AS CANTIGAS DE ESCARNIO E MALDICIR

ORIXE E DELIMITACIÓN Xénero satírico. Arredor de 400 cantigas. Orixes: sirventés provenzal e tradición

autóctona (o mundo ao revés da festa do entroido).

Intención: divertir e entreter. Non hai afán moralizante.

De interese para coñecer aspectos sociolóxicos, históricos e lingüísticos desa época.

TIPOS Cantigas de escarnio: critican de xeito

indirecto e encuberto. Empregan a ironía, palabras con dobre entendemento e eufemismos.

Cantigas de maldicir: critican directamente, chamando as cousas polo seu nome.

TEMÁTICA Sátira política (1)

Sátira social, persoal e de costumes (2)

Sátira literaria (3)

Sátira moral (4)

1. SÁTIRA POLÍTICA Crítica aos nobres e eclesiásticos que

traizoaron a Sancho II e apoiaron a D. Afonso de Boloña entregándolle os castelos.

Covardía de certos nobres de Afonso X na guerra de Granada.

Outros sucesos concretos que inspiraron cantigas soltas como por exemplo “Ora faz ost´o señor de Navarra”.

2. SÁTIRA SOCIAL, PERSOAL E DE COSTUMES

3. SÁTIRA LITERARIA parodias do código do amor cortés:

búrlanse dos trobadores que abusan da morte por amor, do que canta a unha ama de cría, a descrición idealizada da dama convértese en negativa...

enfrontamento entre trobadores e xograres: critican a falta de habilidade poética e interpretativa.

4. SÁTIRA MORAL desaparición das antigas virtudes. relaxación dos costumes. corrupción.

LINGUA E ESTILO vocabulario variado, tamén de carácter

obsceno e escatolóxico. uso habitual do equívoco (xogo de

palabras con dobre sentido) e da ironía. metáforas e metonimias. interrogacións, exclamacións e

apóstrofes.