toe-val?

De ouders van Jan hadden een technisch installatiebedrijf dat tot in de wijde regio werkzaam was. Jan trad niet in de voetsporen van zijn vader, vier broers deden dat wel. Onze klasgenoot blonk uit in technieken die je bij sport nodig hebt! We kennen hem immers als uitstekend biljarter, basketballer, handballer, tafeltennisser en voetballer. Tot zover de introductie, nu wachten tot Jan woensdag zelf op de praatstoel gaat zitten; ik weet zeker dat hij daar geen moeite mee heeft. Op de praatstoel Bij binnenkomst valt direct op dat hij een FC Twente-tas bij zich heeft terwijl hij die club recent heeft verlaten. Het tekent Jan dat hij allerlei FC-Twentespullen uit de tas haalt als verrassing voor onze kleinzoon: geen voetbaltalent, maar wel enthousiast Twentefan. Verder komen allerlei persoonlijke herinneringen op tafel: een fotoalbum, twee kruisjes van gereden Elfstedentochten, krantenknipsels enzovoorts. Volgens mij is over het actieve leven van Jan wel een boek te schrijven, maar we doen ons best samen wat markante zaken te bespreken. Op school Als kind ging Jan graag naar school; als een leerkracht ziek was, wilde hij toch naar school en schoof aan in een ander lokaal. Na de lagere schooltijd bezocht hij 3 jaar HBS ‘Marianum’ in Groenlo. Aansluitend maakte Jan de afweging om onderwijzer te worden of sportleraar. Omdat Jan de studie tot dan toe losjes opvatte, vonden zijn ouders het wel een goed idee hem naar een kostschool te laten gaan. Door de grote drukte thuis, waren de studiemogelijkheden daar niet optimaal. In Hilversum heeft Jan een goede tijd gehad, vooral het sporten gaf heel veel ontspanning. Een echt nadeel was dat de band met de vrienden uit het geboortedorp ongeveer verloren ging. Tijdens de ontgroening ging het er soms heftig aan toe, vooral de verhoren door de senatoren waren heftig. Grote vrucht van die moeilijke dagen was dat we samen sterk werden! We wilden het niet over alle docenten van de Ludgerus hebben, daar is in de afgelopen jaren al veel over geschreven. Jan wil dhr. Verbraak toch speciaal noemen, omdat hij vindt dat hij daar veel van geleerd heeft. Hij roemt ook frater Isidorus die veel opvoedkundige

11

kwaliteiten had; die kwamen ook heel goed tot uiting bij de sporttrainingen die de frater voor HIOS verzorgde.

Zaalhandbalkampioenen 1964 – 1965, gepromoveerd naar de 3e klasse

Boven v.l.n.r: Frits le Roux, Koos Ernens, Hans Ruiter, Ton van Maarseveen, Johan Bakker, Willem v.d. Linde, frater Isidorus.

Onder v.l.n.r.: Wim Graper,Hans Schrijver, Joop Wortman, Hans de Graaf , Jan Kemkens en Jan Wehkamp

Kaarten, kaarten, en nog eens kaarten: in de pauze, tussen de middag en ’s avonds. Iedereen zal het beeld nog kennen: Jan samen om de tafel met Joop Wortman, Hans Ruiter en Leo Scholten. Toen zijn voetbaltalent bekend raakte, speelde Jan op zaterdag in de jeugd van EMM en op zondag in het eerste team van zijn thuiscluppie RKZVC. Jan heeft 1-1 gescoord in de wedstrijd RKZVC – Grol. De derby trok 7000 bezoekers!

Frater Filippus kende mensen binnen EMM en dat was de reden dat kwekelingen (toen we nog geen ‘student’ waren) juist naar die club gingen. Zo speelden van onze groep, behalve Jan, ook Joop Wortman, Jos Peters, Martin Linthorst en Hennie Bouwhuis daar in de jeugd. Jan associeerde Filippus overigens met nog iets heel anders. Als we bij ons middageten postelein kregen te eten, hoorde je in de eetzaal: “Flip heeft het gras weer gemaaid!” Als Jan een weekend niet naar huis ging, was het vaste prik dat hij met Joop het dorp Hilversum inging om een kroket te kopen. Joop hield het dan bij een lekker ijsje. Jan stond bij iedereen bekend als een ochtendmens. Dat is nog steeds zo, Jan noemt zijn levenswijze ‘schematisch’; hij haalt energie uit zijn nachtrust, houdt van goed verdeelde taken en goede voeding.

12

Hij heeft het in het hoofdaktejaar gepresteerd om de nacht voor zijn examen Nederlands niet naar bed te gaan. Jan had geen goed vertrouwen in de goede afloop voor dat vak, maar haalde uiteindelijk een verdienstelijke 7. Hij kende vooral de uittreksels van de literatuurlijst. Op de volgende bladzijdes valt nog het nodige te lezen over Jan’s carrière als voetbaltrainer. Die is in feite al begonnen in Hilversum, toen we voor KCML konden kiezen uit wat we nu een maatschappe-lijke stage zouden noemen. Samen met Jan ben ik ook woensdagmiddagen naar voetbalclub Olympia gefietst om jochies te gaan trainen. Daar kreeg Jan de inspiratie om te willen gaan leiden, coachen en positieve feedback geven. Hij kreeg daar ook prima beoordelingen; ik heb het idee dat ik daar met stille trom ben vertrokken, uiteraard wel met de verklaring daar geweest te zijn.. Na de Ludgerusjaren begon Jan aan zijn onderwijsloopbaan die hem (uiteraard) terug bracht naar zijn geboortestreek. 1966: de eerste school waar Jan werkte is de St.Jozefschool in Lichtenvoorde

Met zijn eerst verdiende geld ging hij met Joop op vakantie naar Elburg. Jan’s vader bracht zoonlief er met de auto naar toe. Verder vermaakten de jeugdige onderwijzers zich er heel goed: mooie stranden,lekkere drankjes, leuke meisjes… Op deze vakantie ontmoette Joop Brabantse Jeanne en jawel hoor…..ze zijn nog steeds een paar! De gezinnen van Jan en Joop kennen elkaar heel goed en het bleef klikken tussen de Friezen en de Achterhoekers, ook met de kinderen. Regelmatig zoeken ze elkaar op om met Joops boot te gaan varen, te vissen en met elkaar uit te gaan eten.

Schooldirecteur Hoogtepunt in Jans’ loopbaan als schooldirecteur was PLAN 2000 (?!). Verklaar u nader.. De ontwikkelde onderwijsvisie moest worden gefaciliteerd met een anders ingericht schoolgebouw. Om veel geld te besparen werkten honderd vrijwilligers mee om dat te realiseren. Honderdduizend euro werd op die manier verdiend, prima ICT-faciliteiten en een prachtige speelplaats waren het extra resultaat. Bijzonder was verder dat tijdens die bouwerij op vier verschillende locaties buiten het schoolgebouw les werd gegeven. Daaronder was een café. Toen de inspecteur daar binnen kwam werd hij door een leerkracht ‘passend’ welkom geheten : “Wilt u een borreltje?” Jan durfde collega’s op school veel verantwoording te geven door deelbudgetten naar hen door te schuiven, maar hij bleef een controlefreak. “Dat ben ik nog”, verduidelijkt Jan. Voetbaltrainer Terwijl Jan actief was in het onderwijs, bleef het trainerschap kriebelen. Hij volgde de trainerscursussen van de KNVB die hem mogelijk maakten te trainen tot en met het niveau van de hoofdklassers en assistent trainer bij het betaald voetbal. Zo trainde bij RKZVC (speler/trainer), Longa 30 Lichtenvoorde, Achilles 12 Hengelo(O) , Rohda Raalte, WVC Winterswijk, De Zweef Nijverdal, DETO Vriezenveen en NEO Borne. Een van de hoogtepunten was het kampioenschap in de hoofdklasse met Rohda Raalte waar toen bijna uitsluitend jongens uit het dorp Raalte speelden. Interviewer Hennie ging als klein jochie regelmatig kijken naar buurtclub Rohda, omdat daar toen een aantal neven speelde in het eerste team. Een mindere periode vond Jan het trainerschap bij DETO; de spelers werden daar betaald, maar toonden weinig motivatie, reden voor Jan om daar voortijdig te stoppen. Toen hij overwoog om helemaal met trainen te stoppen, klopte NEO aan en mede door de stimulans van Thecla heeft Jan daar nog getraind, totdat duidelijk was dat zijn knieën dat niet meer toelieten. Joop Brand was voor Jan een belangrijke man tijdens de opleidingen. Later was hij samen met hem docent bij de KNVB. Examens nam hij vaak af met Evert Theunissen, ook een bekende naam in de voetbalwereld.

13

Managementopleidingen zaten veel in de cursussen van de KNVB verpakt. Die waren ook vaak toepasbaar in het onderwijs, daarom heeft Jan bijv. nooit een Magistrumopleiding gevolgd voor schoolleider. De ambities van Jan reikten eigenlijk wel richting coach betaald voetbal. Toch heeft hij dat wel overwogen niet gedaan, omdat de cursus ontzettend duur was en het onderwijs ook heel goed beviel. Talenten ontdekken Na zijn trainersloopbaan is Jan bij FC Twente in 1998 begonnen als jeugdscout en via het coördinatorschap werd hij hoofd van de jeugdscouting. Daardoor kreeg hij zo’n dertig scouts aan te sturen. Ik vraag Jan welke stappen gezet worden om een goed beeld van een jeugdspeler te krijgen. Hij geeft het antwoord schematisch (!) in stappen weer:

1. Je bezoekt een neutrale wedstrijd en kijkt hoe een speler beweegt (hoog bewegingsritme, wendbaar, hoge handelingssnelheid), is hij technisch goed onderlegd, is hij snel en explosief, speelt hij met gedrevenheid en zit hij motorisch goed in elkaar. Bij de jongste leeftijdsgroep(ongeveer 8 jaar) is vaak nog moeilijk te zien of de speler inzicht heeft. In algemene zin is dat pas later zichtbaar. De gescoute speler wordt met een rapportage door de scout van huis uit in het intranet gezet en het hoofd jeugdscouting bepaalt of de speler uitgenodigd wordt voor een proefperiode van minimaal 6 weken voor de jongste leeftijdsgroepen.

2. De speler en de ouders/verzorgers worden vervolgens via de mail of per brief uitgenodigd en de hele procedure wordt aan de speler en de ouders/verzorgers uitgelegd( o.a. dat hun eigen idool ook kan afvallen)

3. In die proeftijd wordt de speler weer beoordeeld en de conclusie getrokken of hij voldoende heeft opgepakt en vorderingen gemaakt heeft. Valt dat positief uit, dan worden afspraken gemaakt voor een structureel vervolg.

4. De intrinsieke motivatie van de speler bij zijn club, in de jeugdopleiding en ook bij het eerste elftal blijft het allerbelangrijkste. Alles eruit halen om beter te worden en er alles voor over hebben om te slagen in het betaald voetbal.

NB “Ook in het onderwijs heb ik getracht binnen de mogelijkheden van het kind, de leerkracht en uit het team het maximale te halen. Dat geeft een enorme voldoening”. Bij FC Twente heeft Jan het digitale tijdperk vorm gegeven door te werken aan een intranetsysteem. “Een druk op de knop en je weet precies waar je het over hebt”. Als hoofd van de jeugdscouting is het ook de taak om al de jeugdscouts te managen. Toen FC Twente ook voor de jongste spelers de organisatiestructuur wijzigde, was dat mede reden voor Jan om te vertrekken. Het strookte niet met zijn visie. Jan heeft regelmatig vrienden of kennissen uitgenodigd mee te gaan voor een wedstrijd van FC Twente. Dat geluk heb ik ook gehad , het waren gezellige middagen of avonden In de verschillende ruimtes van het stadion bleek steeds dat Jan heel veel mensen in de voetbalwereld kent. Dat is niet alleen het geval binnen FC Twente, maar zijn netwerken reiken ook tot vooraanstaande amateurverenigingen en betaalde clubs, zowel nationaal als internationaal. Door de drukke werkzaamheden bij de jeugd, bleef het laatste seizoen bij FC Twente steeds minder tijd over om te scouten voor het eerste team. Gelezen op de website van PEC Zwolle:

Jan Kemkens nieuwe hoofd scouting jeugdopleiding

PEC Zwolle heeft met ingang van 1 juli Jan Kemkens aangesteld als hoofd scouting van de

jeugdopleiding. Fons Schutte zal hem terzijde staan als coördinator scouting. Beiden hebben deze functies

de afgelopen 15 jaar uitgeoefend voor FC Twente en tekenen een contract voor één seizoen in Zwolle.

14

Rini Coolen, hoofd jeugdopleiding PEC Zwolle: ,,De jeugdopleiding van PEC Zwolle heeft de afgelopen jaren

een enorme groei doorgemaakt zowel in kwantiteit als in kwaliteit; jeugdspelers uit de regio Zwolle kiezen

steeds vaker voor de jeugdopleiding van PEC Zwolle. Het vroegtijdig herkennen van talent is de levensader van

PEC Zwolle; zowel Jan Kemkens als Fons Schutte geven met hun expertise en netwerk een extra impuls aan het

door ontwikkelen van de scouting.”

PEC Zwolle wenst Jan Kemkens en Fons Schutte veel succes bij hun werkzaamheden.

================================================================== Menigeen leunt na het zestigste levensjaar graag achterover na een loopbaan bij de ‘baas’. Energieke Jan kon kiezen uit meerdere clubs toen zijn vertrek bij FC Twente aanstaande was. Hij koos voor de blauwvingers uit Zwolle, omdat daar nog veel te ontwikkelen viel; Jan is daar aangetrokken om de jeugdscouting verder te professionaliseren. Met zijn ervaringen in Enschede kan hij natuurlijk veel doen in de IJsselstad. Hij roemt het fijne werkklimaat: iedereen kan met iedereen omgaan. Zo zit alle personeel, incl. de spelers van de eerste selectie, bijvoorbeeld samen te lunchen. Hoofdtrainer Ron Jans schuift daar graag bij aan. Namen Het beste compliment zal m.i. een scout krijgen, als bij een speler heeft voorgedragen die het

uitsluitend uitstekend doet in een eerste selectie. Daarom vraag ik Jan of hij voorbeelden kan noemen van zulke succesvolle spelers. Paradepaardje van Jan is al langere tijd Quincy Promes, de speler die uit het westen kwam en in het oosten bij Go Ahead Eagles en FC Twente furore maakte en inmiddels in het Nederlands elftal speelt. Momenteel wat meer uit beeld, omdat hij bij Dynamo Moskou speelt. Een jonge speler die bij FC Twente op het punt van doorbreken staat, is de 17-jarige Bilal Ould Chikh. Hij heeft nog niet de power voor een hele wedstrijd, maar met invalbeurten is hij al enkele malen succesvol geweest. “En let op zijn nog jongere broertje!” Het gezin waar de jongens uit voortkomen is verhuisd van Roosendaal naar Hengelo (O). En recent de 17-jarige Hidde ter Avest uit Wierden, die zijn debuut heeft

gemaakt in het eerste elftal van FC Twente. Trainers Spelers maken indruk, maar ook trainers kunnen imponeren. Op mijn vraag wie op hem indruk hebben gemaakt, is het niet vreemd dat hij enkele (ex-)FC Twentetrainers noemt: Erik ten Hag (nu bij de tweede selectie van Bayern Munchen), Fred Rutten (nu Feyenoord) en Michel Jansen (tweede trainer FC Twente en trainer van het jaar geweest bij de amateurs). Met de huidige trainer van FC Twente, Alfred Schreuder, heeft Jan minder samengewerkt. Het zal niemand verbazen dat hij ook Ron Jans noemt, de momenteel uiterst succesvolle trainer van PEC Zwolle. “Wat hebben die trainers dan wat anderen niet of minder hebben?” Het bondige antwoord van Jan: “Deze trainers maken spelers beter, zijn normaal in de omgang. Je voelt bij hen geen hiërarchie.” Als liefhebber en volger van het voetbal denk ik dat de kenmerkende nuchterheid van genoemde trainers ook hebben bijgedragen aan hun successen. Internationaal In het gesprek maakt Jan vaak duidelijk dat hij veel van zijn ambities niet had kunnen waar-maken, als hij niet zo’n geweldige steun had van zijn vrouw Thecla. Zij is zelf ook heel sportief en met name het tennissen gaat haar goed af. Thecla stimuleerde Jan in december 2014 met enkele jeugdteams van PEC Zwolle naar Qatar aan de Perzische

15

Golf te gaan. Dat werd een onver-getelijke ervaring; er waren prachtige, groene velden in het hete land. De jeugd trainde en voetbalde, maar bezocht ook een immense mos-kee, een van de manieren om zich ook maatschappelijk te oriënteren.

In de zomerstop en winterstop staat bij huize Kemkens altijd wel een vakantie op de rol. In de jaren dat een EK of WK gespeeld werd, kon de vakantie gecombineerd worden met het bezoeken van wedstrijden op die grote toernooien. Zo hebben Thecla en Jan het Oranjeteam in 1988 Europees kampioen zien worden in Duitsland en de WK-finale in 2010 zien spelen in Zuid-Afrika. In de winterstop lijkt de vakantiebestemming in Sauerland minder spec-taculair, maar Thecla en Jan genieten daar enorm van omdat de kinderen en kleinkinderen dan meegaan. Afgelopen december was weer een hoogtepunt, omdat er toen veel sneeuw lag. De zoons Joris en Jacco en hun dochtertjes schromen niet om met volle snelheid bergafwaarts te gaan. Voor de zoons en schoondochters zijn het dagen van ontspanning.

Opa Jan in Winterberg aan het stoeien met de kleindochters

Het gesprek loopt bijna ten einde, we hebben al veel de revue laten passeren en Jan zal immers doorrijden naar ……PEC Zwolle. Enkele leuke feitjes vind ik het noemen nog waard. Als onderwijsmensen hebben we allemaal meegemaakt wat de beleving rond schoolvoetbal kan betekenen: bij de kinderen, ouders en leerkrachten. Zeker, als je net als ik, voetballiefhebber bent. In 1983 heeft Jans’ school uit Beltrum de landelijke finale van het schoolvoetbaltoernooi gewonnen door een school uit Heerlen te verslaan. De jongens hadden o.l.v. van Jan extra veel getraind tijdens de jeugddriedaagse in het klooster van Stevensbeek. Na afloop kwam de pastoor als eerste het veld op om de kampioenen te feliciteren. Toen ontmoette Jan nog wel eens een pastoor.. Opvallend vind ik dat, ook in de jaren daarna, VIOS Beltrum nooit hoog heeft gespeeld. Jan kent de dorpscultuur van veel uitgaan en Grolsch is een topmerk in de Achterhoek. Misschien zijn het nu wel stoere kerels die aan de bekende survival van Beltrum meedoen. Jan heeft geen collectie van voetbalboeken aangelegd, hij hield de vakliteratuur wel goed bij. Op vakantie leest hij wel eens een boek als ‘Kieft’, ‘Gijp’ enz. Het zijn de momenten dat hij zelfs een sigaartje opsteekt! Zijn carrière in de voetbalwereld is echter niet in rook op gegaan! Jan was er niet op uit een eenzijdig succesverhaal te vertellen, maar ik vind het knap dat hij op professionele wijze een school wist te leiden en daarnaast zijn hobby op professionele wijze wist uit te bouwen tot het beschreven succes. Vragend naar zijn ambities voor de toekomst komt de grootste wens direct naar boven: “Gezond blijven’”. Bij PEC heeft hij voor een jaar getekend en zal nooit voor meer dan één jaar bijtekenen. Zijn missie is daar geslaagd, als de club een kwaliteitslag heeft gemaakt bij de scouting. Met achterlating van wat foto’s, krantenartikelen en documenten vertrekt Jan naar Zwolle. Hij komt bijna langs het veld van Rohda Raalte, herinneringen zullen weer boven komen. Zo kent hij in vele plaatsen de routes naar voetbalvelden beter dan naar andere markante plekken, een tomtom heeft hij daarvoor niet nodig! Ik wens hem het allerbeste voor zijn gezin en: “Tot ziens en doe de groeten aan Thecla!”

16

DE VOLGENDE NIEUWSBRIEF ZAL HALF JUNI UITKOMEN BIJDRAGEN GRAAG INSTUREN VÓÓR 1 JUNI