Andrei Romanovich Chikatilo – Ο Κόκκινος Αντεροβγάλτης

Της Νίνας Κουλετάκη

Ο AndreiRomanovichChikatilo γεννήθηκε στις 16 Οκτωβρίου του 1936 στο Yablochnoye, ένα χωριό στην καρδιά της αγροτικής Ουκρανίας, στην τότε Σοβιετική Ένωση.Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’30, η Ουκρανία ήταν γνωστή ως ο σιτοβολώνας της Σοβιετικής ένωσης.Η αγροτική πολιτική του κομμουνισμού, έτσι όπως εφαρμόστηκε από τον Στάλιν, καταργώντας τις ιδιωτικές καλλιέργειες και στέλνοντας πολλούς πολίτες στο Γκούλαγκ της Σιβηρίας, δημιούργησε ανέχεια σε όλη τη χώρα η οποία, τελικά, οδήγησε σε λιμό, που αποδεκάτισε τον πληθυσμό.

Περίπου έξι εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν από πείνα και αναφέρθηκαν πολλά περιστατικά κανιβαλισμού για την επιβίωση των υπολοίπων.Κάποιες φορές έκαναν επιδρομές στα νεκροταφεία, όπου στοιβάζονταν τα πτώματα, και κάποιες άλλες (αν κι αυτό είναι μάλλον αστικός θρύλος), άρπαζαν ανθρώπους από το δρόμο.Η ανθρώπινη σάρκα πουλιόταν, αγοραζόταν, και καταναλωνόταν.

Τα παιδιά είδαν παραμορφωμένα πτώματα στους δρόμους και άκουσαν τρομακτικές ιστορίες κακουχιών.Την εποχή που γεννήθηκε ο Chikatilo, τα αποτελέσματα του λιμού ήταν ακόμα αισθητά και τα πρώτα χρόνια της ζωής του σημαδεύτηκαν από στερήσεις, οι οποίες εντάθηκαν όταν η Σοβιετική Ένωση μπήκε σε πόλεμο με τη Γερμανία.Η Ουκρανία έγινε στόχος βομβαρδισμών.

Η μητέρα του του διηγόταν πως είχε έναν μεγαλύτερο αδελφό, τον Stepan, ο οποίος είχε σκοτωθεί.Σε μια συνέντευξη που έδωσε, αργότερα, από τη φυλακή, και μιλώντας γι αυτό το περιστατικό, είπε: «Την εποχή εκείνη πολλοί άνθρωποι είχαν τρελαθεί, επιτίθονταν σε ανθρώπους, τους άρπαζαν, τους έτρωγαν.Έτσι έπιασαν και τον αδελφό μου, που τότε ήταν 10 χρονών και τον έφαγαν».

Το πιο πιθανό είναι το παιδί (αν βέβαια υπήρξε ποτέ, μια και κάτι τέτοιο δεν διασταυρώθηκε από επίσημα αρχεία), να πέθανε και στη συνέχεια να φαγώθηκε από πεινασμένους πολίτες.Όμως η μητέρα του Chikatilo τον προειδοποιούσε πάντα να μην απομακρύνεται από την αυλή του σπιτιού, αλλιώς θα είχε την τύχη του αδελφού του.Τρομακτική παραίνεση, αλλά αποτελεσματική.

Επιπλέον των εξωτερικών δυσκολιών, ο Chikatilo πιστεύεται πως γεννήθηκε με υδροκεφαλία (δηλαδή, ύπαρξη νερού στον εγκέφαλο), η οποία του προκάλεσε τα προβλήματα που αντιμετώπισε ως ενήλικος στην περιοχή των γεννητικών και ουροποιητικών οργάνων, δηλαδή νυχτερινή ενούρηση μέχρι την προχωρημένη εφηβεία του και παντελή αδυναμία στύσης, αν και μπορούσε να εκσπερματίζει.

Η παιδική του ηλικία σημαδεύτηκε από τη στράτευση του πατέρα του στον πόλεμο κατά της Γερμανίας, όπου αιχμαλωτίστηκε, κρατήθηκε στη φυλακή και στη συνέχεια κατασπιλώθηκε από τους συμπατριώτες του επειδή επέτρεψε την αιχμαλωσία του.

Επέστρεψε σπίτι με τη ρετσινιά του «δειλού».Πρέπει να καταλάβουμε ότι την εποχή εκείνη στη Σοβιετική Ένωση, ήταν προτιμότερο να χαθεί η ζωή ενός ανθρώπου, παρά να ριψοκινδυνέψει η έκβαση ενός αγώνα.Ο μικρός Chikatilo υπέστη τις συνέπειες της «δειλίας» του πατέρα του, αποτελώντας στόχο πειραγμάτων και κοροϊδιών από τους συμμαθητές του.

Εξαιτίας αυτού, ανέπτυξε έναν υπερβολικά ντροπαλό χαρακτήρα, με αποτέλεσμα η μοναδική σεξουαλική του εμπειρία, στην ηλικία των 15 ετών όταν, παλεύοντας με μια, 10χρονη φίλη της αδελφής του, εκσπερμάτισε αμέσως κατά τη σύντομη πάλη, γεγονός που εδραίωσε τη θέση του ως περίγελου του σχολείου.Η ταπείνωση αυτή σημάδεψε όλες τις μελλοντικές σεξουαλικές του εμπειρίες και ισχυροποίησε τη σύνδεση του σεξ με τη βία.

Αποτυγχάνοντας να εισαχθεί στο Πανεπιστήμιο, υπηρετεί τη θητεία του και στη συνέχεια μετακομίζει στο Rodionovo-Nesvetayevsky, μια πόλη κοντά στο Rostov.Βρισκόμαστε στο 1960 και ο Chikatilo γίνεται μηχανικός τηλεπικοινωνιών.Μαζί του βρίσκεται και η μικρότερη αδελφή του η οποία, βλέποντας τη δειλία του και την αποτυχία του με τις γυναίκες, του κανονίζει ένα ραντεβού με μια κοπέλα από την πόλη, τη Fayina, την οποία τελικά και παντρεύεται το 1963.Παρά τα σεξουαλικά του προβλήματα και την έλλειψη ενδιαφέροντος για το συμβατικό σεξ, αποκτούν δυο παιδιά και ζουν μια, φαινομενικά, φυσιολογική οικογενειακή ζωή.

Το 1971, μια αλλαγή στον επαγγελματικό του προσανατολισμό (γίνεται δάσκαλος) δεν ευδοκιμεί, καθώς αλλεπάλληλες καταγγελίες για παρενόχληση παιδιών τον καταδιώκουν από σχολείου σε σχολείο, αναγκάζοντάς τον να μετακομίζει συνεχώς.Τελικά η οικογένεια εγκαθίσταται στο Shakhty, κοντά στο Rostov, και αναλαμβάνει δάσκαλος σε ένα σχολείο εκπαίδευσης μεταλλωρύχων.

Στις 22 Δεκεμβρίου του 1978, ο Chikatilo δολοφονεί το πρώτο καταγεγραμμένο θύμα του.Η 9χρονη LenaZakotnova, απάγεται και οδηγείται σε μια ερημική καλύβα την οποία νοίκιαζε ο Chikatiloκαι όπου επιχείρησε να τη βιάσει.Προσπαθώντας να ελέγξει το τρομοκρατημένο παιδί που παλεύει για τη ζωή του, την χτυπά με ένα μαχαίρι, εκσπερματίζοντας ταυτόχρονα.Έτσι επιβεβαιώνει την ψυχολογική σύνδεση του βίαιου θανάτου με τη σεξουαλική ικανοποίηση, κάτι που θα αποτελέσει τυπικό σε όλες τις μελλοντικές του επιθέσεις.Ένας μάρτυρας είχε δει τον Chikatilo με το

παιδί, λίγο πριν αυτό εξαφανιστεί, αλλά η Fayina του εξασφάλισε ένα τόσο ακλόνητο άλλοθι, ώστε κατάφερε να αποφύγει οποιαδήποτε περαιτέρω έρευνα της αστυνομίας.Μάλιστα, ένας 25χρονος, ο AlexsandrKravchenko, με μια καταδίκη για βιασμό στο ενεργητικό του, συνελήφθη και ομολόγησε το έγκλημα, πιθανότατα κάτω από την πίεση επίμονης και βασανιστικής ανάκρισης.Δικάστηκε για το φόνο της LenaZakotnova και εκτελέστηκε το 1984.

Ίσως ο Chikatiloνα τρομοκρατήθηκε από το γεγονός ότι βρέθηκε πολύ κοντά στην «τσιμπίδα του νόμου», καθώς δεν υπάρχουν καταγεγραμμένες επιθέσεις του για τα επόμενα τρία χρόνια.Οι καταγγελίες για παρενόχληση παιδιών εναντίον του συνεχίζονται, με αποτέλεσμα να μην καταφέρει να βρει άλλη θέση ως δάσκαλος, μετά την αποπομπή του και από τη σχολή μεταλλωρύχων, στις αρχές του 1981.Έπιασε δουλειά ως υπάλληλος σε ένα εργοστάσιο κατασκευής πρώτων υλών, όπου η υποχρέωση να ταξιδεύει ως αντιπρόσωπος του έδινε τη δυνατότητα να έχει πρόσβαση σε αμέτρητα νεαρά θύματα, για τα επόμενα 9 χρόνια.Στις 3 Σεπτεμβρίου του 1981, η LarisaTkachenko, 17 ετών, γίνεται το επόμενο θύμα του.

Τη στραγγαλίζει, τη μαχαιρώνει και της γεμίζει το στόμα με χώμα και φύλλα, για να την εμποδίσει να φωνάξει.Η σεξουαλική του ικανοποίηση είναι μεγάλη και αρχίζει να διαμορφώνει το μοντέλο, βάσει του οποίου θα κάνει όλες τις μελλοντικές του επιθέσεις.

Επικεντρώνει το ενδιαφέρον του σε νεαρούς φυγάδες από τις οικογενειακές εστίες, και των δύο φύλλων, τους οποίους συναντά σε σταθμούς τραίνων και λεωφορείων κατά τη διάρκεια των ταξειδιών του.Τους πλησιάζει ως φίλος για να τους παρασύρει στη συνέχεια σε κοντινές δασώδεις περιοχές, όπου θα τους επιτεθεί, θα προσπαθήσει να τους βιάσει και θα χρησιμοποιήσει το μαχαίρι του, ως υποκατάστατο του πέους, για να τους ακρωτηριάσει.Σε αρκετές περιπτώσεις θα επιδοθεί σε κανιβαλισμό, τρώγοντας τα γεννητικά όργανα των θυμάτων του, ή θα αφαιρέσει άλλα μέρη του σώματος όπως τις μύτες ή τις γλώσσες.Στα πρώτα θύματα, το «τελετουργικό» περιελάμβανε την

ολοσχερή καταστροφή της περιοχής των οφθαλμών, που κατέληγε με την αφαίρεση των βολβών του ματιού.Ο Chikatilo, αργότερα, απέδωσε τη συγκεκριμένη βεβήλωση του νεκρού στην πεποίθησή του ότι στα μάτια των θυμάτων του είχε αποτυπωθεί η εικόνα του και έμενε εκεί ακόμη και μετά το θάνατό τους.

Την εποχή εκείνη οι κατά συρροή δολοφόνοι ήταν ένα ουσιαστικά άγνωστο φαινόμενο στη Σοβιετική Ένωση, είτε ως αποτέλεσμα του ελέγχου της πληροφόρησης ή λόγω ευρύτερων πολιτισμικών διαφορών μεταξύ της σοβιετικής και των δυτικών κοινωνιών.Οι αποδείξεις για κατά συρροή εγκλήματα ή σεξουαλική κακοποίηση παιδιών αποκρύπτονται από τα, ελεγχόμενα από το κράτος, μέσα μαζικής ενημέρωσης, για λόγους διασφάλισης της δημόσιας τάξης.Η αφαίρεση των βολβών των ματιών, ήταν ένα modusoperandi αρκετό για να επιτρέψει τη σύνδεση παρόμοιων εγκλημάτων με ένα μόνο

πρόσωπο.Τελικά, οι σοβιετικές αρχές παραδέχτηκαν πως στη χώρα τους δρούσε ένας κατά συρροή δολοφόνος.Καθώς ο αριθμός των θυμάτων αύξαινε, οι φήμες για εξωτερικές συνωμοσίες και δολοπλοκίες και επιθέσεις λυκανθρώπων, έχαναν συνεχώς έδαφος και το δημόσιο ενδιαφέρον, μαζί με τον τρόμο, αυξανόταν διαρκώς, παρά την έλλειψη οποιασδήποτε ενημέρωσης από τα ΜΜΕ.

Το 1983 ο μοσχοβίτης ντετέκτιβ MikhailFetisov, στάλθηκε στο Rostov για να τεθεί επικεφαλής των ερευνών.Συνειδητοποίησε ότι ένας κατά συρροή δολοφόνος δρούσε ελεύθερος και ανενόχλητος και διόρισε τον ειδικό ιατροδικαστή VictorBurakov ως υπεύθυνο για τις έρευνες στην περιοχή του Shakhty.Η έρευνα επικεντρώθηκε σε γνωστούς δράστες σεξουαλικών εγκλημάτων, καθώς και σε πνευματικά διαταραγμένα άτομα, αλλά οι ανακριτικές μέθοδοι των τοπικών αστυνομικών ήταν τέτοιες που συχνά αποσπούσαν ψευδείς καταθέσεις από τους υπόπτους, κάνοντας τον Burakov σκεπτικό για την πλειοψηφία αυτών των «ομολογιών».Η πρόοδος ήταν αργή καθώς, σε αυτό το στάδιο των ερευνών, δεν είχαν ανακαλυφθεί τα πτώματα

όλων των θυμάτων και, έτσι, η αστυνομία αγνοούσε τον πραγματικό αριθμό τους.Με την ανακάλυψη κάθε νέου πτώματος, πλήθαιναν τα ιατροδικαστικά ευρήματα και εξετάζοντας το σπέρμα του δράστη, που βρέθηκε σε πολλά από τα θύματα, κατέληξαν στο συμπέρασμα πως ο δολοφόνος που έψαχναν είχε ομάδα αίματος ΑΒ.Επίσης συνέλεξαν πανομοιότυπες τρίχες γκρίζου χρώματος.

Όταν άλλα 15 θύματα προστέθηκαν στον ήδη μακρύ κατάλογο, κατά τη διάρκεια του 1984, οι αστυνομικές προσπάθειες εντάθηκαν δραστικά, και άρχισε η σοβαρή και αδιάκοπη επιτήρηση όλων των τόπων που συγκέντρωναν μαζικά κόσμο, όπως των σταθμών όλων των μέσων μεταφοράς.Ο Chikatilo συνελήφθη για ύποπτη συμπεριφορά σε έναν σταθμό λεωφορείων, αλλά απέφυγε την κατηγορία για τα αποτρόπαια εγκλήματα, καθώς η ομάδα του αίματός του δεν ταίριαζε με αυτή του υπόπτου.Παρ΄όλα αυτά φυλακίστηκε για 3 μήνες, για μια σειρά αδικήματα ήσσονος σημασίας.

Aυτό που δεν έγινε αντιληπτό σε εκείνη τη σύλληψη ήταν το γεγονός ότι η ομάδα αίματος του Chikatilo, που ήταν η Α, ήταν διαφορετική από αυτή που προέκυπτε αν εξετάζονταν άλλα σωματικά του υγρά, οπότε εμφανιζόταν ως ΑΒ.ΟChikatilo ανήκε σε μια ομάδα ανθρώπων, γνωστή ως «non-secretors», άτομα δηλαδή, των οποίων η ομάδα αίματος μπορεί να διαπιστωθεί θετικά μόνο με εξέταση αίματος και όχι σπέρματος ή άλλων σωματικών υγρών.Καθώς η αστυνομία είχε εξασφαλίσει την ομάδα αίματος του υπόπτου από εξέταση του σπέρματός του, ο Chikatilo διέφυγε τη σύλληψη για άλλη μια φορά.Οι σημερινές εμπεριστατωμένες και ενδελεχείς τεχνικές του DNA, αποκλείουν τέτοιες παραπλανήσεις.

Της Νίνας Κουλετάκη

Μετά την αποφυλάκισή του, ο Chikatilo βρήκε δουλειά ως περιοδεύων αντιπρόσωπος μιας σιδηροδρομικής εταιρίας, με έδρα στο Novocherkassk, και κατάφερε να διατηρήσει ένα χαμηλό προφίλ μέχρι τον Αύγουστο του 1985, οπότε δολοφόνησε δυο γυναίκες σε διαφορετικά περιστατικά.

Την ίδια περίοδο ο Burakov, απελπισμένος από την έλλειψη προόδου, ζήτησε τη βοήθεια ενός ψυχιάτρου, του AlexandrBukhanovsky, ο οποίος και έκανε το προφίλ του δολοφόνου, περιγράφοντάς τον ως νεκροσαδιστή, ή κάποιον που επιτυγχάνει σεξουαλική ικανοποίηση από το άλγος και τον θάνατο των άλλων.Ο Bukhanovsky τοποθέτησε την ηλικία του δολοφόνου ανάμεσα στα 45 και 50 έτη, πολύ υψηλότερα απ’ ότι πίστευαν μέχρι τότε.Στην προσπάθειά του και στην αταλάντευτη θέλησή του να σταματήσει το δολοφόνο, ο Burakov έφτασε στο σημείο να συνομιλήσει με έναν κατά συρροή δολοφόνο, τον AnatolySlivko, λίγο πριν την εκτέλεσή του, προσπαθώντας να αποκτήσει πληροφορίες «εκ των έσω» για τον κατά

συρροή δολοφόνο που κυνηγούσε.

Ενώ ο Burakov προσπαθούσε να μπει στο μυαλό του δολοφόνου οι επιθέσεις σταμάτησαν απροσδόκητα.Οι αστυνομικοί υπέθεσαν ότι ο στόχος τους σταμάτησε να σκοτώνει, είτε γιατί βρισκόταν στη φυλακή για άλλα αδικήματα ή γιατί είχε πεθάνει.Εντούτοις, στις αρχές του 1988, ο Chikatilo ξανάρχισε τους φόνους, αυτή τη φορά μακριά από την περιοχή του Rostov.

Στις 11 Μαΐου, ένα 8χρονο αγόρι εξαφανίζεται για να ανακαλυφθεί δυο μήνες αργότερα στην άκρη ενός δρόμου, μαχαιρωμένο και με ακρωτηριασμένα γεννητικά όργανα.Αυτή η αλλαγή στις συνήθειες του δολοφόνου, το να εκτελεί, πλέον, τα θύματά του σε οποιοδήποτε χώρο αντί στα δάση, έκανε τους αστυνομικούς να συμπεράνουν ότι είχε εντοπίσει τον ασφυκτικό έλεγχο στους σταθμούς και άλλαξε τον τρόπο με τον οποίον εξασφάλιζε τα θύματά του.Αυτό, αν και τρομακτικό, έκρυβε μέσα του μια σπίθα ελπίδας για τη σύλληψη του δράστη.Σκοτώνοντας σε μη ασφαλείς για αυτόν χώρους, υπήρχε πάντα η ελπίδα να τον δει κάποιος μάρτυρας.

Το επόμενο θύμα του ήταν μια ουγγαρέζα φοιτήτρια, η ElenaVarga.Τη σκότωσε σε μια δασώδη περιοχή, η οποία ήταν πολύ μακριά από οποιονδήποτε σταθμό λεωφορείου ή τραίνου.Το πτώμα της είχε βιαστεί.

Μόλις μετά από μια εβδομάδα, ένα ακόμα θύμα έρχεται να προστεθεί στον αιματηρό κατάλογο.Πρόκειται για τον 10χρονο AlekseiKhobotov, ο οποίος εξαφανίστηκε.Τέσσερις μήνες

αργότερα, στις αρχές του 1990, το ακρωτηριασμένο πτώμα ενός 11χρονου αγοριού ανακαλύπτεται σε ένα δασύλλιο.Στη συνέχεια ένα ακόμα πτώμα 10χρονου αγοριού, ξυλοκοπημένου και με ακρωτηριασμένα τα γεννητικά όργανα και κομμένη τη γλώσσα, συμπληρώνει τις μακάβριες ανακαλύψεις.

Στη συνέχεια, επιλέγει ξανά γυναίκα για θύμα του ενώ επιστρέφει στα νεαρά αγόρια τον Ιούλιο του 1990, όταν εργάτες βρίσκουν τον 13χρονο VictorPetrov δολοφονημένο και ακρωτηριασμένο στο Βοτανικό Κήπο.

Η αστυνομία είχε, μέχρι τότε, καταμετρημένα 32 θύματα, που αφορούσαν σε φόνους που είχαν γίνει τα τελευταία οκτώ έτη.Τα πρόσφατα απελευθερωμένα (λόγω της glasnostτου Gorbachev) ΜΜΕ, άρχισαν να πιέζουν ασφυκτικά τις διωκτικές αρχές για την ανακάλυψη και σύλληψη του δολοφόνου.

Στις 17 Αυγούστου, ο 11χρονος IvanFomin πηγαίνει για κολύμπι, όχι μακριά από το εξοχικό σπίτι της γιαγιάς του.Στην όχθη του ποταμού, σε απόσταση αναπνοής από πολυάριθμους μάρτυρες, ο δολοφόνος τον μαχαιρώνει 42 φορές και τον ευνουχίζει.Η συγκεκριμένη δολοφονία εξαγρίωσε τον κόσμο.

Ο Burakov αποφασίζει νέο σχέδιο. Ισχυρές μυστικές αστυνομικές δυνάμεις περιπολούσαν διαρκώς υπό τις διαταγές του, ρίχνοντας ιδιαίτερο βάρος σε περιοχές υψηλού κινδύνου.Προσπαθούσαν, δηλαδή, να τον κάνουν να δράσει σε συγκεκριμένες περιοχές, όπου θα τους ήταν εύκολο να ελέγξουν όλα τα εμπλεκόμενα άτομα.Έβαλαν ακόμα και αστυνομικούς στα δάση, ντυμένους σαν αγρότες ή ξυλοκόπους.Ήταν ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο, που απαιτούσε 350 άτομα σε διάφορα πόστα για άδηλο χρονικό διάστημα, αλλά ήταν το μόνο που θα μπορούσε να έχει κάποιο αποτέλεσμα.

Ο σταθμός τραίνων του Donleskhoz, φαινόταν μια καλή επιλογή για να παγιδεύσουν τον δολοφόνο, μια και δύο από τα θύματα είχαν βρεθεί εκεί κοντά.Δεν είχε ιδιαίτερη κίνηση.Τον χρησιμοποιούσαν οι εργάτες που μάζευαν μανιτάρια κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και ελάχιστοι πολίτες.Μεταίδιακριτήριαεπελέγησανδυοακόμασταθμοί.

Πριν, όμως, το σχέδιο μπει σε εφαρμογή, ο δολοφόνος διαλέγει ένα θύμα, από αυτόν ακριβώς το σταθμό.Πρόκειται για ένα 16χρονο αγόρι με νοητική στέρηση, το οποίο μαχαιρώνει 27 φορές και το

ακρωτηριάζει, χωρίς καν να του βγάλει τα ρούχα.Μέρος της γλώσσας του έλειπε, καθώς και το ένα μάτι.Όταν αποκαλύφθηκε η ταυτότητά του, οι αστυνομικοί έμαθαν πως περνούσε το χρόνο του στην electrichka, ένα τραινάκι που έκανε διαδρομές στη γύρω περιοχή, αλλά κανείς δεν τον είχε δει να συνοδεύεται από κάποιον.

Ο Bukarov ήταν απελπισμένος.Είχαν ένα καλό σχέδιο, βρίσκονταν εκεί, θα μπορούσαν να τον είχαν συλλάβει.Απέτυχαν.

Οι δολοφονίες συνεχίστηκαν. Ένα 16χρονο αγόρι, ο VictorTishchenko, δηλώνεται αγνοούμενο, καθώς δεν επέστρεψε ποτέ από το σταθμό του Shakhty, όπου είχε πάει να βγάλει εισιτήρια.Ο Victor ήταν ένα ψηλό, γεροδεμένο αγόρι, σαφώς μεγαλύτερης σωματικής διάπλασης από τα συνήθη θύματα του Chikatillo.Το πτώμα του ανακαλύφθηκε δυο μίλια νότια του σταθμού, μαχαιρωμένο και ακρωτηριασμένο κατά τον συνήθη τρόπο του δολοφόνου.Υπήρχαν πολλά ίχνη έντονης και παρατεταμένης πάλης.

Οι αστυνομικοί βρίσκονται όλοι στις θέσεις τους με μάτια ορθάνοιχτα αλλά ο δολοφόνος ξαναχτυπά ανενόχλητος.Αυτή τη φορά το θύμα είναι μια νεαρή

γυναίκα, που ξυλοκοπήθηκε και ξεκοιλιάστηκε.Η γλώσσα της έλειπε.Καιπάλικανείςδενείχεπροσέξειτοπαραμικρό.

Ο Chikatilo, σε μια-δυο περιπτώσεις, απέφυγε τη σύλληψη παρά τρίχα, αλλά στις 6 Νοεμβρίου του 1990 και έχοντας μόλις σκοτώσει το τελευταίο θύμα του, τη SvetaKorostik, τραβά με την παράξενη συμπεριφορά του την προσοχή ενός αστυνομικού ο οποίος του παίρνει τα στοιχεία και, παραβάλλοντάς τα με εκείνα της σύλληψής του το 1984, ο Chikatilo θεωρείται επίσημα ύποπτος και τίθεται υπό παρακολούθηση.

Ο Chikatilo συνελήφθη στις 20 Νοεμβρίου του 1990, ύστερα από ύποπτη συμπεριφορά, αλλά στην αρχή αρνήθηκε να ομολογήσει τους φόνους.

Τον τοποθετούν στο ίδιο κελί με έναν πληροφοριοδότη, ο οποίος απέτυχε να τον κάνει να μιλήσει.Η έρευνα των αστυνομικών στο σπίτι του Chikatilo, που βύθισε την οικογένειά του στη ντροπή, δεν έφερε στο φως ευρήματα από τα θύματα, αλλά συγκέντωσε 23 μαχαίρια.Ενδεχομένως να ήταν αυτά που χρησιμοποιούσε στους φόνους του, αν και κάτι τέτοιο δεν αποδείχτηκε ποτέ.

Ο Burakov αποφάσισε να επιτρέψει στον Δρ. Bukhanovski, ο οποίος είχε κάνει και το αρχικό προφίλ, να μιλήσει με τον Chikatilo, προσπαθώντας να καταλάβει το μυαλό του δολοφόνου, εξετάζοντάς το κάτω από επιστημονικό πρίσμα.Ο Chikatilo, κολακευμένος από

αυτή την προσέγγιση, ανοίχτηκε στον ψυχίατρο, δίνοντάς του αναλυτικές λεπτομέρειες από όλους τους φόνους και οδήγησε, επιπλέον, την αστυνομία στους τόπους που είχε εγκαταλείψει ή θάψει τα θύματά του.Ως επισφράγιση αυτών που διηγείται, ζωγραφίζει τις σκηνές των φόνων και αυτά που λέει ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.Στη συνέχεια επιβεβαιώνει αυτό που όλοι έτρεμαν να ακούσουν:ο κατάλογος των θυμάτων υπερβαίνει κατά πολύ τον γνωστό, που αριθμούσε 36 άτομα.

Ένα αγόρι είχε δολοφονηθεί σε ένα νεκροταφείο και το σώμα του είχε τοποθετηθεί σε έναν ρηχό τάφο, μια τρύπα, όπως τον χαρακτήρισε ο ίδιος ο Chikatillo, που την είχε σκάψει για τον εαυτό του, επειδή σκόπευε να αυτοκτονήσει.Οδήγησε τους αστυνομικούς εκεί και τους έδειξε τον τάφο, όπου και ανακάλυψαν το πτώμα.

Με τον ίδιο τρόπο τους οδήγησε και σε άλλα θύματα.Όλα είχαν εγκαταλειφθεί στο σημείο που μαρτύρησαν, εκτός από ένα.Ο Chikatillo περιέγραψε έναν φόνο σε ένα άδειο διαμέρισμα και στη

συνέχεια, και προκειμένου να βγάλει το πτώμα από το κτήριο με ασφάλεια, το διαμέλισε και πέταξε τα κομμάτια σε έναν υπόνομο.

Πολλά πτώματα, των οποίων η ύπαρξη αγνοούταν, ανακαλύφθηκαν έτσι.Ισχυρίστηκε πως είχε αφαιρέσει τη ζωή 56 ατόμων,αν και επίσημα αναγνωρίστηκαν τα 53, 31 γυναίκες και 22 αγόρια.Ακόμη κι έτσι ο αριθμός αυτός υπερέβαινε κατά πολύ τον αρχικό των 36 θυμάτων, που η αστυνομία είχε αποδώσει στον serialkiller.

Η ψυχιατρική εξέταση τον έκρινε έχοντα σώας τα φρένας και ικανό να παραπεμφθεί σε δίκη, έτσι ο Chikatilo μπήκε στην αίθουσα του δικαστηρίου στις 14 Απριλίου του 1992.

Σε όλη τη διάρκεια της δίκης βρισκόταν μέσα σε ένα σιδερένιο κλουβί, για να προστατευθεί από το μένος των συγγενών των πολυάριθμων θυμάτων του.Στα ΜΜΕ τον αποκαλούσαν «Μανιακό», «Κόκκινο Αντεροβγάλτη» και «Χασάπη του Rostov».Η συμπεριφορά του στο δικαστήριο παρουσίασε όλες τις διακυμάνσεις: από την απάθεια και την ανία, περνούσε στην ακατάσχετη και χωρίς ειρμό λογοδιάρροια και στη μανία.Σε μια περίπτωση, κατέβασε το παντελόνι του, επιδεικνύοντας και κουνώντας τα γεννητικά του όργανα στο συγκεντρωμένο πλήθος.

Ο δικαστής κάθε άλλο παρά αμερόληπτος εμφανίστηκε, συχνά απορρίπτοντας τις ενστάσεις του δικηγόρου υπεράσπισης, και ήταν εμφανές πως η ενοχή του Chikatilo αποτελούσε προκαθορισμένο συμπέρασμα.Η δίκη διήρκεσε τέσσερις μήνες, μέχρι τον Αύγουστο του 1990 και, προς έκπληξη όλων, δεδομένης της προκατάληψης του δικαστή, η ετυμηγορία δεν ανακοινώθηκε παρά δυο μήνες αργότερα, στις 15 Οκτωβρίου.Ο Chikatilo κρίθηκε ένοχος για τους 52 από τους 53 φόνους και καταδικάστηκε σε θάνατο για καθέναν από αυτούς.

Η έφεση του Chikatiloεπικεντρώθηκε στον ισχυρισμό ότι η ψυχιατρική εξέταση, κατά την οποία κρίθηκε η ικανότητά του να δικαστεί, ήταν πρόχειρη και προκατειλημμένη.Η έφεση απορρίφθηκε και, 16 μήνες αργότερα, στις 14 Φεβρουαρίου του 1994, εκτελέστηκε με μια σφαίρα στο πίσω μέρος του κρανίου.

Ο ψυχίατρος AleksandrBukhanovski, Chikatilo του οποίου η προσφορά ήταν καθοριστική για τη σύλληψη και καταδίκη του Chikatilo, εξελίχθηκε σε φημισμένο ειδικό επί σεξουαλικών διαταραχών και κατά συρροή δολοφόνων.

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

Ντοκουμέντο

Ο Chikatillo στην αίθουσα του δικαστηρίου.

Ταινίες

Για την υπόθεση Chikatillo έχουν γυριστεί δυο ταινίες:

1. CitizenX (1995), του ChrisGerolmo, με τον StephenReaως Burakov, τον DonaldSutherlandως Fetisov, τον MaxVonSydow ως Bukhanovski και τον JeffreyDeMunnστο ρόλο του Chikatillo.

2. Evilenko (2004), τουDavidGriego, μετουςMalcomMcDowell, Marton Csokas, Ronald Pickup κ.α.

Το σενάριο της ταινίας βασίστηκε στο βιβλίο του σκηνοθέτη «TheCommunistWhoAteChildren».Την εποχή της δίκης του Chikatilo ο Griegoήταν δημοσιογράφος και, μάλιστα, την είχε παρακολουθήσει.Σε συνέντευξη που έδωσε στη δημοσιογράφο OlgaMysafirovaτης KomsomolskayaPravda, την εποχή που ολοκλήρωνε τα γυρίσματα της ταινίας στο Κίεβο, ισχυρίστηκε πως πεποίθησή του ήταν ότι ο Chikatiloδεν είχε εκτελεστεί, τελικά.

Τον Οκτώβρη του 1992 βγήκε η απόφαση του δικαστηρίου που καταδίκαζε τον Chikatilo σε θάνατο.Αρκετούς μήνες αργότερα οι δικηγόροι του άσκησαν έφεση η οποία, εντούτοις, δεν εκδικάστηκε ποτέ και τον Φεβρουάριο του 1994 ανακοινώθηκε πως ο κατά συρροή δολοφόνος είχε εκτελεστεί.Αρχικά είπαν πως η εκτέλεση είχε γίνει στο Novocherkassk, ύστερα στο Rostov.Ουδέποτε εμφανίστηκαν φωτογραφίες της εκτέλεσης.

Περίπου τρεις μήνες νωρίτερα, υπήρξαν κάποια δημοσιεύματα, στο SchpigelMagazine, τα οποία ανέφεραν ότι δύο επιστημονικά ινστιτούτα –ένα αμερικανικό και ένα γερμανικό- προσέφεραν τεράστια χρηματικά ποσά στους ρώσους αξιωματούχους, προκειμένου να τους παραδοθεί ζωντανός ο Chikatilo, έτσι ώστε να μπορέσουν να μελετήσουν τον εγκεφαλικό του ιστό.Ο Griego, σε συνάντηση που είχε με τον δήμαρχο της Μόσχας Lujkov, του έθεσε το θέμα και εκείνος δεν αρνήθηκε τις φήμες.

(Σημείωση:Την πιο πάνω συνέντευξη μας έστειλε ο NickAthenian).

Βιβλιογραφία

Lourie, Richard. Hunting the Devil: The Pursuit, Capture and Confession of the Most Savage Serial Killer in History. New York: HarperCollins, 1993.

Martingale, Moira. Cannibal Killers: The History of Impossible Murders. New York: Carroll & Graf, 1993.