http://eur-lex.europa.eu/Notice.do?val=278149:cs&lang=en&list=422470:cs,416835:cs,278149:cs,&pos=3&page=1&nbl=3&pgs=10&hwords=&checktexte=checkbox&visu=#

62003TO0346

Permanent link   (for bookmarking) Complementary data:   Languages and formats available   Text (bilingual display)

<    Bibliographic notice 3 of 3    >

Title and reference

Order of the Court of First Instance (First Chamber) of 17 December 2003.

Grégoire Krikorian, Suzanna Krikorian and Euro-Arménie ASBL v European Parliament, Council of the European Union and Commission of the European Communities.

Case T-346/03.

 European Court reports 2003 Page II-06037 

Text

html pdf      

Authentic language FrenchDates

of document: 17/12/2003 of application: 09/10/2003 

Classifications Case law directory code: 

1.

B-19.05.02.01   European Community (EEC/EC) / Legal proceedings / Actions for damages / Rules governing the non-contractual liability of the Community / Basis of liability 

2.

B-19.05.02.01   European Community (EEC/EC) / Legal proceedings / Actions for damages / Rules governing the non-contractual liability of the Community / Basis of liability 

1

3.

B-19.08.04   European Community (EEC/EC) / Legal proceedings / Procedural rules / Costs 

Subject matter: Provisions governing the Institutions

Miscellaneous information Author: 

Court of First Instance of the European Communities Form: 

Order Additional information: 

POURVOI : C-18/04Procedure Type of procedure: 

Action for damages - unfounded Applicant: 

Person Defendant: 

European Parliament, Council, Commission, Institutions Observations: 

........................................................... Nationality of parties: 

France Relationship between documents Treaty: 

European Economic Community Instruments cited in case law: 

11997E007: N 17 

11997E288-L2: N 14 

31991Q0530-A87P2: N 28 

31991Q0530-A87P3: N 29 

31991Q0530-A111: N 13 29 

51987IP0033: N 19 20 

61977CJ0087: N 20 

61981CJ0026: N 14 

61988CJ0213: N 20 

61994TJ0175: N 14 

61994TJ0267: N 14 

61994TJ0336: N 14 

2

61996TJ0220: N 23 

61997CJ0104: N 15 

61997TO0611: N 23 

61997TO0614: N 23 

61998TJ0099: N 25 

61999TO0201: N 23 

62001CO0049: N 23  Select all documents mentioning this document

TextBilingual display: DA DE EL EN ES FI FR IT NL PT SV

Summary Parties Grounds Decision on costs Operative part 

Keywords

1. Non-contractual liability — Conditions — Acts attributable to the Community — Act of the European Council — Exclusion — Recognition of the Republic of Turkey ' s status as a candidate for accession to the European Union — (Arts 7 EC and 288, second para., EC)

2. Non-contractual liability — Conditions — Unlawful conduct of the institutions — Accession partnership of the Republic of Turkey — Admissibility in the light of a resolution of the European Parliament not having binding legal consequences — Principle of the protection of legitimate expectations — Breach — None — Liability not incurred — (Art. 288, second para., EC)

3. Procedure — Costs — Decision given by reasoned order — Action manifestly lacking any foundation in law — Failure to ask for costs — Sharing of costs where the circumstances are exceptional — (Rules of Procedure of the Court of First Instance, Arts 87(2)(3) and 111)

Summary

1. Recognition of the Republic of Turkey ' s status as a candidate for accession to the European Union by the European Council of Helsinki of 10 and 11 December 1999 cannot give rise to the non-contractual liability of the Community within the meaning of the second paragraph of Article 288 EC because it is the result of a measure from the European Council, which is not an institution of the Community within the meaning of Article 7 EC. Only the conduct of an institution of the Community can give rise to such liability.

see para. 17

2. The fact that the Republic of Turkey enjoys a European Union accession partnership cannot give rise to the non-contractual liability of the Community within the meaning of the

3

second paragraph of Article 288 EC on the ground of alleged unlawful conduct of the Community institutions because the partnership is contrary to the resolution of the European Parliament of 18 June 1987 on a political solution to the Armenian question. That resolution is a document containing declarations of a purely political nature, which may be amended by the Parliament at any time. It cannot therefore have binding legal consequences for its author nor, a fortiori, for the other Community institutions or give rise to a legitimate expectation that the institutions would comply with that resolution.

see paras 18-20

3. In accordance with Article 87(2) of the Rules of Procedure of the Court of First Instance, the unsuccessful party is to be ordered to pay the costs if they have been applied for in the successful party ' s pleadings. However, under Article 111 of its Rules of Procedure, when the Court gives a decision by reasoned order in an action manifestly lacking any foundation in law, but before the defendants have lodged their defence and had the opportunity to apply for costs, it is necessary to apply Article 87(3) of the Rules of Procedure, according to which the Court of First Instance may order the costs to be shared where the circumstances are exceptional.

see paras 28-29

Parties

In Case T-346/03,

Grégoire Krikorian, residing in Bouc-Bel-Air (France),

Suzanne Krikorian, residing in Bouc-Bel-Air,

Euro-Arménie ASBL , established in Marseille (France),

represented by P. Krikorian, lawyer,

applicants,

v

European Parliament, represented by R. Passos and A. Baas, acting as Agents, with an address for service in Luxembourg,

Council of the European Union, represented by S. Kyriakopoulou and G. Marhic, acting as Agents,

and

Commission of the European Communities, represented by F. Dintilhac and C. Ladenburger, acting as Agents, with an address for service in Luxembourg,

defendants,

APPLICATION for compensation for the non-material damage suffered by the applicants on account of, inter alia, recognition of Turkey ' s status as a candidate for accession to the European Union,

THE COURT OF FIRST INSTANCE OF THE EUROPEAN COMMUNITIES,

composed of:

B. Vesterdorf, President,

P. Mengozzi and

M.E. Martins Ribeiro, Judges,

4

Registrar: H. Jung,

makes the following

Order

Grounds

Facts and procedure

1. By application lodged at the Registry of the Court of First Instance on 9 October 2003, the applicants brought this action for damages in which they seek compensation for the harm caused to them by, inter alia, recognition of Turkey ' s status as a candidate for accession to the European Union, although that State has refused to acknowledge the genocide perpetrated in 1915 against the Armenians living in Turkey.

─ declare that the defendants are in serious breach of Community law to the prejudice of the applicants;

─ order the defendants to pay each of the applicants the sum of EUR 1 in damages;

─ order the defendant to pay the costs, assessed at EUR 30 000, plus interest.

3. In a separate document, lodged at the Registry of the Court of First Instance on 9 October 2003, the applicants applied for interim measures seeking, in particular, suspension of the procedure for examining the Republic of Turkey ' s candidature for accession to the European Union by the defendant institutions and asking that resumption of that procedure be made conditional on prior acknowledgement by that State of the abovementioned genocide.

Law

Arguments of the parties

4. According to the applicants, the first element giving rise to the non-contractual liability of the Community is the fact that, at its meeting in Helsinki (Finland) on 10 and 11 December 1999, the European Council officially recognised the Republic of Turkey ' s status as a candidate for accession to the European Union, but did not make that accession conditional on the prior acknowledgement by that State of the abovementioned genocide. Moreover, they note that the Republic of Turkey enjoys an accession partnership, which provides in particular for significant assistance to enable that State to begin the irreversible process of accession. They refer in that connection to several documents, including Council Regulation (EC) No 390/2001 of 26 February 2001 on assistance to Turkey in the framework of the pre-accession strategy, and in particular on the establishment of an Accession Partnership (OJ 2001 L 58, p. 1), Council Regulation (EC) No 2500/2001 of 17 December 2001 concerning pre-accession financial assistance for Turkey and amending Regulations (EEC) No 3906/89, (EC) No 1267/1999, (EC) No 1268/1999 and (EC) No 555/2000 (OJ 2001 L 342, p. 1) and Council Decision 2001/235/EC of 8 March 2001 on the principles, priorities, intermediate objectives and conditions contained in the Accession Partnership with the Republic of Turkey (OJ 2001 L 85, p. 13).

5. The defendant institutions therefore blatantly failed to have regard to the 1987 resolution. In that resolution, the Parliament declared that the Turkish Government ' s refusal to acknowledge that genocide constituted an insurmountable obstacle to the examination of the Republic of Turkey ' s possible accession.

6. According to the applicants, the 1987 resolution is a legal act which, in the same way as recommendations and opinions, can produce legal effects (Case C-322/88 Grimaldi [1989] ECR 4407. In this case, the 1987 resolution has or is intended to have legal effects going beyond the internal organisation of the Parliament ' s work (Joined Cases T-222/99, T-

5

327/99 and T-329/99 Martinez and Others v Parliament [2001] ECR II-2823). In that resolution the Parliament intended publicly to lay down a special condition for the Republic of Turkey ' s accession, namely the prior acknowledgement by that State of the genocide in question. Moreover, the words used in the resolution leave no room for ambiguity as to the intention of that Community institution.

7. The applicants note in that connection that, since the entry into force of the Single European Act on 1 July 1987, the Parliament had the power under Article 237 of the EEC Treaty, since repealed, to object to the Republic of Turkey ' s accession; they state that the requirement of the assent of the Parliament is now laid down in Article 49 of the Treaty on European Union. They point out that the 1987 resolution was published ─ and therefore brought to their knowledge ─ after that date, namely on 20 July 1987.

8. It follows that the 1987 resolution gave rise to a legitimate expectation on their part that the Parliament would, if necessary, exercise its right of veto on the Republic of Turkey ' s accession or, more generally, that that institution would object to examination of the Republic of Turkey ' s candidature as long as the latter had not acknowledged the genocide in question. The situation noted in paragraph 4 above constitutes an infringement of that legitimate expectation.

9. The applicants therefore claim that, since the Community set itself an obligation of conduct and an obligation as to the result to be achieved, the mere fact that there has been a failure to have regard to the requirements of the 1987 resolution suffices to prove a sufficiently serious breach of Community law.

10. The applicants also rely on an infringement of several fundamental rights, including the right not to be subjected to inhuman or degrading treatment and the right to respect for private life, laid down in Articles 3 and 8 of the European Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms, signed in Rome on 4 November 1950.

11. Finally, the applicants claim that, as members of the Armenian community and descendants of survivors of the genocide in question, they have suffered non-material damage.

12. In that respect, they state that the conduct of the defendant institutions is an affront to their dignity, in view of the fact, as they claim, that the memory of the victims of that genocide and the concern for historical truth are an integral part of the dignity of all Armenians. Moreover, since that genocide is an integral part of the history and identity of the Armenian people, the identity of the applicants is itself irreparably affected by the conduct of the defendant institutions. Finally, calling into question the reality of the abovementioned genocide brings about marginalisation and a feeling of inferiority within the Armenian community. Thus the attitude of the Republic of Turkey has the effect of ostracising the applicants, since they are regarded as second-rate victims. Those circumstances result in the applicants ' harbouring feelings of deep injustice, which also prevents them from completing the mourning process satisfactorily.

Findings of the Court

13. Under Article 111 of the Rules of Procedure of the Court of First Instance, where an action is manifestly lacking any foundation in law, the Court of First Instance may, by reasoned order and without taking further steps in the proceedings, give a decision on the action. In the light of the application, the Court of First Instance considers that it is able to give a decision on the substance of the present action, without hearing the observations of the defendant institutions and without opening the oral procedure.

14. It is settled case-law that, for the Community to incur non-contractual liability within the meaning of the second paragraph of Article 288 EC a number of conditions must be satisfied, namely the illegality of the conduct alleged against the institutions, the fact of damage and the existence of a causal link between the alleged conduct and the damage

6

complained of (Case 26/81 Oleifici Mediterranei v EEC [1982] ECR 3057, paragraph 16; Case T-175/94 International Procurement Services v Commission [1996] ECR II-729, paragraph 44; Case T-336/94 Efisol v Commission [1996] ECR II-1343, paragraph 30; and Case T-267/94 Oleifici Italiani v Commission [1997] ECR II-1239, paragraph 20).

15. If any one of those conditions is not satisfied, the entire action must be dismissed and it is unnecessary to consider the other conditions for non-contractual liability on the part of the Community (Case C-104/97 P Atlanta v European Community [1999] ECR I-6983, paragraph 65).

16. In this case, the applicants plead, essentially, two circumstances capable of giving rise to the non-contractual liability of the Community, namely recognition of the Republic of Turkey ' s status as a candidate for accession to the European Union by the European Council at Helsinki on 10 and 11 December 1999, and the fact that that State enjoys a European Union accession partnership.

17. As regards recognition of the Republic of Turkey ' s status as a candidate for accession to the European Union, it must be stated that that is the result of an act of the European Council, which is not an institution of the Community within the meaning of Article 7 EC. As has been noted at paragraph 14 above, only the conduct of an institution of the Community can give rise to the non-contractual liability of the Community. In those circumstances, the argument that recognition of the Republic of Turkey ' s status as a candidate for accession to the European Union gives rise to liability on the part of the Community must be rejected.

18. As regards the fact that the Republic of Turkey enjoys a European Union accession partnership, the applicants rely on the argument that the conduct of the defendant institutions is unlawful because it is contrary to the 1987 resolution.

19. It suffices to point out that the 1987 resolution is a document containing declarations of a purely political nature, which may be amended by the Parliament at any time. It cannot therefore have binding legal consequences for its author nor, a fortiori, for the other defendant institutions.

20. That conclusion also suffices to dispose of the argument that the 1987 resolution could have given rise to a legitimate expectation, on the part of the applicants, that the institutions would comply with that resolution (see, to that effect, Joined Cases 87/77, 130/77, 22/83, 9/84 and 10/84 Salerno and Others v Commission and Council [1985] ECR 2523, paragraph 59, and Joined Cases C-213/88 and C-39/89 Luxembourg v Parliament [1991] ECR I-5643, paragraph 25).

21. As regards the alleged breach of fundamental rights (see paragraph 10 above), it is sufficient to note that the applicants merely claim that such a breach took place, without explaining how that follows from the conduct of the defendant institutions complained of in this case.

22. For the sake of completeness, it should be pointed out, first, that the applicants have manifestly not shown that the requirement of a causal connection is satisfied in this case.

23. It is settled case-law that there must be a direct link of cause and effect between the fault allegedly committed by the institution concerned and the damage pleaded, the burden of proof of which rests on the applicant (Case T-220/96 EVO v Council and Commission [2002] ECR II-2265, paragraph 41, and the case-law cited). Moreover, the wrongful conduct of the institution concerned must be the direct and determining cause of that damage (orders of the Court of First Instance in Case T-614/97 Aduanas Pujol Rubio and Others v Council and Commission [2000] ECR II-2387, paragraph 19; Joined Cases T-611/97, T-619/97 to T-627/97 Transfluvia and Others v Council and Commission [2000] ECR II-2405, paragraph 17; and Case T-201/99 Royal Olympic Cruises and Others v Council and

7

Commission [2000] ECR II-4005, paragraph 26, confirmed on appeal by order of the Court of Justice of 15 January 2002 in Case C-49/01 P Royal Olympic Cruises and Others v Council and Commission , not published in the ECR).

24. In this case, it appears from the arguments put forward by the applicants that the alleged non-material damage is the result of the refusal by the Turkish Government to acknowledge the genocide in question rather than of the conduct of the defendant institutions complained of. In those circumstances, the applicants have not in any way shown that the conduct of the defendant institutions complained of is the direct and determining cause of the alleged damage.

25. Secondly, as regards the requirement that the applicants must have suffered actual and certain damage, the applicants clearly confined themselves in their application to relying in general terms on non-material damage caused to the Armenian community, without giving the least indication as to the nature or extent of the damage which they consider they had suffered individually. Therefore the applicants have supplied no information that would enable the Court to find that the applicants in fact suffered actual and certain damage themselves (see, to that effect, Case T-99/98 Hameico Stuttgart and Others v Council and Commission [2003] ECR II-2195, paragraphs 68 and 69).

26. In those circumstances, the applicants have manifestly not shown that the conditions under which the Community will incur non-contractual liability are satisfied.

27. It follows from the foregoing that the claims for compensation are manifestly unfounded.

Decision on costs

Costs

28. In accordance with Article 87(2) of the Rules of Procedure, the unsuccessful party is to be ordered to pay the costs if they have been applied for in the successful party ' s pleadings.

29. However, in the present case, pursuant to Article 111 of the Rules of Procedure, the order is made before the defendants have lodged their defence and had the opportunity to apply for costs. It is therefore necessary to apply Article 87(3) of the Rules of Procedure, according to which the Court of First Instance may order the costs to be shared where the circumstances are exceptional.

30. Since the applicants have been unsuccessful, they must be ordered to pay the costs.

Operative part

On those grounds,

THE COURT OF FIRST INSTANCE,

hereby orders:

Y.Müh.Refik MorYeminli Tercüman ve Çevirmen

8

Neumünster-Meclis üyesi-CDU

Neumünster 25 Aralık 2008

OYUN BITTI, GAME OVER, DER SPIEL IST AUS !!!!!!!!ERMENİ DİASPORASININ GÜNCELLEŞTİRİLMESİNDEN KORKTUĞU AVRUPA ADALET DIVANI’NIN (AAD) NİHAİ KARARI

Ön bilği Konuya giriş Kararın Türkce çevirisi Kararın Almanca aslı-AAD birinci dairesinin- Kararın Fransızca aslı-AAD dördüncü dairesinin nihai kararı- Kararın Almanca aslı-AAD dördüncü dairesinin nihai kararı-

Ön bilğiAvrupa Adalet Divanı(AAD):(European Court of Justice)Merkezi Lüxemburg“da olan Avrupa Adalet Divanı- AAD,Avrupa birliği üyesi Ülkeleri arasında, AB hukukunu ilgilendiren konularda son sözü söyleyen kurumdur.Adalet Divanı’nın görevi, Avrupa anlaşmalarının yasaya uygun biçimde yorumlanması ve uygulanmasını sağlamak. Üye devletlerin anlaşmalarda öngörülen yükümlülükleri yerine getirip getirmediklerine karar vermek, ulusal mahkemelerin başvurusu üzerine topluluk hukukuna ilişkin çeşitli konuların yorumlanması ya da geçerliliği hakkında ön kararlar almak yetkileri arasında.Hukuki bir işlemin tartışmalı bir konu doğurması halinde ulusal mahkemelerden herhangi biri Avrupa Adalet Divanı’ndan ön karar isteyebiliyor. Ancak bunun yapılabilmesi için üye devlette daha yüksek bir temyiz mercii bulunmaması gerekiyor. Ve Divan kararı bağlayıcı oluyor.

Avrupa Adalet Divanı(AAD), merkezi Strazburg’da olan ve Avrupa konseyi’nin bir kurumu olan Avrupa Insan Hakları Mahkemesi (AİHM) ve merkezi Lahey’de olan Uluslararası Adalet-UAD- ile kariştırılmamalıdır

Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi (AİHM), uluslararası bir teşkilat olan Avrupa Konseyi'ne bağlı olarak kurulmuş uluslararası bir mahkemedir. Mahkeme, Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi ve ek protokolleriyle güvence altına alınmış olan temel hakların çiğnenmesi durumunda bireylerin, birey gruplarının, tüzel kişiliklerin ve diğer devletlerin, belirli usulî kurallar dahilinde başvurabileceği bir yargı merciidir. Avrupa Konseyi'ne üye olan ve aralarında Türkiye, Rusya, Sırbistan, Gürcistan ve Azerbaycan'ın da bulunduğu 47 Avrupa devleti, Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi'nin yargı yetkisini tanımaktadır.

Uluslararası Adalet Divanı-UAD- :UAD, BM'nin başlıca yargı organıdır. Uluslararası Adalet Divanı'nın merkezi Hollanda'nın Lahey kentindedir. Genel Kurul ve Güvenlik Konseyi'nden seçilen 15 yargıçtan oluşur. Yargıçlar değişik ülkelerden seçilir, böylece dünyadaki değişik hukuk sistemlerinin temsil edilmesi sağlanmaya çalışılır.

9

Divanın yetki alanı, bir uluslararası uyuşmazlıkta taraf olan ülkelerin kendisine getirdikleri davalar ile BM Antlaşması'nda ya da yürürlükteki uluslararası antlaşmalarda özellikle öngörülmüş konuları içine alır. Uluslararası Adalet Divanı Statüsü, BM Antlaşması'nın (BM Şartı) ayrılmaz bir parçasıdır ve Adalet Divanı'nın çalışma esaslarını belirler.

Konuya giriş

Aşağıda Türkce çevirisini yaptığım AAD-nihai kararı, bu konuda, başta şu anda tozu dumana katan ‘özür diliyoruz’ kampanyasını yürütenleri zor duruma sokacağa benziyor.

Avrupanın en yüksek yargı organlarından olan ve milli parlamentolarda siyasi olarak alınan sözde Ermeni soykırımı kararı veya kararları, en yüksek nihai hukuki bu karar karşısında geçerliliğini artık tamamen kaybetmiştir.

Sivil toplum örğütleri ve politikacılar hukuki temsilcileri kanalı ile veya bizzat, bu kararı Federal Almanya’nın diğer meclis üyelerine ve basına zaman kaybetmeden ulaştırmalıdırlar. Türkiye Cumhuriyeti dışişleri bakanlığındaki hukuk uzmanlarının da bu konuda artık harekete geçmeleri ve bu meclislerin aldıkları siyasi kararın hukuken artık hiç bir değeri olmadığı bildirilmesi gerekmektedir.Kararın çevirisi AB ülkelerinin tüm dillerine zaten yapılmiş durumda.İhtiyaç halinde aşağıdaki adresten temin edilebilir.

http://curia.europa.eu/jurisp/cgi-bin/form.pl?lang=de

Şimden sonra da herhangi bir Avrupa ülkesi, sözde Ermeni soykırımı hakkında karar aldığında, yine Türkiye Cumhuriyeti dışişleri bakanlığı hukukcuları tarafından o ülke hakkında, AAD’nın bu konudaki kararını ihlal ettiğinden dolayı girişimde bulunulmalıdır.

Demokrasinin olmazsa olmazı olan aşağıda sıraladığımız üç ayağı vardır (Medya’yı şu an saymayalım)

Yasama -kanun koyucu-(legislative) yargı -mahkemeler- (Judikative) yürütme –Polis, Jandarma, asker v.s.kolluk kuvvetleri -(Exikutive)

Bu anlamda, AAD’nın bu nihai kararını-yarğıyı- kabul etmeyenin hukukun üstünlüğü konusunda hazımsızlığı olduğu, böyle kişilerin de asla demokrat olamıyacağı belirtilmelidir.

Söz konusu davada, Avrupa Adalet Divanı’nın Ermenilere son sözü:

‘’Sözde soykırımı önce ispatlayın, ondan sonra tazminat isteyin’’ olmuştur.

Her ne kadar Ermeni diasporası tarafından bu dava ;

‘’akit dışı sorumluluktan kaynaklanan maddi ve manevi tazminat davası’’

10

Olarak lanse edilse de, mahkemede bunu hak etmek için de, sözde soykırımın ve bu soykırımdan kaynaklanan zararın ispatlanması, davanın ana damarını –esasını- teşkil etmiştir. Ermeniler bu dava ile kıyısından bucağından göle bir maya çalmaya çalışmışlardır ama tutmamıştır.

Bazı hukukçular bu gibi subjektif konularda, dolayısıyla tüm siyasi alanda doğan problemlerin mahkemelerin yetkilerinin içine girmediğini (doctrine of political question) iddia etseler de, peki o zaman adama: ‘AAD’ı bu davayı neden kabul etti’ diye sormazlarmı.?Tüm medeni ceza kanunlarının mihenk taşı-çoğu zaman birinci maddesi- içerik olarak hemen hemen aşağıdaki gibidir.

‘’Nulla poena sine lege, nullum crimen sine lege’’

’’Kanunsuz ceza kesilmez, kanunsuz suç olmaz’’

„keine Strafe ohne Gesetz, kein Verbrechen ohne Gesetz“,

Kanunsuz ceza kesilmez. Bir eylemin cezalandırılabilinmesi ise, bu eylemin yapılmasından önce kesinleşmiş bir kanunla ancak mümkündür.

Diğer bir deyişle, örneğin 2000 yılında kesinleşmiş bir kanunla, kalkıpta 1999 yılında işlenen bir suçu yarğılayamazsınız.

Bu anlamda, Ermeni’lerin şu andaki soykırım hukukunu, siyasi zorlamalarla geçmişe uyğulamaya kalkmaları, abesle iştiğaldir.

Böyle hallerde, kanunun makabline şümul yasağı veya yeni Türkce ile söyleyecek olursak: Geçmişe uyğulama yasağı vardır. (Rückwirkungsverbot).

Gerçi bazı hukukcular insanlığa karşı işlenen suçlarda hukukun geçmişe uygulama yasağının geçerli olamıyacağını v.s. savunuyorlarsa da, şu anda henüz bu konuda herkesin bir noktada birleştiği kesinleşmiş uluslararası bir karar bulunmamaktadır.

İspat yükünün davacıda olduğu bu davada, sözde Ermeni diasporası, kendilerinden istenilen ‘sözde ermeni soykırımı’nı ispatlama konusunda, siyasi söylem ve iddiadan başka hiçbir varlık gösterememişlerdir Bu ‘’tazminat’’ davasının kazanıldığını ve bir de ondan sonra koparılan velveleyi düşünebiliyormusunuz. Bu dava kazanılsa idi, anında EMSAL dava olarak kainata ilan edilirdi ve sonucunda ise:

Türkiye Cumhuriyeti AB’ne üye olması için, önceden Ermeni soykırımını kabul etmek mecburiyetinde kalacaktı.

AAD’nın bu nihai kararı EMSAL karar olarak gösterilip, Ermenilerin ardı arkası kesilmeyen isteklerinin yanı sıra, Türkiye’den birşeyler koparmak isteyen bazı devletlerin siyasi santajları..v.s ile karşı karşıya gelinecekti.

AAD’nın rededtiği T-346/03, C-18/04 P Esas sayılı davanın 25 nolu gerekcesinde, hakim aynen söyle demektedir:

11

25.((Hüküm vermenin)) şartına gelince; davacıların gerçekten somut olarak zarara uğramış olmalarının tesbit edilmesi gerekir. Davacıların dava dilekcesinde talep ettikleri, şahıslarının ve Ermeni cemaatinin uğradığı, genel tarifi ile yetindikleri sözde manevi zararın ispatı konusunda, ki davacılar bu konuda ne kapsamı, ne de varlığı hususunda zerre kadar somut bilği sunmuş değiller. Davacılar bununla, kendilerinin gerçekte, somut olarak zarar görüp görmedikleri hakkında mahkemenin hüküm verebilmesi için yeterli bilği verememişlerdir. (AAD’nın bu konuda 2 Temmuz 2003 tarihli T-99/98, Hameico Stutgart /konsey ve komisyon davası kararı ve komisyonun no.68 ve 69, Slg.2003, II-0000 emsal kararları)’’

Yine, iddianamenin 10.cu numarasında Davacilar:

10. Davacılar ayrıca, bir çok temel insan haklarının, özellikle 4.Kasım 1950 yılında Roma’da imzalanan insan hakları ve temel özgürlükleri koruma altına alan Avrupa sözleşmesinin 3. ve 8. maddesine dikkat çekerek, burada sözü edilen, özel yaşam hakkının kutsallığı, aşağılayıcı veya insanlık dışı Muameleye tabi tutulmama haklarının ihlal edidiğini, savunmaktadırlar.

Hakim ise, bu iddiaya istinaden aşağıdaki cevabı vermiştir 21.Temel hakların sözde ihlali konusunda ise, (yukarıdaki 10. numaraya bakınız) davacıların, böyle temel insan haklarının ihlali iddiası ile sınırlı kalıp, bunun davalı organlara atfedılen suç ile ne kadar ilğili olduğunu açıklayamamasını belirtmek yeterlidir.

Olayların gelişimi:

Tarih 20 Temmuz 1987’da Avrupa parlamentosu C-190 esas nolu larari ile, Ermeni sorununun siyasi çözümü hakkında bir karar alır ve bir dizi ‘’çözüm’’ önerir.

Yıl 1999.AB ve o anda başbakanı sayın Bülent Ecevit olan Türkiye Cumhuriyeti, Türkiye’nin AB’ne üyelik için aday olup olamıyacağı konusunda restleşmektedirler.Başbakan Ecevit Avrupalıların restini görür ve ‘bizi istemeyeni biz hiç istemeyiz ‘ der ve nihayet, o hatırlayacağınız sahnelerle Başbakan sayın Ecevit ertesi gün apar topar Helsinki’ye davet edilerek, Türkiye’nin AB üyeliğine adaylık kararı verilir

Bunun üzerine adeta çileden çıkan Ermeni diasporası:

-20 Temmuz 1987 tarihli Avrupa parlamentosunun C-190 esas nolu kararına atıfta bulunarak- ‘’Türkiye önce Ermenilere yaptığı soykırımı kabul etsin, ondan sonra üyeliğe adaylık statüsü verin, aksi takdirde AB akit dışı sorumluluğunu zedelemiş olur’’ diyerek,

Avrupa Parlamentosu’na, Avrupa Birliği Konseyi’ne ve

12

Avrupa Birliği Komisyonu’na karşı

Avrupa Adalet Divanı’nda-AAD’nında- dava açar.

Bu dava, AAD’nın birinci dairesi tarafından 17 Aralık 2003 tarihinde Esas No: T-346/03 kararı ile rededilir. Ermeni diasporası bunun üzerine temyize gider ve

AAD’nın dördüncü dairesinde görülen temyiz davası, 17.04.2004 tarihinde, C-18/04 P Esas nolu nihai karar ile yeniden rededilir ve bu nihai kararla Ermeniler ayrıca 30.bin Avro’luk mahkeme masrafını da ödemeye mahkum edilirler

Kararın Türkce çevirisiY.Müh.Refik MorYeminli tercüman ve çevirmen, Neumünster /meclis üyesi-CDUAAD’nın birinci dairesinde, 17.Aralık 2003 de görülen davanın Türkce çevirisi:

AVRUPA ADALET DİVANI

BİRİNCI DAİRESI

K A R A R I

17.ARALIK 2003

Esas No T-346/03

Şansolye H.JungBaşkan B.VesterdorfHakim P.MengozziHakim E.Ribeiro

Davacı Gregoire Krikorian, Bouc-Bel-Air (Fransa) ikametliDavacı Suzanne Krikorian Bouc-Bel-Air ikametliDavacı Avrupa Ermeni Birliği, Marsilya (Fransa)Vekili Av. P. Krikorian

Davalı Avrupa ParlementosuVekili R.Passos ve A.Baas, Tebligat adresi Luxenburg

Davalı Avrupa Birliği KonseyiVekili S.Kypriakopoulou ve G Marhic

Davalı Avrupa Birligi Komisyonu

13

Vekili F.Dintilhac ve C. Ladenburger. Tebligat adresi Luxenburg

Dava ‘Birliğin akit dışı sorumluluğu ve davanın esassızlık (gerekcesizlik) konumu ‘

Davacı, verdiği manevi tazminat dava dilekcesinde, güya, özellikle de Türkiye Cumhuriyetine Avrupa Birliğine girmesi için adaylık statüsü tanındıgından dolayı, zarara ugradıklarını beyan etmiştir.

1. 1915 de Türkiye’de yaşayan Ermenilere yapılmış olan soy kırımını kabul etmeyi redettiği halde, Türkiye Cumhuriyetine Avrupa Birliğine girmesi için üyeliğe adaylık statüsü tanındıgından dolayı, güya, özellikle kendilerine maddi zarar verildiğini beyan eden davacılar, 9.Eylül 2003 tarihinde mahkemeye ulaşan dava dilekcesinde aşagıda sözü edilen tazminat davasını açmışlardır.

2. Davacılar dilekcesinde ayrıca, Avrupa Parlementosunun 18.Haziran 1987 tarihli, Ermeni sorununun siyasi

çözümü konusunda aldıgı kararının, (Esas: C-190, resmi gazete sayfa 119)Avrupa Birliği için de hukuken bağlayıcı olduğununa,

Davalıların, birlik hukukunu vasıflı olarak , davacılara zarar verecek şekilde ihlal edip etmediğine,

Davallıları, her davacıya bir Euro, tazminat olarak ödemeye mahkum etmeye,

30.000 Euro mahkeme masraflarının faizi ile birlikte olmak üzere, davalılara yüklenmesine,

2. Davacılar ayrıca, mahkemeye 9.Ekim 2003 tarihinde ulaşan geçici tedbir kararı alınmasını istediği özel dilekcesinde de, davalılardanTürkiye Cumhuriyetinin Avrupa Birliği üyeliği statüsünün incelenmesinin ertelemesini ve görüşmelerin tekrar başlaması için ise, bu devletin sözü edilen soykırımının önce kabul etmesinin, karara bağlanmasını talep etmiştir.

Kararın gerekceleri Tarafların beyanı

3. Davacıların görüşüne göre, Avrupa Birliği için akit dışı sorumluluk gerektiren ilk durum, Avrupa Konsey’inin Türkiye Cumhuriyeti’ne 10 ve 11 aralık 1999 Helsinki’deki (Finlandiya) toplantısında, resmi olarak Avrupa birliği üyeliği statüsünü verirken, bu devletin, sözü edilen soykırımı önceden tanıması şartına bağlamaması ile hasıl olmuştur. Davacılar ayrıca,Türkiye Cumhuriyetinin üyelik ortaklığından fadalanarak, küçümsenmiyecek yardımlar alarak, geriye dönüşü

14

olmayan üyeliğe doğru yol alabileceğine dikkat çekmektedirler.Bu konuda çeşitli kaynaklar göstermektedirler. Örneğin Konseyin 26 Şubat 2001 tarihli Türkiye ile

yakınlaşma ştratejisi çerçevesinde Türkiye’ye yardım konulu(EG) 390/2001nolu kararnamesi ve bilhassa üyeliğe hazırlık hakkında 17 Aralık 2001 tarihinde konseyin (EG) Nr.2500/2001 (Abl.L 58, S 1) nolu kararnamesi.Ayrıca(EWG)No.3906/89,(EG)No.1267/1999,(EG)no.1268/1999 ve(EG)No.555/2000 (ABl.L342,S 1) ve yine konseyin 8.Mart 2001 2001/235 sayılı kararları. (ABl.L85, S13)

4. Bu sebeplerden dolayı da, davalı organlar Helsinki kararını ayan beyan bir şekilde ihlal etmiş olmuşlarmış. Avrupa Parlamentosunun bu kararı, Türk hükümetinin sözü edilen soykırımını kabul etmemesini, Türkiye Cumhuriyeti’nin AB’ne olası üyelik statüsünün görüşülmesinde, aşılması mümkün olmayan bir engel olarak görüyormuş.

5. Davacılara göre, 1987 yılında alınan parlamento kararı, aynı zamanda tavsiye ve mutelaa olarak hukuki sonuçlar oluşturabilecek, hukuki bir eylemdir. (AAD’nın13 Aralık 1989 tarihli C-322/88 esas nolu Grimaldi kararı, Slg.1989, 4407). 1987 ylında alınan bu parlamento kararının, Görüşülen bu davada hüküm oluşturduğu (inkişaf ettigi) veya parlamentonun sıradan işlerinin çerçevesini aşan, hükümler oluşturacak boyutta olduğu savunulmaktadır. (AAD’nın 2 Ekim 2001 tarihli T-222/99, T-327/99 ve T-329/99 esas nolu kararları, Martinez /Parlamento, Slg. 2001, II-2823).Parlamento , sözü edilen soykırımının önceden tanınmasını şart koşan bu kararı ile, Türkiye Cumhuriyeti’ne, kamu oyu önünde olağanüstü üyelik şartları koymuştur, denmektedir.

6. Davacılar, 1 Haziran 1987 tarihinde uzlaşılmış Avrupa Birliği Dosyasının yürürlüğe girmesi ile 237 EWG/akit maddesinin yürürlükten kalktığını hatırlatarak, parlamentonun artıkTürkiye Cumhuriyeti’nin üyeliğine karşı gelme selahiyetine sahip olduğuna dikkat çekip, parlamentonun artık şimden sonra Avrupa Birliği hakkındaki onaylayıcı mütaalasının, akitin 49.maddesine göre vermesi gerektiğini beyan ederek, 1987 deki parlamento kararının bu tarihten sonra, yani 20 Temmuz 1987 tarihinde yayımlandığını ve bundan dolayı ancak bilğileri olduğunu özellikle vurgulamışlardır.

7. Bundan dolayıdırki, 1987 deki parlamento kararı davacılarda, parlamentonun Türkiye Cumhuriyeti’nin üyeliği söz konusu olduğunda veto hakkını kullanacağı doğrultusunda haklı bir güvenç doğurduğu veya genel olarak ifade etmek gerekirse, şüpheli soy kırımını onlar tarafından (Türkiye Cumhuriyeti) tanınmadığı müddetce, Avrupa Birliği organlarıTürkiye Cumhuriyeti’nin üyeliğinin incelenmesine karşı geleceği kanısı hasıl olmuş.Yukarıda 4.numarada sözü edilen hususlar da haklı güvencenin ihlali olarak beyan edilmektedir.

8. Davacılar, Avrupa Birliğinin kendi kendisini ((kusursuz)) davranış ve başarı sorumluluğu ile mükellef tuttuğunu, oysa ki, burada birlik hukukunun kafi derecede vasıflı ihlalini ispat etmek için, 1987 parlamento kararının önğördüğü kriterlerinin hafifden dahi olsa ihlal edildiğini tesbit etmek yeterlidir, denmektedir. .

15

10. Davacılar ayrıca, bir çok temel insan haklarının, özellikle 4.Kasım 1950 yılında Roma’da imzalanan insan hakları ve temel özgürlükleri koruma altına alan Avrupa sözleşmesinin 3. ve 8. maddesine dikkat çekerek, burada sözü edilen, özel yaşam hakkının kutsallığı, aşağılayıcı veya insanlık dışı Muameleye tabi tutulmama haklarının ihlal edidiğini, savunmaktadırlar.

11. Davacılar en nihayet olarak, Ermeni toplumunun üyesi ve de sözde soykırımdan kurtulanların zürriyetleri olarak manevi zarara uğradıklarını iddia etmektedirler.

12. sözü edilen soykırım gerçeği hatırlanıldıgında ve tüm Ermenilerin onurunu oluşturan tarihi gerçek hakkındaki kayğı da göz önünde bulundurulduğunda, davacılar, davalı kurumların davranışının onurlarını yaraladığını iddia etmektedirler.Bu soykırımı, Ermeni halkının kimliği ve ermeni tarihinin vazgeçilmez bir parçası olduğundan, davacıların kimliği, davalı kurumların davranışlarından dolayı, tamiri mümkün olmayan bir biçimde zarar gördüğü iddia edilmiştir. Eger sözü edilen soykırım gerçeğinden şüphelenilirse, nihayetinde Ermeni toplumunun kendisini düşük değerli hissetmesine ve marjinalleştirilmesine yolaçacağı beyanında bulunulmuştur.Türkiye Cumhuriyetinin tutumunun davacıyı adeta kanı helal ilan ederek, onları ikinci sınıf magdur sınıfına soktuğu beyan edilmiştir. Bu durumun davacıyı, çok derin bir haksızlığa uğramışlık hissi ile doldurduğu ve yasını dahi yeterli derecede tutamadığı belirtilmiştir. Gereği düşünüldü, mahkemenin takdiri:

13., Eger bir davanın, alenen, hertürlü hukuki bir dayanağı yok ise, Mahkeme, mahkemenin 111. yargılama hükmüne göre yargılamayı devam ettirmeyerek, hüküm verip, gerekceleri ile karara bağlıyabilir. Mahkeme, dava dilekcesini göz önünde bulundurarak, davalı kurumları dinlemeden ve sözlü duruşmayı açmadan da, sözkonusu davanın gerekçeliliği hakkında karar verecek durumda oldugu kanaatindedir.

14. Daha önce verilen emsal kararlara göre, Avrupa birliğinin akit dışı sorumluluğu, birliğin 288.maddesinin 2.paragrafında belirlenmiş olup, bir sürü şartların yerine getirilmiş olmasına baglıdır. Yani buna göre, Kurumlara atfedilen kanun dışı davranış ile gerçekte var olan ve telafisi istenen (madi ve manevi) zarar arasında sebep-sonuç ilişkisinin olması gerekmektedir. (Bu konudaki AAD’nın:29 Eylül 1982, esas no.26/81, Oleifici MediteraraneiEWG,Slg.1982, 3057, Randnr.16 ve yine 11 Temmuz 1996, esas no.T-175/94, Internatıonal Procurement Servıces/kommıssıon, Slg.1996, II-729,II-1343, Randnr.30. ve yine 11 Temmuz 1997 esas no. T-267/94,Oleifici İtaliani/Kommission, Slg.1997,II- 1239, Randnr.20, emsal kararlarıdır).

15. Bu şartlardan herhangi birisinin yerine getirilmemesi durumunda, birligin akit dışı sorumluluğunu belirleyen geriye kalan diğer sartlara bakılmaya gerek görülmeden, dava tümden rededilir.(Bu konuda AAD’nın 14 Ekim 1999 tarihli esas no.C-104/97 P, Atlanta/Avrupa Birliği,Slg.1999,I-6983, Randnr.65 kararı).

16

16. Davacılar burada, birincisi, 10 ve 11 Aralık 1999 tarihinde Avrupa konseyinin Türkiye Cumhuriyeti’ne Helsinki’de AB’ne üye olabilme statüsünü vermiş olması ve digeri ise,Türkiye Cumhuriyeti’nin bu konumdan çıkar elde etmiş olması hususu olarak, birliğin akit dışı sorumluluğunun devreye girmesi gerektiği, iki husus belirtmektedir.

17.Türkiye Cumhuriyeti’nin Avrupa birliğine üyeliğe adaylık statüsünün tanınmasına gelince; bu kararın, EG’nin 7. maddesi gereği birliğin organı olmayan, avrupa konseyinin tasarrufunun sonucu olduğunu tesbit etmek gerekir. Kaldıki, 14.cü numarada belirtildiği gibi, yalnız birliğin organı olan bir kurumun davranışı, akit dışı sorumluluğu doğurabilir.Bundan dolayıdır ki, Türkiye Cumhuriyeti’nin Avrupa birliğine üyeliğe adaylık statüsünün tanınmasının, birliğin akit dışı sorumluluğunu doğurduğu gerekcesinin rededimesi gerekir.

18. Davacılar burada, Türkiye Cumhuriyeti’nin Avrupa Birliği ile olan ortaklığından yararlanmasının, 1987 de alınan karara ters düştüğünü ve davalı organın davranışının hukuki geçerliliğinin olmadığını, savunmaktadır.

19.1987 ‘de alınan kararın, saf siyasi bir açıklama içeren, her an parlamento tarafından tekrar değiştirilebilinecek bir döküman olduğunun tesbitini yapmak yeterlidir. Bu sebeplerden dolayıdır ki, bu kararın, kararı alanlara karşı hukuki bağlayıcılığı olmadığı gibi, hele hele diğer davalı orğanlara karşı da hiç bir bağlayıcı hukuki sonuçlar inkişaf ettirmez.

20.(yukarıda 19”da) yapılan bu tesbit, davacılarda haklı olarak oluşabilecek; ‘’bundan sonra artık AB-organları, Avrupa Parlamentosu’nun 1987 ‘deki kararının içeriği doğrultusunda hareket edecekler’’ hissini bertaraf etmek için yeterlidir. (Bu anlamdaki AAD’nın 11 Temmuz 1985 tarihli 87/77, 130/77, 22/83, 9/84 ve 10/84, salerno / avrupa komısyonu ve Avrupa konseyi davası ve Slg.1985, 2523, no 59 ve 28 Kasım 1991 tarihli Esas no C-213/88 ve C-

39/89, Lüxenburg/Parlamento davaları, komisyonun Slg. 1991, I-5643,no.25 kararı).

21.Temel hakların sözde ihlali konusunda ise, (yukarıdaki 10. numaraya bakınız) davacıların, böyle temel insan haklarının ihlali iddiası ile sınırlı kalıp, bunun davalı organlara atfedılen suç ile ne kadar ilğili olduğunu açıklayamamasını belirtmek yeterlidir.

22 .Bu arada, bir şeyi de zikretmek gerekir ki, o da, davacıların neden-sonuç- ilişkisini belirleyen şartların yerine getirildiğini açıkca ispatlıyamadığıdır.

23.sürekli veilen yargısal (emsal) kararlara göre, sözü edilen organların işlediği sözde hata ile, iddia edilen zarar arasında, neden-sonuç-ilişkisi olması mecburiyeti olup, bunun da ispat yükü davacıya aittir.(AAD’nın 24 Nisan 2002 tarihli, esas no.T-220/96,EVO/Rat davası kararı ve Komisyonun Slg.2002, II- 2265, no.41 ve orada yapılan karar alıntısı) Ayrıca,sözü edilen organın hatalı

17

davranışı, bu zararın doğmasına doğrudan ve tayin edici neden olması gerekmektedir. (AAD’nın 15 Haziran 2000 tarihli, esas no.T-614/97, Aduanas Pujol Rubıo /konsey davası kararı ve Komisyonun Slg.200, II-2387,no.19 kararı ve AAD’nın T-16 Haziran 2000 tarihli, esas no.T-611/97, T-619/97 Transfluvia/konsey davası kararı ve komisyonun Slg.2000, II-2405, no.17 ve AAD’nın 12 Aralık 2000 tarihli esas no.T-201/99 Royal Cruıses /konsey davası kararı ve komisyonun Slg. 2000, II-4005, no. 26 kararı. Temyiz edilen bu karar da, ayrıca AAD’nın 15 Şubat 2002 tarihinde verdiği, resmi gazetede yayınlanmamış olan Royal Olympıc Cruıses/Konsey ve Komısyon davasında esas no.C-49/01 nihai kararı ile tasdik edilmiştir.)

24.Davacıların dava dilekcesindeki gerekcelerinden, iddia edilen manevi tazminatın, suçlanan organların davranışlarından değil de,Türkiye Cumhuriyeti’nin sözde soy kırımı tanımadığından kaynaklandığıanlaşılmaktadır. Davacılar bununla, davalı organlara atfedilen suçlu davranışın, iddia edilen zararın ortaya çıkmasında, doğrudan ve tain edici bir unsur olduğuna dair hiç bir ispat ortaya koyamamıştır.

25.Davacıların gerçekten ve somut zarar görmüş olduklarını gösteren deliller konusuna gelince; davacılar, dava dilekcesinde genel ifadelerle Ermeni birliğinin uğradığı manevi zararın talebi ile sınırlı kalmış olup, ne bu konuda, ne de şahsen kendilerinin ugradıgı zararın kapsamı hakkında zerre kadar dahi delil gösterememiş olmalarıdır

Davacılar bununla, kendilerinin gerçekten ve somut olarak zarar görüp görmedikleri hakkında mahkemenin hüküm verebilmesi için yeterli bilği verememişlerdir. (AAD’nın bu konuda 2 Temmuz 2003 tarihli T-99/98, Hameico Stutgart /konsey ve komısyon ((Emsal))davası kararı ve komisyonun no.68 ve 69, Slg.2003, II-0000 kararı)

26.Davacılar bu konuda, açıkca, birliğin akit dışı sorumluluğunun olduğunu İspatlıyamamışlardır.

27.yukarıdaki nedenlerden dolayı tazminat davasının açıkca esassız olması itibariyle reddine.

Masraflar :

28. (Yarğılama) masraflarının, yarğılama usülünün 87.ci maddesinin 2.ci parağrafına göre, dilekce vererek, davayı kaybedene ödettirilmesine,

29.Davacıların, davaya cevap dilekcesini ve masraf dilekcesini mahkemeye ibraz etmeden önce, şu anki dava hakkındaki karar, yarğılama usülünün 111.ci maddesine göre veriliyor. Onun için, mahkemenin herhanği olağan üstü bir durum tesbit ettiği durumlarda masrafları paylaştırabileceği, yarğılama usülünün 87.ci maddesinin 3. parağrafının uyğulanmasına,

30.Davacıların mahkemeyi kaybeden olduklarından, masrafların onların tarafından ödenmesine,

Bu sebeplerden dolayıdırki;

18

1.davanın reddine,2.yarğılama masraflarının davacılar tarafından ödenmesine,

AAD’nın((Avrupa Adalet Divanı’nın)) birinci dairesi tarafından

Karar vermiştir.

Lüxenburg. 17.Aralık 2003

Şansölye Başkan

H.Jung B.Vesterdorf

Not:16 Ocak 2004’de temyize verilen bu dava, yine 29.Ekim 2004 tarihinde, AAD’nın dördüncü dairesi tarafından Fransız dilinde görüşülmüş ve Esas No: C-18/04 P ile rededilerek nihai karar verilmiştir.

Daha fazla bilği için, ADD’nın bilği bankasının adresi:http://curia.europa.eu/jurisp/cgi-bin/form.pl?lang=de.

19