2

19 jaar jong en ik raasde als een speer door mijn leven. Genieten als hoofddoel, op zoek naar avontuur, mijn weg vindend in de chaos van het jonge snelle leven. Iedere straat, iedere weg naar leuk en mooi werd onderzocht. Ik kwam er vaak achter dat de zijweg een doodlopende straat was, maar je moet er geweest zijn...

3

Zaterdag 11 september 2010, een normale zaterdag, een pot voetbal en een feestje stonden op het menu. In de derde helft werd de overwinning gevierd. We dronken een glas, deden een plas en alles leek zoals het was. De vierde helft was het feestje van een vriend die eindelijk legaal bier mocht bestellen, 18 jaar jong, het magische getal van volwassen worden was ook voor hem bereikt. Gewapend in mijn nieuwste outfit ging ik te veld, want er was een meisje aanwezig waar ik een oogje op had, Joyce Kamerbeek.

4

Eenmaal aangekomen op de verjaardag ging ik vrolijk verder met het tappen van biertjes. Daar was ze, Joyce.. Ik liet mijnmannelijkheid varen, schoof mijn ballen aan de kant en ging recht op mijn doel af. Joyce had hoofdpijn en als een echte gentleman haalde ik een glas water en een aspirine. Na ons gesprek besloot Joyce naar huis te gaan. Bij ons afscheid gaf ik haar mijn geluksbandje, die ik die zomer van mijn ouders had gekregen. “Doe dit bandje nooit af, anders gebeurt er iets ernstig”, waren de woorden die ik tegen haar zei, het ijs was gebroken.

5

Het einde naderde en de gesprekken leken nergens meer op, ieder had zijn eigen waarheid op dat moment. Mijn beste vriend Olav, die in licht beschonken staat zijn vriendin optilde, ging met recht plat op zijn bek. We brulden het uit en Olav liep boos weg al naroepend: “Wacht maar Lorenzo, als jij ooit valt ben ik de laatste die lacht”..

Tien voor twee, Bob pakt zijn fiets en vertrekt richting huis. Aan het einde van de straat wordt hij afgesneden door een auto, hij roept wat en de auto scheurt weg. Even later besloten wij ook naar huis te gaan en kwamen we Bob op straat weer tegen. We analyseerde de avond. Het was een “top avond”, maar de nacht veranderde snel in een levens echte nachtmerrie..

6

“Kijk uit!” hoor ik vaag mijn tweelingbroer gillen. Het was al te laat. Met een klap word ik gelanceerd over de auto. Ik beland met mijn hoofd op de stoep. Duisternis overvalt me, geen pijn, de witte waas verschijnt in mijn ogen… ‘laat me’.

De auto die uit het niets was opgedoken verdwijnt alweer even snel, iedereen in paniek achterlatend. Ernstig, ongeluk, 112. Mijn broer en vrienden uit het lood geslagen, gillend en direct nuchter. Mijn ouders worden gebeld, politie en ambulance zijn snel ter plaatse. Ik lig stil en alles gaat langs me heen.. ’laat me’.

7

Ik kom langzaam bij, ik hoor alles maar ik praat niet terug. Ik ben te verduft door de medicijnen, het ongeluk en de hersentrauma. “Wat is er aan de hand?” wil ik vragen, maar de woorden komen niet. Het zwart is verruild voor wit. Waar ben ik, pijn. Ik lig in een steriel bed met een kraag om mijn nek. De artsen overleggen, woorden krijgen vorm: gebroken nek, hersentrauma, schedel-basis fractuur en een verbrijzelde oogkas. Gaat dit over mij? Mijn moeder houdt mijn hand vast en huilt geluidloos, het komt goed. “Laat me gaan” zeg ik, ik weet niet waar naar toe, de pijn is teveel. Het wit wordt weer zwart, rust, geen pijn. Flarden, ‘laat me’…

8

Ik sta in de wacht, het ongeluk heeft me stilgezet. Ik kan het niet accepteren, is het echt gebeurd? Mijn vrienden komen vaak langs met verhalen, de frustratie is groot. Ik wil mijn leven terug, de snelheid is eruit. De artsen hadden het over geluk, noemen ze dit gelukken hebben? Ik moet verder met mijn leven. Maar de speer had de roos geraakt

9

Door mijn doorzettingsvermogen herstelde ik sneller dan ver-wacht. Mijn revalidatie procedure was twee jaar, twee jaar leefde ik in onzekerheid. Verschillende artsen en psychologen die mij onderzochten confronteerde mij met het ongeluk en raadde mij een hbo studie af om teleurstelling te voorkomen. Ik was zoe-kende, zoekend naar iets dat ik zelf niet eens wist. Mijn ouders maakte zich elke dag zorgen, zorgen omdat ik verstikt raakte in mijn eigen onzekerheid.

10

Ik vertel jullie mijn verhaal. Niet omdat ik zielig ben, of zielig gevonden wil worden maar puur om er zelf van bewust te worden dat ik hier echt sta. CMD is mijn anker, geeft me zelfvertrouwen, ik ben er weer. Nooit meer op dezelfde snelheid, nooit meer hetzelfde persoon, maar met doorzettingsvermogen. Ik hou me vast aan de gedachte dat het ongeluk voor mij een ommekeer is geweest en positief heeft uitgewerkt.

11

De dader? Nooit gevonden. Ik ben niet boos en heb zeker geen haatgevoelens, zo ben ik niet. Maar de vraag waarom, voor zowel voor u als voor mij zal onopgelost blijven en zal ik mijn hele leven bij me dragen.

12

Mijn tweelingbroer heeft in dat jaar zijn P gehaald en is mijn grote voorbeeld, inmiddels is dat mij ook gelukt. Mijn broer, mijn vrienden vooral Olav en mijn ouders zijn mijn drijfveren en hebben er mede voor gezorgd dat ik hier nu nog sta. De rust in mijn leven heb ik nu gevonden en ik geniet van elke dag.

voor alles is een reden.

- Lorenzo.