SlovenijaGlavni grad: LjubljanaMoto: nemaSlužbeni jezik: slovenački, italijanski i mađarskiVlada: Parlamentarna republikaPredsednik: Janez DrnovšekPremijer: Janez JanšaNezavisnost: od Jugoslavije 25. juna 1991., priznata 1992. Pristup u EU: 1. maj 2004. Površina: 20.273 km²Broj stanovnika: 2.011.614BDP po glavi stanovnika: $23.250HDI: visokRepublika Slovenija je primorska i podalpska država na jugu Srednje Evrope, koja se na zapadu graniči sa Italijom, na severu s Austrijom, na severoistoku s Mađarskom, na istoku i jugu s Hrvatskom, a na jugozapadu, u Piranskom zalivu, ima izlaz na Jadransko more.U različitim periodima istorije Slovenije, država je bila deo Rimskog carstva, Karantanije (samo moderni deo severne Slovenije), Svetog rimskog carstva, Austo-Ugarske, Države Slovenaca, Hrvata i Srba, Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca (1929. preimenovana u Kraljevina Jugoslavija) između dva svetska rata, i SFR Jugoslavije od 1945. do sticanja nezavisnosti 1991. godine.Slovenija je članica Ujedinjenih nacija, Evropske Unije i NATO saveza.Istorija - Slovenski preci današnjih Slovenaca verovatno su se doselili na područje Slovenije u 6. veku. U 7. veku je nastala Karantanija, prva država Slovenaca i jedna od prvih slovenskih država. 745. godine Karantanija gubi nezavisnost i pada pod vlast Bavarske, koja opet postaje deo franačke države. Stanovništvo se pokrštava.Oko 1000. godine napisani su Brižinski spomenici, prvi pisani dokument na slovenačkom jeziku. U 14. veku veći deo današnje Slovenije pada pod vlast Habsburgovaca, koji kasnije postaju Austro-Ugarska. Slovenija se tada deli na tri pokrajine: Kranjsku, Korušku i Štajersku.Godine 1848. brojne narode zahvata narodni preporod, pa i Slovenci imaju politički program koji traži ujedinjenu Sloveniju.Kad se 1918. godine raspala Austro-Ugarska, a Italija zauzela pokrajine Primorsku i Istru, kao i delove Dalmacije, osnovana je Kraljevina Srba, Hrvata i Slovenaca, koja se 1929. preimenovala u Kraljevinu Jugoslaviju.Kraljevina Jugoslavija se raspala u Drugom svetskom ratu, a Slovenija je potom postala deo socijalističke Jugoslavije, službeno proglašene 29. novembra 1943.Slovenija se priključila NATO-u 29. marta 2004. godine a Evropskoj Uniji 1. maja 2004. godine.Politika - Slovenački predsednik se bira svake pete godine. Izvršnu vlast ima predsednik Vlade i njegov kabinet ministara.Parlament ima dva doma: Državni zbor i Državni svet. Državni zbor ima 90 članova, koji se delom biraju direktno, a delom neposredno. Državni svet ima 40 članova, koji zastupaju važne društvene, ekonomske, strukovne i regionalne grupe i pojedince. Parlamentarni izbori održavaju se svake četvrte godine.

Dolazak fašista na vlast u Austriji, ponovo je aktuelizovao tzv. Koruško pitanje koje ozbiljno narušava diplomatske odnose između dve države.Demografija - Glavna etnička grupa u Sloveniji su Slovenci (83%). Narodi iz bivše Jugoslavije (Srbi, Hrvati, Bošnjaci i Muslimani po nacionalnosti) čine 6,3% a Mađari, Italijani i Romi 0,6% stanovništva. Etnička opredeljenost 8,9% stanovništva je ili neopredeljena ili nepoznata. Gornja granica starosti u 2003. godini je bila 72,2 godine za muškarce i 80 godina za žene.Sa 99 stanovnika po kvadratnom kilometru, Slovenija se nisko rangira u poređenju sa ostalim evropskim državama po gustini stanovništva. Prosečeno 51% stanovništva živi u urbanizovanim, a 49% u ruralnim sredinama.Zvanični jezik je slovenački, koji je član južnoslovenske grupe jezika. Mađarski i italijanski imaju status zvaničnog jezika u etnički izmešanim sredinama, u delovima oko granica sa Mađarskom i Italijom.Po religiji, Slovenci su tradicionalno većinom bili katolici. Pre socijalizma, oko 88% slovenaca su bili katolici, dok je već u 1991. ovaj postotak opao na 71,6%. Postotak i dalje opada i prema poslednjem popisu 2002. godine procenat katolika je 57,8%.Opštine - Prema Ustavu Repubike Slovenije, opština (slv. občina) je samoupravna lokalna zajednica (tj. jedinica lokalne samouprave), koja obuhvata područje jednog ili više naselja koja su povezana zajedničkim potrebama i interesima stanovnika. Po slovenačkom Zakonu o lokalnoj samoupravi, opština mora imati najmanje 5.000 stanovnika, ali ima i onih koje zbog geografskih, pograničnih, nacionalnih, istorijskih ili privrednih razloga imaju taj status iako imaju manje od 5.000 stanovnika. U opštine spadaju poslovi lokalnog značaja koje opština može obavljati samostalno i koji se tiču samo stanovnika opštine. Grad može dobiti status gradske opštine ako ima više od 10.000 stanovnika i predstavlja geografski, privredno i kulturno središte područja u kome se nalazi. Međutim taj status može dobiti i opština zbog istorijskih razloga. Na gradsku opštinu država može preneti poslove iz svoje nadležnosti, a koji utiču na razvoj grada.Slovenija je od sredine 2006. godine podeljena na 210 opština, među kojima njih 11 ima status gradske opštine.Osim na opštine, kao jedinice lokalne samouprave, Slovenija je podeljena i na 58 upravnih jedinica koje obavljaju poslove državne uprave i ne zadiru u samoupravne poslove opština.Iako zakonski nigde nije regulisano, Slovenija je podeljena i na pokrajine (u geografskom smislu), odnosno na regije. Tako je za potrebe državne statistike država podeljena na 12 regija.Ustav Republike Slovenije dopušta šire samoupravne zajednice, odnosno pokrajine, na koje pak država može preneti neke poslove iz svog delokruga.Privreda – Premda su ratarstvo i stočarstvo glavna zanimanja Slovenija je visoko industrijalizovana i urbanizovana država. Aktivna je metalurgija gvožđa, čelika, aluminijuma a eksploatiše naftu, kameni ugalj i merkurijum. Turizam je značajna privredna grana. Na jugozapadu se prave nadaleko čuvena vina. Odnos stanovništva selo/grad – 50%/50%Važniji izvori prihoda – poljoprivredni proizvodi, vino, koža, živa, ugalj, turizam, drvna industrija.Nezaposlenost – 7%

FinskaGlavni grad: HelsinkiMoto: nemaSlužbeni jezik: finski, švedskiPredsednik: Tarja HalonenPredsednik vlade: Mati VanhanenNezavisnost: od Rusije 6. decembar 1917., priznata 22. decembar 1917.Površina: 338.145 km²Broj stanovnika: 5.261.000Republika Finska je nordijska država u severoistočnoj Evropi, ograničena Baltičkim morem na jugozapadu, Finskim zalivom na jugoistoku i Botničkim zalivom na zapadu. Finska se graniči sa Švedskom, Norveškom i Rusijom. Alandska ostrva, na jugozapadnoj obali, nalaze se pod Finskom upravom i imaju neki vid veće autonomije.Prostor Finske je pojas zemlje, u kome Skandinavsko poluostrvo graniči sa velikom Ruskom ravnicom, zapadni sa istočnim svijetom, Arktik i Baltik. Nazivaju je još i zemljom jezera i šuma, više od dvije trećine površine je pod šumama, a ima oko 188000 jezera. Ima izlaz na Baltičko more, zapljuskuju je Finski zaliv i Botnički zaliv. Geografija - Finska je severnoevropska, skandinavska i baltička zemlja.U grupi zemalja kojoj pripada skandinavskim zemljama, ona bi mogla poneti atribut nizijska jer joj najviši vrh jedva prelazi 1.300 metara nadmorske visine. Za razliku od drugih skandinavskih zemalja Finska je kontinentalna zemlja bez obzira što izlazi na Baltičko more. Državnu teritoriju preseca polarni krug, četvrtina njene teritorije je iznad severnog polarnika. Površina Finske je 338.145 km² sa 5.183.545 (2002. god.) stanovnika sa prosečnom gustinom 15 stanovnika na km² (40 po milji²) što Finsku čini jednom od najređe naseljenih zemalja u Evropi. Istorija - Najstariji tragovi o ljudskom postojanju u Finskoj datiraju od 8000 godine p.n.e. Ovi primitivni lovci i sakupljači su verovatno stigli sa istoka. Proizvodnja lonaca karakteriše drugi tip kulture ljudi iz kamenog doba poznate kao ukrasna keramika. Uspeh Battle-Ax kulture (1800. - 1600. pne.) možda je donešen u Finsku od indoevropskih ljudi iz južnijih baltičkih regiona. Ovi ljudi su bili uspešni moreplovci i uveli zemljoradnju. Prošlost Finske je vezana za dug period dominacije germanskih naroda (prvenstveno Šveđana), a sa druge strane slovenskih naroda (Rusa). Etnogenetski ni sa Šveđanima, ni sa Rusima nemaju ništa zajedničko. Najbliži etnički srodnici su im Estonci i Mađari u Panonskoj niziji. Finci su narod Ugro-Finskog porekla. Posle 1809. godine Finska potpada pod Rusku vlast sve do 1917. godine. Od 1995. godine Finska je članica Evropske unije.Stanovništvo - Finci čine više od 93% populacije, a potomci Šveđana oko 6%. Na istoku zemlje živi oko 2.500 Saamija. Ostale etničke grupe čine manje od 1% stanovništva. Iako su Šveđani u manjini, oni imaju svoje političke partije, škole i druge institucije.Finski i švedski su zvanični jezici. Više od 93% stanovništva govori finski jezik. Oko 6% ljudi govore švedski. Saami govore Samijski jezik, koji je dijalekat Finskog.Evangelistička Luteranska crkva je glavna i njoj pripada 86% populacije. Sloboda vjeroispovjesti je zagarantovana. Pravoslavna crkva, iako nacionalna, u broju vernika opada od Drugog svetskog rata.

Stanovništvo Finske je 5.183.545 stanovnika. Gustina stanovništva je 15 stanovnika na km², što Finsku čini jednom od najređe naseljenih zemalja u Evropi. Više od 2/3 stanovnika je smešteno u južnim krajevima. U gradovima živi 67% stanovnika. Helsinki ima oko 551.123 stanovnika. To je intelektualni, proizvodni i trgovinski centar.Kultura - Nakon osvajanja Finskih plemena od strane Šveđana domaća kultura je bila mnogo pod uticajem Šveđana, a taj uticaj se oseća i danas. Među seljacima su pevane tradicionalne epske pesme. Među obrazovanim preovladala je švedska kultura. Govorio se švedski jezik i uz retke izuzetke bio književni jezik. U 19. veku obrazovani Finci počeli su da oživljavaju svoju nacionalnu tradiciju. U isto vreme nacionalna finska književnost nastaje na vlastitom jeziku. Parno kupatilo koje nastaje sipanjem vode preko vrelih stena je finski izum. Finci veoma vole knjige, a biblioteke i muzeji su sastavni dio njihove kulture. Helsinška gradska biblioteka ima oko 2,1 milion izdanja, univerzitetska 2,6 miliona i služi kao nacionalna biblioteka. Finska ima 1.500 biblioteka širom zemlje.Privreda - Drugi svetski rat je ostavio Finsku sa ogromnim ekonomskim problemima uključujući visoku inflaciju, nezaposlenost i nepovoljan trgovinski bilans. Od tada industrijski sektor se širio do šezdesetih godina prošlog veka više osoba je zaposleno u industriji nego u oba sektora poljoprivredi i šumarstvu, trgovinska ravnoteža se poboljšala. Osim javnih ustanova, industrija i biznis su privatizovani. Vlada, dakako, kontroliše ekonomiju nizom propisa. Bruto domaći proizvod (BDP) porastao je u 2000. na 121,5 milijardi dolara.Važna industrijska grana je brodogradnja. Komunikacije - Vlada kontroliše telegrafske službe i Finska TV prenosi većinu TV i radio programa. Privatne TV stanice nude oko 20 sati komercijalnog programa sedmično.

1/3 telefonije je u državnom vlasništvu. Vlada i zakonodavstvo - Finska je republika sa demokratskim i parlamentarnim oblikom vlasti. Vlast je konstituisana i usvojena 17. jula 1919.g. Na čelu Finske je predsednik izabran na šestogodišnji mandat direktnim glasanjem. Kabinet je izabran od strane predsednika i odobren od parlamenta na čijem čelu je premijer. Glasaju stariji od 18 godina. Finski parlament je jedinstveno telo poznato kao Eduskunta. Njenih 200 članova je narod izabrao na 4 godine. Izvršna vlast u provincijama pripada guverneru koji je izabran od strane predsednika države. Lokalni sudski sistem je podeljen na opštinske sudove u gradovima i distriktne sudove u ruralnim sredinama. Apelacioni sudovi su smešteni u Abu, Vaasi, Kupiu, Kuovilu, Rovaniemu i Helsinkiju. Vrhovni sud čije je sedište u Helsinkiju je glavni sud za civilne i kriminalne slučajeve.Socijalni sistem - Finski socijalni sistem obezbeđuje nezaposlenim, bolesnim, nemoćnim i starim osiguranje, porodičnu i dečiju zaštitu, i nadoknadu invalidima. Medicinska zaštita je izdavana preko mesta zaposlenja, ali nacionalnim zdravstvenim aktom od 1972. obezbeđeno je osnivanje zdravstvenih centara u svim opštinama i isključenje doktorskih honorara.Odbrana - Vojni rok od 11 meseci je obavezan za muškarce starije od 17 god. Finska ima vojsku, mornaricu, vazdušne snage. Finska se pridružila partnerstvu za mir, iako zemlja nema ambicije da postane članica NATOa.Prosečna životna starost – muškarci 73,9 godina, žene 81,4 godinaOdnos stanovništva selo/grad – 33%/77%Važniji izvori prihoda – drvo, bakar, cink, nikl, hrom, titanijum, ribolov.Nezaposlenost – 10%

UkrajinaGlavni grad: KijevMoto: nemaSlužbeni jezik: ukrajinskiPredsednik: Viktor JuščenkoPremijer: Viktor Janukovič ( v. d. )Nezavisnost: raspadom Sovjetskog Saveza 01. decembra 1991.Površina: 603.700 km² Broj stanovnika: 46.481.000 Ukrajina je država u istočnoj Evropi. Graniči se sa Rusijom na severoistoku, Belorusijom na severu, Poljskom, Slovačkom i Mađarskom na zapadu, Rumunijom i Moldavijom na jugozapadu, a na jugu izlazi na Crno more. Teritorija današnje Ukrajine je bila središte istočnoslovenske kulture u Srednjem veku, pre nego što je podeljena između raznih sila, kao što su Rusija, Poljska, Litvanija, Austrijsko Carstvo i Otomansko Carstvo. Kratki period nezavisnosti (1917. - 1921.) nakon Ruske revolucije 1917, je okončan utapanjem Ukrajine u Sovjetski Savez 1922. Trenutne granice republike su uspostavljene 1954. Ukrajina je stekla nezavisnost nakon raspada Sovjetskog Saveza, 1991.Poreklo imena - Reč Ukrajina je slovenskog porekla i prvobitno je značila ono što danas nazivamo krajem, zemljom, prostorom. Najverovatnije reč potiče od indoevropskog korena (s)krei- (odvajati, rezati). Neki lingvisti smatraju da se reč može tumačiti kao „najudaljeniji prostor“ ili „pogranično područje“, dok drugi reč dovode u vezu sa „rodnim krajem“ ili „vlastitom, svojom zemljom“.Prvi put ime Ukrajina se spominje 1187. godine u Kijevskom letopisu, u kome autor piše o smrti perejaslovskog kneza. ("I plakaše za njim svi Perejaslavci a zbog njega se i Ukrajina u crno obavije). Otada će se naziv često javljati i u drugim letopisima u kojima će reč uglavnom označavati pogranične zemlje koje su bile suprotstavljene državnom središtu u Kijevu.Sredinom 16. veka naziv Ukrajina se javlja i u stranim izvorima. Takođe od 16. veka pa nadalje, naziv Ukrajina se koristi isključivo u značenju zemlje ili države naseljene Ukrajincima. Ime Ukrajina takođe je zabeleženo na evropskim geografskim kartama iz 1650, 1666, 1720 i dr. godina. Korištenje tog naziva u geografiji, u potpunosti je odgovaralo stanju u narodu, među kojim je izraz bio vrlo proširen, a o tome nam svedoče mnogobrojne pesme posvećene zbivanjima u razdoblju od 16. do 18. veka. Od tada se ime veoma proširilo usprkos tendenciji ruske i poljske vlasti koje su predlagale druge nazive, pa čak i zabranjivale korištenje imena Ukrajina, kao što je bio slučaj sa carskom Rusijom u 19. veku.Istorija - Prvi čovek je naselio prostor današnje Ukrajine pre gotovo 300.000 godina. Tripiljska kultura (IV-III vek pne.; bronzano doba), smatra se jednom od najstarijih kultura čiji su tragovi rasprostranjeni po celoj današnjoj jugozapadnoj Ukrajini. Kultura se naziva tripiljskom zbog naselja Tripilja gde je 1890. otkriveno i istraženo nalazište. Tripiljci su uzgajali žito, izrađivali glineno posuđe i svrdla kojima su obrađivali drvo i kamen. Tripiljska kultura se smatra vrhuncem razvoja neolitičkih poljoprivrednih i stočarskih plemena na tlu Evrope.

Administrativna podela - Ukrajina je podeljena na 24 administrativne jedinice koje se nazivaju oblastima, jednu autonomnu republiku i dva grada sa posebnim statusom. Oblasti se dele na manje jedinice koje se nazivaju rajonima.Većina ukrajinskih oblasti se naziva prema oblasnom središtu (npr. Lavovska oblast). Uz to, još se tradicionalno na koren reči oblasnog središta dodaje sufiks –ščin- i na taj način su nastali tradicionalni nazivi poput Odeščina, Kijevščina. Jedino se Volinjska i Zakarpatska oblast sa središtima u Lucku i Užgorodu ne pridržavaju tog korena. Kijev kao glavni grad je administrativno zasebna jedinica koja je ujedno i središte istoimene oblasti. Uz njega, još je Sevastopolj grad sa posebnim statusom. Oblasno središte je najčešće najveći i najrazvijeniji grad u regiji.Demografija - Etnički Ukrajinci sačinjavaju oko 77.8% sveukupnog stanovništva Ukrajine. Od nacionalnih manjina najbrojniji su Rusi 17.3% iza kojih slede Rusini (Zakarpatska oblast) oko 0.9%. Važno je napomenuti da službena ukrajinska vlast ne priznaje Rusine kao poseban narod, već kao deo ukrajinskog etnosa, a njihov rusinski jezik, ukrajinskim dijalektom. U Hrvatskoj i Vojvodini, Rusini su priznati kao nacionalna manjina.Od ostalih manjina prisutni su Rumuni i Moldavci (0.8%), Belorusi (0.6%), Krimski Tatari (0.5%), Bugari (0.4%), Mađari, Poljaci (0.4%) i Jevreji (0.3%).Jezik - Službeni jezik u Ukrajini je ukrajinski iako je znanje ruskog jezika veoma važno kako na kulturnom tako i na ekonomskom planu. Ukrajinski govori oko 55% dok ruski oko 45% stanovništva (oko 67.5% stanovnika smatra ukrajinski svojim maternjim jezikom, dok ruski smatra 29.6% stanovnika) Književni ukrajinski se govori u zapadnoj Ukrajini, najviše u Lavovu. Ruski prevladava u središnjoj Ukrajini i u velikim gradovima (uključujući Kijev), dok je suržik (mešavina ukrajinskog i ruskog, karakterističan po korištenju ukrajinske gramatike i fonetike i ruskog vokabulara) rasprostranjen po ruralnim područjima i manjim gradovima. Istočna Ukrajina je pod snažnim ruskim uticajem i tamo sa visokim postotkom prevladava ruski jezik. Na Krimu, ukrajinski jezik je u potpunosti odsutan, uprkos silnim pokušajima njegovog uvođenja kao jedino dopuštenog jezika u administraciji, medijima i reklamiranju.Broj učenika koji se školuju na ruskom jeziku, znatno je pao u poslednjih 10 godina (sa 41% na 24%). Ipak, mnoge ukrajinske gradske škole su de-fakto ruskojezične, posebno na istoku i jugu zemlje. Ruski jezik i dalje ostaje jezikom međunarodnog sporazumevanja za velik broj Ukrajinaca i jezik koji je razumljiv širom Ukrajine.Privreda – Osim pšenice, uzgaja se kukuruz, šećerna repa, lan, duvan, soja, hmelj i krompir. Postoje bogate zalihe kamenog uglja i sirovog industrijskog materijala. Prosečna životna starost – muškarci 69 godina, žene 74,9 godinaOdnos stanovništva selo/grad – 32%/68%Važniji izvori prihoda – gvožđe, ugalj, gas, nafta, mangan, živa, nikl, so, mlečne prerađevine, meso, šećerna repa, pamuk, lan, duvan, vino, drvo.Nezaposlenost – 12%

IranGlavni grad: TeheranMoto: Nezavisnost, sloboda, islamska republikaSlužbeni jezik: persijskiPredsednik: Mahmud AhmadinežadPremijer: Ali HamnejNezavisnost: u XVI vekuPovršina: 1.648.195 km² Broj stanovnika: 70.049.262 Islamska Republika Iran je država u jugozapadnoj Aziji. Na zapadu graniči sa Irakom i Turskom, na severu sa Jermenijom, Azerbejdžanom i Turkmenistanom i na istoku s Afganistanom i Pakistanom. Osim toga, na severu izlazi na Kaspijsko more, a na jugu na Persijski zaliv i Omanski zaliv, deo Indijskog okeana.U Iranu prevladava planinski reljef, posebno u zapadnom delu u kojem živi većina stanovništva. Uz Persijski zaliv reljef je nizijski, a na istoku preovladavaju slabo naseljene ravne pustinje sa povremenim slanim jezerima.Islam je najzastupljenija i državna religija. Velika većina muslimana su šiiti. Stanovništvo uglavnom govori iranskim jezicima, među kojima se ističe persijski kojim govori nešto više od polovine stanovništva. Na severozapadu zemlje živi velika azerbejdžanska zajednica (oko 17 miliona stanovnika, više nego u susednom Azerbejdžanu).Nakon islamske revolucije 1979. Iran je postao republika, ali uz izabrani parlament i predsednika odlučujuću reč u mnogim pitanjima i pravo veta na većinu odluka imaju verske vođe na čelu sa vrhovnim vođom (ovu funkciju je do svoje smrti 1989. obavljao Ajatolah Homeini).Iranska privreda se temelji na proizvodnji nafte i poljoprivredi. Iran je četvrti po veličini izvoznik nafte i ima 10% dokazanih svetskih rezervi. Industrijska proizvodnja zaostaje po produktivnosti za zemljama sličnog BDP-a.Ime države - Iranci svoju državu zovu Iran još od davnina. Staroiranski oblik tog imena je Arjanam sa značenjem zemlja arijevaca. Do 20. veka uobičajeni naziv Persija potiče od ahemenida, koji su u 6. veku p.n.e. osnovali prvo persijsko carstvo. Ono se sastojalo iz prostora oko sadašnje provincije Fars oko grada Širaz, od koje se izvodi Farsi, naziv persijskog jezika. Stari grci su tu provinciju zvali Persis.Geografski pojam Iran, obuhvata celokupnu iransku visoravan. To jest, državu Iran kao i pojedine oblasti susednih država.Demografija - Stanovništvo čini široka lepeza etničkih grupa i većina pripada mediteranskoj, kavkaskoj ili alpskoj grani indoevropske porodice naroda, potomcima prvih arijevskih doseljenika na iransku visoravan, ali su česte migracije i osvajanja učinili da iransko stanovništvo čine i brojne druge etničke grupe: Turci, Kurdi, Baluči, Luri, Turkmeni, Arapi, Jermeni i Asirci. Takođe, u Iranu trenutno živi i oko milion i po pripadnika nomadskih plemena Kučan, Kaškai, Šahševan, Afšar, Bahtijar, Gilak i drugih. Velike političke i ekonomske promene u širem i bližem okruženju zemlje uticale su na sastav stanovništva. Iran je poslednjih decenija privukao mnogobrojne izbeglice iz inostranstva kao i radnu snagu, prvenstveno s indijskog potkontinenta i iz jugoistočne Azije, što je još više doprinelo raznolikosti njegovog stanovništva.

Pokrajine - Iran se sastoji od 30 pokrajina: Teheran, Kom, Markazi, Gazvin, Gilan, Ardabil, Zandžan, Istočni Azerbejdžan, Zapadni Azerbejdžan, Kurdistan, Hamadan, Kermanšah, Ilam, Lorestan, KuzestanČahar Mahal i Baktijari, Kohkilujeh i Bujer Ahmad, Bušer, Fars, Hormozgan, Sistan i Baludžistan, Kerman, Jazd, Isfahan, Semnan, Mazandaran, Golestan, Severni Korasan, Razavi Korasan, Južni Korasan.Religijska pripadnost – šiitski muslimani 95%, sunitski muslimani 4%, hrišćani, Jevreji i ostali 1%Prosečna životna starost – muškarci 68,8 godina, žene 71,4 godineOdnos stanovništva selo/grad – 38%/62%Važniji izvori prihoda – nafta, gas, ugalj, hrom, bakar, voće, orasi, koža, tekstil, pamuk.Nezaposlenost – 25%

SingapurGlavni grad: SingapurMoto: Napred SingapureSlužbeni jezik: malajski, kineski, engleski i tamilskiPredsednik: Selapan RamanatanPremijer: Li Ksien LungNezavisnost: Od Malezije 9. avgusta 1965.Površina: 699.4 km² Broj stanovnika: 4.483.900 BDP: 27 800 USDRepublika Singapur, kraće Singapur je ostrvska grad-država u jugoistočnoj Aziji na jugu Malajskog poluostrva (na vrhu poluostrva Malake), takođe ga radi njegovog strateški važnog položaja zovu „Azijski Gibraltar“, Singapure znači lavlji grad.Singapur je jedna od najmanjih ali najnaseljenijih i najrazvijenijih država na svetu. Istorija - Ostrvo Singapur je pripadalo indonežansko-malajskoj državi Šriviđaja. Grad je osnovan 1160. godine i postao važan trgovački centar jugoistočne Azije, ali ga je 1377. godine razrušila vojska javanske države Madjapahit. Nakon toga je služio isključivo kao utočište piratima. 1819. ga je zaposela Britanska Istočnoindijska kompanija, pa se vremenom razvio u jedno od najvažnijih uporišta i trgovačkih centara Britanske imperije. Za vreme Drugog svetskog rata, u februaru 1942. godine, su se na ostrvo iskrcali Japanci, te porazili i zarobili veliku britansku vojsku, što je predstavljalo jedan od najvećih savezničkih poraza u ratu i simboličan početak kraja Britanske Imperije.Nakon rata su ga ponovno zaposeli Britanci, a godine 1961. je postao deo Malezijske Federacije. Godine 1965. je vlada na čelu sa Li Kuan Dževom proglasila nezavisnost.Geografija - Nalazi se u jugoistočnom delu Azije, u blizini ekvatora na jugu Malajskog arhipelaga. Površina 616 km² oko 4 miliona stanovnika. Klima je ekvatorijalna.Privreda - U početku je Singapur bio važna luka (i sada je) ali je privreda bila slabije razvijena. Kasnije je procesom industrijalizacije postao jedna od razvijenijih zemalja.Industrija je uglavnom u vlasništvu stranaca (Amerikanaca, Nemaca). Država nastoji da veći udeo uzmu domaći ljudi među kojima ima velikih biznismena.Glavne privredne grane su brodogradnja, prerada nafte, elektrotehnika, hemijska, tekstilna, elektronska i mašinska industrija.Poljoprivreda: kaučuk, kokos, šećerna trska, banana, slatki krompir.Singapur većinu hrane uvozi. Ulov ribe zadovoljava domaće potrebe. Turizam je važan izvor stranog kapitala. Važnost u današnjem svetu - Singapur predstavlja ne samo jedno od najvažnijih saobraćajnih i ekonomskih središta Azije, nego i jedan od najvažnijih gradova u svetu.Često se naziva gradom budućnosti, zbog primene naprednih tehnologija koje su njegovim stanovnicima omogućile da uživaju životni standard nepojmljiv čak i mnogim stanovnicima razvijenih industrijskih država na Zapadu.Konlikti: spor sa malezijom oko dva ostrva Etnički sastav – Kinezi 76,4%, Malajci 14,9%, Indijci 6,4%, ostali 2,3%Religijska pripadnost – budisti 28,3%, hrišćani 18,7%, ateisti 17,5%, muslimani 16%, taoisti 13,4%, hindusi 4,9%, ostali 1,1% Prosečna životna starost – muškarci 77,2 godine, žene 83,4 godine

Odnos stanovništva selo/grad – 0%/100%Važniji izvori prihoda – industrija, brodogradnja, finansijske usluge, turizam.Nezaposlenost - 3,2%

EgipatGlavni grad: KairoMoto: nemaSlužbeni jezik: arapskiPredsednik: Hosni MubarakPremijer: Ahmed NazifNezavisnost: prva dinastija: oko 3150. p.n.e.,  nezavisnost: 28. februar 1922., republika: 18. jun 1953. Površina: 1.001.449 km² Broj stanovnika: 77.498.000 BDP po glavi stanovnika: 4.836 HDI: srednjiArapska Republika Egipat je država u severoistočnoj Africi. Deo egipatske teritorije, Sinajsko poluostrvo, nalazi se na području Azije. Na zapadu graniči se sa Libijom, na jugu sa Sudanom, na severu sa Sredozemnim morem a na istoku sa Izraelom i Gazom. Nekada se u srpskom jeziku Egipat nazivao Misir.Egipat je petnaesta država po broju stanovnika u svetu, a druga u Africi (posle Nigerije). Većina od 76,5 miliona stanovnika živi u blizini obala reke Nila gde je razvijena agrokultura. Velike površine pustinje Sahare su slabo naseljene. Oko polovine egipatskih stanovnika živi u urbanim delovima, najviše u Kairu (najvećem gradu u arapskom svetu) i ostalim većim gradovima na delti Nila.Egipat je poznat po svojoj antičkoj civilizaciji i po nekim najpoznatijim svetskim spomenicima, uključujući piramide Gizu, i Velike piramide; grad Luksor, na jugu Egipta, nalazi se veliki broj antičkih artefakta kao što su dvorac Karnak i Dolina kraljeva. Danas je Egipat prepoznatljiv kao važan politički i kulturni centar Bliskog Istoka. Istorija - Pre oko 5.000 godina na obalama reke Nil u severnoj Africi razvijala se po mnogo čemu neverovatna civilizacija starog Egipta. Njen razvoj je trajao preko 3.000 godina - duže nego ijedne druge civilizacije u svetskoj istoriji! Danas je Egipat jedna od najrazvijenijih i najuticajnijih arapskih država i nalazi se između Afrike i Bliskog istoka. Egipat ima i mnoge turističke atrakcije - pre svega piramide kao jedino preostalo od sedam svetskih čuda, zatim ogromni kip sfinge, grobnicu kralja Tutankamona i mnoge druge.Geografija - Geografski položaj Egipta je izuzetno povoljan. Sinajsko poluostrvo predstavlja kopneni most koji povezuje Egipat sa Azijom. Sredozemnim morem povezan je sa Evropom, a Suecki kanal predstavlja važan trgovački čvor između dva kontinenta.Resursi - Egipat uvozi polovinu hrane koja mu je potrebna. Gotovo polovina stanovništva još uvek živi od poljoprivrede ali egzodus sa sela doprinosi bujanju gradova, u prvom redu Kaira i Aleksandrije, u kojima živi više od 50% stanovništva. Industrija je slabo razvijena, izuzev tekstilne, šećerne, metalurgije i naftne.Trgovinska razmena i problemi - Nafta je zauzela prvo mesto na spisku najznačajnijih izvoznih proizvoda. Veliki deficit u spoljnotrgovinskoj razmeni ne može u potpunosti da se pokrije doznakama radnika na privremenom radu u inostranstvu, prihodom od Sueckog kanala i turizma, koji je veoma razvijen. Sa prosečnom gustinom naseljenosti od blizu 1200 stanovnika na km², Egipat je najgušće naseljena zemlja na svetu .

Religija - Službena religija u Egiptu je islam. Prema cenzusu iz 1986. 94% Egipćana su muslimani. Najveća religijska manjina su Kopti. Oni sa ostalim manjinama (pravoslavni Grci i Jermeni, katolički Grci i Jermeni i protestanti) čine 4% od ukupnog broja stanovnika. Na ovom prostoru živeli su Jevreji, iako u malom broju, vrlo ekonomski važni. Napustili su zemlju posle 1956. kada su oružane snage Izraela, Francuske i Velike Britanije napale Egipat.Početkom 80-ih godina islamski vojnici pripadali su islamskim grupama i Džihadu. 1992. počela je kampanja oružanog nasilja sa centrom u Kairu i Gornjem Egiptu čiji je cilj bio osnovati vladu striktno zasnovanu na Islamskom pravu. Žrtve ovog nasilja bili su Kopti, vladini službenici i turisti. Organizacije za ljudska prava ustanovili su da egipatska vlada vrši diskriminaciju nad Koptima. Vlada poriče ove optužbe ali i dalje su prava Kopta ograničena.Religije: Muslimani 94 %, Hrišćani ( kopti ) 6 %.Jezik - Službeni jezik u Egiptu je arapski. Standardni književni arapski jezik razumeju samo visoko obrazovani ljudi. Hrišćani upotrebljavaju koptički jezik, na kojem je služena liturgija. U upotrebi su engleski i francuski među obrazovanim Egipćanima.Obrazovanje - 988. osnovan je Univerzitet u Al-Azharu. Ovo je najstariji univerzitet na svetu i vodeća institucija u izučavanju viših islamskih nauka. Počiva na mreži religioznih škola paralelnih državnom sistemu. Univerzitet u Kairu, osnovan 1908, takođe je vodeća institucija višeg obrazovanja. Postoji još dvanaest državnih univerziteta, u Kairu, Asuanu, Aleksandriji... Američki Univerzitet u Kairu je jedini privatna institucija višeg obrazovanja.Prema popisu iz 2001. 70,7 % stanovništva je pismeno, od toga 77,2 % muškaraca i 63,8 % žena.Način života - Postoje dva glavna staleža. U prvi spadaju elita i obrazovana zapadna visoka i srednja klasa. Drugoj grupi, koja je znatno veća, pripadaju siromašni farmeri, gradsko stanovništvo i radnička klasa. Postoje ogromne razlike u načinu života, navikama, ishrani, oblačenju itd. 1970. vlada je predstavila liberalnu ekonomsku politiku poznatu kao «otvorena vrata». Ova politika najviše je odgovarala prvoj grupi, jer su se povezali sa stranim kapitalom i kulturom, dok drugoj grupi su znatno otežali život, jer nisu u stanju da sebi priušte ono sto je predstavljeno na televiziji, gradskim bilbordima ili u novinama.U prošlosti žene iz nižih staleža radile su u poljima sa svojim muževima da bi mogli izdržavati svoju porodicu, dok su žene iz visokih staleža ostajale u kućama isticajući da su njihovi muževi dovoljno bogati da mogu sami da izdržavaju porodicu. Privreda - Kroz istoriju Egipta glavna privredna delatnost je bila poljoprivreda uprkos činjenici da je 95% zemljišta pod neplodnim pustinjama. Ono što najviše uspeva na ovim prosorima je pamuk, vrlo važan izvor novca. Prva modernija industrijska postrojenja pojavila su se 1930-ih godina. Industralizacija je porasla 1960-ih kada je većina industrijskih postrojenja dospelo u državne ruke. Glavne grane industrije su prehrambena i tekstilna. Krajem XX veka pojavili su se i drugi važni izvori novca od turizma, nafte... Uprkos razvoju privrede i društvenom napretku, Egipat je relativno siromašna zemlja.Prosečna životna starost – muškarci 61,6 godina, žene 65,9 godineOdnos stanovništva selo/grad – 55%/45%Važniji izvori prihoda – nafta, gas, gvožđe, fosfati, mangan, pamuk, pomorandže, pirinač, turizam.

Nezaposlenost – 12%

NigerijaGlavni grad: AbudžaMoto:Unity and Strength, Peace and Progress ( eng. Jedinstvo i snaga, mir i progress )Službeni jezik: engleskiPredsednik: Umaru Jar-AduaPremijer: Gudlak DžonatanNezavisnost: Od VB 1. oktobar 1960.Površina: 923.768 km²Broj stanovnika: 140.003.542 Nigerija (zvanično Savezna Republika Nigerija) je država u zapadnoj Africi. Na jugu izlazi na Gvinejski zaliv deo Atlantskog okeana. Dužina obale je 853 km, a kopnene granice 4047 km. Na zapadu graniči Beninom (773 km), severu Nigerom (1497 km), severoistoku Čadom (87 km), istoku Kamerunom (1690 km). Glavni grad je 1991. iz Lagosa premešten u Abudžu, novi grad izgrađen od 1976. - 1991. na mestu izabranom zbog centralnog položaja i zdrave klime 480 km zapadno od Lagosa. Nigerija je najmnogoljudnija zemlja Afrike i među 10 najmnogoljudnijih zemalja sveta. Sastoji se iz 36 država i teritorije glavnog grada Abudža.Istorija - Prva poznata civilizacija na nigerijskom području bila je ona naroda Nok koji je od 500. p.n.e. do 200. ne. živeo na visoravni Jos, a po stepenu razvoja pripadao je gvozdenom dobu.Severnom Nigerijom je od 9. veka tokom više od 600 godina dominiralo trgovačko carstvo Kanem-Bornu sa sedištem oko jezera Čad. Svoju moć je temeljilo na prekosaharskoj trgovini sa severnoafričkim Berberima. Početkom 19. veka islamski reformator Usman dan Fodio podvrgnuo je kontroli naroda Fulani velik deo nigerijskog severa. Od 15. do 17. veka na jugozapadu se razvilo kraljevstvo Ojo naroda Joruba, a na jugoistoku carstvo Benin naroda Edo.Evropski trgovci su u razdoblju od 17. do 19. veka na obali uspostavili stanice za trgovinu robovima koje su transportovali na američki kontinent. U 19. veku su robovi kao glavna roba zamenjeni drugim bogatstvima, na primer palminim uljem. Na prelazu 19. u 20. vek područje Nigerije kolonizovala je Velika Britanija, ispočetka je podelivši na Severnu i Južnu Nigeriju. Obe kolonije su ujedinjene 1914. Britanci su lokalnim poglavarima ostavili značajne ovlasti, posebno na islamskom severu, dok je jug hrišćanizovan, a donekle i evropeiziran, što je pogodovalo privrednom razvoju i učinilo jug bogatijim, a njegove stanovnike bolje obrazovanima.Nakon Drugog svetskog rata Britanija je kao odgovor na rastući nigerijski nacionalizam započela prenos vlasti na domaće stanovništvo u okviru federalne strukture uslovljene antagonizmom velikog broja etničkih grupa i dve glavne religije, hrišćanstva i islama. 1960. godine zemlja je postala nezavisna federacija tri regije koje su zadržale velik stepen samouprave.U 1966. u zemlji su se dogodila dva uzastopna državna udara u kojima su dominaciju preuzeli vojni časnici, prvo sa juga, a onda sa severa zemlje. Nedugo nakon toga jugoistočna regija je u kojoj je većinu činio narod Igbo, izložen progonima na severu, progasila nezavisnost kao Republika Biafra, čime je započeo troipogodišnji građanski rat;

Biafra je uz velike ljudske žrtve pobeđena. U sedamdestima je u Nigeriji počelo vađenje nafte, ali prihodi od njene prodaje nisu značajnije doprineli poboljšanju životnog standarda većine stanovništva.Od 1970. do 1998. na vlasti su se smenjivale vojne i korumpirane civilne vlade. Posebno je zloglasan bio režim generala Sanija Abače (1993. – 1998.) za vreme kog su pogubljeni brojni politički protivnici, među njima i poznati novinar Ken Saro-Viwva. Nakon Abačine smrti održani su slobodni predsednički izbori na kojima je pobedio današnji predsednik Olusengun Obasandžo.Vlada - U svojoj istoriji imala je više udara. Politički partije: Nacionalna partija Nigerije, Nigerijska narodna partija, Partija jedinstva Nigerije, i druge.Političke podele - Sastoji se iz 19 federativnih država i glavnog grada.Stanovništvo - Stanovništvo čini oko 100 etničkih grupa. Među njima su najbrojniji Hausa 29% na severu uz njih i Fulani 11%i Kanuri 4%. Na jugozapadu Joruba 20 % na jugoistoku Igbo 18%, Idžo, Tvi i drugi. Skoro polovina stanovnika su muslimani koji su u većini na severu i zapadu.Najbrojnija verska zajednica u zemlji su muslimani (50%), slede hrišćani (40%, najviše katolika, ali ima i anglikanaca, pentekostalaca i evangelika) i pripadnici domaćih vera (10%). U poslednjih nekoliko godina verske razlike su izbile u prvi plan, izrazito na severu gde je u nekim federalnim jedinicama uveden u potpunosti ili delomično islamski šerijatski zakon.Privreda - Ima veliki uticaj stranog kapitala, ali sve više pokušava zakonima da održava barem određeni udeo. Imaju veliko rudno blago. Sve više opada poljoprivreda. Naftni sektor još uvek čini 20% BDP-a, učestvuje sa oko 95% u ukupnom izvozu i doprinosi 65% proračunskih prihoda. Uglavnom nekomercijalni poljoprivredni sektor ne može se nositi sa povećanjem broja stanovnika pa je Nigerija uvoznik hrane.BDP je za 2004. procenjen na 1.000 dolara po stanovniku.Poljoprivredni resursi: kakao, kaučuk, pamuk, kikiriki, uljne palme, kafa, proso, kukuruz, slatki krompir, paradajz. Industrija: mašinska, obojena metalurgija, rafinerija nafte, hemijska, drvna, obuće, tekstilna... Rude: nafta, boksit, azbest, kameni ugalj, olovo, zlato. Za idustriju kao i za rude sve veći uticaj želi imati država kako bi ih "zaštitila" od stranog kapitala.Ekonomija zemlje zavisi od zaliha nafte.Prosečna životna starost – muškarci 51, godina, žene 51,1 godinaOdnos stanovništva selo/grad – 56%/46%Važniji izvori prihoda – nafta, kakao, kaučuk, kalaj, ugalj, gvožđe, palmina srž, kikiriki, riba.Nezaposlenost – 28%

PeruGlavni grad: LimaSlužbeni jezik: španskiPredsednik: Alan GarsijaPremijer: Horhe del KastiljoNezavisnost: Od Španije 28. jula 1821.Površina: 1.285.220 km² Broj stanovnika: 27.968.000 Peru se na severu graniči sa Ekvadorom i Kolumbijom, na istoku sa Brazilom, na jugoistoku sa Bolivijom, na jugu sa Čileom, a na zapadu sa Pacifikom.Klimatsko-geografske zone - Peru se nalazi u tri sasvim različita klimatska regiona: Obalska klimatska zona (Costa) – oko 11 % površina Planinska klimatska zona (Sierra) – oko 15 % Šumska klimatska zona (Selva) – oko 64 % Istorija - Peru je teritorija na kojoj su se hiljadama godina razvijale civilizacije. Prvi naseljenici su se pojavili 20.000 do 10.000 godina pne. Prva razvijena kultura bila je kultura Čavin, nazvana po arheološkom nalazištu Čavin de Huantar. Ona se razvijala od oko 800. godine pne. do 300. godine pne. Uz obale jezera Titikaka, od 1. veka pne. do 10. veka nove ere, postojala je kultura Tiahuanko. Tokom prvog milenijuma nove ere, uz obalu su se pojavile različite kulture, recimo Močika. Pre pojave Inka, grad Čančan je bio najrazvijenija gradska zajednica (kultura Čimu).Carstvo Inka je nastalo oko 1200, i do 1532. obuhvatalo velike delove današnjih država Ekvadora, Kolumbije, Perua, Bolivije, Argentine i Čilea. Grad smešten visoko u planinama, Kusko, bio je prestonica carstva Inka.Španci su zauzeli ovu državu 1532. i osnovali Vicekraljevinu Peru, koja je bila pod okriljem španske kraljevske kuće. Teritorija vicekraljevine se protezala od Paname do krajnjeg juga Amerike.Godine 1821. Hoze de San Martin i Simon Bolivar su oslobodili Peru i proglasili njegovu nezavisnost. Pobune i građanski ratovi ometali su razvoj ove mlade države. Nezavisnost je konačno potvrđena decembra 1824.Peru je zajedno sa Bolivijom ratovao protiv Čilea, u Pacifičkom ratu, od 1879. do 1883. Rat se prvo vodio na moru, a kasnije su Čileanske trupe zauzele Peru. Mirovnim ugovorom, Čile je preuzeo teritorije na jugu Perua i nekadašnje primorje Bolivije.Kasnija politička istorija Perua se uglavnom svodi na smenjivanje vojnih hunti i diktatora.1980-ih u Peruu se pojavila levičarska teoristička gerila Sendero Luminozo (Sendero Luminoso, „svetleća staza“). I gerila i vlada su počinile brojne masakre stanovništva u beskompromisnom sukobu. Ovaj sukob se okončao 1990-ih.Danas u Peruu postoji relativno stabilan demokratski politički sistem.Stanovništvo - Pored Bolivije i Gvatemale, Peru je jedna od tri Američke države sa većinskim indijanskim stanovništvom. 45% stanovništva je indijanskog porekla, od toga Kečua (40%) i Ajmara (5%). 37 % stanovnika su mestici, 15 % evropljani, a preostalih 3 % su afričkog ili azijskog porekla.

Zbog velike migracije u glavni grad, gde je koncentrisano oko trečine stanovništva, usledili su veliki socijalni problemi: priličan broj stanovnika Lime, naročito onih domorodačkog porekla, živi ispod granice siromaštva.Oko dva i po miliona Peruanaca živi u emigraciji, najviše u SAD, Evropi i Japanu.Religija - 90-95% stanovništva pripada rimokatoličkoj veri. Ovo je posledica misionarske aktivnosti iz vremena španske kolonizacije.Jezik - Velika većina stanovništva govori španski jezik (80%). Indijanski jezici (kečua 16% i ajmara 3%) su bili sve manje u upotrebi u 20-om veku, iako su ranije bili jezici većine stanovništva. Problem za ove jezike je dijalekatska podeljenost, nedostatak pismenosti i pisane literature.Danas postoji pokret za promociju indijanskih jezika u školstvu i medijima.Stopa pismenosti u Peruu je oko 87%. Među omladinom (15-24 godina), stopa je 96.8%.Privreda - Peru ima ekonomiju koja je poslednjih godina deregulisana i privatizovana. Ovo je dovelo do monopolske dominacije severnoameričkih koncerna i evroropskih firmi na tržištu.Peru je bogat rudama, naročito zlata i bakra, koje eksploatišu međunarodne korporacije. Iako je nafta najvažniji izvor prihoda nalazišta samo što nisu presušila. Ribarstvo i poljoprivreda su važne grane privrede. Proizvodi se šećerna trska i kafa. Poljoprivredni proizvodi se uglavnom proizvode na zapadu, gde je proizvodnja moguća samo uz navodnjavanje. Ogromna područja pod šumom se ne koriste za poljoprivredu.U Peruu se gaji biljka koka, čije se lišće koristi u ishrani. Pod ovom biljkom se nalazi 121.000 hektara, i po tome je Peru najveći proizvođač koke u svetu. Oko 85% proizvodnje odlazi na ilegalnu trgovinu drogom.Industrija je koncentrisana uz obalu, pre svega u Limi. Ostali regioni su, po pravilu, nerazvijeni.Turizam, a naročito ekoturizam, ima veliki značaj i perspektivu u Peruu. Najznačajnije turističke destinacije su planine Anda, Kusko, Maču Pikču, jezero Titikaka i šumski rezervati prirode.Religijska pripadnost – rimokatolici 92,4%, ostali 7,6%Prosečna životna starost – muškarci 67,9 godina, žene 72,8 godinaOdnos stanovništva selo/grad – 27%/73%Važniji izvori prihoda – zlato, srebro, bakar, uranijum, nafta, drvo, riba, gvožđe, ugalj, fosfati.Nezaposlenost – 8%

PanamaGlavni grad: PanamaSlužbeni jezik: španskiMoto: Pro Mundi BeneficioPredsednik: Marin TorihosNezavisnost: 03. novembar 1903. Površina: 75.517 km² Broj stanovnika: 3.320.000 Panama je najjužnija država Centralne Amerike. Nalazi se na Panamskoj prevlaci koja spaja Severnu i Južnu Ameriku, a razdvaja Karipsko more (deo Atlantika) i Tihi okean.Na zapadu se Panama graniči sa Kostarikom, a na istoku sa Kolumbijom. Istorija - Unutrašnja i spoljna politika Paname u 20. veku je suštinski vezana za Panamski kanal i spoljnu politiku SAD. Početkom 20. veka, predsednik SAD-a Teodor Ruzvelt se zalagao za dogovor sa Kolumbijom koji bi omogućio da SAD preuzmu operacije na Francuskom projektu kanala čiju izgradnju je započeo Ferdinand de Leseps (Ferdinand de Lesseps). Novembra 1903, mala grupa bogatih panamskih zemljoposednika, tzv. separatistička hunta, pod vođstvom dr. Manuel Amador Gerero (Manuel Amador Guerrero), inicirala je odvajanje Paname od Kolumbije uz podršku Sjedinjenih Država.Dana 3. novembra, 1903. Panama je proglasila nezavisnost od Kolumbije. Predsednik komunalnog saveta (Municipal Council), Demetrio H. Brid (Demetrio H. Brid), koji je predstavljao najveću vlast u to doba, je postao de facto predsednik. 4. novembra je postavio privremenu vladu. Sjedinjene Države su bile prva zemlja koja je priznala novu Republiku Panamu, i poslale su vojsku da štiti novoosnovanu državu. 1904, Ustavna skupština je izabrala dr. Manuela Amadora Gerera, istaknutog člana Konzervativne političke partije, za prvog ustavnog predsednika Republike Paname.Decembra 1903. predstavnici republike su potpisali Sporazum Haj-Bunau Varilja (Hay-Bunau Varilla Treaty) koji je Sjedinjenim Državama davao prava da izgrade, i neograničeno dugo upravljaju Panamskim kanalom, koji je otvoren 1914. Ovaj sporazum je postao sporno diplomatsko pitanje između dve zemlje, što je dostiglo tačku ključanja 9. januara, 1964: Dan mučenika. Ova pitanja su razrešena pospisivanjem Sporazuma Torihos-Karter (Torrijos-Carter Treaties) 1977. godine.Početna namera osnivača je bila da ostvare harmoniju između dve glavne političke partije (konzervativci i liberali). Panamska vlada je, međutim, prolazila kroz periode političke nestabilnosti i korupcije, i u raznim periodima njene istorije, mandat izabranog predsednika je završavan pre vremena. 1968, general Omar Torihos (Omar Torrijos) je svrgao vladu ranije izabranog Arnulfa Ariasa Madrida (Arnulfo Arias Madrid) i postao je autokratski diktator Paname do svoje smrti u avionskoj nesreći, 1981. Posle Torihosove smrti, vlast je na kraju prešla u ruke generala Manuela Noriege (Manuel Noriega), bivšeg šefa tajne policije Paname, i bivšeg operativca CIA. Odnosi sa Sjedinjenim Državama su se pogoršali krajem 1980-ih, kad je Noriega optužen za trgovinu drogom.Decembra 1989, Sjedinjene Države su izvršile invaziju na Panamu u velikoj vojnoj operaciji sa kodnim nazivom Operacija Pravedni cilj u kojoj je učestvovalo 25.000

američkih vojnika. Javno, razlozi za invaziju su bili smrt nenaoružanog američkog vojnika u civilnoj odeći na blokadi puta koju su postavile Panamske odbrambene snage, optužbe za trgovinu drogom i Noriegino odbijanje da preda vlast nakon poraza na izborima. Međutim, prema panamskoj vladi, vozilo u kome se nalazio taj vojnik je pokušalo da se probije kroz blokadu, koja je bila u blizini osetljive vojne lokacije. Nekoliko sati nakon invazije, u ceremoniji koja se odigrala unutar američke vojne baze u bivšoj Panamskoj kanalskoj zoni, Guljermo Endara (Guillermo Endara) je položio zakletvu kao novi predsednik Paname. Invazija se odigrala samo nekoliko dana pre nego što je uprava nad Panamskim kanalom trebala da bude predata Panami prema sporazumima Torihos-Karter. Nakon invazije, Noriega je potražio azil u diplomatskoj misiji Vatikana koju je predstavljao monsinjor Hoze S. Laboa (Jose S. Laboa), ali se nakon nekoliko dana predao američkoj vojsci. Odmah potom, Noriega je odveden na Floridu, gde su ga zvanično optužile i uhapsile savezne vlasti SAD. Može da bude uslovno pušten na slobodu 2007. godine.Po sporazumu Torihos-Karter, Sjedinjene Države su predale sve teritorije vezane za kanal Panami 31. decembra, 1999, ali su zadržale pravo na vojnu intervenciju u interesima svoje "državne bezbednosti". Panama je takođe preuzela kontrolu nad zgradama značajnim za kanal, kao i nad infrastrukturom i upravom.Geografija - Panama se nalazi i u Severnoj i u Centralnoj Americi. Izlazi na Karipsko more i na Tihi okean, između Kolumbije i Kostarike. Njen položaj na istočnom kraju tesnaca formira zemljouz koji povezuje Centralnu i Južnu Ameriku, i od velikog je strateškog značaja. Panama kontroliše Panamski kanal koji preko Karipskog mora povezuje severni Atlantski okean sa severnim Tihim okeanom.Privreda – Zemlja je bogata šumom te oskudeva u obradivim površinama. Najviše se uzgaja pirinač. Ekonomija u mnogome zavisi od od prihoda koji se ubira od saobraćaja kroz Panamski kanal. Država obiluje drvnim resursima, prvenstveno mahagonijumom. Izvoze se još i škampe i banane. Etnički sastav – mestici 62%, crnci 14%, belci 10%, Indijanci 6%, ostali 8%.Religijska pripadnost – rimokatolici 84%, protestanti 4,8%, muslimani 4,5%, ostali 6,7%Prosečna životna starost – muškarci 72,9 godina, žene 78,5 godineOdnos stanovništva selo/grad – 44%/56%Važniji izvori prihoda – banane, šećerna trska, kafa, drvo, račići, bakar, turizam.Nezaposlenost – 13%

IndonezijaGlavni grad: DžakartaSlužbeni jezik: indonežanskiMoto: Bhinneka Tunggal Ika (engl. Unity in Diversity)Vlada: RepublikaPredsednik: Susilo Bambang JudojonoZamenik: Jusuf KalaNezavisnost: proglas: 17. avgust 1945., priznata: 27. decembar 1949.Površina: 1.904.569 km² Broj stanovnika: 222.781.000 BDP po glavi stanovnika: $4.458 Indonezija je država u Aziji i glavni glavni grad je Džakarta. Indonezija se sastoji od mnoštva manjih i većih ostrva (13.667 ostrva), od kojih su najveća Java, Sumatra, Celebes (Sulavesi) i Borneo (Kalimantan).Istorija - Istorija Indonezije doseže do 2500. godine pne. kada na Javi i Sumatri nastaje više država potaknutih trgovinskom razmenom. Od 1511. godine počinje kolonijalno razdoblje indonezijske istorije kada je zauzimaju Portugalci, a nešto kasnije Englezi i Holanđani. Kolonijalno razdoblje prestaje završetkom Drugog svetskog rata 1945. godine kada su Indonežani proglasili nezavisnost, a Sukarno postao prvi predsednik. Njegov naslednik, bivši general Suharto obeležio je noviju istoriju, zaustavivši privredno propadanje.Vlada - Indonezija je višestranačka republika sa dva zakonodavna doma.Geografija - Indonezija se nalazi u Malajskom arhipelagu, najvećem arhipelagu na svetu, između Indokine i Australije, i između Indijskog i Tihog okeana.Indonezija ima stotinu vulkana, a na južnim ostrvima su česti zemljotresi. Prenaseljenost je pre svega najveći problem na Javi gde postoji opasnost da se plodna crvenica potroši. Privreda - Indonezija je druga po veličini zemlja po izvozu zemnog gasa. Glavne poljoprivredne kulture su pirinač, čaj, začini, kukuruz itd. Indonezija poseduje najveće svetske zalihe kalaja i spada u red vodećih svetskih proizvođača kaučuka.Indonežanski resursi nisu u potpunosti iskorišćeni ali zemlja poseduje ogroman potencijal za ekonomski razvoj.Stanovništvo - Indonezija je po broju stanovnika 4. zemlja u svetu i najveća islamska zemlja. Indonežani pripadaju malajskoj grupi naroda. Dele se na preko 100 etničkih grupa. Među njima su najbrojniji Javanci 45% naseljavaju Javu, Sundi 13%, Malajci 7%, Madurci 6%. Oko 90% Indonežana su muslimani, 7% hrišćani u manjem broju ima hinduista i budista.Etnički sastav – Javanci 45%, Sundi 14%, Madurci 7,5%, priobalni Malajci 7,5%, ostali 26%Religijska pripadnost – muslimani 86,9%, hrišćani 9,6%, hindusi 1,9%, budisti 1%, ostali 0,6%Prosečna životna starost – muškarci 65,9 godina, žene 70,8 godinaOdnos stanovništva selo/grad – 59%/41%

Važniji izvori prihoda – bakar, kalaj, nikl, boksit, zlato, srebro, fosfati, mangan, nafta, ugalj, gas, kaučuk, čaj, kafa, začini, biljna ulja, drvo.Nezaposlenost – 5%