Οι Εκστρατείες του

Ιμπραήμ στην Μάνη

και την

Σαουδική Αραβία

Το 1744 η φυλή των Σαούντ κατάφερε να δημιουργήσει το πρώτο

Σαουδαραβικό κράτος (1744-1818), το “Emirate of Dyriyah” που ξεκίνησε

ως ένα μικρό κομμάτι γης στην καρδιά της ερήμου της Αραβικής

Χερσονήσου, και έφτασε να ελέγχει ολόκληρη σχεδόν την Αραβική

Χερσόνησο το 1800.

Χάρτης 1 Πρώτο Σαουδαραβικό Κράτος 1744-1818

https://en.wikipedia.org/wiki/Emirate_of_Diriyah#/media/

File:First_Saudi_State_Big.png

Με την μικρή σκούρα πράσινη κηλίδα στον παραπάνω χάρτη βλέπετε το

πρώτο τμήμα του πρώτου κρατιδίου των Σαούντ το 1744, και με το πιο

ανοιχτό πράσινο βλέπετε πως εξαπλώθηκε αυτό το κρατίδιο κατά την

διάρκεια των επομένων 70 ετών. Το 1700 το πετρέλαιο δεν είχε ιδιαίτερη

αξία, ούτε και είχαν ανακαλυφθεί τα μεγάλα κοιτάσματα της Σαουδικής

Αραβίας στον Περσικό Κόλπο, κάτι που έγινε το 1938, λίγο πριν το Β

Παγκόσμιο Πόλεμο.

Χάρτη

http://www.iranicaonline.org/uploads/files/Oil/oil_ind_i_map_1.jpg

Στον παραπάνω χάρτη βλέπετε το κοίτασμα Ghawar, που είναι το

μεγαλύτερο κοίτασμα πετρελαίου του κόσμου, και λίγο πιο μακριά, με

κόκκινο, το South Parrs/North Fields, το μεγαλύτεροι κοίτασμα φυσικού

αερίου στον κόσμο, το οποίο μοιράζονται το Κατάρ και το Ιράν.

Είναι λίγο περίεργο, αλλά το μεγαλύτερο κοίτασμα πετρελαίου και φυσικού

αερίου στον κόσμο βρίσκονται πλάι-πλάι. Το South Pars/ North Fields το

μοιράζονται οι Άραβες (Κατάρ) και οι Ιρανοί, ενώ η περιοχή που βρίσκεται

το Ghawar είναι η περιοχή της Σαουδικής Αραβίας που έχει πάρα πολλούς

Άραβες Σιίτες, και επιτρέπει στο Ιράν να έχει άλλο ένα πάτημα για να

αποσταθεροποιεί την Σαουδική Αραβία. Οι Ιρανοί έχουν επίσης την

Μουσουλμανική Αδελφότητα, που υποστηρίζεται κυρίως από Τουρκία-

Κατάρ, και είναι μία Σουνιτική ισλαμιστική σοσιαλιστική οργάνωση με

παρουσία σε όλες τις Σουνιτικές χώρες.

Φαντάζομαι ότι ο λόγος που υπάρχουν τόσο πολλοί Σιίτες στα Ανατολικά

της Σαουδικής Αραβίας είναι ότι κάποιες Αραβικές φυλές της Αραβικής

Χερσονήσου ήθελαν στο παρελθόν να πάρουν εξουσία και στρέφονταν προς

τους Πέρσες για να τους βοηθήσει εναντίον των Σαούντ. Φαντάζομαι επίσης

ότι αυτό πηγαίνει πολύ πιο πίσω από την εποχή του πετρελαίου.

Χάρτης Σιιτικό Σουνιτικό Ισλάμ

http://cdn.timesofisrael.com/blogs/uploads/2013/06/Sunni-Shia-Map-

PEW.jpg

Όπως έλεγα, όσο οι Σαούντ βρίσκονταν χωμένοι στην καρδιά της Αραβικής

ερήμου, οι Οθωμανοί και οι Αιγύπτιοι δεν ενδιαφέρονταν ιδιαίτερα για

αυτούς, γιατί οι Δρόμοι του Μεταξιού δεν περνούσαν από αυτές τις

ερήμους. Αυτό που ενδιέφερε τους Οθωμανούς και τους Αιγυπτίους ήταν τα

παράλια της Αραβικής Χερσονήσου, και τα παράλια της Ανατολικής

Μεσογείου, αφού εκτός από την Αίγυπτο και την Τουρκία οι Δρόμοι του

Μεταξιού έβγαιναν στην Μεσόγειο και από την σημερινή Συρία, Λίβανο και

Ισραήλ.

Όταν οι Σαούντ άρχισαν να φτάνουν και να διεκδικούν τα παράλια της

Αραβικής Χερσονήσου, και επιτίθενται στα εμπορικά καραβάνια, άρχισαν

να ενοχλούν τους Αιγυπτίους και τους Τούρκους, και ξέσπασε ο πόλεμος

Οθωμανών-Σαουδαράβων του 1811-1818. Βλέπε Wikipedia “Ottoman–

Wahhabi War”. Παρά τις νίκες τους στα παράλια, οι Αιγύπτιοι και οι

Οθωμανοί δεν κατάφερναν να φτάσουν στο φρούριο των Σαούντ στην

Diriyah. Ο γιος του διοικητή της Αιγύπτου, ο Ιμπραήμ Πασάς, ξεκίνησε το

1817 την εκστρατεία του, και το 1818 κατάφερε να διαλύσει τους Σαούντ

στο φρούριο τους, την Diriyah, και ο βασιλιάς Abdullah al Saud εστάλη

στην Κωνσταντινούπολη όπου και εκτελέστηκε δημοσίως.

Ο Ιμπραήμ ήταν ένας από τους καλύτερους αξιωματικούς της Αιγύπτου, και

το 1826, όταν οι Τούρκοι τα είχαν βρει σκούρα με την Ελληνική

επανάσταση, αποβιβάστηκε στην Μάνη.

Χάρτης

Χάρτης

http://www.kardamili-greece.com/images/generalinformation/maps/map-

peloponnese_routes-road.gif

Ο Ιμπραήμ είναι ο άνθρωπος που νίκησε τον Παπαφλέσσα στο Μανιάκι. Ο

θρύλος μάλιστα λέει ότι μετά την μάχη ο Ιμπραήμ ζήτησε από τους

στρατιώτες του να του βρούνε τον Παπαφλέσσα, και φίλησε το άψυχο σώμα

του εντυπωσιασμένος από τον ηρωισμό του.

Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι ότι οι Αιγύπτιοι και οι Οθωμανοί δεν τα

είχαν καλά μεταξύ τους τότε, όπως και τώρα, αλλά οι Σαούντ και οι

Έλληνες επαναστάτες της Μάνης ήταν για αυτούς ένα μεγάλο πρόβλημα

στους Δρόμους του Μεταξιού, και συνεργάζονταν εναντίον τους. Το λέω

επειδή έχει ενδιαφέρον το πόσο ίδια είναι η τότε κατάσταση με την

σημερινή, με την διαφορά ότι τότε δεν υπήρχε το πετρέλαιο και το αέριο.

Η κόντρα Τούρκων-Αιγυπτίων συνεχίστηκε και τον 20ο αιώνα. Η διαφορά

είναι ότι στον 20ο αιώνα, λόγω του πετρελαίου της Αραβικής Χερσονήσου,

στις παραδοσιακές δυνάμεις των Αιγυπτίων, των Τούρκων και των Ιρανών

προστέθηκαν και οι Σαουδάραβες, ως μία νέα μεγάλη δύναμη. Τις σχέσεις

Σαουδικής Αραβίας-Αιγύπτου-Τουρκίας-Ιράν δεν θα τις περιγράψω εδώ

γιατί τα έχω γράψει πολλές φορές. Να προτείνω απλά ένα ωραίο άρθρο που

έχω ανεβάσει ξανά για τις σχέσεις Αιγύπτου-Τουρκίας. Βλέπε “Turkey and

Egypt's Great Game in the Middle East”, Μάρτιος 2015

http://www.washingtoninstitute.org/policy-analysis/view/turkey-and-egypts-

great-game-in-the-middle-east

Να πω όμως ότι το 1831 οι Αιγύπτιοι μπήκαν και πήραν τον έλεγχο της

Συρίας από τους Οθωμανούς, θεωρώντας ότι οι Οθωμανοί δεν τους είχαν

δώσει ικανοποιητικά ανταλλάγματα για την βοήθεια τους εναντίον της

Ελλάδας και της Σαουδικής Αραβίας (Egyptian-Ottoman War 1931-1933).

Μάλιστα ο Ιμπραήμ σκόπευε να προχωρήσει κι άλλο προς την Τουρκία,

αλλά τον απείλησαν οι Άγγλοι και οι Γάλλοι όταν αν συνέχιζε θα τον

χτυπούσαν αυτοί.

Ο λόγος ήταν ότι οι Άγγλοι και οι Γάλλοι φοβόντουσαν εκτός από τους

Οθωμανούς και τους Ρώσους. Οι Άγγλοι, οι Γάλλοι και οι Ρώσοι βοήθησαν

την Ελλάδα εναντίον των Οθωμανών, και διέλυσαν τον στόλο στων

Οθωμανών και των Αιγυπτίων στην Ναυμαχία του Ναυαρίνου. Αλλά οι

Άγγλοι και οι Γάλλο, εκτός από τους Οθωμανούς, φοβόντουσαν και τους

Ρώσους, και παρόλο που ήθελαν να δούνε την επιρροή των Οθωμανών να

μειώνεται, δεν ήθελαν να δούνε τους Οθωμανούς να καταρρέουν, γιατί

θεωρούσαν ότι η απόλυτη κατάρρευση των Οθωμανών θα οδηγούσε στην

πλήρη κυριαρχία των Ρώσων στην Ανατολική Μεσόγειο.

Τώρα θα πούνε οι φίλοι θολοκουλτουριαραίοι τι καλά που θα ήταν να

έδιναν τα χέρια οι Άγγλοι, οι Γάλλοι, οι Αμερικανοί, οι Ρώσοι, οι Τούρκοι,

οι Αιγύπτιοι, οι Σαουδάραβες, οι Ιρανοί, οι Κινέζοι κλπ κλπ κλπ κλπ, και να

μην υπήρχαν πόλεμοι. Πρώτα πρέπει να μπορούνε οι ένοικοι μιας

πολυκατοικίας να τα βρίσκουνε μεταξύ τους. Πρέπει να καταλάβετε ότι αν

δεν μπορούν οι ένοικοι μίας πολυκατοικίας να τα βρούνε μεταξύ τους, είναι

πολύ δυσκολότερο να τα βρούνε μεταξύ τους όλες οι χώρες τους κόσμου.

Φίλοι θολοκουλτουριαραίοι πρέπει να συνέλθετε. Αμέσως.

Χάρτης

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B1%CF%85%CE%BC%CE

%B1%CF%87%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE

%9D%CE%B1%CF%85%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%BF

%CF%85

Άρθρα

“Emirate of Dyriyah”

3η ΠαράγραφοςThe task of weakening the grip of the House of Saud was given to the powerful viceroy

of Egypt, Muhammad Ali Pasha, by the Ottomans. This initiated the Ottoman–Saudi War,

in which Muhammad Ali sent his troops to the Hejaz region by sea. His son,  Ibrahim

Pasha, then led Ottoman forces into the heart of Nejd, capturing town after town. Saud's

successor, his son Abdullah bin Saud, was unable to prevent the recapture of the region.

[6] Finally, Ibrahim reached the Saudi capital at Diriyah and placed it under siege for

several months until it surrendered in the winter of 1818. Ibrahim then shipped off many

members of the clans of Al Saud and Muhammed Ibn Abd Al Wahhab to Egypt and the

Ottoman capital, Constantinople. Before he left he ordered a systematic destruction of

Diriyah, whose ruins have remained untouched ever since[citation needed]. Abdullah bin

Saud was later executed in the Ottoman capital Constantinople with his severed head

later thrown into the waters of the Bosphorus, marking the end of what was known as the

First Saudi State.[7] However, both the Salafi movement and the remaining members of

the Al Saud clan stayed committed to found a Second Saudi State that lasted until 1891,

and later a third state, Saudi Arabia, which continues to rule till the present day.[8]

https://en.wikipedia.org/wiki/Emirate_of_Diriyah

“Egyptian–Ottoman War (1831–33)”

1η, 2η, ΠαράγραφοςThe First Egyptian-Ottoman War, First Turco-Egyptian War or First Syrian War (1831–

1833) was brought about by Muhammad Ali Pasha's demand to the Ottoman Empire for

control of Arab Greater Syria, as reward for his assistance in Crete against Greece. As a

result, Muhammad Ali's forces temporarily gained control ofSyria, and advanced as far

north as Adana.

The Greek War of Independence was a prelude to the conflict in which, the state of Egypt,

nominally under Ottoman control was requested to send naval ships to aid the fledgling

Ottoman fleets. The Ottoman and Egyptian ships were subsequently defeated at the battle

of Navarino by an Anglo-Russo-French fleet. The Ottomans were also defeated two years

later by the Russians in 1829. Once more, Muhammad Ali was not given the promised

reward for the aid he had given to Turkey during the war.

https://en.wikipedia.org/wiki/Egyptian

%E2%80%93Ottoman_War_(1831%E2%80%9333)

“Ottoman–Egyptian invasion of Mani”

1η ΠαράγραφοςThe Ottoman–Egyptian Invasion of Mani was a campaign during the Greek War of

Independence that consisted of three battles. The Maniots fought against a

combined Egyptian and Ottoman army under the command of Ibrahim Pasha of Egypt.

https://en.wikipedia.org/wiki/Ottoman

%E2%80%93Egyptian_invasion_of_Mani

“Turkey and Egypt's Great Game in the Middle East”, Μάρτιος 2015

http://www.washingtoninstitute.org/policy-analysis/view/turkey-and-egypts-

great-game-in-the-middle-east

“Ottoman–Wahhabi War”

1η ΠαράγραφοςThe Ottoman–Wahhabi War also known as the Ottoman–Saudi War or the Ottoman-

Salafi War, was fought from early 1811 to 1818, between Egypt Eyalet under the reign

of Muhammad Ali Pasha (nominally underOttoman Empire rule) and the army of

the Emirate of Diriyah, the First Saudi State, resulted in the destruction of the latter.

3η ΠαράγραφοςIn 1802 the Wahhabi sack of Karbala resulted in 5000 deaths and the plundering of

the Imam Husayn Shrineand, by 1805, the Wahhabis controlled Mecca and Medina.

[1] The Wahhabis also attacked Ottoman trade caravans which interrupted the Ottoman

finances.[2] The Saudi amir denounced the Ottoman sultan and called into question the

validity of his claim to be caliph and guardian of the sanctuaries of the Hejaz [3]  and the

Ottoman empire, suspicious of the ambitious Muhammed Ali, instructed him to fight the

Wahhabis, as the defeat of either would be beneficial to them.[2]

5η Παράγραφος (ο Ιμπραήμ αναλαμβάνει την εκστρατεία το 1817)However, it would take until September 1818 for the Wahhabi state to end with the

surrendering of the its leaders. Ibrahim Pasha, Muhammad Ali’s son, had taken over the

campaign in 1817. Gaining the support of the volatile Arabian tribes by skillful

diplomacy and lavish gifts, he advanced into central Arabia to occupy the towns

of Unaizah and Buraidah. He was joined now by most of the principal tribes, and

marched to the Saudi capital Diriyah. Their march to Diriyah was plagued by Wahhabi

attacks. They arrived in Diriyah in April 1818. It took until September for the Wahhabis

to surrender, in part due to Ibrahim’s poorly trained army. Diriyah was destroyed in

June 1819, and Egyptian garrisons were posted in the principal towns. The head of the

Wahhabi state, Abdullah bin Saud, was sent to Constantinople to be executed.[3]

https://en.wikipedia.org/wiki/Ottoman%E2%80%93Wahhabi_War

“Abdullah bin Saud” (εκτελέστηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1818)

https://en.wikipedia.org/wiki/Abdullah_bin_Saud

http :// lh 4. googleusercontent . com /- X 3-3 t 53 b 08 E / UvI - CRlEmPI /

AAAAAAAAbQc / qs 4 rdzLBiB 4/ s 1600/ podilato 98-

mani _ messinia _ lakonia . png