sanaysay
DESCRIPTION
RetorikaTRANSCRIPT
![Page 1: SANAYSAY](https://reader036.vdocuments.mx/reader036/viewer/2022082516/563dbb37550346aa9aab396b/html5/thumbnails/1.jpg)
SINAG
Kunot noong iminulat ko ang aking mga mata. Agad akong tumayo at hinawi ang kurtinang itim na
nagbibigay daan sa marahas na sinag ng araw na nakasakit sa aking mga mata. Tangahali na pala, gabi na kasi
nang akoy matulog at hindi na namalayan ang oras sa kakaisip ng kung ano ano. Bumaba ako ng aking silid at
dumeretso sa kusina. Hindi na ako nagtaka kung bakit wala na akong nadatnang tao sa paligid. Lunes ngayon,
lahat sila’y nasa kanya kanyang klase at trabaho. Naghanda ako ng aking makakain. Isang mainit na kape at
iilang piraso ng tinapay na may keso. Habang kumakain, napabuntong hininga ako, ilang buwan na rin pala
mula ng nakatanggap ako ng bagsak na grado mula kay Mrs. Cruz, ang aking guro sa trigonometriya. Ilang
buwan na rin na hindi ako tumatapak sa sahig ng aming paaralan. Ano na kaya ang nagaganap roon? Humigop
ako ng mainit na kape, mainit man at nakakapaso ay hindi ko ito inalintana, para sa akin ay sanay na ako sa
sakit na dulot ng pagkapaso. Namanhid na kung ano man ang dapat na masaktan sa mga parte ng aking
katawan. Ang isip ko ay tila sumasang-ayon na rin, wala na akong nadarama. Hindi ako masaya, malungkot o
galit. Basta wala, wala akong nadarama.
Matapos kumain ay lumabas ako ng aming tahanan. Naglibot libot ngunit para akong zombie na
naglalakad sa kawalan, hindi alam kung saan tutungo. Maganda ang village namin, puno ito ng berdeng mga
halaman, nagagandahang mga bahay, at malilinisna kalsada. Nadaanan ko ang bahay ni Aling Nena, puno ito ng
mga Ochids at ibat ibang nagagandahang halaman. Nakasalubong ko si Chichay, ang pinakamakulit na bata sa
village. “Hi Ate, magandang araw. Smile ka naman diyan!” sambit niya tumango ako at patuloy na naglakad. Sa
kanto ay di mag kaumayaw tao sa isang napadaang kariton na puno ng magaganda ngunit murang mga damit.
Dumeretso ako sa parke at nagmuni muni. Madilim ang kalngitan, maya maya ay bumuhos ang malakas na ulan
Pumikit ako at dinama ito. Nanatili akong nakaupo hanggang sa magdilim na ng tuluyan ang paligid.
Habang tayo ay nabubuhay, ibat ibang emosyon an gating nadarama. Minsan nababalot tayo ng saya, o
di naman kaya ay lungkot. Minsan ay nagagalit tayo, natatakot at namamangha. Lahat ng emosyong ito ay
nagpapatunay lamang na tayo ay nabubuhay, na tayo ay humihinga. Ngunit sapat ba humihinga tayo at emosyon
upang masabing tayo ay buhay?
1