Some were born to Some were born to sing the blues sing the blues

Hallo!

Dit is deel 9 van 'Some were born to sing the blues', het nieuwe dagboek van Svenja SimStone.

Geniet ervan!

! Let op:

Het verhaal is soms licht seksueel getint en dus niet altijd geschikt voor jongere lezers. Lezen is op eigen risico. ;)

Topic.Topic.Zoals jullie wel weten hou ik van vele berichtjes en reacties over hoe jullie het dagboek vinden, dus aarzel niet om iets op LJ te posten! ;)

Story.Story.Net zoals bij 'You and Me against theWorld', gaat het verhaal over 2 meisjes. Zedelen samen een studentenkot, en volgen ooksamen les. Maar voor de rest hebben zeniets gemeenschappelijk. Of dat denken ze toch.

Robin en Brook weten minder van elkaar dan ze op het eerste zicht dachten..

Robin.Robin.Auden sprong meteen in Brooks armen toen ze weer terug was van haar reis. Ook Martin en ik waren blij dat ze weer terug was en stonden haar vol ongeduld op te wachten aan de voordeur.

Ik was erg benieuwd naar haar reisverhaal, en de reden van haar reis.

Robin.Robin.De hereniging tussen Auden en Brook duurde nogal lang.. Ze stopten maar niet met knuffelen en zoenen en uiteindelijk gingen Martin en ik terug naar binnen.. We voelden ons er te ongemakkelijk bij om nog langer naar dat 'spektakel' te kijken.

“Ze zullen straks wel naar binnen komen” zei ik met een zucht.

Robin.Robin.Martin en ik bleven in de woonkamer wachten tot Auden en Brook eindelijk binnen kwamen. Plots hoorden we gegiechel in de gang en luid gebons op de trappen..

“Ik denk dat we Brook en Auden de komende uren niet meer zullen zien,” zei Martin lachend.

Tja.. Ze hadden veel tijd samen in te halen..

Robin.Robin.'s Avonds had Brook een beetje verteld over de reis maar we konden pas de volgende dag echt bijpraten. Auden ging naar huis, om haar mama en zusje te bezoeken en Martin zat in de bibliotheek waardoor we rustig konden babbelen. Brook vertelde enthousiast het hele verhaal en ik luisterde aandachtig.

Even dacht ik aan de eerste dagen van het schooljaar. Toen wilde Brook amper met me praten, en nu vertelde ze echt bijna alles aan mij..

Robin.Robin.Plots vertelde Brook de reden van haar reis: de zoektocht naar haar biologische ouders. Ik schrok eventjes en wist niet wat ik moest zeggen.

“Ben je geadopteerd? Waarom hebben je adoptieouders niet gewoon gezegd waar je biologische moeder verbleef? Wilden ze niet dat je haar vond?”

Nog voor ik m'n zin afmaakte stond Brook recht en wandelde ze de kamer uit. Blijkbaar had ik iets verkeerd gezegd..

Robin.Robin.Ik was net een boterham aan het eten toen Auden terug thuis kwam.

“Hey. Ik dacht dat je vandaag iets leuk met Brook ging doen?”“Er is euh.. iets tussen gekomen. Ik heb denk ik iets verkeerd gezegd tegen haar en ze is kwaad naar haar kamer gelopen. Ik denk dat ik haar beter even met rust laat.”

Robin.Robin.“Wat is er dan?” vroeg Auden terwijl ze bij me kwam zitten.

“Brook vertelde dat ze geadopteerd was en tijdens haar reis op zoek ging naar haar biologische ouders. Ik was een beetje geschrokken en vroeg gewoon waarom haar adoptieouders haar hier niet bij hielpen. En toen heb ik een beetje de veronderstelling gemaakt dat ze er niet mee akkoord waren waardoor Brook weg stormde..”

Robin.Robin.“Maar ik begrijp echt niet wat ik verkeerd heb gezegd. Adoptie is een gevoelig onderwerp maar ze zou er toch over moeten kunnen praten?”“Euh.. Robin.. Ik denk dat ik weet waarom Brook zo van slag is.. Brooks adoptieouders hebben haar niet geholpen omdat ze zijn overleden toen ze 7 was. Ze heeft meer dan de helft van haar leven doorgebracht in een weeshuis..”

Robin.Robin.“Ohnee.. Wat heb ik gezegd? Geen wonder dat ze me haat..”

“Ze haat je helemaal niet. Het ligt gewoon erg gevoelig bij haar, wat natuurlijk te begrijpen is. Ik denk dat je gewoon eens met haar moet gaan praten.”

Ik knikte, bedankte Auden voor het advies en wandelde naar Brooks kamer.

Robin.Robin.Ik klopte op Brooks deur, maar ze gaf geen antwoord. Ik besloot om mijn belofte om nooit meer haar kamer binnen te vallen te verbreken en opende de deur. Brook lag in haar bed een boek te lezen. Haar ogen zagen er rood uit en haar mascara was uitgelopen, ze had duidelijk gehuild.

Robin.Robin.Brook keek niet eens op toen ik binnenkwam en op het voeteneind van haar bed ging zitten.

“Het spijt me erg Brook. Auden heeft me alles verteld. Het was niet de bedoeling om je adoptieouders te beledigen ofzo. Ik was gewoon weer te nieuwsgierig en dan trek ik te snel conclusies uit alles..”

Robin.Robin.Brook ging rechtop zitten en schoof dichter naar me toe.

“Het is niet erg.. Je kon er niets aan doen. Ik had het eerder moeten vertellen. Maar zelfs Auden kwam pas vlak voor m'n reis te weten dat m'n adoptieouders niet m'n echte ouders waren.”

Er rolde een traan over Brooks wangen.

Robin.Robin.“Mijn biologische moeder heeft me vlak na de geboorte naar een weeshuis gebracht. Haar moeder wilde niet dat ze mij hield omdat ze te weinig geld hadden. Ik was nog maar een maand oud toen ik geadopteerd werd. James en Lucy waren mijn adoptieouders.”

Plots besefte ik dat mijn biologische en mijn adoptievader allebei James heten. Het verbaasde me dat ik hier nog niet eerder had bij stilgestaan..

Robin.Robin.“Ik hield erg veel van mijn adoptieouders, ook al vertelden ze me erg snel dat ik niet uit Lucy's buik kwam, maar dat er ergens nog een andere mama en papa rondliepen. We deden erg veel dingen samen en waren een perfect gezinnetje.. Maar ze kregen een ongeluk toen ik 7 was. Een auto met 2 mannen reed hun auto aan en ze waren..dood.”Brook slikte moeizaam en zweeg even.

“Voor ik het wist woonde ik weer in het weeshuis.. Tot ik een beurs kreeg om te gaan studeren..”

Robin.Robin.Ik stond recht en gaf Brook een knuffel.“Het spijt me echt Brook.”

“Het geeft niet. Ik wil nu gewoon eventjes alleen zijn denk ik.. Het komt wel goed..”

Ik was opgelucht dat Brook niet meer boos op me was.. Maar haar verhaal kwam me zo bekend voor. Het leek alsof ik het al eerder had gehoord.

Robin.Robin.Ik wandelde naar de deur toen alle herinneringen plots in een flits naar boven kwamen. Ik draaide me weer om naar Brook.

“Brook.. Volgens mij.. waren mijn oom en mijn vader de mannen die je adoptieouders hebben aangereden..” flapte ik eruit.

“Wat?”

Robin.Robin.Ik wandelde weer naar haar toe maar ze duwde me aan de kant en ging naar de deur. Ze bleef naar de muur kijken en gunde me geen blik.

“Mijn oom reed te snel en had te veel gedronken. Mijn vader was de passagier. Ze hebben een jong koppel aangereden en ze zijn om het leven gekomen. Ik was toen ook 7 jaar oud.. Het komt sterk overeen met het verhaal van je adoptieouders..”Ik had er moeite mee om de herinnering aan mijn vader terug boven te halen.

Robin.Robin.Brook draaide zich met een ruk om. Ze was woedend en de tranen rolden over haar wangen.

“Dus je wilt zeggen dat jouw oom hen heeft vermoord?! En je vader heeft gewoon toegekeken?! Het is hun schuld dat ze nu dood zijn.. En dat mijn jeugd werd verpest..”

“Brook! Word eens rustig!” riep ik terwijl mijn lip trilde en mijn ogen zich vulden met tranen.

Robin.Robin.“Hoe kan ik rustig worden als ik net heb ontdekt dat de mannen die ik al heel m'n leven haat de vader en oom van mijn huisgenoot zijn? Ik dacht dat je een vriendin was, maar ik kan toch niet omgaan met de moordenaars van mijn ouders? Dan keer ik hen de rug toe.”

“Weet je wel wat je zegt? Mijn vader heeft zelfmoord gepleegd omdat hij mede verantwoordelijk is voor de dood van je adoptieouders! Hij deed het niet expres! Dat ongeval heeft mijn jeugd net zo erg verpest als die van jou!”

Robin.Robin.“Ik wil je gewoon niet meer zien. Ga mijn kamer uit!” schreeuwde Brook. Auden had haar geschreeuw waarschijnlijk tot beneden gehoord.

Ik wandelde Brooks kamer uit en smeet de deur achter me dicht. Ik werd overspoeld door emoties en barstte in tranen uit. Ik was m'n beste vriendin kwijt en kon alleen nog maar denken aan de dag waarop ik m'n vader dood aantrof..

Robin.Robin.Ik wandelde mijn kamer binnen en schrok toen ik Martin zag staan. Hij was terug van de bibliotheek en had dus alles gehoord.

Hij nam me meteen in zijn armen en ik begon luid te snikken.“Het komt wel goed,” zei hij zachtjes terwijl hij door m'n haren streek.

Robin.Robin.“Wil je anders samen koken om je zinnen wat te verzetten? Misschien kan je nog eens met haar praten tijdens het eten,” zei Martin toen ik wat bedaard was.

Ik knikte en probeerde m'n tranen weg te vegen.

Robin.Robin.We besloten om chili con carne te maken. Brook hield wel van pikant eten. Ik hakte de groentjes fijn, terwijl Martin roerde in de kookpot op het vuur. Het duurde niet lang of de keuken rook naar een mix van ui, paprika en knoflook. Nu kon ik tenminste de schuld op de uien steken als ik weer begon te huilen..

Robin.Robin.We dienden de chili con carne op in een grote kom en er was meer dan genoeg.

“Komen eten!” riep ik luid. Zelfs Brook zou het horen want haar slaapkamer bevindt zich boven de keuken. En anders dan zou ze de heerlijke geur die naar boven steeg wel geroken hebben.

Robin.Robin.Ik was teleurgesteld toen enkel Auden naar beneden kwam.“Brook is aan het slapen,” zei ze stilletjes terwijl ze haar stoel naar achteren schoof.

“Gaat het wel met haar? Ik maak me zorgen.”

“Ik ga seffens terug met haar praten. Het komt wel goed, het is niet jouw schuld. Het is gewoon niet makkelijk om zo snel te aanvaarden dat je familie bent van..” Auden stopte met praten toen er een traan uit m'n ooghoek ontsnapte.

Robin.Robin.Toen Auden klaar was met eten nam ze Brooks kommetje. “Ik ga dit even naar haar kamer brengen en zal wel met haar praten”.

Ik knikte en glimlachte naar haar.

“Ze zal straks wel naar beneden komen om te praten,” zei ze voor ze naar Brooks kamer liep.

Robin.Robin.Brook ging stilletjes recht zitten toen Auden de deur opende. Haar gezicht was betraand en ze had haar pyjama aan.

“Heb je een beetje kunnen slapen?” vroeg Auden toen ze het kommetje op het nachtkastje zette. Brook schudde haar hoofd.

“Robin voelt zich erg schuldig. Ze heeft chili con carne voor je gemaakt. Je mag haar eigenlijk niets verwijten..”

Robin.Robin.Brook knikte en begon weer te huilen.“Ik was gewoon zo verslagen en kwaad. Ik heb al m'n opgekropte woede uitgewerkt op haar..” Auden ging bij haar liggen en omarmde haar.

“Ik begrijp het wel. Maar je moet het goedmaken. Robin is een van je beste vrienden..”

Brook knikte en kroop glimlachend dichter tegen Auden aan. “Ik ga zo met haar praten, nadat ik de chili heb geproefd,” lachte ze.

Robin.Robin.Ondertussen hadden Martin en ik de afwas gedaan. Als laatste schrobden we de chilirestjes van de kookplaat en het aanrecht.

“Bedankt dat je wat voor afleiding hebt gezorgd,” zei ik terwijl ik de kom chili con carne in de koelkast zette.

“Graag gedaan schat,” zei Martin. Hij draaide zich om en gaf me een zoen. Vervolgens ging hij verder met schrobben.

Robin.Robin.Plots wandelde Brook de kamer binnen. Ik schrok en wist niet wat ik moest zeggen. Ze kwam naar me toe en ging voor me staan.

“Het spijt me dat ik zo gemeen tegen je was. Ik had mijn woedde niet op jou mogen afreageren. En het spijt me ook van je papa..”

Robin.Robin.“Het spijt mij ook Brook. Ik had niet zo kwaad mogen reageren. Ik begrijp wel dat je boos was en ik wil je niet kwijt als vriendin”.

“Zo vlug ben je me niet kwijt,” zei Brook en ze omhelsde me. Ik was blij dat de ruzie bijgelegd was. Ook Martin glimlachte terwijl hij het aanrecht deed blinken.

Robin.Robin.Die avond zaten we met z'n allen op de bank naar de tv te kijken. We waren weer helemaal klaar voor een nieuw schooljaar, dat weldra weer zou beginnen. Tussen Brook en mij ging alles weer goed. Zonder dat we het wisten waren de meest tragische gebeurtenissen in ons leven aan elkaar gelinkt, en het maakte onze band sterker dan ooit. We waren weer gelukkig en de rust in huis was teruggekeerd. Vanaf nu zouden we alle vier onafscheidelijk zijn en elkaar door dik en dun steunen.

Een paar jaarEen paar jaar later... later...

Robin.Robin.Eindelijk was het zover. Na al die jaren konden we de universiteit verlaten met een diploma in de hand. We hielden samen met Aidan een klein feestje voordat we het studentenhuis konden verlaten.

Mijn mama en Brooks ouders kwamen ook langs. Ze maakten nog snel een groepsfoto van ons en toen was het tijd om te vertrekken..

Robin.Robin.Al snel kochten we samen een huis voor ons vier. Doordat we de prijs met elkaar deelden en een deel van het geld konden lenen, was het huis niet te duur. En we hadden ondertussen ook allemaal een job.

Ons leven als volwassene was officieel van start gegaan..

Robin.Robin.Dankzij een goed woordje van Aidan, draaide Audens moeder een beetje bij. Ze ging nog altijd niet akkoord met hun relatie maar besefte dat Auden en Brook oud genoeg waren om hun eigen keuzes te maken. En daar waren Brook en Auden erg blij om want nu konden ze zonder zorgen samenwonen en elke dag bij elkaar zijn..

Robin.Robin.Brook hield ook nog altijd contact met haar ouders. James en Jo hadden zich samen gesetteld op het eiland en kwamen vaak op bezoek. Ze trouwden en kochten een hond die ze, geloof het of niet, Brook noemden. Brook kon er eerst niet echt om lachen, maar draaide bij toen ze dag hoe lief, speels en trouw de hond was. “Dat heeft ze van mij geërfd, vandaar dat ze ook naar mij is vernoemd,” zei ze vanaf toen.

Robin.Robin.En mijn mama..

Wel, laten we gewoon zeggen dat ze haar leventje weer had opgepikt. Zoals altijd werkte ze hard maar ze voelde zich niet langer eenzaam. Ze was zelfs al enkele keren uitgegaan met een collega en blijkbaar klikte het wel tussen hen..

Robin.Robin.Zodra Auden en Brook genoeg geld

hadden gespaard, maakten ze een belangrijke beslissing. Ze werden samen zwanger en keken volop uit naar de geboorte van een zoontje en een dochtertje. Audens bevalling was als eerste 'gepland'. Ze verwachtte een zoontje. Ongeveer een maand later zou Brook bevallen van hun dochter.

Robin.Robin.Maar ook Martin en ik bouwden volop aan ons leven samen. We stapten in het huwelijksbootje en organiseerden een klein tuinfeestje voor onze vrienden en familie. Vanaf nu was Martin mijn man, en ik zijn vrouw.. Het was een magische dag in ons leven..

Robin.Robin.Een huwelijksreis kwam er helaas niet, want zoals je wel kan zien aan onze trouwfoto's, waren Martin en ik ook in blijde verwachting van een dochtertje. De trouw was een van de mooiste dagen in ons leven, maar toch keken we nog meer uit naar de geboorte van ons kleintje..

Robin.Robin.Een paar maanden later was het zo ver..Auden en Brooks zoontje kwam ter wereld, ze vernoemden hem naar Brooks overleden stiefvader én biologische vader. Hij heette James. Amper een week later kwam ons oogappeltje Maya op de wereld en daarna was het de beurt aan Brook. Zij kreeg een dochtertje, Fynn.

Het werd erg druk in huis met drie kleintjes, maar gelukkig waren onze ouders altijd van de partij om te babysitten. We konden ze amper weghouden van hun kleinkinderen..

Robin.Robin.Na de dood van m'n vader en mijn vreselijke jeugd dacht ik altijd dat ik geboren was voor het ongeluk. Ook Brook kreeg heel wat te verduren in haar leven. Maar pas nu besef ik hoe snel alles kan omschakelen en dat je je leven zelf in de hand hebt. Wanneer ik nog maar naar Martin en Maya kijk, voel ik me de gelukkigste persoon op aarde. En ik ben er zeker van dat mijn vader en Brooks ouders vol trots over ons waken..

Einde.Einde.Dit is het einde van de dagboekenreeks 'Some were born to sing the blues'.

Ik hoop dat je ervan hebt genoten, laat zeker weten wat je ervan vond.

P.S.: In de zomervakantie start ik waarschijnlijk met een nieuw verhaal!

Svenja SimStone.