Aysan Sev’er, Ph.D.Derleyici (Editor)

Sara Bilge CaglarDis Kapak (Cover)

Aysan Sev’erIc Turk Motifleri (Turkish Designs for Sections)

Bu antolojiyi sevgili babam Ahmet Hakki Sev’er’e, biricik annem Saffet Sev’er’e ve butunhasretlik ceken anne, baba, kardes, evlat ve sevgililere ithaf ediyorum.

(I dedicate this collection to my beloved father Ahmet Hakki Sev’er, my cherished motherSaffet Sev’er and all other mothers, fathers, siblings, sons, daughters and lovers who haveto live far away from their loved ones.)

TESEKKUR(ACKNOWLEDGEMENTS)

Bu antolojiyi derlemek hem cok duygulu, hem de cok zaman tuketen bir proje oldu. Ne varki, beni bu gorevi ustlenmeye tesvik eden Turk arkadaslarima binlerce tesekkur borcluyum. Ictenlikle siirlerini benimle ve butun okuyucularimla paylasan sair arkadas ve dostlarimada kucak dolusu tesekkurler. Antolojimizin kapagini yaratan degerli ressam Sara BilgeCaglar’a da tesekkur borcluyum. Siirlerin kisacik Ingilizce (veya Turkce) ozetlerinieklemek sevgili arkadaslarim Vappu ve Allen Tyyska’nin fikri idi, zannederim cok iyi oldu.Tesekkurler, Vappu ve Allen. Radyomuzda bu antoloji icin bikmadan, usanmadan cagiriyapan sevgili Radyo Merhaba gonullulerine de tesekkurler ederim. Onlarin yardimiolmadan, bu kadar cesitli bir derleme yapmam mumkun olamazdi. Son olarak, en derinsevgim ve tesekkurlerim de iyi niyetleri, durmak bilmez caliskanliklari ve acik keseleri ileTurk Cemiyetimizin altin kalpli bir cifti olmaya devam eden Gorsev ve Fred Pristine’e.Tesekkurler, binlerce tesekkurler!

Although it was quite an emotionally laden and time-consuming project, I am exceptionallygrateful for the Turkish Community for encouraging me to serve as the editor of thisanthology. I thank each and every one of the contributors for sharing their innermostfeelings and thoughts with me and with my readers. I am grateful for our reknown painterSara Bilge Caglar for creating the unique cover for this collection. I also thank my dearfriends Vappu and Allen Tyyska for suggesting the inclusion of either a Turkish or anEnglish summary of each poem. I think, this idea will work well in making this collectionavailable for a larger audience. I also want to express my gratitude for Radyo Merhabavolunteers who tiredlessly read the call for participitation in this collection. Without theirhelp, I could not have reached such a diverse pool of creativity and emotion. Last but notleast, my deepest thanks and appreciation go to Gorsev and Fred Pristine whose generosityof heart toward the Turkish Community is legendary.

DERLEMEYE KATILAN SAIRLER*(CONTRIBUTING POETS)

Vecihe BuyukaksoySara Bilge CaglarMehmet Sander Calisal Nezihe DubrovacUlya ErkmanBerjouhy Demirdji ErtenSaniye GursesBora HincerAynur IlkayAli InceSusan Kantrowitz-AkrishHulya OymanNurcan OkemSevim OnenIhsan PalaFadime SarikayaAhmet Hakki Sev’erAysan Sev’erSaffet Sev’erNilufer TurkvanSabri Unsal

Soyadlar ve adlar alfabe sirasina gore listelenmistir(Listed in alphabetical order of the last and the first names)

ICINDEKILER(CONTENTS)

I. SEVGI VE OZLEM SIIRLERIMIZ(POEMS OF LOVE AND LONGING FOR THE BELOVED)

1. UZAKLASIRSIN (YOU GET AWAY)AHMET HAKKI SEV’ER

2. GIDIYORUM (AS I AM LEAVING)SAFFET SEV’ER

3. COCUKLUGUMUN ANNESI (THE MOTHER OF MY CHILDHOOD)AYSAN SEV’ER

4. BABAM’A (TO MY FATHER)AYSAN SEV’ER

5. AN ODE TO MOTHERS AND DAUGHTERS (ANNE VE KIZLARINAAGIT)AYSAN SEV’ER

6. TEBRIK (BIRTHDAY CONGRATULATIONS)SAFFET SEV’ER

7. ANNELER GUNU (MOTHER’S DAY)BORA HINCER

8. ADIM ADIM ARADIM (STEP-BY-STEP SEARCH)AYNUR ILKAY

9. ELVEDA HALUK (GOODBYE HALUK)SARA BILGE CAGLAR

10. RUYA (THE DREAM)IHSAN PALA

11. ARADIGIM SES (THE VOICE I AM LOOKING FOR)NURCAN OKEM

12. YAGMURLA GELEN ADAM (A MAN WHO CAME WITH THE RAIN)SANIYE GURSES

13. ANAM’A (TO MY MOTHER)FADIME SARIKAYA

II MEMLEKETIMIZ(OUR COUNTRY OF ORIGIN)

1. HOS GELDINIZ (WELCOME)VECIHE BUYUKAKSOY

2. ISTANBUL (1)ULYA ERKMAN

3. ISTANBUL (2)HULYA OYMAN

4. ISTANBUL (3)NURCAN OKEM

5. ESKI SEVGILI (THE ANCIENT LOVER)HULYA OYMAN

5. HISAR’DA (AT HISAR)MEHMET SANDER CALISAL

6. VATAN TOPRAGI (THE SOIL OF THE HOMELAND)ULYA ERKMAN

7. SONBAHAR KOKUSU (AROMA OF THE AUTUMN)HULYA OYMAN

8. AKDENIZ (THE MEDITERRANEAN)SARA BILGE CAGLAR

9. THE BLACK SEA COAST (KARADENIZ SAHILI)NEZIHE DUBROVAC

10. MARMARA (THE SEA OF MARMARA)NEZIHE DUBROVAC

11. VATANIM (MY HOMELAND)NEZIHE DUBROVAC

12. SILAM (MY HOME)ALI INCE

13. ESKI MAHALLE (THE OLD NEIGHBOURHOOD)AYNUR ILKAY

14. HATIRALAR (MEMORIES)IHSAN PALA

III IKI DUNYA: ESKI VE YENI(TWO WORLDS: THE OLD AND THE NEW)

1. SUSUZ (PARCHED)SEVIM ONEN

2. BIR SEHIR (A CITY)ULYA ERKMAN

3. BAHAR (SPRING)AYNUR ILKAY

4. BAHAR ANILARI (MEMORIES OF SPRING)MEHMET SANDER CALISAL

5. LAND OF DISPOSABLES (ATILABILECEKLER ULKESI)AYSAN SEV’ER

6. WHITE CHRISTMAS (BEYAZ NOEL)AYSAN SEV’ER

IV CIFTE SADAKAT VE KENARDA KALMA(DOUBLE LOYALTY AND MARGINALIZATION)

1. YABAN (ABERRANT)SEVIM ONEN

2. IKI CAMI ARASINDA (BETWEEN A ROCK AND A HARD PLACE)

VECIHE BUYUKAKSOY3. GURBET (EXILE)

SEVIM ONEN4. BAYRAK (THE FLAG)

ULYA ERKMAN5. AYNADA SORULAR (QUESTIONS AT THE MIRROR)

MEHMET SANDER CALISAL6. MULTECI (REFUGEE)

BORA HINCER7. BEN NERELIYIM? (WHERE DO I BELONG?)

AYSAN SEV’ER8. BIR DOST (A FRIEND)

ALI INCE

V GOC VE GOCMENLIK(IMMIGRATION AND BEING AN IMMIGRANT)

1. GOCMEN KUSLAR (IMMIGRANT BIRDS)VECIHE BUYUKAKSOY

2. GOCEN KADIN (THE IMMIGRATING WOMAN)AYSAN SEV’ER

3. THE OLD STATION HOUSE (ESKI TREN ISTASYONU)AYSAN SEV’ER

4. NEDEN? (WHY?)NILUFER TURKVAN

5. VATAN HASRETI (LONGING FOR THE HOMELAND)NILUFER TURKVAN

6. CICEK (THE FLOWER)NURCAN OKEM

7. TALIH (FATE)FADIME SARIKAYA

8. UC ARKADAS (THREE FRIENDS)SANIYE GURSES

9. ISTANBUL’DAN AYRILIRKEN (DEPARTING FROM ISTANBUL)NEZIHE DUBROVAC)

10. YALNIZLIK (LONELINESS)BERJOUHY DEMIRDJI ERTEN

11. RUYA SEYAHAT (THE DREAM VACATION)SABRI UNSAL

VI BUTUNLESME(BELONGING)

1. SILA (HOMELAND)SEVIM ONEN

2. LONELINESS (YALNIZLIK)HULYA OYMAN

3. DINGILDEYEN TASLAR (THE STONES THAT JOSTLE)AYNUR ILKAY

4. HASRETI CEKEN BILIR (THOSE WHO YEARN KNOW WHATYEARNING MEANS)NILUFER TURKVAN

5. INVITATION (DAVET)HULYA OYMAN

6. ALONE (YALNIZ)SUSAN KANTROWITZ-AKRISH

7. BOYUYORUM (AS I AM PAINTING)MEHMET SANDER CALISAL

8. MAVI BULUTLAR (BLUE CLOUDS)SARA BILGE CAGLAR

VII MEMLEKETIMDEN INSAN MANZARALARI(PORTRAITS OF PEOPLE FROM OUR HOMELAND)

1. TEPEDEKI KAHVE (THE COFFEE HOUSE OVER THE HILL)VECIHE BUYUKAKSOY

2. AHMETIHSAN PALA

3. KAR (SNOW)AHMET HAKKI SEV’ER

GOCMEN RUHUNA ACILAN PENCERELER

Bu Antolojiye Katilan Sair Dostlarim, Cok Degerli Okuyucularim:

Ayricaliklarla dolu olarak surdurdugumuz hayatimizda bir carpici benzerlik varsa, o dabir vatandan bir vatana gocmenin yarattigi ruhsal beraberlik olmali. Kadin, erkek, genc, ihtiyar,cocuk, her kim olursak olalim, her birimiz bazan anamizi, babamizi, dostumuzu, komsumuzu,bazan evladimizi, hic olmazsa vatan topragimizi cok gerilerde biraktik. Bu ana vatanimizdan cokirak olan dunyada, yuvasindan dusmus kuslar gibi kucuk, narin ve korumasiz insanlariz. Kartalyavrusu bile olsak, serce yavrusu bile olsak, yuvamizdan uzak, her gun bir yeni yasama cabasiveren kuslariz.

Boyle kuvvetli duygularin pekisdigi bir ortamda, hic sasmadim ki benim gibi siirlerkaraliyan dostlarim da cokmus. Suphesiz, hic birimiz belki bir Nazim, bir Orhan Veli, bir YasarKemal veya Bedri Rahmi degiliz. Gayemiz ne Karacaoglani asmak, neYunus’a erismek. Amabutun kalbimle inaniyorum ki, en az onlar kadar duygulu, onlar kadar ozlemli, onlar kadar asil,onlar kadar Turk, onlar kadar cocuk ve buyuk, onlar kadar sevgi dolu, onlar kadar sevgiyehasret, onlar kadar dalgin ve dusunceliyiz. Satirlarimizda yeni vatanimizin sevgisi oldugu kadar,eski vatanimizin ozlemi, yeni yasantimizin gercekleri oldugu kadar eski yasantimizin bizibuyuleyen anilari, benzerligimiz, ayricaligimiz, dostlugumuz, arkadasligimiz gibi binbir cesitbirbirine kilitlenmis hisler var. Benim gayem bu hisleri ayirmak, mikroskop altina sokupincelemek degil. Benim gayem bu coskun, bazan sasirtici, cok zaman dusundurucuduygularimizi, renk renk ciceklerden olusmus bir demet gibi derlemek. Her zaman oldugu gibi,alcak gonulluluk ve sonsuz bir comertlikle toplulugumuza kucagini ve kesesini ardina kadaracan Pristine’lere de binlerce, milyonlarca tesekkurler borcluyum. Onlarsiz, pek cok proje gibi,bu proje de hic bir zaman gerceklesemezdi. Gorsev ve Fred, sizler Turk toplulugumuzun degerlimucevherlerisiniz, var olun.

Once, siirleri secmeyi, daha “guzellerini” antolojiye katip, daha az guzel olanlarini bukipabin disinda birakmayi dusundum. Fakat, cok cabuk bu fikirden vaz gectim. Fikrimidegistirmemin iki sebebi var. Birincisi, gercekten bu antolojiyi bir “edebiyat” katkisi olarakdegil de bir gocmenlik katkisi olarak gormem. Yani, bu gorus icinde, siir sadece bir formuloluyor bir netice degil. Gaye, edebiyat ustaligimizi gostermek icin siir toplamak degildi. Ikincisebep ise siirlerini bana gonderenlerin samimi, acik, hasret dolu sozcukleri. Boyle bir coskunozlem onunde, kendimde bu guzel, bu daha az guzel diye secim yapacak yasal bir hakgoremedim dogrusu. Umarim, sizler de bu siirleri, ustatlik ve kusursuzluk aramak yerine,gocmenlik hislerini hissederek, anlayarak, yasayarak okuyun.

Ismini Gocmen Ruhuna Acilan Pencereler/ Windows to an Immigrant’s Soul koydugumantolojimize hos geldiniz. Siirlerini buyuk bir comertlikle benimle, sizlerle paylasan herkatilimciya da binlerce tesekkurler borcluyum. Onlarin, kusursuz kafiye ile olmasa da, ictenlikleyazilmis satirlari, bu antolojiyi sadece benim degil de hepimizin bir parcasi yapacak. Yapraklaricevirdikce, gocmenlik, sila hasreti, aile, sevgi hakkinda siirler karsiniza cikacak. Bazan umit,heyecan ve mutluluk dolu seslerin yaninda, bazan gozlerinizi nemlendiren, icinizi buran, basinizidumanlandiran yalnizlik, uyum guclugu, ayrilik, yakici hasret gibi carpici hisler ilekarsilasacaksiniz. Sanirim, hepimiz, zaman zaman bu kutupsal hislerin sahipleri olmusuzdur.Umarim, coskularimiza oldugu kadar sorunlarimiza, ozlemlerimize ve hasretlerimize sizler dekatilin. Siirlerimizde sizler de kendinizden parcalar bulun. Anilarimiz sizlerin de anilarinizi

cagirsin. Buradaki satirlarda kendinizin olmasa bile, tanidiklarinizin, bildiklerinizin yansisinigorun, burada yer alan sairlerimizle gulun, onlarla goz yaslarinizi paylasin. Dilerim ki buradaokuyacaginiz satirlarda, yeniden kabaran bir sevgi ve yeniden kukreyen bir gurur bulun.

Antolojimizi, benim icin butun dunyalardan daha degerli iki siir ile acmak istiyorum.Birincisi, sevgili babam Ahmet Hakki Sev’er’in benim icin yazdigi bir ozlem siiri. Butunomrunce alni apacik, basi dimdik olan asker babam, vatan hizmeti yaptigi nice seneler sevgiliesinden, tapar gibi sevdigi iki kizindan ayri yasadi. Ikinci siir, sevgili annem Saffet Sev’er’in,1994 senesinde Toronto’dan Istanbul’a donerken yazdigi ve sicacik goz yaslarimizla vedaettigimiz sabah, titreyen elleri ile elime tutusturdugu bir siir. Buyuk ihtimalle sizlerinailelerinizde de oldugu gibi, benim ailem de pek cok yillardir ayrilik ve sonu gelmek bilmeyenozlemlerle kirbaclanmakta. Once mektup, otobus ve trenler, daha sonradan telefon ve ucaklar,bizleri birbirimize baglayan ibrisim iplikler gibi hayatimizin orgusunun parcalari oldu. Eminimsizlerin benliginizin en derin koselerinde de, ayrilmak, kavusmak ve sonsuz ozlem temalari,kalplerinizin uzerine kaligrafi gibi islenmistir. Iste, bu antoloji boyle kaligrafilerden olusmusrengarenk bir demet. Antolojimize hos geldiniz, saygi deger, sevgi deger okuyucularim. Buradadegisik agizlardan, degisik kalemlerden soylestigimiz hislerimiz hepinize hediye olsun.

Aysan Sev’erToronto, Eylul 6, 2000

WINDOWS TO AN IMMIGRANT’S SOUL

Dear contributors and readers,

Migration and immigration are neither new nor exclusive to the Turkish-Canadiancommunity. Probably since the beginning of time, for reasons which may have ranged fromwars, famine, floods, religious pilgrimages, economic conquests or imperialistic aspirations,people have moved vast distances, leaving blood and kin behind. Nevertheless, I think theimmigration theme is particularly sensitive for the Turkish Canadians for a variety reasons.Some of these reasons are external to the immigrants themselves, and emanate from thestructure of the society. First, Turks form a very small minority in Canada, and thus may have amore difficult time to blend into the host society. Social scholars often refer to this phenomenonas the “institutional incompleteness.” Second, whether we like it or not, there is prejudice andeven discrimination against a number of groups in Canada. Although not necessarily overtlytargeted, there are occasions when Turks are made to feel less than understood and even lessthan welcome. Third, the existence of many bloody conflicts in the Turkish/Ottoman history andthe relentless commitment of some groups that are primarily outside but sometimes even insidethe Turkish community to keep these tensions alive, hinder feelings of closure, resolution and asmooth adjustment. Running back to an existence in Turkey often becomes attractive because itavoids, once and for all, the endless challenges and possibility of confrontations in trying to fitinto the Canadian multicultural panorama.

Other factors that make a Turkish immigrant’s life particularly difficult and thus increasehis or her yearning for the homeland are internal. For example, in general, Turks are socializedin a way which makes their connection to their homeland and family most likely to be the mostimportant connection they would ever have for as long as they live. This socialization pattern isoften a point of discomfort within North American norms and values that emphasize an almosthedonistic individuality as opposed to the value of the collectivity. Moreover, the vast distancethat separates Canada from mainland Turkey is indeed something to be reckoned with. Even ifone is affluent (and this is a big if because most immigrants do not start as affluent in thebeginning, some never reach affluence throughout their working lives), the time, energy and thecommitment the travel requires is taxing. Moreover, younger pairs are restricted by their youngfamilies and children and older ones may be restricted by health and economic concerns.Whatever the case may be, we the Turkish immigrants, live, work and love in divided worlds;being a part of each, but rarely feeling the satisfaction of a complete whole.

The ideological and practical work habits also confuse the Turkish immigrants. For one,the immigration process will most likely deskill them. For example, our doctors, lawyers,engineers, etc., find themselves fall totally outside of the professions they have sacrificed yearsof their lives for. The alienation such a deskilling process creates is gargantuan. Secondly,although the work ethic of most Turkish immigrants is likely to be high, Turks often find thecapitalist production and decision making styles of their host country quite ruthless. To theirhorror and despite the counterbalancing power of unions, etc., immigrants quickly learn thatthere is really not much job security in North America, and one sided loyalties they feel towardtheir jobs may often become a heavy burden since the loyalty is not reciprocated by theemployers. The concepts of “pride” and “honour” which govern almost all relationships in theEast are also diabolically different from their meaning and practice in the West. Friendships are

more guarded and a lot more shallow in the new world where the most valuable commodity istime and the ultimate goals are tangible rather than affectional.

Thus, the Turkish immigrants go through a roller-coaster ride of strong emotions, and theride lasts for years if not decades. The poems in this anthology are a collection of feelings aboutdistances, yearning for family, friends and the land, wounded loves and divided loyalties.Sometimes, there is joy and celebration of being part of the two worlds, but more often than not,there is an urge to compare, a need to question and an overwhelming yearning for the “other”life we all left behind. The experiences of the first generation immigrants are like trials wherethe immigrant stands accused. The loved ones who are left behind often feel strong emotions oftheir own, ranging from resentment to yearning to helplessness. Thus, this anthology is anattempt to capture different snapshots from the continuum of joys and sorrows of being “in” butnot “of” our host land and being “of” but not “in” the land we all came from. This anthologyattests to the hidden costs and sacrifices of being an immigrant superimposed on the overt joysof having found a beautiful new country to call our own. In the panorama of double-edgedfeelings, “Have I done the right thing? Should I go back? Should I stay?” become hauntingquestions.

At first, my intention was to rank order the poems in terms of their literary strength andadequacy, and include only those which met a well-defined literary criteria. Nevertheless, once Istarted receiving the poems, I felt that I did not have the legitimacy to reject any of these poems.After all, this anthology is not a collection of literary poetic achievements, but a collection of thesincere emotions, feelings, thoughts and yearnings of the contributors. These feelings justhappen to be expressed in a poetic format. Personally, I fell in love with each and every poemfor the latter reason. I hope that my readers will also read the following contributions for thesincerity and the purity of the feelings they capture rather than trying to judge them only on theirliterary style and merit.

Finally, I thank Gorsev and Fred Pristine for their warm dedication and exceptionalgenerosity toward the Turkish Community in general and toward this project in particular. Fredand Gorsev, you are two precious souls in our community. In their names as well as the editor ofthis collection, in my own name, I welcome you to an emotionally laden feast. Please, join eachpoet in her or his quest to carve out a life and an emotional space in the comedy or drama ofher/his displacement. I am sure, each one of you will find something that makes you smile,laugh, sigh or even shed a few tears in the thoughtful and transparent verses that follow.

Aysan Sev’erToronto, September 8, 2000

SEVGI VE OZLEM SIIRLERIMIZ(POEMS OF LOVE AND LONGING FOR THE BELOVED)

UZAKLASIRSIN(YOU GET AWAY)

Ruyalarim isil isil seninle dolu,Baba der, gule gule gelir,Adim adim yaklasirsin.Tutmak, bagrima basmak isterim,Kollarim boslukta kalirVe bir anda uzaklasirsin.

Gozlerim yasarir, her sey seni hatirlatir,Aramamak, anmamak kabil mi? Niye?Beklerim Kuzeyden essin de ruzgarBir yudum kokunu getirsin diye.

Bir kutsal cirpinis, ve bir dilek,Serinde ilik, sogukta sicakBir omur boyu, diledigin kadarBu kucak sana acilacak.

Icim icime sigmaz,Her gun cogalir acilarBallim, gugusum, gulumSenden baska kiymet verecek kimim var?

Ruyalarim isil isil seninle dolu,Baba der, gule gule gelirAdim adim yaklasirsin.Tutmak, bagrima basmak isterimKollarim boslukta kalirVe bir anda uzaklasirsin.

Ahmet Hakki Sev’erAksehir, 14 Subat (February), 1958

While stationed in Aksehir’s Army Barracks, Ahmet Hakki Sev’er wrote this poem for his littledaughter. The poem is full of love, devotion and yearning for the little girl who had to stay milesaway from her beloved father’s military duties. Sev’er’s dreams are visited by his little girl, buteach time when he reaches out to embrace her, the illusion is broken and she disappears.

GIDIYORUM(AS I AM LEAVING)

Yas yetmis-uc, az degil,Olum bana yasamdan cok daha yakin,Bu gelisim sonsa da, aglama sakin.Sizlerle yasadigim guzel gunleriArkaniza kalmadan bitirebilirsem eger,Inan ki benim icin, bin yila deger.Sevginizi kaybedip, yuk olmaktansa bir an,Tanridan yakarisim, alsin canimi heman!Aysan’im, canim yavrum, kaderimiz bu imis,Dunyanin bir ucundan bir ucuna savrulmak,Bir omur, mektubunu bekleyerek avunmak.Mutlu ettin, mutlu ol, sevgin sonsuza dek benimle,Annenim, elim acip dualarimi dinle,Gidiyorum, ne cikar, kalbim her an seninle.

Saffet Sev’erToronto, 7 Agustos (August), 1994

Saffet Sev’er expresses her gratitude for the good times she has had in Toronto with her beloveddaughter. Touching upon her advancing years and the probability that this may indeed be hervery last trip to Toronto, Sev’er acknowledges the power of fate which has forced her to liveworlds apart from her daughter. Nevertheless, she comforts her daughter by stating that she isleaving with warmth, satisfaction and eternal love.

COCUKLUGUMUN ANNESI(THE MOTHER OF MY CHILDHOOD)

Ben cocuktum, sen buyukSirtin dimdikGozlerin komurden siyahDislerin birer inciSaclarin kestane.Kucagin gunesten sicakTenin kar beyaz, yumusakSesin puruzsuz, kahkahan bulasiciAlnin acik, gorusun parlakCocuk gonlum dolup tasardi sevginle.

Simdi ben buyugum, sen cocukSirtin biraz bukukDislerin artik discilerin elindeSaclarin sarimsi, grimsi bir akGozlerin siyah degil de koyumsu bir renkKucagin hala acik, ama kollarin zayif ve inceTenin cizilmis yillarin surtusuyleSesin hafif cikiyor, kahkahan artik cinlatmiyor kulaklarimiAlnin hala acik ama gorusun bakmiyor ileriyeKorkma annem, kalbim hala carpiyor sevginle.

Gunler geciyor annem, sen yaslaniyorsunBen yaslaniyorum annem.Hala, cocukca, bencilceSevgin beni sarsin istiyorum hergunSevgim seni sarsin, hic birakmasin istiyorumHer gunun, her yilin bana en buyuk hediye.Komur gozlerini aramiyorum, yeter ki gozlerin bana baksin,Puruzsuz sesini aramiyorum, yeter ki sesin hala kulagimi oksasin.Kar beyaz tenini aramiyorum, kirisiklarin da cok guzel,Dimdik sirtini aramiyorum, incecik kollarin bana yeter.Cocuklugumun, gencligimin,Iyi gunumun, kotu gunumun annesisin, annemSana olan sevgim sonsuz,Bana olan sevgin bir omur yeter.

Toronto, 5 Ekim (October), 2000 Aysan Sev’er

With fondness, Aysan Sev’er recalls the strength and beauty of her mother when she was a child.Reluctantly, she observes the toll the passage of years has taken on her mother. Her mother now

has graying hair, wrinkled skin, a bent back and fragile arms. Nevertheless, the passage of timehas only deepened the love Sev’er feels toward her ageing mother. She still finds an innerstrength in her mother’s ever so fragile existence in her life.

BABAMA(TO MY FATHER)

Gecelerden korkuyorum, sen gideliUyku bana ulasilmaz geliyorTerliklerinin sesini ariyorum, karanligi yararkenYahut da, kesik oksurukleriniBitmeyen saatler boyunca.

Gunduzleri, artik soylemedigim bir kelime var kiTum omrumu verirdim bir kerecik dahaSana soyliyebilmek icin,Karanliklara fisildiyorum geceleriOlur da, duyarsin umuduyla.Sonra, ceviriyorum yastigin kuru yaniniYumuyorum gozlerimi sikica,Bekliyorum, ruyalarimi sana birakipAma bana yetmiyor bu kadarcik,Seni hep yanimda ariyorum, baba!

Gitmene uzulmuyorum fazla, her zaman giderdin,Fakat donmemek var miydi anlasmamizda?Sicacik kucagina muhtacim, her gunden fazlaYoklugunun acisi cok artti, yetisir,Don artik bana, goz yaslarimi dindir.

Aysan Sev’erIstanbul, 1966

This eulogy is written shortly after Ahmet Hakki Sev’er’s untimely death in 1996. Aysan Sev’ermisses the sound of her father’s cough and the clicking of his slippers in the dark. Most of all,she misses the opportunity to pronounce the word “dad.” She is not sorry that her father is gone,he used to be away for many times before. She is deeply sorry that this time, her father is nevercoming back.

TEBRIK(BIRTHDAY CONGRATULATIONS)

Bu gonul sana ucup, tebrik etmek yasiniDinlendirmek gogsunde, yorgun olan basini

diliyorken, ne yazik, onunde binbir engelsahlanmakda; karsi gelemez, soner, erir bu emel.

Fakat yilmaz, beklemek arzusunu kirbaclar,Bu gun degilse, yarin! Hayat tap-taze baslar.Hasretler giderilip, sana kavustugum an,tatli, sarhosluk gibi, anilir arta kalan.Bu gunler gelip gecer, daim olan sevgindir,Kursunu cabuk bitir, hasretimi kos, dindir.Bak, bir yasin daha doldu, ne uzun ayriliklar,Gozumde nurlu basin, sanki acmis bir baharDaha bircok seneler, evlatlarindan kam al,Yasin doksani bulsun, kendin dinc ve saglam kal.Hediyemi kabul et, gonlum musterih olsun,Yalniz gecen 5 Mart’i, satirlarim doldursun.

Saffet Sev’erIstanbul, 1952

In this touching symbolic birthday gift from a distance, Saffet Sev’er expresses her love, respectand longing for her friend, confidant, protector, father of her children and husband. She remindshim as well as herself that soon they will be rejoined. She hopes, in the mean time, that herverses will fill the loneliness of his birthday. Soon, she promises, they will start anew and willreminisce about the days spent apart.

ANNELER GUNU(MOTHER’S DAY)

Bugun her yastan cocuklarAnnelerine sevgi dolu,Sicacik sozler soyleyecekler.Siki siki sarilip,Yanaklarini, ellerini opecekler, annelerinin.Kimisi pirlanta yuzuk,Kimisi kirlardan topladigi bir demet cicek verecek.

Ben ise gozlerimi kapayipHayalimde canlandiracagim seni, annecigim.O guzel yuzunu gorecegimYanimda imissin gibi.Uzanip, dizlerine koyacagim basimi.Konusmamiza hic gerek yok,Gozlerimizden anlayacagiz birbirimizi.Yine dogruyu, iyiyi, guzeli soyleyeceksin sessiz.

Aramizda okyanuslar var belkiAma iste simdi hissettim seni yanibasimda.Sen de beni dusunuyorsun eminim su anda.

Bora HincerKingston, Mayis (May), 1985

On the Mother’s Day, when people of all ages are cheerfully bringing gifts to their mothers, BoraHincer solemnly remembers his mother from thousands of miles away. Despite the distances, hefeels his mother’s presence beside him and feels her thoughts without need for words. Hincerattributes this extraordinary connectiveness to the fact that his mother must also be thinkingabout him.

AN ODE TO MOTHERS AND DAUGHTERS(ANNE VE KIZLARINA AGIT)

Our mothers loved us,Just like their mothers have loved them.Our mothers sheltered us from all harm, all the bitterness of this world.Our mothers laughed with us, cried with us,Our mothers wiped away our tears.Our mothers wanted us to stay next to them,Day after day, week after week, year after year.It was tempting to stay,Wrapped in their love, wrapped in their warmth,In the blissful state of interdependence,Just like their mothers had wished for, long long ago.

But, we grew up, grew our own wings,We wanted to explore, we wanted to test our boundaries.We had our own hopes, our own dreams.Our newly born wings carried us far and wide,Scattered us across the mountains, across the seas.Just like a magnificent albatross, we flapped with vigour,Just this much more distance, just this other hurdle,We were ecstatic, we were drunk with our newly found freedom,Sometimes, we got crushed under the weight of our own decisions.Yet we flew away, whirling, dancing, laughing,While our mothers waited in our now empty rooms,While our mothers waited, hoped and loved.

We are the mothers now, you are the beloved daughters,It is your turn to try your magnificent wings,It is your turn to chase your hopes, your aspirations, your dreams.It is our turn to waive good-bye.We wish you well, the children from our bodies,We wish you well, the children of our souls.It is our turn to gingerly dust the toys left behind in your rooms,It is our turn to wait, hope and love.Because, yesterday, we were you.Because, tomorrow, you will be us.

Aysan Sev’erToronto, 8 October (Ekim), 1998

Aysan Sev’er’in anneler ve kiz evlatlara adadigi bu agitta, bir kez daha ayrilik temasi isleniyor.Buyuyen, gelisen, serbestlesen kiz evlatlar, kanatlarini yeni bulan buyuk ve zarif kuslar gibievlerinden ayriliyor, ucar gibi kendi isteklerini, kendi ruyalarini kovaliyorlar. Ne var ki, anneler

bu ucusu zor da bulsalar, cok iyi anliyabiliyorlar. Cunku, sadece bir nesil once, kendileri deannelerinden uzaga ucmuslar, kendi isteklerini, kendi hayallerini kovalamislar. Sev’er siirini,dun bizler siz idik, yarin sizler biz olacaksiniz diye bitiriyor.

ADIM ADIM ARADIM(STEP-BY-STEP SEARCH)

Hic bir sey eskisi gibi degil, degismisIstanbul bile baska sekilde gelismis.Gezdim o asirlik sehirde, adim adimNe yazik ki aradigimi bulamadim.Gozlerim sokaklarda neyi ariyordu?Sanki kucuk kizla anneyi soruyordu.Yillardir onlari kimse gormemistiAnnenin kemikleri bile kalmamisti.Bir an gozum vitrindeki aynaya ilisti,Kucuk kizin saclarina aklar girmisti.Yillarla degisen sadece sehir degilmis,Saclar da degismis, butun hatlar da degismis.Belki ruhum o kucuk masum kizi ariyorBulup da bu hayati tekrar yasarim diyor.Ne yapalim ki, omur carklari geri donmezIzin yok, istikbal bizlere asla gorunmez.Gormek bir mumkun olsa bambaska yasarizBir cok adimi atmaz, baska yola sapariz.Yaradan’im, sen bizlere dogru yolu gosterSaglik, afiyet ve hayirli dostlar ver.

Aynur Ilkay29 Aralik (December) 1997

This poem reflects a woman’s search for her youth and the strong bonds with her mother whohas since passed away. In her spet-by-step search of her birth place, Ilkay recognizes that the cityshe loves has changed, just like she herself has changed. When she looks at a mirror, the mirrorno longer reflects a small, care-free child, and there is no way to reverse the time. The questionthat is raised is: if we could see into the future, would we do things differently than taking thepath that has brought us to where we are?

ELVEDA HALUK(GOODBYE HALUK)

Hayat guzeldi, cirkindi,Anlamliydi, anlamsizdiAma, olum gucluyduAldi gitti mavi gozlu,Guzel cocugu uzaklara.Nerelere, kimse bilmez!O, asil bir prenstiBu dunyalara yakismaz,Romantik bir Don Kisot’tu.Coskulu ruhu gemilerdeGezmegi duslerdi.Gunduzleri canlar kurtaran bir doktordu,Geceleri, okuyan bir dusunur.Sevgisini gizli tutarBeklenmedik surprizlerle gosterirdi.Ucarak dans eder,Espri ve coskuylaResimler yapardi.Arkasinda dinmeyenGozyaslari birakarak, Kendi degimi ile,Baska bir gezegene uctu, gittiAnlatilmaz sevgilerle.

Sara Bilge Caglar30 Haziran (June)

In her goodbye to her brother, Sara Bilge Caglar reminisces about his committed, dignified andjoyful ways and her own respect, admiration and sorrow for his loss. Haluk’s departure is alikento a trip to an unknown planet, leaving behind love, yearning and an eternal sorrow.

RUYA(THE DREAM)

Gecenlerde bir gece seni ruyamda gordumBizim yolun ucundan bana dogru yurudunCemberimi birakip, kostum sarilmak icinBabacigim, rahmetlim, neden hemen yok oldun?

Ihsan PalaTarihsiz (Undated)

The poem is about a dream where a child is temporarily unified with his father who has passedaway. Nevertheless, even in the dream, the father disappears before the child can embrace him.

ARADIGIM SES(THE VOICE I AM LOOKING FOR)

Bir sessizlik var icimde, suskunumHer zaman oldugu gibi, gozlerim dalginSesler uyandirir bu dalginligimdan cogu zamanTelefonun calisi, kanaryamin otusu, gitarimin sesi,Sanki farkli caliyor muzikler burada.Olmuyor, ayni duyulmuyor,Bir ses ariyorum, nedir bulamadigim?Bahcede koca cinar,Yapraklari tempo tutmus ruzgarin akisinaHos geliyor ahengi kulagima.Kisi dusunuyorum, firtina sesi urkutuyor yuregimi,Istemem, arada bir essin, ofkesini dagitsin ruzgar,Mevsimler degismez ki.Dalga sesi geliyor, deniz kokusu duyuyorum.Donup bakiyorum, goremiyorum.Daldim yine, ozlem iste.Havada beyaz ucak, kukruyor sesi,Seslenirim her duydugumdaSelam soyle memleketime!Uyanmak istiyorum, nedir ozledigim?Ses duyuyorum, gulumsuyorum, gozlerim parliyor.Cocuk sesleri, egilip oksuyorum.Verdigi haz baskadir cocuklarin.Beni uzaklara goturur, aradigim seseAnnemin yumusacik sesine,O zaman ne olur, bozmayin bu suskunlugumu.

Nurcan Okem3 Ekim (October), 2000

Nurcan Okem’s poem reflects a solemness that blankets a constant internal yearning and search.What she is looking for are the sounds of her land of origin and the sweet voice of her mother.She does not want anyone to disturb her silent meditation, lest she loses the virtual unification.

YAGMURLA GELEN ADAM(THE MAN WHO CAME WITH THE RAIN)

Yagmurla geldin, yagmurla gittin...Sydney Koyu’ne taaa... Toronto’danMerhaba! Dedin...Canlarim dedin, yegenlerim dedin...Taa... uzaklardan...Cok uzaklardan geldin...Hepimizi, hepimizi sevindirdin.Avaco Beach dedin...Bonday Beach dedin...Selahattin Sevimli dedin...Mustafa Ozdogan dedin...Dedin de taa.... buralara geldin.Hep konustun, ordan burdan.Hem guldurdun, hem dusundurdun bizi.Anam dedin, babam dedin,Bacilarim dedin.Hersey iyi, guzel, hos dedin.Yasamak kolay dedin.Zoru kolay kildin.Sorunun ustunu karaladin.Olumsuzu olumlu yaptin.Yagmurla geldin... yagmurla gittin...

Saniye Gurses23 Ocak (January), 1999 saat (time) 06:30(a.m.)

Saniye Gurses expresses her happiness about her brother’s visit. During their intimate talks,mutual dreams are re-lived, mutual friends are re-visited and mutual love is exchanged. Just likethe day he arrived, the brother leaves on a rainy day, leaving behind yet another set ofmonumental memories.

ANAM’A(TO MY MOTHER)

Yanindayken kiymetini bilemedimYoksa kusuruma kaldin mi anam?Senden ayrilali bir gun gulmedimYoksa sen de gecmise daldin mi anam?

Duman inmis durna dagin basinaHasret kaldim topragina, tasinaSabaha karsi mektup kusuylaSelam saldim silaya gurbetten, aldin mi anam?

Kismetim acildi gurbet ellerdenGozyasim cagladi, akan sellerdenSila tarafindan esen yellerdenKokun geldi, selam saldin mi anam?

Sana muhtacim ben her yasimdaNere gittimse, bu hasretlik pesimdeHasta gordum seni dunku dusumdeYoksa gul gibi sararip soldun mu, anam?

Fadime SarikayaTarihsiz (Undated)

Fadime Sarikaya is exploring the range of emotions immigration creates within amother/daughter relationship. As the daughter who has left, she feels both sadness and guiltabout not being available to her mother in the latter’s declining years. In her dreams, she seesher mother in a sick bed, and wonders if her absence broke her ageing heart.

MEMLEKETIMIZ(OUR COUNTRY OF ORIGIN)

HOS GELDINIZ(WELCOME)

Hos geldinizSafalar getirdiniz hemsirelerim,Siz baharlar getirdiniz,Unutulmus mutluluklar getirdiniz evimize,Mavi mavi, bembe bembe,Cocuklugumuzdaki kutlu bayramlar gibiGeldiniz bu eve.Hisarlarin hasmetiniBogazin gorkemli guzelliginiMemleketimin esintisiniVe mor daglarimin kekik kokusunuTarlalardan basaklarin renginiMinarelerden ezan sesini getirdiniz.Esden dosttan elamCoban armagani, cam sakiziAcma, simit, halkaVe de cocuklugumdan, gencligimdenUnutulmus anilar getirdiniz.Anamdan, babamdan hatiralar vardi sohbetlerinizdeOtuz yildir gonlum oradaKendim burada yasadimHicbirsey kaybetmeden,Sevgilerimden, ozlemlerimdenVe asil Turklugumden.Ah... bir gun ben de soyleyebilseydim“Yasli gittim, sen geldimAc koynunu ben geldimBana bir yudum su verCok uzak yoldan geldim” turkusunuMemleketimin yollarinda.

Evimize hos geldiniz!Bize mutluluk getirdinizAma bir seyi unuttunuz hemsirelerimBenim icin cok onemli,Gurbette yasayan icin cok degerli olanBir seyi,Keske bir avuc da vatan topragi getirseydinizAnkada’dan, Istanbul’dan, ya da Konya’danBir avuc toprak, sevgili vatanimdan...

Vecihe Buyukaksoy

TarihsizUndated

Vecihe Buyukaksoy welcomes friends from her old country. Her friends bring her the sights andthe smells, the tastes and the sounds of her homeland. The friends remind her of her childhoodmemories and recollections of her parents. Yet, Buyukaksoy reproaches her friends forforgetting to bring something that she misses the most: a handful of earth from the place she stillcalls home.

ISTANBUL (1)

Bakarim zaman zaman Istanbul’aCamlica tepelerindenSeyrederim onu hayranliklaTarih fiskirir sanki sinesinden.

Sulun gibi minareleriBagrindan yukselirkenNutkum tutulur sankiArkadan gunes batarken.

Dalinca gozlerim heybetli Hisar’laraIki tarafinda Bogaz’inMagrur bakariz onlaraEseridir diye ahvadimizin.

Bogaz’in ahsap yalisindaYasariz sanki o gunleriNagmeler yukselir gibi sandallardaHayalleri buyuler adeta bizi.

Topkapi, Dolmabahce saraylariCevheridir Istanbul’un her biriKaleler, kuleler, surlarYazmisdir onun sanli tarihini.

Bogaz’in sulari ise bikmadan akmakdaBaglarken iki denizin sulariniKimbilir neler yasadi asirlarcaHakketti artik huzurla akmayi.

Guzelliginin yoktur esi guzel sehrimGelen herkes bakar sana hayranliklaNe mutlu bana “o benimdir” derimKorusun diye seni yalvaririm Allah’a.

Ulya ErkmanTarihsiz (Undated)

Ulya Erkman reminisces about the beautiful landmarks of Istanbul. She yearns for the refreshingwaters of the Bosphorous and the dainty kiosks and the regal palaces that bracelet its shores. Sheprays for the well-being of this jewel of Istanbul.

ISTANBUL (2)

Boyle guzel olmasan,Bir o kadar da anlasilmaz,

karmasik, derbeder ve pasaklibin misli severdim seni...ve bin kere donerdim geri...

Bu engeller ve tabi ki digerlerive baskalari da olmasa,oyle mutlu olurdum kiyosun kokulu ruzgarlarinda,seninle basbasa...

Istanbul,hem cekiyorsun beni kendinebutun sihrinlehem itiyorsun cok uzaklara...gecimsiz bir sevgili gibi...

Ne istedigimi senden,ne bekledigini bendenbir turlu cozemiyorum, besbelli!

Istanbul, bekleDonecegim geri!Bozuk yollarinda kaybolacagimSokaklarinda gulecegim kahkahalarlaYeni tanislarla...

ve kaldirimda cokup aglayacagim,o kocaman, yasli gozlu cocuklarla...

IstanbulNerenden tutayim seni?Neyin icin seveyim seni?Sen beniBir o kadar mutlu ediyorsunBir o kadar da deli...Insan cok sevdiginden kacar mi?Ama ben ayaklarim giderken geri geriKaciyorum, kosuyorumDaha hizli, daha hizli

kimseler yetismesin deyi...Kalirsam az daha,

duraklarsam bir daha,temelli dalip giderim, koynundave cildiririm hic iyilesmemecesine...

ve ondan sonra dadunyanin hicbir sehri,hicbir sahilimumkunu yokiyilestiremez beni!

Hulya OymanIstanbul, 19 Kasim (November) 1999

Hulya Oyman’s love for Istanbul’s beauty and history is juxtaposed over her quarrel with thedarker sides of this historic city. Pockets of sheer poverty, over-crowding, hopelessness ofchildren are the wounds on Istanbul’s exceptional beauty and historic richness and dignity.Nevertheless, Oyman knows that at a moment of vulnerability, the love of this enchanting citywill be powerful enough to enslave her forever. Oyman is trying to avoid this emotionalvulnerability, by running away, but never being able to forget.

ISTANBUL (3)

Dun geldim bu sehirden uzgunDerler ya, kolum, kanadim kirik,Oyleyim iste.Ben ne orali, ne burali,Gonlum yarali,Sevgiye, sevgiliye ozlem gibiSana hasretim.Deseler de degismis,Goruntusu yok eskisi gibi,Dostlar kaybolmus, yeniler yabanciBen seni ariyorum.Mazidir, tarih yatar topraginda,Kulturune erisilmez,Sukunet icinde yurekler yakar,Yalilarla anilarin.Edasiyla suzulup gider,Duvakli gelin gibi yelkenin,Mavi sularinda yorulmaz,Uskudar, Kadikoy, Ada vapurun.Gerdanligin inci, pirlantan kiymetliGecelerin gizemliGunduzlerin hayat dolu.Solumak istiyorum havaniDokunmak istiyorum sevgili oksarcasina.Havadan seyrettim baska guzel,Karadan, denizden baska guzelsin.Senden kopamiyor, doyamiyor, ayrilamiyorum,Sana hasretim, canim Istanbul’um.

Nurcan Okem7 Eylul (September), 2000

No matter how Istanbul may have changed over the years, Nurcan Okem’s love for it remainsunchanged. She remembers the sights and sounds, she remembers the city’s profile, theBosphorous and the little towns which are happily scattered around the hills. From every angle,Istanbul appears as a dream.

ESKI SEVGILI(THE ANCIENT LOVER)

Ne zaman yabanci olduk Istanbul?Ne zaman koptuk birbirimizden?Hani sen benimdin her semtinle?Ayrilmam sanirdim senden, olsem bile...

Kac yil oldu yuzunu gormeyeli?Icmeyeli yosun kokulu ruzgarlarini

bir vapur guvertesindenbuyulu manzaralarini seyretmeyeli?

Yillar gecti, tabi yaslandin sen debelki cirkinlestin,belki fazlaliklarin artti bedeninde,

Belki kamburlastin tasimaktanonca agirligi.

Ama hala cok guzelsin bellegimde.

Mavnalarin tektuze tikirtisinerden geldigi belirsiz sileplerin dudukleri.

Biri bitince biri baslayanbir kelimesini bile cozemedigim,gizemli ezan seslerihala ninni olur bana,uyuyamadigim gecelerde.

Insanlar hala mutsuz geziyor mu sokaklarinda?Gulmeyen kalabaliklarla dolu mu, hala duraklar?Ya isci pazarlari

hala issiz, umitsiz dolasiyor mu insanlar?Sucular hala cin cin cinlatiyor mu ortaligi?Ya simitciler, dondurmacilar, macuncular,

pamuk sekerciler, keten helvacilar,kosturuyor mu pesinden cocuklari?

Ya boyaci cocuklar, hamallar, erkenden cirakliga baslayanlarondan bundan dayak yer, dururlar mi hala?

Ya dilenciler, sokak cocuklarikose baslarinda, sokak aralarindaciplak, ser sefil, kostururlar mi?

Itiraf edeyim artik!Beni o buyuk, korkunc sefillikler ve caresizlikler uzaklastirdi senden.

Belki gunahin yoktu senin,belki guzelliginle, sen herkesin ruyasina girmistinve herkes turlu turlu umutlarla kosmustu sana.

Kimse bilmeden bunca karmasikligi,herseyi senden ummustu,sonradan...sokaklarinda altin aramaktan yorulmustu.

Pek cogu yanildigini tez anladi,Ya yitip gitti arka sokaklarda

ya birakti seniumitlerini baska yerlerde aramaga...

Ben kendi hesabima bir huzur ariyordumbir de yesillik, maviligin yani sira...

Belki buldum saniyorum, bu sehirde, bu ulkedesenden ne kadar uzak olsa da.

Ama tam o sira,dehsetli, dayanilmaz bir yosun kokusu geliyorburnumave vapur sesleri bolup uykularimiuyandiriyor beni anlamsizca!

Hulya Oyman20 Mayis 2000

Hulya Oyman’s nostalgic recollections of Istanbul’s strength and natural beauty is contrastedwith a more realistic evaluation of its darker core of over-crowding, lack of opportunities forsome people, and heartbreaking child poverty in its lower class pockets. Oyman is cought in themidst of emotions which, on the one hand push her away from Istanbul, on the other handenslave her to this enchanting, mesmerizing ancient city.

H¤SAR’DA(AT HISAR)

Subay traÕ2 olmaya buluÕtuk,Babamdan anamdan konuÕtuk.Zamandan, anlatt2k vatandan.Çay içtik, Õerbet içtik, traÕ olduk.

Pazarda, bakkaldan, kasaptan,KonuÕtuk day2mdan, halamdan.Fener’den, Cimbom’dan,Vatandan, zamandan laflad2k.Et, ekmek, gazete ald2k,Çay içtik, kahve içtik anlatt2k.

Demirciye, keresteciye, u�rad2m, H2rdavatç2ya, nalbura düÕtü yolum.Ali’den, AyÕe’den, S2rplar’dan, Takside trafikten, arabalardan, An2msad2k teyzemden, halamdan.

Hava alan2nda Safeway, HomehardwareGeldi akl2ma.Ne bilsinler Hisar’2,Anam2, babam2, halam2,Galatasaray’2, Fener’i, Vatan2.

Hisar’dan almak istiyorum.Et, ekmek, gazeteyi,Subay traÕ2 olmay2,H2rdavat, kereste almay2.Anamdan babamdan konuÕmay2,Çay içip zamandan, Fener’den laflamay2,Et ,ekmek gazete almay2.

Mehmet Sander Çal2ÕalVancouver, 1995

Mehmet Sander Calisal remembers the casual warmth of his experiences. Hisar is one of the twosmall districts in Istanbul, along the Bosphorous. The uniqueness of the two Hisars (or forts) isthe importance of their strategic position which has been crucial in the conquest of Istanbul. Yet,this poem is not about conquests but about the debth of social links and connectedness. The laid-back way of life, the ability to share one’s life with others who know and understand that life,the joy of small errands, good food and friendships are explored. This connectedness iscontrasted with the impersonal commercialism of the Safeways and the Homehardware’s of the

West.

VATAN TOPRAGI(THE SOIL OF THE HOMELAND)

Toprak deyip de gecme,Ana gibidir o.Bagrindan fiskirirCesit cesit agaclar,Papatyalar, ciceklerZumrut yesili cimenler.Kucaklar sankiDereleri, golleri.Bagrinda besler,Dikilen fideleri.“Toprak toprakdir” deme iste,Her yerde aynidir oBelki senceOyle degildir iste,Anlatayim da dinle:Basinca ayagin Anavatan’aBir baska gelirBu toprak sana.Dikilidir ziraBayragin o anda.Gomuludur olulerinOnun bagrinda,Gelismistir butun benligin,Onda yillarca.Yazilmistir tarihinBu topraklarda.“Toprak toprakdir” deme iste,Cesit, cesit agaclariPapatyasi, cicekleriZumrut yesili cimenleri,Dereleri, golleriBir baskadir ondaBambaska!Kurban olayim ben,Bu vatan topragina.

Ulya ErkmanTarihsiz (Undated)

In this poem, Ulya Erkman finds the soil of her homeland to be different from all other lands.Wheather she looks at the flowers or the grass, or the rivers and the hills, the soil feels different.Maybe it is because of the fact that her history was played on this land, maybe it is because her

flag is raised on it, or maybe it is because her anchestors lie within it, Erkman finds the soil ofher land to be unique.

SONBAHAR KOKUSU(AROMA OF THE AUTUMN) Havadaki bu sonbahar kokusunu

bir tadan bilir,bir de gecmisi ozleyen...

Oyle bir koku kiderinden soluyuncave cigerlerine doluncahem zevk alirhem titrer icin...

Albumdeki sararmis resimler gibiaklindan gecer, cesit cesitsevinclerin, huzunlerin

Ve yuzleri gelir aklina...sevdiklerin, sevmediklerin.

Sizim sizim duyulan bu ozlem niye?Hani hic bir seyi ozlemeyecektin?Hani yasadigin anla yetinmeyi,

geriye bakmayip, dunu dusunmemeyigercekci olmayi benimseyen felsefelerin?

Cok mu hizli geciyor zaman?Bir bakiyorsun kis ... yaz...

derken sonbahar...Ilkbahar sikismis kalmis bir yerlerde

onun da zevki yok bu ulkede!

Kim verdi bu goc kararini?Kimden kactik boyle biz?Yazimiz miydi boylesi, bilmem...Hani biz ... “Kader mi?

o da ne?”Deyip gulenlerdendik!

Sonbahar kokusu da neymis?Biraz nem, biraz yaprak, biraz toprak...Cekil, git sonbahar...

Yerini surekli yagmurlara,gri bulutlara,aci soguklara birak!

Luzumu yok artik,yersiz romantizmin!

Biz ogrendik artik gercekci olmayi,Biz ogrendik artik her gecen mevsimle avunmayi

ve her kucuk mutlulukla mutlu olmayi!

Hulya OymanToronto, Ekim (October) 1999

The aroma of the autumn reminds Hulya Oyman of the passage of time and brings back imagesfrom the beloved places and people she left behind. In this powerful poem, Oyman contrasts theunavoidable realism of the day-by-day struggles to the nostalgic comforts of the past loves andmemories. She urges the autumn to hurry along so that she can continue to cope with themundane realities of her new life within the harsh winters of her new home, without beingcaptive to her memories.

AKDENIZ(THE MEDITERRANEAN)

Bazan Toronto’daIlik bir ruzgar eser.Bazan bugulu havadaBir koku dolasir.Bazan bahcedeYesil yapraklar icindenGunes gulumser.Bazan Ontario goluGemilerle donanin.Butun bu esintiler,Ozlemini cektigim Akdeniz’inBir bohca kenaridir.

Sara Bilge CaglarEylul (September), 2000

Sara Bilge Caglar gives voice to all the little things that remind her of the warm waters of theMaditarranean sea. The wind, the air, the sun, the water and the sail-boats on it all combine tocarry her thoughts away to the sea she loves the most.

THE BLACK SEA COAST(KARA DENIZ SAHILI)

Beautiful mountainsDominate the sceneIn this paradiseBirds are living in peace.

Emerald mountainsStretching from coast to coastSpectacular views of the mountainsTake my breath away.

The valleys form a panoramaMaking tapestry, from every shade of greenCreating the most incredible appearanceI’ve ever seen.

The sun is settingOn the exalted mountains, like a golden glowThe most superb mountainous sceneryI’ve ever experienced.

The Black Sea CoastWith its mountainous diverse presenceHas a wealth of natural beautyI feel as if I’m in a mountain paradiseBeginning the most fascinating journey.

Nezihe Dubrovac25 May (Mayis), 2000

Yemyesil ortusu, dimdik daglari ile Karadeniz, Nezihe Dubrovac’in ruya sahillerini olusturuyor.Bu guzel cennetin koynunda, kuslar bile sukunet icinde yasiyor.

MARMARA(THE SEA OF MARMARA)

Sana baktikca icim acilirCirpinan dalgalarini seyrettikceGozlerim maziye karisir.

Neydi o beraber gecirdigimiz gunlerSarpimiz kayardi mavi sularindaYelkenimiz siserdi sihirli ruzgarinda.

Baliklar oynasirdi etrafimizdaMartilar ucardi havalardaBizi yalniz birakirlardi, kucaginda.

Tatli esen meltemineDonerdik yuzumuzuDolduruduk gonlumuzu.

Dantel gibi islenmis kiyilarindaYer almis suslu yalilaraEl sallar gecerdik.

Bize gulumseyen Kalamis, Moda koyunda duraklardikYandan-carkli gecen vapurlaraSelam cakardik.

Bir bestenin engin sesi yukselirdiO guzel ses butun etrafi gezinirdiGormus, gecirmis denizin kalbine sinerdi.

Havan hala cigerlerimde,Sevgin hala kalbimdeSuyunun tuzu hala agzimda.Her sey, her sey icimdeMarmara yadigari.

Nezihe Dubrovac6 Agustos (August), 1997

Nezihe Dubrovac remembers the villas, the sail-boats, the birds and the ferry-boats in theMarmara Sea. She still feels the fresh air in her lungs, tastes the salty water on her tongue andexperiences the love of Marmara deep in her heart.

VATANIM(MY HOMELAND)

Benim guzel vatanim,Uzak dustum senden,Inan bana ozledim seni.

Deniz kuslarinin soyledigiSarkilarla uyuttun beniDenizin tatli sesiyle buyuttun beni.

Guzel manzaralarinaKopuklu dalgalarinaHele dogdugum Moda’yaGoresim gelir,Tatli esen ruzgarlarinaKendimi veresim gelir.

Gozumde tuter esans kokulu ciceklerinLezzetli meyvalarinTaze baliklarin, daha nelerin, nelerinTurku soyler, doyulmaz aksamlarinBana uzaktan sesin gelir.

Topragin ana-vatan kokarGunesin her zaman parlarSularin cagil cagilBuz gibi akar.Guzelligin saymakla bitmezHayalin aklimdan gitmezBu ovguler sana yetmez.

Beni sevkatinle kolladinSevginle kendine derinden bagladinOz vatanim, toprak anam, TurkiyemNasil unuturum seni?

Kirk-dort sene olduSenden ayri duseliInan bana, bir gun dahiUnutmadim seni.Hala carpar durur yuregimSenin icin.

Nezihe Dubrovac

15 Nisan (April), 1996

This poem is Nezihe Dubrovac’s nostalgic ode to her land of origin. Her feelings range fromreminisence, to yearning, to gratitude to love and admiration.

SILAM(MY HOME)

Uzanir silamin daglari, zincir misali,Kalduk gurbette, mecnun misali.Savrulduk diyar-i alemde yaprak misaliYanar yurekler bir kor misali.

Aglar analar silada, gozleri pinarAkar Agri’dan, buz gibi sular.Erzurum’da ferahdir yazlarAglama anam, sevinmesin dusmanlarGulsun yuzun, gulsun gozun.Bin izdirap olsa, gecen her gunun.

Ali InceTarihsiz (Undated)

In this poem, Ali Ince longs for the mountains and the rivers of his homeland. He feels a deepsorrow for having hurt his mother due to his departure, but asks her to appear to be cheerful evenif she is alone and hurt. Ince does not want their enemies to laugh at her mother’s despair andloneliness. He does not want his enemies to question his decision.

ESKI MAHALLE(THE OLD NEIGHBOURHOOD)

Elimdeki kitapla maziye daldimEski Istanbul mahallelerine vardim.Ahsap evler, Arnavut kaldirimlariCumbalardan bakan ev hanimlari,Cocuklar sokaklarda dokuz tas oynar.Salcali bezelye ocakta kaynar.Kizlar bahcede oturup ceyiz islerCarsaflara konulur menevisler.Sarman’la Tekir esikte uyuyorUzaktan ogle ezani duyuluyor.Yogurtcu kose basinda belirdiSasmaz, hep ayni saatte gelirdi.Kavuncu satmak icin dil dokuyorKircilli horoz vakitsiz otuyor.Guner’in bebegi huysuz agliyorKaynanasi ayaginda salliyor.Canta boynunda geliyor postaciVerdigi mujdelerle hep bas taci.Butun mahalleyi bilir tek tekHerkesle ayri sevinir; bu bir gercek.Emel’e nisanlisindan mektup varDugunu olacak gelecek bahar.Aceleyle bir nefeste okuduPur nese, katlayip koynuna koydu.Hacer hanimin sesiyle zipladi“Amanin, bu surahi de catladi.”Zavalli kadinin elleri titrerKocamis, kalmamis onlarda huner.Gencliginde ne danteller ormustuOnu butun mahalleli ogmustu.Artik kalmamisti gozunun feriTutmaz olmustu agriyan elleri.Cigerci bagirinca, Tekir firladiSarman gerindi, gozleri parladi.Mahalle degil sanki aile idiGunduzun konulmaz kapi kilidi.O mahalle hep mazide kaldiYerlerini blok apartmanlar aldi.

Aynur Ilkay24 Aralik (December) 1997

Aynur Ilkay is fascinated with the recollections of a traditional way of life in an oldneighbourhood where everyone seemed to know everybody else’s business. She yearns for theuncomplicated, natural way of life where days were filled with mundane chores, personal hopesand warm friendships. Nevertheless, this cozy comfort of the neighbourhood she remembers isno longer there, since urban development has replaced it with much more superficialconnections akin to those in the Western world.

HATIRALAR(MEMORIES)

Gecenlerde bir aksam, su divana oturdumTakvimleri hep geri, geri cevirdim durdum.Cocuklugum, gencligim, o guzelim baharlarHayallerin icinde bir an icin kayboldum.

Toprak yollar, tramvay, aklimda neler yoktuTarifsiz acilarla ozledim esi dostu.Hatiralar bir yigin, hislerimi anlatsamAksamlardan guzeldi, Erenkoyu’nde aksam.

Ne olur hatiralar, beni hic birakmasinGuzel gunler, anilar yuregimde saklansin.Hayal bahcelerinde yolculuk bitse bileBu sevda, bu hasretlik bir nehir gibi aksin.

27 Ocak (January), 1989Ihsan Pala

Ihsan Pala’s poem tells a story about temporarily turning the time to the days of his youth andchildhood. His utmost wish is for the beautiful memories to linger on, and never to leave him.

IKI DUNYA: ESKI VE YENITWO WORLDS: THE OLD AND THE NEW

SUSUZ(PARCHED)

Ipek hali gibiYemyesil cimen kapli dag tasDallarda kor gibi yapraklarGok desen bir mavi ki,Soyle boyle degil!Neyleyeyim kiYesili ruhuma degmiyorKizili yakmiyor kalbimiMavisi serinletmiyorYanan alnimi.Susuzum sanki pinar basindaYalnizim sanki kalabaliktaKorum sanki...Bir hasretle dolu ki kalbim,Soyle, boyle degil!

Sevim Onen1966

In Sevim Onen’s new world, the colours seem to be somewhat different from the beautifulcolours of her homeland. The verdant greens do not seem to touch her spirit, the blazing reds donot seem to burn her heart and the blues seem to fail to cool her soul. She is parched in thisocean of beauty and amongst the clydescope of colours.

BIR SEHIR(A CITY)

Bakiyorum balkonumdan bir sehreIsiklarla ortulmus sankiBinlerce insani gizlercesineAtiyor sessizce sehrin kalbi.

Kimi olusune aglamakdaKimi dogan bebege guluyorKimi yasiyor kahkahalarlaKimi hastaya teselli veriyor.

Piril piril bir sehirsin amaBagrinda ne karanliklar yatiyorInsanoglu nerede olsa daHer cesit hayati yasiyor.

Aydinlat karanliklari amaKaranlik ruhlari ne yaparsin?Piril piril bir sehirsin amaKadere birsey yapamazsin.

Yine de baktikca sana guzel sehirUmitlenirim ben de kendimce“Aydinlanacak karanlik gunlerim” derimRuhuma isiklar serpilince.

Tesekkur mu etsem sana Bana ilham verdigin icinBu karanlik gunlerimde banaUmut isiklari serptigin icin.

Bakiyorum yine sana Toronto sehriMahsun degilim artik bakGiriyorum balkonumdan iceri Simdi kahkahalar atarak.

Ulya ErkmanTarihsiz (Undated)

Ulya Erkman plays on the light versus dark aspects of lives the city of Toronto envelopes. She isfascinated by the beauty, cleanliness and the brightness of this city which lightens the heavysorrow and longing in her heart for another beautiful city of her youth.

BAHAR(SPRING)

Benim yurdumda Mart’ta gelir baharAgaclar pembe, beyaz cicekler acarKuslar sevincle civildasir seherdeBurada ise bir metre kar var yerlerde.Kucuk cocukken kari cok severdimAh! Bol bol yagsa da oynasam derdimDuam her halde duyuldu, yagiyorArabam yolda her tarafa kayiyor.Karla oynayacak yas coktan gectiSaclarima bir suru aklar yerlestiEn azindan Toronto’da yasiyorumKuzey’e dusmedigime sasiyorum.

Aynur Ilkay21 Mart (March), 1998

In this light-hearted poem, Aynur Ilkay compares the warm and fragrant springs of her childhoodwith the harsh climate of Toronto. Her childhood wishes in Turkey for lots of snow to play withhave come true. In Toronto, there is lots and lots of snow, but alas, she is no longer the childwho wished for that accumulation. She now has whites in her own hair.

BAHAR ANILARI(MEMORIES OF SPRING)

Vancouver renk renk bu gün,Ya�2yor pembe hat2ralarÖlmek istemem derdi annem,Erguvanl2 baharlarda.Tanridan bir yaÕam müjdesi,Dönen dostun gülümsemesi,Her açan çiçek, gonca. Ve kaç bahar önce,Kanl2ca’da bir ac2 kahveYan2mda sevgili,Tan2mam kendimiBaksam aynaya.Bir bahar2n özlem ya�muru,Ve pembe açm2Õ an2lar.Gözlerim arkada,Yürüyorum Kanl2ca yolunda.

Mehmet Sander CalisalVancouver, 10 Mart (March), 1998

The parade of vibrant spring colours in Vancouver reminds Mehmet Sander Calisal anotherspring in Kanlica (a small town along the Bosphorous). In the recollection, there is youthfulloves and a youthful lover. Now, what remains is a warm memory.

LAND OF DISPOSABLES(ATILABILECEKLER ULKESI)

I landed in a country of beautyGreen trees in the deepest greenBlue lakes in the deepest blue

but the trees are disposablelakes are disposable.

I came to a city of beautyTall buildings, silvery gray and strongBridges, iron on iron and long

but the buildings are disposablebridges are disposable.

I live in a land of bountyRed apples in a fierce redGolden grapes in amber gold

but the apples are disposablegrapes are disposable.

I live in a forest of beautyBrown bears in the warmest brownPink salmon in the salmony pink

but the bears are disposablesalmon are disposable.

I live in a center of industrial activityFactories are churning cars in over-timeBig money is changing hands, no one cares about a dime

but the factories are disposableworkers are disposable.

I live among a circle of peopleRich people in high placesPeople with homes and cars and unlimited credit limits

but the homes are disposablecars are disposable.

I live among a group of friendsMen who like the work I likeWomen who like the clothes I wear

but men are disposablewomen are disposable.

I live with people who claim love in their heartsThose who hold hands, those who touch lipsThose who make promises, those who share dreams

but dreams are disposablepromises are disposable.

I live as a woman in a disposable land, in a disposable cityI cherish the warm memories of my childhoodI cherish the crackling pictures of my family

pictures are not disposablememories are not disposable.

Aysan Sev’erToronto, 5 September (Eylul), 2000

Aysan Sev’er, her seyin cok guzel ve zengin oldugu bir ulkede yasamanin yani sira, herseyinatilabilecegi bir ortamda yasamakdan yakiniyor. Guzel agaclarin, renkli meyvalarin, albenilievlerin, onemli isler ve yakici asklarin gecici oldugu bu ulkeye karsin, cocuklugunun anilarininve aile sevgisinin kalici niteliginin ne kadar farkli oldugunu minnet ile gozlemliyor.

WHITE CHRISTMAS(BEYAZ NOEL)

The tree is up,Some glittering ornaments,The lights are strung,Blinking inside their cubicles.The radio is on,Playing holiday jingles,TV is showing Santa’s jolly giggles.Dreams of childrenDreams of joy,Dreams of a new lifeDreams of the old.Snow is coming down,Flakes are large and full of shimmersIt is indeed a White Christmas.Children are pleased.The raindeer are ever so swift.Santa is making his rounds,His sack is full of everyone’s special gifts.The snow on my porch is undisturbed,Alas, there are no footprints.

Aysan Sev’erDecember 24, 2000

Aysan Sev’er, Noel’i coskunlukla kutlayan bir memlekette yasamanin gozlemlerini dilegetiriyor. Isiklar, radyo, televizyon hep beyaz bir Noel dileyip, Noel Baba’nin buyuk vekucukleri hediyelere bogmasi umidi ile cosmus. Ne var ki, bu satirlarda, Noel babanin kendievini ziyaret etmiyeceginin celisimi var.

HA GAYRET(LET’S TRY)

Hayat guzel, yasam tatli,Ne cok is var yapacak.Bir yarisa katilmisiz,Sanki vapur kacacak.

Her sey vaktinde gerek,Zaman yoktu ne demek?Ardinda bir iz birak,Anmak icin o gerek.

Oyalanma, hizli ol.Omur cabuk gececek,Neseli ve mutlu ol,Bir gun hersey bitecek.

Nilufer TurkvanAnkara, 26 Agustos (August), 1984

Nilufer Turkvan’s poem is about the extremely fast pace of life as opposed to the limited lifeexpectancy of people. In her lay-person philosophy, she overlays the fast pace of the West overan Eastern fatalism. Regardless of the circumstances, she recommends a joyful attitude towardswhat we cannot change.

CIFTE SADAKAT VE KEMARDA KALMAK(DOUBLE LOYALTY AND MARGINALIZATION)

YABAN(ABERRANT)

Yorgunum, hesap vermektenAtalarimin gunahi icin ese dosta,Sorular, ardi gelmez sorulardanBikkinim!Kaybolmak istiyorum insanlarin arasindaGormek istiyorum gene yuzumu aynalardaVe degmek istiyorumCamlarin otesindeBir baska ruha.

Sevim Onen1963

Sevim Onen voices her resentment about being made to feel different. She loathes apologizingfor the sins of her forefathers. She longs for reaching out and touching another soul just like herown, behind the windows that shut her off.

IKI CAMI ARASINDA(BETWEEN A ROCK AND A HARD PLACE)

Ne diye actin bu bahsi gene?Neden donup dolanip,Durup durupBaska hic bir soz yokmus gibiSilaya getiriyorsun lafi?Gurbette oldugumu hatirlatiyorsun banaNisbet verir gibi.Ah, ah! DiyerekYa Istanbul yollarini yeriyorsun,Ya “Ankara’nin tasina bak” diyorsunYa da, bu gidisinde memlekete,Yeni Kapi’daki meyhanedeRaki ictigini,Kopru altinda balik yedigini,Eyup Sultan’i ziyarete gittigini,Kanlica’daki yogurdun kaymagini anlatiyorsun.Simit bilmem kac para oldu diyorsun,Bana kastin mi var be kardesim?Neden durup durup Istanbul diyorsun?Beni aglatiyorsun!Kah yeriyor, kah kiniyorsunKah goklere cikariyorsun.Aslinda sen de bayiliyorsun Istanbul’a, ben deSade Istanbul mu?Suna memleketim desene kardesBunu pek ala biliyorsunAma ne demek istiyorsun?Hep Istanbul, Istanbul diyorsun,Karsindaki adami hic dusunmuyorsun.Gunlerce uykum kaciyor sonra benimHasretlikden.Sen hic Ankara’yi gordun mu?Kalesine gittin mi?Zenger’de siyer yedin mi?Konya’yi, Sivas’i, canim Tokat’i,Kisacasi, Anadolu’yu gordun mu?Bozkir’i hic tanidin mi?O yollarda uzun hava soyledin mi?Galiba, orada yasiyanlar daSimdi pek bilmiyor bunlari ya, neyse!Oysa biz de bayiliriz Istanbul’aHavasina, suyuna, guzelligine

Adami bastan cikaranO yosma guzelligine, biz de bayiliriz elbet.Biz senin gibi dogma buyume Istanbul’lu da degilizAma memleket bir Istanbul degil ki kardesim!Durup, durup yaralarimi desiyorsun.Tas bastigim bagrima hancer sapliyorsunBen kadere inandim diyorsamBiraz da caresizligimden.Ne yapalim,Icecek suyum,Yiyecek tuzum buradaymis diyorsamNe yalan soyleyim,Yurekden demiyorum ki!Caresizlikden oldugunu anlamiyor musun?Sozum burdan yabanaIki ucu bilmem neli deynek gibi,Ne burada kalmayi icime sindirebiliyorum,Ne de herseyi yikip, dokupGeri donebiliyorum!Rahmetli babamin dedigi gibi“Evladi ayal” buradaIsin kotusu, alisdik mi ne, bu memlekete!Bu gurbete!Dile kolay, yoksa nasil cekilir sineye?Boylesine kokune bagli olana gore degil gurbetBiz de ot degiliz ya!Anamiz, babamiz Istanbul’daKardeslerimin kimi oradaKimi gozunu sevdigim Ankara’da.Ben bilirmiyim kiBenim arka topragim nerede?Ya ben istemez miyimBenim canim cekmez miAnkara’yi, Istanbul’u?Haydi, soyletme beni,Buralarda yasarken neyse ne yaCan cikmayinca umit cikmazmis!Ya olunce?Diral dedenin dudugu gibiKalakalmak tek basina mezarlikda!Anam yok, babam yok,Toprak ayni toprak ama,Vatan topragi baska toprak.Ne diye hatirlatiyorsun adamaIki de bir de silayi?

Oh olsun der gibi kardesim, ne diye?Ben de biliyoum,“Ana gibi yar olmazVatan gibi diyar olmaz”Oldugunu ben de biliyorum!Ben de biliyorum ama,Ne care, soyletme beni...

Vecihe BuyukaksoyTarihsiz (Undated)

Vecihe Buyukaksoy explores the dilemmas of being in a new land while yearning for the warmthand beauty of her birthplace. While keeping the memories of the sights, sounds and smells of hernative land alive, she nevertheless feels growing ties to the Canadian way of life. She can neitherforget, nor destroy her ties to Canada and go back. Her only strategy is to distance herself fromall the images and reminders of Anatolia. Despite her efforts, her land still calls her home andher friends still remind her the beauty she has left behind.

GURBET(EXILE)

Once bir hafifler insanButun dertleri silktim attim sanirKeyiflenir.Sonra Turk oldugun duyuluncaTuhaf bakislarla karsilasirsinBirden mirin kirin etmege baslarlarAilemi ozledim diye...Cocuklar ayaklarini masaya dayamaya,Dort harfli kelimeler yumurtlamaya baslarlarArkadaslari gibi.

Gun gectikceKizilay’daki kalabaligiAcik hava pastahaneleriniMac haberleriniKonyali’nin yemeklerini ozlersin.Sokakta Turkce duyar, bir hos olursunBir turku tutturmak istersinAma kim anlar turkuden...Derdinden?

Sevim Onen1982

Just when we feel that we have conquered all troubles related to having moved away from ourhomeland, something happens to bring it all back. Someone may attempt to put us down forbeing Turkish, or belittle us for missing our families so much. Our own children begin to act inways we are not used to. It is then that we yet again start to yearn for the sights and sounds of thecountry that we left behind, and the basic aspects of our culture that means so much for us.

BAYRAK(THE FLAG)

Kirmizi beyazdiDalgalanan bayrak karsimda

Bir sarki dinledimAyakta

Bir baska milletinMarsini!

Sonra doldu gozlerimBaktim, baktim da

Ay yildiz yoktuBu kirmizi beyazda

Sozleri baska idiMarslari bambaska.

Benzemezdi hic biriBenim Istiklal Marsima

Ama sonra sildim de goz yasimiDimdik tutarak mahsun basimi

“Bu da bir bayraktir” deyipHurmetle durdum ayakda.

Ulya ErkmanTarihsiz (Undated)

Ulya Erkman compares and contrasts the national flags of Turkey and Canada. Both flags arewhite and scarlet red, but display different symbols and generate different emotions. When theCanadian flag is raised, Erkman yearns for the delicate star and crescent of the Turkish flag.Nevertheless, she stands proudly and respectfully at the sight of the maple leaf of her new home.

AYNADA SORULAR(QUESTIONS AT THE MIRROR)

Oyun bitti, geçiyor önümden bir hayat treni,Nerde benim okul arkadaÕlar2m?Dostlar, tan2Õlar, nerde?Yanl2Õ bir vagondam2y2m trende?Nerde anam, babam komÕular?Önümden ak2yor gülen, süzen çehreler.Bir sirk misali geçiyor hayaller.Tan2yam2yorum hiç birini!Bilemiyorum yer mi yalan, zaman m2 hayal.Nerde sevgililer, yar bildiklerim?Nerde a�l2yan nar, gülen ayva?Bulacakm2y2m gençlikten kalanlar2?Sevip de, say2p da, hiç aramad2klar2m2.Olunca beraber, ölür mü hasretlik?Zaman kavÕa�2ndan ayr2ld2ktan öte,Hiç mümkün mü buluÕmak, anlaÕmak?Aynada gülen çehreler, çehrelerde sorular.Önümden geçe geçe, güle güle, sora sora,Eriyor bu k2z2l zamanda, bu yaban çehreler.

Mehmet Sander CalisalVancouver, May2s (May) 1989

Mehmet Sander Calisal’s poem is about questions about life, questions about self, questionsabout the now as well as the past. The mundaneness of the day-by-day realities and theartificality of the North American capitalism are juxtoposed over a deep yearning for the lostportions of the self, departed youth, lost loves, deceased parents within the magical surroundingsof his motherland.

M U L T E C I(REFUGEE)

Dunku gazetede resmini gordum;Endiseli, uzgun, suclu gibiBakmissin kameraya.Arkanda basortulu karin, cocuklarin vardi.Evini, tarlani, esyalarini satmis gelmissin.“Turkiye nere, Kanada nere?” dememissin.Denizli’den kalkip Montreal’e inmissin.Yalniz da degilmissin!Ayni ucaktan yuzelli Turk cikmis.Sizleri goren gumruk gorevlileriDogrusu cok sasirmis.Ne yapmaya geldiginizi sormuslar,Hepiniz “multeciyiz” demissiniz.Nereden ogrendiniz bu sihirli kelimeyi?En azindan birkac ayKimse gonderemez sizi geri!

Bak simdi soyleyeyim sana olacaklari:Once size yatacak yer bulacaklar.Yiyecek-icecek, gerekirse giyecek verecekler.Belki uc, belki alti ay,Belki de bir yil bekleyeceksinBir kurulun sorularini cevaplamak icin.“Neden Turkiye’den ayrildin?”“Nicin Kanada’ya iltica etmek istiyorsun?”Ne cevap vereceksin?Sakin yalan soyleme!Senden-benden iyi biliyorlar Turkiye’nin durumunu.Eger bir ulkede ic savas yoksa,Iskence gormuyorsan,Geri dondugunde oldurulmeyeceksen,Sana “multeci” demezler.Karari simdiden aciklayayim mi sana?“Hemen ulkesine geri gonderilmesine…”

Ah benim bozuk duzen kurbani hemserim!Kimbilir hangi nedenlerGetirdi seni bu okyanus otesi topraklara?Dogdugun, buyudugun yerleriColugun, cocugunla terkedipDili, dini baska,

Yolu, yordami baska,Insanlari baska,Seni istemeyen bir memleketeHangi cesaretle gelebildin?Belki ciftcilikten biktin,Belki pahalilik canina tak dedirtti,Belki cocuklarinin gelecegi icin,Belki de bes-on yil calisipKoyune son model bir arabaylaZengin donmek istedin.Ama bir kere“Ben multeciyim” dedin miOlmadi, olmadi kardesim!

Simdi ne yapacaksin?Aylarca sikinti cekecek,Dil ogrenemeyecek,Is bulamayacak, Hor goruleceksin!Aksamlari koyunu dusunecek,Yasli anne-babani ozleyecek,Arkadaslarini arayacaksin.Sabahlari seni uyandiranEzan sesini duyamayacak,Kucuk cam bardaklardanDemli cayini icemeyeceksin.

Daha fazla korkutmak Istemiyorum seni.Ama hazirlikli ol butun bunlaraVe daha coguna hatta!

Belki bekleyeceksinDavanin sonuna kadarHerseye gogus gerip.Ya da geri doneceksin“Kanada’da sizi cennet bekliyor”Diyenlere lanet edip!

Bana sorarsan egerNe yapman gerektigini…Biliyorsun, guzel bir atasozumuz vardir:“Zararin neresinden donulse, kardir!”

Bora Hincer

Kingston, Aralik (December) 1986

Bora Hincer’s poem is written as a friendly advice for a couple of thousand Turkish refugeeclaimants to Montreal in 1986. After exploring the possible reasons behind this disturbing massmigration, Hincer reminds his country people about the hardships that await those whomisleadingly claim refugee status. He advises them to return to their land, home, friends andfamily rather than facing a degrading treatment in a country which does not want false refugeeclaimants. As a famous Turkish saying goes, Hincer advises them to cut their losses.

BEN NERELIYIM?(WHERE AM I FROM?)

Yas ellibes,Yirmisekiz orada, yirmiyedi buradaOrasi TurkiyeBurasi KanadaTurkum, dogruyum, caliskanim; Yasam...Oh Canada, my home and native land...Al bayragim, bir yildiz, bir de ayAl bayragim, bir de yaprak cinarDilim agir donuyor, o guzelim TurkcemdeIngilizcem iyidir, aksanim olsa bileGocmenlik, iki dunyada yasamakGocmenlik, yarimsardan tam olmak.Anam orada, kizim buradaEvim orada, evim buradaTasina topragina kurban oldugum Istanbul’um,Arkadasim, bahcem, isim, ben Toronto’luyum.Karadeniz’im, Lake Erie’imYahu ben Turk muyum, Kanadali’miyim, neyim?

Aysan Sev’er Toronto, 29 Haziran (June), 2000

In this poem, the double loyalties of an immigrant are explored. Images of important Turkishsymbols are juxtaposed over important images of the Canadian symbols. For the immigrant, bothof these come to carry important meanings and engender deep attachments, leading to thequestion of where one really belongs.

BIR DOST(A FRIEND)

Nereden aklima esti, bilmemInsan gibi bir dost bulmak gecti icimden.Sabah erken yola dustum silamdanYoldas oldum safakta, dogan geceyi gune bogan guneslen.

Yillar gecti cikali silamdan,Vardim yaban ele, ayri kaldim anamdan, babamdan.Hep korktum aynalara bakmaktanUtandim sanirim agiran sacimdan.

Bu dunyada bulmak bir dost, cani gonuldenKoyarsak bir araya ates ile barutu,Soker isek gok yuzunden ay ile gunesiDost gibi bir dost bulamazsin bir omur boyuDost gibi dusman yanindadir,Hayatinin her dakikasi, her ani.

Ali InceTarihsiz (Undated)

Ali Ince is hungry for a deep friendship and comradery. Although many years have gone by sincehe left his homeland, somehow he still feels different and alien. He finds that real closefriendships are absent in this new land. Instead, friendships seem tangential and instrumental,and hostilities seem to be the norm rather than the deviation.

GOC VE GOCMENLIK(IMMIGRATION AND BEING AN IMMIGRANT)

GOCMEN KUSLAR

Goc etti, bir sonbahar gunuBahcemdeki gocmen kuslarGeldiler pencereme, katar katarSordular teker tekerBir diyeceginBir gonderecegin var mi memlekete?Dedim, halden anlarsinizSiz de gocmen kuslarsinizGurbetlik zor kuslarimBen de gocmen, taa Orta Asya’dan beriYurt edinmisdim, Turkiye’yi.Lakin, sansim yaver gitmediKader saliverdi beni baska ulkeyeBen de bir gocmenim amaYok benim sizin gibi kanatlarim.Ah, benim de olaydi kanatlarimBen de ucup gitseydimDogdugum yereSari sari guzlerde.Bari selam goturun memleketimeSimdi bir ablam, birkac dostum var oradaGerisi kabirlerde.Bir selam goturun, yeter bana.Halimi, ahvalimi bildirmeyin onlaraBeni gonulden cikarmasinlar,Cani sagdir,Karni tok, sirti pekdir,Belki yaza, belki guze, o da gelir deyin,Kanadi kirik, ucamaz bizim gibi demeyin.Bir selam goturun ablama ve dostlarimaKabirdekilere de birer Fatiha...Tekrar bu ulkeye donerseniz evvel, bahardaAblama ve de dostlarima ugrayinSizden alayim saglik haberleriniGuzel gozlerinizde seyredeyimBakip gordugunuzUcup kondugunuz memleketimin her yerini...

Vecihe BuyukaksoyTarihsiz (Undated)

In this fantasy, Vecihe Buyukaksoy converses with birds that are getting ready for their winterflight. She tells them she is also an immigrant but she does not have her own wings. She pleads

with the birds to bring her love to a few relatives and friends that she has left behind. She wantsthe birds to bring her prayers to those who have since passed on. When the birds return in thefollowing spring, she hopes to see the reflection of the lands and the people she loves in themirror of their beautiful eyes.

GOCEN KADIN(THE IMMIGRATING WOMAN)

Yavrusunu bagrina siki siki basanAnasinin yuregini cayir cayir yakanTuzlu goz yaslarini genzine damla damla sizdiranBambaska bir yasamin cagirisina kosan kadin.

Yurdunun denizini, tasini, topraginiKomsusunu, evini, kardasini, arkadasiniIlk askinin anisini, ilik kucaklasmasiniSimdiden geride birakmaya baslayan kadin.

Bavuluna uc bes takim camasir koyanSandigini Nazim’in kitaplari ile dolduranNarin bir cicek gibi dalindan kopanKalbi simdiden ozlemle dolup tasan kadin.

Kokunu buradan sokup oraya dikenRuyalarinin cizdigi yollara yavrusu ile gidenAyaklari yerlerde surunur gibi ucaga binenAklindan baska bir guvencesi olmayan kadin.

Gelecagin ne getirecegini hic bilmeyenGonlundeki hickirigi yutarak elvada diyenDogu’lu gururunu, dik basini Bati’da egmeyenBir guzel diyari birakip, bir baska diyara gocen kadin.

Aysan Sev’erToronto, 26 Agustos (August), 2000

Aysan Sev’er gives voice to the deeply painful process of leaving behind one’s country, lovedones and the comforts of a known way of life. The temptation of the new opportunities and thepromise of a chosen land are juxtaposed over the hardship of the uprooting process. This processis doubly hard for women with a young child, since the woman carries responsibilities not onlyfor herself but for her young. Despite all the hardship, the woman adjusts to her Westernenvironment without sacrificing her Eastern pride and dignity.

THE OLD STATION HOUSE(ESKI TREN ISTASYONU)

A remote cityAn old train stationAblaze with lights, ablaze with anticipation.

People waiting, excited childrenSome have places to goSome waiting for those who’ve been to placesSuitcases, boxes, bagsAll dressed for the occasion.

There is a tingle in the airA tension between pure joy and gnawing griefButterflies in the stomach, heart palpitations Even the sombre station is alive.There is dignified beauty in its cracked wallsThere is vibration in the marrow of its pillarsLike warm blood in cold marble!

Pop-corn, ice-cream, hot dogs, cookiesDifferent colours, different smells, different fearsNewspapers, magazines, toys and gifts,Shaking hands, hand shakes Exchange of last bits of information:“Don’t forget to take your pills!”“Don’t forget to write!”“Send pictures!”“When is daddy coming back?”“Don’t forget us! Don’t forget!”

Ripping through the darkness and the noise,Rumbling through the silence of the nightSparks cascading from the iron rails

The train is pulling into the stationsmooth as a knife cutting through soft butter

The train is pulling out of the stationlike a metal snake leaving its stone pit!

People are gone nowThose who came, cameThose who went, went.Lights are outEven the ticket-woman left.

The last words in tense lips were “see you”Are they really going to see each other?Those who left may not come back the sameThose who stayed are forever changed.

The station house is silent now,Sitting on its old, tired pillarsFeeling the years of wear and tear in its cracksHuddled in the blanket of darkWaiting in the dampness of fogWaiting like an addict, like a childWaiting for the next train.

Aysan Sev’erToronto, 29 June, 2000

Aysan Sev’er bu siirinde, gitmek ve geride kalmak temalarini isliyor. Eski bir tren istasyonundagecen olaylar, bir yandan sevilenleri gecirmenin uzuntusu, diger yandan gelenleri karsilamaninheyecani ile dolu. Bu heyecan o kadar derin ki, sanki istasyonun catlak duvarlarina ve buz gibimermer sutunlarina bile hayat katmakda. Ne var ki, hem gidenler, hem de geride kalanlar tekrarbulusduklarinda, birbirlerini cok degismis bulabilirler. Sev’er’e gore, gitmek oldugu kadargeride kalmak da insanlari tamamen degistirir.

NEDEN?(WHY?)

Uzaklarda bir diyarda,Sevdiklerim var oradaKendileri gelmese deHaberleri gelir arada.

Koptuk, geldik oralardan,Yardimci olsun yaradan.Her mektubun ardindanBirseyler kopar bagrimdan.

Yakinlarim hep oradaSesleri kulaklarimdaKeske beraber olsaydikTurkiye topraklarinda.

Neden birlikte degiliz?Bu mu bizim kaderimiz?Yalvarsak Ulu Tanri’yaBiter mi bu hasretimiz?

Nilufer TurkvanAnkara, 18 Subat (February), 1995

Nilufer Turkvan’s poem is about strong bonds that persist among loved ones, despite thedistances that separate them. She cannot help but ask why she is so far away from her family andfriends.

VATAN HASRETI(LONGING FOR THE HOMELAND)

Hayallerim bulutluydu,Vatan sevgisi bir tutkuyduKalbim her an umutluyduVatandan uzak o gunlerde.

Kucuk gozlerim buguluydu,Su yuregim ne duyguluyduKavusmaya pek arzuluyduVatandan uzak o gunlerde.

Kavusmustuk bir bayram gununde,Sevinc doluydu yuregimde.Hayata yeni baslamistim,Guzel gunler vardi onumde.

Artik Anadolu’daydik,Pek cok yerleri dolastik,En sonunda Ankara’daYasamaya karar kildik.

Seneler gecti aradan,Yardimcimiz oldu Yaradan,Biz de calistik durmadanUcurduk kuslari yuvadan.

Kuslar simdi uzaklarda,Yalniz kaldik buralarda,Yerlesmek nasib olmadiBu vatan topraklarinda.

Nilufer TurkvanAnkara, 1991

Nilufer Turkvan explores the debth of her feelings about her homeland. Despite her efforts,building her homestead on the land she loves has not been her fate.

CICEK(THE FLOWER)

Bir cicek vardi, hergun acip gulumseyen,Kopardilar o cicegi topragindan,Yeni topraga ektiler yasasin diyeToprak filiz verdi, iki de cicekKoparmak istiyorlar zamani diye,Biraz gayret, biraz daha, bosuna,Bir de bakmis, kok salmis ciceklerBu topraklar bizim, ayrilmayiz.Olgun cicek yoruldu artikBu topragin kisi uzun,Havasi soguk, ruzgari sertTitretti o narin dallariniOlmuyor, soluyor bu cicekBir seyler eksikSu vermek de yetersizGucu kalmadi, gulemiyor eskisi gibiKimse sormuyor derdin ne?Cicek hassas, aglamakliGozleri derin, bakislari buguluCicek, boynu bukukYorgun, yarim tebessumu ileOzunu, topragini ariyor,Koku cok uzakta cunku.

Nurcan Okem2 Ekim (October), 2000

Nurcan Okem’s poem alikens the immigration process to a flower that is plucked out andreplanted in a new land. Although she observes new shoots coming out and taking root from theold stock, the original flower is tired and tattered and worn out. The flower is less than healthybecause its original roots are elsewhere.

TALIH(FATE)

Talih yazmis bizi koca deftereGidecegiz bir gun o mechul yereRastladin mi hic gidip de geri donene?Sen de boyun egersin kaderin boylesine.

Fadime SarikayaTarihsiz (Undated)

Fadime Sarikaya’s poem is about fate which she perceives to determine each person’sdestination in life. Her fate has sent her to an unknown land.

UC ARKADAS

Kirkbir yil oncesine dayanir hikayemiz.Hic unutulmaz beraberce okula gitmemiz.Mehmet Gonenc’ti okulumuzun adi.Yer Ankara’nin Polatli kasabasi...Ilk gun analarimiza sarilip agladikIkinci, ucuncu gun, bir de baktik alistik...Seneler oyle cabuk gecti,Ilk - orta - lise derken;Bir de baktik universite bitti.Derken basladi hayat kavgasiDar geldi bize Haymana Ovasi.Sardi icimizi bir yurtdisi sevdasi;Kader oklarini zalimce firlatti.Birimiz uctuk kuzey yarimkureye;Diger ikimiz, inivermisiz guney yarimkureye.Bir kutupdan bir kutuba...Anayurttan dagildik Canada’ya - Australya’yaMeydan okuduk zamana...Meydan okuduk gecen onyedi yila...Sonra birer birer;Ve hep beraber;Toplaniverdik Sydney Koyu’ne.Ve Sydney Koyu’nden ...Merhaba deyiverdik Anadolu’ya.Kasik havasi basladi sakirdamaya.Biz el ele gonul gonule;Dellendi gonlumuz eski gunlerin sevkiyle.Denizli - Tavas’tan bir ruzgar esti Polatli’ya;Basladik borulceyi kasiklamaya.Macun Koyu - Haymana Bogazkaya...Derken sira geldi Polatli’dan Beypazari’na...Beypazari’ndan Ankaraya...Oralar nireeee... ! Buralar nireeeee... ! derken...Anilari bir bir yasadik yeniden.Zaman durdu biz konustuk;Konustukca eski gunlerde bulustuk;Kanber Aga (Canberra) dinledi oykumuzu;Ozay gonlum soyledi turkumuzu.Anilari sigdiramadik kisacik zamanlara,Yeterince doyamadik 41 yillik dostluga.Ozlem - hasret - dostluk ic ice...Kadehler kalkti bu dostlugun serefineDalivermistik bir mutluluk denizine.

Bizler durduk, zaman durdu...Zaman bizi canevimizden vurdu.Sustuk uzun sure hic konusmadik.Farkinda olmadan gecen yillara yandikDaldik... daldik... daldik...Gecen yillara bir daha yandik.Gozler dikildi bir noktayaTa...a...a... neden sonra basladi buyu bozulmayaHalay havasi da yetmedi buyuyu korumaya...Sevdiklerimiz ve biz...Biz ve sevdiklerimiz...Bazan ayrilip, bazen birlesecegiz.Sorumluluklarimiz var bunun bilincindeyiz.Bir kutuptan bir kutuba...Yine sevdiklerimize gidecegiz,Ayrildiklarimizla, birbirimizi yine sevecegizMerhaba herkes, merhaba sevdiklerimiz!Dunya dondukce, biz yasadikca...Tekrar gorusecegiz.Baris dolu, sevgi dolu bir dunyayi;Dondurecegiz... dondurecegiz... dondurecegiz...

Saniye Gurses26 Ocak (January) 1999

In her poem, Saniye Gurses explores the emotions of meeting her beloved friends and familyafter four decades of separation. The vibrancy of the memories seem to erase the time for awhile, and gives the enchanted illusion that nothing has changed among the closely knit group offriends. Songs, food, drinks weave the memories of the homeland into their friendship. Yet, thereality soon returns accompanied by the expectation that they have new responsibilities to attendto in different parts of the world.

ISTANBUL’DAN AYRILIRKEN:(DEPARTING FROM ISTANBUL)

Soguk bir kis gunuLapa, lapa kar yagiyordu.Istanbul beyaza burunmustuIste o gun, ayrilik bana gozukmustu.

Bu hakikat olamazdiHerhalde ruyaydi.Beni hic kimse, dunyanin incisiIstanbul’dan ayiramazdi.

Vapur aci dudugunu otturuyorduBeni cagiriyordu.Alip goturecekti uzaklaraHem de diyar-i gurbete, Kanada’ya.

Nasil ayrilacaktimAna vatandan?Nasil uzaklasacakdimTurk tarihiyle yogrulmus Istanbul’dan?

Kader gelmisti kapima, inandim alin yazimaBir masal geldi aklima, bir varmis, bir yokmus,Bir kus gibi yuvayi birakipUcmak varmis uzaklara.

Guvertede etrafi seyrediyorumBir turlu doyamiyorum, hazine dolu Istanbul’a.Canimin icine sokupGoturmek istiyorum Kanada’ya.

Hala goruyorumPiril piril parlayan dost isiklarini.Nur icinde yukselen minareleriniHala duyuyorum hazin ezan seslerini.

Sana baktikca hatirliyorumHer bir yasimi, her bir semtini,Ah, Kadikoy, Moda, Kalamis, Fenerbahce, Adalar,Dunyada esi olmayan mucevher Bogazici’ni.

Seneler ruzgar gibi gelip gecse deKis, bahar, yaz, sonbahar gelse, gitse de,

Sana olan ozlemim sonmeyecekHayalin aklimdan gitmeyecek.

Hayatta oldukca, gonul tahtimda sensinSoz veriyorum, donup gelecegim sanaYuruyecegim dogup buyudugum sokaklarindaDolduracagim cigerlerimi mis kokulu havanla.

Sen omrumun bir parcasisinHer ettigim duadasin.Allah’a emanet ediyorum seni,Eminim, sen de beni.

Nezihe DubrovacAralik (December), 1956

Nezihe Dubrovac’s verses are full of awe for Istanbul’s beauty. There is a deep rooted desire toreturn to this beauty and a promise of eternal love.

YALNIZLIK(LONELINESS)

Yalnizlik sardi beniYuzum guluyordu, gonlum cosuyorduYuregim cocuk gibi sevincle doluyduBir anlik oldu.

Birakip gittin beni, gitmeseydin ne olurdu?Yalniz biraktin beni, dayanamiyacagimi biliyordun,Hasretin olum demek. Sensizlik azab demekCektigim cile yetti.

Delice askimiz nerede? Ne oldu?Sahillerde gezerken, goz goze bakarkenGullerle saclarima tac yaptigin gunler mazi olduIcin icin aglarim, seni her yerde ararim.

Duydum pisman olmussun, beni her yerde ariyormussun,Seni gormek isterdimGozlerine bakmak, saclarini oksamakTatli gulusune bakmakSana doymak isterdim.

Gec oldu artik sevgilim,Ruhumla vaad ettigim kalbim baska ask bulduSevgisini topraga verdi,Kara toprak evim olduCanima, ruhuma sahip oldu.

Keske gitmesem de kosup sana gelsemSarilip boynuna aglasamHickira hickira, dunya alem duysa sesimiSeni seviyorum deseydimNe yazik artik senin olamamKara toprak benim sahibim

Berjouhy Demirdji Erten7 Kasim (November), 2000

Berjouhy Demirji Erten’s poem is about lovers who have parted, and gone in their separateways. The one who was left behind has found a new love, but the one who has left is full ofregret. However, each has suffered a loss, the loss of the meant to be but never was.

RUYA SEYAHAT(THE DREAM VACATION)

Yil seksendort, ne hazirlik, bekleme,Uctuk, Temmuz on-bes, sirket Ka-Le-Me.Toronto, Amsterdam, ardan Istanbul,Yesilkoy’de sahaneydi husn-u kabul.Daha Marmara’da gozler sulandi,Yillarin hasreti yasa bulandi.Inzibat hazirolda, alanda,Goren gozler bosandi hep bir anda.Yakin akraba, karsilayicilar,Aralarinda bir de tanidik var.Hem goturecekmis sehre o bizi,Tertipleyen de bir akraba kizi.Once cay, gazoz, sevgi var bulusta,Yorgunluk cikti gece Kurtulus’da.Boyle gecti Temmuz’un on-altisi,Sicak dalgasi, guc gece yatisi.Ertesi sali ayin on-yedisi,O gun basladi Istanbul gezisi.Izmit’te de tanidik, bir gitmeli,Uzak degil, bir gun buna yetmeli.Dolmusa, vapura, carsamba erken,Bir dolmus daha, Harem’s giderken.Haremlik, selamlik vardi, Varan’daYolcular sofu, anladik o anda.Selamun aleykum, aleykum selam,Biletciye ettik meram-i kelam.Varip Izmit’e, bu isi bitirdik,Aksam ustu donup, gunu yitirdik.Yarin on-sekizi, Misir Carsisi,Eminonu, Galata’nin karsisi.Alindi oradan pastirma, peynir,Aksama rakiyla bir guzel yenir.Ertesi gun Goztepe’de, beride,Kayinpeder hasta, jeriyatride.Kazasker’den Kartal Maltepesi’ne,Ziyarete akrabanin hepsine.Erenkoy, Kadikoy, Haydarpasa,Kopruden gectik hemen Besiktas’a.Bogaz elmas isiklarla bezenmis,Istanbul’u yaratan ne kadar ozenmis.Gunduz de guzel, gece de guzeldir,Seyri bile, ah, bir omre bedeldir.

Aksam oldu, Kurtulus’a donuldu,Boylece o gun de tarihe gomuldu.Heybeli’ye gittik, yirmi-birinde,Hava bulutlu, ruzgarli, serin de!Marti, taka, “Gurultu, gel de uyu,”“Motor sebep, bunun da cikmis suyu.”Yirmi-ikisi pazar, gene soguk,Siir denedim, boyle abuk sabuk.Sabah erken yaptigim Kucuk Tur’du,Baska herkes o gun evde oturdu.Yirmi-ucu Kinali, Buyukada,Pek cok tanidiga rastlandi orada.Yarin Degirmen Kulub’e davetliyiz,Guneslenip bir guzel yuzmeliyiz.Yirmi-bes, Heybeli plajinda yagmur!Eve donus hemen paytonla olur.Gece hava acildi, gittik sinamaya,Basladi Inek Saban oynamaya.Sabah gazeteler, Kucuk, Buyuk Tur,Iyice durmadi bu gun de yagmur.Yirmi yedi, Temmuz gunesli, sicakBu gun artik evde oturulacak.Ertesi gun yaptik gene turlari,Seyr ile denizi, hem vapurlari.Yirmi-dokuzu pazar, yagmur, ruzgar;Sabah yaptik turlari, ama zor-zar.Kizartalim bari sigara borek,Hava berbat, icerde durmak gerek.Ertesi gun gidelim Bogaz’a dedik,Aksam Bovi’de, kilic sis yedik.Otuz-biri Tuzla’ya tren eziyeti,Yegen’in subaylik mezuniyeti.Lakin, Cevizli’de bozuldu durdu,Donduk geri, bizimkiler somurdu.Tamamlandi Temmuz, bir Agustos’da,Gectik Kurtulus’a, gittik ese, dosta.Kapali Carsi’ya, Nisantasi’na,Sezlonglar icin Sehzadebasi’na.Oldu altisi, Pazartesi gunu,Anlatmak kolay mi, her gordugumuzu?Yildiz Bahcesi, Topkapi Sarayi,Muhakkak lazimdi gormek orayi.Ayasofya’da, nal izi sutunda,Fatih’in el izi duvar ustunde!Birkac gun de alis-verisle gecti,

Es, dost yemek davetlerini secti.Ataturk evi, Halaskargazi’de,Bu da var, on-uc Temmuz’da, gezide.Fethiye’ye biletler yuz-on-bine,Ordan gene davet’e, aksam yemegine.Bu davetci, tanidigin kocasiRakiyla ickinin sanki hocasi.“Ehline helaldir, na-ehle haram,Biz iceriz, yoktur bize vebali.”On-dort, sali, programda Bab-i Ali,Sahaflardah kitap, rozet alindi,Klup Ronesans’a gece gec kalindi.Dolmabahce’yi de ettik ziyaret,Eglenceli gunler tez gecti, hayret!Marmaris’te Marti Otel ne guzel,Bize ise mekan Seketur Motel.Pazar, havuz basi, uzandik tasa,Yirmi, pazartesi, Kalkan’a, Kas’a.Sali da yollandik, Olu Deniz’e,Donup geldik Calis’da kendimize.Carsamba gitmedik havuz basindan,Gece muzik, yedik motel asindan.Havuz basinin tatli eglencesi,Fethiye ici, yirmi-uc gecesi.Cuma gecti, yirmi-besi hareket,Soforumuz iyi insan, bereket.Ozal’a rastladik tez Dalaman’da,Durdu sofor, bakti herkes o anda.Omer Tatil Koyu’nde verdik mola,Bursa, Izmit’ten donduk Istanbul’a.Dedik ki “Edirne’yi de gorelim,Yirmi-alti Agustos, tarih de muhim.”Malazgirt Zaferi, Buyuk Taarruz,Tabi ki, hic te unutmuyoruz,Anadolu’yu vatan yapanlari,Edirne payi-tahtti, kalanlariBeyazit Kulliyesi, Saray ici, Gorduk nehirleri, Tunca, Meric’i.O gun pazardi, iste boyle gecti,Pazartesi hanim mucevher secti.Ertesi sali, gene altin zincir,Zincirlikuyu, kabristan nihayet,Olmuslerimize dua. Ziyaret.Hidiv Kasri, Cubuklu, Polonez’e,Carsamba da tukendi, geze geze.

Otuz Agustos TV’de, hem izle,Hem hazirlik, ugras canta, valizle.Gez yine de Beyoglu’nu, Taksim’i,Vasita gerek bize yarin, taksi mi?Cuma sabahi Yesilkoy’de erken,Kuyruk uzundu, terminal’e girerken.Amsterdam, Toronto, ucak Key-El-Em,Ucusu puruzsuz, yoktu hic problem.Otuz-bir saatlik uzun bir yoldu,Istanbul’da artik bir Eylul oldu.Toronto’dan Agustos hala gitmedi,Seyahat ruyamiz sanki bitmedi.Istanbul, Bogaz, Ege... Hos gercekten,Tertip, sevgi vakti iyi gecirten.Aylar, yillar unutmadik tadini,“Ruya Seyahat” koyduk biz adini.

Sabri Unsal3 Agustos (August), 1986Revizyon (Revised) 15 Eylul (September), 2000

In this story like poem, Sabri Unsal provides a day-by-day detailed summary of his family’ssummer visit to different parts of Turkey. What he calls the “dream vacation” is full ofgeographical and historical details, and descriptions of places and people who are visited andfood that is consumed. In an endearing way, Unsal’s poem brings to life the touristic delights ofTurkey and underscores the importance of close family ties.

BUTUNLESME(BELONGING)

SILA(HOMELAND)

Yurumek yeniden sokaklardaButun bir insan olmakBenim, ben gene memleketimdeNe muhacir,Ne yabanci,Ne SarkliSadece benSen gibi, o gibi, ben!

Mutluluk ne imis megerYurumek sokaklarda ve“Merhaba” demek saga, sola.Tanimak kosedeki bakkali“Sabahlarin Hayrolsun!”“Senin de!”Demek kasaba, manava.

Yurumek sokaklardaKarismak kalabaligaBiri olmak, onlardan hem deBen kalarak....

Anlatmam niye Anadolu bizim diye,Nasil gelmisiz Orta Asya’dan,Neden cokmus imparatorluk.Sokaklarda yurumek,Basimda Akdeniz gunesiAyagimin altinda mavi Bogaz,Derin nefes alarakDimdikYurumek... ve BEN olmakSadece!

Sevim Onen1964

Sevim Onen explores the little nothings of true “belonging.” She yearns for mundane things likewalking in the streets without being perceived as a refugee or a foreigner or an Easterner. Shelongs for being herself, just herself, but yet being deeply rooted amongst others of her own kind.She craves for being separate but at the same time, an integral part of a whole. These little thingsare indicators of true belonging.

LONELINESS(YALNIZLIK)

At unknown places,We all lived our own loneliness,In rooms smelling mildew and sadness...Among parents, sisters, and brothers,friends and lovers,we were as lonely as idiotsas lonely as dead,surrounded by complete silence.

Such emptiness surrounded us.Such complicated feelings, bound us tight.

Wherever we went,Those emotions chased us.No escape seemed possiblefrom those endless, torture tunnels.

Sometimes a beautiful voicesoothed us,like cool waters on a stuffy day.A warm smilesent us flying into the airbut then,that loneliness;that terrible suffocating loneliness,held us, like steel armours,sealing our souls inside,paralyzing our minds,day and night.

We, different friends,all experienced similar emotions.Some of us drifted into art scenes.Some wrote such emotional novels.Some found solace in music, dance entertainment.Some escaped into bottles.Some thought they found love,got married hastilyand had children anxiously.All searched their own answersto end their loneliness;to erase the emptiness

of meaningless lives...Some finally understood;Loneliness is natural.for people are born and die alone.For people like uswho see, feel, listen and think,loneliness is only natural.If only, there were more people like us,willing to listen and hear, care and shareready to smile, forget and forgiveand ready to love,maybe our lonelinesswill decrease,maybe it won’t be so unbearable.Maybe when our circle of love grows,our world will become more beautifuland difficulties more bearable.and then, maybe only then,each loneliness will be more conquerable.

Hulya OymanToronto, January (Ocak), 1998.

Hulya Oyman yalnizligin ne kadar guclu bir his oldugunu dile getiriyor. Dogdugumuz zaman,oldugumuz zaman, ailemiz, arkadasimiz ve sevgilimizle oldugumuz zaman bile yapayalniziz.Yalnizligimizi yenmek icin bazilarimiz muzige veya sanata sarilip, bazilarimiz evlilige, cocugakarisip, bazilarimiz da siseye siginip durmakdayiz. Ne var ki, Oyman’in gozunde yalnizligin tekdevasi katiksiz sevginin, yakinligin, paylasmanin, af etmenin ve sulhun hakim oldugu biryepyeni dunya duzeni kurabilmek.

DINGILDEYEN TASLAR(THE STONES THAT JOSTLE)

Gurbet elde yasar dingildeyen taslarVatani anip gozumden akar yaslarBir bir hatirlanir eski arakadaslar“Her tas yerinde agir” sozu bos degil.

Mutluluk her halde yurdundan cikmamakAkraba, es, dostla kopruleri yikmamakButun eza, cefaya katlanip, bikmamakBunu yapanin onunde hurmetle egil.

Aynur Ilkay5 Kasim (November), 1997

Aynur Ilkay’s verses are full of longing for the motherland and old friendships. She questionswhy people leave such comforts. She sees the ultimate happiness as not having made thedecision to leave in the first place. When one leaves his/her homeland, neither getting back norforgetting are easy options.

HASRETI CEKEN BILIR(THOSE WHO YEARN KNOW WHAT YEARNING MEANS)

Uzaklara bakarimOzlem cosar icimde.Hayalleri canlanirAyri ayri bicimde.

Bulut gibi kabarir,Damlalar gozlerimdeFirtinalar koparirOzlem, her an icimde.

Gozlerimi kaparimHayallere dalarim,Resimlere bakarakSeneleri sayarim.

Saclarima ak dustu,Boyalarla gizlerim.Kalbime ates dustu,Gulucukle gizlerim.

Nilufer TurkvanAnkara, 6 Mart (March), 1988

Nilufer Turkvan’s poem is a nostalgic trip to the places and times of her homeland. She tries tohide the sadness of her constant longing by offering a shallow smile to those who see her.

INVITATION(DAVET)

Come; sing folk songs for me,from different lands.Maybe a tune will remind memy lost childhoodand my lost land.

Maybe together,we will create a new tune,new chords, new compositions...Maybe, just maybe...I will finallystop searchinga childhoodthat was never lived fullyand a happy land that never existed totally.

Hulya Oyman1 June (Haziran), 2000

Hulya Oyman, herkesi yeni bir dunya yaratmaya davet ediyor. Bu yeni dunyada, sesler, renkler,arkadasliklar cok daha manali ve guzel olmali. Unutulmus, belki hic yasanmamis cocukluklari,hayallerle dolu ruyalari hatirlatmali.

ALONE(YALNIZ)

Facing upwardI confront the skyAngry blueSeeping through the clouds.

I run across the plainAnd stand to gazeAgain, skywardThe clouds seem fossilizedUnmoving yet growing darker.

Suddenly it pours - big dropsSplattering on my browThunderingI run without hearing my footstepsNumbed, with no respite in sight.

I am not really moving - I am fixed in this place

And the clouds are always there. I long to go home, once moreTo the shores of BodrumWaking up, as I did so long agoTo the clear skies of Turkey. Susan Kantrowitz-Akrish

Susan Kantrowitz-Akrish simsiyah, ic karartan, kume kume bulutlara bakip, kosmak, kacmak,saklanmak istiyor. Sanki bu memlekete percinlenmis gibi olmakla beraber, Bodrum’un acikgogunu, Turkiye’nin sicacik iklimini ve guzel denizlerini ozluyor.

BOYUYORUM

Boyuyorum sabahtan beri,Biri gelsin de kolay gelsin diyorum icimden.Cabuk bitsin, kolay gelsin bu is.Insanlar geciyorlar, m2r2ldan2yorlar aralar2nda,Arabalardan baslar2n2 c2kar2p bak2yorlar.Bir dost gelsin kolay gelsin desin istiyorum,Sabahtan beri boyuyorum.Barbara bisikletinden sesleniyor,Tak2l2yor, sakalas2yoruz.Ben yine es, dost gelsin,Kolay gelsin diye bekliyorum.

Mehmet Sander CalisalVancouver, 20 Eylül (September), 1990

Sander Calisal’s poem is about his feelings during a day-long painting project. In Turkey, whenpeople are engaged in a demanding task such as the one depicted in this poem, passers-byealways wish good luck to him or her so that the job will be finished without problems or delay.In a way, this goodwill of friends, acquaintances and total strangers alike summarizes the socialunity of the homeland as opposed to the atomism and divided individuality of North America.

MAVI BULUTLAR(BLUE CLOUDS)

Aksam bulutu icindeTarlalar uzandilarMiriltilarla yesererekNe beklediklerini bilmeden.

Sular tukenmediSarniclardan akarakSevgililer islandilarBulutlardan kayarak.

Sara Bilge CaglarToronto, Mayis (May), 1988

In this nostalgic poem, clouds, colours, rain and love combine to form a living tapestry of life.The laid back comfort of the images bring memories of home and feelings of belonging.

MEMLEKETIMDEN INSAN MANZARALARI(PORTRAITS OF PEOPLE FROM OUR HOMELAND)

TEPEDEKI KAHVE(THE COFFEE HOUSE OVER THE HILL)

Yol ustunde bir ilan vardi“Tepede bir cay omre bedel” yazardi.Cikdim bir gun tepeyeBir duzlukdeEtrafi tahta citle cevriliSalas bir kahve ocagiYedi, sekiz eski tahta masaOnbes hasir iskemleMasalar agaclarin golgesindeIskemleler gelisi guzel yaninda, yoresindeAgacin birinde kapisi acik bir kafesIcinde ufalanmis bir avuc ekmek.Aklimdan gecti,Kus musteriler icin olsa gerek.Bahcenin bir ucundaCatisi kirmizi kiremitliIki katli kucuk, beyaz bir evOn duvara asi boyasiyla cizilmis bir saksiVe icinde kocaman bir cicek resmiSaksinin yaninda acik tahda bir kapi:Kahve ocagi burasiIki masa, birkac iskemleVe de uzerine kilim serili bir kerevetPencerenin onunde camli bir tablaIcinde dort, bes simitHalkalar, birkac catal ve acmalar.Ardinda kahve ocagiCaydanlik, semaverVe boy boy cezvelerRaflarda bardaklar, fincanlarVe ocagin yaninda bir iki nargile.

Bahce denize nazir, golgeliSurda, burda bitmis kir cicekleriSaksilarda kupeler, sardunyalarRengarenk vezir fesleri.Ve yandaki cikmayi sarmis bir hanimeli.Bayirdan asagi defne ve yaban gulleri.Asagida hava basik ve rutubetliTepede hafif bir esinti,Limonata gibiVe de yapraklarin o dinlendirici sesi

Sanki bin yildan beri boyle kalakalmis burasi

Bahcenin en ucundaki masadaYasli, beyaz sakalliBir ayagi altinda, oburu iskemlenin kenarindaBir adam oturuyor.Kasketi yana donmusBir elinde otuz-ucluk kehribar tesbihiSakaginda obur eliAdam denize, gunes ardina bakiyordu.

Yirmidort, yirmibes yaslarinda bir gencKot pantolonlu, siyah kazakliKostu, geldi “hosgeldiniz”Buyur etti manzarasi en guzel masaya beni“Simdi demledim cayi” dedi.Baktim saga solaKimse yok ortada bu yaz gununde.“Neyle gecinirler?” Diye gecti icimden“Arkadas, cayi semaverle getir,Simit, halka, ne varsa onlardan da!Sen mi isletiyorsun burayi?” Dedim“Babamin” dediYasli adami gosterdi“Anam oldukten sonra pek hayri kalmadiAsagiya gitsek iyi yaO burayi birakmak istemiyorBen de onu; Yerinden oynatmaya gelmez artik.Simdi buraya pek kimse gelmiyorEskiden surda bir fabrika vardiIscilerle dolup tasardi kahvemiz.Fabrikayi yiktilarYerine apartman yaptilarGelen, giden olmuyor artik” dediLafini noktaladi.Gitti, semaveri getirdi“Kac simit, kac bardak getireyim abi?” dedi“Bir ben, bir sen, bir babanBir de su yeni yetme cirakBenim misafirim olun bugunArtanlar da Karabas’in ve kuslarinYiyecekler bayatlamasin, hepsini al gel” dedim.Ismini sormusdum, sevdim delikanliyi“Ahmet” dedi. Sasirmisti.“Ahmet, hesabi on kisilik yaz” dedim

Kizardi Ahmet, olmaz abi, sen bir kisisinBabam kizar, hem hak gecer” dedi“Uzatma be Ahmet, kirma beniHep birlikde icelim taze demli cayiBen de gurbetten geldim,Hic kimsem kalmamis buradaYalnizlikdan bunaldim,Arkadaslik edersiniz bana”Boynunu egdi, soyle bir dusundu Ahmet,“Emret abi” dedi, geldi, oturdu masayaSeslendi ciragina:“Gel, lan Huseyin, sen de buraya,Gelirken simitlerle dort bardak da al gel!Sonra dondu bana, sikila, sikila“Ama abi, bir sartlaAksam lokmayi birlikde yiyecegizOzurlu bir ablam varBu gun yaprak sarmasi yapti sansinaBahcenin yapragiyla.”Aglamak geldi icimdenBu comertlige, bu ictenligeIste dedim, buydu hasret kaldigim,Sevdigim, aradigim iste buydu:Memleketimin gercek yuzuVe memleketimin gonul zengini insani...Iste buydu hasret kaldigim, aradigimOrada bulamadigimIste, bu sicaklik, bu ictenlikdi.Sevdigim, aradigim.

Vecihe BuyukaksoyTarihsiz (Undated)

Vecihe Buyukaksoy’s poem speaks about an encounter at a remote, desolute coffee house over ahill and a young man who is running the place for his ageing father. Despite the visible poverty,the young man has the generosity of heart and the reknown Turkish hospitality to invite thepassing traveller to share his family’s modest dinner. For the traveller, this unsurpassed wealthof the soul and generosity distinguishes the people of her land from all others. The generosity isdespite the limitations of the living conditions, not because of their affluence.

AHMET

Gozleri buyuk buyuk, ayaklari ciplaktiBana soran gozlerle, yalvarir gibi bakti“Ahmet” dedi usulca, sorunca ben adiniOnuc, onbes yasinda, sanki koca adamdi.

Ihsan Pala14 Aralik (December), 1988

Ihsan Pala’s poem is about a handsome teen (Ahmet) with large and meaningful eyes and barefeet. He is a teenager who has aged much before his time within the concentric circles ofdesperations of his life.

KAR(SNOW)

Bir parca peynir?Hayir.Zeytin?O da yok!Oyleyse ne var yiyecek?Ekmegin Duruyor, cabuk, mum sonecek!Hirs burumus insani, kurdu bize, bin agi.Tarih, tepetaklak oldu, yasiyoruz Ilk Cagi’iOdamda, yolumda, sagimda, solumdaDeva arar gibi bu derdeKahvelerde, peykelerde, her bastigim yerde,Iste ugradigim bekleme salonuNefes kokusu, sigara dumaniKararmis eller, morarmis yuzlerBilhassa bunlarla dolu.Neden Yarabbim, neden bu yuzler banaKardesim kadar, canim kadar asina?Dis biledik kadere, hasret kaldik biz yazaBekaretin sembolu, lanet olsun beyaza.Bakislarla konusur, tablolasir manalarOnlarin disina yagdi, benim icimeBir haftadir yagan kar.Namutenahi de boyu,Namutenahi de eniBu bir kisinin degil,Yoksullarin kefeni.

Ahmet Hakki Sev’erIstanbul, 1955

Dispatched to the most remote provinces of Turkey for his military duties, without his familyand friends to cushion the displacement, Ahmet Hakki Sev’er is aghast to find the minimalistforms of existence and the depth of poverty amongst the local residents of these remote lands. Itis as if the time has snapped back to the stone ages. Nevertheless, Sev’er considers these rechedstrangers locked in misery, locked in an all-encompassing snow, as close to himself as his ownbrothers, sisters and lover. After all, these are the people of his land, these are his own peopledespite their frozen hands and blackened faces.