S fnnldkurinn mun gerayður frj álsa,

Vertu öllum aumum trausteftir kröftum þínum.•

1. ár II II 27. bl.

Til minnis.Ferðamenn

Rifið þetta út úr Arnfirðingi ogIIti ngið því i vUll. nn.

BAnkinn opinn allan Ágúst frá 10-1hvern virkan dag. Stjórnin við 10l/11·1P/ll·Forngripasafn 11-12 Mánud., Mið-

vikud. og Laugard.Augnlækn. ókeypis á spítalanum 1.

og a. Þriðjud. i máuuði kl. 11-1.Tannlækn. ókeypis í PósthúSlltræti 14

1. og a. Mánud. bvers mán. kl. 11-1.~ .J-. * ...;.."±x ~'"* -*-..::.l.::: -*--*1?1Z~;'t;fw~

Úr nBucb der Lieder" .eftir H. Heine.

I.Er gröfin hylur þig, góða mín,er grafllkuggar á þig falla,þá ætla' eg að koma ofan til þínog að þjer mjAr rólegur halla,

Jeg kyssi þig, faðma þig fast aðmier,

þú tölva, þú kalda, þú hljóða!Jeg lauga þig tárum, og loks hjá.

þjerlík verð jeg, elskan mín góða!

Þeir dánu risa.' upp, - það dunarum nótt

danzlnn hjá loptkeandum vofum j

i gröfinai' á örmum þjer uni' jegrótt,

þar ánægð við bæði sofum.

Þeir dánu risa' upp, er dómsdag-ur ría

þá dæmast þeim kvalir og gæði.Við látum sem eínskís við veið-

um vis06 verðum þar grafkyrr bæði.

II.Mig dreymdi, að kóngsdóttir kom

til minmeð kalda og fölva vanga.Hún veitti mjer ástar atlot síner úti við vorum að ganga.

"Um föður þíns hásæti' eg hirði'ekki neitt,

jeg hirði' ekki' um gullsprotannskæra

nje kórónu haus, sem er skraut-steinum skreytt;

nei, sko: jeg vil eiga þig, kæra!"

"Það getur ekki' orðið," hún gengdimjer,

"i gröfinni dökku bý jeg.En af því að brenn-beitt ann

jeg þjerað eins um nótt til þín flý eg I"

III.Og vissu það blessuð blómin

Reykjavik 10. septbr. 1902.

hve blæða min hjartasártil þess að færa mjer friðinnþau felldu með mjer tár,

Og vissu það lóurnar litlu,hvað langþj:\ður, dapur jeg er,þau ljettu með söngnum sætasorginni' af hjarta mjer.

Og þekktu himinsins heiö-ljósharmana sem jeg ber,þau kæmu frá hæðum hingaðhuggun að veita mjer.

En ekkert af þeim getur þekktþað,

hún þekkir böl mitt ein,sem hjarta mitt kvaldi' og kramdi,jeg kenni' henni' um öll mín

mein.

Guðm. Gt,ðrnundsson

Letíngjar.Eftir P. Krapotkin.

Sá, sem með skynsemi hefurathugað það, mun kannnast við,að barn, sem letingi er í skól-anum, skilur aðeins oft 111akend fræði. Oft er þetta af þvíað heilinn er veíklaður af fátæk-legum viðurgjörningi og öhollumaöbúaaðl.Dreingur, sem latur er við la-

tinu og grísku, myndi vinna sjertil slits ef hann ætti að læranáttúrufræði, einkum ef líkamlegvinna fylgdi. . Margur strandaralgj3r~c6a í reikningi af því hannvar i höndum kennara, sem gerðihonum aldrei skiljanleg innaganga-atriðin. Og íðnaðarmaðurlan,sem latur er og hirðulaus á verk-stæðinu eða í verksmiðjunni,hamast eins og víkingur i kál-garði sínum eða við netstubb sinn.

Menn segja, að mosk sje efni,sem ekki sje á sinum rjetta stað.Þessa samlikingu má heimfæratil níu tíundu, hluta allra þeirramanns, sem kl\llaðir eru letingjar.Það eru menn sem vilst hafa útá veg, sem hvorki hagar laungunþeirra nje hæfileikum. Þegar vjerlesum ævisögur margra heims-frægra mikilmenna, þá hnykkiross við að sjá hve afarmargir"letingjar" eru meðal þeirra,"letíngj'\l" alt til þess þeir kom-ust á sinn rjetta stað, en síðanþrautiðnir alla ervl, Darwin,Stephenson og margir aðrir, voruhaugaletíngjar.

Mjög oft er letinginn aðeinslotingi af því, að honum er þaðvíðbiöður að fltla alla ævi viðhundraðasta part úr úti eða. að-eins drepa auga á nálar eðaþvílíkt, þar sem hann aftur ámóti finnur hjá sjer ótemjandiorku til að starfa eitthvað annað.Oft er það nppreíatarmaöur, semekki getur sætt sig við þá hugs-un, I\ð vera blýbundinn alla ævivið vinnuborðið til þess eins, aðafla peningamanninum þúsundanautna, þó hann finni hjá sjermiklu meiri gáfur og hæfileikaen hjá honum og það sje sinnhöfuðgalli að vera fæddur í kotien ekki i höll.

Loks er sá grúi "letinga" semekki kann þá vinnu, sem þeirneyðast til að hafa ofan af fyrirsjer með. Þeir sjá, að þeim feralt Illa úr hendi hversu vel semþeir reyna að vanda sig, og þeimfínst þetta muni aldrei lánast þeim,sakir hinnar raun gu og óhag-kvæmu aðferðar, sem þeir hafatamið sjer. Þetta elur hjá þeimhatur til Iönarlnnar, og þegar þeirkunna einga aðra, verður úr þvíhatur á allri vinnu í heild sinni.Fjöldi verkamanna Qg óheppinnalistamanna er í þessum flokki.

Sá, sem þegar í .æsku lærði'þar á móti að leika vel á hljóð-færi, fara rjett með hefilinn, sög-iaa, pensilinn eða þjöllna,:' svohann finni, að það sem hann ger-ir er fagurt, hann skilur aldreivið hliððtærlö, hefilinn eða sögina.

Honum er y.ldi. að vinnunniog hún lýir hann ekki, ef hannleggur ekki að sjer um of.Undir þetta nafn - leti -

hefur þannig verið höpað grúaafleiðinga, sem eiga margar or-sakir sem hver um sig hefði get-að orðið uppsprettulind tíl hag-sældar, í stað þess að verösmannfjelagebölvun. Bæði við glæpi,leti og margt fleíra spyrð a mennsaman athuganir als óskyldrahluta. Menn nefna "glæp" eða"leti" án þess að gera sjer þaðómak, að litast um eftir nokkr-um orsökum og hegningin erlögð á IlVO hugsunarlaust, að húnverður oft bein bvöt til "glæps·Ins" eða ,,1etiunar".

Þegar "Ietin'" eða slnnuleysíöorsakast blátt áfram af blóðskortisem oft er, gefðu þá barninublóð áður en þú ferð að troðaþað út með lærdómi. Auktukrafta barnsins, svo það spilli

sem minst árum sínum. Reynduað ejá þ\ í fyrir þægilegri ví ~DUog hollu lofti við sjó eða í sveit.Kendu þvi landmælingu úti, enekki inni at bókinni; keadu þvíað mæla tút ið og fj rlægð næstufjalla. Kendu því náttúrufræðimeð því að tina blöm og veiða ívötnum eða sjó, eðlisfræði meðþví að byg6j:i bátinn sem róaskal á. En í hamingjunnar bæn-um: fyltu ekki höfuð þess meðdauðum tungum og þvaðri. Gerðuþað ekki letilmaga.

Þegar iðnaðarmaðurinn unirekki við, að sitja altaf við samasmámuniun, snúa sömu sveifinni,sem hann að síðustu hatar, gefðuhonum aðgang að landvinnu, sjáv-arvinnu, siglingum, einhverju,sem kemur við kraftana og reyn-ir á þrekið. En gerðu hann ekkiað heigli með því að neyða hanntil að sitja kreptan við smámuni.

Eyðið orsökunum sem skapaletingjana og þjer munuð sannaað þeir verða þá. ekki margir,sem óhug hata á vinnunni ogallra síst frjálsvalinni víuau.

- Framtiðin mun þá ekkiþarfnast neinn lagabálk mótiþeim.

Heimförinaf kjörfundi Barðstreudinga.

Þá var það nú eitt eftir aðkveðja og halda heim:

"er úti var þessi örrahríðog unnið og tapað þetta stríð".En þess sáust ótrúlega lítil

merki þar á orrustuvellinum áBrjámalæk, að þar hefði veriðbaríst fyrir stundu og það vask-lega, og aðrir feingið ósigur enhinir sigur. Liðsmennirnir sýnd-ust allir nær með sama bragðiog svo tríðsamlegír eíus og þarværi "ein sauðalús og einn hirðir,"eins og strákurinn sagði.

A foringjunum skyldi maður þóhafa haldið, að sjá hefði mátt or-ustumerkin, þu sem annar stóðsigri hrósandi en hinn lá fallinn.En þar Bern þeir stóðu sjera Sig-urður og sjera Guðmundur, hefðihvorki Jóhannes á Kirkjubóli njeÓlafur hinn vísi Davíðsson, njeneinn annar draugfræðingur meðnokkru móti -getað getið þesstil, hvor þeirra þar væri fallinnog atturgengínn. Sjera Sigurðu!var þá stund jafn spakfær og