kazdy dostanie swoja koze

8/19/2019 Kazdy Dostanie Swoja Koze

1/101

∗ ∗ ∗

∗ ∗ ∗

Robert M. Wegner

Każdy dostanie swoją kozę

ISBN: 978-83-64384-40-0

∗ ∗ ∗

Copyright © 2009-2015 by Robert M. Wegner

Copyright © 2015 by Powergraph

Copyright © 2015 for the cover by Rafał Kosik

Wszelkie prawa zastrzeżone.

All rights reserved.

∗ ∗ ∗

Konwersję do wersji elektronicznej wykonano

w systemie Zecer


2/101


3/101

P

Jako autor mam za sobą garść spotkań z czytelnikami,

z których każde było większą lub mniejszą przy-godą. Spotkania odbywały się w różnych miejscach:

bibliotekach, klasach szkolnych, salach wykładowych

i aulach, a czasem też przy stoliku barowym, gdzie

obstawieni batalionami kui, wymienialiśmy poglądy

i argumenty. No dobra, ci, który mnie znają, wiedzą,

że naciągam nieco te „bataliony”. Z mojej strony byłyto zazwyczaj niewielkie siły szybkiego reagowania:).

Mimo wszystko uważałem się za autora otrzaskanego

z takimi sytuacjami, dopóki los nie zetknął mnie z grupą

czytelników, która w pierwszej chwili wzbudziła moje

najgłębsze przerażenie.

Zaproszenie przyszło nagle, bez ostrzeżenia, a ja,zupełnie bezmyślnie, wyraziłem na nie zgodę, nim

zdałem sobie sprawę, w co się pakuję. Pamiętam,

że przygotowywałem się do niego przez kilka dni,

produkując w wyobraźni najczarniejsze scenariusze.

Pamiętam, jak na miękkich nogach wchodziłem do sali,

gdzie przemiła pani zapytała mnie, czy chcę większe,

czy mniejsze krzesło i pamiętam, jak sala zapełniła się

3


4/101

gromadą istot, wlepiających we mnie płonące ślepia.

Wtedy zrozumiałem, że przepadłem, nie było ucieczki,

były tylko cztery ściany, podłoga, sut, ja i ONE.

Przedszkolaki.

No cóż. To było najmilsze, najsympatyczniejsze

i najfajniejsze spotkanie jakie miałem w życiu. Być może

łamię komuś serce, ale nie wygracie z bandą pięcio-

i sześciolatków, które nie boją się zadawać żadnych

pytań, najwyraźniej są zafascynowane książkami bezobrazków i potraą zaskoczyć wyjątkowo mądrymi

stwierdzeniami w stylu „Czyli pisze pan książki

przygodowe”. A na dodatek mają dla swojego gościa

przemiłą niespodziankę. Gdy córka zaprosiła mnie do

przedszkola, a jej pani poprosiła o jakiś mój tekst,

który mogłaby przeczytać dzieciom, w pierwszej chwililekko się przestraszyłem, bo to, co piszę, nie nadaje się

dla tej grupy wiekowej. Przypomniałem sobie jednak

o Każdy dostanie swoją kozę , czyli o opowiadaniu

o Czerwonych Szóstkach, magii i Siłach Chaosu

napisanym ładnych parę lat temu. Dzieci zapoznały się

z tym tekstem, odpowiednio przyciętym przez panieprzedszkolanki, i na zakończenie wizyty obdarowały

mnie galerią fantastycznych obrazków, które Wam tutaj

wraz z Kozami demonstrujemy.

I serdecznie dziękuję grupie Pszczółek z Przedszkola

nr 48 w Bytomiu oraz Pani Ani i Pani Weronice, które

zorganizowały mi to spotkanie.

4


5/101

Robert M. Wegner

∗ ∗ ∗

Nota od Wydawcy:

ilustracje Pszczółek znajdziecie Państwo na stronie:

meekhan.com

http://meekhan.com/


6/101


7/101

K

Dolina Mawers otwierała się przed nimi stopniowo, jak

kwiat rozwijający płatki o świcie. To było najlepszeporównanie, jakie Kennethowi przyszło do głowy.

Posuwali się szlakiem nad doliną, kierując się w stronę

najbliższego zejścia, i w miarę jak podnosiła się poranna

mgła, widzieli coraz więcej. Najpierw dachy domostw

leżącego u stóp góry miasteczka, później panoramę

pól uprawnych i łąk, następnie szarą wstążkę rzeczkiotoczoną rozmigotanymi taami stawów hodowlanych.

Późnym rankiem, gdy zbliżyli się już do wijącej się

w dół ścieżki, dolina ukazała im się w całej krasie.

Od Terandyh, ku któremu zmierzali, aż po lekko

zamglone, oddalone o ponad dwadzieścia mil Lyrt.

Porucznik zatrzymał oddział, sycąc wzrok widokiem.Dolina miała ponad osiem mil szerokości i mógł na

własne oczy się przekonać, że to najpiękniejsze miejsce

Nowego Rewendath, dosłownie spichlerz prowincji.

Pola, łąki, sady, stawy, gospodarstwa. Pomiędzy dwoma

miasteczkami naliczył kilkanaście wiosek, i to nie

żadnych przysiółków, lecz dostatnich, bogatych wsi, po

kilkadziesiąt chat każda.

7


8/101

Warto było się tu tłuc, pomyślał zadowolony,

naprawdę warto.

O prawo do zabezpieczenia Księżyca Złodziei Kóz

zawsze trwała zażarta rywalizacja pomiędzy kompa-

niami różnych pułków. I to nawet zanim jeszcze

prowincja dorobiła się własnego pułku Straży. Po

kilkumiesięcznej ciężkiej służbie, patrolach, potyczkach,

pościgach, zasadzkach, zabezpieczaniu szlaków handlo-

wych, uspokajaniu co bardziej krewkich klanów górali,kilka dni spędzonych w mlekiem i miodem płynącej

dolinie było dla każdego żołnierza nagrodą i okazją do

odpoczynku. Tradycyjnie już w okolicznych garnizonach

organizowano pod koniec zimy międzykompanijne

zawody w bieganiu, wspinaniu się po linie, pchnięciu

kamienną kulą i ciskaniu drewnianą belką. Orazw rzucie oszczepem, strzelaniu z kuszy, przeciąganiu

liny, noszeniu wiader wypełnionych mokrym piachem,

i w ogóle we wszystkim, co dowódcy przyszło do głowy.

Zwycięską kompanię z każdego pułku czekał wiosną

kilkudniowy marsz na wschodni kraniec prowincji,

lecz nie trał się jeszcze taki oddział, który byłbyz tego powodu niezadowolony. Dużo dobrego i taniego

piwa, gorący posiłek na każde zawołanie, noclegi

w prawdziwych łóżkach i kobiety.

Zwłaszcza kobiety, pomyślał porucznik, patrząc na

przebierających w miejscu nogami żołnierzy. Nie góralki

z północnych klanów, cuchnące łojem, kozim serem

i mokrą wełną, lecz prawdziwe dziewczyny, wyszo-

8


9/101

rowane, pachnące, w wykrochmalonych spódnicach

i śnieżnobiałych bluzkach. Uśmiechnął się do tego

obrazu. No dobra, pomyślał, ja też zbyt długo włóczę

się po górach.

Odwrócił się do kompanii.

— Postój! — powiedział głośno i musiał odczekać,

nim umilkł jęk zawodu. — Nie wejdziemy do doliny jak

banda zbirów, każdy, kto nie założy płaszcza, zostanie

tutaj i będzie przez najbliższe dni zabezpieczał szlak nawypadek ataku… powiedzmy, Wynde’kann.

Zignorował stękania. Noszenie brudnobiałych płasz-

czy z dwoma szóstkami i stylizowanym psim łbem ciągle

było dla niektórych jego ludzi trudne, nie zamierzał

jednak pozwolić im zapomnieć, że teraz służą właśnie

w Szóstej Kompanii Szóstego Pułku. Rozbicie bandyShadoree terroryzującej prowincję sprawiło co prawda,

że o jego Szóstkach zrobiło się nieco głośniej, ale to

było ponad pół roku temu, a poza tym, niektóre fakty

dotyczące tamtych wydarzeń musieli trzymać w ścisłej

tajemnicy. Wielu jego strażnikom ciągle brakowało

sławy otaczającej takie kompanie, jak Dzikie Psy czyCzarne Portki.

Oczywiście z płaszczami chodziło też o to, że na

widok kilkudziesięciu uzbrojonych po zęby mężczyzn

schodzących z gór burmistrz najpewniej zamknie bramy

miasta i postawi pachołków miejskich pod broń. Lepiej,

żeby wszyscy z daleka widzieli, iż nie zbliża się banda

zbójców, tylko, było nie było, żołnierze imperialnej armii.

9


10/101

W kilka minut wszyscy strażnicy założyli płaszcze,

Kenneth powiódł po nich wzrokiem.

— Nie będę długo gadał — poprawił pas z mieczem,

wygładził kolczugę — idziemy do doliny jako cesarscy

żołnierze, więc po prostu macie się zachowywać.

Żadnych burd, bijatyk ani picia na umór, chyba że

wyrażę na to zgodę osobiście. Kobiety zaczepiacie tylko

te, które tego chcą i nie mają zbyt wielu kuzynów czy

braci. Po jednym „nie” – przepraszacie i szukacie sobieinnej. A ponieważ mamy miejscowym przypominać, że

Straż czuwa, wszyscy będziecie nosić cały czas płaszcze.

Musimy zabezpieczyć teren od miasta aż do najbliższej

wioski. Jakże ona się nazywa, Varhenn?

Najstarszy z jego podocerów potarł policzek

pokryty sinoniebieskim tatuażem.— Glosh Newet, panie poruczniku.

— Dobrze, to jakieś trzy mile od Terandyh. Żeby móc

opuścić ten teren, musicie uzyskać pozwolenie ode mnie

lub od swojego dziesiętnika. Środek doliny zabezpieczają

chłopcy z Trzynastego i Ósmego, drugi kraniec przypadł

Czwartemu, więc to nie nasze zmartwienie. Za miastembędzie się odbywał targ, na który ściągną ludzie z całej

doliny, wszystkie okoliczne rody, między niektórymi

ciągle są jakieś zatargi, więc nie dajcie się wciągnąć

w żadne przepychanki. Jeśli dojdzie do bójki, zgarniacie

wszystkich i dostarczacie do burmistrza. Coś jeszcze?

Tak jak się spodziewał, nie było żadnych pytań.

10


11/101

— No to w drogę. Varhenn prowadzi, Andan za nim,

ja i Bergh na końcu.

Przywołał gestem ostatniego dziesiętnika.

— Bergh, jak tam psy?

— Dobrze, panie poruczniku. Cieszą się prawie tak

samo jak my.

— Raczej udzielił im się nastrój. — Kenneth

uśmiechnął się lekko, ogarniając wzrokiem tuzin

ciemno umaszczonych zwierząt, i zaraz spoważniał.— W zeszłym roku psy z Drugiej Kompanii Ósmego

Pułku pogryzły tu kilkoro ludzi, bo ich strażnicy się

spili. Jeśli będziecie chcieli wyjść się zabawić, zwierzęta

mają zostać na kwaterze. Zamknięte. Jak przyłapię psa

z pijanym opiekunem, jeden i drugi będzie przez miesiąc

chodził w kagańcu. Nie żartuję.Bergh skinął głową.

— Nie będzie problemów, panie poruczniku. Mamy

miłe psiaki.

Ocer spojrzał jeszcze raz na siedzące w karnym

rządku zwierzęta. Masywne sylwetki, mięśnie prężące

się pod skórą, szczęki, na których widok nawet uzbrojeniw topory i ciężkie włócznie bandyci tracili odwagę.

— Taak, miłe. Liczę na to, Bergh. Dowódca Drugiej

oddał roczny żołd na… hm, zdaje się, że nazwali to

pogryźnym. Nie stać mnie na to — skrzywił się kwaśno.

Psy strażników, rasa wywodząca się od wessyrskich

owczarków hodowanych specjalnie do walki z wilkami

i górskimi lwami, były dla nich czymś więcej niż konie

11


12/101

dla kawalerii. Zimą, w terenie, w którym zawodził

każdy inny środek transportu, może z wyjątkiem

magicznych portali, ciągnęły sanie, przewożąc ludzi,

żywność, lekarstwa i informacje. Latem zwierzęta pełniły

funkcję oczu i uszu kompanii, przenosiły meldunki,

tropiły bandytów, pomagały szukać zaginionych.

I walczyły jak szaro-brązowe, napędzane piekielną

furią demony. Ich odwaga i zawziętość w boju były

przysłowiowe i nie darmo Górska Straż przyjęła właśniewizerunek wessyrskiego owczarka na swoje godło. Nie

można było tych psów lepiej uhonorować. Lub też, jak

twierdzili niektórzy, nie można było lepiej uhonorować

Górskiej Straży.

Kenneth nie miał zamiaru kłócić się z nikim o to

ostatnie stwierdzenie. Znał imię każdego zwierzęciaw kompanii, tak samo jak imię każdego swojego

strażnika. Były dla niego takimi samymi żołnierzami jak

ludzie. No, może nie chlały i pachniały nieco lepiej niż

niektórzy z nich.

Porucznik ruszył ścieżką w dół.

— Powinniśmy być w mieście za jakieś dwie godziny.Teraz w drogę.

∗ ∗ ∗

Terandyh do wysokości dachów wyglądało jak

meekhańskie miasto. Domy o ceglanych ścianach, po-

krytych bielonym tynkiem, brukowane uliczki, niewielki

12


13/101

rynek z ratuszem, będącym równocześnie siedzibą

rady miasta, sądem, więzieniem i miejskim spichrzem,

były tak charakterystyczne dla centralnych prowincji

Imperium, że miasto sprawiało wrażenie, jakby kaprys

jakiegoś pijanego bóstwa uniósł je i rzucił pięćset mil na

północ. Jednakże, co najdziwniejsze, nie zamieszkiwali

go meekhańscy osadnicy z pierwszej i drugiej fali

napływającej w góry po przyłączeniu tych ziem do

Imperium, lecz rdzenni Wessyrczycy. Znaturalizowani,ale wciąż górale pełną gębą. Miasto zostało wybudowane

prawie dwieście lat temu dla plemion zamieszkujących

dolinę jako podarunek ówczesnego cesarza za lojalność

w czasie wojny z Sawehde. Zgodnie z wolą imperatora,

do doliny przybyli więc cesarscy budowniczowie

i w dwa lata, na miejscu zrównanej z ziemią osady,postawili całe miasteczko. Zbudowali je tak, jakby stało

na słonecznych, ciepłych i bezpiecznych równinach

centralnego Meekhanu. To oznaczało, że domy miały

niemal płaskie dachy, cienkie ściany, szerokie drzwi

i duże okna. Miejscowi oglądali podarunek imperatora,

kręcąc z podziwem głowami, po czym jak tylkobudowniczowie wrócili na południe, rozebrali dachy,

stawiając na miejsce meekhańskich własne, wysokie,

spiczaste i dwuspadowe. Zwiększyli grubość ścian,

obijając je od środka drewnem, zmniejszyli okna

i drzwi, otoczyli całość murem. W ten sposób powstało

miasto hybryda, do wysokości dachów meekhańskie,

13


14/101

a zadaszone i urządzone po wessyrsku. Każdy mógł

znaleźć tu coś dla siebie.

W ratuszu nie zastali burmistrza – jak wyjaśnił

chudy człowieczek w poplamionym inkaustem kubraku,

burmistrz przebywał właśnie w gościnie u miejskiego

czarodzieja Derwena Klacva. Kenneth podziękował za

informację i zostawiając strażników pod komendą

Andana i Bergha, skierował się do wskazanego

budynku. Idąc wąskimi uliczkami, przeklinał podnosem. Miał nadzieję, że załatwi wszystkie sprawy

z zakwaterowaniem kompanii od razu, a nie, że będzie

musiał błąkać się po mieście, szukając „zielonego domu

z wieżą i bluszczem”, jak raczył wysłowić się pisarz.

Z tego zapewne wynikało, że inne domy w mieście

mają wieże, ale nie mają bluszczu lub też są obrośniętebluszczem, lecz pozbawione wieży.

Idący obok Varhenn mruczał coś pod nosem,

poprawiając zatknięty za pas topór.

— Co tam?

— Eeech, nic takiego, panie poruczniku. Ja bym

już teraz miejscowego piwa popróbował, a tu jeszczechłopców trzeba odprowadzić na kwatery i jakoś tak to

zorganizować, żeby się wszyscy nie spili naraz. O, jest

wieża.

Rzeczywiście, szukany budynek pojawił się przed

nimi nagle, gdy tylko minęli kolejny zakręt i wyszli na

niewielki placyk. Kenneth musiał przyznać, że wieża nie

robiła wielkiego wrażenia. Właściwie nie była to wieża,

14


15/101

lecz garb na dachu. Taki z dwoma małymi okienkami

i kominem. Ale bluszcz był, i to wszędzie. Porastał ściany,

dach, zaglądał do okien i drzwi, wspinał się na kominy.

Mogło się wydawać, że jakiś zielony, liściasty potwór

napadł na domostwo i właśnie je pochłania.

— No dobra, wejdźmy do tego… zielonego dworku.

W środku było cicho i chłodno, przez ocienione

liśćmi wejście wpadało rozproszone światło. Pachniało

świeżym drewnem i kiszoną kapustą. Zupełnie nie-magicznie. Kenneth rozejrzał się, wreszcie zastukał

w futrynę i chrząknął.

Usłyszeli ciche kroki i do sieni weszła mała istota.

Miała około trzech i pół stopy wzrostu, mnóstwo

jasnych loków i niebieskie ślepka. Na widok dwóch

odzianych w kolczugi, uzbrojonych mężczyzn zatrzy-mała się.

— Powitajam, mamo! — krzyknęła.

— Witaj, dziewczynko — Varhenn odezwał się

pierwszy i uśmiechnął.

Porucznik widział już, jak pod wpływem uśmie-

chu wykwitającego na pokrytej tatuażami twarzydziesiętnika twardym zbójom puszczały zwieracze,

więc spodziewał się raczej przerażonych ocząt i ust

w podkówkę. Dziewczynka tylko rozpromieniła się.

— Ukjadjam kozie — oznajmiła dumnie. — Ty teś?

— My nie. Ale wiesz, dziecko, nam nie wolno. Górska

Straż nie może brać udziału w święcie.

— Aha… a bajanka?

15


16/101

— Baranków i owiec też nie, niestety.

— Znasz to dziecko, Varhenn?

— W życiu jej nie widziałem, panie poruczniku. Ale

chyba mnie lubi.

— Każdego lubi — powiedziała młoda kobieta,

wchodząc do sieni. — Można ją sprzedać pierwszej

napotkanej osobie. Chodź, Meehala, nie zatrzymujmy

panów żołnierzy, pewnie mają sprawę do wujka.

Miała ciemnoblond włosy, oczy, których koloru niemógł w tym świetle ocenić, i szczupłą twarz. Zielona

suknia, którą nosiła, nie była zbyt bogata. Niemniej

kobieta nie wyglądała na miejscową góralkę.

Kenneth przedstawił się.

— Porucznik Kenneth-lyw-Darawyt, Szósta Kompa-

nia Szóstego Pułku Górskiej Straży.— Lydia-ker-Zeawe, w tej chwili matka, poza tym

bratanica miejscowego czarodzieja i wdowa po kapitanie

Cearewie-ker-Zeawe z Dwudziestego Pierwszego Pułku

Pieszego. Nie, proszę nie mówić, że panu przykro,

poruczniku. To stara historia. Proszę za mną. — Znikła

za drzwiami, ciągnąc za sobą dziecko.Popatrzył na dziesiętnika i wzruszył ramionami.

Weszli do pomieszczenia, w którym zapewne

miejscowy czarodziej przyjmował klientów. Kenneth

spodziewał się czegoś… wystawniejszego. Zaskoczył go

widok gołych ścian obitych pociemniałym drewnem oraz

prosta ława i cztery zwykłe krzesła stojące pośrodku.

Przy czym zarówno ława, jak i krzesła miały już

16


17/101

najlepsze lata za sobą. Dziwne, ale chyba paranie się

magią nie przynosiło w tym mieście nadzwyczajnych

protów. Terandyh nie było zbyt duże, ledwo dwa

tysiące głów, stanowiło jednakże nieformalną stolicę

doliny. Przybywali tu hodowcy i pasterze z całej okolicy,

więc interesy powinny kwitnąć. Na dodatek, z tego

co mówił miejski pisarz, Derwen Klacv był jedynym

czarodziejem w mieście. W takich punktach handlowych

jak Terandyh, gdzie mogło utrzymać się kilkunastukowali, tkaczy i rymarzy, czarodziej powinien opływać

w dostatki. Tymczasem tu w kątach bieda popiskiwała

cicho, spierając się o miejsce z nędzą. Ciekawe.

Z pomieszczenia dla interesantów skierowali się do

sąsiedniego pokoju. Ich przewodniczka zatrzymała się

przy wejściu i ciągle trzymając dziewczynkę za rękę,wskazała na drzwi.

— Zapraszam.

Kenneth wszedł pierwszy. W niewielkim pokoju

zobaczył stół, dwie proste ławy i dwóch mężczyzn

siedzących naprzeciw siebie. Duże okno. Przeltrowane

przez liście światło rysowało miękkie cienie. Jużotwierając drzwi, usłyszał rozmowę.

— Nie wiem, co będzie, burmistrzu… Żadne zapiski…

— W nosie mam zapiski. Jak odwołam święto, to mi

miasto z dymem puszczą…

— Musicie zrozumieć…

Drzwi skrzypnęły, ucinając gorączkową wymianę

zdań.

17


18/101

Obaj spojrzeli na Kennetha nieprzyjaźnie. Jeśli

dobrze zrozumiał, niższy z nich, ten ze szpakowatą brodą

i w sukiennej bluzie, wiązanej góralską modą ozdobną

tasiemką pod szyją, nie był burmistrzem. Czyli Zawerem

Bewlasem był ten drugi, ciemnobrody i ciemnowłosy,

w barwionej na niebiesko koszuli i czarnej kamizelce.

— Burmistrz Bewlas?

— To ja.

— Porucznik Kenneth-lyw-Darawyt. Szósta Kompa-nia. Mam nadzieję, że uprzedzono o naszym przybyciu?

— Tak. — Burmistrz wstał, uśmiechając się

z zakłopotaniem. — Proszę wybaczyć powitanie, a raczej

jego brak, ale spodziewałem się was dopiero jutro.

— Jak mówi stare przysłowie – na wschód zawsze

idzie się szybciej — zażartował.Podali sobie ręce. Burmistrz wskazał na mężczyznę

wciąż siedzącego przy stole.

— To nasz gospodarz, mistrz nauk magicznych

Derwen Klacv.

Czarodziej skinął głową. Bez uśmiechu.

— Proszę wybaczyć, że nie wstanę, poruczniku.— Odwrócił się bokiem na ławie, prezentując pustą

nogawkę. — Ale w ten sposób obaj unikniemy

kłopotliwej sytuacji. A ty możesz wracać do swoich

spraw, kobieto.

Lydia zamknęła drzwi.

Ocer bez słowa podszedł i podał mu rękę. Czarodziej

miał mocny, krzepki uścisk.

18


19/101

— Mój dziesiętnik Varhenn Velergorf — powiedział

Kenneth, wskazując na stojącego w drzwiach podocera.

— Gdyby nie można się było ze mną skontaktować, on

pełni obowiązki zastępcy dowódcy. Pozostałych dwóch

dziesiętników przedstawię później.

— Tylko cztery dziesiątki? Czy kompania Straży nie

powinna liczyć stu ludzi?

— Powinna, burmistrzu, ale nie znam kompanii, która

miałaby pełny skład. A Szósty Pułk ciągle słyszy tylkoobietnice o uzupełnieniach. I tak powinienem się cieszyć,

że mam choć cztery dziesiątki.

Czarodziej od dłuższej chwili przypatrywał się

intensywnie tatuażom Varhenna.

— Wschodnie czy zachodnie Bergen? — zapytał

wreszcie.Dziesiętnik uśmiechnął się i dotknął palcem

wskazującym lewego policzka.

— Ojciec ze wschodniego — przesunął palec na

prawy. — Matka z zachodniego. Nie sądziłem, że tak

daleko na zachodzie ktoś potra rozpoznać klanowe

tatuaże.— Urodziłem się w Laaben. Dawne czasy.

Przez chwilę mierzyli się wzrokiem. Wreszcie

czarodziej po raz pierwszy się uśmiechnął.

— Miałem kilku dobrych przyjaciół z Bergen. Miło

poznać, dziesiętniku.

— Mnie również.

19


20/101

— Mam nadzieję, że wkrótce się spotkamy, najlepiej

przy dzbanie dobrego piwa. Teraz jednak nie chciałbym

przeszkadzać w obowiązkach. Żołnierze czekają.

Burmistrz chrząknął.

— Kazałem przygotować kwatery dla strażników

w gospodzie przy gerańskim trakcie. Nie mamy

w mieście koszar z prawdziwego zdarzenia, tych

trzydziestu pachołków, którymi dysponuję, mieszka we

własnych domach lub w ratuszu. Oczywiście przejmiepan, poruczniku, nad nimi komendę?

Kenneth westchnął w duchu. Tego mu tylko brako-

wało, bandy miastowych obszczymurków, potykających

się o własne włócznie i udających prawdziwych

żołnierzy.

— Oczywiście, burmistrzu. Z największą przyjemno-ścią.

∗ ∗ ∗

Wszystko było już gotowe. Magiczny krąg wyry-

sowany kurzą krwią na klepisku, symbole wewnątrz,

pół tuzina małych świec, jeszcze niezapalonych, ale jużzajmujących karnie pozycje. Czuł to, czuł Moc wypełnia-

jącą przestrzeń, olbrzymie, nieprawdopodobnie wielkie

jezioro gotowe, by do niego sięgnąć i ukształtować we

wszystko, co tylko umysł zdoła sobie wyobrazić, a wola

spełnić. Czekał wiele lat na taki przypływ.

Wyrzeźbione z jednego kawałka drewna gurki kozy,

kozła, owcy i barana czekały na umieszczenie w kręgu.

20


21/101

Wkrótce się zacznie.

∗ ∗ ∗

Budynek był wystarczająco duży, by pomieścić czter-

dziestu strażników i tuzin psów. Prawdę powiedziawszy,

mógł pomieścić nawet setkę ludzi. Kenneth musiał

przyznać, że burmistrz nie okazał się dusigroszem,

wynajęcie całej gospody tylko dla jego ludzi musiałosporo kosztować. Zazwyczaj w takich sytuacjach,

gdy cesarskie prawo nakazywało zapewnić żołnierzom

nocleg i wyżywienie, czekała na nich stara stajnia,

kilka wiązek słomy i wodnista polewka. Za resztę

musieli zapłacić z własnej kieszeni. Tutaj powitały ich

pokoje z prawdziwymi łóżkami, gorący gulasz, kasza zeskwarkami, pęta kiełbasy, bochny chleba, owsiane placki

i piwo. Wszystko na koszt miasta.

Zaczynał podejrzewać, że Zawer Bewlas kogoś

zamordował.

— Myślę, że dzisiaj pańscy strażnicy będą mogli

odpocząć — stwierdził burmistrz, gdy już odprowadziłich na miejsce. — Święto zaczyna się jutro wraz

z zachodem słońca i potrwa trzy noce. Wtedy będziecie

mieli pełne ręce roboty. Dziś korzystajcie z gościny

i bawcie się.

— Zamierzamy, burmistrzu. Gdybym potrzebował

informacji, przewodnika albo jakiejś pomocy, to gdzie

pana znajdę?

21


22/101

— W ratuszu, pewnie spędzę tam całą noc. Mam

tylko małą prośbę: czy pańscy żołnierze mogliby od

jutrzejszego ranka pokazywać się w mieście i okolicy,

żeby było wiadomo, iż Górska Straż jest już na miejscu?

— Oczywiście. Spodziewacie się jakichś kłopotów?

— Nie większych niż ostatnimi laty. Trochę

połamanych kości i rozbitych łbów, mnóstwo siniaków.

Nic wielkiego.

Burmistrz uścisnął podaną dłoń, skinął głowądziesiętnikom i zniknął. Kenneth wszedł do głównej sali

gospody, gdzie cztery ławy uginały się od parujących

mis. Na zapach gulaszu, kaszy, świeżych placków i piwa

ślinka napłynęła mu do ust. Warto było się tłuc tu przez

kilka dni.

Jego żołnierze siedzieli już przy ławach, gotowi dozaatakowania posiłku. Czekali tylko na niego, zgodnie

z wojskowym regulaminem zabraniającym podwładnym

jeść w obecności przełożonego bez jego zgody. Nawet

psy czekały, karnie śliniąc się nad miskami pełnymi

smakowitych resztek. Poświęcił chwilę, żeby stwierdzić,

co mu w widoku strażników nie pasuje. No tak, odłożylibroń, a on od pół roku nie widział, żeby któryś

miał miecz, topór czy włócznię poza zasięgiem ręki.

Nawet w Belenden chodzili uzbrojeni. Teraz większość

uzbrojenia stała równiutko pod ścianami – do tego boju

wystarczyły wszystkim łyżki i noże.

— Można jeść — rzucił, żeby nie przedłużać.

22


23/101

Porucznik usiadł i czekał patrząc, jak zaczyna się rzeź

wśród podanych specjałów. W Górskiej Straży istniała

jeszcze jedna tradycja, niepisana, która mówiła, że

dowódca nie zaczyna posiłku przed swoimi żołnierzami.

Takie drobiazgi były bardzo ważne.

Sięgnął po kawałek kiełbasy i placek. Nalał sobie

piwa do cynowego kua, ugryzł, popił, westchnął. O tak,

warto było.

Przez dobry kwadrans salę wypełniało mlaskaniei stukot łyżek o miski, obsługa, składająca się

z karczmarza i pięciu dziewczyn, uwijała się między

ławami, donosząc kolejne porcje. Jak na razie dziewczyn

nikt nie podszczypywał, piwo i kasza ze skwarkami

miały pierwszeństwo.

Kenneth przywołał do siebie gospodarza.— Godne powitanie — pochwalił.

Karczmarz skłonił się lekko, z godnością.

— Dwóch synów mam w Straży, panie poruczniku,

jeden jest dziesiętnikiem w Ósmym Pułku, drugi służy

w Czwartym. Sam prosiłem burmistrza, żeby mi pozwolił

was ugościć. Wstyd było inaczej.Ocer uśmiechnął się lekko i przeszedł do

właściwego tematu.

— Dziewczyny obsługują gości?

Karczmarz wyszczerzył się szeroko.

— Owszem, ale za to miasto nie płaci. Niech pańscy

żołnierze dogadują się z nimi osobiście. I żadnego

przymuszania — dodał twardo.

23


24/101

— Nie będzie, ale jest ich tylko piątka…

— Wiem, zaprosiłem na wieczór jeszcze kilka innych

z pozostałych zajazdów, na poddaszu mam pokoje

z pojedynczymi łóżkami. Do wynajęcia za dodatkową

opłatą.

To tłumaczyło sute przyjęcie. Cokolwiek miasto

i karczmarz dołożyli do gościny, odbiją sobie w inny

sposób. Wyglądało na to, że jego żołnierze zostawią

tu sporą część żołdu, a kilka dziewczyn zbierze niezłąsumkę na posag. Cóż, jeśli obie strony będą miały z tego

zabawę, dlaczego nie?

Powiódł wzrokiem za piersiastą brunetką o ładnej

twarzyczce i niesamowicie długich rzęsach. Ciekawe, ile

kosztuje wynajęcie pokoju na godzinę – przyjrzał jej się

dokładniej – albo dwie?Karczmarz chrząknął znacząco i powiedział:

— Myssa jest miła, ale oczekuje od klientów

szczególnej hojności, panie poruczniku. Czy mam jej dać

znać, że chciałby pan być pierwszy?

Pierwszy. To słowo podziałało jak zimny prysznic.

Nagle wyobraził sobie, jak wychodzi z pokoju,mijając stojącą pod drzwiami kolejkę składającą się

z drepczących w miejscu mężczyzn. Poczuł się nieswojo,

a z otchłani rozleniwienia wypłynęło słowo-tarcza.

— Obowiązki, gospodarzu. Ocer musi zadbać o zbyt

wiele spraw, żeby mógł sobie pozwolić na przyjemności.

— Postanowił zmienić temat. — Jak przygotowania do

święta? Myślę o całej dolinie.

24


25/101

— Jak co roku, wójtowie wiosek zapędzają wybrane

sztuki na pastwiska, młodzi szykują kije i pałki, starsi

opowiadają, jakich to wyczynów dokonywali w dawnych

latach, przy czym im więcej czasu upłynęło, tym

w opowieściach więcej łupów. Wszyscy szykują się

na trzy dni podchodów, kradzieży, napaści, pijaństwa

i dobrej zabawy.

— Jakieś rody są na siebie szczególnie cięte?

— Drywcowie jak co roku trzymają z fer-Leweramiprzeciw Casornom i Nertywesom, klan starego Gwerra

tradycyjnie stoi z boku, choć nie wiadomo, jak będzie

tym razem, bo jego średni syn wżenił się w ród kan-

Meaz, a oni podobno zbliżyli się do Tywunnów, którzy

są dłużni pieniądze staremu fer-Lewerowi, więc raczej

nie będą chcieli go rozzłościć. Z kolei rada wioskiSeweny uznała, że nie będzie podziału na rody i klany,

tylko cała wioska wystąpi jak jedna – cóż, zobaczymy,

w zeszłym roku im się nie udało, bo młody Fetas, ten

od matki Xesary, pobił się zaraz na początku z braćmi

lhe-Grode, więc teraz kazali tam wszystkim zastawić

duże pieniądze i ten, kto złamie rozejm, straci je, ale jak znam tamtejszych górali, kilku bez wahania machnie

ręką na srebro, byleby tylko odegrać się na nielubianych

sąsiadach. Dziewczyny z Dolnego Wess podobno tak

jak w zeszłym roku połączyły siły, żeby utrzeć nosa

tym z Górnego. Za to Keweran-lag-Mawenn zbiera

wszystkich młodych z całych południowych stoków i…

25


26/101

Popłynęła rzeka nazwisk, rodów, koligacji, więzów

krwi, przyjaźni na śmierć i życie, które trwały do

pierwszej urazy, i krwawych wendet, zapominanych

po kilku kuach. Wyglądało na to, że miejscowi

nie nudzili się zbytnio, choć jak na tyle podziałów,

sojuszy i kontrsojuszy, liczba oar śmiertelnych była

zadziwiająco niska. Przez ostatnie dziesięć lat padły

tylko dwa trupy, i to raczej w wyniku nieszczęśliwych

wypadków niż rzeczywistej żądzy mordu. W obuprzypadkach rodziny zabójców zapłaciły pogłówne, a oni

sami zniknęli w górach. Mieszkańcy doliny lubili się

kłócić, spierać i obijać po pyskach, ale walkę na śmierć

i życie traktowali zbyt poważnie, żeby wdawać się w nią

bez naprawdę ważnego powodu. Byli Wessyrczykami

z krwi i kości.Porucznik dawno przestał słuchać karczmarza zale-

wającego go potokiem nazw rodów, klanów, koligacji,

układów, lokalnych sojuszy, związków i aliansów.

W porównaniu z nimi polityka i intrygi cesarskiego

dworu wydawały się proste jak dziecięca układanka.

Przy najbliższym stole wszczął się ruch, to Berghwstał, popuścił pasa, beknął dyskretnie w zwiniętą dłoń

i uniósł kufel.

— Toast — huknął. — Wypijmy za dolinę Mawers

i Księżyc Złodziei Kóz, który zaświeci nad nią po raz

czterysta dwudziesty ósmy.

26


27/101

Kilkadziesiąt kui powędrowało w górę. Karczmarz

marudzący nad uchem Kennetha zamilkł i wyprostował

się.

— Wybaczcie, dziesiętniku, ale mylicie się, w tym

roku księżyc będzie świecił po raz czterysta dwudziesty

szósty.

— Na pewno? — Podocer wykrzywił zarośnięte

oblicze. — Wydawało mi się, że zaraza była w pięćset

czterdziestym czwartym. Według starego kalendarza.Podniósł się jeden z żołnierzy.

— Na pewno czterdziesty czwarty, w pieśni mówią:

„I dolina Mawers straciła swe stada wraz z pierwszym

szczeknięciem Łysego Psa”.

Karczmarz pokiwał głową.

— Tak śpiewają w Kenwenie i Lad Nawie.I poniekąd mają rację. Kronikarze doliny odnotowali, że

z początkiem dekady Łysego Psa dziewięć na dziesięć

kóz oraz osiem na dziesięć owiec w dolinie odeszło

w niebyt, co doprowadziło wszystkie rody do wściekłych

sporów o ocalałe zwierzęta. Przez dwa lata w całej

dolinie napadano na stada, żeby porwać rozpłodowesztuki, a pasterze zaczęli chodzić uzbrojeni jak do bitwy.

Bywało, że stadka pięciu owiec i trzech kóz pilnowało

pół wioski. Robiło się coraz goręcej, Imperium jeszcze

nie dotarło do naszej doliny, więc tutejsi ludzie żyli

głównie z hodowli kóz na mięso i owiec na wełnę.

Inne doliny na wieść o zarazie nie chciały mieć z nami

nic wspólnego, żebyśmy przypadkiem im choróbska nie

27


28/101

zanieśli. Ciężko było o sprowadzenie nowych sztuk,

zresztą, darmo nikt nic wtedy człowiekowi nie dawał,

zupełnie inaczej niż teraz… — Gospodarz uśmiechnął się

ironicznie. — Każde zwierzę było na wagę złota. W ruch

szły nie kije i pałki, lecz topory i włócznie, polała się

krew, padły pierwsze trupy, ktoś puścił czerwonego kura.

Niedobrze się działo…

Karczmarz zakończył dramatycznym westchnięciem.

Wiele wskazywało na to, że pomylił powołanie.Powinien zostać wędrownym bardem.

— Wiosną trzeciego roku Łysego Psa zebrała się rada

wiosek, wszyscy najstarsi i najmądrzejsi mieszkańcy

doliny. Radzili pięć dni i nocy, aż uradzili. Kazali zebrać

wszystkie ocalałe sztuki rozpłodowe w jedno stado, które

będzie przez dziesięć lat wspólną własnością całej doliny.To pozwoliło na szybsze rozmnożenie ocalałych zwierząt.

Stado miało być podzielone później według wkładu.

Żeby uspokoić gorące głowy i dać jakieś zajęcie młodym

zapaleńcom, ustalono także, iż ostatniej wiosennej pełni

rody i klany będą konkurować w wykradaniu sąsiadom

kóz i owiec, ale bez prawa do zatrzymania skradzionychsztuk. Tak w dwa lata po utracie zwierząt narodziła się

tradycja Księżyca Złodziei Kóz i dlatego obchodzimy ją

dziś po raz czterysta dwudziesty szósty.

Karczmarz skłonił się jak bard czekający na oklaski.

Kilku strażników miało najwyraźniej ochotę po-

dyskutować o datach, jeden czy dwóch zaczęło się

28


29/101

już podnosić. Kenneth podziękował gospodarzowi za

opowieść i uniósł kufel.

— Za czterysta dwudziesty szósty Księżyc Złodziei

Kóz — powiedział dobitnie, uciszając wszelkie rodzące

się protesty.

Księżyc Złodziei Kóz był świętem lokalnym,

początkowo obejmującym swym zasięgiem tylko

dolinę Mawers, by następnie zakorzenić się w kilku

sąsiednich, tam gdzie dotarli przez koligacje rodzinne jej mieszkańcy. Obowiązywały proste zasady. Przez trzy

noce od pierwszej wiosennej pełni można było bezkarnie

uprowadzać i zagarniać stada sąsiadów. Można było

kraść zwierzęta zarówno z pastwisk, jak i ze stajni

czy obór. Lecz nie dało się ich zatrzymać. Właściciel

odzyskiwał je, wypłacając złodziejowi tradycyjnądziesiącinę, czyli okup w wysokości dziesiątej części

wartości zwierzęcia. W przypadku jednej starej kozy

wystarczyła zazwyczaj aszka gorzałki i pęto kiełbasy,

ale jeśli udało się ukraść stado liczące sto sztuk…

Gra była emocjonująca, niebezpieczna i zyskowna, czyli

miała wszystkie cechy rozrywek lubianych przez górali.W czasie złodziejskich wypraw używano kijów i pałek,

wypełnionych mokrym piachem skórzanych sakiewek

i trzonków włóczni czy siekier. Było dużo siniaków,

potłuczeń i połamanych kości, ale w sumie niewiele

obrażeń groźnych dla życia. Zwierzęta przeganiano w tę

i z powrotem, bywało, że stado zmieniało właścicieli

kilka razy podczas nocy. Tak naprawdę to najmniej

29


30/101

zabawy miały biedne kozy i owce, którym nie pozwalano

się wyspać.

Kenneth szczerze żałował, że nie może ze swoją

kompanią wziąć w tym udziału. Dowódca pułku urwałby

mu głowę, zaraz po tym jak kazałby go powiesić.

W gospodzie zrobiło się głośniej, strażnicy częściej

sięgali po kue niż do misek, jakaś dziewczyna pisnęła,

inna zachichotała gardłowo. Zabawa zaczynała się

rozkręcać.Kenneth trącił właściciela gospody w bok.

— Będzie jakaś muzyka?

— Później. Zamówiłem kilku grajków. — Nieoczeki-

wanie mężczyzna zaczerwienił się. — Ja sam… też…

— Co też?

— Na dudach gram.Nie dość że bard, to jeszcze dudziarz.

— Już nie mogę się doczekać, gospodarzu. —

Uśmiechnął się zachęcająco. — Tylko widzicie tego tam?

Wskazał na Velergorfa, którego wytatuowana twarz

wyróżniała się spośród innych.

— Jego ojciec i dziadek grali na dudach w czasieklanowych bitew. Dla niego dudy są święte, jak usłyszy,

że ktoś choć odrobinę fałszuje, ciska w niego toporem.

Musicie uważać.

Karczmarz przełknął ślinę. Kenneth uśmiechnął się

lekko. Dudy mieli z głowy, strażnicy nawet nie będą

wiedzieć, co zawdzięczają swojemu dowódcy.

30


31/101

Ktoś szarpnął go za łokieć. Chłopak, na oko

dziesięcioletni, pochylił się i wyszeptał z przejęciem:

— Pan czarodziej Derwen Klacv prosi pana ocera

i pana podocera do siebie na poczęstunek. Chętnie

posłucha o Czarnej Przełęczy, o której pan wspominał

wcześniej.

∗ ∗ ∗

Derwen Klacv siedział w tej samej izbie, w której

spotkali go za pierwszym razem. Nie wstał na powitanie,

tylko wskazał im ławę po drugiej stronie stołu. Wyglądał

na nieźle podpitego. Kenneth usiadł i bez słowa sięgnął

po jeden ze stojących na stole kubków. Wino, cierpkie,

mocne i tanie.— Daleką drogę mieliście? — zaczął czarodziej.

— Cztery dni.

— Słyszałem, że Górska Straż może maszerować trzy

dni i trzy noce, a potem stanąć do bitwy tak sprawnie,

jakby żołnierze spali na puchowych łożach.

— Też słyszałem takie historie. Podobno w do-wództwie Straży jest kilku bajarzy, wymyślających je

na zawołanie. Dobrze mieć takie opowieści po swojej

stronie.

Czarodziej uśmiechnął się enigmatycznie i pociągnął

z kubka. Potem sięgnął po gąsiorek i dolał sobie do pełna,

roniąc sporo wokół. Tak, zdecydowanie miał już dobrze

w czubie. Cisza zaczęła robić się niezręczna.

31


32/101

Kenneth trącił siedzącego obok dziesiętnika.

— Varhenn był na Czarnej Przełęczy. Osiem lat temu.

Ja jeszcze nie służyłem wtedy w Straży — zawahał się.

— Choć dałbym sobie głowę uciąć, że nie zgadaliśmy się

o tym wcześniej.

— Nie. I nie po to was wezwałem, żeby wspominać

stare bijatyki.

— Wezwałem? — Pozwolił sobie na wymowne

uniesienie brwi. — Wydawało mi się, że chłopakwspominał coś o zaproszeniu. Jeśli to było wezwanie,

muszę je dostać na piśmie i przedstawić do zatwierdzenia

dowódcy pułku.

— Nie mam na to czasu.

— Ja też nie, tracę tu dobre piwo i niezłą muzykę.

— W gospodzie Nawansa? A słyszał pan, jak on grana dudach? Niedźwiedzie uciekają z gawr, kiedy zacznie.

— Chyba przekonałem go, żeby tego nie robił.

Zamilkli. Cisza osiągnęła moment, który poprzedza

wyjście z trzaśnięciem drzwiami.

— Znowu to samo — odezwał się kobiecy głos. — Wuj

najpierw zaprasza gości, a potem nie za bardzo wie, coz nimi zrobić.

Lydia-ker-Zeawe weszła do pokoju energicznym

krokiem i usiadła obok czarodzieja. Miała tę samą suknię

co wcześniej, tylko włosy spięła wysoko, odsłaniając

szyję i kark.

— Wybaczcie, proszę, szorstkie powitanie, odra-

dzałam wujowi tę gadkę o przełęczy, ale chciał mieć

32


33/101

pewność, że pan przyjdzie. Sprawa nie dotyczy jakichś

wspominków, tylko tego, co dzieje się w dolinie. Martwi

nas to, ale burmistrz nie chce słuchać ostrzeżeń, woli,

żeby święto odbywało się bez zakłóceń.

Kenneth patrzył, jak mówi, gestykuluje, oddycha.

Siedziała tuż przed nim, ledwie cztery stopy, tak blisko,

że wyraźnie czuł… nie, nie perfumy, pachniała po prostu

kobietą.

— Poruczniku… — mruknęła niewinnie.— Tak?

— Moja twarz znajduje się jakieś osiem cali wyżej.

Varhenn zakrztusił się winem, czarodziej tylko

uśmiechnął, a Kenneth poczuł, że się czerwieni. Kobieta

nie powinna mówić tak do uzbrojonego mężczyzny.

— Przez cztery lata mieszkałam z mężem w gar-nizonie w Lawendar. Są dwa sposoby na kontakty

z żołnierzami. — Wydawało się, że czyta mu w myślach.

— Jeden to schodzenie im z oczu, a drugi – ustalenie

pewnych zasad i trzymanie się ich. Zasady są tym, co

powinien pan rozumieć, prawda?

Wolał się nie odzywać.— Proszę więc przez chwilę założyć, że zaprosiliśmy

— podkreśliła to słowo — pana tutaj, bo mamy ważny

powód. Źródło Mocy znajdujące się w tej dolinie

osiągnęło stan nienotowany od czasów przyłączenia tych

ziem do Imperium. Mój wuj uważa, że może to stanowić

zagrożenie, ale oczywiście nie można odwołać święta.

Górale puściliby miasto z dymem.

33


34/101

Kenneth nie spuszczał wzroku z jej twarzy.

— Jaka będzie natura tego zagrożenia?

O dziwo, zadał pytanie w miarę normalnym głosem.

— Nie wiem. — Czarodziej jednym haustem opróżnił

kubek i błyskawicznie napełnił go ponownie. — Ciężko

się do tego przyznać, ale nie mam zielonego pojęcia.

— Co to za źródło? — zapytał Varhenn.

— Mały Kamień.

— Nie słyszałem.— Mało kto słyszał.

— Wuj włada Mocą w aspekcie Małego Kamienia

— wtrąciła Lydia. — Sama nazwa wywołuje krzywe

uśmieszki, a zastosowanie tego Źródła… Tylko bogowie

wiedzą, po co ono istnieje.

— Nie bardzo rozumiem…— Nie ma tu wiele do rozumienia, poruczniku

— warknął czarodziej. — Z kilkudziesięciu głównych

i kilkuset pobocznych aspektów Mocy mnie trał

się talent do opanowania właśnie Małego Kamienia.

Tylko Małego Kamienia. Najmniej znanego i najmniej

dochodowego Źródła na świecie. Na całej północycesarstwa istnieje tylko jedno miejsce, gdzie jest ono

aktywne, ta właśnie dolina. W innych miejscach

ledwo daje się je wyczuć. Za to tutaj jest tak

silne, że zakłóca aktywność innych aspektów. Dlatego

większość czarodziejów kształconych w posługiwaniu

się aspektowaną magią czuje się tu źle. Trudno im

sięgnąć do własnych Źródeł, trudno korzystać z Mocy.

34


35/101

Omijają dolinę Mawers szerokim łukiem. To miejsce to…

przeklęte przez bogów dziwactwo.

Kenneth przetrawił tę informację.

— Jeśli jest się jedynym czarodziejem w tak bogatej

dolinie…

— To można przymierać głodem — dokończył za

niego czarodziej. — Każde ze znanych Źródeł ma

najprzeróżniejsze, często pokrywające się właściwości,

można za ich pomocą leczyć, tworzyć bariery ochronne,przenosić różne przedmioty na duże odległości, kopać

dziury w ziemi, latać, przekraczać rzeki suchą

stopą i oczywiście podpalać, zamrażać, rozbijać na

kawałki, odbierać powietrze, wywoływać demony i inne

stwory. Natomiast Małego Kamienia najczęściej używają

jasnowidze do opisywania tego, co już się wydarzyło,bo można powiedzieć, że sednem jego aspektu jest czas

przeszły. I to w bardzo wąskim wymiarze. To kapryśne

i niepewne Źródło. Używając go, można sięgnąć do

minionych wydarzeń i wskazać, gdzie zgubiła się jakaś

owieczka albo gdzie leży pijany mąż.

Czarodziej pociągnął mocniej z kubka, oczy zalśniłymu pijackim błyskiem.

— Jak osuwająca się skała przygniecie ci nogę,

to nie możesz ani usunąć jej czarami, ani wezwać

pomocy. Musisz leżeć trzy dni, aż w końcu wyciągasz

nóż i odcinasz sobie stopę, zanim gangrena dotrze

do serca. Potem czołgasz się do miasta, odpędzając

głodnego wilka, a na miejscu mówią, że trzeba uciąć

35


36/101

więcej, przy kolanie, bo zakażenie jednak poszło wyżej.

— Zaciśnięte na cynowym kubku palce pobielały,

Kennethowi zdawało się, że metal zaraz się odkształci.

Lydia gestem wskazała strażnikom, że mają milczeć.

Czarodziej wychylił kubek do dna i kontynuował:

— Mały Kamień to niepewne i zdradliwe Źródło,

często pokazuje rzeczy, których nie ma lub które

wydarzyły się przed wieloma laty. Mówią mi tu

„mistrzu” tylko przez grzeczność, bo żeby otrzymać tytułMistrza Sztuk Magicznych, trzeba opanować Moc w co

najmniej sześciu aspektach. Znam czarodziejów, którzy

potraą czerpać z dziesięciu aspektowanych Źródeł,

chodzić trzema lub czterema Ścieżkami. Powietrze, Liść,

Odłamek, Serce, Krew, Drzazga, Długi Kij, Żar… a mnie

trał się Mały Kamień i kalectwo, które nie pozwalazająć się czymś innym. Gdybym miał obie nogi, pasałbym

owce, handlował kozimi serami albo zaciągnął się do

Górskiej Straży. A tak żyję z tego, że miejscowi są dumni,

iż mają własnego czarodzieja, więc jak już korzystają

z jego usług, płacą mu nieco więcej, niż powinni,

a czasem przynoszą w podarunku pół tuzina jaj, kilkagomółek sera, albo jakieś używane ubranie…

Odstawił powoli kubek na stół, zacisnął dłonie

w pięści. Lydia delikatnie odsunęła na bok naczynie,

wstała i pochyliła się nad czarodziejem.

— Wuju?

— Tak?

36


37/101

— Pościeliłam już łóżko, myślę, że pora, byś się

położył.

— Nie rozkazuj mi, kobieto — warknął szorstko. —

Pamiętaj, czyj to dom.

— Tak, wuju. Pamiętam. Ty nie pozwolisz mi

zapomnieć.

— Właśnie — zachwiał się. — Mam… cię tu zostawić

samą z… z dwoma pijanymi żołnierzami?

— Radziłam sobie już z pijanymi żołnierzami. Z tymiteż sobie poradzę. Chodźmy.

Pomogła czarodziejowi wstać od stołu, podała mu

drewnianą kulę i wspierając, wyprowadziła z izby.

Kenneth wymienił spojrzenie z Velergorfem.

— Pora na nas — mruknął. — Wracajmy, zanim

chłopcy rozniosą gospodę.Dziesiętnik skinął głową i zaczął się podnosić.

— Przyjmijcie moje przeprosiny. — Lydia pojawiła

się w drzwiach. — Wuj miał paskudny dzień. Mówi, że

szaleństwo miejscowego Źródła robi mu mętlik w głowie.

— Wierzę. Naprawdę jest mu tak ciężko?

Przytaknęła bez uśmiechu. W tym świetle jej oczymiały kolor nieba tuż przed burzą.

— Gdy nas przyjmował pod dach, wydawało mi się,

że zamieszkanie z jedynym czarodziejem doliny Mawers

zapewni mnie i dziecku spokojny i dostatni żywot. W tej

chwili nie jestem pewna, kto kogo utrzymuje.

— A — Kenneth nie zdążył ugryźć się w język —

reszta rodziny?

37


38/101

Popatrzyła na niego, lekko przechylając głowę, bez

złości w oczach. Miał ochotę walnąć łbem w najbliższą

ścianę.

— Moi rodzice nie żyją, a ród ker-Zeawe nigdy

nie zaakceptował małżeństwa Cearewa. Syn i wnuk

ocerskiego rodu i dziewczyna z gór. Do dziś nie uznali

nawet istnienia Meehali. O mnie nie wspominając. On —

wskazała drzwi — jest naszym najbliższym krewnym.

I… zwaliła mu się na głowę bratanica, którą widziałostatni raz, kiedy miała cztery czy pięć lat. Na dodatek

z dzieckiem. Więc nie zwracam uwagi na to, że bywa

szorstki. Jeszcze jakieś pytania o moje prywatne sprawy,

poruczniku?

Kenneth znów poczuł, że się czerwieni, na szczęście

Velergorf wybawił go z opresji, pytając:— Ile jest prawdy w tym gadaniu o Źródle, które

zaczęło się burzyć?

— Nie wiem. Wuj Derwen niewiele mówi, ale

podejrzewam, że też niewiele wie.

— Więc nie grozi nam pęknięcie Mroku i inwazja sił

odwiecznego Chaosu?— Raczej nie. — Uśmiechnęła się szczerze i zerknęła

za siebie. — Przynajmniej dopóki moje dziecko się nie

obudzi.

Niewiarygodne, co z jej twarzą robił taki uśmiech.

Porucznik odpowiedział swoim.

38


39/101

— Przyjdę jutro rano, kiedy czarodziej będzie

w lepszej formie. Wtedy porozmawiamy poważnie.

Proszę mu przekazać, że dziękujemy za ostrzeżenie.

Odprowadziła ich do drzwi, usłyszeli jeszcze, jak

zamyka zasuwę.

— Niezwykła — gdzieś w połowie drogi powrotnej

mruknął Velergorf.

— Noc?

— Noc też, panie poruczniku. Wszystkie żonyocerów są takie?

— Nie wiem, Varhenn. — Zbliżali się do gospody, gdy

powietrze rozdarł dziki dźwięk, jakby tuzin wściekłych

kotów z chrypką walczył z tuzinem zdziczałych, lecz

wykastrowanych psów. — Zrób mi przysługę i wejdź

pierwszy. Z toporem w garści. Dobrze?Dziesiętnik spojrzał na niego dziwnie, a nie

doczekawszy się wyjaśnień, wzruszył ramionami, wyjął

topór zza pasa i przekroczył próg budynku. Rozpaczliwa

kakofonia urwała się w pół dźwięku, a porucznik

mógłby przysiąc, że usłyszał błyskawiczny tupot stóp

i trzaśnięcie drzwi. Uśmiechnął się pod nosem. Było tak, jak powtarzali na szkoleniu ocerskim: dobry dowódca

powinien umieć ochronić swoich ludzi przed każdym

niebezpieczeństwem.

∗ ∗ ∗

Czuł to. Czuł Moc wzbierającą nad doliną, kipiącą,

przelewającą się na wszystkie strony, gotową do użycia.

39


40/101

Ci głupcy, nędzni prześmiewcy, zobaczą jeszcze jego

potęgę, jeszcze przyjdą i będą się kłaniać, żebrząc

o łaskawe spojrzenie.

Ogarnął wzrokiem gurki stojące przed kołem.

Z pewnym wahaniem podniósł kozła, odłożył go

z powrotem. Nie, najlepiej będzie zacząć od czegoś

mniejszego. Mała, drewniana koza zajęła miejsce

w kręgu. Sięgnął po Moc i zaczął ją kształtować.

Początek zawsze jest trudny.

∗ ∗ ∗

Słowa, które wypowiedział Kenneth-lyw-Darawyt,

gdy pierwsza koza spadła z nieba, przeszły później do

legendy Szóstej Kompanii, lecz raczej nie było w tym aniwiny, ani zasługi porucznika. Po prostu tak to jest czasem

ze słowami, które palnie się bez chwili zastanowienia.

Obudził się, gdy niemal wszyscy byli już na nogach,

łamiąc zasadę, że dowódca kładzie się ostatni, a wstaje

pierwszy. Przeklinając pod nosem Velergorfa, który

pozwolił mu tyle spać, ubrał się pospiesznie i dopinającpas z mieczem, wyszedł na zewnątrz. Przed gospodą

kilkunastu żołnierzy myło się właśnie w wielkim

poidle dla koni, chlapiąc na wszystkie strony i rycząc

jakąś sprośną piosenkę. Na widok dowódcy większość

zamilkła i wykonała gest, jaki można było przy odrobinie

dobrej woli uznać za oddanie honorów starszemu

stopniem. Odpowiedział krótkim salutem i rozejrzał

40


41/101

się, szukając któregoś dziesiętnika. I wtedy rozległ się

dźwięk, jaki wydaje pękający rybi pęcherz, a zaraz po

tym powietrze wypełniło rozpaczliwe kozie meczenie.

Kenneth błyskawicznie odwrócił się i stanął oko w oko

z jednym ze swoich ludzi przyciskających do piersi

młodą kozę. Oboje, człowiek i zwierzę, mieli przeraźliwie

głupie miny. Jeżeli można coś takiego powiedzieć o kozie.

Porucznik spojrzał na niezwykłą parę unosząc brwi.

— Jeśli przytulisz ją jeszcze bardziej, będziemymusieli zapłacić właścicielowi wiankowe — powiedział,

zanim zdążył pomyśleć.

Wszyscy zgromadzeni na dziedzińcu parsknęli

śmiechem. Strażnik wypuścił kozę i, zakłopotany, wytarł

ręce o portki.

— Ona… spadła z nieba… panie poruczniku —wydukał.

— Oczywiście, Neveb, oczywiście. — Kenneth

uśmiechnął się lodowato. — Baaaaczność! — ryknął

nagle.

Kilkunastu strażników wyprężyło się jak struna,

każdy tam, gdzie stał.— Święto zaczyna się dziś po zachodzie słońca.

Ale nie dla was. Wy macie się pokazywać i pilnować,

żeby miejscowi nie wdali się w wojnę klanową. Jak

zobaczę któregoś z kozą, owcą, baranem albo nawet

z kozim serem, którego pochodzenia nie będzie potrał

wyjaśnić, do końca roku w każdym patrolu zajmie

41


42/101

miejsce na szpicy. Goły. To nie jest żart. Macie być

przedstawicielami cesarskiej armii. Zapamiętać!

Właściwie nie był zły. Varhenn kiedyś już mu

zasugerował, że dobrze jest od czasu do czasu ryknąć

na ludzi, bo dowódca, który nie potra nawrzeszczeć,

bardzo szybko traci szacunek. Zwłaszcza jeśli tak jak

teraz dyscyplina ulega lekkiemu rozluźnieniu.

— Za godzinę podzielicie się na dwójki i wyruszycie

robić dobre wrażenie w okolicy. Burmistrz przydzieliwam po jednym ze swoich ludzi. Przed wyjściem

sprawdzę osobiście każdy pancerz i każdą sztukę

broni. Wszystko ma lśnić. Dziesiętnicy będą za to

odpowiedzialni. Obudźcie tych, którzy jeszcze śpią,

i szykujcie się do patroli. Wykonać!

Przed budynkiem wszczął się gorączkowy ruch.I w tym właśnie momencie rozległ się kolejny dźwięk

pękającego rybiego pęcherza i nagle na drewnianych

gontach gospody zadudniły racice. Łaciate zwierzę

wydało z siebie zupełnie niekozi dźwięk, rozpaczliwie

usiłując utrzymać się na stromym dachu, i zaczęło

zjeżdżać. Jego tylne nogi straciły oparcie i koza,mecząc przeraźliwie, spadła wprost na piętrzącą się

pod ścianą kupę odpadków. Zwierzę wstało, otrząsnęło

się, obrzuciło zdumionych ludzi nieodgadnionym

spojrzeniem i spokojnie zajęło się wyjadaniem resztek

kapusty ze sterty śmieci.

42


43/101

Kenneth spojrzał na dach. Zmierzył wzrokiem

odległość do najbliższego budynku, jeszcze raz przyjrzał

się kozie. Zwykłe zwierzę… które spadło z nieba.

— Zmiana rozkazów — warknął. — Alarm bojowy.

Za kwadrans wszyscy mają być na nogach i pod bronią.

Dziesiętnicy do mojej kwatery. Natychmiast.

Gdzieś w mieście znów pękł rybi pęcherz. Po

nim następny. Meczenie kóz zmieszało się z coraz

głośniejszymi ludzkimi krzykami.

∗ ∗ ∗

Burmistrz zjawił się w chwili, gdy porucznik

kończył omawianie sytuacji. Omówienie było krótkiei proste. Nic nie wiedzieli. W pół godziny z nieba

spadła co najmniej setka kóz. I tyle. W całym

mieście ludzie chodzili z głowami zadartymi do góry,

wypatrując kolejnego fenomenu. Kilku mieszkańców

zostało rannych. Żadnej kozie nic się nie stało.

Zjawisko skończyło się równie niespodziewanie, jaksię zaczęło. Przez cały ranek ludzie gapili się w niebo albo

przemykali pod ścianami, lecz nagle zwierzęta przestały

się pojawiać. Co nie oznaczało końca kłopotów.

— Jak to: nic nie możecie zrobić?

Zawer Bewlas na przemian nerwowo szarpał

brodę i poprawiał mankiety koszuli. Ani brodzie, ani

mankietom to nie służyło.

43


44/101

— Nie jesteśmy tu od łapania złodziei posługujących

się czarami — wyjaśnił Kenneth. — Od tego miasto ma

własnego mistrza magii.

— Derwen… — Burmistrz powiedział to w szczególny

sposób, jakby wspominał upośledzonego krewnego. —

Nasz czarodziej nie przetransportowałby magią brudu

z jednej kieszeni do drugiej. Nie jego specjalność. Zresztą

od rana nie można się z nim skontaktować. Drzwi do

domu ma zamknięte na głucho i nie odpowiada nawezwania.

— Wyważcie je.

— Będę potrzebował czegoś więcej niż stado

pojawiających się znikąd kóz, nim rozkażę wyważyć

drzwi do domu maga. Nawet takiego jak Derwen Klacv.

— Wiadomo już, komu zginęły te zwierzęta?— Nie, poruczniku. Od wielu lat wszystkie zwierzęta

w dolinie noszą znaki swoich właścicieli. Te ich nie mają.

— I co w związku z tym?

— Wkrótce mogą się do mnie zgłosić przedstawiciele

wszystkich rodów w dolinie. Założę się, że jak wieść

się rozniesie, każdy z nich rozpozna w tych kozachswoje zaginione sztuki. K a ż d y. — Kolejne szarpnięcie

niemal pozbawiło burmistrza brody. — A ja będę musiał

przeprowadzić dokładne i drobiazgowe śledztwo w tej

sprawie. Do zimy się z tym nie uporam.

— Co możemy zrobić? — Kenneth miał dość.

Problemy burmistrza nie były jego sprawą.

44


45/101

— Nie wiem. Poza mną, pisarzem i garścią pachołków

miejskich jesteście jedynymi przedstawicielami władzy

cesarskiej w dolinie. Nawet stałego sędziego tu nie

mamy.

— Więc zrobimy to, co było zaplanowane, będziemy

się pokazywać. Podzielę żołnierzy na dwójki i wyślę na

patrole w miasto i po okolicy. Do każdej pary ma być

przydzielony jeden z pańskich ludzi, burmistrzu. Swoją

dziesiątkę zatrzymam tutaj, na wszelki wypadek. Tecudowne zwierzęta radziłbym spędzić w jedno miejsce

i postawić przy nich straż. Jeśli czarodziej raczy wychylić

nos z domu, może uda mu się sprawdzić, co tu się dzieje.

Jakieś inne propozycje?

Burmistrz pokręcił głową.

— Nie, poruczniku. To brzmi rozsądnie.— Mam nadzieję. A teraz — ocer wskazał drzwi —

wybaczcie, burmistrzu, ale muszę wydać rozkazy.

Zawer Bewlas gapił się na niego przez chwilę, jakby

nie mógł zrozumieć aluzji. Widocznie nigdy jeszcze

nie został wyrzucony za drzwi we własnym mieście.

Wreszcie, sapiąc gniewnie, ruszył do wyjścia. Ledwoznikł im z oczu, Kenneth zwrócił się do Bergha:

— Twoja dziesiątka weźmie psy i rozejrzy się

na wschód od miasta. Zwierzaki będą mogły się

wyszaleć, a wy sprawdzicie, czy coś tam nie śmierdzi.

Jak natracie na coś niezwykłego, wzywacie posiłki.

Żadnych bohaterskich wyczynów. Wszyscy wiemy, co

potra magia spuszczona ze smyczy.

45


46/101

Dziesiętnicy przytaknęli. Tego akurat nie musiał im

przypominać.

— Andan, ty weźmiesz na siebie miasto. Po prostu

się pokazujcie. Jeśli ludzie będą zadawać pytania, macie

milczeć i robić takie miny, jakbyśmy nad wszystkim

panowali.

Zarośnięty jak niedźwiedź podocer skinął głową.

— A jak się znów zacznie?

— Trzymajcie tarcze nad głowami i wiejcie podnajbliższy dach. Varhenn.

— Tak jest! — Przynajmniej najstarszy z podocerów

potrał zachować się odpowiednio.

— Sprawdzisz las na zachód od miasta. Nie

rozdzielajcie się. Las jest mały, ale jeśli ktoś chce

się ukryć w pobliżu Terandyh, to jedyne miejsce. Jaksprawdzicie las, wrócicie do mnie. Ja zostanę ze swoją

dziesiątką tutaj. Z czego się cieszysz?

— Wyobrażam sobie, panie poruczniku, co napiszemy

w raporcie. Coś w tym stylu: kompania przeszła

do działań bojowych w odpowiedzi na magiczny

atak przeprowadzony za pomocą stada latających kóz.Pułkownik będzie wniebowzięty.

Wszyscy patrzyli na siebie, usiłując zachować

powagę, po czym niemal jednocześnie wyszczerzyli się

od ucha do ucha. Kenneth też. Mimo wszystko sytuacja

była zabawna.

46


47/101

— Dopóki to będą tylko kozy, możemy się śmiać —

spoważniał pierwszy. — Ale czary nie dzieją się same,

ktoś musi za nimi stać.

Natychmiast przestali się uśmiechać.

— I jeśli ten ktoś planuje coś grubszego lub,

co gorsza, straci panowanie nad Mocą, następnym

razem z nieba mogą spaść garnki z wrzącym olejem,

płonące skały, bryły lodu wielkości domów lub horda

demonów. Ktokolwiek to jest, dysponuje naprawdęsporym talentem, więc lepiej znajdźmy go, zanim obróci

miasto w perzynę. — Spojrzał na nich ponuro. —

Ruszajcie i powodzenia.

Zasalutowali mu energicznie i wyszli. Zaczynał się

długi dzień.

∗ ∗ ∗

Działało! Wszystko było tak, jak należy. Ci, którzy

wyśmiewali się z jego planów, siedzieli teraz w domach,

trwożliwie gapiąc się w suty. Mimo że nie wyszedł

z kryjówki, wciąż słyszał ich krzyki.

Uśmiechnął się w ciemności, rozpraszanej tylkokilkoma małymi świecami. Wkrótce jego Moc wstrząśnie

całą doliną.

∗ ∗ ∗

Terandyh z wolna się uspokajało. Obecność Górskiej

Straży w mieście oraz fakt, iż nie odnotowano innych

47


48/101

niezwykłych wydarzeń, dodawały ludziom ducha. Poza

tym to były tylko kozy. Przechodząc obok jednego

z zajazdów, Kenneth słyszał, jak ktoś improwizuje

tekst piosenki o latających kozach, „co napadły dolinę

Mawers”. Cała sala co chwila wybuchała śmiechem.

To jednak nie rozwiązywało jego problemu. Nadal

nie wiedział, co się stało.

To, że w sprawę zamieszane są czary, było jasne od

samego początku. Ale nawet dzieci wiedziały, że czarynie dzieją się same. Moc zawsze musiała być kierowana

przez czyjś umysł. Zdarzały się co prawda fenomeny

magiczne, które wymykały się regułom, ten jednak

z pewnością do nich nie należał. Był zbyt precyzyjny.

Jego raport dla sztabu pułku nie mógł zawierać słów:

przybyłem, zobaczyłem, nie zrozumiałem, wróciłem.Młodsi ocerowie składający takie raporty pozostawali

młodszymi ocerami do końca życia.

Mówiąc krótko, potrzebował pomocy czarodzieja.

A jedyny w mieście był ponoć niedysponowany.

Drzwi do domu maga wbrew temu, czego się

spodziewał, stały otworem. Kenneth wszedł do środkaw towarzystwie Varhenna, który po wycieczce do

wilgotnego i zakomarzonego lasu nie miał najlepszego

humoru. Rzecz jasna, wycieczka zakończyła się niczym.

Ktokolwiek był odpowiedzialny za tajemniczy incydent,

z pewnością miał na temat wilgoci i komarów takie samo

zdanie jak dziesiętnik.

48


49/101

— Cholerne, chędożone w małe kupry, bzyczące

paskudztwa — mamrotał, drapiąc się po karku. — Założę

się, że nie widziały człowieka od miesięcy i na widok

garstki durniów pchających się do lasu urządziły sobie

ucztę stulecia…

— Cio to jeśt endoziony?

Meehala stała w kącie przedsionka. Matka spięła jej

włosy w sterczącą ku górze kitkę, zostawiając tylko kilka

loków, spod których błyskały niebieskie ślepka. Byłaubrana jak chłopczyk, w koszulkę i krótkie spodnie,

ale w górach większość dzieci do dziesiątego roku

życia ubierano w ten sposób. Przyciskała do piersi

coś, co wyglądało jak szmaciana lalka uszyta przez

bardzo pijanego i wściekłego na cały świat krawca. Nie

doczekawszy się odpowiedzi, dziewczynka sapnęła.— Cio, pytajam! Hm! — Tupnęła nogą.

— No, Varhenn, odpowiedz dziecku.

Dziesiętnik uśmiechnął się zakłopotany.

— To coś małego i… głośnego, zrozumiesz, jak

zobaczysz.

— Gdzie twoja mama? — Kenneth podszedł bliżej.— Ujek pi. Mama zajaz pijdzie. Ja mam ciekać tu.

— Wujek śpi?

— Ciały dzień pi. Ja teź pajam i nie ukjadjam kozi.

One mi ucikaji.

— Jakie kozy?

— Józiowe.

Rozmowa najwyraźniej zmierzała donikąd.

49


50/101

— Chodź, poszukamy mamy. — Podał małej rękę.

Lydię zastali w sali dla interesantów. Najwyraźniej

szykowała się do wyjścia. Zmieniła suknię na

ciemnoniebieską z białymi mankietami i kołnierzem,

zarzuciła na ramiona kwiecistą chustkę. Na stole stał

wiklinowy koszyk. Na widok wchodzących żołnierzy

zmarszczyła brwi.

— Wuj jeszcze śpi. Burmistrz od rana o niego pyta.

Podobno wcześniej też się dobijali, ale akurat byłamz Meehalą kupić kilka rzeczy. Obiecałam, że jak tylko

się obudzi, da znać.

— Dobrego dnia, pani Lydio. — Kenneth z ukłonił się

lekko. — Miałem nadzieję, że uda nam się go obudzić.

Ten fenomen wymaga pomocy czarodzieja.

— Wiem. Próbuję go obudzić od chwili, gdywróciłyśmy. Nie udaje mi się. Śpi, jakby mu ktoś czegoś

zadał. Wybieram się właśnie do Henera Lasawyna po

kilka ziół, może pomogą.

— Czy to już…

— Podobno raz czy dwa razy — przerwała. — Bardzo

dawno temu. Jeszcze z nim nie mieszkałyśmy, leczuprzedził mnie, że coś takiego może się przydarzyć.

— Ja cie kozie — przypomniała o sobie dziewczynka.

— Później, kochanie… — Matka z roztargnieniem

potargała małej grzywkę. — Teraz mamusia musi

zaopiekować się wujkiem Derwenem.

— Ujek jeśt choji?

— Po prostu, ech… Trochę zaspał.

50


51/101

— Aje… aje je cie ukjaść kozie tejaś! — Wargi małej

wygięły się w podkówkę.

Lydia przyklęknęła przy niej, pogładziła po policzku.

— Później skarbie, święto się nie zaczęło, teraz

nie można jeszcze kraść kóz. Będzie można dopiero

wieczorem. No, chodź do mnie! — Przytuliła ją. —

To trochę moja wina — powiedziała do strażników. —

Naopowiadałam jej o święcie i zrozumiała tylko, że każdy

będzie mógł ukraść sobie kozę albo baranka. Na dodatek jest nieszczęśliwa, bo przespała kozy spadające z nieba.

Ech, szczerze mówiąc, przydałaby nam się jakaś koza czy

dwie, choćby po to, żeby bluszcz poogryzać.

Wyglądało na to, że czarodziejowi naprawdę się nie

przelewa.

— Gdy tylko wuj się obudzi, proszę nas zawiadomić.Inaczej będę musiał posłać po pomoc do garnizonu w Ha-

Wenser. Mają tam kilku armijnych magów.

Kenneth właśnie odwracał się, gdy do pomieszczenia

wpadł jakiś umorusany błotem chłopak.

— Pani Lydio — wysapał od drzwi — zaczęło się…

— Teraz, Cyw? Do terminu są jeszcze dwa tygodnie.— Koza… koza spadła na dach i matka się przeraziła.

Ja akurat świnie zaganiałem do chlewika, jak łupnęło,

huknęło, dach nie wytrzymał i do izby wpadła koza.

Matka się przeraziła, aż usiadła na ziemi. Musiała się

położyć, a teraz mówi, że… eee… wody poszły. —

Chłopak zaczerwienił się po czubek głowy.

51


52/101

Lydia po raz pierwszy wyglądała na spanikowaną.

Przez chwilę bezradnie rzucała spojrzenia na dziecko,

wiklinowy koszyk, drzwi do reszty domu, żołnierzy.

— Co się stało? — zapytał Kenneth, choć sytuacja

była raczej jasna.

— Berenia-kas-Onell rodzi przed terminem. To

mają być bliźnięta, trudny poród. Kiedy zmarła stara

Weldowa, zostałam akuszerką w tym mieście, bo

od bratanicy czarodzieja oczekuje się takich rzeczy.Nauczyłam się sporo, odkąd tu mieszkam. No i grosz

niezły wpada. Ale nie mogę zabrać dziecka do porodu

i… — Spojrzała na nich z uwagą. — Wyświadczycie mi

przysługę?

— Nie zajmujemy się dziećmi.

— I dzięki niech będą Pani, poruczniku. Ma wyrosnąćna miłą dziewczynę, a nie na klnącego, plującego

po kątach i śmierdzącego bandziora w kolczudze.

— Uśmiechnęła się złośliwie. — Po drugiej stronie

miasta, zaraz obok gospody, gdzie was zakwaterowano,

mieszka Ena Venkod. Poznacie po czerwonych drzwiach.

Zazwyczaj ona opiekuje się Meehalą, gdy nie mam jej z kim zostawić. Po prostu zaprowadźcie tam małą

i powiedzcie, że odbiorę ją, jak poród się skończy,

dobrze?

Kenneth wymienił spojrzenie z Varhennem. W armii

obowiązywały pewne zasady także w stosunku do rodzin

żołnierzy.

— Oczywiście. To nie sprawi nam żadnego kłopotu.

52


53/101

— Doskonale. Bądź grzeczna, skarbie, i słuchaj panów

strażników. — Pogłaskała małą po głowie. — Mama wróci

tak szybko, jak się da. Prowadź, Cyw — rzuciła do

chłopaka i już jej nie było.

— Plujący po kątach? Nigdy nie pluję po kątach —

mruknął dziesiętnik ledwo zamknęły się za nią drzwi. —

Zawsze staram się trać w otwarte okno.

Ocer zignorował go. Pochylił się do małej

i uśmiechnął.— Chyba jeszcze nie zostaliśmy sobie ocjalnie

przedstawieni, Meehalo. Mam na imię Kenneth i służę

w Górskiej Straży.

Dziewczynka nie wyglądała na przestraszoną ani

nawet zaniepokojoną. Nie bardzo wiedział, czy to

normalne u małych dzieci. Chyba każde reaguje na swójsposób.

Uśmiechnęła się, zmrużyła oczy.

— Djaciego on ma majowanom buzie? — wskazała

na Varhenna.

— To normalne w moich stronach. — Dziesiętnik

uśmiechnął się szeroko. — Wszyscy tam tak robią.— Dziecinki teś?

— Dzieci?

Zmarszczyła brwi grymasem kubek w kubek

podobnym do matki.

— Dzief… cinki. — Dotknęła palcem piersi.

— Ach, dziewczynki. Tak, też. Choć nie tak mocno

na policzkach i czole.

53


54/101

— To badzio jadnie wygjonda. Ja teś cie mać majunek.

Kennethowi stanęła przed oczami wizja tego, co

powiedziałaby i zrobiła Lydia-ker-Zeawe, gdyby zastała

swoją córkę z bergeńskimi tatuażami klanowymi na

twarzy. Wzdrygnął się.

— Dobrze — powiedział, wyciągając do małej rękę.

— Ale pod warunkiem, że mama się zgodzi — zastrzegł

asekuracyjnie.

Dziesiętnik uśmiechnął się do dziewczynki.— Chodźmy, zaprowadzimy cię do ciotki Eny.

∗ ∗ ∗

Widok drobnej postaci drepczącej dzielnie międzydwoma uzbrojonymi mężczyznami wywołał pewne

poruszenie przed gospodą. Karczmarz stanął w drzwiach,

uśmiechnął się szeroko i powiedział:

— Widzę, że Górska Straż poważnie traktuje swoje

obowiązki. Co przeskrobała?

— Nie pytajcie, gospodarzu. Gdzie może być EnaVenkod? — Kenneth wskazał palcem za siebie. — Drzwi

do domu zamknięte na głucho, a my obiecaliśmy, że

dostarczymy małą do opiekunki.

— Nie wiem, ale większość bab szykuje za miastem

ucztę, będą ogniska, stragany, pieczenie wołu. Szukajcie

tam. A i wasz dziesiętnik już wrócił, ten, co z psami

poszedł. Czeka w środku, śniadanie kazałem podać.

54


55/101

Dziesiątka Bergha wcinała zimne kiełbasy i wczoraj-

szą kaszę. W kącie sali psy wylizywały miski do czysta.

Na widok dowódcy żołnierze zerwali się.

— Siadajcie i kończcie. — Kenneth machnął ręką. —

Nie wiadomo, kiedy następnym razem będzie okazja się

najeść. Coś znalazłeś, Bergh?

Dziesiętnik pokręcił głową.

— Nic, panie poruczniku, trochę łąk, kilka pastwisk,

parę dziur w ziemi. Nic niezwykłego. Psy też niczego niewyczuły. — Uśmiechnął się kącikami ust. — Pan za to coś

znalazł, jak widzę.

— Jeden dowcip o dwóch mężczyznach i dziecku,

Bergh, a zobaczysz swojego porucznika naprawdę

wkurzonego. Chciałem być uprzejmy dla wdowy po

kapitanie, a mam na głowie jeszcze ją i…Bergh zbladł, siedzący przy stole żołnierze przestali

jeść, łyżki zamarły w połowie drogi do ust.

— Co… — Kenneth powiódł wzrokiem za ich

spojrzeniami i zaschło mu w gardle.

Małej przy nim już nie było. Wystarczyła chwila,

żeby podreptała w kąt izby, przykucnęła naprzeciwnajwiększego z psów i wyciągnęła do niego rączkę. Wabił

się Zedyr i był ocjalnym przewodnikiem grupy. Liczne

blizny, obcięte ucho i pusty lewy oczodół świadczyły

o tym, że nie wyrobił sobie tej pozycji aportowaniem.

Meehala wyciągnęła rączkę i poklepała go po nosie.

— Obji piesiek — stwierdziła.

55


56/101

Podczas ostatniej potyczki w górach Zedyr prze-

wrócił na ziemię uzbrojonego w topór herszta bandy

i jednym kłapnięciem szczęk rozerwał mu gardło. Na ten

widok reszta zbójów rzuciła broń. Teraz tylko machnął

ogonem i wywiesił język. Mała dotknęła miejsca, gdzie

zamiast ucha pies miał szeroką, różową bliznę, a dla

wszystkich w izbie czas zwolnił. Nawet Bergh, będący

ocjalnym opiekunem psów, nie ośmielał się na coś

takiego.— Piesiek ała.

I nic się nie stało. Ważący jakieś sto pięćdziesiąt

funtów zwierz, z którym Kenneth nie zawahałby się

pójść na niedźwiedzia, merdnął ogonem jeszcze raz

i mocniej wywalił jęzor. Na niewidoczny sygnał reszta

stada zaczęła się podnosić i podchodząc kolejno, jęłaobwąchiwać dziewczynkę. Mała nie zwracała na to

uwagi, najwyraźniej zafascynowana przewodnikiem.

Wreszcie wstała i odwróciła się do Kennetha.

— Piesy — obwieściła.

— Psy — poprawił machinalnie, przełykając ślinę.

— Tak, zauważyłem. Są nasze. Chodź no tu, Meehala.Varhenn.

— Tak jest, panie poruczniku.

— Zapytaj karczmarza, czy jedna z jego dziewczyn

nie mogłaby się zająć małą, dopóki nie znajdziemy

jej opiekunki. — Starszy dziesiętnik znikł za drzwiami.

— Bergh. Nie wstawaj. Po śniadaniu weźmiecie psy

i obejdziecie miasto dookoła. Rozkazy takie same jak

56


57/101

poprzednio, szukajcie czegoś niezwykłego. Do ciężkiej

cholery, ktoś, kto wyczarował z powietrza stado kóz,

musi zostawić jakiś ślad.

— Kozie cie.

— Słyszałem to już. Mama ci nie mówiła, że

tylko grzeczne dzieci dostają kozy? Więc jak będziesz

grzeczna, na pewno jakąś dostaniesz. No i co, Varhenn?

Dziesiętnik stanął w drzwiach i pokręcił głową.

— Karczmarz mówi, że wszystkie dziewczyny majądzisiaj wolne. Po wczorajszej nocy były dość… zmęczone.

— Uśmiechnął się leciutko. — Ale powiedział, że znajdzie

dla małej jakiś kąt i coś do zabawy. Wszyscy tu znają

czarodzieja, więc nie będzie problemu.

— No to reszta rozkazów…

∗ ∗ ∗

Do południa nic się nie działo. Nic niezwykłego

w każdym razie, bo miasto szykujące się do święta tętniło

życiem. Na przylegających do niego łąkach rodził się

właśnie targ, rozstawiano stragany, czemu towarzyszyłowykłócanie się o lepsze miejsca, złorzeczenia i wymachi-

wanie rękami. Widok przechadzających się pośród tłumu

żołnierzy studził zapędy co bardziej gorącokrwistych

kupców, lecz tylko na tyle, żeby w ruch nie poszły pałki

i trzonki siekier. Przekleństwa i obelgi latały za to szybko

i w wielkiej liczbie. Kenneth, gdy tam zajrzał, zrozumiał

burmistrza. Do miasta przyjechało kilkuset handlarzy,

57


58/101

a ilość dobra, które przywieźli, przyprawiała o zawrót

głowy. Każdy z nich wpłacił już do kasy suty grosz za

prawo wystawienia swoich towarów na sprzedaż, toteż

odwołanie święta skończyłoby się zamieszkami. Z jednej

strony miejscowi szykujący się na trzy noce niezłej

zabawy, z drugiej kupcy szykujący się na trzy dni handlu

i nabijania sobie sakiewek. Stadko spadających z nieba

czworonogów to za mało, żeby zmienić odwieczny

porządek. Przynajmniej jeśli chodziło o Wessyrczyków.Nieco z boku przygotowywano paleniska, nad

którymi miały zawisnąć całe świnie, owce i barany,

na olbrzymim stole grupka kobiet nacierała ziołami

oskórowane już tusze. Obok rozstawiano długie stoły

i ławy, z miasta wciąż donoszono kosze z chlebem, tace

pełne ciast i beczki piwa.Co jak co, ale miejscowi potrali urządzić przyzwoitą

zabawę.

Pozdzielił oddział na mniejsze grupki i wciąż szukali

czegoś niezwykłego. Dziwnych zapachów, nienatural-

nego drgania powietrza, miejsc, gdzie człowieka ogarnia

nagły chłód lub bez powodu robi mu się gorąco.Przepytywali górali, czy któryś nie zauważył przypad-

kiem czegoś dziwnego. Odpowiedzią było zazwyczaj

uniesienie brwi i stwierdzenie w stylu: „Poza kozami

spadającymi z nieba to właściwie nie, panie ocerze”.

I spojrzenie pomiędzy politowaniem a irytacją.

Porucznik zaczynał się czuć jak idiota.

58


59/101

Przepychał się właśnie przez targowisko, towarzy-

szący mu dwaj strażnicy zostali nieco w tyle, gdy

niezwykłość spadła mu niemal wprost na głowę.

Coś puknęło w powietrzu i całkiem spora owca

wylądowała na najbliższym straganie. Gliniane dzbany,

garnki i talerze nie miały szans. Zwierzę przez chwilę

kręciło się w kółko, zrzucając na ziemię resztę dobytku

handlarza, po czym zgrabnie zeskoczyło i ruszyło

przed siebie w jakichś owczych, zapewne niecierpiącychzwłoki sprawach.

Ocer zastygł z mieczem na wpół wyciągniętym

z pochwy. Miał już wskazać nim czworonoga

i powiedzieć coś w stylu: „Natychmiast aresztować tę

owcę”, gdy dotarł do niego absurd sytuacji. Wtedy

rozległo się następne puknięcie. I kolejne. I kolejne.Tym razem chaos przybrał postać spadających

z nieba owiec.

Kenneth zanurkował pod najbliższy stragan, jego

ludzie również. Na targowisku wybuchła panika, tłum

kręcący się wokół straganów runął do ucieczki, choć

niektórzy wykazywali się podziwu godną przytomnościąumysłu. Porucznik kątem oka zauważył, jak jeden

z uciekających ściąga błyskawicznie z opuszczonego

stoiska kilka ozdobnych lusterek. Zanim zdążył

interweniować, jakaś ogłupiała ze strachu owca

wylądowała mężczyźnie na głowie. Ten zachwiał się,

złapał zwierzę i zarzuciwszy je sobie na ramiona,

pomknął jak z procy, gubiąc skradzione przed chwilą

59


60/101

świecidełka. Kenneth nie wiedział: śmiać się czy

podziwiać reeks.

Lecz poza tym mógł tylko siedzieć pod straganem

i czekać na koniec.

∗ ∗ ∗

Musiał wyjść na zewnątrz. Dwie świece już się

niemal wypaliły, a bez nich krąg wiążący Moc stawałsię zbyt niestabilny. To mogło być niebezpieczne.

Tego, że Źródło będzie tak długo aktywne, że fala

utrzyma się w szczytowym punkcie długie godziny, nie

przewidział. Wychodząc, uśmiechnął się pod nosem.

Nawet najlepsi popełniają błędy.

∗ ∗ ∗

Powiedzieć, że burmistrz nie wyglądał na zado-

wolonego, to jak stwierdzić, że wybuchający wulkan

podgrzewa nieco atmosferę. Zawer Bewlas stał za stołem

zawalonym papierami i dyszał. Na przemian bladłi czerwieniał, a ręce, grzebiące w stosie kart, drżały mu

wyraźnie.

— Co pan… — Przełknął z wysiłkiem ślinę. — Co pan

zrobił, poruczniku?

Kenneth wzruszył ramionami.

— Tyle, ile mogłem, kazałem natychmiast opuścić

teren. Ludzi nic nie chroniło, a ważąca sto pięćdziesiąt

60


61/101

funtów owca spadająca na głowę może, hm, być niebez-

pieczna. Fenomen trwał około kwadransa i obejmował

obszar o średnicy jakichś trzystu jardów, na którym

znajdowały…

— Wiem, co tam się znajdowało. Od godziny

przynoszą mi to! — Szturchnął papiery. — Skargi,

zażalenia i wyliczenia. Wyliczenia strat, gdyby pan nie

wiedział, o jakich mówię. Handlarze opisują mi tu,

jakiego uszczerbku doznali na majątku, a sądząc z sum,niektórzy przywieźli do miasta elwańską porcelanę,

kryształowe lustra i bele najprzedniejszego jedwabiu

zamiast zwykłych glinianych garnków, świecidełek

i wełny. I żądają od miasta zadośćuczynienia. Pokrycia

strat. Re… kompensaty — zająknął się, jakby ostatnie

słowo utkwiło mu kością w gardle. — I wie pan co?— kontynuował po serii dramatycznych westchnięć

i sapnięć. — Mam tu już dwa pisma, które żądają

też odszkodowania od Górskiej Straży za to, że nie

zapewniła należytej ochrony.

— Ktoś zginął?

— Nie.— Ktoś został ciężko ranny?

— Nie, ale…

— Więc Górska Straż zapewnia wszystkim należytą

ochronę. I doszły mnie słuchy, że zlekceważono

ostrzeżenie miejscowego czarodzieja.

Burmistrz pochylił się do przodu, oparł całym ciałem

na blacie, aż stół zatrzeszczał.

61


62/101

— Co pan, poruczniku… — wysyczał.

— Nic, burmistrzu. Nic. Tym razem wasze miasto

zostało obdarowane prawie trzema setkami dorodnych,

świetnie utrzymanych owiec. Radzę się nimi zająć,

wyznaczyć odpowiedzialnych ludzi do pilnowania, i tak

dalej. I modlić się, żebyśmy znaleźli sprawcę tego całego

zamieszania.

Kenneth odwrócił się i wyszedł. Nie działo się

dobrze. Burmistrz miał wiele racji, przygotowywanetargowisko zo

kazdy dostanie swoja koze

Documents

program automatycznej obsługi sklepu i...

pilipiuk andrzej - 05 - wieszac kazdy moze.pdf

prezentacja programu...

uwierz w siebie poznaj swoja moc uwierz

qgis w wodociągach · możliwości qgis. dostęp www....

instrukcja obsługi sortownik - apache2 ubuntu default...

· swoja teorie kopernik oglosil w pracy de revolutionibus...

zbigniew marciniak notatki z wyk ladu monograficznego pier...

s. 18 · niniejszy numer rozpoczynamy informacjami o tym co...

popawmy wzajemnie swoja forme!!! - topjudokenamju.nl ·...

klaster do obliczen równoległych´ centrum fizyki ... ·...

zasady oceniania i wymagania na poszczególne...

szkolnego donosiciela donosicieldonosiciel · dzie,...

· kraje europy srodkowej po bankructwie bloku wschodniego...

aneks i charakterystyka produktu ......jeżeli lek...

kazuma jaguár500 - quadmania.cz...jen z vlastní...

pobudŹ swoja kreatywnoŚĆ -...

poznaj lepiej swoje srodowisko programistyczne i zwieksz...

ruchbiblijny.plºzniegoludumój.pdf · szkariatna bestia,...

gazetka uczniÓw zespoŁu szkÓŁ im. k. k. baczyŃskiego...