A ruta de Ulises

7ª etapa. País dos Cimerios,

ITACA

Desde Troya

Hacia Itaca

Empujado por los vientosavista y se aleja de Itaca

Ida y vuelta a lasColumnas de Hércules

NO PAÍS DOS CIMERIOSO HADES

Nat

iona

l Gal

lery

. Lo

ndre

s

Chegou a aurora, de áureo trono, Circe vestiume un manto e cinguiume cun cinto de ouro. Faleilles aos

meus compañeiros con dozura:

- Non sigades durmindo, Circe aconséllanos partir.

Reunidos e espertos todos: - Credes sen dúbida que imos a casa. Pois ben, antes

debemos visitar o Hades.

Botamos á auga a negra embarcación, izamos o mastro e despregamos as velas; cargamos logo as

reses e embarcamos nós tristes e chorosos. Remamos con vento de popa favorable, regalo de

Circe, a de lindas trenzas, e fíxosenos de noite.

As tebras ocuparon todos os camiños. Arribamos aos confíns do Océano, de profunda corrente, onde está a cidade dos cimerios entre néboas e brumas. Unha noite perniciosa esténdese sobre os míseros mortais.

Chegamos e varamos o barco na praia.

Fresco dunha casa romana 1 a.C. Biblioteca Vaticana

Andamos ao longo da corrente do Océano ata chegar ao sitio que nos indicara Circe.Andamos ao longo da corrente do Océano ata chegar ao sitio que nos indicara Circe.

Despois de ter rogado con votos e súplicas aos defuntos, tomei as reses e degoleinas; correu o sangue, e congregáronse, saíndo do Érebo, as

almas de mulleres, mozas, mancebos, anciáns, que noutro tempo padeceron moitos males.

Despois de ter rogado con votos e súplicas aos defuntos, tomei as reses e degoleinas; correu o sangue, e congregáronse, saíndo do Érebo, as

almas de mulleres, mozas, mancebos, anciáns, que noutro tempo padeceron moitos males.

Esfoladas as reses, queimeillas a Hades e Perséfone. Desenvaiñei a espada e non permitín ás sombras

inanes que se acercasen antes de que puidese consultar a Tiresias.

A primeira sombra que veu foi a do compañeiro Elpénor que non recibira sepultura na terra

inmensa. Ao velo chorei. E faloume:- Suplícoche, xa que sei que ao saír de aquí pararás en Ea, que chores e enterres o meu corpo, para que non se excite contra ti a cólera dos deuses. Eríxeme un túmulo na beira do espumoso mar e crava nel o

remo co que remaba cos meus compañeiros.

A primeira sombra que veu foi a do compañeiro Elpénor que non recibira sepultura na terra

inmensa. Ao velo chorei. E faloume:- Suplícoche, xa que sei que ao saír de aquí pararás en Ea, que chores e enterres o meu corpo, para que non se excite contra ti a cólera dos deuses. Eríxeme un túmulo na beira do espumoso mar e crava nel o

remo co que remaba cos meus compañeiros.

Veu despois a alma de Tiresias que empuñaba áureo cetro:- ¿Por que, infeliz, deixaches a luz do sol e ves a ver os

mortos? Apártate do foxo para que, bebendo sangue, che revele a verdade do que queiras.

Bebeu sangue e falou: - Buscas o regreso á patria, pero un deus faracho difícil; non

esquece que lle cegases o seu fillo. Na illa Trinacria, se deixases indemnes as ovellas e vacas do sol, aínda

chegarías a Ítaca.

Veu despois a alma de Tiresias que empuñaba áureo cetro:- ¿Por que, infeliz, deixaches a luz do sol e ves a ver os

mortos? Apártate do foxo para que, bebendo sangue, che revele a verdade do que queiras.

Bebeu sangue e falou: - Buscas o regreso á patria, pero un deus faracho difícil; non

esquece que lle cegases o seu fillo. Na illa Trinacria, se deixases indemnes as ovellas e vacas do sol, aínda

chegarías a Ítaca.

Girodet De Roussy-Trioson Anne-Louis (1767-1824) Dijon, musée Magnin

-Tiresias, vexo a alma de miña nai defunta que está silenciosa a carón do sangue. Dime como poderá

recoñecerme:- Aquel dos defuntos que se acerque ao sangue

darache noticias certas.Dicindo estas palabras foise á morada do Hades. -

-Tiresias, vexo a alma de miña nai defunta que está silenciosa a carón do sangue. Dime como poderá

recoñecerme:- Aquel dos defuntos que se acerque ao sangue

darache noticias certas.Dicindo estas palabras foise á morada do Hades. -

Veu miña nai, bebeu do negro sangue, entre saloucos dixo:- Fillo, ¿como baixaches en vida a esta escuridade

tenebrosa?- A necesidade de consultar a Tiresias, pois sempre ando

errante e padecendo desgracias. ¿Que fado acabou contigo? ¿E meu pai? ¿E meu fillo?

- Telémaco cultiva en paz as herdades. Teu pai queda no campo e durme entre os escravos.

Veu miña nai, bebeu do negro sangue, entre saloucos dixo:- Fillo, ¿como baixaches en vida a esta escuridade

tenebrosa?- A necesidade de consultar a Tiresias, pois sempre ando

errante e padecendo desgracias. ¿Que fado acabou contigo? ¿E meu pai? ¿E meu fillo?

- Telémaco cultiva en paz as herdades. Teu pai queda no campo e durme entre os escravos.

- Revélame o pensamento e a vontade da miña esposa Penélope.

- Penélope continúa aflixida no palacio, chorando sen parar.

Leandro da Ponte, 1557-1622

Quixen entonces abrazar a miña nai defunta. Tres veces achegueime a ela, tres veces fóiseme

voando entre as mans, como sombra ou soño.

Vin a Agamenón que me contou o crime de Existo e Clitemnestra:

- A filla de mala nai afastouse, deixándome ir ao Hades, sen dignarse pecharme os ollos.

Conversabamos e apareceron as sombras de Aquiles e Patroclo e Aiax.

Vin a Agamenón que me contou o crime de Existo e Clitemnestra:

- A filla de mala nai afastouse, deixándome ir ao Hades, sen dignarse pecharme os ollos.

Conversabamos e apareceron as sombras de Aquiles e Patroclo e Aiax.

Agamenón,

Jacques Louis David,1780

E díxome Aquiles chorando:- Desgraciado, ¿como, insaciable ás aventuras, ousaches

baixar ao Hades?- Necesitaba os consellos de Tiresias. Aquiles, non haberá xamais un home máis afortunado ca ti. Es un príncipe entre

os mortos- Non me consolas. Preferiría ser o último dos campesiños que se envorcallan na esterqueira entre os vivos que ser rei

entre os mortos que xa non son nada.

E díxome Aquiles chorando:- Desgraciado, ¿como, insaciable ás aventuras, ousaches

baixar ao Hades?- Necesitaba os consellos de Tiresias. Aquiles, non haberá xamais un home máis afortunado ca ti. Es un príncipe entre

os mortos- Non me consolas. Preferiría ser o último dos campesiños que se envorcallan na esterqueira entre os vivos que ser rei

entre os mortos que xa non son nada.

Vin a Minos, sentado e empuñando un cetro dourado, pois administraba xustiza

aos defuntos.

Vin a Minos, sentado e empuñando un cetro dourado, pois administraba xustiza

aos defuntos.

Vin o atormentado Tántalo de pé nun lago. A auga ata a barba, tiña sede e non podía beber. Cantas

veces intentaba saciarse, outras tantas desaparecía a auga absorbida pola terra. Sobre el colgaban as froitas de altas árbores e, cando o vello alzaba os

brazos para collelas, o vento leváballas.

Vin o atormentado Tántalo de pé nun lago. A auga ata a barba, tiña sede e non podía beber. Cantas

veces intentaba saciarse, outras tantas desaparecía a auga absorbida pola terra. Sobre el colgaban as froitas de altas árbores e, cando o vello alzaba os

brazos para collelas, o vento leváballas.

Vin a Sísifo, que padecía empurrando coas mans unha enorme pedra. Ía conducíndoa cara ao cume,

pero, cando lle faltaba pouco para deixala, unha forza poderosa derrocaba a insolente pedra, que

caía a rebolo ata o pé do monte.

Vin a Sísifo, que padecía empurrando coas mans unha enorme pedra. Ía conducíndoa cara ao cume,

pero, cando lle faltaba pouco para deixala, unha forza poderosa derrocaba a insolente pedra, que

caía a rebolo ata o pé do monte.

- Astuto Ulises, perséguete un fado funesto como o que eu padecía. Sufrín males sen conto por estar sometido a un

home infame que me ordenaba penosos traballos. Envioume aquí para que sacase o can, créndoo imposible.

Guiado por Hermes e Atenea, a de ollos de curuxa, nada hai imposible.

- Astuto Ulises, perséguete un fado funesto como o que eu padecía. Sufrín males sen conto por estar sometido a un

home infame que me ordenaba penosos traballos. Envioume aquí para que sacase o can, créndoo imposible.

Guiado por Hermes e Atenea, a de ollos de curuxa, nada hai imposible.

Hércules tornou a internarse na morada de Hades e eu quedei inmóbil por se viña algún heroe dos que morreron anteriormente. Congregáronse un gran

número de defuntos cun inmenso balbordo ...

Hércules tornou a internarse na morada de Hades e eu quedei inmóbil por se viña algún heroe dos que morreron anteriormente. Congregáronse un gran

número de defuntos cun inmenso balbordo ...

... e, palidecendo de medo, temín que Perséfone me enviase do Hades a horrenda

cabeza da Gorgona. Volvín de seguido á embarcación e ordenei aos compañeiros

embarcar e soltar amarras.

... e, palidecendo de medo, temín que Perséfone me enviase do Hades a horrenda

cabeza da Gorgona. Volvín de seguido á embarcación e ordenei aos compañeiros

embarcar e soltar amarras.

Deixando a nave atrás o inmenso Océano, chegamos de novo á illa de Circe, onde están a

mansión e as danzas da Aurora, filla da mañá, e o orto do sol. Varámola na area e

entregámonos ao sono, agardando a aparición da divina Aurora.

Deixando a nave atrás o inmenso Océano, chegamos de novo á illa de Circe, onde están a

mansión e as danzas da Aurora, filla da mañá, e o orto do sol. Varámola na area e

entregámonos ao sono, agardando a aparición da divina Aurora.

Champaigne Jean-Baptiste de (1631-1681)