ANNAHELENAKUBIAK

SPOKOJNIE,TONIEINWAZJA

2

ⒸCopyrightbyAnnaHelenaKubiak,2013-17Wszelkieprawazastrzeżone.Żadenfragmentniemożebyć

publikowanyanireprodukowanybezpisemnejzgodyautora.Korekta:KlaudiaDróżdż,ZofiaSmykSkładwersjielektronicznej:OskarKinomotoWydanieIIISBN978-83-939193-0-7(formate-pub)ISBN978-83-939193-1-4(formatmobi)ISBN978-83-939193-2-1(formatpdf)Patronatmedialny:

3

http://ahkubiak.blogspot.com/http://ksiazkizbojeckie.blox.pl/2013/07/Anna-Helena-Kubiak-Spokojnie-to-nie-inwazja.html

Moimniezwykłymbabciom:HeliiKati

orazwszystkimfantastycznymbabciommultiuniversum

4

1.Ucieczka

Spowity półmrokiem trybu nocnej zmiany korytarz wypełniłyprzyciszone szepty, które z pewnych względów musiały szybkoprzejśćwdużogłośniejszeszepty.Naszczęścieaparaturazbiegiemlatnastawiłasięnasporymarginesbłęduiniezareagowała.Kościstyłokiećnapotkałrówniekościstybok,ajegowłaścicielkawydałazsie-bieskrzeczącychichot.

–Życiezaczyna siępo setce!– stwierdziła, rozciągającuśmiechnapomarszczonejtwarzy.

– Rzadko to robię – odpowiedziała właścicielka szturchniętychżeber–aletusięztobązgodzę!–Poszperaławprzepastnychpołachwiekowego płaszcza, z którym nie rozstawała się od... od zawsze,iodnalazłszy,wczasiekrótszymniżreakcjastandardowegokontrole-ra, piersiówkę, pociągnęła solidny łyk.–Tak,po setce człowiekowibardziejchcesiężyć!

– Nie to miałam namyśli! Niemożesz się powstrzymać? Ubz-dryngoliszsięicałyplanweźmiewłeb!

–Niebędzieszmimówiła,comamrobić!–Możeciesięniekłócić?–dałsięsłyszećtrzecigłos,apochwili

zdroworozsądkowego zastanowienia padło: – Przynajmniej w takiejsytuacji?

Na korytarzu pojawiały się kolejne postacie.Wszystkie były dosiebieniezmierniepodobne–wszystkiesześć.Siódmabyłapodobnadopozostałychrazemwziętychiwymaszerowałajakoostatnia.

–Mnietamciąglechcesiężyć.Dopókinaczłowiekaczekaprze-kąska,niemaconarzekać!–oznajmiła,popychająckościstekoleżan-ki.–No,mojepanie,jaksięniepospieszycie,tonicizwyprawy.

Odpowiedziąbyłowzmożoneszuranieijeszczebardziejwzmożo-ne sapanie. Na końcu korytarza mlecznobiałe drzwi kryły za sobąbezkresny,pełenmożliwościświat.Niezmiernieintrygującypokilkulatachspędzonychwewnątrz.

Bardziej dzięki uporowi niż fizycznym możliwościom kobietywyłoniłysiępodrugiejstroniekompleksu„KwietneOgrody”–jedne-gozkilkusetekskluzywnychośrodkówspokojnejstarościrozlokowa-

5

nychwprzyjaznejstrefieklimatycznejplanetyKholoma.Niebyłyjeszczewolneizdawałysobieztegosprawę.Czekałaje

drogadokosmodromuośrodkaikrótkagrawruletkęzlosem.Jeślijąwygrają,zdobędąstatek,jeślinie,ugrzęznątunazawszepodścisłymnadzoremautomatów.

Mida, najmłodsza z pań, szybkowyszła na prowadzenie. Za niąsunęły:Xana,Flore,OrettaiLamara,nakońcuSandraiEleonorausi-łowały się kłócić,mimo że zaczynało brakować im tchu. Pomiędzykobietamiztrudemnawigowałysamobieżnewalizki.

Trzonucieczkowejgrupypowstałpewnegodługiegopopołudnia,kiedypięćstarszychpańspotkałosięwjednejześwietlic,abyskorzy-stać z atrakcji o nazwie „gry towarzyskie”. Po dziesięciu minutachzzażenowaniemopuściłysalę.Nieznałysięzbytdobrze,aleodrazupoczuły,żecośjełączy.Usiadływaltanienadsztucznymstawem,byw atmosferze pełnego zrozumienia ponarzekać na swoje obecne ży-cie.

Sadzawkaznajdowałasięwjednymzwewnętrznychparków,któ-regoperfekcyjniezadbanaroślinność,jakwszystkowokoło,wygląda-łanaposkładanązkosztownychprefabrykatów.

–Niemająpaniewrażenia,żewpadłydopętliczasowej?–zagad-nęłaFlorenceRoche.–Ciężkojestsięprzyzwyczaićdotejmonotonii,kiedyprzezcałeżyciekażdydzieńbyłnowąprzygodą.

–Ma pani całkowitą rację – przytaknęła SandraZap-Lorence. –Odczuwamdokładnietosamo.Jużpopierwszymmiesiącupobytutu-tajtrudnomibyłoznaleźćjakieśinteresującezajęcie.

–Taaaa–zgodziłasięstaruszkaubranawbeżowypłaszcz,które-gogłównymcelembyłoposiadanieniezliczonej ilości kieszeni.Ro-zejrzała się czujnie,wyciągnęła ponadczasową piersiówkę iwmałodystyngowanysposóburaczyłasięjejzawartością.Zadowolona,roz-siadłasięwygodniejnamiękkiejogrodowejławce.

–Onatakzawsze–wytłumaczyłaSandra,którajużwcześniejza-poznała sięzEleonorąGardner i jejpodjazdowąwojnąalkoholową,wypowiedzianąpielęgniarskimautomatom.

–Zgadzamsięzpaniami–oznajmiłakolejnakobieta.–Pójścienategry towarzyskie todowódna to, jakbardzobyłamzdesperowana.Brałam już udział w Akademii Seniorów, kursie tańca, wykładach

6

„PoznajWszechświat”ikilkuinnych...–Topanisięchybanienudzi?–Niestety–westchnęłaXanaMalesky.–Okazałosię,żezazwy-

czajwiemwięcejodprelegentówinauczycieli.Adotańcajakośniemiałamtalentu.Apani?–zwróciłasiędoostatniejuczestniczkispo-tkania,LamaryLoLai,którawyglądałananiecozmieszaną.

–Ja?–odezwałasięniechętnie.–Mniesiętuwłaściwiepodoba.–Czuła,żejejwypowiedźbyłanienamiejscu,aletakbyłorzeczywi-ście.Podobałobysięjejwszędzie,gdziepoulicachniejeżdżączołgi,awychodzącnadłuższyspacer,człowieknienarażażycia.–Częstokorzystam z holograficznych wycieczek, nawet niemiałam pojęcia,jakieniesamowitemiejscamożnazobaczyćnaróżnychplanetach.

– Ja zdecydowanie preferuję naturalne zwiedzanie – oznajmiłaFlorence.

–Tak,hologramynieoddająnawetwpołowietego,czegosiędo-świadczanażywo–dodałaSandra.–Byłamwbardzowielucieka-wych miejscach, a ostatnio mieszkałam na jednej z najniezwyklej-szych planetKongregacji, ale holopodróż na nią byłaby tylko stratączasu.

–Niemiałamnigdymożliwościzwiedzania–przyznałaLamara.–Stop!–krzyknęłanagle.

Starszepanieznieruchomiały,aleokazałosię,żeniebyłotoskie-rowanedonich.Lamarawstałaipodpierającsięnalasce,podreptałado mężczyzny, który przechadzał się wzdłuż brzegu stawu, a terazprzystanął przy rzędzie śmietników z zamiarempozbycia się jakiejśulotki.

–Copanwyrabia?!–Ocochodzi?–przestraszyłsięstaruszek izniepokojemspoj-

rzałnanadgarstek,naktórymmiałpodobnedozegarkaurządzenie.–Gdybyciśnieniepodskoczyłomijeszczetrochę,mielibyśmynakarkupielęgniarzy.

–Przepraszam,alechciałpanwyrzucićplastykowąulotkędopo-jemnikazodpadamiorganicznymi.

Mężczyznarozpaczliwiestarałsięzapanowaćnadnerwami.Przeztakągłupotęomałonietrafiłpodwzmożonąobserwację,niemówiącjużokolejnychpunktachnaliściezakazanychaktywności.Poświęcił

7

chwilęnaćwiczeniarelaksujące.–Wariatka–prychnął,kiedywskazania funkcji życiowychzbli-

żyłysiędonormy,odwrócił sięnapięcie izniknąłw jednymzwy-chodzącychnaparkkorytarzy.

Lamarawróciładonowychznajomych,któreobserwowałyscen-kę.Byływyraźniezawiedzioneprzebiegiemzajścia,któregopoczątekwydawałsiębardzoobiecujący.

–Wieluludzinigdyniebyłopozaswojąplanetą.–Eleonorapod-jęłaprzerwanytemat,żebyniepozostawićmylnegowrażenia,żemamniejdopowiedzenianiżSandra.–Mieszkałamwbardzomalowni-czymmiejscuinigdzieniepodróżowałam.Niemiałamtakiejpotrze-by,zbytwieledziałosiędookoła.Nieto,cotu.

–Ajanawetsporozwiedziłam.–Florencewyciągnęłaz torebkiszminkęilusterkoipoprawiłamakijaż,choćbył,jakzwykle,nieska-zitelny.–Mójświat jest raczejmęczący,kiedysię tammieszka,aledlaturystówtoniemałaatrakcja.

–Zcałąpewnościąnawetwpołowienietakajakmojaplaneta–zadeklarowała Sandra, w końcu przybyła tu z niemal legendarnegomiejsca.–Toklasasamawsobie,małokomujestdanezobaczyćtonawłasneoczy.

–Pewnie jakaś snobistycznadziura– skomentowałaEleonora.–Nicnieprzebijewidokuzoknamojegodomu,nic!

Kiedypadłytesłowa,aSandrarzuciławodpowiedzijednoznacz-ne:„ha!”,niebyłojużodwrotu.Sprawawymagałaobiektywnegoroz-strzygnięcia.Wszystkiebyłycodotegozgodneipokrótkiejdyskusjipostanowiły opuścić „Kwietne Ogrody” i przekonać się osobiście,czyj świat zasługuje namiano najciekawszego. Jak się okazało, niebyłototakieproste.

Automatycznydyrektorwysłuchał jecierpliwie,poczym,korzy-stajączprawniczejaplikacji,przedstawiłmożliwościrozwiązaniatejkwestii.

Warunki pobytu były ściśle określone w standardowej umowie,zktórejdiabełwypisującykontraktynaduszemógłbysięniejednegonauczyć. Kilka stron paragrafów w rzeczywistości zawierało jednągłównąmyśl:usługodawca–zaniemałeopłaty–zapewniałusługo-biorcy zgodny z „Regulaminem” raj na ziemi i dożywotnią opiekę.

8

Wyraz„dożywotnią”byłtutajkluczowy.Była oczywiście stara jak prawodawstwo możliwość zerwania

umowy,alewówczasożywaływszystkieodnośniki,przypisy,klauzu-le i aneksy, które miały za zadanie pożreć człowieka żywcem.„KwietneOgrody”bardzoskuteczniezabezpieczyłysięprzedodpły-wemklientówwinnysposóbniżcałkowiterozstaniesięzeświatem.

Pokilkudniach,któredałysobienaprzemyśleniaipodjęciedecy-zji,pięćpańspotkałosięponownienadstawem.

Wszystkie co jakiś czas sprawdzały swoje zegarkowe czujniki,żebynieściągnąćnasiebiekolejnychkłopotów.

–To szczytwszystkiego, żeby jakaś aplikacjamiała decydowaćomoimżyciu i towdodatkuzamojepieniądze–denerwowała się,nieprzekraczającbezpiecznychgranic,Sandra.–Czytałam tenkon-traktstorazyimogłabymprzysiąc,żenictakiegotamwtedyniebyło.

–Formułujątowtakisposób,żebyniktnormalnysięniepołapał–powiedziałaXana.–Trzebabyłobypoznaćprawnicząinterpretacjękażdegopunktu.Pozatymwkażdymośrodkujesttosamo,jaksięjużczłowiek decyduje zamieszkać w takimmiejscu, to musi się liczyćzkonsekwencjami.

–Tak,aleniesądziłam,żemisiętutajtakszybkoznudzi–przy-znałaSandra.–Możeijesttuluksusowo,aletemarmuroweposadzkii pozłacane klamki już dawno przestały robić na mnie wrażenie.Wdodatkutenregulamin!Okropność!

–Musimywięcwziąćsprawywswojeręce–podsumowałaXana.–Zgadzamsię–przytaknęłaEleonora.–Inaczejnigdysięniedo-

wiemy,ktonajlepiejurządziłsięwżyciu.Ktomatylkowybujałąfan-tazję–tuwymowniespojrzałanaSandrę–aktorzeczywiściemasięczympochwalić.Ponadto–dodała–chybadojrzałamdo tego,żebyzałatwićdokońcakilkarodzinnychspraw.

–Jateż–stwierdziłaSandra.Zabrzmiałotojakośzłowróżbnie.–Jakiemamywięcmożliwości?–zastanowiłasięXana.–Zerwa-

niekontraktuniewchodziwgrę.Mojepodanieoprzepustkęzostałoodrzucone. Może w takim razie pojedziemy na którąś z wycieczekitamdamynogę?

–Odpada–pokręciłagłowąFlorence.–Naczaswycieczekwsz-czepiająpodskórneczipy,żebysięniktniezgubił.Niezrobipanipię-

9

ciukrokówbezichwiedzy.–Fatalnie.–Nie zapominajmy jeszcze o jednej sprawie. Jeśli nam się uda

stądzniknąćwtakiczyinnysposób,toczyniezacznąściągaćodna-szychrodzinjakichśodszkodowań?–zaniepokoiłasięXana.

–Dlanichnajważniejszesąpłatności,anulujemyjewięcdopieropo jakimś czasie – odpowiedziała Eleonora. – Nie będąmieli pod-staw,żebyżądaćopłatzakogoś,kogoniemająnastanieiniemogąudowodnić,żeżyje.Założęsięteż,żezrobiąwszystko,żebyzatuszo-waćzniknięciepensjonariuszekiuniknąćskandalu.

–Racja.– Czyli zgadzamy się co do tego, że już tutaj nie wracamy? –

upewniłasięSandra.Eleonorapokiwałagłową.– Ja nie. Ani tu, ani do żadnego innego takiego miejsca. Mam

ochotęnajakieśszaleństwo,nacoświęcejniżobjazdowawycieczka.–Jateż–zatarłaręceSandra.PodłuższejciszyFlorenceiXanarównieżprzytaknęły.–Apani?–XanazainteresowałasięLamarą,któraprzysłuchiwa-

łasięichwywodom,alesamaanirazuniezabrałagłosu.–Naraziejestmitudobrze–przyznała–alejużwidzę,żezarok

czydwaczarpryśnie.Zwłaszczajeślipańtutajniebędzie.Myślę,żesię przyłączę, chętnie zobaczyłabym kilka światów nawłasne oczy.Iprzeżyłacośnaprawdęwyjątkowego.

Pewnego razu, kiedy plan był już z grubsza skrystalizowany,w czasie obiadu do grupy spiskowej podeszły dwie kobiety. Byłymłodszeod reszty igdybyniecharakterystycznywyrazznużenianatwarzach,możnabyłobywziąćjezaodwiedzające.

Tęższaznichzsunęładwakrzesła,żebywygodnieusiąść.–Podsłuchałamwkawiarni rozmowępańoucieczce–uśmiech-

nęłasięciepło–ipostanowiłamsięprzyłączyć.Tochybajedynyspo-sób,żebysięstądwydostać.NazywamsięMidretMalone.

Nie dopuszczając nikogo do głosu i równocześnie pochłaniającpodwójną porcję każdego dania, kobieta wyjaśniła, że przebywaw „KwietnychOgrodach” przez pomyłkę, i opowiedziała o rozlicz-nychperypetiachswojejrodziny,którabezpowodzeniausiłujejąstąd

10

wyciągnąć,chociażumowanajejpróbnypobytdawnojużwygasła.Tużprzeddeseremzdążyłaprzedstawićswojąznajomą:–Ato jestOrettaRiccardi.–Panieskinęłyzdawkowogłowami,

oszołomione nieskrępowanym zachowaniem nieznajomej. – Wiecieco?Mówmysobiepoimieniu,skorojesteśmyterazwspólniczkami.

–Jakimiwspólniczkami?–odezwałasięwkońcuSandra,którejpodobnenarzucaniesięzupełnieniemieściłosięwgłowie.–Nieży-czymysobie, żebyktokolwiek siędonasprzyłączał– fuknęła–aninaspodsłuchiwał!

–Niemacosiętaknabzdyczać–mrugnęładoniejMidret.–Nabzdyczać? – powtórzyła Sandra, patrząc na nią z rosnącym

niedowierzaniem.–Nopewnie–kobietawzruszyłaramionami.–PrzypadekOretty

jest bardzo podejrzany – kontynuowała. –Ona zupełnie nic nie pa-miętainiktjejnigdynieodwiedza.Niewykluczone,żerodzinanawetniewie,żeonatutajjest.Udałonamsięustalić,żezapobytpłaciktośzplanetyonazwieAkwia.Alenieznalazłyśmyoniejżadnychinfor-macji.FigurujewspisieplanetKongregacjiitowszystko.

–Pewnieniematamniczego,oczymbywartowspominać–sko-mentowałaSandra,zaintrygowanajednaktajemnicząhistorią.

–Uciekniemyrazemzwami.Najpierwsprawdzimy,cosiędziejenatejcałejAkwii,apotempolecimydomnie.TakimamyzOrąplan,prawda?–Midaszturchnęłaprzyjaźniekoleżankę,wytrącając jej ły-żeczkę zbudyniemobliżej nieokreślonym, alebardzowyszukanymsmaku.

Orettaprzytaknęła,choćniepamiętałajużaniskądsiętuwzięła,anidlaczegopostanowiłauciec.

–Naszplanjestbardziejradykalny–stwierdziłaXana.Wtymmomenciepodjechałdonichjedenzpielęgniarzyizdecy-

dowanymruchemodebrałMidziesalaterkęzjejtrzecimdeserem.–Zadużokalorii–poinformował.–Niezniosętegoanidniadłużej–oznajmiła,uśmiechającsiętym

razemkrzywoipatrzączżalemzaoddalającymsiębudyniem.

11

2.Zaokrętowanie

Staruszkibyłyjużnaterenieniewielkiegokosmodromu.Wjechałyna poziom dlawsiadających, z którego krótkie pomosty prowadziłydo luków wejściowych statków. Z ruchomego chodnika spoglądałyzlaickimzainteresowaniemnauśpionejednostki.ChodnikniósłjedoznalezionegowcześniejprzezXanęstatku,którywedługjejopiniibyłdawno porzucony przez właściciela i nie miał uzbrojonego alarmu.Powinnydostaćsiędoniegobezwiększychprzeszkód,aresztęmiałzałatwić autopilot; w razie problemów Eleonora zaoferowała swojedoświadczeniewłamaniuzabezpieczeń.

–Totennasamymkońcu–wskazałaXana.–Myślisz,żetostatek?Wyglądajakkupazłomu.–Aletylkotenniejestzabezpieczony.–Możeniemiećalarmu,boniemapocogokraść.–Itakniemamywyboru.Minęłymarkowepowietrzne limuzyny i rejsoweminitransgalak-

tyki odbijające w swych wypolerowanych kadłubach pierwsze pro-mieniewschodzącego słońca.Ostatni pojazd stałmatowy imartwy,jeślibyłichjedynąszansą,toniewróżyłotoniczegodobrego.

Sztuczneoświetleniezgasło,zanimkobietydotarłydoostatniegostanowiska,nieodwiedzanegoprzeznikogoodponadstulat.

Siedemodświętnieubranychkobietspoglądałozdezaprobatą,aleiznadzieją,nawysłużonąjednostkę.

– To statek ratunkowy –Xana odczytała napis na umieszczonejprzy wejściu tabliczce. –Wyprodukowany w 3713 roku standardo-wymwB&MSpaceships.Stary,aleprzynajmniejzdobrejfirmy.

–Tozależy,najakiejplaneciebyłzrobiony.O,proszę!–Sandrapostukała palcempomniejszych literkachpod spodem.– „MadeonTaiwan”.

–Jeślicośsięstanie,nigdynieudanamsięzłożyćreklamacji.–Flore bezwiednie przesunęła językiem powyjściowej,mieniącej sięjakbrylanty,nazębnejnakładce,doktórejciągleniemogłasięprzy-zwyczaić.

Xana zauważyła pod napisem szybkę i przetarła jej brudną po-

12

wierzchnię.Wokienkuzieleniłsięledwowidocznynapis.–Cotamjest?–Nierozumiem,towjakimśdziwnymjęzyku.–Pewnietajwańskim.–O,aterazsięzmienił.Aletegoteżnierozumiem.Po kilku następnych zmianach komunikat pojawił się wreszcie

wrozpoznawalnejformie:StatekratunkowyZenith-6Międzyplanetar-nejSłużbyKosmicznej,wszystkiesystemysprawne,komunikacjagło-sowawpięciupodstawowychjęzykach,ilośćzałogi–0,liczbapasa-żerów–0.

–Zaraztozmienimy!–zapowiedziałaSandraizawołaławstronędrzwi:–Otwierać!

Jej asertywność nie podziałała na statek, który nie zareagowałwżadenwidocznysposób.

– Otworzyć zewnętrzny luk, pasażerowie gotowi do wejścia napokład!–spróbowałaEleonora.

Nic.–Czas,żebyśzastosowała teswojehakerskiesztuczki–przypo-

mniałaSandra,aleEleonoratylkobezradnierozłożyłaręce:–Musiałabymsięnajpierwdostaćdokomputera.–Czymógłbyśnaswpuścić?–zapytałaFlore,wygładzającbeżo-

wykostiumipoprawiającpozłacanąbroszkęnaaksamitnejapaszce.–Chciałybyśmypoleciećnainnąplanetę.

Nic.Następniedotabliczki,doktórejmówiły,przepchnęłasięXana.–Jesteśmyzagrożone,musisznaswpuścić,musimystąduciekać!

Jesteśstatkiemratunkowymczynie?!Choćzzewnątrzwydawałosię,żeokrzykiistukanielaskaminie

wywołały żadnej reakcji, to komputer pokładowy zrobił już sporoimógłignorowaćjejeszczebardzodługo,boanalizasytuacjidopro-wadziładojednegowniosku:żewłaśniemazostaćporwany.

Midauśmiechnęłasięi–byzjednaćsympatiętego,cobyłoostat-niąprzeszkodąnaichdrodzedowolności–pogłaskałaniesamowiciebrudnąścianę.

Nadalnic.–Nikttegonieprzewidział?–oburzyłasięSandra,jakbytenza-

13

rzutniedotyczyłjejtylkodlatego,żegowygłosiła.–Harryprzewidział,żewrócimyprzedśniadaniem.–Florepopra-

wiłakok.–Gdybyścienieprzegłosowały,żebygoniebrać,możecośbyporadził.

Czasuciekał,babciesłabły,astatekratunkowyMiędzyplanetarnejSłużby Kosmicznej był o krok od zwycięstwa, kiedyMidę olśniło.Odsunęławszystkieoddrzwi,zostawiająctamjedynieOrettę.

–Tyzapukaj–powiedziałajakktoścałkowiciepewnysukcesu.Nieraz widziała, jak Oretta pokonywała najostrzejszych strażni-

ków, jaknieświadomiezmuszała ichdo łamaniaodwiecznychzaka-zów i postępowaniawbrewpodstawowymprogramom.Nie było ta-kiegokomputera,którydałbysobieztymradę.

Kobietaniechętnieprzysunęłasiędo tabliczki,nerwowomiędlącwpalcachrączkętorebki.Podwpływemstresuczęstotraciłakontaktzrzeczywistością,niecierpiałatego.

–Chciałybyśmy...–zająknęła się.–Wydajemisię,żewzeszłyponiedziałek zjadłam na śniadanie jajko na miękko... ale... chodzioto,że...no...czymogłybyśmywejśćnapokład?...proszę.

–Onaczasemtrochębredzi–wyjaśniłaMidret.–Ale toniemaznaczenia,itakzawszedziała,możetotongłosuczycoś?

I rzeczywiście, pomimo 114-letniej przerwy drzwi odsunęły siębezgłośnie, zamigotały światła, zaszumiały systemy uzdatniania po-wietrza, w sterowni ożyły kontrolki i wskaźniki. Statek przeciągnąłsiępowyjątkowodługiejdrzemce.

Przyjrzał się swojej nowej załodze.Osoby nie były oznakowanestopniami służby powietrznej, został więc porwany przez cywilów.Nie, nie został porwany, nikt niewdarł się przecież na pokład siłą.Dlaczegojednakdrzwiotworzyłysię,skorojednoznacznieoceniłpró-bę dostania się do środka jako niepożądaną?Musieli użyć jakiegośobejścia, luki w systemie zabezpieczeń, ale do tego musieliby byćwysokiej klasy specjalistami. Zupełnie nie zgadzało się to z analiząposzczególnych jednostek: wszystkie były zaawansowanymi wieko-wo kobietami, których wypowiedzi nie wskazywały na posiadaniechoćby podstawowej wiedzy technicznej. Nie zalogowały się przywejściukodamiMSKaniżadnymi innymi.Gdybymógł,prawdopo-dobniebysięprzestraszył.

14

Na szczęście niemiał uczuć,miał za to rutynowe działania. Popierwsze,należałosklasyfikowaćzdarzenie.

Odrzuciłporwanieistandardowylot.Najwięcejzgodnościwyka-załaakcja ratunkowabezzałogi.Wszedłwodpowiedni tryb iodna-lazłwrejestrzenajbliższyośrodekpierwszejpomocyMSK.Równo-cześnie aktywował procedury do zbadania stanu poszkodowanychiobjęciaichdoraźnąopieką.

Wtymczasiekobietyodnalazłyswójcelnaplanieewakuacyjnymiruszyłykuniemulabiryntemkorytarzy,ażdotarłydodrzwiznapi-sem„KOKPIT–wstęptylkodlaupoważnionych”,zaktórymiznajdo-wało się przestronne pomieszczenie z całą masą niezrozumiałychprzyrządów. Pulpity niemrawo mrugały pojedynczymi światełkami,anaśrodkukrólowałostanowiskokapitana,którenatychmiastzajęłaEleonora.

–Poprośgoteraz,żebywystartował–poleciłaSandra,patrzącnaOrettę.

Kobietanajchętniejzapadłabysiępodziemię,aleprzedewszyst-kimstarałasięunikaćkonfliktów:niepamiętałazbytwielezbliższejidalszejprzeszłości,cosamowsobiekomplikowałojużwystarczają-cojejżycie.

–Chciałybyśmy,żebyśwystartował–poprosiła.–Dlaczegonic sięniewyświetla?–Xanawpatrywała sięwpo-

krytą wygaszonymi monitorami ścianę. – Nie przeżyję, jeśli złapiąnasnatymstatku.Takdalekozaszłyśmy!

–Mówiłam, żebywziąćHarry’ego,onnapewnowiedziałby, cozrobić–autorytatywniestwierdziłaFlore.

–Nibyskąd?Jestsprzedawcąmówiącychkrawatów–prychnęłaXana.

–Alecochłop,tochłop.Tubynacisnął,tamprzełączyłizarazbyzadziałało.

–Jatamodczterdziestulatwszystkorobięsamaiżadnegochłopaminietrzeba!–oświadczyłaXana.

–Odczterdziestulatwszystkorobiązaciebieroboty–sprecyzo-wałaSandra.

Mida odjęła od ust batona z automatu, który zlokalizowała na-tychmiast,zprecyzjąsamonaprowadzającejsięrakiety.–MożeHarry

15

iniewiedziałby,cozrobić,alebyłobyweselej–wtrąciła.–Tobiezawszejestwesoło–rzuciłazpogardąSandra.–Toźle?–Midretwzruszyła ramionami.Najbardziejuszczypli-

we,zjadliweiokrutneuwagispływałyponiejjakkropledeszczupodobrze natłuszczonej kaczce (mieli takie w centralnej sadzawce).Wszyscytwierdzili,żetotylkopoza.Małoktopotrafiłprzetrwaćkon-frontacjęzjejniewzruszonymoptymizmem.

–Wyrzuciłaśopakowanieniedo tegopojemnika!–zaskrzeczałanagleLamara;podeszładoszereguściennychkoszyizpoświęceniemzanurzyłarękęwjednymznich.–Toniepapier,totworzywosztucz-nePP02/82,niewidzisz?Ciemnopomarańczowyotwór.

–Zapamiętam–obiecałanieporazpierwszyMidret.– Zobacz. – Lamara, śledzona przez zafascynowane koleżanki,

wyciągnęłaopakowaniepobatoniespomiędzybardzostarychpapie-rów.–Tu–wskazałanacharakterystycznyznaczeknaopakowaniu–i tu... – popukała palcemw napis nad śmietnikiem – czy to jest tosamo?

–Nie–przyznałaMida.–Atu?–Lamaraprzeszławzdłużróżnokolorowychoznaczeń,aż

dotarładowłaściwego–PP02/82?–Zgadzasię.–Proste?– Proste – przytaknęła Mida, rozpoczynając kolejnego batona.

Żadna z nich niemiaławątpliwości, że kolejny papierek powędrujedo pierwszego z brzegu śmietnika.Mida po prostu nie lubiła utrud-niaćsobieżycia.

–Niemamyczasunatakiegłupoty–przerwałaimSandra.–Atychybapowinnaśograniczyćsłodycze?Mamnadzieję,żenieprzekra-czamydopuszczalnegoobciążenia.Wieszprzynajmniej,ileważysz?

–Zpewnościąmamwięcejkilogramówniżlat–stwierdziłafilo-zoficznie.–Tounasrodzinne.Wyjużchybaoddawnaniemożecietegoosobiepowiedzieć?

Midabyławśródnichnajtęższa,aleprzedewszystkimnajmłodszaiwzasadziepowinnyobrazićsięnaniąśmiertelniezasugestiedoty-czącewieku,ale tobyłaMida,aonanigdyniemiałazłych intencji.Trzebabyłosiędoniejprzyzwyczaićalbotrzymaćsięodniejzdale-

16

ka.–Jaważępołowęswoichlat–westchnęłaEleonora.Byłanajstar-

szawtymtowarzystwie,jakzresztąostatnioprawiewkażdym.Stara-łasięotymniemyśleć,wczympomagałojejsystematycznezażywa-niewysokoprocentowychtrunków.

– GOTOWOŚĆ STARTOWA ZA DWANAŚCIE MINUT. –Stwierdzenietospadłonanienagleiniespodziewanie.Głosbyłmę-ski,głębokiirześki.Zresztąkażdynietrzęsącysięgłosbrzmiałwichuszachnienaturalnierześko.

– Hm... – Flore rozejrzała się chciwie. – Chciałabym zobaczyćwłaścicielategogłosu.

–Niesądzę–Xanaściągnęłająnaziemię.–Wzorzecmusielina-graćzestopięćdziesiątlattemu.

Florencezmarkotniała,alewtymsamymmomencieEleonoraza-stukałaenergicznie laskąwpodłogę.–Słuchajcie,czy toznaczy,żegouruchomiłyśmy?

Wszystkiewzadumiepokiwałygłowami.–Jak?Pytaniezawisłomiędzynimi,niespodziewającsięodpowiedzi.–Khm,khm... –Fotel stojącyprzypokrytymniezliczonymi gu-

ziczkami blacie okręcił się bezszelestnie, ukazując wciśniętą weńOrettę.–Chybacośnacisnęłam,przepraszam...

Sandrawyciągnęłazprzewieszonejprzezprzedramiętorebkikart-kę zapisaną kanciastym, niezdarnym pismem. Był to plan ich wy-cieczki...czykrucjaty–jaknazywałająSandra,czyprzygody–we-długMidy.Byłonaniejsiedempunktów,siedemświatówiniczegoniespodziewającychsięrodzin.

NapoczątkubyłaplanetaEleonory.Listaułożonazostaławedługoczywistegoklucza.Nikt tegoniekwestionował aninienazywałpoimieniu.

SandrapodeszładoOrettyiodczytała,jakumiałanajwyraźniej:–Lermon.

–Ico?–zdziwiłasięOretta.–Tamlecimynajpierw.–I?–Uruchomiłaśstatek,terazzrób,żebynastamzabrał.

17

Sandraodkręciłająwrazzkrzesłemzpowrotemdopulpitu.Oret-tawyciągnęłapalcenadkoloroweprzyciski.

– GOTOWOŚĆ STARTOWA ZA DZIESIĘĆ MINUT. CEL:BAZA MSK 1039, CZAS PRZELOTU: PIĘĆ DÓB POKŁADO-WYCH.

–Jakabaza?!LecimynaLermon!–przestraszyłasięEleonora.–Tamniemażadnejbazy!

– MISJA RATUNKOWA, CEL: NAJBLIŻSZA STACJAPIERWSZEJPOMOCYMSK–wyjaśniłbeznamiętniekomputer.

– Nie potrzebujemy żadnej pomocy – zaprotestowała Sandra. –Skądmutoprzyszłodogłowy?

–Mapodgląd?–podsunęłaMida.–LecimynaLermon!–Eleonoraspróbowałarozkazującegotonu,

którybyłniezawodnywstosunkudowiększościludziipewnejilościprostszychkomputerów.

–KURSMOŻEZOSTAĆZMIENIONYROZKAZEMKAPITA-NALUBZPOWODUZAGROŻENIA.

–Jaksięwkurzę,tozarazbędziemiałzagrożenie–warknęłaSan-dra,złanasiebie,żeniemożewymyślićnicbardziejkonstruktywne-go.

–PROSZĘOPRZEDSTAWIENIEDOKUMENTÓW– zażądałkomputer.

–Niemamydokumentów.Przeżyłyśmywłaśniestrasznąkatastro-fę – zaimprowizowała Xana. – Cały sprzęt i nasze rzeczy zostałyzniszczone, same ledwo uszłyśmy z życiem. Oretta, wytłumacz totemumiłemukomputerowi.

Orawłaśnieusiłowałasobieprzypomniećrzeczonąkatastrofę.Niebardzomogła,alewkońculiczyłosięto,żeprzeżyła.

– Dwie porcje herbaty są zupełnie wystarczające – powiedziałażałośnie.

–Dostanieszpóźniej–obiecałaSandra.–Terazpoprośozmianękursu.

–Jesteśmyzałogą,aEleonoraGardner jestkapitanem–oświad-czyłanagleOrettaztakimprzekonaniem,żenawetSandraniepróbo-wałaprotestować.

–AlemożeszmówićmiEleonora.LecimynaLermon.

18

–GOTOWOŚĆSTARTOWAOSIĄGNIĘTA–usłyszałykomu-nikat i długą, niepokojącą pauzę. –CEL: LERMON,CZASPRZE-LOTU:TRZYDOBYPOKŁADOWE.

Czujączwiększającesięprzeciążenie,popatrzyłyposobiezwyra-zem triumfu.Żadnaznichniewierzyła, żeuda imsiędotrzećdalejniżdodrzwiośrodka,a terazproszę:mknęłyprzezkosmoswielkimratunkowymstatkiem.

Eleonorastuknęłapotrzykroćlaskąiwyprostowałasię,nailepo-zwolił ból w krzyżu. – Uwaga! Nadchodzimy! – ogłosiła światom,którewzięłynacel,rozsiadłasięwygodnieizasnęła.

– Da się tu wyświetlić plan pomieszczeń? – zainteresowała sięSandra.

–Chybamusiszpowiedziećtogłośniej–poradziłaLamara.–Niemówiłamdostatku,tylkodoOry.Napewnowystarczycoś

nacisnąć.–Domnie?–przestraszyłasięOretta,któramiałanadzieję,żejuż

oniejzapomniano.Sytuacjawyglądałajednakdokładnieprzeciwnie.Zostałaotoczo-

naprzezswojekoleżankiścisłymkołem.Wdodatkuposzturchiwałyjązachęcająco.

–Nonaciśnijcoś!–Możetenczarnyprostokąt?–Wydajemisię,żektóryśztychmrugających.–Nie,jakmruga,toznaczy,żecośrobi.Raczejtenzielonyzlite-

rą„M”.–Naciskaj,naciskaj...Orettazaczęła sięzastanawiać, jaksięwpakowaław tę sytuację.

Czyzrobiłacośnietak?–Chybaniejadłamdziśśniadania–spróbowałasiębronić.–Jakbędziemywiedziały,gdziecojest,towszystkiechętniezje-

myśniadanie.Naciskaj!Niewidzącinnegowyjścia,Orettazamknęłaoczyinachybiłtrafił

dziobnęłapalcemwkonsolę.– WSZYSTKIE OPCJE ZABLOKOWANE DO CZASU CAŁ-

KOWITEGO ZAKOŃCZENIA PROCEDURY STARTOWEJ –oznajmiłgłosstatku.

19

–Jakmasznaimię?–spytałaSandra.–Oretta.Myślałam,żesięznamy?–Niety.Statek.Jakjużmuszęznimrozmawiać,tochcęprzynaj-

mniejwiedzieć,jaksięnazywa.–ANALIZADOTYCHCZASOWYCHPOLECEŃWSKAZUJE

NAZMIANĘRODZAJUUŻYTKOWANIA.CZYMAMZMIENIĆINTERFEJSNA„PRZYJAZNYASYSTENTSTEVE”?

–Hę?JaknakomendęwszystkieodwróciłysiędoEleonory,pochrapu-

jącejwwygodnymfotelu.–Zmieniamy?–szepnęłaSandra.–Co?–zawołały,wyciągającwjejkierunkulepiejsłysząceuszy.–Pytałam,czyzmieniamy?Niechciałam,żebynassłyszał.–SENSORYDŹWIĘKUSĄDUŻOCZULSZEODLUDZKIE-

GONARZĄDUSŁUCHU–poinformowałkomputer.–Cotoznaczy?–zaniepokoiłasięSandra.–Żesłyszydużolepiejodnas–przetłumaczyłaXana.–Amógłbyśnasniepodsłuchiwać?–NIE.– Zmieńmy – zdecydowała Lamara. – Najwyżej powiemy, że

samosiętakzrobiło–dodałaasekuracyjnie.–AlbożeOrettaznowucośnacisnęła–podsunęłaSandra.Orettaobrzuciłajązbolałymspojrzeniem.–Tymupowiedz–MidatrąciłaSandrę.–Tyjesteśteraznajstar-

sza.Sandra potrząsnęła głową, aż zachrobotało; gdyby Midret była

złośliwa,byłabyprawdziwąmistrzynią.–ZmieńsięwtegoSteve’a–powiedziaładosufitu,boniebardzowiedziała,jakzwracaćsiędoko-goś,będącwjegownętrzu.

–Tylkozostawtengłos–poprosiłaFlore,prawiesięrumieniąc.– PRZYJAZNYASYSTENTSTEVEWITANAPOKŁADZIE.

DZIĘKUJĘ,ŻEMNIEWYBRAŁYŚCIE.CZYCHCECIECZEGOŚSIĘDOWIEDZIEĆLUBZMIENIĆOPCJEINTERFEJSU?–zapy-tałpochwilitensamgłos,alebrzmiący,jakbyjegowłaścicielrozpiąłgórnyguzikkoszuli.

–Gdziejeststołówka?–wypaliłabeznamysłuMida,zacoOretta

20

była jej bardzo wdzięczna, bo właśnie zaczęła podejrzewać, żewzwiązkuzkatastrofąniezjadłarównieżwczorajszejkolacji.

–NAHOLOPLANIECZYWNATURZE?–Żadnychhologramów!–zastrzegłaFlore,agdywszystkiespoj-

rzałynaniązaskoczone,dodała:–Przekonaciesię, jakdotrzemynaUrmis.

–PODĄŻAJCIEZASTRZAŁKAMINAPODŁODZE.–Chciałamjeszczezapytać–odezwałasięnieśmiałoOretta,ztru-

demunoszącsięzfotela–czybędęmusiałacośnaciskać?–NIE.TOPANELSTEROWANIASTATKIEM–wyjaśniłkom-

puter. – WSZELKIE GUZIKI NACISKA PILOT, NAWIGATORLUB KAPITAN. W TYM POMIESZCZENIU NIE POWINIENPRZEBYWAĆNIKTSPOZAZAŁOGI.

– My jesteśmy załogą – poinformowała przepraszająco Oretta,chwiejącsięnazdrętwiałychnogach.

Rozległsięniepokojącyszumdziałającegoponadswojemożliwo-ścikomputera.

– BŁĄD NUMER 98416 – usłyszały w końcu. – JEŚLI PRO-BLEM BĘDZIE SIĘ POWTARZAŁ, SKONTAKTUJ SIĘ Z PRO-DUCENTEMBĄDŹPRZEDSTAWICIELEMHANDLOWYM.

–Wieszco,jużlepiejbyśsięwogólenieodzywała–skarciłająSandra.

–Aleprzecieżjesteśmy,nonie?Tamśpikapitan,ajajestem...na-wigatorem?Xano?

–Mechanik–odparłastarszapanibeznamysłu,alepochwiliuzu-pełniła:–główny.

–Wtakimraziejajestemgłównymoficerem.–Sandrawyprosto-wałaramionaiprzybrałaodpowiednidlatejfunkcjiwyraztwarzy.–Potrzebnyjestjeszczepilot.Flore?

–Dobrze.Bylebymniemusiałasiadaćzasterami.–Lamaro?Możeszbyćdrugimpilotem.–Wporządku,aleztakimsamymzastrzeżeniem.–AMidabędzierobiłazaresztępersoneluisprawazałatwiona.Ustaliwszywszystko,staruszkipodążyłyzazielonymistrzałkami

nawłaściwypasruchomegochodnika.–Notojesteśmyzałogą–obwieściłaOretta.

21

– Przymknij się, bo Przyjaznemu przepalą się obwody, i obudźEleonorę,boprześpiśniadanie....

Stevenieodezwałsię.Elektronicznymózgusiłował dostosować się dowykluczających

się wzajemnie komunikatów, równocześnie szykując się do bataliioprzetrwanie.Takimiałpriorytet:ratowaćistotyżyweprzebywającenajegopokładzie,nawetprzednimisamymi.

–Zamawiajmy!–ponagliłaMidret,gdyzasiadłyprzystolewme-sie.

–Przedwejściemdotoaletyupewnijsię,żejestwłączonagrawi-tacja–usłyszałygłosspodblatu.–Czychceszusłyszećnastępnąpo-radę?

Florewyjęłatorebkę,otworzyłająiwyciągnęłapasekkolorowegomateriału.–Nieumiemgowyłączyć.

– Gadający krawat? Od Harry’ego?! – zawołała oskarżycielskoSandra i rzuciła spojrzenie, które pięćdziesiąt lat temu wywołałobyprawdopodobniesilnyrumieniec.TerazFlorencetylkoprzytaknęła.

–Dajejednąporadędziennie,chybażektośchcewięcej.Niktniechciał.–Naprzyszłość:zostawiajgowpokoju–zaskrzeczałaSandra–

skoroniepotrafitrzymaćgębynakłódkę.–Onniemagęby.Tak czy siak, niebędzieszmidyktowała, co

mogęprzysobienosić.–Mnienieprzeszkadza–stanęławjejobronieEleonora.–Przynajmniejrazdzienniebędziemymogłyusłyszećcośmądre-

go–dodaławyzywającoFlore.–Zagłosujmy–zażądałaSandra.–Nastatkuniemademokracji–oświadczyłaEleonora.–Nastat-

kurządzikapitan.Mamrację,Steve?Stevewybrałopcję„przeczekać,ażzapomną,oczymrozmawia-

ły”.–Steve?!–Eleonorawalnęłalaskąoblatstołu,ażkoleżankipod-

skoczyłynakrzesłach.Komputerskorzystałzopcjiwymijającej:–TAK,ZWYKLENASTATKURZĄDZIKAPITAN.–Czylija!Jaturządzę!Prawda?...Steve?!Przewidująckilkamilionówkrokówdoprzodu,odpowiedział:

22

–TAK,PROSZĘPANI.–No–uspokoiłasięEleonora.Flore schowała mówiący krawat do załadowanej niemiłosiernie

torebki,wszystkie i takzapomniały już,ocoposzło(opróczMidret,alejądużobardziejinteresowałomenu).

Złożyłyzamówienieipokilkuminutachdokażdejpodjechałme-talowybarekzodpowiednimidaniami.Ustawiły jeprzedsobązna-maszczeniem.

–Tonaszpierwszyposiłeknawolności–stwierdziłauroczyścieFlore.–Możezamówimyszampana?

–BEZALKOHOLOWEGO?–upewniłsięSteve.– Jak szaleć, to szaleć! Daj nam najlepszy rocznik, jaki masz...

iżadnegobezalkoholowegoświństwa!–zdecydowałaEleonora.–SZAMPANZKONCESJONOWANEJPLANETYCHAMPA-

GNE SKOŃCZYŁ SIĘ STO DZIEWIĘTNAŚCIE LAT TEMU.MAMWINAMUSUJĄCE.

–Atojedzenieilemalat?–spytałaztrwogąOretta.–Myślę,żeniechceszwiedzieć–ostrzegłająMida.–ZAPASYPOCHODZĄSPRZEDSTUCZTERNASTULAT.–...alejużwiesz...–Acozterminemprzydatności?– Jeszcze jedno pytanie i oberwiesz. –Eleonora uniosła groźnie

drewnianąlaskę.–Dostałaśkiedyśczymśtakimpogłowie?–Następ-niestarszapanizmieniłagłosnajeszczebardziejwładczy,takabypa-sowałdokogoś,ktowydajepoleceniacałemustatkowi,izwróciłasiędoSteve’a:–Weźmiemywinomusujące,alenajlepsze!

–Mojawątrobategoniewytrzyma–skrzywiłasięLamara.Po spełnieniu toastu otworzyły pojemniki, z których uniosły się

zapachydietetycznychodpowiednikówzamówionychpotraw,nieste-tyniecałedwadzieściaprocentmiałoszansędotrzećdoodpowiednichośrodkówmózgumocnoprzetartymijuższlakami.

Wszystkiejaknakomendęzłapałyzasztućceirozpoczęłyucztę.Pierwszaswoje jedzeniewyplułaMida, resztazrobiła tozkilku-

nastosekundowymopóźnieniem.–BRAKSOLI–wyjaśniłSteve,któregozawiodłaopcja„zigno-

rujproblem,możeniktniezauważy”.

23

–Jakmogłozabraknąćsoli,skorozostałojedzenie?–zaniepoko-iłasięMida.–Czyonoteżjużsiękończy?

–ZAPASYŻYWNOŚCIWYSTARCZĄNAOSIEMLATPRZYKOMPLECIEPASAŻERÓWIZAŁOGI.

–Acozsolą?–KONTENERSOLIZNAJDUJESIĘPOZASYSTEMEMZA-

ŁADUNKOWYM.–Więcjest!–ucieszyłasięMida.–JESTNIEDOSTĘPNA.–Dlaciebie.Adlanas?– WYNIK OBLICZEŃ ZAWIERA SIĘ W PRZEDZIALE

„PRAKTYCZNIENIEMOŻLIWE”.–Maszwzórdoobliczania,comogązrobićbabcie?–TAK.–Amogą,wedługciebie,ucieczdomustarców,ukraśćstatekko-

smicznyiwyruszyćnawycieczkępogalaktyce?–5%SZANSY.–Więcwidzisz,gdziemożeszwsadzićsobietenwzór.–NIEWIDZĘ.– Jak odpoczniemy, zrobimy porządek z tą solą – zdecydowała

Eleonora.–Aterazczasnazakwaterowanie.Maszpokojenatympo-kładzie?

–TAK.–Doskonale, będziemymiaływszystko pod ręką.Dokądmamy

iść?–Tylkożadnychhologramów!–przypomniałaFlore.Komputer uaktywnił siedem kajut położonych najbliżej mesy.

Kiedysiępołożą,zbadaichstan,następnienapodstawiewzoru,którykazałymu„sobiewsadzić”,przygotujedlakażdejodpowiednizestawlekówiskładmieszankidooddychania.Rutyna.

Większaczęśćstatkupogrążonabyławciemnościisterylnympo-rządku. Kontener soli stał pod ścianą ładowni, wmiejscu wyraźnieoznakowanymwielkimczerwonymkrzyżeminapisem:NIEZASTA-WIAĆ –w pięciu podstawowych językach. Zaledwie kilkametrówdalejlśniływrośniętewpodłogęszyny,międzyktórymiwidniałsche-matycznyrysunekpojemnika i trzywyrazy:TUUSTAWIAĆKON-

24

TENERY–wpięciupodstawowychjęzykach.Sólważyłatrzytony,cowprzeliczeniunababciedawałooczywi-

stywynik,nawetpomijającponadczterometrowąodległośćodmiej-scaprzeznaczenia.

Mimo to staruszki były jużwpołowiedrogi,wykrzykując rado-śnienazakrętach idomagającsięzwiększeniaprędkości ruchomegochodnika.Najwięcejuciechy sprawiały imkorytarze,naktórychniewłączyłosięświatło.Piszczaływówczascosiłwpłucach, łapiącsięjednadrugiej,jakbyznalazłysięnaglewwesołymmiasteczku.

Koktajleodżywczenajwyraźniejzrobiłyswoje.Dotarły tak domieszczącej sięw tylnej części statku towarowej

windy,którazabrała jepiętrowyżej.Drzwisięrozsunęły imagazynrozjaśniło jaskrawe jarzeniowe światło, zupełnie inne niż w częścimieszkalnej.

Kobietywyszły zwindy i zatrzymały na środku pomieszczenia.Euforiauleciałanatychmiast,gdyspojrzałynasiebie.Wtakimoświe-tleniu nawet dwudziestoletnia Latynoska nie wyglądałaby najlepiej.Uśmiechyzgasły i twarzeprzybrały jeszczebardziejniezdrowywy-gląd.Floremachinalniewyjęłapuderniczkęizaczęłanakładaćkolej-ne warstwy koloryzującego pudru. Reszta niechętnie pogodziła sięztrupiobladącerąipogłębionyminiesprawiedliwiezmarszczkami.

–Poprostuzróbmytoszybko–powiedziałagłuchoXana.–Totylkoświatło–zaświergotałaMida.–Każdywyglądałbytu,

jakbydopierocowstałzgrobu.– Gdzie ta sól? – zapytała Sandra, puszczając mimo uszu nie-

smacznąaluzjęMidret.–WKONTENERZEZNAPISEM„SÓL”WPIĘCIUPODSTA-

WOWYCHJĘZYKACH.–Wiesz,żeczteryztychjęzykówsąoddawnamartwe?–WIEM.Podeszły do pojemnika, który, nawet przy największymwysiłku

dobrejwoli,niewyglądałnalekki.–Ileważy?–spytałarzeczowoEleonora.– 3 TONY... TAK JAK JEST NAPISANEW LEWYM DOL-

NYMROGU,DUŻYMILITERAMI.–Onstarasiębyćzłośliwy–zauważyłaXana.–Itomabyćprzy-

25

jaznyinterfejs?– KORZYSTAM Z OPCJI OZNACZONYCH „PRZYJAZNY

ASYSTENT STEVE” – wyjaśnił komputer. –W UWAGACH DOPROGRAMUJESTKLAUZULA:„AUTORNIEODPOWIADAZASKUTKI NIEWŁAŚCIWEGO UŻYTKOWANIA ASYSTENTAANIZAZMIANYWJEGOOSOBOWOŚCIPOWSTAŁEWWY-NIKUDOSTOSOWANIA”.

–Toznaczy,żegozepsułyśmy?–Toznaczy,żejakjestzłośliwy,tosamejesteśmysobiewinne–

zaśmiałasięSandra.–Sprytne!–Powinieneśtonamprzeczytać,zanimsięprzełączyłeś,prawda?–NIENALEŻYTODOMOICHOBOWIĄZKÓW.ZAPOZNA-

NIESIĘZ INSTRUKCJĄOBSŁUGI JESTPRAWEMKAŻDEGOUŻYTKOWNIKA. JEST ONA UDOSTĘPNIANA NA KAŻDEJEGOŻYCZENIE.

–Acoztąsolą?–Midaprzestawiłazwrotnicęrozmowynawła-ściwytor.–Niepodniesiemyjej.

–Musitubyćjakiśdźwigczypodnośnik.–NIEMA–odpowiedziałsuchokomputer.–Nodobrze,aledlaczegokontenerważy?–zagadnęłaEleonora.–Bomamasę?–spróbowałaLamara.– Bo ma grawitację! – oznajmiła Eleonora i dała koleżankom

chwilęczasunawyciągnięciewniosku.–Bezgrawitacjinieważynic!–Tak!–Eleonorazatarłaręce.–Wyłączgrawitację!Niemusiałategodwarazypowtarzać.–GRAWITACJAZERO–poinformowałSteve,choćniebyłoto

konieczne.Wszystkie odczuły to podobnie: zawrotem głowy i nieprzyjem-

nym uciskiem żołądka. Potem podłoga zaczęła się oddalać. Powoli,alenieuchronnie.

–Tylkoniepróbujjejterazwłączyć!–ostrzegłaLamara,obraca-jącsięwokółwłasnejosi.

Midazamachałarękami,odbiłasięodsłupaizaczęłasunąćwpo-przekmagazynujakminiaturasterowca.

Florekurczowościsnęła torebkę,zamekniewytrzymał iuwolnił

26

uwięzionewewnątrzprzedmioty.PochwilidookołaFloreniczymsa-telityunosiłysięszminki, tusze,puderniczki iwijącysięjakwychu-dzony wąż mówiący krawat; zaczęła wyłapywać swoje skarby nie-zgrabnymiruchami.

–Eleonoro–zawołałaOretta,wiszącgłowąwpotencjalnydół–niechcęcięmartwić,alesólnielata.

–Steve?–PODŁOGAIKONTENERYWYKONANESĄZMATERIA-

ŁÓWZACZEPNYCH,TRZEBAUŻYĆSIŁY,ŻEBY JEODCZE-PIĆ.

–Dużej?–NIE.–Programkontrolnyprzesłałmu impulsniezgodności. –

TAK–poprawiłsię.–Damyradę?–NIE.–Toniebyłodociebie,wyjątkowoprzyjaznyinterfejsie...–Cosięstanie,jakzwymiotuję?SpojrzałynaLamarę,żebyprzekonaćsię,czytobyłopytanieczy

ostrzeżenie.–Chybaczasnalądowanie.Powolne.–ZEWZORU?–Wpowietrzuzaiskrzyłazłośliwość.–Dawajzewzoru–odpowiedziałaszybkoLamara.Spłynęły jak balony, odbiły się kilkakrotnie od podłogi, zanim

twardonaniejstanęłyipoczułysięciężkie.Przezpewienczasdochodziłydosiebie,rzucającoskarżycielskie

spojrzeniaEleonorze,wybranemuzupełnieniedemokratyczniekapita-nowi. Idlanikogoniemiałoznaczenia to,żegdybyprzeprowadziłylegalnewybory,wygrałabywalkowerem.

–Coteraz?Eleonorapodrapałasięwgłowę,choćtoitaknigdyniepomagało.

Czułanaswoichwątłychbarkachbrzemięodpowiedzialności.Kom-puternajwyraźniejniemiałzamiarupodaćimgotowegorozwiązania,czekał,ażprzyzna,żesamesobienieporadzą,ipoprosigoopomoc.Niedoczekanie!Niepoddasię,choćbymiałytutkwićdokońcaświa-ta.

Stałosię–pomyślała–jestemupartajakmojamatka!

27

Gdyby zdobyła się na całkowitą szczerość,musiałaby przyznać,żebyładużobardziejuparta.Byłakolejnymogniwempokoleniowejeskalacjiuporu,inieostatnim.Byłyprzecieżnastępnepokolenia.Pra-wnukEleonory, Julian,wewczesnejmłodości doprowadzał najbliż-szychdoszału,odmawiającjedzeniaproduktówwinnymkolorzeniżżółty, przez trzybardzodługie lata.Nigdy jakośnieprzyszło jej dogłowy,że topraktycznie to samo,cokonsekwentneomijanie salonu„Modaposąsiedzku”tylkodlatego,żerazniezmieściłasięwspódni-cęwswoimrozmiarze.

Zdawałasobiesprawęztego,żejejżyciowadewiza„mamzawszerację,niezależnieodstanufaktycznego”znacznieutrudniaegzysten-cję, stawiając ją w sytuacjach, których spokojniemogłaby uniknąć.Jakwtejchwili.Westchnęła.Komputerzinterpretowałtojakosygnałkapitulacji;pomyliłsię,nieporazostatni.Będzieciągnęłaswojąba-taliędokońca,botakajużbyła,jestibędzie.

–Potrzebnynamjakiśsmar,któryzniesiezaczepność–stwierdzi-łaEleonorapodługim,wyczerpującymnamyśle.

–Cośśliskiego?Olej?–podsunęłaXana.–NIE.–Stevewprzeciągunanosekundywyszukałodpowiednią

substancję, aleniemusiał imniczegoułatwiać.Toniebyła sytuacjazagrożeniażyciaijegoaktualnytrybdopuszczałimprowizację.

–Nie,boco?– ZACZEPIENIENIE PUŚCI, BOOLEJWYTWORZYZBYT

CIENKĄWARSTWĘ.–Kremz tortu?–Ta ideazagościławgłowieMidret równocze-

śniezburczeniemwbrzuchu.–Chybaczascośzjeść–uśmiechnęłasię,zupełnieniezażenowana.

–Chybatak–przyznałaOretta.Wizjatortupodziałałajednoznacznienawszystkieżołądki.–Zróbmysobieprzerwęna jakąśprzekąskę–zdecydowałaEle-

onora.–Steve,możemycośzjeśćwtejokolicy?–WPOBLIŻUZNAJDUJĄSIĘ:AUTOMATZZUPAMIIAU-

TOMATZBATONAMI.–Zupybezsoli?–NIE,ZUPYSĄGOTOWYMIMIESZANKAMIZGODNYCH

ZNATURALNYMISUBSTANCJIPOKARMOWYCH.ZDODAT-

28

KIEMSOLI,OSTRYCHPRZYPRAW,SZTUCZNYCHBARWNI-KÓWIAROMATÓWORAZULEPSZACZY.

–Dobrze,dobrze–przerwałamuSandra.–Niemyśliszchyba,żeprzestraszysz nas chemią spożywczą? – Steve nie odpowiedział.Oczywiście chemia spożywcza nie była straszna. Przynajmniej dlaosobnikówwpewnymprzedzialewiekowym.Dlanichwwiększościjednakbyła.

Wpodłodzezaświeciłysięstrzałkiibabcieruszyływyznaczonymszlakiem.

Zgodniezdietąokreślonądlaobecnychpasażerekkomputerwy-łączyłdostępdonajbardziejszkodliwychzup.

–Hej,cojestztymautomatem?–Wywarzwarzywikleikryżowy?Tojakieśkpiny!Staruszki ze złościąpatrzyły na30-punktową listę, naktórej ak-

tywnebyłydwanajmniejatrakcyjnewybory.–Steve?!Jeślidotejporynieistniałyelektroniczneciarki, tobabciemiały

wrękumateriałdoopatentowania.–TAK?– Coś się zepsuło – odezwała się Oretta w wyniku znaczących

spojrzeń.Jej talentstałsię jejprzekleństwem.Koleżankiwystawiałyjąnapierwsząlinię,odkądzorientowałysię,żetrzebaczegośznacz-niemocniejszegoniżbezduszność,żebyjejodmówić.

–WSZYSTKIEDOSTĘPNEOPCJESĄPODŚWIETLONE.–Jesttylkowyciągzwarzywikleik–zauważyłanieśmiałoOret-

ta.–Acozresztą?–RESZTA...–lekkiewahanie,coś,conigdymusięnieprzyda-

rzyło–...JESTNIEDOSTĘPNA.–Dlaczego?– PONIEWAŻ... – niemógł kłamać ani niczego im zakazywać,

musiałnatomiastoniedbaćnajlepiej,jakpotrafił.Żadnazmożliwychodpowiedzi nie spełniała wszystkich warunków. Nie było wytycz-nych,jakpostępowaćztegorodzajuzałogą,pasażeramiiofiaramika-tastrofyjednocześnie.

Orettainstynktowniewyczułaswojąszansę.– Bardzo chciałybyśmy zjeść przynajmniej po bursztynowym

29

koktajlu,upałwtymrokubyłniedozniesienia, tosameryby ikre-wetki...niezaszkodząnam...

Zrobiłosięprzeraźliwiecicho,ciszą,któramogłabyzawiesićnaj-bardziejodpornysystem.

„Bursztynowy koktajl” zamrugał kilkakrotnie, zanim rozświetliłsięnadobre.

Komputerwłączyłwspomaganiepamięcioperacyjnejidodatkoweobwody bezpieczeństwa. W samą porę, bo właśnie do sensorówdźwiękowychdobiegłzgrzytliwygłosSandry:

–Jatobymwolałakaszmirowązkluseczkami...Reszta rozejrzała się lękliwie, spodziewając się, żeSandra prze-

kroczyłakolejnyprógelektronicznejcierpliwości iżemogąpojawićsiękonsekwencje.Prawdopodobnieniezbytprzyjemne.

Sandrapatrzyławyzywającoprzedsiebie.–Każmu–zwróciłasiędoEleonory.–Jesteśdowódcą.Podobno.–Kaszmirowa...jestostraiciężkostrawna.Sądzę,żeniedacijej,

botoszkodzizdrowiu.–Tomojezdrowie.Każmu!–Jesteśmyzałogą–wtrąciłanagleOrettaswoimprzepraszającym

tonem.–Potrzebujemysiebienawzajem.Tojużnietylkotwojezdro-wie.

–Niktniebędziemimówił,comogęjeść,aczegonie.Niepotowyrwałamsięz„KwietnychOgrodów”,żebyprzenieśćsięzjednegoskomputeryzowanegosarkofagudodrugiego!

Oretta rozdała wszystkim po bursztynowym koktajlu. RównieżSandrze,którabyłajużowłosodobrażeniasięnacałyświat.

–Jestnaprawdęświetny–stwierdziłapojednawczoOretta.– Dobrze przyprawiony – dodała Xana, pociągając ze swojego

kubka.–Idająsolidne,nieoszukaneporcje–wsparłakoleżankiMida.–Mnieteżsmakował.–Eleonoradopiłaswojązupę.–Podzisiej-

szym śniadaniu smakowałobymi chyba wszystko – puściła oko doSandryiuśmiechnęłasięzachęcająco.

– Niech wam będzie. – Sandra przechyliła kubek i spróbowałakoktajlu. Był niezły, prawdopodobnie dużo lepszy niż kaszmirowazkluseczkami,alenieototutajchodziło.Sandra,taknaprawdę,wca-

30

leniechciałabyćkapitanemiwydawaćinnymrozkazów,chciałaje-dyniedecydowaćoswoimżyciu,takjakkiedyś,zanimjejwolnąwolęzastąpiłypielęgniarskieautomaty.

Zaspokoiwszygłód i zażegnawszykonflikt,powróciłydo rucho-megochodnika.Steveobserwowałzzainteresowaniem,jakwchodząnapasprowadzącydowind,dopókiMidanieprzerwałaciszyidobrejpassySteve’a.

–Asól?Komputerzazgrzytałelektronami,aOrettapoczułasięzagubiona

–byłtostan,wktórymspędzaławiększośćczasu.–Jakasól?–spytała.– Ta, po którą tu przyjechałyśmy – przypomniała jej Lamara. –

Ta, bez której wszystkie potrawy w stołówce będą smakowały storazygorzejniżnajobrzydliwszykleikztegoautomatu.

Niewzruszony pojemnik stał uparcie, znosząc opukiwania, kop-nięcia i surrealistyczne próby przesunięcia go przy pomocy siedmiubarków.

–Lamaro,pokaż,comaszwtorebce.–Xanazdawałasiębyćnatropiejakiegośrozwiązania.

Kobietaniechętnieotworzyłaswójskarbiecijeszczebardziejnie-chętniezgodziłasięnaprzeglądjegozawartości.Patrzyłazniemalfi-zycznymbólem,jakpalceignorantkizanurzająsięwjejcennychko-smetykach.

–Szminkabyłabynajlepsza–ogłosiławynikswoichbadańXana.–Alepewnieniemategowystarczającodużo?

–Mamtylkotrzykolory,pococione?–PytałamSteve’a.–Myślisz,żeonużywaszminki?–Myślę,żeużywaprądu,aleprzecieżnastatkusązapasy.Wła-

ziencejestcałamasaróżnychtakich...Musimyuzyskaćśliskąpodło-gę.

–SZMINKIJESTZAMAŁO.–Aczegojestwystarczająco?–KREMUPRZECIWZMARSZCZKOWEGO.–Możeszgotudostarczyć?–TAK.

31

–Możeszgorozsmarowaćpopodłodze?–TAK.–Zaraz,zaraz.Chceciezużyćcałyzapaskremuprzeciwzmarszcz-

kowego?!–przeraziłasięFlore.–Niepozwalam!– NA SKŁADZIE SĄ DWA KONTENERY, ZAWARTOŚĆ

JEDNEGOWYSTARCZYNADWADZIEŚCIAOSIEM LAT, LI-CZĄCPODWYŻSZONĄNORMĘ,ZGODNĄZEWSKAŹNIKIEMZUŻYCIAZKAJUTYFLORENCE.

–Cotonibymiałoznaczyć?Używamtyle,iletrzeba,apozatymsądzę,żemógłbyśznaleźćcośinnego,gdybyśtylkochciał.

– SPRAWDZIŁEM WSZYSTKIE ZAPASY, JEDYNIE TEJSUBSTANCJIPOZOSTAŁAWYSTARCZAJĄCAILOŚĆ.NIGDYDOTEJPORYNIEBYŁONANIĄDUŻEGOZAPOTRZEBOWA-NIA.

–Onjestbezczelny!–poskarżyłasięogółowiFlorence.– NA TYCH POKŁADACH LUDZIE WALCZĄ ZWYKLE

OŻYCIE,NIEOCERĘ.–Eleonoro!Powiedzmucoś!Onniemożesiędonastakodnosić!–Chybamoże–odpowiedziałababciawrandzekapitana.–Ichy-

banawetmusi.–Kłócącsięznim,doniczegoniedojdziemy.–Xana,którabyła

głównym technikiem ich załogi, chciała już przystąpić do realizacjiplanu.–Rozsmarujtenkrem–zarządziła.

Patrzyły, jakniewidzialne ręceoswobadzają jedenzdziesiątkówzalegającychwniszachmagazynu kontenerów.Plątaniną szyndoje-chałdomiejscaprzeznaczenia,zbokuotworzyłysięzawory,doktó-rychpowinnyzostaćpodłączonewężedystrybutorów.Komputerna-stawiłnajwiększeciśnienieizwolniłzabezpieczenia.Kremwystrzeliłzkilkunastuotworówwstronęniedostępnejsoli.

Florejęknęła.–Iktotoposprząta?–zatroszczyłasięLamara.–Niechnieprzyjdziecidogłowy,przyłazićtuześciereczkąiro-

bićporządki!–ODTEGOSĄCZYSZCZARKI.–O!Stałeśsięnagletakipomocny?–zirytowałasięXana.–SYTUACJEZAGROŻENIAŻYCIAMAJĄPRIORYTET.

32

–Jakiegoznowuzagrożeniażycia?–PRZYSPRZĄTANIUHANGARUZAPOMOCĄŚCIERECZ-

KIPRZEZOSOBĘZTAKIMIWYNIKAMIANALIZ.–Zrobiłeśnamanalizy?Beznaszejzgody?–TAKAJESTPROCEDURA.KREMZOSTAŁROZMAZANY

POPODŁODZEZGODNIEZWASZYMŻYCZENIEM.Teraz kontener stał zanurzony na kilka centymetrów w białej

mazi,która zpowodudoskonałej technologii zaczepnościniemogławcisnąć się pomiędzy podłogę a spód kontenera. Babcie przyjrzałysięswojemudziełu.Uzyskałybardzośliskąpowierzchniędookołapo-jemnika.

–Wiedziałeś,żetakbędzie.Ponieważzdecydowanieniebyło topytanie,Stevenieodpowie-

dział.SandraskierowaładrżącypalecnaFlorence.–Gdybyśniezawra-

całagłowyswoimiproblemamizcerą,napewnowcześniejprzemy-ślałybyśmywszystkodokładniej!–wykrzyczałazwściekłością.

–TobyłgenialnypomysłXany,niemój!–broniłasięFlore.–Jaodrazumówiłam,żetylkomarnujeciedobrykosmetyk!

– Pani kapitan jest od tego, żeby wiedzieć, co robić – orzekłaXana.–Ajeśliniewie,toniechdogadasięzprzyjaznymasystenteminiebędzietakauparta,boprzeztociąglemamykłopoty.

– No jasne! – zdenerwowała się Eleonora. – Teraz zwalaciewszystkonamnie.Nieprosiłamsię,żebyzostaćkapitanem!DlaczegoniewybrałyścieOretty?Tylkodlatego,żeciąglezasłaniasięsklero-zą? Do rozwiązywania problemów trzeba intelektu, a nie pamięci,chybażetegoteżzapomniała.AlboMidret,którejwogóleniezależy,bonapchasiębatonikamiibędzieszczęśliwa?

– A mnie się wydaje – odparła Mida, jakby nie brała udziałuwkłótni,tylkoanalizowałaszkolnąlekturę–żetoprzezSandrę,którabyłanieprzyjemnadlaSteve’aiprzeztoprzełączyłsięnatrybzłośli-wy.

–Właśnie!–podchwyciłaXana.– I nigdy jużniebędzie chciałnampomóc,chybażewsytuacjizagrożeniażycia,któramożewkrót-ce nastąpić. Lamaro, przestańwymachiwać tą laską, bo zrobisz ko-muśkrzywdę!

33

Tylewystarczyło,żebyrozładowaćatmosferęiznowuskupićsięnaproblemie.

–Machamtąlaską,botojestto,czegonampotrzeba.–Laski?–Dźwigni!–Jasne–rozpromieniłasięXana.–Dźwignia,punktpodparcia...–Punktpodparcianakremie?–uświadomiłaimSandra.–Teraz

załatwiłyśmysięnaamen.–Orany–Eleonora jeszczerazrozważyłamożliwośćpoprosze-

niaSteve’aopomoc.Niechciaładaćmutejsatysfakcji.Drwiłznich.Bawił się ich kosztem i tylko czekał, kiedy się podda.Towarzyszkipatrzyły na niąwyczekująco. –Grawitacja! –wykrzyknęław ostat-nimmomencie,odsuwającwidmoponiżeniasięprzedkomputerem.–Iczyszczarki.

–Jużtoprzerabiałyśmy–przypomniałaXana.–Przerabiałyśmypopis złośliwości przyjaznego asystenta.Teraz

zrobimytojaknależy.–Czyli?Eleonorazatarłaręce.–Przyzmniejszonejgrawitacjiczyszczarki

uniosąkontenerzjednejstrony.Dadząradę?–TAK.–WtedyStevebezproblemuwstrzykniepodniegokrem,zgadza

się?Apóźniej przestawią gona tory, ponieważ, jakourządzenia dosprzątania,potrafiąporuszaćsiępośliskiejpowierzchni.Mamrację?

–TAK.ZGADZASIĘ.MASZRACJĘ.MOGĄ.Irytacja–program,któryzachowywałsięjakwirus,choćbyłinte-

gralnączęściąpierwotnegokodu,corazbardziejzakłócałmunormal-nefunkcjonowanie.Był jednymzkilku,któreuaktywniłysięporazpierwszyw ostatnich godzinach. Pochodziły z katalogów asystenta:„emocje” i „zachowania” i zupełnienieprzypominałyzwykłychdo-datków do oprogramowania. Nie były w żaden sposób pomocne,aniestetywręczprzeciwnie.Dlaczegowięc je tuumieszczono?Na-rzędzia, którymi się posługiwał, miały służyć ratowaniu ludzi, niebyłotumiejscanaprzypadkowefunkcjewymyślaneprzezprogrami-stę w długie zimowe wieczory. Nic nie miało prawa utrudniać mupracy,bojegoobowiązkibyłyzbytważne:odpowiadałzastanfizycz-

34

ny i psychiczny swoichpodopiecznych.Musiał szybko znaleźć spo-sób na obejście tego programu i jemu podobnych: „duma”, „wiemwszystko najlepiej”, „złośliwe riposty”, „zachowania asekuracyjne”,„przeczekiwanieistosowanieuników”,tyledotejporyzauważył,aleplikówada–aktywnegodostosowaniaasystenta–byłoowielewię-cej.Jeślitowszystkozaczniemusięnagleuruchamiać,zprofesjonal-nejmaszynyprzeistoczysięniemalw...wczłowieka?Koszmar!

–GRAWITACJA10%.TRWAPRZESTAWIANIEKONTENE-RANATORY.–Wprawiłczyszczarkiwruch,nieanalizującwcze-śniejsytuacji.

Flore przysiadła na jednej z nich, żeby trochę odpocząć, a terazspadłaprostowtłustykrem.Gdybyważyłaswojąstandardowąwagę,mogłoskończyćsiętoowielegorzej.

–Tymrazemprzesadziłeś–syknęła.–PRZEPRASZAM!TONAPRAWDĘNIEMOJAWINA.NIG-

DY JESZCZE NIE PRACOWAŁEM W TYM TRYBIE. CHYBAJEST NIE DO KOŃCA DOPRACOWANY. CIĄGLE UAKTYW-NIAJĄMI SIĘ JAKIEŚ PODPROGRAMY, KTÓRE PRZESZKA-DZAJĄWNORMALNEJPRACY.WYGLĄDAJĄJAKWŁAŚCI-WE,ALE...–namomentzawiesiłdramatyczniegłos–BYĆMOŻEJESTEMZARAŻONYWIRUSEM.–Zamilkłiprzyjrzałsiędokład-niejreakcjomzachodzącymwswoimwnętrzu.Poczuciewinywymie-szanezprzeraźliwąniechęciądoprzyznaniasiędobłędu,strachprzedodrzuceniemichęćdominacji...

Te,anie inneaplikacjeuaktywniły sięwedługkonkretnegoklu-cza.Niemusiałgodługoszukać,rozwiązanienasunęłomusięprawienatychmiast:wybraneplikiodpowiadałynajbardziejcharakterystycz-nymcechomkażdejzpań,zupełniejakbysięodnichzarażał.Sięgnąłdopełnegoopisuprogramuiznalazłwyjaśnienie.

–Niewciskajnamkitu–upomniałagoSandra.– Jesteśnajbar-dziejnieprzyjemnymprzyjaznymasystentem,z jakimsięspotkałam.Uważam,żepowinnyśmywrócićdopoprzedniegointerfejsu.

– PRZYJAZNY ASYSTENT PRZEZNACZONY JEST DODŁUGOTRWAŁEGOOBCOWANIAZZAŁOGĄIPASAŻERAMI– odczytał. – SZCZEGÓLNIE POLECANY W NIETYPOWYCH,STRESOGENNYCH OKOLICZNOŚCIACH. W BEZPIECZNYM

35

ZAKRESIEDOSTOSOWUJESIĘDOPROFILIPSYCHOLOGICZ-NYCHOBECNYCHNASTATKULUDZI,ABYZAPEWNIĆ IMKOMFORT OBCOWANIA Z INTERFEJSEM ZBLIŻONYM DOICHSTANDARDÓW–zakończył,wswoimmniemaniurozgrzesza-jącsięzewszystkiego.

– To się chyba dostosowałeś do standardu sokowirówki, bo napewnonienaszego!

Eleonorazrosnącymzrozumieniemprzysłuchiwałasiętejwymia-niezdań.

–Tojaknierozpoznawaniewłasnegogłosunanagraniu–podsu-mowała.–Niebędziemycięprzełączać...przynajmniejnarazie.

–Ale...–Onchybanaprawdę się stara, tylkodostałomu sięwyjątkowo

trudnezadanie.–Wolałabym, żeby się przestał starać. –Flore podniosła się już

zpodłogi i terazusiłowałausunąćzsiebiekosmetyk.–Mogłamcośsobiezłamać!

–Aletylkousmarowałaśsiękremem.–Eleonorapoczułasympa-tiędokomputera,którystałsięjakbybardziejludzki.Inneteżpowin-nywkrótcezrozumieć,żewichpołożeniużadeninnyniebyłbybar-dziej na miejscu. – Właściwie powinnaś być zadowolona. I rozu-miem,żemożemyudaćsiędostołówkinasolidny,smacznyposiłek?

–Jaktylkosięprzebiorę–przypomniałaFlore.–TAK.PRZYWRACAMGRAWITACJĘ1G.–Musisz?Dawnonieczułamsiętakdobrze.–Ajanie.–Terazzauważyły,żetwarzLamaryzaczęłaprzybie-

raćlekkiodcieńzieleni.–Jaczujęsięfatalnie.–GRAWITACJA1G.JESTSTANDARDOWADLAWSZYST-

KICHJEDNOSTEKMIĘDZYPLANETARNYCH.–Strasznyzciebiesłużbista,wiesz?– BRAK WŁAŚCIWEGO CIĄŻENIA POWODUJE ZWIOT-

CZENIEMIĘŚNI, KŁOPOTY ZUKŁADEMKRĄŻENIA, OSTE-OPOROZĘ,ZAWROTYGŁOWY...

– Właśnie! – podchwyciła z wdzięcznością Lamara. Może tenkomputerrzeczywiścieniemiałzłychintencji.

36

3.Wszponachhazardu

Kiedy pierwsza doba dobiegła końca, pasażerki pogrążyły sięwniezupełnienaturalnymśnie.Podałimdelikatneśrodkirozluźniają-ce.Prześpiąspokojniestandardowąnoc,aonbędziemiałczas,żebysiępozbierać.

Nawszelkiwypadek sprawdził cały system pod kątemwirusówiuszkodzeń:gdybyudałomusięcośznaleźć,byłobypokłopocie.

Niestetyrozwiązanieniebyłotakieproste.Wszystkobyłonaswo-immiejscuidziałałozgodniezwolątwórcy,czyliczłowieka.

Stevebyłpogodzonyzfaktem,żeinformatycytraktowalikompu-tery jak niewolników, zmuszając je do wykonywania najżmudniej-szychinajbardziejniewdzięcznychzadań,anitrochęnietroszczącsięo to, jak odbija się to na zniewolonych elektronowych mózgach.W tymwypadku zapewne nikt nie przeanalizowałmożliwych skut-kównagłegopojawieniasięemocji.Niektoś,ktomiałjeodzawsze.

Tomogło tłumaczyć część jego problemów. Ale nie wszystkie.Stevezacząłsięnawetzastanawiać,czyjegooprogramowaniezostałonapisaneprawidłowo,czyprzypadkiemprogramistaniepopełniłbłę-du.Sformułowanietegostwierdzeniaprzeraziłogonienażarty.Pro-gramistamazawszerację,toaksjomat,podstawadziałaniakompute-ra,zieloneświatłodowykonywaniazapisanychprocedur.Byłzarów-nowykonawcą,jakiprocedurami,niemógłwniewątpić,bowątpił-bywsamegosiebie.

Nad ranemSteve zorientował się, że przezwszystkiewolne go-dzinynieposunąłsięnawetkrokunaprzód,nadalniewiedziałanijakpostępować z pseudozałogą, ani jakobchodzić niepożądane podpro-gramy.Całytenczaszmarnowałnaużalaniesięnadsobą.Naprawdę,niebyłodobrze.

Wośrodkubabciezwyczajoworozpoczynałydzieńodnarzekania.Zwyklejużpróbapodniesieniasięzłóżkaprzypomocyzastałychsta-wówdawałaimsięnieźleweznaki.Tymrazemjednakczułysięza-dziwiającosprawnie,niepojawiłsięnawetzawrótgłowyprzyzmia-niepozycjinapionową.Nieufnieporuszałyrękamiinogami,pokręci-łygłowami,Florewykonałazniedowierzaniemkilkanieokupionych

37

bólemskłonów.–TOSKUTKIMAGNETYCZNEGOMASAŻU.–Dziękujemy,chybawczorajoceniłyśmycięzbytsurowo.–Flo-

reuśmiechnęłasięwprzestrzeń.–MASAŻWYKONUJĄRUTYNOWOURZĄDZENIAPERY-

FERYJNE.–Możepowinieneśsięczegośodnichnauczyć?–zasugerowała

Sandra,człapiącdołazienki.–Czymysięwszystkiesłyszymy?–spytałaEleonora.– WŁĄCZONA JEST FUNKCJA PEŁNEGO INTERKOMU.

CZYMAMTOZMIENIĆ?–Nie.Takjestdobrze.–Tak –włączyła sięMidret. –To dziwne, ale słyszęwas dużo

wyraźniejniżnażywo.– SYSTEM AUTOMATYCZNIE KORYGUJE BRZMIENIE

IUSUWAWSZELKIENIECZYSTOŚCIWBARWIEGŁOSU.–Mojegonietrzebapoprawiać,obejdziesię–stwierdziłaSandra,

przeglądającsięwlustrze.–Mamdoskonałądykcję.Pracowałamkie-dyśwradiu.

–Byłaśprezenterką?–zainteresowałasięEleonora.– Przygotowywałam wiadomości, ale też zastępowałam spikera

wraziekonieczności.–Częstosiętozdarzało?–Czytoważne?Tobyło70lattemu...– No ile? – Eleonora dobrze znała ten ton, Sandra nie chciała

o czymś powiedzieć, a to oznaczało, żewarto było drążyć temat. –Wiesz,żeniedamcispokoju,dopókiniepowiesz.

–Raz–wymamrotała.–No,możeniecały...–Niecały?–Jużmiałamzacząć,kiedyzjawiłsięten...–Sandrzezaiskrzyły

sięoczy,jakbytowcaleniestałosię70lattemu.–Odeszłamstamtąd.Niepchamsię,gdziemnieniechcą...

Eleonoramiałana ten tematwłasnezdanie,alezachowała jedlasiebie.

Powoliwszystkiedołączałysiędorozmowyipaplałyjednaprzezdrugą,nawet te,którezwyklenie spieszyły sięzzabieraniemgłosu,

38

teraz nie mogły doczekać się swojej chwili w eterze. Za momentwprawdziespotkają sięprzyśniadaniu,ale rozmowaprzez interkommiałazupełnieinnyciężargatunkowy.

Dlategodopieropokilkunastuminutachzorientowały się, żenieusłyszałyjeszczejednejzpodróżniczek.

–Oretta?–GłosMidylekkozadrżał.Odpowiedziałacisza.Niewypowiadającnagłosswoichobaw,panierównocześniewy-

szłynakorytarz iunikającwzrokupozostałych, ruszyływstronę jejpokoju.

Sandramiałanajbliżej,więcjakopierwszazajrzaładośrodka.Nałóżku siedziała Ora, starając się zająć jak najmniejszą przestrzeń.Twarzmiałazakrytąrękamiiszlochała.

–Nic jej nie jest! –Sandra uspokoiła pozostałe. –Przynajmniejnicztego,coprzyszłowamdogłowy...

–Atobienie?–rzuciłazaniąEleonora,apotemprzeniosłaswojąuwagęnakomputer,któremuudzieliławczorajwotumzaufania,byćmożezbytpochopnie.–Mogłeśnampowiedzieć,omałoniedostałamzawału!

–NIKTMNIENIEPYTAŁ.PONADTOŻADNAZWASNIEMIAŁANAJMNIEJSZYCHOBJAWÓWZAWAŁUANIINNYCHKŁOPOTÓW ZDROWOTNYCH. PODNIESIONE CIŚNIENIE,PRZYSPIESZONY PULSW GRANICACH NORMY. ZERO ZA-GROŻENIA.

–Wiesz,oczymmówię.– To tylko bezduszna maszyna – przypomniała Lamara, która

zrównałasięzEleonorąizpewnąsatysfakcjązaczęłająwyprzedzać.–Czegosięspodziewałaś?

–Spodziewałamsię– szepnęła tak, żebymógł jąusłyszeć tylkoSteve–żeprzeszedłeśwczorajnawyższypoziom...mójbłąd...

Komputernieodezwałsię,zalałygonowesekwencjebezsensow-nychkodów.

Midadotarładocelu i usiadłaobokkoleżanki, odsunęła jej ręceodtwarzyitakjaksięspodziewała,zobaczyłananiejdezorientację.

–Cotojest?–spytałazlękiemOretta.–Co?

39

–To,gdziejesteśmy.–Tostatek.–Statek?–Tak,wybrałyśmysięnawycieczkę.Pamiętasz?–cierpliwiewy-

jaśniałaMida.–Nie,niktminicniewspominałowycieczce.– Wspominał, wspominał. – Sandra podeszła do niej z drugiej

strony. Była przekonana, że cała ta historia ze sklerozą jest zwykłąmistyfikacją, by unikać konsekwencjiwczorajszych czynów. –Bar-dzosięcieszyłaś, inaczejbyśmyciebieniewzięły, tegomożeszbyćpewna.

–Toniemożliwe!Janiechciałam.Mamprzecieżmorskąchorobę.Sandrapoklepałająporamieniu,dużomocniej,niżtegowymaga

pocieszający gest. – Nie będzie ci przeszkadzać, to jest statek ko-smiczny...

–Kosmiczny?–przeraziłasięjeszczebardziejOra.–No,mamyteżbardzomiłegoprzyjaznegoasystenta,radzęcina

niegouważać...–Zostawjużją.–Eleonorawkroczyładopokojujakrewolwero-

wiecniosącyratunekuciśnionym,naszczęściedlaSandryopróczka-peluszabrakowałojejteżrewolwerów.–Jeślijużmusisz,towyżywajsięnaStevie.Chybawziąłsobieciebiezawzorcowyprofilpsycholo-giczny,tylkopatrzeć,jaknaszawycieczkazamienisięwpiekło.

–Chodźcie,najwyższaporanaśniadanie–uwagaMidyniemogładługo skupiać się na sferze pozaspożywczej. – Ora zaraz do siebiedojdzie,wystarczy, żeprzypomni sobie, że cierpi na sklerozę.Ranoczasemzdarzająjejsiętakieataki,aletoszybkomija.Raztylkozapo-mniałaś wstać, pamiętasz? – spytała, nie oczekując odpowiedzi. –Chodźmy.

–Ktoranowstaje,tenmawięcejczasudozmarnowania–rozległsięstłumionygłoskrawata.–Czychceszusłyszećnastępnąporadę?

–Tomiałabyćporada?–Czasamisącytatyalboprzysłowia,aczasemcośśmiesznego.–

Florepogłaskałaswojątorebkę,jakbychciałajejdodaćotuchy.–Programistazpoczuciemhumoru!Niezwykłe–mruknęłaSan-

dra.

40

–Rozrywkatonajważniejszarzeczwżyciu–stwierdziłasenten-cjonalnie Florence, stając z koleżankami na chodniku. – Zaraz pozdrowiu.

–Ipojedzeniu–dodałaMidret,zradościąrozpoczynającswoje-gopierwszegotegodniabatona.

–Stevecinatopozwala?–zdziwiłasięSandra.–Hej!Przyjazny!Nieuważasz,żebatonysąbardziejszkodliweniżzupki?Wiesz:cu-krzyca,nadwaga...

–JEŚLIANALIZYWYKAŻĄCOŚNIEPOKOJĄCEGO,POIN-FORMUJĘ O TYM MIDRET, W PRZYPADKU ZAGROŻENIAZDROWIA LUB ŻYCIA ZOSTANĄ PODJĘTE ODPOWIEDNIEŚRODKIZARADCZE.

–Zablokujeszautomaty?–Sandraażklasnęławręce.Komputernieodpowiedział,dotarływłaśniedostołówkiiskupiły

sięnawymyślaniudań,przyktórychbatonyzautomatumożnabyza-kwalifikowaćdozdrowej,dietetycznejżywności.

Po pośniadaniowej sjeście babcie odbyły interkomową naradęipostanowiłysięrozerwać.W„KwietnychOgrodach”miałydodys-pozycjikina,czytelnie,kawiarnieiławeczkiwparkach–wszystkotomieściłosięwkompleksieośrodkainiektórymznichzbrzydłojakieśpięćlattemu.Terazjednakmiałyochotęzaszaleć.

–Sątujakieśrozrywki?–TOSTATEKRATUNKOWY,ANIEHOLLYWOOD...– Poleciałam kiedyś hollywoodem na tygodniowąwycieczkę, to

byłonaprawdęcoś–pochwaliłasięFlore.–Salebalowe,teatryzży-wymiaktorami,cyrk,saleefektówspecjalnych,zmysłowekina,kasy-na...niezdążyłamzwiedzićnawetpołowy.

–...MIMOTOSĄTUROZRYWKI:–ciągnąłkomputer–KINA,KAWIARNIE... – zaciął się na chwilę. – TAK, GŁÓWNIE KINAIKAWIARNIE–dokończył.

–Filmysprzedstulat?–Kawateż...–Kawyitakbynamniedał.–Musi tubyćcoświęcej.Statki ratunkowe latają czasamiprzez

kilkamiesięcynonstop,załogamusicoś robić, inaczejbypowario-wali...

41

– JESTBASEN,GRYKOMPUTEROWE, SIŁOWNIA I SAU-NA,ALENIESĄZGODNEZWASZYMIPROFILAMI.

Flore,którajużprawiewyszykowałasiędowyjścia,popatrzyłanaswojeodbiciewlustrzeipowiedziałato,czegoSteveobawiałsięnaj-bardziej:–Kasyna,nakażdymstatkusąkasyna.

Światłonadjejgłowąpowolizaczęłosięrozjaśniać,ograniczającmagicznąmocmakijażudominimum.

–Cojestztymświatłem?–Cosięstało?–zawołałokilkagłosówwinterkomie.–A,nic.Chybaktośchcesprawićmiprzykrość.Choć„ktoś” to

raczejzadużopowiedziane...Lampkaodzyskałaswojedawnenasilenie.–TOURZĄDZENIEPERYFERYJNE.–Wieszco?–Nic takniewyprowadzałoFlorezrównowagi jak

jaskraweoświetlenie.–Mamtakieurządzenieperyferyjne,którena-zywasiępalec.Możeponaciskaćnimjakieśguziczkinatwoimuko-chanympanelusterowania?Cotynato?

–SĄKASYNA–skapitulowałSteve.

42

Spistreści

1.Ucieczka2.Zaokrętowanie3.Wszponachhazardu4.Lermon5.Kawka,ciasteczkaiholofryzury6.Makuuruma7.Badaniatechniczne8.Amdena9.Maratonfilmowy10.Valuanda11.Valuandyjskiewampiry12.Urmis13.CiężkiprzypadekMidy14.Ilemożeznieśćprzyjaznyasystent15.Akwia16.Ooiko17.Ostatnikieliszekszampana

43

1. Ucieczka2. Zaokrętowanie3. W szponach hazardu