wk hoofdstuk 35
TRANSCRIPT
WK: Normal, but so different
Hoofdstuk 35
• Werd Valentina volwassen. Stefan kwam bij in het hoofdhuis
wonen, en vroeg haar meteen ten huwelijk.
• Vertelde Olivia thuis dat ze ontvoerd werd door aliëns. Ze bleek
zwanger te zijn, en wordt vanaf nu begeleid door dokter Maxwell de
Wijzer.
• Groeide Anke op tot een vrolijk oudje.
• Nodigde Merle Kelsy uit op Mare‟s verjaardagsfeestje, zodat ze alles
kon uitpraten met Shania.
• Werd Shania verkracht door haar vroegere studentenbegeleider Joris
Manders.
• Groeide Mare op tot kind.
Als jullie je alles weer herinneren, lezen we nu verder…
In de vorige update(s)…
“Interessant?” Lachend kijkt Maxwell naar Olivia, die
languit in de zetel naar een televisieprogramma ligt te
kijken.
Olivia
“Maxwell! Ik schrik me rot, ik kan er nog steeds niet
aan wennen dat je hier ieder moment kan
binnenvallen. Kijk me hier nu zitten, ik heb niet eens
de kans gehad om me aan te kleden!”, schrikt Olivia.
“Eigen schuld, had je me de sleutel van je huis maar
niet moeten geven,” lacht Maxwell, “En daarbij, je bent
al dik acht maanden ver, kan je zo stilaan niet wennen
aan mijn gezelschap?”
Nog nagrinnikend laat hij zich naast Olivia in de zetel
vallen: “We zullen de film nog even uitkijken, dan kan
ik je daarna onderzoeken.”
Hij zit nog maar net, als Olivia plots opstaat.
“Hé, da‟s gemeen!”, protesteert Maxwell
plagend, “Ben je misschien bang van me, dat je niet
samen met mij in één zetel durft zitten?”
“Euhm… ik vrees van niet, Maxwell,” mompelt Olivia
kreunend, “Ik wou best wel naast je blijven
zitten, alleen heeft de kleine aliën daar niet zoveel zin
in!”
Maxwell staat helemaal te trillen: “Oh, hoe gaat een
bevallen van een aliënkindje? Ik heb al zoveel vrouwen
helpen bevallen, maar hoe moet ik hierbij handelen?”
“Misschien gewoon met mij een beetje te
steunen, meneer de dokter?!”, snauwt Olivia hem
toe, “Ik ben degene die het kind moet baren, niet jij!”
Maxwell schrikt van haar harde reactie, vindt zijn
zelfbeheersing terug en probeert Olivia te steunen
zoals hij dat bij de gemiddelde bevalling doet.
En na een tijdje puffen en zweten, houdt Olivia dan
toch haar kindje in haar armen: “Maxwell, moet je
kijken, het is een meisje! Een klein groen meisje met
zwarte oogjes!”
“Ze is een klein wondertje…”, mompelt Maxwell.
Aarzelend komt hij dichterbij, nog steeds onder de
indruk van Olivia‟s woedeuitbarsting van daarnet.
“Hoe ga je haar noemen?”
“Selene,” antwoordt Olivia, terwijl ze een kusje op het
groene neusje geeft, “De Griekse benaming voor de
maan, of waar ze ook vandaan mag komen… Hier, hou
jij haar even vast?”
Met een grote glimlach neemt Maxwell de baby in zijn
armen. Hij heeft al veel bevallingen meegemaakt, maar
bij deze lijkt hij zich zelfs een beetje trotse vader te
voelen…
“Euhm, Maxwell… is het normaal dat mijn buik nog
steeds zo‟n pijn doet??”, vraagt Olivia ongerust.
“Mmmm…”, mompelt Maxwell, nog steeds onder de
indruk van het groene wezentje in zijn armen.
“MAXWELL!!!” Met een luidere kreet laat Olivia hem
opkijken. Meteen legt hij kleine Selene in de zetel, om
zich daarna weer tot zijn patiënte te wenden: “Nee, dit
lijkt me niet normaal… Het zou zelfs kunnen dat er…”
Nog voordat hij zijn zin kan afmaken, ziet hij Olivia met
nóg een groen baby‟tje in haar armen.
“… nog een tweede kindje in zit.”, mompelt hij
overbodig.
“Dan ben jij dus Linus!”, praat Olivia vrolijk tegen de
baby, “Nu kan ik zowel de jongens- als de
meisjesnaam gebruiken die ik bedacht had!”
Meteen daarna wordt haar blik weer ernstig.
“Alles is hier maar voorzien op één kindje… Ik heb
geen plaats voor een tweeling, laat staan dat ik
genoeg geld heb!”, mijmert ze zachtjes tegen zichzelf.
Voorzichtig komt Maxwell dichterbij: “Wat zou je ervan
denken om bij mij in te trekken? Ik heb plaats
genoeg, en bovendien ben ik dan altijd in de buurt als
er iets moest misgaan met jou of de kleintjes.”
“Dat klinkt… best goed,” antwoordt Olivia terwijl ze
zich omdraait. Een wanneer ze Maxwell ziet knuffelen
met haar dochtertje, weet ze zeker dat het helemaal
goed komt.
“Zo, dat is ook alweer gebeurd!”, zegt Iris, terwijl ze
met een grote glimlach bij aan tafel schuift.
“Wat is er gebeurd, oma?”, vraagt Elfie met een
nieuwsgierige blik.”
Iris,
Lex,
Valentina,
Stefan
& Elfie
“Ik ben met pensioen gegaan!”, vertelt Iris, “Nu heb ik
veel meer tijd om thuis te zijn voor mijn kinderen en
kleinkinderen!”
“Over die kleinkinderen gesproken…”, mompelt
Elfie, en ze draait zich om, “Mama, papa, wanneer krijg
ik een broertje of een zusje?”
Valentina en Stefan wisselen even een blik:
“Een broertje of zusje zal nog wel
komen, liefje.”, grinnikt Valentina, “Wat heb jij daar
trouwens op je gezicht?”, verandert ze opeens van
onderwerp.
“Make-up…”, giechelt Elfie, “Ik wou alvast wat
uitproberen voor jullie trouwfeest morgen!”
“En wie zegt dat jij morgen make-up op
mag?”, antwoordt Valentina.
“Niet dan?”, vraagt Elfie met haar meest onschuldige
blik.
“Eet jij nu maar eerst je bord leeg meid, en dan zullen
we eens gaan kijken wat jij morgen mag
aantrekken!”, lacht Valentina.
De volgende dag bekijkt Valentina met een stralende
glimlach in de spiegel: “Bedankt om me te helpen met
mijn haar en make-up, mama!”
“Da‟s graag gedaan, meid! Je ziet er geweldig
uit!”, prijst Iris haar dochter.
“Ik ook? Zie ik er ook zo geweldig uit?”
Enthousiast springt Elfie de kamer door: “Wanneer
gaat het nu beginnen, mama?”
“Rustig maar, Elfie!”, lacht Valentina, “Trouwens, ik
geloof dat ik de gasten al hoor komen!”
~*~
~*~
~*~
~*~
~*~
~*~
~*~
~*~
~*~
“Het was geweldig…”, zucht Valentina die avond nog
genietend na, “En ik ben er zeker van dat iedereen er
zo over dacht!”
Stefan kijkt haar vanuit zijn ooghoek aan: “Zeg
schat… dat broertje of zusje waar Elfie gisteravond om
vroeg…”
“Ik wil haar best wel haar zin geven, jij ook??”
~*~
“Hé, fijn dat je kon komen!”, omhelst Katrien haar
beste vriendin, “Vertel eens, hoe gaat het nu bij je
thuis?”
Jasmin
& Katrien
“Verschrikkelijk!”, zucht Jasmin, terwijl ze gaat
zitten, “Elke mogelijkheid die Staf heeft om een
opmerking over me te maken, zal hij wel met beide
handen vastgrijpen.”
“Als klap op de vuurpijl blijkt mama opnieuw zwanger
te zijn. En nee, ik zal het nieuwe kindje niet minder
graag zien omwille van de hele situatie, maar als ik zie
hoe lief Staf zich zelfs tegenover een ongeboren baby
gedraagt… ik wou dat hij zo ook eens tegen mij
deed…”
“Hé, het komt echt wel goed hoor,” doet Katrien een
poging om haar vriendin te troosten. Opeens betrekt
haar gezicht: “Nee, hé… daar heb je hem weer…”
“Over wie heb je het?”, vraagt Jasmin nieuwsgierig.
“Niet meteen kijken,” fluistert Katrien, “Maar ik heb
dus officieel een stalker…”
Stiekem gluurt Jasmin over haar schouder: “Is dat niet die nieuwe uit het derde jaar?”
“Klopt…”, mompelt Katrien, “Damian. Hij zit nog maar een paar weken bij ons op school, en de eerste dag heeft hij me de weg gevraagd naar het biologielokaal…”
“Ik heb hem een kleine rondleiding doorheen de
school gegeven, en sindsdien plàkt hij aan me! Voor
alles wat hij moet weten, komt hij naar mij. En nu blijft
hij me zelfs na school achtervolgen!”
Tot Katriens grote ergernis kijkt de jongen opeens
haar kant uit, en geeft haar een klein knipoogje.
“En dat alleen maar doordat ik even vriendelijk voor
hem was…”
Ze staat op: “Ik ga ervandoor. Ik heb écht geen zin om
de hele tijd bekeken te worden door hém!”
“Gelijk heb je!”, staat ook Jasmin op, “Kom je nog
eens langs als mijn broertje of zusje geboren is?”
“Ik ben zooooo blij dat alles goed afgelopen
is!”, neemt Merle Shania in haar armen, “Gelukkig
heeft Joris meteen alles bekend!”
Shania,
Merle,
Thibo
& Mare
“Hij verwachtte natuurlijk nooit dat ik naar de politie
zou durven gaan!”, grinnikt Shania, “Je had zijn
gezicht moeten zien toen ik mijn verhaal deed!”
Ze geeuwt luid en staat even te wankelen op haar
benen.
“Ga maar even slapen, schat, “ zegt Merle, “Ik ga hier
nog even in de tuin werken, ik kom zo.”
Ze wil naar het schuurtje lopen om wat tuingerief bij
elkaar te zoeken, als ze plots iets ziet bewegen tussen
de bomen. Nieuwsgierig loopt ze op de treurwilg
af, duwt een paar takken opzij, en…
“Annabel? Wat doe jij nu hier?”
Bezorgd kijkt ze in de betraande ogen van haar
patiëntje.
Even tussendoor…
Zoals ik sommige onder jullie misschien al verteld heb, is Annabel (net als mijn downloadsimmies Cindy en Sandy) een personage uit een verhaaltje dat ik als achtjarige ooit ben beginnen schrijven.
Sinds haar kleine zusje Elisabet geboren is, hebben haar ouder helemaal geen aandacht meer voor haar, en zij moet zichzelf maar zien te redden.
Ook bij dit verhaal besefte ik achteraf hoe kinderachtig het allemaal klonk, maar ik ben er nooit in geslaagd om er iets toonbaars van te maken. Hierbij wil ik dus alvast mijn excuses maken voor de belachelijke reden waarom Annabel thuis is weggelopen, maar het kwam zowat letterlijk uit het verhaal en ik kon niets beters meer bedenken…
Oké? Dan mogen jullie nu weer verder lezen (nee, je bent nog niet van me af!!)
Snikkend gooit het meisje zich in Merle‟s armen:
“Merle, je moet… me… helpen…”
“Het is vandaag mijn verjaardag, en… omdat het feest
is, kregen we allemaal een cadeautje. Dat wil zeggen:
ik kreeg een nieuw jurkje, en Elisabet twee
poppen, een hele kast poppenkleertjes, een
speelgoedwinkeltje,…”
“Ik moest er nog maar naar kijken, en mijn vader
begon al op me te roepen. Of ik niet beschaamd was
om zo jaloers te zijn op Elisabetje, want „ik had toch al
een cadeautje gekregen‟. En daarna moest ik naar mij
kamer, want een stukje taart verdiende ik niet eens
meer…”
“Gisteren heeft Elisabet de computer kapot
gemaakt, eergisteren heeft ze het behangpapier van de
woonkamer onder getekend… en wie denk je dat de
schuld kreeg??”
Ze kijkt Merle aan: “Ik ben thuis gaan lopen, ik wil niet
meer terug…”
Merle neemt het meisje stevig in haar armen: “Kom
maar mee naar binnen, meid! Ik zal een taart voor je
bakken, en vanavond zullen we met ons allen je
verjaardag vieren. En daarna zullen we nog wel zien.”
“Mama, wie is dat meisje?”, vraagt Mare even later aan
Shania, wanneer ze na school Annabel samen met
Merle aan tafel ziet zitten.
“Dat meisje is een vriendinnetje van moeke,” vertelt
Shania, en ze trekt Mare tegen zich aan, “Maar ze is
een beetje verdrietig. Misschien moet je zo meteen
maar even met haar gaan spelen!”
Een beetje verlegen klimt Mare op de stoel tegenover
Annabel: “Hallo, ik ben Mare… kom jij spelen? Ik heb
een tekentafel!”
Aarzelend kijkt Annabel in de richting van Merle, die
vrolijk knikt: “Dat is een goed idee, Mare! Laat aanbel
je kamer maar eens zien!”
Nu het ijs gebroken is, springt Mare energiek van haar
stoel: “Kom op, Annabel, we gaan naar boven!”
“Ik zal intussen eens werk maken van je
verjaardagstaart!”, roept Merle de meisjes na, terwijl
ze naar boven stommelen.
“Ben jij jarig vandaag?”, vraagt Mare
enthousiast, terwijl ze aan de tekentafel zitten,” Ik ben
zeven jaar, hoeveel jaar ben jij dan vandaag
geworden?”
“Ik word vandaag dertien…” mompelt Annabel, en ze
hoopt dat hiermee het gespreksonderwerp voor Mare
is afgehandeld.
Maar Mare is nog niet tevreden: “Waarom ben je hier
dan? Moet je niet naar huis, met je mama en papa taart
eten en cadeautjes openmaken?”
“Ik krijg thuis geen taart en cadeautjes…”, zucht
Annabel. Ze kijkt in het geschrokken gezicht van Mare:
“Dat vind ik wel heel erg voor je. Op een verjaardag
zou je feest moeten vieren!”
Ze legt haar hand op die van Annabel: “Jammer dat ik
je vandaag pas heb leren kennen, anders had ik wel
een cadeautje voor je gekocht.”
“Komen jullie naar beneden, meiden?”, onderbreekt
Merle plotseling hun emotionele gesprek, “De taart
staat klaar, je mag de kaarsjes gaan
uitblazen, Annabel!”
“Wauw, een chocoladetaart!”, roept Annabel uit, “Daar
ben ik dol op, bedankt Merle!”
Zonder nog een verder woord te zeggen, blaast ze de
kaarsjes uit en springt in de lucht.
“Hé, dat ziet er niet slecht uit…”, zegt ze even
later, wat verlegen om alle aandacht die opeens naar
haar wordt getrokken.
Ze draait zich om naar Merle, en geeft haar een dikke
knuffel: “Dit was alvast mijn leukste verjaardag sinds
jaren!”, fluistert ze in haar oor.
“En het is nog niet gedaan!”, antwoordt Merle, “Je ziet
er prachtig uit, maar als je wil, mag je in de badkamer
mijn make-up even gebruiken. Ik heb ook wat kleren
uitgezocht, kijk maar eens even of ze passen.
Bovendien heb ik de logeerkamer wat in orde
gebracht, dus wat mij betreft mag je hier blijven
slapen!”
Opnieuw vliegt Annabel in Merle‟s armen: “Dit is
gewoon de leukste verjaardag in mijn hele leven!”
“Blijf je nu voor altijd hier?”, vraagt Mare even later
aan Annabel.
“Goh, dat weet ik nog niet hoor!”, lacht Annabel, “Ik
vind het hier in ieder geval heel erg leuk!”
“Ik ook!”, knikt Mare, “En ik hoop dat je blijft, want ik
vind je heel lief!”
Merle, die net de logeerkamer binnenkomt, glimlacht
om wat ze haar dochtertje net hoorde zeggen.
“Mare, ga jij naar je bedje? Morgen moet je gewoon
weer naar school, dus zorg maar dat ik je er niet uit
moet kietelen!”
“Neeheee…”, giechelt Mare. Ze laat Annabels handen
los, en geeft haar nog een nachtzoen: “Tot
morgen, grote zus!”
Glimlachend kijkt Annabel het meisje na: “Ik weet niet
hoe lang ik hier kan blijven, maar ik voel me hier al
helemaal thuis!”
Tot de
volgende
keer!!!