an. et vol. civ 1 iunii 2012 n. 6 acta apostolicae sedis · «quicumque quaesierit animam suam...
TRANSCRIPT
ACTA BENEDICTI PP. XVI
LITTERAE DECRETALES
I
Quibus Beatae Candidae Mariae a Iesu Cipitria y Barriola, Sanctorum honores
decernuntur.
BENEDICTUS EPISCOPUS
servus servorum dei
ad perpetuam rei memoriam
« Quicumque quaesierit animam suam salvam facere, perdet illam; et,
quicumque perdiderit illam, vivificabit eam » (Lc 17, 33).
Beatae Candidae Mariae a Iesu christiana testificatio ostendit eam
uberiorem in Christo vitam invenire, quae in Deo ipsam perdere studet
(cfr Io 10, 10). Humili genere fuit haec puella. Eius in corde suum signaculum
inussit Deus, quod effecit, Societatis Iesu sodalibus regentibus, ut serveretur,
ut ea moritura memoravit: « Quadraginta anni sunt vitae religiosae, omnes
Deo dicati ». Vitam Deo eiusque regno aedificando destinavit. Exiguis
terrestribus adiumentis fulta, sed fervore locuples, alias iuvenes affecit, quas
ad Iesum sequendum et ad mulieres instituendas promovendasque una simul
compulit.
Candida Maria a Iesu (saeculari nomine Ioanna Iosepha Cipitria y
Barriola appellata) die XXXI mensis Maii anno MDCCCXLV orta est, primogenita
An. et vol. CIV 1 Iunii 2012 N. 6
ACTA APOSTOLICAE SEDIS
COMMENTARIUM OFF IC IALE
Directio: Palazzo Apostolico – Citta del Vaticano – Administratio: Libreria Editrice Vaticana
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale464
ex septem filiabus Ioannis Michaelis Cipitria, humilis textoris, atque Mariae
Iesu Barriola, in oppido Andoain Hispaniae. Eodem ortus die Baptismatis
aqua abluta est. Annis MDCCCLXIII-MDCCCLXV propositum cum parentibus com-
municavit se velle Deo sese dicare. Coniugii opportunitates ostendentibus
parentibus, subinde respondit: « Ego solummodo pro Deo ». Anno MDCCCLXV
Burgum se contulit ut domesticum opus ageret, atque anno MDCCCLXVIII in
familia Sabater Vallisoleti commorari coepit. Ibi patrem Iesuitam Michaelem
Herranz cognovit, qui eius moderator spiritus factus est. Die II mensis Aprilis
anno MDCCCLXIX, in templo populari sermone « el Rosarillo » vocato, palam
intellexit se novam condere debere Congregationem, cuius titulus « Filiae
Iesu », quaeque animarum salutem iuvaret per parvulorum et iuvenum insti-
tutionem. Nomen in Candidam Mariam a Iesu mutavit. P. Herranz cum
novisset Beatam litteris « fere » carere, eam per se docere coepit. Die VIII
mensis Decembris anno MDCCCLXXI Congregatio Filiarum Iesu Salmanticae
orta est. Eo quod simplex erat, indocta, omni ope subsidiisque destituta
cunctae vitae cursu, id demonstrat eam, fideliter Deo vocanti respondentem,
instrumentum factam esse missioni illi aptum, ad quam electa erat. Auxilio
etiam et praesidio Beatae Virginis Mariae filiali modo innitebatur, cum dice-
ret: «Non mihi confido et omnem meam spem in Te, carissima Mater mea,
pono ». Eius spiritalitas sancti Ignatii a Loyola exercitiis alebatur. P. Erranz
iuvante, Constitutiones suae religiosae familiae scripsit. Cum suae operae
firmitatem conferre vellet, Romam petiit ad approbationem pontificiam a
Summo Pontifice Leone XIII die XVIII mensis Septembris anno MCMII
adipiscendam. Omnia illa ad Dei gloriam patrabat, plane conscia, se, ad
Dei gloriam dandam, eius oportere voluntatem complere, cum abnegaret
semet ipsam atque aliis sese dicaret, Iesu semitam sectans. Hanc auream
normam in Istituti Regula Beata reliquit: «Dei gloria oportet promoveatur
et proximi bonum, magis quam sui ipsius bonum vel temporalis utilitas
requiratur ». Eius apostolicum studium contrahi non potuit, atque anno
MCMXI duas sororum series in Brasiliam misit. Spiritalem hereditatem sorori-
bus suis reliquit quamvis mundi partem libenter petendi, ut nationes attin-
gerent, scholis indigentiores. Inde a pueritia pauperes, peccatores, derelictos,
spiritus corporisque rebus carentes adamavit. «Ubi non est locus meis pau-
peribus, neque mihi est locus »: sic quondam Burgi respondit cum esset ibi
famula. Omnis eius vita Dei praesentia atque personali in Christum amore
collustrata est. Nomen ipsum «Filiae Iesu » personam Iesu praecipuum locum
in eius vita occupare edicit, perinde ac nomen, quod ipsa ut conditrix,
Acta Benedicti Pp. XVI 465
Candida Maria a Iesu, sumpsit, palam illa sententia exprimitur: « In Iesu
omnia habemus et sine illo omnia amisimus ». Similiter suas filias cohortaba-
tur ut Christo conformarentur, sicut filius patris similitudinem prae se fert.
Inter aerumnas, dolores, perquam sincere iterabat: « Sine cruce nihil efficitur;
adveniant cruces et Dei voluntas fiat ». Usque ad finem suae vitae cum Do-
mino ambulavit, sanctitatem persequens atque virtutis exempla suis filiabus
exhibens. Die IX mensis Augusti anno MCMXII Salmanticae obiit. Sanctitatis
fama post eius mortem producta est, ideo Episcopus Salmanticensis Pro-
cessum Ordinarium Informativum anno MCMXLII incohavit, qui anno MCMLVII
completus est. Postea ad illius temporis normas Processus Apostolicus super
virtutibus est constitutus. Die VI mensis Iulii anno MCMXCIII Venerabilis Dei
Servus Ioannes Paulus II Decretum de virtutibus heroum in modum exercitis
evulgavit. Idem Pontifex, die VI mensis Aprilis anno MCMXCV Decretum edidit
de miraculo beatificationis causa, quae Romae die XII mensis Maii anno
MCMXCVI facta est. Canonizationis gratia Congregatio de Causis Sanctorum
quandam prodigiosam sanationem vestigavit, quam medici Consultores die
XXV mensis Septembris anno MMVIII scientifice inexplicabilem putarunt.
Casum porro Consultores Theologi felici cum exitu vestigaverunt, die VII
mensis Martii anno MMIX in Peculiari Congressu coadunati, itidem Patres
Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria die XVI subsequentis mensis
Iunii. Sic Nos facultatem fecimus ut Congregatio de Causis Sanctorum
Decretum super miro die III mensis Iulii anno MMIX foras emitteret. In
Consistorio die XIX mensis Februarii anno MMX habito decrevimus ut Beatam
Candidam Mariam a Iesu in Sanctorum catalogum die XVII mensis Octobris
anno MMX referremus.
Hodie igitur in Foro ante Petrianam Basilicam inter sollemnia hanc pro-
nuntiavimus formulam: Ad honorem Sanctae et individuae Trinitatis, ad
exaltationem fidei catholicae et vitae christianae incrementum, auctoritate
Domini nostri Iesu Christi, beatorum Apostolorum Petri et Pauli ac Nostra,
matura deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata, ac de
plurimorum Fratrum Nostrorum consilio, Beatos Stanislaum Kazimierczyk,
Andream Bessette, Candidam Mariam a Iesu Cipitria y Barriola, Mariam a
Cruce MacKillop, Iuliam Salzano et Baptistam Varano Sanctos esse decerni-
mus et definimus, ac Sanctorum Catalogo adscribimus, statuentes eos in
universa Ecclesia inter Sanctos pia devotione recoli debere. In nomine Patris
et Filii et Spiritus Sancti.
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale466
Quae autem his Litteris decrevimus, nunc et in posterum rata et firma
esse volumus, contrariis quibuslibet rebus minime obstantibus.
Datum Romae apud S. Petrum, die septimo decimo mensis Octobris,
anno Domini bis millesimo decimo, Pontificatus Nostri sexto.
EGO BENEDICTUS
Catholicae Ecclesiae Episcopus
Marcellus Rossetti, Protonot. Apost.
Loco e Plumbi
In Secret. Status tab., n. 124.523
Acta Benedicti Pp. XVI 467
II
Quibus Beato Andreae Bessette, Sanctorum honores decernuntur.
BENEDICTUS EPISCOPUS
servus servorum dei
ad perpetuam rei memoriam
« Quae stulta sunt mundi, elegit Deus, ut confundat sapientes et infirma
mundi elegit Deus, ut confundat fortia, et ignobilia mundi et contemptibilia
elegit Deus, quae non sunt, ut ea, quae sunt, destrueret, ut non glorietur
omnis caro in conspectu Dei » (1 Cor 1, 27-29).
Beatus Andreas Bessette, Congregationis a S. Cruce sodalis, mature sua in
vita aerumnas paupertatemque cognovit, quibus ad Deum se committendum
interiore studiosaque precatione est compulsus, atque sua in parvitate a Deo
electus est ut Christi luce universalem Ecclesiam perfunderet. Frater Andreas
Bessette in oppido Saint-Gregoire d’Iberville, Quebecensi in provincia, in
Canadia, die IX mensis Augusti anno MDCCCXLV, octavus ex duodecim liberis,
est ortus. Cum patrem primum et matrem post amisisset, familiam per assi-
duum laborem iuvit, cum vim et perseverantiam ex fide a parentibus sumpta
ac simul continuata precatione depromeret. Dominum vocantem ad se in
paupertate, castitate et oboedientia persequendum, inde ab Eucharistia pri-
mum suscepta audivit. Dei voluntati obsequens, Congregationem a S. Cruce
est ingressus, ubi die XXVII mensis Decembris anno MDCCCLXX vestimentum
religiosum sumpsit. Ianitor in collegio Dominae Nostrae Marianopolitanae,
caritatem in suam communitatem mirabilem demonstravit atque languo-
ribus tot hominum subvenire studuit, qui fidenter ad eum decurrebant.
S. Ioseph patrocinio invocato, solacium a Deo obtinuit animi corporisque
eorum qui eum conveniebant. Omnes precari atque Dei voluntatem complere
docebat. Licet scholarum nulla complevisset curricula, fidei scientiam tamen
habebat, quam Spiritus Sanctus humilibus tribuit. Ei credere idem erat atque
libere et amore divinae voluntati obsequi. Iesu praesentia imbutus, beatitu-
dinem a Domino nostro puris cordibus repromissam tenuit. Simplicitatis
gratia, quam ipse veluti charisma habuit, effecit ut eius vita Dei praesentiam
ostenderet. Anno MCMIV Oratorium, S. Ioseph in Monte Regali dicatum,
aedificandum curavit, ubi fidus custos usque ad mortem est commoratus,
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale468
quae die VI mensis Ianuarii anno MCMXXXVII evenit, suarum spectabilium
virtutum lumen in innumeros peregrinatores effundens. Eius apostolatus
locupletior fecundiorque propter simultates et improbationes est factus, quas
ille summa humilitate toleravit. Sanctuarium multarum corporis spiritusque
sanationum necnon certarum conversionum fuit testis. Beatus dicere solebat:
« ne quaeratis ut a probationibus liberemini, sed potius petite gratiam ut
bene easdem toleretis ». Beato Andreae omnia de Deo eiusque praesentia
loquebantur.
Eius sanctitatis fama, quae iam eius in vita viguit, effecit ut Praesul
Marianopolitanus Processum Informativum anno MCML incoharet, quem
Processus Apostolicus est subsecutus. Horam processuum validitates per De-
cretum Sacrae Rituum Congregationis die XIX mensis Februarii anno MCMLXVI
agnita est. Die XII mensis Iunii anno MCMLXXVIII fratris Andreae virtutes
herorum in modum exercitae sunt agnitae. His perfectis iure statutis rebus,
Decessor Noster Ioannes Paulus II die XXVII mensis Novembris anno
MCMLXXXI super miro foras emisit Decretum atque die XXIII mensis Maii anno
MCMLXXXII eundem in beatorum catalogum rettulit. Pro canonizatione sana-
tio pueri Alexandri Gagne, quae anno MCMXCIX evenit, est exhibita. Hic even-
tus physice inexplicabilis a Medicis Consultoribus Congregationis de Causis
Sanctorum, die XXVI mensis Februarii anno MMIX, est iudicatus atque
in Theologorum peculiari Congressione, die XXVII mensis Iunii anno MMIX,
necnon a Patribus Cardinalibus Episcopisque in Sessione Ordinaria, die XV
mensis Decembris anno MMIX, Beati Andreae Bessette intercessioni ascripta
est. Sic Nos ipsi facultatem fecimus ut Congregatio de Causis Sanctorum
Decretum super miro, die XIX mensis Decembris anno MMIX, evulgaret. In
Consistorio, die XIX mensis Februarii anno MMX, statuimus ut canonizatio
Beati Andreae Bessette die XVII mensis Octobris anno MMX celebraretur.
Hodie igitur in Foro ante Petrianam Basilicam inter sollemnia hanc
pronuntiavimus formulam: Ad honorem Sanctae et individuae Trinitatis,
ad exaltationem fidei catholicae et vitae christianae incrementum, auctori-
tate Domini nostri Iesu Christi, beatorum Apostolorum Petri et Pauli ac
Nostra, matura deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata,
ac de plurimorum Fratrum Nostrorum consilio, Beatos Stanislaum Kazi-
mierczyk, Andream Bessette, Candidam Mariam a Iesu Cipitria y Barriola,
Mariam a Cruce MacKillop, Iuliam Salzano et Baptistam Varano Sanctos
esse decernimus et definimus, ac Sanctorum Catalogo adscribimus, statuentes
Acta Benedicti Pp. XVI 469
eos in universa Ecclesia inter Sanctos pia devotione recoli debere. In nomine
Patris et Filii et Spiritus Sancti.
Quae autem his Litteris decrevimus, nunc et in posterum rata et firma
esse volumus, contrariis quibuslibet rebus minime obstantibus.
Datum Romae apud S. Petrum, die septimo decimo mensis Octobris,
anno Domini bis millesimo decimo, Pontificatus Nostri sexto.
EGO BENEDICTUS
Catholicae Ecclesiae Episcopus
Marcellus Rossetti, Protonot. Apost.
Loco e Plumbi
In Secret. Status tab., n. 135.354
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale470
III
Quibus Beato Sigismundo Felici Felinski, Sanctorum honores decernuntur.
BENEDICTUS EPISCOPUS
servus servorum dei
ad perpetuam rei memoriam
« In convertendo Dominus captivitatem Sion, facti sumus quasi somnian-
tes. Tunc repletum est gaudio os nostrum, et lingua nostra exsultatione. Tunc
dicebant inter gentes: “Magnificavit Dominus facere cum eis” » (Ps 126, 1-2).
Psalmus CXXVI de gaudio Hebraeorum nobis loquitur, qui Ierusalem
post exsilium in Babilonia redeunt. Beatus Sigismundus Felix Felinski,
Archiepiscopus titulo Tarsensis, olim Varsaviensis, in exsilio extra suam
archidioecesim XX annos fuit atque iurisdictione episcopali omnino privatus.
Luctuosa vixit partitionis Poloniae tempora atque sequentis mentis adversus
catholicos novorum dominantium.
Die I mensis Novembris anno MDCCCXXII in Wojutyn, prope Luceoriensem
urbem, in terra videlicet quae olim ad Regnum pertinebat Poloniae, tunc sub
dominatione Russiae et hodie in Ucraina invenitur. Eius familia, nobilis
stirpis, patriam ferventer amabat. Quamobrem eius mater in Sibiriam inter
annos MDCCCXXXVIII et MDCCCXLIV est deportata. Expletis studiis gymnasii,
curricula mathematicae apud Universitatem Studiorum Imperialem Moscuae
frequentavit, atque anno MDCCCXLVII apud Sorbonensem Universitatem
studiis Lutetiae Parisiorum se dedit. Anno MDCCCLI Beatus Sigismundus Felix
Felinski in patriam se contulit. Seminarium dioecesanum ingressus est
Zytomeriense atque curricula apud Academiam Ecclesiasticam Romanam-
Catholicam Petroburgi adimplevit. Die VIII mensis Septembris anno MDCCCLV
sacerdos est ordinatus. Anno MDCCCLVII, Petroburgi, refugium condidit pro
pauperibus atque Congregationem Familiae Mariae. Eius ingenium, infatiga-
bilis industria apostolica atque altissima sacerdotalis ratio cogitandi et
vivendi ita aestimatae sunt, ut die VI mensis Ianuarii anno MDCCCLXII Beatus
Pius IX eum Archiepiscopum nominaret Varsaviensem. Die XXVI mensis
Ianuarii eiusdem anni Petroburgi est consecratus atque die IX mensis Februa-
rii Varsaviam venit, funesto tempore pro Ecclesia et Poloniae natione.
Quattuor ante menses omnia catholica templa clausa erant. Novus Archie-
Acta Benedicti Pp. XVI 471
piscopus, die XIII mensis Februarii anno MDCCCLXII, cathedrale templum
reconsecravit et omnia capitis urbis sacra templa aperuit cum celebratione
LX horarum et expositione Sanctissimi Sacramenti. Amore erga Eucharistiam
per totam eminuit vitam, sicut etiam sollicitudine de clero parando, de
Seminariis reformandis, de catechesi populo tradenda. Animator fuit missio-
num popularium, sedulam adhibuit curam de orphanis et pauperibus, pro
quibus refugium condidit et scholam. Spiritum unitatis et solidarietatis in
Episcopatu Poloniae augere conatus est atque operam dedit altiori cum Sum-
mo Pontifice nexui, in lucem scriptis et verbis proferens unitatem fidelium,
cleri et episcoporum totius orbis cum Ecclesiae Capite. Navitas eius pastoralis
a civilibus auctoritatibus tunc dominantibus in Polonia aegre ferebatur, ita
ut die XIV mensis Iunii, transactis videlicet tantummodo XVI mensibus ab
eius gubernio in archidioecesi, primum deportatus est, deinde exsiliatus in
Iaroslaviam, prope Volgam. In exsilio XX mansit annos, semper Romano
Pontifici fidelis, cui suam concredidit condicionem, ad oboedientiam omni-
mode paratus. In exsilio spiritale prosecutus est humanumque ministerium
pro catholicorum ibi commorantium bono atque illorum qui iam in Sibiria
exsules erant, ubi sacram etiam fundavit aedem. Ob eius indolem misericor-
diae et immensam in Divinam Providentiam fiduciam, ob amorem et devo-
tionem erga Beatam Mariam Virginem, Matrem Dei, aestimationem ex parte
incolarum non catholicorum eiusque custodum sibi conciliavit.
Etiamsi e custodia liberatus erat, in dilectam Varsaviam redire non potuit
et postremos XII annos vitae suae transegit in loco v.d. Dzwiniaczka, Galiciae
regionis, Leopolitana in archidioecesi, hodie in Ucraina, tunc sub Austriaca
dominatione. Iterum in exsilio apostolicae industriae inter agricolas se dedit,
sollicitus de spiritali et materiali bono tum Polonorum ibi commorantium
tum Ucrainorum, ritus Byzantini et Latini. Etiam in Dzwiniaczka primam
condidit pro pauperibus scholam, primam aperuit domum pro infantibus,
sacram aedificavit aedem atque conventum pro Sororibus Familiae Mariae.
Omnibus usus est instrumentis ad generationem formandam, in qua regnaret
concordia, unitas et aestimatio prae diversitate linguarum, culturarum et
religiosorum rituum. Beatus, die XVII mensis Septembris anno MDCCCXCV,
Cracoviae pie in Domino obdormivit, post brevem et acerbum morbum,
heroicum praebens exemplum serenitatis, patientiae in cruce baiulanda et
magnae humilitatis. Eius exsequiae ingentem ecclesialem nationalemque
constituerunt manifestationem.
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale472
Fama sanctimoniae qua in vita fruebatur, post mortem ita consolidata
est, ut anno MCMI Congregatio Sororum Franciscalium Familiae Mariae
primos fecerit gradus ad Beatificationis Canonizationisque sui Fundatoris
Causam instruendam. Processus Informativus die XXXI mensis Maii anno
MCMLXV a Cardinale Stephano Wyszynski apud Curiam archidioecesis
Varsaviae incohatus est et a Cardinale Iosepho Glemp die XXX mensis
Ianuarii anno MCMLXXXIV conclusus. Venerabilis Servus Dei et Decessor
Noster piissimae memoriae, Summus Pontifex Ioannes Paulus II, per
Decretum die XXIV mensis Aprilis anno MMI promulgatum, declaravit
Servum Dei Sigismundum Felicem virtutes heroico modo exercuisse. Idem
Pontifex, die V mensis Iulii anno MMII, Congregationi de Causis Sanctorum
facultatem tribuit ut Decretum super miraculo promulgaret atque die XVIII
mensis Augusti anno MMII Cracoviae in Polonia ritui praefuit Beatificationis.
Intuitu Canonizationis, examini subiecta est Congregationis de Causis
Sanctorum sanatio Stephaniae Zelek, sodalis Congregationis Sororum
Franciscalium Familiae Mariae a gravi anhaemia aplastica, de qua
Inquisitio dioecesana instructa erat anno MMIV. Consilium Medicorum
Congregationis de Causis Sanctorum, investigato casu atque attenta sana-
tione celeri, perfecta et constanti, agnovit eam sub luce scientiae medicae
inexplicabilem fuisse. Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum, die
XXVII mensis Iunii anno MMVIII, atque Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium
et Episcoporum, die IV mensis Novembris eiusdem anni, sanationem
miraculosam intercessioni Beati Sigismundi Felicis Felinski adscriptam
agnoverunt.
Nosmet Ipsi facultatem Congregationi de Causis Sanctorum tribuimus, ut
Decretum super miraculo die VI mensis Decembris anno MMVIII promulgaret.
Die XXI mensis Februarii anno MMIX in sollemni Consistorio Canonizationem
Beati Sigismundi Felicis Felinski decrevimus. Hodie igitur, die videlicet XI
mensis Octobris anno MMIX, Romae in Basilica Petriana inter Missarum sol-
lemnia hanc pronuntiavimus formulam: «Ad honorem Sanctae et Individuae
Trinitatis, ad exaltationem fidei catholicae et vitae christianae incrementum,
auctoritate Domini nostri Iesu Christi, beatorum Apostolorum Petri et Pauli
ac Nostra, matura deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata,
ac de plurimorum Fratrum Nostrorum consilio, Beatos Sigismundum Feli-
cem Felinski, Franciscum Coll y Guitart, Iosephum Damianum De Veuster,
Raphaelem Arnaiz Baron et Mariam a Cruce Jugan Sanctos esse decernimus
et definimus, ac Sanctorum Catalogo adscribimus, statuentes eos in universa
Acta Benedicti Pp. XVI 473
Ecclesia inter Sanctos pia devotione recoli debere. In nomine Patris et Filii
et Spiritus Sancti.
Quae autem his Litteris decrevimus, nunc et in posterum rata et firma
esse volumus, contrariis quibuslibet rebus minime obstantibus.
Datum Romae, apud S. Petrum, die undecimo mensis Octobris, anno
Domini bis millesimo nono, Pontificatus Nostri quinto.
EGO BENEDICTUS
Catholicae Ecclesiae Episcopus
Marcellus Rossetti, Protonot. Apost.
Loco e Plumbi
In Secret. Status tab., n. 157.774
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale474
CONSTITUTIO APOSTOLICA
SEGHENEITENSIS
In Erythraea nova Eparchia Segheneitensis conditur.
BENEDICTUS EPISCOPUS
servus servorum dei
ad perpetuam rei memoriam
Cum visum sit ut Eparchia Asmarensis in Erythraea utpote nimis ampla
ad animarum curam efficacius exercendam divideretur, Nos, Successor beati
Petri deque totius Dominici gregis bono solliciti, audito Venerabili Fratre
Nostro S.R.E. Cardinale Praefecto Congregationis pro Ecclesiis
Orientalibus, sequentia decernimus. Ab Eparchia Asmarensi detrahimus
quoddam territorium ex quo condimus novam Eparchiam Segheneitensem
propriis cum iuribus atque obligationibus; quae suos habet fines in
Erythraeae regione inter meridiem et ortum solis spectante, atque
Eparchia Adigratensis ad meridiem, Mare Rubrum in septemtriones et
Eparchia Asmarensis inter septemtriones et occasum solis eam definiunt.
Insuper ipsius sedem ponimus in urbe Segheneity ibidemque exstans
paroeciale templum Sancti Michaelis Archangeli ad gradum Cathedralis
ecclesiae evehimus. Ceterum novam Eparchiam, cuius est Patronus Sanctus
Iustinus de Iacobis, suffraganeam facimus Archieparchiae Metropolitanae
Neanthopolitanae. Eiusdem quidem constitutio et administratio ad normas
Codicis Canonum Ecclesiarum Orientalium fient. Quae vero iussimus ad
effectum rite adducantur deque absoluto negotio sueta documenta
exarentur et ad Congregationem pro Ecclesiis Orientalibus mittantur.
Hanc denique Apostolicam Constitutionem nunc et in posterum ratam
esse volumus, contrariis rebus nihil obstantibus.
Acta Benedicti Pp. XVI 475
Datum Romae, apud S. Petrum, die undetricesimo mensis Februarii,
anno Domini bis millesimo duodecimo, Pontificatus Nostri septimo.
e Tharsicius card. Bertone
Secretarius Status
Marcellus Rossetti, Protonot. Apost.
Nicolaus E.-M. D. Thevenin, Protonot. Apost.
Loco e Plumbi
In Secret. Status tab., n. 199.497
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale476
LITTERAE APOSTOLICAE
I
Venerabili Dei Servo Szilard Bogdanffy, Beatorum honores decernuntur.
BENEDICTUS PP. XVI
Ad perpetuam rei memoriam. — «Accipietis virtutem superveniente
Sancto Spiritu in vos et eritis mihi testes et in Ierusalem et in omni Iudaea
et Samaria et usque ad ultimum terrae » (Act 1, 8).
Itaque virtus Spiritus Sancti in Venerabili Servo Szilard Bogdanffy,
Episcopo, sic operata est ut etiam nunc vitae eius testimonium inter
angustias et vexationes apud Ecclesiam Magnovaradinensem fulgeat sicut
exemplum fidei.
Venerabilis Servus Dei Szilard Bogdanffy, natus die XXI mensis Februarii
anno MCMXI in Feketeto, provinciae Torontaliensis, illo tempore ad Hunga-
riam, nunc ad Serbiam, pertinentis; die VI sequentis mensis Martii in paroecia
oppidi Csoka baptizatus est. Primam gessit infantiam in oppido Torontalke-
resztes, deinde in loco Temesvar, ubi gymnasium-lycaeum Clericorum Regu-
larium Scholarum Piarum frequentavit donec diploma maturitatis est
adeptus. Animadvertens interea se ad sacerdotium vocari, rogavit ut ad
seminarium dioecesanum Magnovaradinense Latinorum admitteretur. Stu-
diis theologicis Budapestini rite expletis, sacerdos ordinatus est die XXIX
mensis Iunii anno MCMXXXIV et studia superiora perrexit usque ad tempus
quo Doctoratus gradum est assecutus.
Post ordinationem sacerdotalem operosum aggressus est ministerium pas-
torale, primum in urbe Satmariensi docens, deinde sicut animator plurium
institutorum ecclesialium in dioecesi. Fuit quoque magister religionis atque
spiritus moderator apud alumnas Sororum Ursulinarum; Ordinem Tertium
Sanctae Angelae Merici pro ex-alumnis fundavit. Postea spiritalem aegrorum
suscepit curam tam in valetudinario civili quam in valetudinario Varadini
pro insanis, eodem tempore muneribus fungens moderatoris spiritus apud
seminarium dioecesanum atque magistri apud gymnasium superius Prae-
monstratense. Plurima eius opera fructusque multiplex eius ingenium in mu-
nere docendi testificantur. Illa enim periodo innumeros articulos, praesertim
Acta Benedicti Pp. XVI 477
de re catechetica et spirituali, variis in commentariis edidit, ut hoc quoque
modo Evangelium iuvenibus annuntiaretur.
Minaces interea caligines tam societatem Europaeam offuscabant quarum
causa illa in trepidissimis angustiis versabatur, ita ut omnia reciderent in
persecutionem Hebraeorum et in alterum pancosmicum bellum. Pater
Szilard numquam rigidas secutus est sententias de re politica sed, in specificis
historiae adiunctis, viam dialogi et pacis semper quaesivit ac demonstravit
praeclaram curam in pauperes et oppressos. Sic stantibus rebus, simul cum
aliis docentibus, ipse nonnullos Hebraeos abscondit in seminario Magnova-
radinensi, celans eorum identitatem. Fidei vita in dioecesi infeliciter oppri-
mebatur etiam post bellum propter persecutionem contra Ecclesiam eiusque
instituta a regimine communistarum provectam. Accidit quoque ut nonnulli
Episcopi ad arbitrium comprehenderentur. Ingravescentibus difficultatibus,
Servus Dei nominatus est Secretarius Episcopi Scheffler Janos, sacrorum
Antistitis Satmariensis, atque consiliarius duarum dioecesium Magnovaradi-
nensis et Satmariensis, ac die XIV mensis Februarii MCMXLIX occulte consecra-
tus est Episcopus dioecesis Magnovaradinensis Latinorum. Interea omnes
Ecclesiae Pastores, eo quod regimini adiumentum negabant, a primoribus
statalibus habebantur tamquam inimici, quos inter recensebatur Episcopus
Bogdanffy. Hac de causa, paulo post ordinationem, traditus est in custodiam
Securitatis Varadini et duobus annis postea translatus est in carcerem urbis
Jilava vulgo dictae. Deinde destinatus est ad fodinam plumbeam loci Mara-
marossziget ac deinde ad campum exitialem in oppido Capul Midia iuxta
Pontum Euxinum. Nondum autem venerat novissima vitae suae hora. Ex
illo loco quippe Servus Dei, ad publicum opus damnatus, translatus est in
carcerem Aegidiopolis. Cruciatibus laboribusque in metallis confectus, pul-
monitem contraxit, et, quamvis in valetudinarium sit translatus, necessariam
curam non obtinuit. Ideo die I mensis Octobris anni MCMLIII, natus XLII annos,
in carcere obiit, martyrio perficiens vitam suam virtutibus plenam, quae
fructus fuerunt integrae ac firmae fidei necnon sapientis et profundae
spiritualitatis.
Sequentes anni sunt silentio transacti. Memoria autem Episcopi Bog-
danffy non deminuit, ita ut martyrii fama Episcopum Magnovaradinensem
Latinorum concitaret ad inquisitionem dioecesanam incohandam, quae a die
XXI Octobris MCMXCIII ad diem XX mensis Novembris anno MCMXCV est perac-
ta, cuiusque validitatem Congregatio pro Causis Sanctorum die V Martii anno
MMI recognovit. Die XVII mensis Octobris anno MMIX, prospero cum exitu,
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale478
factus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres Cardina-
les et Episcopi porro, in Sessione Ordinaria die XII mensis Ianuarii habita
anno MMX, professi sunt Servum Dei Szilard Bogdanffy suam vitam dedisse
ob fidelitatem erga Dominum Nostrum Iesum Christum Eiusque Ecclesiam.
Nos Ipsi, die XXVII mensis Martii anno MMX, mandavimus ut super martyrium
Decretum conscriberetur. Deinde decrevimus ut beatificationis ritus in urbe
Magnovaradinensi perageretur die XXX mensis Octobris anno MMX.
Hodie igitur, in urbe praedicta, de mandato Nostro Venerabilis Frater
Angelus Amato, Praefectus Congregationis de Causis Sanctorum, textum
Litterarum Apostolicarum legit, quibus Nos Venerabilem Servum Dei Szilard
Bogdanffy in Beatorum numerum adscribimus:
Nos, vota Fratris Nostri Ladislai Bocskei, Episcopi Magnovaradinensis
Latinorum, necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorum-
que christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consul-
to, auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabilis Servus
Dei Szilard Bogdanffy, Episcopus et martyr, qui ministerium pastorale cum
deditione et liberalitate exercuit, atque brevi tempore ad fidem testificandam
vitam suam pro Christo immolavit, Beati nomine in posterum appelletur,
eiusque festum die tertia mensis Octobris in locis et modis iure statutis
quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti.
Sic perplacet Nobis singularia vitae christianae atque navitatis episcopa-
lis beati Szilard Bogdanffy merita illustrare eorundem documenta celebrare.
Itaque preces universa cum Dei Ecclesia fundentes, hunc fidelissimum Christi
ministrum pie invocamus ut, vita iam in exemplum imitationemque omnibus
fidelibus proposita, sua apud Dominum Redemptorem deprecatione in terris
adhuc versantes quam efficacissime adiuvet, sustineat, confirmet.
Singula quae hisce ediximus Litteris ac decrevimus, volumus et nunc et in
posterum valere tempus, contrariis quibusvis rebus nequaquam obsistentibus.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die undetricesimo mensis Octo-
bris, anno Domini bismillesimo decimo, Pontificatus Nostri sexto.
De mandato Summi Pontificis
Tharsicius card. Bertone
Secretarius Status
Loco e Plumbi
In Secret. Status tab., n. 147.037
Acta Benedicti Pp. XVI 479
II
Venerabili Dei Servae Barbarae Maix, caelitum Beatorum tribuitur dignitas.
BENEDICTUS PP. XVI
Ad perpetuam rei memoriam. — « Sponsus noster divinus vult ut per
semitam ab Eo calcatam ad caelum tendamus. Sic nos sanctificare possumus »
(epistula diei XXV mensis Ianuarii anno MDCCCLXXII).
Sanctitatis viam tenens, Venerabilis Dei Serva Barbara Maix divini amo-
ris fragrantiam in pauperiores Dei filios in Austria et Brasilia effudit, summa
caritate dum debilioribus desertioribusque iuvandis operam daret, in fide
perseverans atque erga divinam voluntatem ac providentiam in fiducia.
Venerabilis Dei Serva Maria Barbara a Sanctissima Trinitate, saeculari
nomine Barbara Maix appellata, die XXVII mensis Iunii anno MDCCCXVIII
Vindobonae ex pauperrima familia orta est, cuius pater in imperatoris aedi-
bus opus faciebat. Anno MDCCCXXXIII, XV annos nata, parentes iam amiserat.
Eius familia typho ac fame penitus est correpta. Superstites sorores nuptias
inierunt et ipsa cum sorore Maria mansit. Templum « am Gestade » adire
solebat precatura, ubi sodalibus Congregationis Sanctissimi Redemptoris
concionantibus, consilium cepit variis Vindobonae societatis difficultatibus
subveniendi. Famularum et operibus carentium feminarum difficilibus
condicionibus praesertim commovebatur. Amicabus patefacere coepit deside-
rium quod Dominus eius in cor infuderat: « Congregationem conde Matris
Meae »! Quapropter anno MDCCCXLIII domum recipiendis feminis operariis
et opere carentibus constituit, moderante patre Pockl, Congregationis
Sanctissimi Redemptoris sodale. Sed civilis condicio in Austria novas
Congregationes instituere non sinebat. Romam petiit ut comprobationem a
Gregorio XVI obtineret, qui pridie quam eam convenire debuerat, die II
mensis Iunii anno MDCCCXLVI, mortuus est. Anno MDCCCXLVIII, cum liberalis
motus ingrueret, omnia difficiliora sunt facta. In animum induxit ut Ameri-
cam Septentrionalem peteret, sed cum Hamburgensi in portu navem opperi-
retur, mutavit consilium et cum praesto esset navis, in Brasiliam se contulit.
Post LII dies cum ad urbem Sancti Sebastiani Fluminis Ianuarii una cum
sociis appulisset, omni ope destituta, Episcopum adiit, qui in claustro
sororum Conceptionistarum eas collocavit. Die VIII mensis Maii anno
MDCCCXLIX Venerabilis Dei Serva Barbara Maix eiusque sociae religiosam
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale480
vestem induerunt atque vota religiosa in Episcopi manibus nuncuparunt.
Alacriter operoseque pauperibus inservire coepit. Anno MDCCCLII Vindobonam
repetiit, ut secum XII novas sodales deferret atque die XVIII mensis Octobris
eiusdem anni Pium IX convenit, qui eius animum confirmavit, dicens « Ite et
operamini in vinea Domini. Date operam ut Congregatio augeatur ». Ponti-
ficis verbis roborata, anno MDCCCLIV in Brasiliam rediit, ubi totam per vitam
apostolicum opus sustinuit. Congregatio Sororum ab Immaculato Corde
Mariae ab ea condita Vindobonae feminis operariis et opere carentibus inser-
vivit, in Brasilia in scholis, pupillorum puerorumque desertorum institutis,
iuvenum domiciliis, aegrotorum provincia est operata. Mater Barbara ex
sacra Eucharistia, precatione ac Dei Verbo vires hauriebat. Cum terrestre
iter faceret, se Christo aequare contendit, cuius voluntati semper, a Spiritu
Sancto ducta, sese addixit. Suis filiabus, veluti spiritale testamentum,
veniam dandam et veritatis amorem reliquit. Die XVII mensis Martii anno
MDCCCLXXIII pie obiit in oppido Catubi prope S. Sebastianum Fluminis Ianua-
rii, silens quidem et paupera. Cum eam ad funera compararent, eius in capite
coronam spineam posuerunt, ut sponsam Sponsi Crucifixi significarent.
Sanctitatis eius fama cum augeretur, eius intercessionem nonnulli
petebant. Propter bella mundana atque gravem egestatem beatificationis
Causa est procrastinata, quae apud Portum Alacrem die XIX mensis Iunii
anno MCMXCIII incohata est et die XXIX mensis Novembris anno MCMXCVI ad
finem adducta. De iuridica validitate dioecesanae Inquisitionis Decreto die
XXIV mensis Aprilis anno MCMXCVIII obtento, Consultores Theologi, in
Congressione Peculiari die XIX mensis Octobris anno MMVII coadunati,
Servae Dei virtutibus, heroum in modum exercitis, suffragati sunt atque
idem Patres Cardinales Episcopique in Sessione Ordinaria die I mensis
Aprilis anno MMVIII iudicarunt. Sic Nos ipsi facultatem fecimus ut
Congregatio de Causis Sanctorum de virtutibus, heroice exercitis, Decretum
die III mensis Iulii anno MMVIII ederet. Pro beatificatione pueri, graviter
perusti, sanatio est lata. Medici Consultores die XIII mensis Novembris
anno MMVIII hanc sanationem ad scientiam inexplicabilem iudicaverunt,
quam Congressio Peculiaris Theologorum die XXII mensis Martii anno MMIX
Venerabilis Dei Servae intercessioni tribuit. Sic censuerunt Patres Cardinales
et Episcopi in Sessione Ordinaria die XII mensis Ianuarii anno MMX. Nos Ipsi
sivimus ut Congregatio de Causis Sanctorum die XXVII mensis Martii anno
MMX Decretum evulgaret atque statuimus ut beatificationis ritus die VI
mensis Novembris anno MMX in urbe Portus Alacris celebraretur.
Acta Benedicti Pp. XVI 481
Hodie igitur de mandato Nostro Venerabilis Frater Angelus Amato,
Congregationis de Causis Sanctorum Praefectus, textum Litterarum
Apostolicarum legit, quibus Nos in Beatorum numerum Venerabilem Dei
Servam Barbaram Maix adscribimus:
Nos, vota Fratris Nostri Dadei Grings, Archiepiscopi Portalegrensis,
necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque
christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto,
auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabilis Serva Dei
Barbara Maix, religiosa, Fundatrix Congregationis Sororum ab Immaculato
Corde Mariae, quae, voluntatem Dei in omnibus quaerens ac pristinarum
spiritu communitatum christianarum imbuta, pauperes curavit, Beatae
nomine in posterum appelletur, eiusque festum die sexta mensis
Novembris, in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In
nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti.
Haec vero quae statuimus firma usquequaque esse volumus ac valida fore
iubemus, contrariis quibuslibet rebus minime obstantibus.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die VI
mensis Novembris, anno MMX, Pontificatus Nostri sexto.
De mandato Summi Pontificis
Tharsicius card. Bertone
Secretarius Status
Loco e Plumbi
In Secret. Status tab., n. 157.585
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale482
III
Venerabili Dei Servo Ioanni Scheffler, Beatorum honores decernuntur.
BENEDICTUS PP. XVI
Ad perpetuam rei memoriam. — « Ibi vacabimus et videbimus, videbimus
et amabimus, amabimus et laudabimus. Ecce quod erit in fine sine fine. Nam
quis alius noster est finis nisi pervenire ad regnum, cuius nullus est finis? »
(S. Augustinus, De civitate Dei, XXII, 30, 5).
Haec novissima sunt verba quae pronuntiavit, parum antequam morere-
tur, Venerabilis Servus Dei Ioannes Scheffler. Similes cogitationes cunctam
per vitam cor et mentem eius illuminaverunt, quapropter vixit ac mortem
obiit memoria tenens finem qui singulos Christianos concitat: ad Christum
pervenire in Regno caelorum.
Servus Dei Ioannes Scheffler natus est die XXIX mensis Octobris anno
MDCCCLXXXVII in loco Kalmand, dioecesis Satmariensis, qui nunc situs est
intra fines Romaniae, quique olim ad Hungariam pertinebat. Congrua
institutione suscepta, presbyter ordinatus est die VI mensis Iulii anno MCMX.
Eodem anno Romam missus est, ubi anno MCMXII apud Pontificiam
Universitatem Gregorianam lauream in iure canonico est consecutus. In
dioecesim suam reversus, apud Seminarium Maius munere fungebatur
docentis et praefecti. Cappellanus fuit inde in urbe Ungvar, postea
catechesim docuit et Archigymnasium Catholicum Satmariense direxit.
Interea anno MCMXV Budapestini adeptus est doctoris titulum in theologia.
Officia pastoralia cum magisterio consociavit, etenim parochus fuit loci
Nagymajteny, deinde praeceptor ac denique etiam moderator spiritus in
Seminario Magnovaradinensi. Participavit in Congressibus Eucharisticis
Internationalibus Chicagiae anno MCMXVI, Carthagine anno MCMXXX et
Dublini anno MCMXXXII. Plurimos exaravit articulos scientificos de iure
canonico, in quibus operam dedit studiis de iuridica indole autonomiae
Ecclesiae eiusque necessitudinibus cum civitate. Praeparavit Regulas
Sororum Misericordiarum Satmariensium atque Statuta dioecesis
Satmariensis. Annis MCMXXXVI-MCMXXXVIII operam suam contulit ad
dioecesanam synodum apparandam, cuius deinde publici iuris fecit
« compendium », nempe Decreta synodalia. Pro iuvenibus et catholicis doctis
Hungariae scripsit et in patrium sermonem varios libros catechesis convertit.
Acta Benedicti Pp. XVI 483
Currente autumno anni MCMXL nominatus est professor Ordinarius iuris
canonici apud studiorum universitatem Francisci Iosephi in urbe Kolozsvar.
Veluti suam peculiarem vocationem sacerdotalem sensit spiritalem
institutionem alumnorum Seminarii et religiosorum. Valde aestimatus fuit
uti moderator spiritus in Seminariis Maioribus sive Satmariensi sive
Magnovaradinensi Latinorum. Plurimi factus est uti confessarius apud
Sorores Misericordes Satmarienses et Sorores Franciscales Magno-
varadinenses. Plurima praedicavit spiritalia exercitia ad presbyteros et
religiosos, unde verum odorem sanctitatis diffundere fecit. Anno MCMXLII
nominatus est Pastor dioecesis Satmariensis atque Administrator
Apostolicus Magnovaradinensis Latinorum. Die XVII mensis Maii eiusdem
anni Episcopus consecratus est ab Hungariae Primate Em.mo Domino
Iustiniano Seredi. A die IX mensis Aprilis anno MCMXLVIII, quo duae
dioeceses coniunctae sunt, utriusque constitutus est Ordinarius. Ad
vocationes sacerdotales promovendas Opus vocationum ecclesiasticarum
instituit. Totam per vitam sustinuit onera societatis sui temporis, qua de
re compulsus est ad homines oppressos et vexatos tuendos. Navitas eius
alacris exstitit, ita ut, altero bello mundiali grassante, gubernium
Hungariae, eo intercedente, a coacta custodia Episcopum Maramuresensem
Alexandrum Rusu liberaverit. Ipse conabatur iuvare Hebraeos, congregatos
in locis Hungariae et Romaniae unde transferri solebant in campos
exterminationis. Prae plurimis obstaculis et oppositionibus occupantium
valuit quosdam suos presbyteros liberare, qui ad arbitrium comprehensi
erant. Bello fere composito, nempe mense Ianuario anni MCMXLV, apud
regimen Sovieticum, quod regionem eius tune occupabat, frustra conatus
est a deportatione servare fideles suos ex Germana origine. Nam iam anno
MCMXLIII monuerat suos sacerdotes et christifideles de futuris consectariis
post bellum, praesertim de periculo ideologiae atheismi et communismi
simulque de probabili persecutione contra catholicos incitata.
Die VIII mensis Novembris anno MCMXLV Summus Pontifex Pius XII
nominavit eum Episcopum Iaurinensem, in locum Episcopi martyris beati
Gulielmi Apor. Ipse suam oboedientiam erga Sanctum Patrem declaravit,
attamen poposcit, graves ob locales condiciones, ut manere posset in
dilecta sua dioecesi. Uti Episcopus sollicitus fuit de cultu Sacratissimi
Cordis Iesu diffundendo. Fidem docens, saepe egit de re mariologica, itaque
suam in dioecesim festum induxit Immaculati Cordis Mariae atque anno
MCMXLVIII Annum Marianum indixit. A sacerdotibus suis postulavit ne in
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale484
varias factiones politicas se immiscerent, at dolens pati debuit democraticum
statum in communistarum dictaturam transformari. Die XIX mensis Iulii
anno MCMXLVIII regimen Romaniae unilaterali consilio solvit concordatum
cum Sancta Sede, novaque lex civilis de cultu non agnovit exsistentiam
dioecesis Satmariensis-Magnovaradinensis Latinorum. Rerum adiuncta ita
facta sunt magis graviora, ut regimen arbitrariam suspensionem Episcopi
ab eius officio declaraverit.
Itaque Venerabilis Servus Dei coepit vitam ecclesialem variis in paroeciis
clandestino disponere, ad persecutionem vitandam. Spiritales tribulationes
eius auctae sunt cum insequenti anno Excellentissimus Dominus Szilard
Bogdanffy, Episcopus secrete consecratus, ac serius eius Vicarius Generalis
Carolus Pakocs comprehensi sunt. Ex ea re intellexit mentem regiminis com-
munistarum Romaniae in eo esse ut distraheret Ecclesiam Catholicam ab
oboedientia erga Sanctam Sedem; ille tamen semper fidelis mansit Summo
Pontifici. Die XXIII mensis Maii anno MCML translatus est in coactam custo-
diam apud conventum franciscalem loci Korosbanya. Nam regimen cupiebat
ut ipse in Transilvania duceret Ecclesiam huius regionis, sed communione
privatam cum Ecclesia Romana. Reiecto hoc proposito, comprehensus est.
Primum quidem conductus est in carcerem Ministerii a negotiis internis
Bucarestiensibus, deinde translatus est in subterraneum carcerem urbis
Jilava. Coram ceteris captivis confessus est pro sacerdote catholico ignomi-
niam non esse pati ac mori in communistarum carcere. Valetudo eius revera
cito in peius ruit, ita ut, ob toleratas vexationes, in carcere obiit die VI mensis
Decembris anno MCMLII, priusquam ridiculum processum a regimine paratum
subiret.
Martyrii fama Venerabilis Servi Dei Ioannis Scheffler constanter crevit
eiusque invicta fides minime evanuit. Itaque, post lapsum communistarum
regimen, novus Episcopus dioecesis Satmariensis, Excellentissimus Dominus
Paulus Reizer, anno MCMXC incohavit Inquisitionem dioecesanam de marty-
rio, quae anno MCMXCVI est completa. Cuius validitatem iuridicam Congrega-
tio de Causis Sanctorum agnovit per Decretum diei XIII mensis Martii anni
MCMXCVIII. Favorabilis huiusmodi fuit sententia in Congressu Peculiari
Consultorum Theologorum. Item Patres Cardinales et Episcopi in Sessione
Ordinaria die XX mensis Aprilis anno MMX habita censuerunt eius obitum
verum fuisse martyrium. Demum Nos Ipsi Congregationi de Causis Sancto-
rum facultatem fecimus ut Decretum super martyrio ederet die I mensis Iulii
Acta Benedicti Pp. XVI 485
anno MMX. Inde statuimus ut beatificationis ritus in Romania, Satmariensi in
urbe, persolveretur die III mensis Iulii anno MMXI.
Hodie igitur de mandato Nostro Venerabilis Frater Noster Angelus
S.R.E. Cardinalis Amato, S.D.B., Praefectus Congregationis de Causis
Sanctorum, textum Litterarum Apostolicarum legit, quibus Nos Venerabi-
lem Servum Dei Ioannem Scheffler in Beatorum numerum adscribimus:
Nos, vota Fratris Nostri Eugenii Schonberger, Episcopi Satmariensis,
necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque christifi-
delium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, auctori-
tate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabilis Servus Dei Ioannes
Scheffler, episcopus et martyr, Pastor intrepidus et assiduus, qui evangelica
virtute maluit vincula pati captivitatis quam prodire Dominum Iesum, in
plena permanens fidei communione cum beati Petri Cathedra, Beati nomine
in posterum appelletur, eiusque festum die decima septima Maii in locis et
modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii
et Spiritus Sancti.
Nos quidem pro certo habemus huic intrepido ac tam sollicito Pastori
gregis sibi concrediti, qui multas aerumnas alacriter patiens, bonum
certamen certavit, cursum consummavit fidemque integram servavit
(cfr 2 Tim 4, 7), ab ipso Summo Pastori Christo Domino evangelicum hoc
verbum dictum esse: « Euge, serve bone et fidelis. Super pauca fuisti fidelis;
supra multa te constituam: intra in gaudium Domini tui » (Mt 25, 21.23).
Libenter ideo nunc ipsius populi pastoribus et christifidelibus venerandum,
imitandum et invocandum eum proponimus.
Quod autem decrevimus, volumus et nunc et in posterum tempus vim
habere, contrariis rebus quibuslibet non obsistentibus.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die III
mensis Iulii, anno MMXI, Pontificatus Nostri septimo.
De mandato Summi Pontificis
Tharsicius card. Bertone
Secretarius Status
Loco e Plumbi
In Secret. Status tab., n. 168.425
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale486
HOMILIA
In Sollemnitate Pentecostes.*
Cari fratelli e sorelle!
Sono lieto di celebrare con voi questa Santa Messa, animata oggi anche
dal Coro dell’Accademia di Santa Cecilia e dall’Orchestra giovanile — che
ringrazio —, nella Solennita di Pentecoste. Questo mistero costituisce il bat-
tesimo della Chiesa, e un evento che le ha dato, per cosı dire, la forma iniziale
e la spinta per la sua missione. E questa « forma » e questa « spinta » sono
sempre valide, sempre attuali, e si rinnovano in modo particolare mediante
le azioni liturgiche. Stamani vorrei soffermarmi su un aspetto essenziale del
mistero della Pentecoste, che ai nostri giorni conserva tutta la sua importan-
za. La Pentecoste e la festa dell’unione, della comprensione e della comunione
umana. Tutti possiamo constatare come nel nostro mondo, anche se siamo
sempre piu vicini l’uno all’altro con lo sviluppo dei mezzi di comunicazione, e
le distanze geografiche sembrano sparire, la comprensione e la comunione tra
le persone sia spesso superficiale e difficoltosa. Permangono squilibri che non
di rado portano a conflitti; il dialogo tra le generazioni si fa faticoso e a volte
prevale la contrapposizione; assistiamo a fatti quotidiani in cui ci sembra che
gli uomini stiano diventando piu aggressivi e piu scontrosi; comprendersi
sembra troppo impegnativo e si preferisce rimanere nel proprio io, nei propri
interessi. In questa situazione, possiamo trovare veramente e vivere quell’u-
nita di cui abbiamo bisogno?
La narrazione della Pentecoste negli Atti degli Apostoli, che abbiamo
ascoltato nella prima lettura,1 contiene sullo sfondo uno degli ultimi grandi
affreschi che troviamo all’inizio dell’Antico Testamento: l’antica storia della
costruzione della Torre di Babele.2 Ma che cos’e Babele? E la descrizione di un
regno in cui gli uomini hanno concentrato tanto potere da pensare di non
dover fare piu riferimento a un Dio lontano e di essere cosı forti da poter
costruire da soli una via che porti al cielo per aprirne le porte e mettersi al
posto di Dio. Ma proprio in questa situazione si verifica qualcosa di strano e
* Die 27 Maii 2012.1 Cfr At 2, 1-11.2 Cfr Gen 11, 1-9.
Acta Benedicti Pp. XVI 487
di singolare. Mentre gli uomini stavano lavorando insieme per costruire la
torre, improvvisamente si resero conto che stavano costruendo l’uno contro
l’altro. Mentre tentavano di essere come Dio, correvano il pericolo di non
essere piu neppure uomini, perche avevano perduto un elemento fondamen-
tale dell’essere persone umane: la capacita di accordarsi, di capirsi e di
operare insieme.
Questo racconto biblico contiene una sua perenne verita; lo possiamo
vedere lungo la storia, ma anche nel nostro mondo. Con il progresso della
scienza e della tecnica siamo arrivati al potere di dominare forze della natura,
di manipolare gli elementi, di fabbricare esseri viventi, giungendo quasi fino
allo stesso essere umano. In questa situazione, pregare Dio sembra qualcosa
di sorpassato, di inutile, perche noi stessi possiamo costruire e realizzare tutto
cio che vogliamo. Ma non ci accorgiamo che stiamo rivivendo la stessa espe-
rienza di Babele. E vero, abbiamo moltiplicato le possibilita di comunicare, di
avere informazioni, di trasmettere notizie, ma possiamo dire che e cresciuta la
capacita di capirci o forse, paradossalmente, ci capiamo sempre meno? Tra gli
uomini non sembra forse serpeggiare un senso di diffidenza, di sospetto, di
timore reciproco, fino a diventare perfino pericolosi l’uno per l’altro? Ritor-
niamo allora alla domanda iniziale: puo esserci veramente unita, concordia?
E come?
La risposta la troviamo nella Sacra Scrittura: l’unita puo esserci solo con
il dono dello Spirito di Dio, il quale ci dara un cuore nuovo e una lingua
nuova, una capacita nuova di comunicare. E questo e cio che si e verificato a
Pentecoste. In quel mattino, cinquanta giorni dopo la Pasqua, un vento
impetuoso soffio su Gerusalemme e la fiamma dello Spirito Santo discese
sui discepoli riuniti, si poso su ciascuno e accese in essi il fuoco divino, un
fuoco di amore capace di trasformare. La paura scomparve, il cuore sentı una
nuova forza, le lingue si sciolsero e iniziarono a parlare con franchezza, in
modo che tutti potessero capire l’annuncio di Gesu Cristo morto e risorto.
A Pentecoste dove c’era divisione ed estraneita, sono nate unita e com-
prensione.
Ma guardiamo al Vangelo di oggi, nel quale Gesu afferma: « Quando verra
lui, lo Spirito della verita, vi guidera a tutta la verita ».3 Qui Gesu, parlando
dello Spirito Santo, ci spiega che cos’e la Chiesa e come essa debba vivere per
essere se stessa, per essere il luogo dell’unita e della comunione nella Verita; ci
3 Gv 16, 13.
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale488
dice che agire da cristiani significa non essere chiusi nel proprio « io », ma
orientarsi verso il tutto; significa accogliere in se stessi la Chiesa tutta intera
o, ancora meglio, lasciare interiormente che essa ci accolga. Allora, quando io
parlo, penso, agisco come cristiano, non lo faccio chiudendomi nel mio io, ma
lo faccio sempre nel tutto e a partire dal tutto: cosı lo Spirito Santo, Spirito di
unita e di verita, puo continuare a risuonare nei nostri cuori e nelle menti
degli uomini e spingerli ad incontrarsi e ad accogliersi a vicenda. Lo Spirito,
proprio per il fatto che agisce cosı, ci introduce in tutta la verita, che e Gesu,
ci guida nell’approfondirla, nel comprenderla: noi non cresciamo nella cono-
scenza chiudendoci nel nostro io, ma solo diventando capaci di ascoltare e di
condividere, solo nel « noi » della Chiesa, con un atteggiamento di profonda
umilta interiore. E cosı diventa piu chiaro perche Babele e Babele e la Pen-
tecoste e la Pentecoste. Dove gli uomini vogliono farsi Dio, possono solo
mettersi l’uno contro l’altro. Dove invece si pongono nella verita del Signore,
si aprono all’azione del suo Spirito che li sostiene e li unisce.
La contrapposizione tra Babele e Pentecoste riecheggia anche nella secon-
da lettura, dove l’Apostolo dice: « Camminate secondo lo Spirito e non sarete
portati a soddisfare il desiderio della carne ».4 San Paolo ci spiega che la nostra
vita personale e segnata da un conflitto interiore, da una divisione, tra gli
impulsi che provengono dalla carne e quelli che provengono dallo Spirito; e
noi non possiamo seguirli tutti. Non possiamo, infatti, essere contemporanea-
mente egoisti e generosi, seguire la tendenza a dominare sugli altri e provare
la gioia del servizio disinteressato. Dobbiamo sempre scegliere quale impulso
seguire e lo possiamo fare in modo autentico solo con l’aiuto dello Spirito di
Cristo. San Paolo elenca — come abbiamo sentito — le opere della carne, sono
i peccati di egoismo e di violenza, come inimicizia, discordia, gelosia, dissensi;
sono pensieri e azioni che non fanno vivere in modo veramente umano e
cristiano, nell’amore. E una direzione che porta a perdere la propria vita.
Invece lo Spirito Santo ci guida verso le altezze di Dio, perche possiamo
vivere gia in questa terra il germe di vita divina che e in noi. Afferma, infatti,
san Paolo: « Il frutto dello Spirito e amore, gioia, pace ».5 E notiamo che
l’Apostolo usa il plurale per descrivere le opere della carne, che provocano
la dispersione dell’essere umano, mentre usa il singolare per definire l’azione
dello Spirito, parla di « frutto », proprio come alla dispersione di Babele si
contrappone l’unita di Pentecoste.
4 Gal 5, 16.5 Gal 5, 22.
Acta Benedicti Pp. XVI 489
Cari amici, dobbiamo vivere secondo lo Spirito di unita e di verita, e per
questo dobbiamo pregare perche lo Spirito ci illumini e ci guidi a vincere il
fascino di seguire nostre verita, e ad accogliere la verita di Cristo trasmessa
nella Chiesa. Il racconto lucano della Pentecoste ci dice che Gesu prima di
salire al cielo chiese agli Apostoli di rimanere insieme per prepararsi a ricevere
il dono dello Spirito Santo. Ed essi si riunirono in preghiera con Maria nel
Cenacolo nell’attesa dell’evento promesso.6 Raccolta con Maria, come al suo
nascere, la Chiesa anche quest’oggi prega: «Veni Sancte Spiritus! — Vieni,
Spirito Santo, riempi i cuori dei tuoi fedeli e accendi in essi il fuoco del tuo
amore! ». Amen.
6 Cfr At 1, 14.
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale490
ALLOCUTIONES
I
Ad nationales moderatores Pontificalium Operum Missionalium.*
Signor Cardinale,
Venerati Fratelli nell’Episcopato e nel Sacerdozio,
cari fratelli e sorelle!
rivolgo a tutti voi il mio cordiale saluto, cominciando dal Signor Cardinale
Fernando Filoni, Prefetto della Congregazione per l’Evangelizzazione dei
Popoli, che ringrazio per le sue gentili espressioni e per le informazioni circa
l’attivita delle Pontificie Opere Missionarie. Estendo il mio grato pensiero al
Segretario Mons. Savio Hon Tai-Fai, al Segretario Aggiunto Mons. Piergiu-
seppe Vacchelli, Presidente delle Pontificie Opere Missionarie, ai Direttori
Nazionali e a tutti i collaboratori, come pure a chi presta il suo generoso
servizio nel Dicastero. Il pensiero mio e di tutti voi va in questo momento
al Padre Massimo Cenci, Sottosegretario, improvvisamente scomparso. Il
Signore lo ricompensi per tutto il lavoro da lui compiuto in missione e a
servizio della Santa Sede.
L’odierno incontro si svolge nel contesto dell’Assemblea annuale del Con-
siglio Superiore delle Pontificie Opere Missionarie, a cui e affidata la coope-
razione missionaria di tutte le Chiese nel mondo.
L’evangelizzazione, che ha sempre carattere di urgenza, in questi tempi
spinge la Chiesa ad operare con passo ancora piu spedito per le vie del mondo,
per portare ogni uomo alla conoscenza di Cristo. Solo nella Verita, infatti, che
e Cristo stesso, l’umanita puo scoprire il senso dell’esistenza, trovare salvezza,
e crescere nella giustizia e nella pace. Ogni uomo e ogni popolo ha diritto a
ricevere il Vangelo della verita. In questa prospettiva, assume particolare
significato il vostro impegno a celebrare l’Anno della Fede, ormai prossimo,
per rafforzare l’impegno di diffusione del Regno di Dio e di conoscenza della
fede cristiana. Questo esige da parte di coloro che gia hanno incontrato Gesu
Cristo « un’autentica e rinnovata conversione al Signore, unico Salvatore del
mondo ».1 Le comunita cristiane « infatti hanno bisogno di riascoltare la voce
* Die 11 Maii 2012.1 Lett. ap. Porta Fidei, 6.
Acta Benedicti Pp. XVI 491
dello Sposo, che le invita alla conversione, le sprona all’ardimento di cose
nuove e le chiama a impegnarsi nella grande opera della nuova evangelizza-
zione ».2 Gesu, il Verbo incarnato, e sempre il centro dell’annuncio, il punto di
riferimento per la sequela e per la stessa metodologia della missione evange-
lizzatrice, perche Egli e il volto umano di Dio che vuole incontrare ogni uomo
e ogni donna per farli entrare in comunione con Lui, nel suo amore. Percor-
rere le strade del mondo per proclamare il Vangelo a tutti i popoli della terra
e guidarli all’incontro con il Signore,3 esige allora che l’annunciatore abbia
un rapporto personale e quotidiano con Cristo, lo conosca e lo ami profonda-
mente.
La missione oggi ha bisogno di rinnovare la fiducia nell’azione di Dio; ha
bisogno di una preghiera piu intensa perche venga il suo Regno, perche sia
fatta la sua volonta come in Cielo, cosı in terra. Occorre invocare luce e forza
dallo Spirito Santo, e impegnarsi con decisione e generosita per inaugurare, in
un certo senso, « una nuova epoca di annuncio del Vangelo ... perche, dopo
duemila anni, una grande parte della famiglia umana ancora non riconosce
Cristo, ma anche perche la situazione in cui la Chiesa e il mondo si trovano
presenta particolari sfide alla fede religiosa ».4 Sono pertanto ben lieto di
incoraggiare il progetto della Congregazione per l’Evangelizzazione dei Popoli
e delle Pontificie Opere Missionarie, in sostegno all’Anno della Fede. Tale
progetto prevede una campagna mondiale, che, attraverso la preghiera del
Santo Rosario, accompagni l’opera di evangelizzazione nel mondo e per tanti
battezzati la riscoperta e l’approfondimento della fede.
Cari amici, voi sapete bene che l’annuncio del Vangelo non poche volte
comporta difficolta e sofferenze; la crescita del Regno di Dio nel mondo,
infatti, non di rado avviene a prezzo del sangue dei suoi servi. In questa fase
di cambiamenti economici, culturali e politici, dove spesso l’essere umano si
sente solo, in preda all’angoscia e alla disperazione, i messaggeri del Vangelo,
anche se annunciatori di speranza e di pace, continuano ad essere perseguitati
come il loro Maestro e Signore. Ma, nonostante i problemi e la tragica realta
della persecuzione, la Chiesa non si scoraggia, rimane fedele al mandato del
suo Signore, nella consapevolezza che « come sempre nella storia cristiana,
i martiri, cioe i testimoni, sono numerosi e indispensabili al cammino del-
2Giovanni Paolo II, Esort. ap. postsin. Ecclesia in Europa, 23.
3 Cfr Lett. ap. Porta Fidei, 7.4Giovanni Paolo II, Esort. ap. postsin. Ecclesia in Asia, 29.
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale492
l’evangelo ».5 Il messaggio di Cristo, oggi come ieri, non puo adeguarsi alla
logica di questo mondo, perche e profezia e liberazione, e seme di una umanita
nuova che cresce, e solo alla fine dei tempi avra la sua piena realizzazione.
A voi e affidato, in maniera particolare, il compito di sostenere i ministri
del Vangelo, aiutandoli a « conservare la gioia di evangelizzare, anche quando
occorre seminare nelle lacrime ».6
Vostro peculiare impegno e anche quello di tenere viva la vocazione mis-
sionaria di tutti i discepoli di Cristo, perche ciascuno, secondo il carisma
ricevuto dallo Spirito Santo, possa prendere parte alla missione universale
consegnata dal Risorto alla sua Chiesa. La vostra opera di animazione e
formazione missionaria fa parte dell’anima della cura pastorale, perche la
missio ad gentes costituisce il paradigma di tutta l’azione apostolica della
Chiesa. Siate sempre piu espressione visibile e concreta della comunione di
persone e di mezzi tra le Chiese, che, come vasi comunicanti, vivono la stessa
vocazione e tensione missionaria, e in ogni angolo della terra lavorano per
seminare il Verbo di Verita in tutti i popoli e le culture. Sono certo che
continuerete ad impegnarvi, affinche le Chiese locali assumano, sempre piu
generosamente, la loro parte di responsabilita nella missione universale della
Chiesa.
Vi accompagni in questo servizio la Vergine Santissima, Regina delle
Missioni, e sostenga ogni vostra fatica nel promuovere la coscienza e la col-
laborazione missionaria. Con questo auspicio, che tengo sempre presente nella
mia preghiera, ringrazio voi e tutti quelli che cooperano alla causa dell’evan-
gelizzazione, e di cuore imparto a ciascuno la Benedizione Apostolica.
5Giovanni Paolo II, Lett. enc. Redemptoris missio, 45.
6Paolo VI, Esort. ap. Evangeli nuntiandi, 80.
Acta Benedicti Pp. XVI 493
II
Ad Christifideles apud Sanctuarium in monte Alverniae.*
Cari Frati Minori,
care figlie della Santa Madre Chiara,
cari fratelli e sorelle: il Signore vi dia pace!
Contemplare la Croce di Cristo! Siamo saliti pellegrini presso il Sasso Spicco
della Verna dove « due anni prima della sua morte » 1 san Francesco ebbe
impresse nel suo corpo le piaghe della gloriosa passione di Cristo. Il suo
cammino di discepolo lo aveva portato ad una unione cosı profonda con il
Signore da condividerne anche i segni esteriori del supremo atto di amore
della Croce. Un cammino iniziato a San Damiano davanti al Crocifisso
contemplato con la mente e con il cuore. La continua meditazione della
Croce, in questo luogo santo, e stata via di santificazione per tanti cristiani,
che, durante otto secoli, si sono qui inginocchiati a pregare, nel silenzio e nel
raccoglimento.
La Croce gloriosa di Cristo riassume le sofferenze del mondo, ma e soprat-
tutto segno tangibile dell’amore, misura della bonta di Dio verso l’uomo. In
questo luogo anche noi siamo chiamati a recuperare la dimensione sopranna-
turale della vita, a sollevare gli occhi da cio che e contingente, per tornare ad
affidarci completamente al Signore, con cuore libero e in perfetta letizia,
contemplando il Crocifisso perche ci ferisca con il suo amore.
« Altissimu, onnipotente, bon Signore, Tue so’ le laude, la gloria e l’honore
et omne benedictione ».2 Solo lasciandosi illuminare dalla luce dell’amore di
Dio, l’uomo e la natura intera possono essere riscattati, la bellezza puo final-
mente riflettere lo splendore del volto di Cristo, come la luna riflette il sole.
Sgorgando dalla Croce gloriosa, il Sangue del Crocifisso torna a vivificare le
ossa inaridite dell’Adamo che e in noi, perche ciascuno ritrovi la gioia di
incamminarsi verso la santita, di salire verso l’alto, verso Dio. Da questo
luogo benedetto, mi unisco alla preghiera di tutti i francescani e le france-
scane della terra: «Noi ti adoriamo o Cristo e ti benediciamo qui e in tutte le
* Die 13 Maii 2012.
La tappa prevista a La Verna e stata annullata a causa del maltempo. Si pubblica tuttaviaugualmente, il discorso che era stato preparato dal Santo Padre per l’occasione.
1Celano, Vita Prima, III, 94: FF, 484.
2 Cantico di Frate Sole: FF, 263.
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale494
chiese che sono nel mondo, perche con la tua santa croce hai redento il
mondo ».
Rapiti dall’amore di Cristo! Non si sale a La Verna senza lasciarsi guidare
dalla preghiera di san Francesco dell’absorbeat, che recita: «Rapisca, ti prego
o Signore, l’ardente e dolce forza del tuo amore la mente mia da tutte le cose
che sono sotto il cielo, perche io muoia per amore dell’amor tuo, come tu ti sei
degnato di morire per amore dell’amor mio ».3 La contemplazione del Croci-
fisso e opera della mente, ma non riesce a librarsi in alto senza il supporto,
senza la forza dell’amore. In questo stesso luogo, Fra’ Bonaventura da Ba-
gnoregio, insigne figlio di san Francesco, progetto il suo Itinerarium mentis in
Deum indicandoci la via da percorrere per avviarsi verso le vette dove incon-
trare Dio. Questo grande Dottore della Chiesa ci comunica la sua stessa
esperienza, invitandoci alla preghiera. Anzitutto la mente va rivolta alla
Passione del Signore, perche e il sacrificio della Croce che cancella il nostro
peccato, una mancanza che puo essere colmata solo dall’amore di Dio: « Esor-
to il lettore — egli scrive —, prima di tutto al gemito della preghiera per il
Cristo crocifisso, il cui sangue deterge le macchie delle nostre colpe ».4 Ma, per
avere efficacia, la nostra orazione ha bisogno delle lacrime, cioe del coinvol-
gimento interiore, del nostro amore che risponda all’amore di Dio. Ed e poi
necessaria quella admiratio, che san Bonaventura vede negli umili del Van-
gelo, capaci di stupore davanti all’opera salvifica di Cristo. Ed e proprio
l’umilta la porta di ogni virtu. Non e infatti con l’orgoglio intellettuale della
ricerca chiusa in se stessa che e possibile raggiungere Dio, ma con l’umilta,
secondo una celebre espressione di san Bonaventura: « [l’uomo] non creda che
gli basti la lettura senza l’unzione, la speculazione senza la devozione, la
ricerca senza l’ammirazione, la considerazione senza l’esultanza, l’industria
senza la pieta, la scienza senza la carita, l’intelligenza senza l’umilta, lo studio
senza la grazia divina, lo specchio senza la sapienza divinamente ispirata ».5
La contemplazione del Crocifisso ha una straordinaria efficacia, perche ci
fa passare dall’ordine delle cose pensate, all’esperienza vissuta; dalla salvezza
sperata, alla patria beata. San Bonaventura afferma: « Colui che guarda at-
tentamente [il Crocifisso] ... compie con lui la pasqua, cioe il passaggio ».6
Questo e il cuore dell’esperienza della Verna, dell’esperienza che qui fece il
3 Preghiera ‘‘absorbeat’’, 1: FF, 277.4 Itinerarium mentis in Deum, Prol. 4.5 Ibidem.6 Ibid., VII, 2.
Acta Benedicti Pp. XVI 495
Poverello di Assisi. In questo Sacro Monte, san Francesco vive in se stesso la
profonda unita tra sequela, imitatio e conformatio Christi. E cosı dice anche a
noi che non basta dichiararsi cristiani per essere cristiani, e neppure cercare di
compiere le opere del bene. Occorre conformarsi a Gesu, con un lento, pro-
gressivo impegno di trasformazione del proprio essere, a immagine del Signo-
re, perche, per grazia divina, ogni membro del Corpo di Lui, che e la Chiesa,
mostri la necessaria somiglianza con il Capo, Cristo Signore. E anche in
questo cammino si parte — come ci insegnano i maestri medievali sulla scorta
del grande Agostino — dalla conoscenza di se stessi, dall’umilta di guardare
con sincerita nell’intimo di se.
Portare l’amore di Cristo! Quanti pellegrini sono saliti e salgono su questo
Sacro Monte a contemplare l’Amore di Dio crocifisso e lasciarsi rapire da Lui.
Quanti pellegrini sono saliti alla ricerca di Dio, che e la vera ragione per cui la
Chiesa esiste: fare da ponte tra Dio e l’uomo. E qui incontrano anche voi, figli
e figlie di san Francesco. Ricordate sempre che la vita consacrata ha lo
specifico compito di testimoniare, con la parola e con l’esempio di una vita
secondo i consigli evangelici, l’affascinante storia d’amore tra Dio e l’umani-
ta, che attraversa la storia.
Il Medioevo francescano ha lasciato un segno indelebile in questa vostra
Chiesa aretina. I ripetuti passaggi del Poverello d’Assisi e il suo indugiare nel
vostro territorio sono un tesoro prezioso. Unica e fondamentale fu la vicenda
della Verna, per la singolarita delle stimmate impresse nel corpo del serafico
Padre Francesco, ma anche la storia collettiva dei suoi frati e della vostra
gente, che riscopre ancora, presso il Sasso Spicco, la centralita del Cristo nella
vita del credente. Montauto di Anghiari, Le Celle di Cortona e l’Eremo di
Montecasale, e quello di Cerbaiolo, ma anche altri luoghi minori del france-
scanesimo toscano, continuano a segnare l’identita delle Comunita aretina,
cortonese e biturgense.
Tante luci hanno illuminato queste terre, come santa Margherita da Cor-
tona, figura poco nota di penitente francescana, capace di rivivere in se stessa
con straordinaria vivacita il carisma del Poverello d’Assisi, unendo la con-
templazione del Crocifisso con la carita verso gli ultimi. L’amore di Dio e del
prossimo continua ad animare l’opera preziosa dei francescani nella vostra
Comunita ecclesiale. La professione dei consigli evangelici e una via maestra
per vivere la carita di Cristo. In questo luogo benedetto, chiedo al Signore che
continui a mandare operai nella sua vigna e, soprattutto ai giovani, rivolgo il
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale496
pressante invito, perche chi e chiamato da Dio risponda con generosita e
abbia il coraggio di donarsi nella vita consacrata e nel sacerdozio ministeriale.
Mi sono fatto pellegrino alla Verna, come Successore di Pietro, e vorrei che
ognuno di noi riascoltasse la domanda di Gesu a Pietro: « Simone, figlio di
Giovanni, mi ami piu di costoro?... Pasci i miei agnelli ».7 E l’amore per Cristo
alla base della vita del Pastore, come pure di quella del consacrato; un amore
che non ha paura dell’impegno e della fatica. Portate questo amore all’uomo
del nostro tempo, spesso chiuso nel proprio individualismo; siate segno del-
l’immensa misericordia di Dio. La pieta sacerdotale insegna ai sacerdoti a
vivere cio che si celebra, spezzare la propria vita per chi incontriamo: nella
condivisione del dolore, nell’attenzione ai problemi, nell’accompagnare il
cammino di fede.
Grazie al Ministro Generale Jose Carballo per le sue parole, all’intera
Famiglia francescana e a tutti voi. Perseverate, come il vostro Santo Padre,
nell’imitazione di Cristo, perche chi vi incontra incontri san Francesco e
incontrando san Francesco incontri il Signore.
7 Gv 21, 15.
Congregatio pro Doctrina Fidei 497
ACTA CONGREGATIONUM
CONGREGATIO PRO DOCTRINA FIDEI
I
PUBBLICAZIONE DELLE
NORME PER PROCEDERE NEL DISCERNIMENTO
DI PRESUNTE APPARIZIONI E RIVELAZIONI,
EMANATE DALLA SACRA CONGREGAZIONE
PER LA DOTTRINA DELLA FEDE IL 25 FEBBRAIO 1978
PREFAZIONE DELLA CONGREGAZIONE PER LA DOTTRINA DELLA FEDE
1. La Congregazione per la Dottrina della Fede si occupa delle materie
che hanno attinenza con la promozione e la tutela della dottrina della fede e
della morale, ed inoltre e competente per l’esame di altri problemi connessi
con la disciplina della fede, come i casi di pseudo-misticismo, di asserite
apparizioni, di visioni e messaggi attribuiti a origine soprannaturale. In ot-
temperanza a quest’ultimo delicato compito affidato al Dicastero, ormai oltre
trent’anni fa furono preparate Normae de modo procedendi in diudicandis
praesumptis apparitionibus ac revelationibus. Il Documento, deliberato dai
Padri della Sessione Plenaria della Congregazione, fu approvato dal Servo
di Dio Papa Paolo VI il 24 febbraio 1978 e conseguentemente emanato dal
Dicastero il giorno 25 febbraio 1978. A quel tempo le Norme furono inviate
alla conoscenza dei Vescovi, senza darne una pubblicazione ufficiale anche
in considerazione del fatto che esse riguardano in prima persona i Pastori
della Chiesa.
2. Come e noto, con il passare del tempo, il Documento, e stato pubbli-
cato in alcune opere su detta materia, in piu di una lingua, ma senza l’auto-
rizzazione previa di questo Dicastero competente. Oggi bisogna riconoscere
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale498
che i principali contenuti di questo importante provvedimento normativo
sono di pubblico dominio. Questa Congregazione per la Dottrina della Fede
ha ritenuto pertanto opportuno pubblicare le suddette Norme, provvedendo
ad una traduzione nelle principali lingue.
3. La attualita della problematica di esperienze legate ai fenomeni so-
prannaturali nella vita e nella missione della Chiesa e stata rilevata anche
recentemente dalla sollecitudine pastorale dei Vescovi radunati nella XII
Assemblea Ordinaria del Sinodo dei Vescovi sulla Parola di Dio nell’ottobre
2008. Tale preoccupazione e stata raccolta dal Santo Padre Benedetto XVI,
inserendola nell’orizzonte globale dell’economia della salvezza, in un impor-
tante passaggio dell’Esortazione Apostolica Post-sinodale Verbum Domini.
Sembra opportuno ricordare qui tale insegnamento del Pontefice, da acco-
gliere come invito a dare conveniente attenzione a quei fenomeni sopranna-
turali, cui si rivolge anche la presente pubblicazione:
« La Chiesa esprime la consapevolezza di trovarsi con Gesu Cristo di fronte
alla Parola definitiva di Dio; egli e “il Primo e l’Ultimo”.1 Egli ha dato alla
creazione e alla storia il suo senso definitivo; per questo siamo chiamati a
vivere il tempo, ad abitare la creazione di Dio dentro questo ritmo escatolo-
gico della Parola; “l’economia cristiana dunque, in quanto e l’Alleanza nuova
e definitiva, non passera mai, e non e da aspettarsi alcun’altra rivelazione
pubblica prima della manifestazione gloriosa del Signore nostro Gesu
Cristo 2 ”.3 Infatti, come hanno ricordato i Padri durante il Sinodo, la
“specificita del cristianesimo si manifesta nell’evento Gesu Cristo, culmine
della Rivelazione, compimento delle promesse di Dio e mediatore dell’incon-
tro tra l’uomo e Dio. Egli ‘che ci ha rivelato Dio’ 4 e la Parola unica e defi-
nitiva consegnata all’umanita”.5 San Giovanni della Croce ha espresso questa
verita in modo mirabile: “Dal momento in cui ci ha donato il Figlio suo, che e
la sua unica e definitiva Parola, ci ha detto tutto in una sola volta in questa
sola Parola e non ha piu nulla da dire ... Infatti quello che un giorno diceva
parzialmente ai profeti, l’ha detto tutto nel suo Figlio, donandoci questo
tutto che e il suo Figlio. Percio chi volesse ancora interrogare il Signore e
1 Ap 1, 17.2 Cfr 1 Tm 6, 14 e Tt 2, 13.3 Dei Verbum, 4.4 Gv 1, 18.5 Propositio 4.
Congregatio pro Doctrina Fidei 499
chiedergli visioni o rivelazioni, non solo commetterebbe una stoltezza, ma
offenderebbe Dio, perche non fissa il suo sguardo unicamente in Cristo e va
cercando cose diverse e novita” 6 ».
Tenendo presente quanto sopra, il Santo Padre Benedetto XVI rileva: « Il
Sinodo ha raccomandato di “aiutare i fedeli a distinguere bene la Parola di
Dio dalle rivelazioni private”,7 il cui ruolo “non e quello... di ‘completare’ la
Rivelazione definitiva di Cristo, ma di aiutare a viverla piu pienamente in
una determinata epoca storica”.8 Il valore delle rivelazioni private e essen-
zialmente diverso dall’unica rivelazione pubblica: questa esige la nostra fede;
in essa infatti per mezzo di parole umane e della mediazione della comunita
vivente della Chiesa, Dio stesso parla a noi. Il criterio per la verita di una
rivelazione privata e il suo orientamento a Cristo stesso. Quando essa ci
allontana da Lui, allora essa non viene certamente dallo Spirito Santo, che
ci guida all’interno del Vangelo e non fuori di esso. La rivelazione privata e un
aiuto per questa fede, e si manifesta come credibile proprio perche rimanda
all’unica rivelazione pubblica. Per questo l’approvazione ecclesiastica di una
rivelazione privata indica essenzialmente che il relativo messaggio non con-
tiene nulla che contrasti la fede ed i buoni costumi; e lecito renderlo pubblico,
ed i fedeli sono autorizzati a dare ad esso in forma prudente la loro adesione.
Una rivelazione privata puo introdurre nuovi accenti, fare emergere nuove
forme di pieta o approfondirne di antiche. Essa puo avere un certo carattere
profetico 9 e puo essere un valido aiuto per comprendere e vivere meglio il
Vangelo nell’ora attuale; percio non lo si deve trascurare. E un aiuto, che e
offerto, ma del quale non e obbligatorio fare uso. In ogni caso, deve trattarsi
di un nutrimento della fede, della speranza e della carita, che sono per tutti la
via permanente della salvezza 10 ».11
4. E viva speranza di questa Congregazione che la pubblicazione ufficiale
delle Norme per procedere nel discernimento di presunte apparizioni e rivelazio-
ni potra aiutare l’impegno dei Pastori della Chiesa cattolica nell’esigente
6 Salita al Monte Carmelo, II, 22.7 Propositio 47.8 Catechismo della Chiesa Cattolica, 67.9 Cfr 1 Tess 5, 19-21.10 Cfr Congregazione per la Dottrina della Fede, Il messaggio di Fatima, 26 giugno 2000:
Ench. Vat. 19, n. 974-1021.11 Esortazione Apostolica Post-sinodale Verbum Domini sulla Parola di Dio nella vita e nella
missione della Chiesa, 30 settembre 2010, n. 14: AAS 102 (2010) 695-696. Al riguardo si vedano
anche i passi del Catechismo della Chiesa Cattolica dedicati al tema (cfr nn. 66-67).
compito di discernimento delle presunte apparizioni e rivelazioni, messaggi e
locuzioni o, piu in generale, fenomeni straordinari o di presunta origine so-
prannaturale. Nel contempo si auspica che il testo possa essere utile anche ai
teologi ed agli esperti in questo ambito dell’esperienza viva della Chiesa, che
oggi ha una certa importanza e necessita di una riflessione sempre piu ap-
profondita.
Citta del Vaticano, 14 dicembre 2011, memoria liturgica di San Giovanni
della Croce.
William Cardinale Levada
Prefetto
e Luis F. Ladaria, S. I.
Arcivescovo tit. di Thibica
Segretario
SACRA CONGREGATIO
PRO DOCTRINA FIDEI
NORMAE DE MODO PROCEDENDI IN DIIUDICANDIS
PRAESUMPTIS APPARITIONIBUS AC REVELATIONIBUS
NOTA PRAEVIA
De origine necnon charactere harum normarum
In Congregatione Plenaria Annuali mense Novembri 1974 habita, Patres
huius S. Congregationis examinaverunt problemata e praesumptis apparitio-
nibus necnon revelationibus cum eis frequenter connexis provenientia, et ad
sequentes devenerunt conclusiones:
1. Hodie magis quam tempore praeterito ope mediorum informationis
(«mass media ») notitiae de his apparitionibus celeriter diffunduntur inter
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale500
Sacra Congregatio pro Doctrina Fidei 501
fideles; praeterea facilitas mutationis locorum frequentiores peregrinationes
fovet, ita ut Auctoritas ecclesiastica de hac re cito decernere debeat.
2. Altera ex parte, ob modum cogitandi tempori hodierno proprium nec-
non ob exigentias scientiae et indaginis criticae, difficilius ac fere impossibile
evadit ut cum debita celeritate feratur id iudicium, quo in praeterito conclu-
debantur inquisitiones hac in re (« constat de supernaturalitate, non constat de
supernaturalitate ») et Ordinariis possibilitas praebebatur permittendi vel
prohibendi cultum publicum aliasve formas devotionis fidelium.
Quibus de causis, ut devotio fidelium, occasione factorum huius generis,
plena servata communione cum Ecclesia sese manifestare possit, atque
fructus ferre, e quibus ipsa Ecclesia in futuro veram naturam factorum
dignoscere queat, Patres existimaverunt sequentem praxim hac in materia
promovendam esse.
Cum certior facta fuerit Auctoritas ecclesiastica de aliqua praesumpta
apparitione vel revelatione, erit ipsius munus:
a) in primis iudicare de facto iuxta Criteria positiva et negativa; 1
b) deinde, si hoc examen favorabilem exitum habuerit, permittere
aliquas manifestationes publicas cultus vel devotionis simulque super eas
magna cum prudentia invigilare (quod aequivalet formulae « pro nunc nihil
obstare »);
c) denique sub luce temporis elapsi et experientiae (speciatim ubertatis
fructuum spiritualium e nova devotione provenientium), si casus ferat,
iudicium de veritate et supernaturalitate ferre.
I. Criteria ad iudicandum, saltem cum probabilitate,
de charactere praesumptarum apparitionum vel revelationum
A) Criteria positiva:
a) Certitudo moralis vel saltem magna probabilitas de existentia facti,
ope gravis indagationis acquisita,
b) Circumstantiae particulares existentiam et naturam facti respicientes,
id est:
1. qualitates personales subiecti vel subiectorum (praesertim aequili-
brium psychicum, honestas et rectitudo vitae moralis, sinceritas et docilitas
1 Cfr infra, n. I.
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale502
habitualis erga auctoritatem ecclesiasticam, capacitas ad regimen normale
vitae fidei redeundi, etc.);
2. ad revelationem quod attinet, doctrina theologica et spiritualis vera
et ab errore immunis;
3. sana devotio et fructus spirituales uberes et constantes (v. g. spiritus
orationis, conversiones, testimonia caritatis, etc.).
B) Criteria negativa:
a) Error manifestus circa factum.
b) Errores doctrinales qui Ipsi Deo vel B. M. V. vel alicui Sancto sese
manifestanti attribuuntur habita tamen ratione possibilitatis pro subiecto
addendi — etiam inconscio modo — revelationi vere supernaturali elementa
mere humana, immo aliquem errorem in ordine naturali.2
c) Evidens quaestus lucri cum ipso facto arcte connexus.
d) Actus graviter immorales tempore vel occasione ipsius facti a subiecto
necnon ab eius asseclis commissi.
e) Morbi psychici vel tendentiae psychopaticae in subiecto, quae in ipsum
factum praesumptum supernaturale influxum certo exercuerunt, vel
psychosis aut hysterismus collectivus, aliave eiusdem generis.
Animadvertendum est haec Criteria, sive positiva sive negativa, indica-
tiva non autem taxativa esse, et cumulative seu cum aliqua ad invicem
convergentia adhibenda esse.
II. De modo sese gerendi competentis Auctoritatis ecclesiasticae
1. Cum occasione facti praesumpti supernaturalis, cultus vel aliqua
devotio ex parte fidelium quasi sponte incipiat, ecclesiasticae Auctoritati
competenti grave munus incumbit sine mora sese informandi atque
diligenter invigilandi.
2. Fidelibus legitime petentibus (id est in communione cum Pastoribus
atque spiritu sectario non impulsis), intervenire potest Auctoritas ecclesias-
tica competens ad permittendas et promovendas aliquas formas cultus et
devotionis, si iuxta Criteria, de quibus supra, nihil eas impediat. Cavendum
2 Cfr S. Ignatius, Exercit. n. 336.
Sacra Congregatio pro Doctrina Fidei 503
tamen est ne fideles hanc agendi rationem ut approbationem supernaturali-
tatis facti ex parte Ecclesiae habeant.3
3. Ratione sui muneris doctrinalis et pastoralis, Auctoritas competens
motu proprio intervenire potest immo et debet in gravibus circumstantiis,
exempli gratia ad abusus in exercitio cultus et devotionis corrigendos vel
praecavendos, ad doctrinas erroneas damnandas, ad pericula falsi vel indecori
mysticismi vitanda, etc.
4. In casibus dubiis, qui bonum Ecclesiae in discrimen minime ponunt,
Auctoritas ecclesiastica competens ab omni iudicio et actione directa sese
abstineat (etenim evenire etiam potest ut, lapsu temporis, factum sic dictum
supernaturale in oblivionem veniat); attamen invigilare ne desinat, ita ut, si
necesse fuerit, prompte ac prudenter intervenire possit.
III. De Auctoritate ad interveniendum competenti
1. Officium invigilandi vel interveniendi praeprimis competit Ordinario
loci.
2. Conferentia Episcopalis regionalis vel nationalis intervenire potest:
a) si Ordinarius loci, postquam suam egerit partem, ad ipsam recurrat
ad tutius rem diiudicandam;
b) si res ad ambitum nationalem aut regionalem iam pertineat, semper
tamen praevio consensu Ordinarii loci.
3. Sedes Apostolica intervenire potest, petente sive ipso Ordinario, sive
coetu qualificato fidelium, aut etiam directe ratione iurisdictionis universalis
Summi Pontificis.4
IV. De interventu S. Congregationis pro Doctrina Fidei
1. a) Interventum S. Congregationis petere potest vel Ordinarius,
postquam tamen ipse suam egerit partem, vel coetus qualificatus fidelium.
In hoc altero casu cavendum est ne recursus ad S. Congregationem ob
suspectas rationes fiat (cuiusmodi est v. g. cogere Ordinarium ad suas
legitimas decisiones mutandas, confirmare aliquem coetum sectarium, etc.).
3 Cfr Nota praevia, sub c.4 Cfr infra, n. IV.
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale504
b) S. Congregationi proprium est motu proprio intervenire in casibus
gravioribus, praesertim si res largiorem partem Ecclesiae afficiat, consulto
semper Ordinario et, si casus ferat, etiam Conferentia episcopali.
2. S. Congregationis erit vel de agendi ratione Ordinarii decernere eam-
que approbare vel, quatenus possibile erit et conveniet, de re novum examen
a studio per Ordinarium peracto distinctum instituere, sive per se ipsam sive
per Commissionem specialem.
Praesentes Normae in Congregatione Plenaria huius S. Congregationis
deliberatae, a Summo Pontifice P.P. Paulo VI, f.r., die 24 februarii 1978,
approbatae sunt.
Romae, ex aedibus S. Congregationis pro Doctrina Fidei, die 25 februarii
1978.
Franciscus Card. Sˇeper
Praefectus
e Hieronymus Hamer, O.P.
Secretarius
Congregatio pro Doctrina Fidei 505
II
NOTIFICATION ON THE BOOK
JUST LOVE. A FRAMEWORK FOR CHRISTIAN
SEXUAL ETHICS
BY SR. MARGARET A. FARLEY, R.S.M.
Introduction
Having completed an initial examination of the book Just Love. A Frame-
work for Christian Sexual Ethics (New York: Continuum, 2006) by Sr.
Margaret A. Farley, R.S.M., the Congregation for the Doctrine of the Faith
wrote to the author on March 29, 2010, through the good offices of Sr. Mary
Waskowiak — the then President of the Sisters of Mercy of the Americas —
enclosing a preliminary evaluation of the book and indicating the doctrinal
problems present in the text. The response of Sr. Farley, dated October 28,
2010, did not clarify these problems in a satisfactory manner. Because the
matter concerned doctrinal errors present in a book whose publication has
been a cause of confusion among the faithful, the Congregation decided
to undertake an examination following the procedure for “Examination in
cases of urgency” contained in the Congregation’s Regulations for Doctrinal
Examinations (Cfr Chap. IV, art. 23-27).
Following an evaluation by a Commission of experts (Cfr art. 24), the
Ordinary Session of the Congregation confirmed on June 8, 2011, that the
above-mentioned book contained erroneous propositions, the dissemination
of which risks grave harm to the faithful. On July 5, 2011, a letter was sent to
Sr. Waskowiak containing a list of these erroneous propositions and asking
her to invite Sr. Farley to correct the unacceptable theses contained in her
book (Cfr art. 25-26).
On October 3, 2011, Sr. Patricia McDermott, who in the meantime had
succeeded Sr. Mary Waskowiak as President of the Sisters of Mercy of the
Americas, forwarded to the Congregation — in accordance with art. 27 of
the above cited Regulations — the response of Sr. Farley, together with her
own opinion and that of Sr. Waskowiak. This response, having been exam-
ined by the Commission of experts, was submitted to the Ordinary Session
for judgement on December 14, 2011. On this occasion, the Members of
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale506
the Congregation, considering that Sr. Farley’s response did not adequately
clarify the grave problems contained in her book, decided to proceed with the
publication of this Notification.
1. General problems
The author does not present a correct understanding of the role of the
Church’s Magisterium as the teaching authority of the Bishops united with
the Successor of Peter, which guides the Church’s ever deeper understanding
of the Word of God as found in Holy Scripture and handed on faithfully in
the Church’s living tradition. In addressing various moral issues, Sr. Farley
either ignores the constant teaching of the Magisterium or, where it is occa-
sionally mentioned, treats it as one opinion among others. Such an attitude is
in no way justified, even within the ecumenical perspective that she wishes to
promote. Sr. Farley also manifests a defective understanding of the objective
nature of the natural moral law, choosing instead to argue on the basis of
conclusions selected from certain philosophical currents or from her
own understanding of “contemporary experience”. This approach is not
consistent with authentic Catholic theology.
2. Specific problems
Among the many errors and ambiguities of this book are its positions on
masturbation, homosexual acts, homosexual unions, the indissolubility of
marriage and the problem of divorce and remarriage.
Masturbation
Sr. Farley writes: “Masturbation... usually does not raise any moral ques-
tions at all. ... It is surely the case that many women... have found great good
in self-pleasuring — perhaps especially in the discovery of their own possibi-
lities for pleasure — something many had not experienced or even known
about in their ordinary sexual relations with husbands or lovers. In this way,
it could be said that masturbation actually serves relationships rather than
hindering them. My final observation is, then, that the norms of justice as I
have presented them would seem to apply to the choice of sexual self-plea-
suring only insofar as this activity may help or harm, only insofar as it
Congregatio pro Doctrina Fidei 507
supports or limits, well-being and liberty of spirit. This remains largely an
empirical question, not a moral one” (P. 236).
This statement does not conform to Catholic teaching: “Both the Magis-
terium of the Church, in the course of a constant tradition, and the moral
sense of the faithful have been in no doubt and have firmly maintained that
masturbation is an intrinsically and gravely disordered action. The deliberate
use of the sexual faculty, for whatever reason, outside of marriage is essen-
tially contrary to its purpose. For here sexual pleasure is sought outside of
the sexual relationship which is demanded by the moral order and in which
the total meaning of mutual self-giving and human procreation in the context
of true love is achieved. To form an equitable judgment about the subject’s
moral responsibility and to guide pastoral action, one must take into account
the affective immaturity, force of acquired habit, conditions of anxiety, or
other psychological or social factors that lessen or even extenuate moral
culpability”.1
Homosexual acts
Sr. Farley writes: “My own view... is that same-sex relationships and
activities can be justified according to the same sexual ethic as heterosexual
relationships and activities. Therefore, same-sex oriented persons as well as
their activities can and should be respected whether or not they have a choice
to be otherwise” (P. 295).
This opinion is not acceptable. The Catholic Church, in fact, distinguishes
between persons with homosexual tendencies and homosexual acts. Concern-
ing persons with homosexual tendencies, the Catechism of the Catholic Church
teaches that “they must be accepted with respect, compassion, and sensitiv-
ity. Every sign of unjust discrimination in their regard should be avoided”.2
Concerning homosexual acts, however, the Catechism affirms: “Basing itself
on Sacred Scripture, which presents homosexual acts as acts of grave deprav-
ity, tradition has always declared that homosexual acts are intrinsically dis-
ordered. They are contrary to the natural law. They close the sexual act to
1 Catechism of the Catholic Church, n. 2352; cfr Congregation for the Doctrine of the
Faith, Declaration Persona humana on Certain Questions Concerning Sexual Ethics (December
29, 1975), n. 9: AAS 68 (1976), 85-87.2 Catechism of the Catholic Church, n. 2358.
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale508
the gift of life. They do not proceed from a genuine affective and sexual
complementarity. Under no circumstances can they be approved”.3
Homosexual unions
Sr. Farley writes: “Legislation for nondiscrimination against homosex-
uals, but also for domestic partnerships, civil unions, and gay marriage,
can also be important in transforming the hatred, rejection, and stigmatiza-
tion of gays and lesbians that is still being reinforced by teachings of
‘unnatural’ sex, disordered desire, and dangerous love. ... Presently one
of the most urgent issues before the U.S. public is marriage for same-sex
partners — that is, the granting of social recognition and legal standing
to unions between lesbians and gays comparable to unions between hetero-
sexuals” (P. 293).
This position is opposed to the teaching of the Magisterium: “The Church
teaches that the respect for homosexual persons cannot lead in any way to
approval of homosexual behavior or to legal recognition of homosexual un-
ions. The common good requires that laws recognize, promote and protect
marriage as the basis of the family, the primary unit of society. Legal recog-
nition of homosexual unions or placing them on the same level as marriage
would mean not only the approval of deviant behavior, with the consequence
of making it a model in present-day society, but would also obscure basic
values which belong to the common inheritance of humanity. The Church
cannot fail to defend these values, for the good of men and women and for the
good of society itself”.4 “The principles of respect and non-discrimination
cannot be invoked to support legal recognition of homosexual unions. Differ-
entiating between persons or refusing social recognition or benefits is unac-
ceptable only when it is contrary to justice. The denial of the social and legal
status of marriage to forms of cohabitation that are not and cannot be
marital is not opposed to justice; on the contrary, justice requires it”.5
3 Catechism of the Catholic Church, n. 2357; cfr Gn 19:1-29; Rm 1:24-27; I Cor 6:10; 1 Tm 1:10;
Congregation for the Doctrine of the Faith, Declaration Persona humana, n. 8: AAS 68 (1976),
84-85; Id., Letter Homosexualitatis problema on the Pastoral Care of Homosexual Persons
(October 1, 1986): AAS 70 (1987), 543-554.4Congregation for the Doctrine of the Faith, Considerations regarding proposals to give
legal recognition to unions between homosexual persons (June 3, 2003), n. 11: AAS 96 (2004), 48.5 Ibid., n. 8: AAS 96 (2004), 46-47.
Congregatio pro Doctrina Fidei 509
Indissolubility of marriage
Sr. Farley writes: “My own position is that a marriage commitment is
subject to release on the same ultimate grounds that any extremely serious,
nearly unconditional, permanent commitment may cease to bind. This im-
plies that there can indeed be situations in which too much has changed —
one or both partners have changed, the relationship has changed, the original
reason for commitment seems altogether gone. The point of a permanent
commitment, of course, is to bind those who make it in spite of any changes
that may come. But can it always hold? Can it hold absolutely, in the face of
radical and unexpected change? My answer: sometimes it cannot. Sometimes
the obligation must be released, and the commitment can be justifiably
changed” (Pp. 304-305).
This opinion is in contradiction to Catholic teaching on the indissolubility
of marriage: “By its very nature conjugal love requires the inviolable fidelity
of the spouses. This is the consequence of the gift of themselves which they
make to each other. Love seeks to be definitive; it cannot be an arrangement
‘until further notice’. The intimate union of marriage, as a mutual giving of
two persons, and the good of the children, demand total fidelity from the
spouses and require an unbreakable union between them. The deepest reason
is found in the fidelity of God to his covenant, in that of Christ to his Church.
Through the sacrament of Matrimony the spouses are enabled to represent
this fidelity and witness to it. Through the sacrament, the indissolubility of
marriage receives a new and deeper meaning. The Lord Jesus insisted on the
original intention of the Creator who willed that marriage be indissoluble. He
abrogates the accommodations that had slipped into the old Law. Between
the baptized, a ratified and consummated marriage cannot be dissolved by
any human power or for any reason other than death”.6
Divorce and remarriage
Sr. Farley writes: “If the marriage resulted in children, former spouses
will be held together for years, perhaps a lifetime, in the ongoing project of
6 Catechism of the Catholic Church, nn. 1646-1647, 2382; cfr Mt 5:31-32; 19:3-9; Mk 10:9; Lk
16:18; 1 Cor 7:10-11; Second Ecumenical Vatican Council, Pastoral Constitution Gaudium et spes
on the Church in the Modern World, nn. 48-49; Code of Canon Law, can. 1141; John Paul II,
Apostolic Exhortation Familiaris consortio on the Role of the Christian Family in the Modern
World (November 22, 1981), n. 13: AAS 74 (1982), 93-96.
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale510
parenting. In any case, the lives of two persons once married to one another
are forever qualified by the experience of that marriage. The depth of what
remains admits of degrees, but something remains. But does what remains
disallow a second marriage? My own view is that it does not. Whatever
ongoing obligation a residual bond entails, it need not include a prohibition
of remarriage — any more than the ongoing union between spouses after one
of them has died prohibits a second marriage on the part of the one who
still lives” (P. 310).
This view contradicts Catholic teaching that excludes the possibility of
remarriage after divorce: “Today there are numerous Catholics in many
countries who have recourse to civil divorce and contract new civil unions.
In fidelity to the words of Jesus Christ — ‘Whoever divorces his wife and
marries another, commits adultery against her; and if she divorces her hus-
band and marries another, she commits adultery’ (Mk 10:11-12) —, the
Church maintains that a new union cannot be recognized as valid, if the first
marriage was. If the divorced are remarried civilly, they find themselves in a
situation that objectively contravenes God’s law. Consequently, they cannot
receive Eucharistic communion as long as this situation persists. For the
same reason, they cannot exercise certain ecclesial responsibilities. Reconci-
liation through the sacrament of Penance can be granted only to those who
have repented for having violated the sign of the covenant and of fidelity to
Christ, and who are committed to living in complete continence”.7
Conclusion
With this Notification, the Congregation for the Doctrine of the Faith
expresses profound regret that a member of an Institute of Consecrated Life,
Sr. Margaret A. Farley, R.S.M., affirms positions that are in direct contra-
diction with Catholic teaching in the field of sexual morality. The Congrega-
tion warns the faithful that her book Just Love. A Framework for Christian
Sexual Ethics is not in conformity with the teaching of the Church. Conse-
quently it cannot be used as a valid expression of Catholic teaching, either in
counseling and formation, or in ecumenical and interreligious dialogue.
Furthermore the Congregation wishes to encourage theologians to pursue
7 Catechism of the Catholic Church, n. 1650; cfr John Paul II, Apostolic Exhortation Fami-
liaris consortio, n. 84: AAS 74 (1982), 184-186; Congregation for the Doctrine of the Faith,
Letter Annus Internationalis Familiae Concerning the Reception of Holy Communion by the
Divorced and Remarried Members of the Faithful (September 14, 1994): AAS 86 (1994), 974-979.
Congregatio pro Doctrina Fidei 511
the task of studying and teaching moral theology in full concord with the
principles of Catholic doctrine.
The Sovereign Pontiff Benedict XVI, in the Audience granted to the undersi-
gned Cardinal Prefect on March 16, 2012, approved the present Notification,
adopted in the Ordinary Session of this Congregation on March 14, 2012, and
ordered its publication.
Rome, from the Offices of the Congregation for the Doctrine of the Faith,
March 30, 2012.
William Cardinal Levada
Prefect
e Luis F. Ladaria, S. I.
Titular Archbishop of Thibica
Secretary
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale512
CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM
VALENTINA
Beatificationis et Canonizationis Servi Dei Faustini Perez-Manglano Magro,
Alumni ac Postulantis Societatis Mariae (1946-1963)
DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS
« Scripsi vobis, adulescentes: Fortes estis, et verbum Dei in vobis manet »
(1 Io 2, 14).
Haec beati Ioannis apostoli verba adhuc hodierno die multorum in animis
iuvenum vigent, « qui spes sunt Ecclesiae » (Conc. Oec. Vat. II, Declaratio de
educatione christiana Gravissimum educationis, n. 2) et « ad perfectionem
sanctitatis qua Pater ipse perfectus est, sua quisque via, a Domino vocantur »
(Ib., Constitutio dogmatica de Ecclesia Lumen gentium, n. 11). Inter quos
eminet Servus Dei Faustinus Perez-Manglano Magro, qui e vita concessit
paulo antequam Patres Sacrosancti Oecumenici Concilii Vaticani II declara-
tiones illas promulgarent, dum ultima pia sua exercitia spiritualia peragebat,
bimestre ante mortem, scribens: « Sanctitas est Deum diligere: quod autem
cum Maria valde expedit ».
Servus Dei Valentiae in Hispania die 4 mensis Augusti anno 1946 natus
est et die 25 ad sacramentum Baptismatis ductus est in ecclesiae paroeciali
Sancti Stephani protomartyris. Parentes Faustinus et Maria ab Incarnatione
more christiano educaverunt eum. Primam puerilem institutionem in Colle-
gio Lauretano Sororum a Sacra Familia recepit; inde Valentiae Collegium
Dominae Nostrae a Columna ingressus est, quod religiosi Societatis Mariae
dirigebant. Lucenti, ubi mater eius orta erat, Christum primum communica-
vit; deinde sacramentum Confirmationis apud Collegium Marianistarum
suscepit. Hoc tempore coram Beata Maria Virgine pietatis causa eam corona
mariali cotidie prosequi spopondit, quod totam per vitam perfideliter explens
profundam atque intimam consuetudinem cum Iesu et Maria est expertus.
Prae oculis omnium ordinaria iuvenis coaetanei conversatio vita eius vi-
debatur: propense ad maiora studebat, corporis exercitationes amabat, sicut
et excursiones per montes et natationes, aulas cinematographicas et fabulas.
Congregatio de Causis Sanctorum 513
Prout fieri poterat, Eucharistiam sumebat et amorem Mariae adeo colebat,
ut Congregationi Marianistae se sociaret et spirituale propositum omni bono
iugiter consentiendi sibi imponeret.
Quapropter, mense Octobri anni 1959, dum pia spiritualia exercitia
explebat, divina vocatione ad vitam religiosam inter Marianistas agendam
percepta, dominicae quoque voluntati benigne consensit, quam paulatim
perficiens tamquam verum Virginis donum habuit, dicens: « Praemium
omnibus bonis huius mundi praestantissimum, quod Maria ob diutinam
fidelitatem in sancto Rosario benigne concessit ».
Propositum suipsius Deo oblationis in servitium proximi vitae eius
spirituali valde profuit: fervore enim missionum emicuit et omnes socii
unanimiter sedulitatem eius oblivionemque sui pro aliorum bono dilauda-
verunt, inter quos notandum est auxilium praestitum iuveni cuidam
coaetaneo, qui difficillimis in adiunctis versabatur.
Mense Februario anni 1961, infausta diagnosis ei edicta est morbi nomine
«Hodgkin » seu tumoris gangliorum lymphaticorum, cui animi fortitudine
restitit. Remedia medicorum primum ita aliquantulum profuerunt, ut iuve-
nis Servus Dei omnibus fere lectionibus scholastici anni adesse valuerit. La-
purdum una cum infirmis Nosocomii Valentini felicissimus peregrinatus est.
Numquam questus est: « Si alios — aiebat — nunc magis quam me pati
cogitem, queri mihi non licere intellego ». Ceterum iam inde ab infantia inti-
mam ad Passionis Domini contemplationem ostenderat propensionem, cuius
imago eum valde corroborabat; numquam subrisio etiam inter gravissima
defuit illi, sicut multi obtestabantur dicentes: «Nihil passionis eius videbatur,
cum omnia subridens velaret ».
Mense Ianuario anni 1963 impotentiam suam coram morbo medici agno-
verunt. Moderator spiritualis eum de proximo exitu vitae admonuit, quem
Faustinus summa cum aequitate animi audivit, laetus sacramentum unctio-
nis infirmorum recipiens et ad sanctae Communionis unum solacium omni
sollicitudine recurrens. Die dominica 3 mensis Martii anno 1963, Eucharistia
percepta, moderator spiritualis varia commisit ei munera in caelis adimplen-
da, inter quae infelicium parentum consolationem atque auxilium iuvenibus
sacerdotali vel religiosa vocatione suffultis suppeditandum. Quae vero se
expleturum esse mira simplicitate respondit. Patiens, nummum cum effigie
Virginis in manibus astringens, dicebat: «Valde mihi prodest! ». Et semihora
ante mediam noctem eiusdem diei inter brachia matris animam Deo reddidit.
Eius sanctitatis fama confestim increvit, amicis et sociis scholae adiuvan-
tibus. Archiepiscopus Valentinus numquam dubitavit, quin eum cum sancto
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale514
Dominico Savio compararet et orationem ad intercessionem eius postulan-
dam approbavit. Narratio vitae et conversationis, quarum hodie versiones in
decem linguas exstant, magnum erga operam eius adeo sevit favorem, ut
iuvenes senesque plurimi ad evangelica praecepta per has lectiones magis
inflammatos se sentirent, aliique Servi Dei exemplum valde ipsorum voca-
tioni profecisse affirmarent.
Ob Servi Dei sanctitatis famam, Causa Beatificationis et Canonizationis
apud Curiam Archiepiscopalem Valentinam inita est per celebrationem In-
quisitionis dioecesanae a die 17 mensis Octobris anno 1986 ad diem 14 mensis
Decembris anno 1990, cuius auctoritas et vis iuridica a Congregatione de
Causis Sanctorum die 4 mensis Octobris anno 1991 probatae sunt. Positione
confecta, die 27 mensis Novembris anno 2009 in Congressu Peculiari Consul-
torum Theologorum prospero cum exitu disceptatum est, iuxta consuetudi-
nem, an Servus Dei more heroum virtutes christianas exercuisset.
Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria diei 14 mensis Decem-
bris anno 2010, audita relatione Excellentissimi ac Reverendissimi Domini
Edmundi Farhat, Archiepiscopi titularis Bybliensis, Causae Ponentis, profes-
si sunt Servum Dei virtutes theologales, cardinales iisque adnexas in modum
heroum exercuisse.
Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI
per infrascriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua
vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno
die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum
in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia,
Temperantia et Fortitudine iisque adnexis in gradu heroico Servi Dei Faustini
Perez-Manglano Magro, Alumni et Postulantis Societatis Mariae, in casu et ad
effectum de quo agitur.
Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis
Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit.
Datum Romae, die 14 mensis Ianuarii A.D. 2011.
Angelus Card. Amato, S.D.B.
Praefectus
L. e S.
e Marcellus BartolucciArchiep. tit. el. Mevaniensis, a Secretis
Congregatio de Causis Sanctorum 515
CAMPANIENSIS in BRASILIA
Beatificationis et Canonizationis Servae Dei Franciscae de Paula de Jesus
v. dictae «Nha Chica », Christifidelis Laicae (1808-1895)
DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS
« Confiteor tibi, Pater, Domine caeli et terrae, quod abscondisti haec a
sapientibus et prudentibus et revelasti ea parvulis » (Lc 10, 21).
Famula Dei Francisca de Paula de Jesus, v. d. Nha Chica seu amita
Francisca, anno 1808 in urbe Sancto Ioanne a Rege nata est in Fodinis
Generalibus in Brasilia, filia naturalis alicuius servae. Puella, a matre preces
et religionis praecepta didicit; sed, cum mulier et serva esset, nullam scholas-
ticam educationem accipere potuit. Adulescens, a captivitate liberata, una
cum matre et fratre Theotonio ad urbem v.d. Baependi, quae illo tempore
pleno progressu gaudebat, se contulit, ubi, paucos post menses, parentibus
orbata est. Mater moriens ad solitariam vitam gerendam ei commendaverat,
quo melius et caritatem adhiberet et fidem christianam servaret: ita, cum
multas rogationes connubii reciperet, Francisca eas reiecit, putans se aliam
expleturam esse missionem. In parva domo sola vivere apud vicum Baependi
permansit, ut, pauper inter pauperes, se precationi miserorumque curae tra-
deret. Sedulitas erga Deum eam impulit ad coetus cotidianae vel hebdoma-
dalis precationis constituendos inter loci gentes, ad cenam octavo quoque die
pauperibus offerendam, ad stipes egenis largiendas. Mox humillima « paupe-
rum mater », uti vocabatur, facta est, parata ad excipiendos omnes eam
appropinquantes, ut peterent preces, consilia et solacium. Sola fides duxit
eam ad locupletem et expeditam vitam deponendam pro bono fratrum. Illa
vera lucerna posita in candelabro facta est: etenim, cum olim serva et a servis
orta esset, apud se gentes omnis generis et politicae inclinationis attraxit,
quae illam Dei mulierem videbant fide caritateque plenam. Domus eius per
septuaginta quinque annos fuit frequentata ab humilibus et a consiliariis
imperii, a pueris et a claris peritis, a pauperibus et a divitibus, qui veniebant
non modo e Fodinis Generalibus et ab urbe capite tunc temporis Sancti
Sebastiani Fluminis Ianuarii. Cives multi, qui ad proximas thermas vici
Caxambu se conferebant, illam domum visitabant, primum curiositate
ducti, deinde semper magis persuasi ut aures praeberent consiliis eius. Et
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale516
illa, magna cum simplicitate, omnibus respondebat, ut quondam dixerat:
« Expleo id quod mihi Beata Virgo Maria dicit et nihil magis », candide adiun-
gens: « Ego precor et Beata Virgo Maria audit me et respondet mihi » vel
« Spiritus dat mihi consilium ».
Frater eius, mortuus anno 1862, illam omnium bonorum suorum heredem
designavit. Copiosa illa hereditate Serva Dei beneficas operas auxit, inter
quas aedificationem parvae ecclesiae Immaculatae Conceptioni dicatae,
quam Beata Virgine inspirante efficere voluit, tanti incepti participes faciens
omnes qui eam frequentabant.
Die 8 mensis Iulii anno 1888 necessitatem percepit se omnibus bonis
exuendi quae uti heres possidebat, dictans testamentum in quo bona sua
Paroeciae reliquit et sollicite curavit ut monitum daret de omnibus quae
vendenda et largienda pauperibus essent.
Spiritualitas Servae Dei maxime evangelica virtute emicuit, quoniam
solum amori Dei et proximi est innisa, qui provenit ex simplici natura eius,
sine ulla docta aut speculativa indole.
Nha Chica die 12 mensis Iunii anno 1895, meritis ornata, mortua est.
Corpus eius in ecclesia matre vici Baependi occurrentibus per quattuor dies
expositum est, nullum signum dissolutionis ostendens: sic plurimis fidelibus
concessum est ut ultimam salutationem ei facerent. Deinde in aedicula ab illa
aedificata corpus sepultum est.
Causa, ad eam in Sanctorum numerum referendam, instructa est ob
sanctitatis continuam et crescentem famam: Inquisitio dioecesana a die 10
mensis Octobris anno 1993 ad diem 31 mensis Maii anno 1995 apud Curiam
Episcopalem Campaniensem in Brasilia instituta est, inde anno 1998 oppor-
tunum addere reputatum est Instructoriam Suppletivam, quarum validitas
et vis iuridica a Congregatione de Causis Sanctorum Decreto diei 12 mensis
Martii anno 1999 probatae sunt. Cum Causa antiqua esset, Positio primum in
Congressu Consultorum Historicorum disputata est die 30 mensis Octobris
anno 2001 et inde die 8 mensis Iunii anno 2010 in Congressu Peculiari
Consultorum Theologorum. Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordi-
naria diei 11 mensis Ianuarii anno 2011, audita relatione Causae Ponentis,
Exc.mi D.ni Laurentii Chiarinelli, Episcopi emeriti Viterbiensis, professi
sunt Servam Dei virtutes theologales et cardinales iisque adnexas in gradu
heroico coluisse.
Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI
per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua,
Congregatio de Causis Sanctorum 517
vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno
die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in
Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Tempe-
rantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Franciscae de
Paula de Jesus (v.d. « Nha Chica »), Christifidelis Laicae, in casu et ad effectum
de quo agitur.
Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis
Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit.
Datum Romae, die 14 mensis Ianuarii A.D. 2011.
Angelus Card. Amato, S.D.B.
Praefectus
L. e S.
e Marcellus Bartolucci
Archiep. el. tit. Mevaniensis, a Secretis
VRHBOSNENSIS
Beatificationis seu Declarationis Martyrii Servarum Dei Mariae Iuliae Ivanisevic
et IV Sociarum, Congregationis Filiarum a Caritate Divina ({ 15-23.XII.1941)
DECRETUM SUPER MARTYRIO
« Quis nos separabit a caritate Christi? Tribulatio an angustia an perse-
cutio an fames an nuditas an periculum an gladius? Sed in his omnibus
supervincimus per eum, qui dilexit nos » (Rom 8, 35. 37).
His Pauli apostoli verbis perspicue ostenditur martyrium Servarum Dei
sororis Mariae Iuliae Ivanisevic eiusque quattuor sociarum, quae Martyres
Drinenses appellantur: persecutionem, enim, subierunt propter immanem
doctrinam antireligiosam cetnicorum atque, testimonium de Christo ac de
propria consecratione perhibentes, sanguinem effuderunt. Rerum contextus
in quo illae vitam gesserunt — primo nempe dimidio XX saeculi — impla-
cabili notatus est odio adversus fidem, quod gentes Bosniae Orientalis affecit.
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale518
Peculiarem in modum pertinacia in sacerdotes, personas consecratas et sacra
aedificia atrociter intulit.
Servae Dei pertinebant ad Congregationem Filiarum a Caritate Divina et
ad Provinciam ‘‘Divinae Providentiae’’, cuius sedes tunc Vrhbosnae posita
erat. Earum caritatis opera omnibus incolis illius regionis notissima erant:
praesertim magni aestimabatur servitium gratuitum et pauperibus cuiuslibet
ordinis ac religiosae fidei deditum, ita ut earum conventus, in vico Pale
exstans, ‘‘Hospitium Pauperum’’ appellaretur. Hac in sede soror Maria Iulia
eiusque quattuor consorores miram egerunt vitam, oratione suffultam et
operibus beneficentiae confirmatam. Earum opus in oecumenica pastoralique
re necnon in caritatis exercitio usque ad diem sequestrationis perduravit.
Belli et persecutionis non obstantibus periculis, illae minime se retraxerunt,
sed in fide tuenda et in votis servandis constantes perstiterunt. Haec enim
constantia veluti Servarum Dei anticipatio exstitit ad martyrium amplec-
tendum.
Postmeridianis horis diei 11 mensis Decembris anno 1941, quidam cetnici
in conventum irruperunt, illum vastantes et incendio delentes; deinde
comprehenderunt quinque sorores, coactas ad iter longum sex et sexaginta
chilometra super nivem percurrendum. Senior ex illis, soror Berchmana, in
oppido Sjetlina consistere debuit, dum ceterae in pagum Garazde pervene-
runt. Hic enim, ad stativa castra translatae, omne genus contumeliis vexatae
sunt et minationibus, quas in spe et aequo animo sustinuerunt, optantes
propriam dignitatem et votum castitatis magis quam libertatem et vitam
tueri. Sica necatae sunt die 15 mensis Decembris anno 1941; altera vero
aliquot post dies interfecta est.
Harum Servarum Dei, quae coniunctae cum Domino crucifixo sanguinem
effuderunt, biographicam descriptionem breviter exhibemus.
Serva Dei soror Maria Iulia Ivanisevic, moderatrix communitatis loci Pale,
nata est in oppido Godinjak, apud Novam Gradiskam in Croatia, die 25
mensis Novembris anno 1893. Admissa in Congregationem Filiarum a Cari-
tate Divina in urbe Vrhbosna, anno 1923 perpetua vota nuncupavit. In vitae
suae decursu varia implevit officia, qualia sunt domestici labores, onerosa
agri cultura, immo quarundam communitatum moderamen. Cum Deo in
oratione iugiter coniuncta, inter omnes pacem et bonum diffundebat. Arden-
tem amorem, quem erga communitatem suam nutriebat, die sequestrationis
ostendere potuit, die nempe 11 mensis Decembris anno 1941. Illo quidem die
e domo aberat. Sed, cum sciret de instanti sororum periculo, solas relinquere
Congregatio de Causis Sanctorum 519
noluit, sed festinans in conventum se contulit, ubi capta est. Duodequinqua-
ginta annos nata, in pago Gorazde die 15 mensis Decembris anno 1941 mar-
tyrium consummavit.
Serva Dei soror Maria Berchmana Carolina Anna Leidenix in oppido En-
zersdorf, prope Vindobonam, ortum habuit die 28 mensis Novembris anno
1865. A iuvenili aetate religiosam persensit vocationem et in Congregationem
accepta est. Postquam vota anno 1883 nuncupaverat, in Bosniam missa est,
ubi totam per vitam est commorata. Magistrae munus exercens se dedit
pueris erudiendis iisdemque catechesi tradendae. Officia insuper explicavit
moderatricis et magistrae noviciarum. Oecumenico spiritu peculiariter emi-
nuit. In oppido Ejetlina interempta est die 23 mensis Decembris anno 1941,
cum aetatis annos ageret sex et septuaginta.
Serva Dei soror Maria Krizina Iosepha Bojanc primam lucem aspexit in
oppido Zbure, apud viciniam Novae Urbis, in Slovenia, die 14 mensis Maii
anno 1885. Adulta iam aetate Congregationem ingressa est et anno 1926
perpetua vota emisit. Ad domestica et rustica officia destinata, diversis in
locis Bosniae vitam duxit. Modus sese gerendi insignitus est spiritu oboedien-
tiae et sollicitudinis erga proximum. Timida indole ditata, patiens tamen erat
et omnino Dei voluntati dedita. In pago Gorazde simul cum ceteris sororibus
martyrio coronata est, cum aetatis sex et quinquaginta ageret annos.
Serva Dei soror Maria Antonia Iosepha Fabjan die 23 mensis Ianuarii anno
1907 orta est in oppido Malo Lipje, non longe a Nova Urbe in Slovenia.
Adulescens orphana mansit et ad vitam consecratam vocari persensit; itaque
anno 1929 Congregationem amplexa est. Anno 1937 perpetuam fecit pro-
fessionem. Deinde in hortum et agros colendos operam impendit et etiam
in domesticos labores. Spiritu oboedientiae et humilitatis praecipue eminuit.
Etiam in pago Gorazde die 15 mensis Decembris anno 1941 martyrii palmam
accepit, quattuor et triginta aetatis annos nata.
Serva Dei soror Maria Bernadeta Teresija Banja primum lumen vidit die
17 mensis Iunii anno 1912 in oppido Veliki Grdevac, in Croatia, e parentibus
Hungaris. Vocationem ab infantia percipiens ad Iesum sequendum in vita
consecrata, excepta est in Congregationem. Temporariis votis Deo se conse-
cravit anno 1932. Deinde in communitatem Palensem translata est ut
officium coquae ibidem exsequeretur. Consorores eius testatae sunt Servam
Dei oboedientem fuisse, patientem et admodum diligentem necnon in opere
indefessam. Undetriginta annos nata, martyrium passa est simul cum ceteris
sororibus in pago Gorazde die 15 mensis Decembris anno 1941.
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale520
Fama martyrii harum quinque sororum perpensa, die 4 mensis Decembris
anno 1999 Curia Archidioecesana Vhrbosnensis intuitu beatificationis
dioecesanam instruxit Inquisitionem, quae post tres annos conclusa est,
cuius iuridicam validitatem Congregatio de Causis Sanctorum approbavit
Decretum edens die 13 mensis Iunii anno 2003.
Apparata Positione, disceptatum est de coniecto Servarum Dei martyrio.
Consultores Historici sententiam tulerunt die 17 mensis Martii anno 2009.
Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum habitus est cum exitu
positivo die 24 mensis Februarii anno 2010. Purpurati Patres et Episcopi,
in Sessione Ordinaria die 14 mensis Decembris anno 2010 congregati, audita
relatione Ponentis Causae, Exc.mi D.ni Raphaelis Martinelli, Episcopi
Tusculani, edixerunt Servas Dei in odium fidei martyrium subiisse.
De hisce omnibus rebus, referente subscripto Cardinale Praefecto, certior
factus, Summus Pontifex Benedictus XVI, vota Congregationis de Causis
Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de
martyrio eiusque causa Servarum Dei Mariae Iuliae Ivanisevic et IV Sociarum,
Congregationis Filiarum a Caritate Divina, in casu et ad effectum de quo agitur.
Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis
Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit.
Datum Romae, die 14 mensis Ianuarii A.D. 2011.
Angelus Card. Amato, S.D.B.
Praefectus
L. e S.
e Marcellus BartolucciArchiep. tit. el. Mevaniensis, a Secretis
Congregatio de Causis Sanctorum 521
EPOREDIENSIS
Beatificationis et Canonizationis Ven. Servae Dei Antoniae Mariae Verna, Funda-
tricis Instituti Caritatis ab Immaculata Conceptione v. d. « d’Ivrea » (1773-1838)
DECRETUM SUPER MIRACULO
Venerabilis Serva Dei Antonia Maria Verna die 12 mensis Iunii anno 1773
Provinciae Taurinensis in pago vulgo Pasquaro, ex municipio Rivarolo Cana-
vese, ortum habuit a parentibus christiana fide penitus immersis. Inde a
pueritia vitam ostendit omnino devotam et deditam observandae caritati
praesertim erga pueros ad fundamenta christianae doctrinae formandos.
Circa annum 1796 ad vitam orationis intenta, privato virginitatis voto
emisso, in oppidum Rivarolo Canavese se contulit ut per apostolatum cate-
cheticam instructionem exsequeretur, ad assistentiam pauperibus infirmis
praestandam in eorum domiciliis et ad erudiendas iuvenes omni instructione
carentes.
Annus 1806 prima exstitit occasio qua Venerabilis Dei Serva consilium
cepit novum religiosum Institutum condendi. Id tamen ut ad rem perduceret,
plures annos exspectare debuit et haud paucas difficultates superare necnon
obstacula a civilibus et aliquando quoque a religiosis auctoritatibus
interposita.
Die 27 mensis Novembris anno 1835 Episcopus Eporediensis novum
approbavit Institutum, appellatum « Sororum a Caritate sub titulo Immacu-
latae Conceptionis Beatae Virginis Mariae ». Progrediens in humilitate et in
suiipsius deditione, die 25 mensis Decembris anno 1838 in oppido Rivarolo
Antonia Maria suam consummavit terrestrem exsistentiam.
Ad Beatificationem parandam, Postulatio Causae iudicio huius Congre-
gationis de Causis Sanctorum coniectam exhibuit miram sanationem Sororis
Mariae Caietanae (Iosephinae) Corbella, Constantinopoli natae die 20 mensis
Aprilis anno 1877.
Soror haec, sodalis Instituti Sororum a Caritate Immaculatae Conceptio-
nis, in oppido Eporedia, sana cum sit et valida physica constitutione, die
26 mensis Octobris anno 1947 aegrotare coepit, ostendens variationem tem-
peraturae corporis et irritantem tussim. Quamvis therapia adhibita esset,
conspectus eius clinicus in peius ruebat ita ut summam febrim revelaret et
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale522
gravitatem respirandi. Die 15 mensis Novembris ex integra thoracis analysi
quaedam obtusitatis regio detecta est in dimidio inferiore pulmonis dextri,
quocirca therapia antibiotica per penicillinam praescripta est. Sequens ana-
lysis thoracis, peracta die 3 mensis Decembris eiusdem anni 1947, induxit ad
statuendam diagnosim bronchopulmonitis cum abscessu pulmonario. Novus
cyclus therapiae cum penicillina aegrotanti applicatus est, attamen perstite-
runt elata temperatura, dispnoea, tussis assidua et insufficientia cordis cum
gravi vitae discrimine aegrotantis.
Sorores communitatis, die Nativitatis Domini, ipsa in anniversaria me-
moria pii transitus Matris Antoniae, per eius intercessionem preces effundere
coeperunt ad sanationem Sororis Mariae Caietanae assequendam, et earum
participes fecerunt hospites quoque convictus et pueros Instituti.
Die 26 mensis Decembris medicus infaustum edixit exitum ad breve
tempus et suasit ut illi infirmorum Unctio administraretur.
Attamen, currente nocte inter dies 26 et 27 eiusdem mensis, Soror Caie-
tana inopinate convaluit: noctem transegit satis placida et mane hora sexta
est exspergefacta ita proferens: «Mater Antonia sanavit me! ». Etenim medi-
cus, qui die 27 eiusdem mensis circa horam septimam ad infirmam visitan-
dam se contulerat, in normali statu invenit eam, quoniam eius tussis erat fere
dilapsa, quapropter restitutam agnovit sanationem.
Soror Maria Caietana consueta opera resumpsit; et examen radiographi-
cum, die 18 mensis Ianuarii anno 1948 peractum, notabilem bonae valetudi-
nis progressionem revelavit in comparatione inspectionum praecedentium;
tandem sanationem confirmavit.
Processus dioecesanus habitus est apud Curiam Curiensem in Helvetia a
die 24 mensis Maii ad diem 1 mensis Iunii anni 1966, cuius validitatem
approbavit Congregatio de Causis Sanctorum Decretum edens die 27 mensis
Maii anno 1994.
Consilium Medicorum in Sessione diei 4 mensis Martii anno 2010, unanimi
ex consensu sanationem Sororis Mariae Caietanae Corbella agnovit instanta-
neam fuisse, perfectam ac constantem et ex scientia medica inexplicabilem
quoad modum.
Die 15 mensis Iulii anno 2010 actus est Congressus Peculiaris Consulto-
rum Theologorum, qui ex sententiarum consensu, in sanatione sororis Mariae
Caietanae Corbella agnoverunt intercessionem apud Deum Venerabilis
Servae Dei Antoniae Mariae Verna.
Congregatio de Causis Sanctorum 523
Denique die 14 mensis Decembris anno 2010 celebrata est Sessio
Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Ponente Causae Exc.mo
D.no Marcello Semeraro, Episcopo Albanensi.
Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum,
posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret, responsum affirma-
tivum prolatum est.
Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI
per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua,
vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno
die declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem
Ven. Servae Dei Antoniae Mariae Verna, Fundatricis Instituti Sororum ab
Immaculata Conceptione v. d. « d’Ivrea », videlicet de instantanea, perfecta ac
constanti sanatione Sororis Mariae Caietanae Corbella a « broncopolmonite acuta
ad evoluzione ascessuale con grave compromissione generale ».
Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis
Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit.
Datum Romae, die 14 mensis Ianuarii A.D. 2011.
Angelus Card. Amato, S.D.B.
Praefectus
L. e S.
e Marcellus Bartolucci
Archiep. tit. el. Mevaniensis, a Secretis
MARIANOPOLITANA
Beatificationis et Canonizationis Servi Dei Adolfi Chatillon (in religione: Theopha-
nii Leonis), ex Instituto Fratrum Scholarum Christianarum (1871-1929)
DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS
«Dominum autem Christum sanctificate in cordibus vestris, parati semper
ad defensionem omni poscenti vos rationem de ea, quae in vobis est spe »
(1 Pe 3, 15).
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale524
Adolfus Chatillon, Dei Servus, religiosus vir, suae vocationis suique
charismatis amantissimus fuit, quippe qui cotidianis officiis fideliter exse-
quendis, et is quidem contento studio, tum sanctae precationis, tum operae
egentissimo cuique navandae, quamdiu vixit, totum se Deo devoveret.
Hic Dei Famulus die 31 mensis Octobris anno 1871, Nicolaeti, in Canada
piissimo Christiano genere natus est. In litterarium ludum, in sua paroecia,
primum itavit, postea in praeparatorium ludum, qui apud collegium ac se-
minarium eiusdem urbis nomen dedit. Matre autem anno 1880 demortua,
studiorum curriculum continuavit Adolfus in collegiis, quibus pariter
praeerant Fratres Scholarum Christianarum, primum in loco vulgo La-
Baie-du-Febvre, deinde vero in loco Yamachiche. Per idem tempus, firmum
consilium, ut totum se Deo in eodem Instituto manciparet, adulescentulus in
animo agitavit: quod quidem cum postulasset, Marianopoli in novitiorum
tirocinium acceptus, induto religionis habitu, sibi Theophanio Leoni nomen
sumpsit. Qui, post vota temporaria die 9 mensis Iulii anno 1889 nuncupata,
tandem die 12 mensis Iulii anno 1900, ex sollemni votorum formula sacrum
iniit sodalicium.
Paulo post iussus est in compluribus domibus eiusdem Instituti docere.
Ceterum virum ad educandum peritissimum firmaque integritate pollentem,
etiam ad curandos instituendosque adulescentes, qui religiosam vitam inter
Fratres Scholarum Christianarum affectabant, antistites delegerunt. Quo
gravi munere fungens Adolfus, cum decennio inter iuniores novitios, et
Marianopoli in novitiorum tirocinii sede, sedicem annos fuisset, omni vero
tempore cum summam sapientiam, tum prudentiam ac intellegentiam
adhibuit.
Qui porro, dum inter sodales fuit, magna qua praeditus erat fide eminuit;
quam ipse constanter auxit orando perpetuoque monendo de praesentia Dei,
ad Cuius numen sine ulla exceptione accedere volebat. Hic enim, Lasallianum
charisma penitus exprimens, in cotidianae vitae ratione ad fastigium virtutis
usque contendere visus est, quippe qui in omnes, et maxime in sodales, in
novitios inque iuniores discipulos, humilitate et caritate uteretur. Omnibus
autem rerum adiunctis ea, quae cunctis discipulis suis vere prodessent, sem-
per petivit Adolfus; iisque cum ad humana, tum ad christiana praecepta
instituendis educandisque, singularem cuiusque indolem summa observantia
prosecutus, tamen perpetuam severitatem adhibuit. Praeterea sua ipse
prudentia et consilio effecit ut multi, de sua vocatione forte dubitantes,
ad bonam frugem se aliquando revocarentur. Hic enim absque tumultu,
Congregatio de Causis Sanctorum 525
magnificis rationibus contemptis, immo potius dulce ridenti ore, multis in sua
vocatione discernenda proficientibus veluti praeclarum exstitit lumen. Deni-
que castimoniae virtutem potissimum dilexit.
Idem vero, utpote multiplici insignique pollens periculo, anno 1923,
creatus est Visitator Generalis Domorum adulescentibus instituendis in
America Septentrionali. Cum autem, anno 1928, in oppidum, quod Belgae
vulgo Lembecq-Lez-Hal appellant, in generale comitium venisset, prima ipse
eius morbi indicia, quo moriturus erat, animadvertit. Inde gravi intestinorum
tumore cognito, statim Lutetiam Parisiorum adductus est, scilicet qui
sectione chirurgica, eaque periculosa, curaretur; quae tamen ad causam
infirmitatis amovendam nihil profuit. Itaque prae insanabili morbo, cum
extrema huius vitae momenta iam adesse sentiret, divinae providentiae
totum se tradens, Passionisque Christi consors factus, omnibus exemplo ac
testimonio fuit. In Canadam autem reversus, placidissimo obitu decessit
Adolfus die 28 mensis Aprilis anno 1929, in Domo, quae apud locum v. d.
Laval-des-Rapides.
Increbrescente eius sanctimoniae fama, in Curia Marianopolitana, a die 1
mensis Decembris, anno 1987, ad diem 31 mensis Martii anno 1990, Inquisitio
dioecesana est instructa; cuius vim haec Congregatio de Causis Sanctorum
ratam habuit per Decretum die 16 mensis Novembris anno 1991, latum.
Positione confecta, more tralaticio disceptatum est num Dei Servus christia-
nas virtutes, easque heroico in gradu, exercuisset. Die autem 18 mensis Iunii
anno 2010, habitus est, cunctis quidem suffragiis, Peculiaris, qui dicitur,
Consultorum Theologorum Congressus. Amplissimus denique Purpuratorum
Patrum et Antistitum coetus, in Sessione Ordinaria, quae die 22 mensis
Martii hoc anno 2011, gesta est, audita relatione Exc.mi D.ni Antonii
Stankiewicz, Episcopi titulo Novapetrensis, Causae Ponentis, pronuntiavit
hunc Dei Servum theologales, cardinales iisque adnexas virtutes heroico in
gradu exercuisse.
Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI
per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua,
vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno
die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum
in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia,
Temperantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Adolfi
Chatillon (in relig.: Theophanii Leonis), Fratris Professi Fratrum Scholarum
Christianarum, in casu et ad effectum de quo agitur.
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale526
Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis
Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit.
Datum Romae, die 2 mensis Aprilis A.D. 2011.
Angelus Card. Amato, S.D.B.
Praefectus
L. e S.
e Marcellus BartolucciArchiep. tit. Mevaniensis, a Secretis
TRANENSIS et BAROLENSIS seu BARENSIS
Beatificationis et Canonizationis Servae Dei Mariae Clarae a S. Teresia a Iesu
Infante (in saec.: Vincentiae Damato), Monialis professae Ordinis a Sancta Clara
Assisiensi (1909-1948)
DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS
«Mea infirmitate, in Hostiam illam innixa, ut hostia fiam ipsa contendo.
Secretum omne habes ».
Quibus dictis Maria Clara a Sancta Teresia a Iesu Infante, Dei Ancilla,
cum Sacramenta in ipso mortis articulo reciperet, hanc vitam conclusit;
iisdem vero eius animi res plane describitur, quippe quae, sese Domino man-
cipatam penitus experta, omnem vitam suam in oblationem ac sacrificium
converterit.
Haec Dei Ancilla Baruli, quam urbem Itali vulgo Barletta nominant,
rustico genere nata est die 9 mensis Novembris anno 1909, cum tamen sub-
sequenti die 12 eiusdem mensis in tabulas censorias referretur; die autem 25
mensis Novembris eodem anno, cum ibidem, in paroecia Sancti Sepulcri,
baptismate sancto rite ablueretur, nomen ei Vincentiae inditum est. Hanc
igitur, octavo e liberis quattuordecim loco genitam, studio ac tranquillitate
sui prosecuti sunt; quae quidem res ad formandum eius mite suaveque inge-
nium, idemque promptum ad amicitiam complurium puellarum eiusdem ae-
tatis, contulerunt. Praecipua vero apud eam auctoritate valuit Maria mater,
matura magnaeque fidei matrona, unaque ex Adoratricibus Augusti Altaris
Sacramenti, quae piissima sodalitas in ea paroecia erat: hinc enim Dei Ancilla
Congregatio de Causis Sanctorum 527
in Eucharistia vere praesentem Iesum singulari dilectione prosequi didicit,
quem postea, cum decimum aetatis annum ageret, primum recepit. Ceterum
septem octove fere annorum puella, utpote Deum sitiens, Ioachimo fratre
comitante, rus, « ad eremiticam scilicet vitam agendam », confugere tempta-
vit; quod quidem factum, quam denique ipsi vitae condicionem essent delec-
turi, indicio fuit.
Cum autem in templo, Sacratissimae Familiae dicato, quod tunc inter
ipsa initia versabatur, ad operam paroeciae navandam se contulisset, Vin-
centia cum naturae bona, tum munera gratiae clarius in dies ostendit; tanto-
que eadem, quamvis modice erudita, fulsit ingenio, ut iuberetur elementa
Christianae doctrinae tradere puellis, in quibus postea quaedam fuere quae,
praeclarum eius exemplar imitantes, vitam Deo devotam item affectarunt.
Ibidem vero, compluribus in sodaliciis, tum Filiarum Cordis Iesu, tum Actio-
nis Catholicae, muneribus in se receptis, adulescentula veluti «maxima natu
soror » facta est, et ea quidem cum in docendo, tum quod suis ipsa moribus
omnibus esset documento.
Postquam Sabinus Cassatella sacerdos ad eam paroeciam regendam de-
lectus est, Vincentia, eo magistro, intentiorem suo animo excolendo operam
dedit; quod quidem eam in progressione facienda ad summam virtutis adiu-
vit. Cum autem ad capessendam umbratilem vitam, rebus divinis contem-
plandis deditam, se vocari animadvertisset, aliqua suorum repugnantia su-
perata, mense Septembri anno 1928, Claralibus virginibus illis sodalem se
adiunxit, quae Albani, haud longe ab hac Urbe, in asceterio Sacratissimae
Conceptionis, sedem habebant, quaeque tunc, temporis causa, illic prope
Arce Gandulfi versabantur. Hinc Vincentia, dum ad vitam Deo mancipan-
dam instruitur, nomen indidit sibi Sorori Mariae Clarae a Sancta Teresia a
Iesu Infante, quo quidem Sanctam virginem illam Lexoviensem expresse
commemoraret, quam sibi ipsa veluti « viae comitem » sumpserat. Itaque in
sanctissimi claustri recessu, alterum aetatis suae gradum auspicata, sibimet-
ipsi mori didicit, quo Christi lineamenta magis magisque in se exprimeret,
utque « vivum Eius exemplar » fieret, quippe cum pro certo haberet se, quo
magis ad sanctitatem contenderet, eo magis ad universi humani generis bo-
num collaturam. Ideo sancta precatio veluti eius vitae spiritus fuit eiusque
animus caritatis, quam suis ipsa sororibus usque ad oblivionem sui dispensa-
vit. Nam, ut erat serviendi studio ac benignitate permota, saepe aliena opera,
in quibus et graviora, suscepit. Quae, dum divinis meditandis rebus ad sum-
mam virtutis gradatim ascendit, ut erat formosa facie, tamen cum in humi-
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale528
litate, tum in studio sese discruciandi profecit. Omnia igitur plena illa, qua
Christicolam decet, laetitia accipiebat, quam cum franciscalis, tum claralis
consuetudo mirum in modum testatur. Haec vero, in Christi cruce dumtaxat
gloriabunda, sacerdotibus ad sanctitatem perducendis, per orationem suique
oblationem, quamdiu vixit, operam dedit. Quam magno denique studio
caritatis flagraret, id praesertim anno 1944, altero saeviente populorum
conflictu, eminuit, cum velivola incursantia, asceterio globis ignivomis
diffracto, sacrarum virginum numerum imminuerunt. Tunc enim Dei Ancilla,
licet graviter percussa, ad levandos cruciatus earum quae supererant totam
se contulit, adeo ut somno ciboque se abstineret.
Cum tamen, vertentibus annis, prima signa eius morbi, quo ipsa moritura
erat, apparuissent, sui asceterii claustra relinquere coacta, Romam, in Camil-
lianum valetudinarium phthisi laborantium, adducta est. Quam quidem
occasionem captavit haec virgo quo maiore animi intentione pro sacerdoti-
bus, pro vocationibus augendis, pro incolumitate eius qui « alter dulcisque
Christus in terris », denique pro hominum salute, se Deo devoveret. Quae,
licet languentibus viribus, etiam in compluribus valetudinariis, in quibus
extremam ipsa aetatem degit, singularem suae odorem caritatis effudit,
omnia omnibus facta eademque tamquam consolationis angelus aegrotanti-
bus exsistens. Etenim, quamdiu inter iuniores aegrotas fuit, ad Christianae
doctrinae institutionem se rettulit quapropter Deo devotam virginem, in
studium sanctae precationis innixam, aegrotantium ministrae sorores adeo
admirabantur, ut postea, quod emorienti adsiderent eiusque exuvias vesti-
rent, id maximo sibi honori ducerent.
Barii tandem, caelesti viatico per ipsum Ioachimum fratrem, qui interea
sacerdotium inter Rogationistas inierat, refecta, suis aegrotisque sodalibus
maximo studio prosequentibus, sancte in Domino obdormivit die 9 mensis
Martii anno 1948, hora septima, eodem scilicet die et hora ac ipsa sese de-
cessuram praedixerat. Deinde vero, post iusta funebria, quae ibidem facta
sunt, in coemeterium Albanum translatum est corpus; quod tandem, iam
usque ab anno 1999, in templo illius asceterii, quod ipsa viva dilexerat, iacet.
Increbrescente autem post mortem eius fama sanctitatis, quae ceterum,
dum vixit, iam pervulgata erat, in Barensi Curia, a die 29 mensis Novembris
anno 1983, ad diem 8 mensis Martii anno 1990, Inquisitio dioecesana est
instructa; cuius vim iuridicam haec Congregatio de Causis Sanctorum ratam
habuit per Decretum die 14 mensis Maii anno 1993, latum. Positione confecta,
more tralaticio disceptatum est num Dei Ancilla christianas virtutes, easque
Congregatio de Causis Sanctorum 529
heroico in gradu, exercuisset. Die autem 6 mensis Novembris anno 2009,
habitus est, favorabili quidem cum exitu, Congressus Peculiaris Consultorum
Theologorum. Amplissimus denique Purpuratorum Patrum et Antistitum
coetus, in Sessione Ordinaria, quae die 18 mensis Ianuarii hoc anno 2011
gesta est, audita relatione Exc.mi D.ni Edmundi Farhat, Archiepiscopi titulo
Biblensi, Causae Ponentis, agnovit hanc Dei Ancillam theologales, cardinales
iisque adnexas virtutes, et eas quidem heroico in gradu, exercuisse.
Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI
per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua,
vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno
die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in
Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Tempe-
rantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Mariae Clarae
a Sancta Teresia a Iesu Infante (in saec.: Vincentiae Damato), Monialis Pro-
fessae ex Ordine a S. Clara Assisiensi, in casu et ad effectum de quo agitur.
Mandavit autem Beatissimus Pater ut praesens decretum publici iuris
fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur.
Datum Romae, die 2 mensis Aprilis A.D. 2011.
Angelus Card. Amato, S.D.B.
Praefectus
L. e S.
e Marcellus BartolucciArchiep. tit. Mevaniensis, a Secretis
MATRITENSIS
Beatificationis et Canonizationis Ven. Servae Dei Mariae Catharinae Irigoyen
Echegaray (in relig.: Mariae a Desponsatione), Sororis Professae Instituti Serva-
rum Mariae Infirmis Ministrantium (1848-1918)
DECRETUM SUPER MIRACULO
Venerabilis Serva Dei Maria Catharina Irigoyen Echegaray die 25 mensis
Novembris anno 1848 Pampelone, in Navarra Hispaniae, nata est. Iuventutis
periodo munus exercuit praesidis Associationis Filiarum Mariae, in qua
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale530
coram iuvenibus congregantibus exemplum se praebuit. Sorores Servae Ma-
riae anno 1878 Pampelonem advenerunt. Tunc Maria Catharina, percipiens se
Domino consecrandam esse, hoc vitae genere allecta in hoc Institutum
admitti petivit. Matriti noviciatum peregit, habitum induens die 12 mensis
Martii anno 1882; tunc assumpsit nomen Mariae a Desponsatione. Die 14
mensis Maii anno 1883 religiosam emisit professionem ac deinde studiosa
caritate muneri infirmis in domiciliis subveniendi se dedit. Mira eius exstitit
sollicitudo anno 1890 quo grassabantur grippica pestilentia necnon cholera et
variolarum pullulatio quae Hispaniam tunc temporis vastaverunt. Anno
1913 tuberculosis ossea detecta est in Sorore Maria, quae igitur chirurgicae
sectioni bis submissa est. Post haud breves cruciatus, die 10 mensis Octobris
anno 1918 animam Domino placide tradidit. Die 30 mensis Martii anno 1981
Decretum super virtutibus heroicis Servae Dei promulgatum est.
Postulatio Causae, beatificationi prospiciens, iudicio huius Congregationis
de Causis Sanctorum sequens exhibuit mirum prodigium quod in urbe capite
La Paz, in Bolivia, mense Novembri anno 2004 patratum est. Agitur enim de
celeri ac sine residuis sanatione viri doctoris Aloisii Ferdinandi Padilla Go-
mez, tunc annorum aetatis septem et quadraginta. Hic enim vir convulsio-
num angustias ob hygroma cerebrale ex improviso subire coepit. Per chirur-
giam quaedam immissa est illi valvula; attamen post quattuor et viginti
horas exortae sunt aliquot implicationes ita ut ipsa infirmi vita periclitaretur,
quales sunt: pneumonia, meningitis, haemorrhagia cerebralis, infarctus cere-
bri necnon grave diuturnumque spatium anoxiae cerebralis. Saepe igitur
timor exstitit ne aegrotus mortem obiret, et, ut omnia recte procederent,
oportuit ut hic patiens diuturnam ageret periodum recuperationis et totam
per vitam gravia perferret consectaria, praesertim ob longinquitatem tempo-
ris quo cerebrum oxygenio privatum permansit.
Tempore tamen quo infirmus propter novas implicationes maxima affli-
gebatur gravitate, quaedam Religiosa Serva Mariae, addicta servitio apud
valetudinarium appellatum ‘‘Artifex Pacis’’ ubi aegrotus degebat, dominam
Mercedem, uxorem infirmi, hortata est ut pro coniuge suo auxilium impetra-
ret Venerabilis Mariae Catharinae. Domina Mercedes, quendam textum
orationis, quem e manibus Sororis receperat, photographice exscripsit et
multiplicavit, ac postea exemplaria distribuit inter omnes familiares qui sese
congregaverunt ut per continuam orationem sanationem infirmi implorarent.
Huius ritus precationum participes facti sunt quoque officiales infirmarii,
persuasi infirmum tantummodo ex miraculo sanari posse, quoniam curatio-
Congregatio de Causis Sanctorum 531
nibus traditis non respondebat et valetudinis condicio magis magisque in
deterius ruebat.
Omnibus maxime stupentibus, sanatio, quae inde ab initis precibus per
intercessionem Venerabilis Servae Dei iam adumbrabatur, brevi temporis
spatio expleta est, et infirmus suam in domum redire potuit.
De hac sanatione, quae mira est habita, in Archidioecesi Pacensi in
Bolivia instructa est Inquisitio dioecesana a die 9 ad diem 21 mensis Iunii
anno 2006, cuius iuridicam validitatem approbavit haec Congregatio de
Causis Sanctorum Decretum edens die 31 mensis Martii anno 2007.
Medicorum Dicasterii Consilium die 20 mensis Maii anno 2010 agnovit
huiusmodi sanationem secundum leges scientiae medicae inexplicabilem
esse, ac celerem fuisse, perfectam et absque residuis. Die 5 sequentis mensis
Octobris habitus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum et die
15 mensis Februarii anno 2011 Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et
Episcoporum, Ponente Causae Exc.mo D.no Raphaelo Martinelli, Episcopo
Tusculano. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et
Episcoporum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret,
responsum affirmativum prolatum est.
Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI
per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua,
vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno
die declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Venera-
bilis Servae Dei Mariae Catharinae Irigoyen Echegaray (in rel.: Mariae a
Desponsatione), Sororis Professae Instituti Servarum Mariae Infirmis Minis-
trantium, videlicet de celeri, perfecta ac constanti sanatione domini Aloisii
Ferdinandi Padilla Gomez, ab « edema cerebrale e igroma subdurale con compli-
cazioni ».
Hoc autem decretum publici iuris fieri et in Acta Congregationis de Causis
Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit.
Datum Romae, die 2 mensis Aprilis A.D. 2011.
Angelus Card. Amato, S.D.B.
Praefectus
L. e S.
e Marcellus BartolucciArchiep. tit. Mevaniensis, a Secretis
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale532
MEDIOLANENSIS
Beatificationis et Canonizationis Ven. Servi Dei Seraphini Morazzone, Sacerdotis
Dioecesani et Parochi (1747-1822)
DECRETUM SUPER MIRACULO
Venerabilis Servus Dei Seraphinus Morazzone die 1 mensis Februarii anno
1747 Mediolani natus est. Persentiens ad sacerdotalem vitam vocari, sacram
ordinationem accepit die 9 mensis Maii anno 1773 et ipsa die officium parochi
sumpsit in pago vulgo Chiuso, prope Leucum, in Archidioecesi Mediola-
nensi. In exigua paroeciali communitate ex ducentis circiter incolis, Servus
Dei pastorali sollicitudine, simplicitate ac mansuetudine eminuit, sibi conci-
lians aestimationem fidelium et confratrum sacerdotum, qui per antono-
masiam « bonum curionem » eum appellarunt. Mirabili praecelluit cultu erga
Eucharistiam et, dum in pastorale opus incumbebat, fideles hortabatur ut
frequenter ad Sacrum Convivium accederent. Apostolatus eius apud tenuio-
res intensus exstitit: etenim sollicitum se praebuit de pauperibus et pueris,
sua in domo elementariam aperiens scholam gratuitam, et constantem cari-
tatem exercens illo ipso tempore quo pagus Chiuso anno 1799 ab exercitu
Austriaco-Russico vastabatur. Unanimi circumdatus affectu et chorali populi
voce uti « sanctus » acclamatus, die 13 mensis Aprilis anno 1822 placide in
Domino obdormivit. Die 17 mensis Decembris anno 2007 Summus Pontifex
Benedictus XVI heroicas eius virtutes agnovit.
Ad beatificationem quod attinet, Postulatio Causae iudicio Congregatio-
nis de Causis Sanctorum assertum exhibuit mirum eventum, qui ascriptus est
intercessioni Servi Dei. Huiusmodi eventus, qui Leuci patratus est noctu
inter dies 17 et 18 mensis Decembris anno 1960, respicit extraordinariam
sanationem neonati Seraphini Corti a gravi atresia in apparatu digerenti.
Ante unius fere mensis spatium puellus praemature nascebatur et generales
valetudinis condiciones nimis instabiles ostendebantur, et insuper dierum
decursu celeris consumptio notata est ob eius constantem deformationem:
infaustus praevidebatur exitus neonati qui revera in acuto vitae versabatur
discrimine.
Congregatio de Causis Sanctorum 533
Attenta quidem gravi valetudinis condicione, familiares, propinqui, soro-
res valetudinario addictae, christifideles paroeciae, pueri scholae maternae
necnon innumeri senes et infirmi loci in unum congregati preces Deo ferven-
ter effuderunt pro vita infantis Seraphini, enixe impetrantes intercessionem
Venerabilis Servi Dei. De matris voluntate, imaguncula quaedam sacerdotis
Seraphini sub cunulis neonati est apposita. Mane diei 18 mensis Decembris ex
improviso prodigium factum est: deformatio qua puellus afficiebatur prorsus
soluta est ita ut eius status clinicus ad plenam normam rediret.
Perspicua apparet congruentia chronologica et nexus inter invocationem
ad Venerabilem Servum Dei et sanationem infantis Seraphini Corti, qui dein-
ceps bona usus est valetudine ac consuetam relationis vitam gerere potuit.
De hoc asserto prodigio divinitus patrato apud Curiam Archidioecesanam
Mediolanensem instructa est Inquisitio dioecesana a die 24 mensis Maii anno
2005 usque ad diem 21 mensis Martii anno 2006; cuius iuridicam validitatem
agnovit Congregatio de Causis Sanctorum Decretum vulgans die 9 mensis
Iunii anno 2007. Deinde diversa Acta Inquisitionis dioecesanae subiecta sunt
studio et iudicio Consilii Medicorum huius Dicasterii die 29 mensis Octobris
anno 2009 et, post ulteriorem investigationem Mediolani actam, die 11
mensis Novembris anno 2010 periti Medici comprobaverunt gravitatem
valetudinis parvi patientis et agnoverunt recuperationem eius sub lumine
hodiernae scientiae inexplicabilem fuisse. Die 15 mensis Ianuarii anno 2011
habitus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum, et die 1 sequen-
tis mensis Martii congregati sunt in Sessione Ordinaria Patres Cardinales et
Episcopi, Ponente Causae Exc.mo D.no Rino Fisichella, Archiepiscopo titulo
Vicohabentino. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et
Episcoporum, posito dubio an de miraculo constaret responsum affirmati-
vum prolatum est.
Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI
per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua,
vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno
die declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Venera-
bilis Servi Dei Seraphini Morazzone, Sacerdotis dioecesani et Parochi, videlicet
de celeri, perfecta ac constanti sanatione pueri Seraphini Corti ab « atresia
ano-rettale medio-bassa senza fistola rettoperineale, sottoposta a colostomia
derivativa ».
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale534
Hoc autem decretum publici iuris fieri et in Acta Congregationis de Causis
Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit.
Datum Romae, die 2 mensis Aprilis A.D. 2011.
Angelus Card. Amato, S.D.B.
Praefectus
L. e S.
e Marcellus Bartolucci
Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis
MEDIOLANENSIS seu KENGTUGHENSIS
Beatificationis et Canonizationis Ven. Servi Dei Clementis Vismara, Sacerdotis
Pontificii Instituti pro Missionibus Exteris (1897-1988)
DECRETUM SUPER MIRACULO
Venerabilis Servus Dei Clemens Vismara die 6 mensis Septembris anno
1897 ortus est in oppido v. d. Agrate Brianza, nunc ex Provincia Montiana.
Ille enim, primo bello mundiali composito, quo perdurante nomismate meriti
causa honestatus erat, apud Mediolanense Institutum pro Missionibus Exte-
ris est exceptus et die 26 mensis Maii anno 1923 sacro presbyteratus ordine
insignitus. Die 2 sequentis mensis Augusti in Birmaniam, in praesens Myan-
mar appellatam et ex dioecesi Kengtunghensi, missus est, ubi maximam sui
intensi apostolatus partem apud tenuiores explicavit, praecipue in pagis
Mong Lin e Mong Pin, in contextu oeconomice ac moraliter oneroso versanti-
bus. Per quinque et sexaginta annos in quibus vires impendit ad Evangelium
indefesse nuntiandum, Venerabilis Servus Dei cotidianam vitam gessit una
cum innumeris orphanis, senibus, infirmis, de quibus curam adhibuit ut illis
necessarium ad vivendum minime deesset. Die 15 mensis Iunii anno 1988,
unum et nonaginta aetatis annos agens, in pago Mong Pin placide animam
Domino tradidit. Summus Pontifex Benedictus XVI die 15 mensis Martii
anno 2008 heroicas approbavit virtutes.
Congregatio de Causis Sanctorum 535
Beatificationi prospiciens, Postulatio huius Causae iudicio Congregationis
de Causis Sanctorum coniectum exhibuit mirum eventum, in pago Mong
Yaung anno 1998 patratum, sanationem scilicet pueri Iosephi Thayasoe a
veternoso statu in quem incidit ex gravi traumate cranico. Die 1 mensis
Februarii eiusdem anni puer ex arbore dilapsus est caput cuidam lateri
impingens. Itaque in vicinum valetudinarium exceptus est, ubi, clinicis
curationibus peractis, declaratus est gravis valetudinis status eo ut
perveniret ad totalem absentiam communicationis: puer per aliquot dies,
licet respirare pergeret, nullum motorium signum ostendebat. Perspicue
praevidebatur infausta quoad vitam prognosis.
Ita stantibus rebus, ut spes positivae progressionis minime haberetur,
soror Teresia Pan, praeposita orphanotrophio, quo Iosephus Thayasoe excep-
tus erat, de consilio medici a cura illius valetudinarii, Buddhisticam fidem
profitentis, statuit ut ad Venerabilem Servum Dei orationes effunderentur; et
per novendiales precationes implicavit quoque iuvenes amicos pueri infirmi,
ad eius impetrandam sanationem per intercessionem Venerabilis Servi Dei.
Quarto ineunte die, mane scilicet diei 4 mensis Februarii, celerrima compro-
bari potuit expergefactio pueri, qui petivit aliquid ad manducandum ac
rursus desiderium expressit ad res suae utilitatis redeundi. Peracta inspectio
clinica nullum ostendit defectum neuropsychicum, immo etiam plenum
exhibuit conscientiae statum ac sine residuis. Evidens exstitit congruentia
chronologica et nexus inter invocationem ad Venerabilem Servum Dei et
sanationem Iosephi Thayasoe, qui in praesens bona utitur valetudine necnon
consuetam communicationis vitam gerere potest.
De hoc asserto miraculo, apud Curiam dioecesanam Kengtunghensem a
die 3 ad diem 9 mensis Iulii anno 2004 instructa est Inquisitio dioecesana,
cuius iuridicam auctoritatem approbavit Congregatio de Causis Sanctorum
Decretum evulgans die 3 mensis Februarii anno 2006. Acta quae ex
dioecesana Inquisitione sunt collecta, deinceps, die nempe 25 mensis Martii
anno 2010, examini Consilii Medicorum huius Dicasterii subiecta sunt. Medici
enim confirmaverunt gravem valetudinis condicionem parvi infirmi, et
edixerunt citatam excitationem a veternoso statu necnon rapidam conscien-
tiae recuperationem pueri, ex scientiae medicae legibus explicari non posse.
Ulterius apud Archidioecesim Mediolanensem perfectae sunt aliae scientificae
indagationes, quae exceptionalem et inexplicabilem huius eventus condicio-
nem fuisse demonstraverunt. Die 15 mensis Ianuarii 2011 actus est Con-
gressus Peculiaris Consultorum Theologorum, ac die 22 sequentis mensis
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale536
Martii habita est Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum,
Ponente Causae Exc.mo D.no Xaverio Echevarrıa Rodrıguez, Episcopo
titulo Cilibiensi. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et
Episcoporum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret
responsum affirmativum prolatum est.
Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI
per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua,
vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno
die declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Venera-
bilis Servi Dei Clementis Vismara, Sacerdotis Pontificii Instituti pro Missioni-
bus Exteris, videlicet de instantanea, perfecta ac constanti sanatione pueri
Iosephi Thayasoe a « trauma cranico grave, con ipertensione endocranica
e coma ».
Hoc autem decretum publici iuris fieri et in Acta Congregationis de Causis
Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit.
Datum Romae, die 2 mensis Aprilis A.D. 2011.
Angelus Card. Amato, S.D.B.
Praefectus
L. e S.
e Marcellus BartolucciArchiep. tit. Mevaniensis, a Secretis
Congregatio pro Episcopis 537
CONGREGATIO PRO EPISCOPIS
PROVISIO ECCLESIARUM
Latis decretis a Congregatione pro Episcopis, Sanctissimus Dominus
Benedictus Pp. XVI, per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae
sequuntur Ecclesiis sacros praefecit Praesules:
die 8 Maii 2012. — Titulari episcopali Ecclesiae Tunnunensi, R.D.
Stephanum Robson, e clero archidioecesis Sancti Andreae et Edimbur-
gensis, ibique hactenus Cancellarium, quem deputavit Auxiliarem eiusdem
archidioecesis.
die 9 Maii. — Titulari episcopali Ecclesiae Castellomedianitanae, R .D.
Rochum Costa Souza, e clero archidioecesis Sancti Sebastiani Fluminis
Ianuarii, ibique paroeciae vulgo “Nossa Senhora do Carmo da Antiga Se”
dictae Parochum et Seminarii Maioris Rectorem, quem deputavit Auxiliarem
eiusdem archidioecesis.
die 12 Maii. — Titulari episcopali Ecclesiae Nasbincensi R .D. Rolandum
Roa Barbosa, e clero archidioecesis Ibaguensis, ibique Seminarii Rectorem,
quem constituit Auxiliarem archidioecesis Ibaguensis.
— Cathedrali Ecclesiae Tarnoviensi, Exc.mum P.D. Andream Jez,
hactenus Episcopum titularem Tigillavensem et Auxiliarem Tarnoviensem.
die 14 Maii. — Cathedrali Ecclesiae Gerontopolitanae, Exc.mum P.D.
Alvarum Leonillum Ramazzini Imeri, hactenus Episcopum Sancti Marci
in Guatimala.
— Cathedrali Ecclesiae Tuumbanae, R.D. Robertum McGuckin, e
clero Dioecesis Parramattensis, ibique Vicarium Generalem Curiaeque
Moderatorem.
— Titulari Episcopali Ecclesiae Gratianopolitanae, Exc.mum P.D.
Demetrium Salachas, Exarchum Apostolicum pro Catholicis Ritus Byzantini
in Graecia.
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale538
die 15 Maii 2012. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Iosephi in Insulis
Philippinis, Exc.mum P.D. Robertum Calara Mallari, hactenus Episcopum
titularem Herdonitanum et Auxiliarem Sancti Ferdinandi.
die 18 Maii. — Titulari episcopali Ecclesiae Araditanae, R.D. Vayne
Kirkpatrick, e clero dioecesis Sanctae Catharinae in Ontario, ibique Cancel-
larium, Vicarium Iudicialem, Curiae Moderatorem curionemque Cathedralis,
quem deputavit Auxiliarem archidioecesis Torontinae.
die 26 Maii. — Cathedrali Ecclesiae Iustinopolitanae, Exc.mum P.D.
Georgium Bizjak, hactenus Episcopum titularem Gergitanum et Auxiliarem
eiusdem dioecesis.
die 28 Maii. — Titulari episcopali Ecclesiae Gemellensi in Numidia, R.D.
Elkin Ferdinandum Alvarez Botero, e clero dioecesis Sonsonensis-Rivi Nigri,
hactenus Officii Secretariae Conferentiae Episcoporum Columbiae Praeposi-
tum, quem constituit Auxiliarem archidioecesis Medellensis.
die 29 Maii. — Cathedrali Ecclesiae Buffalensi, Exc.mum P.D. Richar-
dum Iosephum Malone, hactenus Episcopum Portlandensem.
— Metropolitanae Ecclesiae Denveriensi, Exc.mum P.D. Samuelem
Iosephum Aquila, hactenus Episcopum Fargensem.
die 30 Maii. — Cathedrali Ecclesiae Guanhanensi, R.D. Ieremiam Anto-
nium de Jesus, e clero dioecesis Brigantiensis in Brasilia, ibique paroeciae
vulgo dictae “Cristo Rei” in Atibaia Curionem.
die 31 Maii. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Francisci de Macoris, R.D.
Faustum Raimundum Mejıa Vallejo, e clero dioecesis Vegensis, hactenus
Rectorem Universitatis Catholicae vulgo dictae “Universidad Catolica Teolo-
gica de Cibao” in archidioecesi Sancti Dominici.
— Cathedrali Ecclesiae Urbevetanae-Tudertinae, Exc.mum P.D. Bene-
dictum Tuzia, hactenus Episcopum titularem Nepesinum et Auxiliarem
Urbis.
Acta Tribunalium 539
ACTA TRIBUNALIUM
PAENITENTIARIA APOSTOLICA
MEDIOLANENSIS
DECRETUM
Quo conceditur donum Indulgentiarum christifidelibus occasione VII
Mundialis Familiarum Congressus, a die XXX vertentis mensis Maii usque
ad diem III Iunii Mediolani celebrandi.
Familiare Consortium, occasione adstantis VII Mundialis Congressus
Familiarum Mediolani, celebrabitur sub proposito « Familia, labor et
dies festus », eo intento fine ut apta significentur media, quibus inter se
componantur necessitates familiae, laboris ac dierum festorum, in primis diei
dominicae, hebdomadalis Paschae, quae quidem est dies Domini et hominis,
dies familiae et totius communitatis.
Quo autem christifideles animo ad illum eventum melius disponantur,
Sanctissimus in Christo Pater, Benedictus Divina Providentia Papa XVI
libenter concedit Indulgentiarum donum, iuxta sequentem indicem, si, vere
paenitentes et caritate compulsi, in familiam sanctificandam incumbunt, ad
exemplum Sanctae Familiae Iesu, Mariae, Ioseph.
Plenaria conceditur christifidelibus Indulgentia, lucranda sub suetis con-
dicionibus (sacramentali confessione, eucharistica communione et oratione ad
mentem Summi Pontificis), animo quidem elongato a quocumque peccato,
si cui ex sacris functionibus decursu dicti VII Mundialis Familiarum
Congressus, necnon sollemni eiusdem conclusioni, devote interfuerint.
Christifideles, qui illi eventui interesse nequeunt, plenariam consequi
valebunt Indulgentiam, eisdem sub condicionibus, si, spiritu coniuncti cum
fidelibus Mediolani praesentibus, Orationem Dominicam, Symbolum Fidei et
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale540
alias preces, ad fines supra indicatos a Divina Misericordia implorandos,
in familia pie recitaverint, praesertim dum Sanctissimi Verba instrumentis
televisificis et radiophonicis propagabuntur.
Partialis denique conceditur Indulgentia christifidelibus, corde saltem
contrito assequenda, quoties tempore supra indicato pro familiarum bono
preces fuderint.
Praesenti pro hac vice valituro. Non obstantibus in contrarium facien-
tibus quibuscumque.
Datum Romae, ex aedibus Paenitentiariae Apostolicae, die XVII mensis
Maii, anno Dominicae Incarnationis MMXII, in Ascensione Domini.
Emmanuel S.R.E. Card. Monteiro de Castro
Paenitentiarius Maior
e Ioannes Franciscus Girotti, O.F.M. Conv.
Ep. tit. Mentensis, Regens
L.+S.
In PA tab., n. 227/12/1
Diarium Romanae Curiae 541
DIARIUM ROMANAE CURIAE
Il Santo Padre Benedetto XVI ha ricevuto in Udienza Uffi-ciale per la presentazione delle Lettere Credenziali:
Venerdı, 18 maggio, S. E. il Signor Bruno Joubert, Amba-sciatore di Francia.
Sua Santita ha altresı ricevuto in Udienza:
Sabato, 5 maggio, S. E. il Signor Bamir Topi, Presidente dellaRepubblica di Albania;
Venerdı, 11 maggio, l’On. Giorgio Napolitano, Presidentedella Repubblica Italiana;
Venerdı, 25 maggio, S. E. il Signor Petr Necas, Primo Mi-nistro della Repubblica Ceca;
Lunedı, 28 maggio, S. E. la Signora Laura Chinchilla Mi-randa, Presidente della Repubblica di Costa Rica.
Il Santo Padre Benedetto XVI ha compiuto una Visita Pastorale ad
Arezzo, Sansepolcro domenica 13 maggio.
SEGRETERIA DI STATO
NOMINE
Con Breve Apostolico il Santo Padre Benedetto XVI ha nominato:
21 maggio 2012 S.E.R. Mons. Alessandro D’Errico, Arcivescovo titolare diCarini, finora Nunzio Apostolico in Bosnia ed Erzegovinae in Montenegro, Nunzio Apostolico in Croazia.
Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Benedetto XVI ha nominato:
17 aprile 2012 I Rev.di Mons.: Marco Frisina (Italia), Presidente della Com-missione Diocesana di Arte Sacra della Diocesi di Roma,
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale542
Docente presso la Pontificia Universita Lateranense e la
Pontificia Universita della Santa Croce in Roma; P. Jere-
my Driscoll, O.S.B. (Stati Uniti d’America), Docente pres-
so il Mount Angel Seminary in St. Benedict, Oregon, e la
Facolta di Teologia del Pontificio Ateneo Sant’Anselmo in
Roma; P. Marko Ivan Rupnik, S.I. (Slovenia), Direttore
del Centro Aletti, Docente presso il Pontificio Istituto
Orientale, la Pontificia Universita Gregoriana e il Pontifi-
cio Istituto Liturgico del Pontificio Ateneo Sant’Anselmo
in Roma; e l’Illustrissimo Dott. Salvatore Martinez
(Italia), Presidente dell’Associazione Rinnovamento nello
Spirito Santo, Consultori del Pontificio Consiglio per la
Promozione della Nuova Evangelizzazione.
17 aprile 2012 L’Ill.mo Prof. Gert Melville, Docente di Storia Medievale
all’Universita di Dresden (Repubblica Federale di Germa-
nia), Membro del Pontificio Comitato di Scienze Storiche « ad
quinquennium »; e inoltre gli Ill.mi Prof.: David D’Avray,
Nelson Hubert Minnich e Agostino Borromeo, Membri del
suddetto Comitato « in aliud quinquennium ».
11 maggio » L’Ecc.mo Mons. Francis Assisi Chullikatt, Arcivescovo tito-
lare di Ostra, Osservatore Permanente della Santa Sede
presso l’Organizzazione delle Nazioni Unite (O.N.U.),
Osservatore Permanente della Santa Sede presso l’Organizza-
zione degli Stati Americani (O.A.S.).
28 » » L’Em.mo Signor Cardinale Santos Abril y Castello, Arciprete
della Basilica Papale di Santa Maria Maggiore, Ammini-
stratore Pontificio della medesima Basilica.
NECROLOGIO
4 maggio 2012 Mons. Anthony O’Connell, Vescovo em. di Palm Beach (Stati
Uniti d’America).
6 » » Mons. Felix Kouadio, Vescovo di Bondoukou (Costa d’Avo-
rio).
8 » » Mons. William Aquin Carew, Nunzio Apostolico e Arcivesco-
vo tit. di Telde (Canada).
13 » » Mons. Antoine Nguyen Van Thien, Vescovo tit. di Spello
(Francia).
19 » » Mons. Isak Dorea, Vescovo em. di Sintang (Indonesia).
1 giugno » Mons. Juozas Tunaitis, Vescovo tit. di Sassura e Ausiliare
em. di Vilnius (Lituania).